IOANNIS BOCERI.

Epicedion Philippi Melanthonis.

ERgo iaces divine Senex, sanctissima morum
Regula, Pierii decus et memorabile coetus.
Ergo Philippe iaces, et nostris invida seclis
Parca decus tantum rapuit. quis funus acerbum,
Damna quis haeclaehrimis non deplorare profusis
Posset et aeterno lugere Melan thona fletu?
Namque decus cecidit tantum, quo maxima nuper,
Lucifer ut reliquas praecedit lumine Stellas,
Extulit ante alias fic se Germania terras,
Aeternumque sibi nomen, famamque Philippo,
Et verae peperit decus indelebile laudis.
Ergo mihi lachrimas, mihi quis funebria fundet
Carmina? qua tantos testabor voce dolores?
Et quales gemitus, quos luctisonos singultus,

Undanti lachrimis, afflicto et pectore promam?
Teque decus tantum, quo non maioribus unquan
Fletibus occubuir, gemitu nec dignior alter,
Iuit ad Elysias exuto corpore sedes,
Conceptas inter curas, ortasque querelas,
Tristibus exequiis, et carmine doplorabo.
Ite novem tristes, lugentes ite sorores,
Excidat et cultus laetus, capitique corona,
Laurus et ornatae non o non gratia formae.
Hoc ornet, maestas hoc tristi tempore Divas.
Sed vobis pullas, et nobis addite vestes,
Et squallore caput, cinerumque replete favillis,
Crebraque maestifico suspiria fundite luctu,
Et tantum lugete virum, quo vestra revixit
Laus, dudum coecis et gloria pressa latebris.
Illo vos olim laetae nascente fuistis,
Cum puer in vestros primum se offerret honores,
Hoc iterum rapto, vestrae pars maxima laudis
Occubuit, recidetque cito molimine, flete,
Flete Deae vestrae dispendia tristia sortis,
Ereptum vobis magnum lugete Philippum.
Seitis enim, memorique Deae scruatis in aevo;
Hic nondum teneras fuerat cum natus in auras,
Quam status indignus, vestrae quam perdita sortis
Res fuit, abiecto quam spernebatur honore
Doctrinae, laudisque parens divinus Apollo.
Tam decushoc sanctum, tum vestrae gloria famae,
Et siluere pii immortalia munera coetus:
Munera quae quondam rutili cou sidera caeli,
Sic magnis toto micuerunt laudibus orbe,
Cultoresque suos, et non virtutis egena:
Pectora, sidereis magnis ter dotibus astris
Innexere, nihil quae falsum, nilque caducum
Virtutisque nihil praeter meditantia famam,
Proxima caelicolis meruerunt praemia Divis.

At tunc omnis honos Phoebi, tunc omnis adempta
Virtuti cultura fuit, et gloria Musis.
Cognita vix paucis Clariae tum maxima gentis
Utilitas et fama fuit, tum scilicet omne
Extinctum decus est, et cura et forma loquendi.
At fera garritu tunc omnia pulpita circum
Barbaries frendens, coecis caput extulit antrix,
Invasitque suix ingentem viribus orbem,
Caucaseasque ultra rupes, bustumque Promethei,
Pieridum coetu, Phoebum, comitante, fugavit.
Deseruitque scholas sapientia: gratia fontem
Doctrinae, et veros in nescia pectora rivos
Ducere non potuit, maculis obstructa, ferisque
Sordibus, et totis contabuit arida campis
Et sitis Aonides pressit gravis, ipsaque veri
Cognitio, longe meditantia pectora fugiit.
Hunc iterum fontem, clausos aperireque tivos,
Omnibus obstaclis, et iniqua sorde remota
Cura fuit multis, et te memoranda Rodolphe
Agricola aeternos virtus cantabit in an nos:
Et neque venturi tua Capnio facta nepotes,
Nec tibi quam famam peperisti laude, silebunt:
Et desiderium sua virtus tollet Erasmum,
Dum ros a caelo, de terris gramina crescent,
HIs opertas alii, misit quos Teutona tellus,
Doctrina insignes, magna virtuteque culti
Adiunxere virt, tamen has abstergere labes
Occulsi fontis, dulcesque reducere rivos,
Non potuere: polo donec miseratus ab alto
Fortunam Phoebi, magni fabricator Olympi
Dulce decus terris, purgatoremque Philippum
Obstructi fontis, caelesti detulit arce.
Hic postquam varia sacrum caput extulit arte,
Os similis, vocemque Deo mira omnia luce
Retulit, et largos doctrinae currere rivos

