REdemptori nostro Iesu Christo terrae carceres perrumpenti, gloriose resurgenti et de Morte, Mundo, Diabolo totaque stygia cohorte devicta triumphantia, exactis feriis Paschalibus voce ac mente devota et grata poeanas et epinicia certatim accinuimus, memoriam simul miraculosi transitus populi Israelitici per mare rubrum recoluimus, agnum Paschalem stantes et lumbis cincti comedimus, et ad beatam ex hac vita in aeternam Palaestinam emigrationem animum praeparavimus. Agno paschali
condimenta non mellea, vel saccharo conspersa, sed salgama ex lactucâ amarâ confecta apponebantur, quo typo epulum agni non segnibus et delicatis, sed calamitatum amaritudine tinctis exhiberi significatum fuit. Nutrimentum agni qui expetunt et mare huius vitae rubrum feliciter transfretare desiderant, embammata quoque pungentia et gluku/pikra gustare et alacriter concoquere et Iubilis Paschalibus lugubres lessus et nenias miscere oportet. Mixturam hanc Christiani milites pii experiuntur, morbis variis afflicti, fluctibus pelagi huius mundani concussi, a Pharaone similive Mavorte fugati, pressi, ad Mare rubrum deducti, Virgâ verâ Aaronis id findentes, naulo peccatis merito exsoluto, sicco pede transeunt, morti et satanae spicula, hastas et aculeos feliciter adimunt, et hinc opima spolia in triumphum ducunt. Hisce tropaeis instructi facile Cacodaemones et Infernales furias subinde novos insultus machinantes repellunt, Bellonae diritatem coercent, metum mortis excutiunt et ex Metrocomiâ hacce Aegyptiacâ per vastum maris rubri pelagus in Caelestis Canaae tuta metaecia secure migrant, in iisque Quasimodogeniti, cum omnibus piis aeternum Pascha celebrantes, tripudiant. Huius migrationis felicitatem omnes in Domino morientes et in Christum resurgentes experiuntur. In quorum numero merito censemus Virum Amplissimum, Consultissimum et Excellentissimum Dn. HENRICUM RHANEN, I. U. D. et Profess. Celeberrimum, Ducalis Consistorii Assessorem gravissimum, Seniorem huius nostrae Academiae Venerandum, qui ut decursum vitae pie transegit, ita procellis pelagi mundani varie exagitatus, tandem Christo Salvatori vere Quasimodo genitus, ad Paschatos caelestis celebrationem sub vexillo Triumphantis victoriosi Redemptoris in aeternum Sanctorum tamquam in tutissimum portum, ubi dolor non sentitur, gemitus non auditur, bonum aeternum possidetur, delatus est. Grave, fateor, vulnus huius celebratissimi Viri obitu Academiae nostrae inflictum est, et haud scio, an ullum a longo tempore gravius. Amisimus enim Virum varia doctrinâ et multiiugâ lectione, quemque omnis politioris literaturae a)frodi/thn et xa/rita merito appellare possumus, magnum huius Scholae decus et ornamentum. Nolim ego quidem male ominari, sed dum abripi et e medio tolli videmus illos, quibus tamquam tibicinibus et columnis hactenus haec Academia suffulta fuit,
quid aliud sperare possumus, quam magnum literis infortunium impendere? Sed hoc Deus omen avertat: cui, quia ita visum est, ut Academia nostra tam illustri lumine privaretur, in divina eius voluntate libenter acquiescemus, et quo iustiores nobis sunt causae doloris, eo acrius in honore huius viri et morte decoranda annitemur. Anne autem cui quam mirum videbitur,m si mihi almae matris Academiae calamitatem deploraturo, cuius iam toties paucis ab hinc annis animum dirus pertransivit gladius, e morte tot clarissimorum Virorum, nova subinde