CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

ABOA Urbs episcopalis Sueciae, sub Archiepiscopo Upsaliensi, ad fluv. Aviaroki in Finnonia Meridionali; prope littus maris Baltici: Provinciae metropolis. In dioecesi 50. parochiae. Revalia [orig: Revaliâ] distat 25. leuc. Germ. Ab Alandia Insul. 14. Tres Poll.

ABOBRICA Lusitaniae oppid. insigne, uti vobat Plin. l. 4. c. 20. propter situm nempe, quem ei Mela tribuit, l. 3. c. 1. ubi tamen vulgo Adrobicum, et lib. Mss. Adrobricam. Vide Voss. ad illum locum. Oppidum, etiam Hispan. Tarraconensis, in ora, prope Bracaram, nunc Villa de Conde forte

ABOCELLUS apud Blesensem Serm. 43. Non parcas pauperi exoculent te, et faciant senem abocellum. Ft alibi, ad Iudices, Noli sequi retributiones, ne faciant te senem abocellum; Semicaecum, Macro: caecum Car. du Fresne notat, unde Galli Aveugle, et Ital. Avocolare, formarunt [orig: formârunt]. Ceterum de Excaecandi vatiis modis insra dicentur:

ABOCHARANA urbs Felicis Arabiae, sita in monte edito ad 7. passuum milia angusto [orig: angustô] colle, ut vix duo simul valeant proficisci. Ibi asservatur regius Thesaurus sultani. Lud. Barth.in reb. Arabiae Fel. l. 2. c. 8.

ABODIACUM sive ut Ptolemaeo scribitur, Abudiacum, oppid. quod hodie vulgo Tuessen dicitur. Vindeliciae urbs.

ABODRITI populi German. tempore Caroli M. ubi nunc Pomerania superior, prope mare Balticum. Vide Abotriti et Aborichae.

ABOEDUS quae Graece *)/abudos2 apud Auctorem Itinerarii, vide Salmas. ad Solin. p. 452. Ut et in voce Abydus.

ABOEOCRITUS dux Boeotiorum, cum mille aliis Boeotiis caesus apud urbem Chaeroneam, in quodam praelio contra Aetolos. Plut, in Arato.

ABOLLA [2] pallium erat Philosophicum, longum ac fusum: unde Poetae facinus maioris Abollae, facinus est a Philosopho et quidem sanctiorem vitam professo patratum. Hinc etiam cum Abolla Cynicos induxit Martial. l. 4. Epigr. 52.

Praeterea vestis etiam militaris fuit; sed priore brevior ac pretiosior, purpurea; namque sic de Ptolemaeo Rege Tranquillus in Calig. c. 35. ingressus spectacula convertit oculos hominum fulgore purpureae Abollae. Pallium porro erat, quo extra urbem Romani uli. Inde Iuvenal. sat. 4. v. 76. --- --- --- rapta properabat Abolla [orig: Abollâ] Pegasus, etc. Et Martial. l. 8. Epigr. 48. Neseit cui dederit Tyriam Crispinus Abollam, dum mutat cultus, induiturque togam. Papias duplicem amictum hoc vestis genus fuisse dicit, quod accepit a Ser vio, qui ad illud Virgilii Aen. l. s. v. 421. --- --- -- Duplicem ex humeris abierit amitlum, Duplicem amictum, inquit, i. e. Abolla, quae duplex est, sicue cblamys. Ubi male Servium Marcellus reprehendit, Abolla enim ut dictum, Cynicorum fuit, quos duplici panno [orig: pannô] patientia velat, apud Horatium l. 1. ep. 17. v. 25. vide Octav. Ferrarium de re Vestiar. l. 2. c. 12. Humilium tandem, senem aliorumque indumentum, uti notant Eruditi ad illa Nepotis in Datame c. 3. Ipse agresti dulicique amiculo [orig: amiculô] circumdatus etc.

ABOLLAGIUM in Charta veteri Tabularii Castri-Meliandi, Abollagium nemorum de Nichier, quod abollagium eidem nobili pertinebat, ratione suae Casiellaniae de Castro-meliandi: dicitur Inventio apum, in Tabulatio S. Benigni, apud Perardum p. 95. Inventionem etiam vasorum apum, ubicumque illis contigisset, dederunt, atque in silvis et planis suis. Gall. Troêve de vaisse dux d'els, in Consuetud. Hannonionsi c. 106. art. 13. Espave d'avettes, in Turon. tit. 1. art, 17. Espave d'abeilles, art. 54. etc. Iusque est, quod habet dominus feudi, in apum, quas Galli abeilles vocant, examinibus, quae in silvis nemoribusque vasallorum reperiuntur, apud Cat. du Frene Glossar. Alias quoque Abellarium.

ABOMINARIUM apud Ioh. de Ianua, liber, ubi abominationes scribebantur. Id.

ABOMINATIO Aegyptiorum, Exodi c. 8. v. 26, Non convenit ita facere, quia abominationem Aegyptiorum sacrificaremus Domina Deo nosiro etc. Et si sacrificaremus abominationem Aegaptiorum antc eorum oculos, nonne lapidarent nos? Denotat capras, boves et oves, quibus in abominabilem idoloatriam abutebantur Aegyptii: Gentium enim idola abominationes appellant Sacri Seriptores, vide Deuteron c. 7. v. 25. et c. 12. v. 31. 2 Reg. c. 23. v. 13. Esdr. c. 9. v. 1. Esaiet c. 44 v. 19. etc. Vel sacrisieium, quod Aegyptiis erit abominationi, nequaquam perpessuris, ut ea immolemus animalia, quae ipsi colunt: quo [orig: quô] modo [orig: modô] accipiunt Chaldaei Interpretes. Unde colligimus, brutorum cultum, iam antequam Israelitae ex Aegypto excessissent, apud Aegyptios usurpari coepisse. Imo Genes. c. 43. v. 32. iam legimus, Aegyptios non potuisse panem comedere cum Hebraeis, quia id Hebraeis erat abominatio: quae ultima verba sic inter terpretatur Ionathan, Quia bestias quas Aeguptii colunt, Iudaei comedunt. Nec multo aliter Onkelos et Arabs Parisiis editus, quia eorum cibus bis est abominabilis. Qua [orig: Quâ] in parte non solum Iudaici, sed et Graecanici, mores, cum Aegyptiacis erant a)su/s2atoi. Unde est, quod apud Athen. l. 7. Comicus Anaxandrides Aegyptios ita deridet:

*ou)k a)\n dunai/mhn summaxei=n u(mi=n e)gw\,
*ou)q' oi( tro/poi ga/r o(monoou=s', ou)q' oi( no/moi
*(hmw=n, a)p' a)llh/lwn de\ die/xousin polu/.
*boun= proskunei=s; e)gw/ de\ qu/w toi=s2 qeoi=s2.
*th\n e)/gxelhn me/giston h(gh= dai/mona,
*(hmei=s2 de\ t' o)/ywn me/giston parapolu/.

