CAMENA Early Modern Latin Texts

[illustration:
IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus CICICCLXXXXI. moritur to paroneupoi*ein
- portrait of the author -]

NOVVS LINGVAE ET ERVDITIONIS ROMANAE THESAVRVS POST RO. STEPHANI ET ALIORVM NVPER ETIAM IN ANGLIA ERVDITISSIMORVM HOMINVM CVRAS DIGESTVS, LOCVPLETATVS, EMENDATVS ET GEORGIO II DEFENSORI FIDEI ET PACATORI ORBIS BIBLIOTHECAM ACADEMIAE SVAE GEORGIAE AVGVSTAE QVAE GOTTINGAE EST INVISENTI DEVOTI ANIMI PIETATE OBLATVS A. D. XXX. IVL. M D CC XXXXVIII. A IO. MATTHIA GESNERO ELOQ ET POES. P. P. O. ET ACAD. BIBLIOTHEC. CVM PRIVIL. SACR. CAES. MAIEST. AC SER. REG. POL. ET EL. SAX. LIPSIAE IMPENSIS CASP. FRITSCHII VIDVAE ET BERNH. CHR. BREITKOPFII M DCC XLIX.

ALN

ALNVS, i. f. [ ai)/geiros2 ] Arbor fluuialis, siue palustris, notissima, quae inter infelices refertur, et danmatas religione, quae neque seruntur vnquam, neque fructum ferunt Plin. 16, 26 s. 45. [...]

ALNEVS, Adi. quod fit ex Alno. Vitruu. 3, 3 Locus palis alneis configatur.

ALNETVM, Vt Quercetum, Dumetum, Esculetum: locus alnis consitus. Gu. Brito 8, 303 Difficiles vbi densa vias alneta tenebant.

ALO

ALO, ui, itum et altum, ere. [ tre/fw ] Est Rebus ad vitam, victum, cultumque necessariis sustentare: Cic. Parad. 8 [...]

ALENDVS, [ qrepte/os2 ] Ouid. de Arte Am. 2, 152 Dulcibus est verbis mollis alendus amor.

ALTVS [1], et ALITVS, [ teqramme/nos2 ] Altus alieno sumtu Varr. ap. Non 4, 8. [...]

ALTELLVS, Romulus dicebatur (Festi verba damus ) quasi altus in tellure: vel quod tellurem suam aleret, siue quod aleretur telis: vel quod a Tatio Sabinorum rege postulatus sit in colloquia pacis, et alternis vicibus audierit, locutusque fuerit. [...]

ALTVS [2], ûs. m. Nutricatio. Macrob. Saturn. 1, 2 Rerum naturae altu nutritur vniuersitas.

ALITVS, ûs. m. Idem. Donat. in Vita Virgilii; Parentibus quotannis aurum ad abundantem alitum mittebat.

ALTILIS [1], e. [ qrepto\s2 ] Ex supino Altum, ab Alo. Sunt autem Altilia, Animantia, quae inclusa aluntur: siue aues in corte aut auiario, siue quadrupedes in roborario, siue pisces in viuario. [...]

ALTILIARIVS, i. m. Qui altilia curat. Gloss. Lat. Gr. Altiliarius [ o)rniqotro/fos2.

ALTOR [1], oris. m. [ trofeu\s2, trofo\s2 ] qui alit. Cic. de Nat. Deor. 2, 86 c. 34 [...]

ALTRIX [1], icis. [ titqh\, qre/pteira, Quae alit. Plin. 10, 64 Altricemque habere per se vitam illam quae satis, arboribusque contingat. [...]

ALVMNVS [1], i. m. [ tro/fimos2 ] et ALVMNA, ae. f. Quin et ALVMNVM n. (videbimus enim Numen alumnum n. 1 et Stagna alumna n. 4) qui alitur, vel altus est ab alio. [...]

ALIMENTVM [2], [ trofh\, diatrofh\ ] Nutrimentum. Cic. de Vniu. 16 c. 6 [...]

ALIMENTARIVS, Adi. vt Lex alimentaria, quae prouidebat, vt filii alerent parentes ad inopiam redactos, de qua Sen. Contr. 7. [...]

ALIMONIA, ae. Victus necessarius. Vtitur frequenter Macrob. Saturn. 7, 4 et 5. [...]

ALITVRA [2], [ qre/yis2 ] Nutricatio. Gell. 12, 1 Non partionem solam, sed alituram quoque feram, et saeuam criminatus est.

ALOE, es. f. [ a)lo/h ] Herba amarissimi succi. Metaphorice Iuuenalis Sat. 6, 180 [...]

ALOEVS, [ *)alweu\s2 ] Gigas, Titanis et Terrae filius, cuius vxor Iphimedia a Neptuno compressa, Otum et Ephialten peperit, gigantes maximos, qui nouem digitis per singulos menses crescebant, qua magnitudine freti caelum voluerunt subuertere, Dianae et Apollinis telis confixi. [...]

ALOGIA, [ a)logi/a ] Latine Irrationalitas interpretari ad verbum possis, stultitia irrationabilis. [...]

ALOGISTOS, [ a)lo/gistos2 ] Rationibus reddendis liber et solutus. Nempe l. 5 §. 5 [...]

ALOGVS, Irrationalis: vt Lineae alogae, Spatia aloga s. irrationabilia, Pedes alogi, quae rationem inter se aut proportionem non habent, comparari non possunt. [...]

ALOGI, et ALOGIANI, [ a)logianoi\ ] Haeretici fuerunt, sic vocati tanquam sine verbo, propterea quod [ e)n tw=| lo/gw|, h. e. Dei filio, qui patris Verbum appellatur, diuinitatem non agnoscerent, Ioannis Euangelium respuentes. [...]

ALOITE, [ a)loi/+th ] quae alio nomine Gentiana, it. Aloe Gallica dicitur. Plura Apul. de Herb. c. 16.

ALONE, s. HALONE, Insula inter Lebedum et Teon repente enata Plin. 2, 87. Est et Alone, Fluuius Hispaniae in sinu Ilicitano, apud Melam 2, 6.

ALOPE, Cercyonis filia a Neptuno compressa, et mater facta Hippothoi, vid. Hygin. f. 187.

ALOPECIA, ae. [ a)lwpeki/a ] Morbus in capite humano et barba, cum profluuio capillorum. [...]

ALOPECIAS, Piscis marini genus, apud Plin. 32, 11 s. 53. Vulpes marina eidem 9, 63 s. 67.

ALOPECONESVS, Quasi tu Vulpinsulam dicas: Vrbs Asiae, circa quam nobilissima nascuntur tubera Plin. 19, 3. [...]

ALOPECVRVS, f. Herba. Plin. 21, 17 s. 61 Alopecurus spicam habet mollem, et lanuginem densam, non dissimilem vulpium caudis, vnde ei et nomen.

ALOSA, [ qri/ssa ] Piscis est, sic dictus hodieque a Gallis et Campanis. [...]

ALP

ALPES, Alpium. [ *)/alpeis2, ta\ *)alpeina\ o)/rh ] A candore niuium dictae sunt: quia perpetuis fere niuibus albescunt. [...]

ALPHA, Nomen primae Graecorum literae. vid. Tertull. de Praescript. c. 50. Martial. 5, 27 Quod alpha dixi Codre penulatorum. Respicit ad 2, 57. Alpha autem est sui ordinis primus.

ALPHABETVM, i. n. [ a)lfa/bhton ] Series literarum, dictum ab [ a, b, primis duabus literis. [...]

ALPHEIAS, [ *)alfhi+a\s2 ] dicitur Arethusa Ouid. Met. 5, 487 Tum caput Eleis Alpheias extulit vndis. vid mox ALPHEVS.

ALPHEVS [1], [ *)alfeio\s2 ] Fluuius Elidis ciuitatis Arcadiae iuxta Pisas (vbi colitur Olympicus Iupiter) defluens, longo tandem cursu in Achaia demergitur, et ibi a terra absorptus, atque supter mare defluens, ex Graecia in fontem Arethusam, apud Syracusas in Sicilia, se attollit, inde in mare Siculum cadit. [...]

ALPHION, Lacus vitiligines tollit Plin. 31, 2 s. 8. de Alpheo amne eadem praedicantem laudauimus Strabonem, et suspicatur Harduinus, etiam a Plinio respici.

ALPHIVS, s. vt meliores ALFIVS, fenerator nobilitatus ab Hor. Epod. 2, extr. [...]

ALPHOS, quid sit, docet his verbis Cels. 5, 28, 19 Vitiliginis tres species sunt: a)/lfos2 vocatur, vbi color albus est, fere subasper et non continuus, vt quaedam quasi guttae dispersae esse videantur. [...]

ALS

ALSVS [2], Nomen pastoris apud Virg. Aen. 12, 304 - - - Podalirius Alsum Pastorem, primaque acie per telaruentem, Ense sequens nudo supereminet.

ALT

ALTARE, is. n. [ bwmo\s2 ] Festus, Altaria, sunt in quibus ignis adoletur. [...]

ALTAR, pro Altare Prudent. posuit [ peri\ *stef. Vincent. v. 515. et Hymn. 9. (3 Heins. ) v. 211. Vid. Barth. Aduers. 8, 12. Prudentium imitatus Alcuinus Poem. 241, f. 1735.

ALTER, era, erum; erius, eri, o( e(/teros2, e(/teros2 et [ a)/llos2, Vet. Gloss.] Vnde compositum ducunt quidam ap. Fest. [...]

ALTERNVS, Adi. [ a)moibai=os2 ] vbi alterum alteri succedit, vel per vices fit. [...]

ALTERNO, are. [ a)mei/bw, paralla/ttw, e)pamfoteri/zw ] E duobus modo vnum, modo alterum facere: et quasi alternis vicibus variare. [...]

ALTERNAMENTVM, i. n. Idem. Claud. Mamert. de Statu, An. 3, 8 Sine alternamento reciproci aeris. [...]

ALTERNE, Adu. [ a)moibai/ws2 ] Idem. Plin. 11, 37 Supercilia homini et pariter et alterne mobilia. Adde Sen. Quaest. Nat. 7, 12. Scrib. Larg. Comp. 181.

ALTERATIO, onis. f. [ e(te/rwsis2 ] Philosophi definiunt esse Progressionem ab vna qualitate in alteram. [...]

ALTERORSVS, vel ALTRORSVS, Adu. In alterum locum. Apul. Met. 9 p. 230 Pudicissima vxore altrorsus disclusa. Sic Elm. et Pric.

ALTROVORSVM, Adu. Plaut. Casin. 3, 2, 25 Verum autem altrouorsum quum eam mecum rationem puto, eius esset mecum postulatio. i. In alteram partem, vel Ex altera parte.

ALTERCO, as, et vsitatius ALTERCOR, aris, idem fere fuit initio, quod alternatim loqui, sermones serere. [...]

ALTERCATIO, onis. f. [Vet. Gloss. [ a(yimaxi/a, a)mfiboli/a, a)nti/r)r(hsis2, a)moibai=oi lo/goi ] Quam vltimo loco ponunt glossae significationem, ea prima fuisse videtur, quod de verbo modo obseruatum est. [...]

ALTERCATOR, oris, m. Patronus, in quantum altercatione, de qua n. 2, vtitur. [...]

ALTERCABILIS, e. Arnob. 5 p. 156 de colloquiis Iouis cum Numa, Altercabilem conseruisse sermonem.

ALTERCVLVM, eiusdem herbae nomen apud Apul. de Herb. c. 4, vbi plurima eius nomina et virtutes.

ALTHEA, [ *)alqei/a ] Thestii filia, Oenei Calydoniae regis vxor, Meleagri mater. [...]

ALTHAEA, a)lqai/a ] Genus maluae siluestris, ab excellentia effectus a quibusdam [ a)ristalqei/a (Hard. Plistolycia) appellata, teste Plin. 20, 21 seq. [...]

ALTINVM, [ *)/altinon ] Venetiae oppidum. Martial. 14, 155 Velleribus primis Appulia, Parma secundis Nobilis, Altinum tertia laudat ouis. Plin. 3, 18.

ALTINATES, Altini incolae. Plin. Epist. 3, 2, 2 Arrianus Maturius Altinatium est princeps. Altinates oues laudantur Columel. 7, 2, 3. Vid. Martial. 14, 155, quod laudamus in Altinum.

ALTVS [3], a, um. Adi. [ u(yhlo\s2 ] Cum sit proprie Participium ex Alo, de quo s. l. generatim distantiam perpendicularem, inter id quod summum et imum est, notat. [...]

ALTE, [ u(yhlw=s2 ] Adu. Liu. 1, 41 Ferrum haud alte in corpus descendisse, i. non profunde. [...]

ALTICOMVS, Tertull. de Iudic. Dom. cap. 8 Alticoma vmbra crispata cupressus.

ALTIGRADVS, vel ALTEGRADIVS, Alte gradiens. Bestia quaedam magis, quam auis altegradia Tertull. de Vel. Virg. c. 17.

ALTILANEVS [2], Ouilli generis Epitheton. Inscr. Fratr. Arual. apud Phil. a Turre Mon. Vet. Ant. p. 389 IOVI VERBECES II ALTILANEOS MARTI ARIET. ANTILAN. II etc.

ALTILOQVIVM, i. n. Messala Coru. ad August. p. 7 Te persaepe altiloquio tuo disserentem dubitare animaduerti.

ALTIPETAX, acis. Strabo Gallus, Altipetax cucurbita, quae clauiculis suis serpit in altum.

ALTISONVS [2], [ u(yhlo/fwnos2 ] Nomen poeticum, Quod ex alto sonat. [...]

quia ex alto tonat. Cic. de Diuin. 1, 19 c. 12 Nam pater altitonans stellanti nixus Olympo.

ALTITONVS, Varro apud Prob. in Virgil. Ecl. 6, 31 Quam quinque altitonae flammeae (Scal. fragmine) zonae cingunt.

ALTIVOLVS, Adi. Plin. 10, 19 Sunt fere omnes altiuolae praeter nocturnas. Et cap. 47 Grauiores omnes fruge vescuntur: altiuolae, carne tantum.

ALTATVS, a, um. Sidon. Epist. 2, 2 Sol per lineas altatus extremas in axem Scythicum porrigitur.

ALV

ALVEVS, i. m. [ po/ros2, xw/rhma ku=tos2 ] Continens fluminis inter vtramque ripam. [...]

ALVEAR, siue ALVEARE, et ALVEARIVM. [ si/mblon, kuye/lh ] Alueus apum, Locus vbi sunt aluei apum, vel Copia alueorum eodem in loco positorum, atque apum mellificantium. [...]

ALVEATVS, Adi. [ kubwto\s2 ] In modum aluei cauatus. Cato cap. 43, 1 Sulcos, si locus aquosus erit, alueatos esse oportet. i. deorsum fastigiatos, in summo latiores lateribus inclinatis, vt fundus sit contractior.

ALVEOLATVS, Adi. [ kutw/dhs2, koilwto\s2 ] Vitruu. 3, 3 de Columnarum faciendarum ratione, Stylobatam ita oportet exaequari, vti habeat per medium adiectionem per scamillos impares. [...]

ALVMINATVS, [ stupthriwto\s2 ] Sicut Sulphuratus a Sulphure: vt Aqua aluminata, quae transit per venas aluminis Plin. 31, 6. Marc. Empir. cap. 25.

ALVMINOSVS, [ stupthriw/dhs2 ] Idem quod Aluminatus. Plin. 31, 3 s. 28 Depressis puteis sulphurata vel aluminosa occurrentia putearios necant. Vitruu. 8, 3.

ALVTA [1], ae. [ derma/tion ] Pellis mollior, calceis similibusque operibus faciendis concinnata. [...]

ALVTA [2], orum. Plur. Inuenitur plumbum et in aurariis metallis, quae aluta vocant Plin. 34, 16 s. 47. Al. Elutia. vid. Harduin. Conf. ALVTACIVS.

ALVTATIO, quibusdam in libris legitur apud Plin. 33, 4 s. 21. Vide modo ALVTACIVM gummi.

ALVTAMEN, vel ALVTAMENTVM, a veteribus dicebatur Opus ex concinnatis pellibus factum. Lucil. ap. Non. 2, 635 Pasceolum, alutamen.

ALVVS, i. f. [ koili/a ] Alui natura subiecta stomacho, cibi et potionis est receptaculum Cic. de Nat. Deor. 2 c. 54. vid. n. 4. [...]

ALY

ALYATTES, [ *)alua/tths2 ] Croesi regis pater, ipse quoque ditissimus. Inde formant Adiectiuum nomen

ALYATTICVS, quo porro substantiue vsus sit Hor. Carm. 3, 16, 41 vel pro Alyatte ipso, vel pro Filio Croeso. Receperunt vero Bentleius et Cuningamus Alyattei, vt Vlyssei, Achillei. [...]

ALYPON, [ a)/lupon ] Cauliculus est molli capite, non dissimilis betae, acre gustatu ac lentum, mordensque vehementer et accendens Plin. 27, 4 s. 7.

ALYTARCHES, [ *)aluta/rxhs2 ] Praefectus Alytis, i. Mastigophoris, qui ad summouendam turbam, et cohibendas seditiones in sacris certaminibus adhibebantur. [...]

ALYTARCHIA, ae. f. Ipsum munus, ad editionem ludorum pertinens l. 1. C. off. Com. or.

ALYXOTHOE, [ *)alucoqo/h ] Mater Aesaci, filia Dymantis, apud Ouid. Met. 11, 763 Sed Burm. dedit Alexirhoe.

ALYZIA, [ *)aluzi/a ] Acarnaniae ciuitas. Cic. Fam. 16, 4 Tertio die abs te ad Alyziam accesseramus. Is locus est citra Leucadem stadia centum viginti.

AM [2], Accusatiua olim praepositio, nunc autem extra compositionem obsoleta. [...]

AMA

AMAFANIVS, Philosophus Cic. Acad. 1, 5 Amasinius Codd. alii. Etiam occurrit Tusc. 4, 6. it. Famil. 15, 19.

AMALCHIVM, apud Plin. 4, 13 s. 27 Hecataeus appellat Oceanum septentrionalem a Paropamiso amne, qua Scythiam alluit, quod nomen eius gentis lingua significat Congelatum.

AMALOCIA, Campanis et AMALVSTA Dacis Herba chamaemelon Apul. de Herb. cap. 23.

AMALTHEA, [ *)amalqei/a ] Nympha, cuius Capella vberibus suis aluit Iouem infantem Lactant. 1, 21, 38, qui 1, 22, 19 [...]

AMANDO, are. [ a)pope/mpw, a)poskeua/zomai ] Ablegare, aliquo mittere, vt a nobis amoueamus Cic. pro Rosc. Am. 44 c. 15 [...]

AMANDATVS, [ a)popemfqei\s2 ] Cic. pro Domo sua, 66 c. 23 Me expulso, Catone amandato, i. Misso et quasi relegato in Cyprum. Amandati ad nutricem aliam filii obliuio Gell. 12, 1.

AMANDATIO, onis. f. a)po/pemyis2 Cic. pro Rosc. Amer. 44 Tamenne haec attenta vita ad rusticana, relegatio atque amandatio appellabitur?

AMANTIA [1], Ciuitas Macedoniae, auctore Ptolemaeo. Meminit Cic. Philipp. 11, 26.

AMANVENSIS, [ u(pografeu\s2 ] Seruus, cuius opera et manu in scribendo vtimur. [...]

AMARACVS, i. m. vel AMARACVM, [ a)ma/rakos2, sa/myuxon ] Herba, vulgo Maiorana. [...]

AMARACINVS, Adi. [ a)mara/kinos2 ] Quod ex amaraco est. Add. Plin. 13, 1. [...]

AMARANTVS, i. m. [ a)ma/rantos2 ] Flos, si vim nominis spectes, non marcescens. [...]

AMARICO, [ pikri/zw ] Amarum, i. asperum, iratum, facio, et quasi exacerbo. Est in Vulgata Apoc. 10, 10. Plin. Valerian. 1, 17. Augustin. T. VIII p. 30 et 696.

AMARVM, Idem. Apul. Met. 6 p. 178. Contortis superciliis subridens amarum. conf. Ammian. 21, 9.

AMARVLVS, Apul. Flor. 4. Crateram bibi dialecticae amarulam. Elmenhorst. legit Austerulam. p. 363.

AMARESCO, ere. [ pikrai/nomai, pikri/zw ] Amarum fieri. Palladius Ianuar. 15 Amygdalus si rodatur, amarescit.

AMARITAS, atis. f. [ pikri/a geu/sews2 ] Glossae Philoxeni. Amaritas succi Vitruu. 2, 9.

AMARITIES, ei. Idem. Catul. 69, 18 Multa satis lusi, non est dea nescia nostri Quae dulcem curis miscet amaritiem.

AMARITVDO, inis. f. [ pikro/ths2 ] Rei amarae sapor, qui Dulcedini opponitur. [...]

AMARVLENTVS, Adi. [ pikro\s2 ] Valde amarus. Per metaphoram. Gell. 3, 17 Amarulentus librum maledicentissimum conscripsit. Erat amarulenta dicacitate Macrob. Sat. 1, 7 fin.

AMAREFACIO, ere. Nonnullis est compositum apud Plaut. Truc. 1, 2, 77, quod diiunctum dedimus supra in AMARE.

AMARYLLIS, idis. [ *)amarullh\s2 ] Nomenrusticae apud Virg. Ecl. 2, 14 [...]

AMASCO [1], are. Amare cupio Gloss. Isidor. Diomed. p. 334 Ab Amo vett. inchoatiuo modo dixerunt Amasco. Naeu. Nunc primum amasco. Hinc

AMASCVS [1], i. m. Amator esse putabat Diomedes l. c. in Plauti Truc. 3, 1, 13 [...]

AMASENVS, [ *)ama/shnos2 ] Fluuius Volscorum. Virg. Aen. 11, 547. Sed Ouid. Met. 15, 272 non Amasenus legendum verum Amenanus.

AMASIS, [ *)/amasis2 ] Rex Aegyptiorum, cuiustumulus fuit vna pyramidum, dicente Luc. 9, 155 Non mihi pyramidum tumulis euulsus Amasis.

AMASIO [1], onis. Idem Apul. Met. 7 p. 197 Festiuus hic amasio. Amasionum comprimuntur fraudibus Prud. Perist. in Romano v. 182.

AMASIVNCVLVS [1], i. m. Dimin. Petron. Fragm. Trag. p. 25 Burmann. cap. 45.

AMASTRIS, [ *)/amastris2 ] Vrbs Paphlagoniae, Sesamum olim nuncupata Plin. 6, 2. Sil. 14, 268. et Catull. 4, 13. Inde

AMATA, [ *)ama/ta ] Vxor Latini regis, et soror Veniliae deae, vt auctor est Seruius, ad Virg. Aen. 7, 343 [...]

AMATHVS, untis. [ *)amaqou\s2 ] Vrbs Cypri insulae Veneri sacra, vnde tota insula Amathusia dicebatur, vt est apud Ptolemaeum. [...]

AMATHVSIA, [ *)amaqousi/a ] Insula appellata, quae vulgatiore nomine Cyprus dicitur. [...]

AMAXITIS, is. Forte rectius HAMAXITIS, f. Herba eadem quae Agrostis. Apul. de Herb. c. 77.

AMAZONES, [ *)amazo/nes2 ] Feminae Scythicae, de quibus qui scire vult, quae sciuntur, Petri Petiti de Amazonibus dissertationem legat opus est. [...]

AMAZONICVS, [ *)amazoniko\s2 ] Tauri montis, qua parte Amazones accolunt, cognomen. Plin. 5, 27. it. Mela 1, 19. Amazonica parma Plin. 3, 5. Secures peltaeque Sueton. Neron. 44.

AMAZONIVS, Adi. Idem. Amazonio caelatus balteus auro Ouid. Epist. vlt. 119. [...]

AMB

AMBAGES, f. [ periagwgh\, periplokh\ ] cuius tres modo casus obseruatt, Ambage, Ambages, Ambagibus: ab ambigendo, i. circum ducendo dictum nomen, primo circuitum et circumductionem propriam notat. [...]

AMBAGO, inis. Idem. Vet. Gloss. [ periodeu/simos2 to/pos2 ] Amfragos locus, Amfractus, Ambago. [...]

AMBARVALES, Hostiae appellabantur, Festo auctore, quae pro aruis a duobus (vel potius a duodecim, vt notant Scaliger et Ant. Augustinus ) fratribus (Arualibus v. v. ) sacrificabantur. [...]

AMBAXIOQVI, pl. Festo sunt Circumeuntes cateruatim. Scaliger putat legendum Ambaxi. Vossius, Ambaxitiosi vel Ambaxies.

AMBEDENS, et AMBENS, ab Ambesse. Tralate Lucret. 5, 397 Ignis enim superauit, et ambens multa perussit. Gifanius certe et Lambinus ab Ambedo deducunt.

AMBEST, Tertiae personae verbum est, vt nullam aliam habeat declinationem. Festus. Si recte ista se habent, videtur esse a Sum, es: quum ab Edo, es , Ambedo plures casus habeat.

AMBESTRIX, icis. Ammian. Marcellin. 29, 19 (cap. 3 Vales.) Cum duas haberet vrsas saeuas hominum ambestrices.

AMBEGNI, Bos et Vervex appellabantur, quum ad eorum vtraque latera agni in sacrificium ducebantur. [...]

AMBIDENS, siue BIDENS. [ duodou\s2 ] Ouis dicitur, quae superioribus et inferioribus est dentibus. Festus.

AMBIEGNA, bos apud augures, quem circum aliae hostiae constituuntur. Haec Varro de L. L. 6, 3. Sed vid. paullo ante AMBEGNI.

AMBIFARIVS, Duplex. vt, Ambifariae fabulae Arnob. 5 p. 181. Ambifaria obtentione Idem 182.

AMBIFARIAM, Adu. Apul. Apol. p. 276 Ambifariam dissolvere. et 4 Florid. p. 360.

AMBIFARIE, Idem. Claud. Mamert. de Statu An. 1, 3 Ambifarie subditum proposuit.

AMBIFORMITER, Adu. vt, Ambiformiter dictum Arnob. 5 p. 183. h. e. Ambigue.

AMBIGO, [ a)mfiba/llw ] Huc et illuc, in ambas tanquam partes ago: sed nondum aliqua metaphorica disceptandi significatione quod seiamus, obseruatum est, licet cognatum Ambages vim illam propriam, circum et in diuersas partes agendi seruarit, vt demonstrauimus. [...]

AMBIGVVS, Adi. [ a)mfi/bolos2 ] Dubius. Festus, Ambiguum est, quod in ambas agi partes animo potest. [...]

AMBIO, iui, itum, (propter crasin vocalium ex Ambi, praeter morem compositorum ex Eo, vid. Voss. Etymol. p. 22. [...]

AMBIENS, Partic. Curt. 4, 7, 16 Sedes ambientibus ramis contecta est. Sueton. Caes. 18 Cum ambienti, vt legibus solueretur, multi contradicerent.

AMBITVS [1], Partic. Ouid. Met. 1, 37 Iussit et ambitae circumdare brachia terrae. [...]

AMBITIO, onis. f. Ipsa actio ambientis, ait Festus, Proprie ad corpora ambientia refertur [ peri/bolos2 ] Solin. 48 Nam fuliginem intrinsecus fauillaceam ambitio tantum extimae cutis cohibet. [...]

AMBITIOSVS, Adi. Ex vi verbi quod ambit, vel ambitur, vel ambitum magnum habet. [...]

AMBITVDO, inis. f. Circuitus. Apul. in Asclep. p. 95, 36 Elm. Tempus per alterius ambitudinem reditus definiri potest.

AMBITOR, oris. m. Qui ambit. Paullin. Epist. 13 sect. 16 Aeternae laudis ambitor. Conf. Lamprid. in Alex. 28. et Saluian. lib. 5 de Gubern. p. 118 Baluz.

AMBIVIVS, Nomen Roman. vt L. Ambiuius Turpio actor comicus, qui plerasque Terentianas fabulas docuit. Meminit auctor Dialogi de Oratt. cap. 20. et Symmachus Epist. 10, 2.

AMBIVIVM, Idem quod Biuium. Varro apud Nonium 6, 15 Hic in ambiuio nauem conscendimus palustrem.

AMBRACIA, [ *)ambraki/a ] Nobilis ciuitas Thesprotiae Epiri. Stich. 3, 2, 35 Ambracia veniunt huc legati publice. Hanc diu oppugnatam deditione accepit M. Fuluius Liu. 38, 3 sqq.

AMBRICES, Tegulae, quae transuersae, asseribus et tegulis interponuntur. [...]

AMBRONES, fuerunt Gens quaedam Gallica, qui subita inundatione maris, quum amisissent sedes suas, rapinis et praedationibus se suosque alere coeperunt. [...]

AMBRONINVS, a, um. Adi. Auctor. Anon. apud Cathol. Tu habes turconinam buccam et ambronina labia.

AMBROSIVS, Adi. [ a)mbro/sios2 ] Epitheton rerum, quas ob singularem suauitatem Diis et Deorum epulis dignas ostendere volunt Poetae. [...]

AMBROSIACVS, Adi. [ a)mbrosiako\s2 ] Plin. 14, 3 Sed sunt etiamnum insignes, vua non vino, ambrosiaca, duracina. De vitibus sermo est.

AMBVBAIAE, [ *)ambouba/i+ai ] Mulieres impudicae, vagae ac...les [reading uncertain: page damaged] . [...]

AMBVBEIA, herbae nomen, quod sine variatione legitur apud Celsum 2, 30 [...]

AMBVLO, are. [ peripate/w ] Ab Ambio deducitur, quod est Circuire; significat autem huc atque illuc ire, proprie tamen exercitationis, aut animi causa: De illa Cic. Tusc. 5, 97 c. 34 [...]

AMBVLATIO, onis. f. [ peri/patos2 ] Cic. de Fin. 5 pr. Constituimus inter nos, vt ambulationem pomeridianam conficeremus in Academia. [...]

AMBVLATOR, oris. m. [ peripathtiko\s2 ] Qui prae pigritia huc et illuc saepe ambulat.

AMBVLATRIX, icis. f. [ peripath/tria ] Cato cap. 143 de villicae officio, Ad coenam ne quo eat, neue ambulatrix siet.

AMBVLATORIVS, Adi. quod ambulare, i. moueri potest, in quo ambulatur. [...]

AMBVLACRVM [2], i. n. [ peri/patos2 ] Locus in aedificiis ad deambulandum accommodatus. [...]

AMBVLATVS, ûs. m. Arnob. l. 1 p. 28 Christus scitur ambulatum dedisse contractis, i. ambulandi facultatem.

AMBVRBALE, vel AMBVRBIVM, dicitur Sacrificium, quo vrbem circuit et ambit victima, vt ait Seruius in Virg. Ecl. 3, 77. [...]

AMBVSTVS, a, um. [ peripeflegme/nos2, perikekaume/nos2 ] Festus, Circum vstus. [...]

AMBVSTVLATVS, a, um. vt Vstulatus, per partes, et paullatim ambustus. Plaut. Rud. 3, 4, 65 Te ambustulatum obiiciam magnis auibus pabulum.

AMBVSTANDVS, est in Vet. Gloss. [ h)=dos2 o)rne/ou, quod Scaliger ad Festum v. Bustum legit AMBVSTANEVS, et ita dictas vult aues, quae de busto siue rogo aliquid in tecta deferebant, et incendium portendebant: vnde Incendiariae aues in augurali disciplina. [...]

AMBVRVO, are. Est Corpus saltu reciprocare, prout Salii facere solebant, de quibus apud Fest. et Non. Lucilius, Praesul et amburuat, sic volgu redumptruat inde. [...]

AMC

AMCAESA, vel, dicuntur Vasa, quae Caelata appellamus, quod circumcaedendo talia fiant. Festus. Vid. Buleng. de Convin. 4, 11. Grapald. de Part. Dom. 11, 3, 10.

AME

AMELLVS, i. Herba, cuius meminit Columel. 9, 4, 4. et 9, 13, 8 De ea sic scribit Virgil. Georg. 4, 271 [...]

AMEN [1], [ a)mh\n ] Dictio Hebraea, quae Vere aut Veritas significat, seruiens, cum aliquid confirmandum est, vt Num. cap. 5

AMEN [2], inis. n. ab [ a)/mma, vinculum, nexus, extrito altero m. ab [ a)/ptw, necto. Tribuitur Arnobio l. 7 p. 230 sed lectio variat. Vid. Heraldi Animadu. p. 271 Hinc Amentum, de quo mox. [...]

AMENS, entis. Adi. [ a)/nous2, a)no/htos2, e)/kfrwn ] Qui a mente sua discessit, vt ait Varro de L. L. 5, 6 p. 53, 9. [...]

AMENTO [1], are. Gloss. Gr. Lat. [ a)ponow=, amento. Graecum certe verbum significat, ad Amentiam non ad Amentum referri. De quo statim.

AMENTVM, i. n. a(/mma V. Gl. [ o(/qen kate/xetai h( lo/gxh, it. [ a(/mma a)konti/wn ] Lorum, quo aliquid retinetur, aut ligatum est: vt, Solearum corrigiae, et lora in quibusdam iaculis. [...]

AMENTATIO, siue ADMENTATIO, onis. f. Actus amentandi, s. iaculandi. [...]

AMERIA, [ *)ameri/a ] Oppidum Vmbriae, patria Roscii Amerini, quem desendit Cicero. Ameriam Cato ante Persicum bellum conditam annis nongentis sexaginta quatuor prodidit Plin. 3, 14.

AMERINA, orum. n. pl. Subst. Genus pirorum. Stat. Silu. 1, 16, 18 Et massis Amerina non perustis. Vid. Barth. Adu. 24, 7. Plinius serissima Pirorum vocat 15, 15. Amerina mala Colum. 5, 10, 19.

AMERIMNON, [ a)me/rimnon ] Herba, quae alio nomine Aizoon maius appellatur Plin. 25, 13.

AMETHYSTVS, i. m. a)me/qustos2 ] Gemma purpurea, colore violae, dicta a colore, qui ad vinum, [ me/qu non plane accedat. [...]

AMETHYSTINATVS, Martial. 2, 57 in fictum diuitem, Hic quem videtis gressibus vagis lentum, Amethystinatus media qui secat septa. [...]

AMETHYSTINVS, Adi. [ a)mequ/stinos2 ] quod habet colorem gemmae Amethysti. [...]

AMETHYSTIZONTES, [ a)mequsti/zontes2 ] carbunculi. h. e. quorum extremus igniculus in amethysti violam exit Plin. 37, 7 s. 25.

AMETOR, oris. [ a)mh/twr ] Matrem non habens, apud Tertull. de Praescript. cap. 53.

AMFLEXVS, a, um. Melae 3, 2 tribuitur: Sed est in fine, Eiusdemque nominis Insulam amplexus.

AMI

AMIA, ae. [ a)mi/a ] Piscis Ponto familiaris, qui cum thynnis, vt et Pelamydes in Pontum ad dulciora pabula intrat gregatim, cuiusque incrementum singulis diebus intelligitur Plin. 9, 15.

AMIANTVS, [ a)mi/antos2 ] Lapis est friabilis in modum lanae, alumini scissili similis, de quo Plin. 36, 19 s. 31 Amiantus alumini similis, nihil igni deperdit. [...]

AMICINVM, vel AMICINVS, Vtris pediculus, ex quo vinum diffunditur. Festus, Gloss. Amicinus [ a)skou= sto/ma.

AMICIO, iui et ixi, ictum, ire. [ a)mpe/xomai ] Vestire, ope... [reading uncertain: page damaged] Vid. AMICTVS. [...]

AMICTVS [2], ûs. [ a)mpexo/nh, a)mfi/esma, e)pi/blhma ] Quicquid est. quo quis amictus, siue opertus est: in primis autem Vestitus, quo vestimur. [...]

AMICIMEN, inis. n. Iden. quod Amictus. Apul. Met. 11 p. 261 Mulieres candido splendentes amicimine. Et p. 268 Linteo et rudi contectus amicimine.

AMICVLVM, [ e)piblhma/tion ] Vestis extima superiniecta aliis. Vid. AMICTVS, AMICIO, [...]

AMICVLATVS, a, um. Indutus. Solinus cap. 65. (al. 52) de India, Pars nudi, pars obscoena tantum amiculati.

AMICTORIVM, [ a)mpexo/nion ] Vestimentum puellare, candidum, et subtilissimum ex lino, de quo Martial. 14, 149 [...]

AMICA, ae. [ fi/lh, e(tai/ra ] Amasia, vel quae amatur extra coniugium. [...]

AMICVS [1], i. m. [ fi/los2 ] Non ex Am et Aequus, i. Vtrinque aequus, sed ab Amando dictus. [...]

AMICVS [2], a, um. Amicitia coniunctus: item vtilis, accommodatus ad aliquid. [...]

AMICE, Adu. [ filikw=s2 ] i. Amici more; quod est, cum amore et beneuolentia. [...]

AMICALIS, Fluctuat enim fere lectio, idem quod Amicus [ filiko\s2 ] Amicabilis Gloss. Vet. Add. Vulgat. Prou. 18, 24. [...]

AMIDA, ae. f. Mesopotamiae oppidum, cuius mentio apud Ammianum saepe fit, qui 18, 14 vocat ciuitatem Romanorum cladibus inclytam, puta, sub Constantio, et totum fere librum 19 oppugnationi illius describendae impendit, vid. Sex. Ruf. c. 27. [...]

AMINAEVM, AMINEVM, AMINNEVM, AMINNIVM, AMMINEVM, [ *)aminai=os2, *)ami/nios2 oi)=nos2 ] vinum pro optimo et nobilissimo passim laudari videmus, sed maxima quam notauimus inter libros antiquos discordia. [...]

AMISIVS, [ *)ami/sios2 ] Melae 3, 3. et Plinio 4, 14 Fluuius Germaniae nobilis, hod. die Ems.

AMITA, ae. [ patrade/lfh ] Festus, Amita patris mei soror, quia similiter tertia a me sit, atque auia videri potest. [...]

AMITINI [1], et AMITINAE, [ a)neyoi\ ] Fratrum maris et feminae filii, Nonius 19, 7. Caius in l. 1. D. de gradib. affinit. §. 6 Amitini, amitinae, i. qui quaeue ex fratre et sorore propagantur.

AMITERNVM, [ *)ami/ternon ] Vrbs Vestinorum aut Salinorum in Italia Natalibus Sallustii nobilis. Meminit Plin. 3, 5.

AMITERNINVS, Idem. Columel. 10 v. 422 Quaeque Amiterninis defertur Bunias aruis. Est autem Bunias idem quod Napus. Amiternina vua Plin. 14, 2. Amiternini Sabinorum populi Plin. 3, 12.

AMISSVS [1], Partic. [ a)pobeblhme/nos2 ] Virg. Aen. 2, 148 Quisquis es, amissos hinc iam obliuiscere Graios. [...]

AMISSIBILIS, e. Augustin. de Trin. 5, 4 Nihil accidens in Deo, quia nihil mutabile aut amissibile. Ibid. 15, 13. sub fin.

AMM

AMMOCHRYSVS, [ a)mmo/xrusos2 ] Gemmae nomen. Plin. 37, 11 Arenarum similitudo est in ammochryso, velut auro arenis mixto.

AMMODYTES, [ a)mmodu/ths2 ] Sic scribendum, vel HAMMODYTES, non AMMODITES, vel HAMMODITES, Serpentis genus, cui nomen [ a)po\ tou= du=nai e)n th= a)/mmw|. [...]

AMMON, s. HAMMON, (vid. Amilcar.) onis. *)/ammwn ] Iouis apud Afros culti cognomen, siue ab arenis, quae Graece [ a)/mmos2 est, dictus sit, siue quod Arietem gentes illae Ammonem vocant, siue ab Hamo denique, Noachi filio. [...]

AMMONIACVM, s. HAMMONIACVM, [ a)mmwniako\n ] Arboris lacryma, de qua sic Plin. 12, 23 s. 49 [...]

AMMONIACVS, siue HAMMONIACVS, a, um. [ *)ammwniako\s2 ] vt, Ammoniacus sal Columel. 6, 17, 7. [...]

AMMONITRVM, i. n. [ a)mmw/nitron ] Massa vitri, de qua sic Plin. 36, 26 s. 66 [...]

AMMVDATES, Deus olim apud Gentiles, cuius mentio tantum fit apud Commodianum Instruct. 18. [...]

AMN

AMNACVM, i. Herba. Plin. 21, 30 Parthenium alii leucanthen, alii amnacum vocant.

AMNENSES, appellabantur Vrbes sitae prope amnem; vt a Mari, Maritimae: vnde Interamnae, et Antemnae dictae sunt, quod inter amnes sunt positae, vel ante se habeant amnes. Festus.

AMNESTIA, ae. f. [ a)mnhsti/a ] Obliuio, intell. iniuriarum, qua bella, ciuilia praesertim, finiuntur. [...]

AMNIS, is. m. [ potamo\s2 ] Fluuius. Festus, Amnis proprie dicitur a Circumnando, quoniam am ex Graeca praepositione sumtum, quae est [ a)mfi\, significat Circum, et Nare, fluere. [...]

AMNICOLA, [ pota/mios2 ] Qui habitat, vel inuenitur ad amnes. Ouid. Met. 10, 96 Amnicolaeque simul salices, et aquatica lotos.

AMNICVS, Adi. [ pota/mios2 ] Qui est in amni. Plin. 3, 25 Insula in Sao Matubarris, amnicarum maxima. [...]

AMNIGENVS, a, um. In amne genitus. Auson. Mosell. v. 116. Et Valer. Flacc. 5, 584.

AMO

AMO, are. [ file/w, e)ra/w, a)gapw=, ste/rgw ] Amare dicuntur (q... [reading uncertain: page damaged] quid sit de origine vocis, forte simplicis et primitiuae) qui alterius bonis gaudent, cum illo esse cupiunt, etc. [...]

AMANS, Partic. [ e)rw=n ] Praeter dicta Virgil. Georg. 3, 315 -- amantes ardua dumos. [...]

AMANTIA [2], ae. f. Amor. Plaut. Truc. 4, 2, 4 Prome venustatem, amantiam, gaudia, copeis amores. Ita Lambinus cum Scaligero: alii aliter. Vulg. Amanti tuam venustatem.

AMATVS, Partic. [ h)rasme/nos2 ] Ouid. Met. 5, 636 -- sed enim cognoscit amatas Amnis aquas. [...]

AMATOR, oris. m. [ e)rasth\s2 ] De amicitia pariter ac de Venerio amore, hocque tum casto tum impuro dicitur. [...]

AMATORCVLVS, Dimin. Plaut. Poen. 1, 2, 27 Vix aegreque amatorculos inuenimus.

AMATRIX, icis. f. [ e)ra/stria ] Plaut. Asin. 3, 1, 8 Satis dicacula es amatrix. [...]

AMATORIVS, Adi. [ e)rwtiko\s2 ] Quod facit amatorem, quod facit amator etc.

AMATORIE, Adu. [ e)rwtikw=s2 ] Cic. Philipp. 2, 77 c. 31 Erat enim amatorie scripta epistola. i. More amatoris. Plaut. Merc. 3, 3, 20.

AMABILITAS, Denom. [ e)ra/smion ] Plaut. Stich. 5, 4, 58 Si amabilitas tibi nostra placet, si tibi ambo accepti sumus. i. Ea gratia, quae nos facit amabiles. [...]

AMABILITER, Adu. [ e)rasmi/ws2 ] Anton. ap. Cic. Att. 14, 13 Sed mehercule si humaniter, et sapienter, et amabiliter in me cogitare vis, facilem te profecto praebebis. [...]

AMASCO [2], are. Amare, cupere. In Gloss. Isidor. et Diom. p. 334 Ab Amo veteres inchoatiuo modo dixerunt Amasco. Vnde et

AMASCVS [2], i. Amator, vt, Plaut. Truc. (3, 1, 13) Istos mundulos amascos. Sic certe legi vult Graeuius ad Isid. l. c.

AMASIVS [2], i. m. Sed apud Diomedem pariter atque ipsum Plautum editur Amasios, quod etiam metri lex postulat. [...]

AMASIO [2], onis. m. Idem. Apul. Met. 7 p. 197 de Asino, Festiuus hic amasio mulierem -- gestiebat inscendere. [...]

AMOEBEVS, i. m. [ *)amoibeu\s2 ] Nomen Citbaroedi Atheniensis celeberrimi apud Polyaen. 4, 6, 1. et Athen. lib. 14. Hinc Ouid. de Arte Am. 3, 399 Tu licet et Thamyran superes et Amoebea cantu.

AMOENVS, a, um. [ trufero\s2 ] Sic dicitur, quod sine fructu iucundum aspectu: sed proprie dicitur de locis, quae naturalem iucunditatem afferunt. [...]

AMOENIA, [ ai( a)ktai\ ] Vet. Gloss. Alii legere volunt Amoena. Vid. Ia. Is. Pontan. ad Macrob. Sat. 2, 12. Voss. Etymol. s. 25.

AMOENITAS, atis. f. [ yuxagwgi/a, eu)frosu/nh ] Iucunditas illa, quae ex rebus amoenis percipitur. [...]

AMOENE, Adu. Plaut. Mil. 2, 5, 2. Apul. Met. 10 p. 254. Compar. Gell. 14, 1. Superl. Plin. Epist. 4, 23 Habitare amoenissime.

AMOENITER, Adu. pro Amoene. Gell. 20, 7 Annianus Poeta in fundo suo, quem in agro Falisco possidebat, agitare erat solitus vindemiam hilare atque amoeniter.

AMOLIOR, iri. [ a)poskeua/zw ] Amoliri dicuntur ea, quae cum magna difficultate et molimine summouentur et tolluntur e medio. [...]

AMOMIS, [ a)mwmi\s2 ] Herba Amomo similis, minus tamen venosa, et durior, minusque odorata Plin. 12, 13 s. 28. et Dioscorid. 1, 14.

AMOMVM, [ a)/mwmon ] Exiguus frutex ex ligno vuae modo in seipsum conuolutus etc. Vid. Dioscor. 1, 14. [...]

AMOMIA, ae. f. Ab Amomo vnguento emortuali, sic recentiores vocauerunt. [...]

