ADAMI SIBERI PSALTERII, SEU CARMINUM DAVIDICOrum, Libri v. CATECHESEOS, SEU PIEtatis puerilis, Libri II. BELLARIORUM COElestium, seu de Consolatione Christiana, Liber I. IDYLLIA SACRA. POEMATUM pars altera.

PHILIPPUS MELANCHthon Adamo Sibero S.

CLarissime vir,
[Gap desc: Greek words]
. Totam Mysorum regionem, ut nunc vocamus, iudico triangulo inculsam esse: cuius basis est, iuga Sudetum inter Albim et Elistrum, videlicet inter Pyrnam et Plavam: cacumem trianguli est penes confluens Salae et Albis unde nomen est Calegia apud Ptolomaeum, quod Salelbiam Lutherus interpretabatur. In eo triangulo, Dei beneficio, multa sunt ornamenta: genus hominum non incultum, Ecclesiae, urbes, scholae, iudicia: mediocris disciplina, frugum feraces agri, et venae metallicae. Haec saepe cogitans, oro filium Dei, custodem Ecclesiae suae, ut in hac regione sua dona tueatur, et seruet hos coetus, quos tu et alii similes docetis, qui quidem piis votis ipsum invocant, te precationum verba et numeros praescribente, ut ex ore infantium et lactentium celebretur

Deus, Inspexi autem scriptum tuum, et quidem eos Psalmos praecipue, in quibus plerique interpretes valde hallucinati sunt. In iis vidi te nativas sententias feliciter reddidisse, sumque delectatus et proprietate et venustate. Quare ut edas hoc tuum Opus, valde te adhortor: nec Momos cures, quibus praeter sua nihil placet, ut Eobanum quidam exagitant: cuius quam fuerit felix vena, quanta ubertas, quantus splendor, scimus. sed voluit in Psalmis humiliore versuum genere uti. De praefatione admonebis me. Etsi enim tua dulcissima poemata lectores invitant, sine aliena commendatione: tamen mihi placet, etiam in tuis scriptis extare significationem nostrae amicitiae. Bene vale: die VI. I. Novembris, M. D. LIX.

ILLUSTRISS. PRINCIPI AC DOMINO, D. AUGUSTO Duci Saxoniae, Imperii Archimarescallo et Electori, Landtgravio Thuringiae, Marchioni Misniae, et Burggravio Magdeburgensi, ADAMUS SIBERUS.

ET sparsum in terras humanum rexque, paterque
Naturae saevit genus: et pellace malorum
Auctoris, lapsum per tristia crimina, fraude,
Unigenae caelo transcripsit morte sequestra:
Ipsius exemplum quo parva in imagine, sedes
Et simus templi, quam posthabita aetheris arce
Incolat, atque domo tandem felice repostis
Det, quae non oculis vidit, non auribus hausit,
Nec tacita quisquam formavit gaudia mente.
Quae sine notitia, quod non fas, numinis ulli
Cernere, naturamque suam, secretaque mentis
Consilia abstrusae (quanta indulgentia) voce

Exposuitque sua, magnum quae sparsa per orbem,
Et servanda dedit, sacris signata libellis,
Ipsius trahit a nato quae nomina, turbae:
Addidit et vates, et vos clarissima mundi
Lumina, trudentes sinuosa in retia pisces,
Quos olim socios uda sibi legit in acta
Christus, et illorum vestigia deinde secutos,
Qui tulerunt, et verba feruntque, ferentque salutis,
Qua Serasque rotis Phoebus terit igneus, et qua
Hinc Tanain spectat gelidum, Nilum inde colorat,
Atque Atlantaeo [Reg: Atlanteo] fessum lavit aequore currum.
Quin ut rimemur divina volumina mandat,
Nocturna versata manu, versata diurna:
Ac, tandem invento quae nam sententia menti
Divinae, dictis illam expediamus in ora
Atque hominum diffundamus: res altera caelo
Qua non grata magis, nec quae sit sanctior, exstat.
Non tacita esse Deus sua vult, non tecta: per oras
Sed cunctas longeque et late didita ferri
Nomina: circum ideoque suis nos fundit, amore
Devictus patrio, radiis: generosa potente,
In tenebris pressae caeca caligine mentis,
Verboque, flatuque, fides quibus emicat: ignis
Ut, cinere obductas si irrites sulpure prunas,
Nutrimenta seras et circum, subsilit: ingens,
Nec mora, succenso iam pectore flamma reluxit:
Insinuant motusque novi, penitusque medullas

Per vigor aetherius regnat: defixus in uno
Numine qui caeli tollit se ardentis in auras,
Colloquio fruiturque Dei, Christumque fatetur
Germanum: Deus est illi Deus omnia solus,
Quem veniente die, quem decedente celebrat.
Nec iam se capit ipse: ergo omnibus exprimit actis,
Et vivit Christum, potius vel vivit in ipso
Christus: et ut discant sese intus et in cute quisque
Nosse, atque arrectas ad sidera tollere mentes:
Invitatque docetque alios, et semita monstrat
Aurea caerulei quae ducit ad atria caeli.
Heu miseros, tanto generis turbator et osor
Humani quis corda tenet sopita veterno:
Ut sese adiciant, volucres ceu noctis, in umbras
Sponte, et porcorum coenoque lutoque volutent
Ritu, inquirentes in se numquam, aethera nullo
Sollicitique super qua possint tempore tolli.
Ergo tibi censes ideo data lumina vitae,
Nil ut agas, curis noctesque diesque fatigans,
Fulgenti ponas quam villas marmore, picto
Murice luxurient sola strata, argenta eburnis
Fulcra toris niteant, ipsum Meliboea recurrens
Meandro [Reg: Maeandro] velet te purpura duplice: campus
Accedatque tuis qui proximus, aedibus aedes:
Nec potius, verbo mentem convertere caelo
Divino studeas, sanctum internoscere regem
Et mundi discas: terrena ut labe piatus

Ac scelerum purus, mactati ab origine mundi
Morte agni, lucis decurso munere, vita
Mansura aeternum summa cum pace fruaris.
At vos felices, afflati desuper aura
Aetheria, in solo qui numine suspiratis:
Munere quos fidei cura irrequieta salutis
Sollicitat, cernit quoties et luce retectam
Sol, nigra roriferis et humum nox obruit umbris:
Idcirco sacris et amore affixa libellis
Ardenti, legit, et relegit, meditatur, et orat,
In fratres et quae didicit partitur: ut illi
Sic sine nulla Dei labantur tempora verbo.
Divitis ingenii non vis, non maximus usus
Est mihi scribendi carmen: quod pectore rivi
Et tamen e tenui fluxit, mea Musa secundo
Numine, complentur quo caelum et terra, sacravit
Quod Christo laetor: magni nec clara Gylippi
Nomina, Aristoclis nec docti scripta, nec undis
Maluerim aurifluis quas Ganges voluit arenas.
Quid vates Satyros, Faunos, Dryadesque puellas,
Adriace ante alias tibi quas tuus educat hortus,
Hellespontiaci celebras quid graminis herbam,
Inficiens teneras scelerato carmine mentes:
Qui calamis pene aequiparas et voce magistrum,
Ceteraque es quantus? quid deteriora reponis
Pro nugis veterum, in Cererem, laticesque Lyaeos,
Murmure dum liquidis tenui Christum elicis astris,

Ac vita functis candentes erigis aras?
Quid laudas alius Lestrigonas [Reg: Laestrygonas] , Antiphatesque?
Musa, Dei donum, qua vatum agitante calescunt
Pectora: vis alto venit aethere: ne mihi, ne quis
Divite tam pollens lingua persuaserit umquam,
Hac nisi sacra meis intexam auctore libellis:
Ne qua Dei magno careat mihi nomine charta.
Versibus impariter iunctis hinc vota piorum,
Et cecini grates, et ovantia carmina, pleno
Numine quae afflati fuderunt pectore vates.
Quid thalamos Sulamitha tuos, taedasque beatast
Quid loquar Helciadae lacrimas, miserabile carmen?
Cetera quid? sacris apis instar saltibus aurea
Dum libo, includoque favis decreta? poetae
Quinetiam, haud equidem Christi sine numine, dulces
Iessiadae numeros Latiis exponere chartis
Aetherius menti calor incidit. Ergo, quod aiunt,
Lumina cornici? quid enim, non molliit ista
Ante Philitaeis in carmina versibus Hessus,
Hessus Pieridum decus Helius: eminet inter
Qui vates, caelo ceu stellas Hesperus, Arctos
Quos algens cernit divas Helicona colenteis [Reg: colentes]
Tempore iam longo gelidum transferre sub axem?
Non ego: sed numerum labor ut sacra no ster haberet
Vota suum scribendi, uno comprensa libello
Et legeret (si quis leget haec tamen) ore tulerunt
Quae regesque preces sancto vatesque parenti,

Qui mare, qui terras, et temperat aetheris orbes.
Nec mihi non dabitur certe, veteresque novique
Quod fecere: Paphi quoque divam, praeter Apellem
Non nemo expressit: Pario nec marmore raro,
Non tantum signo se Iuppiter ornat eburno.
Et scripsere olim res multi saepius easdem,
Et scribent, modo ne moveat cornicula risum.
Ipse ego, quae potui: voluit quae, praestitit Hessus:
Praestabuntque alii, quorum nunc messis in herba est.
Atque o non tantum qui me, voluentibus annis
Exoriare aliquis, sed post quoque terga relinquas
Hessum, quo non est scriptum divinius ullum,
Versibus ut cultis ornatum, puriter, apte,
Et scite expressum placeat, discatur, ametur.
Nam quae doctrinae est pars sacrae, carmine vates
Quam non Isaides divino attingat? et unus
Quippe canit, quod sit Deus, et virtute potentis
Aetheriasque domos, pontum, terrasque iacenteis [Reg: iacentes]
Fecerit e nihilo Verbi: motum ordine certo
Sufficiens rebus genitalem, solus et auctet,
Fons et origo boni, culpa non praeditus ulla,
Omnia: magnifico vectum per inania curru,
Quem mille hinc acies glomerentur et inde, decorque
Ambiat, auratis et fulgens gloria pennis:
Qui solus iustus, verax, sapiensque, suisque
Ipse opibus pollens, non indigus ullius, omnes
Per mun di partes infusus, maximus atque

Optimus, in leges nullas iuratus: et ante
Cui fuerit similis nemo, et sit nemo futurus:
Omnia qui possit, cuius nutu omnia fiant:
Unus qui cernat, qui sentiat, audiat unus,
Quae sunt, quae fuerunt, quae post ventura: sciatque
Id ferrique sibi propter laudemque decusque,
Seque coli iubeat, se solum in vota cieri:
Propositis, maneant quae semper praemia dignam
Qui caelo degant vitam: quas sede scelesta
Nec non persolvant olim manus impia, poenis,
At quale esse hominum genus? heu miserumque malumque,
Indocile, adversansque Deo, sub iura coactum
Peccati, stultum, mendax, caelestium inane.
Nam cui surda rigent duro non pectora saxo?
Aut quis verba Dei nostrum tractabilis audit?
Nemo Deum novit, nemo ardet: certa voluntas
Nulli: animis dira illuvies: circumvolat atra
Nox umbra mentes, foedoque in pectore saevit
Serpentis furiale malum: sunt guttura busti
Ianua, quae graveolentem exhalat aperta mephitim:
Tartarei ora fluunt vanissima tabe veneni:
Qui bonus esse queat, nemo est. quid vota scelesta,
Insanas referam quid spes animique tumultus,
Qui veluti rupto confligunt turbine venti
Adversi? Pestes iam corporis adde pericla
Et plura, insani feriunt quam littora fluctus:
Ac tandem, cui non praesto est clementia, letum,

Nec non aeternum poenas in morte luendas:
Tanti causa mali fuit exitiale, tulerunt
Quod morsu primi pomum violare parentes.
Viribus ergo suis nec quemquam evadere ad aulam
Caelestem, prima corrupto ab origine cretum
Semine, nescio quo, te mentis numine leti
An vitare vias, contra commissa notantis
Vindicis, iratosque acie contendere vultus
Posse reum fidis? non est ea gloria, non est
Naturae immundae: sed nos a morte reduci,
Civibus et caeli ascribi, peccata tegentis
Siderei, qui totus amor, genitoris amore
Heroa propter: quem norat sanguine nostra
Membra suo sumpturum, aditurum et sponte labores
Humanos: miserum saevo cervicibus hoste
Averso, in partem ut regnique operumque vocaret,
Munere doctrinae caelestis, et unguine sacro
Pertaesos scelerum, quos crimina cumque remordent.
Huic ergo, aeterno perfusus lumine mentem,
Huic soli tendit palmas cum voce: malorum
Hoc sese cumulo pressus sustentat: amore
Huius se iactat, numquam pietate superbus
Ipse sua: sublime caput vero efferat umbra,
Et pulvis caelo: qui se genitricis in alvo
Ante fuisse scelus, vitae quam limen iniret,
Conqueritur? miseras aut tollat cornua propter
Virtutes, qui se pollutum caede fateri

Cogitur, alteriusque torum invasisse maritae?
Nemo mortali prognatus semine, nemo,
Nemo caret vitiis: et habent pulcherrima vestis
Instar, quae foeda est, sanctorum facta: superbo,
Et meritis quisquam speret succedere Olympo,
Errore inflatus? Tantum unus criminis expers
Est, patris aeterni soboles, Davidis alumnus:
Hic via solus, et est vis veri, vitaque solus.
Hine sponsum, perfuas fluit cui nectare linguae
Divino, quo nil usquam formo sius, armis
Instruit: invehitur verbo ille potente, triumphans
Et victos hostes, virgata veste superbus,
Atque madens casia, qua pulchrior altera non est,
Reginam, in thalamum quae magno venit honore,
Accipit, et stabili aeternum sibi iungit amore.
Tum ritus abolet priscos, moremque sacrorum,
Quae dederat quondam radiatus tempora vates:
Instituitque novos cultus, exsuscitat aras
Et fidei, quae nuda placet gratissima caelo:
Adicit et laudes divinis versibus, ore
Quod canit ipse suo rerum cui summa potestas,
Verbi: quo contra generis victoria caelo
Nos aequat hostes nostri. quid funera dicam
Ut ploret, longe quae prospicit ante futura,
Occasumque suae gentis? quid, ut excitet in spem
Ipse suo exemplo meliorem, numinis irae
Quos laesi exercent? ne maesti corde dolores,

Ne scelerum facies, quasi nil tibi denique restet,
Quis quis es, eripiant mentem: sed fortior aude,
Aude funestum contra contendere monstrum.
Omnibus in medium qui dant sua crimina, mite
Ignoscitque Deus numen, culpasque remittit.
Tam divina canit vitae praecepta beatae
In meliusque referre animos, avertere curis
Ingeniumque atris hortatur: et arce locare
Qui sedet aetheria spem duro tempore, verbo
Illius et dubiis, melius confidere rebus.
Tum vitare docet, falso qui verba salutis
Inscribunt ausu tumidi petulante: tenentis
Nec laudes memorat non caelum, sive nefandas
Declinat Sauli insidias, seu dira scelesti
Tela fugit nati, non fidam sine tyranni
Exit Gethaei simulatis gestibus aulam.
Interdum maestas expromit mente querelas,
Quod nequeat, sacrata exclusus sede Sionis,
Munera ferre Deo: interdum reminiscitur acta
Temporis antiqui: completaque pectora curis
Divinorum operum serie solatur et orat
Pro cunctis, et dicta canunt qui sacra, feruntque
Qui sceptra, atque huius quae vitae flagitat usus
Qui, sancte ut natos possint educere, quaerunt:
Vos quoque vos terret divini nominis hostes
Assyrii, Antiochi, foedissime teque, furenti
Qui supra elatus, quod numen dicitur ausu,

Sacra Anome aede sedes, divum et tibi poscis honorem:
Ac quas addicti flammis, noctisque profundae
Immersi tenebris, pendetis pro scelere omnes,
Immunes vero poenas denuntiat ore.
At quo supplicium, pro libertate piorum
Instauratoris vitae, quo funera versu
Explicat: in nodos dextra victrice petitis
Rege Erebi et Leto, superas in luminis oras
Illius reditum memorat quo carmine: quanto
Extollit celebremque triumphum vocis honore,
Quo potiturque sui populi Rex atque Sacerdos,
Imperium, nec meta cui, nec terminus aevi?
Sed nec opes nostris amplecti versibus omnes,
Divini verbis aut scripti evoluere laudes
Me sperem cunctas posse, ut non plura supersint:
Non si vere novo quot sese frondibus arbos [Reg: arbor]
Induit in flores, quot magnus voluit arenas
Oceanus, totidem linguas atque ora resolvam.
Salve, sancte Dei vates: cui copia fandi
Aureaque, aspiratque animum mentemque canenti
A' patro per Natum qui manat numine iuncto
Flatus, et aeterno te caeli inflammat amore.
Nec minus, o salvete pii: transfusa labore
In varias legimus linguas interprete quorum
Iessaei cura sanctissima carmina vatis:
Tuque adeo in primis, multos neglecta per annos
Quo duce relligio rediit, et lumine verbi

Pulsa superstitio nocti se immiscuit atrae:
Quem sequimur, pressisque pedum vestigia signis
Ponimus, o decus et Germanae gloria gentis.
Ex quo spes animo non addita nulla, futuros
Haud paucos spondet, praestantis laude potitos
Ingenii, et verae claros pietatis amore,
Plausus scripta probet quorum mea candidus: illis
Ergo contentus lectoribus, anne malorum,
Aut indoctorum miretur turba laborem?
At cum quaerendus nobis foret auctor, inire
In vulgum ducens praescripto nomine cuius
Tutum posset iter sacrae labor iste Camenae:
Quam tibi, cui potius, Princeps, demore dicarem,
Auguste, illustrem trabeaque insignis et ense,
Qui nunc septemuir geris Electoris honorem
Saxonici? Tibi enim sacrae non pectus inane
Doctrinae est, hominum quae purgat corda, reponit
Nosque inter caeli proceres: et alisque, fovesque,
Quae famae Heroum transcribunt nomina Musas.
Nam quid iustitiae memorem laudemque decusque?
Iustitiae cui cana Fides, Concordia iunctis
Et comes est dextris: sequitur Pax optima rerum,
Pulchraque Libertas: testis Phyliraeus Elister,
Moldaque cum Sala, Suditis montibus ortus
In mare et obliquis se evoluens flexibus Albis.
Scilicet ingenii repetentem clara tuorum
Factaque virtutesque patrum vis te incitat, acreis [Reg: acres]

Et cupido assidue stimulos sub pectore laudum
Versat: nam ruta quis nescit tempora comptos
Sichardum, Vitechindum ausum concurrere, magnos
Dum triginta explens sol circumvoluitur orbes,
Carole Magne tibi, in medio longissima quorum
Et series est, Henricum: quo principe gessit
Hesperidum platanus frondes argentea: pulsis
Et fortes aquilis, et strenuitate timendos,
Atque graves, bello claros, placidosque, sagacesque,
Et dites vere Fridericos nomine pacis?
Pannoniae ignorat quis terrorem, Aemilianus
Maximus exivit quo vincla scelesta suorum
Vindice, quem Phrysii experti: tum deinde parentem,
Atque tuum fratrem, pariter pietate vel armis
Egregios? Quare sacro de carmine vatis
Obedidae exactos tenui mihi pumice versus,
Quo nostris vultu focis otia, munere, terris,
Divino, facilis cape. sic in pace regentem
Te populos, urbesque tuas, tranquilla senectae
Aetas traducat placidae, et qua sidera aditis,
Ducta per reges antiqua ab origine, saeclis [Reg: saeculis]
Saxonicae nullis abolescat gloria gentis.

Gimae: Calendas Septembris: M. D. LXI.

Cultor malis vexatur omnibus Dei:
Vexatus invocat, rogat: Deum rogans,
Divinam opem experitur: expertus Dei
Opem, Deo grates agit: grates agens,
Laudat, Dei clementiamque praedicat:
Laudans Deum, sese docet, et alios: docens,
Verbum nisi doceat Dei, nihil docet:
Verbum Dei deducit ad Deum minis,
Promissionibusque, cui credens Deum
Vere colit: sic vita sancta voluitur,
Reditque in orbem: regii quod aurea
Hoc vatis exprimunt libro Poemata.

PSALTERII, SEU CARMINUM DAVIdicorum Liber primus.

PSALMUS I.

Beatus est, verbum Dei qui diligit:
At vivit impius miser, moritur miser.

BEATUS VIR.

Qui numen, sine re nomen inane, putant:
Sed, velut imbriferos paleae iactantur ad austros,
Horrida diversos numinis ira rotat.
Ergo cadent tandem causa, passique repulsam,
A'coetu absistent, concilioque pio.
Curat, amatque viam Dominus, cursumque bonorum,
Tartareas ibit turba scelesta domos.

PSALMUS II.

Mundus Dei natum odit, et poenas luet:
Tu fige Christo basium, servaberis.

QUARE FREMVERUNT [Reg: FREMUERUNT] gentes.

