SIste citum; VIR CARE, gradum quo temo fugaci
Te rapit ex bifidi Parnassi sede volatu?
Castalios latices sic Musarum que recessus
Antea delectos, immota mente relinquis?
Tempus erat, quo Te Phoebeia Numina blando
Exciperent gremio, labrisque liquentia mella
Carminis ingererent, et pollice plectra movere
Dulciloquo facerent. Mox Phocidis alter honorus
Subsidit vertex nitenti ad culmina gressu
Pegaseo, grataque dedit diffundere voce
Maeonios cantus, suspensa que corda tenere
Palladiae pubis priscorum pectine Vatum.
Et potis es tanti nunc dememinisse favoris,
atque novenarum fastidia ferre sororum?
Nulla quidem coepere tuos oblivia sensus
Nec Tibi displicuit stadium decurrere coeptum.
Altior ast caeli vis de statione coegit
Cedere, et alterius scapulis imponere pondus.
Scilicet est aliquid, divina ad munia SVMMI
PRINCIPIS acciri tabulis, atque enthea verbi
Semina vivifici de rostris spargere saeris.
Crescit honos, si non populi sint pectora tantum
Eloquii flectenda modis; sed cum DVCE pandant
Aures attentas PROCERES, animisque recondant
Dicta piis. quali Te suscipit AVLA tenore,
CARPZOVI, linguae Charites experta fluentis
Suaviter et purae splendentia munera mentis.
Eia age rumpe moras, et, quo Te tramite ducunt
Fata benigna, pedum properans vestigia profer.
Pulpita digna tenes, fulgentior ora corona
Luce ferit; patuli sitientia flumina campi
Exere flexanimae Svadae, quae littus avarum
Hactenus angusto constrinxit calle: sonoris
Profidibus FLACCI, teneri NASONIS amoenis
Deliciis, cunctisque aliis queis Graecia prisca,
Vel Latium tumidam frontem super astra vehebat,
IESSEI facili veniunt oracula lege
Cantus, aut quotquot divino flamine quondam
Edita sensa poli mysteria grandia signant.
Numine iam certe propiore calescis, et orto
Sedibus aethereis afflatis flamine: Vatis
Nobiliore nites nunc sede, profana relinquens
Agmina longinquo post ordine, passibus aequis
Magnorum relegens impressa exempla Virorum,
Quos prius ornabant viridantia serta Minervae,
Et iuga mulcebant Pindi, dein celsius aethrae
Arcibus admovit rupes veneranda Sionis.
O igitur faustis sublimia moenia DRESDAE
Auspiciis, VIR SANCTE, subi, qua grande theatrum
Instruit alma Tibi virtus, sudore rigandum
Permulto; longique famem per temporis orbem
Pasce sacris dapibus proceres, sine nube tonantis
Fortunae, viridi redimitus pacis oliva.
Tempus erit, quo Te plausus hederaeque sequantur,
Maiores, quam quas Musarum parturit hortus.
Sic Tibi fatidicus praedicit Apollo, sonanti
Murmure sic Albis pater augurat, omine laeto.
QVae vel Pyrrhoni res indubitata fuisset
Elaeo, certum nil licet esse rato;
Egregium puri vatem sermonis Eoi
Leucoreis tantum laudibus esse sacrum:
Nunc aliter cecidit; sors est mutata repente:
Sic, quae non speres, fata subinde ferunt.
Alma parens queritur vulnus, quod sentit, acerbum,
Contra moestitiam vix panacea valet.
Doctoros invita sinit discedere summos,
Seu spectent Boream, sive Notumque petant.
Ergo quid nostrae TE non remorantur Athenae,
In quibus et Musae regnaq ve Phoebus habent?
Tu veteres Solymae ritus, sacraria templi,
Quo sublime tholis ara Sionis habet,
Et quod inauratis servat laque aria tectis,
Pandisti nobis mente manuque pia.
Non Panes, Faunique iuvant, ancilia, nugae,
Et senis Ascraei dogmata vana simul.
Personat Isacides sacrati murmure montis,
Iessaeumqut melos reddit in arce Dei.
Gloria Saxonici DASSOVIVS intima coetus,
Cuius amor constans nec temeratus erat.
