NOBILITATE, DOCTRINA ET VIRTUTIB. [Abbr.: virtutibus] insigni viro, Domino IOHANNI CHRISTOPHERO NEUSTETTERO, COGNOMENTO STURMERO, Ecclesiar. Cathedral. Mogont. et Wirzeburg. [Abbr.: Ecclesiarum Cathedralium Mogontiaci et Wirzeburgensis] Cannonico, etc. Equiti Franco, Domino suo observando, IOHANNES POSTHIUS S. [Abbr.: Salutem]

CUM sub prelo iam iterum essent haec nostra, quae mitto, Parerga poetica, et quidem alterius partis accessione adaucta, Patruum tuum, IOHANNES CHRISTOPHORE, vir nobilissime, Erasmum Neustetterum, virum immortalitate dignissimum, ex hac vita emigrasse, acerbissimo sane animi sensu intellexi. Cuius mei doloris causas habeo plurimas et gravissimas. Trigesimus enim quintus iam agitur annus, cum primum in eius notitiam bona quadam fortuna adolescens perveni, post P. Lotichii Secundi, Poetae et Medici praestantissimi, obitum immaturum. Huic ego cum praeceptoride me optime merito Elegia quadam parentassem, eam, adiunctis aliorum quorundam eiusdem generis versibus, typis descriptam Patruo tuo dedicabam. Is vero statim huc ecquis, et viatico misso, me ad se humanissime

Comburgum in vitat: aliquot dies lautissime habet: magnoque tandem donatum honorario dimittit. Exilo tempore quot insuper et quanta pro sua liberalitate in me beneficia contulerit, non ignorant, qui me norunt, omnes: et cognoscet ex scriptis meis olim, ut spero, posteritas. Utinam autem praesens praesenti supremum vale dicere potuissem: nihil profecto mihi potuisset accidere optatius. Huius enim rei causa proximis superioribus mensibus cum filio Erasmo (cui propter erat) difficili etiam et incommodo anni tempore iter susceperam Comburgum: ut, quo in loco primum mihi olim conspectus fuit et innotuit, senio iam et morbis confectum Maecenatem consenescens ego cliens postremum inviserem. Sed nescio quod malum fatum meis votis conatibusque in eo itinere obstiterit. Ipso enim tum ibi non reperto, domum re infecta (quod meum dolorem auget) redeundum fuit. Erat in eo ingenium excellens, memoria divina, studium indefessum; quo non tantum Latini sermonis copiam sibi comparaverat, et elegantiam singularem: sed etiam aliarum linguarum, Graecae, Italicae, Gallicae adiunxerat cognitionem: imitatus ea in re, opinor, DANIELEM illum STIBARUM, Eq. Fr. virum laudatissimum, cuius domi, tamquam alterius Scaevolae, puer olim honestissime fuerat educatus. quo modo ipse te quoque puerum instituendum

curavit, et adultiori auctor fuit et suasor, ut ad uberiorem ingenii cultum percipiendum in Italiam, in Hispaniam, aliasque Orbis christiani provincias proficiscereris. Idem in amicis eligendis prudens, in amicitia colenda erat constantissimus. Neque sui tantum ordinis ac loci (quod plerique faciunt) verum etiam alios virtute et eruditione praeditos homines sua benevolentia et liberalitate complectebatur. E magno horum numero paucos hic tantum nominare libet: camerarios, Petrum Lotichium Secundum, Nicolaum Cisnerum, Contadum Dinnerum, Iohannem Gelchsheimerum, Paulum Melissum, Iohannem Mathesium Medicum, Ieremiam Baunachium, Richardum Hemelium, Franc. denique Modium. Et huius quidem opera ad Bibliothecam fuam, quam magnis sumptibus amplissimam et omnis generis libris refertissimam Comburgi instituit, longo tempore vius est. Ibi enim (ubi se etiam per iocum apud familiares esse quendam Regulum dicere solebat) libenter semper vixit. Eius aedificia et muros vetustate pene collapsos denuo instauravit, picturis variis et inscriptionibus exornavit, atque reditibus plurimum locupletavit: reque ipsa ostendit, quod cuidam turri inscriptum: Sic vos non vobis nidificatis aves. Ibidem quoque sepulturae locum sibi ante multos annos posito monumento designavit, Horatiani illius memor,

Omnem crede diem tibi diluxisse supremum. Inde tamen non rato illum modo Herbipolim, modo Bambergam, modo alio negotia publica evocabant:ubi omnibus exspectatus, omnibus gratus erat. et instar partis unice carus; atque id merito suo ubicumque enim degebat, domus ipsius bonorum ac doctorum virorum quasi diversorium erat publicum: pauperibus vero et adversa pressis fortuna, asylum ac penu uberrimum. In consiliis de Republ. capiendis eius in primis requirebatur auctoritas; quae propter doctrinam insignem, et sapientiam longo rerum usu confirmatam, apud omnes plurimum valebat. Testantur id legationes aliquot pacis ac belli tempore longae et graves magna cum eius laude et gloria obitae. Quam porro fuerit Iustitiae et aequitatis amans, cum in omni reliqua vita, rum vero in Provincialis Iudicis munere gravissimo, quo Wirzeburgi longo tempore functus est, abunde satis declaravit. Ab ambitione vero quam fuerit alienus, vel inde constat, quod et eo munere, et Decanatu ibidem, qui honores sunt amplissimi, ultro se ipsum abdicavit:non quod in otio reliquam vitam vellet transigere, et sibi tantum vivere: sed ut post patriam cognatos quoque et amicos consilio et ope sua iuvare commodius posset: quod Emblema quodam in cenaculo aedium eius depictum innuit, ubi candelae ardenti adscriptum, ALIIS INSERVIENDO CONSUMOR.

Adulatores ac calumniatores. qui sese ad lautioris fortunae homines plerumque insinuare student, oderat, ut qui maxime: idque his versiculis ad parietem alibi annotatis testatum reliquunt

Sit bonus interpres, nil mala verba nocent.
Sit malus interpres nil bona verba iuvant.

Poesi sic delectabatur, ut in eadem se et legendo exerceret, et interdum a curis gravioribus liber, aliquid ipsemet componeret. Memini, quum aliquando ad eum vesperi accedens post salutationem dicerem, Non invitatus venio cenare paratus, ex tempore ipsum respondere; Et quia sponte venis, gratior hospes eris. Sed quorsum haec? inquis. quorsum? Non ideo sane haec scribo, quod meo testimonio tanti viti laudibus aliquid accessurum, aut tibi ultro in virtutis stadio feliciter currenti hac Patrui virtutum conmemoratione calcar addendum censeo; sed quod antiquae ac diuturnae cum illo consuetudinis recordatio me magnopere delectat, tibique et Patri tuo Sebastiano Praefecto Hasfurtensi digniss. fautori meo honorando, eandem fore gratam et iucundam omnino mihi persuadeo. Illo igitur ex humanis rebus communi lege naturae nuper ablato Poemata nostra ad te, virtutum illius vivum exemplar, inte quodam hereditario iam veniunt: quaevi grata tibi esse patiaris, et patrocinio tuo, ubi opus fuerit, defendas,

meque ac meos tibi commendatos habere digneris, etiam atque etiam te oro atque obtestor. Quod superest, ut Deus Opt. Max. tibi ruisque omnibus, omnia semper prospera et felitia largiatur, ex animo precor. Kal. [Abbr.: Kalendis] Ianuarii, Anno Domini 1595.

AMPLISS. [Abbr.: Amplissimae] DIGNITATIS VIRO D. [Abbr.: Domino] ERASMO NEUSTETTERO, COGNOMENTO STURMERO, ECCLESIAR. Bamberg. et Wirzeburg. [Abbr.: Ecclesiarum Bambergensis et Wirzeburgensis] Canonico, ac Decano Comburgensi, Equiti Franco, domino et patrono suo observando IOHANN. [Abbr.: Iohannes] POSTHIUS S. [Abbr.: Salutem]

QUod Rodanum et Tiberim vidi, camposque feraces
Quos refluo Scaldis turgidus amne rigat:
Quodque Machaonias tracto haud inglorius artes,
Lingua peregrinos quod mea docta sonos:
Muneris esse tui, Sturmere amplissime, norunt
Qui Tiberim et Scaldim, qui Rodanumque bibunt.
Ergo tibi nostrae merito offero carmina Muse
Qualiacumque, illis quae mihi nata locis.
His coniuncta leges numero quae dispare lusi.
Postquam me reducem Francia dives habet:
Quaeque mihi Austriacis dictavit Phoebus in oris,
Romani custos qua sedet Imperii.
Si sperata Deus mihi fecerit otia, forsan
Et graviora istis et meliora canam.
Interea longam feliciter exige vitam,
Et solito Vatem dilige more tuum.
Wirzeburgi anno 1580.

IOHAN. [Abbr.: Iohannes] POSTHII GERMERSHEMII ELEGIARUM LIBER I.

Iter Gallicum mare Ligusticum. Elegia I.

HActenus afflictam per mille pericula vitam
Exegi, nec adhuc, quem peto, finis adest.
Exitium praesens video, mortemque paratam:
Hinc misero effugii spes mihi nulla patet.
Exitium praesens Pelagusque Notique minantur,
Missaque ab horrisonis fulmina crebra polis.
Saevit hiems, saevit mare, nox atra incubat undis,
Ultima nox oculis ingruit ista meis.
Et merito: Quid enim furiosum iter avimus aequor,
Hadriaco passi gurgite naufragium?
Et meminit, vitatque locum quo laesus asellus,
Et puer offensas abstinet igne manus.
Stultus ego ad naves redit olim naufragus: eheu
Debueram accepto cautior esse malo.
Debueram nostrae tandem memor esse puellae,
Quae mihi naufragium vaticinata fuit.
Parcite caerulei, precor, o bona numina Ponti,
Et facite insanas ponat ut unda minas.
Tu quoque ventorum cui flabra potentia parent,
Tu precor indomitos AEole claude Notas.
Prosit Apollineas animum erudiisse per artes,
Prosit et Aonias non temerasse Deas.
Vestra ego regna canam victuro amplissima versu:
Vosque colet donis nostra puella suis:

Vos modo me salvum salva traducite pinis
Ad fortunatae letora Massiliae.
Non ego me propter metuo mihi: sed mea Vitae
Me monet: interitu nam perit illa meo.

AD BLANDINAM SUAM. Elegia II.

SI, mea vita, tuo cupies rescribere Iano,
Littera ad Hetruscos nulla feratur agros.
Inde ego sum nuper (Sic Dii voluere) profectus.
Et subii durae taediae longa viae,
Multaque per populos varios incommoda passunt
Non timui vasto ducere vela mari,
Frugifera Ausoniae tumidis quod fluctibus arvae
Pulsat, et antiquae moenia Massilia.
Heu quibus hic ventis, quibus exagitat a procellis
Nostra carina! furor quantus erat pelagi!
Vix ea transierant; saevorum turba latronum
Involat in nostras sanguinolenta rates:
Et rapit inde viros armisque animisque carentes,
Ablatisque fugit per vada salsa bonis.
Haud aliter quondam raptores agmine facte
Irrumpunt ovium mitia septa lupi:
Attonitasque trahunt nullo prohibente, vorantque.
Et saturi inde altas in suae lustra ferunt.
O superi, quae sors misero, quae vita fuisset
Inter inhumanos terribilesque Getas!
Nempe vel aequoreis iam piscibus esca natarem.
Vel premeret teneros dura catena pedes.
Ingenuaque manu serviles ducere remos
Cogerer, et leto deteriora pati.

Haec tamen evasi Christo duce, et auspice Christe,
Gallorum optata nunc et in urbe moror.
Urbe Machaoniis qua iam non artibus ulla
Nobilius toto nomen in orbe tenet.
Nam quis Mompelium populus, quae nesciat ora?
Magnus ubis sedem fixit Apollo suam.
Ver ubi perpetuum felicibus educat aruis
Omnes, quas Medicus postulat usus, opes.
Hic ego Rondletumque senem magnumque Saportam
Suspicio, et veluti Numina bina colo.
Tertius accedis Iubertus in ordine qui me
Hospirioque fovet, colloquioque iuvat.
Fidus et excultos secum deducit in hortos,
Ingenioque docet multa reperta suo.
At dum Paeonia sum totus in arte, Tibullum
Negligo, nec doctas sector, ut ante, Deas.
Tu sola interdum facis, optatissima Virgo.
Desuetae ut repetam dissona fila lyrae.
Nec magni titulum quaero, famamque Poetae,
Ut numeros cantet postera turba meos.
Tu facis ingenium nobis, tu carmina dictat,
In certos redigis tu mihi verba pedes.
Ergo tibi placeam modo qualiscumque, beatum
Me, superisque putem Diis in honore parem.

AD SODALES IN MONTE Pessulano. Elegia III.

QUaeritis unde mihi vultus tenuatus, et unde
Assiduus sedeat pallor in ore meo.
Non sum qui studiis vigiles traducere noctes,
Aut nimio soleam membra gravare mero.

Nostra mali toties vexarunt corpora morbi,
Vix ut Paeonia sint relevata manu.
Testis erit Rhenus flavis ditissimus undis,
Qui patriae transit rura beata meae.
Testis erit Nicrus gelidis qui vallibus errans
Castra Palatini suspicit alta Ducis.
Testis et Arnus erit fluviis venerandus Hetruscit,
Testis item Blandi Nymphula sontis erit.
Quae gelida toties me fovit amabilis unda,
Arenti toties depulit ore sitim.
Hic fera Persephone (Medicos et numina tester)
Bis voluit vitae rumpere fila meae.
Bis deploratum me deseruere sodales,
Bisque sepulturae terra adaperta fuit.
Hinc graciles artus, color hinc mihi pallidus oris
Natus, et in fracto corpore debilitas.
Quid referam assiduos tacito sub corde dolores,
Qui miserum excruciant et perimunt animum?
Dum fleo dilectos vix me vidisse parentes,
Quos tulit ante suum mors properata diem:
Dum recolo transacta meae sine fruge iuventae
Tempora, quae studiis danda fuere bonis.
Nam mea vita novem iam nunc exegerat annos,
Ut primas caepi discere litterulas.
Sic, heu, negligemur male, quando infausta parentes
Fata immatur is surripiunt pueris.
Tum male Curator mandata negotia curat.
Atque suas nostris auget iniquus opes.
Tu quoque causa meae vixisti magna ruinae
In patriis residens dura noverca bonis.

Cui precor ut iustas: Sed quo dolor improbe, et ira
Me rapitis. pietas hoc veneranda vetat.
Nec tantum illa animum, quae iam periere, remordent,
Multa sed et praesens tristia tempus habet.
Nec minus afficiunt aevi me fata futuri,
Quae precor, exactis prosperiora cadant.
Denique (nam vobis etiam secreta fatebor)
Hunc quoque pallorem non nihil auxit amor.
Ille meas avido depascitur igne medullas,
Et gerit in nostro regna superba iugo.
Nec vacuas umquam studiis gravioribus horas
Me dare, ve! Musis invigilare sinit:
Sed desiderio miserum, cor torquet inani,
Assidue curas suppedit atque novas.
Deque mea me sollicitum iubet esse puella,
Cum sit ab aspectu tam procul illa meo:
Ne male fida suos alio traducat amores,
Posthius eque oculis fluxerit, eque animo:
Dum festis ornat se luxuriosa diebus.
Et patria molles ducit in Urbe choros.
Ah pereat quicumque leves agitare choreas
Instituit, vere pessimus ille fuit.
Tunc, heu, nequitiae nimium, via libera facta est.
Sanctus et obscaeno fugit ab orbe pudor.
Hic lascivus amor flammasque et spicula miscet,
Ludit et occultis Cypria blanda dolis,
Dum manibusque manus furtivaque basia iungunt,
Amplexus cupide Virgo subitque viri.
O quoties inibi (tantum Venue improba regnat)
Nuptarum constans est labefacta fides?

O quoties? Sed Musa tace. Nam plurima fiunt,
Quae foret Aoniis turpe referre modis.
Hoc Reges prohibete malum, prohibete choreat,
Maxima quae nivei damna pudoris habent.
Aut saltem hunc morem, mea patria, tolle profanum,
Per petui famam nominis inde feres.
Exemplumque tuum populique sequentur et Urbes,
Quotquot habet Rhenus, quot quot et Ister habet.
Nuntiet hoc aliquis factum, donabitur auro,
Atque weo aeternum carmine natus erit.
At vos unanimi, doctissima turba, Sodales,
Hac mihi quos constans iunxit in urbe fidet:
Qui studio mecum pariter sudatis in uno,
Lumina Paonii magna futura chori:
Hic si forte Deus tristes mihi finiat annos:
(Nam mea nescio quo mens stupet augurio)
Exiguum tumulo marmor superaddite nostro,
Bina quod in celebri carmina frontigerat:
Posthius hac situs est Phoebo dilectus in urna,
Cui vitam et lacrimas finiit una dies.

AD HENRICUM STAPEDIUM Colon. Elegia IV.

TU quamvis Rhodani procul hinc submotus ad undas
Felicem celebri ducis in Urbe moram:
Et tibi Lugduni populum, vicinaque regna
Devincis medica non sine laude manu:
Succeduntque tibi felicibus omnia fatis,
Atque labore refers praemia digna tuo:
Non tamen hos colles, positamque in collibus urbem
Negligis, aut huius non memor esse potes.

Saepe sed occurrit tibi dulcis imago locorum,
Toque Machaonii lumina clara chori:
Nempe senex altis Regum gratissimus aulis
Temporis Hippocrates ille Saporta sui:
Quique sua totum fama Rondletius orbem
Implet, Apollinei gloria summa gregis.
Eloquioque potens Feynaeus et arte medendi,
Feynaeus Celso par in honore suo.
Nec minus arte valens et mente Triallius alta,
Et Latrae et Graiae clarus honore lyrae.
In primisque frequens tibi se clarissimus offert
Iubertus patriae lumen honorque sua.
Inclita de sacra tribuit cui nomina Lauro
Phoebus, et Hoc signum, dixit, amoris habe.
Laurus noster amor; medicina est maxima laurus,
Semper habet virides laurus odor a comas.
Sic tu noster eris medicorum maximus olim:
Vivet in aeternos sic tua fama dies.
Namque pererratis Gallisque Italisque reversum
Mompelii accipient pulpita Gymnasii.
Longa ubi te iuvenum series mirata docentem
Audiet, in laudes multa canetque tuas.
Ipse novos etiam sucos, nova gramina miscens
AEgra salutifera membra levabis ope.
Multaque conscribes studio observata frequenti,
Quae teret assidua postera turba manu.
Haec Phoebus: pueroque haerens blanda oscula caro
Omniaque una animi dona beata dedit.
Hunc tu docte Virum multos Henrice per annos
Dilectum magno semper honore colis.

Et merito: Nam te veneratur et ille vicissim,
Multaque dat certae pignora amicitiae.
Dum celebrat victura suis tua nomina libris:
Anne aliquid maius, quod dare possit, habe?
In patriamque suam tua facta fidemque recenset,
Cum tulit innumeros pestis acer ba viros.
Hunc quibus auxiliis tunc expugnaveris hostem,
Non decet ut tacito candidus ore premas.
Quicquid habes igitur, communem profer ad usum,
Consilioque iuva saecula nostra tuo.
Sic precor ut longum felici sidere vivas.
Sic faveant arti numina magna tuae.
Sic tua ad astra ferant seri benefacta nepotes,
Iubertumque simul, Stapediumque legant.

Ex monte Pessulano, Anno Domini 1566.

AD ANTONIUM IUNCKERUM Med. [Abbr.: Medicum] Elegia V.

ERgo Teutonicas seine meremeabis ad oras,
Antoni, ingenio semper amande meo?
Quam cuperem hunc montem, dulcesque relinquere valles,
Propositaeque comes garrulus ire utae,
Gallorumque urbes tecum lustrare beatas, valles,
Et loca tot claris nobilitata Viris.
Et Rhodani tractus, et litor a culta Garumnae,
Et Ligerim, et ripas, Sequana magne, tuas.
Ferrem ego tam longos animo gaudente labores.
Arva licet rapido torreat igne Canis.
Nam modo de studiis solitis, usuque medendi
Colloquium nobis texere dulce foret.

Et revocare animo fidus Rondleiius olim
Quae docuit, Montis gloria prima sui.
Praecipue ut fragiles hum ani corporis artus
Omnipotens mira finxerit arte DEUS.
Ut corpus tenues sensim evanescat in auras,
Unde sitim stomachus sentiat, unde famem:
Sanguineumque bibant sitientia membra liquorem,
Quem parat, in venas distribuitque iecur:
Perpetuus magnam ceu fons diductus in urbem
Indigenis largas sufficit uber aquas.
Qualia, et unde fluant generis primordia nostri,
Ut magnum e paruo semine surgat opus.
Unde malis toties vexentur corpora morbis,
Unde sit afflictis certa petenda salus.
Saepe darent Silvae nobis, aut prata loquendi
Materiam, aut docti scripta Dioscoridis.
Omnia perfectum quae sunt tibi cognita ad unguem,
Omniaque in memori pectore clausa geris.
Saepe susurrantem gelidi prope fluminis undam
Acciperet fessos quae libet umbra duos.
Hic veterum dulces numeros cantare iuvaret,
Sive tuos Ovidi, sive Tibulle tuos;
Sine tuos, alto qui vertice tangis Olympum
Pindaricis feriens plectra sonor a modis.
Saepe etiam nobis vario colludere versu,
Ingenuosque foret dulce referre iocos.
Saepe tibi nostros recitarem lassus amores,
Inque vicem cupido tu mihi saepe tuos.
Atque ita iucundo transirent tempora cursu,
Esset uti longae nulla querela viae.

At quia me dulci retinet Rondletius ore,
Nec sinit a caro Monte referre pedem:
Tu, precor, i felix, iuvenis doctissime, teque
Ad patrios ducant fata secunda lares.
Turpior hic aderas: prior hinc tu iure recedis,
Nobilibus referens laurea serta comis:
Gaudia longaevo summa allatura parenti.
Et generi laudem deliciasque tuo,
Nec minus et patriae victurum in saecula nomen
Quae Medico et Vate est clara futura suo.
Illa alit insignem facie et Virtute puellam,
In thalamos ibit quae nova sponsa tuos.
Et te divitiis, te pulchra prole beatum
Efficiet, curas diminuetque graves.
Euentura cano: laetus Rhenumque Nicrumque,
Et patriae aspicies moenia clara meae:
Moenia queis tribuit felix Germania nomen,
Haud procul a laribus, Spira diserta, tuis.
Inde petes docti prope flumina amoena Lycaei
Tecta, Palatini quae posuere Duces.
Hic pro me dulces saluere iubebis amicos,
Quot quot adhuc reliquos vita superstes habet.
Hic manes tumulumque sacrum, cineresque salutae
Huc eliique mei, Lotichiique mei.
Et geminas sacra lauri de fronde coronas
Suspende, et multa sparge sepulcra rosa.
Iamque vale, et memori serva me mente repostum,
Inque vicem carum, sicut haberis, habe.
Nam memor ipse tui vivam, et te semper amabo,
Blandinae potero dum memor esse meae.

In monte Pessulano.

DE OBITU GUIL. [Abbr.: Guilelmi] RONDELETII MEDICINAE in Academia Mompeliensi Professoris Regii et Cancellarii, Elegia VI.

TRistior Oceani Phoebus procedit ab undis,
Obscura auratum nube tegente caput.
Et canis aestivas, ardent quibus omnia, flammae
Frigida vicini temperat aura maris.
Et densam laurus foliis vernantibus umbram
Ad gelidae rivos grata ministrat aquae.
Hic ego, Rondelete pater, tua funera flendo
Solus agens longum continuabo diem.
Alcyones mecum, immemores Ceycis, inibunt
Luctisonos circum litora curva modos.
Proh superi, tenues mens illa recessit in auras?
Indigna tegitur iam caput illud humo?
Quo neque amabilius fuerat, neque doctius ullum:
Pace, precor, Medici sint ea dicta chori:
Quodque fuit dignum, si quid modo fata moveret,
Viveret ut Pylii saecula longa senis.
Vix equidem, venerande senex, tua funera credo:
Vivus enim vivum te mihi fingit amor.
Atque animo illa meo species abeuntis inhaeret,
Diceret extremum cum tua lingua vale.
Hinc etiam vigilans veluti per somnia fallor,
Saepe mihi reditum polliceorque tuum.
Credere sed tandem, invitus sed credere cogor,
Quod populi gemitus famaque certa refert.
Quaeque domum viduam miseris ululatibus implet
Coniux orba, gravi pondera ventre gerens.

Quaeque suum quaerit patrem undique, et undique patrem
Ingeminat blaso filia parva sono.
Qualiter in mediis silvis, tectisue sub altis
Amissum deflet Daulias ales Itym.
Hocne tot exhausti noctesque diesque labores,
Hoc meruit rerum maxima cognitio?
Hoc medicas longum docuisse fideliter artes,
Hoc meruit virtus, hoc tua religie?
Hoc tot depulsae pestes, morbique, febresque,
Tot pueris, et tot reddita vita viris?
Ut sic occideres, opera interrupta relinquens,
Quae fuerant docta perficienda manu.
Adde tot egregios iuvenes tua castra secutos,
Deseris in medio quos Palinure mari:
Multa quibus medicis monstrabas fidus in hortis,
Quae prius antiqui non docuere senes.
Nemo Dioscoridem tanto contriverat usu:
Gesneri venia, Matthiolique loquor.
Tu noras quotquot felix parit India plantas,
Quotquot et in summo vertice Pindus alit.
Quotquot et in vastis generat radicibus AEtna,
Quotquot et in paruis collibus Hybla gerit.
Et quot Mompeliensis ager, quotque humida Tempe,
Quotque Tridentinae iugera vallis habent.
Quaesint antiquis celebrata ligustra poetis,
Quaeque sic in nostris mollis Acanthus agris.
Quaeque ferax nobis mittat Colocasia Nilus,
Quas Sandix terras, quas Meliletus amet.
Scyllaque num nostris mi nor inveniatur in oris,
Et vera an nostris Baccharis halet agris.

Haec tibi monstrarant, parent quibus arva, Napaeae,
Vel Zephyrus florum cui dedit imperium.
Vera nec a falsis melius discernere quisquam
Norat, et errorum detegere omne genus.
Veraque si desint, desunt ut plurima, quaenam
Illorum veniant substituenda loco.
Tum quae mista quibus pugnent medicamina morbis,
Egregia victum cedat ut arte malum.
Ceteraque ut sileam divinae munera mentis,
Ardua quae tollunt nomen ad astra tuum
Perfectum melius quis te cognorat ad unguens
Qua Deus humanum finxerit arte genus?
Ut membris vitam cor suppediterque calorem,
Distribuit magno Sol ut in Orbe iubar.
Utque iecur vitae thesaurum fundat in artus,
Haud secus acrivis ductus in arva Padus.
Ut ratio in summa sibi legerit arce ministros,
Qui dominae referant exteriora suae.
Ut nervis velut appositis utatur habenis,
Subdita membra suo dum movet imperio.
Denique nulla latet pars abdita corpore toto,
Quae tibi non memori cognita mente foret.
Hinc ea dexteritas fuerat tibi parta medendi,
Ut te aliquem populus crederet esse Deum,
Eque tuis reges peterent oracula tectis,
Ceu quendam a Clario Graecia tota Deo.
Nec medicina levis (dictu mirabile) verbis,
Atque etiam est manibus visa subesse tuis.
Sepe dolor cessit, te consolante, manusque
Dulce laborante saepe levamen erat.

Vidi ego permultos iuvenes, puerosque, senesque
Vivere, crediderat quos sera Parca mori.
Vidi ego remediis revocare e faucibus Orci,
Ad quos vectandos caeperat ire Charon.
Prosint, heu, cunctis, at non tibi profuit uni
Cura tua, artificem destituitque suum.
Sic uri tristitia sapiens, animique dolore
Urgetur, propriae nescius errat opis.
Sic qui sacra docent, miseros solantur, et agros,
Ipsi aegri alterius voce monentis egent.
Sic et causidicus pro se bene dicere nescit,
Utiliorque aliis quam sua lingua sibi est.
Et si res hominum toto mediteris in orbe,
Auxilio vivit nemo valetque suo.
Scilicet hoc voluit nitidi regnator Olympi,
Alter ut alterius semper egeret ope,
Humanumque genus velut hac ratione coactum
Excoleret sanctae foedera amicitiae.
O utinam ante obitum tecum, Rondlete, fuisset
Gloria Apollinei summa, Saporta, chori.
Qui sancto vixit tibi iunctus amore tot annos,
Et studii consors consilique fuit.
Ille tibi sacras herbas, succosque dedisset,
Quos alii e medicis non didicere libris,
Ette (certa fides) ope restituisset amica,
Nec tegeret gelidus tam tua membra lapis,
Auxilioque tuo populus gauderet, et Urbes,
Quae flent nunc obitu iure, dolentque tuo.
Atque aliquis, quod te videat iam funere raptum,
Crudeles superos, impiaque astra vocat;

Et iacit in saevas convitia dira sorores,
Rumpere quas vitae stamina vulgus ait.
Ipse etiam Proteus hoc ipso in litere nuper
Edidit haec rauco tristia verba sono
Heu male fausta dies, atroque notanda lapillo,
Quae rapuit tantum sub cava busta virum.
Scilicet e Stygiis sese extulit illa tenebris,
Fulsit et in toto stella sinistra polo.
At tua praecipue rabies, tua fervida flamma,
Dire Canis, fati maxima causa fuit:
Detestande Canis, stellaque nocentior omni,
Quotquot habet magni regia celsa Iovis.
Te propter (nullos aether quia suggerit imbres)
Intereuntque herbae deficiuntque greges.
Tu facis ut teneri moriantur in arbore fetus,
Fallat et agricolam vinea, fallat ager.
Tu facis bumani crucientur febribus artus,
Tu facis ut saeva corpora tabe fluant.
Quin et larga tuo siccantur flumina ab aestu,
Unde gravem queritur plurima Nympha sitim,
Et miserarenti vix spirat fauce colonus,
Flava parum firma dum metit arva manu.
Tu facis ut totae vexentur pestibus Urbes,
Mittis et ad Stygios milia multa lacus.
Nos etiam, quamvis habitemus in aequore, tuti
Vix sumus a facibus, stella nefanda, tuis.
Pars igitur certe est ea pessima totius anni,
Qua tuus ardenti regnat in orbe furor.
Hoc, Rondlete, tibi nocuit grave sidus, in aestu
Fecisti longum dum male firmus iter.

