REvalia, inclutum Livoniae ad Oceanum Balthicum Emporium, protulit LUDOVICUM DUNTIUM, cum annus a nato Christo verteretur millesimus, quingentesimus, nonagesimus septimus, dies autem vigesimus primus Novembris. Parentem nactus est Prudentissimum aeque ac Integerrimum Virum, Iodocum Dunten, Reip patriae Senatorem; Matrem Dorotheam Holtzhausiam, feminam Virtutum matronalium splendore condecoratissimam. Perhonestam hanc Duntianorum familiam, ex Hildesheimio aliisque Germaniae claris Regionibus, natales traduxisse, Virosque ibidem dignitate singulari eminentes exstitisse, Genalogica pluribus docet tabula. Puer autem ubi literarum rudimenta in patrai percepit, Praeceptoribus exacte doctis, Ioh. Praetorio, et M. Iohannne Temmio, Rigam, ad Virum Reverendâ dignitate, excellenti Doctrinâ, multisque in Ecclesiam meritis conspicuum, M. Hermannum Samsonium, missus est; Cuius ductu Linguarum et Artium studiis gnaviter incubuit, eruditionemque sibi eximiam per quiquennium comparavit. Quum vero altioribus percipiendis idoneus videretur, ad mercatum quasi doctrinae uberiorem, Giessam commigravit, ubi primum humanioribus, ceu aiunt, literis totique artium Encyclopediae sedulo operam dedit, mox summis tum Theologis, Ioh. Winckelmanno, Balthasari Mentzero, Ioh. Gissenio ac Iusto Feurbornio, suam egregie probavit industriam, ac in tertium usque annum audiendo inibi et disputando ingenii sui aciem singulari applausu exercuit. Postea discedens Argentinam, inde Tubigam venit, ibidemque se denuo Musis addixit. Quâ simul occasione celeberrimis Doctoribus, Thummio, Hafenreffero et osiandro innotuit, atque superiorem GERMANIAE partem, mente ubique sagaci et numquam cessaturâ, perlustravit. Ad Ienense se quoque Lycaeum, sed per aliquot saltem dies. contulit, quo citius Wittebergam salutaret, novamque studiorum sedem eligeret. Hîc annô vigesimô secundô currentis saeculi, honorem in Philosophia supremum, Magisterii Gradum vulgo nominat. prolixa eruditionis laude, consecutus est, interque tot competitores secundum obtinuit locum. Theologiae non minus abdita omni denuo conatu totisque viribus eruere flagrabat; publicis proinde ac privatis institutis Colegiis, nihil omnino praetermisit, quod ad solidam sibi scientiam
acquirendam necessarium esse duxit. Homiletico pariter studio strenue operam navavit, ut non solum a Praeceptoribus fidelissimis, Balduino, Frantzio, Meisnero et praecipue Nicolao Hunnio, Hospite suo, Viris undiquaque inclutis, ob industriam multum diligeretur; sed propter Virtutem etiam in arctiorem amicitiam et familiaritatem admitteretur. Exacto ita Wittebergae trienniô, Lubecam atque Hamburgum invisit, invenitque fratrem suum Iodocum tum forte temporis Bataviam adeuntem, cui se comitem addicere placuit, quo cum ipso brevi post patriam repetere posset. Ingruente autumnô Rigam rursus adiit, et, per Prussiam ac Pomeraniam, Rostochii appulit. Ibi generosos iuvenes, Iohannem et Antonium Willemannos, fratres, illustrissimi regni Suecici Archistrategi, Iacobi de la Gardie, suasu et voluntate, informandos suscepit, quibus cum ultra triennium peregre vixit, studiorumque gratia in Belgio, Anglia et Gallia substitit. In hoc praeprimis itinere, in comparabili istâ et instructissimâ Oxoniae Bibliothecâ insigniter usus