06/2005 Ruediger Niehl markup
new TEI header; typed text - structural tagging complete - no semantic tagging - no spell check
12/2006; 02/2008; 03/2011 Antonio Javier Ortiz Cano; Reinhard Gruhl markup
text partially completed (greek words; index etymologicus) - spell check partially performed - no orthographical standardization
image: as0001IO. MATTHI. GESNERI NOVVS LINGVAE LATINAE THESAVRVS. TOM. II. D - K.
image: as0002
[gap: blank space; body text (A-C)]
image: s0001D.
Litera D.
D LITERA in ordine alphabeti quarta, quae appulsu linguae circa superiores dentes innascitur, vt ait Capella 3 p. 38. [...]
image: s0002DAAE
DAAE arum. vel. m. [ *da/ai, *da/oi ] Populi Scythici, vt ait Seruius ad Virg. Aen. 8, 728 [...]
DAB et DAC
DABLA, vel ae. f. Palmae genus. Plin. 13, 4, s. 7. [...]
DACA Poma vilissima. Plin. 15, 14 s. 15 Dacis ferme vilissimis nomen, quanquam primis aduentu decerpique properantibus. Sed Harduin. Dat et farina vilissimis.
page 3, image: s0003DACIA ae. f. [ *daki/a ] Regio quam quidam Thraciae partem, quidam conterminam dicunt. [...]
DACVS [1] i. m. Daciae incola, vt Asper Dacus Hor. Carm. 1, 35, 9. [...]
DACICVS a, um. Adi. [ *da/kikos2 ] Qui Daciam vicit: sicut a Germania, Germanicus. Iuuen. 6, 204 cum lance beata Dacicus, et Scripto radiat Germanicus auro.
DACVS [2] a, um. Adi. Quod est e Dacia. Spartianus, ad bellum Dacum, Traianum familiarius prosequutus est. Praelia Daca Stat. Silu. 4, 2, 67.
DACIVS a, um. etiam Adi. [ *da/kios2 ] Vt, Arma Dacia Claud. Paneg. 4, 335. al. Dacicus.
DACRYMAS Auctore Festo, Liuius Andronicus saepe posuit, nimirum quod Graeci appellant [ da/krua. Vid. quae modo dicta in D n. 2.
DACTYLI Idaei. [ *da/ktuloi *)idai=oi ] Magnae matris ministri et assessores dicti fuere: ea ratione nuncupati, quod sub Ida habitarent, qui mons Matri deorum dicatus credebatur. [...]
DACTYLICVS a, um. Adi. [ daktuliko\s2 ] Cic. in Orat. 191 c. 57 Quod ille dactylicus numerus hexametrorum magniloquentiae sit accommodatior. Serta texta pede dactylico Prud. Perist. 3, 209.
DACTYLIOTHECA ae. f. daktulioqh/kh ] Annulorum capsula; [ daktu/lios2 enim annulus est, qh/kh capsula, siue arcula, vbi quid reconditur. [...]
DACTYLIS [1] idis. m. Sculptoris insignis nomen, cuius laudata opera in hortis Seruilianis haberi refert Plin. 36, 5 s. 4, 10 [...]
DACTYLIS [2] idis. f. Dactylides vites, dictae a gracilitate digitali: vel fortassis quod grana habeant dactylis similia, hoc est fructui palmae arboris. [...]
DACVS [3] vid. sub DACIA.
DAD et DAE
DADIOTVM Tus. Vid. DATIHIATVM.
DAEDALVS [1] i. m. [ *dai/dalos2 ] Atheniensis, clarus architectura, cuius historiam vide apud Diodor. 5. [...]
DAEDALVS [2] a, um. Adi. [ *dai/dalos2 ] Festus: Daedalam a varietate rerum, artificiorumque dictam esse apud Lucretium (1, 228) [...]
page 4, image: s0004DAEDALEVS a, um. Adi. Idem. [ *daida/leos2, *daida/leios2 ] Propert. 2, 11, 8 [...]
DAEMON onis. m. [ *dai/mwn ] Latine dicitur sciens. [...]
DAEMONIACVS a, um. Adi. qui a dacmone possidetur. Firmicus 3, 6 Insanos, Lunaticos, daemoniacos facient. Vid. Lactant. 4, 15 et 30. Tertull. de An. c. 46.
DAEMONICOLA ae. m. Cultor daemonum. Augustin. de C. D. 18, 2 Daemonicola ciuitas. Idem Conf. 8, 2 Offendere superbos Daemonicolas.
DAEMONICVS a, um. Adi. [ daimoniko\s2 ] Vt, Daemonicae fraudes apud Lactantium 4, 30, 9. in quibusdam libris. Vid. Bunem. et Tertull. de Anima c. 36. 46. et 50.
DAEMONION i. n. Hoc est illud, quod de Socrate accepimus, quodque ab ipso in libris Socraticorum saepe dicitur, esse diuinum quiddam, quod Daemonion appellat, cui semper ipse paruerit, nunquam impellenti, saepe reuocanti. [...]
DAH et DAL
DAHAE vid. DAAE.
DAHIPPVS i. m. Statuarius nobilis, cuius opera enumerat Plin. 34, 8.
DALIVVM Supinum ait esse Aurelius, Aelius stultum. [...]
DALMATIA ae. f. [ *dalmati/a ] Regio Illyrica ad mare Adriaticum spectans, contermina Liburniae versus Occasum, quam Delmatiam potius dicendam esse Velius Longus affirmat de Orthograph. p. 102 [...]
DALMATA ae. m. Qui ex Dalmatia est. Cic. Fam. 5, 11 Dalmatis dii malefaciant, qui tibi molesti sunt. Dalmatae montes Stat. Silu. 4, 7, 14.
DALMATENSIS e. Adi. Vopisc. Claud. 17 Singiliones Dalmatenses.
DALMATICVS a, um. Adi. Victoris Dalmatiae nomen Cic. post red. ad Quir. 6. [...]
DALMATICATVS a, um. Adi. Dalmatica veste indutus. Lamprid. in Commodo 8 Dalmaticatus in publicum processit. Vid. ibi Casaub. et Conf. Lampr. Heliog. 26.
DAM
DAMA [1] apud Syros seruorum peculiare nomen, sicut Lacedaemoniis dicebantur Helotae, apud Phryges Manes, et apud alios aliter. [...]
DAMA [2] ae. [ dorka\s2 ] Genus caprae syluestris, tam m. quam f. Virg. Ecl. 8, 28 [...]
DAMVLA ae. f. Apul. Met. 8.
DAMALIO onis. Lamprid. in Alexand. 22 [...]
DAMALIS Femina bibax Hor. Od. 1, 36, 13 Sic etiam nostri instar vaccae bibere aiunt.
DAMASCVS i. f. [ *da/maskos2 ] Syriae vrbs. Plin. 5, 18 a qua DAMASCENE regio dicta apud Melam. 1, 11, 3. Ventosa Damascus Lucan. 3, 215.
DAMASCENVS a, um. Adi. [ *damaskhno\s2 ] Plin. 15, 13 s. 12 [...]
page 5, image: s0005DAMASICHTHON onis. m. Niobes filius, cum sex fratribus ab Apolline caesus. Vid. Ouid. Met. 6, 254. et in Ibin 581.
DAMASIPPVS i. m. Liciniorum cognomen Damasippus, Histrio, cuius meminit Iuuenal. Sat. 8, 185. [...]
DAMASSONIVM i. n. [ damassw/nion ] Herba est, plantaginis folia habens, angustiora tamen, et in terram reflexa. Alisma etiam appellatur. Plin. 25, 10. it. 26, 5. Apul. de Herb. c. 29. et Galen. 6 Simpl.
DAMEA ae. f. Ciuitas inter Ciliciam et Cappadociam, Apamea postea dicta, quam sic vocatam initio ferunt, quod ferocissimas gentes domuisset. Auctor Plin. 5, 30.
DAMEAS Nobilis statuarius, cuius meminit Plin. 34, 8.
DAMIA Bona Dea. vid. mox DAMIVM.
DAMIATRIX Sacerdos Bonae Deae. Vid. DAMIVM.
DAMIVM i. n. Sacrificium quod fiebat in operto in honorem Bonae Deae, dictum a contrarietate, quod minime esset [ dhmo/sion, id est publicum. [...]
DAMIVRGI orum. m. [ dhmiou/rgoi ] Apud Dorienses vocantur, qui publica negotia resque ciuitatis administrant, qui similes sunt iis, qui ab Atheniensibus Demarchi vocantur, id est tribuni. [...]
DAMMANITANI orum. m. Hispaniae citerioris populi, in conuentu Caesaraugustano, inter stipendiarios a Plinio numerati 3, 3 Harduin. legit simplici M Al. cod. habent Daminitani.
DAMNANEVS i. m. Vnus ex Idaeis Dactylis, v. v.
DAMNVM i. n. [ zhmia, bla/bh ] Detrimentum, Iactura. [...]
DAMNOSVS a, um. Adi. [ zhmiw/dhs2, e)pizh/mios2, blabero\s2 ] Quod infert damnum. [...]
page 6, image: s0006DAMNOSE Adu. [ blaberw=s2 ] Damnose bibere Hor. Serm. 2, 8, 34. i. cum damno eius qui praebet.
DAMNIFICVS [1] a, um. Adi. [ zhmiw=n ] Qui facit damnum, i. infert. Plaut. Cist. 4, 2, 62 Imitatur nequam bestiam et damnificam.
DAMNIGERVLVS [1] a, um. Adi. [ blabh/foros2 ] Qui adfert damnum. Plaut. Truc. 2, 7, 1 Ite hac simul mulieri, damnigeruli, foras gerrones.
DAMNO āre. [ kataginw/skw, katadika/zw, a)podokima/zw, katakri/nw ] Damnare est damno afficere Non. 4, 111. [...]
DAMNATVS [1] a, um. Part. [ kategnwsme/nos2 ] Damnatus morti Lucret. 6, 1230. [...]
page 7, image: s0007DAMNATVRVS a, um. Partic. [ katadikaso/menos2 ] Ouid. Met. 7, 834 Damnatura sui non est delicta mariti.
DAMNATIO onis. f. [ kata/gnwsis2, kata/krima ] Plin. 28, 6 [...]
DAMNAS [ kategnwsme/nos2 ] pro Damnatus apud Iurisconsultos. [...]
DAMNATOR oris. m. qui damnat. Tertull. ad Nat. 1, 3. it. adu. Marc. 5, 7. Sedul. Carm. Epanalept. v. 9.
DAMNATORIVS a, um. Adi. [ katagnwstiko\s2 ] Cic. Verr. 3, 55 c. 22 [...]
DAMNATVS [2] ūs. m. Idem quod Damnatio. Plin. 7, 44 Alieno beneficio postea vixit, bonis inde etiam consecratis a damnatu suo.
DAMNATICIVS a, um. Adi. Gloss. Gr. Lat. kata/kriton Damnaticium. et Tertull. de Praescript. c. 34.
DAMNABILIS e. Adi. Damnatione et poena adeo dignus. [...]
DAMNABILITER Augustin. Epist. 23 et Fulgent. ad Donat.
DAMNIFICO āre. Damno afficere. Vt paterfam. cui impensa perit et opera, damnificetur Sarisb. 88.
DAMNIFICVS [2] a, um. Adi. Damnosus, v. g. Damnifica bestia Plaut. Cist. 4, 2, 62. Damnificum, exspectare seras maturitates Pallad. 3, 9.
DAMNIGERVLVS [2] a, um. Adi. Qui damnum adfert. Plaut. Truc. 2, 7, 1. Sed melius diuiditur.
DAMOCLES is. m. [ *damoklh\s2 ] Nomen assentatoris Dionysii, quem, quomodo docuerit Dionysius, quam felix ipse esset, narrat Cic. Tusc. quaest. 5, 21. Al. Democles.
DAMOETAS ae. m. [ *damoi/tas2 ] Nomen pastoris, Virg. Ecl. 3, 1 Dic mihi Damoeta, etc.
DAMON et Phintias Pythagorei, hoc animo inter se fuerunt, vt quum eorum alteri Dionysius tyrannus diem necis destinauisset; et is qui morti addictus esset, paucos sibi dies, commendandorum suorum causa postulauisset: vas factus est alter eius sistendi: vt, si ille non rediret, moriendum esset ipsi. [...]
DAMOPHILVS i. m. Plastes et pictor. Plin. 35, 12 [...]
DAN
DANAE [1] es. f. Herba Victoriala Apul. de Herb. 58. [...]
DANAE [2] es. f. [ *dana/h ] Acrisii regis Argiuorum filia, quam dicunt ab Ioue in auri pluuiam conuerso compressam. [...]
DANAEIVS quinque syllabis, Adi. [ danah/i+os2 ] Vt, Heros Danaeius, id est, Perseus, Iouis et Danaes filius Ouid. Met. 5, 1.
DANAVS i. m. [ *danao\s2 ] Beli filius, Aegypti frater, cuius quinquaginta filiae maritos suos interfecerunt. Vid. AEGYPTVS. Is Danaus puteos dicitur inuenisse Plin. 7, 56.
DANAI ab eodem Danao Graeci dicuntur apud Poetas. Virg. Aen. 2, 49 Timeo Danaos et dona ferentes.
DANAIDAE, arum. et DANAIDES um. Quinquaginta filiae Danai, Sen. Troad. 605. [...]
DANICVS a, um. Adi. Vt, Regnum Danicum, etc.
DANIEL elis. et Danielus, i. Propheta V. T. v. Isidor. 6, 1. et 2 et 7, 8. Tertul. Carm. adu. Marc. 3, 6 Cum magnus Daniel. Prudent. Cathem. 4, 70 His sumptis Danielus excitauit.
DANISTA ae. m. [ daneisth\s2 ] Fenerator, Quidam Danistas a dando dictos voluere, quod dent fenori; Rectius autem deriuant alii a Graeco, hoc est [ a)po\ tou= danei/zein, quod est mutuare. Plaut. Epid. 1, 1, 51.
DANISTICVS a, um. Adi. feneratorius. Plaut. Most. 3, 1, 128 Genus hominum danisticum.
DANO ere. antiq. dare, distribuere. Plautus hoc verbo saepe vtitur, e. g. Most. 1, 2, 48 Adminiculum eis danunt. Conf. Fest. et Non. 2, 210.
DANOSVS a, um. Adi. Pro liberali legit Pareus in Plauti Epid. 2, 3, 14. et Truc. 1, 1, 44 et 64. Sed Taubmannus ridet et damnosus vtrobique retinet.
DANVBIVS i. m. [ *danou/bios2 ] Plin. 4, 12 [...]
page 8, image: s0008DAP
DAPALIS [1] vid. DAES.
DAPHNE es. f. [ *da/fnh ] Penei fluminis filia, Phoebo adamata, atque in laurum conuersa. [...]
DAPHNIS [1] idis modo vidimus in DAPHNE n. 2.
DAPHNAEVS Apollo, ab hac Daphne cognominatus, quasi tu Laureum latine dicas, vel potius Laureti incolam. [...]
DAPHNENSES incolae Daphnes, Eutrop. 6, 14. Lucus Daphnensis S. Rufus Breu. 16.
DAPHNICVS a, um. Adi. Daphnici mores Iuxuriosi Volc. Gallic. Auid. Cass. 5. Al. Daphnidis.
DAPHNIA ae. f. Gemma. Plin. 17, 10 s. 57 Daphniam Zoroastres morbis comitialibus demonstrat.
DAPHNIDIS insula apud Troglodytas commemoratur a Plinio 6, 29. Ptolemaeo [ *dafni/nh.
DAPHNIS [2] is. et idis. m. A Poetis puer formosissimus, et Mercurit filius describitur. [...]
DAPHNITIS idis. f. Alexandrina laurus quam aliqui Idaeam, alii hypoglottion, alii Daphnitin, alii carpophyllon, alii hypelaten vocant. [...]
DAPHNOIDES is. f. [ dafnoeidh\s2 ] Lauri speciem habens. [...]
DAPHNON onis. n. [ dafnw\n ] Laurentum. Flexit se in eum daphnona Petron. c. 126. Mart. 10, 79 Disposuit daphnona suo Torquatus in agro. Castaneas centum seuit Otacilius. Idem 12, 50.
DAPHNVS vntis. [ *dafnou=s. ] Oppidum Locrorum in litore Phocidis, de quo Plin. 4, 7.
DAPS pis. f. [ dai\+s2, dai/th ] Apud antiquos dicebatur res diuina quae fiebat aut hiberna semente, aut verna. [...]
page 9, image: s0009DAPALIS [2] e. Adi. [ pi/wn ] Coena, Amplis dapibus plena Non. 2, 200. [...]
DAPATICVS a, um. Adi. [ megalopreph\s2 ] Id est amplus, et magnificus: vt Dapaticum negotium. Festus. al. Dapticum.
DAPATICE [ liparw\s2 ] se acceptos antiqui dicebant significantes magnifice. Festus.
DAPIFER i. m. Onomast. vet. Seruus, qui cibos iam coctos infert et mensae apponit.
DAPEO ere. Dapet, eu)wxei=tai Gloss.
DAPINO āre. [ daite/w ] Dapes exstruere et parare. Plaut. Capt. 4, 2, 117 Aeternum tibi dapinabo victum, si vera autumas. Sed quidam Cod. MSS. exhibent, dabo.
DAPSILIS e. Adi. [ dayilh\s2 ] Abundans et largus. Plaut. Mostel. 4, 2, 66 [...]
DAPSILVS a, um. Adi. Dicta dapsila Plaut. Pseud. 1, 4, 3.
DAPSILE Adu. [ dayilw=s2 ] Abundanter. Sueton. in Vesp. c. 9 Sed et conuiuabatur assidue, ac saepius recte, ac dapsile. Conf. Non. 11, 34.
DAPSILITER Adu. Naeuius in Coroll. [...]
DAR
DARDANVS i. m. [ *da/rdanos2 ] Electrae Iouisque filius. [...]
DARDANIA ae. f. [ *dardani/a ] Regio et vrbs Troiana, a Dardano, vt scribit Strabo 13. [...]
DARDANIDES idae. m. Patron. [...]
DARDANIS idis. f. Patron. [ *dardani\s2 ] Vt, Matres Dardanides Ouid. Met. 13, 413.
DARDANIVS a, um. Adi. [ *darda/nios2 ] Plin. 33, 3 [...]
DARDANARIVS i. m. paligka/phlos2 Vet. Gl. pantopw/lhs2, pantameta/bolos2, sitoka/phlos2 Ib. ] ab Vlpiano vocatur qui annonam supprimit, vti demum carius vendat in l. annonam D. 6 [...]
DARES etis. m. Phrygius historicus, scripsit bellum Troianum Graece, in quo ipse militauit, vt ait Isidorus, primus fere historicorum: qui tandem capto Ilio, cum Antenoris factione remansit, vt scribit Corn. [...]
page 10, image: s0010DARIAEVM Locus inclytae fertilitatis in Zapauortene regione, cuius meminit Plin. 6, 16.
DARICVS i. m. [ *dareiko\s2 ] Numisma Darii imagine percussum, Graecis scriptoribus notius quam Romanis: nisi quod Auson. [...]
DARIVS i. m. Nomen trium Regum, Hystaspis, Nothi, Codomanni. [...]
DARON Oppidum in Arabico latere Aegyptiorum, qui Psammetichum fugerunt. Auctore Plin. 6, 30.
DARTON [ darto\n ] Quasi tu dicas excoriabilem, Graeci vocant valentiorem tunicam neruorum, a quibus testiculi dependent apud Cels. 7, 18.
DAS
DASVMAIANVM, al. DASVMIANVM Senatusconsultum est, quo subuenitur his, qui iusta ex causa absunt, vt nec libertas impediatur, nec libertus eripiatur his, qui fraude careant. [...]
DASYPVS odis. [ dasu/pous2 ] Animal leporini generis, a villosis pedibus dictum. [...]
DAT
DATARIVS, DATATIM, DATIO, DATIVVS, DATO, DATOR, DATVS vid. DO, das.
DATIHIATVM i. n. Turis genus, quod rufum exit, Alexandriaeque nascitur, auctore Plin. 12, 14 s. 32. Salmas. Dadioton legit p. 358, b. dadiwto\n, a [ da/|dion resina.
DATIS is. m. [ *da/tis2 ] Dux Darii, cuius copias Miltiades in Marathone funditus deleuit, Nepos 1, 4, 1. Hinc suum Datin Achaemeniae grauiorem vulnere pugnae hausisse videtur. Val. Flacc. 6, 65.
DATISMVS [ datismo\s2 ] Quum oratio profertur iisdem numeris, et eodem modo cadit, sed, vt simul barbarismus committatur homoeoteleuti causa. [...]
DAV
DAVCVS i. m. [ *dau=kos2 ] Herba, de qua Plin. 19, 5 s. 27. et 25, 9 s. 64 [...]
DAVCION et Daucites idem. Apul. de Herb. c. 80.
DAVID īdis, et idis. m. Notus Rex et Propheta apud Hebraeos: nomen dilectum significat vel desiderabile Isidor. 7, 6. [...]
DAVIDICVS a, um. Adi. Sedulius in Mat. 21. Idem exord. operis 7 Cur ego Dauidicis adsuetus cantibus odas Chordarum resonare decem. Sed Prudentius Hymno Epiph. v. 49 Iam flos subit Dauidicus.
DAVLIAS, vel Oppidum Phocidis, sub ditione Terei regis Thracum, vnde et Philomela dicitur Daulias. [...]
DAVNI [ *dau/noi ] Italiae populi, a Dauno duce Diomedis socero dicti. [...]
DAVNIVS a, um. Adi. [ dau/nios2 ] Vt, Regna Daunia ap. Sil. 9, 500. et Daunia Camoena apud Horat. Carm. 4, 6, 27. poesis Horatii natione Apuli.
DAVNIA ae. f. [ *dauni/a ] Apulia, a Dauno Illyricae gentis, claro viro, qui eam, propter domesticam seditionem excedens patria, occupauit. Festus.
DAVNIACVS Daunius Sil. 12, 429.
DAVNVS i. m. Filius Pilumni et Danaes, et auus Turni, qui in Apulia regnauit, a quo etiam regio illa Daunia dicta est. [...]
DAVTIA quae et Lautia dicimus, munuscula quae dantur legatis hospitii gratia. Festus. Vid. supra in D.
DAVVS i. m. [ *da=os2 ] Nomen serui comici a Menandro ac Terentio frequentatum, a patria, vt ait Donatus ad princ. [...]
page 11, image: s0011DE [ peri\ ] Praepositio, Ablatiuo casui seruiens: quae suo casui semper praeponitur, et aliquando interponitur inter Substantiuum et Adiectivum elegantiae causa. [...]
page 13, image: s0013DEA ae. f. [ qea\, qeo\s2 ] A Deus: Dat. et Abl. Deabus. [...]
DEACINATVS a, um. Adi. [ a)per)r(agisme/nos2 ] Vt, Deacinata dolia, a quibus abstersi sunt acini. Cato 26 Vbi erit lectum, post dies triginta, si bene deacinata erunt dolia, oblinito.
DEACTIO Peractio, Festus. Fuerit itaque ex Dego, i. deago, s. deigo formatum.
DEALBO āre. [ leukai/nw ] Album facere: vel potius tectorium inducere. Curius ad Cic. Fam. 7, 29 Nec solere duos parietes de eadem fidelia dealbare.
DEALBATVS a, um. Partic. Cic. in Verr. Diuinat. c. 55 [...]
DEALBATOR oris. m. Vet. Gloss. [ leukanth\s2, Dealbator. Lege 1 Cod. de excus. artis. Sculptores, Dealbatores, Cusores, etc.
DEAMBVLO āre. [ peripate/w ] Spatiari. [...]
DEAMBVLATIO onis. f. Verbale. [ peri/patos2 ] Ter. Heaut. 4, 6, 2 [...]
DEAMBVLACRVM i. n. Mamertin. Paneg. Iuliani c. 9 Fora, deambulacra, gymnasia.
DEAMBVLATORIVM i. n. [ peri/patos2 ] Locus, in quo deambulamus. [...]
DEAMO āre. [ u(perfile/w ] Valde amare. Ter. Heaut. 4, 6, 21 Nae ego sum fortunatus: deamo te Syre. Et Plaut. Poen. 4, 2, 72. et 5, 4, 3.
DEAMATVS a, um. Partic. Plaut. Truc. 4, 1, 5 Mea dona deamata acceptaque habita apud Phronesium.
DEARGENTASSERE Verbum obsoletum, pro argento priuare, vel emungere. [...]
DEARGENTATVS a, um. Partic. Argento inductus, vt deauratus. [...]
DEARGVMENTOR ari. Dep. Super his deargumentabor Cl. Mamert. 2, 7. Nihil videtur addere verbo simplici.
DEARMO āre. Idem quod exarmare. Apul. Met. 5 p. 172, 25 Sagittas dearmare.
DEARMATVS a, um. Partic. [ a)fwplisme/nos2 ] Liu. 4, 10 [...]
DEARTVARE [ eu)carqrou=n ] Quasi per artus concidere, inquit, Nonius 2, 203. [...]
DEASCIO āre. Dedolare. Plaut. Mil. 3, 3, 11 Miles quemadmodum potis esset deasciari, i. plagis male mulcari.
page 14, image: s0014DEASCIATVS a, um. Partic. Prudent. Rom. 381. Deasciato supplicare stipiti.
DEAVRO āre. Inaurare. Gloss. Gr. Lat. [ xruso/w, Auro, Inauro, Deauro. [...]
DEAVRATVS a, um. Partic. Sen. Ep. 76 Cui deauratus est balteus. Sic Ps. 45, 10 In vestitu deaurato, ap. Interpr. Vulg.
DEAVRATOR oris. m. Leg. 1 Cod. de excus. artif. deauratores memorantur. Gloss. Vet. [ xruswta\s2, Deauratores.
DEB
DEBACCHOR aris, ari. [ paroinw= ] Prae ebrietate valde furere. vt simul furoris finis significetur. [...]
DEBACCHATIO onis. f. Immanis bacchatio. Saluian. de gubern. Dei 7 Feruidae libidinis debacchatione grassantes.
DEBASIATOR oris. m. Idem quod Basiator. Apuleii esse dicitur.
DEBASIATVS a, um. Apud eundem.
DEBATVO ere. Pugnare vel potius pugnando subigere. Petron. c. 69 Solebam ipsum ammeam debatuere. Obscenum videtur.
DEBELLO āre. [ katapolemei=n, katagwni/zesqai ] Bello superare, expugnare. [...]
DEBELLATVS a, um. Partic. Debellatus vi hostis Liu. 8, 10. [...]
DEBELLANDVS a, um. Partic. [ katapolemhqhso/menos2 ] Virg. Aen. 5, 730 Gens dura, atque aspera cultu Debellanda tibi Latio est.
DEBELLATOR oris. m. Verbale. [ katagwnisth\s2 ] Cruenti gurgitis debellator Stat. Theb. 9, 545. Virgil. Aen. 7, 651. et Tertullian. Apol. cap. 5.
DEBELLATRIX icis. f. Tertull. adu. Marc. 3, 13 Roma sanctorum Dei debellatrix. [...]
DEBEO ui, itum, ere. [ o)fei/lw, o)fliska/nw ] Debet ille, a quo iure aliquid exigi aut exspectari potest. [...]
page 15, image: s0015DEBENS entis. Partic. [ o)fei/lwn ] Vt, Pertinax sit memoria debentium Sen. de Benef. 1, 4. [...]
DEBENDVS a, um. Partic. Conuersio fratrum Exemplo debenda tuo Alc. Auit. ad Sororem v. 150 quae debebitur.
DEBITVS a, um. Partic. [ o)feilo/menos2 ] Cic. Fam. 5, 17 [...]
DEBITVM i. n. Subst. [ o)fei/lhma, xre/os2 da/neion ] Id, quod debetur. Cic. ad Q. Fratr. 1, 2 [...]
DEBITOR oris. m. Verbale. [ o)feile/ths2, xrewsth\s2, u(po/xrews2 ] Proprie (vt Modestinus ait) is dicitur, a quo inuito exigi pecunia potest. Fecit eadem omnia, quae nostri debitores solent Cic. pro Flacco c. 20. [...]
DEBITRIX icis. f. Verbale. [ o)feile/tis2 ] Vlpian. in l. Quamuis pignoris datio D. ad Senatuscons. Velleian. Quasi debitrix delegetur. Paull. eod. tit. l. debitrix mulier. [...]
DEBITIO onis. f. Verbale. [ o)feilh\ ] Idem quod debitum. [...]
DEBIBO Solin. 12 Quorum alterum si ouillum pecus debibat, etc.
DEBILIS e. Adi. [ a)sqenh\s2, phro\s2 ] Imbecillis, membro aliquo captus, infirmus a morbo, etc. [...]
page 16, image: s0016DEBILITO āre. [ a)sqeno/w, e)caqeni/zw, a)menhno/w ] Debilem facere. [...]
DEBILITATVS a, um. Partic. [ a)sqenw=n, h)qenwme/nos2 ] Vt, In hoc ludicro C. Nonium Asprenatem lapsu debilitatum aureo torque donauit Sueton. August. c. 43. [...]
DEBILITATE Ita Nonius 2, 227 explicat Debiliter.
DEBILITAS atis. f. [ a)sqe/neia ] Plin. 17, 24 [...]
DEBILITATIO onis. f. [ a)sqe/nhma ] Cic. in Pison. 88 c. 36 [...]
DEBILITER Adu. antiquum, Debilitate, inquit Non. 2, 228. Pacuu. Miserent me, lacrimis lingua debiliter stupet.
DEBILO onis. m. pro debili. Enn. Debilo homo apud Non. 2, 208. Sed legendum Debil, vt facul, famul, post alios monuit Merula p. 453, 15.
DEBITIO, DEBITOR, DEBITRIX, DEBITVM, DEBITVS vid. DEBEO.
DEBLATERO āre. [ kataye/llw ] est stulte loqui, inquit Fest. nam [ bla/kas2, stultos vocant Graeci. [...]
DEBLATERATIO onis. f. ap. Apul.
DEBREVIATVS a, um. Adi. Idem quod Abbreuiatus in Cod.
DEBREVIATIO onis. f. Idem quod Abbreuiatio in Cod.
DEBRIS Garamantum oppidum, affuso fonte, a medio die ad
page 17, image: s0017mediam noctem aquis feruentibus, totidemque horis ad medium diem rigentibus. Verba sunt Plin. 5, 5.
DEBVCELLATVS a, um. Adi. Vt, Penicilli debucellati Plin. Valer. 1, 6.
DEBVCCINO āre. Tertull. de velandis virginibus c. 13 Debuccinemus. i. promulgemus.
DEBVCCINATVS a, um. Partic. ap. Mart. Capell.
DEBVCCINATOR oris. m. ap. Augustin.
DEBVLLIO ire. Hinc
DEBVLLITIO [note of the transcriber: in the print: BEBULLITIO] onis. f. ap. Augustin.
DEC
DEC Decius, Decurio. DE. Defunctus. DEC. DEC. Decem Decani, Decreto Decurionum. DE. vel DEDIC. Dedicata. DES. Designatus, Designauit. DEST. Destinato.
DECACHINNARE [ a)pokagxa/sai ] Est deridere, vt est apud Tertull. ad Nation. 1, 19 Quo resolutius decachinnatis. Id. Apol. c. 47 Gehennam si comminemur, decachinnamur.
DECACHORDVM i. n. [ deka/xordon ] Instrumentum musicum, decem chordas habens. Occurrit in vers. Psalm. et ap. Hieron. Epist. ad Paullin. c. 7.
DECACVMINO āre. [ blastologe/w ] Cacumen praecidere, et cacumine priuare. Columel. 4, 7. et 5, 6 Potest etiam vlmus sic disponi, vt adhuc tenera decacuminetur, ne altitudinem quindecim pedum excedat.
DECACVMINATIO onis. f. Verbale. [ blastologi/a ] Plin. 17, 24 s. 37, 9 Similem et decacuminatio rationem habet, cupressi, piceae, cedri.
DECACVMINATOR oris. ap. Tertull.
DECADIVVS a, um. Adi. Vetus Poeta in Peruig. Veneris 17 Et micant lacrimae trementes decadiuo pondere. Ita enim corruptissimum locum felicissime Lernutius restituit.
DECADORVS a, um. Adi. [ deka/dwros2 ] Longus decem palmis.
DECALANTICARE, vel melius DECALAVTICARE Lucilianum verbum apud Non. 2, 218, et significat Calauticam, s. vt aliis placet, Calanticam detrahere, vid. CALANTICA.
DECALCO āre. Vet. Gloss. [ koniw=. Decalco, albo. vt Deauro.
DECALICATVS a, um. Adi. Idem quod Calicatus. Festus Decalicatum calce litum. Nempe etiam Calicatum est Festi pro Calcatum.
DECALICATOR oris. m. katapo/ths2 Gloss. Lat. Gr.] A calicibus dictum, quos ebibat.
DECALESCO ere. e)kqermai/nomai Gloss. Cyr.
DECALEFACIO ere. e)kqermai/nw Gloss. Lat. Gr.
DECALOGVS i. m. [ deka/logos2 ] Decem praecepta continens. Exod. 34, 28. et Deut. 4, 13. Conf. Tertull. de Anima c. 37.
DECALVO āre. Veget. de Re Vet. 2, 48, 3 Psilothro decaluare. Vsus et Vulg. Interpr. 1 Cor. 11, 5. Vet. Gloss. Decaluo, [ falakrou=mai. Samson a muliere decaluatus Hieron. adu. Iouin. 1 c. 13 pr.
DECANI [ deka/rxoi ] Dicti sunt in exercitu, qui decem militibus praeerant. [...]
DECANTO as, are. [ a)nagoreu/w, khru/ttw ] Cantandi finem facere. Cic. Tuscul. 3, 53 c. 22 [...]
DECANTATVS a, um. Adi. et Partic. [ khrutto/menos2 ] Cic. de Orat. 2, 140 [...]
DECANVMMVS Denarius numus, cuius quarta pars sestertius, decima as ap. Var. Auct. de Limit. Goes. p. 265.
DECAPOLIS is. f. Iudaeae regio est decem vrbium trans Iordanem, vt ait Hieronymus. Describit etiam Plin. 5, 18. Matth. 4 vlt.
DECAPOLITANVS a, um. Adi. Regio Plin. 5, 18.
DECAPROTI [ deka/prwtoi ] quos Cicero Decem primos appellat pro S. Rosc. 25. [...]
page 18, image: s0018DECAPROTIA Decemprimatus. Vlp. l. 18 §. 26.
DECAPVLO āre. Euacuare, deplere. De oleo dicitur. Plin. 15, 6 s. 6 Quare saepius die decapulandum, vbi nonnulli legunt tantum capulandum. Ita Hard. vid. CAPVLO.
DECASTYLVS Decem Columnas habens. Vitruu. 3, 1. Vid. Bald. p. 35.
DECARNO āre. Carnem detrahere Apic. 7, 9. Adde Veget. de Re Vet. 2, 27, 2. et 2, 42, 1. it. 3, 6, 1.
DECAS adis. f. [ de/kas2 ] Significat decenarium numerum. [...]
DECATORTHOMA atis. n. Medicina ex decem rebus parata ap. Seren. Sammon. Vid. Keuchenii not. p. 181.
DECAVLESCO ere. [ e)pikaulo/w ] Amittere caules. Plin. 19, 7 s. 36 Raphanus vtique iucundior detractis foliis ante quam decaulescat.
DECEDO ssi, ssum, ere. [ a)poxwre/w, u(peci/stamai ] Est cedere de loco suo et abire: speciatim decedere dicuntur, qui locum relinquunt aut prouinciam, quam mox alter occupet. [...]
page 19, image: s0019DECEDENS entis. Partic. [ a)poxwrw=n ] Cic. pro Muraen.. Multi obuiam prodierunt de prouincia decedenti. [...]
DECESSVS [1] a, um. Part. Nec dum decessis pelago permittimur vmbris Rutil. Itin. 1, 313. i. de nocte, luce nondum exorta. Vid. Burm. ib. et Voss. Anal. 4 p. 200.
DECESSIO onis. f. a)poxw/rhsis2 Vet. Gloss. Decessiones [ diadoxai\ ] Verbale. [...]
DECESSOR oris. m. [ a)poxwrhth\s2 ] Est cui e prouincia abeunti, successor mittebatur. [...]
DECESSVS [2] ūs. [ a)poxw/rhsis2 ] Idem quod Decessio. Quod ad tuum decessum attinet Cael. Cic. Fam. 8, 10. [...]
DECEM [ de/ka ] Numerale, indec. Ter. Heaut. 5, 1, 36 [...]
DECEMIVGIS e. Adi. [ deka/zugos2 ] Sueton. in Nerone c. 24 Aurigauit quoque plurifariam: Olympiis vero etiam decemiugem. Subint. currum.
DECEMMODIVS, vel a, um. Adi. Col. 12, 50, 8 Corbulae decemmodiae, Satoriae.
DECEMPRIMI [ deka/prwtoi ] Cic. pro Rosc. Amer. 25 c. 9 [...]
DECEMPRIMATVS ūs. m. [ dekaprwti/a ] Decemprimorum munus et dignitas. [...]
DECENNIS [1] e. Adi. [ dekaeth\s2 ] Decem annorum. A quo Decennium. Decennis femina Plin. 8, 5. Et c. 44. Quinctil. 8, 4. Flor. 1, 12, 8.
DECIES Adu. [ deka/kis2 ] Plaut. Stich. 3, 1, 45 [...]
DECIMVS a, um. Adi. [ de/katos2 ] siue, vt apud entiquos scribebatur. [...]
page 20, image: s0020DECIMVM Adu. [ de/katon ] Liu. 6, 40 Reficietis decimum Tribunos. Quod barbare dicunt, pro decima vice.
DECIMANVS vel quod vsitatius est,, a, um. Adi. A Decimo, vel Decumo semper deriuatur, et varia notat. A Decima Legione dicti Decimani milites apud Sueton. Iul. 70.
DECIMO āre. [ dekate/w ] Decimam partem accipere. [...]
page 21, image: s0021DECIMATVS, vel decimus quisque lectus, vt Cohortes decimatae Sueton. August. c. 24. [...]
DECIMATIO, vel onis. f. Supplicium illud militare, quod iam descripsimus. [...]
DECIMATRVS ūs. m. Eadem ratione, sicut Quinquatrus, sec. Fest. Vid. QVINQVATRVS.
DECIMODIAE siue, vt alii scribunt, DECEMMODIAE. [ dekamo/diai ] Decem modios capientes. [...]
DECIMIANA pira, a DECIMIO quodam sic dicta. Plin. 15 s. 16 etc.
DECVNX, DECVPLVS, DECVRIA vid. suis locis infra.
DECEMBER bris. m. [ poseidew=n ] Nomen mensis, qui decimum locum tenuit, antequam additi fuissent Ianuarius et Februarius. [...]
DECEMBRIS e. Adi. Age libertate decembri vtere Hor. Sat. 2, 7, 4. h. e. ea libertate, quae seruis solet concedi tempore Saturnaliorum. Consules Idibus decembribus magistratum occoepere Liu. 4, 37.
DECEMMESTRIS e. Adi. Partus decemmestris Censorin. de Die Nat. c. 11.
DECEMMODIAE vid. DECIMODIAE.
DECEMPEDA ae. f. [ dekapodiai=on ] Pertica, qua mensuratur terra: a numero pedum dicta. Cic. Philipp. 14, 10 c. 4 [...]
DECEMPEDATOR oris. m. Qui decempeda metitur. Cic. Phil. 13, 37. c. 18 Cauebat etiam L. Antonio, qui fuerat aequissimus agri priuati et publici decempedator.
DECEMPLEX icis. Adi. Nep. 1, 5, 5 Tanto plus virtute valuerunt Athenienses, vt decemplicem numerum hostium profligarent.
DECEMPLICATVS a, um. Adi. Varro 5, 5 de lingua Latina, His decemplicatis coniuncto prouerbio, ex vno quinque millia numero efficerent, etc.
DECEMREMIS is. f. Plin. 7, 56 s. 57 Decemremem Mnesigethon inuenisse dicitur. Conf. DECERIS.
DECEMSCALMVS [ dekaska/lmion ] Epitheton nauigii, a numero scalmorum. Cic. ad Art. 16, 3 Haec ego confcendens c Pompeiano tribus actuariolis decemsculmis. Sed diuisim legitus.
DECEMVIRI [ oi( de/ka, deka/darxoi ] Qui Romae primum dicti fuerint, docet Liuius 3, 32 [...]
DECEMVIRALIS e. Adi. [ tw=n de/ka, dekadarxiko\s2 ] Ad illos primos legislatores fere refertur. [...]
DECEMVIRALITER Adu. More Decemuirorum. Sidon. 8, 6 Vt decemuiraliter loquar.
DECEMVIRATVS ūs. m. [ a)rxh\ tw=n de/ka, dekadarxi/a ] Dignitas et officium decemuirorum. [...]
page 22, image: s0022DECENNALIS e. Adi. dekaeth\s2 Vet. Gloss.] Quod est decem annorum, vt Bellum decennale Ammian. 15, 12.
DECENNIA quae et Decennalia, Sacra dici videntur, decimo imperii anno celebrata, de quibus Poll. Trebell. in Salon. c. 3 [...]
DECENNIVM i. n. Apul. de Deo Socr. p. 52 Calchas decennium (belli Troiani) praedixit. Conf. Pallad. Mart. 11.
DECENNIS [2] vid. DECEM.
DECENS [1], DECENTIA, DECENTER vid. DECET.
DECERIS [ dekh/rhs2 ] Latine decemremis. [...]
DECERNO creui, cretum, ere. [ ginw/skw, kri/nw, yhfi/zomai ] Sententiam ferre, Iudicare. [...]
page 23, image: s0023DECRETVS [1] a, um. Partic. [ e)yhfisme/nos2, e)gnwsme/nos2 ] Cic. Fam. 15, 5 [...]
DECRETVM i. n. [ yh/fisma, do/gma ] Subst. quod placitum alias Latine dicitur, vel Sententia, s. singulorum, s. totius collegii, vel ordinis adeo. [...]
DECRETVRVS a, um. Partic. [ yhfiso/menos2 ] Cic. in Vatin... Vtrum decreturus fueris id, quod Augures omnes vsque a Romulo decreuerunt.
DECRETORIVS a, um. Adi. [ kri/simos2 ] Vt, Decretoria pugna, qua decernitur de summa causae Quinctil. 6, 4, 6. [...]
DECRETIO onis. f. Idem. Mart. Cap. l. 1 p. 12 in Carm. Futura cuius illigat decretio.
page 24, image: s0024DECRETALIS e. Adi. Sidon. Epist. 7, 9 [...]
DECERPO psi, ptum, ere. [ dre/pw, a)podre/pw ] Aliquid ex aliqua re carpere, i. capere, auferre, detrahere: vt, Decerpere vuam. Plin. Epist. 9, 20 [...]
DECERPTVS a, um. Partic. [ a)podrefei\s2 ] Metaph. Cic. Tusc. 5, 38 c. 13 [...]
DECERPTIO onis. f. habet Non. 2, 906 vbi Virgindemiam explicat per virgarum decerptionem ob verbera.
DECERMEN inis. n. Festo decermina sunt, quae decerpuntur purgandi causa. Tralate Apul. Met. 1 p. 104 [...]
DECERTO as, are. [ a)milla/omai, a)goni/zomai ] Vehementer certare, decretoria pugna pugnare. [...]
DECERTATVS a, um. Partic. [ h)gwnisme/nos2 ] Stat. Theb. 1, 1 [...]
DECERTANDVS a, um. Part. Gell. 10, 18 Ad laudes decertandas venire.
DECERTATIO onis. f. [ a)gwnismo\s2 ] Verbale. Cic. Philipp. 11, 21 c. 9 Quumque harum rerum omnium decertatio Consulibus optimis et fortissimis commissa et commendata sit.
DECERTATORIVS a, um. Adi. [ a)gwnistiko\s2 ] Vt, Pugna decertatoria Quinctil. 6, 4. Quo in loco optimi Libri legunt decretoria.
DECERVICO āre. Hinc
DECERVICATVS a, um. Partic. Vt, Deceruicata cadauera Sidon. Epist. 3, 3.
DECESSIO, DECESSOR, DECESSVS vid. DECEDO.
DECET [ pre/pei, prosh/kei, kaqh/kei ] Aptum est, conuenit locis, hominibus, temporibus. [...]
page 25, image: s0025DECENS [2] entis. Partic. [ pre/pwn ] Pulchrum, conueniens et aptum. Hor. Od. 4, 13, 17 [...]
DECENTIA ae. f. [ eu)kosmi/a, eu)pre/peia ] Conuenientia quaedam et pulchritudo. [...]
DECENTER Adu. [ prepo/ntws2 ] Pulchre, apte, conuenienter. [...]
DECIANVS Cognomen Rom. V. g. Cic. pro Flacco 70.
DECIDO [1] idi, sum, idere. [ diako/ptw, dialu/w ] A caedo, caedis compositum, idem quod amputare. [...]
DECISVS a, um. Partic. [ a)pokekomme/nos2, dialelumme/nos2 ] Cic. Verr. 3, 119 [...]
page 26, image: s0026DECISIO onis. f. Verbale. [ dia/lusis2 ] Proprie Diminutio. [...]
DECIDO [2] idi, ere. [ katapi/ptw, katasei/omai ] Ex alto cadere. Cic. Off. 2, 43 [...]
DECIDVVS a, um. Adi. [ kata/ptwtos2 ] Quod cadit. Plin. 11, 37 [...]
DECIDIVM i. n. [ kata/ptwma ] pro occasu laudant. [...]
DECINERO āre. In cinerem vertere, comburere.
DECINERATVS a, um. Partic. Decineratis omnibus in nihilum finiri Tertull. adu. Valent. c. 32.
DECINERESCO ere. Decinerescere igni Tertull. Apol. c. 48.
DECIPIO epi, eptum, ere. [ a)pata/w, e)capata/w ] Ex Capio compositum, Deludere, defraudare. [...]
DECEPTVS [1] a, um. Partic. [ a)pathqei\s2 ] At bona pars hominum decepta cupidine falso Hor. Sat. 1, 1, 61. [...]
DECEPTVS [2] ūs. m. Subst. Tertull. adu. Marc. 3, 6 Conditio deceptui obnoxia. Et de Anima c. 18 Deceptui facilis.
DECEPTIO onis. f. Actus decipiendi. Vitruu. 2, 8 [...]
DECEPTOR oris. m. Verbale. [ a)patew\n ] Sen. Thyest. 140 Proditus occidit Deceptor dominae Myrtilus, etc. Add. Tertull. adu. Prax. c. 11. Aug. Serm. 67.
page 27, image: s0027DECEPTRIX icis. f. Lactant. Epit. c. 6 extr. Perniciosa est ac deceptrix adulatio. Alc. Auit. 3, 111 Nec contenta tuo deceptrix femina casu. Fortuna Mant. de pugna Virtut. et Fort.
DECEPTIOSVS a, um. Adi. Ennod. 1, 7.
DECEPTO āre. Gloss. Gr. Lat. Deccptat, [ a)pata=. Conf. Sarisb. 7, 12 Aut fabulandum aut deceptandum est tibi.
DECEPTORIVS a, um. Adi. Aug. Ep. 255 ad Macrob. Deceptoria laude falli.
DECIPVLA ae. f. Quoddam laquei genus ad decipiendas, capiendasque feras. Sipontin. Sidon. Ep. 8, 10 [...]
DECIPVLVM i. n. [ a)path/dion ] Idem. Apul. Met. 8 p. 202 Opportunum decipulum nactus. Idem 10 p. 250. Idem Flor. p. 360.
DECIRCINO āre. [ a)poguro/w ] Idem, quod simplex Circino, quod significat aliquid rotundum facio. [...]
DECIREMIS is. f. [ dekh/rhs2 ] Nauigii genus, decem habens remorum ordines. [...]
DECITO āre. Instabile vestigium plantis roscidis decitantes Apul. Met. 2 p. 116.
DECIVS i. m. Nomen gentis Romanae plebeiae, sed nobilissimae. [...]
DECLAMO āre. [ meleta/w ] Est ficto themate se exercere. [...]
DECLAMITO āre. Frequent. Cic. Fam. 16, 21 [...]
DECLAMITANS antis. Partic. Cic. de Clar. Orat. 310 Commentabar declamitans (sic enim nunc loquuntur) saepe cum M. Pisone, et cum Qu. Pompeio, etc.
DECLAMATVS a, um. Partic. Vt, Orationes declamatae Lamprid. in Alex. c. 3.
DECLAMATOR oris. m. [ melethth\s2 ] Qui aut in scholis, aut secum fictam causam agit, vt possit veram rectius agere. [...]
DECLAMATIO onis. f. Verbale. [ mele/th ] Exercitatio declamationis Auct. ad Her. 3 c. 11. [...]
DECLAMATIVNCVLA ae, f. Parua declamatio. Gell. 6, 8 Declamatiunculam super Alexandro celebrare. Sidon. 1, 4 Adolescentum declamatiuncula.
DECLAMATORIVS a, um. Adi. [ melethtiko\s2 ] Cic. ad Q. Fratr. 3, 3 [...]
DECLAMATORIE Adu. [ melethtikw\s2 ] More declamantium. Hieronym. More eorum, qui declamatorie solent loqui ad populum.
DECLARO as, are. [ dhlo/w, e)mfani/zw ] Aperire, manifestare. [...]
page 28, image: s0028DECLARANS antis. Partic. [ dhlw=n ] Cic. de Diuin. 1, 127 Relinquendum est homini, vt signis quibusdam consequentia declarantibus, futura praesentiat.
DECLARATVS a, um. Partic. Nepos 23, 11, 2 Tabellarius ducis naue declarata suis, i. demonstrato certo aliquo signo.
DECLARATIO onis. f. Verbale. [ dh/lwsis2 ] Cic. Fam. 10, 5 [...]
DECLARATIVVS a, um. Adi. [Gloss. Gr. Lat. [ dhlwtiko\s2, Declaratiuus.] Conf. Apul. de Syllog. Cat. p. 30 et 33. Martian. Capell. 4 p. 97.
DECLARATIVE Adu. Martian. Capell. 4 p. 120 Quidquid declaratiue accedit.
DECLARATOR oris. m. Plin. Paneg. 92, 6 Vt honoribus nostris suffragator in curia in campo declarator existeres.
DECLAVO as, are. Clauas amputare, id est, ramos arboris, solumque relinquere truncum et stirpem. [...]
DECLINO as, are. [ kli/nw, a)pokli/nw, e)kkli/nw ] Destectere. Et tum intransitiue ponitur, intellecto pronomine se: tum cum Accusatiuo rei, quam flectimus, vel quam euitamus. Cic. pro Planco 97 c. 41 [...]
page 29, image: s0029DECLINANS antis. Partic. [ a)pokli/nwn ] Plin. 23, 1 s. 24 [...]
DECLINATVS [1] a, um. Partic. [ a)po/klintos2 ] Vt, Declinata aetas, apud Quinctil. 12 c. vlt. i. Prouecta et vergens. [...]
DECLINATVS [2] Subst. Varro L. L. 7, 2 [...]
DECLINATIO onis. f. Verbale. [ kli/sis2, e)/kklisis2 ] Deflexio. [...]
DECLIVIS e. Adi. [ pranh/s2, kata/nths2 ] Inclinatus atque deorsum vergens, vt cliuus in descensu. [...]
DECLIVITAS atis. f. [ to\ prane\s2 ] Ipsa inclinatio, Caes. B. G. 7, 85 Exiguum loci ad decliuitatem fastigium, magnum habet momentum.
DECOCTVS [1]
DECOCTVS, DECOCTVRA, DECOCTOR vid. DECOQVO.
DECOLLO āre. [ e)ktraxhli/zw, a)potraxhli/zw ] De collo deponere. [...]
page 30, image: s0030DECOLLATVS a, um. Part. Decollatorum capita Scribon. 194.
DECOLLATIO onis. f. Vet. Gloss. [ traxhlokopi/a, kefalh=s2 a)potomh/.
DECOLO āre. Destillo, defluo, effluo. [...]
DECOLOR oris. Adi. [ kako/xroos2 ] Quod est colore vitiatum, vel quod colorem amisit. [...]
DECOLORVS a, um. Adi. Idem. Prudent. Hymn. Celagurrit. v. 113 Algidus cum decoloros horror artus concutit, febris pallorem inducens.
DECOLORO āre. [ kakoxrwmati/zw ] Colorem auferre, vel vitiare Columel. 12, 16, 1 [...]
DECOLORATVS a, um. Part. [ kakoxrow=n ] Auctor ad Heren. 2, 8 c. 5 Si tumore aut liuore decoloratum est corpus mortui. Manus collybo Suet. Aug. c. 4.
DECOLORATIO onis. f. Verbale. [ kakoxroia\ ] Cic. de Diuin. 2, 58 c. 27 Sed et decoloratio quaedam ex aliqua contagione terrena maxime potest sanguini similis esse.
DECONCILIO āre. i. abalienare. Plaut. Fragm. et apud Fest. voce Persicus. Conf. Gothofred. ad Fest.
DECONTOR ari. Vnde potissimum caperet exordium, decontatur Apul. Met. 10 p. 239. Add. Id. 7 p. 198. (Pric. 148) forte rectius scribitur decunctor.
DECONDO ere. In alicuius ventrem immensae belluae decondet Sen. ad Marc. c. 10. Vid. Lips.
DECOQVO xi, ctum, ere. [ a)feye/w ] Paullatim diminuere significat, et coquendo absumere. [...]
page 31, image: s0031DECOCTVS [2] a, um. Partic. [ a)feyhqei\s2 ] Asparagi decocti in cibo Plin. 23, 1. [...]
DECOCTOR oris. m. [ a)/swtos2, xreoko/pos2 ] Quirem familiarem decoxit. [...]
DECOCTVM i. n. Subst. [ a)fe/yhma ] Quod decoctum est. [...]
DECOCTVS [3] ūs. m. [ o)/yhsis2 ] Plin. 37, 12 s. 74 Et alias omnes gemmae mellis decoctu mitescunt. Hoc est, cum melle decoctae.
DECOCTIO onis. f. Res decocta, medicinae causa, vel cibi. [...]
DECOCTVRA ae. f. [ e)/yhsis2 ] Plin. 23, 1 s. 9 Decoctura eorum veteres dysentericos et caeliacos iuuat. Ita antiqui. A Gelenio inde omnes decoctum.
DECOR oris. m. [ eu)pre/peia, w(raio/ths2 ] Est pulchritudo quaedam rerum personarumque in lectis et obseruatis recte locis, temporibus, etc. siue in agendo, siue in loquendo. [...]
DECORVS a, um. Adi. [ prepw/dhs2, eu)preph\s2 ] Pulcher, decens, quod decorem habet, honestum. [...]
page 32, image: s0032DECORE Adu. [ eu)prepw=s2, eu)ko/smws2 ] Cic. Off. 1, 114 c. 31 [...]
DECORITER Idem. Apul. Met. 5 p. 168 [...]
DECVS [1] oris. n. [ ko/smos2, eu)kosmi/a, timh\ ] Idem fere quod Decor: quidquid propter ordinem, et conuenientiam loci, temporis etc. placet, pulchrumque est: itaque pulchritudinis, venustatis, honestatis, virtutisque adeo omnes partes et formas peruagatur, ita vt modo, abstracti more, pulchritudinem, sed etiam ipsas res vel personas pulchras designet. [...]
DECORO āre. [ kosme/w, tima/w ] Honestare, decorum facere. [...]
page 33, image: s0033DECORATVS a, um. Partic. [ kekosmhme/nos2 ] Cic. Tusc. 5, 119 c. 40 [...]
DECORATIO onis. f. apud Augustin....
DECORAMENTA canteriorum Arnob. aduersus Gentes 5. Tertull. de Cult. Fem. c. 12.
DECORAMEN inis. n. Sil. 16, 268 [...]
DECOROSVS a, um. Adi. [ eu)preph\s2, decens Gloss. Gr. Lat.] Habet Ambros. de Helia et Ieiun. c. 18. et de Tobia c. 7. Vid. Lex. Cyrill. p. 479.
DECORIO āre. Corio nudare. Decorietur, quia et ipsa despoliaverit Tertull. de An. c. 33.
DECORIATVS a, um. Part. Amygdala decoriata Pallad. 2 s. Ian. 15, 12. i. corticibus spoliata, sicut p. a. dixerat. Et Si difficulter corium dimittent.
DECORTICO āre. [ a)polepi/zw ] Corticem detrahere. Plin. 16, 39 s. 74 Caedi intempestiuum (Hard. tempestiuum) quae decorticentur. Scribonius Largus excastrare vocat. Sed vid. Rhod. in Lex. Scribon.
DECORTICATIO onis. f. Verbale. [ a)pole/pisis2 ] Plin. 17, 24 s. 37, 9 Quod si angusta decorticatio fuerit, nihil nocet supradictis.
DECORTICATVS a, um. Partic. Plin. 16, 41 s. 80 Tradunt et abietem circa germinationes decorticatam qua diximus luna, aquis non corrumpi.
DECORVM, DECORVS vid. DECOR.
DECOTES Dictae sunt togae attritae, quasi cotibus detritae atque consumtae sint. Festus.
DECREMO āre. Grex omnis in aras Decremet Tertul. vel Cyprian. adu. Marc. Carm. 2 c. 3. i. deflagret.
DECREPO āre. Cum strepitu exspirare, de candela, vid. Scalig. ad Fest. voce Decrepitus.
DECREPITVS a, um. Adi. [ u(pe/rghros2, e)kpepneukw\s2, e)fqo\s2, ge/rwn. Vet. Gloss.] Decrepiti (inquit Donatus) dicti sunt quorum crepitu et plangore familiae, fuerant iam conclamata funera. [...]
DECRESCO eui, etum, ere. [ meiou=mai ] Diminui, quasi retro crescere. [...]
DECRETVS [2] a, um. Part. Nocte dieque decretum et auctum: quod ex Liuio vel potius Laeuio (ap. Priscian. 9 p. 869) notat Voss. de Analog. 4, 13. [...]
DECREMENTVM i. n. Gell. 3, 10 Quasi iam mundo senescente rerum atque hominum decrementa sunt. Adde Apul. Met. l. 11. et de Mundo p. 247. Tertull. de Anim. c. 25.