AMONEO, ere. Apud Ouid. Met. 2, 564. et 6, 150 legit Pareus Lex. Crit. p. 86. i. dehortor, monendo auoco. [...]

AMOR, oris. [ e)/rws2, a)ga/ph, zh=los2, i(/meros2 ] Non male Stoici apud Cic. Tusc. 4, 72 c. 34 definiunt conatum amicitiae faciundae ex pulchritudinis specie. [...]

AMORABVNDVS, Gell. 11, 9 Laberius mulierem amantem verbo inusitatius ficto Amorabundam dixit.

AMORIFER, a, um. Amorem concilians. Ven. Fortun. Epithal. Sigib. Reg. 6, 2.

AMOVEO, oui, otum, ere. [ a)pokine/w, a)posobe/w, a)pamu/nw ] De loco mouere. [...]

AMOTIO, onis. f. Cic. de Fin. 2, 9 c. 3 Augendae voluptatis finis est, doloris omnis amotio.

AMP

AMPEDICES, dicebantur ab antiquis, quod circum penderent, quos nunc Appendices appellamus, Festus. Sed legendum potius ex MSS. Ampendices.

AMPELODESMON, [ a)mpelo/desmon ] Vocant Siculi herbam, ex qua vincula molliora fiunt alligandis vitibus Plin. 17, 23 s. 35, 26.

AMPELOPRASON, [ a)mpelo/prason ] Herba, cuius nomen explicat Plin. 24, 15 s. 86 Ampeloprason in vinetis nascitur, foliis porri, ructu grauis, etc.

AMPELOS [1], [ *)/ampelos2 ] Nomen pueri, qui quum a Baccho amaretur, ab eodem post mortem inter sidera relatus est. Fabulam babet Ouid. Fast. 3, 409. qui monet, hunc esse Vindemitoris sidus.

AMPELOS AGRIA, [ a/mpelos2 a)gri/a ] ad verbum Vitis siluestris, Plin. 23, 1 s. 14 [...]

AMPELOS CHIRONIA, Herba, de qua Plin. 25, 4 s. 16 Est Chironis inuentum Ampelos quae vocatur Chironia. [...]

AMPELOS [2], Melaena, [ a)/mpelos2 me/laina ] Latine Vitis nigra, de qua modo diximus sub AMPELOS CHIRONIA.

AMPHEMERINOS, i. [ a)mfhme/rinos2 ] Quotidianus Plin. 28, 16 s. 66 Est genus febrium, quod Amphemerinon vocant. [...]

AMPHIARAVS, [ *)amfia/raos2 ] Oeclei, (alii Lyncei ) et Hypermnestrae Thestii filiae filius, augur, qui sciret, si ad Thebas oppugnatum isset, se inde non rediturum: itaque celauit se, conscia Eriphyle, coniuge sua, Talai filia. [...]

AMPHIAS, [ *)amfei/as2 ] Tharsius, quum ex hortulano potens esset, et in amicum quasi degenerem nonnulla dixisset, mox subiecit, Sed et nos de iisdem seminibus sumus; et omnes pariter laetos fecit. [...]

AMPHIBALVS, i. m. siue AMPHIBALVM, i. n. Vestis genus, quo exterius amiciebantur, apud Sulp. Seuer. [...]

AMPHIBOLIA, siue AMPHIBOLON. a)mfiboli/a, a)mfi/bolon ] Ambiguitas [ a)mfiboli/a nominatur Quinct. [...]

AMPIBOLOGIA pro AMPHIBOLOGIAPRO, [ a)mfibologi/a ] Recentiorum Grammaticorum esse videtur. [...]

AMPHIBRACHVS, [ a)mfibraxu\s2 ] Pes est ex prima et vltima brevibus, media producta. [...]

AMPHICTYONES, [ *)amfiktuo/nes2 ] Consessus Graecus apud Thermopylas, deinde etiam Delphis conuenire solitus, ab Amphictyone Deucalionis filio sic dictus, qui et ipse, quum populos regeret, ad conuentus convocasse dicitur. [...]

AMPHIDAMAS, [ *)amfida/mas2 ] Argonautarum in Colchica expeditione comes. Val. Flacc. 1, 376.

AMPHIGENIA, [ *)amfige/neia ] Oppidum Peloponnesi, in tractu Messeniaco. [...]

AMPHIMACRVS, siue AMPHIMACER, [ a)mfi/makros2 ] Pes habens breuem inter duas longas, vt Pallidi, contrarius Amphibracho. [...]

AMPHIMALLA, [ a)mfi/malla ] Texta ab vtraque parte villosa. Plin. 8, 48 s. 73 Gausapa patris mei memoria coepere, amphimalla nostra. Eadem sunt Amphitapa, v. v.

AMPHIMEDON, Nomen Libyos, qui in aula Cephei regis aduersus Perseum pugnans, occisus est. [...]

AMPHION, onis. m. [ *)amfi/wn ] Iouis et Antiopes, vel secundum aliquos, Mercurii filius, a quo accepta lyra, adeo dulciter canebat, vt saxa ad struendos muros Thebanos traxisse dicatur. [...]

AMPHIONIVS, Adi. [ *)amfio/nios2 ] vt, Amphionia lyra Propert. 1, 9, 10. Canes Sen. Oedip. v. 178. i. Thebani.

AMPHIPROSTYLVS, [ a)mfipro/stulos2 ] Aedificii species, omnia habens ea, quae prostylos: praetereaque habet in postico ad eundem modum columnas, et fastigium Vitruu. 3, 1. et Bald. p. 6.

AMPHIRREVSIS, is. f. a)mfi/r)r(eusis2 ] Tympanum amplum, quod nonnulli rotam appellant, Graeci autem [ a)mfi/r)r(eusin, alii [ peri/troxon vocant. Haec agens de machina tractoria Vitruu. 10, 4.

AMPHISBAENA, ae. [ a)mfi/sbaina ] Genus serpentis gemino capite, quod credidit etiam Plin. 8, 23. [...]

AMPHITAPVS, a, um. [ a)mfi/tapos2, a)mfi/mallos2 ] Amphitapae vestes dicuntur vtrinque habentes villos. Docet Hesychius, [ *)amfita/phs2, xitw\n e(kate/rwqen e)/xwn ma/llous2. [...]

AMPHITHEATRVM, i. [ a)mfiqe/atron ] Est locus spectaculis, i. locis ad spectandum aptis in rotundum conclusus. [...]

AMPHITHEATRALIS, Adi. [ a)mfiqeatriko\s2 ] Magistri amphitheatrales Martial. 11, 70. [...]

AMPHITHEATRICVS, Adi. Amphitheatrica charta, ita dicta a loco confecturae, cui quartus locus tribuitur a Plin. 13, 12. Spectaculum Symmach. Ep. 4, 8.

AMPHITHOE, es. [ *)amfiqo/h ] q. d. circum currentem, Nereis s. Nympha marina. [...]

AMPHITRITE, [ *)amfitri/th ] Oceani et Doridos filia, fingitur a Poetis esse vxor Neptum, et significat mare. [...]

AMPHITRYO, vel AMPHITRVO, [ *)amfitru/wn ] Alcmenae, Herculis matris, maritus. [...]

AMPHITRYONIADES, Herculis patronymicum, quod ex Amphitryonis certe vxore natus esset. [...]

AMPHITVS, [ *)/amfitos2 ] Alter ex Castoris et Pollucis aurigis: alter Telchius, qui Dioscuriaden condidere. Plin. 6, 5.

AMPHORA, a)mforeu\s2, kera/mion, Orcium, Amphora Vet. Gloss.] Genus vasis vinarii, ex [ a)mfi\ et [ fe/rw, quod vtrinque ferretur duabus ansis. [...]

AMPHORALIS, Adi. [ a)mforai=os2 ] Vnius amphorae capax. Plin. 37, 2 Idem Xenocrates auctor est, vas amphorale (e crystallo ) visum, et aliqui ex India crystallum sextariorum quatuor.

AMPHORARIVM, Vinum, quod e doliis in amphoras diffusum est. l. vlt. §. 1. D. de tritic. vin. et oleo legat.

AMPHRYSVS, [ *)/amfrusos2 ] Fluuius Thessaliae, iuxta quem Apollo caelo exulans ob occisos Cyclopas pauit armenta regis Admeti. [...]

AMPHRYSIACVS, Adi. [ *)amfrusiako\s2 ] Vt, Amphrysiacum gramen Stat. Silu. 1, 4, 105.

AMPHRYSIVS, Adi. [ *)amfru/sios2 ] Vt, Amphrysia saxa. Ouid. Met. 15, 703. Amphrysia vates i. Apollinea. Virg. Aen. 6, 398 de Sibylla.

AMPLECTOR, exus sum, ecti, [ a)mfiba/llw, prosptu/ssomai, perilamba/nw, periple/kw ] Circumiectu brachiorum teneo. [...]

AMPLECTO, Act. Plautus Rud. 3, 5, 36 Amplectitote crura fustibus. Pass. Lucill. ap. Prisc. 8 p. 791 Ego non sinam me amplectier.

AMPLECTENS, Virg. Aen. 10, 523 Genua amplectens. Ouid. Met. 6, 99 Gradus templi. Propert. 2, 7, 47 Exanimem Achillem Briscis.

AMPLEXVS [1], Partic. vt, Amplexusque sinu tulit et genuisse putauit Stat. Silu. 2, 1, 81. [...]

AMPLEXOR, ari. Frequentat. [ periple/komai ] Amicam amplexari Plaut. Pseud. 2, 4, 32. [...]

AMPLVS, Adi. [ megalei=os2, eu)rw/eis2 ] Auctore Victorino dicitur. quod late patet, et per multa diffunditur: vt Ampla domus. [...]

AMPLE [2], Adu. [ megalei/ws2 ] Cic. de Fin. 2,.. Si ne haec quidem satis ample, satis honeste dici putas. [...]

AMPLIVS, Adu. habet quidem formam comparatiui ab Ample vel Ampliter: Sed amplissimae praeterea significationis et vsus est. [...]

AMPLISSIME, [ eu)ru/tata ] vt, Amplissime gerere honores, h. e. cum summa amplitudine ac dignitate Cic. Verr. 2, 112 c. 46. [...]

AMPLITVDO, inis. f. [ megaleio/ths2, to\ megalei=on ] Denom. per quam aliquid amplum est. [...]

AMPLIATVS, Auctus Vet. Gloss. [ hu)chme/nos2. Ampliatus honor Hirt. Bell. Hisp. cap. 42. [...]

AMPLIATIO, onis. f. [ a)nabolh\ ] Actus ipse ampliandi, qui sit in iudicio. [...]

AMPLO, are. Causam humilem dictis amplant Pacuu. ap. Non. 10, 14. de Poetis, i. amplificant.

AMPLIFICO, are. [ megalu/nw ] Amplum facere, Valde augere. Liu. 1, 44 [...]

AMPLIFICANS, Partic. [ megalu/nwn ] Cic. de Fin. 5, 72 Et virtutem ipsam suis laudibus amplificantis.

AMPLIFICATVS, Partic. [ megalunqei\s2 ] Cic. Catil. 3, 2 Qui hanc vrbem conditam amplificatamque seruauit. [...]

AMPLIFICATVRVS, Caes. Bell. G. 2, 14, 6 Quod fi fecerit, Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum.

AMPLIFICATOR, oris. m. [ megalunth\s2 ] Qui amplificat. Cic. 5, 10 c. 4 [...]

AMALIFICATRIX, Pacat. Pan. Theod. 8, 5 Quos etsi plurima laude dotauerit amplificatrix veri vetustas.

AMPLIFICE, Adu. [ megalei/ws2 ] Amplifice decorata vestis, i. magnifice Catul. Argon. s. 65, 261. Sic certe Voss. Sed Graeu. Amplificae.

AMPVLLA, ae. f. [ lh/kuqos2 ] Vas vulgare vitreum, coriaceum, aut figlinum, angusto collo, ventre amplo, et quasi inflato: cuius vsus tum in balneis ad oleum, tum in mensa ad aquam, vel potionem etc. [...]

AMPVLLOR, ari. [ pomfolugo/w ] Turgere et inflari in genere scribendi. Horat. Epist. 1, 3, 14 An tragica desaeuit et ampullatur in arte. Grandiloquentiam significat.

AMPVLLAGIVM, i. n. Flos mali punici cum paruulo fructu a similitudine ampullae. [...]

AMPVTO, are. [ a)poko/ptw, periairou=mai ] Proprie est Circumcidere, quasi Circumputare. [...]

AMPVTANS, antis. Inutiles falce ramos amputans feliciores inserit Hor. Epod. 2, 11.

AMPVTANDVS, Praeter laudatum iam Cic. Partit. 15 c. 5. Quinctil. 8, 3, 75 Vt medici abalienata morbis membra praecidunt, ita turpes ac perniciosos, etiam si nobis sanguine cohaerent, amputandos. [...]

et amputata loquuntur, et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant Cic. in Orat. 170 c. 51.

AMPVTATIO, onis. f. [ a)po/koyis2 ] Amputandi actus. Cic. de Senect. 53 c. 15 Propagatio vitium sarmentorumque ea, quam dixi, aliorum amputatio, et aliorum immissio.

AMPVTATORIVS, a, um. Priscian. de Diaeta, cap. 10 Origanum est amputatorium, et siccatorium, et extenuatorium. Vid. de hac notione locum Scribonii c. 230, quem damus in Amputo.

AMPYCVS, vel AMPYX, potius, [ *)/ampukos2 ] Titanoris filius, qui ex Chloride Mopsum augurem suscepit. Hygin. f. 14. [...]

AMPYCIDES, [ *)ampuki/dhs2 ] Mopsus Ampyci filius. Ouid. Met. 8, 316 Ampycidesque sagax. Et 12, 456 Ampyciden Mopsum.

AMS

AMSANCTVS, [ *)amfo/sios2 ] Vibius Sequester inter lacus, p. 109 Hess. Amsanctus Lucaniae, cuius halitus volucres necat. [...]

AMT

AMTERMINI, (inquit Festus) Qui circa terminos prouinciae manent. Vnde Amiciri, Amburbium, Ambarualia, Amplexus dicta sunt. Nimirum vim praepositionis Am ita explicat.

AMV

AMVLETVM, i. [ a)lecifa/rmakon, peri/amma, Vet. Gloss. [ fulakth/rion ] Omne genus remedii aduersum cuncta mala medicamenta, et veneficia valentissimum: ab Amoliendo dictum. [...]

AMVLIVS, [ *)amou/lios2 ] Procae filius et Numitoris frater, qui Albae, pulso fratre Numitore, regnauit. [...]

AMVRCA, ae. f. a)morgh\ ] Amurca, [ a)molgh\, e)/stin de\ tru\c e)lai/ou Vet. Gloss. [...]

AMVRCARIA, [ a)morghtika\ ] Dolia, In quibus amurca conditur Cato 10, 4 Dolia queis vinacea condat decem, amurcaria decem.

AMVSSIVM, Ventis reperiendis excogitatum organum, Deformata tabula, cuius ad regulam et libellam summum libramentum sit laeuigatum et politum, exactis etiam (si ita videbitur) ad normam angulis. [...]

AMVSSITATVS, habet formam Participii ex Amussito. Plaut. Mil. 3, 1, 38 Inest in hoc amussitata sua sibi ingenua indoles, i. quasi ad regulam facta, numeris omnibus absoluta.

AMVSVS, [ a)/mousos2 ] Inelegans, indoctus, et a musis alienus. Vitruu. 1, 1 Nec musicus, vt Aristoxenus: sed non amusos. Vid. Symmach. Epist. 1, 14. Vid. Agrestes Musae, in MVSAE.

AMVSIA, ae. Si quis melodiis DIS est [ o)/nos2 lu/ras2, Praesepibus se retineat forensibus, quibus suam delectet ipse amusiam Varr. apud Non. 1, 54 et 247.

AMY

AMYCLAE, [ *)amu/klai ] Oppidum inter Caietam et Tarracinam, quod silentio pernicioso nobilitatum est. [...]

AMYCLAEVS, Adi. [ *)amuklai=os2 ] Ita dictus Apollo ob Fanum ei Amyclis dicatum. [...]

AMYCVS, [ *)/amukos2 ] Filius Neptuni et nymphae Melies, a Polluce pugilari certamine victus. [...]

AMYCTICVS, a, um. [ a)muktiko\s2 ] Exulcerans, vellicandi vim habens, vt, Amyctica malagmata. [...]

AMYDON, [ *)amudw\n ] Paeoniae ciuitas, quae Troianis auxilia misit, vt tradit Homerus. Iuuen. Sat. 3, 69 Hic alta Sicyone, ast hic Amydone relicta.

AMYGDALA, ae. [ a)mugdalh= ] Arbor est, cuius fructus Nux Graeca, et Nux Thasia, et Amygdala, siue Amygdalum dicitur. [...]

AMYGDALACEVS, Adi. Plin. 26, 11 Amygdalaceo folio, flore rosaceo, i. amygdalae folium referenti.

AMYGDALEVS, a, um. Idem. Pallad. de insit. 157 Quin et Amygdaleos subeunt pistacea ramos.

AMYGDALINVS, Adi. [ a)mugda/linos2 ] Id quod est, vel fit ex amygdalis: vt, Amygdalinum oleum Plin. 23, 4. it. 15, 4. [...]

AMYGDALOIDES, [ a)mugdaloeidh\s2 ] Apuleius c. 108. Dioscor. 4, 159. Herba ex genere tithymali, a similitudine amygdali, quae et Corymbites dicitur, et Platyphyllos a latitudine foliorum.

AMYLVM, i. n. Graece a)/mulon intell. [ a)/leuron, farina sine molae ope elaborata: quod apparet ex descriptione, quam suppeditat [...]

AMYLO, are. Idem quod Amylum adiicere, amylo obligare Apic. 7, 5 et 7, 6. Conf. 7, 7. et 8, 3. Hinc

AMYLATVS, a, um. Amylo confectus, vt Isicia amylata Apic. 2, 2. Lac amylatum Cael. Aurel. Tard. 2, 13.

AMYMONE, [ *)amumw/nh ] Fons apud Argos, ab Amymone Danai Argiuorum regis filia, appellatus. [...]

AMYNTICVS, Depulsorius, vt, Emplastra amyntica Th. Prisc. 2, 26. Vid. Reines. Var. Lect. 3, 12 pag. 555. Nempe a)mu/nomai defendo.

AMYNTOR, Pater Phoenicis, Hom. Il. 9. Ouid. Met. 8, 307. Item 2 Dolopum rector Ouid. Met. 12, 364. Hinc

AMYRIS, [ a)muri\s2 ] Genus arboris, (vt volunt auctore Hieronymo) quod Latini putantes Myrrham dictum, Vnguentum interpretati sunt. [...]

AMYSTIS, idis. a)musti\s2 ] Genus potandi, vno tenore, nunquam clauso gutture, magnis poculis; [ mu/zein est claudere os ad sugendum. [...]

AMYTHAON, onis. [ *)amuqa/wn ] Melampodis pater, Crethei filius, Aesonis frater; qui Pyli habitauit, vti tradit Apollodor. [...]

AMYTHAONIVS, [ *)amuqao/nios2 ] Prop. 1, 2, 18 Mox Amythaonia nupta futura domo. Amythaonius Melampus Virgil. Georg. 3, 550 et Tibull. 4, 1, 120.

AN [1], [ ei), h)\, mh\ ] Interrogandi et dubitandi particula, interdum simpliciter interrogat. [...]

AN [2], pro circum potius AM est, quod ante quasdam Consonantes in An mutant Grammatici, v. g. in Anceps, Anfractus, Anquiro, Antermini. [...]

ANA

ANAS [1], [ *)/anas2 ] Fluuius Hispaniae, Baeticam a Lusitania diuidens. Vid. Plin. 3, 1 s. 2. et 4, 22. Prudent. Perist. 3, 188 Memorabilis amnis Anas.

ANA, [ a)na\ ] Vox medica et pharmaceutica, Omnium parem modum, vt Celsus 3, 27 loquitur, indicans. [...]

ANABASIS, [ a)na/basis2 ] Herbam Equisetum Graeci Hippurin, alii Ephedron, alii Anabasin vocant Plin. 26, 13 s. 83.

ANABASIVS, [ a)naba/sios2 ] Qui emittitur in exteras regiones, rumorem aliquem disseminaturus, qualem Triptolemum fuisse in fabulis legimus, quem semina per orbem sparsurum, Cererisque beneficia annuntiaturum, a dea rapidissimo curru emissum fabulantur. [...]

ANABATHRVM, [ a)na/baqron ] Pulpitum, gradus superior, quasi tu ascensorium dicas. Iuuen. Sat. 7, 46 Et quae conducto pendent anabathra tigillo, de apparatu recitantis Poetae.

ANABOLADIVM, Amictorium lineum feminarum, quo humeri operiuntur, quod Graeci et Latini sindonem vocant. Haec Isid. 19, 25. Est Gr. [ a)nabola/dion, amiculum.

ANABOLICVS, a, um. [ a)naboliko\s2 ] vt anabolicae species Vopisc. Aurel. cap. 45. Vid. Salmas. p. 536 qui obseruat, esse Embolicas. [...]

ANACAMPSEROS, Herba cuius omnino tactu redeunt amores vel cum odio depositi Plin. 24, 17 s. 102.

ANACEPHALAEOSIS, [ a)nakefalai/wsis2 ] Perorationis s. Epilogi pars est, qua rerum capita summatim repetuntur. [...]

ANACES, um. m. [ a)/nakes2 ] s. ANACTES [ a)/naktes2 ] apud Graecos regum nomen: sed speciatim ita vocantur Dioscuri. [...]

ANACHARSIS, [ *)ana/xarsis2 ] Philosophus Scythes, Solonis temporibus, de quo Cic. Tusc. 5, 90 c. 32 [...]

ANACHITES, [ a)naxi/ths2 ] Plin. 37, 4 ad fin. Adamas et venena irrita facit, et lymphationes abigit, metusque vanos expellit a mente, et ob id quidam eum Anachiten vocauere. [...]

Monachi, eremum incolentes, et quicumque procul ab hominibus secesserint, Anachoretae, [ a)naxwrhtai\, vocantur. [...]

ANACOENOSIS, [ a)nakoi/nwsis2 ] Communicatio Latine. Schema est, quum aut ipsos aduersarios consulimus, aut cum iudicibus deliberamus. Iulius Rufinianus p. 26.

ANACLASIS, [ a)na/klasis2 ] Reuerberatio, restexio. P. Rutilius Lupus inter figuras sententiarum p. 2. [...]

ANACLINTERIVM, [ a)naklinth/rion ] vel vt editur ANACLITERIVM, quasi tu Reclinatorium dicas, pluteus ad inclinationem s. angulum, qui placet, ad lectum applicatus et puluinatus. [...]

ANACOELIASMVS, i. m. [ a)nakoiliasmo\s2 ] Medicamentum, Cael. Aurel. Tard. 2, 14 n. 213. quod Ventrifluum vocat ibid. n. 194.

ANACOLLEMA, atis. n. [ a)nako/llhma ] Cataplasma restringens Veget. Veter. saepe vtitur, sed scribitur fere Anacollima. [...]

ANACOLVTHON, i. [ a)nako/louqon ] Inconsequens. Sic vocant Grammatici vitium orationis, quando non redditur quod superioribus respondeat. [...]

ANACREONTIVS, Adi. *)anakreo/ntios2 vel [ *)anakreo/nteios2 ] Quinctil. 9, 4, 78 [...]

ANACRISIS, a)na/krisis2 ] Quaestio l. Diuus Adrian. 6. D. de custod. et exhibit. reor. Et ideo cum quis [ a)na/krisin id est quaestionem s. inquisitionem faceret, iuberi oportere venire Irenarchen, et quod scripserit exsequi. [...]

ANACTORION, a)nakto/rion ] Herba, quae notioribus nominibus [ cifi/on Graecis, et Latinis Gladiolus appellatur Apul. de Herb. cap. 10 et 78.

ANACTORIVS, a, um. Idem quod Acarnanius. vt, Anactoria ora Sil. 15, 299 ab Anactorea oppido ad sinum Ambracium, de quo Plin. 4, 1.

ANADEMA, vel ANADESMA, atis. n. Vtrumque enim reperitur a)na/dhma et [ a)na/desma ] Fasciae, redimicula, varii generis taeniae, sic vocari possunt. [...]

ANADENDROMALACHE, [ a)nadendromala/xh ] Malua arborescens, quam Galen. 4 Therapeuticae eandem facit cum Althaea. Dicitur et Hibiscus apud Apul. de Herb. cap. 38.

ANAITICVS, lacus in Asia circa quem probatiores calami nascuntur Plin. 16, 36 s. 64.

ANAGALLIS, idis. f. [ a)nagalli\s2 ] Herba, de qua Plin. 25, 13 s. 92 [...]

ANAGALLICVM, aliquoties legitur apud Vegetium Veterinarium. Sed nemo, quid sit explicat. [...]

ANAGLYPHA, vel ANAGLYPTA, orum. n. [ a)na/glufa, a)na/glupta ] dicuntur Vasa aspera, caelaturis eminentibus, inaequalibusque. [...]

ANAGLYPHARIVS, i. Caelator. Opifices, serui argentarii, laboriosi, anaglypharii Scholiast. Iuuenal Sat. 9, 145.

ANAGLYPTICVS, a, um. i. e. Caelatus. Sidon. Epist. 13, 9 Geruli caput plicantes anaglyptico metallo.

ANAGNIA, *)anagni/a Ptolemaeo] Ciuitas Hernicorum in Latio, vbi Antonius sorore Augusti contemta, et Cleopatra in vxorem ducta, monetam feriri iussit. [...]

ANAGNOSTES, ae. m. [ a)nagnw/sths2 ] Lector, seruus ad praelectiones in cibo aut alias faciendas. [...]

ANAGNOSTICVM, i. Medii aeui vocabulum, pro scripto l. epistola. Anagnostici sidem secutus Ennod. Ep. 1, 4. Add. Ep. 8, 5. et C. du Fresne Gloss.

ANAGOGE, es. f. [ a)nagwgh\ ] Recessus subtilis, siue Excelsa, aut superior intelligentia. Figura, quasi Subductio, quum sensus ad altiora tollitur. Hieronym. in prol. Nahum. Hinc

ANAGOGICA, [ a)nagwgeka\ ] Mystica sunt, quae hominem mortalem sublimia diuinaque meditando in caelum subuehunt. [...]

ANAGRAMMA, atis, et ANAGRAMMATISMVS, i. m. Ingeniosa permutatio, vel transpositio literarum, in vna pluribusue dictionibus, vnde alia sententia generatur. vt Laudator per Anagram. Adulator. [...]

ANAGRAPHE, [ a)nagrafh\ ] Perscriptio. Vlpian. in l. vlt. D. de reb. authorit. iudic. poss. Anagraphen vocat, quod alibi Inuentarium, et repertorium, et synopsin appellat.

ANAGYROS, vel ANAGYRIS, [ *)ana/guris2 ] Herba, quam alii acopon vocant, fruticosa est, grauis odore, flore oleris etc. Plin. 27, 4 s. 13 [...]

ANALECTA [1], orum. n. [ a)na/lekta ] Reliquias sub mensa interpretantur, quae, quod colligi debeant, id sint sortitae nomen. [...]

ANALECTA [2], vel ANALECTES, [Gr. [ *)analekth\s2 ] Seruus, cuius ministerium tollere mensarum reliquias, quod in media etiam coena fieri, tum res ipsa monet, tum descriptio coenae Nasidieni apud Hor. [...]

lino, vel quauis materia, puellae tanquam puluillis constipant scapulas prominentes, vt videri habitiores possint.

ANALEMMA, [ a)na/lhmma ] est ratio conquisita Solis cursu, et vmbrae crescentis, a brumae obseruatione inuenta, e qua per rationes architectonicas circinique descriptiones est inuentus effectus in mundo. Vitruu. 9, 4. [...]

ANALIMOTICVS, a, um. [ a)nalimwtiko\s2 ] Famem pellens; ve Cibi analimotici Th. Prisc. 2, 24.

ANALOGICVS, a, um. vt, Libri analogici, nempe Caesaris, apud Gellium 4, 16. i. de Analogia, illa Grammatica scripti. Senarius analogicus Mart. Capell. 7 p. 240.

ANALOGISTA, [ a)nalogi/sths2 ] Tutor vitiose legebatur olim pro ANECLOGISTVS. v. v.

ANALYSIS, [ a)na/lusis2 ] Resolutio, Retexio complexionis ad ipsius principia. [...]

ANALYTICA, [ a)nalutika\ ] Resolutoria: volumina s. libri Resolutorii vt vocat Boeth. in libr. de interpr. p. 394 fin. [...]

ANAMNESIS, is. f. [ a)na/mnhsis2 ] Figura: Commemoratio eius rei, quam oblitos fuisse nos fingimus. Vid. Isidor. 2, 21. Quinctil. 9, 2.

ANANTAPODOTON, [ *)anantapo/doton ] Schema Graecum, Atticae linguae proprium, Oratio scilicet vno membro defecta, cum protasi non respondet apodosis, quam scilicet coniectura adsequi posse videatur auditor vel lector. [...]

ANAPAESTVS, [ a)na/paistos2 ] Pes ex duabus syllabis breuibus, et tertia longa, inuersus Dactylus, s. retroactus, vt ait Quinct. 9, 4, 81, vt Veneri. [...]

ANAPAESTICVS, Adi. vt, Anapaesticus versus, qui constat Anapaestis. [...]

ANAPAVOMENE, [ *)anapauome/nh ] Acquiescens ad verbum Plin. 35, 10 s. 36, 19 [...]

ANAPAVOMENOS [1], [ a)napauo/menos2 ] quiescens Plin. 35, 10 s. 36, 20 Satyrus hic est, quem Anapauomenon vocant, ne quid desit temporis eius securitati, tibias tenens inter Protogenis opera. Etiam

ANAPHALIS, [ a)nafali\s2 ] Videtur corruptum nomen Herbae, quae Gnaphalium, et Centunculus appellatur Plin. 27, 10 s. 61. et 24, 15. s. 88.

ANAPHE, [ *)ana/fh ] Insula est vna Sporadum, inter Therasiam et Astypaleam, quam Plin. 2, 8 enumerat inter eas, quae diu aquis tectae tandem emerserunt. Ammian. 17, 7. Ouid. Met. 7, 461.

ANAPHORA, seu EPANAPHORA, [ a)nafora\ ] Ad verbum, Relatio est. Ascon. Pedian. in Diuin. in Caec. 3 c. 1 [...]

ANAPHORICVS, a, um. i. Relatiuus. vt, Prologus anaphoricus, vid. PROLOGVS. [...]

ANAPIS, [ *)/anapis2 ] Siciliae fluuius, decem stadiis a Syracusis in mare defluens. [...]

ANAPLEROTICVS, a, um. vt, Anaplerotica medicamenta, quae alta vulnera carne complent. Veget. 2, 26, 2.

ANAPORICVS, a, um. [ a)naporiko\s2 ] vt, Horologia hyberna anaporica Vitruu. 9, 9. Sed leg. Anaphorica. v. v.

ANARCHVS, i. m. [ a)/narxos2 ] Principio carens, vt Ambros. lib. Hexaem. interpretatur.

ANARRHINVM, [ a)na/r)r(inon ] Quod et ANTIRRHINVM. Plin. 25, 10 s. 80. [...]

ANAS [2], atis. f. [ nh=tta ] Auis a nando dicta, auctore Varr. de L. L. 4, 13. [...]

ANATICVLA, Dimin. [ nhtta/rion ] Parua anas, aut aquatilis auicula, anati forma persimilis, sed multo minor. [...]

ANATARIVS [1], Adi. Vet. Gloss. *nhttofu/lac Anatarius, i. Custos anatum. Item, Anataria aquila, quae anates circa lacus venatur Plin. 10, 3 Aeliano [ nhttofo/nos2.

ANASCEVE, es. f. a)naskeuh\ ] Destructio rei propositae, cui opponitur Catasceue. vid. Isidor. 2, 12. et Quinctil. 2, 4, 18 Opus destruendi confirmandique narrationes, quod [ a)naskeuh\ et kataskeuh\ vocatur. [...]

ANASTASIS, is. f. [ a)na/stasis2 ] Resurrectio. Lactant. 7, 23, 2 De anastasi Philosophi quoque dicere aliquid conati sunt. Anastasin mortuorum futuram esse consentiunt Id. ib. n. 5.

ANASTOMOSIS, f. [ a)nasto/mwsis2 ] Sanguinis per sputum reiectio, quae fit alicuius venae ore patefacto Cels. 4, 4, 5 [...]

ANATHEMA [1], atis. n. [ a)na/qhma ] Donarium, quod dicatum diis, suspenditur in parietibus et columnis templi: [...]

ANATHEMA [2], atis. [ a)na/qema ] Anathemata, dicti sunt Homines sacri, quorum capita diis inferis dicata sunt, et deuota: quemadmodum etiam Latini veteres SACRVM etiam in malum sensum vsurpabant. [...]

ANATHEMATIZARE, [ a)naqemati/zein ] Deuouere, detestari. Hieron. Epist. 75. [...]

ANATOCISMVS, i. m. [ a)natokismo\s2 ] Est Vsurae anniuer saria renouatio, et quas vsuras vsurarum vocant. [...]

ANATOLE, [ a)natolh\ ] Locus vnde exoritur sol, et Ipse solis exortus: hinc item vna Horarum apud Hyginum Fab. 183.

ANATOMICE, es, et ANATOMICA, ae. f. Macrob. Saturn. 7, 15 Plato nec anatomica quae Medicinae propria est, abstinuit.

ANATOMICI, Anatomes periti. Macrob. Saturn. 7, 13 Sed libris anatomicorum postea consultis, verum reperi. Ammian. 28, 26.

ANATONVS, a, um. [ a)na/tonos2 ] Sursum tendens. Vitruu. 10, 15 Si capitula altiora, quam erit latitudo, facta fuerint, quae Anatona dicuntur etc.

ANAVROS, [ *)/anauros2 ] Fluuius Thessaliae, quasi absque aura dictus. [...]

ANAVSIS, [ *)/anausis2 ] Alanorum Heniochorumque rex, procus Medeae. [...]

ANAXAGORAS, [ *)anacago/ras2 ] Clazomenius philosophus, physicus, de quo Val. Max. 8, 7 extr. 6 [...]

ANAXARCHVS, [ *)ana/carxos2 ] Philosophus Abderita, sectator Democriti, de quo Cic. Tusc. 2, 52 c. 22 [...]

ANAXARETE, [ *)anacare/th ] Puella Cypria, ex Salamine oppido, forma insignis, et regia stirpe superba, quam quum Iphis, infimae sortis iuuenis perditissime amaret, et ab ea ludibrio haberetur, doloris impatientia, sese ad fores eius suspendit: cuius funus quum Anaxarete siccis immotisque oculis intueretur, in saxum est conuersa. [...]

ANAXILAVS, [ *)anaci/laos2 ] Messenius, qui Messanam in Sicilia condidit, fuit Rheginorum tyrannus. [...]

ANAXIMENES, [ *)anacime/nhs2 ] Physici inter antiquissimos, quorum sententias memorat Cic. Ac. 4 c. 37. et de N. D. 1, 10.

ANC

ANCAESA, Dicta sunt ab antiquis Vasa, quae Caelata appellamus: quod circumcidendo talia fiant. Ipsum quoque Caelare verbum eadem causa est dictum, d, litera cum l, permutata. Haec Festus.

ANCAEVS, [ *)agkai=os2 ] Argonautarum vnus, aut duo potius hoc nomine. [...]

ANCALE, es. f. [ a)gka/lh ] Poples. Cael. Aurel. Tard. 5, 1, 3 Ad ancalen perueniens atque suram. It. Ex talo atque ancala sanguinem detraxerunt Id. ib. 23.

ANCARIA, vel ANCHARIA potius, Aesculanorum, (al. Aesulanorum, al. Ascul.) Dea laudatur Tertull. Apol. c. 24. [...]

ANCEPS, ipitis. a)mfide/cios2, a)mfi/stomos2, Anceps, [ a)mfi/sbh\ton, a)mfh/riston, dike/falos2, Gloss. Vet. Ancipites, [ a)mfi/boloi Ibid.] Adi. a Capite diriuatum. [...]

ANCHATES, Nomen ducis in exercitu Persae contra Aeetem Colchorum regem, fratrem Persae. Valer. Argon. 6, 132 Doctus et Anchates, patulo vaga vincula gyro Spargere, et extremas laqueis adducere turmas.

ANCHEMOLVS, [ *)agxe/molos2 ] Rhoeti Marrubiorum regis filius fuit; qui cum Casperiae nouercae stuprum intulisset, a patre ad supplicium petitus, ad Turnum in militiam profugit. [...]

ANCHESITES, Si Turnebum audimus 20, 16. Fundus est Ventus ab Anchisa portu Epiri spirans. Cic. Art. 7, 2 Flauit ab Epiro lenissimus Anchesites. Sed legitur hodie Onchesmites, v. v.

ANCHIALOS, s. ANCHIALVS. [ *)agxi/alos2 ] Vrbs Thraciae, sita in intimo sinu, atque vbi pontus alterum sui flexum angulo finit, non procul a magna Apollonia. [...]

ANCHISAEVS, Adi. [ *)agxisai=os2 ] Virg. Aen. 5, 761 -- tumuloque sacerdos Et lucus late sacer additur Anchisaeo.

ANCHISIADES, Patronym. [ *)agxisia/dhs2 ] Virg. Aen. 8, 521 Aeneas Anchisiades et fidus Achates. [...]

ANCHISTRVM, i. n. s. ANCISTRVM potius. Gloss. Gr. Lat. [ a)/gkistron, hamus, vncus. [...]

ANCHORA, vel potius ANCORA. [ *)/a*g*k*u*r*a ] Dens ferreus, quo firmantur ac retinentur naues. [...]

ANCHORAGO, vel ANCORAGO, inis. f. Nomen piscis. Cassiodor. Ep. 12, 4. vid. SALMO, idem enim esse creditur. Voss. de Orig. Idol. 4, 29.

ANCHORALIS, e. Adi. [ a)gkuratiko\s2 ] Apul. Met. 11 p. 265, 5 Nauis absoluta strophiis anchoralibus, pelago redderetur, i. funibus. Fractus anchoralis Liu. 37, 30. vt legit Sigon. Sed Gronou. aliter. Nempe

ANCHORALE, Substantiue dicitur funis, cui alligata est ancora Plin. 16, 8 s. 13 [...]

ANCHORARIVS, Adi. [ a)gkurai=os2 ] Anchorarii funes Caes. Bell. Ciuil. 2, 9.

ANCHVSA, [ a)/gxousa ] Herba. Plin. 22, 20 Et anchusae radix in vsu est, digitali crassitudine. [...]

ANCILE, is. n. *)agku/lion scribit, et varias etymologias adfert Plutarchus in Numa p. 68 [...]

ANCILLVLA, Dimin. [ qerapaini/dion ] Ter. Eun. 1, 2, 85 Nonne vbi mihi dixti cupere te ex Aethiopia ancillulam? etc. [...]

ANCILLARIVS [1], a, um. v. g. [ doulopreph\s2, seruili ingenio vel moribus homo. Hinc Substant.

ANCILLOR, ari. [ douleu/w ] Dicitur, quum viri ancillarum more praeter dignitatem seruitio alicuius se subiiciunt. [...]

ANCISVS [2], a, um. Amputatus: nam An siue Am est Circum. Lucret. 3, 660 Omnia iam seorsum cernes ancisa recenti Vulnere tortari.

ANCLA, ae. f. Machina hauriendae aquae, haustrum antiquis dicta (de quo in HAVRIO) nititur adhuc auctoritate admodum dubia. [...]

ANCLABRIS, e. Adiectiuum antiquum, de quo supersunt ista apud Festum: Anclabris mensa ministeriis diuinis apta. [...]

ANCLO, are. a)ntlh=sai interpretatur Glossarium] Priscian. lib. 8 p. 796 [...]

ANCLENA, ae. Instrumentum ferreum forte. Gloss. Isidori. Quid si Antlema legendum Gr. [ a)/ntlhma, quod in Euangelio Io. 4, 11 Augustinus vertit Hauritorium; i. Haustorium.

ANCON, onos. m. [ a)gkw\n ] Locus vbi ossa brachii committuntur, Latine Cubitus vel cubitum. [...]

ANCRA, ANCRAE, ANCRIA, vid. ANTRAE. Propertio restituere volebat pro Antris 1, 1, 11. et 1, 2, 11. (Sed inuitis Musis et Broukhusio.)

ANCVNVLENTAE, Feminae menstruo tempore appellantur: vnde trahitur Inquinamentum. Festus.

ANCVS, appellatur, qui aduncum brachium habet, vt exporrigi non possit. Festus. [...]

ANCYLA, ae. f. [ a)gku/lh ] Contracti recenti cicatrice articuli Cels. 5, 18, 28.

ANCYLOBLEPHARON, i. n. [ a)gkuloble/faron ] Vitium in oculis Celso 7, 7, 6 quae etiam dicitur

ANCYLOSIS, [ a)gku/lwsis2 ] Cum inter se palpebrac coalescunt aperirique non potest oculus. [...]

ANCYRA, [ *)/agkura ] Nomen duarum vrbium: quarum altera est Phrygiae, altera Galatiae. Vid. Curtius 3, 1, 22. et Plin. 5, 32 s. 42 in Galatia Tectosagum Ancyra. Cf. Hard.

ANCYRANVS, Adi. [ *)agkurano\s2 ] Claud. in Eutrop. 2, 416 -- Ancyranique triumphi.

AND

ANDABATA, ae. m. Quidquid sit de origine nominis, quam esse volunt ex Gr. [ *)anaba/ths2, quasi tu ascensorem dicas, ex equo pugnantem scilicet: illud tamen conficitur locis Hieronymi, obligatis oculis eos pugnasse, v. g. adu. Heluid. [...]

ANDEGAVI, [ *)andegauoi\ ] Galliae populi, qui et Andes. Tacit. Ann. 3, 41. Plin. 4, 18. Caes. Bell. Gall. 2, 35.

ANDES, [ *)/andes2 ] Populi inter Celtas, Carnutibus et Turonibus finitimi, iidem qui Andegaui Caes. Bell. Gall. 3, 35. Conf. 3, 7.

ANDI, iidem apud Lucan. 1, 438 In nebulis Meduana tuis marcere perosus Andus iam placida Ligeris recreatur ab vnda. [...]

ANDINVS, Adi. [ *)andi/nos2 ] Virgilii epitheton, et rerum, quae ab eo denominantur, v. g. Sil. 8, 594 Mantua musarum domus, atque ad sidera cantu Euecta Andino, i. Virgiliano.

ANDRACHNE, [ a)ndra/xnh ] Herba, quae a Latinis Portulaca dicitur. [...]

ANDRIA, Terentii Fabula, cui ab occasione Andriae (ex Andro insula) cuiuspiam mulierculae nomen est.

ANDROCLAS, [ *)androkla\s2, a/dos2 ] Pro quo vitiose libri quidam ANDRODAS. [...]

ANDROCLVS, Dacus seruus, Romae in circo maximo agnitus, a leone, cuius pedem vulneratum aliquando curauerat in siluis. [...]

ANDROCYDES, [ *)androku/dhs2 ] Sapientia clarus ad Alexandrunt magnum scripsit intemperantiam eius cohibens, Vinum poturus, rex, memento te bibere sanguinem terrae: cicuta hominum venenum est, cicutae vinum. [...]

ANDRODAMAS, [ a)ndroda/mas2 ] Lapis ex genere haematitarum, colore nigricante, pondere ac duritia insignis, vnde nomen traxisse dicitur -- Trahere in se argentum, aes, ferrum. [...]

ANDROGEOS, [ *)andro/gews2 ] Minois Cretensium regis filius, ab Atheniensibus et Megarensibus per inuidiam occisus, quod palaestra caeteros superaret. [...]

ANDROGEONAEVS, Adi. [ *)androgewnai=os2 ] Catul. Argon. 77 Androgeonaeae poenas exsoluere caedis.

ANDROGYNVS, [ a)ndro/gunos2 ] Qui vtrumque habet sexum, feminae scilicet ac masculi, Hermaphroditus. [...]

ANDROGYNE, es. Amaesiam Sentiam, quia sub specie feminae virilem animum gerebat, Androgynem appellabant Val. Max. 3, 1.

ANDROMACHE, [ *)androma/xh ] Hectoris Troiani vxor, quae a virili pugna nomen sortita est. [...]

ANDROMEDE, vel ANDROMADA, Ponamus fabulam eius ex Hygin. fab. 64 Cassiope filiae suae Andromadae formam Nereidibus anteposuit. [...]

ANDRON, onis. m. [ mesotoi/xion ] Est Spatium illud, quod est inter duos parietes, in quod pluuia descendit. [...]

ANDRONITIS, idis. f. [ *)androni=tis2 ] Locus in domo, vbi soli viri solent versari. Vitruu. 6, 10 Haec autem peristylia domus Andronitides dicuntur, quod in his viri sine interpellationibus mulierum versantur.

ANDRONIVM, Medicamentum est vuae, morbo et inflammationi curandae vtile. [...]

ANDROS, [ *)/andros2 ] Insula vicina Samo, cum oppido eiusdem nominis, quae Asiae adiacet ex opposito ad Ephesum, quam Ouid. Met. 13, 648 [...]

ANDROSACES, [ a)ndro/sakes2 ] Herba est alba, amara, sine foliis, folliculos in cirris habens, et in his semen nascitur in maritimis Syriae maxime. Datur Hydropicis etc. Plin. 27, 4.

ANDROSAEMON, [ a)ndro/saimon ] Non absimile hyperico, cauliculis maioribus, densioribusque, et magis rubentibus. [...]

ANDRVARE, i. Recurrere, a Graeco verbo [ a)nadra=|n. Hinc et Drua vocata est. Festus. Vid. AMTRVO.

ANE

ANECDOTOS, i. m. [ a)ne/kdotos2 ] Ineditus. Cic. Att. 14, 17 Librum meum anecdoton nondum perpoliui. Idem Att. 2, 6 absolute anecdota sua dixit.

