Inter Doctores HERDESIANUS erat.
CUM omnes hosce viros, et doctos, et celebres (qui decem, vel undecim annorum spatio de vita decesserunt: quos etiam omnes noveramus: et quidem, vix uno auto altero exceptis, familiariter) sempiterna memoria dignos esse iudicaremus: ne nos eorum facile caperet oblivio: haec carmina conscripsimus. Quae cum a nostris emblematibus non viderentur esse aliena: cumque sciremus haec multis studiosis, doctisque viris ob gratam defunctorum memoriam accepta esse futura, non potuimus, quin ea huic emblematum operi adiiceremus.
Nic. Taur.
QUANTA sit invictae concessa potentia morti
O vir quem decuit multis de milibus unum:
Maxima quos dicit patriae Germania patres:
Nunquam posse mori: vel centum posse per annos
Felicem incolumi producere corpore vitam.
Quid fera mors possit sua vibrans tela PHILIPPE
Sat GEUDERE doces magnae decus urbis: et amplo
Exemplar variis imitabile dotibus orbi.
Maxima quem promptum dubiis prudentia rebus:
Rerum quem locuples fecit doctrina disertum.
Et sua quem docto celebrâre poemata versu.
Adde facultates, claraeque insignia gentis:
Ne qua refragetur completae gloria laudi.
GLoria magnifici Geuderus prima senatus:
Inter Doctores HERDESIANUS erat.
Si quem clara sacri, locuplesque scientia iuris
Evehit: excellens HERDESIANUS erat.
Si quos ingenium, vel doctae mentis acumen,
Commendat: praestans Herdesianus erat.
Si quos Divinae celebrare volumina Legis:
Inter praecipuos Herdesianus erat.
Si quos humano celebrat sapientia captu
Tradita: laus medii nominis eius erat.
Forte voluntatis, morumque requiris honores:
Optimus in primis Herdesianus erat.
Ut magna haec fuerint, tamen insuperabile sati
Robur, ut occideres Herdesiane fuit.
NEc te nobilitas, nec opes HALLERE tueri,
Nec doctrina, piae nec potuere preces.
Nam fera mors dites pariter, doctosque, piosque,
Et spreta quosvis nobilitate petit.
Te tamen una iubet post funera vivere virtus:
Et bene tuta tuum gloria nomen habet.
Nam tua principibus doctae solertia mentis
Sat perspecta fide, consiliisque fuit.
Sacrarumque frequens tua te meditatio rerum,
In sacris celebres extulit ante viros.
NORICA miraris tantum Respublica nomen.
Quare prae reliquis nacta sit urbibus.
Prudentem una facit moderatio nempe Senatum:
qua virtute suis imperat optime.
Hacque super reliquos excelluit optimus omnes
POEMERus patrii gloria stemmatis.
Quem dolet ob multos Academia nostra labores
Quod mors intrepide saeva peremerit.
IMproba Duditium mors est etiam ausa Baronem
Tollere: qui reliquos inter spectabilis omnes
Et fuit ingenio sollers, et acumine mentis
Lynceus. In variis praeclara scientia rebus
parta per assiduos noctuque, diuque labores,
Quem passim doctis prope praetulit omnibus unum.
TUque meos inter merito carissime SCHECKI
Iam praeceptores grato memorabere versu:
Quem fera complures mors non est ausa per annos,
Attentare virum: quin flexa labasceret aetas:
Cuius Aristotelem studio Germania coepit
E densis eductum agnoscere velle tenebris.
Vir fuit insigni doctrina clarus: et acri
Iudicio poterat subtiles solvere nodos.
Carmina qui potuit coniungere graeca latinis
Versibus: et facili tractare mathemata ductu.
Quem neque magna sacrae fugere volumina legis,
Nec fidei gravibus perplexa negotia rixis.
TEque senatorum spes non postrema, decusque
Mors WELSERE tuis conatibus invida fregit:
Ne, quibus ingenii poteras excellere dotes:
Et tua te bonitas, et sobria vita, laborque
Ad summum eveherent rerum, laudisque cacumen.
