ADAMI SIBERI PROSEUCHON. LIBER SECUNDUS.

Annae Helcanae votum, ob impetrandam sobolem virilem. 1. Historiae Regum 1.

Cui volucres parent acies radiantis Olympi,
Principioque carens, interituque Deus:
Qui molum, causas, et vires sufficis auctor,
Propagent genus ut semina quaeque suum:
Infecunda novo non ulla prole maritum,
Dant matris nomen pignora nulla mihi.
Infesta exagitat socii me coniugis uxor,
Obiciens sterilis turpia probra mihi.
At si me placido dignabere lumine, servus [(reading uncertain: page blotted)]
Ad mala respicies si bonus ista tuae:
Si clemens tandem me augebis prole virili,
Qui matrem blando me vocet ore suam:
Ad tua deducam delubra, novacula numquam
Illius et radet tempora sacra tibi.
Hoc precor, hoc voveo: tu qui potes omnia, iustis
Cum precibus iubeas vota valere Deus.

Ionathae Sauli F. foedus cum Davide ferientis. 1. Hist. Reg. 20.

Nec sit in Isaiden animo quo dixero Saulus,
Nec scio, nil meritum num iugulare paret.
At te magne Deus, qui cuncta audisque videsque,
Quem non ullius fallere pectus habet,
Te facio testem: mihi cognita patris in illum
Mens simul ac fuerit, seu bona sive mala:
Missurum portet qui nuntia verba: redire
Vel possit, fugiens vel loca tuta petat.
Si fallo: tum me facias Rex magne, meumque
Periurii exemplum perfidiaeque caput.
Tu quoque Davides animo gratissime nostro,
Cum quo dulce foret vivere, dulce mori:
Te Deus ultus ubi, delerit funditus omnes,
Insidias vitae qui posuere tuae:
Inque loco Sauli sceptrum regale tenebis,
Hebraeoque dabis iura sacrata solo:
Ne tua sit pietas unquam mihi dura, meisque,
Me sive esse volet, sive fuisse Deus.

Davidis Isaei F. vatis et regis Hebraeorum, Deum consulentis de Sauli adventu Ceilam. 1. Hist. Reg. 23.

MAxime Thariadum genitor, rectorque, Ceilae
Parvula defendi moenia cuius ope:
Arma, Palaestinos dubitanti invadere in hostes,
Cum cape dixisti, me disce victor eris:
Dicitur instructo descendere milite Saulus,
Moenibus ut clausos obsidione premat.
Hoc mihi sit ne, tuo, verum refer alte Creator:
Verum, ais: hoc sed ero tutus an ipse loco?
Quid, non? me cives hosti dedentque Ceilae?
Quin fugiam, causae quis satis esse neget?

Delatrunculis Amalechitis, qui Sicelega caeperant, et incenderant, persequendis. 30.

Me miserum, quid agam? qua me ratione, Creator,
Heu potero tantis explicuisse malis?
Caeperunt Amalechitae Sicelega latrones,
Ignis et exiguas hosticus ussit opes.
Praeda senes facti pueri, pavidaeque puellae
Barbara captivo corpore vincla ferunt.
Nec me, grata mihi quod coniunx utraque rapta est,
Damna movent, quavis haec quoque damna movent:
Pignora, qui sequitur miles Davidica signa,
Cara quod amisit, voce dolente queror.
Qui, quid abest, tantus saevit dolor, in caput istud
Quin iaciant irae quae dabit arma, furor?

Nec tamen auxilii Deus o discriminet ali,
Destituit mentem spes animosa tui.
Quare quaerenti, num persequar ede latrones,
Ut caesis rapiam, quae rapuere, viris?
Agnosco signum: quid nunc cessamus inertes?
En mihi promittit prospera cuncta Deus.

De reditu in Iudaeam. 2. Reg. 2.