ANECLOGISTVS, i. m. a)neklo/gistos2 ] Liber et solutus a ratione reddenda, vt Tutores aneclogisti l. 5 §. 7 ff. de Admin. Tut. Vbi obseruat Gothofredus, eos alias [ a)logoqeth/tous2, item [ a)neceta/stous2 vocari.

ANENNOETOS, Aeon haereticorum [ a)nenno/htos2, quasi tu incogitabilem dicas. Tertull. adu. Val. cap. 35.

ANEO [1], ere. Vetulam, s. Anum fieri, eius mores imitari, Philox. Gloss. ghra=| anet, et Flau. Caper. lib. de Orthogr. Sordet, acet, anet, etc.

ANESVM, Scribon. saepius, i. anisum. Sic Anessum Pallad. Feb. 24, 14 in MS. Pal.

ANETHATVS, a, um. Anetho conditus. Vt, Anethatus pullus Apic. 6, 9 Anethatum ius Idem 7, 6.

ANETICVS, a, um. [ a)netiko\s2 ] i. in remissione. Vt, Aneticis temporibus, et Per interualla anetica Th. Priscian. 3, 3. et 2, 25. Vid. Reines. Varr. Lect. 3, 11.

ANEVRYSMA, atis. Vox Medicorum Graecorum, [ a)neu/rusma, restituta a nobis Vegetio Veterin. 2, 30, 1, tumor mollis a sanguine effuso ac dilatatis ab eo vasis.

ANEXETASTVS, [ a)nece/tastos2 ] Rationibus reddendis, siue subducendis solutus. Scaeu. l. 23 §. 2. D. de pecul. legat. Vid. ANECLOGISTVS.

ANF

ANFRACTVS [1], ûs. m. vel ANFRACTVM, siue AMFRACTVM, i. n. [ peri/odos2, a)na/kamyis2 ] Sinuosus quidam reflexus: cuius figuram videmus in testis cochlearum, in cochlide, et fere in arietum cornibus. [...]

ANFRACTVS [2], vel AMFRACTVS, Adi. [ peri/kamptos2 ] Circum fractus. [...]

ANG

ANGARIA, ae. a)ggarei/a, periergasi/a, a)kousi/a, e)rgasi/a, Vet. Gloss.] Coactio, seruitus. Suidas indicat, vocem esse Persicam: quod apud illos regii nuntii [ a)/ggaroi dicerentur. [...]

ANGELIFICATVS, a, um. Caro in regno Dei reformata et angelificata Tertull. de Resurr. Carn. c. 26.

ANGERONA, [ *)aggerw/nh ] Silentii dea, cui sacrificabatur ad diem XII Calend. Ianuarii, ore obligato obsignatoque simulacrum habebat Plin. 3, 5 s. 9 Repetit Solin. c. 1. [...]

ANGLVS, i. Anglorum Germaniae populorum Tacitus Germ. 40, 2 meminit, quos habitasse ad Albim Ph. Cluuerius Germ. Vet. 3, 27 scribit.

ANCTVS, a, um. Colligas ex Priscian. l. 10 p. 895. Anxus sum Diomed. l. 1 in Passiu. Anctus legitur a Scalig. ap. Fest. vbi vulgo Antios. Vet. Gloss. Anctos [ a)nagkasqe/ntas2. it. Ancti [ a)gxo/menoi.

ANGINA [2], ae. f. suna/gxh, kuna/gxh ] Genus morbi acutissimi, quo fauces anguntur ac strangulantur; Deprauato [ kuna/gxhs2 nomine Barbari Squinantiam vocant, Hippocrates ac Galenus Synanchen appellarunt. [...]

ANGVEVS [1], ANGVESCO, ANGVICOMVS, ANGVICVLA, ANGVICVLVS, ANGVIFER, et ANGVIGENA, vid. ANGVIS.

ANGVILLA, ae. f. [ e)/gxelus2 ] Piscis. Ab anguis figura sic dicta Varr. L. L. 4, 121. [...]

ANGVILLARIVS, Adi. vt, Anguillarius lacus, in quo aluntur anguillae. Procul. in l. Rutillia Palla D. de contrah. emt. l. 69. Vid. Cell. Not. Ort. Ant. 2, 9, 2, 200.

ANGVIS, is. [ o)/fis2 ] Abl. e vel i. tam m. quam f. gen. saepius tamen m. Est autem Serpentis genus vulgo notum. [...]

ANGVICOMVS, a, um. Angues loco crinis habens. Ouid. Met. 4, 698 Gorgonis anguicomae.

ANGVICVLVS, [ o)fi/dion ] Diminut. ab Angui. Cic. de Fin. 5 c. 15 Serpere anguiculos, nare anaticulas.

ANGVIFER, a, um. Adiectiuum. Subst. [ o)fiou=xos2 ] sidus caeleste, de quo Columel. 11, 2, 49 [...]

ANGVIGENA, ae. [ o)fiogenh\s2 ] Ouid. Met. 3, 531 Quis furor anguigenae, proles Mauortia, vestras Attollit mentes? [...]

ANGVINEVS, Adi. [ o)fiai=os2 ] Anguineus cucumer, dicitur a Columel. 2, 9, 10 Oblongus, et ad anguis similitudinem contortus. [...]

ANGVINVS, [ o)fiw/dhs2 ] aliud Adi. vt, Anguina ceruix. Cic. de Diuin. 2 c. 64. [...]

ANGVIMANVS, [ o)fio/xeir ] Anguimani vocati sunt elephantes: qula proboscis eorum, quae manus vocatur, in omnem partem anguium more, facile flectitur et vertitur. Lucret. 5, 1302 [...]

ANGVIPEDES, [ o)fio/podes2 ] a Poetis dicti sunt Gigantes, quod eorum pedes in draconum volumina desinebant, vt ait Macrob. Sat. 1, 20. [...]

ANGVITENENS, entis. [ o)fiou=xos2 ] Sidus quod et Anguifer dicitur. [...]

ANGVLVS, [ gwni/a, ka/nqos2 o)fqalmou=, Vet. Gloss.] Mathematicis est Magnitudo in communi sectione terminorum: vt Superficiarius in communi sectione linearum, quibus terminatur: vt Solidus, in communt sectione superficierum, quibus terminatur. [...]

ANGELLVS, Dimin. [ gwni/dion ] Paruulus angulus. Lucret. 2, 428 Angellis prostantibus. Quidam legunt Angululis.

ANGVLARIS, Adi. [ gwniai=os2 ] Quod in angulo est, quod in angulum conuenit. [...]

ANGVLARIVS, Adi. pro Angularis. Angularius, [ gwniai=os2, Vet. Gloss. Procul. in l. 69. D. de contrah. empt. Rutilia Polla emit lacum Sabatenem angularium, et circa eum pedes decem. Sed al. Anguillarium. [...]

ANGVLO, are. Esse dicitur apud Fortunat. lib. 4. Carm. Passiue Ambrosius Epist. 42. Tom. 3. Op. f. 144 de serpente; Tortuosis angulatur anfractibus.

ANGVLATVS, Adi. [ gwniato\s2 ] Cic. de Natur. Deor. 1, 66 c. 24 Esse corpuscula quaedam leuia, alia aspera, rutunda alia, partim autem angulata. Conf. Lactant. de Ira Dei 10, 8.

ANGVLATIM, Adu. Apul. Met. 3 p. 103 Circumductus angulatim, i. per omnes angulos. Idem 9 p. 237 Angulatim cuncta serio perlustrari iubent. Sidon. Epist. 7, 9.

ANGVLATILIS, e. Auct. de Limit. Goes. p. 303 In fontem quatuor -- angulatilem descendit, i. quatuor angulos habentem.

ANGVSTVS, Adi. [ steno\s2 ] Ita ab Angendo dictum videtur, vt ab Augendo Augustus. [...]

ANGVSTE, Adu. Arcte: vt Anguste sedere Cic. apud Macrob. Saturn. 2, 3. [...]

ANGVSTICLAVIVS, Dignitatis nomen, Equestri ordini conveniens: vt Laticlauius Senator dicebatur. [...]

ANGVSTIO, are. Eodem sensu placuisse sequiori aetati, monet Barth. ad Stat. Theb. 4, 828.

ANGVSTIA, ae. [ steno/ths2, stenoxwri/a ] siue vsitatius ANGVSTIAE, arum, sunt Loca adeo angusta et difficilia, vt vix transiri queant: quales sunt viae in quibusdam montibus. [...]

ANGVSTITAS, [ steno/ths2 ] Vetustum nomen pro Angustiis. Accius Alphesiboca, Sed angustitatem inclusam ac saxis squalidam. Idem in Oenomao, Saxum id facit angustitatem Nonius 2, 38.

ANHELO, are. [ a)sqmai/nw, i)sqmai/nw ] Ex Am vel An et Halo compositum. [...]

ANHELANTER, Adu. Cum anhelitu; item Festinanter, cupide. Ammian. 16, 15 (Vales. 10.) Anhelanter auido flatu. ita Lindebruchius aliique legunt.

ANHELATOR, oris. m. [ a)sqmatiko\s2 ] Suspiriosus: quod vitium inest in spirandi difficultate. [...]

ANHELATIO, onis. f. [ a)=sqma ] Spirandi difficultas. Plin. 21, 21 Prodest et orthopnoicis, et anhelationi. Idem 23, 1 s. 24 Anhelationibus, luxatis, in succida lana impositum. vid. Harduin.

ANI

ANICIVS, i. m. Gentis Romanae nomen, vnde memoratur Q. Anicius Praenestinus, Aedilis curulis Plin. 33, 1 etc. Hinc

ANICIANVS, a, um. Adi. vt Anicianae lapicidinae Plin. 36, 22. Aniciana lectica Cic. Q. Fratr. 2, 10. Aniciana pira Columel. 5, 10.

ANIGROS, s. ANIGRVS, [ *)anigro\s2 ] Fluuius Thessaliae, in quo Centauri ab Hercule vulnerati lauerunt vulnera sua: quamobrem quum primo habuisset aquas dulces atque potabiles, habuit postea foetidas atque turpes. [...]

ANIMA, ae. f. [ yuxh\ ] Vt ait Non. 4, 2 Est secundum consuetudinem spiritus, quo viuimus. [...]

ANIMAL [1], alis. n. [ zw=on ] ab Anima dictum, quidquid viuit et sentit Plin. 10, 63 [...]

ANIMALIS, e. [ yuxiko\s2 ] Aerius, v. g. Reliquae duae partes, vna ignea, altera animalis Cic. Tusc. 1, 40 c. 17. [...]

ANIMALCVLVM, i. Dimin. [ zwi/+dion ] Paruum animal. Nullo adbuc antiquo auctore se tuetur.

ANIMADVERTO, ti, sum, ere. [ dianoe/w, e)pinoe/w, skope/w, fra/zomai ] est Animum ad rem aliquam aduertere, quod vel temere fieri potest, et praeter consilium, vel dedita opera ab id agentibus: vnde pro Obseruare, Considerare, Curare, ponitur. [...]

ANIMADVERSVS [1], Partic. Vt Fortunae varietas animaduersa Nep. 13, 4, 1. [...]

ANIMADVERSIO, onis. f. Ex vi verbi est aduersio, applicatio, attentio animi s. mentis. [...]

ANIMADVERSVS [2], ûs. m. Lamprid. in Seuer. c. 25 In animadversibus asper: vt reponi vult Salmasius pro animaduersionibus.

ANIMVS, i. logismo\s2, qumo\s2, yuxh\, nou=s2 Vet. Gloss.] Quod in nobis cogitat, intelligit, vult: quomodo ab Anima differat, vidimus. Addi potest illud Seruii ad Aen. 10, 487 [...]

ANIMVLVS [2], Dimin. [ yuxa/rion ] Blandiendi causa. Plaut. Casin. 1, 1, 46 Mi animule, mi Olympio, mea vita. Et Men. 2, 3, 11 Animule mi, meretrix ad iuuenem.

ANIMANS [2], tis. Participiali forma, sed intellectu intransitiuo, viuus, animatus, [ e)/myuxos2 ] Cic. de Natur. Deor. 1, 23 c. 10 [...]

ANIMAEQVVS, a, um. [ eu)gnw/mwn ] Aequi animi. Gloss. Lat. Gr. Animaequus [ i)so/yuxos2. Vulgat. Marc. 10, 49 Animaequior esto, Gr. [ qa/rsei.

ANIMATOR, oris. m. Qui vitam dat. Tertull. adu. Herm. cap. 32. Prudent. in Rom. 788.

ANIMATORIVS, a, um. Gloss. Gr. Lat. [ xu/tra tetrhme/nh, olla animatoria, i. pertusa ad rigandum: hoc enim est Animare plantam rigationibus.

ANIMATVS [2], ûs. m. Idem quod Animatio. Plin. 11, 3 Volare quidem aliqua, et animatu carere in ipso spiritu viuentia, quis crediderit?

ANIMICIDA, ae. [ *yuxofqo/ros2 ] Apollinarem ita vocat Iustinian. Cod. 1 t. 1 l. 5 §. 2 et l. 6 §. 4.

ANIMITVS, [ yuxo/qen, Onomast. Vet.] significat Animo tenus, vel tanquam ipsum animum, quemadmodum Oculitus et Medullitus. Nonius 2, 608.

ANIMOSVS, a, um. Adi. [ qumoeidh\s2 ] Magno et vebementi animo praeditus. Cic. Tusc. 2, 11 [...]

ANIO, Onis, vel ANIEN, enis. [ *)aniw\n ] Fluuius in Tiberim influens: quem dictum putant ab Anio Hetruscorum rege ibi sepulto. [...]

ANIENVS [2], a, um. Adi. Vt, Virg. Georg. 4, 369 Vnde caput Tiberinus, et vnde Aniena fluenta. Propert. 3, 14, 4 [...]

ANIENICOLA, ae. [ *)aniw/noikos2 ] Qui ad Anienen habitat. Sil. 4, 225 Quosque sub Hereuleis taciturno flumine muris Pomifera arua creant, Anienicolaeque Catilli.

ANISOCYCLA, orum. [ a)niso/kukla ] Organa ex multis inaequalibus circulis apud Vitruu. 10, 1, de quibus nondum potuit certi quid constitui. [...]

ANISVM, i; et ANISVS. (Th. Priscian. de Diaet. c. 10.) [ a)/nhson, kai\ a)/nhsos2, a)/nnhson, a)/nison ] Herba. [...]

ANN

ANNA PERENNA, [ *)/anna ] Dea, ab Annis, quibus praesidebat, vocata est, et illi Idibus Martiis priuatim et publice sacrificabant, vt annare perennareque commode liceret, vt ait Macrob. Sat. 1, 12. [...]

ANNAEVS, Romanae gentis nomen, quod nobilitarunt Senecae, Lucanus, Florus etc.

ANNAVIGO, vel ADNAVIGO, ADNAVIGATIO, vid. ADNAV [correction of the transcriber; in the print ANNAV].

ANNECTO, xui, xum, ere. [ prosei/rw ] Simul nectere, alligare. Plin. 10, 37 [...]

ANNEXVS [2], ûs. Tacit. Hist. 3, 34 Igitur numero colonorum, opportunitate fluminum, vber agri annexu connubiisque gentium adoleuit, floruitque.

ANNEXIO, onis. Germinantes oculos aliqua annexione conglutina Pallad. Mart. tit. 10, 36.

ANNIHILO, are. [ *) ecoude/nwsas2, non putatis transferendum despexisti, sed secundum disertissimum istius temporis interpretem nullificasti, seu Annihilasti, vel Annullasti Hieron. [...]

ANNOTO, s. ADNOTO, are. [ e)pishmeinou=mai, e)pishmai/nw ] Est proprie Notam aliquam, vel notae quid adiicere, vt ait Corn. Fronto p. 2200 Putsch. [...]

ANNOTATIVNCVLA, Gell. 17 extr. Finem proponere annotatiunculis Principio capitis vocauit Excerptiones.

ANNOTATOR, oris. m. [ e)pishmanth\s2 ] Plin. in Paneg. 49 Non enim ante medium diem distentus solitaria coena, spectator annotatorque conuiuis tuis immines. [...]

ANNOTAMENTVM, Idem quod Annotatio. Gell. 1, 7 Veterum locutionum copiam his annotamentis inspersimus.

ANNVLLO, are. In nihilum redigere. Hieron. ad Sun. et Fretel. Ep. 135 p. 322 Nullificasti seu annihilasti, vel annullasti. Conf. Vulg. Sirac. 21, 5.

ANNELLVS [2], (al. Anellus) Dimin. [ daktuli/dion ] Hor. Serm. 2, 7, 9 [...]

ANNVLARIVS, a, um. Adi. vt, Creta annularia Vitruu. 7, 14. i. sigillaris. [...]

ANNVMERO, s. ADNVMERO, are. [ prosariqme/w ] Proprie significat numero aliquid addere, vel ad numerum adiungere. [...]

ANNVMERATIO, onis. f. Modest. ICt. l. 13 §. 2 de Excusat. Annumeratio dierum.

ANNVNTIATIO, onis. f. Cic. de Fato cap. 12 Haec annuntiatio vera esse non potest. Sed Gronou. edidit, enuntiatio.

ANNVNTIATOR, oris. m. Tertull. adu. Marc. 4, 7. Augustin. Tom. 10. Serm. 14 de Sanctis.

ANNVO, ui, ere. [ neu/w ] Proprie Nutum addere: deinde nutu assentiri, confiteri, promittere, permittere, confirmare etc. [...]

ANNVTO, vel ADNVTO, Frequent. Plaut. Merc. 2, 3, 100 Etiam nunc adnutat i. nictu significat.

ANNVS, i. m. e)niauto\s2, e)/tos2 ] Tempus a bruma ad brumam, dum sol redit, vocatur annus: quod vt paruuli circuli annuli, sic magni dicebantur anni; vnde annus Varr. de L. L. 5, 2. Festus, Annus ex Graeco venit, quem illi [ e)/nnon dicunt. et quod nos Triennium, illi dicunt [ tri/ennon. [...]

ANNALIA, n. pl. Grut. p. 116 n. 2. AVGVSTORVM ANNALIA FELICITER. int. Vota.

ANNARIVS, a, um. vt Annaria lex, dicebatur ab antiquis, Ea qua finiuntur anni magistratus capiendi. Haec Festus. Conf. Lamprid. Comod. c. 2.

ANNIFER, Adi. Toto anno fructum habens [ e)nautofo/ros2 ] Plin. 16, 26 s. 44. [...]

ANNIVERSARIVS [2], Adi. [ e)th/sios2 ] Quod singulis annis fit, vt, Anniuersaria sacra Cic. Verr. 4, 84 c. 39. [...]

ANNIVERSARIE, Adu. Vertente quouis anno. Augustin. Epist. 118 extr. it. de Doctr. Christi 2. 29.

ANNO [2], Adu. [ pe/rusi ] q. d. Anno superiore, ante annum: cui opponitur Horno. [...]

ANNO [3], are. Macrob. Saturn. 1, 12 Annare perennareque commode. vid. ANNA.

ANNONA [2], ae. [ sithre/sion, o( si=tos2 ] Anni prouentus est: nec frumenti solum, sed etiam aliarum rerum. [...]

ANNONOR, ari, vt aquari, lignari, pabulari, annonam petere. Capitol. Gordian. c. 29 Loca in quibus milites annonari non possunt, vid. Salmas. p. 125 Hack.

ANNOSVS, Adi. [ polueth\s2 ] Qui multos habet annos. vt, Ouid. Fast. 2, 571 [...]

ANNOTINVS, Adi. [ e)na/enos2 ] ab Annus, vel Annos, Quod est vnius anni. [...]

ANNVVS, Adi. [ e)th/sios2, e)niau/sios2 ] Quod annum durat, vel anno interiecto fit. Plaut. Asin. 5, 2, 36 [...]

ANO

ANODYNON, [ a)nw/dunon ] Quae leuationem doloris somno arcessende moliuntur. [...]

ANOMALIA, ae. [ a)nomali/a ] Inaequalitas rationis, et est Anologiae contraria. [...]

ANONYMI, Populi sunt in Africa, Atlantes dicti, qui sunt anonymi, h. e. Sine propriis nominibus, cum in vniuersum Atlantes tantum vocitentur. Horum meminit Plin. l. 5. c. 8.

ANONYMOS, [ a)nw/numos2 ] Sine nomine, vt herba apud Plin. 27, 4 s. 14 [...]

ANQ

ANQVIRO, siui, situm, ere. [ a)nazhte/w ] vt ait Festus, est circum quaerere, i. accurate quaerere. [...]

ANQVISITE, Adu. vt Anquisite satis satisque solicite aliquid quaerere, Gell. 1, 3. Anquisitius super aliqua re disserere ib.

ANQVISITIO, onis. f. Varr. de L. L. 5, 9 In eodem commentario anquisitionis.

ANS

ANSA, ae. [ labh\, kw/ph ] est, qua vas, aut quiduis aliud manu teueri solet. [...]

ANSATVS, Adi. [ kwph/eis2 ] Quod ansam habet. vt, Vas, ansatum Columel. 9, 15, 5. [...]

ANSERCVLVS, Dimin. [ xhni/dion ] Columel. 8, 14, 7 Ne noceri possit excussis anserculis quos enecant vrticae.

ANSERINVS, Adi. [ xh/neos2 ] Quod est anseris: vt, Adeps anserinus, apud Plin. saepissime 20. 6. [...]

ANT

ANTACAEVS, i. [ a)ntakai=os2 ] Piscis nomen Graecis familiare inde ab Herodoto. Elatinis nominant Cassiodorum.

ANTACHATES, [ a)ntaxa/ths2 ] Gemma ex Achatae generibus, myrrham redolens cum vritur, et ob id mulieribus grata Plin. 37, 10.

ANTAE, arum. plur. [ parasta/des2 ] Proprie videntur esse parietes maiorum aedificiorum, paullum vltra transuersum parietem, cui ad angulos rectos adiuncti sunt, excurrentes et eminentes. [...]

ANTAEVS, [ *)antai=os2 ] Neptuni ex Terra filius, qui quoties membra labore defessa essent, tactu terrae recreabatur, quem Hercules pectori adstrictum expirare coegit. [...]

ANTAPODOSIS, [ a)ntapo/dosis2 ] Quasi redditionem contrariam dicas, Figura, qua commemorantur quasi narrata ea, quae non sunt ante praedicta Seruius ad Virg. Aen. 9, 454 [...]

ANTARCTICVS, [ a)ntarktiko\s2 ] Polus est australis, Arctico videlicet oppositus, qui terrae obiectu a nobis cerni non potest. vid. Varr. de L. L. 8, 18. [...]

ANTAXON, [ a)nta/cwn ] Dici ita volunt Plagam illam mundi et partem, quae est sub contrario axe, vnde et nomen habeat. Cic. Tusc. 1, 68 c. 28 [...]

ANTE [1], [ pro\, pro/sqe, e)/mprosqen ] vel Praepositio est, vel Aduerbium. [...]

ANTEA, Adu. temp. [ pro/teron, protou=, pri\n ] Ante id, siue, Ante illud tempus: quasi Ante ea. [...]

ANTEACTVS, Partic. [ prodiaxqei\s2 ] sine verbo, ex Ante et Actus: modo non rectius diuisim scribatur, quod suadere etiam Poetae videntur. [...]

ANTEAEDIFICIALIS, e. Ara Iouis anteaedificialis Dict. Cret. 5, 12. vid. not. Obrechti.

ANTEAMBVLO, onis. m. [ propompo\s2 ] ab Ante et Ambulare, qui aliquem honoris causa praecedens comitatur. [...]

ANTECAPIO, cepi, captum, ere. [ prolamba/nw, fqa/nw ] Praevenire, occupare. [...]

ANTECEDO, ssi, ssum, ere. [ proe/rxomai ] Idem quod Praecedere, s. Ante aliquem incedere. [...]

ANTECEDENS, Partic. [ proe/xwn ] vt, modo laudatus est Antecedens annus Plin. 13, 8. [...]

ANTECESSVRVS, a, um. Petron. 17 Vbi fabulas antecessura latrocinia didicistis, quae narrabuntur prae fabulis aliis.

ANTECEDOR, Pass. Auson. Grat. act. p. 701 Toll. Animi nostri celeritas beneficiis praeeuntibus anteceditur.

ANTECESSVS, ûs. m. [ pro/lhyis2 ] pro Anticipatione peni videtur a Sen. Epist. 119 [...]

ANTECESSOR, oris. m. pro/dromos2, prohgou/menos2, prohghth\s2 Vet. Glossa.] Qui antecedit. [...]

ANTECELLENS, Partic. [ u(pere/xwn ] Cic. pro Muraen. 36 c. 17 Q. Catulum humanitate, sapientia, integritate antecellentem.

ANTECOENA, ae. Quod verbum legitur ap. Macrob. Sat. 2, 9 a Salmas. ad Hist. Aug. p. 262.

ANTECOENIVM, [ pro/deipnon ] Quasi, Ante coenam: Cibus inter prandium et coenam sumtus: alio nomine Merenda. Isidor. 20, 2. Apul. Met. 2 p. 121 [...]

ANTECVRSOR, oris. m. [ pro/dromos2 ] Qui antecurrit, idem qui Antecessor in re militari. [...]

ANTECVRSORIVS, a, um. Vt, Antecursoria potio Apul. Met. 9 p. 227, 32 [...]

ANTEDICTVS, a, um. Vt, Antedictus perfuga Ammian. 16, 12. Antedicti dies Scribon. 16. Antedicta causa 163. Medicamenta 47.

ANTE-EXPECTATVM, [ pro\ tou= prosdedokhme/nou ] Adu. temp. Virgil. Georg. 3, 348 [...]

ANTEGENITALIS, e. Adi. [ progennhtiko\s2 ] Quasi ab ante genitus factum. Plin. 7, 55 [...]

ANTEGESTVM, Paullus in l. quoties D. de pecul. Non tantum autem quiuis creditor cum venditore ex antegesto agere potest, sed et ipse emtor. Etiam hic dubium, an non melius diuidantur voces.

ANTELIVS, alii malint ANTHELIVS, i. m. [ *)anth/lios2 ] Tertull. de Idol. cap. 15 [...]

ANTELOGIVM, i. n. Vox neque plane Latina, nec Graeca: pro eo quod est Prooemium. [...]

ANTELOQVIVM, [ prwtologi/a ] Primus in loquendo locus, seu Principatus loquendi. [...]

ANTELVCANVS, a, um. [ lukaugh\s2, a)mfi/lukos2 ] Quod est vel fit ante lucem. [...]

ANTE-MALA, [ pro/sqen kakw=n ] Figurate dictum, pro eo quod est, mala praeterita: sicut apud Ter. Andr. 1, 2, 4 [...]

ANTEMERIDIANVS, Adi. [ promeshme/rios2 ] Quod est vel fit ante meridiem. [...]

ANTEMITTO, ere. Solin. cap. 38 de Elephantis, Flumen transituri minimos antemittunt.

ANTEMOENIO, ire. Antemoeni aliqua nos Plaut. Mil. 2, 2, 66. al. Anteuenito aliqua aliquos. Et sic Gronou.

ANTEMONENS, entis. Coniuncte quidam legunt apud Valer. Flacc. 5, 259 Interea auguriis monstrisque minacibus vrbem Territat antemonens semper deus. Sed diuisim Burmannus.

ANTEMVRALE, is. n. Exterius propugnaculum. Vulg. Interp. Thren. 2, 8. Hieron. Hom. 2 in Cant. An apud antiquiores, nondum obseruauimus.

ANTENNA, ae. [ *k*e*r*a*i/*a. Vet. Gloss. [ ke/ras2 ploi/ou ] Lignum transversum malo alligatum, cui velum alligatum est. Plin. 7, 56 [...]

ANTENOR, oris. [ *)anth/nwr ] Troianus fuit, patriam prodidisse existimatus: quia et legatos, qui propter Helenam venerant, suscepit hospitio, et Vlyssem habitu falso cognitum, non indicauit. [...]

ANTENOREVS, a, um. Adi. Martial. 1, 77 Flacce Antenorei spes et alumne laris, i. Patauii.

ANTENORIDAE, arum. m. Filii Antenoris. Virgil. Aen. 6, 484. Item Incolae vrbis Antenoreae. Mess. Coru. p. 7 vtramque gentem Italicos et Phrygios Antenoridas cognominari statuit. [...]

ANTEOCCVPO, are. [ prolamba/nw ] Praeoccupare. Cic. in Orat. 138 c. 40 Vt anteoccupet quod putat opponi. Sed seiungit Gronouius.

ANTEOCCVPATIO, onis. f. [ pro/lhyis2 ] Vid. OCCVPATIO. Cic. de Orat. 3, 205 c. 53. Hoc etiam separatur a Gronouio et Pearcio. Alii per Hyphen iungendum dicent, vt Ante-malorum.

ANTEPANNI, erant Fasciae vel Lora, quibus anterior pars vestis praetegebatur, sed placet coniectura Salmasii ad Vopisci Aurel. p. 575 Hack. colligit hoc ex Hesychio, [ *)anti/panon, paratou/rion, kra/spedon.

ANTEPARO, are. Propert. 1, 8, 36 Et quas Elis opes antepararat equis. Sed recte diuiditur.

ANTEPARTVS, a, um. Naeu. apud Charis. p. 189 Anteparta patria peregre prodigere. Plaut. Trin. 3, 2, 17 Virtute maiorum anteparta prodigere. Sic etiam Gronou.

ANTEPEDES, um. i. Anteambulones iunctim legi vult apud Iuven. Sat. 7, 143 [...]

ANTEPENDVLVS, a, um. Vt, Antependuli crines Apul. Miles. 2 p. 125, 4. Et 5 p. 168, 23 Crinium globos alios antependulos, alios retropendulos. Conf. ANTEVENTVLVS

ANTEPEREO, ire. Incipe versiculis anteperire meis Auson. epigr. 34. Sic dedit etiam Tollius.

ANTEPOLLEO, ui, ere. Apul. Met. 1 p. 104 Quae ciuitas cunctae Thessaliae antepollet. Idem Met. 7 pag. 189 Toto vertice cunctos antepollebat.

ANTEPOSITVS, a, um. Vt, Anteposita propugnacula. Tac. Ann. 12, 56, 3. Antepositae vigiliae Idem Ann. 1, 50, 5. Praelatus. Idem Ann. 12, 69, 5 Antepositus filio priuignus.

ANTEPOTENS, entis. Hic homo est omnium hominum praecipuus, voluptatibus gaudiisque antepotens Plaut. Trin. 5, 1, 1.

ANTEPRAECVRSOR, oris. m. Tertull. de Bapt. c. 6 Sic enim Ioannes antepraecursor domini fuit, sed illud ante fortassis melius separatim legitur.

ANTEQVAM, [ pri\n a)\n, pri\n h)\ ] Adu. temp. quod modo iunctum legitur, modo disiunctum, aliquo scilicet interiecto, et vtraque forma nunc cum Indicatiuo, nunc cum Coniunctiuo. [...]

ANTERIOR, us. [ e)mpro/sqios2 ] Compar. ab Ante formatum, sine Superlat. [...]

ANTERIS, pl. ANTERIDES, f. [ a)nteri/des2 ] Obnitentes muris et substructionibus pilae, de quibus Vitruu. 6, 11 [...]

ANTERIDION, Vitruu. 10, 17 forma et significatione diminuta, quod contra nititur. Graece reddunt [ a)nterei/dion.

ANTEROS, otis. [ a)nte/rws2 ] Gemma est, ex amethystorum genere ad viciniam crystalli descendens, albicante purpurae defectu. [...]

ANTES, ium. m. [ sti/xoi ] Ordines, series, vt vinearum, Virg. Georg. 2, 412 [...]

ANTESIGNANI, pro/maxoi tw=n shmei/wn apud Dion. Halic. l. 9 p. 606, 31. ] [...]

ANTESTO, vel, steti, are. [ proi/+stamai ] Proprie Stare ante: sed per metaph. [...]

ANTESTOR, vel, ari. [ martu/romai ] Depon. Vulgo aiunt ex Ante et Testor compositum. [...]

ANTESTATVS, a, um. Passiue dici tanto minus absurdum est, quod Priscian. 8 p. 791 [...]

ANTEVENIO, eni, entum, ire. [ profqa/nw ] Idem quod praevenire, occupare. [...]

ANTEVENTVLI, Crines. Apul. Florid. 1 p. 342, 2 a vento vel aura leni agitati, sic vt faciem inumbrent. [...]

ANTEVENTVS, a, um. Cato apud Nonium 2, 143 Quod compluries vsu venit, omni tempore anteuentum est.

ANTEVERTENS, ntis. Stella mercurii tum anteuertens, tum subsequens Cic. Nat. Deor. 2 c. 20.

ANTEVERSIO, onis. f. Ammian. 21, 5 Expertus quid in rebus tumultuosis anteuersio valeat et praegressus.

ANTEVIDENS, entis. Nunc quo se raperet, nunc quo diuersus abiret, Anteuidens Valer. Flacc. 6, 581. Sed Burm. diuidit.

ANTEVINDEMITOR, oris. m. ap. Plin. 18, 31 legi iubet Philander ad Vitr. 9, 6 pro vulg. vindemiator.

ANTEVOLO, are. [ proi/+ptamai ] Stat. Theb. 3, 427 Fama antevolat currum. Virgil. Aen. 9, 47 -- anteuolans tardum praecesserat agmen. Sil. 12, 600 Fuluius anteuolans agmen.

ANTEVRBANVS, Adi. [ proa/steios2 ] Anteurbana praedia, Vrbi propinqua. Festus.

ANTHEDON, onis. f. [ a)nqhdw\n ] Mespili arboris genus, pomum ferens minus caeteris, sed odore praestantius, et quod diutius seruetur. [...]

ANTHEMVM, i. n. [ a)/nqemon ] Herba. Plin. 26, 8 s. 55, 9 Anthemum quoque calculos eiicit, paruis a radice foliis quinis, caulibus longis duobus, flore roseo.

ANTHERA, ae. f. a)nqhra\ ] Proprie Adiectiuum nomen Graecum, quibus [ a)nqhro\s2, a\, o\n est floridum. [...]

ANTHERICVS, [ a)nqe/rikos2 ] Scapus est, siue Caulis Asphodeli berbae, quam Hastulam regiam quidam hodie appellant. [...]

ANTHESPHORIA, orum. n. pl. [ a)nqesfo/ria ] Festa Proserpinae, sic dicta quod Pluto eam flores legentem rapuisset: qua de re Ouid. [...]

ANTHESTERIA, orum. n. pl. a)nqesth/ria ] Macrob. Saturn. 1, 12 Apud Athenienses Aprilis [ *)anqesthri/wn mensis vocatur ab eo, quod hoc tempore cuncta florescant. Sunt ergo Anthesteria quasi Floralia.

ANTHIAS, [ a)nqi/as2 ] Piscis nomen, qui circa Chelidonias Asiae insulas capitur, cuius naturam vide apud Plin. 9, 59. [...]

ANTHINVS, a, um. a)/nqinos2 ] i. Floreus. Plin. 11, 14 Terna sunt mellis genera. Vernum ex floribus constructo fauo, quod ideo vocatur Anthinum (ab [ a)/nqos2 flos ). Hoc quidam attingi vetant, etc.

ANTHRAX, acis. [ a)/nqrac ] Carbo. Apud medicos vlceris genus est, quod Latini Carbunculum dicunt. [...]

ANTHRACINVS, Adi. [ a)nqra/kinos2 ] A nomine Anthrax derivatum: antiqui pro Atro dixerunt. [...]

ANTHRACITES, ae. m. [ a)nqraki/ths2 ] Gemma carbonibus similis Plin. 37, 7 s. 27. [...]

ANTHRISCVM, [ a)nqri/skon ] Herba, quam cum scandice memorat Plin. 21, 15 s. 52. [...]

ANTHROPOGRAPHVS, i. m. [ a)nqrwpo1gra/fos2 ] Ita Dionysius, qui nihil aliud, quam homines pinxit, cognominatus est Plin. 35, 10 s. 37.

ANTHROPOMORPHITAE, a)nqrwpomorfi=tai ] Dicti sunt, qui simplicitate rustica, Deum [ a)nqrwpo/morfon esse, h. e. humanam formam et membra habere arbitrabantur. [...]

ANTHROPOS, [ a)/nqrwpos2 ] Latine est Homo. Sic dictus etiam Aeon haereticorum apud Irenaeum 1, 1.

ANTHROPOPHAGI, [ a)nqrwpofa/goi ] Populi Scythiae, qui carne humana vescebantur Plin. 4, 12 s. 26. 6, 17 s. 20 etc. 30, s. 35. 7, 2. Geil. 9, 4.

ANTHVS, [ a)/nqos2 ] Auis est, quae aduentu equorum herbae pabulo pulsa, vt iniuriam vlciscatur, hinnitum irridendo imitatur Plin. 10, 42 s. 57. Conf. 10, 74 s. 95.

ANTHYLLION, s. ANTHYLLVM, [ a)nqu/llion ] Herba est lenti simillima, quae in vino pota, vesicam vitiis liberat, et sanguinem sistit Plin. 26, 8 s. 51. qui distinguit ab Anthyllide.

ANTHYLLIS, [ a)nqulli\s2 ] Herba est chamaepityos similitudine, flore purpureo, graui odore, radice intubi Plin. 26, 8 s. 51.

ANTHYPOPHORA, ae. f. [ a)nqupofora\ ] Figura sententiae, qua aduersariorum nobis sententias ac dicta proponimus ac substituimus, in hoc tantum, vt illis respondeamus. [...]

ANTIADES, um. f. pl. [Gr. [ a)ntia/des2.] Tonsillae, quae post inflammationem induruerunt Cels. 7, 12. et l. 14 §. 8 ff. de Aedil. Edict.

ANTIAE, arum. proko/mion ] Antiae, [ ko/mai dia\ tw=n krota/fwn krema/menai gunaikei/ai Vet. Gloss. [...]

ANTIBACCHIVS, [ a)ntibakxei=os2 ] Pes metricus, Bacchio contrarius: constat enim duabus longis, et vltima breui, vt audite. [...]

ANTIBOREVM, i. n. Horologium, alias Aequinoctiale dictum, quod in plano Aequatoris boream respicit. Vitruu. 9, 9.

ANTICATEGORIA, [ a)ntikathgori/a ] Latine dici potest Recriminatio, siue Mutua accusatio: Quinctil. 3, 10, 4 [...]

ANTICATO, [ *)antika/twn ] Liber Caesaris contra Catonem. Quinctil. 1, 5, 68. Iuuen. Sat. 6, 337 -- duo Caesaris Anticatones.

ANTICHRISTVS, i. m. Qui se Christo opponit, vel pro Christo venditat. [...]

ANTICHTHONES, [ *)anti/xqones2 ] Quasi alteram, et oppositam nostrae terram habitantes. [...]

ANTICIPO, are. [ prokatalamba/nw, prolamba/nw ] Ante capere. Cic. Att. 8, 14 [...]

ANTICIPATOR, oris. m. Auson. Ephemer. v. 9 Ipse Dei verbum, verbum Deus, anticipator Mundi quem facturus erat. i. qui fuit prior mundo.

ANTICLEA, s., ae. [ *)anti/kleia ] Mater Vlyssis, de qua Hygin. f. 201 [...]

ANTICVS, a, um. Quae ante nos sunt, antica, et quae post nos sunt, postica dicuntur Fest. in Posticum. [...]

ANTICYPRIOS, Pes poeticus ex longa et breui, et duabus longis et breui, temporum octo. Sic Diomedes l. 3 p. 479. Vid. CYPRIVS PES.

ANTICYRA, [ *)anti/kura ] Insula ad sinum Maleacum et Oetam montem, vbi auctore Plinio 25, 5 s. 21 [...]

ANTICYRICON, [ a)ntikuriko\n ] Sesamoidis herbae species, similis Erigeronti, quae in Anticyra insula crescit Plin. 22, 25.

ANTIDEA, Adu. Laudatur, nescio quam bene Liu. 32,.. Si antidea Senatus fieri iussit.

ANTIDHAC, Adu. Plaut. Aul. 2, 8, 26 Iam subuenisti antidhac. Conf. Pseud. 1, 1, 14. et saepius.

ANTIDORVM, i. [ a)ntidw=ron ] Latine Remuneratio: quo nomine Vlpianus vsus est in l. 25 §. 8 D. de petit. [...]

ANTIDOTVS, i. f. [ a)nti/dotos2 ] Compositio ex variis medicinis, quae datur contra venena, quasi dicas. [...]

ANTIGONE, es. [ *)antigo/nh ] Filia Laemedontis et Priami soror: quam ob superbiam formae Iuno conuertit in ciconiam. [...]

ANTIGRAPHVS, i. [ a)nti/grafos2 ] Inter notas criticas Semicirculus qui dextram spectat et punctum intra se habet. [...]

ANTILEGOMENA, orum. n. [ a)ntilego/mena ] Quasi Latine dicas, Contradicta. Plin. 20, 8 Petronius Diodorus, qui Antilegomena scripsit.

ANTILOCHVS, [ *)anti/loxos2 ] Nestoris ex Eurydice filius, interfectus in bello Troiano a Memnone Aurorae filio, vt tradit Homerus, et Ouid. Epist. 1, 15. Iuuen. Sat. 10, 252. Hor. Carm. 2, 9, 13.

ANTIMETABOLE, es. f. [ a)ntimetabolh\ ] Quasi tu ex aduerso permutationem dicas, Quinctiliano 9, 3, 85 figura vocatur, qua verba declinata repetuntur. [...]

ANTIOCHEA, vel ANTIOCHIA, (variant enim libri, vt in Alexandrea) ae. f. [ *)antio/xeia ] Vrbium plurium nomen, ab Antiochis Syriae regibus ortum: quarum celeberrima illa Epidaphnes dicta, de qua modo ponimus versum Auson. de clar. vrb. 3, 1 [...]

ANTIOCHENVS, a, um. ab Antiocho deriuatur, vt Gell. 7, 19 Antiochena pecunia ab Antiocho rege capta. [...]

ANTIOPA, ae. [ *)antio/ph ] Nyctei filia, ab Epapho per dolum est stuprata: itaque a Lyco viro suo eiecta est. [...]

ANTIOS, Excruciatos, Festus habere dicitur: Sed leg. Anctos ab Ango. Gloss. Anctos [ a)nagkasqe/ntas2. Ancti [ a)gxo/menoi. Scalig.

ANTIPAGMENTA, Valuarum ornamenta, quae antis appanguntur: i. Affiguntur, Haec Festus. [...]

ANTIPATHES, [ a)ntipaqh\s2 ] Gemmae species, de qua Plin. 37, 10 s. 54 [...]

ANTIPHATES, [ *)antifa/ths2 ] Filius nothus Sarpedonis, apud Virg. Aen. 9, 696. [...]

ANTIPHERNA, [ a)nti/ferna ] dicuntur ea, quae maritus constante matrimonio vxori suae quasi remunerandae dotis causa largitur. l. vlt. C. de donat. ante nupt. vid. Hottom. de Vet. Rit. Nupt. cap. 6.

ANTIPHERON, ontis. m. [ a)ntife/rwn ] i. Obuiam se serens; qualem ex Aristotele describit Seneca Nat. Quaest. 1, 3 [...]

ANTIPHONA, ae. f. Scil. Cantio. [ a)nti/fwnos2 ] Vox reciproca, duobus choris alternatim psallentibus, interprete Isidoro 6, 19. De antiphonarum origine et progressu, vid. Spelmanni Gloss.

ANTIPHRASIS, f. [ a)nti/frasis2 ] Figuram esse volunt, quum per contrarium verba dicuntur, vt Parcae, quia nemini parcant: sic Manes, quia non sunt boni. [...]

ANTIPTOSIS, is. f. [ a)nti/ptwsis2 ] Figura est Grammatica, quum casus pro alio casu ponitur. [...]

ANTIQVVS, a, um. [ a)rxai=os2, palaio\s2 ] Idem videtur olim fuisse, quod Anticus. [...]

ANTIQVARIVS, a, um. Adi. [Vet. Gloss. [ fila/rxaios2 ] hoc nomine homines dicti sunt, qui voces priscas et iam diu desitas curiose consectantur. [...]

ANTIQVE, Adu. Hor. Epist. 2, 1, 66 Nimis antique dicere. Compar. Tacit. de Germ. 5, 6 Simplicius et antiquius. Superl. Solin. c. 17 Titanas in ea antiquissime regnasse.

ANTIQVITAS, [ palaio/ths2 ] Vetustas: res antiquae, de antiquitate aliquid ab aliquo requirere Nep. 25, 20, 2. [...]

ANTIQVO, are. [ a)parxaio/w, katarge/w,] Abrogare, abolere, siue, vt Nonius interpretatur 2, 67 [...]

ANTIQVATIO, onis. f. Abolitio, abrogatio. Laudatur ex Gell. Facta mox est antiquatio legis. Cod. Th. 6 t. 56 l. 4. Infamiae abolitio et poenarum antiquatio.

ANTIQVATVS, a, um. Adi. vt, Antiquata lege Liu. 5, 55. Antiquorum antiquata dilectio Sidon. 5, 9.

ANTISCORODON, [ a)ntisko/rodon ] Herba ex generibus Allii, quae et Vlpicum et Allium Cyprium appellatur Plin. 19, 6.

ANTISIGMA, inter notas criticas est, conuersum Sigma, quod illi litera C assimilabant, atque adeo Figura tali [gap: C mirror inverted] Isidorus Orig. 1, 20 [...]

ANTISMOS, i. huc referebatur olim ex falsa lectione pro Asteisnios ex Seru. ad Aen. 2, 547.

ANTISPASTVS, i. m. [ a)nti/spastos2 ] q. d. In contrarium distractus, Pes constans prima et quarta breuibus, secunda et tertia longis: vt Alexander. Antispastum bene in clausula poni docet Diomed. p. 467.

ANTISPASTICVS, a, um. Adi. vt, Antispasticum metrum, Diomed. p. 505. et Victorin. p. 2533 etc.

ANTISPODA, siue ANTISPODIA, a)nti/spoda Dioscoridi, a)ntispo/dia Galeno, vocantur a medicis omnia ea, quae eandem cum spodio habent facultatem, quaeque in spodii inopia, pro eo possunt supponi. [...]

ANTISTASIS, [ a)nti/stasis2 ] Schema, cum idem verbum repetitur in contrario sensu: vt, vna salus victis, nullam sperare salutem. [...]