DECRESCENTIA ae. f. Idem. Vt, Decrescentia lunae Vitruu. 9, 4.
DECRETORIVS, DECRETVM, DECRETVS vid. DECERNO.
DECRIBRO āre. Legitur hoc verbum a Pareo apud Plaut. Capt. 4, 4, 6. al. deturbauit. Vid. Taubmann. p. 296.
DECVBO ui, itum, are. [ kata/keimai ] Iacźre. Adfertur ex Apul. Met... [...]
DECVBIAE arum. f. de Ianua in Cath. Mulier iacet in Decubiis, i. in partu.
DECVLCO āre. [ katapate/w ] Idem quod Calco, vnde est compositum. Plin. 17, 10 s. 11 Alii in qualo pedibus in profluente deculcant. Stat. Theb. 1, 623. Auien. in Her. v. 193. Tertull. Apol. c. 46.
DECVLA Tulliae gentis cognomen. Vid. Spanh. de Vsu et Praest. Num. Diss. 10 p. 17, 19.
page 34, image: s0034DECVLANI Populi in secunda regione Italiae numerantur a Plin. 3, 11.
DECVLPATVS a, um. Adi. Gell. 19, 10 [...]
DECVLPATIO onis. f. Augustin...
DECVLTARVNT Valde Occultarunt. Festus.
DECVMA Hispaniae oppidum, in conuentu Cordubensi, teste Plin. 3, 1.
DECVMVS, DECVMANVS vid. DECIMVS, sub DECEM.
DECVMBO ui, itum, ere. [ kata/keimai ] Idem quod Decubare, iacźre. [...]
DECVNX uncis. m. Decem vnciae. Fannius de Pond. v. 46 At si sextantem retrahis, erit ille decuncis.
DECVPA ae. f. Fingendo nomini occasionem dedit Vinum de Cupa de quo, vid. CVPA.
DECVPLVS a, um. Adi. [ dekapla/sios2 ] Id est, Decies tantum. Liu. 39, 44 Vti ea quoque decuplo tanto pluris qui quanti essent, aestimarentur. In emendatioribus codicibus legitur, Decem tanto, etc.
DECVPLATVS a, um. Adi. Idem. August. in Fer. 2 Pentecost. Serm. 2, 1 Decuplato numero Apostolorum. Iuuenc. in Matth. 18 Sic decuplata super donentur vulnera fratri.
DECVRES Decuriones. Festus.
DECVRIO [1] onis. m. [ deka/darxos2 ] In municipiis et coloniis idem est Decurio, qui Romae Senator. [...]
DECVRIA ae. f. Non semper numeri denarii, sed ordinis et classis nomen etiam multo amplioris. [...]
page 35, image: s0035DECVRIO [2] āre. [ kataloxi/zw ] In curias distinguere et describere. [...]
DECVRIALIS [1] e. Adi. Ad decuriam pertinens, vt Decurialis numerus Tertul. de Anim. c. 37.
DECVRIALIS [2] is. m. Vel praefectus Decuriae vel consors. [...]
DECVRIATVS ūs. m. [ dekadarxi/a ] Ipsa decuriatio. Liu. 22, 38 Et vbi ad decuriatum et centuriatum conuenissent, etc.
DECVRIATIO onis. f. Verbale. [ kataloxismo\s2 ] Idem, vt Decuriatio Tribulium Cic. pro Planc. 45 c. 18.
DECVRIONATVS ūs. m. [Vet. Gloss. Decurionatus, [ boulei/a, dekadarxi/a ] Macrob. Saturn. 2, 3 [...]
DECVRIONALIS e. Adi. Senatorius. Vet. Inscript. apud Spon. Misc. Erud. Antiq. p. 169 EXORNATO ORNAMENTIS DECVRIONALIBVS. Et Gloss. Gr. Lat. [ bouleutiko\s2, decurionalis.
DECVRRO decurri, et decucurri, sum, ere. [ kataqe/w, katatre/xw ] Deorsum currere. [...]
DECVRRENS entis. Partic. [ kataqe/wn ] Vt, Decurrens ad oceanum Gallicum fluuius Plin. 3, 1 s. 2.
DECVRSVS [1] a, um. Partic. [ parelhluqw\s2 ] Vt, Decursum spatium aetatis Plaut. Stich. 1, 2, 4. [...]
DECVRSVS [2] ūs. m. [ katadromh\ ] Liu. 1, 27 [...]
page 36, image: s0036DECVRSORIVM ii. n. Locus, in quo decurritur: Graeci [ kata/dromon, vocant.
DECVRSIO onis. f. Verbale. [ katadro/mhsis2 ] Cic. de Finib. 5, 70 [...]
DECVRSITO āre. Apul. de Deo Socrat. p. 116 Eiusdem artis disciplinam simul et ignorantiam decursitant.
DECVRSORIVS a, um. Adi. Termini decursorii Innocent. de Cas. p. 223.
DECVRTO āre. [ kolobo/w ] Curtum facere. [...]
DECVS [2] vid. DECOR.
DECVSSIS is. m. [ de/kas2 ] Decem asses. [...]
DECVSSO āre. [ xia/zw ] In formam X literae secare et diuidere. [...]
DECVSSATVS a, um. Part. Iugi partes. Columel. 4, 24 Parallela decussata. Martian. Capel. 1 p. 14.
DECVSSATIM Adu. [ kata\ xiasmo\n ] Columel. 12, 54, 1 [...]
DECVSSATIO onis. f. [ xiasmo\s2 ] Vitruu. 1, 6 p. 13 extr. [...]
DECVTIO ssi, ssum, ere. [ katasei/w ] Significat Deiicere, deorsum quatere Plaut. Epid. 2, 3, 3 [...]
DECVSSVS ūs. m. [ kata/seisma ] Plin. 11, 37 s. 62 Aliqui tunc scribunt decidere eum, rursusque recrescere facilem decussu.
DECVSSIO onis. f. Idem. Tertull. de Cult. Fem. c. 9. pr. Decussio redundantioris nitoris.
DED
DEDAMNO āre. Qui sceleris manifestum dedamnauerit Tertull. de Pudic. c. 15. i. reatu absoluerit. vid. Rigalt.
DEDECET [ a)prepe\s2 e)sti\ ] Aliquando Personale, aliquando Impersonale, contrarium suo simplici. [...]
page 37, image: s0037DEDECVS oris. n. [ ai)sxu/nh, a)kosmi/a ] Ignominia. Vid. DECVS it. DECOR. [...]
DEDECOR oris. Adi. Auson. Epist. 9, 5 Quae viridis muscus quae dedecor alga recondit. Sallust. Fragm. c. 17 ex Priscian. p. 699. et Stat. Theb. 11, 760.
DEDECORVS a, um. Adi. [ a)/timos2, ai)sxro\s2 ] Tacit. Ann. 3, 32, 2 [...]
DEDECORO āre. [ a)tima/zw ] Ter. Hec. 2, 1, 13 Et me, et te, et familiam dedecoras? [...]
DEDECORANS antis. Partic. [ a)tima/zwn ] Cic. Off. 3, 6 c. 2 Dedecorantem et vrbis auctoritatem et magistri.
DEDECORATVS a, um. Partic. [ h)timasme/nos2 ] Tranquillus in Neron. c. 36 [...]
DEDECOROSVS a, um. Adi. Iulius Firmicus 3, 8 Dedecorosis hominem valetudinibus implicabit. Nex dedecorosa Victor in Dioclet. Add. Saluian. de Gub. D. 6 p. 209. et 7 p. 271.
DEDECOROSE Adu. Idem. Dedecorose vixi, turpius peream Nero apud Victor.
DEDECORATIO onis. f. Tertull. aduers. Marc. 5, 5 extr. Carnis iam erubescentis dedecoratio. Et de Anima Id. c. 34.
DEDECORAMENTVM i. n. Isidor. 2, 21 Adolescentia senectutis dedecoramentum fuit.
DEDECORATOR oris. m. Tertull. Apol. c. 14 Dedecorator deorum.
DEDICO āre. [Dedicat, kaqosioi=, a)fieroi=, a)fosioi= Vet. Gloss.] Idem quod dicare, Liu. 1, 21 [...]
page 38, image: s0038DEDICATVS [1] a, um. Partic. [ a)fierwqei\s2 ] Martial. 4, 30 [...]
DEDICATIO onis. f. Verbale. [ kaqie/rwsis2 ] Cic. pro Domo 103 c. 46 [...]
DEDICATVS [2] ūs. m. Apul. Flor. p. 362, 7 Sermonem? dedicatu religiosum.
DEDICATOR oris. m. Tertull. Apol. c. 5 Tali dedicatore damnationis nostrae etiam gloriamur.
DEDICATIVVS a, um. Adi. Idem quod vulgo affirmatiuus. Dedicatiua propositio Apul. Dogm. Plat. 3 p. 30 sqq. Vid. DEDICO n. 3. Contrarium ABDICATIVVS. Add. Martian. Cap. 4 p. 121 sq.
DEDICATIVE Adu. Idem. Martian. Capel. 4 p. 128 Dedicatiue concludere, i. Affirmatiue.
DEDIGNOR ari. Dep. [ a)pacio/w ] Indignum habere, contemnere. [...]
DEDIGNATIO onis. f. Verbale. [ a)paci/wsis2 ] Plin. in Paneg. 18 [...]
DEDISCO ici, ere. [ a)pomanqa/nw ] Quod didicimus delere ex animo, et desuefcere. [...]
DEDITIO [1], DEDITICIVS, DEDITVS vid. DEDO.
DEDO idi, itum, ere. [ e)kdi/dwmi ] Est Addicere, permittere, dare, et proprie est victi ad victorem. [...]
page 39, image: s0039DEDITVS a, um. Partic. [ e)kdedome/nos2 ] Vt, Deditus amori animus Ter. Hec. 3, 1, 12. [...]
DEDITICIVS a, um. Adi. [ e)/kdotos2 ] Qui se permittit alienae voluntati et imperio. [...]
DEDITIO [2] onis. f. Verbale. [ e)/kdosis2 ] Cic. pro Leg. Manil. 35 [...]
DEDITOR oris. m. Tertull. de Orat. c. 11 Deditoris exemplum.
DEDOCEO ui, ctum, ere. [ metadida/skw ] Facere, vt quis mutet sententiam, vel agendi rationem. [...]
DEDOLEO ui, ere. [ a)palge/w ] Dolorem deponere, desinere dolere. [...]
DEDOLENTIA ae. f. *)apalghsi/a Vet. Gloss.
DEDOLO āre. Est veluti dolabra vel alio instrumento ferreo perfecte dolare et exscindere. [...]
DEDOLATVS a, um. Part. Vt, Dedolatae Ridicae Colum. 11, 2.
DEDOLATIO onis. f. Vitruu....
DEDOLATOR oris. m. Apuleii esse dicitur: negat index Floridi.
DEDOMO āre. Equa primum dedomata Commod. Instruct. 34.
DEDVCO xi, ctum, ere. [ kata/gw, meta/gw, o(dhge/w ] Ex alto deorsum ducere, certe de loco suo ducere. [...]
page 41, image: s0041DEDVCTVS a, um. Partic. Homo deductus ex vltimis gentibus Cic. Philipp. 13, 27. [...]
DEDVCTA ae. f. Substantiuum esse, pro deductione positum, vt Missa pro missione, vult Turnebus ad Cic. de Legg. 2 c. 20 [...]
page 42, image: s0042DEDVCTIO onis. f. Verbale. [ a)pogwgh\, paragwgh\, katagw/gion, o(dhgi/a ] Cic. de Lege Agr. 2 c. 34 [...]
DEDVCTYS ūs. m. Idem. Apul. de Asin. 1 p. 109 (Pric. p. 12) Vt ponderis deductu restis ad ingluuiem adstricta spiritus officia discluderet. Add. l. 3 ff. de Instructo.
DEDVCTOR oris. m. Verbale. [ katagwgeu\s2 ] Q. Cic. de Petit. Consul. c. 9 [...]
DEDVCTORIVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Acut. 2, 19 Deductoria (medicamenta) dentur sorbilibus. Conf. Veget. de Re Vet. 1, 56. Cuniculus deductorius Veg. Mulom. 1, 53, 2.
DEDVCTORIVM ii. n. Emissarium, per quod humor deducitur. Pallad. 12, 7, 21 de Castanea, Locus deductoria liquoris accipiat.
DEDVCTO āre. Lucil. apud Nonium 4, 144 [...]
DEDVX ucis. c. Nisi forte Gallia tua dedux sit ab Helicone Symmach. Ep. 8, 18. i. deriuata quasi, vt Tradux.
DEE
DEEO ire. Descendere. Stat. Theb. 2, 551. sec. Gronou. Innumeris videt excursare latebris, Hos deire iugis.
DEERRO āre. [ plana/omai ] A via et instituto itinere errore digredi et abscedere. [...]
DEERRATVM i. n. Tribuitur Apuleio. Negat index Floridi.
DEERRATIO onis. f. Augustin...
DEERRABVNDVS a, um. Adi. Idem.
DEESIS is. f. [ de/hsis2 ] Deesis, apud Iulium Rufinianum inter figuras sententiarum, est Obsecratio vel Obtestatio, qua deos oramus vel homines. Et Latinis literis scribitur in edit. Pithoei p. 27.
DEF
DEFAECO āre. [ diuli/zw ] A faecibus purgare. [...]
DEFAECATVS a, um. Partic. Purum, inturbatum, et sine sordibus possumus dicere, inquit Nouius 6, 37 vt Vinum defaecatum, Quod est sine sordibus. [...]
DEFAECATE Adu. Cels...
DEFAECATIO onis. f. Purgatio. Tertull. de Anima c. 27 Ex carnis defaecatione. Conf. Cels...
DEFAECABILIS e. Adi. Vt, Cisterna defaecabilis Sidon. Ep. 1, 5.
DEFAECIS sine faece, Scaliger restituere volebat Seuero de Aetn. 422, pro eo quod legitur Quam leuis excocto defecit robore pumex. [...]
DEFALCARE [ a)poko/ptein ] Significat Tollere, et amputare, quasi falce abscindere. ICtis tribuitur.
DEFALCATVS a, um. Partic. Columellae.
DEFALCATIO onis. f. Eidem. Nolim ego praestare.
DEFAMO āre. Fama priuo, sicut Diffamo. [...]
DEFAMATIO onis. f. apud Firmic...
DEFANO āre. Idem ac Profanare, sed perrari vsus. Arnob. 4 extr. p. 153 Spatiola defanata, i. loca profanata.
DEFARINATVS a, um. Adi. Tertull. ad Val. c. 31 Ad molas delatus et defarinatus.
DEFATIGO āre. [ katapone/w ] Labore conficere. [...]
page 43, image: s0043DEFATIGATIO onis. f. Verbale. [ katapo/nhsis2, a)pago/reusis2 ] Cic. de Senect. extr. Corpora quidem exercitationum defatigatione ingrauescunt: animi autem se exercendo leuantur. [...]
DEFATISCOR vid. DEFETISCOR. Plin. 17, 2.
DEFECTIO [1], DEFECTIVVS, DEFECTVS vid. DEFICIO.
DEFENDO di, sum, ere. [ a)mu/nw ] Proprie est depellere, vt offendere est versus aliquem pellere: deinde, mutata constructione dicebant Defendere moenia ab hoste. [...]
page 44, image: s0044DEFENDENS entis. Partic. Nepos 2, 4, 1 Nullis defendentibus.? Caedes Defendentum armis aditus Virg. Aen. 11, 886.
DEFENSVS a, um. Partic. Ab eo in iudiciis defensus aliquoties liberatus discesserat Nep. 19, 2, 3. [...]
DEFENSVIRI vetuste pro Defensum iri. Celsus l. 1 §. 9 [...]
DEFENSVRVS a, um. Partic. [ u(peraspiso/menos2 ] Neu defensura calorem Aurea summoueant tepidos vmbracula soles Claud. Cons. Hon. 4, 340. [...]
DEFENSO āre. [ a)spi/zomai ] Plaut. Rud. 3, 3, 30 [...]
DEFENSA ae. f. Vltio, defensio. Tertullian. aduers. Marc. 2, 18 A Deo expectare defensam.
DEFENSITO āre. [ u(peraspi/zomai ] Cic. Acad. 4, 69 c. 22 [...]
DEFENSOR oris. c. Verbale. [...]
DEFENSIO onis. f. Verbale. [...]
page 45, image: s0045DEFENSATRIX icis. f. Cic. in Timaeo de Vniuers. teste Prisciano p. 245.
DEFENSACVLVM i. n. Adhelm. de Virg. c. 41 Fidei defensaculo fretus.
DEFENSORIVS a, um. Adi. Tertull. aduers. Marc. 2, 14. Add. Vitr. 10, 19. in lemmate.
DEFENSITATIO onis. f. Augustin.
DEFERBEO vid. DEFERVEO.
DEFERO fers, tuli, latum, ferre. [...]
page 46, image: s0046DELATVS a, um. Partic. [ e)gklhqei\s2 ] Cic. de Inuent. 2,. [...]
DELATIO onis. f. [ e)/gklhma ] Vix aliter reperias hoc nomen vsurpari, quam de nominis criminisque apud iudicem delatione s. indicatione, quae accusationem, vt vidimus, praecedit. [...]
DELATVRA ae. f. Tertull. adu. Marc. 5, 18. Vulgat. Sirac. 26, 6.
DELATOR oris. m. Verbale. [...]
DELATORIVS a, um. Adi. Curiositas l. 6 D. de Iuris et Facti ignor.
DEFERVEO bui et vi, ere. [ a)poze/w ] vel, ere. De summo feruore vel intestino illo, a quo fermentum dicitur, vel eo, qui ab igne admoto efficitur, aliquid remittere. [...]
DEFERVEFACIO ere. [ zeopoie/w ] Facere coquendo, vt defervescat, i. vehementer, certe satis feruescat. [...]
page 47, image: s0047DEFETISCOR eris, DEFESSVS sum, vt ait Priscianus, defetisci. [...]
DEFETISCENTIA ae. f. Tertull. de Anima c. 43.
DEFICIO eci, ectum, ere. [ a)pogoreu/w, e)klei/pw, a)polei/pomai, a)fi/stamai ] Relinquere et deserere; et sic habet passiuum: pro Desum, vel Defetiscor, neutrum est. [...]
page 48, image: s0048DEFICIENS entis. Partic. [ e)klei/pwn ] Cic. Tusc. 1 c. 30 [...]
DEFICIENTIA ae. f. Paullinus Nolanus 23 n. 8 Ad Deficientiam indeficientem.
DEFECTVS [1] a, um. Partic. [ e)kleloipw\s2 ] A Deficio vel Deficior, habet interdum significationem actiuam in voce passiua. [...]
DEFECTVS [2] ūs. m. [ e)/kleiyis2, a)po/leiyis2 ] Liu. 4,.. [...]
DEFECTIO [2] onis. f. [ a)po/stasis2 ] Proprie est Recessio aut militum, aut ciuitatis a domino, vel a superiore. [...]
DEFECTOR oris. m. Verbale. [ a)posta/ths2 ] Sueton. in Neron. c. 43 Reuocatisque ad poenitentiam defectoribus, etc. Tacit. Ann. 12, 50, 3: Hist. 3, 12, 3.
DEFECTRIX icis. f. Tertull. aduers. Val. extr.
DEFECTIVVS a, um. Adi. [ e)llei/ptikos2 ] Cael. Aur. Acut. 2, 10. Tertull. adu. Valent. c. 14.
page 49, image: s0049DEFECTVOSVS a, um. Adi. Iustin. c. 7 §. 4 C. de summa Trin.
DEFIGO xi, xum, ere. [ kataph/gnumi ] Proprie est deorsum figere s. firmare: sic plantationibus conuenit. [...]
DEFIXVS [1] a, um. Partic. [ katapephgme/nos2 ] Cic. Philipp. 4 c. 6 [...]
DEFIXIO onis. f. Gloss. Lat. Gr. [ nekromanti/ai, kata/desmoi.
DEFINDO ere. Malos defindunt, fiunt tabulata falaeque Enn. ap. Non. 2, 351.
DEFINGO ere. Panem desingere Cato R. R. c. 75. Adam nunquam figulo suo dixit, non prudenter definxisti me Tertull. contra Marc. 2 extr.
DEFINGERE Pistorum est vel coquorum, e massa maiore minores formantium, Cat. 74 [...]
DEFINIO iui, itum, ire. [ o(ri/zw, perigra/fw ] Terminare, et quasi finem dare. [...]
page 50, image: s0050DEFINITIO onis. f. [ o(/ros2, o(rismo\s2 ] Est ratio explicans quid res sit. [...]
DEFINITIVVS a, um. Adi. [ o(ristiko\s2 ] Cic. de Inuent. 2 c. 17 [...]
DEFINITE Adu. [ o(risme/nws2 ] Cic. pro Corn. Balb. c. 14 [...]
DEFINITIVE Adu. Tertull. de Carn. Christ. c. 18. Cael. Aurel. Acut. praef. 1, 14.
DEFINITOR oris. m. Tertull. aduers. Marc. 5, 10.
DEFIT [ lei/petai ] Impers. pro Deest: non nisi in aliquot tertiis personis, et in Infinitiuo reperitur. [...]
DEFIOCVLVS i. m. [ leipo/fqalmos2 ] Dicitur a Martial. pro Lusco 12, 59 de importunis Basiatoribus, Hinc defioculus et inde lippus. Sed dubia est lectio.
DEFIXVS [2] vid. DEFIGO.
DEFLACCARE Nonio 1, 22 est atterere, tractum a vestibus sine flacco. [...]
DEFLAGRO āre. [ katafle/gomai, e)mprh/qomai ] Vehementer comburi. [...]
DEFLAGRATIO onis. f. Verbale. [ e)/mprhsmos2, kata/flecis2 ] Quum mea domus ardore suo deflagrationem vrbi minaretur Cic. pro Planc. c. 40. [...]
DEFLAGRATVS a, um. Partic. [ kataflexqei\s2 ] Cic. Tusc. 3 c. 19 Fana flamma deflagrata. In cinere deflagrati imperii Id. Catil. 4 c. 6.
DEFLAMMO āre. Illa mihi prorsus adhibenda est, quae pharetram expilet, et sagittas dearmet, arcum denodet, taedam deflammet Apul. Met. 5 sub fin. s. p. 172. i. flammā priuet.
DEFLECTO is, xi, xum, ere. [ kataka/mptw, a)pokli/nw ] In aliam partem flectere. [...]
page 51, image: s0051DEFLECTENS entis. Partic. Vulg. Sirac. 36, 22.
DEFLEXVS [1] a, um. Partic. [ katakampei\s2 ] Plin. 17, 23 s. 35, 23 [...]
DEFLEXVS [2] ūs. m. [ ka/myis2 ] Columel. 4, 26, 3 de Vite, Ne deflexu frangatur. Humani animi deflexus ab odio ad gratiam Val. Max. 4, 2 pr. Add. Id. 7, 3 pr. Sic. Flaccus de Condit. Agr. p. 20.
DEFLEXIO onis. f. Macrob. in Somn. Scip. 1, 6 extr. In laevam dextramue deflexio. Iuuenc. 4, 155 in Lucam 21 Deflexio lucis.
DEFLEXVRA ae. f. Idem apud Augustin.
DEFLEO es, eui, etum, ere. [ kataklai/w ] Idem quod Flere significat: nisi quod compositio aliquid addit energiae. [...]
DEFLENS entis. Partic. Ouid. Met. 7, 388.
DEFLETVS a, um. Part. [ keklaume/nos2 ] a Defleor. [...]
DEFLETIO onis. f. Iuuenc. 4, 122. (in Matth. 24.)
DEFLEXVS [3] vid. DEFLECTO.
DEFLO āre. [ katapneu/w ] Idem quod Flare. [...]
DEFLOCCARE Atterere, tractum a vestibus sine flocco. [...]
DEFLOCCATI Senes, [ a)nanqisqe/ntes2 ] apud Plaut. in Epid. 5, 1, 10? Nam per vrbem adeo defloccati senes Quaeritent me. Defloccatos senes dixit, qui floccos. i. comas perdidere, caluos.
DEFLORO āre. [ a)nanqi/zw ] Verbum formatum a Flos, Floris: Id est, quasi Florem demere, et rei decus diminuere. [...]
DEFLORATVS a, um. Partic. [ a)na/nqistos2 ] Laudatur Quinct. 6 Pr. 9 Certos atque defloratos fructus ostenderat. Sed editur Deformatos.
DEFLORATIO onis. f. Graculus ex omnium defloratione constructus Tertull. aduers. Val. c. 12. Ambros. Ep. 64 ad Syagr. Defloratio Virginitatis.
DEFLORATOR oris. m. Hieron....
DEFLOREO ere: et DEFLORESCO, is, ui, ere. [ a)panqe/w ] Dicitur id, quod florem facere desinit, vel florem amittit. [...]
page 52, image: s0052DEFLORESCENS entis. Partic. [ a)panqw=n ] Cic. de Clar. Orat. 317 Alter ornatus, acer, et non talis, qualem tu eum Brute iam deflorescentem cognouisti, etc.
DEFLVO xi, xum, ere. [ katar)r(e/w, a)por)r(e/w ] Deorsum fluere, vel labi. [...]
DEFLVENS entis. Partic. [ katar)r(e/wn ] Lurda Tauro monte defluens Sall. Hist. 2, 14. Plin. 25, 11 s. 83, 1 Defluentem capillum confirmat et densat. Id. 27, 13 s. 111.
DEFLVXVS [1] a, um. Partic. [ a)per)r(ume/nos2 ] Laudatur Aether defluxus in Austrum Lucan. 3, 250. Sed hic alii legunt Deflexus, i. vergens in meridiem: iam flexus Oudend. Deuexus Burm.
DEFLVVS a, um. Adi. [ katar)r(ukto\s2 ] Quod decidit, aut decidere solet. [...]
DEFLVVIVM ii. n. [ kata/r)r(eusis2, a)po/r)r(oia ] Plin. 11, 39 s. 94 [...]
DEFLVXVS [2] ūs. m. Apul. de Deo Socrat. p. 105 Omnis Defluxus nubium in terras est.
DEFLVXIO onis. f. Firmic. 3, 7, 8. Cael. Aurel. Acut. 2, 18, 105 et 108.
DEFLVSTRO āre. Mare deslustrat intemperatum Tertullian. de Pall. c. 2. i. sedat. Al. de flustris. Vid. Io. Lud. de la Cerda ad h. l. p. 14.
DEFODIO odi, ssum, ere. [ katoru/ttw ] Idem, quod Fodere, vel Fodiendo implantare et inserere. [...]
DEFOSSVS [1] ūs. m. [ kato/rucis2 ] Plin. 19, 8 s. 48 Area in defossu cauata.
DEFOENERO āre. Dimissiones libertorum ad defoenerandas diripiendasque prouincias Cic. Parad. 6. i. vsura exhauriendas.
DEFOENERATVS a, um. Partic. Pater eius plurimis creditoribus defoeneratus, maluit pecuniam quam pudorem, etc. [...]
DEFOENERATIO onis. f. Augustin.
DEFOENERATOR oris. m. Idem.
DEFOETVS si Latinum sit, idem erit, quod Effoetus, hoc
page 53, image: s0053est, Foetui per aetatem inidoneus.
DEFOLLIO ire. Gementibus areis, dum caeditur messis, frumenta defolliunt Ambros. de Viduis T. 4 p. 502. i. folliculis nudant. Al. defoliant.
DEFOLIO āre. [ a)pofulli/zw, Gloss. Cyr.
DEFOMITATVM lignum dixerunt antiqui, quod a Fomitibus, quibus confoueri solet, erat succisum. Festus. Videtur idem esse
DEFOMO āre. [ *)apopeleki/zw, dedolo, Gloss.] Nisi hic quoque Defomito legendum. Fomites autem puto dictos assulas illas, quae inter dolandum decidunt.
DEFORE [1] [ e)klei/yein ] Significat Defuturum esse. Cic. contra Rull. Verum arbitrabantur non defore, qui illa restituerent. Caes. Bell. Gall. 5, 54 Promittique viris, nulli se defore testem Sil. 9, 248.
DEFORIS Adu. Qui mundatis, quod deforis est Vulg. Matth. 23, 25. Add. Genes. 7, 16. Deforis, vbi tumor est, apponere Plin. Valer. 1, 31. Sic vt desub dixere.
DEFORMO as, are. [ dusmorfo/w ] Destruere, et quasi formam auferre, deturpare. [...]
DEFORMATIO onis. f. Verbale. [...]
DEFORMIS e. Adi. [ du/smorfos2, a)/morfos2 ] Turpis, quasi sine forma. [...]
page 54, image: s0054DEFORMITAS atis. f. [ dusmorfi/a ] Cic. de Fin. 5,.. [...]
DEFORMITER Adu. [ ai)sxrw=s2 ] Quinct. 8, 3 Iunctura deformiter sonat. Add. Val. Max. 8, 1, 6.
DEFORMOSVS a, um. Adi. Deformosius consilium Sidon. Ep. 3, 3.
DEFORMVS a, um. Adi. Aut deformis aut calidus: vid. Fest. in Forma. Stewech. ad Arnob. p. 78.
DEFOSSVS [2] vid. DEFODIO.
DEFRENATVS a, um. Adi. [ a)xa/linos2 ] pro Effrenato. Ouid. Met. 1, 282 Et defrenato voluuntur in aequore cursu.
DEFRAVDO āre. [ nosfi/zw, parakrou/w ] siue. Per fraudem aliquid decerpere, et auferre. [...]
DEFRAVDATIO onis. f. [ *)afousi/a, Vet. Gloss. Conf. Tert. de Anima c. 43.
DEFRAVDATOR oris. m. [ nosfisth\s2 ] Sen. de Benef. 4, 26 Huic ingrato, qui beneficiorum defraudator est, non magis dabit beneficium, quam aptatori.
DEFRAVDATRIX icis. f. Tertull. de Ieiun. c. 16.
DEFRENS endis. Partic. [ a)/roura qerisqei=sa, Gloss.] i. seges demessa. Frendere est quasi serra secare, serratae autem falces antiquae: hinc est frendere.
DEFRENSVS a, um. Partic. i. detonsus, detritus. Fest.
DEFRICO ui, ctum, vel aui, atum, are. [ a)potri/bw ] Idem quod vehementius fricare. [...]
DEFRICATVS, et DEFRICTVS a, um. Partic. [...]
DEFRICATE Adu. Idem. Naeuius apud Charisium p. 178 Facete et defricate.
DEFRIGESCERE [ katayu/xesqai ] Idem quod Frigescere. Col. 12, 20, 4 Iubebis rutabulo ligneo agitari, quod decoxeris, eo vsque dum defrigescit. Idem 12, 21.
DEFRINGO egi, actum, ere [ katagnu/w ] Decerpere, frangendo auferre. [...]
DEFRACTVS a, um. Partic. Plin. 17, 17 s. 27 Casus? defractos serere ramos docuit.
DEFRVDO āre. Veteres pro Defraudare dixerunt, v. v.
DEFRVGO āre. Verbum, quod Catoni tribuit Plin. 18, 24 s. 55 [...]
page 55, image: s0055DEFRVGATIO onis. f. Constet segetem nimia defrugatione exinaniri Colum. vt allegant, sed locum nondum inueni. Itaque nondum dixerim, quam vim habeat ad verbum Defrugo stabiliendum.
DEFRVMENTVM i. n. detrimentum, apud Plin. Val. 5, 24.
DEFRVSTO āre. Capita defrustare Sidon. Ep. 9, 9. i. per partes excerpere. Ammian. 20, 2 Defrustandae Macedoniae opitulari.
DEFRVSTATVS a, um. Partic. In frusta concisus. [...]
DEFRVTVM i. n. e)/yhma Charis. 1 p. 22 pr. ] Est vinum coctum vsque ad consumtionem mediae partis, a Deferuendo dictum. [...]
DEFRVTO āre. [ e)ya/w ] Est mustum decoquere, vt defrutum fiat. Columel. 2, 22, 4 Defrutum quoque facere, et defrutare vinum licet. Locum Catonis R. R. 24, 2 vid. sub DEFRAVDO.
DEFRVTARIVS a, um. Adi. [ e)yhtiko\s2 ] Vt, Vasa defrutaria a Columel. 12, 19, 6 [...]
DEFRVI dicebant antiqui, vt Deamare, deperire, significantes omnem fructum percipere. Auctor Festus. Autumnitate defruimur Symmach. Ep. 3, 23.
DEFVAT pro Deficiat. [ e)klei/ph ] Apud Plaut. Bacch. 1, 1, 3 Pol ego magis metuo in monendo, ne mihi defuat oratio, (al. Defuerit) i. Desit.
DEFVGIO ugi, itum, ere. [ feu/gw ] Idem, quod vehementer fugere. [...]
DEFVGO āre. Octau. Horat. 1, 4.
DEFVGA ae. m. Id est, Transfuga. Prudent. Hymn. de Calagur. 1, 42.
DEFVLGVRO āre. Vndantem clipeus defulgurat ignem Auson. perioch. Iliad. 5.
DEFVNDO udi, usum, ere. [ kataxe/w ] De vno vase fundere in aliud. [...]
DEFVNGOR eris, defunctus sum, defungi. [...]
page 56, image: s0056DEFVNCTVS [1] a, um. Partic. [ a)phllagme/nos2 ] Absolute dicitur, Qui mortem obierit, quasi aerumnis saeculi liberatum et exemtum significemus. [...]
DEFVNCTVS [2] ūs. m. Mors. Tertull. adu. Val. c. 26 Defunctui subiacere, i. morti obnoxium esse.
DEFVNCTORIE Adu. Quum non ex animo, sed quia vel Cogimur, vel Debemus, facimus, hoc vnum spectantes, vt officio nostro defuncti esse videamur. [...]
DEFVNCTORIVS a, um. Adi. Vt, Apodixis defunctoria Petron. c. 132 [...]
DEFVNCTIO onis. f. Saluian. de Gubern. Dei p. 18. Vulg. Sirac. 1, 11.
DEFVSTO āre. [ culokopw=, Gloss. Gr. Lat.
DEFVSTATVS a, um. Part. Apul. esse negat Index Floridi.
DEFVSTATIO onis. f. Augustin...
DEFVSTATOR oris. m. Augustin...
DEFVTVTVS a, um. Puella defututa Catull. 41, 1.
DEG
DEGENER eris. com. gen. [ a)gennh\s2 ] Prisc. 7 p. 765 [...]
DEGENERO āre. [ noqeu/omai, metapi/ptw, e)kpi/ptw ] A generis nobilitate desciscere. [...]
page 57, image: s0057DEGENERATVS a, um. Partic. A quo filius degenerauit. [...]
DEGENERATIO, et DEGENERATOR apud Augustin...
DEGENIO āre. Inuenustum reddere. Vsurpatione degeniare aliquid Cassiodor. lib 5. Conf. Voss. de Vitiis L. L. 4, 5.
DEGENIATVS a, um. Partic. Cassiod. Epist. 12, 11.
DEGERO ssi, stum, ere. [ katanali/skw ] Idem quod Gerere, vel ferre deorsum, i. perdere, in barathrum abiicere. [...]
DEGLABRO āre. Glabrum facere, Corticem demere. Paullus in l. Caedere D. Arborum furt. caesar. Caedere est non solum succidere, sed etiam ferire caedendi causa. Cingere est Deglabrare.
DEGLABRATVS a, um. Partic. Lactant. 1, 21.
DEGLVBO ere. [ a)polepi/zw ] Corticem eximere, Siliquam aut folliculum excutere, et Granum sua nudare tunica. [...]
DEGLVPTVS a, um. Part. Plaut. Poenul. 5, 5, 33 Deglupta maena conuicium in hominem mollem. Maena piscis vilis, deglubi solitus vt anguillae. Marcell. Emp. c. 16 Mus degluptus.
DEGLVTINO āre. [ a)pokolla/w ] Disiungere quod glutinatum erat. Plin. 25, 13 s. 103 Purgat enim vlcera oculorum, expletque, et ad cicatricem perducit, palpebras deglutinat.
DEGLVTIO, vel ire. Quasi tu dicas deorsum glutire aut glutiendo detrudere in ventriculum. Vt deglutiret Ionam (piscis) Vulgat. Ion. 2, 1. Conf. Id. Psalm. 123, 3. Alcim. Au. 4, 364. [...]
DEGLVTIENS entis. Partic. Vulgat. 1 Pet. 3, 22.
DEGO ere. [ dia/gw ] Quasi dicas deigere, vel Vsque ad finem agere, ducereue. [...]
DEGRADO āre. Degradandi Senatores licentia l. 3 C. de Off. magist. off. i. gradu et honore deiiciendi.
page 58, image: s0058DEGRADATIO onis. f. ICt.
DEGRANDESCO ere. Hieron.
DEGRANDINAT Impers. [ e)pixala/zei ] Ouid. Fast. 4, 755 Da veniam culpae: nec, dum degrandinat, obsit Agresti fano supposuisse pecus, i. donec grandinare desinat, donec cesset grando.
DEGRASSOR aris, atus sum, ari. [ e)gkataskh/ptw ] Stat. Achil. 1, 406 Vbi tanta iniuria primos Degrassata duces? i. contra Duces.
DEGRAVO āre. [ katabare/w ] Grauem et ponderosum reddere, premere, molestare. [...]
DEGRAVATVS a, um. Partic. Phaedr. 4, 21, 15 Onere degrauati. Manus pondere degrauatae Apul. Met. 7,..
DEGRAVATE Adu. apud Augustin...
DEGREDIOR eris, ssus sum, edi. Dep. [ katabai/nw ] Descendere. [...]
DEGRESSOR ari. Dep. Idem ac Degredi. Apul. de Deo Socr. p. 47, 25 de nubibus, Quippe si aquae humore fecundae sunt, veluti ad fetum edendum deorsum degressantur. Al. Degrassantur.
DEGRESSIO [1]
DEGRESSIO [2] legitur a quibusdam, vbi alii digressio: Sic
DEGRESSVS ūs. m. Cic. in Pison. 63 c. 26 Et degressum meum, et absentiam, et reditum. Sic inde a Grutero, al. Digressum.
DEGRVMOR ari. Ad grumam mensuram dirigere. Lucil. lib. 3 Viamque degrumari vis, vt castris mensor facit olim. Non. 1, 316.
DEGVLO āre. [ katalixneu/w ] Antiquum pro Consumere et ligurire, quasi Gulae tradere. [...]
DEGVLATOR oris. m. Degulator, quod gulae sit deditus Isid. 10 Lit. D. Add. Apul. Apol. p. 322.
DEGVNERE Degustare, Festus. Quidam legunt Degumare, vel Degumiare. Vid. Voss. Etym. p. 242.
DEGVSTO āre. [ a)pogeu/omai ] De re paullum quiddam Gustare. [...]
DEH
DEHAVRIO si, stum, ire. [ e)cantla/w ] Idem quod Haurire, vel Exhaurire. [...]
DEHAVSTVS a, um. Part. Tertull. de Resurr. Carn. 11.
DEHINC Adu. tempor. [ a)po\ tou/tou, meta\ tau=ta ] i. Posthac, postea. [...]
DEHISCO ere. [ xai/nw ] Est se veluti Hiatu quodam aperire. [...]
page 59, image: s0059DEHONESTVS a, um. Adi. [ a)po/timos2 ] Non honestus. Gell. 19, 10 Dehonestum tibi deculpatumque hoc verbum videtur.
DEHONESTAMENTVM i. n. [ a)timi/a, a)kosmi/a ] dicitur id, quod gratiam et honestatem alicui rei adimit. [...]
DEHONESTO āre. Suet. Claud. c. 30 Eum multa dehonestabant. Conf. Lamprid. Alex. Seu. c. 2.
DEHONESTANS antis. Partic. Treb. Pollio in Gallien. c. 16. Sed variatur.
DEHONESTATIO onis. f. Tertull. de Pudic. c. 18.
DEHONORO āre. [ a)tima/zw ] Honore priuo, vel priuare conor. Saluian. contra Auar. 3 p. 106. Dehonoratus Oros. 2, 2.
DEHONORARIVS a, um. Adi. Tertullian. Apol. c. 39. c. not. Rigalt.
DEHORIO vid. DEHAVRIO.
DEHORTOR ari. Dep. [ a)pokale/w, a)potre/pw ] Dissuadere. [...]
DEHORTATIO onis. f. Tertull. adu. Marc. 4, 15.
DEHORTATORIVS a, um. Adi. Tert. Apol. c. 22.
DEHORTATIVVS a, um. Adi. Idem. Priscian. p. 1020.
DEI
DEIANIRA ae. f. [ *dhi+a/neira ] Filia Oenei, Aetoliae regis, cuius regia Calydon fuit. [...]
DEIDAMIA ae. f. [ *dhida/meia ] siue, vt alii volunt, DEIAMIA, Filia fuit Lycomedis Scyri insulae regis, cum qua Achilles consuetudinem habuit, et inde natus est Pyrrhus. [...]
DEIERO āre. [ e)po/mnumi ] Per deos iurare, vel Valde iurare, inquit Donatus. [...]
DEIERATIO onis. f. Sancta iuratio. Saluian. de Gubern. Dei 4 p. 146. Et Tertull. de Poenit. c. 4. Idem de Idolol. c. 20.
DEIVRO āre. Apud Plautum legitur in Casin. 3, 5, 36 Per deos omnes et deas deiurauit, hac etc. Idem Rud. 5, 2, 49. Add. Gell. 11, 6.
DEIVRIVM ii. n. [ o)rkwmo/sion ] Gell. 7, 18 Tum octo ex iis postliminium iustum non esse sibi responderunt, quoniam deiurio vincti essent.
DEIICIO eci, ectum, ere. [ kataba/llw, pilna/w ] Deorsum mittere. [...]
page 60, image: s0060DEIECTVS [1] a, um. Partic. [ katablhqei\s2 ] Plin. 2, 9 s. 6 [...]
DEIECTVS [2] ūs. m. [ katabolh\ ] Liu. 9, 2 [...]
DEIECTE Adu. Tertull. aduers. Marc. 2, 27.
DEIECTIO onis. f. Verbale. [...]
DEIECTIVNCVLA ae. f. Scribon. Larg. compos. 52 extr.
DEIECTO āre. Frequent. Tert. de Pallio c. 4. et Gell. 20, 9 Coquenti vasa cuncta deiectat.
DEIMMITTO ere. Deimmittit virile veretrum in flumen Varro ap. Non. 4, 335. al. rectius, dein mittit.
DEIN, et DEINDE Adu. Ordinis. [ e)nteu=qen ] hoc est, Postea. [...]
page 61, image: s0061DEINCEPS [1] ipis. m. Festus, Deinceps, Qui deinde cepit, vt Princeps qui primus cepit. [...]
DEINCEPS [2] Adu. [ e(ch=s2 ] Postea, vel deinde. [...]
DEINDE vid. DEIN.
DEINSVPER pro Desuper. [ a)/nwqen ] Sallust. Hist. 1 ap. Non. 12, 48. et Cort. p. 956 Ad medium quasi deinsuper astantum manibus in murum attollitur.
DEINTEGRO āre. Nonius 2, 225 Diminuere Caecilius, Nomen virginis, nisi mirum est, deintegrauit.
DE - INTEGRO vid. DE Praepositionem.
DEINTVS Adu. Qui fecit, quod deforis est, etiam id, quod deintus est, fecit Vulg. Luc. 11, 40. Add. ib. v. 7. Add. Veget. Mulom. 3, 4, 10.
DEIONE es. [ *dhi+o/nh ] Mater Mileti ex Apollinis concubitu: vnde Miletum Deionidem vocat Ouid. Met. 9, 442 [...]
DEIOTARVS i. m. [ *dhi+o/taros2 ] Galatiae rex a Senatu iuuante Pompeio factus, in bello Ciuili eius postea partes sequutus, post pugnam Pharsalicam domum se recepit. [...]
DEIPHOBVS i. m. [ *dhi/+fobos2 ] Priami et Hecubae filius. [...]
DEIPHOBE es. f. [ *dhi+fo/bh ] Nomen proprium Sibyllae Cumanae, Glauci filiae, quae Aeneam ad Inferos duxit. Virg. Aen. 6, 36 Phoebi, Triuiaeque Sacerdos, Deiphobe Glauci.
DEIPHYLE es. f. [ *dhi+fu/lh ] Adrasti filia, Tydei vxor, ex quo Diomedem suscepit, qui in bello Troiano in virtute primus post Aiacem et Achillem ab Homero scribitur. [...]
DEITAS [1] vid. DEVS.
DEIVGIS e. Adi. Vertice nunc summo properant, nunc deiuge dorso Auson. Mosella 164. i. decliui: iugum enim montis continuatio.
DEIVGO āre. [ a)pozugo/w ] Disiungere. Pacuuius Chryse, Perque nostram egregiam vnanimitatem, quam memoria deiugat, apud Nonium 2, 256. qui interpretatur, Deiungere, separare, dissociare.
DEIVNGO unxi, unctum, ere. [ a)pozeugnu/w ] Disiungere. [...]
page 62, image: s0062DEIVRO, DEIVRIVM vid. DEIERO.
DEIVVO āre. [ a)pobohqe/w ] Non iuuare. Plaut. Trinum. 2, 2, 63 Deserere illum, et deiuuare in rebus aduersis pudet. Antiquum.
DEL
DELABO āre. [ a)polisqai/nw ] Hinc
DELABANS tis. Part. Auct. ad Herenn. 4, 68 c. 55 [...]
DELABOR delapsus sum, labi. Dep. [ katolisqai/nw, katapi/ptw ] Deorsum labi. [...]
DELABORO āre. Valde laborare, vt videtur. Vtitur Afran. ap. Non. 4, 423.
DELACERO āre. [ katamu/ssw ] pro Dilacerare, et absumere. Plaut. Capt. 3, 5, 14 Delacerauisti, deartuauistique opes. Antiquum.
DELACRIMO āre. [ katadakru/w ] Est lacrimas vel humorem more lacrimantis demittere. [...]
DELACRIMATIO onis. f. Verbale. [ katada/krusis2 ] Plin. 34, 11 s. 26 [...]
DELACRIMATORIVS a, um. Adi. Vt, Delacrimatorium Collyrium Marcell. Emp. c. 8.
DELACTO āre. i. ablacto. Cels....
DELACTATVS a, um. Partic. Delactatum, a)pogalaktisqe\n Gloss.
DELACTATIO onis. f. Cato. an Catholicon?
DELACTATRIX icis. f. Augustin.
DELAEVO vid. DEIEVO.
DELAMBO ere. [ katalei/xw ] Idem quod Lambere. Stat. Theb. 2, 681 Molliaque eiecta delambit vellera lingua.
DELAMENTOR ari. Dep. [ e)piqrhne/w ] Ouid. Met. 11, 331 Et natam delamentatur ademtam.
DELANICO as, are. Discindo, et quasi Lanam traho. Vnde Lacinia, et Lanius, qui pecus discindit. Festus.
DELAPIDO āre. [ a)poliqa/zw ] Cato R. R. c. 46 Locum delapidato, i. lapidibus purgato, vt Elapidare.
DELAPIDATA dicuntur, Lapide strata Festo. Gloss. Delapidata [ liqo/strwta.
DELAPSVS vid. DELABOR.
DELASSO āre. [ kopia/qw ] Valde lassare. [...]
DELASSATOR oris. m. Marc. Empir...
DELASSABILIS e. Adi. Pectus Manil. 4, 240.
DELATOR, DELATIO vid. DEFERO.
DELAVO aui, otum, are. [ katani/ptw ] Plaut. Rud. 2, 7, 21 [...]
DELOTVS a, um. Partic. Coagulum leporis e vino veteri delotum Oct. Horat. 1, 4.
DELEBILIS [1] vid. DELEO.
DELECTO āre. [ e)pa/gomai ] a Delicio, an a Lacto? est proprie Illicere et Attrahere. [...]
page 63, image: s0063DELECTATVS a, um. Partic. Magnopere delectatus facto Nep. 14, 3, 4. Sermo delectatior in otio Gell. praef. s. 16. i. iucundior.
DELECTABILIS e. Adi. Cibus Tac. Ann. 12, 67, 1. [...]
DELECTABILITER Adu. Facies delectabiliter ac decore depieta Gell. 13, 24. Add. Id. 15, 1.
DELECTAMEN inis. n. Casso saltem delectamine amare liceat, si potiri non licet Petron. Pseudepigr. p. 228.
DELECTAMENTVM i. n. Verbale. [...]
DELECTATIO onis. f. Verbale. [...]
DELECTVS [1] vid. DELIGO, deligis.
DELEGO āre. [ e)pitre/pw, e)nte/llomai ] Demandare, committere, onus imponere. [...]
page 64, image: s0064DELEGATIO onis. f. Assignatio debiti, vt hodie loquuntur. [...]
DELEGATORIVS a, um. Adi. Vt, Delegatoriae, scil. Epistolae, quibus a Principe alicui quid faciendum delegatur, vel praecipitur. Cod. Theod. l. 16 de Exact. Gloss. Gr. Lat. [ e)ktagai\, delegatoriae.
DELEGATVM i. n. Idem quod Legatum, vt, Ex delegato pupilli pecuniam soluere l. 4 §. 26 ff. de dol. except.
DELENIFICVS, DELENIMENTVM, DELENIO vid. sub DELINIO.
DELEO eui, etum, ere. [ e)calei/fw ] a Leo antiquo Verbo, vnde superest, quod Verbo Lino adiungitur, Praeteritum Leui, significat proprie scripturam, picturam, aut simile quid, stili parte lata, aut pigmento inducto abolere, vt non amplius dignosci queat; et deinde generatim perdere, ac destruere: Cic. pro Cluent. 41 c. 14 [...]
DELETIO onis. f. Verbale. [ e)ca/leiyis2 ] Lucil. lib. 26 Deletionem nostri ad vnum exercitus apud Non. 2, 217.
DELEBILIS [2] e. Adi. [ e)caleipto\s2 ] Quod deleri potest. Martial. 7, 83 Casibus hic nullis, nullis delebilis annis Viuet.
DELETOR oris. m. Accius. [...]
DELETILIS e. Adi. [ e)caleiptiko\s2 ] Dicitur non quod deleatur, sed quod deleat. [...]
DELETICIVS a, um. Adi. Vlp. in l. Chartae D. de Bonorum poss. secund. tabul. [...]
DELETVS ūs. m. Tertull. adu. Marc. 2, 24.
DELEVO āre. Leuigare, leue reddere radendo. Colum. de Arb. 6, 4 Plagam acutissimo ferro deleuato.
DELIVS [1]
DELIVS, DELIACVS vid. DELOS.
page 65, image: s0065DELIBERO āre. [ bouleu/omai ] Consultare, consilium agitare. [...]
DELIBERATVS a, um. Partic. [ bebouleume/nos2 ] Horat. Od. 1, 37, 29 [...]
DELIBERATOR oris. m. Verbale. [ bouleuth\s2 ] Cic. pro Sextio c. 34 extr. Illi interea deliberatori merces, longa interposita nocte, duplicata est: qui sibi sumserat noctem ad deliberandum.
DELIBERATIO onis. f. Verbale. [...]
DELIBERATIVVS a, um. Adi. [ sumbouleutiko\s2 ] Vt, Deliberatiuum genus orationis Cic. de Inuent. 1, 7 c. 5. [...]
DELIBERABVNDVS a, um. Adi. [ bouleuo/menos2 ] Deliberans. Liu. 2, 45 Consules velut deliberabundi capita conferunt, diu colloquuntur.
DELIBERIVM ii. n. Gloss. Lat. Gr. idem quod Consilium.
DELIBO āre. [ lei/bw, a)pogeu/omai ] Degustare, et primis labris attingere. [...]
DELIBAMENTVM i. n. Val. Max. 2, 6, 8 Defusis Mercurio delibamentis. i. libaminibus.
DELIBATIO onis. f. Florent. in l. Legatum est D. de Leg. 1 [...]
page 66, image: s0066DELIBATORIVM i. n. Locus vbi delibatur Plin. 16, 40. al. diribitorium.
DELIBITO āre. Idem quod Delibo. [...]
DELIBRO [1] āre. [ a)pofloio/w ] Librum, id est, Corticem arbori detrahere. [...]
DELIBRO [2] as, are. a Libra compositum. [...]
DELIBRATIO onis. f. Columellae tribuitur. Non ausim vero praestare.
DELIBRATOR oris. m. Augustin.
DELIBVO ere. Madefacere, inungere. [ katabre/xw, e)lai/w| bre/xw, Cyrilli Gloss. Solin. 18 Vnguentis etiam delibuit.
DELIBVTVS a, um. Adi. [ a)lhleimme/nos2 ] Vnctus, quasi Oleo, aut alio liquore imbutus. [...]
DELICATVS a, um. Adi. [ trufero\s2, a)bro\s2 ] Cum hominis epitheton est, mollem, deliciis deditum, nihil duri aut molesti expertum notat: cum rerum, eas notat, quae delicatos homines iuuant et voluptatem pariunt. [...]
DELICATVLVS a, um. Adi. Apuleio tribuitur: negat Index Floridi.
DELICATE Adu. [ truferw=s2 ] Delicate coenitare Varr. de R. R. 3, 4. [...]
DELICIVM ii. n. it. DELICIA, ae. f. ac DELICIES, ei. f. et vsitatissime in plur. [...]
page 67, image: s0067DELICIOLAE arum. f. Dimin. Cic. Att. 1, 7 extr. Tulliola, deliciolae nostrae, tuum munusculum flagitat, et me vt sponsorem appellat.
DELICIOLVM i. n. Sen. Epist. 12.
DELICO āre. pro Dedicare ponebant veteres, inquit Festus. Vid. DELICATVS princ. Pro eodem etiam est DELIQVO vbi vid.
DELICIO ere. Illicere, antiquis. Titinn. lib. 5 Quod ea parasitus habeat, qui illum sciat Delicere, et noctem facere posset de die. Nonius 4, 112.
DELICIOR ari. Dep. Ruricius Epist. 2, 42 Volatilia deliciari, id est, Comedere cum delectatione.
DELICIATVS a, um. Part. Tectum deliciatum apud Festum.
DELICIOSVS a, um. Adi. Plenus deliciis. [...]
DELICTVM [1] vid. DELINQVO.
DELICVS Porcus, *)apogalaktisqe\n Vet. Gloss.] qui dicatur, exponit Varro de R. R. 2, 4, 16 [...]
DELICVLVS a, um. Adi. Vendat boues vetulas, armenta delicula, oues deliculas Cato R. R. c. 2. [...]
DELIGO [1] āre. [ prosde/w ] Notae significationis. [...]
DELIGATIO onis. f. Apuleio tribuitur. Negat Ind. Floridi.
DELIGATOR oris. m. Marc. Empir...
DELIGO [2] egi, ectum, ere. [ e)pile/gomai, a)pole/gw ] Ex De et Lego compositum: Deligere est, quod magis idoneum ad rem agendam est, de multis cernere et assumere. [...]
page 68, image: s0068DELECTVS [2] a, um. Partic. [ e)pilelegme/nos2 ] Delecti ad omne facinus coloni Cic. de Lege Agr. c. 17. [...]
DELECTVS [3] ūs. m. Verbale, quod saepe scribitur DILECTVS, vt paria fere iura habeat. [...]
DELECTIO onis. f. Agroetius Vet. Gramm. ait Alicuius rei examinatae delectionem appellamus. Nam Diligi affectionis, Deligi iudicii est. Vid. Vopisc. Aurel. c. 40.
DELECTOR oris. m. Frontin. Strateg. 4, 1, 3 Pyrrhus delectori suo fertur dixisse: tu grandes elige, ego eos fortes reddam.
DELIMO āre. [ a)por)r(ini/zw ] De re aliqua limare. Plin. 34, 11 s. 26 Alii delimatum aeris scobem aceto spargunt.
DELIMATIO onis. f. Apud Apuleium esse dicitur: sed non habet Ind. Floridi.
DELIMATOR oris. m. Gloss. Cyrilli.
DELIMITO āre. Frontin. Goes. p. 38. Conf. Fabrett. ad Inscriptt. p. 245.
DELIMITATIO onis. f. Frontin. p. 142. Al. delimatio: vid. edit. Keuchen. p. 338.
DELIMIS e. Substant. Delime bipennis Varro ap. Non. 2, 82.
DELIMVM i. n. vel, ae. f. Idem videtur esse, quod Lima apud Arnobium 6 p. 200 vbi simulacra vocat descobinata delimis, at Heraldus diuisim legit, de limis, quod verum est.
DELINGO inxi, ere. [ e)klei/xw ] Idem quod Lingere. [...]
page 69, image: s0069DELINIO, siue iui, itum, ire. [ khle/w, qe/lgw ] Auget significationem simplicis Lenire, vt Mulcere, Demulcere. [...]
DELINITVS a, um. Partic. [ kekhlhme/nos2 ] Titinn. ap. Non. 2, 26 [...]
DELINITOR oris. m. Verbale. [ qelkth\r ] Cic. de Clar. Orat. c. 70 [...]
DELINITIO onis. f. Verbale. [ qe/lgma ] Cic. Off. 2 c. 16 Ipsaque illa delinitio multitudinis ad breue tempus exigunmque duratura sit.
DELENIFICA mulier Turpil. ap. Non. 4, 115. Verba delenifica Plaut. Mil. 2, 2, 37. Add. Symmach. 3, 6. et 7, 27.
DELINIMEN inis. n. Symmach. Ep. 3, 11 Delinimina aurium.
DELINIMENTVM i. n. [ qelkth/rion, qe/lghtron ] Idem quod Delinitio. [...]
DELINEO āre. [ diagra/fw ] Lineamenta formae ducere. [...]
DELINEATIO onis. f. Tertull. adu. Valent. c. 27. et adu. Marc. 5, 4.
DELINEATOR oris. m. Liu...
DELINO ini, iui, et eui, itum, ere. Olim fuisse in vsu, suadet Delitus, de quo statim.
DELITVS a, um. Partic. Idem fere, quod Deletus, certe contrarium Illito. [...]
DELITOR oris. m. Qui delinit s. delet. Accius in Atreo apud Priscian. 9 p. 873 Epularum fictor, scelerum fratris Delitor, quod Priscianus a Delino deriuat.
DELINQVO iqui, ictum, ere. [ plhmmele/w ] Peccare, ab officio recedere. [...]