Proinde nec licuisse Aegyptio Graecum hominem suaviati, eiusve cultro [orig: cultrô], veru aut olla [orig: ollâ] uti, scribit Herodotus l. 2. c. 41. Quo eodem quoque multi refetunt, quod Aegyptii aversabantur pastores, Genes. c. 46. v. 34. qui nimirum pecora non solum pascere et saginare, sed et mactare solent. Unde in hunc locum Iarchius Aegyptios pecudum pastores ideo adominari asserit, quia illas pro Diis habent, etc. Vide Sam. Bochart. Hieroz. part 1. l. 2. c. 34. et c. 53.

ABONA ABONIS vel ABON oppid. et fluv. Albionis. Oppidum Avington, teste Camdeno, et fluv. Avon nominatur. A Venta Silurum 9. mill. pass. ex Itiner. Antonin. distans. Sed aliis est Porshut, pagus ad ostia Abonis, e regione Bristolii urbis. Porro Avon flumen Britannice significat, Camdeno [orig: Camdenô] teste.

ABONITEICHOS i. e. Aboni maenia, Galatiae oppid. Ptolemaeo, et Arriano in Periplo. Pertrus Bellonius et Gyllius Boli hodie dici scribunt; Arcane Theveto dicitur; in ora [orig: orâ] maris Euxini inter Teuthraniam ad occident. et Sinopen ad ortum. Lucianus in Pseudemante refert, quendam Alexandrum impostorem petiisse a principe Romano, ut commutato [orig: commutatô] vocabulo [orig: vocabulô], lonopolis vocaretur. Stephano est po/lis2 mikra iuxta Euxinum Pontum, cuius populi dicuntur Abonotitheitae. a)bw/nou tei=xos2 etiam Ptolemaeo, Asiae Tab. 1 c. 6.

ABONNATI Dominorum feudalium subditi dicuntur, apud recentioris aetatis Scriptores, quorum praestationes ex condicto, pacto vel privilegio ad certam ac definitam pecuniae, aut alterius tei solutionem sunt limitatae, ita ut talliis ac eaeteris servitiis non sint obnoxii; quemadmodum sunt homines de corpore, vel servi, quibus pro libitu onera domini imponunt, Vox conficta ex bonna, terminus, limes: nam, ut agri certis limitibus definiuntur, ita eiusmodi abonnatorum praestationes suis finibus, limitibus, ac conditionibus constant, quas domini servate tenentur. Inde verbum abonnare, in Charta A. C. 1298. Ipsum Hugonem et Benevemetam de Tiseio eius uxorem abonnamus et lieberos esse volumus, --- ab omni tallia, corveia, etc. pro. 4. libris cerae dicto Priori --- in festo S. Remigii annis singulis per solvendis, etc. Indidem Abonnagium, ibid. a quo diversum est Abonagium, de quo vide infra in voce Bonna.

ABOR vel HABOR circa Mediam regio. 2. Reg. c. 17. v. 6. ad Gozan fluv. Villae quoque nomen esse in Media [orig: Mediâ], scribit Hieron.

ABORACA urbs in Sarmatia [orig: Sarmatiâ] Asiatica [orig: Asiaticâ], vicina mari Euxino, Strabo.

ABORAS Graece *)abo/ras2, flumen Mesopotamiae, apud Strabonem l. 16. Ptolemaeo xabo/ras2 sicut *xosro/hs2 et *)osro/hs2 idem nomen Chosrene et Osroene eadem provincia. Salmas. ad Solin. p. 409. Videin voce Aborras.

ABORIGINES Italiae populi qui in Siculotum agros successerunt, Nomen eorum unde originem coeperit, ostendere voluit Festus Pompeius his verbis: Aborigines appellati sunt, quod errantes convenerint in agrum, qui nunc est populi Romani; fuit enim gens antiqussima Italiae. Eandem, simulque duas alias adferthuius vocabuli originationes Dionys. Halicarn. l. 1. c. 10. Aborigines, inquit, auctores, conditoresque Romani generis, Italiae indigenas; alii sui corporig gentem adserunt, nomenque zis impositumesse, dia\ to\ geoe/sews2 toi=s2 mei' an)tou\s2 a)/rcai, i. e. quod posteris suis orginis ab se furerint auctores. Aliimalunt, errones quosdam incertis vagantes sedibus, et e multis regionibus canvenas, forte fortuna [orig: fortunâ] in sis locis iunxisse inter se coptets, etc. Hitorquent vocabulum ad conditionem hominum istorum. *)aber)r(igi=nas2 le/gonies2, w(/s2e dhlou=ar tou\s2 pla/nhta, i. e. quasiat erroribus vocantes Aberrigines. Priman erymologiam Virg. inavere videtur Aen. l. 7. v. 177. in his:

Quin etiam veterum effigies ex ordine avorum
Antiqua ex cedro, Italusque paterque Sabinus
Saturnusque senex, Ianique bifrontis imago
Vestibulo adstabant, aliique ab origine Reges.

Ubi Servius, Ab origine reges pro Aboriginum reges, sed est metro [orig: metrô] prohibitus. Tertiam originationem tradit idem Dinysius aliquanto post, his verbis; klhqhn=ai d' o i)/omai *a' borigi=nas2 eui\o\ th=s2 e)n toi=s2 o)/resin oi)kh/sews2. Quam etiam Virg, firmare videtur Aen. l. 8. v. 321. ubi de Saturno,

Is genus indocile, ac dispersum montibus altis
Composuit, legesque dedit. --- ---

Graece *au)to/xqonas2 dicas. Vide Suidam in Aborigines, et Porti notas ad locum. Nic. Iloydius.

ABORRAS Straboni, l. 16. Chaboras autem Ptolemaeo, Mesoporamiae fluv. Anthemisiam urbem praeterfluens, non proculad Euphrate. Abera est apud Zosimum et Marcellinum, *bou/r)r(as2, Burrbas est Aeliano l. 12. de Animal. c. 30. Xaborectoram, vocat, (nescio quo [orig: quô] auctore) Pomp. Laetus. Giulap nominari in tabulis Geographicis videtur. Hormiz autem possit nominari ex Onuphrio, in vita Iul. Pont..

ABORTUM promovere per legem ICtorum Medicorumque vetitum. Erant enim, quae fetum, antequam in lucem legitime ederetur, adhuc in utero materno vix conceptum abortivis (quae a)mblwqri/dia fa/rmaka, et simpliciter a)mblwqri/dia Graeci, Latini quoque Abortionis pocula, dixere [orig: dixêre], vide Lindenbrogium aliosque ad Amm. Marcelinum l. 16. c. 10. Suidam, Harpocrationem, Hesychium, voce *)amblwqei/dion ) expellere tentabant, infamiae vitandae: quod tamen omnes boni detestatione et communi odio [orig: odiô] prosequebantur. A. Gellius. l. 12. c. 1. Quod cum sit publicae detestatione communique odio [orig: odiô] dignum, in ipsis hominem primordiis, dum fingitur, dum animatur, inter ipsets artificis naturae manus interfectum iri. Hinc non minus mulieres, quae id covabanrut, homicidii tenebantur reae, quam

