CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

PELASGUS Rex Sicyoniorum 25. annis fere ante Urb. cond. 430. Vide quoque Pelasgia. Addo, quod hunc Templorum quidam repertorem ferunt; Namque vel Pelasgo, vel Thessalo, vel Eleuthero, vel Phoroneo, vel Otritae Amazoni, vel Lycaoni, inventi huius gloriam tribuit Iulius Hyginus Fab. c. 225. sicut Iano id adscribit, Xenon apud Macrobium Saturnal. l. 1. c. 9. et Q. Fabius de Aureo saeculo l. 1.

Contra Pelasgos, mortalium primos, Saturnum victimis placasse [orig: placâsse] humanis, refert Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 4. c. 16.

PELE [1] nomen 2. civitatum Thessaliae, quarum una Euryplo, altera Achilli parebat. Steph.

PELECANUS vel PELICANUS Hebr. [gap: Hebrew word(s)] Kaath, a vomitu, quia conchas iam absorptas revomit, Postquam calore ventris apertae sunt, ut ex iis esculenta legat: avis est, onocrotalo adeo similis, ut etiam doctissimi ambas has non raro confundant. In his Oppianus Ixeutic. ubi peleki/nw| tribuitur ko/lpos2, sinus quidam ante pectus dependens, in quem cibum omnem aliquantisper recondat. Et Bellonius de Avibus l. 3. c. 2. ubi Pelicanus, platea, et onocrotalus, pro eadem ave, sumuntur. Eadem ab ardea solo [orig: solô] restro [orig: restrô] differt, quod in extremo latius habet, et in cochlearis formam. Gesnerus. Videtur sane mihi pelecanus noster ardearum generi adnumerandus: a quo non tam alio [orig: aliô] insigni, quam rostri latitudine, differt. Item, Albertus, etiam avem, quam cochleariam vocamus (i. e. Pelicanum) ardeam albam esse putavit. Aquatica est et longo [orig: longô] similiter collo [orig: collô]: At quorsum, inquies, in desertis ponitur, cum dicitur in Psalmo 102. v. 7. Similis factus sum tw=| Kaath deserti. Et Esai. c. 34. v. 11. Et possidebunt illam Kaath et ericius. Sophon. item c. 2. v. 14. Etiam Kaath, etiam hericius in tabulatis eius: in quibus locis agitur de desolatione Idumeae et Assyriae. An aquaticis avibus, quales sunt Pelicanus et ardea, recte assignatur sedes in locis desertis et inaquosis? Sed non omne desertum inaquosum est, Namque et in Marmaricae intimis, quae regio maxime deserta est, ponuntur a Ptolemaeo Cleartis palus, Lacci palus, Lycomedis palus, et in Arabiae desertis, inciderunt Israelitae, in aquas Mara, et fontes Elim, Exod. c. 15. v. 23. 27. Philosorgon vero inprimis hanc avem esse prodiderunt non pauci, inter quos varii Ecclesiae veteres Doctores narrant: occidere natos suos, eosque per triduum lugere, deinde se ipsam rostro [orig: rostrô] vulnerare, et sanguinis sui aspersione revocare ad vitam. Epiphan. Physiol. c. 8. *)/esti ga\r h( peleka=n filo/teknon o)/rneon para\ ta\ o)/rnea, Prae omnibus volucribus pelecanus prolis est amans. Addit, parvulos a matre nimiis osculis sauciatos emori, sed post triduum marem accedere, qui doloris impatiens proprium latus percutiat, et sanguine inde emanante pullis vitam restituat. Idem Eustathius d. l. narrat, nisi quod apud illum parens pullos occidit, et mater aperto [orig: apertô] latere eosdem exsuscitat. Similiter Augustin. in Psalm. 101. Isidor. Origin. l. 12. c. 7. Petrus Damian. l. 2. Ep. 18. Vincentius in Doctrinal. l. 16. c, 166. Mich. Glycas Annal. l. 1. Alii: qui omnes Pelecanum nobis exhibent acuto [orig: acutô] rostro [orig: rostrô] sauciantem pectus aut latus et pullos magno [orig: magnô] hiatu effluentem inde sanguinem excipientes. Sed imposuit Viris sanctis, quisquis primus hanc fabellam mendacio [orig: mendaciô] suo [orig: suô] adornavit: cum in Philosophorum libris, qui de rerum natura scripserunt accuratius, tam insignis miraculi vestigia nulla sint. Ut taceam, rescurrectionem esse supra naturae vires: et Pelecanum non esse adunci rostri, sed latissimi, a quo plateae illi Latinum nomen, etc. Plura vide apud laudatum supra Bochart. Hieroz. Part. Post. l. 2. c. 24. et 25. adde Gerh. Ioh. Voss. de Idolol. l. 3. c. 80. 83. et. 84. et quae infra potiori iure dicemus de Vulturum filostorgi/a|, voce Vultur.

PELEG sive PHALEG fil. Heber, pater Reu. Gen. c. 10. v. 25. Linguarum divisio sub tempus nativitatis eius contigisse creditur. Ita sentiunt doctissimi interpretes, Mercerus et Pererius. Nomen igitur Phaleg non ex futuro eventu fuit inditum, sed ex eo, quod iam factum, et praeteritum fuerat. Nam quia proxime post linguarum divisionem, Heber genuit filium suum primogenitum, idcirco e re illa tam memorabili nomen filio imposuit. Recte itaque Flavius Ioseph. Iud. Ant. l. 1. *)eklh/qh de\ *fa/legos2, inquit, e)peidh\ meta to\n a)podasmo\n th=s2 oi)kh/sews2 ti/ktetai.

PFLENARIA civitas in sinu Troglodytico, ex Africaelatere non procul a Pindis. Plin. l. 6. c. 29.

PELENDONES Hispaniae Tarraconens. populi in Castella veteri. Plin. l. 3. c. 3. Medina Celi Pineto est. Aliis inter Calagurrim ad Boream et Numantiam ad Austrum, sed inter Vascones et Arevacos. Eorum Urbes fuere [orig: fuêre] Augustobriga, Savia, et Numantia; quamquam haec ultima aliis sub arevacis. Eorum tractus nunc est pars Castellae veteris, versus fontes Durii et limites Arragoniae, prope montem Caunum, Baudrand.

PELESTINI populi Umbriae, inter Eugubium et Tifernum, quorum locus adhuc Plesteia, R. Vitio: ubi Publicum oppid. Piobico, intra montes, Comitatus. a Castro Durantis 7. mill. pass. a Tiferno Tiberino 12.

PELETHI et Cerethi memorantur, 2. Sam. c. 8. v. 18. et 1. Paralip. c. 18. v. 17. ubi Benaias, filius Ieiodae, dicitur fuisse, super Pelethi et Cerethi. Per quae verba sunt quidam, qui sanctissimum illud Oraculum Urim et Thummim denotatum velint. Rabbini, annotante Levi Ben Gerson ad 2. Sam. 8. de Synedris seu Synedrio Magno, interpretantur; eosque aiunt dictos Cerethi, quia verba sua praescindebant seu breviter iussa pronuntiabant, Pelethi autem, quia excellebant in factis suis. Alii vero, inter quos Chaldaeus Paraphrastes, de satellitibus regiis, sagittariis et

funditoribus has voces capiunt: qui lecti videntur, e Pelisthaeis sub iugum a Davide redactis, inter quos etiam Cerethitarum mentio est, 1. Sam. c. 30. v. 14. Ad minimum Sagittarii fuere [orig: fuêre] periti, a qua peritia Cerethorum nomen forte ortum 1. Sam. c. 31. v. 31. et 2. Sam. c. 1. v. 18. (quemadmodum etiam Creta Insul. a Phoenicibus, qui eo colonias miserunt, hinc appellata videtur: nota enim apud Veteres Cydonia spicula, Cnossius arcus ) Et Funditores accurati, Pelethi proin dicti, uti Baleares quoque Insulae, ob eandem peritiam, a Phoenicibus id nominis forte nactae funt. Burmannus, ad 2. Sam. c. 8.

PELETHRONIA Vallis ad radices Pelei montis. Ibi Aesculapius Draconem Pellaeum educasse [orig: educâsse] fertur: ad quem accedebant responsa petituri. Lucian. Pausan.

PELETHRONII Lapithae a Pelethronio oppido Pelio monti subiecto sic dicti. Hi primi omnium frenorum usu invenisse dicuntur, et equorum domandorum artem. Virg. Georg. l. 3. v. 115.

Frena Pelethronii Lapithae, gyrosque dedere [orig: dedêre]
Impsoti dorso; atque equitem docuere [orig: docuêre] sub armis
Insultare solo, et gressus glomerare superbos.

