TRiennium est, et quod excurrit, unde Illustris animae hospitium, corpus VIRI Nobilis, Amplissimi Clarissimi,Excellentissimi DN. CHRISTOPHORI ADAMI RUPERTI, Historiarum P. P. celeberrimi, Patroni desideratissimi, nunc Beatissimi, tumulo compositum, nec dum pientissimis manibus
iusta funebria persoluta sunt. Omnium eheu! vultus adeo degeneres fecit inusitata calamitas, et, ut olim M. Tullii interitu
Conticuit Latiae tristis facundia linguae
Sic tota nostra Academia obmutuisse visa est. Video literaria castra solito adhuc magis mutua et viduata, pulpita lugubri syrmate investita, parietes atratos, lamentantium ululatu personantes, animos lacrimis, signultibus, querelis conslernatos. Recens hoc et immedicabile vulnus pectora in dolore, oculos in suspirio detinet, atqueperinde, ut in mari, post vehementiorem ventum commotio, et, ut sic dicam, dispatio quaedam remanet. Luge et merito lamentare ALTDORPHINA ACADEMIA, amisisti Professorem Praeclarissimum, Senatorem prudentissimum. Lugecathedra: lugete pulpita, et subsellia: amisistis Philologorum perspicacissimum, oratorem gravissimum, cuius aciem in inventione, rerum ordinem in dispositione, Splendorem in Elocutione, venustatem in gestibus, hilaritatem in iocis Auditores admirabantur. Lugete Musae: amisistis Poetam tersissimum, qui Divino spiritu afflatus, et entheo vigore inflammatus auribus, animisque oblectamenta quaerebat. Quod in repentino interdum animi motu fieri videmus, ut omnes eius vires subito perculsae obstupescant, idem et mihi accidit, quem tanti Viri obitus ita percussit, ut omnestudium infregerit dolor, qui adhuc me coquit, et versat sub pectore fixus. Verba lacrimis intercluduntur, genua horrore succidunt, nec se animus, miserandâ anxietate laceratus, explicare valet. Doleo, et iterum doleo, tam in exhaustae eruditionis, tam solidae sapientiae templum, ad quod, tamquam ad sidus salutare, confugiebam, responsa petituro posthac negatum, et destructum esse; eum mihi ereptum, qui paternome amore prosequebatur, et fidelibus adminiculis sublevabat. Obversatur adhuc oculis meis frons illa larga et aperta animi ianua, oculi acres acutissimi iudicii indices, totus vultus, insigni gravitate et comitate temperatus. Utinam eâ dicendi dexteritate, eâ facundia, qua ille sui Prae ceptoris elogia ad astra subvehebat, tanta benefacta recolere mearum esset facultatum, non gemitu, quo se honorari vetat, sed eâ, quae meritis debetur, oratione communi literarum parenti parentarem! Verum hoc votum meam mediocritatem excedit. Nullus mihi
cothurnus, quem Sophocles amavit, nulla festivitas, quam disertissimus Romuli nepotum exosculatus, nulla oris ornamenta, quae DIVINO RUPERTO Rhetorum prosapia quondam concesserat. Magnum Alexandrum, cum ad Achillis tumulum in Sigoeo constitisset, fortunatum illum adolescentem depraedicâsse perhibent, qui Virtutis suae buccinatorem Homerum invenerit. Similem nondum nactus es Beatissime RUPERTE. Quicquid ego sane dixero, minus erit meritis, et laudibus tuis. Verumenim vero filialis amor, et insita penitus ac infixa observantia admotis quasi quibusdam stimulis incitant, ut animae sanctissimae iusta exsequialia denegare piaculum ducam. Vos Audit: logo et obtestor, ut benignitatis vestrae aurâ cursum meum provehatis, et, quantum vitium dolor mihi detrahet, tantum benevolenta attentio subministret etc.