INter Divine praestantia lumina legis:
Quos habuit celebres docta Tubinga viros:
Non postremus erat facundo SCHNEPFIUS ore:
Si primum nolis obtinuisse locum.
Hunc schola prae reliquis: hunc et studiosa iuventus:
Et merito cives hunc coluere virum.
Eius namque decens placidos moderatio mores
Fecit ut ad laudes adiiceretur amor.
TE decus Helvetia varii ZWINGERE labores:
Et vis ingenii: sagax, et aere
Mentis iudicium viros celebres
Inter sede locant honestiore:
Et tibi promeritum Basilea rependet honorem:
Dum tua te totum celebrent monumenta per orbem.
QUi Domini fuerat, cum viveret HUGO DONELLUS:
Hic et iam domini cum moreretur, erat.
Qui sua deposuit benefido membra sepulchro:
Ut caeli melius carpere posset iter:
Et sua liber agat terrestribus otia curis:
Dum putrefacta velit vivere membra Deus.
ELoquar, an sileam? Sedes Hotomanne Donello
Proxima iure tibi parve, priorve fuit.
Hunc habet Altdorfum: sed te Basilea recepit:
Quos fera non potuit Gallia ferre viros.
Maxima dicendi decoravit utrumque facultas:
Vix potuit Cicero suavius ipse loqui.
Haecque suere sacri duo maxima lumina iuris:
Dignaque mens pariter, linguaque laude fuit.
Attamen historiae, Romanorumque vetustas
Haec tua prae reliquis laus HOTOMANNE fuit.
Quis tot non metuat satis aucto in corpore vires?
Mors nullo domitum robore robur habet.
TE quia tutari multo Basilea nec auro:
Nec valida potuit, quin morerere, manu.
Restat AMERBACHI tua te post funera vivum
Ne ferat extincto corpore posse mori.
Quo tua si nequeat benefacta rependere nisu:
Servabit laudes extera fama tuas.
Nam tua te vestri veneranda peritia iuris
Inter praecipuos iussit habere locum.
Et tua nos pietas, et amor, studiumque, fidesque
Saepe tui memores nominis esse iubent.
ALsaticas inter Colmaria nobilis urbes
Te WECKERE socer complures usa per annos
Condigno medicos complecti coepit honore,
Es medicas adhibere manus: et noscere fraudes.
Nec tua te solum felice industria praxi
Magna: sed assidui celebrem fecere labores:
Seu tua commemorem multo gratissima fructu
Scripta iuventuti: tua tandem sive probetur
Dexteritas multum chymicos spectata per ignes.
Nostra sed urenti cum mors (mala simia) febre
Corpora destillat siccos imitata chymistas:
Spiritus in tenues tenuissimus effugit auras.
FElicique sagax medicinam seci: ERASTUS
Successu: Physicisque graves dissolvere nodos
In rebus potuit, causasque docere latentes:
Ausus in aurifices et iam properare chymistas.
IOANNES SCHENCKIUS, Obiit Noribergae, 17. Novemb. Anno 1588.
RAuraca BAUHINUM magni respublica fecit:
Et fecit pariter Norica SCHENCKIUM.
Arte fuere pares: felixque beavit utrumque
Successus duplicis foenore commodi.
Nam revocata solus certae dedit artis honorem:
Adiecitque gravis dona pecuniae.
SCHENCKIUS ipse fuit parto locupletior auro:
BAUHINUSQUE sua prole beatior.
Namque duos moriens (nomenque artemque) reliquit,
Praestantes medico nomine filios.
ERgone qui vitam reliquis proferre GEORGI
PALM poteras, anima diffugiente iaces?
Hicne iaces alios qui pulsa morte tueri,
Et quodvis poteras saepe sugare malum?
Ne mirare: meis agitata laboribus omnes
Mors in me vires contulit atra suas.
SUavis ut HALLERUM gravitas: et quanta sereni.
Gratia nativos vultus hilararit honores
Quae referat nostro est vix tanta in carmine virtus.
