SALOMONI CODOMANNO BYRHUTINO, Poetae ac Philogo non e multis S. P. D. A. F. G. G.

CVm indicaret Typographus ita excrescere Delicias poetarum Germanorum, ut vix concluderentur quinque voluminibus, ideoque sexto tomo suam posceret praefationem: aderant quidem alii aliquot in animo, qui se lubenter fronte huius libelli conspiciendos praebuissent. Sed enim, ut eodem momento obtigit mihi, et oratio tua in natalem Maronis, et puri Galliambi, et alia notae minime protritae; optimam videbar nactus occasionem, exsinuandi partim amorem meum adfectumque, quo doctrinam tuam virtutemque libellis illis Apellaeis quasi expressam lineis prosequor, partim etiam aperindi mentem meam iudiciumque de iisdem ingenii tui curis. Et quidem mirifice delectabar, ut te videbam pergere ad Poesin via vere regia, visa hactenus paucis, trita paucioribus, decursa paucissimis. Certe, Codomanne lectissime, si ingenii haec tua monumenta temporius nobis obvenissent, locum suum occupassent

in poetico isto Theatro quem merebantur, hoc est. si non a podio proximum, at remotissimum tamen a cuneis pullatis. Id ipsum cum modo inviderit articulus temporis: nihil reliquum est, nisi ut reserventur editioni secundae. Sic tamen ut interim tibi, tam gnaviter grassanti in hoc leporum gratiarumque stadio, animo, manu, voce, adplaudam, adclamemque fausta omina ac felicia. Aut enim omnino fallor, vel hac utique saeculi infelicitate, qua studium omne poeticum, aut tam sinistre exercetur, aut tam foede profanatur, ut tantum non a minimo ad maximum et contemptui sit et ludibrio: cuiuscumque ingenui hominis gratulationi adquiesces. Praesertim inexspectatae, ac gratuitae. Quippe ne aliud loquar quam ex animi mei sententia: cum ad facultatem hanc divinam, ultro attuleris raram bonae mentis, bonaeque Indolis copulam, dabis nobis, Iuvenis rarissime, poetam rarum: dummodo tamen obduraveris ad saeculi nostri mores, nec desiderio tuo frigusculum eorum adfuderit malignitas, qui Solem suum minus putant lucere, exorto alicunde primae magnitudinis Astro: nec adeo, laudabile istud tuum [(transcriber); sic: tum] propositum,

quasi in ipsa herba suffocaverit, perversissimus imperitorum hominum calculus, eodem oculo adspicientium pus et venenum iuventutis barbarae, quo cultioris mel ac saccharum. Nam sic plane est: tantum abest ut hodie optemus, nedum speremus, reperire Augusto Maecenatique similes, qui Musas scilicet, qui Charites, vel auctoritate sua promoveant, vel benignitate foveant, ut optime cum earum cultoribus actum putare debeamus si non passim sannis ac conviciis, susurris acsibilis publice privatimque excipiantur, si, inquam sine infamia ius fas fuerit sibi ipsis saltem canere ac lepidis Camenis. Quod si tamen unum alterumque, e Magnatum ordine, benignior eis nescio quae caelorum alluxerit constellatio, quique se saltem simulent, non abhorrere a Parnasi lauris, non despicere Hippocrenem, ideoque versus venae purioris verbis laudent, nutu probent, gestu amplectantur, pueri Iunonis avem, ne illud ipsis fuerit plus quam palmarium! Nempe ea passim per Europam urgetur res omnis literaria fatali calamitate, ut non solum tractanda veniat sine praemio, sed sine gratia, sed sine elogio, immo cum ignominia. Quam cur tamen vel aequissimis

feramus animis; attollat nos oportet tum conscientia tum [(transcriber); sic: ] posteritas. Ad utramque profecto, mi Codomanne, utiliter iam nunc respicias, veluti vere sacram auchoram. Et alteram quidem ultro modo tibi habes faventissimam. quae, uti loquitur Seneca, etiam obruta delectat, quae contioni ac famae reclamat, et in se omnia reponit; et cum ingentem ex altera parte turbam consentientium aspexit, non numerat suffragia, sed una sententia vincit. Consolare igitur te bona hac conscientia: atque interim laboribus alterum spera solacium, a dignatione scilicet aevi sequentis; insonentque adeo semper auribus tuis isthaec eiusdem Senecae: Nulla virtus latet: et latuisse, non ipsius est damnum. Veniet, qui conditam et saeculi sui malignitate compressam, dies publicet. Paucis natus est, qui populum aetatis suae cogitat. Multa annorum milia, multa populorum supervenient, ad illa respice. Etiam si omnibus tecum viventibus silentium livor indixerit; venient qui sine offensa, sine gratia iudicent. Si quod est pretium virtutis ex fama, nec hoc interit. Ad nos quidem

nihil pertinebit posterorum sermo: tamen etiam non sentientes colet ac frequentabit. Nulli non virtus et vivo et mortuo retulit gratiam, si modo illam bona secutus est fide, si se non exornavit et pinxit, sed idem fuit, sive ex denuntiato videbatur, sive imparatus ac subito. Nihil simulatio proficit. Paucis imponit leviter extrinsecus inducta facies: veritas in omnem partem sui semper eadem est. Quae decipiunt, nihil habent solidi. Tenue est mendacium: perlucet, si diligenter inspexeris.

IOANNIS SCHOSSERI THURINGI.

Ad Paulum Praetorium et Thomam Matthiam, Maecenates suos.

UT, cum forte ruit laxis immissus habenis
Mulciber et flammis moenia celsa replet,
Quisque suos humeris natos efferre Larmque
Nititur, et tuto composuisse loco:
Sic ego Barbariae passim volitante per orbem,
Et studiis clades accumulante graves,
Non find difficili mihi parta poemata nisu,
Arbitror indignis eripienda mali:
Et credendea viris, quorum contemnere iussu
Ambiguos casus et vera damna queant.
Nam ptius haec Phoebi nocuit si pestis alumnis,
Si fuit Aonio perniciosa choto.
Iam Furiis comitata tribus nocitura videtur,
Dum prope Castalidum nemo tuetur opes?
Principibus nuper, celebres accersere Musas,
praemia largiri vatibus, ardor erat.
Ardorerat, patriis fundare Lycea sub oris,
Palladis et Latio praeripui sse deeus.
Hinc foecnnda feges studiorum nata sub arcto,
Virgilii qualem tempore Roma tulit.
Nunc ea cura Duces (res ô miseranda) reliquit,
Et procul ex animis labituriste calor,
Causque nescio quae facit, ut leviora sequantur,
Digna quibus potior sollicitudo foret.
Ergo brevi spatio penitus deserta iacebunt
Atria, quae Musis attribuere senes.
Gloria nec seros attinget avita nepotes,
Gloria, munisicae quam peperere manus.

Adde quod leroas Mors improba funere mersit,
Moenia qui castris Phoebe fuere tuis.
Nam iacet Aonidum custodia certa Melanthon,
Stigelius patriae famaque prima meae.
Firmaque Parnassi montis tutela Sabinus,
Et decus Aoniae grande Micyllus aquae.
Lotichium dulcis nec texiz gratia venae,
Quin animam caelo redderet ante diem.
At vates alii praestantes laude supersunt,
Barbariem contra qui pia bella gerant.
Sunt fateor: sed enim dum praemia iusta negantur;
Postmodo militiam nemo subire cupit.
Parsque Machaonias artes, Helicone rehcto
Pars colit ancipitis publica iura fori:
Et quae praeterea magnos lucrantur honores,
Qusaque frequens rerum postulat usus opes.
Sic cadimus quia ftare piget: nec pristinus nquam
Forsitan huic studio restituetur honos.
Dum tristes igitur Respublica docta ruinas
Sentit et exitium conspicit ante fores:
Carmina quae lusi primo sub flore inventae,
Colligo patronis insinuanda piis:
Ne sine praesidio tuotrum forte reperta,
Cogantur misera peffima sorte pati.
Nec mihi quaerendi longis in finibus orbis,
Quos moveant animi candida vota mei
Marchia Patronos Mecoenatesque miniftrat,
Ante quibus curaenostra Thalia fuit.
Vos ego, quos magni dudum colo Numinis instar
Munera perficiens digna cliente voco.
Tedilecto Deo, summis dilecte Monarchis
Paule, Medusaei maximae fontis honor.
Et patriae te dulcis Amor populique Mathia,
Delitiae, pectus consiliumque Ducis.
Vos mea tectuors, vitio ie temporis huius.

Rapta, cadant fato scripta, minante, puto.
Urque putem, me vestra movet perspecta voluntas,
Et favor, et niveo plena colore fides.
Nam quibus officiis animi mihi signa dedistis
Hactenus et quanta merevelastis ope?
Per vos praecipitis confcendi culmina montis
Ardua qui duplici tendit ad aftra iugo.
Per vos tecta Ducum petii procerumque potentum,
Otia qui Musis grata dedere meis:
Per vos alta milli domus est, et fertilis hortus
Hic ubi laudatas Odera voluit aquas.
Denique nulla potest meritis par gratia reddi,
Contulit effuse quae mihi vestra manus.
His ego de causis, cui tradere iustius optem,
Quam vobls, studii pignora cara mei?
Quae magls amplecti vos hacratione decebit,
Quod vestras laudes et pia facta canunt.
Pagina namque meos vix locupat ulla libellos
Quae non vestra sua nomina fronte gerat.
Ac licet haec alii numeris melioribus ornent,
Verba quibus vena divitiore fluunt:
Ar mea sincere vobis addicta voluntas,
Non tamen exiguo digna favor efuit.
Quare sive domi vestrae servata latebunt,
Haec mea quae nullo scripta colore nitent:
Sive per ora vitum late distracta volabunt,
Carpere longinques forte coacta vias
Nominis auspicie vestri precor illa supersint,
Nec subeant varias publica damna vices.
Nam sibi quae tales exquisivere patronos
Carmina sunt ipso vindice tuta Deo.
Nec te barbaries, nec te tristiffime Livor,
Nec metuant virus garrula lingua tuum.
Limina quin etiam non tangere celsa verentur.
Etrerum dominis Principibusquelegi:

Praecipue tithlos quibus inclita Marchia praebet,
Marchia Pierii dulcis alumna chori.
Felices populi quos nondum publicus error
Candida Pegasidum spernere sacra inbet.
Et qurum ducibus, Musas audire canentes
Atque viros, illas qui coluere, placet
Hic Panacea comis distillans orseida Phoebi,
Spargitur et guttis pinguibus arua rigat.
Hic pia Relligio doctas sortita ministras
Ambulat et Christi sanguine tincta fides.
Marchia ter felix, tibi se vix Misnia dives
Comparat, et patriae fertilis ora meae:
Per quas Ruta virens, heroum nata coronis,
Eximiis Tempe vatibus apta facit.
Proxima vix Henetûm tellus: quae prata Rosarum,
Aonidum citharis nobilitata, gerit.
Cuius et insignis Princeps, ingentibus ornat,
Muneribus doctos, doctior ipse, viros.
Illa sed ut multos tibi gloria duret in annos,
Aeternum casta voce precare Deum.

Ad Nicrum Amnem de Iohanne Francisio Ripensi. ELEGIA I.

FLave Nicer, vitrei sive incolis atria regni
Iuraque des Nymphis inviolata tuis?
Tristia seu defles exstinctis sata Mecylli,
Et querulas rauco murmure voluis aquas:
Fande coronatas generoso palmite valles;
Pande sinum, ripas gramine cinge novo.
Nam tua Musarum stipatus flumina coetu,
Ingenii praestans dotibus, hospes adit.
Hospes adit, dulci quo Dania gaudet alumno
Dania quae medias eminet inter aquas.
Leucoris ingenii cultrix fuit: ipse Melanthon
Contulit huic animi nobilioris opes.
Unde simui faciles nun etos et carmina fundit,

Atque Machaonianom en ab arte refert.
Pectus habet cassum fuco; mens frandis iniquae
Nescia, sincere, qued facit, omne facit.
Testor Apollinei numen venerabile fontis;
Hic mihi prae cipuo cultus amote fuit.
Ergo Nicer placido venientem suscipe vultu,
Illius et studiis ingenioque fave
Quamvis clara tuis etenim sint lumina ripis,
Hunctamen et doctis qualicet adde viris.
Sponte sua, Phoebi dulcissima cura Secundus
Ut reor, huic meniis candida signa dabit.
Fuchsins ingenio clarus, notissimus lierbis
Huic etiam promptas offeret ipse manus.
At Francilce mei pars altera pectoris, omni
Tempore Schosseri sis memor; atque Vale.

Ad Iacobum Cunonem.

Nuper ab irriguo discedens flumine Sveni,
Carpebam gelidae tempore noctis iter,
Huc properans qua me iuvenilia plectra moventem,
Albidos ad ripas Leucoris alma fovet.
Phoebus erat nobis comes, et pia turba sororum,
Mnemosyne quarum dicitur esse parens.
Aspera fallebant iucundo taedia cantu,
Dulcia pangentes carmina voce, Deae.
Pars tibi condebant hilari praeconia plausu
Paule, Sigism undi maxima iura Ducis:
Otia qui nostrae dudum quaefita palaestrae
Efficis, et venae quam potes addis. opem.
Pars tua mellito celebrabant nomina versu,
Ingenii Thoma fida columna mei.
Qui facis ut Clarias Septemuir sceptriger artes
Provehat, et Musas non simulanter amet.
Ast ego venturi contemplans praescia fati
Sidera, quaerendo talia verba dabam:
Uraniae, liquido quae ducis ab aetherenomen,

Astraque schtaris caelicolum que domut.
Dicage, curtoto collucent sidera caelo,
Quae valido quondam vulnere torsit amor.
Nil magis ast purum caelo nil purius astris:
Cur tamen impuris illa notata iocis.
Sic ego sic contra retulit lovis inclita proles:
Omnia non caelum digna pudore tenet.
Ipsa faces inter mundi pulcherrima Phoebe,
Perpetuae laudem virginitatis haber.
Nec minus Erigone: totam qua legibus orbem
Distribuens aequa iura bilance regit.
Nonne pudtciam coluit Cepheia virgo,
Quae meruit Danaes et Iovis esse nurus?
Hanc pudor et probitas sublimibus intulit astris,
Qua duodena minor lumina piscis habet,
Finierat: coepi sed cur vicina Bootae
Fulget, et arctoum respicit Ursa polum?
Illa sub haec: mallet caelo decedere pellex,
Dumnumquam vetitas aequoris intrat aquas
Iorsan et Oceaniliquidis non tingitur undis,
Et spatio cursus liberiore caret:
Ut semper conspecta polo mortalibus aegris
Iura pii mon eat non violanda rori.
Casta placent superis et sunt grarissima caelo:
Dedecus et probrum facta pudenda manet.
Hic ego: cur Cygnus radiantibus additus asteis,
Multaque virgineo non memoranda choro?
Illa refert: Ledae crimen partumque nocentem
Denotat in caeli parte locatus Olor.
Staret adhuc saluis Priami Respublica tectie
Improba nî Ledae silia nata foret.
Cum nata genitrix infamis adultera, terris
Innumeras clades pernieiemque tulit.
Si qua verecundi non est studiosi pudoris
Femina, quae poenas attrahe esse solet.

Ut tamen exemplis discas melioribus utl,
Aspice flammigerae candida signa Lyrae.
Hac thalamileges quondam Rhodopeius Orphens
Lusit, et Eurydices tristia fata sua.
Hinc inserta polo stellis illustribus ardet.
Qua caelum soboles Amphitryonis habet.
Coniugium Deus auctor amat citharasque sonoras,
Qua fidibus thalami foedera sancta canunt.
Aspice fulgentem serpentis ad ora Coronam,
Quam tulit in niveis regia visgo comis.
Virgo pudicitiae custos, et coniuge Baccho
Digna neingrato consociandaviro.
Aspice quam pulchro conianx Titonia vultu
Praevia Luciferos mane reducn equos.
Illa tamen Seoie sessum cemplexa maritum,
Non dubitat casto teadere membra toro.
Haud igitur tantum foedos ostentar amores:
Optima proponir sed documenta, Rolus.
Dixerat et primoiam fol flagrabat in ortu,
Occultans radiis astra minora, suis.
Factaque iam propior nobis erat hospita tellus.
Flavus atenosa quam secat Albis aqua.
Clara salutabam iucundae lumina terrae,
Quosque tenet doctos Leucoris alta vires.
At postquam notae successi moenibus urbis,
Hospitii subigens dulcia tecta mei:
Tradita sunt nobis tua dilectissime Cuno
Scripta, sed ardoris nuntia scripta novi.
Namque Cupidineis tua pectora laesa ferebant
Ignibus, optati festa parare tori.
Me quoque mirantem submissa voceregabant,
Ut canerem taedae carmina laeta tuae.
Quid facerem? dudum mefortia gesta vocabant
Marchiadum, versu concelebranda meo.
Quo tamen ingenui tutarer nomen amici,

Pangebam celeri carmina pauca cheli.
Colloquium repetens quod cum Parnasside Nympha
Huc mihi tendenticulta perarua fuit.
Hoc igitur, quamquam vena non divite cultum,
Mittimus ad thalami publica festa tui.
Et per amicitiae sanct. ssima iura rogamus,
Ut studium mentis paruaque dona, proles.
Sunt ea parua quidem, sed convenientia sponso,
Cui datur astriferi sidera nosse poli.
Cetera coniugibus fatali foedereiunctis
Debita Chesselii Musa Pelasga canet.

Ad Paulum Praetorium et Thomam Matthiam.

Res ea, qua brutis homines praeftare videntur,
Est animi sensum prodere posse sono.
Inque vicem sermone frui: quo conditor orbis,
Nos voluit laudes commemorare suas.
Possumus hiaec omnes distinctas edere voces,
Ceu duce natura patria quemque docet.
Maius at est quid dam facundae gratialinguae,
Quam natura parit, perficit artis opus:
Quam iuvat et longi confirmat temporis usus;
Thesaurus variae cognitiones alit.
Haec est, quae dictis animos et pectora mulcet
Er gravitate sua regna ducesque regit.
Magna quidem res est, et quam contingere paucis,
Tullius, eloquii norma parensqe monet.
Nec tamen idcirco penitus studiosa iuventus
Deseratingenii semina nota sui.
Ast ea doctrinis et rerum divite cultu
Excitet et mentis dotibus addat opem.
Saepe stylum vertat, Cicerronis scripta frequenter
Perlegat, et leges Quintiliane tuas.
Nam mediocris habet pulchiam quque dictio laudem;
Haud licet orator quilibet esse queat,
Frgo mihi quamvis meliori carmina vena,

Labra Medusaee fonte rigante fluant:
Attamen et numeros recte tractare solutos,
Et studeo lingua non rudioreloqui.
Utque probem vobis, elari virtute patroni,
Hoc studium quanta sedulitate colam:
Offerro succincta scriptum brenitate libellum,
Iungere qui pulchre verba solura docet:
Et monet ut certis oratio finibus orbem
Conficiat numeris et bene mixta cadat.
Parua quidem fateor sunt haec elementa; sed illis
Commoda, iudicio, qui sapiente carent:
Quosque ferax aetas nondum formavit et usus;
sed fandi primum quos tener urget amor.
At nos, docta quibus dicendi copia dudum
Suppetit, haec placida sumere mente velim.
Quae sincerus amor vobis, quae recta voluntas,
Tradere me studio simpliciore iubet.
Aspirate precor, teneroque favete labori,
Fertilior cultu dum mihi fiat ager.
Tunc etenim vobis etiam donabo quotannis,
Divite proventu qualiacumque feret.
Vester erit merito fecundi fructus agelli,
Adiutus vestra quem bonitate colo.

De coniugio Sebastiani Coleri, et filiae Pauli Praetorii.

Musa veni plectrumque mihi citharamque sonantem,
Suggere, sunt agili pauca canenda cheli.
Dum me clara tenet fumantibus Halla salinis,
Atque Sigismundi Regia celsa Ducis.
At non Marchiacos proceres aut proelia dicam:
Gesta Cupidinea sed nova bella manu.
Ille puer veluti nil non temerarius audet,
Sic etiam salae saepius arua petit:
Nympharumque choros iaculis facibusque lacessits
Mox etiam iuvenum fortia corda ferit.
Est meneras inter forma pulcherrima Nymphas,

Ad liquid Suevi nata sonantis aquas.
Hanc mate, primo recte formavit ab aevo
Ac docuit sanctae relligionis opus.
Conscia, blanditias, tenerae vel munera lanae,
Non verum pulchrae viriginis esse decus,
At castos mores, et pectora plene pudoris,
Et praecepta Dei quae reverenter ament.
Paruit haec, coluitque Deum, coluitque parentes,
Atque verecunda plena pudore fuit:
Aversata terum, taedas exosa iugales,
Perpetua cupiens virginitate frui.
Quid tamen haee prosunt, Salae stagnantis ad undas,
Sic capitur flammis parue Cupido tuis.
Iamque velut ftipulae, subitus quas corripit ignis
Ardet, et in molli pectore tela gerit.
Legitimique petit socialia vincula lecti,
Annuit et votis docte Colere tuis.
Nimirum sic fat a iubent: obsistere fatis
Nemo potest: leges dant pia fata toris.
Est decus in primis laudata virgine dignum,
Quo veneranda trahunt Numina, sponte sequi.
Nec tamen est post hac cur aversetur amantem,
Vir bonus illius dum cupit igne frui.
Quem genus et pietas, et honestae gratia formae,
Inclita quem virtus alta sub astra vehunt.
Est celebri de stirpesatus, qua murmure rauco
Labitue et vitreas Sala fatigat aquas.
Pattico natus de sanguine, moribus ornat
Et genus et patria stemmata prisca domus.
Ingenuas coluit de voto pectore Musas
Hic ubi Leucoream perfluit Albis humum.
Perdidieitque sacri celeberrima dogmara Iuris,
Quicquid et interpre, Bartolus artus habat.
Curigitur talem fugerer pia virgo maritum,
Non nisi qui tali virgine dignus erat?

Egregium certe genetum tibi fata dederunt
Paule, decus Musae praesidiumque meae.
Qui socero felix tanto, celeberrima famae
Munera te propter cur mereatur, habet:
Ecquis enim laudesque tuas et nomina nescit
Hîc ubi subiectam despicit Arctos humum?
Te grave iudicium, gravis et sapientia caele
Aequat, et ingenit fertilioris honos.
Te veneranda fides, Astraeaque conscia resti
Ornat, et est vitae sola magistra tuae.
Consiliis adiuta tuis Respublisa crescit:
Exulat et pulsa cum levitate dolns.
Ipse Sigismundus vicina praesul in ora,
Suspicit ingenii maxima dona tui.
Crescite felices hedere; consurgite lauri,
Hoc etenim cingent vivida serta caput:
Quae numquam caries aut invidiosa vetustas
Atterat, aut flammis deleat ignis edax.
Tempus erit, sisata volent, quo carmine longo
Enumerem laudes, inclite Paule, tuas.
Nunc Sponsi celebrandus honor: cui fata dederunt,
Ut possit tantiluminis esse gener.
Quam bene coniunxit castos Deus aequus amantes
Quam bene coniunxit mente fideque pares!
Hic est verus amor quem concitat inclita virtus,
Hic est, qui longo tempore duret, amor.
Ergo quid exsultas puerinsidiose Cupido,
Cuncta putas armis qui tribuenda tuis?
Est Deus, est pietas, qui connubilia curant
Foedera, qui nutu pectora nostra regunt.
His ducibus thalamo iunguntur bina iugali
Corda, quibus citharam nostra Thalia movet.
At satis est tibi Sponse datum: Deus arbiter aevi,
Attribuat taedis omnia faustas tuis
Et fecunda tnifaciat connubia lecti,

Acligetun, nimi pectora iuncta fide.

Ad Henricum, Baronem a Starhemberg etc.

Regibus in precio quondam divina poesis,
Romanas aquilas qui tenuere, fuit.
Dicitur Augustus, curis quandoque solutus
Carmina victrici composuisse manu.
Vertit Arate tuum Latio sermone libellum
Caesar, evi nomen Teutonis ora dedit.
Uttaceam reges alios, fortesque monarchas,
Carmina iucundo qui cecinere sono.
At, ceu prisca fides decrescit et inclita virtus;
Sic etiam Phoebi gloria priscaiacer.
Iamque fere nemo generoso stemmate natus,
Pangere versiculos non sibi turpe putat.
Ipse tamen, generose Baro, flos optime vatum,
Diligis Aonii dulcia serta chori;
Blandaque natino deducis carmina fluxu,
Nec sinis ingenii dona perire tui.
Mactenova virtute! piae tibi praemia dudum
Pierides, famae pempora longa parant.
Perge, nec exemplis aevi movearis iniqui,
Spernere quod Musas nobile ducit opus.
Perge, nec inceptum stud orum desere cursum,
Eximios reges quos imiteris habes.
Ecce tibi wltes meditantur carmina vati;
Teque decus Phoebi praesidium que vocant.
Te mea versiculis veneratur Musa Latinis:
Cheffelius Graiae consonat arte lyrae.
Esse velis igitur constans Heliconis alumnus,
Actibi devotas sem per amare Deas.
Sic tibi faustus eat, qui iam novus incidit annus:
Sic tua sit longo tempore salua domus.

In nuptias Iulii, Ducis Brunsvicensis.

Tempus adest, veteri praedictum carmine vatum
Quo genus humanum damna timere decet.

Nec levis est ratio: mundus graviore senecta
Iam labat, et finem sentit adesse suum.
Saevius inde fremit Stygii vis impia regni,
Et miscere simul fasque nefasque parat.
Labitur in praeceps vitiis ignobile vulgus;
Et reges passim tristia bella serunt.
Transeat ô utinam bene sexagefimus annus,
Et miseras clades leniat ipse Deus.
Pestem, bella, famem, pertendunt sidera caeli;
Sidera venturi nuntia saepe mali.
Rauca sed ad Suevi quis pulsat tympana ripas,
Hic ubi septem vir Marchio sceptra tenet?
Quid scnuere tubae? quid ferrea tela? quid hastae?
Pectora magnorum quid coiere Ducum?
An novus hostis adest qui proelia dira minetur,
Improbus Arctoos et populetur agros?
Non ita causa duces melior coniunxit, et illos
Nemo cruenta feri Martis ad arma vocat.
Sed pius Elector celebres iubet edere plansus
Dum festum natae conubiale parat.
Hinc sonus. hinc varii referentes proelia ludi:
Hinc proceres cinctos agmine circus habet.
Aspice: nobilitas concurrit grandibus, hastis.
Hic cadit, hic ficto victor ab hosteredit.
Consequitur vulgi murmur; ferit aethera clamor
Et Sprea caeruleas consonat inter aquas.
Atneque Pieridum citharas et carmina vatum.
Hos inter plausus conticuisse decet.
Nam decus est, taedis illustribus addere cantus,
Etresona priscos voce referre Duces.
Saepius ad mensas hymenaea que divus Homerus
Gaudia, sublimes edidit ore sonos.
Et veteres Troiae cecinit Priamique labores,
Quidve Pelasgorum gesserit acre genus.
Cadme tuas ipsas taedas adiere Camenae,

Ornantes thalamum voce decente tuum.
Gum Thetis Aemonia nupsit pulcherrima regi,
Lusit inaurata doctus Apollo cheli.
Ergo tibi Princeps etiam facundia vatum
Seruiat, et Sponso tarmina digna canat.
Gare Deo Princeps Guelphorum certa propago,
Quis tibi non promptus laurea donat ferat?
Cum faveat sacris tua mens heroica Musis,
Et cupiat doctos inter habere locum?
Qui colit Aonidas, ver erandaquenumina Phoebi,
Participem nostri muneris esse decer.
Ac mihi sit quamvis non duleis gratia venae,
Nec flust ad numeros copia larga meos:
Attamen amplectar qua tepietate fideque
Simplice me studio significare iuvat.
At vulgata winus, minus et peregrina canemus;
Sed genitum vestra stirpe domoque Ducem.
Scilicet insignem Guelphum; qui nominis huiu:
Sextus in hac ipsa nobilitate fuit.
Ut fuerit divi Conradi Caesaris hoftis,
Utque Suevorum sit populatus humum.
Utque mora belli tandem superatus et armis,
Tradiderit domlno moenia capta suo.
Utque sub extremam tanti certaminis horam,
Coniugis ereptus sit pietate suae.
Digna cani pietas, pietas dignissima caelo,
Tu mihi materies carminis huius eris.
Sed prius hostilis referam primo: dia belli
Et qua sit sezie res agirata canam.
Rogerius, Siculas qui gessit sceptra perurbes
Huius diffidii maxima causa fuit.
Nam que Rainoldo fatali morte perempto
Iustitia Calabros qui moderatus erat;
Mieinuasit opes quibus est Apulia felix,
Es Salentinos milite pressit agres.

Fortia sed metuens Romani Caesaris arma,
Te sibi foederibus iungere Guelphe parat.
Nec mora, legatos mittit, qui talia firment,
Et moveant animum dux generose tuum.
Hinc monet, ut contra Romanum ducereregem
Agmina, se netuos suppeditante, velis.
Non fuit hoc frustra; quod Caesaris ante potestas,
Praecipue Guelphis, invidiosa foret,
Ergo viros sub signa vocat celeberrimus heros,
Nota quibus duri proelia Martis erant.
Et fortes conscribit equos; Siculum que ferocem
Admovet, et vires Ausonis ora tuas.
Hunc quoque Pannoniae rex auxiliaribus armis
Adiuvat, et belli sumptibus addit opem.
Suevia iam dudum totis extertita campis,
Dicitur ingenti contremuisse metu.
Mox etiam late grassari fulmina Martis
Vidit, et exustas flevit ab hoste casas.
Magnanimus contra turmas educit equestres
Caesar, et haud segnes ad fera bella manus.
Classica nam quoties diro clangore sonabant,
Caesare non ipso promptior alter erat.
Viribus invictis igitur pugnatur ucrimque,
Tingitur et roseo sanguine pinguis humus.
Nec tamen eventum belli cognoscere promptu!,
Saepius amblguo Marte furente suit,
Dumprope VVinspergum tandem victoria Regi
Annuit, et causa pro meliore stetit.
Guelphus in hancurbem totum deduxerat agmen,
Propugnans fessis praesidioque locum.
Nec tibi dire capi potuissent moenia Caekar,
Ni fuerit Guelpho perniciosa fames.
Dira fames nocuit, late grassata per urbem,
Quae fregit vires, optime Guelphe, tuas.
Sensi ut hoc Caesat: tradi su b vincula lussis

Mox sibi o im prima nobilitate Ducem.
Attamen uxores precerum ditcedere tuto,
Ceu perhibent belli iure decere, tulit.
Concessitque simul generoso corpore ferrent,
Aut humeris, quicquid sum ere dulce foret.
Protinus humectant mactonae fletibus ora,
Er feriunt maesta pectora fida manu.
Felicesque vocant, quas occulat arida tellus,
Participes tanti nec sinat esse maii.
Ut medio coiere foro, stetit inclita Guelphi
Uxor, et effusis ora rigavit aquis.
Hinc air ô sociae, lacrimis imponere finem
Nos decet et miteris addererebus opem.
Nil prosunt lacrimae: prosit generosa voluntas,
Quae studeat victos eripuisse viros.
Gestemus medios humeris dilecta per hostes
Pignora, nec pariant arma corusca metum.
Diripiat miles gemmas, et nobile quicquid
Urbs tenet: haud luctu sunt ea digna gravi.
Dummodo seruetur thalami pars altera nostri,
Nec fera captivo corpore vincla gerat.
Sic ait: atque humero Guelphum sustollit: at illam
Feminei sequitur tota corona chori.
Quaeque suum gestat (pietas haec quanta?) maritum,
Ac tenet amplexu pignora chara tori.
Exitur porta: castris excita iuventus
Advolat, et rerum prae novitate stupet.
Ipsem et imperii moderator spectat euntes,
Miratus tantam matribus esse fidem.
Protinus hostiles animes deponit, et iram
Non patitur tristes evomuisse minas.
Namque virens oculos color ut delectat: ut aures
Musica concentu nobiliore capit.
Sic movet humanas virtus heroica mentes,
Ac veluti captas sub sua iura trahit.

