CAMENA Early Modern Latin Texts

[illustration: IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus* CICICCLXXXXI. moritur to paroneupoiein - portrait of the author -]

NOVVS LINGVAE ET ERVDITIONIS ROMANAE THESAVRVS POST RO. STEPHANI ET ALIORVM NVPER ETIAM IN ANGLIA ERVDITISSIMORVM HOMINVM CVRAS DIGESTVS, LOCVPLETATVS, EMENDATVS ET GEORGIO II DEFENSORI FIDEI ET PACATORI ORBIS BIBLIOTHECAM ACADEMIAE SVAE GEORGIAE AVGVSTAE QVAE GOTTINGAE EST INVISENTI DEVOTI ANIMI PIETATE OBLATVS A. D. XXX. IVL. M D CC XXXXVIII. A IO. MATTHIA GESNERO ELOQ ET POES. P. P. O. ET ACAD. BIBLIOTHEC. CVM PRIVIL. SACR. CAES. MAIEST. AC SER. REG. POL. ET EL. SAX. LIPSIAE IMPENSIS CASP. FRITSCHII VIDVAE ET BERNH. CHR. BREITKOPFII M DCC XLIX.

IO. MATTHI. GESNERI NOVVS LINGVAE LATINAE THESAVRVS. TOM. I. A - C.

I. De litera A.

A [1], princeps etiam apud Latinos litera, quam vt ait Martia. Capella [...]

II. De Praepositione A et AB.

A [2], AB, et ABS, eadem Praepositio, cuius originem a Graeco a)po\ non inepte arcessi, u(po\ nos admonere potest, quae manifeste sub est. [...]

AB., Abdicauit. A. B. Alia Bona. AB AC. Ab Actis. A. B. M. Amico, vel Amicae, vel Animae Bene Merenti. AB R. P. Ab Ripa Proxima. A. B. V. A Bono Viro. AB V. C Ab Vrbe Condita. Vrs.

ABACVS, i, m. [ a)/bac, a)ba/kion ] generatim notat tabulam politam mediocris magnitudinis, cui deinde in diuersa supellectili locus est. [...]

ABACVLVS, i, m. Dimin. Plin. 36, 26 s. 67 de fragmentis vitri, Tingit ars, veluti cum calculi fiunt, quos quidam abaculos vocant, aliquos etiam pluribus modis versicolores.

ABADIR, Deus est. Dicitur et hoc nomine lapis ille, quem Saturnus dicitur deuorasse pro Ioue, quem Graeci bai/tulon vocant. Haec Priscia. L. 5 p. 647 Putsch. Conf. BAETYLVS.

ABAESTVO, are. Tertull. s. Cypria. de Iud. Dom. c. 1. Quid faciat laetis vt vitis abaestuet vuis.

ABALIENO, are, [ a)pallotrio/w ] alienum facere, quod cum proprie ad possessiones pertineat, tum ad animum eiusque partes refertur. [...]

ABALIENATVS, a, um. [ a)pallotriwqei\s2 ] Festus, Abalienatus. dicitur, quem quis a se remouerit. Cic. contra Rull. 72 c. 27 Vectigalibus abalienatis. [...]

ABALIENATIO, onis, [ a)pallotri/wsis2 ] actus abalienandi. Cic. Top. 28 c. 5 Abalienatio est eius, rei, quae mancipi est, aut traditio alteri nexu, aut in iure cessio, inter quas ea iure ciuili fieri possunt.

ABALITES, sinus, [ a)bali/ths2 ko/lpos2 ] Exiguus sinus in tractu Troglodytarum. Plin. 6, 29 s. 34.

ABALVS, [ *)/abalos2 ] Insula Oceani Germanici, in qua nonnulli crediderunt Electrum ex arboribus fluere. Plin, 37, 2 s. 11 [...]

ABAMBVLANTES, Abscedentes, Festus. Male quidam abambulat, Ouid. met. 2, 852 pro obambulat.

ABAMITA, ae. [ a)pothqi/s2 ] Soror abaui. Institutionum 3, 6 de gradibus cognat. Gai. D. 38 t. 10 l. 3 et Paul. ib. l. 10 et 14.

ABANTE. ABANTE OCVLIS, Inscript. ap. Scip. Gentil. Parerg. 1, 14. Add. Grut. Inscr. p. 717 n. 11.

ABAPTISTVM, vel ABAPTISTA, terebella huc relata quondam fuit ex Celso 8, 3. [...]

ABARCEO, es, ui. [ a)pei/rgw ] Prohibeo. Festus. Alii scribunt Aberceo vt Coerceo.

ABARIMON, [ *)abari/mwn ]. Scythiae regio, in magna Imai montis conualle, in qua syluestres homines degunt, auersis post crura plantis, eximiae velocitatis, passim cum feris vagantes. [...]

ABARIS, is. [ *)/abaris2 ]. Magus ille Hyperboreus, de quo monstra fingebant Pythagorei, in primis Sagittae ab Apolline acceptae beneficio orbem terrarum peragrasse. [...]

ABAS [1], antis. [ *)/abas2 ] Lyncei ex Hypermnestra filius, rex duodecimus Argiuorum, pater Proeti, Lasii, et Acrisii et auus Persei; a quo postea Argiuorum reges Abantiadae dicti: et Argi ipsi, Abantei. [...]

ABANTIAS [2], adis, f. patronym. a nomine Abas, filia, vel neptis Abantis. Vnde apud poetas fere pro Danae ponitur, Abantis ex Acrisio nepte: vel pro Atalanta, nepte eiusdem ex Iasio. [...]

ABAVVNCVLVS, [ a)poqei=os2 ] Abauiae frater. Instit. Iur. L. 3 t. 6. Caius in Digest. l. 38 t. 10. l. 3 et 10 §. 17. conf. Isidor. 9, 7.

ABAVIA, ae. [ a)po/mamma ] Est auia aui vel Auiae. Instit. Iur. l. 3 t. 6. conf. Dig. l. 38 t. 10 l. 3 et 10.

ABAZEA, orum. Instituta sacra a Dionyso Caprii filio, rege Asiae, legebantur olim Cic. de Nat. Deor. 3, 58 c. 23 [...]

ABBATISSA, f. [ a)rximandri/tis2 ] Hieron. de modo vivendi, cum a semitis iustitiae deuiat, ipsamet etiam Abbatissa cognoscat, et saepius in Regula Monachorum Opp. Hieron. T. IX. [...]

ABCAECATIO, onis. f. [ *)apotu/flwsis2, abcaecatio, eluscatio. Gloss. Gr. Lat.

ABDERITANVS, Adi. Mart. 10, 25 Abderitanae pectora plebis habes, i. insanus es, et stupidus.

ABDERITICVS, a, um. stultus, insanus. Cic. ad Att. 7, 7 Id est, Abderiticum, vel vt meliores, [ *)abdhritiko/n.

ABDERVS, [ *)/abdhros2 ] Hyginus fab. 30. Hercules Diomedem regem Thraciae, et equos quatuor eius, qui carne humana vescebantur, cum Abdero famulo interfecit.

ABDICO [1], are ( a)pokhru/ttw ) Publice et sollemnibus [correction of the transcriber; in the print sollennibuus] verbis a me remoueo. [...]

ABDICATVS, a, um. Primae illius significationis exempla affatim suppeditant declamationes modo laudatae. [...]

ABDICATRIX, Icis. Salu. l. 2 adu. Auar. p. 64 Abdicatrix misericordiae inhumanitas.

ABDICATIVE, Adu. Abdicatiue concludere, i. negatiue. Mart. Capell. 4. p. 128.

ABDICO [2], ere. Reiicere, reprobare, et auspicio negare [ a)peipei=n ] oppositum est Addicere. [...]

ABDITAMENTVM, i. n. pro detractione diminutione laudant ex Apul. l. 9 p. 219 Sed libri pariter ac sententia additamentum postulant, vbi vid.

ABDO, ere [ xwri/zw, kru/ptw, a)pokru/ptw ] prima et propria notione est remouere, auferre, contrarium verbo addere. [...]

ABDOR, pass. ex abdo. Condor, occultor. Plin. 9, 8 Abduntur tricenis diebus circa Canis ortum, occultanturque incognito modo. De Delphinis.

ABDITVS, a, um. Partic. remotus, occultus, praeter iam laudata indicamus Cic. Off. 2, 13 Nec ferrum, aes, aurum, argentum effoderetur, penitus abditum. [...]

ABDITVM, i. n. [ krupto\n ] Substantiue locus obscurus, res obscura, s. occulta. [...]

ABDITE, Adu. [ krufi/ws2 ] Occulte Cic. Verr. 2, 73 Omnia ita condita fuisse, atque ita abdite latuisse videantur.

ABDOMEN, inis. n. [ lapa/ra, u(ph/trion, e)piga/strion. ] Sic describit Cels. 4, 1. extr. [...]

ABDVCTIO, onis. Vulgat. Sirac. 38, 20 in abductione permanet tristitia hoc est, in solitudine, secreto.

ABDVCTVS, [ *da)paxqei\s2 ] partic. Abductus in Secretum Liu. 30, 14. 22, 22. [...]

ABE

ABECEDARIVS, a, um. Augustin. Enarr. in Psal. 118 conc. 32 et Retract. 1, 20 sic vocat Psalmos, quorum quilibet versus ab alia litera, seruato vulgari ordine literarum incipit. [...]

ABESVS, a, um. Macies neque sicca lacertos Succo tenuabit abeso Prud. Cath. 10, 103.

ABELLA, ae. [ a)be/lla ] Oppidum Campaniae Italicae, supra Neapolim. [...]

ABELLINA, ae [ leptoka/ruon ] Plin. 15, 22 s. 24 in auellanis, nucum genere, quas antea Abellinas patrio nomine appellabant.

ABELLINATES, [ a)bellinai=oi ] Plin. 3, 11 s. 16 Abellinates cognomine Protropi, et more Abellinates cognominati Marsi.

ABELLINVM, [ a)be/llinon ] siue AVELLINVM, Campaniae oppidum Plin. 3, 5 s. 9.

ABEMO, is. verbum obsoletum. Festus Abemito significat demito, vel auferto. Emere enim antiqui dicebant pro accipere. Gloss. Abemit, ab eo accepit, [ e)/laben. Scribitur etiam Abimo. [...]

ABEO, is, Ivi, et per syncopen abii, abitum, Ire [ a)pe/rxomai, ei)/xomai ] Discedere. [...]

ABITIO, onis. [ a)pe/leusis2 ] Ipse abeundi actus, s. discessus. Ter. Heaut. 1, 2, 16 Propter eam haec turba atque abitio euenit. Abitionem antiqui dicebant mortem Festus h. v.

ABITVS, us. m. Idem. Ter. Heaut. 3, 1, 4 Cum videam miserum hunc tam excruciarier eius Abitu. Abitus importunissimae pestis, Cic. Verr. 3, 125 c. 54. [...]

ABITO, ere. Frequent. Plaut. Rud. 3, 4, 72 Hunc quoque asserua, ne quo abitat. Vid. BETO.

ABEONA, et ADEONA, August. de C. D. 4, 21. Quid necesse erat commendare nascentes? Deae Adeonae adeuntes, Abeonae abeuntes. Add. ibid. 7, 3.

ABEQVITO, are. [ a)fippa/zw ] Equo abire, vel aufugere. Liu. 24, 31 Vt praetores pauidi inter tumultum abequitarent Syracusas: Sed Gron. adequit.

ABERCEO, ui, itum, [ a)pei/rgw ] ere. Arcere, prohibere, a Festo laudant, et addunt Plaut. Atque eam abercet domo.

ABERRO, as, are. [ a)famarta/nw, a)potugxa/nw, e)camarta/nw ] Est proprie a via recta per errorem digredi, deflectere, discedere; quod et simpliciter errare dicitur. [...]

ABFORE, [ a)pe/sesqai ] infinitivus ex fore compositus, pro Abfuturum esse, vsus rarioris. [...]

ABGARVS, Arabica vox, magnum et potentem notans, occurrit vt proprium Regum quorundam orientis, apud Capitoli. Anto. Pio c. 9. Spartia. Seuero. c. 18. [...]

ABGREGO, [ a)fori/zw ] are. Ab grege ducere. Fest. Gloss. [ a)pagela/zein, diaxwri/zein.

ABHIEMO, are. cum sereno caelo fulgetrae erunt, abhiemabit Plin. 18 vlt. i. hiems desaeuiet.

ABHINC, Adu. temporis praeteriti, iungiturque saepius accusatiuo, rarius ablatiuo. [...]

ABHORREO, ui, ere. [ a)pofri/ttw, musa/ttomai ] horrere ab aliquo, i. propter eum, vid. Avel Ab n. 32. sive ab eo prorsus alienum esse. [...]

ABHORRENS, Partic. praeter multa, quae iam sub verbo retulimus exempla, laudare satis fuerit Liu. 22, 13 [...]

ABHORRESCO, Adducitur Lactant. de ira Dei 23, 12 Quem Daemones abhorrescunt. Sed ibi Interpres aliquis recentior ita reddit, e)kfri/ttousin ex oraculo Graeco.

ABI

ABIES, etis. f. [ e)la/th ] nomen arboris, de qua Plin. 16, 10 s. 19 [...]

ABIEGNVS, a, um, [ e)la/tinos2 ] vt Vitruu. 2, 9 p. 35 Rates (an crates) abiegnae, i. quae sunt ex abiete. [...]

ABIEGINEVS, idem quod abiegnus. Nam legimus abiegineas trabiculas et abiegineis sectilibus in lege aedificantium, quae marmori insculpta Neapoli visitur, vt refert Hesselius in Not. ad Enn. p. 199.

ABIETINVS, Id. vt, Vas abietinum. Apul. de Herb. c. 29. Sed Humelbergius auctoritate MSS. et ratione ductus reposuit argenteum.

ABIETARIVS, a, um. Festus, abietaria negotiatio, quam materiam nunc [materiationem ] dicimus, videlicet ab abietibus coemendis. Pro Fabro lignario Vulgat. Ex. 35, 35.

ABIGENA, bos, laudabatur ex Varr. de L. Lat. 6, 3. Sed nunc legitur Ambiegna, vbi vid.

ABIGA, ae. f. Plin. 24, 6 s. 20 Chamaepitys, Latine abiga vocatur, propter abortus, ab aliis tus terrae etc. [...]

ABIGENDVS, Partic. [ a)pelasqhso/menos2 ] Ouid. Fast. 3, 344 O vir colloquio non abigende meo. Et iam dedimus Cic. Verr. 1, 28.

ABACTVS [1], Partic. [ a)pelhlame/nos2 ] ut, Abacti greges Cic. Verr. 2 c. 7. qui aut furto, aut per vim abducti sunt. [...]

ABACTVS [2], us. [ a)pe/lasis2 ] Ipse abigendi actus, et violenta expulsio. [...]

ABACTOR, oris. m. [ a)pela/ths2 ] pecuariorum animalium fur, Apul. met. 7 p. 199 [...]

ABAGMENTVM, i. Adiutoriis abagmentis aliquid prohibere Priscian. Med. 2, 34. i. medicamentis repellentibus. Ex notione verbi 4 et 5. vid. Reines. Var. 3, 12.

ABIGEATOR, vel ABIGATOR, idem [ *)apela/ths2,] Abigeus, Abigator, Abactor Vet. Gloss. secundum Edit. Labb. [...]

ABIGEATVS, us. [ a)pelasi/a ] Ipse abigendi actus, siue crimen. Macer l. 2, [ p. de Abigeis, Abigeatus, crimen publici iudicii non est: quia furtum magis est. Add. l. 5 [ p. de re milit. §. 2.

ABIICIO, eci, ectum, ere. [ a)por)r(i/ptw, a)poba/llw ] Est proprie aliquid ab se iacere, vt proiicere, reiicere: et saepe ad contemtum aut indignationem pertinet. [...]

ABIECTVS [1], Partic. [ a)pobeblhme/nos2 ] Iacens, summissus, contemtus, quod tam ad res quam ad personas pertinet. [...]

ABIECTVS [2], ior, issimus. [ a)po/blhtos2, a)po/r)r(iptos2 ] Adiective, humilis, vilis. [...]

ABIECTIO [2], Verbale [ a)pobolh\ ] Abiectio, adiectio, literarum mutatio ad Herenn. 1, 6. Quinct. 9, 3, 18 Additio et abiectio. Cic. in Pison. c. 36 Quid debilitatio, atque abiectio animi tui.

ABIECTE, Adu. [ a)pobeblhme/nws2 ] Cic. Tusc. 2, 55 c. 23 Sed hoc quidem in dolore maxime est prouidendum, nequid abiecte, nequid timide, nequid ignaue, nequid seruiliter, muliebriterue faciamus. [...]

ABIVDICO, are. [ a)podika/zw ] Iudicio auferre: ea forma dictum, qua abiurare: contrarium est adiudicare: v. g. Iudicabit Alexandriam regis esse; a Pop. Rom. abiudicabit Cic. contra Rull. 2, 43. [...]

ABIVDICATVS, Liu. 4, 1 Laeti ergo audiere Patres, Ardeatium populum ob iniuriam agri abiudicati descisse.

ABIVGO, are, [ a)pozeugnu/w ] proprie est a iugo remouere, deinde generatim alienare, separare.

ABIVNGO, xi, ctum, ere [ a)poxwri/zw ] idem. Virg. Georg. 3, 518 - - - it tristis arator Moerentem abiungens fraterna caede

ABIVNCTVS, a, um. Abiunctos lauare equos Prop. 2, 14, 12. (al. 2, 18, 10) Ab omni turpitudinis labe disparata atque abiuncta diuinitas Arnob. 3, p. 105. [...]

ABIVRGO, are. Per iurgium auferre, abiudicare. Arma Achillis abiurgata sunt Aiaci ab Agamemnone Hygin. fab. 107. vid. Barth. Aduers. 8, 6.

ABIVRO, [ a)po/mnumi, e)co/mnumai ] are. rem creditam negare periurio, ait Seru. ad Aen. 8, 263. [...]

ABIVRATVS, [ a)pwmnume/nos2 ] periurio negatus, Virg. Aen. 8, 263 Abstractaeque boues, abiurataeque rapinae. [...]

ABIVRATIO, onis [ e)cwmosi/a ] rei creditae abnegatio cum periurio, vt Isiodorus 5, 26 definit.

ABLACTO, are. [ a)pogalakti/zw ] A lacte remoueo: pro quo Varro, R. R. 2, 1, 20 a matre disiungo. [...]

ABLACTATVS, a, um. Vulgat. Genes. 21, 8. Ies. 28, 9. Metaphor. Sacratioris philosophiae vberibus lactatus ablactatusque Sarisber. Proleg.

ABLAQVEO, are, [ guro/w, periska/ptw, r(izotomw= ] proprie ad vites et arbores pertinet, cum circum illas, quasi lacus quidam foditur, vnde etiam nomen est; (vid. Oblaqu.) et radices superiores reciduntur. [...]

ABLAQVEATVS, a, um. Plin. 17, 27 s. 47 Ablaqueatis radicibus fimum suillum adhibent.

ABLAQVEATIO, onis. [ gu/rwsis2, r(izotomi/a ] Ipse actus ablaqueandi. [...]

ABLECTAE, aedes. [ a)po/lektos2 oi)ki/a ] i. nitidae et elegantes, quae emtores facile inuitent. [...]

ABLEGO [2], are. [ a)pope/mpw, a)poste/llw ] Est proprie alio mittere. [...]

ABLEGATVS, a, um. Modo vidimus. Dimisso atque ablegato consilio Cic. Verr. 2, 73 c. 30 [...]

ABLEGMINA, partes extorum, quae diis immolabant Festus. Idem quod Prosiciae. Sic nempe legendum ostendit Scaliger pro Albegmina, probante etiam Vossio in Etymol. h. v.

ABLIGVRITIO, onis. Heliogabalus imperium dedecorauit vitiis ingentibus, luxuria, turpitudine, abliguritione Capitol. Macrin. c. 15. [...]

ABLIGVRITOR, oris. Vnusquisque se euiscerat luxuriosus, heluo internecat, abliguritor perimit Ambros. Ep. 42 ad Sabin.

ABLOCO, are. [ a)pomisqo/w ] Idem quod locare, verbum rarissimum. Suet. Vitel. 7 vt domum in reliquam partem anni ablocaret. conf. OBLOCO.

ABLVDO, si, sum, ere. [ a)pa/|dw, a)peika/zomai ] Cui opponitur Alludere. Hor. Ser. 2, 3, 320 --- Haec a te non multum abludit imago, i. hoc exemplum non multum dissimile est tuis moribus.

ABLVO, ui, utum, ere. [ a)poni/ptw, a)poklu/zw ] Lauando abstergere, vt Corpus Curt. 3, 5, 2. 4, 1, 22 [...]

ABLVTVS, Partic. [ a)ponifqei=s2 ] Varr. de R. R. 3, 9, 12 eaque abluta condunt in furfures, vel acus, de ouis, Squalor ablutus Curt. 4, 1, 23.

ABLVTOR, oris. Ablutor carnis Cyprian. adu. Marc. 3, 7 Errorum ablutor Orient. Commonit. l. 2.

ABLVVIVM, pro diluuio [ a)po/nimma ] Laberius nimis licenter dixit, teste Gellio 16, 7.

ABMATERTERA, [ a)poqei/a ] Soror abauiae. Instit. de gradib. eog. et in D. tit. eod. l. Iurisconsult. Gai. l. 3 ff. de grad. et affin. conf. l. 10 eod.

ABMITTO, si, ssum, ere. [ a)pope/mpw ] Idem quod mittere: verbum rarissimum modo verbum sit. Laudant Plaut. Truc. 2, 7, 33 ubi tamen post Camerarium pro abmiserit, legitur ad me miserit.

ABNATO, are. [ a)ponh/xomai ] Alicunde natando recedere. Statius Achilleidos 1, 383 Abnatat, et blandis affatur littora verbis.

ABNECO, ui, et aui, atum, are. [ a)poktei/nw ] Prouocatur ad Plaut. Truc. 1, 2, 99 ubi recte post Camerarium legitur puerumque ut enecaret.

ABNEGO, are. [ a)parne/omai, e)carne/omai ] Negare quod a nobis petitur, Colum. 10, 51 Ingeniumque loci, vel Iupiter abnegat imbrem. [...]

ABNEGATOR, oris. Quis talem abnegatorem spernat Tertull. de Fuga in persec. c. 12.

ABNEGATIVVS, a, um. Duae abnegatiuae vnam affirmationem faciunt Diomed. l. 2. Prisc. l. 17 p. 1058 extr. Nusquam omnium locorum est abnegatiuum, et nunquam omnium temporum.

ABNEPOS, otis, m. [ a)pe/kgonos2 ] Filius pronepotis vel proneptis: et refertur ad abauum. Suet. in Tib. Caes. c. 3, 6. Senec. Lud. p. 854.

ABNEPTIS, is. [ a)fuiw/nh ] Pronepotis vel proneptis filia. Sueton. in Neron. c. 35, 3. Gaius l. 3 ff. de Grad. et Affinit.

ABNITOR, ti. Ipsi nobis argumenta conquirimus, quibus esse videatur falsum id, quod esse nolumus, atque abnitimur verum Arnob. 2 p. 99 al. abnutamus.

ABNODO, are. Colum. 4, 24, 10 Hunc ergo (focaneum palmitem) tanquam aemulum diligenter iidem amputant, et abnodant, priusquam corroboretur, i. leuant vulnus.

ABNORMIS, normam et modum excedens, [ a)/metros2 ] Hor. 2, 2, 3 Ofellus Rusticus Abnormis sapiens, etc. id est, qui sapiens quidem est, sed non ad istorum philosophorum normam, [ au)todi/daktos2. [...]

ABNVENS, entis. Abnuens terrenis remediis inquisitionis Apul. p. 175. Elementa naturae communionem abnuentia Macrob. Somn. Sc. 1, 6.

ABNVENDVS, a, um. [ a)naneute/os2 ] Senec. in Thyest. 471. PLISTH. Nec abnuendum si dat imperium Deus. THY. Nec appetendum.

ABNVITIO, onis. Non semper abnuitionem significat, sed interdum etiam pro additamento ponitur Fest.

ABNVTO, as, are. [ a)poneusta/zw ] Frequenter signum negans oculis facere. [...]

ABO

ABO, are. blande compellare, et velut Abam vel Abbam, i. Parentem, vel, vt alii volunt, vt fratrem honorare. [...]

ABOCVLVS, i. Dim. Abocellus, vnde Gallorum Aveugle, putat Birrius restituendum Petronio 75 vbi in laudibus pueri literati, Librum ab Oculo legit. Ipse vult Aboculo.

ABOLEO, eui et ui, itum, ere, [ e)calei/fw, a)fani/zw ] Omnino rem tollere, delere, obliterare, ita vt ne odor quidem rei ejus relinquatur. [...]

ABOLITOR, oris. Post eum casum (cataclysmi) omnium rerum abolitorem Tertull. de Habitu mul. c. 3. Somnus abolitor omnium Auson. Grat. Act. c. 2.

ABOLEFACTVS, a, um. Scriptura abolefacta violentia cataclysmi Tertull. de Habitu mul. c. 3.

ABOMASVM, [ h)/nustron ] Gaza interpretatus esse dicitur ab Hermolao in cap. 9 lib. 28 Plinii.

ABOMINOR, ari. [ bdelu/ttomai ] Rem aliquam, veluti malum omen, vel verbo, vel facto detestari, exsecrarique, et a nobis amoliri. [...]

ABOMINANTER, Si quis filiam fratris sororisue faciendam crediderit abominanter vxorem Theodos. Cod. 2, 12.

ABOMINATIO, Detestatio, execratio, [ bde/lugma a)potropiasmo\s2 ] Gloss. vet.] Vulgat. Quid equorum tam pertinax abominatio Lact. 1, 17 extr. Incensum abominatio est mihi Tertull. adu. Iud. c. 5.

ABOMINAMENTVM, i. Proiecit homo abominamenta sua aurea et argentea Tertull. adu. Iud. c. 13. Duo vel maxima malorum abominamenta, fames et pestilentia P. Oros. 2, 5. Add. ib. extr.

ABOMINATVS, [ bdelukto\s2 ] Partic. Actiue. Abominatus mentionem facinoris Liu. 40, 4. [...]

ABOMINABILIS, e. [ bdelutiko\s2 ] Gloss. Cyrill. Impudicitia abominabilis Quinctil. Trib. Mar. Decl. c. 4, Burm. p. 78. Add. Hieron. in Ierem. 22, 30.

ABOMINOSVS, a, um. Propter pares dies Februarius quasi abominosus diis inferis deputatur Solin. c. 3. Sed al. ominosus. Sonum vocis abominosae audire Diomed. L. 3.

ABORIGINES, inum [ a)bori/gines2, gena/rxai, prwtogo/noi ] vocantur antiquissimi incolae agri Ro. Sall. Catil. 6 [...]

ABORIOR, eris, vel iris, ortus, iri. [ a)pokui/+skomai ] Significat foetum abortiuum fieri, vel intempestiue nasci. [...]

ABORTIO [1], onis. [ a)/mblwsis2, e)/ktrwsmos2 ] Actus aboriendi. Plaut. Truc. 1, 2, 99 [...]

ABORSVS [2], a, um. Aborsus vel abactus venter est embryo pharmacis violenter exturbatus. vid. Paul. lib. 4. sentent. t. 9 §. 6.

ABORTVS [2], us. [ e)/ktrwma, e)/ktrwsis2 ] partus praecipitatus et immaturus. [...]

ABORTIVVS, a, um. [ e)ktrwmatiai=os2 ] imperfectus et informis, qui scilicet abortu natus est. [...]

ABPATRVVS, ui. [ a)poqei=os2 ] Frater abaui Ex lib. 3. Instit. de grad. cog. et l. Iuriscons. D. eod. tit.

ABR

ABRACADABRA, vox superstitiosa, quam Serenus Sammonicus c. 52 v. 941 sqq. [...]

ABRADO, si, sum, ere, [ a)pocune/w, a)pwcu/w ] Radendo tollere, siue detrahere, quod et deradere dicitur. [...]

ABRAHAM, ABRAHAMVS, ABRAM, Patriarcha fidei celebratissimae, Abram parenti dictus, Abraham Deo Prudent. Psych. v. 4. [...]

ABRAXAS, siue ABRASAX, Vnus ex deis, qui ab haereticis inducti sunt, barbaris et inconditis nominibus: de quibus ab Irenaeo et Epiphanio facta est mentio. [...]

ABRELICTVS, a, um. Deo abrelicto Tertull. adu. Iud. c. 1. diuinitate abrelicta ib. eod.

ABRENVNTIO, are. in formula baptismi, abrenuntio diabolo, pompis, spectaculis, et operibus eius Saluian. 6 p. 208. [...]

ABRIPIO, ui, eptum, ere. [ a)farpa/zw, a)narpa/zw ] quasi raptu et violenter alicunde auferre, velvi eripere. [...]

ABREPTVS [2], a, um. Praeter plura quae modo dedimus, Liu. 26, 39 Aliae naues in terram remis abreptae.

ABRODIAETVS, Delicate et molliter viuens, [ a)brodi/aitos2,] Quod nomen sibi arrogauit Parrhasius pictor nobilissimus, indicaturus, credo, qua cura artem tractaret, apud Plin. 35, 10 f. 36. [...]

ABRODO, si, sum, ere [ a)pobrw/skw ] rodendo auferre, Plin. 10, 62 s. 82 Viperae mas caput inserit in os: quod illa abrodit voluptatis dulcedine.

ABROGO, are [ a)pokuro/w, a)kuro/w, a)naire/w ] consensu populi abolere, tollere, irritum facere. [...]

ABROGANS, tis. Humilis Gloss. Isidori. q. d. qui sibi adeo non arrogat quidquam, vt potius abroget.

ABROGATIO, [ a)poku/rwsis2 ] Actus abrogandi: vt Abrogatio legis, aut magistratus, Cic. Att. 3, 23 Neque enim est vlla lex, quae non se sepiat difficultate abrogationis. Laudatur etiam Quinctil. lib. 1, 9. [...]

ABROICVS, Plautus Abroico laudatur Non. 3, 43. leg. Agroico, [ a)groi/kw|, quod nomen fabulae, i. rustico s. agresti.

ABROTONVM, n. [ a)bro/tonon ] Herbae nomen, de qua Plin. 21, 10 s. 34 [...]

ABROTONITES, is, vel ae [ a)brotoni/ths2 ] masc. quia adiungitur ad [ oi)=nos2. [...]

ABRVMPO, upi, uptum, ere [ a)por)r(h/gnumi ] Rumpendo separare, vel finire, vt Plin. 2, 92 [...]

ABRVPTVS, Partic. et Nomen. [ kater)r(wgw\s2, a)por)r(w\c ] In quantum nomen est, primaria significatione, vnde aliae intelliguntur, ad loca refertur, quae abrupta dicuntur, i. diuulsa, atque ob id inuia, quae descensum non habent, sed tantum praecipitium, et alio nomine praerupta dicuntur, vt fere sunt rupes et scopuli, Graece [ a)po/krhmna, krhmnw/dh. [...]

ABRVPTA, ae. Subst. Abruptae Vesuuii montis verticem magna profudisse incendia ferunt Sic laudatur Oros. lib. 7. [...]

ABSCEDO, ssi, ssum, ere. [ a)fi/sthmi ] idem quod recedere, vel discedere, cui contrarium est accedere. [...]

ABSCEDENS, Partic. [ a)fista\s2 ] Vnde abscedentia et prominentia in picturis Vitru. in praef. lib. 7. [...]

ABSCESSIO, onis. f. [ a)pobolh/ ] Idem. Cic. de vniuersitate c. 12. Cumque ad corpora necessitate accessio fieret, tum abscessio necesse erat, [...]

ABSCIDO, idi, ex abs et caedo, idem significat quod abscindo [ periko/ptw, a)poko/ptw ] Ouid. Met. 12, 362 [...]

ABSCISE, Adu. idem quod breuiter. Val. Max. 3, 7, ext. 6 Si verba numeres, breuiter et abscise: si sensum aestimes, copiose et valenter.

ABSCINDO, idi, issum, ere. [ a)poko/ptw, a)pote/mnw,] Hesperum Siculo latus abscidit aruaque et vrbes Virg. Aen. 3, 418. [...]

ABSCINDENS, entis. Virg. Georg. 2, 23 Hic plantas tenero abscindens de corpore matrum.

ABSCISSVRVS, Quinct. 12, 1, 20 de Cicerone, Fortasse inuenturus, quod adhuc abscissurum putem fuisse.

ABSCISSE, Adu. vel ABSCISE, fixe, praecise, [ a)pokekomme/nws2 ] Callistratus in l. Semper, de iure immunita. [...]

ABSCONDO, i, sum et itum [ a)pokru/ptw.] Remotum a conspectu condere vel occultare. [...]

ABSCONSE, Adu. Latenter. Vet. Interpr. Irenaei 4, 40 Cogitabat absconse dimittere eam.

ABSCONSOR, Firmic. 3, 8, 5 Mercurius absconsores auri et diuitiarum faciet. Et c. 11 Pecuniarum absconsores faciet.

ABSCONSIO, [ a)po/kruyis2.] Laudatur Plin. 8, 16 s. 19 Velut deputans absconsione turpitudinem. Verum libriomnes, Acerrimo cursu fertur velut abscondente turpitudinem loco.

ABSEGMEN, inis. Penitam offam Naeuius appellat absegmen carnis cum coda Fest. in P.

ABSINTHIVM, i, n. male scribitur Absynthium: est enim Gr. [ a)yi/nqion, herba nobilissima. [...]

ABSINTHITES, ae, m. [ a)yinqi/ths2 ] intellecto [ o)=inos2, vnde etiam Latinis masculino genere effertur ] vinum absinthio conditum, quod docet facere Col. 12, 35. [...]

ABSISTO, stiti, ere. [ *a)POST*aT*e/W ] A loco vel a re aliqua discedere. [...]

ABSISTENS, [ a)postatw=n ] Liu. 24, 20 Tamen spe labefactandae fidei haud absistens, Salapiam tendit.

ABSOCER, eri. m. Socero, prosocero, et item alio prosocero, et duobus absoceris COSS. Capitol. in Gordian. c. 2.

ABSOLESCO, ex solito insolitum fieri. Tertull. Exhort. Cast. cap. 6 Absolescit Crescite illud et multiplicamini. conf. Not. Iun.

ABSOLVO, ui, utum, ere. [ a)polu/w, a)palla/ttw ] Liberare, de omni quod ex nexu aut conclusione aliqua liberatur, aut editur. [...]

ABSOLVTVS, [ a)polelume/nos2, a)/fetos2, a)po/lutos2, tetelesme/nos2 ] Partic. proprie Apul. Met. 6 p. 184, 30 [...]

ABSOLVTIO, Perfectio. [ telei/wsis2, a)po/lusis2 ] Cic. de Fin. 5, 38 c. 14 [...]

ABSOLVTORIVS, a, um. quod ad absolutionem pertinet [ a)polutiko\s2 ] Sententia absolutoria Ascon. in Orat. pro Milone extr. [...]

ABSOLVTORIVM, n. [ a)lecifa/rmakon ] Remedium absoluens, siue liberans. Plin. 28, 6 Clauum ferreum defigere in quo loco primum caput desixerit corruens morbo comitiali: absolutorium eius mali dicitur.

ABSONVS, a, um. [ a)pa/dwn, a)phxh\s2 ] Dissonum, discors, discrepans: quasi a sono alienum, vel sono absurdum; Cic. de Orat. 1, 115 c. 25 [...]

ABSONE, Adu. Apul. Apol. p. 276, 36 Elm. Absone et indocte versus pronuntiare.

ABSORBEO, ut et psi, ptum, ere. [ r(oibde/w, katapi/nw, a)mfixa/nw ] Quasi sorbendo absumere. [...]

ABSORPTIO, f. Vox haec forte restituenda est, Sueton. Neron. c. 27. vbi vulgati, Absortio rosaria. Intelligi nempe possit coena, vbi rosae, vel parati ex rosis liquores abundant.

ABSPOSITVS, a, um. Abspositum perdiu reseruari potest Plin. Valerian. 3, 21. Conf. Barth. Adu. 4, 21.

ABSQVE, Praep. ablatiua [ a)/neu, xwri\s2, di/xa ] idem notat quod Sine. Nam teste Priscian. l. 14 [...]

ABSTEMIVS, a, um, dicitur ab Abstinentia temeti, teste Fabio 1, 7, 9 [...]

ABSTERGO, is, et ABSTERGEO, es, si, sum. [ a)pomo/rgnumi, a)poma/ttw, a)potri/bw, a)posmh/xw ] Tergendo auferre, purgare. [...]

