VOs, quae pro viridantiore fontis
Unda Castalii novem Camenae
Saxosi [(editor); sic: Soxosi] colitis fluenta Nicri,
Assuetae teneros nec indecentes,
Sed castos duce castiore Phoebo
Gratanti agmine conciere lusus
Istic: quae generi sacro procorum,
Et casto faciles thoro favetis:
Aspirate bonae novo clientis
Vestri connubio, chorisque vestris
Hoc festum decorate nuptiarum:
Et quae sint generis vetusta nostri
Ortus semina: corporisque nostri
Quis, qua lege, DEUS creârit artus:
Tum, quae gratia, dignitas, honorue
Quis sit coniugio sacrisque taedis,
Quo porro auspice primitus dicatus:
Haec sponsoque novo, novaeque sponsae
(Res tantas quoniam edocere doctae
Estis) Dicite: NAMQUE nec reor nos
Neptuni liquidis satos in undis,
Nec de vipereis satore Cadmo
Creti dentibus, editive quercu
Sylvestri fuimus, nec exsecrandis
Reginae Idalii, aut Iovis profani
Coeptum est auspiciis iugale foedus.
Sed rerum DEUS altor et creator,
Quem monstrat sacra millies pagella,
Et vatum celebrat vetustiorum
TRINUM VNUMque Camena dulcis: ille
Mundi seminibus novis creandi
Proiectis, Elementa cum polumque
Et terras animaliumque sexu
Produxisset, et abditis aquarum
Fontes stagnaque condidisset alueis,
Totum denique vividum, politum,
Verno gramine floridum, venustum,
Ridentem et iuveniliter decorum.
VERBI NUMINE fabricasset orbem,
Ut cum lege forent creata cuncta,
Cunctis partibus absoluta cuncta,
Sexto natus homo die est: Sed unus
Vir consorte thori iugalis absque
Tot forsan moderamini ferarum
Immensique fuisset orbis impar,
Nec solus generi, Deus quod unum
Tot rerum species creârat inter
Non difforme sibi, suaeque menti,
Seruando foret: Hoc videns Parentis
Aeterni sapiens sagaxque cura,
Vir consorte thori iugalis absque
Solus non bene vivet, inquit: Ergo,
Dulcis Somne veni, virique sensus
Palpebrasque gravi sopore firma,
Ortum ne videat suae maritae:
Dixit: Somnus adest, premitque totus
Stratum corpus humi iacentis Adae.
Tum (mirabile quod novumque dictu est)
Exemit lateri creator unam
Stertentis grave, reddiditque costam
Corpus: fit mulier decora vultum,
Dulcis munere vesciturque vitae
Aspirata DEO. sopore sed iam
Depulso faciem novam puellae
Mirabundus Adam videt stupetque
Agnoscit genus, incipitque fari:
Haec de carne mea caro, meisque
Est ex ossibus os virago: certe
Dicetur thalami mei marita,
Et vitae socialis adiuvamen,
Dulcis costa viri, viri levamen.
Ergo sit geminum licet iugali
Corpus foedere feminae marisque
Constrictum: tamen una mens, et una
Est utrique caro futura: vitae
Sors aquata duos manebit una,
Sic exacta fides utrinque stabit.
His tum, quid relinquum fuit, iugali
Nexu creditur implicasse dextras
Rerum conditor, imperata verbis
Et praesentibus addidisse vota:
Vos qui gaudia prima nuptiarum
Fertis, Vivite coniuges, duasque
Bino corpore ne fovete mentes.
Sicut fertilis uberes racemos
Palmes germinat, uberique sicut
Proventu vegeta est oliva pinguis,
Sicut vere novo subacta tellus
Vernat gramine, divitique plausu:
Sic vos gaudia per vices habete
Casti connubii, thorique casti,
Natis reddite millies cubile
Fecundum, et vacuas replete terras,
Ut vestrum genus et propago vestra
Extremos stabilis sit in nepotes.
Tam presens fuit orbe iam creato
Naturae DOMINO vigilque cura
Ius sancire thori iugalis, atque
Castas pangere foederis mariti
Leges: ne sine lege dissolutus
Et furtivus amor novas repleret
Incesta spuriaque prole terras.
Nec quae tum placuêre displicebunt
Mens est casta DEUS, decusque casti
Semper castus amat pudoris: Ergo
Olim quod pepigit iugale foedus
Sanctae iuraque castitatis olim
Dempto fine probat, fovet, tuetur.