In nostros permisi agros. Assurgite Musae
Laudibus et vestrum meritis extollite alumnum,
Solus hicingenio, cuo so Germania tollit,
Extitit, hic unus vestros reparavit honores.
Pierides, ne vos amissae sortis Achivae
Poeniteat semper, divinae robore mentis,
Auxilio et dextro, facundo et praestitit ore.
Unius non ille capax nec deditus arti,
Ah sua quam variae ditarant pectora dotes,
Quas non hic Sophiae partes penetrarat, et omnem
Doctrinae cumulum sapienti pectoreclausit,
Hunc postquam in teneram coepit stillare iuventan
Atque aperite suae totus penetralia mentis,
Dii quales fructus, donum Dii quale docentis:
Quae vox apta viri? doctis quae commoda Musis
Praeftitit? ex illo coeperunt tempore formam
Exuere indocilem sermonis, et omnia Musae
Pura loqui, rediit decus artib. et rediit ingens
Gloria, quaeque ante ingeniis corrupta fluebat
Unda malis, puros traxit Phoebaea liquores,
Hic salsos latices, et amara fluenta replevit
Nectare Pierio, sapidoque refecit adore.
Omne genus rerum, divinae robore mentis
Complexus, nullas intactas praeterit artes
Quae fugitiva iuvant humanae commoda vitae.
Absterso Musis tandem squalore, situque,
Atque ubi magnifico retulit decus omne paratu,
Ilicet ad sacras avide se contulit artes,
Doctrinaeque genus summo quod venit Olympo
Heu quales inter curas quantosque labores
Auxit, et ingenti cum fructu propagavit.
Praeconemque Dei, divinum laude Lutherum
Ceu vehit, et tanquam plenae virtutis Bliam
Quo vixit, nuper fuit admirata sub aevo.
Non minus insigni Germanis tota Philippo

Debet, et aequali meritum veneratur honore.
Nec tantum invicta potuisset mente Lutheru.
Dectrinae labis caelestfabstergere, si non
Adiutus magno (sic dii voluere) Philippo
Esset, et Athletes gemino sic robore fultus,
Pectore magnanimo reprobos pugnavit in hostes
Materiam rerum supera de sede profectam
Hic dedit, et primum causas monstrabit agendi,
Plenus divinae doctusque per omnia mentis:
Ille modum, formamque dedit, qua possit agires
Sacra per et cultas mysteria protulit artes.
Ille dolos cernens, et acuta sophismata, cunctas
Detexit latebras, versutos vicit et hostes.
Nec Maluenda tibi, tibi nec variabilis Ecci,
Omnia tentantis fallacia profuit artis.
Ille unus rerum causas aperire latentes,
Et mediis potuit latebris educere verum,
Os, artesque Deo doctus, linguamque disertam.
Ille unus quoties, dum tu vel maxime Caesar,
Vel status Imperii, rapidas componere lites
Niteris, adverso fidum caput obtulit hosti?
Defenditque ruas pugnax Germania partes?
Nec tibi saluifici caelestia dogmata Christi,
Adscitosque pie cultus, formamque sacrorum
Eripuisse tulit quenquam, licet impiger arsit
Hostis, etin flammas plures superintulit ignes.
Ille unus gemino decoratus munere, Christi
Restituit nostro mysteria sacra sub aevo.
Nec minus et Phoebi dignissima gloria talem
Omnibus accendit lucem, tenebrasque removit
Artibus, elapsi qualem non gratia secli
Vidit, et heu numquam venientia tempora cernent
Temporis ille sui Clarii laus unica coetus,
Ingenio cunctos unus superavit, et arte.
Thisconis haud alio tantum se tempore tellus

Sustulit Aonidum meritis decorata sororum.
Tunc linguae triplicis potuit quae maxima virtus
Esse fuit, reliques terras et Teutona tellus
Munere Pieridum vicit, praelataque multis
Eius stelliferc se gloria vexit Olympo.
Nulla mora, ex nostro in peius ruere omnia seclo
Incipient, et te rapto divine Melanthon
Desinet heu maestis sua lux splendescre Musis.
Iam fama extincta, et retro res lapsa referri
Coepit, et Aonidum minui decus omne sororum.
Nam qui non casus? quae non tua fata Luthere
Damna secuta gravi non implicuere dolore?
Heu quanto ex illo Respublica tempore Christi
Dissidiis agitata malis, et dispare sensu
Defecit, quae non tristissima vulnera seusit?
Et doluit privata suo rectore Luthero.
Iam quoque nos certe fata haud meliora sequentur.
Et nunc extincto properanti morte Philippo.
Heu quod adhuc firmum mediocribus hactenus haesit
Viribus, id totum fracta compage solutum
Corruet, enormes et templa, scholasque ruinae,
Rixis, et tristi molimine deformabunt.
Namque decus cecidit, quo sola superstite nuper
Se virtus, verique fides invicta tueri,
Et sortis potuit casus superare furentis.
Hei sentis, lugesque tuas Ecclesia partes,
Et tu Phoebe doles, clypeumque Melanthona raprum
Dedita turba facris, et dedita turba prophanis
Artibus, ingeminant lachrimis, votisque reposcunt
Atque has luctisono vix premunt gutture voces,
Omnia solliciti, peioraque multa timentes,
Rore genas tristes, et fletibus humectautes.
Quo te sancte pater, quo te mors invida, quo te
Fluctibus in mediis, circumstantique periclo
Abripit? ah cur nos lachrimarum hac valle relinquis?

