Epigrammatum Liber Unus.Machine-readable textOpitz, MartinOpitz, MartinXML version, markup prototype, December 1999Rüdiger NiehlmarkupCamenahttp://mateo.uni-mannheim.de/camena/opitz1Opitius.htmlopitz001.jpgOpitius.xmlopitz1/jpghtmlFrankfurt: David Müller, 1631.
Regeln fuer die Texterfassung 03/2001
not necessary
Juni 2002Rüdiger NiehlmarkupTEI header added, structural corrections, lines, searchlinks
Editorial description: typed text - structural tagging complete - semantic tagging complete - manual spell-checkMART. OPITII SILVARUM LIBER III.
MART. OPITII Silvarum Liber Tertius.
IN OBITUM CELSISSIMAE PRINCIPIS LIGNICENSIS.
O clara divae stella Silesiae,Heroa coniunx impete quo tibi, Nil tale quicquam cogitanti, E mediis properante fatoAufertur ulnis, dum superest cataeFervor iuventae, nec roseus fugit Candor genarum? iure maestis Numina sollicitas querelis,Demptasque luges delicias, memorHarum sodalis quas thalami trahit Dulcedo rerum. sed protervus Cuncta feret per inane Corus.Ius quippe leti sanctaque vis deûmQuemquam reverti post obitum vetant Ad nos in has orbis minantes Interitum putridi ruinas.Nobis terenda est haec quoque semita,Iusto sorores stamina pollice Cum fluxa deducunt, virili Interea tolerare sortisMultum frementis tela animo decet,Certos nec isto nos stabiles solo Durare semper, nec perenni Compositos recubare terra.
AD AQUAS GLACENSES
PRO SALUTE ILLUSTRISSIMI BURGGRAVII DONENSIS.
VItrei fontes et amoena Tempe,Queîs suas, grato sale temperatas,Credidit lymphas genitor medentum Magnus Apollo,Ille Musarum Pater, ille MartisFilius, soli metuendus hostiAnnibal, vestris avidus medelae Utitur undis.Vos vocat cura haec latices benigni,Vos decet vena saliente tellusQuotquot indulsit sat amica vobis Promere vires.Hoc sciant vestri teneantque rivi,Hoc aquae carmen praeeant salubriFontium Nymphae comites; in uno vivere multos.
IN III. NON. DECEMBR. NATAlem Iani Gruteri.
ET nobis taciti quiete plectriLux omni ingenio canenda vergat?Hoc Phoebus vetet, hoc novem sorores.Hibernis age me rosis, Cythere,Si te rite colo canoque, cinge.Idaei melius virete colles,Et plus Castaliae vagentur undae;Et si qui nec adhuc nivi patescuntLaetis floribus explicentur horti.Sint festa omnia, sint procul labores,Sint curae: proprius dies GruteriSaturnalitias requirit horas,Et plenam solida quiete vitam;Qualis, magne virûm, tuae senectae,Postquam gloria nil requirit ultra,Et mundum volitas per universum,Dein semper quoque debet imputari.At specta temerarium Poetam,Versu ludere non suo volentem,Et vox destituit fugitque longè.Invitus tamen istud addo Musis:Pro vitae auspicio meae DecembriMultum debeo, summa pro Grutero.Plus nulli dedit, et dabit December.
AD DAVIDEM A SCHWEINIZ, Equitem Silesium.
FEstum Schweinicio diem frequentetQuisquis vult bene nobili iuventae.Non illum canibus vacare solis,Milvorum insidias, equos feroces,Imbelles leporum sequi catervas,Enses saepe loqui, videre numquam,Altum stertere, virgines arare,Vinum educere, devorare censûs,Ut nunc patricii solent nepotes,Et sol exoriens videt cadensque.Sed mens eximiis dicata rebusRidet delicias ineptiarum,Et gratas melius resolvit horas.Nil hic nobilitas genusque Musis,Nil Musae generi nocent avito.Hôc ergo hic niteat dies quotannis,Vel multo quoque laetiore vultu:Nam ceu prae reliquis decora virtusIllum nobilitat, secundioresSic et prae reliquis meretur annos.
AD CASP. KIRCHNERUM, Sponsum.
QUod ver praeterito redibat annoConsueto citius, tibi imputabam,Vatum maxime: nam tuo serenisAdventu radiis polus micabat;Et si non radiis micasset illis,Prae lucis facula tuae, pruinisNil quicquam licuisset: at vicissimQuod, Phoebus licet altiore caeloIncessu graditur, tamen paternumSero constiterit gelu fluentum,Et secura sui rigensque legesVeris sumit hiems, negatque camposDulces dicere, sobriasque terras,Et laetas volucres, nivesque canaeLuctantis radios premunt Olympi;Hoc, Kirchnere, tibi quoque imputamus.Nam postquam lepor unius puellaePraefertur teneris tuis Camenis,Et prae vertice gratiore Pindi,Parnassum metaphor: breasts dominae requiris unum;Cum MusisPataraeus universisInfandùm gemit: ergo nec decoraGaudent cum dominis suis vireta,Nec silvae solitos nemusque cantusAbsolvunt, zephyrusque murmuranteLudit florifer undiquaque vento.Sed quod iam posito gravi MaronisSummi pondere, castiore gressuGyros contraho carmen in minores,Quid mirum tibi? si tuae puellaeAcclinis lateri, brevi patrabis,Quod numquam quoque forte perpetrasti.
