October 2004
Ho Wai-Ming (corrections), Ruediger Niehl (tagging)
The letter t is often misspelled as r, i or c (due to the poor quality of the original). Probably not all instances have been corrected. Typographical errors have frequently been corrected in the original by an unknown hand. Not all these manual corrections are represented in this transcription.
New TEI header; typed text - structural tagging complete - no semantic tagging - Morpheus spell check
PSALTERII SEU CARMINUM DAVIDICORUM, Liber secundus.
PSALMUS XLII.
Communis ista cum bonis est exuli
Querela, quorum insultat in mala impius.
QUEMADMODUM DESIDERAT cervus.
UT rapidus, fauces cursu siccatus et aestu,
Clamat, et egelidas cervus anhelat aquas:
Clamat, et aerumnis, ac curis noster anhelans,
Sic animus quaerit te mea vita Deus.
Numinis hanc vivi torret sitis arida mentem:
Ergo dies, votis saepe petita dies,
Ergo ne non veniet? vultu satiabor amato
Qua, cernens Domini lumina cara mei?
Sunt mihi luce cibus questus, sunt nocte: rogantes
Audio dum, lactas, quem Deus ultor ubi est?
Quae cum verba refert animus, resoluta medullis
Liquentes mentis vis abit in lacrimas.
Nam mea vota: Utinam turba stipante piorum
Ad delubra mihi fas sit adire Dei:
Vestibus et puris, plectro modulantis eburno
Luce sacra, ad sanctos membra movere modos.
O anime afflictas quid te? cor triste dolori
Incumbens, quid me non sinis esse meum?
Desine curarum confisus numine: saevus
Et dolor, et durus flectitur ipse Deus.
Tu modo, tu ne cede malis: potiere salute,
Pro tantoque Deo munere gratus eris.
Nec tamen heu mihi mens moritur non aegra Creator:
Dum subit et qui sim, quo fuerimque loco.
Mizarus extorrem tenet, et Basanidos ora,
Exul per saltus Hermoniique vagor.
Nec mora, nec requies: undam unda, procella procellam
Urget ut, et nimbum nimbis agente noto:
Sic me torrentum torrentibus aucta malorum
Vis, fluctusque premunt, Oceanusque, tui.
Ante quidem a meritis nobis pars nulla vacabat
Lucis, cum donis omnia plena tuis:
Quid, noctu quod erat cithara gaudere salutis,
Et nostrae laudes dicere dulce Deo:
Nunc nuhi [(perhaps: mihi)] vox tantum, querulum, miserabilis, eheu,
O pater, arx vitae, confugiumque meae:
Pectore pulsa tuo sic nostri cura recessit:
Sic me desertum sic sinis esse Deus?
Quam pullatus ego, quam longo tempore curvus
Incedo, misero nec datur ulla quies:
Insultansque hostis multo nece durius ipsa,
Quaerit [(reading uncertain: print faded)] : Ubi Deus est nunc, Deus ille tuus?
Cur anime afflictas et, cur sic angere, tristis
Cur non propitio de sinis esse patre?
Est prope certa salus, mecum nova carmina dices,
Pro tantoque Deo munere gratus eris.
PSALMUS XLIII.
Causam Deo tradit suam, Sionium
Rogatque adire liceat ut templum sibi.
IUDICA ME DEUS.
SUscipe magne precor causam patrone clientis,
Fortia per servo fer Deus arma tuo.
Immanem contra rabiem defende malorum,
Nil nisi quos fraudes, insidiaeque iuvant.
Tu certe vires [(reading uncertain: print unclear)] , tu nostra potentia nuper:
In tantis cur me deseris ergo malis?
Inluctu cur sum, foetor cur pulvere, curvus
Dum gradior, miseras hoste premente comas?
Me radii lucisque tuae fideique gubernent,
Ad tua sint comites et mihi templa Deus:
Ut te delicias venerer prostratus ad aras
Nostras, ut cithara te mea vita canam.
Cur anime afflictas te, quo fiducia cessit
Numinis? auxilium, qui tulit ante, feret.
Fide modo: grato celebrabo carmine tandem
Confugiumque meum, praesidiumque, Deum.
PSALMUS XLIIII.
Duro pii coetus querela tempore,
Sibi videtur a Deo cum negligi.
DEUS AURIB. NOSTRIS AUDIVI.
ANtiquis ad nos rumor descendit ab annis,
Famaque perque manus tradita, perque manus:
Qua vi cuncta potes, rerum moderator et auctor,
Te gessisse olim maxima facta Deus:
Tempore quo nobis inita est Cananaea, tuusque
Promissa Isacida misit in arva favor.
Te pugnante Syrus fugit: cepere feracis
Thariadae duce te iugera culta soli.
Hos propugnavit, delevit funditus hostes
Aequa bonis tua quae dextera, iniqua malis.
Robore non illis venit victoria, vires
Non tanti propriae causa fuere boni.
Virtutis, validique illud fortisque lacerti,
Atque tui Genitor magne favoris opus.
Dulcis amor, pietas suavis, clementia mitis
Dant causam donis, muneribusque Dei.
Tu rex aeternum, tu princeps omnibus [(transcriber); sic: omnibis] aevis,
Auxilium Isacidis fersque refersque tuis.
Terribili, tremit armentum quem, taurus in hostem
Ut fertur cornu, sternit et omne nemus:
Rupimus instructas, te freti, ad proelia turmas:
Fudimus adversos, te comitante, duces.
Non nos texerunt arcus, plenaeque pharetrae:
Nec gladius iuvit, sed tua dextra Deus.
Tu, tu concisos mactasti saeva minantes
Vulnera, barbaricus quis dabat arma furor:
Marteries nobis quae semper carminis: ore
Quis non istae pio tot benefacta canat?
At nunc in natos non fausto tempore, vultus
Ira eheu quare saevit acerba tui?
Non iam, quod solitus, nobiscum bella tueris:
Damnaque cum multo ferre pudore sinis:
Immitisque fugam trepidis, belloque subactis
Permittis miserae diripiantur opes.
Mactati pecudum ritu consumimur, exul
Aut coetus toto quaerimus orbe fugam.
Addixti pretio sine nos: iam corpora nostra,
Ditior unde nihil factus es, hostis habet.
In nostra insultant vicini damna, putantque
Digno qui tulerint plurima, plura ferant.
Accedunt risus, sannae, convicia, moto
IN nos quae petulans turbi iacit capite.
Quae propter cuinon aspergat tempora sudor,
Turpis et informes stet pudor ante genas?
Nam non averti modo non licet, ipse sed hostis
Invitis oculis aspiciendus adest.
At fors haec meruit legis violatio, sanctum
Et foedus genitor non habuisse tuum?
De statione animo fracto non cessimus, ire
Sacratas numquam destitimusque vias.
Nos tamen iratus compingis in antra draconum:
Qua gelidae circum nos volat umbra necis.
Pectore cura tui si nostro lapsa fuisset,
Si furor ad fictos procubuisse deos:
An'non causa foret poenae tibi? Crimina nostra
Nunc quae sint, quem res non latet ulla, vides.
Te, nomenque tuum propter, tua turba necamur:
Ad sacros, ut oves, concidimusque focos.
Euigila, quare dormis? surge unice vindex:
Surge, nec in tantis desere quaeso malis.
Cur abdis vultus sacrati limina, cura
Nec tibi iam nostri, quae fuit ante, subit?
Uristius [(perhaps: Tristius)] esse nihil nostra pote sorte, iacentque
Pectora prona solo, venter adhaeret humo.
Affer opem, succurre tuis, defende pericla,
Pro bonitate, manet quae sine fine, tua.
PSALMUS XLV.
CHRISTI celebrat nuptias haec pagina,
Ecclesiam quibus sibi iungit suam.
ERUCAVIT COR MEUM.
DUlcia mens regi meditantur cantica: caeli
Aura veni, res est digna favore tuo.
Lingua vicem praestet celeris facunda notarii,
Dum canimus sponso carmina laeta novo.
O hominum natos inter pulcherrime, Suadae
Gratia cui mellis tincta lepore fluit:
Cui favet immensi moderator et arbiter orbis,
Muneribus cumulat et sine fine suis:
Belligerum armipotens Heros latus ense revinci,
Indue militiae splendidaque arma decus.
Prospera cuncta cano: faustus tibi militat aether,
Omnia sub leges, et tua tura cadent.
Quadrigis verbi vectus, verumque fidemque,
Afflictae referes signaque iustitiae.
Tum fortis quis facta Ducis, quis dicere clarae
Invictae poterit tot monumenta manus?
Cum laetabuntur tua sanguine tela, sagittis
Et figes, dabis et corpora nulla neci.
Hostibus ex mediis, inimica acieque recepti
Procumbent genibus plurima turba tuis.
Imperii durat solum Deus omnibus aevis,
Iustitiae sceptrum est perpetuumque tuae.
Cura tibi recti, vita inculpata: perosus
Et, quorum factum [(reading uncertain: print unclear)] crimen ad omne manus.
Nam tua, cunctiparens, rerumque aeterna potestas,
Qui tuus et terras, et regit astra Deus:
Tempora laetifico potius perfudit olivo:
Quam cuivis [(perhaps: quivis)] , socii qui tibi sorte dati.
