INDEX eorum, quae tribus hisce INSTITUTIONUM POETICARUM libris continentur. Primus numerus, qui est Romanus, librum; alter, caput; tertius, sive barbaricus, paginam designat.

A.

ABrahami patriarchae avus Serug statuarius erat. I. iii. 31.

Abrenuntiare Satanae, et pompae eius, mos olim fuit baptizandis. II. xxxix. 189. 190.

Accius poeta in Achille describendo a Cicerone praefertur Homero; sed iniuriâ. I. ii. 19. 20.

Acerbitas praecipuum in satyris. III. xiv. 75.

Achaeus Eretriensis mixtae tragoediae excellens scriptor. II. xvii. 87. Eius Hercules Satyricus, item Vulcanus Satyricus, et Iris Satyrica. II. xix. 72.

Achilles an sapienter inducatur ab Homero, Graecis nutu prohibens, ne telis suis Hoctorem impetant. I. iii. 22. Achilles aliis senior Patroclo; aliis iunior; aliis aequalis. I. ii. 8. Achillis persona cur diademate ornetur. II. xvi. 1.

Acrimonia in hexametri fine monosyllabis repraesentata. III. vii. 25.

Actio una primaria unius est poematis. I. vii. 61. Actiones multas exponit Epicus: sed quae ad unam referantur. III. iv. 10. 11. Actio primaria prius est excogitanda; postea de episodiis videndum. III. v. 17. Actiones plenae pa/qous2, ac praecipue miserabiles, et terribiles, conveniunt maxime tragoediis. II. xiii. 64. 65. Magis etiam movent clades inter coniunctos. 65. 66. Actionum causae duae; sententia, et mores. I. v. 51.

Actius Sannazarius. III. viii. 31.

Actores fabularum Graecis in honore erant; Romanis non item. II. x. 42. 43. Actores in dramate ne plures sunto, quam quatuordecim. II. v. 21.

Actus unde in dramate dicantur: choro eos dividi solere, vel tibicinum cantu: etiam sipario indicium factum, si actus immutaretur. II. v. 20. Actus non plures sunt quinis: et quomodo inter se distinguantur. 20. 21. Actus veteribus non porrigitur ultra scenam septimam. 21. Eius magnitudo variat. Ibid. Actus tertius an quandoque in dramate extremus. II. v. 21.

Acumina sectantur epigrammatarii: quod inprimis factum a Martiale, totâque domo Annaeâ. III. xx. 108. Sed utendum modice; instar eorum, qui Augusti aetate, vel antea vixerunt. Ibid. Verborum deliciae retundunt acumen, et obscurant. 109. Acuminum affectatio demum est Romae inducta, ubi corrumpi coeptus erat sermo. I. vi. 58.

Adolescentibus quare versicolor vestis attributa. II. xxviii. 147.

Adonidia, in Adonidem Hymnus. III. xiii. 69.

Adverbium cur Stoici pande)kthn vocent. III. x. 47.

Aecloga perperam scribi. III. viii. 28.

Aegyptii Reges ante Psammetichum abstinuerunt vino. III. xvi. 86.

*aei/dein Poetarum proprium; et unde verbi eius origo. I. i. 3.

Aelianus Pythiae oraculum refert, praecedente pentametrum hexametro; quod editum fuit, praeeunte pentametro. III. xi. 49.

Aemilii Porti in Suida emendatio refellitur. II. xxi. 106.

Aeneidos quae actio primaria; quae item episodia eius, ac digressiones. I. iv. 40.

Aeschines, cum in adolescentiâ tragoedias actitârit, postmodum Oratorum a Demosthene proximus evasit. II. x. 42.

Aeschylus, Sophocles, et Euripides, quantum aetate distent. II. xii. 54.

Aeschylus in somnio monitus, ut tragoediam scriberet. II. xii. 50. Tragoedias primus in lucem protulit; teste Quinctiliano. Ibid. Eius fabulae, correctae a posterioribus Poetis, in certamen delatae. Ibid. Duos adhibendo histriones, primus diverbia induxit. II. xii. 50, 51. Duos reliquit filios: quorum uterque tragoediam excoluit. II. xii. 50. Idem chori numerum minuit, caedes a scena removit, pulpisa induxit, cultu magis convenienti heroas induit. II. xii. 50. 51. Praeterea pallae tragicae inventor; primus etiam in dramate adsumpsit personas. II. x. 39. 40. II. xi. 45. II. xvi. 86. Idem primus e scenâ subduxit, quae atrocitate sui nin. ium commovent. II. xiii. 67. Aeschylus ob tam multa, quae illi tragoedia deberet, ab Atheniensibus est habitus Tragoediae parens, ac in Dionysiis etiam advocabatur. II. xii. 52. Interim deliquit, quod Ulyssem induxerit severiorem, et simpliciorem, quam indoles eius ferret. I. v. 54. Aeschylus triplicem Promethea scripsit, triplici cognomento. II. viii. 33. Ut in Prometheo abeat a prio ibus. I. iv. 46. Aeschylus culpatus, quod, cum drama unius esse diei, summum bidui, oporteat; ille Nioben induxerit ad tumulum tertio die lugentem. II. iii. 13. Eius in Agamemnone peccatum. I. iii. 22. Idem etiam in satyrico poemate grandem retinuit characterem: sed perperam. II. xix. 100. Aeschyli verba quaedam tumida, nec tragoediae apta. II. xiv. 71. 75. Interim dictio eius illustris. Ibid. Aeschyli quae laudes et vitia, iudicio Quinctiliani. II. xii. 53.

Aesopus tragoedus inter mimos Romae celebris. II. xxxiii. 162.

Affectûs magnitudo spondiacis versibus exprimitur. III. vii. 24. Affectus quibus elidantur. III. ix. 44. Sunt in tragicis praecipuum. III. xiv. 75. Affectus utrum tragoediâ excitentur, an componantur. II. xiii. 65.

Afranius Togatas scripsit, quibus excelluit. II. vii. 31. et II. xxiii. 118.

Africa an cervos gignat; deque eo conciliatae veterum, ac iuniorum sententiae. I. iii. 33. 34.

Agatharchidae illustre testimonium de immensa poetarum in fingendo licentiâ. I. ii. 12. 13. 14.

Agatharchus Athenis primus scenam fecit, et de ea tragoediam reliquit. II. x. 40.

Agathonis Samii, poetae tragici, aetas; et ut fuerit explosus, cum tragoediâ, non unam, sed plures, foret actiones complexus. II. xii. 57. Agatho fecit tragoediam, nomine *a)/nqos; in quâ et nomina, et res finxit. II. xiii. 64. Agatho tragicus, ob neglectum epicae, et tragicae discrimen, reprehensus. III. ii. 6. Agathonis dictum; verisimile esse multa fieri, contra quam verisimile. I. ii. 15. 16.

Agnitione que pacto fabula solvatur. Vide a)nagnw/risis2.

Agrigentum quando conditum. I. iii. 26.

Aiaci insania cur a Minervâ immittatur. II. xiii. 64. Aiaci, sed furenti, ab Homero impius tribuitur sermo. I. ii. 20.

*a)/inigma, pro sermone poetico. I. viii. 68.

Alapis percutiebantur sannionum capita. II. xxxii. 160.

Alcaei Lesbii, sive Mytilenaei poetae, aetas. III. xv. 81. Alcaici carminis inventor, non Horatius, sed Alcaeus. III. xv. 82. Alcaeus inter lyricos principes. III. xv. 81. Alcaeus Archilochi num eros temporavit, imitaturus eum. III. xviii. 97.

Alciati error, iyngi tribuentis vim pellendi amoris. I. iii. 39. Item alter, quod iyngem putârit motacillam, et Baccho sacram. Ibid.

Alcman primus amatoria creditur carmine lyrico cecinisse. III. xiii. 67. Alcman inter decem lyricorum principes: et ut de eius patriâ varient iudicia. III. xv. 81. Alcman Lacedaemonius carminis choreae convenientis inventor. III. xv. 80. Alcman oden fecit XIV stropharum. III. xiv. 79.

Alcymnius Chius, dithyrambicus poeta. III. xvi. 87.

Alexandro M. dithyrambi Telestae dono missi ab Harpalo. III. xvi. 87.

Alfius Avitus, lyricus. III. xv. 84.

Aloei filii ad ix orgyarum longitudinem, et ix cubitorum longitudinem, excrevisse a poetis dicuntur. I. ii. 12.

Amatoria, e)rwtika\, pueros, vel virgines laudavere. III. xiii. 70. Iis primus excelluit Anacreon Teius. III. xv. 80. Vel Ametor Cretensis, III. xiii. 67.

Ametor, rex Cretensis, a quo Ametores dicti, primus lyrico carmine amatoria dicitur cecinisse. III. xiii. 67.

Aminocles triremes invenit: et quando is vixerit. I. iii. 31.

Anchora Seleucidarum signum ingenitum. I. iv. 49.

Amorgus, insularum Sporadum, seu Cycladum, una. III. xviii. 97.

*amfia/naktes2 cur dicti dithyrambici. III. xvi. 87.

Ampullas proicere, quid Horatio sit. II. xiv. 75.

Anacharsis cur, adductis in convivium hominibus, ad risum compositis, neutiquam riserit. II. xxx. 152.

Anacreon Teius odarum usum ad convivia, et amatoria, extendit primus. III. xiii. 66. et IIi. xv. 80. Anacreon, lyricae venustatis dux. III. xiv. 78. Unus e decem principibus lyricorum. III. xv. 81. Anacreon an recte cornua tribuat cervae. I. iii. 33.

*anagnw/risis2 quid sit, ac quotuplex. I. iv. 47. Per se delectat; magis tamen, si habeat peripe/teian. 48. maxime, si ea fuerit a fabulae o)ikonomi/a|. Ibid. Sex eius modi ex Aristotele. 48. 49. 50. 51. *anagnw/risis2, sive agnitio Odysseae. III. v. 19.

Ananius, qui et Ananias, Iambici inventor existimatur. III. xviii. 96. Alius ab Hipponacte; etsi aliter videri possit; quia vulgo legitur apud Athenaeum, *ana/nios *i(ppw/nac, pro h)\ *i)ppw/nac. III. xviii. 96.

Anapaesticum Partheniacum; quod Ithyphallico versui praemitti solitum. III. xvii. 93.

Anaxagoras in fabricatione mundi ab Aristotele comparatus poetis tragicis, ad Deum e machina refugientibus. I. iv. 44.

Anaximenes quare culpatus a Theocrito Chio. I. I. 2.

Andreas Schottus ex uno tres facit poetas. III. xvi. 87. Eius alucinatio in verbis Tzetzae de Philoxeno poetâ dias1h/mw|. III. xvi. 86. Eiusdem a)s2e/xhma peri\ ta\s2 pros1piptou/s1as2

perista/s1eis2. III. xiii. 71. Ab eodem de gnomologico carmine recessum. 72.

Animal semper insomne poetis confictum in dracone Colchico. I. ii. 12.

Annaea Senecarum domus acumina magis sectabatur, quam veteres Romani; et unde id sit. III. xx. 108.

*antepi/r)r(hma quid sit in choro. II. xvi. 84.

Anthermus Hipponactis deformitatem sculpt am videntium oculis proposuit. III. xviii. 96.

*antixo/rion. II. vi. 28.

Antigenidas tibicen. III. xi. 54.

Antiphani Comico tragoedia est visa poema beatum, quia multum accipit ex historia; cum omnia Comico sint fingenda. II. xii. 63. Unde et facilius credidit tragoediam scribere, quam comoediam. II. xxiv. 120. Eiusdem Antiphanis versus de discrimine poetae comici, et tragici. II. xxii. 111.

Antiphemus ludos instituit honori Dianae Phalecidos. III. viii. 30.

Antiphrases reiectae. III. xiii. 70.

Antiqui magis amantes simplicitatis; iuniores magis lenocinii, et ornatûs. III. vii. 27.

*antistrofh\ in saltatione tragica qualis fuerit. II. xvi. 83. Secunda pars odae fuit. III. xiv. 79.

*anti/strofos quid in choro. II. xvi. 84.

Antonius Lullus Balearis notatus, ob errorem de atate Alcaei lyrici. III. xv. 82. Eiusdem iudicium de Tragoediis Senecae parum aequum, etsi Hispani de Hispano. II. xii. 56. Similiter eius iudicium de Metamorphosi Ovidii improbatum. III. v. 20. Error eius de Silvarum poematis. III. xxi. 117.

Antonius Maioragius lyram cum citharâ confundit. III. xii. 64.

Anyte, una novem lyricarum. III. xv. 83. Plures aliae eius nominis. Ibid.

Apis animal poetae cognatum. I. vii. 59.

Apolaustus, Traiani libertus, Romae in commissione pantomimorum omnium victor fuit coronatus. II. xxxviii. 185.

Apollodorus, novae comoediae poeta. II. xxvii. 140. Eius dikazo/menon expressit Terentius in Phormione. II. viii. 34.

Apollonii error, qui Argonautarum profectionem quatuor tantum mensium fuisse tradit. I. iii. 29.

Apona tellus, pro Patavina. I iii. 30.

Apostolica carmina. III. xiii. 72.

Apparatus fabulae ad histrionem quidem pertinet, non poetam: iure tamen ab Aristotele consideratur in dramate; etsi aliter visum Caesari Scaligero. II. iv. 15.

*a)peuktika\ carmina quae. III. xiii. 71.

Aquam bibens non panget dithyrambum. Proverb. III. xvi. 89.

Aquila unica cuique legioni. I. iii. 28.

Aquilius Comicus. II. xxiii. 118.

Arae duae in scenâ, Liberi, et eius numinis, cui ludi sacrabantur. II. x. 42.

*arbu/lai, calceamenti altioris genus, quo, Aeschylo auctore, usi sunt tragici. II. xii. 52.

Arcades primi dicuntur e terra nati. I. ii. 13. Iidem celebres cantu. III. viii. 30.

*arxaiolo/goi, qui Atellanas scriberent. II. xxxv. 168.

Archilochus Parius iambicum excogitavit, inque so excelluit. III. xviii. 96. Lycambem socerum suum, et cum eo sponsam, ad laqueum adegit. Ibid. Archilochus primus ithyphallico praemisit dactylicum tetrametrum. III. xvii. 93. Archilochum Horatius quo pacto imitatus. III. xviii. 97.

Archimimus, et archimima. II. xxiii. 164.

Argis statua Mityi erecta, in eum, qui Mityn occiderat, incidit, eumque interfecit. II. xiii. 65.

Argumentum idem Lyricus diversis odis tractare potest aliter, aliterque. III. xiv. 74.

Argumentum tragicum unde trahendum. II. xiii. 60, 61. Priscis quare fuerit rarum. Ibid.

Argus, Iûs custos, an recte Aristorides Ovidio dicatur. I. ii. 32.

Arion Methymnaeus nomum (Apollinis is hymnus) auxit. III. xiii. 69. Idem Dithyrambos instituit. III. xvi. 56. Delphinus eum vexisse dicitur. Ibid.

Ariphrades immerito culpabat in tragicis, quod recederent a communi sermone. II. xiv. 72.

Aristaeneto tributarum epistolarum auctor quando vixerit. II. xxxviii. 185, 186.

*aristerosta)ths2 in choro quis. II. xvi. 82.

Aristodemus, licet histrio fuerat, tamen saepius legati functus est officio. II. x. 42.

Aristophanes Comoediam perfecit. II. xxvii. 136. Aristophanes Menandro ad novam comoediam praeivit Cocalo suâ; et qualis ea fuerit. II. xxvii. 140. Aristophanes, et alii veteris comoediae scriptores, apud Graecos magis Attici habebantur, quam scriptores novae comoediae. II. xxv. 126. Aristophanis tamen dictio a Plutarcho posthabetur dictioni Menandri. II. xxvii. 141. Nimius est in Aristophane culpando Plutarchus; et unde id sit. Ibid.

Aristophanes Byzantius, poetarum iudex. II. xii, 55.

Aristoridae duo. I. iii. 32.

Aristoteles optimam tragoediae formam praescripsit. II. xiii. 62. Quare de apparatu tragico nihil praecipiat. II. xvi. 85. Cur idem tragoediae finem statuat esse affectuum purgationem; cum Plato contra censeat, eorum esse flabellum. II. xiii. 65. Aristoteles in eo, quod sex res in dramate attendat, adversus Caesarem Scaligerum defenditur. II. iv. 14, 15. Cur auleticen, citharisticen, et saltatoriam, inter poesios genera reponat, licet sermonis sint expertes. II. i. 5. Aristoteles olim accusatus ob hymnum Hermiae scriptum. III. xiii, 68. Videri autem proprie non u(/mnon fuisse, sed s1kolio\n a)=|s1ma. 70. Aristotelis, et Scaligeri, sententiae e)nantiofanei=s2 conciliatae. I. ii. 19.

Arius, inventor iambici. III. xviii 96.

Ars statuaria tempore iam Abrahami patriarchae erat. I. iii. 31.

Assâ voce, vel fidibus, canere in conviviis, mos melicorum. III. xiii. 73.

*as1kw/lia, et a)s1kwlia/zein, quid. II. ii. 9.

Astrabicum carmen. III. viii. 30.

Astydamantis Hercules Satyricus. II. xix. 97.

Atellanae fabulae quae, et unde dictae. II. xxxv. 166. 167. 168. Atellanicum exodium quale. III. v. 21. Atellani iidem, ac exodiarii. 167. Proxime accedunt ad fabulas satyricas; imprimis salibus, ac iocis. 168, 169. Falli interim, qui eas putant esse drama satyricum; et quomodo differant. 169. ut discrepent a mimis. Ibid. Atellanae, et togatae fabulae, habuere pauciores personas palliatis. II. v. 21. et II. vii. 33. Atellanarum actores quare honestiores fuerint, quam ceteri histriones. II. xxxv. 169. Earum personae non obscenae, sed Oscae, appellandae. Ibid. Earum scriptores versu iambico gaudebant. 170. Qui poetae Atellanas Romae celebrarint. II. xxxv. 171, 172.

Athenienses primos e terra se dicebant natos. I. ii. 13. Eorum vetus poesis cuius modi fuerit. II. ii. 9. Vindicabant sibi inventionem tragoediae; sed Doribus refragantibus. II. xii. 48, 49. Imo et a se comoediam repertam gloriabantur. II. xxiii. 114.

Atta, Togatarum scriptor. II. xxiii. 118.

Attentionem poscere solent Oratores, non initio solum; sed et in orationis medio. III. iv. 14.

Attilius Comicus immerito a Sedigito est praelatus Terentio. II. xxiii. 118.

Attilius Fortunatianus non est veritus culpare Horatium, quasi vitiose interdum Alcaeum imitetur. III. xv. 82.

Attius, et Pacuvius, Romanae tragoediae principes. II. xiv. 75. Attius, et Ennius raro paribus sedibus spondeo usi in iambico. II. xiv. 78. Attii magna in numeris licentia fuit: ut hac parte tragico minus sit imitandus Senecâ. II. xvi. 77. Multa idem magnis viris epitaphia conscripsit. III. xxi. 110. Vide Accius.

Auberius Maurcrius, Christianissimi Regis legatus ad foederatos Belgas. II. xii. 55.

Augustus Caesar histriones verberum immunes esse iussit; primusque pantomimorum artem in urbem induxit. II. xxxvii. 179.

*a)ulhtikh=s2 ubi praecipuus usus. III. xii. 61. Auletice, citharistice, et saltatoria, ab Aristotele reponuntur inter genera poesios, et quo pacto id capiendum sit. II. i. 5.

*aulw|doi\ in funeribus. III. xi. 59.

*autoxe/dia fuere cantica prima. II. ii. 9. 10. Eaque fuere initium dramatum. Ibid.

B.

BAcchi nativitas; et quae causa fabulae. III. xvi. 85. Baccho quantus fuerit terror iniectus a Lycurgo. I. ii. 14. Bacchus dithyrambicorum numen. III. xvi. 87. *ba/kxe, *ba/kxe, *ba/kxe, trochaicum ithyphallicum primum. III. xvii. 92 Bacchi sacra constitere carmine dithyrambico, et phallico: ex illo tragoedia; ex hoc nata est comoedia. II. ii. 10. Bacchi festum cur a)s1kw/lia veteres vocarint. II. ii. 9. Baccho cur sacrarint ludos scenicos II. ii. 8.

Bacchylides Ceus, unus principum decem lyricorum. III. xv. 81.

Balliones qui. II. xxxiv. 165.

Baptistae Egnatii in Vopisco emendatio reiecta. II. xxxiv. 165.

Baptistae Pii error e)legeitioiou\s2 cum melicis poetis confundentis. III. xii. 61. 62.

Baptizandi in veteri Ecclesia renuntiabant Satanae, ac pompae eius: quo pompae nomine etiam ludos theatricos Diis dicatos intelligebant. II. xxxix. 189. 190.

Bathyllus Alexandrinus pantomimus, Maecenatis libertus. II. xxxviii. 179. Saltationis Italicae inventor fuit. II. ix. 28, et 38. item II. xxviii. 143. Idem in comico argumento plus valuit Pylade. II. xxxvii. 180. Bathylli domus a morte eius diu stetit. II. xxxviii. 183. Bathyllus pro quovis, qui in domo eius Bathyllum imitaretur. Ibid.

Beatus aliquis dicitur, non ob animi inclinationem; sed propter actiones secundum virtutem. I. ii. 7.

Bencii, et Pontani, dispar iudicium de canticis in honorem Sanctorum, num hymni iis nomen conveniat. III. xiii. 68.

Bio Aeschyli filius, poeta tragicus, ex iis qui qarsiko\i vocati. II. xii. 59.

*biolo/goi pro mimis. II, xxx. 151. II. xxxiii. 162.

Bion Smyrnaeus, bucolicus. III. viii. 34.

*bohla/tas2 diqu/rambos cur sit dictus. III. xvi. 91.

Boiscus, Cyzicenus poeta, primus reperit iambicum tetrametrum. II. xxv. 129.

Bos, dithyrambici certaminis praemium. III. xvi. 91. vel tripus. Ibid.

Bosporo unde nomen datum fabulentur. I. ii, 12.

*boukolis1mo\s2 quid. III. viii. 29. 30.

*boukolias1mo\s2, inter cantica ad tibiam. III. xii. 62.

Boum Solis carnes inter assandum vocem edentes humanam. I. ii, 13.

Brevitatem narrationis non curat epicus poeta. III. vi. 21.

Brevium trium si fuerit concursus, prima a poetis in hexametro producitur. III, xiv. 77.

Brodaeus fallitur, cum duossolum agnoscit Pyladas pantomimos. II. xxxviii. 154.

*bronth|sike/raunos. III. xvi. 89.

Buchanani error, Iephthe suâ spatium complectentis minimum duorum mensium. II. iii. 13.

Bucclici qui Graecis poetae. III. viii. 34. Qui item Latinis. Ibid.

Bucolicum carmen est narrativum, activum, aut mixtum. III. viii. 31. Quas res tractet, et qualis eius character. 32. Cur metro gaudeat hexametro. Ibid. Quid in pedibus eius Theocritus observet: negligat autem Maro. Ibid. et 33. Bucolica nomina, et personae, III, vii. 31 Bucolici versus tibiâ cantitati. III. vii. 27. vel fistulâ. III. viii. 33.

