PSALTERII SEU CARMINUM DAVIDICORUM, Liber tertius.

PSALMUS LXXIII.

Doles malos florere, sanctos opprimi?
Asaphus ausculta quid hic vates canat.

QUAM BONUS ISRAEL DEUS.

Oracli vim veredici quaecumque loquuntur:
Quae mandant, legis pondus habere iubent.
Miratur vulgus, populus sectatur, ad illos,
In mare quot fluvii, tanta caterva ruit:
Impura qui non dubitant sic voce profari:
Curae hominum genus hoc quis putet esse Deo:
Caelicolum qui se regem profitentur amare?
Quisquis is, haud tangunt in feriora Deum.
En talis scelertat cohors, quibus impia lucro
Vita, nitet magnis et domus alta opibus.
Ergo tot incassum noctesque diesque labores
Sumpsi, fraus puro pectore ne qua foret?
Quid dexteram scelerum immunem, quid iuvit habere
Innocui lotas fontis in amne manus?
Tot mala constanti tot tristia mente tulisse,
Dum mea continuis tempora plena malis?
Sic mecum: iam iamque imitabar verba scelesta:
Damnassem sobolis sed genus omne tuae.
Nec tamen haec poteram, fierent cur, reddere causam:
Maius erat nostris viribus illud opus.
Ingressus donec sacri penetralia templi,
Admonitu coepi doctior esse tuo.
Cursus ab eventu vitae ratioque notanda est,
Exitus et tandem scilicet, acta probat.
Nempe per ire sinis fallaci lubrica passis,
Praecipites lapsu quo graviore ruant.
Non exspectatis patiuntur vulnera telis,
Quaeque venit sero, quanta ruina venit?

Cum somno fugiens ut vana abducitur umbra,
Illorum pompas ventus et aura rapit.
Nunc et cor doleo, renes et pungor, inanis
Stultitiae brutus non tenuisse modum.
At quod deposito mens iam mea cernit acutum
Errore, est lucis gratia quanta tuae?
Apprendis dextra me, consilioque gubernas,
Augustum abiecto conciliasque decus.
Ergo ardet merito te mens mea: cuius amore
Vilia quam sordent sidera, terra mihi?
Cura dolorque aegrum verset sub pectore fixa,
Viscera pestiferum putrida virus edat:
Tu tamen es med spes, solacia, gaudia, cordis
Deliquiumque mei, deliciumque Deus.
Sancita [Reg: Sancta] intereunt misere qui foedera rumpunt,
Insani aeternum destituuntque Deum.
At mihi sit numquam te deseruisse, suprema
Qui fueras iuvent, cura futura seni:
Enarrare queam mea spes, mea summa voluptas,
Ut dextrae aeternum maxima facta tuae.

PSALMUS LXXIIII.

Urbem, decus templique, leges, et dolet
Rem bellicis iacere turbis publicam.

UT QUID DEUS REPULISTI.

Ducebas nuper culta beata pedo.
Sis memor, in parta dextra olim vindice sorte,
Quas sibi descripsit pertica mitis, opum:
Sis memor, aspectat Solymas qui desuper arces
Montis, ubi sedis stant sacra tecta tuae.
Fortiter imposito calca pede cola superbi
Hostis, et eversum protere, perde scelus:
Qui veneranda tui temerat penetralia [(transcriber); sic: penetraria] templi,
Inque adytis dira voce superbus ovat:
Signa tuis statuit, pro signis barbara, sacro
Victor suspendit dira tropaea tholo.
Qui, nemus ut piceis et frondibus ilicis atrum
Non una evertit rustica turba manu:
Ornamenta tuae tabulas, laquearia, postes,
Deicit angustae conspicienda domus:
Barbaricisque (nefas:) admotis ignibus urit
Sacra, facit sancto cunctaque monstra loco.
Et secum: Cur cesso, super quae, perdere? verbo,
Nec mora, cuncta cremat tecta dicata, tuo.
Perculsas non ulla vocant ad proelia dextras
Signa, voluntatis nuntia signa tuae:
Non est qui retegat venientia fata, futurae
Quae finis tantis praemoneatque malis.
Ab Deus, ah rerum summa atque immota potestas,
Impunitus erit quam furor iste diu?
Nec male cessabit rabies tibi dicere, verba
Iactat in aeternum quae scelerata Deum?