si editum necassent [orig: necâssent]. Augustin, Serm de temp. 111. Mulier quaecumque fecerit, per quod iam non possit concipere, quotiescumque parere porterat, tantorum bomiciaiorum se ream esse cognoscat. Ut merito indignentur omnes boni, damnen que Minois instimutum, diminuendae multitudini abortum iubenits, moremque incolarum Formosae Insul. in qua [orig: quâ] turpe habitum olim, si fcemina, arite 35. vel 36. aetatis annum, prolem edidisset, ante quod tempus proin abortum procurare, patria consuerudo fuit. Puniebatur autem apud Romanos olim hoc crimen, modo exilio [orig: exiliô], modo capite, l. 2. D. de Extraord. crim. l. 8. ff. ad L. Corn. de sicar et l. 38. §. s. l. 39. D. de Paenis: si nempe foctus esset ei)konis2 men/os2, formatus in humanam speciem et vitalis. Sed et, cum semen quoque recens conceptum artibus quibusdam nefariis abigere solerent feminae impudicae, crimen illud non minus homicidii pustulat Tertullianus Apolog. c. 9. Etiam, inquiens, concepium utero, dum adhuc sanguis in hominem deliberatur, dissolvere von licet. Homicidii sestinatio est, prohibere nasci, nec refert natam quis eripat animam, an nascentem disturbet; Homo est, et qui futurus est, et fructus omnis iam in semine est. Vide quoque Augustin. Qu. 86. in Exod. et Theodoret. Qu. 48. Cuiacium insuper Observat. l. 19. c. 9. et qui scripts suis illustrarunt [orig: illustrârunt] Minucium Fel. G. Elmenborst et Iac. Ouzelium, ad ea: p. 290. Sunt que in ipsis visceribus, medicaminibus epotis, originem futuri homnis exstinguant et parricidium faciant, antequam pariant.

ABOS mons Armeniae maioris Ptolemaeo, Latini Abas dicunt. E quo Euphrates ortus, contra Occidentem fluens, ubi Armeniam mitorem attigit, e regione urbis Sinarae aliquot milibus supra Zimaram, repente ad Meridiem detorquet alvei sui recturam. Est autem Abos, uti et Niphates, pars et fragmentum montis Taure, quae recto [orig: rectô] ferei iugo [orig: iugô] eum perpetuant ab Occidente, ubt Taurum iienetrat Euphrates, ad Orientem, ubi nascitur, ut habet Strabo, ubi de fontibus Euphratis. Vide Salmas. ad Solin, p. 621. et seqq

ABOTRITI qui vulgo Predenecentri, populi contermini Bulgatis, Daciam, Danubio adiacentem incolunt. Sic monachus Anonymus in Erancorum Annal. Arborichas hos interpretis vitio [orig: vitiô] vocari apud Procopium, contendit Hadr. Iunius.

ABOGA Urbs Hiberniae, in Media [orig: Mediâ] provinc. ad Bovindam fluv. 20. Mill. Pass. distar a Droghedla [orig: Droghedlâ] in occasum, et 27. a Dublinio, in Circium, Kilmotiam versus.

ABRA Graec. *)/abra, ancilla, seu famula honoratior, Gall. Fille de Chambre; cususmodi ditiores ad honesra servitia seu ministeria domi suae alunt. Gloss. Graec. MSS. Reg. *)/abra h( i)ko/triyos2 pari\ xei=ra qera/pasna, Abradomestica et circa manum famula. Cbronic. Casauriense, l. 3. Dum puella cum lenone dulicibus alloquiis frueretur, Abra involvebat circa calcaria longam camisiam, qua [orig: quâ] erat indutus, Vita s. Gudilae virgin. c. 2. Praeeunte eius Abra [orig: Abrâ], cum laterna pr aevii luminis, In libro inprimis Iuditbae crebro occurrit; Unde apud Anshelmum, ubi de Iuditha: Cum horrendum Assyriorum Principem, qui innuneris manipulorum milibus, equitatu et peditatu gloriantibus, orbem trementem terruit, ab ira [orig: irâ] comitante circumvenire molirerur: pro ab ira, una [orig: unâ] voce Abra [orig: Abrâ] legi iubet Gronovius Observat. in Eccles. c. 8. Domnizo de Vita Matbild. l. 1. c. 2.

Vide quoque infra in DulA. Sed et pro concubina vocem sumi, legitur apud Hesych. *)/abra, dou/lh, pallaki/. *)/abrai, ve/ai dou=lai, Abra, ancilla, pellex. Abrae, iuvenculae ancille. Unde Vetus Paenitentiale MS. Quiuxores habent, contineant se abris 40. dies ante Pascba et Natale Domini et omni Domninica [orig: Domninicâ], apud Car. du Fresne Glossar, Nempe facilior in talibus, utpote semper ad ministeria domestica praesentibus, dominorum lapsus; veteri praesertim aevo [orig: aevô], quo [orig: quô] itta in ancillis commissa Leges non vindicabant. Cum libidinem in ministars cauponae, potantibus ministrantes, commissam, nec ipse Constantinus M. licet iam Christianus, vindicandam censeverit, l. 29. Cod. de Adult. Quemadmodum et alienae ancillae illudere, utut non omnino impunitum, extra tamen legis Iuliae periculum erat, l. 6. princ. D. eod. Vide Brislon. ad ad L. Iul de Adult. p. 203--207. etc. Pfannerum Theol. Gentil. c. 11. §. 24.

ABRAAM Episcopus quidam, qui toto [orig: totô] sui episcopatus tempore, nec pane, nec aqua [orig: aquâ], nec lecto, nec igne usus est, nequeleguminum ullum genus; neque cocta olera gustavit? lactucis, cichoreis, apiis, aliisque crudis perpetuo contentus? hospitalitate tamen frugali erga omnes usus, lautis epulis, ac portionibus vini; alios sumere semper exhortans, ipse interim nihil prorsus gustans. Vide Abrahma.

ABRACADABRA de quo nomine interpretando Wendelinus et Scaliger, forsan etiam Salmasius, et Kircherus frustra laborarunt [orig: laborârunt]. An Deum hoc [orig: hôc] nomine appellati iuvat? Aut hoc [orig: hôc] chartae inscripto [orig: inscriptô] vim suam exserer opottet? Tamen valet ad curandum morbum Hemitritaeum, si credas Sereno Sammonico p. 231: audi Baronium (ad A. C. 120. num, 13. habes de his egregium exemplum, apud Q. Serenum Sammonicum, antiquum medicum et Basilidis (Haeretici) ut apparet, sectatorem, qui praecepta medica carmine scripsit Heroico [orig: Heroicô], et ad curandum morbum Hemittitaeum his characteribus conficiendum curavit amuletum, ad collum aegrotantis appendendum, continens ABRACA, iunctis aliis elementis, quidpiam portentosum ipso sonitu reboantibus. Versus poetae hi sunt subsequentes:

Inscribis chartae quod dicitur ABRACADABRA
Saepius, et subter repetis, sed detrahe summam,
Et amgis atque magis desint elementa figuris,
Singula quae semper rapies, et catera siges,
Donec in angustum redigatur littera conum,
His lino nexis collum redimire memento.
Talia languenti conducent vincula collo,
Letalesque abigent (miranda [orig: mirandâ] potentia [orig: potentiâ] ) morbos.