Vestis olet myrrhas, casiam, stactaeque liquores,
Cum solio surgis, laetus honore, tuo:
Et regnum nymphis, hinc quae glomerantur et illinc,
Stipatus, decoris gloria quanta tui?
Deseris Inda tegit quae bellua dente palatii
Tecta, tuas sponsam deliciasque petis.
Illa Ophiro vestes induta auro intertextas,
Ad dextram sistit se veneranda tuam.
Tu vero sponsi tu dictis adice mentem
Nata, tui regis pectore verba nota.
Defluat ex animo tibi gensque, domusque paterna:
Rexque tui aeternum pectus amore teret.
Quippe places: qui quod tuus est Dominusque Deusque:
Illius pura numina mente cole,
Dona feret Phoenissa Tyros, regesque ducesque
Submissas tendent ad tua sceptra manus.
Interiora coles, ostrina proxima regi
In tunica, mentem corpus et omne nitens.
Te comitabuntur, cum deducere, puellae,
In thalamum sponsi, sponsa beata, tui:
Voce canent laeta tibi tinnula carmina, regis
Ingressaeque domum gaudia mille ferent.
Pro patribus nati tibi, nascenturque nepotes,
Sub quorum imperio vesper et ortus erunt.
Gratia, tum dices, tibi soli maxime rerum
Sit Deus, o toto corde recepte mihi:
Me celebrante aevum colit omnis numen in omne
Posteritas, dempto fine beata, tuum.
PSALMUS. XLVI.
Hebraea Deus ut texit olim moenia,
Ecclesiam tuetur aevis omnibus.
DEUS NOSTER REFUGIUM.
MUnimen, robur, fiducia, tempore nobis
Praecipiti auxilium est, praesidiumque Deus.
Ergo licet vasto fractus ruat impete mundus,
In tumidum montes praecipientque mare:
Omnia sint pontus, desint quoque littora ponto:
Qui nos percellat, non timor ullus erit.
Urbs penetrale Dei, quam propter rivulus undam
Felice aethereo [Reg: aetherio] nectare plenus agit,
Moenibus et vallo, celsa eductisque sub astra
Turribus, aeternum non capienda manet.
Na colat hanc cum qui magni regit orbis habenas,
Protegat invictae praesidioque manus:
Hostis an ullius sit tanta potentia, possit
Vexare invito quae sacra tecta Deo?
Mature Deus ultor adest: cecidere tyranni
Illius ad vocem, belligerique duces:
Illius ad vocem montes fugere, solutae
Sole nivis ritu terraque mota fluit.
Armipotens virtus nostra est, roburque: tuetur
Nos Iacobaeae Rex Deus ipse domus.
Huc, colitis regem caeli quicumque, venite:
Cernite facta oculis prodigiosa Dei:
Proelia qui sistit, qui spicula frangit et arcus,
Detruncatque hastas, plaustra rotasque cremat.
Talia dumque facit, magnum super intonat: ingens
Intremuitque polus, concutiturque solum:
Ore favete, Deum Dominumque agnoscite gentes,
Quas pontus liquidis caerulus ambit aquis:
Gloria me victis populis, terrisque subactis,
Atque decus dempto fine perenne manet.
Armipotens virtus nostra est, roburque: tuetur
Nos Iacobaeae rex Deus ipse domus.
PSALMUS XLVII.
CHRISTUS supra fertur polos, et aethera,
Et parta solo regna verbo possidet.
OMNES GENTES PLAUDITE MAnibus.
HUc populi, magnus quos sustinet orbis, adeste
Nummis huc propera nomina quisquis amas.
Sceptra manu caeli ingenti terraeque tenentem,
Plaudite, quo prius est posterius ne nihil.
Dicite, caelesti nova carmina, dicite, regi,
Fundite laetificos ore sonante modos:
Regi, terribili qui maiestate verendus,
Omnia mon finita ditione premit.
Qui quacumque iacet tellus, populosque superbos,
Regnaque sub nostros subicit ampla pedes.
Qui nos aethereo [Reg: aetherio] cives transcribit Olympo,
E populo lectos magne Iacobe tuo.
Qui nunc et ventos, et curru sidera tranat
Nubivago, caeli regia celas fremit.
Insonuere tubae, litui crepuere strepentes,
Et genii magna voce, Triumphe, canunt.
Collaudate Deum, cantus regi edite nostro,
Tollite laude Deum, concelebrate Deum.
Facta referte Dei, totum qui temperat orbem,
Caelestum [Reg: Caelestium] scite facta referte ducis:
Aeternum residet solio qui celsus, et aequo
Imperio gentes, iudicioque regit.
Subiuga purpurei cuius dant colla tyranni,
Celsa coronatis quos levat aura rotis:
Thariadasque inter, vera pietate potiti,
Cum pura gaudent solvere vota prece.
Scilicet et clypei, parmaeque ad sidera vecto,
Et virtus seruit bellica tota, Deo.
PSALMUS XLVIII.
Hostis sacras oppugnat arces, impiger
Cives Deus servavit, et servat suos.
MAGNUS DOMINUS ET LAUDABILIS.
REx hominum genitorque Deus, qui temporis exsors,
Magnificae merito nomina laudis habet:
Moenibus hic Solymis, ubi celsis alta columnis
Templa Sionaeo monte dicata tenet:
Monte Sionae, gelidam qui spectat ad Arcton,
Et decus est huius, deliciaeque soli.
Urbs felix positu, regio pulcherrima, caeli
Quam rex, est quo non maior [(reading uncertain: print faded)] in orbe, colit:
Proque illa pugnans invicto numine [(reading uncertain: print faded)] , nullo
Tempore non praesens in [(reading uncertain: print faded)] statione manet.
Hanc contra regum coiere in foeder a dextrae,
Armatur miles, classica [(reading uncertain: print faded)] pulsa sonant.
Iamque adeo instructis ibam [(reading uncertain: print faded)] legionibus: ecce
Ut videre urbem, cum tremor ossa quatit,
Arma fluvant [(perhaps: fluant)] manibus, rationis deficit usus,
Ceu gravidas, subito corripiuntque fugam.
Disiectae Cilicum franguntur ut aequore puppes,
Cum maris eversas concitat eurus aquas:
Sic diversa Dei virtus agit arma, virosque,
Proterit invicto regnaque tota pede.
Sunt rata dicta Dei: docuit nos exitus: urbem
Hanc tegit armipotens, et sine fine teget.
Poscimus hinc precibus praesentis opeque manemus,
A templo nec spes irrita nostra venit.
Ut nomen, tua sic pertingit ad ultima terrae
Gloria, iustitiae dextraque plena, Deus.
Alta Sion laetus contingit nubila, propter
Vindictam gaudent Thariadesque tuam.
Ite Dei circum montem, lustrate Siona,
Illius et turres, et numerate domos,
Liminaque et portas, et caelo aequate columnas,
Ut multis olim fama loquatur anus:
Qui fuit, est, quod erit nobis Deus omnibus aevis:
Qui nos aeterna seruet, et auctet ope.
PSALMUS XLIX.
Pecuniam qui diligit, Deum nequit
Amare, et ideo more bestiae perit.
AUDITE HAEC OMNES GENTES.
AUdite o populi, faciles advertite mentes,
Subiectum qua sol cumque colorat humum:
Et quos, obscuris ortos, ignota recondit
Fama, levat celso gloria quosque polo:
Atria quosque tenent Idaeis fulta columnis:
Et casa stramineo quos lare parva tegit.
Docta feram, lingua dicam prudente, sagacis
Sollerti [Reg: Sollerti] mentis vi meditata mihi:
Impellam digitis chordas, aenigmata pandam:
Doctrina aethereis [Reg: aetheriis] sedibus ista venit.
Ergo ne committam, calcem cur hoste petente,
Euentus misero sit timuisse graves?
Qui dane sublimem populo per compita vultum,
Et sese iactant, divitiasque suas:
Non possunt alios morti subducere: fratrem
Non cari [Reg: cari] redimit munere fratris amor.
Nec nummi placant numen caeleste, nec auri
Ipse pares animae dives habebis opes:
Ut leto numquam vivacia lamina solvas,
Nec cernas caecae limina nigra domus.
Occidit et sapiens, ut nil hunc inter et illum
Sit, si non recta rem ratione putes.
Nil stulto reliqui letum facit, omnia tollit:
Et quas congessit, diripit alter opes.
Ille quidem aeternosque lares, famamque perennem
Cum longa spondet posteritate sibi:
Quinetiam terris de se cognomina ponit,
Ne quando celebris non sit in ore virum:
Sed nihil est, ibit sub terras flebilis umbra,
Bestia quam sortis nec melioris erit.
Quot tamen ista movent? maneant cum talia stultum,
Sum nati, patriam quos iuvat ire viam:
Ad nigros certo properantes limite manes,
Lanigerae caulas ut sua tecta greges:
Depascetur ubi, crudeli dente peremptos,
Aeternum tenebris mors adoperta caput.
Omnia restituet quando lux summa, Deoque
Grata coronatis corda vehemur equis:
Impius excussus splendore, opibusque superbis,
Pallida perpetuo tempore tecta colet.
At morti exemptum radiantibus inferet astris
Me, legit certa quem ratione, Deus.
Ne moveare [(reading uncertain: print faded, perhaps movear)] , auro si cui domus alta renidet,
Argenti si quis pondera dives habet.
