MEMORIA VIRI Admodum Reverendi et Clarissimi, DN. GEORGII ROSTII, Illustrissimae Principissae Mecklenburgensis, SOPHIAE, a Contionibus et Consiliis Ecclesiasticis, Theologi cordati et de Ecclesia orthodoxa bene meriti, d. XXVI. Ianuar. annô salutis nostrae M. DC. XXIX. aetatis vero suae XL VII. pie placideque defuncti, Renovata et translata Ex Germanicâ contione funebri Eidem habitâ, a M. CASPARO WAGNERO, Augustano, Contionatore ibidem Aulico.

NOn infimi subsellii Theologus, GEORGIUS ROSTIUS, annô exacti saeculi octogesimô secundô, die decimô sextô Decembris, in illustri Comitatu urbeque Mansfeldensi, hanc lucem primum ad spexit. Honestissimi ortus habuit ibidem Parentes, Iohannem nempe Rostium, civem illius loci ac Caementarium industrium, ut et Annam Crausinam, singularis probitatis feminam. Qui filium huncce suum, utpote ingeni valentem, Patriae commiserunt Scholae, ut non linguarum solum artiumque rudimenta, sed et pietatis solida poneret fundamenta. Puer duodecim annorum Wolferbytum ablegatus, per biennium telam studiorum domi fideliter coeptam magnâ utique industria pertexuit, imo et choro se Musico addixit. Postea seminarii Hannoverani, quod tum temporis multum inclaruerat, diligens exstitit alumnus, donec dignus iudicaretur, qui ad altiora adspiraret, Academiamque inviseret. Quoniam vero ipsi longe quoque remota adireloca et sub peregrino degere solo placuit, ad Oceani Balthicilittora cursum, divinô favente Numine, dirigit. Borussiam itaque eiusdemque nobilissima Emporia, Dantiscum et Regiomantum, perlustrat, aeque ac vastissimos Poloniae et Lithuaniae fines attingit. In reditu Megapolim salutat, quâ tum occasione Parchimum ingreditur, ubi quosdam nactus fuit Patronos maxime benignos, quorum munificentiam gratô semper ore atque corde recolere solebat. Ad vicinam proinde Academiam Rostochiensem se contulit, ubi ita vixit, ut boni ac industrii Studiosi nomen iure meritoque ab omnibus reportaret, plurimumque incrementi ad se redundaret. In disciplinis enim Philosophicis adeo probe versatus erat, ut felicissimo successu summa in iisdem munia obire posset. Quid? quod et in noscendis ac interpretandis Legibus insignem sibi scientiam comparaverit, dum, privatos intra Musei parietes, et docendo et disputando commilitones suos egregie exercuit. Nec minori opere ac industria Medendi artem addidicit, sicuti tot illustria huic fini ipsi data loquuntur testimonia. Praeprimis tamen ad Iurisprudentiam, tan. quam ad scopum unice praefixum, irretortô collineabat oculô, quo in huiuscemodiconsenesceret studio. Verum enim vero divina makari/thn Nostrum Providentia aliorsum destinavit, ut amicorum, quos inter CL. Petreus eminuit, suasu, ad abdita Venerandae Theologiae penetralia plenius cognoscenda, animum tandem applicaret. Quare Wittebergam, ex quâ, ceu ex equo Troiano, tot undique splendida prodierunt verae

