Cunctas inter Virgo gratissima caelo,
Sol quas exoriens, occiduusque videt:
Lenis adest, facilisque tibi, cui sidera parent,
Omnipotens rerum propitiusque Parens.
Ter felix una ante alias matresque nurusque,
Ter felix uteri fetus, onusque tui.
Macte fide Virgo insigni, quae credere verbis
Pectore persuasa es non dubitante Dei.
Evenient: miti qui nos miseratur amore,
Gratia sit summo lausque decusque Patri:
Angelus evenient quae detulit aethere dicta,
Et rediet partu vita salusque tuo.
Magnificant dulci salientia pectora motu,
Mens abit in cuius laudem, animusque, Deum.
Quo nihil, auctorem largitoremque salutis,
Est maius, grato carmine lingua canit.
Nam celsis humilem facilis respexit ab astris,
Et famulae matrum donat habere decus.
Quo fortunatam, quo dono terque quaterque
Felicem aeternum saecla futura ferent.
Magna mihi magna cumulavit munera dextra,
Cuius et augustum nomen, et alma manus:
Cuius ut haud ullum divina potentia finem,
Sic bonitas nullum novit habere modum.
Ille fovens omni defensos protegit aevo,
Qui sua constanti pectore iussa colunt.
Ille suae promens immensae robora dextrae,
Insanos fastus, altaque verba domat.
In praeceps solii celsa de sede potentes
Turbat, et abiectos principe sede locat.
Divitiis inopes implet, vacuosque relinquit
Qui bona cum teneant plurima, plura petunt.
Subvenit Isacidis, promissa fideliter implens,
Et donat sobolem (munera quanta?) suam:
Thariadae veluti quondam, patribusque recepit,
De quicumque tua sunt Iacobe domo.
Isacidum oh saeclis bonitas memoranda futuris,
Et pietas omni laude ferenda Dei:
Qui res humanas miserans, invisere terras,
Afferre auxilium constituitque suis:
Erigat Isaidae cornu quo forte salutis
Aede, voluntatis signaque sacras suae:
Quod meditans olim vatum promiserat ore,
Carmina qui pleni vera dedere Deo.
Hostibus ereptis tandem cunctisque periclis,
Optatae ut nobis tempora pacis eant:
Ac priscis promissa atavis, patribusque, nepotum,
Sanguine contingat vita salusque, satis.
Nam cum Thariada quis nescit foedera pacta,
Foedera pollicita non caritura fide?
Affore felices annos, felicia saecla,
Otia cum rumpat qui pia nullus erit:
Depositoque metu, quam longe vita manebit.
Possimus sanctas ire redire vias:
Iustitia insignes, clari pietate, fideque,
Unica quae grata est, sola placetque Deo.
At mihi in extremae puer edite chare senectae
Fine, decus generis lausque future tui:
Tu vates dicere polum terramque regentis,
Gloria nec vilis nominis huius erit.
Nam iussus Domini praecurres ora, salebras
Et complanando, qua venit ille, viae:
Implebis monitis populum, veraque salutis,
Quae caelo aeternum, cognitione, beat.
Audiet o niveam quae laetae nuntia vocis
Prima diem: Delet crimina vestra Deus,
Vestra abolet patrio Dominus delicta favore,
Est qui clementi numine totus amor.
Quo pulcher visens late sol conserit aurea
Exortus celso nunc sola luce polo:
Et terras mortis pressas caligine, carnem
Indutus lustrat filius ipse Dei:
Ut commonstret iter pacis, vestigia nostra
Firmet, inoffensa dirigat inque via.
Gloria, laus, et honor, rerumque hominumque parenti,
Cui mare, cui tellus paret, et ipse polus:
Humano qui dat generi, dare maius habebat
Quo nihil, unigenam, munera summa, suum.
Qui, sine sed vitio prorsus, mortalia sumens
Membra, Palaestina virgine natus adest:
Offensi iustas patris quo leniat iras,
Caelestis reseret clausaque tecta domus.
O' fortunatas tam fausto tempore terras,
Quo pax cum caelo conciliata viget.
Diffugiunt hostes, versis dant terga maniplis,
Humanum praedae queis fuit ante genus.
Quamiger armatus furiis, atroque veneno
In nullum quicquam iam draco iuris habet.