Invictae condis gremio cur robora dextrae,
Quid cessat miseros lenta iuvare manus?
Tu certe Deus es, quo dante, ab origine rerum
Parta salus, numen qui coluere tuum.
Concreta virtus pontum tua dividit unda,
Collaque caetorum [Reg: cetorum] conterit inter aquas:
Balaenas mactat, saevum perimitque draconem,
Ut sit et alitibus praeda, cibusque feris.
Cum placet, aereis e rupibus elicit amnes,
Cum placet, immensas flumina siccat aquas.
Sunt tua lux, nitidusque dies: tua tempora noctis,
Et peragunt cursus sidera, solque tibi.
Describis certis terras regionibus, aestas
Imperio seruit, paret hiemsque tuo.
Ergo te stultae moveat petulantia linguae
Hostis, et in nomen dicta scelesta tuum.
Ne prodas charae vitam tibi turturis, ex te
Quae pendet solo, non aliunde, feris:
Omnibus affecti populi damnisque malisque
Exciderit prorsus nec tibi cura tui.
Sanciti [Reg: Sancti] specta nobiscum foedera pacti,
Squalore et tenebris omnia plena vide:
Ne pudor ora notet miseris, neu forte feratur
Credulitas gentis stulta fuisse tuae.
Quin potius laudum praebe argumenta, popellus
Ut celebret nomen pauper inopsque tuum.
Non tibi sit vilis tua fama: fer arma, tuente,

Pro causa, nisi te, quae tua tota perit.
Occurrant animo rabies hostilis et astus,
Iunctaque vaesanis iurgia foeda minis.
Nam furor augetur sceleratis efferus ausis,
Iam minus inque dies se capit, inque dies.

PSALMUS LXXV.

Cave tyranne quisquis es, cave impie
Doctor, brevi geres retusa cornua.

CONFITEBIMUR TIBI DEUS.

Iamque tenet, tenet ecce manu omnipotente creator
Pocula, sanguinei plena liquore meri:
Misceat unde quibus placitum, quantumque videtur,
Summa bibenda bonis, ima trahenda malis:
Ima, cado faeces [Reg: faeces] quae subsedere: sonabo
Quae tunc quae, memores ipse cohrosque, Deo?
Numinis Isacidum celebrabo nomen in aevum,
Carmen erunt nobis omnia facta Dei:
Cornibus hostili quando de fronte revulsis,
Extollent per me cornua sancta pii.

PSALMUS LXXVI.

Ecclesiae pugnare quid reges iuvat?
Nil arma contra, nil valent vires Deum.

NOTUS IN IUDAEA DEUS.

Excussit timidus tela scelesta pudor.
Terribili vocis tonitru currusque virique,
Ceu victi somno, procubuere, tuae.
Maiestas metuenda tua est: cum exarserit ira,
Sustinuisse Dei quis trucis ora potest?
Iudicii cum fixa tui sententia caelo
Personuit, moto corpore terra silet.
Iudicii:quod ubi sistes, tua gratia sanctis
Succurret, praesens et feret auxilium.
Hostili crescit rabie tua gloria, facta
Materiam laudis dant furiosa Deo.
At vos aetherei [Reg: aetherii] colitis qui numina regis,
Vota valent, voti solvite rite fidem:
Munera ferte, animos qui fortibus eripit, armis
Terribilis regum vincit et arma suis.

PSALMUS LXXVII.

Es tristior quicumque, precibus invoca
Numen, priora facta cogitans Dei.

VOCE MEA AD DOMINUM.

