MATTHAEI COLLINI

Piis Manibus Philippi Melanchthonis.

FVndite murmur apes lugubre per aere, nec vos
Occupet augendis sollicitudo favis.
Ora cibis parcant, hebetentur acumina caudae,
Nec solitus lasset pectora vestra labor.
Caerea de vestris depromite munera cellis,
Funus ut ornetur lumine conspicuo.
Aruit ille niger cognomine, re tamen ipsa
Flos albus, niveis candidiorque rosis.
Flos de quo tobi largissima munera mellis,
Orbi terrarum suppeditastis apes:
Cuius inexhaustos examina plurima sucos
Suxere e cunctis conglomerata plagis:
Quo sua mella favis dives condivit Hymetthus,
Hyblaque nunc apibus despoliata suis.
Et melli infestis Lituania fertilis ursis,
Et bene fragranti Prussia melle fluens:

Quem redolet, quod habent iam numine dante, Poloni,
Mel: quod habent lacerae climata Phenoniae.
De quo nunc aliquid dulcedinis haurit et ipsa,
Undique crabronum Graecia cincta manu.
Ad quem misit apes oriens prope totus: Iberis
Quin etiam gratus prodit unde liquor:
Quem quoque fucorum sugebat degener agmen,
Inque suis operis senserat huius opem.
Omnibus ex equo quia se praebebat apertum,
Fucis atque apibus consuluisse volens.
Sed non eventus voto respondit, odorem
Hinc tulit haud aequo fucus apisque modo.
Dant mel apes bene olens dant excrementa profani,
In propriam fuci mox ruitura gulam.
Christus apes foveat, fucos disperdat inertes,
Mella Euangelii totus ut orbis edat.
At te Leucoreae carptum. flos inclite, Nymphae
Arcis i eximio deposuere loco:
Corpus ubi magni iacet e regione Lutheri,
Cuius te socius fidus et unus eras.
Sit tibi molle solum, quod odoras proferat herbas
Que pia turba tuas occuluere comas.

Ode de vero poetices usu.

Psallamus Domino carminibus Deo,
Promamusque melos huic Choriambicum,
Accedant cytharae, tympana, barbiti,
Ut cantemus ei sufficientius.
Hic est praecipuus finis et optimus
Tinctae pierio numine Musicae,
Immortale decus Regis Olympici
Et laudes vario carmine prosequi.
Hic nos de nihilo condidit, hic cibos
Dat nobis dat opes indiget haec quibus
Praesens vita beat nos et honoribus,
Cunctis praen ciens nos animantibus.

Hic nos per proprii fortia filii
Cum serperre vafro bella, perenuibus
Et vinclis stgii iudicis abstulit,
Adiunxitque suis civibus Angelis.
Cantemus Domino nobile canticum,
Quantum Musa potest viribus omnibus
Comiti, nec cat debile, vel brevis
Clauden dum spacii limitibus melos.