LOrichiorum Hadamariorum familia celebris, ac tam sago, quam toga praestans et olim et hodie claruit. Icannes enim Lorichius primus, auns huius secundi, vir fuit laudatissimus, arcis Hadamariensis, in comitatu Nassovico praefectus parens septem siliorum haud degenerum. Tres enim corum praefecturas gesserumt: quatuor autem nempe Gerhardus, Valentinus, Reinhardus, et Iosephus literis excelluerunt: id quod et scripta ab iis edita testantur.
Ac Reinhardus quidem Marpurgensi in Academia, ob eruditionis, eloquentiae, et virtutis exccllentiam apud viros eruditos in fummo vixit honore: egitque professorem Rhetorieae. Frater autem eius Iosephus historias ibidem est professus. Postea Reip. Cassellanae fuit a secretis: tandemque Cassellis obiit anno millesimo, quingentesimo, septuagesimo quarto, die sexto Ianuarii.
Reinhardus autem, vitae genere mutato, in vivis essedesiit circa annum .... Bernbachii sub nobilibus a Franckenstein: quem tali elogio {*In catalogo professorum Marpurgens. Elogium Reinhardi Lorich.}Nigidius celebravit.
Egregie docius Rhetorque Hadamarius, olim
Exstitit hic ingens lumen honorque scholae,
Rhetoricen docuit vivaci laude professor,
Ipsius ut toties edita seripta probant.
Innumeros fudit versus praedivite vena,
Qua finxit docto, doctus et ipse, stylo.
Non referam hic alias dotes, quibus ille nitebat;
Ingenie praestans, pectore fidus homo.
Hie onmes Rhetor memorandi excalluit arte,
Doctrina clarus, moribus atque bonis.
Postmodo divini spargendo semina verbi,
Externa est factus praeco sidelis humo.
Hic obiie mortem, dignus meliore profecto
Fortuna, et cursu prosperiore frui.
Hoc ergo patte Reinhardo narus hic Ioannes Lcrichius secundus, a primis statim annis artium cognitione et virtutum exercitatione est informarus: nec fine egregiae indolis argumento. Viam enim gloriae ingressus in optimarum artium, divinaeque poeseos studio tanra cum industria versatus est: ut apud summos etiam viros in pretio habitus fuerit: atque principum ctiam animos sibi devinxerit.
Quemadmodum autem Lotichius e Musarum contubernio in Martis castra aliquandiu divertit: ita et hic Lorichius nec nomine, necingenio dispar, ad scientiam illam disciplinatum rei quoque militaris cognitionem adiunxit. Nam cum anno quinquagesimo secundo Francofurtum ad Moenum obstdione premere turipse patriae libertatis amans prima ibi militiae rudimenta fe cit. Sedatis autem illis tumultibus ad dulerssimas suas Musas rediit: atquive mox in Lithvaniam ad fratrem Georgium ICtum profectus, de vita sua ac ftudiorum ratione tota recte constituenda cum eo cousilium inivit.
Is ergo auctor ei fuit sacratum legum studium ut amplecteretur; cuius praestantia sit tanta; ut vitae civilis s lus eo scientiae genere contineatur. Ascipit consilium fraternum Lorichius: in patriam redit: et mox e patria in Gallias tum iuriscivilis, tum linguae condiscendae causa concedit. I briterum florentissimo in regno Gradivo turbamte, militiae nomen dedit, sed non diu in castris haesit Ad literas n. mox reversus, Aureliis rotum seiuris scientiae mancipavit: in qua eos fecit progressus, ut latere cruditio ac virtus eius non posset; et praestantissimis viris carus ipse gratusque esset. Itaque cum Guilielmo Urania principi innotuisset: in consiliariorum eum numerum cooptavit: et a secretis habuit intimum.
Hoc in officio perstitit cum dexteritatis, fidei et industriae laude, annis fere undecim.
Cum autem calamitas fatalis in inferiorem Germaniam inundaret: ipse relictis cum principe Belgicis sedibus, in Galliam commigravit: eique parm accessit, quae puriorem evangelii doctrinam amplectitur: cuius caput tunc erat. Admiralius regni, princeps ille tota Europa clarissimus.
Verum et ibi sinistram est expertus fortunam: et aceidit ei fere quod dicitur: fugiens fumum, in ignem incidit. Nam et Galliae proceres inter se dissidebant: atque bellum magna vi parabatur. Post multos igitur conflictus et caedes utrinque cditas, in quibus Lorichius iterum sestrenuum fortemque virum praestitit, cum iam de pace ageretur, in conflictiuncula quadam globo ex improviso traiectus in vivis esse desiit. Factum id anno Christi millesimo, quingentesimo, et septuagesimo, mense Iulio. Sic ergo in medio virtutis cursu vir eruditus et stylo piloque promptus, occidit, et luctum suis, famam autem ad posteros praeclaram reliquit.
Obitum eius celebrarunt viri docti prosa ligataque, inprimis Philippus et Adamus Loniceri, Christianus Egenolphus, alii epicediis quae exstant: Ipsius autem I. Lorichii secundi eruditionem vel haec carmina de Insignibus familiae Lorichianae facta loquuntur: quae placet apponere:
Sint aliis aquilae, sint regia signa leones:
Africa diversis et nova menstra pilis:
Contulit intactam mihi sortis origo puellam:
Quassantem duplici laurea serta manu.
Addidit et binas, caelestia lumina, stellas:
Cumque sua fulvam fronde micante rosam.
Inter apros, ursos, tigres sit et ille feroces:
Quisquis amat signis illa subesse suis.
Me iuvat ingenuae facies bene nata puellae:
Et magis oblectant sidera, serta, rosae.
Reddidit carmine Ecclesiasticum, et Syracidem: edidit etiam aenigmatum librum, ut elenchi librorum innuunt. Ex orat funebri habita a Philippo Lonicero: P. Nigidii catal. prof. Marpurg. et bibliotth.