ITALICA.

AD BLANDINAM SUAM.

HIS, Blamdina, rogas quid agam novus hospes in oris,
Fata ubi me sine te vivere dura volunt:
Scilicet aut magni monumenta revoluo Galeni,
Aut medica celebres audio in arte viros.
Nec pudet artifices comitari hinc inde peritos,
Dum relevant docta corpora fessa manu.
Saepe etiam montes vagus, et loca sola pererro,
Multaque cum libris arboribusque loquor.
At dum festa dies agitur, passimque per urbem
Incedit nitidis multa puella genis;
Solus ego clausis foribus, clausisque fenestris
In sola meditor carmina maesta domo
Qualia dilecta viduatus compare turtur
Consinit, et socias flebilis odit aves.
Sic mea lux, cogar miseram traducere vitam,
Me tibi dum patria iunget in urbe Deus.
Quod nisi fata velint fieri cito, viximus, actum est.
Namque dabit leto me ferus iste dolor.

AD CAMILLUM FALCONETUM SENENSEM, caecum, Poetam doctiss. [Abbr.: doctissimum]

MAEonides fuerit captus quod lumine, nullam
Historiis fateor me tribuisse fidem:
Id vero ut credam nunc, imo ut credere cogar,
Efficiunt numeri, docte Camille, tui.
Nam licet aeterna tua lumina nocte premantur,
Tutamen aeterno lumine digna canis.

AD IACOBUM FABRICIUM HEL.

TAM bene miraris gelidae me tempora Brumae
Ferre, nihilque hiemis de gravitate queri.
Imo ego me potius caeco queror igne peruri:
Nam ferus assidua me face torret amor.
Te, quoniam miserae nulla est tibi cura puellae,
Saevior immiti frigore vexat hiems.

AD CAROLUM ORIUM GALLUM.

DIC age, cur adeo placuit tibi noctua quondam
Carole? cuius adhuc tam meminisse iuvat.
Sane ea nec liquidae grato modulamine vocis,
Nec forma, aut pluma versicolore placet.
Adde, quod assidue tristis loca sola pererrat,
Atque parum faustas inter habetur aves.
Sed, puto, nocte tuas meretrix veniebat ad aedes
Noctua quae falso nomine dicta fuit.

DE SE IPSO.

DUM mea me patriis Blandina tenebat in oris,
Dum poteram roseis oscula ferre genis;
Omnia tum dulci mihi tempora melle fluebant,
Nunc felle et lacrimis noxque diesque madent.
At quand, incolumem me fata benigna reducent,
Ut repetam amplexus, cara puella, tuos:
Lux mihi dulcis erit, noctisque beatior umbrae,
Thesaurosque Arabum, regnaque despiciam.

IN QUENDAM EFFEMINATUM.

SUME puellarem, iuvenis nitidissime, vestem.
Namque quis hoc cultum te putet esse virum?

Lana colusque tuis manibus debentur, acusque,
Et quae praeterea femina mollis amat.

AD IOACHIMUM A RECKE Vuestualum.

QUum, Ioachime tibi iurans affi mo, puellam
In Latio nullam posse placere mihi:
Subrides, vanisque putas me ludere verbis:
Ast ego, per Veneris numina, vera loquor.
Nam Blandina meos sibi sola reservat amores.
Hinc procul ad Rheni quae vada maesta sedet.
Dumque oculis Blandina, animo Blandina recursat,
Hic penitus cordi nulla puella mihi est.

DE AMORE SUO.

IUpiter horrendo contristans frigore caelum
Sarmatico largas fundit ab axe nives.
Nostra tamen rapidis uruntur pectora flammis,
Nec minuunt ignes frigora tanta meos.
Quin magis accendunt etiam (quis credere possit)
Et gelida flagrans de nive crescit amor.
Nunc etenim recolo mecum ut mea saepe puellae
De nive compactis luserit ante pilis.
Nix, fateor, primos mihi conciliavit amores:
Hinc eadem flammas auget alitque meas.

AD MARTINUM TAUBENBRUNNErum, Tribunum militum.

MOribus his quis te rigidi Mavortis alumnum
Dixerit, aut istas arma tulisse manus?
Tam placido vultu, tam miti pectore quum sis,
Et doctos tanto semper honore colas.

Nulla animo requies: aliquid scire usque laboras,
Et medicae in primis te tenet artis amor.
Herbarumque iuvat cognoscere nomina, et usum,
Et male firma quibus vita tuenda modis.
Macte nova virtute, nova celebrabere fama,
Martine, et gemino clarus eris titulo.
Ardua nempe manu pridem tibi gloria parta est,
Altera tam docto quaeritur ingenio.

AD INSIGNIA NATALITIA THEODORI et Ioannis a Recke fratrum.

HAEC arma nostris contulit maioribus
Antiqua virtus, et fides.
Nec nos ob id tollit levis superbia,
Sumus his quod orti patribus.
Nobis sed erit ideo laborandum magis,
Ut semper hoc constet decus.

