EPICEDION HEINRICHI LAFATERI TIGUrini Patritii, qui Argentinae in Prusca fluvio obiit, ad Iohannem Bullingerum.

SI licet abiectos luctus renovare Ioannes
Et querulam digitis increpuisse chelym
Accipe flebilibus nimium cantata Camenis
Et mecum socii tristia fata geme.
Nunc ego dilecti Lafateri funera ploro
Quem diro rapuit vortice Prusca vagans,
Quique pari mecum studio nutritus et annis
Occubuit florens, proh dolor, ante diem.
Huic cum debueram meritis condigna referre
Et threnis funus concelebrare novum,
Non poterant humeri forti sine robore molles
Impositum pondus sustinuisse mihi.
Nunc cum me exiguis cognoscam viribus auctum.
An potero officium rite negare meum?
Ergo quod possum referam nunc munus amico,
Munera sera quidem, munera grata tamen.
Quare nunc simili pergas lugere dolore,
Qui semper simili iunctus amore mihi es.

HEi mihi cantandus num sic heinriche fuisti,
Cuius debuerant fortia facta cani?
Hei qui me purerum rapuisti fortiter olim
Ne tristis traherer Limage praeda tibi,
Nunc miser a patria moriens nos care relinquis
Tristia me cogens dona referre tibi.
Nuncque sepulta iacet crescens tua fama sepulchro,
Et tantum ingenium parva recondit humus.
Haec ne suis merces studiis? num dona laboris
Haec sunt quae doctis dantur in orbe viris?
Nec tua te iuvit virtus, nec vita pudica,
Nec tibi qui pulchro candor in ore fuit?
An Deus haec oculis etiam nunc aspicis aequis?
An tibi fatorum iura tremenda placent?
Quid credat superos humanos cernere casus
Haec si pro studiis poena cruenta datur?
Scilicet hoc pretii vigilatae ex ordine noctes,
Et studiis luces continuasse dedit?
Quis putet humanum divos curare laborem?
Quis putet has terras qui regat esse Deum?
Non superos hominum tangit vel cura laborve,
Nil benefacta iuvant, nil malefacta nocent.
Parcite lugenti non haec sententia fixa est,
Improbus haec cogit dicere verba dolor.
Nam nodo qui viridi iuvenis florebatin aevo
Exurgens patriae fama futura suae,

Occubuit duro Parcarum stamine tortus
Et duras sensit praevaluisse manus.
Nunc etenim patremque suum patriosque penates
Iusserat hic de se spe meliore frui,
Sollicitique sua magnam spem mente fovebant
Inque uno nato vota parentis erant,
Cum subito illius succensens laudibus almis
Hunc rapuit dira mors male fida manu.
Et nunc vana iacet miseri spes magna parentis,
Nec pia quod speret nunc sua mater habet.
Quae modo dum numerat redeuntis tempora nati
Decipit invisas spe meliore moras.
Et modo queis illum verbis, queis ille parentem
Compellare queat mente revoluit inops.
Rursum quas vestes defesso corpore sumat
Germanam hortatur forte parare suam.
Ah misera, et numquam nati visura quod optas
Speratum reditum, gaudia ficta sine.
Desine sollicitis superos compellere votis,
Discutiunt tristes ventus et aura preces.
Nec te sancta iuvat pietas nec casta voluntas,
Qua summo metuis displicuisse Deo.
Non natus patriam tua maxima cura videbit,
Hunc patriae ereptum patria vera tenet.
Et quem nunc speras reducem te posse videre
Eheu iam fluvio facta rapina truci est.

Ergo visa diu felix castissima mater
De nato sperans gaudia multa tuo,
Quis tibi nunc leges audebit dicere flendi?
Quis iubeat lacrimas te cohibere graves?
Hei nimis ampla tibi, nimis est tibi magna dolendi
Causa, dedit luctus Parca inimica truces.
Heinrichi quoniam vultus vitamque pudicam
Fluctibus immersit invidiosa dies.
Nec tua dextra eius morientis pressit ocellos,
Nec fuit in nati funere maesta sui.
Nec mandata dedit moriens, nec verba suprema
Dixit iam languens ore tremente VALE.
Nec matris manibus tumulatus tristia sensit
Munera, nec fratrum dona suprema tulit.
Ergo peregrino Lafaterus in orbe iacebit,
Et cineres condet terra aliena suos?
Ergo piis studiis haec tandem munera dantur,
Mortuo ut hei possit terra negare locum?
Et iam Pieridum debens in fonte lavari,
Fluctibus haec solvit munera Prusciacis?
Tardae Pierides (animo Dea parce dolenti=
Quae vos cunctantes tam mora longa dedit?
Annon tempus erat iuveni succurrere mystae
Ne foret immanis gloria tristis aquae?
Quae vos impediit docto succurrere alumno
Tunc mora, vel tardae quae fuit ansa morae?