ANTISTES, itis. c. [ prosta/ths2 ] Ab antiquo verbo Antisto, pro Antesto, quod caeteris antestet, id est antecellat, sic vocantur primarii singulorum templorum sacerdotes. [...]

ANTISTITIVM, i. n. [ prostasi/a ] Excellentia, et quasi Antistitis dignitas. [...]

ANTISTATVS, ûs. m. Idem Tertull. Adu. Valent. c. 13 Angelorum comparaticius antistatus.

ANTISTOECHON, n. [ a)nti/stoixon ] Figura est, quum litera ( stoixei=on ) ponitur pro litera. vt, Magalia pro Magaria; Sella pro Seda; et Melitor pro Meditor. vid. Seru. ad Aen. 1, 425.

ANTISTREPHON, ontis. n. [ a)ntistre/fon ] Argumentationis genus, quod Reciprocum Latine dicitur auctore Gellio 5, 10 et 11, [...]

ANTISTROPHE, es. f. [ a)ntistrofh\ ] Latine Conuersio: species est repetitionis, Epanaphorae contraria, quum in eandem partem orationis saepius desinitur.

ANTITHEI, [ *)anti/qeoi ] Quidam mali dei, quos a Magis confingi ait Arnob. 4 p. 134 [...]

ANTITHETON, i. n. [ a)nti/qeton ] Oppositum, siue expressius Contrapositum, vt Ouid. Met. 1, 19 [...]

ANTIAS, atis. Qui Antii natus est, vt ille laudatus saepe Liuio Valerius. [...]

ANTIATINAE, Fortunae apud Sueton. Calig. 57 monuerunt Caligulam, vt a Cassio caueret.

ANTIZEVGMENON, i. n. [ a)ntizeugme/non ] Figura, qua plura diversa in vno membro coniungimus, vt est, Quorum ordo ab humili fortuna, sordida, turpi ratione abhorret. [...]

ANTONINVS, i. m. Cognomen aliquot Remae Imperatorum, inter quos nemo ignorat Pium et adoptatum ab ille Philosophum. [...]

ANTONINIANVS, a, um. vt, Thermae Antoninianae Eutrop. 8, 10. Sodales Capitol. in Marco 15.

ANTONIASTER, tri. m. Dimin. cum contemtu Priscianus p. 617 ex Cic. Orat. pro Var. extr. Item

ANTONIANVS, a, um. Cic. Fam. 12, 14 Antoniano latrocinio liberata Respub. Vellei. 2, 74, 3 Antonianae partes.

ANTONOMASIA, [ a)ntwnomasi/a ] Figura, quae fit, quoties pro nomine proprio id ponitur, quod potest esse cum proprio nomine, et epitheton dici, vt Saturnia, pro Iunone Virg. Aen. 1, 23. [...]

ANTOR, oris. Centauri nomen Valer. Argon. 1, 146 esse volunt: Sed ibi Burm. Ardenti peragit Clanis Actora quercu.

ANTRVO, are. In Gloss. Vet. redditur per [ sphleu=sai, i. in antro siue spelunca versari. [...]

ANV

ANVBIS, is, et idis. [ *)/anoubis2 ] Aegyptiorum deus, qui canino capite pingitur. [...]

ANICELLA [2], ae. f. Aliud Dimin. apud Varr. de L. L. 8, 45 Cum sit ab Anu Anicula, Anicella. et Sen. Epist. 77 extr. Sed Gron. Aniculam.

ANEO [2], ere. Vetulam fieri. Philox. Gloss. et Flau. Caper de Orthogr. pr.

ANILITOR, ari. Idem Apul. de Mundo, p. 67, 39 Elmenh. Videas -- terram -- nec occasibus fatigari, nec saeculis anilitari.

ANILITER, Adu. [ grai+kw=s2 ] Cic. de Nat. Deor. 3, 92 Neque id dicitis superstitiose atque aniliter: sed physica, constantique ratione. i. Secundum aniles superstitiones.

ANICVLARIS, e. [ a)rxai=os2 ] Idem quod Anilis. Augustinus, Quum haec loquor, anicularia tibi videntur haec verba.

ANVS [2], i. m. [ prwkto\s2 ] Est exitus siue foramen, per quod euacuatur aluus: alio nomine podex. [...]

ANX

ANXIVS, a, um. [ perialgh\s2 ] ab Ango, is; pro solicito aut moesto fere accipitur. [...]

ANXIETAS, atis. f. [ a)/lh ] Plin. 7, 53 Quem euenti anxietate diximus mortuum. Iuuen. Sat. 13, 211 Perpetua anxietas. Anxietas animi Ouid. ex Pont. 1, 5, 8. vid. locum Cic. in ANXIVS.

ANXIFER, Adi. [ a)lhfo/ros2 ] Poet. quasi Ferens, siue Afferens anxietatem. [...]

ANXIO, are. pro Angere, Anxietatem adferre. Apul. Met. 4 p. 155, 14 Ridere, -- tristitie animi -- anxiatum iri praedicant. Conf. Vulg. Pf. 60, 3. et 142, 4.

ANXVR, uris. tam m. quam n. Vrbs est Italiae, quam postea Tarracinam dixere, vel Terracinam. [...]

ANY

ANYPARXIA, ae. f. [ a)nuparci/a ] Facultatum absentia, opum defectus. [...]

A. O.., Amico Optimo, vel Alii Omnes: Sed AO Auro, vt Ao. P. Auro Parato, Probo, Populi etc. A. O. F.C. Amico Optimo Faciendum Curauit. Sertor. Vrs.

AON

AON, onis. m. Neptuni filius, pater Dymantis, a quo, vt ait Lutatius ad Stat. Theb. 1, 34. et Achil. 1, 19 dicti

AONES, Posteri ipsius in Aonia. Est vero etiam Adiectiuum Virg. Ecl. 6, 65 Aonas in montes, i. Heliconem, vt interpretatur Seruius.

AONIA, [ *)aoni/a ] Pars montana Boeotiae, in qua et fons Aganippe, Musis dicatus, ipseque adeo Helicon.

AONIVS, a, um. [ *)ao/nios2 ] Boeotius, sed fere cum respectu ad Musas, quamquam non semper. [...]

AOR

AORATVS, i. m. [ *)ao/ratos2 ] i. Inuisibilis: Aeon haereticorum. Tertull. contra Val. cap. 35.

AORNOS, [ *)/aornos2 pe/tra ] Petra apud Indos praeceps ob admirandam altitudinem, quasi ipsis etiam auibus inaccessa. [...]

A. P.., Actio Publica: Ad Pedes: Aedilicia Potestate: Amicus vel Amico posuit. [...]

APA

APAGE, [ a)/page ] Tractum a verbo Graeco, [ a)pa/gw, quasi dicas Abduc, Aufer! vox fastiaientis, detestantis, amolientis. [...]

APAGESIS, h. e. Apage si vis: ita dicitur, vt Videsis, Cauesis, et alia verba eiusmodi. [...]

APALAESTI, [ a)pa/laistoi ] Qui palaestram, i. decentiam illam, qua status, motus, flexusque corporis, omnesque omnino habitus venustatem quandam leporemque habent, in pueritia non didicerunt. [...]

APARCTIAS, [ *)aparkti/as2 ] Ventus ab Arcto flans, h. e. a Septentrione. Plin. 2, 47. Gell. 2, 22. Apul. de Mundo p. 241.

APARINE, es, vel ae. [ *)apari/nh ] Herba, quam sic describit Plin. 27, 5 s. 15 [...]

APATHES, [ a)paqh\s2 ] Latine dicitur, sine affectionibus, qui ab omni perturbatione animi liber est Plin. 7, 19 [...]

APATHIA, ae. f. [ a)pa/qeia ] Dicitur Vitium illud potius quam virtus, quo immobiles et intrepidos se ad omnia praebent homines. [...]

APE

APE, apud antiquos dicebatur Prohibe, compesce. Festus. Ape [ kw/luson, Gloss. it. Apet [ a)posobei=.

APELLES, is. [ *)apellh=s2 ] Pictor eximius, patria Cous, teste Quinctil. 12, 10, 6 [...]

APELLEVS, Adi. [ *)ape/lleios2 ] Vt, Apelleo colore signatus Stat. Silu. 5, 1, 5.

APENNINVS, prima producta etiam non geminato p, quod fit in quibusdam libris. [...]

APENNINIGENA, [ *)apenninigenh\s2 ] Qui Apenninum inhabitat, aut in Apennino versatur vt, Claudian. de Sext. Cons. Hon. 505 Apenninigenis cultas pastoribus aras.

APENNINICOLA, ae. [ *)apennini/wn ] Idem. Virgil. Aen. 11, 700 Apenninicolae bellator filius Auni.

APRARIVS [1], a, um. vt, Retia apraria Paullus in l. 22 fundo legato. D. de fund. instruct.

APRICVLVS, siue APERCVLVS, i. m. Paruus aper. Cathol. 2 Item Piscis; ex Ennio apud Apul. Apol. 1 p. 299, 15 Elm. Apriclum piscem scito primum esse Tarenti.

APRINVS [1], vel APRVGNVS, a, um. [ kapriko\s2 ] Posterior forma per VG in penultima antiquis videtur vsitatior. [...]

APRINEVS, a, um. Idem. Hygin. Fab. 69 Vnus aprinea pelle opertus, alter leonina, bis.

APERIMETROS, [ a)peri/metros2 ] Qui mensura comprehendi non potest, vt, Deus aperimetros Apul. de Dogm. Platon. p. 49.

APERIO, ui, tum, ire. [ a)noi/gw, petai/numi ]. Quod a Pario, peperi, deriuat Priscian. l. 10 p. 905. [...]

APERIENS, entis. Stella tum delitescens, tum rursum se aperiens Cic. de Natur. Deor. 2 c. 20. Latius se aperiente materia Quinctil. praef. l. 1.

APERTA, ae. m. Apollo vocabatur, quiapatente seu aperta cortina responsa ab eo dentur. [...]

APERTOR, oris. m. Tertull. s. Cyprian. adu. Marc. 2, 112 -- Baptismi primus apertor, de Iohanne.

APERITIVVS, siue APERTIVVS, a, um. Idem. Const. Afer. 5, 3. et Cael. Aurel. Acut. 3, 4.

APERTO, are. Frequent. Plaut. Men. 5, 5, 12 Quaeso cur apertas brachium. Et Arnob. lib. 2.

APERTVLARIVS, i. m. Isidor. Effractor, siue Qui operta aperit. Vet. Gloss. Apertularius, [ qurepanoi/kths2.

APES, is, vel APIS, is. f. [ me/lissa ] Insectum, cuius est mellificare proprium. [...]

APICVLA [1], ae. f. Dimin. [ melissa/rion ] Plin. 7, 21. et Plaut. Curcul. 1, 1, 10.

APIANVS [1], a, um. [ melissh/ratos2 ] Vt, Apianae vites, quae forte ab apibus dictae sunt: quia earum vuas apes maxime insectantur. [...]

APIARIVS, i. m. melittourgo\s2 Vet. Gloss.] Qui alendis, custodiendis, curandisue apibus dat operam. Plin. 21, 10 Prouentum enim sperant apiarii, large florente eo. Hunc Varro Mellarium vocat 3, 16, 17.

APIASTRVM, i. n. [ melisso/fullon ] Herba apibus gratissima: quam nonnulli Apium siluestre esse dicunt. [...]

APIASTELLVM, i. Herba, alias Scelerata, aut Bryonia. Apul. de Herb. c. 8 et 66.

APEX, icis. m. kerai=a, gra/mmatos2 a)/kron, prosw|di/a, kai\ to\ e)pi\ pili/ou para/shmon, Vet. Gloss. Apices, [ kerai=ai, a)/krai sullabai\, tia/rai Ib. Montis apex, h( korufh\ Ib.] [...]

APICVLVS [1], i. m. Dimin. [ kerai=a ] Paruus apex, quod et Apiculum dicitur, Festus, Apiculum, filum est, quo Flamines velatum apicem gerunt.

APICATVS, a, um. Apice, i. Pileo tectus. Ouid. Fast. 3, 397 His etiam coniux apicati sancta Dialis Lucibus impexas debet habere comas.

APEXABO, onis. f. Genus farciminis. h. e. Fartum quoddam intestinum. [...]

APH

APHACA, ae. f. [ a)fa/kh ] Herba, tenuia admodum folia habet: pusillo altior lenticula est. [...]

APHACE, vel APHACA, orum. n. pl. [ *)/afaka ] Locus inter Heliopolin et Byblum, vrbes Aegypti. Hinc

APHAEA, ae. f. Nomen Britomartis s. Dictynnae, sub quo apud Aeginetas culta fuit. [...]

APHAEREMA, atis. Proprie Ablatio, Detractio: Plinio autem 18, 11 sic appellatur grandissimum alicae genus; quia nimirum cortex s. tunica zeae ablata inde est.

APHAERESIS, f. [ a)fai/resis2 ] Verti potest Ablatio, Detractio: Figura est dictionis, de qua sic Diomedes, Aphaeresis, est ablatio de principio dictionis, contraria Prothesi, quum aut litera amputatur: aut syllaba aufertur. [...]

APHESAS, antos, melius APESAS. [ *)ape/sas2 ] Montis nomen, qui Nemeae superiacet, vbi Theseus Ioui primum operatus creditur. [...]

APHORISMVS, i. m. [ a)forismo\s2 ] Ad verbum finium separatio, atque adeo definitio est, quo modo breuia Hippocratis effata, et quae his similia sunt, significat. [...]

APHRACTVM, i. n. [ a)/frakton ] vel APHRACTVS, m. Genus nauigii oblongum, vndique apertum: i. neque septum, neque tectum, quo maxime vtuntur Rhodii. [...]

APHRATVM, i. n. Quod Latine Spumeum vocatur, inter genera eduliorum ponit Isidor. 20, 2.

APHRODISIACE [1], es. [ a)frodisiakh\ ] Gemma. Plin. 37, 10 Aphrodisiace ex candida rufa est.

APHRODITE, es, et APHRODITA, ae. Venus dicta est: quod e maris spuma sit enata. [...]

APHRODISIVS, a, um. Quasi tu Venereum dicas, locorum et vrbium quorundam nomen.

APHRON, onis. m. Herba ex generibus papaueris, siluestribus, heraclion vocatur ab aliis, foliis (si procul intuearis) speciem passerum praebentibus, radice in summa terrae cute, semine spumeo. [...]

APHRONITRVM, i. n. [ a)fro/nitron ] Spuma nitri est: de qua Plin. 31, 10 [...]

APHROSCORODON, [ a)frosko/rodon ] Genus allii, de quo Colum. 11, 3, 20 [...]

APHTHAE, arum. f. [ a)/fqai ] Vlcera serpentia oris, quae infantes puerosque exercent Cels. 2, 1 de quibus idem 6, 11 pueros saepe consumunt, in viris et mulieribus idem periculum non est.

APHTHIPHVS, i. m. [ a)/fqifos2 ] Quem oris vexat affectio praedicta. Sic Cael. Rhod. 20, 9. ex l. 10 §. 5 ff. de Aedil. edict. Sed melius ibi Gothofr. Atypus.

APHYA, ae. f. [ a)fu/h ] Piscis genus. Vid. APVA. Cic. Att. 4, 11 Aphyam populi legunt quidam, et interpretantur Sentinam et sordes populi. Sed legitur hodie Apuleia.

API

APICA, ae. f. Ab [ a)/peikos2. Dicitur Ouis, quae ventrem glabrum habet, vt ait Festus. [...]

APICIVS [1], i. m. Eo nomine tres commemorantur, omnes gulae studio infames, et artis coquinariae studiosi. [...]

APICIVS [2], a, um. Adi. Vt, Vuae Apiciae Cat. de R. R. 24, 1. Vinum Apicium, Idem c. 6, 5. 7, 2. 24, 2. et Varr. de R. R. 125 Vnde colligas, iam ante Catonis aetatem delicatum aliquem Apicium fuisse.

APICIANVS, a, um. Idem. Vt, Apiciana coctura Plin. 19, 8. Apiciana condimenta Tertull. de Anima cap. 33. [...]

APIDANVS, i. m. [ *)apidano\s2 ] Fluuius vnus e praecipuis Thessaliae. Ouid. Met. 7, 228 Multa quoque Apidani placuerunt gramina ripis. Add. Valer. Flacc. 1, 357. et Lucan. 6, 373.

APINARII, orum, vel vt ibi scribunt APENARII. Trebell. Poll. in Gallien. c. 8 Cycoplea luserunt. Plaustarios ab a)ph/nh aliquis exposuerat. Sed Salmasius scurras et ludios explicat, et multis declarat.

APINOR, ari. Apinari, tricari, in paruis morari Gloss. Isidori: vt restituit Casaub. nam antea legebatur, Acinari, etc. Add. Barth. Adu. 26, 15 et supra AGINARE.

APIROCALVS, i. m. [ a)peiro/kalos2 ] Verae pulchritudinis imperitus, veri boni gustum non habens, ineptus. [...]

APIS [2], idis, vel is. [ *)/apis2 ] Qui etiam dictus est Serapis, a quibusdam Osiris. [...]

APISCOR, eris. i. [ katalamba/nw ] Idem fere, quod nanciscor, antiquum verbum ex Apio declinatum, cuius notiora composita Adipiscor et Indipiscor. [...]

APISCENDVS, a, um. Particip. Rebus apiscendis labor est Manil. 3, 144. Vlpian. l. 25 §. 3 De heredit. petit. Quod si ab initio quidem iustam causam habuit apiscendae possessionis.

APIVM, i. n. [ se/linon ] Herba, cuius multae sunt species. Plin. 19. 7 s. 37 [...]

APIACVS, a. um. Aut, APIANVS. Brassica apiaca Cat. R. R. c. 157. Apiana brassica ap. Plin. 19, 8 legit Harduin. sed alii Apiaca.

APL

APO

APOCALO, are. [ a)pokalei=n ] i. Auocare. Ita certe quidam legunt atque interpretantur illud: Ego me apocalo, Petron. 67. [...]

APOCALYPSIS, f. [ a)poka/luyis2 ] Reuelatio occultorum, siue Liber reuelationum diuinarum de statu ecclesiae Noui Testamenti, quas Iohannes Theologus accepit in insula Pathmo. [...]

APOCARTERESIS, is. f. [ a)pokarte/rhsis2 ] Propositum et electio mortis per inediam et famem. [...]

APOCATASTASIS, is. f. [ a)pokata/stasis2 ] Restitutio in pristinum statum; de Circuitu solis, lunae et astrorum. [...]

APOCATASTATICVS, a, um. Sidon. Epist. 8, 11 Mars apocatastaticus. Et Mart. Capel. 7 p. 240 Dyas numerus apocatastaticus.

APOCHA, ae. f. [ a)poxh\ para\ to\ a)pe/xein ] A Recipiendo, est scriptura siue cautio, in qua creditor se pecuniam recepisse testatur. [...]

APOCLETI, orum. [ a)po/klhtoi ] Quasi tu Euocatos i. delectos dicas, qui sint, docet ipse Liu. 35, 34 [...]

APOCOLOCYNTHOSIS, vel APOCOLOCYNTOSIS, eos. f. [ a)pokoloku/nqwsis2, Attice [ *)apokoloku/ntwsis2 ] Titulus libelli Senecae s. ludi in Caesarem Claudium: quo alludere voluit ad [ a)poqe/wsin. [...]

APOCOPE, es. f. [ a)pokoph\ ] Latine dici potest Abscissio, amputatio, et est Grammatica figura dictionis, quum ex vltima parte loquelae aut litera detrahitur aut syllaba. [...]

APOCROTVS, a, um. a)po/krotos2 ] Durus, asper, rigidus; ex [ a)po\ et krote/w, pulso, crepo. Firmic. Math. 7,... Miseri, apocroti, oligochronii, infelices. Vet. Gloss. [ *)apo/krotos2 rigidus.

APOCVLANVS, i. m. i. oculis captus. Petron. c. 62. Sed itidem incerta est lectio.

APOCYNON, i. n. [ a)po/kunon ] Ossiculum fabulosum in ranae rubetae sinistro latere. [...]

APODERMVS, a, um. a)po/dermos2 ] i. Ex nucibus depilatis i. decorticatis confectus, vt Apodermum isicium Apic. 2, 2. [ *de/rma cutis est.

APODICTICVS, a, um. [ a)podeiktiko\s2 ] Demonstratiuus. vid. Gell. 17, 5. et Mart. Capell. 5 p. 152.

APODOSIS, is. f. [ a)po/dosis2 ] Redditio. Donatus ad illud Ter. Andr. 1, 5, 43 [...]

APODYTERIVM, i. n. [ a)poduth/rion ] Quasi dicas Exutorium; Locus in balneis ante bypocausti ingressum, vbi loturi se exuebant, h. e. vestimenta deponebant. Cic. Q. Fratr. 3, 1 [...]

APOGRAPHVM, i. [ a)po/grafon ] Exemplum et descriptio libri, it. imago tabulae. Latine Descriptum et Exscriptum dicitur. Cic. Att. 12 52 [...]

APOLACTIZO, are. a)polakti/zw ] Calcibus repellere. Plaut. Epid. 5, 2, 13 [ *)apolakti/zw imicos omnes. Vox contemtus.

APOLAVSTVS, i. m. [ a)po/laustos2 ] Voluptati seruiens. Capitol. in Vero 8 [...]

APOLECTVS, i. m. [ a)po/lektos2 ] Delectus, siue Selectus a verbo [ a)pole/gw, quod Deligo significat. [...]

APOLIS, c. a)/polis2 ] Qui [ po/lin ciuitatem, s. ius ciuitatis amisit. [...]

APOLLO, inis; et Apollos, o. sec. Gr. declinationem: [ *)apo/llwn ] quem Graeci etiam [ *foi=bon, h. e. Solem appellant. [...]

APOLLINEVS, a, um. Adi. vt, Apollinea ars, pro Arte medica Ouid. Trist. 3, 3, 10. [...]

APOLLINARIS, e. Adi. vt, Ludi Apollinares, qui in honorem Apollinis fiebant: de quorum origine Liu. 25, 12. [...]

APOLLINAR, aris. n. Pro Fano vel Luco Apollinis, ita Gronouio legi placet Liu. 3, 63 [...]

APOLLINARIA, ae. f. Herba, quae et Strychnos, Apul. de Herb. 74. vid. APOLLINARIS herba.

APOLLONIA, [ *)apollwni/a ] Nomen plurium vrbium ab Apollinis auspiciis et cultu ita dictarum, quarum ciues dicuntur

APOLLONIATAE, arum. m. Varii, prout vrbes buius nominis diversae. Hinc porro

APOLLONIENSIS, e. Adi. [ *)apollwnia/ths2 ] Cic. Verr. 3, 103 Ciuitatem Apolloniensem in Sicilia memorat: Apollonienses autem cives Tacit. Ann. 2, 47, 4.

APOLLONOS, i. n. Herba. Apul. de Herb. c. 90. Forte eadem, quae Apollinaris.

APOLOGVS, i. m. [ a)po/logos2 ] Fabula, in qua inducuntur muta animalia loqui. Sic illa Aesopi de Cassita, apud Gell. 2, 29 [...]

APOLOGO, are. [ a)pologe/w ] Verbum insolens, quod tamen constanter legitur. Sen. Epist. 47. [...]

APOLOGATIO, onis. f. [ a)polo/ghsis2 ] Quinctil. 5, 11, 20 Nostrorum quidam non sane recepto in vsum nomine Apologationem vocant. De fabulis loquitur.

APOLOGIA, [ a)pologi/a ] Defensio vel excusatio, purgatio, et oratio, qua se quis defendit, siue illud apud iudicem sit, siue non. Sic Apologia vocatur liber, quo se a magiae crimine defendit Apuleius.

APOLOGISMVS, [ a)pologismo\s2 ] Idem quod Apologia. Cic. Att. 16, 7 Sed Graece, [ *)apologismo\n sunta/comai,

APONO, pro depono quidam legunt ap. Plaut. Cas. 2, 6, 11. et Poen. 4, 2, 35. vid. Parei Lex. Crit. p. 102. sed rectius, Appono.

APONVS, i. m. [ *)/aponos2 ] Prope Patauium, vbi et aquae calidae, variis morbis aptae, Claudiani elegiaco carmine laudatae, et a Theodorico Gotthorum rege moenibus cinctae, teste Cassiodoro, qui copiose describit Var. 2, 39. [...]

APONINVS, a, um. Adi. vt, Aponinae sortes, quod Casaubonus et Gruterus legunt in Vopisci Firmo, 3. [...]

APOPHASIS, is. f. [ a)po/fasis2, a)po\ tou= a)po/fhmi ] Negatio. Figura, de qua sic Quinctil. 9, 2, 47 [...]

APOPHLEGMATISMVS, i. m. [ a)poflegmatismo\s2 ] est Remedium, quod in ore retentum vel manducatum, aut linguae subditum, noxios quosque humores ex capite detrahit. Hinc

APOPHLEGMATIDIO, are. per Apophlegmatismum curare, est apud Th. Priscian. 2, 3. Syllaba DI in penultima pro Z ponitur, vt in Catomidiare et similibus.

APOPHORETA, orum. n. [ a)pofo/rhta ] Nomen habent ab auferendo [ a)po\ tou= a)pofe/rein ] et ea proprie sunt, quae coenantibus amicis distribuuntur domum auferenda vel mittenda. [...]

APOPHTHEGMA, atis. n. [ a)po/fqegma ] Dicta acuta et breuia, Illustrium virorum. Cic. Off. 1 c. 29 [...]

APOPHTHEGMATICVS, a, um. [ a)pofqegmatiko\s2 ] vt, Genus dicendi [ a)pofqegmatiko/n. Quinctil. 6, 3, 109.

APOPHYGIS, is. f. ex [ a)pofugh\, effugium siue remedium columnae, annulus, scil. ferreus affixus, ne ad pondus findatur. Vitruu. 4, 7 [...]

APOPLANESIS, is. f. [ a)popla/nhsis2 ] i. Aberratio, est iudicis, a re contraria nobis, auocatio, vt ait, et pluribus illustrat Iul. Rufin. de Figuris Sent. p. 26 [...]

APOPLEXIA, ae. [ a)poplhci/a ] Genus est morbi, de quo sic Cels. 3, 26 [...]

APOPLEXIS, is. f. [ a)po/plhcis2 ] Idem. Capitolinus de L. Vero cap. 9. [...]

APOPLECTICI, [ a)poplhktikoi\ ] sunt, Quorum et corpus et mens stupet ictu fulminis aut morbo. [...]

APOPROEGMENON, i. [ a)poprohgme/non ] Non productum, reiectum. Cic. de Fin. 3, 15 c. 4 [...]

APORIA, ae. [ a)pori/a ] Indigentia, vel dubitatio, et consilii inopia, it. Desperatio Cic. Att. 7, 21. Add. ib. 15, 4. et 16, 8. Senec. Epist. 87. Vulgat. Sirac. 27, 5.

APORIOR, ari. Dubito, haesito. Vulgat. Esai. 59, 16. 2 Cor. 4, 8. Ambros. Serm. 85 p. 384.

APORIATIO, onis. f. Dubitatio. Tertull. de Praescript. 49 De aporiatione conceptus atque prolatus.

APORON, [ a)/poron ] Dubium: Controuersiae genus inexplicabile: cuius exemplum proponitur a Gell. 9, 15.

APOSCOPON, untis. m. Scopum intuens, collineans, ab [ a)poskope/w, Plin. 35, 11. [...]

APOSPASMATIA, n. pl. [ a)pospasma/tia ] Fragmenta, reliquiae, q. d. partes detractae. Apospasmatia legis agrariae Cic. Att. 2, 1 de duabus orationibus suis breuioribus de re agraria.

APOSPHRAGISMA, atis. n. [ a)posfra/gisma ] Forma sigilli expressa. Plin. Epist. 10, 16 Signata est annulo meo, cuius aposphragisma quadriga.

APOSTASIA, ae. f. [ a)postasi/a ] Defectio, cum quis a suo duce, a sua religione, aut a suo vitae instituto deficit, et aliud ingreditur. Salu. de Gubern. D. 6 p. 128.

APOSTATA, ae. m. [ a)posta/ths2 ] Qui abscedit ab eo, quod tuendum suscepit, i. Transfuga et defector. [...]

APOSTATICVS, a, um. a)posta/sews2 reus, aut ad apostatam pertinens. Sedul. 5, 374 [...]

APOSTATICE, Adu. Iustin. Cod. 1, 1. Epist. §. 1 Contradicere Iudaice et apostatice ausi sunt.

APOSTATO, are. [ a)postate/w ] Deficio, et oppugno quod antea defendebam. Cyprian. ad Corn. 1, 2 [...]

APOSTEMA, atis. n. [ a)po/sthma ] Abscessus, tumor cum suppuratione Plin. 20, 33 [...]

APOSTOLVS, i. m. a)po/stolos2 ] Missus aut legatus. [ *kat) e)coxh\n vocantur ita Duodecim viri, quos Euangelii per orbem vniuersum praedicandi causa Christus ablegauit. v. g. Tertull. de Praescript. 20 [...]

APOSTOLA, ae. f. Femina Christum praedicans. Radulphus Ardens Homil. in die S. Pasch. p. 367. [...]

APOSTROPHE, es. f. [ a)postrofh\ ] Conuersio, vel, vt Aquila Rom. p. 15 [...]

APOTELESMA, atis. n. [ a)pote/lesma ] Effectus horoscopi, h. e. Quicquid caelum ex astrorum compositione et aspectu mutuo affectum, in natali hora cuiusque efficit, Firmic. 1, 1 [...]

APOTHECA, ae. f. [ a)poqh/kh ] Repositorium: sed priuatim pro Cella vinaria poni solet. [...]

APOTHECO, are. Fortunat. Carm. 4,.. Quod iste torcularet in fletu, iste apothecaret in fructu.

APOTHEOSIS, is. f. [ a)poqe/wsis2 ] Consecratio, siue Seruio Relatio inter deos, aut in diuorum numerum, quae, quibus cerimoniis fieri consueuerit, refert Herodianus in principio libri 4. [...]

APOTHESIS, is. f. [ a)po/qesis2 ] q. d. Depositio, quod apud Vitruu. 4, 1 in columnis apothesis dicitur, ibidem cap. 7 Apophygis nominatur.

APOXYOMENOS, a)pocuo/menos2 ] Distringens se. [ a)pocu/omai enim, Distringor significat Latine. Signum fuit, Lysippi opus, ante thermas Agrippae, de quo Plin. 34, 8.

APOZEMA, ae. f. Decoctum, siue Decoctionem significat, a verbo [ a)poze/w, feruefacio, decoquo. Sic Apozema apii Macer 1, 13 et 21. vbi Cornarius annotat, male olim lectum Apoxima. Conf. Isidor. 20, 3.

APOZYMO, are. Decocto curare. Octau. Hor. 1, 29 Vulnus tam diu apozymandum est, vel infundendum, donec sanguinem eliciat.

APP

APPAREO, ui, itum. ere. [ fai/nomai ] Videri, in conspectum venire. Virg. Aen. 1, 118 [...]

APPARENTIA, ae. f. Aduentus, praesentia, species. Tertull. adu. Marc. 1, 19 [...]

APPARITIO, onis. f. [ dorufo/rhsis2 ] Munus apparitoris, siue functio. Cic. Fam. 13, 54 [...]

APPARITOR, oris. m. [ klhth\r, dorufo/ros2, toco/ths2 ] Minister magistratus: vt Lictor, Viator, Accensus etc. Apparitores, [ a)podektai\ ei)si/n de u(phre/tai toi=s2 a)/rxousin prosedreu/ontes2 e)kbibastai/. Vet. Gloss. Cic. Verr. 3, 61 c, 25 [...]

APPARITORIVM, ii. Exstat in Vet. Inscript. ap. Rhod. ad Scribon. Larg. Comp. 212 p. 269 quem vide.

APPARITVRA, ae. [ dorufori/a ] Munus alicui apparendi. Suet. de Clar. Grammat. c. 9 Orbilius apparituram magistratibus fecit, i. apparitor fuit.

APPARO, are. [ diaskeua/zw, paraskeua/zw, kataskeua/zw, e)cartu/w ] Auget significationem simplicis, studiose et multa apparare. Cic. Off. 3, 58 [...]

APPARATVS [2], a, um. Partic. et Adi. [ paraskeu/astos2 ] Cic. de Legib. 1, 12 c. 4 [...]

APPARATE, [ paraskeuasme/nws2 ] Cic. Att. 13, 50 (52) Itaque et edit et bibit [ a)dew=s2, et iucunde: oppipare, sane, et apparate. [...]

APPARATVS [3], ûs. m. [ paraskeuh\ ] Multarum rerum comparata ad vnum finem copia. Cic. in Vatin. 31 [...]

APPARATIO, onis. f. [ paraskeuh\ ] Actus vel ratio apparandi Cic. Off. 2, 56 c. 16 [...]

APPARATORIVM, i. n. *)ecartisth/rion Vet. Gloss.] Inscriptio vetus, HOC ADPARATORIVM PERTINET AD MONVMENTVM C. AQVILI DIONYSI, etc. apud Reines. p. 818 [...]

APPELLO [1], are. [ prosagoreu/w, klh/|zw ] Proprie significat nominare. Cic. pro Caecin. 54 [...]

APPELLANS, antis. Quum ego illum crebro appellans collegam ei suum commendarem Cic. de Orat. 2 c. 47. [...]

APPELLANDVS, a, um. Cic. Fam. 1, 2 Quod singulis appellandis rogandisque perspexeram.

APPELLATIO, onis. f. [ proshgori/a ] Saepius idem quod Nomen significat. Plin. 7, 13 [...]

APPELLATIVVS, a, um. Adi. [ proshgoriko\s2 ] Fictum a Grammaticis, quum dicunt Appellatiuum nomen. [...]

APPELLATOR, oris. m. [ e)pikeklhth\s2 ] Qui appellauit, h. e. ab aliquo iudice ad alium prouocauit. [...]

APPELLITO, are. [ e)pikale/omai ] Festus, Appellitauisse pro Appellauisse. Apul. Apol. p. 279 Quod cum aliis nominibus pueri vocentur, ego eos Charinum et Critiam appellitarim.

APPELLO [2], uli, ulsum, ellere. [ proswqe/w, o(rmi/zw, prosormi/zw ] Est pellendo vel impellendo admouere, adigere. [...]

APPVLSVS [1], a, um. Partic. [ prosormisqei\s2 ] Vt, Cic. Verr. 5, 51 [...]

APPENDEO, ere. Porcellum ad fumum suspendes, et appendeas: et quantum appendeas tantum salis in ollam mittis etc. Apic. 8, 7 [...]

APPENDO, di, sum, dere. [ prosarta/w, talanteu/w, i(/sthmi ] Verbum actiui generis, Suspendere e libra, et explorato pondere alicui tradere. Cic. Verr. 4, 56 [...]

APPENDIX, icis. f. [ a)pofua\s2, prosqh/kh ] Accessio quaecunque videtur appellari. [...]

APPENDICVLA, ae. f. [ prosqhki/dion ] Cic. pro Rabir. Posth. 8 c. 4 Est enim haec causa, quo ea pecunia peruenerit, quasi quaedam appendicula causae iudicatae, atque damnatae.

APPETO, iui, et ii, itum, ere. [ o)re/gomai, e)fi/emai, o)rga/w ] Sollemnior significatio est, qua notat vehementer aliquid cupere, desiderare. [...]

APPETENTER, Adu. Cic. Off. 1, 33 c. 10 Vt ne cupide quid agerent, ne appetenter. al. Nec appeterent. Conf. Turneb. 26, 32. Apul. Met. 7 p. 192 Appetenter sumere.

APPETITIO, onis. f. [ o(/rmhsis2 ] Conatus quidam aliquid apprehendendi. [...]

APPETIBILIS, e. Apul. Dogm. Plat. 2 p. 19 Solicitudinem et laborem appetibiles ducebat esse. Macrob. Saturn. 1, 1 Venustate appetibilis.

APPETISSO, ere. i. e. Appetere. Accius apud Nonium 4, 8 Cur vetera tam ex alto appetissis discidia?

APPETONES, ab Appetendo dicti. Laberius Virgine, Alienum appetonibus viae perditae (preditae Merc. ) diuerticulas. Nonius 2, 43.

APPIANVM, i. n. Pigmenti, siue Coloris genus, cuius meminit Plin. 35, 7 s. 31.

APPIVS, Praenomen est gentis Claudiae proprium et ita familiare, vt sicut ipsum gentis nomen vsurpetur, quod aqua et via Appia indicant, de quibus paullo ante. V. Spanhem. de vsu et praest. num. Diss. 10 p. 30.

APPLAVDO, si, sum, ere. [ e)pikrote/w ] Manuum vel Pedum plausu frequenti fauorem ostendere. [...]

APPLAVSOR, oris. m. [ e)pikrothth\s2 ] qui applaudit. Plin. in Panegyr. c. 46 Idem ergo populus ille aliquando scenici imperatoris spectator et applausor.

APPLAVSVS [1], a, um. Partic. [ e)pikekrothme/nos2 ] Plaudendo pulsatus. [...]

APPLAVSVS [2], ûs. m. [ e)pikro/thsis2 ] Cic. de Diuin. 2, 104 c. 50 Ennius qui magno applausu loquitur, assentiente populo, etc. Legitur et Plausu in Gronou.

APPLICO, aui et ui, atum et itum, are. [ prosa/ptw, prosormi/zw, paraba/llw ] est arcte admouere, vt partes quoque partibus cobaereant. [...]

APPLEX, icis. Vt, Complex, icis . Compar. Apul. Met. 10 p. 249, 21 Appliciore nexu adhaerebat, pro Applicatiore, vt legendum coniicit Pricaeus.

APPLORO, are. [ proskwku/w ] ex Ad, et Ploro; Deponere apud aliquem suos fietus. [...]

APPONO, sui, situm, ere, vel ADPONO. [ prosti/qhmi, parati/qhmi, prosa/ptw, prosba/llw, e)pita/ttw ] Prope vel iuxta ponere. [...]

APPOSITVS [1], a, um. Partic. [ prosteqeime/nos2 ] Praeter superiora Cic. de Diuin. 1, 79 [...]

APPOSITVS [2], ûs. m. [ para/qema ] Plin. 24, 5 s. 13 Abortus non exeuntes trahit appositu vel suffitu, i. si apponatur. Quod ipse alibi Admotu dicit. Conf. 23, 7 s. 62 et 9 s. 82 etc.

APPORRIGO, vel ADPORRIGO, exi, ectum, ere. [ paratei/nw ] Iuxta porrigere. Hinc

APPORRECTVS, a, um. Ouid. Met. 2, 561 de monstroso illo Erichthonio, Infantemque vident, apporrectumque draconem, i. qui inferiore sui parte draco est, s. in draconem desinit.

APPORTO, are. [ prosfe/rw ] Idem quod Afferre significat: et et contrarium est, Asportare. [...]

APPORTATIO, onis. f. Vitruu. 2, 9 Cuius materiei si esset facultas apportationibus ad vrbem etc.

APPOSCO, vel ADPOSCO, appoposci, ere. [ prosapaite/w ] Insuper poscere. Ter. Heaut. 4, 7, 10 Porro haec, talenta dotis apposcent duo. Horat. Epist. 2, 2, 10 Si plus apposcere visus.

APPOSTVLO, vel ADPOSTVLO, are. Vehementer postulare, vel frequenter. v. g. Pro anima eius orat, et refrigerium adpostulat ei Tertull. de Monog. c. 10. i. apprecatur.

APPOTVS, vel ADPOTVS, [ e)pipepwkw\s2 ] Valde potus: i. qui multum potauit. [...]

APPRECOR, vel ADPRECOR, ari. [ proseu/xomai ] idem quod simplex Precor. [...]

APPREHENDO, vel ADPREHENDO, di, sum ere. [ e)pilamba/nw ] Quasi Ad se prehendere. [...]

APPREHENSVS, a, um: vel contracte, APPRENSVS. Apprensa traxisset fortius vrna Stat. Silu. 3, 4, 43. [...]

APPREHENSO, vel ADPRENSO, are. Gratius Cyneg. 239 Celsas adprensat naribus, auras etc.

APPREHENSIO, onis. f. Vt, Varia passionis apprehensio, i. cognitio Cael. Aurel. Acut. 1, 8, 57. [...]

APPREHENSIBILIS, e. Cael. Aurel. Acut. 3, 15, 123 Manifesto esse apprehensibile. i. deprehendi posse et intelligi. Et Tertull. adu. Valent. cap. 11.

APPRETIO, are. Pretio aestimare, siue Pretiosum reddere. v. g. Cuius passiones Deus sibi appretiat Tertull. de Resurr. Carn. c. 9.

APPRETIATVS, a, um. Tertull. de Res. Carn. c. 20. Rufin. Expos. Symboli. Vulgat. Matth. 27, 9 Pretium appretiati, quem appretiauerunt a filiis Israel.

APPRIME, siue per ADPRIME, [ ei)s2 ta\ prw=ta ] idem fere quod in primis. [...]

APPRIMO, essi, ssum, ere. s. ADPREMO, [ prospie/zw ] cum pressione admoueo. [...]

APPROBO, are. [ dokima/zw, e)pidokima/zw, e)ghri/nw ] Interdum fere idem, quod simplex Probare, aut etiam vebementer probare significat, h. e. ostendere, rem aliquam sibi placere. [...]

APPROBATIO, onis. f. eu)doki/a est s. propitiae voluntatis significatio. [...]

APPROBATVS, a, um. Approbatus ab omnibus Quinctil. 2, 17. Add. Cic. Fin. 3, 29 c. 8.

APPROBATOR, oris. m. [ dokimasth\s2 ] Cic. Att. 6, 7 Quamuis non fueris suasor et impulsor profectionis meae: approbator certe fuisti. Subscriptores approbatoresque habere Gell. 5, 21.

APPROBVS, siue ADPROBVS, Adi. [ prosdo/kimos2 ] Valde probus, est Caecilii Triumpho, Herocles hospes est mihi, adolescens adprobus, apud Gell. 7, 7.

APPROBE, Adu. [ prosdoki/mws2 ] pro Valde probe. Gell. 7, 7. Sic Nisi me ille, et ego illum nossem approbe Plaut. Trin. 4, 2, 115.

APPROBRO, are. Idem quod exprobrare. Apul. Apol. p. 275, 33 Quod vtinam tam grauia formae et facundiae crimina vere mihi approbrasset. Sed al. opprobrasset.

APPROMITTO, siue ADPROMITTO, isi, issum, ere. [ e)peggua/w ] quod quis promiserit, idem promittere: alienum promissum similiter promittendo confirmare. [...]

APPROMISSOR, oris. m. [ e)pegguhth\s2 ] Festo est qui quod suo nomine promisit (inserendum esse alter, iam monuere viri docti ) idem pro altero quoque promittit. [...]

APPRONO, are. Apul. Mil. 1 p. 111 (Pric. 14) Complicitus in genua appronat se, auidus affectans poculum, i. bibere volens de riuo.

APPROPERO, siue ADPROPERO, are. [ e)pispeu/dw ] Valde propero, vt accelero. [...]

APPROPERATVS, a, um. vt, Approperato opere Liu. 27, 26. Opus adeo approperatum est. Idem 4, 9.

APPROPINQVO, are. [ proseggi/zein ] Loco, aut Tempore propinquum fieri: quod et Propinquare dicitur apud Poetas. [...]

APPROPIO, are. Vulgat. Luc. 10, 34. Appropians alligauit vulnera eius, i. accedens.

APPROPRIO, vel ADPROPRIO, are. [ nosfi/zein ] Gloss. Lat. Graec. Cael. Aur. Chron. 4, 3, 22 [...]

APPROPRIATIO, onis. f. Ciborum Cael. Aurel. Tard. 2, 13, 151 per quam fit nutritio in corpore animali.

APPROSPERO, vel ADPROSPERO, are. Haec vt me vultis adprosperare Plaut. Amph. prol. v. 13 sicut legit Pareus: al. Approbare melius, vt vidimus.

APPROXIMO, are. Vtuntur Scriptores ecclesiastici, vt Tertull. adu. Iud. c. 11. Saresber. 8, 16. Estque proxime accedere.

APR

APRICVS, a, um. Adi. [ prosh/lios2, eu)h/lios2 ] Soli expositum significat, siue locum aut rem natura sua ita commode sitam, siue animal illum teporem quaerens. [...]

APRICITAS, atis. f. [ to\ ei(lhqere\s2 ] est ille tepor hibernus praesertim, in locis apricis. [...]

APRONIA, [ a)/mpelos2 me/laina ] Plin. 23, 1 s. 17 Vitis nigra, quam proprie Bryoniam vocant, alii Chironium, alii Gynaecanthen.

APROXIS, Herba est, cuius radix e longinquo concipit ignes, vt naphtha Plin. 24, 17 s. 101. ex fide Pythagorae.

APS

APSYCTOS, [ a)/yuktos2 ] Gemma ad verbum Irrefrigerabilis. Plin. 37, 10 s. 54 Apsyctos septenis diebus calorem tenet excalfacta igni, nigra ac ponderosa, distinguentibus eam venis rubentibus.

APT

APTVS, a, um. [ e)pith/deios2, eu)/qetos2, prosfuh\s2 [ Proprie Participium est ab antiquo verbo Apio vel Apiscor. [...]

APTO, are, [ a)/rw, a)rta/w, prosarta/w, r(uqmi/zw ] Aptum facere, Accommodare. [...]

APTATVS [1], a, um. Partic. [ h)rthme/nos2 ] Hoc verbum est ad id aptatum, quod ante dixerat Cic. de Orat. c. 40. Plin. 28, 13 [...]

APTANDVS, a, um. Quinctil. 3, 8, 50 Sunt multae a Graecis Latinisque compositae orationes, quibus alii vterentur, ad quorum conditionem vitamque aptanda quae dicebantur fuerunt.

APTATVS [2], ûs. m. Theodulf. Aurelianens. Carm. 2, 184 Multimodo aptatu sic datur vna salus.

APTABILITAS, atis, f. vsi sunt Ecclesiastici scriptores. Id. 1, 1. Aptabilitatem et naturam fecisse.