Aliter autem Plinius, l. 7. c. 56. ubi Pelethronium virum quendam nominat, qui primus strata equorum, et frenos invenerit. Et, ut videas, inquit de la Cerda, nihil in hac re firmum: Lysias gravis orator, e)n tw=| lo/gw| e)pitafi/w| ita ait, loquens de Amazonibus: *prw=tai de\ tw=n pa/ntwn e)f' i(/ppous2 a)naba=sai. Ideoque forsan Pindarus illas eu)i/ppous2 vocat Od. 8. Olymp. Quin Plinius ibidem primam gloriam equitationis Bellerophonti tribuit. Et Aelian. l. 9. Var. Hist. c. 16. viro cuidam Italo, quem scribit nominatum fuisse Marem, de quo Itali ipsi fabulabantur, fuisse anteriore parte hominem, posteriore equum. Quem vulgi sermonem ita explicat auctor: *dokei= de/ moi prw=tos2 i(/ppon a)nabh=nai, kai\ e)mbalei=n au)tw=| kalino\n, ei)=ta e)k tou/tou difuh\s2 pisteuqh=nai. Sophocles in Oedipo Colon. inventionem freni Neptuno tribuit, saltem in Attica. Ad quam opinionem allusit Papinius l. 6. Theb. v. 303.

---------- Neptunus equo, (si certa priorum
Fama) patet, primus teneris laesisse lupatis
Ora, et litoreo domitasse in pulvere fertur.

Palaephatus autem c. 1. et plerique alii hoc inventum Centauris attribuunt; pro/teron (inquit) ga\r ou)k e)pi/stanto e)f' i(/ppwn o)xei=sqai, a)lla\ mo/non a(/rmasin e)xrw=nto. Hoc placitum Virgilio ubi supra, et merito. Iuvant enim eius sententiam versus isti Manilii Astronomic. l. 4.

At quibus in bifero Centauri corpore sors est
Nascendi concessa, libet coniungere currus
Ardentes et equos ad mollia ducere frena.

PELEUS Aeaci et Aeginae fil. qui ex Thetide genuit Achillem qui Pelides inde dicitur. Castissimus sui temporis mortalium fuit. Amatus ab Hippolyta Acasti uxore, et ad stuprum sollicitatus cum adduci non potuisset, ab eadem, tamquam insidiator pudicitae suae, apud virum accusatus fuit. Quod edoctus Acastus Peleum in solitudinem eduxit, nudatumque armis, feris obiecit, recedensque dixisse perhibetur; Si innocens es, servaberis. Cum iam a feris periturus esset, Dii ipsi gladium a Vulcano fabrefactum, per Mercurium, subiecerunt; quo [orig: quô] periculum evasit. Narratur et fabula hoc [orig: hôc] modo [orig: modô]: Peleus in Patria, cum Telamone, fratrem Phocum dolo [orig: dolô] interemit, confugitque ob id Phthiam, ad Eurytum filium Actoris a quo fuit expiatus. Ibi, cum in venatione Calydonii apri, forte fortuna [orig: fortunâ] Eurytum obvium occidisset, rursus exulavit in Iolco, apud Acastum atque ab ipso purgatur. Astydamia vero, Acasti uxor, illicito [orig: illicitô] hospitis amore succensa, persuadere eidem conatur consuetudinum stupri. Quo [orig: Quô] non obtento [orig: obtentô], ob continentiam Polei, calumnias intendit, tamquam pudicitiam suam tentasset [orig: tentâsset]. Maritus a se expiato veritus manus inferre, secum in Pelion venatum ducit ac somno oppressum destituit, gladio [orig: gladiô] illius in fimo bubulo abscondito [orig: absconditô]. Peleus expergefactus, non invento [orig: inventô] ense, videt sibi a Centauris exitium instare: sed servatur a Chirone, ab eoque repertum gladium recipit. Quod autem Thetis nupsisse dicitur Peleo, illud ad connubium Maris et Terrae pertinet. Nam *phleu\s2 a phlo\s2 lutum; quo etiam respexere [orig: respexêre] olim, cum dicerent; *mh\ dei=n to\n *oi)ne/a *phle/a poiei=n: Oenea non convertendum esse in Pelea. Nimirum *oi)neu\s2 et *phleu\s2, heroum nomina, ponuntur pro oi)=nos2 vinum, et phlo\s2 lutum: Ut sententia sit, cavendum esse pincernae, ne vinum effundat in terram, atque ita lutum faciat, quemadmodum ex Athenaeo, Demetrio, Eustathio, in Orat. Institut. l. 4. c. 6. retulit Vossius. Quem vide de Theologia Gentili, l. 2. c. 79. Nic. Lloydius. Coeterum ei, ut et Chironi, Pellaeos in Thessalia sacrificasse [orig: sacrificâsse] hominem, docet Clemens Alexandrinus Admonit. ad Gentes. Quemadmodum in Macedonia Aeneatae coluere [orig: coluêre] Aeneam, apud Liv. l. 40: c. 4. Stagiritae agitabant e(orth\n *)aristote/leion, in memoriam civis sui Aristotelis, cuius hortatu ac suasu urbem eam instauravit Alexander M. Chersonitae festum instituerunt Miltiadi, apud Herodotum l. 6. etc. Vide Ioh. Voss. de Orig. ac Progr. Idolo. l. 1. c. 13.

PELIA Tusciae manis Catoni in Originibus: Paglia hodie Leandro ex Viterbiensi.

PELIAS [1] liae, fil. Neptuni et Tyrus [orig: Tyrûs], Salmonei Regis filiae, frater Aesonis, mangam Thessaliae partem ditionetenuit. Filium habuit Acastum, qui Argonautas comitatus est, secundum Apollonium et Valerium. Orpheus nullam de Acasto mentionem facit. Diodorus quoque l. 5. masculis filiis Peliam caruisse scribit. Filias habuit Alcestin. Amphinomen et Evadnem, de quibus idem eodem [orig: eôdem] libro [orig: librô]. Habuit et Pelopeam, de qua Apollonius in

I. Is cum sortem accepisset se illius manibus omirturum, quem altero [orig: alterô] pede nudo [orig: nudô] ad se venientem vidisset, omnibusque Diis Iunone excepta [orig: exceptâ] sollemnia forte sacra faceret, Iason ad sacra festinans Iunonem Deam sub vetulae specie in Anuari ripa invenit. Eam Iason humeris acceptam transvexit, altero [orig: alterô] calceo [orig: calceô] sub torrentis coeno relicto [orig: relictô], sicque ad Peliam adiit. Eo [orig: Eô] viso [orig: visô] rex oraculi admonitus cogitare coepit, quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] illi mortem moliretur. Cumque intelligeret, nulla [orig: nullâ] ea [orig: eâ] tempestate rem esse maioris periculi, quam vellus aureum, quod in templo Martis apud Colchos erat, nepoti persuasit, ut ad id rapiendum eo proficisceretur, auxilium opesque suas pollicitus. Quod tamen consilium tantum abfuit, ut illi ex sententia successerit, ut aureo [orig: aureô] vellere potitus Iason, magna cum gloria in patriam redierit: Pelias autem tandem filiarum suarum manibus interfectus est, idque instinctu Medeae, quae integrae aetati se illum restituturam simulabat. Ovid. Met. l. 7. Val. Flac. Argon. l. 1. v. 22.

Aemoniam primis Pelias frenabat ab annis
Iam gravis, et longus populis metus, illius omnes
Ionium quicumque petunt: ille Othryn et Aemum,
Atque imum felix versabat vomere Olympum.

PELIAS [3] adis, Achillis hasta, quam nemo praeter Achillem ob magnitudinem vibrare poterat. Hanc a Pallade decorticatam et politam, a vulcano cuspidatam fuisse ferunt. Ovid. Met. l. 13. v. 109.

-------- Nec non onerosa gravisque
Pelias hasta potest imbellibus esse lacertis.

*)/egxos2 d' ou)x e(/let' oi(=on a)mu/monos2 *ai)aki/+dao,
*briqu\, me/ga, stibaro\n to\ me\n ou) du/nat' a)/llos2 *)axaiw=n
*pa/llein, a)lla/ min oi)=os2 e)pi/stato ph=lai *)axilleu\s2.
*phlia/da meli/hn, th\n patri\ fi/lw| po/re *xei/rwn
*phli/ou e)n korufh=s2, fo/non e)/mmenai h(rw/essin.

PELIGNI populi in 4. regione Italiae, Marsis finitimi, quorum caput fuit Sulmo, Ovidii patria, teste seipso [orig: seipsô] Ponticor. l. 4. eleg. 14. v. 49.