Bupalus notabilem Hipponactis deformitatem sculptam ridentium oculis proposuit. III. xviii 96.

Burrus, persona dramatica. II. xix. 97.

C.

CAEcilii Comici laus, secundum Ciceronem. II. xxiii. 117. malus Latinitatis auctor. II. xxiii. 118. II. xiii. 68.

Caedes cur a scena removerit, perque nuntios primus narrârit Aeschylus. II. xii. 50. 51. caedesne, vel dilaceratio vera hominis scelerosi, possit in ludis permitti. II. xii. 50. 51.

Caeneus Lapitha ex virgine in marem conversus. I. ii. 12.

Caesar Scaliger parum intellexit Aristotelem de sextuplici dramatis curâ scribentem. II. iv. 15. Quo pacto idem tragoediam definiat: atque eius sententia improbata. II. xi. 47. Idem iniuriâ Donatum culpat, quod neget personam saepius, quam quinquies, uno in dramate posse exire. II. v. 20. *epi/tas1in, et kata/stas1in, distinguit; quae veteres uno e)pita/s1ews2 nomine fuerant complexi. II. v. 23. Allata ab eo chori definitio expensa. II. vi. 26.

Caesius Bassus lyricus. III. xv. 84.

Callimachus Cyrenaeus, unus e quatuor elegiae principibus apud Graecos. III. xi. 51. Eius error cervo tribuentis cornua, ex recepto poetarum errore. I. iii. 33.

Callinus, vel Callinous, auctor pentametri. III. xi. 50. 51. Ephesius fuit. Ibid. Perperam Calainus, vel Chalinus vocatur. 51.

Calliope praecipua in Musarum invocatione. III. iv. 13. 14.

Calliopius quis, deque eo Viperani error. II. xxvii. 135.

Calpurnius Brixiensis fallitur de comoedia stataria. II. xxvi. 141.

Calpurnii Siculi duo versus, qui etiam apud Nemesianum, aequalem eius, inveniuntur. III. viii. 34.

Calvus Nero, pro Domitiano. III. iv. 15.

Calvitium adulteris quare soleat obici. II. xxxii. 159.

Camerarius quomodo comoediam defininiat. II. xxii. 110.

Canendi, et saltandi munia, quae primitus coniuncta, cur postea fuerint discreta. II. xxviii. 143.

Canes histrioniam edocti. II. xxxi. 160.

Cantica, quae solâ semper voce canerentur. III. xii. 62. Canticum saltationi aptum Pindarus invenit. III. xv. 80. Canticum in dramate quare monodium dictum. II. ix. 36. In hoc canebat pythaules. Ibid. Cantica in honorem sanctorum an recte hymni dicantur: diversumque de eo Francisci Bencii, ac Iacobi Pontani, iudicium. III. xiii. 69. Canticorum ad tibiam nomina. III. xii. 63.

Cantus lyricorum, suavitatem auget. III. xxvii. 79. Cantores, et saltatores, primitus iidem; et cur postea separati. II. x. 41. Cantoribus uter musti plenus sollemne praemium erat. II. xi. 45.

Caper cur praemium cantûs, et quare Baccho mactaretur. II. ii. 9.

Caprarii subulcis digniores. III. viii. 28.

Caramallus pantomimus. II. xxxviii. 185, 186.

Carcinus cur explosus, cum eius Amphiaraus ageretur. II. xviii. 89. Eiusdem Medea. II. xiii. 59. Eidem in Thyeste a)nagnw/risis2 erat e signo stellae ingenitae. I. iv. 49.

Carmen, et prosa, ut conceptibus, atque aliis differant. I. I. 5. Carmen nunc generale est nomen; nunc particulatim dicitur de carmine lyrico. III xii. 60. 61. Posteriori significatione carmina eadem, ac w)dai\; quae quandoque et ei)/dh. III. xii. 61. Carmen saeculare quibus divis caneretur. III. xiii. 69. A quibus caneretur. 71. Carmen infame Athenis lege prohibitum; et qua occasione id factum. II. xxvii. 138. Quae Romae eiusmodi carminis auctores poena manserit. Ibid.

Casauboni in Diomede emendatio expensa. II. xix. 97.

Caspar Barthius, prope infinitae lectionis vir, fallitur, dum Terentium, et Plautum, Graecorum ritus imitantes, culpae reos censet. II. vii. 30. Idem immerito in Comicis culpat, quod magis ad Graecum loquantur ritum, quam Romanum. II. vii. 30. Eiusdem de Petronii loco sententia expensa. III. xiv. 76.

Catastasis quae Caesari Scaligero vocatur, ea veteribus erat posterior epitaseos pars. II. v. 23.

Catastrophe quid sit. II. v. 23.

Catulli Veronensis laus. III. xx. 108. Per Lesbiam intellexit Clodiam. II. xiii. 63. Aspere nimis ab Antonio Lullo exceptus. III. xi. 56, 57. Catulli carmen nuptiale, non epithalamium; sed Hymenaeus, dicendum. III. xiii. 70. Catulli dithyrambica. III. xvi. 90. Aliquis ei quoque in lyricis est locus. III. xv. 84. Catulliani numeri in elegiis duriusculi. I. viii. 75. Alius ab hoc Catullus mimographus. II. xxx. 152.

Ceae Camenae Horatio, quae sunt Simonidis Cei. III. xv. 81.

Celeritas dactylis ab epico exprimitur. III. vii. 23.

Centunculo induebantur mimi. II. xxxvi. 177.

Cephisodorus planus. II. xxx. 152.

Ceraulae quinam. III. xi. 59.

Certamina poetarum. III. xiv. 80.

Cervae an sint cornua; ut voluere Pindarus, Anacreon, Sophocles, Euripides, Callimachus. I. III. 33. Cervus quadricornis Nicocreontis. Ibid. Africa an generet cervos. Ibid.

Chaeremon gesta heroum descripsit vario versuum genere: atque hoc in eo improbatum. III. I. 3. Poema, in quo miscella haec poesis, Centaurus ab eo, vel Hippocentaurus dicebatur: et quae causa eius nominis. II. i. 5. et III. ix. 36.

Chamaeleontis de Thespide liber. II. xii, 49.

Character poematis variat pro argumento. I. viii. 75.

Charta, margarita, et similia, cur Latinis sint feminina; cum Graece in virili efferantur. III. ix. 36.

*xeirono/moi. II. xxxvi. 175.

Chironomia quid, quam sit vetus, et quantis viris approbata, et ut a Pylade sit expolita. II. xxxvii. 178.

Choliambi usus in conviciando. III. xviii. 95.

Chonnides comicus. II. xxiii. 115.

Choragus a Poetâ instrui debet. II. x. 39, 40. quare sic dictus. 40.

Choraulae, et pithaulae discrimen. II. xxviii. 144.

Choream invênit Alcman Lacedaemonius. III. xv. 80.

*xorei=os inter cantica ad tibiam. III. xii. 63.

*xorostasi/a in choro quid. II. xvi. 80, 81.

Chorus quid sit. II. vi. 25. 26. Eius argumentum unde petendum. II. vi. 26. A quibus in dramate repertus. Ibid. Chori tragici initium ob antiquitatem plane nescitur. II. vii. 49. Eius inventrix fingitur Euterpe. Ibid. Choro primitus tota constitit comoedia: postea interdum aberat a comoedia veteri: denique plane eo caruit nova Graecorum comoedia: quod exemplum Latini fuere secuti in sua comoedia. II. XXVI. 134. et II xxvii. 140. Chori Comici iam Menandri aetate desiere. II. xxv. 127. Chorus canens populum spectabat. II. vi. 26. Quare introductus, et de quâ re egerit. Ibid. Uter potius hac in re imitandus, Sophocles, an Euripides. Ibid. Eius officium expressit Horatius. II. vi 27. Post actum quinctum aliûs erat naturae, quam priores. Ibid. Cur ex mulieribus, aut viris, non pueris, constare debeat. Ibid. Tria praecipue genera saltationum observabat. Ibid. Quandoque non saltabat; sed tantummodo canebat, vel dicebat. II. vi. 28. Chorus interdum totus simul canebat: quandoque vero in partes dividebatur, quae canerent alternis. II. vi. 28. quandoque etiam non canebat, sed dicebat solum. Ibid. Quae circa chorum sunt, imminuit Aeschylus. II. xii. 50. 51. Chori dispar numerus in tragoedia, et comoedia: in tragoedia primitus fuere L homines: sed postea lege decretum, ut solum forent xv: quod factum temporibus Aeschyli. II. xvi. 82. In comoedia autem fuere xxiv personae. II. xxvi. 134. Chorum appellans nunc singulo utitur numero, nunc plurativo: non quasi non pluribus constaret chorus; sed quia unus soleret loqui. II. vi. 29. Chori tragici partes sunt, pa/rodos, sta/simon, et kommo/s2. II. xvi. 80. 81. Exibat chorus vel kata zuga\, vel kata sti/xous2. 82. Chori Graecis nunc plures, nunc pauciores: saltatio chori qualis: septies saltâsse chorum in orchestra; unde et septem erant chori paraba/s1eis2. II. xvi. 83. 84. Chorus Comicus quando se ad histriones; quando item ad populum converterit. II. xxvi. 134. Chorus statarius tragicus cur respuat trochaeum, et anapaestum. II. xvi. 81. Chorus pantomimis tributus ob cuius cantum saltârit. II. xxxvi. 176. Chorici Bacchici carmina mono/stixa. III. xiv. 79. Chorus quam variâ soleat uti harmoniâ. II. ix. 37. Chori cantus cur synodium deceretur. II. ix. 36.

Christianus princeps an hominem supplicio dignum dedere possit tragoediam acturis; ut, ad populi oblectationem, non fictum, sed verum de eo supplicium sumatur. II. xiv. 68.

Christianorum poetarum Hellenismus, Deum, et fata culpaniium, ob hominem vita ereptum. III. xxi. 116.

Chromatico in tragoedia abstinuere. II. xvi. 85.

Chrysippus librum reliquit de liberorum educatione. II. xxxviii. 178.

Chrysothemis Cretensis nomum reperit. III. xiii. 69.

Cicero libro de optimo genere Oratorum non omnia poetarum genera adduxit. II. i. 4. 5. Idem cur, in Achille describendo, Homero Accium praetulerit. I. ii. 19. Cicero non Limonem, sed Libonem scripsit. II. xxiv. 123. Ciceronis locus de dithyrambici poematis genere; an magis fuerit tractatum a Latinis, quam Graecis. III. xvi. 89. Eiusdem in epistolis locus explicatus contra Paulli Manutii mentem. III. xx. 105. Ciceroni, ac Virgilio, plurimum debet propagatio Romanae eloquentiae. III. iv. 10.

Ciris genuinum Maronis opus. III. vii. 26.

Citharae inventor Apollo. III. xii. 64. Citharâ initio usi in tragoedia. II. xvi. 85.

C. Laenas, lyricus. III. xv. 84.

Cl. Salmasius. II. xxxviii. 184. et II. xxxvii. 179. et III. xxx. 108.

Claudius Pulcher scenam variis ornavit picturis: primus etiam modum docuit verum tonitru propius imitandi: unde Claudiana tonitrua dicuntur. II. x. 42.

Cleophon in eo peccavit, quod dictionem potius Comicam, quam tragicam, in tragoediis usurparet. II. xiv. 72. Cleophon poeta exprimebat similes. II. i. 3.

Clepsydrâ usi, et in poesi dramatica, et in orationibus habendis; ne vel poetae, vel oratores, nimis rem producendo fastidium adferrent. II. ii. 12.

Cn. Mattius reliquit iambos Hipponacteos s1ka/zontas2. II. xxxiii. 163.

Cn. Naevii epitaphium, Passeratii operâ emendatius. III. xxi. 113.

Cocalus Aristophanis cuiusmodi. II. xxvii. 140.

Codri Theseis poema quale. I. vii. 61.

Comessatio quid proprie significet, et ex quo nomen acceperit. II. xxii. 109.

Comoediae unde nomen, et cur ca prius dicta trugw|di/a. II. xxii. 109. et II. xxiii. 114. Eius definitio. Ibid. et 110. Varie differt a tragoedia: sed eo imprimis, quod personas habeat humiles; non illustres, ut tragoedia. 110. 111. 112. Finis comoediae. II. xxii. 112. 113. Deque eodem Ciceronis verba. II. xxiv. 22.

Comoedia nata e phallicis. II. ii. 10, et III. xvii. 92. quando coeperit. II. xxiii. 113. etc. Cur paucos sui studiosos habuerit. Ibid. Quomodo ad perfectionem pervenerit. II. xxiii. 114. Quis primus eam docuerit. Ibid. De inventione Comoediae certamen inter Athenienses, et Dores, fuit. II. xxiii. 114. 115. Comoedia primum in Siciliâ inventa, secundum Solinum. II. xxxiii. 161.

Comoediae constitutio: ac primo, cuiusmodi in eâ res, et ubi agi fingantur. II. xxiv. 119. An non quandoque in vero versetur argumento. Et utrum si fictum, an si verum sit argumentum, facilius scribatur. 119. 120. Cuiusmodi vitia exagitet. 121. Personae in ea humiles, ac fictae. 121. 122: quibus apta imponenda nomina. 122. Personae summum tres. 122. Affectus quales in eâ, item mores, ac ioci. 122. 123. 124. 125. Exitus comoediae nunc laetus duntaxat; nunc his laetus, illis tristis. 125.

Comica dictio qualis. II. xxv. 126. Magis Attica Aristophani, quam Menandro. Ibid. Venustior Terentio, quam Comicorum aliis. Ibid. Character humilis; sic tamen, ut quandoque adsurgat. 126. 127. Sententiae hîc rarae. 128. Cur comoedia iambicis gaudeat. Ibid. Cur et trochaicis utatur. 131. Trochaicus in Comoedia versus an creticum admittat. Ibid.

De Comoediae partibus accessoriis: ut sunt prologus, chorus, mimus, et canticum. Ac primo quid prologus sit; deque eius, et paraba/s1ews2 loco; et prologi persona; et variis prologi generibus. II. xxvi. 132. 133. 134. Deinde de choro Comico: quot ille personis constiterit: ut nunc se ad histriones, nunc ad populum converterit: cumque comoedia primitus nihil fuerit nisi chorus, postea etiam choro caruerit: ac Latini choro sublato mimos induxerint: ut tandem et mimi omissi peculiare carmen constituerint: mimis vero cantica successerint. II. xxvi. 134. 135.

De variis Comoediae formis. Ac primum, ut Comoedia Graecorum fuerit triplex; vetus, media, nova: vetus ipsa duplex; una antiquior, rudiorque, bonae licet frugis; ut illa Epicharmi: altera

minus antiqua; quam Eupolis, et Cratinus, excoluere. II. xxvii. 135. 136.

Comoedia vetus, qualis initio erat, iocos adspergebat; sed sine felle; exemplo Margitis Homerici. II. xxvii. 136. Postea nihil eâ fuit mordacius; ut quae nec primoribus viris, nec toti parceret populo. II. xxvii. 137. Orta haec comoedia ab iambographis. II. xxv. 128. Eadem in maledicendo Satyrae praeivit. III. ix. 42. Comoediae veteris dicacitas legibus restricta. II. xxiv. 124. Quandoque ea choro caruit. II. xxvi. 134. Sub xxx tyrannis desiit: et quâ occasione id contigerit. II. xxvii. 137. Ea mediae origo comoediae 139. 140. Qui mediam excoluerint. Ibid.

Comoedia Romana imitata est Graecam novam: ac duplex fuit, palliata, et togata; et quomodo hae differant. II. xxvii. 141 Altera eius divisio in statariam, motoriam, et mixtam. Ibid. Item tertia in simplicem, et implicatam; ac quarta in moratam, et ridiculam. 142. Comoedia cur apud Romanos gratior fuerit, quam tragoedia. II. xiii 65. Comoediâ Latini a Graecis vincuntur. II. xxiii. 118.

Comoedia, et epos, uti differant. III. i. 1, et III. ii. 4, et III. iv. 16. Comici, et Tragici, episodia initio collocant; Epici vero saepius in medio. I. vii. 66. Comoedia, et bucolicum carmen, quo distent. III. viii. 31. Comoedia, et mimus, quo discrepent. II. xxviii. 150.

Comica modulatio. II. xxxviii. 142. Saltatio comica quomodo dicta. 143. Comica vestis cuiusmodi, secundum Pollucem. II. xxviii. 147. Scenae in Comoedia quales. II. xxviii. 148.

Comici Latini nobiliores referuntur. II. xxiii. 118. Latini cedunt Graecis. Ibid. Comicorum Latinorum licentia fuit maior, tam in trochaico, quam iambico. II. xxv. 131. Interdum inciduns in heroicos, pentamctros, phalaecios. 131. 132. Quinque Comicorum iudices. II. xxiii. 115.

Consules novi an novo semper prodierint anno; ut Ovid. autumat. I. iii. 27.

Copia verborum cur necessario comparanda sit futuro poetae. I. viii. 70.

Convicia a Graecis, iambico; a Romanis satyricis, hexametro iactabantur. III. ix. 43. Conviciari, antiquissimus iamborum usus. III. xviii. 95. ac maxime choliambi.

Corinnae magnum nomen ex eo, quia quinquies vicerit Pindarum: et an inter principes lyricos aeque, ac Sappho, numeretur. III. xv. 81.

Cosconius, seu vero, seu ficto nomine, imperitus epigrammatum censor. III. xix. 101.

Cothurni cur inventi. II. xvi. 85.

Crantor Solensis Homerum, et Euripidem, omnibus poetis praeposuit. II. xii. 53.

Crates ex poeta iambico factus Comicus. II. xxv. 129. Apud Athenienses primus comoedias scripsit. II. xxiii. 115.

Cratinus primus in Comoediâ personas instituit usque ad ternas. II. xxvii. 136. Idem acerbus. 137. Mediae fuit comoediae poeta: ac eius fabulâ, quam Ulyssem inscripserat, Homeri Odyssea irridebatur. 140

Crepidatae fabulae quae sint Donato, et cur sic dictae. II. vii. 30.

Crocotâ induti pantomimi impudicarum mulierum gestus exprimebant. II. xxxvi. 177.

Curetes, hyporthematis inventores. III. xiii. 69.

Cybelles in honorem Galliambis canebatur. III. xvi. 90.

Cyclus epicus continuam historiam exponit, quae in multa dramata dividi potest. III. ii 6. Cyolici potiae

quinam dicti. I. vii. 63, et III. v. 19.

Cycnis an, quod et Aristoteli visum, cantus sit tribuendus. I. iii. 33.

Cyrillus poeta falso credidit epigramma summum esse trium versuum. III. xix. 101.

Cyrus Xenophonti, non ut fuit, sed secundum optimam regis formam, describitur. I. v. 56.

Cyri sepulcrum, et inscriptio eius. III. xix. 99.

D.

DActylus prae spondeo initium facit pentametri. III. xi. 57.

Dactylicum tetrametrum solis dactylis, vel spondeis, constans. Quale praemittitur ithyphallico ex tribus trochaeis. III. xvii. 93. Dactylicum tetrametrum tribus dactylis, et iambo, constans: quod et ipsum ithyphallicum vocatur. 94.

Dactylorum in epopoeia commendatio III. vii. 23. 25.

Dalecampii a)sto/xhma in oraculi Pythiae interpretatione. III. xi. 49.

Dalecampii de Ananio opinio reiecta. III. xviii. 96.

Danae, ab Acrisio patre, submersa, viva ac sospes delata in Seriphum, Cycladum unam. I. ii. 13.

Daniel Heinsius. II. xiv. 72.

*dafnhforika\ quae, et unde nuncupata. III. xiii. 71.

Daphnis pastor, et musicus. III. viii. 28.

*deikelistai/. II. xxxi. 154.

Demetrius Cynicus, de saltatione prius admodum abiecte iudicans, postmodum, ubi vidit pantomimum, Veneris et Martis adulterium corporis gestibus repraesentantem, magnifice de arte sensit, et locutus est. II. xxxvi. 176.

Demetrius Poliorcetes, iuxta Cererem tamquam Bacchus, ithyphallico celebratus. III. xvii. 93. 94.

Democritus magis poetice scripsit, quam Comici poetae. I. viii. 69.

Demosthenis Thracis liber peri\ diqurambopoiw=n, qui intercidit. III. xvi. 91.

Deorum habitus qualis esse debeat. II. xvi. 86.

Deus e machina non advocandus, ubi aliter licet fabulam solvere. I. iv. 43.

*deuteragwnisth\s2 quis. II. xii. 50. 51. 52.

*deciosta/ths2 in choro quis. II. xvi. 82.

Diaboli pompae a veteribus Christianis accensebantur ludi theatrici, tum quia diis dicati, tum propter obscenitatem. II. xxxix. 190. 191.

Diagoras Melius, dithyrambicus poeta. III. xvi. 87.

Dialectos quare misceat Homerus. III. vii. 22.

Dialecticae initium num dederit Plato, an Zeno. II. xii. 53.

Dianae festum, et ludi, a quibus instituti. III. viii. 30.

dia/noia. Vide Sententia.

Diasemus poeta proprio nomine vocatus est nullus; contra quam putavit Andr. Schottus. III. xvi. 86. 87.

Dicelistae qui. II. xxxi. 154.

*dixori/a. II. vi. 28.

Dicterium quid sit, et unde sic dictum. II. xxx. 151.

Dictio quid. I. viii. 67. Ad eam pertinet metrum. Ibid. Dictio poetica tum sonum literarum attendit, tum verborum rerumque ordinem. I. viii. 72. Dictione etiam levia attolluntur, et gravia deprimuntur. I. viii. 67. Variat pro persona. II. iv. 17. Pro eius enim conditione, aut sublimis, aut humilis esse debet. II. xiv. 75. Poetica dictio minime est plebeia: sed grandior, ornatiorque. I. viii. 67. Ac primum solo rhythmo vulgarem excedebat: exinde et spiritu poetico: denique etiam metro. I. viii. 74. Interim nimis splendida mores, et sensus, offuscat. II. xiv. 75. Cur dictionis luxuries minus conveniat tragoediae.

Ibid. Dictio Euripidis, et Sophoclis, imo et Homeri, expenditur. Ibid. Lyricorum dictio imitatur Homericam. II. xiv. 76

*dida/s1kein proprie dicebantur poetae scenici. II. ii. 10. Uti ipsi, dida/s1kaloi. 11.

Dido apud Virgilium, non Punico, sed Romano ritu, sacra facit. I. iii. 32. Dido casta, et univira. I. ii. 8. Didonis saeculum. III. v. 18.

Didymus Chalcenterus sillographos imitatus est maledicentiâ. II. xx. 103. 104.

*dihghmatikh\ po/ihsis2 quae. III. i. 4.

Dii fato subiciuntur a Stoicis, Homero, Platone. I ii. 15. Dii in dramate ubi, et quando introducendi. II. xiii. 62. Diis affinguntur a)du/nata, et impia, a poetis. I. ii. 16.

Diomedes Grammaticus emendatus. II. xxxv. 169. Eius locus suspectus. II. xxii. 109. Vulgata illius lectio defensa. II. xix 97. Eiusdem error, planipedes, et mimos, confundentis. II. xxxii. 157. Idem illustratus. III. iii. 9.

Diomus, Siculus bubulcus. III. viii. 30.