ABSTERGENDVS, a, um. Plin. 21, 10 s. 47 Penicilli (spongiarum genus) abstergendae lippitudini vtilissimi.

ABSTERREO, ui, itum, ere. [ fo/bw|, a)potre/pw ] Terrore iniecto auertere, arcere, prohibere. [...]

ABSTINEO, ui, entum, ere. [ a)pe/xomai, a)fi/stamai ] Est ab aliqua re omnino vel ad tempus se cohibere: Quasi se tenere abs re illa: vt Abstinet furto, qui non furatur: Abstinet vino, Venere, voluptate, qui iis rebus non vtitur: Abstinuit coena, qui non coenauit, etc. [...]

ABSTINENS, entis. [ e)gkrath\s2, a)posxo/menos2 ] Hor. Od. 4, 9, 37 - - - abstinens Ducentis ad se cuncta pecuniae. Homo miritice abstinens Cic. Att. 5, 21. [...]

ABSTINENDVS, [ a)fekte/os2 ] Columel. 6, 7, 2 Prohibendus erit bos potione per triduum, primoque die cibo abstinendus. Idem 8, 5, 23 Quibus (cibis) abstinendae sunt aues.

ABSTINAX, acis. Probum verbum, certe formatum, vt Tenax, pertinax, etc. Petron. cap. 42 Quid si non abstinax fuisset? Quinque dies aquam in os suum non coniecit. Add. Symmach. 1, 47.

ABSTINENTIA, ae. [ a)poxh\, a)po/sxesis2 ] Virtus cui opponitur Rapacitas: et sic differt a Continentia, teste Valla: Est enim haec, cum a voluptatibus nos continemus: Abstinentia autem, cum abstinemus ab alienis, nulli vim inferentes, nihil cuipiam eripientes. [...]

ABSTINENTER, Adu. [ e)gkratw=s2 ] Pseudo - Cic. in Sall. 19 c. 7 Posteaquam Praetor est factus, modeste se gessit, et abstinenter. Compar. Augustin. de Morib. Manich. 2, 13 Abstinentius vitam ducere.

ABSTANTIA [2], ae. Sol quum longius absit abstantia quadam Vitr. 9, 4 p. 187.

ABSTORQVEO, es. [ a)postre/fw ] Torquendo aufero. Accius apud Nonium 3, 66. Abstorque proram, ac supra tortas copulas. Al. legunt, Abtorque.

ABSTRAHO, xi, ctum, ere. [ a)posu/rw, a)pospa/w ] Ex Abs et Traho, proprie A loco trahere, i. Violenter abducere. [...]

ABSTRACTVS, Partic. [ a)pospasqei\s2 ] Praeter dicta Caes. B. G. 3, 2 Suos ab se liberos abstractos obsidum nomine, dolebant. [...]

ABSTRACTIO, onis. Dictys Cretensis 1, 4 Abstractio coniugis animum permouerat [...]

ABSTRINGO, inxi, ictum, ere, [ a)posfi/ggw ] volunt esse Soluere, Contrarium sui simplicis Stringo. [...]

ABSTRVDO, si, sum, ere. [ a)pokru/ptw ] Abscondere, occultare, abdere. [...]

ABSTRVSE, Adu. Idem. Hinc Compar. Ammianus 28, 1 Inter reos recepti vocatique edictis semet abstrusius amandarunt.

ABSTRVO, ere. Ipse docebat, lucernam non sub modio abstrui debere Tertull. de Praescr. adu. Haer. c. 26. Add. Id. adu. Marc. 4, 27.

ABSVM, abes, fui, esse [ a)/peimi ] contrarium verbi Adsum, varie in constructione aliorum verborum ponitur. [...]

ABSENS [2], entis. [ a)pw\n ] Partic. qui non adest, vbi adesse solet, aut desideratur. [...]

ABFVTVRVS, Cic. ad Q. fratr. 11, 11 Simul et illud Asia cogitet, nullam a se neque belli externi, neque domesticarum discordiarum calamitatem abfuturam fuisse, si hoc imperio non teneretur. [...]

ABSENTIA, ae. [ a)pousi/a ] sicut Praesentia, Vereor, ne absentia mea leuior sit apud te Anton. ap. Cic. Att. 14, 13. [...]

ABSENTO [2], are. [ a)pope/mpw ] Ablegare esse aiunt, laudantque Claud. de Rapt. Proserp. 3, 214 [...]

ABSENTANS, Participio, tamen vsus Sidon. Epist. 9, 13 extr. pro Absens; itemque Cyprian. et alii, quos ad Sidonium notauit Sauaro, qui absentare se et absentari dixere. [...]

ABSENTIVVS, a, um. Diutius absens Petron. c. 23 Sed ex persona Trimalchionis Ne absentiuus morae vobis essem, omnem voluptatem mihi negaui.

ABSVMO, ere. [ katanali/skw, a)pofqei/rw ] Omnino consumere vel abolere. [...]

ABSVMTIO, onis. Verbale. Vlp. in l. Hoc Senatusconsultum. D. de vsufr. ear. rer. quae vs. cons. Vel caeterae res, quae in absumtione sunt, quae nempe fugibiles vocari solent.

ABSVMEDO, inis, f. Consumtio, Plaut. Capt. 4, 3, 3 Quanta pernis pestis veniet! quanta labes larido! Quanta sumini absumedo!

ABSVRDVS, Adi. [ a)/topos2, a)/logos2 ] proprie significat auditu alienum, sive alienum ab auribus; sed vsitatius ad animum transfertur, absonum, quod omnium mentes aspernantur ac respuunt Cic. pro Rosc. Com. 19 c. 7 [...]

ABSVRDE, Adu. [ a)to/pws2 ] vt, Absurde et aspere respondere Cic. Att. 5, 1. [...]

ABSVRDITAS, atis. [ a)topi/a ] Hanc vtramque absurditatem sententia sana respuit Claud. Mamert. de Anim. 3, 11.

ABSYRTIDES, [ *)ayurti/des2 ] Insulae in Adriatico mari, Illyrico adiacentes, Plin. 3, 26 s. 30 Absyrtides Graiis dictae, a fratre Medeae ibi interfecto Absyrto. Cognatae appellationis et situs.

ABSYRTIVM, [ *)ayu/rtion ] Insula maris Adriatici, Plin. 3, 21 s. 25. Vid. Absyrtus n. 2.

ABSYRTVS, [ *)/ayurtos2 ] filius Aeetae regis Colchorum, alio nomen Aegialeus, quem soror eius Medea, sequens Iasonem, lacerauit: vt sie retardaret colligendis ad sepulturam membris patrem volentem eam retrahere a fuga. [...]

ABTORQVEO, ere. Accius apud Non. 3, 66 Abtorque proram. Sic Mercer. Al. Abstorque.

ABTRECTATIO, onis. f. Laudatur Apul. de Deo Socr. Sedrecte Elmenh. p. 44, 13 legit, adtrectatio. [...]

ABV

ABVERTO, ti, sum, ere [ a)postre/fw ] pro Auertere interdum invenias in libris, vt Plaut. Rud. 1, 2, 76 [...]

ABVNDO, as, are [ perisseu/w, eu)pore/w ] Verbum proprium, tractum ex amnibus, qui quoties imbribus augentur, maioribus et crebris vndis egrediuntur littora. [...]

ABVNDANS, [ perisseu/wn, eu)/poros2, a)/fqonos2 ] Partic. vt Scribo. Comp. 24 Cum tenuis abundansque fluit lacrima. [...]

ABVNDANTIA, ae. [ periousi/a, eu)pori/a,] Magna rei alicuius copia: vt Cic. Acad. 1,... Abundantia quadam ingenii praestabat. [...]

ABVNDATIO, onis. [ e)pi/r)r(oia ] Plin. 3, 16 f. 20 Omnia ex Philistinae fossae abundatione nascentia.

ABVNDATVRA, ae. Idem. Per ciuitates abundaturam, sicut et egituram per solitudinem struxerat Tertull. adu. Marc. 4, 24.

ABVNDANTER, Adu. [ eu)po/rws2 ] Copiose, affatim, affluenter. Plin. 24, 9 [...]

ABVNDVS, Adi. Gell. 1, 2 Lauacris nitidis et abundis, et collucentibus. [...]

ABVSQVE, [ e(/ws2 a)po\ ] iunctim quidam scribunt, cum sit transpositio poetica particularum Vsque ab. [...]

ABVTOR, Abuti, [ a)poxra/omai, kataxra/omai, paraxra/omai ] Est Valde vti, etiam in bonam partem. Cic. de Nat. Deor. 2, 151 c. 60 [...]

ABVTENDVS, a, um. Sueton. in Galb. 14 His diuerso vitiorum genere grassantibus, adeo se abutendum permisit et tradidit, vt vix sibi ipsi constaret.

ABVSOR, oris. m. Prodigus. Saluian. 8. p. 296 Perditorum hoc adolescentum speciale convicium est, vt abusores scilicet et incuriosi ac negligentes rerum suarum esse dicantur.

ABVSVS [1], ûs m. [ a)po/xrhsis2 ] Consumtio et Interitus per vsum Vlp. l. 5 §. 1 D. de vsufr. earum rerum quae vsu consum. [...]

ABVSIVVS, a, um. Nomen ipsum abusiua appellatione mutilatum Auct. Paneg. in Constant. Aug. 8, 4, 3 de Maxentio Maximiani supposito.

ABVSIVE, Adu. [ kataxrhstikw=s2 ] Quinctil. lib. 9, 2, 35 p. 777. Burm. Nunc non abusiue dispensatio est. Idem 8, 6, 35 Abusiue aliqua re vti. Abusiue incusso ariete ammian. 24, 4.

ABY

ABYDVS, [ *)/abudos2 ] Vrbs Asiae a Milesiis condita ad Hellespontum, patria Leandri, cui Sestos in Europa opponitur. [...]

ABYDENVS, Adj. [ *)abudhno\s2 ] Stat. Sylu. 1, 2, 87 Vidi et Abydeni iuuenis certantia remis Brachia i. Leandri. [...]

ABYLA, penult. corr. Dionysius Afer de Situ Orb. [ *sthla/wn a)lu/bh kei=tai mi/a th=s2 d' u(pe/nersqe. Auien. v. 111 Maura Abyla et dorso consurgit Iberica Calpe. [...]

ABYSSVS, si. f. [ a)/bussos2 ] Aqua patens in immensam profunditatem, q. d. quae fundum non habet. [...]

AC [2], in compositione magno librorum lapidumque consensu est pro AD, vt Accedo, Accensus etc. Quod inuenitur interdum Adcipio aut simile, id videtur affectationi semidoctorum librariorum deberi. [...]

ACA

ACACIA, [ a)kaki/a ] Genus spinae itemque fructus illius, et succi inde expressi. [...]

ACADEMIA, ae. (Penultima communi *)akadhmi/a et *)akadhmei/a vid. infra n. 5.) locus prope Athenas celebratissimus, ac Academo vel Ecademo potius Heroe (Forte latet hic Cadmus) dictus, vid. Menag. ad Diog. Laert. 3, 7. [...]

ACADEMICVS, a, um. [ a)kadhmai+ko\s2 ] Philosophorum nomen. Cic. Ac. 1, 17 c. 4 [...]

ACAENITVS, i. m. interpretantur virgatorem, qui baculum gerit, a)/kainan enim esse inter alia virgam pastoriciam. [...]

ACALYPHE, Gr. [ a)kalu/fh, vrtica, herba et [ zwo/futon, Latine scribi dicitur apud Macrum 2, 2. Graece legitur Gell. 4, 11.

ACALANTHIS, idis. f. a)kanqi\s2 ] Auis est, de qua sic Probus, Acalanthis ea est, quae Graece a)kanqi\s2 dicta est: Latine Carduelis, a Carduo. [...]

ACAMANTIS, [ *)akamanti\s2 ] Inter Cypri Insulae antiqua nomina, forte ab Acamante promontorio, sito ad occasum. Vid. Plin. 5, 31 s. 35.

ACAMAS, antis. Vulcani ministrorum vnus apud Val. Argon. 1, 583, a)ka/mas2 q. d. indefessus, para\ tou= mh\ ka/mnein.

ACANON, [ a)/kanon ] quidam Eryngio adscribunt, spinosam, breuemque ac latam herbam spinisque latioribus Plin. 22, 9 s. 10.

ACANTHINVS, a, um. [ a)kanqino\s2 ] Plin. 25, 7 Spectatur foliis acanthinis, i. Spineis. Caules acanthini Columel. 9, 4 apibus gratl. Vestis acanthina Isidor. 17, i. ad modum acanthi ornata.

ACANTHYLLIS, auis, quam Plinio 10, 33 s. 50 restituit Harduinus, cum legeretur antea Argatilis. Est enim Aristoteli, [ a)kanqulli/s2.

ACAPNA, [ a)/kapna ] ligna de quibus lemma Martial. 3, 15, ea videntur esse, quae Vlp. dicuntur ligna cocta, ne fumum faciant: vid. de Leg. 3. l. 53 ligna et l. 167 de V. S [...]

ACARNANIA, [ *)akarna/nia ] Regio et pars Epiri, quam Achelous amnis ab Aetolia separat, mersa medio sinu Ambracio. Vid. Plin. 4, 1.

ACARNAN, anis. [ *)aka/rnan ] Ouid. Met. 8, 569 de Acheloa Amnis Acarnanum laetissimus. [...]

ACARNE, [ *)aka/rnh ] Oppidum Magnesiae, regionis Thessaliae, Plin. 4, 9. 2 Est etiam Acarne, Piscis marini genus, teste eodem Plin. 32, 1. Eadem vocatur etiam Acharne.

ACATALECTICVS, [ a)kata/lhktos2 ] Versus Grammaticis dicitur, cui nihil deest, nihil abundat. Huic opponitur Catalecticus, cui vna deest syllaba. Vid. Priscian. Partit. Vers. p. 1216. Diomed. 3 p. 501.

ACATALEPSIA, ae. [ a)katalhyi/a ] q. d. Incomprehensibilitas vocatur ab Academicis philosophis illa mentis nostrae imbecillitas, qua comprehendi quidquam ab ea posse negant. Vid. v. g. Cic. Att. 3, 19.

ACATALEPTON, [ a)kata/lhpton ] Quod comprehendi non potest. Sic interpretatur Cic. Acad. 4, 18 c. 6. Haeretici aeonem constituerunt acatalepton Tertull. adu. Valent. c. 35.

ACATIVM, ii. [ a)ka/tion ] Nauigii genus actuarii. Plin. 9, 30 Concham esse acatii modo carinatam, inflexa puppe, prora rostrata.

ACAVSTVS, i. m. lapis pretiojus. Carbunculi, cum ipsi non sentiant ignes, ob id a quibusdam acausti appellati Plin. 37, 7.

ACATVS, i. f. idem quod Acatium, Tertull. adu. Marc. 5, 1. Vbi conf. le Prieur.

ACC

ACCA LAVRENTIA, vel Larentia [ *)/akka larenti/a ] Faustula pastoris vxor, quae Romulum et Remum lactauit atque aluit. Seru. in Virg. Aen. 1, 277. Larentia simpliciter vocatur Liu. 1, 4. Hinc

ACCALIA, um, n. pl. Feriae publicae Laurentinae, is dies, quem quidam in scribendo Laurentalia appellant; ab Acca Laurentia nominatus, cui Sacerdotes nostri publice parentant sexto die, qui atra (marg. Scal. Acea) dicitur, et dicunt hunc diem Tarentini Accas Tarentinas. [...]

ACCANTO, are. [ prosa/|dw ] Iuxta cantare Stat. Sylu. 4, 4, 55 -- et magni tumulis accanto magistri.

ACCEDO, is, ssi, ssum, ere [ a)fikne/omai, prose/rxomai, me/teimi, pro/seimi ] ex Ad et Cedo compositum, est proprie ad aliquid propius venire. [...]

ACCEDITVR, Impers. Cic. pro Caecin. 22, c. 8 Ad eas cum accederetur, iste cum omnibus copiis praesto fuit. Hinc est

ACCESSVS [1], a, um [ pro/sitos2 ] quo accedi potest. Laudatur Ouid. Fast. 5, 582 de Parthis Gens fuit et terris et equis et tuta sagittis, Et non accessis inuia fluminibus. Sed Heins. et Burm. Et circumfusis, [...]

ACCESSVS [2], ûs [ a)/ficis2, pro/sodos2 ] Accedendi actus, cui contrarium est, Abscessus, discessus, vel recessus. [...]

ACCESSOR, oris. [ prosi/ths2 ] qui accedit. Laudatur Valer. 5, 7, 1 Nec accessor gloriosae illius pompae, sed auctor spectatus est. Sed Accensor coniicit Pighius: Accessio ex libris optimis Torren.

ACCESSIBILIS, et e. Glossae Cyrilli eu)pro/sitos2 vertunt. Tertull. aduers. Praxean c. 15. Per accessibilem lucem.

ACCESSIBILITAS, atis, f. Eiusdem Tertulliani est dicto loco: vt contraria [Immortalitatis] ipsi filio adscriberemus, mortalitatem, accessibilitatem.

ACCESSITO, are, frequentatiu. Gell. 18, 12 ex Catonis Origg. Eodem conuenae complures ex agro accessitauere.

ACCELEBRO, are. Vestrum crebrius accelebrare consilium non piguerit Mart. Capella 9 p. 304.

ACCELERO, as. [ e)pispeu/dw ] ex Ad et Celero, actiue et neutraliter legitur. [...]

ACCELERATIO, onis. [ e)gko/nhsis2, e)/peicis2 ] Festinatio, properatio. Auct. ad Herenn. 3 c. 13 Continuatio, est orationis enuntiandae acceleratio clamosa.

ACCENDO, di, sum, ere, [ a(/ptw, diapuro/w, diakai/w ] ignem subiicio, cuius Verbum simplex Cando in vsu non est; est tamen cognatum Candeo. [...]

ACCENDOR, eris. pass. [ diapuro/omai ] Praeter ea, quae dedimus modo n. 2. [...]

ACCENSVS [1], a, um, Partic. vt Accensa altaria [ diakekaume/nos2 ] Sil. 1,... [...]

ACCENSVS [2], ûs [ e)/kkausis2 ] Lucernarum accensu Plin. 37, 7 prout Hard. legere nos iubet. Conf. Symmach. 3, 48.

ACCENSOR, oris. [ bou/larxos2, ei)sagwgeu\s2 ] Val. Max. 5, 7, 1 ex sententia Pighii, vbi tamen alii leg. Accessor: Optime Torren. Accessio.

ACCENDONES, Tertull. de Pall. c. vlt. ex emendatione Salmasii, quum antea legeretur, Cerdones. Ita vero lanistas appellat Tertull. qui gladiateres instigant.

ACCENSVS [3], a, um. [ prosepigegramme/nos2 ] Sed vix aliter quam substantiue occurrit. [...]

ACCERSIO, iui, itum, ire. [ metape/mpw ] Idem quod Accersere, Laudant Plaut. Pseud. 1, 3, 92 Accersi hostias. [...]

ACCERSO, is, iui, itum, ere. [ metakale/w ] Sic, inquam, vulgo scribitur, sed minus recte, pro Arcesso. [...]

ACCIDO [1], is, idi, ere, [ prospi/ptw, sumbai/nw, prostugxa/nw ] quasi ad (id est, iuxta) aliquid cadere. [...]

ACCIDENS, entis, [ sumbebhko\s2, su/mptwma ] Participii exempla supra posuimus, v. g. Liu. 44, 31 [...]

ACCIDENTIA, ae. Verbale. [ su/mptwsis2 ] vt Accidentia naturae, pro Euentu Plin. 32, 2 s. 9 [...]

ACCIDO [2], idi, isum, ere [ periko/ptw ] ex Ad et Caedo; Caedendo extenuare. [...]

ACCIEO, es, iui, itum [ proskale/w ] ex Ad et Cieo: Verbum in vsu rarissimum, idem significat quod Accio siue Arcesso. [...]

ACCINGO, xi, ctum, ere [ e)pixeire/w, e)gxeire/w, diaskeua/zw ] ex Ad et Cingo, a gladio et armis ad omnem aliam praeparationem, et susceptionem negotiorum refertur. [...]

ACCINCTVS, Partic. [ dieskeuasme/nos2, e)/cwmos2 ] Plin. Paneg. cap. 20. [...]

ACCINO, is, ui, entum, ere, [ prosa/dw ] Ex Ad et Cano compositum, cuius nullum adhuc exemplum obseruatum est, nisi vbi origo nominis Accentus indicatur a Diomede, vt statim videbimus. Nempe

ACCENTIVNCVLA, ae. diminute Gell. 13, 6 dixit, qui [ prosw|di/as2, ita appellatas a Veteribus, memorat.

ACCIO, is, iui, itum, ire. [ proskale/w, e)kkale/w ] Arcessere, euocare. [...]

ACCIENDVS, Partic. pass. [ prosklhte/os2 ] Cic. de Arusp. Resp. 23 c. 12 Aruspices acciendos ex Hetruria putaremus.

ACCIPIO, epi, eptum, ere. [ de/xomai, lamba/nw, proslamba/nw, prosde/xomai ] ex Ad et Capio. Correlatum verbi dare. [...]

ACCIPIENS, tis. Part. Cic. de Fin. 2, 6 Voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens mouetur [...]

ACCIPIENDVS, a, um. Cic. de N. D. 2, 159 Terga boum non esse ad onus accipiendum figurata.

ACCEPTVS, Partic. [ proseilhmme/nos2 ] Praeter ea, quae iam dedimus, Acceptae a maioribus clientelae Cic. Fam. 3, 65. [...]

ACCEPSO [2], is. Nonius 2, 51 Accepso, Accipio. Pacuuius Teucro, Haud sinam quicquam profari, prius quam accepso quod peto. Sed potius est Futurum exactum archaicum, pro Accepero.

ACCEPTO, are. Frequentatiuum ab Accipio, significat Accipere soleo. Plaut. Pseud. 2, 2. 32 [...]

ACCEPTITO, are. Nouum Frequentatiuum Plautus in Tiberio ap. Non. 2, 588 Qui apud regem in latrocinio fuisti, stipendium acceptitasti.

ACCEPTRIX, icis. [ lh/ptria ] Plaut. Trucul. 2, 7, 18 Huic (meretrici) des Quantumuis; nusquam apparet neque datori neque acceptrici. Quod enim Acceptricae habent quidam, nihili est.

ACCEPTILATIO, onis. f. [ a)poxh\ ] Ab acceptum ferre deriuatur, vt Legislatio a ferre legem. [...]

ACCEPTORIVS, a, um. vt Acceptorius modulus, qui opponitur Erogatorio, apud Frontin. de Aquaeduct. [...]

ACCEPTATOR, oris. m. Qui acceptat. Tertull. de Poenit. cap. 2. it. de Ieiun. c. 11.

ACCEPTABILIS, et e. [ *eu)pro/sdektos2 ] Gloss. Gr. Lat. Lact. Epit. cap. 1 Acceptabilis victima. Adde Tertull. de Or. 7 et adu. Iud. c. 5. Vulgat. 2 Cor. 6, 2. Saluian. de Gubern. Dei p. 127.

ACCEPTATIO, onis. f. laudatur ex Apul. de Syll. s. de hab. doctr. Plat. 3. Sed Acceptio ibi est, vt modo ostendimus.

ACCEPTABVLVM, i. n. Herm. Barb. in Plin. 19 cap. vlt. Acetabulum dici ait, quasi Acceptabulum; similiterque Acetaria, quasi Acceptaria. [...]

ACCIPITER, tris, m. [ i(e/rac ] Auis ab Accipiendo dicta, aliarum auium rapax. [...]

ACCIPITRINA, ae, f. Herba. Apul. cap. 30 Lactuca siluatiua, aliis Hieracium.

ACCIPITRO, are. [ prosba/llw ] Verbum obsoletum, quo vsum esse Laeuium discimus e Gell. 19, 7 Quodque Accipitret posuit pro Laceret.

ACCISSARE, Fingunt quidam, ex Graeco, quo vsus est Cic. Att. 2, 19 Quid a)kkizo/meqa tamdiu? i. dissimulamus. Deriuant ab Accone quadam muliere stulta.

ACCIVS PRISCVS, pictor nobilis, qui Honoris et Virtutis aedes Imperatori Vespasiano Augusto restituenti vna cum Cornelio Pino pinxit. Plin. 35, 10.

ACCIVS, (saepissime Attius) Poeta Tragoediarum scriptor insignis, clarissimus, vt ait Quinct. 10, 1, 79 [...]

ACCIANVS, Adi. Cic. Tusc. 3 Hinc ille Agamemnon Homericus, et idem Accianus [...]

ACCLAMO, are. [ e)pifwne/w, e)panaboa/w ] ex Ad et Clamo. Acclamare proprie dicitur populus oranti aut concionanti, quando clamore vel approbat vel improbat id quod agitur: in vtramque enim partem accipitur. [...]

ACCLAMITO, are [ e)panabow=mai ] frequentatiuum ab Acclamo, Plaut. Amph. 3, 2, 3 Ea quae sunt facta, infecta esse acclamitat. Sed mira hic lectionum est varietas.

ACCLARO, vel ADCLARO, are. Iupiter pater, vti tu signa certa adclarassis Liu. 1, 18extr. i. declaraueris. Vox auguralis.

ACCLINO, are [ e)pikli/nw ] Ad aliquid flecto, inclino. Acclinare se ad causam senatus Liu. 4, 48 Circumspexit Atyn, seque acclinauit in illum Ouid. Met. 5, 72.

ACCLINATORIVM, i. Cathol. potest esse lecti genus vel pars, dorso inprimis non iacentis plane, sed acclinantis se accommodata.

ACCLIVIS [1], e. [ a)na/nths2, prosa/nths2 ] Leuiter erectum et acclinatum. [...]

ACCLIVIS [2], e, pro quo etiam inuenias ACCLIVVS, a, um, vbi dictum est, a cliuo s. colle ductum, ad situm locorum refertur. [...]

ACCLIVITAS, atis. [ to\ pro/santes2 ] Loci facilitas in ascensu. Caes. Bell. Gall. 2, 18 Ab eo flumine pari accliuitate collis nascebatur. Columel. 2, 4, 10 Hac ratione difficultas accliuitatis infringitur.

ACCOLENS, entis. Partic. [ paroikw=n ] Plin. 36, 12 s. 17 Ante has est sphinx vel magis narranda, quasi siluestre numen accolentium.

ACCOMMODANS, antis. Partic. [ a(rmo/zwn ] Iam laudauimus Cic. de Orat. 2, 250 c. 61 Coronam sibi in conuiuio ad caput accommodanti.

ACCOMMODATVS, Partic. [ a(rmosqei/s2 ] Cic. Fragm. Hortens. Quorum corpora viua cum mortuis, aduersa aduersis accommodata quam aptissime colligabantur. [...]

ACCOMMODATIO, onis. Actus accommodandi [ a(rmogh\ ] Cic. Verr. 3, 189 c. 82 [...]

ACCOMMODATOR, oris. Vetus inscriptio apud Gruter. p. 789, 4 D. M. HERMA ACCOMMODATOR VIXIT AN. XLVIII.

ACCOMMODVS, Adi. [ e)pithdh\s2 ] Idem quod Accommodatus, aptus, idoneus. [...]

ACCOMMODE, Adu. Laudant Quinctil. 4, 1, 76 Id debebit in Principio postremum esse, cui accommodissime iungi initium sequentium poterit. Sed libri habent Commodissime.

ACCONGERO, is. legitur Plaut. Truc. 1, 2, 17 Nam ego huic dona accongessi. Sed variatur.

ACCORPORO, s. ADCORPORO, are. Pass. [ prosfu/esqai, firmiter adhaerescere. [...]

ACCREDO, idi, itum, ere. [ prwspisteu/w ] Verbum rarius, pro simplici Credere. Plaut. Asin. 3, 3, 37 [...]

ACCREDVO, is. Obsoletum pro Accredere, siue Credere. Plaut. Asin. 5, 2, 4. Neque diuini, neque mihi humani posthac quidquam accreduas: quam lectionem metrum quoque poscit.

ACCRESCO, eui, ere. [ e)pauca/nomai, e)pidi/dwmi ] crescendo addi, vel augeri. [...]

ACCRETIO, onis. Incrementum, ipse actus accrescendi [ e)pi/dosis2 ] Cic. Tusc. 1, 68 Lunamque accretione et diminutione luminis, quasi fastorum notantem et significantem dies.

ACCREMENTVM, i. [ e)pau/chsis2 ] Verbale ab ] Accresco; Idem quod Incrementum. [...]

ACCVBO, ui, itum, are [ katakli/nomai ] iuxta cubare, ad mensam praesertim. [...]

ACCVBITVS, ûs m. [ a)na/klisis2 ] Idem quod Accubatio. Plin. 8, 2 Plenisque hominum tricliniis accubitu iere per lectos Sed Hard. ex MSS. Accubitum iere, qualia Supini exempla modo ex Plauto dedimus.

ACCVBITO, are, Frequent. Sedulius principio operis, Dignatus nostris accubitare toris.

ACCVDO, di, sum, ere. [ e)pikola/ptw ] Cudendo addere quidpiam. Per translationem Plaut. Merc. 2, 3, 96 Tres minas accudere etiam possum, vt triginta sient.

ACCVMBO, ubui, ubitum, ere. [ katakli/nomai ] Idem fere quod Accubare, et ad mensam atque epulas pertinet. [...]

ACCVMBENS, tis. Partic. Sueto. Vespas. 5 Bos? triclinium irrupit, ac? procidit ad ipsos accumbentis pedes.

ACCVBITVM, i. n. Sic sequiore aetate dictae sunt culcitae in quibus accumberent ad epulas, quae in locum trium lectorum, quibus constat triclinium, successere. [...]

ACCVBITALIA, ium. toralia nempe, quibus sternuntur Accubita. Treb. Pollio in Claudio c. 14 Accubitalium Cypriorum paria duo [...]

ACCVMVLO, are, [ korqu/w, kataswreu/w, periswreu/w ] Al cumulum aliquid addere. [...]

ACCVMVLANS, antis. Partic. Plin. 4, 13 Ventorum flatu congeriem arenae accumulantium.

ACCVMVLATE, Adu. [ swrhdo\n ] Prolixe accumulateque polliceri Apul. Met. 10 p. 252, 6 [...]

ACCVMVLATIO, onis. [ katasw/reusis2.] Plin. 17, 26 Communia, ablaqueatio, accumulatio. De remediis arborum loquitur.

ACCVRO, are. [ e)pimelou=mai ] Studiose et diligenter aliquid facere, siue curare. [...]

ACCVRATVS, a, um. [ e)pimelh\s2, e)chkribwme/nos2 ] Diligenter curatum et perfectum: Liu. 34,... Sed oratione etiam longa et accurata insectatus sit rogationem nostram. [...]

ACCVRATE, Adu. [ e)pimelw=s2 ] Diligenter. Agere cum aliquo accurate multis verbis Cic. Att. 6, 5. [...]

ACCVRATOR, oris, Laudatur Accuratorem ipsum laudatorem dabo Quinct. Decl. 377 sed Sphalma est: recte al. Accusatorem.

ACCVRRO, ri, sum, ere. [ prostre/xw, e)pitre/xw ] Ad aliquid, vel ad aliquem currere praesertim auxilii ferendi causa. [...]

ACCVRSVS, ûs [ e)pidromh\ ] Tacit. Ann. 1, 27 Accursu multitudinis protectus est. Sen. in Hippol. 89, 54 Liquit stuprator, civium accursum timens. Accursus prouinciarum Tacit. Hist. 4, 25.

ACCVRSORIVS, a, um. Accursoria potio Apul. Met. 9 al. Antecursoria. Sed occursoriam dedere Elm. p. 227, 32 et Pric. p. 192, 29.

ACCVSO, are [ kathgore/w, e)gkale/w, ai)tia/omai, kri/nw, gra/fw ] quasi tu dicas accuso, vt causari est litigare. [...]

ACCVSATRIX, [ ai)tia/tria ] Plaut. Asin. 3, 1, 10 Tu mi accusatrix ades. Plin. Epist. 10, 67 Notum accusatrici eius facerem. Add. Traian. Epist. seq.

ACCVSATIO, onis, f. [ kathgori/a, ai)ti/asis2 ] Actus accusandi: cui opponitur Defensio, it. Excusatio. [...]

ACCVSABILIS, et e. [ ai)tiato\s2 ] Accusatione aut reprehensione dignum. Cic. Tuscul. 4, 75 c. 35 Quorum omnium accusabilis est turpitudo.

ACCVSATIVVS, casus, [ ai)tiatikh\ ] Grammaticis dicitur, qui etiam Incusatiuus vel Causatiuus, itemque Laudatiuus dicitur, vid. Charis. p. 6. [...]

ACCVSITO, are. Frequent. ab Accuso, apud Plaut. Mostel. 3, 2, 23 Nihil erit, quod Deorum vllum accusites.

ACDESTIS, monstrosa fabula narratur ab Arnobio adu. Gent. 5 p. 158. Conf. AEDVS [...]

ACE

ACEDIA, ae, Graecum est [ a)khdi/a, Latine Securitas, item pigritia, inertia, socordia, Cic. Att. 12, 45. [...]

ACEO, ui, ere. [ o)ci/zw ] Acere vinum dicitur, cum in acetum degenerauit. [...]

ACOR [1], oris, m. [ o)cu/ths2 ] Sapor acidus, vt in vino postquam acuit: item in malo punico, et aliis rebus acidum succum habentibus. [...]

ACER [1], aceris. n. [ sfe/ndamnos2 ] Arbor de qua Plinius 16, 15 s. 26 [...]

ACER [2], acris et acre. [ drimu\s2, o)cu\s2, deino\s2 ] pro forti ac vehementi, magnoque gradu cuiusque qualitatis accipitur. [...]

ACRICVLVS, a, um. Dimin. apud Cic. Tusc. 3 c. 17. qui Acriculum senem Zenonem dixit, vt feliciter Turnebus, Gebhardus et alii deprauatum locum restituerunt.

ACRITER, acrius, acerrime. Adu. [ sfodrw=s2, deinw=s2, e)nto/nws2 ] Vehementer. [...]

ACRIMONIA [1], ae. f. [ sfodro/ths2, drimu/ths2, deino/ths2 ] Vis, vebementia, non in saporibus modo atque odoribus, sed etiam in animo et actionibus. [...]

ACREDO [1], inis. [ drimu/ths2 ] Acrimonia, v. g. Acredinem habere Plin. Valer. 1, 25. [...]

ACRESCO, ere. Laudatur Veget. de re veterin. 4, 8 de vino. Sed adhuc editum sine varietate, vt per oui refrigerium vini virtus accrescat.

ACERBVS, a, um. [ strufno\s2 ] Proprie immaturum, atque ita gustatu asperum, de fructibus. [...]

ACERBITAS, atis. [ strufno/ths2, pikro/ths2 ] Proprie dicitur Asperitas illa siue Austeritas in fructibus immaturis. [...]

ACERBITVDO, Idem quod Acerbitas. Gell. 13, 3 Sicut autem nihil quicquam interest, suauitudo dicas an suauitas, sanctitudo an sanctitas, acerbitudo an acerbitas, [...]

ACERBO, are. [ parocu/nw, traxu/nw ] Asperare, acerbum facere: vt, Virg. Aen. 11, 407 [...]

ACERBE, ius, issime. Adu. [ traxe/ws2 ] Dure, seuere, aspere. Cic. de Nat. Deor. 3, 82 [...]

ACERRA, ae. [ qumiath/rion, *libanwto\s2 ] acerra, turibulum, vid. Gloss. et Vet. Schol. Hor. Od. 3, 8, 4. [...]

ACERSECOMES, ae. m. [ a)kerseko/mhs2 ] Latine Intonsus Apollinis apud Homerum Epitheton. [...]

ACERVVS, i, m. [ swro\s2, a)qroismo\s2, o)/gkos2 ] Non minutarum modo rerum congeries, vt Frumenti, leguminis, Salis, sed rerum quarumcunque, id quod exempla docebunt. [...]

ACERVALIS, et e. Sic dici potest Argumenti genus, quo vtebatur Chrysippus. [...]

ACERVATIO, [ sw/reusis2 ] Actus aceruandi, siue Accumulatio. Plin. 11, 53 s. 117 Homini cibus vtilissimus simplex: aceruatio saporum pestifera, et condimento perniciosior.

ACESINVS, Fluuius. Plin. 37, 13 Gemmiferi amnes sunt Acesinus et Ganges. Eum 6, 20 tradit influere in Indum fluuium.

ACESIS, [ a)/kesis2 ] Genus Chrysocollae, diuersae ab Orobitide. Plin. 33, 5 s. 28.

