CAMENA Early Modern Latin Texts

JP. LOTICHII, Medici et Poetae, BIBLIOTHECAE POETICAE PARS TERTIA. In qua GERMANIAE ET BELGII POETAE celebriores: ATQVE INTER EOS NON-NVLLI h. t. superstites: SINGULIS TETRASTICHIS SINguli recensentur: una additis (velut in compendio) eorundem vitis, natalibus et emortalibus. [gap: illustration] FRANCOFVRTI, Sumptibus LVCAE JENNISII, ANNO M. DC. XXVI.

Reuerendiss. me ET Illustris. mo PRINCIPI ac DOMINO DN. WILHELMO, HASSIAE LANDGRAVIO, Comiti in Cattimeliboco, Decia, Ziegenhaina, et Nidda, etc. Regal. et Exemptae Ecclesiae HER SFELDENSIS Administratori postulato: PRINCIPI INCLYTO: LITER. MECAENATI MAGNO: DOMINO suo CLEMENTISS.me

SI isti, qui olim in ludis theatralibus, palaestris, victoriis et certaminibus olympicis prae caeteris decus ac plamam meruerunt, digni judicati sunt a literata anquitare, quorum memoria atque fama scriptorum monumentis publice consecrata ad posteriratem

usque propagaretur; Illustriss.me PRINCEPS WILHELME, Mecaenas C lementiss.me; quanto magis hodiernis temporibus illos immortalibus literarum elogiis, atque alatis verbis dignissimos arbitrabimur, qui ipsis literis, ipsis Musis atque studiis liberalioribus a teneris dediti in illustranda, augmentanda que Republ. literaria praeclaras operas, improbo labore, incredibili diligentiâ, multiplicibusque vigiliis et lucubrationibus impendentes gloriosa prae reliquis capita tantum extulerunt,

Artes enim reliquae, etsi suo quaeque honore alioquin non sint defraudandae, nihilo-fecius tamen eae omnes, quotquot hercle! sunt numero prope innumerae, ad studia artesque (quas vocant) liberales comparatae tantum illis cedunt merito,

Quae quidem illud boni, illud emolumenti conferunt mortalibus, ut pietas, et quicquid denique memorabile dictu factuque a multis accidit retro seculis, earum beneficio ad posteros unice transcribi et promoueri possit.

Sublatis itaque artib. liberalib. uniuersus iste orbis illiberale quoddam chaos, Cim. meriis non nisi tenebris, ac horrenda Barbariei nocte contra ingruentibus, ademptâ istâ, quam ex artibus habet, luce, omnino euasurus est planissime.

Et profecto nescio an homo a brutis animantibus longe admodum differre censendus veniat is, qui non artium bonitate animum excoluerit, nouoque velut spiritu denuo e disciplinis liberalioribus quodammodo regeneratus sit. Neque enim is rite ratione (quâ solâ a bestiis dissidet) uti, neque semet-ipsum interius cognoscere; neque quid olim, quid patrum memoriâ gestum; quae facies temporum; quae mutatio imperiorum, et regiminum; qui populi; quae plagae; qui mores, ritusque habitusque locorum; et infinita ferme eius generis alia scitu necessaria; e quibus omnibus honesta vitae suae exempla colligere satagat, commode aut diserte intelligere sufficit. Vt jam nihil dicamus, ut habet Lyricorum elegantissimus Pindarus,: id est; Artem scil. vel Carmen ipsis factis diuturnius esse; praesertim; id est; quodcunque saltem aspirantibus Gratiis lingua ex

mente profunda extraxerit. Etenim omne, quod cunque uniuersi istius ambitu continetur, quamuis munitissimum, splendidissimumque, fatali quâ dam necessitate mutationi atque interitui subjacet; cuius rei testimonia extant inter quotidiana atque innumerabilia alia tot Pyramides, tot Obelisci, Colossi, Cippi, Amphitheatra, imo tot vrbes amplislimae; quae omnia aetate consumpta, tempore deiecta, interituque depopulata sunt; ut post tanta interualla vix vestigia satis certa videas,

Literas conta, atque Artes, ceu testes temporum, et lumina veritatis, quouis aere atque marmore perenniores perdurare ecquis non videt? Illae enim, ut de Achille, Hectore, Vlysse, Nestore, Agamemnone, Priamo, Helenâ-Paride, Iulio quoque Caesare, Augusto, Cicerone, Catone atque aliis viris innumeris, virtute cum militari, tum togatâ clarissimis, sciamus, faciunt; quorum; id est, egregia facinora; silentio atque nocte inuolui prohibent.

Quod ipsum magnanimus iste atque immensus Alexander, vero usque adeo cognomento Magnus appellatus, apprime

intellexisse videri potuit, dum post exanthlatos tot incredibiles bellorum labores, tot deuictas gentes, imo perdomitas utriusque solis plagas, nihil inuenit, in quo acquiseceret, praeter literas. Ad Achillis enim is tumulum ubi peruenislet, inuidiâ pene contabescens alte ingemuisse eum in modum scribitur: Achillem eo quidem pacto felicem esse, cui Homerus contigisset, laudum ipsius praedicator grauissimus; se vero contra infeliciorem, cui, etiam orbe terrarum jam edomito, unicum istud insuper deesset, ut idoneo rerum operose gestarum praecone carendum velut istâ tempestate sibi videat.

Idem non minus Augustos illos quondam Romanos Imperatores attente considerâsse passim notissimum est.

Praeter alios enim, Martis gloria, Iul. Caesar ille, post Gallos, Germanos, aliosque populos finitimos debellatos, eodem ferme Alexandr. Magni spiritu, atque immortalitatis ambitione aestuans, gloriam illam tot grandibus bellis fortiter partam ipsemet autor literarum beneficio aeternitati consecrauit; qu. autoris alterius, ejusque in euentum incerti, arbitrium subiturus minime incertum.

studiosissimo, addemus? Quis tot augustas Augusti illius augustissimi nosset hûc - usque laudes absque literis? Eum autem referunt antiqui codices gloriae, atque illius inprimis, quae ex literis petitur, immortalitatis sitientissimum saepenumero cum Virgilio, Horatio, aliisque istius tempor. limatissimis ingeniis, emissis ad eos etiam inuectiuis, velut expostulâsse, si quando rariuscule ab iisdem carminum elogiis aut ornaretur, aut epistoliis illorum infrequentius salutaretur.

Quod idem de Gratiano, Imp. admodum gratioso, ex Ausonio; similiter ferme de Iustiniano; Carolo Magno; Othonib., Lotharijs; Carolo Quarto et Quinto; Maximiliano utroque; Sigismundo; etc. Impp. gloriosis; ad unguem liquet ex autoribus aliis euidentissime.

Ut isthîc aliarum excmpla Nationum Regionumque uberrima non aspergamus; e quibus tot Reges, tot Principes, atque Heroes unice ad perpetuam nominis famam contendentes eandem e literis desideratam famam feliciter assecuti sunt.

Multorum instar, sufficiat illud saltem splendidissimum exemplum Illustriss.mi et Potentiss.mi PRINCIPIS MAURITII, Germaniae Phoenicis, cuius Celss.do inter literatissimos

et consummatissimos usque-quaque hujus seculi Philosophos Regale sceptrum in literis communibus tenet, ut Musarum nouus Apollo, ac praeses communi felicique applausu ab omnibus jam-dudum undique eruditis demisse, reuerenter, et summo merito salutetur. Cujus ingens quidem gloria, donec superstites erunt literae, superstes obliterari nun quam poterit.

Praeclare igitur aliquis olim editis non nisi praeclaris speciminibus vitam egerit; certe rerum nisi gestarum ejusdemque nominis memoria literis conseruata sit, actum est de ipso; usque eo pauci saltem interlabuntur anni, quibus, quid superioribus actum gestum que sit temporibus, omnino ignoratur, nisi id ipsum literis, de in dustria commendatum fuerit. Quales quidem innumeros eosque prae cipuos Heröas priscis istis seculis cum pacis, tum belli temporibus in Germania nostra, aliisque Nationibus, eminisse certissimum est; quorum omnium ne umbra quidem aut memoriae tantillum hactenus extat. Quid caussae? Literae, literae, inquam, et praecones defuerunt, quarum operâ etiam-nunc isti, quorum nomina atrâ nocte premuntur, superstites superesse satagerent.

Neque vero hoc loco istud reticendum est, quod veteres de Orphei Poetae internecione a Bacchis immissis perpetrata commenti sunt; eum scilicet tam dirâ ob id lanienâ in partes discerptum fuisse, quod per imprudentiam Liberum patrem, inter Gentiles alios, carminibus suis celebrare praetermiserit. Ex quo priscos etiam Heroas illos literariae istius perennitatis cupientissimos extitisse luce meriadianâ clarius apparet.

Quo grauiores ergo dignioresque virorum praelustrium extiterint virtutes, et laudes, eo dignioribus quo que sublimioribus que praeconiis iidem metito suo extollendi veniunt;; ut habet idem Pindarus.

Ea propter audaciae forte tribui possit, quod equidem e medio totistius seculi virorum in omni literarum genere eminentissimorum infimi subscllii homo in medium prodeam, at que eos viros, eos vates; quorum partim vitae hactenus sparsim; partim vero nun quam prodierunt; meo Marte publice producendos suscipiam. Tum vero istud momenti maioris videri poterit, tam audaculum esse, ut incomparabilem insuper seculinostri PRINCIPEM

literarum maiestate florentissimum Heroa, Illustriss.mae, inquam, T.ae Celsitudnis DOMIN. PARENTEM, MAVRITIVM: MAVRITIVM, inquam, illlum:

immaturâ isthâc atque inelaboratâ narratiunculâ meâ attingere verecundatus haud quidem fuerim.

At esto! Iuvet modo audaciam (ut vulgo) istam fortuna! iuvet euentus! Qui quidem nobis optimâ atque integerrimâ animi intentione speratur futurus nequicquam inauspicatus. Exinde siquidem fore peroptamus, ut arreptâ isthâc ansâ ingenia alia elaboratissima ad colligendum tot elogia, tot Paeanas, tot Panegyricos, in immortales laudes diuini PRIN CIPIS - APOLLINIS nostri passim hinc-inde a Musis per uniuersum pene orbem Christiadum dispersos, stimulo velut aculeoque perciti, et excitentur, et incitentur. Sicubi enim rem paulo altius rectâ reputamus viâ, eum maxime in finem vates bonus et sacer isthanc nobis in lucem natus esse videtur, ut inprimis DEVM OPT. MAX.m operibus suis ex omni affectu deueneretur; deinceps vero Regum ac Magnatum laudes (quod utrumque fallor? an gentilis ille Homerus apprime executus

fuerit) carminum beneficio ad posteritatem usque prouehat: prout hanc in sententiam non ineleganter Lotophagus ille noster Secundus, nullis. t. Musarum laude facile secundus:

Hic labor, hoc studium generosis vatibus esto,
Aut Superûm laudes canere, aut praeconia Regum,
Et memorem factis illustribus addere famam.

Rusticus igitur iste Corydon, aut certe Cyclops prope ferreus existat necesse est, qui regiâ virtutis maiestate, atque amore, eiusdemque magneticâ plusquam efficaciâ non afficitur, atque ad concelebrandas insuper virorum literarum splendore fulgentissimorum laudes cor pepone aut cucurbitâ insulsius affert.

Insurgat itaque nunc, criminetur, culpet, imo (si placet) insaniat Zoilus, quisquis fuerit, quisquis volet, nae nos isthanc in euentum (felicem utinam!) jacientes aleam operae pretium fecisse arbirrabimur, sicubi, viros Musarum laudibus et meritis illustres, pro instituti ratione, quantum eius quidem in nobis est, nouo ordine coniunctim eiusdem facultatis recensentes tum aliis, tum nobis-metipsis, eâdem super materia

Caeterum, Illustriss.me PRINCEPS, ad T.ae illud Illustriss.mae Celsitud.nis tribunal recta gradum accelerant Teutonici nostri POETAE isti, recte sese (nisi fallit animus?) inprimis praesidio, patrocinioque, imo Principali maiestate Celsiss.mi DOM. PARENTIS MAVRITII, Illustriss.mae T.ae Celsitud.ni commendatos gratosque futuros esse hospites omnino confidentes. Qui quidem per Iouem! nulli Magnatum hoc temp., quam Illustriss.mae eidem T.ae Celsitud.ni, videbantur deberi alteri.

Parûm enim eius aut minimum dubitandum nobis fuerit, etsi quidem vix summa summarum laudum fastigia Sereniss.mi illius PRINCIPIS, diuini Parentis, attigermus, Illustriss.mam T.m Celsitud.nem pro magnâ atque haereditariâ prorsus illâ suâ in Musas animi propensione, nihil prius, nihil antiquius habere, quam incomparabilium illarum virtutum paternarum videre ac cognoscere dulcem ac gratam in literis identidem mentionem; quae quidem sibi, haeredi ter inclyto, aemulo ter felici, propria atque perpetua sunt possessoria.

Fortes (prout apud Flaccum) creantur fortibus;
--- Nec imbellem feroces
Progenerant Aquilae columbam:

Sic quoque generosissimi usque adeo, et ter- magni Parentis generosa admodum et magna in Illustriss.ma T.a Celsitud.ne luculenter ad viuum eminet imago. Nolit-velit igitur Illustriss.ma T.a Celsit.do, Musas, quarum amorem longe dulcissimum Magnanimus Parens usque adeo ingenerasse firmiter colligitur, a fauore gratiaque sua sequestrare minime poterit.

Gaudeant igitur, imo merito, impetuosis istis et procellosis quamlibet temporibus exultent Vates TEVTONES illi nostri, Hassia; Hassia, inquam; secundum DEVM maxime, quousque MAVRITIOS atque VVILHELMOS fouebit, Augustos atque Mecaenates non poterit non fouere.

leuidense isthoc quamuis donarium, euidens nil-minus submissae erga Illustriss.mam T.m Cels.m submissionis affectûsque pignus ac monumentum clementi oculo, quaeso,

aspice, meque (si tanto PRINCIPI tantus esse possim!) proporro in clientum tuorum numero gratiose esse sine.

IEHOVA DEVS Trin-unus Opt. Max. Illustriss.m T.m Cels.m cum Sereniss.mo Heroe Parente, atque uniuersâ Illustrissima Hassiae Prosaepiâ grauissimis hisce bellorum undiquaque tempestatibus contra omne infortunium porro paterne tueatur, sospitet, ac confirmet; tum eandem exulibus perfugium, solatiumque; Musis praesidium; Ecclesiae inprimis periclitanti columen columnamque praestet inuiolabilem, imo praestet! AMEN.

Ad eundem Illustrissimum PRINCIPEM ac DOMINUM DN. WILHEL MUM, HASSIAE LANDGRAVIUM, etc. Eiusdem Elegia.

ESSE quid hoc (magni Soboles ô magna Parentis!)
Carmina quodtecum tracto, WILHELME, putas?
Fallor? ais, nostro minus haec sunt digna fauore,
Siue patrocinio carmina digna meo.
Quandoquidem grauibus magis haec sunt tempora curis,
Rebus quam lepidis apta, vel apta jocis.
Mars furit horrisonumque quatit Bellona flagellum,
Aspera bellaeheu! bella, minaeque vigent.
Vndique sanguineus spumat cruor, undique caedes,
Vndique sunt plenis omnia mista dolis.
En! ceu Romani desciscat gloria regni,
Caesareper plures bella gerente plagas.

Amico Lectori S.

FAllor? an ab euulgatis superius Poetis priscis illis nostris, tum Graecis, tum Italis-Hispanis, amice Lector, visus es huc- usque Germanos insuper, eosque recontiores, ceu domesticos nostros, non parum mecum desiderare.

Cui tuae meaeque illi voluntati satisfacturus ecce! sisto eos jam, atque in publicam scenam produco.

Habe itaque illos, et lege; sed ita habe, sed ita lege, ut opusculum isthoc integre nondum numeris suis absolutum, sed inchoatum saltem et tentatum a me primo agone et habeas, et legas.

Quod eum quidem in modum, tanquam primitias quasdam, in tui gratiam, protrudere visum fuit. Prout enim Ver, primitiuum anni tempus, primo Leucoia, Nareissos, violas, atque eiusmodi flores praecoces

alios praemittere solet, donec maturâ succedente Aestate, atque Autumno, annitemp. foecundissimo, Cereris denique ac Bacchielaborara munera, segetes scilicet, uvae, Pomonae quoque deliciae; fructus videl. omnis generis horarij; ad solem longius sub Horizonte subsistentem excoquantur; ita primitiui, et tanquam praecursorii quoque ingeniorum alii sunt fructus, elaborati vero atque maturiores alii.

Videbis itaque, si non apposite dicta, aut apposita omnia, certe conatum propalam tibi expositum; qui ut primam isthanc super Germanis vatib. jaceret aleam, alia ex aliis partim autoribus hinc - inde ad institutum decerpsit; alia non iniucunda adieeit; alia denique prorsus Marte suo astruxit.

Quod postremum praecipue usu - venit in istis modernis nostris, quorum vitae hactenus aut nondum designatae, aut omnino in cognitae sunt. In iis igitur exprimendis tantum potuimus, quantum ex ipsorum operibus, aut amica necessitudine alioquin nobis licuit. Quorum ad catalogum complendum complures adhûc seculi nostri Poetas non ineruditos, non inelegantes, in dies penitius cognoscere auemus, ut aliquando absolutum aliquem

Istos tamen isthîc minime optamus, qui vulgo sub Poetae titulo, Boeoticum verius pecus, ubiuis locorum lasciue tripudiantes pro Lauro laruam, pro carminibus (ut vulgo) crimina, pro Musis nugas circum ferunt.

Procul esto seruum istud genus a sacris hisce Apollinis sacerdotibus; quibus de meliore luto

Eos vero, eos, inquam, superiorum nomenclaturae inserere deinceps liceat quoque;

Cuius melioris notae, nostrâ quidem opinione, cum isthoc, licet bellis implicitum, foecundum aliâs, seculum non paucosinsuper hactenus produxerit, Musis atque eloquio viros insignes, veniam illi nobis, quos hoc libello praeterimus, tantisper impertiantur, quoad cognitis eorundem natalibus, studiorum, honorumque curriculis, eos insuper breui (forsan in Appendice) aliquando isthuic catalago postliminio attexere sustineamus.

Ad ordinem quod facit, iste nobis isthîc obseruatus fuit, quo unusquisque, quâ is aetate atque annis maior, loco quoque prior recensetur. Quem sicubi non usque-quaque (prout hîc difficile fuit) assecuti sumus, saltem voluimus; si modo, ut in magnis olim, hîc

Caeterum, saltem. Daturi vero sumus deinceps quoque operam, amice Lector, siquidem hi qualescunque nostri conatus, haec studia tibi non displicuerint, ut breui temp. successu eo modulo delineatos insuper Galliae, Britanniae, Scotiae, Vngariae, Daniae, Sueciae, Poloniae, Bohemiaeque. Poetas celebriores uno forsan fasciculo; una quoque alia; quae sub manibus habemus; successiue cognoscere possis: illorum semper hominum naturas, Tullij calculo, praestantiores amabilioresque aliis judicantes merito, qui sese tam ad commodandum, quam inseruien dum aliis natos esse agnoscunt. Ita vale, et faue.

Ad Novum nostri seculi POETAM, eumque insignem JO. PETRUM LOTICHIUM, et Medicae artis Doctorem clarissimum, Amicum meum.

ABs te quae mihi missa fuit, IAN-PETRE, canoro
Suauiter affecit tua me modulamine Musa
Confectum curis cor edentibus, atque animi aegrum
Sacrarumque profanarumque in turbine rerum.
Fallor? an in te spirat ad hûc a morte SECVNDVS
LOTICHIVS? Vatum sêcli lux clara prioris,
Carmine nulli horum qui lene fluente secundus
Aeternam de se famam dispersit in orbe
Coetûs harmonici, cuius moderator Apollo.
Saepe canat tua Musa; et te sublimibus alis
Fama secunda vehet longe per Musica templa.
At Melicam Medicamque probe coniunxeris artes;
Subsidia haec vitae dat opes: sed saepius illa
Pro quaestu questumque parit, nec fabricat aedes

In Epigrammata Clariss.mi et Excellentiss.mi Viri, DN. JP. LOTICHII, Doctoris Medici experientiss.mi, POETAE hujus aetatis celeberr.mi,

ELoti succis Epigrammata lauta figurans
Musarum graphio cuncta decora refers.
Sic lotam ac lautam Clario de flumine venam
Temperat in laudes fautor Apollo suas.
Flumine qui Clario pollet, qui lumine Phoebi,
Lotus is, et lautae conditionis erit.
LOTICHIUS Loti dulcedine, lumine Phoebi
Mactus, aperta suae nomina lucis agit.

In BIBLIOTHECAE POETICAE Partem Tertiam Clarissimi viri, DN. JP. LOTICHII, D. Medici, et Poetae celeberrimi, de Poetarum Principum GERMANIAE vitis.

QVID nimium iactas, heus Graecia, quaeso Poetas,
Ceu fuerit soli fautor Apollo tibi?
Itala quid pergis te tantum extollere teilus,
Ac, tantos vates te genuisse, crepas?
Quod fuerint vobis praesentia numina Phoebi,
Quid, reliquae terrae, pectora vestra tument?
Huc, hûc, si vultis, celeri concurrite passu,
Absque mora hûc omnes accelerate gradum.
Haeclegite, et fastus medicamen vester habebit,
Vlterius nec quo progrediatur erit.
Teutonicam terram multos aluisse Poetas
LOTICHIVS VATES hîc MEDICVS que docet.
LOTICHIVS, cuius maiores nomine clari
Quondam vixerunt, et celebrantur adhûc.
Inuenietis in his tales, quibus ipsus Apollo
Cederet, et victus tinnula plectra daret.

IP. LOTICHII MEDICI ET POETAE BIBLIOTHECAE POETICAE PARS TERTIA. In qua GERMANIAE ET BELGII POETAE celebriores recensentur.

Illustriss.mus et Potentiss.mus S.R.Imp. PRINCEPS MAURITIUS Dei gratiâ HASSIAE LANDGRAVIUS, Comes in Cattimeliboco, Decia, Ziegenhaina, et Nidda, etc. GERMANORVM POETARVM APOLLO Sereniss.mus

TV MODO NON VATES ES PRINCEPS, PRINCIPE DIGNO
SED POTIUS PRIMO PHOEBUS-APOLLO LOCO.
PLAUDITE NUNC VATES! MAIESTAS REGIA MUSIS
SURGIT, ET A MAGNO PRINCIPE VATE DECUS.

ILlustriss.mus et Potentiss.mus S. Rom. Imp. PRINCEPS ac Dn. Dn. MAURITIUS, Dei gratia HASSIAE LANDGRAVIUS, Comes in Cattimeliboco, Decia, Ziegenhaina,

et Nidda, etc. non tantum PRINCEPS POETA, sed POETA PRINCEPS, imo (ut verius edisseramus) Poetarum totius GERMANIDOS PHOEBUS APOLLO Celsissimus, natus est felicissimis communium literarum, inprimis Musarum, auspiciis in sua HASSIAE suae Metropoli, CASSELLIS videl. Anno a salutifera Domini et Seruatoris nostri incarnatione M. D. LXXII. VIII. Kal. Iunias.

At vero vitam et tanti et tam diuini PRINCIPIS quod attinet, cuius quidem gloriam cum D. Augusti Imperatoris olim felicissimi Maiestate; doctrinam atque Carminum excellentiam cum Latinorum Poetarum Augusto illo Imperatore P. VIRGILIO (liceat ita indigetare Vatum Heroicorum Principem!) MARONE; eloquentiam et sapientiam cum NESTORE Graecorum tum temp. facundissimo, dexterrimoque; Consilia denique experien. tiamque cum Ulysse illo oculatissimo, rectissime contulerimus; ut innumeras alias et propemodum infinitas virtutes, dotesque; quibus illum hunce nostrum AUGUSTUM-MAURITIUM JEHOVAE DEI Opt. Max. supernus fauor atque indulgentia abunde cumulauit; religioso transscribamus

silentio; cum nullus huc-usque eruditiorum iter illud et pelagus immensum metiri, nedum etiam cum diuinas tum admirandas penitus innumerasque MAGNI illius nostri laudes, curriculum praesertim gloriosae huc-usque, praecipue vero et ante omnia cum Musis, delicatissimis illis Venerib. et Deabus, consummatae vitae (quae; quod impendio omnibus sacri Heliconis alumnis optandum; Ipsius vtinam Celsitud. quam longissime prorogetur!) aggredi, aut contexere ausus fuerit, multo minus nostrûm aliquis grauem isthanc et ponderosam prouinciam imbecillis admodum humeris, temerarium quod viderimerito queat, improuidus facile susceperit. Optandum nihilo- minus, imo votis haudquaquam frigidis serio expetendum, prodire et dari e venustiorum hominum, inprimis vatum cultiorum familia, cordatum aliquem Plutarchum, aut Q. Curtium, qui illius nostri seculi Serenissimi Apollinis, Musarum imo etiam; quas inter merito recensemus cultissimam vtramque feminam Poetriam, Olympiam sc. FVLV. MORATAM, Ferrariensem, et ELISABETHAM VVESTONIAM, Anglam, vtramque videl, cum soluto, tum ligato stylo ceu

Diuam praestantissimam, GERMANIAE nostrae singulari auspicio nuper exhibitam, inibique immortali apud posteritatem cum laude morte praereptam; (altera enim HEIDELBERGAE, altera vero PRAGAE corporis mortalis exuuias reliquit) res litteris et carminibus praeclare gestas Cedro, imo coelo (si fas ita loqui!) inscriberet, solicitaque non nisi auidae posteritati commendaret de industria.

Interea rectius AVGVSTVM illum hunc nostrum APOLLINEM, ipsiusque laudes humili religiosi silentii reuerentia venerabimur, quam aut parum (quod indignum) aut plusculum (quod fors insipidum, atque adulationi proximum videri possit) inpraesentiarum simus allaturi.

Quodsi tamen ex innumero ferme laudum ipsius numero aliquid primorib. saltem labellis, (quod dicitur) attingere liceat, vnicum illud, quod omnibus in propatulo est, praefatâ humili reuerentiâ, isthîc interseremus, ex quo reliquas diuini PRINCIPIS et dotes et laudes aestimare cuiuis fuerit procliuissimum. Conscripsit autem, inter alia, admodum adolescens diuinum plane diuino ingenio opus Dauidicorum Psalmorum, Poetica paraphrasi ad amussim

elaboratum, expolitumque, in quo admiranda et matura eruditio annos et aetatem, senilis sapientia adolescentis captum, carminis elegantia atque concinnitas Principis indolem, homine ferme maiorem, a Principe superat. Quod quidem rarissimum in Magnate diuini ingenii specimen Illustrissimo Principi VVilhelmo, Heroi summo, laudatissimae memoriae parenti, CASSELLIS typis ex Officina Principal. diuulgatum, sacrum extare sui Mnemosynon voluit.

Neque vero hoc duntaxat edito egregio opere animosa Heroîcae indolis virtus acquieuit; verum enim verum maiora in dies iuxta grauiores disciplinas alias omnigenas molimina aggressa non dubitauit secundum GRAMMATICES praecepta saluberrima, similiter immortalib. typis descripta, PROSODIAE et POETICES puriorem commodioremque vsum per Regulas atque Exceptiones firmissimas omnibus generose et clementer tantum non exhibere, sed, si fieri eius possit, etiam instillare.

Quodsi nunc itaque illud Regnum, quod aut Reges philosophantes, aut Philosophi regnantes gubernabunt, iuxta Sapientis dictum,

felix fuerit, per Iouem! non immerito, an felicior HASSIA, hac in parte prouincia esse possit alicubi alia, dubitandum fuerit. Illud enim, illud, inquam, non solum in albis lapillis, sed in smaragdinis Tabulis, sed in Cippis atque obeliscis inscriptione inprimis dignum extiterit, diuinum isthunc et incomparabilis memoriae PRINCIPEM PHILOSOPHVM, et PHILOSOPHVM PRINCIPEM tantum non patriae leges Politico-Ecclesiasticas CONSILIO et VIRTVTE optime constitutas, sed Scholastica etiam praecepta, Artiumque liberalium ad discendarum ingenuas formulas studiosae juuentuti praescribere hactenus ut optimum PRINCIPEM, optimum Patriae PATREM, optimum PHILOSOPHVM, imo quoque, (quod rarissimi insuper momenti) hunc fructum praeterea atque laudem exinde, imo voluptatem longe vberrimam in vita excipere, vt in Gymnasiis, Scholis, Academiisque Ips. Celsitud. Prouinciis subiectis, imo exteris insuper hactenus studiosa iuuentus nihil ferme praeter Augusti Mauritii seculi istius Apollinis aut Phoenicis, institutiones et praecepta saluberrima emaculatissimaque addiscat assidue, praedicet magnifice, atque alios inferioris

ordinis doceat atque erudiat magna cum vtilitate successiue et optime. Id quod paucissimis hactenus, nedum fors vlli Principum, datum fuit.

Cum itaque de diuini illius nostri Principis, Philosophi, Poetae, verius PHOEBI-APOLLINIS, laudibus (vt Macrobij verba super P. Virgilio Marone edisserentis hûc transscribamus) satius sit tacere ferme, quam parum dicere; siquidem nihil ex cuiusuis commendatione aut autoritate Ips. Celsitudini accedere possit; clausulam isthanc pro vitae Historia quo colophonis ergo, ceu summam lineam, insuper adiiciamus, Genius omni conatu ex affectu nos impellit. Voueamus igitur:

VIVAT DIU, ATQUE DIU, ETIAM VIVAT AUGUSTUS NOSTRI SECULI MUSARUM APOLLO, MAURITIUS; GERMANIAE, INPRIMIS TOTIUS VENUSTIORIS LITERATURAE, OCULUS:

Excelsum pectus, celsum cor, et omnia celsa,
Omnia, MAVRITIVM qui videt, ista videt.

CONRADUS CELTES, Francus, Primus in GERMANIA POETA Laureatus.

Prima parit celebrem, CELTES, tibi Laurea famam,
Dum fortunatas implicat illa comas.
Lauro igitur primus, nulli quoque laude secundus
Implêsti meritis TEVTON A ruratuis.

Svvinfurti in Francia orientali ad Moenum, non incelebri oppido An. 1459. Kal. Feb. mane circiter horam 3. Infans mirabiliter vagiisse perhibetur. Super quo responsum fuit a nutricibus disertum eum atque celebrem admodum virum futurum esse. A patre literis de industria subducitur ad vinearum et rei familiaris studium, quo non aduertente elabitur puer, et Coloniam Agrippinam primum venit, vbi humanioribus literis, et Theologiae aliquandia operam locauit. Mox inde Heidelbergam, mox Erphordiam, Lipsiam, Rostochium petiit, publica Gymnasia. Hinc in Italiam profectus Patauij, Venetiis, Ferrariae, Bononiae, Florentiae, Romae, praestantissimos quosque Philosophos audiuit. Ex Italia deinceps per Illyricum et Pannoniam in Poloniam migrauit, vbi Astronomiae operam dedit. Vbi vero domum ab hisce peregrinationibus

reuersus esset, conciliatus est Illustrissimo Saxoniae Duci FRIDERICO, de cuius voluntate atque auspicio Lauream Poeticam obtinuit anno aetat. suae XXXII. Coronatus est in Arce Norinbergensium ab ipso Imperatore FRIDERICO III. Amno 1487. XIV. Kal. Maias.

Primus itaque inter GERMANOS extitit, cui dignitas et insignia Laureae coronae obtigerint. Vnde ipse sibi, et merito quidem, ita gratulatur:

Fertur eadem eiusdem Laurea hodierno adhûc tempore Viennae, vbi docuit, asseruari.

Caeretum CELTES primus insuper Romanam eloquentiam cum Graecanico sermone Teutonico solo induxit. Primus etiam is Comoedias, et Tragoedias, veterum imitatione, in theatris publice exhibuit. Breuiter: Peregrinationum, antiquitatum, amicitiarum, conuiuiorum, Musices nemorum, aquarum, amator cultorque extitit primus inter primos, studiosissimusque. Naturâ ab autoribus scribitur fuisse mediocri; corpore obeso, facie clarâ; oculis fulgentibus et maiusculis: ore decoro; pilo leui et raro; barbâ rarâ, eiusdemque cnaitiepraematura; fronte caluâ; Animo vero (quoad intrinsecas qualitates) hilari; valetudine prosperâ; ventriculo debili.

Scripsit, praeter Carmina, Apophtegmata, et sententias grauissimas, quarum vnam atque alteram isthûc transponere non abs re fuerit. Dixit autem: Neminem viuere, cui non pars stultitiae contigerit. II. Somnum, vinum, amicum, et Philosophiam esse leuamina, et vehicula vitae. III. Aetate vinum, et Carmina pretiosa fieri. IV. Conueniens esse Philosopho pessimis displicere. V. Principes indoctos

organorum instar esse, quae aliorum impulsu sonos edant. VI Facilius esse honesta studia contemnere, quam discere. etc.

Scripsit in Poetica 1. Libros amorum, vitae circulos secundum Pythagoraeos, 4. 2. Carminum libr. 4. 3. Epigrammatum libr. 5. Horatium inprimis secutus in Lyricis et Epodis. Conscripsit etiam 4. Parnassum bicipitem, in quo Poetas et Theologos conciliat 5. Theodoricen quoque orsus est, in quo Theodorici Regis Gothorum, et Germaniae historiam complecti cuplebat.

Vid. volum. 1. devitis virorum illustr. 10. Fichard. et 2. Melch. Adam. in vit. Germanor. Philosophor.

IV L. CAESAR SCALIGER Eq. Auratus; Philosophus, et Poêta illustris.

SCALIGER Herôo ceu clarus sanguine, clarus
Sic simulheroo carmine semper ouat.
Omnes ingenio Princeps grassatus in artes
Omni per magnum rettulit arte decus.

ILLVSTRE illud per vniuersam non tantum Italiam, imo Belgium, imo pene Europam latepatentem, Musarum atque literarum communium miraculum, IVLIVS CAESAR SCALIGER, BENEDICTI SCALIGERI, viri et bellatoris fortissimi, ex antiquissima et nobilissima SCALIGERORVM, PRINCIPVM quondam VERONENSIVM, familia oriundi, filius, IOSEPHI SCALIGERI Pater, vitalem auram primitus hausit in Castro Ripa ad caput Lacus Benaci, loco

Summi autem huius illius viri vitam quod attinet, eam prolixius videre desiderantem ablegamus illum ad librum, quem de lingua latina scripsit, cuius in vestibulo aut frontispicio eam cognoscere possit.

Quandoquidem igitur tanti Literarum Herois laudes vix satis pro merito a nobis diciposse videantur, obiter saltem, maiora molimina de industria praetereuntes, scripta ipsius emaculatissima isthîc, ceu in transcursu, contemplabimur. Scripsit autem vir praeclarissimus non tantum soluto, sed et ligato orationis stylo permulta, inter quae est Poema (cuius inscriptio Elysius) quo Padi Insulam illam, Italis Beluedere dictam, Ferrariae Ducis, grauissimo carmine, atque omnem ferme ESTENSIVM PRINCIPVM Genealogiam, persecutus est. 2. Praeterea libellum de Numeris Conii cis mirâ vsque adeo subtilitate concinnauit, ut saepenumero lector, nisi is probe in numeris versatus, se expedire vix possit. 3. Edidit de causis linguae Latinae lib. XIII. 4. Epigrammata in clariores Vrbes. 5. Hymnos, et Poemata sacra. 6. Epistolas et Orationes. 7. Poemata cum Aiace lorario Sophoclis conuerso a Ioseph. Scaligero Fil. 8. Herôes et Orationem in partu silij habitam. 9. Commentarios in Hippocr. librum de somniis, adiecto textu ab eodem conuerso; 10. Orationem inluctum filii. 11. Commentarios in libr. 11. Aristotel. de plantis. 12. Commentarios in Aristot. librum Historiarum, qui decimus appellatur, Latine a se redditum. 13. Exercitationum Philosophicarum lib. XV. ad Hieron. Cardani libros de subtilitate. e quibus plurima acute et solide confutat. 14. De Re poetica

lib. VII. multâ et variâ eruditione absolutissimos. 15. Commentarios in Hippocr. de Insomniis recognitos et auctos. 16. Commentarios in Theophrasti libros de plantis. 17. Doctrinam verae Alchymiae, atque artis metallicae, citra aenigmata. 18. De Sapientia, et Beatitudine libr. VIII. quos carmine Epidorpidas inscripsit. 19. Orationem pro Cicerone contra Ciceronianum Erasmi. 20. Leguntur denique quaedam de gente SCALIGERA, IUL. huius CAESARIS, et IOSEPH. Fil. SCALIGERORUM.

Pro cuius immensi viri laudibus in immensum excurrentibus, colophonem velut, ex Cl. V. Carol. Vtenhouio, Poeta, Hexastichon illud adiiciemus; quo vtrumque SCALIGERVM, par nullâ facile eiusmodi relatione comparabile, prosequitur:

Induperatores velut inter Iulius omnes
Extulit augusto CAESAR honore caput.
Doctrinâ ingenio, et facundi dotibus oris,
Ceu satis ex eius colligere Historia est.
Scriptores sic ipse sui transcendit et aeui
Doctrinae scalâ SCALIGER omnigenae.

Caeterum IVL. CAES. SCALIGER, Eq. Auratus, Criticus-Grammaticus acerrimus, Poeta excellens, Philosophus eruditissimus, et alter in medicina Aesculapius, cuius nomen; praeter IOSEPHVM Filium a se genitum, virum vndiquaque maximum, et docto patre doctiorem; foetus ingenii ab eodem editi ad omnem posteritatem immortale reddiderunt, mundo isthuic valedixit Anno M. D. LV III. XXI. Octobr. aetat. LXXIV. M. VI. D. XXVI.

pene ipsa (piis ipsius domo tanquam hospitio vtentibus) verae pietatis instaurationem magna ex parte debent. vid Bucholc. ex icon. Bezae; 2. I. Iac. Boissard. icon. viror. illustr. part. 3. 3. P. Opmeer. in histor. Chronolog. 4. Vitam infra Ioseph Scaligeri Fil. etc.

HEL. EOBANVS HESSVS Poetarum s. t. Elegiacorum Antistes.

Palladiis Hessumpraefecit Apollo Camaenis,
Iussit et argutae laudepraeire lyrae.
Hinc adeo faciles Elegos canit vbere venâ,
Quos merito Musae, quos quoque Phaebus amat.

HELIVS EOBANVS HESSVS natus est in Hassia, Anno 1488. Kal. Ianuar. et quidem in ea Cattorum parte, quae spectat veteres Angriuarios ad Visurgim, in Hassiae finibus. Parentibus ortus est non quidem lautis, sed honestis, ex parte ex Hassia oriundis. Mater enim in oppido Gemündano pronata fuit.

Sunt eruditorum nonnulli, qui ortum, cunabula, loci natalis incertitudinem, doctrinam, poêticam in. primis praestantiam, et similia, isthoc in Eobano cum Homero patre conferri posse autumant non inepte. Sicut enim (inquiunt) Herodotus tradit in ripa fluminis Meletis partu editum esse Homerum; ita sub arbore in gramine recubantem matrem EOBANUM enixam fuisse aiunt. Deinde ut Homeri patria ignoratur, sic etiam de certitudine loci natalis, ubi EOBANUS lucem aspexerit, dubitatur. Fortuna porro utriusque ferme similima fuit. Neuter enim, dum vixit, rebus

admodum auctis aut opulentis ususest, sed ob penuriam sedem aliquoties mutauit. Laborauit insuper oculorum affectu EOBANUS, quo unico videri quidem potest Homero felicior, quod visu, sicut ille, penitus non orbatus fuerit.

Puer itaque primum parentum curâ ad imbibenda pietatis et Grammatices elementa Gemündam missus est, ubi propinquos habuit. Deinceps Francobergam profectus, ob praeclaram elucentem in puero vixdum ephoebo indolem, se commendauit praeceptori, viro bono, Iacobo Hoclaeo, qui dein extraordinarias horas in EOBANI institutionem insumpsit, eundemque versûs componendi rationem docuit. Quo in ludo literario cum per triennium, non absque fructu, versatus fuisset EOBANUS, Erphordiam, velut ad ampliorem studiorum mercatum, sese contulit An. aetat. XVI. studiorum felici informatore usus Ludouico Christia no. Eo in loco nactus est sumptûs ex liberalitate quorundam lautioris fortunae popularium. Ibidem Carmende Amantium in felicitate, et aliud Bucolicon admodum adolescens conscripsit.

Erphordiâ discedens in Borussiam abiit. Vbi fauorem Praesulis Risebergensis ad Vistulam e nobili gente Variscorum facile sibi comparauit; qui vir omnium studiosorum erat amantissimus. Apud quem cum EOBANUS obingenium abunde acceptus aliquantisper haesisset, a dicto Praesule (editis prius ad Ouidianam imitationem Herôidum epistolis) sumptib. necessariis liberaliter instructus Lipsiam ad legum studium apprehendendum, quo eodem in posterum ad ciuilem prudentiam uti posset, missus est An. aetat. circiter XXV. Quid vero sit? EOBANUS antiquum obtinens nescio quo pacto LL.

studium abominatus, Praesulis illius boni immemor pecunias expendit, moxque Erphordiam ad Musarum incunabula et ingenium suum recurrit. Amore autem impulsusauidius isthoc fecisse visus fuit, quo deperibat Catharinam, Virginem Erphordianam, quam postmodum, legitimum uelut amoris fructum, pulcro coningio, eoque foecundo, sibi copulauit.

Ductâ coniuge aliquantisper indigno liberali isthoci ngenio stipendio humaniores lite as Erphordiae publice professus est. Inde gloriâ Erasmi Roterod. qui tum temp. literarium regnum tenebat, excitatus statuit magnum istum communium uelut literarum principem in Belgio salutare. Verum Erasmus nescio qua de incuris ranti ingenii hominem neglectius habuisse animaduersus fuit, qui non modici itineris molestiasipsius gratiâ, et quidem pedes, frustra deuorâsset.

Interea etsi cumlaude Erphordiensi Academiae praeeslet EOBANVS, complures etiam aliunde literarum bonarum alumnos inclarescente indies nominis sui famâ ad se alliceret, nil-minus tamen res ipsius domesticae adeo in angustum redigebantur, ut, nisi a per paucis interioribus amicis, Sturciade inprimis [?]subleuraretur, a Magistratu eius loci exponeretur publico neglectui atque despectui. Suadentibus igitur serio (quibus liberi EOBANI plus curae erant quam libri) ad Medicinam, velut artem quaestuosam, Studio scil. Iuris antehâc repudiato, animum adiecit, ne crescente fama famesaccresceret magis. Comparatis itaque, ope Sturciadis, libris Medicis EOBANVS, licet ad praxin nunquam fuerit progressus, facultatem illam, quamdiu vixit, maxime coluit.

Circiter annum deinceps M. D. XXVI. accidit, ut commendatione communis illius GERMANIAE praeceptoris D. Philipp. Melanchtonis (qui ingenio EOBANI multum deferebat) Norinbergam honorifice vocaretur. Quâ in statione, inprimis familiarissime vsus Cl. V. Ioachimo Camerario, perstitit per septennium, multaque, prius edita, opera recognouit, multa noua scripsit, inprimis autem Theocriti Bucolica latinis versibus donauit; Elapso isthoc temporis interuallo denuo ab amicis crebris literis et pollicitationibus Erphordiam suam reuocatur; quibus etiam, quod inprimis plurimum eo loco afficeretur, lubens morem illum gessit, reuersus eo Anno Christi M. D. XXXIII; quamuis exspectatis non omnino responderet euentus, Magistratu nempe scholae in hominis ingenium et merita existente non parum iniurio.

Vbi postquam quadriennium de nouo exegisset, ecce! ab Illustrissimo Hassiae Landgrauio PHILIPPO (qui circa id tempus vndiquaque in omni doctrinarum genere excellentes viros ad efflorescentem tum Academiam euocabat) benignissime Marpurgum inuitatur.

Collectis igitur sarcinulis longum vale dicens ingratae Scholae Erphordianae honestissimae isthuic vocationi paret, reliquum, quod supererat, vitae apud Hassos sympatriotas deinceps transacturus.

Scripsit ibidem multa et praeclara opera. Inter caetera 1. Homeri Iliada uniuersam in latini carminis puritatem transtulit. 2. Inchoauit etiam Fastorum opus, autore D. Melanchtone, singulare atque arduum, quod ad Christianum ritum accederet, sed reliquit imperfectum. 3. Nullum vero opus elaborauit aut

operosius aut dignius, quoque secum DEO Opt. Max. tum toti Christiano orbi magis commendarit, quam Psalmographiam Dauidicam, quam ita erudite, ita eleganter Latini carminis paraphrasi ad unguem illustrauit, ut eo facile in genere parem etiam-nunc habeat neminem.

Marpurgi denique, ubireb. paulo auctioribus, et cum Illustriss. Hassiae Principe vixisset per quadriennium perquam familiariter, Anno M. D. XL. primum Arthriticis doloribus, postmodum tabe enectus Naturae debitum soluit IV. Non. Octobr. aetat. LIII. addit. Mensibus VIII. Cuius obitum, non tantum uniuersa literatorum hominum turba, sed etiam Illustrissimus Princeps acerbe tulit, qui sese insuper erga viduam et orphanos EOBANI munificentissimum praebuit.

Staturâ corporis fertur fuisse procerâ et robustâ; pectore lato; facie in quantum toruâ, et militari; animo praesenti, magno, neutiquam tamen contentioso aut maligno. Ingenio vero (quod ex scriptis praecipue patet) extitit plane diuino, atque summo. Iuvenis, ubi apud Praesulem illum suum, supra nominatum, in Borussis ageret, pronomen a Sole deductum nomini suo de industria praeposuit, unde Helius appellatus est. Ibidem a Borussis ad strenuas potationes saepiuscule inuitatus usu dubium est, an robore corporis potius, addidicit etiam (id quod doctis, praecipue Ioachimo Camerario V. Cl. unice reprehensione dignum visum fuit in EOBANO) praegrandibus propinatis poculis haud frigide certare, atque saepenumero victor euadere.

Insignia, quibus utebatur, erant Olor per Lauri ranum ascendens, et vertice nubila tangens. Ea ipsa vero

vid. d. EOBAN. HESS. CL. V. Ioach. Camerar. in Epistol. d. Eob. Hess. ad Adam. Cratonem. 2. Paul. Eberum in Calendar. 3. Melch. Adam. in vitis Philosophor. German. etc.

ULRICUS HUTTENUS Eq. Francus, Orator et P.L.

