Dum Sionia pervagantis arva,
Caelestis fovet aura quae Favonii,
Iordanis rigat et beata lympha,
Mentem dulcibus entheat recantans
Echo vocibus, hinc et inde numquam
Mortales amarantulosque, molles
Et legi violas: quibus corollas
Texit Uranie sacras: Siberum
Princeps ponere quas tuis capillis
Iussit, parvula, pro benignitate
Divina, meritisque patris in me,
Grati munera pectoris: quod oro
Acceptumque habeas, colasque Christum,
Undae Bellerophontidosque nymphas:
Ut olim pietate, litterisque,
Dei munere, non minor parente
Fias, quis manibus Duces tenentur
Inter sceptra Tuisconis per oras,
Est quo vix meliorque doctiorque,
Quot sunt, quotque fuere, quot sequentis
Aevi post aliis erunt in annis.
Lector Siberus te rogat, velis tibi
Fieri quod, offeras ut ad se candidam
Mentem: farinae, nec statim, quod non tuae
Est, improbes, portenta fingens furfuris:
Hostis superstitionis, o sic pectore,
Ut voce, gloriatur esse, numinis
Beneficio: verbum celebrat hinc Dei,
Illud sibi et acuit, suisque carmine:
Nec recta se sentire dubitat cum piis,
Sanctisque cunctis de Deo, et rebus sacris,
Abominatus somniorum naenias.
Si qua tamen titubaverit mens non satis
Sese explicans, ignosce: det veniam omnibus
Sic Christus, ore cuius est nullus dolus.
Qui caro, quantus homo, quantusque, est gramen et herba,
Illius virtus floris et instar habet.
Flos perit, arescunt defectae humoribus herbae,
Quas flatu differt spiritus ipse Dei.
Quisque sibi placeat, tamen est flos, gramen et herba:
Herbae arent, flores vento agitante cadunt.
At manet omnipotens Deus omni tempore, verbum
Et manet omnipotens tempus in omen Dei.
Nihil (vale Lex, hinc abi Virtus, procul
Sapientiae decus facesse, et Gloria)
Nihil scio Iesum nisi Christum, Patris
Natum supremi, virginisque: Deus homo
Qui fixus est pro me cruci: qui sum scelus
Crimenque totus mente, corde, corpore:
Hoc (stultus ut habear, malusque, et barbarus)
Hoc scire summa et unica est scientia,
Iterque caelo proximum, et certissimum.
Uno opus est, cur consumis per inania vitam,
Post et habes nugis verba, librosque Dei?
Feceris haud quidquam damni, non aethera quamvis
Ingenio possis supposuisse tuo:
Et nec Aristocles, nec sit tibi lectus Ulysses,
Nec dulcis molli carmine versus eat:
Uno opus est, ut nosse queas tete ipse, Deumque,
Ad caelique domum tramite quo sit iter.
Bardus, inersque vocer, dum sis mihi cognite Christe:
Hoc opus est uno: cetera curo nihil.
Et Deus simul est, Homoque Christus,
Aequaevi Genitoris et puellae
Hebraeae soboles, fuit quod ante
Manens, non erat et quod ante factus:
Qui nostris licet hospes esset oris,
Cum parente tamen potente caelo
Regebat Deus alto, homoque iam tum
Inclitus superum inferumque sceptra:
Nunc vero, simulatque morte victa,
Et subacto hominum hoste sempiterno,
Vi sua ad decus extulit perenne,
Quae sumpsit genitricis ossa et artus
Carnis sanguine, iam sedens Parentis
Dextera Deus atque Homo implet aethram,
Et terram, maris et profunda, sanctis
Mirandus geniis, tremendus atros
At quicumque lacus colunt Auerni.
Quid scripta tum si non tibi probo mea?
Habe tua tibi, relinquito mihi mea:
Deo placet, quicumque stultis displicet.
Cum divina aliquod loquitur Sapientia verbum,
Scita voluntatis pandit et ipsa suae:
Claude oculos, obtura aures, omnem obstrue sensum,
Illius et tantum pectore dicta nota.
Ut Satanas in te, ratioque sophistica pugnent,
Mendacique reum maximus orbis agat:
Tolle animos: fretusque Deo, te maior et ipso,
Cetera pro nugis, quisquiliisque puta.
Omnia caelestis superat sapientia veri:
Doctior est cunctis, quem docet ipse Deus.
Est veritas simplex et una, quam nisi
Verbum Dei nemo docet: verbum Dei,
Quod nec Sami senex, nec explicat Plato,
Unumque triplicemque monstrat noscere
Deum, optimumque, maximumque, quo prius
Fuit, est nihil, posterius et nil unquam erit,
Patremque, filiumque, sanctum et spiritum:
Et quae voluntas in genus nostrum illius.
Tum ponit ante nostra nobis lumina
Cladesque, miseriasque nostras, qua via
Et eripi ex malis queamus omnibus,
Natura restituique prava in integrum.
Quicumque credit huic, Dei fit filius,
Christique frater: ut, potitus caelitum
Vita, beatus aevum agas felix, tibi
Verbum Dei fidei sit unica regula,
Norma actionum et omnium certissima.
Quos Deus ipse sua decorarat imagine, vertunt
Fraudibus en hostis, seque genusque suum.
I nunc, et larva regis foedatus Auerni,
Amplifica mentis iuraque vimque tuae.
Et creatque, facitque, agitque cuncta,
Et novitque, procul videtque cuncta,
Ab ipsoque, per atque propter ipsum
Sunt, quae condita, cuncta, nil et eius
Fit nutu sine prae potente quidquam:
Nec auctor tamen est Deus malorum.
Iam longo Natus nos pavit tempore pane
Aethereo, vita est quo sine nulla, Dei.
Adsedes saturi sua quisque et tecta revisunt:
At Christus montes et loca sola petit.
Qui pueri linguas, et doctas discitis artes,
Post res ut vestra publica crescat ope:
Colligite, alma sinit dum lux, superantia frusta,
Cum tenebris instat post bona tanta fames.
Moriere morte Adame, quo decerpseris
Pomum dic scientiae boni et mali
Ex arbore: Dei vox erat. quid daemonis
At ore serpens? Sit procul mortis metus:
Nil est pericli: sed Deus novit fore,
Si manderitis poma, numini pares,
Qui quod bonum sit, et sciant quid sit malum.
Heu lingua mendax, improbus sermo, mali
Omnisque causa: et hanc tamen Ophiologiam
Sic imbibere nostra Princeps pectora,
Ut scire cuncta se putent, cum nil sciant:
Deique similia esse, cum sint daemonis,
Et morte, vitae ingressu ab ipso, mortua:
O' perditum hominum, et miserum et in felix genus.
