Omnia siderea qui regis arce Deus.
Pectora nostra patrem quem credunt, lingua fatetur,
Omnia siderea qui regis arce Deus.
Auguste nomenque tuum, laudesque colantur,
Cunctaque nos inter sint operata tibi.
Te primus regem veneretur et ultimus orbis:
Corda move flatus numine nostra tui.
Caelicolumque tuis ut dictis nemo repugnat:
Iussa recusemus sic tua nulla Pater.
Suppedita victum, panisque alimento, carere
Corporis et quorum commoda vita nequit.
Da veniam culpis, fassis peccata remitte,
Hostibus ut facilis gratia nostra patet.
At neque tentando nos tristibus obice rebus,
Sed prohibe a natis cuncta pericla tuis.
Namque tuum regnum, tua summa potentia, laudis
Et tibi debetur tempus in omne decus.
Dira lues laceros (miseri) depascitur artus,
En elephas corpus foedus et omne tenet.
Si vis, me mundare potes, Davide create:
Nam verbo cedunt tristia quaeque tuo.
Est mihi cui nervis resolutis, servulus, aegro
Sopiit articulos, ossaque dura rigor.
Corpore quos misero, quos sustinet ille dolores?
Quam nulla medica parte iuvatur ope?
At tu, cui mortis ius, arbitriumque salutis,
Tradidit aeterni dextera magna Dei:
Fer precor auxilium, restringe trementia membra:
Et redeat puero, qui fuit ante, vigor.
Nec cupio invalidi te corpus visere: nostra,
Non sum, qui subeas limina: dignus ego.
Ipse iube verbo tantum, discedet ab aegro
Protinus adfecti corporis omne malum.
An tua non peragant celeri mandata volatu
Aereas tranans turba ministra plagas?
Qui nunc praetori subiectus pareo, miles
Efficiat posita cum mea dicta mora.
Acciti, veniunt: abeunt, discedere iussi:
Officiique sui quisque tuetur opus.
Nos miseros, quantis tolluntur concita ventis
Aequora, et ex imo fervet arena freto:
Eripiunt nubes oculis lucemque diemque,
Pugnat hiems, victrix verberat unda ratem.
Quid dubitamus adhuc Domini turbare quietem,
His ut opem praesens adferat ipse malis?
Scilicet occidimus: tibi quid sic nate Parente
Aetherio somnos carpere puppe libet?
Surge, tuos serva: iussu, maris unda remittat
Insani rabiem, saevitiamque tuo.
Heu male firma cubat tristi mea filia morbo:
Ah potius cubuit filia cara domi.
Nam mors depositae gelidos subrepit in artus,
Illius et iam iam conteget ossa solum.
At tu Dive veni, dextramque impone puellae,
Et cedent verbo tristia fata tuo.
Inclita Davidis proles servator Iesu,
Sis bonus, o clemens damnaque nostra leva.
Cernere da caecis, ereptaque lumina redde:
Haec dare te praeter munera nemo potest.
Fallaci timidos num ludit imagine spectrum,
An'ne ipse ingrediens per mare Divus adest?
Divus adest, pelagi sicco pede calcat et undas:
Me quoque de navi desiluisse iuvat.
Et iubet hoc Dominus: veniam? venio: ecce sed ater
Heu turbo: o mergor, me bone Christe iuva.
An dubitem, nullus quin hoc sit gurgite piscis,
Nocte cui periit hac sine fruge labor?
Christe tuo iussu tamen in mare retia soluo:
Rumpuntur sed io, copia tanta, plagae.
Vos celerem socii, vos o properate phaselum:
Quid statis? fortes iungite quisque manus.
Sic placet: heu praedae sed in alto pondere naves
Merguntur: quid agam terque quaterque miser?
Ah miser, ab peccator ego: discede magister:
Non, non sum dignus munus habere tuum.
Ah miserere mei proles Davidis, et affer,
O' affer natae, nam potes unus, opem:
Tristia cui mentem lymphatae monstra pererrant:
Hei cur Christe, soles qui bonus esse, taces?
Extera sum fateor, tali nec munere digna:
Non debet nati pane catella frui.
Talia nec quaero: micas concede roganti:
Sub mensam, comedunt, quae cecidere, canes.
DIue precor, miserere mei, miserere meorum,
Nostraque propitio damna favore leva.
Exercet nato lunae truculentior ira,
Insanoque ciet corda furore, meo.