Sollenne est iis, qui aliquem commendandum suscipiunt, ut ab ipso patrio et natali Solo, quod communigentium consensu antiquissimi parentis nomine celebratur, initium sumant. Nam si ad Nobiliores fructus interest, ex quo loco, et arbore sit surculus: quanto plus intererit, quâ quis patriâ, et parentibus sit oriundus. Illa Beatissimo RUPERTO non fuit oppidum aliquod aedificiis vacuum, non urbsabiectae conditionis, non locus Cimmeriâ caligine involutus, sed Incluta haec ALTD ORPHINA, naturâ et situ clara, copiosa artium Divinarum et humanarum sedes, quae Eruditionistemplum, disciplinarum Emporium, virtutum delubrum, et commune quasi quoddam sapientiae oraculum Illustri famâ nuncupatur. Ex hoc seminario tot iuvenum ingenia, tot praeclara pectora prodierunt, quae publicis, privatisque muneribus obeundis saeculum ornant. Alia periclitanti innocentiae adminiculantur: alia ambigua causarum fata dirimunt: alia corporis sanitatem curant: alia humaniores scientias sectantur. Hâc luce potitus Noster ANNO M DCCXII. d. XXIX. Decembris, parentes, et Maiores habuit genere, et meritis commendabiles, Patrem Virum Nobilem, et Consultiss. DN. GULFGANGUM HENRICUM RUPERTUM, Perillustr. et Generosiss. DNN. a Leonstein et Wertheim Consiliarium dexterrimum: Avum GEORGIUM RUPERTUM, U. I. D. et Rei publ. Suinfurtensis Advocatum: matrem supra sexum generosae indolis feminam SUSANNAM, patre Viro Nobilissimo, Consultissimo, et Excellentissimo
DN. IOANNE BUSENREUT. U. I. D. huius Universitatis olim Professore, et Rei publ. Norib. Consiliario gravissimo, matre vero VIRI Magnifici, Nobiliss. Ampliss. et Prudentissimi DN. CHRISTOPHORI FURERI AB HAIMENDORF filiâ prognatum. Optimi parentes filii optimi, digna vero talibus parentibus progenies, nec degener a patre partus. Neque enim magnanimus Iovis armiger, aut avium Rex imbellem columbam producit. Natura e melioribus meliores procreat, et ab heroicis parentibus in natos virtutum semina propagat. Per hos religiosos parentes non corpus tantum, sed et animum similem adeptus est, qui de recens nati curâ maxime solliciti, eum salvatori suo oblatum, sacrosancti baptismatis undis ablui curarunt, susceptore Ilustri DN. CHRISTOPHORO ADAMO WENZELICHA SARAWITZ, Libero Barone in TRISCH, studiorum gratiâ hîc locorum commorante. Nulla iis cura potior, quam quae hanc sanguinis sui particulam concerneret, ut optime, quod aiunt, â serperasris educaretur. Norant approbe, quantum momentum, quanta utilitas in disciplinâ, et educatione collocata, quâ naturalis inclinatio, quae a deteriore consortio in diversum facile abripi potest, excitatur, promovetur, exstimulatur, quaque posthabitâ ingenia instar agri fertilissimi, sed negligenter culti, sentes, spinas, lappas, et inutilia quaeque gignunt. Quapropter infantem Werthemium Francorum, sedem suam, aducentes, ut novis functionibus raeessent, cum ipso materno lacte honesta praecepta instillarunt, et in schola ibidem diu reliquerunt ubi annis XI. solida literarum fundamenta posuit, et progressus in studiis fecit non contemnendos, manuductorem nactus ADAMUM DRACONEM, Scholae Werthemiensis Moderatorem. Praematurâ interim mortae exincto parente, Musae ipsius, interitui proximae, ad tumultum suum pleno gradu festinare videbantur, quasi iam conclamatum esset. Nihilominustamen provida mater ALTDORPHIUM die 25. Aug. anno 1624. repetiit, ut filiis suis de necessariis impensis prospiceret. Annuit benignior Fortuna, et PHILIPPUS GUOLFGANGUS HENRICUS quidem