ACESTA, [ *)ake/sta ] Siciliae vrbs, ab Aceste dicta, teste Virg. Aen. 5, 718 Vrbem appellabunt permisso nomine Acestam.

ACESTES, ae. [ *)ake/sths2 ] Filius Crimnisi fluminis ex Segesta Troiana. [...]

ACETABVLVM, i, n. [ o)ci\s2, o)cu/bafon ] ab Accipiendo dici volebant viri docti, quasi Acceptabulum. [...]

ACETARIA, orum. pl. o)cu/bafa ] Cibaria quae ex aceto sumuntur ad excitandam appetentiam: quales sunt herbae virentes, fructus, radices, quas aceto oleoque affuso concinnamus, [ trw/cima Graecis: de quibus plura Salmasius Exercitat. [...]

ACHAEMENES, [ *)axaime/nhs2 ] primus rex Persarum, a quo postea reges omnes vsque ad Darium vocati sunt Achaemenidae. Horat. Od. 3, 12, 21 Quae tenuit diues Achaemenes, i. Opes regiae. Hinc

ACHAEMENIDES, [ *)axaimeni/dhs2 ] Vnus e sociis Vlyssis, qui narrat de Polyphemo Virg. Aen. 3, 613 etc. Quid. de Ponto 2, 2, 25.

ACHAIA, [ *)axa/i+a ] Superior s. septentrionalis pars Peloponnesi, cuius caput Corinthus. [...]

ACHAIS, idis et idos, f. [ *)axai\+s2 ] Ouid. Met. 5, 306 Perque tot Haemonias, et per tot Achaidas vrbes Huc venit. Patronymicum pro possessiuo, quod frequens est, potissimum Poetis.

ACHAIAS, ados. [ *)axai+a\s2 ] Ouid. Epist. 3, 71 Inter Achaiadas longe pulcherrima matres.

ACHAMOTH, Vnur ex Aeonibus Valentini haeretici. Tertull. de Praescript. 49. et aduers Valent. c. 16 seq. Hinc

ACHARNAE, [ *)axarnai\ ] Ciuitas Graeciae in Attica regione, Dionysia ibi primum inuenta et celebrata. Hinc Stat. Theb. 12, 623 Quaeque rudes thyrsos hederis vestistis Acharnae. Hinc

ACHARNANVS, a, um, deriuant viri docti, cum magno numero MSS. Nep. 2, 1, 2 matrem Themistoclis faciant Acharnanam ciuem Atticam.

ACHARNE, f. Piscis marinu praestantissimus, capitur circa Aenum Thraciae. *ai)geu\s2 a)/xarnos2 apud Athenaeum 7, 9 princ. ex Calliae Cyclopibus. Plin. 32, 11 s. 53 inter peculiaresmaris recensetur.

ACHATES, ae. [ *)axa/ths2 ] Nomen proprium comitis Aeneae apud Virgilium. [...]

ACHELOVS, [ *)axelw=os2 ] Epiri fluuius, a Pindo monte fluens, qui Acarnaniam ab Aetolis diuidit: Thoas prius vocatus a celeritate: nomen sub Acheloo rege mutauit, qui cum Alcmaeone e Thessalia profectus, apud cum consedit. [...]

ACHELOIVS, Adi. possess. [ a)xelw/i+os2 ] Modo laudauimus Poculaque inuentis Acheloia miscuit vuis Virg. Georg. 1, 9. Sic Ouid. Epist. 16, 265 Vt ferus Alcides Acheloia cornua fregit. [...]

ACHELOIDES, [ a)xelwi/+des2 ] Sirenes Acheloi filiae. Ouid. Met. 5, 552 - - - - vobis Acheloides vnde Pluma, pedesque auium, cum virginis ora geratis?

ACHERINI, Populus Siciliae Cic. Verr. 3, 170 c. 43 Cum alia non sit mentio huius populi, varia conantur homines eruditi. Vid. Ernesti Index Geogr. in Ciceronem.

ACHERON, apud Plautum etiam ACHERONS vel ACHERVNS, ontis vel untis m. et f. [ *)axe/rwn ] Seruius ad Virg. Aen. 6, 107 [...]

ACHERONTIA, [ *)axeronti/a ] Ciuitas Apuliae, contermina Lucaniae, quam ob hoc nidum appellauit Horatius, quia parua est et in montis constituta summitate, sicut nidi auium in summis arboribus. [...]

ACHERONTINI, [ *)axero/nteioi ] Populi in agro Brutio, iuxta Acherontem fluuium habitantes Plin. 3, 5.

ACHERVSIS, idis et idos. f. [ *)axerousi\s2 ] eadem quae Acherusia. Valer. Flacc. 5, 73 Inde premente Noto tristes Acherusidos oras, Praeterit.

ACHILLAS, [ *)axi/llas2 ] Serui Aegyptii nomen, cuius manu interfectus fuit Pompeius. Lucan. 8, 538 - - - sceleri delectus Achillas.

ACHILLES, is et i: vel ACHILLEVS, ei et eos: nisi malis Achilli, ab Achillei, per contractionem fieri, [ *)axilleu\s2 ] Graecorum omnium fortissimus, filius fuit Pelei et Thetidis; quem infantem (vt fabulantur Poetae) mater Stygiis aquis totum immersit: vnde inuulnerabilis toto corpore factus est, praeterquam ea parte pedis, qua comprehensus a matre fuerat dum ablueretur. [...]

ACHILLIDES, ae. m. Patronym, [ *)axillei/dhs2 ] Achillis siue Achillei filius. Ouid. Epist. 8, 3 Pyrrhus Achillides animosus imagine patris. Diphtongus Graeca per I exprimitur, vt in Pelide, Atride etc. [...]

ACHNE, [ *)/axnh ] Plin. 5, 3 s. 36 Rhodiorum insulae Carpathus, quae mari nomen dedit. Casos, Achne olim.

ACHORES, [ axw=res2 ] Sunt manantia capitis vlcera, quae fiunt in ipsa capitis cute, tenuissimis foraminibus cutem perforantia, ex quibus sanies effluit glutinosa. [...]

ACHRADINA, [ *)axradi/nh ] Stephano, Pars vrbis Syracusanae, cum reliquis eius vrbis partibus ponte coniuncta. [...]

ACHRAS, adis. [ a)xra\s2 ] Pirus siluestris, Piraster. Ruell. Meminit Columel. 7, 9, 6 Achrades Pyri. Idemque 10, 15 et 250.

ACI

ACIAERIS, Securis aerea, qua in sacrificiis veteres sacerdotes vtebantur. Festus. Gloss. Phitox. [ a)ci/nh i(erofa/ntou. Vid. Heins. ad Sil. 16, 264. Scribitur etiam Acieris.

ACIDALIA, [ *)akidali/a ] Veneris epitheton, a fonte Acidalio, qui est in Orchomeno Boeotiae ciuitate: in quo se Gratiae lauant, quas Veneri constat esse sacratas. [...]

ACIDVS, Adi. ab Aceo, [ o)cei=os2 ] proprie dicitur, quod acuit, s. in Acorem versum est. [...]

ACIDVLVS, a, um. Dimin. [ o)cei/dios2 ] Aliqua ex parte acidum, quod et Subacidum dicitur. Plin. 15, 15 [...]

ACIENSES, Olim populi erant in Latio, qui vna cum reliquis Latinis carnes in monte Albano solebant accipere. Plin. lib. 3. cap. 5.

ACIES, ei. [ a)ki\s2, a)kh\, a)kmh\ ] dicitur in ferro ea pars, quae secat aut pungit. [...]

ACILA, [ *)aki/lh ] Emporium maritimum Arabiae, distans triginta dierum navigatione a Berenice Troglodytarum vrbe Plin. 6, 28 in descriptione nauigationis Indicae.

ACILIA, Gens plebeia Romae, e qua v. g. M. Acilius consul, cuius res in Graecia gestas enarrat Liu. 36 et 37. [...]

ACILIANI, libri s. annales nescio cuius Acilii a Claudio Latine versi laudantur Liu. 25, 39 et 35, 14.

ACINACES, is. m. [ a)kina/khs2 ] Gladius Persarum, siue Medorum, inquit Acron ad Hor. Od. 1, 27, 5 [...]

ACINETOS, [ a)ki/nhtos2 ] Aeonis Valentini nomen Tertull. adu. Valent. c. 8.

ACINOS, [ a)/kinos2 ] Herbae nomen apud Plin. 21, 15 s. 52 et c. 27 s. 101 [...]

ACINVM, n. et ACINVS, m. (quod vtroque genere dici observat etiam. Non. 3, 19. ) non vno modo accipitur. [...]

ACIS, is, vel idis. [ *)/akis2 ] Fluuius Siciliae, qui decurrit ex Aetna, (teli impetu, vnde dictus est, vt docet Eustathius) apud Ouid. Met. 13, 750, 756, 757. [...]

ACISCVLVS, i. Quasi Asciculus diminuto ab Ascia nomine: cognomen Valeriae gentis, v. g. Quinct. 6, 3, 53 [...]

ACL

ACLASSIS, Tunica ab humeris non consuta. Festus. Comparant viri docti cum altero Festi loco, Calassis, vbi vid. Gloss. Aclassis [ lw/mata. Sed luma in Gl. Isidori quadratum sagum.

ACME, es. [ *)akmh\ ] Nomen mulieris proprium. Catul. Epigr. 43, 1 Acmen Septimius suos amores Tenens in gremio, mea, inquit, Acme [...]

ACMODAE, [ *)akmw=dai ] Septem insulae supra Hiberniam, et Orcades. Plin. 4, 16 s. 30.

ACMONIDES, *)akmwni/dhs2 ] Vnus Cyclopum Ouid. Fast. 4, 286. [ *)/akmwn Graece est Incus. Vocatur alias Pyracmon. Vid. BRONTES.

ACNVA, ae, (sed variante admodum scriptura, acmina, agnua, acna) modus agri. [...]

ACO

ACOENONETOS, Gr. [ a)koinw/nhtos2, V. Gl. Insociabilis, fine societate, quasi tu dicas incommunicabilem; societati hominum propter superbiam iniustitiamque ineptus. [...]

ACOENONOETVS, [ a)koinono/htos2,] mentem et sensum communem non habens, quo ipso etiam Cicero esse dicitur vsus Gell. 12, 12 [...]

ACOETES, [ *)akoi/ths2 ] Lecto carens s. cubili. Nomen viri pauperis, cuius tenuitatem exprimit Ouid. Met. 3, 582 sqq.

ACOLASTVS, i. [ a)ko/lastos2 ] Prodigus, intemperans, immodestus, lasciuus, libidinosus, infrenis, immoderatus. [...]

ACOLVTHVS, i. [ a)ko/louqos2 ] Proprie Adiectiuum est, Consequens, consentaneus, vt Quinctil. 5, 10, 75. [...]

ACONE, es. [ *)ako/nh ] Portus in Ponto Euxino, prope Heracleam, veneno aconito dirus Plin. 6, 1.

ACONITI, [ a)koniti\ ] Graeco aduerbio vtitur Plin. 36, 11 s. 40, 32 [...]

ACONITVM, i. [ a)ko/niton ] Herbae genus, de qua sic Plin. 27, 3 s. 3 [...]

ACONTEVS, fictum apte Venatoris aut Militis nomen, quasi tu Iaculatorem dicas, apud Stat. Theb. 7, 590 et Sil. 16, 562 ipsumque Virg. Aen. 11, 612.

ACONTIVS [2], [ *)ako/ntios2 ] E Ceo siue Cea Aegei maris insula profectus ad sacra Dianae, quae in Delo insula frequenti virginum conuentu celebrabantur, in amorem visae Cydippes exarsit. [...]

ACONTIZO, Iaculari. Translate Veget. de Re Vet. 1, 26, 4 Vt possit sanguis acontizare per venam. Sic et 1, 27, 2. Sed 1, 22, 5 corruptum in adcotidiet.

ACOPA, orum, n. [ a)/kopa ] Proprie vnguenta lassitudines et fatigationes leuantia. [...]

ACORNA, ae. [ a)/korna ] Herba colore tantum rufo distinguitur (a Scolymo ) et pinguiore succo Plin. 21, 16 s. 56.

ACOSMVS, i. [ a)/kosmos2 ] Inornatus, incomptus, vtitur Lucret. 4, 1153 Immunda et foetida (appellatur ab amatore caeco ) [ a)/kosmos2.

ACQ

ACQVIESCO, eui, etum, ere. [ e)panapau/omai ] Ad quietem peruenire, vel simpliciter quiescere. [...]

ACQVIESCENS, Partic. [ e)panapauo/menos2 ] Cic. Q. fratr. 2,.. Erat summum otium forense, sed senescentis magis ciuitatis, quam acquiescentis.

ACQVIETVRVS, Cic. de Or. 2, 290 c. 71 Qui hoc diuersorio sermonis tam libenter acquieturum te esse dicebas.

ACQVIRO, siui, situm, ere. [ kta/omai, peripoie/omai, proepori/zw, a)nte/xomai ] ex Ad et Quaero; Idem quod Comparo. [...]

ACQVISITVS [1], a, um. Minus egere acquisitae extrinsecus opis Quinct. 2, 16 p. 188. conf. Burm. Acquisita regio in nummis est, foedere populo R. iuncta, ad mentem Harduini in Plin. 2, 28 n. 17.

ACQVISITIO, onis. Adiuuatur fons ex compluribus aliis acquisitionibus Frontin. [...]

ACR

ACRA, ae. Gr. [ a)/kra, Promontorium est. Inde locorum quibusdam nominibus additum, v. g. Acra Iapygia apud Plin. 3, 11. [...]

ACRAGAS, [ *)akra/gas2 ] Siciliae vrbs, quae AGRIGENTVM alias dicitur. [...]

ACRAGANTINVS, Adi. [ a)kraganti=nos2 ] Idem quod Agrigentinus. Lucret. 1, 716 vbi etiam Creech. Quorum Acragantinus cum primis Empedocles est.

ACRAGIANVS, a, um. Acragianae portae Syracusarum, quae Acragantem ducunt scilicet.

ACRATOPHORON, [ a)kratofo/ron ] Vas vino ferendo, quod etymologia indicat. [...]

ACRAVISCI, [ *)akraoui/skoi ] Populi Pannoniae inferioris, iuxta Scordiscos: Plin. 3, 25.

ACRISIVS, [ *)akri/sios2 ] Argiuorum rex, Abantis filius, Proeto fratri successit in regnum. [...]

ACRISIONEVS, Adi. [ a)krisiw/neios2 ] Ouid. Met. 5, 239 Acrisioneas Proetus possederat arces. Amores Acrisionei Colum. 10, 205.

ACRISIONIADES, ae. m. [ *)akrisiwnia/dhs2 ] Perseus Acrisii nepos. Ouid. Met. 5, 69 Vertit in hunc Harpen madefactam caedae Medusae Acrisioniades, adigitque in pectus.

ACRITAS [2], [ *)akri/tas2 ] Peloponnesi promontorium, iuxta Maleam et Taenarum Pompon. Mela, 2, 3, 110.

ACRIZYMVS, i. m. leuiter fermentatus, quasi Acroazymus: ita inter panis genera Isidor. 20, 2.

ACRO, vel ACRON, onis [ a)/krwn ] trunculus, s. extremum pedis esse videtur. [...]

ACROASIS, is. f. [ a)kro/asis2 ] Philosophorum schola est. Auditionem vertit Gellius 14, 1 pr. [...]

ACROATICVS, a, um. (pro quo hodie fere audias Acroamaticus, nescio quam bene) E disciplina Aristotelis nomen, de quo ponamus quaedam ex Gell. 20, 5 [...]

ACROATHON, [ *)akro/aqon ] Oppidum Thraciae, in vertice montis, Atho situm: vnde et nomen habet. Mela, 2, 2, 130 Dicitur et Acrothon.

ACROBATICVS, a, um. a)krobatiko\s2 ] Scansorius: Vitruu. 10, 1 Est vnum [Machinarum] genus scansorium, quod Graece [ a)krobatiko\n dicitur. Vid. SCANSORIVSin SCANDO.

ACROCERAVNIVS, a, um, Epitheton montium et promontoriorum quorundam, quorum a)/kra s. vertices keraunoi=s2 fulminibus exposita esse, sic indicant. [...]

ACROCORINTHVS, [ *)akroko/rinqos2 ] q. d. [ a)/kra *ko/rinqos2. Plin. 4, 4 de Corintho. E summa sua arce, quae vocatur Acrocorinthus, in qua fons Pirene, diuersa duo maria prospectans.

ACROLITHVS, a, um. [ a)kro/liqos2 ] vt, Statua acrolitha sed aurata Pollio de 30 Tyr. cap. 32 p. 343 [...]

ACRON [1], onis vel ontis. [ *)/akrwn ] Caeninensium rex, quem Romulus singulari certamine vicit, teloque traiecit, et eius spolia opima Ioui Feretrio dedicauit. [...]

ACRON [2], Vid. ACRO. Sed quid sibi vult illud Supra Acronem colocasium Apic. 4, 4? [...]

ACRONIVS LACVS, [ *)akrwni/a li/mnh ] Pompon. 3, 2, 67. Brigantinus Plinio et Solino, nunc vulgo Constantiensis. In eum duobus alueis influit Rhenus.

ACRONYCTVS, a, um. [ a)kro/nuktos2 ] Vespertinus; vt stellae Acronyctae, quae tunc oriuntur, cum sol occidit Firmic. Astrol. 2, 8.

ACROSTICHIS, idis. f. [ a)krostixi\s2 ] Quum ex primis aliquot versuum continuo ordine sequentium literis oratio aliqua connectitur, vt in quibusdam Ennianis et Sibyllinis. [...]

ACROTERIA, orum. n. [ a)krwth/ria ] Extremitates sunt corporis, vt Acrocdia, vbi declaramus. [...]

ACROTHYMIVM, i. [ *)akroqu/mion ] vitium, quod super corpus quasi verrucula eminet, ad cutem latius, supra tenue, subdurum, et in summo perasperum. [...]

ACRVMOERVMA, Vtensilia ampliora Festus. Vid. Voss. Etym. p. 6. Dacerius cum Scaligero legit Aerumina f. Aeramina quae Graecis [ xalkw/mata.

ACTA [3], ae, vel ACTE, es. [ *)akth\ ] Attica regio, vt testantur Gell. 14, 6. et Plin. 4, 7. [...]

ACTAEVS, Adi. [ a)ktai=os2 ] Litoralis, vel speciatim Atticus. Virg. Ecl. 2, 24 [...]

ACTIAS, adis, f. [ a)ktia\s2 ] Atheniensis. Virg. Georg. 4, 463 Atque Getae, atque Hebrus, atque Actias Orithyia.

ACTIVS, a, um. [ a)/ktios2 ] Adiectiuum aliud, ab Acte, i. litore ductum: sed a litore Epiri (quod ipsum quoque nomen appellatiuum terrae continentis esse, suo loco monetur) in quo colebatur Actius Apollo sic dictus Virgilio Aen. 8, 704, et Propertio 4, 6, 67 [...]

ACTAEA, Herba est, siue Frutex, graui foliorum odore, caulibus anisi geniculatis, semine nigro, vt hederae, baccis mollibus. Nascitur in opacis, et asperis, et aquosis. Haec Plin. 27, 7 s. 26.

ACTANIA, [ *)aktani/a ] Insula maris Germanici Glessaria a succino militiae (i. a militibus Romanis ) appellata, a barbaris Austrania, praeterque Actania.

ACTE, [ *)akth\ ] Planta cuius duo genera refert Galen. lib. 6. Simplic. Med. Apul. de Herbis c. 91 et chamaeacten, et agrian acten laudat.

ACTINAE, Legiones Cic. Att. 7, 20 Sed fluctuat lectio inter Attianarum, Vicinarum, et Lipsii coniecturam, Appianarum.

ACTINOSVS, a, um. [ a)ktinwto\s2 ] Radiatus, coruscans, vt, Ecclesia actinosa Ambros. de Interpr. Dau.

ACTORIDES, ae, m. patronym. [ *)aktori/dhs2 ] Actoris filius vel nepos, i. Patroclus. Quid. Met. 8, 308. Fast. 2, 39.

ACTRIDA, [ *)aktri/dh ] Oppidum coloniae Milesiorum, quae Ampelone dicitur Plin. 6, 28.

ACTVTVM, Adu. [ au)ti/ka ] Statim. Plauto vox frequentissima, sed nec aliis insolens. [...]

ACV

ACVLEVS, i. ke/ntron ] Ab acu diminutiuum est, quod ait etiam Prisc. l. 3 p. 618 ab [ a)kh\ originem habet, atque in insectis dicitur id quo pungunt. [...]

ACVLEATVS, Denom. [ kentrwto\s2 ] Qui habet aculeos, aut aliquid instar aculei. [...]

ACVO, ui, utum, ere. [ a)kona/w, qh/gw, o)cu/nw ] Est proprie ferri aciem sic tenuare, vt bene incîdat, quod cote vel lima fieri solet. [...]

ACVENS, entis. Virg. Georg. 1, 123? curis acuens mortalia corda. Ouid. de Rem. Amor. 3, 801 Vtilius sumas acuentes lumina rutas. conf. Broukhus. ad Tib. 2, 6, 19.

ACVTVS [1], [ qhkto\s2, o)cu\s2 ] Partic. et inde Nomen averbo Acuor: contrarium est Hebes, vel Obtusum. [...]

ACVTE, Acutius, Acutissime Adu. [ o)ce/ws2 ] Acute explicare Cic. Acad. 1,... Idem in Laelio 6 [...]

ACVTVLVS, a, um. dimin. [ o)cei=os2 ] Cic. de Nat. Deor. 3 c. 7 Breues et acutulas conclusiones. Acutuli et minuti doctores Gell. 15, 5.

ACVTALIS, e. vt, Terminus lapideus si fuerit crassus acutalis, Frontin. de Colon. p. 132 Goesii, qui interpretatur acutum.

ACVTATVS, a, um. Acutus, quasi esset verbum Acuto. Veget. de Re Vet. 1, 22, 4 Sagitta cotibus bene acutata.

ACVMEN, inis. n. [ a)kh\, o)cu/ths2, qh=gma, to\ o)cu\ ] Nomen ab Acuo, rem, aut partem rei Acutam significat eadem varietate, vt ipsum Acutus. Ouid. Met. 4, 579 [...]

ACVMINO, as. [ o)cu/nw ) Acutum facio. Lactant. de Opific. 6 In quadrupedibus autem contextum spinae a summo capite deductum, longius extra corpus eduxit, et acuminauit in caudam.

ACVMINATVS, Adi. [ qhkto\s2 ] Qui acumen habet: vt, Telum acuminatum Plin. 11, 2. Acuminatum cornu lunae 18, 35. Linguae cote liuoris acuminatae Sidon. 8 Ep. 1.

ACVMINARIVS, a, um. Vt mola acuminaria, armis scil. acuendis. Vet. Interpr. Statii ad Theb. 3,..

ACVPEDIVS, [ o)cu/pous2 ] dicebatur, cui praecipuum erat in currendo acumen pedum Festus. Lucilio est Scaligero obseruunte Agipes.

ACVPEDIVM, ii. n. Gloss. Graec. Lat. [ O)*cUPO*d*i/*a, acupedium, Et Aquipedium, [ O)*cUPO*d*i/*a.

ACVS [1], ûs. f. [ belo/nh ] Est (inquit Festus) qua sarcinatrix, vel etiam ornatrix vtitur. [...]

ACVLA, ae. Diminut. ap. Cledonium Putsch. p. 1896. Idemque vocabulum Plin. 32, 11 reddi iubet Gronou. Sed Hardu. Belone, quos aculeatos vocamus.

ACVCVLA, vel ACICVLA, idem. Cod. Th. l. 1 de repud. (3, 16) Nam si praeter haec tria crimina repudium marito miserit, oportet eam vsque ad acuculam capitis in domo mariti deponere etc.

ACVARIVS, i. Qui acus conficit. SYNTROPHO ATTIANI ACVARIO Inscript. ap. Fabrett. p. 308.

ACVS [2], i. m. Piscis genus vilissimum, forte a tenuitate ita dictum, de quo Martial. 10, 37 [...]

ACVS [3], eris. n. Est, vt ait Priscianus, quod Graeci sku/balon (Etiam [ a)/xuron, quod cum acere conuenit ) vocant, id est, Purgamentum frumenti. [...]

ACEROSVS [2], a, um. [ a)xurw/dhs2, skubalw/dhs2 ] vt Acerosus panis, id est, Non sine paleis, Festus. [...]

ACERATVS, a, um. Aceratum lutum, i. cum paleis mistum Festus et Non. l. c. ex eod. Lucilio.

ACERATA, ae. Sunt (cochleae ) quae aceratae vocantur Plin. 30, 6 i. ad similitudinem aceris virgis notatae. Sed Hardu. [ a)kh/ratoi. Difficile est aliquid constituere, cum nondum alibi lectae sint.

ACYLOS, [ a)/kulos2 ] Fructus est Ilicis feminae. Plin. 16, 6 s. 8 Ilicis glans vtriusque breuior et gracilior, quam Homerus (Od. K, 242) acylon appellat, eoque nomine a glande distinguit.

ACYROLOGIA, ae. [ a)kurologi/a ] describitur ab Isidoro 1, 20 pr. cum impropria verba ponuntur. [...]

ACYRON, i. n. [ a)/kuron ] apud Graecos id vitium, quod apud nos improprium, Quinctil. 8, 2, 3. [...]

ACYTOS, [ *)akuto\s2 ] Stephano, Insula est non procul a Creta, eregione Cydoniae ciuitatis, quae alio nomine Melos appellatur. Vid. Plin. 4, 12 s. 23.

A. D., Ante diem. Recte illud esse animaduertendum monuit Paullus Manutius, vbi apud Cic. in impressis libris legitur, Ad 1111. [...]

AD., Praepositio [ pro\s2, para\, e)pi\, kata\ ] Coniunctionem et connexionem quamcunque notat: adiiciturque Locis, personis, rebus aut cum motu, v. g. Cic. Phil. 2, 106 [...]

ADA

ADAEQVO, are. [ e)ciso/w, a)piso/w, i)sofari/zw ] Idem quod Aequare, hoc est Complanare. [...]

ADAEQVE, pro Aeque, [ e)pi/shs2 ) Adu. Idem quod Aeque, id est, Tam siue Tantum. [...]

ADAEQVATVS, a, um. Amicus cum familiarissimis adaequatus Cic. pro Balbo 63 c. 28.

ADAEQVATIO, onis. f. Actio adaequandi. Tert. ad Nat. 1, 1 Deficit adaequatio comparationis istius. adde eod. lib. c. 15.

ADAERO, are [ prosxalko/w ] est Aere aestimare s. Ad aeris pretium redigere. [...]

ADAERATVS, a, um. Part. vt Adaerata praedia, in l. 1. C. de collat. donat. dicuntur, ex Quibus aes certum praestabatur. [...]

ADAERATIO, onis. Vet. Gl. Adaeratio, [ e)cargurismo\s2, in l. Militaris. C. de militari veste. et l. repetita. C. de erog. mil. nihil aliud est, quam Aestimatio ad aeris pretium. Hotoman.

ADAESTVO, are. [ proskumai/nw ] Valde aestuare. Stat. Theb. 5, 517.? squammisque incisus adaestuat amnis.

ADAGGERO, are. [ prosepixwnnu/w ] Accumulare vbi vid. Cato de R. R. cap. 94 Cum ver appetit, terram adaggerato bene. Add. Plin. 36, 12. Columel. 5, 11, 8.

ADAGIVM, ii. et apud antiquos, ADAGIO, onis. [ paroimi/a ] significat Prouerbium. [...]

AD ALIQVID, [ pro/s2 ti ] Quod vulgo Relatiuum dicitur. Quinct. 1, 10, 13 [...]

ADALLIGO, are [ prosepide/w ] Idem quod insuper Alligare. Plin. 27, 10 [...]

ADALLIGATVS, Partic. Plin. 17, 23 Adalligato protenduntur in viduam arborem vnco. Herba adalligata laeuo brachio Idem 24, 19. Et circa caput Idem 27, 10.

ADAMANTIS, idis. [ a)damanti\s2 ] Democritus tradit Herbam esse Armeniae, Cappadociaeque alumnam. [...]

ADAMAS, antis. m. a)da/mas2 ] gemma durissima ab [ a privatiuo et verbo [ dama/zw, Domo, quasi Indomitus lapis. [...]

ADAMANTEVS, Adi. [ *)adama/nteios2 ] Quod ex adamante factum est, durissimum Ouid. Met. 7, 104. Manil. 1, 919.

ADAMANTINVS, aliud Adi. [ a)dama/ntinos2 ] Idem. vt Adamantina duritia Plin. 37, 11. [...]

ADAMBVLO, are. Adambulabo ad ostium Plaut. Bacch. 4, 5, 8. Vidi asinum adambulantem cuidam seni debili Apul. Met. 11 p. 261. Add. Id. Met. 8 p. 213.

ADAMIANI, Haeretici sic vocati quod Adae imitentur nuditatem: vnde et nudi orant, et nudi inter se mares feminaeque conueniunt Isid. 8, 5.

ADAMATOR, oris. m. Tertul. de Habit. Mulier. cap. 2. Nihil ad castitatem adamatores potuerunt praestare. *)erwtiko\s2 Gloss. Graec. Lat.

ADAMATVS, a, um. Vespasianus adamatus Suet. Vesp. c. 22. Pauper adamatus Sidon. Ep. 7, 2.

ADAMATRIX, Quae amat. Plaut. Poenul. 5, 5, 25 at al. diuisim legunt, ad amatricem Africam.

ADAMVSSIM, Coniuncte quidam scribunt, vt Examussim. Sed nihil necesse est. Vid. AMVSSIS.

ADAPERIO, ui, ertum, ire. [ prosanoi/gw ] idem quod Aperire siue Patefacere. [...]

ADAPERTILIS, Adi. [ prosanoikto\s2 ] Quod aperiri potest. Ouid. Trist. 3, 11, 45 Aspicis a dextra latus hoc adapertile tauri.

ADAPTO, are. [ prosa/ptw ] Onomast. vet. Apte adiungere Modest. Dig. l. 1. §. 6. de Excus. Constitutionem recte adaptans capitulis omnibus. Conf. ib. l. 13 §. 12.

ADAQVO, are. i. Rigare. Denis diebus adaquari, ne grandescant Plin. 17, 10 de arboribus. Add. Vulgat. Genes. 24, 46.

ADAQVOR, aris. Idem quod Aquor. Nec sine periculo possent adaquari oppidani Hirt. B. G. 8, 41. Suet. in Galba, 7 Vt ad lacum vbi adaquari solebat, duceretur, etc. de iumento.

ADAQVATVS, Partic. Adaquatum vinum Petrus Cluniacens. 2 Mirac. 28. Conf. Vulgat. Genes. 29, 11 [...]

ADARCA, ae. [ a)da/rkhs2 ] Salsilago quaedam est, seu Spuma salsuginosa, concreta et velut gelata, in humidis et palustribus locis per siccitates paludum proueniens, atque ipsis arundinibus et herbis adbaerescens. [...]

ADARO, are. Nec curuo adaranda aratro, nec cura laboranda Plin. 23 praef. Hard. Alias autem leg. adoranda vel exoranda.

ADAVCTO, are. [ e)pau/comai ] Frequent. Idem. Accius Aeneadis, Quibus rem summam et patriam nostram quondam adauctauit pater, teste Nonio 2, 52.

ADAVCTVS, ûs. m. [ e)pau/chsis2 ] Lucret. 2, 1121 Nam quaecunque vides hilari grandescere adauctu, i. Incremento. Respicere adauctus lunae vel defectiones Solin. c. 36 (23 Salmas. )

ADBELLO, are, Vt perduelles adbellaret assiduos Ammian. 16, 9. Aduolaret leg. Lindenbrog. ex MSt.

ADBITO, are. Vetus verbum, vt Rebito, a Beto veteri, vnde est etiam perbito, et forte quoque dubito. [...]

ADBLATERO, are. Has et alias similes affanias frustra adblaterantes Apul. Met. 9 p. 221 Elm. sed alii aliter leg.

ADCENSI, pro Accensi, veteres scribebant, quasi Ad censum adiecti. Vid. ACCENSI.

ADCOGNOSCO, vel Accognosco, ere. Adcognosco Cappadocem Petron. c. 69. [...]

ADD

ADDAX, acis. [ streyi/keros2 ] Strepsiceroti, quem Addacem Africa appellat, Graeci a contortis cornibus indidere nomen Plin. 11, 37.

ADDECIMO, are [ a)podekato/w ] Decimam partem detrahere. Vulgat. 1 Regum 8, 14 Sed et segetes vestras, et vinearum reditus addecimabit, vt det eunuchis et famulis suis.

ADDENSEO, ui, ere [ e)pipukno/w ] teste Seruio: Densum facere, stipare, siue constipare. Virg. Aen. 10, 432 Extremi addensent acies. Verbum nondum alias obseruatum.

ADDENSO, are. Spissare, id est, spissum facere Plin. 20, 21 Mirum, aquam radice ea addita, addensari sub dio, atque lactescere.

ADDICO, xi, ctum, ere. [ a)palla/ttw, prosti/qhmi ] Generatim est dicto suo facere, vt ad alium perueniat aliquid. [...]

ADDISCO, didici, ere. [ prosmanqa/nw ] Quasi aliquid addere ad ea, quae didlceris. [...]

ADDO [1], addare. [ prosdi/dwmi ] Obsoletum verbum aiunt pro Dare vel Addere. Laudant Plaut. Trucul. 5, 19 Tuo arbitratu quod iubebis, addabitur. Sed hodie editur, Id dabitur.

ADDO [2], idi, itum, ere. [ prosti/qhmi, e)piti/qhmi, e)piba/llw ] ex Ad, et Do, das; adiicere, adiungere. [...]

ADDITVS, a, um. [ prosteqeime/nos2 ] Partic. Adiectus, adiunctus. v. g. Flumen gentibus additum victis Horat. Od. 2, 9, 21. [...]

ADDITIO, onis, f. Quinctil. 9, 3, 18 Ex eadem parte Figurarum Additio et Abiectio est. Additio magis putatur Quae Priscian. 14 p. 978 de vocula Absque.

ADDITITIVS, a, um. Celsus ICt. l. 98 D. de Verb. Signif. Cato putat mensem intercalarem addititium esse. Tertul. de Resur. Carn. cap. 52 Addititium corpus.

ADDOCEO, ere. [ prosdida/skw ] Idem quod simplex Doceo, vel Abunde seu vehementer doceo. Hor. Epist. 1, 5, 18 Ebrietas? addocet artes.

ADDORMIO, ire. Obdormiscere leuiter et ad breue tempus. Cael. Aurel. Acut. 1, 11, 83 Rursum addormiunt, et difficile expergiscuntur.

ADDORMISCO, ere. [ proskoima/omai ] Idem. Suet. in Claud. 8 Et quoties post cibum addormisceret. In quibusdam codicibus legitur Obdormisceret: Sed illud melius.

ADDVA, [ *)adou/as2 ] Strab. Fluuius Galliae Cisalpinae, qui per Larium lacum (nunc Comensem) influens, in Padum effunditur. [...]

ADDVBITO, are. [ prosendoia/zw ] Aliquantum dubitare, quod et Subdubitare dicitur. [...]

ADDVBITATVS, a, um. [ prosendoiasme/nos2 ] Partic. Cic. Off. 1, 85 c. 22 Eoque magis, si plus adipiscare re explicata boni, quam addubitata mali.

ADDVCO, xi, ctum, ere. [ prosa/gw, para/gw ] Ad locum vel personam ducere: cui contrarium est, Abducere. [...]

ADDVCTOR, oris, m. Vetus Epigr. Petron. Afran. ad Deliam, Graecule consueta lenandi callidus arte Coepisti adductor coniugis esse tuae. Nimirum Adducere est etiam conciliare, vid. n. 1.

ADDVPLICO, are. [ e)pidiplo/w ] Idem quod Duplico. Laudatur Plaut. Poen. 3, 1, 61 Adduplicabit omne furtum, leno addicetur tibi. Sed Gronou. Id duplicabit.

ADE

ADELPHI, m. pl. Gr. [ a)delfoi\, i. fratres, Terentii Comoedia, a rebus duorum fratrum appellata.

ADELPHIDES, um. f. pl. [ a)delfi/des2 ] Palmae species Plin. 13, 4 s. 9 [...]

ADEO [1], [ tosou=ton, ou(/tws2 ] Adu. Proprie significat ad id, siue eo, vt Ter. Heaut. 1, 1, 61 [...]