IN DIOSCORIDEM P. [Abbr.: Pauli] MATTHIOLI.

DUM pede felici cultis spatiatur in hortis
Matthiolus Phoebi gloria, regis amor:
Assurgunt illi plantae, et venerantur euntem,
Et circum volitans multa salutat avis.
Dulcius ac solito vaga murmur at unda per herbaes,
Mulcet et optatum blandior aura senem.
Quaque movet gressum, violaeque, novique Amaranti,
Et rutilis surgunt lilia mista rosis.
Salve, care senex, quem nostra aetate parentem
Praefecit medicis magnus Apollo choris.

IN EUNDEM.

DOnec erunt herbae, donec medicaminis usus,
Petre, tui vivet fama Dioscoridis.

AD WOLFGANGUM IENBACHERUM.

GAudia post hiemem nunc quum renovantur in orbe'
Et passim volucrum garrula turba canit:
Me quoque Pierios mea Musa revisere saltus,
Depositaeque monet plectra movere lyrae.
At medicos potius iubet ire Galenus in hortos,
Herbaque quae noceat discere, quaeque iuvet.
Hic mihi divitias atque auri spondet aceraos,
AEternum aeterni nominis illa decus.
Utaque sunt animo gratissima praemia nostro,
Haud bene sed curas mens capit una duas
Ergo cum duplicem nequeam sperare coronam,
(Nam foret ingenii divitis iste labor)
Utra sit ex illis, VVolfgange diserte, petendae
Consule, consilium nam sequar ipse tuum.

AD HENRICUM MILICHIUM MED. [Abbr.: Medicum]

SI modo felices animae mortalia curant,
Nostraque de caeli sedibus acta vident:
O quae lux hodierna tuo fert gaudia patri,
Dum tibi Sena novo cingit honore caput!
Et medici confert titulos, meritamque coronam,
Insignis genitor qua tuus ante fuit.
Sis precor arte potens divina, Henrice, tuoque
AEger seruetur plurimus auxilio.

IN OLLUM.

NUnquam non vacuus nostras venit Ollus ad aedes,
Aut vacuus loculis, aut vacuus stomacho.
Huic ego non renuo, brevis est impensa, mederi,
Ars mea sed vacuos non facit ad loculos.

AD CAMILLUM FALCONETUM.

BLandiades Blandi pulcherrima numina fontis,
Falconete, tuo carmine nomen habent.
At Blanaina meis numeris laudata superbit,
Qua nulla ad Rheni litora amabilior.
Illa tuis utinam foret associata deabus,
Dum Sena optato me fovet hospitio.
Tunc ego regnarem, nec me felicior usquam
Esset in Hetruscis collibus ullus amans.
Sed cum fata negent his illam vivere terris,
Interea absentis nomen inane cano.
Tu quoque Blandiadas celebrans, cultissime vates,
Blandinam patriis insere numinibus.
Sic tua Musa Duci veniat gratissima Cosmo,
Semper et auctori praemia digna ferat.

AD CHRISTOPHORUM ANESORgum, Romae.

DUM Bacchum referent patrem Camenae,
Dum Tybur memorabitur superbum,
Dum stabunt monumenta vasta villae,
Quam construxerat hadrianus olim,
Magni cum moderator orbis esset,
Dumque villula Tusculana nomen
Per libros Ciceronis obtinebit,
Magnae denique dum vigebit urbis
Romae famae, suamque Tybris urbem
Permeans liquidas habebit undas:
Quae nos omnia, Iuppiter, molestae
Perlustravimus ambulatione,
Semper nostra fides, amorque noster

Sic constans, Anesorge, permanebit,
Ut non ulla dies, locus nec ullus
Hunc dissolvere possit ullo in aevo.

AD PETRUM BUDANUM MED. [Abbr.: Medicum]

TEutonis ora mihi, nec non tibi praebuit ortum,
Consortes patrii sic sumus ambo soli.
Ipse puer colui, coluisti tu quoque Musas,
Consortes Clarii sic sumus ambo gregis.
Iamque Machaonias tecum sequor impiger artes,
Consortes medici sic sumus ambo chori.
Me ferus urit amor, nec te minus ille fatigat,
Consortes paphiae sic sumus ambo Deae.
Saepe tibi (quamvis procul absit) Petre, puellam
Laudo meam, laudas tu mihi saepe tuam.
Patria sic una est, studium unum atque una voluntas,
Duraque nos pariter sub iuga mittit Amor.

IN VANITATEM HUIUS SAECULI.

QUID iuvat et populis atque urbibus esse potentem,
Structa quid e Pario marmore celsa domus?
Quid famuli prosunt, quid pondera divitis auri,
Quicquid et e rubris colligit Indus aquis?
Denique quid Tyrio saturatas murice vestes,
Quid clarum ingenio nomen habere iuvat?
Nirea quid facie, quid vi superare Milonem,
Si tibi post obitum spes sit adempta poli?

DE SE IPSO.