Hei mihi quot pro te, vel qualia munera Divis
Vovimus, incolumis si tua vita foret!
Quae non templa piis implevimus undique donis,
Quae non plenae sacris ignibus ara fuit?
Non tot detinuit caelum Campania votis,
Pompeium premeret cum violenta lues.
Sed durus surdas avertit Iuppiter aures,
Votaque lascivi nostra tulere Noti.
Nostra tulere simul crudeles gaudia, restant
Nunc larcrimaeque oculis, pectoribusque doler.
Te Rhodanusque Ligerque gemunt, magnusque Garumnae,
Quique regit tumidas Sequana clarus aquas,
Eridanusque senex, et frater Tybridis Arnus,
Ceteraque ex Italis flumina nata iugis.
Te Rhenus deflet, te Moenus, et Ister, et Albis.
Oderaque, et multo clarus honore Nicrus.
Magnus at ante alios vitrea Neptunus in aula,
Et Thetis et Thetidis cetera turba dolet.
Id tamen in misero praebet solatia luctu,
Regna quod haec scriptis sunt celebrata tuis.
Nullum etenim vidit tumidarum rector aquarum
Qui melius tantum condere posset opus.
Meque tibi voluit magni secreta profundi
Monstrare, antiquis non bene nota viris.
Litora ad haec igitur piscesque et monstra coegi,
Imperio ventum namque vocata meo
Quaecumque Herculeis transmittit faucibus aequor,
Quaecumque Euxini litoris unda parit,
Quotquot in Oceano, nostris et quotquot in oris
Vivunt, subieci bruta marina tibi.

Et quodcumque ferunt Germanica flumina pisces,
Gallica quotquot habent, Itala quotquot habent.
Quae tibi non oculis tantum spectare licebat.
Verum etiam facili tangere cuncta manu.
Quorum ego te docui naturam ac nomina vera.
Tum quibus ingeniis praedita quaeque forent.
Utque imo lateat pars semper in aequore, quaedam
Venetur praedas per maria alta suas.
Hac cava saxa colat, virides amet illa recessus:
Et quibus eludant retia tensa dolis.
Quis lupus, et nostris quis sit Melanurus in undis,
Quas aurata colat, quasque Silurus aquas
Quaeque sit ex illis medicina petenda, quis usus,
Quae veniant lautae grata, minusue gulae.
Omnia quae doctis per te sunt edita chartis,
Quas vagus in toto Sol videt orbe legi.
Perque plagas omnes aetate legentur ab omni,
Dum mare squamigerum gignet aletque gregem.
Dum sua vela audax committet na vita ventis.
Dum capient fluvios aequora vasta suos.
Felices colles, felicia litora nostra,
Quod toties pedibus trita fuere tuis.
Felix silva tibi gratam quae praebuit umbram.
Quique tuam solitus fons relevare sitim.
Felices iuvenes, qui te audivere loquentem,
Doctrina frui qui potuere tua.
Et tumulus felix terraque beatior omni
Qui pia defuncti corporis ossa tegit.
Illa, precor, tuta requiescant molliter urnae,
Quam tegat umbrosis laurea silva comis.

Multaque perpetuo volucris sub fronde virenti
Ingeminet mastis carmina maesta sonis.
Et ver perpetuum tumulo pia terra ministret,
Totus et Assyrio spiret odore locus.
Et magis atque magis celebretur fama sepulti,
Longaque pax animae sit, requiesque tuae.
At vos, qui vigiles studio insudatis coden
Inclita Mompelii lumina Gymnasii,
Magne Saporta, suas Phoebus cui tradidit artes.
Quem senium primo collocat arsque gradu
Et tu quem fecit longa experientia clarum.
Iudicio, Gryphi, consilioque potens:
Cuique sui regis commisit Gallia vitam,
Castellane, aulae gloria, Regis amor.
Quique genus veteri medicorum a sanguine ducis.
Blasine, atque tuos vincere tendis avos.
Et tu quem norunt silvaeque herbaeque virentes,
Assatii generis rarum, Iacobe, decus:
Quique ornas medicam, Francisce uberrime, sedem,
Nobile Feynaeae sidus honorque domus:
Et tu longa precor faustae cui tempora vita,
Montis honorati grande, luberte, iubar.
Quique salutifera mirandus es arte Thryalli,
Cui Latio et Graio Musa dat ore loqui.
Vos agite unanimes tanam instaurate ruinam.
Unanimes lapsis addite rebus opem.
Vester honos agitur: vestrum defendite montem,
Proroget ut famam condecoretque suam.
Sed facitis:neque in hac estis mihi parte monendi:
Vester in hoc dudum pulvere sudat equus.

At generosus equus licet in certamine curras
Fortiter, admonitus fortius ire solet.
Vidimus et nautas remos adhibere, secundi
Quamlibet inflarent lintea plean Noti.
Hac Proteus: maestusque manu larcimantia tergens
Lumina sese altis abdidit aequoribus.
At Sol Hesperias properans declivis in undas
Me quoque iam tristem cogit abire domum.
Olim plura tibi, praeceptor amate, canemus,
Ad patrios fuero quando reversus agros.
Et tumulum ad Rheni tibi litora magna dicabo,
Et cineri solvam debita iusta tuo.
Nempe tui memores lacrimas, et maesta quotamnis
Carmina, funereis ingeminanda sonis.
Audiet haec Rhenusque pater, Nymphaeque dolentes,
Et tumulo violas, et nova serta ferent.
Marmoreusque lapis patulae sub tegmine fagi
Grandibus ostendet carmina bina notis.
Posthius haec rediens posuit monumenta doloris,
Quum fera Rondletum fata tulere suum.

In monte Pessulano, Anno 1566.

IOANNIS BOTTHERII PEDEmontani Epigramma.

ROndelete altum felix super aethera regnas,
AEternaque aevum pace beatus agis.
Quod nisi sancta ipsum tibi vita dedisset Olympum,
Posthius egregia laude daturus erat.
Talebus ille modis etenim tua funera deflet,
Orpheus Eurydicen qualibus obtinuit.

AD ANDREAM PAULUM Brunsvicensem. Elegia VII.

QUam mihi misisti, cultissime Paule, salutem
Accepi, et lectam saepe subinde lego.
Ne valeam, toto si quid mihi dulcius anno
Contigit, et ratio, iustaque causa subest.
Te quoniam elegi ante alios mihi semper amandum,
Teque colendum omni tempus in omne fide.
Dumque tibi, ut video, nostri quoque mutua cura est.
Crescit et in nostro pectore cura tui.
Et merito: nam te vix dignior alter amari:
Quem cumulant tantis Numina muneribus
Ingenuas Musae puerum feliciter artos
Certatim et linguas edocuere duas.
Mercuriusque Deum interpres, fandique magister
Ipse sui vires contulit eloquii.
Et Venus expoliens formosi corporis artus,
Hoc nostro, dixit, munere gratus eris.
Gratus eris populo, magnis gratissimus aulis.
Ardebitque igni multa puella tuo.
Et tibi divinos mores, et amabile pectus
Donarunt Charites, Cypria turba Deae.
Mars animos roburque dedit, praeclaraque bello
Pectora, et intrepidas fortia ad arma manus.
Quidiam divitias, lati quid iugera campi.
Quid generis referam stemmata prisca tui?
Quis te igitur talem non diligat, optime Paule,
Laeteturque tuae foedere amicitiae?
Quod si vitam olim tibi fata benigna dedissent,
Roma potens domiti dum caput orbis erat.

Dum Maro florebat, puri dum Tullius eris.
Notaque carminibus cetera turba suis:
Te quoque divinis ornassent laudibus omnes,
Staret et excelso iam tua fama loco.
Sed neque sic perages obscurum inglorius aevum,
Nec poterit laudes mors abolere tuas.
Perge modo ingeniisque fave, quae nomina possunt
Clara vel e mediis tollere ad astra rogis.

Antverpiae, 1568

AD ADAMUM GELPHIUM HEYDELberga discedentem. Elegia VIII.

ERgo sedet Nicri colles, habitataque Phoebo
Moenia, et Aonias linquere, Gelphe, Deas?
Nec te Lotichius Musarum gloria, nec te
Hic retinet fusis blanda Melissa comis.
Quae nunc maesta sedens lacrimis exclamat obortis
Nil pia difficiles vota movere Deos.
Et te crudelem, solido te robore natum,
Et silices cordi dicit inesse tuo.
Qui dulcesque lares et amatae tecta puellae,
Qui vitam possis deseruisse tuam.
Eia age, Adame, redi longis commote querelis.
Quid miseram torques? Eia age, Adame, redi.
Si bene te novi, lacrimis flecteris amicae,
Mollem animum voluit vatibus esse Venus.
Testis qui cupide gelidis in montibus optat
Esse lapis, dominae caecus amore suae.
Testis, sola fuit cui Cynthia carmen: et ille
Qui fracto exsequias passeris ere canit.

Testis Lotichius meus est, pulcherrima cuius
Versibus aeternum Claudia nomen habet.
Nec tua tam leviter tetigit ferus ossa Cupido,
Ut tibi iam solito pectus amore vacet.
Nec, quia nunc alias mens est tibi quaerere sedes.
Idcirco caram destitues dominam.
Demophoon thalamo promissam Phyllida quondam
Deseruit patrias compositurus opes,
Legitimi rediens ut iniret gaudia lecti,
Optatoque diu posset amore frui.
Sic procul hinc quamvis a nobis remige tendas.
Non tamen es vitae non memor usque tuae.
Sed rediturus abis reditum suspendere longum
Te prohibet miserae Phyllidis interitus.
Quae, quia Demophoon non pacto tempore venit,
Heu sibi carnifices intulit ipsa manus.
Ergo bonis avibus partrii pete limina tecti,
Lucida quae Rheni divitis unda beat.
Qua caput opponit soli Oppenhemia Eoo,
Inter Mogorum Vangionumque solum.
Huc te fata vocant, sors hic tibi laeta favebit,
Hic et opes crescent, hic tibi surget honos.
Sed Nymphas alias, alios fuge semper amores,
Unica sit cordis flamma Melissa tui.

IN NUPTIAS PHILIPPI STEPHANI Sprengeri, et Barbarae Hugeliae. Elegia IX.

CUM mea languerent diversis pectora curis,
Bellona horribiles incutiente metus:
Multaque cum fidis quererer privatus amicis,
Defleremque aevi fata sinistra mei:

En medios inter gemitus mihi littera venit
Nuntia coniugii, care Philippe, tui.
Haec ubi lecta, novos sensi sub pectore motus,
Et rediit pulsa nube serena dies.
Poscis ut optati socialia foeder a lecti
Festivis celebret nostra Camena modis.
Veris opes medio glacialis tempore brumae
Quaeris, et e sicco fonte levare sitim.
Olim gratus eram Musis Phoeboque sacerdos,
Me mea sors alias nunc iubet ire vias.
Proque Helicone sacro tristes inviso penates,
Clamat ubi medicam languidus aeger opem.
Hic pro carminibus, citharque, tocisque, querelas
Audio, et ingratos corde dolente sonos.
Hic quoque nescio quae pro Castalia Aganippe
Porrigitur manibus decolor unda meis.
Proque rosa ac violis illas traho navibus auras,
Quae nihile moscho divite odoris habent.
Pro choreis hinc inde vagus discurro per urbem,
Et facio longum saepe vocatus iter.
Otia quae superant, studiis sunt danda Severis,
Ne levibus pereat utilis hora iocis.
Pro Latio voluendus Arabs Auicenna Catullo.
Posterior Rhase est Naso, Tibullus Haly.
Tu vice Callimachi Mesue es scrutandus, et ille
Artem qui longam, Vitam ait esse brevem.
Quique alti medicas docuere fideliter artes:
Et libri in primis, magne Galene, tui.
Hac studia, ista meae ratio, Stephane optime, vitae,
Quam procul a caris vatibus exul ago.

Ergo mihi veniam dabis, adversante Minerva
Si nequeo votis scribere digna tuis.
Dii facerent, superas etiam nunc carperet auras
Germanus sponsae Carolus ille tuae.
Quoque hominum nullus vixit mihi carior umquam
Lotichius, Clarii lumen honorque chori:
Scilicet hi Phoebo, Musisque faventibus ipsis,
Concinerent vestro carmina digna toro.
Iamque vices unus poterit supplere duorum
Summa Aganippeae fama Melissus aquae.
Quem sacra Davidis miratur carmina Nicrus
Tam bene Teutonico reddere posse sono.
Ille genus sponsae referet, moresque pudicos,
Et reliquas animi nobilioris opes.
Nec minus et formae insignem celebrabit honorem,
Utque sit hunc sancta nil pietate prius.
Virtutesque tuas, clarorum ac nomina avorum,
Usque Palatinis cognita principibus.
Ingeniumque sagax, et candida pectora, nec non
Perpetuo largas ad pia dona manus.
Hac et plura canet divini Musa poetae,
Quem mihi Thesea iunxit Apollo fide.
Me iam pridem alio vocat heu miserabile vulgus,
Et querulo longas increpat ore moras.
Quod superest, thalamo felix concordia vestro
Regnet, et ingrata sit sine lite domus.
Nupta suum sancto veneretur amore maritum,
Cara sit et Stephano Barbara sola suo.
Ipsa domum faciat numerosa prole beatam,
Sit Stephanus generis pulchra corona sui.

Denique post longae felicia fata senecta
Siderei consors fiat uterque poli.

Wirzeburgi.

DE THERMIS FERINIS. Elegia X.

QUanta Dei bonitas sit, quanta potentia. Thermae
Hae quoque prae reliquis, hospes amice, docent.
Aspicis e gelidis erumpat ut undique saxis
Crebra foco nullo vena calentis aquae.
Tange lacum digitis, arte ipsa ad balnea factum
Dixeris: argento purior unda nitet.
Faucibus admoveas gratum experiere Saporem:
Nec caput offendit qui venit inde vapor.
Denique tam simplex apparet hic humor, ut illi
Vim medicam penitus nemo subesse putet.
Huius at effectus qui sint, et quanta potestas,
Hoc obiter lecto carmine certus eris.
Sine huc attuleris resoluti corporis artus,
Seu podagra articulos vexet acerba tuos:
Seu miserum affligant crudelia tormina ventrem,
Suffusa tumeat seu tibi corpus aqua:
Seu pituita iecur, seu bilis adusta lienem
Ipsorum laesis obstruat officis:
Unde solet gravibus praeberi occasio morbis,
Tetraque defor mat luredus ora color:
Excrucient renes duri seu forte lapilli.
Undarum solitas impediantque vias:
Asthmate difficili seu pectora anhela laborent,
Assiduo madidum seu pluat imbre caput:

Seu streperis surdae resonent tinnitibus aures,
Seu stupeant acri membra perusta gelu:
Afferat huc steriles maerens seu femina lumbos.
Aut alia humani damna queratur agri:
Erosum fluido scateat sine ulcere corpus:
Omnibus ha vitiis auxiliantur aquae:
Euincuntque brevi diuturnos tempore morbes,
Quos nequeat Coi vincere cura senis.
Talibus ergo malis, hospes, si forte gravaris,
Fide Deo, Thermis utere, sanus eris.
Postmodo cui meritas age lingua et pectore grates,
Quod tua tam miti damna levarit ope.

AD CHRISTOPHORUM FUErerum Patricium Norimberg. Elegia XI.

QUid tibi, dulce caput, scribam, quae carmina mitt?
Ne fidei dicar non memor esse meae.
Otia Pierides, et amica silentia quaerunt,
Fluminaque et silvas et loca sola colunt.
Ast ego clamores enter, variosque tumultus
Urbis ago, et curis distrahor innumeris.
Nec solum mihi luce domi vicinia tota
Obstrepit, et mediis turba molesta viis:
Verum etiam noctu stolidis perturbor amantum
Cantibus, et querulis per fora tota lyris.
Iurgia quid referam? quid verbera, vulnera, caedes,
Quande agit in furias pectora saevus amor.
Hic ruptas queritur nudato corpore vestes,
Hic caput, hic laesum clamitat ense latus.

Extremas alius fundit iam in morte querelas,
Et misero ultores invocat ore Deos.
Nuper ut heu trepidus sub noctem his auribus hausi,
Cum data sunt subitae corpora bina neci.
Quis veteres igitur non laudet iure Quirites?
Qui villis Romam posthabuere suis.
Et gratam Musisque dabant, Phoeboque quietem
In solis animo leberiore locis.
Scilicet hic illos tum composuere libellos,
Fama coronatis quos vehit alta rotis.
Quos animis totus legit admirantibus orbis,
Et leget extremum gratus ad usque diem.
Tu vero nostrae veniam dabis optime Musae
Christophore, hic quae te scribere digna nequit.
Plura tibi, Christo Fatisque faventibus olim
Ouum mihi contigerint otia grata, canet.
Virtutesque tuas, et stemmata longa tuorum
Dicet, et ingenii dona beata tui.
Addet et exhaustos terraque marique labores,
Hospes adis Solymos dum peregrinus agros.
Tum Meliten, terrasque alias populosque remotos,
Longinquae fugiens taedia nulla viae.
Haec olim: interea mea sit tibi grata voluntas,
Contenti hac una sunt etiam superi.

Romae 1565.

AD HELIAM CORVINUM P. L. [Abbr.: Poetam Laureatum] cum Doctoratus insignia acciperet Senis Hetruriae. Elegia XII.

PHoebus adest, Coruine, tuos visurus honores,
Et comitata suo calliopea choro.

Cernis ut incedant niveis in vestibus omnes,
Purpureisque gerant tempora vincta rosis.
Tu magnum venerare Deum, venerare Camenas,
Et cape gaudenti munera sacra manu.
Calliopea novam lauride fronde coronam
Donat, in Hetruscis quae tibi nata iugis.
Donat inauratam citharam et nova carmina Phoebus
In laudes solvens ora diserta tuas.
Salve nobilibus merito venerande Poetis,
Coruine, aetatis gloria rara tuae.
Quem chorus Aonidum teneris nutrivit ab annis,
Oraque Castalia culta rigavit aequa.
Quam cum Virgilio Lucretius hausit, et illi
Regna Palaepaphiae qui cecinere Deae.
Hinc gravibus miranda modis tua Musa triumphat,
Augusto heroam dum sonat ore tubam.
Nec minus est numeris levioribus apta iocisque,
Dum movet auratae fila canora lyrae.
Laudibus his poteras contentus vivere: sed te
Ulterius iussit tendere laudis amor,
Auctoresque graves sacrarum ediscere legum,
Quicquid et ad trepidi pertinet arma fori.
Ergo tibi duplicem contingit ferre coronam,
Iuris, et Aonius quam dedit ante chorus.
Hinc tu semper eris magnis gratissimus aulis,
Quae studiis reddent praemia digna tuis.
Sic tamen aula tibi placeat, legesque severae,
In nostrum ut redeas saepius inde nemus.
Et notas inter lauros, hederasque virentes
Ardua magnanimi Caesaria acta canas.

Sic te nostra colet, veniens mirabitur aetas,
Atque tuum memori nomen in ore feret.

Anno 1563.

DE ROSINA PAULI MELISSI Schedii, P. L. [Abbr.: Poetae Laureati] Elegia XIII.

UT teneram genitrix peperit formosa Rosinam,
Lint eaque et cunas attulit ipsa Venus.
Et roseas mirata genas, mirata figuram,
Indicium rarae nobile mentis, ait.
Edita felici radiantibus aethere flammis,
Salve et perpetuum bella puella vale.
Matris amor, mea cura, tui nova gloria secis,
Digna ab odoratis nomen habere rosis.
Labra quibus certant tua formosissima quas tu
Oris odere refers purpureisque genis.
Hoc decus egregii tibi conciliabit amorem
Vatis, aget vernos quum tua vita dies.
Ille tuas digno celebrabit carmine laudes,
Ille tibi aeterni nominis auctor erit.
Haec tenue: et teneris figens iterata labellis
Oscula, divinum liquit in ore decus.
Evenere Deae praesagia laeta, Poetam
Te facibus torret Paule, Rosina suis.
Hac facit ingenium tibi carminaque aurea dictat,
Quae niveus dulci nectare tingit Amor.
Vine diu tali Vates dignissime flamma,
Vive diu tali digna puella viro.
Vester amor vivet dum carmina docta legentur,
Dum Rhodanus liquidas in mare voluet aquas.

Parisiis, An. [Abbr.: Anno] 1567.

AD NICOLAUM CISNERUM I. C. excellentis. et Cam. Imp. [Abbr.: Iuris Consulti] Adsessorem. Elegia XIIII.

TERtia praeteriit maturis frugibus aestas,
Tertiaque Autumni terga fatigat hiems.
Ex quo felicem genium, medicosque secutus
Ausoniae, liqui te, patriosque lares.
Heu mihi, quot subii, Cisnere, perniculae vitae
Interea, caelum quam mihi triste fuit?
Eridani testor nymphas, magnumque Faletum,
Litoraque illa mei conscia naufragii.
Testes alta tui mihi sunt Florentia colles.
Per quos praecipiti sum revolutus equo.
Testis Sena potens, ubi de tribus una sororum
Bis voluit vita erumpere fila meae.
Testis Roma, mihi multorum causa malorum,
Quae nocuere quidem: sed meminisse iuvat.
Testes aequorei fluctus, ubi puppe citata
Vix rapidos fugi corde tremente Getas.
Denique Mempelium saevis mea pectora flammis
Torreri nuper vidit et ingemuit.
Per tamen hos ignes, per tanta pericula salvus
Auxilio evasi, maxime Christe, tuo.
Optataque sedens Lauri viridantis an umbra.
Disco salutifera quicquid in arte boni est.
Namque iubar Phoebi Laurum sic irrigat istane,
Proferat ut fructus vel medio imbre novos.
Equibus hos raptim lectos tibi mitto, reversus
Ipse domum plures Numine dante seram.

Tu decus aeternum Lauro, aeternumque vigorem
Exopta, hoc cuius munere munus habes.
Et pro me Rhenumque patrem, Nymphasque saluta.
Meque tibi solito dilige more. Vale.

Mompelii ex aedibus Laur. [Abbr.: Laurentii] Iouberti. Anno 1566.

IOHANNIS POSTHII GERM. [Abbr.: Germershemii] ELEGIARUM LIBER SECUNDUS.

DIVUS MAXIMILIANUS II. ROM. Imp. [Abbr.: Romanus Imperator] Semper Augustus etc. RUDOLPHUM filium, successorem designatum, moriturus alloquitur. Elegia I.

Ultima iam properant dulcem mihi fata quietem,
O quoties votis illa petita meis.
Iam fugiam morbosque graves, animique labores,
Et mala quae praesens plurima mundus habet.
Quaeque secuturo venient tristissima saeclo
Effugiam, et nitidi templa subibo poli:
Nos ubi vera manent aeternae gaudia vitae,
Pax ubi tristitiae nescia regna tenet.
Ne lacrimis igitur me, Gnate, sequare sed alta
Mente reconde patris verba suprema tui.
In primis venerare Deum, qui regia donas
Sceptra bonis, adimit regia sceptra malis.
Tum magnum Imperiis reverenter habeto Senatum,
Illius et sanctis utere consileis.
Nil etenim dubitamus, ab hoc quando orbe recedam,
Quin idem nostro te velit esse loco.

Sed fera bella tuis impendent undique regnis:
Atque honor iste tibinon leve portat onus.
Sarmatico nostri vastantur milite fines,
Arma crepant terris horrida, et arma mari.
Nuper et electo me Rege Polonia felix,
Iam dedit indigno colla premenda iugo.
Distrahiturque suo studia incontraria damno,
Se miseram ac propria conficit ipsa manu.
Quin etiam metuo, metuo quod abominor, ad nes
Perditane Turcis praebeat illa viam.
Hinc mala praemonuit dirus ventura Cometes
Visus in Arctois tempora longa plagis.
Discite vicini populi, discor dia cives
Quo trahat, et quantis sit caput illa malis.
Perdidit illa eadem diuturno Belgica bello
Regna, eademque urbes Gallia pulchra tuas.
Hanc procul a vobis, procul hanc avertite pestem,
Qua nil triste magis, nil magis indomitum est.
Sit pax alma domi, sint mutua foedera cordi,
Et liget unanimes non simulatus aneor.
Sic facile externum iuncti super abitiis hostem,
Vestraque finitimis nomina terror erunt.
Nec vero moveat quemquam tua iunioratas,
Rexit et his annis Carolus imperium.
Carolus ille domus nostrae ingens gloria: cuius
Te decet exemplo fortia gesta sequi:
Nec minus historias magnorum evoluere Regum,
Ordine qui nostris annumeratur avis.
Hinc animi crescent, laudum et generosa cupido:
Nempe voles at avis non minor esse tuis.

Ne tamen in vitia incautus labare, decentem
Sis memor in cunctis rebus habere modum.
Iustitiam in primis cole: tum quodcumque iubebis
Ut faciant alii, fac quoque Caesar idem.
Sic popularis amor, bona sic exempla parantur:
Imperium felix sic erit usque tuum.
Praeterea ingenuas iubeo tuearis ut artes,
Cultoresque harum nos imitatus ames.
Praecipue sacros foveasque ornesque Poetas:
Hinc tuus aeterna laude vigebit honos.
Quod superest, matrem viduam, tristesque sorores,
Et fratres aequa respice fronte tuos.
Iamque vale mi care Rodolphe, vale optima coniux,
Et quaecumque meo grata fuere animo.
Hora vocat suprema, volensque recedo: valete,
Atque haec in tumuli fronte notate mei.

EPITAPHIUM.

ROmani Imperii dum magna negotia tracto,
Afflictis cupiens addere rebus opem:
Exhaustum gravibus morbis, et tam prope factum
Assiduis curis me Deus eripuit.
Eripuit terris, summoque locavit Olympo:
Quis non pro terra malit habere polum?

Obiit Ratis bonae in comitiis die XII. Octobr. [Abbr.: Octobris] Anno 1576.

AD ERASMUM NEUSTETTERUM cognomento Sturmerum, de obitu Alberti Baronis Lympurgici, etc. Elegia II.

DUM te felicem Comburgi degere vitam
Vicinus gelido Coccius amne videt:

Ornatumque novum templis adhibere, domosque,
Moeniaque et turres condere magnificas:
Et curare simul quicquid sapiente bonoque
Dignum est, ac talis qualis es ipse, viro:
Nos videt hic casu tristari Moenus acerbo,
Conqueri et adversi fata sinistra poli.
Occidit heu, Sturmere, tibi carissimus ille
Albertus, generis gloria rara sui.
Quem Lympurga domus generoso protulit ortu,
Iam tumulo clausum vilis arena tegit.
Bis decima obscuri lux nondum erat orta Decembris,
Et deder at senis tectibus hora sonum.
Dura fatigabat Capricorni tergora Phoebus,
Lunaque fraternis tecta latebat equis:
Cum tacitam sensit labi per viscera mortem,
Et pressi obstructas pectoris esse vias.
Has larga assiduo pituita impleverat imbre,
Sistere quem medicae non potuere manus.
Hic illum leto morbus dedit, atque sepulcro,
Hic suffocavit tam generosam animam.
Febris enim quartana licet vexarit eundem,
Visceraque haud paucos torserit aegra dies:
Unde etiam solito desectum robore corpus,
Oraque erant miris pallida facta modis:
Mitior illa tamen nunc, et tolerabilis esse
Caeperat, haud longa tota abitura mora.
Pulmonum insedit sed fluxio dira meatus,
Atque aure et vocis nobile clausit iter.
Tuque adeo non causa levis, vaga Luna, fuisti,
Abscondens radios insidiosa tuos.

Pace tua loquor haec, soror o pulcherrima Phoebi,
Ne, precor, idcirco sis inimica mihi.
Te vitae artifices merito venerantur, et usque
Observant nutus, candida diva, tuos.
Nec fas est ulli tumidam vel solvere venam,
Vel dare ponderibus pharmaca mixta suis.
Ni manifesta tui se prodant signa favoris,
Contemptum semper poena secuta fuit.
Nec tibi solum haec est in corpora nostra potestas:
Quippe tuas metuunt terra fretumque minas.
Inde tuos inhiat nocturno tempore vultus
Nauta per aequoreas vela daturus aquas.
Observatque tuae variantia lumina frontis
Semina fertilibus qui sua credit agris.
Novit et hinc pluvias, novit praedicere ventes,
Vel sine nube diem, vel sine sole diem.
Verum ego quo rapior? Deus haec, Deus ipse gubernas
Omnia, nil caelum, nil vaga luna potest.
Illius arbitrio, qui sidera nosque creavit,
Omnia proveniunt, rursus et intereunt.
Scilicet aeternum nihil est sub tegmine caeli,
Quin etiam caelum fata suprema manent.
Et nos, certa fides, semel ut moriamur oportet,
Nec decet hoc quemquam nomine velle queri.
Sed te, dulce caput, querimur florentibus annis,
Ac vitae ereptum curriculo in medio.
Lustris octo hiemem Lachesis vix iunxerat unam
Ut tibi fatalem rupit avara colum.
O lacrimosa dies, o sidere nata maligno,
Semper et infaustas inter habenda dies.