Nec minor expertae longum prudentia menti:
Et doctrina fuit complures parta per annos:
Historiisque sacri decorata scientia iuris:
Linguaque completae fuit addita Gallica laudi.
INcluta cur STURMI cum totus te colat orbis,
Argentina suum te neget esse decus?
Urbs, schola, et amoto selecta ex orbe iuventus,
Quosque facit celebres docta senecta viros:
Et decus agnoscunt: et ditis munera THOMAE:
Doctaque scripta tui dona laboris habent.
Obiit Noribergae, Anno 1586. 10, Septemb.
CIvica turbatis fecere negotia rebus:
Certaque continuos prudentia nacta labores:
Clarus ut ante alios fieret GUGELIUS omnes:
Consilioque gravis, facilique labore disertus.
Norica cui gravibus saturo Respublica donis
Aeternumque decus, meritosque rependit honores.
ASpera quem plures fortuna exercuit annos:
Morbis exilium concomitantibus.
Hic tamen ESROMUS bene forti pectore quidvis,
Adiunctisque iocis pertulit optime.
Haec non ex Physicis cepit solacia rebus:
Quarum ipsi fuerat clara professio.
Maluit hic Psalmos magni tractare Prophetae:
Quem fregit furiens nulla molestia.
Cumque adeo vitam misere degisset: acerbae
Vim mortis potuit vincere promptius.
ET facit insignis doctrina, laborque, fidesque,
Ut grato memorem carmine WOLFIUM.
Namque iuventuti vix quis quam praefuit alter:
Quem virtute sua non superaverit.
Sedula dexteritas, Graecaeque peritia linguae
Hunc fecere suis laudibus inclitum.
AT velut oppositos duxit moriturus in hostes:
Servet ut intrepida seque, suosque manu:
Sic tua te virtus o RICHTHAUSERE, fidesque
Pro patriae fecit velle salute mori.
Non est humano generi truculentior hostis,
Nullaque peste magis laedit, obestque lues.
Huncque tuis arcere volens a civibus hostem:
Certam non poteras effugitare necem.
Teque nimis macerans alienae cura salutis:
Et tua te mortem fecit obire fides:
RICHI: quo nec erat melior, nec apertior alter.
RICHI Nestorios vivere digne dies.
CUi bene per varios patuere negotia casus,
Multorumque diu curia principum:
SEDELMEIERUS, quem multo exercuit usu
Excrescens vegeta mente sagacitas.
Quemque Palatinis spectata industria rebus
Magnis, et merito laudibus extulit.
Attamen hic nulla potuit virtute, nec astu:
Ut tutus fieret mortis ab ictibus.
HEu quanta rabie mors in iuvenilia saevit
Corpora. Dira leves ceu devorat ursa capellas:
Aut ferus esuriens rigido lupus ore tenellam
Mactat ovem: nondum florentibus occidit annis
ORTEMBURGIACAE spes carolus optima gentis:
CAROLUS excelso grati quem corpore mores,
Atque serena sui decoravit gratia vultus.
O mors speranti, et timido nimis invida patri.
UT gestent teneros est grave matribus,
Et res ut pariant est fera liberos.
Quin est res miseris dura parentibus:
Hos ad legitimum tempus ut educent.
Hic cura est teneri maxima corporis:
Et cura est animum maior ut excolant:
Adiunctusque metus sollicitudini:
Ne quid forte grave sors pariat mali:
Quicquid suscipiunt, aegrius efficit,
At cum suadet iter carpere plenior
Aetas, et patriam linquere liberos:
Res hac est gravior nulla parentibus.
Ut cor a tremulo pectore se suum
Amisisse putent. Nec metus attamen
Quantacumque iuvat sollicitudine.
Sed spes de reditu parvula paululum
Vix desiderio sustinet anxior.
At spes haec etiam disperiit tibi
O LIWALDE boni gloria pectoris.
Quem non immerito semper amaveras
Unum prae reliquis, filius hic tuus
Invicta rigidae vi febris occidit.
Qui iussu patriam deseruit tuo:
Hic mundum monitu deseruit DEI.