clade accepta, idem contingat quod Bartholomaeo Sotino apud Alexandrum Pontificem, Demostheni Graecorum Oratori apud Philippum Regem, Herodi Attico coram Marco Antonio, Heraclyto Lycio coram Severo Principe causam, oraturis, alusque dissertissimis Oratoribus contigisse Historici perhibent, quod verba facturi, sive splendore et auctoritate eorum, coram quibus dicere constituerant, perculsi, sive rei, de qua dicere parabant, aut gravitate aut dignitate deterriti, obmutuerint. In summis habentur mortalium bonis, et sunt quoque non apud Vulgus saltem, verum etiam alios, quos a plebe seiunxit vel virtus vel doctrina quaedam singularis, Patria, Parentes, educatio, ingenium, res familiaris, favor bonorum, Coniugium blandum, proles ingenua, et quibus insuper quottidie indigemus in hac vita homunciones miseri. Plurimum enim interest, qua quis gente ortus prodeat, cum alia nimis sit barbara, alia ob superbiam vel levitatem, vel voluptates male audiat, haec sub aere crasso nil nisi crassum, illa inter scopulos nil nisi durum producat. Nec minus refert, quales sint qui te generent: ex bonis enim plerumque boni, ex elegantibus nascuntur elegantes, atque elucet in parvulis maiorum virtus quaelibet. Nec tamen nasci satis est, aut vultu referre atque indole etiam Progenitores tuos, quae in te gliscit ingenii scintilla accendatur oportet, ut non tibi solum, sed pluribus quoque luceas aliis, qui per te, ubi opus erit, videant, in quantis tenebris vel pravorum seductione, vel etiam errore proprio sedeant. Necessaria si tibi desint, dolebis, neque enim emergere poteris absque mediocri rerum in quibus vita nostra consistit, possessione atque usu. Habeas supremi numinis benignitate, requiritur, vel per Parentes, vel per amicos et fautores, unde edas, quo succrescens et te et quoscumque tuos esse aliquando iusserit Deus,
targiter alas: Haec vero omnia uti iucunda sunt, ita aegertime relinquimus, quod per varias quibus obnoxii sumus, cala mitates accidere videmus quottidie singulis, modo enim desolari cernimus Patriam, amittimus Parentes atque cognatos, iacturam facimus vel quorundam vel omnium bonorum, destituimur amicis, orbamur liberis et quicquid magni faciebamus, aufugit cum dolore nostro. Maxime autem terribiile est, nos ipsos, dum adhuc viget ingenium, neque quidquam deest rerum necessariarum, inter complexus nostrorum deficere, et cum Med corum industria praestare nil possit amplius, animam exhalare, extensos iacere sine motu, male olere, efferri, sub terram recondi, in cineres verti, ut spes superesse videatur nulla, quae vel ipsis vivis derelictis solatio esse queat, nisi divinitus revelatum dogma nos doceret, superesse aliam vitam, multoque hac meliorem, in quam migremus quotquot hic pie atque ex praescripto Salvatoris viximus. Omnia haec enumerata capita desideratissimi nostri Dn. Collegae personae accommodabimus, et eius vitae primum ortum, progressum et egressum paucis delibabimus. Simonides Patriam gloriosam homini virtute praedito ornamentum, Civem laudatum Patriae decus esse dicebat. Foenerari lucem a patria Viro huic non est necesse, quin eum Patriae suae splendorem auxisse constet: Patria tamen ipsi non Ithaca Ulyssis: sed Mundi huius Iucem, si modo lux dicenda est, primum intueri ille coepit in Germaniae gentis bellicosae atque optimarum literarum cultricis Saxonia, Brunsvvici, vel ut alii appellant, Tubisurgii in