Turbabitque malos: quae vim modo ferre parabant
Agmina, divino tota furore cadent.
Et certe feci regem, Deus inquit, et unxi
Maxima qui sacri sceptra Sionis habet.
Formula decreti recitetur: Nate tuentis,
Qui fui [(reading uncertain: print blurred)] , est, et erit tempus in omne, polum:
Unica nate animo soboles gratissime, nostro,
Tu meus es, satus hoc me genitore die.
Posce parentem aliquid, dabit haec tibi dextera quod optas:
Irrita pars voti non erit ulla tui.
Qui patet, immensus terrae tibi serviet orbis:
Iuris erit limen solis utrumque tui.
Pugnaces sceptro feries, ferroque tyrannos
Collides, solet ut fictilis urna teri.
O' ergo magni nunc recta capessite reges:
Discite qui populis iura petita datis.
Qui tenet astra Deo timide seruite volentes,
Mistaque sint sancto gaudia vestra metu.
Oscula certantes pedibus date, figite dextrae,
Sacratis nati basia ferte genis:
In peccatores ne iusta vindicet ira,
Qui sibi non sanctam consuluere viam.
Iam se lamque furor rabido incitat igne. Beati
Qui fidunt humili pectore cumque Deo.

PSALMUS III.

Nati fugatus impii telis pater,
A quo salus, affatur his verbis Deum.

DOMINE QUID MULTIplicati sunt.

Te, tuus aeterno sufficit amne favor.

PSALMUS IIII.

Fer, quae iubet pati Deus: felix bonus
Non semper, aut curae miser non est Deo.

CUM INVOCAREM.

Discite tranquillo corde silere Deo.
Ante venit fuscis noctu quam somnus et alis,
In se descendat quisque animumque suum.
Non bove mactato numen caeleste, nec aris,
Sed fidei gaudet simplicitate coli.
Haec igitur, soli considite, sacra ferentes,
Quique iuvare potest, quique iuvare solet.
Has multi rident voces: quid et attinet, aiunt,
Spem dubiam stulta velle fovere mora?
Sunt nostris oculi manibus, praesentia credunt:
Mirum, si quidquam re sine verba iuvent.
At tuus aetherea [Reg: aetheria] flatus nos irriget aura,
Pectora caelesti consere luce pater.
Distendant illis sua messes horrea, pressa
Indultoque fluant candida musta pede:
Me iuvat esse Deo curae, qui dum mihi praesto est,
Non mihi vox curis evigilanda venit.
Nam me tranquilla solus consistere mente,
Una mihi genitor spesque salusque, facis.

PSALMUS V.

Ecclesia est hereditas [Reg: hereditas] Dei, Pater
In hac bonos tege, impios extermina.

VERBA MEA AURIBUS percipe.

Unice Iessiadae Rexque Deusque tui.
Qui, defluxit ubi mihi corpore somnus inerti,
Lumine cum terras detegit alma dies:
Mane ratos miseri clamores efficis, affers
De te pendenti mane rogatus opem.
Sancta pater mens es, tibi non nisi sancta probantur:
Non placet impietas conscelerata Deo.
Saepe mali florent: sed flos est ille caducus:
Posse putes numquam quos titubare, iacent.
Odisti furiosa quibus peccare voluptas:
Os mendax poenas, linguaque vana luit.
Respuis auctores caedis, fraudumque magistros
Reicis e coetu, concilioque pio.
At sedes adiisse sacras casteque pieque,
Et tibi vota favor dat mihi ferre tuus.
Sic det, ut o doleantque mali: tutoque sacroque
Insidias numquam sit timuisse mihi.
Recta sit ante pedes tua nostros semina, carpam
Iustitiae sanctas, te praeeunte, vias.
A vera lapsi fidei ratione vagantur,
Et falsis hostes nectere falsa iuvat:
Insidiis vigilant: aliis, in pectore dirum,
Quo noceant, versant nocte dieque nefas:
Sunt illis avidae ceu busta patentia fauces,
Compositis pellax linguaque plena dolis.
O' illos sceleris damna iustissime rerum,
Abstulerint rapidi vota scelesta noti.

Proice ab urbe tua, qui caelo intendere litem,
Concipiuntque animo turpe nefasque suo.
At tibi qui credunt se, iusto nomen honore
Et, cuius curae contigit esse, ferunt:
Aurea tranquillo diffundant tempora vultu,
Nec careant vera gaudia sancta fide.
Tu bona das, sacri genitor scutoque favoris
Protegis aeternum, qui tua verba colunt.

PSALMUS VI.

Peccator es, dolesque cor? clementia
Fretus Dei precare, discedet dolor.

DOMINE NE IN FURORE.

Non tua facta cohors celebrat tumulata: quid autem
Tene canat tenebris mors adoperta caput?
Lumina fessa tument fletu, dum nocte querelas
Integro, dum lacrimis lintea plena meis.
Forma fugit, marcet cutis arida: tanta malorum
Perque caput, circum turba latusque salit.
Sed procul o sontes: Dominus mihi praebuit aures,
Excepit Dominus vota precesque meas.
Annuit oranti Dominus: iam desino fletus:
Parta, iuvat curas ponere, plena salus.
Pectora rumpantur magno confecta dolore,
Turpia cum foedo damna pudore ferant:
Damna ferant hostes, consternatique pavore
Se mandent subitae turba scelesta fugae.

PSALMUS VII.

Hostis calumnias nigri vates Deo
Exponit: imitentur pium regem pii.

DOMINE DEUS MEUS, IN te speravi.

Si benefacta malis alterna lege rependit,
Iniustas iuste si manus ulta vices:
Impius insequitur fugientem, prendat et hostis,
Ac strati calcet corpus et ossa solo:
In terram famae clarum deturbet honorem,
Et nullum prorsus nomen habere sinat.
Surge, tuumque parens iusta tua vindicet ira
Dextera, mens cuius crimine pura nitet:
Iudiciumque repraesentans, compesce furores:
Quas gessi partes, munere laetus agam.
Ut templo rursus, plebe stipante caterva,
Dona feram gratus, sacra precesque tuo.
Sume animos, solio residens sublimis et alto,
Qui reddis populis maxime iura Deus:
Ore reposco pio si poenas, perde nocentes,
Iustaque iudicio sit mea causa tuo.
Sterne malos, defende bonos, pia pectora firma:
Qui latebras animi, caecaque corda notas.
Quod precor, eveniet: non me patieris inultum:
Auxilium seruis fersque refersque tuis.
Est iudex aequus, sanctosque tegendo, malorum
Decrevit poenis invigilare, Deus.
Vos nisi paeniteat scelerum, iam strinxerit ensem,
Lunarit cornu, telaque fortis agat:
Illita mortifero, quis figat, tela veneno
Turbam, in nos infert quae furiosa manus.
Ecce dolos hostis, dirumque in pectore veriat

Consilium, indignum concipit ille nefas.
Parturit ille minas, risum pariturus: opacae
Incidet in fossae, quam cavat, ipse specum.
In caput evenient eius fraudesque dolique:
Quae dedit, excipiet vertice damna suo.
At mea iustitiam perducet ad aethera, grato
Nomen et extollet carmine lingua Dei.

PSALMUS VIII.

Rex Christus est, et regna parta possidet
Puerum ore, victor atque dominus omnium.

DOMINE DOMINUS NOSTER.

Nata quid humano semine turba sumus?
Ut nos tam caros [Reg: caros] habeas, tua munera dones
Et nobis natu, munera summa, tuum:
Tempus ad exiguum qui teque poloque carebit,
Non paulo Geniis conditione minor.
At rursum aethereas [Reg: aetherias] invectus victor in arces,
Fulgebit clare cinctus honore caput.
Cuncta sub illius subiunges sceptra, potente,
E' nihilo fecit quae tua cura manu:
Quaeque errant campis, errant animalia silvis,
Lanigeras pecudes, buceriasque greges:
Quaeque alis volucres liquidum per inane vehuntur,
Quique maris pisces stagna vadosa natant.
O' pater, o hominum superumque aeterna potestas,
Qui finem nescis, principioque cares:
Nominis est cunctas, a vespere solis ad ortum,
Didita per terras gloria quanta tui?

PSALMUS IX.

Vates suos, Christus suos, suos pii
Hostes habet, vincunt, grates agunt [(transcriber); sic: aguut] Deo.

CONFITEBOR TIBI DOMINE.

Summe iuvat laudes per Deus ire tuas.
Terra soluta metu nostro est, sugit impia turba
Te duce, sacrilego tela cruore madent.
Iudice te causam tenui, cui sede verendae
Iustitiae est aequi maxima cura Deus:
Qui saevis simul ac verbis invectus es, arma
Qui contra ferret quam cito nemo fuit?
Devictae gentes, periit manus impia, nullum,
Et iam te prorsus vindice nomen habet.
Nunc hostes ubi sunt, frameaeque, aerataque tela,
Qui poterat sese nec capere ipse furor?
Scilicet eversas viduastis civibus urbes,
Victaque nobiscum gloria nostra iacet.
Mansit, et aeternum manet, imperioque creator,
Quo non est, potitur maior in orbe Deus:
Humanas statuens res qui sine crimine, terras
Iustitia, populos iudicioque regit:
Qui portus miseris est, perfugiumque salutis,
Et fert praecipiti tempore solus opem.
Et dubitet quisquam sua credere cuncta, colentes
Qui numen numquam deseruisse solet?
Vos vero regem grati celebrate Sionis,
Gestaque per populos factaque ferte Dei.
Cur tandem? iusti quia vindex usque cruoris,
Attenta miseras excipit aure preces.
Huc ades, aiebam, pater o miserere, malorum
Hoste vide cinctum copia quanta premat.

Faucibus e mortis miserum rape, munere grates
Ut tibi pro vitae, muneris auctor, agam:
Seposita ingressus delubra Sionia veste,
Ut referam laudes, quo precor ore, tuas.
Non tulit orantem, subito turbata tumultu
Vertit et in turpem castra scelesta fugam.
Facta suis hostes passi sunt vulnera telis,
Decidit in casses impia turba suos.
Audeat astra Deo nequis pugnare regenti:
Aut ventura sibi plurima damna sciat.
Sunt sacra turba pii: qua res non iustior, arte
Induit in fraudem se malus ipse sua:
Consiliis malus ipse suis evertitur: o res
Condi imo sanctis pectore digna viris.
Ne quis fallatur, nigras penetrabit ad undas,
Defluxit cuius pectore cura Dei.
Spes foveat miseros: venient oblivia iusti
Nulla Deo, Zephyris, nec pia vota cadent.
Tempus erit, mandans gentes te iudice sisti,
Pectora contundes cum scelerata, malos.
Sic sit, et attonitos ultor iustissime terre,
In fera sollicitos incute corda metus:
Vindicis ut melior tandem mala turba timore,
Se discant homines, te pater esse Deum.

PSALMUS X.

Coetum doles premi pium tyrannide?
Cum vate funde regio tales preces.

UT QUID DOMINE REcessisti.

Fraudibus exceptos, fraude doloque necat,
Dilaniatque: leo veluti, qui raptor ab antro
Involat in sparsos lata per arva boves.
Qualis et obscuros cingit qui indagine saltus:
Aut qui viscatis fallit aves calamis,
Post carecta latens, huc sese vertit, et illuc,
Et timet, et tacita gaudia mente premit:
Tum damam ille petit praedam, petit ipse volucrem:
Hic collumque suae frangit, et ille suae:
Callidus in tenues sese quasi colligit artus
Sic malus, observans singula facta virum:
Nec mora, prosilit, et capit, et iugulatque voratque:
Estque illi sanguis maxima palma pius.
Et cum tanta gerat, tam diraque facta, quis o quis,
Secum ait, est, videat qui mea facta Deus?
At tu surge, tuis fer opem: tibi sentiat hostis,
Qua nos defendas fortiter, esse manum.
Insanis quare violet tua numina verbis,
Tamque diu curae nos neget esse Deo?
Ipse vides certe fraudes furentis et astus,
Et mala sunt oculis subdita nostra tuis.
Nil opis in nobis: turbae tutela relictae
Tu tege praesidio nos pater alme tuo.
Tu pupillorum tutor, defensor et altor:
Impia sacrilegi brachia frange viri.
Occidat, et tanto fiat de nomine rumor,
Qui dicto citius recidat in nihilum.

Vota valent: aevum qui sceptra tenebis in omne,
Aeternum mactas corda scelesta Deus.
Ast inopum admittens, rerum placidissime, voces,
Das desideriis vela secunda piis.
Suppeditas, fundant quae verba precantia, numquam
Et sinis illa levis ventus et aura ferat.
Ut cum pupillis inopes tutique sacrique
Libera sint, summo vindice, turba Deo,
Grassarique malus iam tandem desinat hostis,
Ferre polo miser et pulvis et umbra caput.

PSALMUS XI.

In montium boni vocantur saepius
Iuga: nidulo est Ecclesiae nil dulcius.

IN DOMINO CONFIDO.

Diligit, acri odio prosequiturque malus.
Ventorum rabiem, carbones, sulpura, flammas,
Sparget in impuros, praemia digna, viros.
Iustus amat iustos, vultu placidoque creator
Perpetuo, sanctos quos iuvat esse, tegit.

PSALMUS XII.

Ecclesiae serva tuum verbum Deus:
Non tristior doctore pestis impio.

SALVUM ME FAC DOMINE.

At rector caeli quid ait? Vanescere luctus
Non patiar, Domino turba dicata, tuos.
Ultor ades laturus opem: quo differet oris
Contorquens nostri flamine turbo malos?
Ter quater argento supremi sermo parentis
Purior est, multo testa quod igne coquit.
Hunc, quae donavit nobis, tua seruet in aevum,
Afferat et fessis gratia rebus opem:
Omnia quis animus pessundare [Reg: pessum dare] fraude doloque,
Ne redigant captos in sua iura bonos.
Impietas floret, pereunt legesque fidesque,
Sceptra cohors ventres cum scelerata gerunt.

PSALMUS XIII.

Qui tristis es maerore confectus, polo
Cum voce palmas tende, erit melius tibi.

USQUE QUO DOMINE.

Diffugiant animi terrores, pectoris atras
Et tenebras solis discute luce tui.
Ne gelidi misere perfusi frigore leti
Occupet aeternus lumina fessa sopor.
Ne victum dicant, nostris et cladibus hostes,
Impia crudeli gaudia corde ferant.
Me tua sustentat bonitas: spondente salutem
Te, tristi cur sim pectore maestus ego?
Ergo tuas etiam pro tanto munere laudes
Rex grata aeternum maxime voce canam.

PSALMUS XIIII.

Vis scire mentis censio quid libera?
Haec lege, Dei quae fatur ipse spiritus.

DIXIT INSIPIENS.

Tum Deus: Ergo mali non emendatur ad omne
Cor quorum facinus, lingua, manusque facit?
Nec de plebe viri tantum: sed et esse magistros,
Rectoresque aliis quos mea cura dedit:
Qui mihi fidentes quasi panes viscere condunt,
Nec regem mundi voce pavente cient.
Scilicet attonitos metus et tremor obruet, arma
Pro sanctis olim iusta ferente Deo.
Tunc miseri nimium sero sprevisse pigebit
Consilium, ipse cui spes erat una Deus.
Haec rata sint, nitidi solis praenuntius illum
Lucifer et sceleri provocet axe diem:
Rupe salus, Domino captos miserante, Sionis
Cum veniet, votis saepe petita salus:
Gaudia quo creti capiant Israele, plebes
Stirpis et exsultet dux Iacobe tuae.

PSALMUS XV.

Quisquis Deo fiditque, amatque proximum,
Aevis beatus incolet caelum omnibus.

DOMINE QUIS HABITABIT.

Qui promens, nullo vera pudore tegit:
Qui numquam solvit vanam ad mendacia linguam,
Nec fraudes aliis, insidiasue struit:
Nulli causa mali, qui crimina fingere nescit,
Nec temere oblatis gaudet habere fidem:
Cui non imponit scelerata superbia leges,
Ut, pugnant quae cum relligione, probet.
Hostibus est hostis pietatis: laudat, amatque,
Quos timidos veri numinis esse videt.
Teste Deo promissa facit, non fenerat aera,
Insontes empto iudiciove premit.
Qui facit haec, veluti rupes, immotus in aevum
Omne manens, fausta sede beatus erit.

PSALMUS XVI.

Fit hostia, et placat Deum Christus patre:
Victorque Sathanae, et mortis, in vitam redit.

CONSERVA [(transcriber); sic: CONSERAA] ME DOMINE.

Nil mihi cum turba, sequitur quae stulta labore
Multiplici fictos, numina vana, deos.
An'ne habeam obsceno stillantia grata cruore
Ferta, mea illorum nomen an ora sonent?
Tu decus et virtus, tu nobis gloria regni:
A'te pater nata quam bona frena mihi?
Assignata mihi ditio est opulenta, tenenda
Et sors heredi [Reg: heredi] contigit ampla tuo.
Gratia magna tibi, qui consiliumque Creator
Es mihi, me praesens auxilioque levas:
Et praestas motus animi moderante tenere
Verbo, cum tenebris omnia tecta silent.
Ante meos haeres vultus, te maxime rerum
Lux animoque refert, nox animoque refert.
Hinc venit invicto pectus mihi robore fultum,
Virtutem dextro sufficiente Deo.
Hinc implet dulcis praecordia laeta voluptas,
Lingua canitque tuum, gloria nostra, decus.
Quid? spe quod certa quoque praecipit ista quietem,
Vermibus haud foedis esca futura, caro?
Nam prius exstincti liventes corporis artus
Quam mors in nebulas dissipet aereas:
Tartarea sacrum tibi me revocabis ab unda,
Lurida perrumpam munere claustra tuo.
Monstrabis mihi quae caeli stellantis ad aethram
Fert, non humano est et pede trita viam.
Pectora laetitia cumulabis nostra: bonorum

Nam pater in dextra est copia plena tua.

PSALMUS XVII.

Florent mali, boni iacent. malos sequi
Noli: Deus perdit malos, bonis favet.

EXAUDI DOMINE IUSTItiam.

Insani rabidos hostis defende furores,
Quoque potes dextrae robore, quove soles.
Me tege, ceu medio ciliis defenditur orbe,
Quae vibrans liquida pupula luce micat.
Ut volucris pullos abdit cristata, beato
Alarum sic me tegmine conde pater.
Invadunt in me saevis crudeliter ausis,
Quis sanguis petitur, maxima palma, meus.
Et nunc irato defixi lumina vultu,
Occultas fraudes insidiasque struunt:
Nunc sociis, animos quis dat fortuna superbos,
Et tumida tantum voce nefanda loqui:
Ex omni iuncti circumfunduntur, et ore
Nostra cruentato viscera, et ossa petunt.
Non secus, ac ventris rabie stimulante leones,
Quos sicca exspectant fauce domi catuli.
At Deus in nostri curam consurge tuendi,
Et validis infer viribus arma malis.
Corpora sterne, feri, iugula, scelerata, corusco
Exsertus dextra qui micat ense tua.
Adsere me genitor, sartum tectumque tuere
A'turba, qua vi maxime cuncta potes,
A'turba: qui cum nil sint nisi pulvis et umbra,
Corda tamen stulto plena tumore gerunt:
Utque pecus, quod adest cernunt modo, dulcia carpunt,
Implentur ventres lautitiisque tuis:
Florentes natis, longa serieque nepotum,

Qui teneant aurum, tecta colantque patrum.
Haec bona sint illis: te munera dante salutis,
Munera promissis uberiora tuis:
Iustus, et aeternum spectando dives, imago
Discusso somno cium tua surget, ero.

PSALMUS XVIII.

Laudat Deum, quo liberatus vindice
Ab hostibus vates, et omnibus est malis.

DILIGAM TE DOMINE.

Cum subito gravidae tremefecit viscera terrae,
Mugit humus, caeco murmure saxa sonant:
Ignitae absistunt scintillae ardentis ab ore,
Naribus et sumo mista favilla micat:
Deprimit aetherei [Reg: aetherii] sinuosa volumina caeli,
Se liberans geniis stabilibusque volat.
Invehitur pennis ventorum, equitatque per auras
Horrifero Borea, terribilique Noto.
Castra tenebrae illi, nubes tentoria, nimbi
Nigrantisque potens plurima vallus aqua.
Displosae abrumpi tum crebro fulgure nubes,
Grando furit mistis ignibus absiliens:
Inde super magni tonat ingens regia caeli,
Absiliens mista grandine flamma ruit.
Nec mora nec requies, hostes turbatque fugatque,
Ex omni aethereis [Reg: aetheriis] missilibusque premit.
Apparent sicci disiecto gurgite fontes,
Defluit exustis unda lacusque vadis.
Ima patent terrae fundamina: spiritus ore,
Ignis tanta Dei copia nare ruit.
At me, de caeli demissa culmine dextra,
Extrahit e tumido quo mare versus eram.
Me servat saevis ex hostibus: eripit atra
Pectora erant in me quis nigriora pice.
Prostratum urgebant variis assultibus illi:
Fulsit praesenti me Deus ultor ope.
In strictas actum, patefacto limite, fauces

Explicuit, quod ei curaque amorque forem.
Promissa exoluit virtuti praemia, puris
Et tribuit manibus munera digna Deus.
Nam mea caelestis qua monstrat semita verbi,
Mens numquam sacras destitit ire vias.
Non deduxerunt iusto me crimina: culpis
Non audax posui nomina pulchra meis.
Ante oculos foedusque Dei mandataque nostros,
Ante oculos nostros sanctio legis erat.
Integer et castus numen caeleste timebam:
Ad scelus haud ullum dextera sancta facit.
Nec poteras recte pretium non reddere factis,
Virtutem donis et cumulare suis.
Scilicet insonti, sanctoque [(transcriber); sic: fanctoque] es sanctus, et insons:
Fert bona, dante, bonus, te bone, multa, Deus.
Durus es in duros: in saevos saeviter acris
Irruit, et poenas exigit ira tua.
Pro turba pugnans inopique humilique, superbi
Innumeras victor proteris hostis opes.
Illustras caecas fulgenti luce tenebras:
Nox discussa tuo lumine nostra fugit.
Te duce rumpo globosque virum, densasque catervas:
Hostica traicio te duce castra pedes.
Est via recta Dei, ratio sine crimine, verbum
Purius argento, testa quod igne coquit.
Defendit sanctos dextra armipotente: quis illo
Aut fuit, aut ullo tempore maior erit.