DELIQVIVM [1] ii. n. an DELIQVIO, onis? [ e)/kleiyis2, leipoqumi/a ] Plaut. Capt. 3, 4, 93 [...]
page 70, image: s0070DELIQVVM i. n. [ htton ] i. Minus. Plaut. Cas. 2, 2, 33 Siue amet, siue quod lubet, id faciat, quando tibi nil domi Deliquom'st. i. nihil tibi defit propterea. Conf. Fest. et Douz. ad loc.
DELICTVM [2] i. n. [ plhmme/leia ] Minus fere quam Peccatum, nec tamen perpetuo. [...]
DELINQVENTIA ae. f. Tertull. de Resur. Carn. c. 46 et 47.
DELICTOR oris. m. Cyprian. Epist. 59 c. 1.
DELIQVEO cui, ere. Neutrum. [ th/komai ] vel
DELIQVESCO delicui, ere. In totum resolui et dissolui. [...]
DELIQVIAE arum. f. vt Colliquiae, quae stillicidia excipiunt in cauaedio. [...]
DELIQVIVM [2] vid. DELINQVO.
DELIQVO āre. [ e)kxe/w ] a Liquore formatum, significat Effundere. [...]
DELIRO āre. [ paralhre/w, parapai/w ] De recto recedere. [...]
DELIRANS antis. Partic. [ paralhrw=n ] Delirans senex Ter. Adelph. 4, 7, 43. [...]
DELIRVS a, um. Adi. [ para/frwn ] Qui delirat. Plaut. Amph... Adeo me istic hodie delirum fecit. [...]
page 71, image: s0071DELIRATIO [1] onis. f. Verbale. [ paralh/rhsis2 ] Plin. 18, 20 s. 49, 3 [...]
DELIRATIO [2] onis. f. [ parafrosu/nh ] Vitium peculiare senibus. [...]
DELIRAMENTVM i. n. [ lh/rhma ] Ipsa deliratio. Plaut. Amph. 2, 2, 64 Haec quidem deliramenta loquitur. Idem ib. v. 95 et 98. Men. 5, 5, 21. Conf. Prud. Apoth. v. 200.
DELIRIVM ii. n. Idem quod Deliramentum. Cels. 5, (26) 27 Illa perniciosa est, quae vel leui vulneri superuenit, vel vltra tempus inflammationis durat, vel delirium mouet. Add. 3, 18 extr.
DELIRITAS atis. f. pro Deliratione. Laberius, Quoniam mens, quae deliritas vos suppilatores facit, etc. Nonius 8, 36.
DELIRIOSVS a, um. Adi. Vet. Interp. Irenaei 1, 9 Deliriosa loqui. Add. 1, 5.
DELITEO ui. a quo DELITESCO, ui, ere. [ dialanqa/nw, katakribe/w, loxa/w, e(lloxw=, e)mfoleu/w ] Eiusdem cum suo simplici significationis. [...]
DELITENS entis. Partic. [ dialanqa/nwn ] Laudatur Plin. 35, 1 s. 1 Non placent iam abaci, nec spatia montis in cubiculo delitentia. Sic etiam Harduin. Sed Elzeu. delitescentia. Vet. editio, delatantia. [...]
DELITESCENTIA ae. f. August.
DELITIGO aui, atum, are. Hor. de Arte Poet. 94 Iratusque Chremes tumido delitigat ore. h. e. Vehementer litigat.
DELITO āre. Vnde
DELITANS antis. Part. laudatur ex Prudent. Perist. 10, 289 Velut retortis intuens obtutibus Auertat ora delitantis hostia. [...]
DELIVS [2] a, um. Adi. [ *dh/lios2 ] a Delo. Vid. DELOS.
DELOCATIO onis. f. Articulorum delocatio, i. luxatio C. Aurel. Tard. 2, 1.
DELONGE Adu. Vulg. Int. Ex. 20, 21. et Deut. 29, 22.
DELOS i. f. [ *dh=los2 ] Insula in Aegeo mari, omnium Cycladum elarissima, Apollinis templo et mercatu nobilis. [...]
DELIACVS a, um. Adi. [ *dhliako\s2 ] Qui ex Delo est. [...]
DELIVS [3] a, um. Aliud Adi. [ *dh/lios2 ] Vt, Apollo Delius, Delia Diana Cic. Verr. Diuinat. 48. [...]
page 72, image: s0072DELPHI orum. m. Tam pro Oppido, quam pro Oppidanis, plurali tantum numero, sicut Gabii [ *de/lfoi ] Est autem ciuitas in Boeotia iuxta Parnassum. [...]
DELPHICVS a, um. Adi. [ delfiko\s2 ] Vt, Delphica laurus, quod victores Delphis ea coronarentur. [...]
DELPHITICVS a, um. Adi. Apud Martial. 11, 22. Sed placet Scriuerii coniectura, Quam quae de phthisico lapsa est armilla cinaedo.
DELPHIS idis. f. Pro sacerdote Delphica vsus est Martial. 9, 43 [...]
DELPHICOLA ae. m. Apollo Delphis habitans. Auson. Technopaegn. de Historiis p. 483 Ludit et Aeacidem Parnassia Delphicolae sors.
DELPHIN inis. vel, ini. m. [ delfi\s2 ] Genus piscis marini. [...]
DELTA ae. f. [ *de/lta ] Aegypti insula, aut insulae potius inter ostia Nili inclusae. [...]
DELTOTON i. n. [ *deltwto\n ] Cic. in Arato v. 5 [...]
page 73, image: s0073DELVBRVM i. n. Locus deo consecratus. [...]
DELVCTOR ari. [ palai/w ] Idem quod Luctari significat, cum incremento quodam, vt depugnare. Plaut. Pers. 1, 1, 4 Cum auibus Stymphalicis, cum Antaeo deluctari mauelim.
DELVCTO as, are. Actiu. Plaut. Trinum. 4, 1, 20 Quibus aerumnis deluctaui, filio dum diuitias quaero?
DELVCTATIO onis. f. M. Capella 5 p. 139.
DELVCTATOR oris. m. Hieron.
DELVDO usi, usum, ere. [ e)pipai/zw ] Deridere, et decipere. [...]
DELVDIFICOR ari. [ diapai/zw ] Idem quod Deludere. Plaut. Mostel. 4, 3, 41 Deludificatus est me hodie in perpetuum modum. Item
DELVDIFICO āre. Plaut. Rud. 1, 2, 53.
DELVDIFICATIO onis. f. Augustin.
DELVSIO onis. f. Arnob. 4 p. 127.
DELVSOR oris. m. Apud Firmic....
DELVENTINVS i. m. Deus, quem seruauit, puto, Tertull. Apol. 24 Vnicuique etiam prouinciae et ciuitati suus Deus est? municipali consecratione censentur Casiniensium Deluentinus.
DELVIT Soluit, inquit Festus, a Graeco [ dialu/ein.
DELVMBO āre. [ a)posfu/w ] Lumbos luxare. [...]
page 74, image: s0074DELVMBIS e. Adi. Quod lumbis caret; et ideo Debile: in lumbis enim, corporis virtus sita est. [...]
DELVO ui, utum, ere. [ a)polou/w ] Depurgare et diligenter lavare. [...]
DELVS Insula, vid. DELOS.
DELVSTRO āre. Plane et cum bono euentu lustrare. [...]
DELVTAMENTVM i. n. a verbo Deluto. Cato c. 128 [...]
DELVTATIO onis. f. Idem quod Lutatio apud Augustin....
DELVTIO onis. f. Cels.
DELVTO āre. Luto aspergere, vel tegere. [...]
DEM
DEMADEO ui, ere. s., ere. [ note/w ] Idem quod Madere. Ouid. Trist. 5, 4, 40 Et te flente suos demaduisse sinus. Scribonius Largus Compos. 73. Vid. Barth. Aduers. 40, 4.
DEMADES is. m. *dhma/dhs2 ex Remige Orator vt ait Quinctil. 2, 17, 12. In agendo clarissimus, nihil posteritati, mansurisque literis reliquit. Idem 12, 10, 49. Add. Cic. Brut. c. 9. et Orat. c. 26.
DEMAENETVS i. m. Parrhasius, quum in sacrificio, quod Arcades Ioui Lyceo humana etiam tum hostia faciebant, immolati pueri exta degustasset, et in lupum esset conuersus, idem decimo post anno restitutus, athletice certauit in pugilatu, victorque Olympia reversus est: Refert Plin. ex Agriopa auctore 8, 22.
DEMAGIS Adu. Pro Minus, antiqui dicebant Festus. [...]
DEMANDO āre. [ e)pitre/pw, e)nte/llomai ] Simplici Mando hoc addit, vt significet, de se amoliri aliquid, et alteri committere. [...]
DEMANDATIO onis. f. Tertull. de Resurr. Carn. c. 48.
DEMANO āre. [ a)pobru/w ] Idem quod Manare. Catul. 52, (51) 9
DEMARATVS i. m. Lacedaemoniorum rex, quum exularet apud Xerxem, bellique contra patriam cerneret apparatum, plus se debere patriae, quam regi existimans, clam Lacedaemonios certiores fecit. [...]
DEMARCHVS i. m. Princeps populi, aut Tribunus plebis dicitur. Spartianus Adrian. c. 19 Fuit Demarchus in patria sua, Athenis Archon. Plaut. Curcul. 2, 3, 7 Nec Demarchus, nec Comarchus.
DEMARGINO āre. Vt, demarginare librum. recent.
DEMATRICATVS a, um. Adi. De iumento, cui vena matricis percussa Veget. Mulomed. 4, 7.
DEMEA ae. f. Persona est apud Ter. in Adel. senis duri ac rustici.
DEMEACVLVM [1] vid. DEMEO, are.
DEMEIO meiere. a)fourw=, e)courw= Gloss. Lat. Gr.
DEMEMINI isse. apud Martialem legitur pro Obliuiscor, 2, 59 [...]
DEMEMORANS antis. apud Val. Flacc. 3, 640 quidam legunt, vbi Burm. idem orans.
DEMENS entis. Adi. [ para/frwn, para/nous2 ] Sine mente,
page 75, image: s0075insanus. [...]
DEMENTIA ae. f. [ para/noia, parafrosu/nh ] Cic. Tusc. 3 c. 5 [...]
DEMENTIO ire. [ parafronw= ] Insanire, delirare, de mente exire. [...]
DEMENTO āre. [Vet. Gl. [ a)fronei=n ] Idem. Lactant. de Mort. Persec. c. 7 extr. [...]
DEMENTER Adu. [ a)noh/tws2 ] Insane. Cic. in Catil. 3, 22 c. 9 Tanta res tam dementer credita. Dementissime testari Sen. de Benef. 4, 27. Vti dementer amoribus Ouid. Met. 4, 259.
DEMENSVM [1] vid. DEMETIOR.
DEMEO āre. [ ka/teimi ] Deorsum penetrare, descendere. Apuleius Met. 6 p. 180 Quae suis pedibus ad Tartarum demeare cogeretur. Add. 10 p. 254.
DEMEACVLVM [2] i. n. Descensio ad loca subterranea. [...]
DEMEREO ui, itum, ere. [ kerdai/nw, peripoiou=mai ] Lucrari. [...]
DEMERITVS a, um. Partic. Demeritas dare laetitias Plaut. Pseud. 2, 4, 14.
DEMERGO si, sum, ere. [ kataponti/zw ] Idem quod Mergere, vel Immergere, et aqua obruere. [...]
DEMERSVS [1] a, um. Partic. In vndis demersus Ouid. Met. 14, 615. [...]
DEMERSVS [2] ūs. m. Apul. Apol. p. 287 Leuia sustentatui, gravia demersui.
DEMERSIO onis. f. Idem. Macrob. Somn. Scip. 1, 12. et Solin. c. 43 Vrbium demersio.
DEMERSO āre. Frequent. Martian. Capella 8...
page 76, image: s0076DEMETIOR mensus sum, iri. [ diametre/w ] Si qua sunt huius verbi exempla, ea, vid. in DIMETIOR.
DEMETITVS a, um. Partic. Actiue et passiue accipitur. [...]
DEMENSVS a, um. Partic. [ diametrhto\s2 ] Mensuratus et aequatus. [...]
DEMENSVM [2] i. n. [ sitome/trion ] Ter. Phorm. 1, 1, 10 [...]
DEMENSIO, et DIMENSIO onis. f. Cic. Tusc. 1, 57 c. 24. Auson. Epist. 5, 9.
DEMETO messui, messum, ere. [ a)poqeri/zw ] Idem quod Metere. Columel. 7,.. [...]
DEMESSVS a, um. Partic. Flos demessus pollice virgineo Virg. Aen. 11, 68. Faui demessi Columel. 9, 15, 12. Segetes demessae Tacit. Ann. 14, 24.
DEMETOR ari. Vnde
DEMETATVS a, um. Part. Passiue Cic. de N. D. 2 c. 43 pr. Atque ita demetata signa sunt, vt in tantis descriptionibus diuina solertia appareat, i. dimensa, descripta, definita, i. de sideribus.
DEMETRIAS adis. f. Herba verbenaca. Apul. de Herb. c. 3.
DEMETRIVS Phalereus, Theophrasti auditor, de quo abunde Cic. in Brut. 37 [...]
DEMIGRO āre. [ metoiki/zw ] Domicilium mutare, et alio se ad habitandum conferre. [...]
DEMIGRATIO onis. f. Aemyl. Probus 1, 1, 2 Quum magnus numerus esset, et multi eius demigrationis peterent societatem.
DEMINGO ere. e)courw= Gloss. Lat. Gr.
DEMINORO āre. Tertull. de Anima c. 33 Deminoratur illic ille, i. honore, fama, minuitur.
DEMINORATIO onis. f. Vulgat. Sirac. 22, 3 Filia in deminoratione fiet, [ e)p' e)lattw/sei genh/setai.
DEMINVO cum Deriuatis, quod maiorem partem huc pertinet, vid. DIMINVO.
DEMIROR ari. Dep. [ u(pera/gamai ] Valde mirari. Ter. Heaut. 2, 3, 121 [...]
DEMIRANDVS a, um. Partic. Gell. 16, 18.
DEMIRATVS a, um. Partic. Gell. 1, 17. et 20, 10.
DEMIRABVNDVS a, um. Augustin.
DEMIRATIO onis. f. apud Martian. Capellam...
DEMISSE, DEMISSIO, DEMISSVS, vid. DEMITTO.
DEMITIGO āre. [ kataprau/+nw ] Idem quod Mitigare. Cic. Att. 1, 13 Nosmetipsi, qui Lycurgei a principio fuissemus, quotidie demitigamur.
DEMITTO misi, missum, ere. [ kaqi/hmi, kaqima/w ] Deorsum mittere. [...]
page 77, image: s0077DEMISSVS a, um. Partic. [ kaqeime/nos2 ] Plin. 11, 37 s. 65 [...]
DEMISSIO onis. f. Ex eo clypeum aeneum catenis pendeat, per cuius reductiones et demissiones perficietur sudationis temperatura Vitruu. 5, 10. [...]
DEMISSE Adu. [ kaqeime/nws2 ] Volare demissius Ouid. Trist. 3, 4, 23. [...]
DEMISSICIVS a, um. Adi. Vt, Demissiciae tunicae Plaut. Poenul. 5, 5, 24. i. quae demitti possunt, demissae adeo.
DEMIVM i. n. Secundum quosdam gemma est a pinguedine dicta. [...]
DEMIVRGVS i. m. [ *dhmiourgo\s2 ] Magistratus nomen apud Graecos, quasi publicorum operum curatorem dicas. [...]
page 78, image: s0078DEMO si, tum, (quidam dempsi, demptum scribunt ) ere. [ a)faire/w, e)cai/rw ] Detrahere. [...]
DEMTVS, vel a, um. Partic. [ e)ch|rhme/nos2 ] Plin. 15, 17 [...]
DEMTIO onis. f. Damnum habet nomen a demtione Varr. L. L. 4, 36. Conf. Non. 2, 906.
DEMOCHARES is. m. Orator Atheniensis, Parrhesiastes ob nimiam et procacem linguam appellatus: Hic inter alios Atheniensium legatos,? dicente Philippo, Dicite, facere quid possinn, quod sit Atheniensibus gratum? excepit, Te suspendere. [...]
DEMOCLES vid. DAMOCLES.
DEMOCRITVS i. m. [ *dhmo/kritos2 ] Abderites nobilis Philosophus, stultus ciuibus suis visus haud immerito, si verum esset, quod luminibus oculorum se sponte priuasse traditur, ne videndi illecebris a contemplandi studio reuocaretur. [...]
DEMOCRITEVS a, um. Adi. [ *dhmokri/teios2 ] Cic. de Diuin. 2, 32 Verum sint sane ista Democritea vera, quando ea nos extis exquirimus, etc.
DEMOCRITICVS a, um. Adi. Cic. de Orat. 1, 10.
DEMODOCVS i. m. Citharoedus fuit, quem Homerus 8 Odyss. inducit in conuiuio Alcinoi regis Phaeacum citharam pulsantem et simul canentem. [...]
DEMOE [ dh/moi ] Apud Atticos sunt, vt apud nos Pagi Festus.
DEMOLEVS i. et DEMOLEON, tis. m. Graecus ad Ilium pugnans Virg. Aen. 5, 260. 265. Ouid. Met. 12, 356. 368.
DEMOLIOR iris, itus sum, iri. [ kataba/llw, a)poskeua/zomai ] A mole deductum, significat Diruere, deiicere. [...]
DEMOLIO iui, itum, ire. Altaria demolierunt Lactant. 4, 11. [...]
page 79, image: s0079DEMOLITVS a, um. Partic. pass. Vlp. in l. Quid tamen D. Quibus modis vsusfruct. amit. Verum etiam si demolitis aedibus testator alias nouas restituerit. Domus l. 13 ff. de Vsucap.
DEMOLITIO onis. f. Verbale. [ kata/blhsis2, katabolh\ ] Vt, Demolitio statuarum Cic. Verr. 2 c. 67. [...]
DEMOLITOR oris. m. Vitr. 10, 19 [...]
DEMONSTRO āre. [ deiknu/w, a)podei/knumi, e)pidei/knumi, a)pofai/nw, e)mfani/zw ] Aperte et palam monstrare, non digito modo manuue, sed oratione, atque adeo docere, dicere etc. [...]
DEMONSTRATVS a, um. Partic. [ a)podedeigme/nos2 ] Demonstratus locus Cic. de Diuin. 1,.. Re demonstrata Caes. B. G. 5, 38.
DEMONSTRATIO onis. f. Verbale. [ a)po/deicis2 ] Cic. de Or. 3, 209 c. 55 [...]
DEMONSTRANTIA ae. f. Idem atque Demonstratio. Vt Demonstrantia rarae degenerisque herbae Plin. 17, 5. Sic certe legi voluit Salmas. Exerc. Plin. p. 81. Sed alia omnia Hard.
DEMONSTRATOR oris. m. Verbale. [ a)podei/kths2 ] Colum. 3, 10 [...]
DEMONSTRATIVVS a, um. Adi. [ e)pideiktiko\s2 ] Vt, Demonstratiuum genus. [...]
DEMONSTRATIVE Adu. Macrob. in Somn. Scip. 1, 16 Hunc locum demonstratiue terram dicens.
DEMONSTRABILIS e. Adi. Apul. de habitud. doctr. Plat. p. 651 Flor. Vniuersitas maris demonstrabilis non est, et circuli quadratura.
DEMOPHON, vel ontis. m. Filius Thesei et Phaedrae, ad Troiam profectus, qui inde rediens, tempestate delatus est in Thraciam: et a Phyllide, loci regina, hospitio exceptus, quam deinde deserens causa illi mortis fuit. [...]
DEMORDEO di, sum, ere. [ a)poda/knw ] Morsu decerpere. [...]
DEMORSVS a, um. Partic. Pers. 1, 106 Nec pluteum caedit, nec demorsos sapit vngues.
DEMORSICO āre. Frequent. Morsu decerpere. Apul. Met. 2 p. 124, 15 Vbi sagae mulieres ora mortuorum passim demorsicant.
DEMORSICATVS a, um. Part. Apul. Met. 3 p. 140 Rosis tantum demorsicatis exibis asinum.
DEMORIOR iris, vel eris, ori. [ a)poqnh/skw ] Paullatim mori. Columel. 5 [...]
DEMORTVVS a, um. Partic. [ a)poteqnhkw\s2 ] Cic. Verr. 2, 124 c. 50 [...]
DEMOROR aris, atus sum, ari. Dep. [ diame/llw, au)li/zomai ] Morari et detinere. [...]
page 80, image: s0080DEMORATVS a, um. Depon. Plaud. Rud. 2, 4, 27 [...]
DEMORATIO onis. f. apud Hieronym...
DEMORATOR oris. m. apud Martian. Capell. 1.
DEMOSTHENES is. m. [ *dhmosqe/nhs2 ] Atheniensis, Graecorum Oratorum longe princeps, cuius imitationi Ciceronis, hoc est, Romana eloquentia debetur. [...]
DEMOVEO oui, otum, ere. De loco mouere Ter. Adel. 2, 1, 16 [...]
DEMPTVS vid. DEMO.
DEMVGIO iui, ire. [ muxa/omai ] Mugitu implere. Ouid. Met. 11, 375 Sanguine litus Vndaque prima rubet, demugitaeque paludes.
DEMVLCEO si, sum, ere. [ meili/ssw, katameili/ssw ] Valde et studiose mulcere: vt solet fieri catellis quum manibus attrectantur. [...]
DEMVLCTVS a, um. Part. Atque ita motus et demulctus et captus est Gell. 3, 13.
DEMVLCO, s. are. Tristibus asperisque verberibus aliquem demulctare Mart. Capell. 8 p. 272.
DEMVM Adu. [ to\ te/los2, to\ teleutai=on ] Id est, Tandem, Ad postremum, vel (vt ait Festus) Post. Ter. Adel. 5, 8, 15 [...]
DEMVRMVRO āre. Ter nouies carmen magico demurmurat ore Ouid. Met. 14, 58.
DEMVRMVRATIO onis. f. Augustin.
DEMVSSATA Contumelia [ memuzhme/nh ] apud Apuleium Met. 3 p. 140, 26 legitur, pro Dissimulata, et cum silentio indignationeque transmissa. Iniuriae Ammian. 30, 1.
DEMVTILO āre. [ kataphro/w ] Idem quod Mutilare. Columel. de Arbor. 11 Cacumina virgarum, ne luxurientur, demutilato.
DEMVTO āre. [ metaba/llw ] Idem quod Mutare. [...]
page 81, image: s0081DEMVTATIO onis. f. Verbale. [ metabolh\ ] Plin. 28, 8 [...]
DEMVTATOR oris. m. Tertull. de Resurr. Carn. c. 32 Argutissimi demutatores ossium, etc.
DEMVTABILIS e. Adi. Prudent. Apotheos. v. 276 [...]
DEN
DENARIVS a, um. Adi. [ dekadiko\s2 ] Quod decem continet. [...]
DENARISMVS i. m. Pensio denarii, tributi genus de agris siue praediis, cuius mentio fit Leg. 107 et 123 Cod. Theodos. de Decurionibus. Adde Gloss. Car. du Fresne.
DENARRO āre. [ e)chge/omai ] Ordine narrare. [...]
DENASCOR cris, asci. [ a)poqnh/skw ] Pro Mori. Cassius Hemina Annalium 2 apud Non. 2, 257 Quae nata sunt, ea omnia denasci aiunt. Qui denascitur, ignem amittit ac frigescit Varro L. L. 4, 10.
DENATIVM ii. n. Medicina pro aegris denascentibus, laudatur ex Tertull. Apolog. c. 23 [...]
DENASO āre. [ e)krino/w ] Naso priuare. Plaut. Capt. 3, 4, 72 Namque edepol si adbites propius, os denasabit tibi.
DENATO āre. [ katanh/xomai ] Idem quod Natare secundo flumine. Hor. Od. 3, 7, 28 Nec quisquam citus aeque Tusco denatat alueo.
DENDRACHATES is. f. Gemma est velut Arbuscula insignis Plin. 37, 10.
DENDRITIS idis. f. Gemma, quae sub arbore defossa, non permittit securim hebetari Plin. 37, 11. It. herba apud M. Capellam 1 p. 20. quae tamen rectius dicitur dendroides.
DENDROIDES is. f. [ dendroeidh\s2 ] Septima tithymali species
page 82, image: s0082teste Plin. 26, 8 [...]
DENDROPHORI orum. m. pl. [ dendrofo/roi ] Collegium et corpus fuerunt, vt patet ex Inscript. Gruteri p. 194 n. 2. et p. 444 n. 2. et Sponii p. 55. 56. [...]
DENEGO āre. [ a)parnou=mai, a)pagoreu/w ] Negare se daturum, non dare. [...]
DENEGATVS a, um. Part. Columel. praef. 1 A natura denegatum viris sexum mentiri.
DENEGATIO onis. f. Petron. P. 1 p. 44 Denegatione ardentior factus me quoque sequebatur.
DENICALES Feriae colebantur, quum hominis mortui causa familia purgabatur. [...]
DENIGRO āre. [ melai/nw ] Offuscare, nigrum facere. [...]
DENIGRATIO onis. f. Denigratio capillorum Th. Priscian. 1, 2.
DENIGRATVRA ae. f. Idem, apud Augustin....
DENIGRATOR oris. m. Apud Tertull....
DENIQVE Adu. ordinis, [ te/los2, e)pi\ te/lei ] inquit Donatus, et fere in fine sensus et in vltima sententia ponitur a Terentio, eodem auctore, pro Praeterea et tandem. [...]
DENODO āre. Apuleio, cui tribuitur, negat Index Floridi.
DENODATVS a, um. Adi. Cui singuli articuli decisi. Antiquum forte, sed cuius nondum prolata auctoritas.
page 83, image: s0083DENOMINO āre. [ paronoma/zw ] Idem quod Nominare, siue Nomen imponere. [...]
DENOMINATIO onis. f. Denominatio est, quae a propinquis et finitimis rebus trahit orationem, qua possit intelligi res, quae non suo vocabulo sit appellata Auct. ad Heren. 4, 43 c. 32. [...]
DENOMINATIVVM i. n. [ parw/numon ] Apud Grammaticos dicitur, quod a Nomine deducitur: vt a lapis, lapillus.
DENOMINATIVE Adu. Idem. Martian. Capella 4 p. 114 [...]
DENOMINATOR oris. m. Et
DENOMINATRIX icis. f. Apud Boethium....
DENORMO āre. [ paragnwmonw= ] Hor. Sat. 2, 6, 9 [...]
DENORMATVS a, um. Part. Ad normam formatus; Vt Denormata linea Auct. de Limit. Edit. Goes. p. 252.
DENORMATIO onis. f. Apud Augustin....
DENOTO āre. [ shmeio/w ] Idem quod Notare, designare. [...]
DENOTATVS [1] a, um. Part. Tanto denotatior ad contumeliae morsum Tertull. adu. Nat. 1, 10.
DENOTATVS [2] ūs. m. Pro Denotatione. Tertull. de Pallio c. 4 Salmas.
DENOTATIO onis. f. Idem. Tertull. de Fem. c. 13 Bonum ipsa denotatione sui exultat. Omnium denotatione damnatus Quinct. Decl. 19.
DENOTATOR oris. m. Apud Hieronym....
DENS dentis. m. [ o)dou\s2 ] Osseum illud in ore animalium cibi carpendi, incidendi, commolendi instrumentum. [...]
page 85, image: s0085DENTICVLVS i. m. Dimin. Apul. Apol. p. 278, 10 [...]
DENTIO ire. Verbum neutr. [ o)dontofuw=, o)dontia/zw ] Emittere dentes. [...]
DENTITIO onis. f. [ o)dontofui/+a ] Dentium emissio. [...]
DENTATVS a, um. Adi. [ o)dontwme/nos2 ] Qui habet dentes. [...]
DENTICVLATVS a, um. Adi. [ o)dontwto\s2 ] In formam dentium factus. [...]
DENTOSVS a, um. Adi. Idem. Ouid. Fast. 6, 229 Dentosa crinem depectere buxo, i. pectine buxeo.
DENTALE lis. n. [ gu/hs2 ] Lignum, ad quod vomer includitur, inquit Seruius: quod et dens a Varrone dicitur. [...]
DENTARIVS a, um. Adi. Gloss. Gr. Lat. [ o)donta/gra, forfex dentaria. Herba dentaria Apul. de Herb. c. 4 et 8.
DENTARPAGAS Quas Graeci o)donta/gras2 vocant, Latine voluit appellari Varro Quinquatribus, Hic bipensile forcipem dentarpage Nonius 2, 237.
DENTIDVCVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Tard. 2, 4, 48 [...]
page 86, image: s0086DENTIFRICIVM ii. n. [ o)donto/trimma ] Medicamentum, quo dentes fricantur, vt fiant candidi. [...]
DENTIFRANGIBVLVM i. n. [ o)donto/klasths2 ] Quo dentes franguntur. [...]
DENTILEGVS i. m. Vid. Dentiloquus. [...]
DENTILOQVVS i. m. [ o)dontolo/gos2 ] Plaut. Capt. 4, 2, 18 [...]
DENTISCALPIVM ii. n. [ o)dontoce/sths2, o)dontoglufei=on ] Quo dentes scalpuntur et mundantur Martial. 14, 22. Idem 7, 52 Bissenos triplices, et dentiscalpia septem.
DENSVS a, um. Adi. [ a)qro/os2, dasu\s2, pukno\s2, suxno\s2 ] Spissus, si audimus Varron. de L. L. 4, 23 p. 29, 17 [...]
DENSO Adu. [ puknw=s2 ] Forte dixerunt veteres. [...]
DENSEO ere. et DENSO, are. [ pukno/w, katapukno/w, puka/zw ] Densum ac spissum facere. [...]
page 87, image: s0087DENSATIO onis. f. [ pu/knwsis2 ] Plin. 31, 7 Prima densatio, Babylone in bitumen liquidum cogitur.
DENSATOR oris. m. apud Statium...
DENSABILIS e. Adi. Densans, stringens. Cael. Aurel. Acut. 2, 8, 36 Absinthium densabile. et 3, 3, 22 Vaporatio densabilis. Apul. de Herb.... Herba virtutis densabilis.
DENSATIVVS a, um. Idem. Adi. Cael. Aurel. Acut. 2, 37 Densatiuae virtutis esse.
DENSESCO ere. Vicinum doluit tenebris densescere solem Paull. Petrocor. de Vita Martini 6, 234.
DENSITAS atis. f. [ puknw/ths2 ] Plin. 11, 3 [...]
DENSE Adu. [ puknw=s2 ] Plin. 16, 37 [...]
DENTALE, DENTATVS, DENTICVLATVS vid. DENS.
DENTEX icis. Appellatur piscis, qui a Graecis suno/dous2 dicitur, in cuius cerebro inuenitur gemma, quae synodontitis vocatur Plin. 37, 10 s. 67 [...]
DENVBO psi, ptum, ere. [ game/w, sunoike/w ] Coniungi matrimonio. [...]
DENVDO āre. [ a)pogumno/w ] Idem, aut paullo plus, quam Nudare. [...]
DENVDATIO onis. f. *gu/mnwsis2 Gloss.
DENVDATOR oris. m. *gumnwth\s2 Gloss.
DENVMERO as. Vid. DINVMERO.
DENVNDINO āre. i. notum omnibus facere. Gloss. Isidor.
DENVNTIO āre. [ paragge/llw ] Futurum aliquid nuntiare, et cum auctoritate quadam, certe asseueratione, praedicere. [...]
page 88, image: s0088DENVNTIANS antis. Partic. [ paragge/llwn ] Cic. Fam. 4, 3 Neque id solum mea sponte, sed multo etiam magis monente et denuntiante te.
DENVNTIATVS a, um. Partic. [ parhggelme/nos2 ] Cic. Oft. 1, 36 c. 11 [...]
DENVNTIATIO onis. f. [ paraggeli/a ] Praedictio. [...]
DENVNTIATIVVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Tard. 2, 4 Denuntiatiuo motu.
DENVNTIATOR oris. m. Vet. Gloss. Denuntiator, [ paraggeleu\s2, et Vetus Inscript. apud Grut. p. 254 num. 4 DENVNCIATORES PVTEOLANI.
DENVO Adu. [ e)c u(parxh=s2 ] Id est, Rursus, de integro. [...]
DENVS a, um: DENI, denae, dena. [ de/ka ] Numerus distributiuus, pro Decem. [...]
DENYMPHALIS e. Adi. Denymphales feriae Papias, i. quibus non licebat aquam inducere in agros. Miror, si solus Papias seruauit has ferias: quid si Denicales hic latent?
DEO
DEO [ *dhw\ ] Ceres inter alia cognomina a Graecis appellatur. Hinc
DEOIS Proserpina cognominata est forma patronymica. [...]
DEOCCO āre. [ bwlokope/w ] Idem quod Occare. Plin. 18, 15 Vicia non sarritur, non stercoratur, nec aliud quam deoccatur.
DEOCCATIO onis. f. Idem quod Occatio, apud Columellam esse dicitur.
DEONERO āre. [ a)poforti/zw ] Contrarium suo simplici, est Onus deponere. [...]
DEONERATVS a, um. Part. Ammian. 24, 6 Validiores naves deoneratas impleuit armatis. Conf. Ambros. Epist. 6, 36.
DEONERATIO onis. f. Apud Firmicum....
DEOPERIO ire. pro Aperire. Ambrosius dixit c. 1 de Isaac et Anima (Tom. 4 f. 213) sic et Celsus 8, 4 Os deoperire.
DEOPTO āre. Midae Liber Pater deoptandi dedit potestatem, vt, quidquid vellet, peteret a se Hygin. fab. 191.
DEORNO āre. a)pokosmw= Gloss. Gr. Lat.] Ornatu suo priuare. Qui deornat animam Cl. Mamert. de Statu An. 3, 1 sec. Bartb. ad h. l. p. 440. Conf. Id. Adu. 50, 3.
DEORARE pro Perorare nonnulli vsurparunt. Et
DEORATVM pro Peroratum, vt testatur Festus.
DEORSVM Adu. [ ka/tw ] Versus inferiora: eius contrarium est Sursum. [...]
DEORSVS Apuleius dixit Met. 8 p. 207.
DEOSCVLOR ari. Dep. [ katafile/w ] Vehementer et arcte osculari. [...]
page 89, image: s0089DEOSCVLATVS a, um. Part. Gell. 1, 23 [...]
DEOSCVLATIO onis. f. Apud Augustin. et Hieron...
DEP
DEPACISCOR, s. actus s. ectus sum, sci. [ sunti/qemai ] Pacto litem finire, eoque vel turpi, vel certe duro et molesto. [...]
DEPACTVS [1] a, um. Partic. a Depaciscor modo habuimus: et a Depango, vid. DEPANGO.
DEPECTVS a, um. Partic. [ sunteqeime/nos2 ] A Depeciscor. [...]
DEPECTIO onis. f. C. Theod. l. 2 t. 10.
DEPECTOR oris. m. Apul. Apol. p. 321, 32 Est enim omnium litium depector.
DEPALLO āre. Graecatim depallari magis quam amiciri quidam legunt Tertull. de Pall. c. 4. Sed rectum est depilari, vt iam dicetur in DEPALO.
DEPALO āre. Idem quod Palare, aut Deorsum palis affigere. [...]
DEPALATIO onis. f. Vitruu. 9, 8 princ. Horologiorum depalationes. [...]
DEPALATOR oris. m. Sic Tertulliano aduers. Marc. 5, 6 Paullus appellatur Architectus prudens et depalator disciplinae diuinae, qui quasi palis positis sacris definiuit et circumscripsit in publico.
DEPALMO āre. [ qenari/zw ] Palma percutere. Gell. 20, 1 Quemcunque depalmauerat, numerari statim secundum XII. tabul. viginti et quinque asses iubebat.
DEPANGO anxi et egi, ere. [ kataph/gnumi ] Plantare, defigere, in terram ponere. [...]
DEPACTVS [2] a, um. Part. A Depango; Idem quod Defixus. Vt Depacta in terram non extrahuntur Plin. 2, 96. Depactus vitae terminus Lucret. 2, 1085. i. Fixa vitae meta. Stipes Tibull. 1, 1, 17.
DEPANNIS e. Adi. Eripuisti primitus depannibus Pompon. apud Non. 8, 42. i. sine pannis qui sunt. Sed Nonius diuisim sumit de pannibus, i. pannis.
DEPARCVS a, um. Adi. [ feidolo\s2 ] Pro Immodice parco. Sueton. in Neron. c. 30 Sordidos putabat esse ac deparcos, quibus impensarum ratio constaret. Conf. Apul. Apol. p. 290.
DEPARCO ere. Decerpendo aliunde aliquid colligere. Solin. c. 10 (Salmas. 4) Hoc collectaneum deparcitur, vt sufficiant vsui, vbi defecerint scaturigines. ita emendat Salmas. in Solin. p. 72.
DEPASCO paui, astum, ere. [ ne/mw ] Pascendo absumere. [...]
DEPASTVS a, um. Partic. [ nenemhme/nos2 ] Plin. 17, 24 [...]
DEPASTIO onis. f. [ bo/skh ] Plin. 17, 24 Similem rationem et depastio animalium habet.
page 90, image: s0090DEPAVIO ire. Idem quod simplex Pauio: vnde
DEPAVITVS a, um. Partic. Vsus est Solinus c. 2 Parcius depauita leuibus vestigiis inuiare.
DEPAVPERO āre. [ penhtopoie/w ] Pauperem facere, consumere. Laudatur a Perotto Varro, Prius quam domum depauperasset sumtu suo.
DEPECISCOR, DEPECTVS vid. DEPACISCOR.
DEPECTO xui, xum, ere. [ kteni/zw ] Idem quod Pectere. [...]
DEPEXVS a, um. Partic. [ ktenisqei\s2 ] Vt, Iubae depexae Ouid. de Arte Am. 1, 630. de equis. [...]
DEPECVLOR atus sum, ari. [ kle/ptw ta\ dhmo/sia, a)posule/w ] A peculio deductum verbum, significat proprie Ea, quae ad Rempublicam, siue principem, siue sacra pertinent furari. [...]
DEPECVLATVS [1] a, um. Partic. Passiue. Plaut. Epid. 3, 4, 82 Perdam potius, quam sinam me impune irrisum esse habitum, Depeculatum eis.
DEPECVLATOR oris. m. [ kle/pths2 ] Huiusmodi Fur. Cic. Verr. Act. 1, 2. Depeculator aerarii Idem in Pison. 96. Depeculator Veientanae praedae Val. Max. 5, 3. de Camillo.
DEPECVLATVS [2] ūs. m. A Pecore dicitur: qui enim populum fraudat, peculatus poena tenetur. Festus.
DEPELLICVLO āre. Celsi esse dicitur, pelliculam detrahere: sicut Pelliculare vas significat pellicula inducta obligare.
DEPELLO uli, ulsum, ere. [ a)pelau/nw, e)cwqe/w ] Abigere, prohibere. [...]
page 91, image: s0091DEPVLSO āre. [ a)pwqou=mai ] Plaut. Stich. 2, 2, 13 Cubitis depulsa de via.
DEPVLSATIO onis. f. Apul.
DEPVLSATOR oris. m. Augustin.
DEPVLSITO āre. Depulsitasse, a)pwqhke/nai Gloss.
DEPVLTVS a, um. Part. [ a)pwqhme/nos2 ] Antiquum pro Depulsus, quomodo pultare dicit Plautus pro pulsare. [...]
DEPVLSOR oris. m. [ a)pwqw=n ] Qui depellit. Cic. Philipp. 2, 27 c. 11 Depulsor dominatus, quam particeps esse maluit. Add. Inscr. Grut. p. 20 n. 3.
DEPVLSIO onis. f. [ a)pw/qhsis2 ] Cic. Acad. 4, 51 [...]
DEPVLSVM i. n. Ipse depellendi actus. Val. Max. 1, 1, 1 Portentorum depulsa, Hetrusca disciplina explicari voluerunt.
DEPVLSORIVS a, um. Adi. Sacra Ammian. 25, 5. Add. Plin. 28, 2.
DEPENDEO di, sum, ere. [ katakre/mamai ] Deorsum pendźre. [...]
DEPENDO di, sum, ere. [ e)kti/w, katati/qhmi, kataba/llw ] Solvere. [...]
DEPENSVS a, um. Partic. Lanam depensam reddere Non. 4, 362. conf. Turn. 30, 9. Depenso parare int. pretio Apul. Apol. p. 239.
DEPENDVLVS a, um. Adi. Crines ceruice dependuli Apul. Met. 2 p. 119. Add. 3 p. 130.
DEPENSIO onis. f. ICt. in Dig....
DEPENNATVS vid. DEPINNATVS.
DEPERDO didi, ditum, ere. [ a)poba/llw ] Plane perdere. [...]
DEPERDITVS a, um. Part. [ a)pobeblhme/nos2 ] Leto gnatae deperdita mater, i. Propter filiae mortem pessime affecta, vt et ipsam periisse putes Catul. in Argon. 119. [...]
DEPEREO iui, vel ii, itum, ire. [ a)po/llumai, parapo/llumai ] Valde perire, inquit Festus. [...]
page 92, image: s0092DEPERITVRVS a, um. Partic. [ a)polluso/menos2 ] Ouid. Amor. 2, 14, 10 Gens hominum vitio deperitura fuit.
DEPESTA vid. LEPISTA.
DEPETO ere. Idem fere quod expetere. Tertull. aduers. Marc. 4, 20 Non depetunt ab alio, quod meminissent petendum sibi a Creatore.
DEPETITVS a, um. Part. Gellius 17, 9 tit. de Literis ex vetere Historia depetitis. al. Petitis.
DEPETIGO inis. f. Gloss. Cyrilli: [ le/pra, lepra, depetigo. Locos Catonis et Lucilii vid. infra in PETIGO. Hinc
DEPETIGIOSVS a, um. Adi. Qui eo morbo laborat. Eaedem Glossae: [ lepro\s2, leprosus, depetigiosus, et depetigosus.
DEPILIS e. Adi. [ a)/trixos2 ] Qui est sine pilis. Varro de Vita Pop. Rom. 1 Quod ludis Praesulis pueri essent glabri, ac depiles propter aetatem. ap. Non. 12, 47. Genae depiles Apul. Met. 7 p. 191.
DEPILO āre. Lucil. apud Nonium 1, 163 [...]
DEPILATVS a, um. Partic. [ e)ktrixwqei\s2 ] Qui nullos aut raros habet pilos, vel cui pili sunt detracti, apud Martial. 9, 28 [...]
DEPILATIO onis. f. Celso tribuitur.
DEPILATOR oris. m. Gloss. Gr. Lat. [ drwpakisth\s2, Dropacista, colipilarius, depilator.
DEPINGO xi, ctum, ere. [ katagra/fw ] Est perfecte Pingere, aut etiam Describere. [...]
DEPICTVS a, um. Partic. [ kata/graptos2 ] Quinctil. 6, 2 Tabella depicta. Homunculi vibicibus liuedinis cunctam cutem depicti Apul. Met. 9 p. 222.
DEPINNATVS a, um. Adi. Deum depinnato attollam orationis eloquio Varro ap. Fulgent. de Prisco Serm. n. 11. [...]
DEPLACO āre. Haec mihi victima placet, hoc me sanguine deplacabis Zeno Veron. Serm. 1 de Abraham.
DEPLANGO xi, ctum, ere. [ katako/ptw ] Idem quod Plangere, vel potius Multum et vehementer plangere. [...]
DEPLANO as, are. [ e)comalo/w ] Complano, planum facio. [...]
DEPLANVM i. n. Laudatur Runcinarum leuigata deplanis Arnob. 6 p. 200. Sed diuisim accipiendum de planis: et paullo ante, descobinata de limis.
DEPLANTO āre. [ a)pofuteu/w ] De stirpe sua aufferre surculum vel plantam. [...]
DEPLANTATVS a, um. Partic. Varr. de R. R. 1, 40 Videndum est, vt eo tempore sit deplantatum, quo oportet. Conf. Plin. 17, 20.
DEPLANTATIO onis. f. ICt. in Cod....
DEPLANTATOR oris. m. apud Augustin....
DEPLEO eui, etum, ere. [ e)cantla/w ] Contrarium verbo Implere, de pleno haurire, exhaurire. [...]
DEPLETIO onis. f. apud Hieronym....
DEPLEXVS a, um. Partic. a Verbo Deplecto. [...]
DEPLICO āre. Augustin. i. explico.
DEPLICATIO onis. f. Idem.
DEPLORO āre. [ a)poklai/w, a)podu/romai ] Deflere. [...]
page 93, image: s0093DEPLORANS antis. Partic. [ kataklai/wn ] Lamentabili voce deplorans Cic. Tusc. 2, 32 c. 13. [...]
DEPLORATVS a, um. Partic. [ katakeklaume/nos2 ] Cui vltimus luctus persolutus est: Liu. 5, 40 [...]
DEPLORANDVS a, um. Partic. [ a)poklaute/os2 ] Dignus quideploretur: vt Deploranda calamitas Cic. Verr. Diuinat....
DEPLORABVNDVS pro Deplorans. Plaut. Aulul. 2, 4, 38 Homo ad praetorem venit deplorabundus. Nonius 10, 37.
DEPLORATIO onis. f. Tertull. Apol. c. 1 [...]
DEPLVMIS e. Adi. [ a)/pteros2 ] Quod nullas aut raras habet plumas. Plin. 10, 24 Inuentae sunt ibi nudae atque deplumes. de hirundinibus.
DEPLVMO āre. Plumas detrahere. Legunt aliqui Deplumabis, pro Depilabis perdicem apud Apicium 6, 3.
DEPLVMATIO onis. f. ICt. in Cod....
DEPLVMATOR oris. m. apud Augustin....
DEPLVO ui, utum, ere. Columel. 10 c. 21 Inque sinus matris violento depluit imbre. Multus vt in terras deplueretque lapis Tibul. 2, 5, 72. Propert. 2, 20, 8.
DEPOLIO iui, itum, ire. [ katace/w ] Perficere. [...]
DEPOLITIO onis. f. Varro, Quid mirum si ex agri depolitionibus eiiciuntur, hic in coenaculo polito recipiuntur? Antiquum Nonius 1, 339.
DEPOLITOR oris. m. apud Augustin....
DEPOMPATIO onis. f. Hieron. adu. Rufin. 1, 7.
DEPONDERO āre. katabarw= Gloss. Gr. Lat.] Sic rate demersa fuluum deponderat aurum Petron. Fragm. p. 679 Burm. i. pondere suo deprimit.
DEPONO sui, (archaice iui) situm, ere. [ katati/qhmi, a)poti/qhmi, parakati/qemai ] Deorsum ponere. [...]
page 94, image: s0094DEPONENS entis. Partic. [ a)potiqei\s2 ] Grammaticis praesertim vsitatum. [...]
DEPOSITVS a, um. Partic. [ a)poteqeime/nos2 ] Depositam pecuniam recuperare Cic. de Lege Agr. 2, 41 c. 16. [...]
DEPOSITVM i. n. [ parakataqh/kh, parakatabolh\ ] Quod alicui commissum est, et datum, vt seruet. [...]
page 95, image: s0095DEPOSITIO onis. f. Actus ipse deponendi. Florent. in. l. licet deponere D. deposit.
DEPOSITOR oris. m. Qui deponit, aut deposuit. Vlp. in l. 1 §. Apud Iulianum D. deposit. Iam cede Sabelli, Depositorque Patris Natique insane negator Prud. Apoth. v. 179.
DEPOSITARIVS ii. m. [ sunqhkofu/lac ] Custos depositi, vel Susceptor depositarum rerum. [...]
DEPONTANI orum. m. Romae, qui dicti fuerint, doceat Festus, Depontani senes appellabantur, qui sexagenarii de ponte deiiciebantur. [...]
DEPONTO āre. De ponte deiicere, et depontanum facere. [...]
DEPOPVLOR ari. [ lafuragwge/w, dhi+o/w ] Praedari, siue depraedari, passimque et quasi populatim deripere. [...]
DEPOPVLATVS a, um. Passiue. Agri Plin. 2, 53. Quinct. Decl. 13 p. 286. Add. Liu. 37, 13 et 21. Iustin. 42, 2, 1.
DEPOPVLATIO onis. f. [ po/rqhsis2 ] Depopulatio praediorum Cic. pro Domo 146 c. 58. [...]
page 96, image: s0096DEPOPVLATOR oris. m. [ dhi+wth\s2 ] Depopulator fori Cic. pro Domo 13 c. 5.
DEPORTO āre. [ katakomi/zw, a)nakomi/zw ] De loco portare. [...]
DEPORTATVS a, um. Partic. [ katakekomisme/nos2 ] Ad poenam fere ciuium Romanorum pertinet. [...]
DEPORTATIO onis. f. [ e)corismo\s2, katako/misis2 ] Cato c. 144 [...]
DEPORTATORIVS a, um. Adi. L. 1 Cod. de Veteranis, Deportatorio onere affici.
DEPOSCO depoposci, ere. [ e)caite/w ] Vehementer poscere. [...]
DEPOSCENS entis. Partic. [ e)cai/twn ] Cic. Att. 5, 2 Hortensio deposcenti mandata mea, caetera vniuersa mandaui.
DEPOSITVS, DEPOSITVM, DEPOSITARIVS Vid. DEPONO.
DEPOSTVLO āre. [ e)caite/w ] Vehementer postulare. Hirt. B. Hispan. c. 1 Ciuitates contrariae Pompeio auxilio sibi depostulabant.
DEPOSTVLATOR oris. m. Tertull. Apol. c. 35 Depostulatores Christianorum, scil. ad Supplicium, seu accusatores.
page 97, image: s0097DEPOTIOR iri. Depotitur, [ a)polau/ei, Gloss.
DEPRAEDOR ari. [ suleu/w ] Idem, quod Depopularl. [...]
DEPRAEDANS antis. Partic. Vulg. Interpr. Iob. 24, 9 Vim fecerunt depraedantes pupillos.
DEPRAEDATVS a, um. Part. Passiue, vt Depopulatus. Dict. Cret. 2, 16 Qua pergebat, agri referti iugi pace depraedati.
DEPRAEDATIO onis. f. Lactant. Epitom. c. 8 [...]
DEPRAEDATOR oris. m. Praedo. Marcellinus Augustino Epist. 4 Quis Romanae Prouinciae depraedatori non mala velit belli iure reponere? Ipse August. Epist. 199 Depraedatores putans.
DEPRAELIOR atus sum, ari. [ katama/xomai ] Idem quod simplex Praeliari, hoc est, Dimicare. [...]
DEPRAELIATIO onis. f. Apud Liuium esse aiunt.
DEPRAESENTO āre. Suet. Calig. c. 58 vbi agit de pueris ex Asia ad edendas in scena operas euocatis: Redire ac depraesentare spectaculum voluit. Ita emendauit Barthius.
DEPRAESENTIARVM eadem forma, qua Impraesentiarum, legitur in fragmento Petronii Traguriano 74 [...]
DEPRANDEO, vnde DEPRANSVS a, um. Depransis pro prandio lacrimis Apul. Met. 9 p. 235. Al. depensis.
DEPRANDVS a, um. Adi. pro famelicus, Naeu. apud Fest. in Oreae: Dacer. legit, Deprandi autem leoni subdas oreas: vt sit Nominatiuus Deprandis.
DEPRAVO āre. [ diastre/fw, streblo/w, lwba/w ] Prauum facere, corrumpere, vitiare. [...]
DEPRAVATVS a, um. Partic. [ lelwbhme/nos2 ] Vt, Crus deprauatum corrigere Varro R. R. 3, 5. [...]
DEPRAVATIO onis. f. [ diastrofh\ ] Deprauatio oris Cic. de Orat. 2, 252 c. 62. [...]
DEPRAVATE Adu. Deprauate et corrupte iudicare, i. non recte Cic. de Fin. 1, 71 c. 21.
DEPRAVATOR oris. m. Apud Liuium esse dicitur.
DEPRECIATVS vid. DEPRETIO, as.
DEPRECOR atus sum, ari. [ e)klipare/w, paraite/omai, kateu/xomai ] Duplicem vim habet: aut enim cum respectu ad eum, qui rogatur, significat precando impetrare conari, vt deposcere: aut respectu petentis, precibus amoliri, vt depellere. [...]
page 98, image: s0098DEPRECANS antis. Partic. Vulg. Interpr. Gen. 16, 2 [...]
DEPRECATVS a, um. Partic. Qui vehementer expetiit. [...]
DEPRECATOR oris. m. [ dehth\s2, paraithth\s2 ] Qui pro reo deprecatur veniam. [...]
DEPRECATRIX icis. f. Asconius in Verr. 1, 14 c. 5 [...]
DEPRECATORIVS a, um. Adi. Vet. Interpr. 1 Maccab. 10, 24 Scribam et ego illis verba deprecatoria.
DEPRECATIO onis. f. [ de/hsis2, parai/thsis2 ] Deprecandi actio, eadem varietate, quam in verbo obseruamus. [...]
page 99, image: s0099DEPRECATIVNCVLA ae. f. Dimin. Saluian. contr. Auar. 3 post init. Deprecatiunculae species.
DEPRECABVNDVS a, um. Partic. [ i(keteu/wn ] Pro Precante et petente. Tac. Ann. 15, 53 Vt Lateranas quasi subsidium rei familiaris oraret deprecabundus, et genubus principis accidens.
DEPRECABILIS e. Adi. Vulg. Interp. Ps. 89, 13 Deprecabilis esto super seruos tuos.
DEPRECANEVS a, um. Adi. Idem. Sen. Nat. Quaest. 2, 49 [...]
DEPRECATIVVS a, um. Adi. Idem. Mart. Capell. 5 p. 147 Deprecatiua qualitas veniali specie continetur: nempe cum veniam petit, et poenam deprecatur reus.
DEPREHENDO di, sum, ere. [ fwra/w, katalamba/nw ] et in carmine, Deprendo, is, ere. est quod dicunt, Capere in ipso facto; ita, vt nec fugere, nec infitiari possit: vt, Deprehendi in furto Plaut. Asin. 3, 2, 17. [...]
DEPRENSVS, vel a, um. Part. [ fwraqei\s2 ] Deprehensus, i. obseruatus, inuentus, repertus Scribon. 231. [...]
DEPREHENSIO onis. f. [ kata/lhyis2 ] Cic. pro Cluent. 50 c. 18 [...]
DEPRESSVS [1] vid. DEPRIMO.
DEPRETIO āre. Ad minus pretium redigere. [...]
page 100, image: s0100DEPRETIATVS a, um. Partic. Vilior factus. Paullinus Nolan. Epithal. Iuliani s. Carm. 22, 56 Vilescit pretio, depretiatus homo. Depretiata suas turpant figmenta figuras Sidon. Carm. 22, 203.
DEPRETIATOR oris. m. Tertull. adu. Marc. 4, 29 Depretiator operum et indulgentiarum.
DEPRIMO essi, essum, ere. [ katapie/zw, tapeino/w, kataponti/zw ] Deiicere. [...]
DEPRIMENS entis. Partic. Vulg. Psalm. 88, 43.
DEPRESSVS [2] a, um. Partic. [ pepiesme/nos2 ] Depressum ad mentum supercilium Cic. in Pison. 14 c. 6. [...]
DEPRESSE Adu. Idem. Compar. Depressius pastinare Colum. 4, 1. et 11, 3. Depressius specus fodere Sen. ad Helu. 9.
DEPRESSIO onis. f. Vitruu. 1, 3 [...]
DEPRESSITAS atis. f. Deuexitas: vt, Depressitas terrae Apul. in Asclepio. Sed Elmenh. ex MSS. p. 79 Densitas.
DEPROCVL Adu. Quod legi velit ap. Plaut. Capt. 2, 1, 24. et Pers. 2, 1, 6. it. 4, 7, 17 Pareus in Lex. Crit. pro vulgato procul.
DEPROMO si, tum, quidam p addito psi, ptum, ere. [ proxeiri/zomai, proba/llw, e)kfe/rw ] Idem quod Promere. [...]
DEPROMTVS a, um. Partic. [ prokexririsme/nos2 ] Cic. de Orat. 2, 219 [...]
DEPROPERO āre. [ kataspeu/dw ] Valde properare, vel propere efficere. [...]
DEPSO ui, itum, ere. [ deye/w ] Subigendo manibus aliquid molle et tenerum reddere. [...]
DEPSTVS a, um. Cato de R. R. c. 40 Luto depsto oblinere. Idem c. 135 Coria depsta.
DEPSITICIVS a, um. Adi. [ deyhtiko\s2 ] Cato c. 74 [...]
page 101, image: s0101DEPVBER, vel a)/nhbos2 ] dicitur Is, qui ad pubertatis annos non potuit peruenire. Hinc depubem porcum, (inquit Festus,) lactentem, qui prohibitus sit pubes fieri.
DEPVDET uit, ere. [ a)naidei=tai ] Pudorem abiicere. [...]
DEPVDESCO is. Quo vsus est Hieronym. ad Eustoch. Non depudesco infelicitatis meae. Item Apul. Met. 10 p. 253, 3 Infamia publici spectaculi depudescerem.
DEPVDICO āre. [ a)nagneu/w ] pro Stuprare, vsus est Laberius in Mimis, teste Gellio 16, 7 pr.
DEPVGNO āre. [ katama/xomai ] Pugnare vehementer, pugnam decretoriam. [...]
DEPVGNATVR Impers. [ katama/xetai ] Plin. 12, 1 [...]
DEPVGNATVS a, um. Partic. [ katamemaxesme/nos2 ] Plaut. Men. 5, 6, 31 Sed metuo, ne sero veniam, depugnato praelio.
DEPVGNATIO onis. f. Iul. Firmic. in praef. 4 [...]
DEPVGNATOR oris. m. Idem ac Pugil. ICt. Cod...
DEPVLPO āre. [ a)posarkw=, Gloss. Lat. Gr. Pulpam s. carnes auferre de ossibus.
DEPVLSIO, DEPVLSO, DEPVLSOR, DEPVLSVS Vid. DEPELLO.
DEPVLVERO āre. Hinc
DEPVLVERANS antis. Partic. Plaut. Suppl. Aulul. vlt. v. 25 O spes! O cor luctum depuluerans meum!
DEPVNGO ere. Hoc verbum ex MSS. Pithoei Persio 6, 78 [...]
DEPVRGO āre. [ kaqareu/w ] Mundare, et nitidum facere. [...]