An vos nulla movet vatis pia cura futuri?
Nec tangunt animos tristia fata truces?
Quis colet Aonios fontes si talia vestros
Me miserum mystas dona nociva manent?
Quisque suos superum vigili virtute clientes
Protegit, et studio candidiore iuvat.
Sic medicos Phoebus, venantes pulchra Diana
Defendit, fabris mulciber aequus adest.
Iuppiter ipse parens vester se rite colentes
Numquam non curis officiisque fovet.
Vos solae miseris dextras praebere poetis
Cessatis, nec vos fata aliena movent.
Sic quondam docta praelucens Aeschylus arte
Fulmineae periit verbere caesus avis.
A canibus diris laceratus praeda cruenta est
Qui fuerat Tragici fama suprema chori.
Quid docti referam Nasonis tristia fata
Qui Getico infelix exul in orbe fuit?
Scilicet haec vestris merces numeratur alumnis?
Haec doctos vates dona suprema manent?
Ut quicumque alios ornarint laudibus amplis
Fatis nobilitent tempora multa suis.
Hinc etiam Aonii fontis pia fama futurus
Ante est Prusciacae gloria inanis aquae.
Terra negat mortem, nam vidit vivere dignum,
Nec tantum voluit laedere flamma caput,

Aera quin etiam tuto transibat apertum,
Sic Pylii poterat saecla videre senis.
Ecce tamen (ne aliquid possit fera fata morari)
Materiam mortis Prusca vadosus habet.
Improbe Prusca pii iuvenis quae facta movebant
Ut cuperes huius nomen habere necis?
An placuit famam crudeli morte parare?
Quae de morte venit, gloria nulla venit.
Quod nisi de fuso veniat tibi sanguine fama,
Gloria nulla tua est, gloria nulla tua est.
Nempe tuum fuerat miseris prodesse iuvando,
Sic tua de meritis gloria maior erat.
Conservare decet, quis enim non perdere posset?
Possunt immanes perdere plura ferae.
Quin etiam fama est te poscere funera certa
Quae tibi quottannis persolvenda sient.
Desine dure precor crudeles poscere census,
Inque tuis ripis flumina lentatene.
Non opus est Xanthi stagnantis fingere fluctus,
Saevitiae similis non tibi causa datur.
Aeacides Troes quondam et sua regna premebat,
Afflictis fluvius rite Ferebat opem.
Continuitque virum nulla ratione furentem,
Ne rueret patrios turba inimica lares.
Pugnavit quondam tumidis Achelous in undis
Sed pugnae causam Deianira dabat.

Sic tu si patrios quisquam vastare penates,
Sive tuas nymphas quis rapuisse volet,
Arma move, iubeo, et furibundo vortice pugna
Fortiter, et ruptis regna tuere vadis.
Sed quid opus pueros tibi nil hostile struentes
Perdere, et innocuae mortis habere notam?
En nudi infidis credunt sua corpora lymphis,
Quae tanta est nudos perdere Fama tibi?
Quid tamen haec frustra moneo, non carmina possunt
Praedura amnicolûm flectere corda Deum.
En venit huc blandus iuvenis non talia sperans,
Et fluvii fiet maesta rapina trucis.
Hei Heinriche procul funestum desere littus,
Et fugito in mortem flumina nata tuam.
Cur habitus molles ponis cur brachia nuda
Iactas? cur fluvii dira fluenta iuvant?
Hei brevis hinc veniet tibi nunc, mihi crede, voluptas,
Qualis ab infaustis rebus adesse solet.
Quae te tanta movent caecae ludibria mentis,
Ut iuvet infidis credere corpus aquis?
Care precor caveas, nandi nam gloria parva est,
Maior at e studiis fama venire solet.
Si tamen est animus vitreis tua corpora lymphis
Tingere, et haec studiis gaudia adesse tuis.
Flumina magna cave, fluctus vitato profundos,
Et tenui credas membra lavanda vado.

Haec memini quondam patres tibi iussa dedere,
Hei nimis infauste iussa relicta tibi.
Nam nunc flebilibus commendas corpora ripis,
Nunc mediis nudum fluctibus ire iuvat.
Nunc veluti tumidis audax Leander in undis
Tendis in oppositi mollia prata loci.
Iam tibi subtrahitur flumen cedendoque paret,
Ut capiat vitam fraude doloque tuam.
Heu caveas generose puer, nunc ultima fati
Hora venit, Lachesis iam tua fila trahit.
Prusca cave iuvenis comissi laedere corpus,
Quanta tuis patriae spes bona pendet aquis?
Si te fata iubent praescriptos quaerere census,
Hoc alius poterit nonne dedisse tibi?
Heu tibi quanta tuae decedet portio laudi
Hoc si submergas improbe Prusca caput.
Sed quiritor frustra nec te mea carmina tangunt,
O numquam placidis nobile flumen aquis.
Ante tuo molles errabant littore Nymphae,
Non erat invisum nomen in orbe tibi.
Nunc vero numquam faciles habiture Camenas,
Dii tibi dent factis praemia digna tuis.
Non tua suscipiat facilis rogo flumina Rhenus,
Neptuni nec sint regna secunda tibi.
Nec tua Naiades accedant littora Nymphae,
Nec ferat huc teneros ulla puella pedes.