Civitate Saxoniae Metropoli, aque Brunone, Ducis Saxoniae filio eius demque conditore, nomen obtinente, anno post christum natum MDCI, die XIV. Februarii, ortus a Parentibus longe Clatissimis, Patre Viro Amplissimo, Consultissimo et Excellentissimo, DN. HENRICO RHANEN I. U. D. primum, Ducatus Brunsvvicensis Practico felicissimo, nec non Syndico Civitatis Helmstadiensis gravissimo, postmodum vero Ducis Luneburgicae Viduae Winsensis Consiliario. Matre vero femina castissima CATHARINA Reichen/ ex perantiqua et nobili Rikiorum, Ducatus Brunsvvicensis familia oriunda. Avum Paternum nominavit Virum Integerrimum HENRICUM RHANEN, Civem olim Neobrandenburgensem huius Ducatus Mecklenburgici. Aviam vero Paternam matronam lectissimam Meckel Baden. Avus
Maternus ipsi fuit Vir Magnificus, Nobilissimus et Amplissimus DN. BARTHOLDUS Reiche, primum in Academiâ Lipsiense Professor celeberrimus, postmodum vero redux ex Italia, ubi in Academia Bononiensi gradum Doctoris in utroque iure assumpserat, Illustrissimi ac Celsissimi Principis ac DN. HENRICI, Ducis Brunsvvicensis et Luneburgensis, gratiofissimae recordationis Consiliarius intimus, bisque Legati vices ad Potentissimum Poloniae Regem, nomine suae Celsitudinis summa cum laude sustinens, nec non canonicatus S. Blasit in Ducatu Brunsvvicensi Decanus venerabilis. Avia Materna vero Matrona eximiis virtutibus conspicua CATHARINA Köneken. Possent longius Avorum nomina colligi: Verum et illud defuncto parum prodest: Miserorum siquidem hominum est egere propriae Virtutis, atque in recessione Avorum prolixum esse. Quasi quod olim ad Troiam pugnaret Achilles, illud in numerum benefactorum posteris veniret. Defunctus noster suo censu suoque ingenio dives fuit, maiorum imagines ut calcar ad virtutem habuit, non quod ipsis se ostentare vellet. Ex tam nobili ac clara prosapia fuit ortus, de quo in praesens agimus, DN. D. RHANIUS p. m. Collega noster, dum vivebat, coniunctissimus, loco satis illustri, adeo, ut, si in puero refert ex qua affectione caeli primum spiritum duxerit, quod vult Orator, et si non raro maiorum virtus in posteros transfunditur, quod fieri docet experientia, non mirum sit ex tam fecundo virtutum semine, in tam bene mollito et honestate subacto agro enatum esse huiusmodi florem, qui scientiae et virtutis coronam maxime ornaret ac spectantium oculos nativa amoenitate plurimum oblectaret. Et hoc ipsum eo magis, quod accesserit ratio conformatioque doctrinae, et assidua cultorum industria in schola tam Patria quam Wismariense. Postquam enim proximo post nativitatem die per baptismum regeneratus, et, vix absoluto secundo aetatis anno, Dn. Parente orbatus esset, a Matre in timore domini educatus est, iactisque in schola Patria primis literarum fundamentis, non delicatulorum morelacte materno enutriri, paternisque tantum laribus litare volupe duxit, sed nondum Ephebus amore scientiae. Anno M. DC. X. cum fratre Conrado Wismariam ad Materterae maritum, Virum Amplissimum et Consultissimum DN. MATTHAEUM GERDESIUM tum temporis ibidem Syndicum Civitatis,