Aspice, nobilium sydus praenobile vatum
HVTTENVS toto quantus in orbe vir est?
Miles, Eques, Rhetor, Sophus, excellensque Poeta
Ingenio vincit nobile stemma suo.

COMPLURIMOS inter Nobiles, quia seculo, et quia excurrit, in GERMANIA literis atque armis floruêre, primus facile et praestantissimus eminuit Francicae Nobilitatis Scipio ille, VLRICUS ab HUTTEN, qui non solum Equestri dignitate Miles atque Eq. mul. tum strenuus, sed Musarum maxime gloriâ; quâ non modo sibi, suisque, imo patriae, imo uniuersae GERMANIAE immortale decus abunde peperit; Poeta atque Orator extitit admodum generosus.

Is felicibus auspiciis prodiit ex nobili et vetusta HUTTENORUM familiain Arce Steckelberga oriental. Franciae An. M. CCCC. LXXXIIX. XXI. April. Adolescens parentum curâ atque consilio in omni virtutis atque eruditionis genere feliciter educatus est. Qui cum humaniorib. in disciplinis breui temporis successu

magnos fecisset progressus, ingeniique plane diuini atque ardui in literis praeclara edidisset specimina, ingentem sane suis de sese commouit exspectationem. Eâ igitur animi praepollens illustri adoreâ supra vulgarem nobilium sortem altius et Musarum et armorum gloriâ, ad quam vtramque unice non ignauis equis contendebat, eminere desiderauit.

Cum ergo iam tum literis egregie tinctus atque ornatus foret, D. Maximiliano Imperatori in bello contra Venetos suscepto (ut utroque velut crure ambularet Marte scil. et Arte) operam suam ita mascule praestitit, ut ob fortitudinem et probatam illam in militia virtutem, inprimis vero ob dotes et laudes ingeniiflorentislimi singulares, ab eodem Imp. Maximiliano I. POETA Lauro, et Eques Aureâ Periscelide magnifice coronaretur.

Quâ Lauro atque laude insignitus HUTTENUS communis deinceps patriae libertatis vindex et propugnator, Musarum vero et Eloquentiae assertor, quoad vixit, perstitit inuictus atque incomparabilis. Floruit maxime circa An. M D. XXII. Quo tempore tam gladio quam calamo libertatis vindex acerrimus, multa cordate et libere in Romanos Pontisices atque Clerum, multa etiam in Principes Germaniae, et status Democraticos conscripsit, atque istâ tempestare publi. cauit. Cum Erasmo Roterod. quoque, literarum illius temporis Principe, de quibusdam expostulando congressus est, qua occasione postquam permultatum prosâ tum ligato orationis stylo scripta divulgâsset, magnam apud Germanos promeruit fidem atque existimationem.

Poemata HVTTENI in vnum ex variis monumentis fasciculum collecta typis prodierunt Francofurti ad Moenum M. D. XXXIIX. In quibus leguntur: 1. Epigrammata varia. 2. Satyra in Iulii II. tempora. 3. Paraenetica ad Maximilianum Imp. de persequendo bello contra Venetos. 4. Carmen Heröicum de piscatura Venetorum. 5. Carmen Herôicum, Marcus. 6. de non degeneri statu GERMANORVM. 7. Epistola Italiae ad Maximil. Imper. 8. Responsoria Maximiliani ad Italiam, autore Eobano Hasso. 9. Intercessoria ad Cardinalem Hadrianum pro Capnione. 10. Capnionis triumphus. 11. Panegyricus in laudem Alberti Archiepiscopi Moguntini, Marchionis Brandeburgici. 12. Pepercorni vita et obitus. 13. Carmen, Nemo. 14. Vir bonus. 15. de arte Versificatoria. 16. Liber de Morbo Gallico, et Ligno Guaiaco, istius luis Alexipharmaco, typis excusus Moguntiae apud Ioan. Schoefferum M. D. XIX. 17. Eiusd. Flores Historici, ex Q. Curtio de gestis Alexandri Magni, Colon. apud Gymnicum M. D. XXXIIX. 18. Lacrymae super interfecto agnato suo Ioan. Hutteno Eq. ab Vlrico Duce Wirtenbergico. 19. Consolatoria ad Ludouicum Huttenum super interempto filio. 20. Orationes item Inuectiuae V. in eundem Vlricum Wirtenbergium. 21. Dialogus in eundem, cuius nomen Phalarismus; et ad amicos Epistolae aliquot. 22. Epistola ad Franciscum Galliarum Regem paraenetiea, ne partes Ducis Wirtenbergici tueatur; et aliae ad amicos Epistolae insuper aliquot. 23. Expostulatoria cum Erasmo Roterod. ex cusa cum Responsis Brunfelsii pro HVTTENO ad Erasmi spongiam. 24. Orationes nonnullae, quarum tituli: Monitio prima; Monitio secunda; Quae omnia ferme typis vna evulgata sunt in Arce Steckelberga. M. D. XIX.

Praeterea sunt, qui complura eiusmodialia HVTTENO autori asscribunt, videl. 1. Dialogum illum Philalethis, ciuis Vtopiensis. 2. Orationem ad CHRISTVM pro IVLIO II. Pontifice, Ligure. 3. Et Pasquillos nonnullos ut sunt: 1. Dialogus, Bulla inscriptus, siue Bullicida; 2. Praedones. 3. Momus. 4. Carolus. 5. Pugna pietatis et superstitionis. 6. Conciliabulum Theologastrorum contra bonarum artium studiosos. 7. Apophtegmata Vadisci, et Pasquilli de deprauato Ecclesiaestatu. 8. HVTTENVS Captiuus. 9. HVTTENVS illustris.

Eiusdem fecuntur sequentia quoque: 3. Exclamatio ligata in incendium Lutheranorum. 4. Epistola ad Bilibaldum Birckheimerum. 5. Inuectiuae in Hieron. Aleandrum. 6. Episto la ad Marinum Caracciolum. 7. Oratio ad Cardinales, Episcopos, Abbates, Praepositos, et vniuersum Clericorum concilium, Wormatiae LVTHERVM, tum veritatis, tum libertatis caussam impugnantes. 8. Oratio ad CAROLVM V. Imp. et alia quaedam excusa cum operum LVTHER. Tomo II. 9. Praefatio in declamationem Laurentij Vallae contra donationem CONST ANTINI, quae typis publicata Colon. Agripp. cum descriptione Concilij Basiliensis M. D. XXXV. 10. Epistolae aliquot de schismate extinguendo, et vera Ecclesiae libertate asserenda. II. Oratio Paraenetica ad Principes Imperii, ut arma Turcis inferant. 12. Colloquia linguâ Germanicâ scripta excusa Viennae in Bibliopol. Imper. 13. Item Aula, Dialogus, ad Henr. Stromerum, Avverbachum, Medicum, excus. Argentinae apud Theobald Montanum M. D. LIX. etc.

HVTTENVS vero, quod superest, nobileillud Franciae sydus, postquam legationis munus ad Heluetios, nomine Imperatoris, suscepisset, morbo eo in itinere

affligi occipiens in ipsomet aetatis optimae flore extinctus est, non sine acerbo Musarum gemitu M. D. XXIII. XXI. August. cum annos vix attigisset aetat. XXXV.

Tumulatus est in Vsnauiâ lacus Tigurini Insulâ, a se HVTTENICA hodie denominata, in quod HVTTENI illud bestum extant praeter Epitaphion Ioan. Fabritij Montani, Heluetij, Poetae eruditi, praestan issimi illius suo tempore vatis, P. Lotichij Secundi, Inferiae, quibus Eq. Franci HVTTENI Poetae, coaetanei et popularis sui, manesita venerabundus alloquitur:

Ad Tumulum VLRICI HVTTENI EQ. FRANCI.

Alloquor HVTTENI manes, cineresque Poetae,
Quos breuis in medijs Insula claudit aquis.
Este salutati manes, haec summa laborum est:
Alma quies vobis sit, nec arena grauis.
Accipe cum violis lacrymas, tibifundimus illas,
Mortetua felix, maxime nuper Eques.
Felix morte tuâ; patriae non fataruentis,
Cuius eras vindex, jamtot acerba vides.
Patria post obitûs tibi contigit altera coelum,
Maior et in cunctos fit tua fama dies.
Fortunate cinis, vener ande nepotibus ipsis,
Aeternum salue, perpetuumque vale.

Vid. Hutten. opera. 2. I. Iac. Boissard. in icon. viror. illustr. part. 2. 3. P. Lotichium Secund. Carmin. libr. 2. 4. Ioan. inprimis Sleidanum, qui libr. 4. Commentar. de statu Religionis HVTTENVM ita commendat: Inter alios Germaniae

viros doctos, qui Luthero plurimum fauebant, erat Vlricus Huttenus Francus, nobili generenatus; Is hoc Anno (nempe M. D. XXIII.) Sub exitum Augusti Mensis, in Tigurinorum finibus mortem obijt. Exstant quaedam eius opuscula, quae magnam ingenij libertatem, et acrimoniam ostendunt. Hactenus Sleidanus.

PHILIPPVS MELANCHTON, PALATINUS, Communis GERMANIAE praeceptor, Theologus et Philosophus incomparabilis, POETA.

Quis memorare tuaepraeconia carminefamae,
TEVTONIAE PHOENIX magne PHILIPPE, queat!
Theologo-sophus es velut immortalis, honore
Non minus eximij carminis usque viges.

PHILIPPVS MELANCHTON, aliâs appellatus Germaniae Phoenix, natus est felicibus auspiciis in oppido BRETTAE, quod in Palatinatu est, Anno 1497. XVI. Febr. hora septima vespertinâ. Parentibus prodiit honestissimis pientissimisque. Pater enim Georgius Schwarsserdt vulgo dictus (quod Graecis sonat) armaturae praefecturam apud Principes Palatinos metuit, quibus ob prudentiam, industriam, inprimis pietatem eminentem non parum commendatus extitit. Mater Barbara Reuteria, praefecti oppidi Brettani filia, multa similiter virtute, multaque pietatematrona fuit conspicua. Probis igitur et spectatae fidei parentibus, iisque fortunae non mediocris,

ortus a teneris unguiculis ad pietatem, morumque concinnitatem assuefactus est. Vbi cum puero ante annos ingenium, iuxta Poetam, coeleste velocius surgeret, domestico primum praeceptori, Ioanni Vngaro in artibus formandus traditur. Deinceps inspectioni Georgij Simleri, qui in oppido, ceu vocant, Portae Hercyniae (Phorcenae vulgo) non incelebri ludo praeerat, commendato, sub quo Graecae Linguae rudimenta primitus salutauit.

Non longe post Ioannes Capnio, qui PHILIPPVM ex proximâ agnatione attingebat, inspecto adolescentis ingenio; quod non tam ob cognationem amabat, sed, ob jam tum sese prodentem summam dexteritatem, etiam admitabatur, variis delinimentis, oblatis quin etiam et donatis ipsi libellis honoraliis, quo in studiorum cursu alacrius pergeret, haud mo. dice eundem et incitauit, excitauitque, conceptâ isthâc super puero spe haudquaquam frustratus, imo, quod euentus optime docuit, longe superatus.

Anno M. D. IX. XIII. Octobr. Philippus in Academiam Heydelbergensem, patris patiiam, venit, ubi adolescenti propter ingenii, et morum praestantiam Illustr. Comes a Leonstein filiolos suos in literis formandos commisit. Ibi igitur triennium cum poneret, jam tum Orationes quasdam, et Elementa Linguae Graecae conscripsit, quae post euulgauit. Adolescens XIV. annorum Anno M. D. XI. X. Iunij. inter XX. et I. competitores primum in Philosophia honoris gradum, (quem Baccalaureatum vocant) summâ cum laude et doctorum admiratione adeptus est.

infestatam, matris voluntate, Tubingam sese conculit, quo in Gymnafio non tantum priuatim et publice docendo, verum etiam ingenii sui foetûs enitendo magnam desese concitauit admirationem. Cum itaque cum grauissimo vito Ioan. Capnione, agnato suo, indies familiariter versaretur, atque adeo eruditis omnibus in oculis esset, Anno M. D. XIV. XV. Ianuar. Tubingae Artium et Philosophiae Magister inter XI. Competitores primus, solenniter inauguratus est aetat. Anno XIIX.

Completo in Academia Tubingensi septennio, et adeptis Philosophic is illis honoribus, commendatione Ioan. Capnionis, honorifice muitatus est ad publicam Graecae linguae professtonem ab Illustrissimo Friderico, Saxoniae Electore, ad enascentem tum Academiam Witebergensem; accidit id Anno Christi M. D. XIIX. aetat. Philippi XXII.

Tantâ vero iam tum in existimatione erat Philippus, ut Simlerus de eodem Tubingâ discedente libere isthaec perhibeatur edisseruisse: Omnes videlicet illos, qui quidem Tubingiae bonis literis et artibus oper am darent, non eo vsque in studiis prouectos esse, ut quanti momenti vir hic foret, qui discederet, intelligerent. Ideoque non parum illius abitum toti illi ciuitati dolendum esse.

Ad honestissimam igitur stationem, Witebergam scilicet, ubi perrexisset Philippus, paucorum annorum spatio, docendo, scribendo, artesque et linguas ab horridâ istius seculi barh[?]rie in lucem et honorem asserendo, vindicandoqueue, tantopere non modo sese, sedto am Academiam commendauit, ut iste modo unica postmodum Witeberga, velut Athen

illae Graecanicae, prae omnibus ferme Germaniae Academiis celeberrima passim audiret. Tantum autem laboris, tantum vigiliarum in restituendis disciplinis, emendandisque artibus PHILIPPVS exanthlâsse fertur animo inuicto, usque eo, ut ipse Fridericus Elector Saxoniae per peculiarem Epistolam eundem valetudini suae, et sibi ipsi, laboribus istis ad manum paulum sepositis, parcere iusserit.

Interea singulari non nisi IEHOVAE DEI OPT. MAX. providentiâ factum fuisse arbitrandum est, quod eo ipso tempore diuinus hic vir, PHILIPPVS scilicet, urpote quo velut admirando organo DEUS Artium et linguarum studia, Barbarie, et coeno iam diu oppressa et defoedata, in pristinam, imo clariorem lucem atque vigorem restituere vindicareque coelitus constituisset; Witebergam venerit, quo quidem diuinitus pariter exci[?]ati animi ingeniique inuictus ille Hercules, omni ob id posteritati admirandus, D. Martin. Lutherus, ibidem loci SS. Theologiam docendo, disputando, asserendo, confutando, aque horrida inprimis caligine (quâ tum temp. haec sacra inuoluta erant) vindicando acerrimum sese Euangelicae veritatis propugnatorem restauratoremque praestabat, imo etiam per universi Rom. Imp. fines, atque ulterius, famam nominis sui, resormataeque Religionis praecipue spargebat, imo undique undique feliciter disseminabat. Usque adeo utrumque isthoc par virorum incomparabile divina prouidentia, alterum scilicet, eumque virum cordatum, et magnanimum, ad restaurandum SS. Theologiae et Religionis cultum; alterum vero, mansuetum magis et lenem, ad Artium bonarum linguarumque studia restituenda,

emendandaque, velut MOSEN olim atque AARONEM, excitare atque insimul exhibere dignata est.

Vixerunt autem una isthaec duo seculi miracula coniunctissime, ut alius in alio non secus atque semetipsum contemplaretur, atque dona coelitus utrique largâ manu indulta contueretur. Cuius illius amicissimae coniunctionis inter alia testimonium acerrima ista Disputatio perhibere apprime potest, quae D. Luthero cum Eccio Theologo Pontificio intercessit, in qua non tantum pro confutando, sed et conuincendo Eccio D. Philippus Achatem sese praestitit ut fidelissimum, ita felicissimum.

Anno M. D. XX. aetat. XXIV. PHILIPPUS CATHARINAM, Hieron. Crappii Consulis Witebergensis filiam, bonis oscinibus matrimonio sibi copulauit. Cum qua vixit Annos XXXVII. absque ullâ querelâ, suscepitque ex ea liberos quatuor, mares duos, totidemque femellas, quarum altera Georgio Sabino Poetae, altera Caspari Peucero, Medico, viris Clarissimis, fuit elocata.

Viduus obeunte uxore factus est Anno M. D. LVII. X. Octobr. cum peregre ad Colloquium Wormatiense esset profectus, quo in statu postea per omnem permansit vitam.

Anno M. D. XXVI. a senatu Norinbergensium ad constituendam Rempubl. Scholasticam euocatus est, habuitque ob apertam ibidem Scholam orationem inauguralem.

Anno M. D. XXIX. cum Illustrissimo Saxoniae Principe Ioanne ad Comitia Spirensia perrexit; in quibus Augustanae illius, prout vocant, Confessionis rudimenta, vel principia primitus jacta sunt.

Eodem Anno ad Colloquium Marpurgense peruenit, quod de praecipuis Christianae Religionis capitibus per Theologos Saxonicos, Heluetios, et ipsos Hassos ab Illustrissimo Philippo Landgrauio fuerat congregatum.

Quibus Conuentibus superioribus Anno sequenti M. D. XXX. accesserunt decumanaista Comitia Augustae Vindelicorum ab Imperatore CAROLO V. celebrata, in quibus per MELANCHTONEM Protestantium (ut appellant) per S. Rom. Imperium Principum et Ordinum Confessio conscripta, perque eundem coram Caesareanis Pontificiisque Legatis et Cardinalibus masculo et inuicto animo defensa fuit.

Anno M. D. XL. Martio Mense PHILIPPUS Conuentui quoque Smalcaldensi interfuit, in quo causlam agens Electoris Saxoniae atque Hassiae Landgrauii super Religionis negotio, nomine Illustrissimorum Principum praedictorum, resc iptum ad Imperatorem per Legatos dedit.

Eodem Anno ad alium Conuentum Haganoae ad Rhenum super controuersiis Religionis indictum PHIL IPPUS profecturus nomine Electoris Saxoniae morbum eo sibi in itinere visus est velut praesagiisse, cum discipulis extra portam Witenbergensem ipsumad Albim fluuium deducentibus diceret:

Wimariae enim in intinere morbo infestatus est grauissimo, ita ut plerisque de valetudine ipsius desperantibus, iussu Electoris Lutherus ad PHILIPPUM celeriter aduolaret, quem cum lacrymis et luctu, in agone velut versantem, opperuit. Fusis igitur ardentibus pro aegro a LUTHERO ad DEVM Opt. Max.

precibus, acce[?]sito etiam Erphordiâ optimo Medico, Georgio Sturciade, PHILIPPVS paulo post Dei benignita[?]e ecte conualuit, atque paululum recollectis viribu. Colloquium Wormatiense visitauit.

Anno M D. XLI. Conuentui porro Ratisponensi adfuit, et Anno M D. XLIII. ab Archiepiscopo Coloninensi ad instituendam Reformationem Ecclesiasticam BONNAM una cum Martin. Bucero Theologo vocarus est, quam tamen detrectando Clericorum ordo irritam fecit.

Caeterum post LVTHERI obitum, praeter expeditas vocationes alias, octo Conuentibus uno eodemque Anno ab Illustrissimo Saxoniae Electore Mauritio, contra turmas Flaccianorum, et Bellum Interimisticum (ceu vocant) instituris, excepto primo, ob graues rationes et metum Caesaris, non visitato, denuo interfuit, omnesque in illis propositos errores cum ore, tum calamo confutauit.

Hosce inter labores et multiplices congressûs Theologicos, ultimus ille fuit, qui Anno M. D. LVII. Colloquio denuo Wormatiae habito superaccessit.

Ex quibus obiter succincteque commemoratis, quantum vii ille ammo et ingenio maximus in Religionis et Ecclesiae CHRISTI negotio occupatus fuerit, ad unguem euadit luculentissimum.

Quantumuis autem tot tantisque, ceu fluctibus, Religionis negotiis undique oppressus videretur PHILIPPVS, nil-minus tamen inuicto et alacri animo labores et molestias omnes exsuperans, Philosophica pariter, et Scholastica studia fouit, promouit, auxit, praelegit, emendauitqueue, nullique omnino operae, nulli labori, nullisque vigiliis in asserendis non solum rebus Ecclesiasticis, sed et Scholasticis (qui quidem

labores, ut dicere solitus fertur, longe ipsi erant dulcissimi) unquam pepercit.

LVTHERVS eum, ceu fratrem conjunctissimum, tanto amore, tantoque honore prosecutus fuit, ut PHILIPPI libros quosdam Canone dignos aestimarit, atque alibi libere dixerit: Eum, qui quidem Philippum communem Praeceptorem non agnosceret, insulsum asellum atque beanum esse.

Docuit in Acad. Witenbergensi per Annos completos XLII. cum Graecos tum Latinos authores fideli er interpretando, nihilque in vniuersa literaturâ facile reperire erit, quod magni illius huius viri indefessa sedulitas et praestantia aut intactum reliquerit, aut non inuestigauerit.

Scripsit in S. Theologia commentaria, et libros plurimos Exegeticos, Polemicos, Didacticos, Locos communes, et alios, de quibus alii.

In Philosophia edidi[?] compendia Dialectices, Rhetorices, Ethices, Physices, doctrinae de anima, etc. Mathematices vero inprimis cultor ac promotor studiosissimus.

Nec non Poetices etiam haud segnis amator, imo admirator extitit, eamque facultatem, exemplo priscorum Philosophorum, sine diuinae particula aurae existere non posse pluribus in locis grauiter testatus est.

Inter Poetas sui temporis valde amauit, imo honorauit Eobanum Hessum, Georg. Sabinum, postmodum Generum suum, Petr. Lotichium Secundum, Ioan. Stigelium, Ioan. Schosserum, et alios.

Ipse etiam D. PHILIPPVS saepenumero cum animi gratiâ, tum pietatis erga DEVM Opt. Max. testandaeigitur, etiam paulo ante mortem, etiam in ipso

mortis agone, Carmina meditatus est docta admodum et pia, quibus se non parum delectari, imo etiam recreari notum fecit. Quorum omnium testimonium perhibent luce meridianâ clarius, Epigrammata, a queue alia cum in poetas veteres commentaria, tum in recentiores sui temporis Elogia, quae in eruditorum manibus sunt.

Quod ad mores, et vitae consuetudinem spectat, D. PHILIPPVS conuictu et familiaribus colioquiis ita fuit moderatus, lenis, mansuetus, et ad exemplum in omnibus placidus, ut asperum prorsus nihil austerum nihil in ipso unquam sit animaduersum.

Vxorem, et filiolos tantâ prosecutus esse scribitur, quantâ fere in homine maior dari nequeat.

Ab Ambitione, opum cupiditate, abfuit quam longissime; Munificentiâ contra et benignitate erga omncs, etiam vel maxime importunos, maiori semper usus, quam res eius familiares ferre possent. Cum itaque ut is vir erat, nil minus quam rei familiaris emolumentum, atque lautas conditiones (quae etiam ab Aduersariis, sicubi paulum in verbis quibusdem Religionis negotium concernentibus remitteret, offerebantur) curaret, atque magno animo reiiceret, factum est, ut, praeter nominis gloriam in literis opulentissimam, liberis amplum admodum patrimonium non reliquerit.

Domi, atque in Amicorum symposiis frugalibus, sicut et in itineribus, jocis delectabatur liber alibus, praesertim erga domesticos facilimus, et conniuentissimus.

Vestitu induebatur eiusdem semper generis. In publico autem utebatur veste ad pedes demissâ manicatâ, quam quidem usque adeo PHILIPPO decumanam atque Pythagoricam fuisse vulgo asserunt.

Quoad corporis qualitates; staturâ fuit breui, medio critamen; fronte exporrectâ, et ab insigni venae perceptantis ramulo notabili; collo proce ro; oculis pulcris; pectore amplo; capillo raro.

At vero, quoad interiores facultates, ceuvocant, naturales, vi[?]ibus imbecillioribus, valetudine infirmâ, sobrietate et temperantiâ incompar abili praeditus fuit. Noctes ut plurimum habuit insomnes. Omnes lucubrationes suas matutino perfecit temporesurgendo ad studia post mediam noctem. A prandio amicorum literis vacabat. Morbis Nephriticis, Vesicae calculo, ocitlorum lippitudini, et tandem Hypochondriacis affectibus fuit obnoxius.

Quoad obitum, animo semper ad CHRISTVM DEVM Redemptorem Opt. Max. migrandi fuit excitatissimo, nihilque aliud non solum in omni prouectâ suâ aetate, sed et antemortem, sed et in ipso mortis articulo vnice deplorauit, quam Ecclesiarum Euangelicarum dissidia, et distractiones; id quod etiam supremo in momento ardentissimis ad DEUM effusis lacrymis plusquam toties repetiit, sensibus ad finem usque integerrimis omnibus; prout haec et illius generis memorabilia complurima alia Magni huius viri egregie dicta et facta apud autores videri possunt; quae singula hûc transscribere instituri nostri ratio non admittit.

Extinctus est, viribus paulum ac paulum resolutus sine omni velut mortis sensu, placidissime, Anno atat. LXIII. addit. Diebus totidem, eoque sub vesperam horae momento, quo hanc in mundi lucem prodierat.

Morte D. PHILIPPI, sanctissimae memoriae viri, per urbem divulgatâ, incredibile est, quantus in animis ciuium omnium, inprimis vero studiosorum, exortus fuerit dolor atque luctus, qui-quidem velut tristitiâ inusitatâ perciti turmatim ad aedes aduolare, defuncti corpus contuitu lustrare, suspirare, ingemiscere, atque alils compluribus id genus argumentis dolorem suum acerbissimum contestari non intermiserunt.

Quemadmodum autem non defuêre, qui D. PHILIPPI in viuis adhûc agentis mores, manum insuper atque calamum exprimere, imitarique studerent, ita post obitum plurimi calamos, chartulasque, et eiusmodi literaria vestigia alia, licet minuta, in et cum quibus olim PHILIPPUS literas pinxisset, surripere, atque memoriae iugiter asseruare visi sunt.

Corpus defuncti, postquam peraliquot dies omnium conspectui expositum fuisset, tantâ hominum etiam peregre ad funus confluentium, multitudine, tanto omnium ejulatu et planctu elatum, et humatum est, ut nemo ea in urbe omni ex parte tam a viris tam a mulierculis meminerit editos fuisse luctus laerymasque unquam aut maiores, aut acerbiores.

Concionem funebrem D. Paulus Eberus; Orationem vero Latinam parentalem ad studiosos habuit D. Vitus Ortelius, Medicus, et Graec. lingu. Professor.

Sepultus itaque est honestissime, et quidem iuxta corpus D. LUTHERI, Achates iuxta Achatem.

Huius viri maximi, et plusquam desideratissimi obitum passim per GERMANIAM viri et Poetae eruditissimi non tantum Epicediis atque Epitaphiis prosecuti sunt, verum enim verum etiam Illustrissimus Saxoniae Elector, atque alii Duces Magnatesque per uniuersum Imperium admodum acerbe tulerunt.

Quid? quod et ipse Ferdinandus Imp. Augustus, auditâ PHILIPPI morte isthaec in verba prorupisse inter alia fertur: Huius viri (MELAN CHTHONIS inquit) Consilia semper fuerunt moderata.

Et isthaec de vita D. PHILIPPI, communis illius GERMANIAE praeceptoris, quantum eius fieri potuit, breuissime ex autoribus excerpta sufficiant.

Sequitur D. PHILIPPI Epitaphium.

PHILIPPO MELANCHTONI, SACR ARUM LITERARVM SOLERTISSIMO ET FIDELIS SIMO EXPLICATORI, VERITATIS COELESTIS PATRONO ET PROPUGNATORI INPRIMIS STRENUO, OPTIMO DIS CIPLINARUM ET ARTIUM CUM INST AURATORI TUM CONSERVATORI; QUI OMNEM DOCTRINAM QUASI VAGAM AC DISSIPATAM COLLEGIT, ET AD CERTAM RATIONEM REVOCAVIT: VIRO PIETATE, STVDIO PURAE, CASTAEQUE RELIGIONIS, SAPIENTIA, VIRTVTE, HVMANITATE,

BENIGNITATE ERGA OMNES PRAESTANTI, FELICITER ET SANCTE IN TERRIS MORTVO. XIII. KAL. MAII. C. V. AN. LXIII. M. II. D. II. H. I. ACADEM. WITENBERG. CUI ILLE TOTIS ANNIS XLII. OPERAM NAVASSET. H. M. P. C.

Vid. plur a apud Melch. Adam. in vita Melancht. 2. Ioach. Camerar. 3. P. Lotich. Secund. 4. Vit. Ortelium; et alios complures.

JOACHIMUS CAMERARIVS, Francus, Philologus celeberrimus, POETA.

Romanam vindex IOACHIMVS et Hellada linguam
Eloquio potuit restituisse suo.
Ergo barbarie victâ dum perficit artes,
Vatidicâ magnum fert et ab arte decus.

EORUM e numero, qui artes e Graecia olim luxuriante in Italiam primum translatas, ex Italiâ stertente senescenteque trans Alpes in Germaniam eo usque patriam nostram, summo atque indefesso labore deinceps traduxerunt, atque de nouo, nouas velut optimi Institores ex Indiis merces proferunt, nouis cultibus, atque habitu in publicum venustiorum hominum theatrum produxerunt, fortissimum athletam, imo strenuum Promethea sese exhibuit vir multijugae eruditionis laude celeberrimus Ioachimus hic Camerarius. Qui bono rei literariae natus Papebergae Franciae orientalis oppido Anno M. D. XII. April.

patre vero progenitus Ioanne, aliâs Cammermeister dicto, loci illius Senatore, viro dignitatis atque fortunae haud contemnendae Patritio. Matri Marthae ex Weceliorum Svvinfurtensium familia oriundae nomen fuit.

Puer itaque Camerarius in patriâ primum Scholâ non infeliciter commissus fuit praeceptori eius tem, por. satis fideli et docto. Qui cum discipuli, vix tum ephoebi, cognitâ expeditâ indole aperte professus esset doctiorem eum videri sibi, quam ut amplius a se erudiri debeat, laeta tam auspicato mater nuncio filium in Academiam Lipsiensem ablegauit Anno aetat. XIII. Mense Aprili, commendauitque inspectioni Georgii Helti Vorchemii, viri ad institutionem iuvenilem et formandos in literis animos nati. Eo loci adolescens dum interea optimam non solum de sese excitat spem, sed et eandem longe antevertit, vix praeterlapso abinde unius anni intervallo primae in studiis Philosophicis Laureae honores cum laude assecutus est, iuxtaque insimul in Graecis in que Latinis literis indies magis magisque progressus eminere coepit feliciter.

Isto tempore magna erat autorum Graecorum in Germania, qua artes liberales recens efflorescente, annonae caritas.

Camerarium igitur non puduit etiam integra volumina Graeca manu suâ describere, tum in illius-modi autoribus typis euulgandis operam haud ignauam praestare. Vnde dici vix potest, quantum is super prima Herodoti editione Aldina gauisus fuerit, ut amore Graecarum literarum, praeter unicum Herodotum, aut Homerum, nihil habuerit prius, antiquius et carius nihil.

Completo Lipsiae quinquennio, postquam P. Mosellani integrum per annum auditor fuisset assiduus, Erphordiam perrexit, ubi praeter studiosorum juuenum applausum, et concursum, Clarissimi Poetae Eobani Hessi amicitiam ilico promeruit, quam etiam sanctam et constantem, ad vitae usque terminum, deinceps prouexit.

Anno aetat. XXI. Erphordiae secundos honores, summum scil. Magisterii Philosophici gradum, una cum elegante juuene Georgio Sturciade, solenniter consecutus est. Eodem anno Erphordiâ intestinâ lue pestiferâ et dissidiis distractâ, famâ D. LVTHERI et PHILIPPI undique personante excitatus Witenbergam porro, tanquam ad amplissimum communium literarum Emporium, se contulit.

Venit ibi bonis auibus in notitiam virorum doctissimorum complurium, inprimis vero communi praeceptori D. MELANCHTONI, morum et ingeniorum censori illi accuratissimo, non tantum mirisice dilectus, sed porro ob singularem eruditionem et magnam, admirationi etiam extitit. Quae quidem D. PHILIPPI cum CAMERARIO ex literarum societate nata philosophicae amicitia (quam nescio an amicitiarum pulcerrimam et constantissimam pronunciârit ob id M. Cicero) per omnem porro utriusque vitam sarta tecta, adeoque posteritati tantopere ad huc commendata, feliciter perstitit.

Anno M. D. XXV. obortâ per Germaniam barbarâistâ Rusticorum insanientium seditione, dissipatis undique Musis, Camerarius eâ rerum confusione in Borussiam interim excurrit, adiuncto itineris comite Iacobo Fuxio, Eq. Fr.

Reuersus e Borussiâ praeeunte commendatione D. Melanchtonis, Camerarius a Senatu Norinbergensium, ad enascentem ibidem tum, et quidem operâ Melanchtonis, scholam, commode inuitatur, ut Graecae et latinaelinguae (cuius utriusque erat callentissimus) dogmata juventuti traderet.

Paruit honestae illi vocationi lubens, adeoque eum virum, qui praesumebatur facile, in docendo, praelegendoque auditoribus ornatissimis praestitit, ut non sine fiuctu audiretur ab omnibus, non sine laude praedicaretur singulis.

Anno aetat. XXVII matrimonio sibi copulauit nobilem Virginem Annam, ex antiqua Truchsessiorum a Grünspergfamilia, qua cum placidissime transegit Annos XLVI factus parens liberorum nouem, quos omnes ad prouectam usque aetatem feliciter educauit. Inter quatuor filias prima Esromo Rudigero, viro doctissimo, secunda Ioan. Humelio, Mathematico insigni, quarta vero (tertia enim virgo decessit) Caspari Iungermanno, IC. Lipsiensi, elocatae fuerunt. Filios habuit quinque numero, Ioannem scil. Illustrissimi Borussiae Ducis Consiliarium grauissimum, Ioachimum, Medicum Noricum, Philippum, IC. et Consiliarum itidem Noricum, utrumque celeberrimum, Ludouicum quoque, Medicinae laude florentissimum, et denique Gotofridum, qui Illustrissimo Richardo Principi Palatino operam suam utiliter praestitit.

Anno M D. XXX. Comitiis illis Augustanis celeberrimis CAMER ARIVS, inter Reipubl. Norinbergensis legatos interfuit, ubi saepenumero, prout colligitur, cum sanctissimo viro D. Melanchtone, acerbas tum super discidiis Ecclesiarum reformatarum lacrymas profundente,

de grauissimis Religionis et Ecclesiarum negotiis serias admodum iniuit deliberationes.

Anno M. D. XXXIV. a Senatu Norico Archigrammataei senatorii munus honorificesibi delatum modeste recusauit, quod scholasticae potius atque Philosophicae, quam Politicae aut forensis vitae generi sese mancipâsset.

C AMER AR II itaque nomen cum ob eruditionis laudem audiret passim celeberrimum, accidit eodem tempore, ut is Tubingam, ad erigendum Gymnasium, ab Illustrissimo Duce Vlrico Wirtenbergico, prouinciâ Marte recuperatâ benignissime vocaretur. In quo feliciter et fideliter restaurando cum per lustrum, et amplius egregie omnibus satisfecisset, adeoque celeberrimi nominis existimationem prouexisset, Anno paulo post M. D. XLI. ab Illustrissimis Saxoniae Ducibus ad Lipsiensis pariter Academiae redintegrationem reuocatus fuit, quam optimis similiter rationibusita aperuit, ornauitque, ut tantum non ob id omnium in oculis, adeoque Academiae Rectoratu aliquoties perfungeretur, verum etiam Illustrissimis Saxoniae Principibus, atque aulicis viris aliis grauissimis magno haberetur in pretio.

Anno M. D. LV. post obitum LV THERI Comitiis Augustanis cum D. Melanchtone, et Anno sequenti Conuentui Ratisponensi, et Anno denique M. D. LVII. colloquio Wormatiensi interfuit.

Mortuo postmodum MELANCHTONE (cuius ex funere ingentem cepit dolorem, prout suo Lipsiâ Witebergam ad exequias Melanchtonianas suscepto itinere testarus est) CAMERARIVS eâ tempestare cum Principatum in literis solus ferme tenerer, nunc a

Noricis, nunc ab Illustrissimis Wirtenbergicis Ducibus, nunc a Lipsiensibus pulcro certamine inuicem concertantibus, desideratus, imo etiam a Maximiliano Imperatore Augusto Anno M. D. LXIIX. Viennam super Religionis negotio vocatus, indeque cum honore dimissus est.

Anno M. D. LXXIII. viduus factus est, simulque indies a dilectissimae coniugis obitu magis valetudinarius, quoad affligente, affectu sibi a bono tempore admodum molesto, tandem confectus XVII. April. An. M. D. LXXIV. Spiritum Deo Opt. Max. reddidit. Caeteroquin tantus vir extitit in uniuersa literatura hic CAMER ARIVS, ut secundum D. Melanchtonem communis Germaeniae praeceptor audire merito suo posse videatur. De cuius quidem felici et summa eruditione notabile illud occurrit, quod de Philippo Hutteno, Eq. Franco, viro multarum linguarum peritiâ excellente, atque potentissimorum Principum amicitiâ florente, literis proditum est, eundem, dum viueret, virum nobilissimum ingenue edisseruisse, sese omnia sua, quaecunque possideret, bona libenter, si liceret, permutaturum esse cum eruditae illius doctrinae facultate, quam in Camerario animaduerterer.

Is latine loqui fecit Herodotum, Demosthenem, Xenophontem, Euclidem, Homerum, Theocritum, Sophoclem, Lucianum, Theodoretum, Nicephorum, Georgium Nyssenum, etc.

Publicauit Catalogum Episcoporum in praecipuis Ecclesiis; item Graecas Epistolas selectas; Elegias; Epigrammata Graeca veterum; item lexicon magnum Phauorini. Breuiter:

Excussit Historicos, Poetas, Oratores, Medicos, Ictos, Theologos, Graecos et Latinos.

Scripsit vitam D. Melanchtonis, Eobani Hessi, atque alia quamplurima, quae partim nondum sunt edita; prout quidem videre estapud

EURICIUS CORDUS, Hessus, MEDICUS et POETA.

Molliafacundo deducit carmina plectro
CORDVS, et argutis temper at illa modis.
Dulcia iucundae producit munera famae
Hinc in venturos non peritura dies.

EVRICIUS CORDUS gente Hassus, editus est in lucem Simesusiae, Hassiaevico, unde Simesusius dictus. Qui quidem vicus non procul abestab Eobani Hessi patriâ; ita eadem vicinia duorum Poetarum patria extitit. Parentes ipsius fuerunt agriculturae dediti. CORDI vero nomen inde sibi assumpsit fors a chorda, ut colligitur, quod is extremo matris partu fuisset editus. In scholis triuialib. ubi egregie profecisser, in Academiam Lipsiensem venit anno M. D. XVII.

Eo igitur loci posteaquam singularem Poeticis in studijs dexteritatem, unaque etiam Bucolica sua, quae adolescens scripserat, exhiberet, a Ioach. Camerario valde amatus fuit.

suis CORDUS valde commendauit, in qua etiam ciuitate ludum literarium aperiendo multum profecit. Cuius rei gratiâ extat epistola Desider. Erasmi Rother. ad CORDVM, in qua quidem eum ob susceptum munus illud scholasticum eleganter commendat.

Praeter amicitiam Erasmi, summi illius tum inter literatos principis, Eobano quoque Hesso, Ioach. Camerario, (cuius supra modo facta mentio) Mutiano, Sturciadi atque aliis viris doctissimis fuit coniun ctissimus.

Quandoquidem vero ad rem Medicam animum adiecisset, Anno M. D. XXI. comite itineris Sturciade Italiam adiit, atque Ferrariae inprimis studiis Medicis vacauit. Vbi rediisset in patriam, Erphordiae ad annum usque M. D. XXVII. publice docuit.

Inde inter primos ad constitutionem Academiae Marpurgensis, quae tum recens aperie batur ab Illustrissimo PHILIPPO Hessorum Principe Anno M. D. XXVI. inuitatus est. Non multo vero post non-nullâ oneratus inuidiâ, Bremam, honorificâ ibiadeptâ conditione, sese contulit.

Obiit ibidem diem suum anno M. D. XXXV. XXIV. Decembr. relicto filio Valerio Cordo, paternae virtutis haerede optimo, qui postea praecoce Parcâ rei literariae, Medicae inprimis Reipubl. (cum iam tum peregre studiorum naturalium gratiâ plurima cognoscere desiderans Dispensatorium, quod adhûc in Medicorum manibus est, optimissele ctissimorum remediorum formulis instructum concinnâsset) in Italiâ ereptus fuit.

Caeterum fuit EUR. hic CORDUS naturâ veritatis et recti amans, quique nihil facile dissimulare posset, adeoque asperior interdum, atque impatientior,

ut exinde quorundam odia facile incurreret, id quod quidem ipse in Carminibus suis non dissimulat.

Praeter alios autem cum Eobano sympatriotâ, et studiorum symmistâ singularem coluit amicitiam.

Scripsit in re Medica Botanologicon, siue Dialogum de herbis, quem Valerius filius notis illustrauit. 2. Item de abusu Vroscopiae. 3. de Sudore Anglico. 4. de Calculo. 5. de Peste. 6. Poemata vero CORDI in unum fasciculum collecta prodierunt ex Officina Egenolphianorum.

Festiuum apud COR DUM, inter alia, de Medicis, et tritum isthoc legitur Epigramma, quod non piget hîc ascribere:

Tres Medicus facies habet: unam, quandorogatur,
Angelicam: mox est, cum iuvat, ipse DEVS.
Post ubi curato poscit sua praemia morbo;
Horridus apparet terribilisque SATHAN.

JOANNES SECVNDVS, Batavus, POETA.

E Clario PHOEBVS suscepit fonte SECVNDVM,
Dixit et, a nullo Vate secundus eris.
Alma VENVS tenerum nutriuit lacte puellum,
Hinc VENEREM numeris spirat abunde suis.

PRodiit IOANNES SECUNDUS Hagae Comitis Batauorum Anno CHRISTI M. D. XI. Patre Nicolao Euerhardo, praeside; SECUNDI nomen omine ceu quodam

accepisse sibi-videri potest, qu. nulli futurus facile secundus, si per fata diutius ipsi superesse licuisset.

Is Musarum causâ primo Gaellias, post Italiam, atque Hispaniam visitavit, Poeticis inprimis studiis deditissimus. Qui cum valctudinis igitur in patriam reuersus esset, statim in Febrem Acutam prolapsus quarto ab aduentu die eheu! optimo in flore juventae periit Musis acerbeeiulantibus annorum nondum XXV. juvenis.

Tumulo positus est in aede D. Amandi marmore a tribus fratribus, totidemque sororibus fraterno honoriexcitato.

Scripsit Elegiarum libr. III. Funerum lib. 1. Epigrammatum I. Basiorum I. Epistolarum II. Odarum I. Syluarum I.

Amabilis usque adeo et praecellentis eminuit ingenii iuuenis, ut tantulae aetatis magnam nihilo-minus existimationem nominis a grauissimis eius aetatis viris, Bezâ inprimis, sui promeruerit, qui Musis eius multum detulerunt. Fratres habuit tres, quorum duo Nicolaus Geudius, atque Adrianus Marius, viri ut spectatissimi, ita literis, inprimis etiam poeticâ facultate, fuêre in structissimi.

In obitum IOAN. huius SECUNDI, qui quidem incidit in annum CHRISTI M. D. XXXVI. Kal. Octobr. leguntur Epigrammata Andr. Alciati; It. et Theod. Beze, Theologi; quae suis locis videri possunt.

Prodierunt eius opera omnia, quae reperiri potuerunt, Lugduni Batav. apud Iacobum Marcum in 8. Anno M. DC. XI.

CASP. VRSINVS VELIVS Silesius, POETA EPICO- ELEGIACVS.

VELIV S Herôo felix ex parte cothurno,
Exparte imparibus praestat et ipse modis.
Ergo etiam lepidis dum miscet seria rebus,
Hinc placidâ vates temperat artemelos.

CASPAR VRSINUS VELIUS ex Suidnicensi Silesiae oppido oriundus, Poeta suae aetatis Epico- Elegiacus facundissimus, quo anno natus sit praecise, nobis isthîc non liquidum est. Istud tamen legenti matura atque elaborataipsius carmina, praecipue Panegyrica, atque opera alia, liquidum facile futurum sit, eum virum eruditione, nescio an annis etiam, minime juuenem e vita isthac excessisse. Fuit autem is vir, nostrâ quidem sententiâ, ingenio magnus, doctrinâ admirandus, inprimis ob raram carminis dexteritatem venerandus, Graece simul, praeter Latinam Linguam, quâ eminuit, apprime doctus. Qui cum ineunte ab aetate Mineruam fauentem Musasque benignas expertus fuisset, totum sese adiecit ea ad studia (Poêtica scil.) a quibus immortalitatem deinceps, etiam post fata, sperare posset. In Epicis igitur grauitatem, in Elegiacis non imparem elegantiam, in Epigrammatibus vero sales nec minus facetias scito arbitrio venuste temperauit.

Fratrem habuit Balthasarem Velium, sororem Thectam, et neptem Heduigin, quorum mentionem peragit libro Epistolarum. Vrsini vero nomen, autore Ioan. Cuspiniano, Vrbis Viennensis praefecto, ob eruditionis existimationem

non vulgaris, imitatione complurium aliorum cum veterum tum recentium Poetarum, adoptiuum sibi assumpsit.

Vsus est amicitiâ praecipuorum eius temporis vatum, et virorum alioquin clarissimorum Arsilli sc. Blosii, Lilij, Vidae, Phoedri, Scipionis, Catanei, Iobbii, Porcarii, Bembi, Pamphili, Colotii, Iodeci, Vitalis, Beroaldi, Thamyrae, Sadoleti, Capnionis, Cuspiniani, Des. Erasmi, etc. quorum nomina recenset autor Elegiarum libr. Eleg. 6.

Inter praenominatos autem atque alios, Ioanni Thurzoni, Antistiti Vratislauiensi, praecipuo tanquam Mecaenati suo cum in Panegyricis, tum Elegiis toties honorifice assurgit.

Scripsit 1. Syluarum libros II. in quibus cothurnato lemmate Illustrissimorum AVSTRIAE Archiducum, atque Inuictissimorum Imperatorum modo Hymenaeos, modo Paeanas, modo Epicedia canit; modo vero in inclytos Reges et Principes alios, atque inprimis in praedictum Thurzonem Mecaenatem suum Panegyricos elogiaque diuersa alia, facundo ore, locuplete venâ debuccinat. Genethliacon quoque Des. Erasmo lyrico Sapphûs barbyto modulatum, cum illius generis similibus, ibidem legere est.