Dionysius Alexandrinus *xalkou=s2 pentametrum in elegiis praemisit hexametro. III. xi. 49.

Dionysii Hal. iudicium de dictione Platonis. I. viii. 69.

*dio/nus1os, Liber, puta Indicus, non Thebanus, haut alius est a Noe. III. xvi. 86.

Diphilus, poeta novae Comoediae. II. xxvii. 140.

Dithyrambus utrum sub carmine lyrico contineatur; an distinctum constituat carminis genus. III. xvi. 85. Unde ei nomen. Ibid. Canebatur in honorem Bacchi. Ibid. Dithyrambici invocant Bacchum. III. xvi. 87. Initium huic carmini a conviviis rusticis. II. xvi. 87. Quis primus scripserit dithyrambos. III. xvi. 86. Dithyrambici poetae complures enumerantur. Ibid. Gaudent vocabulis compositis, ac longis. III. xvi. 87. Dithyrambica compositio, ac translatio, tragicis fugienda. II. xiv. 74. *diqurambei=n, furere, III. xvi. 88. Proverbio dictum, Minus dithyrambicis mentis compos. III. xvi. 88. Cur Horatius dithyrambos vocet audaces. Ibid. Dithyrambice qui loquantur. III. xvi. 89. Aquae potores non scribere dithyrambos. 89. Dithyrambus, et Nomus, quomodo differant. III. xvi. 91. Dithyrambica poesis similior est Tragoediae; illa autem Nomorum, Comoediae. II. i. 2. Dithyrambicum poema non magis a Latinis, quod legas in vulgatis Ciceronis codicibus; sed minus a Latinis tractatum fuit. II. i 4; et inprimis III. xvi. 89. Dithyrambicorum motus, cantusque. III. xvi. 90. Eorundem modi Musici. Ibid. Dithyrambici saltatio a quibus reperta Corinthi. III. xvi. 86. 91. Dithyrambici certaminis praemium. III. xvi. 91.

Diverbium quid sit. II. v. 19. Eius distributio in actus, et scenas. II. v. 20. Altera in protasin, epitasin, et catastrophen divisio. II. v. 22. Diverbiorum auctor Aeschylus. II. xii. 50.

Docere proprium scenicorum. II. ii. 10. 11.

Domitianus permisit, ut in fabulâ verum, sed de improbo, sumeretur supplicium. II. xiii. 68.

Donatus, sive Euanthius, fallitur, cum putat, protasin semper primo actu absolvi. II. v. 23. Idem defensus adversus Caesarem Scaligerum super numero, quo persona exit in dramate. II. v. 20. Idem, sive potius Euanthius, emendatus. II. xxi. 106. Donati error de modis tibiarum in Adelphis. II. xxviii. 145.

Doricae harmoniae maiestas. II. xvi. 84. Dorienses cum Atheniensibus de tragoediae inventione certant. II. xii. 48. Quomodo iidem probatum iverint,

comoediam a se inventam. II. xxiii. 114.

Dramatica poesis quae sit, et drama unde dicatur. II. ii. 6. Versus sine meditatione effusi origo fuere dramaticae poesios. II. ii. 10, et II. xii. 48. Estque ea origo a festis diebus, Baccho sacratis; unde et dramata Baccho dicata. II. ii. 7. 8. Dramatica omnis poesis exordium cepit a priscis, qui pagatim habitarent. II. xix. 95. Eius inventionem Homero tribuunt Graeci. II. ii. 10. Ex Romanis dramatum scriptoribus primus est Livius Andronicus. II. ii. 11. Drama repraesentat actionem humanam. II. iv. 15. Dramatis unius una est actio primaria; ac improbata eo dramata e)peisiw/dh. II. ii. 11. Dramatum nobiliora sunt tragicum, et comicum: ignobiliora, satyricum, et mimicum. II. vii. 29. Dramatis partes ratione qualitatis. II. iv. 13. 14. eius partes ratione quantitatis. II. v. 19, et II. xv. 79. Idem cur a veteribus dividatur in diverbium, canticum, et chorum. II. i. 2. Drama, sive potius diverbium, melius Graeci partiuntur in protasin, epitasin, et catastrophen, quam Latini in actus quinque. II. v. 24. Alia dramatis divisio in prologum, episodium, exodum, et chorum: sed non alio hanc differre, quam quod chorum superaddat: eoque non solius diverbii, sed totius dramatis divisio sit. Ibid. Dramatis in actus partitio est vetus: sed illa in scenas est Grammaticorum inventum. II. v. 20. Drama naturâ suâ unius diei spatium, vel paullo maius, exigit. II. iii. 12. interdum bidui est. II. iii. 13. Atque hoc differt ab epopoeia, quae unius est anni, vel duorum; cum drama contineat res diei unius, vel bidui. I. vii. 65. Drama cur metro gaudeat iambico. II. iv. 18. Drama metri expers an praestet. II. iv. 17. 18. Dramatis apparatus a Thespide neglectus. II. x. 39. Eum oportet a poetâ instrui, ne decorum omittatur. Ibid. Convenire debet personis. Ibid. Cur rectius vocetur ostentus. Ibid. Ab Aristotele dicitur ornatus visionis. Ibid. Eius materies. Ibid. Dramatis nomen imitator non mutet. II. viii. 34. Dramatit triplex virtus. II. iii. 12. circa quid versetur. Ibid. eius magnitudo bifariam spectatur. Ibid. Dramati suum unde nomen faciendum. II. viii. 33.

E.

ECloga quid. III. viii. 28. etymon vocis. Ibid. monopro/s1wpos, et a)moibai=os. 31. Eclogae non omnes bucolicae. III. viii. 33.

*e)/gersis2, carmen nuptiale, cum surgitur. III. xiii. 70.

*e)gkerauli/w| canendi mos a Phrygibus ortus, et qualis fuerit. III. xi. 59. *e)gkerau=lai quinam. Ibid.

*ei)/dh, carmina. III. xii. 61.

*ei\du/llion, poematium. III. xii. 61.

*eis1o/dion de ingressu chori in poesi satyrica. II. xix. 101.

*ekpi/ptein th=s s1khnh=s2 dictus poeta, cum fabula exigerstur. II. xviii. 89.

*e)/kqesis2 Homeri. III. v. 18.

Elegiae unde nomen. III. xi. 49. Inventor quis. 50. 51. Quatuor eius principes apud Graecos. 51. At tres apud Latinos. 53. Primitus elegiâ usi in funebribus: postea quoque in amatoriis. III. xi. 53. 54. Aliis item. 54. At non est apta canendis rebus bellicis. 54. 55. Sed nec Lyrico convenit. III. xiv. 78. Magisne Elegiaci ad epicos, an lyricos referendi. III. xii 61. 62. Elegiae tibiis canebantur. III. xi. 58. Modi Musici eius quales. 59.

Elegia, ubi pentametrum praecedat,

hexametrum sequatur. III. xi. 49.

Elegiacum distichon fere sententiam absolvit. III. xi. 57. Elegiaci canebant ad mensam. III. xvi. et 85.

*e)/linos, quale canticum. III. xii 62.

Elogium Maroni e)legei=on. III. xi. 50.

Eloquentiae tum Oratoriae, tum Poeticae, opes sunt tantae, ut cum laude idem possit argumentum varie, et eleganter, tractare. III. xiv. 74.

Embolium. II. xxxv. 167. 168.

Emboliaria mulier. II. xxxv. 167.

*hmixo/rion. II. vi. 28.

*emme/leia, saltatio tragica. II. xvi. 83.

Emporica carmina. III. xiii 72.

Encomia unde dicta. III. xiii 70.

Endo, pro in. III. xxi. 114.

Ennius, Acciusque, raro secundâ, vel quartâ sede, in iambico spondeum admisere. II. xiv. 78. Ennius, quamvis Livius Andronicus ante eum carmine sit usus epico, primus tamen in hoc reportavit laudem. III. iii. 9. Idem semper U pro Y posuit, ut Fruges pro Phryges. II. xxxvi. 174. Idem etiam ex meris spondeis versum fecit; sed refugit Maro. III. vii. 24.

*e)pi\ r(a/bdw| a)|dein, quid, et quorum. III. vii. 27.

Epicedium, quid. III. xiii. 71.

Epicharmus Siculus, in Insulâ Co exulans, primus Comoedias fecisse dicitur. II. xxii. 109. Quando, et quam diu vixerit. II. xxvii. 136.

Epicum carmen antiquius est bello Troiano. III. ii. 7. Eius quis auctor. Ibid. et 8. Epici Graecorum poetae praecipui quinque, secundum Tzetzem. III. iii. 8. Totidem his Latinos opponunt. 9. Epico in poeta quatuor requiri; metrum hexametrum, narrationem fabulosam, sed ex historia promanantem, et dictionem heroum gestis convenientem. III. i. 1. 2. Quomodo hic mulias; quomodo unam tantum dicatur exponere actionem. III. iv. 10. Plane attendit to\ kaqo/lou; eoque magis est philosophus, quam historicus. III. v. 16. Idem omnia suo nomine loquitur. III. i. 4. 11. 5. Epici poetae qualis narratio II. v. 15. Non est sollicitus de modis Musicis. III. vii. 26.

Epigenes Sicyonius, Doriensium opinione, primus tragicus fuit. II xii. 49.

Epigrammati unde nomen. III. xix. 98.

*epigra/fein, epigramma scribere. Ibid. Epigrammatis vox nunc laxius, nunc strictius sumitur. III. xx. 110. Epigramma est quodvis breve carmen, aliquid indicans, vel ex proposito aliud diducens. III. xix. 99. 100. 102. Quam illud habeat cum aliis poematis cognationem. III. xix 100. Epigrammatis primordia. III. xix. 98. et progressus. 99. Quandoque solum unius est versiculi. III. xix. 100. 101. Falluntur interim, qui summum trium esse versuum arbitrantur: in quibus Cyrillus poeta. 101. Vel iv versuum; ut Sidonius Apollinaris. Ibid. At neutiquam debet excrescere in magnitudinem elegiae, similisve poematis. 102. Epigrammatis materies quam late pateat III. xx 108. 109. Epigrammatis redduntur cives meliores. 109. 110. Ut eorum scriptor illud possit, quo nihil melius valet philosophus. 110. Epigrammatis sua est lingua; hoc est, mala. II. xx. 106. Cavendum interea, ne illa damno sit, vel publico, vel auctori. Ibid. Epigrammata commendantur melle, salo, aceto. III. xx. 107. Similia sunt apophthegmatis. Ibid. Aculeum in fine relinquunt. Ibid.

Epigrammatum scriptores ante Caesarum dominatum nominatim perstringere quosvis solent: postea non eâdem fiduduciâ. III. xix. 104. 105. 108. Epigrammatis dictio. III. xx. 108. 109.

Epigramma refugit lenocinia, et delicias verborum. III. xx. 108. Cuiusmodi metro scribantur epigrammata. 109. Epigrammatum duo genera: unum simpliciter aliquid indicans; alterum ex aliquo quippiam colligens: et quomodo posterius genus in alia dividatur. III. xix. 102. 103. 104. Epigrammatis tractandi modus. III. xx. 104. 105. Epigrammatariorum iam ante Catullum laus. III. xx. 108. Ingenia eorum post Augusti tempora a prisca simplicitate recesserunt. Ibid.

*epilutikoi/. II. xxxi. 154.

*e)pimu/lios w)|dh/. III. xii. 62.

Epinicii qui cantus. III. xiii. 70.

*epi/fallos, inter nomos tibiales. III. xii. 63.

*epipompeutika\ carmina, quae. III. xiii. 71.

*epi/r)r(hma quid in choro. II. xvi. 84.

Episodium quid. I. iv. 40. Quomodo Aristoteli definiatur. II. v. 25. Quare sic dicatur. Ibid. Episodia, et episodicae fabulae, quomodo differant. I. iv. 43. Episodia, et embolia, an in re scenicâ sint diversa. II. xxxv. 167. Cuiusmodi episodia esse conveniat. I. iv. 41. Ubi iis in fabula inprimis sit locus. 42. et I. vii. 66. Digressionibus maxime conveniunt. Ibid. Quando fingenda, et unde arcessenda, et cuiusmodi ea esse conveniat in tragoediis. II. xviii. 90. Episodia in epopoeia cuiusmodi sint. II. v. 17. Quae episodia Aeneidos: quae item Odysseae, et Iliados. I. iv. 40. Episodia quando liceat fingere in temporibus longe dissitis: quid item illa tragoediae, et epopoeiae, habeant commune. III. v. 18. Singula epopoeiae episodia pos sunt esse tragoediae argumentum. III. ii. 6. 7. et III. vi. 21.

Epistaltica carmina. III. xiii. 72.

Epistola interdum a poeta praemittebatur tragoediae ad drama populo commendandum: eumque tragicorum morem imitatus est Martialis in epigrammatum libris. II. xviii. 91.

Epithalamium quid. III. xiii. 70.

Epitaphium unde dictum: ac quandoque id esse epigramma, at non semper. III. xx. 111. *epita/fios lo/gos Aspasiae tributus apud Platonem: qui sic placuit Atheniensibus, ut quotannis publice recitaretur. ibid. Epitaphium, quod simul foret epigramma, brevitate commendabatur: ac interdum constabat versu uno. III. xxi. 111. saepius disticho comprehensum Ibid. rarius tristicho conditum invenias. 113. usitatius constringebatur tetrasticho. Ibid. Apud Romanos quoque pluribus. 114. 115. Epitaphiorum argumentum unde petatur. III. xxi. 115. Improbantur ea, quae in numen, vel pro numine habita invehuntur, ob mortem immaturam. 116. Epitaphiorum literae minio tingebantur. III. xxi. 117. Epitaphia cur Romani prosâ maluerint exarare, quam carmine. III. xxi. 115.

Epitaseos munus. II. v. 23. Definitio. Ibid. Laxius eâ voce usi fuere veteres, quam Caesar Scaliger. II. v. 23.

*e)pw|do\s2, tertia odae pars. III. xiv. 79.

*epw|di\s2 in tragoedia qualis. II. xvi. 83.

Epopoeiae definitio. III. i. 1. Materia, sive personae, et res. 2. Forma, sive metrum, et imitandi ratio. 2. 3. 4. Utrum pertineat ad poesin dihghmatikhn\, an mikth/n. 4. Quomodo conveniat cum tragoedia. 4. 5. Quo pacto ab eâdem differat. 5. Utra praestet, deque eo Platonica opinio Aristotelicae praelata. 6. 7. Epopoeia quo differat ab historiâ. III. iv. 10. Eius magnitudo, et dispositio. III. vi. 20. 21. Eiusdem partes tres; propositio, invocatio, et narratio. III. iv. 10. Epopoeia in eo distat a dramate, quod hoc unius diei

actionem exponut; epopoeia anni, vel biennii. I. vii. 65. Imo epopoeia temporis dicitur indefiniti. II. III. 13, et III. ii. 6. Epopoeia quaenam praestantior. III. v. 19. Eius elocutio. III. viii. 21. 22. Gaudet translatis, et peregrinis. 21. 22. Voce, non ad lyram, canebatur. 26.

*e)/pos generatim, pro quolibet verbo; stricte, propoemate; strictius, pro hexametro; strictissime, pro eo, quod canit res gestas heroum. III. i. 1.

Erinna inter novem lyricas. III. xv. 83. Patria eius. Ibid.

Equus ligneus cur a Graecis fabricatus. I. ii. 13.

Equus publicus Romanorum. I. iii. 28.

Equi cum Achille dissertantes. I. ii. 12.

Equos pascentium cur nulla habita ratio in carmine bucolico. III. viii. 28.

h)/qh, et h)qiko\s2 lo/gos. Vide Mores, et Morata oratio.

Ethici pro satyricis. III. ix. 40.

Euanthius, dissertationis de tragoediâ et comoediâ auctor. II. v. 19. Quando is vixerit, et quanti nominis fuerit. Ibid. Idem forte emendatus. II. xxviii. 146. Mimum, et planipediam, pro diversis habet fabulis. II. xxxii. 158.

Euetes, Euxenides, et Mylus, Comici poetae, Epicharmi aequales. II. xxiii. 115.

*eu)ktika\ carmina quae. III. xiii. 71.

Eumelus, unus e poetis Cyclicis. II. xiii, 60.

Euphorio, Aeschyli tragici filius, paternis fabulis a se emendatis quater vicit. II. xii. 50.

Eupolis, ob Baptas scriptas, ab Alcibiade, et aliis, mari est submersus. II. xxvii. 139.

Euripides quantum aetate, tum Aeschylo, tum Sophocli, cesserit. II. xii. 54. Eius Iphigenia argumenti est simplicis. I. ix. 78. Duplicem scripsit Iphigeniam; unam in Aulide, alteram in Tauris. Eius Iphigenia in Tauris commendatur a)nagnwri/s1ei. I. viii. 77. Error eius de cornuta cerva, oblatâ pro Iphigenia. I iii. 33. Unicum eius poema satyricum superest. II. xix. 99. Euripides, et Sophocles, eo differebant, quod ille effingeret homines, quales sunt; hic, quales esse oporteret. I. ii. 20. Est ubi Euripides vincat Sophoclem; est ubi ab eo vincatur. II. xii. 53. Homerum, et Euripidem, pro exemplo posuit Crantor Solensis. Ibid. et 54. Euripides in Medea potius imitandus, quam Carcinus. II. xiii. 59. In Satyrico poemate rectius tenui usus est stylo, quam Aeschylus grandi. II. xix. 100. An tribuenda ei consummata Tragoediae gloria. II. xii. 53. Cur in Phoenissis sic moveat affectus, cum agit de O Edipode in exilium coniecto. II. xv. 79. Qualis Euripides Aristoteli videatur. II. xiii. 59. Arguitur eius, quod subinde parum verisimilia fingat. Ibid. Philosophanti, et Oratori, utilior est, quam Sophocles. Ibid. Quomodo in Helenae fabula a prioribus recesserit. I. iv. 46. Idem reprehensus, quod Telephum induxisset mendicum. II. xiv. 73. Vitio ei versum, quod vitiosiores Orestis mores expresserit. I. v. 52. Quomodo se defenderit, cum eum criminarentur, quod Phaedram, Iocastam, aliasque mulieres scelestas, induxerit in scenam. II. xiii. 60. Euripidis error in Hippolyto; quem secutus Seneca. I. iii. 25. Peccat sententiarum copiâ; quem dum Seneca vincere conatur, magis delinquit. I. vi. 58. Male Ulyssem eiulantem facit. I. v. 54. Male et Hecubam inducit intempestive eiulantem. Ibid. Vitiosum etiam Aristoteli creditum,

quod Menalippe apud eum, ex Anaxagorae sententia, philosophatur. Ibid. Fortasse et, cum inducit Eteoclem ius omne aspernantem. Ibid. Adhaec quod in Iphigenia non servet morum aequabilitatem. Super quo tamen idem excusatus. 55. Etiam peccat, cum in Phoenissis Iocastam inducit vaticinantem; quae nec vates esset, nec a vatibus haberet, quae diceret. II. xiii 62. Interdum quoque migrat officium chori: quod rectius exsequitur Sophocles. II. vi. 28. Quandoque nec dictio eius satis assurgit. II. xiv. 75. Quomodo se excusârit, ab Hygiaenonte ob impium accusatus sermonem. I. ii. 20. Idem, Archelao rege poscente, ut de se tragoediam faceret, rogavit Deos, ne unquam accideret regi tragoediâ dignum. II. xiii. 65. Quandoque pugnantia scribit, nec bene fabulam disponit: quod variis ostensum argumentis. I. iii. 22. 23. Idem in Phoenissis male locastam inducit futura exponentem, cum ipsa pars sit dramatis. II. xv. 80. Euripidis Latinus interpres culpatur, quod o(/rphka reddat torquem; cum notet hastile. I. iii. 25.

*eus1u/noptos tragoedia laudatur. II. xviii. 90.

Euterpe, Musarum una, chori dicitur tragici inventrix. II. xii. 49.

Eutychiani iunioris error de poeticae, et historiae, discrimine. I. i. 5.

Examen sui, quam necessarium, antequam aliquid aggrediamur. I. i. 5.

Exegetica pocsis quae. II. i. 3. In eâ principem meretur locum Epopoeia. III. i. 1.

Exemplo poetae esse debet, non hic vel ille; sed idea boni, rectique; quae sola perfecta est, et aeterna. I. v. 56.

*e)/codos Aristoteli, quod aliis catastrophe fabulae. II. v. 25.

Exodium quid, et qui exodiarii. II. xxxv. 167. Atellanica exodia similia erant satyris Graecorum. 169. Eorum ioci condiebantur gravitate Italicâ. Ibid. Quâ occasione coeperint exodia apud Romanos. III. ix. 38.

*e)cwmi\s2 cuiusmodi vestis. II. xxviii. 147.

Exordio epico brevitas convenit. III. iv. 13.

Ezechiel, religionis Iudaicae poeta tragicus, drama fecit Graecum de eductione Israelitarum ex Aegypto. II. xiii. 69.

F.

FAbius Dossenus Comicus. II. xxiii. 118.

Fabulae e)/tumon. II. ii. 6. Fabulae definitio iuxta Ciceronem, Aphthonium, Aristotelem. I. ii. 7. Multae poetarum fabulae primâ facie perabsurdae ab Agatharchida coacervatae. I. ii. 12. 13. 14. Fabularum scriptores vocati doctores. II. ii. 11. Fabulae, et historiae, dispositio discrepat. I. vii. 60. Fabula prius a poeta concipitur simpliciter, sic ut una solum actio obversetur: hinc eadem episodiis, et digressionibus, augetur. I. iv. 37. In simplici constitutione attenditur eius tum connexio, tum solutio. I. iv. 39. Quae duo transitu connectuntur. 40. Fabulae exodia cuiusmodi. 40, et quatuor sequentibus. Fabula quae exodica Aristoteli dicatur. I. iv. 43. Fabulae solutio bifariam fit; ex se, et e machina. 43. 44. Ex se solvi dicitur; quae exitum habet verisimilem, vel necessarium. 45. Optime fabula solvitur per commutationem, vel agnitionem; et quam varie id fiat 46, et 4 seqq. Fabula si a nemine fuerit antea tractata, licet pro arbitratu fingere ea, quae ad connexionem, et solutionem, pertinent. II. xviii. 89. Imo, fabulâ necdum receptâ, etiam in primaria actione a prioribus licet discrepare. II. xiii. 54. Sin fabula fuerit recepta; non

immutanda est fabulae constitutio; licet fuerit absurda. II. xiii. 58. Fabularum aliae verisimiles, ut poeticae: aliae non item, ut apologi. I. ii. 8. Macrobio prius genus non tam fabula, quam fabulosa narratio, censetur. Ibid. Fabula alia simplex, et expedita; alia implicita, et connexa. I. ix. 76. Simplex nec peri pe/teian, nec a)nagnw/risin, habet: qualis Sophoclis Aiax Flagellifer, Plauti Asinaria, et quaedam aliae. Ibid. Estque huiusmodi fabula magis naturalis: sed nisi arte condiatur, minus delectat. Ibid. Fabula implexa, et peripe/teian, et a)nagnw/risin, vel alterutram saltem, obtinet. 77. Iucundior autem, ubi ambae concurrunt. Ibid. Altera est fabulae divisio in simplicem, sive eam, quae simplicis est constitutionis; et duplicem, sive duplicis constitutionis. I. ix. 77. 78. Tertia fabulae divisio in moratam, patheticam, et mixtam. I. ix. 78. Fabulae apud Romanos aliae erant palliatae, aliae togatae. II. vi. 30. Togatae quando coeperint. Ibid. Eas primus saltavit Stephanio. Ibid. Fabulis praetextatis non fuisse actum de pueris, et puellis praetextatis. II. iv. 31. Comoediis, an Tragoediis, sint accensendae. Ibid. Unica bodie superest, Octavia, Senecae perperam attributa. Ibid. Fabulae Rhintonicae dramati affines erant. II. xxi. 105. Unde iis nomen. 106. Fabulae partes; connexio, et solutio. Illa se extendit, usque dum est fortunae immutatio: haec reliquum continet. I. iv. 39. Ambae connectuntur metaba/s1ei, sive transitu. 39. Hisce ita conceptis, dilatatur fabula episodiis, et digressionibus. 40. Fabulae partes ratione quantitatis duae; diverbium, et choricum. II. v. 19. In quibus consistat pulchritudo fabulae. I. x. 79. 80. Fabula scripta movet legentes: sed acta magis affectus ciet. II. iv. 14. Fabulae dramaticae e plaustris agebantur. II. xii. 49. Fabulae eiusmodi praemittebatur non solum nomen poetae; sed etiam actoris; imo et illius, qui modos fecisset. II. xxviii. 146. Pro fabulae argumento variabant modi. II. ix. 37. et II. xxviii. 145.