Te dolor excepto quae nos fortuna sequetur?
Nunc ô fracta salus, nunc fluctibus ante carina
Acta feris savo mergetur in aequore. quo nunc
Te rapis, et nostris placidum conspectibus aufers?
Nunc ô consilium, solitam nunc poscit opem res.
Te desiderio nunc deploramus amaro,
Vocibus et maestis, et pectora lamentamur.
Tu clypeus, tu nostra salus, tu immobilis omni
Anchora praecipiti caus, columenque fuisti:
Omnes subque tuis tuti requievimus alis;
Subque tua incolumes vitam traduximus umbra
Quis nunc ingeniis, quorum nunc copia lites
Magna serit, magnoque novas parit agmine rixas
Obstabit? ceptae recident quo iudicelites?
Ehen quam tristi facie, quantoque dolore,
Insurgent omnes, quos hactenus unica frontis
Vis Augusta tuae, gravis et formido repressit.
Erumpent certe, quos dudum livor et ita
Coxit, et innatum clausit sub pectore virus.
Etiam templa Dei, iam diro turbine coetus
Perflabunt Clarios, nil et furialis Enyo,
Quod pia corda potest affligere, linquet inausum
Nunc ô nunc demum rerum quo culmine lapsi
Simus et heu quali privati lumine, magno
Cum luctu, miseri nec ab una patte, sciemus.
Sic Nauclere ratem, cunus auriga volantes
Omni consilio cassos, dubiosque relinquis?
Heu tecum dotes quantae periere tuoque
Occasu quantum fecit Respublica damni?
Consilium senibus, tenerae moderatio pubis
Te iacet amisso, tu dono insignis utsoque
Et pietate senes, et morum laude iuventam
Rexisti, vitaeque feros deponere mores
Suasisti, nihil indignum, tunilque prophanum
Fudisti sacro, sedatis gestibus, ore.

Te pia simplicites, et ficto libera fuco,
Et nive candidior, nec tristi tabida felle,
Mens cunctis facilem mira dulcedine fecit.
Quam sancti mores, quantae pietatis imago,
Omnibus in vitae factis, dictisque refulsit.
Hos vitae gestus, et numen amabile frontis,
Cum tantae variis decorarunt dotibus artes,
Quantae homini a summo poterint contingere caelo.
Idcirco adsciti lati de partibus orbis,
Huc denso Clarius se contulit agmine coetus,
Qua tu divinae donatus munere vocis,
Omne decus, claras nomenque perenne per artes
Innumerabilibus sudoribus instaurasti.
Huc peiora rudis ponant ut signa Mineruae,
Et sumant animos Musis, et Apolline dignos,
Cum senibus iuvenes alacri contendere coetu
Vidimus, et nutu magni pendere Philippi.
Huc ubi cum linguae soluebas frena disertae,
Accursus qualis, Dii qualis copia coetus
Huc docti venit? et plena palatia Phoebi
Execlusere aliquos, quamvis latissima, verum
Ante fores illi stabant, patulisque fenestris
Pendebant, et te nunc divi dog mata Pauli,
Nunc artes Phoebi magna cum laude docentem
Audivere, tuas et celso pectore dotes
Mirati, te praeceptorem, teque parentem,
Virave puerque, ammo non dedignante colebant.
Nam qua tu doctas non sedulitate Camenas
Provexti? Pelagus magni variabilc Phoebi,
Distractasque vagas iusto non ordine Musas
Contraxti primum, facili et compendia cursu
Monstrasti, Phoebique graves, longosque labores
Esse leves, magnae tu solus acumine mentis
Fecisti, nobsique viam, formamque sequendi
Praescripsti, aeternis aeterno nunere libris.

Quod genus o Musae doctrinae quodque remotae
Artis, hic in Methodum studiis ingentibus aptam
Non bene digessit? vix sic Tirynthius acer
Augeae stabulum purgans sudavit, et oti
Expers, in diro lassavit limine corpus.
Gratia magna tibi, tibi sit laus summa Melanthon,
Possumus ut tuto cunctas volitare per artes
Et vero abstrusos sensu decerpere fructus,
Muneris omne tui est, tibi nos debere fatemur
Culturam ingenii, Musis testantibus, omnem.
Ingrati cedant cuculi, cedantque maligni,
Qui to non merito laeserunt nomine fuci.
Si nisi tu summi donatus vertice caeli,
Doctrinaegenus omne suo splendescere cultu
Fecisses, nebulis, nos immersique tenebris,
Vix o vix aliquam possemus cernere lucem.
At nunc te repto rursum lux ista, remota
Occidit, o Phoebi, sors o maestissima coetus
Pierii, quanto nunc conturbata dolore
Urbs Viteberga gemens madidos irrorat ocellos,
Et musae circum muros, et inanc cadaver,
Et circum Albinas carmen miserabile ripas,
Omnes deformes, laceratis crinibus omnes,
Ingeminant, maesto ferientes aethera planctu.
Ipse pater Phoebus dubius, plenusque doloris,
Qua modo vertat iter nescit, radiisque nitentem
Conspicit invitis, citus et praeteruolat urbem,
Atque inter gemitus, suspiria maestaque fatur:
Hîc ô dulce decus nostrum, hîc mea cura Melanthon,
Hîc Phoebi spectata salus, et fama Philippus
Occubat, alipedes veloci currite gressu,
Currite, crudeles renovat locus iste dolores.
Sancte senex, memorande senex, ô unica virtus
Pieridum, seclique tui venerabile numen.
Ergo iaces, de te nil et nisi flebile nomen,