Concidit ipse suo Cissides saucius ense.
Et spirat tandem mollior aura mihi.
In patriamne Deus redeo, quae moenia prendo,
Quo Davidis erit regia prima loco?
Respondes, Hebrone: viae sis duxque comesque,
O' pater: et quidquid sum, facioque, rege.

Num Palaestinos adoriatur. 2. Reg. 15. et 1. Paral. 15.

Quid iuvit valida nuper stravisse Gigantum
Valle, Palaestini militis arma, manu?
Instar aquae fusi cum diffluxere liquentis,
Victa reliquerunt et simulacra deum.
Ecce parant rursus bellum, cava buccina raucum
Rursus, et in castris tympana pulsa sonant.
Quid Deus o facio: te, sicut et ante, iubente,
Fortia in adversos num fero signa viros?
An tibi non placet hoc? quid si tergo irruo, morus
Qui stans in frontem plurima parte patet?
Sic potius faciam, simulatque cacumina reddent

Mororum subitum te gradiente sonum:
Tum mihi non dubiis, caelo victoria signis,
Nobilis et veniet munere palma tuo.

Ut Achitopheli consilium inane efficiar Deus. 15.

EHeu, si misero verus mihi nuntius affert,
In nati partes Achitophlum esse mei:
Squalidus immissis quem maesta per ora capillis,
Nunc fugio nudo per loca senta pede.
At cuius non haec patimur sine numine, caelo
Qui celso, iusto lumine cuncta vides:
Cui sisto me Davides in utrumque paratus,
Seu me, seu non vis restituisse Deus:
Effice consilii quo fiat futilis auctor,
Giloniusque malum consulat ipse sibi.

Pestem, propter habitum censum, a populo deprecantis. 24. et 1. Paral. 21.

Non ego, non habitos ausim defendere census,
Armaque pro facto ferre scelesta meo.
Te Deus offendi demens, ignosce fatenti,
Sit tua peccato mollior ira meo.
Elige, dicebat Gadus, datur optio poenae:
Aut annis sterilis sit tua terra tribus:
Mensibus aut totidem pulsus solioque domoque,
Ignotas ineas hoste premente vias.
Aut totidem pestis vastet tua regna diebus,

Et mors immiti corpora falce metat:
Elegi pestem: nam cur, mitissime rerum,
Iram hominum malim, quam subiisse Dei?
At nunc tot plebis perierunt milia, necdum
Mors saevas miseris abstinet atra manus.
Parce tamen per te quaeso sacra foedera pacti,
Per quod et aeterno tempore nomen habes,
Aut si fixa manet, nec habet iusta ira regressum:
Cur gens admisso plectitur ista meo?
In me, me potius peccati poena redundet:
Non ego me damnis suppliciisque nego.

Solomonis Davidis F. regis Hebr. perentis a Deo sapientiam. 3. Hist. Reg. 3. et 2. Paral. 2.

Ergo ne iam tanto servum dignaris amore,
Ut mecum facias talia verba Deus?
Posce aliquid Solomon, nullam patiere repulsam,
Est dare promissis uberiora Dei.
Fecisti regem, solio patrioque sedentis
Tota sub imperio terra sit ista iubes:
Sci licet Isaidae ne non promissa parenti
Verba videretur certa secuta fides:
Isaidae, ingenium quo non metuentius ante
Aut tulit, aut tellus post feret ista, Dei:
Per tua, cui dixti, iuratus numina, Natus
Post te sceptra feret, me tribuente, tuus.

At regno quia non aetas satis apta, duobus
Addita cui lustris vix duo lustra, mea est:
Nescia quae rerum sunt tempora, quid fugiantque
Non satis exactum, quidque sequantur habent:
Et populus numero vincunt Israele nati,
Arida quae tenuis corpora puluis habet:
Non peto devictos hostes, clarosque triumphos,
Grande vel a toto nomen ut orbe feram.
Non mihi divitias, non auri fulua talenta,
Non etiam vitae tempora longa peto.
Cor sapiens, prudens, tua cor mandata capessens
Si dederis, dederis omnia chare parens:
Ut recta erroris nebula novisse remota,
Et de lege tua reddere iura queam.
Nam sine te populi turbam quis rite gubernet?
Quis molis tantae pondera ferre queat?