iter subiit, ibique principia in patria hausta ulterius excoluit, nullosque labores, sudores, algores, subterfugit, donec tandem haec fratrum biga Anno M. DC. XVI. a Matre in Coenobium Ilefeldense Ducatus Brunsvvicensis evocata, ibidemque in numerum Alumnorum Celsissimi Principis recepta est, ubi tum temporis iuventus accurate erudiebatur. Quo in loco etiam per tres integros annos graviter literis ambo invigilarunt. Et quamvis Anno M. DC. XVII. Mater carissima mortem obiret, atque sic Virorum Excellentissimorum DN. D. VALENTINI MOLLERI Decani, et DN. D. CONRADI COLERS Canonici primum canonicatus S. Blasii, postmodum vero Celsissimi Ducis Saxoniae Inferioris Cancellarii Magnifici, se suaque committere cogerentur, quae res multis saepissime exitium patare solet. Hoc tamen nihil obstante, feliciter ibidem virtutum ac doctrinae fundamentis positis, de Consilio Dn. Praeceptorum atque Tutorum Anno M. DC. XIX. die XXIV. Octobris ad capessendos uberiores ingenii fructus IENENSEM salutarunt Academiam. et in celebri illo Lyceo, quae feliciter coepta erant studia, gnaviter per integrum fere quadriennium, continuarunt. Anno M. DC. XXIII: die II: Maii ad illustre literarum Emporium Academiam Lipsiensem se contulerunt, cum vero ob quaedam emergentia illic locorum non diu subsistere possent: Eodem anno die scilicet XXIII. Iulii, Helmstadium concesserunt. Neque tamen makari/ths2 noster pravo huius saeculi more, Musis insalutatis in Themidos sacraria irrupit, nec Accursianum illud, Graeca sunt, legi non possunt, in ore habuit nec humaniores literas, nec Latinam Graiamque linguas fastidiit, sed hisce velut alis adiutus, Parnassi cacumina non tantum transvolavit, verum etiam iisdem quasi fidis remigibus iuris Vastis pelagi, exiguo temporis decursu, plenis velis, felilicibusque ventis potissimam partem emensus ulterius iter coeptum continuare annisus quidem, ast, invadente Anno M DC XXV. Helmstadium Peste, totumque Ducatum Brunsvvicensem Exercitu Caesareaneo occupante, locum mutare cum Dn. Professoribus aliisque Studiosis et alias Musarum sedes quaerere coactus est. Felici itaque sidere cum fratre suo Almam hanc nostram Rosarum Academiam ingressus est, nihilque de pristino erga literarum studia ardore remisit, sed maiori quam ante alacritate coeptam studiorum telam feliciter pertexuit. Quia vero
alicubi bene vixisse commendandum, proinde ut testimonia aliquot publica vitae bene actae obtineret, aliquoties sub Praesidio Virorum huius Academiae eo tempore in Iure celeberrimorum summa cum laude de Materiis iuris gravissimis respondit, inque illis exercitiis Academicis strenuum sese gessit Athletam, donec Anno M. DC. XXIX. a Nobilissimo et Strenuo Viro GEBHARDO ab ALVENSLEBEN Erxlebiam vocatus est, ut Advocando et Consulendo ipsius praeesset rebus, cui spartae etiam per annum et quod excurrit fideliter praefuit. Cum vero in excidio Urbis Magdeburgensis omnia Acta iuridica nominati Nobilissimi viri incendio perirent, non potuit ulterius officio illo Advocati noster pie defunctus fungi, sed impetrata venia ad pristinas Musas rediit, et Anno M. DC. XXXI. hoc nostrum Rosetum secunda salutavit vice, nec non vicinam Gryphisvvaldensem invisit Academiam, iterumque ad nos rerersus ob multiplicem Virtutem et confirmatam eruditionem omnibus nontantum gratissimus fuit, sed etiam ab Amplissimo Ducali Collegio Professorum obtinuit, ut Illustriss. ac Cesissimo Principi Mecklenburgico DN. ADOLPHO FRIDERICO beatissimae memoriae, Domino nostro Clementissimo, ad Professionem iuris nominaretur, in quam denominationem factam Celsissimus quoque lubenti consensit animo: Obtenta itaque Vocatione illa legitima A. M DC. XXXII. lectissima et pudicissima Virgo ELISABETHA von der