Non Deus est alius, non numen, ferre salutem
Unus et ille potest, unus et ille solet.
Dat vires animo, cingit fulgentibus armis,
Ut vadam forti, qua via nulla pede.
Praeverto illius celeris vestigia cervae
Munere, per rupes et iugo celsa feror.
Instruit et serro nervos, arcusque minaces,
Et docet invicta frangere tela manu.
Me tegit illius clypeus, me dextera fulcit:
Quod sum, quod regno, gratia magna Dei est.
Quin et eram dignus quo plecti tempore, nostro
Admisso o quanto lenior ira fuit?
Afflictum erexit, constrictum solvit, euntem
Iussit inoffenso tramite ferre pedes.
Ergo ruo comitante Deo fidenter in hostem:
Fit fuga, tela cadunt, sanguine terra rubet.
Nec prius absisto, valido quam fusa lacerto,
Impia victrici sub pede colla premo.
Per te fortis ego, per te Deus impete tota
Agmina praecipiti protero victor ego.
Tu facis, ut versis hostis det terga maniplis,
Armaque deuoveat sanguine sparsa suo.
Ille quidem clamare, at opis spes nulla dabatur:
Ille vocare Deum, sed caret aure Deus.
Impius in vacuas, ut pulvis, spargitur auras:
Conteritur multo ceu via plena luto.
Tu das eripiar turbis, populique tumultu:

Tu das innumeris ponere iura viris.
Deditione mihi facta gens seruit, et ante,
Iussa sui regis, non mihi nota, facit.
Spe frustrata sua proiecit degener hastas,
Fractaque victoris sub pede turba iacet.
At reliqui ne nil trepident, praestare nec arces,
Nec possunt duris moenia firma seris.
Salve magne parens rerum, tibi gratia: regis
Cui sese debent sceptra, salusque tui:
Qui sub me gentes vindex subiungis, et acres
Isaidae populos mittis in imperium.
Eripis et saeva crudelis fauce tyranni,
Nec sinis insana seditione premi.
Te laudabo, feram te grata voce Creator
Per gentes, magni qua patet orbis iter.
Imperium, victos hostes, clarosque triumphos
Maxima, delebit, munera, nulla dies:
Munera, quae regi, regis sobolique dedisti,
Et das, et posthac tempus in omne dabis.

PSALMUS XIX.

Deum poli, Christum canunt Apostoli,
Vulgant per et terras salutis nuntium.

COELI ENARRANT GLOriam.

Pars est de fama nescia nulla Dei.
Non adeo populus, non gens se subtrahit oris
Extremis, pontus qua vagus ambit humum:
Quo non, quem sacro fundunt penetraverit ore,
Finibus Eois Hesperiisque, sonus.
Norma per illorum terras rata pertinet omnes,
Vocibus et gemini personuere poli.
Ipse domumque pater, sedemque locavit in illis,
Et posuit soli splendida tecta suo.
Sol, tamquam sponsus, thalamo procedit ab aureo:
Utque Gigas rapidum concitus urget iter.
Extremo veniens medio decurrit Olympo,
Declivoque poli tramite prona petit,
Inde ruit celeri cursu revolutus in ortus,
Cuncta calore urens, cuncta fovensque suo.
Lex est sancta Dei, mentes reficitque, fidelis
Sermo Dei, reddit pectora docta rudes.
Laetificant maestos Domini decreta, salutis
Verba afflant animis luminibusque decus.
Et domini castus timor est, et lege solutos
Mortis, conservat tempus in omne, pios.
Iudicii quam fert Dominus sententia iusta est,
Nec divina umquam pondere verba carent.
Illis non auri mage sunt pretiosa metalla,
Lectave Erythraei littore concha maris.
Non illis stipant thryma per, cythisosque volantes,
Dulcius in curvo vimine nectar apes.

His instructus ego, vitam moresque guberno:
Praemia viventem maxima rite manent.
Quis tamen o totum se perspicit? omne benignus
Quod latet obscuro dilue corde nefas.
Haeret et in pravo quae culpa errore, superba
Ne gerat in tumido pectore regna veta.
Sic insons, sic mundus ero, sic crimine purus,
Damnaque peccatis tristia nulla feram.
Grata habeas utinam mea maxime carmina vindex,
Quae meditor placeant, o mea vita, tibi.

PSALMUS XX.

Duci precatur fausta plebs suo, pii
Orent pio pro rege sic, et principe.

EXAUDIAT TE DOMINUS.

U idivina [(perhaps: Vi divina)] valens dextra potente iuvat,
Dant animos hosti currusque, equitesque: tuentis
Nos caelum notis sollicitamus opem.
Ille cadens foedo consternet corpore terram:
Non vis nos capto dimovet ulla loco.
I felix, felixque redi, rex magnus Olympi
Has pro te vanas non sinit esse preces.

PSALMUS XXI.

Rex Christus est, eritque saeclis [Reg: saeculis] omnibus,
Victor suorum, exterminatorque hostium.

DOMINE IN VIRTUTE TVA.

Quos illi fisos, qua patet orbis, habet.
Laetificas vultu divino, fretus amore
Non umquam sceptris excidet ille, tuo.
At dextra arreptos ultrix tua puniet hostes,
Experiere Deit turba scelesta manum.
Utque cremat calida stipulas fornace caminus,
Succensa aprico messis ut ardet agro:
Sic dabit in cineres, sic igne furente vorabit
Sacrilegos irae fervida flamma tuae.
Non super ullus erit, perdes cum nomine, gentis
Nec non impura posteritate suae.
Impia nam cur inte sumere bella tulerunt,
Nec profecturos fingere mente dolos?
Absumes pharetrae sinuatos pondus in arcus,
Figentur telis corpora foeda tuis.
Et fugient, mora nec, fugientia terga secutus
Laedet eos iactu nervus in ora tuus.
Macte tua sic magne Deus virtute, feramus
Ut tua nos laetis maxima facta modis.

PSALMUS XXII.

Christi legis lamenta suffixi cruci,
Cum factus est pro meque teque victima.

DEUS DEUS MEUS RESPICE.

Nocte voco, clamoque die: clamatus at ipse
Nec nocte auxilio, nec mihi luce venis.
At non talis eras in nostros sancte parentes,
Iucolaque [(perhaps: Incolaque)] Hebraeae, lausque decusque plagae.
Spes illis sua te facilem spondebat, opemque
Sensere invictae, quam petiere, manus.
Ad te clamarunt: clamantibus ora notavit,
Nec turpis stulta credulitate pudor.
Ast ego non homo iam, sed vermis, fabula vulgi
Ridentis, cogor qualia nosse mala?
In me, qui cernunt, illudunt voce, caputque
Iactat, aitque aliquis, Nunc Deus ultor ubi est?
Cur, cui confisus, non votis applicat aures,
Qui sibi tam carum [Reg: carum] deseruisse potest.
Per tamen aspexi te pulchri lumina solis,
Ubere tu mihi spes sub genitricis eras.
Ex alvo tibi sum materna creditus: ipsis
In cunis infans te patre dignus eram.
Ne dubiis ergo, ne rebus longius abstes:
Auxilium nemo, tu mihi ferre potes.
Cornibus hinc Basanis alit quos ora iuvencum,
Ecce leoninis dentibus inde petor.
Effluit, ut rupta fontis liquor effluit urna,
Sanguis, hebent sensus, vis animique fugit.
Testa crepant ceu fracta artus: ut cera liquescit
Cor, haeret sicca lingua ligata siti.
Iam sum iamque cinis: cingit me saeva canum vis.

Obsidet ex omni turbaque dira latus.
Tempora confixus, dispandor brachia, spinis
Perterebrorque manus, transfodiorque pedes.
Enumerent artus, luxataque corporis ossa:
Et tamen impuri, quid dolet iste? rogant.
Inter partitur sese custodia vestes,
Exuvias miles sorte trahitque meas.
Affer opem, tutare, tuum defende Creator,
O'columenque meum, praesidiumque meum:
Hanc animam gladiis, hanc rostris eripe vitam,
Ore ruunt in me qui petulante, canum:
Eripe, fauce leo crudeli, fronte minatur
Unius cornus qui ferus arma gerit.
Te, nomenque tuum coetu celebrabo frequente,
Fratribus et grati carminis auctor ero:
Eia metus tangit quos numinis inclita laude,
Mecum eia aetherei [Reg: aetherii] numina ferte patris.
Thariadae date sacra Deo, date thuris [Reg: turis] honores:
Laudate Isacidae corde micante Deum.
Immensum celebrate Deum: qui rebus in arctis
Surda inopum numquam negligit aure preces.
Non aversatus miseri qui vota, salutis
Clamanti numen munera mite dedit:
Hoc iterum in magna repetens iterumque corona,
Debita pro dulci dona salute feram.
Turba famem deponet inops vitaque potita
Perpetua, laudes et tua facta canet.

Veridicis gentes purgatae pectora dictis,
Eoaeque preces Hesperiaeque tibi:
Omnia qui solus facis, et regis omnia, terrae
In ditione tenes et sola cuncta, ferent.
Placabunt dites animi ieiunia, numen
Et venerabuntur supplice voce Dei.
Procumbent, Domini genibus sua brachia tendent,
Qui miseram vitam, pulvis et umbra, colunt:
Quod mortis fierent ne dirae praeda, cruoris
Atque animae tulerim prodigus esse meae.
Quinctiam illius, series quam longa nepotum,
In ius se prompta mente fidemque dabunt.
Divinum cunctis nomen memorabitur aevis,
Gloria erit venturum omnium in ore Dei:
Ista procuraris quod sanctis causa salutis,
Iustitiae solus fonsque caputque pater.

PSALMUS XXIII.

Pastor Deus, nos illius grex, pabulum
Verbi quibus praebet sui scientiam.

DOMINUS RECIT ME.

Aethereis [Reg: Aetheriis] et sancto mulcet amore animum.
Se propter, animumque suum, qua sidera adire
Fas, ducit recti iustitiaeque via.
Ergo mali, loca senta situ, loca turbida mortis
Per gradiens, metuo nil comitante Deo?
Non firmo tenebris, ne forsan poplite labar,
Auius a vera ne pietate vager:
Angusto, vitae qua monstrat semita, calle
Me tua sancta Deus virga, pedumque regunt.
Das laeto celebrare epulas (rumpantur iniqui)
Securo dapibus caelicolumque frui.
Exstructis ponis rorantia pocula mensis,
Inque caput nardi munera fundit onyx.
Non tua non me destituet bonitasque fidesque,
Quam vitae fuerint tempora longa meae.
Muneribusque tuis invita morte superstes,
Aetherea [Reg: Aetheria] tandem sede beatus ero.

PSALMUS XXIIII.

Ecclesiae rex Christus est: ter et quater
Colunt beati hunc principes qui principem.

DOMINI EST TERRA.

Ipse sibi sedem stellanti legit in arce,
Scandere quo felix qui queat ecquis erit?
Ecquis et ad solium, caeli apparebit in aula,
Numinis aethereae [Reg: aetheriae] civis et urbis erit?
Cui manus est insons: qui se intus et in cute novit,
Unius et pendet de bonitate Dei.
Quem non fucato decepit hypocrisis ore,
Ut pugnant quae cum relligione, probet:
At bona qui recto contendit tramite, verum
Et colit, et falso numina nulla citat.
Hunc amat, et donis summus felicibus auget,
Aeterna cumulat iustitiaque Deus.
Talis Iacobi stirps est generosa parentis,
Cernere cui faciem maxima vota Dei.
Pandite claustra, fores magni reserate tyranni:
Victor adest, fausta rex ope victor adest.
Ille quis est ope rex victor felice, quis ille?
Ipse potens belli rex Deus, ipse Deus.
Solvite robustasque fores, aditusque tyranni:
Laudibus illustris rex venit, ecce venit.
Ille quis, illustris rex est quis laudibus ille?
Maximus armorum rex Deus, ipse Deus.

PSALMUS XXV.

Unica animus miser Dei clementia
Nitatur, et beatus et felix erit.

AD TE DOMINE LEVAVI.

Pendeo, tu vitae spesque salusque meae.
Ne, precor, o mendax mea sit fiducia, neve
Exsangui livor gaudia corde ferat.
Non Pudor ora notet, quorum tibi dedita corda,
Contingant portum votaque sancta suum.
At nequam foede frustretur, pectore turba
Quodque scelesto optat, ventus et unda ferat.
Qua sit iter monstra, caeli quod ducit in arcem:
Iustitiamque sequar, te praeeunte, tuam.
Tramite da veri constans vestigia ponam,
Spes mea luce Deus, spes mea nocte Deus.
Nomen habes prima qua clarus origine mundi,
Te moveat numen, gratia, mite, pater.
Commisi incauta quidquid lasciva iuventa,
Excidat, et stulti criminis omne nefas.
At non pulsa tuo pietas sit pectore, propter
Quam miserum patrio semper amore foves.
Et bonus, et placidus Deus est, quos abstulit error
Quod caveantque docet, quodque sequantur iter.
Non comes ire negat miseris, ubi sistere possint,
Monstrat, inoffensos aut bene ferre pedes.
Natura verax Deus est, praestatque benignum
Se cunctis, qui fas, qui sacra iura colunt.
Ergo etiam facilis propter tua nomina culpis
Ignosces, quarum copia quanta? meis.
Nam veneror Dominum: cuius qui numen adorat,
Illius caecum verset an error iter.

Commoda num vitae desint, nec totius haeres
Cum natis teneat, qua patet, orbis opes?
Nosse tuae donas mentis decreta Creator,
Foederis arcanum notificasque piis.
Te specto, et suprema mihi cum venerit hora,
Spectabo, nec me vicerit alter amor.
Nam facis insidias fraudesque exire malorum,
Ne quando in pedicas, quas posuere, cadam.
Sum miser, et pauper, novi solacia nulla:
Respice me, noxis et bone parce meis.
Affer opem, morior curis: mens deficit aegra,
Vitra iam pote nec ferre doloris onus.
Quam series caput hoc premat, aspice vasta malorum,
Et vitia ex animo dilue rore tuo.
Aspice quot coeant hostes, quae bella minentur,
Qui nil, quo laesi, iure querantur, habent.
Me serva, vitamque meam, cui sido Creator:
Ne possit de me quilibet esse loquax.
Mens melior redeat, tueatur labe carentem
Officii studium, nudaque simplicitas:
Thariadisque procul, quae tristia cumque timenda,
Pelle pater, rapidis diripienda notis.

PSALMUS XXVI.

Non lege iustis gratiaque convenit:
Litem nec est qui dirimat, ipse nisi Deus.

IUDICA ME DOMINE.

Cuius vita tuo munere labe caret.
Iam spe, fisa tibi mens, victum praecipit hostem?
Ah ne destituat me, precor, illa Deus.
Ah trepido ne vis animi concussa tumultu,
Aegra malis vultus fluctuet ante tuos.
Experiare licet, scruteris et abdita cordis:
Invenies animo crimen abesse meo.
Luminibus bonitas nostris tua dulcis inhaeret,
Praeceptisque mea est consona vita tuis.
Nil mihi cum turba cui sunt mendacia cordi,
Quam simulante iuvat fingere mente dolos.
Impuri flagrant odio mea pectora coetus:
Ite caterva a me conscelerata procul.
Divino legis sacrae de fonte petito
Perfusus sanctas ante liquore manus:
Ingrediorque tuae sedis penetralia, circum
Et do thuricremos [Reg: turicremos] ore favente focos.
Ut tua suavisonis aptem miracula nervis,
Grataque laetanti carmina voce canam.
Aula capit quam me tunc augustissima, laudis
Et quae tecta colit fama, decusque tuae?
Ne me perde, soles quo perdere more nocentes,
Nec me gaudentum [Reg: gaudentium] sanguine culpa trahat:
Ad scelus omne manus quorum facit, et data contra,
Muneribus capti foedera legis agunt.
Me studium recti vitae traducit honestae,
Est mihi quae verbi curaque summa tui.

Innocuus vivo, tege me, defende, guberna:
Cur tua sit bonitas o mihi dura pater.
Quo coepi pede semper eam, coetuque Creator
In populi dicam carmina grata tibi.

PSALMUS XXVII.

Liber malis laetatur, ipsum dextera
Et ut Deus sua usque vindicet, rogat.

DOMINUS ILLUMINATIO MEA.

Sollennes [Reg: sollemnes] pompas, altaria pinguia ture,
Ardentesque focos, gaudia summa, tuos.
Hoc sacer afflictis dubiisque in rebus asylo,
Tutus et ut celsae vertice rupis ero:
Arce triumphabo victor iam iamque furentem
Hac hostem, ex omni qui mihi terror erat.
Tum tibi quas grates, quae laetus carmina dicam?
Davidis quantus vox pia plausus erit?
Interea fletus nostros repetamus, in orbem
Tristibus et redeat maesta querela sonis.
Huc ades, et fundo quas imo pectore voces
Exaudi, veniam nec tribuisse nega.
Agnoscis'ne tuum? conspectum quaerite nostrum:
Quaerimus en: vultus ne, precor, abde tuos.
Iratus ne me, ne proice: dextra relinquat
Nec tua me, vitae portus et aura meae.
Deseruere pater miserum, materque benigna
Deseruit nun quam me tua cura Deus.
Quod doleant hostes, certo me tramite siste:
Te sine non dubia mi placet ire via.
Vexandum noli sceleratis dedere, lingua
Qui mendaciloqua dogmata falsa serunt:
Criminibusque [(transcriber); sic: criminbus] premunt sanctos, diroque furore
Concinnant fraudes, exitiumque parant.
Non dubium, dabitur tutam decurrere vitam,
Laetitiae nobis longus et annus erit.
Pectore fide Deo forti, constantia mentem

Roboret, infracto pectore fide Deo.

PSALMUS XXVIII.

Blanditur impius, dolumque cogitat:
Seruet pios, exterminet malos Deus.

AD TE DOMINE CLAmabo.

Qui me defendis, clypeique sub orbe latentem,
Ut mihi tela queant nulla nocere, tegis:
Qui robur, virtus, qui nobis ara salutis,
Et nostrae aeternum carmina laetitiae.
Ipse animos pulsa firmas formidine, vinci
Et das nimirum nescia corda bonis:
Ipse Deus vires nimirum sufficis, unctus
Immensumque tuo munere nomen habet.
Sic habeat, sortemque tuam nos usque guberna,
Perpetuoque fove, pasce, tuere, Pater.

PSALMUS XXIX.

Nil maius est verbo Dei, nil fortius:
Hoc arbores, hoc saxa, montes concidunt.

AFFERTE DOMINO FILII DEI.

Vos cedrosque Dei, aerias evertit et ornos,
Quae celsum Libani circumiere caput.
Subsilit Hermonius lascivi more iuvenci,
Aut media cornu quae fera fronte gerit.
Vox flammasque Dei, saevos erumpit et ignes:
Vox conquassat agros, et nemus omne Dei:
Qua patet Arabiae nullis cultoribus ora,
Desertaeque siti sunt regione Cades.
Cervarum partus Domini vox eicit: altae
Voce comas silvae deposuere Dei.
Huius adorabunt, qua templa Sionia, numen:
Huic laudes grati virque puerque canene.
Nubibus aeternum dominator hic insidet atris,
Involuitque immenso omnia diluvio:
Datque, dabitque suis infracti roboris auctus,
Et nos perpetua prosperitate beat.

PSALMUS XXX.

Grassatur hostis in pios: brevis Dei
Est ira, fortiterque vin dicat suos.

EXALTABO TE DOMINE.

Iustitiaeque, pius da decus omne Deo.
Momenti instar habet rerum brevis ira parentis,
Et vitae munus muneris auctor amat.
Nocte fluunt lacrimae, risus aurora reducit,
It pulsa tristi nuba serena dies.
Donec eram felix (nam ceu fundata vetusto
Sors stabat saxo nostra favore Dei.)
Nil umquam mihi dicebam, nil accidet aegri:
Semper erit velis aura secunda meis.
At quam, te vultus Deus avertente paternos,
Omnia sunt rebus quam cito versa meis?
Ergo etiam querulis ululatibus omnia miscens,
Quid tibi mors fructus, quid mea fata ferent?
Num poterunt, tenuem simul ac motabor in umbram,
Ossa minuta loqui teque tuamque fidem?
Sis bonus, et miseris praebe singultibus aures,
Daque salutiferam iam mihi patris opem.
Sic ego: cum magno confecta mente labore
Et dolor, et moror protinus omnis abit.
Ut modo lassus humi foeda qui sorde iacebam,
Verterer ad sacros strenua membra modos:
Et pro lugubri nigrae velamine vestis,
Integerent hum eros candida fila meos.
Munera pro tali votivo carmine damno,
Et tibi me grata consecro mente pater:
Includetque tuas eadem, pia cantica, laudes,
Et vitae Isaidae tempora summa, dies.

PSALMUS XXXI.

Quod non vocantur in periculum boni?
At hos tamen fisos sibi servat Deus.

IN TE DOMINE SPERAVI.

