FElices quicunque dies, et munera caeli
Ponitis ante oculos, sacroque inscribitis aeri,
Altaque tergemino completis sidera plausu:
Hunc sanctum retinete diem, radiisque superbos
Et solis, caelique novis cognoscite vultus.
Non etenim peritura ferunt, nec tristia signant
Tempora, nec salvo funestant sidere terras:
Sed cantata polo repetunt, celebrataque laetis
Plausibus expandunt caeli stellantis alumnis
Acta, nec immemori transmissos mente triumphos.
Surgebat telluris honos, creperisque latentis
Naturae facies, tenebris educta supremi
Numinis auspiciis, huius moderantis honorem.
Dextrae monstrabat, maiestatemque verendam.
Cum per purpureos nitidissima carmina laetae
Aurorae thalamos resonant, tantoque corusca
Ingeminant hymnos caelestes astra parenti.
His excita DEI glomerantur pignora, perque
Stellarum rutilos ignes, expansaque vastis
Atria fornicibus sublata voce potentis
Excipiunt Genitoris opus, mirumque fatentur
Grande rudimentum nascentis semina mundi,
Sidereasque faces superas mirantur et arces,
Ex nihilo ductas moles, visuque stupendas,
Artificem laudant, infinitosque labores,
Concelebrant laeti cunctos agit entheus ardor.
Ast tantas inter pompas, susceptaque caelo
Gaudia, curarum subeunt nova fata, ministrat
Coelituum pars una DEO: Pars surgere fastu
Incipiunt, rabiemque ferunt et tecta Tonantis
Nunc invisa sibi produnt, dum sceptra capessunt
Sacrilega non digna manu, rerumque supremum
Arbitrium poscunt, aeternandasuque coronas.
Vindicis ergo DEI vehemens exaestuat ira
Protinus, et rapidas contorto vertice flammas
Ipse ciens, tonitru spatiosa palatia caeli
Concutit, exososque polo deturbat ad imas
Inferni tenebras. Iam cinctos lucis honorae
Praesidiis, nunc atra tenent, horrenda profundum
Monstra petunt, quorum par quondam candida Lunac
Extiterat facies, variato devius usu,
Exilium grex saevus amat, reverentia caeli
Nulla viget, non orbis amor, vi, fraude, doloque
Funditus humanum nomen delere laborat.
Eheu! quanta lues, tumide dum talia versat,
Polluit has terras, fugiunt probitasque fidesque,
Et veri sincerus honor, primique metalli
Ramenta incestat tristis ferruginis horror.
Praesertim cum jussa DEI suadente Dracone
Iam malesanus homo violat, tantique verendos
Decerpsisse putat fructus, avo postea cunctis
Arcessat Phlegethonta suis, mortisque periclum.
Hunc etenim trepidis cernas delubra movere
Sedibus, ac tristes furiarum excire catervas
Progentias orco, serpentigeraque Megaera,
Quo solvant stabili quicquid concordia rerum
Lege tenet, damnentque poli praegrande tenebris
Depositum terrae; dum non, quo fine beatum
Contineatur, habet, nec quae divisa domandis
Obiectet vitiis membra angustissima virtus.
Sed ruit, et mentis secura libido futuri
Cuncta petit, spernitque metus, mortisque theatrum
Ridet, et infesti stimulis agitata Tyranni
Membrorum gaudet iugulis, detrudere magnos
De soliis Reges, caeloque adiungere terras.
Quae non bella movet, quae non radicibus imis
Atria scissa iacent, formidandosque gementum
Percipies sonitus, rabies quos excitat orci,
Umbrarumque potens Rector, cupidusque nocendi.
Ast salve nostros tandem miserate labores
Dux Michael, persancte DEUS, Tibi nulla serenum
Surripiet caligo decus, nec larga bonorum
Copia tantorum nigra obscurabitur umbra.
Tu reparas stygiis, quos defleramus honores
Mutatos tenebris; surgunt bipatentis Olympi
Atria, fulmineis iam non terrentia flammis
Ter miserum mortale genus, non tristis Enyo
Amplius infausto corrumpit corda veneno;
Sed fugit, et reliquis circumstipata catervis
Quas tenet infelix Phlegethon, tremebunda subintrat
Tartara, perpetuoque furens moerore suprema
Damna stupet, viresque poli, poenaeque perennis
Dissipat immensas moles, et cuncta perosa
Tandem perpetuum servat sub pectore vulnus.
Triste tamen nobis numquam, dum fusa per omnes
Temporis articulos, et quae longinqua trahentur
Aetatum spatia, angusto fundata triumpho
Gratia permaneat, miserisque occurat, et alto
Angelicis mixtos choreis transcribat Olympo.
Nec tamen o summi clementia maxima caeli!