Marsis fuisse conterminos, vel ex hoc Caesaris patet loco, Belli Civilius l. 1. c. 15. Domitius ipse circiter 20. chohrtes Alba [orig: Albâ] ex Marsis et Pelignis, et finitimis regionibus coegerat. Samnitibus etiam vicinos fuisse Livius testatur; l. 26. ubi de Annibale: Ex Campania in Samnium, inde in Pelignos pervenisse. Eos inter *mikra\ e)/qh numerat Strabo l. 5. Nomen eorum quod attinet, mirum in modum apud Graecos auctores, Diodorum atque Appianum corruptum legitur. Apud priorem l. 20. in Xenippi Atheniensis magistratu exscriptores fecere [orig: fecêre] *palini/ous2, et in Phereclis magistratu *pallhnou/s2, Apud posteriorem Civ. l. 1. *magli=noi. Festus Pelignos ex Illyrico ortos fuisse tradit. A Sabinis vero originem eorum ducit Ovid. Fast. l. 3. v. 95.

Non haec Pelignis agitur vindemia praelis,
Uva nec in Tuscis nascitur ista iugis.

Marsica Peligni mittunt turbata coloni,
Non tu, libertus sed bibat illa tuus.

PELIGNUS Iulius olim Claudio famiiaris, cum privatus conversatione scurrarum iners otium lbectaret, ignavi animi et deridiculo [orig: deridiculô] corporis iuxta despiciendus; postea Cappadociae Procurator, Tacit. l. 12. Annal. c. 49.

PELINAEUS mons Chii altissimus est. Ita Strabo l. 4. *pelinai=on o)/ros2 u(yhlo/taton tw=n e)n th=| nh/sw|. Aelian. scribit *pelinnai=on, l. 16. de Animal. c. 39. Ita etiam Pindari Scholiastes Pyth. 10. Unde *pelinnai=os2 o( *zeu\s2 e)n *xi/w| apud Hesychium, et Phavorinum. Hinc in Dionysio pro eo quod vulgo legitur.

Sub hoc monte vetustissimae Chiorum historiae referunt, quondam latuisse draconem mege/qei me/giston, portentosae magnitudinis, qui insulares aliquandiu territavit sibilis suis donec incendio [orig: incendiô] absumeretur. Rem narrat Aelian. ubi supra. A dracone tam immani Chii mons, quem diximus, Phoenicio [orig: Phoeniciô] sermone vocatus est [gap: Hebrew word(s)] Peli naas, i. e. stupendi serpentis, Bochart. l. 1. Channaan, c. 9. Nic. Lloydius.

PELINNAEUM oppid. Macedoniae erat, in finibus athamanum, Limmneae oppid. proximum, a M. Acilio Consule Philippo Regi ablatum, Liv. l. 6. dec. 4.

PELION Thessaliae mons Ossae et Olympo attiguus, in sinum Pelasgicum incumbens, verticem habens pineto, reliquam partem querneo [orig: querneô] nemore tectam. Ovid. Fast. l. 5. v. 381.

Pelion Aemonie mons est obversus in Austros.
Summa virent pinu: cetera quercus habet.

Altum vocat Virg. Georg. l. 3. v. 93. 94. Ingentem Statius l. 1. Achilleid. v. 151. Homer Il. b. v. 632. 755. *ph/lion ein\osi/fullon appellat. Ornis etiam abundare hunc montem testatur Val. Flac. l. 1. v. 406.

Hic Pelium nemus apud Quintil. hodie Petras Tzetzae. Hinc Pelius adiectivum. Cicer. pro Caelio c. 8. ex veteri poeta:

Item Thusciae mons, apud montem Tuniatum; ex quo Pelia fluv. Item urbs Thessaliae, et alia Illyriae. Steph. Idem Lloydius.

PELIUM oppid. Macedoniae, in finibus Dassaretum, a Romanis captum, Liv. l. 1. dec. 4.

PELLA [1] colonia et urbs Macedoniae in Emathia, inter Berrhoeam et Larissam, natalibus Philippi et Alexandri M. clara. Ieniza Sophiano. In Botiaea tractu, Zuchria hodie, Nigro; ampla, vix 12. mill. pass. ab ora Thermaici sinus in Occasum, Edessam versus 28. uti a Thessalonica in Afric. 35. a Pydna in Boream, inter ostia Erigonis et Ludiae fluv. Nunc Graecis ta\ palati/sia, i. e. parva Palasia; et est locus, sub ditione Beroensium, ubi quottidie marmora, et regiarum aedium fundamenta eruuntur. Hic [orig: Hîc] Regiam Philippi et Alexandri fuisse incolae credunt. Ienizza autem; seu melius Ianizza est novum oppid. a Turcis primum excitatum, 8. horis a Berrhoea, Turcis nova civitas significans, Critopolus. De ea Lucan. l. 10. v. 52.

Hoc habuit numen Pellaei mensa tyranni,
Qui cito perdomito victor in orbe iacet.

PELLA [2] vel PELLE praeclara Palaestinae in Coelesyria, trans Iordanem civitas est, Episcopalis in tribu Manasse et quidem una ex undecim toparchiis Iudaeae, inter quas ordine septima recensetur. Sita autem est, partim in Decapoleos, partim in Peraeae regionum confiniis. Nam ab Austro quidem Decapoleos, a Septentrione vero Peraeae regionis terminus est. aquis diversis emanantibus locis haec civitas dives est: eique regio fertilis adiacet, in qua multa castella sunt. Eo omnes Christiani, cum a Romanis obsideretur Ierusalem, divino [orig: divinô] oraculo [orig: oraculô] moniti, se receperunt, Euseb. l. 3. c. 5. et 11. Pella item in Thessalia [orig: Thessaliâ] et quarta in Achaia [orig: Achaiâ], teste Stephan. qui primam a Pella conditore dictam scribit, Strab. l. 16. Plin. l. 4. c. 10. etc. Bunomos quondam et Bunomia dicta, teste Herodoto [orig: Herodotô], Pellaea gula, apud Martialem pro Aegyptiaca [orig: Aegyptiacâ] Alexandrina [orig: Alexandrinâ], ab Alexandro Pellae Macedoniae nato, qui Alexandriam condidit l. 13. epigr. 85.

Princeps Niliaci raperis, Coracine, macelli:
Pellaeae prior est gloria nulla gulae.

PELLACONTA fluv. Mediae ad oram Arabiae, qui Buram oppidum praeterfluit, Plin. l. 6. c. 26.

PELLAEUS pagus Babyloniae, seu Chaldaeae apud Characem oppid. et Ostia Tigridis et Teredonem urbem.

PELLANA seu PALLENA Diodoro, Pellene Polybio, quae et Tripolis, oppid. Laconicae in Peloponneso in Arcadiae confinio a Plinio l. 4. c. 6. in ipsa Arcadia ponitur. ubi Pellanius fons.

PELLE nudandi holocaustum ritus occurrit, Levit. c. 1. v. 6. et nudabit pelle holocaustum et illud frustatim concidet. Nempe post victimae iugulationem sequebatur excoriatio, et dissectio. Ut Il. a. v. 459.

Vide quoque Dionys. Halicarn. l. 7. et Apollonium Argonautic. l. 1. Quod tamen in holocaustis non semper observatum est, ut quae cum ipsa pelle in ignem nonnumquam coniciebantur. Unde Plut. Sympos. l. 6. Problem. 8. de tauro Bubrosti Deae oblato, *katako/yontes2 au)to/dwron o(lokautou=sin, Percussum eum cum ipsa pelle in holocaustum offerunt. Et Lucianus de Sacrificiis, *)epi\ pa=si dh\ pu=r a)nakau/sas2, e)pe/qhke fe/rwn au)th= dora=| th\n ai)=ga, kai\ au)toi=s2 e)ri/ois2 to\ pro/baton, Igni post omnia accenso, capram cum ipsa pelle allatam, et ovem cum ipsis lanis imponit. Ita in Sacrificiis pro peccato, iuvenci pellis cremabatur una cum carne, sed extra castra Exod. c. 29. v. 14. Levit. c. 4. v. 11. 12. et c. 8. v. 17. ut et pellis vaccae rufae, Numer. c. 29. v. 5. At holocausti pellem servari voluit Deus et Sacerdoti dari, Levit. c. 7. v. 8. unde Sacerdotum fuit, excoriare victimas. Ita tamen, ut iis Levitae adessent, si res exigeret, 2 paralip. c. 29. v. 34. etc. 35. v. 11. etc. Vide Sam. Bochart. Hieroz. part. prior. l. 2. c. 33. et supra ubi de Excoriatione, ac Holocausto.

