THeodorum Bibliandrum Helvetia illa protulit, praestantissimorum non
armis solum, sed et literis virorum fecunda parens, sub annum
millesimum, quingentesimum, decimum quartum. Hic cum ingenio esset
omnium capaci, ad literas est adhibitus: in quibus cum se pulchre
darent initia, ad scholas publicas accessit: et iuxta linguarum
studium totum se S. Theologiae mancipavit. In qua, divina adspirante
gratia, tantos ipse fecit progressus: ut illa aetate et loco
eruditione, eloquentia et linguarum principum peritia, vix parem
habuisse, iudicatum sit.
Tigurum itaque ubi venit: sacrarum literarum professio ipsi est
demandata: quam quomodo obierit, res ipsa olim, et scripta etiamnum
loquuntur. Id constat, etiam adultos, etiam doctores
ipsos, ad eum audiendum studiose admodum confluxisse.
Tandem valde senex, et iam rude donatus, peste populariter graslante
Tiguri exstinguitur, anno sexagesimo quarto, die vicesimo sexto
Novembris, succedente in officio Ioan. Guilelmo Stuekio.
Fuit vir ingenio summus, Theologiae et multarum linguarum cognitione
nobilissimus, humanus, et facundus: unus ex iis, qui Biblia Tigurina [Note: * Vita Leon. Iudae.]
magno cum labore ad umbilicum deduxerunt. Pantaleon
scribit, anne obirum motas ab ipso fuisse quaestiones quasdam novas et
insolentes, unde auctoritati aliquid decesserit: sed quales illae
fuerint quaestiones, non addit. Ex nimiis studiis aerate declivi,
[Gap desc: Greek word] contraxit. Accidit ergo ut aliquando, cum diluculo
surrexisset, hypocaustum ingressus, feli in mensa gesticulanti,
ancillam suam esse ratus, faustum fuerie diem precatus: quem felis, ut
potuit, resalutavit.
Scripsit plurima, ut vere Bibliander, quorum nomenclaturam
bibliothecae suppeditant. Pantal. l. 3. Prosopographiae, Thuaaeus in
histor Zuingerus in Theatro.