O Inter lacrumas Suspiria exhalata!
O corde imo Suspiria nata mihi!
Ite, meae quondam, Sophiae ehen! ultima dona,
Si potis illa meis inlacrumet lacrumis!
Adspiciat grandes, quas dudum perfero poenas?
Adspiciat, vitam quam miserabilem agam!
Sola potest, miserum heu! misero subducere fato;
Si moriar, tituli, ah! pars quota ei fuero?
Adspicite, exhausto regnat mî in corpore languor;
Adspicite, in voltu nil nisi pallor habet:
In membris vis nulla meis; Vigor omnis ab ore
Exsulat; ex oculis nil nisi sanguis abit.
O vitam invitam! ô parcas mî in stamine Parcas!
Quid Sophiae, heu! sine Te duxero in orbe moras?
Noctua, Partrimae Volucris dilecta Mineruae;
Inferiorne etiam Sors mea, sorte tua est?
Suspiras; Suspiro et Ego: Tibi gratior umbra;
Gratior umbra mihi: Tu gemis; Ipse gemo,
Sola sedes, Ego solus: luges lugeo et Ipse:
Ut tu sanna avium, sic ego sanna hominum.
Hactenus ambo infelices; felicior hoc Tu,
Grata quod es Dominae, Me mea tem nit Hera,
Quaeritis unde mihi Sophiae, quae Me unice amabat,
Sit nimis irato facta aliena animo?
Ipse Ego caussa fui: prior, hen! malesanus Amores
Deserui Sophies, Aphrosynae intuitu.
Quae semel ut placuit, iuga sub saenissima mittor,
Pectore Cor mî abiit, Lux oculis ropitur:
Ergo miser vinctus, vecors, et luminis expers,
Quo fugiam, aut abeam? Quid sapiam, aut videam?
Agnosco et fateor, gravis est mea culpa, reliqui
Te prior, ô donis, Diva superba tuis!
Sed tamen ô paulum lacrumis si flecteris ullis,
Neah peream om nino, ah! ne a me abeas penitus?
Respice me paulum ô poe ns dabo quaslibet, Etror
Impulit hos oculos ora aliena sequi.
Nunc igitur coniuratos male perdere Fratres
Omn e sit arbitrii, dia tui, Sophie.
Quos malo aeternis mî caligare tenebris,
Quam momento morae destitui ore tuo.
Nam quid opus mî Oculis? fr non Te, oculissima cernam
O aciem potius torrida demat acus!
Aphrosynae blandos oculos vitare dolosae
Debueram, fateor: Qui tamen id pote erat?
Vitarem Aphrosynae fraudes? ter pessima sese
Quae furtim humanis illa tebrans oculis,
Tam subito penetrat praecordia capta venenis,
Quam subito virus nec Basiliscus habet?
Immo, quae citius longeque potentius ipsa
Moite incit multis tela datura necem.
Namque mala fiem ata manu mala Pacta recordor
Aphlosy nam hane inter Noctigenamque Deam?
Dixerat Haec rigidum ob vultum hortibilesque sagittas,
Nosti, me quantum par cau cant Homines:
Hinc fit, uti noster raras iam Cerberus Umbras
Terreat et Diti victima tara cadat:
Hinc sensim nobis regnum minuetus avitum,
Et raro accipiet debita naula Charon.
Nunc Te, Persephones per sceptra per illa Trifaucis
Obsocro terga Canis, quam potes; affer opem.
Est tibi, sitque precor, speciosae gratia formae,
Sunt Oculi, gravius qui feriunt ia culis:
Hos tibi Cerberea inficiam spuma: acrius urent
Et citius periment, annue, Diva, mihi!
Haec Mors: Aphrosyne, Stygiae devota Sorori,
Mox spicula ex oculis prodigiosa iacit:
Queis primum ceu grato aestu capiuntur Amantes;
Mox latebrosum imo pectore virus habent:
Nec mora longa; Lues consumit tabida mentem,
Ad Stygiam et gressu praecipiti urget aquam.
Ex illo, numerosa adeo Phlegethonte sub imo
Agmina transmisit portitor ille Charon:
Ut neque sufficiant loculi, quis naula recondat,
Nec dutare potis sit prior illa Ratis.
O Superi, Aphrosynam terris avertite Pestem!
Quae Styx non potuit conficere, illa potest.
Ergo mea incassum, Sophiae, Suspiria? eheu!
Ergo meis aurem ô dura negas precibus?
Non tibi credo, Adamas latitat praecordia circum:
Si tamen; et nostro sanguine mollis crit:
Fundere non dubito quem vel per mille pericla,
Dum modo mi ahi fiat copia parua tui.
Heu fatum dispar! dum te, Lux alma, videbam,
Nox mihi erat media clarior ipsa die:
Aphtosynam vidi; vidi pro luce tenebras;
Nocte mihi media nigrior ipsa Dies.
Emoriebar item vivus, dum in Me sibi vixit
Aphrosyne; vixi mortuus in Sophie.
Heu fatum dispar! Nox altera, at altera Lux est;
Altera item Mors est, altera Vita mihi.
Dum Solam vidi Sophien; poteram Argus haberi;
Nunc sum Tiresiis caecior et Thamyris:
Punior immo etiam gravius; qui cassus oberro,
Quantumcumque negem, mente animique oculis.
Gorgone proiecta quondam obriguere tuentes;
Quam vellem in Saxum vertier aut lapidem!
Ut sic nec sensus, nec mî dolor ullus adesset,
Quem turbati affert sollicitudo animi.
O Scytha, supremo magni quem vertice Mundi
Nox sex perpetuis mensibus una premit:
Fortunate nimis prae Me! Spes namque secundo
Semestri, parili lucoredire Diem:
Sed mihi perpetuae vivendum Noctis in umbra,
Lux Sophies postquam mî semel occubuit.
Ecce Dies Verni Zephyro comitante per Hortos
Pro diris Brumae frigoribus redeunt:
Ver pecus in pratis; Ver sentit in aequore Nauta,
Ver Camporum herbae; Ver nemorum volueres:
Verna micat cunctis facies; Mî saeva procellis
Saenit Hiems uni; me premit acre gelu.
Mî Soli Sol ille nonus nondum ortus; et illa
Veris amoena quies; Turba inamoena mihi.
Phoebe recens, Verisque tepor: Zephyrique Voluptas,
Et Flora: et Charitum triga venusta, Vale.
Quondam, dum Sophies mihi erat favor ille, fuerunt
Soles, Ver, Zephyri, Flora, Charisque mihi:
Nune, me deseruit quoniam fanor ille, supersunt
Nox, Hiemes, Cauri, Morta, Megaera mihi.
O Cor, iam non Cor, misero hoc in pectore curnam nune
Heu mora vivendi tum diuturna tibi!