Non me purpureo somnus velabat amictu:
Sollicitas placide non adit ille domos.
Non vires animo, nec habebam pectore robur:
Exsangui torpet lingua ligata metu.
Tunc annos animo, tunc saecla [Reg: saecula] priora recensens,
Quae fuerant citharae carmina saepe meae:
Sic adeo insisto, sic mecum corde voluto,
Dum tarda obscurae tempora noctis eunt:
De nobis igitur mentemque animumque paternum
Eiecit, nec erit mitis ut ante Deus?
Ergo'ne pars superest bonitatis nulla, carentque
Oracla, et pacti foedera sancta fide?
Oblitusne suae Deus est pietatis, et ira
Propitii claudit saeva furoris iter?
Sed rursus: Quid ago? toleranda viriliter ista:
Cuncta Dei in melius flectere dextra potest.
Rursus et ergo animus referebat tempora prisca,
Maximaque immensae tot monumenta manus.
Omnia rimatus lustrabam mente, tuarum
Nec poteram laudum non memorare decus.
Quem teris est sanctus secreto tramite callis,
Nec tibi par mundi machina numen habet.
Tu Deus, ille Deus, qui facta ingentia patrans,
Inclita virtutis das monumenta tuae.
Vindice colla gerunt te ruptis libera vinclis
Isacida geniti, Rachelidaque sati.
Te videre maris fluctus, videre profunda,

Horruit insani vasta vorago freti:
Cum rapidi caderent abruptis nubibus ignes,
Fulminaque aetherea [Reg: aetheria] desiluere domo:
Intonuere poli, caelum descendit in aequor:
Antra sonant, terrae mugit et omne solum.
Non possunt hostes vestigia caeca videre:
At tibi ludus erat per freta ferre pedes.
Ergo etiam mersi pereunt: tutusque sacerque
Amramidum ductu grex tuus alta secat.

PSALMUS LXXVIII.

Oblivioni merita ne quis det Dei,
Aut sibi sciat ventura damna plurima.

ATTENDITE POPULE MEUS.

Numinis ut toto freti bonitate perenni
Pectore, in illius semper amore forent:
Immensa memores et quae virtute peregit,
Edictis tremerent pendula turba sacris.
Neu stulta patres sequerentur mente, rebelli
Qui studio aeternum deseruere Deum:
Vaecordes [Reg: Vecordes] , nullaque fide: tractare sagittas
Doctus, erat coetus qualis et Ephramidum:
Non retulere quod ad patrios qui tela penates,
Causa suit longo tempore lapsa fides.
At mandata illis constanti mente tenere,
Cura vias pacti nec fuit ire sacri:
Exdiderant animo miranda tremendaque gesta,
Munificaeque Dei tot benefacta manus:
Omnia conversis naturae legibus ire
Cum videre, Tanis qua fuit alta, patres.
Secta per est tumidum lato via tramite pontum,
Durata in faciem montis et unda stetit.
Lucis, iter nubes monstrabat, tempore: noctu
Signabat flammae clara columna viam.
Quid? quae delicuit rupem, sitientibus undas
Marmore quid duro prosiluisse loquar?
Arida decurrere iugis in castra liquores,
Stagnarunt sicco flumina lata solo.
Quae data non gratis adeo periere, furoren:
Adderet ut stomacho turba scelesta Dei.
Omnia num possit, placet experientia: mensas

Ergo quae sedeant, poscere quisque, gulae:
Scilicet in silvis, inter spelaea ferarum,
Ponentur structis fercula laeta toris.
E scopulis, esto, fontes produxit aquarum,
Effusum totis flumen et ivit agris:
Sed quanam prompta cella tam divite panes,
Quove penu carnes, lauta alimenta, dabit?
Audiit, exarsere ignes animoque, furorque
Undaturae omnes bilis in Isacidas.
Nec mora: cui tota se credere mente negabant,
Illius et sola spem posuisse fide:
Immensas caeli valvas, portasque recludit,
Sidereisque pluit dulcia manna plagis.
Tunc humana, frui quo gaudent aethere sancti
Caelicolae, primum contigit ora cibus:
Una nec luce atque alia, sed pluribus annis
Quem plena ubertim fudit ab axe manu,
Protinus Eoum nebulosis evocat antris
Vulturnum, comitem cui iubet ire Notum.
Hi parent, iunctis et viribus aethera verrunt,
Arreptas et aves per freta longa trahunt.
Carnibus opplentur, ceu pulvere, castra: volucrum,
Sicut arena, iacent, corpora strata solo.
Ergo parant epulas laeti, fusique per herbam
Non exspectata viscera carne replent.
Optatis avide mensis dapibusque fruuntur.
Iamque premebatur dente cibus cupido:

Cum subito florem populi, primosque senatus
Abripit in tenebras mors properata toris.
Nec fecere malis tamen haec peccare timorem,
Non iniecerunt cum pietate fidem.
Iure igitur bello pactas coepere nec urbes,
Nec cultos, habuit quos Cananaeus, agros.
Ossa cinisque iacent silvis, lamiaeque sepulcra
Et super illorum bellua multa cubat.
Ac poenis sane quoties mactabat, ad illum
Conversis propero mos erat ire gradu:
Et Dominum lingua servatoremque vocare,
Qui queat, et possit ferre salutis opem.
Quae quamvis simulata forent, quem verba sonabant,
Foedifraga audebant corda negare Deum:
Ille tamen clemens, nec inexorabilis ulli,
Peccatis veniam criminibusque dedit:
Proque sua iustas pietate coercuit iras,
Diffudit bilis nec freta tota suae.
Norat enim fragili factos e cespite carnem,
Quae, veluti ventus, non reditura, fugit.
Quid benefacta iuvant? soboles scelerata parentum,
Facta nepos fatui stulta imitatur avi.
Qui quoties iram, quoties fecere furorem,
Inviti errantes per loca vasta Deo?
Dum cuius nullo spatio numeroque potestas
Finitur, certo claudere fine student,
Et nisi prae scripta seruet ratione modoque,

Quo nil non possit, numen habere negant.
Omnia nimirum, Phariis dum vindicat oris,
Aerei tulerant irrita gesta Noti.
Quae loca non norunt, quae nescit terra, Canopi
Quotque quibusque ab eo rura agitata malis?
Aegypti foedo maduerunt arva cruore,
Potandas nulli Nilus et egit aquas.
Tum variae pestes, culices, ranaeque palustres
Complerunt agros, moenia, tecta, domos.
Locustas quid nam referam, brucosque [(perhaps: bruchosque)] satorum,
Cum nimbisque uvae fulmina perniciem?
Deiectas moros, viduatos grandine campos
Armentis, stratos marmoris imbre greges?
Quid turbam genios gaudentem nocte, ferentes
Exitium, clades innumerasque malis?
Scilicet effusas irae laxarat habenas,
Una nec in pestem ianua aperta patet.
Cum mactata urbes tandem, per et arva Chamaea
Virtutis patrum robora prima iacent.
At ducente Deo, populus sacer inter et hostes
Isacidae, et medias expediuntur aquas.
Et velut in loca grex abeunt deserta bidentum [Reg: bidentium] :
Hauritur pelagi dum Pharo vorticibus.
At simuli in sacros fines venere, manuque
Adsertum montem cunctipotente Deo:
Mactatis partim, partim migrare coactis,
Arva Palaestini qui coluere soli:

Assignavit agros illis, et tradidit urbes,
Structa nec ipsorum tecta superba manu.
Heredes sceleris sed et hic, patriique furoris,
Semina prava ortus turba secuta sui:
Induere in crimen sese, rescindere leges
Foederis et sancti non habuere nefas.
Cesserunt, passu retroque abiere rebelli,
Nervus et ut fallax destituere manum:
Idolis ausi delubraque celsa dicare,
Foedaque non iussis urere tura focis.
Ergo Dei iustam merito est conversus in iram,
Mitis ab Isacidis et procul ivit amor.
Excessit sacris adytis, Silunte relicta
Ante sibi gratam deseruitque domum.
Hostibus obiecit divini foederis arcam,
Et decus, et dextrae robora firma suae,
Sustinuit duris populum cecidisse sub armis:
Sustinuit iuvenes igne perire viros.
Non illaudatis praeluxit taeda puellis,
Tibia nec laetos fudit eburna sonos.
Occubuere senes, quorum delubra tueri,
Nec viduae flerunt ante sepulcra nurus,
Hostis at insultans victis, cum numen et ipse
Laederet, ut unio quem sopor altus habet,
Excitus Dominus, postica parte cecidit,
Tolletur nulla quae nota luce, Syros.
Rachelidum bello clara nec setius [Reg: sequius] ora

Posthabita, Solyma legit in arce locum:
Atria qua coleret cunctos mansura per annos,
Rite Sionaea rupe dicata sibi.
Sectantem Isaiden pecudes et vallibus imis,
Est ubi Ephrataeo Bethla vetusta solo:
Eduxit caulis, et celsa sede locatum
Iussit honorata sceptra tenere manu:
Thariadas cura quo pasceret usque fideli,
Quod facit, et faciat tempus in omne precor.