Consistens, hostis non ero saeve tuus.
Interea tacitis suspendere vota labellis
Ne cessem, numen rite vocabulo Dei.
O'quem debilitat series immensa malorum
Respice, mens animi fluctuat aegra malis.
Nulla quies misero: liquuntur pectora curis,
Et vultus maesti signa doloris habet.
Non iuvat ora cibus: caligant lumina: facta
At vero aetatis quanta ruina meae?
In lasso languet mens corpore: crimina propter
Dura crepant, tenuis quae tegit, ossa, cutis.
Hosti sum risus, vicinis ludus, amicis
Causa metus, notis visus in urbe fuga.
Omnibus excidimus, ceu quos nigra fata tulerunt,
Aut quae fracta luto terrea testa iacet.
Accedunt sannae, pavidum terrorque tremorque
Stant circum fraudes, insidiaeque, latus.
Nec tibi fido tamen non tota mente Creator,
Teque colo numen, praesidiumque meum.
Sum tuus, inque tua dextra est mea vita: nocentum [Reg: nocentium]
Ne trahat addictum sub sua iura manus.
Defensum sacri collustra lumine vultus,
Pro facili, sine qui fine, favore tuo.
Te voco, ne frustrer, confusa mente scelesti
Frustrentur, lignis funeris usta cohors.
Excisa muti sint lingua turpiter, audent
Crimina qui sanctis fingere foeda tuis.

Quae bona sunt a te, sunt quanta recondite iustis,
Exspectant sanctos qualia dona viros?
Coetu illis magno quae dasque dabisque vidente,
Quod tua non ullo verba pudore tegunt:
Cum furias exire sines gremioque recondes,
Attingant ut cos iurgia nulla, tuo.
Gratia, lausque tibi, cuius bonitate, fideque
Munita Genitor tutus ut urbe fui.
A'te desertum se proiectumque putantis,
Non passus nullum pondus habere preces.
Imperium colite o sancti caeleste tenentem,
Qui dat digna piis praemia, digna malis.
Utque illos bonus et tegit, et defendit, et auget:
Sic horum fastus, altaque verba domat.
Spes animos firmet, duret constantia mentem,
Qui colitis casto pectore cumque Deum.

PSALMUS XXXII.

Nemo bonus, nemo absque vivit crimine:
Sola sumus iusti Dei clementia.

BEATI QUORUM REMISSAE

Et lacrimosa acer fregerat ossa dolor.
Me fugiente die, me decedentibus astris
Urgebat vasto pondere dextra Dei.
Arebam, veluti raptis humoribus [Reg: umoribus] arva,
Aestivus fissos cum Canis urget agros.
Quid facerem? culpam fassus mea crimina pandi:
Non est convicti causa tuenda rei.
In scelus isse pudet, piget o piget esse nocentem:
Da numen vitiis mite meis veniam.
Sic ego: cum, Solida est mecum tibi gratia, dixti,
Saevaque peccati damna timere vetas.
Ergo meo exemplo tendens tibi brachia supplex
Opportuno omnis tempore sanctus erit.
Compos et optati, versant cum crimina mentem,
Candida navifragum per mare vela dabit:
Nigrius ut pice sit caelum licet, et freta Coris
Concita, non feriant ventus et unda ratem.
Non'ne metu vacuum me nulla pericula terrent,
Atque ideo laeta carmina voce cano?
Me tegit aetherei [Reg: aetherii] nimirum dextra parentis,
Qui loquitur miti talia voce mihi:
Macte fide sancta vates, sic itur ad astra,
Qua bene coepisti, munere, perge, meo.
Omnia praestabo nostro tibi lumine tuta:
Quid metuat pietas praeside tecta Deo?
Quisquis es, esse cave mulus, neu vive caballum,
In quorum ratio corpore nulla viget:

Terga domanda quibus flagris, quibus ora, feroces
Ne laedant, duris sunt cohibenda lupis.
Iniustos mala multa manent: bonitatis ab omni
At circum iustos praemia parte fluunt.
O ergo pie coetus ova, gaudete parentis
Mens quibus aetherei [Reg: aetherii] nunere [(perhaps: munere)] labe vacat.

PSALMUS XXXIII.

Creat, tuetur, erudit, servat pios
Deus: nec illi quisquis es grates agas?

EXSULTATE IUSTI IN DOMINO.

Cum populis metuens corde micante tremat.
Quae vult cuncta potest, opus et vox editur una.
Estque vigetque statim, quod fuit ante nihil.
Indomitos gentesque gerunt populique furores
Corde, necemque bonis, exitiumque parant:
At iubet ad nihilum crudelia coepta redire,
Successum saevis consiliisque negat.
Nam tempus decreta manent ipsius in omne:
Fixa Dei mens est, propositumque tenax
Felices, populum sibi quos legit ille: beati,
Est quorum solus rexque paterque Deus.
Despicit, et lato mortalia lumine lustrat,
Despicit, et terras cernit et ab arce sua:
Fingit corda, facit sese intus et in cute noscant
Quisque: regit nutu, quod fit et omne, suo.
Milite non rex est tutus, non robore miles:
Pugnatrix fallit bellua et ipsa fidem.
In sanctis oculos figit Deus, usque favore
Ipsius fretos, prosequiturque, fide:
Ne niger ille dies rapiat, neu rebus in arctis
Non habeant, possint quo posuisse famem.
Aegra Deum sperat mens, et desiderat unum,
Qui solus nostrae est portus et aura rati:
Pectore tutela cuius laetamur ovante,
Fortis et invicto nomine turba sumus.
Ex te pendent es igitur nos maxime rerum,
O bonitate tua, qua tegis, usque tege.

PSALMUS XXXIIII.

Vatem periclis eripit suum Deus.
Idem, Deo fidas modo, fiet tibi.

BENEDICAM DOMINUM.

Et tua sint semper tempora laeta cupis?
Nate tene linguam, fraudes, mendacia vita,
Et numquam nomen non sit in ore Dei.
Improbus esse cave, mores componere cura,
Et sedeat placidae pectore pacis amor.
Aspicit ad iustos oculo clemente, precesque
Intenta sanctas accipit aure Deus.
Vertit ad impuros sed torui luminis orbes,
Cum tota delet progenieque malos.
Quo nam, quo tandem clamarunt tempore, vota
In sua nec facilem sancti habuere Deum?
Vim fractis addit, tollit firmatque iacentes,
In quorum nullum pectore robur inest.
Aspera multa cadunt, circum stat turba malorum:
His tamen e cunctis liberat ille suos.
Quin artusque pios cust odit, et ossa, nec illa
Olim non animis omnia restituet.
Oderunt iustos misere quicumque peribunt:
Improbitas gladio concidet icta suo.
Vindicat ipse pios invicto numine, pessum
Nec fretos umquam se sinit ire Deus.

PSALMUS XXXV.

Dira obsidet potentiorum limina,
Criminibus et bon os premit calumnia.

IUDICA DOMINE NOCENTES ME.

Sume manu clypeumque, et acutae cuspidis hastam,
Auxilioque mihi subsidioque veni.
Te, nil quam furias spirantibus, obice, nostrae,
Et dic, te robur vindicat ecce manus.
Ora scelesta pudor subeat: fugiantque ruantque,
Quos iuvat insidias composuisse mihi.
Ut boreas aceres, diversa fugetque furentes,
Huc illuc genius disiciatque tuus.
Obscuro tendant, qua lubrica semita, calle,
Occursans triviis angelus ultor agat.
Nam nil commerito laqueos posuere, pararunt
Et furtim foveam, perniciemque struunt.
Non exspectatis patiantur vulnera telis:
Decidat in casses impia turba suos.
Tunc pertentabunt [Reg: pertemptabunt] hilarem quae gaudia mentem,
Quanta ope caelesti laetitiaque fruar?
Membra mei tales erumpent omnia voces
Corporis: o vitae rexque paterque meae,
Quis tibi par? tenuem qui unidex eripis hosti,
Nec praedam miserum fortibus esse sinis.
Turpia mendaces fingunt mihi crimina testes,
Et quae non feci, facta patrasse ferunt:
Ut mittant (meruit pietas haec praemia) laeto,
Et bene pro factis dent mihi damna meis.
Certe ego, cum morbo defessi membra iacerent,
Ut possem votis eripuisse meis:
Afflictans corpus vili centone tegebar,

Sumebam minimos ore precante cibos.
Ceu consanguinei casu fratris've dolebam:
Tamquam materno funere curvus eram.
Nunc quassata simul mea sors sub sidere coepit,
Aegraque lapsanti poplite membra traho:
Quam mala nostra vident animo gaudente, pudetque
Nil, de me stolida voce nefanda loqui?
Obstipa coeunt in me cervice bilingues,
Quis venter Deus est, praemia summa cibus:
Et coeunt, et rostra meo sua corpore mergunt:
Ut fera cervino tergore turba canes.
Quo tamen usque Deus? fer opem, defende, tuere:
Unica sit rabidae ne mea praeda leae.
In magno dicam coetu tibi carmina, multi
Cantabunt nomen, me praeeunte, tuum
Effice ne nostro laetetur funere, nutu
Qui sua testari gaudia coetus amat:
Et furiis demens actus,nil tale timenti,
Securos odio non sinit ire dies.
Qui pacem metuunt, veris et falsa remiscent,
Ut conflent pestem perniciemque boni,
Insultane tumidis in me clamoribus: evoe
Haec voti haec nostri summa caputque fuit.
Ista vides certe: ne dissimulare Creator,
Aut dura auxilium mente negare velis.
Surge Deus, defenden, tuere patrone clientem:
O' servum vindex protege magne tuum.

Ne permitte cadam iusta iustissime causa,
Non te sic hosti iudice risus ero:
Non dicent, Habet, en iacet, est victoria parta:
Haec nos praeda iuvat, sic spoliandus erat.
Tristia cum multo sint illis damna pudore,
Qui capiunt nostris gaudia mente malis.
Labe ignominiae foeda ceu veste, tegantur,
In me quis animos mens scelerata facit.
At qui me gaudent causam tenuisse, triumphent,
Nostra salus quibus est semper in ore Deus.
Haec quoque iustitiam genitor, tua facta loquetur.
Lingua: canam laudes nocte dieque tuas.

PSALMUS XXXVI.

Et ora, et acta pingit, et mentem impii:
Tum quanta sit Dei canit clementia.

DIXIT INIQUUS UT DELINQUAT.

Vivit homo, vivunt munere bruta tuo.
Cristatae pulli matris conduntur ut alis,
Despiciunt ungues accipiterque tuos:
Pennarum Genitor (bonitas o quanta) tuarum
Mortalis tuti tegmine turba sumus.
Ubertate domus saturas, ceu flumine, fontis
Perfundis plena laetitiaque tui.
Te penes est, vitae manat quae fontibus unda,
Inque tuo nobis lumine lumen erit.
Sis bonus o felixque tuo qui numine gaudent,
Perpetua sanctos iustitiaque tege.
Me terat insano pede, ne permitte, superbus,
Infesta raptet ne fera turba manu.
Sed bene habet: cecidere mali, cecidere profani:
Improbitas merito tempus in omne perit.

PSALMUS XXXVII.

Fluxae malorum res secunde, saeculum
Bonorum in omne permanet felicitas.

NOLI AEMULARI.

Gaudia, deliciaeque tuae, tua summa voluptas
Sit Deus, et cedent omnia fausta tibi.
Aude humeris Domini committere cuncta ferenda:
Successum rebus datque dabitque tuis.
Ille tuum, veluti lumen, ius efferet, ut sit
Candidius medium sole tenente polum.
Mente sile Domino placida, dextramque maneto
Illius: auxilium, cum volet ipse, feret.
Floreat impietas, cumuletque furore furorem,
Et celso feriat vertice signa poli:
Ira suum cave te faciat: peccare timentem
In culpae facinus cur furor acer agat?
Impuro ex imis radicibus exstirpato,
Fise Deo latas orbis habebis opes.
Parva futura mora est, risus de nomine tanto
Cum factus, nusquam consceleratus erit.
At pax et secura quies, et iugera lati
Exspectant inopes tempus in omne soli.
Dentibus infrendens iusto malus imminet: illum
Ludit, ubi Deus et reprimat ultor habet.
Impius et gladios et acutae cuspidis hastas,
Tela, bonos quibus et figat, acuta gerit:
Sed ruet, et misere confracto saucius arcu,
Ante diem telis se induet ipse suis,
Plus quam divitiae ingentes fructusque malorum,
Pauca bonus teneas quae bene parta, iuvant.
Alta cadunt, inflata crepane, cumulata fathiscunt [Reg: fatiscunt] :

Ipse suos praesens sustinet, ipse Deus:
Novit et illorum digestae tempora vitae,
Felices auget perpetuisque bonis:
Neu sua frustretur spes illos, rebus in arctis,
Mandat eis victum prodiga fundat humus.
Uritur at calidis ut adeps agnimus [(perhaps: agninus)] in aris,
Ac firmo in nihilum deficiente cadit:
Sic hostes ultrice Dei flammaque cremantur,
Et fiunt fastus altaque verba cinis.
Mutua non reddit, quae sumpserat impius, aera:
In nullum clausa est dextra benigna boni.
Caelitus hic ergo quoque fortunatur: at illum
Cum tota delet posteritate Deus.
Duxque comesque Deus firmat vestigia iusti,
Atque sibi grato dat pede carpat iter.
Quod si forte gradu titubat lapsante, levatum
Ipse sua, pessum non sinit ire, manu.
Et vigui primae florens lanuginis annis,
Et iam parte aevi deteriore premor:
Nec iustum parvae vidi stipis aera, tremente
Illius aut natos ore rogare cibos.
Nam pigra quod miseris fuit eius gratia numquam,
Munera fert soboles uberiora datis.
Sit peccare timor, sit recte egisse voluptas:
Nam sic perpetuo tempore faustus eris.
Iuris amans Deus est, nec sanctos deserit: aevum
Servat in omne pios, perdit in omne malos.

Et malus ipse, mali stirps et male tota peribit:
Gaudia mille bonos, et bona mille manent.
Disserit ore pius sapienti vera, Deoque
Displicitura tacet, complacitura docet.
Lex mentis divina eius latet abdita fibris,
Et pede non dubio quo gradiatur, habet.
Insidiatur ei sceleratus, et omnia tela
Advocat, infernas cogat vi ire domos:
Sed deus ultor adest, de fendit fortiter, ore
Et condemnatum non premit ipse suo.
Tu modo non dubia summo spe fide Parenti,
Et qua te iussit vadere vade via.
Hoc tandem aeternos tibi conciliabit honores,
Felicisque coles iugera lata soli,
Te, cadet, et misere malus inspectante, peribit:
Tu securus eris, te mala nulla prement.
Vidi ego, ceu recto, sceleratum, stipite laurum,
Sublato collum vertice ferre polo:
Vidi, cum subito ad terram lapsu incidit, ecce
Quoque prius steterat, non fuit ille, solo.
Sis bonus, et recte gere te: pietatis amantem
Pax manet, invita morte superstes eris.
At scelerata cohors caligine consita mortis,
Aeternum poenas, qua nigra tecta, luent.
Faustus adest felixque Deus, pia rebus in arctis
Caelesti praesens cordaque fulcit ope:
Tutatur, servat, divinis vindicat armis:

Firma adeo prodest spe coluisse Deum.

PSALMUS XXXVIII.

Et CHRISTUS hic, et orat est quisquis pius,
Iram dei qui sentit aeger vindicem.

DOMINE NE IN FUDORE [(perhaps: FURORE)] .

Vulnera diffugiunt cernentes nostra propinqui,
Absistitque procul quisquis amicus erat.
At quae felle malae gerit illita pectora fraudis,
Morte cohors nimium laeta futura mea:
Ut possint misero necis importare periclum,
Concipiunt varios nocte dieque dolos.
Praetereo surda convicia saucius aure:
Nil rixae, nil me iurgia foeda movent.
Mordeor, ipse nihil contra: exsecrantia verbis
Impuris non me reddere verba iuvat.
Te solum sperat, de te mens cogitat uno:
O habeant pondus [(reading uncertain: print blurred)] quae pia lingua rogat.
Quam vereor nostris ne damnis gaudeat hostis:
Si caderem, multis fabula grata forem.
Ferre malum natus non verbera mille recuso:
Cur quae commerui sustinuisse negem?
Sed nihil hostis habet cur oderit, hostis amarus,
Robore qui pollet, divitisque valet:
Qui bene pro factis mihi tristia damna rependit,
Turpis amatorem persequiturque boni.
Ne Deus o ergo misero ne tempore desis,
Affer opem vitae portus et aura meae.

PSALMUS XXXIX.

Bene sit malis: tu quam brevis sis cogita
Aevi, Dei clementiaque nitere.

DIXI, CUSTODIAM VIAS MEAS.

Parce tamen, scuticamque tuam fera lora reconde,
Ne me deficiat verbere vita tuo.
Putrescunt, epulae veluti velamina blattae,
In quos iusta tuae vindicat ira manus.
Ah quam sunt homines nihili, mundi auctor et altor.
Audi quas moveo corde micante preces.
Aspice ut assiduo tabescant lumina fletu,
Nec duram miseris [(transcriber); sic: meseris] questibus obde forem.
Vita mihi brevis est, hic sum peregrinus et hospes
Ut, quibus innumeris nos tenet ortus, avi.
Parce bonus, liceat mihi respirare, priusquam
Ad manes leto, non rediturus, eo.

PSALMUS XL.

Hic morte victa pro salute agit patri
Grates reversus CHRISTUS ad vitam Deo.

EXSPECTANS EXSPECTAVI.

Speret et exemplo cetera turba meo.
Felix mente Deo qui tota fidit, inani
Nec fastu tumidus falsa scelestus amas.
Quanta Deus tua sunt tribuis quae munera nobis,
Tempore quam nullo desinis esse bonus?
Consili decreta tui sunt mira, salutis
Assignant dempta quae bona fine piis.
Defici: ingenium, nec mentem verba sequuntur,
Quis dictis aequet, quis tua facta Deus?
Non tibi ferta placent, non victima grata Creator,
Et pro peccatis hostia nulla litat.
Aure tibi famulum seruis me iure forata
Et facis, et Domini more venire iubes.
Erga adsum, de me sacra narrant scripta, voluntas
O' Deus ut faciam quae tua sancta iubet.
Vis ardet tectis animi succensa medullis,
Lex tua primus amor, lex tua summus erit.
Acta tua in magna celebrabo iusta corona:
Ne loquar, ecquis erit qui premat ora mihi?
Non ego, scis Genitor, tego iustitiamque fidemque,
Non animi celo mitia facta tui.
Clementem discet te concio magna, datorem
Et vitae, et fontem, me referente, bono.
Ne tua, clamabam, pietas me deserat, almi
Me regat usque patris dextra fidesque tegat.
Me vallat series circum infinita malorum,
Crimina nox oculis propter oborta meis:

Crimina, quam capitis quorum sunt plura capilli,
Et noctu veniunt [(reading uncertain: print faded)] , et mihi luce dolor.
Deficio, tutare volens sanabile nulli
Hoc caput, auxilii fer properanter opem.
Ora pudor turpet sceleratis, sanguine laeti
Insidiis captum qui iugulare parant.
Attoniti fugiant caedis scelerumque magistri,
Qui lita felle, mala fraudeque corda gerunt.
Ingeminant evoe tumida qui voce superbi,
Per, subito eversi, dedetus intereant.
At studiosa tui laetetur turba: salutis
Auctori, dicant, gratia magna, pii.
Talibus orabam: mora nec, cum pauper et exul
Ille ego divina sum revelatus ope.
Laus tibi nostrarum rerum tutela, quod usque
Et facis, auxilium, ferque referque mihi.

PSALMUS XLI.

Dolet meo CHRISTUS tuoque crimine:
Beatus, in eo quisquis haud offenderis.

BEATUS VIR QUI INTELLIGIT.

Auferet, et fracti corporis omne malum.
Crimen io, clamo, miserere Creator habentis,
Cui nil, quod tristi tempore restet, adest.
Sana animam clemens, causa est cui sontica: mentis
Vulnera peccavit qui tibi foeda leva.
Hostis at insultat lingua petulante iacenti:
Iam ne solum hunc nostris obteget ex oculis?
Qui me spectatum veniunt, finguntque favorem,
Mente premunt alta, dissimulantque scelus.
Quicquid ago, quicquid dico, observantque, notantque:
Et de me in triviis verba fuere mala.
Oderunt qui me, furtiva voce loquuntur,
Exitio laeti, pernicieque mea:
Et bene habet: Iacet ecce, aiunt, iaceatque precamur
Qua cecidit, numquam surgere possit, humo.
Quin me calce petit meus et convictor, amoris
Quique mihi longo foedere iunctus erat.
At tibi magne Pater miseri sit cura, levatus
Hostibus ut reddam, quas meruere, vices.
Sed redeunt vires, redit in praecordia virtus:
Non haec irati sunt mala signa Dei.
Non ovat hostis, habet pietas sua praemia: vultue
Aeternum laetus lumina specto tui.
Gratia Thariadum regique patrique, seratur
Iusto etiam atque etiam nomen honore Dei.

PSALTERII SEU CARMINUM DAVIDICORUM, Liber secundus.

PSALMUS XLII.

Communis ista cum bonis est exuli
Querela, quorum insultat in mala impius.

QUEMADMODUM DESIDERAT cervus.

