CAPUT florentissimi Wirtembergici Ducatus est Stutdgardia, non procul a Nicro, in valle amoena, circa annum Christi millesimum, centesimum, decimum nonum, a Rodolpho; ut volunt, Marchione Badensi condita, et ab {*Stude enim est Equa: Gartt hortus. Patria Grempii.}cquarum, quae in ibi pascebantur, hotto appellata, hodie insignis arce, tabulario principis, et magnisficis civium aedibus Hac in urbe primum hu ius caeli spiritum hausit Ludovicus Grempius, sub annum millesimum, quingentesimum, nenum, parentibus natus honestis: qui a puero filium bonis moribus et literis imbuendum curarunt.
Stutgardia Tubingam, quae proximum ab illa locum obtinuit, Academia celebrem, missus, cum in artium humaniorum et linguarum studio progressus fecisset non paenitendos, ad Iurisprudentiam animum appulit: doctoresque ea in schola publicos diligenter audivit. Qua adsiduitate tantum consecutus est: ut fructum suorum laborum et vigiliarum auferret honestiffimum. Ibi enim sollenni Academiarum more Doctor Iuris renuntiatus inque ordinem sacerdotum iustituae est adscriptus. Cum autem absque pietate et virtute doctrina omnis manca sit et mutila, imo ne tanti quidem facienda: Grempius et pietatem coluit;
et vitae morumque integritate eruditionem praeclare ornavit.
Itaque cum non tam videri, quam esse bonus vellet, et singulari
(quae in Iureconsulto vel praecipue commendatur) prudentia atque facundia polleret: ab Argentoratensis Rei pub. senatu, cirea annum millesimum, quingentesimum, quadragesimum primum, invitatus syndici in se munus suscepit; magnaque cum prudentiae, fidei, et industriae laude annis compluribus gessit.
Nam cum Iacobo Sturmio Reip. illius lumine multis imperi comitiis alisque comventib. interfuit: et quae in mamdatis habebat, fideliter ac feliciter expedivit. In primis vero post bellum Smallaldicum, cum nova religionis forma, quam Interium vocarunt, Carol Caesaris iussu Imperii statib obtruderetur; anno quadragesimo octavo Augustam legatus missus fuit; atque cum Caesare suae Reipnomine egit; ut religionis negotium cognosceretur ante, quam alitquid certi in eo statueretur. Mox mense Septebri eiusdem anni, Caesaris responso in Senatu Argentoratensi ponderato, unde cum Iacobo Sturmio et Mattheo Gigero Grempius, denuo ad Caesarem Spiram mittitur, quem cum ibi non invenissent Moguntiam et deinde Coloniam usque secuti sunt. Ibi post multam actionem tandem legatis concessum; ut cum suo Episcopo de religione transigerent; ea tamenlege ut si non comveniret; penes ipsum Caesarem esset arbitrium. Anno deinde quinquagesimo secundo mense Septembri, cum Carolus Augustus Metim properams Argentoratum peteret; denuom cum Iacobo Sturmio, et Friderico Gottessemo legatus, sex ab urbe milliaribus ad Caesarem venit, deprecatum: ut ipsorum finib. parcetet; alioque traduceret partem exercitus; neve cum maiorib. ipse copiis in urbem ingredi vellet, nec in Rep. quicquam mutaret. Ibi cum perhumaniter Caesar legatos excepisset; scire se dixit, et intelligere, quam praeclasre fortiterquese nuper gesserit ea civitas, quantumque sibi benesicium et Imperio toti dederit: eius rei perpetuam apud se fore memoriam: et re ipsa declaraturum per occasionem, quantum eis hoc nominet debeat. Postea repentinum suum adventum excusat, propter incensas ab Alberto naves; propter allatum nuntium de Gallorum in Alsatiam incursu, tum etiam propter anni tempus; quod celeritatem postulet; ut quamprimum ad hostem pervenire possit. Exercitum ergo se traducturum praeter urbem, quam sit ipse cum fuis dom esticis tantum ingressurus, et sumpto prandio ne pernoctaturus quidem. Ea etiam quae legatis promisit, die decimo quineo. Septemb. urbem ante non visam ingressus praestitit; et sub vesperam egressus in vicum proximum divertit, ibique pernoctavit.
Nec vero Grempius suam operam extra urbem solum Argentoratensibus egregie probavit: sed etiam intra moenia suis consiliis effecti; ut pace inter cives conservata, omnes ordines florerent; atque tranquillam vitam ducerent. Quin etiam a quibusdam vicinis principibus ad consilia adsitus, quid ius, qui aequitas in variis casibus requireret, aperte ostendit; cunctisque sua eruditione et variis corporis ac animi dotibus fuit gtatissimus.
Ad meliorem vitam abiit trandem Argentorati anno Chtifti millesimo, quingentesimo, octogesimo tertio, die undecimo Martii, aetatis suae septuagesimo quarto. Moricns, ut gratitudinem erga nutricem suam declararet, bibliothecae Academiae Tubingensis cgregtam omnis generis librorum supellectilem legavit: quae eo translata hodieque adservatur
Ex Sleidani commentariis: libro 3. Prosop. Pantaleonis: Crusii unnalibus Suevicis.