PSALMUS LXXIX.

Cruenta narrat hostis acta barbari,
Iusta Deus quae vindicet manu rogat.

DEUS VENERUNT GENTES.

In Gentes bilis rapidos inverge furores,
Notitia est quorum pectore nulla Dei.
Regna superba doma, populos contunde feroces,
Qui tua non humili numina voce cient:
Sed praedam ut facerent, ausi populare Sionem,
Disiecta aequarunt moenia sacra solo.
Oblitus veteris commissa piacula culpae,
Oblitus quibus est, crimina, vita nocens:
Sis bonus exiguis numero, delicta remitte,
Tristia, quoque potes damna favore leva:
Per te nostra salus, laudum famamque tuarum,
Per quod et aeterno tempore nomen habes:
Quo se proripuit, cur dicant ora scelesta,
In quo praesidii spem posuere, Deus?
Lumina conspiciant, pro fuso nostra cruore,
Vindice te, poenas, quas repetente, dabunt:
Ut metuant omnes te corde micante Creator,
Sanctorum qui non mors sit inulta sinis.
Te moveant duris religati brachia nodis:
Eripe mactandos, quae pote cuncta, manu.
At quae latravit, nostris vicinia damnis
Dum fera crudeli gaudia mente capit:
Illorum regere in turpes ter et amplius, ore
Sacrilega impuro verba profecta, sinus.
Sic tua plebs, ut oves, sacras qui pascimus herbas,
Qua surgunt verbi pabula sancta tui:
Te nomenque tuum grato memorabimus ore,

Cunctaque te nostro carmine saecla [Reg: saecula] scient.

PSALMUS LXXX.

Apros sacram vastare queritur vineam,
Venator ipse quos Deus figat, petit.

QUI REGIS ISRAEL.

Nos solare tui collustrans lumine vultus:
Certa aderit, miseros si tueare, salus.
Trans quondam hostili vitem regione tulisti,
Quam septemgemina Nilus inundat aqua.
Gentibus, hanc pingui positam Cananaea, coactis
Migrare, excepit molliter ora sinu.
Ei iam, laetifica pubescens stirpe, replebat
Palmitibus colles, planitiesque suis:
Aereis Libani cedris procerior, umbra
Et tumidos montes et iuga summa tegens:
Multiplici errabat lapsu, quaque alluit aequor,
Euphrates pingues quaque agit altus aquas.
At nunc (o miseram vitem) munimine sepis
Destructo, cui non diripienda patet?
Eruit et rostro silvis egressus, honorem
Illius et foede depopulatus aper.
Quid reliquae, numero est quas non comprendere, pestes
Vuarum, quae dant, quantaque damna, ferae?
Innumeris vastus cui turmis militat aether,
Augusti nomen avi Sabaothis habes:
Sis bonus, o facili nos aspice lumine caelo,
Qui fuit et quondam, sit tibi vitis amor.
Malleolos, tua quos immisit cura, tuere,
Maxima quos legit, maxima dextra tegat,
Huc ades, inclamaque feris: rabiesque furorque
Desinat, et tua sit mitior ira pater.
Ante tibi gratos mundi primordia serva:

Maxima quos legit, maxima dextra tegat:
Ne qua perfidiae nos aetas arguat ulla,
Servatus laudes et tibi quisque canat.
Innumeris vastus cui turmis militat aether,
Augusti nomen qui Sabaothis habes:
Nos solare tui collustrans lumine vultus,
Et veniet miseris non dubitata salus.

PSALMUS LXXXI.

Et unus est, et secoli iubet Deus
Unum, velimus ni perire pessime.

EXSULTATE DEO ADIUTORI.

