QUo tenue magis atque exiguum est, quod in hoc libello
CELSITUDINI TVAE munus consecratur; eo pleniore cum consecrantium fiducia, gratiae TVAE se illud patitur insinuari. Nam nec ad Fortunae TVAE, et per tot Heroum seriem in TE continuatae gloriaefastigium assurgit: coram quo necesse est temerariae ambitionis vanitate prostitui, quicquid in TE colendo splendorem affectat aut pompam: Et
simplicitate ingenuae venerationis facilius sperat conciliari posse cum generosa illa augustae indolis TVAE comitate, qua temperatam regnatoris atque heroici spiritus maiestatem, subinde Musis Argentoraten sibus familiariter indulges. Neque parum conceptam admissionis propitiae spem auget genius huius scripturae et argumentum; curis ac meditationibus
Principis Musagetae nec indignum penitus, nec alienum: Regias quippe artes et felicioris imperii praesidia complectitur: quorum in exemplo TVO, Brunsuicensium et Luneburgensium annalium memoriae grandia specimina, gentium et saeculorum admirationi commendabunt. Quid si et nos auderemus inter haec confidere, TVUM CLEMENTISSIME
DOMINE animum gratiosam Beati Auctoris recordationem subituram? Cuius a longo tempore dicata Serenissimae domui TVAE, atque extremo conatu animae caelo proximae denuo TIBI privatim devota reverentia, ut per nos publice innotesceret, inter debita beatis manibus ultimae pietatis officia curandum nobis existimavimus. Nam illi quidem propagatam
inde a DIVO AUGUSTO AVO TVO benignissimae voluntatis propensionem, supremo Divinae indulgentiae munere, per TE usurpasse, felicitatis complementum fuit: nobis serenioris fortunae auspicium erit, si non aversatus fueris obsequia, cum quibus CELSITUDINI TVAE subiectissima mentis humilitate se totos addicunt
Boecleriani nominis Consortes.
SI, ut maxime fas erat, utque multorum desideriis pridem expetitum est, iussu atque arbitrio Auctoris in publicum prodiissent, quae hic consilio curaque nostra emittuntur monumentorum Boeclerianorum reliquiae; vix erat futurum opus, ut prolixiori sermone hic labor publico favori commendaretur: cui et a Scriptoris auctoritate satis auspicii, et ab emendationis, ultimaeque curae diligentia satis pretii fuisset accessurum. Nunc cum ea semper fuerit B. Auctoris sententia, et perpetua quaedam neque raro publice testata animi destinatio, ut satis constet,
numquam cum si viveret, pro suis in publico agniturum, quae ipse nihil aliud quam ad privatae institutionis disciplinam adornasset: atque fatorum insuper acerbitas cum his alias eiusdem generis curas intra conatum primarum acrudiorum lineatum coercuerit: Ego defensionis parum validae, ieiunaeque sterilitatem pertaesus, interpretationem propositi mei benigno aequi aestimatoris iudicio permitto. In cuius opinor iniuriam tenderet, si deprecari operosius instituerem, ne Viri publicae discentium utilitati per omnia vitae civilis ac literariae munia studiosissime semper intenti, partam ceteris meritis operibusque celebritatem, ex fetu si non abortivo, at postumo certe, neque ad plenam maturitatem perducto metiatur. Si
decus inimitabilis facundiae, si vastae eruditionis copia, si profundissimi iudicii acumen quaeritur; non meo demum indicio edoceri debet Germania nostra, quibus eam monumentis Boeclerus universo literario orbi venerabilem effecerit. Quorum dignitati si non satis haec opuscula respondere aliis videbuntur; at non deerunt fortasse, qui causam quoque isthic reperient, ob quam studiosae praesertim Iuventutis profectibus explanatae facilisque disciplinae felicitatem gratulentur. Cuius character sicut in elogio viri docti magnam partem, ita docentis laudem fere omnem virtutemque complectitur. Neque quicquam sane minus propositum sibi habet, ut omnis reliquae sapientiae, ita Civilis praesertim doctrinae institutio, quam