Sis miser, et toto tibi nomen in orbe laboret
Nec liceat fama prosperiore frui.
Te tua nunc fugiant exosi crimina pisces,
Fontibus e siccis pulverulentus eas.
Dira venenati subeant tua regna Dracones,
Cum stygiis misce flumina iniqua vadis.
Quid tamen hei volupe est iusto indulgere dolori,
Tristia num retrahi fata querendo queunt?
O nimis invisae numquam bona numina Parcae,
Quantum erat hic saevas continuisse manus?
An iuvat innocuis vestras ostendere vires?
An iuvat humanum sic rapuisse genus?
Cur sic aequali rescinditis omnia falce?
Nulla ne vos virtus, gloria nulla movet?
Sufficeret certe (nisi dira cupido moveret)
Emeritos annis surripuisse senes.
Sed rapuisse sui florentes tempore Veris,
Dicite si pretium laudis habere queat?
Cernimus immanes nimium vixisse tyrannos,
Plurima et invisos saecla videre viros.
Cur non lex eadem dabitur virtutis alumnis?
An peior a manent? an meliora cadunt?
Tot vivunt pestes patriae crimenque pudorque,
Quos melius saeva morte perire fuit.
Sed nova consurgens virtutis imago paternae
Mergeris ah patriae spes Lafatere tuae.

Hei canae poteras metas tetigisse senectae,
Nec tua tam nobis fata odiosa forent.
Et tibi sic nomen, patriae benefacta dedisses,
Et tua vidisset fortia facta parens.
Non ego te plorans nunc invida fata vocarem
Quod tantum patriae surripuere decus.
Nec foret haec invisa tuae lux ultima vitae,
Et mortem luctu ferre minore queam.
O male fausta dies anni pars pessima, quis te
Fecerat ut terris inveherere novis?
Credibile est illa Musas flevisse tenellas,
Credibile est Charites hac ululasse die.
Te quoque phoebe pater talem tunc credo fuisse
Qualis et in nati funere totus eras.
Alma Venus lugens confuso palluit ore
Abscondit vultus Cynthia pulchra suos,
Haec mihi semper erit nigro signanda lapillo,
Nec coeptis fuerit nobilitanda novis.
Hac quoque Prusciades Nymphae sua regna perosae
Dicuntur saxis delituisse diu.
Scilicet invitae ne funera maesta viderent
Queis cecidit patriae gloria tanta suae.
O Heinriche mei studii pars maxima, morte
Quis satis hei poterit condoluisse tua?
Sic ego dilecti deplorans funus amici
In somnum lasso lumine versus eram.

Astitit in somnis Lafateri tristis imago,
Et visa est tales aedere laeta sonos.
Quid iuvat immodico corrumpere tempora fletu,
Dum licuit mentis cura Rodolphe meae.
Desine non quicquam valituris fletibus ora
Spargere, commoditas nulla dolore venit.
Aspice Threicium vatem fera saxa moventem
Defunctam frustra concinit Eurydicen.
Quem semel unca tulit monstrosi cymba Charontis
Ad superos nunquam tristis habebit iter.
Nam velut undoso consistens littore cautes
Contemnit fusas ianua surda preces.
An nescis hominum casus ceu nubila vento
Incerta semper conditione rapi.
Nascimur et morimur, peregrini hic hospita tecta
Et colimus dubios extera turba lares.
Crede mihi stultum est defuncta cadavera flere,
En quoque te rapiet cum volet illa dies,
Non tamen infelix (ne quid mediteris inique)
Intravi nigri lurida tecta Dei,
Quin modo post mortem summum super aethera vectus
Felices habito cum pietate lares.
Parce meos igitur cineres turbare dolendo
Me modo surreptum patria summa tenet.
Quod si deploras caelestia regna colentes,
Quid facies illis quos domus atra tenet?