ADEO [2], adiui vel adii, aditum, ire. [ prose/rxomai, pro/seimi ] Festus, Adeo, quum prima acuta effertur, idem significat quod Accedo: vt cum dicimus, Adeo praetorem. [...]

ADEOR, adiris, Pass. [ prosi/emai ] sed vix aliter, quam in tertiis personis. [...]

ADITVRVS, Partic. [ proseleuso/menos2 ] Ouid. Amor. 3, 7, 21 Flammas aditura pias aeterna Sacerdos.

ADEVNDVS, Partic. [ prosite/os2 ] Ouid. Trist. 3, 1, 70 Altera templa peto vicino iuncta theatro: Haec quoque erant pedibus non adeunda meis.

ADITVS [2], ûs. [ pro/sodos2 ] Adeundi actus vel facultas, aut via adeo, atque vt, quam late ipsum adeundi verbum pateat, meminerimus. [...]

ADITIO, onis. [ a)/ficis2 ] Plaut. Trucul. 2, 7, 63 Quid tibi hanc aditio est? i. Cur hanc adis? casu verbi addito nomini, vt solet Plautus. Hereditatis aditio L. 95 §. 2 pr. D. de Solut. et liberat.

ADITIALIS, coena, videtur dicta inde, quod praeberetur, quoties nouus Pontifex adiret munus suum, atque inauguraretur. [...]

ADEONA, Dea, cui commendabantur adeuntes Augustin. de Ciu. Dei, 4, 21. Vid. ABEONA.

ADEPS, ipis. m. et f. [ ste/ar, pimelh\, to\ li/pos2 ] Pingue quorundam animalium. [...]

ADIPATVM, i. n. [ e)steatwme/nos2 ] Cibus pinguis, vel Adipe conditus. [...]

ADERRO, are. Stat. Silu. 2, 119 - - - emergunt pelago, doctamque trahuntur Ad chelyn, et blandi scopulis Delphines aderrant. Add. Theb. 9, 178. cum Gronou. Castig.

ADESCATVS, a, um. i. saginatus. Non pinguia, neque cibis nutribilibus adescata Cael. Aurel. Acut. 1, 11.

ADESDVM, [ pro/siqi ] Ter. And. 1, 1, 2 Adesdum, paucis te volo. Vbi Donatus, Ades, imperatiuum est, et dum [ pare/lkon: est enim productio et adiectio syllabae, vt Ehodum ad me.

ADESPOTVS, a, um. [ a)de/spotos2 ] Incertus, et sine auctore, q. d. sine domino. Cic. Fam. 15, 17 De Hispania noui nihil, sed expectatio valde magna: rumores tristiores, sed adespoti.

ADESVRIO, iui, ire. [ prospeina/w ] Esurientem appetere. Plaut. Trin. 1, 2, 132 Adesuriuit magis, et inhiauit acrius lupus.

ADF

ADG

ADH

ADHABITO, are. Laudare solent Plant. Capt. 3, 4, 72 Sed ibt est Adbites.

ADHAEREO, si, sum, ere. [ e)/xomai, kolla/omai, prosi/sxw, sumpro/seimi ] Coniunctissimum esse, Arctissime insidere. [...]

ADHAERESCO, ere. [ proskolla/omai ] Adhaerere incipere, Cato de R. R. cap. 152 [...]

ADHAERESCENS, Part. Cic. Brut. 320 Hortensius in continuatione verborum adhaerescens, i. insistens, qui statim continuare nequiret orationem.

ADHAESIO, onis. f. Cic. de Fin. 1 c. 6 Copulationes et adhaesiones atomorum inter se. Vbi Gruter. legit Adhaesitationes.

ADHAESE, Adu. [ proskollhtw=s2 ] Gell. 5, 9 De Aegle Samio athleta, Per omne inde vitae tempus non turbide neque adhaese locutus est: i. Non impedite: mutus fuerat.

ADHIBEO, ui, itum, ere [ prose/xw, prosfe/rw, prosa/gw ] Ex Ad, et Habeo vsus, vt simplex ipsum, latissimi. [...]

ADHIBENS, ADHIBENDVS, ADHIBITVS, Partic. Passim iam laudauimus. Add. Adhibito Interprete Curt. 8, 12, 9. et 10, 3, 6. Conf. 7, 11, 6. Suet. Calig. 2 Nullo adhibito modo.

ADHINNIO, iui, itum, ire [ prosxremeti/zw ] Equorum est, qui equabus adhinniunt, i. ad eas hinniunt, videlicet coitum appetentes: quin et equae ipsae interdum equis adhinniunt. [...]

ADHORRESCO, adhorrui. [ e)pifri/ttw ] Ouid. ad Liuiam 221 Ipse pater flauis Tyberinus adhorruit vndis, i. Ad peditum et equitum clamorem horruit. Sed al. Inhorruit.

Cael. Aurel. Acut. Adulatique erant ab inimicis et adhortati Hemina ap. Priscian. 8 p. 791.

ADHORTATIO, onis. f. [ e)gke/leusma ] actus adhortandi. Cic. de Orat. 2, 11 c. 3 Omissa nostra adhortatione, ad eorum quos proposuimus, sermonem, disputationemque veniamus. Add. Liu. 9, 13. [...]

ADHORTAMEN, inis. n. Idem Ap. Flor. 4 Non multa mihi apud vos adhortamina suppetunt.

ADHORTATOR, [ e)gkeleusth\s2 ] Qui adhortatur. Liu. 7, 32 Vtrum qui audiendus duntaxat magnificus adhortator sit, verbis tantum ferox, operum militarium expers: an qui, etc. It. 2, 58 et 9, 13.

ADHOSPITO, are. Martem atque Concordiam multis immolationibus sibi adhospitauere Dict. Cret. i. conciliarunt.

ADHVC, [ me/xri tou/tou, prose/ti, ei)se/ti ] Adu. temporis, significans ad hoc tempus. [...]

ADHVCCINE, Adhuccine miserum istum asinum iugi furore iactari credimus Apul. Met. 9 p. 218.

ADI

ADIABENE, Vel totam Assyriam notat Plin. 5, 12 Adiabene Assyria ante dicta: vel partem nobilissimam, Id. 6, 13 Adiabene Assyriorum initium, cuius pars est Arbelitis, vbi Darium Alexander debellauit.

ADIABENI, eius regionis incolae. Tac. An. 12, 13 Transmisso amne Tigri permeant Adiabenos.

ADIABENICVS, in Cognominibus Imperatoris Seueri, de quo Sextus Rufus cap. 21. [...]

ADIACVLATVS, a, um. Adiaculati fulgoris radios reuibrare Mart. Capella 2 p. 41.

ADIANOETA, [ a)diano/hta ] Quae verbis aperta, occultos sensus habent Quinctil. 8, 2, 20.

ADIANTVM, i. n. a)di/anton ] Herba dicta ab [ a et [ diai/nw, quod folium eius aqua perfusum non madefiat, sicco semper simile. [...]

ADIAPHORIA, Quasi tu indifferentiam dicas, [ *)adiafori/a. Cic. Acad. 2, 130 c. 42 [...]

ADIATREPSIA, ae. f. [ *)adiatreyi/a ] Quasi tu inconuertibilitatem dicas, Impudentia, Pertinacia animi in factis turpibus. [...]

ADIGO, egi, actum, ere. [ a)nagka/zw, bia/zomai ] Versus locum aliquem agere. [...]

ADACTIO, [ bia/zosis2 ] Actus adigendi Liu. 22, 38 A tribunis ad legitimam iurisiurandi adactionem translatum.

ADACTVS [2], ûs. m. Idem. Lucret. 5, 1329 Nam transuersa feros exibant dentis adactus Iumenta i. euitabant.

ADIICIO, eci, ectum, ere [ e)piti/qhmi, e)piba/llw, prosba/llw ] proprie est Iacere ad aliquid vt Adiicere tela. [...]

ADIICIENDVM, Quinct. 7, 3, 25 Dicit finitionem parum plenam. Adiiciendum enim etc.

ADIECTAMENTVM, i. n. Adiectio s. Accessio l. 242 D. de V. S. Arteno magis adiectamento quam pars nauis est.

ADIECTIVVS, a, um. [ e)pi/qetos2 ] Nomen fictum a Grammaticis quum dicunt, Adiectiuum nomen. [...]

ADIECTO, are. Frequent. Apic. 8, 2 Adiectare caryotam, vuam passam et oleum.

ADIMO, emi, emtum, ere. [ priaire/w, a)pai/numai ] Auferre, ex Ad, et Emo: quod antiqui, vt ait Festus, Emere dicebant, pro Accipere. [...]

ADIMPLEO, eui, etum, ere. [ prosanaplhro/w ] Sequior aetas ponit pro Impleo, Laudatur Plin. 11, 37 [...]

ADIMPLETVS, Partic. Firm. de errore Prof. Rel. p. 10 Adimpleti tibiarum cantu.

ADIMPLETIO, onis. f. Tertull. aduers. Marc. 5, 17 Temporum adimpletiones; et mox, Dispensatio sine adimpletione. it. de Monogam. c. 5. Conf. Saluian. l. c. p. 34.

ADINDO, idi, itum, ere. [ prosenti/qhmi ] Insuper indo. Cato de R. R. 18, 9 Orbem olearium latum pedibus quatuor Punicanis coagmentis facito crassum digitis sex, subscudes iligneas adindito.

ADINGERO, ere. Non dignus, in quem debeam Satiram calente vi adingerere C. Sisenn. 2 Miles. ap. Seru. in Fragm. Vet. Hist.

ADINVENIO, eni, entum, ire. [ proseuri/skw ] Ingeniose et subtiliter inuenire. Cic. de Nat. Deor. 2, 130 c. 60 [...]

ADINVENTVM, i. Alia adinuenta haereticorum venenorum Tertull. adu. Gnost. c. 1.

ADIOCOR, ari. Gladio adiocabatur infantulus P. Chrysol. Serm. 152 de strage Bethlehemitica, i. alludebat.

ADIPISCOR, adeptus sum, ci. [ katalamba/nw, proskta/omai, tugxa/nw ] ex Ad, et verbo antiquo Apiscor, est assequi, ad aliquid pervenire. [...]

ADIPSATHEON, Plin. 24, 13 s. 69 Frutex humilior spinosus in Nisyro et Rhodiorum insulis, quem alii Erysisceptrum, alii Adipsatheon, siue Diacheton vocant. Sed vacillat lectio.

ADIVBEO, ere. adiubent ferri in nauim, siquidem imponi velit Plaut. Mil. 4, 4, 50.

ADIVDICO, are. [ e)pidika/zw, e)pikri/nw ] Per sententiam et iudicium alicui attribuere, contrarium est Abiudicare: sed vt ipsum iudicare, non semper ad publicum munus; sed saepissime ad priuatam sententiam pertinet. [...]

ADIVDICATIO, onis. Factis adiudicationibus l. 78 pr. D. t. 19 reg. 16 de hered. instit. Adiudicatione controuersiam dirimere l. 2. ff. de fin. reg. Adiudicatione possidere l. 17 ff. de vsurp. et vsucap.

ADIVGO, are. [ e)pizeugnu/w ] Proprie significat Boues ad iugum pariter accommodare: cui opponitur Abiugare. [...]

ADIVGATVS, a, um. Vid. ADIVGO. Adiugatis corporibus clata soboles vniuersas generatim conseruat animantes Lactant. de Opif. Dei c. 6 i. coniugatis, coeuntibus in Venerem.

ADIVGVS, a, um. Idem. Seruitio domini subdenda est adiuga ceruix ex Fortunat. 8 Barth. Aduers. 6, 13.

ADIVNGO, xi, ctum, ere. [ prosti/qhmi, prosa/ptw, prospoie/omai ] quasi Ad aliquid iungere, et pene idem quod Coniungere. [...]

ADIVNCTVS, Partic. Cic. de Nat. Deor. 2, 135 Aspera arteria ostium habet adiunctum linguae radicibus. [...]

ADIVNCTIO, onis. [ pro/sqesis2 ] Cic. de Fin. 2,... In quibus nulla est virtutis adiunctio, i. Accessio. [...]

Att. 8, 3 Ille Galliae vlterloris adiunctor, de Pompeio, qui eam Caesari adiunxerit.

ADIVRGO, are. [ e)piloidore/w ] Valde obiurgare, quod laudatur ex Plaut. Amph. 2, 2, 73. [...]

ADIVRO, are. [ e)pomo/w, e)corki/sw ] Proprie videtur ad alterum, i. alteri iurare. [...]

ADIVRATOR, oris. Qui ad Adiuratoris contemsit murmura serpens Alcim. Au. 2, 313.

ADIVRATORIVS, a, um. Adiuratoria cautio Cod. 12 tit. 22 l. 8. it. t. 26 l. 4 §. 2 et t. 30 l. 3. §. 3. Quae vulgo Iuratoria vocatur.

ADIVRATIO, onis. Instantia Byrrhaenae, quae cum adiuratione suae salutis ingratis cogebat effari, perfecit vt vellet Apul. Met. 2 p. 34 Pric. Nempe Byrrhaena per suam ipsam salutem adiurabat. [...]

ADIVVO, uui, utum, are. [ bohqe/w, sumpra/ttw, a)rh/gw, sunerga/zomai, a)mu/nw ] Opem ferre, auxiliari, subleuare. [...]

ADIVTVS, Partic. [ bebohqhme/nos2 ] Cic. Orat. 12 Philosophorum disputationibus et exagitatus maxime orator est, et adiutus. [...]

ADIVTV, Macrob. Sat. 7, 7 Solitos fuisse funerum ministros denis virorum corporibus adiungere singula muliebria, et vnius adiutu, quasi natura flammei, et ideo celeriter ardentis, caetera flagrabant.

ADIVVATVRVS, pro Adiuturus habet Petron. cap. 18 Adiuuaturos nos diuinam prouidentiam vel periculo nostro.

ADIVTOR [1], aris, pass. [ a)muna/qomai ] Lucret. 1, 812 Adiutamur enim dubio procul, atque alimur nos. [...]

ADIVTANS, Partic. [ a)muna/qwn ] Ter. in Phorm. prol. 34 Bonitasque vestra adiutans atque aequanimitas. [...]

ADIVTOR [2], oris, m. [ sunergo\s2, bohqo\s2, sumpra/ktwr, a)mu/ntwr ] qui adiuuat. [...]

ADIVTRIX, icis. [ sumpra/ktria ] Ter. Hec. prol. 32 Adiutrix nostrae industriae. [...]

ADL

ADM

ADMANDO, are. [ e)pita/ttw ] Laudabant Plaut. prol. Poenul. 80. Sed legitur hodie sine dubio, Si quid mandare voltis aut curarier.

ADMATVRO, are. Ad maturitatem perducere. Caes. Bell. Gall. 7, 54 Horum discessu admaturari defectionem ciuitatis existimabat.

ADMETIOR, ensus sum, iri. [ prosmetre/w ] Metiri, quod accipiat alter, per mensuram alteri tradere. [...]

ADMETVS, [ *)/admhtos2 ] Rex Thessaliae, siue Pheraeorum, cuius armenta nouem annis pauit Apollo. [...]

ADMIGRO, are, est accedere. Plaut. Pers. 3, 1, 19 Nam si ad paupertatem admigrant infamiae, Grauior paupertas sit, fides sublestior.

ADMINICVLVM, i. n. [ xa/rac, a)munth\r ] Quasi dicas ad manum esse, proprie dicitur Sustentaculum, siue fulcimentum rei alicuius, quale est Pedamentum vitis, aut palus arbusculae. [...]

ADMINICVLO, are. [ xarako/w ] Adminiculum adhibere, fulcire adminiculo Columel. de Arbor. 16. [...]

ADMINICVLATOR, oris. m. Gell. 8, 3 Tirone Cicero adminiculatore et quasi administro vsus est.

ADMINISTER, tri. m. [ dia/konos2, u(phre/ths2 ] Qui ministrat aut iuuat ad perficiendum aliquid. [...]

ADMINISTRO, are. [ u(phrete/w ] Latissimi vsus verbum, illud tamen semper notat, in gratiam alterius aliquid facere, tanquam illius ministrum. [...]

ADMINISTRATVS, a, um. Caes. B. G. 3, 9 His rebus celeriter administratis. [...]

ADMINISTRATIO, onis. f. [ u(phresi/a ] actus administrandi Cic. de Fin. 4,.. [...]

ADMINISTRATIVVS, a, um. Quinctil. 2, 18, 5 Si tamen vna ex tribus artibus habenda sit, quia maximus eius vsus actu continetur, atque est in eo frequentissima, dicatur actiua, vel administratiua. [...]

ADMIROR, ari. [ qauma/zw ] Mirari vehementer, magni facere. Cic. Att. 6, 9 [...]

ADMIRANDVS, a, um. [ qaumaste/os2 ] Dignum admiratione: idem quod Admirabilis. [...]

ADMIRANS, antis. Partic. Nepos 2, 10, 1 Rex animi magnitudinem admirans. [...]

ADMIRATOR, oris. m. [ qaumasth\s2 ] vt apud Quinctil. 2, 5, 21 Admirator nimis antiquitatis. Irritamentum est omnium, in quae insanimus, admirator et conscius Sen. Ep. 94.

ADMIRATIO, onis. f. [ qaumasmo\s2 ] Cic. de Nat. Deor. 2, 124 Est etiam admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus. [...]

ADMIRABILIS, et e. [ qaumasto\s2, qauma/sios2 ] Admiratione dignum Cic. de Fin. 3,.. [...]

ADMIRABILITER, Adu. [ qaumasi/ws2 ] Mundus consilio admirabiliter gubernatur Cic. de Nat. D. 2 c. 53. [...]

ADMIRABILITAS, atis. [ to\ qaumasto/n ] Qualitas, qua quid est admirabile Cic. Off. 2, 38 c. 11 Haec animi despicientia admirabilitatem magnam facit. [...]

ADMISCEO, ui, istum siue ixtum, ere [ prosmignu/w, prosfu/rw ] Rem aliquam miscendo alteri adiicere. [...]

ADMISTIO, et ADMIXTIO, onis. f. [ pro/smicis2 ] Cic. de Nat. Deor. 2,.. [...]

ADMIXTVS, ûs. m. Idem. Macrob. Saturn. 2, 1 Honorem Dei nullo admixtu voluptatis augemus.

ADMITTO, isi, issum, ere. [ prosi/emai, ei)sde/xomai ] Facere, vel pati, vt aliquid accedat, adeat, fiat. [...]

ADMITTENS, Plin. Pan. 48 Et admittente Principe interdum est aliquid, quod nos domi quasi magis necessarium teneat.

ADMITTENDVS, a, um. Praeter allata Pall. Mart. 13, 1 Admittendi equabus admissarii.

ADMISSVS [1], Partic. Intromissus. Plin. Pan. 48 Admissis et exclusis par metus. [...]

ADMISSIO, onis. f. [ ei)sdoxh\ ] Plin. in Paneg. 47 An quisquam studia humanitatis professus, non cum omnia tua, tum vel in primis laudibus ferat admissionum tuarum facilitatem? [...]

ADMISSIONALIS, m. [ ei)sdektiko\s2 ] Is dicitur, cuius officium est admittere aulicos intra cubiculum ad principem salutandum. [...]

ADMISSIVVS, a, um. Aues admissiuae dicebantur ab Auguribus, quae consulentem iuberent Festus. Vid. ADMITTO n. 2.

ADMISSVRA, ae. [ o)xei/a ] Tempus et actio ipsa, qua mares gregum admittuntur foeminis, soeturae causa. [...]

ADMISSARIVS, [ a)naba/ths2, o)xei=os2, bibasth\s2 ] Admissarius equus, qui ad sobolem procreandam potissimum seruatur. [...]

ADMODEROR, ari. Idem ac Moderor. Plaut. Milit. 4, 2, 81 Nequeo risu me admoderari.

ADMODVLOR, ari. [ e)paule/w ] Simul modulari. Claud. in Epithal. Honor. et Mariae, 55 - - - et Padus electriferis Admoduletur alnis.

ADMODVM [1], [ li/an, e)k perissou= ] Interdum intendit orationem, quasi tu dicas, ad satis magnum modum vel quantitatem.

ADMODVM [2], aduerbii more, vt vox composita ponitur varie, sed semper vim simplicium e quibus iunctum est retinet. [...]

ADMOLIOR, itus sum, iri. [ e)pixeirw= ] Admouere, de rebus magnis aut grauibus, vt moles et moliri: vt Admoliri saxum, cui contrarium est, Amoliri. [...]

ADMONEO, ui, itum, ere. [ paraine/w, nouqete/w, paragge/llw, a)namimnh/skw ] In memoriam adducere, siue Commonefacere. [...]

ADMONITVS [1], Partic. [ parainou/menos2 ] Admonitus huius aeris alieni Cic. Top. 5 c. 1. Ouid. Met. 6, 621. Ad matrem veniebat Itys: quid possit, ab illo. Admonita est.

ADMONITVRVS, [ paraine/swn ] Partic. Ouid. Epist. 10, 42 Candidaque imposui longae velamina virgae, Scilicet oblitos admonitura mei.

ADMONITVS [2], ûs. [ nouqe/thma ] Cic. Att. 9, 10 Hominis prudentis et amici tali admonitu. [...]

ADMONITOR, oris. m. [ paraine/ths2 ] Cic. in Topic. 5 Etsi admonitore non eges. [...]

ADMONITRIX, s. Ammonitrix. Plaut. Truc. 2, 6, 20 Quid adhuc egeo tui, malum, ammonitricis. Sic etiam Gron.

ADMONITORIVM, i. Sufficit quaedam admonitoria eius facere Iustin. de Concept. Dig. §. 12.

ADMORDEO, di, sum, ere. [ prosda/knw ] Morsu aggredi, et decerpere. [...]

ADMORSVS [1], Partic. [ prosdhxqei\s2 ] Propert. 3, 9, 53 Brachia spectaui sacris admorsa colubris: de imagine Cleopatrae.

ADMORSVS [2], ûs. Vereor aemula venena lectoris, ne libellus iste admorsu duri dentis vratur Symmach. Ep. 1, 15.

ADMOVEO, ovi, otum, ere. [ prosa/gw, prosa/ptw, prosti/qhmi ] Aliquid vicinius facere, contrarium Amouere. [...]

ADMOTVS [1], Partic. [ prosaxqei\s2 ] Nulla materies nisi admoto igni ignem concipere potest Cic. de Orat. 2 c. 45. [...]

ADMOTVS [2], ûs. [ pro/sqesis2 ] Plin. 24, 11 Ciet menstrua admotu, i. si ventri inferiori admoueatur. Admota alii legunt eodem intellectu.

ADMOTIO, onis. f. [ pro/sayis2 ] Cic. de Nat. Deor. 2, 150 c. 60 Ad neruorum eliciendos sonos, ad tibiarum, apta manus est admotione digitorum.

ADMVGIO, ire. [ prosmuka/omai ] Ad alios mugire. Ouid. de Arte Am. 1, 279 Mollibus in pratis admugit foemina tauro, Foemina cornipedi semper adhinnit equo.

ADMVLCEO, ere. Non a latere, neque a tergo, sed a fronte accedens bubulcus admulceat Pallad. Mart. 1, 12.

ADMVRMVRO, are. [ prosmormu/rw ] Murmure improbare, quae fiunt vel dicuntur. [...]

ADMVRMVRATIO, onis. f. [ prosmo/rmusis2 ] Videtur mediae significationis esse. [...]

ADMVTILO, are. [ a)pokei/rw ] Videtur in tonstrinis vsitatum fuisse verbum de iis, qui ad cutem vsque detonderentur. [...]

ADN

ADNASCOR, atus sum, sci. [ parafu/omai ] Adnasci proprie dicimus quod nascitur in re aliqua, praeter id, quod ei naturale et proprium fuerat. [...]

ADNATIO, onis. Folia longa cum adnationibus Apul. Herb. c. 59. Lanugineae adnationes Id. c. 62.

ADNATO, are. [ prosnh/xomai ] Frequent. ab Adnare, i. Natando aliquo peruenire. [...]

ADNAVIGO, are. [ prosple/w ] Naui accedo. Plin. 36, 12 Sane conspicuae vndique adnauigantibus sitae sunt in parte Africae (pyramides). Et 35, 10 Quo cum ille adnauigasset.

ADNAVIGATIO, onis. [ kata/plous2 ] Vlp. l. 4 §. 3. ff de Offic. Procons. et Leg.

ADNEGATVS, a, um. i. negatus. Pecunia ei deposita, adnegata est Vlp. l. 3 de in litem iur.

ADNEPOS, otis. Filius abnepotis Inscr. Grut. p. 253 n. 3. p. 262 n. 4. 5. 6. p. 263 n. 8 et p. 268 sqq. Fabrett. p. 331.

ADNEPTIS, is. f. Abnepotis filia. Gai. [ p. 39 t. 10 l. 1 §. 7 et l. 10 §. 16.

ADNICTO, are. [ o)fqalmia/w ] Festus, Adnictat, Saepe et leuiter oculo annuit. Naeuius in Tarentilla, Alii adnutat, alii adnictat, alium amat, alium tenet. Conf. Plaut. Asin. 4, 1, 34.

ADNITOR, vel ANNITOR, ixus vel isus sum, iti. [ diatei/nomai ] Ad aliquid niti. [...]

ADNIXVS, ANNIXVS, vel ADNISVS, Partic. [ diatetame/nos2 ] Virg. Aen. 1, 145 [...]

ADNISVRVS, vel ANNISVRVS, aut ANNIX, Liu. 2, 39 Adnisurum, vt appareat exilio sibi irritatos non fractos animos esse.

ANNIXE, Adu. Vt quidam legisse volunt ap. Apul. Met. 2. Sed Elmenhorst. ib. p. 117 legit enixe.

ADNO, are. [ prosnh/xomai ] Natando aliquo venire: quod et Adnatare et Adnauigare significat. [...]

docuisse adnotum est Suet. de Ill. Grammat. c. 1 de Liuio et Ennio, i. notum s. agnitum, agnotum est. Sic Burm. Gronouius volebat Adnotatum.

ADNVTO, as. [ prosneusta/zw ] Plaut. Merc. 2, 3, 100 Etiam nunc adnutat i, nutu significat, se plus dare velle. Conf. ADNICTO.

ADNVTRIO, is, iui, itum, ire. [ prostre/fw ] Plin. 17, 23 Singulis denas saepe adnutriunt vites, i. iuxta singulas arbores.

ADO

ADOLABILIS, e. dolore vacuus, huic est animus propitiabilis, ita et adolabilis Enn. ap. Non. 2, 669.

ADOLEO, ui et eui, ultum, ere. a)ta/llw, qumia/w, e)pikai/w ] Ab [ a)/ldw vel a)lde/w deriuat cum Vossio Perizonius, et cognatum verbo alo putat ad Sanct. p. 757. [...]

ADOLENDVS, Inscriptio fratrum arualium subiecta etiama Gesnero Catoni de R. R. p. 127 [...]

ADOLESCO, olui et oleui, ultum, ere [ a)ta/llw, meirakieu/omai, a)kma/zw ] Ab Adoleo formatum: Est enim Adolescere, Augeri aetate, aetate crescere. [...]

ADVLTVS [1], a, um. [ au)chqei\s2, a)ndrwqei\s2 ] quum ad hominem refertur, qui adoleuit, i. e. creuit ad aetatem, quae adolescentia dicitur. etc. [...]

ADOLESCENS [2], vel ADVLESCENS (vt fere apud Terentium ) entis. c. [ e)/fhbos2, mei/rac, neani/as2 ] Ortum e Participio Nomen: quo vocantur homines post pueritiam: quo vsque autem, vt fit in talibus, incertum. [...]

ADOLESCENTIA, [ e)fhbi/a ] Aetas hominis post pueritiam vsque ad senectutem. [...]

ADOLESCENTVLA, Dimin. [ neani/skh ] Ter. Andr. 1, 1, 91 Forte vnam aspicio adolescentulam. conf. Plaut. Epid. 1, 1, 41.

ADOLESCENTIARI, [ neanieu/esqai ] Obsoletum pro Nondum satis habere modestiae. Varro, Tu quidem vt facias censeo, quoniam tu quoque adhuc adolescentiaris. Ex Nonio 2, 25.

ADOLESCENTVRIRE, [ meirakieu/esqai ] Adolescentium more facere. Laberius apud Nonium 2, 46 Incipiunt adulescenturire, et nescio quid nugarum facere.

ADOLEFACTVS, Vet. Inscriptio fratrum arualium subiecta etiam Catoni a Gesnero p. 127 [...]

ADOMINATIO, onis. f. bona ominatio, in Gloss. v. Barth. ad Stat. Theb. 2, 170.

ADONEVS [1], Veteribus Latinis dictus videtur, qui Graecis Adonis vocatur Plaut. Men. 1, 2, 35 [...]

ADONIS, is et idis. [ *)/adwnis2 ] Filius Cinyrae Cypriorum regis, et filiae ipsius Myrrhae: quem Venus in deliciis habuit, forma praecellentem. [...]

ADONEVS [2], Adi. Ad Adonidem pertinens. Auson. in Monosyll. cap. de Hist. Caedis Adoneae mala gloria fulmineus sus.

ADONIVM [2], Carminis genus apud Grammaticos. V. g. Seruius Centim. p. 1820 Putsch. Adonium constat dimetro catalecto, vt est hoc, Fundite fletus.

ADOPERIO, ui, ertum, ire. [ a)pokru/ptw, kalu/ptw ] Operire, aggerendo proprie Columel. 4, 8, 1 [...]

ADOPERTE, Adu. Idem. Mart. Capella lib. 8. p. 303. Pensa Lachesis adoperte denuntiat Genethliacae. i. Fata obscure significat.

ADOPINOR, ari. [ prosdoca/zw ] Opinando adiicio. Lucret. lib. 4, 814 Deinde adopinamur de signis maxima paruis, Ac nos in fraudem induimus frustramur et ipsi.

ADOPTO, as, are. [ ei)spoie/w, ui(opoie/w, ui(oqete/w ] Optando i. eligendo asciscere. [...]

ADOPTATIO, onis. f. [ ui(oqesi/a ] Idem quod Adoptio: sed in vsu rarissimum. [...]

ADOPTATICIVS, [ ei)spoihtiko\s2 ] Festus, Adoptaticius, ex adoptato filio natus. Plaut. Poen. 5, 2, 100 Demarcho item ipse fuit adoptaticius. Quo in loco, pro Filio adoptiuo sumitur. Add. ib. v. 85.

ADOPTATOR, oris. ni. [ ui(oqe/ths2 ] Dicitur qui aliquem adoptauit. Vid. ADOPTIVVS. Pater adoptator Gell. 5, 19 Forte ex oratione Scipionis, quam ibi laudat Gellius.

ADOPTIO, onis. f. [ ui(oqesi/a ] Forte contractum exveteri Adoptatio: vt Optio. [...]

ADOPTIVVS, [ ei)spoihto\s2, qeto\s2 ] Relationem adoptantis vel adoptati exprimit. [...]

ADOPTABILIS, i. Optabilis vehementer, ICt. Cod. 11 t. 11 l. 1 Quod in cultu ornatuque nostro sacrum et adoptabile est. [...]

ADOR, n. Festus, Ador, Farris genus, Edor quondam appellatum ab edendo: vel quod aduratur vt fiat tostum, vnde in sacrificio mola falsa efficitur. [...]

ADOREVS, Adi. Varro de R. R. 1, 9, 4 Periti in loco humidiore far adoreum potius serunt, quam triticum. [...]

ADORDINO, are. Vt Adordinare patellam Apic. 4, 2 p. 113 i. componere ea, quaeinsunt.

ADORDIOR, iri. Idem quod simplex. Ambros. lib. 1. Officior. Postea nunquam nisi consulto Domino bellum adorsus est.

ADORIOR, iris vel eris, ortus sum, vel orsus sum, (quod tamen videtur esse inusitatius, ) iri, [ e)pixeire/w, e)piti/qemai, ei)sba/llw ] [...]

ADORIENDVS, Adi. [ e)pixeirhte/os2 ] Auctor ad Heren. 2, 7 Occasio quaeritur, idoneane satis fuerit ad rem adoriendam, an alia melioro.

ADORNO, are. [ e)pikosmei=n, paraskeua/zein ] Addita re aliqua Ornare Liu. 1,.. [...]

ADORNANDVS, a, um. Quinctil. 5, 13, 56 In his probandi ratio refutandique est, sed adiuuanda viribus dicentis et adornanda.

ADORNATE, Adu. Suet. de Rhet. cap. 6. Declamabat splendide atque adornate, i. cum apparatu quodam eloquentiae.

ADORO, are. [ proskune/w, proseu/xomai ] Ex ipsa etymologia sua significat, ore ad s. apud aliquem vti. [...]

ADORANS, Ouid. Trist. 2, 291 Adoranti Iunonia templa, subibit etc. Sic Id. Fast. 3, 348 Dixit, adorantem destituitque Numen. Verbum proskunw=n ita reddit Vulg. Matth. 20, 20.

ADORATIO, onis. f. [ prosku/nhsis2, proseuxh\ ] adorandi actus Plin. 28, 2 [...]

ADORATOR, Tertull. de Spectac. 8 Si Capitolium si Serapeum sacrificator et adorator intrauero. Adde Vulg. Ioh. 4, 23.

ADORABILIS, Dignus adoratione. vt, Adorabile beneficium Apul. Met. 11 p. 265 Elmenh.

ADP

ADPARIO, ere. i. Acquirere, adiungere sibi. Lucret. 2, 1108? vnde Adpareret spatium caeli domus. Sic restituit ex Vet. lib. Gifanius.

ADPATVLVS, a, um. Omnia vero adpatula Varr. L. L. 6, 3 i. aperta, perspicua.

ADPECTORATVS, Solin. cap. 39 Canes interdum adpectoratas fouent. Alii Ad pectora eas. Sed adpectoratas probat Salmas. ad h. l. p. 224.

ADPEREO, [ prosapo/llumi ] Laudatur ex Plauto, Adperire aliquem amore, vt sit idem, quod Perire.

ADPERTINEO, ere. Fons ad ipsam adpertinet Innocent. de Cas. p. 221 Goes. Eidem adpertinet Id. ib. p. 232.

ADPVGNO, are. Contra pugnare, seu Oppugnare, est in optimis quibusque libris. [...]

ADQ

ADQVO, [ o(/son ] pro Inquantum, Quousque, formatum vt Adeo. Afran. Promo, Vt scire possis adquo te expediat loqui. [...]

ADR

ADRADO, si, sum, ere. [ e)pice/w ] Radendo aggredior, atque adeo Abrado. [...]

ADRASVS, a, um. Conspexit, vt aiunt, Adrasum quendam vacua tonsoris in vmbra Cultello proprios purgantem leniter vngues Horat. Ep. 1, 7, 50 [...]

ADRAMYTTENVS, *)adramutthno\s2 Stephan.] Ciuis ex Adramytteo Cic. pro Flacco 31. Conuentum Adramyttenum memorat Plin. l. c.

ADRANA, [ *)/adrana ] Fluuius Chattorum in Germania, Tacit. Ann. 1, 56 hodie Eder in sinistrum Visurgi influens. [...]

ADRAPIDVS, Laudatur Gell. 12, 5 Adrapida febri afflictari. Sed Gron. rapida.

ADRASTEA [1], Regio, et Ciuitas eiusdem nominis non longe a Troade, Mysiae, vbi Alexander pugnauit cum Persarum exercitu iuxta Granicum flumen. Plin. 5, 32. Hinc dicti [...]

ADRASTII, campi *)adrastei/as2 pedi/on Steph.] vbi prima congressio Alexandri et Darii fuit lustin. 11, 6.

ADRASTEA [2], [ *)adra/steia ] Iouis ac Necessitatis filia, scelerum vindex acerrima, quam nemo flagitiosus neque magnus, neque paruus, vi aut clam effugere potest, quae Graeci nominis vis est. [...]

ADRASTVS, [ *)/adrastos2 ] Talai vel Talaonis et Eurynomes filius, rex Argiuorum, pater Argiae et Deiphilae, quarum illam Polynici, hanc Tydeo despondit: vnus de septem illis, qui ad recuperandam Polynici Thebarum vrbem profecti sunt, qui solus illorum in ista obsidione non periit. [...]

ADREMIGO, are. Cretes portibus suis adremigauerunt Flor. 3, 7, 3. Add. Id. 1, 18, 4 et 2, 8, 12.

ADREPTO, are. Frequentat. Plin. 35, 10 s. 36, 22. Idem nobiles Bacchas, adreptantibus Satyris.

ADRIA [1], ae. m. siue (vt nonnulli malunt) HADRIA [ *)adri/as2 ] Sinus maris, siue Mare Adriaticum, quod et Superum dicitur, vulgo Mare Venetum. [...]