Dat solus, non caelo aliud, terra ve, salutem,
Qui servatoris nomen Iesus habet.
Hunc propter (valeat lex ipsa, hominumque labores,
Creditur et quidquid corda parare polo)
Omnibus hunc miseris propter peccata remittit,
Transcribit rerum caelitibusque Pater.
Quisquis es, esse stude tanto pro munere gratus,
Quae multo exsist at fructu operosa, fide.
Gloriatio sancta. Hier. 9. 1. Corinth. 1.
Robore non fortis, non auri pondere dives,
Sapientia nec iactitet se qui sapit.
Nosse Deum vera est sapientia, robur, et aurum,
Eiusque natum, cum sacro flatu, unicum.
Hic fastus nobis, hic esto superbia: solo
Qui gloriatur, glorietur in Deo.
Si coram Patre, qui tuetur orbem,
Cui nemo nisi filius probatur
Innocens, scelerisque purus, una
Parte credulitate, et altera ipsa
Virtutum sumus actione iusti:
Si vitae sine sanctitate caelum
Non ulli patet: approbatione
Sola si bonus, integer, sacerque
Nemo est aetherea: perennis ergo
Laxus est adeo torus salutis,
Ut servas quoque non duos pudico,
Speratam capiat modo, et cupitum,
Iunctos foedere? non satus supremo
Parente est Deus ergo Christus? ergo
Iam lex mortua non mihi tibique est,
Qui Christo dedimus fidem, cruore
Abluti illius, atque carne pasti?
Aut quos Spiritus entheat sacratus,
Mentiuntur Amosidesque, et, una
Paulus maximus ipse Apostolorum,
Qui voce ingeminant: Dedit, dabitque
Semper iustitiam omnibus beatis
Una cognitio fidesque Christi.
Eua quid oblito dimittis verba Tonantis
Pectore, te similem quid fore rere Deo?
Falsa draco loquitur, qua sorte superbus et ipse
Excidit: hanc mendax invidet ille tibi.
Tu tamen in malo dentem premis, atque marito
Porrigis: heu malo das mala quanta viro?
Pythagorae in dubium si quis decreta vocasset,
A' sociis au)to\s accipiebat e)/fa.
Cur non cur au)to\s sit e)/fa Selneccere nobis,
Qui nescit vana fallere voce, Deus?
Multa habet et Satanas, ratioque sophistica multa,
Quis linguae eludant dicta sacrata dei.
Tu pugna verbo, quo terra polusque tremiscunt:
Victor eris, repetens fortiter au)to\s e)/fa.
Aut est sola sine actionis omni
Laude vel minima fides, inanis
Aut non ullaque prorsus: illa secum
At magnum fieri pedisse quarum
Nequit quin numerum trahat, piasque
Virtutes, operum agmen et bonorum:
Non est mortua res, sed actuosa
Fides, nec tamen accipit salutem
Factorum merito, sed apprehendit
Quod Deumque hominemque sola Christum.
Serpentis misera est hominum corruptio semen,
Quam dira invexit callidus arte draco.
Hac, pro divina, furialis, imagine, larva
Mortale heu foede quam tegit omne genus?
Non novit numen ratio, est aversa voluntas,
Corque malum primae crimina labis habet.
Hinc non ulla salus, aevis foret omnibus Orci
Nostraque stirps saevis turba cremanda rogis:
Ni castae, turpes, semen bone Christe puellae
Ablueres unda sanguin is ipse tui:
Aeterni indutos et rursus imagine Patris,
Ornares vita, iustitiaque tua.
Ergo Dei nati iam nunc sumus, ante draconis:
O' pulchram laeta conditione vicem.
Nil addito verbo Dei, nil detrahe,
Moses ait: cui paret est quisquis pius,
Pendet quod inde vita et omnium salus.
At quid Anomus, quid qui sequuntur impias
Sectas proterui? non modo adiciunt libris
Sacris, et ad suam auferunt libidinem:
Illos furente sed quoque pede proterunt,
Apinas et esse exsistimant caelum: nisi
Stygio heu nefas non expiandum sulpure.
Non saxum, nom truncus homo est, brutunue: quid ergo?
Qui iam, quae gessit, non magis ora gerit.
Factus imago Dei, nunc larvam daemonis atri
Sustinet, et miser est, et scelus, et vitium.
Non ea vis animi, non tanta potentia, quae se
Aggreget ad nutum sponte volensque Dei.
Peccatum creti, peccatum vivimus, omnes
Mors peccatum audio propter et ore vorat:
A' vitae exortu sensus, cum mente voluntas,
Os, manus, affectus, omnia crimen habent.
Quid vires igitur, quid mentis numina iactem,
Appellat verax quem Deus ipse malum?
Nolle bonum nostrum: Christi dat gratia velle:
Est, habet hac sine nil, nil valet omnis homo.
Si bonus ipse fores: bonus est cuicumque puellae
Semine spes residet, quod mala nostra levat:
Quam miser amisi, dulcem revehitque salutem,
Qua superum est felix vita futura locis:
Ergo Caine fores si talis, vasta tulisset
Crimina per ponti iam tua stagna Notus:
Et tibi rideret tellus, rideret Olympus,
Aspiceret clemens et tua sacra Deus.
Nunc malus et stultus nimium tibi plaudis inepte,
Crimina iustitiam fingis et esse tua.
Ergo cubat canis ut sopita in limine, noxa
Vestibulum mentis sic iacet ante tuae.
Quos ea discusso somno furiosa tumultus,
Instabit dempto cum tibi fine, dabit?
Quantus es, et vitium, et scelus es, tibi pestis inhaeret:
Tu cave ne vires exserat illa suas:
Siste pedem, tuus incipiens equus ire resistat:
Peccati, fretus Semine, victor eris.
Extollis claros qui te docuere magistros:
Recte facis, quis et hoc malus nisi improbet?
Hunc audite, Pater sed cum de vertice caeli
Clamet, animo Natum meo gratissimum:
An non Doctorem cunctis commendat, et ut sie
Solus Magister Christus omnium iubet?
Aetherea, mendace sumus, qui vescimur aura,
Ortu creati: natus est verax Dei.
Hic, te nec gratum veto praeceptoribus esse,
Sit doctor, et nobis Magister unicus.
Est mitis, facilis, culpasque ignoscere promptus,
Ob Christi meritum, iustitiamque, Deus.