Non ullas portabit opes trans lurida stagna,
Gloria non atros traicit ampla lacus.
Dum vivit, lautus fortunatusque putatur,
Illius esse cupit virque puerque loco.
Cuius ad exemplum si tu quoque plura pararis,
Unde queas laetos continuare dies:
Tum vero, haud animi fluitante errore vagatus,
Dic eris recte consuluisse tibi.
At finis quis erit? tenebrosa in tartara missus,
Augebis numerum, qui periere, patrum.
Quid moror? a vera quisquis pietate remotus,
Insanus nummos numinis instar amat:
Ille sit in pretio, fortunatissimus ille
Sit, rationis egens ut fera morte cadet.
PSALMUS L.
Cultum sui pandit Deus, constat fide,
Et integra qui mente, nullis victimis.
DEUS DEORUM DOMINUS.
QUi nescit tempus, qui nullis subiacet annis,
Optimus estque Deus, maximus estque Deus:
Excitis, cernit quos sol oriensque cadensque,
Ipse suum fatur testificatus opus.
Fallimur, an sacri qua tecta beata Sionis,
Ecce micat pulchri splendida forma Dei.
Fortis adest, venerandus adest, praeeunte corusco
Igne, cui turbo cingit utrumque latus.
Et polus, et tellus audi, certamina sistet,
Iudiciis hominum non dirimenda, Deus.
Cogite divini cultores foederis, olim
Quos cum Thariadis pacta ligata tenent:
Pinguia qui faciunt votivo altaria ture,
Ut ritus exstant et mihi sacra ferunt.
Iustitiam pandent caelique et sidera, iudex
Qui quod erat, nunc est, semper eritque, Dei.
Huc animos mea gens adbibe, vocesque loquentis
Accide: sum Deus, et Rex, Dominusque tuus.
Non de prosectis, sacris ve rependo cremandis
Te, dare quae nulla non mihi luce soles.
Non aram taurus, mollis ve ab ovilibus agnus
Imbuat, haedorum viscera nulla peto.
Milia quae densis errant animalia silvis,
Quae latos campos, et iuga celsa tenent:
Milia, quae motis vectantur in aere pennis,
A'me condita, sunt in ditione mea.
Non ego te, stimulante fame, comedenda rogarim,
Cum mea sit tellus, quicquid et illa tenet.
Scilicet o carpam taurorum membra, cruore
Cymbiaque hircino gutture plena traham?
Sacra Deo grates fer rite, precesque, piorum
Solvere votorum sit tibi cura fidem.
Tum duro auxilium me tempore posce, levabit
Et te nostra manus, et mihi gratus eris.
At tu, nulla Dei quem tangit cura, quid ore
Impuro legis iussa sacrata doces?
Quid tibi cum pacto, quid et est cum foedere nostro,
Post tergum iactas qui mea verba tuum?
Ex quo contemptae rupisti vincula legis,
Insanae nescis mentis habere modum.
Ire comes furi gaudes: tibi praeda, rapinae,
Et vetitos cordi sollicitare toros.
Mendax lingua tibi, insidias in pectore veras,
Fraudibus invigilas, invigilasque dolis.
Invidiam conflas nil quidquam tale timenti,
Cui genitrix, eadem quae tibi mater, erat.
Quae quia dissimulans mea nondum vindicat ira:
Ipse tui similem moribus esse putas.
Ast tibi, tempus erit, cum crimina lumina ponam
Ante, feres factis praemia digna tuis.
Paeniteat tandem scelerum, resipiscite sontes:
Qui nullum stulti creditis esse Deum:
Ne vos correptos mea dextera puniat: ampla
Poena est, si quamvis serior, ante pedes.
Qui fert sacra mihi grates, qui vota precesque
Sincera ponit mente profecta focis:
Is cultum nobis, is summum praestat honorem,
Et certo ad caelum limite tendit iter.
PSALMUS LI.
Adulteri lamenta vatis haec docent,
Peccati origo, vis, fit et quae foeditas.
MISERERE MEI DEUS.
MIte pater numen parce, ab placidissime parce,
Et miserere tua pro bonitate mei.
Pro bonitate tua, nullo quae fine tenetur,
Turpia Davidis crimina tolle tui.
Ablue commissae scelerata piacula culpae,
Ablue praeterita facta pudenda fide.
Agnosco facinus non excusabile: non sunt,
Convicti non sunt acta tuenda rei.
Hinc mihi sollicitum luctus, fugientibus astris,
Hinc animum curae sole cadente coquunt.
Impius offendi te solum crimine, solum
Te laesi, ante oculos noxa scelusque tuos.
Scilicet ex sermone feras laudemque decusque
Iustitiae pater ut tempus in omne tuo:
Inquirunt in te quoties et vana tumentes,
Te recti maneat gloria iudicii.
Infelix cretus corrupto semine, matre
Protinus heu vicium concipiente fui.
At sua damna tibi mens quae rarissima, cernens,
Et nudus candor, simplicitasque placet:
Et placet hum anas fugiens sapientia mentes,
Te Genitor quae sit nota docente mihi.
Hyssopi me rore lava, sceleratus et ille
Continuo sancto pectore purus ero.
Lustratum sacro vitiis me solve liquore,
Salmonis fiam candidiorque nive.
Sermo tuus nostris dulcis sonet auribus, oris
Sint mihi laetitiae lenia verba tui.
Ut fracta exsultent luxati corporis ossa,
Et redeat membris, qui fuit ante, vigor.
Abde tui culpis a nostris lumina vultus,
Et vicia ex animo dilue cuncta meo.
Cor mundum, purumque crea mihi crimine: flatus
Et rata pectoribus suffice dona tui.
In te nostra salus, ne me ne reice, sancto
Nec spolia Genitor flamine chare [Reg: care] tuo.
Auxilio solare tuo, da robora mentis,
Spiritus hunc animum magnanimusque regat.
Iniustos, quorum plena omnia (corde venenum
Nam quis non foedo turpe nefasque fovet?)
Et verbum, legesque tuas, et iura docebo,
Ac sanctis rectas passibus ire vias.
Crimina ne fraudi mihi sint o vita salusque
Nostra, tua sana vulnera cordis ope.
Effice, peccati cedant e pectore labes,
Iustitiae laudes et celebrabo tuae.
Hac astricta tenus ceu frigore lingua cohaesit,
Non edunt sanctos ora scelesta sonos.
Nunc te dante iterum taciturna silentia rumpam,
Et tua blanda mihi gratia carmen erit.
Ferrem sacra tibi: sed non tibi victima grata est,
Nec pro criminibus hostia caesa litat.
Victima grata tibi mens, quam peccata remordent,
Sollicito pectus quodque timore micat:
Quo quicumque tibi sacras se sistit ad aras,
Et placet, et precibus quod petit, omne tulit.
Sed quoque perpetua bonitate tuere Siona,
Et Solymas arces, tectaque celsa strue.
Turba operata tibi pia tunc delubra, probamur,
Ad tua, iustitiae, quae tibi, dona serent.
Hostia tunc vero multa aras tinget honore,
Ferta boum sanctos inficientque focos.
PSALMUS LII.
Doegis exsecratur acta barbari,
Illique similes aulae habent quos principum.
QUID GLORIARIS IN MALITIA.
ERgo ferox gaudes, et iactans effera facta,
Insana stultum voce triumphe canis?
Est bonitas aeterna Dei, clemente tuetur,
Constanti fisos et sibi mente, manu.
Corde nefas versas, concinnas pectore fraudes,
Ferro et acuta magis lingua secante nocet,
Deliciae tibi falsa loqui, mendacia cordi,
Fallere amas, miseris verba dedisse iuvat:
Damna studes ut des nil tale timentibus, ore
Insidiasque bonis, perniciemque struis.
Ergo manent etiam te praemia digna: malorum
An nescis poenis invigilare Deum?
Sedibus expellet patriis, loca sola petentem
Cum tota leto posteritate dabit.
Hoc cernet caeli regem metuetque, iacentisque
Insultans sanctus virque puerque malis:
Hic vir hic est, dicent, numen qui spernere stultus,
Quam fas, plura sibi qui tribuisse tulit:
Et sese in magnum iactando venit honorem,
Quisque bonis nocuit, per scelus auxit opes.
Ast ego ceu viridis succrescam palmes olivae,
Caelesti auxilio fretus, in aede Dei:
Teque pater vitae dicam, effectorque salutis,
Cum sanctisque tuo nomine laetus ero.
PSALMUS LIII.
Stulti sumus, caeci sumus: novit
Deum Nemo, tyranni maxime atque flamines.
DIXIT INSIPIENS IN corde.
ERat in ore quidem stultis, sed pectus inane est,
Aurea qui nutu temperat astra, Dei.
Omne nefas audent, foedo mens corpore multo
Foedior est, rectas nec valet ire vias.
Constitit, et caeli de spexit vertice terras,
Ut videat, num quis sit pius, ipse Deus.
Deflexere viae cuncti de tramite: non est,
Non ullus prorsus qui velit esse bonus.
Tum Deus: ergo mali non emendantur, in alvum
Et condunt populum, viscera nostra, suam?
Non adeunt precibus mea numina: causa timoris
Iusta ubi nulla subest, corde micante tremunt.