Clariss. et Excellentiss. D. D. AEGIDII AGRICOLAE, CHRISTOPHORUS ADAMUS autem Clariss. et Excellent. D. D. CASPARIS HOFMANNI, quos ambos
Secreti pars orbis habet, mundusque piorum,
Victu et amictu excepti. In paternâ sede praeter studia Philosophica, quibus indefessos labores noster impendebat fideli usus operâ Virorum Excellentiss. DN. M. IACOBI BRUNONIS, Ethices et Graecae Linguae, et M. IACOBI TYDEI Oratoriae ac Poeso PP. merititissimorum, curae et cordi unice erat studium Historicum, ad quod eum incitavit IOANNES GACKSTADIUS Praeceptor privatus fidelissimus, cuius postmodum honorificam mentionem non semel fecit. Anno M DCCXXVIII. Societati Alumnorum, qui hodieque ineffabili Incluti Senatus Noriberg. Munificentiâ aluntur, adscriptus inceptum studium ferventissime persecutus est, ad maiora consilio atque opera Clariss. et Excellentiss. DN. MICHAELIS VIRDUNGI, Politices, et Historiarum PP. meritissimi grassatus. Hic plane singulari amore Discipulum amplexus, et ab haesitante saepius perliteras consultus lubens respondebat, errantem in viam reducebat et currentem magis magisque inflammabat, quod gratâ mente vivus et morti propinquus agnovit. Neque deerant sumptibus benevoli Musarum Patroni. Primus omnium Laudatus Excellentiss. D. D. HOFMANN us; necessitudinis vinculo iunctus, et paterno erga ipsum affectus animo. Hinc nota vox cedro et aeternitate digna: Clariss. HOFMANNUM Patrem expertus sum. Hic enim victum et amictum dedit, bonasque Praeceptores praefecit. Huius favorem ut semel dignum promeruit, ita illibatum semper conservavit. Ita HOFMANNUS RUPERTUM amavit, ita in oculis, in pectore gestavit, ut mortuo ipso, quem laudum praeconem desideraverat, ceu Darii mater, defuncto Alexandro, mori, quam vivere, maluerit.
Rupertus voluit miseram describere vitam.
Hofmanni Senis, ah! vita abit ipse prior.
Loquor verbis ipsius HOFMANNI, Smaragdum suum ita deplorantis. Pariter eum fovit, et insignibus benefactis cumulavit Magnificus, Consultiss. D. D. GEORGIUS RICHTERUS, huius Universit. Procancellarius gravissimus, literarum, et literatorum huius saeculi Patronus Opt.
Max. de quibus tamen silere praestat, quam pauca srigide dicere, quum ipse RUPERTUS, etsi disetissimus, ea satis celebrare non sustinuerit. Sed ut ad ea, quae NOSTRUM commendant, redeam, quae non in ipso aetatis flore egregia studiorum documenta reddidit? Quae non luculenta industriae specimina edidit? Omnes facile superavit, et longo postse intervallo reliquit. Generosioris siquidem arboris planta statim cum fructu est.
Ingenium caeleste suis velocius annis
Surgit, et ingratae fert male damnamorae.
Mnemosynes templo dicanda sunt, quae ad Laudatum D. D. RICHTERUM literis exaraverat VIRDUNGUS, inscio RUPERTO: Si optio mihi detur, neminem alium successorum nomino, nisi RUPERTUM. Dextre hariolatus Prae ceptor Optimus, nequespes haec decollavit.