Hinc et magnifici creator [(editor); sic: creaor] Orbis
Humani generis redemptor idem,
Nostra sub specie vocatus hospes
Ad festi sacra coniugalis olim,
Curae legitimos sibi docebat
Lectos esse probarierque festa
Caste concelebrata nuptiarum,
Quando magnifico paranda sumptu,
Quae fontana prius fuere lympha,
Sponte vina daret, novaeque sponsae.
Et nunc coniugibus Redemptor idem
Qui placantia vota, qui precesque
Deponunt superis sacras ad aras,
Et casto cupiunt pudore castum
Fecundare piis cubile natis,
Invitatus adest: trahensque pompam
Ad festam angelicam pudoris atque
Te, custos Hymenaee castioris,
Pellit nequitias et impudicos
Foedo cum puero, improbaque mater
A sacris abigit greges amorum.
Quin et munera, queis [Reg: quibus] adest onustus
Ipse et quae comitantibus ministris
Deponenda dat aedibus thoroque
Nuptorum, pretiosa dona sunt haec:
Non sponsi thalamos eunte sponsa,
Caeli temperies serena, curarum
Et luctus fuga cautiorque mensa,
Casti gaudia, sed pudica, lecti:
Fecundus thalamus, ferax cubile
Instar palmitis, instar aut olivae
Proventu dominum gravi beantis,
Pax constans, sine lite coniugum mens
Concordans, stabilis fides, honesta
Convictus ratio, laboriosa
Quamvis. Nec satis est beasse dextra
Tam praedivite coniugale foedus,
Cum donis sed et haec dat ipse vota:
Pinguescant macra, mite sed quod acre est.
Dulcescant et amara, sit quod aret
Fecundum, sapiat saporis expers,
In vinum laticescant, acerba
Suavescant, inodora sint odora.
Membris perpetuo suus vigor sit,
Anni Nestorei, senecta mollis,
Non crudelia fata, postque funus
Caeli gaudia, Posterique frugi.
Felix ergo ter ampliusque felix,
Quem mens non male sana traxit illuc,
Impuris ubi cum procis Cupido,
Foedorumque Venus procax Amorum
Sat damnosa parens, sacrasque casti
Obseruare thori perosa leges,
Furtivas gerit in cubile taedas.
Felix ille ter ampliusque felix,
Quem non devius huc vocavit error,
Damnosa residens ubi cathedra
Grex obscenus avarus, impudicus,
Clamant sacrifici, oblitique cleri,
Et ventres monachi, papale dogma,
Quod praeconibus, et Dei ministris
Nefas iungere sit iugale foedus.
Felix ille ter ampliusque felix,
Qui summo patre conditore Rerum,
Sanciente, sibi pie colenda,
Furtivo nec amore polluenda
Sancta iura scit esse castitatis.
Felix tuque adeo ter ampliusque
Felix, ô animi medulla nostri,
O Martine Neander, expetitam
Qui multis temere procis puellam,
Praestantem per amabilem puellam,
Inter et reliquas novum puellas
Exemplum pietate gratiaque
Blandis moribus, ore blandiore,
Dulciterque suaviante lingua,
Suavem virginei rosam pudoris,
Quali ver sua copiosiore
Pingit flore novum vireta, pulchram
Casta laudibus ac decore mentis,
Insignique modestia puellam,
Praestantem per amabilem puellam.
Qualem Sulpiciam canit vetustas,
Et vatum sacra praedicant Rebeccam
Sanctorum monumenta: ô Neander
Felix Sponse, ter et beatus, inquam,
Quis fatis melioribus puellam
Praestantem, per amabilem puellam
Nexu legitimo petis maritam.
Et tu sponsa ter ampliusque felix,
Praesentis, CATHARINA, quod cubile
Dignantur superi tuum celebri
Sponso moribus, eruditione,
Bonis ingenii, bonis honestis,
Et bonis genus omne gratiosis,
Cuius dulciloquo sedens in ore
Praedulcis lepor, et genas colorans
Virtutis decor igneos calores
Et molles iaculis dedisse flammas
Creditur, quibus armiger Cupido
Vos uno tetigit duos amore.
Ergo tu CATHARINA dulciori
Vitae gaudia sed pudicioris
Consors laeta tuo dabis marito:
Blandis colloquiis, iocisque blandis,
Et lusu poteris levare curas,
Uni sic cupies viro placere,
Imis sensibus unius reponi.