DEPVRGATVS a, um. Partic. Caules lactucae ab imo depurgati Colum. 12, 9. Add. Caton. R. R. c. 112.
DEPVRGATIVVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Acut. 3, 16 Depurgatiuae virtutis esse.
DEPVRO forte verbum fuit, quod significaret, pus exprimere, vel abstergere. Hinc
DEPVRATIO onis. f. Cels. i. expressio puris.
DEPVTO āre. [ periko/ptw ] Verbum rusticum et agricolis proprium, resecando purgare. [...]
page 102, image: s0102DEPVTATVS a, um. Partic. Macrob. Saturn. 7, 14 [...]
DEPVVIO ire. Caedere. Lucil... Palmisque misellam Depuuit me, i. Verberauit me: quod ipsum ex Graeco est [ pai/ein. Festus. Vid. Salmas. in Solin. p. 41. Edit. iteratae.
DEPYGIS e. Adi. Paruis vel nullis natibus. Hor. Sat. 1, 2, 93 Depygis, nasuta, breui latere, ac pede longo est.
DEQ
DEQVEROR estus sum, eri. [ katame/mfomai ] Idem, quod Queror. [...]
DER
DERADO si, sinn, ere. [ a)poce/w ] Simplicis significationi addit illud, de quo aliquid radendo aufertur. [...]
DERASVS a, um. Partic. Omnia derasa ante si capillis conteguntur Cels. 7, 6. Pix nauibus Plin. 16, 12. Surculi Gell. 17, 9.
DERBIA ae. f. Impetigo apud Medicos.
DERBIOSVS a, um. Adi. Octau. Horat. 1, 10 Derbiosi oculi, quos Impetiginosos dicimus.
DERCEA ae. f. Herba Apollinaris. Apul. de Herb. c. 22.
DERCETO ūs. f. Nomen cuiusdam deae, de qua Diodor. 3, [...]
DERELINQVO iqui, ictum, ere. Auget aliquantum significationem verbi Relinquo, et respondet fere Graeco [ e)gkatalei/pw: vt intelligatur eum, qui relinquitur in malo esse. [...]
DERELICTVS [1] a, um. Partic. [ kataleifqei\s2 ] Plin. 10, 60 [...]
DERELICTVS [2] ūs. m. [ u(po/leiyis2 ] Gell. 4, 12 Siue quis arborem suam vineamque habuerat derelictui, non id sine poena fuit.
DERELICTIO onis. f. [ kata/leiyis2 ] Cic. Off. 3 c. 6 Sed com munis vtilitatis derelictio contra naturam est: est enim iniusta.
DEREPENTE Adu. [ e)cai/fnhs2 ] Vna est dictio (vt ait Donatus) aduerbiis praepositionem separatim non addimus. [...]
DEREPENTINO Etiam quasi Aduerb. Apul. Florid. 3 p. 353 Quid derepentino ab hoc splendidissimo conspectu vestro distulerim, etc. Conf. ibid. p. 365. Sed rectius diuidimus. De Repentino.
DEREPO ere. Compositum ex De et Repo. Plin. 8, 36 Ingrediuntur et bipedes. Arborem auersi derepunt. de vrsis. Add. Varro ap. Non. 15, 12.
DERIDEO si, sum, ere. [ katagelw=, e)kmukthri/zw ] Donatus: Ridet qui simpliciter ridet. [...]
DERISVS [1] a, um. Partic. [ katagelasqei\s2 ] Derisum atque contemtum beneficium Cic. Verr. 3, 215 c. 92. Add. Hor. de Arte v. 452.
DERISVS [2] ūs. m. [ katameidi/amma ] Quinctil. 6, 4 [...]
page 103, image: s0103DERISIO onis. f. Arnob. 7 p. 239 pr. Derisionis materia. [...]
DERISOR oris. m. [ katagelasth\s2 ] Plin. 11, 52 [...]
DERISORIVS a, um. Adi. Vt Derisoriae conditiones Martian. in l. conditiones D. de condit. institut. Tabula derisoria, sani\s2 katagelasth\ Vet. Gloss.
DERIDICVLVM i. n. [ katameidi/asis2 ] Irrisio. [...]
DERIDICVLVS a, um. Adi. [ katagelasto\s2 ] Deridicula vanitas Gell. 10, 12. Add. 12, 2.
DERIPIO ui, eptum, ere. [ kaqarpa/zw ] Deorsum rapere. [...]
DEREPTVS a, um. Partic. Dereptus cortex Ouid. Amor. 1, 14, 12. Derepta acus ibid. v. 18. Derepta leoni pellis Idem Met. 3, 52. quo loco plura Heinsius. Male in nonnullis libris legitur Direpta.
DERIS Graeci appellant Pelles nauticas, quas nos vocamus Segestria. Festus.
DERIVO āre. [ para/gw, paroxeteu/w ] Alio, De riuo deducere. [...]
DERIVATIO onis. f. [ paragwgh\ ] Cic. Off. 2 c. 4 [...]
DERIVATIVVS a, um. Adi. apud Grammaticos et Vet. Gloss. Deriuatiuum, [ paragwgo/n.
DERIVATOR oris. m. apud Boethium.
DERODO si, sum, ere. [ katabirw/skw ] Idem quod Rodere. [...]
DEROGO āre. [ a)pomeio/w, katalu/w ] Quum quid ex lege veteri, quo minus fiat, sancitur lege noua, inquit Festus. [...]
page 104, image: s0104DEROGATIO onis. f. Auctor ad Heren. 2, 16 c. 10 Cum duae leges inter se discrepant, videndum est primum, num qua obrogatio aut derogatio sit.
DEROCATOR oris. m. Detractor. Sidon. Epist. 3, 13 Importunus petendi, derogator negati, aemulator accepti. Et Epist. 3, 14 De caeteris studii nostri derogatoribus, etc.
DEROGATIVVS a, um. Adi. Vt Praepositio derogatiua, apud Diomed. Grammat. p. 325.
DEROGATORIVS a, um. Adi. Idem, vt, Derogatorium edictum, apud ICtos.
DEROGITO āre. [ a)pomeiou=mai ] Plaut. Asin. 2, 2, 60 Placide ergo vnumquodque derogita, vt acquiescam. hoc est, de me roga, me interroga.
DEROSVS vid. DERODO.
DERVMPO upi, uptum, ere. [ katar)r(h/gnumi ] Idem fere quod Abrumpere: a quo
DERVPTVS [1] a, um. Partic. [ kater)r(wgw\s2 ] Praecipites deruptaeque vtrimque angustiae Liu. 21, 33. [...]
DERVNCINO āre. Runcina auferre asperitatem, et sic purgare ac polire. Hinc Metaphora comica Plaut. Milit. 4, 4, 6 Vt lapide deruncinauit militem. Vid. DERVNCIOet RVNCINA.
DERVNCINATVS a, um. Part. Plaut. Capt. 3, 4, 108 Ego deruncinatus, deartuatus sum miser huius scelesti technis.
DERVNCINATIO onis. f. apud Columellam esse dicitur.
DERVNCINATOR oris. m. apud Augustin.
DERVO ui, utum, ere. [ katapi/ptw ] Deorsum ruere. [...]
DERVPTVS [2] vid. DERVMPO.
DES
DES Si Varroni credimus, de L. L. 4, 36 p. 41, 5 olim pro Bes, dicebatur As, demto triente. Est enim Des, siue Bes, octo vnciarum. Vid. BES.
DESABVLO āre. Varro ap. Non. 2, 238 ex emend. Scalig. Auson. Lect. 2, 31. Vulgo Desubulo.
DESACRO āre. [ kaqiero/w ] Idem quod Sacrare, vel Consecrare. De separationem ab vsu profano notat, vt in Dedico. Stat. Theb. 9, 586 Quercus erat, Triuiae quam desacrauerat ipsa.
DESACRATVS a, um. Part. Plin. 28, 8 s. 29 Chamaeleon per singula membra desacratus. Hard. Desecratus.
DESAEVIO iui, itum, ire. [ a)griai/nomai, kataskh/ptw ] Desinere saeuire. [...]
DESALTO āre. [ o)rxe/omai ] Saltationem peragere. Sueton. in Calig. c. 54 Deinde repente magno tibiarum et scabellorum crepitu cum palla, tunicaque talari prosiluit, ac desaltato cantico abiit.
DESANNO āre. mukthri/zw Gloss. Gr. Lat.]
DESCAPVLATVS a, um. Adi. Sen. Ep. 115 princ. sec. Scalig. qui tunicam ab humeris demissam gestat. Sed Lips. cum Gronouio, Nosti complures iuuenes, barba et coma nitidos, de Capsula totos v. v.
DESCENDO di, sum, ere. [ katabai/nw, kate/rxomai ] E loco superiore in inferiorem venire. [...]
page 105, image: s0105DESCENDENS entis. Partic. [ katerxo/menos2 ] Cic. pro Planc. 33 c. 14 P. Nasica domum descendens, etc. Add. Virg. Georg. 2, 497. et Aen. 6, 830.
DESCENSVS [1] a, um. Part. Prudent. Apoth. v. 1007 Descensos nascendo gradus retexit.
DESCENSVS [2] ūs. m. [ ka/qodos2 ] Virg. Aen. 6, 126 Facilis descensus Auerni, i. ad Auernum. Plin. 16, 26 Ipso descensu Iouis speluncae.
DESCENSIO onis. f. [ kata/basis2 ] Idem. Plin. 20, 17 [...]
page 106, image: s0106DESCISCO iui, itum, ere. [ a)fi/sthmi ] Deficere, transire ad deteriorem partem, relinquere meliora. [...]
DESCITVM Impers. pass. [ a)fe/statai ] Liu. 26,.. [...]
DESCOBINATVS a, um. Adi. [ katecusme/nos2 ] Saucius, abrasus, desectus. [...]
DESCRIBO psi, ptum, ere. [ a)pogra/fw, diagra/fw, katagra/fw, u(pogra/fw, e)pigra/fw ] Proprie est, quod barbare vulgo Copiare dicitur, Exemplare, vel Transsumere, aut Transscribere. [...]
page 107, image: s0107DESCRIPTVS a, um. Partic. [ katagegramme/nos2 ] Vt, Id caput descriptum tibi misi Cic. Att. 7, 22. [...]
DESCRIPTVM i. n. Tacit. Ann. 6, 24 Recitare factorum dictorumque descripta per dies.
DESCRIPTE Adu. Cic. de Inuent. 1, 49 c. 30 In praesentia confuse et permixte post descripte et electe. Sed alii habent Discrete.
DESCRIPTIO onis. f. [ katagrafh\, diagrafh\, e)pigrafh\ ] Vt, Descriptio et imago tabularum Cic. Verr. 2, 190 c. 77. [...]
DESCRIPTIVNCVLA ae. f. Dimin. Sen. Suasor. 2 Celebres descriptiunculas subtexere.
DESCRIPTOR oris. m. Lactant. 5, 9 Seneca morum vitiorumque publicorum et descriptor verissimus et accusator acerrimus fuit.
DESCROBO āre. Gemmas operosissimo descrobare auro Tertull. de Resurr. c. 7. i. includere tanquam scrobibus plantas.
DESCVLPO ere. Simulacrum ligno seu lapide desculpitur Tertull. ad Nat. 1, 12.
DESECO ui, ctum, are. [ diapri/w ] Secando auferre, vel secando priuare aliqua re et nudare. [...]
DESECANS antis. Partic. [ diapri/wn ] Cic. de Vniuers. 20 c. 7 Partes rursus ex toto desecans.
DESECTVS a, um. Partic. [ peprisme/nos2 ] Desccta cum stramento seges Liu. 2, 5. [...]
DESECTIO onis. f. [ dia/prisis2 ] Colum. 6, 3 Horum desectio cum pecori, tum agro est vtilis. De stramentis loquitur.
DESECRO āre. [ bebhlo/w ] Proprie est Ex sacro profanum facere. Vid. DESACRO.
DESECRATVS a, um. Partic. Plin. 28, 8 [...]
page 108, image: s0108DESENESCO ere. Cum ira belli desenuisset Sallust. Fragm. c. 10 (ap. Priscian. 10 p. 887).
DESERO [1] āre. Aperire. Apul. Met. 1 p. 108 Ianuae sua sponte deseratae nocte fuerunt. Ita Elmenh. Pric. et alii Reseratae.
DESERO [2] eui, itum, ere. [ katafu/w ] Serendi verbo addit emphasin quandam, vt Defigo, Defodio, Depango. Hinc
DESITVS [1] a, um. Partic. Varro de R. R. 1, 23 [...]
DESERO [3] ui, ertum, ere. [ a)polimpa/nw, a)polei/pw, prolei/pw ] Derelinquere. [...]
DESERTVS a, um. Partic. [ a)poleifqei\s2, e)rhmwqei\s2 ] Vt, Deserta signa Liu. 2,.. [...]
DESERTVM i. n. [ e)/rhmos2 ] Locum appellamus inhabitatum, quasi ab hominibus derelictum, quem Graeci Eremum dicunt. [...]
DESERTOR oris. m. Qui deserit: vt, Desertor amicorum, cui Conseruator opponitur. [...]
page 109, image: s0109DESERTRIX icis. f. Tertull. de Habit. Mulier. c. 1 Diuinae legis prima desertrix.
DESERTO āre. Frequent. Accius, Quum me solum vterque parens desertassent.
DESERTIO onis. f. [ e)rh/mwsis2 ] Liu. 41, 24 Cur exsecrabilis ista nobis solis veluti desertio generis humani est? Desertiones ex Festo, vid. DISSORTIO.
DESERPO ere. Deorsum serpere. Lanugo malis deserpit Apul. Apol. p. 315. Sic Stat. Theb. 6, 586 Deserpitque genis, nec se lanugo fatetur, Intonsae sub nube comae.
DESERVIO ire. [ u(pourge/w, qerapeu/w ] Idem quod Seruire: nisi quod aliquid auget Praepositio DE. [...]
DESERVIENS entis. Partic. Vt Corpori deseruientes Cic. de Legib. 1, 39 c. 13. Vulg. Interpr. Sap. 19, 6 Creatura deseruiens tuis praeceptis.
DESERVITIO onis. f. Vet. Interpr. Irenaei 4, 28 Legis statuere deseruitionem.
DESICCO āre. [ chrai/nw ] Idem quod Siccare. Plin. 20, 19. Veget. 1, 28. Plaut. Trucul. 2, 7, 30. Conf. Turneb. Aduers. 24, 17.
DESICCATVS a, um. Partic. Apul. de Herb. c. 49 n. 3 Herba desiccata et in puluerem redacta.
DESICCATIVVS a, um. Adi. Virtutis esse desiccatiuae Macer. 2, 10.
DESIDEO edi, ere. [ r(aqume/w, nwqria/w ] Otiosum sedere. [...]
DESES idis. Adi. [ nwqro\s2 ] Qui nihil agit, et otiosus sedet. [...]
DESIDIA ae. f. [ nwqrei/a, nwqro/ths2 ] Otium et inertia, ignauia. [...]
DESIDIES ei. f. Idem quod Desidia Lucret. 5, 48 Quidue superbia, spurcitia, ac petulantia, quantas Efficiunt clades? quid luxus desidiesque?
DESIDIABVLVM i. n. Locus desidiae aptus. Plaut. Bacch. 3, 1, 9 Vt celem patrem tua desidiabula. Dispoliabula legisse vid. Non. 2, 54.
DESIDIOSVS a, um. Adi. [ r(a/qumos2 ] Qui nihil agit. [...]
DESIDIOSE Adu. [ r(aqu/mws2 ] Vt, Agere aetatem desidiose Lucret. 4, 1129.
DESIDERO āre. [ e)piqume/w, e)poqe/w, e)pipoqe/w, i(mei/rw ] Desiderare (inquit Festus) a sideribus dici certum est, et est quasi siderum desiderio teneri. [...]
page 110, image: s0110DESIDERANS tis. Partic. [ e)pipoqw=n ] Vt, Desiderans quod satis est, i. Nihil vltra ea, quae vitae necessitas exigit, Hor. Od. 3, 1, 25. [...]
DESIDERANTER Adu. Cassiodor. Ep. 1, 4.
DESIDERATVS a, um. Partic. [ e)pitequmhme/nos2 ] Cic. post redit. ad Quirit. 4 [...]
DESIDERIVM ii. n. [ e)piqumi/a, po/qos2, i(/meros2 ] Est, inquit Cic. Tusc. 4, 21 [...]
page 111, image: s0111DESIDERATIO onis. f. [ e)pipoqi/a ] Cic. de Senect. 47 c. 14 At non est voluptatum tanta quasi titillatio in senibus. credo: sed ne desideratio quidem. nihil autem est molestum, quod non desideres.
DESIDERATOR oris. m. ICt. in Dig.
DESIDERATIVVS a, um. Adi. Vt, Verba Desideratiua, quae terminantur in vrio. vt Moriturio, id est, Mori desidero. Vid. Augustin. de Grammat. p. 2002. a Prisciano vocantur Meditatiua.
DESIDERABILIS e. Adi. [ poqeino\s2, e)piqumhto\s2 ] Cic. de Fin. 1,.. [...]
DESIDERABILITER Adu. Idem. Augustin. Epist. 143 Desiderabiliter concupiscendum.
DESIDO edi, ere. Idem quod Sedere, sed cum motu. [...]
DESIDENS tis. Partic. [ a)fista\s2 ] Vt, Desidentes mores, pro Desciscentibus. [...]
DESIDVO pro Diuturne. Adu. antiquum et obsoletum. Varr. Corollar. Diuidiae mihi fuerunt, tam desiduo abfuisse te. Fulgent. de prisco serm. n. 37.
DESIGNO āre. [ a)podeiknu/w ] Describere, quasi per signa demonstrare, definire, destinare et animo attribuere. [...]
page 112, image: s0112DESIGNATE Adu. Quam lepide designateque dixerit Gell. 2, 5.
DESIGNATOR, vel oris. m. [ brabeuth\s2 ] Sic vocantur, qui constituendae funebri pompae, aut etiam cuicunque praesunt, vnicuique incedendi locum, ordinemque praescribentes: simili fere munere eorum, qui Romae magistri caerimoniarum vocabantur, et qui vulgo hodie Marschalli. [...]
DESIG. X. P. P. Vrsatus explicat Designator decimae per provincias.
DESIGNATIO onis. f. [ u(potu/pwsis2 ] Cic. Att. 4, 4 [...]
DESILIO iui et ui, vltum, ire. [ kataphda/w ] Saltu se demittere. [...]
DESVLTOR [1] oris. m. meta/baths2, zeu/cippos2 Vet. Gl.] Desultores dicebantur, Qui duos equos absque ephippiis agitantes, ex altero in alterum subinde mira pernicitate desiliebant. [...]
DESVLTRIX icis. f. Desultrix Virtus Tertull. ad Valentin. extr. libro.
DESVLTORIVS a, um. Adi. [ kelhtistiko\s2 ] Per translationem, hoc est, identidem Ab alio in aliud commeans, et instabilis. [...]
DESVLTVRA ae. f. Desiliendi actus. [...]
DESVLTO āre. Tertull. de Anima c. 32 Desultare mari. Desalto alia forma, vid. suo loco.
DESINO [1] iui et ii, itum, ere. [ katalh/gw, pau/omai ] Ter. Phorm. 2, 3, 72 [...]
page 113, image: s0113DESITVS [2] a, um. Partic. [ pepaume/nos2 ] Cic. de Clar. Orat. 123 c. 32 [...]
DESINENDVS a, um. Partic. Gell. 2, 12 [...]
DESITVDO inis. f. Sulpit. Seuer. praef. de Vita Martini, Et si quid ex his studiis olim fortasse libassem, totum id desitudine tanti temporis perdidissem.
DESINO [2] āre. Pro Desinere, apud Festum, vt Scaliger legit, qui etiam suspicatur restituendum Plauto Trin. 2, 2, 63. Vid. DEIVVO. Sed apud Festum quoque dubium, an desiuare legendum sit. Hinc
DESINATIO onis. f. Laudatur ex Sen. Epist. 117 Hac desinatione misericordiam captans. Alii Destinatione, sed detestatione verum est, probatumque Mureto, Lipsio, Gronouio.
DESINATOR oris. m. a)boh/qhtos2 in Vet. Gloss. qui scilicet desinit destitutus ope, vt interpretatur Scal. ad Festum v. Desiuare.
DESIPIO ui vel iui, ere. [ parafrone/w, a)frai/nw ] Cuius contrarium est Sapere. [...]
DESIPIENS entis. Part. [ e)/kfrwn, para/frwn ] Cic. de Diuin. 2, 51 c. 23 [...]
DESIPIENTIA ae. f. Lucret. 3, 498 Desipientia fit, quum vis animi atque animai Conturbatur.
DESISTO stiti, stitum, ere. [ a)fi/sthmi ] Stare in loco. [...]
page 114, image: s0114DESISTENS entis. Part. [ a)fista\s2 ] Varro de R. R. 2, 3 Quod ad foeturam attinet, Desistente autumno exigunt a grege e campis hircos in caprilla.
DESIVARE vid. DESINO, are.
DESOLO āre. [ e)rhmo/w, oi)o/w ] Solum relinquere, vel Solum facere, i. Destruere, siue Vastare. [...]
DESOLATVS a, um. Part. Victus iam ac desolatus Iustin. 1, 7, 3. [...]
DESOLATIO onis. f. Qui hoc vocabulo vsi fere omnes Christiani sunt, nec certo constat, an antiquioribus etiam receptum tritumque fuerit. [...]
DESOLATORIVS a, um. Adi. Legitur in Onom. Vet. vbi e)rhmiko\s2 vertitur: et apud Vulg. Interp. Psalm. 120, 4.
DESOLVO ere. Soluere et numerare pecuniam. Reliquorum nomine id desolutum est Scaeuola Dig. 40 t. 5 l. 41 §. 9. i. exsolutum. [...]
DESOMNIS e. Adi. Soles me nocte desomnem facere Petron. c. 47. i. somno priuare.
DESONO as. Ex alto sonare, vel sonum deiicere. Hinc
DESONANS Participium restituendum Vitruuio 5, 8 [...]
DESORBEO ere. Vortex eius ad inferos desorbet Tertull. de Idololatr. extr.
DESPECTIO, DESPECTO, DESPECTVS vid. DESPICIO.
DESPERGO ere. Laudatur In vacuas senior vitam desperserat auras Sil. 9, 167. Sed recte Drakenb. disperserat.
DESPERNO eui, etum, ere. [ katafrone/w ] Idem quod Spernere. Varro apud Fest. Homo ridiculus, et ab omni pube despretus. Columel. 10, 298 Ne Corydonis opes despernat Alexis.
DESPERO āre. [ a)pelpi/zw, a)poginw/skw, a)pagoreu/w ] Extra omnem spem esse. [...]
page 115, image: s0115DESPERANS antis. Partic. [ a)pelpi/zwn ] Cic. de Fin. 1, 61 [...]
DESPERANTER Adu. [ a)nelpi/stws2 ] Cic. Att. 14, 18 Seruius proficiscens, quod desperanter tecum loquutus est, minime miror: neque ei quidquam in desperatione concedo.
DESPERATVS a, um. Partic. [ a)pegnwsme/nos2 ] De quo vel in quo nulla est spes. [...]
DESPERATE Adu. Vt, Desperate sollicitus Augustin. Epist. 237 ad Celerem.
DESPERANDVS a, um. Partic. [ a)pognwqeiso/menos2 ] Cic. in Catil. 2, 10 c. 5 [...]
DESPERATIO onis. f. [ a)po/gnoia, a)po/gnwsis2 ] Cic. Tusc. 4, 19 c. 8 [...]
DESPERATOR oris. m. Gloss. Gr. Lat. [ a)peirhme/nos2.
DESPERABILIS e. Adi. Vulg. Interp. Ier. 15, 18.
DESPICIO exi, ectum, ere. [ u(pero/ptomai, parora/w, katafrone/w ] Deorsum adspicere. [...]
page 116, image: s0116DESPICIENS entis. Part. [ katafronw=n ] Cic. de Orat. 2, 364 c. 89 [...]
DESPICIENDVS a, um. Partic. [ katafronhte/os2 ] Ouid. Fast. 5, 642 Tunc etiam pecori despiciendus eram. Et Gallus Eleg. 2, 20.
DESPICIENTIA ae. f. [ paro/rasis2, u(peroyi/a ] Cic. in Partit. c. 23 [...]
DESPECTVS [1] a, um. Partic. [ katapefronhme/nos2, katafro/nhtos2 ] Cic. in Pison. extr. [...]
DESPECTVS [2] ūs. m. Adspectus deorsum vergens. [...]
DESPECTIO onis. f. [ paro/rasis2 ] Cic. apud Nonium 4, 141 Consolabitur tam magnitudo animi, et humanarum opinionum alta quaedam despectio.
DESPECTOR oris. m. Qui despicit. Tertull. aduers. Marc. 2, 23 Eligitur Saul, sed nondum despector prophetae Samuelis.
DESPECTRIX icis. f. Tertull. Apol. c. 26 Iudaea despectrix diuinitatum. Idem de Anima c. 23 Virtus despectrix mundi.
DESPECTO āre. [ kaqora/w ] Virg. Aen. 1, 396 [...]
DESPECTANS antis. Partic. Spectacula Tarpeium prope despectantia culmen Calpurn. Ecl. 6, 24. i. altiora. Prudent. Psychom. v. 182 Tumido despectans agmina fastu.
DESPECTATIO onis. f. Vitruu. 2, 8 Despectationes coenaculorum.
DESPECTATOR oris. m. Despectatores diuinarum sententiarum Tertull. ad Vxor. 2, 8 pr.
DESPICATVS [1] a, um. Adi. A spica; i. acuto palo infixus; ap. Rufin. H. E. 11, 24.
DESPICOR ari. [ u(perorw= ] Idem quod Despicere. [...]
DESPICATVS [2] ūs. m. [ u(pero/rasis2 ] Contemtus. [...]
DESPICATIO onis. f. [ u(pero/rama ] Cic. de Fin. 1, 67 c. 20 Vt odia, inuidiae, despicationes aduersantur voluptatibus.
DESPICABILIS e. Adi. Paullin. Nolanus Epist. 22 n. 2 [...]
DESPICVS a, um. Adi. Fuisse antiquum nomen docent ista Non. 2, 667 [...]
DESPLENDESCO ere. Ne rubiginem insipientiae colligatis, qua desplendescat nitor cordis vestri Paullin. Nol. Epist. 39 (al. 30) extr. i. splendorem amittat.
DESPOLIO āre. [ a)podu/w, a)fimato/w ] Exuere. [...]
page 117, image: s0117DESPOLIATIO onis. f. Tertull. de Resur. Carn. c. 7 Despoliatio carnis.
DESPOLIATOR oris. m. Plaut. Trinum. 2, 1, 14 Auarus, elegans, despoliator.
DESPONDEO di, sum, ere. [ mnhsteu/w, mna/omai, e)ggua/w, kaqomologou=mai ] Simplici Spondeo vim aliquam addit: significat enim generatim promittere, licet peculiare velut domicilium in re vxoria habeat. [...]
DESPONSVS a, um. Partic. [ e)gguhto\s2, mnhsto\s2 ] Vt Desponsa puella. [...]
DESPONSIO onis. f. Cael. Aurel. Acut. 3, 18.
DESPONSO āre. Frequent. Aurel. Vict. de Orig. Gent. Rom. c. 13 Filia iam ante desponsata Turno fuerat. Et Messala Coruin. p. 9 Filiam Turno Rutulorum regi desponsarat.
DESPONSATVS a, um. Partic. [ memnhsteume/nos2 ] Cic. Q. Fratr. 2, 11 [...]
DESPONSATIO onis. f. Promissio futurarum nuptiarum. [...]
DESPONSATOR oris. m. Promissor nuptiarum. ICt. in Cod.
DESPRETVS a, um. Part. [ katafro/nhtos2 ] Valde spretus, Festus. Vid. DESPERNO.
DESPVMO āre. [ e)pafri/zw ] Spumas auferre Plin. 36, 25 [...]
DESPVMANS antis. Part. Vulg. Iud. Epist. 13.
DESPVMATVS a, um. Part. Despumatum mel Cels. 3, 6. et Theod. Priscian. 1, 17. Libramentum Vitruu. 7, 4. Faba Apic. 5, 3.
DESPVMATIO onis. f. Tertull. de Carne Christi c. 19.
DESPVO ui, utum, ere. [ kataptu/w ] Idem quod Spuere, in primis deorsum. [...]
page 118, image: s0118DESPVTVM i. n. Cael. Aurel. Acut. 3, 20, 195 Feruntur cum his humoribus plerumque subalbida desputa. Vid. Barth. Adu. 39, 1.
DESPVTAMENTVM i. n. Fulgent. Myth. 3, 6 p. 115 Scintillantis olei desputamento succendit suum Psyche Cupidinem.
DESQVAMO āre. [ a)polepi/zw ] Squamas auellere et auferre. [...]
DESTANS antis. In orchestra senatorum sunt sedibus loca destantia Vitruu. 5, 6. [...]
DESTERCORO āre. vt Destercorare latrinas, i. Stercoribus purgare. [...]
DESTERNO ere. Destrauit camelos, deditque paleas et foenum Vulg. Genes. 24, 32. i. strata illis et clitellas demit, [ a)pe/sacen.
DESTERTO ui, ere. Euigilare, stertere desinere. Pers. 6, 10 Cor iubet hoc Enni, postquam destertuit esse Moeonides quintus pavone ex Pythagoraeo: i. somniare desiit, se esse Homeri anima animatum.
DESTICO āre. Sorices dicuntur, vt ait auctor Philomelae 62 Et grillus grillat, desticat inde sorex.
DESTILLARE [ katalei/bein ] Stillatim demittere, et decidere. Columel. 12, 18, 5 Cum picem in fundum destillauit lampas. Cels. 4, 2 Destillat autem humor ex capite interdum in nares. Conf. DISTILLO.
DESTILLATIO onis. f. Destillatio lacrimarum Marcell. Empir. c. 8. [...]
DESTIMVLO āre. Bona destimulant Plaut. Bacch. 1, 1, 30. i. deminuunt. al. distimulant. Conf. DISTIMVLO.
DESTINA ae. f. Vinculum quo aedificium continetur, catena. [...]
DESTINEO ere. Dubiae auctoritatis verbum: quod nititur Codicibus aliquot MSS. [...]
DESTINO āre. Est firmare. [...]
page 119, image: s0119DESTINATVS a, um. Partic. Alligatus. [...]
DESTINATO Adu. Sueton. Caes. c. 60 Praelia non tantum destinato, sed ex occasione sumebat.
DESTINATE Adu. Ammian. 18, 3 Florentio et Lupicino destinate certantibus. Compar. Idem 20, 8 Eum ad se prodire destinatius adigentes. Conf. 23, 1.
DESTINATIO onis. f. [ proai/resis2 ] Vt, Destinatio mortis Plin. 36, 14. et 8, 25. [...]
DESTINVS a, um. Adi. Vet. Gloss. Destinus, pertinax, apud Sauaro. ad Sidon. 7, 1 p. 50.
DESTITVO ui, utum, ere. [ katalei/pw ] Ex De et Statuo; significat proprie Defigere, deponere. [...]
page 120, image: s0120DESTITVENS entis. Partic. Auson. Technop. de Deis vlt. Hominum bona destituens spes.
DESTITVTVS a, um. Part. [ kataleifqei\s2, a)peri/statos2 ] Cic. Off. 1,.. [...]
DESTITVTIO onis. f. [ a)po/leiyis2 ] Cic. pro Cluent. 71 Hos, qui leuiores erant, destitutione iratos Oppianico redderet. Destitutione perculsus Idem pro Quint. c. 5.
DESTITVTOR oris. m. Tertull. ad Nation. 2, 18. Tibull. 4, 15, 14.
DESTRANGVLO āre. Destrangulandam penitus ac tollendam cogitauit Porc. Latro in Catil.
DESTRINGO inxi, ctum, ere. [ a)poce/w, a)pote/mnw ] Stringendo, et arcte prehendendo auferre, vel purgare adeo. [...]
DESTRICTVS a, um. Part. Sen. Epist. 101 Patibulo pendere destrictum. Hic melius districtum, i. in diuersas partes distractum.
DESTRICTE Adu. Tertull. Aduers. Marc. 1, 3. et l. 13 Dig. de Procurat. Destricte denegare. Minari Plin. Ep. 9, 21, 4.
DESTRICTIVVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Acut. 2, 29 Adiutorii genus destrictiuum.
DESTRIGMENTVM i. n. Idem quod Strigmentum, siue Ramentum. Plin. 20, 34 de cucurbita siluestri, Et ignes sacros, destrigmentis, vel his impositis, vel seminibus. Alii legunt, vel Strigmentis his impositis.
DESTRVO xi, ctum, ere. [ a)naskeua/zw, lumai/nomai ] Quod structum erat corrumpere. [...]
DESTRVENS entis. Partic. Iustin. 23, 3, 12 Fortuna destruens quae cumulauerat. Petron. c. 100 Repente quasi destruente fortuna constantiam.
DESTRVCTVS a, um. Part. Humana manu destructus apud Ammian.... Destructa templa Prudent. Apoth. 445.
DESTRVCTIO onis. f. Murorum destructio Sueton. Galb. c. 11. [...]
DESTRVCTOR oris. m. Tertull. Apol. c. 46 Rerum aedificator et destructor. Adde aduers. Marc. 4, 7. Et in Inscript. Grut. p. CCXX NON SVMVS TVSCIAE DESTRVCTORES.
DESTRVCTILIS e. Adi. [ fqarqo\s2 ] Quod destrui potest. [...]
DESTRVCTIVVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Tard. 1, 4 Destructiuum adiutorium.
DESVASOR oris. m. Legitur a Lindenbrog. apud Ammian. l. 30 p. 463. vbi Vales. p. 609 dissuasor.
DESVB Praepositio composita, vtriusque simplicis vim exprimens. [...]
DESVBITO [1] Adu. [ e)cai/fnhs2, e)capi/nhs2 ] Idem quod Subito et Celeriter. [...]
DESVBITO [2] āre. Celeriter perdere. Firmic. 3, 4 Sed nihilominus etiam si Iupiter eas artes fuerit largitus, easdem crebra euersione desubitat. Locus enim sextus habet propriam malitiae praerogatiuam.
DESVBVLARE [ diapeira=n ] A Subula deductum, significat Perfodere. Varr. Alterum Carneadem desubulasse bona corporis. Nonius 2, 238.
DESVDO āre. [ kaqidro/w ] A quo Desudasco, et impers. [...]
page 121, image: s0121DESVDATVS a, um. Partic. Vt, Gracili balsama surculo desudata Prudent. Cathem. 5, 118. Desudata iudicia Claud. Paneg. Mallii Theod. 11. Post desudatas militiae excubias Sidon. Ep. 6, 1.
DESVDATIO onis. f. Scribonius Largus comp. 253. Iul. Firmic.... Nimia desudatione dissolui. Mart. Capell. 6 p. 189 Desudatio curaque districtior forensis fabulationis.
DESVDATORIVM ii. n. Apud Celsum....
DESVEO pro quo maluere,
DESVESCO eui, ere. Neutr. [ a)hqe/w, a)hqe/skw ] Contrarium est verbo Consuescere siue Assuescere: et significat Morem suum intermittere. [...]
DESVETVS a, um. Part. [ a)hqh\s2, a)sunh/qhs2 ] A consuetudine remotus. [...]
DESVESCENDVS a, um. Adi. [ a)hqhso/menos2 ] Quinctil. 3, 8 extr. Haec adolescentes sibi scripta sciant, aliter quam dicturi sint, exerceri velint, et in desuescendis morentur.
DESVETVDO inis. f. [ a)h/qeia ] Liu. 1, 19 [...]
DESVEFACIO eci, actum, ere. Consuetudinem praetermittere, vel relinquere. Cic. pro Cluent. 110 c. 40 Multitudinemque iam desuefactam a concionibus ad veteris consuetudinis similitudinem reuocauerat.
DESVEFIO eri. [ a)hqe/w ] Varr. de R. R. 2, 9 Duobus mensibus primis a partu non disiunguntur a matre, sed minutatim desuefiunt.
DESVGO xi, ere. Idem quod simplex Sugo. Pallad. 1, 9 Et si qua fundentur ex poculis, velociter rapta desugent. De carbonibus, sabulone, et fauilla, quae substernuntur pauimentis aedificiorum, loquitur.
DESVLCO āre. Persulcare. Aequora desulcat glebae ditis Cletabenus Auien. Perieg. 959.
DESVLTOR [2] vid. DESILIO.
DESVM defui, deesse. [ e)llei/pw ] Non adesse: et quidem deesse dicimus, quae adesse debebant; abesse etiam, quae non requirimus. [...]
DEFVTVRVS a, um. Part. Curt. 3, 8, 6.
DEFORE [2] modo habuimus ex Cic. contra Rull. 2, 90 c. 33. Reliqua vid. suo loco.
DESVMO msi, mtum, ere. [ lamba/nw, a)naire/wmai ] Idem quod Sumere, praesertim cum plures intelliguntur vel plura, de quibus tollatur. [...]
page 122, image: s0122DESVPER Adu. [ a)/nw, a)/nwqen ] Idem quod de parte s. loco Superiore Virg. Aen. 4, 121 [...]
DESVPERNE Adu. Idem. Vitruu. 10, 22 Temperauit ahena aquae feruentis et picis desuperne contra capita hostium.
DESVRGO rrexi, ere. In secessum ire ad exonerandam aluum. [...]
DESVRRECTIO onis. f. Marcell. Empir. c. 27.
DESVRSVM Adu. i. deorsum. Tertull. de Praescript. c. 46. Fulgent. ad Prob. de Orat. c. 4.
DESYDERO vid. DESIDERO.
DET
DETEGO xi, ctum, ere. [ a)postega/zw, e)kkalu/ptw ] Denudare, et aperire. [...]
DETECTVS a, um. Partic. [ a)pestegasme/nos2 ] Vt, Detecta fraus Liu. 22, 43. [...]
DETECTIO onis. f. Vlp.... Detectio mortis. Tertull. advers. Marc. 4, 36 Descendisse Iesum ad detectionem Creatoris.
DETECTOR oris. m. Tertull. aduers. Marc. 4, 36 Detector Creatoris. Idem aduers. Valent. c. 3 extr. Detector totius conscientiae.
DETENDO ere. [ a)ni/hmi ] Quod tentum vel intentum erat laxare, et sic auferre, de tabernaculis s. tentoriis, cum funibus et paxillis sublatis componuntur. [...]
DETENTVS, DETENTIO, DETENTOR vid. DETINEO.
DETENTO āre. Frequent. ex Detineo. l. 16 Cod. Theod. de Tironibus, Serui quos militia armata detentat. Et Fortunatus Carm. 11, 19 Nec volo nunc absens vna detenter vt hora.
DETENTATIO onis. f. Vlp. l. 5 Dig. de impensis in res dotal. Manebit maritus in rerum detentationem, donec ei satisfiat.
DETENTATOR oris. m. l. 2 Cod. de fundis limotroph. Si quisquam fuerit detentator inuentus. Et l. 7 princ. Cod. de praescript. XXX vel XL ann. Extranei suppositae rei detentatores.
DETEPESCO ere. Primo frigore autumnalis aurorae detepescebat Sidon. Epist. 5, 17.
DETER [1] DETER Deterior, Deterrimus, vid. DETERO.
DETERGEO, es, vel is, si, sum, ere et ere. [ a)poya/omai, a)pomo/rgnumi ] Idem quod Tergendo purgare, vel auferre adeo. [...]
page 123, image: s0123DETERIVS, DETERIOR vid. DETERO.
DETERIOR
DETERMINO āre. [ o(ri/zw, kaqori/zw ] Vt Definire, Terminos imponere vel terminis, et veluti Limitibus quibusdam designare. [...]
DETERMINATVS a, um. Partic. [ kaqwrisme/nos2 ] Praeter superiora. [...]
DETERMINATIO onis. f. [ pe/ras2 ] Cic. de N. D. 2, 101 c. 40 Extrema ora et determinatio mundi. Exitus et determinatio orationis Conclusio dicitur Cic. de Inuent. 1, 98 c. 52.
DETERMINATOR oris. m. Tertull. de Pudic. c. 11 Spiritus Sanctus disciplinae determinator.
DETERMINABILIS e. Adi. Tertull. aduers. Hermog. c. 41 Materia determinabilis.
DETERO iui, itum, ere. [ katatri/bw, a(loa/w ] Valde terere, itemque terendo aliquid auferre, remque adeo minuere et viliorem reddere, id est, deteriorem. [...]
DETRITVS a, um. Partic. Detritus sextarius sinapis Scribon. 130. [...]
DETRIMENTVM [1] i. n. [ bla/bh ] A Detritu: quod ea, quae trita sunt, minoris pretii sint, vt ait Varro de L. L. 4, 36 p. 41, 26. [...]
DETRIMENTABILIS e. blabero\s2 Vet. Gloss.
DETRIMENTOSVS a, um. Adi. [ blabw/dhs2 ] Quod adfert detrimentum. Caes. B. G. 7, 33.
DETER [2] obsoletum, nisi potius DETERIVS, a, um. [...]
page 124, image: s0124DETERRIME Adu. Deterrime versipelles Apul. Met. 2 p. 272 Stew. Elm. p. 124.
DETERIORO āre. Posterioris Latinitatis verbum, Deterius facere. [...]
DETERIORATVS a, um. Part. Vt, Deterioratae rei aestimatio Symmach. Epist. 4, 68.
DETERREO ui, itum, ere. [ katalh/ttw, a)potre/pw ] Idem quod Terrere, vel Terrore a sententia vel proposito auertere, sic tamen, vt terroris illa notio interdum negligi, relinqui sola auocandi, videatur. [...]
DETERRITVS a, um. Partic. [ a)potetramme/nos2 ] Vt, Deterritus pudore Cic. Att. 10, 13. [...]
DETESTOR ari. [ diamartu/romai ] Prima et antiquissima significatione fuisse videtur idem, quod valde testari, vt Deiero, Demiror, Denuntio. [...]
DETESTANS antis. Partic. Nep. 20, 1, 5 Neque adspexit, quin eum fratricidam impiumque detestans compellarct.
DETESTANDVS a, um. Partic. Ex prima verbi notione Gell. 6, 12 [...]
page 125, image: s0125DETESTATVS a, um. Partic. Passiue ex prima notione Gaius ICtus ad L. XII tabularum l. 238 D. de V. S. §. 1 [...]
DETESTABILIS e. Adi. [ bdeluro\s2, bdelukto\s2 ] Idem quod Abominabilis. [...]
DETESTABILITER Adu. Idem. Lactant. 5, 10 Quod nefarie, quod detestabiliter fecit.
DETESTATIO onis. f. [ bdeluri/a ] Abominatio. [...]
DETESTATOR oris. m. Cassiod. Epist. reg. 1, 4 Detestator criminis: amator aequitatis. Et Tertul. aduers. Marc. 4, 27 Detestator legis.
DETEXO ui, tum, ere. [ katalu/w, perai/nw ] Texendo absoluere. [...]
DETEXENS entis. Partic. Cic. in Arat. v. 250 Hic non perpetuum detexens conficit orbem.
DETINEO ui, entum, ere. [ kate/xw, katei/rgw, sxe/w ] Remorari, occupare. [...]
DETINENS entis. Partic. Hirt. B. Hispan. c. 23 Detinentibus nostris multis telis iniectis complures vulneribus affecere.
DETENTVS [1] a, um. Partic. Thessalonicae detentus (al.
page 126, image: s0126Retentus) Cic. Att. 3, 19. Tacit. Ann. 2, 69, 2 Aduersa Germanici valetudine detentus.
DETENTVS [2] ūs. m. Tertull. aduers. Valentin. c. 32 Detentui obnoxius.
DETENTIO onis. f. Vlp. l. vnica extr. Dig. de Remissionibus non esse iniquum detentionem seruitutis dari.
DETENTOR oris. m. l. 10 Cod. Vnde vi, Possessionis alienae detentores.
DETITVLO āre. Laudatur ex Iscano de B. Troi... Propriae venditor artis Detitulat titulos.
DETONDEO di, sum, ere. [ a)popei/rw, a)pocure/w ] Prorsus tondere: tondendo nudare. [...]
DETONSVS a, um. Partic. Detonsis auecta Cynthia mannis Propert. 4, 8, 15. [...]
DETONSO āre. Frequent. Fab. Pictor apud Gell. 10, 15 Capillum Dialis, nisi qui liber homo est, non detonset.
DETONO ui, are. [ katabronta/w ] Quinctil. 12, 9 [...]
DETORNO āre. [ torneu/w ] Idem quod Tornare, s. tornando efficere. Plin. 13, 9 Ex quo velares detornant annulos.
DETORNATVS a, um. Partic. Metaph. Gell. 9, 8 Detornata sententia et verbis inclusa.
DETORQVEO si, tum, ere. [ kataka/mptw, parafe/rw ] Deflectere, Torquere in aliam partem. [...]
DETORTVS a, um. Partic. vid. supra. [...]
DETORREO ere. Inuidiae flamma me detorruit Sidon. Ep. 1, 7.
DETRAHO xi, ctum, ere. [ kaqaire/w, a)faire/w ] Auferre, quocunque modo tollere. [...]
page 127, image: s0127DETRAHENS entis. Partic. Cic. Tusc. 3, 41 c. 18 Detrahens eas voluptates, quae sapore percipiuntur, detrahens eas, quae auditu et cantibus. Idem Acad. 4, 15 c. 5 Socrates de se ipse detrahens.
DETRACTVS [1] a, um. Part. Praeter laudata in verbo, Pondere detracto Nep. 11, 1, 4. Signo Epistolae Idem 4, 4, 1. Sanguis venis Lucret. 3, 443. Lumen solis Idem 5, 979.
DETRACTVS [2] ūs. m. Sen. Suasor. 7 Detractu aut adiectione syllabae.
DETRACTIO onis. f. [ a)fai/resis2, u(fai/resis2 ] Idem, vt, Detractio alieni, hoc est, Ablatio et furtum rei alienae. [...]
DETRACTOR oris. m. Qui famae alicuius derogare nititur. Tacit. Ann. 11, 11, 5 Ipse haudquaquam sui detractor. Vid. infra DETRECTATOR.
DETRECTO āre. [ a)nai/nomai, u(pofeu/gw ] Vitare, fugitare, auersari, restitare. [...]
DETRECTANS antis. Partic. Liu. 3, 49 Detrectantem arripere. Virg. vt supra.
DETRACTATVS [1] a, um. Part. Tertull. ad Vxor. c. 2 Detractata et exserta sententia.
DETRACTATVS [2] ūs. m. Tertull. de Spectac. c. 3 Conuertamur magis ad nostrorum detractatus.
DETRECTATIO, et DETRACTATIO onis. f. [ a)na/neusis2 ] Liu. 6, 28 Iuniores Romani ad edictum sine detrectatione conuenere. Detrectatio militiae Liu. 3, 69. Conf. Tertull. de Pat. c. 3.
DETRECTATOR, et DETRACTATOR oris. m. [ a)naneuth\s2 ] Qui renuit. [...]
page 128, image: s0128DETRIMENTVM [2] vid. DETERO.
DETRIVMPHO āre. Tertull. Apol. c. 27 extr. Illos nunquam magis detriumphamus, quam cum pro fidei obstinatione damnamur. Gloss. Gr. Lat. [ e)kqriambeu/w, Detriumpho.
DETRIVMPHATVS a, um. Partic. Minuc. Fel. p. 231 Deos post cladem detriumphatos colere coeperunt, i. Deuictarum gentium deos. Sed Cell. 25, 7 Triumphatos.
DETRVDO si, sum, ere. [ katwqe/w ] Trudendo deiicere. [...]
DETRVSVS a, um. Partic. [ katw/qeis2 ] Cic. de N. D. 2, 135 c. 54 [...]
DESTRVSVS a, um. Tertull. adu. Valent. c. 20.
DETRVSIO onis. f. Tertull....
DETRVLLO āre. [ diaxe/w ] De trulla in trullam deplere, quo vsus esse dicitur Apicius... quod ipsum et Diffundere vocatur Plinio, sicut in oleo Decapulare. Hermolaus in Plin.
DETRVNCO āre. [ katako/ptw ] Decidere, desecare. [...]
DETRVNCATIO onis. f. [ kata/koyis2, katakoph\ ] Plin. 24. 9. et 17, 24 Nam detruncatio diximus quibus prodesset.
DETVMEO, s. ui, ere. Est Tumorem amittere. [...]
DETVNDO ere. Tundendo auferre, certe perdere. Proras despoliate et detundite gubernacula Lucil. 8, 59.
DETVNSVS a, um. Partic. Digitis pedum detunsis ob lapides Apul. Met. 2 p. 128.
DETVRBO āre. [ a)para/ssw, parwqe/w ] Deorsum cum violentia deiicere. [...]
DETVRBATVS a, um. Partic. Vt, Deturbatis, quae interiora montium obsidebant, praesidiis Curt. 3, 7, 7. Idem 6, 5, 12.
DETVRGEO si, ere. Contrarium est suo simplici. [...]
DETVRPO āre. Turpem facere. Sueton. in Calig. c. 35 Pulchros
page 129, image: s0129et comatos, quoties sibi occurrerent, occipitio raso deturpabat. Plin. 15, 16 Aquilonis quoque afflatu poma deturpante rugis.
DEV
DEVAGOR ari. Aberrare. [...]
DEVAGANS antis. Part. In loca deuia et multo distantia deuagantes Iustin. Praes. 2 de Concept. Dig.
DEVASTO āre. [ periko/ptw, katerhmo/w ] Plane vastare et euertere. [...]
DEVASTVS a, um. Adi. Compar. Apul. Met. 9 p. 236, 17 Deuastior nodulus. Sed quid si separatim legendum, Iamque inuersa vite de vastiore nodulo cerebrum suum diffindere.
DEVASTATIO onis. f. Augustin....
DEVASTATOR oris. m. apud Eund....
DEVCALION onis. m. [ *deukali/wn ] Promethei filius, rex Thessaliae, cum Pyrrha Epimethei filia matrimonio iunctus. [...]
DEVCALIONEVS a, um. Adi. Vt, Vndae Deucalioneae apud Ouid. Met. 7, 357. Lucan. 1, 653 Deucalioneos fudisset Aquarius imbres.
DEVEHO xi, ctum, ere. [ kata/gw ] Vehere praesertim Deorsum ac secundo flumine, vel de vno loco in alium vehere. [...]
DEVECTVS a, um. Partic. [ kataxqei\s2 ] Columel. 5, 6, 24 [...]
DEVECTIO onis. f. Gloss. Vet. [ bastagh/.
DEVECTO āre. Frequent. Sedulius 5, 345 [...]
DEVELLO velli vel vulsi, vulsum, ere. [ e)kti/llw ] Idem quod Euellere. [...]
DEVELO āre. [ a)pokalu/ptw ] Velum auferre significat, et detegere: idemque fere quod Reuelare. Ouid. Met. 6, 607 Oraque deuelat miserae pudibunda sororis.
DEVENEROR ari. [ seba/zw ] Valde venerari. [...]
DEVENIO veni, ventum, ire. [ kate/rxomai ] Proprie est ex editiore loco in humiliorem, vel ex meliore conditione in deteriorem venire. [...]
page 130, image: s0130DEVENVSTO āre. [ katesxu/nein ] Venustatem tollere, vt Deformare. [...]
DEVERBERO āre. [ tu/ptw, spode/w ] Valde verberare. Ter. Phorm. 2, 2, 13 Quot me censes homines iam deuerberasse vsque ad necem Hospites, tum etiam ciues?
DEVERGO, vel ere. Apul. de Deo Socr. p. 46 Terrena deuergunt pondere.
DEVERGENTIA ae. f. Inclinatio. Gell. 14, 1. Vid. Declinatio mundi, in DECLINO.
DEVERRO rri, rsum, ere. [ katasai/rw ] Probe verrere. Columel. 7, 4 Stabula vero frequenter euerrenda, et purganda, humorque omnis vrinae deuerrendus. Vsus etiam Lucil. apud Nonium 4, 491.
DEVERRA ae. f. Dea ab antiquis putata est, de qua sic Augustinus ex Varrone: Mulieri foetae post partum tres deos custodes Varro commemorat adhiberi, ne Siluanus deus per noctem ingrediatur, et vexet: eorumque custodum significandorum causa tres homines nocte circumire limina domus: et primo limen ferire securi, postea pilo, tertio deuerrere scopis, vt his datis culturae signis, deus Siluanus prohibeatur intrare: quia neque arbores caeduntur ac putantur sine ferro, neque far conficitur sine pilo, neque fruges coaceruantur sine scopis. [...]
DEVERSVS Veteres dicebant, quasi Deorsum versus. Festus.
DEVERTO, (DEVORTO) ere. pro Diuerto frequentissime apud Plautum legitur more veterum. [...]
DEVERTOR ti. Dep. Idem quod Diuertor. [...]
DEVERSORIVS a, um. Adi. Antiq. Plaut. Trucul. 3, 2, 29 In tabernam ducor deuersoriam. Conuenit cum Diuersorius.
DEVERSORIVM ii. n. quo quis deuertitur a via. [...]
DEVERSOR ari. Dep. Cic. Verr. Diuinat. 64 c. 25 [...]
DEVERSITO āre. Frequent. a Deuertere. Gell. 17, 20 Ad verborum venustates deuersitandum.
DEVESCOR sci. Dep. Animas a stirpe recentes (pueros recens natos) morsu cruento deuesci Stat. Theb. 1, 603.
DEVESTIO iui, itum, ire. [ e)kdu/w ] Veste exuere. [...]
DEVETO āre. [ kwlu/w ] pro Vetare. Quinctil. Declam. 1 p. 31 Omnino summam calamitatem corporis occurrere delicatis vxoris oculis deuetaret. Alia exemplaria habent Vetaret.
DEVEXO āre. [ katasku/llw ] Valde vexo. Laudatur Lactant. 4,.. Et quum corpora hominum occupant, animosque deuexant, adiurantur ab his, et nomine Dei veri fugantur. Sed non inueniebam. [...]
DEVEXATVS a, um. Partic. Cic. Fam. 10, 3 Per tot annos Republ. deuexata. Sic. Grut. Gron. al. Diuexata.
DEVEXVS a, um. Adi. [ kataferh\s2, kata/nths2 ] Decliuis et deflexus. [...]
DEVEXITAS atis. f. [ to\ ka/tantes2 ] Decliuitas. Plin. Epist. 8, 8 Inde non loci deuexitate, sed ipsa sui copia et quasi pondere impellitur. Plin. 17, 22 Puluinatis a deuexitate labris. Add. Id. 2, 65.
DEVIGESCO ere. Marcescere, vigorem paullatim amittere. Tertull. de Anima c. 27.
DEVINCIO xi, ctum, ire. [ kaqarta/w, katade/w ] Vehementer ligare et constringere. [...]
page 131, image: s0131DEVINCTVS a, um. Partic. [ katadedeme/nos2 ] Cic. pro Planc. 45 [...]
DEVINCTIO onis. f. Tertull. de Spectac. c. 2 Homicidium magicis deuinctionibus perficere.
DEVINCO ici, ictum, ere. [ nika/w ] Idem quod Vincere, superare. [...]
DEVICTVS a, um. Partic. [ nenhkhme/nos2 ] Cic. de N. D. 1, 8 [...]
DEVICTIO onis. f. Tertull. adu. Marc. 1, 5.
DEVICTOR oris. m. Inscriptio M. Antonino dicata, DEVICTORI OMNIVM GENTIVM BARBARARVM Gruter. CCLVIII, 6.
DEVIO āre. Macrob. Saturn. 5, 15 [...]
DEVIRGINO āre. Paullus in l. praeses D. de Offic. praes. Praeses quum cognoscit de seruo corrupto, vel ancilla deuirginata, etc. Bynkersh. Obs. Iur. Rom. 1, 25 p. 101 [...]
DEVIRGINATIO onis. f. Scribon. Largus Composit. 18 Puero vel virgines liberari post complexum et deuirginationem.
DEVIRGINATOR oris. m. Gloss. Vet. [ diaparqeneuth/s2.
DEVITO āre. [ fula/ttomai, e)ci/stamai, paraite/omai ] Declinare, euitare. Ter. Phorm. 1, 4, 3 [...]
page 132, image: s0132DEVITANS antis. Partic. Vulg. Iud. 11, 3. et i Tim. 6, 20.
DEVITATIO onis. f. Cic. Att. 16, 2 Facilior enim et exploratior deuitatio legionum fore videtur, quam piratarum, qui apparere dicuntur.
DEVIVS a, um. Adi. [ e)kto\s2 th=s2 o(dou= ] Qui longe a via habitat, inquit Budaeus. [...]
DEVNGO ere. Vino te deungis Plaut. Pseud. 1, 2, 85. Al. et Gron. deuincis. Vid. Taubmann. et Pareum.
DEVNX uncis. comm. gen. [ e)pipenta/moiros2 ] Ponderis, siue mensurae species, vndecim vncias continens, quasi demta vncia ab asse. Iuven. Sat. 1, 40 [...]
DEVOCO āre. [ katakale/w ] Deorsum vocare. [...]
DEVOLO āre. [ kaqi/pthmi ] Deorsum volare. [...]
DEVOLVO ui, utum, ere. [ kuli/w, katakuli/w ] Deorsum volvere. [...]
DEVOLVTVS a, um. Partic. Phaedr. 5, 8, 23 Deuoluta tonitrua, de machinis scenicis. Catull. 60, 4. Sen. Controu. 9.
DEVOMO ere. Vt deuomas, vult, quod foris potaueris Caecil. ap ud Gell. 2, 23.
DEVORO āre. [ katafa/gw, katapi/nw ] Cibum non gustatum glutire, interdum glutire simpliciter. [...]
page 133, image: s0133DEVORANS antis. Partic. Spectare oculis deuorantibus Mart. 1, 97. Add. Mart. Capell. 6 p. 189.
DEVORATVS a, um. Partic. [ katapepwme/nos2 ] Cic. in Pison. 90 c. 37 [...]
DEVORATIO onis. f. Tertull. de Resur. Carn. c. 54.
DEVORATOR oris. m. Idem ibid. c. 32. Vet. Gloss. [ katapo/ths2, katafaga/s2.
DEVORATORIVS a, um. Adi. Tertullian. de Idolol. c. 1. Ambres. Epist. 5 p. 78.