Interpres divum relinquit pulpita nostra,
Et iubar ad Cimbros porrigit usque novum.
Sic insperati subito labuntur amici,
Sic nos destituunt pectora nota fide;
Aoniam fugiunt pede non remor ante coronam,
Dum sibi despondent dotibus Eusebien.
Mysta novus Cimbros nunc fortunatus adoptat,
Arctoumque decus transit ad Oceanum.
Turpe negare virum Cimbris, Musisque sacratis,
Conatusque pios sollicitare, nefas.
Muniat ergo viam, velis auramque secundam
Affletis ipse TVIS, qui iubet ire Deus.
REspice praeteritos, quos una exegimus annos,
Frater care mihi, terque quaterque rogo.
Non te noster amor, non te coniunctio sancta
Possit ab incepta nunc removere via?
Omnes delicias rapis, et mea gaudia tecum,
Tecum abeunt Charites , Pieridesque meae.
Hoc unum restat nobis, quod epistola saepe
Mutua mittetur, si pia Fata volent.
Ito bonis avibus frater, novus ito Machaon,
Et morbis celerem, quam potes, affer opem.
VEre novo Zephyrus mitem tibi temperat auram,
Et spirat laeto gratia magna solo.
Ilmiadum festo resonant aulaea triumpho,
Phoebus purpureos ducit agitque choros.
Hermetem nostro deductum limite flexit,
Ut gnarus magno commodet ora Duci.
Interpres geminae, quae mulcet pectora, linguae,
Afferet inter dum dulcibus apta modis.
Sic curis lenimen habet Dux maximus ille,
Regia progenies, sidus in orbe novum.
Nostrae VESTHOFIVM revocant certamine Musae,
Sed capit amplexu laetior aura Virum.
Leucoris egregias dotes miratur et ornat,
Ad linguae lau des obstupe facta tuas.
Dresda redonatum sibi vult; Vinaria vincit,
Virtuti statuens praemia digna tuae.
NOta tua est probitas, testataque tempus in omne
TSCHVITZSCHKI , nec virtus est probitate minor.
Par fuit his et honos, quo multos rite per annos
In templo chor das te tetigisse iuvat.
Et schola Corbacidum tribuit praeconia multa,
Et Collegarum diceris ore bonus.
Te laudant pueri Musarum gratia prima,
Officii quondam protio chara tui.
Ergo indignus eris, veteri qui sede relicta
Hoc mutes caelum, sollicitesque novum.
Ire tamen iubet ille Ter optimus, ille viarum
Praeses, cum Patriae retrahat almus amor.
Ire parat Pyladesfidos missurus Orestas,
Nomen amicitiae et Slesia terra rapit.
Interea felix abeas, mala nulla lacessant
In patrios reducem, dulcis amice, lares.
Obvia comprensum venerentur Vinziga tecta;
Corbachium laudet facta, piamque fidem.
DVNTI quo tendis? cito ne moveas
Pedem, te nostras vocat Vrania:
Coeli librandi quoque Leucorides
Promittunt arcana Tibi. Sequere.
Euclides, Vitellio, Vitruvius,
Hymetti dulcis quod habent, patula
Ferunt hic dextra, Satis est Cecropi
Hic fructus. Certat radio indesinens
Chorus, nec cedit Ligeri celerans
Albis, nec palmam Tamesin rapere
Concedit, Rhenumque fluore cito
Bicornem vincit. Decus Ister habet
Nostri clarum laudibus Aonii
Fontis, cui debes latices nitidos
Quos Lethe numquam premet horridior.
Eris, coniecto, Patriae validus
Cato, ni mavis decus egregium
Aspici Archimedis in Emporio
Livonum claro. Quod honoris apex,
Laboris meta olim erit incolumi.
IN Patriam te Fata vocant, et vota Tuorum,
Parendum Fatis, fas bona vota sequi.
Sat tibi Leucoreum CLAVSENBVRGERE Lyceum
Curarum plusquam per duo Lustra dedit.
Excute iam curas, post haec meliora sequentur,
In Patrios sospes quando redibis agros.
Hic tibi pro meritis constabunt praemia laudum,
Praemia virtutis, quae tibi sacra fuit.
Gratulor inceptum. Faxit clementia summi,
Ut tantum fauste conficiatur iter.