DOrnstadii, Hercyniae silvae oppido, natus est Iacobus Beurlinus, piis
honestisque parentibus, anno Christi millesimo, quingentesimo,
vicesimo. Domi primis literis imbutus, cum ingenio esset felici, nec a
studiis abhorreret, Tubingam venit: ubi tum linguis et artibus, tum
sacris inprimis literis tanta diligentia incubuit: ut summo in
Theologia gradu fuerit ornatus.
Deinde in Professorum Theologicorum ordinem cooptatus, epistolas
Paulinas, alique scripta Prophetica et Apostolica, magna perspicuitate
et gravitate eruditissime est interpretatus, Postca
a Duce Wurtembergico, cum tribus Theologis, Ioanne Brentio, Iacobo
Herbrando, et Valentino Vannio, Abbate Maulbrunnensi, Tridentum ad
patres concilii instituti, anno salutis humanae, millesimo,
quingentesimo, quinquagesimo primo, missus est. Inde reversus in
Borussiam, ad componendam controversiam, in iustificationis articulo
exortam, iussu et mand ato principis abiit, et alias multas
periculosas profectiones, magna dexteritate suscepit atque obivit. Nam
disputator fuit acutus, industrius, et multis egregiis virtutibus
praeditus. Praeterea suavissimis moribus, modestia et humilitate
tanta; ut nemini se praeferret, in aliisque longe indoctioribus dona
Dei agnosceret; ita ut cum quovis etiam puero facilie loqueretur.
Tandem ob singularem eruditionem, prudentiam et dexteritatem in rebus
agendis, summa et dignitate et auctoritate donatus est; ac communi
senatus suffragio, principis voluntate, Tubingensis Academiaeprae
positus et camcellarius factus electusque.
Postremo cum religionis nomine magnae in Gallia turbae excitarentur:
et colloquio dirimendae publico viderentur: ipse iussu Principis cum
collegis quibusdam in Galliam abiit. Ibi dum Parisiis Bibliothecam,
optimis auctoribus refertam, perlustrat: morbo corripitur, quem primo
sacrum ignem, qui Erysipelas Graecis, rati: postea eventu tristissimo
edocti pestem fuispelas cognoverunt: quae Lutetiae tunc et in illo
Sorbonae collegio grassabatur; id quod nostri ignorabant. Eo morbo non
sine luctu bonorum decessit, anno Domini M. D. LXI. die vicesimooctavo
Octobris, aetatis suae anno quadragesimoprimo. Ante obitum hos versus,
quibus animi sui praesentiam indicavit, dixisse fertur:
[Gap desc: Greek section]
Moriens itidem suos viduam et liberos secundum Deum principi suo
commendavit: qui qua fuit pietate et clementia paternam liberorum
habuit rationem, liberaliter ad honesta matrimonia dotando. Fuit
ominis loco habitum, quod ipsis proficiscentibus accidit.
Egredientibus enim Stutgardia, equus ceteris generosior, sub curru
exanimis concidit.
Ut autem Academia Tubingensis suo Gancellario, in negotio publico
defuncto, sese gratam declararet: epitaphium ei in remplo erigendum
curavit eiusmodi:
CLARISSIMO VIRO IACOBO BEURLINO, DOCTORI THEOLOGO, ECCLESIAE HUIUS
PRAEPOSITO, ET INCLYTAE UNIVERSITATIS CANCELLARIO,
IN LEGATIONE LUTETIAE PARISIENSI, V. CALEND. NOVEMBRIS, ANNO SALUTIS.
M. D. LXI. AETATIS VERO SUAE XLI. MORTUO, SENATUS ACADEMIAE
TUBINGENSIS OPTIME MERITO F. F.
Quisquis in hanc oculos defigis et ora figuram,
Sis memor, hoc firmum sit, quod in orbe nihil.
Sic cecidit quondam Martinus Frechtius arte
Maximus, hic cuius molliter ossa cubant.
Sic cadit heu fatis aeternum vivere dignus,
Berulinus, nostrae nomen honorque scholae.
E patrio in primis huc qui se contulit annis,
Cui polis [Note: * Dornstadt.] et nomen spina [Note: * Dornstadt.] dedere solo.
Ingenioque potens, linguas industrius omnes,
Atque artes hausit, cumpietate, sacras:
Donec ad officium templique scholaeque vocatus,
Praefectusque simul summo in honore fuit.
Quid grave iudicium, et sapientis fulmina linguae,
Virtutesque viri, donaque mille canam?
Non tantum populo fuit observatus ab omni:
Wirtembergiaco sed quoque cura Duci.
Quo mandante abiit per mille pericla Tridentum,
Ut veram assereret, quo decet ore fidem.
Inde Borussiacas sese commovit in oras,
Componens litem, quae fuit orta, gravem.
Tandem etiam fatis, dolor heu! volventibus atris
Adscitus, Galli sub regione cadit.
Vir magnus magna celebrique sepultus in urbe,
Parisiis celsae stant ubitecta scholae.
Ne tamen omne viri nomen sine honore periret:
Struxerunt patres haec monumenta scholae.
Spiritus in caelis a carnis mole solutus
Virtutesque Dei, iustitiamque canit.
Scripsit enarrationem Epistolae Canonicae Ioannis Apostoli et
Evangelistae: deinde librum contra Petrum a Soto: item orationem de
Mysterio incarnationis Domini nostri Iesu Christi, et alia nonnulla.
Pantal. l. 3. Prosopogr. Crusius in annalibus Suevicis: Thuanus lib.
28. histor.