Absque calamit ate virtus nullus nomen rei est.
Alta mens numquam perementis su btrahit collun Deo.
Altius radice tendit arbor, irato I ve.
Calamitas virtusque eis dem saepese tenent locis.
Calculus vilis reco ctus in smaragdum vertitur.
Grando nil vetat colatur quin humi a rusticis.
In mala re constitutis est amicus pro Deo.
Mentis error calamitosis est voluptas maxima.
Nemo amicus calamitosis est: ne quidem frater suus.
Nemo sic iacet, suo hosti quin fieri queat metus.
Optimis aque calamitas ingruit quam pessimis.
Publico in malo, urbe tota quiltbet ficte est pius?
Quis put at deberi amicis calamit atis gratiam?
Rebus in malis amicus a Deo differt nihil.
Effeminamur absque calamitatibus.
Est calamit atum sermo pharmacum optimus.
In calamitosis punctio pro vulnere est.
Inre mala potissima amici exactio est.
Quis calamitoso verba deneget bona.