QUOD natura parum valido me corpore finxit,
Non, hominum veluti maxima turba, queror.
Gratus ago potius superis hoc nomine grates.
Nam mihi commoditas non levis inde venit.

Sobria quandoquidem male firmo vita colenda est,
Qua sine virtutes dispereunt reliquae.

AD BLANDINAM.

EXperior, veteres cecinerunt falsa Poetae:
Absentes inter, lux mea, durat amor.
Verus amor durat, terras sequiturque per omnes.
Nec locus hunc ullus, nec fugat ulla dies.
Tempore detinuit me dives Hetruria longo:
Germani interea tu colis arva soli.
Hei mihi, nos inter quot flumina vasta, quot urbes,
Quot fyluae et montes, quam via longa iacet!
Me tamen acer amor per tot loca dura secutus
Urit, et immemorem non sinit esse tui.
Quin etiam (credasque velim) quo longius absum,
Hoc magis ardescit flamma, magisque furit.
Dii faciant, similes urant tua pectora flammae,
Ut tibi sit semper mutua cura mei.

AD THEODORUM A RECKE, Westvalum, De libris Officiorum Ciceronis.

MUlta licet dederit praeclara volumina nobis
Tullius, hoc reliquis omnibus antefero.
Tempore namque aliis non utimur omnibus omni,
Vita sed officiis nulla vacare potest.
Ergo quod hoc Theodore libros facis optime tanti,
Semper ut in manibus, semper in ore geras:
Declaras quam sis generosus amator honesti,
Quamque animo virtus cura sit una tuo.

IN VITAM HUMANAM.

Vita fugit rapti per devia fluminis instar,
Imminet huic socio mors inimica pede.

Praeterita excruciant, nec non praesentia mentem,
Quaeque secuturi temporis hora feret.
Ut sileam morbosque, catenatosque labores,
Exercent hominum qui sine fine genus:
Ecquis adhuc adeo vitam putet esse beatam,
Assidue premitur avae tot onusta malis?

AD INSIGNIA CAROLI ET Raimundi in Curia fratrum.

Cur ardua vestrum genus de Curiae
Nomen gerat, satis docent
Depicta clypeo vestro avitae insignia,
Iam nota multis saeculis.
Virtutis est Martisque symbolum Leo,
Ut piscis est silentii.
Utroque proavi claruerunt optimi,
Genus unde nobile ducitis.
Ergo his, et aliis plurimis virtutibus
Amplissimam sibi gloriam
Peperere, et usque maximorum principum
Grati fuere curiis.
Cognomen inde sunt adepti congruum,
Et inclita haec insignia.

ALIUD.

DImidium piscem quod, dimidiumque Leonen
In Clypeo geritis, haud ratione caret.
Ardentes animos, rapidosque in pectore motus,
Indomitamque iram fertur habere Leo.
At pisci, quoniam gelida nutritur in unda,
Frigidior circum pectora sanguis hebet.
Parte igitur media coniunctus uterque videtur,
Alter ut alterius temperet ingenium.

Quandoquidem nimium vitio datur omne: remisso
Pectore ne nimium sis, nimiumve fero.

AD LAURENTIUM GAMBAram Brixianum, Romae.

GAmbara, felici quem carmen amabile venae
Fundere Castalides edocuere Deae:
Cuius ego toties optavi cernere vultus,
Optavi toties tangere posse manum.
Salve sancte senex, Vates dulcissime salve,
Sintque precor vitae stamina longa tuae.
Laude diu ut tanta, doctisque fruare camenis,
Et tibi contingat posteritatis honos.

AD FUXIUM EQUUM conductivum.

EDite Teutonicis, Fuxi placidissime, silvis,
Te quis ad Ausonios ire coegit agros?
Fers ubi tot duros miseranda sorte labores,
Nec tibi luce datur, nec tibi nocte quies.
Res loquitur; macie confectus es omnis, et ossae
Cuncta per hanc cuivis dinumerare licet.
Et latera assiduis calcaribus icta rubescunt,
Laesaque, sub sellis ulcere terga fluunt.
Nec spes ulla tibi patrios est cernere fines,
Sorte vel hic olim commodiore frui.
Sed cogere lucro domini inseruire maligni,
In media tandem dum moriare via.
Haec erit exspectanda tuorum meta laborum.
Interea infelix heu malae quanta feres?
Hunc tibi fata diem properent, dominumque severum
Dirus ad infernas detrahat Orcus aquas.

Illa tamen miserae tibi sint solatia vitae,
Haec quod Germani carmina Vatis habes.

AD MARCUM ANTONIUM MUretum, civem Romanum.

DIsertissime Rhetor, atque Vates
Omnium optime, ne, rogo, graveris,
Si vacat tua Musa docta, paucas
Mecum texere collocutiones.
Nam pars laudis erit mihi reverso
Ad sedes patrias, manum beatam
Mureti tetigisse: quem per omnes,
Vel ipsa invidia stupente, terras
Aurato vehit alta fama curru:
Quem Germania litterata tantum
Laudat, suspicit, atque purioris
Parentem vocat elocutionis.
Cui Musae quoque plurimum fatentur
Se debere, quod optimis poetis
Antiquum decus, et suum nitorem
Magnis sumptibus et labore reddit.
Quare, si vacat, ad tuos penates
Hora me iubeas venire, qua tu
Voles: colloquio ut fruar cupito.
Sic rebus superi tuis benigni
AEternum faveant, tuaeque laudes
Omni tempore sint perenniores.