PELLENE seu PELLINA Stephano, Taracha, et Tachara aliis, in colis Diacopton, aliis Tarso, oppid. Achaiae in Peloponneso, a sinu corinth. 60. stad. in austrum recedens, inter Phliuntem et Buram. Huius lanae nobiles ab antiquis habebantur, ex quibus lacernae fiebant, quae in ludis et certaminibus Iunoniis victoribus loco [orig: locô] praemii dabantur, auctore Iulio [orig: Iuliô] Polluce: Unde proverbio [orig: proverbiô] Tunica Pellensca, vel Pellenaea apud Suidam, de splendida veste dicitur.

PELLES pro mantica seu pera viatoria, Italis vulgo Vallisia, quod e pellibus conficeretur; Paulus in l. de Tapetis. Vide Turneb. Adversar. l. 13. c. 3. Pro tentoriis passim, ut dictum suo [orig: suô] loco [orig: locô]: cuiusmodi pelles per decades venundari conluevisse, discimus ex Treb. Pollione in Claudio, c. 14. Herbarum, quantum satis est, pellium tentoriarum decurias triginta, mulos annuos etc. videtur autem decuria una ad tentorium unum suffecisse, ideoque hoc [orig: hôc]

numero [orig: numerô] vendi emique solitas. Sed et aliae res multae per decurias similiter venundatae apud Auctores occurrunt. Sic decades chartarum, apud Anastasium in Silvestro: Chartas decadas centum et quinquaginta: aromatum libras cc. etc. Casaubon. et Salmas. Not. ad Pollionem. Vide quoque infra in voce Pellis.

PELLETARIUS Iacobus Coenomanensis, Medicus et Mathematicus insignis, scripsit complura, quorum catalogum in Elogiis exhibet Anton. Teissier Part. 1. Critica eius elegans et erudita in Ciceronem, Virgilium et Horatium, locem nondum vidit. Obiit Parisiis A. C. 1582. aetat. 65. Vide Scaligerian. Sammarth. Elog. Vossium de Scient. Mathem. p. 65. la Croix du Maine Biblioth. Paschasium Ep. l. 8. etc.

PELLEX antiquis proprie ea dicta est, quae uxorem habenti nupsit, Fest. ut Concubina, quae caelibi viro, sine nuptiis cohabitat, Freinshemius Not. ad Curtium l. 3. c. 3. Huic poenam constituit Numa, Lege hac [orig: hâc]: Pellex. aram. Iunonis. ne tangito. si. tanget. Iunoni. crinibus. demissis. agnum feminam. caedito. Cuius unius legis reliquias, ex toto Iure Papiriano, extare in libris Iurisconsultorum, apud Paulum asserens Iac. Raevardus l. de Auctoritate Prudentum, ibi sic scriptum esse ait: Gravius Flaccus in libro de Iure papiriano scribit, Pellicem nunc vulgo vocari, quae cum eo, cui uxor sit, corpus misceat. Et hanc legem sic interpretatur, Pellex aram Iunonis ne tangito, i. e. Pellex nulla viro uxorem habenti nubito: si nuserit, crinibus demissis, quod tristitiae signum erat, Iuneni agnum feminam caedito sive mactato. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 8. c. 5. Unde colligit Gellius l. 4. c. 3. Pellicem appellatam, probrosamque habitam eam, quae iuncta consuetaque esset cum eo, in cuius manu mancipiove alia matrimonii causa [orig: causâ] foret. Iunonem autem talis, non Venerem, infestam habebat: quia Venus ad quosvis concubitus, etiam lege vetitos, se extendebat, imo Numae temporibus necdum nomine nota erat Romae, unde ne in carminibus quidem Salirum Veneris ulla, ut coeterorum caelestium, laus celebrata, Cincius apud Macrobium Saturnal. l. 1. c. 12. Iuno vero nuptiarum Praesec censebatur. Ovid. Ep. Hypsipyles, 6. Heroid. v. 43.

In huius itaque honorem cum comere capillos solitae essent mulieres, iuxta illud Tibulli l. 4. Eleg. 6. v. 3.

Lota tibi est hodie, tibi se laetissima compsit,
Staret ut ante tuos conspicienda focos:

magnum probrum erat demissis capillis, ad aram eius, adstare, Anton. Thysius IC. Notis in Gellium loc. cit. Et huius rei rationem adscribit Vossius prudentiae Regis Numae, qui nullum agnosceret concubitus Numen, nisi legitimi cui Iuno praesset. Nam, ut constat ex Dionysii Antiquitat. l. 2. nec Romulus, nec Numa, admisere [orig: admisêre] Graeculorum fabulas, de commerciis Immortalium cum mortalibus, quibus homines ad foedam possent libidinem concitari: Postea tamen, lapsis in deteriora moribus, Veneris Romani recepere [orig: recepêre] nomen. Vide Gerph. Ioh. Voss. de Orig. ac Progr. Idolo. l. 2. c. 27. Nomen quod attinet, dici vult Gellius, quasi pa/llaz, i. e. quasi pallaki\s2: sed ab inusitato verbo lacere, quo [orig: quô] Lucretius utitur haud semel, propius deduxeris. Hinc enim pellicere; unde Pellices, quae amatoriis verbis alienos ad se pellicerent viros. Et ex eodem fonte pellacem Ulyssem dixit Virg. Aen. l. 2. v. 90. et pellacia ponti, Lucretius. l. 2. v. 559. Sunt tamen, quia pellendo dictam Pellicem malint, quod legitimam uxorem, pro virili, a Marito pellat. Tria enim cum sint coniunctionis nomina, apud Iuris Auctores aliosque, Uxor, Pellex, Amica, horum unicum est nomen dignitatis, Uxor. au(/th h( a)mi/antos2 koi/th, Hoc impollutum cubile, reliqua nomina voluptatis funt, sed cum aliquo tamen discrimine. Nam honcstior Pellex est, ut quae propius accedat ad uxoris naturam. Est enim pallakh\ [gap: Hebrew] Hebraeorum, quasi legitimae coniugis dimidium, et ut dicunt ipsi, [gap: Hebrew] . Balsamon Conciliorum Interpres, *pallakh\ de/ e)stin h( nomi/mws2 tini\ suzw=sa xwri\s2 ga/mou) h( de\ h(=tton timiwte/ra fi/lh le/getai, Pellex vero est, quae legitimo [orig: legitimô] alicui cohabitat, absque nuptiis: at minus honesta, Amica dicitur; quae et e)rwme/nh Graecis passim, vide Desid. Heraldum Animadversionib. Arnob. l. 4. Voces Concubina et *para/koitis2, modo pro Amica, modo pro Pellice usurpari, observat Salmas. apud Auctores Iuris tam Civilis, quam Canonici, Not. ad Spartian. in Aelto Vero. c. 5. Sed et Pellice honoratior, infra tamen iustae Uxoris dignitatem, occurrit Uxor pene iusta, apud Sueton. Vespas. c. 3. ut infra videbimus voce Uxor. Apud Athenienses Pellices dictae sunt uxores, quae cives non essent: Peregrinarum enim in illa Rep. nuptiae non erant, non liberi legitimi; sola civis sobolem procreabat replebatque liberis civitatem: quae lex cum tacito [orig: tacitô] consensu antiquata esset ante Periclis tempora, quemadmodum et insecutis temporibus obsolevit, pessimo [orig: pessimô] Periclis imsius exemplo [orig: exemplô], instaurara denuo est, post exactos Urbe 30. Tyrannos, ab Aristophonte Rhetore, Euclide Archonte, his verbis: *no/qon ei)=nai to\n mh\ e)z a)sth=s2 gegono/ta, Qui matre cive natus non erit, nothus esto. Unde e Demosthene, e)n tw=| kata\ *neai/ras2, docet Athenaeus l. 13. *ta\s2 me\n e(tai/ras2 h(donh=s2 e(/neka e)/xomen, ta\s2 d3\ pallaka\s2 th=s2 kaq' h(me/ran pallakei/as2, ta\s2 de\ gunai=kas2 tou= pajdopoiei=sqai, ubi luculenter ostendit, quid discriminis fuerit inter Meretricem, Pellicem atque Uxorem. Vide Sam. Petitum comm. in LL. Atticas l. 2. tit. 4. et supra in vocibus, Concubina item Nothus. Secernebat autem a Concubinis seu Pellicibus Uxorem, Dotis datio, ut in palliato Plauti Trinummo, Actu 3. sc. 2. v. 64.