ADRIA [2], ae. [ *)adri/a ] duarum vrbium nomen est: quarum altera a Tuscis condita, Atria potius fuit, de qua Plin. 3, 16. altera in Piceno, de qua Aur. Vict. in Hadrian. pr. [...]

ADRIATICVS, Adi. [ *)adriatiko\s2 ] Vid. ADRIA. Minax Adriaticum, subaudi, Mare Catul. 4, 2. Adriaticum mare Plin. 3, 5. Sinus Maris Adriatici Suet. Tiber. 16 etc.

ADRIANVS [2], rectius HADRIANVS, C. Fabius, qui cum Africam obtineret vel Legatus, vel Propraetor, Vticae in praetorio suo viuus vstus est, quod corrupto seruitio ciuitatis illius, de principum nece conspirasse diceretur. [...]

ADRIANVS [3], [ *)adriano\s2 ] s. AELIVS HADRIANVS Rom. Imperator, successor Traiani, cuius ob adoptionem nomen gerit. [...]

ADRIANOTHERAE, siue potius HADRIANOTHERAE Vrbs Moesiae ab eodem Imperatore constituta, quod feliciter ibi venatus est. Spartian. Hadr. 20. Spanh. de Vsu Numism. diss. 11 p. 338.

ADRIANOPOLIS, [ *)adrianopolis2 ] rectius HADRIANOPOLIS, Thraciae ciuitas est ad Hebrum fluuium, primum Oresta dicta, a nomine Orestis conditoris: postea ab Ariano Caesare, instaurata fuit, cum ei furore agitato responsum esset, vt se in furiosi domum reciperet. [...]

ADRVMETVM, Ciuitas Africae. Adrumetum peruenit, quod abest a Zama circiter millia passuum trecenta Nep. 23, 6, 3.

Quae ab AD praepositione incipiunt, quam S sequitur, illa interdum seruant D, si illam S proxime vocalis excipiat: Sed si adhuc vna sequatur

ADSENESCO, Tertull. de Castitate. cap. 13 Cereri Africanae sponte abdicato matrimonio adsenescunt, i. in illius cultu perseuer antes senescunt.

ADSIBILO, are. versus aliquid sibilare. Auson. in Mosell. 258 Aura crepat, motoque adsibilat aere ventus. Claud. Nupt. Honor. et Mar. 68 et Stat. Theb. 5, 578 de serpente.

ADSIPERE, et Praesipere [ prospenu/sqai, et [ propepnu/sqai ] dicebant antiqui a Sapiendo: sicut nos quoque modo dicimus Ab Aequo, Iniqum: a Quaerendo, Inquirere. Haec Festus.

ADSOLO, are. Ad solum deiicere, solo aequare, solius forte Tertullian. ad Nation. 1, 10 Saepe Censores inconsulto populo adsolauerunt. Et in fin. cap. Maiestatis fastigium adsolant.

ADSPVO, ui, utum. Plin. 28, 4 s. 7 Aut si dormiens spectetur infans, a nutrice terna adspui.

ADSVCTVS, quasi a verbo Adsugo, i. vehementer sugo. Lucret. 4, 1187 Et tenet adsuctis humectans oscula labris.

ADSVSPIRO, are. Adsuspirare alicuius fletibus Apul. Met. 4 p. 155 sic adspirans altius Id. ib. p. 153.

ADT

ADTIBERNALIS. [ATTIBERNALIS], tot enim modis scriptum inuenias. [ pa/roikos2 ] Habitator continuae tabernae, [...]

ADV

ADVATICA, vt quidam scribunt, siue ATVATICA, vel ATVATVCA, ae. f. Apud Caes. B. G. 6, 31 et 34 Eburonum est, si bene Cellarius.

ADVEHO, xi, ctum, ere. [ e)pa/gw, e)poxe/w ] Est Ad locum vehere, seu vehiculo, seu quouis alio modo. [...]

ADVECTVS [1], a, um. Praeter superiora, Classis aduecta Virg. Aen. 5, 864. [...]

ADVECTVS [2], ûs. Tacit. Hist. 4, 84, 6 Haec de origine et advectu dei celeberrima.

ADVECTIO, onis. [ e)pagwgh\ ] Plin. 9, 54 s. 79 Nuper excogitatum, famem longae aduectionis a Brundusio, compascere in Lucrino, i. ostreas Brundusio aduectas, post hanc famem in Lucrino lacu pascere.

ADVECTOR, oris. m. Qui aduehit. Apul. Florid. 4 p. 363, 33 Aduectorem sibimet equum deligunt.

ADVECTICIVS, a, um. Aliunde Aduectus; vt Vinum aduecticium. Sallust. Bell. Iugurth. cap. 44.

ADVECTO, aui, are. [ e)pa/gomai ] Frequent. Tac. Ann. 6, 13, 2 Addiditque quibus e prouinciis et quanto maiorem quam Augustus rei frumentariae copiam aduectaret.

ADVELITATIO, Iactatio quaedam verborum, figurate ab hastis velitaribus. Velites dicuntur expediti milites, quasi Volites, i. e. Volantes. Festus.

ADVELO, are. [ e)pikalu/ptw ] Velo addito tegere. Virg. Aen. 5, 246 Victorem magna praeconis voce Cloanthum Declarat, viridique aduelat tempora lauro.

ADVELANS, antis. Lampridius Commodo cap. 15 Panno purpureo nudos humeros aduelans.

ADVENA, ae. c. g. [ pa/roikos2, e)phluth\s2, prosh/lutos2 ] Quos condidit aduena Dido Sil. 4, 767. [...]

ADVENIO, eni, entum, ire. [ prose/rxomai, paragi/nomai ] Ad locum venire. [...]

ADVENTVS [2], ûs. [ parousi/a, e)/leusis2, a)/ficis2 ] Ter. Eun. 2, 2, 29 [...]

ADVENTO, are. [ e)fikne/omai ] Antiquis pro primitiuo ponebatur; sicut Adiuto pro Adiuuo: Deinde fere significat Appropinquare. [...]

ADVENTOR, [ proseleuth\s2 ] Ita dicuntur hospites in cauponis, stabulis, ganeis et fornicibus. [...]

ADVERBERO, are. [ prosaiki/zw ] Crebro verberare. Stat. Theb. 9, 686 - - - et auratis aduerberat vnguibus armos. Depelle tigridis, qua equus stratus est.

ADVERBIVM, [ e)pi/r)r(hma ] Vox sine numero, quae alii voci adiungitur: vt, Valde constans, Disserit acute, Bene mane. vid. Quinct. 1, 4 passim. [...]

ADVEREOR, eri. Aduereor, cum te esse Alemaeonis fratrem factis dedicat Acc. ap. Non. 4, 121.

ADVERSARIVS, ADVERSARIA, ADVERSATOR, ADVERSITAS, ADVERSITOR, ADVERSOR, vid. iam ADVERSVS.

ADVERSVS, a, um. [ a)ntikei/menos2, e)nanti/os2 ] ab Aduertor; Oppositus, siue Obiectus. [...]

ADVERSVM, et, [ a)nti\, kata\, e)nanti/on ] Praepositiones accusatiuae indifferenter pro eodem accipiuntur. [...]

ADVERSE, Adu. apud Gellium 3, 16 Id tam obscure atque praecise, tamque aduerse dictum, i. vt nunc loquuntur contradictorie, certe [ e)nantiofanw=s2.

ADVERSOR, atus sum, ari. [ e)nantiou=mai, a)nti/keimai ] ab Aduersus, pro Contrario deriuatum. [...]

ADVERSATVS, a, um. Idem Virg. Aen. 4, 127 Non aduersata petenti annuit Cytherea. Tacit. Ann. 2, 67, 4 Paternis consiliis adversatus. Idem Ann. 14, 64, 1 Aduersatus nuptiis Poppaeae.

ADVERSARIVS, a, um. Substantiue sepe ponitur. [ a)ntagwnisth\s2, a)nti/dikos2, a)nti/palos2 ] Sine aduersario luctatio nulla est Cic. de Fato c. 12. [...]

ADVERSATIO, onis. f. Tertull. adu. Gnost. cap. 5 Quid aliud est aduersatio Idololatriae atque Martyrii, quam mortis et vitae? Idem de Pudic. cap. 15 Aduersatio immunditiarum.

ADVERSATOR, oris. m. [ e)nantiwth\s2 ] Qui aduersatur. Quem miseris auxiliatorem quem bonis fautorem, quem aduersatorem malis in omni vita ciebo Apul. de Deo Socr. p. 44.

vnquam volui, quin tu in ea re mihi aduersatrix fueris Sostrata? Plaut. Most. 1, 3, 100

ADVERSITOR, [ a)panthth\s2 ] Nomen est ab eo dictum, quod Aduersum ire, pro Obuiam ire dicimus. [...]

ADVERTO, ti, sum, ere. [ e)pistre/fw ] Ad aliquid vertere, contrarium est, Auertere, quae miscent saepe librarii. [...]

ADVERTENS, entis. i. e. Animaduertens. Ouid. Met. 14, 270 - - - aduertens pensas examinat herbas.

ADVERTOR, Pass. impers. Cic. Fam. 1, 1 Nam aduertebatur Pompeii familiares assentire Volcatio.

ADVERSIO [2], onis. f. Cic. pro Arch. c. 7 Tamen hanc animi aduersionem humanissimam ac liberalissimam iudicaretis. Sic Gruterus post Victorium. Add. Tertull. adu. Marc. 2, 13.

ADVIGILO, [ prosagrupne/w ] Diligenter vigilare, et per translationem operam dare. [...]

ADVLE, ADVLIS, [ *)/adoulis2 ] ADVLITON, Oppidum est maritimum in Troglodytarum regione, a seruis, qui a dominis profugerant, conditum, vnde et nomen habet, Plin. 6, 29. [...]

ADVLOR, ari. [ sai/nw, kolakeu/w, qwpeu/w, u(poqwpeu/w, meili/ssomai ] Adulatio, inquit Nonius 1, 57 [...]

ADVLO, [ meili/ssw ] Vetuste dictum pro Adulari. Cic. Tusc. 2, 24 c. 10 ex Accio, sec. Non. 1, 57 [...]

ADVLATVS [1], a, um. [ proskunh/sas2 ] Humi prostratus. Val. Max. 4, 7 [...]

ADVLATIO, onis. f. [ kolakei/a, qwpei/a ] Cic. de Nat. Deor. 2, 158 c. 63 [...]

ADVLATOR, [ ko/lac, kolakeuth\s2 ] Qui ficto amore, et obsequio, gratiam ac favorem captat: est igitur Adulatori contrarius Amicus verus: nempe qui nihil simulat apud eum quem amat, sed libere et ex animo facit ac dicit omnia. [...]

ADVLATRIX, icis. [ kolakeu/tria ] Quae adulari solet. Trebell. Pollio in Claud. c. 3. Tertull. de Anima c. 51.

ADVLATORIVS, Adi. [ qwpiko\s2 ] Tacit. Ann. 6, 32 Vitellius formidine C. Caesaris, familiaritate Claudii, turpe in seruitium mutatus, exemplar apud posteros adulatorii dedecoris habetur [...]

ADVLATORIE, Adu. August. Epist. 148 pr. Si perfunctorie atque adulatorie res agatur. Conf. Nonium 1, 203.

ADVLANTER, aliud Adu. Fulgent. Contin. Virg. p. 153 Vanae laudis appetitus falsa adulanter ingesta, velut propria reputat.

ADVLABILIS, et e. Qui blanditiis moueri potest. Ennius apud Nonium 2, 669 Huic est animus propitiabilis, ita et adulabilis. Sic, Adulabilis sermo, sententia, Ammian. 14, 11. et 31. 12.

ADVLTER [1], eri. [ moixo\s2 ] Vnde foemininum ADVLTERA, Festus, Adulter et Adultera dicuntur, quia et ille ad alteram, et haec ad alterum se conferunt. [...]

ADVLTER [2], a, um. Numus adulter Tertull. de Poenit. c. 6 Clauis adultera Ouid. Art. 3, 643. [...]

ADVLTEROR, ari. [ moixeu/omai ] Dep. laudant Cic. Off. 1, 128 c. 35 Latrocinari, fraudare, adulterari, turpe est, sed dicitur non obscoene. Sed meliores adulterare, vt vidimus.

ADVLTERATVS, a, um. Suet. in Caes. 48 Libertum gratissimum, ob adulteratam equitis Romani vxorem (quanquam nullo querente) capitali poena affecit. [...]

ADVLTERATOR, oris. Corruptor, Deprauator: vt Adulteratores monetae in l. aut facta. in fin. D. de poenis.

ADVLTERATIO, onis. f. Gloss. Cyrilli, Adulteratio paraxa/ragma: sicut ibidem Adulterator [ paraxara/kths2 est i. monetae corruptor. [...]

ADVLTERINVS, [ ki/bdhlos2 ] Adi. Quod pro vero assimilatum est: vt Adulterinum signum, i. Alieno annulo factum, Festus. [...]

ADVLTERITAS, pro Adulterio a Laberio nimis licenter dictum, teste Gellio 16, 7.

ADVLTERIVM, [ moixei/a ] Crimen Adulteri. Adulterium, cum aliena vxore domi coire an et in lupanari? Quinct. 7, 3, 10. [...]

ADVNCVS, a, um. [ e)pikamph\s2 ] Adi. Proprie dicitur, Quod quasi ad nos (i. e. versus nos) vncum siue incuruum est, quale est, Aquilae rostrum, et canum, leonum, similiumque vngues. [...]

ADVNCITAS, vt Aduncitas rostri Plin. 8, 27. 10, 71 et lib. 12, 49. Cic. de Nat. Deor. 2, 122 Rostrorum aduncitate cibum capiunt quaedam animalia.

ADVNATVS, a, um. Saepe hoc participio Iustinus vsus est: vt 7, 2, 12 [...]

ADVNATIO, onis. f. Cypr. Epist. 57, 1 extr. Epist. 61, 1. Siue Oxon. Edit. Epist. 60 et 62.

ADVOCO, are. [ proskale/omai, e)pikale/w, metape/mpw ] Ad se vocare, proprie ad Ius pertinet, et significat Homines vel patrocinii, vel consilii, vel testimonii causa conuocare. [...]

ADVOCANS, antis. Vulg. Int. Matth. 18, 2 Aduocans Iesus paruulum, statuit eum in medio eorum.

ADVOCATVS [1], a, um, Vt Aduocata concio Nep. 7, 6, 4. Iustin. 2, 8, 8. Quis Deus tibi non bene aduocatus Catull. 41, 3. Sed frequentius longe, substantiue ponitur, vt iam dicemus.

ADVOCATVS [2], Subst. [ para/klhtos2, sunh/goros2 ] Audiamus Ascon. ad Cic. Diuin. in Verr. 11 c. 4. [...]

ADVOCANDVS, Cic. pro Quint. 47 Potentes, diserti, nobiles omnes aduocandi sunt.

ADVOCAMENTVM, i. [ sunhgori/a, vel [ qerapei/a ] Laudatur Venia aduocamenti Plin. Epist. 5, 8. Sed meliores libri Aduocandi.

ADVOCATIO, onis. f. [ sunhgori/a, parake/leusis2 ] Aduocati officium, aut Patrocinium quod nobis affertur ab eo. [...]

ADVOCATOR, oris. Deus diuitum aspernator, mendicorum aduocator Tertull. adu. Marcion. 4, 15. i. vocat ad se mendicos.

ADVOLITANS, antis, ut, Noctua aduolitans praenuntia Prudent. in Symmach. 2, 573.

ADVOLATVS, ûs. [ e)pi/pthsis2 ] Cic. Tusc. 2, 24 c. 10 Tristi aduolatu aduncis lacerans vnguibus, ex Vet. Poeta.

ADVORSEM, al. ADVOSEM, Aduersarium, hostem. Festus. Laudat hic Scaliger. Vet. Gloss. Aduores [ e)nanti/oi, e)pibouleu/wn.

ADVORTO, pro Aduerto: Veteres scripsisse, testimonio sunt Plauti ac Terentii libri quique optimi, tum impressi, tum MSS.

ADVRGEO, si, ere. [ e)pei/gw ] Subinde, aut versus locum aliquem vrgere. Celsus 7, 12 Is qui natus est in locum prioris, quotidie digito adurgendus est. De dentibus. Hor. Od. 1, 37, 17 [...]

ADVRO, ssi, stum, ere. [ e)pikai/w ] Vrendo laedere, auferre etc. Cic. Tusc. 5, 77 c. 27 [...]

ADVSTVS, a, um. Ter. Ad. 3, 3, 72 Hoc salsum est, hoc adustum est, hoc lautum est parum. [...]

ADVSTIO [1], onis. f. [ e)pi/kausis2 ] Plin. 14, 20 de resinae et picis vitiis. [...]

ADVSQVE, [ me/xri, a)/xri ] pro Vsque ad. Virg. Aen. 11, 262 Atrides Protei Menelaus adusque columnas Exulat. [...]

ADY

ADYNAMON, [ a)du/namos2 ] Plin. 14, 16 Ficticiorum (vinorum ) primum fit ex ipso vino, quod vocant adynamon, i. Inualidum, cuius nempe vires aqua admixta, et coquendo fractae. [...]

ADYTVM, a)/duton ] Interpretatur Caes. Bell. Ciuil. 3, 105 Pergamique in occultis ac remotis templi, quo praeter sacerdotes adire fas non est, quae Graeci [ a)/duta appellant, tympana sonuerunt. [...]

ADZ

ADZELOR, ari. Tanto magis adzelabor eos super peccata sua Vulgat. 4 Esdr. 16, 49.

AEA

AE [2], A. A. F. F. significant Aere, argento, auro, flando, feriundo. Reliquas notas vide sub AED.

AE [3], Syllabam antiqui Graeca consuetudine per AI scribebant, vt Musai, aulai, pictai: Festus. Quinctil. 1, 7, 18 Ai syllabam, cuius secundam nunc E ponimus, varie per A et I efferebant. [...]

AEA, [ *ai)/a ] Nomen puellae venatricis, quae Phasidis fluuii amplexus fugiens deorum miseratione in sui nominis insulam versa est. De Insula, et vrbe fortassis Valer. Flacc. 5, 51 [...]

AEACVS, i. [ *ai)/akos2 ] Iouis ex Aegina (Seruius in Aeneid. 6, 566 ex Europa) filius, in Oenopia insula regnauit, quam de matris nomine Aeginam appellauit. [...]

AEACIDES, ae. [ *ai)aki/dhs2 ] Aeaci filius vel nepos. Virg. Aen. 1, 103 Saeuus vbi Aeacidae telo iacet Hector, h. e. Achillis, quem genuit Peleus Aeaci filius. [...]

AEACIDEIVS, Adi. [ *ai)aki/deios2, *ai)akidh/ios2 ] Ouid. Met. 7, 472 Oenopiam Minos petit Aeacideia regna, h. e. Aeacidarum.

AEACIDINVS, aliud Adi. Plaut. Asin. 2, 3, 25 Siquidem hercle Aeacidinis minis animisque expletus incedit. [...]

AEAEE, es, siue AEAEA, ae. [ *ai)ai/h ] Insulae nomen: Mela 2, 7 Circa Siciliam in Siculo freto est Aeaee, quam Calypso habitasse dicitur. [...]

AEAEVS, a, um. Adiect. quod Circae, item Calypso, vel Magicis adeo rebus a Circe tractatis additur. [...]

AEANTIVM, *ai)antei=on, *ai)/as2 nempe est Aiax] Oppidum in Sigeo Troadis promontorio a Rhodiis conditum in altero cornu: Aiace ibi sepulto XXX stadiorum interuallo a Sigeo, et ipso statione classis suae Plin. 5, 30. [...]

AEAS, antis. [ *ai)/as2 ] Epiri fluuius, ex Macedonia profluens in Ionium mare. [...]

AEB

AED

AEDEMON, onis. [ *ai)dh/mwn ] Ptolemaei libertus, qui patronum a C. Caesare interfectum vltus est. vid. Plin. 5, 1.

AEDEPOL, [ nh\ to\n poludeu/kh ] Nam vt ait Gell. 11, 6 Ius iurandum per Pollucem est, et viro et feminae commune. [...]

AEDES, vel AEDIS, is. f. [ oi)=kos2. Aedes, [ au)lai\, naoi\, Vet. Gloss. [ ai)=tos2, i. e. [ e)ndiai/thma, vox Pindarica ap. Eustath. ad [ *il. p. 288, 44 [ e(/dos2, a)nakto/rion ] Quidquid sit de origine, quam ab aditu arcessit Varro de L. L. 4, 33 [...]

AEDICVLA, Dimin. [ naiska/rion ] Aedicula, sacellum Vet. Gloss. Cellula in aedibus. [...]

AEDICILIVM, ii. n. vt Domicilium. Plinio 13, 16 pr. vbi legitur, In deliciis Circes cedrum inter odores vri, Salmasius it restitutum in Solin. p. 667, b, F. Neglexit Harduinus.

AEDICVLVS, Deus, Domibus peculiariter praeerat. Nescio vnde acceptum tradit Thomas. de donar. c. 8.

AEDIFICO, aui, are. [ domei=n, oi)kodomei=n ] Quum sit proprie aedem facere, ponitur tamon pro omni genere constructionis Fest. [...]

AEDIFICATVS, a, um. vt, Carcer aedificatus Cic. pro Sylla 70 c. 25. Villa bona beneque aedificata Idem Off. 3 c. 13.

AEDIFICATIO, onis. f. [ oi)kodo/mhsis2 ] Cic. Att. 12,.. Aedificatio me non mouet. [...]

AEDIFICATIVNCVLA, [ oi)kodwmi/dion ] Parua aedificatio. Cic. Q. fratr. 3, 1, 2.

AEDIFICATOR, oris. m. [ oi)kodo/mos2, te/ktwn ] Qui aedificat, aut aedificauit. [...]

AEDIFICIALIS, et e. Dictys Cret. 5, 12 Priamus ad aram Iouis ante aedificiale confugit, i. Aedificium, Regiam.

AEDIFICATORIVS, a, um. Idem, vt, Verbum aedificatorium mortis Tertull. de Carne Christi cap. 17. Idem de Anima cap. 47 Somnia prophetica, reuelatoria, Aedificatoria, vocatoria.

AEDILIS, is. m. [ a)gorano/mos2, a)stuno/mos2 ] Aedilis, Qui aedes sacras et priuatas procurat Varr. de L. L. 4, 14 [...]

AEDILATVS, dicebatur Aedilis dignitas; sicut Pontificatus, Magistratus. Festus. Vet. Gl. a)stunomi/a Aedilatus.

AEDITVA, ae. DORIDI ASINII GALLI AEDITVAE A DIANA, Inscript. ap. Fabrett. p. 722. Eius templi aeditua et antistes pudicitia est Tertull. de cult. Fem. 1.

AEDITVOR, et AEDITIMOR, ari. [ newkoreu/w, i(erodouleu/w ] Aedem tueor. [...]

AEDITVENTES, [ i(erodouleu/ontes2 ] pro Aedituis dixit Lucret. 6, 1271 [...]

AEDON, onis. f. [ a)hdw\n ] Auis, quae et Luscinia et Philomela dicitur. [...]

AEDONIVS, Adi. Quod Aedonis est Lucan. Paneg. ad Pison. v. 257 Sic et Aedonia superantur voce cicadae.

AEE

AEETA, ae, vel AEETES, ae. [ *ai)h/ths2 ] Non erat Aeetes ad quem despecta rediret Ouid. Epist. Hel. ad Par. 17, 231 [...]

AEETAEVS, Adi. [ *ai)h/taios2 ] Catul. in Nupt. Pel. et Thet. 3 Phasidos ad fluctus, et fines Aeetaeos.

AEETIAS, Aeetiadis. [ *ai)hti/as2 ] Medea Aeetae filia. Ouid. Met. 7, 9 Concipit interea validos Aeetias ignes.

AEETIS, idis. [ *ai)h/tis2 ] eadem. Valer. Flacc. 6, 479? et pavor artus Protinus, atque ingens Aeetida perculit horror.

AEETIVS, Adi. [ *ai)h/tios2 ] ad Aeeten pertinens: Valer. Flacc. 6, 542 [...]

AEG

AEGA, ae. Nymphae nomen, quae ex Oleno Vulcani filio nata, Iouis nutrix fuisse fertur. [...]

AEGATES, m. pl. Insulae Maris Siculi e regione Lilybaei promontorii, ad quas praelio bellum Punicum primum fuit compositum Sil. 1, 60 de Hannib. [...]

AEGAEAE, [ *ai)gai=ai ] Insulae Ioniae adiacentes, quae commemorantur a Plin. 1, 31.

AEGAEVM, Mare, [ *ai)gai=on pe/lagos2 ] est Graeciam inter Asiamque amplum et multas habens insulas: vulgo hodie dicitur Archipelagus. [...]

AEGER, aegra, aegrum. du/squmos2, e)pi/lupos2, a)/r)r(wstos2, no/simos2 ] Festus, Aegrum ex Graeco [ ai)a/zw appellatur: a quibusdam putatur a voce doloris appellari, quae est [ ai)\ ai)/. [...]

AEGRESCO, ere. [ dusqumou=mai ] Aegriorem fieri, et proprie refertur ad animum. [...]

AEGREO, ere. Aegrum esse. Lucret. 3, 837 Morbis cum corporis aegret. Sic enim legendum, non aegrit, ex deriuato aegresco, non aegrisco, contra Turnebum Aduers. 30, 10 ostendit Vossius Etym. p. 10.

AEGRIMONIA, ae. [ dusqumi/a ] Sic ab Aeger factum, vt ab Acer, Acrimonia; idem significat quod Aegritudo. [...]

AEGROR, oris. pro Aegritudine s. morbo Lucret. 6, 1130 Venit pecubus balantibus aegror. Adde 1257.

AEGROTVS, a, um. Denom. ab Aeger [ ar)r(wstos2, no/simos2 ] Servius ad Virg. Ecl. 1, 13 et alias. [...]

AEGROTO, are. [ nose/w, a)r)r(wste/w, a)sqene/w, noshleu/omai ] Aegrum vel Aegrotum esse. [...]

AEGROTATIO, onis. f. [ no/shma, a)r)r(w/sthma ] Ciceroni Tusc. 4, 28 est morbus cum imbecillitate. vid. AEGRITVDO. [...]

AEGESTA, [ *ai)ge/sta ] it. EGESTA, Ciceroni Plinioque est SEGESTA, vbi vid.

AEGEVS, dissyl. ei vel eos. [ *ai)geu\s2 ] Athenarum rex, filius Neptuni, duas habuit coniuges, quarum prima dicta est Aethra, filia Pithei regis, ex qua Theseum suscepit. [...]

AEGIALE [1], es. f. [ *ai)gia/lh ] Diomedis Aetoliae regis vxor, quam post Troiae expugnationem in patriam reuersus, cum cognouisset cum Cyllabaro vel Comete Stheneli filio concubuisse, verecundia ductus domum noluit reuerti, vt scribit Seruius in Aen. 8, 9 et 11, 269. [...]

AEGIALE [2], Antiquitus nuncupabatur Sicyon ab Aegialeo, qui autochthon seu indigena comparuit ibidem primus, sicuti memorant Sicyonii, et est a Pausania repetitum.

AEGIALEVS, ei. m. Adrasti filius ex Demoanassa Argiuus: hic solus periit ex septem (Epigonis) qui exierant, (ad patrum, qui ad Thebas perierant, mortes vlciscendas) quia pater exsuperauerat, pro patre vicariam vitam dedit. [...]

AEGIALVS, Medeae frater, Iustin. 42, 3, 1 Hunc alii Absyrtum vocant: qui cum Medeam persequeretur, ab ea dicitur interfectus. Aegialeus vocatur ab aliis, et in Iustino Bongars. et Burm. Agialius.

AEGIMIVS, Nomen viri, qui annos vixit ducentos. Auctor Anacreon Plin. 7, 48.

AEGIMORI, Sunt contra Carthaginis sinum duo Scopuli verius quam Insulae: inter Siciliam maxime et Sardiniam Plin. 5, 7.

AEGINA, ae. [ *ai)/gina ] Asopi regis Boeotiae filia, cum qua Iupiter congressus genuit Aeacum et Rhadamanthum. [...]

AEGINETICVS, a, um. Adi. [ *ai)ginhtiko\s2 ] Vnde aes Aegineticum Plin. 34, 2 et 3 non quod Insula ipsa gigneret, sed quod ibi officinae praeclare temperarent. [...]

AEGINETA, [ *ai)ginh/ths2 ] Ciuis Aeginae Cic. Off. 3 c. 11. Athenienses sciuerunt, vt Aeginetis? pollices praeciderentur. Aeginetae fictoris meminit Plinius 35, 11.

AEGINIVM, Oppidum Macedoniae, in ea regione, quae appellatur Pieria. Plin. 4, 10.

AEGIPAN, anos. [ *ai)gi/pan ] Monstra et Semidei Africae, Panes cum caprinis pedibus. [...]

AEGIS, idis. [ ai)gi\s2 ] quae proprie est caprina pellis, speciatim scutum Iouis significat de pelle caprae Amaltheae. [...]

AEGISTHVS, i. m. [ *ai)/gisqos2 ] Thyestis filius ex Pelopeia filia. [...]

AEGIVM, [ *ai)gei=on ] Oppidum Achaiae, quo in loco Iouem a capra nutritum ferunt, vnde oppido nomen Strabo lib. 8. Conuentum eo indictum memorat Liu. 38, 30.

AEGLE, es. f. *ai)/glh Quod alias splendorem significat ] Nymphae nomen, Solis ex Neaera filiae. Virg. Ecl. 6, 21 Aegle Naiadum pulcherrima. Fuit etiam vna Hesperidum Aegle. Hygin. prooemio Fab.

AEGLES, ae. m. Nomen athletae cuiusdam Samii, qui quum mutus esset antea et elinguis, prae indignatione et cupiditate detegendi fraudem, repente loqui coepit. Gell. 5, 9. et Valer. Maxim. 1, 8, ext. 4.

AEGOCEPHALOS, i. m. Auis est liene omnino carens. Auctor post Aristotelem Plin. 11, 37 s. 80. A Gaza ex re Capriceps vertitur.

AEGOCEROS, otis vel otos. m. Latine dicitur Capricornus, [ ai)go/kerws2 ] Lucr. 5, 614 [...]

AEGOLETHRON, [ ai)go/leqros2 ] Herba est ab exitio, et iumentorum quidem, sed praecipue caprarum, appellata Aegolethron etc. Plin. 21, 13 s. 44.

AEGON, onis. m. Nomen pastoris apud Virg. Ecl. 3, 2 quasi tu Caprarium dicas. [...]

AEGONYCHON, i. quasi tu caprae vngulam dicas: inter Lithospermi synonyma ponit Plin. 27, 11 s. 74.

AEGOPHTHALMOS, i. m. [ ai)go/fqalmos2 ] Gemma sic ab oculi caprini similitudine cognominata Plin. 37, 11.

AEGOS, [ *aigo\s2 ] i. e. Caprae Flumen in Chersonneso Thraciae, nau. fragio classis Atticae insigne Mela 2, 2. [...]

AEGRE, AEGRESCO, AEGRIMONIA, AEGRITVDO, AEGROTVS, AEGROTO, AEGROTATIO, Vid. AEGER.

AEGYPSOS, i. m. [ *ai)/guyos2 ] Vrbs ad ripam Istri fluuii sita, nomen habens ab Aegypso Caspio conditore. Ouid. de Ponto, 1, 8, 11. et 4, 7, 21.

AEGYPTA, Ciceronis libertus: cuius idem meminit Fam. 16, 15. Aegypta ad me venit. Et Att. 8, 15 Epistolas mihi tuas Aegypta reddidit.

AEGYPTVS [1], et DANAVS, [ *ai)/guptos2 kai\ *da/naos2 ] Horum ponamus fabulam ex Hygino f. 168 [...]

AEGYPTVS [2], [ *ai)/guptos2 ] vt vult Mela 1, 9, 1 Asiae prima pars quam ibi describit. [...]

AEGYPTIVS, a, um. [ *ai)gu/ptios2 ] Sil. Ital. 13, 474 - - - Aegyptia tellus. [...]

AEL

AELIA, Gens plebeia Romae in qua Paeti Tuberones, Ligures, Cati etc. [...]

AELLO,? *)aellw\ ] Nomen vnius Harpyiarum, quae tres esse finguntur, Aello, Ocypete et Celaeno. [...]

AEM

AEMIDVS, a, um. Aemidum, tumidum Festus, et Gloss. Isidori. sc. a sanguine, [ tw=| ai(/mati, impacto.

AEMILIVS, a, um. Gentis Romanae nomen, in qua Barbulae, Lepidi, Mamerci et Mamercini, Paulli, Scauri. [...]

AEMILIANVS, Cognomen, si quis ex Aemiliorum gente in aliam se adoptandum daret, vt P. Cornelii Scipionis, qui Paulli Aemilii filius erat [...]

AEMON [2], Nomen viri. Stat. Theb. 8, 498 Sterneret aduersos etiamnum Ismenius Aemon.

AEMONIA, [ *ai)moni/a ] Regio Graeciae vulgatissimo nomine Thessalia dicta. [...]

AEMONIDES, [ *ai)moni/dhs2 ] Nomen viri, non patronymicum, vt Thucydides. [...]

AEMVLOR, ari. [ zhlo/w, zhlotupe/w ] Cum ardore quodam, et perturbatione animi imitari, et superare studere. [...]

AEMVLO, are. Antique actiua forma, Idem. Apul. Met. 1 p. 149 Patris tui virtutes aemulaueris.

AEMVLANS, antis. Partic. [ zhlw=n ] Quum sit aemulantis, angi alieno bono, quod ipse non habeat; obtrectantis autem etc. [...]

AEMVLANTER, Adu. Tertul. aduers. Haeret. cap. 40 Diabolus res tam aemulanter affectauit exprimere in negotiis idololatriae.

AEMVLANDVS, a, um. [ zhlwqhso/menos2 ] Plin. Epist. 5, 15 Vna diligimus, vna dileximus omnes fere, quos aetas nostra vtroque sexu aemulandos tulit.

AEMVLATIO, onis. f. [ zh=los2, zhlotupi/a ] Cic. Tusc. 4 c. 8 Aemulatio autem dupliciter illa quidem dicitur, vt et in laude et in vitio nomen hoc sit. [...]

AEMVLAMENTVM, i. n. Tertull. s. Cyprian. aduers. Marc. 4, 1 Quapropter merito nos aemulamenta locuti; vbi perperam antepenultima corripitur.

AEMVLATOR, oris. m. [ zhlwth\s2 ] Qui aliquem aemulatur. Cic. Att. 2, 1 Quod Sicyonii te laedunt, Catoni et eius aemulatori attribuas Seruilio.

AEMVLVS, [ zhlo/tupos2 ] In quo est aemulatio, qui quocunque modo aemulatur. [...]

AEMVS, siue HAEMVS, [ *ai)=mos2 ] Rex fuit Thraciae potentissimus, qui Rhodopen Strymonis fluuii filiam duxit vxorem. [...]

AEN

AENARE, [ *ai)na/rh ] Insula est in Asia finitima Samo et Lesbo, Plin. 5, 31.

AENEA, Vrbs maritima Thessalonicae propinqua, vt intelligitur ex Liu. 40, 4 Prosiciscuntur a Thessalonica Aeneam ad statutum sacrisicium, quod Aeneae conditori, cum magna ceremonia quotannis faciunt. [...]

AENEAS, ae, m. [ *ai)nei/as2 ] Troianus, Anchisae et Veneris filius. Post excidium patriae, et longos errores in Italiam venisse Romani scriptores contendunt, et ab eius posteris Albae regnantibus origines Romanas repetunt. [...]

AENEIDES, ae. Patronym. [ *ai)nei/+dhs2 ] Virg. Aen. 9, 653 Atque his ardentem dictis affatur Iulum, Sit satis Aeneide, telis impune Numanum Opetiisse tuis. [...]

AENEIDOMASTIX, [ *ai)nhi+doma/stic ] Liber a Carbilio Pictore in Virgilium editus: quanquam non desint, qui eum a Maecenate suppositum afferant. [...]

AENEIVS, a, um. [ *ai)nh/i+os2 ] Adi. Virg. Aen. 7, 1 Tu quoque littoribus nostris Aeneia nutrix Aeternam moriens samam Caieta dedisti. [...]

AENEVS, a, um. Idem quod Aereus [ xa/lkeos2 ] Columel. 12, 20, 1 In coctura aeruginem remittunt aenea vasa. [...]

