DUDUM equidem, o Iuvenes, mens intus percita thyrso
Emicat Aonio, visa haud spernenda fateri
Hosce per ambrosio stillantes rore Nemetes
Quae fortuna meis inopina, obiecit aperte
Cernere luminibus, mirasque haurire querellas.
Est in vicino vesca mons prodigus omni
Tempore castanea, cuius stat saxea moles
Vertice, in aethereas extendens culmina nubes,
Subtus in umbroso patet area longa recessu,
Quam nec adire datur pecubus, nec carpere circum
Gramina luxurie primum apprendentia limen.
Heic sibi, cum quondam, casimiri ductibus, Artes
Insinuare novis sese coepere, Cycnaei
Fautrix [(editor); sic: Frautrix] Melpomene modulaminis aurea sedem
Delegit cunctos non hinc cessura per annos:
Propter eam Cleio lituo spectabilis unco
Crinibus et leviter ridens Elegeia pexis
Cecropiisque Thaleia solis animosa residit
Echo autem alternas exercet ludicra voces.
Hoc adeo cuncti meministis, ab aequore Princeps
Cum se Britanno regali dote superbus
Inferret patriae reducem, quo gaudia plausu
Candida restatae môrint per inane choreas.
Hoc primo bene-cessit opus: nec Phocidos olim
Paenituit mutasse larem, Cyrrhaeaque tempe
Externi hospitio populi et Germanide terra.
In pretio semper nam dia Poetica mansit,
Et melicae viguere lyrae plectrique facultas
Has circum valuit laetas hilarare Napaeas,
Fervida ad indigenam sese sociasse Lyaeum.
At postquam labefactus amor: nec pulpita versu
Amplius ulla tonant, musaeaque mella valorem
Amittunt veterem, tandem indignata: quid, inquit,
Hîc moror? o Charites vos mecum: linquere gentem
Fert mens ingratam, totaque abscedere terra.
Spernor ego ante alias nec tollor honoribus, artes,
Quas dum multimodis dignari laudibus uno
Ore fremunt omnes, dum Suada incensa loquellae
Se Ciceronaeae, Pyliaeque oratio linguae
Ex cathedris ostentat ovans, deridet hianti
Me vulgus stolidum cerebrosaque turba cachinno.
Vos ergo extremum nunc antra invisa valete,
Vosque valete agri, Pallatinique penates:
At peregrina Deas quae suscipis adventantes
Terra novas salve, talique edocta favorem
Exemplo ne sperne meum: pretiosa ferentes
Damna isti tanto ducent te numine faustam.
Dixit, et averso iam fert vestigia gressu
Visere certa Getas, camposque subire remotos,
Et fecisset, eo nisi puncto tempore Phoebus
Obvius incepti conamina dura negotI
Ipse moraretur, dictisque teneret amicis.
Quis Dea Castalii decus immortale vireti
Evaluit tanto mentem percellere motu?
Ut loca desereres pridem tibi amata mihique
Quanto non Paphios Erycina Gnydique recessus
Et Cypron Idaliumque nemus dignatur honore:
Has nunc mitte iras, mecumque recollige vires
Sub caveâ antiquas viridi: quae fata trahantur
Praesagit nobis dudum mens nescia falli.
Priscus honor cum flore novi sese surriget aevi:
Nil desperandum FRIDERICO Principe Musis,
Qui cuncta heroo gerere haud indigna brabeo
Cum meditetur, avis et facta simillima priscis,
Non patietur ut intereat tua, Pieri, foedo
Gloria pressa situ, sed sustentabit alendo.
Flexa Deae mens est, amboque virentibus herbis
Desedere agilem motantes carmine silvam,
Ut chely Melpomene, cithara sic Phoebus eburna.
Forsan et applaudunt nunc ambo Panegyri nostrae.
Sed quid nunc animi vobis Phoebaea Corona?
An vos tanta movent Pimplaeae opprobria Divae?
O quam grande nefas neglecti iniuria plectri!
Eia agedum mecum redivivam efferte Poesin
Laudibus, ut feriat vicina fronte Booten,
Et pretium hymnisonae maius trutinate Camenae:
Nemo Prometheae quam finxit acumine mentis
Terrigenum: sed prima sui cunabula partus
Sortita in caelo est, summoque aequaeva Tonanti
Audit, praegrediens cunctas victrice quadriga
Bellerophontaeas veluti Regina sorores.