Ipse triumphatos tantum compescuit hostes
Victor, et aeternis victos constrinxit habenis;
Verum acies superum, caelique exercitus omnis
Observat, quaecunque facis, dextramque, pedemque
Dirigit, ac dubias prohibet per devia plantas
Insolito titubare gradu, technasque Maligni
Disiicit, atque truces adigit mansuescere turmas:
Haec animis versate piis, mentesque sacratas
Ferte DEO, ac laetis praeconia fundite linguis,
Cives, ac plenis aras onerate lacertis,
Mystarumque choro cumulatas reddite gazas.
O Gens grata DEO choroque sancto,
Quae munus recolis diemque festum.
Et laeto sonitu reples Olympum,
Expansam faciem poli tuere,
Supensasque faces nitore claras.
Non tristes hyades cient malignos
Telluri radios, nec Inferorum
Tormentum gregibus piis minantur;
Sed palmas referunt et acta summi
Victoris celebrant, novoque plausu
Immensos potius canunt triumphos.
Florebat vario decore mundus
Ex spissis tenebris Dei potentis
Effictus digitis, vigorque summus
Monstrans artificis stupenda facta
Augustam fabricam soli fovebat,
Cum flammae rutilae cohorsque caeli
Applausu celebrant suum Parentem;
Adstant aligerae poli phalanges,
Et laeto studio sonora vota
Decernunt Domino sacrasque laudes.
Ast pompas nitidas novi theatri.
Concentusque gravi sono refertas,
Perturbant tragico furore monstra
Exoso Superis repleta fastu,
Spernunt eximium Dei favorem,
Et sceptris inhiant manu feroci.
Mox justo fremitu cruenta tela
Frangit sacrilegi Deus tyranni:
Horrendo tonitru ferit superbos,
Ac in sulphureum relegat orcum,
Sic suavis facies tetro squalore
Deformis, Stygio latet sub antro,
Et saevit vitiis, doloque foedo
Fortunis hominum studet nocere.
Nec nunc ulla quies: vagus per orbem
Serpit Tartareus Draco, nigrasque
Adducens furias, serit malorum
Ingentes cumulos, rapitque Pacem:
Deturbat soliis Viros potentes,
Iustius bella movet, furens cruore,
Et dira rabie feros Leones
Producit, tigridesque saevientes.
Hinc planctus resonant piique cuncti,
Atroces Satanae dolos queruntur.
Ast victrice manu parat salutem
Terror, Dux MICHAEL, potens Averni
Amissos reparat probis honores,
Et frenat valido stygen capistro.
Nec Pandora aperit venena saeva,
Nec diros Phlegethon minis lacessit.
Confirmat superum suprema virtus,
Quae fines posuit truci colubro;
Custodesque dedit sacras cohortes,
Quae technas Satanae dolosque pellunt,
Et cunctas hominum tegunt Catervas.
Hoc, Cives, reputate corde grato,
Laudes ferte Deo poli benigno,
Mystarumque choro parate dona,
Ut Vos Coeitum manus coronet.
QVod coeciores incoluit specus
Immane monstrum Cacus, et Herculem
Iberia egressum fefellit,
Abdita composuitque claustra.
Armenta carpens astibus, et nigris
Antri latebris sulphurei tegens:
Fur unde ferventes vomebat
Terrifico vigil ore flammas.
Nec sic ferebat tale scelus suum
Impune semper, sensit et otius,
Quid nota virtus, quidve possent
Amphitryoniadae labores.
Hoc MICHAELIS robur et aes triplex
Ostendit orco, cum Draco perfidus
Heu! magna late tunc per agros
Damna ruens dedit iste sacros.
Non plura ruptis obiicibus mala
Fluctus tumentes Oceani ferunt,
Rhenique stagnantis refusa
Quum patulos vehit unda lintres.
Nec saevientes tristius irruunt
Venti per aequor, dum ciet Aeolus
Grandes procellas atque nautis
Corda metu quatit inquieto.
Ast Michaelis dextera vindicis,
Irata stravit rupibus hos globos,
Et saepius victas cohortes
Ipse suis domuit lacertis.
Iungamus ergo ceu decet entheas
Mentes amico foedere liberas,
Et gratulemur, quod subactis
Hostibus, exuvias tenemus.
Robur furenti non fuit impiae
Turbae, nec Ossae Pelion insitus.
Vis sola conatusque pravi
Mole sua cecidere tandem.
Nam nostra semper causa potentior,
Tot damna pulsis addidit hostibus,
Ut dissipari turbulentum
Non valeant iterare bellum.
Hinc pleniori copia proferet
Per arva cornu, largaque faustitas
Fruges et undantis Lyaei
Dona potens sibi vindicabit.
Vos quotquot estis nostra laboribus
Addicta pars, numquam vice simplici
Prodite ad aras, sedibusque
Munera ferte piis opima.