Nam parere tibi debuit, et DEO.
Quin parere DEO te quoque convenit:
Ut damnum placide quod dedit, hoc feras:
Si damnum liceat dicere, filii
Quod sit vita tui facta beatior.
[Note: Basil. an. 79 16. Ianuar.] HIc iacet [(transcriber); sic: iacit] ANNA suo cui tempore sedula nostrae
Esse putabatur cura futura domus.
At fera funebres mors hanc accersere luctus
Iussit: ut hoc aliis prima pararet iter.
[Note: Basil. an. 80 22. Sept.] Postea tabescens alieno lacte IOHANNES
ISRAEL misere maluit ante mori:
Quam procul avulsos ad Norica tecta parentes
Nos desiderio discruciare sui.
[Note: Altdorf. 81.82.] Hos duo sunt etiam fraterque, sororque secuti:
Lucem quos vetuit posse videre DEUS.
Attamen haec aliis lux est concessa duobus:
Noster et ex aucto crevit amore dolor.
[Note: Altdorf. anno 85. 31. Aug.] Morbosque ut posset vitare GEORGIUS omnes
Hic voluit moriens accelerare fugam.
[Note: Alt. 86.]Quem soror ANNA pari cursu CATHARINA secuta est:
Ut nos afficerent vitaque morsque minus.
At te noster amor memorare Philippe Ioannes
[Note: Alt. 90. 31. Aug.] Cogit: et hic idem te memorare vetat.
Nostrum nempe vetat verbis renovare dolorem.
Vires qui nullas ut revoceris, habet.
Quin hoc commemorem: si spes de fratribus unquam
Vall tuis: de te magna Philippe fuit.
[Note: Alt. 91 8. Sept.] Cuique dedit patrium populi victoria nomen:
Non is qui longum vivere posset, erat.
Quem cum septenos complerat, et amplius annos,
Sat placide mortem iussit obire DEUS.
IAM patet excelso celeberrima culmine turris
Quo non est toto maius in orbe decus.
Amplaque flexilibus saliceta virentia ramis:
Et vastae Rheni conspiciuntur aquae.
Haud procul hinc urbs est reliquas, Clarissime Doctor,
Quae superans summo statque vigetque gradu:
Argentina tuos non despectura labores:
Quaeque tuum dulci pignore sistet iter.
Hic ubi te virgo desiderat una maritum:
Hic tibi femineum iunget amica latus:
Quam tibi coniugio tradet, propriamque dicabit
Noster, te solum qui vetat esse, Deus.
Haec tibi Divino decreta est iure voluptas:
Quam per coniugium quaerit, et auget amor.
Maxima vis haec est stabili duo pectora nexu
Quae fovet ad multos non peritura dies.
Lenta salix patulas ut vitibus alligat ulmos:
Connectique duas densa catena trabes:
Ursula sic firmo sese tibi foedere iunget:
Et constantis erit parsque, decusque thori.
Ferrea saepe levi disrumpitur arte catena:
Lentaque saepe cadit putrida facta salix.
Nulla tamen vestrum violentia solvet amorem:
Vestraque persistet salva, tenaxque fides.
Sed quibus ista modis coniunctio vestra vigebit:
Vestra ut persistat salva, tenaxque fides?
Legitimis contracta vigent commercia pactis:
Mercibus, aut nummis salvaque pacta manent.
Non haec sufficiunt sociatae pignora vitae:
Iacturam crebro cum patiantur opes.
Maior in angustis saepe est coniunctio rebus:
Et magis est tecto paupere firma fides,
Quin et in august is minor est coniunctio rebus:
Et minus est tecto divite firma fides.
Iunge facultates, et magnae munera sortis.
Seque suo iungat nupta puella viro:
Non erit hic felix, nec erit diuturna voluptas:
Plena sed hic subito vita doloris erit:
Sinon sit coniunx animo cum coniuge iunctus:
Vel non sit verus, quo socientur, amor.
Prima voluntatis virtutes: altera mentis:
Corporis et spectat tertia cura decus.