Accedit mutus, vexat qui spiritus illum,
Et nunc correptum perdere tentat aquis:
Nunc iacit in flammas: spumas agit ecce tumenti
Ore miser, toto corpore stratus humi.
Tentarunt hunc incassum sanare ministri,
Et puero mentem restituisse, tui.
At tu, si quid opis potes o afferre magister,
Effice nos meritis tempus in omne tuos.
Omnia credenti fieri, quaecumque rogarit
Inquis? io per te sit mea firma fides.
Ille ego qui quondam dictus tibi filius, ille
Dulcis amor patris, deliciaeque, tuus:
Me genitor qualem refero tibi? perditus eheu,
Prodegi dederas quae bona cumque mihi.
Me Domini brutos immitis iussit in oris
Longinquis porcos, pascere dira fames.
In patris quotus est, o mercenarius aede,
Dixi, cui superant, lauta alimenta, cibi.
At mihi setigeris suibus comedenda negantur,
Heu miser obscoena depereoque fame.
Nunc igitur redeoque pater, delictaque fassus
Ad submissa tuos brachia tendo pedes.
Offendi caelum, te laesi crimine, dignus
Amplius haud dici filius esse tuus.
Si vis, me numero servorum pone tuorum:
Hoc mihi si dederis, munera summa dabis.
Tu'ne ais, hac gressus fert Nazarenus Iesus?
Iam certe muto non licet esse mihi.
Isacida [(transcriber); sic: Iscaida] generate, Dei certissima proles,
O' miserere mei, te bone Christe precor.
Non teneo linguam, quid me clamare vetatis?
Non clamet sua qui vota perire putat.
O' miserere precor nostri Davide create,
Da caecis clarum posse videre diem.
MEnte Dei Deus, o generate parentis Iesu,
Sed nostrae causa facte salutis homo:
Esse reos, propter primi commissa parentis,
Esse reos, propter crimina quemque sua
Ad caelum nec iter nisi per te Christe patere,
Credere sola, fide non dubitante, salus.
Hanc augere tuis dignare magister Iesus:
Hac sine nemo deo complacuisse potest.
Ulcera semeso serpentia corpore, coetu
Nos prohibent hominum, colloquiisque frui.
At tu, quem tristes morbi, pallorque dolorque,
Lurida quem trepido mors fugit ipsa pede:
Aspice praeceptor miseros: discedat ab istis
Dira iube leprae corporibusque lues.
Ah quam displiceo totus mihi, lumina caelo
Tollere non dignus consceleratus ego.
Nil dixi, feci ve boni: mens corpore foedo
Foedior est omni crimine facta nocens.
Heu quid agam? tete propter, foedusque sacratum,
Sis clemens sonti, propitiusque Deus.
Aeger in extremo vitae discrimine natus,
Est sita qua tectis celsa Caperna, iacet.
Hunc misero incolumem solus servare parenti.
Limine et a mortis restituisse potes.
O' descende igitur, pueroque salutifer aegro
Ne pigeat medicas applicuisse manus.
Non vis? et vivit tibi filius, inquis Iesu?
Credo tuae, quae non fallere lingua potest.
Nunc mihi turbantur subito praecordia motu:
Ecquid agam? me me magne tuere pater.
Ex huius serva desensum temporis hora,
Si fieri, rogat hoc quod mea lingua, potest.
An nequit? o veniat mihi mors optata, voluntas
Huc quoniam Genitor me tua sancta vocat.
Non mihi triste mori, siquidem tua gloria saeclis
Omnibus interitu clara futura mea est.
Aeterna cuius genitor sum mente creatus,
Lux de luce, Deo de genitore Deus:
Victus amore tui, caeli aurea tecta reliqui,
Et sum mortali corpore natus homo:
Ut quacumque patet tellus, tua numina cunctis
Notificem, donat quos tua dextra mihi.
Et iam, quem dederas, vitae cursumque peregi,
Claraque doctrina est laus tua facta mea.
Iam norunt homines vitam, certamque salutem
Unius esse tui cognitione sitam:
Ingens, immensus quod sis, iustusque bonusque,
Cuncta creans solus, cuncta tuensque Deus:
Cui sic humani generis iactura dolori,
Invecta anguino fraude doloque, fuit:
Ut Christum, quo nil terris dare maius habebas,
Aetherea sobolem miseris arce tuam:
Quem servatorem quisquis fratremque professus,
Non timido patrem te vocet ore suum:
Iustitiae sancto redimitus tempora lauro,
In regno capiat gaudia mille tuo.