Fabula de ramo aureo an mysticum quid significet. I. ii. 11.

Fabula de Persei expeditione refellitur ab Agatharchidâ. I. ii. 11.

Fabulo quis. II. ii. 6.

Facelina Diana. III. viii. 29.

Facinora ab ignorantibus, et gnaris, commissa, quomodo differant. II. xiii. 66. foeda et atrocia, quare non ob oculos in scenâ poni debeant. Ibid. et 67.

Famam utrum sequi, an historiam, in dramate praestet. II. xiii. 59. 60.

Faustus Andrelinus poeta qualis. I i. 2. unica in eius poematis syllaba desideratur. Ibid.

Fecibus cur ora perleverint, ante repertas personas. II. xi. 45.

Fescennini versus quales initio. III. ix. 37.

Festi dies instituti, tum ad numinis cultum, tum ad animi hilaritatem. II. ii. 7. 8. Esse dies festos a natura, vel numinis misericordiâ. 8.

Festi locus emendatur. III. iii. 9.

Fictiones poeticae non mendacia dici merentur, cum verius sint figurae dictionis; secundum B. Augustinum. I. ii. 9. Fictionis poeticae in simplicem, et fabulosam, partitio: I. iv. 36. Quae in fabulosâ considerentur. Ibid. Quomodo ad quatuor genera revocentur ab Hermogene. Ibid. et 37. Prius simpliciter fingitur fabula; deinde episodiis, et digressionibus, ornatur. 37. Fictis rebus ficta convenit dictio. I. viii. 67. Fictis cur magis gaudeant poetae. I. ii. 8. Vide figmenta.

Fidium pulsus suavitatem lyricorum auget. III. xiv. 79.

Figmenta poetarum cuiusmodi esse conveniat. I. ii. 10. Figmenta nova prioribus esse consentanea oportet. I. ii. 10. Figmenta poetarum, et populi differunt. I. ii. 9.

Fingenda potius verisimilia, quam solum possibilia: et ex verisimilibus praestant, quae saepius, quam quae raro, contingunt. I. ii. 10. Interdum tamen raro obtingentia praeferuntur; quia maiorem gignunt admirationem. I. ii. 10. Fingendi potestas quanta sit poetis concessa. I. ii. 8. Fingere conceditur epico incredibilia; tragico non item. III. ii. 5. Fingere securius licet in fabula, quam ante nos tractârit nemo. II. xviii. 89.

Fistula bucolicorum unde fieret. III. viii. 33.

Franc. Lindenbrochius. II. v. 19.

Franciscus Floridus iniuriâ Horatium Iuvenali postponit in satyra. III. ix. 45.

Fracastorii Siphylis. I. iii. 24. Eiusdem lapsus, scarum, et squalum, confundentis. I. iii. 35.

Frischlinus male Ismaelem, et Chamum, in Rebeccâ suâ, per Castorem, qui aliquot saeculis post Ismaelem vixit, iurantem inducit. I. iii. 24.

Funebre argumentum quomodo ordiendum. III. xi. 55. 56.

Fustuario puniti, qui carmen scriberent infame. II. xxvii. 138.

Futurorum praedictio quibus tribuenda. II. xiii. 62.

G.

GAlliambi proxime ad dithyrambos accedebant. III. xvi. 90.

Gela quando condita. I. iii. 26.

Gellius, sive malis Agellius, ad Comicam dictionem multum accedit. II. xxv. 126. Eius a)bleyi/a, Romanum in epigrammatis leporem illi Graecorum conferentis. III. xi. 54.

Genealogiae scriptoribus, et quorum poeinata omnium temporum gesta, aut fabulas, comprehendunt, licet varias persequi, et connectere actiones. I. vii. 62.

Gentilium numina an fas alloqui poetae Christiano. III. xxi. 116.

Georgica carmina. III. xiii. 72.

*gi/ggras2 Phoenicibus idem, ac Adonis. III. xii. 63. Inter cantica. Ibid.

Gingrina tibia. III. xii. 63.

Gingritor, tibicen. III. xii. 63.

Glandorpius refellitur. II. xxxv. 171.

Glaucus, numen marinum, quo vestis habitu repraesentaretur. II. xxxvi. 177.

Gnomologica carmina. III. ix. 72.

*gnw=mai odas exornant. III. xiv. 76. 77. Vide Sententia.

Gorgiae dictum de modo alios refellendi. III. ix. 42.

Grallatores qui. II. xix. 103.

Grammatica nomen tragoediae mixtae. II. xvii. 87.

Gravitas, praecipuum in Epico poeta. III. xiv. 75. Gravitas personae spondiaco versu exprimitur. III. vii. 24.

Gronovius. III. xiii. 73.

Guarinus, Pastoris fidi scriptor, ab Iasone Denoris iniquereprehensus. II. xxi. 108.

Guilielmi Canteri iudicium de Ovidii Metamorphosi. III. v. 20.

*gumnopaidikh\ qualis saltatio. III. xiv. 79.

H.

HArmonia in choro, Doria, vel Hypodoria; Phrygia, vel Hypophrygia; Lydia, vel Mixolydia. II. ix. 37. Harmonia tragica duplex. II. xvi. 84. aliis, quadruplex. Ibid. Harmoniae

musicae varii modi. III. xvi. 90. Harmoniae in choro plures recensentur. II. ix. 37.

Hastae dormientium quo pacto fuerint humo infixae. I. iii. 32.

Hecuba in canem conversa. I. ii. 12.

Hegemon Thasius, poeta Comicus, exprimebat viles. II. i. 3.

Helena agnoscit sibi caninos fuisse oculos, eo quod Paridem sit secuta. I. ii. 20.

Henrici Stephani de Gellii loco opinio reiecta. II. viii. 34.

Hercules ollâ vastâ emetiens maria. I. ii. 12. Idem quomodo a pantomimis repraesentatus. II. xxxvi. 177. Hercules Licymnius tragicocomoedia. II. vii. 31.

Hermioneiis male poetis annumeratur ab Andrea Schotto. III. vi. 67.

Hermogenes quomodo fabulosos conceptus ad quatuor referat genera. I. iv. 36. 37.

Herodotiaetas. III. xv. 82. 83.

Heroicum carmen adhibitum ad to\n no/mon, Apollinis hymnum. III. xiii. 69.

Hesiodus errat, cum fingit aquilam bibentem aquam. I. iii. 33.

Hesychius emendatus. III. xi. 59. in marg.

Hexametrum quibus rebus conveniat. III. i. 3.

Hilarodia an ad mimos pertineat. II. xxxii. 159. Hilarodus quo habitu processerit. II. xxi. 108.

Hippocrates cur pileatus. II. xvi. 86.

Hipponax Ephesius claudicantem versum iambicum excogitavit. III. xviii. 95. 96. Eius amarulentia versuum in Bupalum, et Anthermum, sculptores. III. xviii. 96.

Hircus, quia vinearum hostis, mactabatur Baccho: atque idem praemium eius, qui in dramatis vicisset: ac quando is mos coeperit. II. xi. 45. II. xiv. 80.

Hispanorum acuta ingenia, in scribendis epigrammatis, a priscâ simplicitate recesserunt. III. xx. 108.

Historia poesios fundamentum. II. xiii. 57. Historico quantum debeat epicus. III. v. 16. Historia, et epopoeia, multas referunt actiones; sed cum hoc discrimine, quod historia id faciat sine discrimine; epopoeia non alias memoret actiones, quam quae ad unam referantur. III. iv. 10. Quandoque autem, sed raro, unam etiam historiae actionem proponi. 11. Historiae per satyram scriptae. III. x. 47.

Histrionis vox an originis sit Latinae. II. xxxvi. 174. Latini suos histriones acceperunt a Thuscis; ut hi a Lydis. II. xxxvii. 178. 179. Histrionum numerus, et munus. II. x. 41. Histriones duo primum ab Aeschylo inducti. II. xii. 50. 51. Tertius tragoediae a Sophocle accessit. 52. Si histriones peccarent, exsibilabantur. II. xii. 41. Antequam personas adsumpsere, fecibus ora oblinebant. II. x. 40. Apud Romanos nullâ in tribu erant: eoque nec honores poterant consequi in Rep. II. x. 43.

Homeristae qui. II. vii. 26.

Homerum omnes Graeciae regiones obiisse unde colligatur. III. vii. 22. Eo in opere perfectissimus dicitur Velleio, cuius primus esset auctor. III. xviii. 96. Versus eius tubâ magis, quam lyrâ, canendi. III. vii. 27. Phialam sibi dono datam Phoebo cum inscriptione consecravit. III. xviii. 99. Quorundam iudicio Maronem vincit o)ikonomi/a|. III. iii. 10. Deos, uti et Plato, ac Stoici, fato subicit. I. ii. 15. Male audit ob figmenta de Diis. I. ii. 15. Siquidem Diis exilia, hominibus ingentia tribuit; atque ita ex hominibus facit Deos, homines vero ex Diis; de quibus nec loqui veretur tamquam suibus: ob cuiusmodi etiam ab Isocrate, et Cicerone

reprehensuni. I. ii. 15. 16. Minus interim in culpa esse Homerum, quam Orphea; qui eâ parte praeivit Homero. 17. 18. Homerus impie loquentes inducit: sed furentes, vel iratos. I. ii. 20. Homericae Odysseae, et Iliades, argumentum. I. iv. 37. 38. Quae utriusque poematis actio sit primaria, quaeque episodia censenda. 41. Homerus Iliade tragoediae; Odysseâ, comoediae imaginem dicitur condidisse. II. ii. 10, et II. xxiv. 125. Sed si Homerus ad Comoediam praeivit, non id factum Iliade, sed Margite. II. ii. 11, et II xxiii. 114. At vere tam Odysseâ, quam Iliade, est tragicorum parens. II. xiv. 75, et III. ii 5. Idem in Odyssea interdum accedit ad s1ullografi/an. II. xix. 93. Iliada a decimo demum anno rerum ad Troiam gestarum auspicatur. I. vii. 63. Odysseam quoque pene ab ultimis inchoat. Ibid. et seq. Homerus ab Aristotele, et Philostrato, iure reprehensus, quod sapientissimum Ulyssem sic finxerit inebriatum, ut nesciret, quomodo a Phoeacibus ad Ithacense litus devenisset. I. iii. 21. Idem poeta a Zoilo Amphipolita reprehensus fuit, quod iusserit sapientissimis viris meracius vinum propinari. Sed de isto a Plutarcho excusatur. I. ii. 20. Falsus poeta in eo, quod putârit, ter quottidie maris aestum contingere. I. iii. 32. Homerus, an Attius poeta, rectius Achillem descripserit. I. ii. 19. 20. An Homerus in Hectoris fuga sapienter expresserit Achillem. I. ii. 22.

Homerus iunior, filius Merûs, quando vixerit. II. xii. 54.

Horatii laudes. III. xv. 83. 84. Est lyricae suavitatis dux. III. xv. 78. Quae odae eius sint omnium suavissimae. Ibid. Non odarum, ut vulgo nuncupant, sed carminum inscripsit libros. III. xii. 61. Pindarum est imitatus. III. xviii. 65. In quibus sit aemulatus Archilochum. III. xviii. 67. Alcaicum carmen non reperit primus; sed ab Alcaeo accepit. III. xv. 82. An quandoque haut recte eum imitetur. Ibid. Cuiusmodi eius sint exordia. III. xiv. 74. Cur dithyrambos vocet audaces. III. xvi. 88. Quid appellet numeros lege solutos. III. xiv. 77. Quid per orbem patulum intellexerit. II. xiii. 60. Horatii in satyris sermo, si metrum solveris, non poeticus est, sed vulgaris. I. viii. 68. Cum in odis sit numerosus, in satyris numeros neglexit. III. ix. 44. Quo nomine in satyris praestet aliis. III. ix. 43. 44. Praeceptum eius de fabulis fingendis. I. ii. 18. Horatius contra Caes. Scaligerum defensus. III. xiv. 74.

Hostilius mimographus. II. xxxiii. 164.

Hugo Grotius. I. iv. 47. I. v. 54. II. xii. 53. II. xxii. III. iii. xix. 100. 101.

Hugolini Martellii opinio de usu vocis dianoi/as2 apud Aristotelem expenditur. III. xvi. 89.

Hygiaenonti quomodo occurrerit Euripides, ob impium accusatus sermonem. I. ii. 20.

Hylas, Pyladis discipulus, Augusti temporibus de artis suae peritiâ cum praeceptore non feliciter satis contendit. II. xxxvii. 102.

Hymenaeus, quale carmen. III. xiii 70.

Hymnum invenit Stesichorus Himeraeus. III. xv. 80. An id nomen hymni conveniat canticis in honorem Sanctorum. III. xiii 68. Hymni rhythmici. I. viii. 73.

Hyporchema qualis hymnus. III. xiii. 64. Eius inventores. Ibid.

Hypotheticum male argumentativum reddi a Donato, vel Euanthio: sed fortasse scripsisse argumentivum. II. xxvi. 133.

I.

IAmbe serva Cererem, cum saxo cuidam maesta insideret, carmine iambico oblectavit. III. xviii. 94.

Iambus unde dictus. III. xviii. 94. Pes est humilis, ac dictioni conveniens; unde et lektiko\s2 Aristoteli vocatur. I. iv. 18. Iambici carminis inventio quam variis tribuatur. III. xviii. 94. 95. 96. Antiquissimus eius usus in conviciando fuit: postea etiam adhibitum in rebus laetis ac iocosis. 95. Iambicum carmen est recentius Homero: qui iccirco Margitem heroico versu scripsit. III. xviii. 94. 95. Etiam iambico usi exegetici: ut Archilochus. III. xviii. 94. Maxime tamen convenit dramati: cuius causa est, quod prope accedat ad orationem pedestrem. II. xxv. 128. 129. Unde etiam, qui prosâ scribunt, saepe in hoc metrum incidunt inviti. I. iv. 18. Iambici in Comoediis cur tanta sit licentia. II, xxv. 130. An in iis et Creticum admittat. Ibid et 131. An item spondeum versu ultimo, ut fiat scazon. 131. In trimetris tragicorum iambus vix habet locum sede quinctâ: sed convenientior est spondeus, vel anapaestus. II. xiv. 78. Iambicum trimetrum quandoque Ithyphallico praemittitur. III. xvii. 92. 93. *iambiko\n, pars tertia certaminis Pythii. III. xiii. 69.

*iambi/zein, pro conviciari. III xviii. 69.

Iason Denoris reprehensus, quod neget, poema esse medium inter comoediam, et tragoediam. II. xxi. 108.

Ibycus, unus e decem principibus Lyricis. III. xv. 81.

Idem quomodo saepius dicant et poetae, et oratores. III. xiv. 74.

Idylliorum vox convenit etiam iis, quae non sunt carmina bucolica. III. viii. 33.

*i(larotragw|di/a. II. xxi. 106. quae et i(larw|di/a. 107. Proximum gravitatis locum obtinet post tragoediam. 107.

Ilias qualis epopoeia. III. v. 19.

Illyrii quo pacto, quieturi, hastam infixerint terrae. I. iii 32.

Imaginatio Poetae, et Oratoris, multum variant, tum quoque, cum idem tractant argumentum. II. xiv. 74.

*i)mai=on a)=|s1ma. III. xii. 60.

Imitatio poetica quid sit, et quomodo imitatio, ac fictio, differant. I. ii. 6. Imitatio kata to\ dunato\n instituenda, et quomodo hic to\ dunato\n intelligi debeat. I. ii. 14. 15. Imitatio veri, ex mente Aristotelis, est duplex; una secundum id, quod est verisimile; altera secundum necessarium. I. ii. 19. Utraque varie fit. Ibid. Imitatio nunc totius est poesios; quomodo poeta etiam imitatur in simplici narratione: nunc certae est poesios; eius videlicet, quâ poeta non ipse loquitur, sed loquentes alios inducit. II. i. 4. Imitationis modus triplex; e)chghmatiko\s2, dialogiko\s2, sive dramatiko\s2, et mikto/s2. II. i. 2. 3. 4. Imitatio epica quomodo fiat. III. i. 4. Imitatio quae fic sermone, perfectior est illâ, quae solius est gestus. II. xxxvi. 173.

Imperativus modus non solum imperat; sed etiam precatur. III. iv. 14.

Inferorum commenta varia nihil habentia verisimile. I. ii. 13.

Inopinata spondeis exprimuntur. III. vii. 24.

Inscriptiones quarum rerum fuerint. III. xix. 98. unâ, duabus, pluribusque vocibus, constabant. III. xix. 98. 99.

Insiliendi utribus lubricis consuetudo in festo Bacchi. II. ii. 9.

Instrumenta duplicia, quibus melos caneretur. III. xii. 61.

Invocatio subicitur propositioni a Latinis; a Graecis praemittitur. III. iv. 13.

Invocatione cur sit opus; eâque et poetae benevolentiam, et operi conciliari auctoritatem. III. iv. 13. Quae numina soleant a poeta Epico invocari. 13. 14 . Invocantur gentilibus poetis numina non initio tantum, sed et in medio. III. iv. 13. 14.

Ioannes Serranus, Platonis interpres, mentem philosophi de tribus poesios generibus parum perspexit. II. i. 3.

Ioan. Ant. Viperanus, corrupto Ciceronis loco, de dithyrambici poematis tractatione apud Latinos, deceptus. III. xvi. 89. Eidem male Polyxenus dicitur, qui est Philoxenus. III. xvi. 90.

Iobacchus, ad Bacchum hymnus. III. xiii. 69.

Ioci, in comicis praecipuum. III. xiv. 75. Ioci Atellanici, et Mimici, plurimum differebant. II. xxxv. 169. Iocandi modus. III. ix. 42. Iocus non est, malignum esse. III. xx. 106.

Ionica harmonia qualis. II. xvi. 84.

*i)/oulos, carminantium cantilena. III. xii. 62.

Iphigenia cur prius patri supplicans, ne mactetur Dianae; mox alacris, et parata ad moriendum, inducta fuerit ab Euripide. I. v. 55.

Isacii Tzetzis versus ex Homero emendatus. III. iii. 8. 9.

Isiaci sacerdotes capitibus erant rasis. II. xxxii. 159.

Isidori lapsus de comicis veteribus, et novis. III. ix. 43.

Ismenias tibicen. III. xi. 59. 60.

Isocrates impias poetarum fabulas perstringit. I. ii. 16.

Iterati versus Homero indicant studium simplicitatis. III. vii. 25.

Ithyphallicum carmen unde dictum. III. xvii. 92. Constabat tribus trochaeis. Ibid. Sed ei praemittebatur Anapaesticum Parthenianum, vel tetrametrum dactylicum, vel iambicum trimetrum. 92. 93. Cum proprie foret in honorem Bacchi; adulatio tamen etiam in hominum honorem transtulit. Ibid. Ithyphallicum dact??? licum tetrametrum quale. 94. Ithyphalli, mimorum genus. II. xxxi. 154. Quales personas induerint; et eorum cinctus. 155.

Iudices poetarum in certaminibus annuis. II. xii. 55.

Iulianus rhetor apud Agellium notatus, quod nescierit, Q. Catuli versus esse expressos e Graecis. III. xx. 108.

Iuliani Desertoris qualis satyra in Caesares. III. ix. 44.

Iulii Scaligeri sententia de materia Poeticae conciliata cum opinione Aristotelis. I. ii. 19. Eidem occurritur, Horatium culpanti. III. xiv. 74. Idem mavult Horatii quasdam odas composuisse, quam regnare. Ibid.

Iuppiter servatus a Titanibus, licet invisis. I. ii. 14.

Iuppiter inducebatur habitu coloris calaici, sive punicei, ad alborem vergentis. II. xvi. 86.

Iuvenalis qualis in satyra. III. ix. 41. 43. 44. 45. Dictio eius minus satyrae conveniens, quam Horatiana. III. ix. 86. Iuvenalis iam olim culpatus, quod vitia reprehendendo illa doceret; eoque in deliciis foret ad vitia proclivibus. III. xx. 107.

Iuvenca, lyrici poetae victoris in certamine praemium. III. xiv. 80.

Iuventius Comicus. II. xxiii. 118.

Iûs fabula. I. ii. 12.

Iustus Vondelius. I. iv. 51.

Iynx amorem conciliat. I. iii. 35. 36. diversa est a motacilla; nec Baccho, sed Veneri sacra. 36.

K.

*k*alli/nikos tibiâ canebatur. III. xii. 63.

*kanhfo/ros in phallicis quis. III. xvii. 92.

*kapria=|n. III. ix. 40.

*katabaukalh/s1eis2, nutricum lactantium cantiunculae. III. xii. 62.

*katakeleus1 mo\s2, pars certaminis Pythii secunda. III. xiii. 69.

*katako/imhs1is2, carmen nuptiale, cum cubitum itur. III. xiii. 70.

*katako/reusis2, quincta pars certaminis Pythii. III. xiii. 69.

*kerau=lai. II. xi. 59.

*kiqarw|doi\, et kiqaristai\, differunt. III. xii. 64.

*kiqaristikh/. III. xii. 64.

*knis1 mo\s2 inter cantica ad tibiam. III. xii. 63.

*komma/tion in choro. II. xvi. 84.

*kommo\s2, quae tragoediae pars. II. xvi. 81.

*ko/rdac Comica saltatio. II. xxviii. 143.

*korufai=os in cantu quis. II. vi. 28.

*krousi/quron genus cantici ad tibiam. III. xii. 63.

*ku/klos, sive orbis, unde Cyclici poetae dicuntur, quos fuerit poetas complexus. II. xiii. 60. 61.

*kw=la, unde mono/kwla, di/kwla, tri/kwla, tetra/kwla. III. xiv. 78.

*kwlo/baqra eadem, ac panika/. II. xix. 103.

*kw=mos inter cantica ad tibiam. III. xii. 63.

*kwmw|dei=n. III. ix. 35.

