NICOLAI REUSNERI LEORINI SILESII ELEGIARUM LIBER PRIMUS.

AD LIBRUM Legatio ad FRIDERICUM II. Regem Daniae Inclytum.

ELEGIA I.

Nec te divini vultus male terreat ardor:
Aut oculos hebetet gratia dia tuos.
Scilicet hic facilis dextram tibi iunget amic am,
Quidve petas, cupido pectore nosse volet,
Nam neque difficilem natura creavit: et arte
Molliit hic mores, erudiitque suos.
Nec solet irasci Claria cultoribus artis:
Participes studii quos habet, atque lyrae.
Ergo tibi postquam fuerit data copia fandi:
Impediant vocem ne leviora, cave.
Neu similem mutae Princeps te iudicet umbrae
Quod breviter dicas, praemeditatus habe.
Inclyte Rex, quo non quisquam vel amantior aequi,
Indole vel vivit, iustitiave prior:
En tibi me Rheto vates huc mittit ab Istro;
Moenia Lavingae qua populosa rigat.
Quam fuerit vestri primo venerator ab aevo,
Scis puto: nec certe dissimulare potes:
Idque parum, nisi nunc etiam maiora supersint:
Quae debere tibi se quoque iure putat.
Arma tuae gentis canet, et canet inclyta facta:
Per quae Cimbriaci caelum adiere duces.
Nunc quae vernantis lusit sub flore iuventae,
Nominis auspicio sume sacrata tuo.
Maiorum disces hinc nomina clara tuorum,
Quorum sub gemino jam volat axe decus:
Inveniesque tuas laudes, laudesque tuorum:
Charta videt nomen nobile crebra tuum.

Sume libens, animo munus leve sume benigno:
Sic leve, vix maius possit ut esse datum.
Carminibus cedat regum preciosa supellex:
Cedat et auriferis gemmifer Hermus aquis.
Quamvis non data, sed mentem, Rex inclyte, dantis
Respice: mens praestat munere saepe bona.
Scis aspernari nec munera parva solere,
Si modo sunt recto corde profecta, Deum.
Tu quoque divina ne te virtute minorem,
Par modo caelitibus nomine poene, putes:
Meque tui sobolem non aversate Poetae
Suscipe: res arit hic non onerosa liver.
Neu torva requiem quaerenti forte recusa,
Quodque facis, vatis sit tibi cura tui.
Sic meliore tuas celebrabit carmine laudes:
Nec nos immemores esse querere tibi.
Dixeris: auditis precibus, Rex sponte favebit:
Participem voti reddet et inde tui.
Quod si contingit, satis est: tibi care licebit
Quam te cunque, Liber, iuverit, ire viam.

DE ADVENTU SACRATISSIMI CAESARIS DIVI Maximiliani II. Romanorum Imperatoris Augusti.

ELEGIA II.

Densa serenato fugerunt nubila caelo;
Pacatis spirat mollior aura Notis.
Ridet ager passim; rident rorantia prata;
Laetitia saliunt, luxuriantque greges.
Fallor? an angosco causam, tempusque propinquum
Auguror aduentus MAXMILIANE tui?
Iam tibi iam cultos ostentat Rhetia campos;
Passim iactat opes urbs populosa suas.
Molitur reduci vitreus nova munera Mogus;
Rhenus et effeusis qui fluit auctus aquis.
Dona Nicer iungit; iungit sua spumifer Albis;
Quique tuam findit, Marchia, Suevus humum.
Nec celer emerito te fraudat honore Mosella;
Quodque ferat, munus Noricus Ister habet.
Sentit, et extollens sinuoso slumine mentum
Altius, ac placido defluit amne Licus.
Gaudet et Aoniis Charites coniungere Musis;
Blandaque Phoebea plectra movere chely.
Cui soror astipulans bibulo sub littore doctos;
Exercet laeto carmine Vinda choros.
Pulsaque iam celsis resonant sub turribus aera;
Increpitant agili tympana quassa manu.
Machina sulphureas iam tor quet ahenea glandes;
Actaque tormentis aerea saxa volant;
Dissultant fremitu colles, fremitumque frequentant;
Ictaque terrificis assonat aura sonix.
Sicut ubi gravibus spissata nubibus aethra;
Fulmimbus trifidis fulgura torta cadunt.

Undique turba viis in agros ruit obvia plenis,
Inque foro populus fervet, et ante domos.
Iamque coit sanctus fida cum plebe Senatus,
Qui summum laeta munus in urbe gerit.
Instruit electas solito de more cohortes,
Praelia qui saevi cognita Martis habert.
Tegmen habent capiti galeas ex are rigentes,
Sanguineo cincti militis ense latus:
Tortaque robustos urget lorica lacertos,
Aer atqeque gravat cuspidis hasta manum.
Regis in occursum comit ati milite denso,
Eductis cives progrediuntur equis.
Nunc o nunc animis urbs excipe laetes paratis,
Insignes meritis et pietate Duces.
Excipe magnanimum Regem, desistique tandens
Tempera longinquae dinumerare viae.
Desine, non dubiis ultra torquebere votis,
Iam voti tandem facta, precumque potens.
Aspice, regalis longo procul or dine pompa
Ducitur; et magno turba favore fremit.
Quos o quos memorem coetus, quae splendida luxis
Agmina! vix animo visa notare licet.
En ut equi niteant auro, phalerisque superbi,
Ad lituos hilares, intrepidique tubis.
Quam caput hic gerit argutum, quam nobile pectus
Tergaeque cum tenui celsus boesa iuba.
Transversos vasto glomerans hic corpore gressus,
Frena ferox niveo spumea dente terit.

Altius ingrediens hic mollia crura reponit,
Gestit et in mediis, luxuriatque viis.
Impiger hic iactans erecto pectore crura,
Ferrato quassat saxa nivemque pede
Quos tamen hic proceres sublimibus ire caballis?
Quos valida cerno tendere lora manu?
Omnibus eximiae vires, decor omnibus idem,
Naturae facies arguit esse bonae.
Exornant Tyrias gemmata monilia vestes,
Ingenium longe nobile vincit opes.
Quis mihi nunc reliquos memoret? quos ordine longo,
Infignes animi dotibus, agmen habet.
Pars galeis apicem cristatis obtegit altam,
Tempora pars pullo tegmine cincta gerit.
Nunc iuvenes primae vernantes flore iuventae,
Provecti nitidis conspiciuntur equis.
Quantus inest fulgor, quam florida gratia membris!
Emicat ex oculis vivus, et ore nitor.
Exculti placido subsunt in pectore mores,
Eminet ingeii, iudiciique vigor.
Ecce quid hoc? ranco certant cavatympana pulsu:
Signaque terribiles nota dedere tubae.
Horrida sulphureas vibrant tormenta favillas,
It clangor caelo, fulmineusque fragor.
Aurea pompa venit, linguis animisque favete,
Edite nunc plausus, aurea pompa venit.
O, mihi qui, monstret proceres, et nomina dicat,
Quos magni video Regis obire latus.

Elucet vultu sapientia magna sereno;
Sanguine praelustri suspicor esse satos.
Caesarei gestant en sceptra superba ministri;
Murice fulgentes splendidiore viri.
Conspicuis iuxta lucent in vestibus auro,
Tres orti magna nobilitate Duces.
Occupat en dextram Pomeranae gloria gentis;
Ingenio princeps, eloquioque potens.
Vivit in hoc virtus clari memoranda parentis;
Haeredem reperit lausque paterna suum.
CAROLUS illustri regum de stirpe creatus;
A laeva pulcri tergore fertur equi.
Quid magis admirer dubium? num corporis artus?
An animi dotes ingeniique decus?
Principis in medio est GUILIELMUS filius alti;
Inclyta Boiariae qui modo regna tenet.
Quem decor, et laetae commendat gratia frontis;
Et forma probitas dignaque parque bona.
Pone parens habitu sequitur vestigia pullo;
Ambiguum natus dignior, anne pater.
Quanta Ducis gravitas extat, quam vivida virtus;
Quam validum grandi corpore robur habet.
Grandia condecorat facies Heroica membra;
Qualis in eximiis regibus esse solet.
At iuxta nudum portat vir strenuus ensem:
Caesareumque regit conspiciendus iter.
Nunc oculis totis opus est; nunc pectore toto:
CAESAR adest, oculos tollite, CAESAR adest.