Luce sacra, ad sanctos membra movere modos.
O anime afflictas quid te? cor triste dolori
Incumbens, quid me non sinis esse meum?
Desine curarum confisus numine: saevus
Et dolor, et durus flectitur ipse Deus.
Tu modo, tu ne cede malis: potiere salute,
Pro tantoque Deo munere gratus eris.
Nec tamen heu mihi mens moritur non aegra Creator:
Dum subit et qui sim, quo fuerimque loco.
Mizarus extorrem tenet, et Basanidos ora,
Exul per saltus Hermoniique vagor.
Nec mora, nec requies: undam unda, procella procellam
Urget ut, et nimbum nimbis agente noto:
Sic me torrentum torrentibus aucta malorum
Vis, fluctusque premunt, Oceanusque, tui.
Ante quidem a meritis nobis pars nulla vacabat
Lucis, cum donis omnia plena tuis:
Quid, noctu quod erat cithara gaudere salutis,
Et nostrae laudes dicere dulce Deo:
Nunc nuhi [(perhaps: mihi)] vox tantum, querulum, miserabilis, eheu,
O pater, arx vitae, confugiumque meae:
Pectore pulsa tuo sic nostri cura recessit:
Sic me desertum sic sinis esse Deus?
Quam pullatus ego, quam longo tempore curvus
Incedo, misero nec datur ulla quies:
Insultansque hostis multo nece durius ipsa,
Quaerit [(reading uncertain: print faded)] : Ubi Deus est nunc, Deus ille tuus?

Cur anime afflictas et, cur sic angere, tristis
Cur non propitio de sinis esse patre?
Est prope certa salus, mecum nova carmina dices,
Pro tantoque Deo munere gratus eris.

PSALMUS XLIII.

Causam Deo tradit suam, Sionium
Rogatque adire liceat ut templum sibi.

IUDICA ME DEUS.

PSALMUS XLIIII.

Duro pii coetus querela tempore,
Sibi videtur a Deo cum negligi.

DEUS AURIB. NOSTRIS AUDIVI.

Marteries nobis quae semper carminis: ore
Quis non istae pio tot benefacta canat?
At nunc in natos non fausto tempore, vultus
Ira eheu quare saevit acerba tui?
Non iam, quod solitus, nobiscum bella tueris:
Damnaque cum multo ferre pudore sinis:
Immitisque fugam trepidis, belloque subactis
Permittis miserae diripiantur opes.
Mactati pecudum ritu consumimur, exul
Aut coetus toto quaerimus orbe fugam.
Addixti pretio sine nos: iam corpora nostra,
Ditior unde nihil factus es, hostis habet.
In nostra insultant vicini damna, putantque
Digno qui tulerint plurima, plura ferant.
Accedunt risus, sannae, convicia, moto
IN nos quae petulans turbi iacit capite.
Quae propter cuinon aspergat tempora sudor,
Turpis et informes stet pudor ante genas?
Nam non averti modo non licet, ipse sed hostis
Invitis oculis aspiciendus adest.
At fors haec meruit legis violatio, sanctum
Et foedus genitor non habuisse tuum?
De statione animo fracto non cessimus, ire
Sacratas numquam destitimusque vias.
Nos tamen iratus compingis in antra draconum:
Qua gelidae circum nos volat umbra necis.
Pectore cura tui si nostro lapsa fuisset,

Si furor ad fictos procubuisse deos:
An'non causa foret poenae tibi? Crimina nostra
Nunc quae sint, quem res non latet ulla, vides.
Te, nomenque tuum propter, tua turba necamur:
Ad sacros, ut oves, concidimusque focos.
Euigila, quare dormis? surge unice vindex:
Surge, nec in tantis desere quaeso malis.
Cur abdis vultus sacrati limina, cura
Nec tibi iam nostri, quae fuit ante, subit?
Uristius [(perhaps: Tristius)] esse nihil nostra pote sorte, iacentque
Pectora prona solo, venter adhaeret humo.
Affer opem, succurre tuis, defende pericla,
Pro bonitate, manet quae sine fine, tua.

PSALMUS XLV.

CHRISTI celebrat nuptias haec pagina,
Ecclesiam quibus sibi iungit suam.

ERUCAVIT COR MEUM.

Prospera cuncta cano: faustus tibi militat aether,
Omnia sub leges, et tua tura cadent.
Quadrigis verbi vectus, verumque fidemque,
Afflictae referes signaque iustitiae.
Tum fortis quis facta Ducis, quis dicere clarae
Invictae poterit tot monumenta manus?
Cum laetabuntur tua sanguine tela, sagittis
Et figes, dabis et corpora nulla neci.
Hostibus ex mediis, inimica acieque recepti
Procumbent genibus plurima turba tuis.
Imperii durat solum Deus omnibus aevis,
Iustitiae sceptrum est perpetuumque tuae.
Cura tibi recti, vita inculpata: perosus
Et, quorum factum [(reading uncertain: print unclear)] crimen ad omne manus.
Nam tua, cunctiparens, rerumque aeterna potestas,
Qui tuus et terras, et regit astra Deus:
Tempora laetifico potius perfudit olivo:
Quam cuivis [(perhaps: quivis)] , socii qui tibi sorte dati.
Vestis olet myrrhas, casiam, stactaeque liquores,
Cum solio surgis, laetus honore, tuo:
Et regnum nymphis, hinc quae glomerantur et illinc,
Stipatus, decoris gloria quanta tui?
Deseris Inda tegit quae bellua dente palatii
Tecta, tuas sponsam deliciasque petis.
Illa Ophiro vestes induta auro intertextas,
Ad dextram sistit se veneranda tuam.
Tu vero sponsi tu dictis adice mentem

Nata, tui regis pectore verba nota.
Defluat ex animo tibi gensque, domusque paterna:
Rexque tui aeternum pectus amore teret.
Quippe places: qui quod tuus est Dominusque Deusque:
Illius pura numina mente cole,
Dona feret Phoenissa Tyros, regesque ducesque
Submissas tendent ad tua sceptra manus.
Interiora coles, ostrina proxima regi
In tunica, mentem corpus et omne nitens.
Te comitabuntur, cum deducere, puellae,
In thalamum sponsi, sponsa beata, tui:
Voce canent laeta tibi tinnula carmina, regis
Ingressaeque domum gaudia mille ferent.
Pro patribus nati tibi, nascenturque nepotes,
Sub quorum imperio vesper et ortus erunt.
Gratia, tum dices, tibi soli maxime rerum
Sit Deus, o toto corde recepte mihi:
Me celebrante aevum colit omnis numen in omne
Posteritas, dempto fine beata, tuum.

PSALMUS. XLVI.

Hebraea Deus ut texit olim moenia,
Ecclesiam tuetur aevis omnibus.

DEUS NOSTER REFUGIUM.

Omnia sint pontus, desint quoque littora ponto:
Qui nos percellat, non timor ullus erit.
Urbs penetrale Dei, quam propter rivulus undam
Felice aethereo [Reg: aetherio] nectare plenus agit,
Moenibus et vallo, celsa eductisque sub astra
Turribus, aeternum non capienda manet.
Na colat hanc cum qui magni regit orbis habenas,
Protegat invictae praesidioque manus:
Hostis an ullius sit tanta potentia, possit
Vexare invito quae sacra tecta Deo?
Mature Deus ultor adest: cecidere tyranni
Illius ad vocem, belligerique duces:
Illius ad vocem montes fugere, solutae
Sole nivis ritu terraque mota fluit.
Armipotens virtus nostra est, roburque: tuetur
Nos Iacobaeae Rex Deus ipse domus.
Huc, colitis regem caeli quicumque, venite:
Cernite facta oculis prodigiosa Dei:
Proelia qui sistit, qui spicula frangit et arcus,
Detruncatque hastas, plaustra rotasque cremat.
Talia dumque facit, magnum super intonat: ingens
Intremuitque polus, concutiturque solum:
Ore favete, Deum Dominumque agnoscite gentes,
Quas pontus liquidis caerulus ambit aquis:
Gloria me victis populis, terrisque subactis,
Atque decus dempto fine perenne manet.
Armipotens virtus nostra est, roburque: tuetur

Nos Iacobaeae rex Deus ipse domus.

PSALMUS XLVII.

CHRISTUS supra fertur polos, et aethera,
Et parta solo regna verbo possidet.

OMNES GENTES PLAUDITE MAnibus.

Imperio gentes, iudicioque regit.
Subiuga purpurei cuius dant colla tyranni,
Celsa coronatis quos levat aura rotis:
Thariadasque inter, vera pietate potiti,
Cum pura gaudent solvere vota prece.
Scilicet et clypei, parmaeque ad sidera vecto,
Et virtus seruit bellica tota, Deo.

PSALMUS XLVIII.

Hostis sacras oppugnat arces, impiger
Cives Deus servavit, et servat suos.

MAGNUS DOMINUS ET LAUDABILIS.

Disiectae Cilicum franguntur ut aequore puppes,
Cum maris eversas concitat eurus aquas:
Sic diversa Dei virtus agit arma, virosque,
Proterit invicto regnaque tota pede.
Sunt rata dicta Dei: docuit nos exitus: urbem
Hanc tegit armipotens, et sine fine teget.
Poscimus hinc precibus praesentis opeque manemus,
A templo nec spes irrita nostra venit.
Ut nomen, tua sic pertingit ad ultima terrae
Gloria, iustitiae dextraque plena, Deus.
Alta Sion laetus contingit nubila, propter
Vindictam gaudent Thariadesque tuam.
Ite Dei circum montem, lustrate Siona,
Illius et turres, et numerate domos,
Liminaque et portas, et caelo aequate columnas,
Ut multis olim fama loquatur anus:
Qui fuit, est, quod erit nobis Deus omnibus aevis:
Qui nos aeterna seruet, et auctet ope.

PSALMUS XLIX.

Pecuniam qui diligit, Deum nequit
Amare, et ideo more bestiae perit.

AUDITE HAEC OMNES GENTES.

Et casa stramineo quos lare parva tegit.
Docta feram, lingua dicam prudente, sagacis
Sollerti [Reg: Sollerti] mentis vi meditata mihi:
Impellam digitis chordas, aenigmata pandam:
Doctrina aethereis [Reg: aetheriis] sedibus ista venit.
Ergo ne committam, calcem cur hoste petente,
Euentus misero sit timuisse graves?
Qui dane sublimem populo per compita vultum,
Et sese iactant, divitiasque suas:
Non possunt alios morti subducere: fratrem
Non cari [Reg: cari] redimit munere fratris amor.
Nec nummi placant numen caeleste, nec auri
Ipse pares animae dives habebis opes:
Ut leto numquam vivacia lamina solvas,
Nec cernas caecae limina nigra domus.
Occidit et sapiens, ut nil hunc inter et illum
Sit, si non recta rem ratione putes.
Nil stulto reliqui letum facit, omnia tollit:
Et quas congessit, diripit alter opes.
Ille quidem aeternosque lares, famamque perennem
Cum longa spondet posteritate sibi:
Quinetiam terris de se cognomina ponit,
Ne quando celebris non sit in ore virum:
Sed nihil est, ibit sub terras flebilis umbra,
Bestia quam sortis nec melioris erit.
Quot tamen ista movent? maneant cum talia stultum,
Sum nati, patriam quos iuvat ire viam:

Ad nigros certo properantes limite manes,
Lanigerae caulas ut sua tecta greges:
Depascetur ubi, crudeli dente peremptos,
Aeternum tenebris mors adoperta caput.
Omnia restituet quando lux summa, Deoque
Grata coronatis corda vehemur equis:
Impius excussus splendore, opibusque superbis,
Pallida perpetuo tempore tecta colet.
At morti exemptum radiantibus inferet astris
Me, legit certa quem ratione, Deus.
Ne moveare [(reading uncertain: print faded, perhaps movear)] , auro si cui domus alta renidet,
Argenti si quis pondera dives habet.
Non ullas portabit opes trans lurida stagna,
Gloria non atros traicit ampla lacus.
Dum vivit, lautus fortunatusque putatur,
Illius esse cupit virque puerque loco.
Cuius ad exemplum si tu quoque plura pararis,
Unde queas laetos continuare dies:
Tum vero, haud animi fluitante errore vagatus,
Dic eris recte consuluisse tibi.
At finis quis erit? tenebrosa in tartara missus,
Augebis numerum, qui periere, patrum.
Quid moror? a vera quisquis pietate remotus,
Insanus nummos numinis instar amat:
Ille sit in pretio, fortunatissimus ille
Sit, rationis egens ut fera morte cadet.

PSALMUS L.

Cultum sui pandit Deus, constat fide,
Et integra qui mente, nullis victimis.

DEUS DEORUM DOMINUS.

Quae latos campos, et iuga celsa tenent:
Milia, quae motis vectantur in aere pennis,
A'me condita, sunt in ditione mea.
Non ego te, stimulante fame, comedenda rogarim,
Cum mea sit tellus, quicquid et illa tenet.
Scilicet o carpam taurorum membra, cruore
Cymbiaque hircino gutture plena traham?
Sacra Deo grates fer rite, precesque, piorum
Solvere votorum sit tibi cura fidem.
Tum duro auxilium me tempore posce, levabit
Et te nostra manus, et mihi gratus eris.
At tu, nulla Dei quem tangit cura, quid ore
Impuro legis iussa sacrata doces?
Quid tibi cum pacto, quid et est cum foedere nostro,
Post tergum iactas qui mea verba tuum?
Ex quo contemptae rupisti vincula legis,
Insanae nescis mentis habere modum.
Ire comes furi gaudes: tibi praeda, rapinae,
Et vetitos cordi sollicitare toros.
Mendax lingua tibi, insidias in pectore veras,
Fraudibus invigilas, invigilasque dolis.
Invidiam conflas nil quidquam tale timenti,
Cui genitrix, eadem quae tibi mater, erat.
Quae quia dissimulans mea nondum vindicat ira:
Ipse tui similem moribus esse putas.
Ast tibi, tempus erit, cum crimina lumina ponam
Ante, feres factis praemia digna tuis.

Paeniteat tandem scelerum, resipiscite sontes:
Qui nullum stulti creditis esse Deum:
Ne vos correptos mea dextera puniat: ampla
Poena est, si quamvis serior, ante pedes.
Qui fert sacra mihi grates, qui vota precesque
Sincera ponit mente profecta focis:
Is cultum nobis, is summum praestat honorem,
Et certo ad caelum limite tendit iter.

PSALMUS LI.

Adulteri lamenta vatis haec docent,
Peccati origo, vis, fit et quae foeditas.

MISERERE MEI DEUS.

Te recti maneat gloria iudicii.
Infelix cretus corrupto semine, matre
Protinus heu vicium concipiente fui.
At sua damna tibi mens quae rarissima, cernens,
Et nudus candor, simplicitasque placet:
Et placet hum anas fugiens sapientia mentes,
Te Genitor quae sit nota docente mihi.
Hyssopi me rore lava, sceleratus et ille
Continuo sancto pectore purus ero.
Lustratum sacro vitiis me solve liquore,
Salmonis fiam candidiorque nive.
Sermo tuus nostris dulcis sonet auribus, oris
Sint mihi laetitiae lenia verba tui.
Ut fracta exsultent luxati corporis ossa,
Et redeat membris, qui fuit ante, vigor.
Abde tui culpis a nostris lumina vultus,
Et vicia ex animo dilue cuncta meo.
Cor mundum, purumque crea mihi crimine: flatus
Et rata pectoribus suffice dona tui.
In te nostra salus, ne me ne reice, sancto
Nec spolia Genitor flamine chare [Reg: care] tuo.
Auxilio solare tuo, da robora mentis,
Spiritus hunc animum magnanimusque regat.
Iniustos, quorum plena omnia (corde venenum
Nam quis non foedo turpe nefasque fovet?)
Et verbum, legesque tuas, et iura docebo,
Ac sanctis rectas passibus ire vias.

Crimina ne fraudi mihi sint o vita salusque
Nostra, tua sana vulnera cordis ope.
Effice, peccati cedant e pectore labes,
Iustitiae laudes et celebrabo tuae.
Hac astricta tenus ceu frigore lingua cohaesit,
Non edunt sanctos ora scelesta sonos.
Nunc te dante iterum taciturna silentia rumpam,
Et tua blanda mihi gratia carmen erit.
Ferrem sacra tibi: sed non tibi victima grata est,
Nec pro criminibus hostia caesa litat.
Victima grata tibi mens, quam peccata remordent,
Sollicito pectus quodque timore micat:
Quo quicumque tibi sacras se sistit ad aras,
Et placet, et precibus quod petit, omne tulit.
Sed quoque perpetua bonitate tuere Siona,
Et Solymas arces, tectaque celsa strue.
Turba operata tibi pia tunc delubra, probamur,
Ad tua, iustitiae, quae tibi, dona serent.
Hostia tunc vero multa aras tinget honore,
Ferta boum sanctos inficientque focos.

PSALMUS LII.

Doegis exsecratur acta barbari,
Illique similes aulae habent quos principum.

QUID GLORIARIS IN MALITIA.

Constanti fisos et sibi mente, manu.
Corde nefas versas, concinnas pectore fraudes,
Ferro et acuta magis lingua secante nocet,
Deliciae tibi falsa loqui, mendacia cordi,
Fallere amas, miseris verba dedisse iuvat:
Damna studes ut des nil tale timentibus, ore
Insidiasque bonis, perniciemque struis.
Ergo manent etiam te praemia digna: malorum
An nescis poenis invigilare Deum?
Sedibus expellet patriis, loca sola petentem
Cum tota leto posteritate dabit.
Hoc cernet caeli regem metuetque, iacentisque
Insultans sanctus virque puerque malis:
Hic vir hic est, dicent, numen qui spernere stultus,
Quam fas, plura sibi qui tribuisse tulit:
Et sese in magnum iactando venit honorem,
Quisque bonis nocuit, per scelus auxit opes.
Ast ego ceu viridis succrescam palmes olivae,
Caelesti auxilio fretus, in aede Dei:
Teque pater vitae dicam, effectorque salutis,
Cum sanctisque tuo nomine laetus ero.

PSALMUS LIII.

Stulti sumus, caeci sumus: novit
Deum Nemo, tyranni maxime atque flamines.

DIXIT INSIPIENS IN corde.

Aurea qui nutu temperat astra, Dei.
Omne nefas audent, foedo mens corpore multo
Foedior est, rectas nec valet ire vias.
Constitit, et caeli de spexit vertice terras,
Ut videat, num quis sit pius, ipse Deus.
Deflexere viae cuncti de tramite: non est,
Non ullus prorsus qui velit esse bonus.
Tum Deus: ergo mali non emendantur, in alvum
Et condunt populum, viscera nostra, suam?
Non adeunt precibus mea numina: causa timoris
Iusta ubi nulla subest, corde micante tremunt.
Quare tempus erit, nostri violantur amores
A' quibus indignis nunc, pia corda, modis:
Viribus exuti, consternatique pavore,
Cum poenas, sedes qua scelerata, luent.
Sic sit, et o tandem vinclis modisque solutis,
Ex alto veniat grata Sione salus:
Qua gens Thariadum capiat nova gaudia, laeta
Stirpis et exsultet plebs Iacobe tuae.

PSALMUS LIIII.

Contra Siphaeos haec precatur, atria
Et proditores plena quorum principium.

DEUS IN NOMINE TVO.

Me iugulare student nutriri lacte ferino,
Pectoribus quorum notio nulla Dei.
Vota valent: Deus est a nobis ecce, iuvatque
Hanc animam, vitae cura salusque meae.
Hostibus ergo malum nostris denuntio: perde,
Perde tua pro, dant qui mihi damna fide.
Laeta tibi ante focos nostra cadet hostia dextra.
Te Genitor, nomen mite tuumque canam.
Adsertum rebus me solus protegis arctis,
Hostis et ut videam tristia damna facis.

PSALMUS LV.

Ora impiis sunt blanda, pectus improbum,
Testantur hoc vates, Dei natus, pii.

EXAUDI DEUS ORATIONEM meam.

Per liquidum procul o veherer levis aera, tuta
Desertis esset quo mea vita locis.
Ocior et ventis, et turbinis ocior alis,
Effugerem pluviae praecipitantis aquas.
At tu perde malos linguas confunde, vides ne
In lites rabidus cogat ut ire furor?
Cincta cruentata vadit discordia palla,
Perque urbis passim moenia, perque domos.
Illa malum suadet facinus fraudesque dolosque
Nocte dieque bonis composuisse docet.
Quod debacchantur tamen in me bella professi,
Quod de me iactant crimina ficta mali,
Vitarem, pater erue: usu mihi iuncte vetusto
Nunc qui curator, qui mihi frater eras:
Qui cum partiri curas, templique solebam
Aurea laetanti tecta subire gradu:
Tu quoque? cum socio coetu pro talibus ausis
Ergo tibi iniciat mors inopina manus:
Fulmine vel subito nigras adigaris ad umbras,
Sulpureis vivo corpore mersus aquis.
Teque tuosque venit medius furor inter, ad omne
Flagitiosa scelus mensque manusque facit.
Perdere cura tibi: sacras proiectus ad aras
Auxilium poscam voce gemente Deum.
Luce querar, noctuque gemam, lacrimisque profusis
Orabo medios sole secante dies.
Non sinet ille suum durus plorare clientem,

Cui facilis Deus est, irrita nulla petit.
Ergo ferus saeva sese licet incitet ira
Hostis in exitium perniciemque meam:
Iamque faces et saxa volent: tutumue sacrumque
Divina ex omni gratia parte teget.
Qui manet aeternum placida excipit aure querelas,
Unus et innumeri militis instar adest.
Ultor adest, dabitis scelerato sanguine poenas:
Emendat mores nemo, timetque Deum.
Vim faciunt pacis studiosis, foedera rumpunt:
Frangere pacta iocus, nomen inane fides.
Ora fluunt succo pressi mage dulcia lactis,
Corda gerunt bellum, proelia pectus habet.
Sunt lita, quae fantur, pingui velut unguine verba,
Cum sint quae diro spicula felle madent.
Maerorum duras voluis qui pectore curas,
Depone in gremium tristia quaeque Dei.
Ille tui curam, lenimen dulce laborum,
Et gerit, auxilium fertque feretque tibi.
Non patitur, coetum premat impia turba bonorum
Perpetuo, hum anum qui genus omne regit.
In tenebras, hausti penitus, penitusque, ferentur,
Agmina sulpureis conscelerata vadis.
Quos sanguis, fraudesque iuvant, melioris in annis
Aevi immatura morte perire solent.
Laus tibi, te Genitor, rerum tutela mearum
Et spero, et lingua, carminibusque cano.