De eadem re: Libro Sapientiae 9.

MAxime nostrorum Genitor Rectorque parentum,
Flagranti aeternum numine totus amor:
Omnia qui verbo produxti semine nullo,
Cunctaque perpetuo vi moderante regis:
De limo sollers hominem prudentia cuius
Composuit, terrae praeposuitque solo,
Omnibus et rebus dominari iussit, et orbis
Totius iusta frena tenere manu:
O' mihi contingat munus sapientia, propter

Assistit solii quae sacra fulcra tui:
Ex numero nec me cultorum tolle tuorum,
Qui servus serva sum genitrice tuus:
Imbecillus homo, vitae miseraeque brevisque,
Iustitiae et legum cognitione minor.
Quantumvis aliquis multa perfectus in arte,
Non habeat quemquam calliditate parem:
Nullus erit, si non veniens Sapientia caelo,
Quod fugiat monstret quodque sequatur iter.
Tu mihi Thariadum, dicendo iure, dedisti
Ut moderer populum, sceptra tenere, tuum:
Iussisti messes quo colle terebat Arauna,
Ut ponam laudi tecta dicata tuae:
Exemplumque sequar sacrata imitatus in ara,
Quo sua vota pii, quo sua dona ferant:
Quod tua proposit tecum Sapientia Mosi,
Est quae consilii conscia sola tui:
Quae praesens aderat caelum terramque creanti,
Iussa voluntatis pandere docta tuae.
E' maiestatis Solomoni mitte magistram
Hanc igitur solio rex venerande tuae:
Illa quo discam, quae novit cuncta, docente,
Acceptum placeat quid, mea vita, tibi.
Illa meis factis, cunctisque laboribus adsit,
Ut iuste regni tradita sceptra feram.
Maiorum titulis et dignus sede paterna,
Omnipotens in qua me tua dextra locat.

An quisquam possit mortali semine cretus
Scire voluntatem, consiliumque Dei?
Commenta humani studii sunt plena pericli,
Votaque cum curis perniciosa nocent.
Corpus enim diversa trahens caelestia mentis
Semina, ponderibus degravat illa suis.
Vix licitum terrae nobis perdiscere mores,
Atque vias eius scire quod ante pedes.
Et valeat quisquam rationem quaerere caeli,
Consilii arcanumque evoluisse tui?
Hoc dat sola tuum munus sapientia, consors
Numinis et sanctus Spiritus ipse tui.
His mores hominum, correctaque vita magistris,
Grata tibi loquitur, grata facitque, Deus:
Et defensa malis felices exigit annos,
Accipit et tandem quae bona fine carent.

In dedicatione templi. 3. Hist. Reg. 8. et 2. Paral. 6.

DIcamus bona verba, Deus caligine praesens,
Septus adest: lingua virque puerque fave.
Sint operata sacris, mentesque et lumina, mecum
Et nova delubri tecta dicate Deo.
Vox med conceptis precibus sacra verba praeibit.
Addite vos proprias ad mea vota preces.
Naturae Genitor, finisque et originis expers,
Aeternus vitae fons, et origo boni:
Qui Deus es solus, vel qua patet arduus afier [(reading uncertain: page blotted)]