Quin norore, ut meritum es, quin oceidis, occide iam nune
Si semel, ut quovis ne moriare die.
Si tibi, si ô Sophie, coner memorare doleres
Quos fero, cum verbis vita mihi omnis abit.
Caucasea sub rupe dedit rediulua rapaci
Iapetionid es viscera volturio:
Hunc tamen Amphytryoniades post plurima lustrs
Vinclorum expertes fecit habere manus.
Ast Ego perperua, ah! cruciabilitate peribo
Non periens, Soluas ni unica Me Sophie.
Aethnam non vidi, tamen Haec mî in pectore flagrat:
Nec salsum Mare, at id mî fluit ex oculis.
Sirius ardores aliis, Hyas, uda minetur:
Dant aestum et pluviam Corque oculique mihi.
O qui blanditulis inane flabris
Pererras, Zephyre, Aethereis voluptas,
Sic veris Dominum te amoenioris
Agnoscant Homines, Ferae, volucres,
Aeterno venerati Honore Numen!
Audis, quas habeam miser querellas,
Quae Suspiria pectore e profundo
Effundam vigil, omnibus sub horis,
Heu! meam ab Sophien; (Meam quid autem?)
Quam nuper temerario mihi ausu
Reddidi ex placida nimis severam:
Sit irata licet, nec tamen unquam
Saevas Tigridis attigit mamillas,
Nec praecordia habet rigente saxe
Fraemunita, nec auribus lateutes
Inhaerent chalybes: pati repulsam
Aeternam ut precibus meis timescam.
Ergo, mî Zephyre, aetheris voluptas,
Advertas precor aure diligenti,
Num quid illa queat boni aut benigni
Dicere, audit ubi meas Querellas.
Nuntii mihi si beatioris
Lator extiteris, tuos Amores
Cum Flora nitidissima, integella,
Omni vere canam lubens per hortos.
Ver mihi erat Sophie, nec me vocalis Aedon
Vincebat cantu vere tepente suo;
Nunc Aestas cum sit sine ea mihi; rauca Cicada
Vix etiam informi me aequiparet strepitu,
Felices prae mei, Populi, quos Maenalis Ursa
Perpete subiectos frigore conglaciat:
Felices etiam, rapido quos Sidere Cancer
Aeternuum ambusto corpore torrefacit,
Nam vos aut solum Calor aut vehementia Brumae
Assueti exercet pro ratione loci:
Me neque sub ehelis positum, neque cardine mundi
Nuncque gelu cruciat, nuncque calor nimius.
Una redi Sophie: radiosque emitte priores;
Sic mea calfacies fomite membra novo:
Quae nunc maiori trepidant formidine, quam vel
Ulmus commotis concutitur follis.
Una redi Sophie, facilique allabere vento,
Lenibit flammas pectoris ille mei.
Non ita frugiferes exspectat hiulca liquores
Terra; nec egelidas Ceruus anhelus aquas:
Ut te mens aestu iam ferme absumta flagranti,
Quem cura innum eris concitst aucta modis.
O aurae ô flammae vis indivisa mihi adsis!
Sin; fieri neu cogor putrida terra, cinis.
Humida pugnabant siccis prius; At misero in me
Se inter conveniunt Humida, sicca bene:
Aestu cor nimio tostum senfim igne cinescit;
Luminaque ob lacrumas in latices abeunt.
Corporis ad Solem positi Nil Umbra putatur;
Sed prae me felix Nil tamen id nimium:
Hoc Nihilum, quocumque pedum vestigia amatum
Fert corpus, lateri gaudet adesse comes,
Mi misero non esse licet, ubi vita vagatur
Illa mea; aut socias ire redire vias.
Hoc Nihilum est aliquid, dum Sol et terra videtur;
In nihilum hoc Nihilum Luce abeunte redit:
At vero Ipse, Nihil cum sim vel luce vel umbris,
In nihilum heu! nequeo prorsus abire miser.
Dum mea me Sophie blandis feriebat ocellis
Perpes mî ex oculis illius Humor erat.
Pectora quomea sic senfim madefacta Vigebant,
Ut sani exstaret vivida vis animi.
Nunc mea se, Sophie, teneris dum avertit ocellis,
Omnis mi ex animo priftinus Humor ab It.
In chalybem aut Adamanta putem ut mî pectus ablsse,
Aut si Adamante aliquid durius ac chalybe est,
At minimo ictu oculi speciat me, mollius undis
Cor mihi erit, cera lenius et tenera.
Turtur ille, sonore mollicello
Indies tua fata qui gemebas;
Rostelloque decente murmurillans
E manu Sophies dapem petebas,
Quondam dum Dominae mihi favores:
Obliviscere nunc tnidoloris,
Et nostri memor, usque, nunc querellas
Maiores solito cie ac frequenter
Imo pectore prorsus ingemisce
Mecum una mea; Vita fors doloris
Recordabitur hinc, mei miserta:
Fors Suspiria quid tua impetrabunt!
Fors quaedam hinc requies meo labori!
Nobile Dictamni gramen petit anxia cursu
Cerua latus telo saucia facta novo,
Mi neque Dictamnum, Panace neque tota medetur,
Aegroto ô Sophie sola medela fores!
Dum lucubratae lychnnis mala taedia noctis
Exigo et in questus pervigilo ipse meos:
En cir cumstre pitans multum trepidantibus alis
Accensos ignes Papilio im petiit.
A miser! a! flammae tantum in te dira cupido
Possit, ut vitro adeas exitium ipse tuum!
Fallor? an in me etiam tantum temerarius Ertor
Fecit, ut accirem sponte meum exscidium?
Dum Sophien linquens, inhio male cautus ocellis
Aphrosynae ô mentis lumina coeca meae!
Magna minorque Poli Fera; lux certissima Nautis,
Indigne cuius vos premit ira Dei?
Ut tam de nobis meritas bene, prorsus ab undis
Oceani spernat, sicque alimenta neget?
Undarum si tantus amor, quibus ora rigetis;
Suadeo, furtim oculos adspicitore meos.
Tanta erit e lacrumis Humorum copia nostris,
Ut Ponti haut aliis invideatis aquas.
Ne mea mî bona, ne mea mî mala dicite; Eheu!
Utrisque omnis abit mî moribundo Anima:
Postquam abiit Sophie, Vita illa meae Uniea vitae,
Perpetuo exanimam sentio mî esse animam,
Sol, qui vitali vegetas Opera omnia flamma;
Luna Soror, bigis magna potensque tuis;
Et vos aeterni radiis tutilan tibus Orbes;
Aer, Terra, Ignis, Lympha. Valete mihi.