Talia cum dixit tenues discessit in auras
Excussus pariter somnus et ipse mihi est.
Quare carnivoros luctus dimitte Ioannes,
Non etenim lacrimae fata movere queunt.
Pellito deformes maesto de lumine fletus
Mortuus en vivens iam Lafaterus erit.
Eius cantantes faciles praeconia Musae
Eripient [(transcriber); sic: Erripient] tristi nomina clara rogo,
Nos quoque dilecto dantes monumenta sodali
Haec tumulo dabimus metra legenda novo.
[Note: EPITAPHIUM] Cum mersus tristi Lafaterus in amne periret
Visa simul virtus cum pietate mori.
Prusciades huius Nymphae rapuere cadaver
Quae eiectum terris exhibuere caput.
Scilicet ut tristis sentiret dona sepulchri
Nec miser infaustis piscibus esca foret.
Hunc flevere boni quotquot pia numina Musas
Quiaque colunt artes docta Minerva tuas.
Occubuit iuvenis, nec bis duo lustra peregit
Ast animi poterat dotibus esse senex.
Quam nihil in toto persistens cernitur orbe,
Si tollas artes ingeniique bona?

EPITAPHIUM aliud eiusdem.

SISTE pedem iubeo lentum defesse viator,
Et lege quae in tumuli marmore scripta vides.

Hic ego qui parva iaceo Lafaterus in urna,
Hei procul a patria fata suprema tuli.
Me Tigurum genuit, doctae instituere Capellae,
Argentina tulit, Prusca vagans rapuit.
Quatuor absolui necdum quinquennia vitae
Prusciacae factus nobile crimen aquae.
Gaudebam fluviis (sic me mea fata trahebant)
Obruit infelix saeva procella caput.
Spemque mei de me matrisque patrisque fefelli
Dum iaceo externa contumulatus humo.
Nunc tamen in summo mea mens spatiatur Olympo,
Quod superest nostri corporis urna tenet.
Tu quicumque voles cari spes esse parentis,
Dignaque mox patriae dona referre tuae,
Fac mea te moveant hei tristia fata natantis,
Mobilibusque cave credere corpus aquis.
Fac caput Aonidum felix in fonte lavetur,
Sic fies patriae lausque decusque tuae.
Dii tibi dent longae felicia tempora vitae,
Nuncque valens semper lente viator abi.

EPICEDION CLARISSIMI POETAE D. Helii Eobani Hessi, ad D. Heinrichum Bullingerum.

BUllingere pater nostris celebrande Camenis,
O decus et patriae gloria prima meae,
Accipe Lanicola tibi quae demittimus urbe,
Accipe cum luctu carmina scripta gravi.
Nunc tibi victa iacet toties laudata Camena,
Sat scio per lacrimas flenda Camena tuas.
Hei mihi, funestus cur cogor nuntius esse,
Eheu quam vellem nunc meliora dare.
Indigno functum lugemus funere vatem,
Qui fuit Hessiaci laus, decus, aura soli.
Infelix quarto fulgens October ab ortu
Has nobis lacrimas tristitiamque dedit.
Ergo precor mecum crudelia funera defle,
Est nimis ad luctum causa parata gravis.
OCCUBUIT tristi sublatus funere vates,
Eloquii princeps Pieridumque decus.
Flebilis incomptos scindas Elegia capillos,
Scindito purpureos maesta Thalia sinus,
Magna tibi luctus causa est, nunc flebile tempus,
Ingens heu nimium causa doloris adest.

Collige lugenti fundentes carmina voce
Calliope socias, Pieridumque chorum.
Nunc hilares valeant citharae, nunc tibia laeta,
Et laetum valeat tempus in omne melos.
Flebile tempus adest, vestros lugete Camenae
Casus, pro vestro fundite verba duce.
Hessiacus dira nunc vates morte peremptus,
Cum lacrimis clausit fata dolenda novis:
Occubuit vestri vates Eobanus honoris
Gloria, laus, columen, praecipuumque decus.
Plangite Laniades Nymphae, contundite pectus,
Scindite candentes ungue rigente genas.
Sint procul auratae nitido cum murice vestes,
Sit procul Eoo gemma petita mari.
Non libeat teneras ludis petulantibus uti,
Lascivis pudeat vos saliisse choris.
OCCUBUIT tristi sublatus funere vates,
Eloquii princeps, Pieridumque decus.
Exue Lane pater viridem de corpore vestem,
Defluat ornatis maesta corona comis.
Abice sublimes elati pectoris astus,
Ah miser in lacrimis tempora lenta tere.
Occubuit laudum praecellens fama tuarum,
Hessiacae gentis gloria summa iacet.
Plangite Pierides, plangendo tundite corda,
Funde graves lacrimas o studiosa cohors:

Flete graves casus Musarum quotquot ad aras
Pieridum coetus mystica turba sumus.
Occubuit princeps nostri laus maxima coetus,
Heu mihi quis post hunc pondera tanta feret?
Ah pone audaces fortis Germania vultus,
Cum lacrimis gemitus corde dolente trahe.
Pone animum durum, madefiant fletibus ora,
Et resonent tristi corda petita manu.
Hic etenim cecidit quo tu Germanica tellus
Non minimum parti pondus honoris habes.
OCCUBUIT tristi sublatus funere vates,
Eloquii princeps, Pieridumque decus.
Ornarunt alii patriam felicibus armis,
Dum reprimunt hostes Marte favente suos,
Artibus hic doctis celebrem te fecit, ut altis
Laudibus, externis conspicienda fores.
Palladiis quantum concedunt artibus arma,
In tantum maior laus Eobane tua est.
Te duce laurigeros peperit Germania vates,
Te duce Musarum nos quota turba sumus.
Te duce lascivis et turpibus obruta [(transcriber); sic: obruata] ludis
Exseruit castum Pieris alta caput.
Idalias non tu flammas, non spicula amoris
Factaque cantabas dissimulanda bonis.
Ite procul vani canitis qui foeda poetae,
Haec nobis casti funera vatis erunt.

Spiritus hunc tenuit Domini, qui nobile pectus
Movit et instituit dulce sonare melos.
Non qualem cecinit Peligni gloria ruris,
Sed qualem Domini dextra benigna dedit.
Aut patriam celebrans, aut iusti principis arma
Inflabat placidos docta Camena modos.
Non huius solita est quemquam perstringere Musa,
Scripta Lycambaeo nec sua felle madent.
O decus Aonidum salve sanctissime vates,
Te duce Germanis dexter Apollo favet.
Et tua prima novo decantans carmine sacra,
Facta gravi merito Psaltria Musa tibi est.
Per te tam docto Iessaeus carmine vates
Redditus, in toto qua patet orbe volat.
Non minimum debet laudis tibi rustica musa,
Quae bene dulcisono carmine culta nitet.
Tu primus Siculo duxisti rure capellas,
Ut possent Latio liberiore frui.
Silva tibi culta est, quae vincat Adonidis hortos,
Carminibusque tuis Norica tota nitet.
Et tibi descriptae vivunt Heroides, alti
Ingenii et summae relligionis opus.
Doctaque nunc per te vatem praecepta medendi,
Iucundo possunt carmine scripta legi.
Per te Pieridum princeps insignis Homerus
E patria ductus, castra Latina petit.

Eheu Maeonides patria deductus avita,
Factus es extremi triste laboris opus.
Vix etenim populi fueras digressus in ora,
Cum rapiunt Hessum fata inimica tibi.
CUM cadit indigno sublatus funere vates,
Eloquii princeps, Pieridumque decus.
Heu quantos nobis luctus Eobane relinquis,
Maxima Germani laus Eobane soli.
O utinam salvus potuisses claudere nobis
Extrema coeptum cum pietate librum.
Nunc sacri docto legerentur carmine ritus,
Quoque foret merito quaeque notanda dies.
Parca ferox, inimica bonis, saevissima pestis,
Cur peiora sinis, cur meliora rapis?
Nam vix lustra decem numeravit tempora vitae
Cum rupit summos horrida Diva dies.
Ah poterat plures vixisse diutius annos,
Corpus adhuc firmum, spiritus acer erat.
An (si vera canunt) tot vivit garrula cornix
Annos, tot velox saecula cervus agit,
Cur non hoc homini digno natura dedisti?
Nonne fuit rapidis dignior ille feris?
Dignus erat caelo, sed adhuc tellure morari,
Hei fuerat studiis consuluisse bonis.
Dignus erat Pylios qui vita vinceret annos,
Ut daret ingenii munera plura sui.

Quid non illius potuisset vincere fatum?
Si modo mortali vincere fata licet.
Quis fuit eloquio maior? cui copia fandi
Tanta? quis ingenii vincere dona queat?
Quis non miretur coniunctas artibus artes,
Et colat hunc animum cum pietate gravem?
Moribus hic castis felicia numina Musas
Addidit, et castos aedidit ore modos.
Quis non illius deplorat funera? quis non
Herois tanti fata dolenda gemit?
OCCUBUIT tristi sublatus funere vates,
Eloquii princeps, Pieridumque decus,
Illum defleret Naso si viveret exul,
Scilicet ingenio carminibusque parem.
Hunc invita gemit nostro licet invida vati,
Graecia, quod Latio reddita verba videt.
Haec sibi praereptum tristis deplorat Homerum,
Cum videt Ausonibus munera tanta legi,
Quem veluti niveus conscendens nubila cycnus
Ingenii cecinit dona suprema sui.
Quam fuit hic merito cycneo stemmate dignus
Quod lauro insistens nubila summa petat.
Sicut enim moriens supremum gutture longo
Dulcisonum carmen Musicus aedit olor.
Proxima sic fato morituri Musa poetae
Maeonidem magnum iam moribunda dedit.