Quantus in hoc venit tibi, Francia, tempore luctus,
Quantam haec una tulit lux tibi tristitiam.
Ille erat in dubiis et portus et ancora rebus,
Multorumque instar consilie atque animis.
Et quamvis esset generoso stemmate natus,
Atque suis Reges annumeraret avis:
Non tamen ullus erat miti sub pectore fastus,
Nulla parum grati signa supercilii.
Suave erat ingenium, dulcis facundia, mores
Optandi, et facies principe digna viro.
Constantem virtus, sapientem fecerat usus,
Ingenuaeque artes, ingenuusque labor.
Hunc igitur merito Res publica luget ademptum:
Luget ob hunc Franci Duxque Paterque soli.
Maestus et ipse viri comitatur flebile funus,
Maximaque in vultu signa dolentis habes.
Hoc pariter faciunt sacri longo ordine Patres,
Totque lugubri nobilitas habitu.
Cernuntur lacrimae turbata per ora fluentes,
Implentur querulis templa viaeque sonis.
At gemini fratres procul his regionibus absunt,
Dives ubi cultis Suevia gaudet agris.
Henricus senior generosa coniuge felix,
Fortunae excellens, ingeniique bonis.
Atque animo praestans, membrorum et robore Ianus,
Belligeri Martis grande, togaeque decus.
Ambo illi unanimum felici sidere fratrem
Vivere, et e morbo convaluisse putant.
Forsan et ad Iani sua munera ferre Calendas,
Et solito fratrem visere more parant,

Inque vicem laetas audire, et reddere voces,
Atque precari anni mollia fata novi.
Tum festiva simul convivia ducere Baccho,
Et variis animos exhilarare modis.
Has sibi delicias, et inania gaudia fingunt
Heu versa in longam gaudia maestitiam.
Pro risu lacrima iam nunc gemitusque super sunt,
Funereoque sonat murmure tota domus.
Pro thalamo et lecto tumulum subit inclitus heros,
Perpetuusque tegit lumina clausa sopor.
Parte sui meliore tamen fata invida vicit,
Laetus et astriferi vivit in arce poli.
Tristibus et morbis omnique dolere solutus
Divina aeternum laetitia fruitur.
Aligerosque inter coetus, animasque beatas
Concinit aethereo carmina sacra patri.
Huc nos, huc vigiles, Sturmere, attollere sensus
Convenit, et magni despicere orbis opes.
Qua minime credas mors atra supervenit hora,
Nostraque crudeli gaudia falce metit.

AD PETRUM ECHTERUM A Mespelbrun, virum nobilissimum, de obitu Sebastiani filii I. C. [Abbr.: ?] Elegia III.

ERgo tuus misera consumptus tabe Sebastus
Ad gelidas Moeni iam sepelitur aquas?
Et desiderium tibi, Petre, tuisque reliquit
Perpetuum, et tristes perpetuus lacrimas?
O saevam Lachesin, fata o crudelia, nobis
Ante suum eripiunt quae bona cuncta diem.

Non prius occiduo submergitur aequore Phoebus,
Lustrarit nitidis quam supera alta rotis.
Verum illum viridis primo sub flore iuventae
Persephone rapida sustulit atra manu.
Sic heu, sic miseri labor et spes certa celoni,
Immatura perit grandine quassa seges.
Sic gravida teneri velluntur ab arbore fetus:
Sic pubescentem decutit aura rosam.
Hei mihi quod morbus nulla sanabilis herba
Hic fuit, et medicae nil potuere manus.
Nil sanctae valuere preces, nil sedula matris
Cura, nihil sophiae coniugis officia.
Nil lacrimae: lacrimis nec enim fera fata moventur,
Nec tetricae nentes ferrea fata Deae.
Nec pietas iuveni, generis nec profuit ordo,
Nec cultum ingenuis artibus ingenium.
Nec didicisse olim triplicis discrimina linguae,
Nec doctas Lauri fronde ligasse comas,
Quando illi tribuit supremum Iuris honorem
Felsina in Aemiliis non sine laude iugis.
O animum vere generosum: hic Teutonas inter
Hactenus est raro tempora visus honor.
Eloquar, an taceam? pudor est, sed vera fatebor,
Pene bonas artes spernit equestre genus.
Et genere et proavis, auroque superbit et ostro,
Indulgens genio deliciisque suis.
Et potitus densas canibus circumdare silvas,
Et colla indomiti flectere gaudet equi:
Aut, furit externas cum Mars violentus in urbes,
Horrida Bellonae castra tubasque sequi:

Quam tenuisse librum, et studiis dare mitibus aevum,
Atque parare animi nobilioris opes.
Pars bona nempe equitum nostris sic vivit in oris.
Versibus ignoscant pectora docta meis.
In quorum numero iuvenis fuit optimus ille,
Quem gemit imparibus nostra Thalia modis.
At veram laudem qui non satis esse putavit
Posse referre ortus stemmata clara sui:
Sed studuit generis titulos superare vetustos,
Et proprium vigili mente parare decus.
Hoc decus heu terris Libitina invidit, et altis
Egregium tenebris oberuit atra caput.
Sed tamen hoc melius, quam si vel Gallia eundem,
Vel Latum ignota ferre iacenti,
Hic mater potuit solatia ferre iacenti,
Et nato assuras ipsa parare dapes.
Hic soror, hic fratres, morienti hic affuit uxor,
Queis summum dixit frigida lingua Vale.
IULIUS hic frater, quo Francia principe gaudet,
Composuit tristi lumina cara manu.
Et summi maerens in templi parte sepulcrum
Inter honoratos constituit cineres.
Et sertis tumulum, titulisque decentibus ornat,
Ut legat hos longa tempore posteritas.
Iusta novo haec adhibe medicamina, Petre, dolori,
Haec poterunt luctus attenuare tuos.
Adde, tuo superant quod adhuc tres sanguine nati,
Praestantes animis eloquioque viri.
Gallia quos vidit, quos vidit et Itala tellus
Versantes vigili iura sacrata manu.

Echteram et superis caeloque favente beabunt
Progenie numquam deficiente domum.
Adde, tuo super at quod adhuc de sanguine natus,
Quem pulcher famulis Moenus honor at aquis.
Fungitur officio sacri qui Praesulis idem,
Estque idem franci dux dominusque soli.
Quid tibi, quid maius poterant dare Numina patri?
Quod decus Echtero splendidius generi?
Haec tibi, care senex, tantos lenire dolores,
Haec debent luctus attenuare tuos.

AD NICOLAUM CISNERUM I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] et Camerae Imp. [Abbr.: Imperialis] assessorem. Elegia IV.

ARdua dua Maeonio meditabar carmina plectro
Pangere, magnanimos et memorare Duces.
Et Regum historias, et facta ingentia Regum,
Quos tulit et quos iam Suecia dives habet.
Quotque Palatino Heroes de sanguine creti
Illustre ornarunt Marte togaque genus.
Et festa ad liquidum celebranda Hymeneia Nicrum,
In primis laudes, Carole sponse, tuas.
Ut genus eximium magnis virtutibus ornes:
Quam tibi sit cordi relligionis honos.
Quae tibi cognitio rerum, prudentia quanta,
Evultu eniteat gratia quanta tuo.
Quam sis intrepidus, quam forti pectore, Mavors
Sicubi belligeras poscit ad arma manus.
Ad veniam facilis: domitor quam strenuus irae,
Ut sine consilio nil moderatus agas.
Denique Gustavo te praestes ut patre dignum,
Quo longum felix Suecia Rege fuit.

Tum sponsam, sponsaeque atavos, magnumque parentem,
Cui patriae parent rura beata meae.
Haec, et plura domi, Cisnere diserte, parabam
Audax Herois tollere ad astra modis:
Cum subito ire meo iubeor cum Principe longas
Flumina per Rheni iam male tuta vias.
Huc ubi sublimes populosa Colonia turres
Romanis olim condidit auspiciis:
Nunc ubi magnificae stant urbis moenia, qua nil
Litore splendidius Rhenus utroque videt.
Qua tumulata trium servantur corpora Regum
(Res mira)integris pene videnda genis.
Mansuram posuit qua longain saecula sedem
Aonii princeps Calliopea chori.
Plurima odoratis ubi laurus surgit in hortis,
Quae doctas merito cingit honore comas.
Mercurius varia quam ditat merce, remotis
Quam vagus huc defert navita litoribus.
Hic iam vivo mei comitatus Principis aulam:
Nec latet istius te, puto, causa viae.
Nimirum ut positis armis ac litibus alma
Pace queat tandem Belgica terra frui.
Qua patiente graves ultra duo lutra vinas,
Haud levia Imperium damna tulisse patet.
Consiliis utinam pars utraque pareat aequis,
Ut cito restitui possit ansata quies.
Ad carosque mihi liceat remeare penates,
Et studia et Musis otia grata sequi.
Otia Phoebus amat: Victurum scribere carmen,
Commoda ni fuerint otia, nemo potest.

Hic inter varios Aulaeque Urbisque tumultus
Compositum veniam carmen inane rogat.

Coloniae Ubiorum, Anno 1579.

AD NATHANEM CHYTRAEum Mencigensem, Poetam celeberr. [Abbr.: celeberrimum] Elegia V.

PAtria communis, quod glorior, est mihi tecum,
Culta Palatinus qua regit arva Leo.
Arva, illa auriferis undis interflua Rheni,
Et Bacchi et Cereris ditia muneribus.
Hic ego, Lotichio sacros monstrante recessus,
Aoniae didici fila movere lyrae.
Hic etiam cultis mihi primus Erastus in hortis
Paeonias docta voce reclusit opes.
At tu Varniades puer olim ductus ad undas
Ornasti eximiis dotibus ingenium.
Castalidum inprimis pulchro succensus amore
Virginei hausisti largiter amnis aquam.
Hinc tibi proveniunt Musis et Apolline dextro
Carmina vel priscis aequi paranda choris.
Sive tui sequeris vestigia magna Maronis,
Sive libet teneris verba ligare modis.
Seu Calabro certas docta testudine Flacco,
Dat palmam ingenio Cynthius ipse tue.
Adde, quod externas iuveni perquirere gentes
Tempore longinquo, ceu mihi, cura fuit.
Diversisque locis diversas discere linguas,
Artis et ingenii dexterioris opus.
Scit pater Eridanus, cum Tybride novit es Arnus,
Novit honeratae Sequana rector aquae.

Novit et uberibus formosa Britannia campis,
Et clara ingeniis Belgica novit humus.
Pene et virique tulit similes sors aspera casus,
Sive aliqua adversi stella sinistra poli.
Ut sumus aratas ausi conscendere naves,
Et pelagi insanis credere corpus aquis.
Utque per insidias latronibus undique septi
Fecimus obscurae tempore noctis iter.
Inque ipsis adeo hospitiis per rura per urbes
Saepius occultos sensit uterque dolos.
Parva loquor, vitae discrimen adivimus ambo,
Nomine quique fuit hospes, is hostis erat.
Sensimus aestiferis quoque febribus ima peruri
Viscera, Paeonia vix reparata manu.
Postque tot exhaustos terraque marique labores
Tandem iterum optatam venimus in patriam.
Doctaque honoratis velati tempora sertis
Solvimus aeterno vota precesque Deo.
Ille, Chytrae, velit longam nos vivere vitam,
Dotibus ut longum prosit uterque suis.
Perpetuos sacro tu condas carmine fastos,
Ut celebrent nomen saecula cana tuum.
Ipse ego sim medica non ultimus arte, meamque
Servatus laudet plurimus aeger opem.

AD P. [Abbr.: Paulum] MELISSUM IN ITALIAM discedentem. Elegia VI.

DIvitis Italiae sic, Paule, viator in oras
Horrida sub brumae frigora tendis iter?
Nec menti incutiunt turgentes imbribus amnes,
Nec iuga supremis nubibus aequa, metum?

I precor, i felix animae pars altera nostrae
Angelico tutus, Paule, ministerio.
Ne tibi vim faciat saevorum turba latronum,
Neu longae subeas ulla pericla viae.
Neuti ibi, quae fertur Latias saevire per urbes,
Innocuum laedat pestis acerba caput.
Cernes magnificasque domos, gentemque togatam,
Multaque Pierio templa sacrata choro.
Praestantesque viros animis, atque artibus, aetas
Quales Augusto Caesare prisca tulit.
Nempe suos etiam profert nunc illa Galenos.
Et magno Sophia certat Aristoteli.
Ambiguamque facit facundo pectore palmam
Rhetoris Ausonio qui tonat eloquio.
Iamque suos etiam Flaccos habet atque Tibullos,
Quique sacrum aequiparent carmine Vergilium.
Quid gemini reseram Iuris legumque peritos,
Qui veteres superant lingua animisque patres.
Illi post longos studiorum, Paule, labores,
Imponent capiti laurea serta tuo.
Et titulis auctum magna cum laude remittent
Huc ad Franconici iugera culta soli.
Moenus ubi pulchram cellis in montibus arcem,
Subiectamque arci suspicit Herbipolim.
Nec non viteferos utroque in litore colles,
Nectarei unde fluit copia larga meri.
In nostro qua vix est terra beatior orbe,
Vix Bacchi ac Cereris dotibus uberior.
Euentur a cano: patriam remeabis adoram
Incolumis, viden' ut det bona signa polus?

Tunc ego complectar te laetis obvius ulnis,
Hic tibi sollennes instituamque dapes.
Nobiscum Sturmerus erit, magnusque Nithardum,
Thungenae columen praesidiumque domus.
Et Dinnerus honor Phoebi, Themidisque sacerdos,
Quisquis et Aonias ornat alitque Deas.
Tu nobis referes veterum monumenta locorum,
Quosque habeat celebres Itala terra viros.
Quicquid et interea fuerit memorabile gestum:
Atque viae longam totius historiam.
Hinc Citharae et cantus modulamina grata sonabunt,
Queis sine vel Regum fercula despiciam.
Haec olim excipient reducem te gaudia: Salve
Interea, ac longum, care Melisse, vale.

AD HENRICUM PETRAEUM Herdesianum, Poetam doctissimum. Elegia VII.

SAEpe suis insunt fatalia nomina rebus,
Tristia seu nobis, sive ea laeta notent.
Nulla quies nostro cum sit, vel rara, veredo,
Conveniens nomen quis neget esse mihi?
Novit id Herbipolis, queritur fidissima coniux
Saepius in solo sola relicta toro.
Vicinae norunt urbes, et Francia tota,
Quique rigas lymphis Francica rura tuis,
Moene pater, nosti quoties tua flumina puppi
Transierim, quoties praepete vectus equo.
Novit fertilibus pecorosa Bohemia campis,
Novit in Austriacis clara Vienna plagis.
Unde ege Francorum redii cum Principe nuper,
Blandina exhilarans pectora cara meae.

Nec mihi certa domi sunt otia, plurimus ager
Semper ubi nostrum postulat officium.
Quod renuisse nefas homini: mea cura negatur
Haud ulli, cunctis ianua nostra patet.
Et facilem soleo dare consultantibus aurem,
Et quocumque vocor nil remoratus eo.
Deposcit reliquum sibi cura domestica tempus;
Absumit totos saepius aula dies.
Tempora praetereo quae dantur inania amicis,
Et quae scribendis exigo epistoliis.
Haud ignota tibi refero, Henrice optime, quondam
Omnia sunt oculis cognita vera tuis.
Et tamen a nostra non cessas poscere Musa,
Ut Thalami celebret gaudia festa tui.
Fecerit hoc melius meus Ellingerus, et arte
Aonta, et puro maximus eloquio.
Seu superum laudat mansuro carmine Regem,
Sancta docens sanctos templa sonare modos:
Seu repetens prisci meliores temporis annos,
Magnorum memorat facta genusque Ducum.
Aurea seu Coi tractans praecepta Magistri,
Includit numeris dogmata certa novis.
Cantanti assurgit Phoebus, doctaeque puellae,
Et Vati applaudit Iena superba suo.
Salve grande novem decus Ellingere sororum,
Salve Paeonii gloria rara chori.
Te vivo, paucis quod contigit ante Poetis,
Cantatur toto nomen in orbe tuum.
Hic, Henrice, tuos digno celebrabit honores
Carmine, quod possit nulla abolere dies.

Hunc comitata mei longe suavissima doctum
Musa Rudingeri succinet ore melos.
Qui veterem Phoebo carissimus incolit Urbem,
Qua socias Moeni Tubarus auget aquas.
Tubarus amne quidem parvus, sed nomine magnus,
Carmine iam Vatis notus ubique sui.
Quem toties fidae laudes flammasque Creusae
Cantantem cupidis audiit auriculis.
Audit et longas saepe ingeminare querelas
Deflentem vidui frigida regna tori.
Audiit et festis divina sonare diebus
Dicta redemptoris miraque facta Dei.
Audiit et dulces miscere epigrammate lusus,
Et varios grato non sine felle sales.
Nec vero praesens Egenolphi Musa tacebit,
Pieria doctas fronde revincta comas:
Sed facili argutas percurrens pollice chordas,
Concinet in laudes multa, Petraee, tuas.
Ut puer excultis Sophiae nutritus in hortis
Nil prius ingenii duxeris esse bonis.
AEquales quanto superaveris intervallo,
Indolis ostendens semina rara tuae.
Teque senex veluti natum dilexerit ille,
Quem Pabeberga dedit, Lipsiaque, heu, rapuit.
Ille, inquam, toto Camerarius orbe celebris,
Ingenii propter tot monumenta sui.
Quam tua mox virtus patriam diffusa per omnem,
Quam tua sit doctis Musa probata viris.
Tum quos pertuleris iuvenili aetate labores,
Quae damna, ac longae quanta pericla viae.

Ut late insignes peregrinus videris urbes,
Quas habet Ausonii nobilis ora soli.
Invictoque geras quantum sub pectore robur
Quando lacessita corripis arma manu.
Haec, et plura canet Vates Egenolphus, honestae
Qui Veneris nuper sensit et ipse faces.
Iamque suae celebrat faciemque manusque Paphillae,
Aureolasque comas, marmoreosque sinus.
Nec magis optarit sibi pondera divitis auri,
Quae Tagus, et rutulis quae vehit Hermus aquis.
Nec quascumque legit felici in litore gemmas
Indus, Erythraei qua maris unda calet.
Afferet huc etiam senior sua vota Fichardus
Virtute et priscis clarus imaginibus,
Nec minus et Sophiae laus, et nova gloria Iuris,
Et lingua pariter, consilioque potens.
Dotibus his patriae per multos commodus annos
Et fuit, et longum si modo vivat, erit.
Ille gerens canis genialia serta capillis
Fundet ad aethereum vota precesque patrem,
Ut sit coniugium felix et fertile vestrum,
Sentiat et placidus iurgia nulla torus.
Sed rari exemplum venerabile sitis amoris,
Cum fuerint alba tempora vestra coma.
Et seri veniant ad limina avita nepotes
Lusuri ante tuos, care Petraee, pedes.
His etiam precibus subscribit Posthius absens,
Cui modo praesenti non licet esse. Vale.

IN NUPTIAS D. [Abbr.: Domini] MELCHIORIS a Feiltsch, Camerae Imperialis Assessoris; et Annae Flehingen. Elegia VIII.

NUper ad auriferi vernantia litora Rheni
Cum genetrice vagus dum spatiatur Amor:
Et quaerit cupidosque viros, tenerasque puellas,
Quos pariter iaculis saevus et igne petat:
Lumina ad augustum quoque flectit aperta senatu,
Publica qui Imperii nomine Iura refert.
Hic videt ore gravem et multa virtute, simulque
Insignem veteri nobilitate virum.
Melchior huic nomen, celebri notissimus aula,
Pisciferis Nicrus cui famulatur aquis.
Hunc ferit, et ridens ait, Hoc cape vulnus amoris:
Cessatum satis est, subice colla iugo.
Apta tuo rogitas quae sit medicina dolori?
Virgo tibi tantum leniet una malum.
Quae gerit innumeras niveo sub pectore dotes,
Atque ipsas formae vincit honore Deas.
Anna, Flehinga domus quam protulit omine fausto,
Sponsa futura tua est. hanc pete, sanus eris.
Hanc pete, tolle moras: nocuit mora semper amanti:
Ergo tuo nullae sint in amore morae.
Nec dubita: nostris eadem quia saucia telis
Praebebit faciles in tua vota manus.
Haec tibi debetur fatis, hac coniuge felix
Spectabis thalami pignora cara tui.
Haec Amor. applaudit pulcherrima mater Amori,
Coniugioque optat candida fata novo.

IN NUPTIAS IOHANN. [Abbr.: Iohannis] GEdelmanni I. Cti. [Abbr.: Iuris Consulti] Elegia IX.

IAM mihi praeteriit dulcis pars optima vitae,
Spargunturque albis tempora maesta comis.
Et curarum aestus gravium mea pectora versant,
Nec cultus medicam fert mihi Phoebus opem.
Et Musae, quas neglexi iam tempore longo,
Sunt merito iratae difficilesque mihi.
Tu tamen a veteri, Iane optatissime, amico
Et lusus teneros, deliciasque petis:
Dum promissa diu, fatisque adducta secundis
Ascendit thalamos Barbara virgo tuos,
Et genere et censu praestans, formaeque decore:
Verum animi donis et pietate prior.
Quae spectanda viris bona sunt, potiusque petenda,
Quam quas terra ferax, quas mare fundit opes,
Nam nisi divitiis virtutem iunxeris almam,
Divitiae vitiis pabula suppeditant.
Adde, quod instabilis fortunae munera saepe
Velmanus hostilis, vel rapit ignis edax.
Croesus in exemplo est, qui regno exutus et ostro
Extremum clausit pauper inopsque diem.
Ut sileam miseranda tuos Antuerpia cives,
Nec referam populos Gallia maesta tuos.
Cogitur heu bona pars alienas ire per oras,
Et mendicato pane levare famem.
E quibus insignes opibusque et sanguine multi
In summis suerant vivere deliciis.

Hoc animo genitor tuus, optime Iane, sagaci
Vidit, et haud tutum sidere deliciis,
Nate, ait: ingenuas amplectere sedulus artes,
Dum florent aevi tempora prima tui.
Certe ego (fata sinant) haud parcam sumptibus ullis:
Tu modo propositam currere perge viam.
Et mora nulla: bonis iuvenili aetate Magistris
Ad vada pisciferi traderis alta Nicri.
Hic ubi promotum satis est, et Gallia vidit
Attentis leges imbibere auriculis.
Atque bipartiti versare volumina Iuris
Grandia cum glossis, Bertote magne, tuis.
Inde coronatum lauri te fronde recepit
Non procul a patrio Spira superba solo.
Spira forum Imperii Romani nobile, quo nil
Splendidius nostro Phoebus in orbe videt.
Hic agit ille meus Cicerone disertior ipso
Cisnerus, Phoebi gloria, Iuris honos.
Qui nunc historiasque ducum, gentisque vetustae
Francorum densis eruit e tenebris.
Atque novis reparat veterum monumenta libellis,
Neglecta in logo quae iacuere situ.
Noster et hic habitat docti Kyruvangius oris,
Mitia legitimi natus ad arma fori.
Hic meus est Schoras sermone et pectore verus,
Quem celebrat digno multus honore cliens.
Quique pari Schoram comitatur Linkius arte,
Nec candore animi, nec pietate minor.
Et qui Lotichium ceu fratrem frater amabat
Ziglerus lingua consilioque potens.

Hic quoque VOLANDUS primum te vidit, et ultro
Coniugium natae detulit ipse suae.
Illa sed heu paucos vixit tibi iuncta per annos,
Et peperit lecto pignora nulla tuo.
Euphrolynae, ecce, locum nunc formissima supplet
Barbara, supremo sic statuente Deo.
Quam genuit multa virtute Georgius ille
Crapfius, et claro stemmate conspicuus:
Consule Vangionum res quo se publica iactat,
Et metuit nullas hoc superante minas.
Dii faciant longum superet, vitaque fruatur,
Deque tuo quondam sanguine fiat avus.
Vestraque progenies nullo non floreat aevo,
Omnibus et semper sit cumulata bonis.
Haec precor, his votis facili DEUS annuat aure,
Et iubeat nostras pondus habere preces.

AD ERASMUM NEUSTETTERUM cognomento Sturmerum, Equitem Franc. [Abbr.: Francum] etc. de obitu filiae suae unicae. Elegia X.

UNICA nata mihi nono quae filiae vere est
Post nova legitimi foedera coniugii,
Occidit heu, Sturmere, simulque exstincta parentum
Gaudia sub tristi spesque iacent tumulo.
Februus hanc superas prodire in luminis auras
Viderat, Augustus luce carere videt.
Sic heu, sic teneri rapiuntur ab arbore fetus,
Sic modo nata mala vellitur vua manu.
Ac mihi iam felix tam pulchra prole videbar,
Fingebamque animo somnia vana meo:

Talis erit, sic divino mihi numine crescet,
Cursabit nostros sic tenera ante pedes.
Obvia sic veniet ridensque hilarisque parenti,
Et balbo tales proferet ore sonos.
Mox etiam incipiet rerum cognoscere patrem,
Atque pias discet me praeeunte preces.
Praeceptisque bonis animum informabo tenellum,
Ne vitiis pessum dent mala saecla suis.
Res agat urgebo: corrumpunt otia mentes.
Et sunt virgineo dira venena choro.
Consuescet prima iam aetate subire labores,
Feminae debent quos didicisse manus.
Ne mihi sit for mae nimium studiosa: nec aurum
Crinibus, aut gemmas induat articulis.
Sit pia, sitque animum niveo decorata pudore,
Gemma licet desit, culta erit illa satis.
Tandem cum digno dabitur nova nupta mar ito,
Et mater fuerit, gaudia quanta feram?
Id mea cum venient lusuri tecta nepotes,
Et senii fallent taedia longa mei.
Nec me cum pueris tum balbutire pudebit,
Vel tenera in caro pignora ferre sinu.
Haec ego fingebam mihi gaudia nuper: at illae
In longam vertit mors fera tristitiam.
Est tibi pro thalamo tumulus, mea nata, paratus,
Iamque sepulcralis fax micat ante fores.
Hei mihi, quo raperis mea lux, mea sola voluptas?
Quora peris mea lux, filia quo raperis?
Sed neque iam mea lux potes heu, neque filia dici
Iam mea: mors eheu te vocat atra suam.

Ite igitur matres, ite atque inferte sepulcro
Innocuae tristes exuvias animae.
Has solas tellure rapax Libitina recondit:
Ipsa anima Angelicis est sociata choris.
Aeternis fruiturque bonis secura malorum,
Quae modo nos cruciant, quaeque futura manent.
Tristia multa ferox etenim Bellona minatur,
Sanguineas toto quae quatit orbe faces.
Ut taceam pestes alias, quibus undique vitae
Impetitur, longum quas numerare foret.
Tu nil ergo malis, carissima filia, passa es,
Morte obita pax est et tibi parta quies.
Sed male mecum agitur (pietas ignosce parenti)
Qui mihi iam videor parte carere mei.
Nam tu sanguis eras meus, et pars maxima cordis:
Tu vitae requies deliciaeque meae.
Nec patrios tantum poteras iam noscere vultus,
Nota sed et cari verba parentis erant.
Ad vocemque meam flectebas lumina et aures,
Et dulces risus bella labella dabant.
Hosque oculos, hoc saepe caput, barbaraque petebas,
Deducens parvas nostra per ora manus.
Haec ego dum recolo, gemitus dolor edere cogit,
Cogit et invitas imbre madere genas.
Et loca vix possum lacrimis spectare retentis
Conscia vagitus, filia cara, tui.
Seu mensae assideo, te iam mensa ipsa requirit:
Admensam praesens nam mihi semper eras.
Sive cubile peto, repetens suspiria dico,
Non habet heu numerum triste cubile suum.

Saepe etiam miseros perturbant somnia sensus,
Et venit ad nostrum flebilis umbra torum.
Agnosco querulas moribundo pectore voces,
Seminecesque oculos, pallidulasque genas.
Qualis nempe anima iam deficiente iacebas,
Saeva brevem rupit cum tibi parcae colum.
Saepe mihi vivam te somnia laeta reducunt,
Nuper adhuc sano corpore qualis eras.
Tunc ego consueto tibi blandior ore, simulque
Ingemino teneris oscula cara labris.
Atque iterum nata incolumi mihi gaudeo; verum
Mox mea cum vano gaudia somno abeunt.
Talem ego nunc agito, Sturmere amplissime, vitam,
Postquam mors oculis carius atque anima
Mi solatiolum vitae abstulit invida, nilque
Quam desiderium flebile iam superest.
Hoc miserum torquet, vitalemque ossibus ipsis
Exhaurit sucum, meque dabit tumulo,
Quo tegitur mea vita: urna nam condar eadem,
His quae versiculis nota duobus erit.
Posthius hic iaceo: mecum mea nata quiescit
Unica, qua rapta vivere non potui.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] BOTCHERIUM Pedemontanum Poetam doctiss. [Abbr.: doctissimum] Elegia XI.