Amplius haud odisse potest rex optimus ho es,
Ornat os tanta quos pietate videt.
Ipsemet idcirco matroaas ore salutat,
Et fortes animos iustaque facta probat,
Non tulit hoc rectis in fensa Calumnia rebus,
Sed ruit in tales irrequieta sonos:
Siccine matronis astu violare doloque,
concessum leges deditionis erit?
Siccine te Caesar ludet manus ante rebellis,
Ausaque nunc fraudes voluere mente novas?
Femineos licuit cultus efferre: matitos
Par fuerat poenas, quas meruere pati.
Quod si lentus eris proceres punire superbos,
Maiestas regni concidet ampla tui.
Sic ait: at Caesar magis haut sermone movetur
Quam scopulus, rapidi quem ferit unda feti.
Vittutisque decus generoso coede volutans:
Vicit, ait, pietas; mens inimica iacet.
Amphinomo quondam flammae cessere furentes,
Extulit v? Carana dispereunte Patrem:
Et mea non cedat virturibus ira? nec hostem
Iusta sinat laudis, commoda ferte suae?
Instabilis res est hominum forruna: proinde
Parcere devictis regia corda decet
Haec ubi dicta: vocat Guelphum proceresque potentes,
Quos insectatus fulmine Martis erat.
Et veniam culpae tribuit, donatque salutem,
At sibi praestantes iungit amore viros.
Splendida quin etiam matronis munera praebet,
Culta quibus pietas ingeniosa foret.
Principe digna uro clementia, proxima Divis
Numquam Letheis illa tegetur aquis.
Vos quoque feminei clarissima lumina coetus,
Posteritas omni tempore grata canen
Non minus acpriscas, memorat quas fama, Sabinas,

Proelia confiliis impediisse suis.
Aldus est sexu muliebrinobile factum,
Reddita quo terris pax veneranda fuit.
Post etenim semper concoidia fiema ligavis,
Mutua consuetos bella movere Duces.
Tanta fuit quondam virtus Germanica, tantum
Colta fuit pietas, candor et alma fides.
Gratulor ergo tibi Princeps illustris Iuli
Has generis laudes et pia facta tui.
Et precor ut proavos imiteris fortibus ausis
Virtutem studionec leviore colas.
Est decus Heroum claro de sanguine nasci:
Maius at est propria vincere laude genus.
Tu quoque Sponsa, Ducum de stemmate nata potenti
Proponas animo facta probandatuo.
Et celebrem tanto digneris amore maritum,
Quantus in antiquis matribus ille fuit.
Fluta nec hîc moneo. virtus innata supremos
Vos laudum titulos ipsa parare docet.
Accessit pietas et disciplina politos
Quae facit, et mentes non sinat esse feras.
Ergo Deum potius votis ardentibus oro,
Uttribuat vestro nil nisil laeta toro.
Coniugium res est pulcherrima, grata Tonanti.
Coniugio nexos curat amatque Deus.
Ille vagos poenis gravibus compeseit amores:
Castaque ceu mens est, pectora casta probat.
Hec ego dum meditor. Suevi resonantis ad undam,
Perstrepit ingenti Principis aula sono.
Concentusque tubaevarios et tympana miscent;
Mox etiam ducit laeta iuventa choros.
Occule Musa lyram, modus est et carmine dignus
Vestes aula breves et breve carmen amat.
Et iam blandus Hymen redimitus frondibus astat,
Iuncturus Tyrio corpora bina toro.

Ergogradum vertas algentis ad Albidos amhem
Inclita qua coetus templa novenus habet.

In nuptias Thomae Matthiae et Ursulae Meienburgiae.

Est mihi, qua gelida; perlabitur Odera valles,
Hortus, odoriferam consitus inter humum.
Quem sacra Caliirhoe formosis irrigat undis,
Et variis pictum floribus esse facit.
Fluribus; unde parent castae sibi serta Camenae;
Saepius invitat quas levis aura loci.
Plurima lurgit ibi ramis felicibus arbor,
Mitia cultori poma datura suo.
Non rosa purpureo Veneris conspersa cruore,
Non rosa, quae Cygnos vincere possit, abest.
Tollit honoratam genialis amaracus herbam,
Et spatium violae, ros que marinus habent.
Hîc ego non raro, solem fugientibus astris,
Fronde super viridi carmina docta cano.
Tunc ibi nocturnae lucent in gramine guttae,
Ac tenero passim gutture tinnit avis.
Forte sed ingredior dum mane virentia Tempe:
(Extulerant radios vix bene solis equi.)
Quatuor insignes vestigia ducere Divas
Conspicor, in ripa lene-sonantis aquae.
Prima videbatur sapienti praedita vulta.
Etgravis incessus, nigraque vestis erat.
Gestabat gladium, libramque secunda bildancem;
Tertia sed clypeo tecta Virago fuit.
Quart, verecundo faciem suffusa rubore,
Spectabat roseam, plena pudoris, humum.
Esse Deas patuit: non quas Barnassia rupes,
Aut nemus, aut florum copia latga fovet
Nec vaga quae ducunt per flumina molliter aevum.
Nec quae fontani gurgitis antracolunt.
Virtutum fuit ille chorus, ovas dulcis honestas
Iungit, et officii non violatus honor.

Tum prior itmipiens Prudentia talibus infit
Nox fugit, ac tenebras discutit alma dies.
Iam decus arboribus rodit, et sua gratia campis,
Explicat albentes iam rosa laeta comas.
Dum premitur coeta tellus caligine, rerum
Nulla venustatem quae celebretur, habet.
Sic ubi morte virum castissima deserit uxor,
Tota domus maesti signa doloris alit.
Contigit at viduo postquam nova nupta cubilis
Cuncta placent, habitu conspicienda nove.
Incipe Callir hoe laudatas voluere lymphas:
Quae canimus, longum tem eminisse decet.
Tristis erat nuper Thomae domus inclita; rectum
Qui colit et nobis annua sacra facit.
Hîc ubi Marchiaci regalem principis aulam,
Consiliis, opera, dexteritate, iuvat.
Quod fatis erepta foret pulcherrima coniunx,
Margaris; eximio Margaris apta viro.
Ursula iam saevos minuit suavissima luctus,
Apportans domino gaudia larga suo.
Incipe Callirhoe laudatas voluere Lymphas:
Quae canimus, longum te meminisse, decet.
Tempus adest, dulci quod foedere iungat amantes
Hoc est quod plausu Marchio tota fremit.
Quod calamos et plectra movent quos numina Cirrhae
Vocibus aut numeris erudiere suis.
Fallor? an et nobis taedas celebrare ingales
Fas erit, ac laetos accumulare sonos?
Fas crit: et Sponsi quaecumque canemus ad aures,
Forsitan Aonidum turba diserta feret.
Incipe Callirhoe laudatas voluere lymphas:
Quae canimus longum te meminisse decet.
Urbs vetus imperii, priscis habitata Cheruscis,
Qua nemus Hercynium surgit ad astra, iacet.
Tyriget um fines claudit, vicinior axi,

Huic Boreae nomen sustinet atque domus
Consul in hac rerum sapienter flexit habenas,
Edita sub lucem quo patre sponsa fuit.
Quem latet eximium Meiburgi nomen, alumnum
Quem fovi gremio, mater ut ipsa, meo?
Fida comes, dux fida fui, rexique regentem.
Me sine non multum publica frena valent.
Incipe Callirhoe laudatas voluere lymphas:
Quae canimus longum te meminiffe decet.
Quam bene prudenti prudentis filia sponso
Traditur! est aliquid nubere velle pari.
Nec tamen hanc solum commendat fama parentis;
Sed laudes titulos proximiores habet.
Est formosa, decens, casti studiosa pudoris,
Atque Deum sancta relligione colit.
Si satis ingenium si candida pectora novi,
Diliget haud facta simplicitate virum.
Incipe Callirhoe laudatas voluere lymphas:
Quae canimus longum re meminisse decet.
Inclite virtutum cultor, celeberrime Thoma,
Sint procul a vestro sit mala cuncta toro:
Accipe, quae cupimus doctas audire Camenas,
Nominis ac laudis non nisi plena tuae.
Tu decus es nostrum: per te mihi gloria surgit,
Et maior solito conciliatur honos.
Matchia te merito veneratur numinis instar,
Suspiciens animi splendida dona tui
Incipe Callirhoe laudatas voluere lymphas:
Quae canimus, longum te meminisse decet.
Especula veluti crudeles praevidet hostes,
Quem retinet patriaecredita cura suae:
Sic tu ne capiat saevas respublica clades,
Prospicis, et longe damna futura vides.
Consiliis turbata levas molimina rerum,
Semper et e claro pectore fundis opes.

Hinc te saep petii longinquis hostis ab oris,
Ut queat oraclis cautior esse tuis.
Incipe Callit hoe laudatas voluere lymphis:
Quae canimus, longum te memimsse decet.
Quod fuit Argolicus inter Neleius heros,
Qui fimul et sar ier s atque disertus erat:
Quod fuit Alphonsi pra stans Pontanus in aula:
Hoc est apod dominum dulcis alum ne tuum,
Tu potes eloquio reges mulcere potentes;
Nec tua prudenti pectore verba carent.
Ipsemet imperiite rector honoribus ornat,
Qui dare vittute praemia iusta solet.
In cipe Callit hoe laudatas voluere lymphas:
Quae canimus, longum tememinisse decet.
Ergo tibi sapiens etiam quod contigit uxor,
Magne vir, et meritis vix habiture parem;
Gratulor, et superos votis ardentibus oro,
Ut tua sit felix et sine lite domus.
Lite domus careat, nec suspicionibus ullis:
Rodantur sancti foedera pacta tori.
Eximium decus est non in sipientia iungi
Pectora: sed praestat non violatus amor.
Incipe Callithoe laudatas voluere lymphos.
Quae canimus, longum te meminisse decet.
Talia finierat prudentia: subicit illis
HosAstraea loco conveniente sonos.
Dum premit imperio stridentes Aeolus Austros,
Phoebus et obliquo lumine spectat humum,
Concinit arbora Pandione nata sub umbra,
At que alias dulci carmine vincit aves.
Cum ruit e nigtis effusus nubibus imber,
Et furit humentes Africus inter aquas.
Illa fugit, latebrasque petit sub montibus altis,
Pro volucrum cantu ventus et unda sonant.
Sic ego dum placidas oinarent otia terras,

Et mentes hominum iungeret alma quis?
Dictabam populis leges atque aurea iura;
Et nonnulla meae gratia vocis erat.
At postquam scelerum tempestas perculit orbe,
Vera que virtutis gloria pressa fuit:
Disce ssi petiique polum, qua illustre Bootae
Sidus, et Arcturi lucida flamma micat.
Maesta diu plenas spectavi sanguine tertas
Et semper vitiis dedita corda novis.
Hic ruit in ferrum: leges precio ille re fixit:
Hostibus hic patriam vendidit aere suam:
Hic thalamum natae violavit: at ille parentem,
Ad stygias diro vulnere misit aquas.
Saepe tenebrosis obte xi nubibus ora;
Et dolor his oculis applicuisse fuit.
Saepe Deum supplex ad fulmina iusta vocavi:
Poscebant poenas talia facta granes.
Ille sed ultricem lente procedit ad iram;
Quaque sinunt, animo: ad meliore trahit.
Felix, qui Domini monitis non denegat aures,
Illius at prompto pectore iussa facit!
Hunc aeterna manet fecundo copia fructu,
Huic Deus innumeras addit et auget opes.
Felices etiam terras, quas alma voluntas
Muminis, et legum norma verenda movet!
Has effusa Dei placido clementia vultu
Aspicit et summa posteritate beat.
Ergo quod extremo nutantis tempore mundi,
Marchia iusticiam cum pietate colit,
Atque viros curae quibus est custodia legum,
Educat, est summo terra probata Deo.
Me quoque Divorum dilecta retraxit ab oris,
Hasque mihi, sedes incoluisse placet:
Quas rigat aeternis pulcherrin, et Odera lymphis.
Sucuus, et heroum quifovet amne genus.

Non etenin plures legum tenet ulla peritos
Terra, nec est claris tam celebrata viris.
Quis tamen his sumptus atque otia grata ministrat?
Quis facit ut passim candida iura sonent?
Sceptriger imperii septemuir talia praestat:
Atque Sigismundi cura benigna ducis.
Hi veluti fas omne colunt aequumque tuentur:
Sic legum studiis dedita corda fovent.
Praemiaque at tribuunt sanct ssima iura professis,
Qualia vix alio novimus esse loco.
Sed qua laude veham, cognata stirpe creatos,
Hic ubi flaventes Marchia pandit agros?
Te praeclare voco Praetori, teque Mathia,
Per vos iustitiae non quoque languet honor.
Per vos prospicitur ene turpi cedat honestum,
Neve sit in precio fraus et iniqua fides.
Vos animos populi regitis, procerumque potentum,
Legibus ut mores convenienter eans.
Floreat ut iustus; comitetur poena nocentem,
Et procul improbitas exulet atque dolus.
Hinc omnis tellus gelido quae subiacet axi,
Vos velut heroas semideosque colit:
Vestraque divini cantant praeconia vates,
Virtutum testes quos iubet esse Deus.
Praecipue sacros dum nunc meditaris amores,
Iusticiae Thoma Pieridumque decus.
Candida, prosequitur, te carmine turba bonorum,
Carmine, patrono fausta precante suo.
Ipsa ego laude tuum tollo super aethera nomen,
Ac celebro thalami foedera sancta tui.
Hic ubi dicta notant Musae, castique poetae,
Ad quorum Viadrus carmina sistit aquas,
Talia iactabat liquidas Astraea sub auras:
Excepit, fortes quae, des, Marte facit:
Qui patriae fines ultricibus asserit armis,

Bellaque sincera pro pietate gerit;
Hunc merito laudes et gloria stipat ovantem,
Euehit et forti pectore dignus honor.
Non etenim Divum nisi munere bellica virtus,
Quae pugnet causa pre meliore, datur.
Nec tamen idcirco virtutis fama togatae,
Est minor, aut clarum nomen habere nequit.
Si quis enim rerum com missas tractat habenas,
Et gerit haud humili publica frena loco:
Huic varia illudunt pestes, quas vincere magnum
Est opus, et celsae robora mentis habet.
Quid non ambitio fucataque gloria tentat?
Quid Venus atque auri perniciosa fames?
Quid: non ira, malum quo non crudelius ullum?
Et quae praeterea monstra referre mora est.
Qui pedibus victor subiecit talia, fortis
Hic mihi, magnanimus quique vocetur, erit.
Amphitryonia des, cunctos superare labores
Qui potuit, molli fractus amore fuit.
Magnus Alexander cui rotus paruit orbis,
Et Veneri et vino pectora victa dedit.
Non tulit ingentes iras Telamonius Aiax,
Ira fuit tanto perniciosa viro.
Aspice sed Thomae fortissima corda Mathiae
Qui procul a bellis, otia pacis amat.
Hunc non blanda Venus, non irae sfulmina frangunt,
Altius at vitiis nobile pectus habet.
Dumque alii venantur opes, venantur honores;
Promovet hic summo munera grata Deo.
Arque pias artes; et dulcia numina Phoebi
Nutrit, ut Hetruscis regibus ortus eques.
Ingenio quoscumque videt praestare, tuetur;
Nec sinit indigna conditione premi.
Has fera barbaries dudum venisset in oras,
Subiciens regno Marchiea regna suo;

Ille nisi Accios ducens in proelia vates,
Adsereret forti Musica castra manu.
Dum feret idciteo Iaures Parnasia rupes,
Dum rehert algentes Odera flavus aquas:
Non minus ac belli celebre s virtute canetur,
Qua sos mane rubet quaque recondit equos,
Pinis erat dicti: coetu tacente sororum,
Candida Sophrosyne talia voce refert:
Ut matura suos commendant pondera tramos,
Quae gerit effusis arbor pacae comis:
Haud secus est decori soboles generosa matitis,
Mutuus amborum quam generavit am or,
E regione, quibus prolis non ulla creando
Cura, quibus duro frigore corda rigent:
Hos similes nullis fecundo floribus horto,
Et similes truncis stipitibusque reor.
Tristis ager, nullas qui mittit in aera fruges,
Tristis homo sobolem quem generate pudet.
Ipse parens rerum quem fidera cuncta tremiscunt,
Pectora legitimo iussit amore frui.
Aeternumque probat castas in pectore flammas,
Quas regit et sancti flaminis igne fovet.
Nam velut humanum sincero diligit aestu,
Nec sinit adversa sorte perire, genus.
Sic quoque scintillas puri mortalibus ignis
Indidit, ut passim mutuus extet amor.
Quin etiam lecti suavissima foedera sanxit,
Quae voluit certa relligione coli:
Ut duo concordi gauderent corpora nexu,
Corpora perpetua consociata fide.
Scilicet haec ratio sacrae pietatis alumnos
Sufficit, ac vero pignora grata Deo.
Cum sine coniugiis priventur honoribus arae,
Et queat humanum non superesse genus.
Adde quod has extra leges moremque ingalem.

Exaudit prona non Dem aure preces.
Res pia coniugium caeli se nubibus infert,
Et canit antori carmina laeta fuo.
Quare virtutes aliae sine honore iacebunt,
A quibus abfuerit connubialis amor.
Nec mihi Matthiae tantum benefacta probantur,
Quae tamen eximium promeruere decus:
Quantum castus amor, licitos qui respicit ignes
Et petit amplexus Ursula casta tuos.
Perficit hic alias laudes iustumque Tonanti
Efficit, et celsa sistit in arce poli.
Pegasides Musae, thalamo praebete pudico,
A onias violas, Aoniasque rofes:
Vosque piae Charites pacem donate beatam;
Floreat ut veris sponsus uterque bonis.
Talia cantabant, Mecoenas optime, nuper,
Insignes animis et pietate Deae.
Quae mox arboreis incide carmine truncis,
Iamque tuum nomen quaelicet arbor habet.
Si libet, et rerum concedit cura tuarum,
Illa etiam chartis rite notata legas.
Non ego splendorem verbis caelestibus addo:
Sat bene, quae graviter dicta fuere, sonant.
Iamque valetudo morbis afflicta finistris,
Scribenti vires eripit et calamum.
Sis felix longumque vale, doctosque clientes
Protege: me dudum provocat atra dies.
Seu tamen Elysias veniam novus hospes ad umbras
Sive thronum summi numinis ante ferat:
Teque tuosque canam: nec me mors invida coget,
Carmina te meritis pangere nulla tuis.

Ad tumulum Sebastiani Gryphii, typographi Lugdunensis.

Ut cum tristis hiems algentibus arua pruinis
Urit, et est sterili frigore tacta seges:

Non violactellus, virides non educat herbas,
Omnia sed gelida sub nive squalor habet.
At simul incaluit Zephyris spirantibus aer,
Floribus et picto gramine vernat humus,
Sic fera Barbaries dum totum perculit orbem,
Pressit et indigno Musica plectra situ.
Nube sub obscura vatum iacuere libelli,
Nec fuit antiqui carminis ullus honos.
Cum tamen explicuit veloces Gryphius alas,
Inque suas aedes publica scripta tulit:
Noluit haec foedis torpere diutius umbris,
Sed velut in clara luce videnda dedit.
Hinc passim volitant gelido meliora sub axe
Carmina, Romulidae quae cecinere senes.
Atque tuo, Gryphi doctissime, munere vivunt,
Barbaries voluit quae dare saeva neci.
Iure tibi grates igitur studiosa iuventus,
Quam tua cura libris tot cumulavit, agit.
Ac tibi post obitum praeconia debita soluit,
Spargit et ad tumulum florea dona tuam.

In terminum Des. Erasmi.

Termine divorum, quo non constantius alter
In Capitolina restitit arce Iovi,
Quid facit ut clypeo modo continearis Erasmi,
Cum tua iamdudum templa fatiget humus.
Quaeque locum summo non concessere Tonanti
Membra, ruinoso pondere terra premat?
Scilicet ut nulli superum tua cessit imago,
Ignea nec manibus qui iacit arma, Iovi.
Sic eus et clari laus immortalis Erasmi,
Non aliquem, cui nunc cedere possit, habet.
Huius enim cunctas excedit gloria metas,
Fulget et in docto, non superanda, choro.
Hunc velut aethereum coluit Germania numen:
Quam Desid erii nomina iure tenet.

In draconem custodientem aurea mala, Felici Fidleri.

Ardua virginei conscendere culmina montis,
Culmina, praecipiti vix adeunda loco:
Non minor est virtus, quam custodita Draconi
Mala, triumphali diripuisse mann.
Gratior maior inest auro, sed gloria maior,
Nobile Daphnea cingere fronde caput.
Deque iugo malim Parnasi ducere Musas,
Atrea quam patriae mala referre meae.
Carole terrarum victor, ter maxime Caesar,
Tu facis ut studium suscitet aequus honor.
Praemia qui doctis non inferiora rependis,
Nec minus illorum scripta verenda probas:
Quam si pro patria victricia signa tulissent,
Ac referant forti clara tropaea manu.
Hercule sic dignos clypeos atque arma dedisti
Fidlero, Clariae qui decus artis erat.

In virum demetentem carduos Lamberti Distelmeieri.

Dum pia Marchiacas Astraea perambulat oras
Quam trahis ex alto dux Ioachime polo:
Demetit hic tribulos, et acutae cuspidis herbas,
Ne laedat teneros inclita diva pedes.
Illa refert populis felicia saecula, vates
Qualia Saturno rege fuisse canunt.
Macte vir ingenio, qui cum duce, iuris et aequi,
Sentibus obstructas non sinis esse vias.

De Livore.

Callimachus quondam succin cta poemata Phoebo
Fertur in Aoniis exhibuisse iugis.
Non tulit hoc livor: sed clam vestigia ducens,
Nobile turbato lumine vidit opus.
Nec mora, victori Pythonis vellicat aurem;
Atque poetarum non genus, in quit, amo.
Qui non tanta sono verborum flumina fundant,

Quando Cub undoso gurgite pontus habet
Talia dicentem, repulit pede divus Apollo,
Atque ait: invidiam talia verba decent.
Voluitur Euphrates late serpentibus undis,
Et sordes varias amne ruente vehit.
Parua sed haurit apis sacro de fonte liquorem,
Qui scatet exiguis, ad iuga montis, aquis:
Phoebe pater salue: disrumpere pessime livor:
Firma Cyrenaei gloria vatis erit.

e)k tou= po/nou kle/os.

Cum labor et virtus sponsali foedere iuncti,
Sensissent liciti gaudia casta tori:
Prediit in lucem, quae vertice sidera tangit,
Gloria, non alio progeneranda modo.

In poemata Melchioris Saveri.

Nobilis Amphion Thebanas condidit arces
Dum cecinit blanda carmina docta Chely,
Ac licet addictam vitiis insignibus urbem
Struxerit et plenas impietate domos;
Attamen illius viget inclita gloria cantus,
Res animo cassae quo potuere trahi.
Quam longe praestat Chelys intemerata Saveri,
Aedificat sanctae qua pietatis opus?
Quaque Dei cultus et sacri dogmata verbi
Provehit, ac summo numine digna canit?
Quod bene fi numeros spectes et amabile carmen,
Haec etiam lapides plectra movere queant.
Tales namque sonos blandis concentibus edunt,
Possit ut haud ullum Suavius esse melos.
Perge, fides quaso digitis pulsare sonoras,
Te quoque non tenuis fama savere manet.

De homine, ex Graeco.

Cum lacrimis natus, lacrimans exstinguor, et omni,
Paene mihi lacrimis vita peracta fuit.
O genus humanum lacrimabile, triste, caducum,

Quod viven, miserum post obitum cinis est!

In effigiem Pauli Eberi.

Hos quicumque vides non firmi corporis artus,
Quos tibi pictoris parua tabella refert:
Consilium perpende Dei qui splendida mundo
Visa, putat regno non satis apta suo.
Eligit infirmos, per quos Ecclesia Nati
Docta, salutarem possit habere sidem.
Illa et am praesens iuvat instrumenta salutis.
Praesidioque suo membra pusilla levat.
Ergo parua licet sit vox et corpus Eberi,
Ipse per hunc optat notior esse Deus:
Namque prius celebres docuit qui sedulus artes,
Aethereo sacras nectare pascit oves.
Quid spectas teneras artus? in corpore paruo
Saepe etiam pietas ingeniumque viget.

In pateram ab Electore Brandeburgico Ioachimo II. sibi donatam.

Pocula donarunt antiquitus aurea reges,
Si quis ab occiso attulit hoste caput.
At meus hic Princeps tali dignatur honore,
Barbariem ferro, qui pepulere, viros.

De celebritate nuptiarum suarum, ad eundem.

Principis officium, felices reddere cives,
Esse, ferunt Cyrum commonuisse senem.
Haec etenim res est, populi quae nutrit amorem,
Murus et haud regi fitmior esse potest.
Consilium sapiens igitur loschime secutus,
Coepta ministrorum digna favere, iuvas.
Nec tibi turpe putas, docti connubia vatis
Reddete legato splendidiora tuo.
A patre nil Princeps talis differre videtur,
Florentem populum qui cupit esse suum.

De nomine Lactantii Iohan. Codicis.

Candor, et innocuo regnans in pectore virtus,

Et probitas vates integritasque decent.
Fallor? an his auctus lactanti nomine donis,
Candida de niveo nomina lacte geris?

De nomine Codicii.

Omnia quod noris vatum monumenta priorum,
Nobile de magno Codice nomen habes.

Ad Richardum de Schulenburgk.

Dum via virtutis, multo superanda labore,
Te, magnis proavis orte Richarde, tenet:
Ne tua ne quaeso remoretur cepra voluptas,
Dulcia quae vigili retia mente struit.
Nam licet haec molles aditus ad inertia monstret
Otia, cultores visa beare suos:
Mox tamen in fandos gemitus fugitiva relin quit,
Seque nihil veri mellis habere probat,
E regione labor, virtutis ad atria ducens,
Difficili quamvis tramite carpat iter:
Suggerit optatos venturo tempore fructus,
Praemiaque extetno non peritura rogo.
Tu potius viridi patiaris dura sub aevo
Post modo quam turpi plena dolore feras.

Ad Matthiam de Schulenburg.

Planta velut subito liquidas se tollit in auras,
Nec patitur longae tristia damna morae,
Innumeros olim fiuctus paritura colono,
Et nemote in toto non habitura parem:
Sic, generose puer, teneris velocius annis,
Exeris ingenii splendida dona tui.
Signaque profectus fas haud incerta futuri,
Promptus honorati spem superare patris.
Perge piecor, verisque polo te laudibus infer:
Nil magis hac ortum nobilitate decet.
Ipse Deus vires etiam tibi corporis addet,
Ac tua praesenti numine coepta reget.
Non etenim frangi sibi dedita corda labore,

Difficili quamvis in statione, finit.

Epitaphium Melanthonis.

Da sancto lacrimas tumulo planctusque sonantes,
Et pia texilibus contege busta rosis?
Hac sub mole cubant veneranda Melanthonis ossa,
Hic antiqua iacet cum pietate fides.
Huc etiam posuit quondam sua membra Lutherus,
Ille reformatae relligionis honos.
Felices animae per quas Ecclesia Christi
Famaque Pieridum nobilis aucta fuit.
Quicquid habent artes ac triplex lingua politum,
Debetur meritis, docte Philippe tuis.
Ergo tibi numquam dignas Germania grates,
Immensum per te soluet, adepta decus

Ad Casp. et Frider. de Nostitz, Borussos.

Eximii fratres, quos mentibus insita virtus
Addictos vitiis turpibus esse vetat:
Ecquid adhuc Phoebi dulcem retinetis amoremt
Atque bonas artes vos den cisse iuvat?
An calor ille rcens, et feruida cura remisit,
Dum coliris vitreo moenia iuncta Nicro?
Non ita: nam studium fecundaque pectora novi,
Nobile perpetuo quae meditantur opus.
Si tamen et fas est currentibus addere calcar;
Hortor ut inoceptum perficiatis iter.
Atque Heliconiadum celsamproperetis ad arcem,
Quam tenet aeterno Gloria fultra throne.

Epitaphium Iohannis Langeri.

Sala quid insolitum tristi sub gurgite murmur
Edis? et humidulum condis in amne caput?
Occidit huic ripae Langerus, amabilis hospes:
Occidit heu florum quos fovet illa decus.
Quae tamen heic citharae? quis iungit carmina neruis?
Ereptum Phoebus Pegasidesque canunt.

Qui gemitus? luget defunctum candida pubes,
Ad pia cui ductor Phocidos antea fuit,
O multum dilecte cinis! tibi munera serus
Has etiam violas, haec tibi serta fero.

TOBIAE SCULTETI OSSITIENSIS.

Suspiria ad Sophiam.

Carmen I.

O Inter lacrumas Suspiria exhalata!
O corde imo Suspiria nata mihi!
Ite, meae quondam, Sophiae ehen! ultima dona,
Si potis illa meis inlacrumet lacrumis!
Adspiciat grandes, quas dudum perfero poenas?
Adspiciat, vitam quam miserabilem agam!
Sola potest, miserum heu! misero subducere fato;
Si moriar, tituli, ah! pars quota ei fuero?

C. II.

Adspicite, exhausto regnat mî in corpore languor;
Adspicite, in voltu nil nisi pallor habet:
In membris vis nulla meis; Vigor omnis ab ore
Exsulat; ex oculis nil nisi sanguis abit.
O vitam invitam! ô parcas mî in stamine Parcas!
Quid Sophiae, heu! sine Te duxero in orbe moras?

C. III.

Noctua, Partrimae Volucris dilecta Mineruae;
Inferiorne etiam Sors mea, sorte tua est?
Suspiras; Suspiro et Ego: Tibi gratior umbra;
Gratior umbra mihi: Tu gemis; Ipse gemo,
Sola sedes, Ego solus: luges lugeo et Ipse:
Ut tu sanna avium, sic ego sanna hominum.
Hactenus ambo infelices; felicior hoc Tu,
Grata quod es Dominae, Me mea tem nit Hera,

C. IV.

Quaeritis unde mihi Sophiae, quae Me unice amabat,
Sit nimis irato facta aliena animo?
Ipse Ego caussa fui: prior, hen! malesanus Amores
Deserui Sophies, Aphrosynae intuitu.
Quae semel ut placuit, iuga sub saenissima mittor,
Pectore Cor mî abiit, Lux oculis ropitur:
Ergo miser vinctus, vecors, et luminis expers,
Quo fugiam, aut abeam? Quid sapiam, aut videam?