IN CANTIONES P. [Abbr.: Pauli] MELISSI P. L. [Abbr.: Poetae Laureati] et Musici suavissimi.

Arte fuit gemina quondam celeberrimus Orpheus,
Carminibusque sacris, Harmonicisque sonis.

At tanti nusquam Vatis monumenta supersunt;
Quis novus ergo Orpheus temporis huius erit?
Nullus erit; vel erit Paulus meus ille Melissus,
Orphea qui geminis artibus aequiparat.
Passit enim doctas divino carmine mentes,
Harmonicisque idem mulcet eas modulis.

AD MUSAM SUAM DE LAURENTIO Gambara Brixiano, Poeta eximio.

Gaude Musa ter o quaterque gaude,
Quod Vati tua nobili probantur
Illa carmina pauca, quae dedisti.
Iam iam nec Criticos severiores,
Nec tristes ego Zoilos timebo,
Nec iam me subiisse tot labores,
Tot pericula paenitet viarum:
Hic postquam mihi contigit Poetae
Docta cernere tam celebris ora,
Doctam et tangere dexter am, intimoque
Tanti colloquio frui Poetae.
Salve, sancte senex, tuoque semper
Posthio faveas: is et vicissim
Te carum veluti colet parentem,
Et tuam venerabitur Camenam,
Dignis laudibus efferetque, quandae
Ad dulces fuerit reversus agros,
Quos Rhenus pater irrigat, suoque
Claras flumine tot recenset urbes,
Ubi Calliopeque Deliusque
Sedes constituere non caducas.
Tu salve interea, valeque longum

Divis Gambara care, Delioque.
Et tu Musa ter o quaterque gaude.

AD BLANDINAM.

VAnus ego, Blandina, tuas dum carmine laudes
Hic celebro, et sanctam sic tibi servo fidem.
Tu (quoniam levitas est semper amica puellis)
For sitan alterius perfida amore cales.
Imamque oblita mei, nostraeque oblita Camenae,
Carmina Vatis amas et canis alterius:
Cui festis ornas te luxuriosa diebus;
Ad teneros properans culta nitensque choros,
Dii melius: maneasque precor mihi fida, nec umquam
Tale quid huc de te fama referre queat.
Ipse quidem sanctos mores, animumque fidelem
Perspexi, et vitam, cara puella, tuam.
Nunc tamen absentem longa intervalla locorum,
Atque amor insanus multa timere facit.

IN TUMULUM CAROLI Hugelii I. C. [Abbr.: Iuris Consulti]

CArolus Hugeliae decus et spes maxima gentis
Post fata exiguo conditur hoc tumulo.
Vix bene transierat sexennia quattuor aevi,
Magnaque iam sacri gloria Iuris erat.
Hunc studiosa cohors legum est mirata docentem,
Singula praecipiti verba notans calamo.
Ille idem poterat Musis et Apolline dextro
Nectere Pieriis dulcia verba modis.
Hoc decus invidit celebri mors impia Nicro,
Iussit et invitas rumpere fila Deas.
Corpus humo tegitur: superas mens incolit arces,
Nomen erit doctis semper in ore viris.

GEORGIO KYRMARIO, Boio, I. C. [Abbr.: Iuris Consulto] Senis.

TUne manum versusque meos, mihi care Georgi,
Poscis amicitiae signa futura meae?
Non ego crediderim verbis opus esse manuve,
Res ubi non dubiam fecerit ante fidem.
Idque probat vestri notissima regula Iuris:
Anne aliquid contra Ius petis ipse tuum?
Sed petis hoc merito: quia consuetudo bonorum
Quod iubet, id sacrae vim quoque legis habet.

AD CONRADUM DINNErum I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] Bononiae agentem.

HInc quamvis Dinnere Procul suavissime, vivas,
Non tamen hinc ullo tempore totus abes:
Semper enim ante oculos tua dulcis oberrat imago,
Dinnerumque mihi noxque diesque refert.
Nec dubito, quin sim tibi mutua cura vicissim,
Inque oculis habitem Posthius, inque animo.

IN BUBONEM.

CLara tibi nimium mea sunt Epigrammata, Bubo.
Nempe tuis nostrum lumen obest oculis.
Odi ego difficilem Musam, et dumeta, vepresque;
Quodque fluit molli tramite carmen amo.
Nec tenebras studeo, sed amicam quaerere lucem,
Qua nihil immensus pulchrius orbis habet.
Te tamen haud mirum caecis gaudere tenebris:
Vivis et in tenebris, et tenebrosa facis.