In scelus et vitium, quo plura ignoscere possit,
Ibimus insanis passibus ergo mali?
Hoc vetet ipse Deus: peccato mortua turba
Si sumus, abluti sanguine Christe tuo,
Peccatum in nostro qui regnet corpore? sentit
Qui scelus, haud patrans, est in amore Dei.
Non, daemone excepto malo, Deus ullum habet,
Quam mundus est, infestiorem qui gerat
In omnibus se rebus adversarium.
Nam spretor est quia numinis, quod non scelus
Divina contra edicta facere sustinet,
Foedissimis contaminatus sordibus?
At, amor et o pietas patris, bonus tamen
Immundum amore tanto amat mundum, suo
Ut donet illi filium carissimum
Animo: fide quicumque firma apprenderit
Ipsum, pereat ut neutiquam: sed tempore
Beatus omnis sit potitus caelitum
Vita: Deum tam mundi amantem diligunt
Nec nostra Princeps intimis praecordiis,
O' duriora silice duro pectora.
Ut numquam sine luce sua sol, sic sine fructu
Virtutum non est, officiisque fides:
Sed cum non solis sit lux, cur causa ferantur,
Per quae contingat, facta probata, salus?
Nostra salus Christus: tantae polluta venire
In partem laudis non opera ulla queunt.
Turba professa Deum debent sanctique bonique,
Nequaquam Christo velle sed esse pares:
Ille caret vitiis solus: o veste beatus
Iustitiae Christi qui bene cumque lates.
In Christi, pellem mentitus et ora bidentis,
Involat, et Stygius saevit ovile lupus.
Venditat huic sese fanaticus error, et atra
Ut tabe inficiat pascua sancta studet.
Hic quid oves, quid nam? debent audire monentem:
Vatibus a falsis o mea turba cave.
Nulla salus sine voce Dei, sine sanguine Christi,
Nostra tulit qui insons crimina, nulla salus.
Hunc extra quicumque viam tibi monstrat ad aethram,
Et rabidus lupus est, et niger ipse Satan.
Verbo nihil quidquam Dei potentius:
Quae non erant creatque, servat, et fovet:
Fecunditate beat anus: maris secat
Fluctus: aquas e cote liquidas elicit:
Sine frugibus alit at hominum quot milia?
Solis vias sistit: loqui mutis, pedes
Claudis movere, videre dat caecis diem:
Qui mole criminum premuntur sublevat,
Et ornat innocentia, quos mors tulit,
Vitaeque reddit. Optimique et maximi
Nil non potest verbum, modo credas, Dei.
Luna regit noctem, Mosis lex munia vitae,
Obruta ceu tenebris qua sine cuncta iacent:
Sol auctor lucis, Christi doctrina salutis,
Credentes caelo quae sine fine manet.
Ad legis, mores componens, dirige gressum
Lumina: sic homini gratus, erisque Deo.
At cum supremam mors pallida nuntiat horam,
Terraque linquenda est, vita, hominesque tibi:
Solem Evangelii specta: non vita probata,
Mors caelo Christi sed beat una polo.
Ut non mutatur Deus ullo tempore, constant
Sic sibi perpetua verba sacrata fide:
Ergo tuis simul ac vox auribus incidit: omnem,
Qui te sollicitat, pectore pelle, metum:
Dat Christum propter veniam, culpasque remittit,
Qui nostri vero flagrat amore Pater:
Nec dubita, nam certa audis: contraria clament
Caeca licet ratio, mundus, et ipse satan.
Quantum quisque Deo fidit, tantum accipit: aude
Credere, credentem vita beata manet.
Sine mare primus, feminaque, numinis
Homo exstitit creante factus dextera,
Terra recente: femina sine, ex maris
Alter Deo fingente costa: tertius
Mare feminaque natus, unde ducimus
Omnes genus: sine mare quartus, femina
Sancti editus satu potente spiritus.
Non perstitere primus, alterque in sua
Qua conditi innocentia: refert malus
Suos parentes tertius: sine crimine
At, non sibi, sed nascitur nobis, bonus,
Et integer quartus, Deus simul et Homo:
Per quem malos (o sors beata) et perditos,
Unda renati, spiritusque gratia,
Si credimus verbo Dei, salus manet,
Et vita nullis terminanda saeculis.
Qui fit, donatus venia quod iustior aede
E' sacra manceps, quam Pharisaeus, abit?
Hic studium iactat legis, tumidumque profatus,
Quam se magnificum quam facit ante Deum,
Despectis aliis? alter peccasse fatetur,
Se scelus et queritur, quod sumus, esse Deo.
Nulla placent sine vota fide, sine nulla tremente
Sermones Domini pectore facta placent:
Quod spernas etiam inflati [(reading uncertain: page blotted)] si mente superbus
Quem mandat fratris Christus habere loco:
Ut genius quondam qui formosissimus, omni
Virtute ornatus sub Stygis ibis aquas.
Figmentum, Deus ipse, cordis, inquit,
Humani a puero malum est: quid illa
Est princeps, ratio nisi et voluntas,
Informatio, cogitatioque?
Quae si libera sunt, suique iuris,
Et nituntur ad optima, ut Caini
Somniat soboles: Deus feretur
Qui non vaniloquusque, futilisque,
Verax qui fuit, estque, eritque semper?
Credere cum Paulus nos vult, fideique salutem
Assignat, placuit qua sine nemo Deo:
Non te, non fieri vappam iubet, et nebulonem:
Acceptum affirmat non scelus esse Deo.
Res est viva Fides: quae cuius pectore flagrat,
Grata simul loquitur, grata facitque Deo:
Deberi sibi nec propter tamen illa salutem
Novit: sed natum, quem capit una, Dei.
Quid est, Viam parate Christo, quod iubet
Baptista? Vel virtutibus
Inflatus est homo suis: vel in scelus
Ruit omne per caput et pedes.
Haec rudera sunt, et saxa: quae nisi auferas.
Christus venire ad te nequit.
At auferes, si lege territus Dei,
Didiceris esse te nihil
Nisi vitium, crimenque, et irae filium,
Opus cui sit gratia.
Insistit hanc Christus viam: qualis sit o
Da magne Deus et cor meum.
Ad nos Christe polo, non ad te nostra redemptor,
Et Rex, mens animi sponte, vigorque venit:
Quo nam, quo pacto? verbi virtute, per Aurae
Vim sacrae in nobis quod nova corda creat.