Tempore nube latens tonitru quo terruit hostes,
Pro vestra pugnans dextra salute mea,
Quaeque forent mentes vobis, fecisse periclum
Ad Meribam placuit, iurgia foeda, mihi.
Huc meus huc coetus aures adverte, loquentis
Accipe Thariada gens sata verba Dei.
Omnipotens rerum sator, aevis omnibus idem,
Quem sine principio nulla senecta premit,
Sum Deus unus ego: Externos ne quaerite divos,
Sint praeter numen numina nulla meum.
Regna iugo excusso qua tempestate tyranni
Liquistis Pharii, dux ego vester eram.
Ut capias, quae dextra dabit mea munera, pande
Quamque soles late guttura, quamque potes.
Vera quidem moneo, sed paret nemo monenti,
Sanctaque non ullo pondere verba cadunt.
Ergo permittam caecos erroribus, ire
Et patiar, ducit quo sua quemque via.
Qui tamen o dictis utinam, pactoque manerent,
Et sanctae vellent carpere legis iter:
Quae sibi defendit fisos, quam fortiter hostes
Illorum leto dextera nostra daret?
Quis odio Deus est, in eos nil iuris haberent,
Felici faustos tempus in omne statu,
Pascentes florem farris, quaeque aspera saxa
Sudarent flavos dulcia mella favos.

PSALMUS LXXXII.

Haec regibus canuntur, audi qui tenes
Sceptrum, minatur ipse quae malis Deus.

DEUS STETIT IN SYNAGOGA.

PSALMUS LXXXIII

Gens hostium cincta Isaci furoribus,
Dei petit se vindicari dextera.

DEUS NE TACEAS.

Diruta procumbent qui templa Sionia dicunt,
Et Solymes nostri moenia iuris erunt.
Ut rota praecipiti versentur turbine, gluma
Huc illuc vento ceu levis acta, volent.
Utque nemus flammis, ardent ut fulmine montes:
Sic tuus infesto concremet igne furor.
Fac gelidus pavidis metus et pudor occupet ossa,
Et turpes trepido ducat in ore notas.
Ut tandem docti damnis, serieque malorum,
Adversum discant quid sit habere Deum:
Teque unum metuant Dominum, rerumque potentem,
Qui, quod es, immenso solus in orbe manes.

PSALMUS LXXXIIII.

Cultum Dei laudat, nihil quo pulchrius,
Et optat ut sit in aede ianitor Dei.

QUAM DILECTA TABERNACULA

Materiam laudis das quibus ipse tuae.
Terque quaterque tua freti virtute beati:
Qui sanctas ardent carpere rite vias.
Hi per iter quamvis vallem sitientis eremi,
Est cui de lacrimis flebile nomen, habent:
Demittunt puteos, haustisque salubribus undis,
Arida largifluo pectora fonte levant.
Iamque novus rediit vigor in praecordia: laetos
Ergo iuvat coeptam continuare viam:
Ante, Sionaeo, nec opus requiescit eundi,
Vertice quam figant clara tropaea Deo.
Excipe Thariadum genitor mea vota, verendum
Augusti nomen quis sabaothis habes.
Aspice me, regisque tui defende salutem,
Imperii columen praesidiumque mei.
Atria luce sacri praestat coluisse palati
Una, alibi sex quam centum habitare dies.
Ante sedere fores, et malo ianitor esse,
Sunt ubi delubri tecta beata tui:
Quam fultas Pariis aulas tenuisse columnis,
Praecipuumque malos inter habere locum.
Sol Deus es, clypeusque tuis: te, gratia, fama,
Et venit aeternum conciliante decus.
Nulla negas sanctis bona: felicissimus ille,
Qui se mente tibi, qui dicat ore Deus.

PSALMUS LXXXV.

Beata nata regna praecinit Dei,
Erant loquente saecla [Reg: saecula] cum Christo aurea.

BENEDIXISTI DOMINE TERRAM.

Occurrent inter sese bonitasque fidesque,
Et paci pietas oscula casta dabit.
Maxima vis veri terra caput exseret: ipso
Prospiciet celso gratia blanda polo.
Plena favore feret caeli sua munera tellus,
Et pia distendet horrea sancta seges.
Praecedet Dominum venerandos laeta beato
Iustitia aeternum tramite ferre pedes.

PSALMUS LXXXVI.