Nulla super sceleris vestigia: fugit in ima
Tartara mors tenebris pallida cincta caput.
Aurea iustitiae procedunt tempora: Christo
Rege sato, redeunt gratia, vita, salus.
Eia igitur gentes, qua terras continet aequor,
Munificum grata dicite voce Deum.
Oscula sancta fide venienti iungite Christo:
Et placeant homini, quae placuere Deo.
Ut te chare, patris superi certissima proles,
Amplectorque libens, aspicioque, puer:
Nunc me, nunc cum pace tuum dimitte Creator,
Pollicitique precor sint rata verba tui.
Nam mea promissum viderunt lumina Christum,
Qui toti mundo vita, salusque venit:
In tenebris ut sit caecis lux gentibus, aevo
Perpetuo Isacidis lausque decusque tuis.
Iesu Christi filii Dei, quod caelestem doctrinam pater sapientes celatam, infantibus patefecerit. Matth. 11. Lucae 10.
Mens pater haec grates caeli terraeque creator,
Concipit, effuso dicit et ore tibi.
Qui, quibus inflatas auget sapientia mentes,
Doctrinae celas mystica verba tuae.
Abicis elato turgentia pectora fastu,
Admittisque humiles ad tua dona manus.
Scilicet o genitor tibi sic placuisse fatemur:
Ista voluntatis summa caputque tuae.
Omnia sunt a te nato, quaecumque creata,
Tradita, quem novit, tu nisi, nemo, tuo.
Sed neque te quisquam novit, nisi filius, et quos
Auxerit ille tui cognitione Pater.
Ergo mora miseri posita properate frequentes
Huc, pressi variis vir mulierque malis:
En me, qui trepidis promptus succurrere rebus,
Quae mala non ulla parte levanda, levo.
Ferte iugum Christi, placidos addiscite mores:
Sum quia submisso pectore mitis ego.
Sic requies animis erit optatissima vestris
Parta: iugum molle est, sarcina nostra levis.
Quid fles Martha? caput redivivo corpore tollet
Frater humo, quartum qua iacet ille diem.
An dubitas? fidit quisquis mihi, mortuus ille
Sit quamvis, vivet: sum quia vita, salus.
At pater inmensi cui paret regia caeli,
Quas capit haec grates mens tibi laetus ago.
Audisti solita nam me bonitate, nec istas
Quas fudi vanas passus es esse preces.
Ipse quidem scio, te non ullo tempore vota
Aversa nati negligere aure tui:
At circumfusos haec dico precantia propter
Verba, vocans clara numina voce tua:
Miraclo ut discant, quod Christum miseris. ergo,
Ergo age, surge, veni Lazare vive foras.
Laus sit honorque Deo, soboles Davidis ad urbe
In cuius Solymam nomine Christe venis.
Laetum Osiana ciet tua rex tibi turba, paratas
Praebemus prompti veste tegente vias:
Laetum Osiana ciet vox nostra, Osiana Redemptor,
Sternimus et plateas fronde virente tibi.
Pax sit io caelo, superis sit gloria, felix
Sis, et io regno sit bene Christe tuo.
O est quanta Dei nostras sapientia mentes,
Quae fugit, humano non referenda sono.
Ingenii quae vis, quae divitis? unde perenni
Exundans vena fons et origo boni.
Divini quam non est cuiquam scire profunda
Iudicii, occultas, fas nec inire vias.
Cui mentem Domini caeco cognoscere corde
Concessum? quis ei consiliumque dedit?
An ne prior tribuit quisquam, quod redderet ille?
Quicquid habet, quod homo est, munus opusque Deis est.
Sunt ab eo, sunt et per eum, sunt propter eumque
Omnia, quem dempto gloria fine decet.
Auctori rerum Christi laus digna parenti,
Et merito iustus persoluatur honos.
Qui pater est, patriaque iuvat pietate, fovetque
Nil quibus est vera relligione prius.
Prostratos rebus qui consolatur in arctis,
Curarumque iubet pectore cedat onus:
Ut verbo, quo sola venit medicina, queamus
Nos quoque solari tristia corda, Dei:
Qui christum propter patimur quo plura pericla,
Expositi damnis, expositique malis:
Hoc maiora Deus praebet solacia, Christus
Numine confirmat cordaque nostra suo.
Aethereo grates agimus Dominoque patrique.
Soluimus ad laudes oraque nostra Dei.