Praeclaras animi tua possidet Ursula dotes:
Et mores iungit cum pietate suos.
Mensque suis non est virtutibus orba: sed artes
Ornamenta probae virginitatis habet.
Sique velis formam, placidosque requirere gestus:
Cuilibet ista satis conspicienda patent.
Forsan utrumque voles eius spectare parentem:
Et spectare voles forsitan eius vos.
Nomen, honosque manent, et nominis auctor honestas:
Haec laudata sat est, et sat honesta domus.
Clara Sigismundo Medicina scientia nomen:
sEt dedit excellens haec quoque nomen avo.
Ille patris frater celebres et principe dignas
Aedes, quae magnum sunt decus urbis, habet.
His qui nos quondam laetissimus hospes amice
Aedibus excepit me, socerumque suis.
Sed quid de socero? nimis hunc properata peremit
Et Medicis nimium perniciosa febris,
Nescius hunc morbi cupiens invisere: sed quid
Isto lugubris tempore cura iuvat?
Tu quoque iure petis laetos hoc tempore versus:
Deque tua scriptum virgine carmen amas.
Haec tua formoso placidos in corpore mores
Sponsa gerens vero flagrat amore tui.
Et si quando manus dicatur forte sinistra:
Te Lincki memorans saepe rubella rubet.
Dextrum sponse petis: sed amat tua virgo sinistrum,
Cumque petas albam, candida rubra placet.
Hic amor est, animi firmissima vincula dotes
Quem valide nunquam disperitur atenent.
Praeclaris adeo tua laudibus Ursula gaudet:
Dignus et est eius quo potiatur amor.
Si tamen has auget quaesita pecunia laudes:
Hic non spernendae munera dotis erunt.
Nec tua care minor laus est, et gloria Lincki:
Nec minus ipsa tibi, quam placet, ipse places.
Omnibus hisce modis coniunctio vestra vigebit:
Atque brevi plures vester habebit amor.
Formosam dico, suavissima pignora, prolem:
Quae sponsalis erunt vincula firma thori.
Hanc bene crescenti vobis Deus agmine sortem
Tradat, et innumeros absque dolore dies.
Colmarii: Nicolaus Taurellus Medicinae Professor Altdorfi [(transcriber); sic: Aldorfi] Noricorum.
TOT neptes, et tot quae viderat ANNA nepotes:
Invida quos vitae mors sustulit ante peremptos:
Et quot adhuc Domino vitam tribuente supersunt:
Plurima post tristis languens incommoda vitae:
Hinc tandem morbis confecta recessit, et annis:
Quos morosa dedit, cepitque auxitque senectus:
Ecquis in afflicto tantum consistere robur
Corpore crediderit: quo tot superare ferendo
Aerumnas posset, tantosque evincere morbos?
Qualis qui abdomen tendens stagnantibus hydrops
Opplet aquis, duramque prementibus obruit alvum.
Qualis et est febris [(transcriber); sic: feberis] tabentibus hectica membris.
Imbellesque cito cursu properando per artus,
Dira, tenaxque feros quae suscitat aura dolores
Quod mea fatali nacta est Catharina, trucique
Iure malum: crebroque magis miserabile partu
Fecit: In humanis ut miscuit omnia rebus
Aspera sors: ne quid foret omni ex parte beatum.
Filia namque suae fuit aemula matris, et haeres,
Certaque multarum nascendo semina cepit
Virtutum: quae post crescentibus extulit annis:
Et bene materno multumque exercita ductu,
Auxit felici tandem completa labore.
Rebus at audendis matri fuit, atque ferendis
Plus animi, et maior robusto in pectore virtus.
O quam saepe metu imbellem solata maritum
Erexit: fractisque labantes viribus aegros.
Filia quas habuit mentisque animique manusque,
Et linguae egregias, virtutibus ipsa virili
Robore, et invicto fervens excelluit aestu.
Matronas facile ut reliquas superaverit omnes.
Haud tamen inferior mea tum Catharina fuisset:
Si vixisset adhuc bis denos salva per annos:
Vivere quam puduit: nisi vivens discere posset.