Et desiderium restat, penitusque recessit
Illius utilitas longe suavissima linguae?
Et iacet extinctus Philomelae cantus, et acris
Vocis amer, quales post te cantare volucres
Incipient? prohilbete nefas, omenque malignum,
Dii prohibete nefas, ne tanti gratia cantus
Innocuae volucris, garritu laesa nocenti
Occidat, immerito iustos et perdat honores.
Vos servate decus, nobis quod voce fideli
Praestitit, et nostras e coeco carcere mentes
Eruit, et turipis quae nos inscitia pressit
Vindice, prolato cessit splendore, Philippo.
Doctorum flos ille virum columenque ruentis
Pieriae gentis, patriae splendorque supremus,
Vitiferis qua se probat incita Bretta racemis,
Et Palatinas nullo tam munere terras,
Quam tollit meritis, et magni laude Philippi.
Germanis decus ille suis, nomenque peren ne,
Praestitit, et quo se merito Germania iactet,
Ingenii ob cunctas quas hic sibi subdidit artes,
Aut ob virtutis, nec fictae laudis honorem,
Hoc habet, hoc magno Germania nacta Philippo
Possidet, haec propriae sibi ducit praemia laudis.
Praerer et invidiam (livor licet audiat) unum,
Quotquot in hoc cunctis viguerunt tempore terris
Doctrina clarique viri, meritisque verendi,
His recte praefert Germania sola Philippum.
Hoc vitae probitas, geminataque gloria Phoebi
Praestitit, invumeris meritumque laboribus illud
Obtinet, et nullo contradicente tuetur.
Quo coepit studio pressas extollere Musas,
Hoc indefessus sex denos praeftitit annos,
Aerumnas quales, iniucundosque labores
Interea tulerit, varias dum tendit ad urbes,
Atque Euangelii causam, lucemq, tuetur,

Nunc et colloquiis, nunc et conventibus actes
Pungit, et advetsos prosternit viribus hostes,
Quosque domi fractus, quid sedulitate docendi
Praesticerit, dum rempla, scholas, fora rauca venustat
Ingeniis tenetos et durcit in atdua foetus
Culmina, ventutae maturat et omnia mesis.
Scilicet hoc cocti monstrant monimenta labotis,
Mansurique docent aeterno nomine libri.
Has inter curas, onerosque pondera sortis
Dissicilis ratio prinatae formaque vitae
Qualis erat, si quis fortassis scire laborat.
Mitis erat, placidisque senex, et amabilisacti
Aspectu, linisque fugax, et mollisad omnes
Legitimos aditus, et non quaerentibus asper.
Officiis homines quibus et promovit egenos.
Testor et hoc mecum doctorum turba virorum
Praedicat, ille meae miseratus vulnera sortis,
Subsidium nostris et retulit otia Musis.
At qualis pietas ipso dignissima caelo
Ornavit viramque senis, morcsque verendos,
Illi testari possunt, dum vita manebat
His quibus officiis, et apetto pectore notus,
Clarorum dese specimen memorabile morum
Praebuit, haud fictam pietatis nomine famam,
Abiecto fuco, procui et levitate, secutus
Illius et vitae pietatem tota peractae
Actio monstravit, coeptisque exordia rebus
Sacravit, finemque Deo, ratoque precando
Defessus, superas oculos referebat ad arces,
Ette Gnate Dei miseris felicia terris
Fata precabatur, nostri et compotagia secli
Effusis lachrimis et crebra voce gemebat.
Et pubem im berbem rimpes dediscete mores,
Hortatusque DEI caste mandata vereri,
Publica ne vitiis cumulent incommoda foedis,

Arma nec accelerent commissis debita culpis,
Impia nequitiae praecidere frena studebat.
Hoc exercitium, cunctis haec cura diebus,
Tale laborireros studium finivit et annos.
Donec ab innumeris consumpte corpore curis,
Non secus ac rapido sub lumine cera liquescit,
Paulatim vites magni minuere labores.
Duraque Germanas discordia nata per oras
Magaorumque Ducum clades, et fara maligna,
Saevaque vis belli, magnis inflictave damnis
Urbibus excidia, et summo ius culminelapsum,
Illuviesque mali nostris quae regnat in annis,
Affictum presse caput: mox omnibus istis
(Pro pudor) irrepsit maius secelus, ortaque lis est
Hos inter stabili decuit quos pace ligatos,
Viribus adversos iunctis contendere in hostes,
Hos ubi feralis misere distraxit Enio,
Tum vero invalidus, fractis et viribus amens,
Indoluit tristem sortem, saevosque furores
Insanorum hominum, quorum Respublica Christi
Dissidiis lacerata ruit. Nam sicut ab axc
Turba ruens gelido ventorum aut grandine crebra
Obtegit aut diris terras (res foeda) locustis,
Non secus indosctos pestis saevissima coetus
Irruit, exoritur lis improba, iudice nemo
Certat, at exacuit vires, carpitque, premitque,
Nunc hoc nunc illud livor, pugnatque ferosi
Censura, verique fides, et dispate sensu,
Et rixis tabefa cta ruit, ruit omnis ab imo
Sanctaque turbato maeret concordia fonte.
Hic quoque (praeteriti iacet omuis gratia facti,
Nec virtus veneranda senem, canique capilli,
Nec tot divini tutum fecere labores)
Sequoque seque peri cernens, seque omnibus unum
Oppositum, quo tela ferant, cui merdicus instent,