Deliciaeque hominum, montes; nemora, oppida, villae,
Rura, greges, quidquid denique dulce; Vale.
Spes, Hominum nutrix, Spes ô mitissima divum,
Quae quondam in summa Pyxide sola manes:
Et vos, Mnemosynae Suboles, Charitesque Sorores
Ad me vos adeo quid properasse rear?
Fors, ut Cultoris funus miserabile vestri
Humidulis detur cernere posse genis!
Ite, meus quondam felix amor, ite Sorores;
Ite; manent aliis me nova fata locis.
Iam me Persephones non exorabilis aula
Irremea bilibus fluminibus capiet:
Non ego vos per humum solitas agitare choreas
Amplius adspiciam Triga decens Charit um;
Me circum iam Triga alia est; quae licia vitae
Heu non vertendo pollice rupta secet!
Non Ego vos Musae, proles dilecta Monetae,
Cantantes solitis a udiero modulis;
Ecce sonus iam longe alius trepidam involat autem:
Heu quantum a vestra dissidet ille chely!
Morta, nigra Taxo frontem redimita severam,
Ecquid adhuc cessas? nec tua tela paras?
Atratique rotas Currus, quibus incita praedam
Asportas, tristes in tua regna domos.
Deme; iam certum est, non ultima portio fiam:
Quamprimum exsuvias tu modo posce meas.
Aphrosyne humani Generis communis Erynnis,
Aphrosyne, mortis proxima Caussa meae;
Adspicis haec? qualisque tuo Mens acta furore
Ante Homines exspes sudet, et ante Deos?
Egregios vero titulos et opima reportas,
Si miserae clueas Nex animae, spolis.
Ipse quidem morior: sed tu dabis improba poenas
Ultor ab Exsequiis exoriare meis!
O misella Anima! ô relicta ab omni
Spe, postquam Sophie illa te reliquit!
Immanere diutius sepulchro
Corporis potes? et meos laboores
Quos tantos fero perpetim intueri?
Quin abis? Sed et hoc times abire.
Quin age hinc abeas ab ima Lethes:
Ubi, ni Sophiae adferas favorem,
Aut te Ixioniae rotae man ebunt,
Aut poma abdita Tantalo sagaci.
O misella Anima! ô relicta ab omni
Spe, postquam Sophie illa te reliquit!
Luce carens, vitae que expers, loca foeda sepulchi:
Heic habito, humanis solus ab auxiliis.
Lux mî adimit lucem; vitam mihi vita; requiro
Dum mihi lucem aliam, du mihi vitam aliam.
Mors. Qui sibi perpetuos Sophies sperabat Amores,
Hunc rapui, Sophies nescia, in hos tumulos.
Spes. Quae tibi perpetua abrepti monumenta putabas,
Hunc rapiam, Mortis nescia, ab his tumulis.
M. Qulicaptum eripias? SP. Quî? raptum perfida serues?
M. Mancupium Ille meum: SP. Mancupium ille meum.
M. Tun' Illum cures, Sophies quem cura reliquit?
Excidit eorgis in mea regna tuis.
Sp. Tuqi Illum teneas Sophies quem cura requirit:
Recidet e reguis in mea regua ruis.
M. Aut igitur mihi non darer Illum, aut semper amareis
Non bene Neglectus conveniunt et Amor.
Sp. Non bene synceti rimaris Pectus amoris;
Negligere interdum fingit ubi ardet Amor.
UMbra exsule superis exculsa vagabar ab oris;
Donec ad infernas usque ferebar aquas,
Quis mihi tum sensus? quae spes? cum gurgite in imo
Mille modis miris adspicerem Furias?
Hinc iam portentosa Canis me Forma trifaucis
Terruit; hinc piceo Styx tenebrosa vado.
Cum non ulla super iam Specula, iamque inhuiaret
Cer berus horrendo gutture per tenebras;
Ad stitit en Sophie subito rerum omnium egenti;
Adstitit; et rabido vix tria Verba Cani
Dixit; at ille metu pavidus tetrum occupat antrum;
Et tacet; interea nos iter arripimus,
Non procul inde Charon cymbam imperiosus habebat,
Hle, novae viso Lucis honore, fugit:
Hinc Styge transmissa, Plutonia tecta videmus;
Sed mussat Pluto, muffat et ipsa Hecate.
Ergo Ego sic Sophia ductrice reversus ad auras,
Vix mihimet credens Vitam aliam stupeo.
Sophie. Sophie, tanton? Ego dignus amore,
Dignus ad infertas vivere perepes aquas?
Ofiant utinam Ora mihi omnia membia, quot usquam
Corpus habet; Sophien omnia ut illa canant!
Audierat Mors, me regnis abiisse paternis
Vel contra Ditis Persephonesque animum;
Nec mora, ter gravius ferientibus illa sagittis
Desubito nostros constitit ante oculos:
Praeque iris nil fata, manu iam tela parabat
Altera; lunatus iam nimis Arcus erat.
Sed fugiomiser, et clamo; fit que ipsa repente
Obvia mî Sophie; quam simul ac video,
Illo iter arripio, rapid ae de more Columbae;
Illius inque sinus protinus illatebror.
A! bene. vel minimo nequiit procedere gressu,
Usque adeo vultum, Morta, timet Sophiae.
Ergo age ô Sophiae, faciem mihi redde priorem;
Vivere me sinito rursum in Amore tuo;
Ecce tuis humilis subdo mea colla Capistris;
Si cupis, et currum captus obibo tuum.
En tibi Me; ad lubitum vinclis me stringe; Tuum nam
Mancupium vivam, mancupium moriar.
Ridentes Sophiae venustulaeque,
Phoebeisque, Genae, genis priores!
O pulchro mihi Sole pulchriores!
O puro mihi lacte purlorest
An unquam misero mihi licebit,
Post Suspiria tot mea, hoc in aevo
Non, ut ante trecenta Saviorum,
Sed vel unicum ut imprimam sabellist
Date hoc mî Suspirioso Amanti,
Nil dein, quidquid erit, patirocuso,
Quin sic, si, ha! peream, haut tamen peribo.
O quae Arabum neraus exhalas! ô quae ore semittis
Ver ipsum! ô Sophiae mellea Lingua meae,
Degustare aliquid liceat saltim, oro, Salivae!
Mucrone extremosas mihi quaeso frui!
Languentem sic namque Animam mî animabis; et omnes
Nectaris miecebras Ambrosiaeque dabis.
Fallor? an argutis Sophie ad me ridet ocellis?
Basiolum et roseo porrigit ore mihi?
Iamne Aeheronteae formidem incendia flammae?
Cerbereum ve caput? Tisiphonesve manus?
Tu Caelum, tu vita mihi dulcissims; iam nunc
Dura prius Sophie, blanda mihi es Sophie!