Ergone iam miserae superavimus omnia sortis
Fata: satisque tuae fletum est a funere matris:
Spes quando affulget melioris nuncia vitae:
O Catharina metu quae iam prope libera prolis:
Saepe fatigatas exsuco in corpore vires
Optata es tandem restauratura quiete?
Quid miser exultas misera de coniuge coniunx
Quae sum ad perpetuos in felix nata dolores
Quam tua vota tuis, promissaque gaudia rebus
Irrita felici spes tandem compleat hora:
Ante mori iubeor, nullos visura nepotes.
O Duram, et rigido productam ex pectore vocem.
Quid miserum excrucias? Tantam Deus optime cladem
A nobis averte. Rata est sententia mortis.
Vae mihi pestiferum mea iam iam in viscera virus
Saeviit, infandis laniatque doloribus, Ater
Intestina truci perfundit ab ulcere sanguis:
Oppressaeque gravi pereunt in corpore vires:
O Domine: o mi vir. Nostras ne desere mi vir
Filiolas, rerum ignaras, sortisque futurae.
Quam vereor rigidam chara pro matre novercam
Aspera ne sors det. Verae a me perfice coeptum
Obsecro te pietatis opus. Cave ne qua misellas
Visve, dolusve Dei a cultu, rectoque salutis
Tramite deducat. Post hac tibi cura duorum
Incumbet; vestris quando divellor ab oris.
At mihi perpetuus fido pro coniuge Christus
Sponsus erit. Nec enim nostra ad sponsalia, carne
Hac opus est: misere quae iam prope tota putrescit.
Coniunx o dilecte tuis bene prospice rebus.
Sponsam quaere aliam, quae sit tibi fida, tuisque.
Hoc tamen extremum quod dant frigentia labra
Osculum habe. O nostri miserabile pignus amoris.
O bone Christe veni, nostrae spes una salutis;
Optatamque meis tandem cruciatibus horam
Accelera: hancque animam putrentibus eripe membris.
O mea quam metuo tantum Catharina dolorem,
Et tantam fractis ut possim evincere cladem
Viribus. Infaustas noctes lugebo, diesque.
Tristitia, et maerore miser consumar in horas.
Has ego cum maesto fudissem ex pectore voces:
Longaque cum tardo traherem suspiria motu:
Dira fatigatum cepit convulsio corpus:
Et meatum misere tristi superata duello
Exstincta est Catharina: sui quae triste reliquit
Exemplar nobis moriens vitaeque, necisque.
Et desiderium nullo saturabile luctu.
Virgineas alacri, et formoso in corpore dotes
Lugeo, dum memini nostrosque recordor amores:
Quos spes atque metus dubie, multumque diuque
Exacuere: thorum dum blandior aura iugalem
Concessit. Quae nos socialis gaudia vitae,
Per varios rerum casus, crebrosque labores
Et prope perpetuo misera de coniuge morbos
Certantes: tria lustra cito fugientia cursu:
Octenosque super sustentavere per annos
Et ternos Lunae cursus. Quibus ante peractis
Coniuge cum chara mea spes evanuit omnis.
Ecquid enim misero virtutibus hisce supersit
Amissis: per honesta quibus matrona solebat
Me colere, et blande venerata beare maritum:
Obsequio, curaque mei, prolisque, domusque?
O mihi quanta fuit dulci ex sermone voluptas.
O quam saepe meos me consolata dolores
Leniit: ut dubiis crebra est iniuria rebus.
Haec eius praeclara fuit pietasque fidesque.
Hoc animi robur validum, haec constantia pectus,
Cum gravia adversi peperere incommoda casus,
Infractum superato omni discrimine duxit.
Mire quin etiam varias ut disceret artes,
Ingeniosa fuit: tensis intexere telis
Serica seu vellet, variasque inducere formas:
Sive cibos vellet variantibus ipsa palatis
Offerre acceptos: aegrisve parare salubres:
Atque graves felice manu depellere morbos.
Praecipue femella quibus correpta, virilem
Conspectum fatuo fugit indignata pudore.