Eâdem metri bonitate porro 2. Epistolarum lib. I. 3. Elegiarum lib. I. 4. Epigrammatum lib. I. 5. Epigrammatum Graeco-Latinorum libr. I. 6. una cum Martis et Veneris adulterio, atque aliis ad calcem Epicis carminibus adiectis evulgavit, dignus mehercle! autor, dignus vates, cuius emaculata opera, rerum propter verborumque granitatem atque copiam, et diligenter euoluantur, et ab ipsis Vatibus honorifice excipiantur.

Floruit temporibus Inuictissimorum Caesarum Maximiliani I. et Caroli V. quo um victorias quoque et res gestas attigit Carminibus.

Qui cum animi, laudis, atque immortalitatis plenus, verae denique gloriosaeque immortalitatis illius atque beatitudinis percupidus foret, mortale in ipso quod fuerat, his in terris deposuit An. M. D. XXXIX. V. Maij.

IACOBVS MICYLLVS Argentinas, PHILOLOGUS, et POETA ELEGIACUS.

Carminis antistes praepollens arte MICYLLVS
Aônias multis praebibit autor aquas.
Phaebeos teneris qui vatibus excitat ignes,
Officio vatis fungitur ille boni.

NAtus est IACOBUS MICYLLUS in celeberrimâ GER MANIAE, et quidem libera Imperij Vrbe, scilic. AR GENTOR ATENSI; quae hodierno etiam die Musis benignum praebet hospitium; Anno CHRISTI incarnati M. D. III. VI. April. Puer in patrio ludo pietatis, et bonarum artium elementa ubi im bibisset, vix peractis tribus aetatis lustris, externas Academias (nescio enim quo ferme raedio plerumque rerum et virtutum domesticarum illustrium affici soleamus) Heydelbergensem scil. Erphordiensem, Witebergensem, et alias,

salutatum iuit. Et quidem in Erphordiensi integrum lustrum consumpsit, ubi inter alios in communibus studiis praecipuum commilitonem nactus est Ioach. Camerarium, qui secum postea per omnem viram scholasticam illam nece ssitudinem coluit constantissime.

Micylli nomen, cum antea gentilitio cognomine, Moltzer vulgo, appellaretur, ex quodam, e Dialogo Luciani, ludo acto scenice accepit, qui, id est, Somnium, seu Gallus, inscribitur. Ibi cum hic noster Micylli heri somno occupati, ac Galli obstrepentis garrulitate expergefacti, irâque perciti personam admo dum decenter et docte gessisset, incredibili spectatorum omnium cum applausu nomen ei illud Micylli postea mansit, tanquam in dustriae, et singularis ingenii dexteritatis testimonium perpetuum; id quod et sibi suisque postea hereditarium esse, nec in filiis quidem unquam mutare voluit.

Intera visitatis Academijs superioribus iter insuper per Mysos, Francos, et Noricos campos suscepit. Quo peracto, ubi fama doctrinae et nominis ipsius apud complures percrebuisset, a Senatu Reipubl. Francofurtensis ad Moenum scholae oppidanae praefectus est. In qua Latinas Graecasque literas docendo, juuentutem optimis etiam praeceptis et moribus informando, laudem hinc-inde suo merito conse cutus est praeclaram.

Anno M. D. XXXII. Heydelbergam, in locum Simonis Grynaei Basilaeam euocati, ad professionem linguae Graecae

accersitus est. Sed non longe post Francofurtenses Micyllum suum ad pristinam scholasticam prouinciam reuotârunt, quibus etiam lubens paruit, inque solitâ vocatione solidâ cum diligentiâ strenue euigilauit. Hoc ipsum autem diuturnum esse neutiquam fata voluerunt. Denuo enim Francofurtensib. valedicens Heydelbergensem in Academiam ad professorium munus pristmum retractus fuit tempore Belli Smalcaldici, cum GERMANIA variis tum quassaretur motibus, atque Heydelbergae Euangelii doctrina aperiretur. Cuius loci cum Genius hominumque mores, atque sitûs amaenitas MICYLLO tantopere arriderent, ultimum deinceps diem suum ibidem clausit. Accidie id autem, ut animam DEO Conditori redderet, Anno M. D. LIIX. XXIIX. Ianuar. aetat. LV. posteaquam ab Illustrissimo Principe, OTHONE HENRICO, Imp. Septemniro, una cum D. Melanchtone Witebergâ euocatoad Academiae Heydelbergensis constitutionem adhibitus fuisset.

Quantae vero eruditionis et virtutis, dum in viuis esset, extiterit MICYLLUS, haud difficulter scripta eius, quae posteritatireliquit, testantur.

Scripsit Elegias, et Epigrammata varia; quae filius Iulius Micyllus collegit, et libris V. syluarum distincta edidit, additâ Comoediâ Apellis AEgyptii, seu de calumniâ. Edidit etiam Annotationes in omnes P. Ouidii libros, exceptâ Metamorphosi. Idem in Luciano praesticit. Ejusdem de Remetricâ, seuprosodiae libros III. velut opus consummatissimum, D. Melanchton omnibus Latine eo in genere scriptis praetulit. Idem Arithmeticae Logisticae ex optimis quibuscumque autoribus collegit libr. III. Idem Cornel. Tacitum in Germanicum idioma admodum

perspicue transtulit. Adolescens dum esset, plura carmine scripserat, quae ipsemet in ciuitate, uescio qua, ubi ageret ab hostibus occupata, metu grauioris periculi Vulcano sacrauit.

Filios post se reliquit superstites duos, Iulium scil. Micyllum, Ic. et Illustrissimi Electoris Palatini LUDOVICI Cancellarium; alterum ibidem Heydelbergae ciuem, atque fartorem; ut vel isthinc perspicue euin catur DEUM Opt. Max. varie varios varia dona sua inter mortales diuidere, atque usque eo virtutem atque eruditionem parentum non esse semper haereditariam et transcendentem.

Enumero discipulorum MICYLLI inter alios praecipuis laudibus eminuêre Ioan. Fichardus, Ic. Francofurtensis, et P. Lotichius Secundus, Medicus et Poêta, qui etiam scriptâ ad D. Phil. Melanchtonem funebri Elegiâ amorem erga defunctum praeceptorem MIC YLLUM testatus est.

Vid. Camerar. in vita Melancht. 2. Ioan. Hagium in vita P. Lotichii Secund. 3. Pantaleon libr. 3. prosopog. 4. Sylu. Carmin. Micyll. 5. Melch. Adam. in vitis Philosophor.

GEORG. SABINVS Brandeburgensis IC. Orator, et POETA ELEGIACVS elegantissimus.

Extulit egregius Vates super astra SABINVS
Immortale suum carminis arte caput.
MVSA grauis, vis Eloquii, MENS arduatantum
Perpetuâ celebrant non nisi laude virum.

GEORGIUS SABINUS natus in celebri Marchiaeciuitate, Brandeburgi; a qua Electoralis Septemuiratus ab antiquo cognominatur; Anno M. D. VIII. XXIII. April. parentibus honoratis, et ea in Repub. Senatorii ordinis, imo ad Consulatum usque euectis.

Cum prius Georgius Schülerus gentilitio sibi nomine appellaretur, postea, ob peêticam dexteritatem, Sabini nomen accepit; id quod etiam in posteris suis haereditarium extare voluit.

Pueritaque patrio ubi in ludo Christianae pietatis, et bonarum artium rudimenta jecisset, circiter Annum aetat. XV. in florientissimam Witebergensem Academiam, non procul distantem, ablegatur, ibidemque bono auspicio D. Melanchtonis, literatorum Principis, curae atque inspectioni domesticae commendatur. Sub quo cum publice tum priuatim magnâ fidelitate docente (Francisco insuper Vinariensi priuato informatore, Latinas Graecasque literas non minori cum dili. gentia tractante) breui temporis interuallo ita profecit, ut singulare in discendo desiderium, industriam denique magnam, inprimis vero diuinum velut ad poêticam facultatem impetum luculenter omnibus demonstraret, imo ad nominis immortalitatem manifesto contendere videretur. Nil-minus (referente Camerario V. Cl.) saepiuscule Sabinus suam in scribendo carmine infelicitatem, adeoque ingenii hebetudinem ab initio cum lacrymis obtestatus est; quam ta. men tarditatem, Demosthenis exemplo, indefessâ deinceps diligentiâ exercitioque assiduo ita emendauit, ut breui post tempore cum in aliis doctrinae generibus, tum maxime in Poetica prae omnibus ferme seculi sui, paucis exceptis, emineret, tum quoque ad

Ouidianam elegantiam concinnis et facilibus (in quibus duras istas, et asperas, elisiones, cane peius et angue, sibi cauendas optime proposuerat) Elegiis suis, quae magno cum posteritatis applausu leguntur, accederet.

Cuius quidem Poeticae dexteritatis praeclarum edidit specimen opere illo, quo vitas Caesarum Germanicorum adeo accurato carmine expediuit Anno aetat. XXII, ut juueniles annos maturi carminis bonitate longe superârit.

Ab edito isthoc opere statim coepit nomen Sabini inclarescete, idque non apud eruditos tantum, verum etiam penes Principes viros, nominatim vero Illustrissimum Electorem Brandeburgensem, IO ACHIMVM I, et Reuerendissimum ALBERTV M, fratrem, Archiepiscopum Moguntinum, Electorem et Cardinalem;

Porro elegantibus hisce literis humanioribus addidit etiam Iuris et LL. studium, ita tamen, ut plus Genio et Musis suis, imo Naturae potius, morem gereret.

Amici, hortatores, et aequales Sabini fuerunt inter alios Cl. VV. Ioach. Camerarius, Eob. Hessus, Acontius, Stigelius, Ebner us, Lemnius, et alii.

Praeterea cum non impigram autoribus Graecis euoluendis daret operam, Orationem Isocratis, de concordia domi stabilienda, et bello in Asiam aduersus Barbaros transferendo, in Latini sermonis puritatem transposuit, eo quod materia istis temporibus ista non inconueniens videretur.

Posteaquam autem jam decennium sub magno illo literarum Monarcha, D. Melanchtone, eruditam militasset militiam, unaque cum summo viro in negotio

Religionis grauissimis Principum et Theologorum interfuisset Conuentibus, nec - non etiam in numero aulicotum Illustrissimi Electoris Brandeburgici constitutus Augustanis insuper adhibitus fuisset Comitiis, statuit Italiam, utpote Artium bonarum et studiorum ab antiquo matrem, communicato cum Alberto Turco, Cancellorio Moguntino, consilio, adire.

VENETIAS itaque ubi peruenisset, veterem amicum suum Lucam Fomphilium, hominem pereruditum, et eloquentem, P.P. Cubicularium, (cum quo antea in Comitiis Augustanis amicitiam sanxierat) conuenit. Is Pomphilius (aliâs Bomphius, a Sabinoin Haedoporico Italiae dictus) Sabinum tantum non humanissime excipit, verum etiam Hieronymo Aleandro, Archiepiscopo Oritano, et Brundusino, praesentem sistir et commendat. Qui Aleander postquam satis et diligenter Sabini ingenium, doctrinam, praecipue vero eiusdem eximiam in poetica praestantiam perspexisset, exautoritate priuilegiorum sibi a Leone X. et Clemente VII. Pontificibus, collatâ, VENETIIsad D. Eustachium, in aedibus propriis primo dictum Sabinum Laureâ Poeticâ, deinde etiam Equestris ordinis dignirate ornat; prout meminit in Haedoporico, vel Elegiar. libr. II.

Relictis VENETIIS Patauii aliquantisper subsistens statim in notitiam feliciter peruenit cum viris per totam Italiam ob eruditionis laudem praeclarissimis Petro scil. Bembo illo, postea Cardinali, et Ioan. Baptistâ Egnatio.

Qui, quod etiam Sabinum ab Illustrissimisillis Principibus Brandeburgicis diligi animaduerterent, eo auidius illum, praecipue tamen ob ingenium, et doctrinam elegantem, amore suo dignum jndicârunt.

Caeterum, antequam Italiae valedicturus esset Sabinus, praedictis illis titulis atque honoribus suis uberiorem cumulum adiiciendo VENET IIS a supra allegato Aleandro Archiepiscopo, Comes Aulae, ut vocant, Later anensis, una indultis insuper priuilegiis amplissimis, inauguratur.

In reditu in GERMANIAM Friburgi Brisgoiae salutato prius Erasino Roterodamo, magno illo totius literaturae luminari, ibidem tum commorante, aliquandiu in Aulam Reuerendissimi Principis, ALBERTI Marchionis, Electoris Moguntini, sese contulit, ubi inter reliquos aulicos praecipue Alberto illo Turco, Cancellario, et Philippo Buchemero, Archiatro, familiariter usus est.

Non multo post filiam D. Melanchtonis ANNAM natu maximam, a patre, antequam in Italiam iret, sibi desponsatam, uxoremduxit; puellam ut juuentute (erat enim vixdum XIV. annorum) et formâ insignem, ita virtute, et Latinae linguae cognitione praestantem. Cum qua in coniugio felicissimo compleuit annos XI.

Viduus vero ubialiquot annis substitisset, ad secunda vota transiit uxorem alteram superinducendo Christophori Cromeri, Ciuis Regiomontani honestissimi, siliam.

Anno aetat. XXX. ab Illustrissimo Principe IOACHIMO, Electore Brandeburgico, ad munus docendi publicum in Academia Francofurtensi ad Viadrum vocatus est. Vbi, cum ob probatam multis nominibus eruditionem, eloquentiam, atque industriam Illustrissimus Elector operâ ipsius in Comitiis Ratisponensibus (in quibus insuper Sabinus ab Imperatore Carolo V. augusto, priuilegiorum

suorum antea in Italiâ acceptorum adeptus est confirmationem augustam) et aliis occasionibus grauissimis usus fuisset, Distichonillud Sabinus, vulgo notnm, aedibus suis inscribi fecit:

Parua quidem domus est, sed in hac habitante SABINO
Calliope sedem gaudet habere suam.

In Academia Francofurtensi posteaquam sexennium docuisset, ab Illustrissimo Principe, ALBERTO Seniore, Duce Borussiae, ad constituen dam in Regio-monte Borussiae scholampublicam euocatus, eodemque Principe apud Electorem Brandenburg. interce dente dimissus, primusque eiusdem nouae scholae Rector designatus est; cui loco postmodum pertriennium cum laude praefuit.

Rogatâ vero deinceps et impetratâ honestissimâ dimissione, quamuis a tribus Academiis expeteretur, maluit Francofurtum ad Viadrum repetere.

Quo in loco sicubi jam usu experientiâque grauior, et prouectior existeret, non solum docendo Academiae profuit, verum etiam ab Illustrissimo Electore Brandeburg. inter Consiliarios praecipuos relatus ad deliberationes, et res consiliis gerendas grauissimas deinceps adhibitus fuit.

Anno M.D. LX. nomine Illustrissimi Electoris sui Legationem in Italiam obiuit, quam priusquam ingrederetur, veluti breuitatis vitae suae praesagus, Testamenti, ceu vocant, Tabulas pie et rite consignauit. Neque vero isthoc temere.

Postquam enim VENETIIS commissum sibi munus feliciter deposuisset, in itinere Florentiam versus in Quartanam febrem prolapsus est. Non parum igitur debilitari inde occipiens maturat in CERMANIAM

reditum, ad quam, et Francofor diam tandem suam reuertitur ad modum aeger et imbecillis XIV. Nouembr.

Cum itaque vitam solo decubitu protraheret deinceps, in vera calidaque IEHOVAE invocatione, et certa futurae felicitatis spe II. Decembr. horâ VII. antemeridianâ placide exspirauit, eodem temporis articulo, quo ante annos LII. Menses VII. in lucem isthanc productus fuerat.

Obitus SABINI non solum Acad. Francofordianae, in qua annos XIII. docuerat, sed etiam Reuerendissimis et Illustrissimis Principibus, Eleclori scil. Brandeburgico, Moguntino item et Magdeburgensi, Archiepiscopis. magno dolori fuit, qui SABINO suo g auissima quaeque apud exteros Principes nogotia consicienda, canssasque Latine perorandas non semcl commiserant.

Edidit, interalia i. Orationem Isocratis Latine. 2. Narrationem de electione CAROLI V. Imp. quam quidam Melanchtonis esse putâtunt. 3. Elegias, Epigrammata, et Bucolica, in quibus omni studio alperas istas et horridiusculas vocularum syllabatumque concursiones atque elisiones euitauit, qu. cilius grande aliquod aliud piaculum, quam istas ipsas in Carminibus admislurus suis. Quo quidem optimum SABINUM, optimum virum, et Poetam grauiter eleganter atque optime statuisse fecisseque calculo hocce nostro, [?]mo applausu, libenter contestamur.

Corpore fuit gracili; diaetâ sobriâ, et temperatâ; animo sublimi, et ad quaeuis magna atque splendida nato; adeo ut verae ex literis et virtute gloriae, sicut etiam dignitatis juxta ac honorum arbiter aemulusque scitissimus videretur.

Floruit amicitiâ Serenissimorum Regum, Electorum, Principum, aliorumque sui temporis virorum summorum; a quibus non tantum in oculis habitus, sed etiam honoribus, muneribusque insuper amplissimis fuit affectus; quos inter extiterunt, Sigismundus Augustus, Rex Poloniae; Ioachimus et Albertus, Marchiones Brandeburgici, at que Electores; Nicol. Radeuillius, Lithuaniae Princeps; Dantiscanus, Episcopus Vinariensis; P. Bembus Casp. Contarenus, Cardinales; Baptista Egnatius, Ludois. Becatellus, Lazar. Bonamicus, Itali;

Vid fusius Sabin. in poemat. 2. 10. Boticher. in parentalibus. 3. Melch. Adam. in vitis philosophor. German. 4. lac. Aug. Thuan.

IOAN. STIGELIVS, Gothanus, POETA ELEGIACVS dexterrimus.

STIGELIVS facili deducens Pallade carmen
Aöniâ clarum nomen ab arte tulit.
Irriguo molles numerivelut amnefer antur,
Accedat grauitas si quoque pondus habent.

IOANNES STIGELIUS felici obsterricante Lucinâ lucem aspexit Gothae celebri Thuringiae oppido, Anno M. D. XV. XXXI. Maij.

Puer foecundo ingenio praeditus cum in patriâ scholâ artium liberalium elementa celeriter arripuisset, ad ampliores velut studiorum mercatûs Witebergam, et Lipsiam, Academias, ptogrossus est. Quibus locis tantum humanioribus in disciplinis, praecipue

vero (ad quam peculiari naturae ductu ferebatur) in poeticâ sacrâ, profecit, utaccedentibus annis isthoc ipso elegantioris literaturae genere per GERMANIAM cum summis Poetis facile regnaret. Eum Eobanus senex eâ tempestate Poetarum praecipuus, cum in Synodo Smalcaldensi haereret, adolescentem singulari beneuolentiâ complexus est, multisque documentis de eodem prolatis praedixit, quid a summo illo STIGELII, poetico plane, ingenio exspectandum foret. Ipse vice-versâ STIGELIVS Eobani et viui, et in terris defuncti memoriam dignâ animi reuerentiâ coluit, venustisque versibus, tanquam gratitudinis characteribus, prosecutus est. Praecipue vero quam Eobani istud de se judicium verax extiterit, et spes praeconcepta haud fallax, editis postmodum scriptis literatae posteritatiad oculum probauit.

Humaniores artes, atque Poeticam in Acad. Witenbergensi ad tempus e cathedra publice est professus, ubi interioriamicitiâ communi illi praeceptori D. Melanchtoni, aliisque viris non minus praeclaris, coniun ctissimus fuit.

Postea vero IEN AE ad Salam, cum de nouo Academia ibidem ab Illustrissimis Saxoniae Ducibus constitueretur, Anno M. D. XLIIX. easdem, quas didicerat. artes docuit.

Caeterum Poeta vsus est Fortunâ nouercâ verius, quam matre, et nuttitiâ, quod ipse saepiuscule ad amicos in carminibus conqueritur. Interim ramen qualicunque facultate, seu penuriâ potius, suâ contentus vitam Philosopho, et Poeta Christiano dignam vere vixit.

peculiari, eâque in grauibus quibusdam occasionibus demonstratâ, admodum conspicuus.

Scripsit opuscula Poetica varia, Epigr ammata scil., Epithalamia, Epitaphia, atque alia complura Christiani maxime Poetae imaginem exprimentia, quae omnia uno volumine congesta IENAE typis prodierunt. 2. Latino quoque carmine permultos Psalmos Dauidicos donauit. 3. Autore quin etiam D. Melanchtone, prout Eobanus, opus Fastorum Christianorum, ad P. Ouidiiimitationem, inchoauerat, quod adhûc dum desideratur.

Fertur alioquin vir optimus ob conceptum ab aliquot annis animi dolorem haud vulgarem, eo quod non-nullis ex necessitate potius, quam ex voto coniunctus viueret, citius velut fata sibiaccelerâsse. Vnde Epitaphium viuus adhûc tale sibi post exequias extare voluit:

Hîc ego STIGELIV S iaceo; quis curat? ut omnis
Negligat hoc mundus; scit tamen ipse DEVS.

vid. Ioach. Camerar. sen. in vit. Eoban. et Melancht. 2. Melch. Adam. in vit. Philosophor. German.

ADAM. SIBERUS Misnensis. PHILOLOGUS et POETA.

Candidus Aonidum mystes Poebique SIBERVS
Doctus er at tenerae fila mouere lyroe.
Dum docet ergo sacras et suspicit ipse Camaenas,
Pro meritis gemino nomine clarus ouat.

ADAMVS SIBERVS, Theologus, Philologus, et optimae notae Poeta, bono studiosae juventutis nascitur Misnae anno M.D.XV. VIII. Septembr.

Puer felici indole, inprimis poeticâ, mactus praeceps illud biiugum Parnasli iugum, incredibili Musarum amore, petiit. Quarum fauore Heliconium istud praecipitium multo labore atque sudore cum superâsset, immensâ siti aestuans caballinis illis Medusaei praepetis undis sese refocillaturus ad ingluviem pene exsaturauit.

Isthine quippe factum, ut coelesti velut temulentus Nectare Musas illas suas cum Phoebo praeside carminibus ingenuâ simplicitate apprime scriptis deinceps prosecutus sit.

Istis itaque Genii Ingeniique muneribus insignis inter praecipuos eius tempor. Poetas floruit aetate communis illius Germaniae praeceptoris D. Philip. Melanchtonis, et Ioach. quoque Camer arit, V. Cl, abs quo utroque elegantibus encomiis ornatus legitur SIBERVS.

Praefuit Scholae Grimmensi paedagogearcha non incelebris, e cuius disciplinâ prod erunt homines inomni literarum et facultatum genere excellentes.

Filium (nescio an plures alios) genuit docto patre doctiorem, Adamum scil. Theodorum Siberum, Humanitatis in Academ. Witembergensi p. t. Professorem publ., virum clarissimum; cuius non pauca, nec inerudita extant tum in Poetica, tum facultate Oratoria scripta, luculenter commonstrantia, virtutem isthîc paternam cum ipso velut semine in filium, haeredem optimum, transiisse.

Filiam vero non minus feliciter elocauit Christophoro Schellenbergio, Annaebergâ Misnico, poetae quoque superiori tempor. non obscurinominis: ita ut trisido velut isthoc nexu, eoque pereleganti et Patrem, et Filium, et Generum denique, optimos atque elegantes Poetas, contueri perpulcrum occurrat.

Cuius (ADAM. videl. SIBERI parentis) vitae historiam paucis isthîc complexuri ex Adam. Theodor. SIBERI, filii doctissimi, Iconomastico, quis, quantusque pater ADAM. ille SIBERVS superiori aetate extiterit, velut in compendio cognoscemus; quod quidem eiusmodi est:

In Imaginem ADAMI SIBERI, Patris, ADAM. THEOD. SIBERVS, Fil.

Talis er am facie vultuque SIBERVS ADAMVS,
In terris dum me mea fata Deusque sinebant;
Me, quem tres anni tredecimque ex ordine lustra
Iact ârunt inter variae ludibria sortis,
Et detestandos indigno turbine casûs.
Neue loquar quinquagint a diuer sa per annos
Quae studtis obii loca consecrata, cathedrae
Assiduasque oper as, indefessosque labores,
Grata vetat doctorum hominum quaeplurima turba,
E disciplina se nostra hâc, fudit, et illac,
Mystarum Iuris, delubraque sacra tuentum,
Poeoniis varias aptantumque usibus berbas,
Vel Sophiae studiis praestantum, aut diuite linguâ.
Me quoque de genere hoc (licet audiat inuidus) inter
Ascenadas rarâ Libani de fronde corona

Idem in Eandem.

Muta Siberiadae facies haec; quantus at olim
Orator, vates, Theologusque cluat
Quamque juuentutis dexter, fidusque magister,
Vita operosa dedit, scripta diserta docent.

Edidit 1. Scholia in Breuiarium Christianum, quod doctrinam, preces, cantica, et hymnos Ecclesiae continet. 2. Passionale, seu cruenti sacrificii Domin. nostri IESU Christi historiam commentariolo scholastico illustratam. 3. Deeadem historia Carminum lib. 1. ex veterum et recentium Poetarum monumentis. 4. Psalterium Dauidis cum lemmatibus et notis. 5. In Psalterium Dauid. commentariorum Ecclesiasticorum lib. 5. 6. Inpoenitentiam Dauid. commentarium scholasticum. 7. Leges scholasticas. 8. Ludum Gemnicensem. 9. Educationem disciplinae scholasticae. 10. Orationum, Praefationum, Dissertationum, Epistolarum et Carminum volumina II. 11. Gemmam gemmarum, seu Epitomen Nomenclatoris Hadr. Iunij, adiectis quibusdam aliis

similibus. 12. Margaritam scholasticam. 13. Poematum partes II. 14. Sionion seu histor. sacrae lib. 8. etc.

GEORG. FABRITIUS, Chemnicensis, Philologus, Antiquarius, et POETA.

FABRITIVS Clariis sacrum caput abluit undis,
Hinc canit argut â gesta Latina lyrâ.
Quem pietas, benefacta, grauis quoque Musa decorant,
Ecce! tenet vates grande sat ille decus.

GEORGIUS FABRITIUS vitalem spiritum excepit Chemnitij, oppido Misniae, Anno CHRISTI M. D. XVI. XXIV. April.

Puer patrio in ludo paulatim in pietate, literis, inprimis etiam carmine scribendo feliciter adoleuit, ut multieum ob ingenium et concinnos mores amore dignum judicarent. Postquam igitur ad Musas, et scholastica munia natus esse videretur, aetate atque eruditione prouectior cum nobilibus quibusdam, Werteris dictis, discipulis Italiam, florentissimam tum studiorum matrem, petiit. Quo locorum cum haereret, famosum quoque istud totius orbis quondam caput, Romam, perlustrauit. Eam autem non obiter duntaxat (qui vulgi mos) inspexit, sed accurato adeo judicio feliciter contemplatus est, ut postea de Romae memorabilibus ad genuinum veterum Poetarum atque historicorum calculum vix alius aut doctius, aut FABRITIO isthoc diligentius scripserit.

Perlustratâ ita cum fructu Italiâ in reditu cum suis aliquandiu in celebri Argentinensium Gymnasio substitit, ex quo, commendatione potissimum Cl. V. Ioannis Riuij, Misenam, ad officinae litterariae gubernationem, vocatus est. In qua quidem scholastica prouincia per annos continuos XXVI. vsque ad extremum deinceps vitae articulum, constantissime permansit, nec minus herculeos labores in regendâ, compescendâque juuentute, inprimis eâdem erudiendâ, indefesso animo exanthlauit, usque adeo, ut ob singularem illam quidem virtutem, atque infinitas inuicto pectore deuoratas in scho astico illo turbone molestias sapientissimus Romanor. Imperator MAXIMILI ANUS eundem FABRITIUM, sub ipsa ferme morte Laureae Poeticae, unâ etiam verae Nobilitatis insignibus condecorandum censuerit.

Ex huius itaque FABRITII officinâ literariâ, tanquam ex Equo Trojano illo prodierunt sexcenti nobilitate, virtute, doctrinâ, atque omni literaturae genere excellentes viri, quorum industria tantum non priuatis in muniis, sed imo publicis cum Ecclesiasticis, tum Politicis Aulicisque functionibus abunde fuit spectata.

Neque vero duntaxat pubi informandae praeclaram locauit operam, imo etiam libellis, non tritam aut vulgarem literaturam sapientibus, maiorem insuper, imo immortalem laudem sibi comparauit.

Inter alia autem ingenii monumenta, quae luci reliquit, leguntur RES MISNICAE et carmine, et soluto styli genere a FABRITIO celebratae; sicut etiam Illustrissima Saxoniae Ducum familia ab eodem pari laude tentata.

Sed (quod notatu Inprimis et imitatione dignum) in carmine elaborando eam adhibuit diligentiam, eam egregiam sanctitudinem, usque eo, ut quaeuis vocabula Ethnicismum Poeticum (ut sunt verb. gr. de Dijs Deabusque fictitiis, Semideis, Nymphis, et similibus quam-plurima) redolentia omni studio penitus atque penitus, vt homini et Poetae Christiano interdicta, caueret, atque fugeret. Ideoque errorem illum, quem ipse FABRITIUS in iuuentute cum aliis errâsset, censuit deplorandum, quo huius aetatis plerique illecti Ethnicis istis ac superstitiosis phrasibus et voculis non secns ac seductitiis istis Syrenum cantib. adhaerescunt, tanquam ex sacris literis copia atque varietas elegans peti nulla posset.

Quem igitur unicum et verum DEUM ter Opt. ter Max. carminibus suis agnouit, in eodem IEHOVA verâ spe et animi fiduciâ nixus ex laboriosa et terrestri isthâc corporis angustia in augustam illam et olympicam Vniuersitatem, unde venerat, animam DEO Conditoriremisit Anno M. D. LXXI. Mense Iulio, aetat. LVI. et quidem climacterico.

Distichon, quod optimus vir de semetipso composuerat, uniuersam ferme vitae ipsius historiam tanquam in numismate expressam exhibet:

FABRITIVS studuit bene de pietate mereri,
Sed, quicquid potuit, gloria, CHRISTE, tua est.

JUST. VULTEIUS, Hessus, Philologus et POETA Elegiacus.

Relligiosapiis VVLTEIVS carmina MVSIS
Dictat, et imparibus praestut in arte modis.
Discipulos Clarios fidus dum ducit ad amnes,
Officii pretium grande magister habet.

IVSTVS VVLTEIVS in Wettera Hassiae oppido; quod ob quamplurimos alumnos, viros in omni eruditionis genere versatissimos, quorum velut uberem quendam prouentum atque messem protulit, hactenus audit celeberrimum; prodiit parentibus eius loci honestissimis.

Puero primus praeceptor contigit Ioannes Faenilius, sub cuius institutione, una cum fratre Ioanne Vulteio, Senatore postea Marpurgensi praecipuo, prima literarum tyrocinia deposuit. Paucis abhinc annis ad enascens Gymnasium non incelebre, quod Dillenbergae sub Illustrib. Nassouiis Comitib. aperiebatur, a parentibus eodem cum fratre missus fuit. Inde maturioris et aetatis et eruditionis adolescens in Marpurgensem Academiam, quae tum sub Casparo Rodolphi in Philosophicis florebet, translatus est.

Vbi postquam minime poenitendos in humaniorib. studiis fecisset progressûs, anno circiter M. D. XLIV. IVSTVS hic VVLTEIVS primos in Philosophia (Baccalaureatum vocant) honores adeptus fuit.

Paulo post, cum desiderio adolescens visendarum regionum externarum teneretur, praeeunte Ioanne Pinciero, Wetterano, e Galliis reduce, a parentibus ad celebrem porro Argentinensium Scholam ablegatur, clarissimis eum locum viris, Mart. praecipue Bucero, et Ioann. Sturmio, tum temp. commendantibus.

Ibi effatu haud facile, quantum hic dies noctesque summâ cum diligentiâ in studiis posuerit, nec-non praeceptorum exinde reliquorumque aequalium fauorem et commendationem haud vulgarem promeruerit, ut etiam publica porro eruditionis illius suae testimonia cum singulari non nisi laude reportârit, circiter scil. An. M. D. XLVI.

Bello interea inter Imperatorem CAROLVM V. et Principes, ut vocant, Protestantes exorto Argentinae valedicens, inuito Sturmio suo, patriam repetiit.

Eodem Anno Mense Iulio Erphordiam se contulit, ubi cum studia non parum frigerent, in tempore Lipsiam petere maturato opus habuit.

Relictâ Lipsiâ ad audiendum magnum illum Germaniae Philosophum D. Phil. Melanchtonem, Witebergam iter suscepit.

Quo loci cum tempore belli istius Saxonici Musae tutas amplius sedes non haberent, Marte inter Germanos undique caedes miscente, aliis alio profugientibus, ad Tigurinam Heluetiorum Scholam cum fratre profectus est.

Annum circiter aetat. XIIX. IVSTVS Basilaeam Rauracorum regressus Ioanniibi Oporino, Typographo illi nominatissimo, apud Miconium Theologum, in vertendis non nullis autoribus, Graecis, Aeliano videl. Her aclide,

et Polyaeno, praeclaram locauit operam. Quorum egregiorum ingenii sui speciminum primitias partim Pincteris agnatis, partim Illustrissimis Hassiae Principibus, Wilhelmo, et Ludouico Landgrauiis, dedicatione consecrauit.

Etsiautem VVLTEIVM, etiam honestis propositis praemiis, Basileae retinere tentaret Oporinus, tamen, quia alia altiori is animo, inprimis peregrinandi cupido, meditaretur, parumaut nihil effecit. Is enim Basilaeâ digressus nactâ Francofurti in Nun dinis Autummalibus occasione Coloniam primum, dein itinere per Brabantios ac Flandros confecto Lutetiam Parisiorum appulit, ubi cum Ludouico Lauatero, magni nominis Theologo Heluetio, amicitiam sanxit perpetuam, quam postmodum uterque scriptis confirmauit. Parisiis discedens celebritate nominis summi illius tum temp. viri, Ioan. Caluini, allectus Geneuam Allobrogum in reditu venit, indeque postea Lausannam se recepit, donec a parentibus euocatus in patriam paulo post reuerteretur.

Reduci parentes in matrimonium collocant Catharinam Fettam, matronam integerrimam, ex quo felici et foecundo coniugio filios tres, unicam vero filiam suscepit.

Posteaquam itaque firmo jam satis vinculo et patriae et parentibus obstrictus foret VULTEIUS, communi patriae parentumque rogatu Wetterae scholam atque palaestram literariam aperuit, in qua trium ipse linguarum cognitionem et doctrinam, Pinciero Hebraeam docente, optime introduxit. Eo igitur pulcerrimo labore dum egregie perfungitur, tantum breui spatio scholae illi Wetteranae industriâ atque diligentiâ

suâ accessit ornamentum, tantum decus, ut non solum indigenae et exteri ad nouum isthoc Wetteranum Gymnasium aduolarent, sed etiam multi relictâ quoque Marpurgensi Academiâ ad nouas Athenas istas, VULTEII caussâ, confluerent.

Quod sicubi haud obscure aduertisset Illustrissimus Wilhelmus, Hassiae Landgrauius, Academiae illius Nutritius, VULTEIUM ad Paedagogaei Marpurgensis gubernationem honorifice, atque, ut moris est, solenniter accersiuit Anno M. D. LX. Quam oblatam honestissimam functionem etsi initio, propositis Academiae grauioribus, quibus admitti vellet, rationibus, renuere velle videretur VULTEIUS, nihilo-minus cum in omnibus, quae proposuisset, annutum ipsi esset, lubens et merito huic vocationi paruit.

Itaque quam paulo ante bonis auspiciis WETTERAE struxerat, Academiolam illam suam Marpurgum secum transportat, discipulos, habito delectu, nonnullos classib. addicit, nonnullos ad publicas lectiones manu mittit, nouas praelectiones nouo ordine instituit, superflua ampu. tat, inertia castigat, diligentiam praeceptorum discipulorumque suapte industriâ et vigilantiâque excitat, adeoque insuper Spartam hancce nactam multâ dexteritate, multaque laude ita exornat, ut non solum toti Academiae ornamento, sibi et patriae laudi, Illustrissimis insuper Hassiae Principibus in scholis emolumento atque honori extaret, adeoque Ecclesiae et Reipubl. uberrimam excultorum pietate atque eruditione juuenum messem quotannis aperiret.

Hâc ita rarâ nominis existimatione cum Principibus viris commendatissimus, clarissimis atque doctissimis honoratissimus esset, professionem publicam

linguae S. Sanctae insuper de voluntate Illustrissimorum Hassiae Principum, a morte D. Happelij, obtinuit. Cui quidem professioni quam vir ille pietate, eruditione, vitae et morum integritate, virtutis, modestiae, atque omnis temperantiae amore singulari conspicuus connuenientissimus fuerit, ex supra prolatis, tum documentis aliis pluribus, facilime sit colligere.

Caeteroquin disciplinae scholasticae sartae tectaeque conseruandae vindex erat atque arbiter acerrimus, diligentiae atque industriae excitator vigilantissimus, socordiae contra atque inertiae profligatorimpatientissimus; quam quidem ob multis rationibus probatam disciplinae optimae, industriae vero exquisitae ob seruantiam sexcentos atque amplius viros doctissimos e paedagogaeo suo, velut ex equo illo Trojano, patriae et exteris regionibus transmisit.

Decessit Anno M. D. LXXV. prid. Calendar. april. cum forte for unâ inter domesticos parietes prolapsus acerbe in caput impegisset. De cuius viri insperato licet obitu, cum vitam pietati atque honestati transegisset semper conformem, eo minus obtrectatoribus disceptandum venit.

Qualis enim fuerit VULTEIUS, ipsemet sese, melius Apelle, aut Zeuside aliquo, pluribus in locis piis ad DEUM Opt. Max. effufis carminibus effigiauit. Inter alias autem cogitationes pientissimas non fuerit abs re Dialogismum ipsius de semetipso hûc apponere:

Quid sum? quis? qualis! quantus? quotus? unde? quibusue
Ortus auis? quorsum tendo? quibusque viis?
Vermis; homo; malus; exiguus; postremus; ab imo
Talibus et cretus; nitor ad astra, fide.

P. LOTICHIVS SECVNDVS, Medicus, POETARVM ELEGIACORVM cultissimus.

Carmine PRIMVS eras, cognomine, PETRE, SECVNDVS,
Aut si non PRIMVS forte, SECVNDVS eras.
Salue dulce decus! Viuet tua CLAVDIA tecum,
Posteritas Clarias donec amabit aquas.

PETRUS LOTICHIUS SECUNDUS, Poetarum, inprimis Elegiacorum, totius GERMANIAE, judicio Iacob. August. Thuani, et multorum eruditorum, primus et praestantissimus; natus est Anno CHRISTI in carne exhibiti M. D. XXIIX. postrid. Cal. Nouembr. loco, DEO et rebus diuinis sacro, bonorumque inprimis ingeniorum feraci, ubi eius boni gratiâ conditum olim Monasterium, quod a glorioso Imperatore CAROLO MAGNO appellatum SOLIT ARIA, scilic. quod esset DEO et Musis sacer recessus, imo, velut sacra illa requirunt, vere solitarius.

Parentes habuit non fortunâ quidem magnâ, sed probitate et virtute antiquâ homines, quos licet non ita sortis lautae, nil-minus literarum atque humanitatis peramantes fuisse liquet exeo, quod tres insimul filios literis vnice erudiendos liberaliter destinarunt.

Patri Ludouico Loticio nomen gentilitium fuit, quod communis postea praeceptor D. Phil. Melanchton, euphoniae gratiâ, in Lotichium transtulit, et quidem in P. Loticio (sic enim antiquitus vocabatur) Secundo, discipulo percommendato.

Sicubi fata ipsis diutius vitam indulsissent. Georgius enim prima qu. in herba extinctus est An. M. D. XLIV. proprid. Magdalenae, sub disciplina doctissimi viri, Conradi Cremeri, Paedagogearchae Gelnhusani, cui ob praeclaram iam tum in eo vix annorum XI. puero, et notabilem indolem, in pietate et bonis literis formandus singulari curâ a Patruo Abbate, Viro Reuerendissimo, Petro Lotichio, commendatus fuerat.

Admirandam huius pueri, fratris sui, in effingendis carminibus dexteritatem, atque extinctam cum eodem exspectationem amplissimam lugubri admodum Epigrammate deflet Lotichius hic noster Secundus, quod in praematurum ipsius obitum legitur Carminum lib. I.

CHRISTIANUS vero, (Avus noster p. m. Paternus) aetate medius, Poeta idem eximius, fratris Secundi gloriam in Poetica, non sine laude apud posteritatem superstite, secutus est; de quo infra suo loco.

Patruus ipsi contigit, eodem, quo POETA, nomine dictus PETRUS videl LOTICHIUS, Coenobii SOLITARIENSIS diuinâ bonitate Abbas; (ad cuius differentiam POETA suo iudicio admodum adolescens

SECVNDVS appellari et voluit et postulauit) virinsigni pietate, omni genere laudis, virture, sapientiâ, doctrinâque praestantissimus, qui non solum natales cum isthoc Nepote suo familiamque obscuriorem, sed (quod immortali vere memoriâ aclaude dignum est) DEI OPT. MAX. gloriam, Ecclesiamque IHESV CHRISTI propagatione illustrauit, puraeque insuper Religionis opus a decumanis istis sordibus et quis quiliis humanis; non obstantibus compluribus magnae autoritatis aemulis atque aduersariis suis; audacter repurgauit, usque adeo, ut isthoc tantum nomine, si non alias ob virtutes haud infimas, ab Historicis aeternam famam et sibi et posteris comparârit.

Cuius viride Ecclesia et Republ. liter ariausquequaque meritissimi historice nuper a nobis, licer obiter, conscriptam vitam, multâ cum laude peractam, proximâ aliquando cum occasione, DEO auspice, evulgandam beneuolo lectori hisce promittimus.

Huius, inquam, praedicti viri magni, et sapientis, Patrui sui, verius Patris, auspicio, LOTICHIVS puer post quam Solitariis prima iecisset pietatis et Grammatices fundamenta, idque in Schola Patrui illius sui fundatione et curâ feliciter ibidem constitutâ (cuius Viri-Abbatis insuper Domus et Coenobium non tantum commune erat istâ tempestate Musarum, hominumque doctorum, ac studiosorum juvenum, undiquaque aduolantium hospitium, sed et prorsus habitatio atque domicilium) cum in literis prae aliiscelerius proficiendo ingentem de sesespem concitâsset, a Patruo Abbate ob generosam indolem velut adoptatus, ad vicinam Scholam Francofurtensem Cl. V.

Iacobo Micyllo, Poetae ac Philologo eruditissimo, istius ludi Rectori, missus et commendatus est.

Sub quo optimo praeceptore optimus discipulus non tantum Graecas Latinasque literas prae aequalibus suis facile arripuit, verum etiam arcanam illam et latentem Naturaevim, imo vero diuinum ad Poeticam facultatem impetum exeruit ita, ut postmodum per omnem vitam eistudio, idque cum perenni nominis fama, adhaeserit addictissimus.

Anno CHRISTIM. D. XLIV. in Academiam deinceps Marpurgensem perrexit LOTICHIVS, in qua tum temp. Patruus Abbas integram studiosorum juvenum cateruam propriis sumptibus, ad Ecclesiarum et Scholarum suarum ministeria in posterum promouendos, alebat liberalissime. Eo in loco visus fuit LOTICHIVS noster nihil aliud agere, quam medias velut inter Musas peramaenam vitam viuere, fontes, Lanum, syluasque, et rura adjacentia (ut animusfert Poetarum) quo. tidie salutare, expatiari, et fere urbis taedio, praeruris gratiâ fluminumque, affici. Hinc, velut Apolline et Musis ipsis dictitanribus, carmina illi fluxêre elegantissima cultissimaque, quaeque non nisi diuinos animi perhiberent motûs.

Marpurgo Witebergam abiit in Saxonias, ad audiendos eius temporis principes Philosophos, inprimis D. Philip. Melanchtonem, et Ioach. Camerarium, communes totius GERMANIAE praeceptores. Quorum in amicitiam commendatione Patrui, verius Patris, sui, tantum abest, ut difficulter sitintromissus, quin imo ab iisdem ob singularem carminis praestantiam, virtutem egregiam, morum insuperraram concinnitatem et candorem non tantum mirifice dilectus, imo

etiam (prout inter alia ex D. Melanchtonis ad Lotichium Abbatem superstite videre est epistola) toti Acad. Witebergensi, studiosae inprimis juventuti, non secus ac singulare et vivum virtutis atque doctrinae venustioris exemplum atque ornamentum, publice saepius atque in scholis ad imitandum a praeceptoribus illis magnis fuerit propositus. Cuius rei, praesertim vero carminis excellentiae consecutus est testimonia amplissima a tam illustribus Philosophis, quorum uterque Lotichium non tanquam discipulum, sed totius GERMANIAE lumen, et divinum Poetam (ut ipsi appellant) per omnem vitam magni fecit.

Obortis postea ingentibus inter IOAN. FRIDERICVM, Saxoniae Ducem, PHILIPPVM Landgrauium Hassiae Principem, et CAROLVM V. Imperatorem bellicosissimum, motibus Anno CHRISTI M. D. XLVI. cum undique Mars Musas atque scholas dissiparet, neque vel ipse D. Melanchton cum Musaeo grege suo tutas satis sedes profugus reperiret, LOTICHIVS, quo erat animo praesenti, et pietate magnâ, loca omnia desperata et Martis plena esse videns, militiae nomen datcum commilitibus aliis, inuenibus ornatissimis, amicis perfamiliaribus, Melch. videl. Zobello, Ioan. Alto, Varo, Acontio, maiori ex parte singulis Poetis, iisque non ineruditis. Nihilo-minus tamen medios etiam tumultûs interclassicos Martis in castris Musis suis militauit Poeta, carminaque perscripsit ad amicos elaboratissima, in quibus militiae suae caussas explicat, atque improbam vitam militarem execratur.

Factâ rursus pace Erphordiam, antiquam Musarum sedem, petiit, atque missis castris cum veteribus amicis, Musis videlicet, in gratiam rediit. Inde D. Melanchtonem

ex Halâ Saxonum Witebergam redeuntem ad continuanda studia Philosophica paulo post insecutus est, cum quo postmodum per omnem vitam vixit coniunctissime, fuitque illi, ceu filius, commendatissimus, qui eundem etiam omnibus, quibus potuit, modis ornare studuit unice, inprimis vero Magisterii titulis solenniter inauguratum ipse Melanchton commendauit Ioach. Camerario, amico.

