HArtmaennus Beyerus, parentibus Guilielmo, et huius uxore Elisabetha
civilbus Francofurdiensibus ad Moenum, spectatis virtute et pietate
hominibus natus est, anno Christi millesimo, quingentesimo, decimo
sexto, in vigilia D. Hieronymi, sive vicesimo nono Septembris: qui
Michaeli archangelo sacer. Parentes illi a puero eum pie educarunt: et
primum sub Iacobo Micyllo, deinde sub Ioanne Mosero, viris
praestantissimis, praeceporibus suis, militiam literariam militavit.
Ubi ex ephebis excessit, de consilio suorum, Wittembergam profectus,
anno millesimo, quingentesimo, trigesimo quarto: paulo post ibi
magisterii gradum cum laude obtinuit. At quia tunediutius in Academia
florentissima cum praestantissimis viris vivere cupiebat: coepit
privatim iam hoc, iam illud, certis discipulis praelegere, et
explicare. Eo tempore conscripsit librum Quaestionum Sphaericarum,
quem et praelo subiectum in lucem edidit. Ac fuit hic labor illius
felix, multisque gratus: ita ut per Academias aliquot Germaniae ad
annos complures, non alia praecepta Sphaerica, quam haec ab ipso
conscripta, proposita fuerint iuventuti.
Ibidem Wittembergae uxorem duxit Barbaram anno quaedragesimo secundo
mense Ianuario. Tandem post obitum parentum in patriam reversus,
certis conditionibus ptopositis ad ministerium a magistratu fuit
invitatus. Redit itaque Witrembergam: et cum D. Maritino Luthero de
staru patriae suae confert, deque sua vocatione. Probat Lutherus
egregiam voluntatem magistratus; hortatur vocatum; ut vocationem
sequetur. Sistit se ergo in patria suo loco anno quadragesimo sexto.
In ministerium ingressus talem se ad extremum usque diem vitae suae
gessit; qualem ministerii dignitas, et qualem se gerere posse, quisque
fidelium ministrorum optet. instructus erat rerum Theologicarum,
artium, disciplinarum et linguarum scientia; quibus accessit vitae
morumque integritas et innocentia; ita ut adversariorum nemo unquam
vel ausus fuerit illum calumniis rentare. Humilitas animi illi fuit
tanta; ut numquam se aliis doctrina praestantiorem, maiorem officio,
auctoritate graviorem, rerumve usu superiorem habuent.
In coniugio suam crucem expertus est, et vicissim sua eriam ex eo
percepit commoda. Prima eius uxor Barbara Wittembergensis
anno quinquagesimo tertio, altero die ab eo, quo ipse cum dignitate et
commodo suo in integrum restitutus fuerat (tempore enim Interimistico
loco suo deiectus fuit) nihil bono nuntio recreata, diem suum obiit:
fuit is nonus Aprilis, liberis ex eo coniugio nullis superstitibus.
Alteram itaque duxit Agatham civemn, qua et ipsa simul cum gemina
prole morte sublata, tertiam sibi matrimonio coniunxit Catharinam,
anno sexagesimo secundo Aprilis die vicesima secunda, quae parentem
habuit Sebastianum Ligaerium Moguntinum, olim eiusdem ordinis et
monasterii cum Luthero fratrem, postea vero reip. Francofordianae
Ecclesiasten: cui mortuo Hartmannus fuit surrogatus. Ex hac procreavit
liberos aliquot, inter quos Ioannes Hartmanni Medicinae Doctor,
patriae que suae Francofordiensis physicus ordinarius: qui paternas
virtutes famamque egregie adseruit, publicatis plurimis literarum
monumentis tum suo Marte conscriptis, tum aliorum suis notis
doctissimis illustratis.
Fuit valetudine sic satis firma praeterquam sub extremam ut sit
aetatem, in qua in morbos graves incidit, donec postremo a Deo prorsus
evocatus fuit, die undecimo Augusti, anno Christi septuagesimo
septimo: cum annos triginta unum in patria sua sacro ministerio verbi
functus fuisset.
Praeter supra commoratum libellum Sphaericum, scripsit in omnes libros
sacros Bibliorum commentaria, quae apud heredes pressa. Vertit eriam
Catechesin Ioannis Brentii e Latina lingua in vernaculam, Brentio id
ab ipso requirente. Sub nomine Andreae Epitimi quaedam de Missa edidit
contra Sidonium episcopum: et nonnulla contra Theobaldum Thammerum
scripsit. Prae reliquis vero ipsius lucubrationibus laudem meretur
Epitome Bibliorum, Germanice ab eo edita. Ex narratione de vita et
obitu Beyeri, a Petro Patiente relicta.