Septus [Reg: Saeptus] malis periculisque plurimis,
Ut liberetur invocat vates Deum.

INCLINA DOMINE AUREM TVAM.

Non tibi par dextrae quisquam virtute potentis,
Quos vulgus numen credit habere, Deum.
Magna geris, memoranda patras: opus undique getes,
Convenient Dominum concelebrare, tuum:
Suppliciter positoque genu: tu magnus, et unus
Mira facis, quod et es, tempus in omne manes.
Sis mihi dux, ad te qua proxima semita: rectum
Ut carpam constans religionis iter.
Incute caelestes nobis in pectus amores,
Dicta tremant verbi qui veneranda tui:
Omnibus ut grato te dicam carmine saeclis [Reg: saeculis] ,
Et celebrem vero nomen honore tuum:
Qui me servatum nigra revocaris ab unda,
Munificus vitam reddiderisque mihi.
Componunt fraudes mihi turba superba tyranni,
Securique tui me iugulare parant.
At tu, qui piger ad poenas, qui ponere promptus
Iras, et facilis ferre salutis opem:
Ad me verte oculos facilis, mihi suffice vires,
Qui servus serva sum genitrice tuus.
Ede voluntatis signum pater, ede favoris,
Fulgeat et pulsa nube serena dies.
Ut cernant hostes, contabescantque dolendo,
Quod nobis curae contigit esse tuae.

PSALMUS LXXXVII.

Sionis urbs Ecclesia est quam gentibus
Lectam Deus carissimam habet ex omnibus

FUNDAMENTA EIUS IN MONTIBUS.

PSALMUS LXXXVIII.

Miserrimum est dolore mentis affici,
Sentire dexteram Deique vindicem.

DOMINE DEUS SALUTIS MEAE.

Et dicent grates pulvis et ossa tibi?
Ergo ne carmen eris supremis ignibus ustis,
Busta celebrabunt teque tuamque fidem?
Scilicet obscurae referent tua gesta tenebrae,
Iustitiaeque memor mors erit ipsa tuae.
Nec te non iterum tamen o iterumque vocabo,
Exaudituri numina mane ciens:
Siccine proicies animam te vindice fretam,
Et condes vultus lumina nube tui?
Pauper inopsque traho vitam, proiectus ab ore,
Nescius ipse mei cogor et esse, tuo.
Me tua dextra urget, manifesti signa furoris,
Horribilesque agitant nocte dieque metus:
Qui me, ceu fluctus feriunt sua littora, ponto
Inque meum vasto procubuere caput.
Visere prostratum nemo dignatur amicum:
Turba procul luctus quae levet omnis abest
Quin et convictus qui nostri membra fuerunt,
Heu soritis miserae tempora dura, latent.

PSALMUS LXXXIX.

Promissa regi facta Davidi refert,
Opemque rebus tristibus poscit Deum.

MISERICORDIAS DOMINI.

Et pacta eventu nobilitata suo.
Audiet et praesens aetas, celebrabit et olim
Illa atque illa dies, posteritasque memor.
Tempus erit, felix tempus, cum mitia celso
Orta polo terris gratia iura dabit.
Aurea perpetuae procedent saecula pacis,
Cum caeloque Dei foedera semper erunt:
Qui sibi cum caro [Reg: caro] , dederat cui sceptra, locutus,
Veridico dixit talia verba sono:
Davide, est tecum mihi gratia, foedera franget,
In quae iuravi pactaque nulla dies.
Progeniem tibi do, sobolis seriemque beatae,
Imperium nato perpetuumque tuo.
Dicta secuta fides: hinc facta tremenda Creator
Caelicolae celebrant iustitiamque tuam.
Et merito: quis enim similis tibi in aethere, sanctos
Quis Genios inter par tibi numen habet?
Et virtute potens, forti radiantis Olympi
Es turmas inter terribilisque manu.
Quis maiestatis vero tibi certet honore,
Armorum princeps perpetuaque fide?
Hinc verum, inde fides te stipant, concita parent,
Et ponunt iras ventus et unda tibi.
Aegypti prosternis opes, tenebrisque fugaque
Immissa, vertis robore castra tuo.
Et polus et tellus tua sunt, sator unicus omnia
Immenso mundus quae tenet orbe, creas.