Haud ita gemma nitet Poeno Garamantis in ostro
Cum sudum est, radiisque ferit sol qualibet orbem
Inter Hyanteas ut sacra Poetica nymphas
Vibrat laurigera rutilum de fronte Pyropum
Et superat reliquas titulo rebusque gregales.
Quin ergo ebriulas mihi versu divite pectus
Phoebe Caballinae genialis praebitor undae?
Et per inexpertos mecum delabere campos?
Te sine nam tali quid praestem in pulvere, vix dum
Admonet ingressum tremebundi poplitis horror.
Si te nulla tenent vestratis taedia chordae,
Allude et numeris temet tibi redde ferendis.
Si nec Apollineae mulsum insuperabile Suadae
Pro taetris aloes succis vilescere gaudes,
Imple Pegaseo mihi vinnula verba meraco,
Ut condigna suis aptentur carmina rebus,
Nec dulcem taetret fors lympha marina liquorem.
Vos sed prima mihi Parnasides ordia Peithus
Pandite laurigerae; quo sese ab origine iactet,
Queis [Reg: Quibus] invecta rotis caput inter nubila condat,
Quo fructu et quantis late utilitatibus undet,
Famaque humanas ut mulceat illice mentes.
Vos pietate viri, columenque decusque Nicrinae
Sublime Eusebies; quorum iam nomina cedro
Transcripsit Libana divinus Apollo, perenni
Ad Sophies aditum rite aeternanda vigore:
Huc faciles adhibete animos, pelagoque phaselum
Vasto commissum pacato impellite flatu.
Floret magnificis mos non spernendus in aulis
Regiaque hunc servant sub utroque palatia mundi
Cardine, maiorum monumenta antiqua tabellis
Pingere Apelleis fastisque inferre superbis
Prima elementa suae numeroso ex ordine gentis,
Ut maiestatis splendor revocetur avitae
Nec vetus intereat venturae gratia proli.
Quod si hoc mortales sibi quaerunt tramite nomen
Atque vetustatis tanta est reverentia canae
Hinc quoque, Calliope, telam exordire tuarum
Ipsa tibi laudum, queis [Reg: quibus] iure superba triumphas,
Daedaleoque super te libras astra volatu.
Tu summi gremio quondam nutrita Tonantis
Anticipas mundi fundamina prima creati
Aeternumque chaos longaevi temporis aequas.
Haec illa est cui fonte Deus labra caelite quondam
Humida conspersit, dulcem et melligine linguam
Irrorans comitem sibi eam delegit, ut omnes
Per rerum species secum indivulsa maneret.
Idque, Plato divine, nequit te fallere, nec te
Huius ab ore favos Sophiae qui, maxime, suxti
Doctor Aristoteles, terrae decus ambo Pelasgae:
Qui rerum duo prima, Deum, geniumque POETAE
Cunctarum docuistis; opus mirabile mentis!
Nam Deus artifici sicut creat omnia dextra
Cotidiana [(editor); sic: Quottidiana] colens sibi notaque pensa laborum,
Floribus aestatem, nec non Cerealibus ornat
Frugibus autumnum dulce-arridentibus uvis,
Pinnigero accumulat spumosum Nerea pisce
Et terram armentis saeclisque volucribus aethram:
Sic divinarum sese aemulus assecla rerum
Per varias operum formas exercet, et altam
Quo pote persequitur vates imitamine mentem;
Ipse sibi aestates, sibi ver, sibi frigora fingit,
Et quicquid ductrice juvat formare Minerva,
Iurares non esse hominem, qui talia factat.
Nec certe est: cui quippe suos sapientia oportet
Humana incurvo submittat poplite fasces.
Aspice ut innatae sine vi rationis et usu
Frigeat ars hominum, et ceu pondere cassa vacillet!
Non secus ac laceris sonipes ruit ille lupatis
Et moderatrices longe aspernatur habenas:
Nec quae vera viae, nec quae nocitura moratur,
Non ita Phoebicolae virtus divina Poetae
Auxilio famulae semper rationis adhaeret?
Qua sine se demum similem sibi praestat, et ardet
Extra adytum mentis caelesti fomite rapta
Tum vatis tum fervet opus, tum pectore Apollo
Regnat inexhausto proritans gurgite carmen!