Venit saeva dies, et meluctabilis hora,
Heu nimis infan di funeris hora mei.
Nec vero cunctos non stat perferre dolores,
Et diram forti pectore adire crucem:
At quod et infirmum corpus, moribundaque membra,
Non possunt irae fulmina ferre tuae:
Quam nunc ut placem, quodcumque admisit ab aevi
Principiis, hominum gens peritura scelus:
Quicquid post aliis unquam peccabitur annis,
Non merita cogor morte piare miser.
Hoc pro perpetuo tua te carissima proles
Quo flagras genitor poscit amore sui:
Vincere constanti de pectore, quicquid acerbi est,
Vincula, iudicium, vulnera, probra, crucem.
Sim leto letum: Nigri mihi claustra tyranni,
Et pateant atrae limina caeca domus.
Devicto cernat sibi me rapere arma scelestus,
Qui genus humanum perdidit omne Draco:
Arma, mali causas, peccati tristia iura,
Ultrices flammas, perpetuamque necem.
Ut caelum plenus spoliis invectus opimis,
Sub pedibus victor cuncta creata premam.
Et maiestatis divinae luce coruscus,
Ad dextram sedeam laetus honore tuam:
Qui prius in patrio gremio mihi, maxima mundi
Haec facta est pulchri quam positura, fuit.
Consilium ante tuum non inenarrabile cuiquam,
Conditaque arcani pectoris evolui.
Exposui verbumque tuum, totumque per orbem
Vulgavi, qua una [(reading uncertain: page blotted)] relligione coli.
Qui magis, o utinam gratus, nec munera surdus
Ad tua, me vellet consuluisse sibi:
Quam mihi dulce mori? nunc his lectissima corda
Qui servant firma dogmata nostra fide:
Qui nos per vitae discrimina mille secuti,
Agnoscunt sobolem me Deus esse tuam:
His ergo ut prosit mea mors, non vincla, subire
Non poenam infandae morte recuso crucis.
Tu modo, magne parens, dum cuncta in pristina reddo,
Viribus et cedunt tartara nigra meis:
Tu praesens saevis precor hanc averte periclis,
Quae tua turba mea est, quae mea turba tua est.
Nam mea quae, tua sunt: tua quae, sunt nostra: quod ipsum
Pectore iam pridem non dubitante tenent.
Gloria nulla potest tibi quo contingere maior:
Nosse homines Christum, gloria summa Dei.
Illorum dulci complexu avellimur, ad te
In superas et eo regna beata domos.
In superas discedo domos: manet ista meorum
Concio, quae collo est tota ferenda tuo.
Fungere chare meis vicibus Pater: ante fuerunt
Qui nostrum, incipiunt nunc onus esse tuum.
Da vera maneant in relligione, nec unquam
Discordi lacerent dogmata pura sono.
Nil agat, insidias in eos componat inanes,
Quaeque omni satanas furta novabit ope.
Unum sit periisse satis, quem fraudibus ille
Et tectis caepit callidus insidiis.
Turba, tuo reliqui vivant sub numine tuti,
In verbo unanimi consociata fide:
Me tibi, teque mihi ceu mutua foedera iungunt,
Velle tuumque meum, velle meumque tuum est.
Haec te facturum, vel si minus ipse rogarem
Sum certus, verum te tamen illa rogo:
Auribus accipiunt haec ut qui vota precantis,
Praesidio capiant gaudia plena tuo.
Impavidi cunctis caput obiectare periclis,
In terris fortes aspera quaeque pati.
Nam crudi stringent in eos fera tela tyranni,
Signa ferent tumidi cum populisque duces:
Flagrantes odio verbi, quod cuncta reprendit,
Immundo mundo quae pretiosa placent.
Diligit ille suos: non est de corpore mundi
Christus, non Christi nomina quisquis amat.
Optarent equidem terras fugisse, negantes
Ad te nequaquam me duce se comites,
Sed nimium properant: et quis tua verba doceret?
Instrueret vera quis pietate rudes?
Dum tellus vacuo pendebit in aere, caelo
Dum certa current sidera clara vice:
Ut nomen laudesque tuae celebrata per orbem,
Et famae maneat gloria iusta meae?
Ipse pater sanctus, sanctos fac esse ministros,
Sermonis dono munificaque tui.
Sermo tuus veri fons est, et semita, caeco:
Quam qui non sequitur, quod pede carpet iter?
Ut tua dum vixi legatus iussa peregi,
Mandati faciant omnia dicta mei.