C. V.

Agnosco et fateor, gravis est mea culpa, reliqui
Te prior, ô donis, Diva superba tuis!
Sed tamen ô paulum lacrumis si flecteris ullis,
Neah peream om nino, ah! ne a me abeas penitus?
Respice me paulum ô poe ns dabo quaslibet, Etror
Impulit hos oculos ora aliena sequi.
Nunc igitur coniuratos male perdere Fratres
Omn e sit arbitrii, dia tui, Sophie.
Quos malo aeternis mî caligare tenebris,
Quam momento morae destitui ore tuo.
Nam quid opus mî Oculis? fr non Te, oculissima cernam
O aciem potius torrida demat acus!

C. VI.

Aphrosynae blandos oculos vitare dolosae
Debueram, fateor: Qui tamen id pote erat?
Vitarem Aphrosynae fraudes? ter pessima sese
Quae furtim humanis illa tebrans oculis,
Tam subito penetrat praecordia capta venenis,
Quam subito virus nec Basiliscus habet?
Immo, quae citius longeque potentius ipsa
Moite incit multis tela datura necem.
Namque mala fiem ata manu mala Pacta recordor
Aphlosy nam hane inter Noctigenamque Deam?
Dixerat Haec rigidum ob vultum hortibilesque sagittas,
Nosti, me quantum par cau cant Homines:

Hinc fit, uti noster raras iam Cerberus Umbras
Terreat et Diti victima tara cadat:
Hinc sensim nobis regnum minuetus avitum,
Et raro accipiet debita naula Charon.
Nunc Te, Persephones per sceptra per illa Trifaucis
Obsocro terga Canis, quam potes; affer opem.
Est tibi, sitque precor, speciosae gratia formae,
Sunt Oculi, gravius qui feriunt ia culis:
Hos tibi Cerberea inficiam spuma: acrius urent
Et citius periment, annue, Diva, mihi!
Haec Mors: Aphrosyne, Stygiae devota Sorori,
Mox spicula ex oculis prodigiosa iacit:
Queis primum ceu grato aestu capiuntur Amantes;
Mox latebrosum imo pectore virus habent:
Nec mora longa; Lues consumit tabida mentem,
Ad Stygiam et gressu praecipiti urget aquam.
Ex illo, numerosa adeo Phlegethonte sub imo
Agmina transmisit portitor ille Charon:
Ut neque sufficiant loculi, quis naula recondat,
Nec dutare potis sit prior illa Ratis.
O Superi, Aphrosynam terris avertite Pestem!
Quae Styx non potuit conficere, illa potest.

C. VII.

Ergo mea incassum, Sophiae, Suspiria? eheu!
Ergo meis aurem ô dura negas precibus?
Non tibi credo, Adamas latitat praecordia circum:
Si tamen; et nostro sanguine mollis crit:
Fundere non dubito quem vel per mille pericla,
Dum modo mi ahi fiat copia parua tui.

C. VIII.

Heu fatum dispar! dum te, Lux alma, videbam,
Nox mihi erat media clarior ipsa die:
Aphtosynam vidi; vidi pro luce tenebras;
Nocte mihi media nigrior ipsa Dies.
Emoriebar item vivus, dum in Me sibi vixit

Aphrosyne; vixi mortuus in Sophie.
Heu fatum dispar! Nox altera, at altera Lux est;
Altera item Mors est, altera Vita mihi.

C. IX.

Dum Solam vidi Sophien; poteram Argus haberi;
Nunc sum Tiresiis caecior et Thamyris:
Punior immo etiam gravius; qui cassus oberro,
Quantumcumque negem, mente animique oculis.

C. X.

Gorgone proiecta quondam obriguere tuentes;
Quam vellem in Saxum vertier aut lapidem!
Ut sic nec sensus, nec mî dolor ullus adesset,
Quem turbati affert sollicitudo animi.

C. XI.

O Scytha, supremo magni quem vertice Mundi
Nox sex perpetuis mensibus una premit:
Fortunate nimis prae Me! Spes namque secundo
Semestri, parili lucoredire Diem:
Sed mihi perpetuae vivendum Noctis in umbra,
Lux Sophies postquam mî semel occubuit.

C. XII.

Ecce Dies Verni Zephyro comitante per Hortos
Pro diris Brumae frigoribus redeunt:
Ver pecus in pratis; Ver sentit in aequore Nauta,
Ver Camporum herbae; Ver nemorum volueres:
Verna micat cunctis facies; Mî saeva procellis
Saenit Hiems uni; me premit acre gelu.
Mî Soli Sol ille nonus nondum ortus; et illa
Veris amoena quies; Turba inamoena mihi.
Phoebe recens, Verisque tepor: Zephyrique Voluptas,
Et Flora: et Charitum triga venusta, Vale.
Quondam, dum Sophies mihi erat favor ille, fuerunt
Soles, Ver, Zephyri, Flora, Charisque mihi:
Nune, me deseruit quoniam fanor ille, supersunt
Nox, Hiemes, Cauri, Morta, Megaera mihi.

C. XIII.

O Cor, iam non Cor, misero hoc in pectore curnam nune
Heu mora vivendi tum diuturna tibi!
Quin norore, ut meritum es, quin oceidis, occide iam nune
Si semel, ut quovis ne moriare die.

C. XIV.

Si tibi, si ô Sophie, coner memorare doleres
Quos fero, cum verbis vita mihi omnis abit.
Caucasea sub rupe dedit rediulua rapaci
Iapetionid es viscera volturio:
Hunc tamen Amphytryoniades post plurima lustrs
Vinclorum expertes fecit habere manus.
Ast Ego perperua, ah! cruciabilitate peribo
Non periens, Soluas ni unica Me Sophie.

C. XV.

Aethnam non vidi, tamen Haec mî in pectore flagrat:
Nec salsum Mare, at id mî fluit ex oculis.

C. XVI.

Sirius ardores aliis, Hyas, uda minetur:
Dant aestum et pluviam Corque oculique mihi.

C. XVII.

O qui blanditulis inane flabris
Pererras, Zephyre, Aethereis voluptas,
Sic veris Dominum te amoenioris
Agnoscant Homines, Ferae, volucres,
Aeterno venerati Honore Numen!
Audis, quas habeam miser querellas,
Quae Suspiria pectore e profundo
Effundam vigil, omnibus sub horis,
Heu! meam ab Sophien; (Meam quid autem?)
Quam nuper temerario mihi ausu
Reddidi ex placida nimis severam:
Sit irata licet, nec tamen unquam
Saevas Tigridis attigit mamillas,
Nec praecordia habet rigente saxe

Fraemunita, nec auribus lateutes
Inhaerent chalybes: pati repulsam
Aeternam ut precibus meis timescam.
Ergo, mî Zephyre, aetheris voluptas,
Advertas precor aure diligenti,
Num quid illa queat boni aut benigni
Dicere, audit ubi meas Querellas.
Nuntii mihi si beatioris
Lator extiteris, tuos Amores
Cum Flora nitidissima, integella,
Omni vere canam lubens per hortos.

C. XVIII.

Ver mihi erat Sophie, nec me vocalis Aedon
Vincebat cantu vere tepente suo;
Nunc Aestas cum sit sine ea mihi; rauca Cicada
Vix etiam informi me aequiparet strepitu,

C. XIX.

Felices prae mei, Populi, quos Maenalis Ursa
Perpete subiectos frigore conglaciat:
Felices etiam, rapido quos Sidere Cancer
Aeternuum ambusto corpore torrefacit,
Nam vos aut solum Calor aut vehementia Brumae
Assueti exercet pro ratione loci:
Me neque sub ehelis positum, neque cardine mundi
Nuncque gelu cruciat, nuncque calor nimius.
Una redi Sophie: radiosque emitte priores;
Sic mea calfacies fomite membra novo:
Quae nunc maiori trepidant formidine, quam vel
Ulmus commotis concutitur follis.
Una redi Sophie, facilique allabere vento,
Lenibit flammas pectoris ille mei.
Non ita frugiferes exspectat hiulca liquores
Terra; nec egelidas Ceruus anhelus aquas:
Ut te mens aestu iam ferme absumta flagranti,
Quem cura innum eris concitst aucta modis.

O aurae ô flammae vis indivisa mihi adsis!
Sin; fieri neu cogor putrida terra, cinis.

C. XX.

Humida pugnabant siccis prius; At misero in me
Se inter conveniunt Humida, sicca bene:
Aestu cor nimio tostum senfim igne cinescit;
Luminaque ob lacrumas in latices abeunt.

C. XXI.

Corporis ad Solem positi Nil Umbra putatur;
Sed prae me felix Nil tamen id nimium:
Hoc Nihilum, quocumque pedum vestigia amatum
Fert corpus, lateri gaudet adesse comes,
Mi misero non esse licet, ubi vita vagatur
Illa mea; aut socias ire redire vias.
Hoc Nihilum est aliquid, dum Sol et terra videtur;
In nihilum hoc Nihilum Luce abeunte redit:
At vero Ipse, Nihil cum sim vel luce vel umbris,
In nihilum heu! nequeo prorsus abire miser.

C. XXII.

Dum mea me Sophie blandis feriebat ocellis
Perpes mî ex oculis illius Humor erat.
Pectora quomea sic senfim madefacta Vigebant,
Ut sani exstaret vivida vis animi.
Nunc mea se, Sophie, teneris dum avertit ocellis,
Omnis mi ex animo priftinus Humor ab It.
In chalybem aut Adamanta putem ut mî pectus ablsse,
Aut si Adamante aliquid durius ac chalybe est,
At minimo ictu oculi speciat me, mollius undis
Cor mihi erit, cera lenius et tenera.

C. XXIII.

Turtur ille, sonore mollicello
Indies tua fata qui gemebas;
Rostelloque decente murmurillans
E manu Sophies dapem petebas,
Quondam dum Dominae mihi favores:

Obliviscere nunc tnidoloris,
Et nostri memor, usque, nunc querellas
Maiores solito cie ac frequenter
Imo pectore prorsus ingemisce
Mecum una mea; Vita fors doloris
Recordabitur hinc, mei miserta:
Fors Suspiria quid tua impetrabunt!
Fors quaedam hinc requies meo labori!

C. XXIV.

Nobile Dictamni gramen petit anxia cursu
Cerua latus telo saucia facta novo,
Mi neque Dictamnum, Panace neque tota medetur,
Aegroto ô Sophie sola medela fores!

C. XXV.

Dum lucubratae lychnnis mala taedia noctis
Exigo et in questus pervigilo ipse meos:
En cir cumstre pitans multum trepidantibus alis
Accensos ignes Papilio im petiit.
A miser! a! flammae tantum in te dira cupido
Possit, ut vitro adeas exitium ipse tuum!
Fallor? an in me etiam tantum temerarius Ertor
Fecit, ut accirem sponte meum exscidium?
Dum Sophien linquens, inhio male cautus ocellis
Aphrosynae ô mentis lumina coeca meae!

C. XXVI

Magna minorque Poli Fera; lux certissima Nautis,
Indigne cuius vos premit ira Dei?
Ut tam de nobis meritas bene, prorsus ab undis
Oceani spernat, sicque alimenta neget?
Undarum si tantus amor, quibus ora rigetis;
Suadeo, furtim oculos adspicitore meos.
Tanta erit e lacrumis Humorum copia nostris,
Ut Ponti haut aliis invideatis aquas.

C. XXVII.

Ne mea mî bona, ne mea mî mala dicite; Eheu!

Utrisque omnis abit mî moribundo Anima:
Postquam abiit Sophie, Vita illa meae Uniea vitae,
Perpetuo exanimam sentio mî esse animam,
Sol, qui vitali vegetas Opera omnia flamma;
Luna Soror, bigis magna potensque tuis;
Et vos aeterni radiis tutilan tibus Orbes;
Aer, Terra, Ignis, Lympha. Valete mihi.
Deliciaeque hominum, montes; nemora, oppida, villae,
Rura, greges, quidquid denique dulce; Vale.

C. XXVIII.

Spes, Hominum nutrix, Spes ô mitissima divum,
Quae quondam in summa Pyxide sola manes:
Et vos, Mnemosynae Suboles, Charitesque Sorores
Ad me vos adeo quid properasse rear?
Fors, ut Cultoris funus miserabile vestri
Humidulis detur cernere posse genis!
Ite, meus quondam felix amor, ite Sorores;
Ite; manent aliis me nova fata locis.
Iam me Persephones non exorabilis aula
Irremea bilibus fluminibus capiet:
Non ego vos per humum solitas agitare choreas
Amplius adspiciam Triga decens Charit um;
Me circum iam Triga alia est; quae licia vitae
Heu non vertendo pollice rupta secet!
Non Ego vos Musae, proles dilecta Monetae,
Cantantes solitis a udiero modulis;
Ecce sonus iam longe alius trepidam involat autem:
Heu quantum a vestra dissidet ille chely!

C. XXIX.

Morta, nigra Taxo frontem redimita severam,
Ecquid adhuc cessas? nec tua tela paras?
Atratique rotas Currus, quibus incita praedam
Asportas, tristes in tua regna domos.
Deme; iam certum est, non ultima portio fiam:
Quamprimum exsuvias tu modo posce meas.

C. XXX.

Aphrosyne humani Generis communis Erynnis,
Aphrosyne, mortis proxima Caussa meae;
Adspicis haec? qualisque tuo Mens acta furore
Ante Homines exspes sudet, et ante Deos?
Egregios vero titulos et opima reportas,
Si miserae clueas Nex animae, spolis.
Ipse quidem morior: sed tu dabis improba poenas
Ultor ab Exsequiis exoriare meis!

C. XXXI.

O misella Anima! ô relicta ab omni
Spe, postquam Sophie illa te reliquit!
Immanere diutius sepulchro
Corporis potes? et meos laboores
Quos tantos fero perpetim intueri?
Quin abis? Sed et hoc times abire.
Quin age hinc abeas ab ima Lethes:
Ubi, ni Sophiae adferas favorem,
Aut te Ixioniae rotae man ebunt,
Aut poma abdita Tantalo sagaci.
O misella Anima! ô relicta ab omni
Spe, postquam Sophie illa te reliquit!

C. XXXII.

Luce carens, vitae que expers, loca foeda sepulchi:
Heic habito, humanis solus ab auxiliis.
Lux mî adimit lucem; vitam mihi vita; requiro
Dum mihi lucem aliam, du mihi vitam aliam.

C. XXXIII.

Mors. Qui sibi perpetuos Sophies sperabat Amores,
Hunc rapui, Sophies nescia, in hos tumulos.
Spes. Quae tibi perpetua abrepti monumenta putabas,
Hunc rapiam, Mortis nescia, ab his tumulis.
M. Qulicaptum eripias? SP. Quî? raptum perfida serues?
M. Mancupium Ille meum: SP. Mancupium ille meum.
M. Tun' Illum cures, Sophies quem cura reliquit?

Excidit eorgis in mea regna tuis.
Sp. Tuqi Illum teneas Sophies quem cura requirit:
Recidet e reguis in mea regua ruis.
M. Aut igitur mihi non darer Illum, aut semper amareis
Non bene Neglectus conveniunt et Amor.
Sp. Non bene synceti rimaris Pectus amoris;
Negligere interdum fingit ubi ardet Amor.

SUSPIRIORUM AD SOPHIAM Pars altera.

C. XXXIV.

UMbra exsule superis exculsa vagabar ab oris;
Donec ad infernas usque ferebar aquas,
Quis mihi tum sensus? quae spes? cum gurgite in imo
Mille modis miris adspicerem Furias?
Hinc iam portentosa Canis me Forma trifaucis
Terruit; hinc piceo Styx tenebrosa vado.
Cum non ulla super iam Specula, iamque inhuiaret
Cer berus horrendo gutture per tenebras;
Ad stitit en Sophie subito rerum omnium egenti;
Adstitit; et rabido vix tria Verba Cani
Dixit; at ille metu pavidus tetrum occupat antrum;
Et tacet; interea nos iter arripimus,
Non procul inde Charon cymbam imperiosus habebat,
Hle, novae viso Lucis honore, fugit:
Hinc Styge transmissa, Plutonia tecta videmus;
Sed mussat Pluto, muffat et ipsa Hecate.
Ergo Ego sic Sophia ductrice reversus ad auras,
Vix mihimet credens Vitam aliam stupeo.
Sophie. Sophie, tanton? Ego dignus amore,
Dignus ad infertas vivere perepes aquas?
Ofiant utinam Ora mihi omnia membia, quot usquam
Corpus habet; Sophien omnia ut illa canant!

C. XXXV.

Audierat Mors, me regnis abiisse paternis
Vel contra Ditis Persephonesque animum;

Nec mora, ter gravius ferientibus illa sagittis
Desubito nostros constitit ante oculos:
Praeque iris nil fata, manu iam tela parabat
Altera; lunatus iam nimis Arcus erat.
Sed fugiomiser, et clamo; fit que ipsa repente
Obvia mî Sophie; quam simul ac video,
Illo iter arripio, rapid ae de more Columbae;
Illius inque sinus protinus illatebror.
A! bene. vel minimo nequiit procedere gressu,
Usque adeo vultum, Morta, timet Sophiae.

C. XXXVI.

Ergo age ô Sophiae, faciem mihi redde priorem;
Vivere me sinito rursum in Amore tuo;
Ecce tuis humilis subdo mea colla Capistris;
Si cupis, et currum captus obibo tuum.
En tibi Me; ad lubitum vinclis me stringe; Tuum nam
Mancupium vivam, mancupium moriar.

C. XXXVII.

Ridentes Sophiae venustulaeque,
Phoebeisque, Genae, genis priores!
O pulchro mihi Sole pulchriores!
O puro mihi lacte purlorest
An unquam misero mihi licebit,
Post Suspiria tot mea, hoc in aevo
Non, ut ante trecenta Saviorum,
Sed vel unicum ut imprimam sabellist
Date hoc mî Suspirioso Amanti,
Nil dein, quidquid erit, patirocuso,
Quin sic, si, ha! peream, haut tamen peribo.

C. XXXVIII.

O quae Arabum neraus exhalas! ô quae ore semittis
Ver ipsum! ô Sophiae mellea Lingua meae,
Degustare aliquid liceat saltim, oro, Salivae!
Mucrone extremosas mihi quaeso frui!
Languentem sic namque Animam mî animabis; et omnes

Nectaris miecebras Ambrosiaeque dabis.

C. XXXIX.

Fallor? an argutis Sophie ad me ridet ocellis?
Basiolum et roseo porrigit ore mihi?
Iamne Aeheronteae formidem incendia flammae?
Cerbereum ve caput? Tisiphonesve manus?
Tu Caelum, tu vita mihi dulcissims; iam nunc
Dura prius Sophie, blanda mihi es Sophie!

C. XL.

O qui lampade fulgida
Umbrarum Vaga nubila
Ictu disicitis brevi
Bini frontis Ocelli;
Et me siderea precor
Illustrate parum face;
Restant mî tenebrae graves,
Quae maestum cor inum brant;
Per vos, credo Equidem lubens,
Lucem Cythia habet suam:
Per vos Cynthius aureo
Monstrat lumina curru.

C. XLI.

Mira queror; Non posse animo sine vivere quemquam,
Hactenus obtinuit pagina docta Sophi:
In me si est Animus, non vivo fi aufugit ille
Ad Sophien, vivo protinus absque animo.

C. XLII.

Tres Charites prisci Vates cecinere, sed uno
Saltim oculo Sophies mille habitant Charites.

C. XLIII.

Laetatur Clytie, pleno se flore refundens,
Sol ubi purpureis mane refulget Equis:
Et non laeter Ego diffuso pectore; cum iam
Te blandis Sophie mi admaveas oculis?

C. XLIV.

Ite Mathemici, turba ingeniosa, Polorum

Dicite diversa sub statione vices.
Dicite blanda Iovis quid primo Stella sub ortu,
Dicite, lentigradi quid velit ira Senis.
Dicite, quae Caeli domus aut positura Quietem
Aut sinat, aut turbet, dicite plura aliis:
Mî Caeli faclem, pofitus, legesque domosque
Fata, Necem, Sophies significant Oculi.

C. XLV.

O Dia Labra! ô Coralii aemula!
Vultus Herilis perpetuum decus,
Queis ipsa Sirenum Voluptas
Os Cypriae Charitumque cedunt
O Prata, vernis floribus obsita!
O et referti melle Favi Attico!
O Ilias iucunditatum!
O liquidi myrotheca Nardi!
O si mihi in vos sit penitus datum
Migrare; prorsus nescius ut mei
Tantum petam in vobis recessus,
Mancupium Sophies pesenne?

C. XLVI.

Ad Te me iubeas vel per freta rauca venires
O Sophie, stagnent igne licet, veniam!
Efficerent lacrumis oculi, ne flamma noceret;
Contra undas, aestus Pectoris ille foret.
Nec mî poscam aliquam sublimi e Turre Lucernam,
Quae mihi monstraret per vada Coeca viam:
Mî modo sint bini Dominae radian is Occlli;
Milleno valeat lumine nota Pharos.

C. XLVII

Sole sub adverso cumulos capit Iris aquarum;
Sed Sophie est Iris Pectoris una mei.

C. XLVIII.

Exprimere ausa manus Sophiae doctissima voltum,
Ausa quidem, minimum pingere non potuit:

Ille, Magistelait, Sophiam qui pinxerit, uno
Caelicolas omnes pinxerit intuitu!

C. XLIX.

Quid mihi prae Sophia magnum per inane superbis,
Argento nitidis Cynthia vecta rotis?
Tune tuam iactes formam? memor heu male Fratris,
Omnis ea unde tamen mutua sumta tibi!
Te semel inspiciat, Sophie, Fratremque Pudore
Prae nimio voltus abdet uterque suos.

C. L.

Sunt pulchri Flores, pulchrum Aurum, Sidera pulchra:
Sunt pulchrae Charites: Cypria pulchra, Dea:
Pulchrior at nimium Sophie meae Floribus, Auro,
Sideribus, Charisin, Cyprigenaque Dea.

C. LI.

Qui, quae sis, norit, non Mortes ille trecentas
Abnuet, ut, Sophie, te semel adspiciat!

C. LII.

Forte meam ut vidit Sophien Charitesa Triga,
Omnibus insignes erubuere Genae:
Et quid adhuc (dixere) pedissequa turba Diones
Mansimus? inventa est pulchrior ecce Dea!

C. LIII.

Sermones, roseo Sophies qui dulciter ore
Fundimini, quo vos indigetem titulo?
Aulae Caelestis cum vos pascatis Alumnos,
Non modo, carte, estis Mella, sed, Ambrosia.

C. LIV.

Non tibi non mea Lux, Oculorum in fronte gemelli,
Sed Magnes geminus Lumine pro gemino est:
Nam simul ac tantillum adeo me, Diva, tueris,
Protinus ad Te oculos mî rapis atque animum.

C. LV.

Ne, quaeso, ne Alios vel momento adspice paruo
Hisce oculis, Sophie; maceror invidia.

Nam quemcunquefemel Sophie intueris, matur:
Et quicumque semel Te intueatur, Amat.

C. LVI.

Hortule mî, Florae nil in felicior Horto,
Serva delicias, qua potis, usque meas:
Quae divina meae Sophies cognomin: gestant
Inscripta, haut ulla conteme randa manu:
Quas fimul ac placidi commoverit anta Favon I.
Mî Sophien Sophien protinus ingeminant.

C. LVII.

Phoebe, tui aeternum voltus iubar esse putabam
Ante hac, in Tenebris nunc miser ecce lates?
Respice, si me audis, quantum pote, respice Ocellos,
Queis radiat Sophie; Lux erit inde nova.

C. LVII.

Quid thyma, quid casitas, quid olentum germina florum
Vere novo tantum depopulamini, Apes?
Gignitis heu quanto nobis nova Mella labore.
Seci possunt sieri commodiere via,
Ecce Etenim unanimi Sophies petite agmine Labra,
In queis iam cum ipsis Mella parata favis,

C. LIX.

Acrius inspexit Sophien picturus Apelles:
Sed paene amisit prae radiis Oculos.

C. LX.

En ros is primum, Matuta iugalibus exit:
Tolle tuos sursum, Lux mea, tolle Oculos;
Cernis, ut Eoas pudefacta recogitet Undas.
Ut misera opposita nube latere cupit,
A! bene: nec stupeant viles tua Iumina Terrae,
Quando ipse adsurgit Caelicolûm ordo tibi?

C. LXI.

Nemorivaga Volucrium
Cita cibicupida cohors,
Age, vetera latibula

Renuite mihi penitus:
Pedeque celere nimium
In alia fugere loca
Lubeat; ubi Ego, ubique fit
Sophia mea faviloqua,
Sophia mea rosicoma,
Sophia mea animitraha.
Agite, metuite nihil,
Cavea coryligena ne
Capiat, inigat, habeat;
Cibus erit, uti Satias
Bona fuat, et Habilitas
Et in itinere agilitas;
Nec aberit et Hilaritas.
Modo mihi, Beneficii
Vice, recipite animitus,
Nihil aliud, et hodie
Canere modulo hilario-
Re, nisi Sophiam, et herulam,
Et oculiclepam Animulam,

C. LXII.

Iussus eram a Domina, curare negotia rerum,
Et fragili infidum puppe secare salum:
Dum redeo, vada coeca fremunt: Nox ingruit undis,
Deserit errantem Mensque Manusque ratem.
His miser in tenebris fulgorem Etymanthidos Ursae
Imploro et Fratres, Tyndari diva, tuos.
Sed nulla Ursa polo, nullum usquam Castoris astrum,
Aufertur rapidis avia cymba vadis.
Cum subito e Specula geminos ostendit Ocellos
Mî Sophia, obscuris Sidera bina viis.
Sidera non miror iam non visa illa fuisse;
Quae spes Nautarum Numinis instar habete
Nam Sophia praesente mea;non ausa fuerunt
Exserere astratum prominulo ore Capur.

C. LXIII.

Teque tuosque videns, Lux illustrissima, Ocellos,
Opto Naturae vertere iura meae.
Non ut nubipetae Volucris, quae lucida Solis
Tela videt contra, sit mihi acuta Acies;
Non uti sim Lynceus, cui, nil obstante domorum
Pariete, luminibus pervia quas que forent.
Non uti centoculus sim Custos Isidis Argus:
Omnia sunt votis ista minora meis:
Omnia sed fiant Oculi ut mihi Membra, vel ipse,
Sim quantus quantus, vertar in unum Oculum!
Tanta etenim lucent in Te Miracula rerum.
Ut nulli Humani sufficiant Oculi.

C. LXIV.

Age nunc iugalibus magnifice tenebri fugis
Sophie mihi veni, Nunc caput alma rosipeplum
Manifestiore profer per inania iubare:
Oculos uti meos proxima luminicupidos
Rutilance rectius lampade non solitum hilares.
E Tenim miselluli sic adeo Decus inhiant
Sophie Tuum, illud illustre, peren nimicum; Acie ut
Penitissima haereant; immemores veteris Heri:
Neque iam per aerem Nemnoniae rosidigitae
Videam videre velle ullum aliquem amplius aditum;
Nec ubi involuta Nox nigricolore diploide
Tenebras Polo soloque obicit Oceani genas,
Etymanthidos Ferae stellimicum caput avido
Cupere impetu; nec Oriona cinguligerulum,
Nec Heram Dem, licet frena habeat iubarifera,
Biiuges quibus superbos per inane regit Equos.
Rape Me Tibi; Tibi ô Me penitus rape Sophie!
Rape, quantum erit potis! me penitissimum in adytum
Iubaris Tui reconde ô Bona! Dque petenifluos
Radios mihi Tuos adspicere altivota Acie!
Oculis meis nec est, quod metuas nimis avidis;

Acie lusens carebo, licet optima fuerit;
Radiis mode Tuis inserar, implicer inigar;
Ero lusciosut ultro; immo ita, nulloculus ero.

C. LXV.

Nunc Tibi, perpetuo, Sophie, devotus Amore
Aram pro innumeris muneribus statuam.
In qua, pro stacte, casiaeve aut Thuris odore,
Suffimen tibi Suspiria nostra dabunt.
Hostia Cor tibi erit nostrum; non Vacca, nec Hircus:
Quae potiora feram munera, non habeo.

C. LXVI. et ULT.

Et iam pertaesus Vitae Mortalis amorem,
Hoc ipso Aetatis Vere nitente meae;
Cygneam ante comam vetulusque senexque; saturque
Terrenorum; Obitus expeto Ego ipse meos:
Suspito que ad Te, Sophia incluta; Suspirantem ô
Nunc etiam placidis intucare Oculis!
Da precor, ex Illis multum rutilantibus Ignem
Ipse mihi excipiam, quo cremer insolitum!
Ipse Pyra, ipse mihi Rogus, in cineremque redactus
Informi surgam de Cinere Alter Ego!
Heicque ubi desiero sic vinere, vivere demum
Incipiam! Sophie, si Tibi vivo; sat est.

In frontem Albi mei.

Quaeritis unde mihi veniat novus ardor habendi
Nomina Doctorum, signaque fida manus?
Quaerere nil opus est [(transcriber); sic: ] : Solis Lunaeque sororis
Stellarumque frui lumine quisque cupit.
Astra viri docti mihi sunt, quibus omnibus omne
Quod proprium est Astris, competit atque datur,
Astra suis viram radiis lucemque ministrant.
Provenit a doctis vitaque luxque viris.
Quidquid erit; Stellas alius Solemque requirat:
Sol mihi doctorum quilibet, alter erit.

Georgio Helfrico.

Saeva Helfrice tibi cum carmine vincla Parabam:
Utraque poscebat Lux hodierna sibi.
Cum me cara tibi, virgo pulcherrima vultu,
(Scis bene quam dico) visa monere fuit:
Vincula dem Virgo, des carmina Carminis auctor:
Et studeat dono quisque placere suo.
Carminis lgnaris ne gratia nulla puellis
Restet si iuvenis vendicet ambo sibi.
Subrisi, et vinclis, vel si lubet illa lacertis
Te liget: interea te mea metra ligant.

De Wolfgango Zundelino.

Italiam, illiusque Duces, decora, oppida, mores,
Uno si quis aves inspicere intuitu:
Non opus impensis multis magnoque periclo,
Et vitae et cursus, hesperiam videas.
Zundlinum intuitor, propius ve audito loquentem:
Unus is Italiae totius instar habet.

Eidem.

Oestro virtutum rapido, Zundline, tuarum
Percitus in campos plurimus aerios.
(Oris ubi decor ille tui succendit amore
Caeligenas que Deos, terricolas que homines.)
Iam raptabar humo; fragili dum consita cera
Remigia alarum me per inane ferunt.
Iamque videbantur caeli vaga nubila nomen
Atque ipsae volucres edidicisse tuum.
Sed dum laecicia nimium provectus inani,
Contingo propius iam magis atque magis
Lene perurentis iubat istud amabile flammae;
En vincla alarum delicuere mini.
Nec mora: praecipiti quatuor per inania lapsu,
Et terras casu non seviore premo:
Quae bene quod suberat; aliter cognomina et ipse
Fecssem tumidis, leatus alter, aquis.

Eidem.

Quorsum opus ellogiis aliis? te, Zopire, propter
Panorio Soles credimus esse Duos.

Amicitia.

Aeternas plerique timent in nocte tenebras,
Si clarum abstrudas Solis ab orbe iubar:
Verius at terrae metuis caliginis umbram,
Si sanctam e vita tollis amicitam.

Ioachimo Leemanno.