O qui lampade fulgida
Umbrarum Vaga nubila
Ictu disicitis brevi
Bini frontis Ocelli;
Et me siderea precor
Illustrate parum face;
Restant mî tenebrae graves,
Quae maestum cor inum brant;
Per vos, credo Equidem lubens,
Lucem Cythia habet suam:
Per vos Cynthius aureo
Monstrat lumina curru.
Mira queror; Non posse animo sine vivere quemquam,
Hactenus obtinuit pagina docta Sophi:
In me si est Animus, non vivo fi aufugit ille
Ad Sophien, vivo protinus absque animo.
Tres Charites prisci Vates cecinere, sed uno
Saltim oculo Sophies mille habitant Charites.
Laetatur Clytie, pleno se flore refundens,
Sol ubi purpureis mane refulget Equis:
Et non laeter Ego diffuso pectore; cum iam
Te blandis Sophie mi admaveas oculis?
Ite Mathemici, turba ingeniosa, Polorum
Dicite diversa sub statione vices.
Dicite blanda Iovis quid primo Stella sub ortu,
Dicite, lentigradi quid velit ira Senis.
Dicite, quae Caeli domus aut positura Quietem
Aut sinat, aut turbet, dicite plura aliis:
Mî Caeli faclem, pofitus, legesque domosque
Fata, Necem, Sophies significant Oculi.
O Dia Labra! ô Coralii aemula!
Vultus Herilis perpetuum decus,
Queis ipsa Sirenum Voluptas
Os Cypriae Charitumque cedunt
O Prata, vernis floribus obsita!
O et referti melle Favi Attico!
O Ilias iucunditatum!
O liquidi myrotheca Nardi!
O si mihi in vos sit penitus datum
Migrare; prorsus nescius ut mei
Tantum petam in vobis recessus,
Mancupium Sophies pesenne?
Ad Te me iubeas vel per freta rauca venires
O Sophie, stagnent igne licet, veniam!
Efficerent lacrumis oculi, ne flamma noceret;
Contra undas, aestus Pectoris ille foret.
Nec mî poscam aliquam sublimi e Turre Lucernam,
Quae mihi monstraret per vada Coeca viam:
Mî modo sint bini Dominae radian is Occlli;
Milleno valeat lumine nota Pharos.
Sole sub adverso cumulos capit Iris aquarum;
Sed Sophie est Iris Pectoris una mei.
Exprimere ausa manus Sophiae doctissima voltum,
Ausa quidem, minimum pingere non potuit:
Ille, Magistelait, Sophiam qui pinxerit, uno
Caelicolas omnes pinxerit intuitu!
Quid mihi prae Sophia magnum per inane superbis,
Argento nitidis Cynthia vecta rotis?
Tune tuam iactes formam? memor heu male Fratris,
Omnis ea unde tamen mutua sumta tibi!
Te semel inspiciat, Sophie, Fratremque Pudore
Prae nimio voltus abdet uterque suos.
Sunt pulchri Flores, pulchrum Aurum, Sidera pulchra:
Sunt pulchrae Charites: Cypria pulchra, Dea:
Pulchrior at nimium Sophie meae Floribus, Auro,
Sideribus, Charisin, Cyprigenaque Dea.
Qui, quae sis, norit, non Mortes ille trecentas
Abnuet, ut, Sophie, te semel adspiciat!
Forte meam ut vidit Sophien Charitesa Triga,
Omnibus insignes erubuere Genae:
Et quid adhuc (dixere) pedissequa turba Diones
Mansimus? inventa est pulchrior ecce Dea!
Sermones, roseo Sophies qui dulciter ore
Fundimini, quo vos indigetem titulo?
Aulae Caelestis cum vos pascatis Alumnos,
Non modo, carte, estis Mella, sed, Ambrosia.
Non tibi non mea Lux, Oculorum in fronte gemelli,
Sed Magnes geminus Lumine pro gemino est:
Nam simul ac tantillum adeo me, Diva, tueris,
Protinus ad Te oculos mî rapis atque animum.
Ne, quaeso, ne Alios vel momento adspice paruo
Hisce oculis, Sophie; maceror invidia.
Nam quemcunquefemel Sophie intueris, matur:
Et quicumque semel Te intueatur, Amat.
Hortule mî, Florae nil in felicior Horto,
Serva delicias, qua potis, usque meas:
Quae divina meae Sophies cognomin: gestant
Inscripta, haut ulla conteme randa manu:
Quas fimul ac placidi commoverit anta Favon I.
Mî Sophien Sophien protinus ingeminant.
Phoebe, tui aeternum voltus iubar esse putabam
Ante hac, in Tenebris nunc miser ecce lates?
Respice, si me audis, quantum pote, respice Ocellos,
Queis radiat Sophie; Lux erit inde nova.
Quid thyma, quid casitas, quid olentum germina florum
Vere novo tantum depopulamini, Apes?
Gignitis heu quanto nobis nova Mella labore.
Seci possunt sieri commodiere via,
Ecce Etenim unanimi Sophies petite agmine Labra,
In queis iam cum ipsis Mella parata favis,
Acrius inspexit Sophien picturus Apelles:
Sed paene amisit prae radiis Oculos.
En ros is primum, Matuta iugalibus exit:
Tolle tuos sursum, Lux mea, tolle Oculos;
Cernis, ut Eoas pudefacta recogitet Undas.
Ut misera opposita nube latere cupit,
A! bene: nec stupeant viles tua Iumina Terrae,
Quando ipse adsurgit Caelicolûm ordo tibi?
Nemorivaga Volucrium
Cita cibicupida cohors,
Age, vetera latibula
Renuite mihi penitus:
Pedeque celere nimium
In alia fugere loca
Lubeat; ubi Ego, ubique fit
Sophia mea faviloqua,
Sophia mea rosicoma,
Sophia mea animitraha.
Agite, metuite nihil,
Cavea coryligena ne
Capiat, inigat, habeat;
Cibus erit, uti Satias
Bona fuat, et Habilitas
Et in itinere agilitas;
Nec aberit et Hilaritas.
Modo mihi, Beneficii
Vice, recipite animitus,
Nihil aliud, et hodie
Canere modulo hilario-
Re, nisi Sophiam, et herulam,
Et oculiclepam Animulam,
Iussus eram a Domina, curare negotia rerum,
Et fragili infidum puppe secare salum:
Dum redeo, vada coeca fremunt: Nox ingruit undis,
Deserit errantem Mensque Manusque ratem.
His miser in tenebris fulgorem Etymanthidos Ursae
Imploro et Fratres, Tyndari diva, tuos.
Sed nulla Ursa polo, nullum usquam Castoris astrum,
Aufertur rapidis avia cymba vadis.