Infantes et qui, teneraque aetate puellos
Externamque cutem vario molimine terrent.
Qualis quae tensas lacerat mala pustula partes.
Aut incauta manus si quas ferventibus undis
Usserit: aut si quas pravum depascitur ulcus.
Sedula nempe quibus Chirurgica cura medetur.
O Tua quanta fuit Catharina peritia? quanta
Dexteritas et cura fuit? quam prompta voluntas.
O quos infelix et inops plebecula fletus
Edit: et infaustam per quae suspiria mortem,
Haud oblita suae queritur, lugetque salutis,
Quae tua perpetuo memori benefacta rependit
Mente: tuasque vehit meritis ad sidera dotes
Laudibus. Ecquid enim subito, et feliciter? Ecquid
Esse putes gratis si quis medeatur, et aegros
Liberet expulsis defesso a corpore morbis?
His mea praeclaris animi, mentisque, manusque
Viribus, egregias inter praecelluit omnes
Matronas Catharina: quibus bene cognita sacrae
Per magnum peperere decus mysteria legis.
Quae sacra cantando Davidis metra prophetae:
Lutheri egregios, Lobwasserique labores:
Meque meamque chelim praesens hilarare solebas:
Absens pro cantu fletum, Lacrimasque rependis
O Catharina: quibus mea cum perfunditur horret
Tacta chelis: frustraque tuos deposcere cantus
Tentat: et ereptum sibi plangens luget honorem.
Gaudia quae superest post haec amissa voluptas?
In luctu, lacrimisque meos oblector amores
Exacuens: duroque fovens Catharina dolore
Quem paris, in silice: o quantum confirmor, ut unam
Te mediter, tecumque velim esse, et vivere tecum.
Sed mea me hinc prohibet pulchella recedere proles
Cuius adaucta mihi est duplicato munere cura:
Cum nos desereres superas aditura per auras
Ad Christum: cum quo caelestis gaudia vitae
Aeternum capies, vivensque beata manebis.
FUNUS hodierno die fiet lectissimae atque omnibus insigni virtutibus feminae, CATHARINAE Cl. viri D. NICOLAI TAURELLI. de qua et ante mortem, cum gravissimo implicata morbo diceretur, magnam omnibus (licet enim de meo sensu aestimare) molestiam, et postquam palam factum est, magnum dolorem ac prope incredibilem hausimus. Finxit enim nos natura mites, et misericordes, et doctrina consociat animos, et auget ipse saepe aspectus, ac notitia sola caritatem. Laudes eius neque possunt brevi hoc edicto capi, et notissimae clarissimaeque sunt.
Adderemus tamen nos et hoc decus, si tam facile esset nobis antiquum morem claras feminas publice laudandi revocare, quam illi proprium fuit antiquis moribus vivere. Vera et simplex laudatio est, exemplum emendatissimum omnis muliebris decoris fuisse. Vel hoc ipsum igitur incitando dolori augendoque maerori erit. Quare ego si laudandam eam mihi in consessu vestro sumpsissem., non tam vererer ne copia atque oratio mihi deesset, tantis eius ante oculos adhuc spirantibus' virtutibus, quam ne in tanta honestissimae domus calamitate, parvorumque liberorum miserabili aspectu, mens dolore impedita, lingua fletu debilitata, deficeret. Ne rogandos quidem vos hoc edicto meo statui, ut eius mortem honestissima et frequentissima funeris deductione decoretis: cum esse neminem tam aversum ab officio atque humanitate, tamque prope dixerim impium atque profanum existimem, qui hac in revocem ac cohortationem meam expectet. Maestissimum quidem atque omnibus et animi et corporis viribus fractum atque confectum ipsius virum si non consolari (difficilimum enim est, in tam recenti
atque gravi et penitus adacto vulnere consolationem ullam recipere) at certe ex nimio luctu et squalore, et tenebris nonnihil, uti spero, ad aspiciendam lucem hoc officio vestro revocabitis. Bene valete. P. P. 8. Septemb. Anno salutis 1598.