CAESAR adest, placidos ad eum componite vultus;
Imperii Dominum noscite, CAESAR adest.
Ecce figurata nitidi sub imagine caeli;
Regali summe ductus honore nitet.
Quem sonipes ostro portat praesignis, et auro;
Laetitiam gressu qui graviore refert.
Clangit, et applaudit rapidis Iovis armiger alis
Arduus; alarum plausibus aurae sonat.
Caesaris a pedibus, claris natalibus orti,
Augustae proceres tegmina picta ferunt.
Innumeri claudunt custodes undique septum
Corporis; ac humeris bellica Gesa ferunt.
Aurea nunc veniunt summo carpenta nitore;
Maxima quae procerum stipat utrinque manus.
Insidet bis gemmis fulgens AUGUSTA coruscis;
Caesare digna viro, Caesare digna patre:
Caesaris et fieri mater dignissima magni;
Sola Sibyllinos vincere digna dies.
Qualis mane novo caeli candentibus astris
Lucifer, Aurorae nuncia stellae, micat:
Talis in ore decor fulget; sic lumina flagrant;
Ex roseis virtus emicat alta genis.
Provida cum facie mores natura pudicos,
Et raras dotes, ingeniumque dedit.
Moribus huic Iuno cedit, Venus aurea forma;
Dotibus est animi casta Minerva minor.
Prosequitur magnus Nympharum coetus euntem;
Quas decor exornat, purpureusque pudor.

Magnificae fulgent gemmatis vestibus omnes,
Quaelibet aurato conspicienda sinu.
Turba ministrorum sequitur fulgentibus armis:
Qui patrio galeas, scutaque more gerunt.
Symbola cum pennis baerent in casside pictis:
Fulgida vestitus contegit arma niger.
Iam prope finis adest regalis in ordine pompae:
Grandibus extremum cernitur agmen equis.
Vindelici verso claudunt iter agmine cives:
Quos exire prius vidimus urbe sua.
Quid moror hic? porro nunc ire, magisque tueri,
Dum datur, invicti, CAESARIS ora iuvat.
Ecce venit gemmis, Syrioque decorus amictu:
Fallor? an e sacra iam redit aede domum.
Aspice, quae pietas vultu, quam vivida virtus,
Caelesti quantumfulget iu ore decus!
Aspice sidereos oculos, frontemque serenam,
Mansuetum facies pectus habere docet.
Nulla potes torvi cognoscere signa tyranni:
Mitior hoc nullus Principe iura dedit.
Tardus ut ad poenam, sic est ad praemia velox:
Cogitur invitus saepius esse ferox.
Parcere subiectis, et debellare superbos,
Principis officium cogitat esse boni.
Invigilare feris crudeli pectore poenis.
Et pasci bumano sanguine, turpe putat.
Iustitiae populos frenis, legumque coercet:
Prudenti spectans publica mente bona.

Quid? quod et afflictas hac tempestate Camoenas,
Pegaseique fovet numina sancta chori?
Praemia munificus virtuti debita confert:
Nec tenet occlusas ad pia dona manus.
Artibus ingenuis iuvenili deditus aevo;
Ingenio meruit nobiliore decus.
Eminet hinc tanto clementia principe digna;
Iudicio tantum dexteritatis inest.
Quid loquar? armerum quam recte calleat artes!
Maxima virtutis iam documenta dedit.
Hic vir, hic est, quem cura manet fulcire labantis
Imperii vires, Teutoniaeque decus:
Qui rabiem Thracum cohibere, piosque tueri
Ardet, et hostili solvere regna metu.
Omnis in hunc oculos populus reflectit, et or a:
Et favor hunc unum iam popularis habet.
Iamque sibi reges devincit foedere pacis:
Bellaque conatur tollere mota domi:
Fortior ut iunctis invadat viribus hostem:
Frangat et aeudacis tela cruenta Getae.
Augeat imperium regis Deus, augeat annos:
Impleat ut Pylii secula longa ducis:
Auspiciisque bonis, praeclari sanguinis haeres.
Excipiat magni serius orbis onus.
Dum meditor, tenues vox haec per labitur auras:
Desine tam parvis magna referre modis.
Ausus es o nimium; tanti praeconia regis
Heroo fuerant ore canenda tibi.

Excipio: robur mihi, non animosa voluntas
Defuit: in magnis sit voluisse satis.
Hactenus haec: subiit iam maximus atria Caesar:
Quae cultu passim versicolore nitent.
Nunc locus affari coram, nunc fausta precari
Res sinit. o humiles concipe, Musa, preces.
Salve magnorum decus, inclyte CAESAR, avorum:
Salve Germanae maxime gentis honos:
Arbeiter imperii praestans; quo sospite nunquam
Teutoniae victas Turca videbit opes.
Sic bonus o, felixque tuis, sis dexter, et aequus:
Fulta tuo facilis regna favore iuva.
Quodque facis, patriae nunc aessere quaeso salutem:
Saucia civili quae modo clade iacet.
Aspice nam quantis exhaustae stragibus urbes,
Marte solum passim depopulante, ruant.
Aspice, qui casus miseros, quae damna sequantur:
Bella domi fervent dum fera, bella foris.
Fulminat, et saevit violentis Turcicus armis
Praedo: nec exigua funera clade facit:
Sanguineoque furit spatiosa per oppidae ferro:
Igneque Pannonios, enseque vastat agros.
Et tanquam desint, quae se sine fine fatigent;
Accumulant ipsi tristia damna duces.
Mutua, posthabito mederamine, praelia miscent;
Intentantque sibi fata, suoque gregi.
Exsulat imperio concordia laesa, fidesque:
Interiit pietas, interiitque pudor.

Dissidiis ardent, saevisque iumultibus urbes:
Cognatoque rubet pingue cruore solum.
Si quis amor nestri, si quae miseratio restat:
O decus, o gentis Rexque, Paterque tuae:
Respice desertas, regnis pereuntibus, urbes:
Respice, nec dura mente fer aequus opem.
Semina civilis discordia supprime motus:
Fomentisque leva vulnera facta tuis.
In te iam populi spes inclinata recumbit:
Auspiciisque favet Teutonis ora tuis.
Suscipe defess: curam fortissime regni:
Pro patria Martis nobile perfer onus.
Reprime Threcii crudelia militis arma:
Victor et a patrio limine pelle Getas.
Nec metuas Scythici rabiem, viresque latronis:
Et tibi sunt vires, et tua tela nocent.
Saepe malo timor est maior: rabiesque Tyramni
Nota supervacuos cogit habere metus.
Finge tamen vires invictas hostibus esse:
Plus valet hostili causae furore Dei.
Causa Dei, patriaeque salus est Marte tuenda:
Ille suae causae fautor. et actor erit.
Nec plus (crede) ferox animi grassator habebit,
Quam Deus, aut armis anteferendus erit:
Quem non robur equi iuvat in fera bella ruentis:
Nec bellatoris vis truculenta viri.
Vota, fidesque iuvant sincera: precesque piorum
Plus, quam praevalidi militis arma, valent.

Et Deus est fortis, saevoque potentior hoste:
Et facilis res est, omnia posse Deo.
Nec quicquam praestat, supraque pericula tendit:
Quod non sit minimum, subiaceatque Deo.
Ille regit populos: illi sunt oppida curae:
Illius ad nutum contremit omne solum.
Centerit exiguis validos is viribus arcus:
Confringens fortinoxia tela manu.
Deiicit infestos alta de sede tyrannos:
Flectit et arbitrio regna, ducesque suo.
Colligat ergo licet gens omnes impia vires:
Inque tuam vertat robur, et arma necem:
Quid metuas, custode Deo? quaedamna nocebunt?
Si Deus est tecum, quis tuus hostis erit?
Ut durent animos, solidumque in pectore ferrum,
Aut rigidos silices, aut adamanta gerant:
Pallebunt trepidi divina voce tyranni:
Et fastus fient, altaque verba nibhil.
Terga dabunt timidi versis inbonesta maniplis:
Degenerique cadent, deficientque metu.
Durus erat Pharao, curru metuendus, et hasta:
Asperior scopulis, asperiorque freto.
Is genus Isacidum tractarat durius atrox:
Suppliciis urgens, servitioque gravi.
Non illirabies quicquam, non profuit astus:
Militis aut robur, non generosus equus.
Dum tendit medium legionibus ire per aequer:
Obruit invisum lubricus humer onus.