DEVOVEO oui, otum, ere. [ kateu/xomai, katara/omai ] Destinare, consecrare, vouere. [...]
DEVOTVS a, um. Partic. [ kata/ratos2, e)nagh\s2 ] Vt, Deuota sacris sica Cic. in Catil. 1, 16. [...]
page 134, image: s0134DEVOTE Adu. Compar. Ambros. Serm. 84 p. 383. Superl. Lactant. 2, 6 extr. Augustin. Ep. 86 fin: Ambros. Serm. 17 de Cal. Ian. p. 298.
DEVOTVRVS a, um. Partic. [ kataraso/menos2 ] Quinctil. 5, 6, 2 Modus litis, propter quam deuoturus seipse non fuerit.
DEVOTO āre. Frequent. Cic. in Parad. 1 c. 3 [...]
DEVOTATVS a, um. Partic. Apul. de Herb. c. 7 p. 276 Si quis deuotatus defixusque fuerit in suis nuptiis, sic eum resolues, i. frigore Venereo percussus. Vid. DEVOVEO extr.
DEVOTIO onis. f. [ kateuxh\ ] Cic. de Natur. Deor. 3, 15 [...]
DEVOTAMENTVM i. n. Res deuota. Tertull. adu. Gnostic. c. 2 Vt deuotamenta fierent vniuersa eius.
DEVRO ussi, ustum, ere. [ katakai/w ] Idem quod Vrere. [...]
DEVS i. m. [ qeo\s2, dai/mwn, sio\s2 ] Non tantum summae illius naturae nomen, quae reliquorum omnium causa est: sed latissime patet, ad omnemque praestantiam et excellentiam significandam adhibetur. [...]
page 136, image: s0136DEITAS [2] atis. f. quae et DIVINITAS dicitur. [ qeio/ths2 ] Augustin. de Ciuit. Dei 7, 1
DEIFICVS a, um. Adi. Deificus deus Tertull. Apol. c. 11. i. qui homines in deorum numerum referret. [...]
DEVTERIA ae. f. [ deuteri/as2 ] Genus vini, quod vigorem suum perdidit. [...]
DEVTERIAMBVS i. m. Pes inter illos pedes, quibus Clausulae decenter aptantur Mart. Capell. 5 p. 169. Alii Dithyrambum habent.
DEVTERONOMIVM i. n. [ deuterono/mion ] Legis iteratio vel repetitio, quo nomine quintum Mosis librum Graeci appellarunt, et Latini. Vid. Tertull. adu. Marc. 4, 15. Lactant. 4, 17. Sidon. 9, 9.
DEVTOR ti. Dep. Idem, quod abuti. Non hoc conuenire Antigoni prudentiae, vt sic deuteretur victo Nep. 17, 11, 3.
DEX
DEXTANS antis. m. [ deka/moiros2 ] dicitur, quia Assi deest sextans, Quemadmodum Duodeuiginti et Deunx. [...]
DEXTER tra, trum; vel tera, terum. Adi. [ decio\s2 ] Plerumque sine Substantiuo ponitur, subaudito Manus, Pars, Latus, aut aliquid simile. [...]
page 138, image: s0138DEXTERE Adu. [ deci/ws2 ] Feliciter. [...]
DEXTELLA ae. f. Dimin. [ decia/dion ] Cic. Att. 14, 20 [...]
DEXTRALE is. n. [ peride/cion ] Ornamentum dextrae, commune viris et mulieribus. [...]
DEXTRARIOLVM i. n. Diminut. Idem. Vulg. Interpret. Iudith. 10, 3.
DEXTERITAS atis. f. [ deciw/ths2 ] Aptitudo, conuenientia. Tanta inerat comitas Scipioni, atque ad omnia naturalis ingenii dexteritas Liu. 28, 18. [...]
DEXTIMVM [ deci/taton ] et Sinistimum, Antiqui pro Dextro et Sinistro dicebant, teste Festo. [...]
DEXTRATVS a, um. Adi. Vt, Ager dextratus, Pars dextrata Auct. de Limit. Edit. Goesii p. 298.
DEXTRATIO onis. f. Quid esset, quaeritur ad Solin. [...]
DEXTROCHERIVM i. n. [ peride/cion ] Brachiorum ornamentum, quod ex auro in annuli lati formam gemmis forte distinctum gerebant mulieres. [...]
DEXTRORSVS et DEXTRORSVM Adu. [ e)pi\ ta\ decia\ ] i. A dextra parte, aut Versus dextram partem. [...]
DEXTROVERSVM Adu. [ pro\s2 ta\ decia\ ] Ad dextram partem. Plaut. Curc. 1, 1, 70 Si deos salutas, dextrouersum censeo. Vid. ibi Taubm. it. Chrestem. Plin. Gesneri p. 715.
DI
DI et DIS Praepositio inseparabilis, sed ipsa separatiua, i. separationem, et seiunctionem, siue corporum, siue animorum, et notionum adeo, significans. [...]
DIA
DIA ae. f. [ *di=a ] Insula est maris Aegaei, vna Cycladum, distans a Delo 17 [...]
DIABATHRVM i. n. [ dia/baqron ] Genus solearum Graecanicarum, ait Festus. [...]
DIABATHRARII qui Diabathra conficiunt. Plaut. in Aul. 3, 5, 39 Sedentarii sutores, diabathrarii, solearii. Sic legunt etiam quidam l. 1 C. de excusat.
DIABETES etis. m. [ diabh/ths2 ] Transitus. [...]
DIABOLVS i. m. Erasmo Delatorem, aut Calumniatorem significat a verbo [ diaba/llein, quod est Deferre, Traducere, siue Infamem reddere. [...]
DIABOLICVS a, um. Adi. Ambros. Ep. 82. Paullin. Nol. Ep. 29 (al. 10) c. 11.
DIABROSIS is. f. [ dia/brosis2, i. Corrosio, qua exesa parte aliqua sanguis exit, nempe per rem acrem et mordacem. Vid. Cels. 4, 4, 5.
DIACATHAROTIA vid. statim.
DIACATOCHE, s. ae. f. [ diakatoxh\ ] Bonorum possessio dicitur: et
DIACATOCHVS i. m. Bonorum possessor. Reperitur haec dictio in lege 7
page 139, image: s0139DIACHETON i. n. Spina alba est, magnitudine arboris modicae, flore rosae, cuius radix vnguentis expetitur, alias Dipsacos dicitur Plin. 24, 13. [...]
DIACHYTON i. n. [ diaxuto\n ] Dulcis vini genus, quod sit, vt Plinius auctor est, vuis in sole siccatis loco clauso per dies septem, in cratibus, totidem pedes a terra alte, noctibus a rore defensis, octauo die calcatis.
DIACODION i. n. dia\ kwdeiw=n ] Medicamentum, quod ex capitibus papaueris fit Plin. 20, 19 s. 79 Sane [ kw/deia caput papaueris significat. Add. ib. c. 18 s. 76. [...]
DIACOLEA ae. f. Chamaemelum. Apul. de Herb. c. 23.
DIACONVS i. m. [ dia/konos2 ] Ministrum significat, a verbo [ diakone/w, Ministro. [...]
DIACO onis. m. Alia flexione in Epist. Ambros. ad Marcell. 33 [...]
DIACONISSA ae. f. vid. supra.
DIACONIVM ii. n. DIACONATVM aliqui vocant. Sulp. Seuer. de vita Mart. c. 5. item Sacrarium vbi sacra continentur vasa. Vid. Rhodig. 25, 23.
DIACOPE es. f. [ diakoph\ ] Intercisio, separatio. [...]
DIACOPI orum. m. [ dia/kopoi ] Vocabantur in aggeribus Meatus intercisi, siue Incilia hiantia, per quae Nilum transmittebant in arua remotiora, segetibus destinata. [...]
DIACROMMYON i. n. Apul. a [ kro/mmuon, caepa.
DIADAPHNIDON i. n. Emplastrum, quod quia lauri baccas habet, dia\ dafni/dwn appellatur. Cels. 5, 19, 12 et 13.
DIADEMA atis. n. [ dia/dhma, mi/tra ] Redimiculum, ornamentum capitis, regum insigne. [...]
DIADEMALIS e. Adi. Frontis, diadema gestare solitae, epitheton. [...]
DIADEMATVS a, um. Adi. [ diadhmwto\s2 ] Diademate ornatus: vt Plin. 34, 8 Item Apollinem diadematum.
page 140, image: s0140DIADEMATICVS a, um. Adi. Vt, Diadematicum forum, scil. Pisaeum, in quo victoribus diademata et coronae tribuebantur. [...]
DIADOCHOS i. m. [ dia/doxos2 ] Gemma beryllo similis Plin. 37, 10.
DIADVMENVS i. m. [ diadou/menos2 ] quasi Vittatus, diadematusque: quo nomine dictus iuuenis quidam speciosus, quem Polycletus ex aere expressit. [...]
DIAERESIS is. f. [ diai/resis2 ] Latine Diuisio. [...]
DIAETA ae. f. [ di/aita ] Viuendi modus ac lex. [...]
DIAETVLA ae. f. Diminut. Plin. Epist. 5, 6, 38. Sed. leg. Zothecula.
DIAETARII orum. m. [ diaithtikoi\ ] Ministri vocabantur diaetae servientes, quorum meminit Vlp. de fundo instructo l. 12 §. 42 [...]
DIAETETICA ae. f. [ diaitetikh\ ] Medicina dicitur, quae victu medetur, teste Celso 1
DIAETETICI Scribon. 220.
DIAGLAVCION i. n. Genus collyrii, ex Glaucio herba temperatum Scribon. 22. Plin. 27, 10.
DIAGONDAS ae. m. Nomen proprium viri. Cic. de Legib. 2, 37 Diagondas Thebanus nocturna omnia (sacra) in media Graecia lege perpetua sustulit. Sed Ragondas vid. leg. Meurs. Attic. 3, 23.
DIAGONIOS Adi. [ diagw/nios2 ] Linea recta ab angulo parallelogrammi ad oppositum angulum, quae dicebatur etiam Diagonalis, vt dicit Vitruu. 9, 1 [...]
DIAGONICVS a, um. Adi. Idem ibidem.
DIAGORAS ae. m. [ *diago/ras2 ] Melius patria, Poeta item Melicus: Democriti auditor, Vocatus est [ a)/qeos2, quod nullos deos esse putaret. [...]
DIAGRAMMA atis. n. [ dia/gramma ] Descriptio, deformatio, ea praesertim, quae fit per lineas s. [ gramma/s2. [...]
DIAGRAPHICE es. f. Plin. 35, 10 s. 36, 8 [...]
page 141, image: s0141DIALECTICA [1], ae. siue es. f. [ dialektikh\ ] Ars bene disserendi, [ a)po\ tou= diale/gomai, quod est Dissero et Disputo.
DIALECTICA [2] orum. pl. n. [ ta\ dialektika\ ] Cic. Att. 14, 12 [...]
DIALECTICE Adu. [ dialektikw=s2 ] Vt, Dialectice dicere Cic. Acad. 1, 8. Dialectice disputare Idem de Fin. 2 c. 6. Probare dialectice Quinctil. 1, 10.
DIALECTICVS [1] i. m. [ dialektiko\s2 ] Qui dialecticam tenet. Cic. in Orat. 32 [...]
DIALECTICVS [2] a, um. Adi. [ dialektiko\s2 ] Quod ad dialecticam pertinet. Vt, Captiones dialecticae Cic. de Fin. 2, 17 c. 6. Disputationes dialecticae Quinctil. 5, 14.
DIALECTVS i. f. Idioma sermonis apud diuersos diuersum, quia vnaquaeque Lingua aliquid peculiare habet. [...]
DIALEVCON i. n. [ dialeuko\n ] Croci satiui genus, in medio candidum, vnde et nomen accepit. Plin. 21, 6 Est et per se genus satiui blandissimum: vulgo, quum sit medio candidum, dialeucon vocant.
DIALIBANON i. n. Herba. Oct. Horat. 1, 10.
DIALION i. n. Herba, al. Heliotropion. Apul. de Herb. c. 49.
DIALIS [1] e. Adi. quasi Iouialis. [ a)po\ tou= *dio\s2, quod Iouem significat. [...]
DIALIA ium. n. dicebantur sacra afiamine Diali peragenda Tacit. Ann. 3, 58, 3 Saepe Pontifices dialia sacra fecisse, si flamen valetudine aut munere publico impediretur.
DIALIS [2] e. Vid. DIES.
DIALLAGE es. f. [ diallagh\ ] Conciliatio a nostris transfertur. [...]
DIALOGVS i. m. [ dia/logos2 ] Latine Disputatio: a [ diale/gomai, quod est Disputo. [...]
DIALOGISMVS i. m. [ dialogismo\s2 ] A Rufiniano refertur inter schemata [ dia/noias2, quum scilicet Quis secum rem aliquam volutans, tanquam cum altero colloquens, interrogat et respondet. [...]
page 142, image: s0142DIALOGISTA ae. m. [ dialogi/sths2 ] Qui artem disserendi, vsumque optime callet. [...]
DIALVTENSIS e. Adi. Plin. 9, 37 s. 61 [...]
DIALYSIS is. f. [ dia/lusis2 ] Latine Dissolutio dicitur. Est etiam Figura, de qua in DIALYTON.
DIALYTON i. n. [ dia/luton ] Dici potest Dissolutum. Figura est contraria Polysyndeto, carens coniunctionibus; vt Ferte citi slammas, date tela, impellite remos. Donatus. Dicitur et Asyndeton.
DIAMASTIGOSIS is. f. [ diamasti/gwsis2 ] Sollemnitas fuit maxima apud Lacedaemonios. [...]
DIAMETER [1], vel i. f. [ dia/metros2 ] Est Recta linea per centrum inscripta, figuramque ex aequo secans. [...]
DIAMETER [2] tra, trum. Adi. Firmic. 4, 1 Si istum Lunae cursum, Mars vel Saturnus quadrata, seu diametra radiatione respexerit. Sic alibi frequenter.
DIAMORON i. n. [ diamo/rwn ] Medicamentum [ stomatiko\n, i. ori gratum, quod mororum succum recipit. [...]
DIANA ae. f. [ *)/artemis2 ] a [ *dio\s2, quasi Iouiana, Iouis filia ex Latona, quae et Luna, in Caelo et apud inferos Hecate. [...]
DIANIVS a, um. Adi. Quod est Dianae. Ouid. Fast. 5, 141 [...]
page 143, image: s0143DIANARIA ae. f. Herba. Vegetius in Mulomedicina 2, 6, 7 Dianaria radix, quam Artemisiam dicimus. Add. 3, 33, 4.
DIANOEA ae. f. dia/noia ] Mens, siue Intellectus, vel Sensus, vel Sententia. Vid. Quinctil. 9, 1, 7 vbi figuras [ dianoi/as2 declarat.
DIANOME es. f. [ dianomh\ ] i. Diuisio, Portio cuique distributa, largitio, qua populum demereri student diuites. Hanc vocem Casaubonus restituit in Plin. Epist. 10, 117 et 118. olim leg. Diamone.
DIAPASMA atis. n. [ dia/pasma ] Quasi tu dicas Inspergimen, quo ad sudores coercendos vtuntur: cuiusmodi sunt quae siccis odoribus constant. [...]
DIAPASON n. indecl. [ dia\ pasw=n ] Musicae artis symphonia, constans ex Quinque tonis et duobus semitonis, i. ex Diapente et Diatessaron, Octavam vocant hodie. [...]
DIAPENTE n. indecl. [ dia\ pe/nte ] quasi De quinque. Symphoniae musicae genus, vt [ dia\ tessa/rwn, dia\ pasw=n. Symphonia quinaria dicitur Mart. Capellae 9 p. 316. v. v. Add. Macrob. Somn. Scip. 1, 6. et 2, 1.
DIAPHANES [ *diafanh\s2 ] Fluuius est Ciliciae, ea in parte, qua Syriae eontermina est: ita dictus ab aquae perspicuitate. Vid. Plin. 5, 27.
DIAPHORA ae. f. [ diafora\ ] Latine Differentia. [...]
DIAPHORESIS is, ios, eos. f. [ diafo/rhsis2 ] Digestio, Distractio, Euaporatio siue Euacuatio, quae fit per poros. [...]
DIAPHORETICA Medicamenta, [ diaforhtika\ fa/rmaka ] a Diaphoresi, quam explicauimus, dicta, per halitum et transspirationem digerentia ac dissoluentia, ac sudorifera adeo. [...]
DIAPHRAGMA atis. n. [ dia/fragma ] Omne medium: a Verbo [ diafra/ttw, quod est distinguo et separo. [...]
DIAPONTIVS a, um. Adi. [ diapo/ntios2 ] Qui per pontum siue mare transit. Plaut. Mostel. 2, 2, 66 Ego transmarinus hospes sum diapontius.
DIAPORESIS is, ios, eos. f. [ diapo/rhsis2 ] Latine Addubitatio dicitur. [...]
DIAPSALMA atis. n. [ dia/yalma ] Commutatio rhythmi, aut Vicissitudo canendi, vt quidam volunt.
DIARIVM ii. n. [ e)fhmeri\s2 ] Victus diurnus, vel Praemium laboris diurni. [...]
DIARRHOEA ae. f. dia/r)r(oia ] Fluxus et incontinentia alui. Cic. Fam. 7, 26 In coena augurali apud Lentulum tanta me [ dia/r)r(oia arripuit, vt hodie primum videatur coepisse consistere.
DIARRHOICVS a, um. Adi. apud Th. Prisc....
DIARRHYTON i. n. [ dia/r)r(uton ] Graecis significat Aquosum, palustre: quo cognomine etiam Hipponem, Africae Zeugitanae oppidum ab Hippone regio (quod oppidum est Numidiae) distinxerunt: quos et Romani imitati, Hipponem dilutum vocauerunt. [...]
DIAS adis. f. [ di/as2, a [ di\s2, bis ] Numerus binarius, vt Monas est Vnitas, ita Dias Dualitas apud Mart. Capell. 6 p. 228. et 7 p. 238. Videtur tamen legendum Dyas.
DIASMYRNES apud Scribon. 26 collyrii genus, ex myrrha quae smu/rna est.
DIASTEMA atis. n. [ dia/sthma ] A Graecis dicitur pro Spatio, intercapedine, seu interuallo. [...]
page 144, image: s0144DIASTOLE es. f. [ diastolh\ ] Distinctio. Figura, quum vna dictio vel sententia ab alia distinguitur: vel quum breuis Syllaba producitur. [...]
DIASTYLVS i. c. [ dia/stulos2 ] Quum trium columnarum crassitudinem intercolumnio interponere possumus Vitruu. 3, 2. Vid. Bald. p. 38.
DIASYRMOS i. m. [ diasurmo\s2 ] Traductio vel Irrisio dicitur, vt apud Cic. Diu. in Verr. 57 c. 17 Est adhuc (id quod vos omnes admirari video) non Verres, sed Quintus Mucius. Vid. Mart. Capell. 5 p. 172.
DIASYRTICVS a, um. Adi. a [ diasu/rw, Distraho, conuicior. Spartian. Carac. c. 10 Diasyrticum quiddam in eum dictum, irrisorium, ad traducendum valens.
DIATESSARON n. indecl. [ dia\ tessa/rwn ] De quatuor: quia quatuor voces habet. [...]
DIATHECA ae. f. [ diaqh/kh ] et vt volunt DIATHECA, orum. pro Testamento ponitur, vel Hereditate, quae testamento obuenit. [...]
DIATHESIS is, ios, eos. f. Dispositio. Talis in architectura, rerum apta collocatio, vt definit Vitruu. 1, 2.
DIATHYRON i. n. [ dia/quron ] Obicem significat transuersarium ductilem, aut versatilem, i. Repagulum e materia compactum, quod et vebicula et equos a vestibulo aedium arcet. [...]
DIATONI Lapides, vid. in FRONTANI, et Vitruu. 2, 4.
DIATONVS a, um. Adi. Musicis proprium, apud quos Diatonon genus modulandi ( dua/tonon ) tonis copiosum? quo nunc maxime vtimur, ait Martian. [...]
DIATORVS a, um. Adi. Penetrans. Vitruu. 2, 8 Lateres vtraque parte frontati, quos Diatoros appellant. Sunt Codices qui legunt Diatonos. Vid. Bald. in Lex. Vitr. p. 39.
DIATRETVM i. n. [ dia/trhton ] Foratile, pertusum, tornatile, aut torno factum significat: a verbo [ diatre/w. [...]
DIATRETARIVS ii. m. [ *diatrhtopoiw=n ] Caelator, qui tornata opera perficit. Eius mentio fit in l. 1 de excus. artif. lib. 10 Cod.
DIATRIBA, ae. vel es. f. [ diatribh\ ] Moram vel commorationem in quacunque re significat. [...]
DIATRITOS i. f. Tertium diem Graeci diatriton vocauerunt C. Aurel. Tard. 1, 3, 57. Conf. ib. 2, 1, 21. Reines. Var. Lect. p. 434.
DIATRITAEVS a, um. Adi. Diatritaeum tempus C. Aurel. Acut. 1, 3, 35.
DIATVREI [ diaitoure/oi ] Custodes nauis sunt, qui non pretio conducti, sed solo victu nauem custodiebant. [...]
DIATYPOSIS is, ios, eos. f. [ diatu/pwsis2 ] Rhetoribus Schema est vbi rebus delectis, personarum et formas ipsas, et habitus describimus et exprimimus. Auctor Roman. Aquil. de figuris. Mart. Capell. 5 p. 172.
DIAVLVS i. m. [ di/aulos2 ] Spatium duorum stadiorum. [...]
DIAVLAN vocat Apul. de Herb. c. 93 Nepetam montanam.
DIAXYLON i. n. Aspalathus in Diosc. Suppos.
DIAZEVGMENON i. n. melius DIEZEVG. [ diezeume/non ] Disiunctum appellamus, cum diuersis redditionibus verborum cola disiungimus: vel vbi singulis membris, singula diuersa redduntur, siue duo siue plura, hoc modo: Capuam colonis deductis occupabunt, Atellam praesidio communient, Nuceriam cum hac multitudine suorum obtinebunt, caetera oppida praesidiis deuincient. [...]
DIAZOMA atis. n. Praecinctio, balteus, cinctus intermedius. De praecinctionibus in Exstructione Theatrica Vitruu. 5, 7 Gradus, diazomata, pluteos. Vid. Lex. Vitruu. p. 92.
DIB
DIBALO āre. Verb. Antiq. Varro de L. L. 6, 5 [...]
DIBAPHVS a, um. Adi. [ di/bafos2 ] Bis tinctus. [...]
page 145, image: s0145DIBVCCINO, aut are. Vel. Longus Orthogr. p. 2227 Putsch. et Papirian. ib. p. 2294.
DIBVTADES is. m. Sicyonius, Primus fuit figulus Corinthi, qui ex creta docuit fingere, primusque personas tegularum extremis imbricibus imposuit. Vid. Plin. 37, 2. 35, 12.
DIC
DICA, ae. s. es. f. [ di/kh ] Vt, Acte Acta, Calliope Calliopa, vt ait Donatus, significat Causam et iudicinm. [...]
DICACITAS, DICACVLVS vid. DICO, is.
DICAEARCHIA ae. f. [ *dikaia/rxeia ] Vrbs quae nunc Puteoli dicitur, teste Plin. 3, 5. [...]
DICAEARCHEVS, vel contr. DICARCHEVS a, um. Adi. Profundum Dicarcheum, pro Mari Dicarcheo: Stat. Silu. 2, 1 [...]
DICAEVS i. m. [ di/kaios2 ] i. iustus. [...]
DICAEOLOGIA ae. f. [ dikaiologi/a ] Iustificatio dicitur. [...]
DICHALCVM i. n. di/xalkon ] Quadrans oboli dicebatur apud Graecos. Vitruu. 3, 1 Quadrantesque obolorum, quae alii Dichalca, nonnulli Trichalca dicunt. Nempe [ xalko\s2 aes est, s. numus aereolus.
DICHOMENION i. n. Quod est instar semiplenae Lunae. Vid. Apul. de Herb. c. 64. Nam dixomhni/a dimidiata Luna.
DICHONEVTVS a, un. Adi. [ dixw/neutos2 ] Bis conflatus. Vt Aes dichoneutum Theod. Cod. 11, 2.
DICHORAEVS i. m. [ dixorai=os2 ] Genus pedis, de quo sic Cic. in Orat. 212 c. 63 [...]
DICHOTOMVS i. m. [ dixo/tomos2 ] Apud nos idem est quod Dimidiatus, siue Per medium sectis, qualis septimo quoque die post plenum orbem Luna videtur. [...]
DICHRONOS c. on, n. Adi. Apud Mart. Capell. 9 p. 331 duorum temporum, vt Monochronos vnius temporis: epitheton elationis et positionis a)/rsews2 et qe/sews2 in pedibus carminum.
DICIBVLVM [1] i. n. Dicibula puerilia pro Nugis dicit Tertull. [...]
DICIS Causa, Dicis gratia, no/mou kai\ lo/gou xa/rin Vet. Gloss. [ a)fosiw/sews2 e(/neka ] Loquendi formula vetusta et elegans, quam declarat satis Cic. Verr. 4, 53 c. 24 [...]
page 146, image: s0146DICISIO onis. f. Decisio est. Pacti dicisionisue causa inter se sunt censiti Frontin. de Colon. p. 113 Goes. p. 333 Keuch. nisi et leg. decisionis.
DICO [1] āre. [ i(ero/w, a)nati/qhmi ] Est plus quam destinare; tradere verbis, et formula quadam intercedente. [...]
DICATIO onis. f. kaqosi/wsis2 Gloss. [ a)na/qesis2 ] Ipse dicandi actus. [...]
DICATVRA ac. f. Idem quod Dicatio. [...]
DICATVS a, um. Partic. Virg. Aen. 5, 60 [...]
DICO [2] xi, ctum, ere. [ le/gw, fhmi\, a)gor)r(u/w, diagoreu/w, e)re/w, fra/zw ] Verbis aliquid ostendere vel demonstrare. [...]
page 150, image: s0150DICENS entis. Part. Dicentis fortunis absona dicta Hor. A. P. 112. [...]
DICTVS a, um. Partic. [ r(hto\s2, lelegme/nos2, tetagme/nos2 ] Dictae partes Scribon. 125. [...]
page 151, image: s0151DICTVM i. n. Pro Omni sermone intelligitur, sed specialem quoque significationem babet pro Dicaci sermone [ ei)rhme/non, lego/menon ] Catonis est dictum, pedibus pecuniam compensari Cic. pro Flacco c. 29. [...]
page 152, image: s0152DICTERIA orum. n. [ skw/mmata ] Breuiter, acute, salseque dicta. [...]
DICTO āre. Frequent. Quo sensu habent libri quidam Plaut. Trin. 1, 2, 62 [...]
DICTATA orum. n. Quae praeceptor pueris describenda dictauit. [...]
DICTATVM pro Epistola poni Barth. obseruat. ad Claudian. p. 1216.
DICTITO as. Frequentatiuum aliud, vulgo, frequenter, passim dicere: Vulgus dictitabat Nep. 10, 7, 3. [...]
DICTITATIO onis. f. Apud Mart. Capellam esse dicitur.
DICTITATOR oris. m. Apud eundem....
DICTIO onis. f. [ r(h=sis2, fa/sis2, le/cis2 ] Dicendi actus, vel facultas, vel ratio etc. [...]
page 153, image: s0153DICAX acis. Adi. skw/pths2 kai\ eu)/stomos2 Vet. Gloss.] Qui sermone aliquem cum risu incessit et ridet. [...]
DICACVLVS a, um. Dimin. [ skwpti/los2 ] Plaut. Asin. 3, 1, 8 Satis dicacula es amatrix. Puella Apul. Met. 2 p. 118. Sermo Idem 3 p. 135.
DICACVLE Adu. Idem. Apul. Miles. 1 p. 106. it. 8,..
DICACITAS atis. f. [ si/lloi ] Proprie significat Sermonem cum risu aliquos incessentem, ait Quinctil. 6, 3, 21. [...]
DICENTARIVS i. m. Orator in Gloss. Gr. Lat. [ le/kths2.
DICIBILIS e. Adi. Gloss. Dicibile, [ lekto\n, r(hto\n.
DICTAMEN inis. n. Gloss. [ fwnh/.
DICTIONARIVM ii. n. [ leciko\n ] Improbat hanc vocem Voss. de Vit. L. L. 1, 17.
DICTO-AVDIENS, et DICTO-AVDIENTIA Vet. Interpr. Irenaei 4, 79.
DICTIOSVS a, um. Adi. Pro Dicace antique dictum Varro L. L. 5, 7 p. 56, 24 Hinc (a dicendo) appellatum dictum in Mimo, et dictiosus.
DICTATOR oris. m. [ u(fhghth\s2, dikta/twr ] Is est, qui dictat; dictare autem etiam iubere esse, vidimus. [...]
DICTATRIX icis. f. [ u(fhghti\s2 ] Quae dicit agenda, praecipit et imperat. Plaut. Pers. 5, 1, 18 Tu hic eris dictatrix nobis: ad puellam in conuiuio, cui dat corollam.
DICTATORIVS a, um. Adi. [ diktatw/rios2 ] Quod ad Dictatorem pertinet, seu, quod est Dictatoris. [...]
DICTATIO onis. f. Actus ipse dictandi. [...]
DICTATVRA [1] ae. f. Ipsa Dictatoris dignitas. [...]
page 154, image: s0154DICIBVLVM [2] i. n. Vid. supra suo loco.
DICTOR oris. m. Augustin. de Doctr. Christ. 4, 19.
DICTVRIO ire. Dicere molior. Macrob. Saturn. 7, 2 Sed perge Auiene, ne vltra te dicturientem retardem.
DICROTVM i. n. [ di/kroton ] Biremis dicitur. [...]
DICTAMNVS, i. m. vel i. n. [ di/ktamnos2 ] Herba, qua lacertae se refouent, quotiescunque cum serpentibus pugnam habuerint, A Dicte Cretae monte appellatam volunt. [...]
DICTATOR, DICTATVRA vid. DICO, is.
DICTATVRA [2] es. f. [ *di/kth ] Mons est insulae Cretae, Ptolemaeo 3, 17. et Straboni 10. Sic dictus a Dicte nympha, quae illic colebatur, vt ait Seruius.
DICTE a, um. Adi. [ *diktai=os2 ] Vnde Iupiter Dictaeus dictus est, quod in eo fuerit nutritus, vt tradit Seruius ad Virg. Georg. 2, 536 [...]
DICTERIVM, DICTIO, DICTITO, DICTO, DICTVM vid. DICO.
DICTYNNA ae. f. [ *di/ktunna ] Dianae (vt quidam putant) cognomen est, propterea quod retia inuenerit, quae Graece dicuntur [ di/ktua. [...]
DICTYOTA [ diktuwta\ ] Opera, quae Latini Reticula vocant: ita dicta, quod in hoc aedificii genere tessellae, macularum, quae in reti conspiciuntur, similitudinem referant. [...]
DICTYS yis. m. Cretensis, cuius nomine circumfertur historia belli Troiani. [...]
DID
DIDASCALVS i. m. dida/skalos2 ] Latine dicitur Praeceptor, magister, a [ dida/skw doceo. Cic. Fam. 9, 7 [ *polloi\ maqhtai\ krei/ttones2 didaska/lwn. Hinc Hypodidascalus de quo s. l.
DIDASCALIA ae. f. Doctrina. [...]
DIDASCALICVS a, um. Adi. Auson. Epist. 17 Didascalicum aliquod opusculum mittere.
DIDIA ae. f. Gens, e qua v. g. T. Didius, qui ex Macedonia triumphavit Cic. in Pison. c. 25. [...]
DIDO [1] onis. f. [ *didw\ ] vel per declinationem Graecam Dido Didus, in Accusatiuo Didoa, et per contractionem Dido. [...]
DIDO [2] dididi, itum, ere. [ diane/mw ] Distribuere significat et digerere. [...]
page 155, image: s0155DIDITVS a, um. Part. Ardor flammarum Lucret. 5, 1092. Ardor vini in venas diditus Idem 3, 478. Tua terris didita fama Virg. Aen. 8, 132. Fama in populos didita Sil. 1, 186. vbi vid. Drakenborch.
DIDORON i. n. [ di/dwron ] Duorum palmorum, laterum epitheton. Plin. 35, 14 Genera eorum tria, Didoron, quo vtimur, longum sesquipedale, latum pede, alterum Tetradoron. Vitruu. 2, 3.
DIDRACHMVM, i. vel atis. n. [ di/draxmon ] Numus est duas drachmas continens. Tertull. de Praescript. c. 11. Conf. Sedul. 3, 316 cum not. Cellarii.
DIDVCO xi, ctum, ere. [ dialamba/nw, diaire/w ] In diuersas partes et diuersa loca ducere, siue Dirimere, diuidere, et distinguere. [...]
DIDVCTIO onis. f. Sen. Nat. Quaest. 2, 8. et 3, 13.
DIDVCTVS a, um. Partic. [ dieilhmme/nos2 ] Cic. de Orat. 3 c. 6 [...]
DIDYMAEVS i. m. [ *didumai=os2 ] Apollo teste Macrob. [...]
DIDYMAON onis. m. Armorum artifex eximius. Virg. Aen. 5, 359 Et clipeum afferri iussit, Didymaonis artes, Neptuni sacro Danais de poste refixum.
DIE
DIECVLA [1] vid. DIES.
DIERECTVS a, um. Adi. [ staurwqei\s2 ] Nonius 1, 246 [...]
DIERIS, s. is. f. [ dih/rhs2 ] Gloss. Gr. Lat. biremis, v. v.
DIES ei. m. et f. in sing. [ h(me/ra, h(=mar ] in pl. vero tantum m. Vid. Varr. apud Charis. [...]
page 159, image: s0159DIVS [1] ūs. pro Die dixisse videntur antiqui. [...]
DIESCIT Dies fit: sicut Noctescit, nox fit; quibus solum vtimur in tertiis personis absolute, et impersonaliter. [...]
DIETIM Adu. pro Quotidie, vel In singulos dies. Barbarum censetur Vossio, de Vitiis serm. 1, 21 p. 108.
page 160, image: s0160DIECVLA [2] ae. f. Dimin. [ h(meri/dion ] Breue tempus et mora, inquit Asconius... Plaut. Pseud. 1, 5, 88. [...]
DIESPITER is. m. [ h(meropath\r ] dicitur Iupiter, i. Diei pater, vt ait Varro de L. L. 4, 10. et 8, 46. [...]
DIALIS [3] e. Adi. Vnius diei. Macrob. Sat. 7, 3 [...]
DIVRNVS [1] a, um. Adi. [ h(merh/sios2 ] Quod in die fit. Cic. de Senect. 82 [...]
DIVRNALIS e. Adi. Gloss. Lat. Gr. [ h(merou/sios2.
DIVRNARIVS ii. m. Theod. Cod. 8, 4 Subscribendarii, Tabularii, Diurnarii, etc.
DIESIS is, ios, eos. f. [ di/esis2 ] Verbum musicum: significat enim, quum sonus primum sensu percipi potest principiumque est musicis et elementum, vt punctum et monas Arithmeticis. [...]
DIF
DIFFAMO āre. [ diafhmi/zw ] Famam alicuius late spargere ae differre, sed in deteriorem partem. [...]
DIFFAMATIO onis. f. Violatio famae. August. Quaest. vet. Test. et de C. D. 3, 31. Festus.
DIFFAMATOR oris. m. In Cod...
DIFFAMIA ae. f. Damnum famae. Augustin. l. e.
DIFFARREO āre. i. separare. Dig.
DIFFARREATIO onis. f. Sacrificii genus, quo inter virum et vxorem fiebat, quasi Dissolutio: dicta diffarreatio, quia fiebat farreo libo adhibito. [...]
DIFFARREATVS a, um. Adiect. Ib. esse dicitur.
DIFFATIGO āre. Quin edepol clamore diffatigor, differor Plaut. Epid. 1, 2, 15.
DIFFERCIO si, tum, ire. [ plhro/w ] A simplici Farcire; Implere significat. [...]
DIFFERO distuli, dilatum, differre. [ diafe/rw, a)naba/llomai, u(perba/llomai, u(perti/qemai, dialei/pw ] In diuersas partes ferre. [...]
page 161, image: s0161DIFFERENS entis. Partic. [ diafe/rwn ] Cic. de Fato 8 c. 4 [...]
page 162, image: s0162DIFFERENTER Adu. Solinus c. 1 Inseruimus pleraque differenter congruentia.
DIFFERENTIA ae. f. [ diafora\ ] Cic. Acad. 4,.. Quod videretur esse quaedam in visis differentia. [...]
DIFFERITAS atis. f. Idem. Lucret. 4, 640 Tantaque in his rebus distantia, differitasque est. Add. Arnob. 2 p. 54.
DILATVS a, um. Partic. [ a\nabeblhme/nos2 ] Cic. Verr. Act. 1, 75 [...]
DILATIO [1] onis. f. [ a)nabolh\ ] Prorogatio. [...]
DILATOR oris. m. [ a)nablhth\s2 ] Horat. in Arte Poet. 172 de senibus, Dilator, spe longus, iners, auidusque futuri.
DILATORIVS a, um. Adi. Vt, Exceptiones dilatoriae Vlpian. in l. 2 D. de exception. et Caius in l. 3 eod. tit.
DIFFIBVLO āre. [ a)poporpe/w ] Fibulis adstrictam vestimenti partem dissoluere. [...]
DIFFIBVLATVS a, um. Partic. Tertull....
DIFFICAX i. difficilis: DIFFICACIA, DIFFICACITAS, occurrunt ap. Io. de Ianua, ficta ad normam vocabulorum Efficax et Efficacia.
DIFFICILIS e. Adi. [ xalepo\s2, a)rgale/os2, dusxerh\s2, du/skolos2, a)mh/xanos2 ] Facili contrarium. [...]
DIFFICVLTAS atis. f. [ xalepo/ths2, dusergi/a, duskoli/a, dusxe/reia ] Plaut. Epid. 2, 2, 105 [...]
page 163, image: s0163DIFFICILE Adu. [ xalepw=s2 ] Plin. 27, 12. [...]
DIFFICILITER Adu. [ dusxerw=s2 ] rarius: legitur tamen apud Columellam 5, 3, 1 [...]
DIFFICVLTER difficilius, difficillime. Adu. [ dusko/lws2 ] Plin. 11, 53 [...]
DIFFICVLTO āre. Gloss. Gr. Lat. [ duskolai/nw.
DIFFIDO isus sum vel fui, isum, ere. [ a)piste/w ] Non fidere, nihil boni sperare. [...]
DIFFISVS a, um. Partic. [ a)pisth/sas2 ] Vt, Diffisus fidei alicuius Cic. Act. in Verr... Id. pro Muraen. 63 c. 30 [...]
DIFFIDENS entis. Partic. [ a)pistw=n ] Caes. B. G. 6, 35 [...]
DIFFIDENTER Adu. [ a)pi/stws2 ] Cic. pro Cluent. 4 [...]
DIFFIDENTIA ae. f. [ a)pisti/a ] Cui opposita est Fiducia vel Fidentia. [...]
page 164, image: s0164DIFFINDO idi, issum, ere. [ diasxi/zw ] In diuersas partes findere. [...]
DIFFISSIO onis. f. Prorogatio, dilatio. Gell. 14, 2 In rerum Diffissionibus et comperendinationibus. Vid. Diffindere diem.
DIFFINGO inxi, inctum, ere. [ diamorfo/w ] Aliter fingere, figuram mutare. Hor. Od. 1, 35, 29 [...]
DIFFINIO ire. Disterminare, fines distinguere. [...]
DIFFINITIO onis. f. Hac diffinitione sphaerae Hygin. Astron. ex edit. Scheff. [...]
DIFFINITIVE Adu. Ascon. Ped. p. 117 (ad Verr. 2 c. 10) sicut legit Falster. Sed Gron. definitiue.
DIFFITEOR eri. [ a)parnou=mai ] Negare. [...]
DIFFLETVS a, um. Adi. Fletu corruptus. Apul. Miles. 1 p. 104 Diffletis paene ad extremam caecitatem oculis.
DIFFLO āre. [ diapne/w ] Flatu disturbare. [...]
DIFFLVO xi, xum, ere. [ diar)r(e/w ] In diuersas partes fiuere. [...]
DIFFLVENS entis. Partic. [ diar)r(uw=n ] Cic. in Orat. 133 [...]
DIFFLVVS a, um. Adi. Idem apud Attilium.
DIFFLVENTIA ae. f. apud August....
DIFFRINGO egi, actum, ere. [ katagnu/w ] In varias partes frangere. Plaut. Asin. 2, 4, 68 Crura hercle diffringentur.
DIFFRACTVS a, um. Part. Paene curru effusus est axe diffracto Suet. Caes. c. 37.
DIFFVGIO ugi, itum, ere. [ diafeu/gw ] Diuersa loca fuga petere, non potest igitur dici nisi de pluribus. [...]
page 165, image: s0165DIFFVGIVM ii. n. [ diafugh\ ] Tacit. Ann. 1, 39, 4 Proximorum diffugia languentibus iam studiis.
DIFFVLGVRO āre. Postes chrysolithi fuluus diffulgurat ardor Sidon. Epithal. Ruricii s. Carm. 11 v. 20. Sic Sirmond. Diffulgurat al.
DIFFVLMINO āre. Sil. 5, 277 Furit, et diffulminat omnem Obstantem turmam. h. e. Dissipat instar fulminis.
DIFFVMIGO āre. Diffumigatur mulier de storace Oct. Horat. l. 4.
DIFFVNDO udi, usum, ere. [ dia/xumi, diaxe/w ] Spargere, in diuersas partes fundere. [...]
DIFFVSVS a, um. Partic. [ diaxuqei\s2 ] Color diffusus sanguine Cic. de Orat. 3, 97. [...]
DIFFVSE Adu. [ diakexume/nws2 ] Cic. de Inuent. 1, 98 c. 52 [...]
DIFFVSIO onis. f. [ dia/xusis2 ] Vt, Sen. de Vita Beata c. 5. [...]
DIFFVSOR oris. m. Vt, Diffusor olearius, i. Venditor olei: Inscr. Gruteri p. 466 n. 7 REGVLIANO E. R. DIFFVS. OLEARIO EX BAETICA. Reinesius DIFFVSORI legebat.
DIFFVSILIS e. Adi. Lucret. 5, 468 Leuis ac diffusilis Aether.
DIFFVNDITO āre. Plaut. Merc. 1, 1, 56 Rationem pessimam esse, ea amoris vi diffunditari. Vid. ibi Taubm. Ammian. 16, 23 pr. (Val. c. 12) Vbique sese diffunditans. Add. Id. 21, 3.
DIFFVTVTVS a, um. Adi. Diffututa mentula Catull. 39, 14.
DIG
DIGAMMA Nom. indecl. Duplex Gamma, de quo ista vir doctus in Thesauro Rob. Stephani, sumta pleraque omnia ex Priscian. 1 p. 545 [...]
page 166, image: s0166DIGAMVS a, um. Adi. [ di/gamos2 ] Qui duas duxit vxores. [...]
DIGAMIA ae. f. Alterum matrimonium, s. duplex adeo. Hieron. contra Iouian. 1, 8. Tertull. de Monog. c. 6 et 8.
DIGENTIA ae. f. Riui nomen Horatianae villae proximi, de quo ipse in Epist. 1, 18, 104 Me quoties resicit gelidus Digentia Riuus.
DIGERO ssi, stum, ere. Differre, in diuersas partes gerere. [ diafe/rw, diafore/w ] Plin. Epist. 8, 20, 6 [...]
page 167, image: s0167DIGESTVS [1] a, um. Partic. [ diatetagme/nos2 ] Cic. de Orat. 1, 186 c. 41 [...]
DIGESTVM, i. vel orum. n. Apud ICtos, pars iuris ciuilis, quae et alio nomine Pandectae dicitur, cuius nominis rationem reddit ipse Imperator de Confirmat. [...]
DIGESTIM Adu. Vt, Digestim aliquid scribere Prud. Peristeph. 2, 129.
DIGESTIBILIS e. Adi. Cael. Aurel. 1, 5. Apicius 1, 34.
DIGESTIVVS a, um. Adi. Macer 1, 18 Vis digestiua.
DIGESTORIVS a, um. Adi. Vt, Digestorium Medicamentum Plin. Valer. 2, 8. Digestorium embamma Marc. Emp. c. 20.
DIGESTVS [2] ūs. m. Stat. Silu. 3, 3, 86 Iam creditur vni Sanctarum digestus opum. i. Committitur dispositio, dispensatio, distributio. Resolutaque corpora putri Digestu Tertull. in Iona v. 100.
DIGESTIO onis. f. [ dia/tacis2 ] Plin. 3, 5 s. 6 extr. Itaque interiori in parte digestionem in literas eiusdem nos secuturos, coloniarum mentione signata, quas ille in eo prodidit numero. [...]
DIGERIES ei. f. [ dia/tacis2 ] Digestio, dispositio. Macrob. Saturn. 1, 16 Nec mirum si digeries morsum reprehensionis euasit. Conf. Sen. Epist. 85. Macrob. Praef. l. 1.
DIGITVS i. m. [ da/ktulos2 ] a Digerendo deducitur, vt nonnulli putant, quod natura miro ac decentissimo ordine digitos digesserit, hoc est disposuerit. [...]
page 168, image: s0168DIGITVLVS i. m. Dimin. [ daktuli/skos2 ] Plaut. Rud. 3, 4, 25. et Poen. 3, 1, 63. [...]
DIGITELLVS, i. m. siue i. n. [ a)ei/zwon ] Herba est, quae alio nomine Sedum, siue Semperuiuum maius apellatur. Vid. Plin. 18, 17. et 25, 13.
DIGITALIS e. Adi. [ daktuliai=os2 ] Quod est digitorum, aut vnius digiti. Vt, Digitalis crassitudo Plin. 12, 20. Digitalis gracilitas Plin. 14, 3.
page 169, image: s0169DIGITALIA orum. n. pl. [ daktulh/qrai ] Tegmenta digitorum dicuntur. Varr. de R. R. 1, 55, 1 Olea manu stricta, melior ea, quae digitis nudis legitur, quam illa, quae cum digitalibus.
DIGITATVS a, um. Adi. [ daktulwto\s2 ] Qui digitos habet. Plin. 11, 47 Auium aliae digitatae, aliae palmipedes.
DIGLABRO āre. Diglabrare oueculam Tertull. de Pall. c. 3. Sic Iun. al. Deglubare.
DIGLADIOR ari. Dep. [ diacifi/zomai ] Pugnare a Gladiis. [...]
DIGLADIABILIS e. Adi. Prudent. 3, 14 Digladiabile discidium.
DIGLOSSOS i. m. Herba. Apul. de Herb. c. 58.
DIGLVBO ere. Tertull. de Pall. c. 3. Al. Deglubo.
DIGMA atis. n. [ dei=gma ] i. Specimen. ICt. in Cod. vnde Paradigma. Item pars Pyraeei, cuius meminerunt Xenophon [ e(llh. 5. et Polyaenus 6, 2, 2.
DIGNATIO [1]
DIGNATIO, DIGNE, DIGNITAS, DIGNOR vid. DIGNVS.
DIGNOSCO oui, otum, ere. [ diagino/skw ] Idem quod Agnoscere inter alia, Discernere. [...]
DIGNOSCENTIA ae. f. Ad prudentiam dignoscentia pertinet appetendorum et vitandorum August. de Morib. Eccl. Cathol. c. 24. [...]
DIGNVS a, um. Adi. [ a)/cios2, di/kaios2, a)nta/cios2 ] Qui meretur Ter. Heaut. 1, 1, 55 [...]
page 170, image: s0170DIGNE Adu. [ a)ci/ws2 ] i. Honeste, vti Honestum decet. [...]
DIGNITAS atis. f. [ a)cio/ths2, a)ci/wma, a)ci/wsis2, a)ci/a, pro/sxhma ] Est qualitas eius, qui dignus est honore, vel amore: item omne id, quo quis dignus est, quodque ipsi debetur, interdum Dignitatis nomine comprehenditur. [...]
page 171, image: s0171DIGNITOSVS a, um. Adi. [ a)ciwmatiko\s2, Gloss. Philox. Petron. c. 57 Homo dignitosus, cuius pluris erat vnguis, quam tu totus es. Vid. de huius notae vocabulis Gell. 4, 9.
DIGNO āre. [ a)cio/w ] Dignum putare. [...]
DIGNOR ari. Dep. [ a)cio/omai ] significatione actiua; h. e. Dignum puto, siue iudico. [...]
DIGNANS antis. Part. Hinc Superl. Saluian. de Gub. Dei 1 p. 4 Munus dignantissimae visionis.
DIGNANTER Adu. posterioris aeui, idem fere, quod indulgenter, et cum quadam significatione dignationis. [...]
DIGNANDVS a, um. Partic. [ a)ciwte/os2 ] Cic. Acad. 4, 36 Quae autem secundum naturam essent, ea sumenda, et quadam aestimatione dignanda docebat.
DIGNATIO [2] onis. f. Est, quod Graeci a)ci/wma dicunt, i. dignitas et amplitudo propter honores gestos, aut magistratum, vel propter oris morumque maiestatem. [...]
page 172, image: s0172DIGNORO āre. Dignorare, signum imponere, vt fieri solet in pecoribus. Fest.
DIGNORATIO onis. f. Tertulliano tribuitur, non recte, arbitror.
DIGREDIOR essus sum, digredi. Dep. [ a)palla/ttomai, parekbai/nw ] Discedere. [...]
DIGREDIENS entis. Part. [ a)pallatto/menos2 ] Virg. Aen. 3, 492 Hos ego digrediens lacrimis affabar obortis.
DIGRESSVS [1] a, um. Part. [ a)phllagme/nos2 ] Si quis vita digressis est dolor Ammian. 30, 1. i. mortuis. [...]
DIGRESSVS [2] ūs. m. [ a)pa/llacis2 ] Discessus. Vtrumque coniunxit Cic. de Senectut. extr. [...]
DIGRESSIO onis. f. [ a)pa/llacis2 ] Cui contrarium est Congressio. [...]
DIGRVNNIO ire. Scurra digrunnit prior Phaedr. 5, 6, 27.
DII
DIIOVIS Iupiter appellatus est. Vid. DIESPITER.
DIIVDICO āre. [ diadika/zw ] Iudicare, iudicio suo litem dissolvere, vel dirimere. [...]
page 173, image: s0173DIIVDICATVS a, um. Partic. [ diadikasqei\s2 ] Cic. in Partit. 99 [...]
DIIVDICATIO onis. f. [ dia/gnwsis2 ] Cic. de Legib. 1, 56 c. 21 Nam ista quidem magna diiudicatio est.
DIIVDICATRIX icis. f. Apul. de Dogm. Plat. 2 p. 15 Virtus spectatrix et diiudicatrix omnium rerum, prudentia.
DIIVNGO vid. DISIVNGO. [ diazeugnu/w ] Cic. Att. 7, 1 [...]
DIIVNCTVS a, um. Partic. Idem, quod Disiunctus. [...]
DIIVNCTIO onis. f. Idem, quod Disiunctio. Cic. Acad. 4, 91 c. 28 Iudicare, quae coniunctio, quae diiunctio vera fit. Vtrumque ex Gruteri scriptura. Add. Arnob. 3 p. 120 et 194. et Gell. 2, 7. ibique Gron.
DIIVGO āre. Seiungere. Arnob. 5 p. 162 Quem pietas diiugare ab infando non valuit appetitu.
DIIVGATIO onis. f. Separatio. Arnobius aduersus gentes 2 p. 53 Animarum a corporibus diiugatio.
DIL
DILABOR apsus sum, abi. Dep. [ diolisqai/nw ] Diffugere, discedere, siue labi. Vt, Dilabi in agros vel oppida Liu. 3, 4. [...]
DILABENS entis. Partic. [ diolisqai/nwn ] Hor. Od. 29, 34 Nunc medio alueo Cum pace dilabentis Hetruscum In mare. Sed Delabentis melius. Aedificium Sen. Ep. 12.
DILAPSVS a, um. Partic. [ diolisqhkw\s2 ] Vt, Dilapsus rapide fluuius Cic. de Legib. 2, 6. [...]
DILAPSIO onis. f. August. de C. D. 22, 12 De dilapsionibus corporum mortuorum.
DILABIDVS a, um. Adi. [ o)lisqhro\s2 ] Quod facile diffluit, dilabitur. Dilabida vestis, ex leporino pilo, propter breuitatem pili, Plin. 8, 55 s. 81.
DILACERO āre. [ diaspara/ttw ] Lacerare, in partes dilapidare et disperdere. [...]
DILACERANDVS a, um. Partic. [ diasparakte/os2 ] Catull. in Argon. s. 65, 152 Pro quo dilaceranda feris dabor alitibusque Praeda.
DILACERATIO onis. f. Arnob. 2 p. 74.
DILAMINO āre. In duas laminas diuidere. Quid. de Nuce 73 [...]
DILANCINO āre. Lacerare, a Lancea. Prudent. Hymn. Vinc. v. 156 Membra dilancinata interficis.
DILANIO āre. [ diaspa/w ] In diuersas partes laniando diuidere. Cic. pro Mil. 34 c. 13 Nocturnis canibus dilaniandum reliquisti.
DILANIATVS a, um. Partic. Ouid. Amor. 9, 52 Inornatas dilaniata comas. Conf. Burm. ad Ouid. Her. 46. et 12, 157.
DILAPIDO āre. [ a)poliqo/w ] Proprie est, Lapides dissipare. [...]
page 174, image: s0174DILAPIDATVS a, um. Partic. Apud Firmicum
DILAPIDATIO onis. f. Apud Liuium esse dicitur. Dilapidatio bonorum Cod. Theod. l. 4 tit. 20.
DILARGIOR itus sum, iri. Dep. [ diadwrou=mai ] Diuersis dare. [...]
DILARGITVS a, um. Partic. Dep. Omnia solus habens, atque omnia dilargitus Auson. Eidyll. 1, 28. Pass. Venditis proscriptorum bonis aut dilargitis Sall. ap. Gell. 15, 13.
DILARGITIO onis. f. ICt. in Cod....
DILARGITOR oris. m. ICt. in Dig....
DILATIO [2] vid. DIFFERO.
DILATO āre. [ platu/nw, eu)ru/nw ] Latum facere. [...]
DILATATVS a, um. Partic. Imperium Cic. Off. 1 c. 22. al. datum. Dilatata lex in cunctum ordinem, coangustari potest Cic. de Legib. 3, 32 c. 14.
DILATATIO onis. f. Tertull. de Praescr. 47 Occludere superiora dilatatione. Conf. Eund. de Anima c. 37.
DILATATOR oris. m. Apud Boethium...
DILATOR, DILATVS vid. DIFFERO.
DILATRO āre. Gell. et Hieron.
DILATRATOR oris. m. Augustin.
DILAXO āre. Et cruribus crura dilaxat Lucil. p. 37 et 91 Dous. ex Porphyrione ad Hor. Sat. 1, 2, 125.
DILAVDO āre. [ diaine/w ] Varie laudare. Cic. Att. 6, 2 Et ego audebo legere vnquam aut attingere eos libros, quos tu dilaudas, si tale quid fecero?
DILEMMA atis. n. di/lhmma ] Syllogismus disiunctiuus vtrinque feriens, siue constringens aduersarium; in quo, vitandum vitium [ a)ntistre/fontos2 de quo Gell. 5, 10 et 11. it. 9, 16. [...]
DILIGENS, DILIGENTIA, DILIGENTER vid. DILIGO.
DILIGO exi, ectum, ere. [ a)gapa/w ] Idem fere quod eligere prae aliis, et eximium habere, vt a Deligere vix differat: nisi forte in hoc, vt Deligere notet quasi multitudinem et aceruum, de quo tibi legas aliquid, i. sumas: Diligere autem ad discrimen et differentiam, quam ista lectione tua constituas, indicet. [...]
page 175, image: s0175DILECTVS [1] a, um. Part. [ h)gaphme/nos2, a)gaphto\s2 ] Magno amore alicui dilectus Virg. Aen. 1, 344. [...]
DILECTVS [2] ūs. m. Idem quod Delectus, vbi vid. n. 2.
DILECTIO onis. f. [Gloss. Vet. [ a)ga/ph, e)pilogh\ ] Tertull. adu. Marc. 4, 27 Oluscula decimantes (Pharisaei) et dilectionem Dei praetereuntes.
DILECTOR oris. m. Apul. Flor. 2,.. Atque ego me dilectorem tuum profiteor. [...]
DILIGENS [1] entis. Partic. [ a)gapw=n ] Qui diligit.
DILIGENS [2] entis. Adi. [ e)pimelh\s2, spoudastiko\s2, a)kribh\s2, e)mmelh\s2 ] Studiosus: quod eorum, quae amamus, sumus studiosi. [...]
DILIGENTIA ae. f. [ e)pime/leia, spoudh\, a)kri/beia ] Studium, cura. Plaut. Rud. 3, 5, 40 [...]
page 176, image: s0176DILIGENTER Adu. [ e)pimelw=s2 ] Studiose, cum cura et solicitudine. [...]
DILOGIA ae. f. [ dilogi/a ] Figura est, quum ambiguum dictum duas res significat Asconius in Verr. Act. 1. Figura tamen eloquutionis hic nulla est.
DILORES um. f. pl. Vestes dicuntur, quae duobus nectuntur loris: sic et Pentelores, et Monolores, quod ad inficiendi rationem referunt alii, dictionibus ex Graeco et Latino conflatis. [...]
DILORICO āre. [ diatmh/ssw ] Discindere, inquit Nonius 2, 251 et laudat Cic. de Orat. 2, 124 c. 28 [...]
DILORICATVS a, um. Partic. Apul. Met. 7 p. 191 (Pric. 138) Diloricatis statim pannulis. Amictu diloricato Hegesipp. 1, 25.
DILOSOS i. m. Ales oscinum mitior Mart. Capell. 2 p. 42. [...]
DILVCEO xi, ere. [ diala/mpw ] Distincte, siue Perfecte lucere. [...]
DILVCIDVS a, um. Adi. [ katafanh\s2, katufaeino\s2 ] Plin. 9, 39 [...]
DILVCIDE Adu. [ katafanw=s2 ] i. Clare et perspicue. [...]