IN NUPTIAS EIUSDEMSCilicet hoc reliquos pretio sublimibus altiVincimus ingenii curis; hac lege per orasTendimus innumeras, et vastum currimus aequor;Ut post tanta viae discrimina, vela legamusVirgineo defessa sinu. sic saltibus AnglisImposuit certum Aeneae tibi mater amorem.Namque ferunt illic, qua regia collibus altisAerias Windsora domos ostentat, et amneVicinos Tamesis clementi illabitur agros,Te placidam vidisse deam, et post mille viarumTaedia, et audacis metuentia lina carinae,Hic portum fixisse tuum; hac mercede tot annosAbsolvit divina Venus, geniique laboresAusaque digna tui, facunde Poeta, rependit.Idcirco docti miracula dissita caeli,Astrorumque vagos iuvit lustrare recursus,Et quicquid non novit humus? hoc denique centrumQuaesisti, radium toties cum lignea sensitTerra tuum, et penito natura occulta recessuUranie studio docuit te diva benigno?Virtutis dos ista tuae est: repete alma libellosRoma tuos, reddique tibi, Grassere, coronaeDona iube, frustra iuvenis miratus es, Heinsi,Doctrinam et dulces numeros, tam grandibus ausisInvenit Cytherea modum: quodcumque requiretPosteritas, hoc virgineis scribetur in ulnis,Maximaque exiguis requiescet gloria metis.Felix quem externis nitentem assurgere chartis,Invadit tam faustus amor, vitaeque reponitInnocuae spes tanta sibi, parvoque quieteSed proprio contenta domus: sitis ardua FamaeVix umquam est secura sui, et vicinior astrisLaus semper suprema petit: vix nomen inane estQuicquid inexhausto noctuque diuque laboreProdigus ipse tui et vitae paene inscius optas.Et iam quod reliquum est, merito, Kirchnere, requiris,Si fines tua Fama suos habet, hactenus omnesDilectis operas licuit consumere Musis.Vindicat hanc natura sibi; depone tributum,Vates docte, tuum: Cypriregina PoetisDestinat, eventu tamen impare, vulnera cunctis.Tu voti sat compos abis: tibi casta puella,Et formosa tamen, animoque simillima fronti,Ducitur, et nox illa polo descendit amico,Quam vix ipse queas digna celebrare Camena.At mihi, si, quamvis ab avo descendimus uno,Praesenti non esse licet, vultusque meorum,Asterienque meam cogor vitare, benignusFatorum concedat amor, reduci alite laetoUt vestros detur tamen olim cernere natos.
AD EUNDEM peregre Abeuntis.
FRustra retentas, patriam si quis fugit,Abire certus: ille amicorum precesQua recipit aure reddit, et patriae immemor,Quacumque tendit patriam invenit suam.Temnit viae molestias, quisquis cupit.Multos paterni caritas retinet soli,At nos abegit: patriam amplecti meamNequeo, nisi absens. dulce praesenti quidemAudire vestri nobiles animi iocos,Eximie vatum ocelle: sed vester leposSalesque docti inire praecipiunt viam,Ut afferam quae imposterum redux quoqueVobis queam referre: gratis audiit,Lingua sodales si quis impari gravat.Quare valete prospere; et tu civitasMei imperatrix atque seiren pectoris,Et si quid uspiam tui placuit, vale.Nos ad beatos vela portus mittimus,Lassi quiete. nulla secreti larisUltra voluptas, atque natalis soli,Quem gloriae cupido transversum rapit.At seu cito, seu serius redibimus,Seu forte numquam, nominis vestri diesQuaecumque amorem mî eximet, vitae eximet.
AD NICOLAUM TROILUM A LESSOT, Pro Christiani Conradi Laurea.
COmmendo tibi filium Poetae Optimi, haud minus optimum Poetam,Ipse pessimus omnium Poeta,Magne Troile, cui datum merentesLauru cingere pervirente vates.Si nescis, novus hic tuus Latinas,Germanasque simul colit Camenas,Seu lyram, aut elegos, levemque soccum,Seu gravem tibi mavelis cothurnum.Quare, o spes patriae decusque, frontemHanc adhuc iuvenem, sed eruditam,Semper virginibus reconde ramis;Sic te Phoebus amet, tuique posthacEx voto bene transigantur anni;Sic vates tibi, quos soles creare,Digna laude creent perenne nomen.
AD IOH. GEISELIUM De Epithalamio ei transmisso.
QUod expetisti nuptiis carmen tuis,Quis verba denegaret, illud hic habes:Sed non Latinum. Nam quid hos moros morerQui rure natas Teutonum voces putant,Sibique probro ductitant linguasuaAltae expedire sensa mentis? atque ita,Magni nepotes Romuli, potant, vorant,Stant et sedent, quid plura? concumbunt quoqueCredo Latinè. non inaequales iisQuorum catervas hic videre tot licet,Qui nec pedem extulere finibus Alpium,Et mentiuntur se tamen Gallos meros,Veste atque voce. qui mihi galli quidemDamnentur absque testium auxilio velim.Porro iocantem ferre me si quis nequit,Paulisper exspectet precor; brevi liberProstabit ingens, arte protrusus meaCorneliae de nuptiis, in queis senisMentum Catonis, et supercilium graveVeterum parentum, et Stoa tota gens erit.Quod si nec hoc me excusat, illis qui deamAmoris opere quam logis malunt coli,Assentior libenter: illa quae toriRequirit ordo et lex maritalis iubet,Utut Poetae classico non accinant,Fieri queunt. Vale, atque praesta te virum.Urgente prelo raptim et insubida manuDabantur Heidelbergae ad actas Neccari,In messe, quam tuam esse non minus putes.
AD CASP.
BOITHIUM, SPONSUM.
BOithi, deliciae novem sororum,Cuius pagina tota LivianosLepores sapit, atque si quid istisEst doctum magis, et magis Latinum:An tibi quoque, ceu solet, libellisPaulum sepositis, amoris ardorSuccendit cor, et intimas medullas?Sic est: et licet hactenus nec illaNostrae Teutoniae, nec ista vestraCypris te patriae (venusta quamvisSat sit utraque,) quiverit movere;Versa sorte tamen priore, dulcesAmplexus lepidae petis puellaeProductaeque fugis molesta noctisPosthac taedia, et irritam quietem.Omnino bene: nam quis inter istas,(Saltem consilium sciat) pruinas,Concretumque gelu, nivesque, solusAequa mente torum premat rigentem?Nos, queîs dura necessitas acerbamHanc legem posuit, feramus ultroNumquam corrigitur quod absque fatis.At tu quem melior nitente vultuPhoebus respicit, et parens Amorum,Uti disce bonis tuis, et ausuFac non deside, ceteri quod optant.
PROPEMPTICON DAVIDIS a shweiniz et Iohannis a landskron.
AMice Bacchi, fluminum pater Rhene,Quotquot vagi feruntur ad maris stagna,Augentque pontum creditum, tibi servaFlorem iuventae, finibusque felicesMihi Batavis infer optimos fratres.Et tu corona gentium atque terrarumQuotcumque sol hic aspicit venustarum,Amica Martis et nepotis Atlantis,Phoebi officina, grande lumen Europae,Batava tellus, suscipe advenas vultuNovos sereno, hospitesque dilectaeOlim remitte Slesiae, et tuo, Diva,Plenos lepore ad patrium applica litus.At nos procul te dissiti salutamus,Et te tuasque, pulchra Leyda, gestimusVidere Musas, Heinsiumque maiorem(ignosce verbis, diva) teque, Musisque.Haec si tamen, quod nescio, meis votisFata invidebunt, pareo tibi, Numen,Ducique cupio, patriaque, si mandas,Extorris ipsa et ultimos petam Cimbros,Ac si quid ipsis est remotius Cimbris.Et hic ibique trames unus ad caelum est.