AENEOLVM, Quod ex aere fit dicimus. Festus. Aeneoli piscatores Petronii 73. vt viris doctis placet, sunt sigilla piscatores referentia. Sed fluctuat lectio, certe circa piscatores.

AENIGMA, atis. n. [ ai)/nigma ] Allegoria quae est obscurior, Sic definit Quinctil. 8, 6, 52. [...]

AENIGMATISTES, ae. [ ai)nigmatisth\s2 ] Qui aenigmata componit, aut proponit. Sidon. Ep. 8, 16.

AENITOLOGIVM, s. AENITTOLOGIVM, Carminis genus constat Dactylica et Iambica Penthemimeri, vt est hoc, Carmina bella magis vellem sonare. [...]

AENOS, *ai)=nos2 ] Fabula. Graeci Grammatici a [ mu/qw| distinguunt. Et ipsum Aenigma nomen inde ductum obscuriusculum quiddam significari monet. [...]

AÊNVS, a, um. [ xa/lkeos2 ] i. Aeneusvel Aereus, pro eo quod est Ahenusinterdum scriptum inuenias. [...]

AÊNVM, siue AENVM, i. n. Idem quod Ahenum, siue Vas super focum pendens, vt aqua in eo calefiat.

AEO

AEOLVS, i. [ *ai)/olos2 ] Videntur huius nominis tres fuisse in Poetarum lectione notabiles, de quorum genealogia, vt fit, dissensio est. [...]

AEOLIS [1], idis. vel AEOLIA, Primo fuit in Graecia propria, quae deinde fuit Aetolia. [...]

AEOLES, vel AEOLII, Aeolidis vel Aeoliae tum Graecae tum Asiaticae incolae. [...]

AEOLICVS, a, um. Nobile apud Grammaticos Digamma Aeolicum de quo h. v. Quinctil. 1, 6, 31 Aeolicae rationi sermo Latinus est simillimus. Id. 8, 3, 59 Aeolica dicta, i. verba dialecti Aeolicae.

AEOLIS [2], idis. Aeoli filia, vel neptis. Sic vocatur Halcyone Ouid. Met. 11, 574 Aeolis interea tantorum ignara malorum Dinumerat noctes.

AEOLIVS, a, um. Adi. [ *ai)o/lios2 ] ab Acolide regione. Hor. Carm. 4, 3, 12 Fingent Aeolio carmine nobilem. [...]

AEON, onis. m. [ ai)w\n ] Saeculum, mundus. Tertull. de Praescript. 49 Istum aeonem in defectionem factum. Eadem vox ibidem occurrit et cap. 33, 34. [...]

AEP

AEPHITIVS, a, um. Adi. Stat. Theb. 4, 296 Aephitios idem ardor agros, inter populos Arcadiae. Vid. leg. Aepytios. *ai)pu/tion tu/mbon in Arcadia commemorat Homerus [ *il. B, 604 [...]

AEPOLIVM, ii. n. Sarmatiae Europaeae vrbs, circa stuuios Tyram et Istrum. Vid. Plin. 4, 12.

AEPVLO, Histrorum rex, qui oppido in quod confugerat, ab Romanis capto, traiecit serro pectus, ne viuus caperetur. Liu. 41, 15.

AEQ

AEQVAEVVS, a, um. [ o(mh=lic ] Aequi Aeui i. eiusdem aetatis: Plin. 16, 44 [...]

AEQVAMENTVM, i. n. sta/qmhsis2 ] Aequanda, idem quod Aequilibrium. [ *)iso/ths2 vet. Gloss. Amussis est aequamentum laeuigatum Non. 1, 28 Hostimentum est aequamentum. Ib. 11.

AEQVANIMVS, a, um. [ eu)gnw/mwn ] Animi aequi et sedati. Auson. Praef. ad Drepanium, de ludo septem sapientum, v. 3 [...]

AEQVANIMITAS, atis. eu)gnwmosu/nh ] Animi aequitas. Plin. 18, 12 s. 31 De lente Aegyptia Inuenio apud auctores aequanimitatem fieri vescentibus ea. [ *eu)qumi/an vocant in eadem re Geopon. 2, 35. [...]

AEQVANIMITER, [ eu)gnwmo/nws2 ] Moderate, patienter, aequo animo. Macrob. Saturn. 2, 4. Ammian. 19, 21. Sulp. Seuer. Dialog. 1, 14 (Vorst. 21) Tertull. de Pat. c. 8 et 9.

AEQVATOR, oris. m. [ i)shmerino\s2 ] Circulus vulgo, quem Aequinoctialem vocat Plinius. Vid. mox AEQVIDIES.

AEQVI, [ *ai)/koui+ ] Populi in Latio, certe commixti Latinis et Volscis. Liu. 1, 9 [...]

AEQVICOLAE, Iidem. Liu. 1, 32 Ius ab antiqua gente, Aequicolis, quod nunc Fetiales habent, descripsit. Et 10, 13 Carseolos colonia in agrum Aequicolarum deducta.

AEQVICOLI, vel AEQVICVLI, Eadem gens, Poetis praesertim [ *ai)koui+kloi\ ] Virg. Aen. 7, 746 [...]

AEQVICRVRIVS, a, um. Angulus aequicrurius Mart. cap. 6 p. 230 i. Isosceles.

AEQVIDICVS, a, um. Versus aequidici, qui singulis propositionibus a)ntiqe/tous2 apparant dictiones, vt, Alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur. [...]

AEQVIDIES, ei. [ i)shmeri/a ] Ea forma, qua Aequinoctium dicimus. Archithrenius I. Neustrii lib. 8 cap. 9. [...]

AEQVIDIALE, is. [ i)shmerino\n, i)sh/meron ] Festus, Aequidiale apud antiquos dictum est, quod nunc dicimus Aequinoctiale: quia nox diei potius, quam dies nocti annumerari debet. [...]

AEQVIDISTANS, antis. [ para/llhlos2 ] Ordines aequidistantes Aggen. Vrb. p. 53. Circuli paralleli, aequidistantes Latine Mart. Capell. 8 p. 276.

AEQVIFORMIS, e. vt Versus aequiformes, qui non composita, sed simplici figura ostentantur, vt, Vrbe fuit media Laurentis regia Pici. Nusquam enim hic duae partes orationis nectuntur. Diomedes p. 498.

AEQVILANX, ancis. Fulgent. de Cont. Virg. Tunc demum trutina aequilance ponderatur ac disponitur.

AEQVILATATIO, onis. f. [ i)sopla/tunsis2 ] Nomen duriuscule compositum ex Aequo et Latum: quasi Aequalium linearum secundum latitudinem productio. [...]

AEQVILATERVS, a, um. Adi. [ i)so/pleuros2 ] ab Aequalitate laterum. Firmicus 2, 11 Quum aequilateri trianguli figura, in semet aequa sit et conueniens. Species aequilatera Mart. Capell. 6 p. 230.

AEQVILATVS, eris. c. Idem, Auson. Eidyll. 11, 51 Per trinas species trigonorum regula currit, Aequilatus, vel crure pari, vel in omnibus impar.

AEQVILAVIVM, Aequilauium, significat ex toto dimidium: dictum a lauatione lanae, quae dicitur aequilauio redire, quum dimidium decidit sordibus. [...]

AEQVILIBRATVS, a, um. Aequilibrato impetu ferebatur Tertull. adu. Hermogen. c. 41.

AEQVILIBRIVM, ii, n. [ i)sor)r(wpi/a, i)somoiri/a, i)sostaqmi/a ] Gloss. Vet. [...]

AEQVILIBRIS, e. i)so/r)r(opos2 Vet. Glossar. [ i)sota/lantos2 ] Vitruu. 5, 12 [...]

AEQVINOCTIVM, ii. n. [ i)shmeri/a ] quasi Noctis cum die aequalitas. [...]

AEQVINOCTIALIS, e. [ i)shmerino\s2 ] Quod ad aequinoctium pertinet: Plin. 2, 75 [...]

AEQVIPAR, aris. Adi. Auson. in Monosyll. v. 113 Bissenas partes quis continet aequipares? As. i. Aequales. Certare gloria aequipari Sidon. Ep. 8, 6.

AEQVIPARO, are. [ i)so/w ] (non desunt qui Aequipero scribant) Aequare, et quasi aeque parem vel esse, vel dicere, vel facere. Virg. Ecl. 5, 48 [...]

AEQVIPARATIO, onis. f. [ i)/swsis2 ] Gell. 14, 3 Aequiparatio ipsa plerumque et parilitas virtutum inter sese consimilium. Id. 5, 5.

AEQVIPARABILIS, e. [ i)swte/os2 ] Aequari vel Comparari cum aliquo dignum. [...]

AEQVIPARANTIA, ae. f. Idem quod Aequiparatio. Peruenire in aemulas aequiparantias Tertull. adu. Valent. c. 16.

AEQVIPEDVS, a, um. Aequipedum trigonum Apul. de Dogm. Plat. p. 5. i. isosceles s. aequicrurium.

AEQVIPOLLEO, ere. [ i)soduname/w ] Aequiualere significat, h. e. Aeque pollere, et viribus parem esse.

AEQVIPOLLENS, entis. Apul. de Syllog. Cat. p. 36. Add. de Doctr. Plat. 3 p. 39.

AEQVIPONDIVM, ii. n. [ sa/kwma ] Ponderis aequalitas. Vitruu. 10, 8 Aquipondium in alteram partem scapi (in statera) per puncta vagando etc. Idem sacoma vocat 9, 3 pr.

AEQVIVALERE, [ i)sor)r(opei=n ] Idem, quod Aequiparare. Auctor libelli de Philomela 5 Nam quamuis aliae volucres modulamina tentent, Nulla potest modulis aequiualere tuis.

AEQVIVOCVS, [ o(mw/numos2 ] Isid. 2, 26 Aequiuoca sunt, quando multarum rerum nomen vnum est, sed non eadem definitio, vt Leo: etc.

AEQVOR, oris. n. [ o(malo/ths2, pe/lagos2 ] proprie Aequalitatem et planitiem significat. v. g. Ventris aequor ne irrugetur Gell. 12, 1. Sic Lucr. 3, 905 In summo aequore saxi, i. marmore polito. [...]

AEQVOREVS, a, um. Adi. [ pela/gios2 ] Quod ad aequor pertinet. Columel. 10, 200 Nunc pater aequoreus, nunc et regnator aquarum. Oceanum et Neptunum significat. [...]

AEQVVS, a, um. Adi. [ o(malo\s2, di/kaios2, i)/sos2 ] De corporum formis dicitur, vbi nihil eminet. [...]

AEQVE [2], Adu. [ i)/sws2 ] Idem fere quod aequaliter, aut Tam, vel Adeo. [...]

AEQVITVS, Aduerbium, factum ad normam primitus et planitus Plinio tribui voluit Gronouius Diatr. ad Stat. c. 32 p. 9.

AEQVITAS, atis. f. [ e)piei/keia ] Donatus ad Ter. Ad. 1, 1, 26 Inter ius et aequitatem, hoc interest. [...]

AEQVABILIS [2], e. [ i)/sos2, a)/rtios2 ] Compositam aequalitatem inter plura, vel rationem s. relationem aequalem, proportionemque adeo indicat. [...]

AEQVABILITAS, atis. f. Denom. [ i)so/ths2, i)somoiri/a ] Aequalitas rationis, tenor quidam aequitatis. [...]

AEQVABILITER, Adu. [ e)pi/shs2 ] Aequaliter cum quadam continuatione. [...]

AEQVALIS [2], e. [ i)/sos2, e)/pisos2, a)/rtios2, a)ta/lantos2 ] Aequam et parem quantitatem notat, et in hoc differt a simili, quod ad qualitatem refertur. [...]

AEQVALITER, Adu. quantitatis. [ e)pi/shs2 ] Frumentum ciuitatibus aequaliter distributum Cic. Verr. 5 c. 70. [...]

AEQVO, are. [ o(mali/zw, e)comali/zw, i)so/w ] Aequum, siue Aequale vel re vel verbis facere, complanare. [...]

AEQVANS, ntis. Vellera nebulas aequantia, vestes e lana subtilissimae Ouid. Met. 6, 21. Aequantem superos emeruisse virum Id. Trist. 4, 8, 52.

AEQVATVS, Partic. [ i)swqei\s2 ] Virg. Aen. 5, 844 Aequatae spirant aurae. [...]

AER

AER, aeris. m. [ a)h\r ] Elementum spirabile, circumfusus nobis Spiritus, vt vocat Quinct. 12, 11, 13. [...]

AERIVS, a, um. [ a)e/rios2 ] vel AEREVS, quod in aere est vel fit etc. Cic. in Topic. [...]

AERIA, ae, f. Dea Iuno ab aeris regno nuncupata. Mart. Capell. 2. p. 38. 2 Antiquum Aegypti nomen Gell. 14, 6. Vid. AEGYPTVS.

AERINVS [1], Adi. Caeruleus, vergens in aerium colorem. Vt, Aues aerinae Tertull. de Habitu Mulier. cap. 8. Vid. Salmas. Exerc. Plin. p. 399. 770.

AERIPES [1], edis. Adi. [ a)ero/pous2 ] significare volunt Celerem, quasi aerios pedes babentem, h. e. leues. Sic certe Seruius interpretatur Virg. Aen. 6, 803 Fixerit aeripedem ceruam licet. [...]

AERA [1], ae. [ ai)/ra ] Herba inimica segetibus, de qua sic Plinius 18, 17 Est herba quae cicer enecat et eruum, circumligando se: vocatur orobanche: triticum simili modo aera. [...]

AERINVS [2], Adi. [ ai)/rinos2 ] Loliaceus, ab Aera. Plin. 22, 25 Aerina farina magis caeteris purgat vlcera vetera. Idem 21, 19 Panis vero cum melle et aerinea farina. Sic Hermolaus Auenae farina.

AERENERVI, Vox monstrosa, quae profertur ex Iulio Firmic. 6, 31. Musicos faciunt, qui lyrae vel harenarios, vel aereneruos dulci modulatione percutiant. [...]

AERO [1], onis. m. Sic certe melius, quam ero vel hero, quae Barbarae aetatis sunt. [...]

AEROPE, es. [ *)aero/ph ] Atrei vxor, a Thyeste adulterio corrupta. Ouid. Trist. 2, 391 Si non Aeropen frater sceleratus amasset, Auersos Solis non legeremus equos.

AEROPETES, [ a)eropeth\s2 ] Quo titulo sextum suum librum, quo de volatilium condimentis agit, inscripsit Apicius.

AEROPHAGIA, ae. Per contumeliam aerophagiae Petron. c. 56 forte esus auicularum; alii aliter, vid. Burm.

AEROPHOBVS, i. [ a)ero/fobos2 ] Aerophobos similes esse aiunt phreneticis Cael. Aurel. Acut. 3, 12. Conficta vox ad similitudinem Hydrophoborum.

AERVCA, ae. Vitruu. 7, 12 pr. De cerussa aerugineque, quam nostri aerucam vocant, non est alienum, quemadmodum comparetur dicere.

AERVGO, inis. f. [ i)o\s2 xalkou= ] Rubigo in aere, ve Ferrugo in ferro. [...]

AERVGINO, are. Aerugine corrumpi Vulg. Int. Iac. 5, 3 Aurum et argentum vestrum aeruginauit. Habet et Fulg. Ep. ad Ven. et Saluian. de Auar. 1 p. 31.

AERVGINOSVS, a, um. Adi. Aeruginis plenus. Sen. de Breu. Vitae cap. 12 Maiorem dierum partem aeruginosis lamellis consumit.

AERVMNALIS, Adi. [ talai/pwros2 ] Laudatur Apuleius Met. 1 pr. Mox in vrbe Latia aduena studiorum Quiritium indigenum sermonem aerumnali labore aggressus nullo magistro praeeunte excolui. [...]

AERVMNOSVS, a, um. Idem Cic. Tusc. 4, 82 At eos, qui se aegritudini dediderunt, miseros afflictos, aerumnosos, calamitosos. Nihil est aerumnosius Sen. de Ira 2, 7. [...]

AERVMNATVS, Forma participii quasi a verbo Aerumno, quod in Catholico laudatum est, profertur ex Plaut. Capt. 3, 4, 108 [...]

AERVMNVLA, ae. Dimin. Plautus apud Fest. refert furcillas, quibus religatas sarcinas viatores gerebant, quarum vsum quia C. Marius retulit, MVLI MARIANI postea appellabantur. [...]

AES

AES, acris. n. [ xalko\s2 ] Genus est metalli, cui describendo librum 34 a principio inde impendit Plinius. [...]

AERAMENTVM, i. n. Denom. xa/lkwma Gloss.] Sunt autem Aeramenta, Opera ex aere facta, quemadmodum Ferramenta ex ferro. Plin. 35, 15 In reliquo vsu aeramentis illinitur. [...]

AERARIA, ae. Locus in quo aes effoditur, vt Auraria, Ferraria Plin. 34, 13. Varr. L. L. 7, 33. Est ex Adiectiuo Aerarius, int. Officina.

AERATVS, a, um. [ xalkwto\s2 ] Quod aere tectum est: vt Auratus ab Auro. [...]

AEREVS, a, um. [ xa/lkeos2 ] Quod ex aere factum est: quod Ahenum etiam dictum est. [...]

AERIFER, Adi. [ xalkofo/ros2 ] i. Aes ferens. Ouid. Fast. 3, 740. Iamque erat ad Rhodopen, Pangaeaque flumina ventum: Aeriferae coinitum concrepuere manus, i. Crepitacula aerea ferentes.

AERIFICE, Adu. Nihil sunt Musae policis vestri, quas aerifice duxti Varr. ap. Non. 4, 30. [...]

AERILAVINA, vel AERELAVINA, Verbum confictum, ad eludendos, si qui nimium etymologiae tribuant. [...]

AERINEVS, a, um. Hinc per Syncopen factam esse vocem, Aeneus, censet Vossius Etymolog. p. 12.

AERIPES [2], edis. [ xalko/pous2 ] Aereos vel Aeratos pedes babens, quo celeritatem significare volunt Poetae, Drakenb. Sil. 3, 39. Sed et de robore poterit intelligi. Vid. AERIPES, sub AER.

AERESCRIPTVRA, ae. Forma agri in aenea tabula descripta. Aggen. Vrb. p. 54 bis.

AERISONVS, Adi. [ xalko/fwnos2 ] Vt Antra, Curetum aerisona Sil. 2, 93. [...]

AEROSVS, a, um. [ xalkw/dos2 ] Festus, Aerosam appellauerunt antiqui Cyprum, quod in ea plurimum aeris nascatur. [...]

AERVSCO [2], are. Aera, sc. numos quibuscunque artibus aucupari, ac colligere. [...]

AERVSCATOR, oris, m. Mendicabulum vagum, sed proprie de praestigiarum artificibus dicebatur. [...]

AESACVS, [ *ai)/sakos2 ] Priami ex Alexirrhoe nympha filius, quum amore Hesperies nymphae Cebrenii fluuii filiae captus, eam fugientem persequeretur, illa a serpente in pede icta interiit: tantoque dolore Aesacum affecit, vt moriturus e scopulo se in mare praecipitarit. [...]

AESALON, i. [ ai)salw\n ] Genus accipitris apud Plin. 10, 8 Aesalona Graeci vocant, qui solus omni tempore apparet: caeteri hieme abeunt. [...]

AESAPIVS, Adi. [ *ai)sa/pios2 ] Valer. Flac. 3, 420. Ampycides petit aduersis Aesapia siluis Flumina [...]

AESAREVS, a, um, a flumine Aesare. Ouid. Met. 15, 54 Inuenit Aesarei fatalia fluminis ora.

AESCHINES, inis, m. [ *ai)sxi/nhs2 ] Atheniensis orator, Demosthenis aemulus: passim laudatus etiam nostris, v. g. Plin. 7, 30. [...]

AESCHRIO, onis. Nomen hominis Syracusani, in Herbitensibus decumis publicani, cui vxor fuit Pippa Verri adamata. Cic. Verr. 2 c. 14 etc.

AESCHYLEVS, Adi. [ *ai)sxu/lios2 ] Propert. 2, 34, 41 Desine et Aeschyleo componere verba cothurno. Sed Brouckhusius, apud quem est 2, 25, 41 Desine Achilleo.

AESCHYNOMENE, es. [ *ai)sxunome/nh ] Herba est, Plinio ita dicta, quod appropinquante manu folia contrahit. vid. 24, 17.

AESCVLAPIVS, [ *ai)sklhpio\s2 ] Apollinis ex Coronide nympha filius, et idem medicinae deus habitus. [...]

AESCVLETVM, i. n. [ platufu/llon ] Locus aesculis consitus. Hor. Carm. 1, 22, 14 Quale portentum neque militaris Daunia in latis alit aesculetis.

AESCVLEVS, Adi. [ platufu/llinos2 ] Palladius 1, 9. Deinde vt axes quernae cum aesculeis non misceantur. Ouid. Met. 1, 449? aesculeae capiebat frondis honorem.

AESERNINVS, [ *ai)serni=nos2 ] Gladiator, qui cum altero non minoris famae gladiatore Pacidiano commissus, locum prouerbio fecit, Aeserninus cum Pacidiano; Fundus est Lucill. ap. Non. 4, 424 [...]

AESIS, [ *ai)/sis2 ] vulgo ESINO et FIVMESINO, Vmbriae fluvius in Italia. Plin. 11, 42 Caseum Aesinatem ex Vmbria mitti tradit. Add. Sil. 8, 446 sq.

AESON, onis. [ *ai)/swn ] Cretheus Aeoli filius Aesonem genuit ex Tyro Salmonei fratris sui filia: Aeson vero Iasonem: cuius rogatu Medea Aesonem in aheno recoctum pristinae iuuentuti restituit. [...]

AESONIDES, ae. [ *ai)soni/dhs2 ] Iason, Aesonis filius. Ouid. Met. 7, 60. It.

AESONIVS, [ *ai)so/nios2 ] Ouid. Epist. 12, 134 Ausus es Aesonia dicere cede domo. Etiam pro patronymico ponitur. Ouid. Met. 7, 156? et auro Heros Aesonius potitur, i. Iason Aesonides.

AESOPEVS, et AESOPIVS, Adi. [ *ai)sw/peios2 ] Sen. de Cons. ad Poly. 17 [...]

AESTAS, [ qe/ros2 ] Secunda ex quatuor anni partibus: olim tamen pars anni dimidia. [...]

AESTIVVS, Adi. [ qerino\s2 ] Quod aestatis est, licet ab Aestus, non ab Aestas formatum sit. [...]

AESTIVA, orum. pl. tantum. [ qerina\ ] Loca sunt, in quibus armenta et greges, et milites aestiuant: sicut Hiberna, in quibus hibernant. [...]

AESTIVE, Adu. Plaut. Men. 2, 1, 29 Cum inspicio Marsupium, viaticati admodum aestiue sumus, i. Tenuiter admodum et parce, quia per aestatem iter facientibus paucioribus opus est. vid. Turneb. 18, 15.

AESTIVARIVM, i. n. Idem quod Aestiua. Varr. R. R. 3, 17, 8 Hac incuria laborare aiebat M. Lucullum Hortensius, et piscinas eius despiciebat, quod aestiuaria idonea non haberet. [...]

AESTIMO, (quod antiquis fere placuit, vt Optumus, Maxumus) are. [ tima=|n ] Idem quod perpendo, trutino esse videtur, nomine ab aere ducto, pretio rerum caeterarum. [...]

AESTIMANDVS, Quinctil. 8, 4, 24 Ex instrumento quoque illorum heroum magnitudo aestimanda nobis datur [...]

AESTIMANS, antis. Partic. Caesar. Bell. Ciuil. 3, 1 Perinde aestimans, ac si vsus esset. Add. Terent. Hec. 1, 2, 88.

AESTIMATVS, ûs. Aestimatu aetatis Macrob. Sat. 1, 16. In aestimatu est mel e thymo Plin. 11, 15.

AESTIMATORIVS, Adi. [ timhtiko\s2 ] Vt Actio aestimatoria, de qua est titulus Dig. 19, 3 [...]

AESTIMATOR, oris. m. [ timhth\s2 ] Qui aestimat, considerat, iudicat. [...]

AESTIMATIO, onis. f. [ ti/mhma, ti/mhsis2, diati/mhsis2 ] Consideratio, et Perpensio. [...]

AESTIMABILIS, e. [ timhto\s2 ] Quod aestimari potest vel debet, quod in aliquo pretio est. Quod nullo pretio potest aestimari. [...]

AESTIMIA, ae. f. Obsol. Aestimias Festus exponit aestimationes: et in XII Tabulis Aeris aestimiam praedicato.

AESTIMIVM, ii. n. Hyginus de Lim. p. 152. Ed. Goes. Possessiones pro Aestimio vbertatis assignatae. Saepius etiam apud Frontin. de Colon. occurrit.

AESTVS, ûs. m. [ kau/swn, pni/gos2, brasmo\s2, klu/dwn ] Cum ipsum calorem vehementiorem, tum qui motus a calore excitantur, aut his sunt similes, significat. [...]

AESTVARIVM, ii. n. Festus, Aestuaria sunt omnia, qua mare vicissim tum accedit, tum recedit. [...]

AESTVO, are. [ kauso/omai, kumai/nw ] Aestu feruere, et quasi Calorem conceptum motu quodam alterno exspirare. [...]

AESTVANS, antis. Partic. [ kumai/nwn ] Aestimantur purgamenta aestuantis freti pretio, quod libido constituit Curt. 8, 9, 19. [...]

AESTVABVNDVS, Adi. Idem. Pallad. Oct. 17, 2 Aestuabunda confectio, i. mistura quarundam rerum efferuescens.

AESTVOSVS, Adi. [ pnigw/dhs2, kausw/dhs2, brasmw/dhs2,] quod aestu, i. calore plenum est. Columel. 11, 2, 53 [...]

AESTIFER, era, erum. [ pnigofo/ros2, kaumatofo/ros2 ] Virg. Georg. 2, 353 [...]

AET

AETATVLA, Dimin. [ h(liki/dion ] Tenerior puerorum aetas, Cic. de Fin. 5, 55 c. 20 [...]

AETERNVS, a, um. Adi. [ a)i/+dios2, ai)w/nios2, a)qa/natos2 ] Quasi Aeuiternus, teste Varrone, de L. L. 5, 2. [...]

AETERNIOR, oris. Compar. Plin. 14, 1 Nec est ligno vlli aeternior natura. Pro Durabilior, et minus corruptibilis. Idem de Cedro, Nullum aeternius lignum.

AETERNABILIS, e. Idem. In Theod. Cod. aliquoties, vt. L. 3 de Collat. Donat. Possess. excepta aeternabili Vrbe. Accius apud Non. 7, 64 Aeternabilem diuitiam partissent. [...]

AETERNO [1], are. [ a)i+dio/w, a)poqanati/zw ] Aeternum et immortalem facere. [...]

AETERNO [2], Adu. [ a)i+di/ws2 ] Idem quod Aeternum. Plin. 2, 107 Viret aeterno hunc fontem igneum contexens fraxinus.

AETERNVM, Adu. pro Semper. Virg. Aen. 6, 617. Idem Georg. 2, 400 - - - glebaque versis Aeternum frangenda bidentibus. i. Perpetuo, semper. Seru.

AETHALIDES, ae. m. [ *ai)qali/dhs2 ] (i. Fuliginosus) Praeco, Mercurii filius, inter viuos modo, modo inter mortuos existens. [...]

AETHALVS, i. m. Vuarum genus fuliginosum in Aegypto Plin. 14, 7 Harduinus coniicit legendum Euthalum.

AETHEREVS, siue AETHERIVS, quod propius ad Graecum fontem est. [ ai)qe/rios2 ] Virg. Aen. 8, 319 [...]

AETHIOPIA, [ *ai)qiopi/a ] Pars Africae, torridae zonae subiecta, Plin. 6, 30 [...]

AETHIOPICVS, Adi. vt, Oceanus Aethiopicus Plin. 6, 30. Aethiopicae naues Idem 5, 9.

AETHIOPIS, idis. [ ai)qiopi\s2 ] Herba magica, de qua locus classicus Plin. 27, 4 [...]

AETHON, [ *ai)/qwn ] Vnus ex equis Solis: sunt enim quatuor, Pyrois Eous, Aethon, Phlegon. [...]

AETHRIA, Insula maris Aegaei, non procul a Lemno, aliquando dicta Aeria, postea Thassos Plin. 4, 12 s. 23.

AETHVSA, [ *ai)/qousa ] Insula est in mari Libyco, quae a quibusdam Aegusa dicitur Plin. 3, 8.

AETIA, orum. [ *ai)/tia ] Operis nomen a Callimacho Poeta conscripti: de quo Martial. 10, 4 [...]

AETIOLOGIA, [ ai)tiologi/a ] Causarum inquisitionem cur aetiologiam dicere non audeamus Senec. Ep. 95. [...]

AETNAEVS, Adi. [ *ai)tnai=os2 ] Camini Aetnaei, i. Crateres, vel Fornaces Aetnae montis Sen. Oeth. 9. [...]

AETNENSIS, Adi. ab Aetna vrbe Siciliae, monti vicina vt, Ager Aetnensis Cic. Verr. 3, 105.

AETOLIA, [ *ai)twli/a ] Graeciae regio, Epiro, Accrnaniae, et Locris finitima, dicta ab Aetolo Martis filio. [...]

AETOLVS, siue AETOLIVS, Adi. [ *ai)tw/lios2 ] vt, Aetolius heros, Diomedes Tydei Aetoliae regis filius Ouid. Met. 14, 461. [...]

AEV

AEVITERNVS, a, um, Antiquum nomen, e quo contractum est Aeternus, vt vult Varro apud Priscian 2 p. 595. [...]

AEX

AEX, [ *ai)/c ] Plin. 4, 11 Aegaeo mari nomen dedit scopulus inter Tenedum et Chium verius quam insula, Aex nomine, a specie caprae, quae ita Graecis appellatur.

AFF

AFFABER, s. Adfaber, bra, brum. Fabrefactus Fest. [ *)ente/xnhs2 ] Gloss. Gr. Lat. Hinc

AFFABRE, Adu. [ daidale/ws2, kalloe/rgws2 ] i. Pulchre, vt ait Nonius 1, 192. [...]

AFFABRICATVS, a, um. Studio et manu et quasi fabricando additus. Consuetudo quasi secunda et affabricata natura dicitur. Augustinus.

AFFANIAE, arum. [ u(=qloi ] Pro Nugis, siue a Fando inclinatum nomen sit, siue deriuatum ab Aphannis, ignobili Siciliae oppido, vt Apinae ac Tricae. [...]

AFFATIM, vel ADFATIM, Adu. [ r(u/din, r(odo\n, a)/dhn, katako/rws2 ] Primam teste Gell. 7, 7 acuit. [...]

AFFERENDVS, a, um. Cic. de Fin. 5, 27 Rationes quoque, cur hoc ita sit, afferendas puto [...]

ALLATVS [1], Partic. [ komisqei\s2, prosenexqei\s2 ] Plaut. Asin. 4, 1, 16 [...]

ALLATVRVS, [ prosoiso/menos2 ] Caes. Bell. Gall. 8, 10 Timorem suum sperabat fiduciam barbaris allaturum.

AFFICIO, eci, ectum, ere. [ diati/qhmi, kaqi/sthmi ] Significat mutationem quamcunque vel corpori, vel animo, vel fortunis alicuius inferre. [...]

AFFECTVS [1], a, um. Partic. [ diateqeme/nos2, kakopaqw=n, kamw\n, tetruxwme/nos2 ] Latissima significatione statum omnem corporis et animi notat, et interdum absque vlla affectionis voce ponitur. v. g. Ter. Hec. 3, 1, 45 [...]

miles atque imperator, illa marcebant omnia: hinc remiges firmissimi, illinc inopia affectissimi.

AFFECTE, s. ADFECTE, Adu. ex significatione 2 nominis adiectiui Affectus, i. misere. Adfecte et anxie sertull. de Anima c. 45.

AFFECTVS [2], vel ADFECTVS, ûs. [ dia/qesis2, pa/qos2 ] Ciceroni vno tantum, qui annotatus sit, loco vsurpata vox significat illi Affectionem, i. mentis quendam habitum, Tusc. 5, 47 c. 16 [...]

AFFECTIO, onis. f. [ pa/qos2, prospa/qeia, storgh\ ] Audiamus definitionem ipsius Cic. de Inuent. 1, 36 c. 25 [...]

AFFECTO, are. [ e)piti/qemai, e)piba/llomai, mnhsteu/w ] Appeto, et cum affectu ad rem aliquam contendo. [...]

AFFECTANS, antis. Partic. [ e)pitiqe/menos2 ] Ouid. de Ponto 4, 8, 59 Sic affectantes caelestia regna gigantes Ad styga nubifero vindicis igne datos. Curiosius spectari affectans Ammian. 26, 3.

AFFECTANDVS, Ad Heren. 4, 30 Similitudo non tam affectanda? sed tamen adhibenda nonnunquam.

AFFECTATO, Adu. Lamprid. Heliag. c. 17 Siquidem illud (nomen Antonini) affectato retinuerat, i. studio, de industria.

AFFECTATIO, onis. f. [ zh/lwsis2 ] Vehemens studium, sed fere nimium, et cum inepta ac deformi aemulatione coniunctum. [...]

AFFECTATOR, oris. m. [ zhlwth\s2 ] Quinctil. 6, 3, 2 Habitus est nimius risus affectator. [...]

AFFECTATRIX, icis. f. Ad simulatum fictumque studium referre videtur Tertull. adu. Haer. eap. 7. Sapientia humana, affectatrix et interpolatrix veritatis.

AFFECTIOSVS, Adi. Amoris plenus. Tertul. de Anim. cap. 19 Infantia naturaliter affectiosa.

AFFECTVOSVS, Adi. Idem. Macrob. Saturn. 2, 11 Piam affectuosamque rem fecisse. Cassiod. Ep. 5, 2. Tertull. aduers. Marc. 5, 14. vbi vocabulum filo/storgoi Rom. 12, 10 hoc reddit.

AFFIGO, vel ADFIGO, xi, xum, ere. [ prosa/ptw, prospattaleu/w, paraphgnu/w ] Ad aliquid figere Liu. 28, 37. [...]

AFFIXVS [1], Partic. [ parapephgme/nos2 ] Signa Punieis affixa delubris Hor. Od. 3, 5, 18. [...]

AFFIXIO, onis. Haec philosophiae gracilenta quadam affixione consueuit Mart. Capell. 1 p. 14.

AFFIGVRO, vel ADFIGVRO, are. Disciplinosus, victoriosus, Cato ita adfigurauit Gell. 4, 9. al. effigurauit.

AFFILIATVS, s. ADFILIATVS, i. m. De adoptiuis, hoc est, adfiliatis Inst. 1 tit. 4 §. 2.

AFFINGO, s. ADFINGO, inxi, ictum, ere. [ e)pipla/ttw ] Fingendo accommodare. [...]

AFFICTICIVS, [ e)piplasto\s2 ] formatum a Supino Affictum Varro de R. R. 3, 12, 1 Afficticius ad villam actus, i. disputatio de leporario, quae accessio quaedam villae est.

AFFINIS, vel ADFINIS, e. Adi. [ proskhdh\s2, khdesth\s2, pho\s2, o)/moros2 ] Affines in agris Vicini siue Consanguinitate coniuncti, Festus. Gloss. Adfinis [ a)gxiqe/rmwn, kai\ o( kat' e)pighmi/an suggenh/s2. [...]

AFFINITAS, atis. f. [ kh=dos2, sugge/neia, phosu/nh, oi)keio/ths2 ] Hominum affinium inter ipsos coniunctio Cic. Off. 1, 54 [...]

AFFIRMO, are. [ kata/fhmi, i)sxuri/zw, diisxuri/zomai, sumbiba/zw ] Firmare dicendo, interdum contrarium Negare. [...]

AFFIRMATVS, a, um. Partic. Liu. 38,.. Rhodiis affirmata, quae data priore decreto erant. h. e. Confirmata. Rationibus aliquid affirmatum Cic. de Inuent. 1, 67 c. 37.

AFFIRMATOR, oris. m. Qui affirmat. Tertull. adu. Marcion. 4, 7. et de Anima c. 46.

AFFLAGRO, are. valde flagro. Metaph. Nec priuatorum vtilitates in tempore afflagranti despiciens Ammian. 21, 12 extr. i. turbulento.

AFFLECTO, s. ADFLECTO, ere. Huic rutilos si sol adflexerit axes Auien. Arat. v. 734.

AFFLEXVS, a, um. Quo latus afflexum sinuosi respicit anguis Caesar. in Cassiop.

AFFLEO, vel ADFLEO, eui, etum, ere. [ prosklai/w ] Fletum et lacrimas adiicere. [...]