*kw=fa pro/s1wpa quae. II. iv. 16.

L.

LAberii mimi. II. xxxiii. 162. *la/s1os, vel *la/ssos, *xabri/nou *ermioneu\s2, unus poeta: ex quo Andr. Schottus incautius tres fecit. III. xvi. 87.

Labrinus perperam poetis accensetur a viro erudito. III. xvi. 87.

Lacones bucolici carminis habiti auctores. III. viii. 30.

Laertii interpretes castigati. II. xx. 105.

Lamprocles, dithyrambicus poeta. III. xvi. 87.

Lanx satura. III. ix. 36.

Latia eadem, ac Ops. II. xix. 93.

Latinus mimus. II. xxxiii. 163.

Lauream virgam manu tenebant, qui epos recitarent. III. vii. 27.

Laureolus, ob nefaria crimina, in tragoediâ vivus dilaceratur. II. xiii. 68.

Laurentius Gambara Brixianus. III. viii. 34.

*laurosta/ths2 quis in choro. II. xvi. 82.

Ledae ovum, unde Helena. I. ii. 12.

Lentulus mimus, homo nequam, fabulam fecit de Laureolo, in cruce verâ vere pendente, et vere lacerato ab urso. II. xxxiii. 163.

Lesbium plectrum Horatio, pro Alcaico. III. xv. 81.

Lesches Lesbius, sive Mitylenaeus, minoris auctor Iliadis. I. vii. 61. In quo peccârit. Ibid. Unus e poetis Cyclicis. II. xiii. 60.

Lex Athenis, nequis proponeret carmen infame: quâ desiit comoedia vetus. II. xxvii. 138. Ac lex ea placuit etiam Romanis. Ibid. An Romanis lex ulla, quae satura diceretur. III. x. 47.

Liberalium festo cantoribus novum vinum dabatur. II. xi. 45.

Lilius Gyraldus male censet hilarotragoediam esse inventum Latinorum. II. xxi. 106.

Literas pene singulas expendit poeta; quia aliae his, aliae aliis rebus exprimendis inserviant. I. viii. 72.

Livius Andronicus primus apud Latinos fabulam dedit, et quando id factum. II. ii. 11, et II. xxiii. 116, et II. xxviii. 143, et III. ix. 38. Quare dramatis suis adhibuerit puerum, qui tibicini praecineret. II. xxviii 143. Ante Ennium Epico usus carmine. III. iii. 9.

Longolius qualis visus Constantino

Lascari. I. i. 2.

Lucanus an poeta dici mereatur. I. i. 5. Declamator, et historicus, potius est, quam poeta mythicus. III. iv. 13. Lucanus laudatus, quod, etsi sit historicus poeta, tamen unam primario actionem sibi proponat. I. vii. 62. Idem adversus Caesarem Scaligerum defensus, quod poema suum Pharsaliam inscripserit. Ibid. At falsus Lucanus, cum ad Ariminum pluribus a Caesare legionibus pugnatum ait. I. iii. 28. Idem in episodiis, et digressionibus, crebro peccat, dum, ostentationis ergo, aliena saepe arcessit. I. iv. 41. Lucani in proponendo tumor. III. iv. 12. Eiusdem error de umbra in Arabia eunte dextrorsum. I. iii. 34. Item de Timavi fonte ad fontem Aponum. I. iii. 30.

Lucianus in dialogis vere satyricus. III. ix. 41.

Lucilius novae satyrae inventor. III. ix. 40.

Lucius Pomponius Secundus, poeta tragicus. II. xxxv. 171.

L. Pomponius Bononiensis, Atellanarum scriptor. II. xxxv. 171.

L. Acilius, Archimimus dictus. II. xxxiii. 164.

Lucretiani numeri duriores. I. viii. 75.

Ludis inescatus populus non cogitat de rebus novis. II. xxxviii. 183.

Ludi scenici, ad avertendam pestilentiam, quando instituti. III. ix. 37. Ludi hi Baccho sacri. II. xxxix. 190.

Ludi Circenses sacri Neptuno. II. xxxix. 190. 191.

Ludicra ars, pro histrionia. II. xxxvi. 174.

Ludii iidem, ac o)rxhstai\, et unde ludiorum nomen. II. xxviii. 144. et II. xxxvi. 174.

Luisinus memoriâ de Telepho lapsus. II. xiii. 64.

Lullus Balearis deceptus eo, quod Ovidium semper putat pentametrum disyllabo terminare. III. xi. 58.

Lycambes ab Archilocho ad laqueum adactus. III. xviii. 96.

Lydia tibia. III. xii. 63. Lydia harmonia quo ab aliis differat. II. xvi. 84. Qualis item Hypolydia. Ibid. Lydii modi cur elegiis apti. III. xi. 59.

Lydiastae qui. III. viii. 29.

*lu/h Diana, quasi solutrix malorum. III. viii. 29. 30. 31.

Lyrae inventor, Mercurius. III. xii. 64. Lyra magis idonea laetis; ut tibia tristibus. III. xii. 61. Lyrae an conveniat epicum carmen. III. xiii. 72. 76.

Lyrici poetae unde dicti. III. xii. 61. Quibus, praeter lyram, instrumentis cantârint melos. Ibid. Lyrici carminis inventores, et principes. III. xv. 80. Lyricae venustatis duces. III. xiv. 78. Unde ea resultet venustas. III. xiv. 76. Lyrici poetae principes decem apud Graecos. III. xv. 80. Lyricae iis poetriae novem. III. xv. 83. Lyrici Latini. III. xv. 84. Lyrici carminis materies, et argumentum. III. xiii. 65, et xiv. 73. 74. Eâdem odâ varium tractat argumentum. 74. Lyrici unde exordium petant. III. xiv. 74. Lyrico carmini quae metrorum conveniant genera. III. xiv. 78. Hoc carmen ad mensas aptum. III. xiii. 73. et III. xvi. 83. Lyricorum sententiae quales. III. xiv. 76. quales item numeri. 77. Eorum oblectatio in rebus, et dictione. III. xiv. 76. numeris. 77. cantu. 79. Lyricorum licentia in numeris, et syllabis porrigendis. III. xiv. 77.

*lurw|doi/. III. xii. 62.

Lysidis Pythagorici aurea carmina. III. xiii. 72.

Lysiodi, et magodi, vestitu differebant. II. xxxi. 156. Priores unde dicti. 157.

*lu=qi ra(/mma, parturienti Iovis femori acclamatum a Nymphis. III. xvi. 85.

*lutie/rs1hs2, messorum canticum. III. xii. 62.

*lutiko\i Grammatici qui dicerentur. II. xxxi. 154.

M.

MAcer in Iliade non unam videtur actionem inprimis sibi describendam proposuisse; sed omnia ad Troiam gesta. I. vii. 61. 62.

Machinae usus est ad solutionem fabulae, ubi poeta se aliter extricare non possit. I. iv. 44, et II. xv. 80. Utimur eâ, vel ut referantur res praeteritae, sed ignotae: vel ut praedicantur, aut mandentur futura. I. iv. 45, et II. xv. 80.

Machnes poeta perperam dicitur, qui est Magnes. II. xxvii. 136.

Magnes, Comicus antiquissimus. II. xxiii. 115.

Magnitudo cuiusmodi in poemate requiratur. I. x. 79. 80.

Magodia unde, et cur, sic dicatur. II. xxxi. 150. Ea est lascivior, quam comoedia. II. xxi. 107.

Maeson Megarensis, personae cuiusdam generis a se denominatae inventor. II. x. 40.

*makro\n in choro quid dixerint. II. xvi. 84.

M. Acuticus Comicus. II. xxiii. 118.

M. Aurelii Olympii Nemesiani bucolica. III. viii. 34.

M. Marullus mimus, M. Antonini philosophi temporibus in pretio erat. II. xxxiii. 164.

Margites an ab Homero scriptus, iam olim dubitatum fuit: et unde id nomen huic datum poemati. II. ii. 11, et II. xxiii. 114.

Maro contra historiam peccat saepius. I. iii. 26. 27. Cur illa de se addiderit propositioni Aeneidos, quae Varius, et Tucca, auferre maluerunt. 12. 13. Vide cetera in Virgilius.

Marotus Gallus a Lullo Hispano in epigrammatis laudatus. III. ix. 45.

Mars ab Oto, et Ephialte, vinculis constrictus. I. ii. 14. 16. Martis habitus coloris ignei, sive flammei. II. xvi. 86.

Martialis dum vitia reprehendit, eadem docet; eoque nocet. III. xx. 107. Martialis cur fictis nominibus perstringeret, non aperte, ut fecerat Catullus. III. xx. 105. 106. Cur acumina magis sectetur, quam Catullus. III. xx. 108. Martialis error, cum noctuas censet non videre mane. I. iii. 34. Martialis locus illustratus. III. xix. 102. 103.

Martianus Capella cur operi suo nomen satyrici, vel saturae, dederit. III. x. 48.

Massilienses quare mimos non admiserint. II. xxxiv. 165.

C. Mattius, iamborum Hipponacteorum poeta. II. xxxiii.

Maurerii de Stat. Papinii loco coniectura. III. xiii. 73.

Medea hircum vetulum coquendo reduxit ad iuveniles annos. I. ii. 13.

Medici, et chirurgi, prius iidem fuere, qui muneribus postea distincti. II. ix. 35.

Megara Siciliae quando condita. I. iii. 26.

Melanippides dithyrambicus, in quo desiit mos poetarum conducendi tibicines. II. ix. 35.

Meliboeus, w(=| me/lei tw= bow=n. III. viii. 31.

Melici poetae unde dicti. III. xii. 60. 61.

Melicorum poematiorum genera quatuor. III. xiii. 67. et seqq. Vide cetera in Lyrici.

*melw|do\s2, pros1w|do\s2, kiqarwdo\s2, synonyma. III. xii. 64.

Melodia, et apparatus, cur ab Aristotele requir antur in dramate; cum ea non ad poetam, sed histrionem pertineant. II. iv. 15. Melodia non est artis poeticae pars, sed extra artem ad Musicum pertinet. II. ix. 35.

*me/los cur pro carmine ponatur, cum proprie membrum signet. III. xii. 61. Melos ex tribus constat; sermone, harmoniâ, et rhythmo, seu numero. II. i. 1.

Menander princeps novae comoediae poeta. II. xxvii. 140. Quid responderit mirantibus, necdum absolvisse eum fabulam, quamvis instarent Dionysia, quibus agi illam oporteret. II. iv. 15. Non tam Attice est locutus, quam Aristophanes. II. xxv. 126. Eius tamen dictio Aristophanicae praelata a Plutarcho. II. xxvii. 141.

Mendacia sunt pulchra, quae docent sapere. I. ii. 9.

Menelaus unicam, an duas habuerit filias. I. iii 25.

Menippus Cynicus, unde Varro saturis suis Menippearum nomen dedit. III. x. 48.

Metrum est rhythmi proles, iuxta Suidam. II. i. 2. Quo pacto differat a rhythmo. I. viii. 73. Posterius est rhythmo, et spiritu poetico. 74. Eius necessitas. Ibid. Quod metrum in comoedia optimum. II. xxv. 130. Metriratione an poetae possint dividi. II. i. 5.

Meretrici in comoediis quare vestitus sit datus luteus. II. xxviii. 147.

Midas num inventor elegiae. III. xi. 50.

Mimi, et pantomimi, unde dicti. II. xxvi. 135, et II. xxix. 149. Mimi in locum chori fuere inducti. II. xxvii. 134. Ita facti sunt pars fabulae: sed postea per se constituerunt poema. II. xxvii. 135, et II. xxix. 149. Mimi e dramatis perperam exclusi. II. xxix. 149. Mimi nomine tum drama, tum actor significatur. Ibid. Mimorum definitio. II. xxix. 149. Eorum finis, et materies. 150. 151. Item inventores. II. xxxiii. 160. Mimorum varia genera apud Graecos. II. xxxi. 154. Latinorum mimi unde planipedes sint vocati. II. xxxii. 157. Mimi planipedes reciniati. II. XXXII. 158. Iidem centunculis induti. 159, et II. xxxvi. 177. Pudorem non morabantur, dum cierent risum. II. xxix. 150. Maiort ex parte referebant stuprorum actus. II. xxxiv. 165. Obscenis et verbis, et gestibus, gaudebant. II. xxx. 151. 152. Eoque Oratori non conveniebant. Ibid. Imo Plutarchus propterea etiam negat locum iis dandum in convivio. 153. Quantum damni dederint Reip. II. xxxiv. 164. A doctoribus Ecclesiae passim perstringuntur. 165.

Mimnermus elegiae princeps. I. xi. 50. 51. 52. Aetas eius. 51.

Minerva se hirundine occultans. I. ii. 14.

Minio literae in marmore sepulcrali tingebantur. III. xxi. 117.

Minoi, nonnisi affusâ aquâ ferventi, potuit vita eripi. I. ii. 13.

Mityi statua Argis casu eum necavit, a quo Mitys erat interemptus. I. iv. 47, II. xiii. 65.

*micobo/as2 de Aeschylo. III. xvi. 88.

M. M. C. quid significârit. II. xxviii. 145.

Mnemosynae, pro Musis, Ausonio. III. xv. 82, in margine.

Modi coniugationum Grammatici a praecipuo sui usu nomen sumunt. III. iv. 14.

Modi harmoniae musicae a quibus inventi. III. xvi. 90. Modi tibiarum in cantico interdum mutabantur, cum agerentur comoediae. II. xxviii. 145. 146. Modos facientis nomen praemittebatur fabulae. II. xxviii. 146. Modus cantûs, fabulam praecedens, exercitatis in eiusmodire indicio erat, quae fabula esset agenda. II. ix. 37. 38.

Modulatio, fabulae condimentum. II. ix. 36. Partim in cantico, partim in choro, locum habuit. Ibid. In illo pythaules, in hoc choraules, canebat. Ibid.

*moirw\, una e novem lyricis poetriis. III. xv. 83.

Mollicies praecipuum in elegiis. III. xiv. 75.

*mono/strofon carmen quod. III. xiv. 79.

Menalippen nil mirum sic apud Euripidem philosophari, cum instituta fuerit a Neptuno. I. v. 54.

*monw/|dion quid. II. ix. 36.

Monosyllaba in fine hexametri, ad repraesentandam celeritatem, et gignendam acrimoniam. III. vii. 25.

Monumentarii kerau=lai, e)gkerau=lai. III. xi. 59.

Mopsus cur bucolico carmine celebratus. III. viii. 30.

Morata oratio quae. I. v. 51. Moratae orationi, enthymematis, et argumento sacro, non convenit magnus verborum splendor. I. viii. 71.

Morphus pantomimus, M. Antonini Caesaris tempore celebris. II. xxxviii. 185.

Morte datus, pro morti, antique. III. xxi. 113, in margine.

Mos Aristoteli definitur. I. v. 52. Mores ex sermone, vel actu aliquo, cognoscuntur. I. ii. 7. Mores convenientes cuique tribuendi. I. v. 53. Mores sunt duorum generum. I. v. 51. Morum index, partim sermo est, partim actio. I. v. 51. Morum mutatio quando locum inveniat. I. v. 56. Ab Euripide in Creonte adhibita. Ibid.

Moschus poeta Theocrito prior. III. viii. 30. Eius Latini interpretes. III. viii. 34.

*moqwn, inter cantica ad tibiam. III. xii. 63.

Motus, et saltatio, suavitatem lyricorum auget. III. xiv. 79.

Mullus, vel Mylus Comicus. II. xxiii. 115.

Mummius Attellanicam artem resuscitavit. II. xxxv. 171.

Mureti dictio non satis assurgit in suo Iulio Caesare. II. xiv. 72.

Musarum singulae unde nomen fuerint consecutae. I. viii. 75.

Musica Aristoteli sub Poetica comprehenditur: unde et auletice ei, citharistice, et saltatoria, partes sunt poesios. II. i. 5. Musica instrumenta, vel e)/mpneusta, vel e)/ntata, vel krousta/. III. xii. 61. Musicae harmoniae modos qui invenerint. III. xvi. 90. Musica muta, de arte pantomimorum. II. xxxvi. 175.

Myro, vel Maero, inter novem lyricas. III. xv. 83. Eius patria. Ibid.

Myro, signorum ex aere artifex. III. xv. 83.

Myrtis, inter novem lyricas. III. xv. 83. Patria Anthedon, et discipulus Pindarus. Ibid.

Mythicus, vel Mithaecus, pantomimus, Neronis, et Vespasiani temporibus claruit. II. xxxviii. 184.

N.

NArrari, non oculo subici debere, nimis atrocia, vel foeda: narranda autem vel ab eo, qui facinus patravit; vel qui, cum fieret, vidit. II. xiii. 66. 67.

Narratio cuiusmodi poetae epici. II. v. 15. Narrationis epicae virtutes tres. III. vi. 20.

Nautae eclogis inducti. III. viii. 31.

Nazianzenus, sive Apollinaris potius, an tragoediam suam de Christo Patiente recte inscripserit. II. viii. 34. Eo in hac tragoedia peccat, quod comicâ utatur dictione. II. xiv. 72.

Nemesiani, et Calpurnii versus duo, iidem. III. viii. 34.

Neoptolemus cur cum diademate induceretur. II. xvi. 86.

Nicandri scholiastes emendatus in nomine Callini. III. xi 51.

Nicocharis Atheniensis, pocta Comicus, exprimebat viles. II. i. 3.

Nicolaus Brissaeus Montivillarius. III. xi. 51.

Nicolaus Loensis refellitur. II. xxxv. 169.

Nicolaus Sudorius, Pindari interpres. III. iv. 13.

*ni/ptra Homeri. III. v. 18.

Noctuae cur mane, et vesperi, melius videant. I. iii. 34.

Nomen fabulae oportet convenire. II. xxvii. 142. Nomen dramati a quatuor rebus indi. II. viii. 33.

Nomina personarum in fabulis unde petenda. II. iv. 16.

Nomius Apollo unde dictus. III. viii. 28.

*no/mos a)ulhtiko/s2. III. xii. 63.

*no/mous2 invênit Chrysothemis; auxere alii; perfecit Timotheus Milesius. III. xv. 80, et imprimis III. xiii. 69. Nomus quibus differat a dithyrambo. III. xvi. 91. Nomos, et paean, quomodo differant. III. xiii. 69. Nomorum poesis gravitate cessit Dithyrambicae, et Tragoediae; contra quam visum Robortelio. II. i. 2.

Nonni dictio saepe diqurambw\dhs2. III. xvi. 89. Atque unde hoc sit. Ibid.

Nossis, inter novem lyricas. III. xv. 83.

Novius, vide Quinctus.

Numerus rhythmum, ac metrum, comprehendit. I. viii. 73. Numeri metri epici. III. xxi. 113. Numeri innumeri qui dicantur. III. xxi. 113.

Numina quae a gentilibus poetis invocantur. II. iv. 13. 14.

O.

OBscena quâ mente in tragoediis fuisse dicantur. II. xix. 98.

Obscuritas, sive to\ ai)nigmatw=des2, orationi adfert magnificentiam. I. viii. 68.

Octavia, quae Senecae esse putatur, tragoediarum locum tenet postremum. II. xiv. 76.

Oculis quae subici non debeant, sed solum referri. II. xiii. 66. 67.

w)|dh\, carmen. III. xii. 61.

Oda prima Horatii, carmen sta/simon. III. xiv. 79. Odarum divisio. Ibid. Odis antapodoticis inest quaedam dramatis species. III. xv. 84.

*o)dontis1 mo\s2 quale canticum. III. xiii. 69.

Odyssea, qualis epopoeia. III. v. 19. Odysseae dispositio. I. vii. 63. 64. Odyssea falso creditur esse comoediae imago. II. ii. 11.

Officium poetae ex Lactantio. III. v. 16.

Olympiodori de Platonis dictione iudicium. I. viii. 69.

Olympus Musicus. III. xi. 59.

Onagris caret Italia; deque eo Maronis error. I. iii. 34.

Opiliones, bubulcis proximi in honore. III. viii. 28.

Oppianierror, equum existimantis velociorem equâ. I. iii. 35. Item in eo, quod putarit arcus esse eburnos. Ibid.

*o)/yis2 in dramate quid. II. x. 39.

Oratoria facultas, post Augusti aevum, affectatione acuminis, et sententiarum, paullatim degeneravit. III. xx. 108.

Orbis vilis quis Horatio dicatur. III. v. 19.

Orchestra qualis, et eius usus. II. x. 40.

Ordinis quantopere ratio habenda sit poetae. I. vii. 59. Alius ordo poetae, quam historico. 60. Poeta enim ea tantum iungit, quae eundem spectant finem. Ibid. Poeta saepe incipit a mediis. 63.

Ordine verborum multum consulitur venustati. I. viii. 74.

Orestes unde agnoverit Iphigeniam, et Electram; et unde ab iis agnitus. I. iv. 49. 50. Unde se Laii esse filium cognôrit. 50. Festum Dianae instituit in Sicilia. III. viii. 30.

*o)/rganakrousta/. III. xii. 61.

Ornatui verborum quando inprimis

studendum. I. viii. 70. Ubi idem vix habeat locum. 71.

Orpheus pro numero dierum, quos annus habere credebatur, trecentos et sexaginta deos introduxit, secundum Iustinum Martyrem. I. ii. 18. Idem lyrici carminis inventor. III. xv. 80.

*o(/rphc quid sit. I. iii. 25.

Osca lingua an discrepet a Latinâ. II. xxxv. 166. 167.

Osci ludi unde dicti. II. xxxv. 166.

*w)xoforika\ cuiusmodi. III. iii. 71.

*ou)de\n pro\s2 *dio/nus1on, proverbium, unde originem ceperit. II. xix. 95.

Ovidius elegiae princeps. III. xi. 53. Tragoediâ Medeâ multum laudis meruit. II. xiv. 76. Metamorphosi suâ non ad unam actionem revocat cuncta, sed ad varias actiones: ac grande poetae artificium in fabulis connectendis. III. v. 19. Ovidius de Athenis, et Thebis loquitur, quales suâ erant aetate, oblitus se Pythagoram inducere loquentem. I. iii. 23. Eiusdem error de novi consulatus exordio. I. iii. 27. Alius de Antilocho ab Hectore devicto. Ibid. Deque Romulo dante equum publicum. 28. In quo delinquat eius dictio. II. xiv. 75. Non semper, quod Lullus putavit, disyllabo claudit pentametrum. III. xi. 58.

P.

PAcuvius, et Attius, in tragicis poetis ceteros exsuperant. II. xiv. 75. Eorum Pacuvius doctior. 76. Pacuvius non Ennii filiâ, ut est apud B. Hieronymum; sed eius sorore, natus fuit. II. x. 47. Pacuvii epitaphium emendatum. III. xxi. 113. 114.

Paean, hymnus in Apollinem. III. xiii. 68. Eius abusus. 69.

*pai/gnia, mimi breviores. II. xxx. 153.

Palamedes ridiculorum inventor creditur. II. xxxiii. 160.

Palla tragica Aeschyli est inventum. II. xvi. 86.

Palliatis fabulis unde nomen: ac crepidatas videri easdem. II. vii. 30.

Pandectes cur Stoicis adverbium dicatur. III. x. 47.

Panica quid, et unde iis nomen. II. xix. 103.

Pantaleo planus. II. xxx. 152.