Munera qui nobis Christi caelestia, dextra
Aeternas larga divitiasque dedit:
Quos sibi consilio certo delegerat, ante
Maxima quam mundi machina facta fuit.
Omnibus ut vitiis puri careamus, et inter
Criminis expertes mutuus adsit amor.
Qui dat adoptatis natorum dulcia, Christum
Arbitrio propter nomina ferre, suo:
Dives ut illius vulgetur gratia, nati
Reddidit acceptos qua sibi morte sui.
Omnia quem propter miseris peccata remittit,
Criminaque illius sanguine foeda lavit.
Tanta Dei bonitas: in nos qua largiter usus,
Arcanum voluit notificare suum:
Arcanum, quo clausa latet sapientia, nullo
Quae satis extolli vocis honore potest.
Illa quidem non nota prius, nunc cognita venit
Ex quo decreti temporis hora patri:
Quo, caelo et terra quae sunt, reparata novaret,
Imperio nati subiceretque sui.
In sortem per quem vitae felicis et ipsi.
Sanctorum asciti consiliumque sumus:
Illius ut nostra celebretur gloria vita,
Et simus laudi tempus in omne Deo.
Laude parens Christi, meritoque colatur honore,
Aurea caelipotens qui regit astra Deus:
Qui nos sanctorum in numerum sortemque vocatos,
Participes fecit lumin is esse sui:
Qui nos e tenebris, sathanaeque tyrannide, dextra
Transtulit in nati regna potente sui:
Se leto obiciens, nobis veniamque cruore
Qui peperit, vitam perpetuamque suo:
Cernere quem nulli datur, est qui patris imago,
Facta prius mundi quam positura, satus.
Sunt cuius dextra possunt quaecumque videri,
Et nostras acies condita quae fugiunt:
Sive throni, seu sint genii virtute potentes,
Qui dominante loco, principe quive sedent.
Omnia per Natum, Natum sunt omnia facta
Propter, et ante omnes res Deus ille fuit:
Omnia per Natum consistunt, ille sacrati
Unicus et caput est, et decus omne gregis.
Quod fuit et princeps, ut princeps usque maneret,
Morte triumphata primus in astra rediit.
Scilicet ut per eum natura habitaret in omni,
Compleretque suo numine cuncta Deus:
Omnia quae caelo, quae sunt tellure cruorem
Per crucis illius conciliando sibi.
Quas capit hic animus, Christo Dominoque Deoque
Ardenti grates pectore laetus ago:
Qui dignum ratus est Paulum, cui crederet ingens
Depositum, verbi dona beata sui:
Quae propagarem latum vulgando per orbem,
Monstraremque piis, quae sit ad astra, viam.
Hei mihi qualis eram? quanta caligine presso,
Nil quicquam caeco pectore lucis erat?
Impius infestis me caelo opponere signis,
In Christumque loqui verba nefanda tuli.
In sanctos odio feruens furiisque ferebar,
Qui pastore caret, ceu laeva seva, gregem.
Vir mulierue foret, nullo discrimine, caedem
Spirans, cogebam tristia vincla pati.
At favor e tetra Domini me nocte vocavit,
Et clara iussit luce videre diem.
Namque expers fidei feci, quaecumque patravi,
Et nostri culpam criminis error habet.
Qui quanto maior, tanto tua gratia plura
Christe Deus nobis munera blanda dedit:
Perfectamque fidem, fructum fideique beatum
Numquam non illam qui comitatur amor.
Certa loquor, valeat dubitatio lubrica mentis,
Aetherea Christus venit ab arce poli:
Sontibus ut caveat, seruetque e morte receptos,
Quorum de numero maximus ipse fui.
Crimina sed placidi mihi numinis aura remisit,
Mersit et indomitis illa sub aequoribus:
Exemplum aulus Christi bonitatis ut esset,
De venia quisquam ne dubitare queat.
Munere pro tanto sit honor, sit gloria regi,
Cui nec ut ortus erat, sic neque finis erit:
Quem nemo cernit: cuius sapientia durans
Aeternum, parili cum bonitate manet.