Cum autem a patruo Abbate domum vocaretur, instructus literis Ioach. Camerarij commendatitiis conciliatus est Magnifico et Nobilissimo Viro, Danieli Stibaro, Canonico Wircepurgico; qui Stibarus Lotichium partim literis, partim autoritate Patrui Abbatis, inprimis vero singulari ipsius et multiplici virtute motus in familiam atque amicitiam suam cupide et liberaliter admisit. Praefectus fuit ab eodem Stibaro certis quibusdam nobilibus, agnatis suis, cum quibus studiorum caussâ in Gallias, adiuncto sibi Georgio Vischero, Argentinensi, Hypodidascalo, magnificis atque liberalibus sumptibus instructus, profectus est.

Antequam vero isthoc iter atque Gallicam peregrinationem ingrederetur LOTICHIUS noster annorum tunc XXII. tuvenis, Effigiem suam recens depictam (miro tandem euentu mirum! ad nos post tot interualla, et velut naufragia relatam) in patriâ Solitarijs reliquerat; sub qua quidem Tetrastichon isthoc a seipso in seipsum et de semet ipso concinnatum literis maiusculis asscribi curauit, quo sese, plusquam Apelles aliquis, non tantum ab extra, sed intus contemplandum effigiauit, ac velut in nummo effictum exhibuit; quod hîc apponere operae pretium duximus:

Talis adhûc iuvenis LOTICHIVS, adderet annis
Bis duo cum natus lustra duobus erat.
Ira breuis, moderatus amor, patientia victrix,
Inuidiâ pectus, carmina felle carent.

Parisios igitur primum, porro Monspessulum, praecipuas Galliae Academias adiit, easque per aliquot annos cum suis incoluit.

Peragratis postea Galliae tot us locis celebriorib., in itin eribus illis, praecipue vero in peregrinatione in Hispaniam Narbonae Galliae urbe ac propugnaculo munitissimo, gliscente inter Henricum II. Galliarum Regem, et Carolum V. Imperatorem, belli motu haud frigido, plurima, etiam cum vitae periculo coniuncta, posteaquam pertulisset, (prout videre est prolixe apud Ioan. Hagium in vita LOTICHII) quadriennio in Gallijs completo Germaniam cum suorum caetu repetiit.

In reditu, siquidem de nouo Franciapatria nouo b llo implicaretur, voluntate D. Stibari cum discipulis Lipsiam iter flexit, ad salutandos praeceptores illos communes veteres, Philosophos supra dictos consummatissimos.

Interea iam diu Italiae visendae desiderio ubi unice teneretur LOTICHIUS, veniâ rogatâ a Magnifico Dan. Stibaro liberaliter atque honestissime dimittitur.

Ausonias ergo terras ingressus Patavium primo sese contulit, post, oborto pestis contagio, Bononiam, (antiquitus Felsinam dictam) quâ singulariter delectatus fuit, concessit. Eo vero loco cum ob peculiarem amaenitatem et Genium mirifice aliquantisper afficeretur LOTICHIUS, accepto per imprudentiam,

quod socio erat appositum conuictori, Nobili Bavaro, in iusculo toxico, post diutinam aegritudinem vix salvus evasit. Recuperatis tandem viribus, amicorum monitu supremos in Medica facultate honores assumpsit, atque Italiae, in primis Felsinae suae, inuitus licet, longum vale dixit.

Consummatis ita studiis Italicis, et acceptis in re Medica ornamentis amplissimis in Patriam reuersus LOTICHIUS duplici moerore et luctu denuo affectus est, cum ob praematuram mortem Magnifici Viri, patroni sui, Dan. Stibari, tum ob interfectum intra moenia nefarie factiosâ manu Melchiorem Zobellum, Francorum Ducem Optimum, amicum suum et commilit onem inregerrimum. Cuius quidem execrandi parricidii historiam, suppresso tamen nomine, LOTICHIUS literis mandâsse ab etuditis perhibetur; prout eundem libellum, annotato LOTICHII ab eo, cui missus fuerat, autoris nomine, in Bibliotheca illa Archipalatina nuperrime famosissima, hei! modo flebiliter ab hoste, instar Penthei, discerpta et populata, exemplum sese vidisse celeberrimus huius seculi Polyhistor ille, Ianus Gruterus meus, tum coram non semel, tum per literas quoque ad me professus est. Sed, quod operis illius specimen distractum in tanta tamque operosâ infinitorum prope codicum librorumque tum no bis superstitum mole, quamvis uterque in eo laboraret, reperiri commode haud potuerit, id vero non parum moleste accidit mihi.

Praeterea, dum in urbe Herbipolitana ab itinere Italico requiescentem, novisque honoribus auctum LOTICHIUM omnino secum retinere laborant amici, ecce! bonis oscinibus euenit, ut auspiciis Illustriss. Principis

OTHONIS-HENRICI, Septemviri Heydelbergam adprofessionem Medicam honorifice vocaretur. Quid vero SECUNDUS nostei? Ille conditionem et provinciam apud Heydelbergenses oblatam accipit, illâque, cum eximiâ nominis suimagis atque magis indies inclarescentis famâ laudabiliter perfungitur.

Ad eandem professionem Medicam obeundam (pro. ut loquuntur literae in vitatoriae nobiscum superstites) eodem ferme tempore idem LOTICHIUS de voluntate Illustriss. Hassiaetum Landgravij, et totius Academiae suffragiis, Marpurgum invitatus est. Veium is in statione Heydelbergensi, eâque honorificâ, permansit libenter, donec paucis post interlapsis annis Febre acutâ et malignâ confectus ex mortali isthac in immortalem vitam emigrauit, eodemferme Mense ac Die, quo hanc in mundi lucem productus fuerat, Anno videl. CHRISTI Servatoris M. D. LX. VII. Novembr. cum ingenti, eoque acerbo, Musarum, omniumque per GERMANIAM literatorum luctu.

Caeterum fuit LOTICHIUS (Hagio teste) vir staturâ honestâ, virili, mediocri tamen; corporis habitu medio; membrorum soliditate firmâ et laboribus perferendis aptâ; valetudine aliâs bonâ, et robustâ; capite concinne rotundo; pilis subnigris; narib. modice pressis; autibus contractis; oculis fuscis, et suauibus; fronte exporrectâ, et hilari semper; vultu tacito, modesto, graui; faciei colore venuste fusco; barbâ virili, nigricante, modice densâ; etc.

Quoad animi temperamentum; morum suauitate adeo atque elegantiâ singulari, imo admirabili dulcedine, quamdiu vixit, is a viris perhibetur grauissimis polluisse, ita ut, ubicunque sibi industriâ

et virtute suâ locum penes magnos et praeclaros viros, philtro ceu quodam inescatos, semel patefe cisset, dignissimus omnibus aestimatus fuerit deinceps, qui indies singulis carior redderetur, atque acceptior.

Atque isthinc factum fuit, ut Amici ipsius permulti senserint LOTICHIUM vi arcanâ quadam Naturae, et facultate admirandâ, Orphea velut alterum, homines in amorem sui pertrahere. Quid? quod et HAGIUS ipse, coaetaneus, popularis, studiorum socius, inprimis Vitae Lotichianae Scriptor diligentissimus in praefatione ad Illustrem virum, Erasmum Neusteterum, cognomento Sturmerum, Eq. Fr. de LOTICHIO vere et confidenter inter alia isthaec confirmare ita non dubitet: Nullum se in vita nosse et literis communibus (quorum quidem se habuisse fatetur et plurimos, et honestissimos) sodalium, de quo mortuo meminerit extitisse honoratiora judicia, auditas ampliores laudes, ingenij diuitis praeclaras dotes magis admirarentur omnes; de cuius vita, moribus, totaque disciplina praeclarius sentirent, minus detraherent, magis laudarent omnes.

Puellas amauit nobiles, bellas, et honestas, inprimis vero CLAVDIAM suam non uno carmine immortalem reddidit, quae Leucorea fuit.

Deinde, CALLIRHOEN, vel Tunicatam puellam in Monte Pessulano, quae Celtibera extitit, Elegiâ expeditissimâ, atque aliis tanto pere prosecutus est.

Tertio, PANARIDEM Italam, religiosam Nympham, quam pecoris custodem vocat, Bononiae dum viueret, ut colligitur, urbane arsit.

Et quarto PHYLLIDA suam, non vero nomine dictam, Nicrigenam, Heydelbergae ubi ageret, diuinis carminum

Nihilo - secius tamen caste amauit, atque, licet ampla et nobilia connubia ab amicis et praecipuis viris ipsi offerrentur, modeste ea abnuendo per reliquam vitam, (quam quidem sibi non ita diuturnam fore ipse vates in hoc opt. praeuidisse ab amicis haud temere colligitur) caelebs permansit, atque in ocio ita literario, praecipue in Academiis (extra quas vitam non esse LOTICHIVS, dum viueret, ad Amicos saepenumero professus erat) et lubens perstitit, et animam IEHOVAE conditori Opt. Max. pie reddidit.

TESTIMONIA ERUDITORUM DE P. LOTICHIO SECUNDO, POETA CELEBERRIMO, inter alia quam plurima, pauca isthaec sunto:

I. Ph. Melanchton in Epistola ad Ioach. Camerariume Wormatia scripta: Mitto, inquit, Carmina LOTICHII, ut scias etiam nos hîc habere vicinas Musas.

II. Ioach. Camerarius pluribus in locis toties diuina vocat Cl. V. LOTICHII Poemata; cuius vid. Epicedion Graecum in eiusd. SECVNDI obitum praematurum scriptum; quod a Sebast. Artomede, Theologo et Poetâ eruditissimo, Latine redditum est.

III. Iust. quoque Lipsius, literarum nuper et literatorum facile princeps, in Epistola ad Ian. Lernutium, LOTICHIUM Scaligero patri, viro illustri, et Iano Pannonio, Vngaro, Poetae doctissimo, audacter praeponit.

IV. Iacob. inprimis Augustus Thuanus lib. histor. sui tempor. part. 2. libr. 26. sub finem: P. LOTICHIUM SECUNDUM POETARUM TOTIUS GERMANIAE, secundum Eobanum Hessum, OMNIUM

V. Inter alios etiam illius seculi viros grauissimos Henricus Smetius a Laeda, Ioan. Posthius, P. Melissus, I. Iac. Boissardus, Archiatri, et Poetae praecipui; Georg. quoque Cracovius, Nicol. Cisnerus, Icti; atque innumeri prope viri hûc usque eruditissimi alii, LOTICHIO inter Germanos POETAS confidenter primas contribuunt; tum eundem P. LOTICHIUM SECUNDUM POETARUM sui tempor. PRIMUM et PRINCIPE Munanimiter constituunt; prout videre est passim apud autores.

VI. Eidem P. LOTICHIO SECUNDO, POETAE clarissimo, patriae suae, imo Germaniae ornamento, parentalia Solitariis honorificentissime nuper persoluta esse meminimus Anno videl. M. DC. IX. Mense Nouembr. a Nobilissimo praecipue et Magnifico viro OTHONE a Grynrath (quem honoris igitur nominare allubescit) Consiliario Archipalatino ut grauissimo ita pientissimo, nec non cum Archipalatinis tum Illustr. Comitatûs Hanouici Consiliariis aliis clarissimis, una Solitariensi in Coenobio feliciter tum congregatis, emissis per Georg. Fabritium Solitariensem, diaeceseos Windeccensis in inferiori Comitatu Hanouico, ut vocant, Inspectorem, Theologum et Poetam doctissimum, per uniuersum Solitarianum Gymnasium in honores natalitios anniuersarios P. LOTICHII SECUNDI Epigrammatibus eruditissimis, necnon praelectis quoque singulis classibus eiusdem argumenti, memoriae igitur, juuentuti scholasticae paradigmatibus, e vulgari, ceu moris, in Latinum sermonem transponendis; sicut videre est in scorijs poeticis doctiss, senis eiusd. Georg. Fabr. Solitar.

D. O. M. S.

PETRO LOTICHIO SECVNDO, ARTIVM ET MEDICINAE DOCTORI, POETAE CLARISSIMO, celeberrimae Heydelbergensis Academiae professori viro eruditione, integritate, constantiâ, prudentiâ, ac omni virtutum genereprimo, praestantissimoque. Qui Annum XXXIII. vix attigerat, id tamen ingenij bonitate adeptus erat, ut in utroque scribendi genere nemini hoc seculo facile cederet, et, quod laudandum maxime, in reliter ariâ prodesse et vellet, et posset, in rebus omnibus candidus. Is quoque multis animi praeclaris dotibus multarum linguarum cognitionem addiderat, nec-non aliarum rerum difficilium, variarumque usum cum singulari quadam in negotiis omnibus gerendis industria coniunctum: atque virtute Duce ita in lucem emerserat, seque ipsum inter summos viros collocâr at, ut patriae ac sibi magnoiam ornamento existeret. Sed, ut plerumque naturae excellentes sato a perfectione prohibentur, sic ille ardentissimâ paucorum dierum Febri afflictus, cum maximo omnium literarum dolore VII. Id. Novembr. interiit, summum suidesiderium amicis post serelinquens. Ex quibus E. N. D. S. amicitiae et memoriae ergo H. M. F. et P. C. Anno M. D. LX.

Vid. prolixe Ioan. Hagium, Medicum, Fr. qui P. LOTICHII SECVNDI vitam abouo, ut aiunt, integro volumine historice prosecutus est. 2. Melch. Adam. in vita LOTICHII. 3. Opera Ioan. Posth. 4. Iacob. August. Thuan. et alios complures.

CHRISTIAN. (SECVND. FR.) LOTICHIUS, Solitariensis, Theologus, et POETA ELEGIACVS.

Nominopar fratri, par carmine pene, SECVNDO
LOTICHIVS vates hic quoque clarus ouat.
Sit felix PATRVVS! Vates hîc ecce! Nepotes
Aoniâ celebres educat arte duos.

CHRISTIANUS LOTICHIUS Solitariensis, Theologus et Poeta ornatissimus, quo anno natus sit, exacte non constat. Illud tamen liquidum est, eum pauculis annis P. LOTICHIO SECUNDO, Poeta celeberrimo, (cuius modo supra facta mentio) germano suo, minorem suisse.

Puer a parente, una cum praedicto fratre, patrocinio Magni illius viri, PETRI LOTICHII, Abbatis Solitariensis, patrui sui, commendatus est, qui perspectâ eximiâ indole eum quoque velut adoptatum, in patria primum eâque propria schola sua praeceptoribus in pietate et artium tyrociniis erudiendum diligenter commisit.

Posteaquam vero ad altiora studia idoneus videretur hic CHRISTIANUS Nepos, ad celebre illud deinceps tum temp. literarum in Saxonia Emporium, Witebergam scil., mislus fuit, ut ibi communi praecipue GERMANIAE praeceptori D. Phil. Melanchtoni, et viris aliis clarissimis commendatus in studiis Philosophicis, inprimis

vero in SS. Theologiâ (ad quam ferebatur potissimum) fructûs minime poenitendos faceret.

Qui cum laudabili praeeuntis sibi fratris P. LOTICHII SECVNDI exemplo haud modicum incitaretur, praecipue sibi studium etiam Poeticum, in quo aliquando cum fratre nomen mereri posset, elegit. Neque in hoc quidem proposito infelix extitit.

Nam etiamsi egregiâ in-simul carminis dexteritate SECVNDVM fratrem non aequaret omnino, ita tamen facili, tersâ, et politâ in carmine venâ prope ad fraternam elegantiam accessit, adeo ut ab eruditis ob id non minimam laudem, et merite quidem suo, consecutus videatur.

Interea insignes in super juxta in Philosophiâ, et Artibus humanioribus fecit progressûs, ut postmodum ab Heydelbergensi Academia Philosophiae atque Artium liber alium Magister solenniter inauguratus fuerit XIII. Cal. Septembr. Anno M. D. XLIX.

Quibus ornamentis atque publicis honoribus insignitus in patriam, ut colligitur, a D. Patruo Abbate, ad gubernationem Ecclesiae et Scholae patriae vocatus fuit. Eâ igitur commissâ sibi honorificâ sub D. Patruo Spartâ dum laudabiliter persungitur, ecce! contigit illum, suâ quidem electione (quamuis ab Abbate patruo ad nobiliora et paulo splendidiora connubia adipiscenda inuitaretur) modico post interuallo matrimonii sacrum, diuinâ moderante prouidentiâ, inire honestâ admodum conditione oblatâ. In coniugio itaque bono et tranquillo constitutus duos filios Nicolaum (parentem nostrum p. m. nuper dulcissimum) Lotichium, et Petrum, vnicam vero filiam Catharinam,

(quae postmodum Reuerendo viro, Adamo Musculo, Theologo, nupsit) praeter caeteros progenuit; qui tres post obitum parentis relicti superstites.

Interea autem dum CHRISTIANUS sub D. Abbate patruo regimen Ecclesiae et Scholae patriae administrat, adeoque iuxta patruum vice-Abbatis munere defungitur hem! tibi, praematurâ eheu! nimis et luctuosâ morte, in optimo aetatis et famae indies accrescentis flore, cum incredibili et D. Patrui-Abbatis viri usque quaque pientissimi, atque eruditissimi, et CHRISTIANI ipsius cordolio, Heydelbergae extinguitur P. LOTICHIUS SECUNDUS, Poetarum totius Germaniae, judicio Iac. Aug. Thuani, et aliorum eruditorum, omnium praestantissimus, germanus CHRISTIANI frater suauissimus, dile ctissimus, Anno, ut supra, M. D. LX.

Acuius obitu, qui omnibus id tempor. in GERMANIA literatis luctuosus accidebat, CHRISTIANUS hic a çompluribus Nobilissimis et Clarissimis viris, ut posthuma defunctifratris SECUNDI V. Cl. Poemata colligeret, unaque vitam et cursum studiorum fraternorum; utpote quod unus illud optime et calleret, et posset; (quod omnes eruditi vehementer optarent) per exeret, perliteras saepenumero Solitariam emissas fuit interpellatus.

Quos inter antesignani velut fuerunt, atque hortatores magni assiduique, Erasinus Neustetter, dictus Sturmerus, Eq. Fr., Decanus et Canonicus Herbipolitanus, vir illustris generis, dignitatis, famae atque eruditionis, adeoque omni, ob rarissimas virtutes, doctrinam, humanitatemque summam, incomparabilem inprimis in omnes literatos, praesertim vero in dictum

P. LOTICHIUM SECUNDUM, POETAM, et postmodum etiam isthunc in CHRISTIANUM, fauorem (quem singular. honorificentiae igitur crebro nominare juvat) laude dignissimus; quem quidem ita per Epistolam ad CHRISTIANUM LOTICHIUM ipsum-met loquentem visum est hîc introducere.

CHRISTIANO LOTICHIO ER ASMVS NEVSTETTER, dictus STVRMER, Eq. Fr. et Decanus, S. D.

QVANTA inter fratrem tuum, PETRVM LOTICHIVM SECVNDVM, et Me animorum coniunctio fuerit, CHRISTIANE Ornatissime, tibi ita notum esse arbitror, ut nulla plane declaratione egeat. Cuius etiam post obitum, qui non tantum tibi et mihi, sed totifere GERMANIAE luctuosus et dolendus accidit, ego nihil potius curaui, quam ut eius scripta, prout lectu dignissima sunt, nota essent quam plurimis. Cum itaque saepius ea de re cum Cl. V. Ioach. Camerario literis egerim, ut tandem in publicum prodirent, isque ante biennium ultimam editionem se absoluturum recepisset, nunc autem, quo minus id fiat, nescio quo pacto, moram in tereijcere videtur. Vehementer igitur a te peto, ut, quam primum restuae patiuntur, et, si fieri potest, in sex dierum spatio, te ad me confer as, et hospitium in meis aedibus capias, ut non tantum hac dere deliberare, verum etiam aliis negotiis, quae tibi honesta esse possunt et statum tuum non parum amplificare, coram agere possimus. Erit hoc tibi

Praeter alios insuper viros Nobilissimos, et Clarissimos, totius humanioris litteraturae, imo Germaniae lumen et decus illud Ioach. Camer arius, vir usque quaque praeclarus, idem officium a fratre CHRISTIANO super fratre SECUNDO et unice desiderauit, et mirifice creberrimeque expetiit, cuius rei Epistolae Camerarii ad CHRISTIANVM perscriptae, quas omnes isthîc enarrare nimis longum foret, fidem perhibent amplissimam.

Interea autem dum CHRISTIANVS tantis viris, vtpote quibus negare nihil poterat, de fratris vitâ pertexendâ, et poematibus conquirandis fidem dat, ecce! non multo post Parcae inuidae etiam minime parcunt D. Abbati patruo, PETRO LOTICHIO, viro Reuerendissimo, sed eundem Hanouiae apud Illustr. eiusce loci Comitem animi gratiâ, frangendi Caniculares igitur, subsistentem e medio auferunt, adeoque de vitâ isthâc mortali in immortalem transponunt Anno M. D. LXVII. Quid tum CHRISTIANVS? Ille proh dolor! tam insperato, tamque graui denuo luctu propemodum exanimatus rursus in recentes, et acerbiores coniicitur ferme luctûs, cum vulneri nondum ex praematura nimis fratris dulcissimi morte accepto haud modico cicatricem obduxisset. Pro fratris igitur parentalibus jam justa Patrui, eheu! curat.

Interea corpus defuncti in CHRISTO D. D. LOTICHII Abbatis Hanouiâ Solitariam thedis deportari curat, ubi postquam solito tempore et more Primatum, ante locum sepulturae stetisset, conuocatis undiqueue

extraneis ad Monasterium Solitarianum pertinentibus parochis, et id genus conuentualibus, corpus demum solennibus ceremoniis humandum tradit in Basilica Coenobij Solitariens., in qua hodierno adhûc die spectatur Effigies marmorea in statua ad vivum expressa praedicti P. LOTICHII Abbatis, cum inscriptione et insignib. Abbatibus, et eiusimodi Praelatis solitis; prout aliquando suo loco prolixe relaturi sumus.

Post peracta sepulturae solennia Conventuales, ceu vocant, de sufficiendo atque eligendo nouo Abbate conueniunt, quos inter CHRISTIANUS praerogatiuam tener dignitatis et voti. Qui cum eo fine quoque primo loco suffragium ferre requireretur, modestiae caussâ suo juri-cedens (ut ipse in Manuscripto quodam, quod penes nos est, Enchiridio consignauit) votum et suffragium dedit Sororio suo, Sigefrido Hetteno, Gröningensi, Eoclesiae patriae pastori, cui mox omnes Conventuales subscribentes, quod CHRISTIANO iure successionis aliâs debebatur, praefatum Sigefridum Abbatem omnes denunciant atque proclamant.

His ita tran sactis vix paucis insuper elapsis mensibus etiam hic CHRISTIANVS (Auus noster p. m.) Patruum suum paulo post insecutus fatis in patriâ concedit, animam que DEO OPT. MAX. placide et pie commendat atque tradit Anno salut. human. M. D. LXVIII.

Ob inopinatum igitur insuper accedentem quoque CHRISTIANI obitum frustrati suâ spe atque exspectatione viri complures grauissimi, atque clarissimi, illud negotii postmodum de contexenda P. LOTICHII SECUNDI vita, viro integerrimo, Io. Hagio, Medico Franco, veteri LOTICHII amico et perstudioso, amice

detulerunt, qui illud sancte etiam, et quidem integro ceu volumine persecutus est.

Caeterum fuit CHRISTIAN. LOTICHIUS vir vitâ innocente; moribus probatis; erudirione insigni; animi modestia singulari; studio indefesso; ingenio quoque praeditus plane poetico, at, opinione doctorum, minus leui, et tractabili, quam fratris SECUNDI, cuius studium et gloriam studio acgloriâ fere pari, licet non pari omnino elegantiâ, feliciter tamen et cum laude aemulatus fuit.

Poemata CHR. LOTICHII prodierunt primo Witebergae, referente Gesnero, Anno M D. L. et jam demum parturiente Nepotis Lucinâ ab interitu vindicata Francofurti ad Moenum, apud Gottfridum Bezerrum Anno M. DC. XX., proxime eâdem eiusdem Mineruâ cum augmento publicanda.

Vid. Poemata CHR. LOTICHII. 2. Ioan. Hagium in vit. P. LOT. SECVND. 3. Ioach. Camerar. 4. Gesnerum. etc.

FRID. WIDEBRAMVS, Voitlandus, Theologus, et POETA Elegiacus.

Vatidicâ facilis praestat WIDEBRAMVS in arte
Imparibus jungens verba diserta modis.
En! numeris magno par lene fluentibus HESSO
Extat, et hinc vates ultimus esse nequit.

FRIDERICUS WIDEBRAMUS, POET A facilis et venustus, editus est in lucem Pesneccij, Voitlandiae oppido, Anno salutis humanae M. D. XXXI. IV. Iulij. Qui cum a puero Mineruam atque Musas habuisset fauentiores, praeter studiorum Philosophicorum cursum feliciter absolutum, animum praecipue ad rem Poeticam, et carminis conscribendi industriam sedulo adjecit.

Vnde successu temporis suâque dexteritate tantum in praedicto Latinae venustatis studio, Poetices, inquam, feliciter progressus est, ut eo scribendi genere facile cum optimis suae aetatis Poetis contendere posse videretur. Inprimus autem lenib. et facilibus admodum numeris, ad Eob. Hessi, Poentae illius praecipui, et primarii, Musam fere comparatis (quem tamen nimiâ carminis mollitie atque facilitate non aequâsse omnino ab eruditis judicatur) celebre inter Poetas GERMANIAE nomen emeruit, ut jure adhûc dum obscuris istis versificatoribus, quibus in carmine nihil, nisi quod hiulcum, hispidum, obsoletum asperumque est, sapit, multaque cum laude anteferri debeat ac possit.

Idem Metaphysicis illis disciplinis, atque SS. Theologiae studiis praeclaram praeterea operam nauauit, ut summos etiam sacrâ eâ in facultate Doctoris titulos et honores abstulerit; nec non deinceps ob praecellentes illas animi ingeniique dotes in inclytae Academia Heydelbergensi professor public. nonorifice constitutus fuerit.

Cui loco vocationique suae posteaquam virtutem atque doctrinam abunde spectatam multis speciminibus comprobâsset, tandem Parcâ inuidâ minime parcente sublatus eâdem Archipalatina in Academia,

quod diuinum in ipso extitit, ad DEUM OPT. MAX. emisit Anno M. D. LXXXV. postrid. Calend. Mart. aetat. LIII.

Prodiit paraphrasis Poetica WIDEBRAMI super Psalterium Dauidis integrum Argentin. M. D. XCIX. 2. Eiusd. poematum sacror. lib. 1. Heydelb. apud Voeglinum M. DC. I.

JOAN. MAIOR Joachimicus, Theologus, et POETA Epicus.

MAIO Rab heroo magnam fert carmine famam;
Tantum sivates pollet in arte, sat est.
Eximij quaerunt decus immortale POETAE,
Carmen ad hunc illis militat omne scopum.

IOANNES MAIOR, Theologus et Poeta Epicus excellens, felici partu ex angusto uteri materni claustro in augustum isthoc mundi amphitheatrum productus est in valle, ut vocant, Ioachimicâ, Anno M. D. XXXIII. Cal. Februar.

Puer?? Musis et Apolline dextro in artibus humaniorib., atque studijs Poeticis caput mentemque inprimis diligenter excoluit; e quorum foecundâ usurâ ac consuetudine cottidianâ jucundissima tantum in virum dein eps emersit, ut apud memorem etiam nunc posteritatem magna non nisi praeclari nominis cum existimatione Major Poeta triumphet, triumphaturusque porro sit,

Aetate atque literis maturior, cum, ut colligitur. ad Epici lemmatis sublimitatem ingenio aspiraret magno, et feruente, Calliope duce, comite Mineruâ, totum sese ad imitationem Augusti illius POETARVM EPICORVM PRINCIPIS, P. scil. VIRGILII Maronis, adjecit; quem quidem operosissimum vatem prae caeteris suae aetatis Poe is, haud triuialibus, felici cothurno ad exemplum usque, imo miraculum pene, expressisse jud catur.

Eius Poemata extant non pauca, singula mehercle! ingeniosa, eaque acuta, praecipue vero res diuinas describentia, quorum cumulus prodiit Witeb. M. D. LXXIV.

Istorum parte primâ legere est sequentia ordine: 1. de Cruce et sacrisicio Filij DEI. 2. de Resurrectione Domini. 3. in Pentecosten. 4. in natalem Domini. 5. in Ferias Nata litias Domini. 6. in Circumcisionem. 7. in festum visitationis gloriosae Deiparae D. Mariae. 8 in festum Michael. Archangeli. 9. Parentalia anniuer saria persoluta in Acad. Witeb. D. Ph. Melanchtoni, et D. Mart. Luthero. 10. Parentalia anniuersaria secundo facta iisdem viris celeberrimis. 11. in Natalem Domini. 12. Infanticidium Herodianum. 13. Sepultura Domini. 14. in festum Paschatos. 15. in Pentecosten. 16. Rubus Mosis. 17. Pompa mortis et vitae in Naim. Luc. 7. 18. Hortus Adami. 19. historiae Simsonis lib. II. 20. Gratulatorium Ferdinando II. Imper atori scriptum, Bohemiam nuperingresso. 21. Bellum seminis et serpentis. 22. Ephrata. 23. in diem Ioan. Baptistae. 24. Consideratio ardoris coeli memor abilis conspect. M. D. LXI. 25. Oratio de Illustriss. Electore Saxoniae, MAVRITIO. 26. Synodus Auium, Ecclesiae faciem depingens. 27. Asinus Cumanus.

28. Hortus! Libani. 29. Metamorphosis Flaccij Illyrici. 30. Idyllia de Philomela; Cassita; Staphylo. 31. Asinue Nohae. 32. Epicedion Iusto Menio scriptum. 33. Psalmi. 34. Cymba CHRISTI. etc.

Parte secundâ ordinc habentur: 1. Agon CHRISTI. 2. Parentalia anniuer saria tertio persoluta D. Philip. Melanchtoni, et D. Mart. Luthero in Acad. Witeb. 3. in Ascensionem CHRISTI. 4. in Pentecosten. 5. in laudem et usum vini, de S. Vrbano. 6. in Hortum Menii. 7. in die Catharinae. 8. in Natali Domini. 9. ad Maximilianum Imperatorem designatum, Dresdam ingredientem. 10. Psalmi. 11. Lotio pedum. 12. Pascha. 13. imago Rosae. 14. parentalia anniuersaria quarto facta D. Melanchtoni, et D. Mart. Luthero.

Parte denique tertiâ continentur: 1. de officio Angelorum, in die S. Michaelis. 2. de festo Tabernaculorum, in die Catharinae. 3. de scala Iacobi, in Natali Domini. 4. Epithalamion. Georg Cracouio scriptum. 5. in Pentecosten. 6. de Ioan. Baptista. 7. in die visitationis D. Mariae. 8. in die Catharinae. 9. in natalem Domini. 10. Captiuitas CHRISTI. 11. Resurrectio CHRISTI. 12. Parentalia anniuersaria quinto facta D. Melanchtoni. 13. in die Magorum. 14. Epitaphia. 15. Psalmi; et pauca quaedam similia.

E quibus omnibus grauiter, eleganter, atque operose contextis operibus, ordine recensitis, facile fuerit lectori ingenium tanti viri, spiritûs tanti vatis animis concipere. Qui quidem autor ex iis, quaecunque scripsit, nihil temere, nihil frustra, sed ponderose omnia, neruose singula, scripsisse censeri potest.

Is, coelestia regna, de quibus superstes tam pias profundasque cogitationes literis mandâsset, propius

adeoque interius inspectutus, mundo valedixit Seruestae Anno M. D. LX. XVI. Mart.

Caeterum Poetae huius Maioris publice prostat Historia Britanniae maioris. Angliae scil. et Scotiae. 2 Eodem autore typis Kirchrerianis prodiit Magdeburgi An. M. DC. III. Paraphrasis Psalmorum Dauidicorum heroicis versibus expressa.

P. PAGANUS, Hessus, Historicus, et POETA Elegiacus.

Nomen habet Pagi, sed rectius Vibis haberet,
Vrbanos PETRVS dum canit arte sales.
Alter iners caulas et pagos intret asellus,
Aulâ PAGANVS dignus et Vrbe fuit.

PETRUS PAGANUS, POETA ingeniosus et celebris, ortûs sui cunabula vidit in Hassiae oppido, quod Wanfridia vocatur.

A puero cum ingenium multis documentis fertile ostenderet, parentum praeceptorumque (quos parentes alteros, ut apud Plutarchum in vita Alexandri, non immerito dixerimus) curâ atque industriâ humanioribus in disciplinis, potissimumum vero in re Melica ad miraculum usque breui profecit, ut succedentibus annis et maturiori deinceps eruditione patriae

Quandoquidem igitur peculiari Narurae instinctu Eloquium et Musas unice sequeretur, Carmen quoque, praesertim Elegiacum, imparibus numeris expeditissime scriberet, non vulgari a viris hinc-inde doctissimis cum applausu exceptus suit.

Cui eleganti admodum literaturae superinduxit porro Historiarum non minus jucundam atque utilem cognitionem, usque co, ut ambidexter tanquam, POETA simul atque Historicus insignis, ad eiusdem geminae professionis publ. munus, (Poeseos scil. et Historiarum) suffragante toto Senatu Academico, in inchyto Marpurgensi Achenaeo honorifice postea proueheretur. Quam quidem literariam prouinciam ingenio suo optime quadrantem ita virtute dominâ, famula eruditione, exornauit, ut adhûc-dum toto in orbe literato PAGANI POETAE nomen non nisi inaudiat celeberrimum.

Fuit is, ut apparet, omnium horarum arbiter mire festiuus, salium leporumque Mercurialium aequales inrer amicosque temperator scitissimus, vates inprimis excellens, elegans, atque disertus; cuius Carmina iuxta egregiam, quam sapiunt, eruditionem, venustatem haud raro doctis aspersam salibus delibandam exhibent.

Academicam itaque et vere philosophicam vitam viuens PACANUS; (Vrbanus, nisi nomini iniuria fieret gentilitio, dicendus potius) extra quam vitam non esse non-nullus elegantiorum superioris seculi POETARUM recte censuit; eo in ocio, eâ in libertate, solutus curis rei samiliaris domesticis, ad extremum

Etiamsi enim, referente Oth. Melandro IC. in iocoserijs, elegantiusque adeo Latini sermonis paraphrasi donatis, PAGANUS POETA, jam tum Professor Academiae publ., filiam aliquando viri apud Marpurgenses Consularis, et formâ et dote florentem, afflictim deperiret, nihilque aliud in votis haberet, quam ut eam ipsam p[?]ma quâque Aurotâ vitae sociam mediante matrimonii copulâ sibi adiungeret; nihilo- minus tamen contrarium ipsi usu- venit. Etenim posteaquam is tantopere adamatae clam Nymphae palam animum prius atque affectum, quam parentes, tentaturus captato opportuno in Nuptiis quibusdam inter cidentibus tempore pone puellam assideret, atque omnis generis bellaria, saccharataque edulia et cupedias cum vino quoque Cretico (ut mos fert procorum elegantiorum) puellae in gratiam, captandae ergo beneuolentiae, foris accersenda, apponendaque in-coram apprime curaret, nec-non et puellae ille, et puella illi haud infrequenter praebiberet, accidit, ut incalescente vinis amoreque animo PAGANVS, nihil sinistri amplius suspicatus, ad Nympham conuerso sermone rem omnem, ut erat, illi, animum amoremque, confidenter detegeret. Quid vero fit? Excipitur POETA, praeter omnem hei! exspectationem, illiberali, imo agresti satis responso. Quo facto, vultu omnia docte dissimulante, paulo post de istâ mensâ surgendo ad suos regreditur, istamque, liberali isthoc capite fors indignam, Phyllida, agrestem satis, ex animis funditus delet, atque ita deinceps, ac velut coniugii pertaesus foret, quamdiu viuit, caelebs permanet.

Edidit, praeter varia poemata alia, Historiam tergeminorum Romanorum, et Albanorum fratrum, e Liuio, carmine Epico; 2. cuiaccessit promotionis Magistrorum solennitas. 3. Eiusdem legitur Bergomas Ord. Praed. 4. Item praxis metrica: hoc est, phrases, elegantiae, et vocabulorum autoritates, et inuentiones poeticae. Cuius, defuncti licet Anno M. D. LXXVI. XXIX. Maii. W anfridiae inpatriâ, spiritus nihilo- minus acfama literarum monumentis superstes, cineres atque rogum nihil morata, in animis hominum eruditorum viget, sublimique sydera ferit volatu.

Ex operib. P. Pagan. 2. Oth. Melandr. libr. 2. Iocoserior. 3. Draud. catal. catalog.

IOAN. SCHOSSERVS, Thuringus, POETA Elegiacus.

Aemula NASONI SCHOSSERVS carmina vates
Edidit Aonio pene stupente choro.
I nunc, Pelignis NASONEM quare sub oris,
NASO fere multus TEVTOPOETA fuit.

IOANNES SCHOSSERVS editus estin lucem Aemyliae, Thuringiaeoppido, parente Friderico, eius loci Ecclesiaste, Anno M. D. XXXIV. XI. Octobr. Puer ingenio felici praeditus a teneris unguiculis animum ad Poesin, et Eloquentiae studia adiecit, editoque uno atque altero Poeticae dexteritatis specimine exsp ectationem non obitaneam de se commouit. Post prima itaque iacta

pietatis et Grammatices tyrocinia in publicâ seholâ Regiomontanâ quinquennium posuit.

Hinc ludo literario Smalcaldensium praefectus est, unde tamen haud longe post Witebergam, Athenas tum temp florentissimas, sese contulit, Ibi cum Proceribus Academicis industriam suam, et probitatem abunde probâsset, Magisterii Philosophici titulis insignitus comitibus Hennebergensibus, adformanda studiosorum juvenum ingenia, commendatus est.

Anno M. D. LX. deinceps, quo D. Melanchton decessit, de voluntate Illustrissimi Electoris Brandeburgici ad munus professorium in Acad. Francofurtensi ad Viadrum vocatus est. In quâ quidem commissâ sibi Spartâ honorificâ Veteres Poetas et elegantiae Magistros recensendo, pluribus annis egregiam operam ita praestitit, et probauit, ut etiam maiores ad dignitates, et supremum Academiae Rectoratum aliquoties adhiberetur, tum vero collegarum atque studiosorum animos sibi valde deuinceret.

Anno M. D. LXIV. ab obitu vxoris primae, consensu Illustrissimi Principis sui, Italiam adiit, assumptis secum ab Academiâ ad viros aliquot Italiae praeclaros commen datitiis apprime scriptis, eo fine, ut ad Eloquentiae studia Iuris doctrinam adiiceret.

Anno sequenti ex Italiâ reuersus ad munus profiten. di in Academiâ pristinum rediit, in eoque XX. annos continuos permansit. Decessit An. MD. LXXXV III. Iul.

Caeterum SCHOSSERI ingenio non Germani tantum, quos inter antesignanus fuit magnum illud Saxoniae admiraculum D. Philip. Melanchton (qui eundem SCHOSSERUM ob carminis puritatem, inprimis autem in Elegiis expediendis dexteritatem, cum prisco

illo Poetarum aeuo certantem, haud infimo loco habuit) sed imo Itali, inter alios P. Victorius, Paul. Manutius, Carol. Sigonius, et plures plurimum derulerunt.

Lauream Poeticam, et Nobilitatis insignia ex autor itate Caesarea a Nobil. et Cl. V. Georg. Sabino, Poetâ, atque Aulae Lateranensis, ut vocant, Comite, obtinuit, qui Sabinus ob id eleganti Elegiâ SCHOSSERUM immortalitati commendauit, sicut videre est Elegiar. Sabin. lib. 6.

SCHOSSERO autem licet opes animi florerent abunde, fortuna tamen eidem, sicut multis sui similib. aliis, paulum iniquior extitit.

Res enim eiusdem ita accisae fuerunt, ut cum suis facile ad inopiam redigeretur, nisi saepiuscule et ab Illustrissimis Principibus Brandeburgicis, et Academiae fisco subleuatus fuisset. In quo illi laudabilis praedictorum Principum Illustrissimorum liberalitas affulsit maxime, conferente insuper in eum, propter Poetices praestantiam, Illustriss. Principe Sigismundo, Marchione, peculiare atque extraor dinarium stipendium, quo inde cum honore potiori Musis suis, atque docendi muneri vacare commodius posset.

Scripsit de metitis dulcissimi EMANUELIS IHESU CHRISTI; 2. Item Gratulatoria de reditu in patriam Illustrissimi IOAN-FRIDERICI, Ducis Saxoniae, Septemuiri. 3. Opus insignium aliquot doctorum virorum. 4. Genealogiam Marchionum Brandeburgensium Tabulis delineatam. 5. Georg. quoque Sabin. libellum de carminibus artificiose contexendis notis illustrauit.

Prodierunt Poemata SCHOSSERI in XI. libros distinctatypis Eichornianis, Anno, quo obiit, M. D. LXXXV.

CAROL. UTENHOVIUS, Flander, POETA.

Ingenuâ praestans Vates VTENHOVIVS arte
Exposuit Clario carmina digna choro.
Hinc sua viuaces sentit post funer a laudes,
Ingenij metuit quas bonitate sui.

CAROLUS VTENHOVIUS, Poeta nobilis, et eruditus, natus est florentissima BELGII ciuitate, Gandaui sc. Anno M. D. XXXVI. Nobilis eius fuit familia, quam Avus maxime Nicol. Vtenhouius, vir multis virtutibus ornatissimus, Curiaeque Gaudauensis ac Concilii praeses multa cum laude illustriorem reddidit; qui etiam ob id Erasm. Roderodami amicitiam promeruit.

Patrem habuit Carolum Vtenhouium sibi cognominem, virum humanioribus literis, ciuili etiam inprimis prudentiâ admodum expolitum, adeoque praecipuis muneribus in patriâ perfunctum. Qui cum duris istis Albani Ducis temporibus exul Düsseldorpium sese contulsset, paulo post in visûs caecitatem incidit.

Filius vero hic CAROLUS a parente Lutetiam Parisiorum, formandi in literis ingeniii igitur, mature missus fuit. Vbi cum multâ laude multum profecisset, in Angliam postmodum trajecit, multaque in gloriosas Elisabethae Reginae illius laudes composuit, a qua donis etiam ea propter honoratus est.

Caeterum fuit VTENHOVIUS homo a Musis ad carmen, a Gratiis ad humanitatem totus compositus. Per annos trigint a integros ad amicos nihil, praeter carmina, scripsisse emisisseque peihibetur.

Pro Symbolo, proprio nomine apposite ad vitam atque mores suos accommodato, usus est ita:; vulgo Belgice sic sonat: Vt den Hoff: qu. Exeundum Aulâ dicas, iuxta vetus istud:

Epitaphium, quale quidem Pater stylo sibi ante obitum fecerat, tale sibi quoque viuens carmine extare voluit:

Hîc et ego tandem capio ecce! in puluere somnum,
Opperiorque diem, mea quae mutatio fiat.
Namque animas redimet famulorum IOVA suorum,
Ipse creaturamque suam seruire suetam
Asseret a carie corruptae molis, in aevum
Libertate DEI soboles ut honore fruatur.
Haec animo spes certa meo atque immotareposta est.

Vid. Guilh. Fabrit. Hildan. Medicum Cl. in Epistol. Medicis, et parentalibus Vtenhouian. 2. Melch. Adam. in vitis philosoph. German.

GEORG. BERSMANNVS, Misnicus, Philologus, et POETA Elegiacus.

BERSMANNVS dextris pangit noua carmina Musis,
Illinc egregii nomine Vatis ouat.
Grande decus faciles Elegi dant vatibus; ergo
Huic faciles Elegi dant quoque grande decus.

IN amplissimum isthoc uniuersi theatrum bonis iuuentutis studiosae auspiciis productus est GEORGIUS hic BERSMANNUS, Annebergae, Misniae ciuitate, eâque ob ciuium frequentiam, praecipue fodinarum metallicarum officinas, quarum quidem magnam habet et curam et copiam, percelebti, An. Domini M. D. XXXVII. VI. Id. Mart., parente honesto, Henrico Bersmanno, Elemosynarum eius loci praeposito.

Abeo igitur literis primum patrio in ludo destinatur, dein ingenio pueri non obscure efflorescente, in illustre Misnensium Gymnasium, circa aetat. annum XI. adducitur, atque clarissimo diligentissimoque illi ingeniorum formatori Georgio Fabritio bonâ fortunâ commendatur.

Qui quidem prout erat morum atque ingeniorum censor acerrimus, perspectâ adolescentis indole, eundem summâ curâ et perspicuitate in Latinis Graecisque literis erudiendum suscepit. Eo in ludo optime constituto commilitones nactus est BERSMANNUS Philippum Ioach. F. Camerarium, florentissimae Reipubl.

Noricae p. t. Consiliarium emeritum, et Simonem Sthenium, Acad. postea Heydelbergensis professorem.

Hoc itaque sub optimo praeceptore BER/SMANNUS cum per sexennium integrum optime profecisset, ad uberiorem velut studiorum mercatum, in Academiam Lipsiensem sese contulit. Vbi, postquam tantum ad studia natus esse videretur, breui spatio. singulari adhibitâ diligentiâ, atque industriâ, in philosophicis studiis optatissimos porio fecit progressûs, ut summos postmodum eâ in facultate honores (Magisterii gradum vocant) adeptus sit.

Cum autem praeter Poeticam dexteritatem, in qua quidem suo tempore excelluit BERSM ANNUS, etiam ad Medicinae studium adiiceret animum, Lipsiâ relictâ Italiam transiens Patauii, Ferrariae, atque aliis in ciuitatibus celebribus per triennium commoratus est, in quibus non tantum linguae Italicae, sed et Chronologicis atque Cosmographicis prae claram impendit operam.

Digressus ex Italiâ Witebergam, gloriosam illam studiorum (ut olim Bononia in signiebatur) matrem, adiit, ut eam bonarum artium et linguarum supellectilem, quâ iam instructus reuersus erat, cum doctissimis quibusque celeberrimi illius loci conferre, atque iudicia eorundem excipere posset.

Vixit ibidem non tantum professoribus, sed et reliquis Academiae ciuibus eruditoribus coniunctissimus, inprimis autem Simonem Sthenium suum, veterem commilitonem, ibidem Musis strenue operantem, magnâ animi voluptate complexus est.

Posteaquam igitur eruditio et fama nominis BERSM ANNI indies incrementum acciperet, ab Illustrissimo Saxoniae Electore ex Academia Witebergensi ad

gub ernationem Illustr. scholae Portensis honesto stipendio euocatus est. Quâ in functione scholasticâ deinceps constitutus singularem suam industriam, diligentiam, et fidelitatem omnib. ita probauit, ut Anno M. D. LXIIX. dignus iudicatus porro fuerit, quiad publicam in Academia Witebergensi professionem promoueretur.