Cum subito e Specula geminos ostendit Ocellos
Mî Sophia, obscuris Sidera bina viis.
Sidera non miror iam non visa illa fuisse;
Quae spes Nautarum Numinis instar habete
Nam Sophia praesente mea;non ausa fuerunt
Exserere astratum prominulo ore Capur.
Teque tuosque videns, Lux illustrissima, Ocellos,
Opto Naturae vertere iura meae.
Non ut nubipetae Volucris, quae lucida Solis
Tela videt contra, sit mihi acuta Acies;
Non uti sim Lynceus, cui, nil obstante domorum
Pariete, luminibus pervia quas que forent.
Non uti centoculus sim Custos Isidis Argus:
Omnia sunt votis ista minora meis:
Omnia sed fiant Oculi ut mihi Membra, vel ipse,
Sim quantus quantus, vertar in unum Oculum!
Tanta etenim lucent in Te Miracula rerum.
Ut nulli Humani sufficiant Oculi.
Age nunc iugalibus magnifice tenebri fugis
Sophie mihi veni, Nunc caput alma rosipeplum
Manifestiore profer per inania iubare:
Oculos uti meos proxima luminicupidos
Rutilance rectius lampade non solitum hilares.
E Tenim miselluli sic adeo Decus inhiant
Sophie Tuum, illud illustre, peren nimicum; Acie ut
Penitissima haereant; immemores veteris Heri:
Neque iam per aerem Nemnoniae rosidigitae
Videam videre velle ullum aliquem amplius aditum;
Nec ubi involuta Nox nigricolore diploide
Tenebras Polo soloque obicit Oceani genas,
Etymanthidos Ferae stellimicum caput avido
Cupere impetu; nec Oriona cinguligerulum,
Nec Heram Dem, licet frena habeat iubarifera,
Biiuges quibus superbos per inane regit Equos.
Rape Me Tibi; Tibi ô Me penitus rape Sophie!
Rape, quantum erit potis! me penitissimum in adytum
Iubaris Tui reconde ô Bona! Dque petenifluos
Radios mihi Tuos adspicere altivota Acie!
Oculis meis nec est, quod metuas nimis avidis;
Acie lusens carebo, licet optima fuerit;
Radiis mode Tuis inserar, implicer inigar;
Ero lusciosut ultro; immo ita, nulloculus ero.
Nunc Tibi, perpetuo, Sophie, devotus Amore
Aram pro innumeris muneribus statuam.
In qua, pro stacte, casiaeve aut Thuris odore,
Suffimen tibi Suspiria nostra dabunt.
Hostia Cor tibi erit nostrum; non Vacca, nec Hircus:
Quae potiora feram munera, non habeo.
Et iam pertaesus Vitae Mortalis amorem,
Hoc ipso Aetatis Vere nitente meae;
Cygneam ante comam vetulusque senexque; saturque
Terrenorum; Obitus expeto Ego ipse meos:
Suspito que ad Te, Sophia incluta; Suspirantem ô
Nunc etiam placidis intucare Oculis!
Da precor, ex Illis multum rutilantibus Ignem
Ipse mihi excipiam, quo cremer insolitum!
Ipse Pyra, ipse mihi Rogus, in cineremque redactus
Informi surgam de Cinere Alter Ego!
Heicque ubi desiero sic vinere, vivere demum
Incipiam! Sophie, si Tibi vivo; sat est.
Quaeritis unde mihi veniat novus ardor habendi
Nomina Doctorum, signaque fida manus?
Quaerere nil opus est [(transcriber); sic: ] : Solis Lunaeque sororis
Stellarumque frui lumine quisque cupit.
Astra viri docti mihi sunt, quibus omnibus omne
Quod proprium est Astris, competit atque datur,
Astra suis viram radiis lucemque ministrant.
Provenit a doctis vitaque luxque viris.
Quidquid erit; Stellas alius Solemque requirat:
Sol mihi doctorum quilibet, alter erit.
Saeva Helfrice tibi cum carmine vincla Parabam:
Utraque poscebat Lux hodierna sibi.
Cum me cara tibi, virgo pulcherrima vultu,
(Scis bene quam dico) visa monere fuit:
Vincula dem Virgo, des carmina Carminis auctor:
Et studeat dono quisque placere suo.
Carminis lgnaris ne gratia nulla puellis
Restet si iuvenis vendicet ambo sibi.
Subrisi, et vinclis, vel si lubet illa lacertis
Te liget: interea te mea metra ligant.
Italiam, illiusque Duces, decora, oppida, mores,
Uno si quis aves inspicere intuitu:
Non opus impensis multis magnoque periclo,
Et vitae et cursus, hesperiam videas.
Zundlinum intuitor, propius ve audito loquentem:
Unus is Italiae totius instar habet.
Oestro virtutum rapido, Zundline, tuarum
Percitus in campos plurimus aerios.
(Oris ubi decor ille tui succendit amore
Caeligenas que Deos, terricolas que homines.)
Iam raptabar humo; fragili dum consita cera
Remigia alarum me per inane ferunt.
Iamque videbantur caeli vaga nubila nomen
Atque ipsae volucres edidicisse tuum.
Sed dum laecicia nimium provectus inani,
Contingo propius iam magis atque magis
Lene perurentis iubat istud amabile flammae;
En vincla alarum delicuere mini.
Nec mora: praecipiti quatuor per inania lapsu,
Et terras casu non seviore premo:
Quae bene quod suberat; aliter cognomina et ipse
Fecssem tumidis, leatus alter, aquis.
Quorsum opus ellogiis aliis? te, Zopire, propter
Panorio Soles credimus esse Duos.
Aeternas plerique timent in nocte tenebras,
Si clarum abstrudas Solis ab orbe iubar:
Verius at terrae metuis caliginis umbram,
Si sanctam e vita tollis amicitam.
Nuper apud veteres potans Leemannus amicos;
Non qui habet, aiebat, nomen et omen habet
De me; tamdudum Vasalli nomina gesto;
Nec tamen est dominus qui mihi feuda locet
Audivere Deae; Pietasque ita farier infit:
Ingrate, amittas ne tus feuda cae.
Nonne tibi e puro purissima flumina fonte
A me fincerae relligienis habes?
Subicit alma Dice: fundi tibi divitis arua
Nonne dedi, Themidis qua speciuntur agri?
At nemus Aonidum, quae que inveniuntur in illo
Omnia concessi, Call epea refert.
Florida prata, venustatum, morum que puellis
Gratorum adieci, dixit amoena Charis.
Ex peregrinandi factae prudentiae amore
Tecta dedi atque domos; Experientia ait.
Obstupuit iuvenis, cernensque Deabus haberi
Quae sibi mobilia, immobilia; erubuit.