ERGO te Musamque tuam, cultissime vates,
Ultro offers de te tale nihil merito?
Quid maius Regesque mihi donare potentes,
Magnificique queat Caesaris alma manus?

Divitiae metuant ignesque diemque necesse est,
Bellaque et occultos nocte silente dolos.
Sed neque tempus edax, neque fur, nec flamma, nec hostos
Ingenii poterunt tollere dona tui.
Ergo hilari gratoque animo tua munera, teque
Excipio, et caris oscula figo genis.
Et quia fata nihil dederunt mihi, quo tua digne
Compensare queam munera, quod doleo:
Me tibi, me totum tibi, magne Poeta, vicissim
Dono: tuus vivam, deficiamque tuus.
Utque tuos passim ediscat Germania versus
Efficiam, in laudes multa canatque tuas.
Botherium invicti resonabunt litora Rheni,
Botherium Moenus, Botheriumque Nicrus:
Quique tot eximios nutrit pater Albis olores,
Oderaque et rapidis nobilis Ister aquis.
Meque simul dicet Germania tota beatum,
Quod mea sint versu nomina nota tuo.
Vive valeque, precor, longum, divine Poeta,
Carmine ut innumero nos tua Musa beet.
Divinis veniens quod laudibus evehat aetas,
Et resonent nomen plena theatra tuum.

VOTUM SANCTUM DOMINO. AD PAULUM MELISSUM SCHEdium P. L. [Abbr.: Poetam Laureatum] Elegia XII.

QUale sit hoc, Domino quod vovi nobile votum,
Carmine, paule, meo certior esse cupis:
Nempe quod immodico perfundere teporae Bacchae
Non umquam, superat dum mihi vita, velim.

Hoc summi praecepta Dei veneranda requirunt:
Hoc Ratio, nobis quam dedit, ipsae iubet.
Adde, valetudo quod idem mea postulat: adde,
Quod deceat doctos sobria vita viros:
Praecipue Medicum: miseris ut rectius aegris
Consulat: his etenim vellevis error obest.
Adde, quod in gravibus praeceps occasio morbis
Praesentem medici saepe requirit opem.
Hic rogo quid faciat, cerebrum cui fervet iaccho,
Quive olido hesternum ructat ab ore merum?
Praetereo rixas, scelera impia, vulnera, caedes,
Omnia quae demens parturit Ebrietas.
Multa sacrae referunt exempla, ac multa profanae
Historiae, atque aetas plurima nostra videt.
Ergo Bacche vale, Bacchique valete sodales:
Non ego, non vestro postmodo more bibam.
Nullus amicus erit tanti mihi, non erit ipse
Caesar, ut hoc mutem nobile propositum.
Non, etsi pretium mihi Francia tota daretur,
Quicquid et in gemino litore Rhenus habet.
Vina bibam, sed parca sitis quantum exigit. ultra
(Teste loquor Domino) pocula nulla bibam.
Huius me memorem voti facit annulus iste,
In digito minimo quem mea dextra gerit.
Huic similem, si me redamas, tibi, Paule, parabis,
Ut simili posthac tu quoque lege bibas.

ITALICA.

AD BLANDINAM SUAM.

HIS, Blamdina, rogas quid agam novus hospes in oris,
Fata ubi me sine te vivere dura volunt:
Scilicet aut magni monumenta revoluo Galeni,
Aut medica celebres audio in arte viros.
Nec pudet artifices comitari hinc inde peritos,
Dum relevant docta corpora fessa manu.
Saepe etiam montes vagus, et loca sola pererro,
Multaque cum libris arboribusque loquor.
At dum festa dies agitur, passimque per urbem
Incedit nitidis multa puella genis;
Solus ego clausis foribus, clausisque fenestris
In sola meditor carmina maesta domo
Qualia dilecta viduatus compare turtur
Consinit, et socias flebilis odit aves.
Sic mea lux, cogar miseram traducere vitam,
Me tibi dum patria iunget in urbe Deus.
Quod nisi fata velint fieri cito, viximus, actum est.
Namque dabit leto me ferus iste dolor.

AD CAMILLUM FALCONETUM SENENSEM, caecum, Poetam doctiss. [Abbr.: doctissimum]

MAEonides fuerit captus quod lumine, nullam
Historiis fateor me tribuisse fidem:
Id vero ut credam nunc, imo ut credere cogar,
Efficiunt numeri, docte Camille, tui.
Nam licet aeterna tua lumina nocte premantur,
Tutamen aeterno lumine digna canis.

AD IACOBUM FABRICIUM HEL.

TAM bene miraris gelidae me tempora Brumae
Ferre, nihilque hiemis de gravitate queri.
Imo ego me potius caeco queror igne peruri:
Nam ferus assidua me face torret amor.
Te, quoniam miserae nulla est tibi cura puellae,
Saevior immiti frigore vexat hiems.

AD CAROLUM ORIUM GALLUM.

DIC age, cur adeo placuit tibi noctua quondam
Carole? cuius adhuc tam meminisse iuvat.
Sane ea nec liquidae grato modulamine vocis,
Nec forma, aut pluma versicolore placet.
Adde, quod assidue tristis loca sola pererrat,
Atque parum faustas inter habetur aves.
Sed, puto, nocte tuas meretrix veniebat ad aedes
Noctua quae falso nomine dicta fuit.

DE SE IPSO.

DUM mea me patriis Blandina tenebat in oris,
Dum poteram roseis oscula ferre genis;
Omnia tum dulci mihi tempora melle fluebant,
Nunc felle et lacrimis noxque diesque madent.
At quand, incolumem me fata benigna reducent,
Ut repetam amplexus, cara puella, tuos:
Lux mihi dulcis erit, noctisque beatior umbrae,
Thesaurosque Arabum, regnaque despiciam.

IN QUENDAM EFFEMINATUM.

SUME puellarem, iuvenis nitidissime, vestem.
Namque quis hoc cultum te putet esse virum?

Lana colusque tuis manibus debentur, acusque,
Et quae praeterea femina mollis amat.

AD IOACHIMUM A RECKE Vuestualum.

QUum, Ioachime tibi iurans affi mo, puellam
In Latio nullam posse placere mihi:
Subrides, vanisque putas me ludere verbis:
Ast ego, per Veneris numina, vera loquor.
Nam Blandina meos sibi sola reservat amores.
Hinc procul ad Rheni quae vada maesta sedet.
Dumque oculis Blandina, animo Blandina recursat,
Hic penitus cordi nulla puella mihi est.

DE AMORE SUO.

IUpiter horrendo contristans frigore caelum
Sarmatico largas fundit ab axe nives.
Nostra tamen rapidis uruntur pectora flammis,
Nec minuunt ignes frigora tanta meos.
Quin magis accendunt etiam (quis credere possit)
Et gelida flagrans de nive crescit amor.
Nunc etenim recolo mecum ut mea saepe puellae
De nive compactis luserit ante pilis.
Nix, fateor, primos mihi conciliavit amores:
Hinc eadem flammas auget alitque meas.

AD MARTINUM TAUBENBRUNNErum, Tribunum militum.

MOribus his quis te rigidi Mavortis alumnum
Dixerit, aut istas arma tulisse manus?
Tam placido vultu, tam miti pectore quum sis,
Et doctos tanto semper honore colas.

Nulla animo requies: aliquid scire usque laboras,
Et medicae in primis te tenet artis amor.
Herbarumque iuvat cognoscere nomina, et usum,
Et male firma quibus vita tuenda modis.
Macte nova virtute, nova celebrabere fama,
Martine, et gemino clarus eris titulo.
Ardua nempe manu pridem tibi gloria parta est,
Altera tam docto quaeritur ingenio.

AD INSIGNIA NATALITIA THEODORI et Ioannis a Recke fratrum.

HAEC arma nostris contulit maioribus
Antiqua virtus, et fides.
Nec nos ob id tollit levis superbia,
Sumus his quod orti patribus.
Nobis sed erit ideo laborandum magis,
Ut semper hoc constet decus.

IN DIOSCORIDEM P. [Abbr.: Pauli] MATTHIOLI.

DUM pede felici cultis spatiatur in hortis
Matthiolus Phoebi gloria, regis amor:
Assurgunt illi plantae, et venerantur euntem,
Et circum volitans multa salutat avis.
Dulcius ac solito vaga murmur at unda per herbaes,
Mulcet et optatum blandior aura senem.
Quaque movet gressum, violaeque, novique Amaranti,
Et rutilis surgunt lilia mista rosis.
Salve, care senex, quem nostra aetate parentem
Praefecit medicis magnus Apollo choris.

IN EUNDEM.

DOnec erunt herbae, donec medicaminis usus,
Petre, tui vivet fama Dioscoridis.

AD WOLFGANGUM IENBACHERUM.

GAudia post hiemem nunc quum renovantur in orbe'
Et passim volucrum garrula turba canit:
Me quoque Pierios mea Musa revisere saltus,
Depositaeque monet plectra movere lyrae.
At medicos potius iubet ire Galenus in hortos,
Herbaque quae noceat discere, quaeque iuvet.
Hic mihi divitias atque auri spondet aceraos,
AEternum aeterni nominis illa decus.
Utaque sunt animo gratissima praemia nostro,
Haud bene sed curas mens capit una duas
Ergo cum duplicem nequeam sperare coronam,
(Nam foret ingenii divitis iste labor)
Utra sit ex illis, VVolfgange diserte, petendae
Consule, consilium nam sequar ipse tuum.

AD HENRICUM MILICHIUM MED. [Abbr.: Medicum]

SI modo felices animae mortalia curant,
Nostraque de caeli sedibus acta vident:
O quae lux hodierna tuo fert gaudia patri,
Dum tibi Sena novo cingit honore caput!
Et medici confert titulos, meritamque coronam,
Insignis genitor qua tuus ante fuit.
Sis precor arte potens divina, Henrice, tuoque
AEger seruetur plurimus auxilio.

IN OLLUM.

NUnquam non vacuus nostras venit Ollus ad aedes,
Aut vacuus loculis, aut vacuus stomacho.
Huic ego non renuo, brevis est impensa, mederi,
Ars mea sed vacuos non facit ad loculos.

AD CAMILLUM FALCONETUM.

BLandiades Blandi pulcherrima numina fontis,
Falconete, tuo carmine nomen habent.
At Blanaina meis numeris laudata superbit,
Qua nulla ad Rheni litora amabilior.
Illa tuis utinam foret associata deabus,
Dum Sena optato me fovet hospitio.
Tunc ego regnarem, nec me felicior usquam
Esset in Hetruscis collibus ullus amans.
Sed cum fata negent his illam vivere terris,
Interea absentis nomen inane cano.
Tu quoque Blandiadas celebrans, cultissime vates,
Blandinam patriis insere numinibus.
Sic tua Musa Duci veniat gratissima Cosmo,
Semper et auctori praemia digna ferat.

AD CHRISTOPHORUM ANESORgum, Romae.

DUM Bacchum referent patrem Camenae,
Dum Tybur memorabitur superbum,
Dum stabunt monumenta vasta villae,
Quam construxerat hadrianus olim,
Magni cum moderator orbis esset,
Dumque villula Tusculana nomen
Per libros Ciceronis obtinebit,
Magnae denique dum vigebit urbis
Romae famae, suamque Tybris urbem
Permeans liquidas habebit undas:
Quae nos omnia, Iuppiter, molestae
Perlustravimus ambulatione,
Semper nostra fides, amorque noster

Sic constans, Anesorge, permanebit,
Ut non ulla dies, locus nec ullus
Hunc dissolvere possit ullo in aevo.

AD PETRUM BUDANUM MED. [Abbr.: Medicum]

TEutonis ora mihi, nec non tibi praebuit ortum,
Consortes patrii sic sumus ambo soli.
Ipse puer colui, coluisti tu quoque Musas,
Consortes Clarii sic sumus ambo gregis.
Iamque Machaonias tecum sequor impiger artes,
Consortes medici sic sumus ambo chori.
Me ferus urit amor, nec te minus ille fatigat,
Consortes paphiae sic sumus ambo Deae.
Saepe tibi (quamvis procul absit) Petre, puellam
Laudo meam, laudas tu mihi saepe tuam.
Patria sic una est, studium unum atque una voluntas,
Duraque nos pariter sub iuga mittit Amor.

IN VANITATEM HUIUS SAECULI.

QUID iuvat et populis atque urbibus esse potentem,
Structa quid e Pario marmore celsa domus?
Quid famuli prosunt, quid pondera divitis auri,
Quicquid et e rubris colligit Indus aquis?
Denique quid Tyrio saturatas murice vestes,
Quid clarum ingenio nomen habere iuvat?
Nirea quid facie, quid vi superare Milonem,
Si tibi post obitum spes sit adempta poli?

DE SE IPSO.

QUOD natura parum valido me corpore finxit,
Non, hominum veluti maxima turba, queror.
Gratus ago potius superis hoc nomine grates.
Nam mihi commoditas non levis inde venit.

Sobria quandoquidem male firmo vita colenda est,
Qua sine virtutes dispereunt reliquae.

AD BLANDINAM.

EXperior, veteres cecinerunt falsa Poetae:
Absentes inter, lux mea, durat amor.
Verus amor durat, terras sequiturque per omnes.
Nec locus hunc ullus, nec fugat ulla dies.
Tempore detinuit me dives Hetruria longo:
Germani interea tu colis arva soli.
Hei mihi, nos inter quot flumina vasta, quot urbes,
Quot fyluae et montes, quam via longa iacet!
Me tamen acer amor per tot loca dura secutus
Urit, et immemorem non sinit esse tui.
Quin etiam (credasque velim) quo longius absum,
Hoc magis ardescit flamma, magisque furit.
Dii faciant, similes urant tua pectora flammae,
Ut tibi sit semper mutua cura mei.

AD THEODORUM A RECKE, Westvalum, De libris Officiorum Ciceronis.

MUlta licet dederit praeclara volumina nobis
Tullius, hoc reliquis omnibus antefero.
Tempore namque aliis non utimur omnibus omni,
Vita sed officiis nulla vacare potest.
Ergo quod hoc Theodore libros facis optime tanti,
Semper ut in manibus, semper in ore geras:
Declaras quam sis generosus amator honesti,
Quamque animo virtus cura sit una tuo.

IN VITAM HUMANAM.

Vita fugit rapti per devia fluminis instar,
Imminet huic socio mors inimica pede.

Praeterita excruciant, nec non praesentia mentem,
Quaeque secuturi temporis hora feret.
Ut sileam morbosque, catenatosque labores,
Exercent hominum qui sine fine genus:
Ecquis adhuc adeo vitam putet esse beatam,
Assidue premitur avae tot onusta malis?

AD INSIGNIA CAROLI ET Raimundi in Curia fratrum.

Cur ardua vestrum genus de Curiae
Nomen gerat, satis docent
Depicta clypeo vestro avitae insignia,
Iam nota multis saeculis.
Virtutis est Martisque symbolum Leo,
Ut piscis est silentii.
Utroque proavi claruerunt optimi,
Genus unde nobile ducitis.
Ergo his, et aliis plurimis virtutibus
Amplissimam sibi gloriam
Peperere, et usque maximorum principum
Grati fuere curiis.
Cognomen inde sunt adepti congruum,
Et inclita haec insignia.

ALIUD.

DImidium piscem quod, dimidiumque Leonen
In Clypeo geritis, haud ratione caret.
Ardentes animos, rapidosque in pectore motus,
Indomitamque iram fertur habere Leo.
At pisci, quoniam gelida nutritur in unda,
Frigidior circum pectora sanguis hebet.
Parte igitur media coniunctus uterque videtur,
Alter ut alterius temperet ingenium.

Quandoquidem nimium vitio datur omne: remisso
Pectore ne nimium sis, nimiumve fero.

AD LAURENTIUM GAMBAram Brixianum, Romae.

GAmbara, felici quem carmen amabile venae
Fundere Castalides edocuere Deae:
Cuius ego toties optavi cernere vultus,
Optavi toties tangere posse manum.
Salve sancte senex, Vates dulcissime salve,
Sintque precor vitae stamina longa tuae.
Laude diu ut tanta, doctisque fruare camenis,
Et tibi contingat posteritatis honos.

AD FUXIUM EQUUM conductivum.

EDite Teutonicis, Fuxi placidissime, silvis,
Te quis ad Ausonios ire coegit agros?
Fers ubi tot duros miseranda sorte labores,
Nec tibi luce datur, nec tibi nocte quies.
Res loquitur; macie confectus es omnis, et ossae
Cuncta per hanc cuivis dinumerare licet.
Et latera assiduis calcaribus icta rubescunt,
Laesaque, sub sellis ulcere terga fluunt.
Nec spes ulla tibi patrios est cernere fines,
Sorte vel hic olim commodiore frui.
Sed cogere lucro domini inseruire maligni,
In media tandem dum moriare via.
Haec erit exspectanda tuorum meta laborum.
Interea infelix heu malae quanta feres?
Hunc tibi fata diem properent, dominumque severum
Dirus ad infernas detrahat Orcus aquas.

Illa tamen miserae tibi sint solatia vitae,
Haec quod Germani carmina Vatis habes.

AD MARCUM ANTONIUM MUretum, civem Romanum.

DIsertissime Rhetor, atque Vates
Omnium optime, ne, rogo, graveris,
Si vacat tua Musa docta, paucas
Mecum texere collocutiones.
Nam pars laudis erit mihi reverso
Ad sedes patrias, manum beatam
Mureti tetigisse: quem per omnes,
Vel ipsa invidia stupente, terras
Aurato vehit alta fama curru:
Quem Germania litterata tantum
Laudat, suspicit, atque purioris
Parentem vocat elocutionis.
Cui Musae quoque plurimum fatentur
Se debere, quod optimis poetis
Antiquum decus, et suum nitorem
Magnis sumptibus et labore reddit.
Quare, si vacat, ad tuos penates
Hora me iubeas venire, qua tu
Voles: colloquio ut fruar cupito.
Sic rebus superi tuis benigni
AEternum faveant, tuaeque laudes
Omni tempore sint perenniores.

IN CANTIONES P. [Abbr.: Pauli] MELISSI P. L. [Abbr.: Poetae Laureati] et Musici suavissimi.

Arte fuit gemina quondam celeberrimus Orpheus,
Carminibusque sacris, Harmonicisque sonis.

At tanti nusquam Vatis monumenta supersunt;
Quis novus ergo Orpheus temporis huius erit?
Nullus erit; vel erit Paulus meus ille Melissus,
Orphea qui geminis artibus aequiparat.
Passit enim doctas divino carmine mentes,
Harmonicisque idem mulcet eas modulis.

AD MUSAM SUAM DE LAURENTIO Gambara Brixiano, Poeta eximio.

Gaude Musa ter o quaterque gaude,
Quod Vati tua nobili probantur
Illa carmina pauca, quae dedisti.
Iam iam nec Criticos severiores,
Nec tristes ego Zoilos timebo,
Nec iam me subiisse tot labores,
Tot pericula paenitet viarum:
Hic postquam mihi contigit Poetae
Docta cernere tam celebris ora,
Doctam et tangere dexter am, intimoque
Tanti colloquio frui Poetae.
Salve, sancte senex, tuoque semper
Posthio faveas: is et vicissim
Te carum veluti colet parentem,
Et tuam venerabitur Camenam,
Dignis laudibus efferetque, quandae
Ad dulces fuerit reversus agros,
Quos Rhenus pater irrigat, suoque
Claras flumine tot recenset urbes,
Ubi Calliopeque Deliusque
Sedes constituere non caducas.
Tu salve interea, valeque longum

Divis Gambara care, Delioque.
Et tu Musa ter o quaterque gaude.

AD BLANDINAM.

VAnus ego, Blandina, tuas dum carmine laudes
Hic celebro, et sanctam sic tibi servo fidem.
Tu (quoniam levitas est semper amica puellis)
For sitan alterius perfida amore cales.
Imamque oblita mei, nostraeque oblita Camenae,
Carmina Vatis amas et canis alterius:
Cui festis ornas te luxuriosa diebus;
Ad teneros properans culta nitensque choros,
Dii melius: maneasque precor mihi fida, nec umquam
Tale quid huc de te fama referre queat.
Ipse quidem sanctos mores, animumque fidelem
Perspexi, et vitam, cara puella, tuam.
Nunc tamen absentem longa intervalla locorum,
Atque amor insanus multa timere facit.

IN TUMULUM CAROLI Hugelii I. C. [Abbr.: Iuris Consulti]

CArolus Hugeliae decus et spes maxima gentis
Post fata exiguo conditur hoc tumulo.
Vix bene transierat sexennia quattuor aevi,
Magnaque iam sacri gloria Iuris erat.
Hunc studiosa cohors legum est mirata docentem,
Singula praecipiti verba notans calamo.
Ille idem poterat Musis et Apolline dextro
Nectere Pieriis dulcia verba modis.
Hoc decus invidit celebri mors impia Nicro,
Iussit et invitas rumpere fila Deas.
Corpus humo tegitur: superas mens incolit arces,
Nomen erit doctis semper in ore viris.

GEORGIO KYRMARIO, Boio, I. C. [Abbr.: Iuris Consulto] Senis.

TUne manum versusque meos, mihi care Georgi,
Poscis amicitiae signa futura meae?
Non ego crediderim verbis opus esse manuve,
Res ubi non dubiam fecerit ante fidem.
Idque probat vestri notissima regula Iuris:
Anne aliquid contra Ius petis ipse tuum?
Sed petis hoc merito: quia consuetudo bonorum
Quod iubet, id sacrae vim quoque legis habet.

AD CONRADUM DINNErum I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] Bononiae agentem.

HInc quamvis Dinnere Procul suavissime, vivas,
Non tamen hinc ullo tempore totus abes:
Semper enim ante oculos tua dulcis oberrat imago,
Dinnerumque mihi noxque diesque refert.
Nec dubito, quin sim tibi mutua cura vicissim,
Inque oculis habitem Posthius, inque animo.

IN BUBONEM.

CLara tibi nimium mea sunt Epigrammata, Bubo.
Nempe tuis nostrum lumen obest oculis.
Odi ego difficilem Musam, et dumeta, vepresque;
Quodque fluit molli tramite carmen amo.
Nec tenebras studeo, sed amicam quaerere lucem,
Qua nihil immensus pulchrius orbis habet.
Te tamen haud mirum caecis gaudere tenebris:
Vivis et in tenebris, et tenebrosa facis.

AD IUSTINIANUM REIFstek I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] Senis febre laborans f. [Abbr.: ?]

Iustiniane, quid rogo, quid omnium
Scribam tibi carissimo?
Nempe esset ingens dedecus Musis meis,
Si tam bonum, tam candidum,
Et per tot annos tam fidelem cognitum
Sodalem, amicum, denique
Fratrem meum, patriique consortem soli,
Suis tacerent versibus.
Non, non tacebunt, vita modo superet mihi
Favente Rege caelitum.
At febris ista si necet me pessima,
Haec tibi voluntas grata sit.
Extraque moenia Urbis ossa mortui
Iussa sub arbore condito.
Cineres viator ut salutet plurimus,
Sitque haec sepulcri inscriptio:
Actate raptus in virenti Posthius
Hoc cespite voluit tegi.

AD FRANC. [Abbr.: Franciscum] BONINSIGNIUM, Med. [Abbr.: Medicum] Senensem.

DEsperata salus mea, desperata iacebat
Vita, sepulturae iamque propinquus eram:
Arte salutifera, Christo auxiliante, salutem
Magne Boninsigni, tu mihi restituis.
Ergo mei reliquos aevi tibi debeo menses.
Namque tuo superest hoc caput auxilio.

AD BLANDINAM.

E morbo, Blandina, modis pallentia miris
Ora, heu, si casu iam mea conspiceres:
Attonita haud dubie clamares: Non meus ille est
Posthius, est Posthii flebilis umbra mei.

AD STEPHANUM CIRLETUM.

AN doleam tecum, dubia est sententia menti,
Gratuler an potius rebus, amice, tuis.
Ereptam doleo tibi fat is esse maritam,
Quam caram obsequium fecerat, et pietas.
Sed te iterum simili quia coniuge fata bearunt,
Gratulor, et faustas insuper addo preces;
Ut pulchra faciat te prole Sabina parentem,
Uestraque sit felix, et sine lite domus.
Et longos pariter vobis superesse per annos
Detur, et aeterna luce poloque frui.

IN BUFFALUM.

QUod vasta te mole moves, quod ventre capaci
Plus quam quinque voras, Buffale, plusque bibis:
An te ideo praefers aliis turpissime? nempe
Sic tibi hos quivis anteferendus erit.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] SCHORAM I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] Senis discedentem.

Quod si membra aliquem retinerent frigida sensum,
Quando anima a socio corde soluta fugit;
Crede mihi, tantum non corpus inane doleret,
Discessu doleo quantum ego, lane, tuo.

AD THEODORUM a REUKE Westvalum.

ARripui calamum nostros scripturus amores:
Hic Pietas, Quid, ait, vane Poeta, paras?
Festa redemptoris properant sollennia Christi,
Serviat aeterno iam tua Musa Deo.
Quod Pietas, Theodore, iubet, contemnere non est,
Si cupimus summi gaudia inire poli.
Interea, Blandina, vale; nos sacra canemus
Ut decet adcunas, maxime Christe, tuas.

DE PARTU VIRGINIS.

Seu magni intueor radiantia lumina mundi,
Qua peragunt certas ordine quaeque vices;
Seu mare, quod totum late circumsonat orbem,
Nec fines audet transiliisse suos:
Seu tellurem ipsam, quae ceu bona mater alumnis
Sufficit omnifero larga alimenta sinu:
Seu re colo ista Dei solo facta omnia verbo,
Mens stupet, ac tantum suspicit artificem.
Unum hoc cuncta tamen super at miracula rerum,
Quod Deus e pura Virgine natus homo est.

DE EODEM.

Cur miseris ovium famulis gens aetheris alti
Natalem prodit, maxime Christe, tuum?
Cur non magnificis potius denuntiat aulis?
An quia in his pietas rarior esse solet?

AD SEBASTIANUM NEUSTETterum cognomento Sturmerum, Eq. Fr. [Abbr.: Equitem Francum]

Sic age, sic doctis operari perge Camanis,
Sturmere, et numeris verba ligare suis.

Dii, quantam in patriam referes hoc nomine laudem?
Quanta tibi surget gloria, quantus honor?
Crede mihi, quamvis es sanguine natus equestri,
Ducis et a longa nobilitate genus;
Plura dabunt cultae tamen ornamenta Camenae,
Et genus et nomen clarius efficient.

IN TUMULUM MARIAE HERvardae Aug. [Abbr.: Augustanae] Feminae lectiss. [Abbr.: lectissimae]

Clara Augusta mihi cunas, Memminga sepulcrum
Contulit, Heruar do nupta fui Maria.
Ter tria cui moriens linquebam pignora lecti,
Quae cum patre diu vivere fata sinant.
Plena fide, meritis Christi confisa recessi:
Is mihi monstravit dulce salutis iter.

IN EUNDEM Maritus loquitur.

Haec monumenta tibi pono, dulcissima coniux,
Et tumulum lacrimis, et monumenta rigo.
Hoc faciunt mecum pueri, tristesque puellae,
Quos mihi coniugium donat habere tuum.
Et simul optamus tua molliter ossa quiescant,
Donec erunt summo surgere iussa die.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] SCHLICKIUM I. C. [Abbr.: Iuris Consultum]

CArmina pollicitus vereor ne crimina mittam.
Cur ita, quaeris? amo: desipit omnis amans.
Nam Blandina meam mihi formosissima mentem
Abstulit, atque animi ius habet omne mei.
Nec tamen idcirco dominam sic perditus odi,
Sed magis hoc ipso nomine vanus amo.

Ecquis amans igitur me, Iane, reprendat amantem,
Si sint carminibus crimina mista meis?
Quandoquidem sensus omnes, animumque puellae
Saepe etiam magnis eripuere Deis.

PAR BENE COMPOSITUM.

TUrpiliam legit sibi Furfantellus amicam,
Cum qua delicias nocte dieque facit.
Illo sordidius nihil est, nil turpius illa;
O similem simili quam bene iunxit Amor!

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] ZELIUM Francum.

Pro numeris grates, Zeli carissime, dudum
Debueram Musae persolii isse tuae:
Sed cultis Medici dum me remorantur in hortis,
Quasque habeant vires sucus et herba docent:
Vel pater Hippocrates, vel maximus arte Galenus,
Vel me scriptorum cetera turba tenet:
Immemor Aonidum vivens (fas vera fateri est)
Dedidici solitis verba ligare modis.
Et breve quantumvis tentanti scribere carmen,
Longus abit vano saepe labore dies.
Ergo moram Medicis, brevitatem ascribe Camenis,
Quae mihi difficiles carmina plura negant.

DE LUCE SUA.

Tempora noctis amat tacitae furtivus adulter,
Deditaque obscaenis turba libidinibus:
Tempora lucis amant, caecas fugiuntque tenebras,
Excitat ingenua quos face castus amor.
Horum ego castra sequor, noctem latebrasque perosus
Lucem amo, sola animum recreat illa meum.

Non nisi luce meam fas est mihi cernere Lucem.
Omnis at heu tristi nox mihi felle madet.
Et nunc hiberno duplicantur sidere noctes,
Et breve, me miserum, Sol habet imperium.
At tu Luciferi soror o pulcherrima Phoebi
Cynthia, tam longum contrahe noctis iter:
Longius aetherea mundus quo luce fruatur:
Longius et cara sic ego Luce fruar.