Fuit autem ille Abraca seu Abracax Basilidi summum Numen, a quo reliqui dimanarent, allis Abraxas. Vide infra. Abracax, Basilidi Haeretico, qui sub Hadriano Imperat. vixit, summus fuit Deorum, a quo Dii omnes reliqui ortum suum arcesserent, quique Angelos septem caelorum septem praesides, ac praeterea eorum trecentas sexaginta quinque virtutes contineret, iuxta anni dies; idque ob septem literas, numeralemque eorum valorem, quae simul collectae numerum CCLXV. conficiunt. Complures vidisse se Car. du Fresne refert gemmas, nominis huius Abraca inscriptione notatas, quas Basilidianis amuleti vice, contra morbos malosque Daemones, inserviisse ait, atque inter eas praeclaram inprimis illam, in Musaeo Canonicorum Regularium Sanctae Genovefae Paris. in qua [orig: quâ] haec verba: *a*b*r*a*s*a*s. *a*d*w*n*a*i. *d*a*i*m*o*n*w*n. *d*e*s*i*a*i. *d*u*n*a*m*e*i*s *f*u*l*a*s*a*t*e. *o*u*l*b*i*a*n. *p*a*u*l*e*i*n*a*n. *a*p*o. *p*a*n*t*o*s. *k*a*k*o*u. *d*a*i*m*o*n*o*s. Hoc est, ABRACAX. ADONAI. DAEMONUM. DEXTRAE. VIRTUTES. SERVATE. ULPIAM. PAULINAM. AB. OMNI. MALO. DAEMONE. Idem hanc in rem Auctores citat Baronium ad A. C. 120. num. 10. Gassendum de Vita Peitescii, p. 16. Chiffletium, etc.

ABRACHUS eximius Astrologus et celebris in omni supputatione Hebraeorum, memoratur R. Davidi Ganz. Chronolog. Historiae sub Templo secundo, A. M. 534. Millenarii IV.

ABRACUNIUM oppid. Armeniae maioris ad fluv. Alingeacum, ubimulti Catholici degunt sub clientela [orig: clientelâ] Persatum. 3. Milliar. ab Abarano [orig: Abaranô] distat.

ABRADATAS Rex susorum fuit, et maritus Pantheae nobilissimae mattonae, quam cum, a Cyro captam, caste et liberaliter haberi praeter spem intellexisset, ad eam accedens quaesvit, quid sibi illa faciendum censeret; quo pro tanti principis beneficio gratiam aliquam referret: cui cum illa respondisset, ut eniteretur se tanto Regi quam simillimum praestare, statim in aciem profectus, strenue pugnans occubuit: cuius corpus ad se delatum cum Panthea aspexisset, acinace se ipsam confodit, capite super viri pectus recumbens, ut e iugulo profluens sanguis, mariti vulneribus infunderetur. Xenoph. in Cyropaed.

ABRAHAM [1] Latin. pater multitudinis, Patriarcha, filius Tharae; Abram. h. e. pater excelsus, prius dictus. Natus est post diluvium annis ducentis nonaginta duobus; ante Mosen quadringentis viginti quinque: mortuus est aetatis anno [orig: annô] centesimo [orig: centesimô] septuagesimo [orig: septuagesimô] quinto [orig: quintô], eumque Isaacus et Ismael filii, sepeliverunt in duplici caverna [orig: cavernâ] agri, quem ab Ephrone Hettaeo vivus redemerat. Gen c. 25. v. 9. pater fidelium vulgo dicitur et amicus Dei. 2. Chron. c. 20. v. T. Esaiae c. 41. v. 8. et Iacobi c. 2. v. 23. Syracid. c. 44. v. 19. *)abraa\m, me/gas2 pain\r pln/qous2 *)eqnw=n, kai\ ou)x' eu)re/qh o(/moios2 e)n th=| do/ch| au)tou=, etc. Vide plura de Abrahamo apud Philonem, Iosephum, et Suidam. Fuit autem nomen Abrahae, ut Euseb. l. 9. Praep. Euang. testatur, etiam apud Ethnicos celebratum. Nam et Hecataeus librum de Abrahamo nominatim scripsit; (quod ipsum signatur a Iosepho l. 1. Iud. Ant. c. 7. ubi sic scribit, *(ekatai=os2 bibli/on peri\ au)tou= (Abrahamo scil:) suntaca/menos2 kate/lipe. Et Alexander Polyhistor, Abrahamum natum ait decima [orig: decimâ] post inundationem genetatione, in Camarine Babyloniae urbe, quam alii Urien vocant, quod Graece *xakdaso/polin sonat, (quod ine non intelligere profiteor) inventorem apud illos Astrologiae, iustitia [orig: iustitiâ] et pietate tanta [orig: tantâ]: ut Numini gratissimus, iussus sit ab eo in Phoeniciam migtare: quam gentem rationem siderum, aliasque magnas, et praestantes artes docuit. Ita facillime Regi eorum conciliatus est. Nic. Damascenus. l. Historiar. 4. Damasci Abrahamum regnasse [orig: regnâsse] scribit profectum ex Chaldaea [orig: Chaldaeâ] cum exercitu. Hinc in Chananaeam venisse, quae et postea Iudaea dicta est, magnamque sui ac diuturnam apud Damascenos reliquisse memoriam, villamque ibi ostendi, quam Abrahami domum nuncupent. Cumque Chananaea [orig: Chananaeâ] fame premeretur, in Aegyptum abiisse; congressumque cum Aegyptiis sacerdotibus, multum eis profuisse, et ad rerum cognitionem, et ad pietatem, rationemque morum et vitae. Nempe Nicolaus, Herodis Mag. amicus, ut origines patrias Illustrissuni Partiarcbae transitu nobilitaret, patrem familias [orig: familiâs] au)to/nomon, ad morem prisci aevi, regio [orig: regiô] nomine decoravit, Marsham Can. Chron. Sec. 5. Alexander Heliopolin venisse eum perhiber, nec professum se Astrologiae inventorem, sed a maioribus suis, iam inde ab Enocho, traditam sibi per manus. Divinae Philosophiae, Mathematicorum, ac Coemiteriotum inventor quoque dicitur. Polyd. Virgil. De Invent. Rerum. l. 5. c. 6. In Saturno cultum fuisse, discimus ex Eusebio Praep. Euangel. l. 1. Saturnus igitur, quem Phaenices Israelem nominant, quemque post obitum in astrum eiusdem nominis consecrarunt [orig: consecrârunt]: Cum iis in locis regnaret, ac filium unigenum ex Nympha [orig: Nymphâ] quadam indigena [orig: indigenâ], nomine Anobret baberet, quem propterea Ieoud dixere [orig: dixêre], vocabulo [orig: vocabulô] hodieque unigenum notante lingua [orig: linguâ] Phoenicia [orig: Phoeniciâ], cumque in gravissimum belli periculum regio incidisset; illum ipsum regio [orig: regiô] ornatum babitu in ara [orig: arâ] ad hoc exstructa [orig: exstructâ] immolavit. Ubi tria haec videmus; Israelem esse Phoeniciae Regem vetustissimum, eundum ac Saturnum: fuisse Israeli filium monogenh= unigemum, unde Ieoud dictus sit Phoenicibus: illum esse