Qui prius Hebraeo foedarat sanguine dextram:
Purpureas hausit naufragus hostis aquas.
Militibus Gideon modicis delatus in hostem:
Contudit auspiciis agmina magna Dei:
Dumque ruit versis in se gens barbara dextris:
Occidit captos fortiter ense duces.
Parvas erat membris David, nullique timendus:
Imbelli gestans saxae, pedunque manu.
Ausus in immani concurrere mole Goliae:
Oppositi lapidem fregit in ora viri.
Abscidit et stricto victor caput ense profanum:
Concidit hic dura sanguinolentus humo.
Improba nil valuit rabidi violentia Saulis:
Nil fraudes cuiquam, nil nocuere minae.
Excidit excussus regnis, opibusque superbis:
Suppliciumque suo caesus ab ense dedit.
Quo tua Sanberibi virtus? Quo gloria belli?
Militis et fastus quo cecidere tui?
Ausus es o validos Solymorum cingere muros:
Innocuaque feras spargere caede manus:
Sensisti taendem, sensisti numina sero:
Nil valet in superos vis truculenta deos.
Arma Deus dat iusta: Dei victoria munus:
Caelitus haec tantum, non aliunde venit:
Fidentique venit; qui nullo robore fretus,
Flagitat aetheream, crimine liber, opem.
Quamvis saepe malos sequitur, iustosque relinquit:
Sublimes lapsu quo graviore ruant.

Ergo licet vires effundat Barbarus omnes:
Et res saevitid, vique, metuque gerat:
Si Domino firma confidis mente Iehovae:
Si facis officium cum pietate tuum:
Non fortuna tibi, non sors adversa nocebit.
Non oberunt hostes Marte furente truces.
In sua vaesanum dispendia robur habebunt:
Et dextrae cedent barbara castra Dei.
Ne dubita, fit praesto Deus: scutoque favoris
Protegit infido corpus ab hoste tuum.
Nec sinit iniustam nimium vim posse malorum;
Hostilive pios durius arte premi.
Utilis imperio quae sit victoria, dudum
PRAEVIDET aetherea summus ab arce DEUS.
PROVIDET auxilio DOMINUS tibi: providet armis
Prospicit invicta, prospicietque manu.
Eide Deo, committe Deo tua, teque: potestas
Fidenti nunquam defuit aequa Dei.
Quodque decet, quod fas poscit, munusque regendi:
Officium totd mente tuere tuum.
Gentibus ac populis optatam confice pacem:
Qua nihil utilius maximus orbis habet.
Hunc Deus in rebus nunquam te deseret arctis:
Proque tuo partes milite dexter aget.
Tunc Mahometigenas armis excindere gentes,
Pe rdomitoque dabit vertice ferre pedem.
Tu quoque, si patriae fuerit tibi cura tuendae,
Semper in ore piae posteritatis eris.

Spe modo non dubia civiles siste tumultus:
Quodque geres, superum perfice fisus ope.

GERMANIA AD MAXIMILIALUM II. ROMANORUM IMPERAroem Augustum.

ELEGIA III.

Hei mihi, protexitoties quae fortibus armis
Externas gentes, auxiliumque tuli:
Quae tot difficili confeci bella labore,
Hosteque de capto nota trophaea tali:
Deseror, obsessis regno patriaque domoque;
Et feror in clades hoste premente novas.
Quam neque Romani valuerunt perdere fortes;
Vexarunt lengo qui mea regna metu:
Aemula nec virtus Drusi; nec Manlius acer;
Carbonisque manus sanguinolenta feri:
Scaurus et hostili non fregit strenuus ense;
Militis aut robur, Vare superbe, tui:
Nec Venetus domuit numerosa pube Senatus;
Nec vicit Galli vis truculenta levis:
Impia devoti me perdet sanguinis aetas:
In mea quae caeco viscera Marte furit:
Regnaque; sollicitis vastans viduata colonis;
Accumulat caedem caede, maloque malum.
Cur exempla petam longe? iam fraudis abunde
Vidimus, et damnis, saevitiaeque satis.
Nondum dedoluit funestos Francia motus;
Agrestes acie passa coire manus.
Horresco repetens confusae stragis aecrervos;
Arva quibus multis tecta fuere locis.
Quanta fuit rabies! Coedes quam noxia vulgi!
Quanta ducum feritas! quantus ubique furor!
Pallet adhuc dives laetis Alfatia campis;
Funeribus passim squalida facta suis.
Luget et indomitus crudelia damna Sicamber,
Vestphala qui curvo vomere rura movet.

Quas Amasus ripa pugnas? quae funera vidit?
Quotve cruentatis corpora volvit aquis?
Non rantam sensit Thrasimenus, et Allia cladem.
Sanguine cum plenis fluxit uterque vadis.
Praelia Saxoniae quid ego miseranda potentis?
Ruraque captivi sparsa cruore Ducis?
Quid memorem densis arctatum stragibus Albim?
Qua iacet urbs pingui Partbenopaea solo?
Quid Moeni socio tepefactas sanguine ripas?
Alta quid in cineres oppida versa leves?
Quid campos, vitreo qua labitur amne Visurgis?
Consciae funestae qui leca cladis habet.
Cor dolet admonitu belli, stragisque cruentae;
Frigidus et pavidae concutit ossa tremor.
Quanta sitis proprii stricto semel ense cruoris?
Quantus in immiti milite caedis aemor?
Neu clades referam veteres, oblitaque pridem
Vulnera, sed regnis exitiosa meis:
Quis non ante fores trepidos instare tumultus;
Bellaque civili mota furore videt?
Arma fremunt late difruptis legibus aerma,
Dedecus in patriae pernicieinque duces.
Nec vi, quam culpa caeci minus, atque furore;
Intentant saevas in mea fata manus.
Quid? quod et externo misere nunc vexor ab hoste;
Ne sint fortunae damna minora meae:
Discordesque coquunt dum bella domestica reges;
Existiumque suis Marte furente parant:
Turca ferex, opibusque potens, armisque, virisque;
Bella gerit terra noxia, bella marz.

Funditus ingentes excindit moenibus urbes,
Innocuasque vago destruit igne domos.
Abstulit Aeloiae domitum prius Helladis aequor
Barbarus, et Pelopis regna superba feri.
Aemonias urbes, altasque Propontidis arces
Compulit immani subdere colla iugo.
Ruraque Phoenissae vastavit florida gentis,
Qua cedris Libanus fertilis astra ferit.
Neve papyriferi loquar oppida diruta Nili,
Threiciamque Samum, Carpathiamque Rhodum:
Nuper inexhaustis affecit claudibus Istrum;
Pannonios misere depopulatus agros.
Iam quid oliviferas Syriae praediyitis oras?
Quid Cilicum memorem, Cappadocumque domos?
Quid dites Lyciae populos? Quid Punica regna?
Littora Myrtoi quid sinuosa freti?
Nec satis hoc illi, rabie ferus, Et serus armis;
Urbibus indicit praelia dira meis:
Austriacasque plagas ferro praedatur, et igne;
Perque domos querit funera, perque; vias:
Insontesque fugans patria de sede colonos;
Enecat indignis, discruciatque modis.
Quae si despicerem dilectae vulnerae natae;
Asperior durae rupe, fretoque forem.
Nec tamen hoc unum doleo; non extera tantum
Bella queror; quamvis haec quoque bella queror:
Improba Threicii levius fero militis arma,
Vulnera civili quam repetita manu.
Nescio, quam laedi cognato sanguine mordet,
Inque dies damnis afficit, inque dies.

Hoc perdit magnas, hoc olim perdidit urbes;
Gentibus hoc validis exitiale fuit.
Damna Mycenaeae dedit hoc funesta cohorti;
Quae longo Phrygiam tempore pressit humum.
Fregit idem fortes Thesidas, fregit Achivos,
Regnaque quae Macedum sunt ope parta ducum.
Roma nisi proprio tinxisset sanguine ferrum,
Augusta ferret nunc quoque sceptra manu.
Singula quid refer am? vir es labefactat, opesque
Imperii, Martis perniciosus amor.
Me quoque me manet hic (quod abominor) exitus aegram:
Civiles didici laesa timere manus.
Qui mihi nunc mores prosunt? quae bellica virtus?
Quid pietatis amor, iustitiaeque iuvat?
Quid toties parti dextra victrice triumphi?
Inclyta magnorum quid monumenta Ducum?
Si mea me virtus, et gloria deficit annis;
Nec manet in voto laus mea firma suo.
Maius opus servare decus, quam quaerere, partum:
Fine bono claudi resbona semper amat.
Ergo dies instat, qua Marte subacta nefando
Servitum crudis turpiter ibo Getis?
Quaeque tot immanes avertifinibus hostes,
Tantaque pro patriae bella salute tuli:
Legibus orba meis, et avitis laudibus orba,
Tristia cum turpi damna pudore feram?
Ah melius saevo cecidissem milite victa,
Teutonicam pressit dux ubi Varus humum
Aut aequata solo subversis urbibus essem,
Cum Scythicus Danaas subdidit hostis opes.