Pantomimis an, et ubi, in arte Poeticâ sit locus. II. xxxvi. 172, 173. Vocabuli etymon. Ibid. et 174. Vox pantomi/mou est e magna Graecia. 174. panto/mimos2 aliter o)rxhsth\s2 vocatus, et xeirono/mos2. 175. item II. xxviii. 144. Nempe quia manibus verba expediret: unde et dictae eius xei=res2 pa/mfwnoi. 174. 175. Non actiones modo expressit; sed etiam mores, et affectus. 175. 176. Etsi ars eius per se consisteret; plurimum tamen adhibebat cantorem, vel tibicinem. 176. 177. Veste convenienti repraesentabat personas. 177. Pantomimorum initia, progressus, et perfectio. II. xxxvii. 178. 179. Veteres, novique pantomimi, inter se discrepant. Ibid. Novi quando coeperint. 178. et II. xxviii. 144. Qui post Augusti tempora. II. xxxviii. 183. Pantomimi, etiam desitis imperatoribus Romanis, Romae, atque in Italia, obtinebant. II. xxxviii. 186. Domus eorum ab Equitibus, ac ipsis Senatoribus, frequentatae. Matronae etiam gaudebant iis latus claudere. II. xxxix. 186. Quae damna dederint Reip. 187. A Tiberio Româ eiecti. Ibid. Neronis tempore eorum fautores in carcerem coniecti. Ibid. Traianus ab iis in scena noluit laudari. 188. Pantomimi quantopere damnati a veteribus Christianis. II. xxxix. 188. 189. Artem eorum referebant ad Satanae pompam. 189.

Papinius quantâ saepius festinatione suas scripserit silvas. III. xxii. 118. In

silvis obtinet principatum. 118.

Papinii lapsus Livium Patavinum vocantis Timavi alumnum. I. iii. 30. Papinii verbis lux. III. xi. 59. Papinii in proponendo tumor. III iv. 12.

*papposi/lhnos, avus Sileni, et quomodo effingeretur. II. xix. 96. 97.

*para/basis2 in choro proprie quae dicta. II. xvi. 84. *paraba/s1eis2 chori septem, et quod cuiusque nomen. II. xvi. 83. *para/basis2 chori, licet prologi munia impleat, non tamen initio ponitur; sed medio. II. xxvi. 132. 133. *para/basis2 vere totus chori transitus dicebatur. 134. Quâ occasione pro choro successerint parekba/s1eis2. II. xxvii. 139.

parabolh\ pro eo, quod Hebraeis maschal. I. viii. 68.

Parasiti habitus niger, vel pullus. II. xxviii. 147.

parasta/ths2 in choro quis. II. vi. 28.

*para/tropon quid. I. viii. 68.

Parii iambi Horatio dicuntur ab auctore, Archilocho Pario. III. xviii. 96.

Paris pantomimus, Neronis tempore celebris. II. xxxviii. 184. Cur occisus a Nerone. Ibid. Quare Tranquillo vocetur histrio. II. xxxvi. 175.

*pa/rodos in choro quid. II. xvi. 80.

Partes primas, secundas, tertias, quis agere in fabula dicatur. II. viii. 33.

Parthenia quale melos. III. xiii. 71.

Pascasius Grosippus, sive Gaspar Scoppius, corrupto videtur Festi loco deceptus. III. iii. 9.

Pasiphaes commistio cum Tauro, et Tyro fluvio. I. ii. 12.

Pastorale carmen, et origo eius. III. viii. 28.

Patria variorum poetarum, et aliorum, e Martiale. III. xix. 103.

Patroclus, an Achilles, senior fuerit, dissentiunt poetae. I. ii. 8.

Paulae epitaphium, eius sepulcro, B. Hieronymi curâ, insculptum. III. xxi. 114.

Paulli Manutii opinio de Ciceronis in epistolis loco refellitur. III. xx. 105.

Paullus Benius Eugubinus culpatur, quod drama metri expers praeferat ei, quod metrum observat. II. iv. 17. 18.

Pausanias emendatus in voce Callini. III. xi. 51.

Pauson pictor deteriores imitabatur; Polygnotus meliores; Dionysius similes. I. iv. 52.

Pedo Albinovanus, elegiographus. III. xi. 55.

*pei=ra, certaminis Pythii pars prima. III. xiii. 69.

Pelopennesii, vel Siculi, invenere carmen bucolicum. III. viii. 30.

Penelope impudica. I. ii. 8.

Pentametri auctor Callinous. III. xi. 51. Pentametrum quot syllabarum vocabulis terminetur. III xi. 57. 58. Pentametri usus est apud Theocritum in bucolico. III. viii. 33. Poematia ex continuis pentametris. III. xiv. 78.

Penthemimeris dure in pentametro negligitur. III. xi. 56. 57.

Per saturam; id est, collectim, sive raptim. III. x. 47.

Peregrinationes Deorum. III. xiii. 72.

Periodorum inaequalitas quid praestet in epopoeiâ. III. vii. 22.

Peripateticorum de Diis sententia. I. ii. 15.

*peripe/teia, ac lu)sis2, cur maxime nobis curae esse debeant. II. xviii. 89. peripe/teia Iliadis, et Odysseae. III. iv. 19. *peripetei/as2 in Sophoclis, et Senecae Oedipo, exemplum. I. iv. 46. Adhaec in Euripidis Iphigenia in Tauris. Ibid. Item in aliis aliquot fabulis. Ibid. Quantopere peripe/teia delectet. 46. Cuiusmodi peripe/teia vere id nomen mereatur. 47. Quando optima sit. Ibid.

Persius qualis in satyra. III. ix. 41, 42, 43, 44. Idem adversus Antonium Lullum defensus. III. ix. 43. Eius

dictio grandior, quam satyrae conveniat: eâque parte Horatio cedit. III. ix. 44.

Personae gravitas, auctoritas, maiestas, in epico, uti et tragico carmine, exprimitur spondeis. III. vii. 14. Personarum in dramatis divisio. II. iv. 16. Persona prologi interdum est extra fabulam; interdum ad eam pertinet. II. xxvi. 133. Personae plurimum tres solum colloquuntur in scena; ac magis hoc observat Terentius, quam Plautus. II. v. 22. Sunt plures in fabulis palliatis, quam togatis. II. v. 21. Personae in dramate non saepius exire debent, quam quinquies; secundum Donatum: qui a Caesare Scaligero ob hanc sententiam culpatur; sed iniuriâ. II. v. 20. Aliquando autem semel tantum exire. II. v. 23. Ac in tragoedia saepius exire, quam comoediâ. Ibid. Personarum nomina ex historia accipit tragicus; sed fingit ea comicus. II. xiii. 63. Personis Comicis qualia nomina imponenda. II. iv. 16. Illarum habitus in Comoediis varius erat pro aetate, fortunis, et vitae genere. II. xxviii. 146. 147.

Personarum ante usum fecibus ora perlinebant, et eius causa. II. xi. 45. Personas reperit Aeschylus. II. xii. 50. 51. Personati qui drama egerint primi. II. x. 40. 41. Personati pro Atellanis, et causa eius nominis. II. xxxv. 170.

Petri Meneni error de tonitru in scena solito excitari. II. x. 42.

Petri Scriverii in Sidonio Apollinari emendatio. III. xxii. 118. 119.

Petronii iudicium de discrimine historici, et poetae. I. i. 5. Eiusdem locus expensus. III. xiv. 76.

Phabaton pantomimus. II. xxxviii. 185.

Phacelis, sive Phacelina Diana, ab Oreste e Scythiâ in Siciliam delata. III. viii. 29. 30.

Phaliscus lyricus. III. xv. 84.

Phallicum carmen in quibus conveniat cum dithyrambico. III. xvii. 92. unde nomen. Ibid.

Phallophori in phallicis. II. xxxi. 154. et III. xvii. 92. Quomodo processerint in scenam, et ut obvium quemque irriserint. II. xxxi. 155, et 156.

*fallo\s2, s1ku/tinon ai)doi=on, non s1u/kinon. III. xvii. 92.

Phanothea habita epici carminis auctor. III. iii. 7.

Pharsaliae nomine an recte poema suum de bello Civili Lucanus inscripserit. I. vii. 62.

Phaliscum carmen ithyphallico praemitti solitum. III. xvii. 93.

Phemonoe, prophetis Apollinis, credita esse carminis epici auctor, et quando vixerit. III. iii. 7. 8.

Phiala ab Homero Apollini dicata cum inscriptione. III. xix. 99.

Philemon, novae comoediae poeta. II. xxvii. 140.

Philetas Cous, unus ex quatuor illis, qui apud Graecos elegiae forent principes; et quando claruerit. III. xi. 51, et 52. Nec poeta solum, sed etiam Criticus fuit. Ibid.

Philippus rex, Amyntae filius, quam ridiculorum fuerit amans. II. xxx. 153.

Philippides, novae comoediae poeta. II. xxvii. 140.

Philiscus, et Stephanus, praecipui comoediae mediae scriptores. II. xxvii. 140.

Philistionis aetas, patria, et quae scripserit. II. xxxiii. 162. 163.

Philosophiae prima pars, Physica, Pherecydem, Pythagoram, etc. altera, h. e. Ethice, Socratem; tertia, Dialectica, Platonem, vel Zenonem, habuit auctorem. II. xii. 52, 53.

Philoxenus Cytherius poeta lyricus, ac dithyrambicus, quo parente, et ubi natus. III. xvi. 86. Cum dithyrambos canere Doriis modis vellet; nihil

profecit. 90. A rege Dionysio, quem in Cyclope suo deriserat, est interemptus. II. xix. 97.

flu/akes2. II. xxxi. 154. 155.

Phorcides anus tres unius oculi usu, quem commutarent, vitam transigentes. I. ii. 13.

Phormioni Terentianae unde nomen. II. viii. 33.

Phormis, seu Phormus, comicus Siculus, Epicharmi aequalis. II. xxiii. 115.

Phrygia harmonia qualis. II. xvi. 84.

Phrynes Mitylenaeus septem chordas induxit ad nomorum cantionem perficiendam. III. xiii. 69.

Phrynichus Tragoediam post Thespidem excoluit. II. xii 48.

Pictura quando, et a quibus, inventa sit. I. iii. 31. Picturae in scenis Romanorum variae. II. x. 42.

Pictorum triplex genus in Pausone, Dionysio, et Polygnoto, repraesentatur. I. v. 52.

Pindarus Thebanus u(po/rxhsin invênit. III. xv. 80. Discipulus Myrtidos poetriae fuit. III. xv. 83. Idem decem lyricorum facile princeps. III. xv. 81. Quam varia sit idylliis complexus. III. xiii. 72, 76. Multa scripsit, quae periere. III. xiii. 73. Numeri eius non sunt exleges: deque iis Horatii verba exponuntur. III. xiv. 77. Quaedam eius verba tumidiora, quam ut tragico conveniant argumento. II. xiv. 75. Dithyrambi illius quales. III. xvi. 88. Pindari, et Horatii, in exordiis differentia. III. xiv. 74. Pindari, et aliorum error, cervae tribuentium cornua. I. iii. 33.

Pinedareprehensus, quod non satis magnifice senserit de satyricâ poesi. III. ix. 40.

Pisander, a nuptiis Iovis, et Iunonis, exorsus, fabulas omnes, atque historias, ad suam usque aetatem connexuit: eumque exscripsit Mara in II Aen. I. vii. 62.

Piscatores, eclogis inducti. III. viii. 31.

Piseus Thyrrhenus rostra navium aerata, et tubas aeneas, primus reperit. I. iii. 30

Pithaulae, et choraulae discrimen. II. xxviii. 144.

Pittaci aetas; qui unus e septem Graeciae sapientibus fuit. III. xv. 82.

Planipedes, et mimi, differunt. II. xxxii. 157. Planipedia unde sic appellata. 157, 158.

Plato, velpotius Zeno, invenisse creditur Dialecticam. II. xii. 53.

Plato Remp. non cuiusmodiest, sed qualem esse oporteat, describit. I. v. 56. Cur poetas in suam non recipiat Remp. I. ii. 16, et I. v. 53. et I. ii. 16. Merito culpatur, quod usque adeo sit consectatus dictionis magnificentiam: I. viii. 69. Magis poetice scribit Comicis. Ibid. Nec tamen invidiae tribuendum, quod Homerum ex sua eiciat Rep. Ibid. Homerum studiosissime imitatus est. II. xiv. 75. Iudicium eius de sermone poetico. I. viii. 68. Platonis, ac Democriti dictio magis ad poema accedit, quam illa Comicorum. II. xxv. 127. Platonis dictio prope dithyrambica: quod vitii hausit a sui aevi sophistis. III. xvi. 88, 89.

Plato Comicus, princeps mediae Comoediae poeta. II. xxvii. 140.

Plaudere, actâ fabulâ, nunc cantor, nunc alius, iubebat. II. xxvii. 135.

Plautus verborum Latinorum eligentissimus. II. xxiii. 117. Idem et argumentorum, et dictionis varietate, exsuperat Terentium. II. xxv. 128. Quare iocos saepe frigidos, et obscenos, protulerit. II. xxiv. 125. Multa e Graeco in Latinum transtulit. II. vii. 30. Etiam plures, quam quatuor, inducit in scena loquentes: in quo accuratior est Terentius. II. v. 22. In affectibus peccat. II. xxiv. 123. Perperam inducit Sosiam, et

Mercurium, nato necdum Hercule, per Herculem iurantes. I. iii. 30. In Pseudolo, errore, pro Aesone posuit Peliam. I. iii. 26. Eius in Captivis peccatum. I. iii. 223. Eiusdem error geographicus in Curculione. I. iii. 29. 30. Item spissus error in o)ikonomi/a| Amphitryonis. II. iii. 13. Eius Asinaria fabula est simplex, non implicita. I. viii. 76. Miles illius Gloriosus est venustior ob peripe/teian. I. viii. 77. Amphitryo eiusdem quare tragicocomoedia vocetur. II. xxiv. 124. Plauti epitaphium expensum. III. xxi. 113. Plauti Querulus. II. iv. 17, 18.

Plinii erratum, quo poetriam Myro, et Myronem, artificem signorum ex aere, non distinxit. III. xv. 83.

Plotius Grammaticus semel, iterumque, emendatus. II. xxxv. 171.

Plotino cantica ei)s2 tou\s2 r(uqmou\s2, kai\ ta\ a)|do/mena, dividuntur: et quid utroque signârit. I. i. 2.

Pluto ab Hercule vulneratus.

*podoktu/poi, et poduyo/foi. II. xxxvii. 181.

Poemata antiqua omnium disciplinarum semina continent. I. i. 2, 3. Poema condere, et vitas scribere, in quo differant. I. vii. 60. Poemata ab illustrioribus initiis profluere debent. I. vii. 65. et exitu inopinato finiri. Ibid. Quomodo poema reddatur pulchrum. I. x. 79. Poematum tria genera a Platone constituta, dihghmatiko\n di) a)paggeli/an, dihghmatiko\n dia\ mimh/s1ews2, kai\ di) a)mfote/rwn. II. i. 3. q.

Poena Romae decreta infamis libelli auctoribus. II. xxvii. 138.

Poeseos definitio, iuxta Posidonium. I. viii. 67. Poeseos initia. II. ii. 10. Poesis triplex: una solo utitur sermone, vel solo rhythmo: altera rhythmo, et et harmoniâ: tertia et sermone, et harmoniâ, et rhythmo. II. i. 2. Poesis duplex antiquis enata temporibus, ex eo, quod duplici de causa festis diebus convenirent, ad cultum Deorum, et animorum hilaritatem. II. ii. 7, 8. Poesis cur picturae comparata. I. ii. 6, 7. Poesis scenica unde enata sit. II. ii. 8. Poesios partes trifariam differunt: re, quâ imitamur; re, quam imitamur; et modo, quo imitamur. II. i. 1.

Poetae opus est omnium doctrinarum vel notitiâ, vel saltem gustu. I. i. 4. Nec tamen est omniscius: et fere, quae scit, aliunde didicit: solum a se habet fabulam, numerum, et spiritum, quo animat dictionem: eoque non philosophiam docet, ut poeta, sed ut philosophus; nec historiam tradit, ut poeta, sed ut historicus; utcumque variet tradendi modo. I. i. 3, 4. Poetae, et historici conceptus, quantum distent. I. i. 5. Officium eius est imitari, ac fingere. I. ii. 6. Imitatur actiones humanas, easque fictis fabulis exprimit. Ibid. Nonnumquam res plane invertit: ut cum Penelope fingitur casta, Dido impudica; cum illa fortasse meretrix, haec casta fuerit. I. ii. 8. Quantâ in fingendo licentiâ utatur. I. ii. 11. Poetas imitari kata to\ dunato\n, quomodo capiendum. I. ii. 14. Quatenus in sacro argumento abire iis liceat extra Scripturas. I. iv. 51. Poetis propter actiones exponendi etiam mores. I. v. 51. Praesertim cum morum sint doctores. I. v. 52. Nec omnes tamen usos oratione moratâ; ut praecipit Aristoteles. Ibid. Quid in singulis poetarum generibus praecipuum esse debeat. III. xiv. 75. Poetae ob suavitatem, et concinnitatem in digerendo, apibus comparati. I. vii. 59. Impetus poetae est supra artem. III. xiv. 75. Secundum Ciceronem, aliâ poetae loquuntur linguâ, ac Oratores. I. viii. 67. Licentia eorum in cudendis verbis novis. I. viii. 69. Magis gaudent sermone figurato. Ibid. Poeta odit

vulgaria. I. x. 80. Nulla iis praerogativa legibus Romanis. II. x. 43. Hircus tamen in tragoediis praemium: in al is aliud: praecipue cum poetarum essent certamina. III. xiv. 80. Ita praemium in ludis Capitolinis scenicae coronae. II. xii. 55. Etiam poetis statuae ponebantur. II. x. 44. Poetis vitio versum, quod deos suos dedecorent. I. ii. 16. Item quod multa absurda, et incredibilia, proferant. I. ii. 10. Quodque sic inter se dissentiant. I. ii. 8. Adhaec, quod Bacchi magis, quam Musarum afflatu, carmen fundant. II. xi. 45. Errores poetarum alii per se, alii ex accidenti. I. iii. 21. Sed peccata per accidens veniam merentur. 24. Ad duo genera revocantur. 25. Lapsus poetarum in locorum situ. I. iii. 29, 30. In temporum ratione. 30. In familiarum confusione. 31. 32. In re militari. 32. In scientia naturali. 32, 33, 34, 35. etiam magicâ. 35, 36.

Poetarum genera quot. II. i. 4, 5. Poeta dramaticus primitus suas agebat fabulas; inque iis canebat. II. ix. 35. Si vel connexione, vel solutione, differat a prioribus; novam condidisse fabulam dicitur. I. iv. 45. Inprimis dramaticis ingenio, et industriâ, opus est in extremo actu. I. iv. 43. Poetis in solutione agnitionis variare licet. I. iv. 50. Comici veteres Athenis, obtinente democratiâ, impune vexabant primores Atheniensium. II. xxvii. 138. Sed, permissu legum, licuit poetas maledicos in ius vocare. Ibid. Nec poetis permittendum, ut vel malos taxent cives; quod potius est officium Censoris. II. xxvii. 137. Poeta epicus, uti et tragicus, principia sumit ab historia. II. xiii. 57. Eius officium est, vere gesta traducere in alias species variis figuris. III. v. 16. Idem, ut et tragicus, alium, quam historicus, ordinem sequitur. I. vii. 60, 63. A mediis saepe ei incipiendum. I. vii. 63, 64. Quo pacto hoc intelligendum. 64, 65. Causa gemina, cur non sit inchoandum ab initio; una, quia una solum sit actio primaria: altera, quia principium oporteat esse illustre. Ibid. Poetae cyclici qui. I. vii. 63. Sunt vulgare argumentum secuti. II. xiii. 60. Eorum nomina. Ibid. An Hesiodo, et Ovidio, hoc nomen conveniat. Ibid. Cetera de poetis vide in singulis poetarum generibus: puta voce Comici, Tragici, Epici, Lyrici, atque aliis.

Poeticae artis pars communis considerat tum res, et earum ordinem: tum verba, eorumque numeros, sive metrum. I. i. 1. Ut Oratoria, ita et Poetica ars, agit de inventione, dispositione, et elocutione. Ibid. Poetices pars propria in tot dispescitur partes, quot sunt species poematum. II. i. 1.

*polemiko\n inter cantica ad tibiam. III. xii. 63.

Polluci silli a)po\ to=u sillai/nein; cum potius verbum hoc sit a Sillis. III. ix. 35. Pellucis interpres notatus. III. xii. 63.

Polydectes in saxum conversus. I. ii. 12.

Polydori e cadavere virgulta enasci, finxit Maro: et quomodo commentum tale, etsi a)du/naton, possit defendi. I. ii. 11.

Polygnotus pictor in quo a Pausone, et Dionysio, differret. I. iv. 52.

pomfolugo pa/flas1ma. III. xvi. 89.

Pomponius. vide Lucius Pomp.

Pontani lapsus, Heautontimorumenon existimantis esse comoediam motoriam. II. xxvii. 142.

Pontus, pater Sidonis, secundum Phoenices. III. xiii. 68.

Populi ea est indoles, ut ex insectatione

magnatum magnam capiat voluptatem. II. xxvii. 138.

Populi mendacia multum differunt ab illis poetarum. I. ii. 9.

Porcius Catulus, deque eius versibus iudicium. III. xx. 108.

Posidonius quomodo poesin definierit. I. viii. 69.

Praecentoria tibia. III. xii. 63.

Praeludium operis Lyricus etiam in medio ponit. III. XIV. 74.

Praetexta non puerilis modo vestis fuit; sed etiam magistratus Romani; atque inde fabulis praetextatis nomen datum. II. vii. 31.

Praetextatae fabulae quae, et unde, dictae. II. vii. 31.

Praetor Athenis tibicines procurabat choris. II. ix. 37.

Pragmatica carmina. III. xiii. 72.

Pratinas Phliasius primus satyricam fabulam exhibuit. II. xix. 45.

Praxilla Sicyonia, una e novem lyricis. III. xv. 83.

Priapeium carmen convenit poesi satyricae. II. xix. 101.

Principes viri, stante republicâ Romanâ, a satyricis, mimis, et epigrammatariis, metuebant sibi. III. xx. 104, 105.

Probabilia, quae fieri nequeunt, potius poetae sunt eligenda; quam improbabilia, quae fieri possunt. I. ii. 15.

Proclus apud Photium emendatus. III. xiii. 67. Eiusdem verba expensa de discrimine nomi, ac dithyrambi: ac si non Photii, saltem librarii lapsit, ita scriptum videri. III. xvi. 91. Ab interprete Schotto verba Procli de quarto Melicorum genere minus intellecta. III. xiii. 71.

Prologus unde dictus. II. xxvi. 133. Prologi vox aliter sumitur Aristoteli, quam a Latinis, II. v. 24. Prologus quid. II. xxvi. 132. 133. Eo Tragici apud Graecos utebantur; sed sic, ut prologus foret unius e tragicis personis. II. xv. 79. At non utebantur, prologi voce acceptâ more Latinorum: nempe ut poeta ipse prologum dicat. II. xxxvi. 132. Locum eius in veterifabula para/basis2 implebat. Ibid. et 133. Est quadruplex prologus. 133. Prologi hypothetici quod nomen sit Latinum: et an prologus mixtus recte definiatur ab Euanthio. Ibid. Prologus non semper est monopro/s1wpos. 134.