Sed ut inops infamis ne sim, ne mihi hanc famam differant,
Me Germanam neam Sororem in Concubinatum tibi

Eratque Dos certissimum nuptiarum legitimarum argumentum, cum dotatas esse feminas ad subolem procreandam, replendamque liberis civitatem maxime sit necessarium, ut inquit Pomponius. Quare eleganter Artemiderus Filiam cum creditore comparat, quae grandis dotem poscit: et legitimam fuisse Pyrrhi uxorem, Nicoderni sororem, negat Isaeus e)n th=| peri\ tou= *pu/r)r(ou klh/rou, quia sorori Nicodemus dotem non dixit, non dedit etc. Neque tamen Concubinae et Pellices omnino a)/proikoi erant: legitimas enim Uxores imitabantur. Unde in modo laudata Isaei Orat. e)pei\ kai\ oi( e)pi\ pallaki/di didontes2 ta\ e(autw=n, pa/ntes2 pro/teron diomologou=ntai peri\ tw=n doqhsome/wn tai=s2 pallakai=s2. Ita filiae nothae, quae legitimae uxores civium Atheniensium esse non poterant, sed Pellices tantum, ta\ noqei=a, mille illas drachmas, quas e bonis paternis auferebant, ad eum, cui iungebantur, adferebant virum. Hinc Isaeanae illi Philae, quam Xenocli Cyprio elocavit Endius, dedit in quasi dotem xili/as2 draxma/s2. Vide iterum Petitum Opere praefat. l. 6. tit. 1. et 2. apud Persas, Pellices conviviis adhibitas, cum uxoribus interesse non liceret, discimus ex Plut. Symposiac. l. 1. c. 1. quod de Partho-Persis quoque habet Iustin. l. 41. c. 3. de Graecis C. Nepos Praefat. etc. Tribuit autem sexaginta trecentas Artaxerxi Plut. in eo c. 43. totidem Dario Curtius l. 3. c. 3. ipsique Alexandro, Persicis moribus corrupto idem l. 6. c. 6. ut et Diodor. Sic. l. 17. c. 77. qui addit, hunc tantum numerum (Curtius gregem appellat l. 6. c. 2.) eos ideo affectasse [orig: affectâsse], ut ad dierum anni numerum accederent. Coeterum Ioniam Regi Persico eas merces suppeditasse [orig: suppeditâsse], tradit Maximus Tyr. Serm. 33. laudatus Berneggero ad Iustin. l. 10. c. 1. Apud Hebraeos Pellices seu [gap: Hebrew] erant tum ante Legem, ut legimus de Nachore Gen. c. 22. v. 24. de Abrahamo Gen. c. 25. v. 6. de Iacobo c. 35. v. 22. de Eliphazo Gen. c. 36. v. 12. unde Tertullian. de Unis Nuptiis ad Uxor. l. 1. c. 2. Sane apud Veteres nostros, ipsosque Patriarchas, non modo nubere, sed etiam plurifariam uti matrimoniis fas fuit; erant et Concubinae: Tum post. Quarum illas quod attinet, de iure Noachidarum, tales nominetenus duntaxat, aut saltem dignitatis tantum minoris (ubi v. g. ancilla esset vel generis obscuri) ratione, ab Uxoribus discreparunt [orig: discrepârunt]; Iugalis autem contractus nodusque utriusque idem ipse fuit. Unde Cetura, quae in Paralipom. l. 1. c. 1. v. 32. dicitur Contubina Abrahami, a Mose vicatur [gap: Hebrew] seu Uxor, Vide Augustin. de Civ. Dei l. 16. c. 34. et Tertullian. de Monogam. c. 6. Namque tum, in consensu solum et concubitu, modo ad vitae consuetudinem futuram uterque haberetur, matrimonii substantia consistebat. Istas quod concernit, in universum Pellices ab Uxoribus dstinguunt, pactis dotalibus et sponsaliorum sollennibus: Hinc saepe occurrit illud in Gemara utraque, uxore fiunt cum pactis dotalibus et sponsaliorum sollennbisu, Concubinae neque his neque illis. etc. Quemadmodum autem, ubi plures uxores, ibi etiam concubinae plures mixtaeve concubinae et uxores licitae (ut apud Hebraeos et fere in Oriente alibique apud Mahumedanos) fuere [orig: fuêre]; ita, ubi unicam duntaxat uxorem superstitem (ut apud Christianos et civiliores Europae ante Christum gentes) liceret habere, ibi et unica olim concubina, i. c. sine sollennibus praeviis uxor, sed usu tamen satis coniuncta, permissa fuit, quam non magis, ac uxorem, repudiare fas erat, cum scil. nomine magis et sollennibus, quam re, invicem distarent. Iurisconsulti Graeci Basilic. *pallakh/ e)stin h( suzw=sa/ tini e)n tw=| oi)/kw| au)tou=, nomi/mou xwri\s2 ga/mou, Concubina est, quae cum aliquo in aedibus cohabitat, sine matrimonio legitimo, i. e. sine formulis Matrimonio praescriptis. Et veter, apud Harmenopulum constitut. Caes. Concubinatus, qui koinwni/a th=s2 pallakh=s2 ibi dicitur, nomine ga/mou ouk eu)prepou=s2, seu Matrimonii indecori, designatur. Hinc Iulius Paulus sub Alexandro Sev. i. e. antequam in Imperium Romanum Christianismus receptus est, Eo [orig: Eô] tempore, inquit, quo [orig: quô] quis uxorem habet, Concubinam habere non potest; alias licitam, ut uxorem sine sollennibus. Neque vero ingenua eo [orig: eô] aevo [orig: aevô], sed tantum acilla, liberta, libertinave, in concubitatu ita proprie dicto, potuit esse, sine testatione manifestum hoc faciente; quae si accederet, nullis aliis adhibitis sollennibus, Ingenua, Concubinae nomine deposito [orig: depositô], uxor honoris causa [orig: causâ] dicebatur. Coeteris, quae ingenuae non erant, concubinis, ut inferiore dignitatis nota [orig: notâ], appellatis, et sola [orig: solâ] animi destinatione seu affectione aestimatis, Ulpian. l. 3. ff. de donat. inter virum et uxorem. Instauratum postea est ius illud, quo [orig: quô] nefas erat uxorem simul ac concubinam (i. e. alteram cum sollennibus, saltem testatione satis manifesta, alteram sine hac, sine illis: sed utramquc coniugem) habere, idque tum a Constantino M. l. unic. C. de Concub. tum a Iustiniano Novell. 18. c. 5. et 89. C. 12. Etneim velut in diversa sub uno tempore coniugia convenire, ad Hebraeorum morem, id deputabatur, etc. Vide Ioh. Seldenum de Iure Natur. et Gentium l. 5. c. 7. et l. de Success. in bon. c. 3. ubi de successione liberorum e Pellicibus susceptorum multa habet. Apud Gothos Sueonasque quam probrosum fuerit ex Pellice nasci, videbimus infra voce Vilis: ut de aliis in praesens nil dicam. addimus saltem ex cod. Seldeno sententiam salmasii, quam supra tetigimus, de origine vocis, Eliam Levitam auctorem habere, qui in Notis ad David. Kimchi Radices, verbo [gap: Hebrew word(s)] Concubina, inquit, vocatur Pilegesh, quod vocabulum compositum est ex Pelag Isha, i. e. uxore dimidiata; et Lingua [orig: Linguâ] Latina [orig: Latinâ], ubi quis binas habet uxores, harum altera nuncupatur alteri Pellex. Quasi Pellex, inquit Seldenus, Pallaca aut *pallakh\ pro Concubina, ab hebraeorum iam dicta voce, quod et alii volunt, deducenda esset. Et certe Pellicis habetur altera notio; quae ipsam heic Concubinam recte satis denotat, L. Massurius 144. ff. de verb. signif. etc. Nec omittendum, Sapientiores Gentilium non latuisse, Pellicatum rem esse turpem et licet non civilibus Legibus,

honestati tamen et rationi repugnantem. Unde non minorem fidei coniugi datae curam marito habendam, ac ipse ab uxore deposcat, graviter monet Seneca Ep. 94. Scis, inquiens, improbum esse, qui ab uxore pudicitiam exigit, ipse alienarum corruptor uxorum. Scis, ut illi nihil cum adultero, sic nil sib: esse debere cum pellice. Et Ep. 95. in uxorem gravissimum iniuriae genus Pellicem esse, dicit. atquc hinc Syrae anus [orig: anûs] servae, honestatis hanc atque aequitatis paritatem considerantis, apud Plautum Mercat. Act. 4. Sc. 6. v. 1. haec in verba quierimonia:

Ecastor lege dura [orig: durâ] vivunt mulieres,
Multoque iniquiore miserae, quam viri;
Nam si vir scortum duxit, clam uxorem suam,
Id si rescivit uxor, impune est viro,
Uxor viro si clam domo est egressa foras,
Viro fit causa, exigitur matrimonio [orig: matrimoniô].
Utinam lex esset eadem, quae uxori est, viro!
Nam uxor contenta est, quae bona est, uno [orig: unô] viro [orig: virô],
Qui minus vir una [orig: unâ] uxore contentus siet, etc.

Vide Tob Pfanner. System. gentil. Purior. c. 11. §. 24. et supra voce Nothus.