a parentibus immolatum. Quae non aliunde originem duxere [orig: duxêre], quam quod Israelem nepotem Porphyrius (is enim loc. cit. loquitur) confuderit cum avo Abrahamo, cui mandatum, ut sacrificaret Deo filum monogenh=. sic enim est Genes. c. 22. v. 2. Accipe filium tuum, unicum tuum. Ubi unicum Hebraice dicit Iechid: quod valde convenit cum Phaenicio Iehoud. Nempe hae linguae sola [orig: solâ] differebant dialecto [orig: dialectô]; et sane in Orphacicis etiam, sive Onomacriticis, Abrahamus vocatur monogenh\s2 Ubi Abrahamus et Isaacus confunduntur, uti superius Abrahamus et Iacobus. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Orig. ac Progr. Idolol l. 1. c. 18. Eidem non minus, ac Orpheo et Christo sacra fecisse Alexandrum Severum legimus, apud Ael. Lampridum. c. 29. Si facultas esset. i. e. Si non cum uxcre cubuisset, matutinis horis in Larario suo (in quo et divos Principes, sed optimos electos et animas sanctiores, in quibus [orig: quêis] et Appollonium, et quantum Scriptor suorum temporum dicit, Christum, Abraham, et Orpheum, et huiuscemodi Deos habebat ac Maiorum effigies) rem divinam saciebat. Quanti apud Mahometanos hodieque sit, Persas imprimis, vide apud Schich Sadi Poetam Persicum in Pers. Rosarum Valle, et P. de Valle Itiner ario, Tom. 2. et 3. Nec omittendum, quod ad iter eius in Aegyptum supra indigitatum, hunc primum extraneorum fuisse, qui in Aegyptum penetrarit [orig: penetrârit]: nec longam eius in Aegypto fuisse moram: nec proin infrae Aegyptum transiisse: adeo que e)n *(hlioupo/lei non male ab Eupolemo apud Eusebium eum collocari: sed nec numerorum siderumque scientiam ab illo Sacerdotes Aegyptios didicisse, observare praefatum Marshamum Ibid. ubi de Abramo in Aegyptum.

ABRAHAM [2] Rex Aethiopiae, pro Deo cultus ab Aethiopibus, ob revelationes, quas habuit, inter quas, et haec recensetur quod monitus sit a Deo, ut si velit suis heredibus sirmum et tranquillum relinquere imperium, silios omnes, uno natu maiore excepto [orig: exceptô], monti includat, quasi custodia [orig: custodiâ] asservatos, nec quemquam inde elabi patiatur, nisi quem in successorem eligeret; quam consuetudinem etiam posteri et successores observarunt [orig: observârunt], inprimis apud Abystinos. Alvarez. Hist. Aethiop. c. 58.

ABRAHAM [3] vel IBRAHIM Bassa, Ottomanni postremi nostra [orig: nostrâ] memotia [orig: memotiâ] Turcatum Imperatoris filius, cum repudiata [orig: repudiatâ] matre, in Persiam ad Sultanum concedens, bellum adversus patrem gessit, quo [orig: quô] per patris insidias fedato [orig: fedatô], dum se revocato filio Imperii totius habenas traditurum affirmat, dumque partis praecepto [orig: praeceptô] filius ad eius genua devolutus veniam petit, a duobus Ianizaris, fortissimo [orig: fortissimô] arcus nervo [orig: nervô] ad collum devoluto [orig: devolutô], misere sufforcatus est. Hist. Turcica.

ABRAHAM [4] Eremita Aegyptius, grandem (iam defessis aetate parentibus) hereditatem mox habiturus, non exspectavit; sed ut nudus discedens, in solitudine sibi cellam constinut: deinde ills vita [orig: vitâ] defunctis, cum ad capiendum tantarum opum partimonium vocaretur, tanti illud fecit, ut pedem loco [orig: locô] non efferret: porro per procuratorem ita egit, ne quid sibi reliquum foret, sed rebus divenditis, pecunia omnis pauperibus, viduisque et pupillis dividerertur: illi nihil omnino suppellectilis erat praeter catinum, vestemque cilicinam, et rusticum sagum. Marullus. l. 1. c. 6. Sabellicus l. 8. c. 5.

R. ABRAHAM auctor libri Iuchasin, Item auctor libri Zeror hammor. Et Abraham de Balmis; auctor Mikne Abraham, floruere [orig: floruêre] A. M. 5269. iuxta R. Ganz.

ABRAHAM [5] fil. David scripsit animadversiones in Iad Maimonidae, in Gemaram, it librum Bahale nephes, magnum syntagma de Iudiciis, A. M. 4958. Iuxta eund.

ABRAHAM [6] Pragensis, eximius Iudaeorum Doctor, scripsit explicationem in Rasi, et Hagiha in Tbur Orech Chaiim, sicut Hagahot Iapheloth; defunctus A. C. 303. Millenarii Vi. iuxta R. Ganz.

ABRAHAM [7] Zacuth, Rabbinus celebris, auctor libri Iuchasin; de quo vide R. Dav. Ganz. d. l.ad A. 262. Millenarii VI. Fuit et R. Abraham fil. Chiia, eximius Astrologus qui obiit A. M. 4865. Iuxta eund. Item fil. Dior, qui scripsit librum Kabalae suae, A. M. 4921. It fil. David, auctor libri Chaschub, it. de Astrologia et libri Cabalae Radb, A. M. 4940.

ABRAHAMUS [1] Marcocci Rex, pugna [orig: pugnâ] victus a seditioso quadam Elmahelo, et urbe exclusus, cum nullam salutis, et regni recuperandi spem superesse videret, uxorem carissiman a tergo vehens, equum ex altissima [orig: altissimâ] rupe praecipitem egit. Leo Africanus l. 2. c. 45.

ABRAHAMUS [6] Rabbi. Auctor fasciculimyrrhe, saeculo [orig: saeculô] 15. Abrah. Levita 12. Abraham Parisonius 14. Abraham Basamon. 16. Ut et alius Levita, auctor libri Abodath Levi. Abrahamus Cai, auctor Algebrae, inter 12. subtilissima ingenia recensitus a Cardano de Subtil. l. 16.

ABRAHETH Rex Abasenorum, in Arbia [orig: Arbiâ] Felici intima [orig: intimâ], eo [orig: eô] ipso anno [orig: annô], quo [orig: quô] natus est Mahometes, magno [orig: magnô] elephante vectus, cum multis copiis venisse, ut Mecchanum templum exscinderet, sed ab avibus Ababil, coniectis in eius milites lapidibus in inferorum igne excoctis et induratis repulsus legitur, in Alcorano Azoara [orig: Azoarâ] 115. cui tit. Elephas. Vide supra.

ABRANTUS oppid. Portugalliae, ad Tagum fluv. 8. leucis, supra Sabaliscum, in Ortum.

de ABRASO libello in quo praeter mulieris nomen, omnia adiurationis vocabula inscripta erant, bibendi mos et lex suspectae mulieri, apud Hebraeos in iudicio, iniuncta, vide infra voce Zelotypia.

