SEBASTIANI BRANDII BASILAEENSIS.

Ioanni Dalburgio de Trogymnasmatis Reuschlini.

ACcipe Vangionum Praesul venerande, Ioannis
Caphionis nostri comica dulciloqui:
Quo duce Germanos Comoedia prisca revisit,
Et meruit so ccis Rhenus ovare novis.
Batbarico ex fumo flam mas mens ille decoras
Capnionelicuit. gratia multa viro.

De eodem Reuchlino.

Non fumum ex fulgore sed ex fumo dare lucem
Capnion ille solet, lux patriae una suae.

Discordiae malum.

Regna cito divisa cadunt: aditus datur hosti.
Perfacilis: dispar vertit aratra iugum.

Ad Petrum Aegidium.

Caesar in humanis ageret dum Maxmilianus,
Laurigeros vates fecerat innumeros:
Equibus Aegidi. tua laus, tua gloria proma est;
Qui vitam iliius, stemma, genusque canis.
Nec sinis ut iaceat Caesar sine honore sepultus;
Dulcisono ast eius carmine fata canis:
Usque adeo ut quamvis vitae sit lumine cassus,
Vivere credatur, nec potuisse mori.

Christus ad mortales.

Respice quae tulerim pro te mi cate viator,
Verbera, quas vultu cernis et ore notas,

Aspice quanta manu saeva mihi livida dantur,
Figunturque meis vulrera quanta genis.
Cur eadem paterer, nulla est mea culpa, nec ulla
Caussa, nisi ut medica sanus homo esset ope.
Languores ego amore tuo, tua crimina gessi;
Et livore meo vulnera sicca tenes,
Nempe ego vellen ti facicm sine murmure sacram,
Atque alapae hostili colla benigna dedi.
Cum male tractarer, linguam simul ora retenta
Continui haud placuit illa vel illa loqui.
Ut solet agnellus coram tondente silebam,
Et quasi quae ducta estad loca mortis ovis.
Quid potui o mea gens facere ulterius? neque feci?
Fare age si quid habes, cur merito ista feram?
Num saris, ex limo quod te produximus olim?
Fe cimus esse aliquid, cum nihil ante fores.
Et tibi contulimus partem Deitatis habendam,
Inque voluptalis iussimus esse loco.
Hinc tibi mellifluum toties promisimus aruum,
Idque darum est Abrahae seminibusque suis.
Num satis, e dura te seruitute Canopi
Ducere, siccatum per mare, perque solum?
Quando quater decies Arabum deserta per annos
Lustrabas, grandi murmure manna legens;
Te mihi fructiferam vitem plantare iuvabat:
At modo amara nimis tu mihi dira paras.
Hasciae pro meritis grates tormenta rependis?
Dasque creatori vulnera, probra, crucem?
En mentille sacer vultus, Deitatis imago,
Spiritibus superis gaudia summa ferens:
Illa inquam facies in qua sita gloria caeli,
Sanctorum requies atque hominum una salus,
Turpiter adsputa est: mucosis plaena salivis
Squalet. et a pagais, adspice, caesa tumet.
Ecce ego pro natis hominum formosior unus,

Nec formam aut speciem, nec decus omne gero.
Praela ego calcavi solus; cruoûundique fluxit:
Nec mecum ex cunctis gentibus ullus adest
Dulcis amice, vides quod sim miserandus et hosti;
Et mea quod possit forma movere feras.
Ah quanto potius mea gens, mi care popelle,
Funera nostra gemas, et miserare necem.
Commoveat te noster amor: namque arce paterna
Lapsus amore tui, mille pericla tuli,
Atque libens, quid enim limo vel puluere egebam?
At volui, ut nolles immemor esse mei.
Cor mihi nate, tuum praebe, cui pectus a pertum,
Et manibus passis brachia tena dedi.
Certe ego cui referas grates sum dignus amator:
Me sequere, atque tuam fer quoque, tolle crucem,
Disce meo exemplo ptienter ferre dolores,
Et dare in adversis pectora tota Deo.
Nemo coronatur, nisi quem patientia laudat:
Ergo boni pugnans militis instarage.