Nuper apud veteres potans Leemannus amicos;
Non qui habet, aiebat, nomen et omen habet
De me; tamdudum Vasalli nomina gesto;
Nec tamen est dominus qui mihi feuda locet
Audivere Deae; Pietasque ita farier infit:
Ingrate, amittas ne tus feuda cae.
Nonne tibi e puro purissima flumina fonte
A me fincerae relligienis habes?
Subicit alma Dice: fundi tibi divitis arua
Nonne dedi, Themidis qua speciuntur agri?
At nemus Aonidum, quae que inveniuntur in illo
Omnia concessi, Call epea refert.
Florida prata, venustatum, morum que puellis
Gratorum adieci, dixit amoena Charis.
Ex peregrinandi factae prudentiae amore
Tecta dedi atque domos; Experientia ait.
Obstupuit iuvenis, cernensque Deabus haberi
Quae sibi mobilia, immobilia; erubuit.
Ha bene sic Dominas, Dominos qui nescit, habete
Innc Vasallum teloachime nega.

Ad Sim. Ulricum Pistoris.

Ulrice o patriae ditionis adorea, magna
Pieridum et Themidos gloria, noster amor,
Aut si certus abis, et me rape in omnia tecum:
Aut in Nicriadum, ceu prius urbe, mane.
Neutrum opus est, inquis. quî dum? tibi linquo meum car:

Et prosi ciscenti cor mihi trade tuum.
Ha bene! sic ubi te Patavinus Brenta tenebit.
Scultetum adspicies, nec tamen aspicies.

Christoph. Pflugio.

Militat artis amans, et habent sua castra Camenae
Pflugi, crede mihi, militat artis amans.
Commoda militiae, studiis quoque competit aetas:
Haec odere senes: odit et illa senes.
Hic vigilat studiis vel multas noctis in horas:
Excubias castris servat et ille suis
Mittitur adversos miles speculat or in hostes:
In libris oculos sed studiosus habet.
Ille graves urbes; hic limina docta Sophorum
Obsidet hic gladios poscit, at ille libros.
Quis nisi vel Martis cultor vel Palladis aequa
Mente ferat tanti grande laboris onus?
Denique victricem fibi quaerit uterque coronam;
Hic animi studiis, corporis ille sui.
Diversum tamen hoc cito quod peritura reportat
Ille, sed huins opes non ferat atra dies.

Ad Sigismundum Burghausium.

Quaeritur an praestet Locuples indoctus et excors,
An vero docta pauper in arte potens?
Dives ait, pauperque negat: certamina crescunt:
Utraque pars caussam qua tueatur habet.
Dives ait; parat ex facili mihi census honorem
At tibi vix multo fama labore venit.
Pauper ait; non verus honos tuus ille vocetur
Quae venit ex studiis gloria, vera venit
At me, dives ait, quamvis rude pectus habentem,
Suspicit et prono quilibet ore colit.
Non me, pauper ait, mutant ludibria vulgi:
Pro veris falsas vulgns adorat opes.
At facit optatam regina pecunia vitam:
Menscontenta suis hoc mihi praestat idem.

At pulerum lavi numerata talenta metalli.
Condere, quae teneat me moriente nepos.
Pulchrius haeredi famae studiique paterni
Expers Letheae tradere nomen aquae.
Hactenus hi: sumtus mihi tu nunc arbiter esto
Burghusi, et caussa dic uter exciderit.

In Iani Gruteri animadversiones ad Senecam.

Huc huc Corcula, delicatiorum
Virginum, Sophiesque grandioris
Adeste, abripite affatim, rosarum,
Quantumcumque animoplacet, rosarum
Novarum, bisolorium rosatum,
Molyque et Panaces beatiotis,
Gruteri mei amabilem per hortum:
In quo iure equidem novam Hippocrenen,
Labra item nous, Plimpii liquoris
Capacissima; ubi vetustiores
Horae cum Chatisin manus lavabunt.
At vos progenies tene brionum,
Exeste, ite alio. putatis hortum,
Istum ter nitidum patere Asellis?

Eiusdem amicorum albo inscriptum.

Pagellae niveae venustulaeque,
Estisne, ut cupitis quidem videri
Pagellae? genitrice quas Papyro
Et lino genitore procreatas
Librarii manus artifex in hosce
Doctorum utibiles redegit usus?
Non, non: fallite quos potestis: an non
Ignorem? mera quippe vos Roseta
Tempeque ipsa cluetis; illa tempe
In queis nulla quidem errat atri vestis
Cadmi progenies; sed hinc et inde
Spirant Lilia, Rosmaris Thymusque,
Nardus atque Hyacinthus, et Rosarum

Hiantes Calyces, Amaracusque;
Quique sunt alii venustiores
Flosculi Zephyritidos pet hortum.
Imo adhuc ego vos minus minusque
Vel sic indigeto; Peplos vocabo,
In queis tot lepidum elegantiorum
Scintillat iubar, ut mî ocellulorum
Praestinguant aciem. viden' Smaragdos,
Sapphirosque Topaziosque et ipsam
Purpurantem Amethystum, et uniones
Candidos nimis et nimis rotundos?
Sed et sic minus est: magis putarim
Vos caeli esse plicatilis Volumen:
Nam quot, et radiis quibus corbscant
Heic stellae? rutilat micant Orion,
Arctosque altera, et altera, et corona,
Atque Atlantides inclitae, Cygnusque,
Quaeque lampadis eminentioris
Stellae sunt alia Polo hoc vel illo.
Sed nec hoc satis: imo vos cluetis
Pantheon: quot enim Deum ac Dearum
Formas intuimur per hocce templum?
Heic Saucus Fidius, duplexque Apollo,
Heic et Mercurius, Cupidoque ipse,
Sed bohus laculis bonis Cupido;
Heic mater Venus, at Venus pudica;
Heic Dice heic Charites, Novensilesque,
Divum quidquid et est venustiorum.
Ergo sive simul velitis esse
Rosetum, Peplus, Aethra, Pantheonque:
Seu magis placeat vel hoc vel illud.
Ter Saluete mihi! locique apertum
Date et mî spatium brevis, tot intet
Flores porperuo inclitos odore
Gemmas perpetuo inclltos decore,

Stellas perpetuo inclitos nitore,
Divos perpetuo inclitos honore.
Nam quamvis ego, quanta quanta nostri
Aestrmatio, iure sim putandus
Vilis nominis et pretii Ligustrum,
Notae Coralium minutioris.
Pleiadum Meropelatens sororum,
Semo non medioxumus Deorum;
Inter germina olentiora Florum,
Inter gemmea saecula unionum,
Inter Astrica signa tot plorum,
Inter numina tot Deum ac Dearum:
Tamen cum sibi me petat Gruterus,
Florum flosculus vuicus Gruterus;
Idem candidus unio unionum;
Idem fulgida Siderum corona;
Divum portio magna maximorum:
Ligustro ille dabit suos odores;
Dabit coralio suos decores;
Obscurae Meropae suos nitores;
Semoni (ha quis ero?) suos honores.

In Misomusum.

Quande erat Arminius Romanis terror et horros,
Teutona, ais, summa laude vigebat humus.
Quis tunc aut Sophien, aut molles noverat artes?
Qui bene torquebat spicula, doctus erat.
Nunc postquam Musaeque leves, nugaeque Sophorum
Venerunt, patriae gloria prisca iacet.
Verum est: sed redeant fuga luxus, nudaque mentis,
Simplicitas, fraudisque inscia corda fides.
Tum mihi crede, simul laus prisca redibit avorum:
Pectora, non artes, semina laudis habent.

In Pseudophilon.

Quid me iatn rides, cui sors incerta fugaces
Fertque refertque pedes, lubrica, coeca, levis?

Debebas potius sortis memor esse futurae:
An nescis pulso sole redire notum.

De Fabullo.

Saepe rogas fugiam cur semper ab ore Fabulli?
Surdescam, si illum vel semel audiero.

In Mathonem.

Belle Mathoni convenit cum coniuge:
Abite, non aequaliter qui dicitis
Hos coniugatos esse, sunt iuncti optime.
Sibi ex aliis furatur ille nam libros;
Sibi ex aliis furatur illa liberos.

De Poppa.

Ignem et aquam esse duo, quae purgent omnia; Poppa
Audierat: certe tentat utrumque modo.
Arripuit scabra ferrum rubigine laesum;
Arripuit maculis lintea crassa nothis.
Ferrum mandat aquis; rapidis sed lintea flammis;
Et neutri certam competit esse fidem.

In Killum calumniatorem.

Quidni? fama tibi consurget maior Achille:
Ipse homines lingua conficis: ille manu.

In Caeliam.

Caelia formosa est, fateor: sed quid iuvat, haram,
Deauratam porcus quam lutulentus habet.

Ad Ollum.

Mane lavas faciem atque manus; speculumque tueris,
Et pars vestitus ne labet ulla caves.
Improba sed vitiis intus mens pluribus horret:
Sic curas soleam, negligis, Olle, pedem.

Ad Baticum.

Ferme octoginta numeras iam Boetice messes;
Nunc quoque, ais, post hac sit mihi cura Dei.
Lando equidem sic nam Satanae mundoque sodali
Elos vini cessit, faex lutulcuta Deo.

De Mario et Caelio

Par opibus Croeso Marius, vult Irus haberi.
Par Iro Croesus Caelius esse cupit.
Quid precer huic hominum generi? siet Irus uterque
Alter uti vere est, alter uti simulat.

Vilitas Poetarum unde.

Quaerebam unde gravis Vatum contemptus et artis:
Cum vox nescio quae dicere visa fuit;
Quod rarum est carum estmimium vulgaria sordent,
Quis iam non dormit montibus Aoniis?

In Ollum.

Dextra tibi celer est, sed pes lentissimus Olle:
Ista sibi belle quei pote conventiant?
Namque manus, Olle, has celeres, si ad furta parasti,
Nonne times lentos, ne capiare, pedes.

In Lullum.

En vatum primum et solum sc iactitat esse
Urbe sub hac fama Lullus ovans Claria.
Quid? non miremur? si primus quomodo solus?
Sin vero solus, quomodo primus erit?

De regno conviviali.

Qui modo nobilium studiis, magnique Baronis
Usus, ad arbitrium magno in honore fui:
Regalesque inter mensas, luxuque potentem
Rex vidi imperio subdita qua que meo:
Nunc miser et tenuis soliaque indutus ab olla,
Sum quod eram nec sum quod tamen ante fui,
Ha sortes hominum, reddit quos una brevis lux,
E ducibus minimos, e minimisque Duces!

Ad Attalum.

Attale miraris quod non tua carmina laudem?
Ne laudes vereor carmina et ipse mea.

Iu Lullum.

Hoc agere est vatem; hoc vere est esse poetam,
Tres versus per tres gignere posse dies.

In inexorabilem.

En lacrimas Titii non adspicis ergo, nec audis?
Adque pedes etiam vis miser ille cadat?
Quid vero hoc monstri? caput aure oculisque carere?
Et pollere tuos aure oculisque pedes.

Ad Candidum.

Emendem haud multis tibi carmina facta lituris
Pro nostra rogitas candide, amicitia.
Quid faciam? res ipsa obstat: tamen ut tua iussa
Servarem, factum est: una litura modo est.

De Seneca Iani Gruteri.

Latinus iste, quem reducimus, Plato,
Ait fuisse supplicum miserrimus;
Neque ullius Librarii hospitam domum
Quivisse praeterire; sive Palladi
Sacra elueret illa, sive Murciae.
Et hoc negat feracis Alemanniae
Negare pulpita, obvis sque Pergulas,
Britanniamque, triplicemque Galliam,
Parentem lberiam, domum que Romuli:
Ubi iste, post Renatus, anta fuit
Neciva praeda: nam Neronis impia
Premente lege, barbara occidit manu.
Erasme Belga, Pinciae que municeps,
Tibi haec fuisse, et esse cognitissima
Ait misellus, et medelae originem
Tuo venire dicit ex acumine;
Tua obligata cura habere vulnera,
Sed inde tot notam imprimentium Manns
Perambulasse; sive forte dextera
Vocasset aura, sive saevientium
parum secundus incidisset in stylos:
Nec apta vota sospitalibus Deis
Sibi esse facta, cum veniret efivu
Novissime, huncad rsque candidum diem.

Sed haec pstus fuere: nunc amabili
Nitet vigore; seque dedicat tibi
Gruteri Apollone, an Gruterae Apollinis?

In eundem.

Hoc erat argutae Critices extollere famam:
Hoc erat illius verum aperire modum;
Dum tu progenies Charitum, fausto omine tantum
Aggrederis, magnum viribus ause, Sophon:
Quem Plato melliloquus, quem Stageireius heros
Dignantur lateri proximum habere suo.
Vulgatas aliis nugas, Apinasque minutas;
Magna decent magnes: maxima victor habet.

De eisdem.

Gruterus Senecam obscura Phlegethontis ab umbra
Dum vocat, Orcinis paene obit ipse vadis.
Namque illum sic Monstra premunt denso agmine, sicque
Circum urgent, ut vix iam foret ipse suus.
Sed bene! saluus uterque abiit ringentibus Umbris;
Ille Duce exsultans, ille suo Comire.

In eosdem.

Saepe equidem, fateor, multum indignatus abibam,
Horam erepturus cum tibi amicus eram:
Quando tot immersum curis, tantoque labori
Adfixum adspicerem, vespere, mane, caput.
Ergo, inquam, Musatum hortis Charitumque relictis,
Gruterum carcer sic Senecaeus habet?
Ha, quam erravi animo! Musae Charitesque trecentae,
Unius haud aequent delicias Senecae.

Mores huius saculi.

Frons hilaris; dulces oculi; blandissima verba;
Dextera pollicitis dives; inanis amor.
Mens fallax; sublesta fides, odiique latentis
Semina, laudanturiam mihi, mundus ait.
O Epichaeme redilnobis ô memnaso apistein
Inculcae aufugit candor et alma fides.

De Epistolis Christoph. Pflugii.

O malum facinus, bonae Tabellae!
Tam malus Pflugiusne? Gratiarum
Ille flosculus, ille noster ardor,
Velit vos lepidas, bonas tabellas
Doctas ingenuas, pias tabellas,
Duro durior ipse ab ungue rumpi?
Saevo saevior ipse ab igne advir?
Heu malum facinus bonae tabellae!
Sed scitisne etiam bonae tabellae,
Cur vos tam velit unguibus perire,
Cur vos tam velit ignibus perire?
Nostros novit inesse in iis amores,
Nostros novit inesse in iis honotes,
Iam si vos malus unguibus necasso,
Aut si vos malus ignibus necasso,
Honores etiam meos necabo;
Amores etiam meo: necabo:
Et desiderio calens recenti
Sic noctes crucier diesque in omnes,
Post ipsum me etiam miser necare.
Ergo vivite perpetim tabellae,
Ut vivant mihi perpetes honores.
Ut vivant mihi perpetes amores;
Ut vinam mihi perpes ipse in aevum,
Hos bonum facinus, bonae tabellae.

In Lullum.

O quantum est honinum venustiorum;
O quantum est hominum elegantiorum;
Ocius mihi duriter iacenti
Subvenite; miscllulo levatae;
Quem prostravit humi ille Lullus ingent,
Lullus octuplici pot ens sagitta,
Cote Barbarie beve expolita.
Qua mi iam ex anime latinitatis

Omnes eripuit bonos lepores,
Omnes eripuit bonos amores,
Omnes eripuit bonos odores,
Omnes eripuit bonos sapores,
Omnes eripuit bonos sonores.

Albo Sigismundi a Burghaus.

Quid tuo, decus ô vetustiorum
Stemmatum, decus ô politiorum
Burghause ingeniorum, ego ille cultor
Vestri nominis, inseram libello?
Tun' quidquam petis in tuum libellum?
Qui metotum adeo, haud tuo in libello,
Verum pectore in intimo receptum
Gestitas bonus, et dies in omnes
Futuri, scio, gestitabis aevi,
Quid ergo petis in tuum libellum?

Ad Ioh. Caselium.

Qui te, docte senex, suis medullis
Intimis penitisque non peribit;
Ille pectora aheneus, nec ipsas
Suadas, Veneresque, gratiasque
Et quantum est Heliconidum, peribit.
Tantum namque tibi datum est bonorum,
Ut si fors ego pessumo hoc sub aevo
Pessumos homines locatus inter,
Suadas, Veneresque gratiasque,
Et quantum est Heliconidum sororum
Perderem; tamen in tuo integello
Caseli, ingenio novas apisci
Inrarem liquido me eas potisse
Suadas Veneresque gratiasque
Et quantum est Heliconidum sororum.

Lullo malae mulieris marito.

Rugitu horrifico ferum leonem,
Lutratu assiduo trucem molossum,

Anguem perpete subito minantom,
Ingrato son tu molam obstrepentem
Malis, quam quod habes, habere Lulle.

Idea Amicitiae.

Quae virgo? mihi Amicitiae venerabile nomen.
Cur nuda? a me omnis debet abesse dolus.
Cur lacerum monstras pectus? coniungit amantes
Candor, et ex imo corde profecta fides.
Quid pudibunda tegis tenui velamine corpus?
Virtutis clueo non scelerum genitrix.
Marmote quadrato quid stas? aeterna tenaxque
Permaneo, ad variae Sortis utrasque vices.
Ad quid laeva probat subiectis ignibus aurum?
Rebus in angustis fit mea nota fides.
Cur nitet ar millis tibi dextra? ante ora oculosque,
Hac quem promisi, semper oberrat amor.
Quid tamen aeriam vitis complectitur ulmum?
Sis se coniungunt quos semel implicui.
Quid simplex turtur? quid psittacus Indicus ales
Concipiunt rostris foedera enmplicitis?
Non genus, ut gentem, peregrinauc nomina formam
Divitiasque crepo: sit modo candor amo.
Quid vero adspicio caelum, mare nubila, terram,
Oppidaque et montes, pascua rura; nemus?
Quid quid aliud gremio rerum Natura creatrix
Quod viget ac vivit, muneris omne mei.

Ad Sigismundum Burghausium.

Cum te, dulce caput, lucis pia mater in oras
Ederet, adstabant ex Helicone Deae.
Quarum quae vultu pulcherrima Calliopea
Tale tibi tenero concinit ore melos:
Salue Burghusiae gentis nous gloria, salue
Ingens Nobilium, Pieridumque decus!
Ut te nobilitas clarum tun reddidit ortu,
Sic te Pierides moribus et studiis.

Musas namque coles, rursusque coleris ab illis.
Haec tibi sit fati summa caputque tui.
Dixit et ex illo Puerum tulit impetus ardens
Musica festino per stadia ire pede.
Excultum celebris dimisit Nyssa, volenti
Excipiunt Nymphae Nicriades gremio.
Perge age nobilium decus illustrare: parentem
Eunomiam video iam nova serta tibi.

In Album Anshelmi Blankenburgi.

Nobilitas generis ribi prisca, Anselme: sed artes
Adice: dupliciter nobilitatus eris.

Poetarum raritas unde.

Perpaucos hodie Heroos mirare poetas?
Et pauci Heroum fortia facta patrant.

In Iani Gruteri Inscriptionum thesauros.

Nunc est legendum, nunc hilari manu
Voluenda charta est: nunc Latiaribus
Explere curiosiorem
Tempus erit dapibus iuventam
Antehac querelis prodere Gothicos
Iuvit furores, qui Capitolio
Urbique dementes ruinas
Fanus et imperio pararunt.
Intacta saevorum a grege Militum
Quaecumque restant abdita marmora
Lustrare fortunaeque priscae
Reddere nunc potuic Grurerus.
Vix Roma tantis sospes ab ignibus
Sibi ipsa credit: tam lepido omnia
Redegit in priscos decores,
Verus hic Italiae ruentis
Assertor: etsi Scaliger hinc suam
Ferit lure partem; nec minus inclitae
Debetur ob ius auspicule,
Vel serio capit corona.

Fatale nostro saeculo in intimos
Antiquitatis proruere angulos:
Convivorum alter latenteis
Mente cata repa lare ritus;
Alter iacentis Militiae decus
Novare tentat fortis, et abditas
Vulgare formas Machinarum:
Funereis alius sepulchris
Determinata morte potentior.
Priscos honores asserit, Omnibus
Gruterus antistans, feretur
Non humilem meritus triumphum.

In album Ioan. Timaei.

Cum nova Pandorae fabricarent corpora Divi;
Huc fertur partem quisque tulisse suam.
Mulciber Argillam, formosa monilia Peitho
Alma Cypris faciem; serta dabant Charites,
Cingula et ornatum Pallas, Tritonia virgo;
Blandicias, vocem, nomina, Mercurius.
Mi nova erit Pandora, liber quem cernis, amice;
Divorum doctus cuilibet unus erit.
Ille dabit Pietatis opus quod spectet; at ille
Quod vitam et mores, ingeniique decus.
Ille dabit leges Themidis, Sudae ille lepores:
Hic Charitum et Clarii dona verenda chori.
Fallor? an et melior mea erit Pandora priori?
Proderit omnibus naec: omnibus illa oberat.

Marco Olesnico.

Marce decus generisque tui, terraeque paternae;
Doctorum, studii nomine, Marce decus,
Quid petis a tenui, sic de me Fama, poetae
Fidae signa manus ingeniique notam?
Tun' medissimilem cupias? clarissimus ortu
Obscurum? ô rarae nobilitatis apex!
Scilicet insigni quo quis generosior ortu,

Haec mage demisso pectore et esse solet
Accipe nunc ergo quoduis, et plura petitis:
Nempe manum praeter meque animumque meum

Christoph. Wernero.

Quam lente acriam vitis complectitur ulmum;
Quamque arctis haerent claviculis hederae.
Tam tuns ille animus firmis compagibus haesit
In nostro: aeternos haereat ille dies!

VITI SEBALDI FRANCI.

I. Ad Cunradum Rittershusium.

GErmanae decus Hellados,
Musarumque potens, nec minus arbiter
Romanae Themidos cate,
Quam priscus solida meute Trebatius,
Rittershusiade, caput,
Praelustrisque Scholae Phosphore Noricae,
Altorfo iubar aureum
In terras pote qui spargere dissitas:
Seu nunc aequius et bonum
Permisces canoni iustitiae aspero,
Seu tu nunc scholicae rei,
Quantumcumque potest, commoda promeves;
Seu pure Aonisin facis,
Phoebum mellifluo carmine devocans
Parnassi facilem iugis;
Seu curam officii frangis ad horulam,
Solarisque molestias.
Aufer cuncta opera, et iam revoca gravem
Luctum pectore paullulum

Sopitum, atque tuos ipse doloribus
Questus iungelubens meis,
Componens habitum tein lacrimabilem,
Dum manes ego Lipsii.
Supremum cieo, et tristia naeniae
Accingor dare munera,
Ac fatum fleo, quod discrutiabili
Tormento fuit omnibus,
Ad plures penctrat cum se ita Lipsius.

II. Lessus.

Non ita letiferis est vocibus externatus
Ipse pater quondam Laomedontiades,
Cum pavidas subito miseri contingeret anres
Quod sua iam Graecis Pergama capta viris:
Ut mî fama atrex concussit pectora, Lipsi,
Cum te in communem diceret isse locum:
Et quamquam primae spernebam murmura famae,
Quod Taubmano anno, nc faceret veritus:
Heu tamen illa fuit Dodona certior ipsa,
Et nimis ex vero tota locuta fuit.
Tunc ego demeritos conabar dicere manes,
Et triste andaci dinidere ore melos.
At frustra ipse fui, non tuncdignatus Apollo
Me esset vel laevo luminis inruitu.
Nunc quoque vix timido rerum miscrabile carmen,
Mense tot exacto sedit in ore mihi,
Musarum si vulnus inelucta bile, tristes
Sique animo facies est meminisse meo,
Tunc mihi continuo duro cor vapulat aestu,
Saepe hinc infauste lumina rore madent.
Moeonide ô nostervix sti Rhodomane fuitque
Anno dinini Putschius ingenii,
Quem tamen ad superas reneca vit Barthius auras,

Marchiaco surgens Suada Venusque solo
Barthius, et docto mactavit carmine manes,
Dans sanctum maestas munus in exsequias.
Tu tibi nunc similes, Lisi deposcis honores,
Atque tua gestis carmina morte cani?
Heic fide seposita siticen Phymbraeus Apollo,
Praefica et heic Cleio rectius ipsa foret.
Non ego sufficio Phoebeae plebis homullus,
Nec potis est infans edere verba dolor.
Et minor hic animus capiat quam singula damni
Pierisin nuper quod Libitina dedit.
Iam sibi iustitium Phoebus ferale capessens,
Priuavit totam Phocida carminibus.
Alma tuum Lipsi, luget Germania fatum,
Et tergere genas creditur Ausonia,
Nobilis et sociat lugubres Gailia questus,
Inpartem luctus tu quoque, lbere, venis.
Et merito totus sumit lugibria mundus,
Sic merita ipsa tua sic benefacta volunt.
Qua se protendunt Lanae pomoeria linguae,
Ecce tuae apparet nobile mentis opus,
Sol oriens moriensque tun, forsque vitima Bactra,
Auxiliatrici convaluere manu.
Quin tum, cum primae tereres lanuginis annos,
Personam sumis Amphitrioniadae,
Et docteinarum, et pollenti robore crenae
Immanis lernam barbariae interimis.
Auctoresque sua, Genii vi luce redonas,
Et dextre Augustae consulis historiae.
Mortbus antiquis quî possit vivier, et qui
Stet verus priscae simplicitatis honor,
Quam Seneca ille tuus docuit sanctissimus! aureum
Ante obitus nobis hunc tua cura dedit.
Non secus ante necem ferale Caystrius ales
Ore canit iamiam deficiente melos.

O tibi, si licitum vitali vescier aura
Per fera Persephones longius imperia
Fecisses hominum quam tu bona plurima seclo,
Abs te fluxissent aurea quot monita!
Ceperat et multum iam spes quoque credula ment
Confore, fax ol um fulgat ut historiae.
Sed spes haec gravida in tenues evanuit auras,
Lethaeoqueiacer condita sarcophago.
Mergitur Oceano sic Inda merce faselus,
Ipseque meriator piscibus esca natat.
O spes humanas; saevi ô ludibria fati;
O Piteneae rata maligna rei;
Scilicet immitis dirarum triga sororum,
Non aliter miseros nos habet atque pilas;

III. Ad Naturam.

Ha Natura parens, Varronis funera numquid
Tu poteras nostri cernere siccocula?
Non poteras, ah quam crudi manifesta doloris
Signa per aestatem conspicienda dabas;
Continue obductus picea caliginis aethra
Cum pluvias iret Iuppiter in lacrimas.
Nunc quoque, pallent tristis proluget in umbra,
Ipsa tua, ô genittix Sal operose anima,
Non vero quîsti prohibere averteret atras
A tibi dilecto Morta manus capite?
In quod contuleras domorum vim ampliter omnem.
Quae sub lumine erant omnipatente Iovis.
At puto non poteras, animas quae singula rerum.
Vitali caussa hunc fortiter assere.
Cur, Natura parens, contractae portio vita
Diditur in mentes tam brevis aethereas?
Garrula at humano cornix non utilis aevo
Vivit, et est seclis vix moritura novem.
Ceruus in immensum vivaces porrigit annos,

Nec faciunt iremulos cornua iacta pedes.
Quae suas denata comas deperdidit arbos,
Induit in florem se quoque viva novum.
Purtiter antiquum serpens novus exsuit aevum,
Et posita pelle in secla redit iuvenis.
Repparat exsunias qui vivit odoribus ales,
Et vitam sumit mortuus e cinere.
Lipsius Aonil Phoeniae rarissimus aevis,
Defunctum vitae non remeabit iter?
Ipse Deus quondam miseris mortalibus alter
Musarum alter per benefacta parens
Lipsius, haud blandae repetet commercia lucis,
Atque erit Humanus vilior angue Deus?
Totque exantlatos noctuque dieque labores,
Disciplinarum tot quoque chiliadas.
Omnia ea, alma parens, ingrata atque irrita habebis.
Nulla que erunt tantis praemia pro meritis?
Ni ablatum nebis pensas meliore reposto,
Diceris racito dura noverca animo.

IV. Ad Deos Humaniores.

Phoebe, here Parnassi, nexusque sororie, fecit
Quo patrem novies diva Moneta Iovem:
Vos quoque inexoratae vis dolat improba Clothus,
Hen vobis estur cor quoque tristitia?
Lips I artus omneis nim pha Pimpleide loti
Lugetis multa tristia fata die.
Vos quoque, maiorum ô divum collegia, nobis
Credibile est imis condoluisse sibris.
In Lipsio Genium queritur sibi coesia Pallas
Ereptum vim omnem Iuppiter et Sophiae.
Indita conqueritur per se Cyllenius huic quod
Mortali Peithe Graeca Latina viro.
It formae Paphie quos aspirat honores
Lipfiadae, nimium iam periisse dolet.

Ista queri veris animis quis numina credat?
Et tamen hoc credat quis fimulare deos?
Di, an non hunc circum fremeret cum forsice Clotho,
Fortiter eduram continuistis heram?
Non datur hanc precibus mollire hum anitus ulli,
Ecquid ob hoc credam nil quoque posse deos?
Quid? Thraca nescltis melicis fors Orphea ab Orco
Impetrasse suam cantibus Enridicen?
Hippolytique ferunt laceri crudeliter artus
Nantem sulphureo iam Phlegethonte animam,
Arte Coroniden reduces statuisse sub auras,
Et iunxisse nigrae fila resecta colus.
Aesonis et sene dimissa cum sanguine vita
Tardavit Phasis carminibus Lachesin.
At tibi, culta Venus, quondam devexit Adonin
Non reditura feri publica cymba senis.
Qui bene quotidie de mundo Phoebe mereris,
Eximere infernis non Phaethonta potes.
Et tria colla canis vidit latrantia Linus,
Nec tua tunc valuit Calliopea chelys.
Tuque Pater divum, carum tibi Persca numquam
E Cotyreis sedibus eripies.
Aequius illorum vos fertis numina mortes,
Nam qui priva dolet, mitius ille dolet.
Ferrea mors postquam sed Lipsl clausit ocellos,
Flemus communis publica damna boni.
Lipsius ô melior quanto his! indulgeat ô si
Humano rursus luppiter hunc generi:
Illacrimabilium at si post quove pulla sororum
Stamina non ulli sunt soluenda Deo;
Hoc agite, Aonirsanctissima num ina caeli,
Usibus humanis prospicite ô melius.
Ne quoque Scaligerum proprii vis incita futi
Ereptum nostris obterat ex oculis.
Et Cassaubonum, qui anteit mortalia scola,

Cornipedes quantum Pegasus anteit equos,
Sol icrte aeri: nos homini seruetis in usus,
Quisque rogat, mens cui non tenebrosa data est.

V. Ad Iscanum.

O municipium ocelle suavis Iscanum,
Quondamque caelo ipso beatior sedes,
Quam villularum es nunc miserima, ut cunctos
Deos putare fit tuum in malum atque ipsa
Elementa conspirasse acerbiorioestro.
Qua vi bona tua lancinata Mavortis!
Te quantus olim exercuit Deus flammeo
Ardore tardipes, bonae auferens quaeque!
Vesaniensque spiritus Noti, quales
In te evomuit emoliens ruinam, iras!
Nunc etiam, apud te natum et in tuo eductum
Sinu, colentem perpeti unice cura
Herum caelox Charontis abstulit nigra,
Quem nulla post aetas dabit reducendum.
O grande fati crimen ô deos tristes!
Ne, te nefandis hic gravissimus casus.
Nubit tenebris, surgit et timor constans,
Non te redire posse perditam ad lucem.
O villa, luge Lipsium ruum, Phoebus
Et Noctiluca dum hoc in orbe mutabunt.
Hoc tu facis Silvane, finium tutor,
Lugubre cuius hinc videt piger vultus,
Et vitrearum Naiadum ô sacer coetus,
A morte domini iugirer doles iam inde,
Pectusque pulsas candidum et comam vellis.
Sic omne agelli mite numen et durum
Lipsi dolebit fata perpetim tecum,
Omnuncipium miserrimum Iscanum.