Nec spes destituat, ponantque ferocia multi
Mortales, verbo corda iubente meo.
Quae rata sint, ipsique ferant tua munera digni,
Devoveo genitor meque meumque caput.
Tu patiare tibi sim victima grata, tuasque
Sanguinis offensas diluat unda mei.
Ut fiant pueri iustique, tibique placentes,
Ac nostri aeternum pectus amore terant.
At neque praesenteis tantum tueare, sed omnis
Credentum curae sit tibi posteritas:
Doctrinae faciles aurem quicumque salubri
Praebebunt, certi de bonitate tua:
Ut sint concordes vera pietate fideque,
Simque in eis, veluti me pater, ipse patre.
Da quoque consortes fuerunt quod mille laborum,
At post mortis erunt, participesque crucis:
Aeternae mecum sociantes gaudia vitae,
Aspiciant quod habet gloria nostra decus.
Gloria, perpetuo quam motus amore dedisti,
Quam factum est, fuerat quod nihil ante, mihi.
Non te iuste pater novit sapientia mundi,
Purpura non regum, mitraque Pontificum.
Illis es nomen sine re: sunt fabula, nugae
Et delirantum somnia, verba Dei.
At tua te novit soboles, tua facta celebrat,
Per laudis titulos ingrediturque tuae.
Hi quoque te norunt, qui se debere salutis
Laetantur grato pectore dona tibi.
Quae ne deficiant unquam memorare, retexi
Te totum, posthac clarius et retegam:
Algida caelesti flammando corda vigore,
Afflatus sacri muneribusque tui:
Ut nostri semper maneant in amore fideles,
Ipse in eis maneam perpetuoque Pater.
Aestuat heu misero mens quanto oppressa dolore,
Omnia maestificus quam tremor ora quatit.
Tempus enim tempus venit crudele, peremptus
In cru ce, quo mundi crimina morte luam.
Ergo mihi, quae non rapui, reddenda: furoris
Ira ferenda, alii quam meruere, Dei?
Ah prece te Genitor nati patiare moveri,
Iussaque decreti flecte severa tui.
Omnia posse tuum est: haec a me pocula transfer,
O' pater, o tantis eripe meque malis.
Prompta quidem mens est mullos non ferre labores
Nostra: gravans hanc sed deprimit aegra caro.
Sanguinis ecce fluens it sudor corpore, mortis
Quem membra erumpunt debilitata metu.
Sed non est, video, tibi mens mutabilis, ore
Et genii firmas pectora nostra tui.
Non igitur mea, sed fiat tua sancta voluntas:
Non ego me morti supplicioque nego.
Me'ne Deus, Deus, o miserum, discrimine tanto
Deseris, auxilio destituisque tuo?
Elevat an nostras, in me crudelis et ipsa,
Ire preces, ad te nec sinit aura pater?
Ingentes irae iustique effusa furoris,
Me fluctusque premunt, Oceanusque, tui.
Quoque luto mergor, caecoque voraginis antro,
Non ullum fundum vastus hiatus habet.
Clamo, tuum sed me non audis: voce gemente
Supplico, respondet sed tua lingua nihil.
At talem non te nostri sensere parentes,
Dextera cum peterent ut tua ferret opem.
Te freti, sese tibi commisere, levatae
Auxilioque fuit spes animosa tuo.
Rebus in adversis implerunt sidera votis,
Aethereaque illis venit ab arce salus.
Ipse sed heu vermis, nec homo sum, fabula vulgi,
Omnibus et risus, qui mea damna vident.
Non, quot sunt hostes, tot sunt mihi vertice crines,
Queis meus est cunctis maxima palma cruor.
Quin petulante etiam faciunt convicia lingua,
En natum qui se iactitat esse Dei:
Eruit en triduo templi qui sedibus imis,
Et triduo rursus surgere tecta iubet.
De cruce, Thariadum est si rex, descendat, opemque
Ferre aliis solitus, nunc ferat ipse sibi:
An credamus ei, fictus quem deserit, illi
Qui multus fuerat nuper in ore, Pater?
Per tamen aspexi, sub luminis editus auras,
Te genitor solis lucida tela tui.
Sum tibi nitenti matris commissus ab alvo,
Et puer in cunis te patre dignus eram.
Crimina sed tibi nec mea sunt ignota premantque
Quae peccata meum, quantave, curue caput.