Quare tempus erit, nostri violantur amores
A' quibus indignis nunc, pia corda, modis:
Viribus exuti, consternatique pavore,
Cum poenas, sedes qua scelerata, luent.
Sic sit, et o tandem vinclis modisque solutis,
Ex alto veniat grata Sione salus:
Qua gens Thariadum capiat nova gaudia, laeta
Stirpis et exsultet plebs Iacobe tuae.
PSALMUS LIIII.
Contra Siphaeos haec precatur, atria
Et proditores plena quorum principium.
DEUS IN NOMINE TVO.
MAgne tuere tuum me nomen propter, et arma
Vindex pro sevi sume salute tui.
Exaudi gemitus et tristia verba: potentum [Reg: potentium]
In me quae coeat, quantaeve turba vides.
Me iugulare student nutriri lacte ferino,
Pectoribus quorum notio nulla Dei.
Vota valent: Deus est a nobis ecce, iuvatque
Hanc animam, vitae cura salusque meae.
Hostibus ergo malum nostris denuntio: perde,
Perde tua pro, dant qui mihi damna fide.
Laeta tibi ante focos nostra cadet hostia dextra.
Te Genitor, nomen mite tuumque canam.
Adsertum rebus me solus protegis arctis,
Hostis et ut videam tristia damna facis.
PSALMUS LV.
Ora impiis sunt blanda, pectus improbum,
Testantur hoc vates, Dei natus, pii.
EXAUDI DEUS ORATIONEM meam.
NE tua, ne votis, mundi [(transcriber); sic: nundi] venerande Creator,
Numina sollicitis sint inimica precor.
Intenta miseris te praebe vocibus aure,
Integro dum questus flebilis assiduos.
Dira fremens in me ruit impia turba, nefandas
Instruit insidias, criminibusque premit:
Crudeli flagrant odio fera pectora nostri:
At mihi corque dolet, mensque pavore micat.
Terrores orci experior, letique timores,
Nox animum gelido caecat oborta metu.
Iactandas utinam liceat mihi sumere pennas,
Torquata in nubes qualibus ales abit:
Per liquidum procul o veherer levis aera, tuta
Desertis esset quo mea vita locis.
Ocior et ventis, et turbinis ocior alis,
Effugerem pluviae praecipitantis aquas.
At tu perde malos linguas confunde, vides ne
In lites rabidus cogat ut ire furor?
Cincta cruentata vadit discordia palla,
Perque urbis passim moenia, perque domos.
Illa malum suadet facinus fraudesque dolosque
Nocte dieque bonis composuisse docet.
Quod debacchantur tamen in me bella professi,
Quod de me iactant crimina ficta mali,
Vitarem, pater erue: usu mihi iuncte vetusto
Nunc qui curator, qui mihi frater eras:
Qui cum partiri curas, templique solebam
Aurea laetanti tecta subire gradu:
Tu quoque? cum socio coetu pro talibus ausis
Ergo tibi iniciat mors inopina manus:
Fulmine vel subito nigras adigaris ad umbras,
Sulpureis vivo corpore mersus aquis.
Teque tuosque venit medius furor inter, ad omne
Flagitiosa scelus mensque manusque facit.
Perdere cura tibi: sacras proiectus ad aras
Auxilium poscam voce gemente Deum.
Luce querar, noctuque gemam, lacrimisque profusis
Orabo medios sole secante dies.
Non sinet ille suum durus plorare clientem,
Cui facilis Deus est, irrita nulla petit.
Ergo ferus saeva sese licet incitet ira
Hostis in exitium perniciemque meam:
Iamque faces et saxa volent: tutumue sacrumque
Divina ex omni gratia parte teget.
Qui manet aeternum placida excipit aure querelas,
Unus et innumeri militis instar adest.
Ultor adest, dabitis scelerato sanguine poenas:
Emendat mores nemo, timetque Deum.
Vim faciunt pacis studiosis, foedera rumpunt:
Frangere pacta iocus, nomen inane fides.
Ora fluunt succo pressi mage dulcia lactis,
Corda gerunt bellum, proelia pectus habet.
Sunt lita, quae fantur, pingui velut unguine verba,
Cum sint quae diro spicula felle madent.
Maerorum duras voluis qui pectore curas,
Depone in gremium tristia quaeque Dei.
Ille tui curam, lenimen dulce laborum,
Et gerit, auxilium fertque feretque tibi.
Non patitur, coetum premat impia turba bonorum
Perpetuo, hum anum qui genus omne regit.
In tenebras, hausti penitus, penitusque, ferentur,
Agmina sulpureis conscelerata vadis.
Quos sanguis, fraudesque iuvant, melioris in annis
Aevi immatura morte perire solent.
Laus tibi, te Genitor, rerum tutela mearum
Et spero, et lingua, carminibusque cano.
PSALMUS LVI.
Instar columbae in hostico gemit solo
Vates, et eum imitata nunc Ecclesia.
MISERERE MEI DEUS, QUOniam.
SIs bonus o, praesensque tui miserere clientis [(transcriber); sic: clentis] :
Incurrunt in [(transcriber); sic: im] me maxima turba mali.
Incurrunt, urgent, nec respirare potestas,
Lucis adest hostis tempore, nostis adest.
Inter ego quid agam tot tela infesta, tot enses,
Ad te confugio ni mea vita Pater?
Glorior auxilio caelesti, fretus amore,
Qui numquam, fallit, pollicitisque, Dei.
Ite procul curae, pavidus timor omnis abesto,
An caro me laedat, si tegis ipse Parens?
Quae loquor aut facio captant fecunda nocendi
Et fraudum studio pectora concutiunt.
In foedus coeunt avidi me perdere, furtim
Observantque meos corde furente pedes.
Talia numquid erunt illis impune? sub undis
Impia tartareis pectora merge Deus.
Nota fugaeque tibi nostrae, lacrimaeque, reposta
Et numerata Pater quae, velut utre, tenes.
An dubitem, tibi cum certa adversaria constent,
Nec possis precibus nil tribuisse piis?
Ergo vocante tuum me numen, signa relinquent
Hostes: pro servo stas Deus ipse tuo.
Glorior auxilio caelesti, fretus amore,
Qui numquam fallit, pollicitisque, Dei.
Ite procul curae, pavidus timor omnis abesto:
Quis me, quis laedat, si tegis ipse Deus?
Te voti laudabo reus, quam tempore longo
Spiritus hic nostri corporis ossa reget.
Faucibus ex mortis raptum tua dextra recepit,
Incedo firmo te comitante gradu:
Lustratus mentem divini lumine flatus
Ut vivam, degunt qua regione pii
PSALMUS [(transcriber); sic: PSLAMUS] LVII.
Clausus specu vates Odollia preces
Has fundit, exemplum in malis Ecclesiae.
MISERERE MEI DEUS MIserere.
MAgne, bonus miserere mei, miserere Creator:
A cuius certa spes mea pendet ope.
Alarum vindex fotum tegat umbra tuarum,
Dum Boreasque furit, saevaque pugnat hiems.
Summe, tuis, genitor, pedibus mea brachia tendo:
Haec vocet ultorem quem nisi lingua Deum?
Robore quo nulla est res non superabilis illi,
Inter qui vitae mille pericla tegit:
Pro solitaque sibi mittit bonitate fideque,
Det cuius fessis dextera rebus opem:
Mittit, qui tutum praestet, sacrumque, salutis,
Quod bonus, exilium fertque refertque Deus.
Non homines, inter iactor rabida ora leonum,
Quaeque vomunt flammae guttura anhela globos:
Spiculaque et dentes, et acutae cuspidis hastas:
Linguas, quae feriunt ense secante magis.
Surge, levare polos supra, vulgata per orbem
Et tua notescat gloria clara Deus.
Insidias hostes et tendunt retia nobis:
Cor micat, algifico contrahiturque metu.
Defodere scrobem: quid at hoc? Cadit ecce, specuque
Obruitur subito turba scelesta suo.
Mens animi dulci quam prompta cupidine flagrat,
Ante Deum laeto dicere verba sono.
Gloria surge humili iam nostra ex carmine, vires
Cum cithara et nablo barbite sume sacer.
Phosphoron eliciet vox, auroramque morantem
Nostra, chelys primo te mea mane canet.
Laude tua implebo terras, praeconia famae
Per gentesque tuae, per populosque feram.
Immenso maior bonitas tua maxima mundo,
Altior est liquidis nubibus alma fides.
Surge levare polos supra, vulgata per orbem
Et tua notescat gloria clara Deus.
PSALMUS LVIII.
Obiurgat, et malum malis denuntiat.
Quicumque fraudes et dolos bonis struunt.
SI VERE UTIQUE IUSTITIAM.
VOx ergo mutis sic vobis faucibus haeret,
O'qui iura aliis imperiosa datis:
Ut quod et est aequum, verumque, ambage remota
Dicere nemo queat, dicere nemo velit?
Tempore mens longo turpes agitata per usus
Est vobis, pollens nequitiaque sua.
Vestra opera fiunt, quaecumque iniusta patrantur:
Impurae faciunt ad scelus omne manus.
Impius errorem secum fert matris ab alvo,
Et mendax primi crimina lactis habet:
Crudeli certans virus sub corde veneno
Fatiferum, vibrat quod nepa saeva, gerit:
Aut obturatis quae negligit auribus aspis,
Quos magico diros saga dat ore sonos.