In se descendunt haec, peccatumque, scelusque
Esse hominum credunt, lege docente, genus:
Sanguine seque tuo statuunt et morte redempta,
Caelestis donat quam Pater ipse, fide.
Praeda sumus mortis, peccati, daemonis mones:
Unius est munus vita salusque Dei.
Quid misera humani rudeti fragmina iactas,
Superbus et, quod est Dei, tibi arrogas?
Tolle tui idolum cordis, mentisque facultatem,
A' spiritu quae segregata sit Dei.
Obruta mens nocte est, caecisque sepulta tenebris,
Cor saxeum: mali sumus, stulti sumus,
Et satanae semen, qui vitae ve scimur aura:
Ipsi ergo trunci, prorsus et nostrum nihil
Velle? quis hoc dicat? summus caelestia certe
Nam templa bestiis Deus non condidit.
Si tamen est argilla manu figuli velut, omnes
Nos in Dei dextra sumus: quid velle, quid,
Quam stratum, Deus in quod agit verboque, suique
Benigna flatus praepotentis gratia?
Hic creet hic nisi mundum cor, lapide et detracto
Carnem inserat duro novam pro marmore:
Hic nisi divina formatum voce regignat,
Semen mulieris semine faciens suum:
In te sive parum sit, seu multum, ibis ad Orcum:
Interitus ex nobis, sed a Deo salus.
Causa boni bonus est Deus, aeternumque manebit:
Causa mali malus est, semper eritque, satan.
Ille bonis cumulat coetum, pia corda bonorum:
Iste malis onerat, pectora foeda, malos.
Ille auctor vitae est, inventor mortis at iste:
Vita bonum summum: mors sine fine malum.
Sis bonus, ut bona summa habeas: eris optimus, auctus
In christum, caelo quae beat una, fide.
Heu censione mentis es superbior,
Secretiore vique iuris: iam Deus
Dator salutis ergo non solus? venit
In huius ipse laudis, et partem mali,
Qui daemonis homo servus est: nihil minus
Refers. mihi sed filium cum det Pater
Ultro suum caelestis, extensa manu
Sumam necesse est: non veto, sumas licet:
Sed nisi polo detur tibi, sumes nihil.
Femina, virque, Deus quod dixit, Crescite, vestrum
Et sobole innumera multiplicate genus:
Nascimur hinc omnes consueto more, parensque
Neglecto fieri coniuge nulla potest.
Et tamen intumuit Galileae virginis alvus,
Quae Christum nullo semine feta dedit:
Unde? nisi afflatu caeli, Verbique vigore,
Mater eris, genii dixit ut ore Deus.
Non est, quae fieri nequeat, res ulla, potente.
Si iubeat, dextra qui regit astra, Pater.
Qui veritatis ergo nascitur Dei
Delapsus aethra filius,
A' maximis gentis suae. et sanctissimis
Planus vocatur improbus.
I nunc, quid et mirare sit, conviciis
Cur sint pii exposti omnium.
Non solum bonus et iustus, sed numen haberi
Vult, turbans diro cuncta furore, satan.
Illius hinc semen, quasi sit sine crimine, caeca
Quas struit ad caelum non ratione vias?
Nemo malus dici patitur, sua facta reprendi
Nemo, licet fiat lege iubente Dei.
Sunt peccatores tantum qui verba sequuntur
Christi: sollicitos hoc habet ira Dei:
Hi metuunt sua dicta, tremunt sua facta paventes,
Quam nihili norunt res sit et omnis homo.
Ergo Deo tribuunt humiles quod laudis honorem,
Et fidunt merito maxime Christe tuo:
Hos etiam caeli dignatur parte, superbos
Ast illos Stygii mittit in ima lacus.
Quem prodit osculo hostibus Iudas, negat
Perterritus metu Petrus:
Apostoli solum relinquunt, flamines,
Romanus et Praetor cruci,
Ut contumacem in Caesarem, in Deum impium,
Figunt. Latro iam proximus
Morti fatetur esse regem: sit memor
Et ut sui, cum venerit
Regnum in suum, petit, audit et laetissimam
Vocem: Meus iam nunc eris
Mecum beatis sedibus hodie: Dei
O' consilii sapientiam,
Novissimis primos facit qui, pessimis
Clementer et sanctissimos.
Non mortem virtus, artes, sapientia, regna,
Mygdonii aut vincunt fulva talenta Midae.
Hoc caelestis opus Verbi, cui mente sequace
Qui fidit, caelie dives habebit opes.
At quare non huic faciles accommodat aures,
Eximii titulum qui Pharisaeus habet?
Divina quod non est cretus origine: natum
Sacra bibit cupido pectore verba Deo.
Si te manus, vel pes, vel oculus. Matth. 18.
Turpe carens manibus pedibusque, nec utile corpus.
Oculisque nil est carius:
Si tamen officiat tibi quis non recta docendo,
Incommodet ve moribus:
Sive parens, seu sit coniunx, frater've, soror've,
Magister, amicus, filius:
Ferro aufer, quamvis tibi grata, manumque, pedemque
Oculum sua sede erue.
Et mancum, et claudum praestat caecumque subire
Oras beatas aetheris:
Quam manibus, pedibusque, oculisque valentib. usum,
Sub ima mergit tartara.
Aurea vivifico lux est ut iuncta calori,
Cum lustrat solis cuncta, fovetque iubar:
Divini comes est sic verbi flatus amoris,
Quando hominum recreat corda novatque Deus.
Non sine luce sua sol, non sine flamine verbum est:
Illa Dei donum, munus et ista Dei.
Hic terrae quid agunt tenebrae, quid frigora? caelo
Luxque calorque fluit, voxque vigorque ruit.
Unigenam sacri conceptum numine flatus,
Paupere casta edit sub lare virgo, Dei:
Fit caro non ullis verbum enarrabile verbis,
Corpus in humanum migrat et ipse Deus.
Non quaerunt, Annas, Caiphasque, Patresque synedrii,
Sed sit ubi Solyma Christus in urbe, Magi:
Nec tamen inveniunt: et tu regemque sacrorum,
Ac monachos iactes, conciliumque mihi?
Et silvas iactas Academi, umbrasque Lycaei?
Pectora nec doctis sunt ubi culta Scholis,
Nec grege sacrifico, Solyma nec Christus in urbe est:
Ephratae Christum moenia parva tenent.
In stabuloque tenent: o mundo occulta voluntas,
Nil nisi spreta placent cui, nil nisi stulta, Dei.