Ne pudeat nostri, quorum spes omnis in uno
Te sita, non ullum, te nisi, numen habet:
Neu te quaerentes ignominiaque notentur,
Verbaque dicantur nostra carere fide:
Nunc, o nunc succurre mihi, te tanta ferenti
Propter, dum tota me tibi mente probo.
Me tauri pingues, iracundique leones,
Faucibus hinc, saevis cornibus inde petunt.
Diffluit instar aquae mea vis: ut cera liquescit
Cor: nectit fauces arida lingua meas.
Ad nihilum redigor, ferro terebratus acuto,
Traiciorque manus, transfodiorque pedes.
Dinumerent causam (dicar nec habere dolendi?)
Dissociata suis corporis ossa locis.
Partitas inter sese velamina vestes,
Exuvias tunicam sorte trahuntque meam.
Dant fel, et ingrati morienti pocula aceti:
Hoc sitis, est illo nostra levanda fames.
Parce tamen caecis, genitor mitissime, quorum
Non sanus causam criminis error habet.
At citus e rabida me me extrahe fauce, revelle
Unius et cornus cornua fronte serae.
In celebri fratrum dicam tua facta corona,
Servatusque novi carminis auctor ero.
Hortabor, bona verba, et sacros edite cantus,
Omnia siderea qui regit arce, Patri.
Thariadae geniti celebrate: Israele nati,
Virgo Deum mulier, virque puerque time.
Vicimus, aversa facie non sprevit in arctis
Me rebus, praesens auxiliumque tulit:
Hoc iterum repetens, iterumque monebo: frequenti
In coetu reddam debita vota tibi.
Hoc mage, quam Camuris gratum tibi cornibus ingens
Taurus erit, solido qui pede pulsat humum.
Audiet et pauper, satur et tibi carmina dicet:
Gens omnis dicet te, regioque, Deum.
Audiet et dives, comedet, populosque regenti
Non ficto grates pectore laetus aget.
Ad te convenient humiles: qui puluis et umbra
Submissas tendent ad tua sceptra manus.
Prodentur seris tua facta nepotibus, omnis
Iustitiam discet posteritasque tuam.
Nunc qui ad extremum ventum, quod cuncta peracta,
De vatum scriptis quae patienda mihi:
Hanc fidei committo patris, mors lumina claudit,
Inque tuas fessam trado manus animam.
Tu quoque, tu in media infelix qui morte teneri,
Ac poenam factis scis meruisse tuis:
Non metuis, caeli templum sublime tuentis
Maxima per versa numina mente, Dei?
O' merito luimus merito peccata scelesti:
Non est supplicii causa neganda reis.
At nihil iste bonus meruit: sed proditur insons
Invidia, gentis insidiisque suae.
Tu patris aeterni proles certissima, regna
In tua cum venies, sis memor oro mei.
Apostolorum in subrogatione Matthiae in locum Iudae. Actor. 1.
Bissenos Christus comites sibi legerat, essent
Qui vitae testes, suppliciique sui.
Excidit officio sancto sceleratus Iudas,
Factus et est Domini proditor ipse sui.
Tempore nec foedo laetatus crimine longo,
A' trabe sublimi turpe pependit onus.
Ventre animam mediusque crepans, non reddidit ore:
Non aliter vitam ponere dignus erat.
Hoc fuit, hoc illud vatis: Deserta sit aedes,
Eius et excipiat muneris alter onus.
Nunc alius, numero suppleto, lucis in oras
Sit reditus nati testis ut ergo tui:
Hos duo nostra Deus sistit tibi cura sodales:
Tu da certa tibi signa probetur uter.
Omnia tu nosti, tu transpicis omnia corda,
Non fallit certum iudiciumque tuum.
Qui mare, qui terras, caelumque quod imminet illis,
Construxti, tantum magne Creator opus:
Quam vere quondam divino carmine lingua
Praescia Iessaei est vaticinata senis?
Quis furor o potuit, quae tanta insania, motu
Non profecturo sollicitare malos?
Arma parant reges, coniurata agmina iungunt,
Quos caedesque iuvant, saevaque bella duces.
Quem contra? Christum contra, Christique parentem,
Quisquis et a Christo non alienus erit.
Evenere: crucis vidit Iudaea perempti
Pendere e ligno corpus inane Dei.
Quem captum Herodes, Solymae, Pilatus, iniquo
Impia iudicio turba dedere neci.
Non casu: tibi nam fixum immotumque sedebat
De nato saeclis omnibus ante tuo:
Illius ereptis ut mortis fauce cruore,
Sidereas arces tecta beata dares.