Vobis quod superest, Camena nostra
Gratatur, sed inelegantiori
Stylo. Vivite coniuges beati
Longum, dura nec inquietioris
Vitae incommoda sentiatis ulla.
Et iam gaudia vestra nuptiarum
Praesens condecoret regatque Christus
SACRO FLAMINE, dotibusque vota
Largis aucta cubilibus reponat.
Sic anno redeunte sponsa prole
Te primum faciat nova parentem,
Et fecunda dein cubile pulchris
Taedae dotibus impleat iugalis.
Sic vel Mathusalae novem quieto
Cursu saecula transigatis ambo.
Vel post Nestoris eloquentis annos,
Fato cum fuerint soluta membra
Amborum, ad superas catis arces.
NUPER quando iter Aggerhemianum,
Vir clarissime, carperem viator,
Dextro sidere nescio an sinistro:
Vidi forte greges acuminatos
Lunatasque acies gruum, anserumque
Quos notum est vocitarier ferinos,
Immensam per inane remigantes
Fer ali strepituque garrientes,
Ut deludere desuper putares
Mortales miseros humum volatu
Haud umquam superare comparatos.
Constiti attonitus: quid hoc? quid inquam,
Si nunc carminibus quam volantes
Excire has acies polo superbas?
Non ut Daedala (si qua fabulosis
Concedenda fides erat poetis)
Fertur carmine Colchico bicornem
Circe caelitus evocasse lunam:
Sed quali Oeagrius lyrae magister
Saxa et flumina frondeasque silvas
Ad se creditur impulisse plectro.
Dixi carmina: carmine imperato
En alis geminus velut remissis
Anser decidit in meos adactus
Casses sponte sua, cupita praeda,
Hoc tam tempore delicata praeda
Cum ritu patrio anserum innocentum
Mortes mille tot inter atque cades
Inter atque tot ustulationes
Nemo non inopumque divitumque
Martino parat hostiam cruento.
De tam divite carminum meorum
Quid non glorier efferarque fructu?
Nec solus tamen hoc velim potiri.
Ergo pro toties mihi paratis
Dicam prandiolisne? cenulisne?
Quin pro lautitiis mihi paratis
Abs te tot, melioribus ne mensis
An doctis magis et magis venustis
Dictis, haud scio seriis iocisque,
Suaves inter et integros amicos,
Mensarum quoque compares tuarum
Inter tot iuvenes pios, modestos:
Pro quicquid mihi contigit, meisque
Abs te: pro quod adhuc potest benigne
Praestari mihi: stridulum, ferinum
Lunatique gregis ducem superbum,
Sed pinguedine non satis nitentem,
Hunc tibi anserulum, tuaeque mensae
Caris complitibus, tuisque natis,
Do, tradoque necandum et ustulandum:
Sic mecum modo carminum meorum
Praeda non renuis sacra potiri,
Pro magnisque minutula haec capessis:
Pro magno velut Hercules iuvenco
Pomum sacrificantibus minutum
Creditur placido annuisse vultu.
AD lati vada qui superbit Istri
Gallus, degener et pudendus ales.
Vanum nuper ut omnibus prophetam
Se cantu argueret nothoque patre
Gallo, degenerique matre natum:
Vicinas volucres sed innocentes
Nec insuave melos Deo sonantes
Insectatus inanibus querelis
Horrendum intonuit: suoque cantu
Cum plebem foris excitasset omnem
Adversus volucres, sed innocentes,
Invisas sibi sed Deo placentes:
Tum cristaque minax et ungue pugnax
Alas concutiens utrinque, signat
Ferali strepitu futura magna
Magna ostenta futura, non futura.
Nam plebs limine de suo volucres
Imbelles abigit, pias volucres
Phoebaeum iubar in die sereno
Fulsurum negat: at tenebricosa
Noctis tempora nigricantis, ipso
Lucescente meridie futura
Magna ostenta futura, non futura,
Gallus nuntiat impudens propheta
Dirum civibus omen universis.
Qua tetri resonante voce Galli
Plebs exterrita cursitat per omnes
Plateas, et astra tollit acri
Sursum contuitu suos ocellos:
Si Phoebus medio supremus axe,
In ferrugineis opertus umbris
Noctem forte vehat tenebricosam.