Ha bene sic Dominas, Dominos qui nescit, habete
Innc Vasallum teloachime nega.
Ulrice o patriae ditionis adorea, magna
Pieridum et Themidos gloria, noster amor,
Aut si certus abis, et me rape in omnia tecum:
Aut in Nicriadum, ceu prius urbe, mane.
Neutrum opus est, inquis. quî dum? tibi linquo meum car:
Et prosi ciscenti cor mihi trade tuum.
Ha bene! sic ubi te Patavinus Brenta tenebit.
Scultetum adspicies, nec tamen aspicies.
Militat artis amans, et habent sua castra Camenae
Pflugi, crede mihi, militat artis amans.
Commoda militiae, studiis quoque competit aetas:
Haec odere senes: odit et illa senes.
Hic vigilat studiis vel multas noctis in horas:
Excubias castris servat et ille suis
Mittitur adversos miles speculat or in hostes:
In libris oculos sed studiosus habet.
Ille graves urbes; hic limina docta Sophorum
Obsidet hic gladios poscit, at ille libros.
Quis nisi vel Martis cultor vel Palladis aequa
Mente ferat tanti grande laboris onus?
Denique victricem fibi quaerit uterque coronam;
Hic animi studiis, corporis ille sui.
Diversum tamen hoc cito quod peritura reportat
Ille, sed huins opes non ferat atra dies.
Quaeritur an praestet Locuples indoctus et excors,
An vero docta pauper in arte potens?
Dives ait, pauperque negat: certamina crescunt:
Utraque pars caussam qua tueatur habet.
Dives ait; parat ex facili mihi census honorem
At tibi vix multo fama labore venit.
Pauper ait; non verus honos tuus ille vocetur
Quae venit ex studiis gloria, vera venit
At me, dives ait, quamvis rude pectus habentem,
Suspicit et prono quilibet ore colit.
Non me, pauper ait, mutant ludibria vulgi:
Pro veris falsas vulgns adorat opes.
At facit optatam regina pecunia vitam:
Menscontenta suis hoc mihi praestat idem.
At pulerum lavi numerata talenta metalli.
Condere, quae teneat me moriente nepos.
Pulchrius haeredi famae studiique paterni
Expers Letheae tradere nomen aquae.
Hactenus hi: sumtus mihi tu nunc arbiter esto
Burghusi, et caussa dic uter exciderit.
Huc huc Corcula, delicatiorum
Virginum, Sophiesque grandioris
Adeste, abripite affatim, rosarum,
Quantumcumque animoplacet, rosarum
Novarum, bisolorium rosatum,
Molyque et Panaces beatiotis,
Gruteri mei amabilem per hortum:
In quo iure equidem novam Hippocrenen,
Labra item nous, Plimpii liquoris
Capacissima; ubi vetustiores
Horae cum Chatisin manus lavabunt.
At vos progenies tene brionum,
Exeste, ite alio. putatis hortum,
Istum ter nitidum patere Asellis?
Pagellae niveae venustulaeque,
Estisne, ut cupitis quidem videri
Pagellae? genitrice quas Papyro
Et lino genitore procreatas
Librarii manus artifex in hosce
Doctorum utibiles redegit usus?
Non, non: fallite quos potestis: an non
Ignorem? mera quippe vos Roseta
Tempeque ipsa cluetis; illa tempe
In queis nulla quidem errat atri vestis
Cadmi progenies; sed hinc et inde
Spirant Lilia, Rosmaris Thymusque,
Nardus atque Hyacinthus, et Rosarum
Hiantes Calyces, Amaracusque;
Quique sunt alii venustiores
Flosculi Zephyritidos pet hortum.
Imo adhuc ego vos minus minusque
Vel sic indigeto; Peplos vocabo,
In queis tot lepidum elegantiorum
Scintillat iubar, ut mî ocellulorum
Praestinguant aciem. viden' Smaragdos,
Sapphirosque Topaziosque et ipsam
Purpurantem Amethystum, et uniones
Candidos nimis et nimis rotundos?
Sed et sic minus est: magis putarim
Vos caeli esse plicatilis Volumen:
Nam quot, et radiis quibus corbscant
Heic stellae? rutilat micant Orion,
Arctosque altera, et altera, et corona,
Atque Atlantides inclitae, Cygnusque,
Quaeque lampadis eminentioris
Stellae sunt alia Polo hoc vel illo.
Sed nec hoc satis: imo vos cluetis
Pantheon: quot enim Deum ac Dearum
Formas intuimur per hocce templum?
Heic Saucus Fidius, duplexque Apollo,
Heic et Mercurius, Cupidoque ipse,
Sed bohus laculis bonis Cupido;
Heic mater Venus, at Venus pudica;
Heic Dice heic Charites, Novensilesque,
Divum quidquid et est venustiorum.
Ergo sive simul velitis esse
Rosetum, Peplus, Aethra, Pantheonque:
Seu magis placeat vel hoc vel illud.
Ter Saluete mihi! locique apertum
Date et mî spatium brevis, tot intet
Flores porperuo inclitos odore
Gemmas perpetuo inclltos decore,
Stellas perpetuo inclitos nitore,
Divos perpetuo inclitos honore.
Nam quamvis ego, quanta quanta nostri
Aestrmatio, iure sim putandus
Vilis nominis et pretii Ligustrum,
Notae Coralium minutioris.
Pleiadum Meropelatens sororum,
Semo non medioxumus Deorum;
Inter germina olentiora Florum,
Inter gemmea saecula unionum,
Inter Astrica signa tot plorum,
Inter numina tot Deum ac Dearum:
Tamen cum sibi me petat Gruterus,
Florum flosculus vuicus Gruterus;
Idem candidus unio unionum;
Idem fulgida Siderum corona;
Divum portio magna maximorum:
Ligustro ille dabit suos odores;
Dabit coralio suos decores;
Obscurae Meropae suos nitores;
Semoni (ha quis ero?) suos honores.
Quande erat Arminius Romanis terror et horros,
Teutona, ais, summa laude vigebat humus.
Quis tunc aut Sophien, aut molles noverat artes?
Qui bene torquebat spicula, doctus erat.
Nunc postquam Musaeque leves, nugaeque Sophorum
Venerunt, patriae gloria prisca iacet.
Verum est: sed redeant fuga luxus, nudaque mentis,
Simplicitas, fraudisque inscia corda fides.
Tum mihi crede, simul laus prisca redibit avorum:
Pectora, non artes, semina laudis habent.
Quid me iatn rides, cui sors incerta fugaces
Fertque refertque pedes, lubrica, coeca, levis?
Debebas potius sortis memor esse futurae:
An nescis pulso sole redire notum.
Saepe rogas fugiam cur semper ab ore Fabulli?