Nunc tamen occubuit pallenti funere raptus,
Nunc iacet Aonii gloria prima gregis.
Quem sibi surreptum luget Germania fortis,
Plorat, et auratas scindit amara comas.
Hunc dolet exstinctum deplorans Itala tellus,
Quaque patet longis Gallia pulchra iugis.
Helvetii Alpigenae crudelia funera deflent,
Tristia nunc largis fletibus ora rigant.
Hunc procul a nobis Pelago divisa patenti,
Pectore luctisono terra Britanna gemit.
Hunc arctoa dolet defunctum Dania vatem,
Quaeque videt gelidum Sarmatis ora polum.
Indignos luget nunc aurifer Aedera casus,
Fulda rapax, Verares, Unster, Hiera dolet.
Lanus et ingenti concussus corda dolore,
Conturbat lacrimis cana fluenta suis.
Excipiens illas veloci flumine Rhenus,
Nuntiat occiduo funera maesta mari.
Omnia quem tristi complentem littora luctu,
Audit, et auditum Teutonis ora gemit.
Hunc celer exaudit vicinis fontibus ortus,
Et simili Rhodanus corda dolore premit.
At nos vicini colimus qui littora Lani,
Hic ubi Mavortis nomine dicta schola est.
Exstinctum niveo condentes marmore corpus,
In funus lacrimas dona suprema damus.

Ut tamen haec nostri videant monumenta nepotes,
Hoc super imposito marmore carmen erit.
[Note: EPITAPHIUM] Hessiaci recubant hic vatis membra sepulti,
Condidit huc socias Calliopea suas.

EPITAPHIUM ALIUD.

Ingenii dotes si possent fata morari,
Semper victurus certe Eobanus erat,
Cum tamen occiderit, clauduntur corpora saxo
Fama sed ingenii summa sub astra volat.

ALIUD.

Triste replet moriens Eobanus corpore bustum
Nomine qui complet Solis utramque domum.

ALIUD.

Heus, hic siste pedem viator, audi
Quae sint exuviae hoc sitae sepulchro.
Hic ingens Eobanus ille dormit,
Felix ingenio, bonus, benignus,
Festivus, placidus, pius, malorum
Osor, sed pietatis assecutor.
Fortis, magnanimis, bonorum amicus,
Musarum decus, optimus poeta,
Qui magnis meritis sibi paravit
Non unquam periturum in omne tempus
Nomen, Pieridum parata dona.

Sed non hunc probitas decensque virtus,
Non hunc ingenium piique mores,
Non hunc luctisonae preces bonorum
A fato valuere liberare,
Quod dirum pede ferreo superbit,
Nec dotes animi genusue curat,
Quo magni pereunt, caduntque parui.
I nunc fide tuis bonis amice.

EOBANUS LOQUItur ad amicos.

QUID mea tabifico defletis funera luctu,
An quoque qui vivit mortuus esse potest?
Desinite a lacrimis, nec enim me saeva domare
Mors potuit, cunctos quae domuisse solet.
Quod fatum voluit, liqui ius corporis huius,
Nunc demum vita liberiore fruor.
Nec vos deserui totus, mea scripta tenetis,
Scripta sub extremum vix peritura diem.
Discite felices finem reperire labori,
Et me per Domini regna suprema sequi.

EPICEDION DOCTISSIMI VIRI D. NIcolai Partrigii Angli.

QUIS non luctifico me dixerit esse dolori
Natum, cui semper causa doloris adest?
Vix bene defleram defuncti funera Vatis,
Altera lugendi cum mihi causa venit
O Elegi, semper funestis luctibus apti,
Hoc nunc praecipue nomen habere decet.
Scinde coronatos afflicta Thalia capillos,
Nec micet in tristi purpura pulchra sinu.
Calliopea tuam digitis proscindito frontem,
Et lacrimis madeant ora rigata tuis.
Tuque ô Musarum princeps doctissime Phoebe
In medio residens tristia verba canas,
Proice splendentem niveo de corpore pallam
Inque tuum cineres spargito ubique caput,
Ponito lauratae bene olentia serta coronae
Et faciem cingant nubila multa tuam.
Nunc tibi funebres sedeant in fronte cupressi,
Nunc tristi resones tristia verba chely.
Occubuit quoniam crudeli morte peremptus,
Qui tibi prae multis doctus alumnus erat.
Flebile nunc funus bonus, hei, Partrigrius [(transcriber); sic: Patrigrius] exstat,
Qui Latii fuerat gloria tanta chori.