Quid me vindicibus sasuram CAROLE signis
Servabas? potui dedoluisse semel.
Nunc me non tantum matura pericula terrent;
Sed mala, quae regio non prius ulla tulit.
Infringunt animum pereundi mille figurae;
Et mora plus poenae, quam metus hostis, habet.
Iam iam venturos aut hac, aut suspicor illac,
Qui lacer ent coec o regna furore, Getas:
Ohtruncentque meos nullo prohibente colonos;
Hei mihi quam tristi vulnere damna feram.
Barbarus hei cineres insistet victor; et urbes
Cladibus urgebit, suppliciisque viros.
At tu magnorum flos o celeberrime regum;
O Pater, opatriae cura salusque tuae:
Site cura mei tangit, sicura meorum;
Quaeque dedi, dignus regia sceptra tenes:
Aspice non oculis, sed, qua licet, aspice mente,
Tentatam duris, assiduisque malis.
En tibi sum supplex; en haec tibi brachia tendo;
Fletibus en crebris ora, sinusque madent.
Quam potes, et debes, afflicta redde salutem;
Respue nec surda supplicis aure preces.
In te iam spes una mihi, miserere ruentis;
Imperii vires collige quaesa tui.
Neve reformida pro me committere pugnam;
Inque Saracenos signa movere truces:
Inclyta virtutis ne fama fatiscat avitae;
Attenuentque decus damna pudorque meum.
Nam quo non venit gestarum gloria rerum?
Quo non yictrici partatrophaea manu?

Vivit adhuc animis, vir tuteque sydera tangit,
Arminii celebris fama, decusque mei.
Deptulit is Vari magna cum laude cohortes;
Pugnacemque fero sustulit ense ducem:
Tergaque Romulidas conuertere caesa caegit;
A quibus infesto Marte petita fui.
CAROLUS Hectoreo natus de sanguine MAGNUS;
Maximus armorum, maximus arte togae:
Excisis Avarum qui contudit urbibus Hunnos;
Hesperiaeque meo subdidit arvaiugo;
Eximiis totum complevit laudibus orbem;
Ac virtute tulit nomen in astra meum.
Neu loquar HENRICI partos ex hoste triumphos;
Nomen ab aucupii qui tulit arte, ducis:
Nolile quis nescit magnorum nomen OTHOLUM?
Artibus et bellt quod peperere decus?
Audiit, et si quis longinquas accolit oras;
Qua videt Oceani Phoebus utrinque latus.
Audiit, et Scythicae salsum Maeotidis aequor
Qui bibit, et lymphas Nile vadose tuas.
Non ego transierim FRIDERICOS Marte potentes;
Virtutes quorum terra, polusque tenet.
Testis erit tellus infaustae Tuscula pugnae;
Spumeus et Ligurum qui rigat arva Padus.
Testes Armenii, testisque Lycaeonis ora;
Quae tota vidit praelia mente geri;
Adversoque manus validas concurrere ferro;
Turpiter et trepidos vertere terga Getas.
Vidit et Euphrates. vidit spumosus Araxes;
Caspia qui prono flumine stagna petit.

Quantus erat vero moderator CAROLUS orbis?
Praecipuus bello, praecipuusque toga.
Non hunc crediderim fortes superasse Monarchas,
Graecia quos olim, Romaque prisca dedit.
Imperium terris, animos aequavit olympo,
A Eternae meritus laudis in orbe decus.
Quid moror exemplis? quorum mihi copia restat,
Praeteritus laudi nullus in orbe locus.
Semper adhuc faustis confeci praelia signis;
Barbaricum nunquam ferre coacta iugum.
Nec vereor, si me sumtis modo iuveris armis,
Turpiter ut Scythico victa sub hoste cadam.
Tu modo tu curam desertae suscipe matris,
Utque facis, miserae, quam potes, affer opem.
Quodque potes, te velle probes: obsiste Tyrannis,
Inque feros Thraces fortia bella move.
Effice sollicitam celeri virtute tuendo,
Ne sim latroni praeda, pudorque fero.
Quod te per superos, quorum moderanda favore
Imperii dextra vindice frena tenes:
Per Patriam, patriaeque duces, per fortia regum
Pectora, de partia qui meruere bene:
Per te, perque tuos, mea iam mea numina, natos,
Per tua te supplex inclyta facta precor.
Nec, quod inhumanis occurres Marte Tomitis,
Terruerit mentem nomen inane tuam.
Tu ne cede malis, sed contra audentior ito:
Scilicet audentes forsque, Deusque iuvat.
Audierit pugnas aliquis, laudabimur ambo:
Diceris regni fida columna mei.

Clarus eris mecum, laudemque merebere victor,
Et magnum tot o nomen ab orbe feres.
Tolle moras tantum, nec praelia mota retarda,
Non bone differtur, quod male fertur onus.
Saepe dat ingentes causas mora longa malerum:
Nec, nisi cum cito fit, gratia grata venit.
Si tibi nunc dicam, quo numine talia tentes,
Ne siccum sterili vomere littus ares.
Da puris operam sacris, ac assere veri
Dogmata sincero pectore vera Dei:
Ingenuasque fove regnis florentibus artes:
Pieridum curam nec simulanter habe.
Imperii pridem disper sa recollige membra,
Inque potestatem suscipe fracta tuam.
Nec sine desertas deleri fundit us urbes:
Succumbant veteri castra recepta iugo.
Tum sanctas stabili pacis per moenia leges:
Praesidiis populos, auxiliisque iuva:
Unanimique duces discordes foaedere vinci:
Regnaeque concordi dissita necte fide.
Neve meos pugnare domi patiare colonos,
Et caeco strages edere Marte feras.
Perdere quos melius possint, Mavortia praebet
Thracia, materiam caedis ab hoste petant.
Ismarias poscant acies, animisque paratis
Pro patriae sumant acria bella focis.
Quid dubit as? mora saepe fuit damnosa volenti:
En ego tendo meas in tua crura manus,
Vince feros animos, violentos vince Tyrannos:
Quid lacer at patrias perfidus bostis opes?

Germana vires, et onus iam suscipe gentis;
Turbatosque Deo fundo favente viros.
Restitit ut Rutulis Cythereius acrit er Heros;
Tutatus valida seque, suosque manu:
Sic satis instructo victricia milite signa
Impetus in diros sit tibi ferre Scythas.
Punica ceu victor labefecit Scipio castra:
Barbara sic rigidi disiice castra Getae.
Ductor ut Aemathius, devictis undique terris,
Implevit turpi regna, ducesque metu:
Sic per te domiti trepident formidine Thraces;
Conscia deiiciat pallidus ora pudor.
Fortis ut Aeacides fera contudit Hectoris arma;
Prostigens timidos Marte favente Phrygas:
Perfida Threicii sic contere tela Tyranni;
Sentiat ultrices turba profana manus.
Tamque cadat saevo Thrax impius ense peremptus;
Quam periit Danao caesus ab hoste Dolon:
Quam qui Maenaliae deiectus robore clavae;
Sparsit Aventni sanguine lustra iugi.
Quam qui pavit equos humano viscere pingues;
Factus equis tandem praeda cibusque suis.
Si tibi nunc Germana salus, patriique penates;
Ardua si virtus, famaque sera placet.
Non dubito, quin his faveas fortissime votis;
Sunt tibi, quas possunt arma decere, manus.
Fortia sunt bello tibi pectora, fertia pugnis;
Quaeque simul censu terra, virisque valet.
Quid sis magne vide, nec te tua robora fallant:
Multorum votum solus habere potes.

Inter inhumanos longe saevissimus hostes,
Ante triumphales ibit, eatque rotas.
Quid? quod iusta salus tua, iustaque causa manebit:
Impia nec caeco bella furore geres.
Tu piatela feres, sceleratas ille sarissas:
Pro signis stabit iusque, piumque tuis.
Auspiciis, opibusque Dei certamen inibis,
Ac opibus vinces auspiciisque Dei.
Bistones aufugient, inhonestaque vulnera tergo
Accipient: Scythica caede rubebit humus.
Sic iterum sic saepe cadent, pacemque rogabunt,
Spes ubi vincendi non erit ulla super.
Ne tibi ne tanium mea stet victoria parvo,
Proque meo pugna sanguine, proque tuo.
Terga Borysthenidum, Germanaque pectora dicam,
Telaque conver so quae iacit hostis equo.
Quid fugis, ut vincas? quid deseris improbe victos?
Quid timida reddis barbara signa manu?
Quo generose ruis? damnatos porrigis arcus?
Heus ubi nunc fastus, visque, minaque iacent?
Ergo tempus erit, quo tu, fortissime CAESAR,
Inclyta des Getica strage tropbaea feres:
Phaebeaeque comis lauri redtmitus, ehurno
Per populos curru rite vehere tuos.
Tunc procerum duris liventia colla cathenis,
Perque feras reguni vincula nexa manus:
Tunc trepidos tandem vultus, turpesque videbis
Invitis lacrymas ire per ora genis.
Quos ego tunc plausus edam? quae gaudia carpam?
Augebit summum gaudia summa decus.

