NOrthusa, quod est Thuringiae ad silvam Hercyniam oppidum non
ignobile, Ioannem Gigantem, felici ingenio poetam, et sacrorum
elogiorum praeconem facumdum protulit, Maximiliano I. Augusto rerum
potiente, natum anno Christi millesimo, quingentesimo, decimo quarto,
die vicesimo secundo Februarii.
A puero optimis literis, primum in patria, deinde Magdeburgi, ac
tandem Wittembergae excultus, variis et scholasticis et ecclesiasticis
in officiis, plurimum exhausit laborum iuxta et molestiarum; suamque
industriam, studium ac fidem luculente probavit. Arres enim humaniotes
et linguas decuit in valle Ioachimica, et Mariaeburgi, utraque
metallis feta; ac denique Portae ad Salam in ludo illustri. Exinde in
Silesiam evocatus, Freistadii ipsos viginti septem annos e suggestu
sacra tradidit, et explicuit; lingua vernacula perspicuus, atuqe ad
captum auditorum ubique sese demittens.
Postea aetate ad senium inclinante, Suidnicium venit, elegans
Silesiorum oppidum; ubi in templo populum Christianum erudiendo, quod
reliquum vitae fuit, non sine ecclesiae fructu aut laude sua, exegit.
Decessit ibidem, morte dudum praemeditata, sexaginta septem annis
maior, anno Messiae exhibit, millesimo, quingentesimo, octogesimo
primo, die duodecimo Iulii, epitaphioque est honoratus eiusinodi:
Tumulus Ioannis Gigantis Northusani:
Hic iaceo mundi satur: ast anima incolit astra:
Sanguis, Christe, tuus gloria spesque mea est.
Contiones huic ministro non in labris, sed in corde nate fuerunt,
scripsitque se fidei suae concreditos nihil docuisse praeter Mosen et
Christum, ac militiam Christianam, quam militarent freti ultimo
Pascha. Inter amicos praecipuos ipse celebravit Hieronymum Wellerum,
Ioannem Mathesium Theologos, Georgium Aemylium, Ioannem Stigelium,
Georgium Fabricium poetas et philologos. Melancholia aliquando vexatus
fuit gravissima, pro cuius liberatione Deo per omnem, vitam gratias
egit, illo patriarchae usus: Minor sum cunctis miser ationibus ac
beneficiis tuis, Iehova. Scripsit poemata non pauca; ut sunt Silvarum
libri quatuor: epigrammatum innocuorum liber unus, scriptus in
illustri ludo Portensi; elegia de duabus eclipsibus lunae anni
trigesimi
octavi: lugubre earmen in obitum I. Georgii Saxoniae ducis filii, item
in mortem Erasmi; Encomium Lipsiae: methodum scribendi carmina. In
Theologicis exierunt eriam ipso vivo, (a morte enim quicquam suorum
edi prohibuit) coneiones variae, ut de ministris verbi, et eorum
auditoribus, de precibus, de vita aeterna, de vero et falso ieiunio:
do extremo iudicio: de sanctis vivis in his terris: depassiene Domini:
de baptismo: de certitudine religionis Christianae: adversus
Schvvenckfeldii fanaticos errores: de regeneratione. Eminent inter
omnia eius scripra Postilla Germanica, et Catechismus homiliis
explicatus: quibus multi ecclesiarum ministri adiuti fuerunt.
Emblematis quasi loco placet heic addere Georgii Fabricii epigramma,
quo encomium illud Lipsiae, carmine a Gigante scriptum ornavit. Id est
eiusmodi:
Lipsensem egregiis ornavit laudibus urbem,
Ora Medusaeo lotus in amne Gigas.
Non turres tantum decus addunt urbibus altae:
Et facta artifici splendida tecta manu:
Quantum facundi suavissima Musa poetae,
Ductaque Pierio carmina pulchra stilo.
Tecta ruunt: pereunt ipsae cum turribus urbes:
Sed vatum laudes nullaruina premit.
Tantum de hoc Gigante Christiano et Theologo, ex scriptis ipsius, et
bibliothetis.