Nostin? nec tristis fundis tristissima verba?
Ferreus es si non talia fata doles.
Ille tibi cecidit quondam gratissima cura,
Quem PIETAS placido fovit amica sinu.
Hei mihi quis lacrimas fundet, quis funera fletu
Decorat? ut possint haec satis esse tibi?
Qui mihi nunc amnes, quae flumina signa doloris
Tradent, ut digne funerat tanta fleam?
Occubuit nostrae quondam pars optima vitae,
Et socio fuerat quo mihi triste nihil.
Quo duce praestantes semotos orbe Britannos
Vidimus, et ripas Thamise salse tuas.
Dulcis amicitiae, qui mecum foedere iunctus
Et dulcis comitis fratris et instar erat.
Quo duce vix iuvenes nos multa pericula terris
Vidimus, et saevo multa pericla mari.
Hunc ego si doleam lacrimis manantibus an me
Quis luctus causam non habuisse putet?
Hei Nicolae iaces longo mihi notus ab usu,
Nec licuit coram fata videre tua?
An licuit numquam meritis condigna referre,
Haec nisi pro laetis munera maesta darem?
Quis Nicolae Deus saeva te morte peremit?
Quis tantum voluit nunc periisse decus?
O numquam mites, crudelia numina semper
Parce, cur rapidas iuvit habere manus?

Parcere doctorum vitae, nec perdere sancta
Vos decet imbutos relligione viros.
Omnia cur aequa metitis mortalia falce?
Nulla ne constantes causa movere potest?
Quid non hic habuit, quod posset fata morari,
Si modo susciperent tristia fata moram?
Pectus erat virtutis amans et moribus istis
Immanes poterat perdomuisse feras.
Quae pietas animi? quis morum candor in illo?
Inque animo latuit gratia quanta suo?
Quin sanctis etiam studiis feliciter usus
In quavis poterat dicier arte bonus.
Audisses Latii sermonis dulcia verba,
Dixisses, Huius Tullius ore sedet.
Et Graecae doctus lustrans penetralia linguae
Miscuerat Latiis pallia Graeca togis.
Et pia sanctiloqui sermonis dogmata discens
Sanctos voluebat relligione libros.
Cum iam multorum vexatus sorte locorum
In patrios rediit spe meliore lares,
Et voluit natale solum pia iura docere,
Quae vigili studio viderat ille prius.
Invidit patriae tantum trux Parca decorem,
Et tanti secuit stamina docta viri.
In mediisque iacens languens Partrigius ausis,
Hei miserum, votis excidit inde piis.

Anglia cara dole, si quid te sancta movere
Coepta viri sancti relligiove potest.
Huius enim fato tristes per littora nymphae
Effundunt querulos ore dolente sonos.
Nunc pia Musarum quiritantia numina plorant,
Cum se tam magna parte carere vident.
Hunc omnes plorant, qui verae dona salutis
Quaerunt, vel Domini iussa colenda petunt.
Quid tamen hic nobis faciendum? forsitan illud
Altisonans iusta cum ratione dedit.
Scilicet ut tristis non consors tramitis huius
Vitae, caelestes scanderet ille domus.
Et ne forte miser maiora pericla subiret,
Iam voluit fato prosperiore mori.
Partrigi valeas, quondam, dum fata sinebant,
Non falsa nobis iunctus amicitia.
Et mea pacatus sumas funebria dona,
Quae sunt ingenii munera grata mei.
Gaudeto felix, vitae quia calle peracto
Aeternae felix dona salutis habes.
Corpus humi remanens tumulo concluditur atro,
Fama manet terris, mens super astra volat.

CLARISSIMO VIRO D. IOANNI PISTORIO Niddano in funere filii Friderichi Pistorii.

INcluta Niddanae virtus et gloria gentis,
Qui pia divino dogmata ab ore doces.
Accipe flebilibus mihi decantata Camenis.
Quaque tuos luctus carmina nostra levent.
Si bene deflentur, quos iam matura senectus
Abripit et luces continuare vetat,
Cur non ploremus iuvenilis tempora vitae,
Queis medium rupit Parca tremenda diem?
Flebilius quoniam multo est spem perdere laetam,
Quam fructu accepto tristia damna pati.
Non ego te dicam nimium pueriliter actum,
Tristia si nati funera forte gemas.
Hoc multi fecere boni, fecere priores,
Et sancti lacrimis succubuere viri.
Quamvis mortales etenim nos talia semper
Excipiant dubio fata timenda pede.
Est tamen infelix nobis meminisse voluptas,
Incutit et lacrimas ista ruina graves.
Quem lugebit homo, dulcis qui funera nati
Lumine non madido cernere forte potest?