AD MICHAELEM BARTSCHIUM. Cassoviae perscriptum.
BArtschi (namque tui modo recordor,Aestus cui libet explicare nostros)Quid caram, superos rogo per omnes,Me rellinquere patriam coegit,Cum nuper, quasi conscius malorum,Aut prorsus capitis reus, citatoUsque ad Dacica tenderem arva cursu?Quamvis Musa meos venusta sensusNasonis rapiat, tamen profectoNil dignum exilio illius patravi,Si recte memini. nec atra egestasHuc me, curtaque compulit supellex,Dîs sit gratia: quin et heîc amicosEt multos et amabiles habebam,Queîscum futile tempus otioso,Cantando simul, et simul bibendo,Et quod forte caput rei est, amando,Prorsus fallere suaviter licebat.Nos patrem tamen, et patris penates,Kirchnerumque meum tuumque, et illumCui nux iuncta viae suave nobisCognomen dedit, et piam puellamPlane sprevimus, ut solent novarumQuos ardet facilis cupido rerum.Sed nunc alea prima iacta ferme est,VictaPannonia: secunda restatMox calcanda via, haud quidem illa leti,Quae communis erit mihi, tibique,Multis asperior tamen vepretisIlla, quae tibi devoranda bellaeIn complexibus est brevi maritae:Quamvis tanta meam in dies frequentatPars plebis; tua trita non nisi uni est.I, coeptosque locos capesse, cumqueTe fortasse sinum per hospitalem,Frater, vela vehent secunda; noster, Dic, quam mallet Opitius negatamHanc tentare sibi viam, nec udamMultum spernere humum ferente penna;Qui nunc Danubium colens ferocem,Scit quid liquerit heîc, boni quid illicPosthac inveniet malique nescit.
AD CHRISTOP. GEORGIUM DE BERGK, SPONSUM. Admodum iuvenis, unà cum sequentibus libri huius carminibus.
Felix, coniugii cui mollia fata prioris,Et fortunati dulcis concordia lecti,Ad memores laeta revocatur imagine sensus.Non ille, innuptae commendans otia vitae,Laudat damna tori, viduosque amplectitur annosTristis, et iratis teneros incusat amoresVultibus, ac thalamo sese traducit inerti.Sed, quoties raptae non fictus coniugis ardorEt desiderium rediit, alimenta calorisSe nova concipiunt, serisque doloribus aegroSperatos blanda vi Cypria sufficit aestus,et penitis flammae reparat fomenta medullis.Ac veluti tacitae cum grata silentia noctisComposuêre solum, defessosque occupat artusAlta quies; subit attonitae per somnia mentiQuod sibi quisque cupit, vultusque videmur amicosCernere: decepto sed ubi temeraria cordeVota sub abrupti meditamur stamina somni,Quod solum nobis superest, spe vota potentiIrrita prosequimur, fictoque illudimus igniIgne novo, et vanae sic obliviscimur umbrae.Nec tu aliter, generis dignissima gloria vestri,Et flos nobilium, et virtutis sidus avitae,Postquam, connubio bis despoliatus amico,Sensisti vacui non mitia frigora lectiVitae damna tuae, inflammatus amore recenti,Fatique immites occulti ulcisceris ausus.Et merito: quis enim, quoties felicia secumVincula et amplexus fidei iucunda maritaePignora, consortesque toro considerat annos,Mallet inexplicita damnare iugalia pactaPigritie, quàm sideribus Zephyroque secundisCurrere desueto placidum per Nerea passu?O fortunatum, qui curas pectoris omnes,Qui secreta animi sensa, absque pudore metuque,Suaviter in dominae gremio diffundit amicae:Qui postquam studiis sese lassavit honestis,Liber et intrepidus, somno cum mundus inertiOccubuit, rebusque dedit nox otia fessis,Uxoris cupidis dilectae audacter in ulnisSeria sollicitae deponit munia vitae.O fortunatum, cui dura negotia gratusDiluit aspectus natorum, et dulce paternoPendet onus collo, genitorisque ora labellisExcipit implicitis. Hoc gaudia fine laborantCetera; femineique sinus sunt unica veraeSemita laetitiae, gravidae queîs pondera barbaeSubmisit rigidi virtus intonsa Catonis,Atque Laertiadis prudentia, duraque ferroAut adamante magis sapientis porticus aevi.Scilicet hoc matri Naturae solvimus omnesVectigal merito; nec amore venustius unoQuicquam caelicolûm favor has produxit in auras.Hic naevos hominum varios et crimina peploObnubit quasi candenti, innatamque perenniNequitie excusat specioso lumine culpam.Omnia divini ardori debemus Amoris.Hunc tu, Bergiade, taedarum nempe priorumConnubiique memor, victrici vivere chartaIussisti, et nostram quoque non nescire iuventamPassus es, ingenti quàm vivant parte beati,Quos irrupta tenet iurati copula lecti,Et mansura fides. Nos te, praeclare virorum,(Hoc solum nobis regnum fati ordo reliquit,)Quamvis te celso laus propria donet Olympo,Sublimi idcirco tollemus ad astra cothurno.Transcribet solidi flore ipso cusa metalliPenna procul positis ausa haec illustria terris:Et dum iucundae lato superabit in orbeNomen amicitiae, dum foedera mentis, amorqueDum super ullus erit, Paphii dum diva viretiCorda Cupidineis unget mortalia succis,Ingenii monumenta tui, tantique leporisPosteritas agnoscet opus, generisque decoremEt titulos post se tua gloria linquet avitos.Atque vide, Venus ipsa tibi pro munere tantoDignum operae pretium (tam grata est diva) rependit,Matronale decus. Haec te largissima merces,Haec te dona manent. I nunc et praemia MusasPosce tuas, quisquis vigili noctuque diuqueIn studiis genii defraudas pensa labore:Haec Erycina suis deponit fenora mystis.Ergo femineum dilecto, sponsa, pudoremUltro, nam tua res agitur, submitte marito.Iam puer Idalius viduatae taedia noctisLonga recompensat, iam roscida sidera vestroIndulgent, et Luna tori non inscia ludo.At tu, cui tot saepe dies (dum vindice dextraFacundas aevum fecisti vivere flammas)Sponse, prius consecrasti, iam noctis AmoriIunge operam, ne laus hic solum parta laboret.Fallor an ex sancto (modo si mortalia ManesCredibile est defunctorum perpendere) caeloIpsae, quas superûm lex abstulit alta, maritaeBergi magne tuae, linguis animisque faventes,Spectant festa, tibique novum gratantur amorem.