est. Eam proinde in omni vita quam maxime laudabat, utpote ex qua haud pauca plane egregia et scitu dignissima se didicisse, saepius retulit. Linguam insuper hisce populis vernaculam, Anglicanam atque Gallicam, adeo feliciter memoriae suae infixit, ut postea sacri Evangelii Praeco constitutus, peregrinis Germanici idiomatis nostri ignaris et aegrotantibus divinas suggerere consolationes potuerit. Sic denique, Deô Ter. Opt. Max. propitiô, et cursu studiorum itinerumque dexterrime absolutô, Revaliam annô 1627. die 16. Maii, cum illuc ab Amplissimo Senatu iam evocatus esset, incolumis revisit. Et praeviô, ut inibi moris est, examine, in quo omnibus atque singulis plene et ex asse satisfecit, Venerando Ministerio initiatur, ac munere Ecclesiastico rite defungitur. Non diu post animum ad honestum matrimonium adiecit, nuptiasque cum nobili et praestantissima Virgine, Gerdruta, Viri Consularis, Georgii a Wangersen, filiâ, d. 29. Octobr. sollenni ritu celebravit. Quod ipsum et mutuôconiugum amore felix, et liberis utriusque sexus fecundum habuit; trium quippe filiorum et quinque filiarum pater factus, e quibus superstites masculum unum, (alter vero posthumus, in matris utero, eô delituit tempore) tresque sequioris sexus reliquit. Duae itidem filiolae variolis nuper exstinctae, una cum optimo Genitore, sepulcrali busto imponebantur. Sed ut ad Ecclesiasticum Eius redeamus statum, bienniô elapsô, ad D. Olai Diaconus et Ecclesiastes merito
suo constituitur. Quum vero annô 1632. d. 15. Octobr. Academia in Livonia recens fundata, et Gustapho-Adolphina dicta, sollenni ritu Dorpati ad Embeccam esset introducenda, a Venerabili sacri Ministerii ordine illuc prae aliis amandatus fuit. Reversus autem, singularem quandam, de Praestantia et Usu Academiarum, contionem habuit, eandemque typis exscribendam commisit. Annô sequenti, die 28. Februar. ab Illustrissimo Heroê ac Domino, Ioh. Skyttio, S. R. Maiestatis Sueciae nomine, Assessoris in supremo Consistorio regio munus clementer ei oblatum, sed, charitate patriae victus, apud suos delitescere potius Revalenses maluit, quam ad altiora adspirare. Posthaec, annô nempe eiusdem aevi trigesimô sextô, circa Paschatos sollemnia, Scholarum cura atque Inspectio ipsi quoque committebatur, quibus, ingenti cum discentium fructu, egregie praefuit ac profuit, dum fuit. Ceterum Viri huius Virtus, Pietas, Eruditio, et pro divina gloria Zelus adeo praestans erat, ut, nullius unquam temporis iniuriâ, deleri posse videatur. In commisso sibi officio perquam strenue versatus est, omniaque summa semper prudentiâ et vigilantiâ peregit. Testantur id inter alia inprimis methodicae illae atque perspicuae super B. Lutheri Catechismum elaboratae Contiones, quibus vel omnibus in eo genere Scriptoribus palmam si non praeripere, dubiam saltem reddere potuit. Loquuntur insuper de Ipsius doctrinâ ac pietate singulari tractatus, quos nervose conscripsit et edidit, quales sunt: De Praxi Pietatis: Buccina Evangelii, de verbi diviniusu: Libellus Catecheticus, et aureum illud plane opus, hoc insignitum titulô: Decisiones Casuum Conscientiae. Accedit, quod Collegis, Auditoribus, Viduis, Orphanis, imo promiscue omnibus, qui mopiâ aut onere quocumque aliô misere premebantur, tam prompte succurrere, voluntati