DILVCIDO āre. [ diafwti/zw, safhni/zw ] Declarare. Auctor ad Heren. 3, 8 c. 4 Nam quod in docendo rei dilucidandae causa dolum appellauimus, id in dicendo honestius consilium appellabimus.
DILVCESCO ere. [ a)pola/mpw ] Inchoatiuum ex Diluceo, Diem fieri incipere. [...]
DILVCVLVM i. n. [ o)/rqros2, peri/orqron ] Tempus matutinum, quo dilucescere incipit. [...]
DILVCVLO āre. [ o)/rqron poiei=sqai ] Est Dilucescere Gell. 2, 29 Die crastino vbi primum diluculabit, fac amicos adeas, et roges veniant. Antiquum est et obsoletum. Conf. Idem 7, 1.
DILVCVLASCIT vid. DILVCESCO.
DILVDIA orum. n. plur. Tempora ludis interiecta. [...]
DILVO ui, utum, ere. [ kerannu/w, klu/zw ] Lauare, purgare, temperare. [...]
page 177, image: s0177DILVTVS a, um. Partic. [ kekrame/nos2 ] Sic Vinum aqua mistum, dicitur Dilutum. Martial. 1, 177 [...]
DILVTE Adu. Quidam laudant ex Macrob. Saturn. 7, 13. Sed al. Sordidatum pallium meum in mari diutule lani.
DILVTVM i. n. [ a)po/bregma ] Id liquidum est, in quo aliquid certo tempore infusum fuit. [...]
DILVVIO [1] āre. [ kataklu/zw ] Diluuie et inundationibus commiscere et conturbare, inundare. Lucret. 3, 388 Tantum suppeditant amnes, vltraque minantur Omnia diluuiare ex alto gurgite ponti.
DILVVIVM i. n. [ kataklusmo\s2 ] Aquarum magna vis regiones opplens, quae et Inundatio dicitur, vel Eluuio. Plin. Epist. 8, 17 [...]
DILVVIES ei. f. [ kata/klusis2 ] Idem. Lucret. 5, 256 [...]
DILVVIALIS e. Adi. Solinus c. 14 (9) Quippe quas solas diluuialis irruptio quum vniuersa obduceret humido situ, inacessas reliquit.
DILVVIO [2] onis. f. [ *kataklusmo\s2, quam nostri diluuionem vocant Censorin. c. 18. Conf. Tertull. de An. c. 46.
DIM
DIMACHAE arum. m. pl. [ dima/xoi ] Qui fuerint, docet Curt. 5, 13, 8 [...]
DIMADEO ere. Lucan. 6, 479 Dimaduere niues. h. e. Resolutae sunt, aut Dissolutae.
DIMANO āre. [ diar)r(e/w ] Late et ad plures manare. [...]
page 178, image: s0178DIMANATIO onis. f. apud Augustin....
DIMETER tra, trum. Adi. Vt, Versus dimeter, Duo metra, seu duas mensuras habens, quod duplici ratione intelligunt, cum me/tron aut vnum pedem hic significet, vt Dimeter sit duorum pedum. [...]
DIMETRIA ae. f. Huiusce versus mensura, ipsumque adeo carmen. Auson. Epist. 16, 104 Volucripes dimetria, vt vel hic ipse versiculus docet, est carmen iambicum quatuor pedum.
DIMETIOR mensus sum, iri. Dep [ diametre/w, e)kmetre/w ] Idem quod Metiri, cum notatione distributionis cuiusdam ac diuisionis. Vid. DEMETIOR. [...]
DIMETIENS entis. Partic. [ dia/metros2 ] Vt, Dimetiens linea, i. Diameter Plin. 2, 23.
DIMENSVS a, um. Partic. [ diamemetrhme/nos2 ] Cic. de Senect. 59 c. 17 [...]
DIMETITVS a, um. Part. Pro Dimensus, vid. DEMETIOR.
DIMENSVM i. n. Idem quod Demensum. [...]
DIMENSIO onis. f. [ dia/stasis2, diame/trhsis2 ] Cic. Tusc. 1, 57 c. 24 Pusionem quendam Socrates interrogabat quaedam Geometrica de dimensione quadrati.
DIMENSOR oris. m. apud Liuium....
DIMETOR ari. [ diametre/w ] Locum castris dimetari iussit Liu. 8, 38. [...]
DIMICO ui et aui, atum, are. [ a)gwni/zomai ] Celeriter in vtramque partem mouere se, proprie et ex vi originis suae significat. [...]
DIMICANS antis. Partic. [ a)gwnizo/menos2 ] Liu. 25, 6 [...]
DIMICATIO onis. f. [ a)gwnismo\s2 ] Pugna, et saepies periculum. [...]
page 179, image: s0179DIMICATOR oris. m. apud Lactant. esse dicitur.
DIMIDIVS, a, um. Adi. siue i. n. [ h(/misus2, h(/misu ] A Dimensione dicitur, vt vult Donatus. [...]
DIMIDIO āre. Tertull. de Carne Christi c. 5 Quid dimidias mendacio Christum?
DIMIDIATVS a, um. Partic. [ h(mi/tomos2 ] Dicitur Id, quod in duas partes diuisum est: vt, Dimidiatum pomum. [...]
DIMIDIATIM Adu. [ h(mito/mws2 ] Plaut. Milit. 3, 1, 64 [...]
DIMIDIATIO onis. f. Tertull. adu. Marc. 1, 24 Vnde haec dimidiatio salutis?
DIMINORO āre. vid. DEMINORO.
DIMINVO, s. DEMINVO ui, utum, ere. [ meio/w ] Certe ita eonfunduntur haec verba, vt vix distinguas, vtrum voluerint scriptores, Diminuere est in minores particulas dispergendo minuere, Deminuere est de re auferre, vt minor fiat. [...]
page 180, image: s0180DIMINVTVS, vel a, um. Partic. [ memriwme/nos2 ] Cic. de Orat. 3, 130 [...]
DIMINVTIVVS a, um. Adi. Charisius 2 Sunt diminutiua, quae ab absolutis nominibus, adiecta in nouissima parte aut litera aut syllaba, capiunt diminutionem, vt Paruus, paruulus. [...]
DIMINVTIVE Adu. Charisius 1 Pistrinum neutro dicitur, sed Lucilius feminine extulit. [...]
DIMINVTIO, s. DEMINVTIO onis. f. [ mei/wsis2, u(poko/risma, h)/tthma ] Vt, Deminutio luminis Cic. Tusc. 1, 68. et Diminutio familiae Plin. 34, 13. [...]
DIMITIGO vid. DEMITIGO.
DIMITTO isi, issum, ere. [ a)fi/hmi, a)polu/w, mesqei/w, pari/hmi ] Mittere vel a se, vel plures in diuersas partes. [...]
page 181, image: s0181DIMISSVS a, um. Partic. [ a)frime/nos2, a)feto\s2, parrime/nos2 ] Cic. Acad. 4, 11 [...]
DIMISSIO onis. f. [ a)/fesis2, a)feth\ ] Cic. Verr. 5, 85 c. 33 [...]
DIMISSOR oris. m. Tertull. aduers. Marc. 4, 10.
DIMISSORIA a)posxetikh\ Gloss.
page 182, image: s0182DIMISSORIAE Literae, [ a)fetika\ gra/mmata ] inquit Modestinus de Verb. Signif. sunt, quae vulgo Apostoli dicuntur. [...]
DIMORON i. n. Ita Pulegium vocatur apud Apul. de Herb. c. 92. [...]
DIMOVEO oui, otum, ere. [ diakine/w, a)pokine/w ] Idem significat quod Remouere, vel Loco suo meuere. [...]
DIMOTVS a, um. Partic. [ a)pokinhsqei\s2 ] Vt, Dimota a centro suo tellus Plin. 36, 10. Parietes dimoti Tacit. Ann. 5, 24. et Hist. 2, 49, 1 Dimotis omnibus.
DIMOTIO onis. f. Hieron....
DIMVLGO āre. Id. quod Promulgo. Laudatur illud Occultius agendum, neque vllo modo dimulgandum Cic. Fam. 6, 12. Sed, divulgandum Graeu. sine mentione alterius lectionis.
DIMVLGATIO onis. f. Gloss.
DIMVLGATOR oris. m. ICt. in Dig.
DIN
DINDYMENE, et DINDYME es. f. [ *dindumh/nh ] Dicitur Cybele: quod in Dindymo Phrygiae monte, eius sacra fierent. [...]
DINDYMVS i. in sing. m. in pl. n. [ *di/ndumos2 ] Mons in Phrygia, vbi colebatur Cybele, magna mater deūm, quae ab eo dicitur Dindymene Virg. Aen. 9, 617 [...]
DINDYMIS est inter nomina antiqua vrbis Cyzici apud Plin. 6 vlt.
DINOCHARES is. [ *dinoxa/rhs2 ] Architectus pluribus modis memorabili ingenio, quique Alexandriam vrbem est metatus, vt videre est apud Plin. 5, 10. [...]
DINODO āre. Sidonio tribuitur: idem fuerit, quod soluere nodum, Enodare.
DINOMACHE es. f. Alcibiadis mater. Hinc per Antonomasiam Pers. Sat. 4, 20 I nunc Dinomaches ego sum, [ o( *drinoma/xhs2, filius nempe, i. nobilis, generosus.
DINOMENES is. m. [ *dinome/nhs2 ] Statuarius insignis, cuius opera Protesilaum, et Pythodemum luctatorem enumerat Plin. 34, 8.
DINOSIS is, ios, eos. f. [ dei/nwsis2 ] i. Indignatio. Mart. Capel. 5 p. 186.
DINTRIO ire. Vox mustelae. Auctor Philomelae v. 61 Velox mustelaque dintrit.
DINVMERO āre. [ diariqmou=mai ] Numerare, et sic discernere. Vt, Dinumerare exercitum Plin. 4, 11. [...]
DINVMERATIO onis. f. [ diari/qmhsis2 ] Cic. de Orat. 3, 205 c. 54 Improuisum quiddam et dinumeratio, et alia correctio et disputatio, etc. Quinctil. 9, 3, 91 Dinumerationem figuram esse negat.
DINVMMIVM ii. n. Species vectigalis duorum numorum in Cod. Theod. l. 14 tit. 20.
DIO
DIOBOLVM i. n. [ diw/bolon, duorum obolorum numus. Hinc
DIOBOLARIS e. Adi. [ diwbolai=os2 ] Diobolares meretrices, inquit Festus, quae duobus obolis conducuntur. Plaut. Poen. 1, 2, 58 [...]
page 183, image: s0183DIOCLEA, siue ae. f. Vrbs Dalmatiae Plin. 3, 23. Item nomen matris Diocletiani Imperatoris Aur. Vict. Epit. c. 54.
DIOCLETIANVS i. m. Imperator Rom. scribae filius est creditus, vt ait Eutrop. 9, 19. [...]
DIODELA ae. f. Herba. Apul. de Herb. c. 88.
DIOECESIS is. f. [ dioi/khsis2 ] Gubernatio, administratio, siue iurisdictio, a [ dioike/w, guberno, tueor. [...]
DIOECETES ae. m. [ dioikh/ths2 ] Qui procurationem et quasi dispensationem suscepit. [...]
DIOGENES is. m. [ *dioge/nhs2 ] Cynicus Philosophus, qui patriam habuit Sinopen ciuitatem Ponti; vixit Alexandri M. aetate, quem dixisse ferunt, vt prodidit Diogenes Laert. [...]
DIOGMITAE arum. m. pl. Ad verbum Secutores s. Persecutores: leuis armaturae milites. Vid. Ammian. 27, 20 [...]
DIOMEDEA ae. f. Insula in qua Diomedes sepultus est, excedens Italia. Fest.
DIOMEDES is. m. [ *diomh/dhs2 ] Tydei filius, qui ad Troiam cum Aenea congressus Venerem adiuuantem Aeneam percussit, vt scribit Hor. Carm. 1, 6, 16 [...]
DIOMEDEVS a, um. Adi. Inde Diomedeae Insulae [ *diomh/driai nh=soi ] duae in mari Adriatico, quae e Gargani regione sunt: quarum altera habitatores habet, altera est deserta, in qua apparere desiiffe Diomedem quidam affirmant, et in caelum sublatum: et socios eius ob dolorem in aues conuersos: quae ob id Diomedeae vocitatae sunt: has Iuba Cataractas vocat. [...]
DION Syracusanus, e Cornelio Nepote notus.
DIONE es. f. [ *diw/nh ] Mater Veneris. Vnde DIONAEVS dicitur Caesar, Veneris per Anchisen et Aeneam progenies. [...]
DIONIVM ii. n. Genus gemmae ardentis Plin. 37, 7 s. 31. Al. Denium.
DIONYSVS i. m. [ *dio/nusos2 ] Bacchi apud Poetas, praesertim Graecos, cognomen. [...]
DIONYSIA [1] orum. n. pl. [ *dionu/sia ] Festa Bacchi, quae et BACCHANALIA vocantur, quae Graeci triennio quoque celebrabant. [...]
DIONYSIA [2] ae. f. Saltatriculae Romanae nomen, datum illi forte quod in Dionysi, i. Bacchi tutela totum genus histrionum et spectaculorum. [...]
DIONYSIAS adis. f. Gemma est Plinio, mistis rubentibus (quasi a vino) maculis 37, 10. Vid. et Isidor. 16, 4. [...]
DIONYSIVS i. m. [ *dionu/sios2 ] Siciliae tyrannus, pater et filius, de quibus fusissime Iustin. 20 et 21. Crebra vtriusque apud Ciceronem mentio. v. g. Tusc. 5 c. 20. it. 35. de Nat. Deor. 3 c. 33. etc.
DIONYSONYMPHAS adis. f. Herba magica, Casignete aliter dicta: Est autem hoc nomen adepta, quod vino mire conueniat. Plin. 24, 17.
DIOPETES um. f. Graecum est [ diopete\s2, a Ioue s. caelitus delapsum. [...]
page 184, image: s0184DIOPTRICE es. f. Pars Optices generali nomine dictae, quae mediorum radios lucis refrangentium docct proprietates. Nonnulli R omittunt, et scribunt DIOPTICE.
DIOPTRA ae. f. [ dio/ptra ] Instrumentum Opticum, a perspiciendo dictum, cum perspiciendo per duo foramina, aut inter bacillos etc. recta linea oculis et cogitatione ducatur. [...]
DIORES is. m. Proprium viri, quem Turnus interemit, apud Virg. Aen. 12, 509. Idem 5, 297 Regius egregia Priami de stirpe Diores.
DIORYCTVS i. m. [ *diorukto\s2 ] Locus est Acarnaniae, trium stadiorum longitudine, vbi Leucadia insula olim opera accolarum a continenti fuit abscissa, eidemque reddita, ventorum flatu congeriem arenae accumulantium Plin. 4, 1. [...]
DIORYX y gis. m. [ diw/ruc ] Fossa est manu facta. [...]
DIOS TECNOSIA dio\s2 teknwsi/w Iouis partus. Fons mirae naturae. [...]
DIOSCVRI orum. m. pl. *dio/skouroi, s. [ *dio\s2 ko/roi vel kou=roi Iouis liberi ] Cicero de Nat. Deor. 3, 53 c. 21 [...]
DIOSCORON Insula est in finibus Italiae, e regione Lacinii premontorii. Plin. 3, 10.
DIOSCVRIAS, adis. vel ae. f. Vrbs in Colchide nunc deserta, quondam adeo clara, vt nonnulli prodiderint, in eam trecentas nationes, quae dissimilibus linguis vterentur, descendisse, et postea a Romanis centum triginta interpretibus negotia ibi gesta fuisse Plin. 6, 28. [...]
DIOSPOLIS is, ios, eos. f. Aegypti ciuitas, quae Iouis ciuitas Hecatompylos quandoque dicta fuit. Vid. THEBAE. Vid. etiam Plin. 5, 9.
DIOSPOLITES is. f. [ diospoli/ths2 ] Vna ex Aegypti praefecturis quas Nomos vocant, cuius meminit Plin. 4, 9.
DIOSCYAMOS i. f. Herba Symphoniaca Apul. de Herb. 4.
DIOSPNEVMA atis. n. Rosmarinum. Idem 79.
DIOSPYROS i. m. [ dio/spuros2 ] Herba, Lithospermon Dioscoridi et Plinio dicta, vt putat Hermolaus. [...]
DIOTA ae. f. [ diw/ths2 ] Diotae sunt Vasa seu Dolia fictilia, duas ansas (quasi aures [ w)=ta ) habentia, ad seruanda vina accommoda. [...]
DIP
DIPECHAICE es. f. Pars est bicubitali spatio. Id enim sonat [ di/phxus2. Vid. Vitruu. 1, 2. et Baldi Lex. p. 40.
DIPHILVS i. m. [ *di/filos2 ] Architectus fuit in perducendis ad finem operibus tardissimus, adeo vt locum fecerit prouerbio Diphilus, Diphilo tardior. [...]
DIPHRIS is. f. Gemma est Plin. 37, 10 Duplex, candida ac nigra, mas, ac femina, genitale vtriusque sexus distinguente linea. Harduinus leg. Diphyes.
DIPHRYX y. gis. m. [ di/fruges2 ] Quid sit, declarat Plin. 34, 13 [...]
DIPHTHERA ae. f. Pellis Amaltheae caprae, in qua res humanas scribere dicitur Iupiter. [...]
DIPHTHERIA ae. f. Pro Libro et Pergamena ex Dipthera seu pelle facta. [...]
DIPHTHONGVS i. f. [ di/fqoggos2 ] Conglutinatio duarum vocalium in eadem syllaba, vim suam retinentium, vt ae, oe, etc. Isid. 1, 15.
DIPHYES is. f. [ difuh\s2 ] Biformis herba. Apul. de Herb. c. 47.
DIPLASIASMVS i. m. [ diplasiasmo\s2 ] Duplicatio. Sic et
page 185, image: s0185Grammatici vocant figuram, vbi consonans in medio duplicatur, quod Iones factitant, et Poetae.
DIPLANGIVM ii. n. q. d. [ diplou=n a)ggri=on, vas duplex Priscian. 1, 19 Amurca diplangio cocta. Vid. Reines. Var. Lect. 3, 11 p. 512. Conf. DIPLOMA.
DIPLASION i. n. Duplum. Vid. Vitruu. 3, 1. Mart. Capell. 2 p. 265 Diplasio conficitur, i. Vno duobus collato. Add. Id. 9 p. 316.
DIPLE es. f. Nota est, quam scriptores veteres apposuerunt in Libris ad distinguenda loca notabiliora ab aliis. [...]
DIPLINTHIVS a, um. Adi. Constans duorum Laterum ordine, vt Paries Diplinthius Vitruu. 2, 9. Conf. Baldi Lex. p. 40.
DIPLOIS idis. f. [ diploi\+s2 ] Vestis duplicis genus, vt ex ipso statim etymo apparet, quidpiam duplicato compositum significante. Cael. Rhodig. 16, 10. Conf. Isid. 19, 24. et Apic. 4, 2. Sulpic. Seu. H. 1, 35.
DIPLOMA atis. n. [ di/plwma ] Duplicatum quiddam notat, libellum duorum foliorum, intus scriptum, foris vacuum s. purum. [...]
DIPNOSOPHISTA ae. m. [ dripnosofisth\s2 ] Qui inter coenandum philosophatur. Dipnosophistarum Libri ab Athenaeo conscripti largum eruditionis apparatum cominent.
DIPONDIVM, ii. n. et DIPONDIVS s. quod melius DVP. ii. m. [ di/litron ] A Duobus ponderibus dicitur. [...]
DIPONDIARIVS, vel a, um. Adi. [ dilitrai=os2 ] Plin. 34, 2 [...]
DIPSACOS i. m. Herba, quae Folia habet lactucae, bullasque spinosas in dorsi medio, caulem duūm cubitorum, iisdem spinis
page 186, image: s0186horridum, genicula eius binis foliis amplectantibus, concauo alarum sinu, in quo subsistit ros salsus. [...]
DIPSAS adis. f. [ diya\s2 ] Serpens, sic dicta, quod ii, quos mordicus apprehenderit, siti inarescunt vehementius, ad potumque efferuescunt, ac inde incessanter haurientes dissiliunt mox. Cael. 25 c. vlt. [...]
DIPSON ontis. m. Fluuius est Ciliciae, ex Tauro profluens, quasi tu sitientem dicas, forte quod non nunquam deficeret. Lucan. 8, 255 Tauroque videt Dipsonta cadentem, etc.
DIPTERVS a, um. Adi. Duas quasi alas habens; vt, Aedes dipterae, duplicem columnarum ordinem habentes Vitrun. 3, 1.
DIPTOTA orum. n. [ di/ptwta ] Dicuntur Nomina duos tantum casus habentia. Vid. Gramm. e. g. Isid. 1, 6. Diomed. 1 p. 288.
DIPTYCHVS a, um. Adi. [ di/ptuxos2 ] Quod librarii mutarunt in Dypticus vel Dyptichus, duplex proprie significat. [...]
DIPYROS, i. c. et DIPYRON i. n. bis ignem passus. Dipyron Phaetonta facere Martial. 4, 47. dicit de artifice, qui illum encausto pinxerat, alludens ad etymon encausti, quod valet inustum.
DIR
DIRADIO āre. Columel. 5, 6, 36 Validam ergo vitem in ramos diducere censeo, et traducibus dispergere atque diradiare, in ramos e capite s. stirpe diuergentes distribuere.
DIRADIATIO onis. f. Apud Vitruuium....
DIRARO āre. Rarum aut Tenuem facere. Cael. Aurel. Acut. 1, 11, 48. et 1, 15, 152.
DIRARATVS a, um. Part. Cael. Aurel. 1, 15, 133.
DIRAE [1] arum. Vid. infra DIRVS.
DIRCE es. f. [ *di/rkh ] Vxor Lyci regis Thebarum, quam accepit repudiata Antiopa Zethi et Amphionis matre. [...]
DIRCAEVS a, um. Adi. Thebanus, a Dirce n. 3 memorata, Amphion Dircaeus Virg. Ecl. 2, 24. [...]
page 187, image: s0187DIRCENNA ae. f. Fons est gelidissimus in Hispania Tarraconensi, non procul a Bilbili. Martial. 1, 50, 17 Auidam rigens Dircenna placabit sitim.
DIRCETIS is. f. Lapithonia Nympha. Stat. Theb. 7, 298.
DIRECTARIVS, DIRECTE, DIRECTIO, DIRECTVS Vid. DIRIGO.
DIREMTIO, DIREMTVS vid. DIRIMO.
DIREPO ere. Direpit ad cubile setosae suis Phaedr. 2, 4, 12. Sed al. et melius forte, Derepit.
DIREPTIO, DIREPTOR, DIREPTVS vid. DIRIPIO.
DIRIBEO ere. Distribuere. Plin. 36, 15 [...]
DIRIBITORIVM i. n. Quod *driribitw/rion scribit Dio lib. 55 p. 553, eodem teste fuit aedificium omnium amplissimum ecrum, quae sub vno culmine fuere, cuius tectum ideo restitui non potuit Dionis aetate, quod committi non amplius posset: ab Augusto dedicatum. [...]
DIRIBITOR oris. m. [ dia/konos2 ] Minister, distributor. [...]
DIRIBITIO onis. f. Ille diribitorum actus, cum tabellas diribent in suffragium euntibus. [...]
DIRIGEO ui, ere. [ ph/gnumai ] Prae frigore aut timore, aut alio casu mouendi se viribus destitui. [...]
DIRIGO exi, ectum, ere. [ eu)qu/nw, dieuqu/nw, o)rqo/w, suntei/nw ] Regere in omnes partes, rectum facere. [...]
page 188, image: s0188DIRIGENS entis. Partic. [ dieuqu/nwn ] Cic. de Fin. 2, 71 c. 22. Idem pro Muraen. c. 2.
DIRECTVS a, um. Partic. [ dieuqunqei\s2 ] Cato c. 18 [...]
DIRECTE, siue Adu. [ e)peuqu\, e)p' eu)qei/as2 ] Cic. in Partit. 46 c. 13 [...]
DIRECTIM Aliud Adu. Directim et reflexim inferre conclusionem Apul. 3 Doctr. Plat. p. 34. [...]
DIRECTIO onis. f. [ dieu/qunsis2 ] Vt, Directio ad veritatem Quinctil. 3, 7. in fine. [...]
DIRECTARII appellantur Ii, qui in aliena coenacula se dirlgunt furaudi animo: plus quam fures puniendi sunt Vlp. l. Saccularii
page 189, image: s0189D. de extraord. crimin. [...]
DIRECTVRA ae. f. Vitr. 7, 3 Ex arenato directura, vt Directio n. 2. Auctt. rei Agrar. p. 244.
DIRECTIANGVLVS a, um. Adi. Mart. Capella l. 6.
DIRECTILINEVS a, um. Adi. Mart. Capella l. 6 p. 229.
DIRIMO emi, emtum, ere. [ dialamba/nw, diei/rgw ] Ex Di vel Dis, et Emo emis compositum; significat Separare siue Diuidere, eaque ipsa ratione irritum facere, interimere. [...]
DIREMTVS [1] a, um. Partic. [ dirilhmme/nos2 ] Lucret. 1, 115 [...]
DIREMTVS [2] ūs. m. [ dia/lhyis2 ] Separatio. [...]
DIREMTIO onis. f. [ para/tasis2 ] Celerius est sine reprehensione propinquum auertere, quam amicum: quia altera diremtio iniquitatis, altera vtique leuitatis crimini subiecta est Val. Max. 4, 7 pr. Cic. pro Planc. 14 [...]
DIRIPIO ui, eptum, ere. [ diarpa/zw, a)/gw kai\ fe/rw, kerai/+zw ] In diuersas partes rapere, vt fit in vrbium expugnatione. [...]
page 190, image: s0190DIREPTVS [1] a, um. Partic. [ dihrpasme/nos2 ] Cic. de Fin. 1, 43 c. 13 [...]
DIREPTVS [2] ūs. m. Cicero pro Destructione ac solutione coniunctorum posuit, Tusc. 1, 71 c. 29 [...]
DIREPTIO onis. f. [ diarpagh\ ] Cic. Off. 2, 79 [...]
DIREPTOR oris. m. [ diarpakth\r ] Cic. Philipp. 3, 27 [...]
DIRIS Mons est Mauritaniae, quem propter altitudinem, Caeli columnam vocauerunt. Meminit Plin. 5, 1 vbi Dyris scribitur per y Graecum.
DIRIVO āre. Semen ex dextris et laeuis partibus diriuari Censorin. c. 5. [...]
DIRVMPO upi, uptum, ere. [ diar)r(h/gnumi ] Frangere, scindere. [...]
DIRVPTVS a, um. Partic. [ diar)r(hgme/nos2 ] Cic. Philipp. 13, 26 c. 12 [...]
DIRVPTIO onis. f. Vt, Corporum diruptio Sen. Nat. Quaest. 2, 15.
DIRVNCIO āre. Festus, Dirunciunt, depurgant. [...]
DIRVO ui, utum, ere. [ kaqaire/w, kataba/llw, e)rei/pw, kataska/ptw ] Disiicere significat et Euertere atque Destruere. [...]
DIRVTVS a, um. Partic. Vt, Diruta Arbusta Virg. Aen. 10, 363. [...]
DIRVTOR oris. m. Hieron.
DIRVS a, um. Adi. e)pa/ratos2, palamnai=os2, drino\s2 Gl.] Dei ira natur, inquit Festus. [...]
page 191, image: s0191DIRAE [2] arum. f. pl. a)rai\ ] Intell. Preces vel Exsecrationes, interdum etiam Poenae. [...]
page 192, image: s0192DIRITAS atis. f. [ a)ph/nria ] Crudelitas, vel generatim dirum quiddam et aduersum. [...]
DIS
DIS [1] Praepositio. [ dia\ ] Quae semper componitur, et modo diuersitatem significat, vt Dissideo. [...]
DIS [2] Ditis. m. [ *plou/twn ] Diuitiarum et inferorum deus. [...]
DIS [3] dite. Adi. [ plou/sios2 ] Pro Diuite ponitur. [...]
DITISSIME Adu. ex Ditissimus. Apul. de Deo Socrat. p. 54, 14 Domos ditissime exornare.
DITO āre. [ plouti/zw ] Diuitem facere. [...]
DITATOR oris. Augustin. Conf. 5, 5. P. Chrysol. Serm. 9.
DITESCO [1] ere. [ plouti/zomai ] Diuitem fieri: Vt Praeda ditescere Lucret. 5, 1248. [...]
DISCALCEO āre. Calceum detrahere: Discalceor, u(polu/omai Gloss. Cyrilli. vnde
DISCALCEATVS a, um. Partic. Sueton. in Neron. c. 51 [...]
DISCAPEDINO āre. [ diei=rgw ] A Capedine fit, significatque distendere. Apuleius Florid. 1 p. 341 Hyagnis primus in canendo manus discapedinauit, de tibiis sermo est. Rarum.
DISCAVEO aui, autum, ere. [ fula/ttomai ] Diligenter et in emnes partes cauere. Plaut. Men. 2, 1, 24 Dictum facesse elatum, et discaueas malo. Rarum.
DISCEDO ssi, ssum, ere. [ a)poxwre/w, a)pe/rxomai, a)palla/ttw, a)pai/rw, a)pobai/nw ] Abire, concedere in alium locum. [...]
page 193, image: s0193DISCEDENS entis. Partic. [ a)poxwrw=n ] Vt, Hiems discedens Ouid. Fast. 2, 152. Add. Nep. 7, 8, 5.
DISCESSIO onis. f. [ a)poxw/rhsis2 ] Diuisio, separatio. [...]
page 194, image: s0194DISCESSVS [1] ūs. m. [ a)poxw/rhsis2 ] Abitus. Cic. Fam. 1, 9 [...]
DISCESSVS [2] a, um. Partic. Qui discessit, deponentis modo. Cael. apud Priscian. 9 p. 869 Custodibus discessis multi interficiumtur.
DISCESSVRVS a, um. Partic. [ a)poxwrh/swn ] Plin. 20, 24 Sed discessuri ab hortensibus, etc. h. e. Priusquam discedamus ab hortensium herbarum tractatione.
DISCEPTO āre. [ diakri/nomai, a)mfisbhte/w ] Disputare, contendere. [...]
DISCEPTATOR oris. m. [ diaithth\s2 ] Qui litem et controuersiam dirimit et componit: Iudex vel arbiter. [...]
DISCEPTATRIX icis. f. [ diaithti\s2 ] Cic. Acad. 4, 91 c. 28 Dialecticam inuentam esse dicitis, veri et falsi quasi disceptatricem et iudicem.
DISCEPTATIO onis. f. [ dia/krisis2 ] Causa et lis, et quaecunque etiam erudita disputatio. [...]
page 195, image: s0195DISCEPTATIVNCVLA ae. f. Dimin. Gell. 20 c. vlt. quae recentioribus recte praefatio est, Tempus ad colligendas memoriarum disceptatiunculas conferre.
DISCERNO creui, cretum, ere. [ diakri/nw, diaginw/skw ] Diuidere, separare. [...]
DISCERNENS entis. Part. Vid. mox DISCRETVS. Hinc
DISCERNENTER Adu. Cael. Aurel. Tard. 1, 4 Discernenter aiunt hoc adiutorii genus adhibendum, i. caute, vt quid, cui adhibeatur, videamus.
DISCERNIBILIS e. Adi. August. Enchir. c. 90 Creatoris in effigie sua cuiusque proprietas et discernibilis similitudo seruatur: in caeteris autem corporis bonis aequalia cuncta redduntur.
DISCERNICVLVM i. n. est (vt ait Varro 4, 29 de L. L.) Quo discernitur capillus. [...]
DISCRETVS a, um. Part. Separatus, diuisus. [...]
DISCRETE Adu. [ diakrime/nws2 ] Distincte, cuius contrarium est Confuse et permixte. [...]
DISCRETIM Adu. Idem significans. [...]
DISCRETIO onis. f. Discriminatio, diuisio. [...]
DISCRETOR oris. m. Vulg. Interpr. Hebr. 4, 12 Discretor cogitationum. Vid. et Sarisb. 2, 28. Apud Bernardum esse ait Barth. ad Stat. Theb. 3, 79.
DISCRETORIVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Tard. 2, 12 Discretorium diaphragma.
DISCRETIVVS a, um. Adi. Idem; vt, Coniunctiones discretiuae Priscian. 16 p. 1030.
DISCRIMEN inis. n. a)nakte/nisma, dia/krima, kai\ ki/ndunos2 Vet. Gloss.] Separatio, differentia. [...]
page 196, image: s0196DISCRIMINALE is. n. Acus est, quae crines diuidit ad concinnandum caput, Graece [ kalami\s2: vt apud Esaiam 3, 20 [...]
DISCRIMINO āre. [ diori/zw, diaire/w ] Diuidere. [...]
DISCRIMINANS antis. Apul. de Mundo p. 235. Elmenh. p. 58 disterminans.
DISCRIMINATVS a, um. Partic. [ dihrhme/nos2 ] Liu. 21, 4 Vigiliarum somnique nec die nec nocte discriminata tempora.
DISCRIMINATIM Adu. [ diafo/rws2 ] Differenter. [...]
DISCRIMINATIO onis. f. Diomed. Gramm. 1 p. 306 Propria discriminatio.
DISCRIMINATOR oris. m. Qui discernit. [...]
DISCRIMINATRIX icis. f. Nazar. Paneg. c. 7 Maiestas fandi ac nefandi discriminatrix.
DISCERPO psi, ptum, ere. [ diaspara/ssw, diaspa/w ] In diuersum carpere, distrahere, discindere, dilaniare. [...]
page 197, image: s0197DISCERPTVS a, um. Partic. [ diesparagme/nos2 ] Cic. de Orat. 3, 24 [...]
DISCESSIO, DISCESSVS vid. DISCEDO.
DISCEVS ei. m. [ diskeu\s2 ] Genus cometae esse videtur Plinio, quum inquit 2, 25 [...]
DISCIDIVM [1] vid. DISCINDO.
DISCINDO idi, issum, ere. [ diasxi/zw, diaspa/w, katar)r(h/gnumi ] Scindere in duas pluresue partes, lacerare.
DISCISSVS a, um. Partic. [ diesxisme/nos2 ] Vt, Artus discissi Virg. Georg. 3, 514. [...]
DISCISSIO onis. f. Augustinus de Fide et Symbolo c. 10 Schismatici discissionibus iniquis a fraterna caritate dissiliunt. Et Epist. 261 Plebis discissione.
DISCISSVRA ae. f. Idem. Ambrosius Serm. 13 Maria ita concepit Dominum, vt toto copore hauriret, nec eius discissuram corporis pateretur.
DISCIDIVM [2] ii. n. xwrismo\s2, dia/lusis2 ga/mou Vet. Gloss.] Disiunctio, dissolutio: vox a Discindo nata, qua saepe vtitur Lucretius, vt, 1, 453 [...]
DISCINGO nxi, nctum, ere. [ diazwnnu/w ] Contrarium est suo simplici. [...]
DISCINCTVS a, um. Partic. [ diezwsme/nos2 ] Fere translate sumitur, iners et negligens, et qui rem et famam parum tuetur. [...]
page 198, image: s0198DISCIPLINA, DISCIPVLVS, DISCIPLINOSVS Vid. DISCO.
DISCLVDO si, sum, ere. [ diori/zw, diei/rgw, diaklei/w ] Disiungere, distinere, separare. [...]
DISCLVSIO onis. f. Apul. de Deo Socratis p. 96 Loci disclufio, i. Separatio, discretio.
DISCO didici, ere. [ manqa/nw ] Proprie est Rem ignotam assequl, quod vel meditando fit, vel alio docente. [...]
DISCENS entis. Part. [ manqa/nwn ] Vt, Ad Mensuram difcentis se submittere Quinctil. 2, 3, 7. [...]
DISCITVRVS a, um. Apul. ap. Priscian. 10 p. 392.
DISCENTIA ae. f. Discendi actus, siue In discendo diligentia. Tertull. de Anima 1, 23 et 24 Discentias reminiscentias esse vel fieri.
DISCIPLINA ae. f. [ ma/qhsis2, paidei/a, maqhtei/a, a)gwgh\ ] Dicitur proprie in discipulo, sicut Doctrina in magistro: est enim proprie Eruditio, quam a praeceptore discipulus accipit. [...]
page 199, image: s0199DISCIPLINALIS, vel e. Adi. [ maqhto\s2 ] Auctor ad Heren. 3, 4 c. 3 [...]
DISCIPLINALITER Adu. Sarisb. 6, 15 Disciplinaliter eruditus populus.
DISCIPLINOR ari. Dep. Apud Augustinum...
DISCIPLINATVS a, um. Adi. Vulg. Sirac. 10, 24. et Iac. 3, 13. Alc. Auit. 4, 46. et DISCIPLINATIOR. Tertull. de Fuga in Persecutione c. 1.
DISCIPLINATIO onis. f. Augustin....
DISCIPLINOSVS a, um. Adi. [ eu)maqh\s2 ] dicitur, Qui tam bonas quam malas artes facile discit. Cato apud Gell. 4, 9 Ipse gladiator disciplinosus, etc.
DISCIPVLATVS ūs. m. [ *ma/qhsis2, doctrina, Vet. Gloss.]
page 200, image: s0200Tertull. [...]
DISCIPVLVS i. m. [ maqhth\s2, foithth\s2 ] Qui discit. [...]
DISCIPVLA ae. f. [ maqh/tria, maqhtri\s2 ] Quae discit. [...]
DISCOBINO āre. in scobem dispergere et comminuere. [...]
DISCOBOLVS [1] vid. DISCVS.
DISCOLOR oris. Adi. [ polu/xroos2 ] Diuersi coloris. [...]
DISCOLORIVS, et DISCOLORVS a, um. Adi. Idem. Petron. c. 57 [...]
DISCONDVCIT Nihil disconducit huic rei Plaut. Trin. 2, 4, 85. i. obest.
DISCOOPERIO ire. Verecundiora discooperuerunt Vulgat. Ezech. 22, 10. Conf. Leuit. 18, 7 etc. Hieron. Ep. 128.
DISCOOPERIENS entis. Partic. Vulgat. 2 Sam. 6, 20.
DISCOOPERTVS a, um. Partic. Vulgat. Ruth. 3, 7. et Iesai. 20, 4.
DISCONVENIO eni, entum, ire. [ diafe/rw, dii/+sthmi ] Dissidere, discordare. [...]
DISCONVENIENS entis. Partic. Inconueniens. Lactant. de Ira Dei c. 3 Est disconueniens, vt eiusmodi potestate sit praeditus, qua noceat et obsit; prodesse vero et benefacere nequeat.
DISCONVENIENTIA ae. f. Tertull. de Testim. Anim. c. 6 Suspectam habe conuenientiam praedicationis in tanta disconuenientia conuersationis.
DISCOQVO xi, ctum, ere. [ dieya/w ] Idem quod ad solutionem vsque Coquere, vel Valde coquere. [...]
DISCORIO āre. a)pode/rw Gloss. Gr. Lat.] Corium detrahere.
DISCORS ordis. Adi. [ dia/fwnos2, e(terognw/mwn, a)su/mfwnos2, a)na/rmostos2 ] Qui corde, h. e. Animo dissidet, vt, Ad alia discordes in vno consensisse Liu. 4, 26. [...]
DISCORDO āre. [ diafwne/w, diafe/romai, dixostate/w ] Dissidere, dissentire. [...]
page 201, image: s0201DISCORDIA ae. f. [ diafwni/a, e)/ris2 ] Est Ira acerbior intimo odio et corde concepta, inquit Cic. Tusc. 4 c. 9. [...]
DISCORDABILIS e. Adi. [ diafwnhtiko\s2 ] Quod discordat et disconuenit. [...]
DISCORDIALIS e. Adi. [ dixostatiko\s2 ] Qui lites generat et parit. Plin. 37, 10 Nam hyaenae pelli similem abominantur, discordialem domibus.
DISCORDIOSVS a, um. Adi. Pronus ad discordias. [...]
DISCORDITAS atis. f. pro Discordia, antiquum. Pacuu. Hermion. Quantamque ex discorditate cladem importem familiae. Nonius 2, 216.
DISCORDATIO onis. f. apud Boethium, esse dicitur.
DISCREDO ere. [ a)pistri=n ] pro non credere, aliquoties vsurpat Commodian. in Instruct.
DISCREPO ui et aui, itum, are. [ a)pa/dw, diafwne/w ] Diuerse modo crepare, i. sonare: et in vniuersum diuersum esse, dissidere, discordare. [...]
page 202, image: s0202DISCREPANS antis. Partic. [ diafwnw=n ] Cic. de Legib. 1, 30 c. 10 Interpresque est mentis oratio verbis discrepans, sententiis congruens. Discrepantissimus Solin. 52 (Salm. 65)
DISCREPANTIA ae. f. [ diafwni/a ] Cic. Off. 1, 111 In actiones, omnemque vitam, nullam discrepantiam conferre debemus. Idem de Fin. 3, 41 c. 12. Scripti et voluntatis Id. Top. c. 25.
DISCREPATIO onis. f. Idem: apud Tertull. adu. Marc. 5, 10 [...]
DISCREPATOR oris. m. ICt. in Dig. Si verum est.
DISCREPITO āre. Frequent. [ diafwnou=mai ] Lucret. 2, 1017 Verum positura discrepitant res.
DISCREPITANS antis. Partic. Lucret. 3, 804.
DISCRETIO, DISCRETVS, DISCRIMEN, DISCRIMINO vid. DISCERNO.
DISCRIBO ipsi, ere. Pluribus soluendos assignare apud Trapezitam numos. Bentleius Terentio restituit post Faernum eiusque auctoritate Phorm. 5, 8, 30 pro vulg. Perscribere vbi vid. n. 2.
DISCRVCIO āre. [ a)nia/w ] a quo Passiuum
DISCRVCIOR ari. [ dusqanatri=n ] Valde cruciari, ad diuersas velut partes torquendo trahi. [...]
DISCRVCIATVS ūs. m. Prudent. Hamartig. v. 834 Vermibus et flammis et discruciatibus aeuum Immortale dedit.
DISCVBITORIVS [1] vid. DISCVMBO.
DISCVLPO āre. Plauto adscribitur: non recte, puto.
DISCVLPTVS a, um. Partic. Pectus squamarum signaculis disculptum Tertull. de Pall. c. 4 p. 22 Salmas. de lorica Alexandri M.
DISCVMBO cubui, cubitum, ere. [ a)nakli/nomai, kata/krimai, a)napi/ptw ] Idem quod suo quemque loco Accumbere. [...]
DISCVBITVS ūs. m. Valer. Max. 2, 1, 9 Ne senioris aduentum discubitu praecurrerent. Vulg. Interpr. Marc. 12, 39 Primi discubitus in conuiuiis.
DISCVBITORIVS [2] lectus, [ a)naklintiko\s2 ] apud Plin. in quo, vel super quo discumbebant antiqui coenaturi, vt differret a triclinari et cubiculari lecto.
DISCVNEO āre. Immisso cuneo diffindere, apud Apul. esse dicitur: non habet Ind. Floridi.
DISCVNEATVS a, um. Part. [ diesfhnwme/nos2 ] quasi Immisso cuneo apertus ac patens: sicut ligna diducta fiunt et hiantia adactis cuneis. Plin. 9, 30 Conchae se contrahunt, sed frustra discuneatae.
DISCVNEATIO onis. f. et
DISCVNEATOR oris. m. Augustin.
DISCVPIO iui, itum, ere. [ e)piqume/w ] Valde cupere. [...]
DISCVRRO curri, cursum, ere. [ diaqe/w ] In diuersas partes, huc illuc currere. [...]
DISCVRSVS [1] a, um. Part. Discursis itineribus magnis Ammian. 29,...
DISCVRSO āre. [ diatre/xw ] Quinctil. 6, 3, 54 Manlius multum in agendo discursans. Add. Id. 11, 3, 126. Flor. 3, 18, 10.
DISCVRSVS [2] ūs. m. [ diadromh\ ] Ipse discurrendi actus. [...]
page 203, image: s0203DISCVRSATIO onis. f. Lactant. de Opific. Dei c. 3 Auium per aerem libera discursatio. Conf. Frontin. 1, 5 extr.
DISCVRSATOR oris. m. Militum genus. [...]
DISCVRSIO onis. f. [ diadromh\ ] Lactant. de Opific. Dei c. 3 Totos dies in huiusmodi discursione consumunt.
DISCVRSITATIO onis. f. Sen. de Breuit. Vitae c. 3 Officiosa per vrbem discursitatio. Aliqui legunt Discursatio.
DISCVRSIM Adu. Macrob. Saturn. 7, 1 Primis mensis post epulas iam remotis, et discursim variantibus poculis Minutioribus, etc. vulgo editur Discursum: male.
DISCVS i. m. [ di/skos2 ] Vas latum, vt Iulius Pollux inquit, ad portandas carnes aptum. [...]
DISCOBOLVS [2] i. m. [ diskobo/los2 ] Qui discum in sublime iaculabatur. [...]
DISCVTIO ssi, ssum, ere. [ a)nakri/nw, diastrofe/w, diafore/w ] In diuersas partes quatere et disiicere, disturbare: Vt Discutere lateritium murum Caes. B. C. 2, 9. [...]
DISCVSSVS a, um. Part. [ diaforhqei\s2 ] Vt, Discussa rerum caligo Stat. Silu. 2, 2, 138. [...]
DISCVSSE Adu. Compar. Mart. Capell. 8 p. 302 Explorare discussius.
DISCVSSIO onis. f. Examinatio; vt, Discussio pecuniae l. 14 [...]
DISCVSSOR oris. m. Qui rationes tractatas ab aliis cognoscit atque disceptat. [...]
DISCVSSORIVS a, um. Adi. [ diaforhtiko\s2 ] Quod discutit.
page 204, image: s0204Plin. 30, 8 Et per se einis inanium codhlearum cerae mistus, discussoriam vim habet.
DISERTIONES Diuisiones patrimoniorum inter consortes, Festus. Scaliger positum putat pro Dissortiones, v. v.
DISERTVS, DISERTIM vid. DISSERO.
DISGLVTINO āre. Coniuncta disglutinamus, vnita dissuimus Hieron. Ep. 26 c. 5. ad Pammach.
DISGREGO āre. Quae congregata sunt dissoluere. Hic ordo rebus, quique disgregabitur Mart. Capella 3 p. 71.
DISGREGVS a, um. Adi. Diuersus. Venustate disgregae puellae Mart. Cap. l. 9.
DISHIASCO ere. Qui arbores comprimant, si dishiascent Cato R. R. c. 12. Sic optimi MSS. Al. Dehiscent.
DISIICIO eci, ectum, ere. [ diaskeda/zw ] In diuersas partes iacere. [...]
DISIECTVS [1] a, um. Partic. Vt, Virg. Aen. 12, 689 [...]
DISIECTVS [2] ūs. m. Idem quod Disiectio, dissipatio. Lucret. 3, 941 Maior enim turbae disiectus materiai Consequitur leto, etc.
DISIECTO aui, atum, are. Frequent. [ katar)r(ipta/zw ] Lucret. 2, 553 [...]
DISIVGATVS a, um. Adi. Arnob. 7 p. 211 Qui sunt ab his longe natura et beatitudine disiugati.
DISIVNGO nxi, nctum, ere. [ diazeugnu/w, dii/+sthmi ] Separare quae iuncta fuerant. [...]
DISIVNCTVS a, um. Part. [ diezeugme/nos2 ] Vt, Disiunctus Populus a Senatu Cic. de Amicit. 41. [...]
DISIVNCTE Adu. Apud Festum, quod recentiores DISIVNCTIVE, vt Vlp. l. 34 prin. ff. de Legatis 1. Sed ibi Disiunctiue possunt duae voces esse: Si coniuncti disiunctiue commixti sint.
DISIVNCTIVVS a, um. Adi. African. in l. Si ita quis stipuletur D. de verb. oblig. Quum ex duabus disiunctiuis conditionibus altera defecerit. [...]
DISIVNCTIO onis. f. [ dia/zeucis2 ] Separatio: cui contrarium est Coniunctio. [...]
page 205, image: s0205DISIVNCTIM Adu. Paullus l. 5 [...]
DISLOCO āre. Vnde.
DISLOCENSIS e. Adi. Genus purpurae dislocense, id est, vario soli genere pastum Plin. 9, 37. al. dialutense. Conf. Salmas. Exerc. p. 797.
DISOMVM i. n. Vas est duorum corporum capax, quod pertinet ad ius Sepulcrorum. [...]
DISPALOR ari. Dep. Idem quod Palari, vagari. [...]
DISPALATVS a, um. Part. Gell. 1, 11 [...]
DISPALESCO ere. [ diaspri/romai ] Disseminari, diuulgari, omnibus notum fieri. Plaut. Bacch. 4, 9, 123 Si plus perdundum sit, periisse suauius est, Quam illud flagitium vulgo dispalescere. Antiquum.
DISPANDO andi, assum, ere. [ diapeta/nnumi ] Extendere in latum. [...]
DISPAR aris. Adi. [ a)/nisos2, a)no/moios2 ] Dissimile. [...]
DISPARILIS e. Adi. [ a)/nisos2 ] Idem, quod Dispar. [...]
DISPARILITAS atis. f. Varro de L. L. 9, 2 p. 133, 20 [...]
DISPARILITER Aduerb. Varro de R. R. 1, 6, 6 Haec atque huiusmodi tria fastigia agri ad colendum dispariliter habent momentum.
DISPARO āre. [ diazeugnu/w ] Separare significat, et seiungere. [...]
DISPARATVS a, um. Partic. Vt, O pura, O sancta, atque ab omni turpitudinis labe disparata atque abiuncta diuinitas Arn. 3 p. 105. [...]
page 206, image: s0206DISPARATIO onis. f. Separatio. Vitruu. 2, 9 Ad disparationem procreationis.
DISPARASCO ere. Claud. Mamert. 3, 9 p. 184 [...]
DISPARTIO iui, ire. [ diamoira/omai ] Quod et DISPERTIO per e secundam Vocalem dicitur. [...]
DISPARTIOR iri. Depon. Iureconsulti quod positum est in vna cognitione, id in infinita dispartiuntur Cic. de Legg. 2 c. 9.
DISPARTIBILIS e. Adi. Tertull. adu. Hermog. c. 39.
DISPATEO ere. Latibula sibi parant in plures exitus dispatentia Lactant. 3, 10, 3.
DISPELLO uli, ulsum, ere. [ diari/ptw ] In diuersas partes, huc atque illuc pellere, segregare, disiicere. [...]
DISPENDO di, sum, ere. [ a)nali/skw ] Expendere, distribuere interpretantur, laudato Columel. 8, 2, 7 [...]
DISPENDIVM ii. n. [ a)na/lwma ] Quod incuria, vel negligentia, aut immoderate et inconsulte expendimus et insumimus. [...]
DISPENDIOSVS a, um. Adi. [ blabw/dhs2 ] Damnosum, quod affert damnum. Columel. 2, 21 Nam dispendiosa est cunctatio. primum quod, etc. Pax Sext. Ruf. c. 29.
DISPENSO āre. [ diane/mw, die/pw ] Distribuere, habet vim, et monetam, quasi Frequentatiui ex Dispendo, v. v. Columel. 3, 13 [...]
DISPENSOR pro Dispenso esse vetustissimis ait Priscian. p. 796.
DISPENSATOR oris. m. Serui genus, qui domini rationes atque pecunias curat et disponit, siue dispensat. [...]
page 207, image: s0207DISPENSATIO onis. f. [ oi)konomi/a, administratio, Vet. Gl.] Sueton. in Othon. c. 5 [...]
DISPENNO ere. Inquit Nonius 1, 30 [...]
DISPERCVTIO ere. Iam tibi istuc cerebrum dispercutiam Plaut. Cas. 5, 5, 19.
DISPERDO idi, itum, ere. [ e)coloqreu/w, dio/llumi ] Idem, quod Perdere, siue Consumere significat. [...]
DISPERDITVS a, um. Partic. [ e)coloqreuqei\s2 ] Plaut. Poen. 4, 2, 96 Dī immortales meum herum seruatum volunt, et hunc lenonem disperditum.
DISPERDITIO onis. f. [ e)colo/qreusis2 ] Cic. Philipp. 3, 31 c. 12 Cum exercitu Romam sit ad interitum nostrum, et ad disperditionem vrbis venire conatus.
DISPEREO iui et ii, itum, ire. [ diapo/llumi ] Ita perire, vt res dissipetur in partes. [...]
DISPERGO si, sum, ere. [ diaskeda/zw, diaskorpi/zw ] In diuersas partes spargere. [...]
DISPERSVS [1] a, um. Partic. [ dieskedasme/nos2, diesparme/nos2 ] Cic. pro Sext. 91 [...]
DISPERSVS [2] ūs. m. [ diaspora\, diaskedasmo\s2 ] Cic. Att. 9, 11 [...]
DISPERSE, siue DISPERSIM Adu. [ dieskedasme/nws2 ] Cic. Verr. 4, 116 c. 52 [...]
DISPERSIO onis. f. Dissipatio. Augustin. Confess. 12, 16 [...]
page 208, image: s0208DISPERNO ere. Dispernens veterum Samaritum iussa Iuvenc. 2, 257.
DISPERTIO iui, itum, ire. [ diamoira/omai, diane/momai, diameri/zw ] Quod et DISPERTIOR Deponens dicitur: ex Dis et Partior compositum: In diuersas partes diuidere: vt, Dispertire cerebrum alicui Plaut. Cas. 3, 5, 19. [...]
DISPERTIOR iris. Pass. Lucret. 3, 702 Dispertitur enim per caulas corporis omnes, etc. Et Nep. 18, 2, 1.
DISPERTITVS a, um. Partic. [ diamemerisme/nos2 ] Cic. Att. 9, 12 [...]
DISPERTITIO onis. f. Tertull. adu. Herm. c. 31 Eadem ratione non potest pati dispertitionem et demutationem.
DIPESCO ui, itum, ere. [ diri/rgw ] Ex Dis et Pasco; proprie Pecus a pastione deducere, vt docet Festus. [...]
DISPICIO exi, ectum, ere. [ a)nable/pw, perible/pw ] Primo significat distractis et dimotis quasi valuis palpebrarum videre incipere. [...]
DISPEX icis. Vet. Gloss. [ o)cuble/pths2, Dispex.
DISPECTVS [1] a, um. Partic. pro Despectus. Nuptiae Apul. Met. 4 p. 154 Elmenh. Al. despectae, vel disiectae.
DISPECTVS [2] ūs. m. [ kataskoph\ ] pro Discretione, vel Delectu. [...]
DISPECTOR oris. m. Tertull. ad Vxor. 2, 8 [...]
DISPECTIO onis. f. Idem quod Dispectus. Tertull. de Resurr. c. 19 pr. Haec dispectio tituli et praeconii ipsius.
DISPECTO āre. Arnob. 1 p. 13 Non ex gratia, sed ex vero disceptationis huius dispectare momenta.
DISPLANO āre. Rutro caput displanare Varro apud Non. 1, 66.
DISPLICEO ui, itum, ere. [ a)pare/skw ] Contrarium est suo simplici. [...]
page 209, image: s0209DISPLICENTIA ae. f. [ a)pare/skeia ] Sen. de Tranquill. Vit. c. 2 Hinc illud taedium et displicentia sui, et nusquam residentis animi volutatio.
DISPLICINA ae. f. Volunt a Plauto Cist. 1, 1, 18 Confictum vocabulum. Sed melius Gronou. et Scal. legunt Disciplina.
DISPLICITVS a, um. Partic. Vt, Displicita insolentia et insuauitas Gell. 1, 21.
DISPLICO ui et aui, itum et atum, are. [ diaskeda/zw ] Ab hoc verbo arcessimus Displicatas volucres Varronis de R. R. 3, 16, 7. [...]
DISPLICATIO onis. f. Augustinus auctor laudatur.
DISPLODO osi, osum, ere. [ diakrote/w ] Sonitus edere. [...]
DISPLOSIO onis. f. Apud Arnob....
DISPLVVIATVS a, um. Adi. Vtrimque pluuiam dimittens; vt, Tecta displuuiata Vitruuius 6, 3 [...]
DISPOLIO āre. [ a)podu/w ] Plane et vndique Spoliare. [...]
DISPOLIATVS a, um. Partic. Apul. Apol. p. 323 Pudore dispoliato. Et Sen. ad Marciam c. 24 Dispoliatus oneribus alienis.
DISPOLIATIO onis. f. Paullinus Nolanus Epist. 29 (al. 10) c. 1 De primorum patrum dispoliatione cognoscimus.
DISPOLIABVLVM i. n. Dictum videtur, vt Venabulum, vt mendicabulum, vt exorabulum: quae tamen nec locum, nec instrumentum significant. [...]
DISPONDEVS i. m. [ dispo/ndeios2 ] Pes, qui constat ex quatuor syllabis longis, vt oratores. Vid. Diomed. 3 p. 476.
DISPONO sui, situm, ere. [ diati/qhmi, diatupo/w, diorqo/w ] Ordinare. [...]
DISPOSITVS [1] a, um. Partic. [ diateqeime/nos2 ] Vt, Disposita myrto folia, concaua buxo, inordinata pomis Plin. 16, 24. [...]
page 210, image: s0210DISPOSITVS [2] ūs. m. [ kataxw/risis2 ] pro Dispositione. Tac. Hist. 2, 5, 2 Dispositu, prouisuque rerum ciuilium peritus.
DISPOSITE Adu. [ diateqeime/nws2 ] Ordinate, distincte, vt suo vnumquodque loco et tempore dicatur. [...]
DISPOSITIO onis. f. dia/qesis2 ] Dispositio est pars Architecturae, quam Graeci [ dia/qesin vocant Vitruu. 1, 2. [...]
DISPOSITVRA ae. f. Idem, ex veteri forma. Lucret. 1, 1025 Deueniunt in tales disposituras. Conf. 5, 193.
DIPOSITOR oris. m. [ diaqe/ths2 ] Senec. Natur. Quaest. 5, 18 [...]
DISPOSITRIX icis. f. Fortunatus Carm. 7, 6 Floret et egregia dispositrice domus.
DISPVDET uit, itum est, ere. [ ai)dou=mai ] Valde pudet. Plaut. Bacch. 3, 3, 77. [...]
