FRanciscum Iunium Gallia nobis dedit familia nobili. Avus ipsi fuit Guilielmus dominus Boffardineriae ad Uxellodunum, vulgo Issodunum: qui Ludovico XII. Galliae regi in bello Navarieno strenuam navavit operam: proquibus officiis nobilitatis honor in familiam illam collatus. Pater ei fuit Dionysius: qui adolescens in celeberr. Galliae Academiis Biturigibus, Pictavii, Tolosae legum studio operam dedit. Hic Licentiae, ut vocant, gradum adeptus, uxorem duxit Iacobam Hugaldam, honesta familia virginem: ex qua novenos sustulit liberos, filios quatuor et filias quinque. inter quos hic in celebri illa Biturigum urbe primum in hanc lucem venit ipsis Kalendis Maii, sub horam septimam vespertinam, anno Christi millesimo, quingentesimo, quadragesimo quinto, aegra matre aeger partus: de cuius vita vel ad horae spatium spes nulla esse videbatur.
Itaque statim ac tumultuarie de baptisino insantis actum:
[Gap desc: Greek word] vocati: infans eadem vespera in aede S. Medardi, ut vocant, baptizatus.
Puerulum deinde vari plurimum afflixerunt: qui eum tertia vice ita infestarunt: ut per diu nec aures, nec oculi officium fecerint: omniumque rerum fastidium attulerint. Accessit praepostera ancillularum misericordia. Durantibus enim adhuc exanthematis, in caelum liberius ipsum exportarunt: quo factum; ut repressis acre frigefaciente varis, defluxus gravis in sinistrum pedem incubuerit: e quo malignum ulcus enatum media tibia: quod semestri vix curatum: et postmodum toto vitae curriculo, si quod cum malum invasit, id in eundem plerumque pedem exundavit.
Elementa literarum coepit discere, ut primum excessit quinquennium, blandissime docente patre, quoties vacabat: ut infirmitati consuleret pueri admodum valetudinarii. Sexennis coepit scribere, et naturae suae inclinationes prodere. Fuit autem in puero festiva quaedam iu cunditas; qua patrem a seriis ubludentem, saepe recrenvit: fuit incredibilis honoris apperentia: animus ad iram praeceps: iudicium pro aetate sat grave; quod interdum inique ferens mater, per ludum obiecit: Socratem ipsum alterum esse velle: fuit voracitas nimia: quod famulitium persuaderet, cibo ingesto corporis infirmitatem curatum iri: pudor denique summus, qui eum ad seram usque aetatem sic pressit: utrusticus magis ad omnia, quam urbanus potuerit haberi. Hoc enim insolenti pudore factum; ut nec puer inatrem unquam hilarius compellarit: nec maritus uxori res etiam vulgares enuntiarit, imo familiae domi vix sine pudore aliquid imperarit.
Praeceptoribus usus est cum in ludo literario communibus; tum domi privatis; donec anno aetatis duodecimo publicis coepit lectionibus operam dare, et deinde ius civile aggredi. Aluit eius diligentiam et acuit pater; qui filii adolescentis opera in reis audiendis, quaestionibus perscribendis, formandis sententiis capitalibus, consiliis cognoscendis, arcanis actionibus, nequid emanaret, describendis usus est. In quibus omnibus fidem et diligentiam probavit singularem; et a viris magnis conciliavit sibisavorem. Duo autem ipsi in studiorum cursu obiecta fuere impedimenta; praeceptorum quorundam acerbitas, et spes honorum in Gallia consequendorum. Suasu er im procerum, amicorum patris, iam in Germaniam sermonis discendi causa ire statuit, iam in Rhaetiam,iam Constantinopolin in honorario Legati regii comitatu abire: iam Cameram, ut vocant, auratam Luretiae frequentare.