AD IUSTINIANUM REIFstek I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] Senis febre laborans f. [Abbr.: ?]

Iustiniane, quid rogo, quid omnium
Scribam tibi carissimo?
Nempe esset ingens dedecus Musis meis,
Si tam bonum, tam candidum,
Et per tot annos tam fidelem cognitum
Sodalem, amicum, denique
Fratrem meum, patriique consortem soli,
Suis tacerent versibus.
Non, non tacebunt, vita modo superet mihi
Favente Rege caelitum.
At febris ista si necet me pessima,
Haec tibi voluntas grata sit.
Extraque moenia Urbis ossa mortui
Iussa sub arbore condito.
Cineres viator ut salutet plurimus,
Sitque haec sepulcri inscriptio:
Actate raptus in virenti Posthius
Hoc cespite voluit tegi.

AD FRANC. [Abbr.: Franciscum] BONINSIGNIUM, Med. [Abbr.: Medicum] Senensem.

DEsperata salus mea, desperata iacebat
Vita, sepulturae iamque propinquus eram:
Arte salutifera, Christo auxiliante, salutem
Magne Boninsigni, tu mihi restituis.
Ergo mei reliquos aevi tibi debeo menses.
Namque tuo superest hoc caput auxilio.

AD BLANDINAM.

E morbo, Blandina, modis pallentia miris
Ora, heu, si casu iam mea conspiceres:
Attonita haud dubie clamares: Non meus ille est
Posthius, est Posthii flebilis umbra mei.

AD STEPHANUM CIRLETUM.

AN doleam tecum, dubia est sententia menti,
Gratuler an potius rebus, amice, tuis.
Ereptam doleo tibi fat is esse maritam,
Quam caram obsequium fecerat, et pietas.
Sed te iterum simili quia coniuge fata bearunt,
Gratulor, et faustas insuper addo preces;
Ut pulchra faciat te prole Sabina parentem,
Uestraque sit felix, et sine lite domus.
Et longos pariter vobis superesse per annos
Detur, et aeterna luce poloque frui.

IN BUFFALUM.

QUod vasta te mole moves, quod ventre capaci
Plus quam quinque voras, Buffale, plusque bibis:
An te ideo praefers aliis turpissime? nempe
Sic tibi hos quivis anteferendus erit.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] SCHORAM I. C. [Abbr.: Iuris Consultum] Senis discedentem.

Quod si membra aliquem retinerent frigida sensum,
Quando anima a socio corde soluta fugit;
Crede mihi, tantum non corpus inane doleret,
Discessu doleo quantum ego, lane, tuo.

AD THEODORUM a REUKE Westvalum.

ARripui calamum nostros scripturus amores:
Hic Pietas, Quid, ait, vane Poeta, paras?
Festa redemptoris properant sollennia Christi,
Serviat aeterno iam tua Musa Deo.
Quod Pietas, Theodore, iubet, contemnere non est,
Si cupimus summi gaudia inire poli.
Interea, Blandina, vale; nos sacra canemus
Ut decet adcunas, maxime Christe, tuas.

DE PARTU VIRGINIS.

Seu magni intueor radiantia lumina mundi,
Qua peragunt certas ordine quaeque vices;
Seu mare, quod totum late circumsonat orbem,
Nec fines audet transiliisse suos:
Seu tellurem ipsam, quae ceu bona mater alumnis
Sufficit omnifero larga alimenta sinu:
Seu re colo ista Dei solo facta omnia verbo,
Mens stupet, ac tantum suspicit artificem.
Unum hoc cuncta tamen super at miracula rerum,
Quod Deus e pura Virgine natus homo est.

DE EODEM.

Cur miseris ovium famulis gens aetheris alti
Natalem prodit, maxime Christe, tuum?
Cur non magnificis potius denuntiat aulis?
An quia in his pietas rarior esse solet?

AD SEBASTIANUM NEUSTETterum cognomento Sturmerum, Eq. Fr. [Abbr.: Equitem Francum]

Sic age, sic doctis operari perge Camanis,
Sturmere, et numeris verba ligare suis.

Dii, quantam in patriam referes hoc nomine laudem?
Quanta tibi surget gloria, quantus honor?
Crede mihi, quamvis es sanguine natus equestri,
Ducis et a longa nobilitate genus;
Plura dabunt cultae tamen ornamenta Camenae,
Et genus et nomen clarius efficient.

IN TUMULUM MARIAE HERvardae Aug. [Abbr.: Augustanae] Feminae lectiss. [Abbr.: lectissimae]

Clara Augusta mihi cunas, Memminga sepulcrum
Contulit, Heruar do nupta fui Maria.
Ter tria cui moriens linquebam pignora lecti,
Quae cum patre diu vivere fata sinant.
Plena fide, meritis Christi confisa recessi:
Is mihi monstravit dulce salutis iter.

IN EUNDEM Maritus loquitur.