IN OBITUM DOMITII FAINI Veronensis, V. CL. [Abbr.: Viri Clarissimi]

Lugete o Aganippides puellae,
Et quantum est hominum eruditiorum,
Et vos ante alios, boni Poetae:
Vester occubuit Patronus eheu,
Vester mortuus est Fainus ille,
Veronae decus urbis, atque ocellus,
Patris deliciaeque amorque Phoebi,
Musici gregis, omnium et bonorum
Omni tempore liberalis hospes:
Ille heu, ille bonus Fainus aethra
Tactus pestifera, reliquit auras
Vitales subito, furente dextra
Dum Mors Ausonias flagellat urbes.
O factum male, o maligna fata,
Quae prima optima quaeque devoratis.
Verum parte sui manet superstes
Fainus meliore, ad astra vectus:
Virtutumque suarum in orbe dignos
Praecones habet: hunc canit Pinellus,
Muretusque, Sigoniusque et Aldus,

Boissardusque meus, mihique summe
Ancantherus amore amandus, atque
Melissus meus: o nimis beatum,
Et caelo genitum favente, vita
Cui post fata datur nova ac perennis.

DE EODEM.

VAtibus ac Musis, dum fata, Faine, sinebant,
Usque erat hospitii ianua aperta tui.
Nunc te crudeli sublatum funere deflet
Nobilium Vatum Pieridumque chorus.
Felix qui Musas habuit Vatesque faventes:
Illius haud poterit candida fama mori.

AD PHILIPPUM MENZElium Med. [Abbr.: Medicum] et Poetam L. [Abbr.: Laureatum]

NEC tua mi facies est ullo tempore visa,
Picta nec artifici frontis imago manu:
Et tamen haud umquam visum (mirabere) novi,
Perspexique animum, docte Philippe, tuum.
Nempe tuo vidi generosam in carmine mentem,
Et cultum ingenuis artibus ingenium.
Haec vera est hominis divina sequentis imago,
Ignotos notos haec mihi sola facit.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] HAGIUM, MED. doctiss. [Abbr.: Medicum doctissimum]

CUR Vatum pars magna suos decantet amores
Miraris, Hagi candide, et causam rogas:
Accipe: Non illos Veneris fax improba, verum
Acterni amor generosus urit nominis.

IN RONCILIANUM.

ROncilianus habet multos sibi sanguine iunctos,
Nec non affines pene habet innumeros,

Vicinosque bonos (res mira) tot inter, amicum
Garrulus haud unum Roncilianus habet.

AD EFFIGIEM N. [Abbr.: Nicolai] REUSNEri Leorini I. C. et P. L. [Abbr.: Iuris Consulti et Poetae Laureati]

Salve cara mihi Leorini Vatis imago.
Ut saepe expositam luminibus cupidis
Aspicio, veneror que? Viri praesentia quando
Hactenus ora mihi cernere non licuit.
At mens ingeniumque sagax, et plurima Virtus,
Divitis ac rarum pectoris eloquium,
Iam pridem in doctis mihi sunt perspecta libellis,
Dignis augusto Caesaris ore legi.

IN NIGRINUM.

DIvitis uxoris, Nigrine superbe, maritus
Me pronubo factus, patrem,
Et Dominum, Regemque tuum me saepe vocabas,
Amplissima mihi munera
Promittendo: abiit bruma altera: nil facis: a me
Monitrix venit tibi littera.
Dissimulas, frontemque trahis, mea limina vitas,
Colloquia refugis et mea.
Hoc cine promeruere mei, Nigrine, labores?
Hanc mihi rependis gratiam?
Imperiosa precor noctesque diesque marita
Te vexet, angat, unguibus
Iratis notet ora: aliis sit amica, tibi hostis,
Promissa donec solveris.

E GRAECO VERSA.

De Deo.

Mortales male facta forte celes,
Haud Deum, neque cogitata solum.

De Amicitia.

Ingenius magni thesauri est instar amicus
Huic qui tale bonum servandi noverit artem.

Eruditio.

Doctrina omnibus est honori: agrestes
Quoque huius rationem habere cernas.

Fortuna

Laeta sorte minus superbiendum.
Unius est munus Dei felicitas.

Invidia.

Omnis invidus hostis est sibi ipse.
Nam se sponte sua dolore torquet.

Ira.

Vince Iram ratione: Victor irae,
Vives perpetuo bene ac beate.

Labor.

Vita honesta manet laboriosos.
Quidus cura laborque consequuntur.

Patientia.

Senectus.

Spes.

Quem Sors dura premit, Spes bona sustinet.
Infelix, animo sit haud pusillo:
Sed semper meliora fata speret.

Tempus.

Veritas.

Errans lingua locuta saepe verum est.
Veritas aliquando prodit ultro.

Ebrietas.

Hausto multa loqui mero iuberis:
Vulgus vera ait ebrios profari.
Ecquod ebrietate maius usquam
Malum ac perniciosius putandum est?

Aliud.

Continua ebrietas mentem mortalibus aufert,
Qua non maius habent pectora nostra bonum.

Consilium.

Capta consilium anteres agendas.
Namque hoc nil melius, magisve tutum est.

Aliud.

Iustam consilio moram adde, factum
Paenitentia ne comes sequatur

Vita humana.

Vino vita simillima est, acessit
Portio ultima, pristinasque vires,
Gratiamque relicta perdit omnem.
Hic vitae status est in orbe cunctis,
Gaudemus minus, et magis dolemus.
Qui curis sine vivit, est beatus:
Verum illis sine nemo vixit umquam.

AD ERASMUM NEUSTETTERUM cognomento Sturmerum etc.

IN dubio esse tuam, Sturmere amplissime, vitam
Dixerat in multis pessima fama locis.
Ne valeam, toto si rumor acerbior anno
Attonitas misero perculit auriculas.

Gratia lausque Deo, cuius tua munere vita
Servata est nobis hactenus incolumis.
Ille idem porro longum te seruet in aevum,
Ut partriae longum commodus esse queas.
At male dispereat famam qui protulit istam,
Unde dolor nobis tam gravis ortus erat.

CLAUDIO ANCANTHERO Poetae cultissimo.

PHoebi gloria, amor novem sororum,
Ancanthere venuste, quid rependam
Pro missis mihi versibus politis
Illis, Aonioque melle tinctis?
Rudes nempe meae tibi diserto
Versus mittere suppudet Camenae.
Namque tempora longa permolestis
Tricis implicitus negotiorum
Doctas deservi haud volens puellas,
Cantantesque choros, lyrasque dulces,
Olim quae puero mihi placebant.
Musae sic igitur (sed ira iusta est)
Neglectae mihi, nulla postulanti
Iam nunc carmina dictitant; vel illa
Tam sane illepida, infaceta, dura,
Auctori incutiant uti pudorem,
Et foras metuant venire in ora
Vatum nobilium. Ergo, magne Vates
Ancanthere, licet tibi ipse sim impar
Cultis versibus, aureaque vena,

Qua doctum aequi paras tuum Catullum:
Sancto amore tamen, fideque in aevum
Constanti haud equidem tibi vel hilum
Cedam: vincere quin studebo et ipsum
Bossardum officiis, sit ille quamvis
Huius notitiae atque amoris auctor,
Et te diligat ut suos ocellos,
Imo amet propriam velut salutem.
Hoc de me statuas velim, atque credas,
Immortale novem decus sororum
Ancanthere, tuisque me venustis
Quaeso versiculis beare pergas.

IN ITINERE ITALICO composita.

IAM mihi tempus adest (toto quod pectore laetor)
Contingent finem quo mea vota suum
Scilicet ut Latii sedes habitare beatas,
Et liceat caelo commodiore frui,
Atque tot egregios homines cognoscere, quorum
Nomina sunt scriptis nobilitata suis.
Tu, bone Christe, mihi validas modo suffice vires,
Ut possim insolitae taedia ferre viae.
Daque peregrinis aevum sic degere in oris,
Ut redeam salvus corpore, mente pius.
Sic ego Paeonias tractabo fideliter artes,
Cantabit laudes sic mea Musa tuas.

AD RHENUM.

ERgo ita nimbosas equites conscendimus Alpes,
Aurifer unde caput nobile Rhenus habet:
Salve, Rhene pater, dulces qui perfluis agros
Hausi ubi luminibus lumina prima meis.

Cernis ut Italiae tendam novus hospes ad eras,
Ut medicae referam doctior artis opes:
Hinc tua si incolumem me Christus ad aurea sistet
Litora, si reduci fulserit illa dies;
Qua dulces iterum iubeam salvere sodales,
Blandinae referens oscula grata meae:
O quales tibi Rhene canam pulcherrime laudes,
Qualia dona tibi nostra puella feret?
Interea felix pacatis labere ripis,
Tuque mihi longum, cara puella, vale.

AD LIPPARUM EQUUM.

SI tantum celeri cursu pedibusque valeres,
Quantum animo reliquos, Lippare, vincis equos:
Haud umquam fuerit quadrupes mihi carior alter,
Magnus et haud talem Caesar haberet equum.

IN ITINERIS DIFFICULTATEM.

ET lutulenta via est, rigidisque asperrima saxis,
Et fluvii faciunt et iuga celsa moram.
Insuper et gelidos effundit ab aethere nimbos
Iuppiter, et gravius tam grave reddit iter.
Quin etiam densis nebulis stat turbidus aer,
Forsitan et dirae semina pestis habet.
Hanc precor a nobis, hominum pater optime, vertas,
Daque iterum salvos posse redire domum.
Cetera, quantumvis etiam sint dura, feremus:
Tu modo ab hac una nos tege, quaeso, lue.

AD ITINERIS COMITES.

IN Latium, socii, felix, urbesque beatas
Tempore dum longo continuamus iter:

Et modo per valles, modo per iuga, perque tumentes
Amnes, perque lutum tendimus atque nives:
Iam super aerios montes, praeruptaque saxa,
Iam sequimur dubias per nemora alta vias:
Et meus in lapides impingit Lipparus omnes,
Lipparus hos omnes pessimus inter equos:
Saepe loquor mecum, veteremque revolvo quietem,
Et damno votis vota priora novis.
Felicemque voco, patria qui vivere terra,
Inque una potuit consenuisse domo.
Non subit ille suae tam saeva pericula vita,
Non tolerat longae taedia tanta viae.
Sed ratio tandem firmat spe divite pectus,
Et iubet haec alacri tristia mente pati.
Dulce erit exhaustos olim meminisse labores,
Et rigidae casus tot superasse viae.
Hinc decus eximium, iustique sequentur honores,
Praemiaque austeri grata laboris, opes
Haec socii haec eadem veniant solatia vobis,
Sic labor iste levis, sic breve fiet iter.

AD CASPARUM PRAETORIUM.

Cum tuus Italiae genitor te misit adoras,
Dicitur hos tristes ore dedisse sonos:
Te pater omnipotens, fili, deducat euntem,
Incolumem nostris restituatque focis.
Et tu nate, precor, dulcissime, te quoque serva,
Praecipitem in scopulos ne malus error agat.
Et fuge femineos coetus, fatuasque choreas,
Quae causam obscaeni semper amoris habent.

Hic te casta manent genialis gaudia lecti,
Crescit in amplexus virgo tenella tuos.
Ebria quin etiam moneo consortia vites:
Ebrietas multis damna necemque tulit.
Aureate potius magni praecepta Solonis,
Et gravis oblectent ardua Iura fori:
Doctior ut quondam redeas, et honoribus auctus,
Et generis fias gloria rara tui.
Hic, Caspare, senis mandata suprema parentis
Semper inoblita mente, et in ore feras.

AD PTOLEMAEUM GRAVIUM.

CLarus es ingenio, grandi ceu corpore praestas,
Et donis animi postmodo maior eris.
Atque pari mecum studio, Ptolemaee, teneris,
Dum sequeris Phoebum, laurigerasque Deas.
Uno diversi sumus: ipse volumina Iuris,
Et rigidi tractas arma severa fori.
Ast ego divinas addisco Maechaonis artes,
Queisque homini sucis sit reparanda salus.
Dii faciant patrias salui redeamus ad oras,
Et voti compos fiat uterque sui.
Ac sors in Latium veluti nos iunxit euntes,
Sic animos iung at non violandus amor.

Anno 1563.

GALLICA.

AD GUIL. [Abbr.: Guilielmum] RONDELETIUM MED. [Abbr.: Medicum] MOMPELIensem primarium, praeceptorem cariss. [Abbr.: carissimum]

ROndelete pater, qui sidera vertice tangis,
Atque solum fama nominis omne reples:
Paeonias ultro Phoebus cui lauriger artes,
Mercuriusque sagax contulit ingenium,
Et rari eloquii vires, et amabile pectus,
Omniaque excelsi dona beata animi:
Tot quibus huc clari iuvenesque virique trahuntur,
Auribus una avidis qui tua dicta bibunt:
Sive Dioscoridis repetens monumenta vetusti,
Plantarum obscuram discutis historiam:
Seu tractans hominum dissecta cadavera monstras
Quale obeant partes quae libet officium:
Sive doces alimenta habeant quas singula vires,
Queisque valetudo firma tuenda modis:
Seu causas aperis varias, speciesque malorum,
In damnum humani quae invigilant generis:
Seu medicas depromis opes, et corpora dictas
AEgra quibus possint restitui auxiliis:
Sis, Gulielme, precor, felix, et saecula vivas
Nestorea, ut tanta laude fruare diu.
Nosque diu tanto laeti doctore fruamur,
Cui similem forsan non feret ulla dies.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] PASSERATIUM Gallum, Poetam eximium.

Luce quidem hesterna Dominae carissima vidi
Munera cum numeris, culte Poeta, tuis.
Haud tamen illius voluisti prodere nomen.
Fallor? an id tutum non satis esse putas?
Si verum metuis, nomen licet addere fictum:
Tritus apud veteres mos fuit ille choros.
Ipse ego Blandinae cecini quoque carmine laudes,
Nec tamen hoc proprium lux mea nomen habet.
Ergo tuae fingas Dominae quoque nomen, ut illam
Imparibus celebret nostra Thalia modis.
Inque vicem si non Rheni aspernabere Nymphas,
Vivat ut in libris fac mea vita tuis.

De studiis suis iocatur.

PLurima noscendis tribuo dum tempora plantis,
Perlustrans montes, flumina, rura, lacus,
Interea nostrae nulla est mihi cur a puellae,
Nomen et illius carmina nulla sonant.
Hoc si compererit, mala multa precabitur herbis,
Inque meum iaciet fulmina dira caput.
O valeant potius montes, et flumina et herbae,
Quam nostrae experiar saevitiam dominae.

AD IACOBUM VILLAREM Monpessulanum.

HEsterna mihi luce cum daretur
Tuis articulis notata charta,
Perlegi, puto, ter quaterque laudes,
Quibus me cumulas, meamque Musam
Non huius modo saeculi Poetis

Praefers: sed quoque Vatibus Latinis
Illis, tempora quos tulere prisca,
Quibus Roma potens superbiebat,
Nostrae carmina comparas Camenae.
Summa est, haec fateor, mihi voluptas.
Nam quis non sua gaudeat probari?
Verum non sibi Musa nostra tantum
Umquam sumet et arrogabit, istas
Ut credat sibi convenire laudes,
Quas tu ductus amore singulari
Ascribis mihi, Villaris diserte.
Voluntas tamen illa amica nobis
Est gratissima: mutuumque amorem,
Germanamque fidem tibi vicissim
Sancte tempus in omne pollicemur.

AD GREGORIUM BERSMANNUM Annaebergensem, Poetam celeberr. [Abbr.: celeberrimum]

INgenuo ingenuus delecto amicus amico,
Et bonus aversor deuoveoque malos.
Nullius ad nutum loquor, et mihi deligo paucos,
Quos volo constanti semper amare fide.
Hos inter, Bersmanne, loco te principe pono:
Hoc meruit virtus, hoc tua rara fides.

AD MARIAM SOLATIAM MOMP. [Abbr.: Mompelgardensem]

SAlve perpetuum, mellita puellula salve,
Sisque bono ac fausto sidere nata precor.
O quam laetitiam dete capit optima mater,
Et cum patre domus tota, genusque tuum,

Atque avia in primis lectissima femina, raram
Cuius Mompelium tollit ad astra fidem.
Illa tibi advigilat, blandosque referre susurros
Gaudet, et adcunas est operosa tuas
Et teneris figit quoties cara oscula labris,
Vive precor longum parvula neptis, ait.
Et mariam vita referas, ut nomine sancto,
Dicarisque hominum deliciaeque Deum.

DE PASSERE IO. [Abbr.: Iohannis] PASSERATII I. C. [Abbr.: Iurisconsulti] et Poetae opt. [Abbr.: optimi]

PAsser Catulli, fateor, est suavissimus,
Miraque sensus intimos
Mentesque doctas afficit dulcedine.
Sed pace Vatis dixerim,
Passer tuus mihi, Passerati est, millies
Passere Catulli dulcior.

De Amore suo.

Uno saepe die, quin una saepius hora
Sunt mihi cum domina proelia paxque mea.
Possideant alii faciles sine lite puellas,
Hae mihi iucundae sunt in amore vices.

In Quendam.

BEllus es ore, coma, vestitu, ac moribus aeque
Bellus es, et belle, quod facis, omne facis.
Praecipue ad numerum faciles agitare choreas
Tam belle hac tota nullus in urbe queat.
Da veniam, a fatuo, dum saltas, nil mihi differs,
Et quicumque leves gestit inire choros.

AD IOACIMUM CAMERARIUM Med. doctiss. [Abbr.: Medicum doctissimum]

FIrma valetudo: nummi quot postulat usus:
Conscia mens recti: coniugiumque bonum:
Quattuor ista tenens, vere est, Ioachime, beatus,
Iudice me, magnos aequiparatque duces.

Et vice versa.

CArnifices morbi: infelix rerum omnium egestas:
Conscia mens scelerum: litigiique torus:
Quattuor haec quemcumque premunt, quid tristius illo,
Quid, Ioachime, potest esse magis miserum?

Paradoxon de Venere.

Cur Venerem Pelago genitam finxere Poetae,
Auxilio Bacchi si indiget alma Venus?
Non eget: imo venit, medicis testantibus ipsis,
Fortior ad Veneris gaudia potor aquae.

Laetatur in portum delatus.

IActa est ancora, iam valete naves,
Et nautae, genus impium, valete,
Ventorumque minae, et maris furores:
Non, non umquam iterum videre vobis
Continget mea vela, ne perennis
Flendi causa meae ferar puellae,
In cuius moriar sinu necesse est.

De Amore suo.

TErtia iam redeunt glacialis frigora brumae,
Quae sine Blandina sunt toleranda mihi.
Ast ego mi videor tria lustra fuisse sine illa:
Heu quanta est vita poena carere sua?

De Calamitate sui temporis.

PEste, fame, et ferro populi vastantur, et urbes,
Interitumque parant aequora, terra, poli:
Nullaque spes melior venturo ostenditur aevo,
Quin graviora adfert proxima quaeque dies.
Ergo mori est satius, tali quam tempore nasci;
Mors requiem praebet, vivere supplicium est.

AD IACOBUM DALECAMPIUM Medicum Lugdunensem.

UT releves gravibus languentia corpora morbis,
Te video totos currere saepe dies.
Et tamen inter ea non cessas condere libros:
Ouando datur capiti luminibusque quies?

TUMULUS DANIELIS Guil. f. [Abbr.: ?] Rondeletii.

ROndeletus erat genitor, Daniel mihi nomen,
Quattuor Autumnos vivere vix licuit.
Haec monumenta pater maerens cum matre locavit,
Humidaque e lacrimis serta dedit tumulo.

EIUSDEM UMBRA PARENtes alloquitur.

PArce pater lacrimis, tuque o dulcissima mater
Parce mihi vita est morte parata nova.
Christus amat pueros, meque in sua regna vocavit,
Angelicos inter nunc ubi vivo choros.
Sunt ubi deliciae aeternae, sunt gaudia tanta,
Ut nolim ad vestros in de redire lares.
Ergo nodum iusto tam ponat uterque dolori,
Hoc mecum pietas, hoc iubet alma fides.

AD ANTONIUM SAPORTAM Med. [Abbr.: ?] Monspeliensem doctiss. [Abbr.: ?]

QUod neque Germanas, Italas neque videris oras,
Haud ideo debes, magne Saporta, queri.
Nam tua Germanis Italisque est cognita virtus,
Qui cupiunt vultus saepe videre tuos.
Maximus est numerus gentem qui novit utramque
Et tamen ignotus gente ab utraque latet.

AD LAURENTIUM IUBERTUM Med. Monspel. [Abbr.: ?] hospitem suum cariss. [Abbr.: ?]

Dum tua dicta noto suspensis auribus, atque
In genium miror, docte Iuberte, tuum:
Saeve mihi in tenebris placidi sub imagine somni
Visus ad lecti fulcra sedere mei:
Multaque secretis arcana aperire libellis,
Haud ullis umquam cognita temporibus.
Debitor ergo tuus duplici sum nomine, quando
Luce alios tantum, me quoque nocte doces.

AD GULIELMUM RONDELETIUM Tolosae commorantem, mense Iunio.

QUid, Rondlete pater, te alienis detinet oris?
Tam longae causam quam rear esse morae?
Te vocat absentem et madidis suspirat ocellis,
In sola residens Uxor amata domo.
Perque domum totam dilecti nomina patris
Flens iterat tristi filia parva sono.
Auxiliumque tuum (visu miserabile) clamat
Pressa iacens saevis plurima turba malus.
Tu quoniam sucos divinaque pharmaca nosti,
Qualia forte queat ne ulla parare manus.

Et tibi qua tantam laudem peperere, requirunt
Aspectum et vocem pulpita docta tuam.
Horum si qua tibi superest modo cura, Tolosam
Desere, et huc properans te cito redde tuis.
Eheu quam vereor ne sint mea somnia vera,
Interitum referunt quae mihi saepe tuum.

ILLUSTRISS. D. [Abbr.: ?] CHRISTOPHOro Principi Palatino etc.

Non ego te veneror tantum, Illustrissime Princeps,
Quod sis Principibus progeneratus avis:
Sed magis ingenuas quia sic amplecteris artes,
Ut superare tuos iam videaris avos.
Macte animo tali, sanguis clarissime:Muse
Sacrabunt celsa nomen in arce tuum.

PIE, IUSTE, TEMPERANTER.

VIve pius, magnoque animo contemnere mundum
Immundum, ac soli sidere disce Deo.
Institiam sancte colito dum vixeris, et nil
Fraude doloque malo turpius esse puta.
Utque tui cur sum peragas feliciter aevi,
Et Veneri et Baccho pone gulaeque modum.

GRATIANO STRATANDRO Gnyzaeo, Mompelio discedenti.

ADeste Charites, adeste o Musae,
Gratianus amatus ille vobis
Tantum, quantum aliquis potest amari,
Montis deserit arva Pessulani.
Hunc vos hunc revocate quaeso nobis,
Vinclis stringite quaeso Gratianum,
Nobiscum maneatque cogite. Eia

Quo nunc optime Gratiane, quo nunc
Tendis? nonne vides ut insolenti
Sol flamma coquat aestuosus agros?
Et siti moriantur herbae, et ipsi
Fontes, ipsi etiam querantur amnes
Se iam destitui liquore? quid si
Flammas addiderit canis furentes,
Et Phoebi ingeminaverit calores?
Eia siste pedem rogamus, hocque
Molestum sine praeterire tempus.
Hoc idem tacite rogat misellus
Qui subte gemit, ut vides, caballus,
Longinquos fore sentiens labores,
Atque aestum intolerabilem futurum.
At tu longius his locis morari
Te iam posse negas, meumque Rhenum,
Qui sub Principe tam pior superbit,
Cupis visere: mox favente Christo,
Visurus Latii Lycea regni.
Sis felix igitur, tibique eunti
Sit calor levis et labor viarum:
Ut fausto pede rura amoena Nicri,
Et colles adeas meri feraces,
Heidelberga ubi nobilis beatum
Musis hospitium Iovique praebet.
Hanc urbem mihi plurimum saluta,
Et quas Urbs habet aurea illa Nymphas;
Saluta et veteres meos amicos,
Quotquot fata superstites reservant,
Xylandrum, puto, Iulium Mycillum,

Abelum, Gabrielem, Ehemumque,
Herderosque meos, et Engelhartum,
Doctune Principis incliti architectum,
Quem colo velut alterum parentem.
In primis medicae sed heus palaestrae
Viros nomine Posthii saluta,
Langium tremula gravem senecta,
Erastum eloquioque et arte clarum,
Grynaeumque, bonumque Curionem,
Candidumque Melanchthonem: medullis
Qui semper mihi in intimis inhaerent.
At tu, quod superest, valeto longum,
Optatissime Gratiane, meque
In sinu memori feras, ut ipse
Tein sinu inque oculis feram omne in aevum.

DE PHILIPPO MELANchthone, et P. [Abbr.: ?] Ramo.

QUantum uni debet Germania nostra Philippo,
Tantum etiam Ramo Gallia docta suo.

In Ebrietatis imaginem.

QUis typus hic? Stolidae vera Ebrietatis imago est.
Cur ea veste caret? demens secreta revelat.
Quid gladius? caedes et vulnera. Cornua quidnam
Designant? reddit petulantes. Illa corona
Quid sceptro suspensa? adimit nempe ista Monarchis.
Cur velati oculi? occaecat quia lumina mentis.

In effigiem Laurentii Iuberti.

CErnis honoratos Iuberti in imagine vultus.
Nam manus ingenium pingere nulla potest.
Si tamen effigiem divinae cernere mentis
Expetis, illius scripta operosa legas.

In linguam.

Lingua bonum, quo non aliud praestantius ullum:
Pestiferum multis est quoque lingua malum.

In Drusulam.

DRusula furtivi sequitur dum gaudia lecti,
In tenero iuvenem nocte fovetque sinu;
Intumuit miserae vitiatus pondere venter,
Furtaque nocturnae prodidit heu Veneris.
Iam fugit infelix lucemque hominesque puella,
Sub tecto et vitam paupere clausa trahit.

IN LIBROS DE TUMORIBUS Auctore Antonio Saporta, praecept. suo obs. [Abbr.: ?]

ECquid adhuc dubitas, Antoni amplissime, famae
Pulsanti clausas tandem aperire fores?
Pande fores, admitte Deam, librosque tumorum
Profer, ut hos curru devehat illa suo.
Quos nimium multos pressit tua cura per annos
In lucem veniant fac hominumque manus:
Laude tua ut vivus, meritoque fruaris honore,
Quem tibi defuncto saecla futura ferent.

AD ANTONIUM CONTIUM I. C. [Abbr.: ?]

SI Germana tibi placet iuventus,
Nec fugis tenuem sine arte mensam,
Consultissime Iuris atque legum
Conti, cras ubi pomeridianus
Sese fregerit aestus, atque sexta
Declivi comes ibit hora Phoebo,
Adnotum venias rogamus hortum,
Nostrae filia quem colit patronae,
Quae dudum bene olentibus coronas

Nectit floribus, et rosas, marisque
Addit rorem, et amar acum tenellam:
His nos impliciti comas sub umbrae
Laeti Socraticam trahemus una
Cenam, non cyathis, sed eruditis
Certantes potius iocis: deinceps
Mentes exhilarabimus canendo
Et voce et cithara: ad leves choreas
Non deerunt quoque virgines honeste,
Si ductare choros amas. quid haeres,
Consultissime Iuris atque legum
Canti? dic, Veniam; parate cenam.

De Euchario.

OMnes Eucharium fugiant cur quaeritis? omnes
Cum nummis Charites perdidit Eucharius.

EPITAPHIUM MELCHIORIS Fonteii.

MElchior hac requiem ducit Fonteius in urna,
Helvetici quondam fama futura soli.
Namque suas ultro iuveni donaverat artes,
Cinxerat et Lauri Phoebus honore caput.
Inde sacras cupidum leges ediscere vidit
Ingeniis dives Gallia, dives opum.
Et poter at (tot in his annos transgerat oris)
Reddere nativo Gallica verba sono.
Iamque propinquabant vigilati iusta laboris
Praemia, et in patriam mox rediturus erat:
Coniugiumque sibi felix, melior aque vitae
Gaudia fingebat, progeniemque domus:
Sed miserum heu subito febris violenta peremit,
Et spes multorum sustulit una dies.

Nemo bonis animi fidat, neque viribus villis:
Cuncta sub imperium mors trahit atra suum.

Biturigib. [Abbr.: ?] Gallorum.

IN BUFFALUM.

QUod te virum quidam vocant amplissimum,
Superba tollis cornua,
Buffale: Sed haud est dignitatis hic tuae
Titulus: habes amplissimum
Ventris barathrum penduli: hoc modo soles
Vir nominari amplissimus.

In Blandinam.

LImina Blandinae Iunonia, dextra Minervae est.
Sunt Veneris mammae, sunt Theridisque pedes.
Felicem aspectu facit, alloquioque beatum,
Semideum unanimi corde, deumque toro.

Fortunae inconstantia.

UT levis ambiguo sors misceat omnia lusu,
Coniugium, Mavors, Pontus, et Aula docent.

Ad P. [Abbr.: ?] Ronsardum.

Tum nomen, Ronsarde, tuum laudesque peribunt,
Quando erit in nullo Gallicus ore sonus.

DE LAURENTIO IUBERTO post obitum Rondeletii.

QUis varias melius Rondleto nover at herbas,
Quis nostri melius corporis historiam?
Quis docuit medicas unquam felicius artes?
Promptius afflictis an tulit ullus opem?
Verum hoc sublato, quis erit Rondletius alter?
Dic, rogo, dic nobis Phoebe: Iubertus erit.