Hinc liquet humanis quantum anteferenda Poesis
Sordibus, et quo se fateatur iure propinquam
Ipsa Deo, aeterni quicum sine origine saecli
Hae potiora sibi meret ornamenta Thaleia.
Sunt tamen (haud dubito) segetem hanc qui laudis iniquis
Primitiam manibus nobis decerpere sudant:
Et nos fulmineo stat contra orator hiatu
Iura vetustatis sibi propugnare laborans:
Splendida grandaevi cui si consensio saecli
Derogat invito tanti proscenia honoris
Cedere fas victo est: laurus manet ista Poetas.
Haud etenim veterum nequiquam [(editor); sic: necquicquam] scripta fatentur
Harmonicae Venerem multo ante Poesios, inter
Mortales prisci viguisse haud segniter aevi
Prosa rudimentis quam tandem augescere seris
Coeperit haud pendens metricarum examina legum.
Omnia dulciloquo sonuerunt tinnula versu
Sacra profana, forum et trabeati scita Senatus,
Daedaleaeque Sophorum artes, quas repperit aetas
Prisca, et perpetuo venerantur honore nepotes.
Quis pede Theulogies casto templa ardua primus
Endogredi est ausus? naturae operosa latentis
Quis studia e tenebris nostros deduxit ad usus
Princeps? quis caeli signare in cortice motus
Primitus addocuit? quis cultum hominumque animantumque
Et miro ambages descripsit acumine mundi?
Nonne omne aeterni hoc opus est et cura Poetae?
Sed manet haud dubie iam laus haec vatibus omnes
Illibata dies et debita adorea doctis,
Teste vel invidiâ; neque longius immoror istis.
Vellicat auriculam mihi Phoebus, perque sequamur
Splendidiora inquit, quarum se prodiga rerum
Offeret oranti fecundo copia cornu.
Iamque adeo horrentes mihi suggerit ille ferosque
Primigeni cultus saecli, et deserta locrum
Frondiferasque domos hominum, communia tecta
Capris montivagis et dura cubilia rupes:
Quae commutarunt facie meliore Poetae.
Nam cum tam foedo squalerent omnia ritu
Ut vix humanam posses discernere vitam
A genere immani vulgoque rapace ferarum
Non tulit hos mores, sed turbam affata sororum
Calliopea novem mox verbis talibus infit:
Hactenus aegre animi potui celare dolorem,
Et tamen occului, plectrum hoc cytharamque docentem
Testor, quae pridem tractavi parcius: at iam
Nequiquam [(editor); sic: Necquicquam] reprimo gemebundo pectore curam.
Est genus in terris (neque vos nescitis) Olympo
Affine ingeniis, et nostro munere dives,
Si feritas adscita novo non crescerer auctu.
Hoc Deus omnisator rerumque altissimus auctor
Imbuit haud minimo divini seminis haustu
Et reliquas superare dedit virtute cerebri
Nobiliore feras, quascumque alit orbita mundi.
Sed furor oblitum trahit in contraria vulgum
Barbaricus, decorisque cadit tam gloria dulcis.
Si mea cum vestris quicquam valuêre sonoris
Plectra animata modis hucusque, ira ignea summi
Seu placanda Iovis, seu caeli immanior olim
Tempestas sedanda fuit, seu flamina Cauri,
Exite Empyreis sanctissima numina templis
Nec nos terrestres pigeat descendere in oras,
Phoebe pater sume auratas tibi, maxime, chordas
Sylvicolasque excire cavis conare latebris
Legibus immunes, neque candida iura colentes.
Assensêre omnes, niveis per inania plantis
Iam volitant, ferit astrigerum Symphonia caelum.
Postquam devenere locum, et mulcentibus auras
Implevere sonis, melica dulcedine captus
Emicat huc illucque ingenti coetus ovatu
Ex agris, tegit agrestem toga frondea turbam:
Canities inculta iacet, stant lumine torvo
Agmina et audito mollescunt pectora cantu.
Ecce autem inter eos auscultat ephebulus Orpheus
Atque oculis bene cuncta legit, fervetque legendo.
Protinus accessisse Deas, primamque tenellis
Attingit leviter, subridens dulce, lacertis
Calliopen, mox veste tenens mox deinde remittens,
Ac tandem aureolum circum audet serpere collum,
Illa probat studium, sacram puerique salivam
Illinet oscillo, et divino numine complet,
Appendens humeris citharae venerabile donum.