Sed ab aulicae vitae splendore ad literarum studia avocavit ipsum et pudor ille naturalis et gravissima patris monita. Contra
in diversum traxit animum eius praeceptorum quorundam duricies et carnificina: quando immerentis corpus flagris septies octiesve quottidie conscissum, baculis contusum, et in terra, Scythico more, distractum fuit. Coactum se scribit, saepe consiteri factum, cuius ne in mentem quidem venerat, et mendacii poenas lucre, Orbilio vere dicente: non propterea caedi, quod fecisset, sed quia montitus esset: saepe figurae syllogismorum in Dialectica Trapezuntii fuerunt tyrannicae illius im potentiae argumenta. Si Berat, indicabat in mensa plus satis bibisse, aut in schola [Note: h. e. pugnasse cum alio.] batuisse: si C. clamores excitasse: si D. dixisse hoc velillud. Superavit tamen funius omnem plagosi magistri intemperiem amore literarum, et constanter ad matrem et sororem dissimulavit.
Biennium postea fere cum in studio iuris consumpsisset, docentibus in Academia Francisco Duareno, Hugone Donello et alus: Lugdunum adolescens missus est cum nova Legatione regis Constantinopolin profecturus. Sed cum serius eo venisset: iussus est subsistere, dum alia se offerret commoditas. Ibi in otio atque libiorum copia, varia legit, et multiplici rerum cognitione animum saturare annisus est. Verum Bartholomaeus Anulus, qui Gymnasiourbistum praeerat, monuit, ne id faceret. Nec enim iuvari, sed perturbari et obrui ingenia desultoria istiusmodi legendiratione. Certum studiorum scopum ante oculos ponendum; in quem unice collinees: cum omnibus simul studiis nec vita, noc mens humanu queat sufficere. Roc ipse documentum reipsa comperit in omni vita perntile. Ad duos autem alios scopulos offendit rum adolescentia Iunii: quorum altero valde exercitatus, altero pene fuit oppressus. Primum enim puellae et feminae, (ut est illius urbis magna licentia) corrumpere aetatem eius aggressae sunt: diesque ac noctes eum appetiverunt, nescrum quid sibi vellent, et domi gravitati adsuetum, nihil tale cogitantem. Atque hae temationes ita eum exercuerunt: ut cogitarit, clanculum se subducere, et ad suos reverti. Retraxit tamen patris auctoritas; quem illorum iudicio magis, quam aetati suae crediturum putabat. Restitit ergo per Deigratiam, et pestem illam evasit: led alteri malo succubuit plane, donec eius misertus fuit caelesiis Pater. Illud malum fuit [Gap desc: Greek word] in cuius approbationem perductus fuit aliena audacia, et imprudentia sua. Cum enim legeret Tullii de legibus libros: venit ad ipsum homo quidam, et illa Epicuri verba: nihil curare Deum nec sui, nec alient: multis confirmavit. Hoc venenum ita fuit in ipso corroboratum, auctoritate hominis et argunis dictorum: ut animus eius in malo isto haerens occalluerit. Ex immani aut isto perditionis barathro mirifice ipsum cripuit Deus; postquam amplius annum perditissimis in deliclis iacuisset.
Primum enim in tumultu publico Lugduni orto ex praesentissimo vitae discrimine liberatus, non potuit non divinam agnoscere
providentiam. Deinde a patre, qui resciverat filium tali [Gap desc: Greek word] veneno imbutum ab iis, a quibus numquam sperarat, domum revocatus, ac pie, erudite, leniterque doctus, et ad lectionem Novi testamenti invitatus, pestilentissimam illam sententiam abiecit. Sed praestat andire ipsum de se confitentem: Novum Testamentum, inquit, divimtus oblatum aperio aliud agenti exhibet se mihi adspectu primo augustissimum illud caput: Ioannis Evangelistae et Apostoli in principio erat Verbum. Lego partem capitis, et ita commoveor legens: ut repente divinitatem argumenti, et scripti maiesiatem auctoritatemque senserim longo intervallo omnibus eloquentiae humanae fluminibus praeeuntem. Horrebat corpus: stupebat animus: et totum illum die sic afficiebar: ut qui essem, ipse mihi incertus viderer esse. REcordatus es, mei, Domine Deus mi, pro immensa misericordia tua: ovemque perditam in gregem tuum recepisti. Haec lunius.