Nam cum anno XXXVII. humanis VIRDUNGUS valedixisset, et ipse praesente, et iubente Magnific. Dnn. Scholarcharum Ordine, Praeceptori suo elegantissimâ Oratione parentasset, non solum dives redhostimentum pro Dedicatione contigit, sed et Professoria Dignitas ad ipsum devoluta, ut ilicet legitimus Successor designaretur. Divinâ hoc providentiâ factum nemo inficiabitur: neque aliter Magnificus Dnn. Scholarcharum Ordo eligere, neque aliter RUPERTUS eligi poterat. Adspirante igitur DEO post novos honores academicos sollenniter collatos impositum onus suscepit, et Spartam suam caelebs sine vitae sociâ aggressus est Onus mehercle Aetnâ gravius! Magnum profecto, et nescio, an dicam maximum, veterum temporum memoriam ab interitu vindicare, omnibus bellis sine periculo interesse, populorum mores, sanctiones, instituta scriptis persequi quae ab Assyriis, quae ab Aegyptiis, quae a Graecis, quae a Persis gesta sunt. Excellentissimus Historicus, et sagacissimus Politices indagator labores non subterfugiebat, sed obviis ulnis amplexabatur. Hoc opus, hic labor, ut Maiorum virtutibus virtutes novas adderet, easque propria famâ vinceret. Nobilis victoria, qua virtus de virtute Triumphum agit. Hoc studium, hoc delicium unicum, ut eruditione suâ studiosam Iuventutem adiuvare posset. Vix enim ac ne vix quidem in Praeceptoris sui cathedra lectiones tam publicas, quam privatas exorsus, studio sorum oculos, animosque in se convertit, ut omnes tamquam alterum parentem, et incorruptum Antiquitatis vindicem suspicerent. Historiae ardor
solitutudines, et morbos exterminabat, quod de Alphonso, Anag. Rege, refert Antonius Panormitanus, qui cum gravissimo morbo detineretur, nec a Medicis liberaretur. Curtii Historiam de Alex. M. pellegit, qua tantopere delectatus, ut valetudine recuperatâ dixerit: Vivat Curtius sospitator meus. Nemo fere principum Historicorum, cui non lucem aliquam noster sit foeneratus. Placuit anteomnia Historia Universalis, quâ ad finem cum magno Auditorum emolumento perductâ, Historicos particulares eximiis notis illustravit, et unus omnium, qui vixerunt, accuratissime exposuit Iustinum, Florum; Velleium, Valerium Maximum. Dimicare dixisses cum Themistocle in mari, cum Leonidâ in tetrâ, traicere cum Agesilao, cunctari cum Quinctio, triumphare cum Iulio, et Augusto, edomare Carthaginenses cum Scipione, Asdrubalem cum Nerone. Tuae vigiliae, Beatissime Ruperte, Tuae nocturnae, et immodicae lucubrationes Nobilitatis Romana ruinam detexerunt, Tacitum et Pomponium de Orig. Iuris praeclare explicaverunt. Tua sedula cura Besoldianam synopsin perspicue enucleavit, et obscuris locis Criticam manum studiose admovit. A Te Crispi Sallustii Catilinarium accepimus, sed Bellum iugurthinum, et varia antiquorum Numismatum Monumenta in mediis operis ferocis Parcae invidia surrepta esse hodie proh dolor! in cessanter conquerimur. In his scriptis nihil humile, nihil plebeium, nihil triviale occurrit, sed quae ad augendam eruditionem, ad amplificandam prudentiam, et ad honestius conformandos mores faciunt. Rupertum Nobiliss. virtutum exemplar, excelsum, admirabilem, ad palmaria quaea; genitum cuncti suspexerunt. Illius genium nulla saecula aequabunt, nulla gens de laudibus ipsius conticescet. Sed ne in hoc solum versetur Oratio mea, tempus me ad virtutes eius revocat, inter quas quae prima, quae ultima sit, pene ignore. Vultis, quae familiam ducit, Virtutum Reginam Pietatem? Certe similem, adeo acriter in probitatis stadio decurrentem, e milibus multis vix unum reperies, qui ad Divinorum intelligentiam omnes cogitationes, studia omnia contulit, devotione nulli Theolog. secundus. Hanc factorum, dictorum, et consiliorum moderatricem ante oculos posuit, tanta assiduitate et vigilantia coluit, ut diurna, nocturnaque manu libros et scripta Theolog. versarit, armisque religionis indut us atrocissimos hostes oppugnarit. Vultis Liberalitatem, et Beneficentiam? Imparsum illis depraedicandis. Loquantur alii, quibus auxiliarem dextram porrexit. Sine ulla cunctione angustas
aliorum res sublevavit, inopiam liberaliter sustentavit. Non ignorabat Vir Ingenuus, hominibus in homines a Deo concessam esse potestatem, ut iis prosint, quibus praesunt. Silentii sipario non involvendus est candor, res aevo hoc pene intermortua et ineffabilis humanitas, quae in ipso vultu emicabat. Omnis ambitio, omnis suspicio, omnis vestium luxuria aberat. Non inflabat animum potentia, non efferebat honor, non aestuosus fastus absorbebat. Quo altius Sol honorum ipsius stabat, eo minorem umbram proiciebat, Eo nomine omnibus suis collegis petdilectus, quos parili honore et amore est prosecutus, in quo supererant
------- veteris vestigia recti,
Et ducti morte e nobiliore metallo.
