NON magis olim in Hydra exscindenda requirebat Iolaos [(transcriber); sic: Ioali] sui subsidium Hercules, quam ego nunc, V. C. operam desidero tuam: dum sub signis cogo manipulos istos Poetarum Germanorum. Scin contra quam? contra beluam illam centum capitum, populum, ibi tu, nunc suada facundia,
nunc auctoritate duris quibusque persuadebis Capitonibus, nihil heic a me factum maligne, nihil subdole. Exsistent namque scio, qui me pastoricia traducent fistula, quod cum Musicae alae Equites plures vix eo adfecerim honore, ut unum alterumque ipsorum produxerim Epigramma: quo saltem cognosci possent velut ex ungue leones: repraesentaverim a vestigio pedis ad verticem aliquot alios totos integrosque. Reperientur praeterea a quibus sugiller, quod manipulares nonnullos quasi pompam totis circumduxerim castris: centurionibus vero tribunisque pluribus, ne id ipsum quidem concesserim, ut vel nomine invenirentur in Musarum hoc qualicumque albo. Et prioribus quidem ita velim respondeas: Sabinum quidem ac Lotichium comparere, ut a matre nati sunt, ne vim facerem famae publicae, qua censentur sui ordinis optimi maximi,
ideoque neutiquam mutilandi. Idem accidit Gulielmio et Acidalio: non quoniam et ipsi e sacrosanctis: sed ne irritarem nescio quos recentioris Criticae crabrones, a quibus vix vivus dimitterer, si delicias eorum parte minima violassem. Et simili quidem privilegio uti frui debebant omnino Eobanus, Stigelius, Micyllus, Bersmanus, melicorum alitum sine controversia amoenissimi; nisi plura scripsissent, quam ut hac enchiridii forma commode comprehenderentur. Eam tamen fortunam consecuti sunt Schopperus, Dedekindus, Obsopoeus, Delius, verum argumenti magis quod tractabant, quam virtutis suae merito. Quamquam nihilominus neminem tam frigidae arbitrer tristitiae, quin quatuor viros illos pro arbitris ac magistris, etiam sobrioris convivii [(transcriber); sic: connivii] , eligi posse existimet. At cur fui tam restrictus ac parcipromus circa ceteros? Dicam
verbo. Erant quorum nihil ad me pervenerat quam una forte alteraque Epigraphe. Dare plura quam quis domi habeat, nemo potest. Erant, quibus nihil comparebat unctius in tota supellectile quam id ipsum quod chartae adlevi. Plura si protraxissem, pedibus ipse eram trahendus: adeo omnia erant, ut multa paucis dicam, insueta. Imo utinam ne exoriantur qui vel eo nomine indignentur, quod eis heic aliquem reliquerim locum, hominibus quidem caligatis, sed non de suo. Et tales certe nido suo forte non extulissem Censor. Eclogario idem non erat iuris. Et alioqui qua fronte capiti eorum detraxissem Lauream a longa impositam manu? Haud tamen erit quod ideo fastidiosus quis ad epulas eiusmodi nauseet: modo meminerit saepe fieri in grandibus cenis, ut cum optimis satiati simus, varietas tamen ex vilioribus
grata sit. Quam saepe quoque nobis.
Appetitur, posito vilis oliva lupo! Parti uni responsum est, respondebo nunc alteri. Et fateor simul et doleo nullos heic gerere ordines Iohan. Leunclavios, Iohan. Caselios, Laur. Rhodomanos, aliosque quorum monumentis Musicis nihil esse posse delicatius, inde merito colligamus, quod in ceteris ipsorum operibus merae regnent Lubentiae, merae triumphent Charites. Quid facerem? Perreptavi heic Francofurti omnia bibliopolia: nedum Magdeburgensia, Lubecensia, Wittenbergica, aliaque, verum frustra. Etiam literis non unis conveni homines a quibus horum poetica obtineri posse putabam: sed id quoque frustra. Itaque viderit collegium Augurum num infelicitas poenam ullam mereatur. Quin potius, si qui quid
istorum virorum domi habetis, mecum quaeso totique rei Musicae communicate. Nominatur quidem aut reperitur in Catalogis Nundinarum, Bohislaus Hassenstenius, Gracchus Pierius, Vincentius Longinus, Eustathius Knobelsdorfius, Georgius Sylvanus, Petrus Vincentius, Ioan. Somerus, Iulius Mynsingerus: sed nullum eorum contigit adhuc videre: quamvis nec sumptibus, nec precibus, nec intercessionibus pepercerim. Si quis eos habet, si quis adhuc alios commatis non deterioris cur nobis invidet? transmittat modo Iacobo Fischero, optimi patris optimo filio: restituetur statim cum magnis gratiis pretium: annitarque ut iterata editione conspicuo emineant loco. Haec erant, mi Rittershusi, quae per occasionem insinuata cuperem (sed tuis potissimum verbis, hoc est, delenificis) populo Momorum, quei mox eum faceres mihi oleo tranquilliorem. Quoniam vero tibi in mundo versus esse possunt meliores, quam hi sunt, quos heic inserui, benigne quoque eosdem mecum communicabis, si placet. Ego certe ex tuis quae reperire potui ea excerpsi, quae oculis meis maxime adblandiebantur, aliisque vel ideo arrisura putabam. quod ipsum tibi pluribus forte probarem, nisi ea esses naturae bonitate, ut facile tibi patereris satisfieri, non a me, homine fidei bonae, tuique studiosissimo, sed vel a barbaro Potitio. Sane ut te semper habui verae pietatis antiquaeque candoris expressissimam imaginem: ita omnia tua, seu versa, seu prosa, suspicio foveoque, veluti pietatis candorisque perfectissimam subolem. Et hinc etiam factum, cur potissimum meam istam causam patrocinio tuo commendaverim. tu eam tibi, quemadmodum et ipsum me, ut habeas commodato, ne rogo quidem: adeo ultro subvenire amas aequo ac bono. quos mores, quam mentem uti aetatem, hoc est, diu diuque, obtinere possis, Deum opt. max. veneror: et tua, et mea, et Reipublicae literariae causa, cuius egregium es sidus. Vale et salve virorum optime.