AD TOBIAM SCULTETUM.
AEstuo, nec voti novit se terminus, omnisIncerta sub mole precum versatur imago.Plus est quod vero patriae debemus amori,Quam quod quisque sibi, nec commoda publica tantoSunt fraudanda bono. Deus est, Deus, ille vigoremEt menti commissa tuae sacra munera fortiConfirmabit ope; quamvis tot mille laboresIncumbunt, Scultete, tuis clarissime rebus.Non equidem invideo requiem, et iam tempora canaMultum sparsa nive, faciesque exercita curis,AEtatem superant: sed tu tamen ardua factaSublimesque animos patriae ne subtrahe nostrae,Et famae superesto tuae. plus tendimus ultra,Qui reliquos infra nos linquimus. una quietisSpes generosae animae est, nullam sperare quietem.Saltem parce tibi, pater, et te coniugis oroDilectae, natique tui non improba votaCommoveant. tantum vix Thessala pharmaca vitae,Quantum cura nocet. praestat superesse tenelloIncolumem Ascanio, celeri quam morte peremptumLinquere divitias heredi. exempla parentumPlus quovis rectore valent. AEnêia virtusEt facies veneranda patris prolem omnia magnaAttentare iubet. spectaclum haud pulchrius ullum est,Ac quando magni patris non degener heres,Virtutem assequitur clari genitoris avitam.Hos numeros tibi pono, pater carissime. sed tu,Alme Deus, si te communia flectere vota,Si possunt lacrimae, sero tibi tale reposcasDepositum caeli: gratam concede quietem,Et morbos dispelle malos, curasque voracesPraepes HyperboreasAquilo deportet in undas;Donec ovans animi, vitae satur atque dierum,In laetas patrii sedes succedat Olympi.DAPHNISECLOGA. AD EUNDEM.
Forte sub egelidis quercus prostratus IolasFrontibus, irriguis Viadrus qua labitur undis,Et rauco montis pulsat concussa susurroOppositi latera, ac cedentia dorsa fatigat;Illic hos tenui ludebat arundine cantus:Hic tibi, Daphni, pater mitissime, pauper Iolas,Silvestres calamos quercus de robore pendit.Da veniam, si plura nequit. his Tityrus olimDemulsit rigidas dilectae Amaryllidis aures.Haec mihi pastorum liquit solacia nosterTityrus. O quoties dulcis Galatea canentiFavit, et obliquis arrisit Alexis ocellis!Saepe illum tenerae caris cum matribus agnae,Saepe etiam sanctae stupuerunt numina silvae.Haec abiens mihi dona dedit, hoc pignus amoris,Dixit, habe: ecce Syracosii tibi munera vatis,Munera pauca quidem, sed non incognita nymphisNaiasin, Panique tibi; te sacra LycaeiCulmina non tenuere, et tanti Maenalus ipsevix fuit, ac suavis Siculi pastoris avena. Tu quoque, nostra licet curis sint cantica, Daphni,Inferiora tuis, tenues ne despice cannas,Et non excultae modulamina rustica Musae.Nec te paeniteat, pecoris quia pauperis heresIncedo, sub tecta meas intrasse capellas.Crescet ager mecum, crescent armenta gregesque,Quantum vere novo florem flos trudit, et arbosE tenui radice venit, ex arbore silva,Silva olim seris factura nepotibus umbram.Non indigna cano, nec degener incola campipastorum vereor cantûs, et nuper HyellaNympharum flos atque decus prolixa favorisArgumenta dedit: Pan has laudavit avenas,Et Satyri, Faunique, et monticolae Silvani.Sunt Musis, sunt et Phoebo mea carmina curae,Hic mentem intrepidam de sordibus eximit aevi,Et me simplicibus curis beat: unica virtusDaphni, tua has me sponte mea deduxit in oras.Iam sex ferme pater Titan per signa cucurrit,Cum mihi fausta tuos persuasit ab ilice cornixAspirare lares, et idem quoque carus AmyntasPierisin, multum sperato in cortice scripsit.Nec mens laeva fuit. Satis o satis omnia votisRespondere meis; iuverunt sidera sortem.Non alibi licuit numen praesentius ullumCernere: tu nostrae concedis dulcia MusaeOtia, et agrestes cantus et rustica verbaAspicis his oculis, patriae quîs commoda nostraeCollustrare soles, rebusque occurrere fessis.Tu quando tenerae fastus recitamus Hyellae,Crudelesque oculos, et durae spicula formae,Oblitum revocas ignem, et suspiria docta,O inter lacrimas suspiria exhalata,Aphrosynaeque dolos, sophiaeque adamantina corda:Quae te sub caeli tulerunt second syllable of tulerunt shortened! vaga sidera, mollisAnte genas certa lanugine vestiit aetas.Fortunate virûm longe indulgentia FamaeConcessit se tota tibi, tua praetulit annisGloria primaevis meritae virtutis honorem.Non modo vicinos saltus, vicinaque circumLitora, Daphni, tuos laudavit cunctus amoresPastor: et Arcadiae cecinit gens omnis in arvisIngenii monumenta tui. te Tibridis undae,Te Rhodanus stupuit; te pulchra GarumnaTagusquePlausibus excepit laetis. Nordwicides agnaeExsiliere tibi: Benaci fluminis exulInfelix, soboles magnorum invicta deorum,Omnia rura, tuos retulerunt omnia cantus. Iam quoque, sollicitae post mille negotia vitae,Si libet ad lucos et amoena vireta reverti,Te veniente nemus gaudet. audisne canoroCeu volucrum ingeminat gens candida gutture carmen?Non tot inaurata lusit testudine vocesIngenioso OrpheusThrax pollice, non tot IopaeCriniti musaea chelys, non tibia diaeEuterpes, quot sola modos Philomela sequacesCaelesti ore facit. tibi laude oppleta loquunturAvia voce notha: Daphni, oDaphni, omnia clamant,Omnia clamabunt, raucis dum rura cicadis,Dum suavi volucrum resonabunt litora cantu. Ipse ego, si te forte movent mea munera, purumQuotquot erunt anni mactabo altaribus agnum,Et lauri foliis, hederaque altaria cingam:Ac cum iam superae fueris pars nobilis aulae,Atque aliquis laetas ibit novus hospes in oras,Narrabit grati laudabile carmen Iolae,Cum Daphnin campi et segetes, cum lustra vocabunt.Te mea Musa canet; quamvis sit rustica, nulloPer silvas et rura tamen reticebitur aevo.Interea hos calamos, cantor quae Tityrus ipseSimichidae mihi dona dedit, facili aspice vultu,Sic, oDaphni, tuis responsent omnia votis. Haec proiectus humi secum cantabat Iolas;Cantanti eripiunt surgentia sidera lucem,Sesamaque e sudo spargunt super arbuta rore.NISAECLOGA.