VI. Ad Posteritatem.

Hem facinus, Adriae quod unda nullius
Eluere potis est; Lipsium, dedit leto
Quem duriorum lex avara fatorum,
Patientiam indulgere num flagello est fas?
Sic bruta gens inequitet huic magistellum,
Sic nigra linguae probro circulatricis
Nostri serat secli alpha doctiorum illud,
Quod rumor alba Musicus vehit penna
A sole Eoo ad Hesperi plagas seri?
Sed grata tu mortalium propago si
Quae fors sequeris nostra secla vitalis,
Lipsi gravi partum labore fac nomen
Ut nulla taceat docta posterorum aetas
Et ne suprema hoc condiatdies atra
Oblivionis nube, plurimae en dona
Liquit Memoriae, veneuntque contra anrum,
Formica vel quod Inda misit invite.
Quam scripta conclamata saepe pertentans.
Vitam potenter ipse restitutum ivit
Auctoribus stupente patre Musarum;
Quae Philosopha mysteria ac opes sollers
Boni beato prodidit Genl ductu;
Et eloquentia sua quis aequaret,
Quae cuncta penna Lipsiana confecit?
His posterorum secla fruinini aeternum
Et aestimate dona Lipsii forsan
Quaeretis Hippocrenidas dehinc frustra.

VII. In Tumulum.

Quem Deus hoc Viduus priuavit luminis usu,
Huic vacuum Lipsio nunc tumulum statuo.
Hunc iam depositum tristes Heliconis alumnae,
Lavere in valido non sine cordolio,

Sustulit et supra genua hunc pollinctor Apollo,
Ungendo messes ipse ferens Gilicum,
Huius et in gelidis posuit suprema labellis
Olcula cum multis fletibus Euphrosyne.
Et mihi mittatur qui quaeso inglorius umbris,
Affectusque pios cur ego drssimulem?
Ergo mihi bustum vivo te cespite surgit,
Durus et egeritur mente mihi tumulus.
Laeserit hunc quisquis furiali percitus oestro,
Ille expers tumuli laeserit hunc tumulum.
Hunc ego perpetuum votivo carmine visam,
Februar cum maesta sunt peragenda die.
Huic iam, quod possum, do puras Albidis undas,
Do quoque Francoi pocula plena meri.
In super et tepido spumantia cymbia lacte,
Ad tumulum vergo sanguinis et paterans.
Cernuus et caput hocinvisa velo cupressu,
Suspendens timida lautea serta manu.
Lipsiadaeque precor puro de poctore manes
Non ullo ut facilis pondere terra tegat,
Quod si vilis ego, et nano si munere, tantis
Non dedero dignas manibus inferias,
Huc, Sibere, adsis, nostri flos unc Lycei
Et Latiae Cleius Graiugenaeque pater.
Ipse fave lingua placidamque precare quietem,
Salsamque in tumulum porrice lacrimulam.
Certe hoc pluris erit quam sic exsequalia verba
Milibus effundam versificator ego.
Quique facis mihi petpetuo bona plurima, quae non,
Crede mihi, sterili severis in segete,
O Taubmanne; tibi Europae cum doctior ordo
Acclamet laetum ter geminumque Sophos,
Carminis almitic manes dignare superbos,
Instaura mecum funcrcosque dies.
Caudebunt cincres ate sua nomina dici,

Si modo sensus erit sedibus Elysiis.
Ast egom, regressus fuerit cum florifer annus,
Et sese vario pinget odore solum,
Quae mea paupertas, manibus dabo lilia plenis,
Puniceisque aderit plexa corolla rosis.
Quin tumulo iniciam vel torum veris honorem,
Conducamque meo Chloridos aere operam.
Taliaque appensae perscribam verba tabellae,
Quae probet invitis manibus Uranie:
Natus in Iscano, at nunc Lovarii denatus,
Lipsiades, monumentum hoc habet ex merito.
Asole exoriente supra Maeotidi pludes,
Nem est hunc scriptis, qui exsuper are quiit.
Si fas scribendo caelesiia scandero quoiquam est,
Iluic soli caeli maxima porta mita est.

VIII. Ad manes Lipsianos.

Sancta Anima, Elysiis iam nunc tramissa viretis,
Quae facis, ut surdas onerarim questibus auras
Pluribus; ipsa perennantis mihi caussa dolotis,
O salue dubiis iam nil obnoxia fatis:
Quas trans Curarum Mordique cubilia vectae
Felices animas misit Proserpina doctas
Terribiles visu Orcinas aperire revebras
Lumine purpureo, sanctaeque inducere sedi,
Cuncta ubi sunt placida aeternum com posta quiete.
Elysiûm heic te circumstat pia turba Quiritum,
Heroumque acies densae, vatumque phalanges
Gaudent nectateo recum sermone fruisci,
Et te sic multo gratantur murmure ventam,
Qualitet obscura fundens examina nube
Mellifer in patulis exercitus obstrepit aruis.
Ante alios, queis se felicem Corduba iactat,
Augusta manes occurrunt luce beati,
Vindicias que suas divina laude fcrentes,

Inter odoratae felicia saecula laurus,
Multa tibi gratae deducunt carmina mentis.
Qum aliii indigetes, nati melioribus a ivis,
Cum Latiae solide staret sua gloria linguae,
Se debere tuis laetum Paeana canentes
Iam tibi, consensu testantur plurima curis.
O felix Anima, aeternae quam fulgura lambunt
Lucis, inexplicito vestitque Lubentia cultu;
Tu quamvis superas tuto nunc despicis auras,
Suspice si lubitum est, pavi um et genialibus effer
Te campis, praesensque audi, inclamabo supremum.
O Anima alma vale perque omnia saecula salue.
Et vos aeternum Manes saluete, valete.
Tuque iterum salue aeternum mihi, maxime Lipsi,
Aeternumque vale.

IX. Ad Cunr. Rittershusium.

Deficio, Rittershusi; pertendere non me
Mira ingenI sinit volentem tenuitas.
At merito cesso, res si ratione putanda;
Non attegrandus ore Lipsius meo est.
R ttershusi, innexecomas Peineide, quemque
Phoebi astuosa torret impotentia:
Tu potis es laudes aeternae insculpere cedro,
Manesque Lipsi inter refere sidera.
Quod si velle tuvum series densata laborum
Tardabit, optionem quaeso sumito,
Piccartum seu Virdungum, prô luppiterat quam
Inebriatos poculis Permessidum!
Post te luctificos divino carmine lesûs
Ad umbilicum qui queant adducere.
Tu sua cui Phoebus transcripsit, Scipio, regna,
Priscisque praeferende Scipionibus:
Numina et auspicium praeberes vatibus ipse,
Piasque commodares illis lachrimas,

Nae sic magnifico defletus Lipsius ore,
Si sciverit, nunc se fuisse gestiet.
Nec facere in superis plures optaverit horas:
Felix, ut esse nolit hic iam, qui fuit.

IOANNIS SECCERVITII VRATISLAVIENSIS.

Ad Ferdinandum, Romanorum Imperatorem.

FRaternos obitus tua quis mitissime Caesar
Miretur luctu corda dolere pio?
Ipse tuus magno cum fudens carmina planctu
Danubius querulis fletibus ora riget.
Nec tamen hîc nugae tantum, commentaque vatum
Absque fide veris conventente strepunt.
Ipse sacro Paulus testatur Apostolus ore.
Naturae gemitus rebus inesse suos.
Sed quia funebres luctus iam temperat idem
Danubius votis, ominibusque bonis.
Tu quoque (magnamimum quid enim prosternere pectus
Possit et invictum debilitare caput?)
Ferdinande tuae divino robore mentis
Solamenque tibi, sis columenque tuis.
Sic magnum fratrem non sentiat orbis ademptum,
Caefare fraternas fratre tenente vices.
Sic tibi natorum succedens digna propago,
Proferat imperium perpetuumque decus.
Praecipue tuus ille patrem, patruumque rependat
Carolus atque uctet nomina tanta mori:
Dum tandem nostro stratuatur meta labori,
Seu pater aut natus, pe ficietve nepo.

In obitum Caroli V. Pathologia Danubii.

Ferte Parter gelidae tristi sub sidere brumae
Danubius voluens animo ventura sedebat,
Candentem glacic barbam sparsum que pruinis

Os humen que gerens: dependet corpore vestis
Crassiot, et multo nebulae se densat amictu.
Curas ipsa movet Pietas, qua maxime sceptris
Ferdinande tuis, partoque exoptat honori
Successus retum stabiles: et foedera pacis
Germanis renovans, ut dulci munere rertis
Marte fero saevos possis excmdere Turcas.
Quas te solicito versantem pectore curas
Cogere concilium; et re um iam tendere summae
Consulere in medium spe multa concitus audit.
Ecce autem, vigili dum talia mente volmat,
Atque hucatque illuc animum rapit anxius omnem,
Ecce novum subito tristi subpectore vulnus
Nuntia fama adigit: caeli quae lapsa per auras
Hesperio procul orbe venit tua Carole maesta
Funera voce ferens et tantum lumen ademptum,
Austriadum summos caelo quod vexit honores.
Ergo funereos extemplo fundere luctus
Incipit, et querulis turbatus vocibus infit.
Carole tunc etiam Parcarum legibus atris,
Carole magne iaces, cuius sub legibus orbis
Stabat, et Imperii certas librabat habenas?
Quid nunc augusto regnans in pectore virtus
Proficit? exhausti quid nocte dieque labores?
Dum gerit haec pacem, manus at gerit altera bellum,
Et molem Imperii casus sustentat in omnes.
Gallia te quoties violento Marte petebat,
Victa dedit poenas, et lilia fiacta remisit.
Quinetiam tractum miseranda in vincula regem
Vidit, et avulsum solio, regnisque paternis
Caesaris arbitriis humilem defendere vitam.
O decus, ô cunctis laus anteferenda triumphis:
Reddidit incolumem clementia Caesaris hostem
Reddidit et regnis, thalamoque sororis amicum
Iunxit, et aeterno stabilivit foedere pacem:

Si non mens iterum laeva, aut mala fata repug Dut.
Quid tamen heu toties ne quicquam Galle lacessis
Victrices Aquilas? ter quam vis arma resumas:
Ter supplex, fractus que nimis pietate salutem
Caesaris invenies. has artes maximus heros
Suscitat antiquas artes: et parcere novit
Supplicibus miseris magnorum more Quritum;
Atque idem valida vi debellare superbos.
Seu ruat Ausonius, seu fortis in arma Sicamber,
Servari poterit veniat sucum bet in armis.
Ille truces etiam Mauros, regnumque Thynnissae
Fulmineis Aquilis exterruit: ille feroci
Iam fracturus erat, iam cornua fortiter Hebro.
Praedoque iam Scythicus, devastorque iaceres
Christicolûm Pannonque meas terrore remoto
Accoleret ripas: Pelopisque veterrima regna.
Et Macedûm tellus, altae que Propontidis arces,
Et dites Asiae campi, freta Caspia, Nilus,
Euphratesque tumens sub leges Caesaris irent.
Inde Palaestini vindex custos que sepulchri,
Undique purgato foedis latronibus orbe,
Fixisset magnum supplex tibi, Christe, trophaeum:
Niferta tempestas patriae effasa per oras,
(Heu dolor heu nostris immitia Numina seclis)
Coepta retardasset diris pulcherrima fatis,
Actioi cruili Mars saeuc cruore litasset.
Hinc etiam veteres attollens Gallia cristas,
Et subito obrepens morbis exhausta senectus,
Maius iter tenuit, maiorum praemia rerum,
Ergone Caesareos hîc longius ire triumphos
Invida fata negant? certe si insignibus actis
Sat laudi, patriaeque datum: si meta supremo
Figitur ista gradu, privato degere portu
Ipse parat primus, Mundique relinquit habenas
Magnanimo fratri: qualis cum pondere duro

Fessus Atlas vasto Alciden submisit Olympe
Ille suis humetis onus inconcussus adibat,
Ardua mutatas nec sensit machina vires.
At quibus ulterius poterit, fata improba, vestrata
Invidiam satiare modis? si ceptra reponit
Emeritus, si non aeterni culminis usum
Affectat placidus moderato pectore Caesar,
(Cum regnis alii incumbant sine fine tenendis,
Et prius extremo difcedat acerbus ab ore
Spiritus, imperii quam non saturanda libido)
Anne quiescentis saltem spatia ultima vitae,
Ingeniique nefas dulces producere curas?
Scrutantem magni leges ac sidera caeli,
Regnorumque graves casus, veterumque laborum
Acta revoluentem, votisque bonisque iuvantem
Consiliis chari laudes ac gesta Philippi.
Nec non fraterni molimina grandia sceptri.
Qualis ubi pelago ventos expertus et imbres,
Scyllaeique freti rabiem, vastamque harybdim,
Navita iam senior tuto colit oria portu:
Multa tamen dulces natos, charosque sodales
Arte monens fida clavi moderamina mandate
Heufera Parcarum vis et festina novendi,
Nescia fere moras. screptris solioque relictis
Cogeris et vitae nunc iura relinquere Caesar:
Annoso Pylium qui Nestora vincere cursu,
Tithonumque senem debebas optima Caesar.
Nec tua te pieras, nec mens excelsa, nec ingent
Dextera sive fide, duri seu robore Martis
Asseruit. sacrum mors importuna prophanat
Iustitiae columen, virtutum nobile lumen
Obscura rapit ara manu. dic farrea Clotho
Quatibi damnatus culpa sacer occidit heros?
An non temperies Angustes cindida meres
Rexit et insignem coluit sine erin ine vitam?
Degeneres luxas procul, et malesua da proteruae

Cypridis, et foedi cesserunt orgia Bacchi.
Non animos dabat ira truces, non alta superbo
Pectora turgebant flitu: nec vetius unquam
Ipse sui rector magnis e regibus ullus
Extitit, et purae tenuit sacraria mentis.
At nihil ista iuvant: aequa mors cladevagaris,
Et summos imosque donans, pariter que nocentes
Egregiosque viros praedae coniun gis avarae.
O quas nunc lachlymas, tibi quae funebria soluarn
Carole? luctisonis nunc nunc ô tundite Nymphae
Pectora lamentis, et spargite lum ina fletu.
Vos liquidi, mea turba, amnes huc ocius omnes
Adventate. iuvat solennes edare planctus,
Munere et Austriadem maggnum decorare supremo
Tuque adeo exstinctum frater maest ssime fratrem
Ferdinande quibus lciamentabere curis,
Tuque taoque omnes alto de sanguine nati,
Sacrabisque diem tumulo, semperque sacratum
Cuncta coles vitae per temae ora semper acerbum.
Austria iam tecum, densis que Bohemia silvis,
Et Tyrolae lugent valles, et rura Triboci.
Ipsae iam trabeae lugent, ipsa aurea sceptra,
Ipsae Aquilae, sacrique enses, et regia Mundi
Quae caput incingunt solito diademat ritu.
Quae pius insigni quondam gestabat honore
Carolus orbis apex tu nunc fuccessor ab illo.
Quid loquar et tanto turbatum funere Rhenum,
Belgicque undantes lacrimis vaga voluere fluctus?
Finandria scissa comas divesque Brabantia cultus
Ingred tur nudata suos, fortesque Batavi
Oceani gemitum mirantur in aequore toto.
At vos praecipue vos indulgere dolori
Fas fuerit, largoque genas humescere flctu,
Quos Tagus heu fulvas pallore infectus arenas
Educat Hesperium ad solem, quos Baetis Iberus

Haud laeto nunc amne videt. vos ille laborum
Vos laudum comites erexit ad ardua ductor.
Vestra sub hoc tantum se principe gloria tollit,
Quantum alios iit heroas pulcherrimus ante
Carolos, Herculeas metas tranlgressus, et ultra
Plus ultra nixus virtute et grandibus ausis.
Quid qui diversum nostris a gentibus orbem
Felicem caelo, et longe melioribus aruis
Incolitis? non vos gemmis auroque super bam
Fxtruitis tumbam, cui Mausolaea, vel ingens
Pyramidum veterum cedat libor? aurea certe
Munera misistis vivo: ucssentiat idem
Carolus imperii memores post fata benigni,
Quo decus, acvitae cultus cum numine Christi
Illuxit melior, sordesque retersit iniquas.
Talia Danubius per longam plurima noctem
Ingeminabat, et his superaddere plura parabat:
Cum subito iubar ecce novum (mirabile visu)
Aspicit, et totas circum clarescere ripas.
Tum caputattollens, stupefactaque lumina caelo
Luciferum iuxta, pulchrum consurgere sidus
Sentit, et insolitos promittere blandius ignes:
Agnoscens que decus, veterum promissaque vatum
Mente memor recolens, sic la tus ad aethera fatur:
Sic ô sic Pater alme velis, sicnostra dolori
Ponat cura modum: summo iam noster Olympo
Carole maiorum moderabere culmen honorum
Applaudentque tibi felices undique stellae,
Miratae, novae quae virtus, quae gloria rerum
Incedat sacro capiticomes. ô mea saltem.
Aspioe rura bonus, dum parte nitebis Eoa:
Cum latus Hesperium curru properante tenebis,
Te tua consuetis delectet Iberia regnis:
Interea nec parua feres solatia fratris
Ferdinande decus tantum post funera noscens,

Atque idem nec parua dabis solatia fratris
Ferdinande vices digna statione rependens.
Tu nunc ille manes, sub quo Germanus et Auson
Debet in Imperii sacros coale scere nexus:
Cuius in aecisis implorat Numina rebus
Pannoniae tellus et trux quoscumque Getarum
Oppressit rabies, ô tandem Numine Christi
Propitio liceat scelerara e gente trophaeum
Aslerere, ô liceat certam stabilire salutem
Christicolûm populis tunc ô quos gaudia plausus
Nostra dabunt, quantis intendent carmina plectris
Pierii vates, et vatum ductor Apollo.
Hinc ubi sidereas arces iam serus adibis
Magnanimo iunctus fratri, quae deinde peracta,
Quaeque exhausta tibi nostro, memorabis, in orbe.
Ille tibi multo gratatus honore vicissim
Accipiet socium vicino fidere Numen:
Non ut nautarum, veluti cum Castote Pollux,
Spectetis curas, paruam cum forte triremem
Iactat in Ionio fluctus que Notusque profundo:
Sed totos regnorum aestus, t magna serenis
Pondera Natorum radiis aurisque levetis.
Felices nati, felix his Austria fatis,
Austria diva parens regum: tibi semper honores
Semper sceptra tibi crescant, celebres que triumphi.
Prae cipue qui nunc ex te mihi Carolus alter
Prodiit, ingentem patruum virtute referre
Incipiat, tenovans fatalia nomina terris,
Nomina quae semper magnis heroibus apta
Fines Herculeae potuere relinquere famae.
Dixerat haec, laetoque evicerat omine curas
Danubius Pater undarum: cum pulchrior ortus
Hiberni specie roseos aurora iugales
Extulit, et faustis arrisit ad omnia signis:
Quae precor Omnipotens non vana redarguat unquam.

Auspicio lectionum Theodorici Schnepsii.

Nuper ut ad superos nostris sublatus ab oris
Militiae posuit Frechtius arma suae:
Orba velut gemuit fido schola nostra parente
Flevit et ereptum funere maest: decus,
Nam venerande senex, quis te non flêsset ademptum,
Praedita cui rara mens pietate fuit?
Utque tibi cana lucebant tempora silva,
Candidius Schythica sic nive pectus erat.
Quam mores placidi, quam lumen amabile frontis
Graria quam miti dulcis in ore fuit?
Nempe virum, quod eras, signabant cuncta benignum
Has oculi voces, facta dedere notas.
Non dolus, aut livor tua pectora subruit unquam,
Non flammas ruri sparsironhela sitis.
Simplicitas fine felle nigro, sine crimine vitae,
Ingenuum laeto te tulit alma sinu.
Simplicitas sed docta tamen magnasque per artes
Quae tibi perpetua nomma laude daret.
Eloquio insignis Christinam sancta canebas
Dogmata: cognitio par erat atque fides.
Necte Romani fraudes latuere Baalis,
Nec te quicquid castum foedat ovile Dei.
Utque ea tu noras, animo sic vindice perstans
Accr in haec potetas pro pietate loqui.
Quid memolem tristes tua nunc aeterna catenas
Lumina? quid duri carce is omne nefas?
Ausus es ô sidei supero generosior haustu
Omnia pro vero temnere grata Deo:
Et mundi calcare minas, sathanaeque furorem
Et non iam vitae parcere velle tuae.
Nil trepido nuptae, nil cedere prolis amore,
Malui clat Curini quinimularet amor.
Sed tamen exiorat tantis tua navis ab undis,
Reddidit et sortis muners laeta Deus.

Exilio facilem post aspera nubila portum
Sed bus optatis iam schola nost a dabat.
Hic noster iacygnus eras, et ad aethora ducens
Assirtae stabas relligion is honor.
Atque utinam nobis statione diutius ista
Mansisses certa rite probarte fide.
Nolu thoc numen, teque hinc super astra vocato
Nos modo iacturae non leve prefsit onus.
Et certehaec magnum tulerat iactura dolorem,
Protinus aetheria ni relevetur ope.
Gratia Christe tibi, per te non defieit alter
Vir bene succedens in tua castra viro.
Frechtius hinc abiit, nos Schnepfius ecce revisit
Altera iam nostrae palma futura scholae.
Schnepfius eximii proles memoranda parentis
Quem bene doct ina, quem pietate refert.
Hei mihi degeneres heroum plurima nati
Ire solequpatribus turbapudenda suis.
Altius hunc raro tollens sed munere virtus
Assimilem patriis laudibus esse facit.
Ergo quicquid habet Gratia facundia linguae,
Quicquid et Ausonia cantat Apollo lyra.
Schnepfius ingenii praeclaris dotibus hausit,
Et vigili partas pectore condit opes.
Ille etiam prisco vatum collegit in antro,
Quae dedn Hebraeis sancta Camena modis.
Et iam sydeteo Davidica carmina plectro
Intendent patrios nostra per arua sonos.
Cana Syonaei fundent oracula vates
Vit fer ad ripas, hoc duce, Nicre tuas.
Et quis iô dudum non exauditus Apollo
Augusto propius nunc vehit orc Deum?
Quae cy harae, quae plectranovis resonare Camenis
Incipiunt? adytis anne remissa poli?
Talia cum Nymphis Nicrus mirantibus edet,

Atque cro nostrae plaudet honore scholae.
At tu, si superum tangit te cura iuventus,
Iug ter oblato munere disce frui.
Nec tibi sint tanti fallacis gaudia mundi,
Illitus aut falso fucus honore genas:
Ut tibi divinae possint sordere Camenae,
Et tua non ultra sit tibi cara salus.
Scilicet et gemmas, rutilum miramur et aurum,
Christe tui cedet thuneris omnis honor?
At nisi venisses caelo miseratus ab alto
Quo nobis gemmae, purpura, marmor, ebur?
Nos tua funesto pietas exemit ab Orco,
Luce tua certam teddis ad astra viam.
Et tamen hen tua lux, tua sacratissi ma paucis
Eloquia in precio stant veneranda suo,
Sed tu funde precor maiorem in pectora flammam,
Et frigus nostrae discute mentis iners.
Sic nos, ad curas, dum vertitur illenocentes,
Ille sed in nugis tempora vana terit:
Armorum strepitumque inter, Mundique fragorem,
Quaeque parum sana iurgia lite sonant:
Aurea lesseae delectent carmina Musae,
Delectent laudes Christe benignetuae.
Quas tibi facundo nunc Schnepsius asseret ore
Schnepfius aetheriae cura favorque domus.
Gratia Christe tibi, per te non deficit unquam
Vir bene succedens in tua castra viro.
In obitum D. Maximiliani Ducis U Virtembergici etc.
Christe tuo nostros medicans qui vulnere luctus
Mersisti saevis te Deus ipse malis:
Nos quoniam similes tua per vestigia volui
Poscis, et assidui ferre laboris onus:
Hanc quoque tristitiae miserans nunc accipe pompam
Haec quoque sunt iussu fata gemenda tuo.
Aetherio quondam Rex aetneris ipse Parenti

Tristia crudeli sub nece vota dabas.
Nec populum mollem duris exercite rebus,
Desidiam castris nec cu pis essctuis.
Seu colit angusto rerum quis limite septus
Limina privatae qualiacumque domus:
Seu sedet in mediis celsae penetralibus aulae
Fortunae Princeps amplm honore suae:
Tu casu commune vocas ad foedus acerbo,
Exemploque iubes ferre dolenda tuo.
Praecipue quos fida tuo mens iungit honori,
Quosque tibi pietast empus in omne dicat.
Hi te mente velur, sic sortis imagine reddunt,
Hos et inoffenso non sinis ire statu.
Testis Iobus erit, testis Iesseia proles,
Aurea cui sacro carmine plectra sonant.
Qui quantum vitae sancto praesrgnis honore
Extulit et sceptro nobiliore caput:
Tanta per infestae iactus discrimina sortis
Esse suae sensit cuncta minora fide.
Quid memorem plures, cum sic exempla ferantur
Undique per nostras quottidiana manus?
Cum tibi nunc etiam, Dux illustrissime, cernam
Materiam luctus fata dedisse noni.
Scilicet aeteavi dum testans dogmata Christi
Asseris invicto mentis amorepiae.
Dumque minax odium, fraudumque pericula vincis,
Quae tibi pro causa sunt obeunda Dei.
Dum tot Teutoniae motus, tot vulnera Ipecae.
Atque studes medica multa lecuare manu.
Dum pacem dum iura domi, moresque decoros,
Et disciplinae grande tueris opus.
Dum geminatque tuas etnanda Academia euras,
Ut suus ingenuis artibus extet honor:
Tot puto ponderibus, quae magnum Thesea lassent,
Quaeque vel Herculeus sit tolerare labor:

Tot tamen ipse satis poteras non esse gravatus;
Ni duplicet curas altera cura tuas!
Accessit teneri funus miserabile natis
His quaq, Dux telis nunc feriendus eras.
Occidit ah castae slos et nova gloria marris,
Occid. tan wagni spes generosa patris.
Occidit et primo moriens in limine vitae
Parcarum rapidas sensit adesse manus.
Sic quae wane iacit roseum decus herba peragros,
Piotinus vienti marcida sole cadit.
Sic mihil humanis fas quenquam fidere rebus,
Et sumus hen miseri busla fluentis aquae.
Ergone sic nuper grato puer auree vultu
Delitiis pignus dulce parentis eras?
Et vernans Tyrio venerabile pondus in ostco
Fulgebas cunis pulchrior ipse tuis?
Te nascente ingens festis inclanguit aula
Vocibus et cunctis plausus obortus erat.
Ipse Bohemorum Rex Maximus Aemi ianus
Affuit, Austriacae clara propago duwus.
Affais et tenerum saera releuavit ab unda,
Et ipa cum sancto foedere vota dedit.
Quinetiam magni dedit idem nominis omen
Alter et ô infans Maxmilianus eras
At nuncheufrustra susceptum nominis omen,
Et cito spes tanro culmine lapsa iacet.
Qui modo laetati te sunt nascente parentes.
En subito tristes te moriente gemunt.
Quo tibi soilicitis soluentes pectora votis
Poscebant vitae stamina laeta tuae?
Ut posse altae sastigla scandere sortis,
Et patriae ingentes laudis inire vias.
Ut tua magn fica virtus splendescere fama,
Nomen et inciperent facta probare suum:
Iast. maeque decus eum reiligione foventi

Unanimis fratrum staret amore fides:
Teque pii cives, coleret ten nobilis aulae
Ordo, tuas metuens cederet hostis opes.
Vota tot immiti ceciderunt candida fato,
Et mors in summam nunc tulit illa brevem.
Nun neque fortumas illas spes ulla videndi,
Et decora e patriis participanda bonis.
Nec tibi quod fueris de stemmate Principis Ortus,
Nosse brevis vitae conditione licet.
Heu miser ante cadis quam te quoque vivere nosses,
Quaeve forent sorti debita dona tuae.
Natus eras, laetos ut inires magnus honores,
Et parirer laudes et genitoris opes:
Consilioque fideque tuis ut fratribus esses,
Et patriae vigili iunctus amore tuae.
Et quoque te, iam signa dabas, ad talia natum,
In pueri et Princeps ore videndus erat.
O quoties tenerum pressans ad pectora mater,
Det mihi re talem surgere Christus ait.
Qusntus et appares signis melioribus insans,
In spes te tentas crescere posse virum.
Dixit, at ô iam maesta parens, iam cernis aserba
Funeraspes omnes praeripuisse tuas.
Nunc gemitus, lacrimaeque manent, saevique dolores,
Atque haec de nato munera mater habet.
Nunc et magnanimus genitor licet ipse dolore
Nutat, et in celsa nubila fronte sedent.
Nunc decet et luctu communes edere planctus
Pieridesque Deas, Pieridumque choros.
Ipse quibus rarae praestat pietatis amorem,
Exornans nostrae docta Lycaea scholae.
Plangite nunc omnes, mitis quos confovet omnes
Ilie sua patriae sub ditione pater.
Tuque ô cum Nymphis pullos cape Nicer amictus,
Austria nunc planctu nunc resenate iuga.

Vos silvis Dryadesque iugis et Oreades altis
Lamensa indignis spargite maesta modis.
Quid cum fama tuas iam Maxmiliane sub aures
Immatura gravi funere fata feret?
Ecquid, ut es mitis placidotu pectore Princeps.
Protinus hos gemitus regia corda dabunt?
Ergone tu nostri consors modo nommis et quem
Haec manus e sacrae fonte leuavit aquae,
Nunc cadis et nostrisimul illud nominis omen.
Et mea cum sancto foedere vota rapis?
Quam te malueram spes impleniusse parentum.
Atque meo quondam posse favore frui.
Nunc exstincte iaces, nec cernere Maxmiliano
Post dabitur florem Maxmiliane tuum.
Tu tamen ô praestans Genitor, tu mente taneto
Semper amicitiae pignora cerca meae.
Semper cana fides, pietas nos integra sempet,
Et iungent vinclis hospita iura suis:
Sed nos interea maesti dum munera luctus,
Et fletu madidas soluimus ex equias.
Dum gemitu concussa parens sua cara requirit
Viscera, maternas imbre rigante genas:
Vulnere dum genitor suspitat, et undique gestit
Impleri numeris atra querela suis:
Quae tu Christe dabis solatia prime salutis
Auctor, et in cunctis portus et aura malis?
Imo, ait, immensos ô ne producite luctus,
In puero munus neve dolete meum.
Viveret ille diu terrena viveret aula.
Nunc consors aulae factus at ille meae est.
Sedibus an. nitidi quas praebet regia caeli,
Aerumnis plenum praeferat ille solum?
O quantae Mundo pestes, quantique fragores
Instant, ô quantum sceptra ferentis onus.
Quae scclerum facies, quae monstra horrentia frandum,

Quot fera Tartareis faucibus hydra petit?
Scilicet et tumidas clavum tenuisse per undas
Prae vasto imperil pondere ludus erit.
Ergo quid infausta Ponceps tellure moratus
Ancipiti rerum turbine malit agi?
Qui mihi nunc iunctus Princeps felicis Olympi,
Otis secure carpere tuta potest.
Hic et avos atavosque videt, coetusque beatos
Heoum tenero iam legit ore puer.
Quantus Eberhardus, Pylium qui Nestora vicit
Eloquii miris consiliique bonis.
Quantus Udalricus, cui mens invicta labori
Nil non edomuit numine nixa meo.
Eia age sic quoniam visum tibi maxime Christe,
Hancsaltem querulo tempore confer opem.
Quam superesse facis, facias superesse beatam,
Et prolem nostri surgerelande Ducis.
Da fomenta simul maestos sensire parentes,
Consurgat luctu mens quibus aegra suo.
Da precor et cunctos ipsis sentire labores,
Atea militiae quos habet ista tuae.
Sic tua cum toto populo per iussa ferantur,
Et celebrent casto nomen honore tuum.