Adame lapsus excitate caelitus,
Abele iuste, Sethe sancte, corpore
Henoche rapte ad alta vivo sidera,
Noa Deo grate, Abrahame credule,
Isace sacer, Iacobe luctator Dei,
Iosephe caste, Legifer vultum ignee:
Canore Davide, aetherisque relliqui
Cives beati, num putem virtutibus
Vestris adisse vos et innocentia
Caelos? ais quid omnium quid nomine
Iesside? Coram est innocens nemo Deo:
Beatus in ius ergo qui cum non venit
Caelestis arbiter: sua clementia
Contaminatis sed remittit crimina
Nato parentibus, nec imputat, meo
Portante noxas sanguine omnium sato,
Delicta: caeli ut incola fierem hac via
Et ipse, et iverunt patres, et posteri
Ibunt, notati litteris caelo aureis.
Pro nostris sese peccatis dedidit, inquit
Tarsensis, natus maximus ipse Dei.
Non fuit ergo boni in nobis vis ulla relicta:
Non virtus mortem vincere pulchra potest.
In Christum, aeterna est cui cordi vita, salusque,
Reice te: Christus solus ad astra levat.
Credamus pueri Deo, salutem
Verbo caelitus edito benignus
Qui fidentibus annuit: nec assis,
Quod daemon malus, ingeritque, contra,
Quae caeca est ratio, astimemus: auras
Per satus patre pendet ecce summo
Pro meis vitiis, tuisque tinxit.
Nos Deus Pater, et parente natus
Filius Deus, et Deus sacratus
Vigor, crimina quae remittit, unda.
Christus carne sua, suo cruore
Nos pascit. licet illabatur orbis,
Hac fide impavidos prement ruinae.
Quisquis in arma venis, caelestia signa secutus,
In Christi castris aera meresque tui:
Fungere militia forti: non territus hostes
Fer contra firma pectora fulta fide:
Conscia mens recti nullo concussa pavore,
Infracto perstet robore, nixa Deo.
Verba fidem, caeli quae nobis arce paterni
Attulit in terras filius ipse, regunt.
Crimina lex prohibet, vitam moresque gubernat:
Esse velis, quem te iusserit esse Deus.
Officii sit cura tui tibi: rebus in arctis
Invicta discas tristia mente pati.
Spes animum firmet: numquam spes irrita fallit:
Tu modo, tu casto pectore funde preces.
Euentus committe Deo: non sancta, benignus
Successu patitur coepta carere bono.
Tum spera aeternae per Christum gaudia vitae:
Haec sunt militiae dona suprema piae.
Quod praesepe fuit, nunc est ecclesia Christo:
In qua sola, alio non cubat ille loco.
Hic animae cibus est. foenumque et laeta caballis
Ordea sint pastus, bucerioque gregi,
Impius humanae quae Fert ager indolis: ore
Det nobis Christus pabula prompta suo.
Nec tu contemptas ride praesepia cunas:
Grata placent oculis non nisi spreta Dei.
Non ego vincla pedum sum Christo soluere dignus:
Vir talisque inquit, tantus et Abiades.
Quisquiliasque putat sua cuncta, et stercora magnus
Prae nati Paulus cognitione Dei.
Et cessamus adhuc demittere cornua, sola
Omniaque in Christo ponere velle fide?
In vastam Christus secessit solus eremum,
Qua tegit errantes plurima silva feras.
Hoc, ais, exemplum placet, et procul urbe remotum
Aut nemore, aut celso vivere monte iuvat.
Stulte, Dei ducit natum sacer halitus: at te
Quid, ratio nisi cum daemone caeca, rapit?
Aut si vis similis Christo esse, famemque, sitimque
Tempore tam longo, quam tulit ille, feras.
Mensa ioco vinoque calet, sacer occidit heros,
Quem dant rex vulpes, nuptaque moecha neci.
Aspicias hoc si convivia tempore regum,
Herodis dices illa referre dapes.
Non aliena fides facere et servare beatum,
Caelestumque potest inseruisse choris.
Ipse Deo credas opus est: ut credere vero
Possis, non faciet nil aliena fides.
Cuncta Deus votis tribuit precibusque piorum:
Omnia pro fratris, posce, salute feres.
Iam tinctus, sacro iam flatu numinis auctus
Christus, et officium iussus obire suum,
En venit ad mensas, et coniugialia festa
Condecorat vultu muneribusque suis.
Rasa faces vitat Cybeleia turba maritas,
Et thalamos Anomus crimen habere putat.
Exemplo ne magis monachum, tabulisque Bahalis,
An movear facto maxime Christe tuo?
Cor ager est: semen Spargit doctrina salutis
Quam lingua natus maximus ipse Dei.
At quare votis respondet rara coloni,
Distendens spicis horrea plena, seges?
Non verbum culpam, non Christus sustinet: arui
Hoc dura humani pectora crimen habent.
Nam vel non capiunt verbum, interisque recondunt,
Semina nubivagus diripuitque satan:
Scabra iuvante caret vel succo glarea, et aestum
Saevaque ventorum proelia ferre nequit:
Curarum officiunt vel spinae frugibus, auri
Praecipit et fructum non satianda fames.
O' nec aves rapiant, nec semen deserat humor,
Obducat rigidus nec paliurus agros:
Sed nostri subige arva Deus tibi pectoris, auge
Divinis aurae muneribusque tuae.
Nec non cum pluviis soles superingere: iustos
Corde ferat fructus ut patiente seges.
Ecce rogat patrem Christus, de corpore sudor
In terram orantis sanguineusque fluit.
Parte sed ex alia Dominum male gratus Iudas
Ut prodat, multo milite cinctus adest.
In statione tua pius es quicumque, maneto,
Fer Iudaeque dolos, perfidiamque tui.
Non est discipuli melior fortuna magistri:
Debet hero similia servulus esse suo.
Vivae, homini restet quae, non virtute paratur,
Quae benefactorum fons et origo, fides.
Haec caeli donum est: verbo hanc creat, indit, et auget,
Et servat flatu cuncta fovente Deus.
Nil valet hic ratio, proprium nil velle: salutis
Principium est, medium, finis et, ipse Deus.
Irruit in Christum Stygii vis dira tyranni:
Et tu securis otia rebus agas?
Parte timendus adest, veluti leo saevus, ab omni,
Aut qui nocturnus captat ovile lupus.
Corripe supremi, quae Christus, verba parentis:
Fortius haud alia vincitur arte satan.
Serpentis semen, soboles et nascimur irae,
Peccatumque sumus, vivimus, et morimur:
Et nist, pro mundo qui factus victima, nobis
Innocuo Christi est sanguine nulla salus.