Hanc peram et facili celerata foramina buxoNisae servo meae: certantem nuper AmyntamAudivit mecum, facilique mihi annuit ore.Mollia pascentes stabant super antra capellae,Stabant, et mites animabam cantibus haedosIn sua bella mares teneris cum matribus; et nuncNisa venit. blandi lusum revocemus Amoris.Nisa venit, saliant haedi, venit aurea Nisa.Ut post ingrate cum caeca silentia noctisDefendit tristes dulcis Matuta tenebras,Et croceo timidis illudit lumine campis:Ut post squalentis non mollia frigora brumaeVer refit, et suavi Zephyrorum amat arva susurro:Non aliter quoque Nisa mihi procedit amica.Cernis ut in viridi se gramine sternit, et artûsAd somnum niveos placida componit in herba?Venit Nisa, haedi saliant, Nisa aurea venit.Iam libet incautae mites inducere somnos,Et tacitis mollem cannis suadere soporem.Musica dulcis ades somni soror: ipse ego nuperLenibus exiles ducebam vocibus auras;Vix sensit vicina mihi dilecta Neaera;Sentiret vix illa licet, tamen inscia fraudis,In somnum cantu suavi pellecta cadebat.Venit Nisa, haedi saliant, Nisa aurea venit.Ipse sopore etiam victus componor in herbaSuaviter ingenua formosam pone Neaeram;Gratisque optatos somnos confundimus umbris,Et tenuis de marcente halitus ore cucurrit.Vos o narcissi, vos languidulae cypressi,Vos meministis adhuc, et sunt nota omnia vobis,Ceu dilecta Neaera meis immarcuit ulnis.Nunc etiam similes cantando inducere noctesNisae spero meae, rudis est licet illa puella,Est rudis illa licet, nec conscia nympha mariti,Ulla nec alterius subduxerit oscula somno.Venit Nisa, haedi saliant, Nisa aurea venit.Vos o vos querulae suavissima sibila cannae,Carmine conspirate Hymenaea sonora palustri;Sic vos nullius disturbent murmura Cauri,Sic vos fecundi foveat grata aura Favonî.Haec Nisae cantabat amor, dulcissimus AEgon:Haec cantabat, et incertae rapit oscula Nymphae,Oscula blanda animae dulci commissa sopore.Ast illis haedis salientes suave capellaeAbripiunt pleni gratissima munera somni.EPITHALAMIUMIAC. NICOLAI A BUCKAW ET ANNAE MARIAE GEISLERIAE.
Nuper ab herbifero procul huc devecta Cythero,GradivumVenus alma suum quaerebat, et interTot deplorati furibunda tonitrua belliInvento, quo ferris, ait, Mars saeve, tumultu,Committisque feras in propria viscera dextras?Non satis innocuo stagnavit sanguine MuldaNatorum, et miseras viduarunt proelia matres,Albicolisque enses avidi maduere Bohemis?Nequiquamne novis candens flagraverit aetherIgnibus, et tanto volitantem lampada tractuImpune altitonans caeco suspenderit orbi?Quicquid Orestea Discordia mente volutat,Iam gladii fecere tui. velut agmine factoIN sua fata ruunt, lentoque morantia passuFunera sollicitant. pestis quoque tabida quovisSaevius hoste furit, ignavaque aegra querunturCorpora morte mori, nec stantia posse perire,Et sibi se superesse dolent; felixque putaturQuisquis caede perit, quemque oderat opprimit, atqueLuctantem patrias animam proiecit ad aras.Ipse fatigatis vix ad sua litora velisBracchia lassa refers Porthmeus, metuensque resolviAttritam ingenti permutat classe carinam.Quin et Taenarias iterum rupisse catenas,Ac superas didicisse pati canis inferus aurasFertur, et horrendo regna irritasse ululatu.Iam tandem ludo, Mavors, satiate cruentoAErumnis impone modum, armorumque furoriNon satis assuetas paci rursum assere gentes;Sic Paphiae cupis ora tuae. quodcumque ruinis(Si nescis fortasse) tuis festinat at umbras,Hoc regno perit omne meo. Sic fata, viriqueDiscedens niveis loricam amplexa lacertis,Ad detestatos nequiquam bella Silesos,Idaliis vehitur liquidum per inane columbis.Atque ubi magnanimi sacratas principis arcesContigit, et valido surgentia moenia valloLignicii veteris, Geisleri fertur ad aedes,Tectaque inassueto replet splendentia cultu.Olli Suada potens a primis astitit annis,Et linquam pro dote dedit. non talibus acerEloquiis Laertiades deiecit Achivos,Indomitis ad pugnam animis sine lege ruentes.Seu cum olim posita fronte exorare beatumSustinuit veteri pro religione Rodulphum;Qui iam (si qua movent manes terrena sepultos)Austriacos inter proavos, ex orbibus illis Quos Pelusiaca toties descripserat arte,Et frustra ringente Pharo signarat, avitosIngemuit tanta quassari mole tiaras,Funestaque orbos misceri clade colonos.Sive parens regum turrita Vienna potentumCum stupuit nuper vix mortali ore loquentem,Ac septemgeminis exundans amnibus IsterMaiores provolvit aquas, nec pulchrius umquamLibertas meminit sese Germanalocutum.Haec postquam arcano secum dea corde volutat,Pro tanta pietate viri Venerem excutit omnem,Quei prodesse queat, generumque anquirit, et acriBuccavio penitas succendit amore medullas.Ille Budorgiacas extemplo spernere nymphasOccipit, et quod nescit amat; tamen ardet, agrosqueDefertur Ligios, urbemque accedit, et illicDiscit qua patrias damnarit lege puellas.Nam iuveni vix visa omnes Geisleria sensusEripit: eximii tantum indulgentia vultusEt species divina potest, hoc prodiit igne,Aurea cum totum furata est CynthiaPhoebum,Et nitida fratres exstinxit luce minores:Incussum plaustro tardi luctante Bootis,Gnosiacaeque diu contra nitente coronaeCircuitu; fortique sacri victoreDraconis,Orpheaque lyra (quae quondam saxa