Omine firmatur puer et suspensa recingit
Plectra manu, Aonio mox pangens carmina filo
Aemulus ac vivo spatiatur cespite Vates.
At postquam penitus concepit pectore Phoebum,
Edocet humanae ratio ceu dissona vitae
Postulet hirsutos pecudum deponere cultus,
Vivere foederibus iunctos et legibus uti
Pro silvis habitare domos et recta iugosis.
Conversi heic animi mandata capescere Vati
Haud lenti: pars coctilibus (mirabile visu!)
Invigilat muris, pars sternere robora ferro
Ardet, et apta operi loca pars sibi gnaviter optat.
Deinde Magistratum, sanctum quoque deinde Senatum
Eligit unanimi populorum concio mente,
Sic ergo inter se coeunt et foedera iungunt
Sola vaticini permoti voce Poetae.
O munus vere aureolum! quis flumine laudes
Maeonio tantas satis exornate potessit?
Nunc equidem haud dubito audaci contendere voce
Dispereat quisquis morsu lacerare POESIN
Occupat insano, aut ipsos temerarius audet
Divino ardentes cestro traducere vates!
Nam qui nil dignum chartis vivacibus edit
Ille nihil latrat nisi facta aliena sileri
Omniaque aeternas Erebi vanescere in umbras
At quos illiciis famae trahit ardor honestis
Atque aliorum etiam iuvat inspectare labores
Perpete donatos vivae splendore Camenae,
His desiderium nunquam decrescit Olorum,
Qui prope Pegaseos uberrima flumina fontes
Gesta ducum et quicquid pulchrae virtutis, ad ipsos
Extollunt superos praeclarâ carminis aurâ.
Qualis et Andini vox indefessa Poetae
Smyrnaeique senis ferit ardua sidera cantus.
Pluria ne memorem celeberrima lumina, quorum
Absque foret radiis et lampade pristina virtus
Quae nox historias sepeliret oborta vetustas?
Credamne Atridas duo pectora mascula bello
Et fortem Aeacidam prope inexpugnabile fulmen
Dardaniis, potuisse nova revirescere fama,
Cotidiana [(editor); sic: Quottidiana] nisi adiicerent alimenta Camenae?
Quei nostris atrox inclaruit auribus Hector,
Hector spes Phrygiae murusque adamantinus urbis?
Nonne id Maeoniae quoque praestat gratia Musae?
Invictae pietatis opus, dextramque valentem
Bellis dum memorat magni tuba clara Maronis,
Vivit et Aeneas nullo ignorabilis aevo.
Quid vos Scipiadas referam, queis [Reg: quibus] spiritus ENNI
Reddidit aeternam post tristia funera vitam?
Quid vos Emathiae contraria robora pugnae,
Te Iuli, et te Magne, quibus rediviva per omnes
Lucano cantante dies stat gloria, dicam?
Quid Maecenatem Tuscum narrabo Quiritem?
At quem fautoren Venusini auramque poetae!)
Aemula Pindaricae quem tanto mactat honore
Musa lyrae, ut citius fugientes defore Rheno
Lymphas crediderim, quam famae exhaustus Ethruscae
Fons Aganippaeis manet defectior undis.
O utinam CASIMIRE tuas quoque pingere laurûs
Susciperet non nemo tuba graviore canendas
(Nunquam te possum non nostrae intexere Musae)
Quanto se assereret vatum nova gloria plausu.
Nam quoque tu non lentus eras vel Marte tueri
Dilectam Patriam, aut studio refovere Camenas,
Obvia quorum utrinque operum monumenta supersunt.
Scilicet addicto qui nutrit pectore Musas
Huic ope Musarum quoque convenit esse beato.
Semper enim alternant studiis et amore Poetae
Quos voluere colunt rursumque coluntur ab illis.
Ac si Semideis decus est placuisse Monarchis
Quis veta Aurorae quin se pernice quadrigâ
Dedita Terpsichorae sanctissima pectora tollant
In caelum, et tangant sublimi vertice Olympum
Nam quo vaticinos fuerit complexa favore
Heroum veterum non cura indigna maniplos
Tam notum est clarumque huius quam tela diei.