Germana fides, germana verba, quibus, ut est in Germanico diverbio, vel turris potuisset inaedificari. Virtutum praesidio, et historiarum comitatu circumseptus flagitia mascule extirpavit, floccipendens calumnias, et arbitrium popularis aurae. Impenetrabiles quippesunt heroum filii morsibus calumniarum, neque ambitiosum, scrupulosum, male curiosum, uno verbo, infame hoc bubonum genus officit luminibus Phoebi. Hîc si Orationis vela pandere, et aperto mari vellem invehi, ingens mihi ad dicendum campus proponeretur. Quid multis, Audit: reconditam in omni doctrinarum genere elegantiam commemorem? Quis ita ad Ciceronis, et Demosthenis opulentiam accessit? RUPERTUS Orator disertissimus, eloquentis sapientiae, et sapientis eloquentiae oocellus, qui vel adamantem poterat movere, et fascinatas quorundam mentes, si opus esset, tranquillare. Quis in amoenissimo Studio Critico, et Philologico lumina et columina Rei publ. literariae, Scaligeros, Heinsium, Lipsium, Baudium, Muretum, Freherum: in Graecis, et Atticis leporibus Homerum, Sophoclem, Isocratem aemulatus est? RUPERTUS, cui qua publice, qua privatim profitenti homines summâ cum admiratione adstiterunt, et a dicentis ore, quasi a quodam Hercule Gallico, pependerunt. Criticam exercere non est cuiusvis, nec ingenium aut doctrinam, sed iudicium i. e. animam sapientiae illa requirit, monente Lipsio. RUPERTUS omnium recte aestimantium
iudicio sine Controversiâ Coryphaeus, sine rivali princeps in hac arte dominabatur. Nemo, quod liquido, et, si fas, cum Sacramento dicere ausim, eum accessit, qui non doctior, et aliquâ eruditionis parte auctior recesserit. Patuit instructissima Bibliotheca, patuit promptitudo, et docilitas Studiosis, quibus non Patronus modo consiliis, bus manu natis, subvenit, sed et amicissimusextitit. Oquam delenifici discursus Politici, quam salutares Historici, perspicui Philosophici, amabiles in Graecâ Lingua, quam ingenuarum artium nutricem, et Philologiae fulcrum appellabat, o)nokentau/rous2 illos, ut aiebat Cyrillus, aversant! Quis denique Nobiliorum Poetarum, atque cothurnati grande Maronis opus stylo et filo feliciter expressit? RUPERTUS, quem, sive numerorum concinnitatem, sive carminis puritatem, sive affectuum varietatem intuearis, Camenalis familiae princeps ipse Phoebus coronavit. Inter ambulandum numquam otrosus, sed poesi et carminibus intentus, quibus me indignum beavit, cum aliquoties viam, quam vocant, Philosophicam, mecum decurreret,
---- ubi umbrarum velamina rami
Fundunt, et recreant silvarum grata vireta.