Vel qua pressa suo pondere terra iacet:
Quam promissa tui numquam sunt irrita pacti,
His qui te Dominum, quia tua verba colunt?
Cum tibi Thariadis visum, qui frena teneret
Imperii, regem constituisse, foret:
Sola tribus Iudaea tibi Boozide solus
Isaides placuit progenitore satus.
Hunc tua sectantem patriis in montibus agnos:
Et laudes dicat non mea lingua tibi?
Hunc tua praeficiens Hebraea gratia genti,
Iussit honorata sceptra tenere manu.
Nec satis, augustae iuratus nomina laudis
Per tua quae dempto fine Creator habes:
Regali faciam solio de semine, dixti,
Stirps semper sedeat, progeniesque, tuo:
Si conservabunt leges, ritusque sacrorum,
Quod facis, et sancte numina nostra colent.
Nec tu (delubrum nam constituisse parabat)
Sacrabit natus sed mihi templa tuus.
Evenere: manu sceptrum regale tenente
Hebraeum moderor, quod pater ante, solum.
Et fani celsis posui sacra tecta columnis,
Quo non est toto pulchrius orbe, tibi.
Ergo Deum veluti conclusum, habitare putandum
Mortali quae sunt templa parata manu?
Machina caerulei non continet aurea caeli,
Nedum te capiat fabrica parva domus.

Et tamen haec iussus feci tibi templa Creator,
Doctrinae sedemque hospitiumque tuae:
In quibus ex alto sollennia sacra bonorum
Aspicias, humiles accipiasque preces.
Non iter ad caeli quod non sublimia tecta,
Ex omni votis sit regione piis:
Sed Deus astringis quod ad hunc tua numina, pacti
Quo stat perpetui conscia cista, locum.
Primus et effundo iam verba rogantia, primus
Haec fertis equidem consecro templa meis.
At mihi non auris soli tua prona patebit,
Ad sacra non tantum respiciesque mea.
Ergo si fuerint, nequeant sub iudice causam
Qui controversam composuisse dato:
Alter et ex illis, falsa tua nomina lingua,
Ne litem perdat, testificatus erit:
At qui iudicio cecidit, prostratus ad aram
Hic poscet querula voce Creator opem:
Oraclo reddes ius, ac sua praemia solues,
Quae meruitque bono, quae meruitque malo.
Si fors letifero belli certamine damna
Isacidae, tua quod numina laesa, ferent:
Seque fuisse malos mutata mente dolebunt,
Auxiliumque tuum subsidiumque petent:
Praeteritis veniam tribues mitissime culpis,
Disiectos patriae restituesque suae.
Sed non et reliquis, in quae sua crimina propter.

Impia devenient, te statuente, malis:
Ante sacras hic sese aras peccasse fatentum,
Vota sines timida facta perire prece.
Sive solum pluvia siccum arva iuvante carebit:
Decidat utilibus multus ut imber aquis.
Sive gelu segetes laedentur, grandine, vento:
Non pereat quisquam deficiente cibo.
Oppida seu pestis viduabit et arva colonis:
Laetiferos purget, purior aura notos.
Vallabit clausos seu denique moenibus hostis:
Nil agat, et trepidos ad sua vertar equos.
Fallor? an exciti diversi a partibus orbis,
In templum venient femina, virque tuum?
Inclita nam quas non ibit tua fama per oras,
Aut quae laudis erit nescia terra tuae?
Et venient, humili tendentes brachia voce,
Rebus et in miseris irrita nulla petent.
Sic, ut ubi gentes inter celebrescet, in isto
Esse loco precibus numina prona piis:
Te cuncti Dominum populi venerentur, amentque
Delubri de te dictaque tecta colant.
Quod si forte Dei tua gens cum nominis hoste
Iusta geret verbo bella iubente tuo:
Non uno poterit miles tibi tempore tura
Ferre pius, castris iussaque signa sequi.
Has tamen ad partes si vertet luminis orbes,
Quas fundet facies pondus habere preces:

Hostibus et fusis omnes cum laude reverti,
Armaque victori laeta referre Deo.
At si (mortalis quis enim sine crimine vivit?)
Te laedent factis improba turba suis:
Deque triumphari victis patiere trahique
Sub gravis exilii servitiique iugum:
Si nodos inter, rigidae si vincla catastae,
Damnabunt vitae crimina quisque suae:
Atque ita, dum templi, qua sola mente licebit,
Haec respectabunt tecta sacrata tibi:
Eheu quam nobis peccando numen iniquum
Fecimus, et merito nos mala tanta premunt?
At tu da veniam delicta fatentibus, irae
Et quamvis iust est supprime frena Deus:
Talia si dicent, fictu sua verba sequente:
Non obdes rigidam talibus ipse forem.
Sed placatus, eis duros placabis et hostes,
Saevaque divina vincla levabis ope:
Ut reduces faciant altaria pinguia ture,
Pro se, proque suis donaque vota ferant.
Quae rata sint, necte vatum promiserit olim
Propitium frustra praescia turba Deum.
Arca vagans stabili iam mystica sede quiescat
Huc et, ubi tibi sit mansio certa, veni.
Casta sacerdotes exornet vita, piorum
Perpetuoque tuo nomine coetus ovet.
Cura tibi simus, patres velut ante, tuoque

Uncto, propitio numine dexter ades.
Dexter ades populo, aerata fornace receptum
Isaici eduxti quem regione Phari:
Ut maneat constans in relligione nec unquam
Sustineat pacti frangere iura tui.
Sic notum fiet, qua pontus continet orbem,
Quod soli simus gens tibi sacra, Deus:
Sic ero certus ego, mecum et stirps sera nepotum,
Quis huius dabitur sceptra tenere soli:
Amramidae promissa seni, promissa parenti
Davidi, certa non caruisse fide.

Asae Abiae F. regis Heb. orantis auxilium adversus Zaram Aethiopem. 2. Paralip. 14.

Rex hominum, Rex caelicolum, qui temporis exsors
Horrida victrici sub pede bella premis:
Tamque vales pauco, quam multo, milite turmas,
Adversae et firmas frangere partis opes:
Huc ades, Abiadaeque bonus victricia dona
Hostibus e domitis arma referre tibi.
Viribus in nostris non est fiducia, forti
Dant animos nobis sumpta nec arma manu.
Exigui numero tot in hostes signa movemus,
Caelestis fulti robore subsidii.

Nam cunctas hominum quamvis audacia vires
Concitet, ac contra te ferat arma Deum:
Non tibi par fuerit tamen ulla potentia, dextram
Numinis aeterni vincere nemo potest.

Heliae Thesbitae vatis pro filio mortuo vidue Sare Sarephtanae. 3. Hist. Reg. 17.

Amridae furias, atque orgia foeda Baalis
Dum propter pluviis imbribus arva carent:
Quem corui iuxta paverunt Charitis amnem,
Nunc Tyrio nutrit parva Sarephta solo:
Sidonis et praebet victum, modicaque farina,
Atque oleo, sed non deficiente, mihi.
Quae, me quod tecto, tua pectore verba recepit,
An'non digna fuit tristia nulla pati?
At mater, non iam mater, flens funera nati,
Infelix orbas sauciat ungue genas.
Omnia posse Dei est, nec sunt tua magne Creator
Nequiquam precibus numina prona piis.
Ergo o redde animam puero, fac frigida membra,
Depositum terra tollat et ille caput.
Fallimur? anne micant venae, dum corpore corpus
Tango, redit membris qui fuit ante calor?
Se movet en, vivitque puer: tu comprime fletum
Mater, et aeternum devenerare Deum.
In risum lacrimas, in vitam funera vertit,

Cui soli est omnis laus tribuenda, Deus.

In Carmelo sacra facientis. 18.