PELLICANUS Conradus Rubeaci, in Alsatia, natus A. C. 1478. ex primis fuit, qui linguam Hebraicam (ipse au)todi/daktos2 ) inlucem revocarunt [orig: revocârunt]: cum Capnione, qui primus in germania hanc linguam excolere coepit, Tubingae ei incubuit. Postea Franciscanorum Basiliensium Guardianus fuit, sed sub exortum Euangelii Solem cuculla [orig: cucullâ] amandata [orig: amandatâ], Christum sequutus, Theologico studio plurimum contulit: dein post Iacobi leporini obitum, A. C. 1526. Tigurum evocatus, publice ibi Theologiam, Graecamque linguam docuit: et suis in omnes Vet. Testam. libros Commentariis doctrinam Euangelicam multum promovit. Habentur opera eius 7. Volumin. fol. Tiguri impressa, A. C. 1537. Sacrarum literarum peritissimus, Interpres, et Hebr. linguae primus fere apud Christianos Professor, Humfr. in vita Iuelli. Vir candidus, sincerus, integer, ab ostentatione omni alienissimus, Melch. Adami in eius vita. Obiit Tiguri A. c. 1556. aetat. 78. Pictus est ab Holbenio, imaginique hoc tetrastichon subiunctum legitur:

Bis septem lustris, vixi, et quinque insuper annos:
Fatidico quare cum Simeone precor:
Nunc in pace tuum Deus o [orig: ô]! dimitte Ministrum,
Detur et in Christi regna redire tus!

Vide et Anton. Teissier Elogior. Part. 1. ubi inter alia, sub initium saeculi proxime elapsi, Ecclesiasticos tam rudes fuisse, Pellicanum dixisse saepius refert, ut in tota Germania nullum N. Testam. Graecum exemplar inveniri potuerit, sed primum, quod vidisset, ex Italia allatum esse.

PELLIPARII apud Ugutionem, qui pelles parant, et vendunt, Gloss. Graec. Latin. *dermatopw=lai, Latinis Pelliones, quorum meminit Paternus l. ult. ff. de iure immunit. et l. 1. Cod. de excus. artif. l. 10. Alexander item severus apud Lamprid. c. 24. Habuit in animo ut exoletos vitaret ------ Braccariorum (Scaliger et Salmas. legunt Bracteariorum vel Bratteariorum) Linteonum (qui a Linteariis distincti et li/nufoi dicebantur Graecis) Vitriariorum (Palatinus cod. habet, Vitriariorum ) Pellionum, Plaustrariorum, Argentariorum (qui argentea vasa caelabant et alio [orig: aliô] opere fabricabant) Auvificum et coeter arum artium vectigal pulcherrimum, instituit, ex eoque iussit thermas et quas ipse fundaverat et superiores populi usibus exhiberi etc. Vicus Pellipariorum, memoratur Hierosolymis apud Wilh. Tyrium l. 14. c. 18. Fratres Pelliparii, in Monasteriis, quibus pellicearum Monasticarum cura incumbebat, in Statutis Ordinis Sempringhamensis p. 715. Car. du Fresne Glossar.

PELLIS an a pellendo, quod externas iniurias pellat: an a pilis, quod pilosa: an ab Hebr. [gap: Hebrew] , quod in Niphal significat tegi? caesorum animalium corporibus detracta, primis Parentibus, post lapsum, in usum cessit, frigori aliisque aeris iniuriis exposito corpori vestiendo. Ipse enim Adae et Uxori eius tunicas pelliceas fecit et induit eos, Gen. c. 3. v. 21. Sicque Protoparentes nostros docuit, quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] in posterum nuditati suae, proprio [orig: propriô] iumento [orig: iumentô] accersitae, utcumque consulere possint. Et quidem, cum et aliae Deo vestiendi rationes suppeterent, videtur tamen hanc praetulisse, partim quia commodissima, ad aeris inclementiam arcendam; partim ut homini, conspectu Pellis mortuo animali detractae, mortalis sua conditio semper oculis obversaretur. Proin legimus quoque Pellicea [orig: Pelliceâ] veste usum Eliam 2. seu 4. regum c. 1. v. 8. In gentibus etiam antiquitus, Heroum habitus Pellis Leonis fuit, Virg. Aen. l. 9. v. 306.

cuius usus hodieque Turcis ac Mauris pro pallio esse dicitur. Ac Heroinas itidem gavisas esse Pelle Tigridis, cognoscimus ex illo eiusdem Poetae. l. 11. de Camilla, v. 576.

-------- -------- Pro magnae tegmine pallae
Tigridis exuviae per dorsum a vertice pendent.

Nec alia [orig: aliâ] veste Gymnosophistas, Indorum Philosophos; Scythas, Persas, primos quoque Romanae Curiae senatores, usos fuisse, deprehendimus, apud Platonem in Protagora, Cicer. l. 1. Tuscul. Strabonem l. 15. Herodot. l. 1. Propert. l. 4. Eleg. 1. etc. Quin multis post saeculis, media in Graecia, senes rusticos difqe/ra|, sive Pelle indui consuevisse, liquet ex Aristophanis Nubibus Act. 1. Sc. 1. et Polluce l. 4. c. 19. sect. 3. unde hi Comicis *difqeri/ai dicti. Sagum nempe id erat, seu exterior vestis, quae exomidi iniciebatur, *bai/th quoque et Melote dicta, e caprarum pellibus confieri solita, ut docet varro de R. R. l. 2. c. ult. Neque non

quaedam nationes harum (i. e. caprarum) pellibus sunt vestitae, ut in Getulia et in Sardinia. Cuius usum apud antiquos quoque Graecos fuisse, apparet, quod in Tragoediis senes ab hac pelle vocantur *difqeri/ai, et in Comoediis, qui in rustico opere morantur. Imo nec in servis solum hic usus mansit, sed et ad Ingenuos transiit, qui istiusmodi vestes adhibuerunt, pluviae tempore, ut scorteas Paenulas Romani. Proin Laertius tradit, anaxagoram profectum in Olympiam, sudo [orig: sudô] ac sereno [orig: serenô] caelo [orig: caelô] sedisse e)n dermati/nw|, quasi brevi eruptura [orig: erupturâ] pluvia [orig: pluviâ], sicque evenisse. Vide Octav. Ferrarium de Re Vestiar. l. 4. Partis 2. c. 21. Ex agninis pellibus Germannorum rhenones fuisse, docet Caesar de bello Gall. l. 4. c. 1. et Sallustius in Histor. quod nomen accepere [orig: accepêre] Galli et inde Germani, a Massiliensibus: hi a Graecis, quibus rh=nes2 sunt, vide Voss. in Origin. Hunnos indumentis operiri linteis vel ex pellibus silvestrium murium consarcinatis. scribit Ammian. l. 3. idemque de Hungaris narrat Iornandes, de Reb. Getic. c. 5. Scitharum magnam partem tergis vitlpium ac murium sua [orig: suâ] quoque aetate operiri, docet Seneca Ep. 90. Getas similiter tectos fuisse, notum: unde eges pelliti sSidonio Apllinari in Conc. Pellitorum turba satellitum, eidem l. 1. Ep. 2. et Ovidius passim in libris tristium et l. 4. e Ponto, Ep. 10. v. 2.

Hodieque omnes paene Septentrionis incolae, sed potissimum Germani atque sarmatae, silvestrium murium pellibus indunntur, quem luxum reprehendit Helmoldus Chron. Slavorum l. 1. c. 1. Pretiosis enimi pellibus muris Pontifi aliisque, non nisi Senatores ac Principes usos esse sua [orig: suâ] aetate, indigitat Acron ad Horat. l. 1. Satyr. 5. Qui mos posterioribus saeculis cum transiisset ad Romanos Cardinales, in illos ita invehitur Petrus Damianus Ostiensis l. 2. Ep. 2. Cum domestici mures nostris aspectibus sordeant, transmarinorum pelles, quia magno [orig: magnô] pretio [orig: pretiô] coemuntur, oblectant: ovium itaque et agnorum exuviae dispiciuntur, Ermelini, Gebelini, Martores exquiruntur, et Vulpes. Et paulo post, Ecce non reclinatur in vulpeculis Christus, dormit sub vulpinis pellibus christianus: Respuit animalia Redemptoris mundi vocabulo [orig: vocabulô] decorata etc. Ita quod necessitatis prius erat, postea in luxum versum est. Interim Lappones Bothniensesque pretiosis vestiri pellibus, non modo ornatus causa [orig: causâ], sed et necessitatis, discimus ex Olao Magno Histor. l. 4. c. 4. Porro et caput pelle haedina [orig: haedinâ], vel alia [orig: aliâ], contegebant antiqui, ut hodieque consuetudo est calvis; Atque hinc festive Martial. l. 11. ad Phoebum, iis caput esse calceatum ait, vide quoque infra Pileus. Et pedes, quos, terra [orig: terrâ] ex divina comminatione spinas ac tribulos proferente, ipsum iam sic muniisse Adamum verisimile est. Et quidem rudiore aevo [orig: aevô] crudae pelles huic usui inserviebant, ut testatur Xenophon Anabas. l. 3. et Angelus Politianus Miscellan. c. 2. Idemque legimus de vulgo R omanorum, cui Perones, calcei genus perae seu sacco simile per nives et lutum eunti, in usu fuere [orig: fuêre] diu: cum Senatorius ac nobilioribus calcei ex aluta confierent, molliorique corio [orig: coriô]; quos tameu et Pellis nomine nudo [orig: nudô] insigniunt Poetae, Miartial. l. 1. Epigr. 50. v. 31.