Ab eo itaque tempore frigidealia omnia, fervide autem, quae ad pietate faciunt, cepit tractare. Sed pater laetus quidem de regressu filii ad pietatem, res tamen adhuc humanas spirabat. Itaque cum ei per amicos filius indicasset: esse sibianimum, linguarum et aliorum adiumentorum studia aggrediante, quam torum ulli graviori sese dedat: de voluntate patris Genevam profectus est, anno eo, quo in Gallia ea audivit parari; quae in tristissimam regni cladem moxeruperunt. Abiit autem viatico tantum sufficienti instructus: quod pater iustam pecuniae summam submissurum se promisisser: sed bellicis motibus, cumitinera essent obsessa, nihilpotuit transinitti. Quamobrem cum de hospitio sibi prospexisset, in pecunae inopia quatuor duntaxat libros coemit; Bibliasacra: Institutiones Calvini; Consessionem Bezae, et Grammaticam Hebraeam Cevallerii; quibus solis annum ampliususus est diligentissime. Interea tamen adductus est, ut quem puderet quicquam denegare, praesertim amicis: ut comitem se quibusdam contubernalibus, Helvetici tractus visendi causa excursuris, adiungeret: cum iam fere exhaustus esset. Consumptae in illa peregrinatione??? ??? ac Hallerum: Tiguri Martyrem, Bullingerum et Gualterum: Neocomi Farellum, aliosque alibi. Reversus Genevam, cum inseptimum aut octavum usque menseme patria mihil mirteretur pecunae; nec quo erae pudore, appellare alios auderetistrenue egere cepit; adeo quidem, ut victus amictusque acquirendi causa statutum ipsi fuerit, alternos dies in egerenda terra ad fossam urbis et in studiis operam consuniere, Cleanthis exemplo. Sed forteagnitus a quodam populari, cuius mater olim vidua cum numerosa prole iuxta paternam Iunii domum habitarat, et beneficiis a matre Iunii de quottidiano cibo affecta erat; facere illud non habuit necesse. Iuvenis enim ille ultro pecuniam et hospitium obtulit, beneficiorum memor: deque cetero opem et operam omnem prolixe est pollicitus.
Vixit cum eo hospite, non sine incommoditate studiorum, menses fere septem: donec pace in Gallia constituta, et pecunia a patre allata sumptus resudit. Dum cum illoegit, ne gravis hospiti tam benevolo esset: mensibus quatuor Iunius ieiunium sibi indixit: horamque prandii in ambulatione, meditatione ac precibus insumpsit: vesperi in cena duo utplurimum ova sorbere et mediocrem vini ciathum exhauriri solitus. Verum ex diuturna hac inedia tabem nactus est ita gravem: ut omnes vires exhaustum corpus defecerint. Amicis itaque diaetae eiusmodi mutationem suadentibus obsecutus, Dei beneficio valetudinem pristinam lente recuperavit.
Interea autem dum Genevae agit, pater metuens ne sacris prorsus se addicat, per literasiubet dissoluto aere, quod contraxisset, quamprimum domum revertatur. Pium enim habere filium ille quidem volebat: sed in ecclesiastico munere pietatem alios docere passus numquam fuisset. Hic in bivio consilii Iunius constitutus, per Claudium Prevotium, patri ante familiarem, Uxelloaunum evangelii docendi causa evocatum, emansionem diuturniorem excusat: eamque studiis tuis perutilem, teste velipso Prevotio, sore ostendit. Verum antequam iste fines Biturigum attigit: pater Iunii cruenta morte occiderat, Uxelloduni a sicariis in hospitio immanitertrucidatus.
Tristissimo hoc accepto nuntio Iunius ingratae patriae fere renuntiavit: ac de matre vidua sollicitus, literis eam, ne dese laboraret, rogavit: provisurum sese, Dei auxilio, suis studiis proprio labore. Iuventuti itaque docendae operam suam addixit: et apud Ludo vicum Enocum, Genevae verbi ministrum, Latinae Graece ac Hebraice diebus sere singulis docens, in studio literarum sacrarum aclinguarum diligentia quam potuit maxima se exercuitiatque pervigiliis assiduis corpori [Gap desc: Greek word] , animo [Gap desc: Greek word] quandam ad labores conscrvit.