Non ego turbator regni, nec causa perire
Isacidum populo deficiente cibo.
Impius ipse suas urbes perturbat Achabus,
Ipse malum genti comparat, ipse famem.
Cum colat incestis gaudentia numina sacris:
Cum violet legis foedera sancta Dei:
Sidoniae vatum cupiat placuisse maritae,
Squalida quo tellus ista, cruore, fluit:
Scilicet haec meruit non omnia crimine, culpam
Illius et gravior poena secuta fuit?
Tu tamen utilibus, nondum peccasse fatentis
(O' bonitas) pluviis arva rigare paras.
Elicuisse quidem, mystarum turba Baalem
Docta, sacris imbres se quoque posse putant,
En ut demissis aram ceruicibus ante
Murmuris obscuros dant sine mente sonos.
Procubuere: genu perreptant supplice terram:
Immundis figunt oscula cespitibus.
Ingeminant, cultris laniantes brachia: nobis
Prona Baal, tua sint numina prona Baal.
Stulti, qui non est usquam, quibus esse putetur,
Et quas non audit, posse valere preces.
Nec clamare tamen cessant: contentius ergo,
Sublataque magis voce vocate Deum.
Aut tardas fallit horas sermonibus, angit
Aut illum magnae cura molesta rei:

Forsitan aut dormit: procul a patriave profectus
Cum sit, vestra cadunt verba ferenda notis.
At mihi Thariadae patris, est quibus ortus ab illo,
Saraidaeque Deus, Isacidaeque Deus:
Dexter ades precor, et da pignora certa, proberis
In populo solus quis Deus esse tuo.
En quam Cissides Carmeli vertice quondam
Dicitur hic aram constituisse tibi:
Tot numero saxis stat te mandante refecta,
Quot nati Isacida turba fuere patre.
Ligna superfusis madefactaque sustinet undis,
Ossaque mactati pinguiaque exta bovis:
Ipsa scrobes aram quae circum ducta, repleta
Tota fluit, liquidis tota redundat aquis.
Fallimur? an tonuit modo tempestate serena:
Personat aethereo quantus ab axe fragor?
Exta, struem ligni, lapides cum puluere, et ipsas
Num caeli subito flamma vorabit aquas?
Sic, o sic fiat, mentem mutatus ut iste
Te populus solum rite pieque colat.

Orantis mortem sub iunipero. 19.

VIuere poena mihi, cur o mea funera differs,
In tantisque venis mors mihi lenta malis?
Incensus magno divinae laudis amore,
Quae non pro patria lege pericla subii?
Sed frustra, me, me miserum: da ponere vitam
Magne Deus, liceat dedoluisse semel.
Non est Thesbites melior maioribus; illos

Quae tulit hora, precor, me quoque summa ferat.

In Orebo monte. Ibidem.

HIc quid ego? miseris repleo loca sola querelis,
Et reddunt gemitus concava saxa meos.
An mihi non fletus iustissima causa Creator,
Isacidae quod te deseruere tui?
Discessere tuis furioso a legibus ausu,
Et celebrant alios turba profana deos.
Evertunt aras, iugulant tua sacra colentes:
Quaque patet, vatum sanguine terra madet.
Ipse quidem legis, Genitor, flammatus amore,
Flammatus magno laudis amore tuae:
Occlusi precibus caelum, ne nubibus actus
Caeruleas ater funderet imber aquas.
Rursus et elicui pluvias, cum lapsus ab aethra
Saxa, ignis, latices, ligna bovemque cremat.
Mactatos vates et mystas adde Baalis,
Qua rapidas Chison in mare voluit aquas.
Ista quotam partem tamen o movere? minusne,
Proh scelus Isacidae numina vana colunt?
Solus ego supero, qui te, tua verba professus,
Non dubitante Deum speque fideque sequor.
Sidonis heu saevos cui nunc denuntiat, enses,
Et fera Thesbitae caede litare parat?
Talia ferre Dei? sed venti tantus ad aures
Unde mihi, rumpens saxa petrasque, fragor?
Non Deus in vento est, at quo concussa tumultu,

Et gravido tellus corpore mota tremit?
In motu non est terrae Deus: omnia vastans
Quantus et hic ignis? sed nec in igne Deus.
Ecce autem lenis iucundae sibilus aurae,
Omnia quam placide, qua venit ille, fovet?
Agnosco, ventrorque tremens tua magne Creator
Numina: quoque vocas, te comitante sequor.

Iosaphathi Asae F. regis Hebr. cum Moabitis, Ammonitis, et Idumaeis pugnaturi. 2. Paral. 20.