ferasque,Nunc rapit immensi secum quoque sidera mundi)Cornibus oppositi frustra insurgente sereni,Ac quotquot tristes defendunt astra tenebras.Talis Dardanii fuerat sub culmine montis,Cum meruit facilem genitrix Aeneia palmam,Et cunctis praelata fuit. his Tyndarus olimLaomedonteas accendit dotibus arces.Hoc placidam Pario de marmore fronte DianamPraxitelis finxere manus; lapidumque decoremNativae damnat vis laudatissima formae,Et castigato cedit bacca Indica collo.Nec quicquam teneris emendati artubus orisNobilium minor est pulcherrima gratia morum,Et sexus oblita sui viridisque iuventaeMaiestas gravitasque decens, ac sola disertumAmbrosia linguae prodentia verba parentem.Tam raris excussa deae virtutibus ultraVix se flamma capit; curisque ingentibus imparPaulatim suspirat amans, nataeque dolorisSuccedunt lacrimae, sic primum sparsa favillaeScintilla exiguae stipula vix vivit inani.At si forte ferens illam sufflaverit Auster,Maiores sensim late considit in ignes,Indomitumque furit, vastosque impune penatesCorripit et totum fumo confundit Olympum.Ergo conspectu sperans propiore mederiFlammis posse suis, accedit, et verba procorum.Primas visus agit, vultuque lacessit in ipsoDeprendi castae metuentia lumina nymphae.Hinc gemitus pro voce decet, mittitque profundoPectoris oratum suspiria docta recessu.Dum tacitis tandem succrescens gressibus, omnemDedidicit mens laesa metum, positoque pudoreIngenuas sumpsit sibi confidentia vires.Tum vero nil vile sonat, sed verba sequunturCecropiis etiam vix concessura loquelis,Atque omni maiora fide: nec laeta colorumTot facies roseo Thaumantea sumit amictu,Cum bibit Oceani, quas mox tamen evomat, undas.At virgo secura sui duransque, nec uno(Ut genus hoc duplex consuevit) mobilis ictu,Non magis instanti iuvenis sermone movetur,Quam pelago certante silex; licet aequora iuxtaIratis scopulos tundunt et saxa procellis,Insultantque iugis, et vasto murmure CauriSuspensos rauco latratu ad litora fluctusPropellunt, omnemque ferunt sub nubila pontum.Heu stolidas hominum mentes! quid Fata morentur,Si quid virgo velit? tamen imo pectore grande Nescia vulnus alit, tacitoque venena meatu Viscera pertentant, nec dulci membra quieteDeficiunt, gratoque absolvit lumina somno.Donec in expressum marcens et pallida languoremIncidit, et macies artus ieiuna venustosDistulit, ac solitum liquerunt membra vigorem.Quid faciat? medicis aperit sua vulnera; febrimDicunt, Paeoniae quaeruntur montibus herbae,Et quotquot didicit gens docta Machaonis artes.Risit Amor, dominaeque toro iuvenem applicat: illeVerborum ambrosia succoque salutis inemptaeNunc digitos, nunc ora fovet; vix ipsa valereTanti virgo putat: tamen exsilit, atque salutemEsse videt quod morbus erat, carique vicissimVires non propria fractas febre mulcet amantis,Obtentaque genis vix summovet oscula palma.Iam cursum quem sancta dedit Cytherea peregit Virginitas intacta suum: iam lumina TitanClaudet, et auricomos stagna in Tartessia currusPertaesus longarum operum, demerget, et alasNox pandet tranquilla suas, roseoque micabuntNoctivagae super axe faces: iam nobile fastus,Sponse, tibi debet spolium, iam lenta morarum,Si quid cordis habes, ulciscere puncta tuarum,Denique iam totum audacter coniunge maritum.Hespere qui. sed tam speratae gaudia noctis,Et quae nec vigiles admittunt sacra lucernas,Forte Dionaeo vates felicior oestroNectareis ibit melius describere verbis.
POETAS FACILE CALUMNIAS REFUTARE.
Quamvis sat innocentia eloquentiae est,Et liberale pectus haud linguas timetVulgi maligni, conscium satis sibi,Parmaque tectum ahenea: tamen modoNullo ferendi sunt iniqui vultures,Qui pectoris morbo maligno concitiUngues acutos in virum stringunt bonum,Et vi doloque nomen involant poloLicet repostum, maius omnino probrisQuam quod moveri possit horum alastorum.Si non silebit iste livor impiusVatisque famam ludet, et morum decus;Impune non lacesset. est nobis styliMucro tremendi, quem lacertosa manuCohortis intentabimus collo sacrae.Et sufferamus infimas plebeculaeFaeces lutosae iudices, quonam modoSit vita nobis transigenda? ne diiSinant amici: Si venustas et leposNos femininus acrius paulum lacit,Et vi benigna stringit, hoc cum maximisHeroibus commune nobis est iugum.Odium meretur omnium, qui nil amat.
AD ANDREAM GEISLERUM, cum ei Auctor Hymnum Dan. Heinsii in BACCHUMGERMANICE a se redditum dicaret.
Si nostris leviter vacare MusisTot te continui sinunt labores,Huc, vir magne, veni, novoque PindiMecum Teutonici quiesce luco,Cuius nos pia sacra, cuius umbrasPrimi pandimus, abditosque fontes;Ni maesti rabie vetamur aeviArmorumque sono, nec ille, magnisLivor mentibus additus, virentemSaeve fregerit impetu iuventam.Sed vivent nitidi canora plectriOlim carmina, nec sacros OpitîVestri deteret illa sors calores,Aut aestus Stygis occupabit atrae.Nec tu non etiam potentis aususAcres ingenii ferente ventoUltra futile litus, et profanas,O Geislere, vehes, amice, curas.Hoc Phoebi lepidae rogant Sorores;Quarum, si vacat (et vacet, LyaeiFesto laetifici) recente Pindo,Ad murtosPaphias, tuasque laurusEt rivi vada garruli quiesce.HIPPONAX AD ASTERIEN.
Casp. Kirchnero et B. Guil. Nüsslero ab adolescente inscriptus.