In Ebrietatem.

EBrietas docuit primas agitare choreas,
Et cecinit primos ore rubente modos.
Hinc adeo in madidis cantatur ubique tabernis,
Hinc amat obscaenos ebria turba choros.

De Fulvii Ursini Vergilio collato.

Magnus ab Elysia Vates si sede rediret,
Qui cecinit Latiis arma virumque modis:
Atque tui inspiceret, Fului, monumenta laboris
Cum docto aeternum digna Marone legi:
Attonitus, puto, clamaret: Qui talia novit,
Par fuit ingenio, par fuit arte mihi.

AD ANDREAM PAULUM Brunsvicensem.

Paule, cui Veneresque Gratiaeque
Et Phoebus pater, et novem sorores
Certatim sua contulere dona,
Pleno Copia contulitque cornu
Quidquid vita beatior requirit:
Quid pauper tibi diviti rependam
Pro tot officiis, tuoque summo
Erga me studio, tuoque amore?
Candidissime Paule, quid rependam?
Docti carmina diligunt: avari
Quaerunt munera: doctus ergo nostra
Gemmis carmina praeferes, et auro.
Auferri haec quoniam et perire possunt.
At Vatum monumenta docta vivent,
Dum Caelum nitidos habebit ignes,
Dum Pontus liquidas habebit undas,

Dum levis volucres habebit aer,
Dumque almas humus educabit herbas.
Quare si numeris Apollo nostris
Et Muae dederint habere vitam:
Tu quoque in numeris, amice, nostris
Vives: posteritasque te beatum
Dicet, quod tibi fata amica Vatem
Amicum dederint: suis libellis
Tuas qui vetet interire laudes.

AD IOHANNEM AURATUM Poetam Regium.

SPlendidius nihilest, nihilest pretiosius auro,
Cui neque longa dies, nec fera flamma nocet.
Ergo, Iane, decus Vatum, et nova gloria Phoebi,
Ex auro nomen convenienter habes:
Aurea felici fundis quia carmina vena,
Quae nec edax perdet flamma, nec ulla dies.

Gallus.

Rex ego sum, referam causas, ignoscite Reges:
Regem me esse omnes glorior inter aves.
Regibus insignem mos est gestare coronam,
Esse coronatum me quoque nemo negat.
Magnificos vestit circum data purpura reges,
Purpureum Gallus tollit ad astra caput.
Aurea Marte sati gestant calcaria Reges,
Haec pede nonne etiam Galllus utroque gerit?
Solliciti vigilant nocturno tempore Reges,
Ipse etiam cantu me vigilare probo.
Feminae gaudent reges circumdare turbae,
Servitio invigilant quinque decemque meo.

Omnia quum mihi sint magnorum insignia Regum,
Dic cur non Regem me venerentur aves?

DE OBITU GUILIELMI Rondeletii Medici clariss. [Abbr.: ?]

Dum passim medica Rondletius arte triumphat,
E medio eripiens milia multa rogo:
Trux Libitina animis ait indignantibus: Hicne
Tot mihi damna ferens, semper inultus erit?
Non ita: moxque viri let hali pector a telo
Traicit; ille gravi vulnere victus obit.
Cum tamen illa eadem morientis lumina vidit,
Dicitur invitis illacrimasse genis.

De eodem.

NUper ut in superas venit Rondletius arces,
Miratus nitidi celsa theatra poli,
Assurgens illi medicorum turba piorum,
Unanimis primum iussit habere locum.
Atque aliquis, Tandem post bella, gravesque labores
Dulcis, ait, pax est et tibi parta quies.
Gaude, sancte Senex, cura iam liber ab omni,
Nobiscum aeternis et fruere usque bonis,

Aliud.

TE quoque Gesnero comitem, Rondlete, dederet
Heu nimium nostris invida sata bonis;
Ne foret humani fabricam qurite doceret
Corporis, aut rerum scriberet historias.

Aliud.

ROndelete, iaces, tecumque et gloria Montis
Huius, et una eheu commoda nostra iacent.

Alta sed invehitur niveis tua fama quadrigis,
Telaque contemnist Mortis et Invidiae.
Felices qui post obitum sic vivere possunt.
Dit faciant simili sint mea fata loco.

In eiusdem obitum.

Cum Rondletius ultimum videret
Iam Parcas legere et secare filium,
Seque aevi brevis attigisse metam,
Tum constans animi, fideque plenus,
Et iam certus eundi ad alta summi
Regis atria, fatur haec amicis
Circumflentibus: Abstinete fletis,
O carissima pectora, abstinete.
Me caelum vocat, et libens recedo.
Hic aptus locus: est enim remotus
Thollosa procul a tumultuosa.
Nec malim in propriis obire tectis:
Illic plurima namque me gravarent:
Inprimis gravidae mihique carae
Uxoris miserabiles querelae:
Nec non filiolae meae Susannae
Vagitus, gemitusque lacrimaeque
Domus totius. Omnia ista possent
Curis vilibus implicare mentem,
Quibus iam careo, Deumque solum
Mecum cogito. Viximus, per acta est
Vitae fabula, quae laboriosis,
Et malis fuit actibus referta.
At tu, Christe Deus, meae salutis
Ergo, natus homo es; meae salutis

Ergo mortuus, et superba tandem
Victa morte tropaea rettulisti
In vitam rediens: mihique clausos
Accessus refer asti ad astra: quo iam
Te cocante abeo, tibi misellam
Hanc tradens animam, tuo redemptam.
Christe, sanguine: quam, precor, beata
Olympi cito siste in arce tecum,
Donec tempus erit, tuba sonante
Ut corpus quoque purius resurgens
Una in saecula sempiterna vivat.
Haec iam deficiente voce: moxque
Tranquillo similis quies sopori
Ora ac lumina tantum amata clausit.
O felicem obitum, virum o beatum;
Qui vitae duodena lustra, et ultra,
Tam feliciter hoc in orbe vixit,
Pura mente Deum pie colendo,
Sanus praecipue, bonis abundans
Fortunaeque animique; tam probatus
Doctis omnibus, omnibusque carus;
Tanta denique gloria refulgens,
Et sine invidia ullius triumphans,
Quod viventibus est fere negatum.
Nunc vitae satur huius aegra fessi
Membra corporis exuens libenter
Ad sedes proficiscitur piorum.
O felicem obitum, virum o beatum.

Tumulus eiusdem Rondeletii.

MOmpelium genuit, regalis me rapuit Mons.

Cum Praxi medica descripsi Pondera, Pisces,
Multaque praeterea Iuberto edenda reliqui.

In claudum Parasitum.

NOta quod Autolyci totum sint facta per orbem
Claudus hic affirmat, credite, vera canit.
Per scelera et caedes nempe orbi est notus, et Orco,
Quifera carnificis corda animosque regit.

AD NICOLAUM RUDINGERUM de amoribus Melissi.

Hactenus est nostro celebrata Rosina Melisso,
Multaque (sed ficto nomine) lusit amor.
Iam vero incaluit simulator ab igne, suamque
Fer vidus attonito Margarin ore canit.
Eia age sume lyram, cultissime, et accine qua vi
Ingenium Vatis vivida gemma trahat.
Nam furit, et misero vehemens est flamma medullas,
Dum procul est digitis Margaris illa suis.
O miram, tanto pollet quae robore, gemmam,
Cui similem rubri non habet unda maris.

IN EFFIGIEM N. [Abbr.: ?] CLEMENtis Trelaei.

Haec facies, haec est Clementis imago Trelaei,
Inclusa caelo mens nequit pingi manu.
Sed tamen expressam mira arte videbit eandem,
Qui docta voluet scripta Vatis optimi.

De Caseolis eiusdem.

DElicias Parisini, candide Clemens,
Misisti nuper quod mihi Caseolos,
Munera, per Venerem iuro, tam grata fuere,
Quam fuerat dominae nox tibi grata suae.

IN EVANGELIA DOMINI CALIA ab And. [Abbr.: ?] Ellingero carmine versa.

LUxuriat festis dum turba profana diebus
Otia agens vitae perniciosa suae:
Mente pia recolit divini Oracula Verbi
Ellingerus, et hinc carmina sacra facit.
Qualia dictabat populo Iessaeius heros,
Qualia fatidico legifer ore senex.
Hunc igitur Vatem caelestia dona canentem
Et pueri ediscunt, et sacra templa sonant.

Ad eundem Ellingerum.

Dum magna, Ellingere, canis miracula Christi,
Et verba unde homini certa petenda salus:
Uranie viridem lauri de fronde coronam
Imponit sacris te venerata comis,
Atque ait, Haec tibi serta fero nunc frondea: Christus
Quem canis, in caelo non peritura dabit.

DE N. [Abbr.: ?] CISNERO I. C. [Abbr.: ?]

LItterulas totidem plane et Cisnerus easdem,
Quas Sincerus habet: collige, certus eris.
Et bene: cui sincera fides, mens, vitaque tota est,
Sinceri nomen convenienter habet.

De Iohanne Klein Medico doctiss. [Abbr.: ?]

COrpore sis quamvis, et avito nomine parvus,
Es tamen et medicus magnus et Astronomus.

AD NICODEMUM FRISCHLINUM.

DUM te Paeonios, Frischline, revoluere libros,
Et studium iubeo continuar sacrum:
Interea dulces te nolo relinquere Musas:
Nam foret hoc ingens dedecus, imo nefas.

Sed volo, quam bonus es, Phoebo admirante, Poeta,
Tam bonus ut fias idem etiam Medicus.

AD HENR. [Abbr.: ?] STEPHANUM.

Incerto mihi vate Nihil, Stephane optime, mittis,
Compositum: Auctorem Musa sed ipsa refert.
Lucida vena probat quam puro effluxerit amne,
Ingenii agnosco pignora docta tui;
Amplectorque libens: nihil est mihi carius illis,
Dulce magis nihil est, candidiusque nihil.

Ad eundem.

QUam fidus mihi sis, Stephane, et sincerus amicus,
Officia ut sileam cuncta, vel inde patet.
Toto animo, aspirat dum sors mihi candida, gaudes:
At vice dum ursa me premit illa, doles.
Certe ego sim scopulis, duro sim robore natus,
Si meus in te ullo tempore hebescat amor.

AD IOSEPH. [Abbr.: ?] SCALIGERUM Iulii Caes. [Abbr.: ?] filium.

TUne meos etiam, vir laudatissime, versus
Et legis, et docto candidus ore probas?
Sic est, certa fidem medici mihi littera fecit,
Qui de Vertuno nobile nomen habet.
Iam mea Musa putat se terque quaterque beatam,
Fertque supra nubes et super astra caput,
Nec tristes metuit criticos, nec scommata Momi
Invida, Scaligero iudice tuta sat est.

DE SCAEVOLA SAMMARTHAno, Poeta cultiss. [Abbr.: ?] apud Pictones Thesaurario regio.

AUrea magnorum curare negotia Regum,
Rarus honos, nec non grande laboris opus.

Aurea Pierio sed texere carmina silo,
Mignorumque animos posse tenere ducum:
Grandius hoc opus est, et honos quoque rarior. illud
Clauditur angusto fine, brevique cadit.
Hic caret interitu, totoque effulget in orbe,
Auctori aeternum conciliatque decus.
Scaevola (quod mirum est) en Sammarthanus utrumque
Laude pari praestat, dexteritate pari.
Carmina namque facit mirantibus aurea Musis,
Illius et curae regia Gaza subest.
Aureus hic igitur vates mihi iure vocetur,
Talia qui curat, talia quique facit.

AD FRANCISCUM SANVERtunianum, apud Pictones Med. celeberr. [Abbr.: ?]

EN tua vix decimo tandem mihi reddita mense est,
Francisce docte, littera.
Littera, quae gemmis, omnique est carior auro,
Dulcique melle dulcior.
Quae veterem nostro renovat sub pectore amorem,
Gratamque consuetudinem
Temporis illius, quo, praeceptore Saporta,
Magnoque Rondeletio,
Paeonis egregias studiis ferventibus artes
Et aestu et imbre dulce erat
Aequales inter certatim ediscere nobis,
Et ambu lationibus
Longinquis varias ludendo inquirere plantas
Per montium cacumina,
Per nemora ac valles, per florida prata, per amnes,
Marisque curva litora.

Interdum fessos rivi crepitantis ad undam
Densis sub arborum comis
Carmina Sinceri Vatis memorare iuvabat
Tibullianis aemula.
Qualia nunc etiam felici Scaevola vena
Profundit ille Pictonum
Sammarthanus honos ingens, et gloria Phoebi
Aeterna: pro cuius libris
Aureolis dono missis mihi, gratia haberi
A me potest. numquam potest
Gratia vel pretio, vel carmine digna referri
Tanto Poetae: quem meis
Scaligerumque simul verbis saluere iubeto:
Scaligerum, amore maximo
Quem complector ob ingenii dona inclita rari,
Quem docta tenero nutriit
Calliopea sinu, et dulces effingere versus
Utraque lingua ad auream
Edocuit Phoebi citharam: quibus ille perennem
Honorem adeptus nominis
Cum patre sublimi vehitur super aethera curru
Famae triumphantis, truci
Invidia admirante. quis hunc virtutis honorem
Non praeferat vel omnibus
Divitiis, quas terrarum latissimus orbis,
Francisce culte, sustinet?
Quare ego felicem te iudico, fata dedere
Cui Vatibus tantis frui,
Carminibus quorum vives dum sidera caelum,
Aer habebit alites,

Dum mare velivolum pisces, dum robora tellus,
Floresque Ver, Hiems nives.

Ad Franc. [Abbr.: ?] Hotomanum I. C. clariss. [Abbr.: ?]

TEmpore si prisco tibi vita, Hotomanne, fuisset,
Bartholus et Baldus iam sine laude forent.
Tu quia non solum es Iuris Legumque peritus,
Verum etiam exornas eloquio illa tuo.
Tolle animos, Hotomanne; tibi iam gloria parta est,
Quam poterit posthac nulla abolere dies.

AD MICHAELIS HOSPITALII Galliae Cancellarii Villam.

O te felicem, pulcherrima Villula, tali
Hospite, qui patriae dicitur estque parens.
Carolus huic utinam facilem Rex commodet aurem,
Ne videat regno bella renata suo.

AD IOHANNEM PASSERATIUM Poetam doctiss. [Abbr.: ?]

TAndem magnificam veni, quod laetor, in urbem,
Cui Paris aeternum nomen habere dedit.
Omnia sunt maiora fide, maiora videntur
Omnia, fama prius quam mihi retulerat.
Sed licet ostentet miranda Lutetia multa,
Que sunt luminibus grata theatra meis:
Nil tamen hic vidi Ronsardo gratius, huius
Colloquium reliquis omnibus antefero.
Nunc desiderio cupidus male torqueor uno,
Ut do minam spiciam, Iane diserte, tuam.

Ad Altum.

CArmina nostra placent multis: sed carmina Vates
Nostra sibi quidam posse placere negat.

Quid faciam? anne ideo lacerem mea, et omnia flammis
Iniciam? nolo. Cur ita, quaeris? habe.
Convivis sapiant nostrae si fercula mensae,
Difficiles flocci pendimus, Alte, cocos.

In Coniugium iocus.

QUaeris habere tua pacem cum coniuge? caecam
Ducito, vel fiat caeca precare Iovem.
Neve ingrata domi vexent tibi iurgia mentem,
Obtura auriculas qua potes usque tuas.

BELGICA.

IN HISTORIAM FRUMENTORUM REMBERTI DODONAEI med. [Abbr.: ?] clarissimi.

VIderat hunc titulum flava quae cincta corona
Frugibus atque aruis praesidet alma Ceres:
Historiamque suam mirata, simulque figuras,
Omnia quae referunt convenienter, ait:
Dum renovabit agros, sulcis dum semina credet
Rusticus, et facili demetet arva manu:
Semper honos, remberte, tuus, laudesque vigebunt.
Namque sacrabo mea nomen in aede tuum.
Et tibi sollennes posthac mea turba choreas
Instituent, festas instituentque dapes.
Et positis laeti repetent tua nomina mensis,
Rembertumque canet vir mulierque meum.
Atque aliquis iuvenum, grati monumenta laboris,
Suspendet tumulo spicea serta tuo.

Et pius optabit tua molliter ossa quiescant,
Sanctaque perpetuis floreat urna rosis.

IN NUPTIAS D. IOHANN. [Abbr.: ?] SCHORAE I. C. CLARISS. [Abbr.: ?]

O faustas tibi Iunii Calendas,
Ornatissime Iane, quae petitam
Longo tempore virginem tenellam
Tradunt arbitrio tuo, tuique
Consortem efficiunt tori fidelem.
O noctem ter, et amplius beatam,
Quae tot gaudia, tot tibi lepores,
Amplexusque iocosque, totque dulces
Fert, Iane optime, basiationes.
Vestros Cynthia luce plena lusus
Caelo despiciens sereniore,
Vobis invidet, et suos amores
Suspirans animo requirit aegro.
Fave Diva, precor, torumque castum
Felici aspice lumine, ut quotannis
Iunii redeuntibus Calendis
Laeti prole iuvencula augeantur,
Viventesque dubene ac beate,
Vitae sint specimen beatioris.

Ad Carolum Clusium Atrebatem.

CArole Pieridum decus, et nova gloria Phoebi,
Atque idem Medicae non levis artis honos:
Quem sibi Lotichius vates iurabat amari,
Non secus ac frontis lumina cara suae.
Cuius ego nondum visi sum raptus amore,
Ingenii propter dona beata tui:

Quantum illam crevisse putas in pectore flammam,
Ut faciem vidi, dulcis amice, tuam?
Ut doctamque manum tetigi, et dulcissima tecum
Milicuit longum texere colloquia.
Dii faciant, simili tenearis amore vicissim,
Atque tuum Ianum sic, ut amaris, ames.

AD HADRIANUM IUNIUM Med. [Abbr.: ?] et Poetam celeberr. [Abbr.: ?]

NOmen artibus extulit duabus
In toto celebratus orbe Phoebus.
Nam et tristes potuit fugare morbos,
Et doctum ad citharam sonare carmen.
Verum ille in superas recessit arces,
Aut forsan periit, si acerba maonos
Mors domat quoque conteritque divos.
Quis nobis erit ergo Phoebus alter?
Certe aut nullus erit, vel Hadriane,
Tu iam Phoebus eris: nam utraque praestas
Qua Phoebus fuit institutus arte.
Nam et tristes potis es fugare morbos,
Et doctum ad Cuharam sonare carmen.

DE SE Cum ad castra proficisceretur.

AUsoniam optavi felicem cernere, vidi,
Meque aluit messes Itala terra duas
Postmodo regna optans quoque Gallica cernere, vidi;
Meque hymes aluit Gallia docta duas.
Hinc bello eiectum civili Antuerpia dives
Excipit, Autumnos nunc aluitque duos.
Hactenus obtinui feliciter omnia vota,
Auxilio et nutu, Maxime Christe, tuo.

At nunc vectus equo, Martis sequor horrida castra,
Hoc unum optatis defuit ante meis.
Non equidem ut referam conspersas sanguine praedat:
Hostis enim nullus me feriente cadet:
Sed potius miseris languentia corpor a morbis
Ut relevem medico qua licet auxilio.
Hoc quoque Christe meis addas precor optime votis,
Ut redeam incolumis post fera bella domum.
Tum Blandina tuis suspendet munera templis,
Grata canet laudes et mea Musa tuas.

In Crassum.

SCribere versiculos dicit me Crassus inanes.
Sunt, fateor: nam nil mi venit inde lucri.
At populo Crassus augas et inania vendit
Verba, crepans laudes ebrius usque suas.
Dentibus et rabidis alienam arrodere famam
Gaudet inhumana turgidus invidia.
Pluto igitur, Furiaeque atrae, mendacia Crasso
Dictent; Pierides, carmen inane mihi.

In Lentulum.

SI tibi dens caderet quoties mendacia profers,
Iam, reor, haud posses, Lentule, pane frui.

Amor.

Nil ego amare aliud puto, quam sine vivere vita;
Quam sine morte mori: requies est plena laborum
Stultus amor, longo comitata dolore voluptas,
Principiumque malorum idem, finisque bonorum.

AD MARCUM LAURINUM, DOminum de Wateruliet, etc.

UT pater aethereas Phoebus migravit ad arces,
Te, Laurine, suum iussu habere locum;

Pieridasque suas tibi commendavit. et hortos,
Queis tua perpetuas urna ministrat aquas.
Phoebeamque facit Brugis sic crescere silvam,
Ut veniat nullo copia tanta solo.
Nunc igitur merito totus te suspicit Orbis,
Laudibus ac studium tollit ad astra tuum.
Quin debere tibi se Roma super ba fatetur,
Er uta quod tenebris sunt monumenta patrum.
Vive diu, Laurine, omnes victure per annos,
Quandoquidem nescit gloria vera mori.

Ad eundem.

DUm tua cura dies fastos, veterumque triumphos,
Et veterum profert aera notata manu:
Scriptaque praeterea saxis inventa vetustis,
Atque ita perpetuae consulis historiae:
Tu quoque perpetuos, Laurine, mereris honores,
Quos modo consensu totius orbis habes.

AD HUBERTUM GOLTZIUM Herbipolitanum.

DE patria magni lis magna exarsit Homeri,
Septem urbes civem quem voluere suum;
Tu maior: siquidem te praedicat inclita civem
Belgica terra suum, Francia docta suum.
At quoniam illustras veterum monumenta Quiritum,
Asserit et civem te tua Romas suum.
Ergo donec erunt mea Francia, Flandria, Roma,
Semper honos, Goltzi, vivet in orbe tuus.

In Blandinam.

Cor tibi frigidius glacie est, durissima Virgo,
Sit licet in nitidis purpura fusa genis.

AEstuat igne mihi pectus: sed pallida frons est;
Heu quanto melior sors tua sorte mea est!

In Aulum.

UN de tibi assiduis madeat caput imbribus, unde
Vexet anhelosum tussis acerba latus:
Unde frequens renum generetur calculus, unde
Articulos cruciet dira podagra tuos:
Cur olido exhalent tetri de tutture flatus,
Quae mala sudorum causa sit, Aule, rogas?
In lucem cenas, in noctem prandia ducis,
Et tibi potando cesserit ipse Cyclops.
Ducunturque tuas nova semper scorta sub aedes,
Et latera exhaurit prodigiosa Venus.
Quae superant, pigro transmittis tempora somno:
Hinc tibi morborum provenit illa seges.

AD GERHOLDUM RUTERIUM, Medicum Gandavensem.

FElix ingenium tibi, iudiciumque, Ruteri,
Nobile, largitur qui bona cuncta, dedit.
Eloquium puri docuit te Tullius oris,
Te docuit linguam Graia Thalia suam.
Praeterea geminas Phoebus tibi contulit artes,
Et Medicum et Vatem reddidit eximium.
Tolle, Ruteri, animos: fies notissimus orbi
Ingenio, eloquio, carmine, et arte sacra.

IN SYMBOLUM IODOCI BORluti, Urbis Gand. Consil. [Abbr.: ?]

HInc Aquila, inde Draco implicitis fera proelia rostris
Miscentes pariter sidera ad alta volant.
Et pugna neuter dum cedit, ab aethere summo
Praecipites vita deficienteruunt.

Haud aliter fatuos discor dia mutua Reges
Perdit, et e summo trudit ad ima loco.

DE CONCORDIA MEDIcorum Gandavensium.

Felix illa potest Res publica iure vocari,
Cui medicos tales magnus Apollo dedit.
Qui procul invidia, procul ambitione remota
Exercent medicum convenienter opus.
Et veluti unanimi fratres, communibus aegros
Consiliis relevant restituuntque suos.
Salvete illustres medici, aeternumque valete,
Meque simul cari fratris habete loco.
Ipse ego vestrarum dicam praeconia laudum,
Clarior et numeris urbs erit ista meis.

De amore.

QUicquid ubique, vides, terra, mare, sidera, caelum,
Omnia constanti foedere nectit amor.
Audeat et quisquam maledicere sanus amori?
Quo nihil orbis habet carius et melius.

In Podagram.

UNde rogas hominum generi sit nata podagra?
Et Bacchi et Veneris filia multivolae est.

CHRISTIANO EGENOLpho P. L. [Abbr.: ?]

ORnatissime Gratiarum alumne,
Christiane, tuas ego querelas
Et legi, et dolui tuo labori
Digna praemia defuisse. Sed tu
Haud sacris inimicus esse Musis
Debes propterea, lyraeve plectra
Doctae frangere, tale nil merentis.

Tu causa es potius tui doloris,
Tu culpandus es. an potentis aula
Perspecti tibi non fuere mores?
An nescis fatuos suos quod aula
Longe praefer at optimis Poetis?
Illis aurum et opes dat aula nudos
Cum Musis sinit esurire Vates,
Cum Phoebo iubet exulare Musas.
Ergo consilium sequare nostrum,
Atque aulis fuge dedicare quicquam:
Sed bonum potius virumque doctum,
Qui Musas amet et bonos Poetas,
Tibi selige, cui tuos libellos
Inscribas, Egenolphe docte, dives
Sit minus licet ille: plus profecto
Inte conferet unus, idque prompto
Magis pectore, quam vel aula Croesi.

IN HODOEPORICA NATHAnis Chytraei, popularis sui.

AUsonius, Gallus, Germanus, Belga, Britannus
Suspiciunt Musam, culte Chytraee, tuam.
Atque ducem sibi quisque legit comitemque viarum,
Quas canit Herois suaviter illa modis.
Tum quae praecipuas visu sint digna per urbes,
Quasque habeat celebres quae libet ora viros.
Quaeque viatori fugienda sequendave cauto,
Norit uti longum carpere tutus iter.
Istis macte animis, tua Musa ac carmina vivent
Dum patrius liquidas Rhenus habebit aquas.

IN CITHARAM PAULI MELISSI.

HAnc citharam sacra suspendit in aede melissus,
Qua cecinit laudes, magne Iehova, tuas.
Seque ipsum, Musasque suas tibi dedicat uni,
Tu vati dextro numine semper ades.

AD TUMULUM D. [Abbr.: ?] WERNHERI Stainchi I. C. [Abbr.: ?] et Camerae Imp. [Abbr.: ?] assessoris. Viator et Umbra colloquuntur.

Quis iacet hoc tumulo? Wernherus stemmate clarus,
Sed docto longe clarior ingenio.
Quae sedet ad tumulum lacrimans? Themis alma.
Libraque designat pendula? Iustitiam.
Huius erat cultor fidissimus, atque sacerdos Quid ensis
Integer: hanc etiam spirat amatque cinis.
Non illum rapuit mors saeva: sed ipsemet ultro
Spiritus afflicti corporis hospitium
Flebile deseruit. Nam febris longa misello
Ossa etiam pene absumpserat atque cutem.
Candida fama viri terris, mens vivit Olympo,
Nec timet humanas facta beata vices.
Quis tumulum violis, sertisque recentibus ornat?
Cisnerus sanctae cultor amicitiae.
Dii longos, Cisnere, tibi superesse per annos,
Et cineri aeternam dent, precor, huic requiem.

AD IMAGINEM SIGISMUNDI Feierabend. V. clariss.

Sculptor nobilis, optimusque pictor,
Nec non chalcographa arte clarus, ista
Senex conspiciendus est figura
Sigismundus, ab otio paternum

Qui cognomen habet: sed ipse contra
Otium fugiens, negotiosam
Vixit semper, et usque et usque vivit
Vitam, publica dum studet iuvare
Bonus commoda civis. Hinc paravit
AEternam sibi gloriam, suoque
AEternum generi decus: quid, oro,
Quid maiusue homini, aut mage appetendum,
Ac minus violabile hoc in orbe
Possit a superis dari beatis?

IN MONARCHAS NICOLAI Reusneri Leorini I. C. et P. L. [Abbr.: ?]

UT legi numerose tuos Reusnere Monarchas,
Excidit hic laeto protinus ore sonus:
Talia de summis Ducibus qui carmina pangit,
Ipse etiam est summo dignus honore coli.

IN PARADISUM EIUSDEM.

Pavo.

PEnna quidem variis me picta coloribus ornat,
Sed doleo turpes laude carere pedes.
Sincerum nihilest, et ab omni labe remotum:
Est vitiis virtus, sunt mala mixta bonis.

Passer.

QUod feror in dulcem venerem lascivior aequo,
Mi brevior vitae terminus inde venit.
Disce meo fato, longum qui vivere quaeris,
In Veneris iustum rebus habere modum.

Columbae.

Quid prodest puram sceleris traducere vitam,
Si tamen innocuas dat gula dira neci?

Hirundines.

Implumes nido rapimur; medicina caduco
Namque cinis noster creditur esse malo.

Gallus.

Martia dicor avis, vigilo quia tempore noctis:
Victuros vigiles convenit esse duces.

Capo.

Me gula castravit, fierem quo pinguior: atqui
Esse tibi poteram masculus utilior.

Idem.

Si Veneri et Baccho debetur saeva podagra,
Unde, rogo, nostris illa venit pedibus?

Anser.

Anseris indicio Capitolia tuta fuisse
Quis negat? at veteris periit iam gratia facti.

Canis venaticus.

Non mihi, sed domino venor, ceciditque frequenter
Officio in casses plurima praeda meo.

Canis doesticus.

Non mihi sed domino custodio remque domumque,
Furibus incutiens nocte silente metum.

Catellus Melitaeus.

Sit mihi formosae studium placuisse puellae,
Cum qua communis mensa torusque mihi est.