Nescio quas culpas, et crimina praetendentes
Immeruo, nihil et speranti tale futurum.
Ast ille eg egius, nil et sibi conscius heros,
Et recti, fideiae,tenax, atque anchora sacri
Fida ministerti, falsaeque gravissimus hostis
Doctrinae, tales tranquillo pectore muscas,
Et facile rabidos potuisset temnere fucos,
His nisi vidisset quantum Respublica turbis
Concidat, et Christi quantum minuantur honores
Atque quod exitinm nosttis portendat in annis
Vis haec saeva mali, tandem qua clade suprema
Corruat, extincta plorans Ecclesia lace.
Haec dum sacra pium subiit meditatio pectus,
Atque renascentes noctesque diesque dolores
Ingeminans, curis semperque ingentibns aeger
Roditur, et gemitus inter, tristesque querelae,
Effusasque preces, rapidi ceu lampade Phoebi
Frrigida nix teritur, lentoque absumitur aestu.
Defeslus velut et supremo fine viator,
Languet humo residens, et amicas excipit auras.
Sic ille absumptus cura serieque laborum;
Paulatim gracilis languentes corporis artus
Diminui labique suo de pectore vires
Sensit, et instabiles membris imitantibus umbras,
Vix potuit firmos vix tandem figere gressus.
Indignum donec terris, et soxte caduca
Transtulit hunc ad se summi clementia Patris,
Divinique senis corpius, placidaque diremit
Morte animam, veluti flammanti lumine paruo,
Aut imber placidus, vel frigida guttula, lichno
Incidit, et nullo lucem stridore repellit.
At donec pietas summo dilecta Tonanti,
Gloria dum iusto durabit parta labore,
Dum virtus homines, et honestae gratia vitae
Euchet, et probitas scelus execrabile vincet.

Donec erit splen dens cumulata laude superstes
Germanosque suos fama, patriamque potentem
Ter dignis meritis, et tollet honore Melanthon.

In nuptias Iohannis Schosseri.

TRistior occiduis nuper digressus ab oris,
Cum liqui patriae moenia cara meae:
Transivi silvas, famulo comitatus, et acris
Me dolor, et patriae maximus ussit amor
Et reputans caros fratres, carasque sorores,
Ut flentes abitu condoluere meo:
Quaeque; mihi genitor madidis narravit ocellis
Verba quibus patrii plenus amoris, ait:
Quam mea canicies gelidas descendat ad umbras,
Hasque mei ponam corporis exuvias:
Ad rue nate prius, quod si potes ipse, recurre,
Nate senectutis fida columna meae.
Bis duo lustra mihi iam non conspecte, relinquis
Tam cito cur patriae moenia cara domus?
Dum licet, aspectu ne te rogo subtrahe nostro,
Forte brevis vitam finiet hora meam.
Pluraque sollicitum mihi dicta moventia pectus,
Et tandem maesto protulitore, vale.
Ista recordatus, silvas rimabar opacas,
Puniceo, viridi limite, vectus cquo,
Respiciensque frequens, dixi, valeatis amici,
Dii norint, ad vos num rediturus ero.
Vosque mihi nullos fortasse videnda per annos,
Moenia cum Laribus clara valete meis.
At tu care sen ex, iam nunc extrema peragrans
Limina falcigeri, non remoranda dei,
Sen fortuna dabit, vivum te visera nobis
Ut liceat, scu temors premet atra, vale.
Talia dum meditor, ventus mequassat et imber,
Silvaque concussis intonar alta comis,

Et iam tempus erat, tota quo parte resutgens,
Arcturus liquidas mane reliquit aquas,
Terraq cum silvis venti vis ingruit altis,
Decussis foliis mox adoperta fuit.
Frontibus et nuper pulthris quae floruit arbos,
Sta bat iam virides depopula ta comas.
Sicut eram luctu, curisque prioribus aeger,
Crevit et hinc animo sollicitudo meo.
Damque dolens sen sus curas extendo per omnes,
Haec subiit maestis lenta querela modis.
Me miserum, posthac votis quid inanibus opto,
Moenia patriae posse videre meae?
Forsitan ante fera coinsumptus morte quiescam,
Tempus et hoc misero non feret ulla dies.
Scilicet humanae non durans portio vitae,
Arboreas aequat mobilitate comas.
Illa levis bullae voliique cadentis imago,
Concidit, et parua desinit esse mora.
Utque subit folliis nova depereuntibus aetas,
Cum rursus tepido germine terra calet:
Non aliter percunt homines, nascuntur et iidem,
Perque repentinas stantque caduntque vices.
Dum queror, a tergo me corripit una sororum,
Piereos vates quae docuere modos.
Non haec Uraniae, caeli quae praefidet astris:
Terpfichores facies, si nisi fallor, erat.
Atque ita, cur nimiis vates turbare querelis,
Et quid in afflicto pectore voluis? ait.
I, pete Rostochium, qua te coniuxque, puerque,
Schossserique tui litera fida manet.
Huic modo, (vix vatem cursu properante reliqui)
Dulcia festivus gaudia condet Hymen.
Hactenus et nullis cui cor violabile telis
Extitit, hunc grandi vulnere fixit amor.
Ardet, et ingenuo Schosserus carpitur igne,

Admota ecleris cen pice flamma solet,
Ipse salutates illi gratabere taedas,
Cultorique dabis carmina pauca meo.
Hocita vester amor, fraternaque gratia suader.
Postulat aeternum nec temeranda fides.
Neve diu quaeras, coepto quas carmine partes,
Et iam pra cipue quid tua musa canat:
An sit opus sponsi claras extollere laudes,
Quamque canat dulci carmina blanda chely:
An sit opus sponsae dotes, et amabile morum
Exemplar, numeris en umerare tuis,
Ipsa tibi (genitor nobis mandavit Apollo)
Carminis exorsum, materiamque dabo.
Scilicet Aonidum claros cantabis alumnos,
Quod tulit in proprio Teutonis ora sinu.
Attamen e multis Clario qui carmine pollent,
Tu solum doctos, conspicuosque canes.
Omnigenas ingens quorum doctrina per artes
Luxit, ut Idaliae spplendida stella Deae.
Et quorum virtus, natinaque plectra sonoris
Versibus, aeternum promeruere decus.
Quos parer ipse meus, mitis quos gratia caeli
Finxit, ad argutos erudiitque modos.
Et quos Aonides viridi sub colle fovemus,
Fons ubi Pegaseis semper abundat aquis.
Qui nos Teutonica procul eregione remotas,
Haec dum culta parum batbara terra fuit,
Allexere suis ad prata virentia cannis,
Et nobis cultis occinuere modis.
Inclita nos quorum subuexit ad aetbera virtus,
Et nobis toto nomen in orbe tulit.
Ter sit honor summis, et gratia digna poetis,
Per quos tuta salus, famaque nostra viget.
His, licet aeterni clarum sibinomen honoris,
Mansurum versu contulerintque desus,