AFFLIGO, xi, ctum, ere. [ kako/w, prosara/ssw, talaipwre/w, prosoudi/zw ] Ad terram tota vi prosternere s. fligere, a quo inusitato verbo est etiam Confligere. [...]

AFFLICTATIO, onis. f. [ prosa/racis2 ] Israel Aegyptiis afflictationibus extractus Tertull. de Pat. c. 5. [...]

AFFLICTAGO, inis. f. Hanc vocem Fr. Guyetus (Comm. in Ter. Andr. 1, 5, 16.) [...]

AFFLO, vel ADFLO, are. [ e)pipne/w ] Spiritu, flatuue quasi contingere. [...]

AFFLANS, tis. Partic. Afflante vicinia alienae aegritudinis, de contagione morbi, Veget. Veter. 1 pr. 14.

AFFLVO, s. ADFLVO, xi, xum, ere. [ e)pir)r(e/w, periousia/zw, pareisre/w ] Proprie Ad aliquid fluere. [...]

AFFLVENTER, Adu. [ a)fqo/nws2, r(u/dhn, dayilw=s2 ] Affluenter successus eius ampliandis opibus proficiebant Solin. c. 14 (Salm. 9) [...]

AFFODIO, vel ADFODIO, odi, ossum, ere. [ prosoru/ssw ] Fodiendo adiungere. Plin. 2, 68 ad sinem, Furtoque, vicini caespitem nostro solo adfodimus, i. inter fodiendum nostro agro adiicimus.

AFFOR, atus sum, ari. [ prosfqe/ggomai, prosle/gomai, prosfwnw= ] ex Ad et Fari, Alloqui. [...]

AFFATVS [1], Partic. [ proseipw\n ] Allocutus. Virg. Aen. 4, 632 Tum breuiter Barcen nutricem affata Sichaei. Hac affatus voce parentem Virg. Georg. 4, 320. Passiue. Affatis ex officio singulis Apul. Met. 11.

AFFATVS [2], ûs. [ proshgori/a pro/sfqegma ] Alloquium, colloquutio. [...]

AFFAMEN, inis. n. Idem. Apul. Met. 11 p. 260 Orbis Dominam blando mulcentes affamine. Add. Theodulf. 3, 21.

AFFABILIS, Adi. [ eu)prosh/goros2, o(milhtiko\s2 ] Qui se facilem praebet in congressibus, loquendo, audiendo, et respondendo. [...]

AFFABILITAS [2], atis. f. [ eu)proshgori/a, filofrosu/nh ] Ipsa virtus eius qui affabilis est. Cic. Off. 2, 48 c. 14 Comitas affabilitasque sermonis.

AFFORE, s. ADFORE, [ pare/sesqai ] Ex Ad et Fore; Affuturum esse: verbum ita defectiuum vt ipsum Fore. [...]

AFFORMIDO, are. [ u(popth/ssw e)pifobe/omai ] Valde formidare. Plaut. Bacch. 4, 10, 3 Magisque afformido, ne is pereat.

AFFREMO, vel ADFREMO, ere. Versus aliquid Fremere, stridere. Sil. Ital. 14, 125 [...]

AFFRICATVS, a, um. Apul. Met. 3 p. 138, 27 Vnguedine palmulis suis adfricata.

AFFRICTVS, ûs. [ pro/striyis2 ] Actus affricandi. Plin. 31, 6 Spumaque aquae marinae affrictu verrucas tollit. Accendat flammam ipso adfrictu necesse est Sen. Qu. Nat. 5, 14 de spiritu per subterraneas angustias ruente.

AFFRICATIO, onis. Idem. Percussus atque affricationes Cael. Aurelian. Acut. Praef. n. 131 Add. id. ib. 1, 14, 106.

AFFRIO, are. [ prospa/ssw ] Adiicere friando. Varro de R. R. 1, 57, 1 Alius aliud adfriat? vt cretam.

AFFVLGEO, s. ADFVLGEO, si, ere. [ e)pila/mpw, e)llampru/nomai ] Ad aliquid fulgere: Lux ciuitati affulsisse visa est Liu. 9, 10. [...]

AFFVSIO, onis. Antidoti affusione radices vitis infundunt Pallad. Febr. 28, 2.

AFO

AFORIS, Adu. [ e)/cwqen ] Laudatur Plin. 17, 24 In vlcus penetrat omnis aforis iniuria. Sed rectius diuisim scribitur, a foris. Vid. FORIS.

AFR

contrahendas, pro se semper verba apud Praetorem fecit? adeo vt pro crimine improbis feminarum moribus C. Afraniae nomen obiiciatur Valer.

AFRANIVS, [ *)afra/nios2 ] Poeta Latinus comicus, teste Cicerone in Brut. 167 c. 45 [...]

AFRICA, [ *libu/h ] Tertia pars orbis, freto Herculeo, ac Nilo a caeteris orbis partibus diuisa. [...]

AFRICANVS, Adi. [ *libuko\s2 ] Hinc Africanus Scipio, vterque, maior, et minor s. sequens, ab Africa deuicta Hor. Epod. 9, 25 [...]

AFRICVS [1], i. m. [ *li\y ] Est Ventus ab Africa flans inter Austrum et Zephyrum. [...]

AGA

A. G., In notis significat Animo Grato. AG. Agit, vel Agrum, vel Agrippa. AG. E. R. Agitur ea res, AG. FD. Agri Fundus. AG. G. V. Agens Gratiam vouit. AGON. Agonata.

AGAGA, ae. Seruus nequam Petron. cap. 69. Conf. Edit. Burm. p. 341. it Reines. ad Fragm. Petron. p. 100. Add. Petron. c. 58 ibique Heins. p. 296 Edit. Burm.

AGAGOLA, ae. m. Diminut. Lenocinator, pantomimus Isidor. Gloss. Conf. Reines. ad Fragm. Petron. pag. 100. Sweert. Anal. 1, 8.

AGALMA, atis. n. [ a)/galma ] Simulacrum, Mart. Capell. 6 p. 188 Qui agalmata firmant. Sed formant legendum, i. Statuarii: vt vidit iam Grotius.

AGAMEMNON, onis. [ *)agame/mnwn ] Rex Mycenarum, Plisthenis filius (adoptiuus Atrei) ex Aerope, frater Menelai, natu maior. [...]

AGAMVS, i. [ a)/gamos2 ] Expers matrimonii, caelebs. Hieronym. in Iouinian. lib. 1. Primus Adam monogamus, secundus agamus.

AGANIPPE, es. [ *)agani/pph ] Fons in Boeotia Apollini et Musis sacer. Vocatur etiam Hippocrene: quamquam vt diuersos commemorare videtur Plin. 4, 7 s. 12 [...]

AGANIPPIS, idis. [ *)aganippi\s2 ] Ouid. Fast. 5, 7 Dicite quae fontes Aganippidos Hippocrenes, Grata Medusaei signa tenetis equi.

AGAPETAE, f. pl. a)gaphtai\ ] Virgines et Viduae cum clericis caelibatum professis cohabitantes (vti Agapeti, [ a)gaphtoi\ cum Diaconissis) quasi sorores spirituali amore coniunctae. [...]

AGARICVM, i. n. [ a)gariko\n ] Vt Fungus nascitur in arboribus circa Bosporum colore candido Plin. 25, 9 s. 57. Vbi etiam marem et feminam esse docet.

AGASO, onis. m. o)nhla/ths2, dou=los2, kthne/ssia Vet. Gloss.] A Graeco Dorum [ *)aga/zw, qui iumenta curat et agit. [...]

AGATHOCLES, [ *)agaqoklh=s2 ] Siciliae tyrannus, ad regni maiestatem ex humili et sordido genere peruenit. [...]

AGATHOSDAEMON, Praeter alia apud Graecos [ a)gaqo\s2 dai/mwn, bonus genius ] nomen herbae. Apul. de Herb. c. 94.

AGAVE, es. [ *)agau/h ] Cadmi et Hermiones filia nupsit Echioni Thebano, ex quo Pentheum suscepit filium, quem ipsa cum suis sororibus Autonoe et Inone Bacchico furore acta lacerauit. [...]

AGB

AGD

AGE

AGE, [ a)/ge, fe/re ] Ortum illud quidem ab Imperatiuo verbi Ago, est tamen Grammaticis hortandi aduerbium, ac proprie iungitur verbo imperatiuo singulari, secundae personae. [...]

AGEDVM, [ fe/re dh\ ] Idem. Festus, Agedum significat Age modo, est enim Adhortantis sermo. [...]

AGESIS [1], Idem: SIS illud enim ex Si vis contractum, de quo s. l. etiam aliis verbis adiicitur: et diuisim Cic. pro Rosc. Am. 48 c. 16 [...]

AGITE, Secundam personam pluralem imperatiui vix excedit Plaut. Men. 5, 2, 113 [...]

AGITEDVM, vt Agedum. Liu. 7, 34, 14 Agitedum ite mecum. Add. Liu. 3, 62 et 68. 5, 52. 6, 35. 7, 33 et 35.

AGEA, [ kata/strwma ] Via in naui, dicta quod in ea maximae quaeque res agi soleant. Festus. Isidor. 19, 2 vbi Ennius, Multa foro ponens (Scalig. forum, pontes et,) ageaque longa repletur [...]

AGELADES, [ *)agela/dhs2 ] Nomen insignis statuarii, et magistri Polycleti, cuius meminit Plin. 34, 8. [...]

AGELASTVS, [ a)ge/lastos2 ] Latine dicitur Non ridens, moestus, morosus. [...]

AGENEALOGETVS, vel AGENEALOGITVS, i. m. [ a)genealo/ghtos2 ] Sine genere, ignoti generis. Tertull. Praescript. Adu. Haeret. c. 53.

AGENNETVS, i. m. [ a)ge/nnhtos2 ] Ortum non habens. Aeon haereticorum ap. Tertull. Adu. Valent. c. 35.

AGENOR, [ *)agh/nwr ] Rex Phoenicum, Beli regis silius, Cadmi pater. [...]

AGENORIDES, ae. [ *)aghnori/dhs2 ] Cadmus Agenoris silius. Ouid. Met. 3, 7 - - - profugus patriamque iramque parentis Vitat Agenorides. Sed Phineus ita vocatur Val. Flac. 4, 582.

AGENORIAM, Deam vocauerunt antiqui, quae ad agendum excitaret, ab agendo dictam. August. 4, 11 de Ciu. Dei. De actu Agenoria nominetur. Sed vid. AGERONIA.

AGER, gri. m. [ a)gro\s2, xw/ra ] Locus in rure, quem colimus siue arando; siue conserendo. [...]

AGELLVLVS, i. m. Plus diminutiuum Symmach. Epist. 2, 30 et Arnob. lib. 1 p. 12. Sed et Catull. Priap. 20, 3 Agellulum hunc, sinistra tute quem vides, Tueor.

AGRALIS, e. vt, Testimonia siue vocabula agralia. Front. de Colon. p. 146.

AGRARIVS [1], Adi. [ a)griko\s2, klhrouxiko\s2 ] Quod ad agros pertinet, v. g. Cic. in Catil. 4, 4 [...]

AGRATICVM, i. n. Cod. Theod. 7, 20, 11 Nihil illis agratici nomine deferatur. Agraticum ergo est, monente Iac. Gothofredo, quod pro agro concesso penditur.

AGROSVS [1], Diues agris, vt pecuniosus. Varr. de L. L. 4, 1 extr. Quare non cum de locis dicam, si ab agro ad agrosum hominem, et agricolam peruenero, aberraro.

AGRESTIS [1], e. [ a)/grios2, a)/groikos2, a)gro/teros2 ] Idem fere quod rusticus; quod, vel quale in agris esse solet. [...]

AGRESTIVS, Adu. Spartian. Hadr. 3 Orationem in Senatu agrestius pronuncians risus est.

AGRESTINVS, a, um. in agro nascens; vt Agrestina lilia Commodian. Instruct. 67, 7.

AGROSVS [2], a, um. Si ab agro ad agrosum et agricolam peruenero Varr. L. L. 4, 1. i. diuitem agris.

AGRICOLA [1], ae. c. [ gewrgo\s2, gh/ponos2, e)rgati/nhs2 ] Ab agro colendo, est nomen generale. [...]

AGRICOLOR, ari. Dep. Agrum colere. Saluian. 2. contra Auarit. p. 73 Qui agricolantur, id sibi fructuosum esse existimant. Capitolin. in Albino cap. 11. Agricolandi peritissimus.

AGRICOLATOR, oris. m. pro Agricola. Plin. 1 vbi summatim inesse dicitur libr. 18 Natura frugum cerealium, ac studia agricolatoris. Sed non agnoscit Harduini editio.

AGRICOLATIM, Adu. Ciceroni tribuitur a Barthio ad Stat. Theb. 6, 261 p. 443. vereor vt recte.

AGRICOLARIS, e. Ad agricolas pertinens. Pallad. de Insitionibus pr. Bis septem paruos, opus agricolare, libellos Scripsit.

AGRICVLTOR, [ gewrgo\s2 ] Qui colit agros. Liu. 26, 35 Seruos agricultores Rempublicam abduxisse. Sic Gron. Legere possis etiam separatim, Agri cultores. Conf. Curt. 8, 12, 12. Colum. 1 pr. 6.

AGRICVLTVRA, ae. f. [ gewrgi/a, gewponi/a, ghponi/a ] Cultus agrorum. [...]

AGRIPETA [1], c. [ klhrou=xos2 ] Cic. Att. 15, 29 Seruulos autem dicere eum et agripetas eiectos a Buthrotiis. i. colonos, quos volebat Plancus deducere lege agraria. [...]

AGERATON, Herba est ferulacea, duorum palmorum altitudine, origano similis, flore bullis aureis. [...]

AGESILAVS, [ *)aghsi/laos2 ] Rex Lacedaemoniorum, cuius vitam habemus etiam a Cornelio Nepote scriptam. [...]

AGG

Ab his duabus literis non male incipere Composita ex Ad, satis declarat Nomen Agger.

AGGAVDEO, vel ADGAVDEO, ere. Ego eram, cui Deus adgaudebat Lactant. 4, 6 de sapientia, ex Salomone. Add. Paullin. Nol. Natal. Fel. 6, 14.

AGGELO, are. Tum frigidus artus Aggelat, atque animum subducto robore torpor Lucan. 4, 289 in MSS. Vid. Heins. ad Ouid. Met. 1, 548. Sed editur etiam ab Cortio et Oudendorpio, Adligat.

AGGEMO, seu ADGEMO, ere. [ e)piste/nw ] Ouid. Trist. 1, 1, 113 Aggemit et nostris ipsa carina malis. Stat. Theb. 11, 2, 47 Flent moesti retro comites, et vterque loquenti Adgemit.

AGGENERO, s. ADGENERO, are. Praeter et ad alios generare. Tertull. adu. Marc. 4, 19 Omnibus natis adgenerantur et fratres.

AGGENICVLOR, vel ADGENICVLOR, ari. Presbyteris aduolui, caris Dei adgeniculari Tertull. de Poenit. c. 9.

AGGER, eris. m. [ xw=ma ] Quid sit, dicamus Seruii verbis ad illud Virgil. Aen. 9, 567 [...]

AGGEREVS, a, um. Aggesticius. Catalect. Poet. Dum transeat axcm Aggerei velox tumuli.

AGGERATVS, a, um. Vt, Trames inter paludes aggeratus Tacit. Ann. 1, 63, 5 Quae gentes famem senserint horridam, et Aggerata interierint vastitate Arnob. adu. Gentes 1 p. 4.

AGGERATIM, Adu. Apul. Met. 4 p. 146 Estur ac potatur incondite, pulmentis aceruatim, panibus aggeratim, poculis agminatim ingestis.

AGGERO [2], seu ADGERO, ssi, stum, ere. [ e)pifore/w, e)paqroi/zw, e)piswreu/w ] Idem quod Adiicere, Congerere. [...]

AGGESTVS [1], a, um. Aggesta contumulauit humo Martial. 8, 55. Aggesta fluminibus terra Plin. 17, 4.

AGGESTVM, i. n. Machina bellica, turris, qua vrbes vel oppugnantur vel defenduntur. [...]

AGGLOMERO, are. [ prosaqroi/zw ] In glomerem implicare et coniungere: Vix inuenias aliter positum, quam metaphorice. [...]

AGGLVTINATVS, a, um. Vulg. Interp. Baruch. 3, 3 Agglutinata sunt nobis mala.

AGGRAVO, are. [ e)pibaru/nw ] Valde grauare, s. grauius facere, onerare. [...]

AGGRAVATIO, onis. f. Saluian. de Gubern. p. 176 Sicut sunt in aggrauatione primi pauperes, ita in releuatione postremi.

AGGRAVESCO, ere. [ e)pibaru/nomai ] Grauius fieri, aggrauari, ingrauescere. [...]

AGGREDIOR, s. ADGREDIOR, eris, essus sum, edi, et Archaice, iri. [ me/teimi, e)/peimi, ei)sbia/zw, ei)sba/llw ] Adire, accedere, alloqui, incipere aliquid dicere vel facere. [...]

AGGVBERNO, s. ADGVBERNO, are. Vna gubernare. Flor. 2, 8, 1 Adgubernante fortuna. Id. 3, 5, 16 de natante, Pedibus iter adgubernans.

AGI

AGILIS, e. Adi. [ e)lafro\s2, eu)aghto\s2, gorgo\s2, eu)strafh\s2, Vet. Gloss. [ praktiko\s2, actuarius, efficax, agilis. Ib.] Qui sese facile agit, qui leui et expedito est ad agendum corpore. [...]

AGILITAS, [ e)lafro/ths2, eu)kinhsi/a ] Leuitus et dexteritas corporis. [...]

AGILITER, Agilius, Agillime. Adu. [ eu)kinh/tws2 ] i. cum agilitate. [...]

AGINA, ae. Est quo inseritur scapus trutinae, i. In quo foramine trutina (agitur et ) se vertit. [...]

AGINO, are. Volunt esse vilia negotiari, paruo lucro moueri: aginae instar, quae leui pondere huc et illuc impellitur. [...]

AGINVM, i. n. Vrbs Aquitaniae praeclara ad Garumnam fl. Plin. 4, 19. Auson. Epist. 24, 79. Patria est Ios. Scaligeri, de qua ipse Lect. Auson. 2, 10.

AGIPES, Festus in Pedarius, Pedarium Senatorem significat Lucilius, cum ait, Agipes vocem mittere coepit etc. Vid. PEDARIVS.

AGIS, [ *)/agis2 ] Lacedaemoniorum rex a suis necatus propter legem agrariam, vid. Cic. Off. 2, 80. Penultimam producit in hoc nomine Virgil. Aen. 10, 751.

AGL

AGLAOPHON, [ *)aglaofw=n ] Pictor nobilissimus. Plin. 35, 9. et Cic. de Orat. 3, 26. Floruit nonagesima Olympiade.

antiquissimi a Mercurio in saxum mutata, quam suo more narrat Ouid. Met. 2, 555 sqq. et 739 sqq.

AGM

AGMINALIS, Adi. [ tagmatiko\s2 ] Agminales equi, qui agmen exercitus sequuntur ad conuehenda impedimenta. Bud, in Annot. post. L. 18 D. de muner. et hon. §. 21. et l. 6 Cod. Theod. de Curs. Publ.

AGMINATIM, Adu. Solinus 38 de elephantis Mauritaniae; Oberrant agminatim. Apul. 4 p. 146 Poculis agminatim ingestis, Conf. AGGERATIM.

AGN

AGNATIO, vel ADGNATIO, onis. f. [ a)gxistei/a ] ab Agnascor; est Agnatorum consanguinitas. [...]

AGNOMEN, quod etiam ADNOMEN scribitur inis. [ e)pwnumi/a ] est, quod extrinsecus cognominibus adiici solet, ex aliqua ratione vel virtute quaesitum, vt est Africanus Numantinus, et similia. [...]

AGNOMENTVM, i. n. Idem. Apul. Apol. p. 310, 35 Agnomenta ei duo indita, Charon? et Mezentius.

AGNOMINATIO, siue ANNOMINATIO, onis. f. [ paronomasi/a ] definiente Auctore ad Her. 4, 29 [...]

AGNOSCO, oui, itum, ere. [ e)piginw/skw ] Agnosco et Cognosco, a plerisque ita distinguuntur, vt Agnoscere dicamur olim notes: Cognoscere prius incognitos. [...]

AGNOSCENDVS, Partic. [ e)pignwste/os2 ] Lucan. 2, 193 Vt scelus hoc Sullae caedesque ostensa placeret, Agnoscendus erat. De capite Marii Gratidiani deformato.

AGNITOR, oris. m. Vulg. Sirac. 7, 5 Non te iustifices ante Deum, quoniam agnitor cordis ipse est.

AGNITIONALIS, e. Tertull. adu. Valent. 27 Substantiualis, non agnitionalis forma.

AGNOSCIBILIS, e. Idem. Tertull. de Resurr. Carn. 55 Lineamenta Petro agnoscibilia seruauerat.

AGNVS, [ a)mno\s2, a)/rnion ] Nonnulli aspirantes scribebant Hagnus: sed vsus iam obtinuit, vt priore modo scribatur. [...]

AGNA [2], ae, f. ab Agnus. Agna festis caesa terminalibus Hor. Epod. 2, 59. [...]

AGNELLVS, Dimin. [ a)mni/skos2 ] Plaut. Asin. 3, 3, 77 Agnellum hoedillum me tuum dic esse, inter delicias amatorias.

AGNICVLVS, i. m. Dim. Arnob. 7 p. 217 Centum caedat boves, totidemque cum agniculis suis matres.

AGNILE, is. n. Gloss. Gr. Lat. [ a)/rnwn to/pos2, Agnile. Nempe vt ouile, equile, bubile.

AGNALIA, um. n. pl. Ouid. Fast. 1, 325 suspicatur ita dicta antiquis quae deinde Agonalia. Pars putat, hoc festum priscis Agnalia dictum, Vna sit vt proprio litera demta loco.

AGO

AGO, egi, actum, ere. [ a)/gw ] Latissimi vsus verbum, quod ad omnem fere motum animorum et corporum significandum adhibetur. [...]

AGENS, entis. Partic. [ e)lau/nwn, e)nergw=n ] Praeter exempla iam laudata notemus Vehicula agentibus suis destituta Curt. 3, 13, 10, ex emendatione Rutgers. Var. Lect. 3, 10. [...]

ACTVS [1], a, um. Partic. [ pepragme/nos2 ] Aeque late patet ac verbum. [...]

ACTIVVS, a, um. [ e)nerghtiko\s2 ] Quod ad Actum pertinet, aut eum significat. [...]

ACTORIVS, a, um. Idem quod Actiuus, [ praktiko\s2 ], vt Ingenium actorium, Tertul. de Anim. cap. 14.

ACTVALIS, e, vt, Actualium vigor virtutum Macrob. Somn. Scip. 2, 17. Philosophia actualis Isidor. 2, 24.

ACTVOSE, [ u(pokritikw=s2 ] Adu. Cic. de Orat. 3 c. 26 Quam leniter? quam remisse? quam non actuose? Sermo est de actione histrionis.

ACTIO, onis. f. [ pra=cis2 ] Idem fere quod Actus. v. g. Cic. Off. 1 c. 5. [...]

ACTIOSVS, a, um. Obsoletum. Varr. de L. L. 6, 3 Vt ab vna faciendo, Factiosae dictae sunt: sic ab vna agendo, Actiosae. [...]

ACTRIX, icis. f. Quae agit, actionem instituit. Lege 41. Cod. de Liberali causa: Iubemus omnes epistolas actricis inanes ac vacuas esse.

ACTVARIVS [1], ii. m. [ grafeu\s2 ] Qui acta publica, actionesue causidicorum in iudicio velociter excipit: qui et Notarius dicitur. [...]

ACTVARIVS [2], a, um. Adiectiuum. Sic Actuarius limes est, qui primus actus est, et ab eo quintus quisque, quem si numeres cum primo, erit sextus: quoniam quinque centurias sex limites cludunt. [...]

ACTVARIOLVM, Dimin. ab Actuarium. Cic. Att. 16, 3 Haec ego conscendens e Pompeiano tribus actuariolis decem scalmis. [...]

ACTITO, are. [ e)nergou=mai ] Gell. 9, 6 Ab eo quod est Ago et egi, verba sunt, quae appellant Grammatici frequentatiua, Actito et actitaui. [...]

AGITO [2], are. [ done/w, a)nakine/w, e)lau/nw ] Significat vehementer agere vel frequenter, concutere, commouere. [...]

AGITATIOR, Compar. vt Agilior. Sen. Epist. 108 Agitatiorem mihi animum esse credebam. [...]

AGITATVS [2], ûs. m. Macrob. 2, 14 Spontaneo ferri agitatu. Idem Saturn. 7, 8 Aer liquidior se factus agitatu flatus efficitur. Conf. 1, 20. et 2, 16. Varro de L. L. 5, 5 Actio ab agitatu facta.

ACITATIO, onis. f. [ do/nhsis2 ] Motus siue Commotio. Cic. de Nat. Deor. 2, 26 Nec enim ille externus et aduenticius habendus est tepor: sed ex intimis maris partibus agitatione excitatus. [...]

AGITATOR, oris. m. [ e)lath\r ] Hoc nomen fere, relatum invenies ad equorum curruumue rectorem, siue aurigam. [...]

AGITATRIX, icis. f. Gubernatrix. Apul. de Dogm. Plat. 1 p. 6 Anima agitatrix aliorum, quae natura sua immota sunt atque pigra. Arnob. 4 p. 141 Siluarum agitatrix Diana.

AGITABILIS, e. Adi. [ donhto\s2 ] Quod facile huc atque illuc agitatur et impellitur. Ouid. Met. 1, 75 Terra feras cepit, volucres agitabilis aer.

AGVMENTVM [1], i. n. ab Ago, vt a Tego Tegumentum; Farciminis genus apud Varr. de L. L. 4, 22 Agumentum, quod ex immolata hostia desectum in iecore imponendo agendi causa. [...]

AGOGAE, [ a)gwgai\, h)\ a)gwgoi\ ] Fossae sunt in Hispaniae metallis aurariis, ap. Plin. 33, 4 s. 21. [...]

AGOLVM, [ lagw/bolon ] Pastorale baculum, quo pecudes aguntur Festus, quasi Agulum, vt Cingulum a Cingo.

AGON, onis. m. [ a)gw\n ] Frequentissime hoc nomine appellabantur certamina ludicra, vt apud Graecos Pythia, Olympia, Isthmia; apud Romanos, Actiaca, Albana, Capitolina, Neroniana. [...]

AGONALIS, e. Ouid. Fast. 1, 318 Ianus Agonali luce piandus erit. Agonales dies Varr. L. L. 5, 3. Vid. Agonius.

AGONALIA, Festa quotannis celebrata in honorem Iani. Fest. Ouid. Fast. 1, 317. Vid. AGO n. 8. in Hoc age.

AGONENSIS, e. Adi. vt, Porta Agonensis, i. Collina, apud Festum. Vid. AGON n. 5. Saliorum cognomen Agonensium apud Varr. vid. AGONIVS n. 2.

AGONIVS, Adi. [ a)gw/nios2 ] Festus ex emend. Scaligeri, Agonium putabant Deum dici praesidentem rebus agendis. [...]

AGONIA, Vulg. Luc. 22, 44 Et factus in agonia. Ad verbum reddidit Graeca, [ kai\ geno/menos2 e)n a)gwni/a|. Summam perturbationem notat, et consilii inopiam.

AGONIZO, are. [ a)gwni/zein ] Certare. Vulg. Sirac. 4, 27 Pro institia agonizare.

AGONISTICVS, a, um. [ a)gwnistiko\s2 ] Ad agonas pertinens. Tertull. de Coron. Mil. cap. 13 Numquid et agonisticae causae disputabuntur? Et Cyprian. Exhort. Mart. Agonistica corona.

AGONOTHETA, siue AGONOTHETES, ae, m. [ *)agwnoqe/ths2 ] Erant autem, Agonothetae, Agonum moderatores, praesidesque et iudices. [...]

AGONOTHESIA, ae. f. [ a)gwnoqesi/a ] Munus Agonothetae Theod. Cod. l. 12 tit. 1 Nec cogi ad agonothesiam volumus inuitos.

AGONOTHETICVS, a, um. [ a)gwnoqetiko\s2 ] vt, Fundi agonothetici iuris, i. qui sumtibus certaminum destinati erant. l. 14. [...]

AGORACRITVS, Parius, Statuarius, Phidiae discipulus, ei aetate gratus. [...]

AGORANOMVS, i. m. [ a)gorano/mos2 ] Aedilis dicitur. Plaut. Capt. 4, 2, 24 Mirumque adeo est, nisi hunc fecerunt sibi Aetoli Agoranomum. Add. Id. Curc. 2, 3, 5.

AGR

AGRAMMATVS, i. m. [ a)gra/mmatos2 ] Illiteratus. Vitruu. 1, 1 Non debet nec potest esse Architectus Grammaticus, vti fuit Aristarchus, sed non Agrammatus. [...]

AGRIA, ae. [ a)gri/a ] i. fera, Adiectiuum Graecum, quod seruant interdum Latini. v. g. Pallad. 1, 27, 2 Staphis agria etiam prodest etc. [...]

AGRIGENTINVS, [ *)akraga/ntinos2 ] Cic. Verr. 2, 123 c. 50 Cum Agrigentinorum duo genera sint, vnum veterum alterum colonorum, quos T. Manlius praetor? deduxit Agrigentum etc. [...]

AGRIMENSORES, [ a)grome/troi ] Cassiod. Varr. 3, 52 sin. Agrimensor (inquit) more vastissimi fluminis, aliis spatia tollit, aliis rura concedit. [...]

AGRIMENSVRA, ae. Secundum artificium agrimensurae Innocent. in Cas. p. 223. Goes.

AGRIMONIA, Herba, quam Cels. 5, 27, 10 commendat ad morsus venenatorum. Graece [ a)rgemw/nh.

AGRIOPHAGI, Populi Aethiopum versus Occidentem, pantherarum et leonum carnibus maxime viuentes. Plin. 6, 30 fin.

AGRIOPHYLLON, [ a)grio/fullon ] Herba, quae alio nomine Peucedanum appellatur. Apul. de Herb. c. 66.

AGRIPPINAE, duae filiae, a quarum altera, Germanici vxore, Colonia Vbiorum Agrippinae nomen obtinuit. Vid. Tac. A. 12, 27.

AGRIPPINENSIS, e. Adi. vt Colonia Agrippinensis Tacit. Hist. 1, 56, 4 etc. Et Agrippinenses, Incolae, olim Vbii Tacit. de Germ. 28, 8.

AGRIVS [2], [ *)/agrios2 ] Partaeaonis (Martis filii ) filius, qui vt vidit Oeneum fratrem orbum liberis factum, egentem regno expulit, atque ipse regnum possedit. [...]

AGROSTIS, [ a)/grwstis2 ] Herba, quam Gramen vsitatius dicunt Latini: restituenda videtur Columel. 6, 31, 2 vbi agrestis legitur. Vid. ibi post Pontederam Gesnerus.

AGRYPNIA, ae. f. [ a)grupni/a ] Peruigilium, insomnia. Mart. Capell. lib. 2 p. 27 Ancilla Philologiae virginis, quae intra cubiculum eius praebet excubias.

AGV

AGVNCVLA, vel ACVNCVLA, ae. f. videtur esse parua imago siue puppa: vt, Aguncula puellaris Suet. [...]

AGY

AGYIEVS, [ *)aguieu\s2 ] trium syllabarum vox, Apollinis epitheton, praeter Graecos Macrobius Saturn. 1, 9 [...]

AGYLLINVS, [ *)agullai=os2 ] Qui ex Agylla est, Virg. Aen. 7, 652 it. 12, 281.

AGYLLEVS, Herculeus, h. e. Herculis filius. Stat. Theb. 10, 243 Insuper Herculeum sibi iungit Agyllea vates. [...]

AGYRINI, siue AGYRINENSES, [ *)agurinai=os2 ] Verr. 2 c. 65. Ager, Agyrinensis Cic. Verr. 3 c. 18.

AGYRTA, [ *)agu/rths2 ] In vulgari vsu est pro Circulatore, praestigiatore.

AGYRTES, [ *)agu/rths2 ] Patrem interfecisse scribitur. Ouid. Met. 5, 148. - - - et caeso genitore infamis Agyrtes. Adde Stat. Theb. 9, 281.

A. H., In notis significat Alius Homo. Altera Hora. Alter Heres. A. H. D. M. Amicus vel Amico Hoc Dedit (dedicauit) Monumentum. Vrsat.

AH, [ ai)\, ai)\ ] Interiectio, saepius dolentis est: interdum tamen ad alios affectus explicandos accommodatur. [...]

AHA, [ a)= a)= ] Interiectio indignantis alteri, et ipsum arguentis. Plaut. Bacch. 4, 7, 11 Aha Bellerophontem iam tuus me fecit filius. [...]

AHALA, non Hala, Seruiliorum cognomen teste numo vetere, ap. Spanbem. Diss. 10 To. 2 p. 53. [...]

AHE

AHENVM, i. n. [ xalkei=on ] Substantiue ponitur cum sit proprie vas ahenum. [...]

AHENEVS, Adi. [ xa/lkeos2 ] Poeticum pro Aereus: vt Ouid. Met. 1, 125 Tertia post illas successit ahenea proles. [...]

AHENVS, s. AENVS, Adi. [ xa/lkeos2 ] Idem quod Aereus, i. Ex aere factus: sed hoc proprie Poeticum est. [...]

AHENIPES, siue AENIPES, edis. Duras vngulas habens. vt, Ahenipides boues Ouid. Epist. 6, 32. Tauri, Epist. 12, 93. Vid. Heinsium ad vtrumque locum. Nam vulgo leg. Aeripes. vbi vid. in AES.

AHENOTYMPANVM, i. Vocant recentiores Ahenum, super quod corium extensum est, quo equites nostri vtuntur.

AHORVS, i. m. [ a)/wros2 ] Praecoci morte praeuentus. Tertull. de Anima cap. 57 [...]

An sit Diphthongus Latina AI disceptatur., Negat Priscian. l. 1 p. 561 et diaeresin potius esse dicit in Aulai, Pictai, Aiax, Maia, similibus. [...]

AIA

AIAX, Telamonis filius ex Hesione filia Laomedontis, fortissimus Graecorum post Achillem. [...]

AIGLEVCES, ab a)ei\, semper, et [ gleu=kos2 mustum. Plin. 14, 9 Medium inter dulcia vinumque est, quod Graeci Aigleucos vocant, hoc est, semper mustum. [...]

AINVS, i. m. [ *)aei/nous2 ] Aeon Valentini apud Tertull. adu. Valent. cap. 8.

AIO, [ fhmi\ ] Verbum anomalon et defectiuum, cuius proinde voces omnes obseruari, operae pretium est. [...]

AIENTIA, ae. f. Mart. Capell. lib. 4 p. 115 Opponitur Aientia negationi. Add. Idem p. 119.

AITHALES, n. [ a)eiqale\s2 ] Herba, alias Aizoon, i. Semperflorium. Vid. Apul. de Herb. cap. 123.

AIVS, [ *)ai+o\s2 ] Deus Romanis creditus, de quo haec Cic. de Diuin. 2, 116 c. 32 [...]

AIZ

ALA

ALARIS [1], e. [ i)lai=os2 ] et ALARIVS, Adi. Equitum et peditum in ala pugnantium Epitheton, nempe in ala sociorum, de qua n. 6. [...]

ALATVS [1], Adi. [ pterugwto\s2 ] Alas habens: Virg. Aen. 4, 259 de Mercurio, qui talaria habet, Vt primum alatis tetigit magalia plantis. Add. Ouid. Fast. 5, 666. Alati equi solis Ouid. Fast. 3, 416.

ALIFER, i. Adi. [ pterugofo/ros2 ] Alatus Ouid. Fast. 4, 562 --- et alifero tollitur axe Ceres. i. Curru a draconibus alatis vecto.

ALIPES [1], edis. [ pterugo/pous2 ] q. d. qui alas in pedibus vel pro pedibus habet. [...]

ALIPILVS [1], i. [ masxaloti/lths2 ] Qui alarum pilos in balneis vellit. [...]

ALABASTER, m. siue ALABASTRVS, f. et ALABASTRVM, n. [ a)la/bastros2, a)la/bastron ] Vas vnguentarium. [...]

ALABASTRITES, ae. m. [ a)labastri/ths2 ] Est genus marmoris, alio nomine Onyx: de quo sic Plin. 36, 7 [...]