Frange leoninos dentes elide molares
Maxime, quos in nos exacuere, Deus.
Vis modo non ipsi qua caelo dira minantur
Inflati, liquidae diffluat instar aquae.
Contingant portum, quae secum cumque volutant,
Figitur ut iusso fracta sagitta loco.
Ut limax abeant in limum: ut aborsus in aevum
Non videant solis, talpave caeca, iubar.
Quam fiant rhamnus, spinas prius ure novellas,
Cruda exta ardentes destituantque foci.
Gaudebunt sancti cernentes Ista, cruore
Imbuet hostili turbaque iusta pedes,
Et dicent: laudi restant sua praemia, regnum
Obtimet et vindex fraudis in orbe Deus.
PSALMUS LIX.
Saulum petunt, Saulique dirae haec posteros,
Hostesque CHRISTI perfidum Iudae genus.
ERIPE ME DE INIMICIS.
ULtor ab infestis miserum defende, perenni
Qui caelum et terras in ditione tenes.
Propugna, petor insidiisque minisque nocentum [Reg: nocentium] ,
Pro vita fortis proque salute mea.
Ne mihi dent fraudem, quibus impia crimina cordi,
Ne noceant, quorum maxima vota cruor.
Immani coeunt pollentes robore, docti
Miscere obscuris bella scelesta dolis:
Et coeunt, laesi non ullo crimine, poscunt
Respergique cohors sanguine saeva pio.
At tu cui turmae parent radiantis Olympi,
Armorum regi, militiaeque Deo:
Huc ades, evigila spes o fidissima gentis
Hebraeae, populos suppliciisque preme.
Sis facilis nullis, quibus est peccare voluptas,
Virtutemque scelus, crimen et esse putam.
Huc illuc cursant, ceu nocte silente per urbem
Qui confecta fame turba canes ululant.
Certatim gladios uno ore hastasque loquuntur,
Ecquis et est aiunt, qui notet Ista Deus?
At tibi risus erunt multis cum milibus illi,
Quod numen temnunt corde furente tuum.
Te specto, quoties hosti sum viribus impar:
Tu robur menti das animosque meae.
Improbitas, minor est Domini bonitate, malorum:
Quamque hostis laedit, plus tua dextra iuvat.
Quas tua, quas vero poenas tandem exiget ira,
Illorum casu gaudia quanta feram?
De medio ne tolle tamen: documenta futuris
Sed statue, ut metuant corde micante Deum.
Ultor eos noster terras urbesque vagari,
Excussos propriis sedibus, ante sine.
Impia verba doma: fastus, linguaeque profanae
Ne meminisse olim saecula multa negent.
Confecti pendant poenas macieque probrisque,
Iustitiamque tuam fama loquatur anus.
Tum demum, ut nil sint, in cunctos acta furore
Iusta gravi tua se porriget ira Deus:
Solis ab occasu populi quo solis ad ortum
Isacidum numen te pater esse sciant.
Sic erit: huc illuc current, ceu nocte per urbem
Qui confecta fame turba canes ululant.
Sed neque reperient victum, ringentur inanes,
Viscere nec serpet blanda crepante quies.
Ipse tuis, celebri tua numina ad aethera cantu
Perducens, solvam laudibus ora Deus.
Tu mihi confugium, tu vindex rebus in arctis:
Quod sum, quod vivo, munus opusque tuum est.
Nulla dies grato te nobis eximet ore,
O et praesidium, dulce decusque meum.
PSALMUS LX.
Munus Dei sunt regnaque et victoriae,
Ecclesiae quies, reique publicae.
DEUS REPULISTI NOS.
QUi disiecisti vultu aversante repulsos,
Mota tibi viciis quod foret ira Deus:
In miseros rursus mentemque animumque benignum
Accipis, aspectu laetificaque tuo.
Horrendo tremuit tellus successa tumultu,
Fractus Iudaeae, qua patet, orbis hiat:
Roboris esse iubes quae sunt labefacta, prioris,
Et tua mota loco dextera restituit.
Duriter accepti sumus abs te, pocula nobis
Funesti data sunt pocula plena meri:
Nec tamen in rebus nobis nunc explicat arctis
Nulla voluntatis gratia signa tuae:
Sublustri aspiciant ad quae ceu noctis in umbra,
Suspensa auxilio lumina nostra tuo.
Quod coepisti igitur, quo te celebremus, ut olim
O populi genitor sit tibi cura tui.
Hostis ab incursu, tua viscera, sancta tuere
Pectora, quis sine te non datur ulla salus.
Quae precor evenient: adytis Deus ipse sacratis
Gaudia, promittit, summa, locutus, opem.
Ergo divino confisus numine, regno
Te vetus adiciam Sichema victor ego.
Succhotis magna vallem ditione tenebo [(reading uncertain: print faded)] ,
Argobiosque, colit quos Galaadus, agros.
Nostra Manassaei facient mandata, tribusque
Ephramidum, capitis robora firma mei.
Principe consilii Iuda regalia dante
Contingent dextrae sceptra tenenda meae.
Peluis erit nobis instar Moabitis, Idume
Cogetur nostrum vertice ferre pedem.
Dona suo mittet regi dominoque, canetque
Laetus io magna voce triumphe Syrus.
Moenia vallatae sed qui sistemur ad urbis,
In quis Idumaeam quis mihi ductor erit?
An'non ipse, tuo qui nos spoliare tulisti
Auxilio, ad belli non comitatus opus?
Tristibus ergo tuis in rebus suffice vires:
Robore ab humano non venit ulla salus.
Fortia divina virtute patrabimus aucti,
Et nobis hostis nullus inultus erit.
PSALMUS LXI.
Ut rege salvo floreat res publica,
Hoc carmine patri supplicat vates Deo.
EXAUDI DEUS DEPRECAtionem.
A Te difficili ne vultu magne Creator
Reice, sollicito quas damus ore, preces.
Anxietas animi extrema regione iacenti
Exprimit has voces, luctificusque dolor.
Excelsam aereae me subuehe rupis in arcem,
Ara meis rebus fida reperta Deus:
Per quem ceu validae defendor moenibus urbis,
Et nil. quod de me gaudeat, hostis habet.
Fine colam dempto templi delubra, tuoque
Alarum genitor tegmine tutus ero.
Vota, tuas laudes, admittis nostra, dabisque,
Dextera bonis tua quae dat, bona uncta mihi.
Accedent aevo regis quae tempora vitae,
Cum sole et luna tempora semper erunt:
Divina aeternum felix bonitate fideque,
Ut degat carus [Reg: carus] saecula cuncta Deo:
Haec rata sint: ut te collaudent carmina, solvat
Et mea lingua pater debita vota tibi.
PSALMUS LXII.
Totum Deo permitte te, nec proximum
Laede, homi [(perhaps: homini)] eris sic gratus, et carus [Reg: carus] Deo.
NONNE DEO SUBIECTA erit.
ET tranquilla tamen sceptrum caeleste tenenti
Mens silet, in solo quo sita nostra salus.
Ad se qui, tuta de fendit in arce, receptum,
Et vires animo datque dabitque meo.
Constantem per quem vitam consisto nocentum [Reg: nocentium]
Non vis me capto deicit ulla loco.
Ergo quid est vobis mecum: num grande tot uni
Insidias misero composuisse decus?
Subruere est virtus nutantia scilicet, et non
Quolibet impulsu praecipitata cadunt?
Aethereo [Reg: Aetherio] vobis odium livorque favore
Anxius in nostrum ferre dat arma caput.
Fingere falsa placet, fraudes, mendacia cordi,
Blandaque compositis abdere verba dolis.
Ast immota mane mea mens, et fide, iuvare
Quique potest, gaudet, quique iuvare, Deo.
Ille mihi rupes, arx ille invicta labantem
Non vis de capto deicit ulla loco.
Ille decus, robur, virtus et gloria, nostra
Illius pendet numine tota salus.
Ne genus o hominum, ne fingite inania vobis,
Unica spes rerum sit sator ipse Deus.
Auribus illius motus deponite cordis,
Inque sinum curas fundite, vota, preces.
Ille suis dexter nullo non tempore, praestat
Ut tutum felix auras secundet iter.
Nil sunt, nil hominis possuntque valentque, superba
Quosque levat caelo gloria, quique iacent.
Si quis mortales et lanci imponat mane,
Illorum hoc gravius pondere pondus erit.
Non auri capiat vos ergo dira cupido,
Non ardor praedae pectora sollicitet:
Futilior sitis ne futilitate caterva,
Et vestrum pondus, quam sit inane, minus.
Quod si larga beat vos pleno copia cornu,
Ne vobis, ne sint numinis instar opes.
Ista Dei vox est, vatum repetita priorum
Ore, sed aure mihi saepius hausta avida:
Numinis immensa est, finemque potentia nescit,
Nec bonitas minor est, quam Deus ipse, Dei.
Arbiter haec faciunt ut det iustissimus orbis,
Quae meruere bonis, quae meruere malis.
PSALMUS LXIII.
Haec exulis vox vatis est, et omnium
Abarcet a verbo tyrannis quos Dei.
DEUS DEUS MEUS, AD TE de luce.
O Genitor, numenque meum, vigilantia primae
Ad caelum tendo lumina luce tuum.
Te largitorem dulcis sitit aegra salutis
Mens, ardet suavi corpus amore tui.
