NAtus est IOHANNES CLUVERUS Annô Christi M. D. XCIII. die XVI. Februar. Crempis in Stormaria, piis et honestis Parentibus, Michaele Cluverô, Sartore ac Mercatore, et Margarethâ Meitzendorfiâ. HIpietatis fundamenta filio suo, a prima pueritia fideliter privatim inculcarunt; imo Matereum legere et scribere domi docuit: donec annô M. DC. II. aetatis suae X. studium Latinae linguae, instinctu Pauli Evandri, Scholae Patriae Rectoris perquam fidelis, auspicatus est, invitô licet Patre Michaele, qui sumptibus parcere volens, artisartoriae eum destinârat. Quod eius qeo/pnenston propositum Deus ita singulariter prosperavit, ut intra paucos annos tantum in Graeca et Latina linguis proficeret, quo anno M. DC. VII. aetatis XIV, continuandorum studiorum gratiâ Hamburgum mitteretur, ibidemque primum a Dn. Henrico Claen, cive haud postremo, postea a Dn. Hieronymo Mollero, Canonico, Paedagogus reciperetur. Hamburgi studiorum suorum viam, quam semel feliciter inierat, tam strenue est persecutus, ut anno M. DC. X. Scholae, oratione de disciplinae publicae praestantia habitâ, cum laude valediceret, ac humanioribus literis et artibus probe iam imbutus, annô proximô ineunte, aetatis suae XVIII in Academiam se conferret Rostochiensem. Rostochiô, postquam ibi per biennium necessaria et firma Theologiae fundamenta, adiuncto porro indefesso Philosophiae studio iecisset, annô M. DC. XIII. ad tempus discessit ad perlustrandam Germaniam. Quod iter Deus Opt. Max. adeo clementer fortunavit, ut, visis praecipuis Germaniae urbibus et Academiis, inqueiis, ingenti cum fructu, primariis tam Pontificiis et Calvinianis, quam Lutheranis Theologis compellatis, eum ad Parentes in Stormariam; indeque Rostochium (ubi XIV. d. Octob. eiusdem anni, aetatis autem suae XX. sollenniter artium liberabium Doctor sive Magister creatus ac renuntiatus est) reduxerit incolumen. Hoc igitur affectus honore, neindignus eo aliis ob iuventutem videretur, apruit statim collegium Logicum disputatorium, nec non in aedibus Rev. Dn. Doct. Eilhardi Lubini, Hesiodum commilitonibus suis praelegit: Imo Philosophicae Facultati Adiunctus Metamorphosin Ovidii publice in Auditorio Philosophico, eo cum applausu explicavit, ut publica Poenseos Professio ipsi offerretur. Annô vero sequenti M. DC. XIV. in Patriam avocatus, XVII. d. Maii Ludi-Magister Crempensis designatus; eodem die circa vesperam a Meldorpiensi Ecclesia, ad habendam contionem probatoriam,
uti vocant, rogatus, postridie a Prorege Dn. Gerhardo Rantzovio ad Conrectoratum Haderslebiensem accitus est. Ex quibus divinitus oblatis conditionibus Dithmarsiam arripuit, et XXII. d. Maii, habitâ contione, promptissimis auditorum suffragiis, Meldorpiensibus Ecclesiastes est constitutus, et eôdem adhuc annô, aetatis XXI. d. XIV. Iulii, cum pia et pudica Virgine, Anna Roggia, Rev. Dn. Petri Roggii, Pastoris Halensis filiâ, Crempis, nuptias celebravit. Meldorpii in hocce suo officio, ob Parochiae amplitudinem laboriosissimo, licet ad alios in Vicinia Pastoratus (ut populariter loquar) non semel accerseretur, integrum septennium desudavit, coepitque ibidem in Psalmos Davidis commentari, et harum suarum lucubrationum initium fecit, quarum etiam diluculum primum annô 1620. lingua Vernacula divulgavit. Anno autem M. DC. XXI. aetatis XXVIII. a Marnentibus (itidem in Dithmarsia) multis precibus invitatus, in Pasterem est susceptus. Apud quos biennium tantum, et quod excurrit, ipsi licuit subsistere, intereaque temporis, annô scilicet M. DC. XXIII. d. VI. Maii, in Academia Rostochiensi, examine Theologorum probatus, pro summo in Theologia gradu publice disputavit, aetatis annum gerens trigesimum. Et post menses aliquot, circa finem anni, a Serenissima Reg. Maiestate, ad explorandam eruditionem in arcem Steinburgensem accitus, Prosessor Theologiae et Pastor, in nova tunc Academia Sorana designatus est, Dithmarsis eum aegre in Daniam dimittentibus. Sorae igitur, ex continua septennali et quottidiana fere conversatione, Illustris Dn. Iustini Hog, Herois in omni scibili versatissimi, tunc Academiae illius Directoris, nunc Regni Cancellarii; ut et aliorum doctorum Virorum, praesertim: D. Ioh. Meursii, Historici excellentissimi, D. Iohannis Laurembergii, Mathematici ingeniosissimi, D. IOachimi Burseri, Physici experientissimi, Dn. Christophori Heidmanni, Philologi exercitatissimi, Dn. Martins Trostii Linguarum Orientalium peritissimi, adhibitâ diurna nocturnaque assiduitate, solidam tandem doctrinam sibi comparavit. Et annô M. DC. XXVI. aetatis XXXIII.. d. XXV. Maii, quamquam Rostochii antea pro Gradu disputaverat, in Academia Hafniensi (sic iubente autem, et bona pace Facultatis Theologicae Rostochiensis, dispensante Serenissima Reg. Maiestate) SS. Theologiae Doctor est creatus. Praeterea Sorae, quantum per continuos publicos utriusque sui officii labores licuit, totus lucubrationibus fuit deditus. Atque sic Septennium feliciter et cum fructu