DISPVLVERO āre. Dissoluere, In puluerem redigere. Naeuius Gymnastico, Saxa, siluas, lapides, montes, disiicis, dispulueras. Nonius 2, 206.
DISPVLVERATIO onis. f. Beda..
DISPVMO āre. [ diafri/zw ] pro Despumare, v. v. auferre spumas, spumis purgare. [...]
DISPVMATVS a, um. Partic. Colum. 12, 34 Ad tertias dispumatum. Pallad. Oct. t. 17 Mel non dispumatum.
DISPVNGO nxi, nctum, ere. [ diati/zw ] Interpungere, distinguere. [...]
DISPVNCTVS a, um. Partic. Vt, Animae promta humatione dispunctae Tertull. de Cor. c. 57. Et, Specialis medicinae dispuncta prophetia. Idem adu. Marc. 4, 10.
DISPVNCTIO onis. f. Vlpian. l. 15 [...]
DISPVNCTOR oris. m. Idem Tertullianus contra Marc.
page 211, image: s02114, 17 Index et dispunctor meritorum. Gloss. Gr. Lat. [ e)klogisth\s2. Dispunctor.
DISPVO ere. Nec matrimonii res ideo dispuendae, quia intemperantius diffusae in luxuriam inardescunt Tertull. adu. Marc. 1, 29. Quum dispuenda existimas Prudent....
DISPVTO āre. [ diale/gomai ] In vtramque partem, vel in alterutram adeo, putare, i. sententiam, vel opinionem dicere. [...]
DISPVTANS antis. Partic. [ dialego/menos2 ] Cic. Tusc. 5, 28 c. 10 Acute disputantis illud est, non quid quisque dicat, sed quid cuique dicendum sit videre.
DISPVTATVS a, um. Partic. Plaut. Aul. 3, 5, 55 [...]
DISPVTATIO onis. f. [ dia/lecis2 ] Actio disputandi, vel sermo disputantium, aut disputantis adeo, i. rem, vel argumentum tractantis. [...]
DISPVTATIVNCVLA ae. f. Dimin. Sen. Epist. 117 Disputatiunculis inanibus subtilitatem vanissimam agitare.
DISPVTATOR oris. m. [ dialektiko\s2 ] Vt, Disputator subtilis Demetrius Cic. Off. 1, 3. Conf. Val. Max. 8, 12 pr.
DISPVTATRIX icis. f. [ dialektikh\ ] A Quinctiliano dialectice dicitur, Virtus disputatrix 2, 20, 7. et 12, 2, 13.
DISPVTABILIS e. Adi. [ dialogiko\s2 ] Sen. in Epist. 88 Res disputabilis in vtramque partem.
DISPVTATORIVS a, um. Adi. Vnde
DISPVTATORIE Adu. Idem. Vt, Disputatorie argumentosus Sidon. Epist. 9, 9.
DISQVAMO āre. Ad maleficia magica disquamari et exdorsuari pisces Apul. Apol. 1 p. 301. Conf. DESQVAMO.
DISQVIRO iui, itum, ere. [ e)ceta/zw ] Diligenter vbiuis quaerere et inuestigare. Horat. Serm. 2, 2 Verum hīc impransi mecum disquirite, i. disputate.
DISQVISITIO onis. f. [ e)ce/tasis2 ] Disquirendi actus: speciatim est iudicium per opiniones, vt nunc loquimur, quum opinionem, vel sententiam omnes rogantur. [...]
DISRAPIO, vel ere. pro Diripere. [...]
DISRARO āre. [ diaraio/w ] Verbum rusticum; significat quod spissum est, Rarum, v. g. exscindendis ramis vmbrosioribus facere. [...]
page 212, image: s0212DISRVMPO vid. DIRVMPO.
DISRVPTVS a, um. Partic. Ansa ostii disrupta Petron. c. 96 Burmann.
DISCRIBO, DISCRIPTIO, DISCRIPTVM pro Descr. legi, vbi distributio quaedam subest, vult Gruter. ad Cic. de Sen. c. 2.
DISSAVIOR vid. DISSVAVIOR.
DISSECO ui, ectum, are. [ diapri/w ] In varias partes secare. [...]
DISSECTVS a, um. Partic. Vt, Vnio dissectus Plin. 9, 35.
DISSECTIO et DISSECATIO onis. f. Apud Celsum esse dicitur.
DISSECATOR oris. m. pro Anatomico apud Celsum reperiri aiunt.
DISSEMINO āre. [ diaspri/rw, kataspri/rw ] Spargere, diuulgare. [...]
DISSEMINATVS a, um. Partic. Cic. pro Planc. 56 c. 23 Ne fictis auditionibus, ne disseminato dispersoque sermoni fortunas innocentium subiiciendas putetis.
DISSEMINATIO onis. f. Vt, Euangelii disseminatio Tert. de Fuga in Persecut. c. 6 Extimescere maleuolorum disseminationes Apul. Met. 11 extr. Elm. p. 272 extr.
DISSENTIO si, sum, ire. [ diafwne/w, dixostate/w ] Discordare, diuersum ab alio sentire. [...]
DISSENTIOR ire. (vt Assentior) pro Dissentio. Caelius ap. Priscian. 8 p. 801 Qui intelligunt, quae faciunt, dissentiuntur.
DISSENTIENS entis. Partic. [ diafwnw=n ] Vt, Grauissime dissentientes ciues Cic. Philipp. 12, 27 c. 11.
DISSENSVS [1] a, um. Partic. Censorin. de Die Nat. c. 4 Pauculis exceptis ab Empedocle dissensis, etc. i. in quibus aliter sentit Empedocles.
DISSENSVS [2] ūs. m. [ dixostasi/a ] Idem quod Dissensio. [...]
DISSENSIO onis. f. [ diafwni/a, dixo/noia ] Discordia. [...]
DISSENSOR oris. m. Gloss. Gr. Lat. [ e(terognw/mwn, Dissensor.
DISSENTO āre. Frequent. Plaut. Men. 5, 2, 58 Dic mihi istuc, quod vos dissentatis. Al. Dissertatis. Vid. ibi Taubm. p. 737. et Meurs. Crit. Exerc. part. 1 p. 148. Dissertatis retinuit Gron.
DISSENTANEVS a, um. Adi. [ a)/logos2 ] Dissentiens, non conueniens. Nigidius ap. Non. 2, 240 Eum locum facit dissentaneum. Cic. in Partit. 7 c. 2 Aut consentanea, aut dissentanea.
DISSEPIO psi, ptum, ire. [ diafra/ttw ] Quod septum erat dirimere et disiicere. [...]
DISSEPTVM i. n. Vt, Dissepta saxea domorum Lucret. 6, 951. [...]
DISSEPTIO onis. f. Vitruu. 2, 9 Impendentis loci disseptio.
DISSEPIMEN, inis; et DISSEPIMENTVM i. n. [ dia/fragma ] Membranula, quae est in medio nucis. Festus.
DISSERENO āre. [ diaiqrio/w ] Serenum esse. Liu. 39, 46 [...]
page 213, image: s0213DISSERO erui, ertum, ere. [ diaspei/rw, kataspei/rw ] Suo quodque loco serere, i. plantare, vel seminare. [...]
DISSERENS entis. Partic. Cic. Att. 9, 4. et de Fin. 1 c. 8.
DISSERTIO onis. f. Idem quod Dissertatio. Gell. 19, 12 In ea dissertione huiuscemodi sensus est. Vid. DISSORTIO.
DISSERTOR oris. m. Apud Non. 4, 253 Interpres dicitur obscuri dissertor. Gloss. Lat. Gr. Dissertor, [ sofisth/s2.
DISSERTO āre. Contendere. [...]
DISSERTANS antis. Partic. Pacis bona dissertans Tac. Hist. 4, 69, 1. Nodos tenaces recta rumpit regula Infesta dissertantibus Prud. Apoth. praef. 2, 27.
DISSERTATOR oris. m. Occurrit dubitans hic dissertator, et illud Obiicit Prud. Apoth. 782.
DISSERTATIO onis. f. Plin. 10, 68 Quapropter ingenium praedictorum, et reliqua subtexat dissertatio. Add. Gell. 10, 4. et 17, 13.
DISSERTABVNDVS a, um. Partic. Qui disserit. Gell.... Eumque in corona adstantium dissertabundum inuenimus.
DISERTVS a, um. Adi. [ lo/gios2, eu)fradh\s2, ai)mu/los2 ] Qui probe disserit, eleganterque narrat, non qui disseritur. [...]
DISERTISSIMVS a, um. Adi. [ logiw/tatos2 ] Catull. 47, 1 Disertissime Romuli nepotum. Disertissimus orator Lysias Cic. de Orat. 1 c. 54. Epistola disertissima Idem Att. 7, 1 (2 extr. ).
DISERTE Adu. [ e)llogi/mws2 ] Facunde et eloquenter. [...]
DISERTITVDO inis. f. Eloquentia. Hier. Epist. ad Pammach. 61 c. 4 Nisi tibi disertitudinis tuae fluuius inundasset. Id. Epist. ad Domn. 51 Det nobis occasionem respondendi disertitudini suae.
page 214, image: s0214DISSEPARO āre. Quae temporibus disseparata sunt, animorum praesumtione iunguntur Nazar. Paneg. Constantini cap. 2. Al. Disparata.
DISSEPARATIO onis. f. Disseparationi eorum neque solem orientem, neque occidentem interuenisse Latro Decl. in Catil.
DISSERPO ere. Lucret. 6, 546 Late disserpunt inde tremores.
DISSICIO ere. Saepe est in bonis libris, pro Disiicio, vbi vid. n. 2.
DISSIDEO edi, ere. [ diafe/romai, dii/+stamai, a)fhnia/zw ] Dissentire vehementer et cum simultate. [...]
DISSIDENS entis. Partic. [ dii+sta/menos2 ] Cic. de Natur. Deor. 1 c. 2 Quorum opiniones, quum tam variae sint, tamque inter se dissidentes, etc.
DISSIDIVM ii. n. [ dia/stasis2, diedri/a ] Discordia, dissensio. [...]
DISSIDENTIA ae. f. [ diafora\ ] Discordia. Plin. 29, 4 s. 23 Dominante eadem illa rerum dissidentia.
DISSIGNO āre. pro Designare, aliquando scribitur, etiam in deriuatiuis. [...]
DISSIGNATIO onis. f. Apud Arnob. 7 p. 217. [...]
DISSIGNATOR oris. m. Qui plerumque Designator scribitur. [...]
DISSILIO ui, et iui, ultum, ire. [ diaphda/w ] In diuersas partes salire: Virgil. Aen. 3, 416 [...]
DISSVLTO [1] āre. Idem. Plin. 37, 4 [...]
DISSIMILIS e. Adi. [ a)no/moios2 ] Non similis. [...]
page 215, image: s0215DISSIMILITER Adu. [ a)nomoi/ws2 ] Cic. Tusc. 4, 22 [...]
DISSIMILITVDO inis. f. Denom. [ a)nomoio/ths2, a)nomoi/wsis2 ] Cic. Acad. 4, 14 [...]
DISSIMVLO āre. [ ri)rwneu/omai ] est Fingere, id non esse, quod est. [...]
DISSIMVLANS antis. Part. Domitius dissimulans Caes. B. C. 1, 19 Lentulum dissimulantem coarguunt Sall. Catil. c. 47. Arma dissimulantia Grat. Cyneg. v. 93.
DISSIMVLATVS a, um. Part. [ ri)rwneuqei\s2 ] Vt, Amor dissimulatus et celatus Ter. Andr. 1, 1, 105. [...]
DISSIMVLATE Adu. Cic. de Inuent. 1 c. 32 Dissimulate aliquid defendere.
DISSIMVLATOR oris. m. [ ri)/rwn, ri)/rwnos2, kruyi/noos2 ] Cuiuslibet rei simulator ac dissimulator Sall. Catil. 5. [...]
DISSIMVLATIO onis. f. [ ri)rwnri/a ] Cic. Off. 3, 60 Ex omni vita simulatio, dissimulatioque tollenda est. [...]
DISSIMVLANTIA ae. f. [ ri)rwnri/a ] Idem quod Dissimulatio. Cic. de Orat. 2, 270 c. 67 Socratem opinor in hac ironia dissimulantiaque longe lepōre et humanitate omnibus praestitisse.
DISSIMVLAMENTVM i. n. Idem. Apul. Flor. 1 p. 341 Musae cum Minerua, dissimulamenti gratia, iudices adstitere.
DISSIMVLANTER Adu. [ ri)rwnikw=s2 ] Cic. de Clar. Orat. 273 c. 79 [...]
DISSIMVLATIM Adu. [ kat' ri)rwnri/an ] Apud Quinctil. 10, 1 Saepe praeparat dissimulatim insidias Orator.
DISSIMVLABILIS e. Adi. [ ei)rwneuto\s2 ] Dictum esse, colligitur, non satis, puto, certo argumento ex nomine Indissimulabilis apud Gell. 10, 22 Cum quadam indissimulabili veritate disseruit.
DISSIPIVM ii. n. Intestinum. [...]
DISSIPO āre. [ diaskeda/zw ] Dispergere: disiicere. [...]
page 216, image: s0216DISSIPANS antis. Part. Vulg. Interpr. Ezech. 7, 11 Ventum percelle dissipantem. Conf. Prou. 18, 9.
DISSIPATVS a, um. Part. [ diaskedasqei\s2 ] Vt, Hostes dissipati, Cic. Fam. 2, 9 [...]
DISSIPATIO onis. f. [ skedasmo\s2, diaspasmo\s2 ] Vt, Dissipatio praedae Cic. Philipp. 13, 10 c. 5. [...]
DISSIPATOR oris. m. Qui dissipat. Prudent. Praefat. Psychom. v. 34 Abram triumphi dissipator hostici.
DISSIPABILIS e. Adi. [ skedasto\s2 ] Quod dispergi aut separars facile potest. [...]
DISSITVS a, um. Adi. [ a)paxqei\s2, a)pe/xwn ] Procul situs, remotus, distans. [...]
DISSITVDO inis. f. Sulp. Seuer. in Vita Mart. Praef. Si quid ex his studiis olim fortasse libassem, totum id dissitudine tanto temporis perdidissem. Ita emendat Barthius Aduers. 12, 18.
DISSOCIO āre. [ diaire/w, dii/+sthmi ] Dissoluere, et a societate disiungere ac separare. [...]
DISSOCIATVS a, um. Part. Distinctus, separatus. Ouid. Met. 1, 25 Dissociata locis concordi pace ligauit. Nepos 25, 2, 2 Dissociatis animis ciuium.
DISSOCIATIO onis. f. [ dia/stasis2 ] Plin. 22, 21 s. 30 [...]
DISSOCIATOR oris. m. Arnob....
DISSOCIABILIS e. Adi. [ dia/statos2 ] Quod sociari, coniungique non potest, seu Insociabile. [...]
DISSOCIALIS e. Adi. Humanis animal dissociale cibis Rutil. Itin. 1, 384. de Iudaeis, cibos quosdam auersantibus.
DISSOLVO ui, lutum, ere. [ dialu/w, katalu/w, paralu/w ] Auget significationem simplicis; contrarium coniunctioni, alligationi etc. Plaut. Poen. 1, 1, 20 [...]
page 217, image: s0217DISSOLVENS entis. Adu. Aetas disturbans dissoluensque Lucret. 1, 559.
DISSOLVTVS a, um. Part. [ dialelume/nos2, dia/lutos2, a)neime/nos2 ] Vt, Dissolutis capillis Plin. 28, 7. [...]
DISSOLVTE Adu. [ a)neime/nws2 ] Cic. pro Caecin. 103 c. 36 [...]
DISSOLVTIO onis. f. [ dia/lusis2, kata/lusis2, para/lusis2 ] Cuius contrarium est Coniunctio. [...]
page 218, image: s0218DISSOLVTOR oris. m. Theod. Cod. 3 tit. 16 Dissolutor sepulcrorum.
DISSOLVTRIX icis. f. Tertull. de Anima c. 42 Mors dissolutrix corporis.
DISSOLVBILIS e. Adi. [ luto\s2 ] Quod dissolui potest. [...]
DISSONVS a, um. Adi. [ dia/fwnos2 ] Discordans: Liu. 21, 33 [...]
DISSONO ui, itum, are. [ diafwne/w, a)pa/|dw ] Discordare.
DISSONANTIA ae. f. Discrepantia. [...]
DISSORS ortis. Adi. sine participatione Vet. Gloss. Dissortes [ diaklhrwqe/ntes2. [...]
DISSORTIO onis. f. pro Dissertio restituendum Festo apud quem Dissortiones sunt diuisiones patrimoniorum inter consortes; subductis sc. examinatisque cuiusque rationibus. [...]
DISSORTIVM ii. n. in Vet. Gloss. diaxwrismo\s2, dia/stasis2 contrar. Consortium.
DISSVADEO si, sum, ere. [ a)potre/pw, parapei/qw ] Contrarium est suo simplici. [...]
DISSVADENS entis. Partic. Caes. B. G. 7, 15 Dissuadente primo Vercingetorige, post concedente.
DISSVASIO onis. f. Cic. pro Cluent. 140 c. 51 Legationis dissuasio Sen. Epist. 94 Sic et consolationes nega proficere dissuasionesque.
DISSVASOR oris. m. [ a)potre/pths2 ] Qui dissuadet. [...]
DISSVAVIOR ari. [ katafilri=n ] Deosculari, pluribus suauiis, i. osculis continuatis appetere aliquem. [...]
DISSVESCO ere. Consuetudinem deponere. Disciplinatos dissuescit promere fructus Alc. Auit. 4, 46.
DISSVLCVS a, um. Adi. Porcus dicitur, quum in ceruice setas diuidit. Festus. Conf. Voss. Etym. p. 502.
DISSVLCO āre. Fortunat. Mart. 4,.. Molliter aereo dissulcans nubila lapsu.
DISSVLTO [2] vid. DISSILIO.
DISSVO ui, utum, ere. [ dialu/w ] Dissoluere, contrarium Consuo. [...]
DISSVTVS a, um. Partic. Ouid. Fast. 1, 408 Altera dissuto pectus aperta sinu. Vulg. Interpr. Leuit. 13, 45 Habebit vestimenta dissuta.
DISSVPO āre. Idem quod Dissipo. [...]
page 219, image: s0219DISSYLLABVS, aut a, um. Adi. Quinctil. 1, 5, 31. Mart. Capella 3 p. 61 et 5 p. 169.
DISTABEO, ere. et DISTABESCO ere. Liquescere. [...]
DISTAEDET uit et aesum est. [ e)capqrou=mai ] Multum aut Valde taedet. [...]
DISTISVM et Pertisum antiqui dicebant, quod nunc Distaesum et Pertaesum, Festus.
DISTANTIA [1] vid. DISTO.
DISTECTVS, a, um. velut a DISTEGO Alcimus Auitus 4, 408. de Chamo, Noachi nuditatem prodente, Distectum petiit misero spectamine patrem.
DISTEGA et Tristega. di/stega, tri/stega ] In sanctis literis Bicamerata et Tricamerata interpretatur Hieronymus aduersus Iouinianum primo: a contignationum numero, quae [ ste/gai sunt.
DISTEMPERO āre. Curia insipientis distemperatur arbitrio Sarisber. 5, 10. Conf. Plin. Valer. 1, 6.
DISTENDO di, tum et sum, ere. [ diatei/nw ] In diuersas partes tendere. [...]
DISTENTVS [1] a, um. Partic. [ diatetame/nos2 ] Plenus. [...]
DISTENTVS [2] a Distineor, vid. DISTINEO.
DISTENTVS [3] ūs. m. Idem quod Distensio. Plin. 8, 38 Alia solertia in metu melibus: sufflatae cutis distentu ictus hominum et morsus canum arcent.
DISTENTIO onis. f. Idem; vt, Distentio neruorum Cels. 2, 7. et 7, 29. 3, 23.
DISTENSIO onis. f. Idem, apud Augustin. Confess. 11, 23 Video tempus quandam esse distensionem; quae repetit c. 26. et ibid. c. 29 Ecce distensio est vita mea.
DISTENTO āre. Frequent. [ diatei/nw ] Virg. Ecl. 9, 31 Sic eytiso pastae distentent vbera vaccae. Distentet spicis horrea plena Ceres Tibul. 2, 5, 84. al. distendit.
DISTENNO pro distendo, apud Plaut. Mil. 5, 1, 14 legit Meurs. vt ibidem dispenno pro dispendo. Vid. Taubm. ad Plaut. p. 884.
DISTERMINO āre. diori/zw Gloss. Cyrilli] Diuidere. [...]
DISTERMINATVS a, um. Partic. Plin. 4, 20 Disterminati ab Asturia Vectones.
DISTERMINATIO onis. f. Liuii esse dicitur.
DISTERMINATOR oris. m. Apul. de Mundo p. 57 Axis, diuisor et disterminator mundi, orbem terrae in medietate constituens.
DISTERMINVS a, um. Adi. i. Disterminatus, separatus Sil. 5, 400 Audit Tartessus, latis distermina terris. Barth. Aduers. 10, 24 extr. Glossarium allegat, quo Disterminus exponitur Longe abscedens.
DISTERNO ere. Pueris extra limen humi quam procul distratum fuerat Apul. Met. 2 p. 121, 25. i. separato a meo cubiculo loco stratum fuerat.
DISTERO iui, itum, ere. [ katatri/bw ] Crebro vel Multum terere. [...]
DISTRITVS a, um. Partic. Laudatur Sidon. Carm. 9, 336 Valet distritum bonus applicare theta. Sed al. Districtum, i. seuerum, quod probat Sauaro.
DISTICHON i. n. [ di/stixon ] Geminus versus. [...]
DISTILLO āre. [ a)posta/zw, katar)r(e/w ] Paullatim fluere signifieat. [...]
DISTILLATIO onis. f. [ kata/r)r(oos2 ] Fluxus humoris a capite. [...]
DISTILLATOR oris. m. Apud Celsum esse dicitur.
page 220, image: s0220DISTILLARIVS ii. m. Concinnator, siue Venditor distillationum. [...]
DISTIMVLO āre. vel Destimulo, valde stimulo, vt Exstimulo. [...]
DISTINEO ui, entum, ere. [ perispa/w ] In diuersas partes tenere, vt Distringere de valde occupatis et velut distractis. [...]
DISTENTVS [4] a, um. Partic. Occupatus, curis distractus. Cic. Att. 15, 18 Intelligo te distentissimum, qua de Buthrotiis, qua de Bruto. Sic, Mens distenta opponitur non occupatae Idem de N. D. 3 c. 39.
DISTINGVO nxi, nctum, ere. [ diaste/llw, dii/+sthmi, diasti/zw ] Interpungere, et generatim Diuidere, separare. [...]
DISTINCTVS [1] a, um. Partic. [ diestalme/nos2 ] Vt, Tac. Ann. 11, 38, 2 [...]
DISTINCTVS [2] ūs. m. [ diastolh\ ] Tacit. Ann. 6, 28 Ore ac distinctu pennarum a caeteris auibus diuersum. De Phoenice. Stat. Silu. 1, 5, 41.
DISTINCTE Adu. [ diestalme/nws2 ] Separatim, diuisim: vt, Distincte scribere Cic. Tusc. 2, 7. [...]
DISTINCTIO onis. f. [ dia/sticis2, diastolh\ ] Diuisio, separatio. [...]
page 221, image: s0221DISTINCTOR oris. m. [Gloss. Cyrill. Distinctor, [ diasti/kths2.] Ammian. 22, 3 Iudices iustorum iniustorumque distinctores. Adde eundem 18, 1. et 28, 4.
DISTO āre. [ a)pe/xw, dialei/pw ] Abesse. Plin... Quod circiter quinque millia passuum distat ab Vrbe. [...]
DISTANS antis. Partic. [ a)pe/xwn ] Vt, Loci distantes Cic. Philipp. 2, 67. [...]
DISTANTIA [2] ae. f. [ a)poxh\, a)po/stasis2 ] Differentiam aliquando significat, s. diuersitatem. [...]
DISTITO āre. Frequent. [ dii/+sthmi ] Laudatur Columel. 6, 2, 4 Distitent inter se aliquanto spatio, ne in colluctatione alter alteri noceat. At in editis est distent.
DISTITIVM ii. n. Ioseph. Iscan. de Bell. Troi... Distitiis acies vicina propinquis.
DISTORQVEO si, tum, ere. [ diastre/fw, streblo/w ] In diuersas partes torquere et ita corrumpere. [...]
DISTORTVS a, um. Partic. [ dia/strofos2 ] Cic. pro Muraen. 61 c. 29 [...]
DISTORTIO onis. f. [ diastrofh\ ] Vtitur Cic. Tusc. 4, 29 c. 13. et Idem de Fin. 5, 35 c. 11 In quibus si peccetur distortione, et deprauatione, aut motu, statuue deformi, etc. Oris distortio Cels. 4, 2.
DISTRAHO xi, ctum, ere. [ dielxu/w, diasu/rw, diaspa/w, perispa/w ] In diuersas partes trahere, idque de corporibus pariter ac voluntatibus adhibetur, et aliis incorporalibus. [...]
page 222, image: s0222DISTRACTVS [1] a, um. Partic. [ diaspasqei\s2, dia/surtos2 ] Vict. de Viris Illust. 4, 13 [...]
DISTRACTIO onis. f. [ dia/spasis2 ] Separatio, discidium, alienatio. [...]
DISTRACTOR oris. m. [ diapra/ths2 ] Gloss. Gr. Lat. Nonius 1, 267 [...]
DISTRACTVS [2] ūs. m. Apud ICtos est Resolutio contractus. Iustin. Instit. 3 c. 28 de obligationibus quae quasi ex contr. nasc. §. 6 Vt? magis ex distractu quam ex contractu possit dici obligatus esse.
DISTRIBVO ui, utum, ere. [ a)pone/mw, diane/mw, diadi/dwmi ] Separatim disponere, et suum cuique tribuere. [...]
DISTRIBVENS entis. Part. Cic. in Arat. 273 Arma distribuens Id. pro Rab. c. 7.
DISTRIBVTVS a, um. Partic. [ diadoqei\s2 ] Vt, Causarum diuisio in duas partes distributa Auctor ad Heren. 1, 19 c. 10. [...]
DISTRIBVTE Adu. [ diadedome/nws2 ] Cic. Tusc. 2, 7 c. 3 [...]
DISTRIBVTIM Adu. Idem. Apud Orosium esse dicitur.
DISTRIBVTOR oris. m. [ metado/ths2 ] Cic. in Pison. 36 c. 15 [...]
DISTRIBVTIO onis. f. Quinct. 7, 1, 2 [...]
DISTRIGILLO āre. Gloss. Lat. Gr. Distrigilla me, [ peri/cuso/n me.
DISTRINGO inxi, ictum, ere. [ perisfi/ggw, perispa/w, a)pocu/w ] Valde stringere, siue Diuersis locis alligare atque sic extendere, vt Distinere. [...]
page 223, image: s0223DISTRINGENS entis. Partic. [ a)pocuou/menos2 ] Qui strigili, vel manibus sordes corporis et sudorem ipsum in balneo absterget. [...]
DISTRICTVS a, um. Partic. [ periesfigme/nos2 ] Sic Oliuas manu districtas dixit Columel. 12, 47, 4. [...]
DISTRICTE Adu. [ a)poto/mws2 ] Cic. Philipp. 2, 32 [...]
DISTRICTIM Districtim innocens Sen. Contr. 7.
DISTRICTIO onis. f. [ a)dhmoni/a ] Difficultas impedita ratio. Paullus l. 16 D. de recept. arb. Quod sine vlla districtione ipsius interdum futurum est. Add. Saluian. de Gub. Dei 9 p. 119.
DISTRVNCO āre. [ diakrotome/w ] Truncare in partes. Plaut. Trucul. 2, 7, 53 Ego te hīc agnum faciam, et medium distruncabo.
DISTRVO xi, ctum, ere. [ diaskeua/zw ] Interpretantur seorsum vel separatim struere, laudantque Sueton. in Calig. c. 41 [...]
DISTVRBO āre. [ a)nastato/w ] Dissipando, diruendoque disiicere, inquit Valla 5. [...]
DISTVRBANS antis. Partic. Lucret. 1, 559 Tempus omne disturbans dissoluensque.
DISTVRBATVS a, um. Partic. [ a)nestatwme/nos2 ] Vt, Disturbata porticus Cic. pro Domo c. 39. h. e. Effracta et diruta.
DISTVRBATIO onis. f. [ a)nasta/twsis2 ] Cic. Off. 3, 46 c. 11 Sed vtilitatis specie in Repub. saepissime peccatur, vt in Corinthi disturbatione nostri.
DISVLCVS vid. DISSVLCVS.
DISVERBERATVS a, um. Seruum sub furca disuerberatum ducere Lactant. 2, 7, 20. Sed diuerberatum editur sine varietate.
DISVNIO ire. Disuniuntur tenacium matrimoniorum nexus Arnob. 3 p. 116.
DIT
DITESCO [2] vid. DIS, ditis.
DITHYRAMBVS [ *diqu/rambos2 ] Bacchi apud Graecos cognomen; vnde Dithyrambus etiam dicebatur Hymni genus
page 224, image: s0224quod Baccho cani solebat. [...]
DITHYRAMBICVS a, um. Adi. [ diqurambiko\s2 ] Vt, Poema dithyrambicum Cic. de Opt. Gen. Orat. 1. [...]
DITHYRAMBIOS Herba Symphoniaca Apul. de Herb. c. 4.
DITIO onis. f. [ e)pikra/teia ] Plenam alicuius rei potestatem notat, quae nobis data, deditaque sit: itaque pro Imperio saepe ponitur. [...]
DITIOR, DITISSIMVS, DITO Vid. DIS, ditis.
DITIS CAVSA vid. DICIS causa.
DITROCHAEVS i. m. [ ditro/xaios2 ] Pes constans ex duobus trochaeis, hoc est, ex longa et breui, et iterum longa et breui, vt Cantilena. Auctor Diomed. Gram. 2 p. 467. et 3 p. 477.
DIV
DIV Adu. [ dhqa\, dhro\n, e)k pa/lai, dia\ makrou=, polu\n xro/non ] i. die, tempore, vt dies mitigare dolorem, omnia mutare etc. dicitur vid. n. 2. [...]
DIVRNO [1] āre. Non. 2, 243 [...]
page 225, image: s0225DIVRNVS [2] vid. DIES.
DIVTIVS Compar. a Diu. [ dia\ makrote/rou ] Tibi affirmo, te in istis molestiis non diutius futurum Cic. Fam. 4, 13. [...]
DIVTISSIME Superl. [ plei=ston xro/non, dia\ makrota/tou ] Longissimo tempore. [...]
DIVTINE Adu. [ dhrw=s2 ] Plaut. Rud. 4, 7, 15 Ille qui consulte, docte, atque astute cauet, diutine vti bene licet partum bene. Conf. Apul. Met. p. 238. et 3 Flor.
DIVTINO Apul. Apol. 1 p. 134.
DIVTVLE Adu. Dimin. [ e)p' o)li/gon ] Aliquamdiu. [...]
DIVSCVLE August. de Trin. 11, 2.
DIVTILE Adu. Macrob. Saturn. 7, 11 [...]
DIVTINVS a, um. Adi. [ dhro\s2 ] i. Continuus. [...]
DIVTVRNVS a, um. Adi. [ xro/nios2, poluxro/nios2, xroniai=os2 ] Idem quod Diutinus. [...]
DIVTVRNIOR us. Compar. Ouid. Met. 4, 472 Hic qui diligitur, vellem diuturnior esset. Idem Fast. 6,.. Liu. 1,.. Quo diuturnius Seruii regnum esset. Diuturnissimum bellum Oros. l. 5 fin.
DIVTVRNE Adu. Cic. Fam. 6, 10 Tibi istam acerbitatem et iniuriam non diuturne fore. Sic optimi Cod. MSS. vulgo Diuturnam legitur. Camp. Sidon. Epist. 9, 9. Add. Id. 2, 14. et 8, 3.
DIVTVRNITAS atis. f. [ xronio/ths2 ] Cic. de Senect.... Nec subito frangitur, sed diuturnitate extinguitur. [...]
DIVAGATIO onis. Tertull....
DIVAGABILIS e. Adi. Augustin....
DIVALIA orum. n. Feriae Diuae Angeronae, cui Pontifices in sacello Volupiae sacrum faciebant. [...]
DIVAGOR ari. Dep. [ planw=mai ] Oberro, huc illuc vagor. Lactant. 5,.. Vbi animus in multa dispersus huc atque illuc diuagatur. Quidam legunt Deuagatur. Conf. Id. de Ira c. 9 extr.
DIVARICO āre. [ dii/+sthmi ] Est, auctore Nonio, Distendere: Certe 1, 147 [...]
DIVARICATVS a, um. Partic. Prudent. Perist. 5, 252 Divaricatis cruribus. Pedibus Ammian. 22, 28.
DIVARICATIO onis. f. August....
DIVELLO velli et vulsi, vulsum, ere. [ diaspa/w ] Idem quod
page 226, image: s0226Auellere. [...]
DIVVLSVS [1] a, um. Partic. [ diaspasqei\s2 ] Vt, Membra diuulsa Ouid. Trist. 3, 9, 27. Vnda diuulsa remis Idem Met. 8, 138. Amor querimoniis diuulsus Hor. Od. 1, 13, 19. Viola Plin. 21, 11.
DIVENDO di, ditum, ere. [ diane/omai ] Huic et illi vendere. [...]
DIVERBERO āre. [ diako/ptw ] Scindere: Virg. Aen. 5, 502 [...]
DIVERBIVM ii. n. Videtur efficta vox ex Graeca [ dia/logos2. [...]
DIVERGIVM ii. n. Amnis in diuersum vergens. [...]
DIVERSE [1] Adu. Ter. Andr. 1, 5, 25 Tot me impediunt curae, quae meum animum diuerse trahunt. Pauci paullo diuersius ceciderant Sall. Cat. c. vlt. Quibus diuersissime afficiebatur Suet. Tib. c. 66.
DIVERSICOLOR oris. m. Mart. Capell. 1 p. 6. et 8 p. 274.
DIVERSITO, are. s. ari. [ sqamina\ katalu/w ] Frequent. a Diuerto pro Deflecto. [...]
DIVERSITOR oris. m. Vt Diuersor, Hospes aliquo diuertens Petron. c. 79 et 95.
DIVERSOR [1] ari. Dep. [ kata/gomai, katalu/w ] Idem quod Diuerto, s. Deuerto, in via aut peregrinatione apud aliquem esse, et versari vt hospitem. [...]
DIVERSANS antis. Partic. Gell. 12, 11 Diuersans in quodam tugurio extra vrbem.
DIVERSOR [2] oris. m. [ katagwgeu/s2 ] Qui in hospitium diuertit, hospitandi gratia. [...]
DIVERSORIVM ii. n. [ katagw/gion ] Idem quod Diuerticulum. [...]
page 227, image: s0227DIVERSORIOLVM i. n. Dimin. [ katagwgi/dion ] Cic. Fam. 12, 20 Nisi quod Sinuessanum diuersoriolum contemsisti.
DIVERSORIVS a, um. Adi. [ katagwgiai=os2 ] Vt, Taberna diuersoria Plaut. Men. 2, 3, 81. [...]
DIVERSORIARIVS i. m. pandoxeu\s2 Gloss. Gr. Lat.
DIVERSVS a, um. Adi. [ a)lloi=os2, polueidh\s2 ] Qui aliorsum vertit se. Caes. B. G. 2, 24 [...]
DIVERSE [2] Adu. Vid. paullo ante sub elementis suis, vt et DIVERSICOLOR, DIVERSOR etc.
DIVERSITAS atis. f. [ a)lloio/ths2 ] Contrarietas. [...]
page 228, image: s0228DIVERTICVLVM i. n. [ kata/luma, a)trapo\s2, a)trapito\s2 ] Est vbi Iter de via flectitur. [...]
DIVERTO, ti, sum, ere. vel eris, ti. [ katalu/w ] Quod scribitur etiam, differentia aut nulla aut exigua, est de via et in diuersam partem decedere, curandi corporis aut quacunque alia de causa: item, in hospitio esse et commorari, quod Diuersari etiam dicunt. [...]
DIVERTENS entis. Part. Columel. 1, 5, 7 vetat villae iunctam esse militarem viam: quod? praetereuntium viatorum populationibus, et assiduis diuertentium hospitiis infestat rem familiarem.
DIVORTIVM [1] i. n. Discessio aquarum, in primis in loca diuersa. [...]
page 229, image: s0229DIVORTIO āre. Ad Laestrygonas diuortiauit Vlysses, i. divertit, apud Hygin. fab. 125 legit ex MS. Barth. Adu. 8, 6. Sed locus ille mutilus et corruptus: verbum barbarum.
DIVES diuitis. Adi. [ plou/sios2, polukth/mwn ] Quid significet, declarat Cicero his verbis in Parad. 6 [...]
DIVITO āre. [ plouti/zw ] Diuitem facere. [...]
DIVITIAE arum. f. pl. [ plou=tos2, a)/fenos2 ] Opes, copiae. Cic. Off. 1, 21 [...]
DIVITIARIVM ii. n. Thesaurus. Ambros. de Off... Sapienti et iusto totus mundus diuitiarium est. Vid. Barth. Aduers. 35, 22.
DIVITATIO onis. f. Ratio ditescendi s. diuitias consequendi. Genus diuitationis sibi non displicere confessus est Petron. c. 117. Sed variat lectio. Burm. Diuinationis.
DIVEXO āre. [ diakako/w ] Vehementer vexare. Diuexare rem
page 230, image: s0230suam, vt Dilapidare Plaut. Pers. 5, 2, 4. [...]
DIVEXATIO onis. f. Augustino tribuitur.
DIVIANA ae. f. Diana appellata apud Varr. de L. L. 4, 10. quasi Diua Iana. Vid. DIANA.
DIVIDIA, DIVIDICVLA vid. mox DIVIDO.
DIVIDO isi, isum, ere. [ diaire/w, diameri/zw ] Separare, distinguere, distribuere. [...]
DIVISIBILIS e. Adi. Improbat Vossius de Vit. L. L. 3, 9. pro quo elegantissimus quisque dixit DIVIDVVS, quod vide. Sed inde est Indiuisibilis. Tertull. de Anim. c. 14 Anima non est diuisibilis.
DIVISVS [1] a, um. Partic. [ dihrhme/nos2 ] Virg. in Epig. Diuisum imperium cum Ioue Caesar habet. [...]
DIVISE Adu. Versus separatim atque diuise legendus Gell. 7, 2 Diuise pronunciandum est Id. 1, 22.
DIVISIM Adu. Apul. in Asclep. p. 413.
DIVISVS [2] ūs. m. [ a)nadasmo\s2 ] Liu. 33, 46 Vectigalia publica partim negligentia dilabebantur, partim praedae ac diuisui principum quibusdam et magistratibus erant. Add. Id. 45, 30.
DIVISIO onis. f. [ diai/resis2 ] Separatio. [...]
page 231, image: s0231DIVISOR oris. m. [ meristh\s2 ] Qui partitur et diuidit. [...]
DIVISVRA ae. f. [ tmh=ma ] Idem quod Diuisio. Plin. 12, 26. Idem 14, 3 Folio paruo et rotundo, sine diuisuris. Quas incisuras multis aliis locis appellat.
DIVIDVS a, um. Adi. Separatus. Accius Andromed. Nosque vt seorsum diuidos leto offerres. Nonius 2, 105.
DIVIDVVS a, um. Adi. [ dixo/tomos2 ] Separatus, diuisus, dimidiatus. [...]
DIVIDIA ae. f. Taedium et molestia, vt interpretatur Nonius 2, 214. [...]
DIVIDICVLA Antiqui dicebant, quae nunc sunt Castella, ex quibus a riuo communi aquam quisque in suum fundum ducit. Festus.
DIVIDVITAS atis. f. Caius in l. Si is, qui D. ad leg. Falc. Haec itaque legata, quae diuiduitatem non recipiunt, tota ad legatarium pertinent. i. Diuidi non possunt. Aliqui legunt, Diuiditas.
DIVIDVE Adu. Plaut. in Cas. 2, 2, 10 quidam legunt, Nam quod tibi aegre est, idem mihi est diuidue. Alii legunt, Diuidiae.
DIVINITVS, DIVINO, DIVINVS vid. DIVS.
DIVISIO, DIVISOR vid. DIVIDO, supra.
DIVITIAE, DIVITO as. vid. DIVES.
DIVM [1] vid. DIVS.
DIVOLVO ere. Multa secum ipse diuoluens Ammian. 26, 3. i. huc illuc voluens et cogitans.
DIVORTIVM [2] vid. DIVERTO.
DIVRNO [2] as. vid. DIV.
DIVRNVS [3] vid. DIES.
DIVRETICVS a, um. Adi. [ dhouretiko\s2 ] Quod vrinam ciet, et vias illius aperit, ab [ ou)=ron, vrina. [...]
DIVS [2] a, um. Adi. [ diogenh\s2 ] Aliquis ab Ioue genus ducens, inquit Festus. [...]
DIVM [2] i. n. Subst. [ a)h\r ] Quod sub caelo est extra tectum, ab Ioue, inquit Festus. [...]
page 232, image: s0232DIVVM i. n. Idem. Lucret. 4, 212 [...]
DIVVS [1] i. m. [ *qeo\s2 ] Deus, antiqua appellatione. [...]
DIVINVS a, um. Adi. [ qei=os2 ] Quod est dei, quod ad deum pertinet, simile Deo, dignum deo, quidquid mensuram perfectionis humanae excedit, etc. Res diuina sacrificium Ter. Eun. 3, 3, 7 [...]
page 233, image: s0233DIVALIS e. Adi. Idem, quod diuinus apud sequioris aeui scriptores. [...]
DIVATVS o( th=s2 qei/as2 mnh/mhs2 Vet. Gloss.
DIVIGENA ae. qeogenh\s2 Gloss. Gr. Lat.
DIVINALIS e. Astronomia Isid. Origg. 2, 24. i. astrologia.
DIVINIPOTENS is. [ qeodu/namos2 ] Qui in diuinis potestatem habet. Apul. Met. 1 Saga et diuinipotens caelum deponere. Sed Elm. p. 106 1 diuina, potens.
DIVINISCIENS entis. Apul. Apol. p. 290, 34. de magia. Sed melius diuiditur, diuini scientem.
DIVINO āre. [ manteu/omai ] Significat augurari. [...]
DIVINANS is. Partic. [ manteuo/menos2 ] Cic. de Diuin. 1, 47 c. 23 [...]
DIVINATVS a, um. Partic. [ manteuqei\s2 ] Ouid. de Nuce 80 Est etiam par sit numerus qui dicat, an impar Vt diuinatas auferat Augur opes.
DIVINATOR oris. m. Apud Firmicum esse dicitur.
DIVINATRIX icis. f. Tertull. de Anima 22 et 46.
DIVINATIO onis. f. [ mantei/a, mantikh\ ] Actus pariter et vis s. facultas diuinandi, i. futura praedicendi, de qua sunt duo libri Ciceronis, vbi v. g. dicit 1, 1 [...]
page 234, image: s0234DIVINITAS atis. f. [ qeio/ths2 ] Diuina natura. [...]
DIVINE Adu. [ qei/ws2 ] i. Diuino quodam consilio et ingenio, siue a Deo profecto. [...]
DIVINITVS Adu. [ qeo/qen ] Cic. de Orat. 2 c. 45 [...]
DIVTINVS, DIVTISSIME, DIVTIVS, DIVTVRNVS Vid. DIV.
DIVVLGO āre. [ e)kfe/rw, diafhmi/zw ] In vulgus efferre, plus etiam quam vulgare. [...]
DIVVLGATVS a, um. Part. [ qrullou/menos2 ] Ingenium Tac. Ann. 4, 52, 6, Diuulgatae et, vt ita dicam, publicatae compositiones Scribon. 38. Diuulgatissimus et leuissimus magistratus Cit. Fam. 10, 26.
DIVVLGATIO onis. f. Tertull. de Anim. c. 5.
DIVVLSVS [2] vid. DIVELLO.
DIVVS [2] vid. DIVS.
DO
DO [1] pro Domus, per Apocopen, dixit Ennius. [...]
DO [2] dedi, datum, dare. [ di/dwmi ] Simplicis et latissimae notionis, vsu et exemplis discendae. [...]
page 245, image: s0245DANAM danit, danunt, dane; pro Dabo, dat, dant, da: antique apud Plaut. Cas. 1, 6, 22. Pers. 2, 3, 4. Most. 1, 2, 48. et 3, 1, 30. Truc. 2, 2, 19. Vid. supra DANO.
DVIM [1] duis, duit, duint; pro Dem, des, det, dent: antique a Plauto et Terentio dictum est. [...]
DATVS [1] a, um. Partic. Vt, Data Pocula Ouid. Met. 14, 287. [...]
DATVM i. n. [ doqe\n ] Cic. de Amicit. 58 c. 16 [...]
page 246, image: s0246DATVS [2] ūs. m. [ do/sis2 ] Plaut. Trin. 5, 2, 15 Is mille numūm se aureūm meo datu tibi ferre et gnato Lesbonico aiebat meo.
DATO āre. Frequent. [ do/skw ] Plaut. Most. 3, 1, 73 [...]
DATOR oris. m. [ do/ths2 ] Virg. Aen. 1, 734 [...]
DATIO onis. f. [ do/sis2 ] Varro de R. R. 3, 9 [...]
DATARIVS a, um. Adi. Quod dandum est, aut quod datur. Plaut. Pseud. 4, 2, 13 Eho an non prius salutas? s. nulla est salus mihi dataria. i. quam dem, quam temere aliis impertiam.
DATATIM Adu. Datatim ludere, Inuicem dando: quemadmodum qui pila lusitant, quae vicissim mittitur et remittitur. [...]
DATIVVS [1] a, um. Adi. Vt, Datiuus tutor. Datiui tutores dicebantur, auctore Vlpian. in Instit. titul. 11 [...]
DATIVVS [2] i. m. [ dotikh\ ] Tertii Casus in Nominibus appellatio. Quinctil. 1, 4, 26 Nam quum dico hasta percussi, non vtor Ablatiui natura, nec si idem Graece dicam, Datiui [ tw=| dori/. Conf. Gell. 4, 16.
DOC
DOCEO ui, ctum, ere. [ dida/skw, maqhteu/w ] Cognitionem dare cuius relatum est discere. [...]
page 247, image: s0247DOCENS entis. Partic. [ dida/skwn ] Ouid. Fast. 5, 668 [...]
DOCENTER Adu. Apud Mart. Capellam 4 p. 134 legi vult Barth. Adu. 34, 19 ex MS. vbi ita edidit Grotius, Edictum est Compendio, Quidquid decenter docta disputatio Multo adstruendum contulit volumine.
DOCTVS a, um. Part. [ dedidagme/nos2 ] Cic. Off. 3, 15. [...]
DOCTE Adu. [ dedahme/nws2 ] i. Scite et eleganter. [...]
DOCTIVSCVLE Adu. Gell. 6, 16 Verbum deprecor doctiuscule positum in Catulli Carmine.
DOCENDVS a, um. Part. [ didakte/os2 ] Ouid. Fast. 4, 418 Plura recognosces, pauca docendus eris.
DOCILIS e. Adi. [ eu)maqh\s2, piqano\s2 ] Qui facile docetur. [...]
page 248, image: s0248DOCILITAS atis. f. pai/deusis2, e)llogimo/ths2 Vet. Gloss.] Aptitudo, qua quis facile docetur. [...]
DOCILITER Adu. Apud Diomed. Grammat....
DOCIBILIS e. Adi. *didaktiko\s2 Gloss. Gr. Lat.] Vtitur Tertull. [...]
DOCTRINA ae. f. [ didaxh\, di/dagma, didaskali/a ] Modo pro Actu ipso docendi accipitur, modo pro facultate eius, qui doctus est. [...]
DOCVMENTVM i. n. [ u(poqh/kh, e)pi/deigma ] Exemplum, specimen, quo docetur aliquid. [...]
page 249, image: s0249DOCVMEN inis. n. Idem. Documen mortalibus acre Lucret. 6, 391.
DOCVMENTATIO onis. f. *nouqesi/a Gloss. Lat. Gr.
DOCTOR oris. m. [ dida/skalos2, paideuth\s2 ] Qui docet. [...]
DOCTRIX icis. f. Seru. ad Virg. Aen. 12, 159. Vitiorum doctrices Apul. de Philos. Mor. p. 14. at rectius alii leg. dicatrices.
DOCTRINALIS e. Adi. Mathesis Sarisber. 2, 19. Philosophia Isidor. 2, 24.
DOCTICANVS a, um. Adi. Mart. Capella l. 2 in Clio.
DOCTIFICVS a, um. Adi. Id. 6 p. 188.
DOCTILOQVVS a, um. Adi. Oratores Enn. ap. Varr. de L. L. 6, 3. Add. Mart. Capell. 9 metr. 2 extr. Arator in Act. 16, 10.
DOCTILOQVAX acis. m. Dracont. 2, 55.
DOCTISONVS a, um. Adi. Sidon. Carm. 15, 180. Arator in Act. 17.
DOCHELA ae. f. Herba, al. Chamaepitys. Apul. de Herb. c. 26.
DOCHIMVS i. m. [ do/ximos2 ] Genus pedis apud Oratores quinque syllabarum, breuis longae, longae breuis, longae, vt, reipublicae: de quo Cic. in Orat. 218 c. 64.
DOCHIMINVS a, um. Adi. Species Mart. Capella 9 p. 334.
DOCIS idis. f. Meteori genus. [...]
DOCISMVS i. m. Hispo Romanus bello docismo vsus est Sen. Contr. 11 s. l. 2, 3 fin. i. oculari velut demonstratione. Gron. leg. idiotisino.
DOCVS i. m. [ doko\s2 ] Latine tignum vel trabes, Idem. Plin. 2, 26 Emicant et trabes simili modo, quas docos vocant.
DOD
DODECAEDROS i. m. et f. Mart. Capella 6 p. 233. Epitheton figurae solidae, duodecim latera aequalia habentis.
DODECATEMORIVM ii. n. [ dwdekathmo/rion ] Pars signi duodecies computata. Vid. Manil. 2, 672 sqq. cum Com. Scalig. p. 163 et 168.
DODECATHEON i. n. Herba, de qua Plin. 25, 4 [...]
DODECATHEOS Coena. Duodecim deorum. Suet. in August. c. 70 Coena quoque eius secretior in fabulis fuit, quae vulgo dwdeka/qeos2 vocabatur.
DODONA ae. f. [ *dwdw/nh ] Vrbs in Chaonia, Epiri regione, iuxta quam insigne nemus, vbi Iouis Dodonaei templum fuisse narratur, in quo oraculum omnium, quae apud Graecos sunt, vetustissimum. vid. historiam apud Herodot. 2, 57. [...]
DODONAEVS a, um. Adi. [ *dwdwnai=os2 ] Virg. Aen. 3, 466 [...]
DODONIVS a, um. Adi. [ *dwdw/nios2 ] Claud. de Rapt. Proserp. 1, 30 Vnde datae fruges populis, et glande relicta Cesserit inuentis Dodonia quercus aristis. [...]
DODONIS idis. f. [ *dwdwni\s2 ] Adi. Valer. Argon. 1, 302 Dodonida quercum Ingredior. Conf. Ouid. Met. 13, 716.
DODONIDES is. f. [ *dwdwni/des2 ] Nymphae dicuntur, Liberi patris nutrices, a Dodona Epiri ciuitate. Vid. Hygin. 2 et Comment. in Aratum.
DODONIGENA ae. m. Incola Dodonae. Sidon. Epist. 6, 12.
DODRALIS vid. DODRVS.
DODRANS antis. m. [ trimo/rion ] Vnciae nouem, quasi demto quadrante, inquit Varro de L. L. 3, 36 p. 41, 5. [...]
page 250, image: s0250DODRANTALIS e. Adi. [ trimoriai=os2 ] Vt, Dodrantalis altitudo Columel. 11, 3. [...]
DODRVS a, um. Adi. Quod ex nouem rebus factum est. [...]
DOG
DOGA ae. f. [ bou=ttis2 ] Vasis vinarii nomen. [...]
DOGARIVS i. m. *bouttopoio\s2 Gloss. Lat. Gr.
DOGMA atis. n. [ do/gma ] Placitum et decretum, praesertim de philosophorum sententiis eorum, qui certi aliquid statuunt; vnde Dogmatici opponuntur scepticis. [...]
DOGMATICVS a, um. Adi. Auson. Eidyll. 17, 16 Hinc etiam placitis schola consona disciplinis Dogmaticas agitat placido certamine lites.
DOGMATIZO āre. [ dogmati/zrin ] Augustini esse dicitur.
DOGMATISTES ae. m. [ dogmatisth\s2 ] Hieronymi.
DOL
DOLABELLA, DOLABRA vid. DOLO.
DOLENTIA, DOLEO vid. DOLOR.
DOLICHE es. f. Ap. Plin. 4, 12 s. 23 nomen insulae, quae et Icarus, v. v.
DOLICHVS i. m. [ do/lixos2 ] Mensura est duodecim stadiorum, vel, vt Suidas tradit, viginti quatuor. [...]
DOLIONIA ae. f. [ *dolioni\s2 ] Regio est circa Cyzicum Meletopolim versus, a qua Doliones populi dicti, de quibus passim Strab. vt 12 et 14. Hinc
DOLIONIVS a, um. Adi. Vt, Dolionius rex, i. Cyzicus, conditor vrbis cognominis. Val. Flacc. 5, 7.
DOLIVM ii. n. [ pi/qos2, ke/ramos2 ] Vt finit Non. 15, 16 [...]
page 251, image: s0251DOLIOLVM i. n. Dimin. [ piqi/skos2 ] Columel. 12, 43, 3 [...]
DOLIARIVS [1] ii. m. [ pisqopoio\s2 ] Qui dolia facit et componit. [...]
DOLIARIVS [2], vel Seruus. Marm. vet. Grut. p. 583, 1 [...]
DOLIARIVM ii. n. [ a)poqh/kh ] Caius in l. [...]
DOLIARIS e. Adi. [ pi/qeios2 ] Quod ad dolia pertinet. [...]
DOLO aui, atum, are. [ peleke/w, sxedia/zw ] Fabrorum verbum, quum materiae complanatur asperitas. [...]
DOLATVS [1] a, um. Partic. Vid. DOLO. Dolatus e robore Cic. Acad. 4, 100 c. 31. Dolato confisus ligno Iuuen. Sat. 12, 57. Mart. 6, 49 Priapus de fragili dolatus vlmo.
DOLITVS [1] a, um. Idem. Nonius 2, 235 Dolitum, quod dolatum vsu dicitur, quod est percaesum vel abrasum, vel effossum. [...]
DOLATVS [2] ūs. m. Prud. Psych. v. 837? Multoque forata dolatu.
DOLATIO onis. f. Idem. Augustin....
DOLAMEN inis. n. Idem. Apul. Flor. pr. Truncus dolamine effigiatur.
DOLATOR oris. m. Gloss. Vet. [ pelekhth/s2.
DOLATORIVM ii. n. Hieron. Epist. 135 ad Sun. et Fretell. est Ferramentum quo lapides dolantur.
DOLATILIS e. Adi. Quod facile dolatur. Venant. Fortunat. et Auct. de Limit. Goesii p. 270.
DOLABRA ae. f. [ a)ci/nh, sminu/h ] Instrumentum, quo dolantur ligna. [...]
DOLABRATVS a, um. Adi. Caes. B. G. 7, 73 [...]
DOLABELLA ae. f. [ a)cina/rion ] Dimin. a Dolabra. [...]
page 252, image: s0252DOLABELLIANA pira a Cultore dicta Plin. 15, 15. Col. 5, 10.
DOLON [1] onis. m. [ *do/lwn ] Troianus, Speculator missus in castra Graecorum, a Diomede et Vlysse interfectus est, qui et ipsi speculatum venerant. [...]
DOLON [2] onis. m. [ dolw=n ] Flagellum, inquit Seruius ad Aen. 7, 664 [...]
DOLOPES um. m. [ *do/lopes2 ] Populi Thessaliae, auctore Lucano 6, 384 [...]
DOLOPEIVS a, um. Adi. Valer. Argon. 2, 10 Vidisse putant Dolopeia busta. id quod a Poeta dicitur propter Dolopis Neptuni filii in Magnesia exstincti sepulcrum.
DOLOR oris. m. [ a)/lgos2, a)/xos2, o)du/nh, a)lghdw\n ] Animi vel Corporis molestus sensus. [...]
page 254, image: s0254DOLOROSVS a, um. Adi. Veget. Mulom. 4, 22 Dolorost loci. Cael. Aurel. Tard. 4, 5 Exstantia resistens et dolorosa.
DOLORIFICVS a, um. Adi. Onomast. Vet. [ a)lgeino/s2.
DOLEO ui, itum, ere. [ a)lge/w, o)duna/omai ] Moleste affici corpore vel animo. [...]
page 255, image: s0255DOLITVS [2] est, pro Doluit. Vett. Inscript. apud Gruter. DE QVA NIHIL ALIVD DOLITVS EST NISI MORTEM. DCCLXXXXIII, 4. et DCCLXXXXIIII, 4.
DOLENS entis. Partic. [ a)lgw=n ] Cic. de Fin. 2, 37 [...]
DOLITVRVS a, um. Partic. [ a)lgh/swn ] Liu. 39,.. Ignominiane sua quemquam doliturum censeret?
DOLENDVS a, um. Partic. Cic. Fam. 12, 23 [...]
DOLENTER Adu. [ o)dunhrw=s2 ] Cic. Fam. 10, 24 [...]
DOLENTIA ae. f. pro Dolore. Arnobii esse dicitur. Naevium etiam dixisse, memorat Gell. 19, 7. Conf. Borrich. Cogit. de L. L. p. 91.
DOLESCO ere. Idem, quod Dolere. Gloss. Gr. Lat. [ a)/xqomai, doleo, dolesco.
DOLIDVS a, um. Adi. Cael. Aurel. Acut. 3, 3 Omnis motus dolidus est humore oppressis. Idem 3, 6.
DOLITO āre. Frequent. Cato de R. R. c. 157 Vno verbo omnia sana faciet, intro quae dolitabunt.