Propertius, Philetae, et Callimachi, aemulus. III. xi. 52, 53. Quâ parte superet Tibullum. III. xi. 55. Unus est e tribus elegiae Romanae principibus. III. xi. 53.

Propositio epopoeiae pars est. III. iv. 10. Ea personam non tam exprimit, quam circumloquitur; sed clare. 11. 12. Homerum, et Maronem, imitandos; qui simplicius proponunt: quod tumidius, et affectatius, faciunt Lucanus, et Papinius. 12. Quaedam propositioni quandoque addi vel de poeta, vel ad captandam benevolentiam. Ibid.

pros1w|di/ai, quae accinuntur ad citharam. I. xii. 64.

pros1o/dion, et pros1w/|dion, diversimode scribuntur; sed idem signant. III. xiii. 68.

Protagoras sophista ridicule aiebat, Homerum istis, mh=nin a)/eide, non precari, sed imperare. III. iv. 14.

proitagwnisth\s2 quis. II. xii. 50, 51, 52.

Protasis quid sit. II. v. 22, 23. Eam excipiebat epitasis. II. v. 23. Protasis non semper primo actu absolvitur; contra quam Euanthius putavit. II. v. 23.

Prudentius quoque comparat poesin cum pictura: sed hic plane odiose. I. ii. 7.

Puellatoria, vel puellaria tibia. III. xii. 63.

Pulchritudo poematis in quibus consistat. I. x. 79.

Pulpiti in scena inventor Aeschylus. II. xii. 50.

Pulsus fidium suavitatem lyricorum auget. III. xiv. 79.

Puppii, poetae tragici, epitaphium. III. xxi. 112.

Purpurea vestis in Comoedia erat iuniorum. II. xxviii. 147.

Pylades Cilix, et Bathyllus Alexandrinus, primi pantomimi fuere. II. ix. 38. et II. xxxvii. 179. Horum saltatio quare Italica dicta. II. xxxvii. 180. Prior in comoediâ, alter in tragoediâ, praecellebat. Ibid. Prior de ea quoque commentarium reliquit. II. ix. 38. Eorum etiam discipuli Pyladae, et Bathylli, sunt nuncupati. II. xxxviii. 183, 184. In tragoedia plus poterat Bathyllo. II. ix 38, 39, et II. xxxvii. 180, 181. Quibus decorârit saltationem, ac chironomiam. 181. Idem pedum sonitum adhibuit, saltante pantomimo. 182.

Pyrrhus hyporchematis, pyrrhichaeque, inventor. III. xiii. 69. Pyrrhicha qualis saltatio. III. xiv. 79. Eius inventor. II. xiii 69. Pyrrhicha, et emmelia, duo honesta saltationis genera, a Platone laudantur. II. xvi. 83.

Pythagoras quare Homerum apud inferos torqueri dixerit. I. ii. 16. Pythagorae tributa carmina aurca sunt Lysidis Pythagorici. III. xiii. 72.

Pythaulae nomen unde falso deducant, et quod sit verum e)/tumon. II. xxxvii. 181. Quare postea appellatus sit choraules. Ibid. Quomodo in comoediis cecinerit. II. xxviii. 144. In cantico pythicis responsabat. II. ix. 36, 37.

Pythiae oraculum, in quo pentameter versus hexametrum praecedit. III. xi. 49.

Pythii certaminis partes quinque. III. xiii. 69.

*puqiko\s2, no/mos au)lhtiko/s2. III. xii. 63, 69.

Q.

QUerulus, quae Plauti dicitur, est metri expers. II. iv. 17, 18.

Q. Catuli epigramma, tantopere laudatum Gellio, e Graecis est transtatum. III. xx. 108.

Quinctus Novius Romae Atellanas celebravit. II. xxxv. 171.

R.

RAmi aurei fabula apud Maronem mystica est. I. ii. II.

*r(aywdw=n unde nomen. III. vii. 27.

Raro contingentia a poetis subinde finguntur, quia maiorem haec pariunt admirationem. I. ii. 10.

Recinium quid. II. xxxii. 158.

Regna priscis saepe temporibus communia fratribus, aut dividua. I. v. 54.

Reprehendendi modus, quo usi epigrammatum scriptores. III. xx. 104. 105. Si spurca spurce reprehendamus, mores corrumpimus: sin fiat, ut oportet, philosopho dignum est argumentum. 106, 107, 110.

Rhadamanthus, et Palamedes, ridiculorum inventores putantur. II. xxxiii. 160.

Rhetor mulco est infra Poetices grandiloquentiam. I. viii. 67.

Rhinto, poeta Tarentinus, Rhintonicae fabulae inventor, primus tragoediam ad hilaritatem deflexit, et quot fabulas reliquerit. II. xxii. 106. Cur flu/ac dictus. Ibid. Nonnullis Syracusanum dici pro Tarentino; et unde id esse videatur. 106, 107. Rhinton, pro scurra. 107.

Rhythmus quid sit. I. i. 2. Latius patet

metro. II. i. 2. Rhythmus quomodo differat a metro, et in quibus consistat. I. viii. 73.

Ridiculorum amantes varii viri principes. II. xxx. 153.

Risus unde in comoedia concilietur. II. xxiv. 124. In eo captando castigatius Terentii, quam Plauti, iudicium fuit. Ibid. Risus interdum plus valet acrimoniâ. III. ix. 42.

Robortelius de Nomorum poesi improbatus. II. i. 2.

Roma quando a Gallis capta. I. iii. 26.

Romanorum dicacitas in imperatores suos, quando triumpharent. II. xix. 98.

Romuli hasta in monte Albano floruit, et fronduit. I. ii. 11.

Ronsardus, Poeta Gallus, Aiacem Telamonium inter Troiae expugnatores primo recensuit; sed mutavit. I. iii 28.

Roscius comoedus inter mimos celebris. II. xxxiii. 162. Quare ei familiaris esse Cicero dignaretur, cum tamen histriones contemptui essent Romanis. II. x. 42.

Rostra navium quando ex aere fieri coeperint. I. iii. 30.

Rullum perperam vocari Comicum, qui est Mullus; et unde Latinis Rulli nomen. II. xxvii. 136.

Runa quid. unde runati. II. xxvii. 136.

Rusticus habitus erat tunica pellicea cum pera, et baculo. II. xxviii. 147.

S.

SAbini, Laconum coloni. III. x. 46. Sales, qui nocent, numquam sunt grati. III. xx. 106.

Salpicta, apud Arnobium, quid significet. II. xxxii. 160.

Salmasius. III. viii. 34. Vide Claud. Salmas.

Saltationis in dramate tria genera a Satyris, Liberi ministris, inventa, et appellata. II. ix. 38. Ea sunt, e)mme/lei/a, saltatio tragica, comica ko/rdac, et satyrica si/kinnis2. Ibid. Atque his tribus constabat saltatio Italica. Ibid. et II. xxxvii. 180. Italicam hanc saltationem Bathyllus et Pylades, invenere. Ibid. Saltatio Pyladis Tragica, Bathylli Comica. 38, 39. Saltationis tragicae erant tres partes, strofh\, a)ntistrofh\, et e)pw|do\s2; et quomodo hae differant. II. xvi. 83. Saltationes lyricae tres: augerique iis lyrici carminis suavitatem. III. xiv. 79.

Saltatores, et cantores, diu iidem fuere, postea separati. II. x. 41. Saltatores comici quare desierint canere. II. xxviii. 143, 144.

Samnites Oscâlinguâ usi sunt. II. xxxv. 166.

Sannazarius notatus, ob gentilium numinum invocationem in sacro poemate. II. v. 15.

Sanniones mimum agebant rasis capitibus; quae alapis percutiebantur. II. xxxii. 159.

*sannuri/wn, vide Susarion.

Sapientum, et vulgi, sententiae de diis differunt. I. ii. 15.

Sappho, una e novem Lyricis poetriis. III. xv. 80, 81, 82, 83. Dicta est lyricorum nona, Musarum decima. 82. Dulcedine carminis nulli cessit. III. xiv. 78. Archilochum sic imitabatur, ut numeros etiam temperaret. III. xviii. 97. Mixolydiae harmoniae inventrix fuit. II. xvi. 84.

Sarra cur eadem ac Tyrus. II. xxvii. 145.

Sarranae tibiae, Vid. Serranae.

*sath/ora quid. III. ix. 46. *sath/oroi. III. ix. 36.

Satura lanx unde dicta. III. x. 46. Satura lex ecqua Romanis. 47.

Satyrae, et satyrici nomen, convenit etiam carmini, ubi nulla est irrisio. III. x. 48.

Saturae Menippeae. III. x. 48.

Saturnus unde dictus. II. xix. 93. Saturni habitus est coloris fibrini. II. xvi. 86. Saturno venationes attribuebantur. II. xxxix. 190.

Satyra, et satura, sive satira, disserunt. III. x. 46. Satyra unde dicatur, duplex sententia expenditur. III. ix. 35, 36. Satyrae, ac satyrici poematis, convenientia. III. ix. 35. Satyrae non sunt dramata. 36. Satyrae veteris, sive extemporalis, et novae, sive Lucilianae, discrimen. III. ix. 37. Prioris origo. Ibid. Quibus gradibus creverit. Ibid. 38. Satyrae quando versae in exodia. Ibid. Satyra quâ occasione nata credatur ex comoedia. III. ix. 43. Eius materies sunt, non vitia modo, sed etiam virtutes. III. ix. 39, 40. Vitia autem reprehendit, ob quae ridemus; idque sigillatim, acsui temporis. 40. Satyrae, quia obscure carpunt, a posteris saepe non intelliguntur; eoque facile exolescunt. III. ix. 45. Earum qualis dictio. III. ix 43, 44. Grandes translationes, ac ornatus nimius, non conveniunt illis. 44. Satyra Romana hexametro iactat convicia; cum Graeci id faciant iambico. III. ix. 43.

Satyri, et Sileni, differunt. II. xix. 93. Satyri unde dicti. Ibidem. Cur pingantur nudi. III. ix. 40. Eorum vestitus. II. xix. 102. Satyri th=| plagiau/lw|, sive curvâ usi tibiâ. II. ii. 10.

Satyrus pro poemate satyrico. II. xix. 94.

Satyri Graeci, et Satyra Romana, differebant. II. ix. 38. Satyri quare, post desitos dithyrambos, Satyricis inducti. II. xix. 95.

Satyrica poesis tragoediae cur interseri, vel subici, coeperit. II. xix. 98. Satyrica velut tragoediae pa/rergon est. II. xix. 100. Est haec poesis reperta a rusticis. II. xix. 95. An prior sit tragicâ. Ibid. Eius incrementum. 96. Satyrica poesis lamentis miscet hilaritatem. II. xix. 92. In hac Satyros induxere agentes: unde poesi id nomen. Ibid. et 93. Quot personas habuerit. II. xix. 96. Sermo qualis esse soleat. II. xix. 97. Dictio grandior erat Comicâ. II. xix. 10. Cur tetrametris usa. Ibid. et 101. Nec abhorret a trimetris; subinde et trisyllabis gaudet. 101. item metro Priapeio. Ibid. Metro gaudet, quali Atellanae. II. xxxv. 171.

*saturikai\ kwmh|di/ai erant fere, quales Atellanae fabulae. II. xxxv. 168, 169.

Satyricus Hercules, Alcmaeon, Vulcanus; et Iris Satyrica. II. xix. 97.

Satyrae scriptores cuiusmodi vitia insectentur. III. ix. 36, 37. Nec tamen semper vituperant. Ibid. Secundum Pinedam, poesis ea non valde est vitae necessaria, vel utilis. III. ix. 40. Satyrici poetae cur vocentur Ethici. III. ix. 40.

*saturi/zein, unde s1aturistai/. II. xix. 94, et III. ix. 35.

Satyroma an dicatur. II. xix. 94.

Scabillorum, et testarum, crepitus. II. xxxvii. 182.

Scarus marinos scopulos, squalus flumina amat. I. iii. 35.

Scazon iambus. III. xviii. 95.

Scena ubi, et quomodo, exstructa fuerit. II. x. 40. Eius inventor Agatharchus. Ibid. In eâdem duae arae poni solebant. II. x. 42. Picturis ornabatur. Ibid. Scenae in Tragoedia apparatus. II. xvi. 85. Scenae satyricae ornatus. II. xix. 103. Scenae Comicae quales. II. xxviii. 148. Scena bucolica arboribus construebatur. III. viii. 33. Scenae cur vocentur in dramate partes minores: sed eam actuum in scenas divisionem fuisse antiquis ignotam. II. v. 20. Scenae quomodo distinguantur. II. v. 22.

Scenica saltatio triplex fuit; comica, tragica, et satyrica. II. vi. 28. II. ix. 38. cum dramate primo coniuncta. Ibid.

Scenici poetae apud Graecos primitus ipsi

sua agebant dramata, ipsi etiam canebant: postea vero suo pretio conduxere tibicines: tandem sine poetae sumptu tibicines habuere. II. ix. 36.

Scenici fabularum actores apud Graecos in honore erant. II. x. 42. apud Romanos non item. II. x. 43.

Sceptrum, palla, cothurni, ad tragicum apparatum pertinent. II. xvi. 85.

Scurra, pro mimo. II. xxx. 152.

Seleuci posteri ancoram in femore, veluti notam generis naturalem, habuere. I. iv. 49.

Selinus quando condita. I. iii 26.

Senecae philosophi ludus in Claudium qualis. III. ix. 41, et III. x. 48.

Senecae tributae tragoediae non unius, sed variorum sunt. II. xiv. 76. Soneca tragicus ita consectatur acumina, ut mores minus appareant. II. xiv. 71. Est quidem gravis; sed sententiis adeo creber, ut vim affectuum elidant. II. xii. 56. Quod inprimis factum videas in Hercule OEtaeo. I. vi. 58. Imitari voluit Euripidem; sed ad eius laudem non pervênit. Ibid. In Hippolyto est ab Euripide in errorem abductus. I. iii. 28. Eiusdem error in Medea, et alius in Thyeste. Ibid. Reprehenditur, quod Medeam liberos, cunctis, intuontibus, interficientem induxerit. II. xiii. 68. Oedipodis o)ikonomi/a. I. iv. 42. Propositum in Hercule Furente. I. iv. 38. Est ea fabula a(plh\, non peplegme/nh. I. viii. 76.

Sententia definitur. I. vi. 57. Usus sententiarum in quinque partibus consistit. Ibid. Vim habent ad reddendam orationem moratam: etiam animos concitant. I. vi. 58. Quasi oracula humana sunt. Ibid. Numquam tamen sunt condensandae, nec passim inferciendae; quia sensus enervant, et frangunt. Ibid. Qui morbus nunc regnat: sed demum coepit, ubi corrumpi coeperat sermo Romanus. Ibid. Sententiae Lyricorum quales. III. xiv. 76.

Senum vestis candida. II. xxviii. 147.

Septimius Afer lyricus. III. xv. 84.

Seria, et severa, risu; ridicula seriis discutienda. III. ix. 42.

Sermo, pro pedestri sermone: qualis in satyra, et comoedia: unde comoedus dicitur sermocinari. III. ix. 44.

Sermo ornatus, licet rerum inanis, magis imperito vulgo est admirationi; quam prudens, sed incomtus. I. viii. 67.

Sermo poetarum mire variat. I. viii. 71.

Serranis, vel Sarranis tibiis, unde nomen. II. xxviii. 145.

Servius deceptus de versibus participio finitis apud Homerum. III. vii. 23.

Sicinius orator quam sui oblivisceretur in scribendo. I. iii. 24.

Sicinnis, saltatio Satyricae poesios. II. xix. 96. Ea ab inventore sic est dicta. II. xix. 101. Affectu carebat. 102.

Siculis inprimis deberi carmen Bucolicum. III. viii. 30. lisdem, ut propter Epicharmum, comoediae; ita et mimorum inventio, propter Sophronem, tribuitur. II. xxxiii. 160, 161.

Sidon prima hymnos reperit, secundum Phoenicum theologiam. III. xiii. 68.

Sidonius Apollinaris male credidit epigramma minimum esse distichi, summum tetrastichi. III. xix. 101. Idem emendatus in nomine Flavii Sabini, pro Earini. III. xxii. 118. Perperam dicitur imitatus Cassiodorum, cum aetas amborum reclamet. II. xxxvi. 175. Eius lapsus, collocantis Timavi fontem ad fontem Aponum. I. iii. 30.

Signum Seleucidarum s1u/mfuton. I. iv. 49. Signa agnitionis duplicia; congenita, et adventitia. I. iv. 48. Adventitiorum item duo genera. 49.

*sikinnotu/rbh, inter cantica ad tibiam. III. xii. 63.

Sileni credebantur esse nutritii Bacchi, Satyri collusores. II. xix. 93.

Silenorum vestitus. II. xix. 102.

Silius Italicus in eo culpatur, quod non unam sibi actionem proposuerit; sed multas. I. vii. 62. Idem aequalitate periodorum, colorum, et commatum, initio operis invenustior est. I. viii. 75, et III. vii. 22.

*sillai/nein, a Sillis; non contra. III. ix. 35.

Sillus quis, et unde id nominis. II. xix. 93, et II. xx. 104, et III. ix. 35. Sillographia, et satyrica poesis, quare coniungantur. II. xix. 93. Quae sillis cum satyrico poemate communia sint. II. xx. 103, et III. ix. 35. Quo abeant a satyricis. II. xx. 104. Eorum inventio, vel origo, tribuitur Homero. Ibid. Quo carminis genere scripti. 105. Proclus in Chrestomathia sillos refert inter carmina melica. III. xiii. 70.

Simmias Rhodius, secundum aliquos, iambi repertor. III. xviii. 96.

*simw|di/a eadem, ac i(larw|di/a. II. xxi. 108.

Simon Magnes excelluit in hilorotragoedia; unde et ab eo nomen Simodiae accepit. II. xxi. 108.

Simonides unus e decem praecipuis poetis Lyricis. III. xv. 81. Eius patria quae fuerit. III. xviii. 97. Epici carminis onus lyrâ sustinuit. III. xiii. 72. Aliqui existimant, primum iambos invenisse. III. xviii. 96. Cur poesin dixerit esse picturam loquentem. I. ii. 6, 7.

Simplicitas praecipuum in bucolicis poetis. III. xiv. 75. Simplicitatis studium apud antiquos maius, quam iuniores. III. vii. 25, 26.

Siparium quid. II. v. 20.

*sis1ari/wn, vide Susarion.

*ska/zontes2 non conveniunt dramati. II. iv. 19.

*skolia\ a)/|s1mata quae, et unde ita dicta. III. xiii. 70. Etiam de salutaribus erant praeceptis. Ibid.

Socco ingreditur dictio comica; cothurno tragica. II. xxv. 127.

Solatia tarda pene sunt supervacua. III. xxii. 118.

Solis habitus habuit colorem mali citrei. II. xvi. 86.

*sofistai\, pro mimis. II. xxxi. 154. Sophistarum antiquorum dictio saepe diqurambw/dhs2. III. xvi. 89.

Sophocles quantum aetate inferior fuerit Aeschylo, ac superior Euripide. II. xii. 54. Euripidem vincit sublimi sermone: sed minus eo est perspicuus. II. xii. 53, et II. xiv. 71. Idem homines, quales esse oportet, effingit: at Euripides, uti sunt. I. ii. 20. Melius chori officium perspexit, quam Euripides. II. vi. 28. Sophocles in Oedipo habet minime verisimilia: sed, si non tollit, saltem minuit culpam, quod ea posuerit extra fabulam; puta in episodio. II. xiii. 57, 58. At gravius peccat in Electra, ubi inducit paedagogum e ludis Pythiis nuntiantem Orestae mortem. 58. Quare aliter de Iocasta scribat Sophocles, quam Euripides in Phoenissis. 59. Priorum secutus errorem cervae tribuit cornua. I. iii. 33. Idem reprehensus, quod duas tribuerit filias Menelao. I. iii. 25. Quodque, agens de temporibus Herculis, alluserit ad dictum Solonis, tot saeculis iunioris. I. iii. 26. Eius in Mysis suis peccatum. I. iii. 22. Quantopere in Oedipo suo festinet, ne fabula ultra diem producatur. II. iii. 13. Citharâ lusit, cum ageretur eius tragoedia nomine Thamyris, sive Thamyras. II. ix. 35. Quid in Aiace suo sibi proposuerit. I. iv. 38. Eius Aiax flagellifer est fabula simplex. I. viii. 76. Oedipus quoque exemplum praebet fabulae, quae simplicis sit argumenti. I. viii. 78. At duplicis est eiusdem Electra. Ibid. Eius Antigone peripetei/an habet, non a)nagnw/risin. I. viii. 77. At in Oedipo utraque concurrit. I. viii. 77. Duplex eius

Philoctetes; unus in Lemno, alter ad Troiam. II. viii. 34. Anscripserit fuloti/das2: deque eo H. Stephani opinio reiecta. Ibid. Fecit quoque ai)xmalwti/das2. II. viii. 34. Sophoclis dictio tragoediae aptissima. II. xiv. 75. Sophocli tragoedia debuit tertium histrionem, ornatum scenae tragicae, et quod chorus non e xii, sed ex xv, constaret. II. xii. 52.

Sophronis Syracusani mimi varii. II. xxxiii. 161. Fuisse illos obscuriores. Ibid. Quanti eos fecerit Plato. Ibid. et 162.

Sorani, militis Batavi fortissimi sub Hadriano Caesare, epitaphium. III. xxi. 115.

Sosibius Grammaticus. II. xxxi. 154.

Sotades flu/akas2, sive kinaidou\s2, scripsit linguâ Ionicâ. II. xxi. 107.

Sparta studiorum poetices sterilis. III. xv. 81.

Sparti, e satis a Cadmo dentibus draconis enati, lanceae signum in corpore a nativitate habuerunt. I. iv. 49.

Spondeus paribus sedibus parum convenit in iambicis tragicis. II. xiv. 78. Spondeorum usus est apud epicos ad tarditatem indicandam. III. vii. 22. Spondiacorum versuum usus. III. vii. 24, et diversitas. Ibid.

*spondei=on, quarta Pythii certaminis pars. III. xiii. 69.

*spoudai=a pra=cis2 quae Aristoteli dicatur. II. xi. 47.

Squali, et scari, diversa natura. I. iii. 35.

*sta/simon carmen quod. III. xiv. 79.

Stasini poetae lapsus in Cypria Iliade. I. vii. 60.

Statius Papinius iurene glorietur, quod universam Achillis persequatur vitam. I. vii. 61. Thebaide suâ nimis distentus vincitur in certamine Iovis Capitolini. II. x. 43.

Stella signum agnitionis Carcino in Tragoedia suâ. I. iv. 49.

Stentor quinquaginta alios clamore aequabat. I. ii. 15.

Stephanio togatarius. II vii. 30.

Stephanus, mediae comoediae poeta. II. xxvii. 140.

Stesichorus Himeraeus, unus e novem, sive decem, Lyricis. III. xv. 81. Onus carminis Epici sustinuit lyrâ. III. xiii. 72. Hymnos invênit. III. xiii. 68, et III. xv. 80.