Sed cum credula plebs metu pericli
Ne quicquam obstupefacta, per plateas
Caeli siderei plagas nitentes
Diu iam patulo notasset ore:
Non vidit tamen in die sereno
Phoebum tristibus additum tenebris
Effudisse per arva noctis umbras.
Fuscae terrificas futura magna,
Magna ostenta futura, non futura,
Nam nox non modo non tenebricosae
Est exorta meridie sub ipso
Dirum civibus omen universis:
Sed nec conspicuos et emicantes
Fulgore ignivomo diem per omnem
Pressit solis equos, vel una nubes,
Faustum civibus omen universis.
Sic praenuntius sit noctis atrae
Non praenuntius aurei diei
Gallus degener et pudendus ales
Vatem ridiculum, sed amne potet
Ister, quem rapidus furente, dignum
Et notho patre, adulter aque matre
Natum prodidit ipse se canendo.
Nam non ut generosus alter ore
Gallus fatidico diem futurum
Sed praenuntiat hic tenebricosae
Noctis tempora pro die sereno
Dirum civibus omen universis.
Quin gallus male sanus iste, sive est
Laesus lumine, sive lusciosus
Orti tempus adhuc negat diei
Quod monstrant oculi salubriores
Faustum civibus omen universis.
ERGO mens pia nunc soluta curis
Aeterna tibi pascitur quiete
Victorine, decus novum STRIGELI
Laudes et faciem Dei Coronae
In caeli supera canentis arce.
Quando stamina longiore filo
Concordes tibi necterent sorores
Indulgensque tuae faveret aurae
Fatum: pectora continente luctu
Et curis agitata sustinebas,
Raros laetitiae genis colores
Pingebas, et in ore rariores
Signabant rubeos labella risus,
Tristes perpetuo necabat artus
Molem sparsa lues fere per omnem
Membrorum [(editor); sic: Memborum] : Ingenii tui vigorem
Urebat rabies canina Momi
Et famae cupidis celebritatem
Sepe arrodere morsibus solebat
At cunctis statuit modum ruina
Curis, quam sequitur trahitque, fato
Sors nostri generis maligna secum,
Non te dira premet lues piumque
Pectus non cruciabit, exsedetue
Tabes pallida nec tibi quietem
Abrumpent strepitus, querela, curae.
Aeternis tibi namque mens beata
Caelesti fruitur bonis in arce
Inter coelicolasque Martyrumque
Sanctorumque patrum choros relata
Dempto fine canentium Parentis
Humani generis benignitatem
Et nostrae Dominum redemptionis.
Quin et seposito priore cultu
Stans praecincta stola sereniore
Agni gaudet haberier ministra
Observareque iussa concupiscit,
Nunc exangue tegens arena corpus
Tranquillam ciet ossibus quietem
Donec grandisono tubae fragore
Discussa taciti soporis umbro
In priscos redeat cadaver artus:
Tunc consors animae nitentis illa
Quam nostrae peperit salutis auctor
Promisitque fidelibus, fruetur
Dempto fine beatitate corpus,
Immistumque canentium corona
In laudes sua sic resolvet ora
Victorem celebrans Io TRIUMPHE!
QUAE sublimis equisque curribusque
Maiestate gravis nitensque nuper
Bacchantis populi paeane multo
Et plausis vario, per universa
Passim compita, et urbium plateas,
Per Pallatia Principum, per aulas,
Per celsas Procerum domos, per arces,
Gynaeceaque cuncta perstrepebam,
Hinc illincque clientibus superba,
Stirpe creta celebrium Fabrorum
Auo Bronte nigro nigroque patre
Clarorum Duce. Ubiquit ariorum
Nec non Utopiensium Fabello
Iacobo sata UBIQUITAS FABELLA:
Heu me! Nunc sine equisque curribusque
Cultu sordida, nec nitens ut ante,
Nec paeana meum audiens popelli:
Ipsis sed trivialibus puellis,
Tonstrinisque: et inanibus popinis
Facta fabula: lautioribusque
Heroum simul exsulans culinis,
Et per compita; per vias lutosas
Vix mecum scapulas trahens macentes
Pedes undique oberro circulatrix.
Nam pridem mihi avus iacet peremptus
Brontes Brentius, autor ille nostrae
Maiestatis: iniquiora sed nunc
Carum fata etiam abstulêre patrem
Clarorum Ducem Ubiquit ariorum
Nec non Utopiensium Fabellum
Eram quo sata UBIQUITAS FABELLA
Hic auriga fuit mihi atque currus:
Iacet currus equique UBIQUITATIS.