ABRAVANEL Rabbinus celebris, unus inter exules Hispaniae, scripsit Commentarium in 24. libros Sacros Marceve Misnab, Mahene Ieschuha, Masmiach Ieschuha, Ieschuha Maschiu, Hetheret Zekanim, Rosch amana, Zebach Phesach, Nachalot Avoth, Schamaim Chandasim, Mapohalot Elohim, Szedek Holamim, Lekahac Nebiim, vir receser Auctor Schalschelet Kabala. Floruir circa

A. C. 269. Millenarii VI. iuxta calculum R. Ganz supra laudati. Vide et Abarbanel: Rabbinos vero illi coaevos, eorumque scripta, apud eundem d. l.

ABRAVANNUS in Ptolemaeo promontorii nomen est in Britanniae Novantibus; voce conflata [orig: conflatâ] ex duabus, ut recte docet Camdenus, nempe Aber et Runan; itaque Abravannus est ostium amnis Ruan, vel Rian, qui ibi loci exit in mare: Abar enim, unde Gallis Haure vernacula vox, est ostium fluminis. Neque hoc solum, sed et amnium confluentes apud Britannos eadem [orig: eâdem] voce appellantur. Id nos docet Cambrensis scriptor, qui floruit ante annos prope quingentos, Silvester Gyraldus. Illius verba sie se habent, Itinerarii Cambriael. 2. c. 1. Aber lingua [orig: linguâ] Britannica [orig: Britannicâ] dicitur locus omnis, ubi stuvius in fluvium cadit: et in descripitone Cambriae l. 5. Aber Brittamice dictur locus omnis, ubi aqua in aquam cadit.

ABRAXAS unus ex Diis, qui ab Haereticis inducti sunt barbaris et inconditis nominibus, quem Basilides pro numine summo coluti, nomine prorsus fictitio [orig: fictitiô]; sed quod literis contineret numerum dierum, quos annus habet absolutus.

Unde et B. Hieronymi suspicio erat, *)abara/cas2 esse non alium quam Persarum Mithram, hoc est, Solem, qui annuo [orig: annuô] cursu hoc spatium conficit. De Basilidis autem hoc numine, sive eo [orig: eô] Daemoniorum principem, sive solem, sive utrumque significarit [orig: significârit], vide Irenaeum l. 1. c. 23. Tertull. De Praescript. c. 46. Epiphan. Haeres. 24. Hieron. adversus Lucifer. et l. 1. in Amos. Item Augustin, Tbeodoret. et Damascen. in iis quae de haereticis tradiderunt. Fortasse ab Aegyptiis et Graecis id haustum, qui nomen Nili fluminis, in suis characteribus, symbolice itidem numerum anni dierum comprehendere affirmabant. Hoc [orig: Hôc] pacto [orig: pactô].

ABRECH Hebr. [gap: Hebrew word(s)] , nomen ut Onkelos ait, et ab, i. e. Pater, et rech, h. e. Rex compositum; Pharaonis iussu, ante Iosephum Aegypti Proregem acclamari solebat. Rabbi Iuda conflatum arbitrarur ex parter, et tener; ut Pater dicatur, ratione senilis prudeniae; tener, propter iuvenilem ac teneram aetatem: Nam. 30. duntaxat annorum erat quum ad praefecturam Aegypti fuitevectus. Et quamvis, quia barach, interdum significat geniculare seu genu flectere; eo Aquila et vulgatus Interpres, transferat, genufleecte, idque favente etiam Aben-Ezra [orig: Ezrâ]: tamen B. Hieron. Quaest. Hebr. in Genes. hanc de Parente tenero expositionem disertim praefert isti; de adgeniculatione. Nec ulla appellatio Iosepho accommodatior, quam Ab seu Patris: quippe qui Nutritius fuit totius Aegypti; quales per tralationem Patres dicti: ut nutrix Plauto Altera mater. Hinc ipse Iosephus Genes. c. 45. v. 8. ait fratribus suis, se constitutum esse in Patrem Pharaonis. Et ab hac [orig: hâc] origine, sequentibus temporibus ortum est Apis nomen, quo [orig: quô] Iosephus in sacris nuncupatus est ab Aegyptiis: is enim solum vocis productio est, Ap vero, ex Hebr. Ab, ortum. Patrem designat. Vide Gerh. Ioh. Vossium de orig. et progr. Idolol. l. r. c. 20.

ABRENTIUS ab Annibale custodiendis Tarenti mutis praefectus, qui cum in amorem formosae puellae, cuius frater in Roman. exercitu erat, incidisset; huius suasu urbem Q. Fabio Max. prodidit. Polyaen. l. 8.

ABRENUNTIARE Diabolo et pompis ejus, sollennis est formula, in Baptismo usitata iam ab antiquo. Cum enim quis baptizandus ab Ecclesiam venit, priusquam immergeretur, interrogatus Ministro: Utrum abrenuntiaret Dibolo et pompis eius, respondere tenebatur, Abrenuntio. *)apota/ssomai/ soi *sata/na, kai\ th=| pomph=| sou=, kai\ th=| latrei/a| sou Abrenuntio tibi, Satana, et pompae tuet, et cultui tuo; apud Iohann. Chrysostom. ad Antiocb. Homil. 21. Vide quoque Cyprian. Ep. 7. Tertullian, de corona [orig: coronâ] Milit. Alios. Car. du Fresne Gloss. et infra, ubi de Exsufflatione.

ABRETTANE et ABRETTINE vel ABRETTENE sw/ra h( legs2 men/h *musi/a, eu)n\ *)abreti/as2 nu/mfns2 Phavorinus, Inde Abretanus Iuppiter, Mysius Deus, ab Abreta [orig: Abretâ], quae est Mysia, sic vocatus: cuius sacerdos fuit Cleon, latto prius insignis, deinde Antonii, postea Augusti militiae praefectus. Nic. Lloydius.

ABRIA provinc. Scotiae Borealis. Loquabria quibusdam. Versus Occidentem, ubi alias Epidit populi. Ibi et lacus cognominis.

ABRINCA amnis nomen, qui vulgari nunc vocabulo [orig: vocabulô] Aare et Are dicitur medio [orig: mediô] ferme situ inter Antennacum, et Bonnam apud Sinciacum oppidum Rheno miscetur. Longitud. 18. 50. latitud. 49. 35. Alias Obrincus vel Obrinca, o( *)obei/ggas2, quod vide.

ABRINCATUI Galliae Lugdunensis populi Plinio l. 4. c. 18. et *abeigka/touoi quoque Polemaeo. Abrinca urbs Armoricae est in l. Notit. Imperii in inferiori Normannia [orig: Normanniâ], prope mare et montem S. Michaelis, in confiniis Brittannniae ducat. Moret. Auranches hodie Scaligero, et Vineto in Ausonium. Hic Concilium habitum A.

C. 1172. quo [orig: quô] in mortem Thomae Cantuariensis inquisirum. Annal. Angl. Sedes hebent hi populi ad Senunam et Sevam flumina, et in Notit. Imp. Abrincateni passim inter legiones pseudo-comitatenses 18. appellantur; urbs autem eorum Abrincatae: Praefectus militum Dalmatarum Abrincatis, in tractu Atmoricano: sic apud Gregorium Turonens. l. 9. c. 20. Ordetico. Abrincae dicitur l. 5. Tettium tenet locum in provinc. Lugdunensi 2. iuxta veter. Notit. Gall. situsque eius sic describitur a Britone Philippidos l. 8.