DIvina virgo, dulcium puellarumFlos, nemini mortalium prius tacte,Tangende nulli prurientibus verbis,Aut gestibus factisque non verecundis.O astrum amicum, quis furor tuum pectus,Illud beatum, candidum, innocens pectus,Quae strix nocente fascino profanavit?Tot delicata verba quae polo PhoebumDeducerent Lunamque dissipat CoriFerocientis impetus truci flatu.Et tu, rebellis, obstinata me linquis,Ac ut timoris hinnulus tener plenusIugis inerrat montium exul et clivis,Timetque tuta cuncta; sic tuum vatemNimis vereris, aufugisque nequiquam.Non impudicus, non adulter et moechusObscaenus, alta nocte depudicareAccedo, diva, virginem tuum lectum:Qualis medullis Phoebus intimis ardens,Daphnen misellam deperire tentavit:Aut pullus ille Martis acer AeneasDidûs pudori fraudulenter illusit.Absit venenum tale cordibus sacrisVatum piorum, quos amabilis candor,Noxaeque vita non amica per caeliFert arduis volubiles plagas pennis.Sed unico favore me frui saltemConcede vestro nec superba subduceSidus tuorum luminum venustorum.Nam non ego felicitatis indignusIncedo tantae: quamlibet suburbanisStipatus, undique haud superbio villis,Bobusque fundos divites aro centum.Parvo beatus, atque sorte contentusQuae numinum favore contigit nobis,Omnes avaros atque sordidos infraMe sperno liber, et quietus eludo.Honesta res est namque laeta paupertas,Et se satis contenta. nemo tam pauperIn orbe vivit, atque pauper est natus.Fortes timet Fortuna, vexat ignavos,Et saepe litus transit, atque sublimiRates in alto quaerit, invias nubesQuarum superbo vela supparo velant.Istaque mens serena se fide lactat,Nil esse maius uspiam sua sorteQuam compotivit, et nihil minus credit.Hac lege defaecata, contubernalemAdmittit ulnis obviis egestatem,Suaque se virtute dives involvit.Haec te pudica vota non retardabunt,O inclyte astrum; nec quod impio fastu,Et vestium fulgore gloriosarum,Pompaque verbis non onustus impono:Ut delicata musteae iuventutisSolet caterva, quae suos quidem exosaCultus, decorem mollium puellarumPaene aemulatur: frangit in gradus crinesFerro erudito, circulus fluit colloMaeandricum ceu syrma, palla subtiliBombyce commendata, funis in moremContorta nervos circumambit enerves,In textilique nube diffluens corpus.Quin et manus stant gemmeis relucentesEt fulgurantes ignibus: pedes docti,Laxis superbi fasciis, timent terramGravi pedatu tangere; ergo suspensiSese gradu librant volante Semones,Et evirato confitentur incessu,Quid impudico corde ruminent secum.Hos, diva, castitatis aucupes vestrae,Hirudinum relinque sanguisugarumClaustris pudendis, quae parabiles parvoNil praeter unum virginis tenent nomen,Vultuque nequam ad quodque liberum verbumMinantur, argutantur, annuunt, nictant,Sciuntque iam quod nesciunt, premi gaudent,Et improbos lassantur inter amplexus:Quae spe vagisque devorant viros votis,Suco carentes atque larva deformis,Et petra pumex pallidae magis buxo.Hoc namque schema more musteo quodamNatoque nuper obtinet: placet pallorQuaesitus arte pharmacisque, vel noctisIeiunio frequentis: his nocens pruna,His calx cinisque vile sanguen educit,Aut acre acetum, aut gleba turpis, aut creta.Haec nempe cura delicatulas torquet,Ne non pudorem cum superfluo cunctumRubore proiecisse censeat quisquam.Has virgines non virgines, inexhaustasVoragines virilitatis infaustae,Muscasque sanguinis virum SuburanasNon aemulare. Sancta castitas omnesMultum antecellit longo honore virtutes:Velut minorum siderum antesignanusPraeit trilustris Lucifer, vel augustiAles parentis reliquam alitum turbam.Frustra decentem corporis venustatem,Frustra lepores et facetias orisIactas superbi, et quicquid in tuam cedit,O virgo, famam, ni modestiae laudeStipata circum sit corona virtutum.Puella quamvis dotibus suae formaeAusit decorem provocare Ledaeae,Si sit pudoris nescia, annuli est instarCui gemma non relicta nil locum praeterSui reliquit, et foramen attritum.Hoc tu diserta saepe voce commendas,Hoc usque iactas, hoc tuo doces ipsa,Typus beatae Castitatis, exemplo.Festivitatis et leporis idcircoProrsus tamen carere non decet sexumCui dura divi cuncta proposivere.Facetiarum nutriendus est melle,Iocisque amoenis suscitandus et risuOrdo tenellus mollium puellarum.Quid osculum nocebit intime raptumAmantis ore? caritatis hoc signumEt pignus est fidelis. ipsa mens imoCordis barathro provocata, concursuHiantium committitur labellorum.Os nempe porta et promptuarium est mentis,Et valva cogitationis humanae.Hoc cordium Cupido limine angustoCoit duorum contubernio dulci.Hac ergo nobis parte, si licet salvoPudore, te non illibenter indulge,Insignis heroina. Castitas dia,Amorque non adulterinus, haud pugnant.Hic me subegit, hic mihi potestatemExcussit omnem: vestra solus aspiro,Virgo, venusta lumina. huc meum fatum,Huc vota tendunt, unicus lepos vester,Formaeque vis divina me mihi furtoSubducit amplo. nempe corporis vestriExterna pulchritudo mentis internae estClarus character: illa vera virtutisAbstrusa imago ab hoc splendore resplendet.Sic quando Titan mortis algidae fratremBrevi relinquet, nobile antecedentiIubar nitore sensa nostra delectat,Stringens cacumen montium serenorum.Mens pulchra pulchro quippe corpore elucet,Ut flos ab unda. plura quaerit in vobis,O nympha, quam vos, et decentiam formaeArtusque bellos, quisquis aspicit veloPulchrum remoto, et arbitratur ex vero.Persona nuda est aureae venustatis.Quicquid venustum fertur inscii vulgiOpinione: clara fax ocellorumTransenna foeditatis absque virtute est;Os, intimorum dulce sensuum litus,Lasciviae canalis; alvus, optataeFecunditatis illa pyxis, obsceniCloaca foeda caeni, abyssus infandaeLibidinis specusque; fons papillarum,Rivus sororiantium gemellarum,Scatebra Circes poculi, sinus, vitaePortus severae, centrum amoris et limes,Pruriginis palaestra, fossa peccati,Castrumque velitationis