FRIDRICI haec tegit urna Widebrami
Doctoris pia membra: quem Nariscis
Pesnicum genuit: Salae Albidosque
Lycaea excoluêre: et audiêre,
Id magnum Lyrica Magistrum in arte,
Cunctis Oenotriae aemulum poetis:
Hoc sacrae quoque Praesulem Cathedrae,
Insignem pietate: sed professum
Constanter meliora trux Erinnys
Discordes quatiens faces ubique
Inclusit Neopyrgicis catastis:
Excipit Decium exsulem trienni
Fractum carcere: quinque vix et annis,
Cum lustris tribus et novem peractis,
Haidelberga benigniore fato
Gratis occuluit solutum arenis.
Sic Manes Pietas polo beatos
Indiditque perenne nomen aevo.
At tu quisquis ades, memor fugaces
Anni quam volitent, vicesque nostri
Quam circum instabiles rotentur aevi:
Sic vivas pius, et mori memento
Ac dum vivifico tubae fragore
Surgant excita dic: cubent benigne hîc
Fridrici pia membra Widebrami.
SI nec arte nimis licentiosa
Verborum nova monstra parturire
Chimaerasque licet locutionum
Et miracla subinde comminisci:
Nec contra, nisi quae Marullus, aut quae
Sermonis pater Ennius vetusti
Aut Pacuvius obsoleta dixit:
Sed quae clara probat Maronis aetas,
Et quae rex Lyricae probat Camenae,
Qualibusque canit suos amores
Naso clarus et optimus Poeta,
Sectari decet optimos Poetas:
Et si denique candidos poetas
Scribendo esse decet modestiores:
Quis est ille novus nec ante visus
Admirator, et ille buccinator
Nominisque sui suaeque venae?
Est tamen novus obsoletus atque
Et sibi nimium placens Poeta
Favos ipse suos sibi propinans.
TANDEM dum STEPHANO novos ISACO,
WAGNERAE thalamos novos et ANNAE
Optatos STEPHANO diu et diu ANNAE,
Post moras in amore taediosas,
Atque obstacula cuncta iam remota,
Gratari cupio iocosiore
Versu non tamen indecentiore:
Et parêre paro iocis amici
E)/ph xru/sea [(reading uncertain: print faded)] e)k Pi/qou o(/s a)ntlei=:
En, quo nescio duriore fato,
Musas experior parum faventes,
Et dulces Elegi prius sueti
In metrum faciles meum venire,
Nostro iam calamo teri recusant.
Seu culpa haec ideo mihi luenda est,
Quod curis nimium laboriosae
Distentus variê Scholae, domusque,
Raro Pierias vel indecoro
Culto demereor novem sorores:
Seu, mundi quod in his malis senentis,
Et passim crepitantibus ruinis,
Haud fas esse sales iocosque rentur
Nunc depromere molliore versu:
Seu, quae verior est putanda caussa,
Quod multis satis elegantibusque
Iucundis satis, et satis venustis,
Multi, in carmina qui faventiores
Et duras minus invocant Comoenas,
Toto iam celebres in orbe vates,
Cantarunt elegis pios ISACI
Ignes connubii, novaeque nuptae.
Solus ne tamen intimos tot inter
Sussi/tous ego, et optimos amicos
Nil istis videar dedisse taedis,
Sponso a)su/mbolos et relinquar hospes:
Pro blandis elegis, iocisque blandis,
Quos LAMBERTE tua exigit Camena,
Sed durae mihi quos negant Camenae,
Sponso quid dabo? quid daboque sponsae?
Sponsis dent alii uncias talenti,
Aut sestertia dena nil amatis
Quêis est arca domi repleta numis,
Dent pondo unius aureos culullos:
Si vestem Tyriam tamen quis addet,
Non huic conveniens erit Dionae,
Huic mensas potius struant Dionae
Sat dignas genialiter, cibisque
Exornent saliaribus, vel, his quae
Praestent, lautitiis Vitellianis:
Afras dent et aves Ionicasque,
Gaiolosque, Iagunculosque panes,
Indi saccara, Ponticosque fructus:
Vel tussiturientium palatis
Arridentia poma mespilorum:
Et dulces Mareotidis liquores,
Xhneiousque meri pedes rubelli.
