PRaestantissime Foederice, tuque
Diuûm cura venuste Ferdinande,
Quo tandem cupide mihi licebit
Vestras carmine praedicare laudes?
Nam virtutis uttique iam paternae,
Accensus teneris adhuc sub annis,
Totis insitus ardor est medullis.
O quanto studio bonas per artes
Aetatem excolitis, simulque florem
Vestrae moribus aureis iuventae
Nascentem decoratis; et venustis
Ambo mentribus esse Gratiarum
Vos ostenditis unicos alumnos!
Quod siquid valeam meo placere
Vobis ingenio, ut quod approbati
Paulum debeat ex honore vestro
Possim scribere versibus minutis:
Nil plane dubitem neas Camenas
Vobis dedere. nam profecto vellem
Omnitemporeposse me referre;
Quanto sustineat favore causas
Regnorum pater intimusque magno
Sit Regi, meritisque comprobatus,
Quantum quis pote comprobari ab illoe:
Aut quantum patriae minus beatae
Excitarit uterque spem, quod illi
Sitis praesidio futuri et olim
Vestrorum quoque laude sempiterna
Per vestigia vos ituri avorum.
Haec et talia vellem ego referre;
Sed cum maior ubique claritatis
Vestrae gloria, nec meae invenustae
Sitiam lusibus aestimanda Musae,
Nec me tale quid eleganter unquam
Posse ornare minutulis Camenis
Spes affulserit ulla, vos rogatos
Velim ignoscere, meque in aere vestro,
Tamquam materiae probae monetam,
Non contemnere. Nam licet negatae
Vires sint mihi, non tamen voluntas
Deerit candida, qua meos patronos.
Cultu vos ego prosequarfideli,
Ac omni studio boni clientis.
VOs ô Pierides favore vestro.
Fama vivere vatibus perenni
Donatis; neque enim petemus unquam
Piura a virginibus novem puellis.
At respublica quos probat labores
Voluendarum animo subinde legum,
Et responsa virûm peritiorum,
Regum denique constitutiones
Praesentes tribuunt ubique honores.
Sed cum prima mihi sa cros recessus
Ante annos patefecerit, iuventa,
Quaeramus tenuem ora per virorum
Famam, Pierides avete primum:
Post ad sacra iram vorabo iura.
Sic et fraga reperta vere primo
Parnassi velut a iugo revellam,
Et mox uberiora poma iusto
Vitae tempore colligam severae.
Et fortasse prius mihi rapaces
Quam Parcae iniciant manus, Deorum
Fretus numine, candidoque Phoebo,
Decerpens studio ex utroque fructus,
Captabo studio ex utroque laudem.
O Nomen tibi qui dedit severi,
Debebat dare nomen hoc severo;
Non inter lepidissimos sodales
Omnium lepidissimo sodali.
Non est grata severitas, nec ipsi
Tristem nos colimus severitatem.
Verum tu minime severus esto,
Si te nominis arguam severi;
Emendare potes severitatem,
Nomen corrigere haud potes severi.
Quamquam non ego sorte natus istâ
Appellari ita me sinam severum,
Ne si forte sinam, esse me senenrum
Accusent homines venustiotes.
Perseus occuluit caput Medasae
Candens orbita qua patet nec ullum
Affulsit mihi triste sidus olim
Cum caelo bene nascerer sereno.
Atque in me nota neforet severa,
Fortunatius auspicatiusque
Omen nomen habet meum, necinter
Me laetos hilarem piget vocari.
Nam si nunc aliquis subinde dicat
Hilari esto hilaris; rogo, quid illi
Respondebo nisi hoc; agis quod a ctum est.
Fac ut sic moneas meum severum,
Hunc qui nomine sustinerseverum,
Enitare iube severitatem,
Quando nos colimus venustiorem
Austerâ gravitate comitatem.
QUis tot rettulit in tuum libellum
Omnes Christophore optimos a micos?
Quis paruo nitide manu eleganti
Exceptis hominum venustiorum
Perscriptisque sodalibus libello,
Illorum tibi fecit ut maneret
Recordatio dulcis, atque amoris
Aeterni monumenta sempiterna?
Si quidquam modo posset esse nobis
Aeternum simul atque sempiternum.
Unum siccine prosequuntur omnes
Summâ curâ et amore singulari,
Ut te quisque sui bonus sodalis
Optarit memorem manere, quando
Illi te simul et tuo lepore
Fortassis fuerit diu carendum?
Ut sic denique plurimos in annos
Horum, quos habuisse te iuvabit
Fidos semper et optimos amicos,
Obliviscier haud queas, ubi isto
Membra amicitiae tuae libello
Charae nomina tot leges iuventae?
Quae cum pro meritis suis amanter
A me sit quoque amata, te beatos
Longaevae, memorem dies Sybillae
O pto vivere cum tuo libello.
MVsae, quae colitis sacros recessus
Vestro nomine mi suum secundus
Secundum aureolum dedit libellum.
Vestro quin etiam favore, vobis
Et praesentibus alterum secundi
Illum, luppiter! aureum libellum
Perlegi, subitoque deuoravi.
Nunc vos iudicium meum approbate
Primum interposui quod et secundum,
Quod non saecula sexdecim secundum
A primo tulerintfere Tibullo,
Cultum qui magis exprimat poetam.
Musae dicite si quid est fuitue
Unquam cultius elegantiusue?
Vos et reddite nunc suos secundo
Divinos Elegos eique rursum
Nostros hendecasyllabos minutos
Commendate; sit ille ut his amicus
Primis more suo meis Camenis;
Tune vestro anteferam nihil favori,
Quae sacra incolitis vireta, Musae.
