CELEBRIS est a multis saeculis, in Suevia familia nobilium vom Stain/vulgo de lapide: de quotum maiorib. hic saltem nominamus tres equitesauratos, Berchteldum, Conradum, et Ioannem: qui anno millesimo, quadringentesimo, quinquogesisimo, condiderunt monasterium Eremitarum S. Augustini Wilerae: ubi et ipsi cum uxoribus ac liberis sepulti perhibentur. Hac in familia natus est {*Itel est [Gap desc: Greek word] Natalis Itelv volfi.}Itel Wolfus vel Bitelwolff vom Stain/ circa annum millesimum, quadringentesimum sexagesimum sextum. Literas Latinas in Italiae didicti, piaeceptore usus pot slimum Philippo Beroaeldo: quem et liberalitate singulati sibi devinxit. Postea cum et Graeca atrigisset; a suis e medio studiorum cursu domum revocatus est: de quo saepe fuit conquestus.
Cum ergo Germania tunctem poris illum feie unum et primum equestris ordinis haberet: qui cum decoribus familiae atque rerum magnarum administratione, literarum studia coniunxisset: carus fuit Maximiliano 1. Imperatori, a quo cum accepra laviea, et orator et iureconsultus saluta aus esset: non sosum non usurpavit ipse ritulos: sed et factum hoc ab amicis accusavit. Ad co fugit arrogantiae opinionem. Ioachimi praeterea Marchionis Brandeburgici rebus magno fuit adiumento eique auctor exstitir eum aliis scholae Framcofurti ad Viadrum {*Factum ideann. 1506. 27. Apr.}aperiundae: sed de quo suofacto postea doluit: cum ab indoctis doctis, non a Graece et Latine eruditis eam possideri videret. Amatu: et ab Alberto principe, atchiepiscopo Moguntino, et ob animi dotes aulae ac urbi praefectus: potuitque apud eum tantum quantum paucissimi.
Omni in vita labotis fuit patientissimus; egit omnia indefes sus; neque cessivie fere unquam Cuius rei cum a medicis esset fideliter monitus, obsecutus suisset: si quid amore sic affecti erga seprin cipis quiescere poruisser. Inter equitamdum numquam non aliquem secum ex auctorib. melioris motae habuit: neque unquam sine li bris fuit visus: quos alterum genus armorum solitus fait appellare. In soluta oratione dilexit Livium: ex Poetis post Virgilium Lu cano dedit operam: cuius omnes orationes et catalogos memona fuit complexus. Inter eos autem, qui sua aetate literis clari, plurimum suspexit Mutiunum Rufum, ex epistolis et amicorum commendatione
sibi cognitum. Vigilantium autem quendam, anno duodecimo post sesqui millesimum a Suevicis latronibus occisum, Germanorum appella vit disertissimum: et quamvis saepe audiret eum, numquam tamen satis eum audire dixit. Eobaenum Hessum in carmine praetulit omnibus: cuius olim eclogas viderat: et paulo ante obitum, etiam Heroidum Christianarum opus, Hutteno afferente. Antea multum tribuerat Bohuslao de Hassenstein Boemo, quem nobilitatis columen appellare solitus fuit: et {*A. 1510. d. 29. Novembr.}mortuum familiariter doluit. Otii autem sui sedem Moguntiam delegerat: ubi scholam literariam, qualis in Europa non esset, paravit instruere, partim principis sui munificentia, partim sua pecunia, partim ciestis inutilibus professorculis, corumque stipendiis ad meliorem usum eonversis. Sed haec et alia agitantem atque parantem immatura mors abripuit anno Christi millesimo, quingentesimo, decimo quinto, cum nondum quinquagesimum annum ipse attigisset.