Lippen, Nobilissimi et Magnifici Viri DN. CHRISTOPHORI von der Lippen/ I. U. D. et primum Consiliarii Mecklenburgici, postmodum vero Sereniss. ac Potentissimi Daniaee ac Norvvegiae Regis CHRISTIANI IV. gloriosissimae recordationis, Cancellarii filia dilectissima, ipso Pentecostes Festo, ipsi Suerim desponsata est. His ita expeditis peregrinationum modicarum secum expendit utilitates, et ut illas quoque obtineret, per Ducatum Bremensem et Frisiam Orientalem, confoederatas Provincias Belgicas adiit, atque perlustratis Academiis celeberrimis Groningensee, Franeckerana, Lugdunense, et Ultraiectense, per Selandiam in Angliam transfretavit, et postquam Londini per aliquod temporis spatium substitisset, Academias Oxoniensem et Cantabrigiensem invisit, indeque in Galliam se contulit, et tam Lutetiae Urbe totius Galliae primaria, quam Aureliae Galliae Celticae Civitate nobilissima, aliquantisper commoratus est, ut cum summis illis perfectae literaturae heroibus, qui tum temporis in, iisdem vivebant, conferret et ita in studiis se
magis ac magis confirmaret. Propositum DN. RAHNIO erat, ceteram quoque Galliam perlustrare, audiendisque quibus illa abundabat Iure Consultis praestantissimis anni aliquam partem impendere. Sed hoc consilium mutare ipsum coegerunt literae revocatoriae: Quare per Brabantiam salvus quidem et incolumis hic tandem quidem appulit, verum in ipso Itinere varias devorare molestias coactus est. A Latronibus quippe cum comitibus nocturno tempore intra Rhormundam et Venloem Urbes spoliatus non in exiguum vitae discrimen incidit, ut taceam quae Itinere maritimo propter tempestates perpessus sit. Reversus itaque summos in iure honores ambiit, quos etiam An. M. DC. XXXIII. d. XIX. Septembr. habita primum Dispuratione Inaugurali Decanus spectabilis Vir Amplissimus Excellentissimus et Consultissimus DN. ALBERTUS HEIHIUS Senior ICtus celeberrimus, more in Academiis recepto, publice cum aliis sex competitoribus summoomnium cum applausu ipsi contulit. Praeterlapsis post Promotionem aliquot septimanis, XXX. sc. Octobr. ad Professionem introductus, et in Fa cultatem Iuridicam, nec non numerum Consistorialium receptus est. An. M. DC. XXXIV. d. V. Febr. cum desponsata ante hac sibi lectissima Virgine ELISABETHA von der Lippen/ in iucundissima nuptiarum vincula se coniecit. Cum hac Uxore annos vixit octo sine iurgio sine offensa, et quinque liberos ex amabili hoc coniugio ceu matrimonii fructus sustulit, tres filios HENRICUM, CHRISTOPHORUM et CONRADUM, et duas filias, MARGARETHAM nempe et CATHARINAM, quorum liberorum HENRICUS, CHRISTOPHORUS et MARGARETHA in ipsa infantia vitam cum morte commutarunt: CATHARINA vero primum Viro Consultissimo et Excellentissimo Dn. Hieronymo Cocchio. I. U. D. in matrimonium data, postea autem hoc defuncto marito, Excellentiss. ac Clarissimo Dn. Martino Collero iuncta, adhuc cum Fratre Conrado, qui gnaviter in peregrinis locis literis operam dat, in vivis est. Postquam vero haec ELISABETHA An. M. DC XLII. d. VII. April. in ipso puerperio exstincta esset, Maritus quidem per sesqui annum Viduum torum pressit. Cum vero ob labores publicos domui suae rite praeesse non posset, ad secunda vota, suadentibus amicis, transit et Anno M. DC. XLIII. d. 13. Sept Feminam elegantissimis moribus et omnium virtutum matronalium laude apprime decoratam ELISABETHAM, Viri Nobiliss. Consultiss. et Excellentiss.