APV

APVD, In paucissimis monumentis APVT. [ para\, pro\s2 ] Praepositio accusatiua, vnam habet significationem in loco, vt Apud Numantiam. [...]

APVLEIVS, a, um. Gentis Romanae nomen, vnde v. g. Apuleia lex Cic. de Orat. 2, 107 et 201.

APVLIA, siue APPVLIA, [ *)iapugi/a ] Italiae regio, ad mare Hadriaticum, cuius descriptionem habet Plin. 3, 11. [...]

APVLVS, siue APPVLVS, a, um. Adi. [ *)/iapuc ] Primam semper producit, secundam corripit. Lucan. 5, 380 Apulus Hadriacas exit Garganus in vndas. Martial. 8, 28 Appula Ledaei tibi floruit herba Phalanti.

APVS, odis. f. [ a)/pous2 ] Dicitur ab a priuatiuo, et [ pou\s2, podo\s2, quasi sine pede.

APY

APYRETVS, i. c. [ a)pu/retos2 ] Febri carens. Th. Prisc. lib. 2 Si apyreti fuerint.

APYRINVS. Adi. [ *)apu/rinos2 ] vel APYRENVS, [ a)pu/rhnos2 ] Malorum Punicorum Epitheton cum nucleos s. acinos aut nullos habent aut molliores. [...]

APYROTOS, i. f. [ a)pu/rwtos2 ] Nomen gemmae, quae alio nomine Carbunculus dicitur. [...]

AQV

AQVA, ae. f. [ u(/dwr ] Vnum de quatuor elementis, de cuius natura et mirabilibus, notatu dignissima, lectuque iucundissima inuenies apud Plin. 31 fere toto. [...]

AQVACVLO, are. Vet. Lex. Aquaculat, lenocinatur. ap. Taubm. ad Plaut. p. 1049. Turn. Adu. 14, 12.

AQVAEDVCTVS, ûs. m. [ u(dragwgi/a ] rectius forte diuisim scribitur Aquae ductus. [...]

AQVAEDVCTIO, onis. f. Significat non Ius aquae ducendae, sed ducendi ipsam actionem in l. Si autem. 10 D. de aqua pluu. arc. In melioribus libris diuise scripta inueniuntur. Tale etiam

AQVAEHAVSTVS, melius Aquae haustus, ûs. m. Ius hauriendi aquam, et portandi per agrum, fundum, seu praedium alterius. [...]

AQVAELIBRATOR, oris. m. quoque diuisim melius scribitur. Cod. Theod. l. 13 t. 4 Aquaelibratores, vitriarii, eborarii. Vid. 10 LIBRATOR.

AQVAELICIVM, ii. n. [ u(dragwgi/a ] dicitur, quum aqua pluvialis remediis quibusdam elicitur: vt quondam (si creditur) manali lapide in vrbem ducto. [...]

AQVAGIVM, ii. n. u(dragwgei=on Gloss. Cyrilli] Quasi Aquae agium, i. Aquaeductus, appellatur. [...]

AQVALICVLVS, i. (AQVALICVS enim operarum errer esse videtur) Diminutiui formam habet ex Aqualis. [...]

AQVARIVM, et per dimin. AQVARIOLVM, i. n. [ u(drodoxei=on ] volunt esse locum, in quem sordida aqua iactatur, qui Lauatrina a lavando appellatur. [...]

AQVARIVS, a, um. [ u(datiko\s2 ] vt alia id genus Adiectiua ex Substantiuis demum intelligitur: vt, quae aqua, non oleo humectantur, sunt Cotes aquariae Plin. 18, 28 [...]

AQVATICVS, a, um. Adi. [ e)/nudros2, e)nudro/bios2 ] quod in aquis, aut circa aquas viuit: aut aquas, siue aquosa loca frequentat. [...]

AQVILENTVS, a, um. Plenus humoris. Varro apud Nonium 4, 318 de Luna: Tum contremula aquilenta apud alta litora oriris.

AQVOR [1], atus sum, ari. [ u(dreu/w, u(drofore/w ] siue AQVO, are. Aquam haurire. [...]

AQVATIO, onis. f. [ u(drei/a ] Aquandi vel actus vel locus et copia. [...]

AQVATINIVM, ii. n. quasi Aquam tenens. Poculi fictilis genus in sacrificiis. Nempe vbi apud Festum est Atanuuium, ita corrigit Barth. Aduers. 40, 11. Sed vid. ATANVVIVM.

AQVATOR, oris. m. [ u(drofo/ros2 ] Qui aquandi ministerium, praesertim in exercitu facit. Liu. 41, 1. Caes. Bell. Ciuil. 1, 73 Haec consultantibus, eis nuntiatur, aquatores ab equitatu premi nostro.

AQVIDVCVS, a, um. Cael. Aurel. Tard. 3, 8 Aquiduca medicamenta, quae Graeci Hydragoga vocant.

AQVILEGIVM, i. [ te/nagos2 ] Collectio aquae. Plaut. Si pluet aquilegio me iuuabo. Haec nescio vnde sic ponuntur. Caeterum Vet. Onom. Aquilegium, [ krouno/s2.

AQVILEX, egis. m. [ u(drolo/gos2 ] Aquarum inueniendarum et librandarum artifex. [...]

AQVOSVS, a, um. [ u(datw/dhs2 ] Quod copiam aquae habet: vt Aquosus campus Liu. 9, 2. [...]

AQVICELVS, i. m. Plin. 15, 10 de nuce pinastri In melle decoctos nucleos Taurini aquicelos vocant.

AQVIFOLIVS, a, um. [Gr. [ o)cu/fullos2 ] vt Arbor aquifolia, ilicis genus, Plin. 24, 13 [...]

AQVILA, ae. [ a)eto\s2 ] Femininum: Sed vt tamen Aquila maritus vel rex auium probet Priscian. 5 p. 659. [...]

AQVILINVS, a, um. [ a)e/teios2 ] quod est aquilae simile: Plaut. Pseud. [...]

AQVILIFER, eri. [ a)etofo/ros2 ] Signifer in Romana militia, ab Aquila, vbi vid. n. 2. [...]

AQVILEIA, [ *)akulh/i+a ] a Romanis condita in Italia, emporium Illyricarum gentium. [...]

AQVILENTA, ae. Herba, al. Aquifolia, Agrifolium, Gr. [ o)cua/kanqos2. Conf. Varr. de L. L....

AQVILLIA, siue vno L, AQVILIA, Gens fuit Romae Patricia, ab Aquilo, i. Nigro colore, ita dicta.

AQVILIO, onis. m. in Vet. Gloss. explicatur [ ke/ntron bow=n h)\ skorpi/wn. Fuerit igitur ab Acu, vt Aculeus, stimulus ad boues, aut illud, quo pungunt parua animalia.

AQVILO, onis. m. [ *bore/as2 ] Ventus est, inquit Seruius ad Georg. 1, 324 [...]

AQVILONARIS, e. Adi. [ bo/reios2 ] Vitruu. 9, 6 Piscis aquilonaris de Sidere.

AQVILONIVS, Adi. [ bo/reios2 ] ex nominibus, quibus adiectum est; intelligitur, vt Plin. 27, 13 fin. [...]

AQVILONIGENA, ae. c. Poetica septentrionalium cognominatio. Auson. Mosell. v. 407 Aquilonigenasque Britannos.

AQVIMINARIVM, i. Quasi tu dicas Aquimanuarium, quo aqua manibus datur vel infunditur, idem, inquam, quod Aquiminale, vel Aquimanile. [...]

AQVINAS, atis. Adi. gentile; ab AQVINO, oppido Italiae. Sil. 12, 528 -- mox et vicinus Aquinas. Sic Aquinatem fucum vocat Hor. Epist. 1, 10, 27 colorem purpurae aemulum, sed deteriorem.

AQVITANVS [2], Adi. Vt, Tibull. 1, 7, 3 Hunc fore Aquitanas posset qui vincere gentes. ¶ 2 Aquitanus appellatiue sumtum, dedimus sub AQVA.

AQVITANICVS, Adi. [ *)akoui+ta/nios2 ] Idem. Vt, Aquitanicae gentes Plin. 4, 19.

AQVIVERGIVM [2], ii. Lacuna, vel depressior in valle locus, quo aqua vergit, i. defluit; apud Agrarios, vt Innocent. de cas. liter. lib. extr. et Anon. p. 244 Goes.

ARA, ae. [ bwmo\s2 ] Locus aliquantum eminens, in quo, tanquam foco, aut mensa adeo DIs aliquid offertur. [...]

ARABARCHES, [ a)raba/rxhs2 ] an ALABARCHES, [ a)laba/rxhs2 ] quis esset disputatur. [...]

ARABIA, [ *)arabi/a ] Asiae regio nobilissima, gentium nulli postferenda, vt descriptionem illius auspicatur Plin. 6, 28. Primam produxit Prop. 2, 8, 20. Et domus intactae te tremit Arabiae.

ARABIVS, Adi. [ *)ara/bios2 ] Vt, Arabius odor Plaut. Poen. 5, 4, 6. [...]

ARABICE, Adu. [ *)arabikw=s2 ] Arabice olet, i. ex odoribus Arabicis. Festus.

ARABICA, [ *)arabikh\ ] Gemma. Plin. 37, 10 Arabica ebori simillima est, et hoc videretur, nisi abnueret duritia. Putant contra dolores neruorum prodesse habentibus.

ARACHNE, Puella Lydia lanificii peritissima, aegre ferens opus suum a Pallade, quacum certamen susceperat, laceratum, laqueo gulam sibi fregit: quam Pallas in araneam mutauit. [...]

ARACIAE, vel ARATIAE. Ficus, Albae, pediculo minimo, latissimae Plin. 15, 18 s. 19.

ARAR, siue ARARIS. [ *)/arar ] Fluuius Galliae, ex eodem, ex quo Rhodanus, monte exiens, in Rhodanum ipsum iuxta Lugdunum immergitur: qui adeo lenis fluit, vt nescias, in vtram partem labatur. [...]

ARATIA, [ *)ara/teia ] Insula est contra Persidem, cum monte praealto, Neptuno sacra Plin. 6, 25. Hinc forte Aratiae ficus, de quibus vid. ARACIAE.

ARATVS [1], [ *)/aratos2 ] Poeta Graecus, cuius Phaenomena ipse Cicero vertit adolescens, vid. de Nat. Deor. 2, 104 c. 41 sqq. vbi multi inde versus. Meminit Stat. Silu. 5, 3, 23. et Ouid. Amor. 1, 15, 16.

ARATEVS, Adi. Cinna apud Isidor. 6, 12 Haec tibi Arateis multum inuigilata lucernis Carmina. Absolute. Cic. de Diuin. 2, 14 c. 5 Nostra quaedam Aratea memoriter a te pronuntiata sunt.

ARATIVS, Adi. [ *)ara/teios2 ] Idem. Vt, Aratium carmen Cic. de Legib. 2, 7 c. 3.

ARB

ARBACES, is. Medicum nomen huc non alia causa referendum, quam vt indicemus, penultimam corripi tutius ob Analogiam Arsacis.

ARBILLA, pinguedo corporis apud Festum. Melius Aruilla de quo sub ARVINA.

ARBITER, tri. [ diaithth\s2, diagnw/mwn, e)pikreth\s2 ] Ab Arbitere, i. Adire, Accedere laxas significationis est, et eum, qui adest, vel intervenit, notat, vt deinde videbimus. [...]

ARBITRA, ae. f. Hor. Epod. 5, 49 -- ô rebus meis Non infideles arbitrae Nox et Diana.

ARBITRARIVS, a, um. [ diaithtiko\s2 ] Vt, Poena arbitraria, quae non lege statuta est, sed iudicis arbitrio relicta. [...]

ARBITRATVS [1], ûs. Voluntas, sententia non arbitri modo, sed vniuscuiusque. [...]

ARBITRIO, onis. Idem qui arbiter, si Barthium arbitrum audiamus: qui legit, Quid negas, arbitrio, super his responsa redhibere, apud Claud. Mam. 3, 9 [...]

ARBITERIVM, i. Idem quod Arbitrium. Ponitur in l. 9 D. qui satisd. cog. in Pan. Flor. In vulgatis est Arbitrium.

ARBITRATIO, onis. f. Idem Gell. 13, 20 Hic arbitratus pro arbitratione dicitur. [...]

ARBITROR, ari. [ h(gei=sqai, logi/zesqai, diaitri=n ] Eandem fere varietatem significationis habet, quam Arbiter et Arbitrium. [...]

ARBITRANDVS, a, um. Vlpian. l. 8. §. 10 ff. de transact. Modus autem pro aetate eius qui transigit, arbitrandus (aestimandus, statuendusque ) est et valetudine.

ARBITRANS, antis. Iustin. 1, 9, 10 Nemine arbitrante. Conditionem suam mutatam arbitrantes Id. 1, 7, 2. Add. Nep. 7, 9, 1.

ARBOR, oris. f. [ de/ndron, kai\ de/ndros2 ] Generale nomen est, et appellatione eius Vites quoque et Hederas, et Arundines, et Salictum contineri, ICti existimant. [...]

ARBORARIVS, Adi. vt, Falx arboraria Cat. R. R. c. 10, 3. et 11, 4. Varr. R. R. 1, 22, 5. [...]

ARBORATOR, oris. m. [ dendroto/mos2 ] significat Putatorem arborum. Plin. 18, 33 [...]

ARBORESCO, ere. [ dendro/omai ] In arborem crescere. Plin. 19, 4 Namque tradunt auctores in Arabia maluas septimo mense arborescere, baculorum vsum praebere extemplo.

ARBORETVM, i. n. [ dendrw=n ] Idem quod Arbustum. Cl. Quadrigarius ap. Gell. 17, 2 Conualles (inquit) et arboreta magna erant. Addit Gellius, Arboreta ignobilius verbum est, Arbusta celebratius.

ARBORIVS, Adi. vt, Arboria falx Cato de R. R. 11, 4 pro Arboraria quidam libri habere dicuntur.

ARBVSTVM, i. n. [ dendrw\n ] vt salictum, frutetum et similia, locum notat arboribus consitum, fructus et amoenitatis causa. [...]

ARBVSTIVVS, Adi. vt, Arbustiuae vites, quae arboribus applicantur. [...]

ARBVSTO, are. [ dendrofuteu/w ] Agrum arboribus conserere ad maritandas vites. [...]

ARBVTVS, i. f. [ ko/maros2 ] Arbor fruticosa, cuius folia haedis grata, constat ex Virg. Ecl. 3, 82 [...]

ARBVTVM, i. n. [ mimai/kulon, mhme/kulon ] Bacca arboris arbuti, quam Latine vnedonem dici, docet Plin. 15, 24 s. 28. [...]

ARC

ARCA, ae. [ kibwto\s2, koilou/xion ] Armarium, asseruandis tum aliis rebus, tum in primis pecuniae aptum. [...]

ARCARIVS [1], Seruus dicitur, Cui arcae, in qua pecunia domini condita est, procuratio commissa est. [...]

ARCATVRA, ae. Grammaticis idem, quod arca significat, vid. Cassiodor. Var. 3, 52 Quod aut terminis -- aut arcaturis constructis, aliisque signis euidentibus constat esse definitum.

ARCVLA [1], ae. f. Dimin. [ larna/kion ] Parua arca. Cic. Off. 2, 25 c. 7 [...]

ARCVLARIVS, i. m. Qui arculas conficit et vendit. Plaut. Aul. 3, 5, 45. Textores, limbolarii, arcularii dicuntur.

ARCADIA, [ *)arkadi/a ] Peloponnesi regio et Achaiae pars, a mari vndique remota: ab Arcade, Iouis filio ex Calistone, Lycaonis Arcadiae regis filia, sic appellata, fabularum poeticarum complurium theatrum: initio Drymodes mox Pelasgis appellata, vt ait Plin. 4, 6, vbi vrbes recenset. [...]

ARCADICVS, Adi. [ *)arkadiko\s2 ] Quod est ex Arcadia, vel Arcadibus simile. [...]

ARCADIVS, Adi. [ *)arka/dios2 ] vt, Arcadius deus, Pan Propert. 1, 18, 20. Et Arcadium sidus, Vrsa vel Arctos. Sen. Oedip. 477. Nemora Sen. Herc. fur. 229.

ARCANE, Adu. [ a)por)r(h/tws2 ] An huc referamus. Columel. 3, 2, 32? Sed de hac sententia -- quid tamen arcanius iudicem, suo loco mox dicam.

ARCEBIOS, Est herba, proprio nomine Onochiles, quam aliqui Anchusam vocant, alii Arcebion, alii Onochelim, aliqui Rhexiam, multi Enchusam, paruo frutice, flore purpureo, asperis foliis et ramis, radice messibus sanguinea, caetero nigra, in sabulosis nascens, efficax contra serpentes, maximeque viperas, et radice, et foliis, aeque cibo ac potu. [...]

ARCEO, ui, ere. [ sune/xein ] Quid primum et proprie sit, Festi verbis dicamus. [...]

ARCTVS [1], vel ARTVS, a, um. [ steno\s2 ] Origine sua videtur Participium ab Arceo, contineo: deinde, vt fit, pro Adiectiuo nomine vsurpatum. [...]

ARCTO, vel ARTO, are. [ steno/w, stenoxwre/w ] Arctum facere, ad se inuicem admouere. [...]

ARCTATVS, et ARTATVS, Partic. [ stenwqei\s2 ] Angustus, vt Lucan. 5, 234 [...]

ARCTATIO, onis. vel ARTATIO, Propter literarum artationem vel commutationem Varr. L. L. 4, 1 p. 6, 29. [...]

ARCERA, ae. [ o)/xhma, a)/groikon ] Nonius 1, 270 Arcera. Plaustrum est rusticum, tectum vndique quasi arca. [...]

ARCERANEVS, Adi. vt, Fulmina arceranea, quae in occulto fiunt, quidam libri apud Sen. Nat. Quaest. 2, 49. Sed al. Atterranea: et [...]

ARCESILAS, ae. [ *)arkesi/las2 ] Nobilis Philosophus Academicus, de quo multa Cicero v. g. Acad. 4, 15 c. 5 [...]

ARCESIVS, [ *)arkh/sios2 ] Iouis filius, Laertis pater. Ouid. Met. 13, 144 Nam mihi Laertes pater est, Arcesius illi, Iupiter huic. etc.

ARCESSO, iui, itum, ere. [ metape/mpw ] Facere vt quis veniat, vel Vocare. [...]

ARCESSIO [1], ire. Idem. Caes. Bell. Gall. 5, 11 Alios arcessiri iubet. [...]

ARCESSITVRVS, a, um. Plaut. Casin. 3, 2, 23 Suam vxorem hanc arcessituram esse. Add. 3, 4, 10.

ARCESSITVS [1], ûs. m. Plaut. Stich. 2, 2, 3 Tuo arcessitu huc venio. Cic. de Nat. Deor. 1, 23 c. 6 Ad eum ipsius rogatu arcessituque veni. Arcessitu Valentis patrui Ammian. 31, 10 Gronou.

ARCESSITIO, onis. [ *metapomph\, Gloss. Cyrill. licet praua scriptura, Accersitio.

ARCESSITOR, oris. m. qui arcessit. Plin. Epist. 5, 6 extr. Nemo arcessitor ex proximo. Pro accusatore Ammian. 29, 1 extr. Verba placentia Arcessitori loqui.

ARCEVTHINVS, a, um. [ a)rkeu/qinos2 ] Ligna arceuthina Vulgat. 2 Paral. 2, 8. i. iuniperina.

ARCHAICVS, a, um. [ a)rxai+ko\s2 ] Lecti archaici Horat. Epist. 1, 5, 1. i. antiquo more fabrefacti. Sed aliis placet legere Archiaci vbi vid.

ARCHANGELVS, i. [ a)rxa/ggelos2 ] Tertull. adu. Marc. 5, 18. et adu. Valent. c. 19. Orient. Commonit. lib. 2 p. 94.

ARCHE, es. Principium, imperium. Aeon Valentinianorum ap. Tertull. adu. eosdem c. 7 et 35.

ARCHEMORVS, Lycurgi Regis Nemeae filius, a serpente interfectus, in cuius honorem Nemeaea certamina instituta sunt. vid. Seru. ad Virg. Ecl. 6, 68.

ARCHETYPVS, i. m. [ a)rxe/tupos2 ] Prima forma, ex qua exprimuntur simulacra. ab [ a)rxh\, Principium, et [ tu/pos2, Figura expressa. [...]

ARCHEZOSTIS, a)rxe/zwstis2 Dioscoridi ] Herba, quam Latini Vitem albam vocant. De qua vid. Plin. 23, 1. et 36, 15.

ARCHIACVS, Denom. ab Archia. Hor. Epist. 1, 5, 1 Si potes Archiacis conuiua recumbere lectis, etc. [...]

ARCHIDIACONVS, i. m. Hieron. Ep. 61 ad Pamm. c. 4. et Ep. 85 ad Euagr. Sidon. Ep. 4, 25.

ARCHIEREVS, eos. m. Syrum Archisynagogum eum vocantes et Archierea Lamprid. in Alex. Seu. c. 28.

ARCHIEROSYNA, ae. f. In consequenda Archierosyna ille sit potior, qui patriae plura praestiterit Cod. Theod. lib. 12 t. 1.

ARCHIGALLVS, [ *)arxi/gallos2 ] Sacerdotum Cybeles s. magnae matris deorum antistes. [...]

ARCHIGENES, [ *)arxige/nhs2 ] Rem medicam Romae exercuit Traiani temporibus. Iuuen. Sat. 7, 235 -- tunc corpore sano Aduocat Archigenem.

ARCHIGERONTES, [ a)rxige/rontes2 ] Principes seniorum, seu Senatorum. [...]

ARCHIGVBERNVS, vel ARCHICVBERNVS, [ a)rxikubernh/ths2 ] Princeps gubernator, omnium gubernatorum primus. [...]

ARCHILOCHVS, [ *)arxi/loxos2 ] Poeta Graecus iambicus, qui persequutus est Lycamben socerum suum, quod filiam Neobulen sibi pactam alii locauerat, eumque vna cum filia ad laqueum, per iamborum petulantiam in eos scriptorum compulit. [...]

ARCHILOCHIVS, Adi. [ *)arxilo/xeios2 ] Acerbum et mordax, vt Archilochi carmina.

ARCHIMAGIRVS, [ a)rxima/geiros2 ] Princeps et magister coquorum, qui praeest coquinae. Iuuen. Sat. 9, 109 Finxerunt pariter librarius, archimagiri Carptores. Conf. Sidon. Apollinar. Epist. 2, 9.

ARCHIMANDRITA, [ a)rximandri/tas2 ] Abbas. Quia Mandrae etiam Monachorum habitacula. Vtitur Sidonius Appollinaris Ep. 8, 14. Alc. Auit. Epist. 2 post princ. L. 8 C. de Summa Trinit. §. 2.

ARCHIMEDES, [ *)arximh/dhs2 ] Syracusanus, Geometra nobilissimus, cuius plurima sunt in Mathesi inuenta praeclara. [...]

ARCHIMIMVS, [ a)rxupokrith\s2 ] Princeps histrionum, non diuersus forte a Pantomimo. [...]

ARCHIPHERECITA, ae. m. Nouella 146 c. 1 Iudaeus vel magistratus vel sacerdos, voce hybrida, velut princeps capitum doctrinae, tw=n [gap: Greek word]

ARCHISYNAGOGVS, i. m. Nemo illic Archisynagogus Iudaeorum Vopisc. in Saturn. c. 1. Conuiciolis Syrum Archisynagogum eum vocantes Lampr. in Alexand. c. 28.

ARCHITECTVS [1], i. [ a)rxite/ktwn ] Vitruu. 1, 1 Architecti, qui sine literis contenderunt, vt manibus essent exercitati, non potuerunt efficere, vt haberent pro laboribus auctoritatem. [...]

ARCHITECTA, ae. Praecipua naturae architectae vis Plin. 10, 71. vt restituit Harduin.

ARCHITECTIO, onis. f. Plin. 10, 71 In quo vel praecipua naturae architectio. Sic Stephanus. Sed Harduinus ex MSS. reponit naturae Architectae vis.

ARCHITECTVS [2], ûs. Pro ipso opere, perperam adstruitur ex Dig. lib. 50 tit. 6 leg. 6: nam nominatiuus est.

ARCHITECTONICE, es. f. Ars aedificandi. Quinctil. 2, 21 Aliae quoque artes habent multiplicem materiam, vt architectonice.

ARCHITECTONICVS, Adi. [ a)rxitektoniko\s2 ] Vitruu. 9, 4 E qua per rationes architectonicas, circinique descriptiones est inuentus essectus in mundo. Conf. Sidon. Ep. 8, 4 vbi male quidam Architectoricus. [...]

ARCHITECTVRA, ae. f. [ oi)kodomikh\ ] Eadem, quae Architectonice. Cic. Off. 1, 151 c. 42 [...]

ARCHITRICLINVS, [ a)rxitri/klinos2 ] Vtitur hac voce Vulgata Ioh. 2, 9. Qualemcunque triclinii, et conuiuii adeo praefecturam indicat.

ARCHIVVM, Chartophylacium, in quo scribae et actuarii acta publica condunt. [...]

ARCHYTAS, [ *)arxu/tas2 ] Tarentinus philosophus, Pythagoricus, Platonis aequalis, cuius saepius cum honore nomen vsurpat Cicero, v. g. de Fin. 5 c. 29. [...]

ARCIFINIVS, Idem Frontin. de agror. qualit. p. 38 Goes. Ager est arcifinius, qui nulla mensura continetur. [...]

ARCIO, iui, itum, ire. pro Indere et adigere accepisse videtur quibusdam Cato 41 aliquoties. Sed melius a Victorio inde legitur Artire v. v.

ARCION, Herba est, quae Persolata Latine dicitur, v. v. ex Plin. 25, 9 s. 66.

ARCIRMA, [ a(maci\s2 ] Genus modici plaustri, quo homo gestari possit, Festus. Legitur et Arcuma. Gl. Arcirma vel Arcirna [ a(maci/s2. Videtur, quidquid hoc nominis est, cognatum esse Arcerae.

ARCISELLIVM, i. n. Sella in arcus similitudinem. Petron. c. 75. Vid. Burman. ad. loc. Nodot leg. Artisellium.

ARCITENENS, et ARQVITENENS, tis. Adi. [ tocofo/ros2 ] pro Apolline, vel Diana. [...]

ARCIVVS, Adi. Aues arciuae, quae in auspiciis aliquid fieri vetabant. Festus. sec. lectionem Scalig. alii enim leg. Arcula. [ *ei)rktiko\s2, kwlutiko\s2, Arciuus Vet. Gloss.

ARCTION, [ a)/rktion ] apud Plin. 27, 5 s. 16 herba, quam aliqui Arcturum vocant; similis est verbasco foliis, nisi quod hirsutiora sunt: caule longo, molli, semine cumini, etc.

ARCTOPHYLAX, acis. m. [ *)arktofu/lac ] h. e. Custos Vrsae, stdus, quod et Bootes dicitur. [...]

ARCTICVS [2], Adi. [ *)arktiko\s2 ] vt, Polus Arcticus, i. Septentrionalis, siue Borealis. Cui oppositus est Antarcticus polus, h. e. Meridionalis.

ARCTVRVS, [ *)arktou=ros2 ] quae stella sit, indicat Cic. de N. D. 2, 110 c. 42 vbi ex Arateis suis refert, Huic, Booti, Subter praecordia fixa videtur Stella micans radiis Arcturus nomine claro. [...]

ARCVMA, Genus est plaustri modici, quo homo gestari possit, Festus. Variat scriptura. Vid. ARCIRMA.

ARCVARIVS [2], ii. m. Arcuum militarium artifex. Aurel. Arcad. in l. vlt. D. de iur. immunit.

ARCVLATA [2], Vocabant antiqui Circulos, qui ex farina in sacrificiis fiebant. Festus.

ARCVLVM, i. n. Appellabant Circulum, quem capiti imponebant ad sustinenda commodius vasa, quae ad sacra publica capite portabantur. Festus.

ARCVO [2], are. [ kampulia/zw ] In modum arcus curuare. Plin. 29, 6 Illam autem, quae non arcuatur, sepa Graeci vocant, alii scolopendram. De multipedis terrae vermibus loquitur.

ARCVATVS, a, um. [ kampu/los2 ] Curuatus in modum arcus. dicitur et ARQVATVS. [...]

ARCVATILIS, e. Arcuatus, i. fornicatus. Sidon. Epist. 2, 2 Triclinium arcuatili camino saepe ignis animatus pulla fuligine infecit.

ARCVATIO, onis. f. Frontin. de Aquaeduct. Rom. ponit pro opere arcuato, v. g. art. 5 substructione et arcuatione. It. art. 18 substructionibus arcuationibusque. etc. Vid. modo Arcuatum opus.

ARCVBALISTA, ae. f. Teli genus, quod describere superfluum putabat Veget. 4, 22, quia praesens vsus agnoscebat. [...]

ARCVBALISTARIVS, i. m. Veget. 4, 21 Arcubalistarii sagittis submouent hostes.

ARCVITES, vel ARQVITES, Arcu praeliantes, qui nunc dicuntur sagittarii, Festus. [...]

ARD

ARDEA, [ *)arde/a ] Vrbis nomen in Latio: ardoribus aestiuis infamis. [...]

ARDEAS, atis; vel ARDEATINVS, Adi. ab vrbe Ardea ductum. [ *)ardiai=os2 ] [...]

ARDELIO, onis. m. [ polupra/gmwn ] Homo inquietus, et huc atque illuc semper instar ardeolae, vnde dictum putant, volitans, saliens, manus iactans, togam modo deiiciens, modo reponens, et omnibus negotiis sese immiscens. [...]

ARDEO, si, sum, ere. [ puri/ssw, kai/omai, ai)qalo/w ] Ignescere et concremari. [...]

ARDENS, Partic. [ ai)qwn ] Praeter superiora exempla: Clypei ardentes, Fulgentes Virgil. Aen. 2, 734. [...]

ARSVRVS, Partic. [ kauso/menos2 ] Ouid. Met. 14, 747 Luridaque arsuro portabat membra feretro. Add. 2, 620. Comae arsurae Virg. Aen. 11, 77.

ARDESCO, ere. [ fle/gomai, ai)/qw ] Inchoatiuum, vel idem quod Ardere. [...]

ARDIFER, a, um. Varro apud Non. 4, 27 Non videtis, vnus vt paruulus Amor ardifera lampade arida Agat amantes aestuantes?

ARDVVS, a, um. [ dusxerh\s2, xalepo\s2, a)nwferh\s2 ] Altum, atque ob id ipsum difficile et molestum. [...]

ARDVITAS, atis. [ to\ a)/nantes2, xalepo/ths2 ] Varro de R. R. 2, 10, 3 Neque enim senes, neque pueri collium difficultatem, aut montium arduitatem atque asperitatem facile ferunt.

ARE

AREA, ae. [ da/pedon ] proprie dicitur (auctore Festo) Locus vacuus, quasi exaruerit, et non possit quicquam generare. [...]

AREOLA [1], Dimin. ab Area hortorum. [ a(lw/nion ] Columel. 11, 2, 30 Viridium semina in areolas disserere. [...]

AREALIS, e. Ad aream pertinens. Seru. in Georg. 1, 166 -- vannus Iacchi, i. Cibrum areale.

AREATOR, oris. m. Volunt esse, qui aream purgat. Columel. 2, 21, 6 Sed constanter et recte legitur, Supremum est aratoris emolumentum.

ARELAS, atis. et ARELATE, es. f. Galliae Narbonensis vrbs iuxta Rhodanum. [...]

ARELLIVS, nomen Romanum. Hor. Sat. 2, 6, 78 Nam si quis laudat Arelli sollicitas ignarus opes etc.

ARENA, ae. [ a)/mmos2, ya/maqos2, ya/mmos2, a)/maqos2 ] Terra arida non cohaerens, vel minutissimi silices etc. [...]

ARENACEVS, Adi. [ yammw/dhs2, a)maqino\s2 ] Ex arena, vel arenae similis. [...]

ARENARIVM, i. Proprie omnibus locis non desunt fossicia arenaria Vitruu. 2, 6. Add. Id. 2, 4. Idem nempe est, quod Arenariae.

ARENARIVS, Adi. Vt Arenaria fera, i. Amphitheatrialis, in illa arena exhibenda, Amm. Marcell. 29, 7. [...]

ARENATVS, a, um. [ yamaqw/dhs2 ] Quod arena mixtum est: Cato de R. R. 18, 7 [...]

ARENATVM, i. n. [ a)mmodwto\n ] int. opus, quod fit ex calce et arena. [...]

ARENIVAGVS, Adi. Lucan. 9, 941 Bis positis Phoebe flammis, bis luce recepta, Vidit areniuagum surgens fugiensque Catonem. i. Vagantem per arenas Libyae.

ARENVLA, Dimin. [ yama/qion ] Plin. 30, 3 Arenulae, quae inueniuntur in cornibus cochlearum, cauis dentium inditae, statim liberant dolore.

AREFACIO [2], eci, actum, ere. [ chrai/nw, au)ai/nw ] Aridum facere. [...]

AREFACIENS, entis. Alii luteas glebas arefacientes struebant parietes Vitruu. 2, 1.

ARESCO [1], ere. [ au)ai/nomai ] Significat Aridum fieri, exsiccari. Plaut. Rud. 2, 7, 17 [...]

ARIDVS, Adi. [ au)=os2, chro\s2, kata/chros2 ] dicitur proprie (vt ait Festus) quod naturalem humorem amisit. vt, Fons aridus. [...]

ARIDA, ae. Pro terra. Vulgata Genes. 1, 9. Item herba, alias Echion Diosc. 4, 28.

ARIDVM, i. intellige solum. Naues in aridum subduxerat Caes. B. G. 4 c. 29. Conf. Ib. c. 24 et 26.

ARIDE, Adu. Laudant Amor aride agit amantes aestuantes Varr. ap. Non. 4, 27. [...]

ARIDVLVS, Adi. dimin. Catull. 65, 316 Laneaque aridulis haerebant morsa labellis.

ARIFICVS, Adi. Cael. Aurel. Tard. 4, 1, 9. Arifica carnis et mollifica corporis phlebotomia.

ARIDITAS [1], atis. f. [ au)/ansis2, chro/ths2 ] Siccitas Plin. 11, 35 [...]

AREOPAGVS, [ *)/areios2 pa/gos2 ] Collis vel Tumulus Martis Athents, in quo concilium Senatus, qui inde nomen habet: non Vicus Martis, nedum Pagus aut Fons. [...]

AREOPAGITAE, arum. [ *)areiopagi=tai ] Senatores eius Senatus, vel Iudices eius iudicii. [...]

AREPENNA, s. potius Arepennis, lingua Gallica Mensura est dimidii iugeri. Columel. 5, 1, 6. vid. ARAPENNIS.

ARESCON, ontis. [ *)are/skwn ] Virl nomen, quem Licinius Mucianus prodidit visum a se Argis, cui nomen Arescusae fuisset; nupsisse etiam, mox barbam et virilitatem prouenisse, vxoremque duxisse. [...]

ARETALOGVS, i. m. [ a)reta/logos2 ] Scurrarum genus, et ludicrum acroama fuisse, docet satis, Sueton. in Augusto cap. 74 [...]

ARETHVSIS, idos. [ *)areqousi\s2 ] Ouid. Fast. 4, 873 Arethusidas Syracusas vocat ab Arethusa fonte.

ARETHVSAEVS, Adi. [ *)areqousai=os2 ] vt, Arethusaei latices Claud. de Rapt. Proserp. 2, 60 Quas Arethusaei latices, quas aduena nutrit Alpheus.

ARETHVSIVS, Adi. Idem. vt, Arethusia proles, i. Syracusana. Sil. 14, 357.

ARETINVS, a, um. ab Aretium, quae Tusciae vrbs fuit, significat, teste Fulgentio n. 53. [...]

ARF

ARFERIA, ae. Aqua quae inferis libabatur, seu Vas vini, quod adhibebatur sacris: et a Fero deducitur, Festus. Est igitur Arferia, veluti Adferia. De AR pro AD posito, dixtmus supra in AR.

ARG

ARGANTHONIVS, [ *)arganqw/nios2 ] Cic. de Sen. 69 c. 19 Expectemus Tartessiorum regis aetatem. [...]

ARGATILIS, Auis est, cui nidus ex ligno ita absoluta intexitur pila, vt inueniri non possit aditus Plin. 10, 33 s. 50. Sed Hard. Acanthyllis, ex Aristotele [ *)akanqulli/s2.

ARGEMA, ae. f. a)/rgema, atos2; to\ et a)/rgemon, ou, to\ et [ a)/rgemos2, ou, o( ] est Morbus oculorum, dictus quum vlcus circulum oculi infestat, quem Graeci Irin dicunt. [...]

ARGEMON, et ARGEMONE, et ARGEMONIA. [ a)rgemw/nh ] Herbarum species, vid. Plin. 24, 19. 25, 9. 26, 4 et 9. it. 21, 23.

ARGENNON, Argentum percandidum, Festus. *)argenno\s2 nempe Candidum significat, vnde etiam Argentum appellatum est, quasi dicas aes Argennum s. candidum.

ARGENON, Gemma est ex iaspidum genere Plin. 37, 9. Sed Hard. s. 46 Sagenon legit.

ARGENTVM, i. n. [ a)/rguros2, a)rgu/rion ] Illud candidum, proxime ab auro expetitum, cuius historiam persequitur Plin. 33, 6 s. 31. [...]

ARGENTARIVS, a, um. Varie ponitur, saepe in primis substantiue, et quidem per omnia genera. [...]

ARGENTATVS, Adi. [ a)rguriko\s2, e)pa/rguros2 ] Quod argento inductum est. [...]

ARGENTEVS, Adi. [ a)rgurou\s2 ] Quod est ex argento, vt, Argenteus denarius Plin. 16, 3. [...]

ARGENTEOLVS, Adi. dimin. Plaut. Rud. 4, 4, 125 Post est sicilicula argenteola, et duae connexae maniculae.

ARGENTOSVS, [ a)rgurw/dhs2 ] Cui immistum est argentum Plin. 33, 5 s. 29 Ita ferruminatur aurum, quod argentosum vocant, signumque est, si addita santerna nitescit.

ARGENTIEXTEREBRONIDES, Comicae lasciuiae nomen quasi proprium, qui argentum exterebrat, i. astu torquet Plaut. Pers. 4, 6, 21.

ARGENTIFEX, icis. Varr. de L. L. 7, 33 negat vt Aurificem, sic Argentificem dici.

ARGENTIFODINA, ae. [ a)rgurei=on ] Argentaria, locus vbi foditur argentum. [...]

ARGENTANGINA, [ a)rgura/gxh ] Ficta non absurde vox, vt exprimat Argyranchen, qua laborasse Demostbenem aliquis clamauit, cum prae Synanche se verba facere contra Milesios posse, corruptus nempe ab illis, negaret. [...]

ARGENTINVS, Deus colebatur ab antiquis, sicut et Aesculanus, quem patrem illi posuerunt, quia prius aerea pecunia in vsu esse coepit, post argentea. [...]

ARGESTES, ae. m. [ *)arge/sths2 ] Ventus ab occasu solstitiali flans. [...]

ARGILETVM, [ *)argilh=ton ] ab Argo dictum, quod is eo venerit, ibique sepultus sit. [...]

ARGILLACEVS, Adi. [ a)rgi/lios2 ] Similis Argillae. Plin. 17, 7 Est enim alba terra, rufa, columbina, argillacea.

ARGIPHONTES, ae. [ *)argeifo/nths2 ] dictus est Mercurius, quod Argum interemerit. Macrob. Sat. 1, 19. Arnob. 6 p. 709.

ARGIRIPA, [ *)argiri/pa ] Vrbs Italiae, quam Diomedes condidit: quae primo dicta est Argi, post Argiripa, post Arpi. Seruius in Aen. 11, 246.

ARGITIS, idis. Genus vitis. Columel. 3, 2 Minor argitis terrae mediocritate laetatur.

ARGO, ûs. f. [ *)argw\ ] Nauis longa, qua Iason cum suis heroibus e tota Graecia delectis nauigauit in Colchum ad auferendum vellus aureum. [...]

ARGONAVTAE, [ *)argonau=tai ] Dicti sunt, qui in Argo nauigaverunt in Colchum, Iason videlicet, Castor, Pollux, Hercules, Telamon, Orpheus, reliqui, quorum insigni diligentia Catalogum texuit Burmannus in praefatione ad Val. Flacci Argonautica. [...]

ARGONAVTICA, n. pl. Vocantur scripta eorum, qui de Argonautis scripserunt, vt Val. Flacci quod exstat, et Atacini, et Varronis, cuius opus periit.

ARGEVS, a, um. [ *)argei=os2 ] Pro quo recentiores maluerunt ARGIVVS, qui est Argis. [...]

ARGIVVS [2], Adi. [ *)argei=os2 ] pro eo, qui est Argis, posuit Cic. Brut. 50 c. 13 [...]

ARGVS [1], Adi. antiq. pro Argiuus, auctore Non. 8, 34 Plaut. Amph. (Prol. 98) Amphitryo natus Argus ex Argo patre. [...]

ARGOLIS, idis. f. [ *)argoli\s2 ] Argiua. Ouid. Met. 9, 276 -- at longis anxia curis Argolis Alcmene. Hinc

ARGOLICVS, Adi. [ *)argoliko\s2 ] Virg. Aen. 2, 177 -- Argolicis exscindi Pergama telis.

ARGOVS, Adi. [ *)argw=|os2 ] Idem. Hor. Epod. 16, 57 Nonhuc Argoo contendit remige pinus. Argoa auxilia, i. Argonautarum Valer. Flac. 6, 731.

ARGVO, ui, utum, ere. [ ai)tia/w, e)le/gxw ] Ostendere, Accusare, Conuincere. [...]

ARGVENS, Partic. [ e)le/gxwn ] Plin. 2, 12 Quo in metu fuisse Stesichori et Pindari vatum sublimia ora, palam est deliquio Solis: et in Luna veneficia arguente mortalitate.

ARGVITVRVS, Partic. Sallust. ap. Priscian. p. 882 Quos adversum multi ex Bithynia volentes ocurrere, falsum filium arguituri.

ARGVTVLVS, Dimin. Cic. Att. 13, 18 Ego interea admonitu tuo perfeci sane argutulos libros ad Varronem. [...]

ARGVTIOLA, Dimin. Gell. 2, 7 Argutiola quippe haec friuola et inanis est. Add. Id. 9, 14. et 18, 1.

ARGVTOR, ari. Dep. [ sofisteu/omai ] Loquaciter proloqui, vt ait Nonius 14, 34. [...]

ARGVTO, are. [ sofisteu/w ] Actiuum, vox infrequentior. Propert. lib. 1, 6, 7 Illa mihi totis argutat noctibus ignes. i. Verbose obiicit, aut (vt ait Budaeus) imputat.

ARGVTATIO, onis. f. [ ligufwni/a ] pro Strepitu ex motu celeri. Argutatio quassa lecti tremuli, i. Sonitus ex concussione lecti Catull. 6, 11.

ARGVTATOR, oris. m. [ sofisth\s2 ] Gell. 17, 5 Processisset autem argutatori isti fortasse reprehensio. Argutatorem pro Sophista argutulo, vel argumentatore accipit.

ARGVMENTVM [2], i. [ e)pixei/rhma, pi/stis2, e)/legxos2 ] Quo aliquid arguitur, i. ostenditur. [...]

ARGVMENTATVS, Partic. Aufusius vetus auctor apud Prisc. p. 792 Omnia argumentata nomina, [ pistwqe/nta, vt ipse Priscianus interpretatur.

ARGVMENTATIO, onis. f. [ e)pixei/rhsis2 ] Ipsa argumenti dispositio et explicatio. [...]

ARGVMENTATOR, oris. m. Tertull. de Anima c. 38. it. de Resurr. Carn. c. 24.

ARGVMENTALIS, e. Narratio argumentalis, quae aliquid probat, apud Asconium in Diuinat. Verr. sub init.

ARGVMENTOSVS, Adi. [ e)legxw/dhs2 ] Quinctil. 5, 10, 9 Vulgo paullo numerosius opus, dicitur Argumentosum. [...]

ARGYNNIS, [ *)argunni\s2 ] Venus cognominata est, ab Argynno pueri nomine, qui (vt Atbenaeus 13, 8 refert) ab Agamemnone rege amatus, quum frequentius nataret in flumine Cephisso, periit: quo in loco eum sepeliuit Agamemnon, ibidemque Veneris Argynnidos templum construxit. [...]

ARGYRASPIDES, [ *)argura/spides2 ] dicuntur, qui argentea scute ferunt. vid. Curt. 4, 13, 27. et 8, 5, 4. Iustin. 12, 7, 6. Liu. 37, 40. Sic, Chrysaspides, ab aureis clypeis nominati.

ARGYRODAMAS, [ a)rguroda/mas2 ] Lapillus argenti nitorem habens; vt, Adamas, de quo Plin. 37, 10, addubitat, sitne idem qui ille, quem Androdomanta vocant, quoniam impetus hominum et iracundias domat. [...]

ARH

ARI

ARIADNE, es; vel ARIADNA, ae. [ *)aria/dnh ] Filia Minois, regis Cretae, forma eleganti, quae Theseum ingressurum Labyrinthum adiuuit, et redeuntem in patriam sequuta est. [...]

ARIADNAEVS, Adi. [ *)ariadnai=os2 ] Vt, Quid. Fast. 5, 345 Bacchus amat flores, Baccho placuisse coronam, Ex Ariadnaeo sidere nosse potes.

ARIANIS, [ a)riani\s2 ] Herba, de qua Plin. 24, 17 s. 102, ex Democriti Chirocmetis, Arianidem in Arianis gigni, igneam colore: colligi cum Sol in Leone sit. [...]

ARICIA, [ *)ariki/a ] Oppidum ad decimum lapidem ab vrbe Roma. Lucan. 6, 74 [...]

ARIENA, ae. Pomi nomen, ex arbore pala, quo sapientes Indorum viuunt. Haec et plura Plin. 12, 6 s. 12.

ARIES, etis. m. [ krio\s2, kti/los2 ] In eo differt a Veruece, quod huic exsecti sunt testiculi; qui ad generandam sobolem integer tenetur, dicitur Aries. [...]