Huic qui confidunt, ius est, felixque potestas,
Ut fiant filii, qui tenet astra, Patris:
Humano qui non sunt orti semine, carnis
Quos nec velle creat, arbitriumque viri:
Sed vi caelesti, conceptos semine verbi,
Et gignit, natos et facit ipse Deus.
Aspicis hic iramque gravem, dulcemque favorem,
Quo Deus humanum flagrat in omne genus.
Nulla patrem placat, nisi filius, hostia: Christum
At nostri duro robore figit amor.
Salutis dator est parente Christus
Natus aethereo: fide prehensum
Quem si diligis, et fateris ore,
Tum vero miserum procella quanta
Ex omni caput et tuum lacesset
Quam magnus numerus periculorum?
Nec patris, nec habet sati supremo
Patre notitiam, furitque saevum
Mundus impius in pios furorem.
Sed quid nos, ideo Deo relicto
Et Christo Domino, probare mundo
Nos studebimus? hoc Pater beatus
Avertat superum scelus, gubernet
Sacro pectora spirituque nostra:
Magno robore mentis et feramus,
Fidem quae mala sunt ferenda propter.
Nam fides cruce crescit, et probatur.
Suffixus tristi dum pendet stipite Christus,
Pro mundi patitur criminibusque necem:
Sol tegit obscura nigram ferrugine frontem,
Saxaque rumpuntur, terraque mota tremit.
Cur? polluta illum Christi pudet ora videre,
Haec summum neqevent sustinuisse scelus.
Ergo scelus Christus? scelus est, sed crimine nostro:
Hinc caelo pallet solque, solumque movet.
Nec vitia horremus, tremimus nec numinis iram,
Conciliant Christo quae mala tanta Deo?
Quid facis Herodes? non fratris habere Philippi
Uxorem contra fasque piumque potes:
Dixerat Abiades. fremit hic, furiisque subactus
Claudit in indigni carceris antra virum:
Ac tandem vatis larga inter pocula, natae
Dat saltatrici colla resecta suae.
I nunc, et magnis, quae peccant, regibus ede:
Praemia Baptistae quae dedit aula vides.
Funeris ipse sui cantator, carmina laetus
Defecta Simeon qualia voce canit?
Iam sine me placido, compostum lumina, vitam,
Ut promisisti, ponere fine Pater:
Quippe oculis video, hisce oculis, ante ora, salutem,
Cunctorum exposuit quam tua dextra, tuam;
Ad collustrandos populos, gentesque, ferendum
Et celebre Isacidis tempus in omne decus.
In nobis ergo maculosa infamia, pestis,
Et nigrum tenebris mors adoperta caput.
In solo lux est, atque unica gloria Christo,
Vitaque perpetuos laeta futura dies.
Abice cuncta, tibi ratio quae caeca ministrat,
Et remove ex oculis quicquid ubique tuis.
In templo fidei Christum ulnis excipe sancto:
Sic poteris placide cum Simeone mori,
Exaequat bonitas homines divina, salutem
Cui det, ei nec plus ille vel ille placet.
Sordida massa omnes immundo semine creti,
Virgo, senex, mulier, virque puerque sumus.
Nos amat in Christo electos tamen omnibus aequus,
Non meritis, fidei sed ratione, Pater.
Hinc non una quidem est cunctorum functio, vitae
Non eadem pariter conditione sumus:
Unus at est Christus, Deus unus, et una lavacri
Gratia, credentes spiritus unus agit.
Omnibus una salus erit, et vita una, beatis
Exempto superum fine futura locis.
Pro nata, Christus, quae verba precantia fundit,
Phoenissam surda praeterit aure Syram.
Reicit et socios, ac panem comparat ipsam,
Natorum quae non digna sit esse, cani.
Haec sibi quid vult duricies? quid? fortiter instes
Tu quoque uti firma, ceu Cananaea, fide.
Non sim dignus ego, non sim de gente bonorum,
Sim canis: at non tu fallere Christe potes.
Hoc repetens iterum quicumque, iterumque precatur:
Huic ait, obtineas quod petis omne, Deus.
Quid verbis Christum iactas, cum pectore tantum
In Christum frigus sit, glaciesque tuo?
Vera fides ardet Dominum flagranter Iesum,
Doctrinae iussis perfruiturque sacrae:
Quodque Deo charam sese videt esse parenti,
Membra etiam coetus diligit ipsa pii:
Fratribus impendens sua commoda cuncta iuvandis,
Tota in amore hominum, tota in amore Dei.
Quid caeli tantis arces clamoribus imples,
Per vita functos poscis opemque Deum?
Nulla valent sine vota fide: nisi nomine Christi,
Optatis pondus nec iubet esse Deus.
Ergo exaudiri si vis, Verbo arripe, quamvis
Indignus, vero quod canit ore, Deum:
Et toto in Christum defixus pectore clama:
Compos eris voti, tu modo crede, tui.
Est conflictari damnis nota certa bonorum,
Qui dederunt Christo nomina cumque duci.
Omne pati modicum tamen est: noctisque sequetur
Tempora, qui laetus sit sine fine, dies.
Rideat ergo licet saevo cum daemone mundus,
Aspera sors miseros, difficilisque premat:
Nobis tempus erit, quo tristia cuncta recedant,
Cum satana mundus perpetuoque fleat.
Nos simus fortes, modicum modiceque feramus,
Polliciti non sunt irrita verba Dei.
Iustitia quae sit Christiana scire vis?
Una est fides, et charitas.
Faciunt fides et charitas ergo Deo
Gratos simul, solam probat
Nec sola se Christum Deo per filium
Patri fides? non colligis
Apte: fides est sponsa, quae sponso placet
Solo unica, hanc pedissequae
Multae sequuntur charitatis filiae:
Adulterum Christum putas?
Intereunt iusti nullo advertente, virosque
E' medio tacite mors rapit atra bonos.
Ante pii, veniant mala quam, tolluntur, eosque
E' mundo, quod amat, colligit ipse Deus.
Pax sanctis requiesque datur, placideque cubili
Compositos dulci tristia nulla premunt.
Non est remotis a Deo pax et quies,
Ullumve mentis gaudium.
At sunt remoti, legis actionibus
Quicumque sibi spondent polos.
Quam lex minas namque intonat diu, tremit
Micante quis non pectore?
Sed Christus ad se cum vocat nos blanditer,
Adeste, adeste quos premunt
Peccata, vester ego, onere vos levo: nihil
Christo timendum vindice.
Quis gaudiis non efferatur omnibus,
Collaudet et gratus Deum?