Georgio Duci Silesiae, Principi Legnicensi, etc.

Non mihi maternum si Calliopoea vigorem
Addat, et ipse suam donet Apollo lyram:
In mea plectra tuas, Princeps clarissime, laudes
Arbitrer optato posse venire sono.
In te defuncti reparata est gloria patris,
Teque sui exemplar reddidit ille suis.
Idem succedens opibus, virtutibus idem,
Es patriis haeres factus utrinque bonis.
Et tua florenti prudentia canet in aevo.
Quam pius in patriae commoda vertit amor.
Legibus, et placido moderaris pectore cives,

Hinc te ceu patrem subditus omnis amat.
Ingenues artes tibi grata est cura tueri,
Et scis hae populis commoda quanta ferant.
Praecipue vera de relligione doceri,
Atque tuos Christi munera nosse facis.
Ut sit in humena pro nobis carne redemptor
Factus et aeteino victima grata Patri.
Colligat ut verbo coetum, sanctoque renatos
Flamine, sylerea sede locare utlit.
Ut nos in cunctis ve ir exaudire periclis,
Quando pios trepido fundimus ore preces.
Felicem populum quite sub Prir cipe discit
Talia, et aeternae regna salutis adit.
Ergo tuis vere celebrontur nomina terris,
Et siont summo prospera vota Deo.
In quimus exemplis merioto tu primus haberis,
Sic tenor it vitae per pia facta tuae.
Da veniam si te coram manifestius ultro
Laud bus exsultans gratulor ipse tuis.
Faum quod emriat, cur non in carucine dicam?
Quod res ostendit, cur mea verba tegan?
O tibi pro meritis ostendere plurima possem,
Grata darem meritis plurima signa ruis.
Nam patnae tangor sub te quae floret an ore,
Natalique meo proxima pene solo est.
Si signis exiguum pro tempore dedico munus,
Accipe pauca weis carmina lusa modis.
In quibus ipsa suas Germania maesta rumas
Deflet, et heu ludo vera querela meo tst,
Nam quod pacisicum te toto pectpre novi,
Materies animo conveni ista tuo.
I et tibi pro voro pacis mollsstima Christus
Tempora, det longa prospesitate frui.
Lic tuni quae fuerinta gnissimwalaude peracta,
Prinpe te dignis laudibus ipse cunam.

Tu modon: studium tibi promptae despice Maeae:
Regibus antiquis Musa probata fuit.
Cuius non puduit veteres heroas honoris,
Te quoque cum Princeps posse decere puta.
Annus et solitas habet hic clementia vires?
Sic ege, et ôpatriae vive valeque decus.

Querela Germantae de bellis civilibus.

Eloquer? an saevo cessat vox fracta dolore?
Anquaeram [Reg: Anquiram] damnis verba [(transcriber); sic: verbis] minora meis?
Sicca premam duros, inter mea viscera, luctus?
Et stupor obstabit fletibus ipse mali?
An lach ymas quamvis animi generosa cicbo,
Nec satis in lacrimas Rhenus, et Albis erunt?
Illa ego, quae nullis fueram superabilis armis,
Illa ego, quae numquam tota subacta fui.
Quem neque perdomuit virtus animosa Neronum,
Nec quoscumque dabas Roma superba duces.
Auqusto fueram quae formidabilis ipsi,
Militis exciso robore Vare tui.
Ausontae ingentes pressi quae saepe tumultus,
Iuraque compositis civibus aequa dedi.
Cuius, ut ad Solimas Fridenbus sceptriger arces
Nobile pugnaci Marte tetendit iter,
Barbanci validas poluli tremtiere cohortes.
Victores Asiae qui tenuere solum:
Illa ego dilaceror propriis ac vulneror armis,
Et miserae fortem me nocet esse mihi.
Quem men nunc toties rubra combitit herb cruorem
Et quem, ni cesset sors inimica brbet.
Ilum non auquis Geticis ferus hostis ab oris.
Non aliquis rapido proterit Hunnus equo.
Turpiter ipse meo se tingit sanguine alumnus:
Aggravor et mater fetibus ipsa meis.
Quos operi soecunda, psemor quod Martiamist
Pignora, tot plagas conqueror esse meas.

Cui querar? aut supplex quo verba precantia vertam?
Expediam fausto quo mala tanta Deo?
Sive Deo mea vota feram Deus acer in iras
Aestuat, et iusto vindice piessa gemo.
Seu feriam maestis mortalia corda querelis.
Quos orem, vigilant in mea damna mei.
Exorem citius crudele in viscera vulnus,
Inque ruinosas flammea rela domos.
Exorem citius caedes, avid asque rapinas:
Quam mihi quae parcat, quaeque sit aequa, manum.
Tam manus externis utinam sic saeva meorum
Hostibus, excidio quam bene prompta meo est:
Iam mihi, qui Scythicis Europam territat armis,
Capta tyrannus atrox ultima Bactra daret.
Hunc ego, confiteor, timui p oiectior aequo,
Vei pro vicinis anxia facta meis.
Extimui ne saevus iter molitus ab illis,
Tangeret igne meos iam propiore lares.
Nunc velut oblitae cedunt venie ntia longe
Spicula, pro foribus verior ignis adest.
Sollicitor potius, nil saluum posse relinqui,
Inferat audaces in quod et ille manus.
Eumenidum redeas excite cubilibus atris
Attila, quas perdas, addubitabis opes.
Tu quoque fi venies Scythicis armate venies
Turca quid in vacuis depopulator ages?
Usque adeomiseri certant praevertere nati:
Nec manet heu strages ista ruina tuas.
Memiseram, quae non externi vulnera teli
Exspecto dextra conficienda mea.
Me miseram, cui non ad clades ulla supersunt
Integra, quo peream cui nihil esse grave est.
At poteram melius per me tunc ipsa perire,
Perdendi nullos cum nihil causa foret.
Non bene Roma potens civilibus aestuat armis,

Crasse gemunt manes donec inulte tui.
Romanas aquilas Romana reposcite tela,
Et Parthum refugi nil iuvet usus equi.
Alta cadat Babylon Latiis spolianda trophaeis.
Hic melior vestri sanguinis usus erat.
Pannona Germanis quid tellus ossibus albet?
Illa quid est nostro sanguine pinguis humus?
Quid furit assidue regionibus hostis in illis?
Quid fuit a rigidis cincta Vienna Getis?
Barbara quid Rheno iuga ferre minatur ab Istro?
Imperii praedo quid cupit esse mei?
Hei mihi quid vinctis trahitur plebs captalacertis?
Virque dolet nupta, nupta dirempta viro?
Cur aliquis dulci divulsus ab ubere matris,
Flens puer in duram praecipitatur humum?
Cur ibi ab hamatis veniunt impune sagittis
Vulnera et in miseros fata licenter eunt?
Ah dolet et nimium res est horrenda relatu.
Illic Christe tuus contemeratur honor.
In tua successit Mahometes regna triumphans,
Fabula tu populo cogeris esse truci.
Perfidus abiecit tua quisquis nomina laudes:
Obruta fert durum turba fidelis onus.
Crescere in auxilium patriae quae debuit aetas,
Instruitur patriae bella movere suae.
Et pariter coecis vincta im pietatis habenis,
Excidit e veri cognitione Dei.
O scelus, ô nimium vindictae lenta potestas,
Huc decuit vires surgere posse meas.
Quo mihi iactantur fortissima pectora frustra?
Semper in haec dum sic bella videbor iners.
Sistite privatos iam fortia pectora motus,
Inque bona causa vestra sit ira potens.
Pro populis Christi pre ciosa morte redemptis,
Proque redemptoris nomine bella vocant.

Fratribus et toties solatia wittite coesis,
Quos mea produxit, Pannona condit humus,
Infelix surdasn odulor quid carmen ad auris?
Dum luquor attonitas verberat hasta genas.
Et fragor a captis mihi moenibus obstrepit ingens,
Et sonat icturo machina torta globo.
Atmemini, nuper me lenior aura ferebat,
Et mihi spes magnae prosperitatis erat.
Cum repeto paucos, quos egi cultior annos,
Heu doleo florem sic abiisse meum.
Inscia Parbaries terras oppleverat omnes,
Gloria doctrinae tota sepulta fuit.
Mox erat horribili pietas oppressa ruina,
Falsa superstitio est credita vera fides.
Cum subito fausto me lumine Christe revisens
Ingemis, et toto corde misertus ades.
Conspicuae redennt detersis sordibus artes,
Conspicuum pietas sustulit alta caput.
Dil quales vidi exsultas, mea lumina, natos,
Heroum vere dixeris esse genus.
Non illis stulto Persarum copia fastu;
Sed veris aderant pectora culta bonis.
Musarumque decus cum relligione studebane
Fundere purpurei solis in omne latus.
Undique concurrit studiis delecta iuventus,
Inque novo laetus puluere quisque volat.
Ac veluri blando per amoena vireta susurro,
Florilegae passim dispatiantur apes:
Aut liquidas dulci distendunt nectare cellas,
Et varium cerco foedere feruet opus.
Sic mea per campos doctrinae ingressa patentes,
Diversis pubes est operata viis.
Iam quidquid clarum Romano Tullius ore,
Prod dit aut tereti Graecia decta sono:
Quaecumque Hebraei condunt mysteria vates,

Discere praecipuus mentibus ardor erat.
Non decus historiae, non oratoria virtus,
Aoniae in tenebris non latuere deae.
Pars recolens veteris praeclara reperta Cononis,
In superas arces ardua sensa tulit.
Et geminas, caeli quibus atria scandimus, artes
Edidicit, curas voluere suera graves.
Denique naturam quae sparsa theatra per omnem,
Ingenuae faerat noscere mentis opus.
Non medtcae vires. non sacra volumina legum,
Non latuit sanctam cartha professa sidem.
Tunc ego quae dudum Germania dicta fuissem
Barbara, culta meo flore videnda fui:
Tunc ego non solas belli celebranda per artes,
Pieridum nutrix sed quoque docta fui.
Tunc ego iam veteres aequare videbar Athenas,
Roma tulit vivo et quod Cicerone decus.
Et certe maior, si sacra oracula spectes,
Et mihi saluifici cognita sensa Dei
Sic mea iam poterat dici Respublica felix,
Et felix Christi sic mihi coetus erat.
Pacis adhuc dulcis species mea dona fovebat,
Si qua fuit, subito turba repressa fuit.
Seu ea civilis contentio munera vitae
Laederet auripsum relligionis opus.
Illic obstabat solertia magna regentum,
Hic fuerat docti vox operosa viri.
Quid memorem? quanta meus indole Carolus ibat,
Imperii dederam cui sacra sceptra mei.
Hunc ego sperabam coniuncto fratre potenti,
Posse mei floris perpetuare statum.
Non dee: ant alii quorum spe mater ovabam,
Laeta nimis tales progenuisse Duces.
Et mihi spondebat quiduis notissima virtus,
Et probitas animi, consiliique virgor.

Ergo tam laetis heroum soribus aucta,
Face domi optabam, Marte valere foris.
Concordes (inquam) proceres mea viscera regni,
Concordes matrem quaeso levate piam.
Sime miht, quae debent regnis felicibus esse,
Otia sit sospes qui modo coepit honor.
Laeta per ingenua placidum caput enerat arter,
Pendeat et lummi voce iuventa Dei.
Iura meas vigeant et disciplina per urbes,
Haec curam vitae vita perennis agat.
Intera gratam me conservante quietem,
Vestra pharetratus sentiat arma Getes.
Discat et imperii iam cautus frena timere,
Raptaque submissa reddere regna manu.
Qui nunc et Christum, Christi et delere ministros
Nititur, infandi publica causa mali.
Haec mihi quis potuit praefractor esse locutae?
Quis mea non matris candida dicta tulit?
Dii quales plausus procerum, quae pectora vidi,
Pars melior certam visa dedisse fidem.
Ah memini, et quaedam praesagia grata dabantur,
Nesein qui vatum rumor obortus erat
Iam persnasa fere iam tum paeana canebam,
Quisque sumus voto credula turba suo.
Qui mihi dixisser quae nunc experta fatigor,
Et vere nimium quae mihi dicta forent:
Anticyras vati vovissem irata severo,
Incidere et capiti talia fara sue.
Heu nihil huwanis fas quenquam fidere rebus,
Labitur incerti, sors revoluta rotis.
Dencit elatos deiectos mobilis effert,
Inque suo firmum nil sinit esse statu,
Quo magia accrevit sollda radice posestas,
Quo magis in colsum culmen aguntur opes:
Hoc graviore venit clades taeterrima lapsu,

Et moles casum non sinit esse levem.
Cum bene defensa est infestis Graecia Persis,
Asseruitq gravi libera colla iugo.
Iam poterat divae reparato munere pacis,
Cultibus et vitae sospes ut ante frut.
Non sinit hoc latis discordia feruida rebus,
Livor et in civem mutua bella serit.
Quae potuit concors ingentes frangere vires,
Ipsa suae demens concidit ense manus.
Persa diu tumidos erecto vertice fastus
Gesserat et domitis gentibus acer erat.
Instat Alexander fatalia tela coruscans,
Obicit heu fluxas hic dominatus opes.
Ibat ounas victor, victoria perdidit illum,
Inque suis regnis occidit anre diem.
Consurgunt proceres, coecique cupidine regni,
Mutua dissidiis sunt laniena suis
Ac velut effosso Polyphemus lumine fertur.
Et titubant coecis grandia membra modis:
Sic ubi sublato vaga rege potentia nutat,
Acta procellosis motibus illa ruit.
Roma tuos taceat quae fama maligna triumphos?
Pene triumphati tu caput orbis eras.
Ut tamen in summo late tua gloria sedit,
Gensque tulit fasces vel illa tuos.
Quam non Pyrrhe ulaes, non Hanibal impiger armis
Ferdere, concussit civicus ipse furor.
Me quoque quid tantum voluistis crescere Divi,
Si crevi damnis pinguis et aucta meis?
Cur mihi non prisci permansit temporis horror?
Curue meo coepi mitior esse solo?
Cur non sum Tacito qualis male culta fuisse,
Atque scatens aliqua rusticitate legor?
Si mihi mundicies eivili sanguine constat,
Hei precio merces est minor ista suo.

Barbara nunc potius, dum casta et candida dicar:
Barbara simitanta dum modo clade vacem.
Spe sui martis, fateor studiosa cruenti,
Et ruere assuevit miles in arma meus.
Sed mea collidi discordi vicera motae,
Im mea fata meos, et sua fata rapi:
Hoc ego sustineam si belli tristis amore,
Quis putet humana me ratione regi?
Tunc mihi barbariae non centum nomina vellem,
Sed tua vel soctae dira Megaea dari.
Ah misera et tantos nequoeo compescere fluctus:
In quibus heu nollem naufrage iactor aquis.
Quid mihi nunc prosunt quae tot collecta tenebam
Commoda? quo mihi sors insidiosa fuit?
Si mihi blanda dabas savum fortuna venenum,
Poemnet his donis abstinuisse minus.
Pauper erit facile nec turbida pectora rumpet.
Faupetiem didicit qui tolerare gravem.
Qui modo dises erat cui pleno copia cornu,
Vix patienes idem factus egenus erit.
Scilicet hoc dando mihi munera larga volebas,
Amissis posset ne levis esse dolor
Heu ubi nunc animis crescendi insana voluptas?
Quove paran darum cura recessit opum?
Quot mihi congessi gazas, tot funera gessi,
Haec bona sunt regnis exitiosa meis.
Lurida vae miserae iam tingit coropra pallor,
Et mea stridisonus concurit offa tremor.
Esset adhuc Christi non infima portio regnis,
Pressisset lites si mala turba suas.
Quoque modo periit clarissima Graecia novi,
Et quas sic alias Turca subegit opes
Me quoque si tanto convulsam turbine belli
Viderit, et robur de periisse meum:
Si nihil, exbaustae quod demere possit, habebit,

Forte tamen bllis adferet ipse modum,
Neve sit hinc aliquis, laceret qui viscera matr
Delendo sobolem cum genitirice dabit.
Quem tamen accusemiquibus indignantia dicam
Verbaiparum matri convenit istud opus.
Heu nescit pietas materna rigescere natis,
Heu nequeo natos dedecorare meos.
Quidquid id est nullum materna infamia laedet,
Sic utinam condi tristia fâcta queant.
Si tamen intueor penitusque indagine mentis,
Ad fontem tanti quaero venire mali:
Publica res agitur: privato nomine nemo
Istius in culpae grande trahetur onus.
Crimina fecerunt quorum pars quisque fatendus
Fecerunt tetricum crimina nostra Deum.
Me miseram nimis est ad clades fortis orgio,
Quis queat irati vim prohibere Dei?
Quid mihi consilium, quid robur proderit ingens,
Si veniens supera desit ab arce fauro?
Ampla meros quamvis Salomonas curia tollat,
Quotque viros, totidem Samsonas ipsa geram:
St tamen abfuerit supremi gratia regis,
Si minus et petulans ob scelus aequus erit.
Haec nihil efficiet Princeps sapientia rerum,
Et vacuum infelix aera robur aget.
Ergo ubi sperabam demens mihi saecula condi
Aurea et in cursu quod pereretur, erat.
Protinus Alecto stygiis emissa cavernis
Ad nova cum gemina coepta sorore venit.
Vipereumque vomens inimica e fauce cruorem,
Prima simultatum semina tetra dedit.
Quid nugax Eridis pomum ferale vetustas
Ingenio fictis conveniente canis?
In me non pomum, sed totus provolat Orcus:
In me fert saevas infera turba faces.

Hei mihi quas cerno, feralia monstra figuras
Paene mihi vultu de truce sanguis abit.
Quo ferar exanimis? quae me spelaea recondant?
Mersa mari, an rigidis montibus esse queam
In mea si stygias vibrari corpora flammas
Contigit, et rabies non feret ista modum.
Quid meus ô miserae status hic a funere differt?
Hic mihi iam vivae tristis Auernus adest.
Tantale quod mediis ares ieiunus in undis,
Saxa quod Aeolides usque reversa rotas:
Sistite iam vestras defessus uterque querelas,
In vestrae subeas nostra querela locum,
Ipsa meis patior Cocytia spicula terris,
Pro regnis Erebisunt mea regna mihi.
Ipsa ego sum vere Tityus quod dicitur esse,
Et mea continuus viscera vultur edit.
Progenui bellis, bellis mea parturit aluus:
Et mihi in has sterili non licet esse dapes.
O ego quo scelerum progressu perdita veni?
Haec potuit meriti summa fuisse mei?
Sic mea vastari decuit, sic omnia verti.
Quae potui verbo segnior esse Dei.
Quae velut heu surdas admisi cuncta sub aures,
Quae ia cui vitiis semisopora meis,
Qua cum pro tanto deberem munere grates,
Contemptum demens maxima dona, tuli,
Quae, quibus officiis debebam sacra fovere,
Illa lucris habui posteriora meis.
Quae squalere meos misere sum passa ministros
Dogma salutiferum qui docuere rudem.
Eheu non odiis etiam moderata nefand s.
Sicubierant monitis iurgia facta piis.
Ah mea quam leviter tetigit praecordia doctus,
Artibus est habitus quam mihi vilis honor,
Qui mihi narraret Respublica floret ab istis

Artibus, has artes sedulitate fove.
Qui mihi narraret decernito praemia doctis,
Et face opem studiis turba docenda ferat.
Hunc ego derisum secura fronte remisi,
Visa mihi dici res puerilis erat:
Plus ludis intenta fui plus grandibus hastis,
Maior erat laetae cura ferocis equi.
Qui mea farciret multo convivia risu,
Ille mihi docto pluris habendus erat.
Pocula pro stu diis iuvit tractare severis,
Venandi lepores promptior arte fui.
Hei pudet et suunt haec matronae dissona factis,
Extimui nullum luxuriosa nefas.
Ebrietas certamen erat laus summa bibendi,
Omnibus acceptus crapula foeda iocus.
Quaeque fui quondam pugnax Germania dextra,
Nunc didici ventris mollia bella sequi.
Et tamen ex toto nenon quoque strenua dicar,
Experior vires in mea fata meas.
Caerera quid memorem, quae sunt mihi gesta proterue,
Quaeque pudicitiam prostituere meam?
Quis modus esse potest si cuncta rapaeiter acta,
Turpis avaritiae probra referre velim?
Vendita sunt precio Celtis, oppressaque fraude est
Urbs quae de metii nomine nomen habet.
Quae mansit semper Romana Colonia postquam
Virtuti cessit Caesar lule tuae.
Hic spersit Clemens doctrinae semina Christi
Anditor Pauli qui fuit atque comes.
Quid mala quae dederit vaesana syperbia, dicam,
Et misera feruens ambitione furor?
Omnia non possum mihi quae nocuere referre,
Oceano dubito toto mala posse capi.
Una tamen totum comprendit summa tenorem:
Plena iacens scelerum punior ante Deum.

Ah Deus ante tuos durum est consistere vultus,
Quo ferat? hic iudex omnia rector habet.
Huius ut effugiam regnis loca nulla supersunt,
Cuncta sua solue sub ditione tenet.
Si tamen ut merui, miseram consitere nolis,
Adsum promissi freta faucre tui.
Ipsa Deus merui, tua quae sanct issima sprevi,
Eloquiis illis orba subire necem.
Horrendis iterum merui submerse tenebris.
Nescia iusticiae, lucis et esse tuae.
Gratia desertam tua quam permitteretorce,
Ipsa minus grato pectore digna fui.
Sic periere suis Solymae cum civibus arces
Gensque Palestinis tota recepta iugis.
Sic celsae Lybies, Aisae sic divitis urbes,
Sic periit verbo Graecia cassa tuo:
Ut mea me meritam clamant delicta perire,
Quam sprevi, expertem vocis et esse tuae.
Hei mihi causa parem me pessima reddidit illis.
Poena velit capiti lenior esse meo.
Nota quidem miserae nimium timoraggerat ipse,
Aspera iudicii mi Deus acta tui.
Et tibi qui coeco scelerum peccata furore
Puniat, est rigidis poena pavenda reis.
Tu sinis errorum densa caligine mentes,
Involui, lucis quas minus urget amor.
Tu sinis ut reprobis petulantia crescat in ausis,
Addat et exitio concita vela suo.
Ergo ubi iam numeros rabies habet effera plenos,
Ergo ubi culmen atrox contigit impietas:
Ipse pater totas absorbes funere gentes,
Orbataeque cadunt agnitione tui.
Heu heu praestiterat iucundi lumina Solis,
Et numquam rutili tecta videre poli:
Quam tali in poena, vastaque voragine mergi,

Noticia avelli quam Deus alme tui.
Non querar ulterius manantes sanguine rivos,
Oppida robustis non viduata viris.
Non immissa meis incendia noxia tectis,
Non mihi quod palchrae diripiuntur opes.
Et si qua possim fletus inhibere meorum,
Nuiia suum coniunx defleat orba virum.
Non mater natum, non carum nata parentem:
Pupillus tacite vulnera quisque ferat.
Caedibus in mediis stantes ululare vetarem.
Quos trepidos aetas sexus et ipse facit.
Sed mea si quaerunt pietatis bella ruinam,
Si virtus omnis sic labefacta ruit.
Sique cadunt pulchrae sanctis cum legibus artes
Si plusquam miserae vita ferina redit:
Haec bona non possum leviter casura dolere,
Clara quibus terris, simque beata polo.
Hac Deus in causa clamantia pectora iacto:
Haec mihi sollicitos res facit esse metus.
Et novi, quis sit violentis fructus in armis,
Et novi dete quid meruisse queam.
Fallitur in castris, qui viverere posse Camenas,
Praeque tuba, credit, verba sonare Dei.
Fallitur institui qui dulcia pignora recte,
Hiclibertatem iuris et esse putat.
Ergo quod in festis iaceo cingentibus armis,
Et tua quod trepidam me Deus ira premit.
Sim lapis hoc si non penitus consterner utroque
Sim lapis, hic mea si scire pericla negem.
Quae memini multis ereptum dogma salutis,
Cum dedit offensae gratia vicat locum.
Quae va cuas isto nunc specto munere terras.
Praecipuas quas hic maximus orbishabet.
Non mihi de simili fato sic digna timebo?
Non mihi, quae patior, solicitamen erunt?

Ardua quis superi capiat miracula regis?
Per terras huius sermo viator obit.
Auolat ut nubes dubiis agitantibus Euris,
Quoq fuit, nunc sunt impia regna loco.
Pene pererrato me tandem contigit orbe.
Heu si sum longae non ego meta viae.
Si votum Satanae trucis impletura relinquar,
Quae tua sit video machina dire Satan.
Finis adest, iustum sentis instare tribunal,
Iam tuus accipiet ferrea iura furor.
Ante cupis flammas animi saturare ferocis,
Ante tibi ex aliqua strage trophaea petis.
Si mea pernicies in te modo vertitur uno,
Vae mea iam fuerit vendita tota salus
Iam mihi saluisici non manserit unica verbi
Syllaba non animo corporibusque vigor.
Omnia lethaeas tecum transferre sub undas,
Mox fuerit mentis prodiga cura tuae.
Haec ego quod merui sime Deus alme relinquis,
Et praedam atanae me sinis ipse trahi:
Non habeo iustae quod firmiter obloquar irae,
Cogor et admissi pondera ferre mei.
Si tamen ô trepidam terroris imagine tanti,
Si tamen ô fractam respicis alme Deus:
Ad te sustullo supplex manantia fietu
Lumina te facilem corde gemente voco.
Non mea quod meruit dementia perfice lapsae,
Sed suadet pietas quod tua mitis age.
Non Phlegetontaeus qua praedo cupidine feruet.
Sed si huic hostis qua ratione, vide
Non quod in eventu iam quaedam signa vagantur,
Sed quod tu vindes, sim relevanda, memor,
Ah mea quam gravibus mens fluct at anxia curis,
Ah mea quam caepit spes minor esse metu.
Ah pereat, quae me levitas secura fcfellit.

Nunc scio quid cauti sint in agone metus.
Nun mihi qui possit solamina mitia ferre?
Nunc mihi, qua recreer qui dare possit opem?
Quo mihi materia, lucta est maiore salutis,
Quo plus iacturae vita perennis habet:
Hoc magis anxifico trepidant mea corda tumultu,
Hoc magis incertam turbo volutat atrox.
O venias tandem, venias placidissime patris
Interpres gratos Christe dature sonos
Grandibus inscribam responsa adamantina signis,
Pollicitis surget mens mea viva tuis.
Si modo vivificus qui spiritus halat utroque,
Adsit, ab his multa fruge refecta ferar.
Tum mihi narrari velut alto ex aethere credam:
Vive, tuo facilis demoror ipse solo.
Ipse meos coetus mediis conservo procellis,
Et mihi collectas nemo revellet oves.
Impia multiplices habuit ludaea ruinas,
Cadibus, et vario plena dolore fuit.
Hic tamen exiguam texi mea viscera, turbam,
Qua possem nasci, tectque mater erat.
Ut prius adveni qui me coluere, repertis,
Servaram verbi quos in amore mei.
Sic meus inveniet reditus mea dogmata fassos,
Sincera custos sum quibus ipse fide.
Non ego testatus, venturi praescius aevi?
Non ego praemonui vaticinante sono?
Tem pus adest huius moles quo maxima mundi
Tota laboranti debilitate gemet.
Turbati facies tristabitur horrida caeli:
Ora tegent maestis Lunaque solque notis.
Tristia defectis labentur viribus astra.
Hic quoque erunt miris signa videnda modis.
Maiores solito venient super alta procellae
Aequora, quassatum subsilietque fretum.

Difficilis tellus operosis facta colonis
Cernet in humano multa dolenda grege.
Arida deformi soluentur corpora tabe,
Omais in aspectu praemonituque mali:
Communis populos angustia serpet in omnes,
Elidet multos arctior ille status.
Tunc nihil illicitum sibi turba prophana putabit,
Tunc scelerum finis, nec pudor ullus erit.
Tunc mihi rara fides caelo aspicierur ab alto,
Et pietas omnis, nec male fictus amor.
Bolla gerent gentes fraternaque foedera rumpen?,
Nullaque tam sancta est copula quin pereat.
Haec tamen afflicto facies miserabilis orbi
Quo venit optato tempore portus adest.
Alma salus celeres ad metam torquer habenas,
Per medias mundi labitur illa minas.
Ac veluti cum terra novum decus induit anni,
Gramineoque leves vestit honore toros.
Cum florent herbae. cum gemmas explicat arbos
Venturae meditans fertilitatis opes:
Agricola incanam mulcens ad pectora barbam
Concipit aeterno talia vota Deo.
Haec etiam hibernae traduximus otia vitae:
Cessit mutato sidere tempus iners.
Arua dehinc laeti pulchro sub sole colemuc.
Da segetes largas, das bona signa Deus.
Sic te cuncta pie pubes agrestis adoret
Plenaq nostra tui messis honoris eat.
Haud aliter species naturae effeta labantis,
Constantes animos ad meliora vocet.
Aeterna approperat formosis messibus aestas,
Haec mala sunt veris flos velut ille novi.
Verna quis aestatis nale sanus nun cia damnat?
Horroris causam quis putat esse sui?
Degener et nimium sit fidis mentibus ille,

Cui gravis ob modicum vita perennis onus,
Qui seritis maesti, quique imbribus arua rigatis,
Luminibus tumidis quos facit ire dolor:
Postmodo iubilea saltantes voce metetis
Munera per vestrum multiplicata solum.
Tempore quod paruo sub maestis laeta recondo,
His quoque sub maestis discite laeta sequi.
Sustinet aeternum diffidens perdere regnum:
Qua non vult animae perfidus ille suae est.
Nam tides aliquando meis experta loquelis?
Num te qui monui vulnera, testor opem?
Fide vel ante tibi fractus labatur Olympus.
Quam mea dem rapidis irrita dicta Notis.
Sit tibi stat vere resipiscere certa voluntas,
Et patet in vitiis paenituisse tuis.
Si rogor, et vere fieri mihi dedita poseis,
Si cruciat verbi te sitis ista mei:
Huc ades in cunctis mihi defendenda periclis.
Quod petis, in promptu nobile munus adest.
Tu modo vive meo cunversa ac nitere verbo,
Ut mea permaneas, et velis esse mea,
Sio tibi post paucos, quos haec habet hora, dolores,
Grata redempturae regna quietis erunt.
O tibi quas reddam tali pro munere grates?
O quo, Nate Dei tollar amore tui?
Tu dictas miserae placidum solamen ad aures,
Da precor hoc fructu non pereunte capi.
Imaque ego materna mea convoco pignora voce,
Iamque per hunc oro, quo lature, sinum.
Perque animae dulcem, quam sperat quisque, salutem,
Per qui nos finxit, servat, amatque Deum.
Per quae baptismi suscepta professio voto
Nos huic unanimi relligione ligat.
Per sacra militiae Sathanam quae foedera, perdant,
Ob mea qui stygiis damna trium phat equis:

In meliusreferant communi pectora fructu,
Nec mala stirps voto dissona matris eant.
Pacis inire viam, pacem reparare laborent.
Et tantum vexet Mars meus hostis agros
Nondum defuerit subigendus Turcicus ensis,
Quo Christus signis dux praeit ipse suis,
Arma foris multa pariant cum laude triumphum,
Legibus et Christo sit toga sacra domi
Si tamen admonitus aliqui sprevere salubres,
Si nullum pondus verba parentis habent:
Eheu sincero testor voluisse favore,
Omnibus expromptam testor adesse fidem.
Sponte perire sua non est avertere cuiquam.
Qui perit, ille sua postmodo sponte perit.
Qua tamen exigua tibi sum quoque parte superstes,
Quo sum de membro sanior ipsa mei:
Sic tibi sim numquam de toto planta recisa,
Accipe relliquias optime Christe meas.