PSALMUS LVI.

Instar columbae in hostico gemit solo
Vates, et eum imitata nunc Ecclesia.

MISERERE MEI DEUS, QUOniam.

Glorior auxilio caelesti, fretus amore,
Qui numquam fallit, pollicitisque, Dei.
Ite procul curae, pavidus timor omnis abesto:
Quis me, quis laedat, si tegis ipse Deus?
Te voti laudabo reus, quam tempore longo
Spiritus hic nostri corporis ossa reget.
Faucibus ex mortis raptum tua dextra recepit,
Incedo firmo te comitante gradu:
Lustratus mentem divini lumine flatus
Ut vivam, degunt qua regione pii

PSALMUS [(transcriber); sic: PSLAMUS] LVII.

Clausus specu vates Odollia preces
Has fundit, exemplum in malis Ecclesiae.

MISERERE MEI DEUS MIserere.

Non homines, inter iactor rabida ora leonum,
Quaeque vomunt flammae guttura anhela globos:
Spiculaque et dentes, et acutae cuspidis hastas:
Linguas, quae feriunt ense secante magis.
Surge, levare polos supra, vulgata per orbem
Et tua notescat gloria clara Deus.
Insidias hostes et tendunt retia nobis:
Cor micat, algifico contrahiturque metu.
Defodere scrobem: quid at hoc? Cadit ecce, specuque
Obruitur subito turba scelesta suo.
Mens animi dulci quam prompta cupidine flagrat,
Ante Deum laeto dicere verba sono.
Gloria surge humili iam nostra ex carmine, vires
Cum cithara et nablo barbite sume sacer.
Phosphoron eliciet vox, auroramque morantem
Nostra, chelys primo te mea mane canet.
Laude tua implebo terras, praeconia famae
Per gentesque tuae, per populosque feram.
Immenso maior bonitas tua maxima mundo,
Altior est liquidis nubibus alma fides.
Surge levare polos supra, vulgata per orbem
Et tua notescat gloria clara Deus.

PSALMUS LVIII.

Obiurgat, et malum malis denuntiat.
Quicumque fraudes et dolos bonis struunt.

SI VERE UTIQUE IUSTITIAM.

O'qui iura aliis imperiosa datis:
Ut quod et est aequum, verumque, ambage remota
Dicere nemo queat, dicere nemo velit?
Tempore mens longo turpes agitata per usus
Est vobis, pollens nequitiaque sua.
Vestra opera fiunt, quaecumque iniusta patrantur:
Impurae faciunt ad scelus omne manus.
Impius errorem secum fert matris ab alvo,
Et mendax primi crimina lactis habet:
Crudeli certans virus sub corde veneno
Fatiferum, vibrat quod nepa saeva, gerit:
Aut obturatis quae negligit auribus aspis,
Quos magico diros saga dat ore sonos.
Frange leoninos dentes elide molares
Maxime, quos in nos exacuere, Deus.
Vis modo non ipsi qua caelo dira minantur
Inflati, liquidae diffluat instar aquae.
Contingant portum, quae secum cumque volutant,
Figitur ut iusso fracta sagitta loco.
Ut limax abeant in limum: ut aborsus in aevum
Non videant solis, talpave caeca, iubar.
Quam fiant rhamnus, spinas prius ure novellas,
Cruda exta ardentes destituantque foci.
Gaudebunt sancti cernentes Ista, cruore
Imbuet hostili turbaque iusta pedes,
Et dicent: laudi restant sua praemia, regnum
Obtimet et vindex fraudis in orbe Deus.

PSALMUS LIX.

Saulum petunt, Saulique dirae haec posteros,
Hostesque CHRISTI perfidum Iudae genus.

ERIPE ME DE INIMICIS.

Tu robur menti das animosque meae.
Improbitas, minor est Domini bonitate, malorum:
Quamque hostis laedit, plus tua dextra iuvat.
Quas tua, quas vero poenas tandem exiget ira,
Illorum casu gaudia quanta feram?
De medio ne tolle tamen: documenta futuris
Sed statue, ut metuant corde micante Deum.
Ultor eos noster terras urbesque vagari,
Excussos propriis sedibus, ante sine.
Impia verba doma: fastus, linguaeque profanae
Ne meminisse olim saecula multa negent.
Confecti pendant poenas macieque probrisque,
Iustitiamque tuam fama loquatur anus.
Tum demum, ut nil sint, in cunctos acta furore
Iusta gravi tua se porriget ira Deus:
Solis ab occasu populi quo solis ad ortum
Isacidum numen te pater esse sciant.
Sic erit: huc illuc current, ceu nocte per urbem
Qui confecta fame turba canes ululant.
Sed neque reperient victum, ringentur inanes,
Viscere nec serpet blanda crepante quies.
Ipse tuis, celebri tua numina ad aethera cantu
Perducens, solvam laudibus ora Deus.
Tu mihi confugium, tu vindex rebus in arctis:
Quod sum, quod vivo, munus opusque tuum est.
Nulla dies grato te nobis eximet ore,
O et praesidium, dulce decusque meum.

PSALMUS LX.

Munus Dei sunt regnaque et victoriae,
Ecclesiae quies, reique publicae.

DEUS REPULISTI NOS.

Argobiosque, colit quos Galaadus, agros.
Nostra Manassaei facient mandata, tribusque
Ephramidum, capitis robora firma mei.
Principe consilii Iuda regalia dante
Contingent dextrae sceptra tenenda meae.
Peluis erit nobis instar Moabitis, Idume
Cogetur nostrum vertice ferre pedem.
Dona suo mittet regi dominoque, canetque
Laetus io magna voce triumphe Syrus.
Moenia vallatae sed qui sistemur ad urbis,
In quis Idumaeam quis mihi ductor erit?
An'non ipse, tuo qui nos spoliare tulisti
Auxilio, ad belli non comitatus opus?
Tristibus ergo tuis in rebus suffice vires:
Robore ab humano non venit ulla salus.
Fortia divina virtute patrabimus aucti,
Et nobis hostis nullus inultus erit.

PSALMUS LXI.

Ut rege salvo floreat res publica,
Hoc carmine patri supplicat vates Deo.

EXAUDI DEUS DEPRECAtionem.

Ara meis rebus fida reperta Deus:
Per quem ceu validae defendor moenibus urbis,
Et nil. quod de me gaudeat, hostis habet.
Fine colam dempto templi delubra, tuoque
Alarum genitor tegmine tutus ero.
Vota, tuas laudes, admittis nostra, dabisque,
Dextera bonis tua quae dat, bona uncta mihi.
Accedent aevo regis quae tempora vitae,
Cum sole et luna tempora semper erunt:
Divina aeternum felix bonitate fideque,
Ut degat carus [Reg: carus] saecula cuncta Deo:
Haec rata sint: ut te collaudent carmina, solvat
Et mea lingua pater debita vota tibi.

PSALMUS LXII.

Totum Deo permitte te, nec proximum
Laede, homi [(perhaps: homini)] eris sic gratus, et carus [Reg: carus] Deo.

NONNE DEO SUBIECTA erit.

Quolibet impulsu praecipitata cadunt?
Aethereo [Reg: Aetherio] vobis odium livorque favore
Anxius in nostrum ferre dat arma caput.
Fingere falsa placet, fraudes, mendacia cordi,
Blandaque compositis abdere verba dolis.
Ast immota mane mea mens, et fide, iuvare
Quique potest, gaudet, quique iuvare, Deo.
Ille mihi rupes, arx ille invicta labantem
Non vis de capto deicit ulla loco.
Ille decus, robur, virtus et gloria, nostra
Illius pendet numine tota salus.
Ne genus o hominum, ne fingite inania vobis,
Unica spes rerum sit sator ipse Deus.
Auribus illius motus deponite cordis,
Inque sinum curas fundite, vota, preces.
Ille suis dexter nullo non tempore, praestat
Ut tutum felix auras secundet iter.
Nil sunt, nil hominis possuntque valentque, superba
Quosque levat caelo gloria, quique iacent.
Si quis mortales et lanci imponat mane,
Illorum hoc gravius pondere pondus erit.
Non auri capiat vos ergo dira cupido,
Non ardor praedae pectora sollicitet:
Futilior sitis ne futilitate caterva,
Et vestrum pondus, quam sit inane, minus.
Quod si larga beat vos pleno copia cornu,
Ne vobis, ne sint numinis instar opes.

Ista Dei vox est, vatum repetita priorum
Ore, sed aure mihi saepius hausta avida:
Numinis immensa est, finemque potentia nescit,
Nec bonitas minor est, quam Deus ipse, Dei.
Arbiter haec faciunt ut det iustissimus orbis,
Quae meruere bonis, quae meruere malis.

PSALMUS LXIII.

Haec exulis vox vatis est, et omnium
Abarcet a verbo tyrannis quos Dei.

DEUS DEUS MEUS, AD TE de luce.

Nec me deficeret, tensis ad sidera palmis,
Usque vocare tui numinis auxilium.
tum vis tota animae, veluti saturata cibatu
Pingui, laetitiae qualia signa daret?
Nunc exul silvis, inter spelaea ferarum
Oblitus possum non tamen esse tui.
Te veniente die, te decedente celebro,
Vox sonat et laudes officiosa tuas.
Solus enim rerum pater es tutela mearum,
Auxilium solus fersque refersque mihi.
Alarum tutus sub tegmine vivo tuarum:
Ex te pendentem me tua dextra levat.
Qui mea cumque petunt stricto nunc pectora ferro,
Tartareas ibunt, mortua turba, domos.
Caesorum vulpes laniabunt viscera, silva
Et quas agrestes occulit alta ferae.
At rex laetus erit Domini bonitate, salutem
Iurabitque ducis virque puerque sui.
Falsiloqui tunc os obturabuntur, et ultra
Non ullum mordax ius tibi livor erit.

PSALMUS LXIIII.

Vae qui bonos calumniaris [(transcriber); sic: caluminaris] improbus,
Irata iusti dextra te premet Dei.

EXAUDI DEUS ORATIOnem.

Impia, pacta ligant hostes crudelia, turba,
Perdendi capiunt consiliumque mei.
Pro me propugna vindex fortisque tuere
Hoc caput, et tuto (nam potes) abde loco.
Asperat ut saxo gladios et acuminat ira
Fortis, in armatos cum parat ire, viri:
Sic linguas acuere, suas sic spicula voces,
Fisa quibus figant pectora sancta Deo:
Non exspectatis, nil quidquam tale timentum,
Et mittant leto corpora vulneribus.
Decrevere nefas, non apparentia tendunt
Retia, et haec aiunt, qui notet, ecquis adest?
Illis insidiae cordi, fraudique doloque
Ingenii vires explicuere sui.
Conder ad ipsorum sceleratos ultor in artus
Illita mortifero tela dolore Deus.
Exitio petulans erit illis lingua, magistris
Et scelera in proprium sunt reditura caput.
Tunc et risus erunt, et corde tremente videntes,
En, dicent, tales talia dona decent:
Hoc caelestis opus dextrae:sic maximus ultor
Accipit ipse malos, accipiatque Deus.
At quorum nullum scelus est in pectore, pura
Qui reverenter habent relligione Deum:
Nummis auxilio freti, firmante caducam
Spem verbo, laeta gaudia mente ferent:
Esse Dei curae quod et ipsis contigit, alto

Vera levabit eos gloria lausque polo.

PSALMUS LXV.

Ubera sacrae lucis, soli fecunditas,
Et pax Dei munus, pii grates agunt.

TE DECET HYMNUS Deus.

Consiliisque locum non sinis esse malis.
Prodigia attonitae spectant ingentia, vasta
Caerulei gentes quas obit unda maris.
Laetificas vultu quicquid sub sole creatum est,
Seu lux, seu noctis venerit umbra, tuo.
Arva redis ad nostra bonus, deducis et agros.
Prata per et rivos lene fluentis aquae.
Effuse stagnant tua flumina: semina largo
Fundat ut ubertim foenore pingue solum.
Praetexis picta nigrum ferrugine caelum:
Descendit pluviis plurimus imber aquis.
Implentur lirae, tellus natat ebria, laeta
Fecunda crescit nube rigata seges.
Messe coronatus gaudet nitidissimus annus,
Nec capit immensas area dives opes.
Quacumque ingrederis florentia conseris arva:
Stillat de pedibus copia plena tuis.
Ditantur campi, saltus, silvaeque supinum
Extollunt colles laetitiaque caput.
Pabula persultant balantes, frugibus imis
Vallibus obductum luxuriatue solum.
Arva fremunt plausu, plaudentibus assonat Echo,
Et laudant numen vir mulierque Dei.

PSALMUS LXVI.

Ut Isaci gentem Deus texit, suam
Ecclesiam sic omnibus saeclis [Reg: saeculis] teget.

IUBILATE DEO OMNIS terra.

Successu, impuri quae cupiere, carent,
Dignus honore coli est, et dici carmine: plena
Tollite clara Dei nomina in astra manu.
Quae dederat nobis, servavit munera vitae,
Non passus lapso procubuisse genu.
Nos explorasti pater, ut solet ignibus aurum:
Excoquis aerumnis pectoris omne malum.
Solliciti foedo clausisti carceris antro:
Impediere manus vincula, crura, pedes.
Nos sub servorum subiunxti sceptra, tyranni
Moverunt nostrum frena per atra caput.
Per medias iter et flammas, et ferimus undas:
Nil potuit nostris tristius esse malis.
Nec tamen in laetos ductos e carcere campos,
Non bonitas miti nos tua servat ope.
Ante tuas ergo tibi victima concidet aras,
Et solvam gratus debita vota Deo:
Vota, quibus tibi sese obstrinxit rebus in arctis,
Lingua est polliciti factaque nostra rea.
Et faciam tauro, pingui ariete, pinguibus hircis,
Exta sacerdotum rite cremabo manu.
Huc ades, adiciam, numen quicumque vereris,
Commemorabo, dedit quae mihi dona Deus.
Brachia cum votis ad caeli templa tetendi,
Et Domini iusta nomina laude tuli.
Omnia, facto animus si turpi obnoxius esset,
Non excepisset quae bonus aure Deus.

Sed bonus excepit, dextraque potente rogantem
Eripuitque malis, auxilliumque tulit.
Gratia magna Deo, qui nos auditque iuvatque,
Et pia multiplicat vota favore suo.

PSALMUS LXVII.

Regnum propagari salute, gratia,
Et aurea pace, inclitum CHRISTI cupit.

DEUS MISEREATUR NOSTRI.

Qui patet immensus, deveneretur, amet.

PSALMUS LXVIII.

Victorias CHRISTI, triumphum, gloriam,
Hostesque, fusos, et duces belli refert.

EXSURGAT DEUS.

Et loca culta bonis assignat, vasta scelestis,
Attonita aeternum torret ubi ora sitis.
Saxa per ante tuos Deus et per inhospita lustra,
Incultae faceres cum regionis iter:
Intremuit tellus, atra ferrugine crebra
Fulmina praetexto desiluere polo:
Sina caput moto submisit vertice: tanta
Vis erat Isacidum, gloria tanta Dei.
At nunc utilibus fecundas imbribus agros,
Et reficis terrae iugera sicca tuae.
Ut sibi constituant in eis tectumque laremque
Grex, tibi perpetuo dedita corda, tuus:
Et, tua quae bonitas, verarum tempore largis
Muneribus nullo deficiantur opum.
His addis, numerum quorum haud coprendere, terris
Qui portant verbi nuntia laeta tui:
Hi conspirantes inter se foedera iungunt:
(Laurea discordas non manet ulla duces)
Hinc et agunt atque inde, domi pulcherrima praedas
Quas seruis coniunx regia distribuit.
Et velut argento fulget sub sole, columbae
Cervicem circum quae sita pluma nitet:
Utque pyropo ardet rubro, viridique smaragdo,
Quando aurum pennis explicat ala suum:
Candida collucent fuluis tentoria velis,
Perstringunt oculos, armaque picta ducum.
Qui ducente Deo, quo castra micantia ponunt:

Discussis tenebris spargitur alma dies.
Proripiunt hostes sese: laeta omnia, fiunt
Omnia Salmonis candidiora nive.
Hinc sacra quo posita urbs, se vertice tollit opimo,
Condit et ipsa inter mons caput astra Dei.
Hunc sibi (quin reliqui, posito invida turba tumore,
Plaudite, si montes, si quis, ovate, pudor.)
Hunc sibi delegit rerum moderator et auctor,
Quem coluit, colit, et tempus in omne colet.
Illius hic currus, hic milia multa rotarum:
Iamque Sinoaeis aureus instat equis:
Ac nebulae caelos tranans velatus amictu,
Nodosque et laqueos, vinelaque vincla trahet.
Inde cathenatos [Reg: catenatos] hostes, crudelia, condet
Sulpurei aeternum carcere, monstra, lacus:
Praemia pugnati, socios partitus in omnes,
Divitias pugnae distribuetque suas.
Qui restant usquam facient mandata rebelles:
Quod fuit, invitis rex erit ille malis.
Tum sancti Totum qui sese impendere nobis
Laudibus indignum non putat esse suis,
Gratia iusta Deo: tu nos portasque fovesque,
Aeternis largus munificasque bonis:
Tu mala cuncta fugas, tu tollis crimina, claudis
Et, nunc quae nimium mortis aperta, viam.
Quisquis es, esse malus iam desine, desine tandem,
Nequitiaeque modum fige sceleste tuae.

Crimina sunt odio cui mens iustissima, perdet
Impia non una pectora morte, Deus:
Viscera viva trabi, caput a cervice revelli,
Optata condi nec patietur humo.
Turba dabit, seu rex, seu flamen, pessima poenas,
Molliter irasci non solet esse Dei.
E Basane legam pingues tamen, inquit, opimos
E pelagoque, traham sub mea iura, Deus:
Nec dolor et maeror, nec mors inimicet in omne
Ascriptos sacris tempus ut ordinibus.
Ecce pedes fuso sed tinxit sanguine, rostra
Mactatis mergunt corporibusque canes.
Ipse triumphalis superato victor ab hoste,
Optimus in curru, maximus atque venis:
Atque venis, laeto clemens atque ore refulges,
O' populi solus rexque Deusque tui.
Canitca turba [(transcriber); sic: canticaturba] praeit quae iactat laeta, sequuntur
Tympana qui tundunt, virgineusque [(reading uncertain: print faded)] chorus.
Adicitur plausus populi vox omnibus una:
Tollite Thariadae, tollite laude Deum:
Isacidum propter sontem, qui puriter undis
Aethereis [Reg: Aetheriis] serpens per vada sancta fluit.
Ad latus it parvus iam nunc, non parva sed olim
Ille sacri regni gloria Beniamides.
Addunt se socios, claro de sanguine Iudae,
Cum populo, procerum maxima turbas sati.
Naphthalidumque cohors, gens ortaque Zabulone,

Purpura quos Tyrio murice tincta tegit.
Sceptra tuum ducibus profert his numen in orbe:
Quos Deus invictum robur habere iube:
Ut, quod coepit opus, firmet tua dextera semper,
Mitiaque in nostrum stent tua regna caput.
Clara Sionaei sic templi fama ma nebit,
Quo regesque tibi dona, ducesque ferant.
Quae fera post calamosque latet, canasque palustres,
Ne turbare queat voce minant: veta.
Macta inter vitulos praestanti corpore tauros:
Dele quos belli signa cruenta iuvans:
Qui leges pede prosubigunt, tua iura, superbo,
Venalesque locant ad scelus omne manus.
Legati venient primi de gente Canopi,
Et tendent Ganges ad tua iussa manus.
Quos omnes fertis qui regia sceptra secuti,
Aeternum grata dicite voce Deum:
Qui caeli summa sedem sibi legit ab aevo
Arce, ciens tonitru cuncta movensque suo.
Dicite virtutem, maiestatemque verendam,
Isacidum cuius numine crescit honos.
Qui sibi mirifica caros [Reg: caros] ratione gubernat,
Et solus templi manus in aede sui est:
Et vires animis addit, et robora praestat:
Exempto cui sit fine perenne decus,

PSALMUS LXIX.

Haec est querela filii Dei, fide
Quam ter beatus et amplius quisquis legis.

SALVUM ME FAC DEUS.