ARIETO, are. [ koru/ptw, kerati/zw ] Aries dicitur arietare, quum capite et cornibus aliquem impetit. [...]

ARILATOR, Qui etiam Cocio appellatur, dictus videtur a voce Graeca, quae est [ ai)=re, i. Tolle: quia sequitur merces, ex quibus quid cadens lucelli possit tollere. [...]

ARIMASPI, [ *)arimaspoi\ ] Populi fabulosi in Scythia Asiae, versus Septentrionem, vnicum tantummodo oculum in fronte habentes, nempe sagittarii quum sint optimi, alterum inflectunt oculum, vt a paruis assueti, altero melius cernant. [...]

ARIMINVM, [ *)ari/minon ] Vrbs vetus in Flaminia iuxta Rubiconem. Lucan. 1, 231 Vicinumque minax inuadit Ariminum, et ignes etc.

ARION, onis. [ *)ari/wn ] Methymnaeus citharoedus, et Poeta Lyricus, cuius historiam post Herodotum referunt Ouid. Fast. 2, 83 [...]

ARIONIVS, Adi. [ *)ario/nios2 ] Vt, Arionia lyra Propert. 2, 26, 18. Arionium nomen, i. Fama Arionis Ouid. Fast. 2, 93.

ARIS, [ a)/ris2 ] Herba. Plin. 24, 16 Est et Aris, quae in eadem Aegypto nascitur, similis Aro, minor tantum minoribusque foliis, et vtique radice, quae tamen oliuae grandis magnitudinem implet. [...]

ARISTIFER, Adi. Prudent. Cath. 3, 52 Fundit opes ager ingenuas, Diues aristiferae segetis.

ARISTAEVS, [ *)aristai=os2 ] Apollinis ex Cyreni filia Penei regis Arcadiae filius. [...]

ARISTARCHVS, [ *)ari/starxos2 ] Grammaticus Alexandrinus lege, oriundus a Samothracia. [...]

ARISTEREON, [ a)risterew\n ] Verbenaca berba, ap. Apul. de Herb. 3 et 72. [...]

ARISTIDES, [ *)aristei/dhs2 ] Cognomento [ di/kaios2, i. Iustus, Athenis cum Themistocle in administranda Republ. [...]

ARISTIPPVS, [ *)ari/stippos2 ] Cyrenaeus, Socratis auditor, voluptatis patronus et sectator, a Diogene Canis regius est appellatus, quod diuitum esset assecla. [...]

ARISTIPPEVS, Adi. [ *)aristi/ppeios2 ] Cic. de Fin. 2, 19 Illud Aristippeum contemneret.

ARISTOCRATIA, ae. [ a)ristokra/teia ] Est Respublica optimatum imperio administrata, in qua vulgi nullum est arbitrium. Huic opponitur Democratia. Hinc

ARISTOLOCHIA, [ a)ristoloxi/a ] Herba, de qua Plin. 25, 8 s. 54 Inter nobilissimas Aristolochiae nomen dedisse grauidae videntur, quoniam esset [ a)ri/sth lexou/sais2. [...]

ARISTOPHANES, Poeta Comicus Graecus. Horat. Serm. 1, 4, 1 Eupolis, atque Cratinus, Aristophanesque, Poetae.

ARISTOPHANEVS, Adi. [ *)aristofa/neios2 ] Vt, Cic. in Orat. 190 c. 56 Ita factus est Anapaestus is, qui Aristophaneus nominatur, ab Aristophane, nempe Comico, qui eum frequentauit. [...]

ARISTOPHORVM, [ a)risto/foron ] Vas, in quo prandium defertur, vt Discus. Festus.

ARISTOTELES, [ *)aristote/lhs2 ] Stagirites philosophus, Platonis auditor, Alexandro discipulo, et infinitis prope libris clarus, auctor 10 methodi etc. [...]

ARISTOTELICVS, Adi. [ *)aristoteliko\s2 ] Vt, Aristotelica pigmenta Cic. Att. 2. 1. de ornatu orationis. Sed meliores Aristotelia. Nempe

ARISTOTELIVS, Adi. [ *)aristote/leios2 ] Vt, Aristotelia vis Cic. de Orat. 3, 68.

ARITHMOS, [ a)riqmo\s2 ] Latine dicitur Numerus: v. g. In Arithmis Tertull. adu. Marc. 4, 23 et 28. i. in libro 4 Mosis. Vnde

ARITHMETICA, ae; et ARITHMETICE, es. f. [ a)riqmhtikh\ ] Ars numerandi. [...]

ARITHMETICVS [1], Adi. Vitruu. 10, 16 Arithmeticae rationes. Neutro plur. [...]

ARL

ARM

ARMA, orum. n. [ o(/pla, e)/ntea, e)/nara, teu/xea ] Pluraliter tantum, sunt proprie Quae armos tegunt, Seru. ad Aen. 4, 495. [...]

ARMIDOCTOR, oris. m. [ o(plodida/skalos2 ] Gloss. Vet. vbi perperam legitur Armiductor.

ARMIFER, Adi. [ o(plofo/ros2 ] Arma ferens. Sil. 4, 45 Armiferae gentes. [...]

AMIGER, i. [ o(plofo/ros2 ] est, qui in praelio gerit tela domini sui, vt scutum, vt arcum, lanceam, et caetera huiusmodi. [...]

ARMIGERA, ae. Armigera Iouis, Aquila Plin. 10, 3. Dianae armigera, vna nympharum Ouid. Met. 3, 165.

ARMIGER, Adi. vt, Armigera cohors, quae fert arma Sil. 10, 97. Armiger deus periphrasis Martis Id. 7, 87. [...]

ARMITES, Armati milites, [ o(pli=tai oi( e)n e)sxa/th| ta/cei, Armites Philoxen. in Gloss. [...]

ARMISONVS, [ o(plo/ktupos2 ] Palladis epitheton. Virg. Aen. 3, 544. Armisonum antrum gladiis Claud. de Rapt. Proserp. 3, 67.

ARMISTITIVM, i. n. Induciae. Voxnouiter ficta ad exemplum Iustitii. Vid. Cellar. Antibarb. p. 8.

ARMO, are. [ o(pli/zw, kaqopli/zw, qoru/ssw, koru/ssw ] Armis instruere. [...]

ARMANDVS, [ o(plwte/os2 ] Ouid. Met. 13, 215 Doceo, quo simus alendi Armandique modo.

ARMATVS [1], Partic. [ w(plisme/nos2 ] Armis indutus. Cic. pro Caecin. 60 c. 21 Armatos, si Latine loqui volumus, quos appellare vere possumus? opinor eos, qui scutis telisque parati ornatique sunt. [...]

ARMAMENTA, orum. [ e)rgalei=a, skeua/smata ] dicuntur, quae ad instruendum aliquid pertinent, vt in nauibus remi, vela, antennae, rudentes, clauus et alia eiusmodi. [...]

ARMARIVM, i. n. [ skeuoqh/kh ] Locus vbireponuntur libri vel quarumcunque artium instrumenta, cibaria item, et pecuniae. [...]

ARMARIOLVM, i. n. [ skeuoqh/kion ] Paruum armarium. Plaut. Truc. 1, 1, 35 Aut lectus dapsilis, aut armariola Graeca. Per armariola et zotheculas nostras Sidon. Ep. 8, 17.

ARMENIA, [ *)armeni/a ] Regio Asiae, inter Taurum et Caucasum montes sita, etc. Hinc

ARMENIVM, i. n. Pigmenti caerulei genus. Vitr. 7, 5 vbi vid. Philander. Varro R. R. 3, 2, 4. Plin. 35, 6 s. 12.

ARMENIACVS, Adi. [ *)armeniako\s2 ] vt, Vet. Inser. Grut. p. 253, 2 vbi L. Aurelius Verus est, ARMENIAC. MEDIC. PARTHIC. [...]

ARMENTVM, i. n. [ a)ge/lh ] Pl. Armenta, quasi aramenta, quod boues maxime eligerent ad arandum Varr. L. L. 4, 19. [...]

ARMENTALIS, e. [ a)gelh/ths2 ] Quod est ex armento. Virg. Aen. 11, 571. [...]

ARMENTARIVS [1], [ a)gela/rxhs2 ] Armenti custos. Virg. Georg. 3, 344 [...]

ARMENTARIVS [2], a, um. Solin. c. 11 Vnguentum medicum contra armentarios morbos.

ARMENTOSVS, Adi. [ a)gelw/dhs2 ] Armentis abundans Gell. 11, 1 Quod Italia tunc esset armentosissima.

ARMENTICIVS, Adi. [ a)gelai=os2 ] Varro de R. R. 2, 10, 3 Qui greges sequuntur, praesertim armenticios ac caprinos. Pecus Id. ibid. c. 5, 16. de bouibus vtroque loco.

ARMILAVSA, vel ARMELAVSA, Vulgo vocata est Vestis, quae ante et retro diuisa atque aperta est: in armos tamen clausa, quasi Armiclausa, C litera ablata. [...]

ARMILLA, ae. [ braxionisth\r, ye/llion ] Brachii ornamentum, in circuli modum efformatum. [...]

ARMILLATVS, Adi. [ yelliodwto\s2 ] Armillis ornatus: Manuleatus et armillatus in publicum processit Suet. Calig. c. 52. [...]

ARMILVSTRIVM, et ARMILVSTRVM, i. n. o(plokaqa/rsion Vet. Gloss. It. Armilustrum, [ o(plokaqarsi/a, o(/plwn ka/qarsis2.] Armilustrium erat festum apud Romanos, quo res diuinas armati faciebant, ac, dum sacrificarent, tubis canebant. [...]

ARMORACIA, Raphani genus siluestre, quod Armon Pontici vocant Plin. 19, 5 s. 26, 3. [...]

ARMORACIVM, vocat Columella 12, 9, 3 Armoraciorum cyma vt condiatur, vid. Gl. Armoracia [ r(afani/des2.

ARMVS, i. m. [ w)=mos2 ] Festus, Antiqui humeros cum brachiis armos vocabant. [...]

ARN

ARNACIS, idis. [ a)rnaki\s2 ] Laudatur ex Non. 14, 38 Genus vestium puellarum. [...]

ARNAE, Caput, Agni caput. Festus. Laudat hic Scal. Gloss. Arna, mh/thr (Scaliger coniicit [ o)/i+s2 mh/thr ) [ kata\ ba/r)r(wna.

ARNOGLOSSA, ae. et ARNOGLOSSVM, i. [ a)rno/glwsson ] Latine Plantago. Apul. de Herb. c. 1. vid. PLANTAGO.

ARO

ARO, are. [ a)ro/w, a)rotria/zw ] terram aratro vertere et proscindere. Arare mauelim, quam sic amare Plaut. Merc. 2, 3, 21. [...]

ARANS, ntis. Aranti L. Quinctio Cincinnato nunciatum est, eum dictatorem esse factum Cic. de Sen. c. 16.

ARATVS [2], Partic. [ h)rotriwme/nos2 ] vt, Arati agri Ouid. Met. 7, 122. Arata terra Ouid. Fast. 1, 703.

ARATVRVS, Partic. Tibull. 1, 11, 46 Interea pax arua colat, pax candida primum Duxit araturos sub iuga curua boues.

ARATIO, onis. f. [ a)/rwsis2 ] Actus arandi, et ager, qui aratur. Vt Segetum arationumque percipere vsum Colum. Praef. p. 8. [...]

ARATVS [3], ûs. Idem. Dict. Cret. de Bell. Troi. 2, 41 Vtraque pars aratui insistere, serere frumenta.

ARATIVNCVLA, ae. Dimin. [ a)rosi/dion ] Plaut. Trucul. 1, 2, 46 Male vortit res pecuaria mihi apud vos: nunc vicissim volo habere aratiunculam pro copia apud vos.

ARATOR, oris. m. [ a)rotreu\s2 ] Qui terram arat, vel ipse sua manu, vel per alios. [...]

ARABILIS [2], e. [ a)roto\s2 ] Quod arari potest. Plin. 17, 5 Contra, in Byzacio Africae illum centena et quinquagena fruge fertilem campum, nullis, quum siccus est, arabilem tauris.

ARATORIVS, Adi. vt, Bos aratorius Cod. Theod. L. 1 de Pign. Add. Cod. Iust. 8, 17, 7.

ARATRO, vel ARTRO, are. [ a)rotria/zomai ] Quasi Arando iterare: quod est, Segetes iam natas rursus arando proscindere. [...]

ARATRVM, i. [ a)/rotron ] Instrumentum, quo aratur. Virg. Aen. 7, 539 [...]

ARATER, pro aratro. Secundum legem D. Augusti QVA FALX ET ARATER IERIT Hygin. de Limit. pag. 204. Add. pag. 192 et alibi.

ARATRIFRANGIS, vel aratrifragi, vermiculus, vid. Plin. Valer. 1, 22 et 54. Reines. Var. Lect. 1, 16 et 3, 4.

AROMATA, [ a)rw/mata ] In plurali (nam Aroma raro dicitur ) quarundam herbarum fructus, odoris et saporis acris, nec tamen ingrati, Columel. 12, 20, 4 [...]

AROMATITES, ae. m. [ a)rwmati/ths2 ] Gemmo, quae in Arabia eignitur: ita dicta, quod myrrbae colorem et odorem habeat. [...]

AROMATIZO, are. Vulgata Sirac. 24, 20 Balsamum aromatizans, i. aromata olens.

ARP

ARPINVM, [ *)arpi=non ] Oppidum Volscorum in Latio, quod M. Ciceronis et C. Marii natalibus gloriatur: ex quo Arpinates hodie ob honorem tanti municipis tres literas, M. T. C. pro signo publico conscribunt. [...]

ARPINAS, atis. Adi. [ *)arpina/ths2 ] Cic. de Lege Agrar. 3, 8 c. 2 Meus paternus auitusque fundus Arpinas. [...]

ARPINVS, aliud Adi. vt Arpinae chartae, i. Scripta Tulliana Martial. 10, 19.

ARQ

ARR

ARRHA, et ARRA, ae. [ a)r)r(abw\n ] est, Quod pretii numerandi quasi pignus datur. [...]

ARRALIS, e. Ad arram pertinens. Dioclet. l. 3 C. de Act. emti et vend. Ex arrali pacto.

ARRHENICVM, [ a)r)r(eniko\n ] Quod alias ARSENICVM. Plin. 28, 15 s. 60 vbi vid. Harduin. et Salmas. p. 812 b, A.

ARRHENOGONON, i. n. [ a)r)r(enogo/non ] Herba, Satyrii genus Plin. 26, 10 s. 63. Est et Thelygonon, quasi illud ad mares, vt hos ad feminas generandas, aliquid faceret.

ARRHETOS, i. Aeon haereticorum. Tertull. adu. Valent. c. 35. Gr. [ a)/r)r(htos2, ineffabilis.

ARRIDEO, isi, isum, ere. [ prosgela/w ] s. ADRIDEO. Versus aliquem, et quidem blandiendi causa, ridere, in primis ridente alio suum risum quasi addere. [...]

ARRIGO, exi, ectum, ere. [ i(/sthmi, o)rqo/w ] ex Ad, et Rego compositum; significat idem, quod Erigere. [...]

ARRECTVS, Partic. [ o)rqostato\s2 ] Arrectaeque horrore comae Virg. Aen. 4, 280. [...]

ARRECTARIVS [2], Adi. [ o)rqosta/sios2 ] Idem fere quod arrectum. vt, Asser arrectarius in craticio pariete, cui opponitur Transversarius. [...]

ARRIPIO, ui, eptum, ere. [ prosarpa/zw ] Quasi ad se rapere, cum impetu quodam et violentia accipere. [...]

ARREPTITIVS, a, um. Vulgata Ierem. 29, 26 vbi fanaticum, [ qeo/lhpton, significare videtur.

ARRODO, s. ADRODO, si, sum, ere. [ e)pibibrw/skw ] Rodendo aliquid aggredi, Rodere incipere. [...]

ARROSVS, Partic. vt, Semina arrosa condunt formicae Plin. 11, 30. Id. 11, 37 s. 85 Plerisque animalium est pinguitudo sine sensu: quam ob causam sues spirantes a suibus tradunt arrosas.

ARROGO, are. [ peripoie/omai, a)lazoneu/omai ] Plerumque significat, aliquid temere sibi tribuere. [...]

ARROGANS, [ a)lazw\n ] Qui sibi aliquid temere atque insolenter tribuit Caes. Bell. Ciuil. 3, 1 [...]

ARROGANTIA, ae. f. [ a)lazonei/a ] Illa magna de se opinio, per quam temeritas atque impudentia vanam sibi comparat auctoritatem. [...]

ARROGATIO, onis. f. Adoptionis species. Gell. 5, 19 quem dedimus in ARROGO n. 3. §. 1 Institt. de Adopt. L. 15 et 17 ff. de Adopt. Conf. ib. l. 19.

ARRVGIA, ae. [ a)r)r(ougi/a ] Cuniculus subterraneus, quo extrahitur aurum. [...]

ARS

ARS, artis. f. [ te/xnh ] Agendi rationem exercitatione, vel praeceptis firmatam notat. [...]

ARTIFEX [1], icis. [ texni/ths2, dhmiourgo\s2 ] Qui artem aliquam exercet. Quinctil. 2, 14, 5 [...]

ARTIFICIVM, i. n. [ te/xnh ] Ars, et opus artis. Caes. Bell. Gall. 7, 29 [...]

ARTIFICIOSVS, a, um. [ e)/ntexnos2, texniko\s2 ] Qui aliquid via quadam et arte facit. [...]

ARTIFICIOSE, Adu. [ e)nte/xnws2, texnikw=s2 ] Cic. de Orat. 1, 186 c. 41 [...]

ARTIFICIALIS, e. [ texniko\s2 ] Quod arte factum est. Quinctil. 5, 1, 1 Probationes artificiales. Vid. 5, 9, int.

ARTIFICIALITER, Adu. [ texnikw=s2 ] Quinctil. 2, 17, 42 Sed nec illa omittenda sunt, qua in re alius se inartificialiter, alius artificialiter gerat.

ARTITVS [1], a, um. Bonis artibus instructus, Fest. [ *pa/ntexnos2, dai/dalos2, Gloss. Lat. Gr. Ap. Plaut. Asin. 3, 2, 19 [...]

ARTISTA, ae. Pro artifice, barbarum. Voss. de Vit. 3, 1 p. 374. Borrich. Cogit. p. 25.

ARSACES, [ *)arsa/khs2 ] Postremus Persarum ex Parthis rex, a quo omnes Persidis reges postea Arsacidae dicti sunt. [...]

ARSACIVS, Adi. [ *)arsa/kios2 ] Martial. 9, 35 Scis quid in Arsacia Pacorus deliberet aula. Nempe Pacorus, Parthorum rex. Conf. Claud. Cons. Hon. 4, 216 Barbarus Arsacio consurgeret ore tiaras.

ARSENICVM, [ a)rseniko\n ] Genus est pigmenti lutei, de quo locus classicus Plin. 34, 18 s. 56. [...]

ARSENOGONON, [ a)rseno/gonon ] Herba ferens semen testibus simile, ita dicta, quod vino, in quo macerata est, epoto, mares generari credantur, quemadmodum Thelygono, feminae. Plin. 26, 15 s. 91.

ARSEVERSE. Auerte ignem significat. Tuscorum enim lingua Arse, Auerte: Verse, Ignem constat appellari. Vnde Afranius ait, Inscribat aliquis in ostio, ARSEVERSE. Festus.

ART

ARTEMIS, [ *)/artemis2 ] Diana (siue Luna est) sic dicta, quasi [ a)erotomi\s2, id est aerem secans, Macrob. Saturn. 7, cap. vlt. Hinc

ARTERIA, ae. f. [ a)rthri/a ] Iter, qua spiritus in animalibus commeat, quam dictam [ a)po\ tou= threi=n to\n a)e/ra, a seruando aerem volunt. [...]

ARTERIACVS, a, um. Arteriaca medicamina Cael. Aurel. Tard. 2, 6. quae prosunt arteriis. Vid. mox ARTERIACE. Arteriacus, Rheumate fauces affectus. Cathol.

ARTERIACE, es. f. [ a)rthriakh\ ] Medicamentum quod et Diacodion vocatur Plin. 20, 19 s. 79 [...]

ARTERIOTOMIA, ae. Cael. Aurel. Tard. 1, 45 In Cephalaea curanda, Item arteriotomian probant, et vsturam ex cauteriis ferratis duorum digitorum spatio super ipsas venulas effectam.

ARTHRITIS, idis. f. [ a)rqri=tis2 ] Articularis morbus, vt explicat Scribon. 101. [...]

ARTHRITICVS, [ a)rqritiko\s2 ] Qui laborat morbo articulari. Cic. Fam. 9, 23 Non enim arbitror cocum etiam te arthriticum habere. Alia exemplaria habent Arthricum.

ARTIO, iui, ire. pro Arcto, as, are , dixere veteres, Nonius 10, 10 [...]

ARTITVS [2], Bonis instructus artibus, Festus. Itaque de eo diximus sub ARS. Fundus videtur Plaut. Asin. 3, 2, 19 [...]

ARTOCOPVS, i. [ a)rtoko/pos2, a)rtopoio\s2 ] Latine Pistor dicitur. Iuuen. Sat. 5, 72 [...]

ARTOCREAS, atis. [ a)rto/kreas2 ] Cibus pane et carne constans. Visceratio Gloss. Steph. quorsum conuenit Pers. Sat. 6, 50 -- oleum, artocreasque popello Largior: an prohibes?

ARTOLAGANVS, i. m. [ a)rtola/ganos2 ] Genus panis delicati, ab [ a)/rtos2, panis: et [ la/ganon, placenta. [...]

ARTOPTA, ae. [ a)rto/pth ] Clibanus, sub quo panis coquitur. ab [ a)/rtos2, panis, et [ o)pta/w, coquo, asso, torreo. [...]

ARTOPTICIVS, Adi. Vt, Panis artopticius, Tostus in artopta vase. Plin. 18, 9 s. 20 [...]

ARTOTROGVS, i. Parasiti nomen apud Plaut. Mil. 1, 1, 9 ab [ a)/rtos2, panis, et [ trw/gw, comedo.

ARTOTYRITAE, Haeretici, in S. Eucharistia panem et caseum dispensantes. Epiphan. et Augustin.

ARTVO, are. Ab Artus fit, a quo Deartuo, quod est per artus diuido. Hinc etiam

ARTVS, uum, ubus. m. pl. [ me/los2 ] Partes sunt corporis inter iuncturas connexae. [...]

ARTICVLVS [2], i. Dimin. [ a)/rqron ] Parui artus, praecipue quidem digitorum, sic vocantur, vt videbimus: sed tamen et alii. [...]

ARTICVLARIS, e. [ a)rqritiko\s2 ] Quod ad articulum pertinet: vt, Articularis morbus Plin. 21, 21 et 20, 17. [...]

ARTICVLARIVS, Adi. [ a)rqritiko\s2 ] Idem. Articularius morbus Cato R. R. 157, 7. [...]

ARTICVLATIM, Adu. [ kat) a)/rqrous2 ] Per singulos articulos. Cic. de Natur. Deor. 3 c. 26 [...]

ARTICVLO, are. [ a)rqrou=n ] Vt, Articulare voces, i. distincte formare, et figurare per quaedam quasi membra. [...]

ARTICVLATOR, oris. [ meloko/pos2, Gloss. Lat. Gr.] Forte qui in frusta et articulos dissecat.

ARV

ARVALES, [ *)arourai=oi ] Fratres, qui fuerint, doceamus verbis Gell. 6, 7 [...]

ARVEHO, pro ADVEHO. Boues aruehant ligna, fabalia, frumentum Cato R. R. c. 138. Trapetum vbi aruectum erit Id. c. 135. Vid. AR pro AD.

ARVGA, ARVIGA, s. HARVGA, HARVIGA, HARIGA, hostia est. Festus, Haruiga dicebatur hostia, cuius adhaerentia inspiciebantur exta. [...]

ARVINA, ae. [ li/pos2 ] Durum pingue inter cutem et viscus secundum Sueton. in lib. de Vitiis corporalibus. [...]

ARVINVLA, ae. Diminut. Cathol. Hinc contractum ARVILLA, pro quo ARBILLA apud Festum hodie legitur. Huc pertinet illud Hesychii, [ *)arbi/nh, kre/as2, (legunt viri docti [ ste/ar ) [ sikeloi/.

ARVISIVM, *)ariousi/a xw/ra Strab.] Promontorium est insulae Chii, in quo, teste Plin. 14, 7 [...]

ARVNCVS, i. m. [ h(/ruggos2 ] Villus mento caprarum dependens Plin. 8, 50. [...]

ARVNDO, s. HARVNDO, inis. f. [ ka/lamos2, do/nac ] Calamus, Aquaticus frutex, omnibus notus. [...]

ARVNDINEVS, Adi. [ kala/minos2 ] Quod est ex arundine Plin. 10, 29 Addita in transuersas labias fronde arundinea Virg. Georg. 4, 265 Arundinei canales. Silua Virg. Aen. 10, 709.

ARVNDINACEVS, Adi. [ kalamoeidh\s2 ] Similis arundini. vt Plin. 18, 7 Frumentis folium arundinaceum, fabae rotundum, et magnae leguminum parti.

ARVNDINOSVS, Adi. [ kalamw/dhs2 ] vt Loci epitheton, Arundinibus abundans Catull. 37, 15 Quaeque Ancona, Cnidumque arundinosam Colis.

ARVNDIFER, Adi. [ donakofo/ros2 ] Arundines ferens Ouid. Fast. 5, 637 Thybris arundiferum medio caput extulit alueo.

ARVNDVLATIO, onis. Est, vbi vitium rami suppositis arundinibus fulciuntur. Vid. Varr. R. R. 1, 8, 3.

ARVRA, ae. f. [ a)/roura ] Ager satus, seges. Marcellus Emp. c. 8 Segetes Graeci Aruras vocant. Caper de Orthogr. p. 2246 Putsch. Filix, quam credo ita dictam, quod sit minus felix arurae.

ARVTAENA, ae. f. Latine trulla vocatur. Fest. it. Charis. 1 p. 95. Conf. Reines. V. L. 2, 14 p. 239. Est Gr. [ a)ru/taina, haustrum. Artenam etiam vocari ait Festus, et ab hauriendo appellatam.

ARVVM, i. n. [ a)/roura ] ab arando dicitur. Festus Aruum dicimus agrum necdum satum. [...]

ARVVS, Adi. Legitur apud antiquos, qui aratur, Plaut. Truc. 1, 2, 47 [...]

ARX

ARX, arcis. f. [ a)kro/polis2, a)/kra ] dicta est auctore Varrone de L. L. 4, 32 [...]

ARY

ARYTENAM, siue ARTENAM, Vas ab hauriendo sic appellabant. Festus. Est a)ru/taina haustrum.

ASSIPONDIVM [1], i. n. Pondus vnius Assis. Varro de L. L. 4, 36 p. 40, 21 Dupondius a duobus ponderibus, quod vnum pondus Assipondium dicebatur. Id ideo, quod As erat librae pondus.

ASA

ASA, Apud antiquissimos Ara dicta est. vid. Gell. 4, 3. et Macrob. Saturn. 3, 2.

ASAROTON, i. n. [ a)sa/rwton ] Pauimenti genus sic dictum, [ a), et [ sai/rw, quod est Verro. [...]

ASAROTICVS, Adi. Sidon. Carm. 23, 57 -- aureasque Portas exornas asaroticis lapillis. Vid. Sirmond.

ASB

ASBESTINVM, i. n. [ a)sbestino\n ] Genus est lini, quod ignibus non absumitur. [...]

ASBESTOS, [ a)/sbestos2 ] Gemma, quae in Arcadiae montibus nascitur, coloris ferrei Plin. 37, 10 s. 54.

ASBOLVS, a)/sbolos2 ] Canis nomen. Quid. Met. 3, 218 Et niueis Leucon, et villis Asbolus atris. Nempe [ a)/sbolos2 dicitur Fuligo.

ASC

ASCALABOTES, [ a)skalabw/ths2 ] Animal venenatum, ex genere stellionum. [...]

ASCALABOTIVM, Diminut. Turnebus legebat Catul. 50 Dii magni ascalabotium disertum. Al. Salaputium, Salicippium etc.

ASCALAPHVS, [ *)aska/lafos2 ] Acherontis filius et Orphnes nymphae Auernalis: postea in bubonem mutatus. Fabulam vide apud Ouid. Met. 5, 539.

ASCALIA, ae. f. [ a)skali/a ] In cacto teneritas similis cerebro palmae Plin. 21, 16 s. 57.

ASCALONIA, ae. Cepae genus, ab Ascalone, oppido Iudaeae, nominata Plin. 19, 16.

ASCANIVS, [ *)aska/nios2 ] Aeneae filius ex Creusa, regis Priami filia, fugae laborumque in quaerendo regno socius, teste Virg. Aen. 1, 646. [...]

ASCAVLAE, [ a)skau=lai ] Tibicines, quorum armamentum musicum imitatur vtriculum: Latine Vtricularios diceres. [...]

ASCENDO, vel ADSCENDO, di, sum, ere. [ a)nabai/nw, a)/neimi, a)ne/rxomai ] Ad aliquid scandere. [...]

ASCENSVRVS, Partic. [ a)nabhso/menos2 ] Tibull. 4, 1, 12 Quin etiam Alcides deus ascensurus Olympum.

ASCENSVS [1], a, um. Ne, precor, ascensis tanti sit gloria Bactris Propert. 4, 3, 62.

ASCENSOR, oris. Hieron. contra Rufin. L. 1 extr. Ascensor montis dominici. Theodulf. Carm. 2, 331 ad Christum in historia diei Palmarum, Tu pius ascensor, tuus et nos simus asellus.

ASCENSIBILIS, e. Cael. Aurel. Tard. 3, 1 Ascensibili itinere gradiantur, i. ascensu arduo, aduerso cliuo vel scalis.

ASCETERIA, [ a)skhth/ria ] Vocantur Monasteria in codice Iustiniani, verbo [ a)skw=, quod est Mentem exerceo in contemplatione rerum divinarum. Vid. v. g. Cod. 1, 3, 35.

ASCIA [1], appellantur Loca Indiae, in quibus vmbrae non sunt, Septentrioque non conspicitur, nec horae dinumerantur Plin. 2, 73.

ASCIA [2], ae. [ a)ci/nh, ske/parnon ] Instrumentum fabrorum, quo ligna dolantur, poliunturue. [...]

ASCIOLA, ae. f. Diminut. habuimus ex Isid. 19, 19. Est etiam in Catholico.

ASCIO, are. [ cu/w ] Ascia ferire vel percutere, dolare. Vitruu. 7, 2 Sumatur ascia: et quemadmodum materia dolatur, sic calx in lacu macerata ascietur. 2 Vid. ASCISCO n. 2.

ASCISCO, s. ADSCISCO, iui, itum, ere. [ e)pa/gomai, prosa/gomai, proskalou=mai ] Sciscendo et decernendo assumere, vel simpliciter assumere, et deligere sibi. [...]

ASCITVS [1], Partic. [ e)paxqei\s2 ] Amitti ciuitatem Rom. alia adscita Nep. 25, 3, 1. [...]

ASCITICIVS, a, um. [ e)piblhmatiko\s2 ] Ad Plautum auctorem referunt, incerta fide.

ASCITES, ae. [ a)ski/ths2 ] Infimi ventris hydrops, Cum intus in vterum contrahitur aqua Cels. 3, 21.

ASCLEPIADES, [ *)asklhpia/dhs2 ] Quasi tu Aesculapii progeniem dicas, Maximus auctor medicinae Scribon. Ep. noster 75. [...]

ASCLEPIADEVM, Carmen idem est ac Choriambicum; vt in Hor. Carm. 1, 1 Maecenas atauis edite regibus, quod exemplum ponit Diomed. 3 p. 408.

ASCLEPIAS, adis. [ a)sklhpia\s2 ] Herba, de qua Plin. 27, 5 s. 18 folia ederae habet, ramos longos, radices numerosas, tenues, odoratas etc.

ASCLEPION, Panaces, herbae genus: sic dictum, quoniam is (Asclepius s. Aesculapius ) filiam Panaceam vocauit Plin. 25, 4 s. 11.

ASCLEPIA, orum. Festum Aesculapii. Pollux 1, 1. It. Agones ap. Smet. in Antiqu. Inscriptt. p. 304 et 415.

ASCLEPIADOTON, s. ASCLEPIODOTON, i. Singulare pharmacum volunt Aesculapii, quo gratiosos suos beat: vid. Tertull. adu. Gent. Apol. c. 23. [...]

ASCOPERA, ae. [ a)skoph/ra ] Latine dicitur Marsupium, aut sacculus pelliceus: ex [ a)sko\s2, quod vtrem, et [ ph/ra, quod peram siue saccum significat. [...]

ASCRA, [ *)/askra ] Boeotiae vicus, ad radices montis Heliconis, Hesiodi patria. Ouid. Pont. 4, 14, 31 Intumuit vati non tamen Ascra suo. Inde

ASCRAEVS, Adi. Virg. Georg. 2, 176 Ascraeumque cano Romana per oppida carmen. i. Hesiodi imitatione, de re rustica. Ouid. Fast. 6, 14 Ascraeae oues, quas pascebat Hesiodus.

ASCRIBENS, vel ADSCRIBENS, ntis. Locum ei adscribens Tertull. adu. Hermog. c. 38.

ASCRIPTVS, Partic. [ prosgegramme/nos2 ] vt, Adscripta dies literis Cic. Q. Frat. 3, 1. [...]

ASCRIPTIO, onis. f. [ prosgrafh\ ] Cic. pro Caecin. 95 c. 33 Vt ne longius abeam, declarat ista adscriptio esse aliquid.

ASCRIPTICIVS, a, um. [ prose/ggraptos2 ] Adscriptus, vel ex genere adscriptorum, quo nouitas quaedam et inferior gradus indicatur. [...]

ASCRIPTOR, s. ADSCRIPTOR, oris. m. [ prosgrafeu\s2 ] Quae se adscribi patitur, vel potius adscribit, i. adiungit se factioni alterius. [...]

ASCRIPTIVVS, s. ADSCRIPTIVVS, a, um. [ prose/ggraptos2 ] Idem qui Adscripticius. [...]

ASCVLA [1], ae. f. Diminutiuum ab Assis s. Axis, i. asser s. tignum tenuius, si recte emendauit Is. Vossius Catullum 17, 3 p. 45 [...]

ASCVLVM, [ *)/askoulon ] Oppidum est Apuliae memorandum clade illata Pyrrho a Curio et Fabricio, Romanis consulibus, vt late ostendit Plutarch. in vita Pyrrhi. Ab hoc

ASCVLANVS, Adi. Cicero de Clar. Orat. 169 Barrus Asculanus, cuius sunt aliquot orationes Asculi habitae.

ASCYRON, [ a)/skuron ] Herba eadem est, quae Androsaemon, Plin. 27, 4 et 5. Vid. ANDROSAEMON. Eadem dicitur

ASD

ASDRVBAL, [ *)asdrou/as2 ] Punicum aliquot imperatorum Carthaginiensium nomen. [...]

ASI

ASIA, [ *)asi/a ] pri. corr. Tertia pars orbis cogniti, angustiore appellatione latius subinde extensa. [...]

ASIVS, a, um. [ *)/asios2 ] Asiaticus. Seruius quidem in illud Virg. Aen. 7, 701 [...]

12, 588 Ecquid vbi Asiacas casuras adspicis artes. Sed editur ex MS. vt has iam iam.

ASIAGENES, is. Cognomen Scipionis, qui Africani frater fuit Liu. 39, 44. Apoll. Sidon. Carm. 7, 79. Vid. Gronou. Obss. 4, 25 p. 391 sqq.

ASIATICVS, Adi. [ *)/asios2 ] vt, Asiaticum orationis genus Cic. de Clar. Orat. 325 c. 95 de Hortensio, Genus Orationis erat Asiaticum, adolescentiae magis concessum, quam senectuti. [...]

ASIANVS, aliud Adi. [ *)asiano\s2 ] Qui est ex Asia, vel in Asia negotium habet. [...]

ASILVS, i. m. [ oi)=stros2 ] Insecti genus, bubus molestum, de quo Virg. Georg. 3, 147 [...]

ASINVS, i. m. [ o)/nos2 ] Notum animal, cuius primo elogia quaedam ponemus ex Colum. 7, 1, 1 sq. [...]

ASELLA, ae. f. Ouid. de Arte Am. 3, 290 Vt rudit ad scabram turpis asella molam.

ASINARIVS, a, um. [ o)nhla/ths2, o)niko\s2 ] Qui pascit asinos, vel agit etc.

ASININVS, Aliud Adi. [ o)/neios2, o)niko\s2 ] quod est Asini: vt, Asininus pullus Varro de R. R. 2, 8. Ossa asinina Plin. 16, 36. Asinina pruna Idem 15, 13. Lac Plin. 11, 41. Stercus Varr. R. R. 1, 38.

ASIBIDA, vel ASIVIDA, ae. Qui asino vehitur. Plaut. Bacch. Suppos. prol. v. 31 Asiuidam Ionii me vocitant greges, quod vectario senex vehar asino. Est igitur velut Asiniuehida.

ASIO, onis. [ w)ti\s2 ] Auis ex genere noctuarum, Plin. 10, 23 Otis bubone minor est, noctua maior, auribus plumeis eminentibus: vnde et nomen illi. Quidam Latine Asionem vocant. Add. Id. 29, 6.

ASO

ASOPVS, [ *)/aswpos2 ] Amnis Thebas praeterfluens, fabulis nobilitatus. [...]

ASOPIS, idos. [ *)aswpi\s2 ] Asopi fluuii filia Aegina. Ouid. Met. 6, 113 Aureus vt Danaen, Asopida luserit igneus.

ASOPIADES, Patronym. masc. [ *)aswpia/dhs2 ] Quod apud Poetas accipitur pro Aeaco, Asopi nepote, qui pater fuit Aeginae, matris Aeaci. [...]

ASOTVS, i. [ a)/swtos2 ] Asoti dicuntur verbo Graeco, qui luxu et voluptatibus ita sunt perditi, vt seruare ipsa illos salus non possit: qui Latine nequam dicuntur. [...]

ASOTIA, ae. Nequitia, luxuries. Sumtum plurium asotiamque adolescentis viri deplorans Gell. 10, 17. Add. Id. 19, 9.

ASOTOS, Adu. Gr. [ a)sw/tws2. Martial. 4, 9 Soti filia -- [ e)/xeis2 a)sw/tws2, nequam es, nequiter te habes.

ASP

ASPALATHVS, [ a)spa/laqos2 ] Spina candida (teste Plin. 12, 24.) magnitudine arboris modicae, flore rosae, cuius radix vnguentis expetitur. Conf. Plin. 15, 7 et 24, 13.

ASPENDIOS, Vuae genus, damnatum aris, quod nec ab vlla alite etiam attingitur, vt auctor est Plin. 14, 18. Ab vrbe Pamphyliae Aspendo, vnde etiam Aspendius citharista, de quo in CANERE INTVS.

ASPER, era, erum. [ traxu\s2 ] Primo sic vocari videtur, quod tactum offendit, deinde quidquid etiam cuicunque alii sensui vel externo vel interno molestum. [...]

ASPERITAS [1], atis. f. [ traxu/ths2, traxusmo\s2 ] Contraria est Lenitati. [...]

ASPERITER, Adu. Antiquum, Naeuius Pullis, Vbi tu nequaquam cubares asperiter Non. 11, 32.

ASPRATVS, a, um. Asprata lima poliri Sidon. Epist. 4, 8. Baccarum praefert leues asprata lapillos Id. Carm. 2, 419.

ASPRATILIS, e. Petra, Terminus Auctores Rei agrar. p. 228, 305. etc. Goes.

ASPRETVM, i. Locus asper et abruptus. Liu. 35, 28 Tabernacula statuere in aspretis et inaequabili solo difficile erat. Add. Grat. Gyneg. 241.

ASPERGO [1], vel ADSPERGO, si, sum, ere. [ r(ai/nw, r(anti/zw ] Ex Ad et Spargo compositum; aliquantulum madefacere significat. [...]

ADSPERGENS, entis. Adspergens septies contra velum Vulgat. Leuit. 4, 17. Add. ibid. 16, 19. Adspergens cinerem capiti suo Vulgat. 2 Sam. 13, 19.

ASPERGO [2], siue ADSPERGO, inis. f. [ r(antismo\s2 ] Aqua, quae adspergitur, dum adspergitur. [...]

ASPERSVS [1], a, um. Partic. [ r(anto\s2 ] Vt, Aspersus oculis liquor Plin. 12, 8. [...]

ASPERSVS [2], ûs. m. [ r(a/ntisis2 ] Adspergendi actus. Plin. 11, 53 Quae insecta appellauimus, omnia olei aspersu necantur.

ASPERSIO [1], onis. f. [ r(ani\s2 ] Idem. Cic. de Leg. 2, 24 c. 10 Nam illud vel aspersione aquae, vel dierum numero tollitur. Si adspersio sola contingat Macrob. Sat. 3, 1.

ASPERNO, ari. [ katafrone/w ] Recusare, auersari, non agnoscere: est autem dictum a Sperno. [...]

ASPERNANS, Partic. Cic. Fam. 15, 10 Non aspernante senatu. Nec Syriis quemlibet regem aspernantibus Iust. 39, 1, 5. Add. Idem 13, 6, 4.

ASPERNANTER, Adu. Accipere Ambros. Ep. 29 extr. Ammian. 31, 4. Salu. de Prou. p. 114. Audire Sidon. Ep. 7, 8. Resalutari Idem ibid. Ep. 2.

ASPERNATIO, onis. f. [ katafro/nhsis2 ] Contemtus. Cic. Tusc. 4, 32 c. 14 Quorum omnes morbi et perturbationes ex aspernatione rationis eueniunt.

ASPERVGO, Herba est, Lappaginis species, similis illi, quae mollugo dicitur, sed foliis asperioribus. Plin. 26, 10 s. 65.

ASPICIO, s. ADSPICIO, exi, ectum, ere. [ prosble/pw, e)fora/w ] Ex Ad et Specio antiquo verbo compositum, significat Intueri, ad aliquid oculos adiicere vel conuertere. [...]

ASPICIENDVS, [ prosblepte/os2 ] Ouid. Fast. 6, 284 Tu dea non fueras aspicienda viro.

ASPECTVS [2], s. ADSPECTVS, ûs. m. [ o(/rama ] Intuitus, aspiciendi actus, vel modus. [...]

ASPECTIO, onis. f. Idem. Vid. Festus, Spectio in auguralibus ponitur pro Aspectione.

ASPECTANS, [ e)pible/pwn ] Stat. Theb. 3, 82 Et nunc trucis ora tyranni Nunc ferrum aspectans. Virg. Georg. 3, 228 Stabula aspectans. Conf. Id. 6, 186. et 10, 251.

ASPECTAMEN, inis. n. Iucunda aspectamini Cl. Mamert. 2, 12. ex emend. Barthii.

ASPIDELON, Lactuca siluatica Apul. de Herb. 30. Quidam libri Aspideion, [ a)spi/deion.

ASPILATES, [ a)spila/ths2 ] Gemma est ignei coloris, quam Democritus tradit in Arabia gigni, et in nido Arabicarum alitum inueniri: traditque eam cameli pilo splenicis alligatam, malo illorum mederi. [...]

ASPIRATIO, onis. f. [ e)pi/pneusis2 ] Actus spirandi; dum aerem adspirantem in corpus intromittimus. [...]

ASPIRAMEN, inis. n. Idem. Val. Flac. 6, 465 Iuno ad Venerem, Da, precor, artificis blanda aspiramina formae, tractum ex Virg. Aen. 8, 373.

ASPIS, idis. f. [ a)spi\s2 ] Serpens paruus venenosissimus, cuius naturam multis verbis describit Plin. 29, 4. [...]

ASPLENVM, i. a Graeco [ a)/splhnon, quod lienem imminuat: Herba, de qua Plin. 27, 5 s. 17 [...]

ASPORTATVS, Partic. [ e)chnegme/nos2 ] Cic. Verr. 1, 53 c. 20 Omnia ex fanis, ex locis publicis, palam, spectantibus omnibus plostris euecta, asportataque. Asportata inde terra Solin. c. 45.

ASPORTANDVS, Partic. [ e)cenekte/os2 ] Cic. Verr. 4, 110 c. 49 Simulacrum auellendum asportandumque curauit.

ASPORTATIO, onis. f. [ e)cagwgh\ ] Actus asportandi. Cic. Verr. 4, 110 c. 49 His pulchritudo periculo, amplitudo saluti fuit: quod eorum demolitio atque asportatio perdifficilis videbatur.

ASS

ASSAMENTA, s. AXAMENTA, orum. n. pl. [ sanidw/mata ] Tabulae sectiles, quae Axes siue Asses alias dicuntur. [...]

ASSARACVS, [ *)assa/rakos2 ] Trois filius, auus Anchisae, et pater Capys. Vnde Virg. Aen. 12, 127 Et genus Assaraci Mnestheus.

ASSECLA, ae. m. [ a)ko/louqos2 ] Seruus, sic dictus (vt ait Nonius 1, 280) quod assit, et omnibus iussis dominorum praesto sit. [...]

ASSENTIO, si, sum, ire. [ sugkatati/qemai, sunaine/w, o(mologe/w ] Accedere alterius sententiae, Consentire. [...]

ASSENTIOR, ensus sum, iri. Dep. Idem. Cic. Verr. 1,... Vt ego assentiar orationi, defensionem tamen non probabo. [...]

ASSENTIENS, Partic. [ sunainw=n ] Cic. de Diuin. 2, 104 c. 50 Ennius, qui magno applausu loquitur, assentiente populo.

ASSENSVS [2], ûs. m. [ sugkata/qesis2, o(mologi/a ] Assentiendi actus, facultas. [...]

ASSENSOR, oris. [ sugkataqe/ths2 ] Qui assentitur. Cic. Fam. 6, 22 Quotidie commemorabam, te vnum in tanto exercitu mihi fuisse assensorem, et me tibi. Irae facilis assensor meae Sen. Hippol. 1207.