Iulius Hesperiae caput insuperabile Romae
Qui non ferre parem poterat nulli esse secundus,
Ingentemque suis subiecit fascibus Orbem;
Non tamen erubuit Clariam affectare palaestram
Qua pulchra Aoniis fervebat arena Poetis.
Cumque adeo aequales inter vel maximus esset
Ingenio, Ausoniae promptissimus alite Musae,
Maluit extremis ultro considere sellis.
Ut testaretur proprii esse alienus honoris
Primas nobilibus deberi iure Poetis.
Scenica sic quondam felix Aeneidos author [Reg: auctor]
Atria si quando subiit surgente theatri
Consessu integri speciosâ sensit honores
Confieri ingentes sibi pomâ, qualis et ipse
Ivit honoratus Romano poplite Caesar.
Te Maro, te dico doctrinae fertile pectus
Omnigenae, et nitidâ vates divine Minervâ:
Quem pius Angustus, Phoebi proh quanta voluptas!
In tantum duxit victuro nomine dignum,
Ut potius sacra Eunomies et iura Themistos
Omnia legiferae velit interrupta silere,
Quam non addici memori immortalia famae
Carmina, quae genio non aversante canebas,
Iam Calabri oblitum quei debeat esse poetae
Vel Mausoleo decus aequiparabile cippo?
Huius enim statuam propriae superaddere tumbae
Vivus adhuc iussit victrici Scipio dextrâ,
Ne simul umbrosi vada lethi fama subiret
Vatis, sed solido conscripta adamante vigeret.
Quid Phalaris crudae nempe ille tyrannidis unus
Insigne exemplar? Qui se laudabile quicquam
Praestitit exutâ paullum feritate lupinâ,
Hoc (credo) solum esse potest, quod cultibus acrem
Certis Stesichorum positoque ex marmore templo
Iussit honorari vitali lumine cassum.
Nonne Philippiades, quondam victoria totum
Cui dedit aurigans laetis successibus Orbem
Posthuma Maeoniae sic fovit pignora Musae,
Ut lecti secum communia regna tenere
Vatis opus tanti mandaret, eburnea regis
Qua cervix, solitam carpebat nocte quietem?
Nonne quoque aureolis scintillans capsula signis
Et rubro radiata mari cum tradita Regi
Esset non minimum spolium Perseidos aulae,
Hac solum meruit concludi dapsile vatis
Delicium Argolici semperque virentis Homeri?
Haud ego transierim te Pindare grande- sonantis
Ardue Calliopes mellito flumine torrens,
Cui, nunquam sese fugiens Macedo illi favoris
Indulsit post fata etiam sentiscere fontes.
Nam septemgeminas Vulcano evertere Thebas.
Dum parat extincti recolens cunabula vatis,
Desubito ingenti reprimit clamore volantes
Ad flammas ferrumque viros: cohibete furorem
O socii, cohibete faces, et iussa fideles,
Quae prius edico, docili cognoscite curâ.
Haud equidem Thebas flamma vastare renuto,
Quaeque prius fuerat perstat sententia menti.
Sed domus una tamen, sacri horribilesque penates
Pindarici generis vitent incendia nostra:
Accipiant cineres, et praemia tuta minores,
Quae vivo dare non potui: nos ille sub umbris,
Dicere plura volens fremitu silet acclamantum
Et dudum iniectis turres depascere flammis
Ardentum iuvenum: vetitos sed laedere posces,
Unanimes fugiunt, fugit ipsa quoque ignea pestis
Degustare trabes, retroque impulsa rotatur.
Sic quoque posteritas fructu locuplete beati
Emeritae gaudet citharae et iuvenescere fama
Per rapidos servata ignes trepidasque ruinas!
Sic quem marmoreis altissima tecta columnis,
Et variis urbs ampla opibus non flectere possunt,
Unius admonitu convertitur ille Poetae.
Talibus exemplis compluribus ardua vatum
Gloria resplendens, merito e contemptibus exit,
Quae pretium non est operae comprendere versu
Omnia pauciloquo, citiusque crepuscula noctis
Adspicerem, nostrae quam fors confinia metae.
Quin vice multorum monumen non futile laurus
Thessalicae, cingi qua vatibus inque plicare
Tempora consuevit Regum propensa voluntas
Et ducti veterum mores meliore metallo.
Haec diadematis sit laus suprema Poetis,
Hoc decus humanae valeat transcendere sines
Invidiae: nunc tolle caput, caput exsere Cleio
Sceptrigeris Dea grata viris, cui Daphnis honestat
Regifico splendore comas, tribuique superbis
Terrarum Dominis nitida certata corolla.
