SIMONIS STENII LOMACENSIS.

In classem Hispanicam circa Britanniam misere disiectam.

VIuit adhuc priscis virtus spectata Iehovae
Temporibus, regi cognita Nile tuo:
Quando mersit equos rubri maris unda virosque,
Vana intentantes arma minasque Deo:
Dilectoque Dei populo, cui pervada salsa
Aequoris ignoto more, patebat iter.
Vivit adhuc eadem virtus miranda Iehovae,
Euentuque viget suspicienda pari.
Oceanum nuper complerat pinea moles,
Diversis magno structa labore locis.
Horruit adspectu Nereus, vastoque gravari
Hactenus immotas pondere sensit aquas.
Maurus, Iber, Italus, Germanus, decolor Indus,
Mancipia Hispanum devenerata iugum,
Stupra eructabant caedes, suspendia, flammas,
Turpiter idolis agmina freta suis:
Ausa Deo vero fictos opponere Divos,
Oceanumque Tagi cogere ferre minas.
Nec non militiae pretium sibi poscere, quicquid

Possidet egregius Marte Britannus opum.
Sed non invito fas quemquam fidere caeli
Numine, qued ventis imperitatque salo.
Classis ut ad tutos tendebat lintea portus,
Carbasaque in flabat Spesque Notusque simul.
Ecce repentino miscetur murmure Pontus,
Saevit et in tumidis orta procella fretis.
Africus abreptas alias ad saxa triremes
Torquet, et illidit fragmina trunca vadis.
Turbinis in cursus rapidi per caerula plures
Disicit, hostili pars fugit acta metu.
Nonnullis laterum compages machina rupit
Bellica, terribiles eiaculata globos.
Sic horae spatio compressa ferocia gentis:
Tantum operis (mirum) sustulit una dies.
Quique prius flammas visi spirare necesque,
Grata peregrinis piscibus esca natant.
Corpora sanctorum qui non numeranda cremarunt,
His merito clausit luridus ora liquor.
Cur, Hispane, vocas Divos? cur sancta natanti
Mater in ore Dei est? non habet unda Deos.
Unum habet unda Deum tellusque polusque valentem
Obterere, invictae quae videantur, opes.
Iam vires agnosce tuas, quas femina fregit:
Iova per infirmos fortior esse solet.
Hunc cole reiectis Idolis, quid simulacra
Muta iuvent, stolida quae prece pronus adis?
At tu praesenti subtracta Britania cladi,
Unius in laudes sis animosa Dei.
Quique tibi datus est gratum cape laeta triumphum,
Et longam Augustae salua precare diem.
Hoc breviter, pietas cordi tibi, vitaque eidem
Congrua sit. Veris sic cumulata bonis
Eludes victrix technarum quicquid Iberus
Consuet, aut Latii sella pudenda Popae.

In funere Ioach. Ernesti Principis Anhaltini, etc. ECLOGA.

Dic mihi, quid vestis, Lycida, sibi pulla, quid ater
Pileolus sibi vult, quid pendens taenia? non te
Pastorem ex habitu nosco. L. Communia luctus
Damaeta, sunt haec insignia. Vixit Amyntas,
Vixit in his terris, quo sospite, cernere laetas
Ascaniis pecudes in agris, quo sospite longos
Cantando memini tecum me condere soles,
Cum fontes inter sacros et flumina nota
Aeria frigus captaret uterque sub ulmo.
D. Certe equidem audieram, morbi non esse periclum,
Anarique malum medicamine posse salubri.
L. Audieras, et fama fuit. Sed fata suam vim
Infringi nolunt, ut pridem Saxonis ora
Sensit, et experta est hoc anno Sarmatis ora,
Utraque magnanimis pecudum spoliata magistris.
D. Sit sua laus aliis: cui vester cessit Amyntas?
Quis pecori frondem melius, quis fontibus umbras
Suffecit, sepemque satis, quis pabula melli
Uberiora dedit, scatebras arentibus aruis:
L. Parua canant alii: nuper cum fulminis instar
Saevus aper, setis horrens vastaret in herba
Crescentes segetes, maturaque vota coloni
Fleturi meteret, cumque ipso palmite fetus
Sterneret, ingentes sudore fluente per armos,
Mussarentque metu pecudes, pecudumque magistri:
Illius obliquos ictus avertit Amyntas
Solus, et Ascaniis spumantem depulit agris
Ichnobate fretus, Pterelaque et Hylactore: quorum
Latratus simul ac aper audiit, ocior Euro
Exiit, et laeves silvas, iuncosque palustres,
Viminaque et parua petlit sub arundine cannas.
D. Vidi ego, cum fugeret: Nymphae videre Ligea