Producebantur enim usque ad medium crus. Vide Bern. Balduinum de Calceo c. 2. Nec alius antiquitus mensarum ornatus fuit, quae, cum sequiori aevo [orig: aevô] magnifico [orig: magnificô] tapetum apparatu et byssinis peristromatis integerentur, prius ferarum pellibus solebant sterni. Hinc apud Virgilium l. 8. Aen. v. 177. Latinus hospitem.

In iisdem stragulis et cubabant prisci, unde dormire, pro dermire, a de/rma i. e. pellis. Duces quoque ac Imperatores exercituum, ut de agesilao docet Corn. Nepos in eius vita, c. 8. et Tuberone Cicer. pro L. Murena. Aelian. etiam Var. Histor. l. 13. c. 1. *)=hn de\ a)/ra th=| *)atala/nth| strwmnai me\n ai( dorai\ tw=n teqhrame/nwn, trofh\ de\ ta\ tou/twn kre/a, poto\n de\ to\ u(/dwr, Stratis autem lectoque [orig: lectôque] utebatur ferinis pellibus, cibo [orig: cibô] earundem carnibus et aqua [orig: aquâ]. Transeo a civili rusticaque vita ad bellum, ubi multiplex non minus Pellium utilitas. Nam loricae primitus e loro, uti nomen indicat, si Varronem et Veterum alios audimus. Maro. l. 11. Aen. de Ornyto, v. 679.

Nec dubium, quin et Aegis primo fuerit e pelle ai)go\s2 i. e. caprae: cui postea thorax ex annulis ferreis successit, donec praelatus ille ex solida lamina. Galeae itidem primo ex corio mustelae domesticae, quae Graecis galh=, unde gale/h e canis pelle, unde kune/h: e lupinis evuxiis, unde luke/h, e mustelae silvestris corio, unde i)ktide/h etc. confectae sunt: donec et *kune/hs2 et Galeae vox latius extensa. Ocreae quoque primitus e corio fuere [orig: fuêre], postea demum ex ferro. Etiam in bello usi pelle hyaenae; ut et pantherae, sicut de Evandro Maro habet Aen. l. 8. de Polonis Cromerus Histor. Polon. l. 1. Cultui vero pelles subministrat Panthera, sive is sit lupus Cervarius (Ris appellatur a nostratibus) maculosus ventre et pedibus. Nec corpora modo pellibus, et olim et hodie, tegere in bello mos, sed et arma. Ut enim de vaginis ensium taceam, clypeos quoque et scuta coriis suisse vestitos, legimus apud Silium de Saguntinis, apud Hegosippum de Iudaeis, quos uterque in summa fama scutis clypeisque Pelles detraxisse refert, ut cibo essent, quando praesidio esse non possent. Triplicem istiusmodi clypeum Mezentio adscribit Virg. Aen. l. 10. e(ptabo/eion seu septemplicem

Aiaci Ovid. Metam. l. 13. Ut fundas et amenta iaculorum omittam, tentoria e pellibus fuisse notissimum. Quod a Romanis in Veiorum obsidione primo factitatum, contendit Liv. Decad. 1. l. 5. circa ann. ab Urb. Cond. 327. ut et Florus l. 1. c. 12. inquiens, Tunc primum heimatum sub pellibus. Diuque ea consuetudo retenta: unde eius mentio, sub Caesare, l. 3. de bello Gall. c. 29. sub Nerone, apud Tacitum Annal. l. 13. sub Theodosio, Lat. Pacato [orig: Pacatô] teste in Panegyr. Vide quoque Amm. Marcellin. l. 9. et Flav. Vopisc. in Aureliano. Imo militibus officio [orig: officiô] negligenter functis poenae loco [orig: locô] iniunctum, ne tentorium ex pellibus haherent, Val. Max. l. 2. c. 7. Quem morem, ut et plura alia a Graecis Romanos mutuatos esse, ciridibile est. Namque de Alexandro M. Curtius l. 7. c. 8. Saepe Pellibus tabernaculs allevatis, ut conspiceret hostium ignes: et Arrian. l. 1. de gestis eius, Tentoria militum erant ex pellibus, levi materia repleta. Vide eundem l. 3. Quare propter tam multiplicem corii in militari usum, Drusus, apud Tacitum, l. 4. Annal. c. 72. Frisiis imperavit, ut tributi loco [orig: locô] terga boum praeberent: eodemque [orig: côdemque] fine Bosphori accolae quotannis Imperatoribus Graecis pependerunt ta\s2 suntelei/as2 tw=n *bow=n tributum boum, ut est apud Georg. gedrenum in temporibus Iustiniani M. p. 302. etc. Sed et in sacris Pelles adhibitae: Quam vis enim Gentilibus, quibus mortua omnia videbantur immunda, scortea, h. e. e scortis sive pellibus facta, nefas erat inferre Carmentae sacello. Ovid. l. 1. Fast. v. 629.

Unde nec Corariis domicilium olim in Urbe Roma, sed extra eam erat: Maenades tamen sive Bacchae, ut in Graecia nebride, sive Pelle cervina [orig: cervinâ]; sic in Thracum orgiis induebantur pellibus vulpinis; quam ob causam Bacchus Bassareus, Bacchae Bassarides, Thracico [orig: Thracicô] vocabulo [orig: vocabulô], vulpem denotante, dicti sunt ut docet vetus Persii Interpres. Et cui ignota in Templis caesarum ovium pellibus incubandi, ut sacra sic somnia captarent homines de futuro solliciti, superstitiosa consuetudo: quam ex vereri in pellibus dormiendi more tractam, et apud Romanos usque ad Gratiant etiam ac Theodosii Imperatorum tempora, usitatam fuisse, ex Prudentio in Hamartigenia, docet Vossius de Orig. ac Progr. Idolo. l. 3. c. 35. Sed hac de re vide supra, in voce Melotae. Sed et apud Septentrionales gentes, scabellis altarium pelles ursorum alborum praefsertim substerni consuevisse, ne pedibus sacerdotum frigus noceat, infra videbimus, in Ursus. Nec omittendum, quod sciribi olim solitum fuerit n difqe/rais2 sive pellibus, ut notus hodieque chartae Pergamenae usus de qua sic Hicronym. Ep. ad Chromatium: Chartam defuisse non puto, Aegyto [orig: Aegytô] ministrante commercia. Et si alicui Ptolemaeus maria clausisset; tamen Rex Attalus membranas a Pergamo miserat, ut penuria chartae Pellibus pensaretur: ovillis nempe, ut docet Martianus Capella l. 2. Hinc Martla. l. 14. Epigr. 190.

Ilias et Priami regnis inimicus Ulysses
Multiplici pariter condita Pelle latent.

Vide Voss. de Arte Gramm. l. 1. c. 38. et infra in voce Pergamena. Adde e pellibus scuticas, quibus idcirco e Graeco sku/tos2 nomen; Ut et ex taure/a Latin. Taurea, quam proin Plautus Aulular. Actu 4. Sc. 1. v. 15. censionem bubulam dixit: et Mostellar. Actu 4. Sc. 1. v. 16. castigare bubalis exuviis. Item tapetes ex pellibus auro pictis, quibus hodieque, in Italia inprimis, opulentiores parietes vestiunt, nec marsupia solum, sed etiam e corio nummos; de quibus Donatus videndus in illud Virgilii Aen. l. 1. v. 372.

Umbracula insuper uti videbimus infra, ubi de Veterum Umbellis et Umbraculis. Pluraque alia, quae omnia recensere longum foret. Vide Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 3. c. 70. et Thom. Dempster. Paralipom. in Ioh. Rosin. l. 5. c. 31. C. Paschalium inprimis Coronar. l. 9. c. 23. 24. 25. et 26. ut et hic [orig: hîc] passim. De Tentipelliis infra in voce hac.