ibidem transegit, ac (quod mirum est) inter tot munerum humeris suis impositorum molestias (absit iactantia verbis, Dei enim mera fuit gratia et donum) praeditus fuit constanti corporis valetudine, mentis hilaritate, et alacri semper ingenio. Taceo alias Viri Virtutes; Me enim non decet in Parentem laudes congerere cumulatas. Testentur de iis alii, qui melius eum me ipso norunt et exactius. Inoffensô igitur quasi pede hactenus curriculum et vitae et studiorum suorum confecerat, donec rursus annô M. DC. XXX. a Sereniss. Reg. Mai. e Dania Meldorpium in Dithmarsiam remissus, et provinciae, gaudentibus eius incolis, Superintendens regius est constitutus. Hic placuit Deo, ut in Schola crucis etiam exerceretur et perfectus ita redderetur tum Christianus tum Theologus. Officium enim ipsum erat molestissimum, et crebris malevolorum odiis etiam expositum. Domus, ob diuturnam uxoris dilectissimae aegritudinem (quae anno quoqux 1632. cum sex filios et tres filias eik, per 18. coniugii annos perperisset, placide obdormivit) erat valde tristis et turbulenta. Ipsemet quoque ultra annum periculosa febri, quae quartana dicitur, valde corripiebatur. Hae tamen adversitates a studiis illum nullatenus potuerunt retrahere, sed inter medias istas turbas Historiam suam, ad annum sibi fatalem 1633. continuavit, atque pristinum ardorem Ecclesiae et Rei publicae literariae inserviendi usque ad extremum vitae halitum conservavit. Donec tandem laboribus defatigatus; publicis molestiis, non raro bilem moventibus, debilitatus; morbo gravi et diuturno conflictatus; maerore etiam non parum confectus, corporis viribus exutus est et et spoliatus: Annô M. DC. XXXIII. ipsô die nativitati Servatoris sui sacrô, animam Creatori commendavit, ac inter plurimorum querelas et suspiria, cum vixisset annos XL. menses X. dies IX. devotissime reddidit.
SAt validum corpus CLUVERO mens et alacris,
Ingenium vegetum, linguaque docta fuit.
Astobiit. Quid? Morsrequies mihi; Fama perennat.
Perpetuum vivo, praemia fertque labor.
M. M. C.
NOmen Cluveriniveis super astra, quadrigis
Extulit Historiae studium praeclaraque Virtus.
At laudem, credo, Pietasque laborque sacratus
Maiorem referent, et dio Numine plena
Scripta Viri Magni, queîs sancta volumina Pauli
Concinne dextreque secat, simul abdita pandit
Secreti sensus mysteria quaeque Iohannis,
Obvia quae paucis, multis aenigmata pura etc.
ABRAH. CALOVIUS, D. et P.P.
Elementa Eloquiorum Dei, seu Catechesis minor B. Lutheri illustrata: Hafniae 1628. in 12.
Epitome Historiarum totius Mundi, a primâ rerum Origine, usque ad annum 1630. e sexcentis amplius auctoribus sacris profanisque deducta: Lugduni Batavorum. Accessit deinde Continuatio Hiftoriae ad ann. 1633. Aucta porro ad An. 1653. Uratislaviae 1662. prodiit denique continuatio usque ad A. 1667. Lipsiae 1668. in 4.
Oratio de vera Animi Tranquillitate: Rostochii 1613. in 4.
Dissertatio anniversaria, quâ ostenditur, Romam Pontificiam esse Ierosolymam Apostaticam Domini interfectricem ex Apocal. II, 8. ibid. 1627. in 4.
Computus Chronologicus, de certitudine numeri annorum ab orbe condito ad Christum natum: Sorae et Hamburgi 1639. Regiomonti et Francof. 1643. in 4.
Harmonia Evangelistarum, secundum Paschata et itinera Domini, paulo accuratius quam vulgo solet digesta: Sorae et Rostoch. 1627. in 4.
Orthotomia Apostolica omnium quatuordecim Epistolarum Paulinarum veram Analysin ac brevem, ubi opus est, epilysin exhibens, cum ingenuis vulgatae versionis Latinae castigatiunculis: Hafniae et Lipsiae 1643. in 4.
Tuba Sionis, quâ Periochae sollennes, quas Evangelia dicimus, singularimethodo explicantur: Lubecae 1647. in 4.
Expositio Evangeliorum: ibidem 1647. in 4.
Diluculum Apocalypticum, seu Commentarius posthumus in B. Apostoli et Evangelistae Iohannis Apocalypsin: Lubecae et Straliundii 1647. in Fol.
Primum Diluculum Apocalypticum, oder erstes Morgenlicht der Offenbahrung S. Johannis: Goslar 1620. in 8.