DN. LAURENTII STEPHANI I. U. D. Illustriss. ac Celsiss. Duc. Mecklenb. Consiliarii, Iudicii Provincialis Vice-Praesidis, Consistorii Ducalis Assessoris, Universita-Rostochiensis Antecessoris eiusdemque Senioris olim gravissimi filiam, Amplissimi et Consultissimi DN. LAUREN. TII MARQUARDI I. U. D. et Archiepiscopi Bremensis atque Verdensis olim Consiliarii relictam Viduam, uxorem duxit. Hoc Coniugium bonis auspiciis coeptum tam feliciter utrique cessit, ut ne voto quidem suavius optare potuerint. Etenim cum haec maritum sedulo coleret, ad eius nutum se totam componeret, e publico aut a libris venienti curas et molestias placido sermone abstergeret, rem domesticam singulari industria administraret, et nullumprobae ac prudentis matris familias officium omitteret: Ille vero uxorem mutuo amore complecteretur, haud aliter fieri potuit, quam ut ab accensa nuptiali face usque ad funebrem perpetua inter illos Concordia vigeret, qua nullumoptabilius bonum Coniugibus evenire potest. Neque hoc posterius coniugium sterile fuit, sed ex eodem sex progerminare vidit elegantes flosculos LAURENTIUM scilicet, CHRISTOPHORUM, ANNAM, IOACHIMUM, BARBARAM et ELISABETHAM, e quibus quinque Vitae huius usura fruuntur et cum Matre dilecta obitum Parentis acerbissimis prosequuntur lacrimis: BARBARA vero patrem in caelestem patriam praeeundo, turbato naturae ordine, antevertit. Per totum vitae tempus domitis cupiditatibus purgatoque pectore Deum colebat, non ad opinionem aliorum neque ad vanam gloriam respiciens, sed id agens sedulo, ut potius esset, quam videretur pius. Nullum sane diem a sacris meditationibus relinquebat vacuum, rerum agendarum initium a precationibus capiebat, ceremoniis et precibus publicis lubens intererat, attente audiebat qui populum erudirent, nec ulla erat unquam tam horrida tempestas, nullum frigus etiam adulta hieme tam asperum, quod ipsum ceremoniis nondum finitis e templo expelleret, aut a frequentanda aede sacra avocaret. Cum vero nemo sit mortalium, in cuius pectore non haereat aliquid labis vel nativae vel contractae per consuetudinem, nihil ipsi erat antiquius, quam ut statis anni temporibus, quicquid sordium concepisset, pia confessione elueret, et animo ad hunc modum depurato particeps fieret mysteriorum, quibus nobis verum corpus
et sanguis salvatoris nostri exhibetur: Hac igitur virtute, quae reliquarum parens est, munitus, quid mirum si bellum omnibus vitiis indixit? Si voluptates, quae sensuum titillatione percipiuntur, repudiavit? Si fastum et superbiam fuit exosus? Si mendacium tamquam Pestem refugit? Si aures non patefecit adulatoribus? Si frenis iram compescuit? Si ab avaritia a sordibus, ab ambitione emancipatam mentem gessit? Si denique omnibus animi affectibus a recta ratione aversis ianuam praeclusit et in legitima officii sui functione fidelem sese gessit. Ab eo tempore postquam in sanctae Themidos Cathedra vestigium figere coepit, nihil in se desiderari passus est eorum, quae ad Academiae nostrae dignitatem commodaque conservanda, et amplificanda facere viderentur. Docendi labores cum quadam voluptate et alacritate animi subibat, pensum suum accurabat probe: quicquid eruditum in doctissimo pectoris sui scrinio possidebat, id cum Auditoribus, qui discendi studio, arderent, libenter communicabat: de obscuris clare, de dubiis enucleate disserebat, et quidem tanta cum dexteritate, ut res palam ante oculos ponere, et tamquam tabulas pictas in bono lumine collocare videretur. Consultus de iure speciem facti eiusque circumstantias auraria quasi statera ponderabat, neque pro nutu consultoris, sed pro iustitia causae pronuntiabat, et, ut multa paucis comprehendam, non erat e Valetudinario illorum Iureconsultorum numero, qui sui quaestus causa fictas suscitant sententias, litesque mira arte sufflaminant, et, quos semel in plagas suas compulerunt, eos non nisi depilatos dimittunt. Valetudine usus est der DEI gratiam prospera, nec varios in vita morborum insultus sustinuit. I. Aprilis de Cordis quadam anxietate conqueri coepit, quae tamen, adhibito a me praescripto Medicamento, statim cessit: Altero die ipsum quidem decumbentem propter assumptum Medicamentum inveni, verum de nullo praeter lassitudinem membrorum amplius conquerentem morbo. Tamen illo ipso die circa mediam sextam Vespertinam fortissima correptus Apoplexia praeter omnium exspectationem, subito ex hac Balthici littoris Academia, in Caelestis iustitiae Templum placidissima morte evocatus est, postquam vixisset Annos LXI, septimanas VI. et dies IV. Nobis in illo perierunt quam plurima: Ipsi praeter hoc mortale corpus nihil decessit. Academiae nostrae haec mors verius quam illius est.