ASSENTOR, ari. [ kolakeu/w ] Vitiose assentari, insidiose et conciliandae alicuius vtilitatis gratia, effusius, et plerumque falso laudare. [...]

ASSENTANS, antis. Assentante maiore conuiuarum parte Iustin. 12, 6, 2. Conf. Tertull. adu. Marc. 5, 14.

ASSENTATIVNCVLA, Dimin. Cic. Fam. 5, 12 Vereor, ne assentatiuncula quadam aucupari tuam gratiam videar. Plur. Plaut. Stich. 1, 3, 75.

ASSENTATORIE, Adu. [ kolakikw=s2 ] Cum assentatione. Cic. Q. Fratr. 2, 14 Dubitare te non assentatorie, sed fraterne veto.

ASSENTATRIX, icis. f. Plaut. Mostell. 1, 3, 100 Nunc assentatrix scelesta est, dudum aduersatrix erat.

ASSEQVOR, quutus sum, equi. [ a)kolouqe/w, e)pikatalamba/nw, parakolouqw= ] Peruenire ad id, quod sequimur, vel cupimus. [...]

ASSECVTVS, a, um. Quem C. Caesar -- Hispaniensis militiae, assecutum se, postea comitem habuit Vell. 2, 59, 3. Add. Front. Strat. 1, 8, 3.

ASSECTATOR, oris. m. [ a)ko/louqos2 ] Qui assidue comitatum praestat. [...]

ASSECVTOR, oris. m. Idem. Mart. Capell. 9 p. 306 Himeros Cupidinis Assecutor.

ASSER, eris. m. Hoc nomen non significat tabulam sectilem e ligno, qui potius Assis vel Axis est, sed tigillum modicum, longum potius quam latum aut crassum, quod glossae veteres indicant, kontoi\, dokoi\, strwth=res2, sed [ strwth\r explicatur in Cyrilli Glossis h( lepth\ doko\s2. et apud Harpocrationem ac Suidam [ strwth=res2 sunt [ ta\ mikra\ doki/dia ta\ e)pa/nw tw=n dokw=n tiqe/mena, de varietate lectionis vid. viri docti ad Harpocr. et Poll. 10, 173. [...]

ASSERO [1], vel ADSERO, eui, itum, ere. [ prosfuteu/w ] Iuxta sero vel planto. [...]

ASSITVS [1], vel ADSITVS. Partic. [ prosfuteuqei\s2 ] iuxta satus. [...]

ASSERO [2], vel ADSERO, rui, rtum, ere. [ prosei/rw, prosa/ptw ] Varro L. L. 5, 7 p. 57, 11 [...]

ASSERENS, Aur. Victor Caes. 21, 3 Asserentique, Vellem si liceret. Add. Sen. Exc. Controu. 4, 2.

ASSERTVRVS, a, um. Sueton. Claudian. 10. COSS. asserturi communem libertatem.

ASSERTVS, a, um. Martial. 7, 62 Annus, asserto qui sacer orbe fuit, i. liberato. Assertus in ingenuitatem Suet. Aug. 74.

ASSERTVM, i. n. Affirmatio, argumentum. Martian. Capell. 6 p. 195 Multiplicibus monstratur assertis.

ASSERTOR, vel ADSERTOR, oris. m. [ e)kdikhth\s2 ] Vindex, vt ex Donato ad Ter. Adelph. 2, 1, 39 [...]

ASSERTORIVS, a, um. Vt lis assertoria l. 1 C. de assertione tollenda, quam modo sub Assertio plenius laudauimus.

ASSERVIO, iui, itum, ire. [ e)pidouleu/w ] Idem, quod simplex Seruio. Cic. Tusc. 2, 56 c. 24 Toto corpore atque omnibus vngulis (vt dicitur) contentioni vocis asseruiunt.

ASSEVERO, vel ADSEVERO, are. [ diabebaiou=mai, dii+sxuri/zw, i)sxuri/zw ] Seriam voluntatem et seueritatem in affirmando ostendere. [...]

ASSEVERANTER, ius, issime. Adu. [ dii+sxurizome/nws2 ] Cic. Att. 15, 19 [...]

ASSICCO, are. [ e)pichrai/nw ] Diligenter siccare. Colum. 12, 15, 5 Tum rursum in sole assiccauit. Paucis horis in sole habeto, deinde in vmbra adsiccato Idem de Arb. c. 28. Saepius eo vtitur Columella.

ASSICCATVS, a, um. Plurimum refert, non adsiccato succo fimum vires continere Columel. 1, 6, 22. Add. Idem 2, 9, 18. et 12, 44, 7. Marc. Empir. c. 19.

ASSICCESCO, ere. [ e)pichrai/nomai ] Siccum fieri. Columel. 12, 9, 1 Expressos in cratibus pandere, dum assiccescant.

ASSIDEO, siue ADSIDEO, edi, essum, ere. [ prosedreu/w, paredreu/w, paraka/qhmai ] Iuxta sedere, sine aliquo motu. [...]

ASSIDENS, Partic. [ paredreu/wn ] Horat. Epod. 5, 95 Et inquietis assidens praecordiis. Assidens implumibus pullis auis Idem Epod. 1, 19. Tacit. Ann. 4, 58 Saepe moenia vrbis assidens.

ASSESSIO, onis. f. [ pare/dreusis2 ] Assidendi actus. Cic. Fam. 11, 27, (28) Quae tua fuerit assessio, oratio, confirmatio animi mei etc.

ASSESSOR, oris. m. [ su/nedros2, pa/redros2 ] Qui assidet, in primis consulendi causa. [...]

ASSESSORIVS, Vlpian. l. 5 §. 8 ff. De iniur. et famos. libell. Sabinus in Assessorio, i. libro de officio Assessoris. Add. l. 12 D. de Pact.

ASSESTRIX, icis. f. [ paredreuti\s2 ] Ab Assessor. Afranius ap. Non. 2, 39 Dimittit assestricem, me ad sese vocat. Obstetricem interpretatur Scal. Coni. in Varr. p. 122. Conf. ASSISTRIX.

ASSIDELA, ae. f. Festus. Adsidelae mensae vocantur, ad quas sedentes flamines sacra faciunt.

ASSIDO, edi, essum, ere. [ kaqe/zomai ] Sedem capere, sessum ire, incipere assessionem. [...]

ASSIDVVS, vel ADSIDVVS, Adi. [ a)dia/leiptos2, a)kata/paustos2, prosliparw=n ] Proprie, qui semper assidet, deinde, qui semper adest, et in vniuersum frequens, continuus. [...]

ASSIDVITAS, atis. f. [ e)pimonh\ ] Perpetua praesentia et velut Assessio, it. perpetua diligentia, eiusdemque actionis frequens repetitio, omnis denique frequentia et continuatio. [...]

ASSIDVE, Adu. [ a)dialei/ptws2, dia\ te/lous2 ] Frequenter, diligenter, perpetuo. [...]

ASSIDVO [1], [ a)katapau/stws2 ] Idem, quod Assidue. Plaut. Mil. 1, 1, 50 Dum talem facies qualem adhuc, assiduo edis, communicabo te semper mensa mea.

ASSIDVO [2], are. Vulg. Int. Sirac. 30, 1 Qui diligit filium suum, assiduat illi flagella.

ASSIGNO, vel ADSIGNO, are. [ prosne/mw, diane/mw ] Dare et attribuere: ad agros fere pertinet. [...]

ASSIGNANDVS, a, um. L. 1 ff. de assign. lib. Senatus consulto, quod factum est Claudianis temporibus -- de assignandis libertis in haec verba cauetur.

ASSIGNATIO, onis. f. [ prosapo/qesis2 ] Actus assignandi, Attributio. [...]

ASSILIO, vel ADSILIO, ui et iui, ultum, ire. [ e)piphda/w ] Ad aliquid salire, aggredi. [...]

ASSVLTANS, antis. Ingruit assultans, modo vidimus Plin. 8, 40. Latera et frontem assultantes Tac. An. 1, 51, 5.

ASSVLTIM, Adu. Assiliendo. Plin. 11, 24 Phalangiae ex his appellantur, quorum noxii morsus, corpus exiguum, varium, acuminatum, assultim ingredientium.

ASSIMILIS, s. ADSIMILIS, e. [ proso/moios2 ] ex Ad et Similis, Prorsus similis. [...]

ASSIMILITER, Adu. [ prosomoi/ws2 ] Plaut. Bacch. 4, 9, 27 Assimiliter mihi hodie obtigit.

ASSIMILO, siue ADSIMILO, are. [ a)fomoio/omai, a)peika/zw, o(moio/w, ei)ka/zw ] esse volunt comparare, similem facere, vel fingere, vel ostendere: propugnat etiam pro verbis Similare et Assimilare Barth. ad Claudian. [...]

ASSIMVLO, hodie fere conuenit, auctore praesertim I. Fr. Gronovio Diatr. Stat. c. 6. [...]

ASSIMILATVS, s. ADSIMVLATVS, Partic. [ prospoihqei\s2 ] Cic. pro Cael. 14 c. 6 [...]

ASSIMVLANDVS, Cic. de Inu. 1, 42 c. 28 Simile ex specie comparabili: comparabile autem ex conferenda atque assimulanda natura iudicatur.

ASSIMILATIO, vel ADSIMVLATIO, onis. f. [ prospoi/hsis2 ] Plin. 11, 49 s. 109 [...]

ASSIRATVM, apud antiquos dicebatur Genus quoddam potionis ex vino et sanguine temperatum, quod latini prisci Assir sanguinem vocarent. [...]

ASSIS [2], s. AXIS, is. c. [ sani\s2 ] Tabula lignea, quam vulgo, sed male Asserem vocant, et huc referunt. [...]

ASSO [1], are. [ sanido/w ] Assibus sternere laudant ex Vitr. 7, 1 Sed quotquot consulere licuit, ita: Cum coassatum fuerit, super altera coassatio transuersa sternatur etc.

ASSVLA, vel ASTVLA, ae. f. Diminut. [ skindalmo\s2, sxi/dac ] Festus, Fomites sunt Assulae ex arboribus dum caeduntur, excussae -- Assulae, quae sunt securibus excussae. [...]

ASSISTO, vel ADSISTO, adstiti vel astiti, astitum, ere. [ pari/sthmi ] Adstare est, h. e. Stando praesentem et iuxta esse. [...]

ASSISTRIX, icis. f. quae assistit. Vulg. Sapient. 9, 4 Da mihi sedium tuarum assistricem sapientiam. Gr. [ pa/redron, vt suspicari liceat Assestricem.

ASSOCIATVS, Associati principali curae, secundam post eos potestatem gererent. Aurelius D. de offic. Praefect. Praetor.

ASSVDESCO, ere. verbum antiquum. Varro de L. L. 4, 22 Dictum assum quod ab igne assudescit, i. sudat quasi, humorem emittit. Thema forte est

ASSVDO, are. valde Sudare, anxium esse. Plaut. Cas. 2, 6, 9 Eo dico, corculum assudascit iam ex metu. Sic Gron. Sed varia est lectio. Assultassit, Salmas. Assudassit al.

ASSVESCO, s. ADSVESCO, eui, etum, ere. [ e)qi/zomai ] in consuetudinem venio.

ASSVETVS, [ sunh/qhs2, su/ntrofos2, e)qa\s2 ] Partic. ab Assuescor; Qui vsu doctus est, vel quod quis vsu doctus est. [...]

ASSVEFACIO, s. ADSVEFACIO, eci, actum, ere. [ e)qi/zw ] Facere vt assuescas, Vsu docere. [...]

ASSVMO, s. ADSVMO, si, tum, ere. [ parade/xomai, proslamba/nw, prosde/xomai ] quasi ad se sumere, accipere, adhibere, appetere, arrogare sibi etc. [...]

ASSVMTIVVS, Adi. Nomen rhetorum, quo proslhptiko\n Graecorum exprimunt. [...]

ASSVMTIVE, Adu. M. Capell. 5 p. 147. Sed praestat legere, Illic Assumtiuae nomen accepit.

ASSVO, vel ADSVO, ui, utum, ere. [ prosra/ptw ] Suendo annectere. Hor. in Arte Poet. 16 Purpureus late qui splendeat vnus et alter, Assuitur pannus.

ASSVRGO, s. ADSVRGO, rrexi, rrectum, ere. [ prosani/sthmi, prosegei/romai ] Ad aliquem vel ad aliquid surgere. [...]

ASSVRGENS, entis. E graui corporis morbo assurgens Tac. H. 2, 99, 1. Colles clementer assurgentes Id. Ann. 13, 38, 4.

ASSVS [2], a, um. [ mo/nos2, a(plou=s2 ] Prima et generali notione solus est, merus, vel vnicus, vti supra ostendimus AS vel ASSIS vnum significare. etc.41

ASSYRIA, [ *)assuri/a ] Regio Asiae, habens ab Ortu Indiam, ab Occasu Tigrim fluuium, a Meridie Mediam, a Septentrione Caucasum, cuius et Syriae nomina saepe permiscentur. [...]

ASSYRIVS, Adi. [ *)assu/rios2 ] vt, Amomum Assyrium Virg. Ecl. 4, 25. [...]

AST

AST, [ a)lla\ ] Coniunctio, qua Poetae primum videntur vti, pro At, syllabam illam breuem, interiecto s. longam facientes. [...]

ASTARTE, [ *)asta/rth ] Dea Syrorum nobilis, de qua illud modo huc pertinet, quod est Cic. de Nat. Deor. 3, 59 c. 23 [...]

ASTEISMOS, f. [ a)stei+smo\s2 ] Latine dicitur Vrbanitas et ciuilitas. [...]

ASTERIA, [ a)steri/a ] Gemma candicans inclusam lucem pupillae modo quandam continens Haec et plura Plin. 37, 9 s. 47. Isid. 16, 10 Asteritin vocat.

ASTERIACE, es. f. [ a)steriakh\ ] Sic legebant quidam Plin. 20, 19 s. 79 pro Arteriace de quo s. l.

ASTERIAS, [ a)steri/as2 ] Auis ex genere ardeolarum, a fulgore astrorum Plin. 10, 60.

ASTERIE, vel ASTERIA, [ *)aste/ria ] Titanis filia, de qua ponamus verba Hygin. [...]

ASTERION [1], i. [ a)ste/rion ] Species aranei s. phalangii virgulis albis distinctum, cuius morsus genua labefactat, vt tradit Plin. 29, 4 s. 27.

ASTERION [2], onis. [ *)asteri/wn ] Argonautarum vnus, de quo ad Val. Flac. 1, 355 viri docti, et optime Burm. in Catalogo Argonautarum.

ASTERISCVS, [ a)steri/skos2 ] Inter signa critica s. notas sententiarum refertur ab Isidoro Orig. 1, 20 [...]

ASTERITES, Gemma candida Isid. 16, 10 eodem modo illam describit, quo Plinius ASTERIAM, vbi vid. 2 Basilisci genus stellati apud Apul. de herb. 128.

ASTERNO, s. ADSTERNO, astraui, astratum, ere. [ parastronnu/w ] Iuxta sternere. Passiuum protulit Ouid. Met. 2, 343 de sororibus Phaetontis Adsternunturque sepulcro.

ASTHMATICVS, [ a)sqmatiko\s2 ] Nempe Suspiriosus, anhelus, qui difficilem habet et cum sonitu respirationem.

ASTICI, s. ASTYCI, Ludi, de quibus Suetonius in Caligula 20, qui sint quaeritur. [...]

ASTIPVLOR, siue ADSTIPVLOR, ari. [ sugkatati/qemai, sugkatainw=, prosti/qemai ] Assentiri. Plin. 7, 48 [...]

ASTIPVLATOR, oris. m. [ sugka/tainos2, sune/painos2 ] Qui assentitur. [...]

ASTITVO, s. ADSTITVO, ui, utum, ere. Ex Ad et Statuo, significat in loco collocare. [...]

ASTITVTVS, a, um. Plaut. Casin. 5, 2, 49 Continuo in genua astituto pectus mihi pedibus percutit.

ASTATOR, oris. Inscript. apud Fabrett. p. 164 et 183 DEO MAGNO LIBERO PATRI ET ADSTATORI. Conf. Spon. Miscell. Erudit. Ant. p. 27.

ASTRAEVS, [ *)astrai=os2 ] Vnus ex Titanibus, qui contra deos arma sumserunt. [...]

ASTRAGALVS, i. f. [ a)stra/galos2 ] Latine dicitur Talus, ossiculum prope quadratum, intra infimos tibiae et surae processus comprehensum. [...]

ASTRAGALIZO, are. Astragalizontes ex aere Plin. 34, 8 quod fuit statuarium opus Polycleti, i. ludentes astragalis s, talis.

ASTRANGVLATVS, vel ADSTRANGVLATVS, a, um. Filios adstrangulatos misero mortis genere elidere Min. Felix c. 30. Pro simplici strangulatos.

ASTRAPE, es. f. [ a)straph\ ] Fulgur. Plin. 35, 10 Apelles pinxit et Astrapen.

ASTRAPOPLECTA, n. pl. Ex a)straph\ et [ plh/ssw, Loca fulgure percussa. Sen. Nat. Quaest. 1, 15 Ab his tecta videmus icta sine fulmine, quae Astrapoplecta Graeci vocant.

ASTRAPIAS, [ a)strapi/as2 ] Gemma, de qua Plin. 37, 11 s. 73 Astrapiae in nigro aut cyaneo discurrunt e medio fulminis radii, versus aliquem vel aliquid strepere, quod rogantes, assentientesue plures.

ASTREPO, vel ADSTREPO, ui, itum, ere. [ e)piktupe/w, yofe/w ] Plin. in Panegyr. c. 26 [...]

ADSTRIDENS, entis. Premit adstridentibus hydris Stat. Theb. 11, 494 de Furia suos serpentes et faces intentante.

ASTRINGO, vel ADSTRINGO, inxi, ictum, ere. [ proste/llw, e)pisfi/ggw ] Stringendo adducere et arctius facere, vel alligare: vtroque modo Laxare ei contrarium est. [...]

ASTRICTIO, onis. f. [ pi/lhsis2 ] Plin. 27, 10 s. 59 Gustus amari cum astrictione.

ASTRICTORIVS, Adi. [ prostaltiko\s2 ] Quod astringit. Plin. 24, 13 Paliuri folia astrictoriam vim habent.

ASTRIOS, otis. f. Gemma crystallo propinqua, quae si astris opponitur, fulgorem eorum rapit, et regerit. Plin. 37, 9 s. 48.

ASTROBOLOS, Gemma, quam oculis piscium similem esse, et radiare candido, in sole, sudines dicit ap. Plin. 37, 9 s. 50.

ASTROITES, ae. Gemma. Plin. 37, 9 s. 49 Celebrant et Astroiten, mirasque laudes eius in magicis artibus Zoroastren cecinisse, produnt.

ASTROLOGIA, ae. [ a)strologi/a ] Scientia de sideribus, siue quae de cursu astrorum tractat, quam hodie malunt Astronomiam vocare, postquam Astrologiae nomen vanitate praedicendi eas res, quae nullam cum astris societatem habent, infamatum est. Cic. de Diuin. 2, 88 c. 42 [...]

ASTROLOGVS, i. m. [ a)stro/logos2 ] Qui astrorum scientiam profitetur. [...]

ASTRONOMIA, ae. [ a)stronomi/a ] Scientia, quae leges, quibus mouentur sidera, obseruat, et ad vitae vsum, puta ad temporis mensuram, ad nauigationem, etc. transfert, veteribus Astrologia fere dicta. [...]

ASTRONOMVS, i. m. Astrorum mensor. Non inuenitur in scriptoribus vetustis, qui Astrologum vocabant.

ASTRONOMICVS, a, um. In titulis librorum fere superest: Vt Manilii Astronomicôn [ a)stronomikw=n ] libri quatuor. [...]

ASTREANS, tis. Mart. Capell. 8 p. 273 Astreantemque Vranien certe Libyssam apparuisse rati. Fuit itaque verbum Astreare, Astri instar fulgere.

ASTROSVS, Adi. Lunaticus. Isidor. Gloss. et Orig. 10 Ab Astro dictus, quasi malo sidere natus. Conf. Barth. Adu. 19, 22.

ASTRIFICVS, Adi. Mart. Capell. 1 p. 24, vbi Astrificas habenas Nocti tribuit. Idem 6 p. 191 Astrifico peplo tegit lumina.

ASTRIGER, Adi. Stat. Theb. 10, 828 Cominus astrigeros Capaneus tollendus in axes. Claudian. Bell. Get. 245 Qua micat astrigera senior cum coniuge Cepheus, i. Andromeda in astra relata.

ASTRILOQVVS, Adi. Mart. Capell. 8 p. 273 Astriloquae commenta puellae, i. Astrologiae.

ASTRILVCVS, Adi. Lucens inter astra. Astri luci diui Mart. Capell. 9 p. 302.

ASTRVO, siue ADSTRVO, xi, ctum, ere. [ kataskeua/zw ] Iuxta struere, adiungere. [...]

ASTRVCTOR, oris. m. Nobilis astructor, facundus concionator Fortunat. 2, de Mart. Astructor ad scribendi facultatem pertinere videtur, quod etiam Componere vocant.

ASTVPEO, vel ADSTVPEO, ui, ere. [ e)piqauma/zw ] Ad rem vel auditam vel visam obstupescere. [...]

ASTVR, uris. [ *)/astouros2 ] Gentis Hispanicae nomen, cuius patria Asturia, vrbs Asturica. [...]

ASTVRICVS, aliud Adi. [ *)astouriko\s2 ] Vt, Asturica gens Sil. 16, 584.

ASTVRCO, onis. m. Equus ab Asturia, sed postea et aliarum nationum sic dictus, vt Asturco Macedonicus apud Petron. 87. [...]

ASTVS, ûs. m. panourgi/a ] Astutia: ab [ *)/astu oppido, in quo qui conuersati assidue sunt, cauti atque acuti esse videntur. [...]

ASTVSAPES, alter ex Nili alueis, qui a dextra parte est. Vid. in ASTABORAS.

ASTYAGES, Hic modo ponendum hoc nomen, vt quantitatem penvltimae notare possimus ex Ouid. Met. 5, 205 Dum stupet Astyages etc.

ASTYANAX, actis. [ *)astua/nac ] Quasi Vrbis princeps, appellatus autem proprio nomine Scamandrus, Hectoris filius ex Andromacha: qui, cum Troia a Graecis caperetur, a matre absconditus, sed ab Vlysse repertus, de alta turri praeceps est datus. [...]

ASTYDAMIA, [ *)astuda/meia ] Ormeni filia, quam Hercules patre prius occiso rapuit. Ouid. Epist. 9, 50 Nec referam partus Ormeni nympha tuos. [...]

ASTYLIS, idis. [ a)stuli\s2 ] Lactucae genus, de quo Plin. 19, 8 s. 38 [...]

ASTYLVS, [ *)/astulos2 ] Vnus ex Centauris, qui augurio valens, fratres monuerat, ne bellum aduersus Lapithas sumerent: sed exorto in nuptiis bello, ipse sibi timens, vna cum Nesso Centauro fugam arripuit. [...]

ASTYNOMICVS, a)stunomiko\s2 ] Hoc titulo liber scriptus ab ICto Papiniano, quasi tu Aedilicium dicas, s. de officio Aedilium, qui [ *)astu/nomoi dicti Graecis, in quantum curam vrbis, viarum et aedificiorum gererent. [...]

ASTYPALAEA, [ *)astupa/laia ] Insula vna e Cycladibus, ab ASTYPALE Ancaei matre denominata. Ouid. de Arte Am. 2, 82 Cinctaque piscosis Astypalaea vadis.

ASTYPALEIVS, Adi. [ *)astupaleieu\s2 ] Ouid. Met. 7, 461 Hinc Anaphen sibi iungit, et Astypaleia regna. i. incolas Astypalaeae insulae.

ASV et ASY.

ASYLA, Herba, qua sibi pecora medentur, si quando anagallidem feminam imprudenter gustauerint. Latini Ferum oculum appellant. Haec Plin. 25, 13 s. 92.

ASYLVS, Adi. [ a)/sulos2 ] Epitheton apud Graecos hominum, rerum, locorum, quos sanctos et nullo modo violandos dicere vellent. Latinis in primis innotuit, in quantum Templi adiunctum est. Nempe

ASYMBOLVS, Adi. [ a)su/mbolos2 ] Qui immunis abit e conuiuio, h. e. Non persoluta symbola vel collatione, aut collaticia pecunia. [...]

ASYNDETON, [ a)su/ndeton ] Figura orationis, quasi tu dicas inconuinctum, deficientibus conuinctionibus, quas nunc coniunctiones frequentius dicunt. [...]

AT, [ a)lla\ ] Particula aduersatiua, sed qua etiam vel incipitur, vel continuatur oratio. [...]

ATA

ATABYRIA, [ *)ataburi/a ] Vnum ex vetustis insulae Rhodi nominibus, ductum ab Atabyro rege, vt Plinio placet 5, 31. Sed est etiam

ATABYRIS, [ *)ata/buris2 ] Mons editissimus totius Rhodi insulae, Ioui sacer, cuius meminit Strabo lib. 14. Hinc

ATABYRIVS, Iupiter. [ *)atabu/rios2 *zeu\s2 ] Sed Lactantius 1, 22, 23 non a monte Iouem Atabyrium nuncupatum prodit, sed ab Atabyrio hospite, et adiutore bellorum, sicut et Labrandeus.

ATANVVIVM, vel ATAVIVM, est Poculi fictilis genus, quo in sacrificiis Romani vtebantur sacerdotes Potitii. [...]

ATAVVS, i. m. [ di/spappos2 ] Abaui vel Abauiae pater, quinto gradu pater. [...]

ATE

ATECHNIA, ae. a)texni/a ] Ruditas, imperitia. Quinctil. 2, 20 pr. Equidem illud, quod in studiis dicendi plerique exercuerunt, et exercent, aut nullam artem puto, quae [ a)texni/a nominatur etc.

ATECHNOS, a)/texnos2 ] Id. 5, 1, 1 Probationes [ a)te/xnous2 hoc est inartificiales commemorat.

ATER, atra, atrum. [ me/las2, a)nqrakias2 ] Nigrum, quod refert colorem carbonum. [...]

ATRICOLOR, oris. Adi. Atri coloris. Plin. 7, 2 Alios iuuenes atque pueros, atricolores, aligeros, claudos, etc. Add. Ouid. Met. 11, 611. Auson. Epist. 7, 52.

ATRITAS [1], atis. Plaut. Poen. 5, 5, 11 Ita replebo atritate, vt atrior multo siet quam Aegyptii. Festo reddi vult Scaliger, et legi Atritas, ater color, pro Atratas, Atri coloris.

ATROR [1], oris. [ melani/a ] pro Atritate. Gell. 2, 26 Rubidus autem est, rufus, atrore nigroreque multo mistus. al. atrior et nigrore m. m. quod probat Gron.

ATRAMENTARIVM, i. n. melanodoxei=on ] Vasculum, quod atramentum continet. [ kalama/rion Gloss. Lat. Gr. Conf. Vulgat. Ezech. 9, 2.

ATERIA, s. vt editur a quibusdam ATERINA Lex, qua constituti sunt in oues singulas aeris deni, in boues aeris centeni: quo tempore mulcta dicebatur a magistratibus pecoris et armenti Gell. 11, 1.

ATH

ATHAMANIS, fontis siue aquae nomen, de qua Ouid. Met. 15, 311 Admotis Athamanis aquis incendere lignum Narratur, minimos cum luna recessit in orbes.

ATHAMAS, antis. [ *)aqa/mas2 ] Aeoli filius, maritus Inûs, pater ex Nephele Phryxi et Helles, Poetarum carminibus notissimus. [...]

ATHAMANTEVS, Adi. [ *)aqama/nteios2 ] Ouid. Met. 4, 496 Ioniosque sinus Athamanteosque pererrat.

ATHAMANTIADES, i. e. Phryxus, Melicertes, et Learchus Athamantis filii. vid. Ouid. Met. 13, 919.

ATHANATVS, [ a)qa/natos2 ] Immortalis, quod nomen datum viro prodigiosae fortitudinis, de quo sic Plin. 7, 20 [...]

ATHENAE, arum. [ *)aqh=nai ] Ciuitas Graeciae celeberrima, quae nomen accepit a Pallade dea sapientiae, quae Graece dicitur [ *)aqh/nh. [...]

ATHENIENSIS, Adi. [ *)aqhnai=os2 ] Cic. pro Flacc. 62 Adsunt Athenienses, vnde humanitas, doctrina, religio, fruges, iura, leges ortae, atque in omnes terras distributae putantur.

ATHENAEVS, Aliud Adi. Lucret. 6, 749 Est et Athenaeis in moenibus, arcis in ipso Vertice etc. Sic Athenaeum Pherecydem vocat Germanici Schol. v. 243. vid. Varronis loc. cit. in ATHENAE.

ATHENIPPVM, collyrium Scribon. 26. 27. Suspicatur Rhodius Athenippium dicendum ab Auctore.

ATHEOS, i. m. [ a)/qeos2 ] Sine Deo, impius, qui negat esse Deum. Cic. de Nat. Deor. 1, 63 c. 23 Quid? Diagoras, Atheos qui dictus est, posteaque Theodorus nonne aperte Deorum naturam sustulerunt.

ATHEROMA, atis. n. [ a)qe/rwma ] Tuberculum, cui subest quasi tenuis pulticula, vt describit Cels. 7, 6.

ATHESIS, [ *)/aqesis2 ] Fluuius, qui ex Tridentinis Alpibus Tridentum alluit, et Veronam diuidit. [...]

ATHLETICVS, Adi. [ a)qlhtiko\s2 ] Cels. 4, 6 Athleticus victus, i. admodum plenus, quali athletae vti solent. Vid. Lips. Sat. 1, 14. Fab. Agon. 3, 1. Taubm. in Plaut. p. 476.

ATHLETICA, ae. f. Pro Arte certandi vsurpatur. Plin. 7, 56 Hercules Olympiae athleticam inuenit.

ATHLETICE, Adu. [ a)qlhtikw=s2 ] Athletice valere, pro Optime et firmissime. [...]

ATHOS, vel ATHON, [ *)/aqws2 ] Mons Thraciae, aduersus Lemnum insulam. [...]

ATI

ATILIA, Gens plebeia, sed nobilis tamen et antiqua, e qua enituit M. Atilius Regulus, it. A. Atilius Calatinus, quorum ille in vinculis Punicis periit, hic, cuius in monumento fuit, vno ore, cui plurimae consentiunt gentes, populi primarium fuisse virum, ap. Cic. de Fin. 2, 116 c. 35. [...]

ATINA, [ *)ati/na ] Ciuitas Latinorum mediterranea. Virg. Aen. 7, 630 Tela nouant Atina potens, Tiburque superbum.

ATINAS, Huius oppidi incola. Virg. Aen. 11, 869 -- fugit acer Atinas. Sed Atinas campus Cic. de Diu. 1 c. 28 Atinatis campi villa.

ATINIA, ae. Genus vlmi, rarissimam ferens sameram (ita enim vlmi semen vocant) eamque inter frondes, quas prima germinatione edit, latentem Columel. 5, 6. [...]

ATINIORVM, Familia, Romae, quorum vni debetur Lex Atinia de rebus furto surreptis non vsu capiendis Cic. Verr. 1 c. 42. Gell. 17, 7.

ATIZOES, [ a)tizw/hs2 ] Gemmae species, argenteo nitore fulgens, magnitudine trium digitorum ad lenticulae figuram, odoris iucundi Plin. 37, 10.

ATL

ATLAS, antis [ *)/atlas2 ] Mons Mauritaniae altissimus, cui caelum incumbere videtur; fabulis Poetarum celebratus, qui regem antiquum Mauritaniae in montem sui nominis mutatum fingunt. [...]

ATLANTIADES, ae. vt, Caducifer Atlantiades, i. Mercurius Atlantis nepos ex Maia Ouid. Met. 8, 627. Id. Fast. 5, 663 Care nepos Atlantis.

ATLANTEVS, Adi. Hor. Carm. 1, 34, 11 Atlanteus finis, i. extrema telluris.

ATLANTICVS, Adi. vt, Atlanticum mare a monte Atlante appellatum Cic. de Somn. Scip. 15 [...]

ATLANTIACVS, Aliud Adi. Infrequentius vsitatum. Ausonius Mosell. v. 144 Atlantiacum profundum pro mari Atlantico dixit.

ATLANTIS [2], idos vel idis. Patronym. ab Atlas, i. femina ex eius stirpe orta. [...]

ATM

ATMOSPHAERA, Vulgo vocatur circumfusus telluri nostrae, vel cuicunque corpori vapor, qui vt globus ambiens cogitatur.

ATN

ATNEPOS, otis. Filius abnepotis, vel abneptis. Vid. Gruteri inscriptiones. Scribitur frequentius Adnepos.

ATNEPTIS, Filia abnepotis, vel abneptis, apud ICtos, quorum loca indicamus in ATAVVS.

ATO

ATOCION, vel ATOCIVM, [ a)to/kion ] Medicamentum quod sterilitatem affert, et conceptum adimit, hoc est vim concipiendi. [...]

ATOMVS, i. f. Proprie est Adiectiuum Graecum, [ o( kai\ h( a)/tomos2, Latine dicas Indiuiduum, insecabile minutum. [...]

ATONIA, ae. f. Naenia, in Vet. Gloss. esse dicitur, quod quid sibi velit, non temere dixerim; nisi forte cantum, in quo tonus non seruetur, quod fieri tum in anicularum naeniis, tum in lugubri cantu, et in hoc non sine arte interdum, videmus. [...]

ATQ

ATQVE, [ kai\ ] De hac voce, quam, quidquid sit de Orthographia, ex AD et QVE ortam arbitramur, Gell. 10, 29 [...]

ATQVI, [ a)me/lei, a)lla\, mh\n, kai\ mh\n, ou)kou=n, ge mh\n, a)lla\ ] Coniunctio discretiua, significans Sed, Verum, Tamen. [...]

ATQVIN, pro Atqui. Plaut. Rud. 3, 4, 55 Atquin quia vetas. Atquin homo impius misertus est illis Lact. de Mort. Pers. c. 23. Atquin verum est, praetura eum functum l. 3 ff. de Off. Praet.

ATR

ATRACIVS, Adi. [ *)atra/kios2 ] Poetis pro Thessalo ponitur, quia ATRAX s. ATRACIA ciuitas illius est Plin. 4, 8 s. 15. [...]

ATRACIS, Ouid. Amor. 1, 4, 8 Atracis ambiguos traxit in arma viros, de Hippodame Thessala, quae pugnae Lapitharum et Centaurorum occasionem dedit.

ATRACIDES, Ouid. Met. 12, 209. Caeneus ex Caenide puella factus vir, Thessalus et ipse. Quamquam et huic et Hippodamae patrem vel auum assignant Atracem, a quo scilicet origo appellationis.

ATREVS [1], Dissyll. [ *)atreu\s2 ] Filius Pelopis et Hippodamriae, rex Mycenarum, frater Thyestis, qui quum dissensione inuicem sibi nocere non possent, in simulatam gratiam redierunt: qua occasione Thyestes cum fratris vxore concubuit. [...]

ATREVS [2], Adi. [ *)/atreios2 ] Stat. Theb. 8, 743 I precor, Atrei si quid tibi sanguinis vnquam, Hippomedon.

ATRIDES [1], ae. Plur. ATRIDAE, arum. [ *)atrei/dhs2 ] Atrei filii, Agamemnon et Menelaus. [...]

ATRICAPILLA, [ melagko/rufos2 ] Auis est. Festus, Melancoryphi, genus auium, quae Latine vocantur Atricapillae, eo quod summa earum capita nigra sint. Plin. 10, 29 in MELANCORIPHVS.

ATRIPLEX, icis. n. [ a)tra/facis2 ] Herba, de qua Plin. 20, 20 s. 83 [...]

ATRIVM, i. n. [Gloss. [ peri/stwon me/saulon. al. [ u(/paiqron, ai)/qrion ] Est

ipsum cauum aedium sub diuo, ad communem omnium vsum relictum, deorsum, quo impluebat, Impluuium dictum, et sursum, qua compluebat, Compluuium -- Tuscanicum dictum a Tuscis, postquam illorum cauum aedium simulare coeperunt: Atrium appellatum ab Atriatibus Tuscis; illinc enim exemplum sumtum.

ATRIARIVS [2], i. m. Idem ac Atriensis, Vlpian. l. 1 §. 5 ff. naut. caup. stab.

ATRIENSIS, is. m. [ *diaita/rios2, diaita/rxhs2, Vet. Gloss.] Servus ex praecipuis in familia, cui cura atrii. [...]

ATRILICIVM, Eam atrii partem significat, in qua olim licia etiam texebantur. Auctor Ascon. Pedianus laudatur; fidem non praesto.

ATROPHIA, ae. [ a)trofi/a ] Vna ex speciebus tabis, de qua sic Cels. 3, 22 [...]

ATROPHI, m. pl. [ a)/trofoi ] Qui cibum non sentiunt, quae descriptio Plinii est 22, 25 s. 73. [...]

ATROPOS, i. f. [ *)/atropos2 ] Vna ex Parcis, quae finem vitae in potestate habere putatur. [...]

ATROCITER, Adu. [ a)phnw=s2 ] Vt, Atrociter minitari Cic. Verr. 5, 159 c. 62. [...]

ATT

ATTA, [ *)/atta ] Quis vocetur, docet Festus: Attae appellantur, Qui propter vitium crurum aut pedum plantis insistunt, et attingunt magis terram, quam ambulant, quod cognomen Quintio Poetae adhaesit. [...]

ATTACHVS, vel ATTACVS, i. m. Genus locustae. Vulg. Leuit. 11, 22 *)attako\s2 a)po\ tou= a)/ttein vel [ a)stako/s2. Boch. Hieroz. 4, 2 pag. 449.

ATTAGENA, ae. f. [ a)tagh/nh ] Idem. Martial. 13, 61 Inter sapores fertur alitum primus Ionicarum gustus attagenarum. Plin. 8, 58 Apros et attagenas, herinaceos, in Creta insula esse negat.

ATTAGVS, i. m. Hircus in Phrygia. Arn. 5 p. 159 Hircos Phryges suis Attagos elocutionibus nuncupant.

ATTALVS, [ *)/attalos2 ] Nomen regum quorundam Asiae. Huc pertinet Pergamenus ille, qui quum liberos non haberet, populum Romanum heredem fecit. Vid. Flor. 3, 12. Hinc

ATTALICVS, Adi. [ *)attaliko/s2 ] Plin. 8, 48 Aurum intexere in eadem Asia inuenit Attalus rex: vnde nomen Attalicis. [...]

ATTAMINO, are. Videtur a tangendo dictum, vt examen qu. exagmen. [...]

ATTEGIAE, arum. [ a)/groika oi)kodomh/mata ] Mapalia et tuguria, vndique tecta. Iuuen. Sat. 14, 196 [...]

ATTELLA, siue ATELLA, potius. *)ate/lla Ptol. et Steph.] Oppidum nobile Oscorum, rectius scribitur per T simplex. Memorabile, propter deriuatum

ATTELLANVS, s. potius ATELLANVS. Adi. [ *)atellano\s2 ] Epitheton fabularum. [...]

ATTELLANIVS, vel ATTELLANICVS, Adi. [ *)atellai=os2 ] Cic. de Diuin. 2 c. 10 [...]

ATTEMPERO, are. [ prosarmo/zw ] Aptare, et Moderari, siue Dirigere ad aliquid. Sen. Epist. 30 Sic gladiator, tota pugna timidissimus, iugulum aduersario praestat, et errantem gladium sibi attemperat. [...]

ATTEMPERATVS, a, um. Supra Catinum penula attemperata Vitruu. 10, 12, i. accommodata.

ATTEMPERATE, Adu. Ter. Andr. 5, 4, 13 Itane attemperate venit hodie in ipsis nuptiis, vt veniret antehac nunquam?

ATTENDO, di, tum, ere. [ prose/xw ] Tendere ad aliquid, i. dirigere et applicare Oculos, aut Aures, aut ipsum adeo Animum, quae tamen nomina fere intelliguntur potius, quam ponuntur. [...]

ATTENDENS, Partic. [ prose/xwn ] Satis est attendentem penitius videre Cic. Tusc. 4 c. 32. [...]

ATTENTIO, onis. f. [ prosoxh\, filhkoi/+a ] Cic. de Orat. 2, 150 c. 35 Reliqua sunt in cura, attentione animi, cogitatione, vigilantia, etc.

ATTENTO, are. [ peira/omai ] Tentando et periculum faciendo aliquem vel aliquid aggredi. [...]

ATTENTATIO, onis. f. Symmach. Epist. 6, 9 Sanctitate sua inanem attentionem comprimere, i. arbitrio suo litem iniuste intentatam finire.

ATTENVATVS, Partic. [ leptunqei\s2 ] Praeter exempla in ipso verbo iam laudata, nobiles sunt Sortes attenuatae Liu. 21, 62 et 22, 1. [...]

ATTENVATE, Adu. [ leleptume/nws2 ] Vt, Cic. de Clar. Orat. 301 c. 55 [...]

ATTENVATIO, onis. f. [ le/ptunsis2 ] Sensu rhetorico. Auctor ad Herenn. 2, 3 c. 2 Defensoris narratio simplicem et dilucidam expositionem debet habere, cum attenuatione suspicionis.

ATTERMINO, siue ADTERMINO, are. i. Terminare, definire. Arnob. 3 p. 107 Deos filo adterminatis humano.

ATTERO, triui, tritum, ere. [ paratri/bw ] Ita admouere sibi duo corpora, vt vtrique, vel alterutri aliquid decedat. [...]

ATTERANEVS, Adi. Vt, Fulmina atteranea, quae in incluso fiunt Sen. Qu. Nat. 2, 49. Sed est mira lectionis varietas. Attegiata videtur probare Gronouius. Vid. ATTEGIAE.

ATTRITVS [1], Partic. [ para/triptos2 ] Cic. Verr. 4, 94 c. 43, de simulacro Herculis. [...]

ATTRITVS [2], ûs. m. [ para/triyis2 ] Apri tela sua attritu acuentes Sen. de Ira 3, 4. [...]

ATTERTIATVS, a, um. Lixiuium attertiatum Plin. Valer. 1, 29. hoc est, ad tertias vsque decoctum.

ATTESTOR, ari. [ martu/romai ] Auget aliquantum significationem simplicis. [...]

ATTEXO, s. ADTEXO, ui, tum, ere. [ prosufai/nw ] q. d- texendo adiungere. [...]

ATTHIS, idis. f. [ *)atqi\s2 ] Cranai filia, quae regioni nomen dedisse fertur. [...]

ATTICA, [ *)atqi\s2, *)attikh\ ] Regio prima Graeciae propriae Acte, siue Actica antiquitus dicta, ab Acte s. [ a)kth=|, quod fere litoralis est. Vid. Plin. 4, 7.

ATTICE [1], es. f. Cels. 5, 18, 19 Miscetur ochra, quae Attice nominatur, i. *)attikh\ Attica, vt Plin. 37, 10 s. 66 Gemma Phloginos ochrae Atticae assimilata.

ATTICVS, Adi. [ *)attiko\s2 ] V. g. Attica Eloquentia, i. e. Summa. Vid. Burmann. [...]

ATTICE [2], Adu. [ *)attikw=s2 ] vt, Attice loqui, h. e. lingua Attica. Cic. de Clar. Orat. 290 [...]

ATTIGO, s. ADTIGO, sine N a veteribus fuisse vsurpatum, probat Nonius 2, 60 [...]

ATTIGVVS, [ prosafh\s2 ] ab Attigo; quod ita vicinum est, vt attingat. [...]

ATTILVS, Piscis in Pado, inertia pinguescens, ad mille aliquando libras, catenato captus hamo, nec nisi boum iugis extractus. Plin. 9, 15 s. 17.

ATTINAE, arum. f. In specie maceriarum congerunt lapides, et attinas appellant, Sic Flacc. p. 4 quod nimirum se inuicem contingunt.

ATTINEO, s. ADTINEO, ui, ere. [ kate/xw ] Augere aliquantum videtur significationem verbi simplicis Tenere. [...]

ATTINET, [ prosh/kei ] fere impersonaliter legitur, pro Pertinet, decet, conuenit. [...]

ATTINGO, vel ADTINGO, igi, actum, ere. [ a(/ptomai, e)fa/ptomai, e)piyau/w ] Leuiter tangere, tangendo accedere. [...]

ATTINGENS, entis. Aequalis astris gradior, et cunctos super Altum superbo vertice attingens polum Sen. Thyest. 886.

ATTACTVS [2], Partic. vt, Attactus telis Sil. 11, 147. Fulmine attactus Inscriptt. de Arualibus Fratribus passim. Vid. Gesner. post Catonem p. 127 sq.

ATTOLERO, are. Laudatur Atria attolerabant statuas palmaris deae Apul. Met. 2. Elmenh. p. 116 attollebant.

ATTITVLO, are. Titulum apponere. Rufinus de Origene, ex his libris, quos peri\ a)rxw=n attitulauit.

ATTOLLO, ere. [ e)pai/rw, ai)wre/w, metewri/zw ] Aliquantum Tollere, Erigere. [...]

ATTONDEO, di, sum, ere. [ e)pikei/rw ] Auget significationem simplicis. [...]

ATTONDENS, Partic. [ e)pikei/rwn ] Virg. Georg. 2, 406 -- curuo Saturni dente relictam Persequitur vitem attondens.

ATTONO, ui, itum, are. [ e)kplh/ssw ] Verbum rariusculum, cuius tamen Participium frequentissimi vsus, veluti tonitru stupefacere significat. [...]

ATTONITVS, Partic. [ a)po/plhktos2, e)mbronthto\s2, e)kstatiko\s2 ] Virg. Aen. 3, 172 [...]

ATTONITE, Adu. [ e)kstatikw=s2 ] Plin. 30, 1 Britannia hodieque eam attonite celebrat tantis caerimoniis, vt dedisse Persis videri possit. De magia loquitur.

ATTRACTVS [2], ûs. m. Cels. 7, 29 vbi tamen aeque bene participium esse poterit. Cimex horridus attractu Samon. 931. i. odore.