DOLVS i. m. [ do/los2 ] Proprie est occulta ratio nocendi. [...]
page 256, image: s0256DOLOSVS a, um. Adi. [ dolero\s2, do/lios2, dolomh/ths2 ] Fraudulentus. [...]
DOLOSE Adu. [ dolerw=s2 ] Cic. Off. 3, 61 c. 15 [...]
DOLOSITAS atis. f. Vid. Interpr. Sirac. 37, 3.
DOM
DOMA atis. n. [ dw=ma ] Tectum. Hieron. ad Suniam et Fretellam T. 4 p. 39 [...]
DOMABILIS, DOMATOR vid. DOMVS.
DOMESTICATIM, DOMESTICVS, DOMICILIVM, DOMICOENIVM, DOMIDVCVS, DOMINOR, DOMINVS, DOMIPORTA vid. DOMVS.
DOMITIA Gens nobilis, cognominibus distincta, qualia sunt Aenobarbus, Afer, Labeo, Marsus, Nero. De Domitio Marso vid. Brouckh. ad Tib. 4, 15.
DOMITIANVS [1] i. m. Flauius, Vespasiani filius, Imperator saeuitia nimius. Vid. Suet. in Vita eius, et Aurel. Vict. c. 11.
DOMITIANVS [2] a, um. Adi. Vt, Domitiana quaestio, i. stulta. Originem pete ex l. 27 ff. qui test. fac. poss. s. l. 28 tit. 1. [...]
DOMITIVS deus, DOMITOR, DOMITRIX, DOMITVRA, DOMITVS vid. DOMO, sub DOMVS.
page 257, image: s0257DOMNOTONVS i. f. Vrbs Galliae in Medulis. Vid. Scalig. Auson. Lect. 2, 14.
DOMO [1] as. Vid. DOMVS.
DOMVS ūs et i. f. [ oi)=kos2, oi)ki/a, do/mos2, do/ma, dw=ma ] Proprie est Aedificium ad habitandum factum: sed etiam quidquid id est, s. a natura s. manu factum, vbi homo, vel animal morari solet, domus vocatur. [...]
page 259, image: s0259DOMESTICVS a, um. Adi. [ e)fe/stios2, oi)kei=os2 ] Quidquid ad domum pertinet. [...]
DOMESTICE Adu. Domi, priuatim. Symmach. 10, 36 Libellus domestice confectus. Tertull. de Pall. c. 4 Domestice et secrete.
DOMESTICATIM Adu. [ kat' oi)kei/ous2 ] Per varias domos, siue Per domesticos. [...]
DOMESTICITAS atis. f. Vet. Interpr. Irenaei 3, 20.
DOMICOENIVM ii. n. Coena domestica, siue quae fit domi. Martial. 5, 79 [...]
DOMICILIVM ii. n. [ oi)khth/rion, oi)/khma ] Habitationem
page 260, image: s0260significat longi temporis. [...]
DOMICVLA ae. f. Parua domus apud Frontinum.
DOMIDVCVS Deus, vt ex Varrone scribit August. de Ciu. Dei 6, 9 [...]
DOMIFICO āre. Vt Aedificare. Varronis esse dicitur.
DOMIPORTA ae. f. Cochleae Epitheton. Cic. de Diuin. 2, 133 c. 64.
DOMISEDA ae. f. Quae domi se tenere solet, [ oi)kouro/s2. [...]
DOMVITIO onis. f. [ oi)ko/deusis2 ] quasi domum itio. [...]
DOMIREDITIO onis. f. Hygin. Fab. 125 pr. Obliuionem caperent domireditionis. Sed Scheff. et Muncker. domum reditionis, vt Caes. B. G. 1, 5.
DOMO [2] ui, itum, are. [ dama/zw ] proprie est Vi atque coactione imperio suo subiicere, proprie, Mansuefacere et quasi Domesticum reddere. [...]
DOMATVS a, um. Partic. Petron. c. 74 Curabo domata sis Cassandra. Vsitatius
DOMITVS [1] a, um. Partic. [ dedmhme/nos2 ] Subacti et bello domiti Cic. pro Font. 2. [...]
DOMITVS [2] ūs. m. [ dmh=sis2 ] Cic. de N. D. 2, 151 c. 60 Efficimus etiam domitu nostro quadrupedum vectiones.
DOMITOR oris. m. [ dmhth\r ] Qui domat. [...]
page 261, image: s0261DOMITRIX icis. f. domh/teria [note of the transcriber: in the print: dmh/teria ] ] Plin. 26, 16. Sen. Troad. 819. Equorum domitrix Epidaurus Virg. Georg. 3, 44.
DOMATOR oris. m. [ damasth\s2 ] Idem quod Domitor. [...]
DOMATIO onis. f. [ da/masis2 ] Actus ipse domandi et DOMITIO. Hoc apud Ascon. illud apud Plin. occurrere dicitur.
DOMABILIS e. Adi. [ damasto\s2 ] Qui domari potest. Hor. Carm. 4, 14, 41 Te Cantaber non ante domabilis Miratur Ouid. Met. 9, 253.
DOMITVRVS a, um. Partic. [ dama/zwn ] Virg. Georg. 4, 102 [...]
DOMITO āre. [ dama/zw ] Boues domitare Virg. Georg. 1, 285. [...]
DOMITATIO onis. f. in Gloss...
DOMITVRA ae. f. [ dmh=sis2 ] Plin. 8, 45 Domitura boum in trimatu, postea sera ante praematura. Columel. 6, 2 Curandum ne in domitura, bos calce, aut cornu quemquem contingat.
DOMEFIO eri. pro Domari. Hinc
DOMEFACTVS a, um. Partic. Petron. c. 99 Terra aratro domefacta nitet.
DOMINVS i. m. [ ku/rios2, despo/ths2, koi/ranos2, au)qe/nths2 ] Dicitur quasi Qui domi praeest, et domi imperat. [...]
page 262, image: s0262DOMINA ae. f. [ de/spoina, kuri/a ] Eandem varietatem subit, quam Dominus. [...]
DOMINICVS a, um. Adi. [ kuriako\s2 ] Ad dominum pertinens. [...]
DOMINICALIS e. Adi. Idem. Vt, Dominicales Curiae ICt. in Dig.
DOMINVLVS i. m. Dimin. Apud Scaeuolam iuxta Noricum textum, in l. vxorem §. testamento 5 de leg. 3 D.
DOMINVLA ae. f. Saluian. 4 p. 309.
DOMINOR ari. Dep. [ kurieu/w, au)qente/w, e)pikrate/w ] Dominum esse, potestatem, vim etc. habere. [...]
page 263, image: s0263DOMINANS antis. Partic. [ kurieu/wn ] Cic. de Fin. 2, 117 [...]
DOMINANTIOR us. Compar. [ kurieu/wn ma=llon ] Lucret. 3, 397 Et magis est animus vitai claustra coercens, Et dominantior ad vitam, quam vis animai.
DOMINATVS [1] a, um. Partic. Imperium habens. Virg. Aen. 2, 363 Vrbs antiqua ruit multos dominata per annos.
DOMINATVS [2] ūs. m. [ koirani/a ] Principatus. Cic. de Fin. 4, 38 c. 14 [...]
DOMINATOR oris. m. [ kurieuth\s2 ] Dominator rerum deus Cic. de N. D. 2 c. 2. Plin. 36, 15. Freti saeuus dominator, Neptunus Sen. Hippol. 1159. Impotens dominator Sen. Herc. fur. 1181.
DOMINATRIX icis. f. [ kurieu/tria ] Cic. de Inuent. 1 c. 2 Caeca ac temeraria dominatrix animi cupiditas. Dominatrix rerum Prud. Apoth. v. 88. Dominatrix Creta freti Sen. Hippol. 85.
DOMINATIO onis. f. turanni\s2, desposu/nh Gloss. Vet. Lat. Gr.] Cic. Verr. 3,.. [...]
page 264, image: s0264DOMINIVM i. n. [ despotei/a ] Ius et status vel conditio domini. [...]
DOMNVS et DOMNA per sync. in Commodiani Instruct. 59, 1. Et in propriis, vt Iulia Domna.
DOMNVLVS et DOMNVLA Dimin. Vid. Sidon. Epist. 15, 38. et Saluian. Epist. 4.
DOMNAEDIVS i. m. Pro Dominaedius, i. Dominus aedis. [...]
DOMVNCVLA ae. f. Parua domus. Symmach. 5, 66. Apul. Miles. 4 p. 146. Vitruu. 8, 10. Vlp. Dig. l. 47 t. 12. l. 3 §. 11.
DOMVSCVLA ae. f. Idem. Apul. Miles. 4 p. 154 Mecum primis ab annis nutritus et adultus indiuiduo contubernio domusculae, immo vero cubiculi torique sanctae caritatis affectione mutuo mihi pignoratus.
DON
DONABILIS, DONARIA, DONATIVVM Vid. DONVM.
DONAX acis. m. [ do/nac ] Calamus crassiore ligno, et tenui foramine, quem totum fungosa replet medulla, fructicosissimus, et non nisi in aquaticis natus, sagittariis aptissimus, longissima habet internodia; et dum calefactus est, facile flectitur. [...]
DONEC Adu. [ e(/ws2, ei)so/ken, ei)so/te ] i. Quoad, vel Quousque. [...]
DONICVM [ ei)so/te ] Idem significat quod Donec, Quamdiu, vel Quoad. [...]
DONO [1] as. Vid. DONVM.
DONVM i. n. [ dw=ron, dwrea\ ] Munus, quod gratis datur. [...]
page 265, image: s0265DONO [2] āre. [ dwre/omai, xari/zomai ] Augere aliquem re bona et optabili. [...]
page 266, image: s0266DONATVS a, um. Partic. [ dedwrhme/nos2, dwrhto\s2 ] Cui aliquid dono datum est. [...]
DONATIO onis. f. [ dw/rhsis2 ] Donationem proprie dici existimat Vlpianus l. 1 [...]
DONATOR oris. m. qui donat. Hieron. ad Ctesiph. c. 3 Semper largitor, semperque donator Deus est. Adde Sen. Hippol. 1212. et Symmach. Epist. 10, 8. Beda Hist. Eccl. Angl. 1, 30.
DONATRIX icis. f. Prudent. Hippol. passione v. 171. Add. l. 15 C. de Donat.
DONARIVM ii. n. [ dw/rhma ] Donum est diis oblatum, et in templo repositum, suspensumue, [ a)na/qhma. [...]
DONATARIVS a, um. Adi. Cui quid dono datur, praesenti vel absenti l. etiam l. absenti D. de donat. l. nec ambigi C. eod. tit.
DONATIVVS a, um. Adi. Qui donare potest, esse dicitur, laudaturque Paullus, Si duobus debitoribus mortis causa donatiuus creditor, vni acceptum tulit, et conualuerit: eligere potest vtri condicet §. pen. l. 35 [...]
DONATIVVM i. n. [ e)pi/dosis2 ] Munus, quod a principe vel imperatore donatur militibus: vt ob victoriam, aut adoptionem Caesaris, aut auspicia imperii; dabatur et auctoratis in ipso tirocinio, vt militaturis. [...]
DONATICAE coronae. [ dwrhtikoi\ ste/fanoi ] Quibus victores in ludis donabantur: quae postea magnificentiae causa institutae sunt super modum aptarum capitibus, quali amplitudine fiunt, quum lares ornantur. Festus. [...]
DONABILIS e. Adi. Qui donari aliqua re meretur. Plaut. Rud. 3, 1, 40 Infortunio praedicas hominem donabilem. Add. Ambros. Ser. 59. Tertull. de Pudic. c. 22.
DONOSVS a, um. Adi. Liberalis. Plaut. Epid. 2, 3, 14. et Truc. 1, 1, 64 Alii Damnosus legunt. Quibusdam placere video Danosus quasi a Dano.
DONIFER a, um. Adi. Idem, apud Augustin....
DONIFICO āre. Hygin. Fab. 112 Aiax cum Hectore donificantes discessere. Vid. Muncker.
DONYSA ae. f. [ *do/nusa ] Insula Cycladarum vna, cuius meminit Virg. Aen. 3, 125 Viridemque Donysam.
DOR
DORA [ *do/rh ] Fons inclytus Arabiae, non procul a Daulote alio quoque fonte, de quo vide Plin. 6, 28.
DORCAS adis. f. [ dorka\s2 ] Latine Dama dicitur. [...]
page 267, image: s0267DORCADION i. n. Herba eadem, quae Dracontea vel Dictamnus Apul. de Herb. c. 14 et 62.
DORCIDION i. n. Pulegium Apul. de Herb. c. 92.
DORES vid. mox DORIS.
DORICA vid. DORIS.
DORILAEI [ *dorilai=oi ] Phrygiae populi, in conuentu qui a Synnada accipit nomen, vt scribit Plin. 5, 29.
DORION [1] ii. n. [ *do/rion ] Messeniae ciuitas, cuius meminit Plin. 4, 5. et 5, 29.
DORION [2] ii. n. [ *dw/rion ] Oppidum est Peloponnesi, iuxta quod Thamyras citharoedus Musas ad cantus certamen prouocauit. [...]
DORIS idis. f. [ *dwri\s2 ] Regio est Graeciae iuxta Maliacum sinum, cuius a tergo mons est Oeta, a qua Dorii siue Dorienses, siue DORES appellati. [...]
DORICVS a, um. Adi. [ *dwriko\s2 ] Pro Graeca generatim ponitur, vt Dorica castra Virg. Aen. 2, 27. Genus Sen. Agamemn. 523. Nox Val. Flacc. Argon. 2, 573.
DORISCVS i. m. [ *dwri/skos2 ] Thraciae locus est. [...]
DORIVS a, um. Adi. [ *dw/rios2 ] Est modi musici nomen, cui cognati Hypodorius et Hyperdorius apud Martian. Cap. 9 p. 317. [...]
DORIXANIVM i. n. Flumen Indiae aurum vehens Curt. 8, 9, 18. Propert. 4, 5, 21 Si te Eoa, Dorixanium, iuuat aurea ripa. Turnebo et Brouckh. placet Doroxanium.
DORMIO iui, itum, ire. [ eu(/dw, kaqeu/dw, koima/omai ] Cic. de Diuin. 2, 119 [...]
DORMIENS entis. Partic. [ eu(/dwn ] Qui dormit. [...]
DORMITIO onis. f. Varro Sexag. O stulta nostri pectoris dormitio vigilabilis. [...]
page 268, image: s0268DORMITO āre. [ u(pna/ttw ] Leuiter dormio. [...]
DORMISCO ere. [ nusta/zrin ] Idem quod Dormire incipere Plaut. Curc. 2, 3, 81 Caput deponit: quum dormiscit, ei subduco annulum. Sed pro Quum dormiscit, Condormiscit alii, quod satius.
DORMITOR oris. m. Martial. 10, 4 Quid tibi dormitor proderit Endymion?
DORMITATIO onis. f. Apulei esse dicitur. Floridi index non habet.
DORMITATOR oris. m. [ u(pnw/ttwn ] Qui solet dormire, et omnia negligentius agere. [...]
DORMITORIVS a, um. Adi. [ koimhtiko\s2 ] Vt Dormitorium cubiculum, vbi dormitur. [...]
DORMITORIVM ii. n. [ koimhth/rion ] Locus, in quo dormimus. Plin. 30, 6 Post haec iubent eum in pariete dormitorii eius tectoue includi.
DORMITVRIO Apuleio tribuitur. Floridi Index non agnoscit.
DORON i. n. [ dw=ron ] Palmum significat, et munus Plin. 35, 14 [...]
DOROTHEVS i. m. [ *doro/qeos2 ] Pictor insignis fuit, Neronis principatu, qui Anadyomenen, quam tabulam Augustus dicauerat, carie consenescentem, renouauit, aut potius aliam pro ea sua manu substituit, vt refert Plin. 35, 10. [...]
DORSVM, i. n. et DORSVS i. m. [ nw=ton, meta/frenon, r(axi/a ] Dicitur tota posterior corporis pars, quod ea deuexa sit deorsum, vt inquit Festus. [...]
DORSVALIS e. Adi. Apul. Met. 11 p. 266 Elm. Nota dorsualis. [...]
DOSSVARIVS a, um. pro Dorsuarius, quasi esset a Dossum, Adi. [ nwtofo/ron ] Vt, Dossuaria animalia, quae dorso aliquid portant. [...]
DORSVOSVS a, um. Adi. Maris epitheton Solin. c. 40 [...]
DORSIFER a, um. Adi. Occurrit de mula dictum apud Ferret. Mus. Lapid. p. 344.
DORSO Cognomentum gentis Fabiae, vt Labeo, Mento. [...]
DORVS i. m. Neptuni filius, qui regnauit in parte Graeciae, a quo Dori dicti, auctore Seruio apud Virg. Aen. 2, 27. [...]
DORYCLVS i. m. [ *do/ruklos2 ] Filius nothus Priami, quem Aiax in bello Troiano interfecit, vt scribit Homer. 11 Iliad. [...]
DORYCNIVM ii. n. [ doru/knion ] Strychni genus Theophrasto, radice candida, longa, cubitali, cauaque, folio erucae maiusculo, etc. [...]
DORYLAS ae. m. [ *duru/las2 ] Ponitur ab Ouid. Met. 5, 129 ditissimus agrestis opulentiae. 2 Est etiam Dorylas, Centauri nomen apud Ouid. Met. 1, 380.
page 269, image: s0269DORYLENSES Populi Phrygiae apud Cic. pro Flacc. 48. Dicti ab vrbe Doryla, de qua Plin. 5, 29.
DORYPETRON i. n. [ doru/petron ] Herba, quam alii Leontopodion vocant, cuius radix aluum sistit, purgatque bilem, in aquam mulsam addito pondere denariorum duūm. [...]
DORYPHORVS i. m. [ dorufo/ros2 ] Quasi tu Hastiferum diceres: Latine Spiculator vel Satelles vocatur, portans lanceam. [...]
DORYPHORIANVS i. m. Marcellin. 28, 12 Nomen siue proprium, siue officii.
DOS
DOS dotis. f. [ dw\s2, proi\c, fe/rnh, e)pi/dosis2 ] Proprie ea pecunia dicitur, quae marito ab vxore datur, et translate, quidquid homini datum est vel a natura, vel ab hominibus. [...]
DOTALIS e. Adi. [ proikw=os2 ] Vt, Dotalia bona, et Dotales fundi, hoc est ad dotem spectantes, et in quibus dos mulieris collocatur, vel quas vir accepit pro dote mulieris. [...]
DOTO [1] ūs. f. [ *dwtw\ ] Nympha maris s. Nereis Homerica, laudata Virg. Aen. 9, 101. et Val. Fl. 1, 134 quo vtroque loco Clotho irrepserat, expuncta merito ab accuratissimis editoribus.
DOTO [2] āre. [ e)pidido/nai proi=ka ] Vnde pass. DOTOR, a quo Partic. [...]
page 270, image: s0270DOTATVS a, um. Adi. [ e)pi/proikos2 ] Cic. Att. 14, 12 [...]
DOTATIM Plauto adscribitur, loco non indicato. Suspicor Datatim sic vna litera mutata corruptum esse.
DOSON [ *dw/swn ] Cognominatus fuit Antigon, ex Macedonum regibus quidam, quod multa promitteret, pauca impleret, quasi tu Daturum cognomines. [...]
DOSSENVS Cognomentum gentis Rubriae in Numis aereis et argenteis.
DRA
DRACA ae. f. Dracae canes sunt, quorum articuli et vngues sunt amplissimi Columel. 7, 12, 4. Conf. Vlit. ad Grat. Cyneg. 276.
DRACAENA ae. f. [ dra/kaina ] Draconis femina dicitur. Vid. Seru. ad Virg. Ecl. 2, 63.
DRACHMA ae. f. Ponderis nomen, vnciae pars octaua. [...]
DRACHMISSO reperit Lambin. apud Plaut. Pseud. 3, 2, 19. sed in editis recte expressum est drachmis iissent. Vid. Gronou. ad l. c.
DRACO [1] onis. m. [ *dra/kwn ] Antiquissimus Atheniensium legislator ante Solonem, cuius leges Solon ipse, praeter quam quae de caede erant constitutae, abrogandas curauit, propter seueritatem. [...]
DRACO [2] onis. m. [ dra/kwn ] Genus serpentis maioris. [...]
DRACVNCVIVS i. m. Dimin. Lampr. in Alex. c. 14 [...]
DRACONARIVS ii. m. Signifer, qui draconem portat. [...]
page 271, image: s0271DRACONIGENA ae. o. [ drakontogenh\s2 ] a Poetis dicebatur Vrbs Thebarum, caput Boeotiae: quia a Cadmo cum quinque viris, ex draconis ab ipso interfecti dentibus enatis constructa fuit. [...]
DRACONITES ae. m. [ drakoni/ths2 ] s. ae. m. Gemma est, quae ex cerebro draconum, sed non nisi viuentibus abscisso gemmescit, inuidia animalis mori se sentientis. [...]
DRACONTARIVM ii. n. Genus coronae. Tertull. de coron. Mil. c. 16 Quid caput strophiolo aut dracontario damnas? Optime videntur illi coniicere, qui a forma Draconis sic dictum putant.
DRACONTEA ae. f. Herba colubrina. Apul. de Herb. c. 14.
DRACONTIVM ii. n. [ drako/ntion ] Eadem herba; hortensis, teste Dioscoride, folio hederae, magno, et candidis notis insigni, caule recto, bicubitali, versicolore, maculis resperso purpureis, ita vt anguem plane referat. [...]
DRAGANTVM i. n. Species gummi, pro Tragacanthum, passim apud Veterinarium legitur Vegetium, v. g. 1, 56, 19. [...]
DRAHONVS i. m. Fluuius Dron, qui Mosellae infunditur. Vid. Scal. Auson. Lect. 1, 2 pr.
DRAMA atis. n. [ dra=ma ] Rei repraesentatio, Actus Comoediarum vel Tragoediarum, Fabula. [...]
DRAMASA ae. f. Austrinum polum Indi vocant Plin. 6, 19.
DRANCES is. m. [ *dra/gkhs2 ] Orator Latini regis, infestissimus Turno, Rutulorum regi, vt est videre apud Virg. Aen. 11, 335 Tum Drances idem infensus, etc.
DRANGAE [ *dra/ggai ] Arianae regionis populi, quorum meminit Plin. 6, 23.
DRANGIANA Prouincia in Asia maiori: de qua vide Ptolem. 6, 19.
DRAPETA ae. m. [ drape/ths2 ] Seruus fugitiuus. Plaut. Curc. 2, 3, 11 Conferunt sermonem inter se drapetae.
DRAVCVS i. m. Qui alterius libidini obsequens, praepostera venere mares init, a verbo Graeco [ dra/w, i. Ago. [...]
DRAVS i. m. [ *dra/ous2 ] Pannoniae fluuius violentior, e Noricis ortum habens et in Danubium semper nauigabilis defluens. Auctor Plin. 3, 25.
DRE
DRENSO āre. Vox cycnorum. Auctor Philomelae 23 Cycni prope flumina drensant.
DREPANIS Auis, cuius meminit Plin. 11, 47.
DREPANVM i. n. [ *dre/panon ] Ciuitas Siciliae est non longe a monte Eryce trans Lilybaeum Virg. Aen. 3, 707.
DREPANITANVS a, um. Adi. Cic. Verr. 4, 140 Apollonium Niconis filium Drepanitanum omni argento optime facto spoliasti.
DRI
DRILOPOTA ae. m. [ drilopo/ths2 ] Qui e vitreo Priapo bibit apud Iuuen. Sat. 2, 95 [...]
DRIMATI [ *drima/toi ] Arabiae populi, non longe a Mizis maioribus et minoribus distantes Plin. 6, 28.
DRIMYPHAGIA ae. f. [ drimufagi/a ] Medicis dicitur, ciborum acrium esus. [...]
DRINDIO ire. Vox mustelae: Auctor Philom. 61 Mustelaque drindit.
DRO
DROMAS adis. m. [ droma\s2 ] Cameli species. [...]
DROMEDARIVS ii. m. Camelus a velocitate, vt Dromas. [...]
DROMONES um. m. [ dro/mones2 ] Nauigia sunt celerrima, quasi Cursoria. [...]
page 272, image: s0272DROMONARII Remiges nauium istarum cursoriarum. [...]
DROMOS Achilleos, Peninsula. Plin. 4, 12 [...]
DROPAX acis. m. [ drw/pac ] Medicamentum pilis euellendis. [...]
DROPACISTA ae. m. Depilator. Gloss. Gr. Lat.
DROPACO āre. Depilare, dropace curare. Oct. Horat. 4 Liniendus est, ita tamen, vt ante hydropicus toto corpore dropacetur.
DROSTA ae. f. auis: vid. PALARA.
DRV
DRVENTIA ae. m. Fluuius. Plin. 3, 4 [...]
DRVGERI Thraciae populi, Hebrum accolentes, vt vult Plin. 4, 11.
DRVIDAE, s., itemq. DRVIDES m. [ *drui/+dai, *drui/+des2 ] Gallorum magi, s. sapientes, sacerdotes, vates. [...]
DRVNGVS i. m. Globus. Veget. 3, 16 [...]
DRVPAE s. DRVPPAE quae sint, docet Plin. 12, 27 s. 60 [...]
DRVSIANI ENSES, DRVSILLA vid. DRVSVS.
DRVSVS Cognomen fuit Liuiorum, et per Liuiae (quae DRVSILLAE hinc cognomen traxit) cum Augusto nuptias Iuliorum. v. g. Drusus Tiberii fil. ex Vipsania immitis et asper Tacit. Ann. 3, 75, 1. et 1, 76, 4. [...]
DRY
DRYADES um. f. plur. [ *drua/des2 ] Nymphae sunt, inquit Servius ad Virg. Ecl. 10, 9 [...]
DRYANTIADES ae. m. [ *druantia/des2 ] Dictus est Lycurgus Thraciae rex, a patre Dryante Ouid. in Ibin 345 Vtque Dryantiadae Rhodopeia regna tenenti.
DRYOPES um. m. [ *dru/opes2 ] Populi sunt Epirotici, de quibus Plin. scribit in praef. 4. [...]
DRYITES ae. m. Gemma, e truncis arborum sic dicta, quae et ligni modo ardet, vt auctor est Plin. 37, 11.
DRYLON vid. DRILVM.
page 273, image: s0273DRYMAEA ae. f. [ *dru/maia ] Regio, postea Daulis appellata, teste Plin. 4, 3. vbi de Locris agit.
DRYMVSA ae. f. [ *dru/mousa ] Asiae insula, Samo et Lesbo finitima, vt refert Plin. 5, 31.
DRYOPHONON i. n. Herba. Plin. 27, 9. Vid. Ruell. 2, 135.
DRYOPHYTES ae. m. Secundum libros quosdam genus ranarum apud Plinium 32, 7 s. 24. pro quo meliores DIOPETES, v. v. Dryophyton alioquin fuerit, quod in quercu nascitur.
DRYOPTERIS idis. f. Filici similis, in arboribus nascitur, tenui foliorum subdulcium incisura, radice hirsuta Plin. 27, 9.
DRYOSHYPHEAR aris. n. [ druo\s2 u(/fear ] Genus visci est, copiosissime in quercu nascens, vnde et nomen accepit. [...]
DRYPETES um. f. [ drupetei=s2 ] Oliuae sunt maturae, et adultae: ita dictae, quasi iam ex arbore decidentes Plin. 15, 1.
DRYS yos. f. Quercus. It. herba alias chamaedrys dicta, quae et drysites. Apul. de Herb. c. 24.
DRYVSA ae. f. [ *dru/ousa ] Insula, quam eandem esse Samon, ex Aristotele tradit Plin. 5, 31.
DVA
DVA [ du/o ] Pro Duo apud Veteres. [...]
DVALIS e. Adi. dui+ko\s2 Gloss. Gr. Lat.] Seruius in Virg. Aen. 2, 1 [...]
DVALITER Adu. apud Grammaticos.
DVAPONDO v. p. a. in DVA.
DVB
DVBENVS i. m. [ despo/ths2 ] Dominus antiquis dicebatur, Pacuu. [...]
DVBIAT pro Dubitat, Obsoletum. Festus.
DVBINVS disso\s2 Gloss. Vet.] Corruptum haud dubie ex duinus, vt duenus, benus, bonus: duiginti, biginti, viginti, etc.
DVBINGENIOSVS a)fuh\s2 Gloss. Lat. Gr.] An ex dubii ingenii homine productum.
DVBIVS a, um. Adi. [ a)/poros2, a)porhtiko\s2, a)mfisbhth/simos2, a)mfi/bolos2 ] Qui quum duas vias habeat, vtram eligat, nescit. [...]
page 274, image: s0274DVBIE Adu. [ a)mfibo/lws2 ] Cic. de Diuin. 1, 124 c. 55 [...]
DVBIETAS atis. f. Dubitatio. apud Eutrop. 6, 16, 2. Ammian. 20, 6. et sequiorem aetatem.
DVBIOSVS a, um. Adi. [ a)mfisbhth/simos2 ] Gell. 3, 3. Idem 5, 10 Dubiosum hoc, inexplicabileque.
DVBITO āre. [ a)pore/w, diapore/w, e)ndoia/zw, a)mfibhte/w ] A nomine Dubius, vel ab antiquo Beto vel Bito, eo: vnde et Adbito. [...]
DVBITANS is. Partic. [ a)mfidocw=n ] Cic. pro Domo sua 140 [...]
DVBITATVS a, um. Partic. [ diaporhqei\s2 ] Ouid. Met. 2, 20 Venit, et intrauit dubitati tecta parentis. Idem ad Liu. 84 Dubitatus amor.
DVBITATIO onis. f. [ a)pori/a, e)ndoiasmo\s2, distagmo\s2 ] In ea causa dubitatio nulla est Cic. pro Cluent. c. 7. [...]
page 275, image: s0275DVBITANTER Adu. Cic. de Inuent. 2, 10 c. 3 [...]
DVBITATIM Adu. Idem quod Dubitanter. Cael. Annal. 3 Imperator conclamat de medio, vt velites e sinistro cornu remoueantur, et Gallis non dubitatim immittantur. Ex Nonio 2, 231.
DVBITATOR oris. m. Tertull. adu. Haeret. c. 33.
DVBITABILIS e. Adi. [ e)ndoiasto\s2 ] Ouid. Met. 13, 21 [...]
DVBITATIVVS a, um. Adi. Vt, Dubitatiua coniunctio Diomed. Gram. Sensus Tertull. adu. Marc. 2, 25.
DVBITATIVE Adu. Tertull. de Carne Christi c. 23.
DVC
DVCATVS [1] etc. Vid. DVCO.
DVCENTI ae, a. [ diako/sioi ] Plin. 14, 4 [...]
DVCENTIES Adu. [ diakosia/kis2 ] Liu. 38, 55 [...]
DVCENTVM Indecl. Efficiunt mille ducentum et viginti quinque Columel. 5, 3, 7.
DVCENTESIMVS a, um. Vnde
DVCENTESIMA ae. f. Vt, Centesima, Vectigal. [...]
DVCENVS a, um. Adi. distrib. Sed saepius Ducenti, s. Bis centum: vt Duceni pedes. [...]
DVCENA ae. f. Gradus vel Dignitas erat, in Schola agentium in rebus. [...]
DVCENARIVS a, um. Adi. [ diakosiai=os2 ] Vt, Ducenaria pondera Plin. 7, 20. h. e. Ducentarum librarum. [...]
DVCENARIA ae. f. Ducenariorum dignitas. Apul. Met. 7 p. 190. Turneb. l. c.
DVCO [1] xi, ctum, ere. [ a)/gw, h(ge/omai, h(gemoneu/w ] Praeire aliis, et facere, vt ii sequantur: plerumque tamen vim excludit, plerumque, inquam: nam duci etiam in suppliciis locum habere videbimus. [...]
page 279, image: s0279DVCENS entis. Part. Vt, Ducente Deo Virg. Aen. 2, 632. [...]
DVCTVS [1] a, um. Partic. [ a)xqei\s2 ] Non magis amore quam more ductus Nep. 5, 1, 2. [...]
page 280, image: s0280DVCTVS [2] ūs. m. [ a)gwgh\ ] Ipsa ductio, vel deductio rei alicuius. [...]
DVCTIO onis. f. Vlp. in l. Deinde D. de liber. exhibend. item ducend. Hoc autem interdictum pertinet ad ductionem: vt ducere quis possit eos, in quos habet ius ductionis. [...]
DVCTO āre. Frequent. Quinctil. 8, 3, 4 [...]
DVCO [2] āre. Aliquando in vsu fuisse Ducatio et Ducator suadent. Auctoritas nondum producta. Locum Varronis, quem non accurate huc retulit Calepinus, damus voce DVCTOR.
DVCATVS [2] ūs. m. [ h(gemoni/a ] Onus et administratio. [...]
DVCATIO onis. f. Vt, Ducatio necessitatis Tertull. de Coron. Mil. c. 11.
DVCATOR oris. m. Pro Ductor: a)go\s2, prohgou/menos2 Gloss. Lat. Gr. l. 29 D. ad L. Aquil. §. 4. Tertul. adu. Iud. c. 13.
DVCATRIX icis. f. Apul. de Doctr. Plat. l. 2 post princip. Vitiorum ducatrices iracundia et libido.
DVCALIS e. Adi. Gloss. [ a)gwgeu/s2.
DVCALITER Adu. Sidon. Epist. 5, 13 [...]
DVX [1] ducis. c. [ a)rxhge/ths2, a)gwgo\s2, h(gemw\n, pedhgo\s2, a)go\s2, a)gwgeu\s2 ]
page 281, image: s0281Qui vel quae ducit. [...]
DVCTOR oris. m. [ e)pigeu\s2 ] Dux. Varro de L. L. 5, 7 p. 56, 32 [...]
DVCTRIX icis. f. l. 1 §. 12 D. de exerc. Action. Naues [ e)pibathgoi\, vectorum ductrices. Modo interpretatio sit ipsius Vlpiani.
DVCTARIVS a, um. Adi. [ a)gwgo\s2 ] Qui ducit. Vnde, Ductarius funis, quo in trochleis vtimur, et qui per orbiculos trochleae traiicitur, apud Vitruuium 10, 2 et 3 et 5. Subductarii sunt apud Catonem.
DVCTARIE Adu. Plaut. Fragm. Friuol. Taubm. interpretatur Ductarie agere [ r(umoulkri=n, nauem aduerso amne funibus trahere.
DVCTABILIS e. Adi. Hinc
DVCTABILITAS atis. f. Acc. apud Non. 2, 626.
DVCTILIS e. Adi. [ a)gw/gimos2, e)lato\s2 ] Quod facile ducitur, attenuaturque in laminas. [...]
DVCTIM Adu. Plaut. Curc. 1, 2, 13 [...]
DVCTICIVS a, um. Adi. [ e)lato\s2 ] Quinctil. 6,.. Ferrum ducticium esse dicitur.
DVCTITO āre. Ex Frequent. Frequentatiuum. Plaut. Rud. 2, 6, 26 Venales illic ductitauit.
DVD
DVDVM Adu. [ prw/hn ] Quasi diu dum, infinitum tempus notat, quod longum videatur ob affectum illi, qui loquitur, caeterum intra brevissimum temporis spatium, dimidiam interdum horam, duas, tres horas etc. contineatur. [...]
page 282, image: s0282DVE
DVELLA ae. f. Tertia pars vnciae, dicta a duabus sextulis vna iunctis. Rhemn. Fann. v. 23 Sextula cum dupla est, veteres dixere duellam.
DVELLONAM [ *)enuw\ ] Bellonam antiqui appellabant, teste Varrone de L. L. 4, 10 p. 20, 18. Conf. 6, 3 p. 74. 21. Vet. Gl. Duellona [ polemikh/.
DVELLVM i. n. [ po/lemos2 ] Inquit Festus, Bellum est, in quo a duabus partibus de victoria contendentibus dimicatur. [...]
DVELLVS a, um. Adi. Vt ex Duello Bellum factum est, ita quoque Bellus Duellus ab antiquis dicebatur. [...]
DVELLO as. ma/xomai Vet. Gloss.
DVELLATOR oris. m. [ polemisth\s2 ] Pro Bellatore. Plaut. Capt. prol. 68 Valete iudices iustissimi: domi, bellique duellatores optimi.
DVELLICVS a, um. Adi. [ polemiko\s2 ] Vt, Ars duellica Plaut. Epid. 3, 4, 14. Proles duellica equorum Lucret. 2, 660. Duellica est Dactylus.
DVELLIVM i. n. turanni\s2 Vet. Gloss.
DVELLIS e. Adi. i. Hostis. Arnobii 1 esse dicitur.
DVELLIVS siue. i. m. [ *doue/llios2 ] Qui primus Romae? nauali certamine triumphauit, A. V. C. 494. [...]
DVI
DVICENSVS a, um. Adi. dicebatur, Cum altero, id est cum filio, census. Festus. Vet. Gl. Duicensus [ deu/teron a)pogegramme/nos2. Est ergo bis census.
DVIDENS entis. f. Hostia ab antiquis appellata est, quam nos Bidentem dicimus. Festus.
page 283, image: s0283DVIGAE arum. f. Bigae. Varr. de L. L. 7, 30 p. 93, 5 [...]
DVILIS (i. bilis) [ xolh\, Gl. Fornerii, de quibus in DVELLVS.
DVILLIVS vid. DVELLIVS.
DVIM [2] duis, etc. Vid. post DO.
DVINI Bini. Modo diximus.
DVIS duas habet significationes. Nam et pro dis (leg. bis) ponebatur, et pro dederis. Haec Festus.
DVITAS atis. f. Est quam vulgo Dualitatem, Graeci dua/da vocant. [...]
DVITAE arum. m. Haeretici, qui duos deos fingebant. Vid. Prudent. Hamart. praef. v. 37 Docet Duitas discrepare a spiritu. Senarius.
DVL
DVLCACIDVS a, um. Adi. [ *)ocugluku\, Dulcacidum, Gloss. Vet. Vox est Q. Sereno familiaris, pro eo, quod mistum quendam saporem ex acido et dulci, cuiusmodi sunt quaedam ex malorum Punicorum genere, significat. [...]
DVLCAMARVS a, um. Adi. Fictum ex [ gluku/pikros2. Sic Melissus Dulcamaram aquam dixit Lacrimas. [...]
DVLCIS e. Adi. [ gluku\s2, glukero\s2 ] Ad saporem proprie refertur, cum suauitate illa linguam et palatum afficit, quae in melle et fructibus quibusdam mitibus delectare solet: saepe amaro opponitur. [...]
DVLCIA um. n. pl. Placentae dulces. Dulcia mellita Apul. Met. 10. [...]
page 284, image: s0284DVLCICVLVS a, um. Diminut. [ gluku/dios2 ] Plaut. Poen. 1, 2, 177 [...]
DVLCEDO inis. f. [ gluku/ths2, glukasmo\s2 ] Ouid. ex Ponto 1, 54, 35 [...]
DVLCITAS atis. f. [ gluku/ths2 ] Idem. Accius Tereo, Suavem linguae sonitum, ō dulcitas conspirium (conspiratum al. ) animae. [...]
DVLCITVDO inis. f. [ gluku/ths2 ] Idem. Caecilius, Tanta huic inuasit in corda dulcitudo. [...]
DVLCIARIVS a, um. Adi. [ pemmatopoio\s2 ] Vt, Dulciarius pistor, Qui panes et mellita concinnat edulia. [...]
DVLCESCO ere. [ glukai/nomai ] Dulce fieri. [...]
DVLCIO ire. pro Dulcere. Lucret. 2, 473 Humor dulcit, vbi per terras crebrius idem Percolatur.
DVLCE Adu. [ gluke/ws2 ] Plaut. Mil. 2, 2, 58 [...]
DVLCITER Aduerb. [ glukerw=s2 ] Cic. de Fin. 2, 18 c. 6 [...]
DVLCIFER a, um. Adi. Plaut. Pseud. 5, 1, 18 Cantharum dulciferum.
DVLCIFLVVS a, um. Adi. [ gluku/r)r(eos2 ] Quod dulciter et suauiter fluit. Dracont. Hexaem. 49.
DVLCILOQVVS a, um. Adi. [ meli/ghrus2 ] Dulciter loquens. [ meli/logos2, Onomast. Vet. Apul. Apol. 1 p. 129. Sid. Epist. 8, 11.
DVLCILOQVIVM ii. n. Sarisb. Epist...
DVLCIMODVS a, um. Adi. Prudent. Psychom. 667.
DVLCINERVIS e. Adi. Idem. Mart. Capell. 9 p. 310 Arcus dulcinerues dat Cupidini.
DVLCIORILOQVVS a Naeuio vsurpatum, vt nimis Poeticum, et ab vsu remotius, explodendum censet Gellius 19, 7 quem vide.
DVLCIOLVS i. m. Dimin. Apul. Met. 4 p. 155, 12 Mellitis dulciolis ventrem saginare.
DVLCISONVS a, um. Adi. [ gluku/fwnos2 ] Suauiter sonans. Sidon. Carm. 6, 5. Apul. Asclep. p. 407. Mart. Capell. 9 p....
DVLCO āre. Dulce efficio. Sidon. ad Agric... Pareo libens, laudaturus vitae tam dulcatae solicitius ingenuitatem. [...]
DVLCATVS a, um. Partic. Sidon. Carm. 2, 105 Dulcatis cunctata vndis.
DVLCOR oris. m. Tert. adu. Marc. 3, 5. it. Carm. adu. Marc. 1 c. 6. et Theod. Prisc. de Diaet. c. 12.
DVLCORO āre. Idem, quod Dulcare. Sarisb. 8, 16. Conf. Vulg. Prou. 27, 9.
DVLCORATVS a, um. Partic. Ambros. de Instit. Virgin.
DVLCORATIO onis. f. Apud Afranium.
DVLCORARIVS ii. m. Sarisb. 8, 13.
DVLICE Adu. Seruiliter. Plaut. Mil. 2, 2, 58 Adstare dulice [ *doulikw=s2, Graecum est.
DVLICHIVM i. n. [ *douli/xion ] Insula est, vbi mons est Ithacus, in quo fertur habitasse Vlysses, eoque et ipse Dulichius, et Dulichias habuisse rates dicitur. [...]
DVLICHIVS a, um. Adi. Virg. Ecl. 6, 76 Dulichias vexasse rates, h. e. Ithacenses. Seruius.
DVM
DVM [ e)n o(/sw|, o)/fra ] Adu. temporis coniuncti, includit interdum terminum, vsque. [...]
page 285, image: s0285DVMNOTANVS i. m. Locus Aquitaniae Auson. Epist. 4, 52 et alibi.
DVMNOTONVS a, um. Adi. Vt, Dumnotona domus Auson. Epist. 7, 55.
DVMVS i. m. [ a)/kanqa ] Dicitur omnis frutex spinosus et asperitate molestus. [...]
DVMOSVS a, um. Adi. [ a)kanqw/dhs2 ] Spinosus, vepribus plenus: vel, vt ait Festus, Frondosus. [...]
DVMALIS e. Adi. Idem. Mart. Capell. 3,..
DVMICOLA ae. m. Habitans inter dumos. Auien. Perieg. 895.
DVMIA Tribus. Vid. h. v.
page 286, image: s0286DVMETVM i. n. [ a)kanqw\n ] Locus dumis et spinis consitus. [...]
DVMECTA Antiqui, inquit Festus, quasi Dumiceta appellabant, quae nos Dumeta.
DVN
DVNTAXAT Adu. [ mo/non kai\ me/xri tou/tou, dhladh\, Gloss. Lat. Graec.] [...]
DVO
DVO duae, duo. pl. du/o, vel [ du/w Attice ] In declinatione obseruanda quaedam habet. [...]
page 287, image: s0287DVODECIES Adu. [ dwdeka/kis2 ] Pseudo-Cic. in Sallust... Ne causam diceret, sestertio duodecies cum Caesare paciscitur. Duodecies H. S. Cic. Verr. 2, 185.
DVODECIM Adu. [ dw/deka ] Cic. de Legg. 2, 59 c. 23 [...]
DVODECIMVS a, um. Adi. Vt, Duodecima Legio Caes. B. G. 2, 23. [...]
DVODECIMO Adu. Fl. Domitiano duodecimo et Corn. Dolabella Coss. Iul. Capitolin. in Anton. Pio 1. Al. Duodecies.
DVODECENNIS e. Adi. Sulp. Seuer. Dial. 3, 2 [...]
DVODENI ae, a. Adi. [ dwde/katoi ] Distributiuum, quo Duodecim singulis tribuuntur. [...]
DVODENARIVS a, um. Adi. Varr. de L. L. 4, 4 Multa Antiqui duodenarii numero finiebant.
DVODEVIGINTI Adi. pl. indecl. [ ei)/kosi duoi=n de/ontes2 ] pro Octodecim. [...]
DVODEVICESIMANI Milites, a legionis numero. Vid. Alex. Genial. 6, 22.
DVODEVICENI orum. Vt, Duodeuiceni denarii Liu. 21, 41, i. octodecim in singulos.
DVODEVICESIMVS a, um. Adi. Plin. 35, 8 [...]
DVODEVIGINTESIMVS a, um. Adi. Idem. Duodeuigentesimum consul totidem literis legitur aduerbialiter in Monum. Ancyrano. [...]
DVODETRIGINTA Adi. indecl. Varr. de R. R. 1, 1 [...]
DVODETRIGESIMVS a, um. Varro apud Gell. 3, 20.
DVODETRICIES Adu. Cic. Verr. 3, 163 c. 70 Ita in frumentum imperatum H. S. duodetricies in annos singulos Verri decernebatur.
DVODEQVADRAGINTA Annis Cic. Tusc. 5 c. 20.
DVODEQVADRAGESIMVS Annus Liu. 1, 40 pr.
DVODEQVADRAGENI Pedes Plin. 36, 2.
DVODEQVINQVAGINTA Colum. 12, 5. et 9, 14.
DVODEQVINQVAGESIMVS Annus Cic. de Clar. Orat. 162 c. 44. Et apud Plin. 4, 22 Duodequinquaginta. Et Columel. 9, 14.
DVODESEXAGINTA Plin. 11, 9 Duodesexaginta annis nihil aliud agere.
DVODESEXAGESIMVS a, um. Vell. 2, 53, 3 Duodesexagesimum annum agens.
DVODENONAGINTA Adi. indecl. Plin. 3, 16.
DVODEOCTOGINTA Adi. indecl. Plin. 3, 5. Caeterum de hac compositione, vid. Perizon. Animadu. Hist. c. 10 p. 450.
DVOETVICESIMVS a, um. Adi. Gell. 5, 4 Duoetuicesimo anno postquam Galli Romam ceperunt.
DVOETVICESIMANVS a, um. Adi. Miles Legion. XXIIdae. Tac. Hist. 5, 1, 3.
DVOMILLESIMVS a, um. Adi. Alter ex millesima parte, alter ex duomillesimis partibus socius Paullus ICt. 1, 80.
DVONVM Veteres pro Bono dixerunt, sicut Duellum pro Bello Festus, Duonum bonum. [...]
DVP
DVPLA, ae. DVPLARIS vid. DVPLVS, a, um.
DVPLEX icis. Adi. [ ditto\s2, diplo/os2 ] Cui duae sunt partes, quod duorum est generum, vnum bis sumtum, etc. [...]
page 288, image: s0288DVPLICES Subst. m. plur. Pugillarium, siue Tabellarum genus est, in quibus literae scribi solebant, quae et Diplomata Graeca voce dicuntur. [...]
DVPLICITAS atis. f. Lactant. de Opific. Dei c. 8 [...]
DVPLICITER Adu. [ dittw=s2, dixqa/dia, dittaxw=s2 ] Duobus modis. [...]
DVPLIO onis. f. Verbum duodecim tabularum, quo duplex, vel pecuniae, vel capitis multa iniungitur alicui: quemadmodum Talionis, talis poenae dicebatur condemnatio, cuius aliquis alium affecerat. [...]
DVPLVS a, um. Adi. [ dipla/sios2 ] Bis tantum: vt, Dupla pars. [...]
DVPLARIS e. Adi. Macrob. Somn. Scip. 1, 6 [...]
DVPLICO āre. [ diplasia/zw ] Vt, Duplicare numerum Cic.
page 289, image: s0289de Natur. Deor. 1, 42 c. 22. [...]
DVPLICATVS a, um. Partic. [ diplasiasqei\s2 ] Cic. pro Domo sua 95 c. 35 [...]
DVPLICATO Adu. [ diplasiasme/nws2 ] Plin. 2, 17 Rursus Saturni et Iouis duplicato digrediuntur.
DVPLICATOR oris. m. Qui duplicat. Sidon. Epist. 3, 13 Sinistrarum opinionum duplicatores.
DVPLICATIO onis. f. [ diplasiasmo\s2 ] Senec. Nat. Quaest. 8 [...]
DVPLICARIVS ii. m. Varro de L. L. 4, 16 [...]
DVPLO āre. Duplicare, pro singulis binos dare vel facere. [...]
DVPLATIO i. duplicatio est l. 31 ff. de noxali act.
DVPONDIVS, DVPONDIVM, DVPONDIARIVS vid. DIPONDIVS, etc.
DVR
DVRABILIS, DVRAMEN, DVRAMENTVM, DVRACINI, DVRATRIX, et DVRATVS vid. DVRVS.
DVRANVS i. m. Mons et fluuius Cebennicus. Vid. Auson. Eidyll. 3, 463. et Sidon. Carm. 22, 103.
DVRATEVS, et DVRIVS, siue a, um. Adi. [ dou/reios2, doura/tios2 ] Ligneus. [...]
DVRETA ae. f. Hispanica vox est, qua illi significare solent Vas illud amplum in balneis, in quo sedentes lauamur: Latini Solium vocant. [...]
DVRICORDIVM vid. DVRVS.
DVRICORIVM, et DVRICORIA vid. DVRVS.
DVRINE [ *douri/nh ] Oppidum in sinu Persico, quod Alexandri Magni tempore interiit, et ex quo idem Alexander colonos deduxit in Characem vrbem a se primum aedificatam. Vid. Plin. 6, 27.
DVRIVS i. m. [ *du/rios2 ] Ptolemaeo Hispaniae fluuius, circa Numantiam per Vacceos fluens, qui Gallaeciam separat a Lusitania. [...]
DVRMIA Gens. Vid. Vrsini, Patini, Hauercampi studio collectos explicatosque numos familiarum.
DVRO [1] as. Vid. DVRVS.
DVROCOTTORVM i. n. [ *douroko/ttoron ] Galliae vrbs in Belgica, auctore Ptolemaeo. Strab. 4 Duricortoram vocat: Durocortorum Caes. B. G. 6, 44.
DVRVS a, um. Adi. [ sklhro\s2 ] Quod est solidum ac firmum. Virgil. Aen. 4, 366 [...]
page 290, image: s0290DVRIVSCVLVS a, um. Adi. Dimin. Plin. in Praefat. Ille enim, vt scis, permutatis prioribus setabis duriusculum se fecit. i. Paullo duriorem. et Plin. Epist. 1, 16, 5 Duriusculos versus.
page 291, image: s0291DVRE, siue Adu. [ sklhrw=s2 ] Ter. Andr. 1, 1, 47 [...]
DVRITAS atis. f. [ a)potomi/a ] Idem quod Duritia. [...]
DVRITIA ae. f. [ sklhro/ths2 ] Firmitas et soliditas. [...]
DVRITIES ei. f. Idem. Plin. 3, 15 [...]
DVRITVDO pro Duritia, Antiquum. [...]
DVRABILIS e. Adi. [ diarkh\s2 ] Quod diu durat. [...]
DVRABILITAS atis. f. Pallad. 1, 36. et 12, 7.
DVRAMENTVM i. n. Pro Confirmatione et firmitate. [...]
DVRAMEN inis. n. De Vitis brachio dixit Columel. 4, 22, 1. Duramen aquarum Lucret. 6, 529. de glacie.
DVRACINVS a, um. Adi. Quod duros habet et firmos acinos. Vuarum praesertim epitheton. [...]
DVRICORDIA ae. f. vsurpat Tertull. ad Marc. 5, 4. pro Duritie cordis.
DVRICORS ordis. Adi. Sarisb. Epist. 182 Habitare apud duricordes.
DVRICORIA dicuntur, quae sunt duri corii: vnde Ficus duricoriae, quae habent durum corticem, quarum meminit Macrob. Sat. 2, 16, et de quibus Plin. 15, 18 [...]
DVRO [2] āre. [ sklhru/nw ] Durum facere eadem varietate, quam in DVRVS obseruauimus. Columel. 6, 37 ad fin. [...]
page 292, image: s0292DVRATVS a, um. Partic. [ sklhrunqei\s2 ] Plin. in Paneg. c. 22 [...]
DVRATIO onis. f. Liuii esse dicitur.
DVRATOR oris. m. Pacat. Paneg. Theod. c. 33 Ingentium corporum durator Ister.
DVRATRIX icis. f. Plin. 14, 1 Additque acinis eandem quam in doliis amphorisue duratricem illam firmitatem austeritas picis infusa pediculo.
DVRESCO durui, ere. [ sklhru/nomai ] Durum fieri. [...]
DVS
DVSARITIS idis. f. Myrrhae species, de qua Plin. 12, 16.
DVSII orum. m. Gallis Daemones quidem dicuntur. [...]
page 293, image: s0293DVSMOSVS vid. DVMVS.
DVV et DVX
DVVMVIRI orum. m. Collegium duorum hominum s. perpetuum s. temporarium, quorum varia memorantur. [...]
DVVMVIRALIS e. Adi. qui Duumuir fuit etc. vt Consularis etc. l. 1 ff. de alb. scrib.
DVVMVIRATVS ūs. m. Munus Duumuiri. Plin. Epist. 4, 22 pr. Paull. in l. Honores ff. de Decurionibus.
DVVMVIRALITAS atis. f. Idem. Leg. 1 c. de Nat. liberis.
DVVMVIRATES, vel ium. m. (Nam vtroque modo scribi haec nomina, ostendimus) videntur fuisse a Consiliis Duumuiris, vel iam exauctorati. [...]
DVX [2] vid. DVCO.
DYA
DYAS adis. f. [ dua\s2 ] Numerus binarius. Vid. DIAS. Conf. Salmas. ad Solin. p. 699.
DYM et DYN
DYMAS antis. m. Pater Hecubae. Ouid. Met. 11, 761. Virg. Aen. 2, 394. Hinc
DYMANTIS idos. f. Hecuba. Ouid. Met. 13, 620.
DYME es. f. [ *du/mh ] Colonia in Achaia. Plin. 4, 5 Vltra Patras oppidum Olenum, colonia Dymae, loca Buprasium, etc.
DYNAMIS is. f. Potentia, vis. Plaut. Pseud. 1, 2, 77 Oliui Dynamin domi habent maximam, i. vim, copiam: more suo lasciuit. Conf. Arnob. 2 p. 60.
DYNASTES, vel ae. m. [ duka/sths2 ] Qui pollet potestate in ciuitate, vel imperio: Erat eo tempore Thyus, dynastes Paphlagoniae Nep. 14, 2, 2. [...]
DYO et DYR
DYODECAS adis. f. [ duwdeka\s2 ] Numerus, duodecim complectens. Tertull. de Praescr. c. 49.
page 294, image: s0294DYOTA vid. DIOTA.
DYRRHACHIVM ii. n. [ *dur)r(a/xion ] Macedoniae nobilis civitas et portus, auctore Pomponio Mela... Dyrrhachium sibi delegit exilio Cic. vt scribit Fam. 14, 1 [...]
DYRRHACHINVS i. m. [ *dur)r(axino\s2 ] Incola Dyrrhachii. Cic. Att. 3, 22 Et quod mei studiosos habeo Dyrrhachinos, ad eos perrexi.
DYS
DYSCOLVS a, um. Adi. [ du/skolos2 ] Prauus, asper, difficilis. Vulg. 1 Petr. 2, 18.
DYSCRASIA ae. f. [ duskrasi/a ] Praua corporis temperies. Macrob. Sat. 7, 10.
DYSENTERIA ae. f. [ duseuteri/a ] Dici potest Intestinorum exulceratio, vel certe difficultas. [...]
DYSENTERICVS a, um. Adi. [ duseuteriko\s2 ] Qui torminibus vexatur. Dysenterici, id est torminosi Scribon. 85. [...]
DYSEROS otis. m. [ du/serws2 ] Infelix in amore. Auson. Epigr. 90, 7.
DYSOSMVS i. f. [ du/sosmos2 ] Ita vocatur Scordium male olens Apul. de Herb. 70.
DYSPEPSIA ae. f. Est Aegra difficilisque ventriculi concoctio, quam Plin. Cruditatem appellat, [ a)po\ tou= pe/ptw, i. Coquo. Vid. Cato de R. R. 127 Ad dyspepsiam et stranguriam.
DYSPHEMIA ae. f. [ dusfhmi/a ] Infamia, maledicentia. Suet. in Aug. c. 92 Nihil in hoc quidem deuitans, quam disphemiam nominis, de diebus quibusdam, quos vitare mali ominis causa solebat.
DYSPHILVS i. m. [ du/sfilos2 ] Amicus parum sincerus. Iuuen. Sat. 3, 119 Non est Romano cuiquam locus hīc, vbi regnat Protogenes aliquis, vel dysphilus. Exempl. castig. Diphilus.
DYSPHORICVS a, um. Adi. Firmic. 8, 12 Dysphorici, ac miseri, infeliciter moriuntur. Cael. 10 c. vlt. Firmico, Dysphorici Infelices intelliguntur: et Dysphora dicuntur Difficilia.
DYSPNOEA ae. f. [ du/spnoia ] Spirandi difficultas. [...]
DYSPNOICVS a, um. Adi. [ duspnoi+ko\s2 ] Qui dyspnoea laborat. Plin. 24, 6.
DYSPROPHERON i. n. Aspritudo sermonis. Mart. Capella 5 p. 167 tantum exemplo declaratur, Persuasitrices, praestigiatrices atque inductrices tigres.
DYSTRAPELI orum. m. [ dustrape/loi ] Qui in ira vel affectione eliqua immobiles perseuerant, nec vlla vi ab instituto queunt reuelli: Rhodig. 12, 19. (19, 12)
DYSVRIA ae. f. Difficultas vrinae. Cic. Att. 10, 10.
DYSVRICVS a, um. Adi. Cic. Fam. 7, 26.
DYSVRIACVS a, um. Adi. Qui tali morho laborabat. Firmic. 4, 8.