Anno paulo post M. D. LXXI. in Academiam Lipsiensem ad professionem poeticam transitum fecit.

Anno M. D. LXXV. Lipsiae deinceps matrimonium iniit cum D. Petri Hellebornii, Theologi, filia; cuius sororem aliquot annis interlabentibus postea Simo Sthenius in uxorem accepit, iam tantum non studiis, sed affinitate etiam BERSMANNO coniunctissimus.

Eodem Anno BERSMANNUS in defuncti Cl. V. illius Ioach. Camerarii locum in Acad. Lipsiensi vacantem, de conseniu Illustriss. Electoris, et Academiae Procerum prouectus fuit. Quam commissam sibi honestissimam spartam prout erat naturâ diligentissimus, ita cum laude gessit, ut non solum sibi, sed et toti Academiae magno decori existeret.

Obortis autem in plerisque Germaniae Academiis in Religionis negotio discidiis, ea quoque tempestas in BERSM ANNUM et Sthenium redundauit. Vterque enim, postquam una cum aliis praestantibus viris, Formulis, ceu vocant, Concordiae subscribere detrectaret, ambo ob Orthodoxae Religionis profissionem, et non modicam ipsis aspersam iuuidiam, Lipsiâ dimissi sunt.

Illa vero dimissio, utrique viro doctissiuio, non tam obfuisse, quam profuisse videri potuit. Sthenius siquidem ab Illustrissimo Electore Palatino primo Scholis

Neostadii et Neuhusii praepositus, postea in numerum professorum Heydelbergensium honorifice cooptatus fuit. BERSM ANNUS similiter ab Illustriss. Principe Anhaldino, Ioach. Ernesto, ad recens ab ipso tum fundatum et priuilegiis atque reditibus amplissimis ditatum Gymnasium Seruestanum honestissime inuitatur, adeoque inter alios eius loci professores Rector Gymnasii constituitur.

Quem locum nactus ingenio suo foecundissimo auspicatum admodum, breui tempor. interuallo, famâ nominis sui passim dispersâ, ita illustrem reddidit, ut non solum eâ ex Prouincia Seruestanâ, sed et vicinis Academiis bonarum artium studiosos turmatim ad se audiendum accieret. Cuius rei restimonium haud vulgare perhibent viri complures clarissimi, ex eius scho â prodeuntes, ex quibus, interalios, honoris caussâ nominantur Nobiliss. Vir, Otho a Grünrath, Consiliarius nuper, et Senatûs Ecclesiastici Heydelbergae praeses clarissimus; Barthol. item Coppenius, Th. D. et Professor; Barthol. Pitiscus, Theologus, atque Aulae Archipalatinae concionator. Wolffgang Lossius, philosophus, et Medicus, etc.

Docuit in Gymnasio Seruestano annos XXX. minus 7. Septimanis, optimos quosque utriusquelinguae autores eâ exquisitâ diligentiâ, ut, licet ingrauescente aetate calculi doloribus affligeret[?]r, nil- minus piaculi loco haberet, sicubi horulam (binas enim singulis diebus praelegendo, reliquum vero diem lucubrando et scribendo consumebat) praetermittere teneretur; quâ quidem supinâ et curiosâ industriâ semet potius consumpsisse videri facile potuit.

tandem summâ mentis constantiâ in verâ atque assiduâ CHRISTI Emanuelis in vocatione placidissime, dormientis instar, beatam animam in IEHOVAE conditoris manûs exhalauit Anno M. DC. XI. III. Non. Octobr. aetat. LXXIII.

Caeterum fuit BERSM ANNVS vir singulari comitate, modestiâ, continentiâ, lenitate, benignitate, aequitate atque patientiâ ornatissimus, Philologus et Poeta eruditissimus, ingeniorum juvenilium formaror, si quisquam alius, accuratissimus.

Vixit in coniugio Annos XXXVI. Septiman. VII. D. aliqq., ex quo decem liberos (quorum quatuor relicti superstites) filios quatuor, filias vero sex suscepit. Eos autem omnes, quantum quiuit maxime, in literis et omni virtutum genere informandos curauit.

Scripsit Poemata varia, quae Lipsiae prodierunt. 2. Vario etiam Carminum genere. Psalterium Dauidis concinnauit, et edidit. 3. Praeterea Virgilium, Ouidium, Horatium, Lucanum, Ciceronem notis illustrauit. 4. Praecepta Rhetorica, et similia quaedam alia, publicauit 5. Desiderantur eiusdem Orationes Witebergae, Lipsiae, atque Seruestae habitae, una cum commentariis et libellis aliis, quae cum tineis et blattis adhûc rixantur. vid. Melch. Adam. ex orat. funeb. M. Ioan. Coppen. Seruestan. 2. Poemat. et psalter. Bersman.

JO. FABRITIVS MONTANVS, Heluetius, POETA Elegiacus.

IOAN. FABRITIUS MONTANUS, Heluetius, POETA Elegiacus, eruditus et venustus, a teneris primum in patriâ scholâ literatum cunabula deposuit. Deinceps aetate atque ingenii culturâ prouectiorin celeberrimas Hassiae atque Saxoniae Academias, Marpurgum videl. et Witebergam, transiuit, in quibus commodo tempore cum fluctuac laude versatus est.

Illis in locis, inter alios studiorum, inprimis Poeticorum (ad quae is naturae facilioris ductu atque auspiciis praecipue inuitabatur) socios, cum P. Lotichio Secundo, Poetâ celeberrimo, vixit coniunctissime. Qui posteaquâm bonis literis foris ingenium excoluisset, in patriam, ut colligitur, Tigurum, foecundâ Musarum atque artium supellectili reuersus paulo post ad matrimonii sacra perrexit.

Claruit autem IO. FABRITIUS MONTANUS, POET Aornatissimus, editis Tiguri carminum libris, circa Annum M. D. LVI.

In illis unum atque alterum inuenire est praedicto P. Lotichio Secundo inscriptum, amoris atque affect ûs integerrimi plenum, in quibus eundem tanquam studiorum poericorum ducem ac moderatorem agnoscit.

Quâ quidem reciprocâ benevolentiâ MONTANVM Lotichius vicissim prosecutus fuit; prout e sequentibus Hendecasyllabis ad MONTANVM exaratis constat, quibus pariter ille affectûs sui benevoli characteras in medium producit:

2. Scripsit porro Ioan. Fabritius Mont. aduersus Pontidonium, et Cardillum, Hispanos, Concilii Tridentini propugnatores, anno 1585. 3. Carmen Eleg. de motu Mon asteriensi, etc.

Vid. libr. Carmin. Montan. 2. P. Lotich. Sec. Carmin. lib. 1. 3. Draud. catal. catalog. etc.

HILAR. CANTIUN CULA, POETA Hendecasyllabicus.

En! cantûs hilares quia fundit HILARIVS, inde
Nomen ab harmonicis cantibus illud habet.
Felix, sir apidis Rheni submersus in undis
Ante suum Cygnus non foret ille diem!

HILARIVS CANTIVNCVLA, POETA Hendesyllabicus non malus, natus est nobilibus atque lautae fortunae parentibus, circiter annum M. D. XXX., aut praeter-propter, ut colligere est.

Puer cum felici indole foret praeditus, a parentibus iisdem in disciplinis liberalioribus praeceptoribus tum priuatis, tum publicis honeste instituendus commendatus est. Qui breuitemp. interlapsu; siquidem peculiari animi propensione a naturâ ad carmen ferretur; eo usque ingenii bonitate atque diligentsexercitatione juvenis prouectus fuit, ut non paruam laudem versib., qui adhûc publice extant, Hendecasyllabicis piomeruerit. Is crgo ut mentem literarum culturâ jam non rudem foris porro excultiorem reddeeet, studiorum caussâ, Italiam petiit, ubi juxta Poeticam, jam tum in eo conspicuam, in dustriam, parentum monitu, Studium quoque Iurisprudentiae amplexus, in Castra insuper ad cognoscendas res militares abire desiderauit.

Cum P. quo que Lotichio Secundo, Poetâ etiam-tum celebri, CANTIVNCVLA hic Patauij Antenoris feruentem coluit amicitiam, prout videre est ex eiusdem Hendecasyllabicis, quorum nonnulla Lotichio inscripsit;

et quidem 1. infesto D. Catharinae, ad Lotichium Sec. 2. Ad Musas de P. Lotichii Secundi carminum libr. II. 3. de studiis suis ad eundem.

Lotichius vice-versâ dignum eum iudicauit, quem carmimbussuis celebratet; sicut liquet ex sequenti Hendecasyllabico, quo illum Nouem Sororum, i. Musarum flosculum indigetare non dubitat; quod hîc, ingratiam Lectoris, apponere operaepretium fuerit:

Albo candidior POETA cygno
CANTIVNCVLA, qui tui sodalis
Haeres interioribus medullis.
Dum nes Euganei fouentrecessus,
Hîc, lentis ubi flexuosus undis
Pulcram Medoacus fluit per urbem:
Tu qui flosculus es Nouem Sororum
Quid rerum geris? adjicisne totum
Ad leges animum seueriores?
Et si quando onus hocreponis, ecquid
Florenticanis otiosus aeuo
Dulci carmina melle dulciora,
Et blandis salibus, faceoiisque
Fallis tempora, tempora ista nostra
Amarissimo amariora felle?
Sic est: nam lepidum tuum libellum
Perlegi, ingeniumque copiamque
Sum miratus, amabilemque Musae
Pudorem, veteremque disciplinam.
Sic Calvum puto, Memmiumque, et ipsum,
Quem tuplus oculis amas, Catullum,
Cultis versiculis et expolitis
Vrgentes animi leuâsse curas.

Claruit itaque CANTIVNCVLA circa Annum M. D. LV. quo eodem Venetijs typis prodiit Hendecasyllaborum liber eiusdem.

Ipse vero (quod dolendum) CANTIVNCVLA, POETA non malus, in Rheni flumine, non sine Musarum lacrymis, suffocatus periit.

Fuit alius quoque Claudius Cantiuncula, Ic. non incelebris; cuius scripta quaedam extant; Poetaeisthuic fallor? an cognatione iunctus.

vid. Hil. Cantiuncul. Hendecasyll. libr. 2. P. Lotich. Sec. in appendice Carmin. iuuenil. 3. C. Conra. Prosopogr. melic. millenar. 2. ex Aegid. Periandr.

HENR. SMETIUS a Laeda, Flander, Medicus, et POETA Elegiacus.

SMETIVS Aöniae decus immortale Camaenae
Posthabuit Clariis nobile stemma vadis.
Ergo sacer vates merito Medicusque triumphat,
Quâ geminâ vere nobilis arte fuit.

HENRICVS SMETIVS a Laeda natus est Alosti, Imperiali Flandriae ciuitate, genere nobili, et vetusto, Anno CHRISTIM. D. XXXVII. XXIX. Iunii.

Proavus eius Iodocus, item avus Henricus, uterque suit Toparcha Ledanus, et praetor reip. Alostanae. Suborto vero eo temporis inter Imperatorem Maximilianum l., et ordines Flandriae discrimine, avus, qui pro Caesare partes gerebat, a Gandauensibus captus, cum, quod exigebatur, ingens lytron praestare aliâs nequiret, patrimonium illud et ius Ledanum alienum sub titulum necessitate, quae durum dicitur telum, coactus abire iussit.

Parenti Roberto nomen fuit, qui Senatorem praecipuum, et Reip. patriae Medicum egit praeclarum. Obiit hic anno Domini M.D. XL. V. Ianu. HENRICO isthoc filio relicto nondum trimulo.

Beneficio igitur Matris, Catharinae Pisotiae, paternas vices suscipienttis, matronae grauis et prudentis, tenellus puer mature in pietate atque literis humanioribus formandus traditus est Huberto Parmentario; sub cuius institutione ita profecit, ut XII. aetat. anno ad publicas lectiones admitti posse videretur. Dissuadente id vero affine Barthol. Batto, quod Graecae adhûc linguae ignarus esset, Gandavum missus et praeceptori Ioanni Othoni eam in rem commendatus fuit.

Interea aetate atque eruditione prouectior Medicum, et Poeticum studium potissimum amplexus, Heydelbergae aliquamdiu, exemplo P. Lotichij Secundi, Medici et Poetae clarissimi, eius Acad. professoris; quem inprimis (ut e Carminibus Smetianis liquet) coluit; utrique studio operam dedit; postea in Italiam progressus Bononiae; quae gloriosissima tum dicebarur studiorum mater; supremos in Medicinâ honores adeptus est anno CHRISTI M. D. LXI. Ianuar. XXIII. aetat. XXIII.

Reuersus in patriam Ioannam Corputiam, viri Consularis filiam in uxorem duxit, atque Antuerpiae deinceps pedem aliquantisper figens Medicam artem, quam didicerat, exercuit.

Cum autem ob Religionis discidia Belgio praesentes eosque grauissimos motûs imminere praesentisceret, sub Illustribus Lippiae Comitibus Lemgouii per septennium Medicinam administrauit.

Inuitatus est eodem ferme tempore ad eandem rem Medicam faciendam ad complusculos locos, Stralsundiam nempe Pomer aniae ciuitatem. 2. Duisburgum item, nec-non Spiram Nemetum; 3. et Megapolin ab Alberto, prouinciae istius Principe.

Verum optimis hisce conditionibus omnib. praetulit. 4. voctaionem FRIDERICI III. Electoris Palatini, cuius Archiater per biennium fuit.

Mortuo autem Electore cum uxore in patriamrediit, e qua tamen paulo post in Palatinatum remigrans familiam Franckenthaliam transtulit.

Inde etiam 5. a Dordracensibus, inprimis quoque 6. Guilielmo Hassiae Landgrauio, propositis elegantibus conditionibus, denuo fuit interpellatus.

Verum praedictis istis antehabuit conditionem sub altero FRIDERICI III. filio, Duce Ioanne-Casimiro, cuius Archiatrum, et in nascente scholâ Neostadianâ professorem egit per septennium usque, aliquoties etiam Rectoris ibidem honore perfunctus.

Anno M. D. LXXXV. XXX. April. Heydelbergam a Senatu Academico reuocatus honorifice fuit. Quo in loco Medicinam cum publice tum priuatim exercendo, docendoque, auctus etiam aliquoties Rectoris Academici titulis, supremum denique vitae diem pie clausit.

Anno siquidem M. D.C. XIV. dum Nuptialis forte fortunâ cum Neonymphis solenniter e concione procederet, in glacie psolapsusad coxendicem sinistrum tam acerbe impegit, ut propter imbecillam et mal[?]m (ceu vocant) senectam medicamentis parum proficientib. seruari non potuerit. Accedente itaque Febre, XV. Martij pie admodum obdormiscens assiduis precib. CHRISTO Seruatori DEO Opt. Max. jam jam emigrantem animam commendauit.

Caeterum duas habuit uxores SMETIVS, Ioannam scil. Corputiam; cum qua annos XXVII. absque ullâ vixit querelâ, et octo suscepit liberos; et Ioannam Bilieriam, quam post exactum XXII. annorum spatium viduam post se reliquit.

Fuit vero SMFTIVS vir infacultate cum Medicae, tum Poetica excellens, inprimis autem temperantiae et sobrietatis ad exemplum obseruantissimus, atque inexpugnabilis frugalitatis, adeo ut ullius nedum persuasu, nedum precibus ad perpotationem, aut crapulam quantulamcunque induci unquam potuerit.

Praecipue autem (quod notandum) ita se viuere, ita se bibere obtestatus est in symposiis non semel, ut quocunque temporis articulo ad aegros accerseretur, aptus ipse et praesto esse posset ad id officii expediendum non oscitanter, non obiter. Scripsit am bidexter cum Poetica, tum Medica.

Inter alia publicauit Regum Iudaeorum lib. III. 2. Susannae libr. I. 3. Elegiarum libr. II. 4. Odarum libr. I. 5. Adolescens quoque Phocyllidis et Pythagorae gnomas Graecas vertitit. 6. et Batrachomyomachiam Homeri. Scripsit in re Medica 7. de Antiquitate, et praestantia Medicinae.

8. Obseruationes Medicinales; atque alia, quae recenset 10. Georg. Schenckius in Biblioth. Med.

Inprimis vero, quo nomen suum SMETIVS tantopere commendauit posteritati, 9. Prosodiae poeticae nouae nouum opus, atque omnibus numeris absolutum; quod in doctorum manibus versatur, adeoque velut Lesbia Regula, atque Lydius aliquis lapis in scholis literariis publicisque Gymnasiis ab innumeris cotidiano usu praedicatur, teriturque; singulariartificio, labore atque eruditione concinnauit.

HENRICVS SMETIVS A LEDA, NATVS ALOSTI XXIX. IV NII MDC XXXVII. per Annos XXXII. Palatinatui, qua in Aula, qua in Academia Medicinam faciens-docens IOANNAE CORPVTIAE coniugi suauissimae, et IOANNAE SMETIAE filiae carissimae IANO GRVTERO vix biennium nuptae, necnon ELIS ABETHAE CORPVTIAE, FRANC. IVNII Theologi, uxori, matronis castis, modestis, piis hîc positis in spem vitae coelestis appositus quiescit. Defunctus XV. Mart. Anno CHRISTI MDC CXIV.

Vid. Melch. Adam. in vitis Medicor. Germanor. 2. Smetium ipsum in vitâ a secarmine heröico conscript.

JOAN. POSTHIUS, Palatinus, Medicus, et POETA nominatissimus.

POSTHIVS Aônio tranat super astra veredo
Coelestes mulcens carminis arte fores.
Teutonici laudes huic Vatidicite Vates,
Quem pietas, candor, doctaque Musabeat.

LVCEM isthanc Germershemij primitus aspexit IOANNES POSTHIUS, quod est Palatinatûs inferioris oppidum, et quidem Anno M. D. XXXVII. Idibus Octobrib.

Infans matrem paucis a partu diebus, et post vix triennis morte sibi praereptum amisit quoque patrem, Ioannem, eius loci ciuem.

Puer deinceps ubi non vulgaria bonae indolis proderet indicia, circiter annum aetat. IX. a Tutoribus patriae scholae hypodidascalis commendatus fuit.

Aetate porro atque eruditione maturior anne M.D. LIV. Heydelbergam, antiquam illam et celebrem Musarum sedem, feliciter appulit, ubi Mense Maio studiosorum albo rite fuit initiatus.

Anno sequenti M. D. LV. primus inter primos alumnos in Collegium, quod vocant, Sapientiae receptus est.

Elapso abinde triennio Anno videl. M. D. LIIX., cum praeclaram Philosophiae atque iis studiis, quae sibi ab humanitate nomen assciuerunt, interea nauasset operam,

a venerando eiusdem facultatis Philosophicae ordine publicum eruditionis testimonium promeruit Mense Ianuario, idem circa tempus, quo Clariss. vir et POETA optimus Iacob. Micyllus morte praeuentus lon. gum illi Academiae vale dixit.

Consummatis studiis Philosophicis, POSTHIUS, quâ erat ad inuestigationem rerum in Naturâ abstrusarum et reconditarum singulari animi propensione, naturali quodam instinctu Artem Medicam, ad quam omnes deinceps ingenii neruos coniiceret, sibi elegit.

Eminebat in POSTHIO pridem felix indoles, praesertim vero ad Poeticam dexteritatem, quam deperibat, admir abilis insuper inclinatio. Itaque cum omni conatu ad virtutis et eruditionis laudem contendere videretur, praeter Thomam Erastum, Medicum et professorem eius loci, nominatissimum, P. Lotichium Secundum, Medicinae quoque professorem, inprimis vero Poetam suo tempore inter Germanos, iudicio eruditorum, primum praestantissimumque multis officiis sibi demerendum esse iudicauit, utpote quo sub egregio duce et in re Medica, et Poetica praecipue, progreslûs non nisi optimos facere posset. Neque vero infeliciter iudicâsle hîc POSTHIUM euentus postmodum optatissimus luculenter docuit. Siquidem eo sub praeceptore adhûc inviuis agente non tantum egregie progressus est POSTHIUS (prout eleganti suo-met testimonio Senex in Epistola anno M. D. LXXXV. ad Ioan. Hagium perscriptâ notum fecit hisce, ubi ita habet: Quicquid autem in Poesi sum, si quid modo sum, id omne uni Lotichio acceptum mereferre atque debere, libenter equidem et ingenue fateor) tum

vero eodem fatis nimis properantib. rebus humanis exempto in notitiam Nobilissimorum Clarissimorumque totius GER MANIAE virorum prouectus est, ita multi eruditi animam Lotichij in POSTHIVM, secundum Pythagoricos velut transfusam affirmarent, eundemque POSTHIUM non aliter atque alterum deinceps Lotichium et aestimarent, et cum laude, Hagio teste, appellarent. Inprimis autem tantâ quoque defuncti Lotichii vigente authoritate, POSTHIUS ubi Elegiâ funebri praeceptori huic benemerito iusta persoluisset, eandemque Magnoilli atque incomparabili omnium eius temp. literatorum Mecaenati, Lotichiistudiosissimo, Erasmo Neustettero, aliâs Sturmero, Eq. Fr., Decano Herbipolitano, nuncupâsset, iis beneficiis, iisque ab inde honoribus ab Illustri viro affectus fuit, quae omnia, quoad vixit, praedicare satis non sustinuit; prout quidem inter alia gratae memoriae specimina perscribit POSTHIUS senior ad Nobiliss. Ioan. Christoph. Neustetterum, ex fratre Nepotem, in poematum suorum editione secunda; quo lectorem amicum ablegamis.

Illiusigitur Mecaenatis summi liberalitate adiutus POSTHIUS anno M. D. LXIII. relictâ Germaniâ, studii Medici cauflâ, Italiam adiit.

Quam sicubi intrâsset, Patavii primum, dein Senis Hetruriae cum doctissimis quibusque Medicis, Philosophicis, atque Poetis, inprimis Camillo Falconeto illo, Poetâegregio, natura caeco, super studiis suis multa et creberrime contulit.

Perlustratâ ab hinc reliquâ Italiâ, inprimis Maris Hadriatici illâ Reginâ, Magnificâ scil. VENETORVM VRBE (quam quidem Sannazarius, Poêta Ncapolitanus,

tantum ROMAE, quantum DEOS Hominibus, praefert) Bononiâ etiam, Florentiâ, et Româ

Senis soluens per Ligusticum Mare anno M. D. LXV. in Gallias, primumque, post exanthlata in mari ob incurrentes Turcas pyratasque alios pericula haud minima ad celeberrimum Galliae portum Massiliensem appulit.

Recollectis Massiliae a difficili ista et periculosâ nauigatioue viribus ad praeclaram Galliae Academiam Monspessulanam iter suscepit. Vbi non sine fructu cum aliquam diu substitisset, Parisios porro profectus est, tandemque, priusquam in Belgium pergeret, Valentiae, Galliae Narbonensis ciuitate Doctoratûs Medici priuilegiis et titulo decoratus. Relictâ Galliâ, in florentissimo Brabantiae Emporio, Antuerpiae, per sesquiannum artem, quam didicerat, Medicam exercuit.

Abhinc castris quoque, durâ istâ Albeni Ducis tempestate, in curandis aegrotis industriam suam probauit.

Quibus ita praegressis accidit deinceps, commendatione magni illius literatorum Mecaenatis, D. Erasmi Neustetteri, Eq. Fr., viri immortalitate dignissimi, ut a Reuerendiss. Episcopo Herbipolensi, Franconiae Duce, ad Medici aulici primarii munus adipiscendum honorifice aecerseretur.

Herbipoli igitur honorificâ illâ functione cum floreret; Rosinam Braesameriam, Virginem lectissimam, connubio sibi rite coniunxit, quam quidem sub ficto Blandinae nomine carminibus suis usque adeo immortalem fecisse creditur.

Suscepit ex eâ, praeter Mariam filiolam; quae infans decessit, unicum haeredem atque filium Erasmum POSTHIVM. Qui postquam Philosophiae Laureâ (ut tria saltem verba super eodem, amico nuper nostro, interseramus) Heydelbergae insignitus fuislet, confectâ per Italiam, Galliam, Angliam, et Belgium pulcrâ peregrinatione anno M. DC. XIII. in antiquo et celebri Rauracorum Athenaeo, Basileae, summos in Medicinâ honores adeptus est. Cum autem bonus hic Erasmus, paterni nominis ferme quam proprii studiosior, afflictâ semper uteretur valetudine, ac, nescio an ex parente haereditario, an in itineribus contiactâ alterius cruris claudicatione, ut domi sibi viueret, afficeretur insuper, vix per triennium cum Agnete Breidenbachiana, nymphâ sibi desponsatâ Heydelbergensi, degustatâ coniugii copulâ, haerede post se relicto, pie decessit anno M. D. C. XIIX. XXV II. Decembr. non absque amicorum desiderio. Illatus est tumulo paterno Heydelberg. ad D. Petrum, atque a doctiss, viro Iul. Zincgreuio, Epicedio ornatus est, cum paulo is ante mortem evulgatis in obitum parentis parentalibus pietati satisfecisset.

Vtautem ad POSTHIVM patrem redeat oratio, is successu temporis anno M. D. LXXXV. ab Illustriss. Principe Palatino Ioan. Casimiro, Administratore, Heydelbergaem ad Archiatri aulici munus clementissime inuitatus est. Id quod officii non solum Illustrissimo Casimiro Principi, sed etiam Friderico IV. Electori Palatino magna cum laude, accedente tam honoris quam reifamiliaris emolumento, praestitit abunde, adeo quidem, ut passim in omnium literatorum virorum ore POSTHII nomen longe celeberrimum decantatissimumque vigeret.

Anno M. D. XCVII. XXIV. Iunij, Mosbaci, quo vitandi pestil. contagii igitur, inuitus licet, cum Consiliariis Archipalatinis secesserat, naturae debitum persoluit. Sepultus est Heydelbergae ad D. Petrum, XXVI. eiusdem, ubi ad exteriorem templi faciem Epitaphium isthoc, singularis modestiae speculum, appositum est. Ad cuius olim Heydelbergae probe annotati exemplum Perillustr. nuper Heroem et Comitem modestissimum b. m. Ioan. Albertum Solma-Braunfelsium, antequam Hagae Comitis in manibus suorum pientissime exspiraret, similimam ferme Epigraphen tumulo suo inscribendam unice petiisle, atque supremis quoque tabulis mandâsse accepimus.

IOANNES POSTHIVS FVERAM NATVS GERMERSHEMII ANNO DOMINI M. D. XXXVII. DENATVS ANNO DOMINI M. D. LXXXXVII. DIE XXIV. IVNII.

Vxor vidua anno post M. DC. X. XXIV. April. mortua, atque eodem in templo juxta maritum collocata est.

integritate vero insigni praeditus, valetudine nil minus atque podagticis doloribus subinde afflictus.

Floruit amicitiâ non tantum clarissimorum totius pene Europae virorum, sed etiam Principibus atque Optimatibus familiaritate fuit coniunctissimus, ab omnibus tam Ecclesiastici, quam Politici ordinis hominibus maxime dilectus. Illum quin etiam Caes. Maj. Rodolph. II., Imperator Augustus, ob praeclaram nominis ipsius ad Aulam quoque Caesaream perlatam existimationem, ultro Laureâ Poeticâ; quod is in eiusdem Caes. Mai. electionem, atque Maximiliani Imp. obitum Carmina quaedam evulgâsset; honorandum censuit, diplomate Pragâ emisso Anno M. D. LXXIII.

Edidit Poemata, quae Parerga vocat, pro quorum dedicatione a magnoillo Franconiae Mecaenate, Erasmo Neustetero, praeter alia accepta beneficia, auream Cathe nam centum coronatis aestimatam retulisse perhibetur. 2. Publicauit etiam Hymnos Germanicos, super Euangeliis Dominicalibus, podagrae praesertim demulcendae caussâ, quos Er asmo filio inscripsit. 3. Idem Ouid. libr. XV. Metam. Tetrastichis summariis pulcerrimis, atque Rhytmis quoque Germanicis illustrauit. 4. Idem praestitit in Apologis Aesopi Phrygis, cuius Fabulas Iconibus et Epigrammatibus festiuissimis condecorauit. 5. Quaedam praeterea opuscula Medica veterum castigauit, atque evulgauit, quae videre est apud Melch. Adam. in vita Posthij patr. et fil. 2. I. Iac. Boissard. in Iconibus.

P. MELISSVS SCHEDIVS, Francus, POETA Lyricus praestantissimus.

Mella, rosaeque tibi nomen peperêre, MELISSE,
Quippe tuum spirat mella, rosasque melos.
Magne vir ingenio! dum carmina docta legentur,
Florebit numeris clara ROSIN Atuis.

EPermultis iisque praecipuis viris, quos e sinu suo foecunda mater Franconia in lucem protulit, cum primis primus facile existit PAUL. MELISSUS, SCHEDIUS, POET ARVM suo temp. Lyricorum praestantissimus, cui prima infantiae in cunabula praebuit Melrichstadium, Fraenciae orient al. oppidum, anno salutiferae incarnatio. nis M. D. XXXIX. XX. Decembr.

Patri Balthasari Schedio, matri vero Ottiliae Melissae, Mergiletis consanguinitate respondenti, nomen fuit.

Puer anno aetat. VII. a parentibus Scholae patriae fuit initiatus, ubi jam tum indolis expeditae argumenta, p[?]aecipue ad Poesin, Musicam, atque Picturam singularem ostendebat animi propensionem, ut parentibus exinde non paruam de se excitaret spem.

Aetate paulum maturior MELISSUS, aliâs SCHEDIUS (MELISSI enim is nomen, imitatione cum veterum, tum recentiorum POETARUM, quibus id familiare fuit, adoptiuum assumpsit, atque gentilitium esse voluit) primo Erphordiam, dein Cygnaeam Mysorum ciuitatem petiit, quo in loco sub praeceptore Esromo Rudigero,

Ci. V. Ioach. Camerarii genero, triennium circiter compleuit. Inde Ienam se conferens Victorinum Strigelium in Philosophicis, Ioan. vero Stigelium in Poeticis audiuit.

Anno M. D. LXI. secundo Danubij agmine Viennam Austriae metropolim transiit, ubi cum doctissimis quibusque vixit coniunctissime. In Archigymnasio igitur Viennensi dum viueret MELISSUS, fauore Caesareorum Consiliariorum, quib. erat carissimus, conciliatus est Imperatori Ferdinando Augusto, et Maximiliano eius filio, cuius auspiciis anno M. D. LXIV. postrid. Cal. Maj. Poetae Laureati, atque verae Nobilitatis insignibus fuit condecoratus.

Ab obitu Ferdinandi Imp. Pragam concessit, eâdemque paulo post per Albim fluvium Witebergam commeauit, ubi cum Paulo Ebero, Vito Ortelio, Casp. Peucero, Ioan. Maiore, Poeta, Simone Sthenio, atque aliis viris doctissimis per aliquod tempus familiariter versatus est.

Eo quidem loci cum non illibenter sedem fixisset, supinâ tamen hominum sui ordinis auaritiâ discessit; qui parui facere videbantur Themistoclis aureum et grauissimum illud Apothegma, super generi, quem vellet, electione dicentis: Malle se vero virum, quipecuniâ egeat, quam pecuniam, quae viro; elegantissimâ allusione; Fortunae bona atque diuitias animi atque ingenii dotibus indignissime anteferri.

Qua de re collectis sarcinulis Lipsiam ad Cl. V. Ioach. Camer arium iter instituit, unde, dubio procul commendante magno et communi illo (quem honoris ergo crebro nominare lubet) liter atorum Mecaenate, Erasmo Neustettero, in aulam Reuerendiss. Episcopi Herbipolensis

euocatus est. Verum isthaec ipsi statio neutiquam fuit diuturna. Reuertitur enim in aulam Maximiliani Imp., ibidemque XLII. nobilibus armigeris adolescentibus praefectus biennium ponit.

Eiusdem sub Imperatoris auspiciis militarem quoque laborem in Hungaria perpessus est MELISSVS, quâ finitâ expeditione cum veteribus amicis, hoc est, libellis suis, inprimis Musis (quas praecipue venerabatur) in gratiam rediit, studiis in posterum et sibi victurus.

Anno M. D. LXVI. Cantionum Harmonicarum lib. I. evulgauit, in quem extat Cl. V. Ioan. Posthii Epigramma.

Anno M. D. LXVII. per Belgium in Gallias profectus, ubi Parisiis doctissimos quosque viros salutâsset, Aurelios ad Ligerim se contulit, donec anno sequenti M. D. LXIIX. cum exercitu Illustriss. Principis IO AN. CASIMIRI, Palatini, qui ad defensionem Regii sanguinis Principum in Gallias ducebatur, in Burgundiam appulit, ubi a militibus cum Gallis, tum Hispanis praesidiariis bis captus fuit.

In reditu in Germaniam per Allobrogum fines digrediens Geneuae, ob clarissimos eius loci viros, et postmodum etiam Lausannae aliquantisper substitit.

Anno M. D. LXX. Spiram Nemetum, ad Comitia ab Imp. Maximiliano indicta venit, eâdemque porro occasione cum Illustriss. Electore FRIDERICO III. Palatino Heydelbergam progressus est, cuius liberali deinceps munificentiâ in Collegio ibidem, ut vocant, Sapientiae viuens, de mandato Illustriss. illius Electoris sui, FRIDERICI PII, ingeniorum censoris accuratifsimi, MELISSVS Psalmos Dauidicos Rhytmis Teutonicis ad Gallicanam illam Melodiam facientibus componere jubetur,

quorum priores XL. a setranslatos, operisspecimen, anno M. D. LXXII. in lucem typis emisit.

Annum circiter M. D. LXXV. MELISSVS ubi, sub alteram ex Palatinatu in Gallias missam expeditionem, cum Legato Ducis Alenzonii, Electoris Palatini nomine, ad Imperatorem Maximilianum et Imperii Principes abiisset, in Italiam tandem, post obitum FRIDERICI III. Palatini, diu desideratam, iter fecit an. M. D. LXXVII.

Patavij igitur primo, dein Senis, et Romae postmodum bono tempore, non absque magna delectatione, vixit, ex qua, triennio iis in terris ferme absoluto, antequam excessurus esset, Patavii Antenoris ab Illustri viro, Farrando Amadi, ex singulari priuilegioa CAROLO IV. Imperat. eam in familiam collato, solenni actu Aulae Lateranensis Comes, Eq. Aur. et Ciu. Rom. inauguratus fuit, Anno M. D. LXXIX. X. Calend. Nouembris.

Anno M. D. LXXXIV. secundâ excursione in Gallias per Vrbem Mediomatricum profectus est. Lutetiae itaque ubi subsisteret, Schediasmata Poetica, multo atque ante auctiora, publicauit.

Anno M. D. LXXXII. MELISSUS etiam in Britanniam transfretauit, gloriosae illi atque eruditissimae Anglorum Reginae, Elisahethae, exhibiturus Poemata sua.

A qua quidem Reginâ-Viragine clarissimâ perhibetur non solum aliquoties humanissime compellatus, verum etiam multo honore atque muneribus affectus fuisse, propositâ insuper honorificâ ipsi apud se viuendi conditione.

Postquam vero per literas in Germaniam ab Illustrissimo Principe, IOAN. CASIMIRO, Palatinatûs Vicario clarissimo, revocaretur, perlustratis Academiis et Bibliothecis

Anglicanis florentissimis tandem Heydelbergam anno M. D. LXXXVI. Mense Augusto feliciter reuertitur, ubi Bibliothecae Archipalatinae, nuper adhûc-dum Regiâ librorum supellectili, atque multiplici varietate locupletissimae praeficitur.

Quo in loco celeberrimo percelebris ipse MELISSVS constitutus, diu caelebs permansit, quoad ingrauescente tandem aetate atque amicorum hortatu victus Nuptias composuit cum lectissima juvencula Aemylia, Ludouici Iordani Ic. et Consiliar. olim Palatini, filia, anno aetat. LIV. Ex quo coniugio Aemylium filium; qui viuo adhûc patre obiit; et Rosinam filiam suscepit.

Ipse vero MELISSVS non tam annis, quam multimodâ eruditione, inprimis religiosâ in DEVM pietate grauis, anno tandem M. D. C. II. III. Febr. dormienti similis placide in CHRISTO Seruatore animam exspirauit, et quidem anno climacterico illo magno, aetat. scil. LXIII., qui senibus vel testimonio Augustiss. olim illius Augusti Imperat., tantopere infestus habetur.

Caeterum fuit MELISSVS, Lyricorum sui tempor. Poetarum facile princeps, atque velut Latinae linguae Pindarus. Honoribus atque autoritate tantâ floruit, quantam maxime conditio ipsius ferre posset, [?] tantum a clarissimis quibusque aetatis illius viris, tanquam commune Musarum decus atque ornamentum, sed etiam principibus atque hominibus Illustribus non paucis saepenumero compellatus, atque in pretio habitus.

Moribus eminuit admodum probatis et elegantibus; pietate in DEVM spectatâ; constantiâ et candore admirabili; Linguarum complurium, Italicae sc., Gallicae, Hispanicae, Belgicae, et Anglicae, praeter vernaculam, Latinam Graecamque, peritiâ admodum insigni; humanitate vero inprimis venerandâ; vultu grauitatis pleno; cui corporis venusta proceritas, barbaeque decora canities, non parum adjecit autoritatis, ut vel saltem occursus ipsius non nisi singulari cum reuerentiâ coniunctus videri posset.

Ob quas quidem atque alias virtutes complures, easque elegantes inter Consiliarios Electorales honorificum locum nactus est.

Heydelbergae nomen; quod vulgo montem qu. Myrtillorum sonat; pulcrâ abinde deductâ analogiâ Myrtilletum indigetauit, atque non uno carmine celebre reddidit.

Qui quidem nigelli et syluestres fructus baccaeque ibidem uberrime prouenire solent, a quibus fors olim ciuitati id nominis natum sit.

Quantum ad Olores denique spectat, quos primâ vice in Misnia, deinceps in Tamesi Angliae flumine ubi veheretur, dulcissimam Cygnaeam illam suam cantilenam cantillantes audiisle confidenter perhibetur MELISSVS; libenter quidem et merito tanto ingenio multum largimur. Nil-minus tamen Corollarium illud, seu potius, a grauissimis viris, ipsius MELISSI aequalibus atque coaetaneis pro ingenii lusu exceptum fuisse, viuo etiam MELISSO, compertum habemus; rei suspicionem eo magis isthoc augente, quod nullus huc-usque praeterea, quamlibet rerum physicarum callentissimus, in medium

prodierit, cuius auribus delicatis ambrosia et longe dulcissima olorina illa cantillatio allapsa fuerit.

Et isthaec de P. MELISSO, POETA inter Germanos in Lyricis sui tempor. praestantissimo, velut in compendio, quantum instituti patiturratio, satis sunto.

Plura qui desiderat, vid. I. Iac. Boissard. 2. Melch. Adam. in vit. Meliss. etc.

JOSEPH. JUST. (JUL. CAES. Fil.) SCALIGER. Philosophus Acutissimus, POETA Illustris.

Non minor illustri IOSEPHVS in arte parente
SCALIGER aeternae praemia laudis habet.
Vix tam docta tulit longaevus sydera mundus,
Sydera queîs superus vix habet aequa polus.

IOSEPHUS IUSTUS, IUL. CAES. Filius, SCALIGER, Iuliades dictus Veronensis, vir summe admirabili tum eruditione, tum iudicio praeditus, et magni illius de temporum emendatione operis autor, vitalem isthanc lucem aspexit Aginni Nitiobrigum anno M. D. XL. IV. August.

Qui cum summae eruditionis atque autoritatis parentem non nomine tantum et vultu, sed virtutum praeclarissimarum atque absolutae doctrinae ornamentis ad vivum referret, ita ut in IOSEPHO hoc unico duo SCALIGERI, et Filius, et Pater, in

Iul. vero CAES. SCALTGERO, optimâ reciprocatione et Pater et Filius uno occursu atque intuitu occurrerent, atque elegantissime repraesentarentur; nos ad tantiviri laudes, velut ad luminis alicuius non nisi intense radiantis aciem, resugientes, viam ad perbre[?]em enarrationem erudltissimorum limatissimorumque scriptorum IOSEPHI huius Epigrammate Cl. viri illius, Carol. Vtenhouii, tanquam praemuniemus; quo incomparabili incomparabilis pene parentis filio honorifice ita assurgit:

Haec est IOSEPHI geniti patre CAES ARE imago
SC ALIGERI, tenero qui semper ab ungue patrisans
Postquam humeris scalis genitor quibus induit iîsdem
Encyclopaediae fastigia contigit, iîsdem
Sic gradibus tandem, dubites ut an artibus iste
Filiolum Pater, an saper auerit iste Parentem.

Scripsit autem IOSEPHUS h[?]c SCALIGER, inter alia 1. Coniectur as in Varronem de lingua Latina; 2. Idem Appendicem P. Virgil. Maronis cum supplemento multorum Poetarum veterum poematum, nunquam eo usque excusorum, additis in eandem notis et castigationibus, publicriuris fecit. 3. Idem in libros Varron. de re Rustica notas edidit, cum recognitione coniecturarum supra allegatarum, quae insuper appendice locupletauit. 4. Idem in libros XX. M. V aler. Flacci, quae extant, et Sext. Pomp. Festi de verborum significationibus castigationes euulgauit. 5. Idem Poemata Catulli, Tibulli, Propertii, Ausonii, emendauit, atque illustrauit.

Idem porro typis mandauit opera sequentia: 6. Flenchium scil., Trihaeresii Nicol. Serarii; 7. Eiusdem in ipsum SCALIGERVM animaduersionum confutationem. 8. Eiusdem delirium, quo Essenos Monachos Christianos

fuisse contendit. 9. Castigationem Calendar. Gregoriani. 10. Castigationes et notas in Eusebij Pamphilij Caesareae Episcopi Chronicorum libr. duos, et reliquias ante hâc non editas, cum textûs versione. 11. Thesaurum temporum. 12. Elenchum utriusque orationis chronologicae D. Dauid. Paraei. 13. Coniectanea de Nonnî Dionysiacis. 14. Notas inopera Ausonii. 15. Emendationem temporum. 16. Veterum Graecorum fragmenta, quibus obscurissimi loci Chronologiae sacrae elucidantur. 17. Cyclometrica elementa duo. 18. Appendicem ad Cyclometriam suam; in qua asseritur quadratio circuli contra oblatrationes quorundam; et castigantur errata in Demonstrationibus Cyclometricis. 19. Ausoniarum lectionum lib. duos; in quibus castigationum redduntur rationes, et loci Ausoniani difficiliores explicantur. 20. Opuscula diuersa Graeca et Latina, quae prodierunt Parisiis. 21. Emendationes ad Theocriti, Moschi, et Bionis Idyllia, etc.

Ex illustri itaque illa SCALIGERORUM Italiae Principum familia, qui VERONAE Marchiones fuerunt (cuius gentis Scalanae genealogiam Paul. Schalichius, vir literatissimus, consignasse praedicatur) posteaquam g[?]oriose magno cum parente in literis regnâsset IOSEPHUS iste SCALIGER, non absque immortali nominis apud posteros victuri relictâ gloriâ, Naturae legem impleuit an. M. DC. IX. XII. Calend. Februar., horâ IV. matut., aetat. LXIIX. Lugduni Batauorum; Cum (teste Bucholcero ex orat. funebr. Baudii) uberioribus lacrymis nimiam viuacitatem suam deplorâsset, quod ad ea usque durâsset tempora, quibus in dubium vocaretur meritum et satisfactio SERV ATORIS nostri IHESV CHRISTI, quem se propediem visurum esse confideba: sedentem ad dextram Patris omnipotentis.

Quandoquidem igitur magni et doctissimi Patris maximus et longe doctissimus hic Filius IOSEPHUS, dignissimus mehercle! existit, quem ipsae Musae, Calliope praeeunte, diuinis laudibus at que encomiis ultra Heliconis usque sublime biiugum unanimiter decantando prouehant; antequam tumultuariae et sparsim hinc-inde excerptae tanti Herois literatissimi vitae narrationi huic nostrae ultimamlineam inducamus, unicum illud ex innumeris aliorum autorum P. Opmeeri, Chronologi Bataui, Elogium; quod vir eruditus Musis velut ipsis dictitantibus excepisse videri potuit; ceu epilogum, isthanc in arenam producemus; cuius verba sunt:

Apud Batauos IOSEPHVS SCALIGER non uno Iusti Lipsii elogio celebratus, vitae et irrequietis lucubrationibus finem imposuit (Anno scil. M. DC. IX.) Qui usque adeo festinatâ felicis ingenii foecunditate excellebat, ut tantam vim inusitati spiritus, et tam raras exquisitae scientiae dotes in uno homine vigere, Gallia, in qua suas etiam diuitias, donec quieti et Musis opportunam Batauiam selegisset, explicauer at, admir aretur.

Parentauit defuncto Lugdunense Gymnasium, et qui in eo potissimum splendent, Dan. Heinsius, Hugo Grotius, Dom. Baudius, et Bonauent. Vulcanius. Bibliothecam habuit locuplete librorum supellectili instructam, e quibus M. SS. Graecos potissimum, Hebraicos, Chaldaicos, Syriacos, Arabicos, Persicos, et Aethiopicos; ne Penthei in morem discerperentur; Bibliothecae publicae, velut aeuiternum sui monumentum, reliquit. Lugdunenses, et humaniorum literarum cultrix iuuentus, funus suis humeris extulêre. Tumulum Academiae Curatores

AETERNAE MEMORIAE IOSEPHI IVSTI SCALIGERI IVL. CAESARIS A BVRDEN. F.

PRINCIPVM VERONENSIVM NEPOTIS, Viri qui inuicto animo una cum Parente Heröe Max. contra Fortunam assurgens, ac ius suum sibi persequens, Imperium, Maioribus ereptum, ingenio excelso, labore indefesso, Eruditione inusitatâ, in literaria Republ. quasi fataliter recuperanit. Sed praesertim eius Modestiae, quod fieri sibi vetuit, iidem qui in Vrbem hanc euocarunt, Curatores Academiae, ac Vrbis Coss. hoc loco Monumentum P. C. Ipse sibi aeternum in animis hominum reliquit. Obiit XXI. Ianuar. M D. C. IX.

Vid. Bucholc. in Chronol. 2. I. lac. Boissard. icon. part. 3. 3. Pet. Opmeer. Batauum in hist. Chronol. 4. Dom. Baud. 5. Dan. Heinsium, etc.

HART. SCHOPPERVS, Noricus, POETA Elegiacus.