Aeterni Christus soboles aeterna parentis,
Cui parent Domino sidera, terra, fretum:
Ille gravis testis, qui primus morte subacta
Aurea stellantis venit in astra poli:
Ille, cui sua submittunt diademata magni
Qui terras reges in ditione tenent:
Nos habuit caros adeo, suffixus ut altae
Sanguine deleret crimina nostra, cruci:
Et faceret regesque patri, castosque ministros,
Qui sacra freta Deo, qui pia tura ferant.
Hoc laus, hoc sit ei pro munere gratia regni,
Et duraturi tempus in omne decus.
SAnctus es armipotens rerum moderator et auctor:
Sanctus es, o omnis fons et origo boni.
Sanctus, qui quod eras, es adhuc, es et usque futurus:
Gloria te, laus te, te decet omnis honos.
Tura tibi grati plenis adolemus acerris,
Pulsamus citharae fila sonora tibi:
Detractas capiti tibi proicimusque coronas,
Atque pedes humiles voluimur ante tuos.
Tu prae stante tui verbi virtute creasti,
Quicquid habet tellus quicquid Olympus habet.
Omnia quae voluit, fecit tua sancta voluntas:
Cuncta valent nutu, cuncta vigentque tuo.
At quis septenis evoluet clauso sigillis,
Quem tua dextra tenet, fata futura libri?
Vicit io, vicit leo magni a sanguine Iudae
Fortis, Iessaei stirps generosa patris.
Tu Deus Agne librum dignus reserare, latentis
Et fati leges explicuisse tuis.
Tu iugulatus enim proprio nos sanguine caela
Concilias, crimen tollis, et omne nefas.
Ipse sacerdotes summo regesque Parenti
E' cunctis lectos gentibus esse iubes.
Agne tibi laus sit nostrae mactate salutis
Causa: te virtus, te decet omnis honos.
Dignus es, accipias dextra qui sceptra potente
Imperii, patris divitiasque tui.
Laus agno, sit laus iterum, solioque sedenti,
Et regni maneat quod sine fine decus.
DIcite io laudes, et io bis dicite grates,
Cui pelagus, tellus; paret et aethra, Deo.
Cepit enim sacri Christus moderamina regni,
Imperii valida sceptra tenetque manu.
Illius est omnis subiecta potentia dextrae,
Machina qua caeli, terra fretumque patent.
Hunc contra gentes quanto exarsere furore,
Conantes sanctum vi repulisse iugum?
Ira Deo mota est: subito periere tumultu
Turpiter, et miseris interiere modis.
Et iam tempus adest, quo sese in pristina fingent,
Morte obita quorum contegit ossa solum:
Iudice sistenturque Deo:sua praemia sancti,
Et capient factis munera digna suis.
Non sexus, aetas ullo discrimine agetur:
Dona eadem pueri, femina virque ferent.
At vero innocuo perfusi sanguine dextras,
Heu quales poenas turba scelesta luent?
Ut pressere alios, depressi nocte profunda,
Qua mors obscuris vallibus atra cubat.
Cui non finita est numero spatione potestas,
Qui sine principio tempus in omne manes:
Sunt miranda, operum series numerosa tuorum,
Et dextrae immensae tot monumenta tuae.
Sunt mores recti, vera est rex in clyte divum
Semita, qua graderis, iustitiaeque tuae.
Quis non formidet, quis non tua magna celebret.
Numina perpetuo carmine digna cani?
Solus enim sanctus, solus quem solis ab ortu
Solis ad occasum maxima terra tremat.
Te venerabuntur gentes, metuentque colentque,
Laude ferent rectum iudiciumque tuum.
Angeli, mari et fluviis in cruorem mutatis. Apoc. 16.
Iustus es o magni sator optime maxime mundi,
Qui quodque es, fueras; quod fuerasque manes.
Sanctus es, augusta qui maiestate verendus,
Iustitiae exerces iura severa tuae.
In tetrum pelagi convertis stagna cruorem,
Squamigerum subito quo genus omne perit.
Qui perfuderunt sanctorum sanguine dextras,
Pocula (sic digni) plena cruore bibunt.
Iustus es o iterum rex optime maxime, iusta
Norma Deus veri est iudiciique tui.
Sit decus imperii, soli sit summa potestas,
Qui servare suos vultque potestque Deo:
Qui sanctis, quos se mandabit iudice sisti,
Perpetua aeternum gaudia ferre dabit.
Qui solus sapiens, solus servator ab aevi
Principiis: hunc laus, hunc decet omnis honos.
Finis.