Accidit sub id tempus, ut Genevensis scholae Gymnasiarchus de vita decederet: erque surrogaretur minister Nosocomii Genevensis. Hic a Iunio per hospitem illum Enocum petitum est: ut ad tempus in ministerio Nosocomii succederet: Sed Iunius gratiis pro iudicio de se honesto actis, studiorum cursum necdum absolutum excusavit. Quamquam et alia eaque verior causa suberat, quod cogitabat: si semel eo in loco functioni se addiceret, haud facile deinde pedem claturum. Praeterea, cum vaceret, perpetuo fere afflictam caelo Genevensi, etsi falso, imputaret: migrare inde rebus quamprimum confectis statuit. Commodum itaque accidu: ut tune e Belgio nuntius ministrum ad ecclesiam Gallicam, quae Antverpiae colligebatur, peteret. Consilio ergo suo et suorum Geneva Iunius discedens, intranscursu, comite Beregrino Grangaeo, Metensem ecclesiam salutavit:
ordinem illius perspexit: Malmedirii etiam contionem unam alteramue habuit: Antverpiam tandem venit eo [Note: An, 1565.] tempore; cum classis, sponsam ad Alexandrum Farnesium, principem Parmensem, e Lusuania ad ductura, solveret: comniumque animi in Brabantia Flandriaque erecti ad spem essent optimam: sed eventu valde dispari. Paulo enim post appulit illa classis cum sponsa; et, diplomata Hispani regis de Inquisitione in Belgio [Gap desc: Greek words] stabilienda attulit, cum magno Inquisitorum numero. Hoc Iugum ne imponeretur: primum pauci ex nobilitate Bruxellis convenerunt, consilium dere rota capturi. Vocatur codem iunius: venit: in conventu perexiguo viginti vix capitum contionem habet: preces concipit: consilia de foederibus contra tyrannidem barbaricam ineundis audit: Antverpiam redit. Iacta haec sunt fundamenta contra Inquisitionem, anno Christi millesimo, quingentesimo, sexagesimo quinto. Bruxellis in aedibus Columbricis; quas duo fratres Cokii, nobiles viri iucolebant: qui propterea biernio post capite truncati, aedes ipsae solo aequatae, et area sale conspersa, cum diris exsecrationibus. Sed ad Iunium revertamur. Praefuit hic Antverpiae non solum muneri ecclesiastico; sed etiam perseriptionum: quarum in numero fuerunt aliquot monita Politica: quae Bruxellas transmissa, curabant in curiam et summum consilium clas subici. Eorum auctorem cum Iunium, et quidem natione Gallum esse, cognitum fuisset: saepe a magistratuquaesitus, saepe edicto appellatus est. Mandatum aliquoties Autverpiae ante euriam, ipsomet Iunio audiente: ut, quisquis auctorem eiusmodi seripti, quod Iunii manu erat nosset, magistratui indientet: pro indicio autem floreni trecenti aut quadring enti fuerunt pronuneiati. Tandem submissus est Bruxellensis quidam pictor: qui, religionis studio belle simulato, diligentissim eomnia exquisivit: imaginem etiam Iunii ad Margaretam Parmensem, Belgio tunc praefectam, detulitiquae ad Marchionem Antverpianum missa cum mandato, Iunium hunc comprehenderet. Marchiovenia consulis, ilico domum, in qua Iunius hospitabatur perquirit. Sed Iumus paulo ante, ecclesiam Bredanam visurus, abierat: et hospes eius momtus, reculam illius omnem asportarat. Ita no vit Deus mirabiliter suos expericuculis eripere, atque furori hostium subducere.
Nec tamen hic substiterunt Evangehi hostes: sed alios atque alios consuerunt in caput Iunii dolos. Insulis enim, Flandriae oppido celebri, simulata fuit disputatio instituenda? et ad eam Iunius evocatus. Qui cum vix oppidum, et in co diversorium, ingressus essen caupo a foribus advolat: lictores in propinquo esse nuntiat: ocius postico elabi, atque saluticonsulere iubet. Ita hucilluc fuit ductus: ut vim iniustam declinaret. Et quamquam consilio Moderationis, ut dicebatur, everso, ecclesiae in Belgio ad miraeulum
propagabantur, ahique ministri secure Domino inserviebant: tamen Iunio infida omnia, semperque peregrinitus obfuit.