Carmina, quae quottidianis discursibus immiscebat, tantam venustatem, tantam sententiarum gravitatem, et dicendi Maiestatem spirabant, ut tonare et fulminare viderentur. Gratulandum est ALTDORPHINAE NOSTRAE, quod illi tantum Poetam Fortuna indulserit, et utinam diutius indulsisset! Hac admirandâ ingenii dexteritate tantam Eruditissimorum Virorum familiaritarem sibi conciliavit, ut fama e Germanis limitibus in Italiam, Galliam, Belgium avolarit. Summi scientiarum Dictatores, et Philologorum Antesignani, Clariss. et Excell. DN. THOMAS REINESIUS, Philos. et Med. D. Altenburg. MARCUS AURELIUS SEVERINUS, Anatomicus Neapolitanus, Illustris CLAUDIUS SALMASIUS, IOANNES RHODIUS, Philologus Patavinus, PETRUS SERVIUS, IOH. BAPTISTA DONIUS, CASPAR FACIUS, IOAN. FREINSHEMIUS, et alii eum non solum amicissimum, sed et secretorum capacissimum possederunt. Nihil ita celabant, cuius non conscius esset RUPERTUS, nihil RUPERTUS celabat, quod tantos Viros lateret. Opotens Amicitiae vinculum, quod Virtute
ac Doctrinâ nectitur! Poterat tentare Medicos, explorare Philosophos, sollicitare Politicos, detinere Historicos, acuere Poetas. Ubi haec omnia iam offendas? Iacetheu! iacet RUPERT. eruditi orbis splendor, fama literarum ac anima. Silent tonitrua Sermonum, silet Orationis gravitas, et elegantia: silent carmina Musis et Apolline digna, metra urbanitatis sale aspersa: Summâ silet ipse Parnassus, olim vocalis, nunc amyclis taciturnior. Lacrimas effundo, et, ut cum Martiale loquar, a meferme exeo, dum haec saltem cogito. Quid sunt spes hominum? vigilantum somnia certe, ceu lamentatur HOFMANNUS in Epicedio. Breve est, quod vivimus, et, dum vivimus, vita infinitorum morborum spectaculum, et nihil praeterea. Haec nostra ad tumulum via, quam rite Noster calcavit. Ah quam exquisiros capitis dolores, quam acerba tormenta tolerabat! Tantum aberat, ut lenim entum persentisceret, ut potius febris maligna petechialis cum lienteriâ, incredibili a)noreci/a, comate, insuerâ infirmitate, et infestantibus plusquam sexcentis symptomatibus, indies vires sumeret. Equidem omnem lapidem movit Asclepiadorum familia, sed in cassum laboravit, morbi magnitudine morborum adminicula respuente, et mortem accelerante. Non licuit Viro Piissimo, et sanctissimo Parcarum immanitatem exorare. Ipsa pietas, religio, eruditio morti obnoxia. Lectulo itaque affixus non de hâc exiguâ, sed de illâ perpetuâ vitâ cogitavit, in ipsâ morte de morte disposuit, praesentior, et fidentior ipse sibi, quam quotquor aderant. Cumque omnes flerent, solus siccis oculis mortem suam non exspectavit, sed venienti occurrit, ne adversari videretur Divinae voluntari, cui beneficio piaculorum confessionis, et Sacramentorum usus reconciliatus, nihil eorum, quae ad solidam pietatem pertinent, intermisit, sacras cantiones Ecclesi asticas recitando, vocesque solatii plenas effundendo: Benignissime Dn. IESU suscipe animam meam: Conserva mein fide et veritate. Domine salvum me fac. Nullos labores, nullos dolores respuo, nullos excipio. Tua voluntas in me integre fiat, dic tantum, quid agere, quid pati me vis. Singula, quae tu vis, volo, volo, volo. Portabo, quod imposuisti, iugum: desidero pro te algere, aestuare, fatigari, cruciari pro te, molestias quasque pro te perferre desidero. Nihil spirabant preces aliud, praeter fastidium huius infelicis, et fiduciam aeternae vitae. Omagna vis pietatis! Oincredibilis species virtutis! quos amoris ignes in iis inflammas, quorum pectora semel occupâsti? Quid est de morte Triumphum agere, si hoc non