impurae.At quando mens decora corpori iuncta estNon indecoro, pulcher in domo pulchraHospes moratur. ista dos tuam formam,Amica, adornat, ista lancinat vatisCor immerentis, vultur atque fatalisFibras Titî iecurque fertile immitiPercurrit ore pabulumque depascitIn damna crescens propria atque decrescens.O dulce lumen, o chori puellarisIllustre sidus, o benigna reginaEt imperatrix omnium venustarum,Relinque quicquid aestimat puellarumPlerumque fastus: quamlibet tibi nullusNec formae honore, nec parentium stirpe,Largaeque liberalitate Fortunae,Dives sagacis unico ingenî censu,Sim comparandus. nobilem facit virtus,Non laus avorum sanguinisque maiestas,Vanumque nomen. nec pudere me nostraeNatura iussit patriae. loci splendorCelebriorem neminem licet reddat;Tamen Bolesla nos in aureum PhoebiNon paenitendo lumen extulit partu;Bolesla grande Slesiae decus nostrae,Et hortulorum fontiumque amoenorum,Nec non virorum alumna feta doctorum,Quos censeat fors, non recenseat quisquam.Elucet inter ceteros tamen cunctos,Senftlebianae gratia et lepos Suadae,Et musa nostri delicata Kirchneri.O dulce par mortalium venustorum,Quotquot benignus Iupiter cata menteEt litterarum laude rite donavit!O cara biga, contubernio vestro,Vester sodalis, civis, atque congerro,Quando beabor? quando, quando vos inter,Et inter Asterin meam, Asterin stellamDecusque virginum omniumque stellarum,Propter vireta amoena nobilis Quecci,Et obstrepentes voce garrula rivosQuietus ibo; vel quae amabilis ripaBobrae salacis undae amore lascivit,Anfractuoso devehens aquas cursu?Hic, o puella, amoenioribus gratiRisus susurris atque lusibus blandisVitae tyrannas aufugabimus curas.Nec tu Poetas obstinata fastidi,Aut extimesce: Numini suum et sanctoPropago nostra semen imputat caelo.Me laus scientiae aureae et fames famae,Genîque calcar campo honoris instigat;Me litterarum fervor e sinu mundiMolestiis subducit atque secernitPlebe implicata multum inanibus curis.Non sum minor misellulis Poetastris,Qui prostitutae honore laureae imponuntPlebi insciae sibique; nempe ne gratisCogantur insanire: non velut blatta,Aut tinearumthe first syllable should rather be long! grex iniquus affixusLibris adhaereo unicis et intentus,Meque hospitem reddo mei; ut solet foedoSentina caeno nata Grammatistarum,Qui vim potentis ingenî scopo certo,Domesticaeque angustiae suae clatrisSublime, fertile, igneum, polo lapsum,Prorsusque non mortale pectus affigunt.Vos scilicet iecur Cratetis intravit,Vos estis illud alpha litteratorum,O paedagogi, ceteri cinis tantumFeruntur, et vix umbra nominis vestri.Vos Tulliano verba melle condita,Merumque rorem funditis Caballinum.Nos pulli, ephebi, transfugaeque cunarum,Rudes, inepti, barbari, inscii, insulsi,Omnisque iudicî, artis expertes,Qui quicquid erudita relliqui fecitAntiquitas, cura et labore inexhaustoNoctu diuque evolvimus, magistellisNil fracta praeter vitra, vel nuces cassasQuicquam tenemus. o miserrimae mentes!O noctuini! o semivultures! FamaeCanes benignae, Cerberique vivorum!Vestrisne nostra caelica ausa cancellis,Vestrine limite ingenî veternosiEt angiporto clauditis? cor excelsumPlus tendit ultra, nec Scholastici regniPomeriis quiescit; immemor metae,Flagransque laudis igne, libero cursuScientiae omnis atque disciplinarumDecurrit aequor omnium: velut frenisEquus remissis acer indolem magniProbat vigoris, carceresque deridetHinnitu alacri, despicitque rectorem.Nec Posterorum me favor situ putriUmquam sinet iacere si integer vitaeLabisque purus, unico fretus mentisSanae furore ad templa celsa doctrinaeLaudisque purae regia via grassor.Hoc inter auras aliti ferar curru,Aevo superstes et mihi, vehens mecumTuas, virago, caelicas venustates.Hac lege nubes pauperi quidem vati,Sed non pudendo: quippe provocat letum,Ultroque securus sui rogum invadit,Qui iam ante vitae fatum terminum explevit,Premitque mortem quam odit. hac tibi doteAbsolvar, hoc stipendio: modo celsaeAeternitatis non repelle mercedem.Quid quaeris ultra? luctus et dolor vultusErrat per omnes: aestuo velut pontoMinuta navis arduo, Notus saevoCum fluctibus furore totus incumbit.Flammam occupavi; saevior coquit mentem,Quam qui camino insanit ignis Aetneo.In me Dione viribus ruens cunctisCyprum suam reliquit: huc et huc curro,Incerta qualis cursibus vagis ferturSuccensa Maenas Liberi sui flammis,Nisae superbi vertice aut iugis Pindi,Sacroque pectus incitum ferit cultro.Te quaero, investigo, ceu suis tigrisCrudelis orba liberis, nemus multoGangeticum maerore lustrat, et vastisTerret querelis. lacrimae obruunt vultum,Cor fluctuatur omne, spemque formido,Spes occupat formidinem. O venustatisFormaeque cunctae terminos supergressaFestiva Siren, Scylla mentis et portus,O dulce monstrum, nescium ullius labisNaevique, pura stella saeculi et morum,Quies mea, at laboriosa, dos, multa,Morbus, medela, lumen, umbra, mors, vita,Amica et hostis, tota flos, lepos tota,Adiuncta Gratiis tribus soror quarta:Tui decoris cultor atque adoratorVirtutis adsum; cede cede Fortunae,Dîs cede magnis: quicquid imperant, opto.Non est in illis partibus minus Fatum,Quas vester abscondit sinus: duas mentesDivina conspiratio remotorumNon raro ad unam siderum trahit metam.Occurre iussis caelitum: manum fatis,Os dede nobis suave nectar exhalans,Suavesque flores: dede basium nobis,Signum futuri et dulce foederis pignus.Nec forte taedeat mei, quod informiTe choliambo, qui pedem trahit claudum,Ut Mulciber suam Dionem, accessi:Quod si ferens me ventus ad tui, diva,Portum favoris applicabit, et castiTorum cubilis, atque dulcis appendixHaec colla stringes vinculo lacertorumBlando tuorum, gratioribus nervisTe demerebor, claudicans nihil quicquam.At si querela nulla, lacrimae nullae,Nullae preces movere dura te possunt;Hic ipse Iambus fulminans suas discatProbare conscientiae tuae vires.