ATTRACTIO, onis. f. [ e(lkusmo\s2 ] Attractionem apud Quinctilianum legunt quidam pro eo positam, quod Donatus Aduerbia congregandi vocat, qualia sunt, Summatim, viritim, ostiatim, et hoc genus, Eius verba sunt haec 1, 4, 20 [...]

ATTRECTO, are. [ yhlafa/w, metaxeiri/zw ] Videtur aliquanto plus esse, quam Tractare, et iniuriae notionem includere. [...]

ATTRECTANS, antis. Indecore attrectans cominus cuncta Apul. de Mundo p. 252.

ATTRECTATVS [1], a, um. Res furti faciendi causa attrectatae Gell. 11, 18. Ferrum Sol. c. 35.

ATTRECTATVS [2], ûs. m. [ yhla/fhsis2 ] Cic. Tusc. 2, 50 c. 21 Nam attrectatu, et quassu saeuum amplificatis dolorem.

ATTREMO, ui, ere. [ e)pitrome/w ] vt, Attremere oranti, Ad vocem alicuius contremiscere. [...]

ATTREPIDO, are. Senili gradu accedere. Fictum comica Iascivia a Plauto Poen. 3, 1, 41 Attrepidate saltem, nam vos approperare haud postulo.

ATTRIBVO, ui, utum, ere. [ prosa/ptw, prosne/mw, a)nati/qhmi ] Tribuere, adscribere, assignare, siue id verbis tantum fiat, siue effectum habeat. [...]

ATTRIBVTVS, a, um. Praeter dicta, vid. Caes. B. G. 7, 81. Plin. 2, 8. Sic Liu. 40, 51 Censores opera ex pecunia attributa, diuisaque inter se haec confecerunt.

ATTRIBVTIO, onis. f. Ex his etiam attributionibus, sacer an profanus, publicus an priuatus, alienus an ipsius, de quo agitur, locus sit an fuerit Cic. de Inuent. 1 c, 26. [...]

ATV et ATY.

ATYPVS, i. m. [ a)/tupos2 ] dicitur, Qui non satis expedito plectro linguae vtitur, quasi Aerem non feriens, vel quasi Non satis verba exprimens, conformansue. [...]

ATYS, ATTYS, is. it. ATTIS, idis. et ATTIN, inis. tot enim modis scriptum inuenitur [ *)/atus2, s. [ *)/attus2, uos2, s. [ *)atti\n, i=nos2 ] iuuenis Cybelae matri Deorum, dilectus, castratus, exemplum aliis Gallis castrandi se. [...]

AV. In Notis apud Vrsatum significare dicuntur AV. Aruspex. Auentinus. Augur. Augustalis. Augustus. Aurelius. [...]

AVA

AVARVS, Adi. [ fila/rguros2, filokte/anos2, filoxrh/matos2 ] Nomen ab Aueo deductum, qui nimium eupidus est pecuniae. [...]

AVARITIES, ei. [ pleoneci/a ] Idem quod Auaritia. Lucret. 3, 59 Denique auarities, et honorum caeca cupido, Quae miseros homines cogunt transcendere fines Iuris.

AVC

AVCEPS, upis. c. g. [ o)rniqoqh/ras2 ] Quasi Auiceps; qui vel quae aues captat. [...]

AVCVPANS, Partic. Cic. de Legib. 3, 35 Aucupans omnes rumusculos populari ratione.

AVCETA, Saepe aucta. Festus. Cum in MS. sit Aucata, suspicatur Voss. leg. Auctata.

AVD

AVDEOR, Pass. Liu. Decad. 39,.. Multa dolo, pleraque per vim audebantur. Nep. 1, 4, 5 Auderi aduersus se tam exiguis copiis dimicare.

AVDENTIA, ae. f. Tacit. de German. 34 Rara et priuata cuiusque audentia. [...]

AVSVS [1], Partic. actiuae significationis. [ tetolmhkw\s2 ] Liu. 26, 40 [...]

AVSVRVS, Part. Fut. Ouid. Amor. 2, 18, 4 Et tener ausuros grandia frangit amor.

AVSVS [2], ûs. m. Vox apud ICtos Cod. l. 1 t. 2 l. 14. et l. 8 t. 17 l. 8 Auth.

AVDACIA [2], ae. f. [ to/lma, qra/sos2, qrasu/ths2 ] Est Fiducia et securitas, qua quis aliquid audet, etiam cum periculo. [...]

AVDAX, acis. Adi. [ tolmhro\s2, tolmhti/as2, eu)/tolmos2, qrasu\s2 ] Fidentem significat, aut Temerarium. [...]

AVDACVLVS, Adi. Dimin. [ tolmhri/skos2 ] auctore Festo. Gell. 5, 21 Aderat reprehensor audaculus verborum. Rabula Id. 15, 5.

AVDACITER, Adu. [ tolmhrw=s2 ] A quo Audacter, detractione literae. [...]

AVDACTER, Adu. per Syncopen pro Audaciter, et eo multum vsitatius, vt modo vidimus. [...]

AVDIO, iui, itum, ire. [ a)kou/w, a)kroa/w, punqa/nomai ] Auribus acaipere. [...]

AVDITIVNCVLA, ae. f. Dimin. [ a)kroama/tion ] Gell. 13, 18 Auditiuncula quadam de Catonis familia aspersus est.

AVDITORIVS, a, um. Cauernae auditoriae Cael. Aur. Tard. 2, 3. quas aurium cauernas vocat Tard. 1, 5.

AVDITORIVM, i. n. [ a)kroath/rion ] Locus in quo quis auditur vel orans vel legens. [...]

AVDITVS [2], ûs. m. [ a)koh\ ] Sensus audiendi, interdum etiam actus. [...]

AVDITVRVS, Partic. [ a)kou/swn ] Lucan. ad Pison. 74 Huc etiam tota concurrit ab vrbe iuuentus, Auditura virum.

AVDITO, are. Auditaui saepe audiui. Fest. Obsoletum. Male nonnulli, audiuitaui.

AVE

AVE, vel HAVE, [ xai=re ] Verbum defectiuum putatur, cuius legantur tantum, Aue, aueto, auete, auere. [...]

AVECTVRVS, Iustin. 20, 2 Obtentoque -- quod petebant haut secus laeti, quam si deos ipsos secum auecturi essent.

AVELLA. [ *)abe/lla ] vel AVELLINVM, et antique ABELLINVM. Oppidum Campaniae: a quo Auellanae nuces. Seruius ad Georg. 2, 65. et Aen. 7, 740. Sil. 8, 520 et 545 et pauper sulci cerealis Auella.

AVELLANA, ae. f. [ leptoka/ruon ] Nux ex arbore, quae corylus dicitur. [...]

AVELLO, elli et ulsi, ulsum, ere. [ a)pospa/w, a)poti/llw ] A loco et per vim vellere. Virg. Aen. 2, 165 [...]

AVVLSVS [1], a, um. Praeter dicta Auulsos leporum, vt multo suavius armos, Quam si cum lumbis quis edit Hor. Sat. 2, 8, 89. [...]

AVVLSIO, onis. f. [ a)po/spasis2 ] Plin. 17, 10 Aut enim semine proueniunt, aut plantis radicis, aut propagine, aut auulsione. Conf. Id. 19, 7.

AVVLSOR, oris. m. [ a)pospasth\s2 ] Plin. 9, 45 Vbi auulsorem sensere, contractae multo difficilius abstrahuntur.

AVENA, ae. f. et vitium frumenti est, Gr. ai)gi/lwy, et genus frumenti, quod a Graecis [ bro/mos2 appellatur. [...]

AVENACEVS, Adi. [ bro/meios2 ] Ex auena factum, vt, Plin. 29, 6 Vel cum farina hordeacea, vel auenacea.

AVENARIVS, Adi. [ bromiko\s2 ] vt, Auenaria cicada, s. frumentaria, quae apparet frumentis arescentibus Plin. 11, 26.

AVENTINVS [1], [ *)abenti=non o)/ros2 ] Mons vrbis Romae est, quem constat ab auibus esse nominatum, quae de Tiberi ascendentes illic sedebant: vt in octauo legimus, (Aen. 8, 331) Dirarum nidis domus opportuna volucrum. [...]

AVENTINVS [2], Adi. vt, Auentina silua Ouid. Fast. 3, 329. Et Fast. 6, 728 Arx Auentina. Idem 3, 329 Auentinum iugum dixit.

AVENTINIENSIS, e. aliud Adi. Val. Max. 7, 3, 1 Auentiniensis Diana, quae in Auentino colitur. Sic legendum, non Auentinensis, monuit etiam Gron. ad Liu. 28, 26.

AVEO, ere. [ gli/xomai ] Verbum defectiuum, Concupiscere significat. [...]

AVERNVS, i. m. [ *)/aornos2 ] in pl. Auerna, orum. n. Lacus Campaniae prope Baias: quem Plutoni dicatum opinabantur. [...]

AVERNALIS, e. Adi. [ *)ao/rneios2 ] vt, Aquae Auernales Hor. Epod. 5, 26 Auernales Nymphae Ouid. Met. 5, 540.

AVERRO, ere. Verrendo ad minutias vsque auferre. Quos oportuit amissa restituere, hisce etiam reliquias auerrerunt Lic. Macer ap. Priscian. 10 p. 900.

AVERRVNCO, are. *)apote/mnw Vet. Gloss.] Antiquum verbum rusticum, volunt quidam quasi Runca vitium sarmenta auertere et amputare, vid. RVNCO. [...]

AVERRVNCVS, i. m. [ *)apotro/paios2 ] Deus qui mala auerruncaret, id est auerteret. [...]

AVERTA, ae. Mantica pera vel auerta est Scholiast. Hor. Sat. 1, 6, 107. [...]

AVERTARIVS, i. m. Equus, qui Auertam s. manticam portat. Parhippum vel auertarium nullus accipiat Cod. Theod. l. 22 (L. 8 t. 5) de Cursu publ.

AVERTO, ti, sum, ere. [ a)potre/pw ] Alicunde conuertere, siue Alicunde remouere. [...]

AVERTENS, entis. Dixit, et auertens rosea ceruice refulsit Virg. Aen. 1, 406. i. discedens, auertens se, vt modo vidimus. A moenibus vrbis Auertens faciem Ouid. Met. 15, 586.

AVERSVS, Partic. Qui terga ostendit, vt ait Valla, cui opponitur Aduersus. [...]

AVERSOR [1], ari. [ a)postre/fomai, a)potropia/zomai ] Auertere se, et eo gestu detestari. [...]

AVERSATIO, onis. f. [ a)potropi/asis2 ] Quinctil. 8, 3, 65 Ego certe mihi cernere videor, eorum qui aderant, tacitam auersationem, ac timidam verecundiam.

AVERSOR [2], oris. m. [ nosfisth\s2 ] Qui auertit. Cic. Verr. 5, 151 c. 58 Verres ille vetus proditor Consulis, translator quaesturae, auersor pecuniae publicae.

AVERSIM, Lineae siue auersim positae, siue capite contingentes Cl. Mamert. 1, 25.

AVF

AVFEIA, Aqua, olim dicta fuit, quae postea Martia dici coepit, omnium aquarum toto orbe clarissima, frigoris salubritatisque laude caeteris praelata. [...]

AVFERO, aufers, abstuli, ablatum, auferre. [ a)faire/w, periaire/w ] Quasi Abfero, i. tollo. [...]

ABLATIVVS [2], Adi. Vt, Praepositiones ablatiuae Isidor. 1, 12. Casus ablatiuus, i. Sextus, apud Grammaticos.

AVFIDVS [1], [ *au)/fidos2 ] Apuliae Fluuius, quem cruentum ex Cannensi Romanorum clade aliquamdiu fuisse Florus. scribit 2, 4. [...]

AVG

AVGA, vel AVGE, Alei filia ab Hercule compressa -- peperit Telephum. -- Profugit in Moesiam ad regem Teuthrantem, qui -- hanc pro filia habuit. Haec Hygin. f. 99. Add. f. 100. et vid. TELEPHVS.

AVGEO, xi, ctum, ere. [ au)/cw, o)fe/llw, e)pilamba/nw ] Maius facere. [...]

AVGENS [1], entis. Linguam Latinam Cic. de Fato c. 1. Id. in Arat. 116 Haec augens anima vitali flamine mulcet.

AVCTVS [1], paullo post ponemus, post deriuata a praesenti, quae G retinent.

AVGESCO, ere. [ au)ca/nw ] Idem, quod passiuum Augeri, nisi quod vim quandam habet intestini potius motus et incrementi, quam externi. [...]

AVGIFICO [1], are. Idem quod Augeo, antiquum. Ennius Andromacha, Quid fit? seditio tabetne, an numeros augificat suos? Nonius 2, 61.

AVGENS [2], entis. Partic. au)/cwn ] Cic. de Fato 1 Quia pertinet ad mores, quod [ h)=qos2 illi vocant, nos eam partem philosophiae de moribus appellare solemus: sed decet augentem linguam Latinam nominare moralem. [...]

AVGENDVS, Partic. [ au)chte/os2 ] Tacit. Ann. 2, 46 Augendae dominationi certatur. Ad augendas fruges morigera Lucret. 5, 81 de sideribus.

AVCTVS [2], Partic. [ au)chqei\s2 ] vt, Aucta numero acies Liu. 8,.. Tacit. Hist. 2, 4 [...]

AVCTVM, i. n. Spatium circi, quod super definitum modum victoriae adiungitur. [...]

AVCTIONOR, ari. [ khru/ttw, dhmiopra/ttw ] Publice, et fere sub hasta auctionis lege vendere. [...]

AVCTIONARIVS, Adi. [ dhmiopra/sios2 ] quod ad auctionem pertinet, vt atrium, tabulae. [...]

AVCTIONALIS, e. Auctionalia de tabulis et instrumentis auctionum l. 1 §. Officio D. de Tutel. et Rat. distr.

AVCTO, are. [ au)/comai ] Frequent. Plaut. Amph. prolog. v. 6 Bonoque atque amplo auctare perpetuo lucro. [...]

AVCTITO, are. [ e)pau/comai ] Nouum Frequent. ab Aucto, vt, Auctitare pecunias foenore Tacit. Ann. 6, 16. Arnob. 7 p. 218 Potentias auctitare esse dicitur: sed non inuenio.

AVCTARIVM [2], i. n. [ prosqh/kh, e)pi/metron ] dicebant antiqui, Quod super mensuram vel pondus iustum adiiciebatur, vt Cumulus vocatur in modio. Festus. Plaut. Merc. 2, 4, 22 [...]

AVCTOR, oris. c. [ ai)/tios2, ku/rios2, a)/rxwn, au)qe/nths2 ] Sic nempe scribendum esse, quidquid sit de etymologia, post Pierium ad Aen. 12, 159 [...]

AVCTORITAS, atis. f. [ au)qenti/a, a)ci/wma, a)ciwmatiko\n, a)ciopisti/a ] Ius, potestas, dignitas, et quidquid illud est, quo aliquis Auctor fieri potest, voluntas, sententia, quam alii sequantur, consensus per leges ad actionis effectus requisitus, opinio sapientiae et virtutis, exemplum, consilium, testimonium, et quidquid, praeter vim et metum, alios ad agendum impellit etc. [...]

AVCTORO, are. misqoforw= pro\s2 si/dhron Gl.] Accepta mercede operam suam vendere. [...]

AVCTOROR, ari. Auctorem fieri, auctoritatemque suam tutoris interponere significat. [...]

AVCTORATVS, a, um. [Vet. Gloss. [ au)qaire/tws2 ei)s2 dou=lon e(auto\n ba/llwn, kai\ monoma/xos2 ] Qui se auctorauit, i. vendidit, addixit operam vitamque adeo suam. [...]

AVCTORAMENTVM, i. n. misqo\s2 ei)s2 dou=lon Gl.] Pretium cuiusdam velut pugnae, actionisque: vt Quinctil. in Gladiat. c. 9 Nec difficilem sane, sub illo praesertim auctoramento, habuisset missionem: sed noluit gladiator viuere. [...]

AVCTIFER, a, um. Iupiter auctiferas lustrabat lampade terras Cic. ex Homero ap. August. de C. D. 5, 8.

AVCTIFICO [2], are. Idem quod augere, augustiorem, et magis venerandum facere. [...]

AVCTIFICVS, Adi. [ au)chtiko\s2 ] Augendi vim habens. Lucret. 2, 571 Nec porro rerum genitales, auctificique Motus perpetuo possunt seruare creata.

AVGIFICO [2], are. Idem ac Augere. Ennius apud Non. 2, 61 Quid fit? Seditio tabetne, an numeros augificat suos?

AVGMENTO, are. Idem quod Augere. Firmic. 5, 6 Vt thesauros suos augmentent, semper in praeliis versabuntur.

AVGMENTVM, i. n. prosqh/kh, e)piqematismo\s2, pro/sodos2 Vet. Gloss.] Prudent. in Vincentio 550 Honoris augmentum tui. [...]

AVGIAS, [ *au)gi/as2 ] Solis nomine, re autem ipsa Phorbantis filius, qui Herculi stabulum pacta mercede purgandum locauit. [...]

AVGITES, [ au)gi/ths2 ] Gemma. Plin. 37, 10 s. 54 Augites multis alia videtur esse quam quae Callais.

AVGVR, uris. c. oi)wnosko/pos2 Vet. Gloss. [ oi)wnopo/los2 ] Ab auibus dictus sacerdos Romanus. [...]

AVGVRALIS, e. Adi. [ oi)wnoskopiko\s2, oi)wnistiko\s2 ] Quod ad augures pertinet. vt, Auguralis coena, quae et Aditialis dicitur. [...]

AVGVRIVM, i. n. [ oi)wnismo\s2, oi)wnoskopi/a ] Ipsa diuinatio, vel futurarum rerum significatio. [...]

AVGVRO, et frequentius AVGVROR, ari. [ oi)wnoskope/omai, oi)wni/zomai ] Diuinare. [...]

AVGVRATVS [1], Partic. Pass. [ oi)wnisqei\s2 ] Cic. in Vatin. 24 c. 10 In illo augurato templo ac loco.

AVGVRANDVS, Partic. Cic. de Nat. Deor. 2, 160 c. 64 Aues quasdam et alites et oscines, vt nostri augures appellant, rerum augurandarum causa esse natas, putamus.

AVGVRATIO, onis. f. [ oi)w/nisis2 ] Diuinatio. Cic. de Diuin. 2, 65 c. 30 Quae tandem ista auguratio est, ex passeribus, annorum potius, quam aut mensium aut dierum?

AVGVRATRIX, icis. f. vt, Mulier auguratrix. Festus in Lingulaca. Add. Vulg. Esai. c. 57, 3.

AVGVRACVLVM, i. n. [ oi)wnisth/rion ] Auguraculum veteres dicebant quam nos arcem vocamus: quod ibi augures publice auspicarentur. Fest. Idem ergo est, quod

AVGVRATORIVM, Arx, tabernaculum, templum, de quo audiamus Hyginum de Castram. [...]

AGVSTVS, a, um. seba/smios2, sebasto\s2, i(ero\s2 Vet. Gl.] Idem fere, quod magnificus, atque ob maiestatem suam diuinam venerabilis. [...]

AVGVSTALIS, Adi. [ au)gousteu\s2 ] Ab Augusto institutus, vel eius honori. [...]

AVGVSTALE, is. [ au)goustei=on ] Tabernaculum ducis, vulgo legebatur Quinct. 8, 2, 8. sed vid. AVGVRALE.

AVGVSTANVS, Adi. Augustani equites Romani a Nerone primum conscripti, aetate ac robore conspicui, et pars ingenio procaces, alii in spe potentiae. [...]

AVGVSTIANVS, Adi. Suet. Neron. 25 Sequentibus currum ouantium ritu plausoribus, Augustianos militesque se triumphi eius clamantibus. [...]

AVGVSTINVS, Aliud Adi. Suet. Claud. 11 Circensi pompa currum elephantorum Augustino similem decernendum curauit. Alii hic legunt Augusteo, al. Augusti. Conf. Aggen. Vrb. Goes. p. 72.

AVGVSTO, are. Arnob. lib. 6 p. 201 Dii, quos exterior leuitas lenocinio fulgoris augustat.

AVI

AVIDVS, Adi. [ pleone/kths2, e)piqumhtiko\s2 ] ab Aueo; vt Cupidus a Cupio, cum quo etiam significatione conuenit. [...]

AVIDITAS, atis. f. [ pleoneci/a, e)piqumi/a, to\ e)piqumhtiko\n ] Attributum eorum, qui auidi sunt. [...]

AVIDITER, Adu. Idem, quod Auide. Valer. Antias apud Arnobium aduersus gentes 5, statim post initium s. p. 155 Inuasisse auiditer, dulcedine potionis captos.

AVIS, is. f. [ o)/rneon, o)/rnis2 ] Est, quae oua parit, pennisque est praedita, praeter vnum vespertilionem, qui vtroque caret: quatuor enim pedes habet, et semimus est. [...]

AVICVLA, ae. f. Dimin. [ o)rniqa/rion ] Parua auis. Gell. 2, 29 Auicula est parua, nomen est cassita, nidulaturque in segetibus.

AVICELLA, siue AVCELLA, it. AVCILLA, nouum et secundi quasi gradus diminutiuum. [...]

AVIARIVM [2], i. n. [ o)rniqw\n ] Locus, in quo aues domi educantur. [...]

AVIARIVS, i. m. [ o)rniqoko/mos2, o)rneopw/lhs2, Vet. Gloss.] Qui auiario praeest. [...]

AVITIVM, i. n. Apuleius Flor. circa fin. Tam pulchra ales, quae ex omni auitio longe praecellit, i. ex omni auium genere, ex omnibus auibus.

AVIVS, Adiect. [ a)die/codos2, a)ke/leuqos2 ] Per quod via non est, ac proinde iri non potest, certe non solet. [...]

AVIA [2], orum. n. Intell. loca: sed instar veri substantiui ponitur. [...]

AVL

AVLA, ae. f. [ au)lh\, a)rxei=on, basi/leion, Vet. Gloss. Aula, [ oi)=kos2 basiliko\s2 ] Proprie ex vsu Graecorum locus subdiualis domui adiunctus, atrium. [...]

AVLAR, Operculum ollae. Aular impositum Varr. R. R. 3, 15, 2, ex coniectura Scaligeri, qui dictum putat, vt Puteal.

AVLVLA [1], ae. f. Dimin. [ xutri/dion ] Ab Aula pro Olla. Vnde Aulularia Plauti fabula. Plin. 18, 11 Artoptam Plautus appellat in fabula quam Aululariam scripsit.

AVLICVS [1], Adi. [ au)/lios2 ] Apparatus aulicus, qualis solet fieri in domibus regum Sueton. in Domit. 4. [...]

AVLAEA, orum. n. [ au)lai=a ] Fere in pl. legitur, et ab Aula deriuatur; significatque Ornamenta, quibus aulae et atria qua ornantur, qua contra inuecta vento muniuntur. [...]

AVLICOQVVS, siue AVLICOCIVS. Adi. Elixus in Aula, i. olla. Vt, Aulicoqua exta. Festus. Conf. Turnebi Aduers. 22, 2.

AVLAX, acis. c. Sulcus. Phoebus nunquam ipse torquet aulaca Auson. Ep. 10, 10. i. sulcum curuum facit. Sed Graecis etiam elementis scribitur [ au)/laka.

AVLETICVS, Adi. [ au)lhtiko\s2 ] Tibiis ( au)loi=s2 ) aptus. Plin. 16, 36 Orchomenius est continuo foramine peruius, quem Auleticon vocant. Hic tibiis vtilior, fistulis ille.

AVLICVS [2], a, um. Ab [ au)lo\s2, idem quod auleticus. Ischiadas, quis nesciat expelli aulica suauitate Mart. Capell. 9 p. 314.

AVLIA, succidia, corrupta vox ap. Varr. R. R. 2, 4, 11, vbi vid. Interpretes.

AVLITICA, (forte melius AVLETICA) ae. f. Herba, al. chamaemelum. Apul. de Herb. c. 23.

AVLIX, icis. Apud Veget. de Re Vet. 1, 57, idem videtur esse, quod aulax, sulcus.

AVLOEDVS, i. m. [ au)lw|do\s2 ] Qui tibias inflanti vocem accommodat, et accinit, cum Auletes inflet ipse. [...]

AVLON, [ *au)/lwn ] Mons Calabriae contra Tarentinam regionem, ferax boni vini. Hor. Carm. 2, 6, 18 -- et amicus Aulon Fertilis Baccho nimium Falernis Inuidet vuis.

AVLVS, [ *au)/los2 ] Praenomen erat Romanis olim familiare, quod sola A. litera scribebant, vt A. Gellius. [...]

AVM

AVMARIVM, s. vt Mercerus dedit, AVMATIVM, dicitur, sec. Fulgent. n. 63 [...]

AVO

AVOCO, are. [ a)pokale/w, a)potre/pw ] Vocando primum, deinde quacunque alia ratione, retrahere atque auertere. [...]

AVOCATVS, a, um. Pars tribunorum exercitusque ad Volscum auocata bellum Liu. 4, 61. Canis auocatus cibo furorem suppresserat Petr. c. 72.

AVOCATIO, onis. f. [ a)potrhph\, a)po/klhsis2 ] Cic. Tuscul. 3, 33 c. 15 [...]

AVOCAMENTVM, i. n. [ a)po/klhma ] Negotia iucundiora, siue solatia, animum a moerore auocantia, id est reuocantia. [...]

AVR

AVRA, ae. f. [ aura, pnoh\ ] Lenis quidam aeris motus et spiritus dulcior, vt Zephyri. [...]

AVRIVOLVS, a, um. Auriuolis replicantes aera signis G. Brite 10, 380. i. per auras volitantibus.

AVREA, Frenum quod ad aures equorum religabatur. Fest. Item Aureola legitur apud Vlp. in l. Quid tamen. D. de contrah. empt. Confer OREA.

AVRELIA, Gens plebeia, antiqua tamen et nobilis: ex Sabinis oriundam, et a sole primum Auseliam dictam esse, quod ei publice datus sit locus, in quo sacra soli faceret, Auctor Festus. [...]

AVRICHALCVM, rectius ORICHALCVM, [ o)rei/xalkos2 ] ab antiquis Grammaticis pro voce hybrida habetur, quasi ex Aurum, et [ xalko\s2, aes, sit composita. [...]

AVRIGA, ae. c. [ h(ni/oxos2 ] proprie dicitur, (vt ait Seruius ad Aen. 12, 87.) [...]

AVRIGOR, ari. Dep. Aurigatur (inquit Nonius 2, 14) honeste positum, pro Moderatur ac regit. Varro Modio, Asse vinum: asse pulmentarium: sed eas, quo natura aurigatur, non necessitudo.

AVRIGATOR, oris. m. i(ppoko/mos2 Gloss.] Auriga, de signo caelesti. Auien. Phaen. 405 Aurigatorem par sit quoque cura videre.

AVRIGARIVS, i. m. [ h(nioxeu\s2 ] videtur vsurpari a Suet. in Ner. 5 pro eo, qui curam habet instruendi aurigas in spectaculis. [...]

AVRIGO [2], vel AVRVGO, inis. f. [ i)/kteros2 ] Morbus regius: a colore auri, quem bilis per totum corpus diffusa repraesentat. [...]

AVRVGINO, are. Aurigine laborare. Tert. de Anima c. 17 Qui redundantia fellis auruginant, (iis) amara sunt omnia.

AVRIPIGMENTVM, [ a)rseniko\n ] quid significet, declarat Plin. 33, 4 [...]

AVRIS, is. f. [ ou)=s, ou)/as2 ] dicta quibusdam ab Aura, quam in audiendo recipit. [...]

AVRICVLA [2], ae. f. Cartilago circum aurium concauitatem, Valla Plin. 11, 37 s. 50 [...]

AVRISCALPIVM, i. n. [ w)togluxi\s2 ] Instrumentum quo mundantur aures. [...]

AVRITVS [1], Adi. [ w)tw/eis2 ] A magnis auribus dicitur, vt sunt asinorum et leporum: alias ab Audiendi facultate. [...]

AVRITVLVS, i. m. Asinus hoc nomine appellatur Phaedro 1, 11. Alii legunt aliter.

AVRORA, [ *)hw\s2 ] Filia Titanis, i. Solis et Terrae, Tithoni, fratris Laomedontis, si Ouidium audimus, coniux; vid. Her. 18, 111 [...]

AVRVM, i. n. [ xruso\s2, xrusi/on ] Festus, Aurum dictum, quia praecipue custoditur. [...]

AVRO [2], are. xruso/w Onom. Vet. Lat. Gr.] Verbum fuisse antiquum suadet tum Inauro compositum, tum deriuata, quae mox damus. [...]

AVRATVS, Adi. [ dia/xrusos2 ] Participii forma, Auro tectus vel inductus, vt, Aurata tecta Cic. in Parad. 6 c. 3. [...]

AVRATVRA, ae. f. [ xru/swsis2 ] Quinctil. 8, 6, 28, de hypallage, Sed nomen immuto, vt quum aurata tecta, aurea: pusillum a vero discedo, quia non est nisi pars auratura. [...]

AVRAMENTVM [2], i. n. [ xru/swma, Gloss.] Putabant instrumentum esse effodiendo aut purgando auro accommodatum. [...]

AVRARIA [2], ae. f. [ xrusourgei=on ] Locus, vbi aurum effoditur, Fodina auraria, siue Aurifodina. Tacit. Ann. 6, 19 Aurarias sibimet Tiberius seposuit. Add. Iustin. 8, 3, 12.

AVREVS, Adi. [ xrusou=s2, xrusei=os2 ] Quod est ex auro, vel quod colorem auri, vel pretium adeo, habet, vt, Aureae literae, quibus Delphis consecrata Chilonis praecepta memorat Plin. 7, 32. [...]

AVRESCO, ere. Aureum fieri. Varro de L. L. 6, 5 Aurora dicitur ante solis ortum ab eo, quod ab igne solis tum aureo aer aurescit, auri colorem accipit.

AVRICOLOR, oris. Adi. Iuuenc. in Matt. v. 357 Scinditur auricolor caeli septemplicis aethra.

AVRICOMVS [2], Adi. [ xrusoko/mhs2 ] Auream comam habens. Batavus auricomus Sil. 3, 608. Sol auricomus Valer. Argon. 4, 92. Conf. Virg. Aen. 6, 141.

AVRIFER [2], Adi. [ xrusofo/ros2 ] Quod fert aurum. vt, Aurifera arbor, in hortis Hesperidum Cic. Tusc. 2, 22 c. 9. [...]

AVRIFODINA, ae. f. Locus vnde effoditur aurum. Plin. 33, 4 Extat Lex censoria Ictimulorum aurifodinae. Vid. Argentifodina, in ARGENTVM.

AVRIFVR, uris. c. qui furatur aurum. Plaut. Poen. 5, 5, 55 Et mihi hic aurifur est. Al. diuisim rectius.

AVRIGENA, ae. m. Filius Sidon. Carm. 6, 14. Frater Ou. Met. ¶ 250. de Perseo ex aureo imbre Iouis nato.

AVRIGER [2], Adi. vt, Auriger taurus Cic. de Diuin. 2, 63 c. 30. aurata habens cornua sacrificii causa. Arbor aurigera Valer. Argon. 8, 110. e qua vellus aureum suspensum est.

AVRILEGVLVS, i. m. xrusekle/kths2, xrusoru/kths2 Gloss.] Qui aurum in metallis eruunt. [...]

AVROCLAVATVS, Adi. Vopiscus in Tacit. 11 Auroclauatis vestibus interdixit, i. aureos clauos habentibus. Sed melius diuiditur.

AVRVLENTVS, a, um. Auri instar splendens. Aurulenta lux ceu iubar sub ortu Prud. Perist. 12, 49.

AVS

AVSCARIPEDA, ae. f. Eadem quae scrupeda, vilis mulierculae, vt videtur, appellatio. [...]

AVSCVLOR, ari. [ katafilei=n ] Dicebant antiqui pro Osculari, quod est Os cum ore conserere. Festus. Pareo teste sic quoque est in bonis libris. Plaut. Merc. 3, 3, 10 et 14. et 4, 4, 5. vbi nunc Osculari editur.

AVSCVLTO, are. [ a)kroa/omai, prose/xw ] Est Audire, deriuatum et ipsum ab auris, pro quo ausis dicebant. [...]

AVSCVLTATIO, onis. f. a)kro/asis2 Gloss. Cyrill.] Auditio nimis curiosa. [...]

AVSCVLTATVS, ûs. m. Idem. Fulgent. de Contin. Virg. p. 142. Apul. Met. 6 p. 178, 21 Nec auscultatu poenitendo diligenter instructa illa cessauit.

AVSCVLTATOR, oris. m. [ a)kroath\s2 ] Cic. in Partit. 10 c. 3 Nam aut auscultator est qui audit, aut disceptator. Mandati dominici serius Apul. 7 p. 195, 1.

AVSIM, [ tolmw/|hn ] Verbum defectiuum, pro Auserim, vt obseruat Vossius de Anal. 3, 41 p. 144 modi potentialis. [...]

AVSONIA, [ *au)soni/a ] Ea duntaxat pars Italiae dicta est primo, in qua sunt vrbes Beneuentum, et Cales. ab Ausone Vlyssis et Calypsonis filio postea tota Italia, quae Apennino finitur, Ausonia vocitata est ab eodem duce. [...]

AVSONIVS, Adi. [ *au)so/nios2 ] Qui ex Ausonia est, eadem diuersitate. [...]

AVSONIS, idis. f. Patron. vt Ouid. Fast. 2, 94 Captaque erat lyricis Ausonis ora sonis.

AVSPEX, icis. m. [ oi)wnopo/los2, oi)wnosko/pos2, oi)wnoma/ntis2 ] Consultor deorum, idemque rerum gerendarum auctor. [...]

AVSPICALIS, e. [ oi)wnoskopiko\s2 ] Quod ad auspicium pertinet. vt, Auspicalis pisciculus, qui aliquid portendit, aut significat futurum. [...]

AVSPICIVM, i. n. [ oi)wnismo\s2, oi)w/nisma ] Et actum significat consulendi Deos per aues, aut alia quacunque ratione, et significationem boni maliue euentus; tum ipsam quoque supremam rei gerendae auctoritatem; atque initia denique rei gerendae. [...]

AVSPICANS, antis. Fabio auspicanti -- aues semel atque iterum non addixerunt Liu. 27, 16. Add. Suet. Ner. c. 46.

AVSPICATVS, Partic. [ ai)siwqei\s2 ] Mediae quasi, vel potius vtriusque significationis. [...]

AVSTRALIS [1], e. [ *no/tios2 ] meridionalis respectu ad plagam, non ad ventum habito. [...]

AVSTRIFER, Adi. Vnde Austri veniunt Sil. 12, 2 Hiemi tribuit glaciale caput, fecundaque nimbis Tempora et Austrifero nebulosam vertice frontem.

AVSTRINVS, Aliud Adi. [ no/tios2 ] vt, Austrini flatus, qui flant ab Austro Plin. 17, 3. [...]

AVSTRO, are. Humectare adscribitur, nescio quam bene, Plauto, Austrati ad ignem sedent.

AVSTERE, Adu. [ au)sthrw=s2 ] Cic. pro Muraen. 74 c. 35 At enim agit mecum austere et Stoice Cato.

AVSTERALIS, e. Austeralis herba Apul. de Herb. c. 105. inter appellationes Sisymbrii.

AVT

AVTEM, [ de\ ] Discretiua coniunctio, qua ea, quae re discreta intelligi volumus, oratione connectimus. [...]

AVTHENTA, ae. m. Princeps. Ouatum Latiaris authenta Fulgent. de Contin. Virg. Nempe

AVTHENTES, [ au)qe/nths2 ] Quod antiquis Graecis [ au)to/xeira, eum praesertim, qui sua manu aliquem interimeret, significabat, satis mature debet etiam auctorem, [ au)tokra/tora, dominum notasse. [...]

AVTHENTICE, siue potius [ au)qentikw=s2. Adu. Quo vtitur Cic. Att. 9, 14 et 10, 9. [...]

AVTHENTICVS, Adi. [ au)qentiko\s2 ] Quod auctoritatem habet, quia vno modo gradu ab auctore suo abest. [...]

AVTHEPSA, ae. [ au)qe/ya ] Genus ollae, cuius meminit Cic. pro Rosc. Amer. 133 c. 46 [...]

AVTOCHTHONES, [ *au)to/xqones2 ] Sic a Graecis vocabantur populi, qui non alio referrent originem suam, verum ex ipso solo nati videri vellent. [...]

AVTOLOLES, [ *au)to/loles2 ] Populi Mauritaniae ad Atlantem montem memorati. [...]

AVTOLYCVS, [ *au)to/lukos2 ] Mercurii seu Deucalionis filius, et maternus Vlyssis auus, furtorum nomine insignis. [...]

AVTOMATON, [ au)to/maton ] Quod per se, et velut sponte, cessante etiam aliquantum impellentis manu, mouetur. [...]

AVTOMATARIVS, Vt, Faber automatarius in Inscript. apud Torrent. ad Sueton. Claudian. c. 34. et Gruter. p. 642. it. p. 636, 7. et Donium p. 317, 9, vbi AVTOMATARIVS CLEPSYDRARIVS.

AVTOMATARIA [2], orum. Idem, quod Automata, fictum ab Vlpiano in l. 41 §. 7 D. de legat. et fideicomm. Sed automataria, inquit, aut si qui canthari, per quos aquae saliunt, poterunt legari.

AVTOMATIA, [ *au)tomati/a ] i. Fors, Fortuna, sacello culta a Timoleonte, quod docet Nepos 20, 4, 4. [...]

AVTOMATIVM, i. n. Volunt esse locum, vbi automata fierent, laudantque Petron. Fragm. In automatium me conieci.

AVTONOE, es. [ *au)tono/h ] Filia Cadmi et Hermiones, teste Hesiodo, vxor Aristaei, ex qua natus Actaeon, qui Autonoeius ab Ouidio vocatur Met. 3, 198 [...]

AVTOPHYES, [ au)tofue\s2 ] Natiuum, non aduenticium, aut artificiosum. [...]

AVTOPYRON, [ au)to/puros2 ] Cels. 2, 18 ait esse Panem, cui nihil furfuris ademtum est. [...]

AVTVMNVS [1], siue AVCTVMNVS, i. m. [ o)pw/ra, fqino/pwron ] Quarta pars anni, quae Aestatem sequitur. [...]

AVTVMNVM, i. n. Varro apud Non. 2, 22 Autumnum ventosum fuerat. Arboreis foetibus autumna soecunda Cyprian. Epist....

AVTVMNALIS, e. [ o)pwrino\s2 ] Vt, Autumnale aequinoctium Plin. 2, 97. [...]

AVTVMNAL, Aequinoctium autumnal Varr. ap. Sosipat. 1 p. 94 sq. ex Plinii Sermonis dubii libro sexto.

AVTVMNAT, Plin. 2, 50 In Italia semper quodam modo vernat vel autumnat. Corus autumnat Ib. c. 47.

AVVS, i. m. [ pa/ppos2 ] Patris aut matris pater, vt ait Paullus l. 10 §. 13 ff. de gradibus. [...]

AVVNCVLVS [2], i. m. [ mhtra/delfos2, qei=os2 pro\s2 mhtro\s2 ] Matris frater, vt ait Paullus l. 10 §. 14 ff. de gradibus. [...]

AVITVS [2], Adi. [ progoniko\s2 ] Quod est aui, vel quod ab auo nobis contigit, et ad nos peruenit. [...]

AVITE, Adu. Filium hominis auite pronuntiatum Tertull. adu. Valent. c. 39. Al. leg. aiunt: et sic Rigalt.

AVX

AVXARIA, vox nihili, quam proferebant ex Isid. Etym. 17, 6 vbi Auiaria est, et l. 2 C. de fundis patrim. vbi est Pensitatio auraria.

AVXILIVM, i. n. [ boh/qeia, summaxi/a ] Adiumentum: proprie vox militaris, qua denotabantur Sociorum copiae, et opes, quae militantibus Romanis subsidio essent. [...]

AVXILIOR, ari. [ bohqe/w, sunai/romai ] Adiuuare, opem ferre, ad medicinam praesertim pertinet. [...]

AVXILIARIS, e. [ su/mmaxos2 ] Qui auxilio est, siue auxilium affert: vt, Arma auxiliaria Ouid. Met. 6, 424. [...]

AVXILIARIVS, Adi. [ summaxiko\s2 ] Idem. vt, Amicus auxiliarius Plaut. Truc. 2, 1, 6. [...]

AVXILIATVS [1], Partic. [ bebohqhko\s2 ] Stat. Silu. 5, 1, 158 Nil famuli coetus, nil ars operosa medentum Auxiliata malis. [...]

AVXILIATVS [2], ûs. m. vt Suppetiatus, inquit Nonius 2, 47 laudatque Lucret. 5, 1038 Alituum porro genus alis omne videmus Fidere, et a pennis tremulum petere auxiliatum.

AVXILIATIO, onis. f. Idem apud Non. 4, 403. et Liu. 2, 33 Quibus auxiliatio aduersus consules esset. Al. Auxilii latio.

AVXILIATRIX, icis. f. Cassiodor. Epist. 2, 40 Musica perniciosa odia conuertit ad auxiliatricem gratiam.

AVXILIABVNDVS, a, um. Apul. de Deo Socr. p. 48 Elmenh. Virgiliana Iuturna in mediis millibus auxiliabunda fratri conuersatur.

AXA

AXAMENTA, dicebantur Carmina Saliaria, quae a Saliis sacerdotibus componebantur in vniuersos homines. [...]

AXE

AXEDO, onis. f. Marc. Empir. c. 33 Axedoncm figere super lotium alterius. Obicem ipse interpretatur.

AXENVM, Mare, [ *)/acinos2 po/ntos2 ] olim dicebatur, quod hodie Ponticum et Euxinum dicitur, a truci accolarum barbarie. [...]

AXI

AXILLA, [ masxa/lh ] pro qua contracte dixere posteriores Ala vbi vid. Ascellam dixerunt aeui sequioris auctores, vt Vulgat. Leuit. 1, 17. Prouerb. 19, 24. [...]

AXIM, [ pra/cw ] pro Egerim. Pacuuius Periboea, Aut quae egi, ago, vel axim, verruncent bene. Nonius 10, 7 Axit antiquos dixisse pro Egerit manifestum est. Festus. Hinc

AXIES, pl. Mulieres siue Dii dicebantur vna agentes. Fest. Alii legunt Axites et pro Dii, viri. Glossar. Axites [ a)potelesmatikai/. conf. Turneb. Aduers. 23, 18. Vid. AXITIOSVS.

AXINOMANTIA, [ a)cinomanti/a ] Genus magicae diuinationis per secures, quas Graeci axinas vocant. [...]

AXIOMA, atis. [ a)ci/wma ] ad verbum Dignitas et amplitudo, sed etiam, idem quod Enuntiatio. [...]

AXIS, is. m. [ a)/cwn ] plures habet significationes: nam et Pars caeli Septentrionalis, et Stipes teres, circa quem rota vertitur, et Tabula sectilis, Axis appellatur. [...]

AXICVLVS [2], Dimin. Vitruu. 10, 2 In trochleam induntur orbiculi duo, per axiculos versationes habentes. Conf. ib. c. 14. 2 Paruus axis, seu assis, vel asser, de quo s. l.

AXITIOSI, Factiosi dicebantur, quum plures vna quid agerent facerentque. [...]

AXO

AXO, siue ASSO, are. Apud Festum, est Nominare; Si Scaligerum audimus, proprie significat ad axem, asserem, vel tabellam, vel nomen, vel carmen aliquod scribere, vt publicitus innotescat et servetur. [...]

AXON, onis. m. Vitruu. 9, 8 est ipsum Graecum nomen a)/cwn, quo pro Latino Axis vtitur: Haec erit linea [ pro\s2 o)rqa\s2 radio aequinoctiali. [...]

AXONA, [ *)/acona ] Fluuius in extremis Remorum finibus, teste Caes. Bell. Gall. 2, 5. Ausonius in Mosella 461 Non tibi se Liger anteferet, non Axona praeceps. Sed

AXONES, [ *)/acwnes2 ] Populi, Axonae fluuii accolae, penultimam producunt. Lucan. 1, 423 Et Biturix, longisque leues Axones in armis.

AXV

AXVNGIA, ae. f. [ a)cu/ggion ] Adeps suillus inueteratus, aut cum sale, aut sincerus: qui quanto vetustior, tanto vtilior est, quae colliguntur ex Plin. 28, 9 s. 37, qui velut classicus locus est. [...]

AZA

AZAN, anis. [ *)/azan ] Mons Arcadiae, vbi Cybele mater deorum colebatur. Stat. Theb. 4, 292 Venit et Idaeis vlulatibus aemulus Azan.

AZO

AZONI, orum. m. pl. [ *)/azwnoi ] Dii, qui in XVI caeli regionibus non continentur. [...]

AZY

AZYMVS, Adi. [ a)/zumos2 ] Infermentatus. Vt, Scribon. 133 Panis azymus. Panem sine fermento vocat Celsus 2, 24.

[illustration: IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus CICICCLXXXXI. moritur *t*o *p*a*r*o*n*e*u*p*o*i*e*i*n - portrait of the author -]

IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus CICICCLXXXXI. moritur *t*o *p*a*r*o*n*e*u*p*o*i*e*i*n

ALN

ALO

ALP

ALS

ALT

ALV

ALY

AM

AMA

AMB

AMC

AME

AMI

AMM

AMN

AMO

AMP

AMS

AMT

AMV

AMY

AN

ANA

ANC

AND

ANE

ANF

ANG

ANI

ANN

ANO

ANQ

ANS

ANT

ANV

ANX

ANY

AO

AON

AOR

AP

APA

APE

APH

API

APL

APO

APP

APR

APS

APT

APV

APY

AQ

AQV

AR

ARB

ARC

ARD

ARE

ARF

ARG

ARH

ARI

ARL

ARM

ARN

ARO

ARP

ARQ

ARR

ARS

ART

ARV

ARX

ARY

AS

ASA

[illustration:
IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus CICICCLXXXXI. moritur to paroneupoi*ein
- portrait of the author -]

IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus CICICCLXXXXI. moritur to paroneupoi*ein