Scilicet hunc nobis luctum natura negare
Noluit, et iustus debet adesse dolor.
Non etenim silices, nec nos adamanta creavit,
Qui nostri imperium sceptraque lata tenet.
Vos tamen ô Parcae, saevissima numina semper
Quid iuvat immanes sic habuisse manus?
Quid iuvat immeritos crudeli perdere fato?
Quid iuvat inviso si quis ab ense cadat?
Cur vultis primae largiri tempora vitae,
Progenitos si non tempora plura manent?
Ah melius fuerat numquam venisse sub auras,
Quam tristes tenebras reppetiisse cito.
Et per vos gemini luctus occasio surgit,
Si vix prognatos funera maesta manent.
Nam modo qui coepit vix tempora prima videre
Intortus morbo fata suprema luit.
Et modo quae miseros solata est causa parentes
Hei miseris luctus causa parata novi est.
Et quae vix Domino dignas pro munere laudes
Dixerat, ah cernit funera saeva parens.
Obruiturque nigro crescens spes magna sepulchro,
Et rapit infelix mortua membra rogus.
Si non illa movent, poterunt non ulla movere
Damna atque indomitum cor adamanta gerit.
Cor adamanta gerit, de duro lumina ferro
Sunt, quae funeribus invigilare iuvat.

Femineum sexum non talia facta decebant,
Mollior intrepidis qui solet esse viris.
Sed qui feminea vos dixit stirpe creatas,
Is quoque Parcarum nomen habere dedit.
Hei male Parcarum gaudentes nomine, vestra
Cum nullo soleat parcere dextra modo.
Attamen hic aliqua possetis fraude carere,
Si gelidos raperet dextra cruenta senes.
Aut praematura caderent si morte Tyranni,
Quos prodest vitam non habuisse diu.
At vos inverso peragentes ordine cuncta,
Parcitis indignis, tollitis immeritos.
Sit scelerata manent tot vitae tempora monstra,
Sic datur indignis vivere posse feris.
His ego commotus mirabar tritia fata,
Et nimium Divis forte videbar atrox.
Obstupui totus tandemque in pectore voluo
Humanos casus, qui regat, esse Deum,
Qui velut omnipotens, sic commoda nostra requirit,
Et miseros sancta cum pietate iuvat,
Nec vano humanas dispensat pectore sortes,
Et nos ceu natos pectore fidus amat.
Haec reputans diros animi depello dolores,
Ne videar domini spernere facta ferox.
Cui quoniam placuit nati te laude carere,
Haec nos pacato pectore ferre decet.

Occubuit melius, quam si distractus in orbe
Vidisset saecli multa pericla mali.
Et cecidit cum iam posset discernere rectum,
Et summum posset noscere mente Deum.
Et quaecumque illum post vita secuta fuisset
Peiori semper turbine rapta foret.
Annorum siquidem quotquot cumulamus aceruos,
Criminibus nobis tantus aceruus erit.
Et bene discessit tristis de tramite vitae,
Quem puerum sceleris sarcina parva premit.
Cumque semel fati subeunda haec alea cunctis,
Quid iuvat innumeros continuare dies?
Nam si vita datur melior post funera nobis,
Quin illam cupimus cernere posse cito?
Quod si nulla manet, vel nos tenet orcus inanis,
Quid iuvat hosce metus pectore ferre diu?
Hei Thraces melius tristis primordia vitae
Deflent, et laeti fata suprema canunt.
Ereptos quoniam mundi de turbine cernunt
Efferri quorum funera functa solent.
At nos Christicolum gaudentes nomine, quid nos
Afflictos duro corde dolere iuvat?
Cum veram certi vitam post fata sciamus
Surgere, et aeterna posse quiete frui.
Corpora quin etiam tristi demortua mundo
Ceu gelido somno pressa redire brevi.

Quare pelle graves tandem, vir maxime, curas,
Obfuscent mentem nubila nulla tuam.
Mortuus haud etenim est, sed summis natus in auris
Nunc valet et CHRISTI dulcia regna videt.
Quin alia simili faciet te stirpe parentem,
Si Deus hic patris nomen habere volet.
Si qua tamen cineri debentur dona supremo,
Accipe quae in tumuli marmore scripta legas.
[Note: EPITAPHIUM] Condidit huc nati cineres maestissima mater
Dum procul a patria forte maritus abest.
Bis tres absoluit iuvenis Pistorius annos,
Et spes magna patris coeperat esse sui
Quid refert? tristis mutato tempore vitae
Caelicolis sanctis nunc Fridericus adest.

EPITAPHIUM PIAE MEmoriae viri D. Huld. Zuinglii.

Zui/yglios e)n tu/mbw| kei=tai laosso/os, o(/s ge
patri/di thlekluth=| r(h/mata di=a fe/ren.
w(=| qana/tw| qnh=sken; kratero\s min ktei=ne si/dhros
ka/ppesen a)nti\ qeou= xa/lkea o(/pla fe/rwn.
a)ne/ra me\n di=on brotoloigo\s da/mnato a)/rhs
yuxh\ d' ei)s maka/rwn dwmo\n a)ph=lqe qew=n.

FINIS.

[Gap desc: errata list]