Consistam laetis oculis, spectaboque passim
Strata per obscaenas corpora mille vias.
Aspiciam Scythici fluvios undare cruoris,
Caedeque Bistonia luxuriare solum.
Gaudebunt animis pueri, iuvenesque senesque,
Teutenicae matres, Teutonicaeque nurus.
Occurrent denso tibi Pannones agmine laeti,
Iactatque tegent undique fronde vias.
Inclyta pacatis gaudebit Achaia regnis,
Donaque pro patriae digna salute feret.
Cornibus exultans pariter laetabitur altis
Ister; et immissis laetior ibit aquis.
Quid moror? optatis pertexes bella triumphis
Victor, et in laudes non satis unus eris.
Qui mihi nunc saevit, metuet te barbarus hostis:
Admitterque tuas ad sua regna manus.
Auguror, en votis iam praescius annuit aether,
Designans trucibus tristia fata Getis.
Signaque magnificun: portendunt fausta triumphum:
Nescio quid tantum mens tibi laeta favet.
Aggredere o magnos, fortissime ductor, honores,
En patet in laudes area lata tuas.

GERMANIA AD SACRI IMPERII ROMANI ELECTORES, ac Principes.

ELEGIA IV.

Vos o terrarum Domini, vos numina mundi,
Sceptra quibus late credit habenda Deus,
Questibus o vigiles crebris advertite mentes,
Iusta nec in celeres spargite vota Notos.
Quid miseri tant um populi potuere? quid urbes?
Sancta quid in vestrum templa patrare decus?
Quo vos demerui quo crimine? quodve saluti
Conquerar infelix sidus obesse meae?
Scilicet idecirco praeclaris foeta triump his,
Invicta gessi maxima bella manu?
Regnaque terr arum victriae opulenta coegi,
In mea submissas tendere iura manus?
Hostibus in festis ut ab omni parte laborem?
Neve domi liceat pace, forisque frui?
Ab dolor, ab pietas! quae nam violentia maior?
Culpave, quam patriae perdere, maior, opes?
Heu quianam socias ardetis poscere pugnas?
Mutua quid tantum vulnera ferre iuvat?
Quaenam quae vobis laus? quae victoria surgit,
Germana toties spargere caede manus?
Sic caditis, quia stare piget? sie pectore caeco
Cuditis in vestrum tela cruenta caput?
Heu tandem saevos irarum condite fluctus,
Nec lenta miseram discruciate mora.
Exuite o duris immitia pectora saxu:
Offensos miserae prosit habere Getas.
Parcite visceribus, lacrymanti parcite matri,
Commoveat iustus ferrca corda dolor.
Iam satis exhausit civilis sanguinis ensis:
Commaduit socio saepe cruore solum.

Num iuvat ulterius miseros urgere tumultus?
Funditus ac vestrum tollere Marte genus?
Caedeque cognata dextras scelerare furentes?
Nec cladum miseret vos? miseretque mei?
Quo se vestra queat protendere longus ir a?
Quidve meu tantum constat abesse malis?
Hei mihi quae patior? non tot post frigora Brumae
Vere novo flores foeta remittit humus:
Non tot aves motis nituntur in aera pennis,
Totque fovet pisces unda, nemusque feras:
Quot premor adversis, quae si per scribere coner,
Tempore deficiar, deficiarque manu.
Terreor, et saevis circumsonor undique telis,
Agna velut rabido cincta leone pavet.
Utque sit exiguum damni, quod Turcicus hostis,
Prob dolor, hos misere vastat et urit agros:
Ut mala nulla feram, praeterquam civica bella:
Bella parum nostis civica ferre mali?
Parcite civili dextr as scelerare cruore,
Parcite iam sines vi populare meos.
Auspiciis animos concor des iungite faustis:
Paceque iurata foedus inite domi.
Tollite bellorum causas, componite lites:
Sit tandem caedis, dissidiique modus.
Quod si tantus amor ferri, si tanta cupide
Instigat mentes, exagitatque feras:
Exercere licet vires, et robur in hostem,
In mea qui valido milite regna furit.
Proque focis, arisque meis, vestraque salute
Arma pharetratis sumpta movere Getis.

O quantum inelius defendi fortibus armis;
Quam potero Turcis dilaceranda dari.
Caesaris est testata fides: absistite tantum
Auxiliis sociis indubitare Duces.
Pro se quisque suum munas praestate libenter;
Armaque pugnaci seria ferte manu.
Viribus ac vires, castris coniungite castra;
Aeraque magnanimo suppeditate Duct.
Fidite coniunctis audacter fidite nervis:
Quid vaena trahitis suspicione mor as?
Cernitis, ut Scythicos arcus, sceler ataque telae
Teutoniae metuat, Pannontaeque solum!
Palleat ut famulis Savus et Draeus algidus undis!
Fletibus ut tumidas augeat Ister aquas!
Eripite o lethi vestras e faucibus urbes,
Vindice tutati meque meosque manu.
Omnibus atroces invadite viribus hostes:
Fortia crudeli corda probate Scythae.
Invisas saevo gentes excindite ferro:
Quid magis optari per mea veta potest?
Vincuntur Thraces causa, vincantur et armis?
Concidat effrenis sub iuga serva Getes.
Quantus honor facti vobis! quae gloria surget!
Posteritas merita vos pia laude feret.
Tela viris animique cadent, veniamque rogabunt,
Gentibus innumeris qui modo terror er ant.
Funera conspicient trepidi lacrymosa suorum,
Porriget et famulas turba prophana nianus.
Quae precor, evenient: ausis Deus ipse favebit;
Sternet et ultrici barbara castra manu.

Effera ne tantum ne vos disc or dia turbet,
Qua nihil immensus tristius orbis habet.
Ac ut in humano cum languet corpore membrum,
Aut morbo prorsus corritiente perit:
Corpus sentit onus totum, graviusque laborat,
Segnius exequit ur munus et inde suum:
Sic nisi perfecta constet compagine regnum,
Accedant motus alt er a damna domi:
Credite, vix longum poterit durare per aevum,
Perque suos annos firma manere salus.
Erept as igitur regnis ac quirite sortes:
Oppida sub vestrum iam revocate iugum.
Auxiliis populos, meritis adiungite regem,
Qui gerit arbitrio sceptra superba Dei.
Regibus is dignos decernere mandat honores,
Quorum praesidiis vita carere nequit:
Aequa Potestatis nec spernere iussa verendae,
Aut violare malis iura fidemque dolis:
Quod Deus in stituit, non est contemnere tutum:
Viribus exiguis sternere summa potest.
Quo magis eximium iam vos agnoscere Regem,
Officiisque decet demeruisse piis:
Mandatoque Dei cura parere fideli,
Caesaris ac certam pluris habere fidem:
Quam vel honoratae victricia praemia palmae;
Quam vel opes Craesi, divitasve Midae.
Tunc Deus egregiis iustissimus annuet ausis,
Immanesque dabit vincere posse Getas.

AD MAXIMILIALUM II. CAES. AUGUSTUM Deipsius Symbolog Gen. 22. DOMINUS PROVIDEBIT

ELEGIA V.

Mons erat, insignis florum vestitus amictu:
Campus in aerio vertice planus erat.
Quo simul ac ventum est, fundamina collocat arae:
Ponit et arsuris arida ligna focis.
Victima quum desit, Pater optime, filius infit,
Quis gladii, tibi quis fomitis usus erit?
Excipit hic genitor: Domino praevisa potenti
Concidet, et laudem victima grata feret.
Dixit, et impositum nodis ligat insuper arae:
Armaque clam trepida stringit acuta manu.
Quid censes animi tunc forte fuisse parenti?
Iam spes in puero parva salutis er at.
Intonat excelso quum magnus ab aethere clamor:
Parce, pater, soboli, sic volo, parce tuae.
Nec mora: vervecem nudo Deus obiicit ensi:
Mactato peragit quo pia sacra senex.
Tam nunquam Domini fidentes graetia linquit:
Fluctibus in mediis auxiliator adest.
Sic quum nota Deo tua sit fiducia, Caesar
Maxime, quae certam numinis or at opem:
Quantumvis magnis truculentus viribus hostis
Irruat; et ferro teque tuosque petat:
Mille ferant acies licet arma ferociter: ultro
Magnus opem Dominus suppetiasque feret.
Non omnis consumpta salus: victoria restat:
Exiguo vincit milite sepe Deus.
Quum spes nulla fugae, nec erit spes ulla salutis:
Ut mala vix aliqua parte levanda putes:
Subsidio veniet DOMINUS, PRO teque VIDEBIT
Impius excubias numen habere Geta.

Perge Deo mentem, Rex Magne, probare fidelem:
Quo duce vim Thracum despice, tutus eris.