Haec monumenta tibi pono, dulcissima coniux,
Et tumulum lacrimis, et monumenta rigo.
Hoc faciunt mecum pueri, tristesque puellae,
Quos mihi coniugium donat habere tuum.
Et simul optamus tua molliter ossa quiescant,
Donec erunt summo surgere iussa die.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] SCHLICKIUM I. C. [Abbr.: Iuris Consultum]

CArmina pollicitus vereor ne crimina mittam.
Cur ita, quaeris? amo: desipit omnis amans.
Nam Blandina meam mihi formosissima mentem
Abstulit, atque animi ius habet omne mei.
Nec tamen idcirco dominam sic perditus odi,
Sed magis hoc ipso nomine vanus amo.

Ecquis amans igitur me, Iane, reprendat amantem,
Si sint carminibus crimina mista meis?
Quandoquidem sensus omnes, animumque puellae
Saepe etiam magnis eripuere Deis.

PAR BENE COMPOSITUM.

TUrpiliam legit sibi Furfantellus amicam,
Cum qua delicias nocte dieque facit.
Illo sordidius nihil est, nil turpius illa;
O similem simili quam bene iunxit Amor!

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] ZELIUM Francum.

Pro numeris grates, Zeli carissime, dudum
Debueram Musae persolii isse tuae:
Sed cultis Medici dum me remorantur in hortis,
Quasque habeant vires sucus et herba docent:
Vel pater Hippocrates, vel maximus arte Galenus,
Vel me scriptorum cetera turba tenet:
Immemor Aonidum vivens (fas vera fateri est)
Dedidici solitis verba ligare modis.
Et breve quantumvis tentanti scribere carmen,
Longus abit vano saepe labore dies.
Ergo moram Medicis, brevitatem ascribe Camenis,
Quae mihi difficiles carmina plura negant.

DE LUCE SUA.

Tempora noctis amat tacitae furtivus adulter,
Deditaque obscaenis turba libidinibus:
Tempora lucis amant, caecas fugiuntque tenebras,
Excitat ingenua quos face castus amor.
Horum ego castra sequor, noctem latebrasque perosus
Lucem amo, sola animum recreat illa meum.

Non nisi luce meam fas est mihi cernere Lucem.
Omnis at heu tristi nox mihi felle madet.
Et nunc hiberno duplicantur sidere noctes,
Et breve, me miserum, Sol habet imperium.
At tu Luciferi soror o pulcherrima Phoebi
Cynthia, tam longum contrahe noctis iter:
Longius aetherea mundus quo luce fruatur:
Longius et cara sic ego Luce fruar.

IN OBITUM DOMITII FAINI Veronensis, V. CL. [Abbr.: Viri Clarissimi]

Lugete o Aganippides puellae,
Et quantum est hominum eruditiorum,
Et vos ante alios, boni Poetae:
Vester occubuit Patronus eheu,
Vester mortuus est Fainus ille,
Veronae decus urbis, atque ocellus,
Patris deliciaeque amorque Phoebi,
Musici gregis, omnium et bonorum
Omni tempore liberalis hospes:
Ille heu, ille bonus Fainus aethra
Tactus pestifera, reliquit auras
Vitales subito, furente dextra
Dum Mors Ausonias flagellat urbes.
O factum male, o maligna fata,
Quae prima optima quaeque devoratis.
Verum parte sui manet superstes
Fainus meliore, ad astra vectus:
Virtutumque suarum in orbe dignos
Praecones habet: hunc canit Pinellus,
Muretusque, Sigoniusque et Aldus,

Boissardusque meus, mihique summe
Ancantherus amore amandus, atque
Melissus meus: o nimis beatum,
Et caelo genitum favente, vita
Cui post fata datur nova ac perennis.

DE EODEM.

VAtibus ac Musis, dum fata, Faine, sinebant,
Usque erat hospitii ianua aperta tui.
Nunc te crudeli sublatum funere deflet
Nobilium Vatum Pieridumque chorus.
Felix qui Musas habuit Vatesque faventes:
Illius haud poterit candida fama mori.

AD PHILIPPUM MENZElium Med. [Abbr.: Medicum] et Poetam L. [Abbr.: Laureatum]

NEC tua mi facies est ullo tempore visa,
Picta nec artifici frontis imago manu:
Et tamen haud umquam visum (mirabere) novi,
Perspexique animum, docte Philippe, tuum.
Nempe tuo vidi generosam in carmine mentem,
Et cultum ingenuis artibus ingenium.
Haec vera est hominis divina sequentis imago,
Ignotos notos haec mihi sola facit.

AD IOHAN. [Abbr.: Iohannem] HAGIUM, MED. doctiss. [Abbr.: Medicum doctissimum]

CUR Vatum pars magna suos decantet amores
Miraris, Hagi candide, et causam rogas:
Accipe: Non illos Veneris fax improba, verum
Acterni amor generosus urit nominis.

IN RONCILIANUM.

ROncilianus habet multos sibi sanguine iunctos,
Nec non affines pene habet innumeros,

Vicinosque bonos (res mira) tot inter, amicum
Garrulus haud unum Roncilianus habet.