Adde per im belles laudum praeconia versus,
Et vates sacri vatis honore cole.
Nil vulgare tuis debes intexere chartis,
Ne nimis immenso carmine crescat opus.
Nec cane plus. Clarius tibi quam dictabit Apollo,
Et da censuram, iudiciumque Deo.
Talia Terpsichore: liquidis sublataque pennis:
Qua fugit, nobis mitior aura fuit.
Et lux clara mihi per totum corpus oborta,
Laetitiam nebula diffugiente tulit,
Ergo diva tibi promptus perebo, tuosque
Carmine cultores enum erabo meo.
Vos quibus exacti defluxit terminus aevi,
Quos et adhuc vitae fata caduca manent:
Vos ultro vati veniam concedite, vobis
Si non digna satis, nec satis, apta canet.
Tuque proeul livor Stygiis caput abde lacunis,
Nullaque liventi praelia dente move.
Et furor in rapidas nullus te conciter iras,
Dum pius Aonidum numina sacra cano.
Te tua facta iuvent. sed nos Helicona subire
Fas erit, et puro labra rigare lacu.
Tu Phlegethontaeas immundis faucibus undas
Cocytique feroxlurida stagna bibas,
Inde tibi nigro mores, et pectora tabo
Pallent, et toto pestis in ore sedet.
At vos Castaliis non inficianda choreis
Pectora, coenoso nec violanda lacu:
Vobis Calliope, vobis quas dexter Apollo.
Per messi sacras suppeditavit aquas,
Ubertim roseis iftas haurite labellis,
Et potus vates, et decet iste deos,
Scilicethunc largo Conradus pectore Celtes
Sunrsit et effusis se recreavit aquis.
Primus hic in nostras phcebeia numina silvas

Duxit et his dulci carmine fecit iter.
Quaeque prius raras novit Germania Musas,
Hoc duce Pierium coepitamare gregem.
Salne Teutonicûm celeberrima gloria vatum,
Laetus in Elysiis vive valeque iugis.
Nos tua qua par est colimus te mente, propago,
Et ferimus templis annua sacra tuis
Addimus et violas, et olenti thura sepulchro,
Tollimus et memores nomen in astra tuum.
Tinctus eques sacris etiam fortissimus undis,
Quae vatum largis haustibus ora rigant.
Magnanimos magno fudit de pectore versus,
Huttenus, Francaenobilitatis honos.
Viribus et magnis res, et resonantia munit
Verba, nec absurdcs concinit ille modos.
Et tumet, et iusta grave carmen suscitat ira,
Ac ardor venae, materiaeque subest.
Buschius innumersas tibi Sili candide mendas
Abstulit, e turpi te retulitque situ,
Nec fluit incomptus, nec inani pondere turget,
Aptaque materiae verba sonorus amat.
Felix nobilium qui nomine clarus avorum,
Sub didit ingenio Musica sacra suo.
Helius Aontis totum se mersit in undis,
Hessus, et haec dextro contigit arua pede.
Effi ait hinc largo vena praedivite, versu,
Fons in consumptis ceu fluit uber aquis.
Dii quibus hic numeris, sacras qua voce Camenas:
Extulit insignes quot dedit ille libros?
Versibus hic lucem sacris peperitque prophanis
Artibus, Aonias et reseravit opes.
Ruraque fecundis implens Germanica Musis,
Tempore Rex vatum floruit ille suo.
Et dum magniloquum cantabit Roma Maronem,
Numquam Germanis excidet ille suis.

Salue sancte senex, tu nunc iucunda peragras,
Et teris Elysii grata vireta soli.
Cuius et Hebraeo currentia carmina filo,
Fecisti Latiis ipse sonare modis,
Te modo Davides consortem pacis et alti
Aetheris, im mensi plenus amoris, amat.
Credibile est i lic veteri vos carminis arte,
Dicere ter summi facta stupenda Dei.
Et vacuos curis alternis ludere cannis,
Suaviter angelico subsiliente choro.
It comes Euritius facundo proximus Hesso,
Cordus, et argutae carmina vo cis amat.
Callidus insulsos hic scom mare carpere mores,
Asper, et im mixto non sine felle, fluit.
Lauriger Heluetiis praestans et Glarea terris,
Nobile Pieria nomen ab arte tulit.
Historiaeque graves leges, mollesque Camenas
Extulit ornatis adseruitque modis.
Saepius hic suavi montanas carmine divas
Mulsit, in Heluetiis detinuitque ingis.
Vatis et ad numeros virides venere Napeae,
Et Dryades fusis exiluere comis,
Valle sub Aonia quae florida serta Micyllus,
Decersit, cultis imposuitque comis,
Diffudere sacrum, plenum per carmen, odorem,
Et tinxere suis Attica verba favis.
Versibus et Latiis comptus Graiisque rotun dus.
Ille sui meruit temporis esse decus.
Et nunc defunctum Musae, lugerque iuventus,
Ante diem tanti dotibus orba viri.
Atibus omnigenis et plenus fonte Melanthon
Dextro Gorgoneus quem pede fecit equus:
Dii quales versus docta brevitate canebat,
Quam gravis. et fa cili carminedextererat.
Illius in quovis vis et prudentia versu,