Haec fecisse parum est: foeda convicia lingua
Addunt, crudeles incutiuntque minas:
Tormentis certi captos demittere morti,
Qui sequimur verbi iussa verenda tui.
At tu, si qua tibi est, ut certe est, cura tuorum,
Non vis caelari qui tua dona Deus:
Da nobis animos, da fortia pectora: lingua
Edat ut ad flatu libera verba tuo.
Non flammae faciant, non tetra venena timorem,
Non carcer, ferrum, vulnera, flagra, cruces.
Doctrinae cedant nostrae regesque ducesque:
Cedat opum quicquid maximus orbis habet.
Ad nomen Christi satanas, vitiumque scelusque,
Et fugiat timido mors truculenta pede.
Sic te prima colet, sic ultima terra timebit,
Digna fide, nati nomine digna tui.
O Patris ad dextram quem stantem conspicor, illi
Aequalem aeterno numine, Christe Deus:
Te propter nomenque tuum, mihi tempora circum
Crebra magis denso grandine saxa volant.
Iamque cado, furvis nigrescunt cuncta tenebris:
Da precor o animae mollia iura meae.
Quamque tuo moriens lavisti sanguine, dextrae
Exceptam, caeli sede reconde, tua.
At parce ignaris, caecoque furore subactos
Ne puni, qui nunc sunt mihi causa necis.
ERGone iam Moses, leges, ritusque sacrorum,
Et quicquid veteres constituere patres?
Quis ferat haec? cunctos seu vir, seu femina: caelo
Sed quia nam subiti luminis aura micat?
Te quis es a Saulo qui laedi dicis? Iesus?
Tune Deus Iesu, filius ille Dei?
Me miserum, stimulos qui caedo calcibus: ah me
Me miserum, tecum qui gero bella, Deus.
Quid Dominne, o faciam? comites me ducite: caecus
Mutatusque sequor quo Deus ipse vocas.
Me Deus, anne iubes Tharsensem accedere Saulum,
Tot mala qui sanctis, damnaque tanta dedit?
Qui spirans saevas crudeli pectore caedes,
Hac posuisse ferus fertur in urbe pedem:
Abstractos secum Solymas ut ducat ad arces,
Sacrorum sistat principibusque, pios:
Te genitore sati quos lotos amne salubri,
Inveniet Christi dogmata pura sequi.
An veterem (genitor tua quae clementia) menten:
Mutato exutus nomine Paulus erit?
Qui sacra divulget totum decreta per orbem,
Promoveat nati sceptraque sancta tui:
Divina promptus mortem pro laude pacisci,
Et vitam incisa deposuisse gula?
Ergo abeo: non fas tua nolle capessere iussa,
Consilii causas aut mihi scire tui.
Non dubito valuisse meas, quas pectore Christi
Ad patrem fudi non dubitante preces.
Nunc reddam mensae sua tempora: quid? quid at hoc est,
Luminibus Petri celsa quod astra patent?
Et vas suspensum demitti quattuor ansis,
In quo quadrupedum conspicor omne genus?
Et quae proiecto perrepunt corpore terram,
Et pennis vacuum quae per inane meant?
Ergo dapes vetitas? ne sit mihi, ne Deus unquam
Non mundus cibus ut polluat ora, fames.
Non comedo legis prohibent quae iussa: sed unde
Vox? purgata Deo nemo prophana vocet.
Omnipotens, quem tergeminum veneramur et unum,
Qui mare, qui terras, qui regis astra Deus.
Immensa clemens motus bonitate, dedisti
Doctrinae nobis munera sacra tuae.
Hanc sumus in terris factis et voce professi,
Non esset spreto quo tua fama loco.
Non furor hoc mundi, non hoc potuere tyranni,
Est invisa quibus gloria, ferre, Dei.
Ergo diversis, nulla non parte coorti,
Coeperunt captos excruciare modis.
Nec mora: pars ferro cadimus, pars mergimur undis,
Hic laqueo, saevis ignibus ille perit.
Tu tamen, o lentus, tot iam labentibus annis,
Non tandem iusti sanguinis ultor eris?
An numerus quod adhuc non est expletus eorum,
Qui tua confirmant verba cruore suo:
Conservos propter patienter tempore paruo
Nos vis exiguae taedia ferre morae?
Obsequimur, capimusque datas tua munera vestes,
Candentes humeris induimurque stolas.
Numquam sancte Deus fallunt tua dicta: luenda
Quam manet o grandi foenore poena malos.
FINIS.