Surdescam, si illum vel semel audiero.
Belle Mathoni convenit cum coniuge:
Abite, non aequaliter qui dicitis
Hos coniugatos esse, sunt iuncti optime.
Sibi ex aliis furatur ille nam libros;
Sibi ex aliis furatur illa liberos.
Ignem et aquam esse duo, quae purgent omnia; Poppa
Audierat: certe tentat utrumque modo.
Arripuit scabra ferrum rubigine laesum;
Arripuit maculis lintea crassa nothis.
Ferrum mandat aquis; rapidis sed lintea flammis;
Et neutri certam competit esse fidem.
Quidni? fama tibi consurget maior Achille:
Ipse homines lingua conficis: ille manu.
Caelia formosa est, fateor: sed quid iuvat, haram,
Deauratam porcus quam lutulentus habet.
Mane lavas faciem atque manus; speculumque tueris,
Et pars vestitus ne labet ulla caves.
Improba sed vitiis intus mens pluribus horret:
Sic curas soleam, negligis, Olle, pedem.
Ferme octoginta numeras iam Boetice messes;
Nunc quoque, ais, post hac sit mihi cura Dei.
Lando equidem sic nam Satanae mundoque sodali
Elos vini cessit, faex lutulcuta Deo.
Par opibus Croeso Marius, vult Irus haberi.
Par Iro Croesus Caelius esse cupit.
Quid precer huic hominum generi? siet Irus uterque
Alter uti vere est, alter uti simulat.
Quaerebam unde gravis Vatum contemptus et artis:
Cum vox nescio quae dicere visa fuit;
Quod rarum est carum estmimium vulgaria sordent,
Quis iam non dormit montibus Aoniis?
Dextra tibi celer est, sed pes lentissimus Olle:
Ista sibi belle quei pote conventiant?
Namque manus, Olle, has celeres, si ad furta parasti,
Nonne times lentos, ne capiare, pedes.
En vatum primum et solum sc iactitat esse
Urbe sub hac fama Lullus ovans Claria.
Quid? non miremur? si primus quomodo solus?
Sin vero solus, quomodo primus erit?
Qui modo nobilium studiis, magnique Baronis
Usus, ad arbitrium magno in honore fui:
Regalesque inter mensas, luxuque potentem
Rex vidi imperio subdita qua que meo:
Nunc miser et tenuis soliaque indutus ab olla,
Sum quod eram nec sum quod tamen ante fui,
Ha sortes hominum, reddit quos una brevis lux,
E ducibus minimos, e minimisque Duces!
Attale miraris quod non tua carmina laudem?
Ne laudes vereor carmina et ipse mea.
Hoc agere est vatem; hoc vere est esse poetam,
Tres versus per tres gignere posse dies.
En lacrimas Titii non adspicis ergo, nec audis?
Adque pedes etiam vis miser ille cadat?
Quid vero hoc monstri? caput aure oculisque carere?
Et pollere tuos aure oculisque pedes.
Emendem haud multis tibi carmina facta lituris
Pro nostra rogitas candide, amicitia.
Quid faciam? res ipsa obstat: tamen ut tua iussa
Servarem, factum est: una litura modo est.
Latinus iste, quem reducimus, Plato,
Ait fuisse supplicum miserrimus;
Neque ullius Librarii hospitam domum
Quivisse praeterire; sive Palladi
Sacra elueret illa, sive Murciae.
Et hoc negat feracis Alemanniae
Negare pulpita, obvis sque Pergulas,
Britanniamque, triplicemque Galliam,
Parentem lberiam, domum que Romuli:
Ubi iste, post Renatus, anta fuit
Neciva praeda: nam Neronis impia
Premente lege, barbara occidit manu.
Erasme Belga, Pinciae que municeps,
Tibi haec fuisse, et esse cognitissima
Ait misellus, et medelae originem
Tuo venire dicit ex acumine;
Tua obligata cura habere vulnera,
Sed inde tot notam imprimentium Manns
Perambulasse; sive forte dextera
Vocasset aura, sive saevientium
parum secundus incidisset in stylos:
Nec apta vota sospitalibus Deis
Sibi esse facta, cum veniret efivu
Novissime, huncad rsque candidum diem.
Sed haec pstus fuere: nunc amabili
Nitet vigore; seque dedicat tibi
Gruteri Apollone, an Gruterae Apollinis?
Hoc erat argutae Critices extollere famam:
Hoc erat illius verum aperire modum;
Dum tu progenies Charitum, fausto omine tantum
Aggrederis, magnum viribus ause, Sophon:
Quem Plato melliloquus, quem Stageireius heros
Dignantur lateri proximum habere suo.
Vulgatas aliis nugas, Apinasque minutas;
Magna decent magnes: maxima victor habet.
Gruterus Senecam obscura Phlegethontis ab umbra
Dum vocat, Orcinis paene obit ipse vadis.
Namque illum sic Monstra premunt denso agmine, sicque
Circum urgent, ut vix iam foret ipse suus.
Sed bene! saluus uterque abiit ringentibus Umbris;
Ille Duce exsultans, ille suo Comire.
Saepe equidem, fateor, multum indignatus abibam,
Horam erepturus cum tibi amicus eram:
Quando tot immersum curis, tantoque labori
Adfixum adspicerem, vespere, mane, caput.
Ergo, inquam, Musatum hortis Charitumque relictis,
Gruterum carcer sic Senecaeus habet?
Ha, quam erravi animo! Musae Charitesque trecentae,
Unius haud aequent delicias Senecae.
Frons hilaris; dulces oculi; blandissima verba;
Dextera pollicitis dives; inanis amor.
Mens fallax; sublesta fides, odiique latentis
Semina, laudanturiam mihi, mundus ait.
O Epichaeme redilnobis ô memnaso apistein
Inculcae aufugit candor et alma fides.
O malum facinus, bonae Tabellae!
Tam malus Pflugiusne? Gratiarum
Ille flosculus, ille noster ardor,
Velit vos lepidas, bonas tabellas
Doctas ingenuas, pias tabellas,
Duro durior ipse ab ungue rumpi?
Saevo saevior ipse ab igne advir?
Heu malum facinus bonae tabellae!
Sed scitisne etiam bonae tabellae,
Cur vos tam velit unguibus perire,
Cur vos tam velit ignibus perire?
Nostros novit inesse in iis amores,
Nostros novit inesse in iis honotes,
Iam si vos malus unguibus necasso,
Aut si vos malus ignibus necasso,
Honores etiam meos necabo;
Amores etiam meo: necabo:
Et desiderio calens recenti
Sic noctes crucier diesque in omnes,
Post ipsum me etiam miser necare.
Ergo vivite perpetim tabellae,
Ut vivant mihi perpetes honores.