Et rerum pondus, iudiciumque later.
Nil vulgare suis solitus cantare Camenis,
Sanctus, et aethereo plenus amore fuit.
Ah decus hoc nuper Germanis excidit, eheu,
Eheu quam tristes ingemuere Deae:
Cum divine senex properanti funere raptum,
Te flentes tumulo composuere tuo.
At tu magne parens Musarum; dignaque Phoebi
Glora; caelesti iamque reccpte polo:
Si tamen est aliquid magni sperare poetae
Quod possunt dempto fine superstes eris.
Tu quoque vitiferae de cus immorrale abergae,
O Camerariad dos maxime genti honos:
Dulce sonas Graio quando saltantia plectro
Cencropiisque facis carmina lecta favis,
Te penes Argivae flos omnis et ardua linguae
Gloria: te merito se cula nostra colunt.
Carmine tu docto Graiis non vatibus impar,
Moeoniis decoras patria rura sonis.
Altera defuncto Musarum fama Philippo,
Germanis longum vive, valeque tuis.
Dulcis et Aonia mirandus in arte Sabinus,
Thespiaci fuleget lucida gemma chori.
Huic ultro vati dulces assurgite Musae,
Hic plenum vestro numinc pectus habet.
Ille suis vererem renouavit dotibus artem,
Carminis antiquum protulit ille decus.
Ille salebrosas vitans in carmine voces,
Gurges ut aequali mollis in amne, fluit.
Nil in conveniens, docta vel ab arte remotum,
Argutus numeris continet ille suis.
Utitur et iusta; ludit dum carmine lima,
Et sub iudicium singula verba rocat.
Illo se tantum iactat Germania vate,
Quantum se numeris Roma Tibulle tuis.

Ubere Stigelius perfusus flumine, vatum
Quod rigat et guisu vivida corda movet,
Dives abundanti manantia carmina vena,
Et pleno sacras gurgite fundit opes.
Iliius in tereti succedit copia versu,
Rivus ut exundans semper euntis aquae.
Et gravis in numeris vates, verbisque; sonorus,
Omnia miranda dexteritate canit.
Res et praevisas, haud verba molesta sequuntur,
Nec torquer numeros anxius ille suos
Nec strepitus tumidos, nec inanis pondera vocis,
Carminis et vacuos non amat ille sonos.
Docte nec incassum tua tangis plectra Georgi,
Et fabricas belle; carmina bella, Faber.
Et sacra concessis illustras degmata Musis,
Et canis aeterno carmina cara Oeo.
Te penes ltaliae, rerumque stupenda vetustas:
Eruta sunt Musis abdita multa tuis.
Vicinus patria, vicinus et arte Siberus
Pabricio doctas novit et ipse Deas.
Altaque caelestis reserans sacraria fontis,
Carmina dat sacris uberiora modis.
Anxius et querelas imitatus carmine voces,
Davidis veterem tangit, amatque chelyn.
Fidlerus fidibus praestans, et carmine felix.
Hoc quod habet dextro numine, nomen habet.
Audiit hunc tenui tangentem pollice chordas,
Laetior et solito Maenalis ursa fuit.
Illius undanti lepidoque simillima rivo,
Vena per ornatos essluit apta modos.
Non virtute tuadocti sed carmiinis arte,
Vatibus his Lemni connumerandus erit.
Ingenio certe magnus, felixque vocari
Dignus es in sordes laus tamen ista cadit.
Hoc tua lascivo fecit petulantia versu,

Et nimius spurcae futilitatis amor.
Felix, Pierius cui fundere monstrat Apollo
Carmina, materiis non aliena piis.
Dum raperis primae sub flore Seceunde iuventae,
Ingemuit laceris maesta Thalia comis.
Et Charites tumulum circa Veneresque decentes,
Deflerunt molles interiisse iocos.
In facili duleis fluxit. tibi copia versu,
Dum caneres Cypriae, furta, dolosque Deae
Grandia sed magni dum Caesaris acta sonares,
Grandis et haud humili voce severus eras.
Inter Germanos pulcherrima gloria vates,
Lotichius docta Palladis arte viget.
Hunc Nicer admirans cantantem nobile carmen,
Saepe retardatis lene refluxit aquis.
Nam bene temperie quae ludit cuncta, deceuti
Miscet, stridorem nec salebrosus amat.
Carmina subti isilo quae texis Aconti,
Molliter, et nullo murmure rauca fluunt.
Nec tristi suaves horrent aspergine voces,
Sed coeunt. lepido subsiliuntque sono,
Quodque facis, Phoebus cernat cum Palla de carmen,
Phoebus et hoc Pallas non depro bare potest.
Tu quoque tu nostris vates memorande sub annis
Maior, in Aoniis et bene note iugis:
Quem sua maiestas et divitis aurea linguae
Copia Romanis essi cit esse parem:
Quod superûm laudes canis, Heroasque potentes,
Casurum nullo tempore nomen habes.
Et quod ab Andino deductis flumine verbis,
Concinis aeterni munera summa Dei:
Maiorem vates magna te laude fa tentur,
Et quod inest, illud nomen in omen abit,
Et, tibi pierii manans uberrima fontis
Gratia, te summis iungit in orbe viris.