eorum honestae morem gerere, et pro virili eosdem adiuvare solitus fuerit. Quid de domestica Eius vita dicam, ubi, cum coniuge, absque omnilite, mirâ cum morum suavitate, intimaque vixit concordia? Liberos vero suos, aetatis quamvis adhuc tenerrimae, ad pietatis solidae sundamenta, quottidianas preces atque suspiria sollicite deduxit. Tantam igitur probitatem, ut umbram corpus, insecutum haud raro fuit malevolorum odium, dirae persecutiones, variaque mala, quae optimum hunc, exdivina voluntate, satis exercebant Theologum. Hinc quoque factum, ut aliquando obo officium Elenchticum, pro delicti gravitate, necessario adhibitum, cathedra ipsi Ecclesiastica immerito
interdiceretur. Quô quidem haud leviter indoluit, adeo, ut paratus esset optaretque, mature immundo hoc exire mundo, ne perversis saeculi moribus quicquam indulgere opus haberet. Tribus proinde ita hebdomadibus elapsis, plane quidem pristino honori ac dignitati restitutus fuit, nihilominus eâ quâ ante gaudebat, in posterum mentis alacritate caruit. Hisce tamen suis Antagonistis ex animo remisit, quicquid in innocentem hactenus commiserunt, seque ad beatum ex hac vita abitum indies magis magisque praeparavit. Quâ animi sui aegritudine id tandem consecutus, ut in morbum acutum atque hecticum incideret. Quare absque mora, in fidei suae confirmationem peccatorumque remissionem, SS. Eucharistiae Viaticô se instruxit, ardentissimasque ad ultimum usque vitae halitum preces continuavit. Sic die II. Decembr. annô exeunte trigesimô nonô, circa sextam vespertinam, intrepide pieque exspiravit; Cum in exilio hoc terreno, quadraginta tres propemodum annos exegisset. Funebria Ipsi ex suggestu persoluta sunt, magno civium dolore, ex II. Timoth IV, 7. et 8. et obitum Eius amici lugentes aliquot carminibus celebrarunt, e quibus partem solummodo, quam Ipsius Collega ac Successor elaboravit, hîc apponimus:
MYsta fidelis erat, vitaeque exemplar honestae,
Vir candoris amans, Vir pietate nitens,
Et visu facilis, dictuque affabilis omni,
Quî cum res fuit ipsi, et puero atque Seni;
In cuius vultu, virtus humana perennem
Sedem habuit, sedem Suada et in ore suam. etc.
M. EBERH. von RENTELN.
PUlchra quidem facies, Dunti, Tibi, pulchrior autem
Mens erat, et dotes, ingeniumquetuum.
Heu! tua mors, tecum quae dotes sustulit omnes
Toti Livoniae Teutoniaeque nocet.
TIMOTHEUS POLUS, P. L.
Buccina Evangelii, das ist, Ein kurtz Tractätlein, darinn sonderlich erwiesen wird, wie GOtt dem HErrn gefallen habe, durch den Posaunenschall der mündlichen Predigt ihm eine Kirche zu samlen, die Menschen zu bekehren, und zur Seeligkeit zu bringen: Lübeck 1632. in 4.
Christliche Predigt, von der Herrlichkeit, Zierde und Seeligkeit der Christlichen Kirchen, und sonderlich der hohen Schulen, bey der Introduction der Universität zu Dorpat in Lieffland gehalten, auß dem 87. Psalm: Sörpt 1632. in 4.
Das kleine Catechismus-Büchlein: Reval. in 8.
Decisiones mille et sex casuum Conscientiae, das ist, Kurtze und richtige Erörterung ein tausend und sechs Gewissens-Fragen: Lübeck 1636. Erfurt 1648. Ratzenburg 1664. in 4.
Wischtüchlein deß Angst-Schweisses der Gebährerin und der Thränen hinterlassener Wittwer, auß der I. Epistel an den Timoth. 2/15. Reval 1639. in 4.
Praxis Pietatis: ibidem in 8.