SCHOPPERVS nitidas dum carmine surgit in aulas,
Naso, fere par est, siue, Tibulle, tibi.
Ergo si quis habet Musaeâ nomen ab arte
SCHOPPERVS certe nobile nomen habet.

HARTMANNVS SCHOPPER VS bonis oscinibus vitales in auras editus vagiit in oppido Nouoforensi

Noricorum, circiter annum CHRISTI Emanuelis, ut ex operibus colligere est, M. D. XLII.

Natus itaque potius vates, quam arte factus (POETA enim bonus; ut totius fert communis venerandae antiquitatis sententia, non fit, sed nascitur) statim primâ ab adolescentiâ peculiarem ad scribendum carmina exhibuit inclinationem atque industriam, quam quidem succedentibus annis magis magisque auxit, atque deinceps illustriorem reddidit.

Qui cum vix tertium aetatis lustrum superâsset, jam tuingenii bonitate eo prouectus erat, ut haud inuenustum, haud obscurum quoque Elegiacum expediret; unde, quis iusto tempore futurus SCHOPPERUS, procliue esset sapienti iudicare.

Quandoquidem vero SCHOPPER us hic animi atque immortalitatis plenus, sacrorum vatum more optimo, nihil praeter perennem nominis famam unice sitiret; quam solis fere e Carminibus sibi paratam animaduertebat; omnem ingenii nervum eo con. iecit, ut aliquando post fata nihilo-minus emissis in publicum literarum elegantiorum monumentis, vel insaniente Parcâ, superstes superesse posset, atque docta virûm volare per ora. Quod quidem ipsi, nostrâ opinione, successit non sinistre.

Circiter enim Annum aetat. XX., aut paulo prouectior, de consilio et instinctu celebris illius suitemp. apud Francofurtenses Typographi, Sigismundi Feyer abend, opus illud vere Poeticum et lepidum (quod Speculum vitae Aulicae merito vocare possis) de admir abili fallacia et astutia Vulpeculae, Reinikes dictae, IV. libris comprehensum, e Germanico idiomate in Iambici Carminis concinnitatem miro artisicio transferre suscepit; Id

quod, sicubi eâ quoque tempestate Musae inclinare viderentur, imperfectum relinquens castra Maximiliani II. Imperat. Augusti, qui Turcis tum temp. Hungariam acerbe infestantibus justa bella inferebat, aliquantisper secutus est.

E quibus redux, atque militaris impetuosae istius vitae satur, cum ingenio quoque et Musis suis dulcissimis in gratiam rediit, pristinum que dein opus aetat. XXIV. ipso referente, feliciter absoluit, commentariis adiectis auxit, argumentis pulcerrimis locupletauit, inprimis vero eleganti carmine Elegiaco D. Maximil. II. Imperatori solenniter dedicauit, in quo obiter vitae suae cursum et militiam attingit.

Eo igitur venusto, utili, lepidoque opere, eleganti non-minus expeditoque a se carmine ita donato, atque illustrato, praeclaram nominis famam (quam quidem unice, ceu scopum, praefixam habuisse videtur) sibi penes posteritatem abunde suscitauit, ut

Inter POETAS sui tempor. praecipue coluit P. Lotichium Secundum, POETARVM cultissimum, cui in operibus atque carminibus suis, tanquam praeceptori, honorificos facitapplausûs; a quo vice-versâ benevolentiâ, et reciproco carminis alloquio exceptus fuit; ut videre est in Lotichianis illis.

Cum P. Melisso Schedio quoque amicam necessitudinem fouit, teste Elegiâ dedicatoriâ.

Caeterum, praeter insigne illud praeallegatum Poema; vitae scil. aulicae, imo mundanae, speculum; edidit

SCHOPPERVS 2. Panopliam, omnium illiberalium artium genera continentem; quibus accessêre venustissimae imagines omnium artificum negotiationes ad vivum repraesentantes. 3. Proverbia sapientissimi Regis Salomonis, carmine donata. 4. Eclogas item duas, cum P. Lotichii Sec. Elegia.

His itaque ingenii diuitis praeclaris relictis speciminibus, SCHOPPERVS POETA inter Elegiacos s.t. praestans atque elegans, felicem et perennem ex voto literatae posteritati commouit sui recordationem; quem merito suo

Ex operibus H. Schopp. 2. P. Lotichii Secund. poemat. et reliquiis. 3. catal. catalog. Ioan. Draud.

MICH. TOXITES, Rhetus, Medicus, et POETA.

Aereas superat TOXITES laudibus Alpes,
Quas grauis a docta carminis arte refert.
Quem Musae vatem sacer et locupletat Apollo,
Ille super nubes, et juga summa volat.

MICHAEL TOXITES, ex Stertzinga Rhetiae oppido oriundus, Dillingae literarum tyrocinia deposuit.

Vbi loci bono suo nactus est virum nobilitate et benemerendi studio clarissimum, Ioannem a Stadion, eius ciuitatis praefectum, a quo, sicut et a fratre ipsius Christophoro a Stadion, Antistite Augustano, ad publicas,

In Italiam porro progressus studiorum ibi suorum metam attigit. Reuersus exinde in Germaniam Reipubl. Haganoens Physicus, ceu vocant, et Poliater constituitur.

Scripsit Panegyricum in electionem Othonis Cardinalis, u de in Comitiis Spirensibus, Cardinale praeeunte, a CAROLO V. Imperatore, Laureâ et Comitis, ceu vocant, Palatini, vel Lateranensis potius, insignibus fuit condecoratus.

In re Medica ita felix fuisse fertur, ut ab incurabilibus fere morbis, ceu videbantur, testituisse dicatur nonnullos.

Paracelsi vero dogmatibus ita adhaesit, ut tamen Galeni doctrinam et methodum contemnendam non duceres, sed intervtrumque potius reconciliationem et concordiam optaret.

Is inter primos Paracelsi Scripta quaedam in lucem ed dit, scil. Archidoxa, Archidoxin Magicam, et alia.

Idem scripsit Spongiam Stibij, aduersus Lucam Stenglinum, Medicum Augustanum. etc.

IAC. SLUPERIUS, Flander,

POETA Hendecasyllabico-Bucolicus
SLVPERIV Scitharâ vates modulatur eburnâ
Dulcisonum Phoebo non renuente melos.

IACOBVS SLVPERIVS, POETA eruditus, atque lepidus natus est Ballioli, vulgo Bellae, Flandriae oppidulo, loco, suo ipsius testimonio, amoeno atque foecundo, non procul a Lyza, flumine ita dicto, distante.

Puellus apud Herzelenses educatus, Louaniensi deinceps in Gymnasio Logices atque Physices elementis imbutus est, postquam Meruillae sub Marconaeo praeceptore Grammatices initia hausisset.

Abhinc eruditione atque aetate maturior Boesingae, ut colligitur, ludo literario per decennium praefuit. Vnde gliscente eâ tempestate Marte per vniuersum Belgium valde cruento, coactus cedere Hyperiam ciuitatem petiit, ubi per biennium et Menses quatuor commoratus Westfletram, vel Westuletram porro agri Furnensis oppidum se recepit.

Quo ex loco ad amicos complura emisit Carmina, constitutus ibidem in Aede S. Minister, a primo secundus.

Floruit circa annum M. D. LX. et LXX., evulgatis varii generis venustissimis lectuque jucundissimis Poematibus, quibus apud viros eius temporis atque regionis eruditissimos quosque celebre nomen promeruit; quorum elogia in SLVPERIVM extant non obscura.

Eâ tempestate Albani Ducis im petuosis atmis concutie batur totum Belgium. Vnde factum, ut ingruentibus contra Batauis confoederatis bonus IACOBVS aliquoties locum, ob militis insultûs, mutauerit, adeoque non nullam insuper in libellorum atque Carminum

suorum supellectili, a Geusia (prout saepiuscule indignabundus conqueritur) gente jacturam passus fuerit.

Coluit maxime Ioan. Loaeum, Euersamij praepositum, cui, velut Mecaenati, poemata sacra dedicauit.

Edidit autem facili venâ, non sine Gratiis, lepidissima opera, e quibus leguntur: Sacrorum Hymnorum lib. 1. 2. Ecloga Bucolica, Amyntas. 3. Eclogae Venaticae, Tityrus, Callirhoe. 4. Ecloga Nautica, Damastor. 5. Ecloga, Eucharis. 6. Ecloga, Aegon; siue Henricus II. Gallorum Rex. 7. Ecloga, Daphnis; siue Martin. Rithouius, primus Hyprensium Episcopus. 8. Ecloga, Menalcas; siue Naenia in obitum Francisc. Richardoti, Attrebatens. Episcopi. 9. Elegiae duae. 10. Lusus pastorales; seu, diuersorum carminum sylvula. 11. Epistolarum carmine Scriptarum, lib. I. 12. Hortulus laudibus Ioan. Loaeipraepositi, reliquisque Canonicis Euersamensibus dictus. 13. Elogium sub persona Apollinis et Musarum, in Homilias sacras eiusd. Ioan. Loaei. 14. Liber Adoptiuus Iac. SLVPERII; vel Appendix Epistolarum. Prodierunt collectim Antuerp. ap. 10. Bellerum. M. D. LXXV. cum priuileg. Regio.

NATH. CHYTRAEUS, Menzingensis, Philologus, et POETA.

Aonio Clio baptizans amne CHYTRAEVM
Threijciâ iussit pondus habere lyrâ.
Hinc operosa canit phoebaeo percitus oestro
Carmina, Pegaseus quae stupet ipse chorus.

FAmiliam CHYTRAEORVM, si non ante celebrem, laudibus ac meritis honorifice prouexisse, cele bremque usque eo, praeter Dauidem illum Chytraeum, Theologum suâ aetate clarissimum, certe NATHAN hic CHYTRAEVS Menzingensis reddidisse merito suo censendus venit; cuius natalis incidit in Annum M. D. XLIII. XII. Martii.

Is enim adolescens cum sub praeceptoribus pretatis atque artium tyrocinia cum laude deposuisset, adeoque ex ephoebis (quod dicitur) excessisset, animum multarum rerum utilium difficiliumque cognoscendarum desiderio tantopere flagrantem ad peregrinationum studia adiecit, unde, iuxta disciplinarum humaniorum perceptionem, non modica ingenio deinceps suo cultura et profectus foret exspectandus.

Anno itaque M. D. LXV. confecto itinere Gallo- Anglicano posteaquam notabilia quam plurima, elegantesque passim Tumulorum Monumentorumque illustrium Epigraphas obseruâsset, collegissetque, anno sequenti M. D. LXVI. Italiam ingressurus Augustae Vindelicorum primum Imp. Maximil II. Comitiis interfuit. Quo loci inter alios viros praeclaros singularem humanitatem benevolentiamque expertus est honoratissimi illius viri, 10. Baptistae Heincelii, Patritii, et Consulis Augustani; qui iuxta clarissimos istius aetatis viros Ioan. Cratonem, Casp. Peucerum, Hier. Wolffium, etalios, CHYTRAEVM non solum eleganti liberalique conuiuio subinde excepit, verum etiam ad iter Italicum aliâs accinctum, consilio, atque operâ, quantum quiuit maxime, adjuvit; eidemque, insuper

Cuius viri humanissimi erga se humanitatem tum multis modis, idque non sine magno suo commodo, prolixe declaratam CHYTRAEVS alicubi gra â mente depraedicare satis vix sustinet.

Adimpletis feliciter Parisiensi scil. Anglico, Veneto, Romano, atque Neapolitano, itineribus, CHYTRAEUS per Heluetiam in Germaniam rediens magnam partem aestatis anni M. D. LXVII. Misenae, apud clarissimum illum virum, juvenilium ingeniorum formatorem integerrimum, Georg. Fabritium Chemnic., posuit.

Qui optimus Fabritius, quod peregrinationum, et antiquitatis esset studiosissimus, multa a semet e veteribus inscriptionibus ac monumentis diligenter annotata cum CHYTRAEO fideliter communicauit. Cuius deinceps ope CHYTRAEVS, accedentibus aliorum virorum eruditissimorum suffragiis, elegans illud opus, quod Delicias variorum in Europa itinerum indigetat, feliciter absoluit, publicique juris fecit.

Fratrem habuit M. Matthaeum Chytraeum, Ecclesiae Grumbrachianae pastorem; cuius operâ monumenta Wirtembergica peregie consecutus fuit.

In coniugio vixit tranquillo, et foecundo; ex quo suscepit filiolos, Dauidem, Ionathanem, Matthaeum, Christophorum, Christianum, masculos, Gertrudin vero et Christinam, femellas; quos omnes singulosque teneris starim (quod dicitar) ab unguiculis in verâ et solidâ erga DEVM Opt. Max. pietate, literis simul atque moribus honestis summâ curâ diligentiâque fideliter, ut decet, educauit. Prout quidem fidei suae

confessionem, summam Christianae doctrinae complectentem Epicis numeris eleganter inclusam, express mque carissimis illis liberis, nec non caeteris disciplinae ae alumnis, loco strenae Christianae, seu potiu ult mi codicilli, ex calido, ceu liquet, affectu, nuncupauit; quo tempore Gymnasii Bremensis Rectorem tum agebat. Ad quam scholasticam prouinciam capessendam honorifice inuitatus post varias (ut ipse meminit) pii exilii exanthlatas molestias, tanquam ad Halcyonia, anno M. D. XC. III., cum familia paulo ante tum appulerat.

Posteaquam ergo. piam hisce in terris et Christiano milite maxime dignam militiam optime miitâsset, verae beatitudinis cupientissimus, mortale et caducum in ipsoquod fuit, in terris, animâ caelos penetraturus, posuit anno M. D. XCIIX. XXV. Febr aetat. LV. cum pridie ante obitum carmen ad D. Casp Peucerum emisisset; quo praedicauit, quod is et suos et soceri sui D. Phil. Melanchton. suggillatores responso non judicâsset dignos.

Monumenta, quae bono literarum in medio reliquit, quam pius is, quamque eruditus Poeta et Polyhistor extiterit, luculentam admodum fidem perhibent; ex quibus non postremum est elegans illud, quod I. Viaticum itineris extremi nun cupat, doctrinae sane et consolationis Christianae plenissimum. 2. Ejusdem opt. commatis est Confessio fidei, summam et praecipua doctrinae Christianae capita complectens, carmine Epico expressa, et haeredibus Testamenti loco velut, relicta. 3. Edidit non dissimilis notae Delicias variorum Europae itinerum; de quibus supra. 4. Item Fastorum Ecclesiasticorum lib. XII. 5. o Dctrinam de Pathematis ex Aristot.

accurate explicatam. 6. Grammaticam. 7. Poematum inprimis (de quibus hîc agitur potissimum) lib. XVII. 8. Collectanea in psalterium Buchanani, vocabula poetica, et modos loquendi difficiliores explicantia, etc.

NICOL. REUSNERUS, Silesius, IC. Orator, et POETA grauissimus.

Magnus apud magnos REVSNERVS carmine vates
Emeruit magnum praecipuumque decus.
Ingenio quoniam pollebat non nisi magno,
Ingenio canit hinc non nisi magna suo.

FElici syderum positu, Musis atque Gratiis applaudentibus, natus est NICOLAUS ille REUSNERUS, Ic., Orator, et Poeta suâ aetate eminentissimus anno salutis per CHRISTUM reparatae M. D. XLV. postrid. Calend. Febr. Leorinus dictus a patriâ, quae quidem intra Silesiam est, si non ab aliis eius nominis Reusneris, certe ab ist hoc NICOLAO reddita celeberrima.

Complures enim REVSNEROS, praeter ist hunc modo nun cupatum NICOLAVM, superiori aetate in literis elegantioribus floruisse ipsis ex literis, imo ab iisdem relictis monumentis pluribus, notum est; quos inter honoris ergo, recensere libet Barth. Reusnerum,

IC., et Academiae Witeberg. orofessorem; Eliam Reusnerum, Medicin. Lt., Historiar. et Poes. professorem in inclyta Salana, quae lenae est; Eliam quoque Reusnerum, Ic. et Academiae ad Albim, Witebergens. icil., professorem, etc. omnes viros clarissimos, omnes Silesios; ut isthoc duntaxat cumulo nobilis atque erudita REVSNERORVM famil a triumphare facile possit.

Illius cerie famam atque autoritatem tantum prouexit Nic. hic REVSNERVS, vir undiquaque magnus, ut merito non tantum per Silesiam, regionem aliâs florentissimam, tum vero totam usque adeo Germaniam, secundum familias alias nobiles literatasque, adhûc-dum regnate videatur.

Adolescens ingenio magno, spititu sublimi atque entheo non tantum sibi sese (ut eleganter inculcat Tullius) sed patriae, sed amicis, sed et studiis potissimum, et an[?]e omnia, natum esse praeuidens, exemplo priscorum ac recen is memoriae Herôum, virorumque illustrium, eo haud ignauis equis contendendum sibi esle censuit, unde et indoli excitatae, ingenii vero sui exspectationi ingenti fatis facturus esset.

Igitur eleganti electione Musas atque Poeticam a teneris maximopere complexus est; quod videl. eam doctrinae elegantioris partem (verba penesunt ipsius NICOL. REVSNERI) praecipuam esse existimaret; sine qua nemo ullam solidae eruditionis laudem consequi posset. In ea itaque arte interius cognoscenda exercendaque ita se haesisse libenter fatetur, ut ab illa, aetate quamuis prouecta, deinceps etiam nullâ prorsus ratione auelli posse videretur.

sibi esse judicauit. Verum enim verum Iuris et LL. professionem grauissimam eleganti isthuic facultati ita accommodauit, ut non solum Poeta dexterrimus, sed et Iureconsultus grauissimus suâ aetate feliciter emineret, atque summis insuper Principibus utrumque ob eruditionis Politico-Poeticae fulcrum in pretio haberetur REUSNERUS.

Quanquam enim non ignorabat Poeticam (sicut uobilissimas disciplinas alias) insulsum penes vulgus dicteriis minime vacare; qu. v. Poetae venenum (ut arguunt) melle conditum atque occultatum tenellis puerorum animis (quos rasae esse instar tabulae prodidit antiquitas) instillarent; fortissimos alioquin homines emollirent; et virtutis, prudentiaeque neruos elidendo ad sinistram denique rei domesticae disciplinam, vitamque inprimis fucatam delicatamque plurimos perducerent; ut eâ quidem occasione non immerito a Platone olim ciuitate exire iussi fuerint Poetae; dum is optimos in Republ. eo temp. mores exquireret; nihilo-minus REUSNERUS istis atque aliis similibus valere iussis suggillationib. animo inuicto atque altiore praepollens recte rem considerando cum antiquissimis autoribus vere judicauit Poeticam eruditionem ac doctrinam maxime esse liberalem, vereque Poetas magistros haberi virtutis et honestarum disciplinarum, omnisque sapientiae tam diuinae quam humanae.

Tantum ergo abesse ex historiarum lectione prudens cognouit, ut mali quicquam in Rempubl. inferat, aut bonos fortesque viros eneruet facultas isthaec, ut multo insuper ad res tum pace tum bello gerendas eorum animos reddat aptiores, alacrioresqueue.

Quales fuêre apud Graecos olim Alcaeus, Archilochus, Tyrtaeus, Sophocles; apud Latinos Cornificius, Gallus Tibullus, Germanicus, Silius, et (qui multorum instar esse potest) Q. Ennius; cuius tanta fuit apud summos Imperato es, praeter Africanos Scipiones, autoritas, ut Q. Fuluius cum Aetolis eo comite bellâsse, et Martis manubias Musis consecrâsse perhibeatur.

Quid de Tyrtaeo Poeta isthîc aspergemus? Is ab Atheniensibus Spartam missus in auxilium contra Messenios carmine militum animos ita inflammâsse scribitur, ut tandem Messenam expugnârint. Qua de causâ ciuitate donatus in tanta deinceps obseruatione fuit, ut foris cum hoste comminûs congressuri carmina ipsius canerent, et domi Trichoriam saltationem ex eiusdem praescripto exercerent, teste Pausania.

Neque v. (suffragante REUSNERO nostro) Plato e Repub. sua exterminandam censuit diuinamillam Poesin (aliâs sibi ipsi aduersaturus) cuius ipse causam dicit esse Musam, vel Deum potius; qui et Poetas aliâs nominat; sed potius Poesin istam intelligit nugatoriam et, quae quidem et purioris Religionis, et morum elegantiorum atque virtutis quaedam foretlabes et corruptela; quae merito bonis autoribus abominanda, adeoque Platonico exemplo e Rebuspublic. eliminanda venit. Quam quidem adulterinam adulatoriamque Poesin etiam apud Romanos olim suspectam atque exosam fuisse liquet ex Oratione Catonis, quâ Marco Consuli Nobiliori, ut probrum obiecit, quod is in prouinciam Poetas adduxisset.

Interim ipsosmet legumlatores, Draconem scil., (qui ante Solonem floruit) Atheniensibus multis versuum

milibus leges reliquisse euidens est. Solon quoque postea Atheniensis, Plutarcho teste, leges carminibus intexuisse fertur. Idem de Pittaco utroque illo; Terpandro Antisseo; Hipparcho Pisistrati Tyranni istius filio, ex autoribus priscis clarum est, omnes eos tum leges, tum statuas carminibus insignitas populo proposuisse, eum in finem, (velut habet noster) quo legum seueritatem carminum suauitate condirent, atque edulcorarent, tum etiam memoriae (ad quam quidem carmina valent plurimum) facilius, firmiusque mandarent.

Vt nihil isthîc inferamus de eleganti harmonia, quam ibidem optimus REUSNERUS IC.m inter et Poetam existere, ac communi societatis nexu contineri profitetur.

Vt igitur tanto magis illi studiorum generi, illi tantopere in visceribus sibi haerenti facultati, Poeticae scilicet, totum sese pene manciparet REUSNERUS, effecit quoque, praeter alia, summa illa penes veteres ICtos. Poetarum tum Graecorum, tum Latinorum autoritas; quorum opera Poetarum testimoniis grauissimis passim leguntur illustrata. Cuius quidem rei igitur, praeter caeteros, videatur saltem, unus omniumferme instar, Imperator Iustinianus, qui Homerum Poetam patrem omnis sapientiae atque virtutis, perinde ut Plato in Lachete, grauissime indigetauit; ut reliqua ipsius Platonis, et autorum veterum aliorum elogia innumera isthîc reticeamus de industriâ.

Ecquid vero dicemus de Iureconsultorum coryphaeo illo Domitio Vlpiano, Herennio item Modestino, eius discipulo, veteribus; Andr. quoque Alciato, Budaeo,

Turnebo, Hospitalio, Mureto, Mynsingero, Fichardo, Cisnero, etc. recentioribus; viris non tantum exquisitâ LL. prudentiâ, sed et Poeticeâ legantiâ, scribendique carminis facultate florentissimis?

Quorum omnium illustri exemplo REVSNERVS adolescens una cum studio Iuris ciuil., praeter optimarum artium disciplinas alias, poeticam, elegantem usque adeo et venustam literaturam, complexus est auidissime, ita, ut per totum vitae decursum illi studio unice post modum adhaeserit, adeoque a grauiorib. curis et LL. studiis in Musarum et gratiarum hortulos diuertendo animum persaepe honestâ illâ oblectatione refocillârit.

Inde iusto tempor. progressu utriusque illius stu. dii laude, atque industriâ tantum in virum euasit, quantum maxime sua illa conditio et status sustinere posset.

Floruit eâ aetate REVSNERVS non solum virorum in omni genere eruditionis exercitatissimorum, Poetarum inprimis praecipuorum, fraternâ familiaritate, sed et interioriamicitiâ Regum, Electorum, Ducum, Principum, Comitum, Baronum, Nobiliumque per vniuersum prope Roman. Imperium dignus judicatus, imo vero ab ipsa Caes. Maiest. verae Nobilitatis insignibus, ac Comitis Aulae, ceu vocant, Later anensis priuilegiis solenniter condecoratus.

In Academia Ienensi ad Salam (quae multum ipsius ob id nomini debet) complures perannos studia Iuris ciuil. auditoribus summa cum laude atque utilitate explicauit; ibidemque docendo, commentando, lucubrando, perorandoque tantum et sibi, et illi loco decus conciliauit, ut inde summorum Principum

negotiis, at que rebus consiliis gerendis grauissimis frequentissime fuerit adhibitus, adeoque inter Consiliarios quoque Saxonicos relatus; vir non tantum literarum famâ, verum inprimis etiam corporis augustâ pene grauitate (quâ praepolluit) ubique spectatissimus REVSNERVS.

Quae omnia et alia eius generis non inferioralegenti expeditissima eaque am plissima REVSNERI Iuridico-Politico-Poetica opera eiusdemque porro tum ingenio inibi, tum Pictoris graphio apprime expressam intuenti imaginem euadent luce meridianâ certe clariora verioraque.

De quo inpraesentiarum verba ulterius non facturi stylum reuocantes opera interea, quae evulgauit non pauca, Lectori hanc in scenam producemus, ut ipse nobiscum ex ungue Leonem, ex operibus Leorinum metiatur.

Ex iis ergo, quae edidit, sunt sequentia: 1. Operum Poeticorum pars I., continens Elegiarum lib. 7. 2. Eorundem pars II. continens Epicorum libr. II. Hymnor. I. Odarum II. Epodon II. Philothesiorum. III. Syluarnm I. 3. Pars III. continens Epigrammatum lib. XXV. scil. Horarum III. Hesperid. III. Musarum III. Sirenum III. Eumenidum III. Euphronon III. Parcarum III. Epigrammat. Graecor. lib. I. Pars IV. continens Anagrammatum lib. IX. etc. 4. Prodierunt eiusdem Consiliorum volumina III. 5. Decisiones Iuris singulares. 4. Sententiarum et decisionum Iuris singularium libr. II. 5. Liber eiusdem III. et IV. qui et consiliorum et praejudiciorum loco esse possunt. 6. Disputationes III. de Iure et qualitate rerum diuinarum, id est, sacrarum, religiosarum, et sanctarum habitae in Collegio Laugingano 7. Disputationum Iuris ciuilis libr. IV. 8. Disputation.

legalium liber singularis. 9. Institutionum Iuris ciuil. enucleati libr. IV. 10. Partitio, siue Oeconomia I.V., Ciuil. et Canonici, tabellis breuibus comprehensa. 11., siue Iurisprudentiae Iustinianeae corpus enucleatum. 12. Consultationum Iuridicarum lib. I. in quo de caussis matrimonialibus. 13. Commentarius de IV. Obligationum caussis siue qualitatibus. 14. Consultationum Iuridicarum lib. II. in quo de piis caussis ex sacrarum LL. et Canonum autoritate agitur. 15. Oratio de Academiis et Scholis, praesertim Ictorum. 16. Orationum et Consultationum de bello Turcico variorum autorum volumina IV. 17. Ianuarius. 18. Principum S. Rom Imperii Septemuirorum, Palatinorum, Saxonicorum, Brandeburgicorum lib. III. 19. Germania, siue, Maiestas et Potentia S. Rom. Imperii Vrbium Imperial. variis elogiis decantata. 20. Anathemata, siue, Arae sepulcrales inclytae familiae Sulmensis, cum Elogiis et Epitaphiis. 21. Icones virorum per Germaniam illustrium. 22. Icones virorum illustrium Italiae, Graeciae, Germaniae, Galliae, Angliae, Vngariae cum elogiis eiusdem. 23. Imperatorum a C. Iul. Caesare ad Constantinum Magnum Classis. I. 24. a Constantino Magno ad Carolum Magnum Classis II. 25. a Carolo Magno ad Rudolphum II. Classis III. 26. Eiusdem et Georg. Sabini Impp. Romanorum a Iul. Caes. ad Maximilian. II. Austriacum descriptiones. 27. Eiusd. Impp. Assyriorum, Persarum, Graecorum, Romanorum, Byzantinorum, Germanorum libr. VII. 28. Chronologia historica Augustae. 29. Vitae et res gestae Impp. Romanae Monarchiae, cumenarratione admirandorum euentuum ab Vrbe condita ad Monarchiam Augusti. 30. de Italiâ libri II. quorum I. Regionum, II. Vrbium descriptiones continet. 31. Descriptio oppidi Lauingae ad Danubium, additis aliqq. Elegiis. 32. Oration. Panegyricarum volumina. III. 33. Tractatus aureorum

dogmatum de Principe, eiusque officio. 34. Epistolarum Turcicarum variorum autorum lib. XIV. opus collectaneum continens gesta Imperii Turcici ab eius primordio. 35. Principum et Ducum Venetorum lib. I. cum pictura Vrbis Venetiarum, et elogijs clarorum virorum. 36. de obitu Doroth. Susannae comitis Palatinae ad Rhenum. 37. Rerum memorabilium in Pannonia sub Turcarum Impp. a capta Constantinopoli usque ad hanc nostr am aetatem gestarum narrationes variorum autorum 38. de Vrbibus Imperialibus lib. II. 39. AEnigmatographia; siue, sylloge aenigmatum ac griphorum conuiualium. 40. Anagrammatographia. 41. Eihi a et Physica Christiana, cui accessit Politicarum disputationum libellus singularis, item doctrina de virtutibus. 42. Elementa artis Rhetoricae. 43. Oratio de sapiente perfecto. 44. Sylvulae genealogica Principum Boiariorum, et Palatinorum, cum Epithalamio in Nuptias Wilhelmi Bojariae Ducis. etc.

Ex praefation. Reusner. in oper. poeticor. part. III. et IV. 2. Draud catal catalog. 3. vid. vitam Reusner. apud Thomam Schurerum.

NICOD. FRISCHLINVS, Wirtembergicus, Philosophus, Orator, et POETA Elegiaco-Comicus.

Non serpebat humi FRISCHLINI Musa, sed altae
Suspiciens altis dedita rebus er at.
Comicus, Orator, Vates sublimis, ab alto
Hei mihi! lapsus obit, dum nimis alta petit.

INTER eos viros eruditos, qui quidem a seculo in Teutoniâ, et quod etiam-nunc excurrit, magno numero

floruerunt, vix secundum inuenire sit facile, qui magis Fortunae lusibus fuerit expositus, quam NICODEMVS hic FRISCHILINVS. Quem quantum ferme Rhamnusia ingenio atque eruditione in sublime vocavit, tantum rursus in vidiâ et maleuolorum obtrectatione humi deiecit, atque prorsus tandem allisit, ut dubium videri potuerit, an magis eâdem Nemesi suppressus, an magis doctrinâ erectus fuerit.

Natus is est Balingae,, vetusto admodum Ducatûs Wirtembergici oppidulo anno M D. XLVI. XXII. Septemb. patre Iacobo Frischline, viro docto, eiusque loci verbi diuini annunciatore, ex veteri Frischlinorum, eâque non incelebri, familiâ oriundo. Inde factum, ut autoritate gentilitii istius nominis FRISCHLINVS motus cognomen Vetus suum cum Graecanico aliquo aut Latino vocabulo (quod faci'e, ut sae pius ida viris doctis factitatum legimus, potuisset) permutare noluerit; prout ipse in carminibus eandem rationem affert.

Puer in patriâ Scholâ primum sub Praeceptore Conrado Edelmanno initia literarum hausit. E qua Tubingam translatus M. Ioan. Crapnerum, virum ad formanda puerorum iugenia velut natum, bonis auibus nactus est. Illius sub disciplinâ cum non tantum aequales suos multo post se interuallo relinquendo feliciter profecisset, ob insignem latentis naturae bonita. tem, quae tum facile in eo animaduertebatur, inter alumnos Illustriss. Ducis Wirtenbergici relatus fuit. Iis auspiciis e Schola Tubingensi in illustrem Ludum Regiofontantum dictum, vulgo Konigsbronn/transmissus anno M.D.LX. aetat. XII.

et Latine apprime docto Iodoc. Stigero egregie Musis operando, adolescens in vtraque Linguâ bienny spatio plus arripuisset, quam alii sub communis farinae praeceptoribus duplo temp. potuisset, circiter annum aetat. XIII. eo ingenii bonitate processit, ut jam tum Carmina Graeco-Latina feliciter scriberet.

Extat adhûc Elegia FRISCHLINI in obitum Stigeri praeceptoris illius, quâ eius memoriam atque in docendo industriam apprime praedicat.

Verum ob praeceptorum eius loci, docendorum adhûc, ruditatem diu ibidem minime substitit.

Tubingam igitur anno aetat. XV. mature pedem referens, Academiam, virorum in omni doctrinae genere versatissimorum tum frequentiâ florentem, studiis humanioribus breui tempor. ita ingenium extulit, ut annorum XVI. Baccalaureus, et post An. XIIX. aetat. artium ac Philosophiae Magister multa cum laude publice renunciaretur.

Tantum autem eâ aetate in linguâ Graecâ pollebat FRISCHLINVS, ut Martinus Crusius, illius idiomatis callentissimus, jam tum FRISCHLINO multum deferret.

Adeptis Philosophicisillis honoribus FRISCHLINUS tûm demum se se totum humanioribus, inprimis autem Poeticis, studiis mancipauit.

Neque illis solum contentus Medicinam quoque cum SS. Theologia insuper amplexus est, ut jam per uniuersam literaturam cum laude grassaretur. Quâ ita deinceps accuratâ bonarum literarum supellectili instructus eo usque eminere coepit, ut anno aetat.

Eam ergo concreditam optatam sibi functionem incredibile est quantum FRISCHLINUS industriâ suâ, foris praelegendo, commentando, explicando, domi lucubrando, scribendo, meditandoque egregie obierit, ut paulo post foecundo ipsius ingenio lectio Mathematica, et insuper an. aetat. XXIV. Disputationum Philosophicarum gubernatio, conferente Academiâ, demandaretur.

Cui Academico exercitio cum per annos octo indefeslâ diligentiâ praefuisset, adeoque uniuersam Encyclopaed absoluisset, accidit, ut fimâ nominis eius ad Styriae proceres perlatâ, Illustremad Scholam, quae Graecy aperiebatur, accerseretur FRISCHLINUS, pro illius ludi literar. gubernatione in se recipenda.

Sed is patriae atque Academiae voluntare retractus honorificam isthanc conditionem neglexit.

Similiter anno M. D. LXXIX. cum ad docendi munus in Academ. Friburgensem Brisgojorum cogitaret, ab Illustriss. Principe Wirtembergico dimissionem impetrare non potuit.

Anno M. D. LXXX. Orationem delaudib. vitae rusticae, inter alia, FRISCHLINVS publicauit, quâ cum Academicae nimis libertati consisus paulo acerbius vitam Nepotum modernorum, a maioribus degenerantium, perstrinxisset, in summam et famae et vitae discrimen se coniecit.

Qui licet publicis scriptis, eâque exceptione, quod bonos nullatenus notâsset, aliâque oratione,

tanquam Apologeticâ, quae extat, Equestr. ordinis laudes persecutus apprime fuisse, accedente insuper Illustr. Principis Wirtemb. et Carniolae procerum interpositione, moderationeque, caussam suam, atque innocentiam remonstrâsset, nihilo-minus tamen tot odiis, atque calumniis proscislus FRISCHLINVS, adeptâ opportuna in Carniolam, ad Illustr. eius loci scholae administrationem, vocatione, Tubingâ de necessitate relictâ, veniâqueue, instanti Procerum petitione, ab Illustriss. Wirtembergico impetratâ, Labacum cum totâ suâ familiâ concessit anno M. D. LXXXII. die S. Ioan. Baptistae.

Vbi cum per biennium studiosae juventuti praeclaram operam locâsset, ob aetem illum molliusculum, et valetudinem suorum aduersam, Tubingam regressus Academicae ius ciuitatis postliminio petiit.

Sed (mirum!) repulsam FRISCHLINVS eâ a Scholâ patitur, cui docendo quindecim annis utiliter antea praefuerat.

Qui cum ergo in patriâ fauoris parum sibi reliquum esse cognosceret, Tubingae longum valedicens Francofurtum cum suis proficiscitur, typographum ibi operibus suis, quae publici juris facere gestiebat, quaesiturus.

Indein Saxoniam progreslus usque Witebergae orationem de exercitationibus oratoriis et Poeticis ad veterum imitationem utiliter instituendis habuit doctissimam.

Inde Brunsvvigam inuitatus istius loci Scholae gubernationi per sesquiannum praefuit, magnâ dexteritate cum Latinos, tum Graecos autores, eosque probatissimos, juventuti praelegendo.

Verum cum neque haecstatio ipsi foret diuturna, collectis sarcinulis Marpurgum abiit, ubi praeter opinionem cum locum non inueniret, Spiram Nemetum, atque isthinc porro Moguntiam appulit, libris denuo Typographum, liberis vero et coniugi hospitium in. uenturus.

Quo denique in loco cum necessariis ad rem typographicam, inprimis vero domesticam, ut apparet, familiam alendam, sumptibus destitueretur, emisso in patriam libello supplici, auxilium ab Illustriss. Principe Wirtembergico expetiit.

Verum. n. verum posteaquam proauxilio rogato dubio procul minas recepissetbonus FRISCHLINUS, a bitratus id responsi paucorum maleuolorum odio promanâsse, animi facile impotens ob calamitatem praesentem, quâ cum acerbe conflictabatur, literas, damno suo, rescripsit ad eosdem admodum amarulentas.

Illi igitur modum inierunt, quo FRISCHLINO in patriam reducto morbum mentis illum excuterent. Quem cum denique ad se allectum in potestatem recepissent, primo in Arce Wirtembergâ peruetustâ (unde Duces illi prosapiam suam agnoscunt) liberali custodiae tradiderunt. Exinde vero XXIII. April., oculis obumbratis, Vracum translatus fuit.

Vbi cum frustra instantibus tot precibus liberationem, dimissionemque efflagitâsset, denique pridie S. Andreae Apost. noctu, cum alia fugae ratio, cubiculo undequaque clauso, locum non inueniret, funiculo e lodicib. atque aliis eius generis linteaminib., quibus utebatur, parato, perfornacem ferram elabi constituit.

Quo consilio postquam funiculo isto ligno per transuersum fenestrae muri annexo per altissimum et horrendum praecipitium se dimitteret, acciditeheu!, ut disruptis Lunâ intermicante laquearibus istis, exsupremo muro in petram eminentiorem, ex illa in alium scopulum, et ex hoc denique, membtis ad unum omnibus misere laniatis confractisque, in arbusta praecipitaretur insuper, adeoque laboriose protractam eo usque vitam acerbissimo mortis genere miserrime finiret.

Singula ist a interualla, in quae ex altissimo prolapsus impegit, singulis editissimis domiciliis perhibentur editiora; unde eius Arcis praeruptam altitudinem coniicere sit facile.

Tumulatus est hone ste in Caemiterio Vracensi; unde in Rosas e sepulchro ipsius enascentes legitur Conrad. Maiuleri liberale et venustum Epigramma.

Caeterum fuit is vir FRISCHLINVS, quo mortuo studia Philosophica, inprimis Musae, non modicam fecerunt jacturam.

Qui cum foret admodum ingeniosus, praesertim vero in Comoediis conscribendis dexterimus, coronam primo poenticam, atque Equestr. dignitatis insignia ab ipso Rom. Imperatore D. Rodolpho II. manu suâ Lauream conferente, promeruit; postmodum eiusdem Caes. Mai. auspiciis ob Panegyricos lib. III. de Caesaribus Austriacis, Comitis, ceu vocant, Aulae Lateranensiis summos honores idem abstulit.

Scripsit Paraphrases in Virgilij Bucolica, et Georgica; 2. Persii Satyras. 3. Horatij Epistolas.

Edidit Comoedias sacro-profanas; 8. Rebeccam, 9. Susannam, 10. Hildegardin; 11. Priscianum vapulantem; 12. Heluetio-Germanos; 13. Iulium rediuiuum; 14. Phasma;

Tragoedias duas; quae inscribuntur: 15. Venus; 16. Dido; Pancgyricos; 17. de Natiuitate CHRISTI; 18. de Horologio Argentoratensi: 19. de X. Caesaribus Austriacis; 20. de Victoria; Sarmatica aduersus Moschum; 21. de V. Saxoniae Ducibus; 22. de duabus Nuptiis Wirtembergicis.

Praeterea consignauit 23. Elegiarum libr. XIII. 24. Orationes varias; 25. Nomenclaturam trilinguem; 26. Grammaticam Graecam, et Latinam; 27. Rethoricam; 28. Dialecticam; 29. Astronomica, atque eiusmodi alia.

Cum Labacensis in Styriâ Scholae moderamen haberet, atque Grammatices, nescio cuius, corruptae compendia ibidem inueniret, FRISCHLINVS tanquam Rector sui officii esse putauit, ut nouam eamque succinctam et perspicuam Grammaticam in discentium atque docentium usum conscriberet.

Eodem tempore eodem consilio Strigilim illam Grammaticam; unde postea Grammaticale istud bellum, tantum non cruentum, atrox sane, exortum est, contra omnes omnium gentium Grammaticos disputantem promulgauit.

Quod opus etsi quidem applausoribus suis, Aldo P.F. Manutio Veneto, atque aliis eruditis, non destitueretur, inuenit nil-minus etiam inimicos, quibus stomachum vehementer moueret.

Quos interpraecipuus fere extitit Martin. Crusius, linguarum Graecae et Latinae in Acad. Tubingensi professor, qui editâ Anti-strigili cum FRISCHLINO ad arma

Grammaticalia, prorsus hostilia, descendit, quae non nisi deinceps utroque fatis concedente extincta sunt.

Posteaquam itaque FR ISCHLINVS aduersariis minime paucis, subiectus esset, decumano praeterea isto vitio, atque errore, quo, ob perpetratum cum ancilla Thaide, et prostibulo, adulterium, accusabatur, famae suae non paruam inussit maculam.

Quod ipse quidem aduersariis acerbe criminantibus non negâsse, sed per ebrietatem aliasque circumstantias excusâsse perhibetur; de quibus alii fusius.

Vid. opera Frisihlin. 2. Frischlin. rediuiuum. 3. Melch. Adam. in vit. philosoph. German.

IOAN. LAVTERBA CHIVS, in Noscowitz, Lusatus, IC. et POETA Elegiacus.

Dulce gerit puro vates qui nomen ab amne,
Arte canit purâ purius amne melos.
Quid melius vates, puro quam carmine laudes
Si sibi perpetuas promereatur, habet?

PRotulit Lusatia, Silesiae doctorum ingeniorum fer aci finitima regio, alios inter alumnos celebres IOANNEM hunc LAVTERBACHIVM in Noscovvitz, nobilem genere, nobilem eruditione virum, praesertim vero POETAM et IC. suo temp. excellentem.

Qui cum (suo ipsius testimonio) a teneris diuinae POETICES amore incensus carmina non tantum ipsa in adolescentia luderet amaenissima venâ haud sterili, accedente virili quoque aetate et maturiorib. annis committendum minime gentium sibi putauit, ut semel placidam atque in visceribus haerentem artem dulcissimam illam, inter grauiora negotia quamuis alia, et res forenses, ullâ ratione susque deque haberet.

Quamtumuis is igitur grauissimis in Iure utroque lucubrationibus diu noctuque esset deditissimus, ut non solum supremos ea in facultate honores Academicos (quos vocant Doctorales) consecutus cum laude fuerit, verum etiam porro atque porro emissis in publicum ingenii magni foetibus praeclaris Ius ciuile, atque Politica studia, commentando, disputandoque, haud parum illust ârit; nihilo-secius tamen istâ, licet eximiâ, nominis inter literatos existimatione nondum contentus, exemplo magni illius Nicol. Reusneri, IC. et POETAE suo temp. nobilis, atque aliorum Iureconsultorum celeberrimorum, famam ampliorem carminum beneficio sibi auspicandam esse unice statuit.

Non ignorabat enim vir egregius, POETICAM non solum Philosophiâ reliquâ esse antiquiorem, omnes insuper partes atque numeros eruditae doctrinae Poematibus contineri, quin-imo culiûs etiam diuini memoriam, cum vitae motumque regulis et praeceptis, rebus item tam pace, quam bello praeclare gestis ad posteritatem arrificiosius, atque perennius carmine quam stylo transmitti.

amarissimo licet felle amarioribus, hûc-usque ab antiquo mos obtinuit, ut et Coniugia, per quae genus humanum propagatur, conseruaturque, tum obitûs illorum, qui cum laudibus vitam rerminârunt, carmine solo ferme, cippis tanquam et obeliscis praestantiore, firmioreque, concelebrentur. Hisadde, quod nullus frere minutus licet libellus, in publicum prodeat, qui non Epigrammate quodam sit velut approbatus, infignitusque, nullum quoque ex qualibet facultate opus vetus novum velegere sit, quod ex crebris POET ARUM autoritatibus non constet

Quae quidem singula (ut plura argumenta hîc de industria transeamus) ad artis Poeticae dignitatem, atque praestantiam multum, imo plurimum conferre quis non videt?

Illis igitur atque rationibus aliis non obscuris LAUTERBACHIUS persuasus, inprimis vero Naturâ meliore ultro inuitatus Musas, juxta studia Legum quoque, quamdiu vixit, in deliciis habere non desiit.

Quocirca illarum beneficio istud consecutus etiam est, ut animi sensûs, atque cogitationes praeconceptas eleganti carmine imparibus numeris apprime ornato attificiose atque eleganter exprimere posset, tum eo quoque modo et sibi et aliis, ablegatis paulum ad Sauromatas seueriorib. animi curis, taedium fallere satageret.

Quâ simul pulcerrimâ occasione (id quod unice alioquin Vatib. solet esse in votis) tacite atque sponte velut suâ obrepentem adeptus est nominis immortalitatem, quâ hoc quoque loco inter symmistas alio

Sic ergo postea quam (ut attigimus) optime intelligeret LAUTERBACHIUS, humaniores literas (quas inter principatum obtineret POETICA) Iureconsulto famam, Pauli etiam illius Iouij testimonio, splendoremque majorem conciliare, Poesin Iurisprudentiae velut salem ac condimentum adhibuit, qua non illepidas sed suauissimas famae gloriolaeque cupedias toti literatorum hominum coetui feliciter exposuit.

Leguntur inter Opera LAUTERBACHII, quae evulgauit, ista: 1. Citbara Christiana, h. e. Psalmodiarum sacrarum lib. VII. Latine et Germanice. 2. Psalmi XV. graduum cum Hymnis. 3. Elegiarum lib. V. 4. Epigrammarum lib. II. 5. Heroicorum libr. I. 6. Appendix Distichorum.