Subid tempus Iconoclastae per Belgium submissi, praeter orthodoxorum sententiam signa tem plorum omnia sustulerunt. Iunto, qui tunc Gandavi, valde improbatae turbae eiusmodi fuerunt: ut cui violenta et [Gap desc: Greek word] placuerunt numquam. Vix Antverptam redierat, cum a Gandavensibus fiattibus fuit repemus: ubi iterum, uti et Bruxellis, partim gentis et functionis odio, partim falsis deipso suspicionibus atque criminationibus disseminatis, pericula sumina passim ei intentata et quasi ex condicto in ipsum omnia irruerunt. Sed fidelis Dominus, custos Israelis, iterum servum suum mirabiliter omnibus insidiis telisque infidiae subduxit; et Antverpiam incolumem reduxit.
Eo ubivenit: exclusum se ab ecclesiae illius ministerio comperit: quod ob seditionis metum erclesiae Antverpianae ministros plures duobus habere non liceret, et eos quidem indigenas, autaliqua civitate in Belgio donatos: et qui principi stipulanti fidem dedissent.
Inde ergo, de fratrum Antverpianorum sententia, in agrum Limburgensem devenit; relicta apud illos supellectile libraria et vestiarla; quam deinde totam amisit. Verum eriam hoc in loco varii ipsum fluctus exceperunt: et mors non semel fuit parata, atque aliae alibi insidiae structae. Desendit tamen eum, ut autea, potens ille Deus, cui serviebat: et adiectum verbo hoc etiam quasi signaculum. Erat in vieinia illa, anus numerosae prolis mater: quae cum gravissima conflictabatur desperatione; nem pe et se et liberos aeternum esse damnatos: ac haeserat misera ca in tentatione annis tredecim amplius. Sactificuli saepius exorcismis; vicini vinculis et plagis remedium tentarant; sed omnia siustra. Vincula rupit: in silvas se abdidit: conspectum hominum fugit: ut omnibus a daemone agitati, persuasum esset. Haec ad Iunium adducta, semotis restibus, causam morbi aperit, a vicinis sibi decantatam: avod no venis liberis curandis occupata cultui divino, hoc est, Missae minus interfuisset. Hic Iunius soeminam paucis instituit: recte ex Dei mandato orphanos eurasse; Missam culium Dei minime esse. Quibus auditis illa acqutevit: et mirantibus cunctis animo tranquillato abilt.
Cursum autem Evangelii apud Limburgenses duo potissimum remorata sunt impedintenta, Anabaptistae et Pontisicii. Et Anabaptistae quidem, cum ahquoties eos accessisset, amiceque cum eis contulisset, minui numero, auctoritate, et gratia statim ceperunt, Pontificti vero primum in absentem audacter voeiserati sunt, post etiam speciose aggressi: quamquam vociferationibus suis magis excitarunt, quam minuerunt, auditorium
Iunii. Mendaciorum autem hoc unum fuit: quod de ipso sparserant: fissos esse ei pedes, quasi monstro hominis. Vanae ostentationis fuit: quod Franciseanus quidam ad disputationem se venturum promisit: cumque in viam se dedisset, pedem retulit, cuiusdam rei se oblitum dicens: alii duo, alter item Franciseanus, alter Iesuita, cum Limburgum disputaturi venissent, de loco diu causati, tandem in suas stationes reversi, nuntiarunt suis: Iunium victum ab ipsis erupisse; ut periculum capitis, cuise sub iecisset, effugeret.
Cum autem ab insidiis ad vimapertam ventum esset: iamque copiae equestres Limburgensi populo, Iunii causa, imminerent: magistratu suadente, cirea undecimam noctis, in maximo imbre, urbe exivit, in Germaniam quoquo luberet concessurus. Haidelbergam itaque venit: ubi a Friderico tertio electore Palatino clementer exceptus, Schaenaviensem ecclesiam, ad primum Heidelberga lapidem, in montanis silvae Othonicae collectam salutavit.
Postea, ubi matrem et suos in Gallia invisit; Haidelbergam reversus, apud Schaenavienses hoc petentes, sacro ministerio functus est.
