CVm indicaret Typographus ita excrescere Delicias poetarum Germanorum, ut vix concluderentur quinque voluminibus, ideoque sexto tomo suam posceret praefationem: aderant quidem alii aliquot in animo, qui se lubenter fronte huius libelli conspiciendos praebuissent. Sed enim, ut eodem momento obtigit mihi, et oratio tua in natalem Maronis, et puri Galliambi, et alia notae minime protritae; optimam videbar nactus occasionem, exsinuandi partim amorem meum adfectumque, quo doctrinam tuam virtutemque libellis illis Apellaeis quasi expressam lineis prosequor, partim etiam aperindi mentem meam iudiciumque de iisdem ingenii tui curis. Et quidem mirifice delectabar, ut te videbam pergere ad Poesin via vere regia, visa hactenus paucis, trita paucioribus, decursa paucissimis. Certe, Codomanne lectissime, si ingenii haec tua monumenta temporius nobis obvenissent, locum suum occupassent
in poetico isto Theatro quem merebantur, hoc est. si non a podio proximum, at remotissimum tamen a cuneis pullatis. Id ipsum cum modo inviderit articulus temporis: nihil reliquum est, nisi ut reserventur editioni secundae. Sic tamen ut interim tibi, tam gnaviter grassanti in hoc leporum gratiarumque stadio, animo, manu, voce, adplaudam, adclamemque fausta omina ac felicia. Aut enim omnino fallor, vel hac utique saeculi infelicitate, qua studium omne poeticum, aut tam sinistre exercetur, aut tam foede profanatur, ut tantum non a minimo ad maximum et contemptui sit et ludibrio: cuiuscumque ingenui hominis gratulationi adquiesces. Praesertim inexspectatae, ac gratuitae. Quippe ne aliud loquar quam ex animi mei sententia: cum ad facultatem hanc divinam, ultro attuleris raram bonae mentis, bonaeque Indolis copulam, dabis nobis, Iuvenis rarissime, poetam rarum: dummodo tamen obduraveris ad saeculi nostri mores, nec desiderio tuo frigusculum eorum adfuderit malignitas, qui Solem suum minus putant lucere, exorto alicunde primae magnitudinis Astro: nec adeo, laudabile istud tuum [(transcriber); sic: tum] propositum,
quasi in ipsa herba suffocaverit, perversissimus imperitorum hominum calculus, eodem oculo adspicientium pus et venenum iuventutis barbarae, quo cultioris mel ac saccharum. Nam sic plane est: tantum abest ut hodie optemus, nedum speremus, reperire Augusto Maecenatique similes, qui Musas scilicet, qui Charites, vel auctoritate sua promoveant, vel benignitate foveant, ut optime cum earum cultoribus actum putare debeamus si non passim sannis ac conviciis, susurris acsibilis publice privatimque excipiantur, si, inquam sine infamia ius fas fuerit sibi ipsis saltem canere ac lepidis Camenis. Quod si tamen unum alterumque, e Magnatum ordine, benignior eis nescio quae caelorum alluxerit constellatio, quique se saltem simulent, non abhorrere a Parnasi lauris, non despicere Hippocrenem, ideoque versus venae purioris verbis laudent, nutu probent, gestu amplectantur, pueri Iunonis avem, ne illud ipsis fuerit plus quam palmarium! Nempe ea passim per Europam urgetur res omnis literaria fatali calamitate, ut non solum tractanda veniat sine praemio, sed sine gratia, sed sine elogio, immo cum ignominia. Quam cur tamen vel aequissimis
feramus animis; attollat nos oportet tum conscientia tum [(transcriber); sic: ] posteritas. Ad utramque profecto, mi Codomanne, utiliter iam nunc respicias, veluti vere sacram auchoram. Et alteram quidem ultro modo tibi habes faventissimam. quae, uti loquitur Seneca, etiam obruta delectat, quae contioni ac famae reclamat, et in se omnia reponit; et cum ingentem ex altera parte turbam consentientium aspexit, non numerat suffragia, sed una sententia vincit. Consolare igitur te bona hac conscientia: atque interim laboribus alterum spera solacium, a dignatione scilicet aevi sequentis; insonentque adeo semper auribus tuis isthaec eiusdem Senecae: Nulla virtus latet: et latuisse, non ipsius est damnum. Veniet, qui conditam et saeculi sui malignitate compressam, dies publicet. Paucis natus est, qui populum aetatis suae cogitat. Multa annorum milia, multa populorum supervenient, ad illa respice. Etiam si omnibus tecum viventibus silentium livor indixerit; venient qui sine offensa, sine gratia iudicent. Si quod est pretium virtutis ex fama, nec hoc interit. Ad nos quidem
nihil pertinebit posterorum sermo: tamen etiam non sentientes colet ac frequentabit. Nulli non virtus et vivo et mortuo retulit gratiam, si modo illam bona secutus est fide, si se non exornavit et pinxit, sed idem fuit, sive ex denuntiato videbatur, sive imparatus ac subito. Nihil simulatio proficit. Paucis imponit leviter extrinsecus inducta facies: veritas in omnem partem sui semper eadem est. Quae decipiunt, nihil habent solidi. Tenue est mendacium: perlucet, si diligenter inspexeris.