Flavaque Cydippe, Spioque et candida Drymo
Nec risum tenuere. caput pater extulit unda
Albis, Saxonidum fluvius regnator aquarum,
Miratus subita monstrum formidine terras
Linquere Sorabûm et notis sese abdere silvis.
L. Ipsi laetitia voces ad sidera montes
Iactabant, ipsae fundebant carmina rupes,
Ipsae saltabant Dryades, simul ac fera nostris
Finibus erupit. tum gratabantur Amyntae
Clioque et Beroe soror, Oceanitides ambae,
Quaeque Nicri ripas et Rheni flumina servant
Naiades, extensis testatae gaudia palmis.
D. At nunc maeret ager, lugent armenta gregesque,
Vicinique timent pecoris contagia, fatis
Pastore erepto: quo saluo non metuenda
Aut scabies ovibus fuit, aut incendia febris,
Aut aliae pestes, quas versu dicere non est.
L. Huius signa mali permulta fuere, sed unum
Nobile prae reliquis, si meus attenta fuisset.
Fraxinus, aggeribus stabat quae proxima Mildae,
Concidit in terram radicitus eruta, flabris
Ventorum. Ascandium paulo post frima columna
Corruit, et verae fidei tutela, decusque
Pieridum: quarum gratis memorabitur odis,
Do nec sublicii consistet pontis in undis
Albiacis magno moles constructa labore
Et sumtu ingenti, quem noster fecit Amyntas.
D Magnum opus est, fateor: sed longe clarius extat,
Gratius et Musis, quot habent Germana Lycea,
Squalidulo eripuit quod carcere, Paeonis arte
Insignem, et vera celebrem virtute Comatam,
Manibus officium praestans non vile Philondae,
Mopso indignante, et toruum Corydone tuente.
L. Ut ringebantur multi, cum mitis Amyntas
Thyrsin, et expulsum multa cum prole Menalcam

Exciperet laribus, sineretque in valle reducta
Absque metu argutum sua carmina promere Daphnin.
D Sit suboles patri similis, vel vincat eundem:
Sic silvas alacres et cetera rura voluptas,
Pastoresque omnes, Nymphasque tenebit, et ante
Mala ferent quercus, Syrium rubus asper amomum,
Quam lupus insidias pecori meditetur, aperve
Fulmineus cultis stragem concinnet in agris.

Ad Casp. Peucerum de obitu filii ipsius.

Nil tibi iu cundum praeter lacrimasque precesque
Post obitum gnati scribis, Peucere, futurum.
Si foret in terris idem vivusque valensque,
Num minus humerent largo rua lumina fletu,
Num minus arderes in vota: minusque frequente
Voce fatigares caelum? quocumque lubebit
Verte oculos per Christiadum latissima regna,
Orandi causas quivis dabit atque dolendi
Angulus: hoc ipsum, dices, maeroris adauget
Vulnera, Solamen quod ademptum tempore laevo
Filius, exemplum fidei, pietatis, amoris
In patrem noti, patrii quoque nominis haeres
Artisque, effetae spes praesidiumque senectae
Languentisque manus baculus. Satis aequa querela
Est fateor: sed quis fatis obnitier ausit
Laeticiae luctum semper miscere suotis?
Nuper prodieras squalenti e carcere, firmis
Viribus, ingenio vegeto, nec tempora canus:
Paulo post dotata probataque moribus uxor
Offertur nec opinanti: mala bina repente
Sunt geminis comitata bonis: duo funera maestum
Ex cruciant patrem nati nataeque Mariae.
Quorum lacrimulis tepidis urgere sepulchra
Desine: naturae cessent iam debita: quod si
Quottidie insano iuvat indulgere dolori,
Sunt alia in terris, quae digne non potis ullus

Deplorare satis, non si tantum ille porfundat
Oceano quantum rapidus vehit Albis aquarum.
Quin potius mentem exhilaras, studiisque severis
Ut prius, oblectas animum, et sublimia curas
Scrutando causas rerum variasque notando
Morborum species, quae sit medicina cuique
Attri buenda doces: et nostri temporis acta
Fortunamque tuam deliriaque improba Fabri
In chaos antiquum revo cantis cuncta, recenses:
Ut pia posteritas hominum mirata furores
Approbet unius divinae dogmata vocis.
Plura canant alii, quibus otia plura libensque
Calliopea favet, nobis haec inter opellas
Dictandi propere vix est concessa potestas,
Excepto, quod non hic esses, cetera laetis.

In nuptias Petri Denarsii et Iulianae Mariae Culmanniae.