AD ALBERTUM, PRINCIPEM BAVARIAE.

ELEGIA VI.

Scriptaque pacato releges exilia vultu:
Dum tua maiori carmine facta canam.
Sensero, te dignas conabor texere laudes:
Aeternaque tuus laude virescet honos.

AD AUGUSTUM, SAXONIAE DUCEM, S. R. IMP. Septemvirum. POMPAE DESCRIPTIO; HABITAE IN COMITIIS Avgustanis Anno M. D. LXVI. XIII. Calend Aprilis.

ELEGIA VI.

Aspice Boiarici proceres Ducis ordine primi
Officio signant conventente viam.
Magna Bipontinus iunxit quibus agmina Princeps:
Quique regit fines Iulia terra tuos:
Quique duos pisces, ramosaque cornua cervi
In clypeo gentis signa, domusque gerit.
Quos Moguntiacisequitur vetus accola Rheni,
Ardua qui Drusi busta Neronis habet.
Pone pruino si subigentes rura Mosellae;
Nobilibus vecti conspiciuntur equis.
Quique tuas versant opulenta Coloniae glebas;
Quosque vago Iuvarus praeterit amme rapax.
Praeterea patriis gelidum qui finibus Istrum;
Regnaque Passa vii praesulis ampla colunt.
Quid laudem, dubium. viden' ut spectabilis auro,
Exiliat procerum lata per arva manus.
Leniter hic primam stimulis irritat ad iram;
Urget et in gyros ire frequenter equum.
Ille viam saltu gaudet superare superbo
Arduus, et celeri carpere prata fuga.
Compositus iuvat hunc gressus, sinuataque crura,
Applausi sonitum verticis alter amat.
Iamque tui vires iactant Pomerania cives
Inclyta, quam propius Maenalis ursa videt.
Silesiae iuxta comitatus (opinor) equestris,
Marchiacaeque frequens incola fertur humi.
Quam me nobilium virtus delect at equorum,
Quam mihi forma decens, et generosa placet.
Elatasne prius cervices mirer? an alvum
Subtilem potius, tergaque crassa loquar?

Quid, quod demissa verrunt vestigia cauda?
Quod celerum praestant mobilitate pedum?
Dum loquor, en denso patulus latet agmine campus;
Pinguia dant rapidis cursibus arva locum.
Ah quoties equitum volui numer are catervas;
Non possum, numero copia maior adest.
Quam multi Lybico volvuntur marmore fluctus;
Flamine quum Borae tristis inhorret hyems:
Quam densae campis Lyciae torrentur aristae;
Tot minime dubitem praeteriisse viros.
Iamque ruit celsis procerum manus inclyta portis;
Caesare laetatur quae propiore frui.
Quis, nisi ferreus, est, quem non iuvat aurea pompa?
Magnatumque parum densa corona movet?
Nec procul in niveis Hunnos lucere caballis;
Et fulgore vides ingeminare diem.
Aurea cornipedum colludunt vellera fronte;
Exornat tenuem penna decora iubam.
Terga nitent longe maculis argentea rufis;
Conuertit bicolor caudaque summa viae.
Quos tamen hic procerum pulcros incedere coetus,
Murice qui fulgent versicolore, putem?
Agnosco Comites; qui gentis origine clari,
Eximium factis promeruere decus.
Si vox firma mihi, si mens adamante revincta,
Milleque cum linguis millibus orae forent:
Non ego persequerer florentes are cohortes:
Vix caperet magnus nomina nudae liber.
En iter accelerant, Celerum stipante caterva,
Insignes animis et gravitate Duces.

Nunc ego Maeonidae numeros, venamque Nasonis,
Andinique velim vatis inesse sonos:
Dum cano magnanimos alterno pectine reges;
Maximus hinc pon paeiam cumulatur honos.
Deficit ingenium; vires ad fortia parvae
Deficiunt, et opis subvenientis egent.
Tantane me tenuis tenuit fiducia versus?
Res erat Heroo tanta canenda pede.
Musa mone, vatum cultrix; pompamque recense;
Pendet ab officio spes mihi magna tuo.
Et potes, et debes prohibere silentia famae:
Non haec scire minus, quam memimsse iuvat.
Primus init campos in equo IOACHIMUS apertos
Marchio, spes gentis magnae, decusque suae.
Principis hunc iuxi a fertur generosa propago,
Quem modo Boia colit numinis instar humus.
Iunior a laeva quos Heros stipat euntes,
Qui tria cum gemino cornua pisce gerit:
Quique Bipontinae moderamina sustinet aulae;
Ubere quam lenis flumine Blissa sec at.
Post hos Boiarici GUILIELMUS principis haeres,
Sublimis fertur robore celsus equi.
Tum Boiebracii natus de sanguine regis;
Oppida Silesiae qui spaciosa tenet.
Nec Pomeranus abest felix moderamine princeps;
Qui populum, populus quem reverenter amat.
Proximus Ausonio DHX it spectandus in ostro;
Qui ditionen solum Iuliacense tenet:
Quique tuae felix dominatur Suevia terrae;
Quam Nicer irriguis alluit uber aquis.

Quin et se campis infert Neopyrgicus Heros,
Qui tam iudicio, quam gravitate valet.
Te quoque non ausim nostra iam voce silere,
Inclyte Boiaricae Duxque, paterque domus.
Neu quis in occursum, procerum comitante caterva,
Miretur magnos urbe venire Duces:
Ecce venit CAESAR stipante satellite multo,
Quem veluti numen secula nostra colunt.
Aspicis, ut blando circumspicit agmina vultu!
Elucet quantus frontis, et oris honor!
Qui vigor ingenii! quae docti pectoris artes!
Quam placidi facies signa favoris habet!
Maximus hinc Praesul, recti qui cultor et aequi,
Propter aquas habitat, lubrice Moge, tuas:
Quique regit, profugus quam Trebeta condidit, urbem,
Semir amis patriae iussibus exul humi.
Quid memorem, Rheni qui divitis accolit undas,
Urbs ubi de Drusi coniuge dicta iacet?
Quique Salisburgi laudetae praesidet aedi?
Et qui Passavii nunc moderatur opes?
Quem non visa iuvent? quis non modo proximus esse
Gaudeat? et lateris certet habere locum?
Prospicio laetus, qui sit comitatus equestris,
Quam longas teneat gens numerosa vias:
Nec queror, elidar toties licet agmine turbae,
Quin est a populo iam mihi dulce premi.
Praeteriere Duces, equitum super advenit agmen,
Austria qui fines deseruere tuos.
Quadrupedum pennis ornarunt tempora pulcris,
Ornatumque refert cauda repexa suum.

Quis putet? excelsis dum poscunt saltibus auras:
Praevertunt nihilo cursibus arva minus.
Iamque locum Caesar devenit maximus aptum;
Conventos summos quo cupit esse duces.
Dum veniant, campo iuvenis generosus aperto
Egregium miris saltibus urget equum.
Erigit en tener as sublatis vultibus aures;
Inque sinum glomer at crura subinde pedum:
Nec tenet ardentes cursus, et in aere pendet;
Pectore non dubitem pene volare suo:
Qualiter in liquidas corpus tulit ocyor auras
Pegasus; alato cum pede carpsit iter.
Iamque tubae, lituique sonant. viden' aequore campi
Saxonas inceptas continuare vias.
Vestibus aequati, numeroque decenter, et aermis:
Selectis omnes ingrediuntur equis.
Quos o quos memorem proceres! quos indole magnos,
Iudicioque graves, consilioque viros!
Quas o quas phaleras, et quae preciosa capistra,
Murice quae Tyrio splendida frena loquar!
Seu caperis viridis iucundo flore iuventae,
Cogeris voti nescius esse tui.
Seu te serae magis iuvat, et sapientior aetas,
Hoc quoque, quam credas, crebrius agmen erit.
Quilibet insignis pretioso fulget in estro,
Qui verae titulos nobilitatis habet.
Omnibus eximiae vires, flos omnibus idem,
Concordes animis forsan id esse monet.
Pone ferunt servi vestigia: dextera quorum
Fert hastam, validum cingitur ense latus.