Ecclesiae lumina profectus est, et magnis ibidem nominis Doctoribus dilectissimus fuit. Quum vero bonae eum mentis soror, rerum nempe necessariarum inopia vix ultra annum, in illustri hocce Athenaeo, subsistere permitteret, rediit Rostochium, et cum excellentissimo Eiusdem Theologo, Ioh. Affelmanno arctissimam contraxit amicitiam, adeo ut inter familiares eius admissus integrum in hac alma Studiorum Matre novennium peregerit. Veteres denique suos revisit Parchimenses, a quibus denuo liberaliter susceptus, spe tamen promotionis Wismariam abiit, unde a Magistratu Mansfeldensi, annô reparatae per Christum salutis M. DC. XVI. in Patriam ad Ecclesiae Diaconatum legitime vocabatur. Hanc sibi praeter spem ultro oblatam sponte suscepit provinciam, eandemque non minus sedulo quam prudenter, dum illi praefuit, administravit. Annô deinde sequenti, cum Lûpe Aulicus Ecclesiastes desideraretur, a Serenissima Megapolensium Principe, Sophia, accedentibus meritissimi Ecclesiae tum Wismatiensis Ephori, Nicolai Siegfridi, commendatitirs, clementer hoc ei munus demandatum fuit. Quantâ autem fide et dexteritate, quâ ubique vigilantiâ, quali zelô et prudentia, arduas istas officii sui partes prosecutus sit, quas divinô tamen auxiliô, per XII. annorum decursum, sustinuit, paucis attingere neutiquam licebit. Egregiis sane ingenii sui monumentis, multis variisque Germanicô atque Latinô consignatis idiomate libris, qui eruditorum crebro teruntur manibus, praeclaram utique et aeternam sibi famam promeruit. Ceterum, quae privatam Defunctivitam concernunt, uxorem duxit Virginem lectissimam, Annam, praelaudati Siegfridi filiam primogenitam, qua cum suavi concordia mutuaque vixit charitate, tresque liberos, unum scilicet filium, Adolphum Fridericum, in tenera iam aetate denatum, duasque filias, Sophiam et Annam Helenam, superstites genuit. Ad haec ROSTIUS cum animi tum corporis robore praestans, memoria aciudicio felix, ad labores ferendos alacer atque promptus, in conversando humanus et pacificus, in adversitatibus patiens aeque ac magnanimus exstitit. Multa tulit fecitque ille sudavit et alsit: Et, quod palmarium, in officio sibi divinitus commisso ingenuam nullo non tempore fidelitatem probavit. Exemplum infucatae pietatis aliarumque Virtutum luculentissime edidit, aliisque facem lucidissimam praetulit. Variis insuper donis atque bonis a Deo largiter instructus, informando facilis, consolando

potens, adhortando penetrans, et severus maxime refutando ac vehemens suit, praeprimis si turpem heterodoxiam oppugnate instituisset. Hinc factum, ut non solum, in publicis subinde homiliis, antagonistas quoscumque gravissime increpuerit, sed singulos pene diversae sectae fanaticos peculiari quôdam ariete, doctissimô scriptô, fortiter supprimere sategerit. Domesticos vero suos non minûs optime regere novit, illosque ad templum indies frequentandum, preces devote fundendas, et ceteras illas Christiano nomine dignas actiones in omni exprimendas vitâ strenue animavit. Homo tamen erat, et humania se nihil alienum esse putabat. Et quamvis iniquâ interdum conflictabatur valetudine, eam tamen, Deô auxiliante, haud difficulter superabat, adeo ut de capitis numquam conquestus dolore fuerit. Quum verô, proximâ post Circumcisionem Servatoris nostri Dominicâ, in publico ac sollenni loco, e)fodi/w| a)qanas1i/as2 instructus, domum repetiisset, decumbere statim graviterque aegrotare coepit. Piis itaque meditationibus pectus suum Deo iam consecratum probe munivit, et sanctissimae ipsius voluntati in solidum se submisit. Sic, quae alios hactenus docuerat, crucem nempe patienter ferre, veram in Deum ponere fiduciam, ac inconcussâ fide sufficien. tissimum Christi meritum amplecti, ea ille omnia sibi tum animose applicare scivit. Quibus tandem religiosissimus hicce sacrarum literarum Mystes, preces inter atque suspiria, secundâ post Epiphanias Feriâ, incumbens, animâ placide emissâ, ad beatorum sedes, demigravit. Posteaquam, in hac lacrumarum valle, XLVII. annos compleviscet, corpus Eius d. XXVI. Ianuarii decenti pompâ elatum, matrique terrae concreditum fuit, habitô ipsi lugubri sermone, ex illustri loco Paulino II. Timoth. IV, 7. 8.