Christus, procul se lex agat, nostra est quies,
Pax et perenne gaudium.
Aeterno pastor satus est Genitore, bidentum
Et curam vigili sedulitate gerit:
Errantes quaerit, profligatasque reducit,
Et curat medica vulnera dira manu:
Non fortes firmat, pingues fetasque tuetur,
Et baculo et virga per loca culta regit:
Proque ipso tandem vitam grege proicit, atras
Tartarei fauces se ingerit inque lupi.
Non Moses, non hoc possunt pia turba prophetae,
Aut quicumque Dei munere nomen habent.
Et monachum nugis hoc mercenarius ordo.
Ac bullis praestes impie Papa tuis?
Non patrem natus, genitricem filia gignit:
Messis agrum, ficum non sua poma creant:
Automedon currus lentis regit aptus habenis,
Typhis in Aemonia velaque puppe facit.
Rite fidem non acta, fides parit acta. Sed auctor
Iustitiae, munus, qui tenet astra, patris:
Nec se quisque suis moderatur viribus: ortos
Ipse Dei aetherio semine flatus agit.
Cui caedes, daemon, cui sunt mendacia cordi,
Humanum nequam saevit in omne genus:
Affligit morbis, damnisque, malisque, fameque,
Obscuris miscens proelia dira dolis:
In fraudem incautos peccatis illicit, Orci
Sub tenebras tandem praecipitesque trahit.
Hunc contra quae nam possunt nos arma tueri:
Quis telis hostis vincitur ille malus?
Nullis, divini digiti quam viribus: ille
Quem tegit, aeterno tempore tutus erit.
Verba Dei digitus sunt, quae caelestibus oris
Detulit in terras filius ipse Dei.
Haec te felicem quisquis bibis aure fideli,
Quodque iubent alacri sedulitate facis.
Quod Deus, haud potuit: quod homo sine crimine, Christus
Debuit haudquaquam mors tua iura pati.
Ipsa tamen mactas non sontem auctore tyranno
Tartareo, nigros cogis et ire lacus.
Quid fit? perrumpens Acherusia claustra resurgit,
Figit et aetheria clara tropaea domo.
Iamque iaces prostrata, iaces contrita, revinctus
Dux Erebi trahitur post fera terga manus.
I nunc, qui dixit tua mors ero mors, tua pestis
Orce, Dei nato fata necemque para.
Si pote cuncta parens, caeli qui temperat arces,
Illius et dextrae proxima fulcra tenet:
Qui verbum factus caro, iam super aethera natus,
Summaque et ima regens numen homoque replet:
Quis neget in cena Christi verum esse cruorem,
Et carnem, cunctis distribuique, sacra?
At renuunt sensus, ratio scruposa refutat:
Non quaerit, credit sed tibi Christe fides.
Cernite turba manus socii dilecta, pedesque:
Vera vides, Thoma tange meumque latus.
Sic Christus veniens tenebris redivivus ab orci,
Adiungunt dictis discipulique fidem.
Ipse suum Didymus Dominumque Deumque fatetur,
Nulla homini veniat, quo nisi dante, salus.
Nec pudet ostentare latusque, manusque, pedesque,
Moribus et propriis velle placere Deo?
Non via, Christe, tuum nisi per latus ulla, manusque
Per geminas caelo, per geminosque pedes.
Non fluitante animi, divino munere, mente
Haec ego si spectem, tum mihi parta salus.
Sunt morbi scelerum soboles, culpaque parentis
Primigeni in nostrum procubuere caput.
At Deus est auctor medicinae, herbaeque potentis,
Et succi, et quidquid corpora fessa levat.
Aeger es, esse dole malus, et non sperne medentem:
Sanus eris, sanum si volet esse Deus.
Calcanti spumat soli vindemia, cunctis
E' populis nec, me qui iuvet, ullus adest:
Sic natus, nullum cuius nisi nomen in orbe
Est, veniat per quod vita salusque, Dei.
Quid vero rasi, Volmare, Cainica fratres
Turba, et qui Latias cumque sequuntur opes?
Non solus Christus, sed et omnia facta merentur,
Illius nobis caede piata, polum.
Hinc sua vota, preces, ritus, ieiunia iactant,
Crine carensque caput, funigerumque latus.
Heu, facere, impietas, quae non sunt pura, datorem
Ex factis vitae, multiplicesque deos.
Quid debeas praestare proximo, rogas?
Te consule ipse: quod tibi
Fieri cupis, cor inquit. ergo dilige
Illum: Deo nil gratius
Est charitate, quam gubernat inclita
Quae nos beat caelo fides.
Caesaris est si quis tibi fidus amicus in aula,
Qui studeat rebus consuluisse tuis:
Intra spe gaudes tacita praecordia, caeli
Signaque sublimi vertice celsa feris.
At quantum est audire, Mei vos estis amici,
A' Christo, facitis si mea verba, Deo?
Tolle animos, aula regis caelestis habemus,
Quo nostri nemo plus cor amore terit.
Omnia nos illi modo dicta et facta probemus,
Non dubitante, Deo quae placet una, fide.
Bella, famem, pestem molitur, perdere daemon
Et nos conatur corpore, mente, malus:
Bella, famem, pestem pelluntque, fugantque, iuvare
Nosque student Genii corpore, mente, boni.
At quotus est inter vitae qui tanta pericla,
Tam saevo metuat cinctus ab hoste sibi?
Est quotus, angelico qui quod tutusque, sacerque
Praesidio est, munus cogitat esse Dei?
Se genioque suo probat? heu sua nec bona nostrum
Obtusa cernit, nec mala, mente, genus.
Quem sanat Christus surdum et mutum aspice, ab uno
Et disce humanum quale sit omne genus.
Obtusas mentis daemon malus obstruit aures,
Et cogit linguas tristia vincla pati.
Ut divina queas audire et reddere verba,
Non ratio, proprium non tibi velle dabit.
Et sputum, et digitus hoc, et dabit Epphata Christi:
His audire potest, his sine nemo loqui.
Nil maius quidquam, nil est sublimius usquam,
Qui mare, qui terras fecit, et astra, Deo.
Hinc supra sese qui sit non suspicit ullum,
Ut sibi se iuxta non videt esse parem.
Despicit ipse humiles Deus alto vertice caeli,
Submissosque probat, simplicibusque favet.
Pone animi fastus, numquam placuere superbi:
Crede, quod es, coram te nihil esse Deo.
Christus frater noster. Iohan. 20.