--- --- - Obsedit Abrincas,
Colle sitas inter Sevam Senunamque supino [orig: supinô],
Pisciseros amnes, multo [orig: multô] salmone feraces.

Hodieque montana urbs est marique proxima: caput pagi Abrincatini, vulgo l'Aurancbin, vide Hadr, Vales. Notit. Gall. Nec omittendum, quatuor fluvios apud Abrincatuos, in colle Brimbalio, la bute de Brinbal oriri, luo [orig: luô] quemque alveo [orig: alveô] in diversa decurrentes, Sevam, de quo supra, Viriam, Egranniam et Nigram aquam, de quibus vide suis locis.

ABRITUM Moesiae alicubi locus, ubi Decius imperator occubuit. Pomp. Laetus. Arbicium Thraicae locum vocat Chronicon Alexandrin.

ABROCOMAS vel ABROCOMES (utroque [orig: utrôque] enim modo [orig: modô] legitur, *abrplp/mas2 Suide, *abroko/mhs2 Herodoto ) Darii fil. fuit, ex Protagune, fratris Atarnis filia, atque unus ex praecipuis Persarum Satrapis, qui una cum Xerxe in epeditionem profectus, a Lacedaemoniis caesus est ad Thermopylas.

ABRODIAETUS cognomen Parrhasii, pictoris nobilissmi: Latine delicate vivens, et elegans. Aelian. l. 9. Hist. Var. c. 11. refert eum purpurea [orig: purpureâ] veste usum fuisse, caput aurea [orig: aureâ] corona [orig: coronâ] redimire solitum, scipionem gestare aureis claviculis circumdatum, calceorumque ansas ligulis aureis obstingere, ut non immerito se a(brodi/aiton congnominaret. Vide Parrbasues.

ABRON [1] Atheniensis, de sacrificiis, et festis veterum Graecorum scripsit. Steph. *ba/th, dh=mos2 *ai)ghi/+dos2 fulh=s2 o(/qen h)=n *)/abrwn o( *kalli/ou e)chghth\s2, peri\ e(ortw=n, kai\ qusiw=n gegrafw/s2. Scripsit et *peri\ *parwnu/mwn: cuius operis idem meminit in Argor, Atbemc, et alibi saepius. Alius fuit Abron Phryx aut Rhodius Grammaticus, Tryphonis discipulus, qui Romae Rhetoricam docuit; servis parentibus procreatus, ut ex Hermippo tradit Suidas. Alius quoque Abro Lycurgi fil. de quo Plut. in X. Orat. Alius item Abro Dexippi hospes, apud eundum, in Eroticis.

ABRON [2] Argivus quidam vitae perditissimae, solutissimae, luxuriosissimae; unde Proverb. Abronis vita, apud Erasmum ex Zenodoto. Est et Abro quidam, de quo Plin l. 35. c. 10. Mirantur, inquit, Abronem Samii, inter opera Apellis numeratur.

ABRONICUS nobilis Atheniensis fuit, Lysiclis fil. cuius fideli, strenuaque [orig: strenuâque] opera [orig: operâ] usus est Themistocles in bello Persico, et in legatione apud Lacedaemonios, Herod. l. 8. Thucyd. l. 1.

ABRONIUS Silo, Poeta Latinus tempore Augusti, discipulus Porcii Latronis, qui obiit Olymp. 194. Scripsit fabulas aliquot versibus. Senec.

ABROTA Gente Bocota, Nisi ex quatuor Aegei Atheniensium Regis siliis ultimi uxor, scemina prudens et pudica, quanti a marito fuerit habita, hinc liquet, quod, ut ei mortuae aeternam memoriam constitueret, iussit th\n e)qh=ta forei=n, vestiumgeri, qualem ea gessisset: Stola autem ab ea a)fa/brwma dicta est. Et videtur Deus mulieris gloriam adiuvisse; nam Megarides feminae (Niso autem Megaris in divisione regni sortito obtigerat) vestem mutare saepius volentes. Oraculo prodhibite sunt Plut. Quaestion, Graec.

ABROTONUM [2] Themistoclis Mater Plut, in Tbem. Aeliano Abrotonus vocatur. Locus est Var. Hist. l. 12. c. 43. *ekalei=to h(mh/thr au' tou= *abro/tonou.

ABROTONUM [3] Africae urbs ad mare mediterraneum, Straboni et Plinio l. 5 c. 4. erica Syrtim. Stephanus ex Ephoro ait, eandem esse cum Neapoli, At in Strabone Neapolis est Leptis; tursus in Mela l. 1. c. 7. et Plinio, Neapolis, Abrotonum, et Leptis, sunt 3. urbes diversae. Abrotonum herba est notissima, quae Arabice vocatur Caisum; an ex ea [orig: eâ] nomen traxerit Abrotonum urbs, quaerant peritiotes. Ego (inquit Bochart. Phaleg c. 24.) Abrotomum pro Abaritano oppido dici suspicor, quod ex Abara [orig: Abarâ] factum sit, ut ex Membresa [orig: Membresâ], Membresitanum, ex Maxula, Maxulitanum etc. nempe Abara [gap: Hebrew word(s)] i. e. traiectus, aut vadum, dici potuit, propter vada ad vicinum lacum. Strab. l. 17. ei)=t' a)/llh li/mnh polu\ e)la/ttan, kai\ meta tau/thn *)abro/tanon po/lis2, Sic in provincia [orig: provinciâ] consulari alia fuit Abara, Carthagini propior, a qua, in Africae notitia, denominatur Felix Abaritanus, qui cum aliis Episcopis in exilium missus est, anno [orig: annô] sexto [orig: sextô] Regis Hunerici. Indidem Abaritana arundo, de qua [orig: quâ] Plin. l. 16. c. 36. Aucupatoria arundo a Panbormo laudatissima, piscatoria Abaritana, ex Africa. Unde colligas etiam illam Abaram aquas habuisse vicinas. Sed et voce composita [orig: compositâ] Abareder, vel Abarediera, i. e. traiectus gregis dicta est Byzacenae urbs; unde in Notitia, Praefectianus Abaradirensis; et prope Iordanem Bethabara, i. e. domus traiectus [orig: traiectûs] dicebatur locus, in quo Iohannes baptizabat. Iohan. c. 1. v. 28.

ABRUPALIS populi Romani socius, a Perseo Macedonum Rege expulsus. Liv. l. 2. Dec. 5.

per ABRUPTA enitendi artificium vide infra Uncae manus it. voce Tichobates.