Hic ubi flammiferi fundit sola sideris aestus,
Unda salebroso fonte nec ulla cadit.
Hic tua templa mihi, tua sunt delubra Creator:
Heu nec vera, suo nec sita templa loco.
O mihi si liceat venerari numen in aede,
Qua pacti posita est conscia cista sacri:
Quam fortunatus, quam terque quaterque beatus,
Iunctaque cum multis gaudia nostra forent?
Se tua maiestasque daret, virtusque videndam,
Et bonitas vita dulcior atque anima.
At vero canerene tibi quas mea carmina laudes,
Dum calido nobis sanguine vita foret?
Nec me deficeret, tensis ad sidera palmis,
Usque vocare tui numinis auxilium.
tum vis tota animae, veluti saturata cibatu
Pingui, laetitiae qualia signa daret?
Nunc exul silvis, inter spelaea ferarum
Oblitus possum non tamen esse tui.
Te veniente die, te decedente celebro,
Vox sonat et laudes officiosa tuas.
Solus enim rerum pater es tutela mearum,
Auxilium solus fersque refersque mihi.
Alarum tutus sub tegmine vivo tuarum:
Ex te pendentem me tua dextra levat.
Qui mea cumque petunt stricto nunc pectora ferro,
Tartareas ibunt, mortua turba, domos.
Caesorum vulpes laniabunt viscera, silva
Et quas agrestes occulit alta ferae.
At rex laetus erit Domini bonitate, salutem
Iurabitque ducis virque puerque sui.
Falsiloqui tunc os obturabuntur, et ultra
Non ullum mordax ius tibi livor erit.
PSALMUS LXIIII.
Vae qui bonos calumniaris [(transcriber); sic: caluminaris] improbus,
Irata iusti dextra te premet Dei.
EXAUDI DEUS ORATIOnem.
COnicio maesta toties quas mente querelas,
Ne surdus numen despice mite Deus.
Impia, pacta ligant hostes crudelia, turba,
Perdendi capiunt consiliumque mei.
Pro me propugna vindex fortisque tuere
Hoc caput, et tuto (nam potes) abde loco.
Asperat ut saxo gladios et acuminat ira
Fortis, in armatos cum parat ire, viri:
Sic linguas acuere, suas sic spicula voces,
Fisa quibus figant pectora sancta Deo:
Non exspectatis, nil quidquam tale timentum,
Et mittant leto corpora vulneribus.
Decrevere nefas, non apparentia tendunt
Retia, et haec aiunt, qui notet, ecquis adest?
Illis insidiae cordi, fraudique doloque
Ingenii vires explicuere sui.
Conder ad ipsorum sceleratos ultor in artus
Illita mortifero tela dolore Deus.
Exitio petulans erit illis lingua, magistris
Et scelera in proprium sunt reditura caput.
Tunc et risus erunt, et corde tremente videntes,
En, dicent, tales talia dona decent:
Hoc caelestis opus dextrae:sic maximus ultor
Accipit ipse malos, accipiatque Deus.
At quorum nullum scelus est in pectore, pura
Qui reverenter habent relligione Deum:
Nummis auxilio freti, firmante caducam
Spem verbo, laeta gaudia mente ferent:
Esse Dei curae quod et ipsis contigit, alto
Vera levabit eos gloria lausque polo.
PSALMUS LXV.
Ubera sacrae lucis, soli fecunditas,
Et pax Dei munus, pii grates agunt.
TE DECET HYMNUS Deus.
TE manet in sancto laus iusta Sione creator;
Votaque solvuntur [Reg: solvuntur] corde silente tibi.
Verba precesque pias audis: hinc convolat aras
Ad sacras, plenis turba fluitque viis.
Nos commissa premunt, delictaque nostra: sed ipse
Sis bonus, et molis pondera vasta leva.
Quem legis o felix ter et amplius, inque beata
Sede penetralis, quod colis ipse, locas.
Gaudia non deerunt illi, non sancta voluptas:
Ah est cum magno quantum habitare Deo?
Nemo bonus nostrum (pietas miranda) malorum
Et tamen admittis ad tua dona manus.
Indulges miseris vitae dator, unica rebus
Et dubiis hominum spesque salusque Pater:
Ardua diversis et habent qui moenia terris,
Unda maris quorum cingit et omne latus.
Tu firmo aereos stabilis fundamine montes,
Immenso cinctus robore forte latus.
Concita tu verbo tumidi maris aequora placas,
Et ponunt nutu ventus et unda tuo:
Compescis motus vulgi, sedasque furores,
Consiliisque locum non sinis esse malis.
Prodigia attonitae spectant ingentia, vasta
Caerulei gentes quas obit unda maris.
Laetificas vultu quicquid sub sole creatum est,
Seu lux, seu noctis venerit umbra, tuo.
Arva redis ad nostra bonus, deducis et agros.
Prata per et rivos lene fluentis aquae.
Effuse stagnant tua flumina: semina largo
Fundat ut ubertim foenore pingue solum.
Praetexis picta nigrum ferrugine caelum:
Descendit pluviis plurimus imber aquis.
Implentur lirae, tellus natat ebria, laeta
Fecunda crescit nube rigata seges.
Messe coronatus gaudet nitidissimus annus,
Nec capit immensas area dives opes.
Quacumque ingrederis florentia conseris arva:
Stillat de pedibus copia plena tuis.
Ditantur campi, saltus, silvaeque supinum
Extollunt colles laetitiaque caput.
Pabula persultant balantes, frugibus imis
Vallibus obductum luxuriatue solum.
Arva fremunt plausu, plaudentibus assonat Echo,
Et laudant numen vir mulierque Dei.
PSALMUS LXVI.
Ut Isaci gentem Deus texit, suam
Ecclesiam sic omnibus saeclis [Reg: saeculis] teget.
IUBILATE DEO OMNIS terra.
VIsitis exorti qui solis lumina gentes,
Qua terras tumidis circuit aequor aquis:
Immensum qui cuncta creat, qui cuncta gubernat,
Arguta laeti voce sonate Deum.
Augustas regis caelestis dicite laudes:
Per summi titulos ite, redite patris.
Dicite: quam tua sunt opera o miranda creator,
Quam tua honore cluet dextera magnifico.
Turba Deum spernens sceleratis excidet ausis,
Supponetque tuis triste caput pecibus.
Te Dominum, quacumque patet, celebrabit et orbis,
Et tendet pavidas ad tua sceptra manus.
Huc propera, huc oculos adhibe. quicumque videre
Non audita prius, non tibi visa, cupis.
Miranda mortale genus ratione gubernat,
Et patrat solus facta tremenda Deus.
Disclusum siccis Euro calcare profundum
Dat pedibus populo, gaudia summa, suo.
Astrictis cedunt late vada pervia lymphis,
Iordanes verso praebet et amne vias.
Illius spatio non est finita potestas,
Et solium regni tempus in omne manet.
Prospicit et populos coeso, terrasque iacenteis [Reg: iacentes] :
Nil latet immenso quod fit in orbe Deum.
Utque ferant Austri iubet impia vota procellis:
Successu, impuri quae cupiere, carent,
Dignus honore coli est, et dici carmine: plena
Tollite clara Dei nomina in astra manu.
Quae dederat nobis, servavit munera vitae,
Non passus lapso procubuisse genu.
Nos explorasti pater, ut solet ignibus aurum:
Excoquis aerumnis pectoris omne malum.
Solliciti foedo clausisti carceris antro:
Impediere manus vincula, crura, pedes.
Nos sub servorum subiunxti sceptra, tyranni
Moverunt nostrum frena per atra caput.
Per medias iter et flammas, et ferimus undas:
Nil potuit nostris tristius esse malis.
Nec tamen in laetos ductos e carcere campos,
Non bonitas miti nos tua servat ope.
Ante tuas ergo tibi victima concidet aras,
Et solvam gratus debita vota Deo:
Vota, quibus tibi sese obstrinxit rebus in arctis,
Lingua est polliciti factaque nostra rea.
Et faciam tauro, pingui ariete, pinguibus hircis,
Exta sacerdotum rite cremabo manu.
Huc ades, adiciam, numen quicumque vereris,
Commemorabo, dedit quae mihi dona Deus.
Brachia cum votis ad caeli templa tetendi,
Et Domini iusta nomina laude tuli.
Omnia, facto animus si turpi obnoxius esset,
Non excepisset quae bonus aure Deus.
Sed bonus excepit, dextraque potente rogantem
Eripuitque malis, auxilliumque tulit.
Gratia magna Deo, qui nos auditque iuvatque,
Et pia multiplicat vota favore suo.
PSALMUS LXVII.
Regnum propagari salute, gratia,
Et aurea pace, inclitum CHRISTI cupit.
DEUS MISEREATUR NOSTRI.
SIt bonus o, felixque suis, vultusque benigne
Pectora collustret lumine nostra Deus:
Ut quid nos sanctos faciat, seruetque, sciamus,
Et carpant omnes rite salutis iter.
Te populi laudant, populi Deus alme celebrant,
Atque ferunt iusto nomen honore tuum.
Innumerae tollunt animis ad sidera gentes,
Et plaudente sono, laetitiaque fremunt:
Quod causas hominum statuis sine crimine, terras
Utque tui flatus, iustitiaque regis.
Te populi cantant, populi praeconia famae,
Laudis et extollunt nomina clara tuae.
