QUòd Libellum hunc de Peccatis Advocatorum, inter concatenata negotia Publica conscriptum, Vobis, VIRI Amplissimi, Sacrare visum mihi sit, id
propterea factum, partim ut publicè testaretur, quàm grata et iucunda mihi fuerit, quam per tot annos sincerè coluimus, amicitia; partim ut Nobis in mentem revocarem sermones, quos de multorum Advocatorum vel potiùs forensium Rabularum, in excitandis, cumulandis ac protrahendis litibus impio, ac publicè pernicioso studio, saepiùs habuimus. Deplorandum sanè maximè, etiam hoc tempore omnium calamitesissimo, quô non tantùm, proh dolor! Germania nostra, verum tota ferè Europa, horrendis bellorum flammis conflagrat miserorum hominum fortunas, continuis militarium exactionum oneribus ferè exhaustas molestissimis sumptuosorum processuum vexationibus subici. Scriptum hoc, quo Advocatorum peccata, sat aliàs nota eo fine detegimus, ut in posterum evitentur, aequi bonique consulere velitis, rogo. Faxit Deus benignissimus, ut tandem aurea PAX ad nos redeat, floreat iustitia, vigeat aequitas, vireat fides ac probitas, cessetque malum illud Babylonicum, quo magnae res tàm publicae quàm privatae Collabi solent, DISCORDIA. Valete. in Domino nostro, et quod agitis, porrò feliciter agite. Dab. Rudelstadii. d. 26. Novemb. Anno 1677.
SO recht! Wann Sich auch die umb's Werck des HErrn bekümmern,
Die in dem Stande seyn, daß Sie nebst guthem Rath
Auch können sonderlich befördern selbst die Tath,
Damit das Christenthumb nit vollend geh zuc trümmern,
Als man dan über all fast schmertzlich höret wimmern,
Und klagen ohne Maaß, daß alles böse sey
Und sampr der Gottesfurcht verschwunden alle Treu.
So, sag ich, kan gar leicht das Guthe wieder schim~ern,
Wann wahre Gottesfurcht und die Gerechtigkeit
Im Rath beysam~en seyn, und sich zue aller Zeit
Im Werck und in der That getreulich lassen sehen,
Wie hier Herr Fritsche des ein schön Exempel ist,
Bey dem es redlich heißt: Juristein frommer Christ.
Drumb laß' es Gottes Handt Ihm stetigs wohl ergehen!
Also wolte des weitberühmten Herrn Auctoris, seines hochschätzbaren Gönners und Freundes, recht Gottseeligen Eyfer, das sehr zerfallene Christenthumb auch seines Orths nach Mögligkeit wiederumb auffrichten zuehelffen, mit hertzlichem Wunsch, daß der Allerhöchste noch mehr dergleichen fromme Nebemias erwecken wolle! aus Pfedelbach beehren Philipp Albrecht Ortt, Hoch-Gräffl. Hohenlohl. Geheimer Rath, Cantzley und Consistorii Director alda.
ADvocationis munus in Republicâ eam ob causam adinventum, ut is succurratur, qui suum ius tueri, et causam dicere ignorant, per se honorabile, maximè laudabile, et in Republicâ perutile esse, nemo est, qui ambigat. Idem verò Advocati, sive patrocinantis officium periculosum esse, cum Tiraquello, de vetract. lignag. §. 1. gloss. 9. n. 267. rectè quis dixerit. Undè Magonius, de rectâ patroc. rat. cap. ult. non procul à fine, optimè monet, ut priusquam ad huiusmodi officium quis vel promoveatur vel adspiret, se ipsum consulat, se ipium experiatur, ex indeque in arenam descendat, non principaliter ad pecuniarii immoderati interesse, et proprii inordinati commodi intuitu, sed ad salutem animae principale studium adquirendum. Denique patrocinanti semper subveniat dictum illud:
Quidquid agis, prudenter agas, et respice finem.
Certo certius est, scribit Stephanus Nathen. quondam Advocatus Coloniensis. Tract. de iustit. vulner. Part. 2. Tit. 3. cap. 5. n. 15. multos
iudices, Advocatos, Procuratores, et Notarios iustissimo DEI iudicio damnatum iri; nam vulgò dicitur. S. Ivonem, Iuris consultorum patronum, postquam ad caelum pervenit, scalas attraxisse, et hactenus neminem eorum amplius eò pervenisse: Quod, quamvis magis iocosè quàm verè dici existimem, tamen vereor, ah! nimis verè vereor, patrocinia hic saepè felicia, ibi infelicia futura, ac nimis multos prius dictum non iocosum sed serium experturos, qui per subtilia vincunt utilia; qui causas differunt, et partibus litigantibus damnum inferunt; qui plures faciunt expensarum sumptus, quàm suis clientulis adferunt fructus, qui veluti ranarum sonis, et cantibus actorum molem efficiunt, et tamen nihil fructuosum perficiunt.
Ceterùm, quamvis de officio boni et Christiani Advocati multi multa scripserint, non inutilem tamen operam iudicavi, si saepius de hac re, cumprimis pessimô hòc ac deploratissimô saeculô, quô pietas fere omnis exulat, iustitia sub Tyrannide Rationis Status ingemiscit, et charitas Christiana friget, ageretur. Cumque iamdudum mea studia, consilia, ac meditationes Ecclesiae ac Reip. bono consecraverim, visum est, ut superioribus annis de peccatis Principum et Ministrorum egi, ita nunc compendiosè de Advocatorum peccatis, quae, pro dolor! hodiè multis in locis, non rara, agere, non aliâ intentione
ac fine, quàm ut piè moneam, ac per gloriam DEI, et per vulnera Iesu Christi rogem omnes illos, qui Advocati Christiani officium hactenus neglexere, ut omnia, quae honorabile Advocationis officium dehonestant, cane peius et angue fugere, conscientiae, bonae famae, ac aeternae animae saluti consulere velint. Nimis equidem verum est, quod scribit Pallavicino, Italus: Quando gli Huomini hanno perdita la erubescenza, la quale e l' ultimo argine della coscienza, entrando in essi ogni sorte di iniquit à, non temono pin di castigbi, e dispreggiano ogni ammonitione, onde lo scrivere contra de vitii, affine ch' eglino s' emendino, è fatica vana: Speramus tamen, lectione huius scripti, unum atqueve alterum permotum iri, ut in se descendere, ac vitia emendare discat. Dab. Rudolstadii d. 17. Iul. 1677.