IOACHIMI CAMERARII PAPEBERGENSIS.

Rosae.

SI quem forte Rosae delectant, iam magis illas,
Ut nitida Idalii germina floris amet,
Nam Venus una Dees inter pulcherrima cunctas,
Vertice quot gemino clarus Olympus habet,
Hunc sibi delegit florem, propriumque dicavit,
Quo nullus verna pulchrior exit humo.
Hunc etiam fuso rubefecit Diva cruore,
Cum laesit niveos impia spina pedes.
Quidam etiam affirmant ipsum rubuisse, priusquam
Scinderet Idaliam spina scelesta cutem.
Iamque Cupidineo quidam aiunt sanguine cretum:
Tam variat dubiae fama vetusta rei.
Attamen hunc Veneris florem suxisse cruorem,
Non facit ambiguam fabula prisca fidem.
Insamis Cinyrae proles formosus Adonis,
Quem genuit diro crimine facta parens;
Maternis crebro iunenis dum salrubus errat,
Immenso Gnydiam coepit amore Deam.
Seu quod dum properat nimis oscula figere nate,
Laesisset nudes prona sagitta sinus:
Seu quod erat iuvenis teneris peramabilis annis,
Carpsit et aetatis Diva proterua decus:
Non modo tardipedis sprevisse cubile mariti,
Sed fertur Thracem posthabuisse Deum.
Solus Adoni, tenes. sine se non vidit Apollo,
Non vidit tremula nocte Diana face.
Saepe immortali detracta est copula dextra;
Et canibus saepe est copula nexa tuis.

Saepe fera vocem est conspecta voce secutus,
Feminei arguti clamor ab ore soni.
Dumque fuit me dii iam pars tranfacta Diei,
Phoebeoque ardens aestuat igne polus;
Ilice sub nigra niveis complexa lacerris,
Detinet in gremio te Venus alma suo.
Narrat et historias, rerum facunda priorum,
Argumenta quibus suppeditasset Amor.
Et monet, audaces pugnaque lacessere promptas,
Ut fugias cantus sollicitare feras:
Ursos, fulmineum que aprum, et genus acre Leonum,
Et quae caussa metus sit docet ipsa sui.
Fata vetant parere virum: vix abstitit illinc,
Congrediturque fero cominus ille sui.
Fixus aper candente ferit pulchra inguina dente,
Mortiferumque infert vulnus Adoni tibi.
Incoeptos gemitu clamores Myrrbina proles
Finit: adhos velox Cypria versa redit:
Per loca currentis silvae, qua semita nulla est,
Et faciente viam, qua via nulla, metu.
Saeva immortali rubuere in corpore sentes,
Fixit et ambrosios spina nefanda pedes.
At bona caelesti tellus contacta cruore,
Et pulchro Paphiae sanguine tinctae Deae;
Surgere purputeum iussit de termite florem,
Fercuriente Venus quo madefecit humum.

An beatitudo solum sit post mortem.

EXspectare Solon iubebat aevi
Finem, ac denique de beatitate
Adfirmare hominis, neque ante vitae
Felicem interitum vocare quenquam.
Ergo cum nihil in sepulchro et urna
Iam funebri eximus, dies ubi ille
Nos delenerit ultimusque, et infra
Terram puluereus cinis relictus

De nobis reliquus premetur alto
Saxo aut aggere, tum beata demum
Nobis saecula mortuis patescunt?
O miras sapientiae latebras!
Profundique animi graves recessus!
Qui iam nil sumus, hi sumus beati.

Nil sine Deo.

Consiliis ut mens hominum prudentibus actus,
Et magna oblatas res ratione paret;
Euentus tamen est fati omnipotentis, et eius
Cuncta manu, fatum qui moderante regit.
Illius arbitrio fiunt quaecumque geruntur:
Qui sapis, hunc spectans in cipe, si quid agis.

Modus adsit et prudentia.

Ut quondam Herculeas nautae transire columnas
Non ausi ignara mente fuere maris:
Sic intra quosdam sese prudentia fines,
Quos ultra metuit transiliisse, tenet,

Dectrinae commendatio Callimachi.

Quae quondam capiti im posui stellantia suavi,
Uda in deliciis unguine serta mea:
Omnia mox iacuere evanida tum quoque dentes
Ingessere aluum si qua sub immemorem;
Horum nil etiam sensit lux erastina: sed quae
Auribus accepi, nunc quoque certa manent,

Accio Plauto.

Non scena tantum morte, Plaute, deserta
Olim fuit, Comoedia aut tua luxit;
Risusue, ludusue, ac loci Itaque numeri tum
Innumeri, ut inquis ipse, lacrimaverunt:
Sed fabulis illis tuis tot amissis,
His inquinatis relliquis; quod ille alter
De se poeta dixit haud tamen Romae
Modo, sed in universitate terrae
Hominum est Latine mox genus loqui oblitum.

[Gap desc: following poems already available in other editions]