Induitur galea caput; et lorica lacertos,
Aeneus aut thor ax fortia membra gravat:
Fulgentique labant demissa monilia collo;
Pennaque cristata casside flava nitet.
Sed quid Caesar equo descendit magnus ab alto?
Tergaque quadrupedum deseruere Duces?
Fallor? an Elector magnatibus obvius ist hic
Fiet? et hic Dominis excipiendus erit?
Astat et illustri natus de sanguine Rhetor;
Qui dabit ornatis verba disertae modis.
En venit, en oculis astat; quem pectore vidi
Saepius: en Ducibus concomitatus adest.
Congressi iungunt dextras; et fausta precantur
Ordine; iucundis plausibus aura sonat.
Quantus amor regum! reverentia mutua quanta!
Quam concors pietas, nec simulata fides!
Nunc sancto certe firmabunt foedere pacem;
Nunc curam verae relligionis agent:
Viribus et vires iungentes, castraque castris;
Fortia concordi robore bella gerent:
Austriacisque ferum prohibentes finibus hostem;
Subducent tristi colla redempta iugo.
Thracia nunc rigidos submittens improba vultus;
Ante Ducum ponet septra superba pedes:
Inclytus et Pindo superato Caesar, et Haemo;
Figet in Odrysiis claera trophaea iugis.
Quam bona, quam vereres est concordia dulcis;
Quam magnae fructus utilitatis habet!
Non illa melius complectitur arduus aether;
Nec magnus quidquam dulcius orbis habet.

Qualiter Hermonis delapsi vertice rores;
Subiectis praebent pabula laeta satis:
Arentesque bonis recreant humoribus herbas;
Sydere cum rapido Sirius urit agros:
Sic hominum ditat socias concordia mentes;
Optataque suos prosperitate beat.
Tunc pietas floret, legumque verenda potesias;
Iustitiae tunc est foederibusque locus.
Sed iam pompa redit, revocant spectacula visum;
Huc ades, accessus turba, locumque dabit.
Dic mihi nobilium felix agitator equorum;
Pulcra ne sint magis his agmina visa tibi?
Certe ego, florentes oculis dum consulo vultus;
Nescio quis subito pectora torpor habet.
Sive ferocis equi luctantia colla retorquent;
Angusto flexos miror in orbe pedes.
Seu per aperta volant, et ventos cursibus aequant;
Corda quod oblectet fervida, semper adest.
Seu potius sinuant alterna volumina crurum;
Seu gradibus lentis, compositisque sonant.
Denique quae video (neque enim meminive, libetve
Dicere, quae video) lumina nostra iuvant:
Obtutuque tenens oculos demiror, et harens
Cogito, splendidius quid tamen esse queat.
Iam prope pervenit Comitum densissima turba;
Quos iuxta magnos conspicis ire duces.
Mentior? an crevit numerus? non mentior, adsunt
Saxonico quorum regna sub axe iacent.
Aspice, quae gravitas membris, quam splendida virtus
Eminet; Heroo caermine digna cani.

Ingenuos dulcis comitatur gratia mores,
Doctrinaeque subest, iudiciique vigor.
Nec genus, aut proavi desunt, veterumque parentum,
Praeclaris factis quod meruere, decus.
Dum loquor, in nubes ignis disploditur ater,
Auraque sulphureis glandibus icta sonat:
Motaque raucarum iam clangunt aera tubarum:
Castrensique fremunt tympana pulsa sono.
Agmine converso gressus ad moenia tendunt,
Quos ex urbe prius vidimus ire, Duces.
O quoties aliquis, procerum dum conspicit agmen,
Immotos oculos, oraque aperta tenet.
O quoties, equitum bene dum consider at alas,
Inscius ad visus, attonitusquestupet.
Quam praeclara Ducum series! sed fallit? an isthic
Ordo peregrinos tres videt ire Duces.
Dicite, qui colitis spumantes Albidis undas,
Qui genus? unde domo? quove sub axe manent?
Sic ego: sic equitum vocem mihi reddidit unus:
Quae petis, admonitu fas tibi nosse meo.
Aspice, quem laeva procedere parte videmus,
Silesio princeps inclytus orbe venit:
Ligniciique tenens nunc frena paterna Ducatus,
Chrysorea Clarias nutrit in urbe Deas.
Quid mirere magis, dubium, corpusne decorum,
An animi dotes, iudiciumque sagax.
Si faciem spectes, grato viget oris honore:
Sin mentem, summo principe digna sapit.
Occupat Ascaniae dextram Dux gentis alumnus,
Quae trahit a Phrygio nobile stemma lacu.

Natus is egregiis proavis, claroque parente,
Non virtute minus, quam pietate valet:
Iusitiaque regit cives, rationeque vera:
Impia nec pluris legibus arma sacit.
Progreditur medio gemmis, ostroque decorus,
Quo gens Holsaticae principe gaudet humi.
Moribus hic, atavisque potens, et divite regno,
Mentis et atatis flore decente viret.
Qualis edorato vernans amaranthus in horto
Frondet, et ambrosio mulcet odore solum.
Claraque maiorum duns spectat facta parentum,
Eximiae stimulat laudis imago Ducem.
Felices populi, felix hoc principe tellus,
Quem meritis virtus tollet in astra suis.
Sic memorat, vocemque premit: simul advenit Heros,
Saxoniam laeta qui modo pace regit.
Quale decus roseo, quantum iubar exit ab ore,
Quam iustum facies arguit esse Ducem.
Quis sua nominibus non omina credat inesse?
Caesaris AUGUSTI nomen et omen habet.
Consiliis belloque potens, et pace modestus:
Ni deceat, nihil hic, nique probetur, agit.
Nec nisi legitimo meditatur iure recepta:
Spectat et ad gentis commoda grata suae.
Auricomoque velut tenebras fugat Hesperus ortu,
Cynthius aut nitido provocat ore diem:
Sic Ducis excellens virtus supereminet omnes,
Digna vel a sera posteritate cani.
Neu loquar eloquii dotes, morumque benignam
Temperiem sileam, iudiciumque grave:

Quis satis extollat? meritis qui laudibus aequet?
Aonidum curam quod vigilanter habet:
Musarumque fovens hortos, et amaena vireta;
Regales confert ad pia dona manus:
Ingenuosque facit mores regnare per urbes;
Et patriam doctis artibus ornat humum.
Macti laudatae celebres virtutis amore:
Iudicii macti dexteritate Duces:
Quorum laus seros victura manebit in annos,
Nec longo vanus tempore fiet honos.
Vivite felices, opibus stet et integra vestris
Imperii longum, Teutoniaeque salus.
En quod in Austriacos praesumit Thracia bellum:
In nos turba ruunt imperiosa Getae.
Non olim tantae, nec tot coiere phalanges;
Hostis Achaemenia cum rate pressit Athon.
Ite pares animis Reges, et fortibus armis,
Dum fallunt saevos robora tanta Getas.
Vincitur haud facilis, qui vincit crebrius, hostis;
Praesidium semper maius habere solet.
Tergaque iam turpi iactat sibi Teutona lingua,
Vendicat et Rheni, ceu domuisset, aquas.
Ah tantum prohibete nefas, prohibete furorem:
Quam decet, et fas est, ferte libenter opem.
Sit satis excidium gentis vidisse Pelasgae,
Servitum Syriae sit satis isse solum.
Sit satis Aemonias flammis, et caedibus urbes
Sanguineo misere procubuisse solo.
Ite Duces, crudos bello superate Tomitas;
Armaque victrici ferte referte manu.

Laurea tunc currus victrix praecingat eburnes:
Tunc virtus carmen sit mihi grande Ducum.
Hactenus haec: pompam pertexere perge Thalia:
Pieria restant pauca canenda chely.
Esseda iam veniunt procerum deducta caterva,
Quae cum virginibus Diva Ducissa premit.
Cernitur in nitido longe spectabilis ostro;
Ambiguum natis dignior, anne viro,
Qualis ab Eois oruur cum Lucifer undis,
Discussarosidos nube serenat agros:
Sic nitet, et grato praecellens frontis honore,
Purpureis vincit lilia mixta rosis.
Pulla pedes illi descendit vestis ad imos;
Vittaque flaventes contegit atra comas.
Quid referam castos mores, sanctumque pudorem?
Quo generosa nihil femina maius habet.
Nec probitas minor est, et honestas regia vultu
Eminet: ac magnum fulget in ore decus.
Turba puellarum sequitisr, quas Misnidos ora,
Priscaque Saxonica natio misit humi.
Vestibus Arabio lucent bombyce decoris:
Infectae teneras ore rubente genas.
Sicut ubi iungunt amaranthis lilia Nymphae,
Aut cum lacte natant candidiore rosae.
Adde verecundos mores, formamque venustam;
Quaelibet illustri principe digna nurus.
Aurea marmoreo pendent redimicula collo:
Lucida candenti pectore gemma micat.
Subsequitur procerum coetus virtute potentum:
Magna quibus graevitas ore, fidesque sedet:

Saxonicique regunt laeudatam principis aulam,
Legibus et populos, consiliisque iuvant.
Quis tamen hic alta nitidi cervice caballi,
Murice praesignis splendidiore, nitet?
Agnosco te magne CRACO, cui gratia fandi
Dulcis, et Hybleo nectare sermo fluit.
Maxime virtutum cultor, legumque sacerdos,
Nobile Pieridum, iustitiaeque decus:
Regia magnanimi quo principis inclyta novit
Eloquio nullum consilioque virum:
Quique magis doctos, et honestas diligit artes:
Fontis et Aonii largius hausit aquas:
Quam te conspicio gaudens: quam moenia laetor
Incolumem rapidi te subiisse Lici.
Sis felix, redituque tuo, vir maxime, gaude:
Virtuti faveant fata benigna tuae.
Quis mihi nunc alios memoret? quos agmine dense
Conspicio longas continuare vias.
O proceres salvete pii, salvete beati:
Vos o Saxonici cura, decusque Ducis.
Per vos prospicitur regnis, populique saluti:
Publica res per vos, iuraque sancta vigent.
Per vos iustitiae manet inviolata potestas:
Per vos improbitas exulat, atque dolus.
Semper honos vester, semper laus vestra manebit,
Dum caelum stellas, pontus habebit aquas.
Nunc ingens equitum numerus redit ordine longo,
Quos reor Austriacas deseruisse plagas.
Omnibus in morem pharetrae, cristaeque comantes:
Omnibus ornatus par, similisque nitor.