Ex Politicis sunt; 1. Tractatus novus de Armis et Literis; in quo de praerogatiua Militis et Doctoris disseritur. 2. Disputatio: An bona Ecclesiastica, vulgo spiritualia dicta, recte possideantur a Laicis, nec ne? 3. Commentatio de bello contra Turcas suscipiendo, et confusio sectae Mahometicae. 4. Princeps Christianus, eod. autore. 5. Enchyridium veter. et noui Testamenti cum figuris, et Tetrastichis Germanicis. 6. Flebilis expugnatio Byzantii, anno 1453. 7. De origine et progressu Iuris ciuilis, processus, vel ordo judiciarius. 8. de optimo Politiae genere et dispositione corpor. human. tractatus. 9. Theatrum sapientiae natur alis ad Cl. V. Nicol. Reusnerum, IC. et POETAM nobilem, cum Paradisiacis Posthio-Melissaeis.

Quibus ita per orbem literatorum feliciter dispersis ingenii monumentis, mortalitatem deinceps

Anno M. D. XCIII. XI. Octobr. apud mortales exuendo veram apud superos immortalitatem consecutus est.

Fuit alius praeterea Ioannes Lauterbachius Poeta non eruditus; de quo suo aliquando loco.

Expoemat. Ioan. Lauterb. IC. editis Witeb. anno XCI. 2. Draud. catal. catalagorum.

JAN. DUSA, Nordwici Dominus, Belga, P., POETA Nobilissimus.

DVSA suam meruit decus immortale per artem
Aönio vatespar in honore Deo.
Quippe Pater vatum, Batauae fuit anchora Musae;
Laudibus his an quid dignius esse potest?

POST magna illa atque ingentia literarum in Belgio luminaria, IUL. CAESAREM, et IOSEPHUM, SCALIGEROS, viros usque-quaque maxime Illustres communi Reip. literariae bono, atque emolumento eadem Regio, tam literarum quam armorum feracissima, vitalib. auris feliciter exposuit IANVM DVSAM, Nordvvici Dominum, virum, imo Heröa, non tam nobilitate generis, quam admirabili eruditione, magnificâ virtute, armorum inprimis gloriâ splendidissimum, eminentissimumque in profesto Nicolai, V. Decembr., anno M.D. XLVI.

Natus itaque auspiciis tam fortunatis, tam nobilissimae prosapiae parentibus, cum ingenio summo atque magnanimo omnia summa facile apprehensurus videretur, non tam parentum agnatorumque curâ diligentiâque, quam Naturâ meliore sponte inuitante, in omni pietatis, virtutum doctrinarumque genere generose educatus est.

Qui cum aetate efflorescente pietati virtutem, virtuti eruditionem, eruditioni industriam, atque Arti denique Martem insuper laudabiliter coniunxisset, eo excellentiae in utraque tum togata tum armatâ militiâ progressus est, ut DUSA per uniuersum non tan um Belgium, sed et Germaniam superiorem, orasque finitimas alias elegantiorum literarum decus, Vatum Pater, imo quoque Equestr. ordinis gloria meritis cum laudibus uno ubique ore insigniretur.

Iuxta enim, quod nullus illius ferme temp. DVSA de Musis et Carminib. aut accurarius judicaret, aut grauius sentiret, militiâ ille insuper non minus fortis ac strenuus, tantum virtute masculâ Belgio in intestinâ istâ belli face undique exardescente, virum sese praestitit, ut munitissimae etiam Arces, imo Leyda urbs celeberrima, ipsius virtuti et praediariis copiis creditae contra Iberos hostiliter irruentes fortissime defensae, in nihilum redacto hostium conatu, beneficio DEI Opt. Max., et

Quam ob praestitam periclitanti patriae virtutem, fidelitatemque egregiam, accedentibus compluribus aliis ingenii ornamentis singularibus atque admirandis, Inclytus DVSA potentissimis Belgij ordinibus dignissimus visus est, qui grauissimos inter supremi Hollandiae Consistorii Senatores referretur.

De cuius sane magni viri isthîc generosâ partim prosapiâ, partim virtutib. vere heroicis, partim praeclarâ eruditione, atque excellente cumprimis in re poeticâ dexteritate, assiduâ exercitatione comitatâ, uberrima quidem dicendorum nobis offerret sese seges, ac messis; modo illa inpraesen darum, si non omnia, saltem ex parte, oratione nostrâ pro merito referri, aut in compendio duntaxat tractari rite possint.

Quandoquidem vero DVSA ipse, vir idem generis, ingenii, Musarum, Armorumque famâ amplissimus, relictis in medio scriptis ac monumentis expeditissimis, disertissimisque semet ipsum abunde satis laudatum, et eo usque reddiderit celeberrimum, tum praeterea eruditissimi eius aetatis viri tam in laudes viui, quam in Manes defuncti magni huius DVSAE, patris, integros evulgârint libellos, (quos inter honoris ergo hîc numeramus 10. Posthium, Archiatrum Palatinum, Dom. Baudium, et Dan. Heinsium, Belgas) tria vel saltem verbula de publicatis nobilissimi illius ingenii foeturis, dictâ veniâ, isthîc interseremus rantisper, donec aliquando tanti viri vitam accuratius per ocium inquirere, atque evulgare fata nobis benigne elargiantur.

Poematum opera grauissima, eaque integris voluminibus publicata; quibus viuo sibi non illustre solum-modo, sed defuncto quoque immortale nomen peperit.

Quae inter totifere literatorum cohorti admiratiom potissimum existit operosissimum Poema istud, quod quidem in vocalem illam et Iocosam Nympham, quae ECHO Poetis dicta, magno spiritu lusit; cui in eo genere simile, aut ita copiosum literaeaut isthaec se culanondum aspexerunt.

Id quod opus instar omnium hacten us editorum ECHÛS exemplorum lectori satisfacere possit.

Interea DUSA omnibus ubi ita virtutis, Genii, atque Ingenii, et Rhamnusiae quoque donis ac dotib. emineret cumulatissimus fauente superûm gratiâ, Filium quoque suscepit An. M. D. LXXII., IANVM DVSAM, sibi cognominem, virtutum paternarum, ad exemplum maximi illius IOSEPHI SCALIGERI, haeredem atque aemulum praestantissimum; ex quo non tantum Pater, meritorum utique gloriâ grauis, in seipso, sed in filio insuper cognomine floruisse ad inuidendum usque decus videri potuit.

Quae omnia fallor? an in Nobilissimo hoc IANO DVSA, Patre, exsplendescentia hinc indeque, inter complures eruditos alios, diligenter considerasse colligi potest Bened. Acrias Montanus, dum eleg[?]nti eum Elogio ita prosequitu[?]:

Nobilis et Genere est et Carmine DVSA jocoso,
Moribus integris nobilis ille etiam.
Dispeream, mihini semper placuitque placebitque
Ingenium purum, doctaque Nobilitas.

3. Dom. Baud. in odis. 4. Dan. Heins. in Manibis Dusicis; etc. qui videri possunt.

ROD. GOCLENIUS, Senior, Hessus, Philosophorum NESTOR, Et communis huius seculi GERMANIAE praeceptor; POETA.

Gloria MAVRITIVS Cattorum prima; secunda
GOCLENIVS, Princeps ille, sed ille Sophus.
Omnigenas callet Princeps celsissimus artes;
Omnigenas artes callet et iste Sophus.

QVantus (Plutarcho referente) olim sub Alexandro illo Magno Heröe non tantum armis, sed literis felicissimo, maximoque floruit Philosophorum facile maximus Aristoteles Stagirites; quem ipse Alexander alterum velut parentem, nimirum quod huius beneficio viueret quidem, illius vero rite atque honcste viueret, sibi colendum dictitauit: tantus propemodum sub literatissimo illo Principe, ac Principum literatissimo, illustrissimo Hassiae Landgrauio, Germaniae huius seculi Apolline MAVRITIO, hactenus clarere atque eminere nobis conspicitur literatissimus Philosophus, et Philosophorum liter atissimus, RODOLPHUS GOCLENIUS Senior, vir nelcio an miraculum dicendus potius, qui communi Germaniae communibus literis singulari Superûm indulgentiâ exhibitus primum Corbacci Waldeccorum anno M. D. XLVII. Calend. Mart. subexortum solis.

De quo quidem consummatissimo huius seculi Philosopho; cui Natura singulari clementiâ atque liberalitate huc-usque quod innumeris aliis parcâ manu distribuit, penu velut cornuque in sinum effudit; quid primum, quid postremum commemorem? Rerum ita depraedicandarum copia inopem pene consilii efficit.

Est autem is ROD. GOCLENIVS, quem felici ex partu Minerua subleuauit, Gratiae suscepêre, Musae porro atque porro donis et sacris excoluêre suis, usque adeo ut tantis Numinibus partûs praesidibus Natura mater nequicquam sese imparem ostentans ist hunc solennem alumnum facultatibus etiam suis ad amussim cumulare, eidemque, Parcis licet in digne ferentibus, supra ferme consuetam mortalium sortem longaeuum vitae, eiusdemque satis vegetae, hûc-usque terminum prorogare contenderit.

Quod ut paucissimis datum, quod assequantur, ita plurimis ob oculos uno eodemque in subiecto propositum esse videtur, quod admirentur. Neque enim illum Philosophica tantum exquisita ista cognitio supra aequales euexit, verum etiam summa illa, vegeta insuper et constans senectus (jam siquidem octogenarium, quod rarissimum aliâs, feliciter attigit) inptimis ardens in Deum Opt. Max. pietas, animique constantia, quâ omni velut momento coelestia illa apud terrestres et perennia meditatur, ultra vulgarem hominum coetum eleuar.

Quae diuinae particula aurae eo luculentius in publicum hactenus emergit, quo magis ad perfectionem eru ditionis atque disciplinarum (si qua tamen ulla perfectio in mortalibus locum habet) hâc ipsa

Certe incomparabilem illam Philosophi scientiam, grandaeuam viriaetatem, religiosam senis pietatem, ecquis non, amabo, omni honorificentiâ atque amore prosequatur? Quis, quaeso, Nestorem illum, animiatque coelestium plenum, versiculis imo tam pis, tam religiosis, mortis memoriam omni momento identidem refricantibus, loco Symboli, utentem, non magna cum voluptate veneretur? Quibus ab aliquot jam annis Epistolis, atque Carminibus ad amicos exaratis suis pulcerrimam istam clausulam, epilogum illum pientissimum, superinducere solitus est, apposito, ut moris, infra nomine; v. gr. R. Gocl.

Caeterum is GOCLENIUS (praeter filium quoque a se genitum, Rod. Goclenium, sibicognominem, Medicum nuper atque Mathematicum clarissimum, fatis eheu! nimis ptoperantibus superioribus annis nobis ereptum) scriptorum optimorum, limatissimorumque elucubratione, assurgente uniuersâ literatorum turbâ, Philosophiae studia plurimum exornauit, illustrauitque, adcouchuius seculi communis praeceptor dici ab eruditissimis quibusque mereatur.

Neque vero duntaxat in Metaphysicis, Physicis, Logicis, Politicis, atque Mathematicis disciplinis, imo uniuersa, ceu vocant, Encyclopedia, grauissimos publicauit a dimidio hûc-usque seculo quo summa cum laude, nec minoritam docentium, quam discentium

fructu; florentissimae hactenus Marpurgensi Academiae praeest, commentarios, imo vero praestantissimorum veterum et recentium Philopsophorum Platonis scilicet, Aristotelis, Ciceronis, Melanchtonis, Camerarii, aliorumque complurium illustri exemplo, studium quoque Poeticum, utpote totius Philosophiaecaput, et fontem, magnâ dexteritate exercet, excolit, saepenumero a grauioribus illis suis lucubrationibus ad Musas, saepenumero ad carmen redeundo; ita ut tu videas, non hominem ad amussim modo eruditum, non Criticum saltem, aut Hypercriticum, sed, unico verbo, verum et genuinum Philosophum, hoc est, virum in omni bonarum artium et literarum scientiâ absolutissimum.

Ne vero tanti viri laudes oneremus potius quam ornemus, multa paucis isthîc complectentes, adeoque Laconismo hocce nostro alios ad prolixam et Atticam descriptionem inuitantes, opera Philosophi illius nostri, quae quidem nobis, inter tot emissas eodem autorecodicum ferme mytiadas, hactenus innotuêre, ceu in transcursu inseremus, donec pleniorem vitae cognitionem vel ab ipso Philosopho emerito, velamicis aliis nanciscamur.

Edidita. Orationem de natiua et haeredit aria in nobis labe, et corruptione. 2., hoc est, de hominis perfectione, auimo, et inprimis ortu huius, commentarios, et dissertationes quorundam Philologorum et Philosophorum nostrae aetatis. 3. Dilucid ationes praecipuarum exercitationum Iul. Caes. Scaligeri, de subtilitate contra Cardanum. 4. Praxin Logicam, de Genesi et Analysi Declarationum, cum orationum formulis et exemplis. 5. Isagogen Opticam cum disceptatione Geometricâ de uniuerso Geometricae Magisterio. 6. Recognitiones in commentarium Brunon.

Seidelij de corpore atque animâ hominis. 7. Problemata Ethica. 8. Aduersaria ad exotericas aliquot Iul. Caes. Scaligeri exercitationes. 9. Physiologiam. 10. Astronomiae et Geographiae rudimenta. 11. Cosmographiae initia. 12. Exercitationes Ethicas, et Politicas. 13. Institutionum Logicarum lib. III. cum auctario. 14. Commentarium de ratione definiendi. 15. Theses Apologeticas contra M. Casp. Finckium, Gymnasii Gissensis Professorem ord., Analogiam sacramentalem, rationemque panis oppugnantem. 16. Miscellaneorum Theologicorum et Philosophicorum part. I. 17. Politica e monumentis Platonicis, Dialogo sc. de Regno, libr. XII. etc. conformata. 18. Analecta obseruationum linguae Latinae. 19. Praecepta Metaphysica. 20. Notas in Physicam Cornel. Valerii. 21. Problemata Rhetorica. 22. Physiologiam crepitûs ventris, et risûs, cum ritu Depositionis Scholasticae. 23. Disputationes et Quaestiones, quibus practica Philosophia Mauritiana illustratur. 24. Disputationes Philosophicae Mauritianae. 25. Explicationes et defensiones Quaestionum Philosophicarum. 26. Physicae completae speculum. 27. Collegium Philosophico- Theologicum controuersiam depersona CHRISTI et Coena Dominica scholastice explicans, in XX. Disputationes distributum. 28. Quaestionem de Apotelesmatis corporis et animae. 29. Conciliatorem Philosophicum. 30. Lexicon Philosophicum, quo claues Philosophiae aperiuntur. 31. Lexicon Philosophicum Graecum. 32. Diatribas Meletemmatum Philosophico-Theologicorum, etc.

Praeter isthaec atque superiora jam modo recitata, aliaque hûc-usque divulgata, opera, complures insuper lucubrationes, meditationesque doctissimas dubio-procul sub manibus habet Eruditissimus Senex, quas (prout ad rem literariam promouendam

Compleuit jam prope octogenarium emeritus Nestor, quem hoc (M. D. C. XXV.) anno feliciter ingreditur. Cui consummatissimo Philosopho nostro Sibyllina illa senectus, imo si fieri eius possit, noua, Aquilarum, vel Serpentum reiuuenescentium instar, aetas atque junenta ex animis optanda, apprecandaque foret merito, ut isthâc praesertim afflictarum per GERMANIAM uniuersam dissipatarumque Musarum tempestate, plane ruinosâ, communes literas a barbarie (quae eheu! impendere videtur) vindicare, sicut hactenus, deinceps maxime satagat.

HENR. MEIBOMIVS, Westphalus, Historicus, et POETA.

MEIBOMIVS veteres imitando carmine Vates
Inter ouat vates non sine laude nouos.
Miratur facilem patrius Septentrio venam,
Carminaque ornatu quae meliore nitent.

INter eos viros eruditos, qui quidem plagam versus Septemtrionalem hactenus literarum virtute conspicui fuerunt, feliciter in publicum eminet HENRICVS MEIBOMIVS, in Academiâ Iuliâ, ab Illustrissimo Iulio, Brunsvvicensium Duce, unde id nominis habet, fundata; Poeseos atque Historiarum Professor nominatissimus.

Prodiit is Lemgouiae Westphalorum anno M. D. LV IV. Decembr. Patre Martino Meibomio, diuini verbi praecone vigilantissimo.

Puer patrio in ludo jactis probe pietatis et literarum bonarum initils Brunsvvigam missus, atque Martino illi Chemnitio, hospiti ac patrono optimo, commendatus est. Vbi cumper quadriennum integrum substitisset, eiusdem Theologi, et hospitis sui consilio visitatis aliquot Germaniae Academiis, Helmstadium sese contulit, ad Academiam ibidem recens ab Illustrissim Duce Brunsvvicensiumo, Iulio illo, apertam.

Ingenio itaque alacri, diligentiâ improbâ successu temp. tantum in Philosophiae studiis profecit, ut eadem in Academia anno M. D. LXXX. Magisterij Philosophici solennes honores adeptus sit.

Quibus nouis MEIBOMII honoribus triennio post accessit professio Poetico-Historica, toto Senatu Academico ad id muneris eum unice eligente; unde titulis illis prioribus maius emolumentum profluxit. Haec excepit matrimonium cum Sophiâ Boheliâ, Nymphâ honestissima, minime infoecundum.

Decennio post anno M. D. XC. procurante Illustr. Henrico Iulio, Episcopo Halberstadensi, Duce Brunsvvicensi, MEIBOMIVS a Rodolpho II. Imp. Augusto, Laureâ POETICA, Pragâ emissâ fuit nobilitatus, cui nouo insuper et splendidiori ornamento non defuerunt multorum per Germaniam doctorum virorum gratulatoria.

Poemata Mynsingeri collecta et correcta cum Panegyrico de eorundem Mynsingerorum familiâ. 2. Parodiarum Horationarum farragines. IV. 3. Syluarum lib. II. 4. Agalmatum I. 5. Anagrammatum I. 6. Centonum Virgilianorum lib. II. 7. Genealogiam Ducum Brunsvvic. et Lunaeburg. 8. Poemata de reformatione Helmstadiensi. 9. de Hermanno Tulichio. 10. de Hartuico Smidensteto. 11. de Regibus Daniae et Oldenburg. familia. 12. Elegias, Odas, et Epigrammata.

Ex Historicis scriptis leguntur isthaec: 1. Orationes funebres in obitum illustriss. Iulij Ducis Brunsvvic. 2. Notae in Sleidani librum de IV. Monarchiis. 3. Recensio Festi Ruti. 4. Chronicon Hierosolymitanum cum corollario Chronologico auctum. 5. Historia Borussiaca Germanice reddita. 6. Eiusdem operâscriptores Saxonici vetustiores collecti, atque ex Membranis et M. SS. commentarii illustrati, ex quibus suntu. Gobelini personae Cosmodromium; 2. Leonoldi Northouii historia Comitum de Marca. 3. Ioan. Schiphoueri Chronicon Oldenburgense. 4. Herman. de Lerbeke historia Comitum Schavvenburgicorum. 5. M. Iustini Lippiflorium, siue Poema de origine Comitum Lippiensium. 6. Ertvvini Ertmanni Chronicon Episcoporum Osnaburgensium 7. Annales Mindenses scriptoris anonymi. 8. Bellum Saxonicum gestum a Carolo Magno contra Widekindum Saxonem, exceptum ex Ioan. de Essendia et Henrico de Hermordia. ex append. ad Icones sac. Boissard.

FRANC. MODIVS, Flander, IC. et POETA.

Non modicam docto MODIVS fert carmine famam,
Rara sed eximiae praemia laudis habet.
Alter iners modico contentus viuat honore,
Nilmodicum sacricarminis autor amat.

FRANCISCVS MODIVS, circiter annum, ut colligitur, M. D. LVI. Brugis in Flandria, nobili genere pronatus est.

Adolescens Louanii, et Duacii profecit in studio Iuris ciuilis ita, ut Reip patriae non inanem operam praestare, nisi calamitas et turmae istae Belgicae piis obstitissent conatibus, potuisset.

Patriâ igitur bellis gliscente Coloniam Agrippinam sese contulit, ubi bonâ fortunâ in Illustr. Comitem Egmondanum, eo lo ci studiis liberalibus vacantem, incidit; cum quo per annum vixit.

Postquam vero tempestare istâ Belgii in crescente, Illustr. Comiti adolescenti facultates et subsidia paterna domi eriperentur, ut foris familiam alere, deficientibus sumptibus, nequiret diutius, MODIVS opportune se dedidit Nobiliss. Adolpho-Hermanno Rideselio, Hassiae Archimarschallo, Coloniae tum in comitatu Reuerendiss. Episcopi Herbipolensis versanti.

Penes quem cum per menses aliquot substitisset, rogatâ veniâ, rursus Coloniam excurrit cupidus cognoscendi, quid rerum ageretur in Belgio. Ibi posteaquum

in procuratores supradicti Comitis Egmondani incidisset, serio eorundem rogatu, nomine praefati Comitis legationem in Belgium obiit adiutus ad eam literis Illustrissimorum Principum, Ludouici Comitis Palatini, Imp. Septemviri, et Ioan. Casimiri, fratris, ad Vranium et Ordines perscriptis, etc.

Sed cum istâ tempestate prorsus intempestâ parum efficeret, praeter taedia, viarum pericula, et sumptûs in Aulis sectandis factos, nihil aliud ferme Comiti suo obtinere valuit.

Quâ de caussâ, desperatis veluti rebus, Comes Egmondanus in Aulam Illustriss. Ducis Iuliacensis sese contulit.

MODIVS vero, negato sibi, ob alium suum interea in locum suffectum, ad Rideselium regressu, Cl. V. Ioan. Posthio, Archiatro Herbipolitano, cui antea innotuerat, fortunam exponit suam. Quo commendante conciliatus est Magnifico et Illustri viro, Erasmo illi Neustettero, cognomento Sturmero, praeposito Coburgensi, Ecclesiarumque Herbipolensium atque Bambergensium Canonico, atque Decano, viro communium literarum literatorumque amantissimo, imo GERMANORUM POETARUM Mecaenati incomparabili, in cuius aedibus MODIVS per triennium substitit, sub discessum vero, amicis in patriam reuocantibus, liberali admodum cum viatico dimissus fuit.

In patriam igitur, Brugas, speiatque exspectationis plenus, non sine grauissimis, graslante undique adhûc Bellonâ, viarum periculis peruenit. Vbi cum urbem ex haustam, bellique furoribus omnia, praeter opinionem, lacerata inuenisset, sero, Phrygum more, sapiens collectis sarcinulis denuo Francofurtum ad Moenum sese

recepit, ibique aliquantisper penes nobilem illum Typographum, Sigismundum Feyer abendt, pacto pro curandâ re libraria idoneo stipendio, permansit.

Posteaquam vero denuo a Comite suo Egmondano certas ob rationes euocatus rursus amore reuisendae patriae corriperetur, ecce! (eheu dolor! in via Bonnam circiter, sedem et ciuitatem Archiepiscopalem, a grassatoribus rebus omnibus, pecuniâ pariter ac vestibus, spoliatur, imo etiam in carceres coniicitur; unde liberalitate Iacobi Campij lytron persoluentis tandem dimislus fuit.

His ergo atque compluribus aliis exanthlatis calamitatibus fractus MODIVS, ita deinceps abiecit plane animum, ut ferme (quod a Christiano homine longum absit!) desperabundus videretur. Quam a. nimi impotentiam rei literariae Princeps tum temp. Cl. V. Iust. Lipsius, scriptâ eum in finem eleganti epistolâ, excutere illi tentauit.

Obiit in Elandriâ Audomari, factus Canonicus, circiter annum M. D. XCIIX., secundum alios, M. D. DC.

Scripsit Poemata, quae Francico illi Mecaenati D. Erasmo Neustettero, inquam, dedicauit. 2. Edidit Lectiones Nou-antiquas. 3. Emendauit etiam summa cum laude Q. Curtium, T. Liuium, et complures rei militaris scriptores alios.

Vid. Melch. Adam. in vitis Philosoph. 2. Iac. Boissard. in icon. viror. illustr.

JAN. GRUTERUS, Brabantus, IC., Historicus, Antiquarius, POETA-Criticus emeritus.

Historicus, Vates, Themidis quoque mysta, GRVTERVS
Emeritâ celebris non nisi laude nitet.
Grande viro ingenium! Nam, dum scriptaomnia lustrat,
Aeternum scriptis sefacit ipse suis.

QVEM ferme in modum suo isto tempore Aldus Manutius per uniuersam Italiam in literis trium. phauit, Venetiis non solum, unde oriundus erat, sed Romae, aliisque in locis illustribus, ob eruditionis haud vulgaris existimationem magno in pretio habitus; haud secus fallor? an hoc nostro hûc-usque seculo multis ab hinc annis etiam-nunc floret cousummatissimus Polyhistor, Antiquarius, et Criticus IANVS ille GRUTERUS, vir ob doctissimas in emolumentum rei literariae publicatas lucubrationes, ex ipsis fontibus emendatas artes humaniores, ex autographis grauissimos castigatos autores, omni honore, omni laude dignissimus.

Editus is est felici partu Musis obstetricantib. in celeberrimo Emporio, Antuerpiae scilicet, anno M. D. LX. IV. Decembr.

Qui cum a parentibus, spectatae et nobilis conditionis hominibus, ab ipsis pene incunabulis, requirente eximiâ ipsius indole, liberalium artium studiis mancipatus esset, saeuiente tum ea in regione motu belli intestini acerbissimo, florentissimas quasque Academias

atque studiorum mercatûs visitauit peregre. In quibus diuersis hinc- inde ubi uberem politioris literaturae supellectilem sibi comparâsset, accidit, ut juvenis ferme ad munus professorium in Academia Witebergensi suscipiendum honorifice inuitaretur.

Eo igitur in loco posteaquam exquisitam non tantum in dustriam, maturam virtutem atque doctrinam suam multis apprime comprobâsset, imo vero emissis in publicum pulcerrimis ingenii faeturis non incelebrem nominis famam hinc-inde feliciter dispersisset, paucos postannos de voluntate Sereniss Electoris Palatini, Academiaeque totius suffragiis, Heydelbergam, antiquum Musarum hospitium, perbenigne accersitus, ibidemque Bibliothecae illi Archipalatinae, necnon publicae in Acad. Historiarum lectioni praefectus fuit.

Illam itaque adeptus honorificam, ac Marti suo exoptatam, Spartam, incredibile est, quantâ sedulitate praestantissimos quosque Historiarum et Antiquitatum scriptores praelegendo, interpretando, commentando, scribendo, elucubrando, enitendoque multis abhinc annis illustrârit, ut nomen GRUTERI passim atque passim penes omnes eos viros, qui de literis aliquid judicare possunt, hûc-usque inaudiat non nisi celeberrimum.

Et licet clarissimo isthuic literarum artiumque propugnatori, Criticorum huius aeuifacile Principi, non infrequenter honoratiores lautioresque certatim velut ab aliis hinc-inde Academits et Gymnasiis offerrentur conditiones, una cum stipendiis amplissimis, noluit tamen venerandus senex, Antistes spectabilis, auaritiae nunquam deditus, pedem eo ex ocio, eo ex Athenaeo mouere, ubi compluribus abhinc annis cum

viris in omni scientiarum atque artium genere versatissimis, Marquardo illo Frehero, Henr. Smetio (cuius Gener postmodum factus GRUTERUS) Ioan. Posthio, P. Melisso, Lingelshemio, Sthenio, etc. fraternam coluisset amicitiam; quae satis publicis literarum characterib., quaeperennia sunt testimonia, confirmata est; donec eheu! fatali irruente isthâc (qua cum totus fere orbis adhûc dum grauissime conflictatur) totius GERMANIAE euersione, atque Palatinatu, alias inter regiones, ab Ibero milite haud segniter infestato, Annum circiter XXI., veteres illas et amatas sedes, metu periculi et cladis asperioris, deserere coactus fuit, iuxta illud:

quae (eheu dolor!) dictu horrendum! Heydelbergae post diutinam atque pertinacem obsidionem flebiliter expugnatae, atque usque adeo misere direptae non multo post interuallo contigit.

Edidit scripta usque quaque limatissima, ex quibus leguntur: Suspicionum lib. IX.; in quib. varia scriptorum loca, praecipue Plauti, Apulaei, et Senecae Philosophi emendandi, illustrandique conatus. 2. Confirmatio Suspicionum extraor dinatiarum contra Dionys. Gotofredi lectiones et coniecturas in Philosophum. 3. Thesaurus Criticus, in quo infinitis locis Theologorum, Iureconsultorum, Medicorum, Philosophorum, Oratorum, Historicorum, Poetarum, Grammaticorum, etc. scripta supplentur, corriguntur, illustrantur, notantur, Tomi IV. 4. Inscriptionum totius orbis Romani antiquitatum corpus absolutissimum, typis Commelinianis evulgatum. 5. Appendix ad Inscriptiones plurium Epigrammatum. 6. Panegyrici veteres, ad antiquam qua editionem, qua scriptur am infinitis locis emendati et aucti. 7. Varii discursus, seu prolixiora

commentaria ad aliqque insigniora loca Taciti. 8. Historiae Augustae scriptores Latini minores cum notis Politicis. 9. Florilegium Ethico Politicum, nec-non P. Syri, et L. Senecae sententiae aureae. 10. Item Gnomae, paroemiaeque Graecorum; 11. Prouerbia Germania, Italica, Belgica, Gallica, Hispanica. 12. M. Tul. Cic. Opera omnia, quae extant, ex sola fere Cod. M. SS. side emendata studio Ian. GRUTERI, et Ian. Guilielmi. 13. Notae in Disticha Catonis. 14. Florilegium magnum. 15. Bibliotheca Exulum, seu Enchiridion diuinae, humanaeque prudentiae. 16. Poemata, periculapoetica dicta, etc.

Atque isthaec de vitâ Clariss. viri, praeceptoris nostri obseruandi, tanquam superficie-tenus attigisse sufficiat; cuius cumulatiorem designationem desideramus.

GEORG. REMUS, Suevus, IC. Philologus, et POETA.

REMVS in Aönio ramus viret arduus horto,
Bellerophontaeae quem rigat humor aquae.
Macte decus Phoebi! jam dudum nubila tranat
Frons tua sydereis proxima, REME, plagis.

GEORGIVS REMVS, IC. et florentissimae Norimbergensium Reipub. Consiliarius, atque Syndicus primarius clarissimus, POETA et Philologus eruditissimus, communi bono felici sydere natus est Augustae Vindelicorum, urbe Sueuorum notissima, anno M.D.LXI.IV. Ian., parentibus eius loci nobilib. et patritiis.

Isubia primis velut crepundiis literarum studiis foret addictissimus, successu temporis indefessâ diligentiâ, indole excitatâ in humanioribus non saltem disciplinis, sed et Iurisprudentiae facultate profecit, ut summos ea in professione honores cum laude fuerit aslecutus, tum vero publicatis non paucis ingenii diuitis speciminibus ob virtutem eruditionemque haud popularem multis sese amabilem admirabilemque praestiterit.

Posteaquam itaque isto nomine celebris emineret, experientiâ rerum multarum excellens consilio. rum dexteritate multis in occasionibus Illustrib. Widae Comitibus, atque Dynastis aliis praestitâ abunde spectatus, accidit eum a florentissimâ Imp. German. Republicâ, Norinbergensium videl., ad Syndici eius Vrbs munus honestissimum communibus Amplissimi Senatus suffragiis perhonorifice vocari.

Isthunc ergo locum non minus splendidum, quam foecundo ingenio suo apprime conuenientem, nactus, pulcerrimâeâ occasione non totimodo Reipub. illi celeberrimae, sed et quibusuis facile per orbem Teutonicum, aliasque regiones finitimas viris passim doctissimis praestantissimisque virtutem, doctrinaeque facultates egregias hûc-usque multis nominibus commendauit, usque eo, ut facile hospes iste in literis humanioribus interque h. t. literatos existere censendus sit, qui REMI nomen aut ignoret, aut obitersaltem hactenus inaudiat.

In cuius humanissimi viri, neque tantum erudiditione sed et aetate (jam enim anno aetat. LXIV. attigit) consummatissimi laudes inpraesentiarum digitum saltem, quod dicitur, intendentes alios ad ampliorem

Inter opera, quae publicauit, inpraesentiarum tantum nobis obuia sunt ista: 1. Specilogia. 2. in Sapientiss. Regis Salomonis librum spicilegia. 3. Nemesis Carolina; h. e. D. Caroli V. Imp. August. Inuictiss., sacrique Rom. Imper. ordinum leges Capitales expositae, et scholiis auctae.

Isthaec dum scribimus, bonum eheu! REMVM nostrum, V. Cl.m, vitae, prout nunc est, impetuosae istius saturum, coelestis contra illius verae beataeque vitae, atque congregationis cupientissimum, supremum apud NORICOS suos diem, Libitinâ funestas manûs iniiciente, obiisse hocipso anno M.D.C.XXV. non sine dolore amissi tam cari et venerandi capitis, comperimus; vehementer etiam atque etiam praemetuentes, ne grauis ista, et tot virorum virtute doctrinâque praestantissimorum, nuper fatis ereptorum, hactenus iterata erebro jactura acerbius aliquod TEVTONIAE et communibus literis malum praesagiat.

DOM. BAUDIUS, Belga, Orator, Historicus, et POETA Epico-Lyricus.

BAVDIVS arguto, velut alter Pindarus, ore
Carmina mellifluis concinit aequa fauis.
Ergo, Pindaricis quoniam par passibus exit
BAVDIVS, hinc laudes dignus haberepares.

DOMINICVS BAVDIVS prodiit ex Insulis Flandrorum in lucem anno M. D. LXI. VI. Id. April., Patre Dominico, matre vero Mariâ Hyeme appellatâ; pari coniugum lectissimo;

Puer Aquisgrani primum literas salutauit; quoloci pater, ob Albani Ducis ferociam, familiam transtulerat.

Mortuo ibidem patre paulo post Lugdunum Batauorum, ceu nascentem tum Academiam, concessit. Inde Gandauum cum matre, pace efflorescente, et paulo post Geneuam Allobrogum sese contulit.

Quo in loco per annum unum atque alterum Theologiae studiis gnauiter incumbendo sub praesidio Cl. illius Theologi, Theod. Bezae, et aliorum, publicam aliquoties Disputationis in arenam descendit.

Exin Gandauum reuersus sub Lamberto Danaeo itidem Theses Theologicas publice defendit.

Postmodum Lugdunum Batauorum regressus per XV. Menses impigram studiis iuris ciuilis dedit operam, adeo ut auspiciis Hugon. Donelli anno M. D. LXXXV. prid. Non. Iunias Doctoris in V. I. titulo et insignibus competentibus inauguratus fuerit.

Nouo ita honore clarior BAVDIVS adhibitus deinceps fuit a Potentiss. Belgii ordinibus honorificentissimae ad Sereniss. Angliae Reginam, Elisabetham illam, Legationi; quâ quidem adeptâ pulcerrimâ occasione multis praeclaris ac nobilibus viris innotuit, inprimis vero Philippo Sidneio suo, patrono singulari, sese meliorem in modum commendauit.

Reuersus in patriam denique anno XCI. ad caussa. rum patrocinium in suprema Parlamenti curia prouectus fuita Senatûs Praeside, Achille Harlaeo.

Anno vero M. D. C. II. VI. Id. Maias de Consilio Procerum Academiae Lugduno-Batauae ad Professionem Oratoriae facultat. promotus est.

In qua quidem eleganti sibi commissâ prouinciâ cum Ius Romanum tum Historias studiosae juventuti magno cum applausu explicauit, ita ut etiam non multo post anno scil. M. D. C. XI. ab Illustrissimis Belgij ordinibus Historiae Belgicae pertexendae partem obire juberetur.

Obiit febre, ut colligitur, acutâ anno M. D. C. XIII. XXII. August. cum acerbo venustiorum literarum dolore.

Scripsit Elegiaca, Epica, et Lyrica permulta erudite et pure omnia, quae doctissimis atque limatissimis quibusque satis faciunt.

Floruit ut POETA, Orator simul elegantissimus, usque eo, ut responsum etiam Latino sermone scite redditum, atque laudes non vulgares a Sereniss. doctissimâque Angliae Regina Elisabetha coram in Panegyrico metuerit; prout liquet ex operibus BAVD.

FRID. TAVBMANNVS, Francus, Orator, Philologus, et POETA Criticus.

Vincit amyclaeos citharâ TAVBMANNV Solores,
Aemulus in laudes, Calliopaea, tuas.
Cedite Leucoreinunc carmine cedite cygni!
Palmam praevobis ecce! Columbus habet.

FRIDERICVS TAVBMANNVS, POETA suitemp. ut disertissimus, ita leporum acfacetiarum pater arbiterque scitissimus, exemplo multis extitit luculento, Naturam effoetâ licet isthâc mundi senectâ ex infimis etiam plebeiae sortis hominibus quosdam non raro in sublime exquisitae eruditionis atque honoris fastigium euocare posse. Quamuis enim pater ei Sutor, (quodipse TAVBMANNVS libr. Amorum libenter asserit) Vitricus vero sartor fuerit, ipse autem puellus in extrema constitutus paupertate stipem cantillante ad ostia voce quaerere, eoque lucello famem propulsare coactus fuerit; nihilo-minus tantum abest, utid ipsum sibi dedecori aut impedimento esie duxerit, quo minus ad altiora aspirare praesumeret, ut potius ista inopia calcar latenti optimae Naturae et indoli praebuerit, eo magis e communi plebis fece sursum assurgendi, quo plus summo postmodum honori atque admirationi in ipso fuit, eum hominem e tam vili, tamque pudibundâ ferme (ut ita loquamur) conditione ad sublimem et laudatissimum

in Academiâ Witebergensi honoris gradum atque professorium munus, idque haud triuialis eruditionis opinione, euectum, neque tantum eruditissimis quibusque deinceps per Germaniam viris, verum enim verum etiam Saxoniae Electoribus, atque aliis Magnatibus in oculis habitum, ab iisdemque haud infrequenter solennibus cum honoribus, tum muneribus, adinuidiam pene, affectum fuisse.

Prodiit igitur isthoc Naturae, et adolescentum studiosorum pauperculorum illustre exemplu Wonsesii, Franciae oppidulo, anno M. D. LXV., circiter XV. Maij.

Morruo patre Marco, sutore, mater TAVBMANNI, reitaurgente, alteri, eiusdem testimonio, et quidem sartori, nupsit.

Paulo vero post, hac etiam TAVBM. matre morte ptaereptâ, vitricus aliam uxorem ei superinduxit, ut juxta vitricum TAVBMANNUS puer praeterea Nouercam simul haberet.

Sed singulari DEI OPT. MAX. prouidentiâ accidisse arbitrandum fuit, ut hic Vitricus, haec Nouerca, contra aliâs Naturae ferme (licet male) ordinem, non alio, quam materno pate noque affectu, orphanum ist hunc puerulum prosequerentur.

Neque vero ingratus extitit TAVBMANNUS. Is siquidem, ciconiarum more, quâ potuit gratâ animi pietate egestatem patentum velut horum adoptiuorum, rebus suis in melius prouectis, pecuniis etiam saepenumero subministratis, subleuauit.

Anno aetat. XII. a Vitrico Culmbachium ad ludum literarium adductus eius loci Rectorisistitur.

Coram quo tentamine explorandus puer sicubi comparuisset, ecce!tibi, more is suo, rusticanum forte

hospitem se aliquem (quae erat illius simplicitas) inuenisse ratus, supellectilem portatilem suam sub scamnum illico recondit; quo animaduerso bonus vir a risu sibi temperare non potuit.

Examinatus tantum quidem respondit, quantum ad cognoscendam pueri indolem atque ingenuitatem satisesset.

Eo igitur sub animiatque ingenii optimo formatore cum per quadriennium perstitisset TAVBMANNVS, multum Naturae bonitate in literis et linguis scholasticis profecit, ut iam tum

Anno M. D. LXXXII. in enascentem scholam Hailsbrunnensem, quae tum a Marchione Brandeburg. Onolspachiano aperiebatur, interalios ditionis istius bonae indolis adolescens receptus fuit, ut pietati et Musis litaret.

Ibi ibi tum paulatim dehiscente rusticano isto cortice TAVBMAN. nucleus esse coepit, eumque sese ingenio magis magisque elucescente repraesentauit, qui multis non postremam de se suscitai et exspectationem.

Qui cum peculiari naturae melioris ductu ad Musas, et rem Poeticam natus esse videretur, inprimis vero salibus et festiuitate non affectatâ lepidissimus esset, ab eruditissimis quibuscunque magnam laudem consecutus est, haud temere, qualis TAVBMAN. olim in Poetica futurus, judicantibus.

Neclonge post a P. Melisso, eius temp. Poetarum Coryphaeo, (quem Poetarum Aquilam is dicere assolebat) virtutis ergo, Laureâ coronâ fuit cohonestatus.

POETA vero is Naturâ potius quam Titulo conspicuus, anno M. D. XCII., uberioris ingenii culturae igitur, Witebergam, amplissimum studiorum Emporium, contendit. Vbi cum triennium porro posuisset, famam eruditionis et nominis ipsius tantum non ad vicinos delata, sed patriae limites praetergressa exteris etiam cum laude innotuit. Inprimisautem illustriss. Duci Friderico Wilhelmo, Saxoniae Administratori, tantopere sese commendauit TAVBMAN., ut anno M. D. XCV. XIIX. Octobr. communi Academiae Witeberg. applausu Poetices atque Eloquentiae professor publ. ibidem fuerit nominatus.

Quâ in functione honestissimâ per annosoctodecim praeclare sese gerendo tantam illiloco, inprimissibi, eruditione summâ, industria exquisitâ, festiuitate amabili, jucunditate que neque peregrinâ, neque affectatâ, gloriam peperit, ut TAVBMANNI memoriam literata non facile posteritas (si qua porro isthâc miserâ rerum confusione exspectanda porro sit) neglectura esse videatur.

Conditione ergo clarâ isthâc clarior TAVBMAN., licet non paucos, ob humilem sui originem, experiretur eo temp.; sicut virtuti esse solet liuor comes; obtrectatores, confisus tamen DEI Opt. Max. singulari toties hactenus sibi manifestatâ misericordiâ, alacriter pergit, atque cum Elisabethâ Mathaeâ, Nymphâ honestis parentibus progenitâ, taedas atque matrimonium pangit; ad quod pium institutum et honores deinceps Nuptiales TAVBMANNO Illustriss. Saxoniae Ducum liberalitas non defuit.

filias, filios tres progenuit, quos omnes a teneris crepundiis pietati et literis omnino consecrauit.

Mortisperpetuo memor, atque eiusdem jam mox impendentis praesagus fuisse, interalia memorabilia, quae obitum ipsius praeceslerunt, (ut est apud Melch. Adam.) scribitur, cum alioquin basilice adhûc valeret. Neque fefellit euentus.

Die siquidem XXVI. Februar. paulo post, anno M.D.C.XIII., Febre corripitur, eiusque symptomatibus magis acmagis affligentibus prorsus deitcitur, quoad tandem ardentissimas inter creberrime effusas et exauditas preces, posteaquam cum IEHOVA DEO suo Opt. Max. luctam illam S. Iacobi Patriarchae luctatus esser, atque benedictionem a DOMINO accepisset, pie et sancte animam Conditori suo commendaret.

Caeteroquin fuit TAVBMAN. singulari non solum dexteritate atque eruditione, (quae quidem raro humanitate carere assolet) verum etiam affabili comitate, tum Illustrissimis etiam Ducibus ad unguem commendatissimus, jucundissim usque.

In symposiis, atque congressibus honestis, iis, haud fucatis tamen, affluebat salibus atque leporibus, ut facile is solus et unicus uniuersam coronam singulari cum applausu, aspirantibus Gratiis, feliciter exhilararet; breuiter: Omnium, ceu vocant, horaru arbiter; idemque erga pauperes, imprimis studiosos, munificus atque liberalis, erga aequales admodum officiosus, erga omnes benignus.

Supremum Academiae Magistratum semel, Decanatum vero Philosophicum ter cum honore gessit. Qui licet foris Naturâ suâ esset facundus et lepidus abunde

satis, domitamen verae pietati cum honestissima coniuge, et liberis dulcissimis totum sese de didit, sicut inter alia modo dictam uxorem ob pium illud suum institutum et pietatem Carminibus suis eleganter commendat, atque ultimâ in Plautum editione (quâ quidem toto Criticorum assurgente Senatu immortalem sese reddidit) S. Bibliorum codicem decies nouies perlectum a se esse affirmat.

Poemata sua vocat Melodaesia, siue Epulum Musaeum, item more suo, ad gentilitium nomen TAVBMAN. alludens, Columbas poeticas ad Albim captas.

Scripsit vero in Poeticis sacror. lib. II. 2. Belli Angelic. lib. III. Sed incompletos. 3. Amorum libr. I. 4. Anacreontem Latinum. 5. Epicorum lib. II. 6. Lyricorum lib. I. 7. Phaleucorum lib. II. 8. Elegiarum lib. I. 9. Epigrammatum lib. IV. 10. Philothesia. 11. Iuvenilia, et Epistolas aliqq.

In Schediasmatibus legunturisti: 12. Sacror. lib. II. 13. E. picorum lib. singularis. 14. Elegiarum lib. I. 15. Lyricorum liber singular. 16. Phaleucorum lib. I. Epigrammatum libr. II.

In Phalaecio vero Epigrammate, quod ad Christianum filium, puerum sexennem, pater, Testamenti, vel Cygnaeae cantilenae instar, exarauit, se ipsummet TAVBMANNVS meliu; atque in numismate aliquopiam foris-intus contemplandum egregie depinxit, atque effigiauit; quod legitur ad calcem Schediasmatum, ita ut illud etiam ceu parua quaedam puerilis institutio non immerito dici possit.

Praeter grauissimas illas in Plautum Sarsinatem commentationes, atque scripta alia eruditissima, quibus Latinam linguam ab obsoletâ ista barbarorum vocabulorum atque detestanda luxuriâ vindicauit, desiderantur

eiusdem TAVBMAN. praelectiones in Virgilium; quem totum notis et commentariis adornasse scribitur.

In hocce igitur virtutis atque eruditionis nequicquam vulgaris insigne speculum conuertite oculos vestros, quicunque estis pauperes atque alumni; huncce virum Poeticâ inprimis dexteritate praecellentem ardentius intuemini, quibuscunque ademergendum obstat? Res angusta domi; atque ad hoc, hoc, inquam, praeclarum exemplum animos ac indolem erigite, Fortunam Naturâ, Pauperratem Ingenio exsuperantes.

ANDR. MERGILETVS, Theologus, et POETA.

Castalio mergensse MERGILETVS in amne
Feruida Gorgoneis abdidit ora vadis.
Isthinc lota canit tam docto carmina plectro,
Vt quoque Gorgoneis sint ea lota vadis.

ANDRAEAS MERGILETVS, Francus, Theologus et Poeta, inter virose Germania oriundos Musarum laude celebres nomen quoque suum in aede Camaenarum posuit.