ALACER, cris, cre, vel ALACRIS, cre. faidro\s2, pro/qumos2, gennai=os2, dunato\s2 Vet. Gloss.] Antiquis alacer vtriusque generis erat, nunc masculini tantum, secundum Seru. ad Aen. 6, 685. [...]

ALACRITAS, [ faidro/ths2, proqumi/a ] Vigor, et animi erectio, nec non et Laetitia gestiens. [...]

ALANVS, [ *)/alanos2 ] Scythiae fluuius, a quo Alani populi Plin. 4, 12 [...]

ALAPATOR, oris. m. Qui colaphos aliis gaudet incutere. Gloss. Lat. Gr. Alapator, [ kauxhth/s2.

ALAPVS, i. m. Parasitus propter mercedem Alapas ferens, in Gloss. Isidor. Vid. Barth. Aduers. 19, 22.

ALAPISTA, ae. m. Idem esse volunt, et laudant hinc Alapistarum strepitus apud Arnob. 7. p. 239 [...]

ALARICVS, [ *)ala/rikos2 ] Nomen Gothorum regis, qui Romam obsedit, destruxitque. [...]

ALATERNVS, i. f. Arbor siue Frutex, nullum semen aut fructum ferens: inter infelices propterea relata a Macrob. Sat. 2, 16. [...]

ALAVDA, ae. [ korudalo\s2 ] Auis, quae teste Plin. 11, 37 pr. Galerita dicitur, quod apicem habeat, in capite, ad similitudinem galeri. [...]

ALAZON, onis. Fluuius est Albaniam ab Iberia disterminans, in Cyrum amnem e Caucasiis montibus defluens Plin. 6, 10. Val. Flacc. 6, 102 - - - tota non audit Alazona ripa.

ALB

ALBANIA, [ *)albani/a ] Regio ab Oriente sub mare Caspium surgens, quam describit Plin. 6. 10. [...]

ALBESIA, Scuta dicebantur, quibus Albenses, qui sunt Marsi generis, vsi sunt. Haec eadem Decumana vocabantur, quod essent amplissima, vt Decumani fluctus. Festus.

ALBIA [2], Gens Romae, e qua etiam Tibullus Poeta, quem notari putant Hor. Serm. 1, 4, 109. Hinc

ALBIANVS, a, um. Adi. vt Albianum iudicium Cic. pro Caecin. 28. Albianum negotium Idem Att. 14, 18 et 20.

ALBICERIS, Inter olearum species Cato de R. R. 6, 1 et Varro de R. R. 1, 24, 1. A colore cerae dictam puto. Sic

ALBICERATA, Ficus, [ leukhrino\s2 ] Pediculo minimo, latissima Plin. 15, 18.

ALBICI, [ *)albikoi\ ] Populi Massiliensibus vicini Caes. Bell. Ciuil. 1, 34 Albicos barbaros homines, qui in Massiliensium fide antiquitus erant, montesque supra Massiliam incolebant, ad se vocauerant.

ALBINOVANVS, Cognomen Romanum, vel Agnomen forte a loco alias ignobili Alba noua. [...]

ALBINVS [1], Cognomen gentis Postumiae, factum ex alio eiusdem gentis. Albus. [...]

ALBIONA, Ager trans Tiberim dicitur, a luco Albionarum: quo loco bos alba saerificabatur. Festus.

ALBIS, [ *)/albis2 ] Fluuius Germaniae celebratissimus, in Oceanum defluens, De quo Tac. Germ. 41 [...]

ALBOGALERVS, [ leukopi/+leon ] a Galea nominatus: est enim Pileum capitis, quo Diales flamines, i. Sacerdotes Iouis, vtebantur. [...]

ALBVGO, inis. f. [ leu/kwma, leu/kwsis2 ] Macula alba in oculo, et quidem altiuscula, sicut vtique in summo nubecula Hermol. in Plin. 20, 5. et 24, 5. [...]

ALBVLA, [ *qu/mbris2 ] Fluuius Italiae, ex Appennino Romam fluens, alio nomine Thybris vel Tiberis. [...]

ALBVLATES, Fluuius in quinta regione Italiae. Plin. 3, 13. Sed Hard. s. 18. legit Albula.

ALBVMEN, inis. n. Album oui, quod vitellum continet. Plin. 28, 6 s. 18 Illinit sole vsta cum oui albumine. Vocatur etiam Album, Albamentum, Albumentum.

ALBVNEA, ae. [ *)albou/nea ] Nomen fontis et siluae in Tiburtinis montibus. [...]

ALBVRNVM, i. [ ste/ar de/ndrou ] quid sit declarat Plin. 16, 38 s. 72 [...]

ALBAMEN [2], inis. Albamen porri Apic. 2, 5. Add. Id. 3, 2 et 4, 3. Medullam porri interpretatur Humelbergius.

ALBATVS [2], Adi. [ leuxei/mwn ] Vestibus albis ornatus: cui contrarium est, Atratus. [...]

ALBELIO, onis. f. Tegumentum capitis apud Iuuen. Schol. 9, 30. vt visum Rutgersio Varr. Lect. 6, 18. et Vossio de Vit. Serm. 1, 16.

ALBELIVNCVLVS, i. m. Dimin. Idem apud eund. Iuuen. Schol. 8, 144. ex eiusd. coniectura Rutgersii.

ALBESCENS, Partic. [ leukaino/menos2 ] vt, Albescens capillus, i. senectus. Horat. Carm. 3, 14, 25. Albescentes vndae Sil. 8, 453. de spuma.

ALBICO [2], are. [ u(poleukai/nomai ] Albere, siue Album esse: sed Albere est rarissimum, Albicare frequentissimum. [...]

ALBICANTER, Adu. Vnde Compar. Solinus cap. 43. de Hyacinth. Aut nubilo obducitur, aut albicantius in aquaticum eliquescit.

ALBICASCO, ere, pro Albicare, dixit Matius apud Gell. 15, 25 Iam iam albicascit Phoebus. Alii legunt Albicassit.

ALBIDVLVS, Dim. vt Color albidulus Pallad. in Februario s. 3, 25, 12. vbi de liquamine ex piris.

ALBITIES, ei, vel ALBITIO, ei, vel, onis. Apul. de Herb. c. 20. Add. Barth. Aduers. 37 c. extr.

ALBITVDO [2], [ leuko/ths2 ] Idem quod Albor. Plaut. Trin. 4, 2, 32 Et item alterum ad ipsam capitis albitudinem, i. ita canum, qualem te video. Antiquum est, teste Nonio 2, 33.

ALBO [2], are. [ leukai/nw ] Album facio. Priscian. l. 8 p. 800 Albo et Albor, et Albeo. Idem in Perieg. 439 Hoc fuscat niueas hoc albat gurgite nigras. Hinc formatum fieri potest Albatus.

ALBOR [2], oris. m. leuko/ths2 Vet. Gloss.] Ab Albeo, sicut Candor a Candeo, ea, quae vulgo dicitur Albedo. [...]

ALBVCIA, Gens Romana: vt Canidia AlbucI Horat. Serm. 2, 1, 48. Et 2, 2, 67 AlbucI senis, pro Albucii.

ALC

ALCAEVS, [ *)alkai=os2 ] Poeta Lyricus, patria Mitylenaeus, de quo Ouid. Epist. 15, 29 [...]

ALCAICVM, Metrum, [ *)alkai+ko\n e)/pos2 ] Ab Alcaeo Poeta Lyrico dictum non vnum. [...]

ALCAMENES, [ *)alkame/nhs2 ] Nobilis statuarius, Phidiae discipulus, de quo Plin. 36, 5. et 34, 8.

ALCATHOE, Vrbs fuit, vt putant eadem quae Megara. Ouid. Met. 7, 443 Alcathoen Lelegeia moenia vocat. Nomen illi dedit

ALCATHOVS, Pelopis F. Ouid. de A. A. 2, 421 Alcathoi qui mittitur vrbe Pelasga Bulbus, est Megaricus, quod genus alias quoque celebratur.

ALCE [1], [ *)alkh\ ] Vrbs Hispaniae, quam Gracchus post debellatos Celtiberos oppugnatam, ad deditionem compulit Liu. 40, 48. [...]

ALCEA, ae. [ a)lke/a ] Herba, de qua Plin. 27, 4 Alcea folia habet similia verbenacae, quae aristereon cognominatur, caules tres aut quatuor foliorum plenos, florem rosae, radices albas etc.

ALCEDO, inis. [ a)lkuw\n ] Auis est sic dicta quasi Algedo, quod frigidissimis temporibus nidificet. [...]

ALCEDONIA, pl. [ a)lkuoni/des2 ] Dicuntur ab Alcedine, sicut ab Halcyone, Halcyonides, i. Tranquilli dies, quibus nidificant halcyones. [...]

ALCESTE, siue, [ *)alke/sth ] Filia Peliae Thessalorum regis: quae persuasis a Medea sororibus, vt Peliam patrem iugularent, sola abnuit. [...]

ALCIBIADES, [ *)alkibia/dhs2 ] Atheniensis pulcherrimus, nobilissimus, et rei bellicae peritissimus, cuius vitam a Cornelio Nepote scriptam ediscant iuniores.

ALCIBION, [ a)lki/bion ] Herba, aduersus serpentium morsus remedium habens Plin. 27, 5.

ALCIDAMAS, [ *)alkida/mas2 ] Luctator insignis, quod nomen declarat, qui robore suo domare possit alios. Vtitur Stat. Theb. 10, 500. Alius Ouid. Met. 7, 369.

ALCIDAMVS, Quidam Rhetor antiquus in primis nobilis, scripsit laudationem mortis, quae constat ex enumeratione humanorum malorum. Haec Cic. Tusc. 1, 116 c. 48.

ALCIDES, [ *)alkei/dhs2 ] Audiamus de origine nominis huius Servium, Sane Alciden volunt quidam dictum, [ a)po\ th=s2 a)lkh=s2, i. a Virtute: quod non procedit, quia a prima aetate hoc nomen habuit ab Aleaeo patre Amphitryonis. [...]

ALCIMACHVS, Pictor nobilis. Plin. 35, 11 s. 40, 32 Alcimachus pinxit Dioxippum, qui Pancratio Olympiae citra pulueris iactum (Hard. tactum, quod vocant aconiti) vicit: coniti Nemeaea.

ALCIMEDE, Vxor Aesonis, et Iasonis mater, Hygin. f. 3 et 14. Valer. Flacc. 1, 317. et Stat. Theb. 5, 235.

ALCIMEDON, Nobilis caelator. Virg. Ecl. 3, 37 -- pocula ponam Fagina, caelatum diuini opus Alcimedontis.

ALCIMVS, Ecdicius Auitus, Archiepiscopus Viennensis qui Zenonis et Anastasii temporibus claruit, Poeta Christianus.

ALCINOVS, [ *)alki/noos2 ] Nausithoi filius, teste Homero rex Phaeacum in Corcyra insula iustissimus, diligens hortorum cultor. [...]

ALCIPPE, [ *)alki/pph ] Alcippe, elephantum peperit, si verum dicit Plin. 7, 3. [...]

ALCIS, is. m. Numen a Naharualis, Germanica gente, cultum, quod Castorem ac Pollucem Romana interpretatione memorabant. [...]

ALCITHOE, [ *)alkiqo/h ] Mulier Thebana, Minei filia, quae Bacchum esse Iouis filium negabat: aliisque Thebanis mulieribus sacra Bacchi celebrantibus, lanificio vna cum sororibus et ancilliS operam dabat. [...]

ALCMAN, Poeta Graecus Lyricus, a quo genus carminis Alcmanium, cuius Seruius Centim. p. 1818 [...]

ALCMENA, s. ALCVMENA, [ *)alkmh/nh ] quod vetustis placuit, Electrionis filia, et Amphitryonis vxor, ex qua Iupiter genuit Herculem. [...]

ALE

ALEA [1], ae. [ kubei/a ] sine dubio lusus est, in quo iactantur tali, vel tesserae. Clarissime hoc apparet ex Plauti Curc. 2, 3, 75 [...]

ALEARIVS, a, um. Idem quod Aleatorius. Ammian. 28, 4 Amicitiae Romae aleariae solae, etc.

ALEATOR, oris. m. [ kubeuth\s2 ] Conuicium in eum, qui ludum aleae, quasi artem quandam exercet. [...]

ALEATORIVS, Adi. [ kubeutiko\s2 ] Quod ad aleam pertinet. Cic. Philipp. 2 c. 28 [...]

ALEATORIVM, ii. n. Etiam substantiue poni videas pro loco, vbi alea luditur. [...]

ALEA [2], [ *)/alea ] Nomen oppidi in Arcadia, dictum ab Aleo conditore. [...]

ALEBAS, vel ALEVAS, ae. m. [ *)alh/bas2, *)aleu/as2 ] Apud Larissam Thessaliae vrbem crudelissime regnans, satellites adhibuit, a quibus tandem est interfectus. [...]

ALEBRIA, Bene Alentia. Festus. Et Gloss. Lat. Gr. Alebrius [ eu)/trofos2, qrepto\s2, trofeu/s2. Isidori Gl. Alebra, bona quibus alimur. Scaliger etiam laudat ex Diomede l. 1. alibre alimentum.

ALECTO, [ *)alhktw\ ] Vna est ex tribus furiis. q. d. Irrequieta, Non desinens, ab a priuatiuo et [ lh/gw, desino, cesso, quod infernalium malorum et malae conscientiae adeo, non est finis. [...]

ALECTOROLOPHOS, [ a)lektoro/lofos2 ] Herba Quae apud nos crista dicitur, folia habet similia gallinacei cristae, plura, caulem tenuem, semen nigrum in siliquis. Haec Plin. 27, 5 s. 23.

ALEMANNIA, [ *)alemanni/a ] Regio Alemannorum, quae et Germania: Claud. 4 Cons. Honor. 449 [...]

ALEMANNI, [ *)alema/nnoi ] Populus conuenarum (vt videtur Cellario) ad Rhenum et Danubium, cuius primo nomen occurrit sub Caracalla, qui Spartiano teste c. 10 [...]

ALEMANNICVS, a, um. Adi. Vidimus modo Caracallam Alemanicum. Sic Tentoria Alemannica Amm. Marcell. 27, 3.

ALEMON, onis. m. Ouid. Met. 15, 19 Nam fuit Argolico generatus Alemone quidam Myscelos, illius DIS acceptissimus aeui. Hic est

ALEMONA, ae. f. Dea, de qua Tertull. de Anim. c. 37 Superstitio Romana Deam finxit Alemonam, alendi in vtero foetus.

ALEO [2], onis. Vid. ALEA. Sed ¶ 2 Aleo et Melampus Dioscuri apud Cic. N. D. 3, 53 c. 21.

ALEOS, Amnis Erythris (in Asia minore) pilos gignit in Corporibus Plin. 31, 2 s. 10.

ALES, itis. c. Subst. [ o)/rnis2, oi)wno\s2 ] Auis dicta ab alis. Sunt Alites proprie maiores aues: Plin. 10, 19 s. 22 [...]

ALESCO, ere. [ plhqu/nomai ] Verbum intransitiuum ab Alo, alis; idem quod ali crescere: vnde fit Coalescere, i. Concrescere. [...]

ALETHES, Nomen proprium viri Troiani, quasi [ a)lhqh\s2, i. verax. Virg. Aen. 1, 125 -- et qua grandaeuus Alethes. Et 9, 246.

ALETHIA, ae. f. [ a)lh/qeia ] Veritas: Aeon haereticorum apud Tertull. adu. Valent. cap. 12.

ALETRINATES, Italiae populi Plin. 3, 5. ALETRINI, ibid. 3, 11. Fratres gemini fuerunt ex municipio Aletrinati Cic. pro Cluent. 20.

ALEXANDER MAGNVS, [ *)ale/candros2 o( me/gas2 ] Philippi Macedonum regis et Olympiadis filius, forma fuit supra hominem augustiore, ceruice celsa, laetis oculis, et illustribus, malis ad gratiam rubescentibus, reliquis corporis (lineamentis) non sine maiestate quadam decorus. [...]

ALEXANDRIA, vel ALEXANDREA, [ *)aleca/ndreia ] Nomen trium vrbium ab Alexandro Macedone conditarum. [...]

ALEXETERIVS, a, um. Depulsorius, est ab [ a)le/cw, arceo, et medicamenta quaedam, in primis appensa vel imposita contra venenata et fascinationes, ita vocari, docet Gorraeus. [...]

ALEXIA, vel vt alii scribunt ALESIA, ae, vrbs Galliae, quam ducentorum quinquaginta millium iuuentute subnixam flammis adaequauit Caesar, vt aiit Flor. 3, 10, 23. [...]

ALEXICACVS, [ *)aleci/kakos2 ] Malorum auersor ac depulsor, hominum defensor. [...]

ALEXIO, onis. Medicus, Ciceroni familiaris, Cic. Att. 1, 15. et 7, 2. 13, 25 forte ipse nomen arti suae conueniens sibi adoptauit.

ALEXIPHARMACON, i. n. [ a)lecifa/rmakon ] verti potest depulsorium veneni medicamentum Plin. 21, 20. [...]

ALEXIRHOE, es. f. Nympha, quae peperit Aesacon, Priami filium. Ouid. Met. 11, 763. al. Alyxothoe.

ALEXIS, Puer a Virgilio celebratus. Coniecturas, quod satis est, dabit Servius ad illud Virg. Ecl. 2, 1 Formosum pastor Corydon ardebat Alexin. [...]

ALG

ALGA, ae. [ fu/kos2 qala/ssion ] Herba quae nascitur in aquis marinis, s. quam mare ad litus proiicit Fest. Plin. 13, 25 s. 48 [...]

ALGENSIS, e. Plin. 9, 37 pr. Lutense et algense genus purpurae enutritum alga. Nempe cochleae purpureae genus alga viuit.

ALGIANVS, a, um. Vt, Olea algiana forte a colore dicta Columel. 5, 8, 3.

ALGOSVS, [ fukw/dhs2 ] Denom. ab Alga. Plin. 32, 9 Purgant et myaces: quorum natura tota in hoc loco dicetur. [...]

ALGESCO, ere. Prudentius Apotheos. v. 142 - - - rabiem flammarum algescere cogit.

ALGIDVS, Adi. [ krumw=n, kruo/eis2 ] Frigidus. Catul. de Berecynthia et Aty 64, 70 niuem vocat algidam. [...]

ALGIDENSIS, Ab hac regione Plin. 19, 5 Algidense raphani genus, longum atque translucidum.

ALSIVS [1], [ kruode/steron ] Compar. ab Alsus participio obsoleto, vnde et Alsiosus. Cic. Att. 4, 8 Nihil quietius, nihil alsius, nihil amoenius. Idem Quint. Fratr. 3, 1 Iam apodyterio nihil alsius, nihil muscosius. Sed

ALSIVS [2], a, um. Qui frigus ferre non potest, vt Alsiosus. Lucret. 5, 1014 Ignis enim curauit, vt alsia corpora frigus Non ita iam possent caeli sub tegmine ferri. [...]

ALSIOSVS [1], Adi. [ kruw/dhs2 ] Qui naturae est frigescentis, et facile a frigore laeditur.

ALGIFICVS, [ krumopoio\s2 ] Gell. 19, 4 Quod timor sit omnibus algificus. i. Frigus inducat, algorem faciat.

ALGOR, oris. m. [ krumo\s2, yu/xos2 ] ab Algeo, sicut Calor a Caleo; Frigus vehementius. [...]

ALI

ALICA, ae, a(/lic et interdum [ xo/ndros2 ] non HALICA: dicitur enim quod alit corpus, Festo. [...]

ALICASTRVM, Genus farris est, ea forma ab Alica deriuatum, qua Siliquastrum a Siliqua. [...]

ALICVLA, ae. f. siue ALLICVLA. Aliculae chlamydes recensentur ab Vlpiano inter Pueriles vestes, l. 23 ff. §. 2 [...]

ALIENIGENA [1], ae. com. g. (vel omnis secundum Probum) [ a)llo/fulos2 ] significat Externum, vel Alieni generis, vel Inter alienos genitum. [...]

ALIENIGENVS, Adi. [ a)llo/fulos2 ] Idem. Columel. 8, 16, 9 Ne nos alienigeni pisces decipiant. [...]

ALIENIGENO, are. Legitur in veteri Inscript. apud Fabrettum p. 69. Cum monumentum vendere aut alienigenare voluerit.

ALII, vel ALEI, Populi sunt Elienses, vel Elei alias vocati: quos gessisse bellum cum Aetolis, ex Polybio cognoscimus. [...]

ALIMONTIA, Mysteria, apud Arnob. l. 5. p. 176 Pudor me habet Alimontia illa proferre mysteria. Nempe Alimus pagus Atticae, vbi sacra Cereris celebrata. Vid. Meurs. Rel. Att. c. 1.

ALIPANTA, [ a)li/panta ] Emplastra quae constant ex medicamentis non pinguibus Cels. 5, 19.

ALIPTES, ae. m. [ a)lei/pths2 ] Vnctor, qui athletas certaturos vngebat, et magister ac praeceptor athletarum dicebatur. [...]

ALIQVAM, Videtur Aduerbium contractum ex Aliquantum; certe eandem vim habet: iungiturque in primis cum diu. Cic. pro Cluent. c. 9 [...]

ALIQVANTO, Adu. quantitatis. [ po/son ti/ ] Epulamur intra legem, et quidem aliquanto Cic. Fam. 9, 26. [...]

ALIQVANTVM, [ e)pi\ po/son ] Idem: verum positiuo, aut verbo proprie iungitur. [...]

ALIQVANTILLVM, [ e)pi\ mikro\n ] Dimin. ab Aliquantulum. Plaut. Capt. 1, 2, 34 Foris aliquantillum etiam quod gusto, id beat.

ALIQVIS, a, od, vel id. [ ti\s2, e)/nios2, e)niai=os2 ] Rem aut hominem incertum denotat, indiuiduum, quod vocant, vagum. [...]

ALIQVATENVS [2], [ me/xri tino\s2 ] Vsque ad aliquam partem, siue Aliqua ex parte. [...]

ALIQVOVERSVM, Plaut. Cas. 2, 4, 18 Ego istam iam aliquovorsum tragulam decidero.

ALIQVOT, [ tine\s2 e)/nioi ] Indecl. incertum quot: siue nesciamus, quos sint, siue numerare nihil attineat. [...]

ALIQVOTFARIAM, Varro de R. R. 1, 2. In eo agro aliquotfariam in singula iugera dena culea vini fiunt. Vox est inusitata.

ALIQVOTIES, Siue, vt alii scribunt, ALIQVOTIENS, Adu. [ e)nia/kis2 ] Cic. Verr. 4, 24. Aliquoties ad socios literas de istius iniuriis miserat. Conf. Id. de Leg. 2 c. 4. Liu. 7, 18.

ALICVBI [2], et ALICVNDE, q. d. Aliquubi et Aliquunde, vid. sub ALIVSpost ALIBI.

ALISMA, atis. n. [ a)/lisma ] Herba de qua Plin. 25, 10 Item alisma, quam alii Damasonion, alii lyron appellant. Folia erant plantaginis, nisi angustiora essent, et magis laciniosa etc.

ALISONTIA, ae. m. Amnis, qui in Mosellam delabitur: hodie contractius die Eltz. apud Auson. Mosella 371. vid. Freher.

ALIVS, a, ud; gen. alius, dat. alii. pen. prod. [ a)/llos2 ] Cic. Offic. 1 c. 1 [...]

ALIENVS, a, um. [ a)llo/trios2, a)llo/kotos2 ] dicitur, quod est aliorum s. quod nostrum non est. [...]

ALIENITAS, atis. f. Aliena rerum constitutio, res quae abesse debebant. [...]

ALIENATOR, oris. m. Imp. Cod. 1 t. 5 l. 10 Orthodoxae fidei venditor, vel quocumque modo alienator.

ALIOQVI, siue ALIOQVIN, [ a)/llws2, ei)de\ mh\ ] Aliter, siue Alio modo, vel Quod si non, vel Praeter hoc. [...]

ALIORSVM, et ALIORSVS, Adu. [ a)llaxo/se ] Versus alium locum per syncopen pro Aliouersum. [...]

ALIOVORSVM, et ALIOVERSVS, [ a)llaxo/se ] Idem quod Aliorsum: sed hoc minus vsitatum. [...]

ALIVSMODI, [ a)lloi=os2 ] Proprie duo verba sunt, Alius s. Alterius modi. [...]

ALL

ALLABOR, pro ADLABOR, quod quibusdam placet, eris, apsus sum, ari. [ e)pir)r(e/w, prospi/ptw ] Labendo accedere, vel quocunque modo admoueri. [...]

ALLAPSVS [1], ûs. [ e)pi/r)r(eusis2 ] Accessus eorum animalium, quae labi dicuntur, vt serpentes, aues. Horat. Epod. 1, 20 Vt assidens implumibus pullis auis Serpentium allapsus timet.

ALLACRYMO, are. Lacrimas adiicere sermoni. Vbertim adlaerymans Apul. Met. 10 p. 239, 28.

ALLACTO, are. Idem quod Lactare. Marc. Emp. cap. 8 Mulier, quae puerum allactat.

ALLAMBO, s. ADLAMBO, ere. [ proslixma/w ] Lambendo, certe leniter attingo. [...]

ALLASSON, ontis. c. [ a)lla/sswn ] Versicolor, vt, Calices allassontes Vopisc. Saturn. cap. 8. qui pro diuerso aspectu et motu colorem mutarent. Vid. Salmas. ad loc.

ALLATRO, are. [ prosulakte/w ] Aduersus aliquem latrare: et ad canes proprie pertinet, sicut simplex Latrare. [...]

ALLAVDO, are. Poeticum Plaut. Merc. prol. 84 Agit gratias mihi, atque ingenium allaudat meum, i. insuper laudat, vel valde laudat.

ALLAVDABILIS, e. Plaut. Pers. 4, 5, 1 Dedisti operam allaudabilem. Sed quid. Adiutabilem.

ALLAVO, s. ADLAVO, are. Pisces vsque dum viuunt allavant Plaut. ap. Varr. L. L. 8, 61.

ALLEGO [1], siue ADLEGO, are. [ pe/mpw, e)pipresbeu/omai ] Est proprie grauioris negotii causa quempiam mittere intercessorem, interpretem, sequestrem, internuncium: sed hoc in priuatis rebus, sicut Legare in publicis. [...]

ALLEGATVS [1], Ter. Andr. 5, 3, 28 Ne credas a me allegatum hunc senem. Add. Cic. Q. fratr. 2, 3.

ALLEGATIO, onis. f. [ e)pipre/sbeusis2 ] Quasi priuata quaedam legatio. [...]

ALLEGATVS [2], ûs. Idem. Plaut. Trinum. 5, 2, 18 Allegatu meo venit. Conf. Gell. 13, 19 Hic quoque Allegatus et hic Arbitratus pro Allegatione proque Arbitratione dicuntur. [...]

ALLEGAMEN, inis. n. Guil. Brit. Philipp. 2, 37 At comes haec contra dabat allegamina regi.

ALLEGO [2], aut ADLEGO, egi, ectum, ere. [ proskatale/gw ] In coetum legendo adiungere, adscribere, et cooptare. [...]

ALLECTVS [2], s. ADLECTVS, Partic. [ proskatelegme/nos2 ] Festus, Adlecti dicebantur apud Romanos, qui propter inopiam, (i. paucitatem et attenuatum nimis numerum Senatorum ) ex equestri ordine in Senatorum sunt numerum assumti. [...]

ALLEGORIA, ae. [ a)llhgori/a ] Allegoria obscurior aegnima dicitur Quinct. 8, 6, 52. [...]

ALLEGORICVS, Quod significatum est per allegoriam. Arnob. 5 p. 183 Lex Allegorica tenebrosis ambiguitatibus explicata. Add. p. 186. Sidon. 7, 6 In hac allegorica versamur Aegypto.

ALLEGORICE, Adu. Tertull. adu. Marc. 3, 5 extr. Duo argumenta allegorice cucurrisse. Add. Arnob. 5 p. 183. Augustin. de Genes. ad tit. 4, 28 pr.

ALLEGORIZO, are. Per allegoriam dicere. Tertull. adu. Marc. 4, 7 Quae Christus in homines allegorizauit. Conf. de Resurr. Carn. cap. 27 et 30.

ALLELV-IA, Duae sunt dictiones Hebraicae, quae significant, Laudate Dominum. [...]

ALLENIMENTVM, siue ADLENIMENTVM, i. n. Adlenimenta tumultus operiri Ammian. 25, 5. sic et Vales. p. 480.

ALLEVO [1], siue ADLEVO, are. [ e)pai/rw, e)pikoufi/zw ] In altum siue sursum tollere. [...]

ALLEVATIO, onis. f. [ e)pikou/fisis2 ] Doloris mitigatio, siue diminutio Cic. [...]

ALLEVATVS, Part. Praeter ea, quae iam dedimus, Flor. 4, 11, 5 Naues turribus atque tabulatis alleuatae. Quinctil. 11, 3, 94 Alleuata, ac spectante humerum manu.

ALLEVAMENTVM, i. n. [ e)pikoufismo\s2 ] Idem quod Alleuatio. Cic. pro Sylla, 66 c. 23 Et in aduersis sine vllo remedio atque alleuamento permanere.

ALLEVATOR, oris. m. Qui alleuat. Tertull. adu. Marc. 4, 36 Destructor superborum, alleuator humilium.

ALLEVATICIVS, Vet. Interp. Irenaei 1, 34 In superiora allevaticius abreptus, i. sublatus in altum.

ALLIA, [ *)alli/as2 ] Fluuius, qui a Crustuminis montibus praealto defluens alueo, Tiberino amni miscetur, vbi magna strage Romani a Gallis, duce Brenno, profligati sunt. [...]

ALLECTVS [3], Partic. [ e)paxqei\s2 ] Vt Quinctil. 7, 3 An etiam consuetudine peccandi sit allectus. Est etiam Allectus ab Allego.

ALLECTOR, oris. m. [ e)pagwgeu\s2 ] Qui allicit. Columel. 8, 10, 1 Qui ab aucupibus in hunc vsum nutriti, quasi allectores sint captiuorum. De turdis loquitur.

ALLIDO, isi, isum, ere. [ e)dafi/zw, katafe/rw, prosara/ssw ] Compositum ex Ad et Laedo; est ad aliquid impingere: Caes. Bell. Ciu. 3, 27 [...]

ALLISIO, onis. f. Treb. Pollio in Tyr. Mario, cap. 8 Multa duorum digitorum allisione contriuit. Conf. Vulg. Interp. Ies. 25, 11.

ALLIGO, are. [ prosde/w, peria/ptw ] Ad aliquid ligare: vt, Alligare vitem palis, vel ad palos Colum. 4, 13 et 20. [...]

ALLIGATIO, onis. f. [ pro/sdesis2 ] Columel. 11, 2 Arbustorumque siue putatio, siue alligatio finienda est. adde Vitruu. 7, 3. et 8, 7.

ALLINO, vel ADLINO, ini, iui et eui, itum, ere. [ e)pixri/w ] Linendo addere. [...]

ALLIATVM, i. [ skorodwto\s2 ] Plaut. Most. 1, 1, 45 Sine me alliato fungi fortunas meas. [...]

ALLOBROGES, [ *)allo/broges2 ] Populus Galliae iuxta Rhodanum, vbi nunc Sabaudi et Delphinates. [...]

ALLOBROGICVS, Adi. [ *)allobrogiko\s2 ] Vt, Allobrogicum vinum Cels. 4, 5. [...]

ALLOEOTICVS, Virtus a)lloiwtikh\ inter quatuor virtutes, quae administrandam alimoniam receperunt. Qui cibum in aliud ex alio mutat Macrob. Saturn. 7, 4.

ALLOPHYLVS, a)llo/fulos2 ] Alienigena, Alterius generis, Diuersae nationis, ab [ a)/llo aliud, et [ fu=lon, gens, natio. [...]

ALLOQVVTIO, s. ALLOCVTIO, onis. f. [ prosfw/nhsis2 ] idem. Plin. Epist. 2, 20, 8 [...]

ALLVBENTIA, aut ADLVBENTIA, ae. f. Apul. Met. 1 p. 105, 12 Iam Adlubentia procliuis est sermonis et ioci, i. incipiens voluptas.

ALLVBESCO, ubui, ubitum, ere. [ e)pare/skw ] Vel impersonaliter ponitur Allubescit, i. lubere incipit, vt Plaut. Mil. 4, 2, 13 [...]

ALLVCEO, s. ADLVCEO, xi, ere. Sen. Epist. 92 Nisi aliquis igniculus alluxerit. Plaut. Pers. 4, 3, 46 Tibi fortuna faculam allucere vult. Vulg. Ps. 96 Adluxerunt fulgura eius orbi terrae.

ALLVCENS, entis. Aug. Conf. 11, 23 Dilucescant allucente misericordia tua, Domine.

ALLVCINOR, vel potius ALVCINOR, (scribitur etiam Hallucinor et Halucinor) ari. [ parable/pw ] Gell. 16, 12 [...]

ALLVCINATIO, ALVCINATIO, HALLVCINATIO, onis. f. Error. Sen. de Vita Beat. 26 [...]

ALLVDIO, are. Plaut. Stich. 2, 2, 58 Quando adbibero, alludiabo. Et Poen. 5, 4, 64 Tu alludiato.

ALLVDO, si, sum, ere. [ prospai/zw ] Quasi Ad Aliquem Iudere. Plin. 9, 8 [...]

ALLVSIO, onis. f. Actus alludendi. Arnob. 7 p. 229 Si manu viperam mulceas, nihil ista prosit allusio.

ALLVO, ere. [ prosklu/zw ] Ex Ad et Lauo, lauis, vt veteres declinabant. [...]

ALLVVIES, ei. f. [ pro/sklusis2 ] Immoderata aquarum violentia, vel pluuialium, vel fluuialium, similiumque: quae non tantum agros confundit, sed interdum eripit, et nonnunquam funditus destruit. [...]

ALLVVIVM, i. n. dixit Sidon. Epist. 2, 2 eodem intellectu conf. Isid. 14, 8.

ALLVVIVS, Ager ex libello de Limitibus profertur. vid. Hotom. de Verb. Iur.

ALLVS, Pollex, proximum digitum scandens, quod velut insiluisse in alium videatur: quod Graece dicitur a)/llesqai. Festus. [ podo\s2 me/gas2 da/ktulos2 Gloss. [...]

ALM

ALMITAS, atis. f. Gloss. Lat. Gr. [ a)natrofh/. Ab Alo et Almus: vt Faustitas a Faustus.

ALMITIES, ei. f. Habitus almarum rerum Fest. Gloss. Gr. Lat. [ au)/chsis2 a)rxh=s2. Apud Charis. l. 1. p. 25 Almities est [ eu)pre/peia. Videtur ergo felicem reip. statum notare, et annonae praesertim copiam. [...]

ALMO, onis. m. [ *)/almwn ] Fluuius, vel potius Riuus ante portam Capenam, vrbi Romae vicinus, apud quem Romani olim sacra Cybeles faciebant eodem ritu, quo Galli in Phrygia. vid. Ouid. Fast. 4, 337 sqq. [...]

ALMON, [ *)/almwn ] Oppidum Thessaliae, aliis Salmon Plin. 4, 8 pr. Et Boeotiae ciuitas Stephano. Est etiam Almon apud Virg. Aen. 7, 532 Pastoris nomen, filii Tyrrhaei, regii pecoris magistri.

ALMOPIA, ae. Macedoniae pars, Plin. 4, 10 Sic dicta ab Almope gigante, Neptuni, et Athamantidos Helles filio.

[illustration: IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus CICICCLXXXXI. moritur *t*o *p*a*r*o*n*e*u*p*o*i*e*i*n - portrait of the author -]

IO. MATTHI. GESNERI NOVVS LINGVAE LATINAE THESAVRVS. TOM. I. A - C.

I. De litera A.

II. De Praepositione A et AB.

AB

ABE

ABI

ABO

ABR

ABV

ABY

AC

ACA

ACC

ACE

ACI

ACL

ACO

ACQ

ACR

ACV

AD

ADA

ADD

ADE

ADF

ADG

ADH

ADI

ADL

ADM

ADN

ADO

ADP

ADQ

ADR

ADS

ADT

ADV

ADY

ADZ

AEA

AEB

AED

AEE

AEG

AEL

AEM

AEN

AEO

AEP

AEQ

AER

AES

AET

AEV

AEX

AFF

AFO

AFR

AGA

AGB

AGD

AGE

AGG

AGI

AGL

AGM

AGN

AGO

AGR

AGV

AGY

AH

AHE

AI

AIA

AIZ

AK

AL

[illustration: IOHANNES MATTHIAS GESNERUS natus* CICICCLXXXXI. moritur to paroneupoiein - portrait of the author -]