*strofh\, a)ntistrofh\, et e)pwdo/s2. III. xiv. 79. *strofh\ prima parsodae. III. xiv. 79. *strofh\ in saltatione quomodo fieret. II. xvi. 83. Quid in choro strofh\ dicatur. 84.

Sturmii error de Cleophonte, quem falso oratorem putavit. II. xiv. 72.

Suavitas praecipue exigitur a Lyrico. III. xiv. 74, 75. Unde ea resultet. 76.

Succius Comicus. II. xxiii. 118.

Suetonius adversus Didymum Chalcenteron scripsit. II. xx. 103, 104. Eius verba illustria ex libro deperdito de ludis, ac spectaculis. II. xxix. 148.

Suidae error de aetate Philistionis. II. xxxiii. 162. Eiusdem locus expositus. II. xxxvii. 180. Alter eiusdem emendatus. III. xi. 51.

Susarion Comicus. II. xxiii. 115, et II. xxvii. 136.

Sutrius comicus. II. xxiii. 118.

*su/kinon ai)doi=on in phallicis perperam statuitur, cum dicendum sit s1ku/tinon. III. xvii. 92.

Sylla imperator fecit comoedias Satyricas, sive fabulas Atellanas. II. xxxv. 168.

Silvae subito calore effundebantur. III. xxii. 117. Quantâ cum festinatione eas scripserit Statius Papinius. 118. Longius producuntur, quam epigrammata. 118. Principatum in Silvis obtinet Papinius. 119. Etiam Lucanus Silvas fecit. Ibid.

Synodium, et monodium, quomodo differant. II. ix. 36.

Syrma tragicum, Aeschyli inventum. II. xvi. 86.

T.

TAbernariae fabulae quales, et unde sic vocatae. II. vii. 31.

Tabernariae fabulae eaedem, ac palliatae. II. xxxv. 168.

Talos, Minois custos, ter diebus singulis circumiens Cretam, inque talo vitam possidens. I. ii. 13.

Tamenetsi, pro tametsi. III. xxi. 114.

Tametsi dis1ulla/bws2 fortasse pronuntiatum. III. xxi. 114.

Tantali supplicium, ex Agatharchide. I. ii. 12.

Tarditas rei ab epicis repraesentatur spondeis. III. vii. 23.

Taurus ab aliquibus epicorum, et dithyrambicorum; ab aliis lyricorum; dicitur praemium in certaminibus fuisse. III. xiv. 80.

*taurofa/goi cur dicti poetae lyrici. III. xiv. 80.

Telephus, Philetae Coidrama. III. xi. 52.

Telesilla Argiva, una e poetriis novem lyricis. III. xv. 83.

Telesis, sive Telestes, saltandi magister, multa reperit argutiâ manuum exprimenda. II. xxxvii. 178.

Telestes, poeta dithyrambicus. III. xvi. 87.

Terentianus Maurus mirâ carminis suavitate tractavit artem metricam. I. viii 71, et III. xv. 84.

Terentii laus. II. xxiii. Castigatissimum eius iudicium fuit. II. xxiv. 124. Nempe hic Scipionibus, et aliis paucis; Plautus plebi magis studuit placere. 125. Collaudatus, quod meretrices etiam meliores effingeret, quam forent. II xxiv. 121. Varietate tamen argumenti vincitur a Plauto. II. xxv. 128. Sed magna virtus Terentii in affectuum temperamento. II. xxiv. 123. Terentio quoque id observatum, ut quarta persona sit kwfo\n pro/s1wpon, vel cum una solum colloquatur: quod Plauto neglectum. II. v. 22. Terentianae dictionis laus e Libone Ciceronis. Ibid. Terentius, ac Plautus, defensi, quod in fabulis suis ritus sequantur Graecos. II. vii. 30. Terentii Andria quomodo primo simpliciter fuerit concepta. I. iv. 38. Andria et a)nagnwri/s1ei, et peripetei/a|, commendatur. I. viii. 77. Andria duplicis fabulae argumentum praebet. I. ix. 78. Ac similiter Heautontimorumenos. Ibid. Eandem commendat a)nagnw/risis2. I. viii. 77. Terentius ubique, praeterquam in Phormione, retinuit nomen fabulae, a poeta eo impositum, quem imitaretur. II. viii. 34. Phormio eius lepidus. II. xxiv. 123. Hecyra venustior fit a)nagnwri/s1ei. I. viii. 77.

Terpander Colophonius habitus elegiae inventor. III. xi. 50. Idem heroicum carmen adhibuit ad to\n no/mon, Apollinis hymnum. III. xiii. 69.

Testis sonitum edebant, saltantibus pantomimis. II. xxxvii. 182.

Testudo, cithara, lyra, quandoque synonyma. III. xii. 64.

*tetra/kwmos, inter eantica ad tibiam. III. xii. 63.

*tetralogi/ai tragikai/. II. xii. 55. *tetralogi/a, si fabulis certaretur quaternis. II. xix. 92.

Tetrametrum quare in tragoediis primitus usurpatum. II. xiv. 76. Tetramstrum dactylicum ithyphallico praemitti solitum. III. xvii. 92, 93.

Theatri forma. II. x. 40. In eo erat scena, orchestra, et proscenium. Ibid. Erat privatum impudicitiae consistorium; Tertulliano iudice. II. xxxiv. 165.

Theatralem poesin cur Plato e sua

eiciat Republicâ. I. v. 53.

Themis habita epici carminis auctor. III. iii. 7.

Thcocles Naxius, vel Eretriensis, habitus nonnullis elegiae inventor. III. xi. 50.

Theocritus bucolicus Moscho recentior. III. viii. 30. Comoediae inventionem Siciliensibus asscribit. II. xxiii. 115. Theocritus quandoque, sed raro, pentametrum subiungit hexametro in bucolico. III. viii. 33. Quare poemata sua idyllia inscripserit. III. xii. 61. Eius ratio metrica, in carmine Bucolico, paulum a Marone differens. III. viii. 32, 33. Eiusdem Fistula, vel *su/rigc, quare decem constet versibus parallh/lois2. III. viii. 34.

Theodori Marcilii lapsus. II. xxxii. 159.

Theseiaetas. I. iii. 25. Eius ad sepulcrum tragici certârunt; eaque tragoedia vetustissima putatur. II. xii. 49.

Thespis ex arte primus tragoediam docuit. 49, 50. Sine apparatu, et scena, recitabat sua e plaustro. II. x. 39. Unum tragoediae addidit histrionem. II. xii 48, 49.

Thomas Corraeus culpatus, quod in Epitaphiis laudet Hellenismum. III. xxi. 116.

Threnus, et epicedium, quomodo differant. III. xiii. 71.

Thucydides ex Atticismo splendide quidem; sed obscure, loquitur. II. xiv. 71.

Tiberius cur pantomimos Româ eiecerit. II. xxxix. 187.

Tibiarum materies. III. xii. 63. Tibiae dextrae, sive Lydiae; sinistrae, sive Sarranae; ac mediae inter has Phrygiae. II. xxviii 144. Quando his, vel illis, cani soleat, et quam varie id factum; deque modis in eâdem fabulâ mutatis. Ibid. Tibia praecentoria, puellaria, vasca, Lydia, gingrina. III. xii. 63. De vasca etiam II. ii. 10. Tibiâ post actum quemque canebatur. II. xxviii. 146. Non tamen a poeta, sed alio. Ibid. Tibiae carmini funebri aptae. III. xi. 58, et III. xii. 61.

Tibicines in dramate nunc choris accinebant, nunc choris praeibant. II. ix. 37. Cecinere in choro nunc Doriâ harmoniâ, nunc Phrygiâ, nunc Lydiâ; interdum vero modos hosce remittebant. Ibid. Tibicinum duo genera; pythaulae, et choraulae. II. xxviii. 144. Post actum quemque canebant. II. xxviii. 146. Tibicines in funeribus. III. ii. 59.

Tibullus elegiâ primus excelluit apud Romanos. III. xi. 53.

Timo Phliasius quo tempore Sillis suis illustris fuerit. II. xx. 104, 105. Eorum initium. 105.

Timotheus Milesius primus citharâ cecinit no/mous2. III. xv. 80. Ex quorundam sententia, septem chordas induxit ad nomorum cantionem perficiendam. III. xiii. 69.

Titinius Togatarum scriptor. II. vii. 31, et II. xxiii. 118. Eius duo versus mctro redditi. II. xxv. 131.

Titius lyricus. III. xv. 84.

T. Calpurnii Siculi eclogae ad Nemesianum. III. viii. 34.

Tityrus, Laconum linguâ, aries, qui gregem anteit. III. viii. 31.

Togatae quae fabulae laxc dicerentur. II. vii. 30. Duo eorum genera; praetextatae, et quae proprie magis togatae vocabantur. 31. In quo hae differrent. 32. Togatarum pauciores actores, quam palliatarum. II. vii. 31, 32.

Togatarius, togatarum actor. II. vii. 30. Primus togatarius Stephanio, memoratus Tranquillo, Plinioque. Ibid.

Tonitru quo pacto primitus imitari in scena soleant. II. x. 42.

Trabea triplex Romanis. II. vii. 31. Trabeatae fabulae quae. Ibid.

Tragici septem, Pleiadis nomine signati, quando vixerint. II. xii. 54. Quomodo delectare Tragici possint, cum

tristia, ac luctûs plena, repraesentent. II. xi. 47. Personarum nomina non fingunt; sed ex veteri desumunt historia. II. xiii. 62. De rebus vilibus minime iis loquendum. II. xiv. 73. Quid praeterea iis fugiendum. Ibid. et 74, 75. Chromatico, et rhythmo, abstinebant. II. xvi. 85. Quando tragicis concessum fabulam solvere per machinam scenicam. II. xv. 79, 80. An, Comicorum exemplo, iis uti liceat prologo. II. xxvi. 133. Aliquâ etiam ratione tragici indigent lyricis. II. xv. 84. Dithyrambis tamen iis abstinendum. II. xiv. 75. Quando iis licitum sit aliquatenus ad dictionem Comicam accedere. II. xiv. 72.

Tragoediae nomen initio Comoediae quoque commune erat. II. xi. 44. Utriusque inventio post ebrietatem exstitit. Ibid. Quare trugw|di/as2 nomen adepta sit. Ibid. Cur prius in honorem Bacchi instituta. II. xi. 45. De eius appellatione variae sententiae. Ibid. Unde dicatur. II. xi. 45. Tragoedia quid sit. II. xi. 46. Quid Theophrasto sit, et aliis. II. xiii. 61. Eius definitio allata a Minturno explicatur. Ibid. Spectatoribus quare prosit. II. xi. 47. Tragoedia, et Comoedia, in quo differant. Ibid. Tragoediae antiquitas, origo, incrementum, et perfectio, traditur. II. xii. 48. Haec prius exculta; sed comoedia prius coepisse videtur. Ibid. Tragoedia e dithyrambis dicitur enata. III. xvii. 92. Alii epicis originem debere arbitrantur. II. xxv. 128. Quicum convenit, quod Homerus creditur primus imaginem condidisse tragoediae. II. ii. 10. De tragoediae inventione certant Athenienses, et Dorienses. II. xii. 48, et 49. Tragoedia habet initium a Thespide, ab Aeschylo incrementum, a Sophocle perfectionem. II. xii. 52, 53. Diu solo constitit choro: cui Thespis unum addidit histrionem. II. xii. 48, 49. Tragoedia apud Romanos coepit a Livio Andronico. II. xii. 55. Tragoediae materies, sive argumentum, petitur ex vero; non sic tamen, ut totum sit historia. II. xiii. 56, 57. Quia vero summam accipit ab historia, eo beatum poema appellabat Antiphanes Comicus. II. xiii. 63. Etiam, ubi historiae addit figmenta, verisimilia nihilominus consectatur. II. xiii. 56, 57. Cur pauca sint tragoediarum argumenta. II. xiii. 61. Finis tragoediae proximus est repraesentare felicitatem, et infelicitatem humanam. II. iv. 14. At ultimus finis est affectus in ordinem redigere; deque hoc fine dissensus Platonis, et Aristotelis. II. xiii. 65. Tragoedia eo differt a Comoediâ, quod illa plurimum tristi, haec semper laeto exitu terminetur. II. xiii. 69. Quare interdum prorumpat ex atroci miseriâ in gaudium inopinatum. Ibid. nec tamen exitu laeto nomen suum amittat. Ibid. et 70. Tragoedia, et epos, quo pacto differant, ac conveniant. III. ii. 4, 5. Utrum haec, an illa, praestet. III. ii. 6. In constitutione tragoediae sex considerantur: de quibus ordine actum. II. xiii. 56, et deinceps. Tragoediarum optimae, ubi personae, nec probae penitus, nec prorsus improbae. II. xiii 61. Item quae a)nagnw/risin, et peripe/teian habent. III. v. 19. Virtus quoque tragoediae, si sit e)us1u/noptos. II. xviii. 90. At vitiosa est, quae s1u/sthma sit plurimarum actionum. III. ii. 6. Quales tragoediae maxime conveniant actiones. II. xiii. 64, 65, 66. Tragoediâ triplicia possunt repraesentari. II. xiii. 68. Inea, quae vere tragica sit, ut principia sunt sedatiora, ita horribiles esse exitus solent. Ibid. Quales esse debeant tragoediae mores. II. xiv. 70.

Cur tragoediam matronae gravi, et verecundae, conferat Horatius. Ibid. Quando dicitur multa habere obscena, id intelligendum ratione poesios satyricae, quae iungebatur. I. xix. 98. Tragoediae tempus consistit intra Solis periodum; imo paucas intra horas finem consequitur. III. ii. 6. Quando fabulam solvat apparitione e machina. II. xv. 80. Tragoediae partes ratione qualitatis sex constituuntur ab Aristotele: quarum a poeta quatuor dependent; duae ab aliorum industria. II. iv. 14. Tragoediae partes ratione quantitatis. II. xv. 79. Cur illa prologum non agnoscat. II. xv. 79. Tragoedia vel palliata, vel praetextata: item vel pura, vel mixta: adhaec vel implexa, vel pathetica, vel moralis, vel fabulosa. II. xvii. 87. Tragoedia quare primo amârit iambicos tetrametros. II. xiv. 76. Trisyllabi pedes minus ei conveniunt in iambicis. 77. Tragoedia quinctâ sede in iambico trimetro mavult spondeum, vel anapaestum, quam iambum. II. xiv. 78. Utrum metro carere possit. Ibid. Quae illi convenerit harmonia. II. xvi. 84. Tragoediae scribendae methodus. II. xvii. 87.

Traianus noluit in scena laudari a pantomimis. II. xxxix. 188.

*trilogi/a, si ternis fabulis contenderetur. II. xix. 92.

*tripodiforika\ qualia carmina. III. xiii. 71.

Tripus, praemium certaminis dithyrambici. III. xvi. 91.

Triremes quando inventae. I. iii. 30, 31.

Trisyllabi pedes minus conveniunt iambicis tragicis. II. xiv. 77.

*tritagwnisth\s2 quis. II. xii. 52.

*tritosta/ths2 in choro quis. II. vi. 28.

*tritosta/tis2 in choro quae. II. xvi. 82.

Trochaeus, pes volubilis, quibus conveniat poematis. III. i. 3. Trochaicum ithyphallicum primum. III. xvii. 92.

Troia quando capta. III. v. 18.

*tru\c non modo faex, sed etiam novum vinum. II. xi. 45.

Tubae aeneae inventor. I. iii. 30.

Turnebus rectene numeros innumeros interpretetur. III. xxi. 113.

Turpia visu narranda in scena, non repraesentanda. II. iv. 17.

*tumbau=lai, non tibicines proprie, sed tibicinum vulgus, et siticines. III. xi. 59, 60.

*qurokopiko\n, inter cantica tibialia. III. xii. 63.

Tyrrhenis origo ex Lydiâ. III. xii. 63.

Tyrtaeus elegiographus. III. xi. 53. Eius aetas. Ibid.

V.

U veteres Romani pro y posuere. II. xxxvi. 174.

Valens Acidalius an recte Plauti epitaphium interpretetur. III. xxi. 113.

Valerius Aedituus, deque eius versibus iudicium. III. xx. 108.

Valerius Flaccus, Argonauticôn scriptor, Martiali peramicus. III. xx. 109, 110. An recte inducat Boream ab Aeolo petentem, ut perdat Argonautas, in quibus sui forent liberi. I. iii. 23. Idem in eo peccat, quod multas aeque actiones, non unam primario, sibi proponat. I. vii. 62.

Valerius Pudens, cum esset tredecim annorum, Romae coronatus est inter poetas, statuaque honoratus. II. x. 44.

Varie quomodo idem a Lyrico argumentum tractetur. II. xiv. 74, 75.

Varius Thyeste tragoediâ magnum inprimis nomen est consecutus. II. xiv. 76.

Varronis saturae unde dictae Menippeae. III. x. 48. Partim prosâ, partim diverso erant metro exaratae. Ibid. Eius erratum de Myrone. III. xv. 83.

Vasca tibia. II. ii. 10, et III. xii. 63.

Veneris habitus erat coloris albi. II. xvi. 86.

Vegetii de loco coniectura. II. xxviii. 148.

Venustas lyrica unde resultet. III. xiv. 76. Venustatis lyricae duces. III. xiv. 78.

Verba rebus aptanda, non res verbis. I. i. 2. Verborum delectus in epopoeiâ. III. vii. 21. ornatus. 22. compositio. Ibid. Verborum delectu, et magnificentiâ inprimis, convenit tragicus cum Epico. II. xiv. 71.

Verisimilium definitio. I. ii. 10, 15. Haec poetae fingenda; plurimum quidem, quae saepe obtingunt; subinde etiam raro contingentia; quia huiusmodi maiori sunt admirationi. I. ii. 10. Cur verisimilia in tragoediis maxime attendenda. II. xiii. 57.

Veritas in fabulis, iuxta Macrobium, per ficta quaedam profertur. I. ii. 8.

Versus aut subito fiunt, aut anxiâ curâ ad incudem revocantur. III. xxii. 117, 118.

Vestitius Spurinna lyricus. III. xv. 84.

Victorius non satis vidit, quid Horatio sit, proicere ampullas. II. xiv. 75.

Victorum poetarum in certaminibus praemia. III. xiv. 80.

Vinum facit ste/ma di/quron. III. xvi. 85. Vocatur Aegyptiis sanguis gigantum. 86.

Viperani de dithyrambis opinio reiecta. III. xvi. 89.

Vires suas expendere unumquemque debere, priusquam scribat: et in quibus hoc sui examen consistat. I. i. 5.

Virgilii vita utrum sit Donati, ut inscribitur; an Servii, qui eam a se scriptam refert. III. viii. 33. in margine, [Ubi vers. 5. perperam Terentii editum, pro Virgilii.] Virgilius se ostendit nullius disciplinae ignarum. I. ii. 2, 3. Cur se ipsum imitatus. III. vii. 26. Ubi argumentum tenue est, ibi verbis gaudet splendidis. I. viii. 70. Virgilii eclogae non omnes bucolicae. III. viii. 33. Virgilius cur Silenum, non vero Satyrum, induxcrit loquentem de rerum principiis, et aliis maxime remotis. II. xix. 93. Quid in Aeneide suâ tractandum susceperit. I. iv. 38. Aeneae res descripturus incipit ab anno septimo. I. vii. 64. Virgilio non fuisse in animo Aeneae gestis subdere res regum Albanorum, ac Romanas, usque ad Augustum. III. iv. 11. In fingendo est Homero longe modestior. I. ii. 10. Interim et ipse multa protulit, quae fidem plane exsuperant. Ibid. Virgilius, an Homerus, o)ikonomi/a| vincat. III. ii. 10. Virgilius librum secundum Aeneidos e Pisandro pene de verbo ad verbum transcripsit. I. vii. 63. Refugit meros spondeos. III. vii. 24. Mortem multisariam perifra/zei. I. viii. 70. Virgilius triremes tribuit temporibus Troianis, multo postea repertis. I. iii. 30, 31. Idem de pictura Troiani temporis defensus adversus Verderium. Ibid. Virgilius culpatus, quod Didonem inducat sacra facientem ritu, non Punico, sed Romano. I. ii. 2, 3. Virgilii, onagros Italiae tribuentis, error. I. iii. 34. An recte cervos tribuat Africae, cum istic gigni negent Herodotus, et Aristoteles. I. iii. 33. Vide etiam Maro.

Virtutis alicuius exemplum expressuris primo constituenda est persona, quae a virtute eâ possit commendari. Deinde ea virtus consideranda iis in concreto, non abstracto. I. v. 56.

Vitia quâ ratione culpanda sint opigrammatis. III xx. 106. Vitiorum illa, quae ferina dicimus, atque ista, ob quae homines ridemus, sunt diversae poesios materies. III. ix. 40.

Ulysses in quo parum sapienter ab Homero effingatur. I. iii. 21. Ulysses cur

pileatus, et de reliquo eius habitu. II. xvi. 86. Ulysses unde redux agni. tus sit a suis. I. iv. 49.

Vopiscus Strabo Sesquiculus, poeta tragicus. II. xxv. 129.

Urbanus, pro mimo. II. xxx. 152.

Utribus ex pelle hircinâ, et vino plenis, insiliebant in festo Baccht; quod iccirco a)s1kwlia/zein dixere. II. ii. 9.

Vulcanus a)pa/twr, ut Pallas a)mh/twr. I. ii. 14.

X.

XEnocratis e)/ph, ac paraine/s1eis2: ac nomen eius corrupte legi apud Appuleium. II. xx. 104. Praecipuus fuit Sillorum scriptor, et quando vixerit. Ibid.

Xenophanes (perperam editum Xenocrates) Sillos adversus Homerum, et Hesiodum, scripsit. II. xx. 104, 105. Quo carminis genere usus sit in Sillis. Ibid. Quos philosophos Sillis perstrinxerit. Ibid.

Xenophonti quid propositum in Cyropaedia. I. ii. 20.

Xeuxis pictor non exprimebat h)/qh. I. iv. 52.

Y.

Ypoqe/s1eis2, mimi longiores. II. xxx. 153. *uporxhmatikh\ qualis saltatio III. xiv. 79. Reperta haec ab Alcmane Lyrico. 80.

*y(po/rxhsin Pindarus Thebanus invênit. III. xv. 80.

*yuo Aremoricus, sive Iosephus Scaliger, perperam negat, Livium Andronicum carmine scripsisse heroico. III. iii. 9.

Z.

ZEno Dialecticae inventor. II. xii. 53. Zoilus refellitur; in eo Homerum culpans, quod Patroclum induceret, Achillis iussu, meracius vinum legatis propinantem. I. ii. 20.

*zwro/teron vinum quod Homero. I. ii. 20.

*zuga\ quae in choro sint dicta. II. xvi. 82.

Adde ista huic Indici suis locis, si tanti videatur.

AUsonius cur poematia inscripserit idyllia. III. ix 37.

*a)utoka/bdaloi. II. xxxi. 154. Eorum vestitus, et gestus. 155. Unde sic dicti. Ibid.

Casauboni de poetis Cyclicis iudicium expensum. III. v. 19.

Eugenius Phryx de metro tragico. II. xiv. 78.

*giggri/ai, sive gi/ggroi. III. xi. 58, 59.

*gu/pwnes2 iidem ac calobathrarii, II. xix, 103.

FINIS.