Vulpes.

Quod pellis pretiosa mihi, quod pulmo salubris,
Insidus vulpes insidiosa petor.

Lepus.

Quadrupedes inter lepori data gloria prima est,
Illa sed heu misero gloria vana recet.

Sus.

Nireparet numerosa genus fetura suillum,
Restarent nostri semina nulla gregis.
Quae sine carne suum convivia lauta parantur?
Aut quae non nostro villa cruore madet?

Formica.

Sole sub ardenti mihi colligo provida victum,
Quo gelido Brumae tempore laeta fruor.
Disce meo exemplo iuvenis tolerare labores,
Ne desint canis certa alimenta tuis.

Cicada.

Cantando aestatem male cauta Cicada peregi,
Hiberno patior sidere muta famem.

Vitis.

Me temere excidi lex iussit iniqua Lycurgi;
Cur ego, quod peccant ebria turba, luam?

Centaureum minus.

Flos mihi suave rubet, sed inest mihi sucus amarus,
Qui iuvat obsessum bile aperitque iecur.

Genista.

Et cinis et flores et arenam semina pellunt,
Nec leve dirus Hydrops medicamen sentit ab iisdem.

Iuniperus.

In pretio mage raa forem: nunc copia vilem
Me facit, et granis nullus habetur honos:
Praecipue in patria: medicina domestica sordet,
Nec nisi de rubro litor missa placent.

IN OBITUM HECTORIS AEMILII Thomae I. C. [Abbr.: ?]

Et dives satis, hector, eras, et honoribus auctus,
Praeditus et raris dotibus ingenii.

Et regum poteras magnorum excellere in aulis,
Eloquio pariter consi ioque bonus.
Sed tu tranquillam malebas ducere vitam,
Exosus rauci garrula bella fori.
Commodus et patriae tamen, et iucundus amicis
Vixisti, quorum raptus es ex oculis.
Nulla sed ex animis illorum te eximet aetas;
Hoc meruit piet as, hoc benefacta tua.

AD INSIGNIA NICOLAI Reusneri Leorini I. C. et P. L. [Abbr.: ?]

FOrmidanda gerens animosi signa leonis
Reusnerus ille nobilis
Vates, historicusque bonus, legumque peritus,
Feritatis haud micam unicam
Possidet: ast animi constantia rara leone
Notatur, et robur viri,
Virtutesque aliae gener osi pectoris, ipsi
Iam Caesarinotissimae.

LUNAE ET CONIUGIS honestae comparatio.

LOngius a Phoebo quo menstrua Luna recedit,
Ostentat roseas hoc magis illa genas.
Sed contra latet uxor honesta absente marito;
Praesente, in populum conspicienda venit.

De Drusula.

Res mihi saepe suas commendat Drusula; verum
Quid iuvat hoc, usum si mihi dura negat?

IN AROMATUM HISTORIAM a Carolo Clusio descriptam.

GRatia magna tibi debetur, Garcia; nec non
Gratia debetur, Carole, magna ubi.

Tu quoniam nobis Latio sermone dedisti,
Ille suis patrio quae dedit ante sono.
Vestra simul vivent igitur praeconia, donec
India fertilibus pharmaca mittet agris.

In Bassum.

DIvite te passim iactas uxore beatum,
Sed miserum populus iudicat et fatuum.
Morbus enim quo virgo fuit vexata, caducus,
Contemnit medicum te graviusque furit.
Quid gemmae, quid multa iuvant te iugera campi,
Si nequeas sana coniuge, Basse, frui?

In Buffalum.

Te merito oderunt omnes, vage Buffale. namque es
Et Bacchi et Cereris maxima pernicies.

De Amore suo.

Quam sequor, et cuius semper mihi maxima cura est,
Ire sub amplexus, heu, negat illa meos.
Quam fugio, et cuius nulla est mihi mutua cura,
Amplexus lacrimans appetit illa meos.
Dii facite ingratum nobis haec ponat amorem,
Alter aque in nostros currat amica sinus.

Sequentia Coloniae composuit Auctor Anno 1579 quae propter vicinitatem inter Belgica referte placuit.

ADOLPHO MEKERCHO Brugensi I. C. [Abbr.: ?] Viro clariss. [Abbr.: ?]

COnsuetudo Tyrannus esse quidam
Vere dicitur, et tenax malorum,
Malus quae semel apprehendit error:
Et versa vice iniquus ac malignus
Antiquae probitatis aestimator.

Sunt exempla domi forisque multa,
Rebus inque sacris et in profanis,
Quae nec Hendecasyllabi minuti
Possint enumerare, nec necesse est.
Sic iam olim vitiata Graeca abusu
Lingua perdidit elocutionem
Nativam, propriamque, simplicemque,
Ac plenam gravitatis, et decoris.
Puto hanc grammaticam elocutionem,
Recta quae pueros sonare lingua
Docet litterulasque, syllabasque,
Verba et composita ex utrisque: ea inquam
Elocutio prisca, vera, sic est
Corrupta a sciolis et imperitis,
Ut si vel rediens Homorus ipse,
Vel Plato Elysiis remissus oris
Audiat sua scripta iam referri
Sono tam male congruo rudique,
Tam confuso, et inepto, et insuavi,
Tam molli, tenuique, et evirato,
Vix intelligat illa: quin libellis
Suis barbara mixta verba iuret
Numquam Palladiis probata Athenis.
Ist um, Adolphe animose, tam potentem
Aggressus solio arduo Tyrannum
Deturbas, iugulasque, conterisque:
Errorumque genus tenebricosum
Docto, Iuppiter, aureoque libro
Omne discutis, et fugas, reducto

Novo lumine. Iam vetus Pelasgae
Reuiviscit honos nitorque linguae,
Iam plenumque, gravemque, masculumque
Aures percipiunt sonum: notantur
Iam discrimina certa dictionum,
Iam longe aptius et docent magistri,
Et minore puer labore discit,
Ductu, Adolphe, tuo: tuum ergo nomen
Immensum celebrabitur per orbem,
Graeca dum monumenta litterarum
Extabunt bibulis notata chartis,
Donec et teneris graves puellis
Dictabunt eadem in scholis magistri.

AD IANUM DUZAM NORDOvicem, Poetam nobilem.

SI volucres Maia genitus mihi commodet alas,
Praepete sive vehar Bellerophontis equo;
Non ego Blandmamque meam, carosque penates,
Et pulchram in riguis vallibus Herbipolim
Nunc repetam: inde procul quantumvis tempore longo
Acarae amplexu coniugis abfuerim.
Tu me, tu potius, cultissime Duza, teneres,
Me desiderium dulce tui hinc raperet
Lagdunum usque: tuos ut possem cernere vultus,
Colloquioque frui, magne Poeta, tuo.
Sed nequeo. hos igitur pro me nunc accipe versus,
Testes victurae semper amicitiae:
Si modo, si tenuem non dedignaris amicum,
Et Musam, Duzam quae officiosa colit.

DE TACITO IUSTI LIPSII V. C. [Abbr.: ?]

Lipsius eloquio quantum, ingenioque sagaci
Excellat, reliqua ut scripta viri taceam,
Vel solus loquitur Tacitus, gratusque loquetur,
Dum pronas voluent Rhenus et Ister aquas.
Dii caput hoc orbi longos servate per annos,
Ex illo ut nobis commoda plura fluant.

Ad generosum et illustrem D. [Abbr.: ?] CAROLUM Comitem Egmondanum, et Canteinii Baronem.

CArole fortunae piserili aetate procellas
Experte, et tristes Marte furente vices,
Sume animos, et fide Deo: contraria quae nunc
Est tibi sors, veniet laetior illa viro.
Berchemio interea patientem da bonus aurem,
Mansuras confert qui tibi fidus opes.
Nam pietas, virtus, culturaque mentis, et artes
Ingenuae, cunctis sunt potiora bonis.
Haec sola auferri nequeunt: his, Carole, donis
Orbi carus eris, carus erisque Deo.

AD HIERONYMUM BERCHEmium, I. C. doctiss. [Abbr.: ?]

Ex solo aspectu nasci qui credit amorem,
Hieronyme, haud, me iudice,
Fallitur ille parum: doctosque, bonosque columnat
Ad Herculis degant licet,
Nec visi nobis ullo sint tempore, amamus,
Totoque corde amplectimur.
Sic ego dilexi te. Nam mihi cognita virtus
Eximia tua prius fuit
Quam facies. Virtus quem conciliavit amorem,
Haud ulla dissolvet dies.

AD IOHANNEM GULIELMUM Lubecensem
[Gap desc: one word]

Sic salvam reduci Blandinam cernere detur,
Fessaque consueto ponere membra toro:
Ut te perpetuum victuro amplector amore,
Tum quia Paeonus deditus es studiis:
Tum quia vel priscos iuvenili aetate Poetas
Eloquio et doctis versibus aequiparas.
Macte istis, Gulielme, animis: tibi gloria duplex
(Rarus honos) duplici nascitur e titulo.

IN SPICILEGIA IANI MELleri Palmerii, ad lectorem.

MUsarum Iuvenis dum culta per arva vagatur
Palmerius, hinc et hinc videt
Neglectas olim messe in praedivite spicas:
Has sedula impiger manu
Colligit: et paruo cumulavit tempore frugis
Magnos acer vos optimae.
Quam bonus, ecce, tuos profert, bone lector, ad usus,
Laboris abs te praemium
Exhausti nullum repetens. Nam Calliopea
Artes suas, citharam suam
Illi pro meritis donavit talibus ultro.
Hinc docta Vates carmina
Mirandis fundit numeris, palmaque potitus
Victor triumphat nobili.

IN ALBUM AMICORUM FRANCISCI Modii Brugensis, Poetae cultissimi.

SAlvete illustres animae, quarum inclita signa,
Atque notas manuum continet iste liber.
Quarum et fama viget totum celebrata per orbem,
Nominaque aeternis scripta voluminibus.

Salvete atque novum, videor si dignus, amicum
Suscipite, inque oculis quem gerit, inque anime
Ille idem Modius vester, nunc et meus idem,
Et genere et raro nobilis ingenio.
Ut vobis impar docta sim carminis arte,
Arguti ut cedam viribus eloquii;
Haud facile at vestrum concedam Posthius ulli,
Ut mage constanti pectore amicitiam
Et colat, et modium nostrum mage diligat, almi
Haec ego dum Solis lumina conspiciam.
Quin et morte obita Modii me cura sequetur.
Verus enim nullo tempore defit amor.

IN DIONYSII ALEX. [Abbr.: ?] DE SITU Orbis librum ab Andrea Papio Gandensi Latino carmine translatum.

Pene puer Graiis ausus certare poetis
Hoc Papius specimen meus
Edidit ingenii rari, quod saecula nostra
Mirantur, et senes legunt.
Mirari sed enim fortassis desinet, illum
Ab avunculo Torrentio
Formatum atque altum a tenerisque noverit annis,
Puerum et magistro usum diu
Ximenio: quorum est alter nova gloria Vatum,
Sapientium alter est vetus.

AD TUMULUM GERHARDI FALkenburgii Noviomagi, viri cl. [Abbr.: ?]

Et Themidi et sacris dilecte Gerharde Camenie
Ergo hoc iaces sub marmore?
Et tua perpetua iam lumina nocte premuntur,
Audire nec datur amplius

Ora illa, ubertim queis dulcia mella fluebant,
Latiisque et Atticis favis
Expressa. O saevam Libitinam, quae optima quaque
Celeri rapit semper manu.
Sed rapere haud potis est divinae particulam aura:
Haec morte caret: hac tu polum
Parte, Gerharde, tenes, et carmina sancta Iehova
Laetus canis ter maximo.
At fama ingenio quaesita, per omnia vivet
Phoebo favente saecula.

AD LAURENTIUM SCHRAdaeum, I. C. [Abbr.: ?]

AD placitum Hispanus concedat ut omnia suades,
Et pacem fore mox hac ratione putas.
Crediderim: populi placitum si intelligis illud,
Schradaee. at Regi displicet hoc placitum.
Vis ergo optatae coeant ut foedera pacis?
Fac placeat Regi quod placuit popule.

ADEODATO MARIFORDAE Brugensi, poetae nobiliss. [Abbr.: ?]

NOstra tuam rogitas ut laudet Musa Camillam.
Ast ego non ausim quod, Mariforda, rogas.
Cur ita? nempe domi furtim mea carmina coniux
Omnia Zelotypis excutit usque oculis.
Cernit et alterius si nomina forte puellae,
Protinus exclamat, Haec ne marita fides?
Et iurato etiam contraria credere pugnat:
Tantum suspicio perniciosa valet.
Ergo tuam celebrent alii, Marisorda, Camillam,
Quorum censura libera Musa caret.

Me Blandina vetat: dominae parere necesse est:
Nam dominam contra quis ferat arma suam?

Ad eundem

ET bona me et subito, Mariforda, Epigrammata poscis,
Felicem dum iterum tendis in Aissoniam.
Non hoc ingenium, non est ea copia nobis:
Nam bona sunt longa perficienda mora.
At bona si subito vis ut tibi carmina fundam,
Culte mihi ingenium da, Mariforda, tuum.

AD CAROLUM UTENHOvilum Gandensem, C. F. [Abbr.: ?]

PArte tui meliore quidem mihi, Carole dudum
Es notus, animo scilicet
Artibus ingenuis multa et virtute polito:
Haec pars tui divinior
Escriptis mihi nota tuis: hanc osculor absens,
Venerorque, amoque sed aveo,
Vates magne, tuos praesens quoque cernere vultus,
Et dulcia simul texere
Colloquia: huc igitur, non est via longa, venito:
Nam me negotiis tenet
Implicitum variis populosa Colonia: teque
Adire non finit. Vale.

AD STEPHANUM ISACUM pastorem Ecclesiae Colon. [Abbr.: ?]

QUis, Stephane, Hebraeo genitum te sanguine credat?
Tam puro Christi qui canis ore fidem.
Confutasque tuae puerilia somnia gentis,
Terrea quae Christi regna futura putat.
Tali credibile est afflatum numine Paulum
Obiurgasse malos, erudisse bonos.

Macte animi, Stephane, aeternam post fata coronam
Cum Paulo, Christo contribuente, feres.

AD IANUM DUZAM NORDOvicem Poetam celeberr. [Abbr.: ?]

Quod tua te lim is coniux observat ocellis,
Seis Charitilla tuam, seu venit Ida domum,:
Seu quaecumque tibi loquitur non dura puella,
Sive ea sit virgo, sive ea iuncta viro:
Parce queri: ingenio nec sit tibi vilior isto
AEies; amore tui, quod facit, omne facit.
Absit amor: loris te quolibet ire solutis,
Aique choros inter ludere femineos,
Et petere amplexus, dare luxuriosa puellis
Oscula, securo te sinet usque animo.
Quod vero obloquitur, tua quod notat omnia dicta,
Factaque quodque minas invida saepe iacit;
Maxima, Duza, tibi magni dat signa caloris,
Suscitat ardenti quem face castus amor.
Hinc illae lacrimae, non ira aut verbere saevo,
Duza, sed et venia dignae et amore pari.

AD ANNAM PALANTIAM virginem nobilissimam.

ALtera ab undecima non dum tibi Bruma peracta esi
Flos virginum Palantia,
Iamque vir is audes versu certare Latino,
Quocumque genere quis velit.
Experius dico, stupeoque, pudetque fateri
Extemporali carmine
Me victum ergo tibi do, nobilis Anna, coronam.
Lubens merenti lauream.

Te decet illa, tui fies tu gloria saecli,
Decus et per enne virginum.
Incolumem Christus longos te seruet in annos,
Utenhoviumque Carolum,
Quo ductore facis, quicquid facis; hic tibi Phoebus,
Domus huius Helicon est sacer,
Huic partes Phoebusque suas Musaeque dederunt,
Hic, anna, tibi colendus est.

NUSSIAE. AD CAROLUM UTENHOvium Gandensem, C. F. [Abbr.: ?]

Cum caput unum habeas atque unam, Carole, linguam,
Tam varios uno miror in ore sonos.

Ad eundem.

LIvor inhumanos agitat Furiaque Poetas,
Barbara quorum atro pectora felle tument.
Posthia livoris nullius conscia Musa,
Musam amat atque colit, Carole docte, tuam.

IN ALBUM AMICORUM DANIElis Rogerii Angli v. clariss. [Abbr.: ?]

FAllor? an ignotamque manum, ignotumque Rogeri
Miraris libro nomen inesse tuo?
Posthius haec scribsi nullo tibi cognitus usu,
Sed virtute tua raptus et ingenuis
Artibus, excultum quibus est tibi nobile pectus,
Accendisque animos omnium amore tui.
Ergo tibi quamvis nullo sim tempore visus
Posthius, hoc posthac carmine notus ero.
Quem numerare tuos dignaberis inter amicos.
Inque vicem versu non reticere tuo.

RECTO CLAVO: IOHAN. [Abbr.: ?] MEtelli Sequani I. C. [Abbr.: ?] Symbolum.

UT quondam Oceani turbantibus aequora ventis,
Cynosura nautae spem facit perterrito,
Hanc animo, hanc oculis puppi speculatur ab alta,
Rectumque clavum intentus ad eam dirigit:
Sic varias inter cur as, vitaeque labores,
Varios tumultus et procellas horridas,
Vir pius erecto servat tua lumina vultu,
Iesu benigne, tuamque suspirans opem,
Fluctibus e mediis in portum ac litora sisti
Patriamque rogat et templa dia Caelitum.
Scilicet hoc etiam tua symbola, amice, loquuntur,
Exercite diu rebus adversissimis.
Macte his, Iane, animis, rectoque innitere clave,
Christum sequendo, Helicen tuam, et portum tuum.

AD CAROLUM UTENHOVIUM. C. F. [Abbr.: ?]

ASpera clausigeri celebrat quae vincula Petri
Lux erit aeternum, Carole, festa mihi.
Vultus illa tuos quia primum conspiciendos
Exhibet, optato datque frui alloquio.
Dii faciant sancti nos inter foedus amoris
Iuncturis coeat inviolabilibus.
Quod vel morte obita perduret, idemque imitandum
Ponat in exemplo candida posteritas.

Ad Iohan. [Abbr.: ?] Metellium Sequanum I. C. [Abbr.: ?]

Thesauro potior si quolibet esse putatur
Amicitia viri bon;
Quaenam ego, quadratus tibi, culte Metelle, rependam
Munera? qui amicis pluribus,
Hoc est thesauris, de te ni! tale merentem.
Beas; nec his vulgaribus:

Sed quos Phoebus amat, totus quos suspicit orbis,
Omnisque in ore olim feret
Posteritas, quorum libris mea nomina vivent
Vel morte, et invidia mala
Invita: hos inter clarissimus eminet ille
Grapheus Alexander, sacrae
Regula iustitiae, et divini carminis austor,
Vir optimus, doctissimus.
Dura valetudo cuius tandem, opte, levetur
Benignitate maximi
Caelicolum patris: mala quo medico omnia cedunt
Animi pariter ac corporis.

Ad insignia Alexandri Graphei Antverpiani, Corn. f. [Abbr.: ?]

SErmo animi est index. seu scribas, sine loquaris,
Non meditata prius fundere verba cave.
Iuducio inprimis veniunt limanda sagaci
Mansuris volumus quae superesse libris.
Hoc ius in clypeo sugens monet Ursulus ungues,
Qui dextris calamum continet articulis.
Talia, docte Grapheu, prudentem insignia Vatem
Qualis es, atque parens exstitit ante, decent.
Sic magnum referunt olim fassum esse Maronem
Carmina se ursino fingere more sua.
Haec ratio, haec doctis est meta sequenda Poetis,
Vivere qui cupiunt et sua scripta legi.

Aliud ad eadem.

SCripturo similis dic, Ursule belle, quid ungues
Rodis sinistrae palmulae?
Verbaque resque prius sapienter pondero; namque
Manet exarata littera.

AD ADOLPHUM MEKERchum Brugensem I. C. [Abbr.: ?]

SIcuris vacuum lauri viridantis in umbra
Te sinerent patriae vivere bella tuae;
Carmina perlegeres mea, Adolphe diserte, rogarem,
Maturo expendens omnia iudicio.
Nunc quia te exercent graviora negotia, saltem.
Inspicienda obiter mittimus illa tibi.
Si tamen hic oculo quaedam properante notabis
Sive Latina parum, sive pudica parum:
Docta, precor, iustas inducat dextra lituras:
Hoc mihi vel magni muneris instar erit.
Emendare domi licet, evulgata ruborem
Auctori incutiunt carmina inepta suo.

ANNAE PALANTIAE VIRgini nobilissimae.

Ceu vatem vates, ceu frater amare furorem
Solet, unicamque filiam
Ceu pater: haud aliter sensu te diligit omni,
Palandae virgo, Posthius;
Non quia nobilibus prognata parentibus agri
Nummique multi dives es:
Non quoniam in rarum formae procedis honorem,
Gratisque culta es moribus:
Sed quia Pierides et amas, et amaris ab illis,
Tenellulae quae virgini
Dulcia Castalio ubertim de fonte ministrant
Pocula, chelymque ad auream
Et canere, et facili faciles dant ludere versu,
Contextaque manibus suis
Laurea serta tuo capiti imposuere: beate
Cedant tibi, Palantia,

Reginae auratis in vestibus, aurea quarum.
Premit corona verticem.
Nam totum lauro sapiens quis praeferat aurum,
Marisque rubri munera?
Omnia quae pereunt ut inania somnia noctis:
At docta Vatum carmina,
Vatum et laurigeri durant per saecula honores,
Alboque divorum inserunt
Nomina clara, mori prohibet avae magnus Apolle.
Hac inter et nomen tuum.
Iam referunt Phoebusque pater doctaeque sorores.
Has tu sequi, his Virgo optima,
Virginibus constans operans perge magistro
Utenhovio, et longum vale.

Ad Alexandrum Grapheum, Poetam excell. [Abbr.: ?]

Gaudeo, culte Grapheu, quod me tibi ducis amicum,
Sinceroque meum pectore pectus amas.
Deponas tamen ipse velim hunc tantisper amorem.
Dum mea censuram scripta tuam subeunt.
Blandus amor nebulas animis offundere suevit,
Atque aciem recti laedere iudicii.

Ad eundem.

Cum tuus aethereas genitor migravit ad arces,
Grapheus futurus Caelitum,
Divinam Uranie citharam, et plectra aurea Vatis,
Nec non coronam lauream,
Commendans tibi, Patris ait tu nobilis haeres
Haec iure possides tuo.
Digna canes superis, et magnis digna Monarchis,
Migno parente non minor.

In effigiem Electoris Coloniensis.

Principe quo Rhenus, quo sancta Colonia gaudet,
Magnnimum ecce refert tibi parva tabella Gebhar dum

DE FRANCISCO MODIO Brugensi, Poeta cultiss. [Abbr.: ?]

Haud modice Modius Permessi fluminis unam
Libavit, toto proluit ora vado.
Unde, licet iuvenis, iam carmina talia condit,
Qualia vix credas condere posse senem.

De eodem.

Restituit iuvenis veterum qui scriptae, quid olino
Parturiet? cana quid dabit ille coma?

ANNAE PALANTIAE FALINgenium dono mittit auctor.

STellatum, ecce, tibi, mellita Palantia, Vatem.
Vates et ipse Posthius
Do Vati exiguum sed magnis pignus amoris,
Ovem suscitat virtus tua,
Et dona ingenii at atem super antia: Christe
Favente precor ad optimam.
Perveniat frugem seges haec tua, longaque filiae
Vincas Sibyllae saecula.

In Bubonem.

IN luce cuius te pudet
Cur nocte, Bubo, perpetras?
Famam times, ut arbitror,
Ne te illa meritum differat.
Sed conscientia interim,
Te lacerat, urit, ac secat:
An Poena, Bubo, hac est levis?

Ad Carolum Utenhovium Seniorem.

IN patria summis es functus honoribus olim,
Dum veteri illa suo in flore et honore fuit.
In peius sed enim res labi ut publica caepit,
Contemnique patrum consilia ac pietas;
Cessisti urbe tua confisus numine Christi,
Deserto praesens qui tulit auxilium;
Et cum prole senem tuta in statione locavit,
Dum patrios vastat Mars violentus agros;
Dum sua grassantur furiosi in viscera cives,
Belgicaque heu proprio terra cruore madet.
His caruisse malis solamen, Carole, magnum est,
Aque omni puras crimine habere manus.
Cetera cuncta viris sunt fortiter evincenda,
Dum scelere et culpa mens generosa vacat.
Nec tibi, care senex, irasci Numina credas,
Quod tua iam lumen lumina destituat.
Te Deus imo ista reddit quoque parie beatum,
Ne miserae videas excidium patriae,

Ad Iohan. [Abbr.: ?] Gulielmum Lubecensem.

QUando meos tandem mihi reddis, lane, Phalaecos?
Meas an esse tu negas,
Quos tibi Calliope in nostrum officiosa Veredum
Dictavit atque Symbolum?
Imo ego iure meum queo dicere, quod semel ipse
Tuo dicasti Posthio.
Si renuis: mihi causidici rabulaeque forenses
Te contra ad unum servient
Omnes: convincenique reunte, Iudice Baldo,
Et Bariholo, ergo ni velis

Horrendam istorum rabiem sentire, Phalaecos
Mihi redde sine mora meos.

Annae Palantiae suae.

SIc mea, sic igitur tibi sacra et sancta Camena est.
Maximum ut esse nefas, cara Palanda, putes,
Illotis illam manibus vel tangere saliem?
Musam o felicem terque quaterque meam.
Quam tu sic reverenter habes, cultissima Virgo,
Cuius et in tenero carmina amata sinu
Usquegeris, memorique animo studiosa recondis,
Aique eadem dulci perpetuo ore sonas.
Vive precor longum generosa Palantia, vive,
Et Musae vitam dageniumque meae.

AD ABELUM STRASBURGUM I. C. [Abbr.: ?] et Poetam doctiss. [Abbr.: ?] Sponsum.

ANte sacras nova nupta tibi dum traditur aras,
Arrident faustis sidera luminibus.
Cum Luna exoriens animo vultuque serene
En caeli res erat candidi Virgo fores.
Complexus Geminos despectat ab aethere summ?
Phoebus, et hinc Venerem, Mercurium inde trahit
Illustres secum comites, martemque cruente
Mitem ense et rigida casside depositis.
Leta fovet sedes secundos septima Pisces;
Tertia, quae fratrum dicitur esse, Iovem.
Quinta senem curva metuendum falce recondit,
Qui queritur vires retro abiisse suas.
Ista poli facies suavemque piamque maritam,
Et multam sobolem, perpetuumque decus,
Nec non diviti as, cognator umque favorem,
Et fortunatam spondet, Abele, domum.

Ne dubita: eventus felix mea dicta probabit:
Ecquis sideribus nolit habere fidem?

HONESTISSIMAE VIRGINI Marthae Thomingiae Sponsae.

Qui numerosa prius pangebat carmina Vates,
Ima se pauca Mihi scribere posse negat.
Et causam Sponsus tibi, Martha pudica, relegat,
Terapuisse animi ius ait omne sui.
Parce precor tenero, pulcherrima Virgo, Poetae,
Sponsa precor Sponsum parcius ure tuum.
Ni facias, Phoebusque pater, doctaeque sorores
Irati, imo hostes post tibi semper erunt.

Ad eundem Sponsum.

Quid celebraturus genialia festa Hymenai,
Abele, posthium tuum.
Carmina poscis? et a caris procul ille Camenis,
Et a libris abest suis
Irrequietus: habet tua Lipsia docta quod optas.
Frater Iacobus hoc potest,
Hoc tibi Bersmanus praestare, et nomen honestum
Cui barba dedit, et otio, et
Viribus eloquii, Romano atque ore Pelasge,
Vates qui abundant optimi.
Hi tua festa canant mansuro carmine: Vota,
Precesque, quod solum potest,
Posthius ad caeli fundit terraeque parentem,
Opes, honores, liberos
Det vobis, longam det sano in corpore vitam,
Det sempiterna gaudia.

Ad Conradum Dinnerum I. C. [Abbr.: ?]

Non odiosa mihi, Dinnere, Philautia suasit
Depingi vultus formam habitumque mei

Curarem: haud tanto me dignor honore, figura
Rustica pene mihi est, fuscus in ore color
Sed quoniam huc illuc proficiscor saepe, diuque
Inter dum a dulci cogor abesse domo:
Pro me quam videat, violisque rosisque coronet,
Fida mihi coniux effigiem hanc habeat.
Quam iuvet et seros olim spectare nepotes,
Haec mea quum vili membra tegentur humo.
Exitus hic etenim manet omnes: sed tamen impar.
Nam docto aeternum vivitur ingenio.

Ad Iohan. [Abbr.: ?] Metellum Sequanum, C. I. [Abbr.: ?]

Dura in orbe, Metelle, bella toto
Accendit facibus cruentus atris
Mavors, agmina quae trahunt malorum
Secum maxima et in dies et horas
Sequuntur graviora, nec fugari
Villis consiliis queunt, vel armis.
Quid ergo faciendum, amice? quaenam
Tantis pharmaca pestibus paranda?
Vota ardentia, supplicationes
Ad Deum instituendae, ut illa nostris
A cervicibus aufer at flagella:
Et poenas meritas parentis instar
Boni filiolis suis remittat.
Lectarum huc faciet precum libellat.
Vere sanctus et aureus libellus,
Chyspenningias ille vester olim
Quem pio studio et labore multo
Conscripsit sibi, conditumque servat.
Quare hic, Iane, tibi rogandus, imo

Tibi urgendus erit, venire tandem
In lucem sinat ut suos labores,
Thesaurumque reconditum: aurearum
Puto congeriem precationum,
Quis hoc tempore tam periculoso
In primis opus est: ab his, Metelle,
Solis vita salusque nostra pendet.