At tam ditia de penu vacante
Quis promet? mihi curta quam supellex
Scit nemo melius, domi colatur,
Arca quam carie domi fatiscens,
Et multa terebrata rosione.
Ergo poma domesticasque glandes
Aspergam? ô utinam mihi secunda
Tam fortuna recurrat auguranti
Quam nuper fuit illa rus eunti:
Dextro sidere nescio an sinistro
Vidi forte greges acuminatos
Lunatasque acies gruum anserumque,
Vulgus quo Latium vocat ferinos,
Immensum per inane remigantes,
Ferali strepituque garrientes:
Ut deludere desuper putares
Mortales miseros, humum volatu
Haud umquam superare comparatos.
Constiti attonitus: quid hoc? quid? inquam,
Sic nunc carminibus queam volantes
Excire has acies polo superbas:
Non ut daedala (si qua fabulosis
Olim vatibus est fides habenda)
Circe carmine Colchico bicornem
Fertur caelitus evocasse Lunam:
Sed quali Oeagrius Lyrae magister
Saxa et flumina frondeasque silvas
Ad se creditur impulisse plectro,
Dixi carmina: carmine imperato,
En alis geminus velut remissis
Anser decidit in meos adactus
Casser sponte sua, cupita praeda,
Isto tempore delicata praeda,
Cum ritu patrio, anserum innocentum
Mortes mille tot inter atque caedes,
Festas inter et ustulationes [(editor); sic: ustulaiones]
Nemo non inopumque divitumque
Martino parat hostiam patrono.
De tam divite carminum meorum
Quid? non glorier efferarque fructu?
O si nunc mihi Iuppiter benignus
Has det cernere denuo volantes,
Immensum per inane gratitantes,
Et det carmine tam potente, caelo
Has excire acies acuminatas
Lunatosque greges gruum anserumque,
Lunative gregis Ducem superbum,
Et pinguedine carnium nitentem?
Hunc pavonibus atque phasianis,
Atque horum sapidissimis cerebris:
Aut si forte qua delicatior sit
Molli conveniens gulae volucris,
Festis congrua nuptiis volucris
Phoenicoptericis et adde linguis,
Haud census levioris aestimatam
Darem, sponse, tibi tuaeque sponsae,
Hymenique necandam et ustulandam.
PRAECLARA, heu dolor, eruditione:
Et multa pietate vir celebris:
Praeclarus sed et eloquentioris
Linguae laudibus ac sua vitate,
Antistes bonus: atque purioris
Doctrinae intrepidus sacrique cultus
Assertor: pariterque disciplinae
Custos impiger: indigûm patronus:
Exsulum quoque portus hospitumque:
Virtutum decus integerrimarum,
Fatus praeproperis, sub hoc PHILIPPUS
GLINKERUS tumulo iacet sepultus.
EST nobis streperus tenebricosa
Hucusque in cavea labore multo
Saginatus et educatus anser,
Nuper ille sacris in anserinis,
Quae solent vocitare Martiana,
Postulatus ad ustulationem,
Per carnis macilentiam rogabat,
Ne vitam prius, anserum innocentum
Mortes mille tot inter et nefandas
Caedes, eriperem sibi immerenti,
Quam tetram maciem famemque saevam.
Nam si copia postmodum fruendi
Contingat sibi largiore victu
Raparum, resonantis aut avenae,
Sed brevi fore delicatiorem
Non Martine tibi hostiam cruento
Sed cenam mihi, prandiumve amicis.
Nunc post ergo tot obsecrationes
Et iam sat macilentiam levatam
Si Deus volet hunc avemperdam
Nec macrum, ut fuit ante, rapiperdam,
Quando lux decimam sonabit horam
Cras ventura, necatum et ustulatum
Non Martine tibi hostiam cruento,
Sed meis dabo prandium Camenis.
Adsis ergo sodalium meorum
Antiquissime, cor meum, meumque
GRAVI delicium, meumque si quid,
Est optabilius bonis amicis,
Si salvus superas, vocationis
Et si non prohibent tui labores,
Cras adsis bonus, adsit et Iohannes
Vestrae, si potis est, scholae Magister,
Adsint et Charites, iocique tecum,
Nec non melliflui tui lepores
Sic nos prandiolo pioque cantu
Una omnes recreabimus: Valeto.
FINIS HENDECASYLLABORUM.