VEr nos purpureum revisit, aurae
Spirant mollius, atque amoeniores
Laxant arua sinus, soluta suaves
Humus fundit ubique odore flores.
Sol iam splendidius nitet, neque almae
Telluri nebulas tenebricosas
Inducit Dea; fertilesque campi
Laeto gramine vestiuntur. O quam
Naturae omnia mira sunt! comatae
Caelo tollitur arboris cacumen;
Frondes luxuriant, novumque robur
Luctatur vigor exit atque rami
Late se vacuas ferunt per auras.
Occultasque iras virentis herbae
Pubens nunc anima invenit, caputque
In flores agit, explicatque formam.
Iam sunt omnia laeta; puriores
Illuxê dies, renasciturque
Tempus quale erat aureis sub annis.
Scin quid te modo Marce praemonere,
Praeclareque tuo optimi sodalis
Quid nunc obsequio velim expediri?
Est hortus tibi cultus, est recenti
Herbâ roscidulum domi viretum;
Ut nobis genialis eius umbra
Mox deseruiat, a perustione
Arcens aethereae facis sodales,
Abs te iure bono rogamus omnes,
Ergo candide Marce quin tuorum;
Quae fit iure, faves rogationi?
Causam respice, ne, tuis amicis
Si quidquam modo denegare velles,
Admittas facinus grave et severum.
Imo delitias tuas adornes,
Ut ritu patrio bonum liquorem
Quamprimum venientibus propines.
Tu fer vina, ferunt sitim sodales.
Et si firmior est tibi Lyaeus,
Illum, guttura sicca qui perurat,
Depromi in viridi iube recessu.
Sic nobis nitidissimo in vireto,
Oblectamina cuncta praeparabis.
Nam (si quid mihi credis) est inumbrâ
Pergratum residere, sed profecto
Multo gratius hoc erit, quod ultro
Complecteris amabiles amicos.
Tum nos denique liberos, remissos
Paulisper studiis laboribusque,
Intextam iuvet inter et strepentem
Buxum, interque hederas recentiores
Omnes delicias, facetiasque,
Omnes carmine convocare amores,
Et tandem placidos inire somnos.
Ut vitae genus hoc beatioris
Stulte nos etiam redarguenti
Iam demum videatur. Eia age omnes
Bacchum laeticiae patrem invocemus;
Et zumpamus alacritate nostrâ
Livoxi ilia pessimisque laruis,
Quae vitam assimulant Catonianam.
Du perdant ita Stoicos severos,
Ut sunt hi miserique perditique,
Et cunctis odiosi et undequaque
Privati ratione homun ciones!
Vitâ vivere laetiore digni
Nos soli sumus. Eia age omnes
Bacchum laeticiae patrem invocemus.
A Nigrâ procul huc, amice siluâ
Pulchrum ad Medoaci prosectusamnens
Vetristi ratione literarum
Impulus, puto. et optimi parentis
Praecepto monitisque paruisti.
Sic stagnantis amoena nuper Illi
Linquens ipse etiam fluenta, longe
Huc artes bene sum bonas secutus.
Quare cum patria procul relicat
Iusto consilio, optimaque causa
Nunc convenimus exteris sub oris,
Et tecum mihi si voles futura
Sit iam maior adhuc necessitudo;
Par est nos studio pari institutum
Tenore, ac dare mutuas vicissim
Inter nos operas et esse vere
Germanos, placidissimosque fratres,
FIdilere, quid in profectione
Ad pulchrum tibi Formionis amnem
Dictavit tua Musa, dum sub altis
Iam convallibus Istriae, remotis
In secessibus, et via peracta
Voti compos, Apollini rependis
Dignas carmine gratias, amore
Quod te perpetuo ille prosequatur;
Et deduxerit illo, ubi paratus
Est doctus tibi candidusque amicus?
Quem cerre merito tibi paravit
Virtus; vel studium vel optimarum
Rerum cognitio, Soles profecto
Semper scribere, laurea corona
Dignus, versiculos venustiores;
Hlos fac videam, et tuos lepores
Me gustare sine, aut tibi mearum
Mittam carmina mox, ineptiarum;
Cunctantique malum dabo. Catulli.
Nosti mirificam puto querelam,
Cum facro male perditus libello,
Saturnalibus optimo dierum,
Secli incommoda pessimos poetas
Legit et doluit, suamque dextram
Missis horruit admovere chartis.
CVm te Mercurii et favor Mineruae
Bonis augeat omnibus, tuusque
Res horum auxilio geras Deorum,
Stopi candide, non male extitisti
Auctor Mercurio et simul Mineruae
Ut se foedere mutuo vicissim
Astringi paterentur, et quasi unum
Effecti modo numen aestimentur.
Quid non ingenium potest? sagaci,
Quid praestantius indole est repertum?
Cum te Diva bonis scientiarum
Pallas fecerit artibus peritum,
Fortunetque negotiationes
Hermes saepe tuas, venustiori
Nobis ingenio tabella in una
Compactam modo reddis Hermathenam;
Quam multis venia tua dedisti
Usurpandam, ut ea recentiorum
Lucem afferre queant novis libellis
Auctorum, quibus hac suas in urbe
Mens est edere lucubrationes.
Sed non hanc ego nunc meo libello,
Quem committo tibi venuste amice,
Praeponi cuperem, elegante forma
Excudi nisi te simul minutos
Illos Hendecasyllabos putarem
Curaturum, operamque singularem
Ut correctius exeant daturum.
At si curam adhibebis, ut placere
Typis denique possit absolutis,
Tunc insigniter Hermathena frontem
Illustrare potest meo libello.