AD EFFIGIEM N. [Abbr.: Nicolai] REUSNEri Leorini I. C. et P. L. [Abbr.: Iuris Consulti et Poetae Laureati]

Salve cara mihi Leorini Vatis imago.
Ut saepe expositam luminibus cupidis
Aspicio, veneror que? Viri praesentia quando
Hactenus ora mihi cernere non licuit.
At mens ingeniumque sagax, et plurima Virtus,
Divitis ac rarum pectoris eloquium,
Iam pridem in doctis mihi sunt perspecta libellis,
Dignis augusto Caesaris ore legi.

IN NIGRINUM.

DIvitis uxoris, Nigrine superbe, maritus
Me pronubo factus, patrem,
Et Dominum, Regemque tuum me saepe vocabas,
Amplissima mihi munera
Promittendo: abiit bruma altera: nil facis: a me
Monitrix venit tibi littera.
Dissimulas, frontemque trahis, mea limina vitas,
Colloquia refugis et mea.
Hoc cine promeruere mei, Nigrine, labores?
Hanc mihi rependis gratiam?
Imperiosa precor noctesque diesque marita
Te vexet, angat, unguibus
Iratis notet ora: aliis sit amica, tibi hostis,
Promissa donec solveris.

E GRAECO VERSA.

De Deo.

Mortales male facta forte celes,
Haud Deum, neque cogitata solum.

De Amicitia.

Ingenius magni thesauri est instar amicus
Huic qui tale bonum servandi noverit artem.

Eruditio.

Doctrina omnibus est honori: agrestes
Quoque huius rationem habere cernas.

Fortuna

Laeta sorte minus superbiendum.
Unius est munus Dei felicitas.

Invidia.

Omnis invidus hostis est sibi ipse.
Nam se sponte sua dolore torquet.

Ira.

Vince Iram ratione: Victor irae,
Vives perpetuo bene ac beate.

Labor.

Vita honesta manet laboriosos.
Quidus cura laborque consequuntur.

Patientia.

Senectus.

Spes.

Quem Sors dura premit, Spes bona sustinet.
Infelix, animo sit haud pusillo:
Sed semper meliora fata speret.

Tempus.

Veritas.

Errans lingua locuta saepe verum est.
Veritas aliquando prodit ultro.

Ebrietas.

Hausto multa loqui mero iuberis:
Vulgus vera ait ebrios profari.
Ecquod ebrietate maius usquam
Malum ac perniciosius putandum est?

Aliud.

Continua ebrietas mentem mortalibus aufert,
Qua non maius habent pectora nostra bonum.

Consilium.

Capta consilium anteres agendas.
Namque hoc nil melius, magisve tutum est.

Aliud.

Iustam consilio moram adde, factum
Paenitentia ne comes sequatur

Vita humana.

Vino vita simillima est, acessit
Portio ultima, pristinasque vires,
Gratiamque relicta perdit omnem.
Hic vitae status est in orbe cunctis,
Gaudemus minus, et magis dolemus.
Qui curis sine vivit, est beatus:
Verum illis sine nemo vixit umquam.

AD ERASMUM NEUSTETTERUM cognomento Sturmerum etc.

IN dubio esse tuam, Sturmere amplissime, vitam
Dixerat in multis pessima fama locis.
Ne valeam, toto si rumor acerbior anno
Attonitas misero perculit auriculas.

Gratia lausque Deo, cuius tua munere vita
Servata est nobis hactenus incolumis.
Ille idem porro longum te seruet in aevum,
Ut partriae longum commodus esse queas.
At male dispereat famam qui protulit istam,
Unde dolor nobis tam gravis ortus erat.

CLAUDIO ANCANTHERO Poetae cultissimo.

PHoebi gloria, amor novem sororum,
Ancanthere venuste, quid rependam
Pro missis mihi versibus politis
Illis, Aonioque melle tinctis?
Rudes nempe meae tibi diserto
Versus mittere suppudet Camenae.
Namque tempora longa permolestis
Tricis implicitus negotiorum
Doctas deservi haud volens puellas,
Cantantesque choros, lyrasque dulces,
Olim quae puero mihi placebant.
Musae sic igitur (sed ira iusta est)
Neglectae mihi, nulla postulanti
Iam nunc carmina dictitant; vel illa
Tam sane illepida, infaceta, dura,
Auctori incutiant uti pudorem,
Et foras metuant venire in ora
Vatum nobilium. Ergo, magne Vates
Ancanthere, licet tibi ipse sim impar
Cultis versibus, aureaque vena,

Qua doctum aequi paras tuum Catullum:
Sancto amore tamen, fideque in aevum
Constanti haud equidem tibi vel hilum
Cedam: vincere quin studebo et ipsum
Bossardum officiis, sit ille quamvis
Huius notitiae atque amoris auctor,
Et te diligat ut suos ocellos,
Imo amet propriam velut salutem.
Hoc de me statuas velim, atque credas,
Immortale novem decus sororum
Ancanthere, tuisque me venustis
Quaeso versiculis beare pergas.