Nam quod inante triumphali spectabile pompa
Munus erat, cum Tarpeias conscenderet arces
Victor ab externis referens spolia ampla tyrannis,
Id quoque magnanimos post-tempore ferre Poetas
Virtus obtinuit similique excellere cultu.
Deine plebeios inter numerare maniplos
Paene-Deos, tanto qui surgunt vertice, vates,
Desine livor edax: sic florens oxyacanthis
Chloridos in molli confertur amaracus horto,
Plumbea Erythraeas sic aequat lamina gemmas,
Sic mea vix tenui decurrens Musa susurro,
Magnanimi assequitur vocalia labra Maronis.
Sed nonne exhaustis lymphatica turba metretis
Exsulat hinc merito? nonne illos sponte refutem
Procos indecores Peneidos (heu male!) Daphnes?
Quos non tam Phoebi quam largi cura Lyaei
Concinnat mage pallentes Mantoide cera
Et quorum videas raro redolere lucernam
carmina vitigeno semper madefacta liquore.
Si bene te novi, Cleio, castissima Cleio,
Non facies sacra Pieridum ut furiosa profanet
Turba, Thyonaei iurataque in Orgia Bacchi.
Est invisa tibi Bromio Graecatio luxu
Sardanapalaeos dementans usque sodales;
Qui licet interdum magno ampullentur hiatu,
Et bene-gesta ducum bibula exornate Thaleia
Suscipiant, tamen in liquido ceu scripta Falerno
Haud viget aetatem tam foetida Musa, sed atrae
Protinus invisit Chaos illaetabile noctis.
Hosne ego condignos lauru Parnaside dicam?
Mystica turgentes portentne insignia ventres?
Dii melius! qui casta volunt praecordia vatum
Perpete Phoebei laticis mulsedine tingunt,
Temporaque ebriacis nun quam quassata diotis,
Floridula merito Phoebi mustace ligari.
Pro qua populeam sertam det Iacchus alumnis
Propria dona suis, et quos gerit ipse racemos.
Fallor? an his plures secernis honoribus, omni
Orbita declinans a verae tramite normae,
Qui spatium vitiorum uno decurrere voto
Optant, nil pensi munus Virtutis habentes?
Sic est: abripiunt multos tua castra Dione,
Castra in concessis decantatissima furtis,
Multaque praeterea macularum nomina, quarum
Imbibat evitare luem, commercia Phoebi
Quisquis amat coluisse bonus, nec turpe repulsae
Dedecus Aonii tetulisse ad limina templi
Dulce ubi Virtutis testamen, dulce laborum
Partitur pretium intonsi turba assecla Phoebi.
O quantum est posse ambrosio iuga roscida succo
Phocidos innocuâ, Iuvenes, contingere plantâ.
Quantum est Hyblaeo gustare undantia mulso
Flumina, quae Charites, quae triplex triga sororum
Haud parcê affundit, meritisque propinat alumnis:
Quantum est palmari digne clarescere lauru,,
Et caput humanis sacrum exsertare lacunis?
Saxeus ille quidem est, et nulla in corpore toto
Verminat exiguis illi fibra prodita signis,
Pectinem Arioniae qui spernit cumque Camenae.
Hanc vos, o Iuvenes Clariae vexilla sequentes
Militiae, quos primaevo Lucina Minervae
Flore cerebrigenae sacravit, mentibus aequis:
Hanc vos certatim vestris admittite regnis:
Nec sinite extorrem nostri compendia somni
Quaerere barbaricas inter, saecla aspera, cautes,
Orpheoque animare modo spelaea ferarum;
Spelaea indigenas antro effundentia tigres
Ad vocem citharamque tuam, blandissima Siren.
Hoc et honorati proceres quos nostra brabeutas
Area Phoebeo miratur fulta theatro:
Hoc poscunt propriisque iubent revirescere laurum
Nutibus Aoniam, dulcem et Pimpleidos artem,
Quam si caelico lis aequaevo semine natam
Ipse Deus coluit, testudinis omnia ritu
Momenta harmonicae solitus distinguere rerum:
Quis non recta animi perpendens talia libra
Dicat? in immenso nihil est praestantius Orbe.
FINIS.