Ipsa suos laeto fructus fert ubere tellus,
Caelesti crescit rore rigata seges.
Sit bonus et felix nobis Deus: omnibus auctet
Muneribus noster nos Deus ipse suis.
Sit bonus et felix nobis Deus: orbis et illum,
Qui patet immensus, deveneretur, amet.
PSALMUS LXVIII.
Victorias CHRISTI, triumphum, gloriam,
Hostesque, fusos, et duces belli refert.
EXSURGAT DEUS.
SUrgit, et irata dextra Deus induit arma,
Invictaque movet bellica signa, manu.
Diffugiunt, versis hostes dant terga maniplis,
Turba Dei spretrix conscelerata perit:
Quam subito fumus vento fugit ater in auras,
Quam subito flammis caera [Reg: cera] liquata fluit.
At iustis implet praecordia laeta voluptas,
Deliciisque iuvat luxuriare piis.
Vos magnum cantate boni, cantate parentem:
Plaudite, et illius tollite rite decus.
Ite, viam efficite, ecce venit, curruque secundo
Per nubes placido numine vectus adest:
Qui numquam coepit, qui numquam desinet auctor
Naturae, Domini nomen et unus habet:
Unus et indulgens, nobis se impendere totum,
Laudibus indignam non putat esse suis.
Qui pupillorum pater est, viduasque tueri
Et solet, et celsae sedis ab arce porest:
Qui leges medius sacras venit inter amantes,
Pecoraque auxilio viribus orba iuvat:
Innumeris steriles matres qui fetibus auget,
Captivis demit vinclaque dura viris:
Et loca culta bonis assignat, vasta scelestis,
Attonita aeternum torret ubi ora sitis.
Saxa per ante tuos Deus et per inhospita lustra,
Incultae faceres cum regionis iter:
Intremuit tellus, atra ferrugine crebra
Fulmina praetexto desiluere polo:
Sina caput moto submisit vertice: tanta
Vis erat Isacidum, gloria tanta Dei.
At nunc utilibus fecundas imbribus agros,
Et reficis terrae iugera sicca tuae.
Ut sibi constituant in eis tectumque laremque
Grex, tibi perpetuo dedita corda, tuus:
Et, tua quae bonitas, verarum tempore largis
Muneribus nullo deficiantur opum.
His addis, numerum quorum haud coprendere, terris
Qui portant verbi nuntia laeta tui:
Hi conspirantes inter se foedera iungunt:
(Laurea discordas non manet ulla duces)
Hinc et agunt atque inde, domi pulcherrima praedas
Quas seruis coniunx regia distribuit.
Et velut argento fulget sub sole, columbae
Cervicem circum quae sita pluma nitet:
Utque pyropo ardet rubro, viridique smaragdo,
Quando aurum pennis explicat ala suum:
Candida collucent fuluis tentoria velis,
Perstringunt oculos, armaque picta ducum.
Qui ducente Deo, quo castra micantia ponunt:
Discussis tenebris spargitur alma dies.
Proripiunt hostes sese: laeta omnia, fiunt
Omnia Salmonis candidiora nive.
Hinc sacra quo posita urbs, se vertice tollit opimo,
Condit et ipsa inter mons caput astra Dei.
Hunc sibi (quin reliqui, posito invida turba tumore,
Plaudite, si montes, si quis, ovate, pudor.)
Hunc sibi delegit rerum moderator et auctor,
Quem coluit, colit, et tempus in omne colet.
Illius hic currus, hic milia multa rotarum:
Iamque Sinoaeis aureus instat equis:
Ac nebulae caelos tranans velatus amictu,
Nodosque et laqueos, vinelaque vincla trahet.
Inde cathenatos [Reg: catenatos] hostes, crudelia, condet
Sulpurei aeternum carcere, monstra, lacus:
Praemia pugnati, socios partitus in omnes,
Divitias pugnae distribuetque suas.
Qui restant usquam facient mandata rebelles:
Quod fuit, invitis rex erit ille malis.
Tum sancti Totum qui sese impendere nobis
Laudibus indignum non putat esse suis,
Gratia iusta Deo: tu nos portasque fovesque,
Aeternis largus munificasque bonis:
Tu mala cuncta fugas, tu tollis crimina, claudis
Et, nunc quae nimium mortis aperta, viam.
Quisquis es, esse malus iam desine, desine tandem,
Nequitiaeque modum fige sceleste tuae.
Crimina sunt odio cui mens iustissima, perdet
Impia non una pectora morte, Deus:
Viscera viva trabi, caput a cervice revelli,
Optata condi nec patietur humo.
Turba dabit, seu rex, seu flamen, pessima poenas,
Molliter irasci non solet esse Dei.
E Basane legam pingues tamen, inquit, opimos
E pelagoque, traham sub mea iura, Deus:
Nec dolor et maeror, nec mors inimicet in omne
Ascriptos sacris tempus ut ordinibus.
Ecce pedes fuso sed tinxit sanguine, rostra
Mactatis mergunt corporibusque canes.
Ipse triumphalis superato victor ab hoste,
Optimus in curru, maximus atque venis:
Atque venis, laeto clemens atque ore refulges,
O' populi solus rexque Deusque tui.
Canitca turba [(transcriber); sic: canticaturba] praeit quae iactat laeta, sequuntur
Tympana qui tundunt, virgineusque [(reading uncertain: print faded)] chorus.
Adicitur plausus populi vox omnibus una:
Tollite Thariadae, tollite laude Deum:
Isacidum propter sontem, qui puriter undis
Aethereis [Reg: Aetheriis] serpens per vada sancta fluit.
Ad latus it parvus iam nunc, non parva sed olim
Ille sacri regni gloria Beniamides.
Addunt se socios, claro de sanguine Iudae,
Cum populo, procerum maxima turbas sati.
Naphthalidumque cohors, gens ortaque Zabulone,
Purpura quos Tyrio murice tincta tegit.
Sceptra tuum ducibus profert his numen in orbe:
Quos Deus invictum robur habere iube:
Ut, quod coepit opus, firmet tua dextera semper,
Mitiaque in nostrum stent tua regna caput.
Clara Sionaei sic templi fama ma nebit,
Quo regesque tibi dona, ducesque ferant.
Quae fera post calamosque latet, canasque palustres,
Ne turbare queat voce minant: veta.
Macta inter vitulos praestanti corpore tauros:
Dele quos belli signa cruenta iuvans:
Qui leges pede prosubigunt, tua iura, superbo,
Venalesque locant ad scelus omne manus.
Legati venient primi de gente Canopi,
Et tendent Ganges ad tua iussa manus.
Quos omnes fertis qui regia sceptra secuti,
Aeternum grata dicite voce Deum:
Qui caeli summa sedem sibi legit ab aevo
Arce, ciens tonitru cuncta movensque suo.
Dicite virtutem, maiestatemque verendam,
Isacidum cuius numine crescit honos.
Qui sibi mirifica caros [Reg: caros] ratione gubernat,
Et solus templi manus in aede sui est:
Et vires animis addit, et robora praestat:
Exempto cui sit fine perenne decus,
PSALMUS LXIX.
Haec est querela filii Dei, fide
Quam ter beatus et amplius quisquis legis.
SALVUM ME FAC DEUS.
ORa precantis aquae iam claudunt iamque creator
Affer opem, mediis eripe meque vadis.
Fundus abest, tortae vertigine subtrahor undae,
Immensusque caput degravat Oceanus.
Clamando fauces raucae, vox fessa querendo,
Lumina deficiunt suspiciendo Deum.
Nom, quot sunt hostes, tot sunt mihi vertice crines,
Incitus, in meritum quos nihil, ardor agit.
In me consurgunt animisque opibusque parati,
Qui flagrant misere caedis amore meae.
Infelix, rapui quae numquam, reddere cogor,
Estque luenda eheu culpa aliena mihi.
Nam puto sentires, qui sentis omnia, crimen
Si mea mens aliquod maius adorsa foret.
Ne subeat pudor ora, quibus spes omnis in uno
Caelestis ductor te sita militiae:
Neu qui te quaerunt ignominiosa notentur,
Quod nullum Isacidum te nisi numen habent.
Victa iacet laudis te propter gloria nostrae,
Tristis et informes stat rubor ante genas,
Fratribus excidimus, nec eadem matre creati
Nosse volunt me: sed, sim quis, et unde, rogane.
Aedis amore tuae pereo, convicia iacta
Nominis in famam sustineoque tui.
Conficiunt mentem luctus, ieiunia corpus:
Et tamen illudens, Quid gemis? hostis ait.
Veste tegor tenui, censo mihi vilis amictus,
At vero latrant qualia dicta mali?
Insultat sapiens stulta cum plebe senatus,
Et de me in triviis verba fuere mala.
Sum risus plenis inter convivia mensis,
Aerumnasque canunt ad sua vina meas.
Ah (satis est poenae) suprema comprecor hora,
Ne mihi sis asper, difficilisque pater.
Affer opem, numero quae non finita modoque
Pro laude immensae quam bonitatis habes.
Da dextram, tecum me per mare tolle: profundo
Ne mersus Fiam fabula grata malis.
Me miserum, quantis consurgunt aequora ventis:
Ne trahat o ne me vastus hiatus aquae:
Nigrarum medios fluctus super arcus aquarum
Ne fractus, vasta hanc obruat unda animam.