Ut vivant mihi perpetes amores;
Ut vinam mihi perpes ipse in aevum,
Hos bonum facinus, bonae tabellae.
O quantum est honinum venustiorum;
O quantum est hominum elegantiorum;
Ocius mihi duriter iacenti
Subvenite; miscllulo levatae;
Quem prostravit humi ille Lullus ingent,
Lullus octuplici pot ens sagitta,
Cote Barbarie beve expolita.
Qua mi iam ex anime latinitatis
Omnes eripuit bonos lepores,
Omnes eripuit bonos amores,
Omnes eripuit bonos odores,
Omnes eripuit bonos sapores,
Omnes eripuit bonos sonores.
Quid tuo, decus ô vetustiorum
Stemmatum, decus ô politiorum
Burghause ingeniorum, ego ille cultor
Vestri nominis, inseram libello?
Tun' quidquam petis in tuum libellum?
Qui metotum adeo, haud tuo in libello,
Verum pectore in intimo receptum
Gestitas bonus, et dies in omnes
Futuri, scio, gestitabis aevi,
Quid ergo petis in tuum libellum?
Qui te, docte senex, suis medullis
Intimis penitisque non peribit;
Ille pectora aheneus, nec ipsas
Suadas, Veneresque, gratiasque
Et quantum est Heliconidum, peribit.
Tantum namque tibi datum est bonorum,
Ut si fors ego pessumo hoc sub aevo
Pessumos homines locatus inter,
Suadas, Veneresque gratiasque,
Et quantum est Heliconidum sororum
Perderem; tamen in tuo integello
Caseli, ingenio novas apisci
Inrarem liquido me eas potisse
Suadas Veneresque gratiasque
Et quantum est Heliconidum sororum.
Rugitu horrifico ferum leonem,
Lutratu assiduo trucem molossum,
Anguem perpete subito minantom,
Ingrato son tu molam obstrepentem
Malis, quam quod habes, habere Lulle.
Quae virgo? mihi Amicitiae venerabile nomen.
Cur nuda? a me omnis debet abesse dolus.
Cur lacerum monstras pectus? coniungit amantes
Candor, et ex imo corde profecta fides.
Quid pudibunda tegis tenui velamine corpus?
Virtutis clueo non scelerum genitrix.
Marmote quadrato quid stas? aeterna tenaxque
Permaneo, ad variae Sortis utrasque vices.
Ad quid laeva probat subiectis ignibus aurum?
Rebus in angustis fit mea nota fides.
Cur nitet ar millis tibi dextra? ante ora oculosque,
Hac quem promisi, semper oberrat amor.
Quid tamen aeriam vitis complectitur ulmum?
Sis se coniungunt quos semel implicui.
Quid simplex turtur? quid psittacus Indicus ales
Concipiunt rostris foedera enmplicitis?
Non genus, ut gentem, peregrinauc nomina formam
Divitiasque crepo: sit modo candor amo.
Quid vero adspicio caelum, mare nubila, terram,
Oppidaque et montes, pascua rura; nemus?
Quid quid aliud gremio rerum Natura creatrix
Quod viget ac vivit, muneris omne mei.
Cum te, dulce caput, lucis pia mater in oras
Ederet, adstabant ex Helicone Deae.
Quarum quae vultu pulcherrima Calliopea
Tale tibi tenero concinit ore melos:
Salue Burghusiae gentis nous gloria, salue
Ingens Nobilium, Pieridumque decus!
Ut te nobilitas clarum tun reddidit ortu,
Sic te Pierides moribus et studiis.
Musas namque coles, rursusque coleris ab illis.
Haec tibi sit fati summa caputque tui.
Dixit et ex illo Puerum tulit impetus ardens
Musica festino per stadia ire pede.
Excultum celebris dimisit Nyssa, volenti
Excipiunt Nymphae Nicriades gremio.
Perge age nobilium decus illustrare: parentem
Eunomiam video iam nova serta tibi.
Nobilitas generis ribi prisca, Anselme: sed artes
Adice: dupliciter nobilitatus eris.
Perpaucos hodie Heroos mirare poetas?
Et pauci Heroum fortia facta patrant.
Nunc est legendum, nunc hilari manu
Voluenda charta est: nunc Latiaribus
Explere curiosiorem
Tempus erit dapibus iuventam
Antehac querelis prodere Gothicos
Iuvit furores, qui Capitolio
Urbique dementes ruinas
Fanus et imperio pararunt.
Intacta saevorum a grege Militum
Quaecumque restant abdita marmora
Lustrare fortunaeque priscae
Reddere nunc potuic Grurerus.
Vix Roma tantis sospes ab ignibus
Sibi ipsa credit: tam lepido omnia
Redegit in priscos decores,
Verus hic Italiae ruentis
Assertor: etsi Scaliger hinc suam
Ferit lure partem; nec minus inclitae
Debetur ob ius auspicule,
Vel serio capit corona.
Fatale nostro saeculo in intimos
Antiquitatis proruere angulos:
Convivorum alter latenteis
Mente cata repa lare ritus;
Alter iacentis Militiae decus
Novare tentat fortis, et abditas
Vulgare formas Machinarum:
Funereis alius sepulchris
Determinata morte potentior.
Priscos honores asserit, Omnibus
Gruterus antistans, feretur
Non humilem meritus triumphum.
Cum nova Pandorae fabricarent corpora Divi;
Huc fertur partem quisque tulisse suam.
Mulciber Argillam, formosa monilia Peitho
Alma Cypris faciem; serta dabant Charites,
Cingula et ornatum Pallas, Tritonia virgo;
Blandicias, vocem, nomina, Mercurius.
Mi nova erit Pandora, liber quem cernis, amice;
Divorum doctus cuilibet unus erit.
Ille dabit Pietatis opus quod spectet; at ille
Quod vitam et mores, ingeniique decus.
Ille dabit leges Themidis, Sudae ille lepores:
Hic Charitum et Clarii dona verenda chori.
Fallor? an et melior mea erit Pandora priori?
Proderit omnibus naec: omnibus illa oberat.
Marce decus generisque tui, terraeque paternae;
Doctorum, studii nomine, Marce decus,
Quid petis a tenui, sic de me Fama, poetae
Fidae signa manus ingeniique notam?
Tun' medissimilem cupias? clarissimus ortu
Obscurum? ô rarae nobilitatis apex!
Scilicet insigni quo quis generosior ortu,
Haec mage demisso pectore et esse solet
Accipe nunc ergo quoduis, et plura petitis:
Nempe manum praeter meque animumque meum
Quam lente acriam vitis complectitur ulmum;
Quamque arctis haerent claviculis hederae.
Tam tuns ille animus firmis compagibus haesit
In nostro: aeternos haereat ille dies!