Maxima, summe Deus, nostrum fiducia patrum
Te casta Dominum qui coluere fide:
Qui caeli rapidum moderare volubilis orbem,
Imperio terrae cunctaque regna premis:
Cuius habet summas immensa potentia vires,
Fine carens robur dextera cuius habet:
An non his olim pepulisti sedibus arva,
Culta Palaestini qui tenuere soli?
Quo terrae verax promissae pinguia patri
Thariadae, nobis rura habitanda dares?
An non te mandante dein labentibus annis,
Isa"c"?ida Solomon de genitore satus:
Ista tibi posuit celsis operosa columnis
Templa, Sionaeo rite dicata iugo?

Pollicitus quibus es: populi te rebus in arctis
Exauditurum vota precesque tui?
Hostis et in fines seu nostros irruat: aegris
Corporibus veniat tabida sive lues:
Seu tenerae primis segetes moriantur in herbis,
Semina nec iusto foenore reddat ager:
Denique nos quodcumque malum, quaecumque fatigans
Aspera sors miseros difficilisque premat:
Te fore propitium, nec, tristia damna levando,
Passurum indigna clade perire tuos?
Ergo Moabitae, pubesque Ammone creati,
Intonsus populi quosque Seirus arat:
Isacidis quorum non est transire per agros,
Perdere non urbes te probibente datum:
Digressi Nilo quo ductu Mosis Idumes
Tempore palmiferas circumiere plagas:
Cum faciant nobis male grato milite bellum,
In captoque locent castra cruenta solo:
An ne impune ferent, nos an patieris inultos?
Praesidio nec erit gens tua tuta tuo?
Nos certe dubios nunc mens animusque relinquit,
Consilium tantis cedit et omne malis.
Quantulae enim nobis, inimica tot agmina, vires,
Conserta valeant quae superare manu?
In te spes miseris est, et fiducia, solum
Aspiciunt ad te lumina maesta pater.
Ne vero trepidis igitur ne defice rebus,

Debeat ut totam se tibi nostra salus:
Et tibi grata, tuae celebrans praeconia famae,
Lingua, sonet laudes tempus in omne Dei.

Helisaei Saphati F. vatis, pallio Heliae a quas Iordanis ferientis. 4. Hist. Reg. 2.

Turbinea raptum caeli per aperta precella,
Flammiferis vatem vidimus ire rotis:
Sic nos Isacidum columenque, salusque relinquis?
Sic, cum clamabam, nos fugis alta petens?
Vidimus, et maius sentimus pectore numen:
Auctior Heliae spiritus intus agit.
Nunc repedoque domum, delapsaque pallia vatis,
Iordanis findam quis vada plena, gero.
Unda quid hoc vero, quod non percussa recedit?
Nunc es Thesbitae, nunc ubi magne Deus?
Sed rursus feriam: Deus hic, Deus ecce: recurrit,
Et dat discretas fluminis unda vias.

Cum Dothe ab exercitu Benadadi regis Syriae obsideretur 6.

QUid faciemus? ait perculsa mente minister,
Ex omni Dothae moenia cuncta videns.
Scilicet effugii quod non spes ulla relicta,
Iam iam deden dum me putat esse Syro:
Qui, quod Ioramus, Samares cui regia paret,
Illius insidias me monitore cavet:
Misit ut abripiar, currusque equitesque: noceri

Non posse ignarus, quem tegit ipse Deus,
At quae caligat circum puero eripe nubem,
O Deus, ut clara luce videre queat:
A nobis plures quam stent quod ab hoste: vides'ne
Ut nos circumdent ignea castra puer?
Ecce vides: tutos nos defensoribus istis,
Ne qua laedamur, num dubitare potes?
Sed prodire libet nunc o nunc obice nubem,
Ne cernat captis mente oculisque viris,
Insidias, hinc ut Samares sub moenia ducti,
Non mihi, sed videant se posuisse sibi.