Annue non dura votis placabilis aure,
Verte oculos ad me lumina blanda tuos.
Nete subducas, curarum fluctuat aestu
Cui mens, quae seruit dedita tota tibi.
Redde bonus luctu morienti, redde salutem.
Heu mea quam misere vapulat umbra diu?
Eripe versantem me dio me turbine leti:
Cernat ut esse mihi qui ferat hostis opem.
Probra tibi, sannae, risus, convicia nota,
Vis inimica patet luminibusque tuis.
Corque animusque gemunt misero cumulata dolore,
Dicuntur propter quae mala verba mihi.
Num quis soletur miserum me circum specto:
At studet alloquio nemo iuvare suo.
Fel ponunt, acris corruptaque pocula vini:
Hoc sitis est, illo nostra levanda fames.
Mors illis veniat, positae sint retia menae,
In luctus vertant gaudia, laeta metum.
Consere ne videant oculos caligine, terga
Illorum loris, servitioque preme.
Flumina ferventis super inverge omnia bilis,
Irarum intortis et rape vorticibus.
Atria celsa cadant, desolatique penates,
Tectaque nemo sua subruta mole colat.
Nam quae secisti, cur vulnera cruda retractant,
Sic Deus, et quaerunt, accipit ipse suos?
Addant in facinus scelus, atque in crimina crimen,
Exsors iustitiae turba profana tuae.
Tolle sacro, quo sunt pia nomina scripta, libello,
In numero nec habe, qui sine labe virum.
Sum miser, estque animo male res precor excipe fessas,
Atque salutiferam fer mihi patris opem.
Voce tuas grata laudes celebrabo, tibique
Serviet, et famae spiritus iste tuae.
Hoc mage quam camuris gratum tibi cornibus ingens
Taurus erit, terram qui pede crebra ferit.
Hoc pressi cernent aerumnis, pectore vivent
Et laeto aeternos, corda beata, dies.
Accessum qui das lacrimis [Reg: lacrimis] precibusque piorum,
Et captis nodos, vinclaque dura levas:
Te laudans caelum, tellus, pelagique profunda,
Quicquid et ista tenent, quicquid et illa tenent.
Moenia servabis Solymes, habitanda colonis
Oppida Iudaeae distribuesque tuis.
Certa manet iustis rerum sors omnibus aevis:
Reddere dona potest irrita nemo Dei.
PSALMUS LXX.
In optimos furore flagrant impii:
Quare precemur veta sic cum regio.
DEUS IN ADIUTORIUM meum.
QUae mala non habeo? fer opem, succurre Creator,
Nostraque propitio damna favore laeva.
Ora pudor subeat sceleratis, sanguine laeti
Qui vitam nobis eripuisse parant.
Artifices trepidi fraudum fugiantque ruantque,
Nituntur rebus qui dare damna meis.
Ingeminant Euoe tumida qui voce superbum
Impuri, lingua quae meruere, ferant.
At studiosa tui laetetur turba, salutis
Dicat et auctori, gloria lausque, Deo.
Sum miser, et pauper: portus aperire fideles
Ne cessa, fractae confugiumque rati.
Sis columen rerum bonus et tute la mearum:
His succurre malis, auxiliumque refer.
PSALMUS LXXI.
Cum vate seris sancta rogat Ecclesia,
Effeta ne sit grata non annis Deo.
IN TE DOMINE SPERAVI.
OMnia qui comples rerum fons, auctor et altor,
Imperium cuius tempus in omne, Deus:
Tu mea spes solus, mea tu fiducia: vultum
Ne mihi credulitas stulta rubore notet.
Davidi numen te praebe mite vocanti,
Proque fide fer opem iustitiaque tua.
Quod promisisti, quo vita receptet asylum
Se mea, sis rupes, confugiumque nubi.
Quam prendam sis arx. Ne libera colla cathenis [Reg: catenis]
Subiciam, hostiles disice, funde manus.
Quem furor exagitat dirum compesce tyrannum,
O vitae solus portus et aura meae:
Exque mens uno mea tempore pendet ab illo,
Quo sedi matris sarcina grata sinu:
Aspexi per quem radiati lumina solis,
Ut laudesque tuas, et tua facta canam.
Spectaculum factus sum cunctis: non tamen omnis
Non mihi spes posita est in bonitate tua.
Da celebrere meo cantu, celebrere camenis,
Laus tua versetur semper in ore meo.
Ne me, sera mihi vires cum fregerit aetas,
Reice desertum neu patiare senem.
In me turba coit studio furiosa nocendi,
Ut vitam eripiat consiliumque capit:
Incurramus, opis nunc et caelestis egentem
Sternamus: quid enim cura sit iste Deo?
Haec iactant: sed tu quaesone longius abstes,
Huc propera unidex huc, fer et auxilium.
Ora notet cupidis nostrae pudor improba mortis,
Damna ferant, mihi dene qui mala cumque student.
Spe trahor ipse bona, trahar et dum vita manebit,
Et semper laudes amplificabo tuas.
Iustitiam dicet numero mea lingua carentem,
Totque mihi facili dona tributa manu.
Per titulos ibo, te fretus, et inclita facta,
O rex fine carens, principioque Deus.
Iustitiae famamque tuae memorabo, decusque:
Quam divina mihi cantica nullus amor.
Te, didicit primis et adhuc crescentibus annis
Dicere gesta tuae lingua, docente, manus.
Non igitur seris et deficientibus annis,
Cum vetus inficiet cana senecta caput:
Gratia destituet tua me, dum facta nepotes
Et vires discant, me referente, tuas:
Inter dum memorem quos postera proferet aetas:
Magna Deus laudis gloria magne tuae est:
Quis tibi, quis similis? Cumulati rebus acerbis
Qui, quae colla premunt, tristia damna levas:
Qui conclamato vitam mihi reddis, ab atrae
Et mortis nigro limine restituis:
Et vacuum curis magnis et honoribus auctum,
Aurea sublimi ducis in astra via.
Hinc te prosequimur studioso corde, fidemque
Thariadum resonat barbitus icta Dei.
Te decus Isacidum rex augustissime grata,
Quae debet soli se tibi, mente canam.
Iustitiam memorabo tuam, tibi carmina dicam,
Seu lux, sive atrae tempore nocitis erunt.
Nam iacet, et turpi confusa pudore iacebit,
Invigilat damnis quae mala turba meis.
PSALMUS LXXII.
Haec rege ter sato canuntur maximo,
Imperium in omne cuius aeuvum [(perhaps: aequum)] permanet.
DEUS IUDICIUM TVUM Regi.
DA regi tua iura Deus, da rege creato
Iudiciumque tuum, iustitiamque tuam:
Ut norma doceat fidei componere mores,
Oppressosque sua vindicet ipse manu.
Iustitiam iuga celsa ferent, hoc montibus orta
Pax rege optatas ducet in orbe moras.
Ius reddet, falsi defendet criminis actos,
Iniusto peragi nes sinet ore reos.
Elisa mendax exstincta calumnia fauce
Tartareas ibit, non reditura, domos.
Quamque diu caelo sol et vaga luna micabunt,
Numen adorabunt omnia saecla [Reg: saecula] Dei.
Utros in vellus stillabat, largus in agros
Ut cadit, utilibus quos rigat, imber, aquis:
Illius sparget sic gratia cuncta: benigni
Sic passim roris terra liquore fluet.
Clarebunt iusti, felicia tempora, lunae
Ulterius variae lumina, pacis erunt.
Qua venit exoriens, et qua lux conditur undis,
Parebunt illi littus utrumque maris.
Illius ante pedes calido sub sidere solis
Quicumque admotis inficiuntur equis:
Illius ante pedes hostes voluemur et ore
Sacratis figent oscula liminibus.
Dona ferent Cilicumque duces, pelagique tyranni,
Thurilegique [Reg: Turilegique] Arabes, dives et Assyria.
Submisso metuent reges diademate gentes
Et, qua terra patet, corde micante trement,
Praesto erit oppressis, clamanti rebus in arctis,
Quamque negant alii, porriget ipse manum.
Afflictos miti clemens bonitate levabit:
Nemo illo miseris nemo vetante nocet.
Vindicat insidiis, et fraudibus eripit ultor:
Res illi sanguis est pretiosa pius.
Non illi sinis vitae, non terminus aevi,
Aucto muneribus terra Sabaea tuis.
Semper bonis, nomenque eius laudesque manebunt,
Turba illum dicat quae bene semper erit.
Quam densae dereo motantur vertice frondes,
Quem Libani umbrosum tollit ad astra caput:
Asper ubi farris pugillus creditus aruis,
Per iuga tam largae copia messis erit.
Florebunt cives, laetis ceu gramina pratis,
Terra suas quando vere remittit opes.
Donec et ignis erunt, et lucida tela diei,
O'quoties votis sceptra vocanda piis:
Principe felices omnes felice futurae
Sunt gentes, liquidis quas obit aequor aquis.
Atque illum cunctis retinentem nomina saeclis [(transcriber); sic: scelis] [Reg: saeculis] ,
Laudibus aeternum virque puerque ferent.
Maxima patranti mirandaque facta potente
Virtute Isacidum gratia summa Deo:
Illius totum vulgetur fama per orbem,
Impleat et rapidi solis utramque domum.