Romanos olim ominis fuit loco [orig: locô], adeo ut suscepta negotia vel relinquerent penitus, vel in aliud tempus differrent: ut diserte testatur Cicer. de Divin. l. 2. c. 40. Quaesi suscipiamus, pedis offensio nobis. et abruptio corrigiae, et sternutamenta erunt observanda. Portendere nempe omen hoc Veteres credebant, rem susceptam haud feliciter progressuram, aut sinistro [orig: sinistrô] aliquo [orig: aliquô] casu interturbatum iri: quemadmodum iis, quibus in itinere corrigiam calceamenti contingit abrumpi. non parvo [orig: parvô] id impedimento est itineri retardando. Unde qui sacram paginam Glossa [orig: Glossâ], quae dicitur Ordinaria, illustravit, locum illum Esaiae c. t. v. 27. Non rumpetur corrigia calceamenti eius; apposite sic interpretatur; Non impedietur in itinere Dominus: ut eum sigruficet, re nulla [orig: nullâ] retardandum, quin brevisit in hostes iracundiae suae telase, vindice dextra [orig: dextrâ], contorturus. Et haec ratio est, cur veteres Tabellarii atque Cursores excalceati sua legantur munia obiisse, apud Stobaeum: quod idem Classiariis iniunxit Vespasianus apud Sueton. c. 8. Vide Balduinum de Cadlceo, c. 21.

ABRUS Sapaeorum in Thracia [orig: Thraciâ] urbs Pausaniae in Achaicis, nisi mendosus sit locus; de quo vide Fulvium Ursinum ad Fragm. Appiani.

ABSAGI populi ad Caucasi radices, memorati Anastasio in Hypommest. per Sirmondum in 8. edit. p. 245. Ad Orientem Pontici maris apud ipsum pedem Chaucasiorum montium, iuxta Absagorum et gentem Alanorum, quasi signis quinque a praedio Zichacorio, i. e. prima domo Gregorii veri amici Christi, Patritii et Magistratus eiusdem Alanorum. Ab his Absari flumen pet Armeniam postea transire, auctor est Plin. l. 6. c. 4. et 9.

ABSALOM [1] Latine pater pacis, consummationis, vel retributionit, sive patris pax, consummatio, vel retributio; fil. Davidis ex Maacha, filia Talmairegis Geshur, Israelitarum sui temporis formonsissimus: fratressuos, filios regios, ad convivium invitat, fratremque Amnonem, propter stupratam sororem suam incautum inter vina obtruncat; hinc maiora ausus, patrem et regno [orig: regnô], et vita [orig: vitâ] spoliare conatur: praelio [orig: praeliô] autem cum paternis ducibus commisso [orig: commislô] terga dare compellitur, ramisque quercus [orig: quercûs] caesarie involutus, et capite adhaerens, tribus hastilibus a Ioabo percutitur. Corpus eius in foveam proiectum, lapidibus superiniectis tegitur; carensque liberis nullam sui reliquit memortiam, praeter columnam a suo nomine dictam, quam sibi vivens in agro ipse erexerat. 2. Sam c. 18. Fuit etiam Absalom pater Mattathiae et Ionathan. 1 Macch. c. 11. v. 69

ABSALOM [2] Episcop. Roschildiensis, in propaganda side Christiana, Woldemari, Danorum Regis, adiutor, Saxo Gramm. l. 14.

ABSANDER decimus nonus Atheniensum Rex, regnavit annis decem. Nic. Lloydius. Aliis Acastus Rex XIX. *)arxo/niwn tw=n dia\ bi/ou II. Vide ibi.

ABSARUS amnis Iberiae, seu Armeniae minoris in Pontum defluens, qui cum Pariedris montibus Armeniam claudit. Piolemaeo Apsorrus, aliis Apsarum et Apsarus. Castellli quoque nomen est. Plin. l. 6. c. 4.

ABSCONSA apud Lanfrancum in Decret. c. 4. Tunc accensa [orig: accensâ] candela [orig: candelâ], in absconsa [orig: absconsâ], unus eorum in dormitorio debet circumire lectos omnium. Liber Ordinis S. Victoris MS. c. 36. aliique eiusdem vocis meminerunt, qua [orig: quâ] notatur caeta laterna, qua [orig: quâ] Monachi ut plurimum utuntur in obeundis dormitoriis. Per aphaeresin Consa, et Sconsa, non semel in Consuetud. Flotiacensis Coenobii, vita [orig: vitâ] S. Gosvini l. 3. Monastieoque Anglico Tom. 3. p. 171. 331. apud Car. du Fresne Gloss. Vide quoque infra in Baccha.

ABSCONSAE Stellae, apud Firmicum, Stellae quinque matutinae sunt, aut vespertine occidentales seu absconsae, quae a Graecis a)fanei=s2 oukai\ sunodikai\ dicuntur aut a)kro/nuxoi: vespertinae oecidentales sunt, quae vesperi occidunt; eaedem Synodicae appellatae quod tunc sint in synodo cum Sole, et absconsa, quia radiis Solis occultantur. At diversae ab his acronychae, quae tunc oriuntur, cum Sol occidit. Salmas. ad Solin. p. 721.

ABSENTATUM Vinum apud Ael. Lamprid. in Heliogabalo, c. 21. Condito [orig: Conditô] piscinas et solia temper aviet et rosato [orig: rosatô] atque absentato [orig: absentatô]; (ita enim habet optimus codex, cum vulgolegatur absintbio) vulgus ad bibendum invitavit, etc. pro absintbiato: Sic enim tum scripsisse Latinos argumento [orig: argumentô] sunt Graeci recentiotes, qui vocem hanc Latinam usurpantes numquam aliter fere scribunt quam a)yi/nqaton. Latini igitur, ut hine apparet, absentatum vel absintbatum proferebant, non absinthiatum. Sed et absentum iidem dixere [orig: dixêre] pro absintbint, uti in libro vetussimo MS. Apuleii de Herbis, legit Salmasius: qui proin apud eundem Lampridium paulo ante, ubi verba haec: pronasturtiis et apiastris et facedlaribus, adiutus a Codice Palatino, qui habet pro nascentis, reponendum iudicat, pro absentis et apiastris et facelaribus. Apuleius certe l. de Remedits salutar. quem in vetustissimis membranis scriptum idem habuit Salmas. sic omnibus locis exaratum praeferebat: In remedio est absenti sucus decocti et inspersus vel sedi. Et paulopost: Disserentia in bis. sicut in pomis, acres sint ut origani, nasturtii, sinapis: amari vero, absenthi, centauriae. Et ita alibi passim, Absentum vel Absentbum Latini protulerunt; non ab co; quod Graeci a)yi/nqion, sed ex co, quod iidem a)/yinqon quoque dicerent. Hinc ergo Absentum et Absentbatum, Graecisque recentioribus *ayi/nqaton, ut Alexandro Tralliano l. 8. *oinos2 toi/nun qermo/tepos2 tou/tois2 e)pith/deios2 kai\ oi)nomeli kai\ a)yunqa/ton kai\ a)nisa/ton pino/menon, etc. Vide etiam infra: uti de Absinbii macini ramo, in sacris Isiacis praelaro, infra voce Isis. de Absintbii vero Portu, praemio victorum in quadrigarum certamine, ubi de Latinis feriis: et de Absinthio in arculis vestium recludi solito, ad tincarum morsus arcendos, voce Tinea: deque eiusdem usu in iudicio mulieris suspectae, apud Hebraeos, wide Zelotypia.

a.	1.
b.	2.
r.	100.
a.	1.
c.	60.
a.	1.
s2.	200.
365.

*n	50.
*e	5.
*i	10.
*l	30.
*o.	70.
*s	200.
	Summa 365.