IN ITINERE ITALICO composita.

IAM mihi tempus adest (toto quod pectore laetor)
Contingent finem quo mea vota suum
Scilicet ut Latii sedes habitare beatas,
Et liceat caelo commodiore frui,
Atque tot egregios homines cognoscere, quorum
Nomina sunt scriptis nobilitata suis.
Tu, bone Christe, mihi validas modo suffice vires,
Ut possim insolitae taedia ferre viae.
Daque peregrinis aevum sic degere in oris,
Ut redeam salvus corpore, mente pius.
Sic ego Paeonias tractabo fideliter artes,
Cantabit laudes sic mea Musa tuas.

AD RHENUM.

ERgo ita nimbosas equites conscendimus Alpes,
Aurifer unde caput nobile Rhenus habet:
Salve, Rhene pater, dulces qui perfluis agros
Hausi ubi luminibus lumina prima meis.

Cernis ut Italiae tendam novus hospes ad eras,
Ut medicae referam doctior artis opes:
Hinc tua si incolumem me Christus ad aurea sistet
Litora, si reduci fulserit illa dies;
Qua dulces iterum iubeam salvere sodales,
Blandinae referens oscula grata meae:
O quales tibi Rhene canam pulcherrime laudes,
Qualia dona tibi nostra puella feret?
Interea felix pacatis labere ripis,
Tuque mihi longum, cara puella, vale.

AD LIPPARUM EQUUM.

SI tantum celeri cursu pedibusque valeres,
Quantum animo reliquos, Lippare, vincis equos:
Haud umquam fuerit quadrupes mihi carior alter,
Magnus et haud talem Caesar haberet equum.

IN ITINERIS DIFFICULTATEM.

ET lutulenta via est, rigidisque asperrima saxis,
Et fluvii faciunt et iuga celsa moram.
Insuper et gelidos effundit ab aethere nimbos
Iuppiter, et gravius tam grave reddit iter.
Quin etiam densis nebulis stat turbidus aer,
Forsitan et dirae semina pestis habet.
Hanc precor a nobis, hominum pater optime, vertas,
Daque iterum salvos posse redire domum.
Cetera, quantumvis etiam sint dura, feremus:
Tu modo ab hac una nos tege, quaeso, lue.

AD ITINERIS COMITES.

IN Latium, socii, felix, urbesque beatas
Tempore dum longo continuamus iter:

Et modo per valles, modo per iuga, perque tumentes
Amnes, perque lutum tendimus atque nives:
Iam super aerios montes, praeruptaque saxa,
Iam sequimur dubias per nemora alta vias:
Et meus in lapides impingit Lipparus omnes,
Lipparus hos omnes pessimus inter equos:
Saepe loquor mecum, veteremque revolvo quietem,
Et damno votis vota priora novis.
Felicemque voco, patria qui vivere terra,
Inque una potuit consenuisse domo.
Non subit ille suae tam saeva pericula vita,
Non tolerat longae taedia tanta viae.
Sed ratio tandem firmat spe divite pectus,
Et iubet haec alacri tristia mente pati.
Dulce erit exhaustos olim meminisse labores,
Et rigidae casus tot superasse viae.
Hinc decus eximium, iustique sequentur honores,
Praemiaque austeri grata laboris, opes
Haec socii haec eadem veniant solatia vobis,
Sic labor iste levis, sic breve fiet iter.

AD CASPARUM PRAETORIUM.

Cum tuus Italiae genitor te misit adoras,
Dicitur hos tristes ore dedisse sonos:
Te pater omnipotens, fili, deducat euntem,
Incolumem nostris restituatque focis.
Et tu nate, precor, dulcissime, te quoque serva,
Praecipitem in scopulos ne malus error agat.
Et fuge femineos coetus, fatuasque choreas,
Quae causam obscaeni semper amoris habent.

Hic te casta manent genialis gaudia lecti,
Crescit in amplexus virgo tenella tuos.
Ebria quin etiam moneo consortia vites:
Ebrietas multis damna necemque tulit.
Aureate potius magni praecepta Solonis,
Et gravis oblectent ardua Iura fori:
Doctior ut quondam redeas, et honoribus auctus,
Et generis fias gloria rara tui.
Hic, Caspare, senis mandata suprema parentis
Semper inoblita mente, et in ore feras.

AD PTOLEMAEUM GRAVIUM.

CLarus es ingenio, grandi ceu corpore praestas,
Et donis animi postmodo maior eris.
Atque pari mecum studio, Ptolemaee, teneris,
Dum sequeris Phoebum, laurigerasque Deas.
Uno diversi sumus: ipse volumina Iuris,
Et rigidi tractas arma severa fori.
Ast ego divinas addisco Maechaonis artes,
Queisque homini sucis sit reparanda salus.
Dii faciant patrias salui redeamus ad oras,
Et voti compos fiat uterque sui.
Ac sors in Latium veluti nos iunxit euntes,
Sic animos iung at non violandus amor.

Anno 1563.