Iamque manus iunxere Duces, coetumque relinquunt,
Et celsas repetunt ordine quisque domos.
Finis adest pompae, finem quoque carmen habeto:
Si libet, Aonium Musa revise nemus.
Ocia cum nactus fuero, meliora canemus:
Heroumque meo carmine vivet honos.

AD IOANNEM GEORGIUM, MAKCHIONEM BRANdeburgium, S. R. Imperii Electorem.

ELEGIA VII.

Me dudum laus vestra rapit, rapit ardua virtus;
Quae magna non est nobilitate minor.
Nam quid avitorum titulos, et nomina regum
Attinet, et generis commemorare decus?
Quem tantum forti praestantes Marte Camillos
Authores vestri sangumis esse fugit?
Quos ardens caeli vexit super aethera virtus;
Transiit et terras, Oceanique plagas.
Non gens invictis praestantior aliera dextris;
Pro patriae gessit fortius arma focis.
Non Latiis hostes felicius expulit oris;
Defendens cives, Martia Roma, tuos.
Longaque ne priscae repetam primordia gentis,
Neu veteris referam fortia facta domus:
Ad propiora vocor, mea mens novioribus instat:
Grata magis novitas mentibus esse solet.
Quantus erat bello, quantus virtute togata
Marchio, qui magni nomen Achillis habet.
Militiae studium primis sectatus in annis;
Saepius evicto contudit hoste manus.
Fercidus ingenio, caput insuperabile pugnis;
Gessit in adversos fortia bella viros.
Innumer as vicit gentes, populosque rebelles;
Subque suum domitos compulit ire iugum.
Nomen ad invictum validae tremuere cohortes;
Noxia fugerunt illius arma Duces.
Non ego te versu memori IOACHIME filebo,
Qui nomen primus Marchio tale geris.
Ecquis enim melior terris? quis amantior aequi?
Mitior aut patriae iura sever a dedit?

Ocia securae concordia pacis amasti,
Utilior populis, quam tibi, saepe tuis.
Florida nec lepidi facundia defuit oris,
Nestoris unde ducis nobile nomen habes.
Audiit, et vocem gens est mir ata lequentis,
Qua Licus Augustae, Vindaque findit agros.
Obstupuit cultae suavi dulcedine linguae;
Rhetoris iniunxit quum tibi Caesar onus.
Quo tibi quo vero praeconia carmine pangam?
Praesul Marchiacae gloria magna domus.
Tusancti custos iuris, pacisue sequester,
Teutona servasti regna favore tuo.
Non te confiliis maior, non promptior alter;
Discerdes Potuit conciliare Duces.
Quid? quod natus eras Musis, et in ocia vatum?
Fovisti larga Musica castra manu.
Pro quibus officiis placida nunc morte solutus,
Aeternum, Praesul maxime, nomen habes.
Et tua iam virtus post funera vivit in orbe,
Nec poterit lengo tempore fama mori.
Te quoque pacata IOACHIME Secunde nitentens
Laude, quis aequan dum patribus esse neget?
Quis digne referat, populos qua laude gubernes,
Quam vivas aequi, iustitiaeque tenax.
Dumque suas alii devastant caedibus urbes,
Commoda quam laetae tempora pacis agas.
Promulgesque pias leges, et sanguine ducas
Dedecus insectas plebis habere manus.
Quis digne referat, quae laus tibi luce sub illa,
Quae tibi contigerit gloria, quantus honor:

Quum Mahometigenas tua destera contudit hostes,
Compulit et turpi vertere terga fuga.
Quum laeto Caesar decrevit honore triumphum,
Militiaeque tibi splendida dona dedit.
Quod si tam firmae mihi robur mentis inesset,
Impleretque tuus pectora, Phoebe, calor:
Carmine virtutes auderem dicere tantas;
Teque gravi Princeps ferre per astra sono.
Sed depressa labat nimio mihi pondere cervix;
Membraque succiso poplite lapsa cadunt.
Sic neque cygneos audet Pandionis ales,
Sique velit, nequeat, parva referre modos.
Sic cantu superat suavi Philomela cicadam,
Ingratos rauco quae strepit ore sonos.
Nec minor est belli, pacisque GEORGIUS arte,
Marchiacam qui nunc pace gubernat humum.
Ille Dei metuens, et cultor idoneus aequi,
Haeredem patriae laudis et artis agit.
Forits et invictus pugnis, ad vimque paratus,
Fervida magnanimo pectora Marte gerit.
Iamque Borysthenidas se fortiter armat in hostes,
Bellaque Teutonico robore dura parat.
Nunc tibi Turca cave: Meritas dabis improbe poenas:
Germanae vires experiere manus.
Ultor adest, captae melius confidite gentes,
Turbaque barbaricum non bene passa iugum.
Ecce tremit Rhodope, tremit Haemus, et Ossa nivalis:
Admissas revocat ter4ritus Hebrus aquas.
I felix, virtus quo te vocat alte, GEORGI:
Sis tuus, et trepidos excute corde metus.

I, coetus defende pios, patriaeque salutem:
Signa fer in trepidos iam nocitura Getas.
Fallor? an infestos victoria deseret hostes,
Proque tua stabit dextera parte Dei.
Eventura loquor, truculentus concidet hostis:
Virtuti cedent clara trophaea tuae.
Signaque iam praebet felicia conscius aether;
Laeta nec infaustum concinit omen avis.
O tibi quantus honos erit, o quae gloria facti!
Perpetuo vivet nomen honore tuum.
Tu quoque Caesareae cultor studiosior aulae,
O decus, o magni spes IOACHIME patris;
Perge age, vince tua laudes virtute paternas,
Neu factis dubites clarior esse tuis.
Te patris, et magni stimulet laus Caesaris ingens:
Quorum iam praesens inclyta facta vides.
Quodque facis, doctas hoc assere tempore Musas,
Fautor et Aonii sis memor esse chori.
Quod tibi non census dederint, non regna superba:
Victuro tantum carmine Musa dabit.

AD IOACHIMUM FRIDERICUM ADMINISTRATOrem Magdeburgensem, Primatem Germaniae, Marchionem Brandeburgensem.

ELEGIA VIII.

Quam te iucundo ferrem per sidera cantu:
O decus, o gentis lux, IOACHIME, tuae.
Te canerem solum, meriti non immemor unquam,
Quo sibi devinxit me tua magna fides.
Quid tibi deberem, praesens et serior aetas
Sciret: et haec culto carmine nota forent.
Nec bene docta tibi dubitaret turba precari:
Perpetuaque tuus laude vigeret honos.
Tu columen patriae, Musarum dulce levamen:
Largiris studiis praemia digna bonts.
Indole tu felix animi, morumque benigna
Temperie praestas, iudicioque gravi.
Te matura senem reddit prudentia mentis:
Lustra licet nondum bis duo natus agas.
Te sibi Pieridum, te vatum vindicat agmen:
Pro meritis celebrant nomen ubique tuum.
Macte novis animi virtutibus, inclyte Princeps,
Ingenii felix macte vigore tui.
Dii tibi se tribuant faciles, semperque benignos:
Quod mentis votum plenius esse potest?
En mea Musa tibi gestit bene laeta precari:
Principis aspectus ausa subire sacri:
Perque tuos titulos desider at ire, tuaeque
Splendida virtutis ferre per astra decus.
Magne fave Princeps, Musarum magne Patrone:
Utque facis, coeptis dexter adesto meis.
Tu Musae vatique tuo da vela secunda:
Dum tua maiori carmine facta canam.