Peccati, mortis superator Christus, et Orci,
Perfer, ait Mariae, fratribus ista meis:
Ad patremque meum vestrumque ascendo, Deumque:
Qui meus est, pater est vester, eritque, Deus.
Ergo tui miseri Christe optatissime fratres,
Heredesque patris, qui regit astra, sumus?
Quid furor inferni, mundus, mors, crimina tanto
In nos moliri fratre vetante queunt?
Se liberum alius iactitet, iuvat illius
Me servulum dici, qui ait:
Sine me nihil quidquam potestis. agit male
Qui sponte, liber est quidem:
Sed a bono, condendus in Erebi specum,
Unde exitus nulli datur.
Tu me sequere. Iohan. 21.
Quid, quem Christus amat, flexo quid respicis ore?
Et quid huic fiet, quem ve sequetur, ais?
Carpe vias iussas, caelestia verba professus,
Officiique tui munera fortis obi.
Sis, quem vult Deus esse: manu sua cuique potente
Distribuit rerum, non revocanda, Pater.
Tu Christi constans sequitor vestigia: vitam
Quamque tibi dederit vivere, vive Deo.
Certa Deo constant rerum adversaria, ab aevi
Principiis qui sint novit et ille sui:
Nec tamen admitti sacra in tabularia, soli
Scrutarique opta scrinia nota Deo.
Gloria rimantem caeli, a ratione remota,
Secreta, immenso pondere vasta premit.
Ad librum Princeps huc vitae lumina verte,
Quem natus patrio protulit ipse sinu:
Nec dubita, nam vera legis: Deus omnibus aequus
Est, pura Christum qui pietate colunt.
Crede affirmanti tantum, nec quaere doceri
Plura, Deo fisum vita beata manet.
Non Christum notos inter, non inter amicos,
Aut Solyma inveniunt mater et urbe pater.
Teque reperturum credas, unctamque cohortem,
Et monachos inter, pontificumque gregem?
In templo est Christus, quae sunt genitoris agitque,
Ut Christum invenias, templa sacrata pete.
Est neque velle hominis, neque credere posse, sed ipse
Pro bonitate Deus donat utrumque sua.
At quibus? in Christo quos ante exordia rerum
Arbitrio legit, iudicioque suo.
Qua ratione? sacro verbo, flatuque potente,
Quis animos recreat, et nova corda facit.
Quid mihi vim mentis iactas, stupidumque vigorem?
Est donum caeli sola, manetque fides.
Ut suprema tibi veniet cum funeris hora,
Transcriptus, vivus tempus in omne, polo:
Hoc iam, mox aliud properas, huc curris, et illuc,
Ceu vendat factis caelica regna Deus.
Vita aeterna Patri Christoque est credere: vivit,
Qui fidit: si vis vivere, fide Deo.
Nec drachma ipsa, pecus nec se deperdita, quaerunt
Sed numum Phyllis, sed Meliboeus ovem.
Et se vestiget mundi per lustra vagantem
In via homo, Stygio praeda futura lupo?
Amissam tu me drachmam, tu quaere benigne,
De grege deerrantem, Christe redemptor, ovem.
Nil opis in nobis: tu solus causa salutis:
Nil sine te est, habet, et nil valet omnis homo.
Et tenebrae sumus, et maculosa infamia: solus
Est lumen nostrum, gloria nostra Deus.
Nil intermedium: menti nox incubat atra,
Qua Christus non est, cuncta scelusque tenet.
Caeca serit ventum ratio, messura procellas,
Pollutae virtus vestis et instar habet.
Haec agat hinc ergo sese, procul auferat illa:
Est lumen nostrum, gloria nostra Deus.
Prima Fides, Amor est sanctae pars altera vitae,
Tertia Crux: caelo nos beat una Fides.
Gaudet Amor se aliis totum impendisse iuvandis:
At nato similes Crux facit esse Dei.
Cetera sunt fraudes, haec semita vera salutis:
Munere quam gradiar da bone Christe tuo.
Hoc caelum, certisque vides quae sidera caeli
Lapsibus alternas ire redire vias:
Hic sol, qui lustrat terrasque hominumque labores:
Cynthia, quae numquam, quo prius, ore nitet:
Lucidus hic aer, atque aere purior ignis,
Et terra, et liquidi caerula stagna maris:
Ad nihilum recident supremis omnia flammis.
Exitio mundum cum dabit una dies.
At ceu morte caret Deus, illius ore profecta
Sic verba aeternum non peritura manent.
Ut tibi perpetuae contingant dona salutis,
Vita potito caelitum:
An quaeris quid agas? fac quod iubet ipse redemptor,
Dei perennis filius.
Quisquis crediderit, sacraque piabitur unda,
Meo redemptus sanguine,
Immortali aevo summa cum pace fruetur,
Et sempiterno gaudio.
Ergo fides caelo credentes inserit una?
Haec una vero. quid opera?
Illa fidem, motus quae cordis vividus, umbra
Sequuntur ut corpus suum:
Grata Deo, non se propter: sed Christus in ipsa
Quod est fide, et facit omnia.
Falsa Caine tua est, sed vera Ecclesia Abeli:
Hanc amat, illam odit qui Pater astra regit.
Virginis haec sequitur semen, verbumque salutis,
Quosque suo ritus tradidit ore Deus.
Illa Draconi aures praebet ratione magistra,
Excelsique parat scandere templa poli.
Haec numero exiguo sanctos habet: illa scelestos,
Quot pelagi saevis fluctibus unda tumet:
Qui sibi quantivis pretii tamen esse videntur,
Quod laudem impietas relligionis habet:
Huc adde ingeniumque, et opes, nomenque superbum:
Quorum haec nil quidquam, cuncta sed illa tenet.
Nunc dic, qua nam parte Anomumque, Anomique clientes,
Et quisquis Christi turbat ovile, loces?
Mens inquies, exercet ira numinis
Quam lege rupta, criminum
Ob foeditatem, non locum lasciviae,
Timore fracta, perdita
Relinquit aut ineptiis: Euangelii
At voce rursus excita
Fides, cruore laeta Christi, non potest
Grata esse non patri Deo,
Mente, ore, dextra seruiente sedulo,
Et charitate proximo.
Si talis es, te Christianum praedica:
Virtute sine non est fides
Placente matrem filia propter, Dei
Quae sponsa Nati est unica.
Ex Verbo creti in Verbum redeamus oportet,
Quod caeli est, nostrae non pietatis opus.
Hoc quid sit ratio non caeca intelligit, uni
Sed tantum Christo credula sola Fides.