BRUNONIS SEIDELII QUERFURDENSIS.

Dictum Keiserpergii.

OLim fuerunt aurei sacerdotes,
Et lignei calices. sed aureos contra
Calices habemus, ligneos sacerdotes.

Odorio.

Cygnus tu tibi candidus videris:
Coruus sed niger omnibus videris.

Ad Omelliam.

Te petere uxorem miraris Omellia nullum?
Quae sit vera volo dicere caussa tibi:
Nemo sibi talem cupit associare puellam,
Quam possit matrem iure vocare suam.

Iocus.

Superatus in iudicio qui fuit reus
Conversus ad suum inquit adversarium:
In aquis videre te genu cuperem tenus
Stantem, Quid inquit hic noceret id mihi?
Respondet alter: at sub undi sit caput.

Ex Plinii libro 14.

Ergone delectat tantum nos cura bibendi,
Nec quidquam nisi nos sumere vina iuvat?
Quin etiam studio potandi sumimus illa,
Quae cupidam possent exstimulare sitim.
Turpe quidem dictu: multos haurire venenum
Non pudet ut crescat foeda libido gulae.
Vidi ego qui nudus vim properabat amore;
Ac vestis poterat non memor esse suae.
Multi si quid habent tanta est insania, stantes
Potant; ut sedeant est mora longa nimi.
Pocula cum manibus rapiunt quae maxima cernunt
Faucibus intun dunt mox revomenda suis.
Hoc opus est artis: nec poti verba tacere
Possunt in iugulum quae reditura ruunt.

Ad indoctum bene vestitum.

Te vestis precor an facit superbum,
Ut nomen tibi vendicare docti
Ausis? falleris ô amice multum:
Vestis non habet eruditionem.

Ad Furem.

Milia furatus, decimis placabo Tonantem
Dicis. et hoc tanto munere purus ero.
Obtuleris illas, sed fur tamen ipse manebis,
De furtis donum non amat ara datum.

De imperito venatore.

Cauta venatorem fugiens ad nota recurrit
Vulpes quae dudum foderat antra sibi.
Hanc quidam stulto capiendi captus amore,

Nil profecturas mittit in antra manus,
Dumque putat cauda se vulpem posse renere,
Arripit ipsius mordicus illa manum.
Forte sed arridens ait ex adstanubus unus,
Haeret an in manibus praeda petita tuis?
Ille iocum fingens: ne quaesoludite. dixit;
Vulpem non teneo, me tamen illa tenet.

Medici facetum dictum.

Vir quidam malus improbus scelestus,
Aegrotans medicum rogat facetum,
Ia quo vena loco queat secari
Recte. nescio dixit ille (vultum
Verbis addidit et suis severum)
Quaerenti bona namq vena roto
Est in corpore non mihi reperta.

De Moro.

Quod barba ruffo crine cernitur Mori,
Friderico similem se putat imperatori,
Et Barbarossa nuncuparier gaudet.
Nec errat: hoc probatur omnibus nomen;
Sed ultimis in syllabis soloecismum
Multi facientes nomen aptius reddunt,
Pro Barbarossa namque Barbarus dicunt.

De Euclione.

Senex avarus Euclio timens servus
Ne forsan in cella sitiens bibat vinum,
Aquis referto mandat ut ore descendat,
Illas et expbat reversus ex cella;
Gunasse ne puteture dolio lymphas
Sagax habuit sed ille servus occultas:
Ac quando satis vini bibisset. os illis
Implevit. et expuit domino suo coram,
Semper dolum dolus callidior eludit.

De Milone Crotoniate.

Saepius e claro remeavit victor Olympo,

Et tulit ut meruit, laurea serta Milo.
Non humero posuit cursu defessus anhelo,
Dum stadio toto sustulit ille bovem.
Arboris excusso cuneo sed findere truncum
Dum valida sperat se quoque posse manu.
Partibus ambabus rima coeunte tenetur,
Praedaque crudeli fit lanianda lupo.
Quâ re quisque, Deo non fortunante superbit,
Hac perit, et proprio corruit ipse bono.

De aedituo

Aedituus templi cuiusdam clave solebat
Claudere ferratas et reserare fores.
Ac fait horarum solitus componere pondus;
Redderet ut feros machina certa sonos.
Arguit hunc quidam, quod falsas temporis horas
Ire sinat, nec opus corrigat arte suum.
Ille refert: mea non haec est stultissime culpa;
Sed facit incerto limite Phoebus iter.

Iocus mariti.

Vir malus uxorem graviter pulsare solebat,
Et nimium crebro verbere largus erat.
Admonitus tamen est, sanari in coniuge mores,
Quam verbis, melius non potuisse, bonis.
Ille sacro feriens muliebria pectora libro;
Non ait his verbis sunt meliora mihi.

De Olea.

In fossam quercus oleae cum pangitur ârbor,
Fertur tum radix utilis esse nihil.
Robore sic premitur Christi doctrina potentum:
Semper plus vero vis inimica valet.
Atque Euangelium nullo fert tempore fructus,
Cum regis formam doctor habere cupit.

Canonicus.

Quidam piger Sacerdos, nobilis tamen,
Cum constituto tempore precandum foret,

Graecae recitans ibi ille linguae literas:
Has accipe, dixit, literas quaeso Deus,
Horas et inde tibi canonicas effice.

Melandro.

Casus libenter confero tecum meos:
Levatur hac collatione pars mei
Doloris ingens, par suo gaudet pari.
Linguam seni senex habet dulcissimam,
Puero puer, est et femina grata feminae,
Aegrotus aegroto, vir oppressus malis
Acceptus est viro simile experto malum.

De Moro.

Fecerat urina moro formica dolorem,
Dum iacet et dulci membra sopore fovet.
Excitus ille sed, ad captivam protinus inquit;
Te non vulgari morte perire decet.
Et srobe defodiens ait hic tua fata subibis,
Hic iaceas tumulo viva sepulta tuo.

Eiusd. generis.

Forte sub aestivo geminorum sidere quondam
Egressus patrio flumine cancer erat.
Ac procula ripa viridi dum ludit in herba,
A quodam fertur praetereunte domum.
Is pecus ignotum cernens miratur at eius
Acri perstringit vulnere chela manu.
Tum vero cancrum medio sub flumine mergens,
Bestia sic ergo sic moriaris ait,
Ille sed incutiens caudam plaudebat in undis,
Et fatuo mortis talia signa dabat.

ADAMI THEODORI F. SIBERI

Feriis natalis.

QUae reparat reoseum mora Solis ongior orbem,
Lux adolescentes quae iubet ire dies?
Nunquid in occiduo tandem se protulit ortu
Ille Dei splendor primigenumque iubar?
Sic est ipse oriens ex alto disicit umbras,

Et nitida tenebras fulgere luce facit.
Ipse seranat humum praefulgentissimus, ipse
Ingerit aeternos, et sine nube dies:
Atque Orci crassa penitus caligine mersos
Irradiat, Iuci reflituitque novae.
Et passim miseris hac et palantibus illac,
Securum recta vadere monstrat iter.
Salue festa dies; qua non augustior olim
Altera caeruleis extulit ora vadis:
Qua non ulla magis votis optata piorum.
O ter felicem laetificamque diem!
Induvias catnis nostrae conspexit mictum
Lactere infanti conditione Deum.
Ut supera sacer allapsus virtute martat
Spiritus, et Mariae viscera faetu fovet:
Ipsaque sub decimae veneranda silentia Lunae,
Signata gignit virginitate marem:
Iessaea de stirpe marem, quam semine primo
Thariades iactat progenuisse pa er;
Totque propagarunt felici ab origine creti
Isacides reges, Isacidesque duces.
At non auratis laqueata pulatia rectis,
Athalicaeque trabes, Taenariumque solum:
Carice congestum culmen cannaque palustri,
Vix tugirii vile praebuit hospitium.
Pro segmentatis capiunt praesepia cunis:
Sternunt puniceum tenuia scruta torum.
Sancte puer: numquid tremulis vagitibus auras
Imbuis, et salsis oscula Iacrimulis?
At non tam rigido laedit te frigore bruma,
Non tenerum affurgens atterit herba latus.
Nec tam sollicitis obnoxia vita periclis.
Et capiti obveniunt quae mala tanta pio:
Quam te cognatae guntis male habet scelus, et quam
Effrenis mundi crimen in omne furor.

Parce tamen: blandumque tui ridentis ocellos
Aspiciat potius suspiciatque pares
Iam tua sidereae plaudunt nata ia turmae
Et tota aligerum cantibus aethra sonat:
Gloria celsa Deo, terris pax et bona sensa
Humano generi: gloria celsa Deo,
Corda meium ponant: en vobis gaudia porto,
Gaudia perpetuos firma futura dies.
Natur enim est hodie Servator Davidis urbe,
Inclita qui Domini munia Christus habet.
Nec mora Christi parae visunt cunabula noctis,
Queis verssare gregis lanea septa labor:
Poastorumque ducem unerati poplite flexo
Rustica granti carmina voce canunt.
Mox aderunt Proceres Nabathaeo a littore, Regum
Regi ut tergemino munus honorem ferant.
Nos etiam cunis devota resoluimus ora,
Et pote qua grati naeniolam accinius.
Gloria celsa patri sit celsaque gloria gnato,
Flamini et amborum glroai celsa sacro.
Composita recreet terras concordia pace,
Firmet et invicto robore corda fides,

Epiphaniis.

Sancta redemptoris cunabula visere Christi
Quem pius aethereo nomine raptat amor?
Suspice non noto radiatum vertice sidus,
Ut certum incerte limite tendat iter;
Ut caeliaccendat raris fulgoribus arces,
Lustret et Eoas, octidu sque plagas,
Non illud noctis nigrantes conserit umbras.
Lumine et in partem signa minora iuvat:
Ipsum illum eximium vocat in certamina solem,
Tem perat et medio non minus axe diem.
Magna minorque ferae, quamquam subiisse retortis
Insese metuant stexibus Oceanum:

Non raro tamen obiecta pice nubis aquosae
Dediscit siccas illaque et illa faces.
Sidus at hoc nostrum ceu pronos nescit abortus,
Sic penetrat nimbos. exsuperatque nives.
Servat inoffensum condenti lumen honore:
Cui cedat gemina Lucifer ipse rote:
Cedat, et astrorum quantum est, submittere certet
Huic uni radios, sole favente, suos.
Ah procul absistat feriali ardore Cometa,
Et tristes tollat sanguineasque minas.
Nuntiat hoc sidus tantum concordia pacis
Foedera, quae numquam soluerit ulla des.
Nuntiat et reparata pii commercia caeli
Terris. quae videat invideatque Satan.
Fulge serenato Iacobia sidere flamma,
Quod facis, in cunas officiosa Devi.
Iamque effunde iubat totum, atque immobilis haere
Ipsa, creatoris devenerata caput.
Ecce tuum auspicium Eoa regione secuti,
Quos clarant magices nomina siga. viri:
Seu schola fatidici Danielis Pe sica mittat
Illos; posteritas seu Balaame tua.
Ut gaudent, requiemque viae, calaemque laborum,
Regis ludeae strata reperta novi!
Ut flexu puerum capiti reruerenter adorant
Procidui, et sanctis oscula dant labiis!
Ut pro se terna thesauros sorte recludunt
Quisque locupletes exonerantq sinus!
Divitis hic auri promit grave pondus aceruos
Thuris at hic stactes hic et olentis opes.
Omnes fulgidulos pueri admirantur ocellos,
Fulget ut Engadici rubra siliva meri.
Omnes candidulos deutes ebore admirantur:
Ut candet niveus lacte tepente calix
In quorum par est nos ire exempla; fateri

Et Christum augusto regis honore Deum:
Cuncta cui dara sit per secla immensa potestas,
A patre qua caelum, qua matia alta patent:
Inde sacerdotem, aeterno qui thuris odore
Humano pacem conciliet generi.
Denique mortalem, sed cui corruptio nullam
Labem im portarit, Tartareasue moras,
Quo minus aethereas victor remearet ad auras,
Conderet et vitae secla beata novae:
Quae lustrata fide, divini et flaminis igne
Officisque piis dedita corda manent.

Ad Theodor. Steinmezium.

Nunc est, nunc animo, verborum et honore favendum,
Non secus ac fratris res sit agenda mei.
Tu meus alter enim, exoptata ô nuntia nobis:
Venisti patrios sospite sorte lares:
Ausus per vada salsa, per horrida tesqua solcrum
Sectarii studii libera iura tui.
Itala qua tellus, qua tellus, Anglia quaque
Explica? ingentes Gallia terra sinus;
Et qua, non vilis quae hodie Maurotia cedit
Belgia, Apollineis Mercuriique bonis
Tali nimirum facie se ostendit honestum:
Hac forma virtu conspicienda nitet.
Hinc amor in varias sese incitat igneus artes,
Quc recta Genii vis bene s. ada vocat,
Cuique suum sensum genitor fraterque medentum
Hic est, ille fuit gloria rara tuus.
At tibi anhelanti placitum est penetralia legum
Astraeae sanctas ire redire viast
Et mactare novis titulis insignia prisca;
Fulgeat ut gemina laude superba domus.
Evenit iuris delubra in summa recepti
Vestiit emeritum lautea serta caput.
Serta, cuiaequiparent non Indo a littore grana,

Non auri quantum dis vehit Hermus aquis.
O te fellcem studii exhaustique laboris!
Hoc est ingenio perpetuare genus.
Hoc est legitimo vivacia saecula fetu
Condere, supremo non abolenda diem.
Quae tihi non paullo grator minus optime, quam quod!
Ingreditur thalamos nupta pudica tuos.
Illa quidem nostrae praeonia digna merei
Musae si dignum quid tamen ista canit.
Sed neque talis ego neque caimina nostra moratut
Illa puellaris flos Catharina chori.
Vivite felices felices vivite vori
Haec sit sed pleni summa suprema mei.

Ad Ianum Gruterum.

Aonidum decus, et Divae une atque unice ocelle
Innubae, et Astreae flos mere iustitiae:
Sponte suam tribuit citharam cui doctus Apollo,
Et citharae similes accinuisse modos.
Unde tibi parta est animinot dotibus aucto,
Ulla quae metuat fama perire die.
Ut tua sub nostras venere pericula chartas,
Utque tui lectum est ingenii specimen,
Iupiter! ingenii rari communeque supra
Fatum hominum quotquot Musica sacra colunt:
Protinus exclamavi. hinc iam procul ô procul este:
Non ego nunc, Vates carmina vestra moror,
Ipse nisi moter nugasque auferte canoras,
Incassum quas hora et labor excolunt.
Interea attenta dum lustro singula mente
(Singaia nam raro vim Genio arti: habent)
Totque animas Musis claras et Apolline retro
Omnes queis faveant invideantque dies.
Quaete certatim talem admirantur amantque,
Contra quos et amas et reverenter habes:
O quoties vovi! ô quae non suspiria duxi!

Ut fieses nostris grata tapina oculis,
Quam memori posiiam mentis penerralibus imis,
Per vitae gererem saecula cuncta mex.
Quod sperare minus licitus, quam optate videbar.
Nunc ter ago grates Sortihabeoque quater.
Exoculata quidem indotilis sonfittereque illa,
Sed bene nonn unquam quae quoque coeca videt.
Nam factum satis optato, spes fictaque res est;
Esque oculis factus Iane, rapina meis.
Quin et itum ultra spem: dextram tetigisse poetae
Contigit, iisdem epulis, colloquioque frui;
Haurire ambrosias Veneres, Hybleaque verba,
Arctoo inmsum, quidquid et orbe mihi.
Hac ô me felicem! hac ô mesorte beatum,
Qur dedit ora mihi notitiamque tuam!
Notmam; Attalieae cui cedat copia gazae,
Cedat et auriferis turbidus Hermus aquis.
Hanc modo negrave sit testari interprete penna,
Expressisse animi sensa et amica tui?
Indubium non quod veniat mihi amorue fidesue,
(Nam tu non tantum illustria amare soles.
Pectora, ceu tua vel fexcenta pericla loquuntur.
Sed quoque quale ego fors illeque et ille gerit
Sed potius parrias olim regressus ad oras,
Aut quo sub caelocumque etiam ipse habitem,
Pluribus ut possim dexuam monstrare Gruteri,
Notitiaeque tuae teste beatus agam.
Ipse beatus agam; nec te fortasse pigebit
Scripturae pigram non habuisse manum.
Sic longum valeas animoque et corpore sano.
Inque dies clarus sis magis atque magis.

Pet. Hennigovio, super funere Euphrosynes.

Occidit Euphosyne: lessum ingemitate sorores:
Tu ingemina mater; occidit Euphrosyne.
Ah! quorsum matrem inclamo, maestasque sororest

Atquehaec, atque istae sponte perent egemunt,
Nec mihi fraternos opus implorem singultus
Plus saris, heu, crudo carpitur officio,
Vos Charites, vos ô Charites, pia triga, rubentes
Occano loacrimarum obruitote oculos.
Et curnos onerate humero velamine pullo.
Tam maesto nudas non decet esse die.
Ut numerum fuerat modo vestrum augere decora!
At nunc vix tenui est Euphrosyne titulo,
Vos castae Veneres, et tu licito igne cupido,
Heu quanta est regni gloria fracta tui!
Aere nisi triplici circum stant robora pectus,
In questus agedum vadite, et in lacrimas
Nec modus exsequias salso usque urgere fluento
Quin iuvet et Parcae impingere verba mala:
Tot passim Niobas cassis quae sensibus, et tot
Defectis patitur viribus esse Hecubas:
Non secus ac laruas Orcus horreret aniles,
Tantum virgineis gestit ita spoliis.
Dicite Leucoreae iacula: rix turba, puellae
An non mens curis aestuat aegra novis?
Cum subito efferri cernatis funere, speclum
Illud vestraris, deliciumque chori?
At nuper memini vobiscum incedere primam,
Et primum cultas inter habere decus.
Vivere sic vidi Phoebo exundante hyacinthum,
Et vidi Phoebo praecipitante mori.
Et quisquam vestrum vernant: flore superba,
Non imeat roseis pallida fata genis.
At tu sperata pro pinu, Petre cup: essos
Invisas adole: nec nimis ipse dole.
Crede mihi nullo revocanturfunera planctu,
Nec postliminio vita caduca redit.
Cum semei exfangues contexit puluis amores,
Non exaudite vota cadum gemitu.

Quamque obiisse vides hanc ducas mortuam: amato
Nec tamen haec cineri verba suprema nega:
Nunc tibi pro thalamo tumulum, meufardor, habeto:
Tecum mens animi tota meicecidit.
Tu mea, tu moriens exstinxti gaudia vitae,
Euphrosyne heu diro funere rapta, Vale.

Ad Augustum Elect. Saxoniae.

Accipe, sed facili, Princeps celsissime vultu,
Quem mea dat vigili cura labore librum.
Est tenuis fateor, neque respectandus ab ampla,
Nec tamen et pretium non habet ista suum.
Sic ingentia tectorum fastigia parent;
Dum fundamenti portio nulla patet.
Tu quoque si studio, ceu cetera legeris acri;
Crede mihi, fructu non poteunte leges.

In natalem Iulii Caes. Scaligeri

Natalis haec lux suda Caesari affulget.
Valete somni: noctium vale pinguis
Iners, profundae, turbide gravis lentor.
Darum sopori sat superque terreno:
Vigilare tempus, tempus aureum caeli
Haurire lumen luce pectoris puri.
Ut disicit callginosa nigrantis
Operta noctis! ut beata Naturae
Momenta candit arduus, catus, solers?
Quid stupeo magis, ad igncae indolis mentem
Sublimis, acris, candidae atque fubti lis,
Mentem aemulam, aut parem seni Stagereo?
An nectar illud melleum facrae linguae,
Linguae eloquentis, et politae, et argutae?
O mî liceat abstrusiore thesauro
Opes repostas strictiore lustratu
Vel delibare! ut uspiam quot est omnes
Sophiam professos nescio quam (enim haud fas est
Livoris aut gravis stuporis incesto

Carbone denigrare tam piam lucem)
Despexerim, scala potitus illustri

Ad Ernestum, Elector. Coloniensem.

Haerebam quis te Boiorum masime Princeps,
Prae reliquis tandem clarificaret honos.
Heroo noram deductam stemmare gentem,
Induperatorum nominsque alta patrum,
Lustrabam longe lateque patentia regna,
Croeseas gazas, oppida, castra viros.
At qui haec cum paucis tibi, erant communia, verum
Ut radiant dio fulgure mentis opes,
Ingenium solers, et onustum Pallade pectus,
Atque in multigenas ora diserta sonos.
Obstupui; et dixi quis non iam haec ipsa professus
Prae vobis sese ferre minora neget?
Rara loquor: sed ubisacram ultro porgere dextram
Te vidi et sensi: Divum hominumque fidem!
Clamavi: nostro hoc, hoc maius Apolline, maius
Conditione homins, conditione Ducis.
Acvovi: vigeas Tithonia saecula laude
Ante homines doctos maior. et ante Duces.

In tresviros poetas Iosephi Scaligeri.

Tergemini vates. Latiae illibata medulla,
Ambrosiae, et Graii pura saliva meri:
Mellca quis vobis infudit flumina linguae,
Verba quis ingenuo lacte madere dedit?
Si tanta indulsit sua cuique puella Camenam,
Ut iactent Clario Iura tyranna foro:
Cur non ipse omnes vesana mente puellas
Ardeo deliciis ebrius Idaliis?
Et mihi continuos furor hic comitatur in annos,
Imperat et nullo pondere verba loqui?
Erio: Cupidineos neque enim insanire furores
Fas est, qui colimus iussa tremenda poli.
At licet hinc Veneres scribendi sumere, sensa

At meliora modis hinc animare licet:
Quos Martucini stupon et lingua invida Titii.
Non cupressuro laedere dente velint.
Heu quam pene mihi fueratis, doctae Catulle.
Atque Tibulle Umbro non sine Callimacho!
Dum vos arrosit senium squalorque situsque:
Quam mihi cum Nemefi Lesbia pene fuit!
Nec iam consuetum se diti Cynthia cultu
Inferret, Coa mobilis in tunica.
Scaliger hanc labem, fatum indignatus acerbum,
Non tulit et Veneri consulit Ausoniae:
Scaliger, heroum genus alto a sanguine divum:
Scaliger Ausoniae rexque paterque plagae.
Is disiecta sibi reddit vatesque puellis;
Omniaque in clara fulgere luce facit:
Nunc quoque uti possint optatas iungere dextras,
Pellere alternis dulce solum pedibus.
Et spirare meros animae florentis amores,
Quarciet Elysias myrtus odora comas.
O longum saltate, et molles ludite lusus:
Vester amor nullas noverit exsequias.
At tu Musarum et Veneris prolumine trino
Ter felix Phoebus Scaliger alter, auc,

In natalem Ioan. Caselii.

En natalis agit reversionem
Septuagesimus optimi virorum,
Et quantum potis eruditorum,
Et quantumque potis disertiorum.
Iani Caselii. favete linguis:
Quem Phoebus pater et patrima virgo
Aeterno sibi nexuere vinclo,
Quem Musae Veneresque Gratiaeque,
Achivae simul et simus Latinae,
Tanto depereunt amorisigne,
Quando quem modo degerire possunt:

Cuius Socraticae eruditianis
(Eius scilicet eruditionis,
Quaeque publica, quaeque priva rerum est,
Verum ea est ubi? norma disciplinae)
Iure bibliotheca pectus audit:
Quem certatim adamant coluntque docti
Illi haud nomine, sed reapse docti,
Quales vix memorare tot qucas, quot
Vulgato numerat poeta versu:
Quem ter maximus optimusque magni
Ipse Scaliger aestimat, probratque:
Et quem, quod caput, improbi rudesque
(Scin calumnia nota meprofari,
Scin' striblio? licet tibi cerebri,
At vero tibi frontis haud fit hilum.)
Foedo rodere non verentur ore.
Prustra: nam probitas et erudita
Doctrina incolumes perenne durant,
Amorsu procul, acpiocace lingua
Et stcibliginis, et calumniarum.

Ad Ianum Gruterum De Periculis eius secundis.

Altera iamne subis, an Iane, pericla secunda?
Scilicet utraque nunc docte Grutere subis.
Et certe video restare prioribus ista,
His cerno famae nec superesse minus:
Quae petat innocuo dentata Calumnia morsu,
Nec dea perstringat Livida luminibus?
Talia crediderim fecisse Pelicula Musa,
Carmina cum Phoebo sub patre prima darent.
Inre ergo hinc nulli Musarum eris arte secundus
Iane Grutere, mihi Phoebus at alter eris.

In eiusdem Thesaurum Antiquarum Inscriptonum.

Terrarum late quae sunt visenda per orbem,
Qua scripsit memores Roma perenne notas.
Dum studio legit satagente Gruterus, et uno,

Didita congessit rot monumenta libro,
Natarum inscriptum censu potiore monetae,
Aeternum toto nomen ab orbe tulit,

De pulice in patera suffocato.

Pulex nave, ecquid thyrsati funere Bacchi
Fatum submersit teque tuumque caput?
An velut Empedocles, captans decora ardua famae,
Iecisti in medium vilia membra merum?
Scilicet ut ventrem pro busto vatis haberes,
Et Mausolaei Saxa minora forent:
Si vel Taubmanustibi, vel praetorius hausto,
Frencelii aut memorem Musa daret tumulum.
Quid quid id est: titulo hunc a me saltem accipe versum
Non poteras saltu nobiore mori,

Iacobo Godemano.

Mi Godemane quidquid hoc? quod te valedicete nobis
Aiunt. ut surdis auribus esse velim!
Ne mihi dissidiis sit sensum haurire molesti,
Et solum in lenta vinere amaritia.
Ecquid enim malim quam consuetudine porro,
Convictuque tuo, colloquioque frui?
Heu mihi! sed quid ago? quin quo te fata Deusque
Ire iubent, plenis gressibus ire paras.
Is te praesenti tueatur Numine large
Inque dies saluum commodit ite beet.
Interea, meus alter ego caput unico amatum,
Aeternum nostri sis memor atque vale.

In Icunculam Iusii Lipsii

Quos oculos atque augustae quem frontis honote
Aspicis, eximii vividaque ora viri:
Non oculos, frontemve hominis, non adspicis ora
Omnia vel magno membra sed apta Deo.
Ut non mortali facie se prodit! ut ingens,
Est quantus, rati numinis instar habet!
Scilicet hi sunt illi oculi, quibus omnia cernit

Prodita Athenaeis Romulaeisque libris.
Haec frons est animi qua mentem gestat, et imi
Pectoris occulto sensa reposta sinu.
Hoc os est, in quo postquam Peitho aurea sedem
Fixit iam Tullii est lingua diserta minus.

In P. Asinium Marculum [(reading uncertain: print unclear)] , Marrucini F. Zoili. N.

Taubmanno dedederat vatum pater entheus, olim
Quae dederat Graiis, quae dederat Latiis.
Marculus invidit: sed non et vidit, ut ipse
Nil habeat Graii, nil habeat Latii.
Marcule dispicias: sed enim caligo triplex tu:
Taubmanus contra est lux geminata meus.

Franc. Lehmanio.

Quis esset uxor, nescio quis Philosophus
(Nomen secundi Graius auctor prodidit)
Interrogatus, ista scaeva rettulit:
Naufragium viri; Domus agitatio;
Iactura vitae; mulcta perpes; proelium
Ultro excitatum; consalanea bellua;
Accubua cura; Scylla compta et elegans.
Aureae quibus impedimentum aheneum,
Malumque quo grave quid mage? necessarium.
Lehmane, qui versaris in re uxoria
Recens marite, quid tibi sodes super
Solonis hoc videtur ore? an veritas
Aparte loquitur eius aliqua, an vanitas?

Ad Franciscum Hotomanum.

Hotomane tuae quae par facundia laudi?
Quaeve sit ingenii buccina tanta tibi?
Iustitiae mirer prius atque oracula iuris,
Quaeque nitent raris atria sancta notis?
An potius priscae miracula conscia liguae,
Verbaque Romano vix capienda foro?
Summus uterque labor: nec ego te dicere possimt
Nec praeconi habeat barbara tutba fidem,

Bened. Thyselio.

Musica, deliciae nostrae, rapis ignes caelo
Pectora, cum numeris consona verba cies.
Musica, dividiae nostrae, trahis ignea teriae
Pectora. cum numeris diffona verba mones.
Thyseli, indulsit rarum tibi cantor Apollo,
Cum verbis numetos verbaque cum numeris,

Ad Frider. Taubmannum.

Nam quae verba tibi Taubmane, alia prodigam,
Aut quibus supersedebo? isto fundamine
(Modum in Sallustianum serius loquor.
Carthago tu quidem certa es, haud arbitraria.
Sic iter vora ad Gloriae arces acer arduas,
Et patriae infer Solem sereno fulgure,
Qui officiat autem vatum claro lumini.
Nec istos facias, quod facis, sescunciae.
Quorum est annona longe nunc vilissima,
Semiolos poetarum, aut umbellas verius?
Qu tum autumant, cum sciunt nihil; scire omnia,
Aut ea tenent, quae vulgo pueruli bimuli,
Vix adeo ultra primas promovere litetas.
At tu Taubmane, Venerio vectus alite
Ad usque orbem, quam dixe sentio, Deae,
Te maior ipso, saeculo maior tuo,
Nil Marrucinorum aegra curas somnia,
Nil Marculorum Lippa veritus limina,
Plorare sed hos et illos aetatem iubens,
Rudia inter rudes puero senum subsellia,
Hexametro nobis mactus esto carmine.

Alieno nomine Lusus, Cottae imitatione.