Sed cum anno sequenti pestis illam ecclesiam gravitet affligeret: Invitum Elector Palatinus in castra Aurasiorum principis, qui funestam in Belgium expeditionem susceperat, misit. Et quamquam Iunius ob innumera incommoda in Germaniam se proripere constituisset: tamen abitum molientem princeps ille detinuit: ut a contionibus sibi esset Perinvitus Iunius substitit: donec in Germaniam iterum appulit: quo simul ac venit, Schaena viam, ut Ecclesiae discordiis laboranti succurreret, contendit. Etisi autem tune aliquoties ab Electore ad Aurasiorum principem reverti est iussus: et ipse semper excusatione uteretur: tamen locus excusationi datus non est; donec a cane in dextro pede ad pontem Haidelbergensem graviter laesus, vemam a bello revisendo imperavit.
Ab eo tempore, Deo sic gubernaute, praeter opinionem Palatinatui inserviit, ed annum usque millesimum, quingentesimum, nonagesimum secundum. Primum Schaenaviensem ecclesiam docuit, ad annum usque septu agesimum tertium: quo ex auctoritate Friderici Electoris Heidelbergam migravit, cum Immanuele Tremellto versurus Testamentum vetus.
Anno septuagesimo octavo Neostadium, ubi schola auspiciis I. Casimiri recens aperta erat, excepit: libique, et in Lambertano docuit menses circiter quatuor decim.
Inde Otterburgum mandato principis ablegatus, ad novam coloniam co in loco statuendam, ecclesiae Otterburgicae
inservivit annum sesquialterum. Postea Neostadium ad professionem revocatus, in schola docuit: donec I. Casimirus tum tutor et administrator Electoralis Palatinatus, eum Heidelbergam evocavit: ut operam suam Academiae locaret.
Ea in statione permansit, dum revisendae Galliae per ducis Bullonii ad ventum necessitas ei fuit allata. Invitissimus abductus est Iunius ob obitum uxoris, liberorum curam, valetudinem suam, et muneris publiei neglectum. Ivit tamen: regem salutavit: eiusque mandato reversus, principe Electore acquiescente, Academiae Heidelbergensi valedixit: ac Palatinatu, altera sua patria, cessit.
Profecturus autem ad regem Galliae, iter facere per Belgium statuit: tum quia res liberorum ita postularet: tum quia commodior via videretur, aut ad regem eundi, aut de voluntate eius cognoseendi. Post mensem itaque, cum Heidelberga abiisset, Lugdunum Batavorum cum familia venit. Ibia magistratu, Academia et amieis benigne acceptus, rogatur: ut ibi pedem figat; operamque suam Academiae addicat. Respondit Iunius, quod res erat: mandato regis e Germania discessiss???, transeundi in Galliam animo gratias de honore, quem et habuerint ante, et etiam tum haberent, agere: ex legato regis, si quid in mandatis habeat huiusco rei, discendum. Cum legato itaque illo Lugdunenses regerunt de postulatione sua: effeceruntque; ut Lugdunensi in Academia Iunius subsisteret.
In hac cum decennium professoris primarii manus sustinuisset: et qua docendo, qua seribendo eam illust rasset: peste per omnem Hollandiam grassante, post coniugem matronam honestissimam, et ipse absumptus, Deo animam pie reddidit: anno Christi millesimo, sex tentesimo secundo, aetatis suae quinquagesimo septimo, die decimo tertio Octobris: ibidem honorificae sepultus, et tum oratione funebri, tum epicediis ac laerymis a viris eius Academiae summis celeberrimisque honoratus.