Ionae Amithaei F. vatis causa periclitantium in mari. Ion. 1.

Ah Deus Hebraeae gentis, cui dicit Ionas
Quod mare quod tellus paret, et ipse polus:
Heu quianam tantis tumverunt aequora ventis,
Et feruent imis stagna refusa vadis?
Hinc pugnat boreas, illinc Nabathaeius Eurus,
Hinc Navim Zephyrus verberat, inde Notus.
Eripiunt nubes caelum, descendit in aequor
Aethereis mixtus plurimus ignis aquis.
Scilicet occidimus, nec iam spes ulla salutis,
Mergitur et tumidis naufraga puppis aquis.
Se propter Ionas nos tempestate fatetur
Iactari, quod te fugerit ipse Deum.

Quin iubet ut sese, pontus quo finiat iram,
Spargamus tumidi caerula in alta maris.
Hunc propter miseri sed ne pereamus, et o ne
Insontis vindex sanguinis esse velis.
Proiectus pereat, siquidem meruisse fatetur:
Non haec eveniunt te sine summe Deus.

Orantis mortem sub cucurbita. Ion. 4.

Stabit et ergo Ninos, Deus, et mea dicta ferentur
Irrita, clementer te miserante malos?
Hoc erat, hoc illud patria tellure morantis,
Dicere Amithaei lingua quod ausa fuit.
Hoc erat, et volui quare conscendere puppim,
Et fugere a facie per freta longa tua.
Namque bonum noram, facilemque remittere noxas:
Si modo peccati paenituisse vides.
Quo mihi iam vitam? me me, ne talia cernam,
O potius macta: mors mihi munus erit.
Iure dolere negas? sed laesa cucurbita languet
Cur quoque tam subito, quae modo talis erat?
Quam miser a vento, quam solis torreor aestu?
Mors ades obscura cincta caput nebula.
Rursus at accusas, iam me non iure dolere,
Et scelus agnosco, confiteorque meum:
Una nata fuit, periitque cucurbita, nocte
Nec curae studio culta, nec aucta meae:
Et tamen, ut leto cupiam finire dolores,

Hac moveor, moveat nec Ninos alta Deum
Milia qua degunt tot, qui dignoscere nondum
Quae sit dextra sciunt, quaeve sinistra manus.

Amosi Thecuani vatis, calamitates futuras a populo deprecantis. Am. 7.

QUi regis aethereos tractus, terrasque, fretumque,
Criminibus populi maxime laese Deus:
En quae monstrabas seri sub imagine cordi,
Locustae ingluvies gramina dira metunt.
Hoc quid signari, nisi tristia tempora, credam,
Cum miseras hostis depopulabit opes?
Parce sed o: Iacobaeos quis sublevet? eheu,
Qui sunt turba nimis parva relicta super.
Consumpsit pelagus, partemque voravit agrorum,
Quae venit verbo flamma vocata tuo.
Hostiles hoc quid tandem nisi denotat ignes,
Cuncta quibus late tecta cremata ruant?
Parce sed o: Iacobaeos quis sublevet? eheu,
Qui sunt turba nimis parva relicta super?

Oseae Beeris F. vatis, sumpta persona populi ad Deum redeuntis. Oseae 14.

Nos miseros, ausi getis dominumque patremque
Isaciae summum deseruisse Deum.
At placare tuis, facilisque bonusque remitte

(Nam peccasse piget) crimina foeda pater.
Tristia damna leva, pressis belloque fameque
Dulcia iucundae tempora paciscant.
Sic pingues aris labiorum grata feremus
Te nobis, tauros, turba favente tuis:
Assyrios nec opem reges poscemus, et ultra
Auxilium nobis non feret alta Ninos.
Non ultra praedas, non impia castra sequemur,
Non frenis fortes impedientur equi.
Sed nec divorum simulacra colemus, opusque
Dicemus, fecit quod faber, esse Deum.
Unica pupillis fiducia, summa salutis
Tu spes, tu miseris portus et aura pater.