Aedis amore tuae pereo, convicia iacta
Nominis in famam sustineoque tui.
Conficiunt mentem luctus, ieiunia corpus:
Et tamen illudens, Quid gemis? hostis ait.
Veste tegor tenui, censo mihi vilis amictus,
At vero latrant qualia dicta mali?
Insultat sapiens stulta cum plebe senatus,
Et de me in triviis verba fuere mala.
Sum risus plenis inter convivia mensis,
Aerumnasque canunt ad sua vina meas.
Ah (satis est poenae) suprema comprecor hora,
Ne mihi sis asper, difficilisque pater.
Affer opem, numero quae non finita modoque
Pro laude immensae quam bonitatis habes.
Da dextram, tecum me per mare tolle: profundo
Ne mersus Fiam fabula grata malis.
Me miserum, quantis consurgunt aequora ventis:
Ne trahat o ne me vastus hiatus aquae:
Nigrarum medios fluctus super arcus aquarum
Ne fractus, vasta hanc obruat unda animam.
Annue non dura votis placabilis aure,
Verte oculos ad me lumina blanda tuos.
Nete subducas, curarum fluctuat aestu
Cui mens, quae seruit dedita tota tibi.
Redde bonus luctu morienti, redde salutem.
Heu mea quam misere vapulat umbra diu?
Eripe versantem me dio me turbine leti:

Cernat ut esse mihi qui ferat hostis opem.
Probra tibi, sannae, risus, convicia nota,
Vis inimica patet luminibusque tuis.
Corque animusque gemunt misero cumulata dolore,
Dicuntur propter quae mala verba mihi.
Num quis soletur miserum me circum specto:
At studet alloquio nemo iuvare suo.
Fel ponunt, acris corruptaque pocula vini:
Hoc sitis est, illo nostra levanda fames.
Mors illis veniat, positae sint retia menae,
In luctus vertant gaudia, laeta metum.
Consere ne videant oculos caligine, terga
Illorum loris, servitioque preme.
Flumina ferventis super inverge omnia bilis,
Irarum intortis et rape vorticibus.
Atria celsa cadant, desolatique penates,
Tectaque nemo sua subruta mole colat.
Nam quae secisti, cur vulnera cruda retractant,
Sic Deus, et quaerunt, accipit ipse suos?
Addant in facinus scelus, atque in crimina crimen,
Exsors iustitiae turba profana tuae.
Tolle sacro, quo sunt pia nomina scripta, libello,
In numero nec habe, qui sine labe virum.
Sum miser, estque animo male res precor excipe fessas,
Atque salutiferam fer mihi patris opem.
Voce tuas grata laudes celebrabo, tibique
Serviet, et famae spiritus iste tuae.

Hoc mage quam camuris gratum tibi cornibus ingens
Taurus erit, terram qui pede crebra ferit.
Hoc pressi cernent aerumnis, pectore vivent
Et laeto aeternos, corda beata, dies.
Accessum qui das lacrimis [Reg: lacrimis] precibusque piorum,
Et captis nodos, vinclaque dura levas:
Te laudans caelum, tellus, pelagique profunda,
Quicquid et ista tenent, quicquid et illa tenent.
Moenia servabis Solymes, habitanda colonis
Oppida Iudaeae distribuesque tuis.
Certa manet iustis rerum sors omnibus aevis:
Reddere dona potest irrita nemo Dei.

PSALMUS LXX.

In optimos furore flagrant impii:
Quare precemur veta sic cum regio.

DEUS IN ADIUTORIUM meum.

Dicat et auctori, gloria lausque, Deo.
Sum miser, et pauper: portus aperire fideles
Ne cessa, fractae confugiumque rati.
Sis columen rerum bonus et tute la mearum:
His succurre malis, auxiliumque refer.

PSALMUS LXXI.

Cum vate seris sancta rogat Ecclesia,
Effeta ne sit grata non annis Deo.

IN TE DOMINE SPERAVI.

Non mihi spes posita est in bonitate tua.
Da celebrere meo cantu, celebrere camenis,
Laus tua versetur semper in ore meo.
Ne me, sera mihi vires cum fregerit aetas,
Reice desertum neu patiare senem.
In me turba coit studio furiosa nocendi,
Ut vitam eripiat consiliumque capit:
Incurramus, opis nunc et caelestis egentem
Sternamus: quid enim cura sit iste Deo?
Haec iactant: sed tu quaesone longius abstes,
Huc propera unidex huc, fer et auxilium.
Ora notet cupidis nostrae pudor improba mortis,
Damna ferant, mihi dene qui mala cumque student.
Spe trahor ipse bona, trahar et dum vita manebit,
Et semper laudes amplificabo tuas.
Iustitiam dicet numero mea lingua carentem,
Totque mihi facili dona tributa manu.
Per titulos ibo, te fretus, et inclita facta,
O rex fine carens, principioque Deus.
Iustitiae famamque tuae memorabo, decusque:
Quam divina mihi cantica nullus amor.
Te, didicit primis et adhuc crescentibus annis
Dicere gesta tuae lingua, docente, manus.
Non igitur seris et deficientibus annis,
Cum vetus inficiet cana senecta caput:
Gratia destituet tua me, dum facta nepotes
Et vires discant, me referente, tuas:

Inter dum memorem quos postera proferet aetas:
Magna Deus laudis gloria magne tuae est:
Quis tibi, quis similis? Cumulati rebus acerbis
Qui, quae colla premunt, tristia damna levas:
Qui conclamato vitam mihi reddis, ab atrae
Et mortis nigro limine restituis:
Et vacuum curis magnis et honoribus auctum,
Aurea sublimi ducis in astra via.
Hinc te prosequimur studioso corde, fidemque
Thariadum resonat barbitus icta Dei.
Te decus Isacidum rex augustissime grata,
Quae debet soli se tibi, mente canam.
Iustitiam memorabo tuam, tibi carmina dicam,
Seu lux, sive atrae tempore nocitis erunt.
Nam iacet, et turpi confusa pudore iacebit,
Invigilat damnis quae mala turba meis.

PSALMUS LXXII.

Haec rege ter sato canuntur maximo,
Imperium in omne cuius aeuvum [(perhaps: aequum)] permanet.

DEUS IUDICIUM TVUM Regi.

Ius reddet, falsi defendet criminis actos,
Iniusto peragi nes sinet ore reos.
Elisa mendax exstincta calumnia fauce
Tartareas ibit, non reditura, domos.
Quamque diu caelo sol et vaga luna micabunt,
Numen adorabunt omnia saecla [Reg: saecula] Dei.
Utros in vellus stillabat, largus in agros
Ut cadit, utilibus quos rigat, imber, aquis:
Illius sparget sic gratia cuncta: benigni
Sic passim roris terra liquore fluet.
Clarebunt iusti, felicia tempora, lunae
Ulterius variae lumina, pacis erunt.
Qua venit exoriens, et qua lux conditur undis,
Parebunt illi littus utrumque maris.
Illius ante pedes calido sub sidere solis
Quicumque admotis inficiuntur equis:
Illius ante pedes hostes voluemur et ore
Sacratis figent oscula liminibus.
Dona ferent Cilicumque duces, pelagique tyranni,
Thurilegique [Reg: Turilegique] Arabes, dives et Assyria.
Submisso metuent reges diademate gentes
Et, qua terra patet, corde micante trement,
Praesto erit oppressis, clamanti rebus in arctis,
Quamque negant alii, porriget ipse manum.
Afflictos miti clemens bonitate levabit:
Nemo illo miseris nemo vetante nocet.
Vindicat insidiis, et fraudibus eripit ultor:

Res illi sanguis est pretiosa pius.
Non illi sinis vitae, non terminus aevi,
Aucto muneribus terra Sabaea tuis.
Semper bonis, nomenque eius laudesque manebunt,
Turba illum dicat quae bene semper erit.
Quam densae dereo motantur vertice frondes,
Quem Libani umbrosum tollit ad astra caput:
Asper ubi farris pugillus creditus aruis,
Per iuga tam largae copia messis erit.
Florebunt cives, laetis ceu gramina pratis,
Terra suas quando vere remittit opes.
Donec et ignis erunt, et lucida tela diei,
O'quoties votis sceptra vocanda piis:
Principe felices omnes felice futurae
Sunt gentes, liquidis quas obit aequor aquis.
Atque illum cunctis retinentem nomina saeclis [(transcriber); sic: scelis] [Reg: saeculis] ,
Laudibus aeternum virque puerque ferent.
Maxima patranti mirandaque facta potente
Virtute Isacidum gratia summa Deo:
Illius totum vulgetur fama per orbem,
Impleat et rapidi solis utramque domum.

PSALTERII SEU CARMINUM DAVIDICORUM, Liber tertius.

PSALMUS LXXIII.

Doles malos florere, sanctos opprimi?
Asaphus ausculta quid hic vates canat.

QUAM BONUS ISRAEL DEUS.

Oracli vim veredici quaecumque loquuntur:
Quae mandant, legis pondus habere iubent.
Miratur vulgus, populus sectatur, ad illos,
In mare quot fluvii, tanta caterva ruit:
Impura qui non dubitant sic voce profari:
Curae hominum genus hoc quis putet esse Deo:
Caelicolum qui se regem profitentur amare?
Quisquis is, haud tangunt in feriora Deum.
En talis scelertat cohors, quibus impia lucro
Vita, nitet magnis et domus alta opibus.
Ergo tot incassum noctesque diesque labores
Sumpsi, fraus puro pectore ne qua foret?
Quid dexteram scelerum immunem, quid iuvit habere
Innocui lotas fontis in amne manus?
Tot mala constanti tot tristia mente tulisse,
Dum mea continuis tempora plena malis?
Sic mecum: iam iamque imitabar verba scelesta:
Damnassem sobolis sed genus omne tuae.
Nec tamen haec poteram, fierent cur, reddere causam:
Maius erat nostris viribus illud opus.
Ingressus donec sacri penetralia templi,
Admonitu coepi doctior esse tuo.
Cursus ab eventu vitae ratioque notanda est,
Exitus et tandem scilicet, acta probat.
Nempe per ire sinis fallaci lubrica passis,
Praecipites lapsu quo graviore ruant.
Non exspectatis patiuntur vulnera telis,
Quaeque venit sero, quanta ruina venit?

Cum somno fugiens ut vana abducitur umbra,
Illorum pompas ventus et aura rapit.
Nunc et cor doleo, renes et pungor, inanis
Stultitiae brutus non tenuisse modum.
At quod deposito mens iam mea cernit acutum
Errore, est lucis gratia quanta tuae?
Apprendis dextra me, consilioque gubernas,
Augustum abiecto conciliasque decus.
Ergo ardet merito te mens mea: cuius amore
Vilia quam sordent sidera, terra mihi?
Cura dolorque aegrum verset sub pectore fixa,
Viscera pestiferum putrida virus edat:
Tu tamen es med spes, solacia, gaudia, cordis
Deliquiumque mei, deliciumque Deus.
Sancita [Reg: Sancta] intereunt misere qui foedera rumpunt,
Insani aeternum destituuntque Deum.
At mihi sit numquam te deseruisse, suprema
Qui fueras iuvent, cura futura seni:
Enarrare queam mea spes, mea summa voluptas,
Ut dextrae aeternum maxima facta tuae.

PSALMUS LXXIIII.

Urbem, decus templique, leges, et dolet
Rem bellicis iacere turbis publicam.

UT QUID DEUS REPULISTI.

Ducebas nuper culta beata pedo.
Sis memor, in parta dextra olim vindice sorte,
Quas sibi descripsit pertica mitis, opum:
Sis memor, aspectat Solymas qui desuper arces
Montis, ubi sedis stant sacra tecta tuae.
Fortiter imposito calca pede cola superbi
Hostis, et eversum protere, perde scelus:
Qui veneranda tui temerat penetralia [(transcriber); sic: penetraria] templi,
Inque adytis dira voce superbus ovat:
Signa tuis statuit, pro signis barbara, sacro
Victor suspendit dira tropaea tholo.
Qui, nemus ut piceis et frondibus ilicis atrum
Non una evertit rustica turba manu:
Ornamenta tuae tabulas, laquearia, postes,
Deicit angustae conspicienda domus:
Barbaricisque (nefas:) admotis ignibus urit
Sacra, facit sancto cunctaque monstra loco.
Et secum: Cur cesso, super quae, perdere? verbo,
Nec mora, cuncta cremat tecta dicata, tuo.
Perculsas non ulla vocant ad proelia dextras
Signa, voluntatis nuntia signa tuae:
Non est qui retegat venientia fata, futurae
Quae finis tantis praemoneatque malis.
Ab Deus, ah rerum summa atque immota potestas,
Impunitus erit quam furor iste diu?
Nec male cessabit rabies tibi dicere, verba
Iactat in aeternum quae scelerata Deum?

Invictae condis gremio cur robora dextrae,
Quid cessat miseros lenta iuvare manus?
Tu certe Deus es, quo dante, ab origine rerum
Parta salus, numen qui coluere tuum.
Concreta virtus pontum tua dividit unda,
Collaque caetorum [Reg: cetorum] conterit inter aquas:
Balaenas mactat, saevum perimitque draconem,
Ut sit et alitibus praeda, cibusque feris.
Cum placet, aereis e rupibus elicit amnes,
Cum placet, immensas flumina siccat aquas.
Sunt tua lux, nitidusque dies: tua tempora noctis,
Et peragunt cursus sidera, solque tibi.
Describis certis terras regionibus, aestas
Imperio seruit, paret hiemsque tuo.
Ergo te stultae moveat petulantia linguae
Hostis, et in nomen dicta scelesta tuum.
Ne prodas charae vitam tibi turturis, ex te
Quae pendet solo, non aliunde, feris:
Omnibus affecti populi damnisque malisque
Exciderit prorsus nec tibi cura tui.
Sanciti [Reg: Sancti] specta nobiscum foedera pacti,
Squalore et tenebris omnia plena vide:
Ne pudor ora notet miseris, neu forte feratur
Credulitas gentis stulta fuisse tuae.
Quin potius laudum praebe argumenta, popellus
Ut celebret nomen pauper inopsque tuum.
Non tibi sit vilis tua fama: fer arma, tuente,

Pro causa, nisi te, quae tua tota perit.
Occurrant animo rabies hostilis et astus,
Iunctaque vaesanis iurgia foeda minis.
Nam furor augetur sceleratis efferus ausis,
Iam minus inque dies se capit, inque dies.

PSALMUS LXXV.

Cave tyranne quisquis es, cave impie
Doctor, brevi geres retusa cornua.

CONFITEBIMUR TIBI DEUS.

Iamque tenet, tenet ecce manu omnipotente creator
Pocula, sanguinei plena liquore meri:
Misceat unde quibus placitum, quantumque videtur,
Summa bibenda bonis, ima trahenda malis:
Ima, cado faeces [Reg: faeces] quae subsedere: sonabo
Quae tunc quae, memores ipse cohrosque, Deo?
Numinis Isacidum celebrabo nomen in aevum,
Carmen erunt nobis omnia facta Dei:
Cornibus hostili quando de fronte revulsis,
Extollent per me cornua sancta pii.

PSALMUS LXXVI.

Ecclesiae pugnare quid reges iuvat?
Nil arma contra, nil valent vires Deum.

NOTUS IN IUDAEA DEUS.

Excussit timidus tela scelesta pudor.
Terribili vocis tonitru currusque virique,
Ceu victi somno, procubuere, tuae.
Maiestas metuenda tua est: cum exarserit ira,
Sustinuisse Dei quis trucis ora potest?
Iudicii cum fixa tui sententia caelo
Personuit, moto corpore terra silet.
Iudicii:quod ubi sistes, tua gratia sanctis
Succurret, praesens et feret auxilium.
Hostili crescit rabie tua gloria, facta
Materiam laudis dant furiosa Deo.
At vos aetherei [Reg: aetherii] colitis qui numina regis,
Vota valent, voti solvite rite fidem:
Munera ferte, animos qui fortibus eripit, armis
Terribilis regum vincit et arma suis.

PSALMUS LXXVII.

Es tristior quicumque, precibus invoca
Numen, priora facta cogitans Dei.

VOCE MEA AD DOMINUM.

Non me purpureo somnus velabat amictu:
Sollicitas placide non adit ille domos.
Non vires animo, nec habebam pectore robur:
Exsangui torpet lingua ligata metu.
Tunc annos animo, tunc saecla [Reg: saecula] priora recensens,
Quae fuerant citharae carmina saepe meae:
Sic adeo insisto, sic mecum corde voluto,
Dum tarda obscurae tempora noctis eunt:
De nobis igitur mentemque animumque paternum
Eiecit, nec erit mitis ut ante Deus?
Ergo'ne pars superest bonitatis nulla, carentque
Oracla, et pacti foedera sancta fide?
Oblitusne suae Deus est pietatis, et ira
Propitii claudit saeva furoris iter?
Sed rursus: Quid ago? toleranda viriliter ista:
Cuncta Dei in melius flectere dextra potest.
Rursus et ergo animus referebat tempora prisca,
Maximaque immensae tot monumenta manus.
Omnia rimatus lustrabam mente, tuarum
Nec poteram laudum non memorare decus.
Quem teris est sanctus secreto tramite callis,
Nec tibi par mundi machina numen habet.
Tu Deus, ille Deus, qui facta ingentia patrans,
Inclita virtutis das monumenta tuae.
Vindice colla gerunt te ruptis libera vinclis
Isacida geniti, Rachelidaque sati.
Te videre maris fluctus, videre profunda,

Horruit insani vasta vorago freti:
Cum rapidi caderent abruptis nubibus ignes,
Fulminaque aetherea [Reg: aetheria] desiluere domo:
Intonuere poli, caelum descendit in aequor:
Antra sonant, terrae mugit et omne solum.
Non possunt hostes vestigia caeca videre:
At tibi ludus erat per freta ferre pedes.
Ergo etiam mersi pereunt: tutusque sacerque
Amramidum ductu grex tuus alta secat.

PSALMUS LXXVIII.

Oblivioni merita ne quis det Dei,
Aut sibi sciat ventura damna plurima.

ATTENDITE POPULE MEUS.

Numinis ut toto freti bonitate perenni
Pectore, in illius semper amore forent:
Immensa memores et quae virtute peregit,
Edictis tremerent pendula turba sacris.
Neu stulta patres sequerentur mente, rebelli
Qui studio aeternum deseruere Deum:
Vaecordes [Reg: Vecordes] , nullaque fide: tractare sagittas
Doctus, erat coetus qualis et Ephramidum:
Non retulere quod ad patrios qui tela penates,
Causa suit longo tempore lapsa fides.
At mandata illis constanti mente tenere,
Cura vias pacti nec fuit ire sacri:
Exdiderant animo miranda tremendaque gesta,
Munificaeque Dei tot benefacta manus:
Omnia conversis naturae legibus ire
Cum videre, Tanis qua fuit alta, patres.
Secta per est tumidum lato via tramite pontum,
Durata in faciem montis et unda stetit.
Lucis, iter nubes monstrabat, tempore: noctu
Signabat flammae clara columna viam.
Quid? quae delicuit rupem, sitientibus undas
Marmore quid duro prosiluisse loquar?
Arida decurrere iugis in castra liquores,
Stagnarunt sicco flumina lata solo.
Quae data non gratis adeo periere, furoren:
Adderet ut stomacho turba scelesta Dei.
Omnia num possit, placet experientia: mensas

Ergo quae sedeant, poscere quisque, gulae:
Scilicet in silvis, inter spelaea ferarum,
Ponentur structis fercula laeta toris.
E scopulis, esto, fontes produxit aquarum,
Effusum totis flumen et ivit agris:
Sed quanam prompta cella tam divite panes,
Quove penu carnes, lauta alimenta, dabit?
Audiit, exarsere ignes animoque, furorque
Undaturae omnes bilis in Isacidas.
Nec mora: cui tota se credere mente negabant,
Illius et sola spem posuisse fide:
Immensas caeli valvas, portasque recludit,
Sidereisque pluit dulcia manna plagis.
Tunc humana, frui quo gaudent aethere sancti
Caelicolae, primum contigit ora cibus:
Una nec luce atque alia, sed pluribus annis
Quem plena ubertim fudit ab axe manu,
Protinus Eoum nebulosis evocat antris
Vulturnum, comitem cui iubet ire Notum.
Hi parent, iunctis et viribus aethera verrunt,
Arreptas et aves per freta longa trahunt.
Carnibus opplentur, ceu pulvere, castra: volucrum,
Sicut arena, iacent, corpora strata solo.
Ergo parant epulas laeti, fusique per herbam
Non exspectata viscera carne replent.
Optatis avide mensis dapibusque fruuntur.
Iamque premebatur dente cibus cupido:

Cum subito florem populi, primosque senatus
Abripit in tenebras mors properata toris.
Nec fecere malis tamen haec peccare timorem,
Non iniecerunt cum pietate fidem.
Iure igitur bello pactas coepere nec urbes,
Nec cultos, habuit quos Cananaeus, agros.
Ossa cinisque iacent silvis, lamiaeque sepulcra
Et super illorum bellua multa cubat.
Ac poenis sane quoties mactabat, ad illum
Conversis propero mos erat ire gradu:
Et Dominum lingua servatoremque vocare,
Qui queat, et possit ferre salutis opem.
Quae quamvis simulata forent, quem verba sonabant,
Foedifraga audebant corda negare Deum:
Ille tamen clemens, nec inexorabilis ulli,
Peccatis veniam criminibusque dedit:
Proque sua iustas pietate coercuit iras,
Diffudit bilis nec freta tota suae.
Norat enim fragili factos e cespite carnem,
Quae, veluti ventus, non reditura, fugit.
Quid benefacta iuvant? soboles scelerata parentum,
Facta nepos fatui stulta imitatur avi.
Qui quoties iram, quoties fecere furorem,
Inviti errantes per loca vasta Deo?
Dum cuius nullo spatio numeroque potestas
Finitur, certo claudere fine student,
Et nisi prae scripta seruet ratione modoque,