Notus in Aoniis et Secceruitius antris,
Ore Medusaeas largius hausit aquas.
Illius exculta manans hinc impetus arte,
Iudicio et quavis aure probanda canit.
Castalis in roseis illi sedet unda labellis,
Eius apis vernos texit et ore favos.
Chesselius Latio, multo sed carmine Graio
Dexterior, Phoebo quae canit apta canit.
Proximus et primis Graios Germania vates
Quos habet, argutos mittit ab ore sonos.
Et nihil excultas iritum divulgat ad aures,
Quodqui facit nisu format, alitque gravi.
Sit felix, Latiis seu nunc spectetur in agris,
Seu premat optato Gallica rura pede.
Hic olim (voto faveat fortuna) reversus,
Splendebit patriae lucida stella suae.
Nec Mollere tibi sacratos invidet haustus,
Pega sidum Phoebus qui tenet unus aquas.
Huius et aeternae mansuros artis honores,
Nactus es ingenio docte poeta tuo.
Nec tua difficili procedunt carmina nisu,
Gratia nec numeris, nec lepor omnis abest.
Codicius sitiens sacrum Permessidos amnem,
Dum stetitad fontes turba novena tuos,
Ut solet. hinc largos lumpsit promptissimus hausstus,
Nec tetigit primis flumina larga labris.
Inde fluunt vati celeres in carmine vires,
Proveniunt rebus verbaque digna suis.
Et paruo plures fa ciens in tempore versus,
Aemulus est venae Naso poeta tuae.
Quos habet armipotens plures Germania vates,
Quod dici numeris non potuere meis:
Dent veniam, quoniam non omnes novimus ipsi,
Omnibus et forsan non mea Musa placet.
Nunc ego guem propter mihi coepti carminis ordo,

Admonitu crevit diva benigna tuo,
Inclite Germanis ad dam te sponse poetis.
Nam velut hos inter lucida stella micas.
Ipse sub Aonia decumbens molliter umbra,
Ludis amabilibus carmina docta sonis.
Et tua iamdudum nullis ignota poetis,
Musa, tuas Lauri cingit honore comas.
Haec quodcunq canit. solidum castigat ad unguem,
Et iusta lima, iudicioque polit.
Ipsius exhausto non arent carmina succo.
Ambrosia tinctos funditat illa modos.
Vatibus haec tantum vulgaribus altior exit,
Alipedes quantum Pegasus in terequos.
Fortunata domus, felix et Marchica tellus,
Quae bona tam clari carmina vatis amat.
Hanc velut ornaurit praestantis vena Sabini,
Et decus huic magens carminis arte tu in
Sic modo Schosseri numerosis versibus aucta,
Prae reliquis vatum munere nota, viget.
Cetera vanescunt mortalibus obvia damnis:
Haec illi numquam laus moritura manet.
Scilicet aetetnos Schosseri Musa per annos
Vivet, in extremo non moritura rogo.
Et Schossere tuae venerantia carmina venae,
Iam praesensaetas, moxque futura leget.
Vatibus et iunctus. quos altigloria caeli,
Et laus in terris non peritura manet,
His cum percipies viventis gaudiafamae,
Venturaeque; decus posteritatiseris.
O fortunatio quibus olim numine dextre,
Hoc Phoebi virrus, ingeniumque dedit.
His ego si positos iungar post corporis artus,
Mî saterit, laus haec vatibus una pla cet.
Et placet haec nobis: etiam quia novimus ipsi,
Aonas ad mentcs nobile qua sit iter.

Et tecum toties viridi Schossere sub umbra
Lusimus, Aonias fert ubi terra rosas
Ut taceam, dulci quo consuetudinis usu
Viximus alternos contulimusqui iocos,
Multavi miscuimus iucundis seria rebus,
Moribus et studii conditione pares.
O utinam fauso liceat mihi sidere tecum
Ducere concedent quos mihi fata, dies.
Et latices libare sacros, fontemque beatum,
Gorgoneus dextro quem pede fecit equus.
Sed Deus haec forsan tribvert cupientibus olim,
Gaudia nunc thalamo perdipe digna tuo.
Ecce tibi prompta Ggratatur voce Bocerus,
Et fidi votum pectoris illud habe:
Sit tua perpetuos frater dilecte per annos,
Salua domus, nullis et violata malis.
Et tibi sedatae Libethrdes otia vitae,
Concedantque tuo fata benigna toro.
Lunque cum decimo se clara nouaverit orbe,
Uxor iucunda te tua prole beet.
Vivite con cordes, et puro Gratia cestu
Vos lieget, aeternos exhilaretque dies.
Et pereat vestros quisquis violarit amores,
Ter pereat, vobis qui fera damna volet.
Ille Berillaeo longum miserabile tauro
Mugiat, Hircanas et domet ille triges.
Vos neque liventis perturbent murmura linguae,
Murmura legitimis insidiosa toris.
Et cum siderca descendat hic halitus arce,
Qui fovet et stabili iungit amore dues:
Vos amor ignipotens, Deus, et Spirabile numen
Seruet, ab infestis eripiatque malis.