AD HENR. [Abbr.: ?] STEPHANUM.

ET libros facere, et doctos excudere libros,
Longus uterque labor, durus uterque labor.
Huic gemino invigilat pariter tua cura labori,
Henrice. o mira sedulitate virum!

FRANCICA.

AMPLISS. [Abbr.: ?] DIGNITATIS VIRO D. [Abbr.: ?] ERASMO NEUSTETTERO, cognomento Sturmero, Eq. Fr. etc. Dom. [Abbr.: ?] et Patrono suo observando, Iohan Posthius S. [Abbr.: ?]

INterea Autumni sex praeteriere, reliqui
Cum te, Patrone amplissime,
Italiam iussuque tuo sumptuque secutus,
Doctor futurus et comes
Fratris, Apollineas coleret quo sedulus artes,
Vestigiis nitens tuis.
Hei mihi, quot casus, quot ego discrimina vita
Terra marique adii miser?
Naufragus Eridani sum vix ereptus ab undis,
Testis Faletus optimus.
Mox equus (horresco referens) mecum arava montis
Per iuga retro volatus est:

Cum me iam periisse putaret frater, et omnes
Qui tunc erant comites viae.
Sed tamen excepit Florentia proxima salvum.
Benignitate Caelitum.
Dein me Sena duas aluit pulcherrima messes,
Ardentibusque fibribus
Bis me confectum vidit: Medicique iacentem.
Bis mortuis addixerant.
Iamque sepulturam socii inferiasque par abant:
Sed velut ab Orci faucibus
Me Deus exanimem superas reuocavit ad auras,
Iussuque vivere longius.
Hinc clarum Medicis iactat quem Gallia montem
Per mare petens Ligusticum,
Ventorum incurrit abiem, pelagique procellas,
Iam fata cernens ultima
Ante oculos: pulsa vix tempestate latrones
Heu Turcici nos involant,
Et sociam multo conspersam sanguine navem.
Spoliant viris ac mercibus.
Diffugiuntque cita spumantes puppe per undas,
Praedam ferentes impiam.
Denique bis totus doluit Monspessulus aegro
Vix me trahente spiritum,
Ignea cum graciles mihi febris adureret artus,
Iecur coquens et sanguinem.
Testis Feynaeus, testisque Iubertus ibidem,
Artis sacrae duo lumina.
Quid miseranda tuas hic dicam Gallia clades?
Quid et domestica Belgii

Bella, quibus vixi circumdatus undique? testis
Flos urbium est, antuerpia,
Cum miseros late populos vastaret et urbes
Mavors cruenta dextera.
Horrida quin etiam demens sum castra sequutus
Nimis, heu, sinistro sidere.
Nain quidam e sociis propriis furiosus inermaen.
Petiit globo bombardico,
Insuper et stricto voluit me der dere ferro:
Sed texit hoc Deus caput.
Perpetuas igitur duplici iam nomine grates
Habeoque agoque maximo
Caelicolum Regi: tum quod me reddere salvum.
Dignatus est patrio solo:
Tum quod te pariter, macenas optime, salvum
Reduci videre contigit.
Quod superest aevi Francis ego laetus in oris
Uxore ducta transigam,
Ut seruire cliens Medicus Vatesque Patrene
Semper queam carissimo.

DE VINEIS FRIGORE CONFECTIS Anno 1569. Ad Georgium Merium Med. clariss. [Abbr.: ?]

OMnibus ebrietas foedissima regnat in oris,
Exitiale animis corporibusque malum.
Quid mirum infestos si mittant Numina ventos,
Cumque suis perdant vitibus omne merum?
Utque sit ira Dei cunctis manifesta, Georgi,
En medio Maii tempore saevit hiems.

In Divites avaros.

FRigore clam gaudent teneros periisse racemos,
Sunt quibus annoso dolia plena mero:

Illius augetur pretium quia grande liquoris,
Divitibusque ferunt publica damna lucrum.
His ego per per tuas hiemes det Iuppiter opto,
Tantaleamque sitim, Tantaleamque famem.

In Gallum quendam.

GAllus habet solam; num solus habebit eandem?
Galli erit haec coniux quae modo serva fuit.
Gallo succubuit gravida prius, ut reor, alvo,
Gallum astuta senem nunc ait esse patrem.
Galle miser, captus cavea morieris in istae,
AGallo in faustum nomen et omen habes.

In [(transcriber); sic: Iu] Feminas.

FAma malum, peiusque fames, sed femina, quales
Multae, malorum est pessimum.

Ad R. D. [Abbr.: ?] Erasmum Neustetterum.

Ire pedes celsam toties ne cogar ad aulam,
Officii acio quod ratione mei:
Tu venerande mihi donas Sturmere cabaltum.
Posthius ergo tuo est munere factus eques.

Ad Iohan. [Abbr.: ?] Lauterbachium Poetam Laureatum.

URbs ea qua sedem posuisti, uberrime Vates,
Iam caput ob fontes tollit ad astra duos:
Nempe salutares alter sitientibus undas
Sufficit: ingenii est alter, amice, tui.
Inde iot egregii iuvenes puerique tenella
Labra rigant, Clario digna canuntque Des.
Quin etiam Charites, Phoebusque novemque sorores,
Purbachi, hunc fontem, spreto Helicone, bibunt.

In Corbalum.

CRine niger, niger ore, nigris es dentibus, atre
Pectora felle tument, labra venena vomunt.

Quid mirum, site fugiant puerique senesque,
Quando etiam afflatu, Corbale dire, noces?

In Elegias Evangelicas Nicolai Rudingeri.

DOnum insigne Dei cum sit veneranda Poesis,
Auctori debet psallere grata suo.
Mente Rudingerus reputans hoc lauriger alta,
Sanctam Euangelii transtulit historiam.
In qua sic pietas arti certare videtur,
Ut palmam dubites illa, vel illa, fer at.
Hisngitur numeris non solum amplissimus orbis,
Verum etiam caeli lucida templa sonant.

Ad R. D. [Abbr.: ?] Erasmum Neustetterum.

Dum Solymas tecum proficisci cogito ad arces,
Concipioque animo iam loca sancta meo:
Et plantas meditor mecum inde referre, rosasque
Quas laeti pariunt Hierichuntis agri;
Risit Amor, risit Venus, arrisere sorores
Castaliae, et ridens sic mihi Phoebus ait:
Quo ruis? anne rosas longinqua per aequora quaeres?
Ecce tibiin Moeni litore nata rosa est.
Haec caelo pariter superisque faventibus ipsis
Crevit in amplexus digna venire tuos.
Haec, mihi crede, rosis est suavior omnibus, hanc tu
Accipe, tam longas et fuge inire vias.
Haec Phoebus mihi. Numinibus parere necesse est,
Da veniam Vati, magne patrone, tuo.
Sic tibi contingat Solymam feliciter urbene
Visere, et ad patrios inde redire lares.

Votum Auctoris cum ambiret Rosinam.

SI mihi iuncta toro fuerit vincloque iugali
Purpureas inter nata Rosina rosas:

O quam iucunde transmittam tempora cursu,
Quam sancte instituam meque meamque domum!
Ergo precor, modo sit tua, Christe benigne, voluntas,
Ut cito in amplexu dormiat illa meo.

Ad Sponsam oscula sibi denegantem.

Cara Rosina, Rosina rosis mihi suavior ipsis,
Oscula cur sponso iam mihi pauca negas?
Sollennes pudibunda faces causaris, et aras;
At mihi te dudum iunxit uterque parens.
Et celebrata suo iam sunt sponsalia ritu,
Et pueri norunt te fore et esse meam.
Ergo meis iungas rosea illa labella labellis,
Cara Rosina, procul fac eat iste pudor.

De Rosina sua.

Aestibus in mediis succo foliisque rosarum
Utimur, ut fiat mitior inde calor.
Sed mea longe alias rosa, sentio, sentio, vires
In se habet, igni ignes adicit illa meo.

De eadem, Ad ERASMUM NEUSTETTERUM.

BLandinam cecini, vanum et sine corpore nomen
Hactenus, Aonias testor, Erasme, Deas.
Namque mihi, dixi, Blandina vocabitur olim,
In thalamos veniet si qua puella meos.
Ecce Rosina datur; Blandinae gaudeat ergo
Nomine blanditiis nata Rosina meis.

TUMULUS IOHANN. [Abbr.: ?] CNODII I. C. [Abbr.: ?] Viator et Umbra colloquuntur.

Quis lapide hoc tegitur? Legum Iurisque sacerdos
Cnodius, atque ingens gloria Pieridum.

Quae sedet ad bustum illacrimans? Astraea: sed unde
Veris opes medio frigore? Flora dedit.
Quid sibi vult Adamas rutilo circumdatus auro?
Sunt fidei, et sanctae symbola amicitiae.
Unde odor hic? Cineri Cisnerus tura ministrat,
Cinnamque, et lacrimas candida Myrrha tuas.
Quis movet harmonicas tristi modulamine voces
Sub tumulo? Musae, Delius, et Charites.
Felix umbra nimis, talique beata sepulcro;
Haud aliter manes opto habitare meos.

CNODIUS CISNERO.

QUod tumulus, Cisnere, meus tantae est tibi curae,
Funeraque exornas carmine nostra tuo:
Et reliquos ut idem faciant hortaris amicos,
Grata mihi pietas officiumque tuum est.
Scilicet haec virtus hoc est rarissima saeclo:
Namque fidem et vitaem terminat una dies.
Candor amorque tuus vive est mihi cognitus, idem,
Nunc sequitur cineres candor amorque meos.
Pone tamen lacrimisque modum, longoque dolori.
Nil etenim patior post mea fata mali.
In lucem e tenebris, in portum ex aequore vaste
Munere perveni, Christe benigne, tue.
Aligerosque inter felix sine fine ministros
Tergemini laudes Numinis usque cano.
Ergo meum lacrimis cessate onerare sepulcrum,
Et potius vestras quisque dolete vices.
Quos curaeque graves, et gaudiae vana, metusque,
Spesque agitant variis in misero orbe modis.
At iam summa dies properat, gaudete: malorum,
Meta erit haec, vitae principiumque novae.

Quare animos vigi'es patrio convertite caelo,
Ne aeternis noceat sordida cura bonis.

Aliud.

CNodius hic iaceo satis hoc: nam cetera Rhenus,
Atque Palatini principis aula sonant.

De se ipso.

DE me certabant nuper duo flumina, Moenus
Vitifer, et Phoebi maxima cura Nicrus.
Hic me iure suo vocat ad sua litora: namque
Olim artes puere iradidit ingenuas.
Ille, quod uxoremque mihi, dederitque penates,
Me quoque iure suo nunc ait esse suum.
Liserae haec anceps: tandem Iove iudice Moenus
Vicit, in optato me retinetque sinu.
Dii facite, hic multas numerem cum coniuge brumas,
AEtatique fluant mollia fata meae.

In Fantulum.

Dum pede sanus eras, et erat tibi curta supellex,
Paupere subtecto, Fantule, Croesus eras.
Nunc est ampla domus tibi, dives et ampla supellex,
Sed podagra articulos vexat acer ba tuos.
Fallor?`an exoptas sortem tibi saepe priorem,
Dum liceat sanos rursus habere pedes?

DE BLANDINA SUA.

Quod si a lumine fasciis remotis
Blandinam aspiceret meam Cupido,
Impotente furens amore saevas
In se verteret et faces et arcus.

TUMULUS Iosuae a Burkhartrode.

MIsnia quam dederat, rapuit mihi Francia vita,
Nobilibus proavis Iosua natus eram.

Quattuor addideram lustris vix quattuor annos,
Mors fera cum tristi me imposuit tumulo.
Qui legis haec, memori sub pectore semper habeto,
Quam fallax et quam sit tibi vita brevis.

IN LEANDRUM RUDINGERI.

Dum referent Musae Musaei carmina, flammas
Qui, Leandre, tuas fataque dira canit,
Scripta Rudingeri quoque iuncta legentur, eandem
Laude pari historiam qui canit, arte pari.

In Imperatorem Turcicum.

EUropae exitium immanis dum Turca minatur,
Et magnum in terris se vocat ipse Deum;
Classe virisque hostem spoliavit Rector Olympi.
Prae populo ostendens segerere arma suo.
I nunc, tolle animos Turca impie, teque putate
Esse Deum, et Christo numen inesse nega.

IN LIPPUM.

SI veterum redeat probitas laudata parentum,
Tum fieri iuras te quoque velle probum.
Nempe id simplicius poteras sic dicere, numquam
Induxisse animum te fore, Lippe, probum.

Ad Adamum Kalum Herbipol. [Abbr.: ?]

Dum tanto studio, venuste Adame,
Picturam colis, et colis Poesin,
Es aig missimus, ut simul Poetae
Pictoresque tuum colant honore,
Depingantque suis Kalum tabellis,
Inscribantque suis Kalum libellis.

De Io. [Abbr.: ?] Christophoro, Sebastiani Neustetteri, cognomento Sturmeri, filiolo primogenito.

Cum tibi filiolum peperit dulcissima coniux,
Rettulit hos praesens magnus Apollo sonos:

Salve nobilium soboles formosa parentum,
Salve felici sidere nate puer.
Tu magni generis longum servabis honorem,
Tu nova Sturmerae gloria gentis eris.
Ipsa tuos finget mores animumque Thalia,
Rarisque ornabit dotibus ingenium.
Quin et pro patria, si quando ferocia surgant
Bella, geres for ti strenuus arma manu:
Hactenus, et cunas puerumque amplexus amat
Ter fixit roseis oscula pressa genis.
Et citharam insignem gemmis auroque nitentem
Obtulit, et teneris laurea serta comis.
Fortunate puer, cui Numina, Mundus, et AEther,
Cui favet Aonii turba novena chori.
Tuque, Sebaste, etiam pulchra cum coniuge felix,
Stirpe quod aucta tua est iam meliore domus.

Ad P. [Abbr.: ?] Melissium e Gallia reversum.

ERgo vivis adhuc, Paule optatissime, vivis,
Atque, quod ex animo laetor, amice, vales?
Quem rebar medios inter periisse tumultus,
Gallia dum furtis est agitata suis.
O mihi laeta dies, fuluoque notanda metalle,
Quae superesse refert te mihi dulce caput.
Vive precor, valeasque diu, cultissime Vates,
Atque tuis vitam da mihi carminibus.
Sic facilem Princeps semper tibi commodet aurem,
Cui patriae parent arva beata meae.

EX EPIGRAMM. [Abbr.: ?] GRAECIS.

FElix de vitae queritur brevitate: sed unam
Infelix noctem tempora longa vocat.

Post tantos pelagitem pestatumque furores
In portu absumpsit me fera flamma ratem
I nunc infidumque voca maris aequer, et austros:
In terra perii, tutior unda fuit.
Quid faber e pinu navem aedificare laboras?
Nescius, heu, lignis omne inesse meis:
Me notus horrendus valida a radice revulsit.
Sic non visa freto, sensi ego naufragium.
Omne solet nimium naturam offendere. sic mel.
Si nimium es, tristis fiet amarities.
Exsecrabilius nil Phoebus ab aethere cernit
Illo qui puram fingit amicitiam.
Non etenim hunc hostem, sed amicum eredimus: inde
In nostrum veniunt plurima damna caput.
NON fleo iam placida resolutos morte: sed illos
Perpetuo mortis quos metus acer habet.
Utere divitiis tamquam moriturus: et iisdem
Parce, senectutis tempus in omne memor.
Ille mihi sapiens erit, his qui rite duobus
Perpensis, novit iustum adhibere modum

Allusio ad nomen Iohan. [Abbr.: ?] Lauterbachii, P. L. [Abbr.: ?]

Cum tot ab amne tuo, Purbachi candide, rivi
Passim educti animos oraque docta rigent:
Haud tamen inde tuus minor est, haud deficit amnis,
Fonte sed exundans uberiore fluit.
Perge igitur rivos plures diffundere, vincat
Aonidum sacras ut tuus amnis aquas.

Ad Iacobum Didymum I. C. [Abbr.: ?]

Quod misere vivat, medice qui vivit, in ore est
Omnibus: idque etiam saecula nostra probant.

Nemo etenim vivit medice, nisi viribus agris
Iam videat vitae certa pericla suae.
At medicam ad normam studeant si vivere sane,
Esset morborum forte, Iacobe, minus.

In Cupidinem nudum.

SI tam potens Veneris puer, uti fingitur,
Cur nudum ubique cernimus?
An non habet tantum pecuniae miser
Vestem sibi unde comparet?

DE INTERITU CLAUDII GUDImeli insignis musici.

Qui cycnos dulci super abat et Orphea cantu
Claudius Eois notus, et Hesperiis:
Heu facinus, praeceps Araris turbatus in unas
Insontem medio liquit in amne animam.
Fleverunt Nymphae, deflevit Apollo iacentem,
Fudit et haec multo carmina cum gemitn:
Hinc procul, o Musae, procul hinc fugiamus, alumnis
Gallia si nescit parcere saeva meis.

DE R. D. [Abbr.: ?] ERASMO NEUSTETTERO etc. cum Decanatu Wirtzeburgi se abdicasset.

ALta petunt alii variis ambagibus: atqui
Sturmerus sapiens, qua licet, alta fugit.
Nota loquor, magnos ultro deponit honores.
Intra fortunam dum cupit esse suam:
Ut reliquam placido vitam transmittere cursu
Possit, et Aoniis invigilare choris,
Et patriae et caris prodesse benignus amicis,
Ingenia ac censu multa iuvare suo.
Quaerat opes alius, vanosque sequatur honores,
Damnosisque gula serviat illecebris:

Tu, Sturmere, viam, veluti facis, ire beatam
Perge, tibi donec vita superstes erit.
Hinc solida exurgit victuraque gloria in aevum:
Cetera quantumvis splendida, morte cadunt.

Ad Galiardum equum suum.

ANne ideo incedis passu, Gaharde, superbo,
Quassans honoratas inbas,
Quod vehis insignem facie et virtute puellam?
Amabili quae brachio
Memedium complexa tenet, dulcissima mecum
Colloquia texens: Iuppiter,
Hac liceat socia proficisci ad flumina Nili,
Vel ad columnas Herculis:
Gaudia quanta forent mea? Sed tu candida virgo,
Tu for sitan media via
Deficeres, tantos neque posses ferre labores.
Ergo vale, pulcherrima
Nympha vale: via namque mihi longissima restat
Terra marique, dum sacras
Contendo ad Solymae (sic stat sententia) turres.
At tu vale flos virginum,
Utque olim incolumis te hic et tua regna revisam
Numen precare maximum.

AD INSIGNIA P. [Abbr.: ?] MELISSI.

PHoebi munus olor: Charitum tria lilia: magni
Caesaris est capiti fixa corona tuo.
Ter, quater o felix, et Vate beatior omni,
Quam cumulant donis flumina tanta suis.

Aliud.

Qui cycnum superat cantu, nova lilia mentis
Candore, haec Vates signa Melissus habet.

Addidit his auro insignem gemmisque coronam
Caesar, et hac, inquit, carmina digna canis.

IN OBITUM P. [Abbr.: ?] LOTICHII SECUNDI ad Nicolaum Raudingerum.

Dum te carmina melle dulciora
Pater Moenus amoenitatis audit
Mirantes cithara sonare ad undas,
Rudingere novem decus sororum;
Tristi nos Lachesis ferox fatigat
Casu, gaudia datque nostra pessum.
Namque gloria sempiterna Phoebi,
Et Machaoniae decus Palaestrae,
Cui Musae cit haram, et suos lepores
Dii boni dederant, amabilique
Versu posse hominum elegantiorum
Mentes pascere, palli dosque mor bos
Sucis atque potentibus levare
Herbis, vimque citi impedire fati:
Ille nunc rapido maloque raptus
Fato Lotichius Nicri dolentis
Ripa conditur, omnibusque longum
Heu desiderium sui reliquit;
Et mihi ante alios cui solebat
Ad sacros Aganippidum recessus
Et dux et comes ire, qua susurro
Fons intactus amabili per hortos
Caelestes fugit, educatque Musis
Lauros, myrtum, et amaracum tenellam,
Rosasque et violas suave olentes.
Ergo quandoquidem meo Galeno
Hic iam destituor, meoque Phoebo:

Nicer care vale, valete colles
Amoeni, unanimes valete amici,
Dilectaeque mihi valete Nymphae:
Hinc longe ad Viadri profectus amnem
Vatis hospitium petam Sabini,
Quo vix cultior alter est Poeta,
Vix legum magis alter est peritus.
Hoc ductore Heliconios revisam
Saltus, Pieridum choroque mistus
AEternam capiti meo coronam
Ex lauro atque hedera virente texam.
Eheu quid paro? dum loquor, citato
Tristis fama Nicrum petens volatu
Sabinum quoque nuntiat fuisse.
Iam Musas et Apollinem, sacrosque
Cogor deserere heu miser liquores:
Iam nec lanificas mihi sorores
Spes est vincere, ferreumque pensum,
Plebeio sed avar a cum sepulero
Exstinctum Libitina me reponet,
Nullum extabit opus mei laboris,
Quod seri manibus terant nepotes,
Speratumque mihi ferant honorem.
At tu deliciae novem sororum
Cui pater sua sacra Phoebus ultro
Donat, et numeros venustiores,
Rudingere diserte, perge celsa
Clarum in arce tuum sacrare nomen,
Ut te suspiciant loco minores
Iltustri positum, tuamque summis

AEquent sideribus poloque famam.

Heidelbergae Anno 1560. Mense Novembri.

IN ANNULUM A D. [Abbr.: ?] IOHANNE EGOLpho a Knoringen sibi dono missum.

ANnulus iste mihi, mea quo decorata sinistra est,
Dum vivam duplici nomine gratus erit:
Tum quoniam est gemma insigni pretiosus et auro,
Tum quoniam est munus, fortis Egolphe, tuum

Ad eundem, cum in Episcopum Augastanum electus esset.

RUmor ut hic, Knoringe, tuos vulgavit honores,
Laetuiam Moeno, tristitiamque tulit.
Ardua laetatur vectum ad fastigia: verum
Te dixisse vale tam sibi, iure dolet.

De Cupidine.

SI tener et puer est, est et sine veste Cupido,
Omnibus ut pictus cernitur esse locis:
Qui valet armatosque viros, volveresque feras que
Vincere, et imperio subdere cuncta suo?

Proverbium.

Femineo generi pueris senibusque cavete
Seruire, hinc etenim praemia nulla feres.
Fata senem rapiunt, omnes variatur in horas
Femina: sed puer est immemor officii.

EPITAPHIUM REGINAE, IOHAN. [Abbr.: ?] Schorae I. C. [Abbr.: ?] filiolae.

Hic iaceo Regina, patris matrisque voluptas
Unica dum vixi, nunc dolor et lacrimae.
Vita fuere dies pauci: sed in aethere summo
Angelicos inter nunc ago leta choros.

TUMULUS D. [Abbr.: ?] MARTINI A Thungen, Can. Wirtzeburg. [Abbr.: ?]

ME fera mors iuvenem rapuit florentibus annis,
Quando aevi nondum bis duo lustra tuli.
Nobile Thungorum quis nescit stemma, decusque?
His ego Martinus sum generatus avis.
Corporis ossa mei tumulo conduntur in isto:
Spiritus aeternae gaudia lucis habet.
Qui legis ista, miser longae spem pone senectae:
Quo minime credis mors venit atra die.

DE EODEM AD R. D. [Abbr.: ?] NITHARDUM a Thungen, Decanum Wirtzeburg. [Abbr.: ?] etc.

UT tuus extremam cognatus senserat horam
Instare, hos fesso protulit ore sonos:
Pone modum lacrimis, nimioque, Nitharde, dolori
Pone modum; patriam laetus adibo meam.
Scilicet una piis animis est patria caelum,
Hac fruar, haec Christi munere parta mihi est.
Terra vale infelix, vani valeatis honores,
Et quascumque tenet maximus orbis opes.
Gaudia vana valete, mihi divina petuntur
Gaudia, et astriferi regia celsa poli.
Nulla meos potuit, sensi, medicina dolores
Tollere, mores morbum finiet una meum.
Multa ingrata tuli, tolerandaque plura fuissent;
Iam dulcem properant fata mihi requiem.
Non ego damna famis, non horrida bella timebo,
Non cernam exhaustas peste furente domos.
Nec doleo in primae moriar quod flore iuventae,
Debuit hic aevi terminus esse mei.

Longa etas, homini series est longa malorum:
Est minus ille miser cui data vita brevis.
Iamque vale cognate mihi dilecte, valeto
Quisquis ades: summi me vocat aula Dei.
Haec referens anima iam deficiente iacebat,
Mox placidus clausit lumina fessa sopor.

TUMULUS NICOLAI RUDINgeri infantis.

Iam tibi inauratam cit haram, et nova serta paraba me
Musae, misele Nicoline; sed rapax
Heu cito te Libitina tulit: pariterque Dearum
Carique patris gaudia et spes abstulit.
Dum tamen ista novem vivent monumenta sororum,
Vixisse te cognoscet aetas postera.

ANNAE RUDINGERAE.

Una mihi vitam dedit, et vitam abstulit hora:
Anna Rudingero nata parente fui.

AD TUMULUM CREUSAE coniugis Nicolai Rudingeri.

CReusa Vatis optimi, et viri optimi
Coniux hon esta, dum favebant Caelites,
Amorque summus, et voluptas unica:
Nunc cinis et umbra, nunc dolor sub pectore
AEternum imo: lacrimae, suspiria
Testantur hoc, et carmina illa tristia,
Tumulum quotannis ad tuum quae concinis.
Orbatus ut turtur fideli compare.
Felix Creusa ter, quater que: contigit
Tibi (puellis quod dat ur rarissimis)
Nomen perenne versibus Vatis tui.

DE CREUSA AD EUNDEM Rudingerum.

LEgit in Elysiis tua carmina vallibus olim
Troiani coniux fida Creusa ducis:
Et raram mirata fidem, mirata Creusae
Quas tribuis laudes, culte Poeta, tuae:
Invideo, exclamat, tibi Francica Nympha: celebrem
Tu superas famam nominis una mes.

Chloris avicula.

Sit Philomela suo licet acceptissima cantu,
Et varios norit voce referre modos:
Si tamen excutias verum, mihi gloria maior,
Aut certe non est attribuenda minor.
Seu formam plumaeque velis conferre decorem,
Gratior est nobis, nobiliorque color.
Sive modum tempusque velis spectare canendi,
Vox minor est nobis, sed magis apta cano.
Illa tenebrosas gaudet cantare per auras,
Languida quando hominum pectora somnus habet.
Horum ego sed vigiles iucundis vocilus aures
Muloco vel totos ingeniosa dies.
Illa brevi auditur genialis tempore veris.
Quo durante canit, quo fugiente tacet.
Tempora sed finem statuum mihi nulla canendi:
Nonne igitur Chloris plus quoque laudis habet?

IN NUPTIAS D. IOHAN. [Abbr.: ?] GEDELmanni Germ. I. C. [Abbr.: ?] et Euphrosynae D. [Abbr.: ?] Michaelis Volandi, etc. filiae.

IMmensis dum Rhenus aquis late obruit agros,
Oppidaque in solite territat alta metu:

Dumque nives nivibus gelida cumulantur ab Arcto,
Et gravis insueto frigore saevit hiems:
Ostensurus Amor vires matrisque suasque,
Idalio accensas concutit igne faces,
Urbs ubi Spira iacet formosis plena puellis,
Plenaque facundis nobilibusque viris.
Utque Gedelmannum studio videt indefesso
Tractantem causas, armaque dura fors:
Ilicet huic torquet validas in pectora flammas:
Iamque, ait, in nostro Iure disertus eris.
Nunc alia arma, alias causas tractabis amator,
Quas nec habet Speculum, quas neque Baldus habet
Nempe labor abis teneram exorare puellam;
Nec labor hic durus, sed tibi lusus erit.
Euphrosynam blandae Charites dixere: Volandus
Huic genitor, magni gloria magna fori.
Non adversa tuis erit, hoc tibi spondeo, votis:
Namque meas dudum sensit et ipsa faces.
Quas vis nulla hiemis, vis nulla exstinguet aquarum
Vuit ad extremos Cypria flamma rogos.
Laeta Venus sancto iungit nova foedera nexu,
Et facit ut nati sint rata dicta sui.
Par bene compositum; felicem vivite vitam,
Longaevique dies vincite Nestoreos.

AD MICHAELEM VOLANDUM I. C. [Abbr.: ?] et Camerae Imperialis Fiscalem, etc.

MAximus ut Caesar tibi nobilitatis honorem
Contulit, hos sacro reddidit ore sonos:
Quam doctrina, fides, meritum, sapientia, virtus
Nobilitant, vera nobilis ille mihi est.

IN CALLIMACHUM NICODEMI Frischlini Poetae Laur. [Abbr.: ?]

CAllimachus superas si forte rediret ad auras,
Cuius mirata est Gracia tota lyram:
Atque suam aspiceret Romana in veste Camanam
Aut hos, aut similes ederet ore sonos:
Multa mihi debet numerosi Musa Propert I:
Verum ego Frischlino debeo plura meo.
Ille meos furtim numerosque secutus et artem est
Hic Latio totum me facit ore loqui.