Ardeo, quod fateor, cor nostrum animumque Lycinnam.
Ardet uti ingenuas mascula turba nurus.
Ardetme mea, quod puto, tota mente Lycimia,
Ardet ut inge nuos plurima virgo viros.
Huic, ego, se semel est ut fixo ostendere ocello

Visa, mihi hoc visum est hiscere verba mode:
Ah quando, mea lux, ah quando tenue laboris
Das sola iolum, incendiaque ipsa levas?
Heic illa erubuit, laetumque rubore cachinnum
Miscuit, ac roseo risus in ore fuit
Et, quid ait negem? et ambrosium festino capilum,
Quem luisaeria ventilat aura via,
Desecat, inque auro texens; haec aviea fila,
Haec inquam nostri texta capillitii.
Quod tibi me, mihi te nexu devinciat uno,
Aeternum nostri pignus amoris habe:
Haec tu incendia tanta tuae solare puellae.
Dixit et imposuit aurea fila mihi.
Ah quid agis mea lux? quid agis mea cara Lycinna:
An caput hoc flammis perdere dira cupis?
Non hi sunt crines. sed flammea texta, capilli.
Non crines, sed sunt ignea vincla mihi.
Quis potis est ignes exstinctos ignibus ire?
Heu mihi, quam feruens saevit in ossa furor!
Saevit et exhaurit pectusque imasque medulias:
Iam tantum restat parua favilla mei.
Quin vos, ô crines, dirum genus, ite sub ignes:
Ite, et tu flammis urers flamma meis.
Sat vobis vestroque datum, fera turba, furori;
Ah quam hoc urebat vis violenta caput:
Nunc vos soluimini in cineres, vincla ignea, crines:
Nunc ignescimini, flamma superba prius.
Tu vero caput ô catum sanctumque, Lycinna,
O animo atque anima cara Lycinna magis,
Quod meus in cineres aestus vestrum addere crinem
Sustinuit, parce caussa probanda mea est.
Non ardere volo, sed amari: nolo peruri,
Nolo ater rapidis ignibus esse cinis,
Sic reliqui tibi perpetuo me vate capilli
Vernent, accensos effngiantque rogos.

Eilardo Lubino.

Rapta coniuge qui capit secundam,
Is fracta rate navigat secundum.
Hoc tu Graecule futulis poeta
Frustra terrueris meum Lubinum:
Qui iam nunc Veneris Lubentiaeque
Ductus auspicio secundiore
Domum ducit amans secundam amantem;
Quam sinu Venus ed ucavit almo,
Suas Cecropis erudivit arteis,
Sua Iuno beatitate mactat.
Quid Eilarde, deinde porro dicam?
Isto tergemino Deorum honore,
Imo tetgemino hoc puclli amore,
Sis felix ter et amplius; nec unquam
Taedas experiare non secundas.

De Q. Mucio.

Cum foret ipse sui commissi Mucius ultor,
Errantemque manum flamma cremaret, ait:
Dextram inferre hosti sit Romani huius et huius:
Ignis sustineat qui dare, Scaevolae erit.

Ad Ionam Pesserl.

Est aliis doctrina, aliis doctura parata:
Has facies fatum promere saepe solet.
Est eadem doctrina iisdem et doctura parata,
Verum extra invidiae livida tela malae.
Te doctura sibi doctrinaque, Iona, medendi
Vindicat, invidiae nec sinit esse rudem.
Macte bono gemino, livoreque macte maligno:
Quod caret invidia non solet essediu.

Paullo Reinholdo.

Olim iam fuerat nomen tibi Paulle celebre,
Ex quo propatruus caelite laude viget.
At nunc Pergameae tibi cedit adotea fatuae;
Ne sit non uno nomine honora domus.

Quid potius dicam? non te tua gens mage claras,
At gemem claras ipse perenne tuam.

Ad Philomelam.

Dum viridis Philomela pererras tegmina silvae,
Et raptus quereris fata nefasque tui:
Miratur varios accentus turba volucium,
Et stupido exceptat gutture mille modos.
Ipsa etiam sua quod requierant murmura venti,
Officiosa piis aggemit aura iugis
O ego in auriculas quam mox aveo omnis abire;
Ut tua vox unis sensibus una sonet.

Tumulus Arnoldt Kannii.

Kannius heic situs Arnoldus: quae cetera dicam?
Quod verum liquido consona fama canit.
Candoris, pietatis, honesti cultor et aequi,
Indocilis fraudum, iustitiaeque tenax.
Mansuetus, comis, facili gravitate severus,
Ingenio placidus, indicioque probus.
Si dicam plura, haud quaquam dicam omnia tu dis
Heic situs est rarae nobilitatis honos.

In Musicam.

Quis ferit attonitas liquidis accentibus aures,
Aethera per summum terque quaterque sonus?
Inscriptosve putem stellantia nomina flores
Artificis doctas concelebrare manus?
Quidquid id est. Samios sententia sancta magistros,
Caelinagasque decet lex operosa rotas.
Quid, non argutae passim pia turba volucres,
Obloquiis silvas laetaque rura replent?
An referam leni spirantia flabra susurro:
Utque levis ratico murmure rivus ear?
Nimirum triplicis decus ad mirabile mundi
Personat harmanicis plurima Musa modis
Et parili momen torum discrimine numquam
In laudes summi desinit ire Patris.

Salue, macte tuis res flexibus, inclita Salue;
Usque polo salue dulcis, et usque solo.

IOANNIS SIMONII ROSTOCHIENSIS.

De bona gubernatione, ex Imperatoris Manuelis Palaeologi e Graeco.

QUae res conseruet cives quae regna, quae et urbes,
Hinc canere incipiam. Rex Regum, Christe, benignus:
Linguam animumque regas nostrum: tibi cognita soli est
Caussa, et quîs pereant, vel stent quibus artibus urbes.
Haud quicquam maius VERO, praeclarius autem,
Aut illo potius nil est. nam rector Olympi
Hanc genuit terris Divam, quae Vera per omnem
Vitam investigat retinet, fovet atque tuetur.
Quam nobis cupiens ereptam subdolus anguis,
Inventor scelerum, tenebrosa nocte Tyrannus,
Mendacem terris Pandoram fraude maligna
Immisit. sed Spes, haerens in pixidis imo,
Efficit, ut raros in vasto gurgite nantes
Conspicias, qui Vera adement faciantque colantque
Hos intersunt magnum aequis qui legibus orbem
Astringunt, rerumque Boni moderantur habenas.
Hi mentis grave pondus habent, hi publica curant
Commoda, perpetuoque Bonum sectantur amore.
Horum perpetuum Vero redimita coruscant
Tempora, quin fasces illorum et sceptra fuperba
Eu brant verum Verum thronus Induperantum.
Illis nulla magis rex expedit, aut mage lucro
Nil est, quam Virtus et doctae copia linguae.
Nam que his instructus studiis ac moribus Heros,
Nil Asias formidat opes, Arabum ve beatos
Thesauros. non funestis confertus in armis
Miles cum terret. non Lydi pala Tyranni.

Quin Coesum superat vigazae, milite Xe xin;
Teque malum Gygen non ficto Iocore vincit.
Magnuin Diumae atque auri congestus aceruus
Prasidium sunt imperio, regnumque ienen ti.
Nam que gerendarum rerum momenta fere uno hoc
Cardine versantur nunc, cum vere aurea Secla
Existunt vot non agitur virtute, sed auro:
Non pletate nec ingenio: decernitur auro.
Miner thesaurus regni, maiusque regenti
Praesidium, Pietas, Fandi prudentia, Recti
Et veri studium, cinesque amor arctas in omnes,
Haec faciunt regnum im motum, facesque thronumque
Consu mant, ac se maior sit Principe Princeps.
Non aurum, non quod sitiens ebur India mittit,
Non pecoris numerosa cohors non pascua laeta,
Pascua, quae Lyris tacitis circumfluit undis,
Conservare valent regnum et regno Induperantem,
Ni Princeps, et qui populi iuga flectit habenis,
Sit saplens, suavique oris dulcedine praestet.
Nam Croesum tantis quid fascibus exuit? Aurum.
Fuluae etenim massae damnosa superbia iuncta est:
Estque gerens tumidos flatus in pectere stultus.
Croesum igitur tam magnis Fascibus exuit Aurum,
Stulticiam gignens, quod dem entaverat ipsum
Sic, ut laudatae Virtutis gratia grata
Ipsi non esset, non in virtute repostum
Esse putanti aliquid, quod vel decus addere Regi,
Praesidiove queat, ceu muro, cingere Regnum.
Omnis sed Croeso fiducia stabat in auro.
Illi spes, aurum. Deus, aurum, Vita beata,
Aurum. Mars aurum. cuncta Aurum cetera, quae qua
Cunque modo expediunda forent. sed que tamen Ausum?
Quod latitans posseslorem pessundt dit Aurum.
Non secus ac scopulus, quem vis ponti obruit alta,
Ille later sub aquic, necraturae cernitur ulli.

At cum se ventis commiserit unda coortis,
Iamque inter sese fulgentia proelia fratres
Miscent, inque polum tollunt cum turbine pontum.
Tum qui hinc atque hinc disiectis fuit aequore toto,
Nec pavidum potuit nautam saluare, Phaselus,
In scopulum fertur praeceps. atque impere vasto
Concussas laterum tabulas prosternit in undas.
Sic Croesum praestrinxit opum furiosa Cupido,
Omnes ut contra ventoso corde tumeret.
Nec vero poterat quae tandem cumque superbos
Sors maneat, nec quod rapid s fortuna quadrigis
Invehitur, quae summa imis atque ima supremis
Miscet, prospicere. in tantum scelerata libido
Auri mentem eius tenebris involuerat atris!
Mors igitur fuit ipsi Aurum: subversio regni
Aurum. sic Dommum nummires mortua perdit
Saepe suum! Quod si divina voce SOLONIS
Admonitus Croesus stolido de pectore stultas
Excussisset opes et veras corde verendo
Concepisset opes, non regno exutus avito,
Impositusque rogo flammas sensisset; at ille
Consilium sapiens, magni monitus que SOLONIS
Respuit, haud facile est, ut, quos semel occupat auro
Imperiosa fames, praeter quod nutriat ipsam
Ad mittant aliquid. Sed quid cum Divite Divus,
Cum stulto sapiens cordata est mente locutas?
Nam pietate Solon, et rebus maximus actis
Venerat ad Croesum, Lydiae qui sceptra tencbat,
Verum longe aliter sua carmina Palladis ales
Plangit. longe aliter metuenda innisa Mineruae
Cornicatur avis num quisquam credere possit,
Voce coturnicis quod Psittacus ipse loquatur?
Auri mancipium Croesus flavo ebrius auro,
Difficilis; umidus; virtutis temtor; amator
Stulticiae, sapientis opes pro crimine ducons;

Nil autum praeter factis atque ore crepabat.
Magnanimus, sapiensque SOLON, acerrimus osor
Stultitiae virtutis amans, facilisque bonusque,
Libera paupertas cui toto carior auro:
Pectora qui patriae curis exercita habebat.
Nil praeter verum factis referebat et ore.
Illam cum traheret non sano pectore mentem
Rex vecors. ergo stellantes undique gemmas
Induitur. pictae radiabant murice vestes,
Auto intertexto undantes, clarisque Smaragdis,
Ipsa coruscabat, flammas imitante, Pyropo
Regia. iam que suos aliquis quo verteret oclos,
Aut illic Veneres Coi spectabat Apellis,
Atteve Lysippi, variis, simulacra, figuris,
Concinnata, aut Praxiteles quae matmore duxit.
Post, quo non melior quisquam nec amantior aequi
Vir fuit ad sese magnum invitare Solona.
Nam satagebat cum stuperactum red dere ranto
Ornatu Croesus: quo non eraracrior auri
Contemtor: qui non: vel si Berecynthius Heros
Structuram Serpentigerûm, cum ad sidera montes
Congererent, regnumque Iovis caeleste Gigantes
Impeterent, longe effienes, multum que superbi,
Autum finxisset; motus quioquam inde fuisset.
Quin stultas sordes, et inepti emblemata Regis
Tantum splendorem sapienti corde putabat.
Hoc animaduortens Rex, vasto plum beus auro,
Concutiens caput insulsum: an tibi quis me, ait, unqua?
O hospes, visus qui fortunatior esset?
Hic sapiens: Novi Tellum qui, cretus Athenis,
Ingenua postquam gnatos instruxerat arte,
Innocuosque suae vitae traduxerat annos,
Tandem pro patria pugnans per vulnera mortem
Oppetiit pulchram. Hic, Rex, fortunatior ipso
Te fuit. huic contta Lydus flavo ebrius auro:

Ergo felices inter tibi Graeculus omnes
Primus erit? tua quae est sapidae prudentia mentis?
Verum nunquid habes, cui des quoque rite secundas:
Immo, inquit Sapiens: habeo Cleobim atque Bitonem,
Fratres corporibus binos, at ment bus unum:
Quorum cum genet ix peteret Iunionia curri:
Templa, bove sque iugo lassum subducere collum
Inc perent, ipsi reverenter dulce subibant
Matris or us, currum que ad publica tura trahebant:
Post magnae Divae sacris epulisque peractis,
Noctem ipsam subitis liquerunt lumina fatis.
Felices antmae fama super aethera notae!
Nam vobis Divum dono, votisque parentis
Obtigit, absque ullo gemitu sucum bere morti,
Et nunc clarorum volitare per ora virorum.
Non tulit ulterius dictantem tale SOLONA
Vir Lydus. sed tristi irarum percitus oestro
Intonat, in nulla ergo, Hospes, me sorte reponss?
Tum sapiens: O Rex, Asiae magne Induperator!
An nescis? quantis exposta haec vita periclis,
Fottunae Variis male casibus usque rotetur?
Inque vicem subeant fortis fatique labores?
Illa virum obscurum, cui solo cespite rota
Con struitur domus, et pauper qui cultor agelli est,
Euehit, atque opibus Pactoli et honoribus auget.
Illa eadem late regem, gazisque superbum
Deprimit adversa permutans sorte secundam.
Huic si quis nimium confidat, non mage prudens
Is fuerit, quam qui ferrum, quod subdolus hostis
Obtulerat, recipit vel fractae innititur hastae.
Ast qui fortunae superato turbine vitam
Tran quillus clausit: vere illum dico Beatum.
Nam voluti si qui cursores Isthmia curtant,
Certa priu fieri nequeunt praeconia, quesnam
Laede pedum su e et quam signum sit superatum,

Proterca spatium quod decurren tibus istud
Innumeri variique queant contingere lapsus.
Ast ubi iam fuerit decursa novissima meta,
Tum vero ingenti resonant spectacula plausu,
Atque acceptat ovans sua pinea praemia Victor.
Haud aliter nemo debet dici ante beatus,
Quam vacuas placide fuerit dilapsus in auras.
Saepe etenim fit, qui laetis insignia facta
Auspiciis est ingressus, cum vivere vitam
Iam se velle putat florentem atque omnibus usque
Casibus exceptam, subito hic in limine primo
Occidat, aut medio cursu sors opprimat ipsum:
Anteque fuccumbat, quam possit cernere metam.
Haec sapiens. at quis sapiens? quem Graecia tota
Suspexit coluitque unum, quem que aureae Athenae,
Urbs quamquam tum plena viris, quos secla futura
Miramur, tamen hunc oculis animoque Solonem
Unum spectabant, in vultibus unius huius
Haerebant, hunc officiis studiisque colebant.
Non quod ei dives cultarum copia rerum
Afflueret. solos equidem nunc tempora nostra
Suspiciuntque coluntque Midas: iacet omnis honestas:
Aut quod muneribus captassit mobile vulgus:
Aut artem quod reppererit quam Mercurialem,
Auspiciis cuius cives ditescere possent.
Longe alia est ratio. nam divum pectus horrestis
Artious instructum et sapientia corda gerebat.
Unde quidem sacrum, prudens, grave depromebat
Consilium semper, ceu quodam gurgite vasto.
Hinc itaque effectum est quos Graeci tempore nullo
Maiores factis habuêre magis que refertos
Pulchrarum rerum splendore hos inter ut omnes
Tetius ille unus mundi claresceret oris.
Hinc cum in praeclara Tridonidis urbe coorta
Esset seditio, propter multum immoderatas

Usuras, et quas roseo Draco sanguine leges
Scri pserat: ac iam Cecropidae omnia parte feroecs
Se conden sarent, atque indignantis vetba
Mussareat, iam iam missuri saxa facesque,
Moles tanta mali am solo discussa Solone est.
Curus permissum fuerat sider arbitrioque,
Turpia legitimis concludere foenora netis,
Pailadiasque bonis comprendere legtbus arces.
Qui quoque leg timis conclusit foenora meris,
Palladiasque oonis comprendit Leg bus arces.
Nam cum, vinorum qui glubunt corpora, Auari
Consuêssent ortis oriruros nectere fructus,
Sicque exhaurirent cives et nex bus urbem
Implerent finem hunc prudens circumdedit illis,
Ut non plus quam usurarum dissolueret assem
Debitor. haec dicta est Cente sima nomine facto
Hinc quod cum menses tranaverit ordine cantum
Pulchra soror Phoebi, quae noctis tem perat horas,
Usurae ex e quent sortem neque nomina propter
Ser vitium quisquam porro paterentur iniquum.
Dein, quoniam veteres rapiebant omnia Leges
Ad mortem delicta: Solon si leniit illas,
Ut poenas inter civiles et capitales
Iustum discrimen faceret. decaede, Draconis
Legibus exceptis lantum, nam casibus istis
Mariori poena est opns et graviore rigore.
Est vero Legum series bene longa Solonis,
Quas nostra cunctas quam possem voce referre,
Occiduo aute suos Sol mergeret aequore currus.
Tres tamens ex omni num erosunt nomine primae,
Quas cuncti scriptis laudant, ac ore celebrant.
Quarum prima verat, nisi cum discrimine vitae
Neutralem quemquam esse, ubi coniurata feroces
Excitat ira viros. nam cum mala publica dulcem
Exercent patriam. sensu decer illius omnes

Afficie ives, atque cius prima putare
Comm oda: nec quemquam soli sibi ducere natum,
Defidiam prchibet tanio Lex altera zelo,
Ut qui frugiferos impresso vomere campos
Non coleret, vel quoddam aliud sequeretur honefi
Artis opus, ter con victus, quod turpia segnis
Otia tractaret, punctum hic infame subiret.
Nem pe animum vetitas cessatio ducit in artes,
Mortalesque nihil faciendo pessima discunt,
Nam cum mens hominis, divinae patticula autae,
Perperuum que sit efficiens, quod nescit eodem
Stare loco, sed semper agi; semper que operatur,
Atque ex uno alium semper contendit in actum,
Fit, quando in rebus se non exercet honestis,
Turpitet ut culpas tum se provoluatin omnes,
Tertia Lex non permittit convicia dira
Expuere in quenquam gelido quem funere raptum
Iam tenet alta quies nam crimina dicere bustis,
Nec sanctum, neque civile est, et ab omni alienum
Iustitia. scelus est, maius feritate ferina,
Quae bene de multis meruerunt, funera, coecis
Scrobibus eruere, et truculenter pascier illis.
Ergo tantus erit Sapiens: quem Lydius Heros,
Ebrins innumeris opibus, praeclara monentem
Contemsit. Croesoque Solon proiectior alga
Fxtitit, aut qua salsa iocis per compita passim
Fabula cantando tetitur, quam seurra per omnes
Exagitat vicos prorsum antrorsumque trahendo.
Sed tandem, me vit quas, poenas ebrius aute
Rex dedit. haud facilem vesana superbia finem
So titur, sequiturque gravis Rhamnusia stultos:
Ergo ubi seque snumque satis Rex Lydius esset
Autum muatus, tum vero triste parabat
Belium inferre viro factis supra astra celebri,
Nam Lyde cum nulla dom: les expediunda est,

Ecce foras egressus rem sibi conficit ipsus.
At postquam Cyrus, gemmis auroque fuperbum,
Victrici dextra felix prostraverat hostem.
Et praedas inter ductum iam imponeret ipsum
Ultrici flammae, tum quas agitasset inani
Spes animo tandem cognovit corde trementi
Croesus: tum tandem didicit, quam veta Solonis
Vox fuerat, qua respicere ad spatia ultima vitae
Iussus erat: tum cognovit, quod fulua metalli
Congeries vastique auri preciosus acernus,
Non saluare queant regnum civesq virosque
Num vero densus miles confinia regni
Dilatare potest si qui Dux, imperat ipsis,
Stulticiae effrenes male prudens laxet habenas?
Feruidus innumeras Xerxes validasque cohortes
Classemque armatam, et rutilantes aere cateruas
Legerat, illarum ut pariter famaque minisque
Graecia maestifico trepidaret pulsa tremore,
Non secus, ut mare fit tremulum, cum stringituraurs,
Pulchra velut quatitur stridenti fraxinus Austro.
Verum, non numerus, non vis, sed vivida vincit
Virtus: quae nescit fortuvae cedere Virtus.
Sed neque cum paucis, si sint probitate probata
Conspicui, et nulla viciorum labe notati,
Improbitas aequanda venit, quae pondere monter
Exuperet, turbave excedat sidera caeli.
Paupertas etenim virtuti iuncta, priori
Et potiore loco est quam dives copia rerum,
Quae cupit aut metuit sordesque amat et mala lustra.
Quin patre qui multum obscuro et Thersite creatus
Hectora si factis referat, pietate Davidem,
Ille magis placet his qui vita et pectore puro
Sunt, antmumque gesunt in sano corpore sanum:
Quam pueri magnise Centurionibus otti.
Queis praeter veteres ceras, titulosque superbos,

Quos sermone crepant semper, nil nobile restat.
Spretor erat superum Xernes contemptor et aequi,
Vincula Neptuno minitans, coe oque tenebras
Exlex, mente fesox cerebrosus, cui horrida semper
Ventosain lingea pedibusque fugecibus arma:
Qui de illo, quem mente sua concepetat igni,
Vel fumum Graecis conflegrandis satis esse
Ducobat protsus non gnarus Martis et artis.
Glari, coltores aequi, timidique Deorum,
Dextris apprime fortes. belloque secundi:
Decti pro patria et pro libertate beata
Se pegnae obicere, et dulcem profundere vitam:
Magniarmis rerum maiores attamen usu,
Versabantque animos moderato in pectore magnos.
Ergo Lecnidas ingentia roboca Xerxis
Excipit. et pauco profligat milite Xerxen.
Ipsae tercentum fusos videre Laconas
Therm opylae quipro patria perfortiter omnes
Occiderant bis dena prius cum milia in hosi is
Agmine prostratos stygias Acherontis ad undas
Milissent. Sed tam tumidas perferre cobortes
Nec vastum potuit pelagus. Salaminia testis:
Quae Xerxen rursus superatum, prae cipitanti
Terga fugae dare conspexit cymbaque petentem
Res patrias. at quam Xerxen? qui verbere virgae
Neper caedebat Pontum, qui ponte viriusque
Terrae, Asiae Europaeque oras coniunxerat audax.
Que sibi pollicitus fuerat. spe ductus inani,
Sese non magno studio facilive labore
Gralege num subversutum res sed bus imis.
Denique qui stolidus sibi convenisse putabat,
Nau gio ut iatum terrai scinderet aequor,
Utque pedes per fluctivagas incederet undas
Hic dom ibus Graiis, et terta pulsus Achiva,
Turpis, inops, excors, celeri fugit otior Euro.

Tum vero clades tam perniciosa superbum
Perd ocuit Xerxen, foris haud quid saeva valere
Arma, domi ni consilium et bene pronida mens fit.
Sed nunquid dolus infidus, fraudesque malignae
Conservare valent regnum et regno induperantem?
Nam Gyges erat Upilio, per laeta balantes
Pascua lanigeras ducens. hunc annulus altos
Extulit ad fasces, et sceptra potentia Gygen.
Ast tantae Maiestati dura bile quicquam
Nilreliquum est, iustum nil quicquam, nilque beatum.
Nam quodhonesti exsors, nec iustum, necque beatum
Essepotest: non si describas ultima regni,
Ostia qui soluit Phoebo contraria, Gange,
Atque papyriferi taciturnis fontibus amnis.
Contactu thalami Regis, furtisque cruentis,
Atque sui Domini furiali cae le nefandus,
Lydi conscendit regni fastigia Gyges.
Unde gravi scel ere et truculenta fraude, Tyrannus
Atque suis tragica vi civibus imperitabat.
Tuta autem st bilisque diu Violentia non est.
Cumque ubi vis regnat furibunda, ibi promta Voluntas
Non adsit, fit, cum consortibus imperet urbis
Invitis Nero, vel quisquam Dionysius, ipse
Expostus sit cunctorum invidiae in sidiisque,
Aut regno exutus turpem post ducere vitam
Cogatur foedis vel territus undique culpis
Ditam piaesenti pariat sibi vulnere morlem.
Ergo non aurum, non miles, frausve cruenta
Conieruare valent cines, non regna nec urbes.
Virtus magnanimos Reges et regna ruetur.
Virtus; quae caeli numen reverenter honorat.
Virtus; quae Patriae pater est consortibus urbis
Praefectus; Medicus; Curator; Pastor; Amicus,
Nam tantis cives virtutibos exornatum
Heroa observant adamant, venetantur, adorant.

Quos ut in officio Rector facilesque bonosque
Contisseat, videat ne cultae copia linguae
Desit, qua cives inter componere verbis
Ingentes lites et mollia fingere corda,
Et possit mulcere animos. his tutior ibit
Artibus instructus, quam si vel copia Croesi,
Vel Xerxis mlies, vel fraud es Gygis eundem,
Aut coniuncta simul Fraus, Miles Copla cingant.
Discite, qui terum late moderamini habenas,
Auro prudenter, prudenter milite vestro
Uti. cumprimis Pretas atque incluta Virtus.
Quam lepor et prudens decoret facundia linguae,
Vos tencat. Sic invictum iungetis et ingens
Praesidium vobis et inexpugnabile robur.

Dn. Carolo, Adolpho Friderico et Ioanni Alberto, Fratribus Germanis: Ducibus Megapolitanis.

Illustres animae, Regumque Ducumque propago!
Vandala dum repeto diffusa negotia: dumque
Prisca Ducum mediter breviori carmine facta,
Stemmaque dinumero vestrum per avos abavosque:
Arque alias laudes dum pronus adoro: laborem hunc
Accipite, atque ratem per vastum ducite pontum
Hanc nostram placidi vestra est ca gloria sola,
Sangumis Agnati et vobis suspendere facta
Fas est. Omnipotens sic vos beet ille Ichova,
Hacque dies redeat vobis centena per orbes!

Stemma Megapolitanum, Billungus, Rex Obetritarum potentissimus.

Suantovitum colui primo dein nomino Christo
Rite dedi ad Pronem mox tamen en redeo!
Tanta mali primi vis est! me vistula et Albis,
Accola me Visatis, me Viadrus timuit,
Invidia maiorum nomen pene obruit aetas:

Sed pater a magno est septimus Anserico.

Mizislaus.

Me suasore Pater matrem mittebat: et ingens
Divini verbi proiciebat opus.
Bella piis movi, causa est: nam facta videbam
Et dicta inter se dissociare pios.
Quid iuvat, ut recte doceat quis, si male vivat?
Altera none ruit, quod struit una manus?

Mistevoius.

Exosus Prones cultum, gener andio magnus
Aucupis Henrici, et fortia bella gero.
Saxo mihi viduam germanam spondet: at illud
Brandburgus turbat Marchio coniugium.
Mox Christum nego. Brandburgum regno exuo: tandem
Indoleo, atque exul [(transcriber); sic: exula] Bardovici morior.

Udo.

Me Patris exilium, Fratrisque iniuria, falso
In cultu idoli detinuere Sives.
Allatroque pios, nam sic, Brandburge, volebax
Dum tibi VVendithi turba canina somus.
Sed me latro necat. sic trapsit gloria mundil
Disce tamen quantum lingua petulda queat.

Godiscalcus.

In Martem et caedes me armat mors terra Parentis,
Lenburgi Sophien qui puer imbiberam.
Sexo me captum, virtutem propter et arma,
Miltiliavo hinc Dano subdo Caledonios.
Ad patriam ut redeo, rediit Lux: praedico Christum
Proque ipso tandem matty ium subeo,

Buthue.

Imperio exturbat me Crito Ranus. avitum
At profugo Bardi restituere locum.
Exturbor rursus: mox Saxone milite Ploenum
Occupo cum vita quod mihi Crito rapit

Me Symbulla Patri peperit, regina Polona:
Quaeque Patrem tulerant, me quoque fata ferunt.

Niclotus II.

Me Danus manicis foede occupat: exuit his me
Mors Dani: et patrium mittor ad imperium.
Virtuti dabat hoc Caesar: Leo, Marchioque Ursus
In me, sed frustra Martia signa movent.
Lubecam hinc vexo. Leo fertur in arma: ego ad Arnum
Frumen tatotis opprimor insidiis.

Pribulaus. II. Ultimus Vandaliae Rex.

Tandem ego subverto simulacra insana Deorum,
Utque aedes Christi Dobra sit efficio.
Rostechi, Hovii. Merklnburgi suseito muros:
Ter Septena mihi Sarmata beila ciet.
Viso Palaeseinam, sic suadent tempera. Troiam
Lunburgi ut pugno sternor equo et morior.

Henricus Burevinus Senior.

Primus Obotritus Princeps post fara Parentis
Appellor, cum quo regia fama perIt.
Nostra Nicolotus minitantia patruus arma,
Praedantemque manum Rueia sensit atrox.
Hinc carcer mihi. Rostechli hinc lactura: ego Sonam
Exstruo, me Elector Saxo vocat generum.

Henricus Burevinus. II.

Rostochium Genitor Nicloto cesserat: id me
Accipit en rursus, mortuo eo, Dominum.
Tam varia est rerum facies! nostroque luperbit
Aede Cathedrali munere Gustrovium.
Suecorum Rex, connubio mihi Carole, iungis
Natam cui iuvenem me rapit atra dies.

Ioannes Theologus.

Bis duo lustra Deo addictum me Sequana cernit:
Hinc mihi Doctura timpora cingit ovans.
Rideor a vulgo: moveor nil. gloria Iovae

Atque salus populi est unica cura mihi.
Condo Rhenam: tollo latrones. Livo per arma
Nostra Deo nomen dat: placidusque obeo.

Henricus Hierosolymitanus.

Mater erat mihi Luitgardis Hennbergia. Gallo
Luduico in Turcos signa animumque iugo.
Sultano sum praeda: annos sex atque viginti
Seruio: fortuna haec lubrica nonne mea est?
Me Cypri, mittit, Regina, amita inde sorori
Massiliam in patriam hinc ut redeo, morior.

Henricus Leo.

Austriacum Boiema videt me surgere contra
Silva; Leo in praedam stat velut intrepidus.
Rostochium et terno redimo mihi iure; ruoque
In Beand burgum armis: Ribniciumque sacro.
Des mea Stargerdium moveo multa arma, negantem
Uxoriingdessum vi occupo VVismariam.

Albertus I.

Me socer ad Boium Rex Suecus mittir: atrox me
Latro capit. redimit Caesaris alma manus.
Caeolus Imperii in membrum me Quartus adoptat,
Permusque ex VVendis Dux vocor Imperii.
Purgo vias vexo Ericum. Pomeranus adacti
Lunburgusque meo subdere colla iugo.

Magnus I.

Albertum ut fratrem Regem sibi Suecia poscit,
In patrium Princeps collocor ecce thronum.
Hunc mihi Semira mis sed Danica reddit acerbum,
Dum Fratrem Suecum delicit imperio.
Grata Deo pietas, quam saecula longa probabunt;
Feminea exoluit pro Duce turba lu/tron.

Ioannes. I

Rugica me peperit Princeps, pietatis alumnus
Audio, Iustitiae lux: probitatis [(transcriber); sic: probatis] amor.
Me Duce Rostochium Phoebeas surgit in arces:

Et circum serpit Palladis ora Rost.
Suecus me Regem poscis, mors praevenit, orbem
Linqu, et caelorum templa pius subeo.

Henricus Pinguis.

Corpore Crassus eram: non pectore crassus et arte
Ingenium probitas, si qua futura, canet.
D scessu Agnati Malchinum Gustroviumque
Rebelium. et tellus Vandala tota mea est.
Dorothee. Brandburgo Electore edita Princeps,
Bis thalamo nostro pignora trina parit.