Et Boreas per te secat, et Notus aethera pennis:
Hermus, et ipse tuo nomine Thabor, ovant.
Est invicta manus tibi, robora firma lacerti:
Virtuti cedit quidquid ubique tuae.
Apta tibi sedes iusto rectoque, stat ante
Et vultus fidei gratia iuncta tuos.
O fortunatam gentem, cui personat aures
Aethereae [Reg: Aetheriae] clangor, qui venit axe, tubae:
Quae te praesentem praesens auditque, videtque,
Laeta tuo sanctum lumine carpet iter.
Iactabit voces tua nomina propter ad astra,
Sese ostentabit iustitiaque tua.
Tu vigor es, nostri tu roboris inclita virtus:
Cornua firma tuo munere nostra valent.
Tu nobis clypei non expugnabile textum:
Tu rex, tu populi [(transcriber); sic: popopuli] cura salusque tui.
Tu quondam pura per visum luce refulgens,
Veridico affatus talibus ore pios:
Ultor adest Heros, vestrae vindexque salutis:
E populi lectus milibus ultor adest.
Qui placet, Isaiden reperi, cui tempora sacro
Uncta oleo, Isacidum sceptra tenenda dabo.
Hunc mea defendet, dabit huic mea dextera vires:
Nil rabies quidquam, nil furor hostis aget.
Contundam frangens illum quicumque lacessent:
Quis odio fuerit, saeviet ista manus.
Magnus erit, veri studium comitabitur illum:

Et, qua praestabit cum pietate, fides.
Proferet imperium ponti qua littora, dites
Pinguis et Euphrates qua rigat Assyrios.
Me servatorem, patremque Deumque ciebit,
Praesidiumque suum, dulce decusque suum:
Primus erit natos inter mihi, regibus illum
Et cunctis, orbis qua patet, anteferam.
Non illi veniet nostri iactura favoris:
Foederis aeternum sunt rata pacta Dei.
Imperio felix, longa serieque nepotum,
Sidera convexus dum vehet axis, erit.
At nati leges si, iura sacrata, resolvent,
Turba minor sanctas nec volet ire vias:
Si furiosa malis studiis vigilare libido
Venerit, et Domini non meminisse sui:
Non impune ferent: flagris scelerata coercens
Facta, Dei quales exiges ira vices?
Nec tamen Isacidae pietas non certa manebit,
Aut mea dicetur tempore lapsas fides.
Non me mutatum vertet sententia, pacti
Foedera non mihi mens est violare mei.
Quae sua conceptus iuravit numina verbis,
Davidem numquam fallere lingua volet.
Non metas soboli illius, non tempora pono,
Cum sole et luna regia sceptra geret.
Haec olim fuerant: at nunc iratior unctum
Averso (miserum) respuis ore tuum.
Confundis pacti sacrati foedera, regis

Imposito calcas et diadema pede.
Eruis excelsas deiectis moenibus urbes:
Submovet hostiles machina nulla manus.
Ridemur facti furiosis praeda tyrannis,
Pignora iam nostri quique pudoris habent.
Gaudia testatur plausu vicinia, per te
Optatis auctus viribus hostis ovat.
Huc gladios hebetes, huc adice tela retusa,
Et quae bellandi gloria victa iacet.
Sacra, decus, famam, maiestatemque tulisti,
Affligens humili fulcra superba solo.
De cuius multum detraxti temporis aevo,
Dedecoris regem turpis amictus obit.
Quo tamen usque tui sic condis lumina vultus,
Et miseros irae fervida flamma vorat?
Aspice quam nostrae sint exiguissima vitae
Tempora, quam nihili sint hominesque vide.
An'ne quis est, cui mors non sit ventura, rapacis
De fati qui se vindicet ipse manu?
Quo pietas antiqua tibi, quo cura recessit,
Davidi toties pacta fidesque pater?
Aspice, multorum stolidae petulantia linguae
In nostrum fudit quae mala dicta sinum.
Dicta, tui lacerant quibus uncti plurima gressune,
Ac violant numen turba proterva tuum.
Sic te nostra colens quo par est laudis honore
Lingua, tuum nomen tempus in omne canet.