Praeter alias autem res literis, fauente Mineruâ, dextre gestas, scripsit i. Biblidia, hoc est, Bibliaparua, seu capita Bibliorum singula singulis distichis textum et doctrinas indicantibus comprehensa: quae typis publicata sunt apud Smalcaldenses anno M. D. XCIX.

Idem non inuenusto opusculo, quod Antitbesin veritatis et Papismi Catecheticam indigetat, disticha singula

3. Idem Sententias quasdam insignes Patrum Ecclesiasticorum versibus Elegiacis reddidit; quibus etiam nonnullae ex probatis autoribus aliis aliae additae sunt; ibidem.

Quicum Ecclesiae CHRISTI apud Mylfeldanos praeco praefuisset, jam non tantum literis monumentiique posteritati relictis, verum in coelesti illa (quod omnium praecipuum) Ecclesia triumphat aeternum.

JAN. DUSA a Nordwich. Fil. Belga, Historicus et Poêta.

Annis DVSA minor, minor haud sed carminis arte
Proximus a magno fertur honore Patre.
Hei mihi! dum juvenis clarescit laudibus, ultra
Ne queat ire senex, inuida Parca vetat.

IANVS DVSA a Nordvvich, IANI illius DVSAE senioris nobilissimi, et optimi parentis nobilissimus atque optimus filius, virtutumque paternarum inprimis, si quis alius, haeres inclytus, atque adeo viua parentis imago, vitalem spiritum excepit cir ca annum CHRISTI M. D. LXXII.

Qui cum in omni virtutis atque eruditionis, institutionisque liberalis genere, inprimis etiam pietate, a magnoillo et nobilissimo parente generose et summâ curâ feliciter educatus esset, crescentibus annis

crescente eruditione, ad illustre parentis exemplum, egregiâ virtute, excellente doctrinâ, atque morum suauitate peramabili floruit, ut ob praematuras admirandasque illas animi generosi dotes deinceps ad Bibliothecariatum Acad. Lugduno- Batauae, summâ cum laude, nec minori parentis gaudio, solemnibus quadrigis ascenderit.

Verum enim verum, prout naturae meliores atque praecocia illa diuina ingenia per fatum velut a perfectione prohibentur, ita IANVS hic DVSA Fil., cum nondum quintum vitae lustrum attigisset, iratâ atque inuidâ Lachesi manûs inferente, reb. humanis, magno sui relicto desiderio, exemptus diem ante diem eheu! flos ille Musarum, flos juvenum Batauorum, obiit Lugduni in Batauis M. D. XCVI. XXI. Decembr. aetat. XXIV.; cum paulo ante domum rediisset ex peregrinatione cum praestantissimo Philippo Mornaeo fil., et Petro Perillaeo, per aliquot regna atque regiones obitâ.

Cuius nobil. ingenii monumenta literis relicta testimonium perhibent splendidum, quid videl. a tam eleganti ingenio deinceps exspectari merito debuisset, sicubi longioris vitae stamina Parcae, hei! minime parcae, illinexuissent.

Leguntur enim eius Annales Hollandiaeconcepti, atque inchoati, opus, ceu Veneris illud, imperfectum; quos Pater, eiusd. cum filio cognominis, postmodum ab interitu vindicaturus continuauit.

3. Idem in laudem Vmbrae declamationem, et Carmen; una cum aliquot Poematibus, edidit. Quibus additae orationes funebres in obitûs aliquot Animalium, Guilielm. Cantero interprete.

ULR. BUCHNERUS Francus, POETA Anagrammatographus.

BVCHNERVS dignum modulatus Apolline carmen
Heröos cecinit non sine laude viros.
Sic felix Elegis, felixque anagrammate Vates
Dum lucem multis attulit, ipse refert.

EX hocce quoque MOENI tractu VLRICVS BVCHNERVS, Anagrammatographus ingeniosus, in auras prodiit Werthemii, Franconiae oppido; sub ditione Illustr. Comitum a Lowenstein.

De cuius vitae in stitutis tantum in praesentiarum nobis dicendum occurrit, eum scil. a primâ, ut colligere est, adolescentiâ Musis, atque humaniorib. disciplinis gnauiter operatum fuisse. Vnde elegantioris eruditionis ornatu animus excultior non suos modo intra cancellos optimâ secum illâ contemplatione; quae ex Musarum interiori recessu petitur; contentus acquieuit; verum etiam elaboratosillos animi interius conceptûs publicam in lucem evulgare pruriit.

Itaque non sibi is tantum laudi, sed et propinquis, sed et patriae ornamento vixit.

Potissimum vero editis Anagrammatismorum speciminib. admodum industriis suam eo in Carminum genere dexteritatem eruditissimis etiam isthunc in modum probauit, ut facile inter sui temp. Anagrammatistas palmam obtinuisse videri potuerit.

Cuius quidem rei testes in medium producimus, omni ex ceptione maiores, Augustos illos Imperatores Romanos, a C. Iul. Caesare ad Rodolphum II. Austriacum usque,

singulis octostichis, praemissis Anagrammatismis admodum expeditis apposite, juxta fidem historicam, nouo velut artificio, ab hoc BVCHNERO Poeta depictos et exhibitos.

2. Quibus accedunt aliorum Anagrammatum, non minus scitorum, Pleiades; cuiuscunque propemodum conditionis viros repraesententes. 3. Nec-non Biblicum quoque Theatrum Anagrammaticum, eâdem Mineruâ e cerebro BVCHNERI decisum.

HERM. KIRCHNERVS, Hessus, IC., Orator, et POETA Epicus.

Alta cothurnato KIRCHNERVS lemmataversu
Intonat, unde sacrum tollit ad astra caput.
Saepius eloquium, tanti quoque viuida vatis
Obstupuit mediis carmina LANVS aquis.

POST editum in lucem Eobanum, Poetarum suitemp. Coryphaeum, Hassia Poetarum mater admodum foecunda, complures inter, quos emisit Vates percelebres, Cordum scil., Vulteium, Paganum, imo ipsum Celsissimum Apollinem, MAVRITIVM, Hassiae Landgrauium, produxit quoque HERMANNVM istum KIRCHNERVM, Poetam Epicum, atque Oratorem facundissimum.

Qui quidem unus facile, pro eâ, quâ polluit Poeticâ atque Oratoriâ facultate, patriaeilli suae, imo toti regioni pro ornamento satisfacere potuisset.

Nascenti puero Hersfeldiae, non obscuro Hassiae oppido Pallas ingenium finxit? Musae cum Mercurio linguam atque pectus confirmârunt. Hinc Calliope praeeunte. sublimes non nisi et heroicos orsûs animis concepit, eosdemque non minus grauissimo utriusque styli genere eleganter expressit, usque eo, ut suo nuper tempore reliquis facile (pace inuidiae quod dictum) Germaniae Poetis, atque Oratoribus, ingenio magno, stylo propemodum inuicto, suâ illâ acie atqueingenii lumine caliginem induxisse censeripotuerit.

In quo quidem POETA duo praecipue conspicua eminuerunt; Natura scil., quae ingenium ad magna quaeque concitauit; dein gratia et fauor Mecaenatis; qui latentes illas fauillas, ne in ipsa, quod dicitur, herba perirent, in apertum ignem, imo focum luculentum beneficiis atque auxiliis excitauit.

Quamlibet enim potissimum istud et baseos loco in homine extet, eum ingenuis moribus, temperamento ad virtutem et doctrinam procliui a Natura donatum esse; nihilo minus tamen euentus, actionum Magister, optima quaeque ingenia, nisi arte, atque industriâ excolantur, sumptibus idoneis alantur, atque beneficiis etiam, ceu dulcibus virtutis delinimentis, porro demulceantur instigenturque, saepenumero pessum ire, et qu. crasso intra sese fumo suffocari, abunde testatum reddit.

Quod ipsum Corn. Tacitus olim, autor grauissimns, eleganter considerâsse, diligenterque praemonuisse haud frustra nobis videtur, dum ita sapienter edisserit: Sublatis (ait enim ille) studiorum praemiis etiam studia peritura, ut minus decora.

Illi si quidem disciplinis liberalioribus, Musis inprimis et Phoebo, gnauiter ac impendio operanti praesto affuit singularis et inusitata ferme clementia, atque fauor Illustrissimi et Magnanimi illius HEROIS, Hassiae Landgrauij; Poetae non solum, sed et Apollinis Poetarum Celsissimi; qui quod iisdem esset sacris a teneris usque unguiculis deditissimus, eo maiori interiorique clementiâ hunc KIRCHNERVM, subditum suum, Vates Vatem, imo Apollo-Princeps alumnum, complexus fuit.

Prout enim Ars vulgo tanto maiorem fertur habere osorem, quanto ignor antiorem; ita vice-versâeandem Artem tanto maiorem habere amatorem, quanto eundem habet callentiorem scientioremque, arbitrandum venit.

Hac ita et Naturâ bonâ, et fortunâ eleganti mactus KIRCHNERVS, eo usque in literis et gratia per Hassiam florere coepit, ut de voluntate clementissimi sui illius Euergetis ad honorificentissimas istas Antiquitatum, Historiarum, Poetices atque Oratoriae professiones in inclyto Athenaeo Mauritiano-Marpurgensi solenniter proue heretur, atque unus graui illi multiplicis eruditionis prouinciae atque lectioni suffecturus esse judicaretur.

Neque exspectationem euentus fefellit. Imo vero KIRCHNERVS perorando, disserendo, disputando, lucubrando, scribendoque tantum sese virum mox extulit, ut non solum totius Acad Marpurgensis ora vultusque in se conuerteret, verum etiam exterarum nationum literis excultos homines in sui ad mirationem raperet; cuius insuper eloquentiae copiam, atque in dicendo

uberem grauitatem ipse velut LANVS, amnis ille Marpurgum interlabendo diuidens, Musarum KIRCHNERI optime conscius, saepiuscule obstupuisse videri possit.

Caeterum, fuit KIRCHNERVS staturâ virili, honestâ; corpore solido, et decenter obeso; vultu atque incessu grauitatis pleno.

Floruit amicitiâ summorum Principum, ac Magnatum; inprimis vero Celsissimi illius MAVRITII, Hassiae Landgrauij, Mecaenatis sui ter maximi; cuius quoque laudes POETA pleno passim ore debuccinat.

Eminuit in eo virtus, et ingenium magnum; Eloquentia ferrea pene atque inuicta; carmen pleno spiritu viuidum; vitae ratio moderata, grauis, atque honesta; quique virpenes superiores cum beneuolentiâ atque honore; penes aequales amore et veneratione; penes inferiores denique cultu atque obseruantiâ ubique acciperetur; homo (ut tribus is insuper verbis velut in compendio describatur) mehercle minime triuialis.

De quo isthaec obiter dum aspergimus, ignoscant no bis Marpurgenses; penes quos sit potius integram tum huius, tum aliorum virorum eo ex loco clarissimorum, vitam, inprimis res literis praeclare gestas Celsissimi illius Hassiae Principis MAVRITII, atque Elogia in Eiusdem Celsitud.m hinc inde innumeros apud autores innumera ferme dispersa colligere, atque (quod exemplo sit venturae posteritati, ipsisque literis, Musis vero potissimum gloriosum, floruisse nimir., isthâc aetate tantum HEROA, tantâ virtute, tantâque inusitatâ scientiâ et sapientiâ eminentissimum Principem) cum posteris communicare.

Iam, quis KIRCHNERUS superioribus nuper annis fuerit, scripta eiusdem, quot quidem istorum nobis isthîc occurrunt, ipsamet loquentur.

Edidit autem Orationem de fatalibus Academiarum dissipationibus et ruinis in Academ. Marpurgensi habitam. 2. Legatum in Iurisprudentiae Politicarumque artium studiis, ac in administratione Reip. versantibus scitu necessarium. 3. Orationes de Ducibus, Principibus, Comitibus, ac Equitibus nobilibus Germanis, sexcentis abhinc annis in Academiis publice Magistris, Licentiatis, ac Doctoribus promotis. Nec-non de natiuâ Germanorum eloquentiâ; Quibus accesserunt aliae duae de studio Poetico et Historico. 4. Regnum conuiuale. 5. Orationem de Germaniae perlustratione, omnibus aliis peregrinationibus praeferenda. 6. Orationes de selectissimis tum Iuridicis, tum Politicis quaestionib. 7. Tractatum de Repub. 8. Superioris aeui Imperatorum, Regum, Electorum, Ducum, ac Principum Heroum curricula orationibus ac clogiis clarissim orum virorum comprehensa. 9. Consolatoriam ad Herman. Vulteium IC. Cl. de Ioan. Vultei, juvenis, fil. ipsius primogeniti praema. turo obitu. 10. Anagrammatisinorum Centuriam. 11. Orationem in obitum Illustriss. Mauritij junioris Hass. Landgrauij, Marpurg. habitam M. DC. XII. 12. Orationes XXXVI. public. juris factas M. DC. XIII. etc.

CASP. CVNRADVS, Silesius, Medicus, et POETA.

CVNRADVS doctis dedit ocia grata Camaenis,
A puero Clarias deueneratus aquas.
Ergo quas teneris Musas sectatur ab annis,
Nobilis in laudes sentit abire suas.

EX innumeris quoque propemodum viris in omni disciplinarum genere eruditissimis; quos magnâ frequentiâ Silesia hactenus genuit; Vratislauia eiusdem regionis Metropolis, compluriumque ingeniorum limatissimorum nutricula famosissima, felici partu in lucem edidit CASPARVM hunc CVNRADUM, Medicum et Poetam clarissimum, an. M. D. LXXI. IX. Octobr. styl. vet.

Qui postquam optimâ praeditus indole in Philosophicis studiis praegnantes fecisset progresus; naturae melioris instinctu, ex humanioribus Poeticam praecipue, e grauioribus vero artium facultatibus Medicinam, in qua utrâque, (tanquam Phoebo militans; qui utriusque et Medicinae inuentor et Poeseos antiquitus perhibetur; ac velut ambae illae facultates naturâ quadam coniungi deceat;) nomen et famam promereri deinceps satageret, eligendam sibi censuit. Id quod elegans ipsi propositum haudquaquam cecidit infeliciter.

Quandoquidem tantâ dexteritate tum in re Medicâ eminet: ut post adeptos eâ in facultate honores Scholasticos supremos magnâ hactenus cum existimatione Reipubl. patriae operam fideliter praestiterit; tum v. inre Poetica non minus praestat; ut emissis ingenii locupletis pulcerrimis foeturis, praeclaram apud eruditos huius secul. famam merito suo sibi conciliârit.

Edidit inter alia: 1. Anagrammatismorum Centuriam. 2. Parodiarum ad Horat. Flacci Melpomenen variorum autorum et argumenti varii Centuriam. 3. Annalium Euangelicorum Paraphrasin Latino-Germanicam. 4. Epigrammata ad Eiusdem CVNRADI symbolum: DOMINIEST SALVS: ab amicis scripta. 5. Prosopographiae Melicae millenarios

III. in quib. viri illustres singulis distichis, una assignatis natalibus et emortualibus, ornantur. etc.

DAN. HEINSIUS, Batavus, Orator, Historicus, et POETA Elegiacus.

HEINSIVS Aoniis totum se mersit in undis,
Hinc vates tantus, quantus et ipse vir, est.
Terrenae nil fecis habet tam nobile pectus,
Euehit ad superoe quod sua Musa polos.

SErenissimae hactenus Reipubl. Venetae, atque ipsorum Romanorum antiquorum exemplo Belgium non tantum armis, sed literis hodierno tempore florentissimum; praeter alios viros, quos protulit, Musarum laude eminentissimos, Heroas illos literarum illustres Scaligeros scilicet, Erasmum, Lipsium, Dusas, Vtenhouium, Donellum, Secundum, Baudium, et innumeros pene alios, qui eruditissimis relictis monumentis uniuersam rem literariam summis cum laudibus illustrârunt; felicibus insuper auspiciis anno M. D. LXXXI. Gandavum in auras emisit DANIELEM HEINSIVM; virum hâc etiam-nunc aetate eruditionis venustioris politiorisque existimatione ubiuis decantatissimum.

Is a primae ferme aetatis tyrociniis Musas atque Eloquium secutus, inexhaustâ auiditate totum sese mersit illis in undis, quarum venas atque scaturigines aliger ille Aurorae Equus ungulis suis elicuisse perhibetur. Vnde velut coelesti ebrius Ambrosiâ, spiritu

per aethera sese expeditiu librante, plenis nectaris, plenis faui atque amaenissimi dulcoris, easdem Musas Nutriculas suas dulcissimas, ultra Parnassum extulit laudibus.

Quae quidem imbibiti illius diuini Nectaris crapula tantum abest, ut elegantissimo vati, optime alioquin sobrio, excussa fuerit hactenus, ut totius potius jam - dudum venustissimum conuersa sit in habitum; quem etsi studio deponere velit, non possit; etsi possit, non velit.

Velit-nolit itaque HEINSIVS, Castalidum Helluo, Musis illis, quibus eâ ab ineuntibus annis sanctitudine est deuinctissimus, nuncium remittere non poterit. Ea propter gratae Heliconides eundem suum nequicquam immerentem splendido illi; quod Lugduni Batauorum est; Athenaeo suo praefecerunt, ut eas elegantias, eas delicias atque venustates, quas initio e Musarum fontibus illis hausisset, Gratiis ac Veneribus applaudentibus, publice profiteretur; nec non eo ex loco Camaenas toti isthuic orbi toti seculo redderet commendatissimas.

Tanti gitur viri-vatis altiores laudes; quib. apud omnes facile hoc temporis literatos praeclare audit; honores insuper atque dignitates; quibus apud Principes etiam triumphat; maiori isthîc indagine non inuestigabimus; donec aliquando; quod impendio desideramus; illius atque aliorum huius aetatis complurium virorum eruditissimorum vitarum designationem; quam rei lite ariae minime quidem inuidebunt; uberiorem accipiamus.

Interea viuat HEINSIVS hic noster! cuius scripta hactenus in publicum emissa Lectori beneuolo tantisper

contemplanda isthîc exhibebimus. Eius autem, inter alia, leguntur sequentia: Editio Sil. Italici de bello Punico. 2. Dissertatio de Nonni Dionysiacis. 3. Panegyrici duo Ioseph. Scaligero dicti. 4. Laudes Iani Dusae, et Manes eiusdem. 5. Orationes diuersae aliquot. 6. Elegiarum lib. III., et Monobiblos sylua. 7. Auraicus, seu libertas saucia, cum appendice Iamborum moralium, et familiarium. 8. Oratio de conjugendis Graecis et Latinis disciplinis. 9. Oratio de vitâ et moribus Socratis. 10. Oratio de Politicâ sapientiâ. 11. Dissertatio Epistolica: An viro literato ducenda sit uxor, et qualis? cum opusculis amaenioribus aliis. 12. Obseruationes in L. Ann. Senecam Philosophum, et M. Ann. Senecae Rhetoris opera. 13. de contemptu mortis libr. IV. 14. Ejusdem Orationes omnes prodierunt Lugdun-Bataubrum M. D. C. XII. 15. Poematav. quartâ editione aucta et emendata ibid. M. D. C. XIII. etc.

J. JAC. GRASSERVS, Basiliensis, Theologus, et POETA Lyricus.

GRASSERVS prisco canit aemula carmina FLACCO,
Pindaricâque refert laudis abunde lyrâ.
Gaudeaten! merito tellus hoc Rauraca Vate;
Majorem quo vix laude vel arte tenet.

BASILAEA, quoque nobile illud in Germaniâ superiore studiorum asylum, a seculo hûc-usque, et amplius, clarissima literarum lumina foecundo e sinu suo edidit non pauca; quorum e catalogo honoris ergo asserendi Oecolampadii, Amerbachii, Frobenii, Oporini, Grynaei, Zvvingeri, Plateri, Iselii, Vestisii, Stupani; atque alii de communibus studiis viri meritissimi,

prope innumeri, quorum laudes nequicquam Rauracis illis limitibus contentae trans Alpes etiam co usque in Italiam, Galliam, aliasque regiones finitimas pernicibus alis feliciter euolârunt.

Praedictorum itaque cohorti elegantissimae merito suo annumerandum censemus IO. IACOBVM GRASSERUM, Philologum, Poêtam inprimis Lyricum optimum; Theologum vero non minus egregium, eumque cordatum; atque vitiorum in vulgus osorem acerrimum; ut qui praegenuino, quo cum adoleuit, candore, apertihomo pectoris, nihil minus ferre potest, quam fucos, atrogantiam, iniustitiam, atque id genus cardinales atque decumanas virtutum bonorumque pestes.

Is Reuerend. viro Iacobo Grassero, sibi cognomine, Basiliensium ad D. Claram Ecclesiaste, progenitus, a primis in cunabulis in pietate atque literis ingenuis diligenter institutus est.

Accrescente v. deinceps non minus aetate, quam eruditione, animum tum ad SS. Theologiae studia, tum Poetices atque Historiarum lectionem unice adiecit; in quo utroque genere apud exteros hodierno temporeaudit optime.

Quam quidem multo labore, multisque vigiliis acquisitam industriam pulcerrimis porro peregrinationibus eleganter illustrauit, ut iuxta linguarum exoticarum cognitionem in Italiâ postmodum, et quidem Patauii Antenoris, ab Illustri viro Farrando de Amadi, peculiari ex priuilegio a CAROLO IV. Imperatore glorioso eam in familiam olim clementissime collato, Comitis, ceu vocant, Palat. Lateranensis, Ciuis item Rom. etc. insignibus, eo tenore, quo eodem conferente

P. MELISSVS, POETARUM sui temp. Lyricorum facile princeps donatus, solenniter fuerit inauguratus.

Quam quidem indulgentiam utinam e Palatinis nonnulli in creandis obviis quibuslibet propemodum, ac sine delectu saepenumero vix prosodiae elementis initiatis, Poetastris; qui non indigni admodum videri possent, quibus cum Choerilo illo, Poetâ aliâs non malo, pro singulis versibus insulsis singuli (pax auribus honestis!) colaphi affricarentur; utinam, inquam, non usque adeo prostituerent! Per Herculem! non obstantibus turmis istis Martialibus, Musarum h. t. atque diuini Poetices studii maiorem futuram esse existimationem arbitr andum est.

Caeteroquin, praeter Theologica opera, quae p. t. nobis non sunt obuia, Cl. V. GRASSERVS rem literariam sequentibus auxit scriptis, ut sunt:

Dissertatio de Antiquitatibus Nemausensibus. 2. Rerum Polonicarum compendiosa descriptio; quibus accesserunt de moribus Tartarorum, Lithuanorum, Moscorum, Samosagetarum, Armeniorum moribus alia ex Michalo Lithuano. 3. Commentaria in Horat. Flaccioper a. 4. Augmentum Poetico. Historicum in Theatrum Ioan. Rauis. Textoris. 5. Itinerarium Historico-Politicum; quod ex Moeno Francofordiae per Heluetiam, et regni Arelatensis urbes in uniuersam ex. tenditur Italiam. 6. Eiusdem Poemata prodierunt Basil. typis Schroterianis, procurante Weirachio, Silesio, M. DC. XIV. etc.

IAC. GATZIVS, Belga, IC. et Poeta Elegiacus.

IACOBVS GATZIVS, Belga, IC., inprimis Poeta Elegiacus disertissimus, edidit felici Pallade Emblemata Amatorio-Politico-Theologica; quibus humanae vitae ideam schemate trifariam apprime variato in publico velut theatro graphice repraesentat; opus mehercle! aureum, aureis et venustissimis praecipue Epigrammatibus, sicut etiam grauissimis atque scitu jucundissimis Apophtegmatibus aliis ad unguem expolitum; ex qua erudita ingenii foetura autoris industriam tacite aestimare sit procliuissimum.

Emblemata is priora vocat Monita Amoris Virginei; in quibus alteiâ facie muliercularum pruritûs, et lasciuiam; alterâ vero, velut Dialogismo usus, earundem maturiorem prudentiam, atque castitatem oculis non tam Emblemate affabre excogitato, et sculpto, quam (quod potissimum judicandum) erudito atque eleganti carmine, (uno verbo, Thaida et Penelopen) videndam subiicit.

Alterum opus Silenum Alcibiadis, siue humanae vitae Protea indigetat; quo similiter tripartito idem Emblema trifariam eleganter proponens primum Amatorie; dein Politice; tertio Theologice; idque beneficio trium quoque Linguarum, Belgicae, Latinae, Gallicaeque exsequitur; ita ut eodem opere et lasciuam juventam, et maturam aetatem, et piam senectam eodem velut intuitu contemplari possis.

EPISTOLAE aliquot Virorum Clarissimorum ad JO. PETRUM LOTICHIUM, Medicum et Poetam perscriptae.

Praestantissimo nostri seculi POETAE, Dn. IOAN. PETRO LOTICHIO, et Medicae artis Doctori, amico meo obseruando.

DOCTRINA et virtute spectatissime vir, DEO et Musis care; Ternas jam abste literas accepi plenas studii et officii, in quibus ostendis mihi singularem eruditionem in literis humanioribus, ut non dubitem te magno cum fructu et praeclarâ laude sustinere posse in nostra Academia personam Historici et Poetae simul. Quo nomine etiam Principies commendatus; qui quidem per Secretarium Dryandrum te ad Celsitudinem ejus vocauit unâ atque alterâ horâ post tuum abitum. Itaque poenitet me consilii mei, quod de abitu a nobis, et reditu ad tuos tibi dedi. Non enim dubito, quin, si Illustrissimus tecum contulisset, ipsius Celsitudo in tua persona acquieturus fuisset. Iam vero RES SANVM consilium! cum intelligam te honorisice vocari ad munus Medici in aula Hanouiana. Si Illustriss. Princeps Marpurgi esset, non laboraremus. Nunccum in his turbis bellicis cura Academiae

prorsus nulla, ut nosti, mihi offeratur, et ita nihil certi tibi ab ipsius Celsitudine polliceri possim, suaserim equidem tibi, ut oblatam functionem Medicam ne detrectes. Princeps facile impetrabit ab Hanouicis, ut, cum instaurabit Academiam, tui apud nos usus esse possit. Literas tuas cum carmine tuo doctissimo ad Principem misi, et Celsitudini eius significaui rerum tua rum statum, petiique a Secretario, ut de voluntate eius aliquid certi ad me referat. Ab eo simulatque responsum accepero, faciam ut scias. Interea optime vale. Datae cursim, ut vides, Marpurgi M. Decemb. an. M. DC. XX.

Clarissimo Viro JP. LOTICHIO, Poetae et Historico insigni, Medicae artis Doctori Praestantissimo, Amico et sysymbolo meo in togata militia.

PRAESTANTISSIME Vir, DEO et Musis care, Accepi cum literis tuis officiose scriptis et humaniter Imperatores tuos Romanos, quibus legendis me oblectaui. Inprimis autem delectatus sum rotunda et eruditâ, cum perspicuitate singulari coniunctâ, breuitate, quam certe pauci in studio hoc Musico, ent exercitatissimi, asse qui possunt. Nec dubito, quin genium hoc opusculum sit habiturum propitium. Optârm autem, ut castigatius fuisset editum. Video enim commissa esse multa typographi vel librarii errata,

quod fortasse correctoris officium ipse obire non potueris. Quare post distractionem prioris editionis si iterato praelo subieceris, recte feceris.

Ad Academiam Marpurgensem jamdiu ab Illustrissimo vocatus fuisses, mi Lotichi, nisi Mars Principis actiones et consilia omnia scholastica turbâsset. Nunc quo res deducta sit, et audis, et vides. Illustrissimus Ludouicus hûc collocabit suos professores; itaque de te recipien. do despero. Caeteroquin neque Princeps MAVRITIVS, neque ego de te cogitationem omnem abiiciemus, felicem tuam venam omnibus modis probantes, et Academiae te ornamento esse magno, atque decori insigni posse existimantes. Vno verbo dicam omnia. Resstat nostra eheu! (si stat) in ancipiti. DEVS nos respiciat! Te quoque diu incolumem et florentem conseruet! Datae animo moesto Anno CHRISTI.

Eidem Eximio huius seculi POETAE, Medicinae Doctorisolertissimo, Dn. JO. PETRO LOTICHIO, amico meo.

IN hac rerum nostrarum perturbatione, et tempo. rum summa tristitia, Clarissime D. Lotichi, nihil mihi jucundius, et optabilius accidere potest, quam salutationes humaniorum Musarum, quales (dico vere

sine assent atione) tuae sunt, quibus nudius tertius me recreâsti. Audiui illas suauiter canentes ad ultimam usque pausam. Nulla in iis prorsus a me animaduersa est dissonantia, nihil auditum a me, quod aures raderet.

Quod dignatus es meum carmen editione, pro eo ago gratias. Non sentio in me venam pristinam, languescuntin me, imo pene dehiscunt in me omnia.

Scripsi haec XXIV. Maii, quo in aula Principis Ludouici corpus Academiae et lacerum, et mutilum red integrabatur et consolidabatur. Destinauit tibi Princeps MAVRITIVS noster Professionem Historicam et Poeticam cum stipendio honestissimo. Sed quod voluit dare non potuit cliscente fatali nostro casu, qui nobis est ferendus.

Plura equidem et vellem et deberem. Sed et festinatio tabellarii, et Senatus Academicus jam habendus non permietunt. Proxime agam de reliquis. Habebis ex manu Cl. D. Fabri. Dominus IESVS tuâ eruditione et virtute breui, spero, locum inueniet. Is tibi assit in pulcerrimo tuo studiorum genere diuinâ suâ gratiâ.

Vale, vir optime et doctissime, Musarum hoc nostro aeuo lumen, et me, quod facis, ama, ut amicum. Cursim et strictim tremulâ manu.

Ad eundem Clariss. mum et Excell. mum virum JP. LOTICHIUM Medicae artis Doctorem, Poetam huius aeui praestantiss. mum, Amicum meum sincerum.

Aeui quod reliquum vitae est, mihi semper acerbum,
Iucundum fuerit mihi, si, suauissime Vates,
Iungaris propius mihi, collegamque salutem
Hoc te in Athenaeo, quod veris expeto votis. etc.

Clarissimo Eximioque viro D. JO. PETRO LOTICHIO, Medicinae Doctori, et Poetae egregio, etc.

SALVE plurimum Amice optime, et ignosce, si tuis breuius respondeo. Diuersis distrahor negotiis, neque prorsus sum meus. Non opus erat excusatione, quod alterum alter non conuenerit sub discessum;

nedum ratio sua cuiquam constare possit Francofurti in nundinis. De statione tuâ Hanouiae libenter intellexi: ut etiam Carmina tua jam esse sub praelo. Epigramma autem a me petis, tanquam si Musas et Gratias

habeam fauentes, quae canos spernunt, ambiuntque magis juvenes. Ne tamen frustra rogaueris, habe tibi Epigramma istud:

PETRO LOTICHIO sic fauit Apollo, choragus
Vt medica et melica primus in arte micet.
Sed magis in melica; nec enim Germania vatem
Laudat adhûc, illi qui prior esse queat.
Tu quoque, LOTICHII sanguis de sanguine, promptum
Te melica et medica. IANE-PETRE, arteprobas.
Sed magis in medica; quoniam sic fiet, ut artes
Dein Phoebi exhibeat LOTICHIANA domus.

Bene factum quod inscripseris Hassiae Principibus; quei muniantur contra luscitiae et Inuidiae virus! Et sic tamen habebunt moras, quo se possint

Adeo seculum nostrum omnia spernit, quae non deducunt ad panem et nummos. HInc nondum inuenêre typographum Melissi Poemata multa, anecdota, neque unquam, vereor, publicanda.

De LOTICHII p. m. reliquiis, bene est: Si qua in re te juvare possum, faciam paratissime. At Voeglino sunt res accisae. Memini aliquando videre in Bibliotheca Electorali carmina propatrui tui in improbum quem Apostatam; item Historiolam necis Episcopi Wirtzeburgensis ZOBELLI prosâ oratione. Non erat quidem utrique additum nomen, sed tamen adscripserat ille, cui don o data fuerant.

De te: ita est: nihil viderem lubentius, quam ut aliquem heîc haberes locum apud nos. Et mox vacabit professio Poeseos, et Oratoriae, quae Stenii fuit. Nam Scoppius videtur adspirare ad Theologiam, et forsan ambiturus locum Sculteti, quem Rex noster abduxit.

Hoc ego tibi in aurem, ut per occasionem prenses professores Philosophiae, quorum in manu eius electio. etc. Si quid vis, fac sciam: tibi non deero, utpote animo meo acceptissimo. Resalutat te hospita nostra, ut et meus Caspar. A me etiam plurimum salue et vale.

Nobili, Excell. ac Clariss. viro, Dn. JO. PETRO LOTICHIO, Med. D., C. P. C., Illustr. Dn. Ioan. Ludouico Com. Nass. Cattimel. Archiatro aulico, Domino et amico medullitus amando.

Experior reapse verum esse vetus illud:. Bonum factum aio, te ad me ultro dedisse, et amicitiam offerre, ac munusculo literario ceuarrhâ corroborare. Ego, paratissimus, gaudeo; et ipsus gratulor mihi tanti viri amicitiam, quam ambire vix ausus fuissem; qui pudor est meus. Legi olim, et cum in vireta Pieridum diuerto; quod rariuscule nunc quidem per occupationes, qua publicas, qua priuatas fierisolet, etiam urgente senectâ, non intellectâ subrepente mihi, legi, inquam, Aui tui (nî fallor) P. LOTICHII SECVNDI, et lego carmina politissima; quem te aemulare existimo. Fuerit patruus magnus, si non avus.

vidi. Recude illos ipsos Caesares: ut nouies ad unguem perpoliti prodeant? dias in luminis auras.

Medicinam porro te facere in aulâ Nassouiâ Hadamariae intelligo: In gtatiâ esse apud Illustres Heröas, vicinos Comites. O te beatum, tua si bona noris! Nassouius Comitatus utiliter tuam operam implorat cum vicinis Dynastis. Probo te Illustribus Dominis Widae Comitibus familiariter notum esse, et carum. Melior erit prouinciae vestrae status, ubi Tillius deduxerit militem; quod propediem sperandum. Germaniae Pax et Libertas sua restitui omnino debet. Bellum non fouebunt perpetuum Ligariani, jam sumptibus ex hausti. Erit pax breui, et, si astrologis fides habenda, futuro anno XXV in beatissimum statum atque ordinem reducentur redigenturque omnia. Confidamus. Christianus Ascaniae Princeps reconciliatus est Caesari. Is artes pacis docebit aulam Caesaream amplecti. Peccatis nostris debitam fuisse, nemo inficias ibit cui synciput sanum. Mores modo in melius emendemus: quod paucis cordi est.

etiam hocaeui in mediis flagellis. Eheu! Foue, quod superest, amicitiam responso, si dignus ero: et vale.

Cultissimo Poetae IO. PETRO LOTICHIO, ad manus.

SIc enim te ex eruditâ Elegiâ aestimo: quâ beatum illum PETRVM SECVNDVM nobis repraesentas: quo viro nihil elegantius Musae viderunt. Ergo gratus hospes eris Nicro nostro: gratus Grutero: Stenio: et quot quot heîc Musas colunt elegantiores. Sirusticam etiam nostram salutare voles, sub tuguriolo suo stramen tibi subiiciet aut molles herbas. VENI et VIDE, sed ubi Iurisconsulti sacra sua celebrarint. Interim VALE.

Viro Clarissimo, Poetae Eximio, Medico Doctissimo Dn. JO. PETRO LOTICHIO, Amico colendo.

AEVITERNITATEM. Pergratum mihi fuit, Vir Clarissime, idemque amice honorande, tuum ad me scriptum carmen eg egium, gratior est aduentus, gratissima erit conuersatio tua.

Gruteri nostci, vos amicos visitatum; verum quam expeditus sim pro tempore pedes, ipse D. Gruterus non nescit. Quare me excusatum habebitis. Interim amicitia illa Excellentissimi et Medici, et Poetae, P. Lotichii Secundi, felicis memoriae cum Parente meo b. m. quae fuit, inter nos manebit sarta tecta. Plura coram, et, si fieri potest, adhûc hodie. Vale et salue a Tui studiosissimo Erasmo I.F. Posthio. D.

Nobil. Cl. mo, atque Excellentiss. mo Vito, Dn. CASPARI CUNRADO, D. Medico apud Uratislauienses et Poetae nominatissimo, Fautori atque amico admodum obseruando. S.

Nominis tui celebritas, Nobil. et Clarissime vir, fautor atque amice obseruande, tum communia utrique nost ûm in utraque (nisi fallor) facultate, Medica scilicet Melicaque, studia, inprimis in suauissi. mas illas Deas, Musas in quam, merita tua praeclara, jam-du dum (quod ingenue fatear necesse est) mein amorem tui, quamuis absenrem et ignotum, haudqua quam difficulter pertraxerunt. Est autem isthaec genuina et vera virtutis, et plusquam vis magnetica, ut tantum non in obuios quosque per contactum velut Physicum, verum saepenumero etiam in absentes et longâ terrarum intercapedine semotos trans Maria etiam atque Alpes, radios suos efficaces spargat, idque suo modo virtualiter, et per

Cuius rei quidem ipse me inpraesentiarum testem exhibeo luculentum, nequicquam erga T. E. conceptum jam ab aliquo tempote amoris affectum ulterius dissimmulaturus meum.

Siue igitur, dum mentis isthîc meae ingenuos illos characteras profero, intempestiuiusculum quid fieri videatur, dabis veniam; siue etiam, dum tuam juxta amicitiam, quam unice desidero, hisce ambio, audaciusculus sim forte, spero affectûs mei integritati id omne, quodcunque eius fuerit, condonabis, Vir Clarissime.

Humanitas enim tua (quam quidem egregiam ex ingenuarum Artium, inprimis Musarum, cultura assecutus videris) quo minus interpellare te verear, omnino audacem me reddit; quoque minus amicitiam illam tuam petere dubitem, candor facittuus illi confidentem. Quanquam autem forte maturius hoc ipsum, quod jam-nunc facio, exequi debuistem, tibique inprimis gratias agere, quod in Millenariis illis tuis Virorum Illustrium venustissimis inter alios etiam Petri Lotichij, Abbatis Solitariensis orthodoxi; 2. Petri Lotichij Secundi, Medici et Poetae celeberrimi; 3. et Christiani Lotichii, Theologi et Poetae. etc. Auorum p. m. meorum honorificam mentionem peragere volueris; nihilo secius tamen aliis hactenus negotiorum plicis in transuersum turbulentâ ist hâc tempestate actus sat cito (ut vulgo sonat) esse arbitror, si modo sat opportune, et bene. Pro declaranda itaque animi erga te etiam mei gratitudine, inprimis affectu haudquaquam frigido, mitto inpraesentiarum ad

T. E. Poetas meos Graeco-Latinos, una cum specimine Epigrammatum recens inter manûs mihi natorum, eaque ut benigne consulere, et amice videre velis, valde rogo. Holofernem vero ita T. E. legat, velim, tanquam opusculum adhûc multis in locis inemendatum, et a me vix adolescente annor. XVII. conscriptum, et jam denuo, rogatu Typographi, evulgatum.

Caeterum in eo totus sum, ut proximâ quâque occasione praenominatos illos meos maiores omnes tres in-simul absolutâ aliquâ editione in publicum enitar. Quem in finem hactenus omnia illa elogia, quae in singulos, praesertim vero P. Lotichium Secundum, Poetam (quorum quidem non modicus est cumulus) dispersa sunt hinc-inde, per aliqq. annos, dum in Academiis atque itineribus haesi, apud viros doctos conquisiui, jam mox ad calcem opus perducturus. Eorum, si quoque quae dam, mihi fors incognita, penes T. E. sint, rogo amicam communicationem.

Quod quidem fallor? ingenuum meum illud institutum quantum omnino colligo T. E. bene probatum iri, tantum confidentior in eo redditus maiorem in modum abs T. E. contendo, ut per ocium Epigrammae aliquod, praecipue in editionem operum nouam et auctam P. Lotichii Sec., Poetae illius, patrui meimagni, bene. uole exaratum ad me hûc emittere ne dedignetur.

Dabo operam, ut idipsum non solum meo, sed et T. E. honori inseruiar, quacunque occasione officio. sâ talionis lege isthoc beneficium a fautore benigno profectum abunde relaturus.

Quantum ad alteram facultatem, Medicam scil. attinet, nuperrime ipsis Augusti Calendis ex hac laboriosâ

vitâ in aeternam translatus est celeberrimus ille noster 10. Hartman. Beyerus, Reipub. huius Archiatros; vir erudicione, integritate, humanitate, benignitateque erga omnes consummatissimus; cuius inexspectatum obitum (qui quidem, quod infectos inuiseret sine discrimine, non sine suspicione pestis accidit) non solum populosa haec Respubl., sed et tota vicinia vehementer lugere videtur. Ego inprimis etiam amissum jam conqueror eundem fautorem optimum, et singularem. Luem vero pestilentem (quae quidem adhûc sparsim apud nos graslatur) speramus exinde paulum ac paulum; nisi isthaec Autumni tempestas malum augeat; diminutionem accepturam, quod febres malignae una insigni in plaerisque cum ventriculi debilitate coniunctae coa. ceruatim hîc et in vicinis locis in populum grassari nobis comperiantur. Qui quidem coniuncti morbi saepenumero indicio sunt luem istam de violentiâ sua, et viribus remissuram. Sed, ne longius egrediar, hîc demum veniam praefatus Te, Vir Excellentissime, fautor et amice plurimum obseruande, in Reipubl. Christianae et rei literariae bonum diu atque diu feliciter et viuere et valere ex animo opto. Clariss. mo Viro D. D. Friderico Monauio, summo illi meo, si apud vos sit, millies salutem.

Dab. Francofurti ad Moenum ad Aureae librae intersignium, sub ipso Nondinarum strepitu; Anno M. DC. XXV. XVII. Septembr.

Nobil. atque Excellentiss.mo Viro, Dn. IO. PETRO LOTICHIO, Ph. et Med. Doctori, atque P. L. Caesario, Reipub. Francofurt. ad Moenum Poliatro, Domino et Amico suo officiose colendo, Salutem et officiosum Amorem.

LIteras tuas amoris, carmina leporis plenissima, utraque gratissima, gratâ mente, gratâ manu accepi, Nobilissime LOTICHI, Fautor et Amice aevum colende.

Redhostire debeo; atque ita jubet vera amicitia, quam diu optatam pleno corde obfers; ita chartea munera, quae large non datas tantum, sed et nomini insuper meo honorifice inscribis. Agnosco amicam tuam mentem, et meam tibi sincero amore et candore refertissimam repono, dum talionem cum qualibus-qualib meis, quae ad manum quidem, reddam.

Auorum tuorum LOTICHIORVM, quos nominas, in meis millenariis jure merito feci mentionem. Ansam, quam ad illud scriptionis genus arripui, in primi Millenarii ad Lectorem praefatione, legisse te puto. Fuerunt amici, qui SYMBOLO meo litârunt, atque illi complures quidem. Illis quum aequiualens facere satagerem, et per meas occupationes non liceret, ne nil darem tamen, distichon ita concinnaui unicum, prout tempus et occasio tulit, uti, sinon legisti, legere adhûc potes.

In Theatro illo Symbolico, quod per Dn. Steghelium nunc mitto, videbis nouem integras Centurias, et in illis nonnullos haud dubie tibi amicissimos. Decima ubi complebitur, quae de die in diem crescit quidem, faxo, ut publici juris junctim omnia

fiant. Tu hanc amoris tui symbolam mihi da, et cum Musis tuis quamprimum aduola.

Holofernem tuum antehâc heîc vidi et emi. Adrisit Carmen, et per illud te nouisse et amare tum caepi. Millenariorum Prosopagraphicorum subse quentes duos, quartum nimirum et quintum, descriptos jam dudum habui, sed extrudere hûc usque non volui, metuens, ne in bellicis istis tumultibus fortean perirent mihi, sicuti cum tertio etiam mihi euenit, quem Eifridus demum inter Hummiana reperit, et sumptibus suis excusit.

Si aut illi, aut alii te proxenetâ labor hic arridebit, faxo, ut ad vos breui mittantur. Tu, in sexto,, locum ut habeas, natale tuum tempus mihi ut transmittas, vide. Si etiam vel inde loci, vel aliunde amicos tuosad symbolum meum adductum ibis, ut tanto citius Centuriam decimam adimpleam, rem mihi gratissimam facies, atque ego, pro virili vtemerear, sedulo nauabo. Caeterum te Auorum tuorum Musas colligere iunctim edendas, piis Manibus dignum facis. Quadrigae illi LOTICHIOR VM breui Epigr ammation destinabo, et intra octiduum, ut Dn. Steghelio Lipsiam transmitti insequentibus nundinis possit. Per eum tu in posterum commode ad mescribes; ego ad te vel per Dauidem Mollerum, velper Eyringianos, ciues et Bibliopolas nostrates.

Dn. D. 10. Hartmannum Bayerum, Medicum celeberrimum, ad plures abiisse, animitus amicis superstitib. condoleo; ipsi vero beatam hanc gratulor. Pestis lues hactenus et nos adflixit, sed mitius tamen; et nune plane desiit. O et vobis idem factum sit, aut breui fiat! Ego in viduitate cum octo filiis superstitib.

in 14. septimanam misere viuo, utpote qui fidissimam amisi Coniugem, Christianam uti nomine, ita re vere, Patre M. Melch Tilesio, in illustri Bregeo quondam Rectore, natam 25. Septemb. An. M. D. XCI. denatam eadem 25. Septembr. hoc ad finem tendente anno. Collegi amicorum Epicedia, breui ea editurus. Si tibi placeret aliquid addere maturato opus esset; ad mensem forte differam editionem. Erunt philyrae in octauo circiter octo. Sed molestus porro esse desino. Dius Fidius et Philius amicitiam hanc nostram ratam esse sinant. Ego quicquid amicitiâ tuâ dignum facere potero, nullum non mouebo lapidem. Anni ad finem tendentis exodium felix, subsequentis exordium felicissimum tibi ac tuis omnib. precor. Sospitet atque superstitet te aeternus DEUS suae gloriae, Hygeiae, et Musarum honori, tuo magmento, tuorum gaudio ac bono. Bene vale; et amande ama. Vratislauiae depultorio calamo die Stephani protomartyris, Anno Christi M.DC. XXV.

Postscr.m Nudius tertius peruolui obseruationes et Epistolas medicinales Cl. dn. D. Horstii, atque in iis inueni epistolium ad me cum nonnullis in meum symbolum, quod gratum mihi certe. Videbo ut breui viro et Medico summo respondeam. Interea si ad ipsum vises, uti tibi cum ipso conuenire ex adiuncto operi illi Epigrammate tuo coniicio, obnixe te rogo, ut officiose eum ex me saluere jubeas.