Quam bene conveniunt quam pulchre hic omnia, dignus
Et socero gener est, et genero socer est.
Consilio magnus socer est, spectatus in aula,
Dux Ludovice tua, dux Casimire tua;
Consilio pollens gener est, gener utilis aulae
Dux Casimire tuae dux Friderice tuae
Eloquium notum, si quando verba potentes
Ad proceres, Latio sunt facienda sono:
Seu sint Galle, tuo: testis eluet Anglia testis
Sarmatis ora cluet, terra Bohema cluet.
Nota utriusque fides, labor indefessus, acumen
Ingenii sollers, indiciumque sagax.
Moribus hic lepidis, festivis moribus ille,
Ad summam, paribus fulget uterque bonis.
Est eadem sponsi ratio sponsaeque, in utroque
Par formae decor est par pietatis amor.
Nil hic dissimile est, paria omnibus omnia, sponso
Sponsa, socer genero, sponsus utrique Petrus.

Unica Culmano quia filia, poscere crebre
En solitus tacitis vocibus ille marem.
Cui Deus, haud opus est: generum quia largiar, unus
Is tibi natorum quatevor instar erit.

In nuptiis Iohan. Wolffgangi Fuchsii.

Fuchsiadae nubet castissima filia Iusti,
Anna Wolufgango Reuberiana suo.
Quam belle coeunt in mutua foedero, Virtus
VVestualica et Francae nobilitatis honos!
Neidhartus satus hinc procerior Hercule Graio,
Et Larissaeo fortior Aeacide
Mortisera domuit quem Frisia glande tribunum,
Non ausa Heroas cominus ire manus.
Cuius et exanimis robur mirata Groninga
In medio statuit grandia membra foro.
Haec fama. extemplo Venus apparat aurea currum,
Quattuor et paribus praecipit ire rotis.
Prima habet Eugenies, Themidos gerit altera nomen,
Tertiaque Eusebies, ultima Sophrosynes.
Prima datur sponso, socero datur altera: nympha
Iure fibi reliquas vindicat Anna duas:
Cui mentem pietas, roseumque modestia vultum
Virginei decorant lumina bina chori.
Iungit equas biiuges temoni auriga Cupido,
Prima Homonoea fuit dicta, secunda Fides.
Mox blandum arridens mater, donabimus, inquit,
Coniugibus fili, si lubet, hasce novis.
Sic tamen ut semper maneas utriusque magister.
Dixerat: et Veneris iussa probavit Amor.

In nuptiis Georg. Fabr. Chemnicensis.

O nimium felix, ô terque quaterque beatus,
Quem donas casta coniuge caste Deus!
Fortunata, pio quaecumque est nupta marito!
Cuifavet, huic praestat talia dona Deus.
Tali Fabricium Deus est dignatus honore,

Magdalin eximio ditat et ipse bono.
Ex animo meritas grates persolue Georgi,
Ut facis, et summodic bona verba Deo.
Tradidit uxorem multis virtutibus auctam.
Et claram niveae laude pudicitiae,
Si non incedit fuluo spectabilis auro.
Nec numerat culti iugera plura soli:
Attamen et probitatesua, et probitate parentum.
Fortunae pensat cetera damna suae.
Divitias fastus, sequiturque superbia formam:
Divitiae, virtus: optima forma. pudor.
Per varios spectata patris patientia casus:
Omnibus est pietas maxima nota viri.
Ipse favet studiis, virtutis cultor, honestis:
Quaque iuvare potest, sedulus arte iuvat.
Mater erat specimen rarae integritatis: at illa
Gaudia nunc vitae prosperiotis habet.
O utinam hac ipsa nunc esset luce superstes,
De genero caperet gaudia quanta socrus?
Tu quoque sponsa, pares animo iam concipe grates,
Ambiet amplexu candida colla suo,
Ingenio magnus, docta clarissimus arte
Fabricius, sacri nomina vatis habens:
A primis pueros qui sedulus instruit annis,
Impiger officium qui facit usque suum.
Vivite concordes pie coniunx, nuptaque castai
Quos firmo et stabili iunxit amore Deus.
Utque toro iuncti, sitis sic moribus iisdem,
Nec lis dissoluat, quos bene iunxit amor.
Incipite intrantes thalamum persoluere vota,
Atque Deo ex imo fundere corde preces.
Angelus a vobis rixas depellat et iras,
Qui sacri custos dicitur esse tori.
Coniugibusque piis infestum repprimat hostem,
Mutuus ut longo tempore duret amor.

Temnora non rigidae peragatis commoda vitae,
Concedant vobis vivere fata diu.
Cernere detque Deus florentes ordine natos,
Multaque sint vestrae pignora sancta domus.
Filius ingenium referat moresque parentis,
Doctrina studeat dulce parare decus.
Urgeat in Rudiis patriae non degener artis
Cursus, et verae sit pietatis amans.
Filiaque in pulchras succrescens paruula laudes,
Matri laeticiam praebeat atque patri.
Felix. quem summus tanto Deus ornat honore,
Quique pius memoi carmina mente canit.
Vestro autem (moneo) perstate in munere fortes,
Coniugium res est, credite, grata Deo.