est? Illa animam inter phalarica morborum tormenta eripere potuit, vocem doloris non potuit; extorquere impatientiae signum voluit, neque hoc potuit. In eodem pietatis zelo ad extremum halitum usque perseveravit, donec vox magis magisque debilitata, sen sus imminuti, et anima sanctissima vitam caducam immortali, miseram beatâ, uno verbo, mortem vitâ commutavit, completo anno XXXV. Climacterico, mensibus duobus, in Professione IX. in Senatu Academico VIII. Dies ipsi ultimus XXVII. Februarii, Anni M DCC XLVII. hora II. Talis itaque exitus, et catastrophe Nostri tou=makari/tou, quae summorum pariter ac infimorum sensus misere perculit. Fecit ille, quod faciendum ei fuit, et faciendum est, (an patiendum?) quotquot exulceratissimum huius vitae spinetum ingrediuntur. Terrestrium Contemptor animus non in cineribus hospitatur, sed instar Iovialis Aquilae ad sedem immortalitatis splendidissimam migravit, quam non fuscat hiems, quae nullo tingitur imbri: ad illam vitam, quae nec temporum metis, nec felicitatis modo circumscribitur, ubi huius universi Moderatorem de facie ad faciem, seu, ut cum Philosophis loquar, pro mensurâ contemplantur. A semimortuo saepius petitum, ut Christianum hoc Epitaphium sepulcro inscriberetur: HIC IACET. C. A. RUPER TUS. MULTIS. MORBIS. EXAGITATUS. SED. ANIMA. SANCTISSIMA. IN. OMNIUM. SANCTISSIMARUM. ANIMARUM. RECEPTACULUM. COELUM. RECEPTA. EST. Hic iacet ille RUPERTUS. cuius eruditionem, cum pari candore coniunctam, venerabitur posteritas. Hic ille RUPERTUS, quitot praeclara sui pignora reliquit, in quibus Divini, Immortalis, et Incomparabilis Viri imaginem, melius expressam, quam si caelo Lysippi sculpta, aut penicillo Apellis picta esset, contemplari licet. oinauspicatum diem, quo Magnus Magni illius RUPERTI animus corporis vinculis evolavit, et haec nobis verba reliquit: Vos universi superstires SALVETE, meque ordine suo quisque secuturi VALETE. Quid igitur singultibus pectora quatimus? quid eerebrum in lacrimas, et muliebria lamenta solvimus? Agedum ter et amplius Beate RUPERTE Tua Tibi verba reponimus: Salve Oexcelsa anima!
Salve, Salve iterum DIVINE RUPERTE, polorum
Incola, sanctorum consors suavissime Salve!
Salve mens animata, Vale miserabile corpus! Hora suprema venit, posterus terminus aevi,
Quo spretis terris ad caeli sidera migras,
Aeternâradias Paradisi luce beati,
Vivis cum Chrtsto mundumque orcumque triumphas.
O Tefelicem, qui quae tua vota volebant,
Mundum extrapositus, securo lumine cernis!
Nos terram colimus, lacrimarum valle relicti,
afflicti, miseri, maesto squalore sepulti.
Telugent omnes, verae Pietatis amantes.
MAGNIFIGI PATRES PATRIAE, Sacer Ordo Senatus,
Quem victrix Pietas commendat, funera plangit.
Plangit MAGNIFI CUS RECTOR sine lege querelas
Turba PROFESSORUM miscet, lamenta profundit
Magnus RICHTERUS, decus immortale Bonorum
Excellens Medicaplorat REINESIUS arte,
Atque SEVERINUS, fama super aethera notus,
FREINSHEMIUSQUE sagax quo Suecica terra superbit.
Voce frequente VALE celebris quadriga Virorum
Ingeminat, lugens verae probitatis amicum.
Oppletur crebris lacrimis STUDIOSA IUVENTUS,
ALTDORPHINA dolet sublatum ACADEMIA membrum.
Et quis non doleat? planctu certare laborant
Cum Magnis minimi, et tristissima spargere verba:
MAGNE RUPERTE VALE, CAESARIS AT INCOLA SALVE!
Observationes ad Historiae Universalis synopsin Besoldinam Minorem, cum supplemento Christophori Arnoldi: Norib. 1659. in 8.
Observationes Politicae ad Ann. Florum: ibid. 1659. in 8.
Methodus suscipiendi ac tractandi studii Philologico-Historico-Politici, aliarumque meliorum literarum, una cum Politico Graeco Georgii Andreae Im Hoffii: ibid. 1658. in 12.
Mercurius Epistolaris, sive Institutio epistolica. Praemittitur de styli epistolici virtutibus ac vitiis dialogismus: ibid. 1659. in 12. Emendatior 1661. in 12.
Observationes in Enchiridion Pomponii de origine iuris: Ienae 1661. in 12.
Dissertationes Observationesque ad Valerium maximum et C. Velleium Paterculum: Norib. 1663. in 8.
Orator Historicus, XXIV. Orationibus maxime Politicis expressus: ibid. 1663. in 12.
C. Crispi Sallustii opera cum Notis: ibid. 1671. in 8.
FINIS.