Hanc enim ille discessu suo vehementer concussit: huic orbitatem reliquit, ipse aeternitate atque immortalitate sempiterna cumulatur. Non illius igitur vicem, sed nostram piis lacrimis conditionem merito deflemus: Nobis namque ereptus est Vir qui annos XXIX. in Academia docuit, qui in eadem septies Rectoris Magnifici munus gessit: qui per XXVIII. annos Ducalis Consistorii Assessor, et Coenobii Virginalis S Crucis fuit Provisor: Merito igitur Mors huius optimi Viri dolorem nostro Ordini, Maerore Collegis suavissimis, Squalorem Uxori et Liberis, luctum ac gemitum omnibus bonis affert, quempro sua quisque parte, dum iusta funeri ipsius hodie persolventur, testatum faciemus. Hortamur autem omnes Legum Academiae nostrae subditos. ut prodeant: Imprimis vero Dn. Studiosos, ut una memores reverentiae Magistratui debitae ad defuncti Professoris exsequias certo accedant, seque publico hoc dolore perculsos esse supremo pietatis officio significent.
P. P. Rostochii sub Sigillo Rectoratus IX. Aprilis Anno M. DC. LXII.
Concio funebris ei habita est ex 2. Timoth. IV, 7. 8. a Casparo Mauritio D. P. P. et Superint. Rostoch.
STA. VIATOR. EFFERTUR. ECCE. INDICTIVUM. FUNUS. VIRI. DUM: VIVERET. NOBILISSIMI. ET. AMPLISSIMI. HENRICI RAHNII. ICTI. ANTECESSORIS. SENIORIS. IN. VARNIACA. CELEBERRIMI. ET. OB. CONTINUATUM. PROPE PER. XXX. ANNOS. MUNUS. ILLUSTRIS. CONSISTORII: DUCALiS. ASSESSORIS. CONSISTORII. DUCALIS. ASSESSORIS. GRAVISSIMI. VIRI. VERE. VIRI. ID. EST. QUOD. MIRACULUM. DICAS. BONI. ET. VERE. *t*e*t*r*a*g*w*n*o*u. QUEM. LACONES VOCABANT. DIVINUM. NON. ILLI. SINON. IN. FRONTE. NEC.
ULYSSES. IN PECTORE. IPSA. ERAT. PROBITATIS. IDEA. CONSTANTIAE. IMAGO. EXACTUM. PRUNDENTIAE. EXEMPLAR. INTOLERABILIS. NULLI. NISI. QUI. TOLERARI. VEL. NON. POTERAT. VEL. NON. DEBEBAT. MORES. EIUS. OMNIUM. AMORES. VERBA. NULLI. DEDIT NEQUE. VENDIDIT. IPSE. VERO. AETERNITATIS. AMANTIOR. QUAM. SECULI. VIVERE. NUNC. DESIIT. UT. INCIPERET. TU. VERO. VIATOR. LUGE. NON. MORTALITATI. EREPTUM. SED. MORTALIBUS. EGO. NUNC IN. UNO. MULTOS. DEPLORO PRAECEPTOREM. COLLEGAM. IMO. PARENTEM. ADDO. ET. HOSPITEM. METRA. QUAE. IPSE. DOLOR. TRUNCAVIT. SCRIBO. *e*p*i*m*i*k*t*a. DANIEL. GEORGIUS. MORHOFIUS. U I. D. ET. ELOQ FROF. P.
RAhnius ille bonae nuper pars optima gentis,
Defecata meae lampas amicitiae.
Pauperiae dives, argento pauper et auro,
Omnibus aequalis, omnibus unus erat.
Egregiis illum Vir qui virtutibus aequet.
Unus si fuerit, vix, reor, alter erit.
GEORGIUS NICOLAUS ERASMUS, Lagae Past.
Disputationes de legitima defensione et moderamine inculpatae tutelae: De libellis: De Concursu Actionum: De concursu et prioritate creditorum: De iure belli et pacis: De Testamentis: De Tutelis: De Fideiussione: De iureiurando: De iniuriis et famosis libellis: De Privilegiis Nobilium etc. Rosto. diversis annis in 4.