Iuvat heic quaedant saltem, ex oratione a D Francisco Gomaro habita, quasi emblematum loco, enotare: quae et pietatem et fidem Theologi praestantissimi spirant. Cum enim Gomarus ille Iunium collegam et affinem decumbentem salutasset, ac paucis consolatus esseti respondit: se in Deo atquiescere: Deum quod esset salutare, clomenter perfecturum ad gloriam suam, Insomniam autem, morbidolores, mortisque metum, partim verbi divini lectione, partim pio precum ardore lenivit. Alio die cum idem Gomavus moneret: ut ex suo, quod instructissimum haberet, consolationum penu depromeret, sibique apponeret: qua ad alios usur passet: meminisset so Deum habere propitium in caelis patrem: Christum Servatorem: caelum patriam et hereditatem: arrhabone in corde Spiritum sanctum: mortem ad caelum et vitam immoxtalem esse viam: hac fide hac spe se sustent aret: Ibi vir constantiss
respon dit: Eorum, quae alios docuisset, probe esse memorem et obser vantem: in Dei gratia se omnino ac quiescere: Deum, quae futura salutaria, perfecturum. Rogatus, numquid vellet de liberis, aut aliis rebus mandare: excepit: se de rebus caducis eo tempore minimo eogitare: unum tantum hoc monere: se sua omnia studia ad bonum publicum direxisse: videre laboraturam graviter facultatem Theologieam: officium faceret diligenter ac fideliter: et, si in consilium ab illustrib, ordinibus aut Curatoribus adhiberetur, aut eos compellandi esset occasio: sincere ac sancte iudicium exponeret, ac regaret: ut, ad utilit atem et honorem Academiae, facultati Theologicae Academiaeque prospiceretur: reliqua divinae providentiae committeret. Ita ne quidem in vitae termino vir Rei publ. amantissimus, Academiae curam abiecit.
In coniugio vixit quaterno: in quo varie graviterque exercuit ipsum Deus, castigans, ut existimavit ipse, indignam de sexu femineo toto opinionem eius, ut qui ptimo a feminis, propter quarundam canum scelera, abhorruisset: atque functionis studio coniugium pervicaciter refugisset. Primam uxorem iniuria obstetricis e vita sustulit: cum ita corruptus illius in obstetricatu uterus fuisset: ut annis septem amplius sanguinis profluvio afflicta fuerit atque exhausta, cum meredibili ipsius eruciatu, et mariti etiam labore: secundam febris ardens die quinto, gravidam absumpsit: tertiam hydrops: quartam pestis.
Scrpita eius haec sunt: Vetus Testamentum cum D. Immanuele Tremellio ex Hebraico translatum.
Acta Apostolorum et Epistolae Pauli ad Corinthios ex Arabico translatae.
[Gap desc: Greek word] ad Veteris Testamenti interpretationem: et orationes de V. T.
[Gap desc: Greek word] in tria capita Geneseos: ubi et confutatio argumentorum a Symmacho contra propositorum.
Sacrorum Parallelorum libri tres, h. e. comparatio locorum scriptu???ae sacrae, qui ex Veteri Testamento in Novo adducuntur.
Leviticus, annexis tractatibus de usuris, iuramento et connubiis.
De Ecclesia liber singularis.
Analysis methodica in Apocalypsin.
In Danielem commentarius: item in Ionam.
Defensio doctrinae Catholicae de Trinitate.
Defensio Catholicae doctrinae de natura et gratia.
De observatione politiae Mosis: quid in populo Dei ex ea observari, quid non observari oporteat.
E irenicum de pace Ecclesiae Catholicae inter Christianos, quamvis diversos sententiis, colenda.
Index expurgatorius.
In Anathomatismum Gregorii XIII. adversus Gebhardum Coloniensem episeopum.
Animadversiones in Bellarminum: et ad 3. libr. de translatione Imperii Romani a Graecis ad Francos: et alia.
Opcra autem Theologiea Iunii prodierunt Genevae post obitum eius anno 1608. duobus tomis distincta in fol.
Philologica etiam reliquit: de quibus sunt: Grammatica linguae Hebraeae.
Oratio de linguae Hebraeae antiquitate et praestantia Neapoli habita.
Oratio de vita et obitu Zachariae Ursini.
Orationes quatuor ad lectionem Veteris Testamenti.
Liber evititulus Academia.
Lexicon Hebraeium.
Ioan. Curopalatibistor, cum notis Graece et Latine.
Praetexta pulla in obitum principis Anbaltini.
Libitina in obitum Ioannis Casimiri Comitis Palatint.
Manilius cum castigationibus et notis.
M. T. Ciceronis Epistolae ad Atticum et Q. Fratrem, cum emen datiombus et notis.
Ipse Franciscus Iunius in descriptione vitae suae, editae a Paulo Mevula V. G.