Quo nil non possit, numen habere negant.
Omnia nimirum, Phariis dum vindicat oris,
Aerei tulerant irrita gesta Noti.
Quae loca non norunt, quae nescit terra, Canopi
Quotque quibusque ab eo rura agitata malis?
Aegypti foedo maduerunt arva cruore,
Potandas nulli Nilus et egit aquas.
Tum variae pestes, culices, ranaeque palustres
Complerunt agros, moenia, tecta, domos.
Locustas quid nam referam, brucosque [(perhaps: bruchosque)] satorum,
Cum nimbisque uvae fulmina perniciem?
Deiectas moros, viduatos grandine campos
Armentis, stratos marmoris imbre greges?
Quid turbam genios gaudentem nocte, ferentes
Exitium, clades innumerasque malis?
Scilicet effusas irae laxarat habenas,
Una nec in pestem ianua aperta patet.
Cum mactata urbes tandem, per et arva Chamaea
Virtutis patrum robora prima iacent.
At ducente Deo, populus sacer inter et hostes
Isacidae, et medias expediuntur aquas.
Et velut in loca grex abeunt deserta bidentum [Reg: bidentium] :
Hauritur pelagi dum Pharo vorticibus.
At simuli in sacros fines venere, manuque
Adsertum montem cunctipotente Deo:
Mactatis partim, partim migrare coactis,
Arva Palaestini qui coluere soli:

Assignavit agros illis, et tradidit urbes,
Structa nec ipsorum tecta superba manu.
Heredes sceleris sed et hic, patriique furoris,
Semina prava ortus turba secuta sui:
Induere in crimen sese, rescindere leges
Foederis et sancti non habuere nefas.
Cesserunt, passu retroque abiere rebelli,
Nervus et ut fallax destituere manum:
Idolis ausi delubraque celsa dicare,
Foedaque non iussis urere tura focis.
Ergo Dei iustam merito est conversus in iram,
Mitis ab Isacidis et procul ivit amor.
Excessit sacris adytis, Silunte relicta
Ante sibi gratam deseruitque domum.
Hostibus obiecit divini foederis arcam,
Et decus, et dextrae robora firma suae,
Sustinuit duris populum cecidisse sub armis:
Sustinuit iuvenes igne perire viros.
Non illaudatis praeluxit taeda puellis,
Tibia nec laetos fudit eburna sonos.
Occubuere senes, quorum delubra tueri,
Nec viduae flerunt ante sepulcra nurus,
Hostis at insultans victis, cum numen et ipse
Laederet, ut unio quem sopor altus habet,
Excitus Dominus, postica parte cecidit,
Tolletur nulla quae nota luce, Syros.
Rachelidum bello clara nec setius [Reg: sequius] ora

Posthabita, Solyma legit in arce locum:
Atria qua coleret cunctos mansura per annos,
Rite Sionaea rupe dicata sibi.
Sectantem Isaiden pecudes et vallibus imis,
Est ubi Ephrataeo Bethla vetusta solo:
Eduxit caulis, et celsa sede locatum
Iussit honorata sceptra tenere manu:
Thariadas cura quo pasceret usque fideli,
Quod facit, et faciat tempus in omne precor.

PSALMUS LXXIX.

Cruenta narrat hostis acta barbari,
Iusta Deus quae vindicet manu rogat.

DEUS VENERUNT GENTES.

In Gentes bilis rapidos inverge furores,
Notitia est quorum pectore nulla Dei.
Regna superba doma, populos contunde feroces,
Qui tua non humili numina voce cient:
Sed praedam ut facerent, ausi populare Sionem,
Disiecta aequarunt moenia sacra solo.
Oblitus veteris commissa piacula culpae,
Oblitus quibus est, crimina, vita nocens:
Sis bonus exiguis numero, delicta remitte,
Tristia, quoque potes damna favore leva:
Per te nostra salus, laudum famamque tuarum,
Per quod et aeterno tempore nomen habes:
Quo se proripuit, cur dicant ora scelesta,
In quo praesidii spem posuere, Deus?
Lumina conspiciant, pro fuso nostra cruore,
Vindice te, poenas, quas repetente, dabunt:
Ut metuant omnes te corde micante Creator,
Sanctorum qui non mors sit inulta sinis.
Te moveant duris religati brachia nodis:
Eripe mactandos, quae pote cuncta, manu.
At quae latravit, nostris vicinia damnis
Dum fera crudeli gaudia mente capit:
Illorum regere in turpes ter et amplius, ore
Sacrilega impuro verba profecta, sinus.
Sic tua plebs, ut oves, sacras qui pascimus herbas,
Qua surgunt verbi pabula sancta tui:
Te nomenque tuum grato memorabimus ore,

Cunctaque te nostro carmine saecla [Reg: saecula] scient.

PSALMUS LXXX.

Apros sacram vastare queritur vineam,
Venator ipse quos Deus figat, petit.

QUI REGIS ISRAEL.

Nos solare tui collustrans lumine vultus:
Certa aderit, miseros si tueare, salus.
Trans quondam hostili vitem regione tulisti,
Quam septemgemina Nilus inundat aqua.
Gentibus, hanc pingui positam Cananaea, coactis
Migrare, excepit molliter ora sinu.
Ei iam, laetifica pubescens stirpe, replebat
Palmitibus colles, planitiesque suis:
Aereis Libani cedris procerior, umbra
Et tumidos montes et iuga summa tegens:
Multiplici errabat lapsu, quaque alluit aequor,
Euphrates pingues quaque agit altus aquas.
At nunc (o miseram vitem) munimine sepis
Destructo, cui non diripienda patet?
Eruit et rostro silvis egressus, honorem
Illius et foede depopulatus aper.
Quid reliquae, numero est quas non comprendere, pestes
Vuarum, quae dant, quantaque damna, ferae?
Innumeris vastus cui turmis militat aether,
Augusti nomen avi Sabaothis habes:
Sis bonus, o facili nos aspice lumine caelo,
Qui fuit et quondam, sit tibi vitis amor.
Malleolos, tua quos immisit cura, tuere,
Maxima quos legit, maxima dextra tegat,
Huc ades, inclamaque feris: rabiesque furorque
Desinat, et tua sit mitior ira pater.
Ante tibi gratos mundi primordia serva:

Maxima quos legit, maxima dextra tegat:
Ne qua perfidiae nos aetas arguat ulla,
Servatus laudes et tibi quisque canat.
Innumeris vastus cui turmis militat aether,
Augusti nomen qui Sabaothis habes:
Nos solare tui collustrans lumine vultus,
Et veniet miseris non dubitata salus.

PSALMUS LXXXI.

Et unus est, et secoli iubet Deus
Unum, velimus ni perire pessime.

EXSULTATE DEO ADIUTORI.

Tempore nube latens tonitru quo terruit hostes,
Pro vestra pugnans dextra salute mea,
Quaeque forent mentes vobis, fecisse periclum
Ad Meribam placuit, iurgia foeda, mihi.
Huc meus huc coetus aures adverte, loquentis
Accipe Thariada gens sata verba Dei.
Omnipotens rerum sator, aevis omnibus idem,
Quem sine principio nulla senecta premit,
Sum Deus unus ego: Externos ne quaerite divos,
Sint praeter numen numina nulla meum.
Regna iugo excusso qua tempestate tyranni
Liquistis Pharii, dux ego vester eram.
Ut capias, quae dextra dabit mea munera, pande
Quamque soles late guttura, quamque potes.
Vera quidem moneo, sed paret nemo monenti,
Sanctaque non ullo pondere verba cadunt.
Ergo permittam caecos erroribus, ire
Et patiar, ducit quo sua quemque via.
Qui tamen o dictis utinam, pactoque manerent,
Et sanctae vellent carpere legis iter:
Quae sibi defendit fisos, quam fortiter hostes
Illorum leto dextera nostra daret?
Quis odio Deus est, in eos nil iuris haberent,
Felici faustos tempus in omne statu,
Pascentes florem farris, quaeque aspera saxa
Sudarent flavos dulcia mella favos.

PSALMUS LXXXII.

Haec regibus canuntur, audi qui tenes
Sceptrum, minatur ipse quae malis Deus.

DEUS STETIT IN SYNAGOGA.

PSALMUS LXXXIII

Gens hostium cincta Isaci furoribus,
Dei petit se vindicari dextera.

DEUS NE TACEAS.

Diruta procumbent qui templa Sionia dicunt,
Et Solymes nostri moenia iuris erunt.
Ut rota praecipiti versentur turbine, gluma
Huc illuc vento ceu levis acta, volent.
Utque nemus flammis, ardent ut fulmine montes:
Sic tuus infesto concremet igne furor.
Fac gelidus pavidis metus et pudor occupet ossa,
Et turpes trepido ducat in ore notas.
Ut tandem docti damnis, serieque malorum,
Adversum discant quid sit habere Deum:
Teque unum metuant Dominum, rerumque potentem,
Qui, quod es, immenso solus in orbe manes.

PSALMUS LXXXIIII.

Cultum Dei laudat, nihil quo pulchrius,
Et optat ut sit in aede ianitor Dei.

QUAM DILECTA TABERNACULA

Materiam laudis das quibus ipse tuae.
Terque quaterque tua freti virtute beati:
Qui sanctas ardent carpere rite vias.
Hi per iter quamvis vallem sitientis eremi,
Est cui de lacrimis flebile nomen, habent:
Demittunt puteos, haustisque salubribus undis,
Arida largifluo pectora fonte levant.
Iamque novus rediit vigor in praecordia: laetos
Ergo iuvat coeptam continuare viam:
Ante, Sionaeo, nec opus requiescit eundi,
Vertice quam figant clara tropaea Deo.
Excipe Thariadum genitor mea vota, verendum
Augusti nomen quis sabaothis habes.
Aspice me, regisque tui defende salutem,
Imperii columen praesidiumque mei.
Atria luce sacri praestat coluisse palati
Una, alibi sex quam centum habitare dies.
Ante sedere fores, et malo ianitor esse,
Sunt ubi delubri tecta beata tui:
Quam fultas Pariis aulas tenuisse columnis,
Praecipuumque malos inter habere locum.
Sol Deus es, clypeusque tuis: te, gratia, fama,
Et venit aeternum conciliante decus.
Nulla negas sanctis bona: felicissimus ille,
Qui se mente tibi, qui dicat ore Deus.

PSALMUS LXXXV.

Beata nata regna praecinit Dei,
Erant loquente saecla [Reg: saecula] cum Christo aurea.

BENEDIXISTI DOMINE TERRAM.

Occurrent inter sese bonitasque fidesque,
Et paci pietas oscula casta dabit.
Maxima vis veri terra caput exseret: ipso
Prospiciet celso gratia blanda polo.
Plena favore feret caeli sua munera tellus,
Et pia distendet horrea sancta seges.
Praecedet Dominum venerandos laeta beato
Iustitia aeternum tramite ferre pedes.

PSALMUS LXXXVI.

Septus [Reg: Saeptus] malis periculisque plurimis,
Ut liberetur invocat vates Deum.

INCLINA DOMINE AUREM TVAM.

Non tibi par dextrae quisquam virtute potentis,
Quos vulgus numen credit habere, Deum.
Magna geris, memoranda patras: opus undique getes,
Convenient Dominum concelebrare, tuum:
Suppliciter positoque genu: tu magnus, et unus
Mira facis, quod et es, tempus in omne manes.
Sis mihi dux, ad te qua proxima semita: rectum
Ut carpam constans religionis iter.
Incute caelestes nobis in pectus amores,
Dicta tremant verbi qui veneranda tui:
Omnibus ut grato te dicam carmine saeclis [Reg: saeculis] ,
Et celebrem vero nomen honore tuum:
Qui me servatum nigra revocaris ab unda,
Munificus vitam reddiderisque mihi.
Componunt fraudes mihi turba superba tyranni,
Securique tui me iugulare parant.
At tu, qui piger ad poenas, qui ponere promptus
Iras, et facilis ferre salutis opem:
Ad me verte oculos facilis, mihi suffice vires,
Qui servus serva sum genitrice tuus.
Ede voluntatis signum pater, ede favoris,
Fulgeat et pulsa nube serena dies.
Ut cernant hostes, contabescantque dolendo,
Quod nobis curae contigit esse tuae.

PSALMUS LXXXVII.

Sionis urbs Ecclesia est quam gentibus
Lectam Deus carissimam habet ex omnibus

FUNDAMENTA EIUS IN MONTIBUS.

PSALMUS LXXXVIII.

Miserrimum est dolore mentis affici,
Sentire dexteram Deique vindicem.

DOMINE DEUS SALUTIS MEAE.

Et dicent grates pulvis et ossa tibi?
Ergo ne carmen eris supremis ignibus ustis,
Busta celebrabunt teque tuamque fidem?
Scilicet obscurae referent tua gesta tenebrae,
Iustitiaeque memor mors erit ipsa tuae.
Nec te non iterum tamen o iterumque vocabo,
Exaudituri numina mane ciens:
Siccine proicies animam te vindice fretam,
Et condes vultus lumina nube tui?
Pauper inopsque traho vitam, proiectus ab ore,
Nescius ipse mei cogor et esse, tuo.
Me tua dextra urget, manifesti signa furoris,
Horribilesque agitant nocte dieque metus:
Qui me, ceu fluctus feriunt sua littora, ponto
Inque meum vasto procubuere caput.
Visere prostratum nemo dignatur amicum:
Turba procul luctus quae levet omnis abest
Quin et convictus qui nostri membra fuerunt,
Heu soritis miserae tempora dura, latent.

PSALMUS LXXXIX.

Promissa regi facta Davidi refert,
Opemque rebus tristibus poscit Deum.

MISERICORDIAS DOMINI.

Et pacta eventu nobilitata suo.
Audiet et praesens aetas, celebrabit et olim
Illa atque illa dies, posteritasque memor.
Tempus erit, felix tempus, cum mitia celso
Orta polo terris gratia iura dabit.
Aurea perpetuae procedent saecula pacis,
Cum caeloque Dei foedera semper erunt:
Qui sibi cum caro [Reg: caro] , dederat cui sceptra, locutus,
Veridico dixit talia verba sono:
Davide, est tecum mihi gratia, foedera franget,
In quae iuravi pactaque nulla dies.
Progeniem tibi do, sobolis seriemque beatae,
Imperium nato perpetuumque tuo.
Dicta secuta fides: hinc facta tremenda Creator
Caelicolae celebrant iustitiamque tuam.
Et merito: quis enim similis tibi in aethere, sanctos
Quis Genios inter par tibi numen habet?
Et virtute potens, forti radiantis Olympi
Es turmas inter terribilisque manu.
Quis maiestatis vero tibi certet honore,
Armorum princeps perpetuaque fide?
Hinc verum, inde fides te stipant, concita parent,
Et ponunt iras ventus et unda tibi.
Aegypti prosternis opes, tenebrisque fugaque
Immissa, vertis robore castra tuo.
Et polus et tellus tua sunt, sator unicus omnia
Immenso mundus quae tenet orbe, creas.

Et Boreas per te secat, et Notus aethera pennis:
Hermus, et ipse tuo nomine Thabor, ovant.
Est invicta manus tibi, robora firma lacerti:
Virtuti cedit quidquid ubique tuae.
Apta tibi sedes iusto rectoque, stat ante
Et vultus fidei gratia iuncta tuos.
O fortunatam gentem, cui personat aures
Aethereae [Reg: Aetheriae] clangor, qui venit axe, tubae:
Quae te praesentem praesens auditque, videtque,
Laeta tuo sanctum lumine carpet iter.
Iactabit voces tua nomina propter ad astra,
Sese ostentabit iustitiaque tua.
Tu vigor es, nostri tu roboris inclita virtus:
Cornua firma tuo munere nostra valent.
Tu nobis clypei non expugnabile textum:
Tu rex, tu populi [(transcriber); sic: popopuli] cura salusque tui.
Tu quondam pura per visum luce refulgens,
Veridico affatus talibus ore pios:
Ultor adest Heros, vestrae vindexque salutis:
E populi lectus milibus ultor adest.
Qui placet, Isaiden reperi, cui tempora sacro
Uncta oleo, Isacidum sceptra tenenda dabo.
Hunc mea defendet, dabit huic mea dextera vires:
Nil rabies quidquam, nil furor hostis aget.
Contundam frangens illum quicumque lacessent:
Quis odio fuerit, saeviet ista manus.
Magnus erit, veri studium comitabitur illum:

Et, qua praestabit cum pietate, fides.
Proferet imperium ponti qua littora, dites
Pinguis et Euphrates qua rigat Assyrios.
Me servatorem, patremque Deumque ciebit,
Praesidiumque suum, dulce decusque suum:
Primus erit natos inter mihi, regibus illum
Et cunctis, orbis qua patet, anteferam.
Non illi veniet nostri iactura favoris:
Foederis aeternum sunt rata pacta Dei.
Imperio felix, longa serieque nepotum,
Sidera convexus dum vehet axis, erit.
At nati leges si, iura sacrata, resolvent,
Turba minor sanctas nec volet ire vias:
Si furiosa malis studiis vigilare libido
Venerit, et Domini non meminisse sui:
Non impune ferent: flagris scelerata coercens
Facta, Dei quales exiges ira vices?
Nec tamen Isacidae pietas non certa manebit,
Aut mea dicetur tempore lapsas fides.
Non me mutatum vertet sententia, pacti
Foedera non mihi mens est violare mei.
Quae sua conceptus iuravit numina verbis,
Davidem numquam fallere lingua volet.
Non metas soboli illius, non tempora pono,
Cum sole et luna regia sceptra geret.
Haec olim fuerant: at nunc iratior unctum
Averso (miserum) respuis ore tuum.
Confundis pacti sacrati foedera, regis

Imposito calcas et diadema pede.
Eruis excelsas deiectis moenibus urbes:
Submovet hostiles machina nulla manus.
Ridemur facti furiosis praeda tyrannis,
Pignora iam nostri quique pudoris habent.
Gaudia testatur plausu vicinia, per te
Optatis auctus viribus hostis ovat.
Huc gladios hebetes, huc adice tela retusa,
Et quae bellandi gloria victa iacet.
Sacra, decus, famam, maiestatemque tulisti,
Affligens humili fulcra superba solo.
De cuius multum detraxti temporis aevo,
Dedecoris regem turpis amictus obit.
Quo tamen usque tui sic condis lumina vultus,
Et miseros irae fervida flamma vorat?
Aspice quam nostrae sint exiguissima vitae
Tempora, quam nihili sint hominesque vide.
An'ne quis est, cui mors non sit ventura, rapacis
De fati qui se vindicet ipse manu?
Quo pietas antiqua tibi, quo cura recessit,
Davidi toties pacta fidesque pater?
Aspice, multorum stolidae petulantia linguae
In nostrum fudit quae mala dicta sinum.
Dicta, tui lacerant quibus uncti plurima gressune,
Ac violant numen turba proterva tuum.
Sic te nostra colens quo par est laudis honore
Lingua, tuum nomen tempus in omne canet.

PSALTERII SEU CARMINUM DAVIDICORUM, Liber quartus.

PSALMUS XC.

Ut nosse discant se pii mortalium,
Hic legifer, quam vita sit brevis, docet.

DOMINE REFUGIUM TV FActus es.

Flumina, non faciunt somnia vana fugam:
Tam cito nec quae se in flores mane induit herba,
Demittit moriens falce resecta caput:
Quam vitae subito nostrae pede labitur aetas,
Nec redeunt qui iam praeteriere dies.
Hoc facit ira tui tumidi gravis ira furoris:
Illa breve aetatis saevior arctat [Reg: artat] iter.
Lumina ponis enim tua quae peccavimus ante,
Crimen et obscuri pectoris omne notas.
Hinc fugit offensi gressu properante dolorem,
Et dicto citius vita caduca perit.
Bis septem lustris, vel summum vivitur octo:
Pars quorum labor est maxima, cura, dolor.
Tam brevis et miser est humani terminus aevi,
Tam fugiunt freno non remorante dies.
At tua quis credit quod tanta sit ira, micante
Quis ve timet dextrae fulmina corde tuae?
Affore discamus mortem, quae pallida noctis
Obscuras portet horrificae tenebras:
Ut subeat mentes, faciat quae vita beatos,
Et via quae ducat, quaerere cura, polo.
Ad nos verte tuos post tristia plurima vultus,
Et placido servos luminis orbe vide.
Nos super aeterni bonitatem inverge favoris:
Ut simus numquam non in amore tuo.
Ereptos leto turbae transcribe beatae:
Ore canat nomen vox ut ovante tuum.

Semper honosque tuus, tua fama, decusque manebunt,
Tu modo laetitiae gaudia plena refer.
Ah satis est poenoe [Reg: poenae] : iam ferrea desinat aetas,
Sors vitae quae nos difficilisque premit.
Mactetur leto leti fabricator, opusque,
Clara manus exstent et monumenta tuae.
Ut seruisque tuis, et qui nascentur ab illis,
In caelo aeternus concilietur honos.
Interea, tua quae bonitas, dum vita laborans
In tenebris, nescit quod gradiatur iter:
Sis pius, et felix nobis Deus unice, nostra
Dextraque quicquid agit dirige, quicquid aget.

PSALMUS XCI.

Committet caeli arbitrio: beatus est,
Suo Deus quem sub patrocinio tegit.