Fuit hic eques illo aevo clarissimus; magister curiae apud Moguntinum episcopum; civitatis Moguntinae praefectus: sum mus fautor literarum et literatorum omnium, ipse vicissim carus omnib. Latine prompte et in corrupte locutus est, scripsitque epistolas castigate Latinas. Humanitas in eo fuit pene maior, quam in aulicum credatur cadere. Itaque magnus ad cum literatorum fuit concursus: quos admisit humaniter; iu vitque quibus modis potuit liberaliter. In deliciis habuit, si quod ad se carmen; aut epistola ab aliquo ercudito esset scripta. Ama vit inter alios Ulricum Huttenum, cui et locum in aula Moguntina impetravit: cumque primum ad ipsum ille in doctorum conventu hominum adductus esset ab affine, hisce verbis: Hice est ille meus Itelv volfe; at non minus meus, subiecitille. Et cum ab Alberto principe ducencos aliquando autcos Hutteno attulisset dono: Dat hoc, inquit, literis tuis princeps Nec passus est quamquam splendida conditione oblata persuaderi Huttenianis: ut in religionem quandam ipsum praecipitarent: et agenti hoc abbati cuidam: Tune, ait, hoc ingenium perderes? Caepnionis causam, quantum potuit, propugnavit: Erasmum summe dilexit. Itaque cum intellexisset aliquando Francofurti ad Moenum cum in nundinis esse, simul et Capnionem, ac Hermannum Buschium; cupide co accessit, eos una cum aliis politioris literaturae adsertoribus salutaturus. Sed quo die Socraticum, ut ipse loquebatur, convivium appara verat, calculo praepeditus est, et interim Erasmus abiit: quod ipse permoleste tulit: nec unquam calculio dolorem sibi graviorem fuisse dixit; quam eo die, quo hospitio accepturus fuisset virum, quo maiorem Germania non haberet.
Fratres predicatores et Theologistas Colonien sespediculos Caepnionis appellavit. Cuidam afferenti sibi trivialem adversus calculum
medicinae synthesin; a meo coco, inquit, prius didici Cum diceretur quidam elegantissime scripsisse bellum Venetum; quam mallem, inquit, felicissime gestum. Iactabat alius vulnus quod in ore habebat: hoc, dictitans, accepi, cum in faciem hosti starem: respomdit Itelv volfus, et ille: ut video, tibi. Concertantibu sinter se duobus versificatoribus, cum alter dixisset, aliquando melius carmen somniasse se; quam quod adversarius ostenderet. Subiecit ipse, crebro itaque dormi. Cum Marchicus quidam eques ipsum pro contione infolenrius obiurgastet: non esse aetatem eius tantam, ut pollet illa vel illa meminisse: at tu in quit, e senex, tantum ea in memoria habes, quae annis quadr aginta, aut paulo ante gesta sunt: ego vero ea etiam scio, quae duobus aut tribus retro milibus. Hoc cum dixislet circum stantium favor Itelvvolfum et plausus excepit: illum, confusio et pudor. Dicta in orehabuit haec: Exploramt adversa viros; et perducit ad aerdua virtus. Dicebat etiam fre quenter temporis statum; posteritatis famem spectandam: opes suas et dignitatem esse onus et impedimentum otii sui dixit: probavitque Mutiani consilium; qui missione a suo principe impetrata, scribatum Decuriae, in qua versatus erat, inscripsit: VALETE SOLI CITUD INES: domui vero suae: BEATA TRAN QUILLITAS. Pene moleste ferebat: si quis a senii prae dicatione commendasset quempiam: tam brevi, inquit, tempore omnia didicit? Cum a quodam Theologo literas accepisset: lcecto in saluratione ipsius nomine, cui erat adscriptum: sacrae Theol D utinam do etus esses, inquit: reiectique literas, non esse otium dicens perlegendi illiteratas literas, et eas tam arrogantes. Cum quidam vere doctus cum accederet, rogans: ne moleste ferret: neminem doctum sibi mole stum esse respondit. O utinam hodie tales multi!
Scripsit epistolas, et lib. 1: de laudibus heroum et virorum illustrium. Ex epist. Hutteni ad Iac. Puchs canonic. Bamberg et Herbipolensem.