CLARE vir. O nostris miseranda incommoda rebus.
Quam dolet ista mihi tua sors inopina, malaeque
Ius fatale necis: tua quo carissima coniux
Est erepta tibi subito, prolique tenellae:
Quam tum crescentem, iustoque decebat in annos
Cara matre frui: dum firmior adderet aetas
Iudicium, et constans completo in corpore robur.
O quanto praeclare tuam suspecto dolore
BUSENREUTE vicem: non nulla ex parte ferendo
Quam reor esse meam. Mihi quae perhonesta, meisque
Semper, et ex animo natis matrona favebat:
Femineique vigens haud ultima gloria sexus:
Teque tuamque domum quae sustentaverat: et quae
Certa senescenti fuerat concredita vitae
Cura tuae: nondum completo munere coniux
Haec te deseruit fugiens, prolemque, domumque.
Haud tamen in vitio est: caelestes namque per oras
Tracta volens abiit, Christumque secuta vocantem.
Cuius amore feros truculenta in morte dolores
Pertulit: et vestri miserabile vulnus amoris.
Si male continuae fertur divulsio carnis:
O quantis animi cruciatibus atra iugalis
Mors vitae nullis umquam reparanda diremit
Vincula temporibus, Quae nobis maxima clades
Accidit. In toto quibus id quo carius orbe
Nil fuit, ereptum est. O dirum. O flebile damnum.
Tristi quando tuum deploro, et lugeo versu:
BUSENREUTE: meum iubeor renovare dolorem.
Qui tamen est misere semper novus, atque vigescit,
Dum sileo: tristique acquirit imagine vires
Coniugis amissae. Quod nulla possumus arte
Evitare malum: forti, et patiente feramus
Pectore: quando brevi quae praecessere sequemur:
Et mea me CATHARINA, et te tua chara MARIA,
Ad CHRISTUM excipient optata voce vocatos.
Cum quo caelestes capiemus magna per auras
Gaudia viventes: nostroque fruemur amore:
Quem neque mors tollet: neque plurima deteret aetas.
QUI vestros olim suavi gratatus amores
Carmine descripsi: firmo tibi credita nexu
URSULA quando fuit reliquas spectabilis inter
Inclita quas habuit tunc Argentina puellas:
Iam deflere tuos LINCKI clarissime luctus
Cogor, et infandae tua damna gemiscere mortis.
Viventem in lucem tua dum vult URSULA foetum
Prodere: teque nova properat ditare maritum
Prole: sibi dudum venturae conscia cladis
Occidit. Atrocique sua cum matre tenella
Mortae perit proles, insons, ignaraque caedis
Quae miseram tristi perimit certamine matrem.
Haec nostrae vis est, et dira potentia sortis.
Nostra haec conditio est. Prope semper quicquid agamus,
In peius vergit: sperataque gaudia luctum
Accelerant. Chara fraudatus coniuge, vestram
Cum velles augere domum carissime LINCKI:
Hanc miser infausto minuisti fretus amore.
Talia coniugibus brevis affert damna voluptas:
Femineum truculenta quibus violentia fati
Territat. Ut nimii discerptus pondere fructus
Decidit, âque suo desertus caudice ramus
Emoritur. Sed qui fugiant mortalia mortem?
Aut cur care tuum LINCKI hoc exaspero versu:
Et mea quem peperit moriens CATHARINA dolorem?
Quae tolli nequeunt facili mala mente feramus.
Densaque praeteritis medeatur oblivio rebus.
Et nos caelestis solentur gaudia vitae:
Quae spes non fallax nobis lugentibus offert,
O Deus aethereas qui fulmine disicis arces
Hanc tibi subiectam quaeso tuere domum.
Te Deus offendi: sum fulmine dignus, et ipsa
Quae fovet infernas sulpure pruna domos.
Te Deus offendi: sed te tamen esse benignum.
Te mihi perpetuo sum memore esse patrem.
Te Deus offendi: sed me quaecumque manebit
Poena: tuus quod sim filius esto memor.
FINIS.