ut reconditarum meditationum subtilitate, vel elaboratae dictionis ornatu in admirationem rapiantur auscultantium animi. quorum ut quae maxima esse potest, attentio sit, iniquus tamen admodum aestimator humani ingenii fuerit, si quis velocitatem acute et cum affectatione praemeditatae elegantiae disserentis, promptitudine certae et ad solidum mansurumque fructum valiturae comprehensionis aequari posse arbitretur. Spernant itaque pro popularibus ista, quos sola in omni disciplinae genere praecipitia delectant: dummodo cogitent ne Stagiritem quidem Aristotelem totam summi doctoris gloriam ex acroamaticis scriptis tulisse. Ad cuius Politica equidem sensuum abditorum profunditate, concisaeque gravitate
dictionis contendi non affectant Boeclerianae Institutiones: facilitate tamen planioris doctrinae cum intellectu proficientium, usu expeditiori conciliabuntur. Neque tamen soliditas scientiae, quae Aristotelicum opus incomparabile reddit, merito in iis desiderabitur. In quas ex illo fonte subinde ita civilium principiorum certitudo derivatur, ut vicissim haud raro robur illi mutuentur ac lumen. In illa praesertim Civilis Prudentiae parte, quae se patitur generalioribus et scientificis definiendi formulis concludi: Nam in ceteris quae singularis prudentiae experimentis potius, quam certis definitisque regulis describi distinguique optant: cur parcius et veluti suspensa manu versaretur Noster, summa ipsi et alibi declarata ratio fuit. Nisi quod his quoque
passim, quas adiecimus Dissertationes supplementum praestant. quarum sicut liberius institutum fuit: ita ut ad interiores civilium actuum negotiorumque recessus, et ipsa commodorum publicorum latentia veluti cubilia, terminus illarum proferretur, Tacitus prae caterisvel ductum exhibuit, vel praetulit lucem: Occasione tamen argumenti et genio ferente vel exigente, tam opportune selecta ex praecipuis Veterum Historicorum loca adhibentur in subsidium, ut non magis illa abstrusis Taciti sensibus illustrandis, quam illorum interpretationi dissertationes Tacito praecipue destinatae censeri debeant inseruire. Unde nobis occasio nata, ut sub indice dissertationum da selecta veterum Historicorum loca publicandum
iudicaremus hunc libellum; qui Collegii Historico Politici titulo in manibus Studiosorum versatur. Libellus memorialis Ethicus ab Auctore ipso hanc inscriptionem tulit: non inusitatam Veteribus; et universum huius totius opusculi institutum egregie expressuram. Libelli enim certe memoriales hi sunt; Practicae Phillosophiae non plenum neque integrum corpus, sed nihil aliud quam extremas lineas tradere professi: ea propositi disciplina, quam Praefatio Notitiae Imperii praemissa exhibet. Unde derivatum in hunc locum exemplum, ne vel B. Auctori vel cuiquam alii fraudi sit, accessura utrinque supplementa efficient; utprimum me literarii Senatus auctoritas, magnis iamdum suffragiis mihi promulgata perpulerit,
communibus discentium commodis privatam verecundiam debitamque Optimo Socero pietatem posthabere. Nam mea quidem sponte numquam huc descendam, ut domesticae et secretioris disciplinae mysteria, contra obstrictam Praeceptori fidem, in vulgus profundam: Sed cum aliqua tamen ex illo genere specimina in quorundam manus dudum pervenerint, quis praedem dabit, non futuros, qui, ut nunc est saeculum, inde laudem affe ctaturi sint, si strenue iudicentur aliena iura muniaque involasse? Cum quibus ut mihi nullum unquam industriae vel ambitionis certamen erit; ita non temere permittam vel existimationi Viri, non deme minus quam de literis praeclare meriti, vel Tuo, Humane Lector, iudicio illudi.