SCRIPTA.

Anti-Crocius, de auctore peccati: Rostochii 1625. in 8. et 12.

Admonitio super controversiis, de Iohannis Arndii vero Christianismo, inter Lucam Osiandrum et Henricum Varenium etc. ibid. 1626. in 12.

Commentarius in Epistolam Iudae: ibid. 1627. in 4.

Apologeticum de vero Arndii Christianismo: ibid. 1628 in 12.

Commentarius in Threnos Ieremiae: ibid. 1628. in 12.

Commentarius in Canticum Canticorum: ibid in 8.

Bericht von den neuen Photinianern, deren Auß- und Fortsprung, neben Widerlegung deß neulich in Teutschland außgesprengten Photinianischen Catechismi in Pohlen und Littauen etc. Magdeburg 1614. in 12.

Theologische Weissagung vom Jüngsten Tage, was von der computation der Rosen-Creutzer und M. Pauli Nagelii Prognostico Astrologo Cabalistico zu halten sey, beforders vom tertio saeculo, daß Christus Anno 1623. soll wiederkommen: Rostock 1620. in 4.

Dreyfaches Neujahrs Geschencke und Wunsch: ibid. 1120. in 4.

Evangelischer Triumph-Wagen, auff welchem Christus in der weiten und breiten Welt herumb fähret, und wider alle seine Feinde und Verfolger gewaltiglich herrschet und sieget: Lübeck 1622. in 12.

Güldene Himmels-Leiter, mit ihren unterschiedenen Sprossen, mit angefügter Beschreibung, was es für ein Leiter sey: Rostock 1623. in 12.

Examen Apologetici Felgenhaveriani, oder Apologia und Schutzschriffe deß Heldenbuchs vom Rosengarten, wider Paulum Felgenhavern, darinnen demonstri ret wird, daß Er unter den Enthustasten zu referi ren sey. Item: Ob die Reformirten eher werden ins Himmelreich kommen, als die Lutheraner: ibid. 1623. in 4.

Heldenbuch vom Rosengarten, oder gründlicher und Apologetischer Bericht von den neuen Him~lischen Propheten, Rosen-Creutzern, Chiliasten und Enthusiasten: ibid. 1623. in 4.

Dreyfacher Spiegel, als I. Neuer Ketzerspiegel. II. Wipper- und Kipperspiegel. III. Krieg- und Zeitspiegel/Predigten auß dem Propheten Hofea XI, 7. 8. 9. ibid. 1623. in 4.

Ninivitisch Teutschland, das ist, Erklärung deß Propheten Ionae, neben accommodation auff den gegenwärtigen Jammerstand Teutscher Nation: ibid. 1624. in 4.

Vorschmack deß ewigen Lebens, oder, Trostbüchlein, darinnen berichtet wird, wessen sich die Sterbenden, wie auch die Nachbliebenden, wegen ihrer verstorbenen Freunde und Verwandten, erisiern und trösten sollen: ibid. 1625. in 12.

Formula pacificatoria, oder Friedens-Mittel, welcher Gestalt dem grossen Unheil in der Christlichen Kirchen, von der errechten Streitigkeiten, das Wort Gottes betreffend, abzuhelffen: ibid. 1627. in 12.

Medulla fidei Theoretica, oder VI. wichtige Fragen und richtige Antwort: ibid. 1628. in 12.

Medulla fidei Practica, oder XXIX. hochwichtige Fragen und wolgegründete Antwort: ibid. 1629. in 12.

Neu Catholisch Handbuch, wider das Pabsthumb: ibid. 1629. in 12.