PELLITA Ovis apud Varronem de Re Rust. l. 2. c. 2. quaedam, vidimus supra, in voce Ovis Pellita. Apud Pllucem, candyn regium Persarum pileum, e pellibus aliquando adeo que pellitum etiam fuisse, legimus l. 7. c. 13. Quemadmodum Ducalis quoque Pileus in Germania hodieque pellitus est, nullis gemmis, unionibus, lapillis conspicuus, sed notulis solum sive punctulis nigris, velleri ingenitis inspersus. Velut ad imitantionem galerorum militarium, de quibus Virg. Aen. l. 7. v. 688. ait,

Imo Heroas non nisi pellitos antiquitas exhibet, uti de Hercule discimus ex Euripide Hercul. Fur. Actu 1. de Aventino, ex Virgilio Aen. l. 8. de Evandro, ex eodem, l. seq. de Ornito itidem, l. 11. de Adrassto, ex statio Thebaid. l. 4. de Argo, ex Apllonio Rhodio l. 1. de aliis, aliunde. Unde Sibas, gentem Indicam, signum Herculei generis servasse [orig: servâsse] pelles, quibus amicirentur, adnotavit Strabo l. 15. Nempe generosissimae cuiusque ferae pelles, apud summos mortalium fuere [orig: fuêre] olim in summo honore, ut illustre argumentum, nunc regiae, nunc ducalis, semper rarae ac heroicae fortitudinis. Coeterum illae a militia et aulis Regum, transierunt ad iudicia. Quippe in togatis praeliis Iudex, velut divina manus, litium protenta conficit. Merito proin haec quoque summae potestatis insignia cum Iudicibus fuerunt communicata, ut hinc ipsi reddantur augustiores, ipsaqueAdeo iudicia rata et sancta. Cuius morisoriginem aperit e Claudiani hoc versu,

Car. Paschalius d. l. ubi hanc in rem plura. Sed et Pellini satellites apud Sidonium Apollin. l. 1. Ep. 2. Gothi dicuntur,

Protectores Regii corporis; quod pellibus induerentur. Vide Savaronem ad loc. etc.

PELLONIA Dea pellendorum hostium, Romanis in veneratione, de qua vide arnob. adv. gent. l. 4. Augustin. de Civ. Dei l. 4. c. 21. et ex his Io. Rosinum Antiqq. Rom. l. 2. c. 19.

PELLUCIDA quaenam vide infra Phengites. Apud Iustin. l. 38. c. 8. ubi de Ptolemaeo Physcone, Erat --saginaventris non homini, sed belluae similis. Quam foeditatem nimia subtilitas perlucidae vestis augebat et voce h\c indigitatur illud vestium genus, quod in Ceo Pamphila excogitavit, ut feminas denudaret, Plin. l. 11. c. 22. hinc non sine pudore, viris usurpandum, c. 60. Vide infra ubi de Serico, alibique passim: Virum item Cl. ad Iustini ista l. 41. c. 2. Vestis--Medis perlucida ac fluida.

PELODES Epiri portus, Pagania Moletio, et sins Susianae ad sinum Persicum.

PELOPEA Thyestae filia, quae a patre gravida facta, insigni forma infantulum peperit, quem recenter natum, ne turpitudo sua palam fieret, feris devorandum in silvis reliquit. Evenit autem, Diis ita volentibus, ut pastor quidam illac iter faciens, in puerum incideret, qui misericordia [orig: misericordiâ] motus, domum suam illum detulit, lacteque caprino [orig: caprinô] educavit, unde et Aegisthus appellatus est. Item Tragoedia de Pelopea. Iuvenal. Sat. 7. v. 92.

PELOPIA urbs Ephesi, quae Lyco [orig: Lycô] fluvio [orig: fluviô] alluitur, Plin. l. 5. c. 29.

PELOPIDAS Thebanus, vir clarissimus, ab inimicis, quibus virtutes eius invidiae erant, in exilium eiectus est. Cadmaeam a Phoebida Spartanorum, quorum factio ipsum patria [orig: patriâ] expulerat, occupatam, Olympiad. 99. feliciter recepit, Epaminondae in omnibus expeditionibus, ipraelio [orig: ipraeliô] inprimis Leuctrico [orig: Leuctricô] et obsidione Spartae, comes. Legatus ad Artaxerxem, magno apud illum in pretio fuit. ab Alexandro tandem, Pherarum tyranno, offensus, cum Patriae bellum contra illum suasisset, in praelio victor occubuit. An. 390. Urb. Cond. Olymp. 104. Xenoph. l. 6. Diodor. Sic l. 15. Polyb. l. 1. Corn. Nepos et Plut. in vita eius.

PELOPONNESIA mulier quaedam, quae quinquies quaternos enixa est. A Paulo ICto commemoratur in l. 3. F. Si pars heredit pet.

PELOPONNESUS ampla Graeciae regio, nobilissima totius Europae peninsula, Isthmo [orig: Isthmô] angustissimo [orig: angustissimô] (quem muro Hexamilio circumdedit Emanuel Imperator. cum Turcas urbi exitium moliri animadverteret; Laonic. l. 4. sub initium saeculi 15.) Graeciae annexa, inter duo maria, Aegaeum et lonium, platani folio similis (unde Dionysius.

-------- *pe/popos2 d' e)pi\ nh=sos2 o(phdei=
*ei)dome/ nh plata/noio muouri/conti peth/lw|.

Idem habent strabo l. 8. et Plin. l. 4. c. 4.) angulosis recessibus duos efficiens sinus, ab ortu Saronicum, Grissaeum, sive Corinthiacum ab occasu 6. milliar. angustiis diremptos. Haec quidem proprie non est insula, sed xer)ro/nhsos2. Sed isthmi angustia estecit, ut non tantum insula nominetur, verum etiam inter insulas quandoque numeretur, ut a Ptolemaeo l. 7. Peloponnesus autem dicta est a Pelope, Tantali filio, qui e Phrygia [orig: Phrygiâ] coloniam eo deduxit, ibique regnavit, teste Strabone l. 7. ( *pe/lopos2 me\n e)n th=s2 *frugi/as2 e(pagome/nou lao\n ei)s2 th\n a)p' au)tou= klhsqei=san *pelopo/nnhson ) cum ante Plinio [orig: Pliniô] et Apollodoro [orig: Apollodorô] testibus, Aegiala, Apia, Argies et Pelasgia diceretur. Argos etiam, teste Strabone l. 8. tota insula olim vocata (ut multis testimoniis ex Homero adductis probat) et quidem Argos Achaicum, ut a Thessalia [orig: Thessaliâ] distingueretur, quam Argos Pelasgicum vocarunt [orig: vocârunt]. Peninsula hac in 6. regiones divisa est: Ita Mela l. 2. c. 3. In Peloponneso Argolis, Laconice, Messenia, Achaia, Elis, arcadia, Baudrando lata est haec regio, quae Morea hodie dicitur, a Septentrione in Meridiem 150. mill. pass. nempe a Corintho ad Tenarium promontor. Longa 175. mill. pass. ab Ortu in Occasum seu a Scyllaeo promuntor. ad Cheloniatem, 380. mill. pass. a Sicilia in Ortum 70. a parte Occidentali Cretae in Circuium. Eius partes olim erant 8. nempe Achaia propria, Arcadia, Argia, Corinthia, Elis, Laconia, Messenia et Sicyonia, omnes versus oram littoralem praeter arcadiam. Nunc partes sunt quatuor, Ducatus Clarentiae, ubi alias Achaia propria, Sicyon et Corinthus. Belvedera, olim Elis et Messenia; Saccania, seu Romania minor olim Argia, et Tzaconia, ubi Laconia et Arcadia; Tota sub Turcis a 200. annis, et tempore Mahometis II. Tzaconia aliter Mainotarum tractus, ubi Mainotae, sui fere iuris, sub clientela Turcarum. Bellum Peloponnesiacum dictum olim, quod huius regionis incolae gesserunt, contra Athenienses, ab An. 323. Urb. Cond. Olymp. 87. usque ad An. 350. quo [orig: quô] Athenae captae. Strab. l. 8. Plin. l. 4. c. 4. Pausan. in Att. Thucyd. Xenoph. Diodor. Siculus, etc. Nic. Lloyd. Iam tota sub Venetis, hodierno [orig: hodiernô] bello [orig: bellô] Turcarum subtracta iugo. PELOPONNESI URBES PRAECIPUAE: Argos, Argo. Corinthus, Coranto, et Corto. Corone, Coron. Dyme, Clarence. Elis, Belvedere. Epidaurus Lymera, Malvasia. Leuctrum, Mayna. Megalopolis, Leontari. Messene, Mosseniga. Methone, Modon. Nauplia, Napoli de Romanie. Patrae, Patras. Pylus, Navarin. Sicyon, Basilica. In ruinis iacet. Sparta, Misitra.